Verhaal over het “leven” op een boerderij

B.W. van Daalen

Plattegrond van de boerderijwoning

Mijn ouders hadden een huis met een fietsenwinkel, aan de markt in een klein dorp. Beneden de winkel, het kantoortje, het magazijn en de werkplaats voor reparaties. Op de eerste etage de woonkamer, de keuken, de slaapkamer van mijn ouders en de badkamer. Tweehoog, onder een schuin dak, mijn slaapkamer en de logeerkamer. Ik kan me niet herinneren dat er ooit iemand is komen logeren; misschien was die kamer oorspronkelijk bedoeld voor een tweede kind, maar dat is ook nooit gekomen. Mijn moeders strijkplank stond er. We hadden ook een vrij grote achtertuin, waar we met mooi weer heerlijk rustig konden zitten. Aan één kant was er een afdak, waaronder fietsen konden staan, vóór of na een reparatie. Er stonden ook fietsen voor de verhuur en nieuwe, in karton.

Rondom het ouderlijk huis.
Links naast ons huis zat een banketbakkerij en rechts een VVVkantoor. Op de markt kruisten twee fietsroutes elkaar. Op de etalageruit had mijn vader met grote letters De leukste dingen voor uw fiets gezet. Dat alles zorgde er voor, dat er genoeg klanten kwamen en mijn ouders een redelijk inkomen hadden.

Mijn school.
Op school kon ik moeiteloos meekomen. Huiswerk was ook geen probleem, meestal was ik gauw klaar. Soms zat ik in het weekend ook wat te leren, maar alleen als er niets anders te doen was. Ik probeerde steeds, al moest ik er soms expres fouten voor maken, de één na de beste van de klas te zijn. Niet de beste, want ik wilde niet opvallen. Het lukte niet altijd, maar de daardoor beste, de ‘studiebol’, moest zijn best blijven doen.
´
Mijn hobby.
Ik bouwde veel plastic vliegtuigjes, uit bouwdozen. Daar ging een hoop tijd in zitten, omdat ik het netjes wilde doen. Uitknippen, de randjes afwerken, lijmen, weer de randjes afwerken, verven en opdrukken aanbrengen. Ik had een mooie vitrinekast om ze uit te kunnen stallen. Hoefde ik ze ook nooit af te stoffen.

Mijn verveling.
Mijn ouders waren gebonden aan de winkel, die alleen op zondag en op maandag tot één uur gesloten was. Maar de administratie moest ook gedaan worden, het magazijn moest af en toe opgeruimd worden en soms was er achterstand in de reparaties. Veel uit gingen we dus niet. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me in de vakanties, die na de basisschool, op de HAVO, ook nog twee weken langer werden, begon te vervelen. Maar ik klaagde niet, ik kon krijgen en doen wat ik wilde, nou ja, bijna alles. Uiteindelijk merkten mijn ouders het.


Op een dag (Deze) legde mijn vader namelijk 's middags een briefje voor mijn neus.
<Vader de Vries> ‘Steven, ik heb contact opgenomen met een achterneef van me, die heeft een boerderijtje. Hier is het adres. Ik heb ook de reis er naar toe voor je opgeschreven, want ik kan je niet brengen, te druk. Als je morgen deze bus, deze trein, en dan die bus tot het eindpunt neemt, word je opgehaald door zijn zoon, die is van jouw leeftijd. Er zijn ook nog twee dochters. Je mag een week komen, mits je een beetje meehelpt en niet in de weg loopt. Ik heb verteld dat je wel handig bent, je helpt me, als het nodig is, heel goed met reparaties, en je vliegtuigjes zien er ook altijd perfect uit. Wat denk je er van?’
<Steven> ‘Tja, waarom niet? Hoe oud zijn die dochters?’
<Vader de Vries> ‘Dat weet ik niet, die moeten ergens tussen de tien en de twintig zijn.’
<Steven> ‘Kunt u me er verder nog wat over vertellen?’
<Vader de Vries> ‘Nee, we hebben jaren geen contact gehad, dat vond hij ook jammer. Maar ja, druk, hè.’
<Steven> ‘Nou, dan laat ik me maar verrassen.’

Later, als ik eens terugdacht, vond ik, dat op Deze dag mijn leven begonnen was.
Maar omdat het pas ‘s middags begonnen was, wilde ik hem geen Dag 1 noemen.
Dan maar Dag 0.
Van alles daarvóór herinnerde ik me weinig, alles was zo routinematig, saai, verlopen.

Dag 1

De reis verliep volgens het briefje, bus, trein, bus. Toen ik op het eind van de lijn uit de bus stapte stond er een jongen, zeker een kop groter dan ik, met twee fietsen. Ik liep op hem af.
<Jongen> ‘Steven?’
<Steven> ‘Dat ben ik.’
Hij gaf me een nogal stevige hand.
<Jongen> ‘Mooi, als ik de verkeerde mee zou nemen zou ik dat nog jaren moeten horen. Ik ben Jasper. Welkom. De boerderij is buiten het dorp, uiteraard, zo’n twee kilometer, en ik zie dat het goed is dat ik niet de fiets van mijn vader meegenomen heb, daar had je niet op kunnen fietsen. Dit is een damesfiets, sorry, dat hoef ik jóu niet te vertellen. Hij, of zij, is van mijn moeder. Wilt u mij maar volgen?’
En hij fietste weg.
{Nog al een grapjas, dat kan leuk worden}
Ik volgde hem. Ik probeerde hem in te halen, maar dat lukte steeds nét niet, volgens mij deed hij het erom. Ik hield dus maar een beetje in en ja hoor, hij ook.

Bij de derde boerderij buiten het dorp draaide Jasper de oprijlaan op, stopte en wachtte tot ik naast hem stilstond. Hij wees op de stier in de voortuin.
<Jasper> ‘Mag ik voorstellen, Brutus. Meneer maait het gras een beetje, als hij niet voor de koeien moet zorgen. We doen hier helemaal niets kunstmatig, dus ook geen stier uit een rietje. Meneer moet dus af en toe werken voor zijn voer, misschien zie je dat nog eens. Zul je wel leuk vinden. We gaan verder.’
{Wat een tempo, ik zal dit maar onthouden en er later over nadenken of alsnog vragen wat hij bedoelt}
Veel verder hoefden we niet, Jasper zette zijn fiets naast een tuinzitje, in een rek vóór, zo door het raam te zien, de woonkeuken. Ik zette mijn, oeps, haar fiets ernaast en volgde hem naar binnen.
{Inderdaad, de woonkeuken. Niemand te zien}
<Jasper, keihard> ‘VOLK.’
Achter in de keuken ging er een deur open. Er kwam een leuk meisje van ongeveer mijn grootte tevoorschijn, lekker mollig, maar niet dik. Pas toen ze dichterbij kwam zag ik dat ze ergens tussen de dertig en de veertig jaar was. Ze leek helemaal niet op Jasper. Ze stopte voor me en keek me glimlachend aan.
{Altijd wachten tot een dame haar hand uitsteekt}
<Moeder> ‘Jasper, wat ga je weer te keer. Zo te zien is die arme jongen al aardig overdonderd door je grapjes, tussen de bus en hier. Maar goed, welkom, Steven, noem me maar Dirkje, dat doet iedereen.’
Als ik nog niet had gezien dat ze lekker mollig was, had ik het wel gevoeld toen ze me stevig omhelsde. Voordat ik van mijn verbazing over zo’n welkom bijgekomen was, deed ze er nog een paar scheppen bovenop door me op mijn mond te kussen.
Toen ze me losliet wankelde ik even.
{Wat een welkom. Mag ze een keer overdoen, maar dan langzamer.
Dit was te kort om bij te houden wat er met me gebeurt}
<Jasper, grinnikend> ‘Wie is hier een arme jongen aan het overdonderen? Zo te zien is hij geen kusjes gewend. Lusten we hier wel pap van, hè, Dirkje?’
Hij liep naar haar toe, bukte en kuste haar, ook op haar mond.
<Dirkje> ‘Stouterd, neem hem mee naar zijn kamer om bij te komen. Oh, ik was even vergeten wat jullie boven uitgespookt hebben. Nou, óf hij overleeft het niet, óf hij voelt zich hier gelijk thuis. Eruit.’
{Laat ik alles maar over me heen komen, dit is op geen enkele manier bij te houden}
Ik liep achter Jasper aan, een woonkamer door en een trap op. Ik zag een lange overloop, of gang, met allemaal deuren.
<Jasper> ‘Op deze efficiënt ingerichte etage ziet u links vijf kamerdeuren, rechts allemaal kastdeuren. Je moet vanaf de kamers iets verder lopen voor je kleding, maar het scheelt daar veel ruimte.’
Hij deed de deur van de eerste kamer open.
<Jasper> ‘Deze is van mijn jongste zus, Anya. Kijkt u rustig even.’
{Komt mooi uit, kan ik even bijkomen}
Ik zag een bed, een zitje, een bureau, een kaptafel en niet zo veel aan de muren.
{Ziet er netjes uit, zal het ook wel een net meisje zijn. Ik ben benieuwd}
<Jasper> ‘De volgende, van de oudste zus, Diny.’
Bijna hetzelfde als de vorige, alleen iets minder opgeruimd. En . . . oei, een grote poster aan de muur, van een jongen van een jaar of twintig, helemaal bloot. Ik zag direct dat die van hem een stuk langer was dan de mijne. Bijna de helft langer, schatte ik. En ook dikker. Hij lag niet op zijn ballen, zoals de mijne, maar hing er iets boven, zoals de kleine wijzer van de klok staat om vijf uur. Was ik bijna bijgekomen, nou dat weer. Jasper zag me verbaasd kijken.
<Jasper> ‘Ja, ja, Diny vindt blote jongens heel leuk. Merk je vast nog wel eens. U bent gewaarschuwd. Maar gaat u mee naar de volgende kamer.’
‘Zie hier de badkamer. Vóórin kleedruimte, de wasmachine en de wasdroger. Achterin een heel grote douche. Gezien? Mooi. We gaan verder.  . . . De volgende is mijn kamer.’
Het eerste wat me opviel was een vitrinekast met autootjes.
<Steven, verrast> ‘Oh, autootjes. Ik maak vliegtuigjes. Je hebt precies dezelfde vitrinekast als ik. Alleen is er één deur ondoorzichtig, er zit wat achter het glas.’
<Jasper> ‘Ik laat u zien wat, meneer.’
Hij liep naar de ‘dichte’ deur en deed hem open. Na zeker tien tellen realiseerde ik me dat mijn mond wagenwijd open was gevallen en deed hem weer gauw dicht. Binnen op de deur zat een levensgrote poster van een helemaal bloot meisje. Twee behoorlijk grote eh borsten, onderop haar buik allemaal haar, wat doorliep tot tussen haar benen.
{Oh. Wat bloot. Mooi zeg}
Jasper aaide even over haar wang, deed de deur dicht en keek me glimlachend aan.
<Steven, aarzelend> ‘Diny vindt blote jongens leuk, jij blote meisjes?’
<Jasper> ‘Jazeker, meneer. Ik ben een gezonde jongen van dertien, meneer.’
{Ja, ik ook. Maar tot nu toe heb ik alleen met vliegtuigjes gespeeld. Ik denk, dat ik er maar een hobby bij moet nemen. Iets met meisjes. Zouden mijn ouders het goedvinden als ik zo’n poster ophing?}
Toen schoot me iets te binnen, ik had nóg wat gezien op die poster.
<Steven> ‘Jasper, op die poster stond een tekst, Vóór het scheren, maar meisjes hoeven zich toch niet te scheren?’
<Jasper> ‘Komt u mee meneer, u heeft nog veel te leren. . . . Dit is de logeerkamer, extra groot, waar u kunt slapen, of wakker liggen, u ziet maar.’
Nu moest ik toch even lachen, wat een grapjas. En een goede gids.
<Steven> ‘Hé, hier staat een dubbelbed, in jullie kamers staan twijfelaars.’
<Jasper, grijnzend> ‘Ja, die kamers zijn niet groot genoeg voor een tweepersoons bed, zelfs zonder kledingkasten. Maar je weet maar nooit of er iemand langs komt. En voor een niet te lang bezoek is een twijfelaar breed genoeg.’
{Schrijf ik maar weer op}
<Steven, voorzichtig, om niet te brutaal te lijken> ‘Hebben jullie geen poster voor mij opgehangen?’
<Jasper> ‘Jazeker meneer. Natuurlijk. Komt u verder.’
Achter de deur stond een kledingkast. Dat kon makkelijk, omdat deze kamer duidelijk groter was dan de andere. Jasper deed een deur open en ik zag weer hetzelfde blote meisje, alleen geen haar onderop haar buik. Toen zag ik dat er ook een tekst op stond, iets anders dan de vorige, nu NA het scheren.
{Wat een goed voorbereidde grap. Meisjes hóeven zich niet, maar kúnnen zich wel scheren. Daar ben ik mooi ingestonken}
<Steven, grijnzend> ‘Goed gedaan, hartstikke leuk.’
Jasper grijnsde terug en bleef rustig wachten.
{Nou, ik mag kennelijk kijken wat ik wil. Dan maar even naar voren om te kijken wat er onder die haartjes tevoorschijn was gekomen}
Ik zag het al gauw, een gleufje op de plaats waar jongens wat anders hebben.
{Stom, ik had het kunnen weten, natuurlijk hetzelfde als bij de meisjesbaby’s die ik wel eens gezien heb. Alleen ziet het er bij zo’n grote meid veel mooier uit, veel bloter}
Ik keek weer naar haar grote borsten, toen weer naar haar blote gleufje. Ik kreeg de neiging om er een hand op te gaan leggen.
{Oh, nee toch, zo moet Dirkje er onder haar kleren ook uitzien, grote borsten en wel of geen haartjes om haar gleuf}
Ik kreeg het er warm van, draaide me om en liep naar het bed.
<Steven> ‘Goed, doe maar dicht. Mag ik even gaan zitten?’
Jasper deed de kastdeur dicht en ging naast me zitten. Na een paar minuten was mijn hartslag weer normaal.
<Steven> ‘O.K., wat nu?’
<Jasper> ‘Naar de stal, daar zal de rest van de familie wel zitten, het is melktijd.’
Ik liep achter Jasper aan, de trap af, door de woonkamer en de keuken naar buiten.
{Gelukkig is Dirkje niet te zien. Ze zou misschien aan mijn gezicht kunnen zien wat ik net gedacht had. Ze wist immers van de grap met de posters. Dat ze dat goedgevonden had. Maar ik laat me mooi niet kennen, ik overleef het wel. Ik kan die kastdeur ook dicht laten. Misschien af en toe even gaan kijken. Als ik ooit verkering krijg en zo, weet ik een beetje wat ik kan verwachten. Maar misschien moest ik gaan oefenen om mijn handen thuis te houden, je kan een meisje toch niet zomaar beetpakken, zeker . . . daar niet}
In de stal kwam er een man naar voren.
{Wat is die groot, daarom is Jasper natuurlijk ook zo lang}
<Man> ‘Welkom, ik ben Dirk. Ik ben nu even bezig, we spreken elkaar later wel.’
Hij gaf me net zo’n stevige hand als Jasper, misschien nog wel iets steviger.
Jasper liep verder de stal in.
<Jasper> ‘Diny, waar zit je?’
<Diny> ‘Hier, bij Klazina twaalf, ik kom eraan.’
Tussen de koeien vandaan verscheen een verkleinde uitgave van Dirkje.
{Ietsje kleiner, maar ook met . . . alles erop en eraan. Raar, nooit zo op gelet hoe meisjes eruitzien, dat komt vast door die posters. Fijn, met Dirkje mee twee mooie meiden om van de week naar te kijken}
Toen ze glimlachend voor me stopte, zag ik dat ze een bloesje aanhad wat van boven behoorlijk, of eigenlijk onbehoorlijk, open stond. Doordat ze wat kleiner was dan ik kon ik een heel stuk naar binnen kijken.
{Wou! Die moeten net zo groot zijn als op die poster}
Ze wachtte even, van mij had het wel langer mogen duren, en omhelsde me toen net zoals haar moeder.
{Je wachtte expres om me te laten kijken. Je heeft net zo’n gevoel voor timing als Jasper. Je voelt steviger aan, duidelijk wat minder mollig, maar mager beslist niet. Je gaat me toch ook niet kussen?}
Maar dat deed ze wel. Midden op mijn mond. En net voordat ze me losliet voelde ik even een tongetje tussen mijn lippen heen en weer gaan.
<Diny> ‘Hoi, ik hoop dat je het hier van de week naar je zin zult hebben.’
Ze gaf Jasper een knipoog.
<Jasper, zuchtend> ‘Diny, Diny.’
<Diny, grijnzend> ‘Maak je maar geen zorgen, hoor. Willen jullie even de koeien naar wei twee brengen?’
<Jasper> ‘Ja, goed. Waar is Anya?’
<Diny> ‘Die is nog bij Sandra, denk ik, maar ze zou vóór het eten thuis zijn. Ik moet Klazina nog even afmelken, die komt vanzelf achter jullie aan. Tot straks.’
Ik was sprakeloos, net zoals bij haar moeder. Ik was alleen maar handengeven gewend. En ik had het gevoel dat ik wat gemist had.
{Waar was die knipoog voor? En die zucht van Jasper?}
<Jasper> ‘We hebben makkelijke koeien, ze weten de weg, het is niet ver. We moeten alleen even vooruitlopen om het hek van wei één dicht te doen en van twee open. Op één is er niet genoeg gras meer. Sommige koeien komen vóór het donker weer zelf de stal in, maar de meeste blijven buiten, behalve als ze het te koud of te nat vinden.’
We wandelden naar de hekken, Jasper deed één hek open en een ander dicht. De koeien waren ons gevolgd. We lieten ze langs ons het weiland ingaan. De laatste koe had wat achterstand.
<Steven> ‘Die laatste was zeker Klazina. Toch knap, dat ze de weg weten.’
<Jasper> ‘Valt wel tegen. De nieuwere lopen met de oudjes mee en na een paar honderd keer kunnen ze het zelf. Maar eh, voor we teruggaan, hoe oud denk je dat Diny is?’
<Steven> ‘Ik zou het niet weten. Ik heb geen verstand van meisjes.
Ik weet van school hoe ongeveer dertien eruit ziet, maar niet zó, ze moet een paar jaar ouder zijn.’
<Jasper> ‘Zestien, meneer. Valt dat mee of tegen?’
<Steven> ‘Er tussenin. Voor zestien is ze niet zo groot, hè, ik bedoel niet zo lang, zelfs iets kleiner dan ik, maar eh, nogal . . . compleet.’
<Jasper> ‘Ik snap, denk ik, wat u bedoeld, meneer. Toch een vraag ter verduidelijking. Hoe vond je haar uiertjes? Ik heb je wel zien kijken, hoor.’
<Steven, verbaasd> ‘Uiertjes? Dat heet toch eh borsten?’
<Jasper> ‘Ja, maar dat klinkt niet leuk. En om ze borstjes te noemen, daar zijn ze te groot voor. Uiers klinkt ook niet, dus hebben we uiertjes verzonnen, het geeft aardig aan hoe groot ze zijn.’
<Steven> ‘We?’
<Jasper> ‘Ja, Diny en ik. De rest van de familie vond het ook leuk en noemt ze nu ook zo.’
<Steven> ‘Nou, dan zal ik dat ook maar doen, zo lang ik hier ben, als ik er ooit over praat.’
<Jasper, zachtjes> ‘Die van Diny zijn hartstikke lekker om mee te spelen. Mooi groot, zacht, en er zitten leuke tepeltjes op.’
<Steven, geschokt> ‘Maar dat doe je toch niet, het is je zus!’
<Jasper> ‘Mooi niet, maar ik begrijp dat je dat dacht. Ze is een achterachternicht van me. Ik zal je het uitleggen. Ongeveer een maand na mijn geboorte is mijn moeder overleden.’
<Steven, voor de zoveelste keer verbaasd> ‘Is Dirkje dan niet je moeder?’
<Jasper> ‘Nee, de moeder van Diny en Anya. Haar man is vlak na mijn moeder overleden.’
<Steven> ‘Wat erg, voor jullie allemaal.’
<Jasper> ‘Nou, Anya en ik waren ongeveer een maand oud, we hebben ze dus niet gekend.’
<Steven> ‘Dus Anya is dertien, net als wij.’
<Jasper> ‘Ja, al zie je dat niet aan haar, ze is nogal klein, maar wel slim. En lief. Diny ook. Diny was toen drie, maar die weet er niets meer van. Voor Dirk en Dirkje was het natuurlijk het ergste. Ze kenden elkaar goed, want Dirkje en haar man, Anton, woonden in een boerderijtje aan de andere kant van het dorp. Bovendien was Anton een achterneef van Dirk. Je moet in de woonkamer maar eens kijken naar de stamboom die aan de muur hangt. Die heeft Dirk een paar jaar geleden gemaakt. Jij staat er natuurlijk ook op, achterachterachterneef. Diny en Anya zijn ook jouw achterachterachternichtjes. Dirkje kon met twee kleine meisjes natuurlijk geen boerderij aan het draaien houden, en Dirk zat in z’n eentje met mij. Daarom heeft Dirkje de boerderij verkocht en zijn zij en Diny en Anya hier komen wonen. Dirk heeft eerst in recordtijd de kamers op zolder gemaakt, want die stond toch leeg. Het hele dorp heeft meegeholpen, want iedereen vond het erg. Wat nu de logeerkamer is, was voor Dirkje en Anya, vandaar dat die zo groot is. Mijn kamer, daarnaast, was toen voor Diny. Ik sliep gewoon in een kinderbedje in de slaapkamer beneden. De andere kamers zijn later ingericht.’
<Steven> ‘Zijn Dirk en Dirkje toen getrouwd?’
<Jasper> ‘Ja, na bijna een jaar. Sinds die tijd slaapt Dirkje natuurlijk beneden, bij Dirk in bed. Zij had vroeger verkering met Dirk gehad, maar ze was met Anton getrouwd. Die vond ze nét iets liever. Als we over vroeger praten zegt Dirkje altijd, dat toen ze hier een tijdje woonde ze wél met Dirk wilde trouwen, omdat hij ondertussen veel liever was geworden. Hij was ook zo aardig voor de meisjes, vooral voor Diny, want die heeft nog een paar maanden af en toe gevraagd, waar is andere papa? Hij is hartstikke gek met ze, en niet al te streng. Daarom merk je nooit dat hij hun echte vader niet is. Dirkje is dus niet mijn echte moeder. Het kan me niets schelen, ze wás lief en ze ís lief. Het hele dorp kent het verhaal, je houdt hier niets geheim, dat vindt ook niemand nodig. Iedereen vond het fijn, dat na die ellende alles zo goed ging. Drie kleine halfweesjes, in dezelfde maand. Anya en ik weten pas een paar jaar hoe het allemaal in elkaar zit, Diny wat langer. In de woonkamer staan er daarom drie trouwportretten, van Dirk met mijn echte moeder, Anton en Dirkje, en Dirk en Dirkje.’
<Jasper, bijna buiten adem> ‘Kun je het volgen?’
<Steven> ‘Nou, nét. Heeft Dirk Diny en Anya geadopteerd of hoe heet dat, en Dirkje jou?’
<Jasper> ‘Nee, ze vonden het een beter idee om, ter nagedachtenis aan Anton, de meisjes zijn achternaam te laten houden. Als ze trouwen zien ze maar hoe ze willen heten. Dirk is wel toeziend voogd of zoiets voor de meisjes en Dirkje voor mij. Nou, dat was dacht ik het hele verhaal.’
<Steven> ‘Ik ben blij dat je het verteld hebt, sorry dat ik net zo tegen je uitviel.’
<Jasper> ‘Goed, meneer. De conclusie, Diny en ik zijn wel samen opgegroeid, maar ze is niet mijn zus. En ook de jouwe niet. Als je lief voor haar bent mag je vast een keer, of vaker, met haar uiertjes en zo spelen, net als ik. Lekker, joh.’
<Steven> ‘Wát?’
<Jasper> ‘Waarom niet, ik doe het sinds vorig jaar, af en toe. Maar dan moet je haar ook met je . . . dingetje laten spelen, eerlijk is eerlijk. Ik zei toch, op haar kamer, dat ze blote jongens leuk vond? En ik denk dat jij blote meisjes ook wel leuk zult vinden.’
<Steven> ‘Die op de poster wel, in het echt weet ik het niet. Maar met Diny zie ik het niet gebeuren. En ze is zestien.’
<Jasper> ‘Het kan haar niet veel schelen hoe oud jongens zijn. Heb je gezien dat ze me een knipoog gaf?’
<Steven> ‘Ja, toen zei jij zuchtend, Diny, Diny.’
<Jasper> ‘Juist meneer, u let goed op. Je snapte er natuurlijk niets van, maar Diny heeft vorig jaar seintjes met me afgesproken. Als ik een jongen meebreng, van school of voetbal, en ze schudt haar hoofd zachtjes, dan ziet ze er absoluut niets in. Ik moet hem dan niet meer meenemen, in ieder geval moet ik proberen hem uit haar buurt te houden. Heb je haar met haar hoofd zien schudden?’
<Steven> ‘Nee, meneer.’
<Jasper> ‘Goed gereageerd, meneer. Als ze haar wenkbrauwen optrekt, weet ze het nog niet en zien we wel hoe het loopt. Iets gezien aan haar wenkbrauwen?’
<Steven> ‘Nee, meneer, ik zat ergens anders op te letten.’
<Jasper> ‘Alweer goed gereageerd, meneer. Nou, ik ben hier geloof ik niet meer de enige grapjas. Van mij mag je blijven, ik denk dat we een hoop lol zullen hebben.’
<Steven> ‘Dank je wel, Jasper.’
<Jasper> ‘Zit wel goed, Steven. Als Diny me een knipoogje geeft, betekent dat ze die jongen wel ziet zitten. Dat is nog niet zo vaak gebeurd, hoor, ze is niet manziek of zo. De jongens die ze goedgekeurd heeft mogen ook niet te vaak terugkomen, ze vindt dat het vriendschappelijk moet blijven. Ze wil nog geen verkering of zo, tijd zat. Laat ik je vertellen hoe dat hier werkt met verkeringen. Hoe gaat dat bij jullie?’
<Steven> ‘Weet ik niet, wat bedoel je?’
<Jasper> ‘Je ziet oudere jongens met meisjes spelen, of andersom. Je hoort hoe het werkt. Je gaat meedoen, of niet. Heb je gehoord van, maagdelijk het huwelijk ingaan?’
<Steven> ‘Eh, ja, allebei overal afblijven tot je getrouwd bent, niet?’
<Jasper> ‘Heel goed samengevat, meneer. De meesten in het dorp zijn daartegen. Dan weet je nooit of je partner het goed doet of dat je beter een ander had kunnen nemen en veel meer plezier in bed of waar dan ook gehad zou hebben. Je kan wel zeggen, wat niet weet, wat niet deert, maar dat is struisvogelpolitiek. Als je een andere aardige ziet, denk je dat toch, je hele leven. Natuurlijk moet je partner ook lief zijn en zo, het gaat niet alleen om het bed, dat is maar een klein gedeelte van de dag. Om er één te vinden, moet je, voorzichtig, ervaring opdoen, met meerderen. Soms is één ontmoeting genoeg om te merken, dit wordt niets, hier zit absoluut geen toekomst in. Als het leuk is, ga je met elkaar ‘lopen’. Gaat het goed, dan neem je verkering. Gaat het niet goed, jammer, volgende. Zo gaat het, met tussenpozen, afwisselend. Totdat beiden denken, stop, genoeg ervaring, trouwen met deze. Wil je niet meedoen, prima. Wil je het wel, doe je het netjes. Volgens Diny zijn er daardoor bijna geen echtscheidingen. Diny en ik hebben er vorig jaar op een avond uitgebreid met Dirkje en Dirk over gepraat, al was het eerst wel even spannend hoe ze het zouden vinden, om er over te praten. Anya was er ook bij. Dirkje zei, dat ze er ook zo over dachten. Dat ze het ook zo gedaan hadden, en dat ze er nog nooit spijt van gehad hadden. In haar jeugd deden bijna alle jongens en meisjes in het dorp het al zo. We hebben zó gelachen. Dirk vroeg, nu we het er toch over hebben, Dirkje, hoeveel jongens heb jij vroeger gehad, of ben je de tel kwijt? Dat gaat je niets aan, zei Dirkje, ik hoef het van jou ook niet te weten. Ik heb geen klachten over het resultaat. Oh, ja, eentje, één klein klachtje, je kreunt af en toe zo hard . . . aan het eind. Vroeger was ik bang dat één van de kinderen er wakker van zou worden en zou komen kijken. Nu niet meer, zo te horen weten ze er genoeg van om dan te weten wat er aan de hand is. Je laat me bijna blozen, zei Dirk, maar ik heb geen klachten, zelfs geen heel kleintje, nooit gehad. Nou, kinderen, bedtijd, en stop maar watjes in je oren.’
<Steven> ‘Hartstikke leuk. Ik heb er nooit over nagedacht, maar ik vind het een goede opvatting. Anya was er ook bij?’
<Jasper> ‘Ja, Dirkje heeft haar erbij gehaald. Ze is net zo oud als ik, was ze ook gelijk op de hoogte. Dat kleintje liet ons daarna helemaal in een deuk liggen. Toen we uitgelachen waren, over die watjes, zei Dirk tegen haar, je was erg stil, alles gesnapt? Zei ze met een stalen gezicht, je kon wél zien dat ze haar lachen amper in kon houden, er viel niets te snappen, ik heb niets nieuws gehoord.’
<Steven> ‘Ik moet even alles op een rijtje zetten. . . . Ik denk aan vliegtuigjes bouwen, of autootjes. Je kan jaren rondlopen, denken, ik wil er één bouwen, méér niet. Dat is een mooie, dat is een mooie, en die, enzovoort. Nou, dat is een heel mooie, die bouw ik. Kom je later nog een mooie tegen, pech gehad. Of je kan er meerdere bouwen. Totdat je denkt, dat is een heel mooie, nu is het genoeg geweest. Je weet dan hoe het moet, dat is veel fijner dan dat eerste gepruts. En je hebt jaren en jaren plezier van het bouwen gehad. Kom je later nóg een mooie tegen, is daar misschien met je partner over te praten. De mooiste blijft toch op de kast staan. De rest, als mooie herinnering, er in.’
<Jasper> ‘Heel snel en slim bedacht, meneer. Als ik nog eens advies nodig heb kom ik bij u. Nou, dát was dát weer, maar we hadden het over die knipoog.’
<Steven, zachtjes> ‘Ja, maar je wilt toch niet zeggen dat ze me . . . ziet zitten? Dat ze voor mij haar bloesje uitdoet en me met die grote . . . uiertjes laat spelen? En dat ze wil dat ik mijn broek uitdoe om met mijn . . . dingetje te spelen?’
<Jasper> ‘En nog veel meer. Jawel, zo’n knipoog was het. Wat denk je er van?’
<Steven, verlegen> ‘Aan de ene kant zou ik het heel leuk vinden als ze me ziet zitten, enzovoort, aan de andere kant word ik er wel een beetje zenuwachtig van. Ik weet geeneens wat ik doen moet, mijn enige ervaring met meisjes is posters kijken. En ik heb ook geen flauw idee hoe ik het haar moet vragen.’
<Jasper> ‘Posterervaring is méér dan genoeg ervaring, Steven, je weet dan wat de voorkant en de achterkant van een meisje is. De rest komt vanzelf. En Diny laat duidelijk genoeg merken wat ze wil, en hoe en wanneer ze wil. Zal ik haar zeggen dat jij haar ook ziet zitten, en zo? Dan regelt zij alles verder wel, hoef je niets te vragen. En mocht je denken, jongens horen meisjes te vragen, daar wordt ze pissig van. Ze vindt, dat als iemand wat wil, dan moet hij of zij dat gewoon vragen, anders krijg je alleen maar tijdverlies of mist wat lekkers. En mocht je denken, ik ben te jong voor haar, als een jongen maar lief is, als ze ermee kan praten, als hij niet al te lelijk is, in bed of op de hooizolder ook wat kan, of het gauw genoeg van haar leert, interesseert leeftijd haar niets.’
<Steven> ‘Tja. Eh, Jasper, ziet Diny er net zo uit als dat meisje op die poster?’
<Jasper> ‘Ja, als ze ook bloot is, natuurlijk. Met haartjes.’
<Steven> ‘Je had het over uiertjes. Hoe noemen jullie eh dat waar die haartjes zitten?’
<Jasper> ’Heeft je moeder je niets verteld?’
<Steven> ‘Die gebruikt alleen dokterswoorden. Vagina, erectie en zo. Ze durft amper borsten te zeggen, dan zegt ze boezem.’
<Jasper> ‘Dat is niks. Meisjes hebben een doos tussen hun benen, al of niet met haar erop, met daarin een gleuf, zoals je op die posters gezien hebt. Als ik de doos van Diny te lang naar haar zin streel zegt ze wel eens, nu in mijn kutje strelen. Zeg dat zelf maar niet.’
<Steven> ‘Nee, zeker niet. Ik snap waar dat woord vandaan komt. Van het Engelse snee. Maar het verkleinwoord klinkt leuker. Eh in een gleuf strelen?’
<Jasper> ‘Ja, dat vinden ze lekker. Als je dat goed doet komen ze er klaar van. Net zoals jongens als hun stijve lekker gestreeld wordt. Al is het natuurlijk veel lekkerder om met je stijve in een gleufje te strelen tot je je zaadjes in het condoom spuit. Pas als je trouwplannen hebt en het meisje aan de pil is mag je er zonder condoom in. Nou, kan ik Diny een seintje geven?’
<Steven, onzeker> ‘Ja, doe maar, als je dat het beste vindt. Ik geloof het nog steeds niet helemaal.’
<Jasper> ‘Ik zal tegen haar zeggen dat ze niet te lang moet wachten, is ze toch al niet van plan, denk ik, omdat je anders dood gaat van de zenuwen. Maar dat ze het wel een beetje rustig aan moet doen met je, dat bedoelde ik eigenlijk ook al in de stal met dat, Diny, Diny. Maar laten we teruggaan, kun je onderweg bijkomen van je zoveelste schok vandaag.’
<Steven> ‘Ik ben ook de tel kwijt, maar het zijn allemaal wel prettige schokken. Behalve natuurlijk dat met je echte moeder en de vader van Diny en Anya.’
<Jasper> ‘Sympathiek van u, meneer, maar niets is aan te doen. Het leven gaat verder, zoals Dirk en Dirkje vaak zeggen. Nu gaan we terug. We hebben lang genoeg gepraat voor vandaag. Oh, ik moet je de douchevolgorde nog uitleggen.’
<Steven> ‘Douchevolgorde? Oh, je bedoeld de volgorde waarin iedereen gaat douchen.’
<Jasper> ‘Ja, we hebben een vaste volgorde. Dirkje gaat wanneer ze wil, boven of beneden, naast de slaapkamer beneden is er ook een douche, alleen niet zo groot als die boven. Vóór het eten gaat Dirk beneden, daarna ik. Diny en Anya gaan boven, meestal tegelijk, die kunnen dan nog even in de keuken helpen. Jij mag daarna, boven. Ga nu maar je bagage uitpakken, ze roepen wel als je aan de beurt bent. Gesnapt?’
Ik snapte het en zo werkte het ook. Ik werd geroepen, maar op weg naar de badkamer zag ik niemand.
{Ik had Diny wel tegen willen komen. Net zoals op die poster, helemaal bloot. Hoe zou dat aflopen? Hoe zou ze reageren? En ik? Nou, weinig kans, ze weet dat ik er ben, ze zal wel wat aantrekken}

Na het douchen ging ik naar beneden. Er was niemand in de keuken, maar ik zag ze in de tuin zitten. Dirk had een klein meisje op schoot. Dat keek me ernstig aan.
<Dirk> ‘Zo, allemaal present. Steven, dit is Anya. Zeg haar even gedag, dan kunnen we gaan eten.’
{Hoe moet ik haar gedag zeggen? Ze blijft als een standbeeld zitten wachten, er kan geeneens een glimlachje af. De rest van de familie was hartelijker, zo spontaan als wat. Nou, het is nog lang geen dame, ik zal haar maar een hand geven}
Ik liep naar Dirk en Anya en stak mijn hand uit. Maar Anya hield haar handen in haar schoot, tilde haar hoofd wat op en tuitte haar lipjes naar me.
{Wát? Oh, leuk, wat een liefje, toch hartelijk, al kijkt ze zo ernstig. Nou, je kan een kusje krijgen, hoor. Op je mondje, je moeder en je zus hebben me ook op mijn mond gekust}
Ik gaf haar voorzichtig een kusje. Ze bleef stil naar me zitten kijken.
{Wat een grietje. Maar wat ernstig. De rest zit te glimlachen}
<Dirk> ‘Ik zag dat je schrok. Geeft niet hoor, dat flikt ze de eerste keer bij iedereen, we zaten er allemaal op te wachten. Ik weet niet hoe ze het ooit verzonnen heeft, maar we zijn er blij mee, het selecteert ons bezoek gelijk. Wie haar niet gewoon een kusje geeft vinden we niet vriendelijk en die werken we zo snel mogelijk de deur uit. Jij deed het direct, na je schrik. Zeker geen meisjes gewend, hè? In ieder geval, van mij mag je blijven. Maar of je haar ooit nog een kusje mag geven moet je afwachten.’
<Anya, verlegen> ‘Dirk, stil nou.’
<Dirk> ‘Ik zal je niet verder plagen, maar mag hij blijven van je?’
<Anya, glimlachend> ‘Ik twijfel nog een héél klein beetje, nog even afwachten.’
{Wat een welkom. Wat een familie. Eindelijk een glimlachje. Nou, ik wil zéker blijven, het is gezellig hier, leuke kinderen, leuke ouders. Wel druk, het zal hier beslist geen saaie boel worden. Nu moet ik wat zeggen, dat verwachten ze vast}
<Steven, aarzelend> ‘Ik ben op één dag nog nooit zoveel en zo . . . vriendelijk gekust. Eerst tante . . . ik bedoel Dirkje, toen Diny, en nu . . . zo’n lief klein meisje.’
Ik voelde me rood aanlopen en Anya bloosde ook. Ik ging gauw verder.
<Steven> ‘Ik ben jongens gewend, op school, geen meisjes, die bemoeien zich alleen met elkaar. En nu drie.’
<Dirkje, glimlachend> ‘Ik ben toch geen meisje?’
<Steven> ‘Je ziet er wel zo uit. Als een oudere zus van Diny.’
<Dirkje> ‘Nou, dank je wel, van mij mag je óók blijven.’
<Anya, heel snel, maar zachtjes> ‘Van mij óók.’
Lachend stonden ze allemaal op en liepen naar binnen. Ik ging er achteraan. Ik kon even zien hoe groot iedereen was, Dirk twee koppen groter dan ik, Jasper één, Dirkje even groot als ik, Diny een halve kop kleiner en Anya een hele kop.
{Oh, Anya is wel klein, maar ook . . . compleet. Kleine maar duidelijke rondingen, vóór boven en achter onder. Boven niet zoveel als Dirkje en Diny, maar . . . leuker, meer in verhouding. Leuk kontje. Dirkje en Diny mogen me nog wel eens omhelzen, maar ik heb eigenlijk meer zin om haar te omhelzen. En haar te kussen. Ze deed nu niets terug, als ze dat wel zou doen zal het vast nog lekkerder zijn. Even tellen van wie ik mag blijven. Eerst Jasper, toen Dirk, en net Dirkje en Anya. Alleen Diny heeft het nog niet gezegd. Wat zei die eigenlijk in de stal? Oh, ja, ik hoop dat je het naar je zin zult hebben. Dat is zo ongeveer hetzelfde. Donders, dat zei ze vast omdat ze me gelijk zag . . . zitten en zo. Nou, wat dat ook wordt, ik begin het al aardig naar mijn zin te krijgen}

We gingen aan tafel zitten en Dirkje schepte het eten op.
<Jasper, plechtig> ‘Mag ik even uw aandacht voor de familieleus, kunstwerk van Dirkje.’
Hij wees op een geborduurde spreuk aan de wand, Eerlijk duurt het langst. Iedereen lachte.
{Zouden ze allemaal steeds eerlijk zijn? Ze zijn in ieder geval wel behoorlijk vrij en open. Zal ik ook mijn best maar doen. Het is wel wennen, ze praten hier overal net zo makkelijk over. En ze hebben die posters voor me opgehangen}
<Diny, naar me glimlachend> ‘Met wat ik, tot nu toe, van je gehoord en gezien heb, en Jasper heeft me ook vertelt waarover jullie gepraat hebben bij je rondleiding, zal je niet veel moeite hebben om je bij ons aan te passen.’
{Donders, je bedoelt dat ik net als Jasper met je wil spelen, ik heb je wel door, ik ben niet achterlijk. Jasper moet het verteld hebben toen ik aan het douchen was. Hopelijk niet aan de rest. Wat een meid, gewoon zo’n opmerking maken waar iedereen bij is}
<Jasper, rustig> ‘Ik vertel na het eten wel waarover Steven en ik gepraat hebben, ik mag niet met een volle mond praten.’
{Krijg ik nu wéér geen rust? Denk ik gezellig te gaan eten met de familie, komt er zo’n klein meisje tevoorschijn en laat me behoorlijk schrikken. Ben ik amper bijgekomen, haalt Diny zo’n streek uit, en nu Jasper weer. Hij gaat toch niet alles vertellen?}
{Alles smaakt een beetje anders dan thuis, steviger of zo}
<Steven> ‘Ik dacht thuis altijd dat het eten lekker was. Ik wil niets naars over mijn moeder zeggen, maar dit is lekkerder, steviger, niet zo . . . muf.’
 <Dirkje> ‘Dank je wel, liefje. Je moeder doet vast haar best, maar thuis krijg je stadseten. Deze aardappelen en de groente komen uit mijn tuintje. Kijk, naast de oprijlaan, van de straat naar achteren. Niet zo breed, wel lang. Alles is onbespoten. We vertellen je nog eens wat we hier allemaal doen, en hoe we het doen. En het vlees komt van de dorpsslager, die slacht alleen goede koeien uit de buurt, zoals de onze.’

Na het eten gingen we naar het tuinzitje. Jasper vertelde, dat hij me de familiegeschiedenis verteld had. En de opvattingen over verkeringen. Die moest ik weten, ik zou in het dorp wat tegen het lijf kunnen lopen. Ik luisterde goed, bang dat hij iets over Diny en mij zou vertellen. Maar het ging goed, hij liet precies die stukken ertussenuit.
{Je bent nu ook niet eerlijk, net als Diny daarnet. Je wist natuurlijk direct wat Diny bedoelde, en je wilt nog even wachten vóór je eerlijk bent. Maar wanneer moeten we ze zoiets vertellen?}
Ondertussen bekeek ik ook alle familieleden eens rustig. Dirk en Jasper niet veel, bijna alleen de drie meisjes. Of twee, want Dirkje was wel leuk om naar te kijken, maar eigenlijk geen ‘meisje’ meer. Diny had weer een behoorlijk openstaand bloesje aan, óf hetzelfde óf een ander. Ik had in de stal niet zo op de verpakking gelet, meer op de inhoud. Anya had een bloesje aan waarvan alleen het bovenste knoopje los zat. Ze had het niet ingestopt, waardoor het recht naar beneden hing. Nou ja, niet helemaal recht, vanboven kwam het wel wat naar voren, maar niet zoveel als bij Dirkje en Diny. Ik probeerde nu door vergelijking er achter te komen hoe groot die uiertjes van haar zouden zijn. Door die posters, de begroetingen en alles met Diny schaamde ik me geeneens. Wanneer Diny en Anya mijn blik opvingen, wat ik niet altijd kon voorkomen, reageerden ze nogal verschillend. Anya bloosde en keek dan ergens anders naar. Diny glimlachte dan steeds naar me. Af en toe schudde ze even met haar bovenlijf en keek dan naar mijn kruis. Zo van, jij kijkt naar mijn speelgoed, kijk ik naar het jouwe. Dan moest ík gauw een andere kant opkijken, om het niet te warm te krijgen.
<Jasper> ‘Dat was het. Slim jongetje, hè? Misschien wat voor Anya, als ze groot zijn.’
Ik vond het genoeg.
<Steven> ‘Ik wil graag naar bed, ik ben bekaf. Ik ben blij dat jullie me zo leuk welkom geheten hebben.’
Ik keek ze allemaal even aan, Anya iets langer dan de rest.
{Diny en Dirkje zien er lekker uit, maar jij ook nog zo lief}
<Steven> ‘Iedereen ook nog bedankt voor de mooie posters.’
Onder luid gelach vluchtte ik naar boven. Ik hoorde nog net dat Diny aan Jasper vroeg of ik erg geschrokken was van die posters, maar Jaspers antwoord hoorde ik niet meer.
{Schrikken van posters is één ding, wat Diny wilde was een grotere schok}
Pas na een uur viel ik in slaap, ik lag steeds over de posters en de meisjes te denken. Ik ben één keer naar de ‘blote’ poster gaan kijken.
{Wat heb ik toch een rare kriebels onder in mijn buik, nee, in mijn balletjes. Eens kijken of er iets te zien is. Nou, nee, alles normaal, alleen, . . . hij . . . hij hangt niet meer op mijn balletjes, hij is net los. Hij is een klein beetje . . . stijf. Hij hangt niet op vijf uur, zoals bij die jongen op de poster, maar het scheel niet veel, kwart over vijf, of zo. Nou, ik zal me er maar niet druk over maken, het zal wel weer overgaan, net als die kriebels. Daar heb ik overdag ook geen last van. Wat vind ik mooier, een doos met haartjes of zonder? Ze zouden die posters eens naast elkaar moeten hangen. Ik wil het ook wel eens in het echt zien. Zou Anya al haartjes hebben? Met dertien? Zal wel, ik heb ze ook al. Niet zoveel als die jongen op de kamer van Diny, maar al wel goed te zien. Ze heeft ook al uiertjes. Hoe groot zouden die nou zijn? Dirkje moet ook haartjes hebben, of zou ze zich daar scheren? Diny heeft er haartjes, zei Jasper. Wat zou hij met haar uitgespookt hebben? Als ik hem goed begrepen heb, heeft hij met een condoom met haar gevreeën. Maar hij zal vast overdreven hebben, daar zijn ze veel te jong voor. Ik zal er wel nooit achter komen, ook wel nooit met Diny mogen ‘spelen’. Zou ze echt met mijn dingetje willen spelen? Hoe zou dat voelen? En zou ik dan, eerlijk is eerlijk, haar uiertjes mogen zien? En ze aanraken? Hoe zou dát voelen? Zacht, zei Jasper. En haar haartjes? Zou ik haar gleufje mogen zien? En aanraken? Hoe groot zouden toch de uiertjes van Anya zijn? Ik moet nu toch echt proberen om in slaap te komen. Als er ooit iemands leven in één dag totaal veranderd is, dan is dat het mijne. Hoe groot zouden de uiertjes . . .}

Dag 2

Ik werd wakker van geroezemoes en heen en weer lopen.
{Weer kriebels in mijn balletjes. Toch geen hoofdluis, nee schaamluis? Ik moet er niet aan denken dat het daar zo’n behandeling zou moeten ondergaan als mijn hoofd een keer. Gelukkig zitten er niet zo veel haartjes}
Ik ging maar even douchen, je wist maar nooit of het zou helpen.
{Nee, het helpt niet, vervelend. Maar ik weet zeker dat hij nu op vijf uur hangt. En hij is weer ietsje stijver. Lekker gevoel}
Beneden in de keuken was er niemand, behalve Anya.
<Anya> ‘Ga je mee de koeien uit de wei halen? Ik heb gevraagd Dirkje niet te hoeven helpen zolang jij er bent. In de schoolvakanties werken Diny, Jasper en ik veel meer mee dan anders, dan hebben Dirk en Dirkje ook een beetje vakantie.’
We liepen de wei in, maar we hoefden niet helemaal tot achteraan, de koeien kwamen vanzelf, zodra ze ons zagen.
<Anya> ‘Je brengt geluk, bijna altijd is er wel één die geen zin heeft. Moet je ze helemaal voorbijlopen en ze opjutten.’
<Steven> ‘Ik vind het wel leuk wat met je te wandelen.’
<Anya, alweer blozend> ‘Echt een stadse opmerking, dit is werken, hoor!’
{Oei, ze mag dan klein zijn, ze is niet op haar mondje gevallen. Is ze boos? Zo te zien niet. Dan kan ik haar best wat plagen. Oh, gelijk een aanloopje nemen}
<Steven> ‘Ik kon toch moeilijk zeggen, ik vind het fijn met je te ‘lopen’, als je die uitdrukking kent? Ik ken je nog geen dag!’
Ze keek ze me ernstig aan, zonder te blozen, maar ik zag toch ook iets anders dan ernst in haar ogen.
<Anya> ‘Meneer, zoals Jasper zou zeggen, die uitdrukking ken ik zeker. Maar ik ben pas dertien en er niet aan toe, tot nu toe tenminste niet, om met jongens te ‘lopen’. Misschien, als ik u beter ken, over enige tijd, zou ik het in overweging kunnen nemen. Ik hoop wél, dat u ondertussen wat afstand bewaart, maar niet te veel.’
{Oh. Twee nul voor haar! Hier moet ik me maar vlug uitdraaien}
<Steven> ‘Graag mevrouw, pardon, juffrouw.’
Ze schaterde het uit. Dat luchtte me behoorlijk op.
<Steven> ‘Eerlijk gezegd, ik ben stomverbaasd. Ik heb nog nooit meisjes zó horen praten. Waar haal je dat vandaan?’
<Anya> ‘Steven, om je hier zo snel mogelijk te laten wennen, wil ik je wat vragen. Wil je niet meer zeggen, eerlijk gezegd? Je kent nu onze familieleuze, eerlijk duurt het langst. Óf we zeggen de waarheid, óf we houden onze mond. Maar als jij af en toe zegt, eerlijk gezegd, dan weten we niet of je de rest van de tijd zit te liegen. Ben je nu boos?’
<Steven> ‘Nee, waarom zou ik boos zijn? Als jullie het zo bekijken hebben jullie gelijk. Geen speld tussen te krijgen. Maar waar haal je jouw wijsheid vandaan?’
<Anya> ‘Ik praat weinig, de rest is druk zat, maar ik luister altijd heel goed. Ik heb ook altijd veel gelezen, van alles, vooral ‘s winters. En wat ik niet snap zoek ik op één of andere manier uit. Maar nu gaan we terug, ik heb honger.’
<Steven> ‘Gaan we eerst eten, niet de koeien melken?’
<Anya> ‘We eten altijd eerst, ondertussen komen de koeien tot rust. Dat heeft Dirk ooit uitgeprobeerd, zo zijn ze makkelijker te melken dan direct als ze de stal inkomen. We ontbijten altijd met z’n vijven, nu dus zessen, en we eten ‘s avonds ook altijd samen. Daartussen gaat iedereen wat halen wanneer hij zin heeft, brood of zo. Dirkje heeft meestal nog wat extra’s staan. Dan kan iedereen z’n eigen werk indelen. Middageten om een vaste tijd is te lastig. Maar we overleggen wel met elkaar, meestal aan het ontbijt. We zullen je wel een keer vertellen wat er hier allemaal voor werk is.’
{Ze blijft dicht naast me lopen, ik was van plan om ongeveer een halve meter afstand te houden, maar met ‘niet te ver’ bedoelt ze kennelijk een halve decimeter}

Na het ontbijt liepen Dirk en Jasper de deur uit, Diny verdween naar boven en Dirkje begon de afwas in de machine te zetten.
<Anya> ‘Steven, help Dirkje maar even opruimen, ik kom zo terug.’
Ook Anya verdween naar boven. Ik zette de afwas naast de afwasmachine, zodat Dirkje die erin kon zetten. Na een paar minuten kwam Diny weer beneden en liep naar buiten, vlak langs me.
{Zo vlak langs hoeft nou ook weer niet, ruimte genoeg}
Ze had zich omgekleed, het was duidelijk een andere kleur bloesje.
En het was nog steeds zo lekker gevuld. Ze zag me kijken en grijnsde.
{Ik weet wat je bedoelt, door het lopen schudt alles toch al}
Even daarna kwam Anya ook weer te voorschijn.
<Anya> ‘Kom, naar de stal, ik zal je leren melken, stadsmens.’
Weer liep ze op een halve decimeter afstand naast me.
In de stal wees Anya naar een hokje, zonder deur.
<Anya> ‘De heren kleden zich in dat hokje om, er hangt voor jou ook een overall. De dames kleden zich in hun kamers om, zoals je gemerkt hebt. Allemaal oude gewoontes.’
Tegen de achterwand zag ik kleren en een overall op haakjes hangen. Ik hing mijn kleren, behalve mijn onderbroek, op een haakje en trok de overall aan. Paste precies.
{Vast een oude van Jasper, niet nieuw, wel helemaal schoon}
Toen ik me omdraaide zag ik dat Anya naar me stond te kijken.
<Steven, beetje verontwaardigd> ‘Wat doe je nu? Sta je naar me te kijken terwijl ik me omkleed!’
<Anya> ‘Je ondergoed is luxer dan wij gewend zijn, maar wel leuk. Je moet niet zo raar kijken, ik heb niets beschadigd.’
Ze draaide zich om en liep weg.
{Wat een slimmerikje, maar zo kom je daar niet mee weg, ik krijg je nog wel. Oh, dat zal niet meevallen, het staat nu al drie nul. Maar ik kan je wél lekker laten blozen}
<Anya> ‘We hebben twintig koeien, links staan er tien en rechts tien. Boven de koeien zie je aan iedere kant twee melkmachines, aan rails. We kunnen er dus vier tegelijk melken. Dit is onze makkelijkste koe. Ik zal je van begin tot eind laten zien hoe je moet melken. Het is niet moeilijk hoor.’
Ze deed voor hoe je een melkmachine boven een koe schoof en aansloot op de uier van de koe. Vertelde dat je normaal dan naar een andere koe ging, in plaats van te wachten, zoals nu. Ik keek rond en zag dat Dirk en Jasper af en toe een melkmachine verschoven. Anya liet me zien hoe je de melkmachine weer af moest koppelen en hoe je op het melkkrukje moest zitten en de koe nog even na moest melken.
<Anya> ‘Nu jij. Dit handwerk moet je oefenen.’
Na wat hulp en aanwijzingen ging het al snel goed. Ik keek tevreden naar Anya op. Ze lachte terug.
<Anya> ‘Hoe vind je het, van die grote tepels in je handen? Sorry, dat floepte er uit.’
Ze bloosde, maar ik voelde me ook rood worden. Ik liet gelijk de spenen van de koe los. Ze bukte zich naar me en gaf me een kusje, iets langer en iets minder voorzichtig dan ik haar gisteren. We bleven naar elkaar kijken.
{Wat ziet ze er toch lief uit, ze is ook lief. Ik zou haar best eens lekker willen knuffelen, net zoals Dirk gisteren deed. Ik zou haar ook wel weer een kusje willen geven, haar mondje voelt zo lekker aan, net wéér. Dirk zei, afwachten of je haar ooit nog een kusje mag geven. Omdat zij er míj nu één gegeven heeft, zal ze het vast niet erg vinden als ik haar er ook weer één geef. Ik moet maar een goede gelegenheid afwachten}
<Anya> ‘Onze rode koppen passen goed bij elkaar. Ga eens opzij.‘
Ze controleerde nog even of ik genoeg gemolken had.
<Anya> ‘Prima. . . . Dirk, Steven en ik brengen de koeien even weg.’
Ze keek me niet aan, maar ik zag dat ze liep te glimlachen, een beetje binnenpret of zo, en ze neuriede, amper hoorbaar.
{Natuurlijk, vier nul. Zou ik ook lol hebben. Oh, ik zou best met haar willen ‘lopen’. Ze is slim, ze denkt snel. Ze ziet er zo lief uit. Zo’n leuk figuurtje. Ze bloost leuk. Onze rode koppen passen al goed bij elkaar. Zou ze willen? Dan mag ik haar handje vasthouden. Dat hoort bij ‘lopen’. En omhelzen? En . . . kussen? Ze kuste me in de stal zelf, zonder te vragen. Ze blijft steeds vlak naast me. Ze zou er over nadenken, maar ik had het niet gevraagd, dat had ze mooi verdraaid, vast expres. Nou, dan kan ik haar expres best vragen. Volgens Diny, gewoon vragen, anders krijg je alleen maar tijdverlies. Maar alleen een, wil je met me ‘lopen’, zou te direct zijn, en niet lief klinken}
Ik werd er zenuwachtig van. Ineens viel het me op dat ze niet meer neuriede. En ze glimlachte ook niet meer.
{Wat zou er aan de hand zijn?}
Even later waren we bij de hekken. Onder het wachten zag ik dat ze nogal ernstig keek. Gelukkig konden we vrij snel terug. Ze liep weer
vlak naast me. Plotseling voelde ik dat ze mijn hand pakte. Ik schrok
me wezenloos en stopte. Ze stopte ook, pal vóór me en pakte ook mijn andere hand. Ze keek me ernstig aan, maar toch op één of andere manier ook weer een beetje glimlachend.
<Anya, zachtjes> ‘Steven, ‘lopen’ we voortaan met elkaar?’
Ik moest drie keer slikken.
{Zo snel? En dat overwegen dan?}
<Steven> ‘Anya, heb je het goed overwogen?’
<Anya> ‘Ja, maar ik wist het al, vijf minuten nadat ik je voor het eerst zag. Ik weet alles nog precies. Je keek eerst verbaasd, en toen lief naar me. Toen je me moest begroeten schrok je heel even, maar je kuste me direct. Je deed het zó voorzichtig, alsof je bang was om me pijn te doen. Eerst even zachtjes, toen ietsje harder, weer ietsje zachter en toen heel langzaam los.’
<Steven> ‘Je weet het zeker nog precies!’
<‘Anya> ‘Ik voel het nog een beetje. Als het mogelijk is laten ze mij de visite opvangen. Je kunt zoveel opmaken uit zo’n eerste kusje. Andere jongens kussen even vrij hard, boem, los. Daarna zei je, dat je me zo’n lief klein meisje vond. Toen zei je, dat je Dirkje er uit vond zien als een meisje. Ik zag steeds aan je gezicht dat je het eerlijk meende. Toen Dirkje zei, van mij mag je blijven, kon ik gelijk zeggen, van míj ook. Ik dacht, die is lief, die wil ik hebben, die moet bij me blijven, die kust zo lekker, daar wil ik meer van, iedere dag. Daar wil ik mee ‘lopen’. Toen wist ik het al. Maar ik durfde je niet gelijk te vragen. Ik was bang voor zoiets als, kom maar eens terug als je groot bent. Dus moest ik nog wachten. Ik hoopte wel dat je me gauw aardig genoeg zou vinden om mee te ‘lopen’. Vanmorgen zei je, ik kan toch moeilijk zeggen, ik vind het fijn met je te ‘lopen’, als je die uitdrukking kent? Ik ken je nog geen dag! Ik dacht, oh, wat fijn, hij vindt me nu al aardig genoeg. Hij zegt, heel voorzichtig, dat hij het fijn vindt met me te ‘lopen’. Maar we ‘lopen’ nog niet met elkaar, er heeft nog niemand iets gevraagd. Maar hij doet voorzichtig met me, hij wil me niet laten schrikken, na nog geen dag. Maar ik hem ook niet. Neem ik ook een slimme omweg. Ik zal hem laten merken dat ik daar niet direct op tegen ben. Ik moest wel een beetje je woorden verdraaien, ik hoop dat je het niet erg vindt. Maar gelukkig, jij wist zonet plotseling heel zeker dat je met me ‘lopen’ wilde, hè?’
<Steven> ‘Ja, hoe weet je dat?’
<Anya> ‘Dat zal ik je nog wel eens uitleggen. Vertel eens, wie heeft nou wie gevraagd?’
Ik keek haar verbaasd aan.
{Hoe ging dat? ‘Lopen’ we voortaan . . . Wat een slimmerd}
<Anya> ‘Je snapt het, zie ik. Dat was ondeugend van me, hè? Ik durfde jou nog niet te vragen en jij mij niet. Ik praat te veel hè? Je staat te trillen. Maar je hoeft niet meer zenuwachtig of zo te zijn, alles is toch in orde, met ons?’
<Steven> ‘Ja, en ik vind het geweldig. Maar vijf minuten geleden dacht ik nog, het kost me minstens een week, voordat dat ik erachter kom hoe ik haar voorzichtig moet vragen. Dan dagen voordat ik durf, en dagen omdat jij het moet overwegen.’
<Anya> ‘Maar vijf minuten geleden wist je al wel zeker dát je me ging vragen. En ik was al eerder zeker van mezelf. En nu ‘lopen’ we met elkaar. Dus ben je nu je zenuwen kwijt?’
<Steven> ‘Bijna, je stelt me zo goed gerust.’
{Wat ziet ze er schattig uit, zo vlak vóór me}
<Steven> ‘Ik vind je lief. Hoef je nu niet te blozen?’
<Anya> ‘Nee, ik ben veel te blij dat we met elkaar ‘lopen’. Jij kijkt ook zo blij. Steven, ik ga je, op dezelfde manier als daarnet, wéér wat vragen. Wil je niets zeggen, alleen ja knikken of nee schudden?’
Ik knikte.
‘Nou, je hebt het snel door. Gisteren heb je me een heel zacht kusje gegeven, in de stal heb ik jou een iets harder kusje gegeven, hè? Zullen we mekaar nu een heel echt kusje geven?’
{Wat een slimmerd, doet ze het inderdaad weer zó, dat we nooit kunnen zeggen wie er begonnen is. Eigenlijk tegelijk. Maar nu mag ik haar dus weer een kusje geven, en ze gaat terugkussen, en we gaan het vast veel vaker doen, heerlijk}
Ik omarmde haar voorzichtig, kuste haar. Langer dan een seconde of tien durfde ik niet.
Toen ik stopte keek ze me met schitterende ogen aan.
<Anya> ‘Je had geeneens geknikt, brutaaltje, je begon me zomaar te kussen. Gauw, nog een keer, maar niet zo kort, joh.’
Nu zo’n twintig seconden. Ik durfde mijn mond iets meer over de hare te bewegen.
{Oh, wat een lekker mondje}
<Anya> ‘Vind je me niet te brutaal worden als ik je nóg wat vraag?’
<Steven> ‘Nee, je weet toch, als je met elkaar ‘loopt’ mag je alles vragen. En eerlijk duurt het langst.’
<Anya> ‘Wil je me iets steviger beetpakken? Ik vind het ontzettend lief en knap van je dat je zo voorzichtig met me blijft doen. Ik heb wel eens wat anders van jongens gehoord. Maar zo gauw breek ik nou ook weer niet. En je hoeft geen afstand meer te houden, hoor. Alsjeblieft, heftiger, weer dubbel zo lang.’
{Oei, was ik zo geconcentreerd op haar mondje, dat ik vergeten was dat ik haar vasthad. Ik moet haar maar voorzichtig tegen me aan gaan trekken, het mag, geen afstand meer. En wat een gevoel voor timing. Weer dubbel zo lang! Nou, graag}
Na een tijd voelde ik dat ze zich langzaam terugtrok, deed ik dus ook.
{Daar moet ik op blijven letten, dan blijft ze het fijn vinden}
<Anya> ‘Dat was precies heftig genoeg, en lekker lang.’
<Steven> ‘Je kust heerlijk. Nu mag ik wat vragen, hè? Ik zeg niet, zullen we, maar wil je, lieve Anya, in plaats van dat we met mekaar ‘lopen’, verkering met me?’
<Anya, knalrood> ‘Oh, Steven, jaaaa.’
<Steven> ‘En zullen we in plaats van elkaar kusjes geven heel echt gaan kussen?’
Ik hoorde nog net, ja, voordat ze heel vlug haar mondje op de mijne drukte. Ik hield één hand op haar rug, de andere legde ik achter op haar hoofd. We waren daarna allebei een beetje buiten adem.
<Steven> ‘Ik houd je nog even vast, hoor. Ik wil je voortaan heel vaak knuffelen.’
<Anya> ‘Ja, fijn. En als dat niet kan, wil ik graag je hand vasthouden.’
<Steven> ‘Ik vind het zo fijn, dat we al nu verkering hebben. Ik vond je gisteren gelijk al zo lief.’
<Anya> ‘Steven, ik zal van mijn leven niet vergeten dat jij mij gevraagd hebt. Dat vind ik toch veel fijner dan het onbeslist te laten. En van deze kussen wil ik er zo gauw mogelijk nog véél meer. Maar nu moeten we naar de stal, anders komen ze nog kijken wat we aan het doen zijn. Ze zullen toch al wel wat denken, want de koeien wegbrengen is overbodig, die weten de weg zelf wel.’
Hand in hand liepen we terug.
<Anya> ‘Steven, vind je het goed als we nog niets zeggen? Ik moet er even aan wennen, voordat ik met ze erover kan praten. Ik had sinds gisteren gedacht dat ik misschien gauw met je zou ‘lopen’. En nu hebben we al verkering! En we hebben echt gekust! Iedere keer lekkerder. Het is zó snel gegaan, maar wel hartstikke goed hè?’
<Steven> ‘Het kan niet beter. Ik tril nog wel wat van het kussen.’
<Anya> ‘Ik ook nog. En eh, Steven, je weet hoe we hier denken over verkeringen, hè? Wél naar anderen kijken en wat ervaring opdoen en zo. Wil je er over nadenken of je het daarmee eens bent?’
<Steven> ‘Dat hoef ik niet meer. Je hebt toch gehoord dat ik al tegen Jasper gezegd heb dat ik het een goed idee vond?’
<Anya> ‘Ja, dat is waar ook. Fijn. We moeten er nog maar eens over praten. Maar wat er ook gebeurt, het leven gaat door, hè. Kijk maar hoe het gegaan is met Dirk en Dirkje.’
{Nou, het leek zo’n heel klein meisje, maar er markeert niets aan. Ze weet precies wat goed voor ons is. En ze zorgt er doodnuchter voor dat het gebeurt. Maar ik ook. Lekker nog een stap verder dan zij in gedachten had. En ze vond het gelijk goed ook. En ze is heerlijk om vast te houden, Ze houdt mij ook vast, ze trekt zich ook tegen míj aan. Wat een lekker gevoel, zo’n meisje tegen me aan, ze voelt aan of ze . . . zestien is. Zacht van boven. Haar uiertjes, onder haar bloes. Ik hoop ze ooit te mogen strelen, en haar tepeltjes. Oef, maar niet verder aan denken. Het kussen wordt steeds lekkerder, we leren allebei net zo snel. Nog even proberen}
<Steven> ‘Zullen we proberen of een volgende kus wéér lekkerder is?’
<Anya> ‘Ja, een heel lange.’
Het was inderdaad wéér lekkerder. Voor de deur van de stal kusten we nog een keer.
Ik hielp Jasper hooi en stro, wat Diny en Anya van de zolder naar beneden gooiden, op de juiste plaats bij de koeien te leggen.
<Anya> ‘Dirk, bel je de dierenarts even? Berta loeit zachtjes.’
<Dirk> ‘Ik doe het gelijk.’
Dirk ging de stal uit. Even later loeide Berta nog een paar keer zachtjes, toen een keer hard. Brutus loeide uit de voortuin terug, net alsof hij antwoord gaf.
<Steven> ‘Jasper, zitten Brutus en Berta een spellertje te spelen, met dat geloei?’
<Jasper> ‘Jazeker, meneer. Ze roepen, ik wil contact met jou. Krijgen ze vast vanmiddag. Wacht maar af. Je zal het wel leuk vinden. Zo, dat was het. Gaan jullie mee, meiden?’
We zagen een auto aan komen rijden en stoppen voor de keuken. Er stapte een man uit, met een koffertje. Toen hij ons zag bleef hij glimlachend naar ons kijken. Anya schoot op hem af. De man zette zijn koffertje op de grond, rende een paar keer, achtervolgd door Anya, om zijn auto heen en liet zich toen vangen. Ze omhelden elkaar, ze gaven elkaar een paar kleine kusjes.
<Man> ‘Alles goed, liefje? Wie is dat?’
<Anya> ‘Dat is Steven, de logé. Steven, dit is de dierenarts.’
<Dierenarts> ‘Ik kom even naar Berta en Brutus kijken. En even met je vader praten over een paar mooie koeien, die ik te koop weet staan. En even met mijn schenenschoppertje knuffelen. Gaan jullie naar binnen? Ik heb wel zin in een bakje koffie.’
<Steven> ‘Jij een schenenschoppertje, Anya?’
<Anya> ‘Ja, maar dat is een te lang verhaal voor nu. Vanavond misschien.’
{Drukke dag weer. Vanmorgen ‘lopen’ met Anya, toen verkering, vanmiddag iets met Brutus en Berta, vanavond een lang verhaal}
‘s Middags moest ik met Anya mee, naast haar blijven en niets doen, alleen toekijken. Diny haalde Berta uit de stal en bond haar buiten vast. Dirk en Jasper kwamen uit de voortuin, met Brutus tussen hen in, met aan iedere hoorn van Brutus een touw om hem in bedwang te houden. Het leek niet nodig, Brutus sjokte rustig achter Dirk en Jasper aan.
<Anya> ‘Steven, wij hebben dit vaker meegemaakt, voor jou, stadsmens, is het misschien schokkend. Wij maken er gewoon grapjes over. Zoals Brutus heeft geen handjes, maar hij weet van wanten. Vanaf zijn eerste keer wist hij wat hij doen moest.’
Toen Brutus vanzelf in de richting van Berta draaide wist ik het ook.
{Nou, een schok is het niet, maar ik ben wel benieuwd hoe dat contact tussen Brutus en Berta gaat verlopen. Oh, zijn penis wordt groter!}
Berta loeide zachtjes en deed haar staart omhoog. Brutus snuffelde er even onder. Zijn penis bleef groter, langer worden. Hij zette zich af en klom op haar achterkant. Zijn penis kwam omhoog en stootte tegen haar achterkant, onder haar staart.
{O, hij . . . steekt hem erin!}
Anya had mijn hand gepakt toen Brutus aan kwam lopen, nu kneep ze erin.
{Hij . . . pompt in en uit. Oh, ja, hondjes zie je dat ook wel eens doen. Nu al stoppen? Niet langer? Bij hondjes kan dat uren duren}
<Steven> ‘Hij . . . lekt nog na, het lijkt mijn vaders scheerschuim wel.’
<Anya> ‘Je hebt kennelijk nog nooit zaadjes gezien. Die stopt Brutus in de koe, om een kalfje te maken. Later, als je groot bent, ga jij ook zaadjes maken, om bij een meisje een kindje te maken. Dat doe je ook ongeveer zo. Heb je die grote zaadfabriek tussen zijn achterpoten gezien?’
Ik zei even niets, ik was geschokt, dat ze zo rustig zó over Brutus praatte, over zijn zaadfabriek en over zaadjes in de koe stoppen. En dat mensen dat ook ongeveer zo doen.
{Tja, zo moet dat werken, maar er zó over praten}
<Steven> ‘Je praat er heel makkelijk over, maar waarom kneep je me toen Brutus . . . naar binnen ging?’
<Anya> ‘Steven, van jongst af aan zien we dieren op elkaar kruipen. Maar ik sta er iedere keer weer van te kijken dat die grote van Brutus er bij Berta helemaal ingaat, zonder dat ze het vervelend schijnt te vinden. Ze doet alleen haar staart omhoog.’
<Steven> ‘Jasper zei gisteren iets van, een stier uit een rietje.’
<Anya> ‘Ja, veel boeren hebben samen een dekstation. Met een aantal stieren. Er staat een nagemaakte achterkant van een koe. De stieren gaan er om de beurt op, af en toe. Óf ze zien het verschil met een echte koe niet, óf het interesseert ze niet. Ze klimmen er gewoon op. Er zit dan iemand onder, die een soort koker om hun penis doet en daarin de zaadjes opvangt. Die worden dan met kleine porties in speciale rietjes gedaan. Die worden ingevroren. Niet in een diepvries, véél kouder. Dan blijven ze langer goed. Wanneer een koe er aan toe is, zoals onze Berta vanmorgen, komt de dierenarts met zo’n rietje. Hier komt hij alleen maar kijken als er door grote dieren gedekt wordt, of ze gezond zijn. Als het rietje ontdooid is doet de dierenarts de zaadjes uit het rietje in de koe. Dan hoeven er geen koeien of stieren vervoerd te worden, alleen het rietje.’
<Steven> ‘Oh, ja, geen veewagen, inladen, uitladen, en zo. Slim.’
<Anya> ‘Ja, maar met een eigen stier heb je die problemen ook niet.’
{Wat legt ze alles goed uit. Wat praat ze leuk. En makkelijk over zaadjes en zo}
Berta werd de stal weer ingebracht en Brutus sjokte weer rustig mee naar de voortuin. Anya gaf me daarna de bedrijfsrondleiding. Ze legde me alles uit en liet me alles zien. Ik merkte dat ze er veel van wist. Het was een klein, gemengd bedrijf, met wat kleine machines, grasmaaier, hooiapparaat, trekkertje, en zo. En een groentetuin. Het buitenwerk en onderhoud werd gedaan door Dirk, met hulp van Jasper. Het binnenwerk en de groentetuin door Dirkje, met hulp van Anya. En Diny hielp waar nodig. Dirk deed ook de boekhouding, de administratie voor de koeien en zo. Hij was vóór zijn eerste trouwen al begonnen met uit te kienen hoe groot het bedrijf moest zijn, om het met een paar man rendabel te maken. Na een jaar puzzelen had hij zelfs een stuk grond, achter wat ze nu nog hadden, verkocht. Want iets kleiner, had hij uitgerekend, was beter. Hij hield alles steeds bij, ook mogelijke subsidies. Daarom werd er bijvoorbeeld eerst ontbeten, dan pas gemolken. ‘s Morgens ook niet om vier uur, maar rond achten. ‘s Middags rond vijven. Het bracht iets minder melk op, maar een normaal gezinsleven was belangrijker. Alles was bekeken, meestal eerst uitgeprobeerd. Dirk had ook lang gezocht naar de machines, hij wilde geen combines. Die kon hij zelf niet repareren. Hij had ook veel gevraagd aan de dierenarts. Die hielp mee, voor niets, om geschikte koeien, en af en toe een stier, op te zoeken. Hij kwam overal, en hij mocht graag vóóronderhandelen. Voor de afwisseling, zei hij, een keer niet tot je oksel in een koe zitten. Met zo’n rietje, je weet wel. Dertien jaar geleden kwam Dirkje, met het geld van de boerderij van Anton en haar. Hij belegde het voorzichtig. De boerderij draaide reuze goed. Met z’n vijven. En tijd genoeg voor school. En voor hobby’s. Jasper voetbalde, trainen op dinsdag en donderdag, spelen op zaterdag. Diny handwerkte graag. Zijzelf zat op een koor. Dirk vond haar neuriën altijd zo leuk, hij had haar een keer gevraagd om een mooi lied in te studeren en het voor hem te zingen. Dirkje was naar zijn kantoor komen rennen om te kijken welke zangeres daar was. Bij het koor mocht ze vaak solo zingen. Niet alleen omdat ze het zo mooi deed, ook omdat ze zo klein was en toch een behoorlijk volume had.
Ik zag haar gezicht betrekken, een paar traantjes komen.
<Anya> ‘Ik wil je wat vertellen over Dirk. Jasper heeft je gisteren uitgelegd hoe we een familie zijn geworden, maar niet hoe lief Dirk voor ons is. Ieder jaar, op de dag dat mijn eerste vader, Anton, overleden is, komt Dirk aan het ontbijt met mooie, persoonlijke cadeaus voor Dirkje, Diny en mij. Hij heeft het nog nooit overgeslagen, en dan moeten we ons soms schamen, want dan hadden we er niet aan gedacht. Hij zegt dan, onhandig, dit is namens Anton, jullie eerste man en vader, want die heeft nog steeds aandelen in ons bedrijf. En dan huilen we samen even.’
<Steven> ‘Goed dat je het verteld hebt, zo leer ik jullie beter kennen.’
<Anya> ‘Ja, een andere keer ben jij aan de beurt.’
<Steven> ‘Ik kan over mijn verleden praten, maar er is nooit iets bijzonders gebeurd.’
<Anya> ‘We zien wel. Als je met ons meedoet, vooral meepraat, is het ook fijn.’
<Steven> ‘Ik mocht komen als ik wat meehielp, en niet in de weg liep. Gaat dat goed?’
<Anya> ‘Je helpt prima. Je bent alleen tegen mij aangelopen, maar ik klaag niet.’
{Wat zou ze daarmee bedoelen? Net nu ik dacht dat we elkaar goed begrepen, komt ze met zo’n raadsel. Expres, anders zou ze het wel uitleggen. Het lijkt me het beste om maar af te wachten. Zo te zien verwacht ze nu ook geen antwoord}

Ik douchte, voor het eten, weer als laatste.

Na het eten gingen we in de tuin zitten.
<Dirk> ‘Anya, Steven, ik heb jullie vandaag rond zien lopen. Ik heb Anya nog nooit zo veel horen praten. Kletst ze niet de oren van je kop?’
<Steven> ‘Nee, ze legt steeds iets uit, en wacht dan of ik wat te vragen heb. Meestal niet, ze is zo duidelijk. En ze weet er heel veel van, ongelofelijk, in zo’n klein koppie.’
<Dirk> ‘Mag ik hem wat over jou vertellen, Anya?’
<Anya> ‘Moet dat nou?’
<Dirk> ‘Als hij in alles, ook jou, geïnteresseerd is, moet hij iets uitleg over je hebben. Jij doet dat niet over jezelf. Anders begrijpt hij je misschien verkeerd.’
<Anya> ‘Ja, pa, sorry pa.’
Ze ging bij Dirk op schoot zitten, maar anders dan gisteren. Nu zó, dat ze me goed in de gaten kon houden.
<Anya, zachtjes> ‘Ik heb vanmiddag al met Steven over jou gepraat.’
<Dirk, verbaasd> ‘Wat dan?’
<Anya, in tranen> ‘Over de cadeautjes die jij ons elk jaar weer geeft, namens Anton.’
<Dirk, ontroerd> ‘Ik vind het erg fijn dat we hem af en toe gedenken. Hij was heel lief voor je moeder en Diny, en ik vind het nog steeds erg jammer dat hij jullie maar zo kort gekend heeft. Hij zou zó trots geweest zijn, minstens net zo veel als ik nu.’
Inmiddels hadden Dirkje en Diny ook tranen in hun ogen. Ik voelde ook wat achter mijn ogen prikken en zag dat Jasper er ook last van had.
<Dirk> ‘Maar nu genoeg gegriend, dames, nou ja, bijna. Want, Dirkje, er is iets dat ik nog nooit aan je verteld heb. Het is iets wat ik onbewust wel wist, maar het is nog maar pas geleden goed tot me doorgedrongen. Ik ben ontzettend blij dat jij met Anton getrouwd bent geweest. Ten eerste, omdat jullie deze twee meiden hebben gekregen. Ik heb een geweldige zoon met mijn eerste vrouw gekregen, maar ik betwijfel of we zulke lieve, eerlijke, enorme stukken hadden kunnen maken. Ten tweede, omdat ik vond, dat toen je hier kwam wonen, je nog liever was geworden dan tijdens onze verkering.’
Langzaam zag ik de tranen verdwijnen. Dirk wachtte totdat de glimlachen weer verschenen.
<Dirk> ‘Anya heeft van jongst af aan, van wat haar interesseerde, alles precies willen weten. Niet zo’n kindje wat op de automaat staat, waarom, waarom, waarom. Nee, ze luistert, denkt na. Daarna niet waarom, maar, als dat zus en zo is, waarom dan enzovoort. Tot op de bodem van wat ze kon bevatten. Kon ze dat niet, dan zei ze, dit wordt me nu te moeilijk, ik kom er later op terug. Zodra ze kon lezen zat ze vaak in de bibliotheek. Toch vroeg ze liever, dat ging sneller dan lezen. Ze zal een jaar of tien geweest zijn, toen de dierenarts weer eens langs kwam. Een heel aardige man, ook altijd aardig tegen de kinderen. Hij drinkt vaak een bakje koffie mee. Toen hij even naar de koeien ging kijken, ging Anya er achteraan. Tien minuten later kwam de dierenarts binnenstormen, met Anya onder zijn arm. Hij pootte haar neer naast de tafel en deed boos zijn verhaal. Dat Anya hem een paar vragen had gesteld, hij had geantwoord. Kwam ze ineens met een zeer intieme vraag, over een stier en een koe. Had hij gezegd, vraag dat maar aan je vader. Zei dat wurm, dokter, als Dirk het niet weet, of hij weet het niet zo goed, moet hij het u vragen, en krijg ik nog een tweedehands antwoord. En een hoop tijdverlies. Dus, alstublieft? Nee, dit is veel te intiem. Als ik het niet snap, vraag ik wel verder. Nee. Schopte ze tegen mijn schenen, doet u toch niet zo moeilijk, vertel nou doodgewoon, sorry, mevrouw, of een koe het net zo lekker vindt van een stier, als bijvoorbeeld Dirkje van Dirk. Wat zegt u daarvan, meneer. Mij schoppen! Ik barstte natuurlijk van het lachen, de dokter had een rode kop van kwaadheid, en Dirkje ook, ergens anders van. Goed, dacht ik, ik moet het simpel houden, anders gaat dit uren duren. Punt één, Anya, nooit meer schoppen, niemand, ook niet als je kwaad bent. Kom maar naar mij of Dirkje. Wat zeg je tegen de dokter? Ze bood netjes haar excuus aan, maar je kon zien dat ze dacht, hier laat ik het niet bij. Dokter, u kon niet weten dat ze inderdaad alles mag weten. Ze gaat er verstandig mee om. Zal ik u laten zien. Anya, waarom wilde je dat weten? Simpel, zei ze, een koe roept om een stier, ja? Komt hij, doet wat ze wil, en dan zie ik geen reactie. Terwijl jullie, nou ja. Ik dacht, de dokter kan misschien aan andere dingen zien, dat ze het lekker vindt. Tevreden, dokter? Zegt de dokter langzaam, oh, zo’n goede vraag heb ik sinds de universiteit niet meer gehoord. Wat wil je worden, dierenarts? Zei ze, ik weet het nog niet, ik heb nog niet alle beroepen bekeken, maar ik sluit het niet uit. Oh, zegt de dokter, weer zoiets. Goed, je krijgt voortaan antwoord, tevreden? Nee, zegt ze, niets voortaan antwoord, met terugwerkende kracht. Ik heb nog een antwoord te goed. De dokter zei, hoe houden jullie het uit, met zo’n wicht? Gewoon antwoord geven, volledig, zei ik, niet nadenken, hoe kom ik hier onderuit, red je niet. Goed, volledig. Anya, die koe doet, wat ze voelt wat ze doen moet. Intuïtie. Ze zal die stier wel voelen. Maar of dieren genieten? De vrouwtjes waarschijnlijk niet, ze blijven er gelaten onder, dat zal je op de TV ook wel eens gezien hebben. Ze móéten zo handelen. En de mannetjes? Het enige wat je ziet, is dat ze na afloop hijgen. Ik kan me niet herinneren, dat er ooit onderzoek naar gedaan is, ik zoek het toch nog op. Ben je tevreden? Ja, dokter. Kusje, dokter? Nou, wéér één voor de bijl.’
De zoveelste lachbuien.
<Dirkje> ‘Ik zal jullie vertellen over de huisdokter. Een paar maanden later vroeg Anya me iets op seksueel gebied. Ik aarzelde een beetje. Ik hoor het al, zei ze, ik vraag het wel ergens anders. De volgende dag belde de huisarts op, Dirkje, ik heb hier een meisje zitten. Ze zegt, dat ze er één van jou is. Ze wil geen consult, maar een wetenschappelijk onderhoud. Het mocht wel op rekening. Beetje brutaal natuurlijk, maar vooruit. Dokter, mijn moeder heeft problemen om vragen op seksueel gebied te beantwoorden. Dat snap ik wel, ik ben nog zo klein. Maar ik ben nog niet van plan ergens aan te beginnen, ik wil alleen voorbereid zijn. Belt u de dierenarts maar, die mag me ook alles vertellen, en hij doet het goed. Ik ken de dierenarts, dus ik bel hem nieuwsgierig op. Nou, dat was lachen samen, over dat wurm. Ik heb even op haar kaart gekeken, hoe haar geschiedenis was. Na jouw bevalling heb ik haar nooit meer gezien. Nooit erg ziek geweest dus. Allemaal trouwens niet. Kan het eh, Anya zijn, en mag ik haar, net als de dierenarts, alles vertellen? Ik dacht, mooie kans om Anya te plagen, dus, dokter, als ze een moedervlek van een centimeter op haar rechterbil heeft, mag u haar, zo klein als ze is, alles vertellen. Heb je een momentje, zei de dokter. Ik hoorde zachtjes, als jij een moedervlek op je rechterbil hebt, krijg jij je onderhoud. Toen Anya, ja, ja, ik heb het wel door, Dirkje probeert me te plagen. Mis, ze had beter moeten weten. Ik zal haar gelijk terugpakken, luistert ze mee? . . . Goed. U bent dokter, u heeft me bij mijn geboorte helemaal gezien. Zeker tussen mijn benen, om te kijken of ik een jongetje of een meisje was. Meisje dus. Nou, het enige verschil met toen is, dat daar nu meer haar op zit dan op uw kale kop. Dus u mag van mij best naar mijn blote kont kijken. Toen was het even stil. Toen de dokter weer, hum, goedgekeurd, heel goedgekeurd zelfs. Dirkje, je hoorde haar zeker wel. Nou, dat wurm tilt haar rokje op, doet haar broekje een stuk naar beneden, gunt me een blik op haar haartjes en draait haar kontje naar me toe. Prachtig, compleet met moedervlek. Er komt geen rekening. Dit is me net zoveel waard als een hele avond toneel. Een prettige dag verder. Ik heb een kwartier nodig gehad om bij te komen. Toen heb ik Dirk geroepen en hem alles verteld. Die had ook een kwartier nodig om bij te komen.’
Nadat iedereen uitgelachen was, was het even stil.
<Dirkje> ‘Een paar weken eerder waren Dirk en ik op de hooizolder wat aan het spelen. Achteraf was ik blij dat we het nogal rustig deden. Want na afloop zagen we Anya, een paar meter van ons vandaan, met een stalen gezicht, naar ons zitten kijken. Je kent dat wel van haar. We waren zo geschrokken en zo verbaasd dat we even niets konden zeggen. Nou, zij wel. Tja, zei ze, ik heb genoeg dieren zien spelen, zoals Brutus. Ik wilde wel eens zien hoe het bij ménsen gaat. Maar in jullie slaapkamer is het altijd te donker. Nou, zei ik, een beetje boos, eigenlijk had je eerst moeten vragen. Mooi niet, zei ze, had je nee gezegd. Ik moest dat natuurlijk toegeven. Dirk vroeg, hoe lang heb je zitten kijken? Een hele tijd. Ik had niet gelijk in de gaten, dat jullie op de hooizolder zaten, jullie doen het hier niet zo vaak. Anders was ik er wel eerder geweest. Maar dan hadden jullie het misschien eerder gemerkt. Jullie waren nét uitgekleed, gingen overal aan elkaar liggen voelen. Dat vond ik leuk, dieren kunnen alleen elkaar een beetje likken. Deden jullie trouwens ook. Dirk, net als bij Brutus werd je penis steeds groter. Toen zei Dirkje, stop hem erin. Ik dacht eerst, zo’n grote kan er niet in, maar toen, het is wel in verhouding, Brutus is groter, maar een koe is ook groter. Bovendien was Dirkje niet bang, ze zei zelfs, sneller, sneller. En nog veel meer. Wat een taal, mama. Maar wel leuk, het paste erbij. Ik was blij dat jullie zo’n plezier hadden, aan de geluiden kon ik horen wanneer het lekkerder werd. Daarom vroeg ik de dierenarts over dat een koe niet reageerde op het dekken. Dirk, je hebt wel een heel grote, maar Brutus heeft toch een grotere. Weg was ze.’
Natuurlijk weer de nodige lachbuien.
<Anya, schuchter> ‘Ik wilde nog wel eens een ander stel zien. Één is geen. Ik heb een tijdje geleden nóg een keer op de hooizolder gekeken. Bij Diny en Jasper. Ik ben blij dat ik het nu kan vertellen.’
<Jasper> ‘Wát? Daar heb ik niets van gemerkt.’
<Diny> ‘Ik ook niet.’
<Anya> ‘Diny, ik vertel je altijd alles, maar dat vond ik zo privé, dat ik dat niet durfde. Ik zeg toch ook nooit wat als ik Jasper in je bloesje zie voelen? Of jij even met een hand in zijn broek? Als jullie dat lekker vinden moeten jullie dat doen. Dat jullie niet gemerkt hebben dat ik erbij kwam, komt doordat jullie veel te druk bezig waren. En ik ben tijdens jullie uithijgen vertrokken, ik wilde jullie niet storen.’
<Dirk> ‘Je stoorde toen op de hooizolder anders Dirkje en mij ook niet, niemand kan toch boos op je worden, omdat je zo eerlijk bent?’
<Anya> ‘Dat wist ik van tevoren van jou en Dirkje, maar ik had een beetje twijfel bij Jasper en Diny. Het was inderdaad interessant. Ik vind het leuk een eh paal te zien groeien. Een mooi opbergsysteem, hoeven de jongens niet steeds met zo’n stijve rond te lopen. Ik wist dat ze een condoom moesten gebruiken, en ik kon nu goed zien hoe die erom moest. En hoe je hem, toen ze uitgewipt waren, er weer afdoet. En dat er zaadjes in zaten. Ze vonden het behoorlijk lekker. Diny ging véél meer te keer dan Dirkje, lekker, dieper, harder, oh, daar kom ik, ik kom klaar.’
Diny bloosde nu ook eens behoorlijk, de rest lag in een deuk.
<Anya> ‘Jasper, Diny zit nu te blozen omdat ik uit de school klap, jij hebt lang niet zo’n grote als Dirk, maar je kreunde net zo hard als Dirk.’
<Dirk> ‘Anya, waarom praat je voortaan niet wat méér, je bent zo schattig.’

Ik lag in bed na te denken. ‘Lopen’, verkering, kussen. Bij Brutus aangekomen voelde ik de kriebels weer komen, en ik kreeg nu ook een raar gevoel in mijn penis. En als ik over alles op de hooizolder dacht werd het nog erger. Jasper en Diny vrijen dus toch al. Van Dirk en Dirkje is het normaal, die zijn getrouwd. Ik weet niet of ik met Diny zou willen vrijen, met Anya niet, daar ga ik liever zo fijn en voorzichtig mee verder als tot nu toe. Die zal zich vast niet helemaal uikleden voor een jongen en eh nee. Ik kan er ook beter niet aan denken hoe ze er bloot uitziet. Van het denken aan het vrijen van die anderen krijg ik genoeg kriebels.
{Eens kijken, ongeveer half vijf. Gisteren eh kwart over vijf. Nou, gaat goed}

Dag 3

{Wat moeten ze niet denken, niet alleen ‘s avonds douchen, maar ook ‘s morgens. Maar ja, die kriebels. Maar wel mooi al kwart over vier. En weer iets stijver}

Anya en ik haalden, hand in hand lopend, de koeien op. We zeiden niet veel, we keken wel vaak naar elkaar. En af en toe stopten we om te kussen. Na het ontbijt ging Anya, met tegenzin, naar een voor mijn komst gemaakte afspraak met haar vriendin Sandra. Dirk, Jasper, Diny en ik molken de koeien.
<Dirk> ‘Jullie redden het wel, hè, ik heb nog zo’n hoop administratie.’
Hij ging de stal uit.
<Diny> ‘Steven, omdat Anya er niet is gaan wíj naar boven. Kun je even de ladder vasthouden, ik vertrouw hem niet meer, er komt binnenkort een andere. Nee, niet ernaast, eronder staan, en de zijkanten vasthouden. Ja, zo.’
Ze pakte de ladder ook aan de zijkanten vast, haar handen net onder de mijne, en lachte naar me.
{Staat je goed. Oh, wat een inkijk, de helft. Oh, daarom moet ik natuurlijk de ladder vasthouden}
Ze liet één hand los, tilde haar rokje aan de voorkant op, en liep naar boven.
{Wat? Ze heeft geen broekje aan. Allemaal haar tussen haar benen! Net als op die poster, vóór het scheren. Vlak voor mijn neus! Expres! Ze wil dat ik het zie!}
Na adem gehapt te hebben liep ik ook naar boven.
<Diny> ‘We gaan eerst aan het werk. Je gooit het waar Jasper wijst, hooi vóór de koeien, stro zover mogelijk ertussen, Jasper doet de rest.’
{Eerst aan het werk? Ze wil toch niet . . . }
Ik voelde langzaam wat groeien in mijn broek. Hij kwam omhoog. We gooiden een tijd hooi en stro naar beneden, tot Diny naar de rand van de zolder liep.
<Diny> ‘Jasper, heb je genoeg beneden?’
<Jasper> ‘Ja, hoor.’
<Diny> ‘Breng jij de koeien de wei in? Steven en ik hebben wat rust verdiend.’
{Ja, ja, Jasper zal het niet snappen! Nu zijn we alleen. Oh}
Diny liep naar de achterkant van de zolder, stopte onder een raam. Ze pakte een deken van een balk, spreidde hem uit en ging erop liggen, op haar rug, met haar handen onder haar hoofd.
<Diny> ‘Kom maar naast me.’
Ik ging, ook op mijn rug, naast haar liggen.
{Je bent heel rustig, aan je ademhaling te horen. Nou, ik bepaald niet. Wat nu? Ogen dicht? Ga je slapen? Ik blijf mooi wakker, kan ik eens rustig naar je kijken. Een poster is leuk, maar zo’n stuk als jij bent, vlak naast me, al heb je kleren aan, is al veel mooier. Wat steken je borsten, eh uiertjes, naar boven. Ik kan niet in je bloesje kijken, maar het is maar een dunnetje. Ik kan nu helemaal zien hoe groot ze zijn. Midden op iedere bol steekt wat uit, dat moeten je tepeltjes zijn. Móói. Beneden is niets te zien, maar als ik je rok op zou tillen zou ik je haartjes van vlakbij kunnen zien, en misschien je gleufje. Oef. Maar niet doen, voorzichtig blijven}
Diny deed plotseling haar ogen open en keek me glimlachend aan.
<Diny, langzaam> ‘Zo te zien krijg je het er warm van, doe je overall toch uit.’
<Steven, zachtjes> ‘Ik heb er alleen een onderbroek onder.’
<Diny> ‘Moet je zelf weten, wat je daarmee doet.’
{Wat nu? Er is nogal wat gegroeid, daar beneden. Zíj is aangekleed. Aanhouden dan maar. Eigenlijk geen gezicht, je kan zien dat mijn penis omhoog gekomen is. Is haar eigen schuld, zoals ze erbij ligt}
<Diny> ‘We hebben voor een hoop dingen leuke namen verzonnen.’
<Steven> ‘Je bedoeld, zoals uiertjes? Jasper vertelde me er nog een paar. Ik vind dat leuk, het praat zo makkelijk en het klink zo gezellig.’
<Diny> ‘Ik weet er nog één, ik zie jou wel zitten.’
<Steven> ‘Tja. En dan heb je nog, ik wil met je spelen, en zo, maar verder zeg ik nu even niets meer, voordat het te intiem wordt. Ik begon me net op mijn gemak te voelen, omdat we zo fijn lagen te praten, nu word ik toch weer een beetje onrustig.’
<Diny> ‘Een béétje onrustig is niet erg, dat is toch lekker?’
<Steven> ‘Ja, zoals pakjes uitpakken met Sinterklaas, alleen nu gaat Sinterklazina zich voor mij uitpakken, geloof ik.’
<Diny> ‘Die ga ik verder vertellen, dat is zo’n goeie!’
<Steven> ‘Je laat het, hoor.’
<Diny> ‘Aan de familie toch wel, we vertellen elkaar alles, want dan heb je veel vaker plezier, gedeelde vreugd is dubbele vreugd.’
<Steven> ‘Je hebt gelijk, ik moet er nog aan wennen.’
<Diny> ‘Om nog meer te wennen weet ik er nog één. Zo te zien heb je een leuk paaltje in je onderbroek, veel leuker dan alleen maar een bobbel van een klein slap penisje en een paar balletjes. Penis is geen leuk woord, paaltje wel. En op het goede moment paal ook. Ik zie nu hoe groot je paal ongeveer is, hij steekt zo leuk vooruit. Vind je het erg, dat je zo bekeken wordt?’
<Steven, schuchter> ‘Ik ben daar nog nooit zo groot geweest, dat komt door jou. Ik ben er wel trots op. Daarom vind ik het niet erg dat je kijkt. En ik denk dat ik net zoiets voel, als wat jij voelt, als er naar je uiertjes gekeken wordt.’
<Diny> ‘Dat is slim van je, dat had ik zelf ook kunnen bedenken. Maar, eh, hoezo komt dat door mij?’
{Dat weet je best, maar je wilt het van mij horen, en eerlijk duurt het langst}
<Steven, langzaam> ‘Toen ik de trap voor je vasthield, stond je zó vlak voor me, dat ik verder dan anders in je bloesje kon kijken. Toen je de trap opging, zag ik je haartjes op je . . . buik. Daardoor komt het. Je had dat van tevoren bedacht, geen broekje aangetrokken. Niet dat ik dat erg vind, helemaal niet.’
<Diny> ‘Mooi. Wil je mijn uiertjes zien? Niet een beetje van bovenaf, maar helemaal? Het hoeft niet, hoor. Of misschien een andere keer, als je hier iets meer gewend bent?’
<Steven> ‘Ik denk dat het goed zou zijn om het nu te doen. Dan hoef ik misschien niet meer zo vaak naar het bloesje van Anya te kijken. Ik vind het niet leuk, dat ze het zo vervelend vindt. Ze bloost zo, al staat dat heel schattig.’
<Diny> ‘Ja. Aan de ene kant is het in het begin vervelend, je wilt ze verstoppen, want je vindt ze zelf te klein. Aan de andere kant is het toch wel leuk, als een aardige jongen zo aandachtig naar je kijkt. Als ze groter zijn en je er trots op wordt, leuk, dan je kan er jongens mee plagen, als ze kijken er mee schudden, dat heb je wel van me gezien. Dan kijk ik naar hun kruis, zie ik dat ze een paaltje in hun broek krijgen. Bij jou had ik dat nog niet gezien, ik dacht, zeker te jong voor een paaltje. Het zal niet lang meer duren, want hij kijkt al wél aandachtig naar uiertjes. Jongere jongens zien niets, al zou je ze vlak onder hun neus schudden. Ze denken, nou én, hep me moeder ook. Oh, lachen! Maar je smoes gaat niet op. Wanneer je mijn uiertjes gezien hebt, en zo, helpt dat maar even. Je gaat toch weer naar me kijken, je zou ze nog wel eens willen zien, en voelen. Het is wel een beetje verslavend. En je blijft naar Anya kijken, zelfs als je er ooit achterkomt hoe groot haar uiertjes zijn. Ik zie ze onder het douchen, ze staan zo leuk bij haar. Heel mooi in verhouding, die van mij zijn eigenlijk iets te groot. Ik trek ook wel eens méér aandacht dan waar ik zin in heb. Vind je haar leuk?’
<Steven> ‘Ja, en lief. En jou leuk en lekker, met je grote uiertjes. Maar ik denk niet dat ik ze te groot vind. Ik heb ondertussen zo vaak naar je gekeken, jij vond het van mij toch niet erg, dat ik gewoon vind dat ze bij je horen.’
<Diny, zachtjes> ‘Genoeg, maar wel lekker gepraat. En nu zonder smoesjes. Wil je ze zien? Zal ik ze voor je uitpakken?’
Ik slikte, gaat het spelen nu beginnen? Ik knikte.
<Diny> ‘Wacht even. Omdat het nu steeds intiemer wordt, in plaats van alleen maar te kijken naar uiertjes in een bloesje en een paaltje in een onderbroek, wil ik eerst met je kussen. En je omhelzen, en dan moeten we ons lekker tegen elkaar aantrekken en tegen elkaar bewegen. En dan mag je denken, we spelen met elkaar, we zijn nu aan het kussen en tegen elkaar bewegen en ze heeft beloofd me zo meteen haar uiertjes te laten zien.’
Voor ik wat kon doen had ze me al tegen zich aangetrokken en begon me te kussen. Ze kon het ook goed. En ik voelde nog duidelijker dan bij Anya haar uiertjes tegen me aan.
{Wat is ze lekker zacht, en toch stevig}
<Diny> ‘Je kust lekker, joh, van wie heb je dat geleerd?’
<Steven> ‘Anya en ik hebben het elkaar geleerd.’
<Diny> ‘Nou, een snelcursus zeker. Als je met de rest ook zo vlot bent, belooft dat wat.’
<Steven> ‘Alles gaat wel snel, ja.’
<Diny> ‘Vorige week wist je van niets, hè? En nu?’
<Steven> ‘Ik vind het heel lekker en lief van je, dat je met me wilt spelen. Met Anya was het liefde op het eerste gezicht. Nou ja, bij haar na vijf minuten, bij mij na een dag. We hebben sinds gisteren verkering. Hoe het precies gegaan is hoor je binnenkort. Anya moet nog even nadenken, wil je er tot dan niets over zeggen?’
<Diny> ‘Ik zal het niemand zeggen. Eerlijk duurt het langst, maar het kan vaak ook wel even wachten. Jullie zijn schatjes met z’n tweeën, jullie konden wel eens goed bij elkaar passen. Maar het spijt me, Steven, nu moet ik toch serieus worden. Ík doe waar ik zin in heb, maar als jullie verkering hebben, wat doe je dan hier?’
<Steven> ‘Ervaring opdoen, je weet waarom.’
<Diny> ‘Oh. En Anya?’
<Steven> ‘Mag ze zelf weten. We zijn het helemaal eens.’
<Diny> ‘Daar kan ik niets tegenin brengen, alleen dat jullie nog al jong zijn. Oh, daar kan ik ook niets van zeggen, ik wil het toch óók met jou doen? Wat een snelcursus, zeg. Kunnen jullie het wel bijhouden?’
<Steven> ‘Daarom wil Anya er nog even over nadenken. Ik ben anders, ik neem in twee seconden een beslissing. Als die later verkeerd uitvalt, wat niet vaak voorkomt, zit ik er niet mee. Eigen schuld, dikke bult. Volgende zaak.’
<Diny> ‘Ik ben toch verrast. Goed. Zullen we verder?’
<Steven> ‘Alsjeblieft.’
<Diny, zachtjes> ‘Ik kan je paaltje voelen, ondanks onze kleren. We zijn even groot, dus het duwt lekker tegen mijn gleufje.’
<Steven> ‘Ik voel jouw uiertjes ook, maar beneden niets.’
<Diny, zachtjes> ‘Dat komt misschien nog. Zal ik mijn uiertjes nu voor je uitpakken? Je hoeft alleen maar te knikken.’
Ik knikte als een gek.
<Diny> ‘Ik snap dat je ongeduldig wordt. Ik heb je ook langzaam lekker opgewonden, hè? Ik vind het leuk met jou, ik vind het heel fijn je mijn uiertjes te laten zien, en als je lief bent nog véél meer. Maar nu heeft het lang genoeg geduurd.’
Ze liet me los en ging rechtop zitten, bleef me glimlachend aankijken. Ze deed haar bloesje uit, stak trots haar uiertjes naar me vooruit en schudde ze een beetje. Ze bleef nog even zitten, ging toen weer liggen, met haar ogen dicht. Ik kreeg bijna een hartstilstand, twee van die grote bollen, bloot, met tepeltjes, zo vlak voor mijn neus. Ik was nog geeneens zo lang aan het kijken toen ze haar ogen opendeed en me vragend aankeek.
<Diny> ‘Zeg, Steven, mankeer je wat aan je handen? Je mag ze best aanraken.’
<Steven> ‘Je bent heel mooi. En heel lief voor me. Ik . . . wil wel, Diny, maar ik durf niet. Een meisje daar aanraken. Al zeg je dat het mag. En ze zijn zo groot.’
<Diny, zachtjes> ‘Ik zal je helpen, omdat het duidelijk je eerste keer is. Anders ga je nog maagdelijk het huwelijk in, en dat wil ik niemand aandoen. Zeker mijn zusje niet.’
Ze pakte mijn handen en legde ze op haar uiertjes.
{Wat warm, wat zacht, maar toch stevig. Die zou ik wel heel lang vast willen houden}
Ik kon er niet helemaal omheen, allebei méér dan een hand vol. Mijn handen begonnen vanzelf te bewegen. Ik bewoog haar uiertjes een beetje heen en weer, en op en neer, en draaiend, en zachtjes knijpend. En ik streelde ze, heen en weer, en op en neer, en draaiend, en zachtjes knijpend.
{Wat een lekkere dingen. Voelen heerlijk aan. Kan ik lang volhouden}
Ze trok me naar zich toe, zodat ik half over haar lag, en kuste me nogal wild.
<Diny> ‘Lekker jong dat je bent, je streelt heerlijk. Streel mijn buikje ook eens.’
Ik streelde haar buikje, steeds verder naar beneden, tot ik bij haar rokband kwam.
{Wegversperring, terug maar, haar lekkere uiertjes weer strelen}
<Diny, fluisterend> ‘Ik bedoelde wat anders, je bent veel te beleefd, wacht even.’
Al liggend was in de kortste keren haar rok verdwenen.
{Oh, ja, geen broekje aan. Ze is nu helemaal naakt, bloot. Dat ze dat durft}
Ik zag haar haartjes onderop haar buik, ze liet me even kijken. Toen gingen haar beentjes langzaam uit elkaar, ik zag haar gleufje, tussen de haartjes.
<Diny> Oh, wat bloos je lekker. Hoe vind je het, in het echt, of wel eens eerder gezien?’
<Steven> ‘Alleen bij meisjesbaby’s, dat vond ik wel leuk, zo netjes, bij jongens hangt er zo’n zootje te slingeren. Op die poster, bij dat grote meisje, zag het er al veel leuker uit, met haartjes, of bloot, zonder haartjes. Waarschijnlijk omdat ze haar buik wat naar voren duwde, zo van, zie je wat ik voor moois heb? Ik ben er trots op. Nou, dat mocht ze ook. Haar uiertjes staken toch al ruim naar voren. Ik denk nu, dat ik daardoor de kriebels in mijn balletjes en mijn paaltje kreeg, van het zien van een bloot meisje. Ik voel ze nu ook komen, midden overdag. Dat moet van het zien van jouw mooie gleufje komen. Nu ik in het echt een gleufje zie, zo vlakbij, weet ik waar het voor is. Ik heb er nooit zo veel over nagedacht. Zelfs niet bij Brutus. Anya vertelde over zijn zaadjes en zijn zaadfabriek. En dat het bij jongens net zo werkt, en dat die het net zo bij meisjes doen. Ze vertelde zo rustig. Toen dacht ik, nou ja, ze zal dit met Brutus wel vaker meegemaakt hebben. Ik dacht verder niets. Ik heb zoveel dingen gehoord, maar nooit alles precies op een rijtje. Nu weet ik hoe alles werkt. Dat jongens hun paaltje bij meisjes in hun gleufje kunnen stoppen. Dat meisjes een vliesje hebben, dat als een jongen daar doorheen gaat dat ontmaagding heet. En dat het bij een meisje pijn kan doen. Maar jij weet dat allemaal al. Is het lekker? Die koe vond het niet erg.’
<Diny> ‘Het is geen echt vliesje, hoor, het heet alleen zo. Het is een vernauwinkje. En die pijn bij de ontmaagding is maar even. Als jongens dat niet te ruw doen, is het daarna en de volgende keren hartstikke lekker. Anders zouden meisjes het toch nooit meer doen? En jongens vinden het ook lekker.’
<Steven> ‘Van zo vlak bij heb je een veel mooiere dan die op de poster.’
<Diny> ‘Dat vindt Jasper ook, dat weet je. Maar ga door.’
<Steven> ‘Ik kan het niet mooi genoeg zeggen. Een kunstwerk, gleufje tussen haartjes.’
{Mijn hand gaat vanzelf naar je buikje, ik houd me niet meer in, zoals bij die poster. Ik mag toch met je spelen, je zal vast wel stoppen als je het met mij niet leuk vindt}
Ik legde mijn hand op haar naveltje, en ging langzaam strelend lager. Iets later streelde ik haar krullenbolletje. Ze vond het goed, zelfs lekker, ze had haar oogjes dichtgedaan.
<Steven> ‘Lekker, Diny?’
<Diny, zachtjes> ‘Ja. Nu lager, schatje, pak me helemaal. Streel me daar ook zo lekker.’
Toen ik met mijn hand tussen haar beentjes kwam gingen haar beentjes langzaam nog verder uit elkaar, tot ik haar doos helemaal onder mijn hand had. Ik wist even niet wat ik er mee moest doen, wat ze lekker zou vinden, ik vond alles héééérlijk. Ik masseerde een beetje, zoals daarnet haar uiertjes, dáár was het vanzelf gegaan. Maar ja, daar had je wat in de hand, meer dan een hand vol zelfs. Dit was anders. Ik ging ook met mijn hand iets heen en weer en op en neer. Toen, met mijn hand er helemaal overheen, zachtjes knijpend.
{Tjonge, ik heb de blote doos van een meisje in mijn hand. Dat ze zich zo laat vasthouden, ze moet het heel lekker vinden. Nu weer strelen. Zou ik aan haar gleufje mogen komen?}
Ik zocht met mijn middelvinger naar haar gleufje, door die poster van dat meisje zonder haartjes op haar doos wist ik precies waar het moest zitten. Ik streelde er over, na even ging mijn vinger er vanzelf een stukje in. Ik voelde een schokje bij haar, en net of ze met haar gleufje in, om, mijn vinger kneep. Ik haalde mijn vinger er voorzichtig weer uit.
<Diny, zachtjes> ‘Niet stoppen, doe je vinger er weer in, alsjeblieft . . . Ja, goed. . . . Nog verder. . . . Zo ver mogelijk. . . . Zachtjes op en neer gaan. . . . Oh, ja, lekker. . . . Iets sneller. . . . Nog iets sneller. . . . Iets langzamer.’
Ze kreunde een paar keer, zuchtte diep.
<Diny> ‘Nu mag je stoppen. . . . Hè, ik ben lekker klaargekomen, joh. Wel een beetje snel. Je had me zó heet gemaakt met je strelen. Je hebt me heel lekker klaar gevingerd.’
<Steven> ‘Je kreunde een beetje. Waarom deed je dat?’
<Diny> ‘Je zal wel wat gevoeld hebben. Omdat je het zo lekker deed kreeg ik krampjes, dat is een heel lekker gevoel, klaarkomen. Ik kan het niet precies vertellen, maar je zal zelf zoiets voelen als je stijve paaltje lekker gestreeld wordt. In het gleufje van een meisje, of in haar mond of door haar hand. Dan komen de krampjes ook bij jou, totdat je zaadjes gekomen zijn. Dat is ook heel lekker, anders zouden jongens dat ook niet zo graag willen doen. Of laten doen.’
<Steven> ‘Wat vertel je dat fijn, ik begin er ook zin in te krijgen.’
<Diny> ‘Voor iemand die nog nooit wat met een meisje gedaan heeft doe je het tot nu toe heel lekker. Je bent een natuurtalent. Maar nu begin ik ergens anders zin in te krijgen. Wat heeft Jasper verteld, wanneer mocht je met me spelen?’
<Steven, zachtjes> ‘Als ik lief met jou speelde, moest ik je ook met mijn dingetje laten spelen, eerlijk is eerlijk.’
<Diny> ‘Ja, eerlijk is eerlijk, maar het is geen straf, hoor. Ook geen beloning, het is . . . gewoon spelen. En gewoon lekkerrrr.’
Diny streelde over mijn onderbroek.
<Diny, fluisterend> ‘Sta eens op, dan kan ik je broek uitdoen. Dan ben je net zo bloot als ik. Kan ik je dingetje, je paaltje zien. Ik ben zóóóó benieuwd. Durf je, helemaal bloot?’
<Steven> ‘Ja, natuurlijk, omdat jij het ook bent.’
Ik stond op. Ze deed mijn onderbroek uit, heel snel, ondanks mijn vooruitstekende paal.
{Alwéér hoger, en groter, nu al op een uur of vier. Geen wonder, met wat ik zonet gezien en gevoeld heb. Ik heb zelfs een meisje . . . klaar laten komen . . . gevingerd}
Ze bleef op haar knieën vóór me zitten.
{Dat een meisje dat leuk vindt, om er zo van vlakbij naar te kijken. Nou ja, waarom niet, dat vond ik ook bij haar toch ook}
<Diny> ‘Wat heb je een leuke, de meeste jongens hebben er een bochtje in, de jouwe is kaarsrecht, alleen . . . dat komt zo wel. Mag ik je aanraken? Ik doe je echt geen pijn, dat heb jij mij ook niet gedaan.’
Ze nam voorzichtig mijn zakje in één hand, masseerde een beetje.
{Hoe kan dat zo lekker zijn? Als ik me daar was of afdroog voel ik niets}
<Diny> ‘Ik doe het heel zachtjes, ik weet dat als er iets te hard in geknepen wordt, dat bij jongens erg pijn doet. Bij uiertjes is dat ook zo, maar die kunnen toch meer hebben. Jij deed het precies goed.’
Ze deed haar andere hand helemaal om mijn paaltje, kneep er heel zachtjes mee.
<Diny> ‘Zo heeft nog nooit een meisje je vastgehouden, hè? Knijp ik goed, is het lekker?’
Ik kon alleen maar met mijn hoofd knikken. Dat een meisje dat zomaar wilde doen en het lekker wilde doen. Ik begon te snappen dat ze spelen leuk vonden. Ze duwde zachtjes en langzaam mijn paaltje iets naar mijn buik toe en weer er iets van af.
<Diny, zachtjes> ‘Dit heet aftrekken, dan weet je hoe het heet, als je een meisje wilt vragen om dit te doen, als je er zin in hebt. Of als een meisje vraagt of ze het bij jou mag doen. Vindt ze ook wel eens leuk als ze een jongen wil laten genieten, of als ze niets met haar gleufje kan doen, omdat ze ongesteld is. Weet je wat dat is?’
<Steven> ‘Ja, daar heb ik over gelezen. Één keer in de maand, hè? Een paar dagen.’
<Diny> ‘Ja. Dit is lekker, hè? Wippen is nog lekkerder, daar kom je vast wel eens achter.’
<Steven, fluisterend> ‘Ga door, ga door.’
Nog véééél lekkerder dan haar hand om mijn balletjes. Dat er zoveel gevoel in zit}
<Diny> ‘Graag, schatje. Het fijne is, dat je dit ook kan doen zonder je uit te kleden, als dat niet kan, zo midden in een weiland of zo. Het is wel spannend, als je elkaar met één arm omhelst en het meisje haar hand in zijn broek doet en hij zijn hand onder haar bloesje, ziet niemand het. Wel eens lekker hoor. Maar het lekkerste is helemaal bloot, net als wij nu.’
[Niet alleen nu, ga nog maar een uurtje door}
Diny stopte, ze hield haar handen waar ze zaten. Ze keek me lief aan.
<Diny> ‘Steven, het is voor jou misschien een raar idee, maar vind je het goed als ik hem even, zo ver mogelijk, in mijn mond stop? Je denkt misschien, dat is het verkeerde gaatje, maar het is voor jou echt lekker en ik vind het ook lekker. In mijn mond is het nog lekkerder dan mijn hand.’
<Steven> ‘Wat dit nieuwe boertje nog niet kent, probeert hij graag. Het is toch fijn als we het allebei lekker vinden?’
Ze deed het net als met haar hand, eerst haar mond er overheen, langzaam dicht tot het net zo aanvoelde als haar handje. Dan met haar mond hetzelfde als met haar hand, langzaam naar voren en naar achteren.
{Ze had gelijk, weer lekkerder. Het mag dan niet het mooiste gaatje zijn, het is wel lekker warm. Oh, nu haar tongetje, nog lekkerder. Hoe zou voelen, met mijn paaltje in haar gleufje? Zou ik er daar helemaal in kunnen? Hoe diep is dat? En hoe diep vindt ze lekker? Brutus heeft zo’n lange omdat hij er anders niet bij kan, maar er gaat toch een behoorlijk stuk naar binnen. Ik kan er vast bij, en het lijkt me ook de bedoeling om helemaal naar binnen te gaan. En ik moet me dan natuurlijk ook bewegen. Of doet zij dat? Of alle twee? Ik heb die koe niet zien bewegen. En hoeveel dan? Helemaal eruit, en dan er weer in? Of minder? Of heel kleine stukjes, zoals zij net met haar hand en mondje deed? Oh, ze deed van alles wat. Ik zal wel merken wat ze lekker vindt en wat ik lekker vind. Brutus deed ook van alles wat, zo gauw hij bij de koe het gaatje gevonden had. Het ging zoiets van twee passen vooruit en één achteruit. Toen hij niet verder kon stopte hij even, en ging toen stoten. Ik heb er niet zo op gelet, hoeveel vooruit en achteruit. Ik zie wel}
Diny stopte.
{Nou, beslist kwart vóór vier}
<Diny> ‘Even uitrusten, ga even zitten.’
{Ik hoef niet uit te rusten, ik ben niet moe van het staan en van het . . . Zou dat ook een leuk naampje hebben? Misschien is zij moe van dat paaltje . . . happen. Zou ze me nu ook nog mijn paaltje in haar gleufje laten stoppen? Ik had nooit gedacht dat ik aan haar mocht komen en dat zij aan mij wilde komen. En nu heb ik haar uiertjes en tepeltjes gezien, en gevoeld, en gestreeld, en haar gleufje ook. Oh, vergeten te kussen, nou ja, andere keer misschien. En zij heeft mijn balletjes gestreeld, en mijn paaltje een beetje . . . afgetrokken en me een beetje . . . weet ik niet}
<Steven> ‘Dat was heel lekker, Diny. Heeft dat ook een leuk naampje?’
<Diny> ‘Niet alles heeft een leuk naampje. Strelen is gewoon strelen, wat je met je vinger deed heet vingeren, en het laatste, je lekkere paaltje in mijn mond, heet pijpen.’
<Steven> ‘Prima, maar ik heb geen rook gezien.’
<Diny> ‘Dat komt nog wel, als ik je genoeg opstook. In het Engels heet het blowen, blazen, maar ik zuig liever, oh, vergeten, volgende keer maar, alles hoeft niet op één dag.’
<Steven> ‘Ik dacht net hetzelfde, volgende keer maar, ik ben vergeten je gleufje te kussen.’
<Diny, verrast> ‘Zou je dat durven?’
<Steven> ‘Waarom niet, als jij zonder een seconde te aarzelen mijn paaltje in je mond neemt en het likt en masseert, en belooft er de volgende keer aan te zuigen, durf ik de volgende keer jouw gleufje te kussen en te likken en in plaats van een vinger mijn tong er in te steken en je klaar te laten komen.’
<Diny> ‘Ho, ho, ho, niet zo snel zeg, wie zit nou wie wat te leren? Omdat je zo lekker praat, beloof ik je dat er een volgende keer komt. Dat is voor mij al heel wat, want ik bekijk het iedere keer opnieuw, nádat ik met een jongen gespeeld heb. Als hij weggaat, niet midden in het spelletje. Ga je ook met Anya spelen? Dan moeten we een rooster maken.’
Diny> ‘Ik denk dat we niets zullen doen behalve kussen, vóór we een jaar of zestien zijn. Ze is zo anders dan jij, ik durf haar amper aan te raken.’
<Diny> ‘Die komt vast snel op gang als je het wél durft. Dan wil ze vast ook wel wat lekkers met je. Zou je willen vertellen wat jullie gedaan hebben?’
<Steven> ‘We hebben elkaar geknuffeld, en gekust. Maar ik heb niet aan spelen met haar gedacht. Op één keer na, toen ik voor het eerst gemolken had. Toen we daarna verkering kregen, elkaar omhelsden en ik haar tegen me aan voelde dacht ik even, ik hoop ooit haar uiertjes en tepeltjes te mogen strelen. We hebben het wel gehad over ervaring opdoen, maar ik dacht toen alleen maar aan andere meisjes kussen en zij andere jongens. Vind je het gek, vorige week wist ik nog van niets. Nou ja, ik wist alles wel, maar het stond niet op een rijtje. Nu weet ik, geloof ik, alleen nog niet hoe het voelt met mijn paaltje in het gleufje van een meisje te zitten. Het kijkt me trouwens nogal uitnodigend aan.’
<Diny> ‘Doe ik even de deur dicht.’
Ze deed haar benen tegen elkaar.
<Steven> ‘Dat helpt niets, ik zie nog steeds je haartjes en ik weet nu dat er iets heel lekkers onder zit. Waar jij en ik van genieten als ik erover en erin streel. Ik vond het mooi om te zien hoe je klaarkwam.’
<Diny> ‘Je praat er al lekker over mee, ik word weer heet van je, ik krijg zin in je. Je denkt dat je nog maar één ding niet weet, maar kan je al zaadjes maken?’
<Steven> ‘Zaadjes, zoals er bij Brutus uitkwamen? Nee, niet dat ik weet.’
<Diny> ‘Ook tot nu toe ‘s morgens geen . . . klodder zaadjes in je pyjama gevonden?’
<Steven> ‘Nee, maar ik heb wel sinds de eerste dag hier zo’n kriebel in mijn balletjes, ‘s avonds en ‘s morgens, misschien zitten ze er aan te komen. Mijn paaltje komt ook steeds hoger. Dat zag je daarnet. Hij kwam ook hoger nadat je me . .  gepijpt had, dan toen je hem de eerste keer zag.’
<Diny> ‘Ja. Ik denk dat het dan niet meer lang zal duren, ik hoop het niet. Als je zaadjes komen, in een gleufje bij het neuken . . . je moet niet schrikken, je weet best dat ze dat zo noemen, of bij het aftrekken of het pijpen, goed dat ik al uitgelegd heb, krijg je ook krampen, om ze eruit te spuiten, dat heet ook klaarkomen. Érg lekker. Oh, ik vergeet helemaal je te strelen. Hij is al lekker stijf, maar kan je hem nog groter laten worden? Nog hoger laten komen? Ik zal toch maar even gaan blowen, misschien helpt dat.’
Ze nam mijn balletjes in een hand, masseerde ze zachtjes, en nam mijn paaltje in haar mond. Ze zoog er aan en likte in de rondte.
{Heerlijk. Hoe zou het in haar andere gaatje, haar gleufje, aanvoelen? Daar zit natuurlijk geen tongetje in, en het zal niet zuigen, maar mijn paaltje waarschijnlijk lekker strelen}
Ze liet me los.
<Diny> ‘Ik hoop niet dat je het vervelend vindt, maar ik moet je iets vertellen wat je vast nog niet weet. Wij zien hier van jongst af aan dieren op elkaar kruipen. Zoals Brutus op Berta. En de haan op de kippen en zo. Daarom worden we veel vroeger dan in de stad seksueel voorgelicht. En praten we er nogal makkelijk over. En beginnen we er ook vast eerder mee dan in de stad. We hoeven niet stiekem te doen, als we ons maar aan een paar regels houden. Die van ervaring opdoen weet je. Er zijn er nog twee. Misschien wel meer, maar dat weet ik niet zo gauw. De eerste is, een meisje speelt niet vóórdat ze een groot meisje is. De zaak moet eerst volgroeid zijn, of zo. Gesnapt?’
<Steven> ‘Ja. Is Anya een groot meisje?’
<Diny> ‘Ik vind het eerlijk van, je dat je het niet alleen denkt, maar ook zegt. Maar dat moet je, als het uitkomt, zelf maar eens aan Anya vragen. Dat mag alleen zíj vertellen. De tweede regel, een jongen doet het niet voordat zijn paal minstens recht vooruit staat, liefst hoger. Zelfde reden. Snap je?’
<Steven> ‘Ja. En ik denk dat ik weet wat je gaat zeggen.’
<Diny> ‘Ja, ondanks mijn pogingen, zie je dat we een probleem hebben? Zelf na het blowen?’
Ik had het al gezien, half vier, te laat, te laag.
<Diny> ‘Steven, hoe erg we het ook vinden, we moeten stoppen. Want als iemand, Dirkje of Dirk, wil weten of ik het niet met een te kleine jongen doe, dan moet je wat kunnen laten zien. Vind je het erg? Nee, hè, je wist vanmorgen niet eens dat er iets ging gebeuren. En kijk eens wat je al gedaan hebt. Nee, ik ga het niet opnoemen, droom daar vannacht maar lekker van. Je moet de rest tegoed houden. Anya moet maar eens met je spelen, dan word je misschien groot genoeg. Of je zaadjes komen. Met haar gaat het vast beter, jullie zien elkaar wel zitten. Ik vind jou wel heel lief, maar ik houd niet van je, en jij niet van mij. We doen het omdat we het gewoon lekker vinden.’
<Steven> ‘Heel lekker, Diny. Ik denk niet dat Anya en ik het al gauw zullen gaan doen. Maar ik vind het niet zo erg, je hebt gelijk. Als ik het maar tegoed houd. Mag ik je wel nog een keer kussen en omhelzen, zo helemaal bloot tegen elkaar?’
<Diny, zachtjes> ‘Kom maar, lekker jong.’
{Oh, wat lekker, ik voel haar uiertjes tegen mijn borst, mijn paaltje tegen haar doos, ik voel haar haartjes kriebelen. En ze kust lekker, een beetje wild, niet zo lief als Anya}
Toen ik mijn paaltje tegen haar doos begon te wrijven hield ze op met kussen, rolde me van haar af en wees naast haar, op de deken. Ik ging daar maar zitten.
<Diny> ‘Steven, ik heb nu zélf een probleem. Je hebt me zo heet gemaakt dat ik een paal wil hebben, in mijn gleufje, om me daarmee te laten komen. En zo gauw mogelijk, want het is erg vervelend om halverwege te stoppen, daar kom je hopelijk nooit achter. Daarom, vind je het goed als ik Jasper roep? Hij is altijd binnen gehoorbereik als ik aan het spelen ben. Ik vind dat heel fijn, voor noodgevallen. Hij heeft één keer geholpen in te grijpen, toen een jongen te ver wilde gaan. Hij was heel kwaad, hij draaide helemaal door, ik moest hem vasthouden. De schurk is weggestuurd na een preek van Jasper. Dat doe je toch niet, tegen de zin van een meisje. Ik was erg ontroerd dat Jasper zo goed voor me zorgde, ik bedacht toen, dat hij steeds meer naar mijn uiertjes ging kijken. Hij was pas twaalf, maar hij mocht, als dank, met mijn uiertjes spelen. En tussen mijn benen kijken. Hij was een beetje brutaal, hij streelde me zonder iets te vragen tot ik klaarkwam. Toen wilde hij graag dat ik naar zijn paaltje keek. Nu van dichtbij, niet zoals in het weiland, als hij stond te piesen. Ik vond hem mooier, rechter, dan van andere jongens. Die van jou is ook zo, alleen iets kleiner. Maar je bent er vast trots op. Je aarzelde ook niet om je uit te kleden.’
<Steven> ‘Ik word er iedere dag trotser op. En jij was ook helemaal uitgekleed. En ik had je gevingerd. Dan is het ook niet meer dan eerlijk dat je mijn paaltje en balletjes ziet en er aankomt. Dat was heel lekker. Jammer dat er verder niets kan.’
<Diny> ‘Ja. Jasper was ook iets te klein. Maar toen ik zijn paaltje streelde spoot hij plotseling in mijn handen. Ik schrok, hij ook, het waren zijn eerste zaadjes, hij wist niet wat er gebeurde. Ik ben naar Dirkje gerend, gevraagd om toestemming en condooms.’
<Steven> ‘Kreeg je die zomaar?’
<Diny> ‘Ik moest vertellen met wie ik wilde vrijen. Dirkje vond dat het nét kon, al was Jasper  een beetje aan de jonge kant. In de stad beginnen ze er vast niet zo jong mee, maar hier is twaalf niet abnormaal. Als je maar aan je ouders laat weten wat er gebeurt en condooms gebruikt. Toen weer terug. Jasper was afgekoeld, van de schrik, maar ik nog niet. Ik vroeg, zou je dat mooie paaltje in mijn gleufje willen stoppen? Was hij gelijk weer opgewarmd.’
<Steven> ‘Heeft hij je toen . . . ontmaagd?’
<Diny> ‘Nee, dat was al eerder gebeurd, ik ben vroeg met scharrelen begonnen. Toen ik de eerste keer iets hard tegen mijn buik voelde, door mijn kleding en die van die jongen, tijdens een omhelzing, wilde ik weten wat het was. Nou ja, ik wist het wel, maar ik wilde het zien, van dichtbij. En toen ik het zag wilde ik nog meer. Er mee spelen. Tja, hij kwam gauw. Toen moest hij met mij spelen. Het lukte hem mij ook te laten komen. Ik had al een tijd, voor de zekerheid, condooms bij me, dus, er omheen en hup, erin, die stijve. Het was een beetje gestuntel, hij had er ook nog nooit meer mee gedaan dan gepiest, maar de dubbele ontmaagding lukte. Ik was nooit van plan maagd te blijven tot ik trouwde, ik wilde wel eerder wat. Alles. En vaak. Het deed maar heel even iets pijn, het leek op een injectie, maar zijn gestreel in me was veel lekkerder. Ik kwam nog een keer klaar, hij ook. Het was heel fijn, waarschijnlijk omdat we het allebei voorzichtig deden. Nu houd ik van iets woester.’
<Steven> ‘Ik kan me voorstellen dat je meer wilt. Ik ruil wel van plek met Jasper. Mag ik beneden luisteren hoe jullie het doen?’
Diny> ‘Waarom blijf je niet kijken? Ik zou het zelfs lekker vinden als je een beetje meehelpt.’
<Steven> ‘Meehelpt?’
<Diny> ‘Ik zeg wel wat je doen kan. JASPER!’
Jasper was snel boven. Diny begon hem uit te leggen uit wat er aan de hand was, maar voor ze uitgepraat was begon hij zich al uit te kleden. Al gauw was hij helemaal bloot.
{Tjonge, hij heeft al een stijve die helemaal omhoog staat. Om jaloers op te worden}
Hij ging aan de andere kant van Diny liggen. Die deed een condoom om zijn stijve.
<Jasper> ‘Tja, je hebt er geen gras over laten groeien om met Steven te spelen, zie ik. Ik ben blij dat ik mijn stijve weer eens in je behaarde gleuf kan stoppen. Ik zie ook waarom je die van mij erin wilde hebben. Binnen een paar maanden zal die van jou ook vast hoog genoeg komen, Steven. Diny, beentjes wijd, alsjeblieft.’
Diny draaide zich op haar rug en deed haar benen van elkaar af.
{Als die meid op de poster ‘Voor het scheren’ ook zo wijdbeens zou staan zou je ook bij haar haar gleuf goed zien}
Jasper ging op haar liggen. Ik zag hem zijn stijve op en neer over haar gleufje strelen, tot hij er een stukje inschoot. Stukje voor stukje verdween hij verder erin, tot helemaal. Diny’s gleufje was eigenlijk geen gleufje meer, het was rond geworden, om Jaspers stijve.
{Diny schijnt het lekker te vinden, ze hijgt zachtjes. Ze duwt ook af en toe haar buik omhoog, ze wil kennelijk wat vlugger volgestopt worden}
<Jasper> ‘Oh, wat ben je weer lekker warm, Diny, heb je er weer zo’n zin in?’
<Diny> ‘Wat dacht je, opgewarmd door twee paaltjes. Steven, kom naast me zitten, ik houd je paaltje vast. Misschien trek ik je een beetje af, als ik het niet te druk heb. Jij mag mijn uiertjes en tepeltjes verwennen, strelen, kussen, likken, zuigen, van alles, alsjeblieft. Jasper, kan jij je op mijn binnenwerk concentreren. Niet te woest, hoor. Steven moet goed kunnen zien hoe lekker we het doen. Kijk, Steven, en nu, wip, wip, wip.’
Toen ze allebei begonnen te kreunen liet Diny me los. Ik haar ook, ik had alleen haar uiertjes gestreeld, gemasserd eigenlijk, omdat ik wilde zien wat er tussen haar benen gebeurde.
{Tja, Jasper beweegt net zo als Brutus. Pompt met z’n stijve bijna helemaal uit Diny’s gleufje tot weer helemaal erin. Dat zal vast lekkerder gesteel zijn dan met een hand om mijn stijve. Wie weet, binnen een paar maanden}
<Jasper> ‘Oh, ik kom, Diny.’
<Diny> ‘Ga door, ik ook.’
Ze werden even nog woester en kreunden voor ze hijgend stil bleven liggen. Na even ging Jasper naast Diny liggen. Zijn stijve werd kleiner en ging naar beneden.
<Diny> ‘Oh, zo lekker, weer gelijk klaargekomen, net zoals bijna altijd.’
Ze haalde het condoom van Jaspers stijve af en hield het voor me.
<Diny> ‘Zie je de zaadjes, Steven? Net als bij Brutus. Door het wippen is Jasper klaargekomen, net als ik, alleen spuiten jongens dan ook nog zaadjes.’
Ze legde het condoom opzij.
<Diny> ‘Dat ruim ik later wel op. Hoe vond je het, Steven?’
<Steven> ‘Het ging eigenlijk hetzelfde als bij Brutus en Berta, alleen genoten jullie er meer van. Berta zag ik niet klaarkomen, jullie allebei wel.’
<Jasper> ‘Ja, erg lekker. Laten we ons maar aankleden.’

Ik ging daarna naar mijn kamer. Ik zat alles nog eens te overdenken.
{Lekker, als een meisje je beetpakt, streelt en pijpt. Ik voel het nog. Dat ze het durft, zich helemaal uitkleden, uiertjes bloot, benen wijd, gleufje bloot, alles laten zien, zich overal laat vastpakken. En zich laat vingeren. En zo heet worden dat ze wil eh neuken. Een paal helemaal binnen laten komen en op en neer laten wippen. En meewippen. Mooi om te zien dat ze het lekker vindt, Jasper ook, schokken, klaarkomen. Puur natuur. Dat condoom niet, maar dat moet voorlopig. Totdat een stelletje kindjes wil. Wat kriebelt mijn paaltje weer. Jammer dat hij te klein was, ik had hem ook graag bij Diny naar binnen gestopt. Vast later, dat heeft ze beloofd. En later vast ook bij Anya, als ze dat zou willen. Ik weet het niet, ze is heel anders dan Diny, anders had ze me al gepakt. Nou ja, voorlopig is kussen ook lekker. Als ik zin in meer krijg mag ik misschien weer met Diny spelen, ik durf er nu wel om te vragen. Maar afwachten hoe het gaat lopen}

Ik werd door Anya gehaald voor het melken en de koeien weg te brengen. Onderweg gaven we elkaar af en toe kusjes. Ik kon er geen genoeg van krijgen.

Na het eten gingen we weer in de tuin zitten.
<Dirk> ‘Steven, ik vind het fijn dat je zo leuk meehelpt. Je vermaakt je duidelijk ook goed. Maar heb je lijm aan je kont? Anya volgt je als een hondje.’
<Steven> ‘Dat dacht ik in het begin ook. Maar niet lang.’
Ik zag dat Anya aandachtig begon te kijken.
<Steven> ‘Hondjes zijn snel. Als je draait of stopt, doen ze dat een tel later ook. Anya niet. Ze volgt niet. Je weet hoe het gaat, onbewust, ik moest maar eens stoppen, ik moet nu maar eens een beetje naar rechts lopen. Anya is geen tel later, maar precies gelijk. Ze lijkt mijn gedachten te kunnen lezen. Ik denk wel eens, we lijken wel . . . één.’
<Anya> ‘Lief van je. We begrijpen elkaar zó goed, al na een paar dagen. Ik wist wel wat van mezelf, maar dat jij dat ook hebt? Jullie zijn altijd vrolijk, druk, praten veel. Ik ben stilletjes, ik luister, ik kijk. Ik ben, net als jullie, heel gelukkig. Maar ik kan geen gedachten lezen, ik zie het aan jullie houding en zo, het gaat vanzelf. Heb ik dat misschien van iemand in de familie? Qua bouw lijk ik ook niet op je, Dirkje.’
Het was even stil.
<Dirk> ‘Wat dacht je, Dirkje, tante Anya?’
<Dirkje> ‘Ja, Dirk, zoiets. Oh, Anya, je lijkt op je oudtante Anya, waar je naar vernoemd bent. Die had dat ook. Die was ook zo klein, en lief. Ze wist wat je dacht vóór je het zei. Dirk en ik zijn vaak bij haar geweest, zó gezellig. Ze is jaren geleden overleden.’
<Dirk> ‘Tante van ons allebei.’
<Dirkje, in tranen> ‘Oh, Anya, hadden we dat maar eerder doorgehad, hadden we je veel eerder en beter begrepen. Het spijt ons zo.’
<Anya, glimlachend> ‘Daar kunnen jullie niets aan doen, zoiets onwaarschijnlijks. En ik heb niets, helemaal niets te klagen over jullie begrip voor mij. Dat is ook iets onwaarschijnlijks.’
<Dirk> ‘Ze is ook een oudtante van Steven. Dat verklaart het wat hem betreft.’
<Steven> ‘Dan ben je niet mijn knipperlichtje, maar knippernichtje. Rood aan, rood uit, rood aan, enzovoort.’
<Anya> ‘Moet je ook maar niet zo vaak naar mijn . . . bloesje kijken, kijk maar naar Diny.’
<Diny> ‘Een nogal overbodig advies, zusje, dat deed hij al. Ik kan me voorstellen dat hij nogal verward is. Nooit meiden in de buurt, dan ineens die posters en ons drieën vlak onder zijn neus. Voor wie het nog niet weet, ik heb me vanmiddag uitstekend vermaakt, en niet alleen ik. Anya, omdat ik zag, dat jij niet wist wat je ermee aan moest, heb ik hem vanmiddag met mijn uiertjes laten spelen, anders sterft hij misschien nog van nieuwsgierigheid. Nu hij weet hoe de mijne eruit zien, en voelen, zal hij misschien wat minder naar jouw bloesje kijken.’
{Wel ja, jij doet makkelijk, met mijn uiertjes laten spelen, en voelen. En de rest dan? Wat moet Anya hier niet van denken? En Dirkje en Dirk?}
<Anya> ‘Als je hem maar niet beschadigt. Het is alleen de eerste keer dat een jongen zo naar mij, en mijn bloesje kijkt. Iedereen kijkt altijd naar jou, omdat jij ze expres laat schudden.’
<Diny> ‘Ik vind het leuk te zien hoe jongens dan schrikken, de meeste meisjes verstoppen het een beetje, net zoals jij. Heb ik nooit gedaan, als iemand zei, wat heb jij kleintjes, dan vroeg ik, en jij dan, laat eens zien, laat ik de mijne zien. Waren ze uitgepraat, dát durfden ze niet. Zonde, net zo leuk, het kost niets, iedereen kan er plezier mee hebben.’
<Anya> ‘Ik ben niet zo uitpakkerig. Ik houd ze liever voor mezelf. En als ik er aan toe ben voor een lieve jongen. Maar ik wil wél dat hij eerst alleen maar kijkt. Pas gaat strelen als ik het goed vind. Ik houd niet van dat snelle gedoe. En pas als ik hem goed ken en vertrouw.’
{Zo. Wat is ze slim. Dat was natuurlijk voor mij bedoeld}

Ik ging op tijd naar bed.
{Pas drie dagen hier, wat een leven! Gelukkig heeft Anya mijn kijken bij Diny goed opgevat. En Dirk en Dirkje zeiden er helemaal niets van, dat ik de uiertjes van hun dochter gestreeld had. O. Jasper en Diny mochten al eh vrijen toen Jasper twaalf was, dan is aan uiertjes komen natuurlijk niets bijzonders. Wanneer zou Anya er aan toe zijn? Ze wilde haar uiertjes voor zichzelf houden tot ze een lieve jongen tegen zou komen. Haar gleufje vast ook. Ze heeft vast een kleinere dan Diny. Zou daar wel een paal in passen? Ze vindt me lief, ik krijg vast niet zo’n grote stijve als Jasper, zou die erin mogen? Nou, later, misschien.

Dag 4

Rond de middag zaten Diny, Anya, Jasper en ik achter de schuur te praten, met uitzicht over de weilanden. We hoorden een auto aan komen rijden en stoppen voor het huis. Toen even een politiesirene.
<Stem uit luidspreker> ‘Alles is omsingeld. Wil Anya Vervoort tevoorschijn komen?’
<Anya, gillend> ‘Oh, leuk, de commissaris.’
Ze rende weg, wij er achteraan. Vóór de keuken stond een politieauto, met twee agenten ernaast. Anya vloog één van hen om de nek en gaf hem een paar kusjes. Ze stelde ons voor, Steven, mijn vriend de commissaris. Dirk en Dirkje waren ook tevoorschijn gekomen.
<Commissaris> ‘Goedemiddag, allemaal. Kan iemand mijn assistent Bob van Bommel een rondleiding geven? Hij is niet eerder op een boerderij geweest.’
<Diny> ‘Dat doe ik wel.’
<Jasper, zuchtend> ‘Diny, Diny.’
{Ja, ik zag het ook. Daar hoefde geen knipoog aan te pas te komen, die twee zagen elkaar gelijk zitten}
Diny en Bob vertrokken, wij gingen in de tuin zitten.
<Dirk, verbaasd> ‘Waarom doet Diny het? Toch alleen als ze zélf een jongen meebrengt?’
<Jasper> ‘Ik denk omdat hij niet te oud is, hij heeft ook geen trouwring om. Diny keek daar naar, zag ik.’
<Commissaris> ‘Het is een aardig joch, niet te jong of te oud voor Diny.’
<Jasper> ‘Commissaris, u komt hier langer dan vandaag. U kent Anya, Diny is ook een apart portret. Laat ik u, en de rest, vertellen wat Bob gaat overkomen. Diny stopt zo meteen, uit ons zicht, dan stopt hij natuurlijk ook. Gaat ze vlak vóór hem staan en zegt, we beginnen we nu de rondleiding. Ze doet nóg een knoopje van haar bloes los, en nóg één. Kun je voorstellen wat hij ziet, hij is een kop groter. Dan zegt Diny, oh, de verkeerde rondleiding. Doet die twee knoopjes weer vast. Méér niet, ze zou stikken met alleen de bovenste knoop open. Dan begint ze de echte rondleiding. Die eindigt bij haar op de hooizolder. Ze legt een deken neer en gaat erop liggen. Ze doet één knoopje los, en zegt, wil je nóg een rondleiding? Als de bezoeker aarzelt, nog een knoopje los. Er heeft er nog nooit één geweigerd. Meestal zeggen ze zoiets als, ga door, ga door, ik volg wel.’
<Dirk, lachend> ‘Van wie zou ze dat toch hebben?’
<Dirkje> ‘Ik heb het haar niet verteld.’
<Dirk> ‘Erfelijk misschien. Alhoewel, Anya bemoeit zich liever met dokters, commissarissen en zo. Of ben je al naar jongetjes aan het kijken?’
<Anya, blozend> ‘Ik heb de commissaris indertijd een degelijke rondleiding gegeven.’
<Dirkje> ‘Mooi ontwijkend antwoord. Zeg, Jasper, hoe weet je dat van die tweede rondleiding van Diny?’
<Jasper> ‘Die heb ik een keer bekeken. Stiekem, natuurlijk, anders zou die bezoeker vast niets durven. Nou, zoals Anya zei, interessant. Daar laat ik het maar bij.’
<Dirkje> ‘Ja, dat lijkt me nu ook beter.’
We praatten een uurtje, tot de commissaris opstond.
<Commissaris> ‘We moeten opstappen, Bob moet ook het normale werk leren.’
De commissaris liep naar de politieauto en liet de sirene kort horen. Even later kwamen Diny en Bob tevoorschijn, beide een beetje verhit. De commissaris en Anya gaven elkaar weer een kusje. De politie vertrok en wij gingen weer zitten.
<Dirk> ‘Diny, heb je je netjes gedragen met de politie?’
<Diny> ‘Hij vond de rondleiding uitgebreid genoeg. We hebben wat gepraat, en gekust. Totdat hij vroeg hoe oud ik was. Ik zei, over twee maanden zestien, ik vond hem . . . een beetje te oud. Hij vond dat jammer, hij kon, met zijn baan, niet doorgaan met een meisje onder de zestien, zei hij. Misschien komt hij over twee maanden terug, we zien wel.’
Ze was zo ernstig, dat niemand verder vroeg.

Ik was weer de laatste om te douchen. Ik veegde, na het dichtdraaien van de kranen, de spiegel droog, om mijn haren een beetje in orde te brengen. In de spiegel zag ik ineens Dirkje verschijnen.
<Dirkje> ‘Ik kwam schone handdoeken brengen. Zal ik gelijk je rug even afdrogen?’
Zonder toestemming af te wachten begon ze met mijn schouders, steeds lager, tot en met mijn kontje, en mijn benen.
{Lekker, niet dat ik het zelf niet kan, het is vast lief bedoeld. Oei, ik krijg er kriebels van, ze kwam tegen mijn balletjes}
<Dirkje> ‘Mmmm, lekker kontje. In de spiegel zie ik ook wat lekkers groeien. Dat handdoeken brengen was maar een smoes, dat snap je zeker wel. Diny heeft het niet van een vreemde, hoor, dat ze graag blote jongetjes ziet. Oh, wat een lief paaltje. Draai je eens om.’
Ik draaide me om.
{Nooit gedacht dat ik me helemaal bloot zou durven laten zien. Maar ze praat zo makkelijk, en lief. Net als Diny, daar durfde ik het ook bij}
Ze droogde eerst mijn balletjes, ging toen met de handdoek op en neer om mijn paaltje.
<Dirkje> ‘Lekker, hè? Alleen, eh, hij is niet groot genoeg om te . . . spelen’
{Tja, kwart over drie, nog te laat. Zou hij, als het zo doorgaat, misschien morgen . . .}
<Steven> ‘Ja, ik weet het, Diny heeft het me al uitgelegd.’
<Dirkje> ‘Ik dacht al dat Diny niet alles vertelde. Met haar uiertjes spelen, ze voelen. Een beetje weinig voor haar doen. Ik kan me nu beter voorstellen wat er zo ongeveer gebeurd is. Durf je er wat over te vertellen? Vond je het fijn?’
<Steven> ‘Ik durf het wel, jullie praten ook overal over. Het was geweldig, ik mocht bij Diny overal aankomen, heel fijn. En heel mooi. Toen Diny bij mij. Ze deed met haar hand wat jij nu met de handdoek doet. Lekker! Ze heeft geprobeerd me nog een beetje groter te laten worden, maar dat ging niet. Nu ook niet, jammer genoeg.
<Dirkje> ‘Ja. Je snapt wel, ik ben groter gewend, maar zo’n klein paaltje is ook wel eens leuk. Niet helemaal klein, een beetje stijf is leuker. Dat zie ik wel eens van Jasper, iets meer, zelfs.’
Ze liet me los.
<Dirkje> ‘Jij was kleiner, dus streelde ik je even. Ik overdrijf niet, hoor, ik gebruik expres een handdoek.’
<Steven> ‘Ja, jammer, maar ik snap het.’
<Dirkje> ‘Mooi. Verder zoek je het maar met leeftijdgenoten uit.’
<Steven> ‘Diny probeerde het ook met haar mond, dat hielp weer een beetje, maar niet genoeg.’
<Dirkje> ‘Dat zal ik maar niet proberen, al kan ik dat misschien beter dan Diny.’
<Steven> ‘Jammer, het was erg lekker. Misschien is hij al gauw groot genoeg, hij groeit iedere dag sinds ik hier ben. Door die posters, en drie lekkere meiden. Wat zijn meisjes toch mooi.’
<Dirkje> ‘Blote meisjes bedoel je natuurlijk. Dan snap je wel dat Diny en ik blote jongens ook leuk vinden. Ik weet niet hoe Anya er over denkt, als ze zover is hoor ik het vast wel van haar. Ze overdenkt alles altijd heel lang. Vertelde Diny het lief, dat je nog een iets te kleine hebt?’
<Steven> ‘Ja, heel lief en duidelijk. Ik heb nog wel even geduld.’
<Dirkje> ‘Mooi. Ik denk niet dat het lang zal duren, mooi jongetje.’
<Steven> ‘Omdat ik die posters en Diny gezien heb, denk ik wel eens iets heel ondeugends.’
<Dirkje> ‘Zeg het maar.’
<Steven> ‘Jij bent vast ook mooi, als je bloot bent. Heb je, omdat je wat ouder bent, meer haartjes onderop je buik of scheer je je?’
<Dirkje> ‘Een ondeugende vraag. Maar wel een eerlijke. Misschien zie je het ooit, maar nu niet.’
<Steven> ‘Dank je wel. Ik ben blij dat je even de handdoeken bracht.’
<Dirkje> ‘Ach ja, ik vind rondleidingen niet zo leuk. Nu naar beneden. Als je aangekleed bent, natuurlijk. Het eten is klaar.’

Na het eten gingen we weer in de tuin zitten, gezellig.
<Dirk> ‘Het volgende verhaal, Steven. Anya ziet op een morgen op het dorpsplein een politieauto staan. Dat komt vaker voor. De agenten halen wel eens gevulde koeken of zo bij de bakker. Of die stadslui kijken eens naar het rustige leven op een dorpsplein. Maar nieuwsgierig neusje ziet, dat er niet twee gewóne agenten inzitten, één van hen is ouder. Zij erop af. Ik speel het na. Aan mijn stemhoogte kun je wel horen wie het is.
<Anya> ‘Goedemiddag, ik ben Anya. Waarom zit ú in deze auto, en niet een jong broekje, zoals die naast u? Dag Frans.’
<Frans, snel> ‘Hoi. Commissaris, ik ken haar. Behandelt u haar, al komt ze net bij het raam, als een collega. Dan krijgt u geen gedonder. U hoort hoe ze mij behandelt.’
<Commissaris> ‘Je bedoelt, een beetje volwassen?’
<Frans> ‘Eh, ja, en geen omwegen. Als ze het niet snapt, of als u iets onduidelijk uitlegt, kan ik me natuurlijk niet voorstellen, dan vraagt ze verder.’
<Commissaris> ‘Ik kan met jullie omgaan, slijmerd, dus vast ook wel met haar. Ze kijkt ernstig, maar het lijkt me ook een giecheltje. Dus ik probeer het. Hum, Anya, ik ben de nieuwe commissaris van de gemeentelijke politie, dus ook van dit dorp. Alleen achter een bureau zitten is fout. Ik kom, om te beginnen, de sfeer opsnuiven. Druk, rustig, crimineel, brave burgers, wat gebeurt er in werkelijkheid. Niet op papier. Later zien we verder. Ik hoef nu ook niet met iedereen kennis te maken. Eh, hoe bracht ik het eraf?’
<Anya> ‘Heel goed, commissaris. Ik zie Frans glimlachen, dus dat gaat wel lukken met die agentjes. Welkom. Heeft u vandaag tijd om een mooie boerderij te bezoeken? Ik geef u een heel goede rondleiding als u wilt.’
<Commissaris> ‘Zo te horen heb je ze aardig op een rijtje staan, je bent overal opingegaan. Ik ben ook niet dom. Eens kijken. Ik wilde toch bijna teruggaan, ik heb zo meteen de rest van de dag vrij. Kan ik over een uurtje komen? Ik wil me dan eerst omkleden.’
<Anya> ‘Leuk. Frans legt wel uit waar het is, hè, Frans? En over een uurtje is minder dan een uur, hoor. Komt u met uw eigen auto of een politieauto?’
<Commissaris> ‘Ik neem aan dat je een reden hebt om dat te vragen, dus, ik kom met een politieauto. Dat mag ik, kan ik er gelijk op af, als er iets bijzonders aan de hand is, wat . . . jongere agenten niet alléén mogen doen.’
<Anya> ‘Mooi, kunt u dan vóór de deur even de sirene gebruiken? Dan kan het welkomstcomité aantreden.’
<Commissaris, lachend> ‘Frans, ik zal niet meer mopperen, als jullie een voorkeur voor dit dorp laten merken. Komt in orde, Anya. Tot straks.’
Hoe was het tot zo ver?’
<Steven> ‘U kunt zo bij het toneel, geheugen, stemgebruik, en zo.’
<Dirk> ‘Nou zeg, en jij dan? Je praat als Anya.’
<Steven> ‘Tja, waar je mee omgaat, word je mee besmet. In dit geval, de prettigste ziekte die ik ooit gehad heb. De rest ook bedankt. Ik heb het heel goed naar mijn zin.’
<Dirkje> ‘Dank je wel, jongen, dat je het zegt. Ik denk, misschien door de gelijkenis met tante Anya, dat je heel goed bij ons past. En andersom.’
<Dirk> ‘Vind ik ook. Wat zegt die beetje blozende naamgenoot van tante ervan?’
<Anya> ‘Leuk, dat zo’n erfenis via verschillende familietakken weer zo bij elkaar komt.’
<Dirkje> ‘Nogal dicht ook, hè?’
<Anya> ‘Daar weet Diny op bepaalde punten meer vanaf dan ik, en jij geloof ik ook, maar mijn tijd komt nog wel.’
<Dirk> ‘Kan je het volgen, Steven?’
<Steven> ‘Iedereen weet hier, geloof ik, ook alles. Het is even wennen, maar wel leuk.’
<Diny> ‘Ik kan het nog maar net volgen.’
<Jasper> ‘Ja, lieve zus, jouw hobby is meer dóen dan práten.’
<Dirkje> ‘Wat een lol, lekkere steekjes onder water. Maar laat Dirk verder gaan.’
<Dirk> ‘Ik weet niet meer hoe laat het was, maar waar we ook waren, we hoorden de sirene en kwamen dus aanrennen. Anya en een meneer naast een politieauto, grijnzend. Ik speel verder.
<Anya> ‘Dit is de nieuwe politiecommissaris. Ik zag hem in het dorp, heb hem gevraagd om te komen kijken, met een rondleiding, vóór hij onder het papierwerk bedolven wordt. De rondleiding doe ik zelf wel. Commissaris, dit zijn mijn vader, moeder, broer en zus. Kunnen jullie, over een uurtje, hier weer komen voor een verdere kennismaking? Met koffie en zo graag, Dirkje.’
Die twee af. We keken elkaar eens aan. Eerst de dierenarts, toen de dokter, nu weer een commissaris. Na een uur zaten we hier weer. Anya stelde ons nu uitgebreider voor.
<Dirk> ‘Hoe vond u het, commissaris?’
<Commissaris, langzaam> ‘Ik heb veel meegemaakt. Ik heb veel rondleidingen gehad. Ik heb veel mensen ontmoet. Maar dit hier, dit slaat alles. Verder ben ik sprakeloos.’
<Dirk> Steven, ik denk dat jij dezelfde rondleiding hebt gehad.’
<Steven> ‘Ja. Ik begrijp wat hij gevoeld heeft, voor hem is het helemaal zo’n kleintje.’
<Dirk> ‘Ja. We zijn maar wat over de boerderij gaan praten, en over ons. Hij, waar hij eerder gewerkt had, en zo. Het beviel hem hier wel. Rustige mensen, ook de agenten. Zoals Bob, en Frank. Na, denk ik, nog een uur moest hij weer opstappen.
<Commissaris> ‘Anya, kan ik wat voor jou doen? Ik wil wat terugdoen, slimmeriken onder elkaar. Bovendien ga je lief met iedereen om, zelfs met agenten.’
<Anya> ‘Dank u wel, u bent ook lief. Maar u hoeft niets terug te doen. Ik weet wel iets, maar ik weet niet of u dat mag. Ik leg het uit. Dirk heeft járen geleden de koppeling van de trekker zó veranderd, dat ik daar op kon rijden. Ik ken ondertussen de theorie, ook voor personenauto’s. Ik wil al heel lang rijles, alleen om auto te kunnen rijden in noodgevallen. U weet dat elke minuut kan meetellen. Ik heb voorbeelden uit de omgeving. Ik heb hier op het terrein al vaak geoefend. Maar dat is te klein. Ik wil graag, hier in het dorp, behalve op het plein, met Dirk oefenen.’
<Dirk> ‘Anya, dat kan je toch niet vragen!’
<Anya> ‘Waarom niet? Je geeft goed les. Je weet eventueel, maar onwaarschijnlijk, wanneer het niet verantwoord is. Als het niet kan, even goede vrienden, commissaris. Ik bedoel vriend en vriendinnetje, dat is leuker. In het kort, kunt u, mag u, als ik een keer bel, niet zo vaak, de agenten een tijdje uit het dorp weghouden?’
<Dirkje> ‘Ik vind het ook ietsje te ver gaan, al begrijp ik je wel.’
<Commissaris> ‘Ik ben blij dat je gewoon en eerlijk iets vraagt. En je laat duidelijk merken dat ik gewoon ja of nee kan zeggen. Dat bevalt me wel. Meneer, mevrouw, ik heb ook uw commentaar begrepen. Ik begrijp, dat ik op uw, waarschijnlijk onnodige, ondersteuning kan rekenen. Anya, ik zie traantjes bij je komen, wat is dat?’
<Anya> ‘Ik ben blij, u gaat ja zeggen.’
<Commissaris, ontroerd> ‘Ach, niet alleen een slim, ook nog gevoelig? Mag je op mijn schoot komen zitten?’
<Dirkje> ‘U zou een uitzondering geweest zijn, als u nog langer gewacht had om dat te vragen.’
<Commissaris> ‘Ik herinner me ineens, dat ik wel eens agenten heb horen zeggen, dat er hier eentje rondliep, die ze wel wilden knuffelen, maar dat ging jammer genoeg niet. Ik had me iets onder de zestien voorgesteld. Maar niet zó jong. En zo klein. Goed, knuffeltje, ik doe het. Ik kan het wel maken. Het is redelijk. Luister. Oh, wacht even, ik schrijf het gelijk even voor mezelf op. Je krijgt het morgen op papier. Frans of Bob, de rest denk ik ook wel, zal het graag bij je brengen. Ingaande overmorgen, wanneer je rijles wilt, en kunt krijgen van je vader, bel je het gewone politienummer. Er is altijd iemand. Even denken, zevenhonderdnegen is overige dienstverlening, dat kan wel. Nee, een nieuwe. Je zegt code zevenhonderdtien, en je wacht. Na even, het wordt nagekeken, je hoort ze denken, wat is dat nu weer? Na even hoor je, heel ernstig, ze hebben mijn aanwijzing gevonden, je hoort ze voorlezen, code zevenhonderdtien bevestigd, wie bent u, ter controle? Dan noem je je voornaam en achternaam. Die worden vergeleken met wat er op papier staat. En opgeschreven, met de tijd erbij. Ik krijg later alles te zien, ik wil alles weten wat er in mijn tent gebeurt, en uitzonderingen moeten goed geregeld zijn. Dan hoor je, genoteerd, zegt u het maar. Dan zeg je, code rijles. Dan hoor je, code rijles bevestigd, starttijd alstublieft. Dan zeg je de tijd wanneer je wilt beginnen, je moet wel minstens een uur van tevoren bellen. Niet meer dan drie uur van tevoren, anders kan er in de tussentijd te veel gebeuren. Dan hoor je, ik bevestig code zevenhonderdtien, code rijles, starttijd zoveel uur. Anders nog iets van uw dienst? Dan zeg je, nee, dank u wel, prettige dienst verder. Je hoort, dank u, en je hangt op. Dan is er, na de starttijd, twee uur geen surveillance in en rond dit dorp, in verband met een geheim onderzoek. Niet buiten het dorp gaan. Geen misbruik, verwacht ik niet van je. Begrepen? Je krijgt wel een kopie van de hele opzet, maar je hoeft eigenlijk niet veel te onthouden. Een uur van tevoren, politienummer, code zevenhonderdtien, code rijles.’
De commissaris kreeg een kusje, en was daarna ook bijna in tranen.
<Commissaris> ‘Ik ben zo brutaal jóu nu wat te vragen. Wil je, alsjeblieft, op het volgende politiefeestje een tijdje komen? De meesten kennen je waarschijnlijk wel, maar ik wil je voorstellen als politiecode zevenhonderdtien. Dan begrijpen ze het en vinden ze het vast geweldig wat er gebeurt, en waarom. Ze zullen een prachtige tijd met je hebben.’
<Anya> ‘Voor u wel.’
Weer kusje, weer de commissaris bijna in tranen.
<Commissaris> ‘Voor ik een hartverlamming krijg, ga ik er vandoor. Tot ziens allemaal.’
Dat was het. Zo is ze vriendjes, méér zelfs, met de commissaris geworden. Mooi hè?’
{Commentaar is overbodig, geweldig. Wacht even, één ding}
<Steven> ‘Het was een geweldig mooi verhaal. Ik wil wel vastleggen, dat vóór dat ik alle verhalen over Anya gehoord had, ik haar al slim en heel lief vond.’
Ik kreeg ook een kusje.

<Anya> ‘Zullen we morgen gaan zwemmen? Steven, we moeten dit altijd van tevoren bespreken, dan kan iedereen zijn werkzaamheden wat verschuiven, als dat nodig is.’
<Steven> ‘Dat lijkt me leuk, maar ik heb geen zwembroek bij me, nooit aan gedacht.’
<Anya> ‘Jasper, kan jij er één meenemen?’
<Jasper> ‘Ja hoor. . . . Oh, ik snap het. Ja, ik kan er wel één meenemen.’
Het was alweer bedtijd.

Dag 5

‘s Ochtends, na het melken, liepen we met z’n vieren naar een vennetje achter de weilanden. Vóór ik het wist waren ze uitgekleed, renden het water in en gingen met een bal spelen.
{Wat? Helemaal bloot? Nou, Diny en Jasper hebben me al gezien. Maar Anya? Mijn voorzichtige verkering? Ze durft nu bloot, maar ik doe toch liever een zwembroek aan}
<Steven> ‘Jasper, je zou toch een zwembroek voor me meenemen, waar is die?’
<Jasper> ‘Ik heb gezegd, ik kán er wel één meenemen, maar ik heb het niet gedaan. Kom er maar gauw in, we zullen niet kijken.’
{Dat moet afgesproken werk zijn. Nou, waarom niet. Anya mag me ook wel zien}
Ik kleedde me uit en rende gauw het water in, ze deden inderdaad of ze niet keken. Ze speelden verder met de bal. Ik ging meespelen, méé de bal naar elkaar gooien. Vrij snel ging Anya er als eerste uit. Ze kleedde zich snel aan en ging naast mijn kleren zitten.
Ik keek naar Jasper en Diny. Jasper wees met zijn hoofd naar mij en toen naar Anya.
{Toch er achteraan? Ik heb een stijve, door Diny die weer lekker aan het schudden was geweest, en door dat schuddende kontje van Anya, toen ze uit het water ging. Oh, Anya, je bent hartstikke slim. Je wist dat we bloot gingen zwemmen, dat ik zou aarzelen hoe ik het water in moest, dat je daardoor sneller in het water zou zijn dan ik. Dat je jezelf niet, of nog niet, wilde laten zien. Ik mezelf vast wel, want je weet dat ik met Diny gespeeld heb. Je zou in het water wel een beetje uit mijn buurt blijven, kon ik niets zien, of niet veel, dat moest dan maar. En je ging er dus als eerste uit. Dan kon je uitgebreid kijken als ík eruit kwam. Nou, mijn paal staat recht vooruit, weer iets hoger, half drie. WAT? Wéér hoger? Half drie? Hoera, ik ben nu GROOT! Ik mag nu . . . Dat zal ik je laten zien. Daar komen we!}
Ik liep recht naar mijn kleren. Anya keek recht vooruit. Ze deed net of ze niet keek.
{Ze ziet me mooi wel. Ze bloost weer heerlijk, eigen schuld}
Ik kleedde me rustig aan.
{Eerst de bovenkant, kan ze nog even langer kijken. Oh, wat staat hij stijf vooruit. Een lekker gevoel ook. Maar ze zegt niet, berg je spullen maar gauw op, ze moet het mooi vinden, of zoiets}
Ik ging naast haar zitten. Jasper en Diny kwamen ook uit het water.
{Hij moet in het water aan haar gezeten hebben, of andersom, anders had hij vast niet zo’n stijve. Hij loopt er mee alsof dat normaal is}
Ze gingen zijdelings tegen elkaar aan liggen, nog steeds bloot. Anya en ik hadden uitzicht op het kontje van Diny.
{Wat? Ze doet Jasper een condoom om zijn stijve. Zouden ze hier, met ons erbij? Alweer, die twee? Ja, ze beginnen te wippen, tegen elkaar aan. Tja, dat kan natuurlijk ook, in plaats van op elkaar! Ik moet nu maar wat tegen Anya zeggen, ik kan toch niet gewoon blijven kijken, al trekken ze zich daar niets van aan?}
<Steven, neutraal> ‘Leuk hè, dat kontje van Diny?’
Anya ging op haar buik naast me.
<Anya, zachtjes> ‘Ja, en dat van mij?’
<Steven> ‘Ik zie het niet, maar ik mag het wel strelen, hè?.’
Ik begon over haar rokje haar kontje te strelen en er zachtjes in te knijpen.
{Oh, lekker. Gelukkig is het rokje niet te dik. En ze vindt het goed!}
<Anya> ‘Stop! Ik houd niet van gefriemel over mijn kleren. Wil je dat goed onthouden?’
<Steven, droevig> ‘Ja, juffrouw.’
{Wat nu? O, wil je dat ik eronder ga? Durf je dat al? Nou graag!}
Ik legde een hand op haar been, net onder haar rokje, en ging zachtjes van onderaf over haar been naar boven. Maar ik kwam niet ver.
<Anya> ‘Stop! Ik houd ook niet van gefriemel onder mijn kleren.’
<Steven, droevig> ‘Neemt u mij niet kwalijk, juffrouw.’
{ Wat moet ik dan? Ik mag er niet over en er niet onder}
<Anya, giechelend> ‘Je weet lekker niet wat je moet doen, hè? Ik zal je helpen. Wel eens van rokjes optillen gehoord?’
Ze ging op haar ellebogen en knieën steunen.
{Rokjes optillen is een kinderachtig spelletje voor op een schoolplein, maar als het mag, graag}
Ik pakte de onderkant van haar rokje en trok het naar boven, tot het niet verder ging.
{Oh, geen broekje! Een bloot kontje in zicht. Wat móóóói! Maar gauw weer strelen}
Ik streelde en masseerde zachtjes haar heerlijke kontje. Ik kon het niet houden bij strelen en zachtjes knijpen, ik moest er ook kusjes op geven. Maar toen kon ik het helemaal niet meer houden. Mijn paal kreeg ook kloppingen, hij zat klem in mijn broek. Ik stopte.
{Toch even, voorzichtig, laten merken dat ik nog wel méér wil zien}
<Steven, zachtjes> ‘Je wil je zeker niet omdraaien, hè?’
<Anya> ‘Nee, misschien een andere keer. Maar dank je wel, Steven, je deed het lekker.’
{Geweldig. Ze wil misschien meer, een andere keer!}
Ze trok haar rokje naar beneden en kwam weer naast me zitten.
<Anya> ‘Dat was leuk, hè?’
<Steven> ‘Ja, en heel lekker. Fijner voor je dan gelijk in je blote kontje te gaan liggen, hè? Je kon er op elk moment mee stoppen als je het niet leuk meer vond.’
<Anya> ‘Ja, maar dit had ik niet van tevoren verzonnen, hoor, het kwam bij me op toen je zei, leuk hè, dat kontje van Diny? Eerst zijn paaltje, eh, paal laten zien en nu ziet hij het kontje van Diny, en dat beweegt ook nog op een bepaalde manier. Komt mooi uit, dacht ik, ik durf nu wel wat terug doen. Hij heeft mijn blote kontje al gezien, nu mag hij het strelen, als hij durft.’
Ze nam mijn hoofd in haar handen en kuste me. Plotseling voelde ik haar tongetje zachtjes tussen mijn lippen heen en weer gaan. Ik schrok en trok me even terug.
{Dat deed Diny ook, de eerste keer in de stal. En wat is er van gekomen?}
<Steven> ‘Weer een hartaanval. Anya, wat doe je?’
<Anya> ‘Dat was het begin van een tongkusje, dommerd. Bemoei je er maar even niet mee als je dat niet voelt. Maar ik vind het lekker, mag ik het even afmaken?’
Ze drukte gelijk weer haar mond op de mijne en ging door waar ze gebleven was. Ik ging meedoen. Het werd een heerlijk gevechtje tussen vier lippen en twee tongen. Zíj was het eerste buiten adem. 
<Anya, zuchtend> ‘Oh, wat lekker. Maar de rest is ook . . . klaar, we moeten terug.’
<Jasper> ‘Ik hoorde je wel, hoor. Maar eh, ik heb het nog niet eerder meegemaakt, Diny is níet klaargekomen. Ze is er met haar gedachten niet bij, dat merk ik. Ik weet niet wat ze mankeert, ze wil niets zeggen. Misschien wil ze het jou vertellen.’
<Diny> ‘Nog niet, misschien later.’
We gingen terug.

‘s Avonds lag ik in bed te luisteren, tot ik gehoord had dat Diny en Jasper naar bed gegaan waren. Ik ging uit bed en liep zachtjes tot naast het bed van Anya. Ik wilde beginnen met haar een kusje te geven, om te zien wat voor bui ze zou hebben. Ze was me vóór.
<Anya> ‘Kom naast me liggen, dat is gezelliger. Ik houd mijn ponnetje aan, nergens aankomen, hoor, dat heb je vandaag al genoeg gedaan.’
Ik kroop naast haar onder de dekens, ervoor zorgend dat ik haar net niet aanraakte, want ik voelde mijn pikkie groeien.
<Anya> ‘Steven, hoe vond je het, dat bloot naar me toe lopen?’
<Steven> ‘Je zat stiekem te kijken, niet alleen naar mijn gezicht, je zat te blozen.’
<Anya> ‘Ja, vast. Een tijdje terug was een vriendje van Jasper zijn zwembroek vergeten. Hij wilde toen zijn onderbroek aanhouden, wij hebben toen ook wat aangehouden, We hebben er later over gepraat en gezegd dat we het maar moesten onthouden. Konden we het later misschien wel eens expres doen. Het zal toch niet makkelijk zijn voor een jongen, om zich zo te laten zien?’
<Steven, zachtjes> ‘Ik zal het je vertellen.’
En ik vertelde haar zo goed mogelijk wat ik gedacht had.
<Steven> ‘En zeg nou maar dat ik het helemaal goed had. Anders begrijpen we mekaar niet goed, hoe moet het dan verder met onze verkering? En dan laat ik je hem lekker nóóóóit meer zien.’
<Anya> ‘Néé, je hebt helemaal gelijk. Wat kennen we mekaar al goed, hè?’
<Steven> ‘Ja, ik wist alles zeker, daardoor durfde ik ook. Schrok je?’
<Anya> ‘Nee, ik heb vaker eh wat gezien. Niet alleen van Brutus, hier ook van andere jongens. Ik werd er warm van, van jou, ik dacht, hij doet het voor mij, hij is mijn mooie verkering. Ik werd nog trotser en blijer toen ik zag dat je nu ‘groot’ bent. Steven, ik ben niet dom, ik ken Diny. Ik heb geen moment geloofd dat het bij uiertjes kijken en bevoelen gebleven was. Je mocht vast eh overal aanzitten en ze heeft jou vast ook op z’n minst bekeken. Maar toen was je nog niet groot genoeg, dat begreep ik uit haar verhaal, anders had ze niet zo rustig kunnen vertellen over kijken en strelen. Dan had ze vast hetzelfde met jou willen doen als wat ze vanmiddag met Jasper gedaan heeft. Ik had het zeker gemerkt als dat gebeurd was.’
<Steven, zachtjes> ‘Ik mocht bij haar overal aanzitten, en zij heeft aan mijn paaltje gezeten, maar meer niet, ik was te klein. Het was toch een beetje een afgang. Sinds ik hier gekomen ben is hij iedere dag een stukje gegroeid. En vandaag extra veel. Ik denk, omdat jij naar me keek. En omdat ik je blote kontje gezien had toen je het water inging en toen je eruit kwam. Maar waarom wilde je me zo graag bloot zien? Toch niet alleen om uit te proberen wat ik zou doen?’
<Anya, blozend> ‘Dat vertel ik je liever nog niet. Ik ben soms erg snel, hè, maar wil je af en toe, zoals nu, geduld met me hebben?’
<Steven> ‘Net zo veel als je wilt, maar mag ik je ondertussen een beetje knuffelen?’
<Anya> ‘Omdat je het zo netjes vraagt en zo lief bent, en mooi. En eh groot. Je mag mijn achterkant ook wel strelen, het was zo lekker vanmiddag, maar ik houd mijn ponnetje aan.’
Ik omhelsde haar. Ik voelde haar uiertjes tegen mijn borst, maar ik zorgde er voor dat ze mijn stijve paal niet voelde. Het was voor vandaag wel genoeg geweest. Ik streelde over haar rug en haar kontje.
{Vooruit, voor deze keer zal ik je strelen over je kleren, maar zonder was lekkerder. Toch even proberen, een beetje plagen}
<Steven> ‘Ik dacht dat je niet van gefriemel over en onder je kleren hield.’
<Anya> ‘Leuk geprobeerd, pestkop. Dat doe ik ook niet, dat is eigenlijk zo onnatuurlijk. Maar ik wil met je praten, zonder te veel afgeleid te worden. Hoe vond je het, om te kijken naar het . . . spelen van Diny en Jasper?’
<Steven> ‘Leuk, zoals ze het deden, op hun zijkant, zachtjes, om ons niet te storen. Alleen Jasper kreunde. Tja.’
<Anya> ‘Ja. Ik weet niet of je vóór het spelen met Diny al kon strelen, en wat voor ervaring je verder opgedaan hebt. Je streelt zo lekker.’
<Steven> ‘Ik heb door die verhalen veel over je gehoord. Ik zal je nu over mij vertellen, niet alleen daarom, eigenlijk meer, omdat we verkering hebben. Normaal praat een jongen niet over zijn ervaringen, maar hier, vooral met jou, is dat anders. Ik kwam hier, en wist niets van meisjes en zo. Dacht ik. Toen ik die posters zag, begon er wat te dagen. Natuurlijk zien ze er zo uit, zonder kleren, nooit aan gedacht. Bij de demonstratie van Brutus dacht ik, hondjes doen het ook zo. Toen zei jij, mensen doen het ook zo. ‘s Avonds hoorde ik die verhalen van je, over kijken op de hooizolder. Tja, toen had ik alles op een rijtje. Toen liep het een beetje uit de hand met Diny. Maar ik wilde niet stoppen. Een beetje vroeg, maar dan had ik die ervaring vast. Ik was nog te klein, dus alleen kussen en strelen. Dirkje is een keer komen kijken toen ik onder de douche stond, ze was door het verhaal van Diny nieuwsgierig geworden. Ze zag ook dat ik nog te klein was, toen. Ik vond het niet erg, Diny had al gezegd dat ik gauw groot genoeg zou zijn. Je weet het nu, vandaag dus. Ik ben er ook erg blij mee. En dat strelen gaat vanzelf. Als ik wat moois zie gaat mijn hand er naar toe, hoe voelt dat? En dan merk ik wat ik lekker vind, en wat er lekker gevonden wordt. Maar wij doen dat nog niet, hè, spelen? We hebben net verkering, en we hebben nog tijd zat. Die ervaringen onthoud ik wel.’
<Anya> ‘Ja, onthoudt ze maar goed.’
<Steven> ‘Vind je het echt niet erg, dat ik aan je zus gezeten heb, en zij aan mij?’
<Anya> ‘Ik zei al, als je maar niet beschadigd wordt, je moet mijn mooie verkering blijven. Diny is begonnen, hè?’
<Steven> ‘Diny en ik hadden al een afspraak om te spelen voor ik jou gezien had. Ik dacht, toen ze op de hooizolder begon, ik kan alvast wat ervaring opdoen. Ik vind haar lief, maar meer niet. En nu ik weet hoe eh uiertjes eruit zien, en aanvoelen, ben ik niet zo nieuwsgierig meer naar de jouwe, ik zal er vast minder naar kijken.’
<Anya> ‘Goed. Ik wil nu niet weten wat er verder gebeurd is, dat hoor ik later misschien nog wel eens. Het belangrijkste is, dat je nu groot bent. Steven, ik kan je niets verbieden, maar ik wil graag dat je wacht met verder ervaringen opdoen. Eh tot ik eraan toe ben.’
<Steven> ‘Graag, lieve verkering van me. Dat beetje spelen met Diny, al ben ik lang niet zo ver gegaan als wat Jasper doet, was lekker. Nou, je hebt ze vanmiddag gezien, daarom kan ik je nog wel wat meer vertellen. Ze was teleurgesteld omdat ik een te kleine had. Anders had ik niet geweten wat er gebeurd zou zijn. Nu wacht ik wel tot jij eraan toe bent. Daarna wilde ze een stijve die wel groot genoeg was. Ze riep Jasper. Ik mocht kijken. Ik zag het nog beter dan vanmiddag. Jij hebt het van een nog grotere gezien, hè?’
<Anya> ‘Ja. Dat ging hetzelfde. Ook eh helemaal erin.’
<Steven> ‘Ik heb Dirkje, toen ze me afgedroogd had, gevraagd of ze er veel haar had, maar ze liet het me niet zien. Misschien later.’
<Anya> ‘Je bent erg nieuwsgierig.’
<Steven> ‘Ja, sinds ik die posters gezien heb. Ik hoop dat het niet te lang gaat duren voor jij met me wilt spelen, je zal het ook fijn vinden. En dan stap voor stap verder. Omdat ik dat liever met mijn schattige verkering wil doen dan met een ander meisje. Maar voorlopig ben ik tevreden met die heerlijke kusjes van je.’
Ik kreeg er één, een heerlijke tongzoen.
<Anya> ‘Genoeg voor vandaag. Ik ben wat moe. Ik hoop dat ik straks van je ga dromen, zoals je uit het water naar me toe kwam lopen. Houd me lekker vast, streel door, zalig.’
Ik streelde langzaam door, wachtte op de volgende vraag, maar ze viel in slaap. Ik liet haar voorzichtig los, gleed uit bed en liep zacht jes naar mijn eigen bed. Ik moet als een blok in slaap gevallen zijn.

Dag 6

‘s Ochtends haalde ik met Anya de koeien op. Ik voelde dat ze onrustig of zo was, ze kreeg zelfs een beetje een zweethandje. Toen ze maar niets zei kreeg ik er genoeg van.
<Steven> ‘Wat is er, schatje?’
<Anya, zachtjes> ‘Niets.’
Ik hield haar tegen en pakte allebei haar handen vast.
<Steven> ‘Jokkebrok, ik ken je langer dan vandaag.’
<Anya, schuchter> ‘Vind je me lief?’
{Dat weet je best. Je wilt het alleen weer van me horen. Even een beetje plagen}
<Steven> ‘Ja.’
<Anya> ‘Pestkop! Haal die grijns van je gezicht. Jasper vraag ik hoe laat het is, niet of hij weet hoe laat het is, want dan zegt hij ook alleen maar ja. Ik was net zo blij dat ik met jou kan praten zonder op m’n woorden te hoeven letten, je begreep me steeds. Ook daarom vind ik je lief. Je mag me best plagen, maar alsjeblieft niet zo.’
<Steven> ‘Ik zal het niet meer doen. Ik weet dat je eigenlijk vraagt, hoe lief vind je me. Ik vind je zóóóó lief, ik wil altijd bij je blijven, we begrijpen elkaar zo goed. Anders had ik ook niet gevraagd of je verkering met me wilde.’
Ze wachtte, ik moest dus nog meer zeggen. Plotseling vermoedde ik wat ze wilde horen.
<Steven> ‘En ik wil je vaak omhelzen, en vaak kussen, en ik wil graag dat we elkáár heel vaak kussen. En ik vind het zóóóó heerlijk om je in mijn armen te houden, zoals gisteravond, en over je rug en je kontje te strelen. Maar ik zou je eigenlijk liever helemaal bloot in mijn armen houden. En je blote kontje strelen, en als we wat ouder zijn nog véél en véél meer.’
Ik kuste haar, niet te wild, gewoon lief. Daarna huilde ze even. Ik liet haar even gaan.
<Anya> ‘Vind je het erg, dat ik moet huilen?’
Steven> ‘Het is toch niet van verdriet?’
<Anya> ‘Nee. Was je verrast dat ik vroeg of je me lief vond?’
<Steven> ‘Even ja, maar ik ben blij dat je het durft. Ik moet nog beter op gang komen. Ik denk vaak zat iets, maar ik moet het niet alleen denken, ook gelijk zeggen, als het mogelijk is. Zoiets vinden meisjes leuk, hè?’
<Anya, ernstig> ‘Nou, ik wel. Steven, ik wilde daarnet iets bepaalds van je horen. Daarom vroeg ik of je me lief vond. Je hebt me een heel mooi antwoord gegeven. Toch mis ik nog iets. Maar ik kan het niet voorzeggen. Ik zou zo graag nóg vier woordjes van je horen.’
<Steven> ‘Nóg vier woordjes? Ik heb er net al meer dan honderd gebruikt om te zeggen hoe lief ik je vind.’
<Anya, zachtjes> ‘Vier bepaalde woordjes. Die méér zeggen dan honderd woorden over lief vinden. Ik help je een beetje. In het Engels zijn het er maar drie.’
<Steven> ‘Jij mag mij ook plagen, maar ik heb moeite met je raadsels. Vier, in het Engels drie. . . . Oh, wat ben ik stom. Die had ik allang moeten zeggen. Sorry, dat komt omdat alles zo snel gaat, omdat er hier zoveel gebeurt. Maar laat me even denken.’
{Hoe maak ik er gauw wat moois van? Voor haar. Oh, ja}
<Steven> ‘Ga eens op die steen staan, dan ben je net zo groot als ik.’
{Wat is ze toch mooi, zo dichtbij}
<Steven, zachtjes> ‘Anya, ik vind je méér dan lief, ik houd van je.’
Nu kuste ze mij, wild, zo te voelen zo wild als ze kon.
<Anya> ‘Ik houd ook van jou, héééél veel, al dagen. Wat fijn, dat je zo snel wist wat ik wilde horen. Steven, ik ben er nu zeshonderd procent zeker van wat ik wil. Mag ik je vandaag nog een keer verrassen?’
<Steven> ‘Je doet niet anders, sinds ik je de eerste keer zag. Soms schrik ik ervan, maar ik vind het steeds geweldig, om het zacht uit te drukken. Wat heb je nu weer bedacht?’
<Anya> ‘Dat zou je van z’n leven niet kunnen raden. Kom gauw, de rest zit vast op ons te wachten.’
Ze bleef ernstig kijken, kneep me af en toe in mijn hand.

In de keuken waren ze al met het ontbijt begonnen.
<Dirk> ‘Waar bleven jullie? Trouwens, wat spoken jullie de laatste tijd samen uit?’
<Anya, ernstig> ‘Dirk en Dirkje, ik moet serieus met jullie praten. Jasper en Diny mogen er ook bij blijven. Graag zelfs, horen ze later geen tweedehands verhaal.’
Anya kroop bij Dirk op schoot.
<Dirk> ‘Wat is er, meisje? Op schoot, zo vroeg op de dag?’
<Anya> ‘Papa, je moet niet schrikken, en mama ook niet, maar ik wil niets stiekem doen. Ik wil jullie toestemming om, als ik er aan toe ben, met jongens te mogen vrijen, en . . . alles en alles.’
<Dirk> ‘Wat een taalgebruik, vrijen, en . . . alles en alles. Je weet het wel netjes te brengen. En duidelijk genoeg. Donders, Dirkje, als zij met papa en mama begint in plaats van Dirk en Dirkje, dan moeten we de zaak heel serieus nemen. Maar ná het ontbijt en het melken. Ten eerste, de koeien kunnen niet wachten. En ten tweede, kunnen we er even over nadenken. Ik weet niet of dat lang genoeg is, dat zien we wel. Geen tegenspraak, daar staat nu mijn kop niet naar. Dooreten en dan aan het werk.’
{Nou, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, maar dit is wel erg vroeg. Was dat de verrassing?}
Ik heb niemand iets horen zeggen, totdat we allemaal weer in de keuken waren.
<Dirk, ernstig> ‘Dirkje, als je het goed vindt, begin ik, jij wilt vast ook wel meer zeggen dan ja of nee. Goed, om te beginnen, juffrouw, u bent pas dertien!’
<Anya> ‘Dat zegt niets, je weet, dat ik helemaal niet stom ben en overal goed over nadenk. En ik ben al lang een groot meisje, dat weet je ook.’
<Dirk> ‘Ja, je hebt het me samen met Dirkje verteld. Dat vond ik heel fijn. Ik weet, dat je er trots op bent een grote meid te zijn, en je bent je normaal blijven gedragen. Ik bedoel, ik hoor nog wel eens wat over gezeur van andere meiden, ze kunnen heel wat van je leren. Dirkje, gezien mijn gedragingen in mijn jeugd durf ik er verder niets over te zeggen. We hebben het hier heel fijn met elkaar, Diny en Anya behandelen me voor de volle honderd procent als hun vader, waar ik elke dag weer dankbaar voor ben, maar jij bent hun echte moeder. Zeg wat je wilt en beslis. Ik weet zeker dat ik het honderd procent met je eens zal zijn, en ik hoop dat Anya dan de beslissing zal zien als van ons allebei.’
<Anya> ‘Dat zal ik doen, papa.’
<Dirkje> ‘Liefje, wacht even. Dirk, je hebt mooi gesproken. Ik ben ook dagelijks dankbaar voor alles en jullie allemaal. Maar ik wil er eerst wat aan toevoegen, ik weet ook zeker dat je het met me eens zal zijn. Anya, je moet de beslissing niet alleen zien als die van Dirk en mij, maar ook van Anton. Ik denk nooit aan echte vaders of echte moeders, alleen aan eerste en tweede vaders en moeders. Ik kende Anton vanaf de kleuterschool en weet precies hoe hij hier over zou denken. Daar zal ik je later nog meer over vertellen, Diny ook. Anya, kan je de beslissing zien als van ons drieën?’
<Anya> ‘Ja, ik ben blij dat drie lieve mensen het beste voor me willen. Dank jullie wel.’
<Dirkje> ‘Even tussendoor. Jasper, ik weet, dat jij me ook altijd behandelt als een echte moeder en ik wil je nog een keer extra bedanken.’
<Jasper> ‘Dank je, mama. Maar kunnen we een beetje opschieten, dat wicht barst van de zenuwen.’
<Dirkje> ‘Ik weet, dat je alles goed bedoelt, ondanks je jongensachtige uitspraken. Je hebt gelijk, maar dit heeft toch z’n tijd nodig, het is niet niks. Dirk, ik weet wat je bedoelt, met je jeugdgedragingen. Diny en Jasper, houd op met grijnzen. Jij hebt niet tot je twintigste of zo gewacht, ik weet het, ik was in de buurt, of erbij. Ik heb ook niet zo lang gewacht, je was in de buurt, of erbij. En Anton was er ook vroeg bij, zoals dat heet. Wie daar bij was, gaat jullie ook niets aan. Nou, grijnzen jullie allemaal maar even. . . . We gaan nu weer serieus verder. Anya, je weet hoe we hier denken over vrijen en zo, niet met één, ook naar anderen kijken en ervaring opdoen. Ben je het daarmee eens?’
<Anya> ‘Ja, mama, ik weet het al een paar jaar. Ik heb er veel over nagedacht, want het is ingewikkeld. Ik heb nu nog geen ervaringen, maar ik zal me er aan houden.’
<Dirkje> ‘Ja, het is ingewikkeld. Maar je kan het wel aan. Tweede punt, je bent een groot meisje, weet je heel goed dat je voorzichtig moet zijn?’
<Anya> ‘Ja, mama, ik weet wat je bedoeld. Ik weet veel van de dokter, en extra meisjesdingen van jou en Diny. De dokter kent de theorie, maar hij is geen meisje.’
<Dirkje> ‘Diny, heel fijn dat jij haar altijd zo goed geholpen hebt, als ze het vroeg, of als je dacht dat het nodig was. Dank je wel.’
<Diny> ‘Dank je wel, mama. Ik heb haar altijd geholpen, al snap ik haar soms niet, ze is zo serieus. Mag ik ook wat zeggen, al weet ik natuurlijk dat ik niets te beslissen heb?’
<Dirkje> ‘Ja, ik wil graag de mening van een iets ouder meisje horen.’
<Diny> ‘Ik heb, ondanks het verschil in grootte, nooit een verschil gemerkt van drie jaar. Ze is zo verstandig dat ik het altijd hooguit als één jaar ervaren heb. Ik zie haar dus nu als vijftien. En jullie weten wat er vorig jaar, op mijn vijftiende, met mij gebeurd is.’
<Anya> ‘Eh, ja. Dank je wel, Diny. Jij hebt me inderdaad altijd goede voorbeelden gegeven, maar ik heb wel steeds goed nagedacht, of ik ze wel op zou volgen. Hierover ook.’
<Dirkje? ‘Jasper?’
<Jasper> ‘Ik ben dertien, maar, zoals Dirk zei, gezien mijn gedragingen in mijn jeugd durf ik er verder niets over te zeggen. Jullie weten wat er vorig jaar, op mijn twaalfde, met míj gebeurd is.’
<Dirk> ‘Mooi stel bij elkaar hier, hoor. Nou, Dirkje, kan en wil je nu beslissen? Ik hoop het voor Anya, want die trilt als een riet.’
<Dirkje> ‘Ja. Eerst even wat voor Diny. Diny, het liep vorig jaar zo raar, maar je zat er niet mee. Toch hoopte ik sinds die tijd, dat het met Anya anders zou gaan, ze is zo anders. Dat weet jij ook, en daarom ben ik niet bang dat jij het erg zult vinden wat ik nu tegen haar ga zeggen. Anya, jij hebt het zelf weer zo goed geregeld dat iedereen, de hele familie, er een fijne herinnering aan over zal houden. Ik wil het je graag plechtig zeggen, ik weet dat jij dat ook fijn vindt. Anya, gezien alle omstandigheden, ook die hier door iedereen naar voren zijn gebracht, en onder alle jou bekende voorwaarden, heb jij van ons alle vijf toestemming, om, als je er aan toe bent, met jongens te vrijen, en . . . alles en alles.’
Het duurde even voordat iedereen uitgehuild en uitgekust was. Ik viel natuurlijk buiten de boot met kussen, maar dat vond ik niet erg.
{Goed bedacht, hoef je later niet naar je moeder te rennen als het uit de hand loopt, net zoals bij Diny en Jasper. En nu?}
<Dirk> ‘Steven, het zal er in de stad anders aan toe gaan, hier krijgen ze wat vroeg toestemming, om stiekem gedrag te voorkomen. Er zijn meer rustige plekken dan onze hooizolder. En dan kunnen we nog een keer zeggen dat er condooms gebruikt moeten worden. Anya, ik wil je wat vragen, aansluitend aan het vorige onderwerp, zoals dat heet.’
Hij knipoogde naar ons, over het hoofd van Anya.
<Dirk> ‘Vroeg je alvast toestemming voor later, als je groot bent, om dan geen last van een onderbreking te hebben? Of heb je toevallig nu al iemand op het oog?’
<Anya> ‘Papa, veel groter dan ik nu ben zal ik niet worden, en ik ben groot genoeg. En ja, ik heb iemand op het oog.’
<Dirk> ‘Kennen wij die soms ook?’
<Anya, zachtjes> ‘Ja.’
<Dirk> ‘Zit het niet zo te rekken, wurm, anders zit je ook niet om een woord verlegen! Wat is er, je zit helemaal te trillen. Dat deed je net maar een klein beetje. Vind je dit nog moeilijker dan daarnet?’
<Anya> ‘Ja, want dat was over mij persoonlijk. Nu ga ik er een ander bij betrekken.’
<Dirk> ‘Donders, dat is helemaal waar. Je was tot nu toe, zoals altijd, erg verstandig. Minstens een jaar of vijftien, niet? Ik dacht een grapje te maken met dat, heb je al iemand op het oog. Goed. Nu ben ik ook bloedserieus. Denk na. Als je ook maar een beetje twijfelt moet je er geen ander bij betrekken. Dan zeg je, ik wacht toch nog maar even. Dat is prima. Je vertelt het maar als je er aan toe bent.’
<Anya, snel> ‘Nee, ik twijfel niet. Ik wil het zeggen.’
<Dirk> ‘Donders, wat kan jij het spannend maken, zeg. Anya, wie heb je op het oog?’
<Anya, zachtjes> ‘Steven, ik heb jou op het oog, ik wil dat jij mijn eerste wordt.’
Doodse stilte, verbaasde blikken.
{Dat is eerlijk, en fijn, ze wil het eerste met mij. Nét verkering, ze had al wat door laten schemeren, maar ze weet ze nu al . . .} Anya zag me verbaasd kijken, glimlachte even zenuwachtig naar me.
<Anya> ‘Hij is heel lief, verstandig, we houden van elkaar. En we hebben al verkering.’
<Dirk> ‘Ik wist dat jullie wat uitspookten, maar zo serieus? Verkering! En nu dit!’
<Anya> ‘Ja. Nadat ik Jasper met Diny en jou met Dirkje gezien had, was ik een beetje bang geworden. Ik vond die van Jasper zo groot, die van jou helemaal. Ik dacht, spelen en zo vinden ze leuk, maar ík wacht wel tot er een kleinere voorbij komt, tijd zat. Komt Steven. Hij wilde eerst verkering, toen kussen. Naar bloesjes kijken vond ik normaal van hem, met al dat schuddende spul zo voor z’n neus. Wil je toch wel weten wat er schudt, en hoe groot ze zijn. Ik was ook nieuwsgierig, of hij groter of kleiner dan Jasper was. Heb ik Jasper en Diny gevraagd hem erin te luizen en naar het vennetje geen zwembroek voor hem mee te nemen. Na het zwemmen kwam hij met z’n blote . . . kont naar me toelopen. Hij wist dat ik niet zou schrikken, ik had er al meer gezien. Ik dacht, hij vond het niet erg dat hij in z’n blote kont, en de rest, moest zwemmen, hij grijpt zelfs gelijk zijn kans. Hij wil eerlijk zijn, zeggen wat hij wil. Maar hij is voorzichtig, hij wil me eerst alleen wat laten merken. Want hij trok er een gezicht bij van, Anya, meid, zo zie ik eruit, denk eens na of je er wat mee wilt, ik wil meer met je dan verkering en kussen. Ik dacht, hier is de niet zo grote waar ik op gewacht heb. Dit is het ideale formaat. En hij zit aan mijn lieve verkering vast, wat wil je nog mooier. En hij wil méér met mij, en ik ook meer met hem, ik weet het zeker. Maar hij zegt nog niets, dus ik ook niet. Ik zal het je ook laten merken. Maar hoe? Zit ik erover na te denken, zegt hij, leuk hè, dat kontje van Diny? Ze lag naast ons. Hij had mijn blote kontje al gezien, maar van een afstand. Ik dacht, há, mijn kans, laat ik het mijne van vlakbij zien. Dan snapt hij het wel. Hij ging het strelen en zei even later, je wil je zeker niet omdraaien, hè? Geweldig, hij snapte het. Hij wilde nog wel meer, maar hij bleef zóóóó voorzichtig met me, hij gaf me de kans om te zeggen, wanneer. Ik zei, nu nog niet. Hij stopte gelijk. Weer zó voorzichtig. En wat een beheersing, met een blote kont en twee blote, wippende lijven vlak naast hem.’
<Dirkje> ‘Diny, Jasper, dat doe je toch niet, waar anderen bijzijn.’
<Diny> ‘Normaal niet, maar ze hadden het van ons al gezien, al of niet stiekem. Ze hadden best mee kunnen doen.’
<Anya > ‘Nee, ik wilde er eerst over nadenken.Het ging toch wat snel. Ik had geeneens toestemming, het was eigenlijk al iets te ver gegaan, vond ik. Maar Steven wachtte rustig op de volgende stap, wat en wanneer dan ook. Vanmorgen wist ik zeker dat ik met hem verder wilde. Maar ik wilde het eerst van hem horen, niet alleen merken. Ik vroeg of hij me lief vond. Oh, wat is hij slim. Hij begreep me bijna onmiddellijk. Hij zei dat hij van me hield en me helemaal wilde, als ik er aan toe was. Oef. Hij had het nu gezegd, maar wéér wilde hij op mij wachten. Gek word je van zo’n vent, af en toe. Ik zei hem te wachten. Maar hem krijg je niet gek, hoor. Doet hij gewoon, voor mij. Hij heeft niet lang hoeven wachten. Ik heb eerst toestemming gevraagd, met alles er op en er aan. En gekregen. Toen gaf Dirk me de kans om je te zeggen dat ik verder en alles met je wil. Papa en mamma, ik ben een groot meisje, hij is een grote jongen. Ik heb het, hem, gezien bij het zwemmen, Diny en Jasper ook.’
Ze stak een vinger uit, bewoog hem langzaam van zeg maar vijf uur tot drie uur, stopte even en deed haar vinger toen nog iets omhoog.
<Diny, plagend> ‘Eerder van de week zó, hè, Steven?’
Ze bewoog haar vinger, van vijf uur tot iets óver drieën.
<Anya, terug plagend> ‘Je hebt het gezien, als hij mij ziet komt hij veel hoger, lekker, poe! Steven, ik ben blij en trots dat je nu weet hoe ik over je denk.’
{Oh}
<Dirk> ‘En wij ook. Nou, nou, nou. Goed, als je het zó zeker weet. Iemand iets op Steven tegen? Nee? Niemand iets te zeggen?’
<Dirkje> ‘Schiet nou maar op, Dirk. We weten allemaal dat het een lieve jongen is.’
<Dirk> ‘Nou, dat is snel geregeld. Steven, ik weet niet of je weet wat je overkomt, maar Anya komt je een keer wat vragen, als ze er aan toe is.’
<Anya, langzaam> ‘Nee, jullie snappen het vast niet, maar ik ga Steven niets vragen. Steven, jíj snapt het vast wél.’
Ik zag dat de hele familie van verbazing bijna van hun stoel viel. Ik was ook verbaasd, een dubbele verrassing. Daardoor duurde het even voordat ik haar snapte.
<Steven> ‘Anya, komt eens op mijn schoot zitten, alsjeblieft. Ik snap je, en ik ben er erg blij mee dat je me niets vraagt. Ik weet, dat je het niet erg vindt dat de hele familie gaat horen wat ik ga zeggen. Horen ze nog eens wat over je. Jullie waren allemaal erg verbaasd, ik ook. Ze heeft het weer een keer geflikt, hè? O.K. Anya, we probeerden elkaar te leren kennen, maar je pes . . . plaagde mij veel vaker dan ik jou. We durfden geen van tweeën te vragen, wil je met me ‘lopen’? Je verzon, ‘lopen’ we voortaan met elkaar? Slim, vond je. Zo hoefden we elkaar niet te vragen. Ik was blij dat het goed geregeld was, maar ergens vond ik het niet leuk. Toen durfden we geen van tweeën te vragen, wil je me een kusje geven? Je verzon, zullen we mekaar een kusje geven? Slim, weer blij dat het goed geregeld was, maar weer vond ik het ergens niet leuk. Even later zag ik een kans om er wat aan te doen. Ik dacht, ik neem gelijk de volgende stap, waarom zou ik wachten? Geen slimme omwegen, direct. Ze zal best ja zeggen. Dus, Anya, wil je verkering met me? En wat zei je? Steven, ik zal mijn hele leven niet vergeten dat jij mij gevraagd hebt. Dat vind ik veel fijner en eerlijker dan het onbeslist te laten. Na een tijdje dacht je, ik wil misschien ooit met hem spelen. Maar dan wil ik van tevoren toestemming. Maar dan moet ik ook toestemming krijgen om met andere jongens te spelen om ervaring op te doen. Maar je kon niet zeggen, ik zie je wel zitten en ik wil met je spelen. Vanmorgen vroeg je erg serieus of ik je lief vond. Ik heb je duidelijk verteld hoe ik over je dacht en wat ik graag wilde. Daar zal ik nu niet verder over uitweiden. Je zei, dan heb ik een verrassing voor je, maar je moet geduld hebben. Toen vroeg je toestemming. Ik dacht, nu al? Toen vroeg Dirk, als grapje, of je al iemand op het oog had. Je was zo eerlijk om gelijk, nou ja, bijna gelijk te zeggen, ja, Steven. En je hebt nu ook duidelijk verteld wat je wilt. Daarna zei Dirk dat je me dan maar iets moest vragen. Dat wilde je niet. Dat was eerlijk laten merken, dat je liever gevraagd wilde worden. Ik wil je niet laten wachten, ik wil zelf ook niet wachten. Ik zal je nu nog iets geven om je hele leven niet te vergeten, ik denk dat je erg blij zult zijn als ik het zo doe. Anya, wil je, alsjeblieft, met mij, samen spelen, en samen vrijen, en samen alles en alles?’
{Wat kijken ze allemaal ontroerd, de meisjes met traantjes in hun ogen}
<Anya> ‘Steven, ik moet jou toch even laten wachten op mijn antwoord. Je hebt helemaal gelijk. Mag ik je nu uitleggen waarom ik alles gedaan heb, dan leer je me weer beter kennen. Ik heb het allemaal goed bedoeld. Normaal plaag ik niet zoveel, ik praat amper. Maar met jou wilde ik praten, ik wilde je leren kennen, ik wilde contact. Ik wist niet waar ik met een jongen over moest praten. En jij praatte ook niet veel, was je niet gewend met meisjes. Je wist natuurlijk ook niet waarover. We waren er op den duur wel achtergekomen, maar ik was zo gek op je, en ik dacht jij ook op mij, dat ik niet zo lang wilde wachten. En je blijft hier niet. Ik dacht, als ik hem plaag moet hij wel wat terugzeggen. En het ging me niet om het plagen, ik had ook nooit het gevoel, ik heb gewonnen. Maar fijn, hij praat tegen me. Ik had je gewoon moeten vragen om met me te ‘lopen’, had je niet erg gevonden. En ook, wil je me nu kussen? Dat mag een meisje vragen. Maar het ging me ook niet om het slim zijn, ik dacht, dan gaat het makkelijker. Maar goed bedoeld is niet genoeg, eerlijk duurt het langst. En duidelijkheid is ook veel beter. Ik had dat dóór toen jij verkering met mij vroeg. Dacht ik. Je hebt het geeneens over het zwemmen gehad. Ik had het nog steeds niet helemaal door. Ik het niet had mogen doen, al was het resultaat geweldig. Het drong toen niet tot me door dat ik weer wat uitgehaald had. Nu wel! Maar je loste alles steeds lief en voorzichtig op. Zeggen wíj steeds, eerlijk duurt het langst. Steven, ik hoop, hoe het ook verder gaat, dat je een hoop geduld met me wilt hebben, ik wil graag nog meer van je leren. Ik heb je al veel te lang laten wachten, maar zoals Dirkje zei, dit heeft toch z’n tijd nodig, het is niet niks. Ik heb een keer tegen je gezegd, je had geeneens já geknikt, brutaaltje, je begon me zomaar te kussen. Ik wil je een heel duidelijk antwoord geven. Já, Steven, já, ik wil heel graag, met jou, samen spelen en vrijen en alles en alles.’
Ze kuste me, behoorlijk wild voor haar doen, waar de hele familie bijzat. Te genieten, zo te zien. Dat deed ik ook, en kussen.
<Anya> ‘Hè, hè, dat was een lange onderhandeling, alles goed met ons, Steven?’
<Steven> ‘Hartstikke goed. En ik hoop dat we nog veel samen zullen leren, en geduld met elkaar zullen hebben.’
<Anya> ‘Vinden jullie hem niet geweldig? Ik loop tijden te puzzelen om het goed te doen. En een tijdje later kom ík er achter dat er toch een bijsmaakje aan zit, of dat het een blunder was. En Steven heeft het in de gaten en lost alles eerlijk en soepel op. Jullie vonden het allemaal al een lieve jongen is, ik ben blij dat jullie nu weten hoe verstandig en eerlijk hij is, en snel.’
<Dirkje> ‘Het ging daarnet erg snel toen Dirk vroeg of we iets op je tegen hadden, we hebben alleen néé geschud. Daarom, namens ons allemaal, we zijn blij dat ons kleine meisje zo’n lieve en eerlijke jongen . . . gevangen heeft. Welkom in de familie.’
Toen moest ik blozen.
<Dirk> ‘Steven, ik ben je dankbaar dat je Anya zo veel hebt laten praten. Maar, Anya, ik snap nog één ding niet van je. Waarom vroeg je eerst om met jongens te mogen vrijen, en toen met Steven? Waarom niet gelijk om met Steven te mogen vrijen?’
<Anya> ‘Ik heb gepuzzeld over de volgorde. Als je net zo veel tijd gehad had om na te denken als ik, had je het gelijk geweten. Ik wilde alles netjes geregeld hebben. Ik wilde toestemming hebben. En ik wilde Steven zeggen wat ik wilde. Maar dat kon niet in een keer, ik zei het net. Maar nu heb ík een vraagje. Steven, we hebben zowat een kwartier samen ‘gelopen’. Toen vroeg je zo netjes verkering met me. Ik heb ja gezegd. En dat hebben we van af toen met elkaar gehad. Maar er is iets veranderd. Hoe moeten we het nu noemen?’
<Steven> ‘Het kan me niet schelen hoe we het noemen, als we er maar wat mee doen. Laten we het verkering blijven noemen. Je hebt toch wel eens van vaste verkering gehoord? Dat is wanneer beiden vinden dat ze genoeg ervaring opgedaan hebben. Hoe wij nu gaan verkeren, of het nu langzaam verkeer is of snelverkeer, dat gaat niemand wat aan.’
<Anya> ‘Steven, nu we toch in de stemming zijn, wil ik je nog wat intiems vragen. Omdat iedereen zo lief voor ons is, en ik zo blij ben, en jij ook, wil ik dat ze het óók horen.’
<Steven> ‘Wat intiems? Meisje toch! Als ik je familie nog niet zo goed gekend had, zou ik zeggen, wacht daar maar mee tot we alleen zijn. Maar van mij mogen ze óók alles horen. Wat voor intieme vraag heb je?’
<Anya> ‘Mijn kontje heb je al goedgekeurd, maar zijn mijn uiertjes niet te klein?’
<Steven> ‘Ja, lachen jullie maar, dit is een ernstig geval, of twee, je zal er maar mee zitten, of hebben hangen.’
<Steven, nadat ze uitgelachen zijn> ‘Maar nu, serieus, dat weet ik niet. Je draagt expres van die losse bloesjes, dat weet ik best, en je bloost als je ziet dat ik stiekem probeer te kijken hoe groot ze zijn. Maar ik zal er wat aan doen.’
Voordat ze er op bedacht was, trok ik haar bloesje van boven zo ver mogelijk open en keek even naar binnen.
<Steven> ‘Wou! . . . Veel groter dan ik dacht, voor zover ik zien kon precies groot genoeg. Weet je, ik heb vliegtuigjes, en ik vind kleine net zo leuk als grote.’
<Anya> ‘Steven, schaam je.’
<Steven> ‘Waarom, dat was het eerste begin van spelen, en ik genoot. Jij niet? Wil je liever stoppen?’
<Anya> ‘Nee, alsjeblieft niet, ik denk alleen dat je een beetje doordraaft, omdat je ook zo blij bent. Maar ik ga proberen net zo hard te draven. Ik geniet ook en ik ben blij dat je mijn twee . . . gevalletjes, voor zover je zien kon, precies groot genoeg vindt. Hoe groot precies kom je nog wel eens achter. Omdat je zo lief antwoord, durf ik je nog een vraag te stellen. Het is eigenlijk ook een waarschuwing.’
<Steven> ‘Een waarschuwing? Oh, heb je soms slechte kanten? Nou, voorkant mooi, achterkant mooi, wat bedoel je?’
<Anya, opnieuw zachtjes> ‘Het gaat over mijn onderkant. Vind je het erg, dat ik nog niet zo veel haartjes op mijn doos heb als Diny?’
Iedereen schaterde weer. Ik probeerde haar rokje op te tillen, maar deze keer was ze me te snel af en hield het vast.
<Anya> ‘Nee, Steven, ik ben niet boos hoor, maar dat gaat me te snel.’
<Dirkje, ernstig> ‘Anya, Steven, er is een heel oud gebruik dat ik jullie wil vertellen. Het is in het dorp en omstreken heel bekend. Als jullie willen, mogen jullie een heel vertrouwd persoon vragen om er de eerste keer bij te zijn. Niemand is beledigd als ze niet gevraagd worden, wie wél gevraagd wordt voelt zich vereerd. Het is vaak de moeder of een zus, maar de jongen moet het ook goedvinden. Ik kan het me voorstellen, zit er ook nog iemand op je . . . vingers te kijken. Meestal moet de jongen eerst aan het idee wennen. Soms duurt het even om ze over te halen, als het meisje het erg graag wil. Maar we weten dat er nog nooit één geweest is die er spijt van heeft gehad, omdat hij gemerkt heeft dat het meisje veel minder zenuwachtig werd, zich zekerder voelde en ze daardoor veel meer genoten. Die persoon kan, zeg maar, de hand van het meisje vasthouden, maar dat is zelden nodig. Meestal is zij in de buurt, dan kan het meisje, of de jongen haar wat vragen als ze iets willen weten. Maar het is hoofdzakelijk geestelijke ondersteuning van het meisje. Jullie bepalen zelf hoe dichtbij ze moet zitten en hoe lang. Er was vorig jaar niemand bij, bij de eerste keer van Diny en Jasper, maar Diny was toen al wat ouder. Ik vroeg het haar, toen ze de keuken binnen kwam rennen voor toestemming en condooms. Ze zei gewoon, en dat kunnen jullie je wel van haar voorstellen, nee, ik kan het wel alleen af, nou ja, niet alleen, met Jasper. Nu ga ik weer gauw naar hem terug, vóór die arme ziel te veel afkoelt, hij is zich rotgeschrokken.’
<Steven> ‘Ik ken het verhaal.’
<Anya> ‘Ik ook, we vertellen elkaar alles, soms weet ik dingen van de dokter die zij niet weet, maar zij is ook niet zo geïnteresseerd in theorie, ze doet liever praktijk.’
<Dirk> ‘Ik ken het verhaal ook, Diny zit vaak onder melken de oren van m‘n kop te kletsen, ze zit nergens mee, en ik ben er erg blij mee.’
<Dirkje> ‘Beiden had de onderbreking niet leuk gevonden. Ja, als je ook onverwachts zoiets doet. We willen niet dat zoiets met jullie gebeurt. Wat denken jullie er van?’
<Anya, zachtjes> ‘Ik zou graag willen dat Diny erbij zou zijn, als Steven het goed vindt. Maar ik wil hem niet overhalen. Dan red ik het zelf wel.’
<Steven> ‘Anya, je denkt toch zeker niet dat ik je dat zou weigeren? Het is voor jou heel erg belangrijk. Ik red het wel, ook met iemand erbij. Zeker met Diny.’
<Dirkje> ‘Anya en Steven, het gebruik is, dat als jullie willen, jullie er een vertrouwd persoon bijvragen.’
<Steven> ‘Ik snap de hint, dank je, Dirkje. Anya, mag ik het vragen, zodat Diny zeker weet dat ik het ook wil? O.K. Diny, ook namens Anya vraag ik je, of je er alsjeblieft bij wilt zijn als Anya en ik, allebei voor de eerste keer, gaan vrijen, en . . . alles en alles.’
<Anya> ‘Steven, jouw eerste keer ook? Oh, ja, natuurlijk, alleen . . . een halfje, met Diny. Oh, Steven, allebei de eerste keer, samen, tegelijk!’
<Diny> ‘Hoor die maagdjes nou toch. Het is hier ook altijd afwissend lachen en huilen, maar we moeten er voorál mee doorgaan. Ik zal het graag doen, liefjes, je moet me alleen op tijd waarschuwen, anders ben ik misschien zelf ergens mee bezig.’
<Dirkje, glimlachend> ‘Daar wilde ik het net over hebben, Anya. Wanneer zou je voor je eerste keer willen spelen? Ook op je vijftiende, of eerder of later?’
<Anya, blozend> ‘NU!’
Het duurde zeker vijf minuten voordat iedereen, ook Anya, uitgelachen was.
<Anya> ‘Ik dacht eerst, over een paar jaar. Maar jullie denken toch niet dat ik me een maagd laat ontglippen? Daarom moet het NU gebeuren, anders rooft Diny hem nog voor mijn neus weg.’
<Diny> ‘Anya, stop, ik heb buikpijn van het lachen, en tranen in mijn ogen van ontroering.’
<Anya> ‘Ik was in stappen bezig. Eerst algemene toestemming, dan laten merken, dat ik mijn eerste keer met Steven wil. Ik had over het wanneer nog niet zo over nagedacht. Maar nu? Ik wil zo graag met je, Steven.’
<Diny> ‘Je kan er beter niet te lang mee wachten. Nu ik weet dat hij al groot genoeg is zou ik best weer met hem willen spelen.’
Ik zag Dirk ineens ernstig worden.
<Dirk> ‘Mooi NU niet. Anya, Steven heeft geweldig lief gereageerd, maar hij heeft amper tijd gehad om na te denken. En dat kan hij ook niet, als hij naar je kijkt. Je hebt hem een paar keer behoorlijk overdonderd. Ik ben niet bang dat hij er niet tegen kan, anders had je het niet gedaan. Maar hij moest maar eens een uurtje of zo op zijn kamer na gaan denken. De eerste keer is voor jongens niet zo belangrijk als voor meisjes, maar hij moet rustig bedenken of hij er aan toe is met jou verder te gaan, nu al, zo ver. Wat denk je, Dirkje?’
<Dirkje> ‘Ik ben het er helemaal mee eens. Diny, Jasper, Dirk, weg
wezen. Anya, jij blijft hier in de keuken zitten. Als Steven je wat wil vragen moet je in de buurt zijn. Steven, naar boven.’

Daar zat ik dan op mijn kamer, na te denken.
{Mag ik haar ontmaagden? Van haar en iedereen wel. Mag zij mij ontmaagden? Waarom niet. Wil ik daarna heel veel met haar spelen en alles? Zeker weten. Zijn we te jong? Volgens iedereen niet. Wil ik samen met haar verder gaan? Heel graag!}
Ik dacht nog een tijd na, maar ik kon niets tégen vinden.
{Dus alles is vóór. Gauw naar dat lieve, lekkere stuk. NU}

In de keuken stond Anya langzaam op, keek naar mijn gezicht en vloog in mijn armen.
<Anya> ‘Oh, Steven, je wilt me, je wilt me.’
<Steven> ‘Hélemaal, gekkie. Dat wist je toch, dat had ik toch al gezegd. Maar het was inderdaad beter dat ik er over na dacht. Dit is geen geval voor, niet goed, pech gehad. Ondanks dat ik het al zeker wist. Je hebt me inderdaad een paar keer overdonderd, maar alleen met het tijdstip.’
<Dirkje, glimlachend> ‘Mooi stel slimmerds.’
<Dirkje, ernstig> ‘Anya en Steven, laatste vraag, van mij, als moeder. Weten jullie heel zeker dat je het doen wilt? Jullie zijn nog zo jong en kennen elkaar nog maar zo kort. Anya, vooral voor jou is de eerste keer zo belangrijk, je hebt maar één eerste keer!’
<Anya> ‘Ik heb er héél, héél goed over nagedacht. Nu weer, tegelijk met Steven. Het is wel liefde op eerste gezicht, maar we zijn zó zeker van elkaar, we passen zo verschrikkelijk goed bij elkaar, we houden nu al zoveel van mekaar, dat we altijd bij mekaar willen blijven. En het liefst, zoals hopelijk zo meteen, zo dicht als mogelijk. Ik zal er nooit spijt van krijgen, zelfs als het later om een of andere reden niets wordt. En ik barst bijna van ongeduld om zo dicht mogelijk bij hem te zijn, steeds erger.’
<Steven> ‘Ik ben het helemaal met haar eens, en ze zegt het zo fijn. Ik weet zeker, dat ik nooit met iemand beter contact zal kunnen hebben dan met Anya.’
Dirkje nam Anya in haar armen.
<Dirkje, nu met een glimlach> ‘Ik zal Diny roepen. Dan nu naar boven en ik wens jou, mijn lieve kleine dochtertje, en jou Steven, lieve jongen, een ontmaagding toe, die net zo fijn is als de mijne was. Ik speel het wel eens na met Dirk, al gaat je het niets aan of hij ook mijn eerste was.’
Dirkje kuste Anya, daarna mij op mijn mond.
<Anya> ‘Dank je wel, mama. Wat je gezegd hebt, zal ik ook altijd onthouden. Eh, Steven, heb je toevallig zin om met me mee naar boven te gaan en met mijn . . . poppenhuisje te spelen?’
Ik pakte haar op.
{Ze weegt nog minder dan ik dacht, oh, wat een lijfje}
Ik droeg haar naar boven en zette haar midden in haar kamer op de grond vóór me, met haar handen in mijn handen.
<Anya> ‘Waarom hier? Ik had gedacht in jouw kamer, daar staat een tweepersoonsbed.’
<Steven> ‘Niet omdat hier je . . . poppenhuisje staat, maar omdat dit voor jou een heel bekende plek is, waar je je heel zeker kan voelen. En we hebben helemaal geen breed bed nodig. Als ik het goed heb is een eenpersoonsbed breed genoeg, we gaan toch niet naast elkaar liggen? Of wil je het op de grond doen? Vind ik ook prima.’
<Anya, blozend> ‘Oh, wat ben je toch lief, dat je dat ook nog bedacht hebt, zoveel tijd had je helemaal niet. Ik vond het wachten aan de ene kant vervelend, voor mij hoefde het niet. Maar Dirk had gelijk, je moest net zoveel tijd krijgen als je nodig had. Ik was helemaal niet bang dat je niet zou willen. Maar ik zou toch graag willen weten waar je aan gedacht hebt. Zou je het me willen vertellen?’
<Steven> ‘Natuurlijk, maar niet nu, later. Ik snap dat je het wilt weten, maar ik kwam zonder twijfels naar beneden om je op te halen.’
<Anya> ‘Gelukkig wel. Oh, Steven, we willen het nu gaan doen, hè? Maar ik weet eigenlijk niet hoe we moeten beginnen. Wel hoe het moet, dat heb ik al een paar keer van dichtbij gezien. Maar niet de aanloop om zo fijn mogelijk te beginnen. Alsjeblieft, doe jij wat. Niet op de grond, op mijn eigen bed, niet onder de dekens, alles open en bloot.’
Ik deed, om haar wat gerust te stellen en het rustig te laten verlopen, mijn bloes en hemd uit en legde haar handjes op mijn borst. Ik zag, dat ze toch nog schrok.
<Steven> ‘Schrik je, schatje?’
<Anya> ‘Ja, ik heb vaak genoeg Dirks of Jaspers borst aangeraakt, maar bij jou is het heel anders, ik krijg een heel ander gevoel, ik wil wat doen.’
Ze streelde mijn borst zachtjes.
<Anya, zachtjes> ‘Ik weet een heleboel, maar ik wist niet dat bij jongens de tepeltjes ook hard konden worden, een klein beetje hard. Ik voel dat de mijne ook hard worden.’
<Steven> ‘Je streelt lekker, tussendoor even een kusje?’
Kusjes.
<Steven, zachtjes> ‘Mag ik naar je harde tepeltjes kijken, en waar ze opzitten?’
Ik knoopte haar bloesje los en trok het uit.
<Anya> ‘Wat is er? Je mond staat open.’
<Steven> ‘Precies twee halve bolletjes, ze passen precies bij je. Wat móóóói!’
Ik omhelsde haar, kuste haar een paar keer. Ik streelde haar rug en haar kontje, voordat ik tussendoor haar uiertjes streelde.
<Steven> ‘Ze passen precies in mijn hand, je hebt inderdaad harde tepeltjes. Wil je nu op bed gaan liggen? Zo staand kan ik er niet goed bij.’
<Anya> ‘Je bedoelt het heel lief, om me zonder bang te maken in, oh nee, op bed te krijgen. Je maakt me met de minuut minder bang.’
<Steven> ‘Wat kan ik doen, denk je, om dat laatste beetje te laten verdwijnen? Zodat je later niet hoeft te denken, ik ben voor niets bang geweest, ik had het beter moeten weten, dan had ik er nog meer van kunnen genieten?’
<Anya> ‘Op jouw manier doorgaan. Ik ga liggen, maar wil je me dan eerst gaan kussen? Daarna moet je naar mijn uiertjes kijken. En ze strelen.’
Ze ging liggen. Ik ging op de rand van het bed zitten en begon met een lange tongzoen. Daarna keek ik naar haar uiertjes, streelde ze, masseerde ze een beetje.
<Steven> ‘Je moet even kijken, niet alleen voelen, mijn handen passen er precies om heen. Niet alleen ben ik groot genoeg voor jou, je uiertjes zijn groot genoeg voor mij. Echt waar, ik vind ze veel lekkerder dan die grote van Diny. Niet meer over zeuren, hè? Straks zoeken we dat met je haartjes uit, of maak ik je nu weer een beetje bang?’
<Anya> ‘Voor mijn haartjes niet. Nog een héél klein beetje voor . . . wat daarna komt.’
<Steven> ‘Dat is niet nodig. Ik doe toch voorzichtig met je? Ik ben blij dat ik al een beetje ervaring heb, anders had ik vast niet geweten hoe ik je uiertjes aan moest raken.’
Ik kuste haar uiertjes overal, nam één tepeltje in de mond, zoog er even aan, nam dan zoveel mogelijk van haar andere uiertje in mijn mond en streelde met mijn tong om het tepeltje.
<Anya> ‘Steven, heel lekker, maar ik begin nieuwsgierig te worden naar de rest.’
<Steven> ‘Beloof me eerst, dat als ik voortaan naar je bloesje kijk, dat je niet gaat blozen, maar die heerlijke en perfecte uiertjes even naar me laat schudden. Diny wil je wel helpen om het mooi te doen, maar je zal haar binnen een paar dagen wel verslaan.’
<Anya> ‘Doe ik. Je praat me helemaal warm, wil je me een beetje verder uitkleden?’
Ik deed haar rokje uit.
<Steven> ‘Wat heb je een mooi figuurtje, breed, smal, breed, alles perfect. Ik heb het altijd schattig gevonden, kleine meisjes met alleen een broekje aan. De lijn zit er al vroeg in. Jongetjes vond ik nooit wat aan, gewoon rechtdoor. En nu heb jij er ook nog van die prachtige uiertjes bij. Maar waarom heb je een broekje aan? Dat had je bij het zwemmen toch ook niet?’
<Anya> ‘Als het warm is niet. Nu expres voor jou, om je in stappen te laten genieten. Alleen had ik niet gedacht dat ik het van jouw kijken en praten zo warm zou krijgen.’
<Steven> ‘Je krijgt het niet warm, schatje. Je wordt heet, van opwinding. Bij mij gaat daardoor mijn paaltje omhoog, dat zie je straks. Wacht, je mag vast een beetje spieken, ik doe mijn bovenbroek uit. Zie je?’
<Anya> ‘Ja. Ga maar gauw verder.’
<Steven> ‘Dan doe ik nu je broekje uit, gaan we haartjes tellen, had je beloofd.’
Ik trok voorzichtig haar broekje helemaal naar beneden en uit.
{Oh, veel meer haartjes dan ik verwachtte}
<Steven> ‘Oh, wat ben je mooi. Zoveel haartjes, je hebt er veel meer dan je denkt, jij kan het niet zo goed zien als ik nu.’
Ik legde mijn hand op haar buik en ging naar beneden tot ik bij haar krullenbolletje was. Ik streelde het voorzichtig.
{Lekker. En al zo dicht bij haar gleufje}
<Steven> ‘Lekker, als ik je daar streel?’
<Anya> ‘Oh, ja, Steven, veel fijner dan ik ooit gedacht had.’
<Steven> ‘Ik zou niet weten, hoe ik moet zeggen, hoe mooi ik je vind. Kijk af en toe maar naar mijn gezicht, dan zie je het wel.’
Ik ging met mijn hand verder naar beneden.
<Steven, fluisterend> ‘Doe je je beentjes uit elkaar? Ietsje verder?’
<Anya, heel zachtjes> ‘Ik durf niet zo goed. Je ziet mijn gleufje toch al?’
<Steven> ‘Een beetje. . . . Oh, wat ben je mooi. Wat is er liefje? Je kijkt niet blij.’
<Anya, zachtjes> ‘Het is zo . . . bloot.’
<Steven> ‘Oh, ben ik dom, ik nog niet, ik zal de rest uitdoen.’
Ik trok zittend op de rand van het bed mijn onderbroek uit en draaide me weer naar haar toe.
<Steven> ‘Nou, daar is hij dan, helemaal voor jou. Hij staat nog meer omhoog dan bij het zwemmen. Waarschijnlijk omdat ik je gleufje een beetje gezien heb. Mooi, mijn paal zo héél dichtbij? Je hoeft niet te praten. Knik maar. . . . Kom je tot rust? . . . Later kun je nog zoveel kijken als je wilt. Wil je nu even mijn balletjes voelen? Even je handje eronder en zachtjes er omheen en stilhouden. . . . Ja, lekkerder dan alleen kijken, hè? Gelukkig, je lacht. Wil je nu je handje om mijn paal doen, stilhouden, hoor.’
Ze deed het, zonder te aarzelen.
‘Ja, lekkerder dan alleen kijken, hè? Gelukkig, je lacht. Wil je nu je handje om mijn paal doen, stilhouden, hoor . . . Fijn gevoel, hè?’
{Ja, dat is het zeker}
‘Precies de grootte die je wilt . . . warm . . . voor jou. . . . Als je heel zachtjes knijpt, kun je mijn hartslag voelen, een beetje snel, door jou. . . . Au. Wat nou?’
<Anya, zachtjes> ‘Ik heb je wel door, je zit me vreselijk te verleiden. Waarom moet ik mijn hand stilhouden? Ik wil hem strelen.’
<Steven> ‘Een andere keer. Anders komen misschien mijn zaadjes. Het zou de eerste keer zijn, die zou ik graag willen spuiten als ik straks in je gleufje zit.’
<Anya> ‘Oh, daar krijg ik het nog heter van. Ik voel mijn beentjes vanzelf een beetje verder uit elkaar gaan. Kijk nu maar goed waar je met je stijve in mag.’
Dat deed ik.
{Nou, haar beentjes hoeven niet verder uit elkaar, ik zie haar hele gleufje. Misschien iets kleiner dan die van Diny, ik zou ze naast elkaar moeten zien om ze te vergelijken. Maar minstens zo mooi. Straks mag ik erin. Ik zal doen zoals Brutus en Jasper, er met mijn stijve tegenaan duwen, dan gaat hij vast naar binnen. En dan met stootjes steeds verder. En dan eh ik zie wel}
<Anya> ‘Als je uitgekeken bent, niet te lang, hoor, dan moet je me, met één hand, helemaal beetpakken.’
Dat deed ik maar al te graag.
<Anya> ‘Oh. . . . Ik heb daar, denk ik, geen hartslag, maar je hebt me zo lekker beet. . . . Wil je je hand even stilhouden? Ik wil nog even naar je paal kijken.’
Ik liet haar kijken, maar hield zelf mijn hand niet stil. Ik zocht met een vinger haar gleufje en streelde erover.
<Steven> ‘Ik kijk er later graag langer naar en van dichterbij. Maar nu geniet ik van aan je voelen. Je doos, ik voel nu ook je gleufje. Lekker, hè? Voor mij in ieder geval wel.’
<Diny> ‘Hallo, alvast begonnen? Oh, ja, duidelijk. Anya, het is toch wat anders om met je te douchen dan je hier wijdbeens te zien liggen met je gleufje bloot. Ik heb er bij het omkleden bij het school zwemmen nogal wat gezien, maar jij hebt net zo’n mooie als ik, al zeg ik het zelf. Vind je niet, Steven?’
<Steven> ‘Niet boos worden, die van Anya is mooier, want daar houd ik van. En het wordt mijn eerste waar ik eh meer mee mag doen dan strelen. Zo meteen. Hè, Anya?’
<Diny> ‘Waarom zou ik boos worden? Gedeelde vreugde is dubbele vreugde. Of drievoudige. Ik heb voor de deur staan wachten op een goed moment. Ik snap nu waarom mijn kleine zusje, dat nou poedeltje naakt met traantjes in haar ogen ligt van geluk, voor jou gevallen is. Als je meer met mij gepraat had was ik ook voor je gevallen, had ik je bij het vennetje al gepakt. Maar nu zeg ik niets meer, ik ga zitten, gaat u verder.’
Diny ging in het zitje zitten, zó, dat ze alles goed kan zien. Ik streelde voorzichtig een beetje in Tanya’s gleufje. Tot ze schokte.
<Steven> ‘Wat is er, liefje?’
<Anya, zachtjes> ‘Moet je nu niet boven op me komen liggen?’
<Steven> ‘Je bedoelt het normale standje? Nee, laat me maar op mijn manier doorgaan. Waarom wilde je zonet stoppen?’
<Anya> ‘Ik kreeg krampjes.’
<Steven> ‘Zijn ze nu over?’
<Anya> ‘Bijna, het zakt al af.’
<Steven> ‘Vervelend krampjes?’
<Anya> ‘Nou je het zegt, nee. Ik voelde ze helemaal door me heen gaan, en eindigen onderin mijn . . . kutje.’
<Steven> ‘Weet je wat het was? Nee? Ik streel je een beetje in je gleufje en wat krijg je? Krampjes. Gaat er geen lampje branden?’
<Anya, heel zacht> ‘Klaarkomen?’
<Steven> ‘Het begin er van. Het eind voel je straks vanzelf. Zal ik doorgaan? Wil je meer van die lekkere krampjes? Helemaal klaarkomen? Het doet absoluut geen pijn.’
<Anya> ‘Ja, alsjeblieft, gauw. Eh met je vinger?’
<Steven> ‘Ja, ik wil je vingeren tot je klaarkomt. Dan weet je hoe dat voelt. Daarna wil ik je met mijn stijve in je gleufje strelen tot je weer komt, dat is nog veel lekkerder.’
<Anya> ‘Waarom niet gelijk met je stijve?’
<Steven> ‘Ik denk dat dat te heftig voor je is, alles in één keer.’
Ik ging verder strelen waar ik gebleven was. Het leek het alsof mijn vinger vanzelf verder naar binnen ging.
{Blij dat ik al beetje weet hoe het moet, ervaring opdoen is inderdaad heel goed, maar als het nú goed gaat heb ik niet veel meer ervaring nodig. Kusjes daar bewaar ik voor andere keer}
<Anya> ‘Ohh, Steven, ik krijg weer krampen.’
<Steven> ‘Laat maar komen. Ga maar klaarkomen.’
{Nu niet te snel, niet te langzaam . . . ah, ze komt klaar. Schattig, wat geniet ze}
Ik liet haar even bijkomen.
<Anya> ‘Dat moet klaarkomen geweest zijn.’
<Steven> ‘Ja, en je vond het net zo lekker als ik bij Diny gezien heb.’
<Diny> ‘Je wil het vast nooit meer doen, hè?’
<Anya> ‘Ik dacht dat jij hier ter aanmoediging was, zus. Steven, ik houd zo van je, ik wil nu niet langer meer wachten, ik ben niet bang meer, wil je met je stijve bij me binnenkomen? Ik wil graag nog lekkerder klaarkomen, al kan ik me dat niet voorstellen.’
<Diny> ‘Jullie kunnen het beste van plek ruilen. Doe maar.’
Ik snapte niet waarom, maar ik stond op om Anya van het bed af te laten komen.
<Anya, verbaasd> ‘Oh, moet je kijken. Diny, je hebt hem gezien bij het zwemmen, hè? Toen stond hij iets hoger dan recht vooruit, daar was ik zo blij mee, maar nu nog hoger.’
{Ja zeg, twee uur of zo, nog iets hoger dan daarnet}
<Diny> ‘Hoe denk je dat dat komt?’
<Anya> ‘Hè? . . . Oh, ja, hij ziet me voor het eerst helemaal.’
<Diny> ‘Moet je hem zien grinniken, en trots wezen. Ik kan als getuige optreden, als er iemand twijfelt of hij een grote jongen was. Héééél duidelijk. Ga maar liggen, Steven.’
Ik ging op mijn rug liggen, Diny liet me mijn knieën ietsje optrekken en Anya op mijn bovenbenen gaan zitten.
<Diny> ‘Kijk even goed naar me, allebei, niet naar jullie uitzicht. Dat doen jullie later maar uitvoerig. Eerst dit klusje. Ik doe een condoom om. Zó.’
Voor ik het wist en kon reageren dat ze mijn paal beetpakte zat het condoom er al om.
<Diny> ‘Nou, Steven, hij staat nog niet recht omhoog, maar hij is stijf genoeg.’
<Steven> ‘Daar heb je vast veel ervaring mee, het was amper te voelen dat ik ingepakt werd. Nu kan ik bij mijn schatje naar binnen.’
Ik pakte Anya onder haar kontje beet. Diny streelde met mijn paal over Anya’s gleufje.
<Diny> ‘Anya, je gaat zo nog lekkerder klaarkomen, omdat je gleufje niet meer door een vingertje gestreeld wordt, maar door die paal van Steven. Die is twee keer zo lang, die gaat je opvullen, dat streelt tien keer zo lekker. Nu iets zakken, je moet zelf aanvoelen hoe vlug je hem er helemaal in wil hebben. Nog iets, nog iets.’
Plotseling voelde ik iets heerlijk warms helemaal rondom het eerste stukje van mijn paal. Ik zag het, mijn paal zat een stukje  in het gleufje van Anya. Heerlijk. Veel lekkerder dan een handje, zelfs lekkerder dan een mondje er omheen. Diny liet me los.
<Diny, fluisterend> ‘Hij zit er een stukje in. Nu zachtjes wippen, Anya, iedere keer hem er iets verder in laten komen.’
Ze ging weer op haar plekje zitten.
Anya ging, met haar ogen dicht, heel zachtjes op en neer. Na een paar keer deed ze even haar ogen open om hemels naar me te kijken, toen weer dicht. Iedere keer voelde ik dat er nog een stukje paal warmer werd, en heerlijk gestreeld werd. Ineens stopte Anya, deed haar ogen open en keek bezorgd naar Diny.
<Anya> ‘Diny, het gaat moeilijker, maar hij zit er nog niet helemaal in. Ik wil hem zo graag, ik heb al zo lang moeten wachten.’
<Diny> ‘Ja, zielenpoot, je kent hem al zes dagen of zo.’
Ik moest lachen, Anya ook. Ik moest me inhouden om niet omhoog te stoten, ik wilde ook zo graag helemaal naar binnen.
<Diny> ‘Je bent in de war van de opwinding, anders had je het geweten. Je bent te voorzichtig. Jij ook, Steven. Dat je zo stil kan liggen, knap hoor. En fijn voor Anya, kan ze het op haar gemak doen. Jullie zijn bij Anya’s maagdenvliesje gekomen. Het is geen echt vliesje, het heet alleen zo. Het is een vernauwinkje. Niet alle meisjes hebben het. Maar meestal net genoeg om het te voelen, en dan moet het ietsje wijder gemaakt worden. Je moet weer zachtjes gaan wippen en lekker van het eerste stukje genieten, Anya. Als je denkt, nu houd ik het niet langer, nu wil ik hem helemaal, neem je een aanloopje en stoot je door. Het zal misschien even een beetje pijn doen, daarom zijn de meeste meisjes er meer of minder bang voor. Bij mij viel het erg mee, zoiets als een injectie. Toe maar.’
<Anya> ‘Nou, had dat eerder gezegd, voor injecties ben ik nooit bang geweest.’
<Diny> ‘Sorry, ik denk er nooit over na, ik doe alleen maar.’
<Steven, fluisterend> ‘Schatje van me, je hebt het eerste stukje van mijn paal al heerlijk gestreeld. Je houdt het nu lekker warm vast. Voel je? De rest gaat ook precies passen. Of durf je niet?’
<Anya> ‘Ik durf wel. Als die van Jasper in Diny gaat moet die van jou in mij passen.’
<Steven> ‘Mag ik je dan een klein prikje geven? Je ontmaagden? Ik verheug me er zó op, zo meteen helemaal bij je binnen te zijn. Dat je me helemaal binnenin je voelt, me vast houdt, dat we dan helemaal bij elkaar horen. En alles en alles. En dat ik je dan met mijn paal weer klaar laat komen, maar dan véél en véél lekkerder dan daarnet? Omdat we van elkaar houden? Omdat we het samen doen? En in de toekomst veel vaker? Zonder prikje? Kom je nu zo dicht mogelijk bij me?’
Anya haalde mijn handen van haar kontje af, legde ze om haar uiertjes en boog iets voorover om op mijn uitgestrekte armen te steunen.
{Heerlijk, mijn paal wordt gestreeld en ik masseer zachtjes haar uiertjes. Dat is veel lekkerder dan haar kontje strelen. Maar ik ga haar nu ontmaagden, het schatje}
<Anya> ‘Liefste, al had ik doodsangsten uitgestaan, ik ben nu zó heet geworden van je verleidelijke praatjes, en het gevoel van je paal, en het vooruitzicht van de rest, dat ik niet anders meer kan. Ik wil, ik moet, ik kom nu.’
Ze begon weer zachtjes te wippen, met haar oogjes dicht, stopte even, deed ze even open om naar me te glimlachen. Ze wipte nog twee keer en liet zich toen een stukje vallen. Ik voelde me en zag mijn paal plotseling een stuk dieper gaan, ik hoorde een heel zacht kreetje en zuchten. Ze wachtte even, wipte toen iets sneller door, tot ze niet verder naar beneden kon. Ik was helemaal binnen. Ze bleef stilzitten, zachtjes hijgend.
{Dit is heerlijk, ze streelde me met dat wippen, nu klemt ze me zo lekker warm vast, over de volle lengte van mijn paal. Hoe lekker vindt ze het? Hoeveel pijn deed het?}
<Steven, zachtjes> ‘Ik ben helemaal bij je binnen. Heerlijk. Vind jij het ook heerlijk? Het was de moeite waard, hè?’
<Anya> ‘Steven, liefste, je hebt me ontmaagd, zó lief, dat zal ik van mijn leven niet vergeten. Je hebt me zó geholpen, ik zou het nóg wel een keer met je willen doen.En ik ben zooo blij, dat je hele stijve erin gaat. En er zo goed inpast. Wat Diny zei, die gaat je opvullen, dat streelt tien keer zo lekker.’
<Diny> ‘Ja, minstens. Anya, verder alles goed?’
<Anya> ‘Ja, heerlijk nu, het was inderdaad maar heel eventjes pijnlijk, wel ietsje meer dan een injectie. Maar dat voel je ook niet zo lang. Het begint steeds lekkerder te worden, zo helemaal in elkaar.’
<Anya, fluisterend> ‘Steven, ik voel mijn buik tegen de jouwe. Ik voel je paal helemaal in mijn kutje. Je vult me helemaal op. Ik klem er helemaal omheen. Lekker?’
<Steven, fluisterend> ‘Ik vind het zó fijn dat ik je niet veel pijn hoefde doen. Ik voel je helemaal om mijn paal heen klemmen, precies hard genoeg. Nog even genieten, dan gaan we weer wippen. Dan kom je vast weer klaar, nog lekkerder dan daarnet. Ik kom misschien ook, ik heb zo’n raar gevoel, ergens tussen mijn ballen en mijn paal. Nog even stilzitten, je hebt me zo heerlijk vast.’
Dirkje kwam zachtjes binnenlopen.
<Dirkje> ‘Hoe gaat het?’
<Diny> ‘Heel leuk, heel voorzichtig, Anya is net ontmaagd. Ze heeft bijna geen pijn gehad. En Steven zit er net voor de eerste keer helemaal in. Kijk maar, zo’n mooi gezicht.’
Dirkje keek even.
<Dirkje> ‘Ja, dat past mooi. Vast een vol gevoel, hè, Anya?’
<Anya> ‘Ja, heerlijk, helemaal vol met iets warms.’
<Steven> ‘Anya, is hij lang genoeg?’
<Anya> ‘Ja, perfect. Ik zou geen langere of dikkere willen.’
Dirkje kuste Anya en mij.
<Dirkje> ‘Veel plezier nog, het lekkerste moet nog komen.’
 Ze vertrok weer.
<Diny> ‘Ik mag ook weg, hè? Jullie kunnen het best verder samen af, zonder publiek.’
<Anya> ‘Diny, je was geen publiek, je was een heel lieve hulp, heel erg bedankt.’
<Steven> ‘Hartstikke bedankt voor je hulp, en met mijn ervaring met jou, om het voor Anya zo prettig mogelijk te maken.’
<Diny> ‘Jullie ook bedankt, ik heb er ook erg van genoten, probeer nu maar lekker klaar te komen, schatjes. Of het lukt of niet, het proberen is al lekker, haast je maar niet.’
Ze ging ook de kamer uit.
<Anya> ‘Ik wacht even, je bent wat kleiner geworden, ik bedoel je paal. Kan je hem . . . Oh, daar komt hij al. Eventjes wachten voor de zekerheid. Ik heb recht op mijn hele bestelling.’
Ze begon weer te wippen, streelde me heerlijk, en zichzelf daardoor waarschijnlijk ook. Na even wist ik dat zeker. Ik hoorde haar kreuntjes. Ik voelde haar krampjes steeds sneller door haar heen trekken, tot een heel lange. Ze liet zich plat op me vallen. <Anya> ‘De eerste keer klaargekomen door je paal, véééél lekkerder dan je vinger. Gaan we véééél vaker doen, hè?’
<Steven> ‘Zeker weten. Schatje, ik begin, geloof ik, net zulke krampen te krijgen als jij. Heb je geen pijn in je kutje?’
<Anya> ‘Nee, niets. Alleen dat heerlijke gevoel, die paal van jou, nog steeds lekker stijf.’
<Steven> ‘Maar ik kan hem niet meer stilhouden, ik moet in je stoten, klem me net zo vast als daarnet. Ja, zo. Ik voel iets aankomen, zoals een ijsklontje door je slokdarm, maar dan . . . heet. Ze komen nu door mijn paal. Anya, daar komt het . . . Ik . . . spuit . . . ohhhh . . . ohhhh . . . ohhhh.’
Ik moest steeds sneller, toen langzamer stoten, . . . en stoppen. Uitgeput bleef ik liggen.
<Anya> ‘Ben ik niet te zwaar voor je?’
<Steven, hijgend> ‘Je weegt bijna niets, ik wil nog even zo blijven liggen, genieten. Was ik niet te wild?’
<Anya> ‘Nee, je hebt me nog een keer klaar laten komen. Maar ik heb jou ook ontmaagd, je bent voor je eerste keer klaargekomen, hè? Deed het geen pijn?’
<Steven> ‘Nee, het was onbeschrijfelijk lekker, vooral toen ik op een gegeven moment wist dat ik de eerste keer ging komen, en dat het bij jou was en dat jij me klaar liet komen. Ik voelde dat ik op een gegeven moment zaadjes spoot. En nog twee keer. Fijn, joh.’
<Anya> ‘Ik voel je nu bijna niet meer, zullen we naar je zaadjes kijken?’
Ze ging van me af en deed voorzichtig het condoom af.
<Anya> ‘Ik weet niet wat normaal is bij jongens, maar er zit aardig wat in.’
<Steven> ‘Net zo veel als bij Jasper.’
<Anya> ‘Hoe weet je dat?’
<Steven> ‘Ik heb het je verteld.Vergeten? Diny was na ons spelen zo heet geworden, dat ze Jasper vroeg om haar met zijn paal klaar te laten komen. Omdat de mijne nog te klein was.’
<Anya> ‘Ik kan het me nu voorstellen. Ik kon ook niet stoppen. Dus heb jij ook een keer naar anderen gekeken toen ze vrijden.‘
<Steven> ‘Ietsje meer dan kijken. Diny streelde ondertussen mijn paaltje en ik haar uiertjes. Het was dus een beetje een triootje.‘
<Anya> ‘Welja. Nou, ik ben blij dat je genoeg ervaring opgedaan hebt, al was het hoofdzakelijk met kijken, dat je mij twee keer heet kon maken en klaar laten komen. Één keer met je vinger en een keer met je stijve. Ik gloei nog na, zullen we gaan douchen?’
<Steven> ‘Als je toch gloeit, durf je te zeggen op wat voor manier je twee keer klaargekomen bent?’
<Anya> ‘Tja, ik weet wel dat jongens wat grover in de mond zijn. Voor één keer dan. Je hebt me één keer klaargevingerd en één keer klaargeneukt. Zo goed?’
<Steven> ‘Ja, fijn. Zou je het erg vinden als ik in een woeste bui zou vragen of we weer een potje kunnen gaan neuken?’
<Anya> ‘Dat is toch overbodig? Als ik niet aangekondigd heb dat ik rust nodig heb pak je me maar, als ik jou niet pak. Ik denk niet dat ik er ooit genoeg van zal krijgen die lekkere stijve bij me binnen te voelen komen en me binnenin zo lekker te strelen dat we er vast steeds allebei van klaarkomen. Nu douchen, jij moet ook afkoelen. Tijdelijk.’

Het werd een heel rustige maaltijd en avond. De rest zat een beetje te glimlachen.

Ik lag net in bed, toen ik in het maanlicht Anya aan zag komen, in haar ponnetje.
<Anya, fluisterend> ‘Steven?’
<Steven> ‘Eindelijk, kom gauw naast me, zonder ponnetje. Ik trek ook even alles uit.’
We waren even snel weer in bed. Ik trok het blote lijfje dicht tegen me aan.
<Steven> ‘Ik aarzelde om naar je te komen, ik wist niet hoe je je voelde na je ontmaagding. Ik wilde je even met rust laten, als je dat nodig had.’
<Anya> ‘Het voelt een beetje raar aan onderin, maar wel lekker. Ik moet nog leren hoe ik je vast moet klemmen, jij kan daar niets aan doen. Precies strak genoeg voor jou, precies strak genoeg voor mij, maar ik weet nog niet of dat hetzelfde is. Jij wilt me daar wel mee helpen, hè? Nu? Ik heb geen zin in rust, ik heb zin in jou.’
<Steven> ‘Ik blijf je helpen, al weet je al hoe het moet. Ik zou niet weten hoe je het beter zou kunnen doen dan vanmiddag. Ik had geen pijn van te hard klemmen, ik dacht ook niet, ik voel bijna niets. Het was precies goed. Knap van je, de eerste keer al goed, heerlijk. Niet zo minnetjes over jezelf denken.’
<Anya> ‘Het is allemaal zo nieuw. Ontmaagd, klaargekomen, je paal helemaal in me, en allebei klaargekomen. Ik ben zo warm. Wat vind je nu van me?’
<Steven, zachtjes> ‘Je bent zo lief, mijn heel groot meisje. Je uiertjes zijn precies groot genoeg, je hebt precies genoeg haartjes op je doos, een mooi en lekker gleufje, en met je kutje neuk je heerlijk.’
<Anya> ‘Steven toch!’
<Steven> ‘Lekker, joh. Sla je armen om me heen, ik wil je strelen.’
Voorzichtig streelde ik, tussen ons door, haar overal, tot ze weer klaarkwam.
<Anya> ‘Dat was m’n vierde keer, wat kan je het toch lekker met je vingers, maar het was niet zo’n grote klaarkomer, niet zoals na de ontmaagding. Ik ben nog steeds . . . heet van je. Ik wil nog zo’n grote, met je paal. En voor jou ook. Ik voel dat je een stijve hebt, zou je alweer kunnen, en willen? En weer je zaadjes voelen komen en spuiten?’
<Steven> ‘Willen altijd, kunnen weet ik niet. Laten we het maar gauw proberen.’
<Anya> ‘Ik merk dat je er graag bij praat, dat je dat lekker vindt. Ik moest er even aan wennen, maar . . . ik ga het nu ook doen. Ik ben zo geil, ik wil je paal, ik wil het doen zoals ik Dirk met Dirkje en Jasper met Diny heb zien doen. Met het licht aan, niet onder de dekens. Op mijn rug, met mijn benen wijd, jij ertussen, met je stijve paal vóór mijn blote gleuf, ik wil je paal bij me binnen zien gaan, langzaam. Dan moet je op me komen liggen en dan wil ik je verder heel langzaam in me voelen komen tot je helemaal in me zit. En dan samen verder wippen. En dan hoop ik dat we allebei weer klaarkomen.’
Ze liet me los, deed een nachtlampje aan en pakte een condoom uit de la van het nachtkastje.
<Anya> ‘Dat wist je niet, hè? Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Oh, Steven, je paal staat alweer hoger dan vanmiddag. Wat groei je snel. Méér hoeft niet, hoor. Je bent toch al groot. En ik zit vol genoeg met je, veel groter zal er vast niet in kunnen.’
{Ja, uitslovertje, stop maar, kwart voor twee is hoog genoeg. Het doel is allang bereikt. Oh, nog wat}
<Steven> ‘Ik wil jou ook niets verbieden, schatje, bijvoorbeeld om een grotere te proberen. Als je geduld hebt krijg je die vanzelf, jongens zijn pas uitgegroeid, daar, als ze boven de twintig zijn. Maar dat gaat langzaam, dus kan je ondertussen een beetje meerekken en er aan wennen.’
<Anya> ‘Natuurlijk, lieve verkering van me. Ik heb geen behoefte om met andere jongens ervaring op te doen, maar het moet nu eenmaal. Maar ik zal erg kieskeurig zijn. En wat je zei, dit eh spelen is heerlijk, eindeloos. Ik snap nu beter waarom Diny het zo graag doet. Je bent nu vast niet meer tevreden met alleen kusjes van me.’
<Steven> ‘Nee, natuurlijk niet. Maar jij ook niet, hè?’
<Anya> ‘Nee, ik zal wat opschieten.’
Ze deed me, geconcentreerd, het condoom om en ging liggen. Ik deed wat ze graag wilde. Tot ik helemaal binnen was, die pauze wilde ik niet overslaan.
<Anya> ‘Je ligt stil, maar ik voel je paal zachtjes bewegen, hoe doe je dat?’
<Steven> ‘Als je aan het piesen bent, en je wilt stoppen, dan knijp je op één of andere manier daar iets dicht. Ik knijp nu ook zo, een paar keer zachtjes achterelkaar. Oh, ja, zo moet het, dat heb je gauw door, lekker, blijf doorgaan. Nee, niet te hard.’
<Anya> ‘Sorry, doe jij de hele dag zo voorzichtig met mij, doe ik jou pijn.’
<Steven> ‘Nee, geen pijn, maar dan wordt het minder lekker.’
<Anya> ‘Steven, doe nu maar zo wild als je wilt, ik gun het je zó om nog een keer te komen, je moet het nu voor jou het lekkerst doen, ik ben nergens bang meer voor.’
<Steven> ‘Verschillend aantal keren klaarkomen zal altijd wel zo blijven, maar elkaar zien en voelen en horen klaarkomen is toch ook heerlijk?’
<Anya> ‘Je hebt helemaal gelijk, maar nu even genoeg gekletst, neuk me.’
<Steven> ‘Wát?’
<Anya> ‘Je hebt me nu zo heet gemaakt, met dat knijpen en dat bewegen, dat ik me niet meer in kan houden. Gauw, neuk me, neuk me, neuk me.’
Op het ritme van haar woorden begon ik te stoten, zo diep in haar als mogelijk, waardoor haar ‘neuk me’ overging in kreuntjes op míjn ritme. Voordat ik te woest voor haar werd voelde ik mijn zaadjes komen en met heerlijke krampen eruit spuiten, ik kwam heerlijk klaar. Ik ging voorzichtig plat op haar liggen, net als zij gisteren bij mij. We hijgden allebei. Na een minuut kreeg ik wat naschokjes, waardoor Anya, te voelen aan haar krampjes en kreuntjes, heel snel en woest nog een keer klaarkwam.
<Anya> ‘Ik schaam me rot, ik ga bijna nog harder te keer dan ik Dirkje of Diny ooit gehoord heb. Maar ik kon me niet inhouden, ik moest tegen je aan rammen, en je paal knijpen en vasthouden met mijn . . . kutje.’
<Steven> ‘Dat geeft niets, kreun maar en ram maar wat je wilt, je kan niet beter uitdrukken hoe lekker je het vindt.’
<Anya> ‘Lekker? De eerste keer dat je me kuste was al lekker. Het werd steeds lekkerder. En nu dit. Je hebt me weer twee keer heerlijk klaar laten komen.’
<Steven> ‘Ik één keer, natuurlijk, maar heel lekker. Tjonge, ik zou wel uren zaadjes willen spuiten, zo lekker is het om ze door mijn stijve te voelen gaan. Denk je, dat wij net zoveel genieten als Dirk met Dirkje en Jasper met Diny?’
<Anya> ‘Minstens. Ik schrok, toen ik Dirk bloot op de hooizolder zag. Ik zal je er nu meer over vertellen, dat kon ik niet met iedereen erbij. Ik had het kleintje van Jasper vaak gezien, ongeveer een decimeter. Die van Dirk ook wel eens, onder de douche. Die was langer, ongeveer vijftien centimeter, en wat dikker. Maar toen, op de zolder, zeker twintig centimeter. Recht omhoog. En heel dik, Dirkje kon er nét met haar hand omheen. Dat zag ik, want ze pakte met één hand zijn ballen en met haar andere zijn paal onderaan. Toen trok ze hem iets naar beneden en stak hem in haar mond, hij ging er maar een stukje in. Ze deed alsof het een lolly was. Toen Dirk begon te kreunen liet ze hem los en ging liggen, met haar benen helemaal uit elkaar. Net is ik daarnet, voor jou. Dirk likte tussen haar benen, tot zíj begon te kreunen. Toen begon hij met zijn paal over haar haren, haar gleuf, te stelen, tot Dirkje haar buik omhoogduwde en zijn paal er voor de helft bij haar naar binnen ging. Ze liet haar buik weer zakken, Dirk schoot er weer uit. Maar toen deed hij hetzelfde als je van Brutus gezien hebt, met schokjes steeds verder erin. Het paste ook nog. Oh, wat ben ik blij dat jij niet zo’n grote hebt. Het is heerlijk om hem binnen te voelen komen. En je beweegt hem zo lekker. Hoe wist je hoe het moest?’
<Steven> ‘Afgekeken van Brutus en Jasper. Ja, het paste precies. Toch zou er genoeg rek bij je in moeten zitten.’
<Anya> ‘Misschien wel, maar ik wil me niet laten verrekken. Die van Jasper was toen, denk ik, nog geen vijftien centimeter. Hij stond recht overeind. Ik vond het een eh mooi gezicht. Niet zo overweldigend als die van Dirk. Gewoon, een jongen, die wat lekkers voor een meisje heeft. Hij ging een heel eind in Diny’s mond. Ze genoten allebei zichtbaar van haar likken aan zijn lolly. Daarna kon ik beter zien hoe alles ging, want ze hadden niet zoveel haar als Dirk en Dirkje. Ik zag toen al dat Diny ervaring had met condooms omdoen. En Jasper met er één omkrijgen en hem er bij Diny induwen. Ik kon zien dat haar gleuf rond werd, ze wilde hem graag, ze duwde steeds iets naar boven, tot ze zei, lekker, Jasper, je hele paal binnen, nu wippen. Ze wipte zelf ook mee, ze was nogal woest. Tot begon ze te hijgen. Lekker, dieper, harder, oh, daar kom ik, ik kom klaar.’
<Steven> ‘En Jasper?’
<Anya> ‘Die kreunde toen een keer hard. Daar komt het, ik spuit. En nog vier kreunen.’
<Steven> ‘Hij was er erg vroeg bij. Ik kan me nu ook beter voorstellen dat ze het vaker doen. Zelfs als er iemand kijkt. Zoals op de hooizolder en bij het vennetje. Ik weet nu ook de verschillende manieren van klaarkomen. Met mijn stijve bij je binnen is verreweg het lekkerst. Zullen we nog een keer?’
<Anya> ‘Ik ben nogal moe. Zou je het erg vinden, pas morgen weer?’
<Steven> ‘Een beetje. Maar als je te moe bent slaap je niet goed, dan raak je nog meer achterop. En ik heb ook graag dat jij je ook kan bewegen hoe je wilt. Als je helemaal niets zou doen zou ik dat niet leuk vinden. Dan zou het voor me lijken alsof je het alleen maar toelaat.’
<Anya> ‘Nou, tot ik kom misschien, want dan eh beweeg ik toch?’
<Steven> ‘Ja, dan kronkel je leuk. En je kreunt dan ook zo lief.’
<Anya> ‘Ja, heerlijk. Zal ik jou nog een keer verwennen, daar word ik niet zo moe van als van mijn eh gekronkel.’
<Steven> ‘Nee, maar niet. Laat me dat beetje zaadjes wat er misschien nog over is tot morgen bewaren.’
We sliepen in elkaars armen in.

Dag 7

Ik werd ‘s morgens wakker door de wekker, met Anya in mijn armen. Ik genoot even van het kijken naar en het voelen van haar lekkere lijfje, overal, voor ik haar wakker kuste.
<Steven> ‘Goede morgen, mijn ex-maagdje. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen.’
<Anya> ‘Goede morgen, mijn ex-maagdmannetje. Dat daarvoor vond ik lekkerder.’
<Steven, fluisterend> ‘Ja, ik ook. We hebben nu geen tijd om te spelen. Zal ik vanavond zo vroeg mogelijk naar jouw kamer komen? Kunnen we vast twee keer neuken.’
<Anya, blozend> ‘Dan zal ik je eerst eens onderhouden over je taalgebruik, Brutusje.’
<Steven> ‘Dat heb ik van jou geleerd. En samen hebben we het gedaan. Al twee keer. Heerlijk. Nu maar gauw opstaan.’

Onder het ontbijten tikte Dirk met de achterkant van zijn mes op tafel.
<Dirk> ‘Officiële vraag. Ik zie wat vreemds aan je, Anya. Je hebt een strak bloesje aan en je ziet er een tikje vermoeid uit. Er is toch niets ernstigs met je aan de hand?’
<Anya, glimlachend> ‘Het eerste, ik heb me laten overtuigen, dat, voor mijn bouw, mijn uiertjes precies groot genoeg zijn. Ik gun daarom iedereen het genoegen om beter te kunnen schatten hoe groot ze zijn. Ik ga niet overdrijven door er mee te schudden, poe! Het tweede, Steven heeft gisteren een héél groot meisje van me gemaakt. Op mijn eigen kamer. Dat Diny er in het begin bij was gaf me ook een veilig gevoel. Niet dat ik Steven niet vertrouwde, maar het is een éénmalig indringend, pardon, gebeuren. En we hadden zo goed als geen ervaring. Diny, we hebben het gisterenavond voor de zekerheid herhaald, voor zover mogelijk. Je wordt heel hartelijk bedankt, we hebben je bij zoiets niet meer nodig. Over een vrijwillige aanwezigheid kunnen we het nog wel eens hebben. Ik heb begrepen, dat jij meespelend publiek ook wel eens leuk vindt.’
<Diny> ‘Moet je dat horen, doet dertien jaar haar mond bijna niet open, en sinds gisteren staat hij bijna niet meer stil. Goed, ik kom nog wel eens op je aanbod terug. Het was zo’n lief gezicht, al dat bewegende poppenspul.’
<Steven> ‘Als het te klein is hoef je niet op het aanbod in te gaan, hoor.’
<Dirk> ‘Dat was wel genoeg, geloof ik, anders beginnen jullie gelijk nog. Denk er om niet te overdrijven, er zijn ook andere dingen in het leven. Zal ik bellen of je nóg een week mag blijven, Steven?’
<Anya, snel> ‘Alsjeblieft.’

Na het melken en de stal opruimen liepen Anya en ik wat rond en gingen af en toe op de bank in de tuin zitten knuffelen. We praatten eens rustig. Over de gebeurtenissen van de vorige dag. Over de komende week, nadat Dirk was komen vertellen dat ik tot mijn schoolboekenbeurs mocht blijven. Over het met anderen spelen. We besloten te doen wat hoorde, af en toe, niet te vaak, en je wist maar nooit wat je van ervaringen leerde. Per slot van rekening hadden de mijne al wat opgeleverd. Maar geen haast, we hadden nog jaren de tijd. Jasper kwam erbij zitten en vroeg of de vorige dag alles naar genoegen verlopen was, voor zover we het wilden vertellen. We vertelden hem veel, maar niet alles.
<Steven> ‘Wie komt daar?’
<Jasper> ‘Wanda. Een vriendin van Diny. Maar ze komt nu de melkmonsters halen, haar bijverdienste in de vakantie.’
<Steven> ‘Monsters?’
<Jasper> ‘Wacht even, ze heeft altijd zo’n haast, stukloon zegt ze, geen uurloon. Ik houd haar even tegen, ik wil haar wel eens wat langer zien. Wanda, kom eens.’
<Wanda> ‘Jaspertje, wat is er?’
<Jasper> ‘Dit is Steven, hij logeert bij ons. Hij zou een beetje mee komen helpen, maar hij heeft Anya het meeste ge . . . holpen. Ze hebben nu verkering.’
<Wanda> ‘Dat kon slechter. Anya, net zo oud als jij?’
<Anya> ‘Natuurlijk niet, net zo jóng. En helpen dat die doet!’
<Jasper> ‘Wanda, zou je Steven uit kunnen leggen wat je komt doen?’
<Wanda> ‘Oh, ja, maar kan dat later? Hoe lang blijf je nog, Steven?’
<Anya> ‘Lekker nog een week, dag en nacht.’
<Wanda> ‘Als je je maar vermaakt, als je weet wat ik bedoel. Tja, druk, druk, druk. Eh, als ik straks terugkom? Jullie monsters zijn de laatste, dan alleen nog alles wegbrengen. O.K.?’
<Steven> ‘We wachten in spanning af.’
<Wanda> ‘De meeste spanning zit in je broek, geloof ik. Te laat, Jasper, ik zag het bij jou ook al. Ik vond al dat jullie me zo raar aan zaten te kijken. Heb ik wat van jullie aan?’
<Steven> ‘Zo oppervlakkig gezien niet, maar ik weet niet wat daaronder zit. Spannend, hoor.’
<Wanda> ‘Ik neem niet aan dat jij beha’s draagt, en mijn broekje wil je, denk ik, ook niet aantrekken.’
<Jasper> ‘Nee, uittrekken wel. Jammer, zie ik je eindelijk eens wat langer, blijft het oppervlakkig. Ik zie Steven ook twijfelen over dat broekje.’
<Wanda> ‘Mag hij naar vreemde meisjes kijken, Anya? En kunnen ze en mogen ze wat?’
<Anya> ‘Steven en ik hadden net afgesproken dat hij, net als iedereen, ervaring op moest gaan doen. En al heb jij je nog nooit met hem bemoeid, je weet vast van Diny wat Jasper kan. Steven kan het ook, en ze mogen. En willen graag.‘
<Wanda> ‘Staan de heren er zó bij. Figuurlijk gesproken dan. Nou, na mijn gevraag kan ik jullie natuurlijk niet teleurstellen. Jullie zijn grote jongens van dertien en ik ben zestien. Hebben de heren, na de uitleg straks, zin in een spelletje met dit monstertje?’
<Steven> ‘Als het echt niet kan wachten, ik heb nú al zin.’
<Jasper> ‘Beetje rare vraag, Wanda. Wie dacht je als eerste? Ik moet nog een klusje doen, kan ik dat plannen.’
<Wanda> ‘Ik snap het wel, hoor. Maar ik dacht niet aan na elkaar, zo ongezellig. Tegelijk!’
<Anya> ‘Oh, dan zou ik wel willen kijken.’
<Wanda> ‘Bedoel je kwartetten?’
<Anya> ‘Nee, alleen kijken, als het je niet stoort. Ik heb zelf een beetje . . . plaatselijke rust nodig. Ik kan wel helpen, eh, condooms aangeven of zo. Of zijn die niet nodig?’
<Wanda> ‘Oh, leuk. Ja, minstens twee. Ik moet nu opschieten. Ben met ruim een half uur terug. Als de spanning te groot wordt nemen de heren maar een koude douche.’
Ze fietste verder.
<Steven> ‘Oef, dat had ik nooit verwacht. Binnen vijf minuten, met ons drieën, met een meisje van zestien afgesproken om met z’n vieren te gaan spelen. En ze zei zo makkelijk dat daar condooms bij nodig zijn. Lief, Anya, dat voorzetje. Ook snel verzonnen.’
<Anya> ‘We helpen elkaar om ervaring opdoen. We hebben geen haast, maar dit komt toevallig zo uit. Wanda is aardig, en ze heeft natuurlijk meer ervaring dan wij. Ik denk dat we lekker gaan genieten. Jullie vooral.’
<Jasper> ‘We moeten vaker samen wat regelen.’
<Anya> ‘Diny had al eens gezegd dat Wanda veel op haar leek, nu snap ik wat ze bedoelde. Ik ben benieuwd wat Wanda van plan is.’
<Steven> ‘We laten het maar over ons heen komen, hè, Jasper?’
<Jasper> ‘Het? Haar, over ons heen, of wij over háár heen, het is een lekker stuk. Over? Erín mogen we bij haar, anders zouden er geen condooms nodig zijn. Sorry, Anya, ik ga maar even douchen.’
Jasper liep naar binnen.
<Steven> ‘Ik vind het toch een beetje raar.’
<Anya> ‘Dat snap ik. Maar je mag, als Wanda wil. Om ervaring op te doen. Ik ben wel blij dat ik je eerste was, dat kan ze me niet afnemen.’
<Steven> ‘Nee. Maar eh, ik snap dat je het goedvindt dat ik ervaring opdoe, maar er bij kijken? Hoe eh ik mijn stijve bij haar naar binnen duw? Ga wippen? En vast klaarkomen?’
<Anya> ‘Ik hoop er wat van te leren. Ze heeft het natuurlijk vaker gedaan. Misschien zie ik iets om het voor ons tweeën nog lekkerder te maken. Ik hoop wel, dat je het daarna nog een keer kan, vandaag.’
<Steven> ‘Ik hoop nog wel vaker, maar dat lukt vast niet, want je hebt rust nodig, hè?’
<Anya>’Liever wel, mijn gleufje is wat gevoelig. Vast van dat wat wilde strelen van je, toen je klaar kwam. Maar het zal wel wennen.’
<Steven> ‘Ik hoop het. Mijn paaltje is ook een beetje gevoelig, maar ik wil heel graag weer zo lekker klaarkomen en spuiten. Als jij kan ga je voor, hoor. Als we meer ervaring hebben, als ik weet hoe vaak ik kan, wil ik het vaakst met jou.’
<Anya> ‘Ik wil eigenlijk alleen met jou, maar we zien wel.’
 
Wanda kwam inderdaad na een half uurtje terug. Ze joeg Anya naar de zijkant van de bank en ging tussen Jasper en mij in zitten.
<Wanda> ‘Zo, lekker tussen ze in. Vast wennen.’
<Anya, aarzelend> ‘Wanda, je laat er toch niet één . . .’
<Wanda, lachend> ‘Nee, natuurlijk niet. Van mijn leven niet van achteren, achterom mag wel. Maar eerst de uitleg over de melkmonsters.’
We luisterden. Anya en Jasper wisten alles natuurlijk al, over de controle van de melk onder andere op TBC, ik werd nogal afgeleid.
<Wanda> ‘Dat was het. Steven, stouterd, je hebt niet zo goed opgelet. Je zit steeds in mijn bloesje te loeren, ongeduldje. Is de hooizolder vrij?’
<Anya> ‘Ja hoor, de rest is boodschappen doen. Diny wilde een paar nieuwe bloesjes. Dirkje moet dan mee voor de smaak, Dirk om te kijken of het dorp het verdragen kan.’
<Wanda> ‘Ja, leer me die zus van je kennen. Goed, op naar jullie hooizolder, de heren eerst. Ik houd er niet van als er onder mijn rok gekeken wordt.’
<Anya> ‘Ik ook niet, óf niet, óf open en bloot.’

<Wanda> ‘Zo, heren, alles uittrekken, en vóór me komen zitten.’
Jasper en ik kleedden ons uit. Jaspers paal stond iets hoger dan die van mij.
<Jasper> ‘Gereedschapinspectie? Als het mijne niet helemaal goed is mag je het wel even oppoetsen.’
<Wanda> ‘Met kijken alleen al kan ik aardig poetsen. Maar hij groot genoeg. Steven, iets kleiner, maar ook groot genoeg. Anya, kom dichterbij, leuk, joh. Kleed je je niet uit?’
<Anya> ‘Nee, dat leidt ze te veel van jou af, dat is niet de bedoeling. Ja, hartstikke leuk. Jasper, tijd niet zo gezien.’
<Jasper> ‘Je vraagt er maar om, hoor, nu mag je.’
<Wanda, zachtjes> ‘Ik doe nu mijn bloesje uit.’
<Anya, grinnikend> ‘Je had gelijk hun aandacht.’
<Wanda> ‘Goed idee van je om aangekleed te blijven, nu houd ik hun aandacht. Rokje uit. Zo, beha en broekje van één van jullie?’
<Steven> ‘Nee, Wanda, wij zouden het niet zo mooi kunnen vullen.’
<Wanda> ‘Nee maar, een poëet in ons midden. Houd je een beetje koest, wil je? Met ophitsen erbij gaat het te snel. Uitgekeken? Maakt niet uit, ik ga nu eerst jullie lekker bevoelen. Wacht even, stereo. Oh, Anya, dit moet ik rondvertellen, ik zal geen namen noemen. Hier word je heet van. Vier balletjes in twee zakjes, twee palen, lekkerrrr.’
<Anya> Ik weet het niet hoor, misschien kunnen ze raden met wie je gespeeld hebt.’
<Jasper> ‘Ze mogen best komen vragen, hoor.’
Wanda trok haar bha uit.
<Wanda> ‘Hoe vinden de heren mijn uiertjes? Ja, ik ken de juiste taal. Sprakeloos? Nou, er komt nog meer.’
Ze trok haar broekje uit, hield daarna haar benen tegen elkaar.
<Wanda> ‘Wat vinden jullie van mijn bosje haartjes? Nog sprakeloos? Nu mijn beentjes uit elkaar?’
<Steven> ‘Graag. Zo meteen vóelen we bijna alleen maar, nu nog even naar je kijken, hoor. Je bent een mooie meid.’
<Wanda> ‘Ja hoor, beloofd is beloofd. Wat een schatje, Anya. Zeg, die van Steven was lekker stijf, maar is hij groot genoeg voor je? Oh, je ben ook iets kleiner, hè? Diny zegt, dat jullie en je moeder allemaal zo’n mooie hebben, en jij de popperigste.’
<Anya> ‘Die van Steven paste gisteren perfect, na een heel klein beetje héérlijke moeite.’
<Wanda> ‘Oh, heb je daarom rust nodig? Was hij te wild?’
<Anya> ‘Nee, nét niet. Eigenlijk moet ik emotioneel meer bijkomen dan lichamelijk. Ik vond het nogal overweldigend.’
<Wanda> ‘Ja, ik herinner me mijn eerste keer nog. Je weet dat het moet kunnen, maar het blijft spannend zo’n dikke paal er steeds verder in voelen komen. Een andere keer mag ik wel eens bij jou kijken, hè? Diny en ik hebben wel eens vergeleken, die van mij is niet zo mooi glad. Niet dat ik ooit klachten heb gehad, hoor.’
Ze ging wijdbeens zitten.
<Wanda> ‘Kijk eens, wat vinden de heren van dit speciaal gereedschapje?’
<Jasper> ‘Ik zie weinig verschil, daarom, hoe lief ook, ik heb lang genoeg gekeken.’
<Steven> ‘Ik wed dat het alleen een klein beetje zichtbaar is, niet voelbaar.’
<Wanda> ‘Ik voel de dubbele hint. Ik ga erbij liggen, jullie ieder aan een kant. Nu jullie handjes en mondjes. Pak me, lik me. Me niet laten komen, hoor. Als je niet verder naar binnen gaat dan een halve centimeter, waarmee dan ook, jaaaa, wie was daar zo snel, dan red ik het wel. Ik heb niet voor niets een paar jaar voorsprong.’
<Anya> ‘Mooi gezicht, die strelende handjes, en die tongetjes. Dat moet ik me ook eens laten doen.’
<Wanda> ‘Ja, joh. Oh, die halve centimeter is al te veel met jullie, even pauze. Ik houd me even met twee handen vast.’
<Jasper> ‘Mooi mis, van jouw strelende handje moet ik ook even pauze houden.’
<Wanda> ‘Pech gehad, dan allemaal pauze.’
<Anya> ‘Van deze kant een leuk gezicht, een gleuf tussen twee rechtopstaande palen. Ik kan nu goed zien dat het op precies dezelfde plaats zit.’
<Wanda> ‘Wat dacht je dan? Goed ontwerp, hoor. Het ene steekt naar buiten, het andere naar binnen. Zo past het precies. Laten we dat maar eens gaan proberen. Ik ga een beetje de baas spelen. Ik heb het wel eens eerder met twee jongens gedaan, dan hoeven jullie niet uit te zoeken wat lekker is. Ik vind het met jullie al wel lekkerder dan mijn vorige keer. Ik ga op mijn zijkant liggen. Steven, jij achter me, één arm onder me door, ja, de andere over me heen, en mijn uiertjes strelen. Je dicht tegen me aantrekken, ho, je paal omhoog tegen mijn kontje, zodat hij nergens naar binnen gaat. Anya, heb je een doekje of zo? Van mij mag je best klaarkomen zo, Steven. Spuit maar lekker tegen mijn rug, vast weer eens wat anders voor je. Als je dan straks geen stijve meer krijgt om in mijn gleufje te stoppen houd je het te goed. Als je komt wel even waarschuwen, anders mis ik het misschien, ik ben nogal druk aan de andere kant. Lekker tot nu toe?’
<Steven> ‘Héééérlijk, wat een harde tepeltjes krijg je, zeg.’
<Wanda> ‘Ja, met zo’n paal tegen mijn kontje! Stoot eens een beetje. Ja, goed zo, straks verder. Jasper, lekker gekeken ondertussen? Ik zag het wel! Waarom dacht je dat ik mijn benen zo wijd deed? Er zijn trouwens jongens die dat liever niet zien.’
<Jasper> ‘Ik wel, puur natuur. Verlokkend!’
<Wanda> ‘Even wachten, dat gaat zomaar niet, eerst een condoom. Oh, wat lief, Anya. Wat doe je dat handig. Nou ja, palig. Bijna zonder pauze verder. Jasper, jij mag van mij het eerst aan deze kant, want ik ken jou langer. Kom tegen me aan, één arm onder me door, ja, de andere over me heen, en Steven vasthouden, anders rammelen we misschien uit elkaar.’
<Jasper> ‘Zo goed vast, Steven?’
<Steven> ‘Geweldig, maatje.’
<Wanda, zachtjes> ‘Jasper, zachtjes wippend naar binnen. Als je niet verder kan, dan stilliggen. Ja, . . . zachtjes . . . heb je meer gedaan. Oh, ik zit lekker vol. Ja, wip maar door.’
Ik bewoog met ze mee, terwijl ze lagen te wippen. Ik voelde mijn zaadjes zich in de verte gereed maken om in actie te komen toen ze vlak na elkaar klaar kwamen. Ik was blij dat ik even mee kon pauzeren, het schokte zo raar.
<Wanda> ‘Nou, Jasper, ik ben blij dat je me vanmorgen tegenhield. Je hebt een lekkere paal en je beweegt hem heerlijk. Ik kwam lekker klaar. Dat had ik eerder moeten weten.’
<Jasper> ‘Jouw interieur is anders ook knap lenig, zeg. Daar kan geen massage met een handje of een mondje tegenop. Ik verheug me al op een volgende keer. Of keren.’
<Wanda> ‘Oefening baart kunst, hè, Anya? Jasper, we zien wel. Steven, jij rolde je paal lekker tegen mijn kontje. Ben je niet klaar gekomen? Ik heb niks nats gevoeld.’
<Steven> ‘Nee, maar het had niet veel langer moeten duren. Wat lekker zeg, zo méébewegen, met jullie wippen, terwijl ik weet wat daar voor me gebeurt.’
<Wanda> ‘Ja, gezellig, hè? Nu omruilen. . . . Oh, lekker stijf, Steven. Merci, Anya, vakwerk. Lekker, Jasper. Steven, kom maar. . . . Ohhhh, niet in één keer, eruit, overnieuw. Oh, ik snap het, je bent kleiner gewend. Geen haastwerk, het is om te genieten. Steeds een stukje, elkaar ermee strelen. . . . Ja, dat is beter. Iets verder, ietsje terug, enzovoort. Toch veel lekkerder? Ja, nu even een paar keer buikje tegen buikje stoten om te kijken of je echt niet dieper kan. Goed zo. Daar gaan we weer, lekker wippen.’
Door mijn voorspel, tegen haar rug, duurde het helaas niet zo lang voor de zaadjes er aankwamen. Maar lang genoeg voor Wanda om ook nog een keer klaar te komen.
<Jasper> ‘Zijn jullie er al? Eigenlijk jammer, ik was nog lang niet zo ver.’
<Steven> ‘Dat snap ik, je was net al gekomen, of ik moet me erg vergissen.’
<Jasper> ‘Vraag maar aan Anya, die heeft mijn condoom afgedaan.’
<Anya> ‘Hij is gekomen, er zat aardig wat in. Kom maar hier, Steven, dan help ik jou even. . . . Nou, net zo veel. Jullie zijn geweldig.’
<Jasper> ‘Geweldige wat?’
<Anya> ‘Wat wil je horen? Productief? Of geweldige neukbeestjes?’
<Wanda> ‘Goed zo, Anya. Het was geen wedstrijd, maar een stereoneukbeurt, heerlijk. Ik kom nog eens terug voor een herhaling. Als Steven weg is wil ik met jou ook nog wel eens, Jasper.’
<Jasper> ‘Nou, liever méér dan eens, lekker stuk.’
<Anya> ‘Allemaal erg bedankt. Jasper, jij had nog een klusje. Steven, ga maar kijken of Dirk terug is, je kan hem vast wel ergens mee helpen. Wanda en ik praten nog even na. Ik wil toch van een specialiste horen hoe ik nog wat leniger kan worden.’

‘s Avonds glipte ik bij Anya in bed.
<Anya, zachtjes> ‘Ik ben blij dat je komt, dat je graag bij me bent. Ik vind het niet zo erg dat je zo snel ervaring opdoet met andere meisjes. Geniet ook maar.’
<Steven> ‘Ervaring opdoen is heel wat anders dan met jou. Het is natuurlijk genieten, maar ook opletten of ik er iets aan heb, om het lekkerder met jou te kunnen doen. Wees maar gerust, met jou is altijd lekkerder, omdat ik van je houd. Je zal het merken, als je zelf ook ervaring op gaat doen.’
<Anya> ‘Ik denk het ook. Heb je er iets van opgestoken?’
<Steven> ‘Ja, in het begin rustigaan doen. Ik schrok óók, mijn stijve schoot in één keer helemaal bij Wanda naar binnen. Er was niets aan, ik voelde bijna niets. Ze kon me zogauw niet lekker vastklemmen. De tweede keer wel, precies op maat. Heeft Wanda vertelt hoe je moet . . . masseren?’
<Anya> ‘Dat blijft een meisjesgeheimpje. Je merkt het vast wel een keer. Steven, ben je erg moe van vanmiddag?’
<Steven> ‘Vreselijk moe. Jíj hoefde alleen maar te kijken. Ik was aan het werk, eerst mijn paal tegen haar rug aan rammen, toen een complete beurt aan de goede, lekkere kant. Ik ben natuurlijk nog bekaf. Hoezo?’
<Anya> ‘Jammer. Oh, ik voel daar iets, je jokt, pestkop. Je bent weer zo stijf als wat. Wat een lekkere. Zo te voelen nog niets gesleten. Zou die bij mij nog passen?’
<Steven> ‘Ik weet het niet, hoor. Ik zou het best willen proberen. Wanda deed het lekker, maar ik doe het liever met jou. Je past beter bij me, nou ja, waarschijnlijk. Ik vind het erg jammer dat je plaatselijk rust nodig hebt. Ik zou het graag weer met ons tweeën doen, met mijn lieve verkering. Je bent hartstikke lief, je lekkere kleine lijfje kronkelt zo lekker tegen me, met je harde tepeltjes op je zachte uiertjes tegen mijn borst.‘
<Anya> ‘Gemenerd, je praat me gloeiend heet, hartstikke geil. Mijn rust is over. Ik houd het niet langer. Gauw, condoom om. . . . Ja, hier moet hij in. Langzaam, dan kan ik hem van het begin af aan precies genoeg vastklemmen. Dan streelt het het lekkerst. Heerlijk langzaam. Oh, Steven, ik ga al komen, en je bent nog geeneens helemaal binnen. Ohhhh.’
Ik was nog niet zover, ik wipte lekker door tot ik er helemaal in zat en genoot van haar klaarkomen.
<Anya> ‘Wat ben jij . . . Nee, niet gemeen. Mij zo opstoken. En nog wel na zo’n stereobeurt vanmiddag. En je bent nog steeds stijf. Oh, niet gekomen, natuurlijk. Als je nu nóg een beetje praat, en we gaan lekker wippen, dan kom ik nóg wel een keer, je doet het zo lekker. Je kan vast wel proberen om gelijk met mij te komen. Dat is zóóóó lekker. Je leert zo snel, je voelt me zo goed aan, je past weer precies helemaal in me. Begin maar, op het goede moment voor jou. Ik kan als je stijf blijft best wel zo een uurtje wachten.’
<Steven, fluisterend> ‘Ik niet meer, heet mokkeltje van me. Je hebt me te lekker vast. Je weet het best, je ligt niet stil te wachten, je masseert met je lenige gleufje mijn paal zachtjes. Dat mag je een andere keer een uurtje doen. Nu moet ik wippen, mijn zaadjes zitten er in de verte aan te komen. Ik wil ook spuiten, dat is zóóóó lekker. Ik begin langzaam, voel je? Twee centimeter terug, drie weer naar binnen. Dat kan niet, ik weet het, maar het proberen is zo lekker. De rest moet je er nu zelf bij bedenken, ik ga komen.’
Mijn stijve werd lekkerder dan ooit gestreeld, ik spoot, zo te voelen, iets meer dan ooit. En voelde dat Anya ook klaarkwam, omdat ze duidelijker dan ooit met haar gleufje af en toe in mijn stijve kneep. Gelukkig niet zo erg dat ze mijn zaadjes tegenhield.
<Steven> ‘Schatje, het wordt steeds lekkerder, hè?’
<Anya> ‘Ja, al kan ik me niet voorstellen dat het nog lekkerder zou kunnen worden. Maar ja, vóór de eerste keer kon ik me niet voorstellen hoe je stijve me zou strelen en klaar zou laten komen. Ik hoop wel dat ik een wat betere conditie krijg. Dat klaarkomen is nogal vermoeiend en mijn gleufje kan ook niet zo veel hebben.’
<Steven> ‘Je hebt nog niet zo vaak gevreeën als ik, mijn pikkie begint te wennen. We moeten het zo vaak mogelijk doen, dan kan je er vast gauw beter tegen.’
<Anya> ‘Zeg je dat voor mij of voor jezelf, om vaker te kunnen spuiten?’
<Steven> ‘Voor ons allebei. Om elkaar te kunnen omhelzen, bloot tegen bloot. En elkaar te kunnen strelen tot we klaarkomen. Jammer genoeg heb ik daarna een tijd geen stijve. Eh ik hoop dat we ooit geen condoom hoeven gebruiken, dan wordt het vast nog lekkerder.’
<Anya> ‘Vast wel. Eh ik weet dat het normaal is, ik ben er ook niet bang voor, maar ik vind het toch een beetje raar dat je dan je zaadjes in me gaat spuiten.’
<Steven> ‘Praat er maar eens met Dirkje over. Of met de dokter. Ik vind het belangrijker dat we elkaar dan beter voelen, dan zijn we pas helemaal bloot en zo dicht mogelijk bij elkaar.’
Ik bleef bij haar slapen. Goed idee, van wie dan ook, die twijfelaars. Breed zat.

Dag 8

‘s Morgens speelden Anya en ik op de hooizolder. We hadden elkaar net langzaam uitgekleed toen we de politiesirene even hoorden.
<Anya> ‘Oh, alweer de commissaris? Hij is pas langs geweest.’
<Stem uit luidspreker> ‘Alles is omsingeld. Wil Diny Vervoort tevoorschijn komen?’
<Anya, verbaasd> ‘Diny? Wat moet hij daarmee? Ze gaat hem toch niet van me afpikken? Kom mee!’
We kleedden ons snel aan en gingen naar buiten. De commissaris stond naast de auto, met Bob. Allebei, ondanks de hitte, niet in overhemd met korte mouwen, maar met lange mouwen en de politiejas er overheen. Beiden met een ernstig gezicht. Diny kwam als laatste aanrennen.
<Diny> ‘Commissaris, je riep de verkeerde. Ohhhh.’
Ze werd wit bij het zien van Bob.
<Commissaris> ‘Goedemorgen, allemaal. Ik ben hier niet voor de gezelligheid, maar voor een officiële gelegenheid. Ik mag mij dus eigenlijk niet op de gebruikelijke wijze laten verwelkomen. Maar ik ben niet voor niets commissaris, ik zal er voor zorgen dat deze agent z’n mond houdt. Anya, kusje?’
Anya gaf haar kusje.
<Commissaris> ‘Meneer Hofstra, kan ik Diny Vervoort, in uw aanwezigheid, in verband met haar minderjarigheid, ergens verhoren, wegens een mogelijke strafbare overtreding van de wegenverkeerswet of het wegenverkeersreglement?’
{Wat heeft die uitgehaald? Moet dat zo officieel?}
<Dirk> ‘Zeker, commissaris, komt u maar mee naar de woonkamer.’
<Commissaris> ‘Agent van Bommel, neem mijn tas mee.’
Een optocht, Dirk voorop, de commissaris, Bob, en wij erachteraan de keuken in.
<Commissaris> ‘Ik zie het al, de kamer is te gezellig, we gaan hier aan de tafel zitten. Meneer Hofstra, indien u er geen bezwaar tegen heeft, kunnen de overigen ook ergens plaats nemen. Pardon, mevrouw, ik had u even over het hoofd gezien.’
We gingen allemaal zitten, op Dirk na, die ging achter Diny staan.
<Dirkje, zachtjes> ‘Ik zal ondertussen even koffie zetten.’
<Commissaris> ‘Agent, geef me het P V uit mijn tas. Helemaal voorin.’
Bob pakte papieren uit de tas van de commissaris en gaf ze hem.
<Commissaris> ‘Dank je. Eens kijken. Ja. Vanmorgen, bij het doornemen van mijn dienstpost, viel mijn oog op een bekende naam in een P V. Dat is de afkorting van Proces Verbaal. Een melding. Ik heb dit toen helemaal gelezen en daarna de opsteller van het P V, agent van Bommel, bij me geroepen en hem opdracht gegeven mij te vergezellen voor verhoor van de verdachte, Diny Vervoort. Ik lees het P V even voor. Ik zal het gelijk vertalen voor iemand van uw leeftijd. Daar kom ik trouwens nog uitvoerig op terug. Heden, de . . . nou ja, gisteren dus, kwam mij, agent B. van Bommel . . .  hij dus, tijdens een surveillance in de gemeente . . . dit dorp dus, om zeventien uur een persoon tegemoet, die ik herkende als juffrouw Diny Vervoort, wegens eerder plaatselijk contact. Wat bedoel je daar eigenlijk mee, agent? Heb je haar in deze plaats gezien of heb je haar plaatselijk aangeraakt?’
<Bob> ‘Ik bedoel, eh, ik heb haar hier . . . gezien.’
Ik zag, dat Diny iets minder bleek werd, een beetje roze.
<Commissaris> ‘Had dat dan gewoon geschreven. Maar ja, dat mag niet, hè? Daar zijn standaard zinnen voor. Ik ga verder. Genoemd persoon bereed een bromfiets, herkenbaar aan de voorgeschreven kentekenen. Hij bedoelt, een plaatje op spatbord en zo. De motor was in werking, wat ik kon constateren doordat genoemd persoon zich voortbewoog met een snelheid van ongeveer dertig kilometer per uur, zonder de trappers te bewegen. Tevens was de motor duidelijk hoorbaar.’
<Anya, kreunend> ‘Ohhhh, Tjerk!’
Iedereen keek natuurlijk gelijk naar haar. Ze zat met haar handen voor haar mond, en we zagen tranen in haar ogen komen.
<Dirk> ‘Wat is er met je aan de hand? En wie heet hier Tjerk?’
<Commissaris> ‘Ik! Ik heb Anya de eerste keer dat ik hier was, toen ze me hierheen gesleept had, eigenlijk, toestemming gegeven om, als we alleen zijn, mij bij mijn voornaam te noemen. Ze heeft zich daar kennelijk keurig aan gehouden. Ze had mij zo’n vakkundige rondleiding gegeven, dat ik me bij haar een klein jongetje voelde. Dat ze het nu doet, snap ik, emoties. Heeft u daar problemen mee, meneer Hofstra?’
<Dirk> ‘Nee, nee, ik wist het niet. Stom eigenlijk. U zegt wel Dirkje en Dirk. Wij noemen u altijd commissaris. Maar Anya? Heb je problemen? Wil je even weg?’
<Anya> ‘Ja, ik heb . . . problemen. Ik . . . Maar ik moet blijven, ik wil dit van mijn leven niet missen. Let maar niet op me.’
De commissaris kijkt haar zeker tien seconden aan.
<Commissaris> ‘Anya, je snapt hem, hè?’
Anya knikte, nog steeds met haar handen voor haar mond, met tranen in haar ogen, zachtjes heen en weer schommelend.
<Commissaris> ‘Slimmerdje! We hoeven niet op haar te letten, ze redt het wel, denk ik. Ik sta persoonlijk voor de gevolgen in. Kan ik verder gaan?’
{Wat heeft ze? Het is dat de commissaris zegt dat we niet op haar hoeven letten, anders moest iemand er toch wat aan doen.}
Dirk ging voor het raam staan. Ik zag dat hij in de spiegeling in de ruit naar ons keek.
{Hij lijkt wel hetzelfde te hebben als Anya. Wat is aan de hand?}
<Commissaris> ‘Tijdens het plaatselijk contact, enige dagen eerder  . . . agent, ik ruik hier toch onraad. Maar laat maar. Had genoemd persoon mij verteld dat zij niet eerder dan over twee maanden de leeftijd van zestien jaar zou bereiken.’
De kleur van Diny veranderde van een beetje bleekjes in knalrood.
{Zo rood wordt Anya niet eens. Zeg dat je zestien bent, Diny, dan is het probleem over}
<Commissaris> ‘Uit beide feiten moest ik concluderen dat genoemd persoon, met een leeftijd van vijftien jaar, een in werking zijnde bromfiets bereed. Hetgeen strafbaar is. Verder heb ik geen overtredingen geconstateerd. Gedateerd, ondertekend, enzovoort. Juffrouw Diny, samengevat, heeft u gisteren in het dorp op een bromfiets gereden?’
<Diny> ‘Ja, dat mocht van . . . een vriendinnetje.’
<Commissaris> ‘Slim zijn, hè? Niemand verraden, hè? Goed, u heeft het toegegeven.‘
<Diny> ‘Ja, maar . . .’
<Commissaris> ‘Wilt u alléén antwoorden op mijn vragen? Juffrouw Diny, bent u vijftien jaar?’
<Diny, zachtjes> ‘Nee.’
<Commissaris> ‘Nee, wat?’
<Diny, iets harder> ‘Nee, commissaris.’
<Commissaris> ‘Dat bedoel ik niet, schiet een beetje op. Hoe oud bent u dan wel?’
<Diny> ‘Ik ben zestien jaar.’
<Commissaris> ‘Nou, dat wilde ik even van uzelf horen, om vergissingen uit te sluiten. Ik wist het trouwens al, ik had het gehoord toen we tijdens Bobs rondleiding aan het praten waren. Moet ik dus concluderen, dat u met zestien jaar een bromfiets bereed. Dat mag. Einde zaak bromfiets. Gesnapt, juffrouw Diny?’
<Diny, zachtjes> ‘Ja, commissaris.’
<Commissaris> ‘Gehoord, agent?’
<Bob> ‘Gehoord, commissaris. En begrepen, commissaris. Maar’
<Commissaris> ‘Houd je mond, agent. Ik heb je niets gevraagd. Je bent ook niet aan de beurt, oen!’
Iedereen kwam weer een beetje tot rust, maar bleef, behalve Dirk en Anya, en Diny, verbaasd kijken.
{Nou, wat maakt die commissaris toestanden over iets, waarvan hij wist dat er niets aan de hand was. Maar Diny bloost nog steeds, al is het niet meer zó erg}
<Dirk, zachtjes> ‘Was er anders nog iets, commissaris?’
<Commissaris> ‘Ja. Diny, jouw beurt.’
<Diny, aarzelend> ‘Ja, commissaris. Dank u wel. Ik snap wat u bedoeld, maar’
<Commissaris> ‘Niets te maren, meisje. Je snapt het, dan weet je wat je doen moet. Recht voor zijn raap. Schiet op, anders ben je óók niet op je mondje gevallen.’
<Diny, rood, maar zeker van zichzelf> ‘Agent van Bommel, dit is het eind van het officiële gedeelte. . . . Bob, ik heb je voorgelogen. Ik ben al maanden zestien. Ik wil je heel graag uitleggen waarom ik vijftien gezegd heb. Eerst jou, de rest moet het later horen. Ik heb er héél, héél veel spijt van. Ik hoop dat je het me dan vergeven kan.’
<Bob, ernstig> ‘Wil je even wachten, Diny? Commissaris, kan ik vanmiddag vrij krijgen?’
<Commissaris> ‘Voor belangrijke zaken, agent?’
<Bob> ‘Van levensbelang, commissaris.’
<Commissaris> ‘Goed, Bob. Regel je de zaken verder?’
<Bob> ‘Ja, commissaris. Dank u. Meneer, mevrouw, Diny, mag ik vanmiddag terugkomen, niet voor een verhoor, maar om met Diny te praten?’
Dirk was terug komen lopen. Hij was nog een beetje rood aangelopen. Hij legde een hand op een schouder van Anya. Die zat nu met gebogen hoofd onder tafel te kijken.
<Dirk> ‘Van mij zeker. Dirkje?’
<Dirkje> ‘Ja, natuurlijk. Schiet een beetje op, Dirk.’
<Dirk> ‘Diny?’
<Diny> ‘Ja, papa. Alsjeblieft, Bob.’
<Dirk> ‘Je hebt het gehoord, Bob. Wanneer vanmiddag?’
<Bob> ‘Over een half uur, hoop ik. Ik wil snel even naar huis om me om te kleden.’
<Dirk> ‘Goed. En nou kan ik me niet meer inhouden.’
Hij barstte in lachen uit. Anya vloog de kamer uit.
{Wat nou weer?}
<Dirkje> ‘Dirk, stop onmiddellijk met lachen. Wat is er met Anya?’
<Dirk> ‘Wat? Oh, die is vast naar het toilet, ze zat denk ik bijna in d’r broek te piesen van het lachen.’
Even later kwam Anya weer terug, nog steeds met tranen in haar ogen. Ze begon ook weer te lachen toen ze Dirk zag. En ze lachten en lachten. Het duurde even voordat ze bedaard waren en gingen zitten.
<Dirk> ‘Moet je ze nou eens serieus zien kijken, Anya. En wij, absoluut geen lolbroeken, lachen ons te barsten. En jullie alleen maar denken, fijn dat het weer geregeld is! Ja, maar de manier waarop? Mag ik het vertellen, commissaris? Mag ik trouwens ook Tjerk zeggen? We hebben zo’n lol gehad, ik snap niet dat u het vol kon houden.’
<Commissaris> ‘Ja Dirk, het kostte behoorlijk wat moeite, net zoals bij jou en bij Anya. Die slimmerd, ze was je vóór.’
<Dirk> ‘Ja, eerst even Diny. Vond je het erg?’
<Diny> ‘Ja, maar ik had het verdiend.’
<Dirk> ‘Inderdaad. Het had nog slechter af kunnen lopen, niet?‘
<Diny> ‘Ja, daar ben ik nu ook achter. Ik hoop het vanmiddag goed te kunnen maken met Bob.’
<Dirk> ‘Nou, sterkte. Anya, je was me vóór, jíj had het als eerste door. Ik even daarna. Voor wie het nog niet door heeft, met al die toestanden er omheen, Tjerk heeft een heel goed bedoelde streek uitgehaald. Diny en Bob, als alles geregeld is, hoe dan ook, dan moeten jullie hem bedanken, daar sta ik op. Hij heeft zo z’n best gedaan. Hij had vanmorgen vast direct door, Diny, dat jij Bob belazerd had. En dat Bob het nog niet wist. Hij kent ons een beetje, hij kent ook onze lijfspreuk. Hij heeft je niet opgebeld om je het zelf recht te laten zetten. Dat zou te moeilijk voor je zijn. Klopt dat?’
<Diny> ‘Ja, papa.’
<Dirk> ‘Vandaar deze vertoning. Hij mag jullie allebei, dat was goed te merken voor een goed verstaander. Hij wilde deze zaak snel opgelost hebben, ongeacht de afloop tussen jullie beiden, dat is jullie probleem. Eerlijk duurt het langst.’
<Anya> ‘De manier waarop het ging, sorry hoor, Diny, die was zo mooi. Ik voelde het al heel vlug aan. Hij gaat ze erin luizen, met haar smoes van, ik ben nog geen zestien. Ik pieste bijna in m’n broek van het lachen. Maar ik kon toch niet weglopen. Zeker niet toen Tjerk zei, je snapt het, hè, Anya? Toen wist ik zeker dat hij je er met open ogen in liet lopen. Oh, Tjerk, wat knap van je gedaan. En die arme Bob, die van niets wist. Zullen ze hun leven lang niet vergeten.’
<Commissaris> ‘De politie is je beste vriend. En nu ga ik er vandoor. Ik kom nog wel eens nagenieten. Kusje Anya? Kusje Diny? Tot ziens, allemaal.’
<Bob> ‘Tot ziens. Diny, tot zo meteen.’
De commissaris en Bob vertrokken. We bleven nog wat napraten, al zei Diny niets. Tot Bob na een half uur terug kwam, niet meer in politie-uniform, met een bos bloemen. Hij ging met een bedeesde Diny naar haar kamer.
<Dirk> ‘We gaan nog even aan het werk.’

Op weg naar de douche, vóór het avondeten, trof ik de drie meiden aan de keukentafel.
<Anya> ‘Ga zitten, Steven. Ik wil je wat vragen. Dirkje en Diny moeten het ook horen.’
<Steven> ‘Kan dat niet na het douchen?’
<Anya, giechelend> ‘Juist niet, het moet vóór het douchen.’
<Steven> ‘Ik zie aan je dat je wat van plan bent, lolbroekje. Zeg het eens.’
<Anya> ‘Diny, ik weet dat je het vandaag zwaar hebt gehad, de afloop horen we nog wel. Ik heb ergens zin in, en ik wil dat je het weet, dan word je denk ik wel wat afgeleid. En Dirkje mag het ook weten.’
<Diny> ‘Erg aardig van je. Ik ben benieuwd.’
<Anya, geheimzinnig> ‘Steven, ik wil graag dat we naar de douche gaan, dat ik je paal en je ballen streel tot je klaarkomt, en je je zaadjes in mijn handjes spuit. Ik wil ze zíen. En voelen. Zullen we dat samen gaan doen? Daarna mag je douchen.’
<Diny> ‘Oh, op zo’n idee ben ik nog nooit gekomen, ik wil dat ook wel eens zien. En een beetje meehelpen misschien.’
<Dirkje, streng> ‘Wat denken jullie wel wat dat voor speelgoed is?’
<Anya, verdrietig> ‘Sorry, Dirkje, sorry, Steven.’
<Diny, schaterend> ‘Oentje, je ziet toch dat ze het niet meent.’
<Dirkje, lachend> ‘Gekkie, als híj het maar goedvindt. Diny, je bent al aardig afgeleid.’
<Diny> ‘Ja, behoorlijk, maar ik kan de zaken wel gescheiden houden. En het ziet er naar uit dat die andere zaak goed af gaat lopen. Maar bedankt voor de afleiding, Anya.’
<Dirkje blozend> ‘Ik heb het vroeger ook al eens met Dirk gedaan, ook een keer met een vriendin erbij, toen kwam er nog véél meer.’
<Steven> ‘Mag het slachtoffer ook wat zeggen? Ik sla het niet af, eens lekker daar onderhanden genomen te worden door twee meiden. Of drie, als je mee wilt doen, Dirkje.’
<Dirkje> ‘Nee, speel maar met leeftijdgenoten.’
<Steven> ‘Jammer. Ik wilde al eerder jou ook weleens bloot zien. Dat heb je toen beloofd.’
<Dirkje> ‘Nee, ik zei toen, misschien ooit. Nu niet, er gaan er al twee aan je zitten.’
<Steven> ‘Dan houd ik het maar tegoed. Anya, Diny, wel helemaal bloot, hè?’
<Anya> ‘Ik was niets anders van plan.’
<Diny> ‘Natuurlijk, één bloot, allemaal bloot.’
<Steven> ‘Met jullie tweeën wordt het misschien wel een liter.’
<Anya, heel blij> ‘Opschepper, vorige week was je nog een droogkloot, gelukkig al een paar dagen niet meer. Kom op. Naar boven.’
We renden naar boven, vóór de douche vlogen de kleren al door de gang. In de badkamer stonden de vier halve bollen naast elkaar. Ik liet eerst zien dat ik die van Diny niet in de hand kon houden, die van Anya wel.
<Anya> ‘Ja meneer, ik ben er nu honderd procent van overtuigd dat de mijne precies goed zijn. O. Wil je toch meedoen, Dirkje?’
Ik keek om, Dirkje was de badkamer ingekomen.
<Dirkje> ‘Nee, maar ik leef graag een beetje mee. Ik heb het paaltje van Steven gezien toen hij nog niet groot genoeg was. Daarna heb ik even gekeken toen jullie elkaar ontmaagden. Maar toen zat die paal helemaal bij je binnen, Anya. Ik wilde toch graag een keer zien hoe groot hij nu geworden is.’
Ik draaide me naar haar om, trots, en duwde mijn buik naar voren.
<Dirkje> ‘Oh, mooi, Steven, recht omhoog. Wat is hij snel gegroeid.’
<Steven> ‘Hij wordt hier heel erg goed behandeld. Gestreeld, afgedroogd. Eh, Dirkje, is het niet zo, dat jongens daar nog doorgroeien tot ze in de twintig zijn?’
<Dirkje> ‘Ja, dat weet ik nog van vroeger. Die van Dirk ook. Die van jou wordt vast op z’n minst nog iets dikker, Steven, waarschijnlijk ook nog iets langer. Al zal het van Anya vast niet hoeven.’
<Steven> ‘Nee, maar omdat het langzaam gaat zal het wel blijven passen. Ik ben ook zo snel gegroeid omdat ik zulke mooie dingen zie. Prachtige uiertjes, al of niet ingepakt. En schitterende gleuven, met meer of minder haar erop.’
<Dirkje> ‘Die ondeugd heeft zelfs gevraagd of ik veel haar had of me geschoren had. Niets verklikken, hoor.’
<Anya> ‘Nee, zullen we niet doen. Wil je hem even vastpakken?’
<Dirkje> ‘Nee, anders bederf ik misschien jullie spelletje. Veel plezier.’
Ze liep de badkamer weer uit.
{Ik had best willen voelen hoe ze me vast zou houden. Door die handdoek heen deed ze het ook precies goed. Tja, ze is vast zelf ook vroeg begonnen. En heeft nu een hoop ervaring, ook met die schijnbaar dikke van Dirk}
<Anya> ‘Ik heb bedacht hoe we het kunnen doen. Diny, wil je met je rug tegen de muur gaan zitten, daar, dan kan je in de spiegel een beetje meekijken. Ja, zo. Nu je beentjes wijd. Oh, mooi toch, Diny. Steven, nu tussen de benen van Diny, afblijven, met je rug naar haar toe. Voel je haar uiertjes tegen je rug? Mooi. Kan je achterom bij haar gleufje? Zie maar wat je er mee doet. Diny, pak jij zijn balletjes in de hand, als ik ze niet vastheb. Ik kom ervoor, op mijn knietjes.’
<Steven> ‘Goed geregeld zo, Anya. Diny, lekkere uiertjes op mijn rug. Oh, je krijgt harde tepeltjes, kriebel ik je zo lekker? Dat wordt zo meteen ook wel minder, denk ik. Anya, ik kan niet bij je mooie uiertjes. En zeker niet bij je gleufje, ik zie hem, haar, amper.’
<Anya> ‘Een andere keer kijk je maar eens goed.’
Ze begon me zachtjes te strelen.
<Steven> ‘Lekker, Anya, maar zo gaat het te lang duren. Je moet je hand er helemaal omheen doen, heel zachtjes knijpen, en dan je hand langzaam naar mijn buik en er weer vanaf doen.’
<Anya, zachtjes> ‘Ik heb dit wel voorgesteld, maar eigenlijk heb ik je nog nooit . . .‘
<Diny> ‘Afgetrokken. Daar ben je natuurlijk nog niet aan toe gekomen, amateurtje. En je denk vast, dat doet een meisje toch alleen maar als ze hem nog niet binnen wil hebben? Mis, hij vingert jou toch ook klaar, of hij naar binnen kan of niet?’
<Anya> ‘Ja, heerlijk. Doe ik het zo goed, Steven?’
<Steven> ‘Niet bovenhands, maar onderhands. Jaaaa, lekker.’
<Anya> ‘Sneller, langzamer?’
<Steven> ‘Net zo snel als bij het wippen. Lekker, Diny, je ballenmassage. Anya, nu even met je mondje.’
<Anya, aarzelend> ‘Je bedoelt, in mijn mond?’
<Diny> ‘Ja, zo vér het gaat, lekker joh, en dan bewegen, net zoals met je hand, en hem met je tong likken, en er een beetje op zuigen, en er hete lucht op blazen. Lekker voor hem, en dus ook lekker voor jou. Oh, als ik er alleen al aan dénk!’
<Steven> ‘Nét wat je zei, we zijn er nog niet aan toegekomen, je kan in een paar dagen niet alles doen. Ik ga ook af en toe je gleufje likken en je zo klaar laten komen.’
<Anya> ‘Nu krijg ik zowat hartverlammingen. Ik heb eigenlijk altijd alleen maar aan . . . het normale standje gedacht. Stom zeg. Heb ik van alles bestudeerd, dat vergeten. Ik heb gelezen over . . . er van achteren in. Dat wil ik nooit, dat vind ik hartstikke vies, daar is het niet voor. Zo, heb ik even mijn hart gelucht. Dat de rest niet helemaal . . . droog blijft, dat is natuurlijk. Maar dat je er zoveel mee kan doen! Ik was al verbaasd toen je me met je vinger klaar liet komen. Maar ik wil wel, alles, graag zelfs. Tongzoentjes zijn ook lekker.’
<Steven> ‘Was dat schrikken voor je! Nu met je mondje? Tot ik begin te kreunen, dan moet je het weer met je handjes gaan doen. Anders spuit ik in je mondje, en dan zie je nóg niets. Je moet maar eens nadenken of je dat een keer wilt, of vaker. Vraag maar aan de dokter of dat goed is, en wat je er dan mee moet doen, uitspugen of doorslikken. Ik weet het niet. Dan heeft hij ook weer een goede dag. Of weet jij het, Diny?’
<Diny> ‘Nee, ik slik het meestal door en ben er nog nooit ziek van geworden. Zoveel is het niet.’
<Anya> ‘Ik zal het de dokter vragen, heel gauw, voor de zekerheid. Maar ik ben helemaal niet vies van je, Steven. Ik wil je zo gauw mogelijk zonder condoom in mijn gleufje hebben, en je je zaadjes voelen spuiten. Jij mag me ook likken waar je wilt, ik vind het vast lekker. Ik ben benieuwd hoe je paal aanvoelt. HAP!’
{Oh, liefje, ik doe wat voor jou, en je kunt je niet inhouden om alles voor mij te doen. Oh, dit mag je vaker doen, in je gleufje is lekkerder, maar als plaatsvervanger, prima}
<Anya> ‘Je paal smaakt nergens naar, maar het idee is fijn, om hem in mijn mond te hebben, en hem zo overal te likken. Ik ben benieuwd hoe je tong in mijn gleufje aanvoelt.’
<Steven> ‘Je zit nu zelf te genieten, een andere keer verder, hoor. Nu maar gauw weer met je handjes, ik voel wat komen.’
<Anya, fluisterend> ‘Ik voel je paal nog stijver, harder worden. Ik voel ook al schokjes bij je.’
{Wat ben je goed, daar komen ze, ja}
<Anya, fluisterend> ‘Ik doe het af en toe langzamer, of ik stop even, als ik denk dat je het nog even tegen kan houden. Dan ga je daarna, denk ik, nog harder spuiten.’
<Steven> ‘Ik probeer het, maar ik kan niet veel langer wachten, hoor.’
<Anya> ‘Ik weet niet wat je voelt, doe maar je best. Ik blijf je lekker aftrekken.’
<Diny, fluisterend> ‘Anya toch!’
<Anya, fluisterend> ‘Ach ja, er is me ook te binnen geschoten hoe dat in mijn mond heet. Pijpen. Eerlijk duurt het langst, en levert het meeste op.’
<Diny> ‘Nou, ik dacht dat ík hier de specialist was. Ik treed af. Ik heb je nog nooit zo horen praten. Je hebt wel erg snel veel geleerd.’
{Oh, ik houd het niet meer, het gaat pijn doen}
<Steven> ‘Ik houd het niet langer, het moet NU, sneller, sneller . . .’
<Anya, fluisterend> ‘Ja, sneller. Diny, neem zijn ballen weer over, ik wil het opvangen. Liefste verkering van me, geef me alles wat je heb. Laat maar komen, denk maar dat je het met je blote paal bij me naar binnen spuit, en ik je met mijn ... kutje masseer.’
{Ik dacht zoiets al. Het lijkt wel of ik explodeer daar beneden, ohhhh, wat een schokken, wat een stralen}
<Steven, uithijgend> ‘Lekkerrrr, allemaal. Ben je tevreden, Anya?’
<Anya> ‘Oh, jaaaa. Zo véél. Zulke grote klodders. En wat schok je, zeg. En wat spoot je hard. Ongelofelijk. Zo mooi, om open en bloot te zien wat je met je ballen en je paal kunt. Ik ga mijn handen wassen. Steven, ik heb weer wat geleerd. Ik kon het allemaal zó goed opvangen, dat we het geeneens in de douche hoeven doen. We kunnen het overal doen als we er zin in hebben.’
<Diny> ‘Ook als je het niet op wilt vangen. Ik ben een keer, achter de schuur, achter Jasper gaan staan, heb zijn paal uit zijn broek gehaald en hem over het weiland laten spuiten. Mooi gezicht, die klodders in een boog door de lucht.’
<Steven> ‘Voorlopig even niet, het was knap vermoeiend. Diny, kwam je soms ook klaar? Ik voelde je zo schokken, met je buik tegen mijn rug.’
<Diny> ‘Ja, jij bent niet normaal zeg. Je neukte me geeneens. Ach Anya, het klinkt zo lekker. Je vingerde me geeneens, want vóór je klaar kwam voelde ik je hand al niet meer. En toch, zonder dat je me aanraakte, kwam ik heerlijk klaar. Alsof ik die klodders er bij me ingespoten voelde.’
<Anya> ‘Knap van je, Steven. Ik ben zóóóó blij dat ik gezien heb hoe je spoot, wat een geweld, en wat véél, hè, Diny? Véééél meer dan in een condoom.’
<Dirkje> ‘Wat wil je, met ons tweeën, en met jouw taal. Mag ik eens met hem spelen, als hij . . . zichzelf bijgevuld heeft? En daarna?’
<Anya> ‘Je weet best wanneer je spelen mag, en hoe vaak. Maar je moet hem niet te veel afmatten, ik wil heel vaak, natuurlijk het meest.’
<Diny> ‘Natuurlijk schatje, hij is toch van jou. Ik wíl het geeneens zo vaak doen als jij. Alleen als ik denk, hij is al weer zó vaak met jou te keer gegaan, je hebt rust nodig. Nee, alleen voor de gezelligheid en voor het lekkere. Jullie doen het omdat jullie van elkaar houden. Dan is het veel mooier en lekkerder.’
<Anya> ‘Zeker weten. Diny, staan we nu quitte? Ik heb zoveel van jou geleerd. Dit was míjn idee.’
<Diny> ‘Goed, hoor. Het is geen wedstrijd, het kan me niet schelen hoe de stand is. Steven, wat ben je stil. Je ziet wat bleek. Is er iets?’
<Steven> ‘Het is heerlijk om naar jullie te luisteren, maar het doet me nogal zeer.’
<Diny> ‘Misschien is er iets beschadigd, er kwam ook zoveel uit.’
<Steven> ‘Het doet vast zeer van die krampen, van het lange inhouden. Het lijkt ook wel of mijn paal een beetje opgerekt is van binnen, door die grote klodders.’
<Anya> ‘Ik voelde me na de eerste keer ook een beetje zo, van die krampen, en een beetje opgerekt door die paal van je. Moeten we naar de dokter?’
<Diny> ‘Ik denk dat het wel gauw minder pijnlijk zal worden, net als bij jou, Anya. We kunnen het wel afwachten tot morgenochtend.’
We douchten tegelijk. We kwamen overal aan, behalve aan mijn pijnlijke delen.
{Vier heerlijke uiertjes en twee gleufjes. Wat giechelen ze, als ik ze probeer te vingeren. Zo lekker om te voelen. Oh, wacht even}
<Steven> ‘Diny, ga eens achter Anya staan. Til haar eens onder haar armen op, ze weegt toch niets. Anya, sla je benen eens om me heen.’
<Anya> ‘Wil je zo, van dichtbij, naar mijn gleufje kijken? Leuk.’
<Steven> ‘Ja, ik ga ook je haartjes opzij doen. Ik wil je gleufje héél goed zien.’
<Diny> ‘Dat lukt best, met dat felle licht hier. Ja, mooi, hè?’
Ik blies haar haartjes wat opzij en kuste haar gleufje een paar keer. Dat vond ik fijn, dus ging ik nog wat verder.
<Anya> ‘Oh, Steven, je líkt me! Je hebt me erin laten lopen, met je kijken. Oh, lekker, lekker, ga door. . . . Oh, naar binnen. . . . Lekker. . . . Ohhhh.’
Ze kwam heerlijk klaar, ik vond dat ze het verdiend had.

<Dirk> ‘En, dames, wat hadden jullie voor gewichtigs? Dirkje zei dat jullie niet gestoord wilden worden. Oh, Steven, ik miste je al.’
<Diny> ‘Hij was bij ons. We hebben een jou bekend spelletje gedaan, in de badkamer.’
<Dirk> ‘Wat? . . . Oh, nee toch, met z’n . . . drieën?’
<Diny> ‘Ja, lekker joh, dat had Anya verzonnen. Dat had je nooit gedacht, hè, van haar. Ik ben alleen bang dat we wat te enthousiast bezig zijn geweest, en Steven heeft natuurlijk weer zó zijn best gedaan. Liters! Maar nu is het nogal pijnlijk bij hem. We bekijken het, nou ja, we zien het, ook niet goed, morgenochtend wel’.
<Jasper> ‘Jullie mogen het met mij ook wel eens doen, het lijkt me heerlijk.’
<Diny> ‘Dat is het ook, voor iedereen. Afgesproken.’
<Dirkje, plagend> ‘Dirk, weet je het nog? En die keer, met . . .’
<Dirk> ‘Met die vriendin van je erbij, nou, en of ik dat nog weet. Heerlijk was het.’
<Dirkje> ‘Die had nog nooit een paal gezien. Alleen maar in het donker of onder de dekens gerommeld, vluggertjes. Toen Dirk spoot viel haar mond open van verbazing, ze wist niet dat er zoveel uit kon komen. Tja, met haar erbij meer dan normaal, natuurlijk, met vier borsten en twee gleuven in zicht. Daarna, onder de douche, met z‘n drieën, vroeg Dirk of hij haar mocht knuffelen. Nou, ze wilde die paal, die hij toen alweer had, wel eens tegen haar buik voelen. Tijdens het knuffelen knipoogde Dirk naar me. Ik snapte het gelijk. Ik heb snel een condoom gepakt. Hij deed zijn buik even achteruit, ik deed hem vlug het condoom om. Ze zei, hé, ik voel je niet meer. Dirk zei, daar kom ik weer. Ja, bij haar naar binnen, met drie stoten helemaal. Hé, zei ze, dat is niet tegen mijn buik, stouterd. Nee, zei Dirk, helemaal in je eh‘
<Dirk> ‘Kutje. Je zit wel erg strak om me heen. Toch lekker? Ja, zei ze, maar dat strakke komt door die heel dikke van je. Laat mij even voorzichtig strelen, jij zal waarschijnlijk te hard rammen. Nou, na even ramde ze zelf hard en kwam ze behoorlijk schokkend klaar. Te snel voor mij, maar ik wilde ook klaarkomen. Dus condoom af en bij Dirkje naar binnen. Nou, die wist hoe ze ons tegelijk kon laten komen. Wat ook hielp, vriendin keek toe en masseerde ondertussen mijn ballen. Daardoor spoot ik toch weer aardig wat. Die vriendin heeft wel drie dagen verdwaasd rondgelopen. Zeg, Dirkje, ga je mee naar de slaapkamer?’
<Diny, lachend> ‘Wat opvoedkundig! Ik hoor je nog zeggen, meisjes, niet te vaak hoor. Luister even, Dirkje. Zeg, Jasper, ga je even mee naar mijn slaapkamer?’
We lachten ze na.
<Anya> ‘Ik hoef niets hoor, Steven, jij hebt rust nodig en ik heb voor een dag ook wel genoeg genoten. Ik kan er nog niet over uit, jij mij klaarlikken. Je bent een snelle leerling. Ik ga maar wat aan het eten doen, anders komt dat nooit klaar, zoals de rest. Oh, wat een taal, hè?’

Na het eten wilde Diny haar hart luchten.
<Diny> ‘De eerste keer dat Bob hier was, met de commissaris, wilde hij niet die tweede, persoonlijke, rondleiding van mij, op de hooizolder, je weet wel. Hij was de eerste die hem áfsloeg. Nee, dank je, zei hij, je ziet er erg lekker uit, maar ik wil je eerst beter leren kennen. Ik schrok me rot, ik kon de eerste vijf minuten niets zeggen. Hij heeft ondertussen wat over zichzelf verteld. We hebben toen een tijdje zitten praten, toen kusjes. Ik kreeg zo’n raar gevoel in mijn buik, dat had ik nog nooit eerder gehad met jongens. Ik dacht, dit is toch geen verliefdheid, dat wil ik nog niet. Toen hij vroeg hoe oud ik was dacht ik, als ik hem vertel dat ik nog geen zestien ben, blijft hij van me af, kan hij er met zijn beroep vast niet aan beginnen, heb ik even rust. Ik wil nog niet met hem spelen, wil hem ook eerst beter kennen. Dat hadden jullie ook nooit van mij gedacht, hè? Anya, we zijn precies omgedraaid, jij wilt niet spelen, wordt verliefd, wil dan heel snel wél, en nog vaak ook, en van alles. Niet blozen, zo ben je nu eenmaal. Ik wil alleen maar spelen, en als ik dan verliefd word, denk ik, wil ik niet meer spelen. Ik snap mezelf nog minder dan jou. Ik heb Bob verteld, waarom ik hem . . . belazerd had, over dat rare gevoel, dat ik zo geschrokken was. Ik wilde wat uitstel, maar ik had dat moeten vragen. Geen streken over nog geen zestien. De commissaris luisde me er geweldig in. Ik zal het nooit vergeten. Zó mooi, zonder het direct te zeggen. Zaak bromfiets geregeld. Nu jij, Diny. Ik kon er niet onderuit. Ik wilde er ook niet onderuit. Ik voelde me natuurlijk rot, omdat ik klem gezet was waar iedereen bijzat, ook Bob. Maar ook blij dat ik het kon zeggen. Als hij mij kon vergeven hoefde ik niet te wachten of hij terug kwam, over twee maanden, of nooit meer. Bob was een beetje streng met me, nog niet helemaal bij van de schok. Maar hij heeft het me vergeven. Hij was geschrokken, want hij wist, toen hij me de eerste keer zag, gelijk dat hij verliefd was. Hij schrok weer, toen ik zei dat ik nog geen zestien was. Daarom had hij niets gezegd over terugkomen, hij wist het nog niet, hij was overdonderd. Hij wil vaak terugkomen. Ik ben zo blij dat Tjerk ingegrepen heeft, al ging ik compleet af.’
We praatten nog wat verder na, gingen toen naar bed.

Ik stond mijn pyjama nog aan te trekken, toen Anya kwam.
<Anya> ‘Steven, ik wil een goede nachtrust, anders kan ik het niet volhouden. Vanmiddag was heel fijn. En dat je me klaar hebt willen likken. Wat doen we allemaal lekkere dingen met elkaar, hè? En vaak! Maar het is allemaal wel vermoeiend. Erg?’
<Steven> ‘Nee, hoor, ik kan ook wel wat rust gebruiken. Mijn paal ook nog een beetje, al is de pijn bijna weg. Kusje? . . . Welterusten.’

Dag 9

Mijn onderkant deed ‘s morgens geen pijn meer, maar Anya wilde toch naar de dokter fietsen om raad te vragen. Ze kwam blij terug, zei dat het normaal was, wat pijnlijk na zo’n grap, het zou snel over gaan. ‘s Avonds zou ze iedereen het hele verhaal vertellen.

‘s Middags gingen Dirkje, Anya en Jasper boodschappen doen in het dorp.
<Dirk> ‘Diny, heb je wat voor Steven te doen? Ik heb werk in de garage.’
<Diny> ‘Ik vind wel wat.’
Zodra Dirk weg was kwam Diny voor me staan en deed een paar knoopjes van haar bloes los.
<Diny> ‘Ik heb een klusje voor je. Ga je mee naar de hooizolder?’
<Steven> ‘Nou, graag, ik kan me daar geen rotklussen voorstellen.’
We kwamen op de hooizolder en Diny spreidde de deken uit.
<Diny> ‘Kom je bloot tegen me aan liggen? Ik wil je wat vragen. Wel stilliggen.’
We kleedden ons uit en gingen tegen elkaar liggen.
{Niks stilliggen. Veel te lekker, mijn paal tegen je gleufje wrijven, met je kriebelende haartjes}
<Diny> ‘Hé joh, je zou stilliggen.’
<Steven> ‘Ja, maar je bent zo lekker, het wil niet. Ik ben zo heet, je bent zo’n heerlijk stuk, zo bloot.’
<Diny> ‘Ik ben ook heet, ook door Bob, maar die wil niet uit de broek. Jij hebt nog wat tegoed. Je bent nu groot, je stijve staat al bijna helemaal omhoog, zullen we ons eerste spelletje afmaken?’
<Steven> ‘Graag. Ik vond het vorige keer zo fijn, dat je alles goed uitlegde, en dat ik mocht blijven en een beetje helpen.’
<Diny> ‘Ik vond dat Anya en jij eerst een tijdje moesten . . . oefenen. Volgens mij kan het geen kwaad als je het nu tussendoor met mij doet.’
<Steven> ‘Ik denk niet dat Anya het erg vindt, zeker niet met jou.’
<Diny> ‘Nee, ze hoort zelf toch ook eens te beginnen.’
We knuffelden en streelden.
<Diny, zachtjes> ‘Ik had ook nog wat van jou tegoed. Weet je nog?’
<Steven> ‘Ja, ik wachtte tot je er aan toe was.’
Ik ging tussen haar benen liggen.
<Steven> ‘Even je haartjes wat opzij, mooi, joh.’
Ik streelde haar met mijn tong, ook een beetje binnenin. Ze kwam, heel ontspannen.
<Diny> ‘Lekker, joh. Bij Anya geleerd, hè?’
<Steven> ‘Nee, het eerst bij haar gedaan, het ging vanzelf.’
Na een pauzetje, om haar bij te laten komen, legde ik mijn hand op haar doos en streelde haar gleufje.
<Steven> ‘Mag ik nu mijn tegoed?’
<Diny> ‘Graag. Ik hoop dat je me nog een keer laat komen, al heb je niet zo‘n grote. Ik wil je niet beledigen, hoor. Het is gewoon zo.’
<Steven> ‘Ja, maar je kan vast je benen wat meer tegen elkaar klemmen, zodra ik helemaal binnen ben, dan zal het best lukken.‘
<Diny> ‘Nou, kom maar binnen. Nee, eerst een condoom.’
Na het condoomritueel begon ik heel voorzichtig mijn paal bij haar naar binnen te schuiven.
<Steven> ‘Ik doe wat voorzichtig, de dag is nog lang, misschien, hopelijk, moet hij nog vaker aan het werk.’
<Diny> ‘Prima. Oefen maar lekker, korte slagen en lange slagen.’
Dat deed ik. Ik lette niet op haar, zoals ik op Anya lette. Dan probeerde ik het ook voor haar het lekkerst te doen. Nu kon ik oefenen, ervaring opdoen.
<Diny> ‘Lekker, joh. Je hebt niet zo’n dikke, maar je gebruikt hem goed. Alleen, als je er helemaal in zit, moet je een beetje doorduwen, anders blijft het allemaal wel erg voorzichtig.’
<Steven> ‘Dat doe ik altijd als ik kom, dat gaat dan vanzelf. Zo?’
Ik ramde een paar keer hard, harder dan ik bij Anya zou durven.
<Diny> ‘Ja, geweldig, ik houd van een beetje wild.’
Ik ramde nog een paar keer. Niet voor mezelf, maar voor haar. Ze kwam snel, tijdens haar krampjes kneep ze nogal in mijn paal. Ik voelde wat aankomen, maar bleef doodstil liggen, zodra ze stillag.
<Diny> ‘Dat was een heel rare beurt voor me, maar wel lekker. Zelfs zonder dat jij kwam. Je ramde voor mij, hè?’
<Steven> ‘Ja, dat had je wel verdiend. Je laat me zo fijn proberen wat het lekkerste pompen is.’
<Diny> ‘Probeer nu iets wat je vast niet bij Anya kunt doen. Voor mij ben je niet te zwaar. Steun maar niet meer met je handen naast me, kom lekker helemaal op me liggen, houd mijn uiertjes vast en laat je gaan.’
{Ja, Anya zou vast mijn volle gewicht niet kunnen hebben. Onbewust had ik daar tot nu toe voor gezorgd}
Ik pakte haar uiertjes beet en begon weer te pompen. Ze sloeg haar benen om me heen, maar niet te strak, zodat ik mijn stijve heerlijk in haar gleuf kon bewegen. Na een paar slagen was het geen proberen meer, begon ik al te komen. Ik ramde expres lekker, toen ik voelde dat ik spoot, bij iedere straal.
{Oei, ze knijpt me weer. Wat een hete meid, ze komt alweer}
Ze schudde nog wat na, toen ik al, hijgend, stillag.
<Diny> ‘Je bent goed. Je leert snel. Je liet me alweer komen. Tja, je pompte heerlijk en je masseerde mijn uiertjes ook lekker. Ik ben heel blij voor Anya. Je zal haar goed kunnen verwennen.’
<Steven> ‘De eerste keer vond ze al geweldig. Ik ook, en het werd steeds lekkerder. Ze heeft van Wanda gehoord hoe eh ze me vast moet houden.’
<Diny> ‘Ik weet het, ze heeft laatst verteld wat jullie uitgespookt hebben. Heb je bij haar niet zo veel geleerd?’
<Steven> ‘Wat anders. Hoe ik binnen moet komen. Niet te snel. Ik schoot er bij haar in één keer in, ze had niet op een wat kleinere gerekend. Ze zat er gelukkig niet mee, ik mocht het overdoen. Maar ik was toen niet zo ontspannen, met Jasper en Anya er bij.’
<Diny> ‘Nu was je gelukkig niet te ontspannen. Lekker stijf.’
<Steven> ‘Ja, bij jou ben ik erg op m’n gemak. Ik weet dat je me graag wat leert. Wanda wilde me niet direct iets leren, ze wilde lekker klaarkomen, door twee verschillende palen vlak achter elkaar.’
<Diny> ‘Ze was heel tevreden. Je was net zo goed als Jasper. Goed van je, zo snel al. En er zaten al net zo veel zaadjes van jou in het condoom als bij Jasper. Je bent gauw op gang gekomen.’
<Steven> ‘Het begon met die posters. Daarna zag ik de hele dag drie meiden, waarvan ik al snel van één wist er onder haar kleding zat, en nog een beetje meer. Je hebt me toen ook een beetje eh afgetrokken, en gepijpt, dat heeft vast ook geholpen. Met Anya heb ik inmiddels al een paar keer helemaal gevreeën, en net voor het eerst met jou. En tussendoor nog met Wanda. Mijn zaadfabriek is daardoor kennelijk goed op gang gekomen.’
<Diny> ‘Je was, een week geleden, een beetje schuchter jongetje. En nu? Een lekker jong, met een stevige paal, en net zo productief als Jasper. Die heeft er een jaar over gedaan, zijn stijve staat nog niet zo lang recht omhoog. Het waren niet zo veel zaadjes, toen hij die de eerste keer in mijn handen spoot.’
<Steven> ‘Hij was toen een jaar jonger dan toen ik mijn eerste zaadjes in Anya spoot. Nou ja, er zat een condoom tussen. Ik had ook wel een jaar eerder willen beginnen, klaarkomen is erg lekker. Vooral bij Anya, we passen zo goed bij en in elkaar. Zeg, kom jij vaak klaar?’
<Diny> ‘Ja, brutaaltje, als een jongen het goed doet kom ik gewoon klaar. Anders niet. Hij mag één keer een misser maken, dan waarschuw ik hem. Bij de volgende misser vliegt hij de laan uit, ik hoef geen ervaring op te doen met klunzen. Het is bij mij gewoon, als hij lief is, als hij wil dat ik kom, en hij beweegt lekker, waar dan ook mee, hij voelt aan wat mijn ritme is, nou, dan kom ik, hoe vaak ook op een dag.’
<Steven> ‘Een jongen hoort niet met een meisje te praten over een ander meisje, maar ik mag het met jou wel. Anya is tot nu toe ook steeds iedere keer gekomen. Terwijl ze toch niet hetzelfde denkt als jij. Maar ze geniet er minstens zo veel van.’
<Diny> ‘Fijn. Dat zal best, met jou. Jij voelt heel goed aan wat mijn ritme is.’
<Steven> ‘Ik doe mijn best, dan wordt het voor allebei het lekkerst.’
<Diny> ‘Ga zo door. Tot nu toe gaven de jongens het eerder op dan ik. Zou jij vaak op één dag kunnen?’
<Steven> ‘Ik weet het nog niet. Zoveel ervaring heb ik nog niet. Ik zou er iedere keer graag lang over doen. Eerst lekker voelen en strelen, niet mijn stijve er direct induwen. Oh, wil je? Hier, boem. Dat vind ik zo ruw. Ik wil ze meer of minder opwarmen, al zijn ze nog zo heet. Én ze de kans geven om te stoppen, als ze iets niet bevalt. Tussen haakjes, tot nu toe geen klachten ontvangen.’
<Diny> ‘Opscheppertje. Ik heb ook geen klachten, hoor, maar je hebt het tot nu toe toch alleen maar met Anya gedaan? En één keer met Wanda en nu net met mij?’
<Steven> ‘Ja, klopt. Maar inclusief de pauzes ben je dan al een hoop tijd kwijt. Als ik vroeg op de dag zou beginnen en het meisje zou het strelen willen overslaan, dan zou ik kunnen zien hoe vaak ik zou kunnen komen. Misschien met jou, jij hoeft nooit opgewarmd te worden, denk ik.’
<Diny> ‘Tot nu toe niet. Dit was een lekker vluggertje, maar ik wil het met Bob ook langzaam gaan doen. Hoe vond je het, de eerste echte keer met mij?’
<Steven> ‘Ik durf het je rustig te zeggen. We vinden elkaar lief, en zo, en het is héééél lekker. Maar je weet dat het puur lichamelijk is. Met Anya, je hebt het gezien, vind ik het ontroerend, sprookjesachtig.’
<Diny> ‘Dat vond ik ook. Zo mooi. Ik wil nog een keer bij jullie kijken, daarvoor.’
<Steven> ‘Wat dacht je hier van? Jij op je rug, en Anya op haar rug boven op je. Ze weegt toch niets. Dan met jullie gleufjes net boven elkaar, dan kan ik die vergelijken. Anya heeft vast een iets kleinere, maar ik pas er heerlijk in. In de jouwe ook, hoor, maar jij hebt natuurlijk meer ervaring hoe je een stijve vast kan klemmen. En dan duw ik mijn stijve omstebeurt in jullie gleufjes. Oh, ik zou wel weer willen, maar ik moet wat bewaren.’
<Diny> ‘Ja, dat lijkt me ook beter. Maar ik wil graag nog een keer klaarkomen. Vinger je me?’
<Steven> Ja, graag. Ik ga lekker aan en in je gleuf voelen en ondertussen aan je tepeltjes likken.’
<Diny> ‘Ohh, begin vlug.’
Ze kwam ook vlug. En wild.
<Steven> ‘Wat ben je een hete meid.’
<Diny> ‘Jij maakt me heet. Kleed je maar vlug aan en maak dat je weg komt, voor ik je grijp. Ik blijf even uithijgen en afkoelen.’
<Steven> ‘Goed. Dank je wel, ik heb weer heerlijk wat ervaring opgedaan.’
<Diny> ‘Je mag nog wel eens, tot Bob en ik het vaak gaan doen, hopelijk over niet al te lang. Nu weg wezen.’
Ik ging maar.

Vóór het eten lag ik op bed met een handdoek om te wachten tot er geroepen werd dat de douche vrij was. Maar er werd niet geroepen, Diny kwam mijn kamer binnen, met alleen een klein broekje aan.
{Wat ziet dat er toch allemaal lekker uit, die uiertjes en dat bollinkje in dat broekje}
<Diny> ‘Ik vond je vanmiddag zo heerlijk vrijen, ik moest steeds aan dat paaltje denken wat groot genoeg geworden was. Ik kom nog maar eens kijken, de rest is nog niet thuis. Nou, er groeit aardig wat onder die handdoek. Zullen we ruilen, jij die handdoek weg en ik mijn broekje uit?’
<Steven> ‘Dat is zo’n eerlijk voorstel, en lekker, dat kan ik natuurlijk niet weigeren.’
Mijn handdoek was snel verdwenen, haar broekje was ook snel uit. Toen ze in bed stapte hield ik haar tegen.
<Steven> ‘Stop eens. Blijf eens staan met één been op bed en je andere op de grond. Ja, zo. Oh, wat een mooi gezicht.’
<Diny> ‘Dat is mijn gezicht niet, maar ik snap je wel. Zo kan je alles goed zien, hè? Ik wil je wel een keer zo lang laten kijken als je wilt, maar nu niet.’
Ze kwam naast me op bed liggen en streelde me. Algauw was mijn pik helemaal stijf. Ik vond het zo lekker dat ik er lui bij bleef liggen.
<Diny> ‘Steven, weet je nog, de keer dat je nog te klein was? Toen wilde ik een andere paal hebben, omdat je me zo heet gemaakt had.’
<Steven> ‘Ja, ik mocht kijken hoe jij en Jasper het deden. Heb ik ook van geleerd.’
<Diny> ‘Ja, dat heb ik vanmiddag gemerkt. Maar heb je nu niet hetzelfde gevoel als ík die keer? Zo van, mijn paal groeit met een noodgang van wat ik zie, en voel, ik zou het fijn vinden als het niet voor niets was, als ik er nu gelijk iets mee kon doen?’
<Steven> ‘Zoiets. Eigenlijk, ze maakt me hartstikke heet, eerst hartstikke bloot voor mijn neus gaan staan, met haar benen wijd, en nu me strelen. Ik zou haar graag gelijk goed willen pakken. Een beetje woest wippen en klaarkomen, met z’n tweeën.’
<Diny> ‘Ik heb eigenlijk geen flauw idee waarom ik er vanmiddag mee ophield. Één keer is eigenlijk geen keer. Steven, ik ben weer  hartstikke heet, neuk me.’
{Ja, zonder aanloop is het geeneens vrijen. Eigenlijk hetzelfde als wat Brutus deed, even dekken. Maar ze is te lekker om het af te slaan. En voor niks een stijve te hebben gekregen}
Ik zat er al half in voor ik bedacht dat ik een condoom om moest. Ik ging er, ondanks haar protest, toch even uit om dat te regelen. Daarna waren we allebei zo oververhit dat we nogal woest te keer gingen.
<Diny> ‘Lekker, joh, ik kom nog eens vaker kijken voor een quickie. Je kan kennelijk vaak genoeg. Ga je nu mee naar de douche, elkaar even afspoelen? Dan zijn we nog op tijd voor het eten.’
Ik werd onder de douche een paar keer op mijn vingers getikt omdat ik niet van haar spullen af kon blijven. Net op tijd waren we in de keuken. Alleen Jasper keek ons even aan en trok een wenkbrauw op. Toen ik even naar hem grinnikte, grinnikte hij terug.

Na het eten gingen we er voor zitten om het verhaal van de dokter te horen.
<Anya> ‘Jullie weten min of meer wat we gisteren in de douche uitgespookt hebben. Het deed vanmorgen bij Steven wel geen pijn meer, maar ik ben toch naar de dokter geweest, voor advies. Ik zal het, net zoals Dirk deed, naspelen. Ik hoop niet dat ik jullie erg schok, want ik ga nergens omheen draaien. Houd je vast.’
<Anya> ‘Dokter, hoe zit dat met zaadlozingen bij jongens?’
<Dirkje> ‘Anya toch! Zo’n eh onderwerp is privé.’
<Anya> ‘Hier toch niet? Jij hebt er al veel ervaring mee, maar ik weet graag wat van de theorie. Ik ga verder.’
<Dokter> ‘Heb je verkering? Hoe lang?’
<Anya> ‘Ja, dokter. Een paar dagen.’
<Dokter> ‘En nu wil je alles van zaadlozingen weten. Ben je soms niet tevreden met wat je krijgt?’
<Anya> ‘Ik ben heel tevreden. Ik krijg genoeg, al verdwijnt het met condoom en al, en vaak genoeg en lekker genoeg.’
<Dokter> ‘Ik zie je wel eens voorbijlopen. Volgens mij heb ik je nog nooit met zo’n strak bloesje gezien. Dat valt op.’
<Anya> ‘Sinds mijn vriendje mijn borstjes mooi vindt, en lekker, ben ik er trots op en durf ik nu ook een beetje te showen. Daarvóór niet. Ik werd al vaak genoeg kleintje genoemd, ik had er geen zin in ze kleintjes te horen noemen. Vooral omdat iedereen kon zien hoe groot die van Diny waren. Die heeft er nooit mee gezeten, ze geniet er van.’
<Dokter> ‘Zal ik je eens wat vertellen? Bij de komst van Diny liet ik Anton haar gleufje zien. Ik doe daar niet moeilijk over. Anton, een meid, met net zo’n mooie als Dirkje. Daar had ik net met mijn neus bovenop gezeten. Geen losse flappen, mooi afgewerkt recht sneetje, ietsje bol heuveltje, vakwerk.’
<Anya> ‘Ja, maar nu is het beetje gezwollen.’
<Dokter> ‘Net verkering, hè? Dagen nachtwerk, hè? Dan moet je een beetje rustiger aan doen. Weet je wat Anton zei? Moge zij, net als haar ouders altijd gedaan hebben, er in goede gezondheid gepast mee genieten. We lagen in een deuk. Ik mocht het in het dorpshuis vertellen. Je weet vast dat de foto’s van Anton en van Jaspers moeder in het dorpshuis hangen. Van iedereen in het dorp die overlijdt komt er één te hangen. Als er te veel komen wordt er gestemd welke er weg moet. Die twee niet. Dat zegt toch wel wat, niet waar? Bij jouw geboorte heeft hij precies hetzelfde gezegd.’
<Anya, in tranen> ‘Ik ben blij met de . . . postume goedkeuring om er gepast mee te genieten. Ik heb Diny en Dirkje om me te helpen. Ik heb Diny vroeger gevraagd wanneer ik borstjes en haartjes zou krijgen, ze liep drie jaar vóór. Normaal met tien of elf, zei ze, bij jou zou ik het niet weten, je bent zo klein. Zogauw Diny onder de douche zag dat ik borstjes en haartjes begon te krijgen, op m’n tiende, heeft ze me nog eens voorgelicht. Meisjes vertellen het toch anders dan dokters. We zijn naar ons vennetje gegaan. Met een voorlichtingsboek, een spiegel, en eten en drinken. Ze liet me plaatjes kijken, vertelde nog een keer alles. Ze liet me aan haar borsten voelen en we voelden allebei aan de mijne, dat vond ze ook leuk. Ze liet me tussen mijn eigen benen voelen en in de spiegel er naar kijken. En ik mocht tussen haar benen kijken en voelen, zo uitgebreid als ik wilde, binnen en buiten. Ik moet overal gewoon aan durven komen, later ook overal aan jongens. Maar hoe zit dat met zaadlozingen bij jongens? Hoeveel komt er normaal uit?’
<Dokter> ‘Allemaal verschillend, de één heeft veel, de ander weinig.’
<Anya> ‘Dus stiertjes en droogkloten.’
<Dokter, lachend> ‘Mag ik dit in het dorpshuis vertellen?’
<Anya> ‘Als u mijn naam maar niet noemt.’
<Dokter> ‘Zal ik niet doen, maar iedereen weet direct dat het over jou gaat. Je bent al jaren bij iedereen beroemd en geliefd om je goede vragen en je vriendelijkheid. Alleen past iedereen nog steeds een beetje op zijn schenen, je weet maar nooit. Heb je soms een specifieke vraag over zaadlozingen?’
<Anya> ‘Ja, dokter. Mijn vriendje kan pas sinds een paar dagen zaadjes maken, ik bedoel, dat ze er ook uitkomen. U kent me al langer, ik wilde weten hoeveel dat was en hoe dat spul eruit zag en aanvoelde. In een condoom is niet gezellig, maar dat moeten we nu eenmaal gebruiken. Ik heb hem gisteren in de douche eh afgetrokken. Ik weet nu hoe het eruit komt, eruit ziet en aanvoelt. Ik ben weer heel tevreden. Alleen, ik heb hem een beetje opgestookt om er zoveel mogelijk uit te krijgen, met mijn strelen en aanmoedigingen. En hij heeft ontzettend zijn best gedaan, zo lang mogelijk ingehouden. Daardoor spoot hij er héél veel uit. Maar nu heeft hij van die ingehouden krampen en die zaadexplosie nogal wat pijn.’
<Dokter> ‘Ik wist dat je altijd alles wilde weten, maar dit ook nog? Je hebt nét verkering, en gelijk aan het experimenteren. Die jongen zal het best leuk gevonden hebben. Trots op zijn eerste zaadjes. Goed. Maar op zo’n manier gebeurt er niets ergs, hoor. Er wordt niet zo snel wat beschadigd. De pijn gaat vanzelf wel over, na één of twee dagen. De zaadproductie begint met tien, elf of twaalf. Meestal met een natte droom, dan zijn er genoeg zaadjes gemaakt, dan loopt het eruit. De eerste keren daarna komt er niet zo veel natuurlijk, het bijvullen moet even op gang komen. Een paar dagen daarna al heel veel is erg snel, maar niet onmogelijk. Maar ja, je hebt hem natuurlijk uitgelegd wat de bedoeling was. En gevraagd of hij z’n best wilde doen. Tja, wie zou jou dat kunnen weigeren. Normaal komt er een bepaald gedeelte uit. Dat is zo in de natuur. De meeste mannetjesdieren hebben óf méér dan één vrouwtje, óf het moet vaker, om zeker te zijn dat het een bevruchting wordt. Je hebt  er waarschijnlijk zo goed als alles uit laten komen. En inderdaad, de krampen om het allerlaatste er uit te persen veroorzaken meer of minder pijn. Dat is jouw schuld, nieuwsgierige neus. Ik zou hem maar eens goed verwennen, alleen even niet daar, dat snap je wel. Hij voelt het wel aan wanneer hij daar weer verwend kan worden. En als jij na een paar dagen al vindt dat je genoeg krijgt, dan hoef je geen haast te hebben.’
Fijne dokter, hè? Ik heb ook geen haast, maar ik heb wel zin in wat lekkers iedere dag. Is dat abnormaal, Dirkje, Dirk?’
<Dirk, fluisterend> ‘Als je het niet verder vertelt, daar heb ik ook last van. Nou ja, last.’
<Dirkje> ‘Liefje, zoals jullie met elkaar omgaan is dat niet abnormaal. Jullie zien elkaar bijna de hele dag. Steven is voor jou mooi om te zien, je weet wat hij in zijn broek heeft en wat hij daarmee kan. Hij kijkt de hele dag tegen je uiertjes aan en weet hoe ze voelen. Ik weet ook hoe je erbij loopt. Ik heb van jou en Diny, en van mezelf ook, ‘s zomers zelden broekjes in de was. Als je bukt zit je gelijk in je blote kont. Wat verwacht je dan?’

‘s Avonds in bed begon Anya een beetje te huilen.
<Anya> ‘Ik vind het niet leuk, dat ik je zo’n pijn gedaan heb.’
<Steven> ‘Daar moet je niet om huilen. Je hebt me niet expres pijn gedaan. Je moet het gewoon zien als een ervaring. Ik heb er over nagedacht. Ik heb verschil in krampen gevoeld. In het begin zoals het steeds kwam. Toen ik ze, met jouw lekkere hulp, tegenhield, ging dat eerst goed. Daarna kwamen er wat pijnsteekjes bij. Dat vond ik niet erg, als het niet te gek werd. Op een gegeven moment werd het wel te erg, en moest ik het laten komen. Ik denk, dat ik bij die pijnsteekjes moet stoppen met inhouden, dan krijg ik vast geen problemen meer.’
<Anya> ‘Je hoeft je voortaan voor mij niet in te houden, als dat pijn doet. Het kan me niets schelen hoeveel je spuit, als je het maar lekker vindt. Maar je hebt gelijk, het was een ervaring om te weten hoe ver je kan gaan. Aan de ene kant blijft het me spijten, dat ik je pijn gedaan heb, per ongeluk. Ik dacht dat het ook lekker voor jou zou zijn. Maar het kan natuurlijk altijd iets anders aflopen dan je denkt. Dit zal in ieder geval niet meer gebeuren. Maar ik ben erg trots dat je, voor mij, zo hard en zo veel gespoten hebt.’
<Steven> ‘Maar ik wil het ooit toch nóg een keer doen, maar iets minder pijnlijk. Kun je bedenken wanneer ik het graag zou willen?’
<Anya> ‘Nee, geen idee.’
<Steven, fluisterend> ‘Later, wanneer ik zonder condoom in je mag, wil ik een keer heel hard heel veel zaadjes in je kutje spuiten.’
<Anya, fluisterend> ‘Ja, dat is een leuk idee. Lekker.’
<Steven> ‘Ik weet niet of je mijn zaadjes dan zal voelen.’
<Anya> ‘Ik denk dat ik dan hetzelfde ga zeggen. Het was fijn, maar het kan me niets schelen hoeveel je spuit, als je het maar lekker vindt.’
<Steven> ‘We zien dan wel weer, nee, voelen, gezien heb je genoeg. Ik weet hoe je het vond, maar hoe voelde je je, met mijn zaadjes in je handen? Je keek zo . . . raar.’
<Anya> ‘Ik weet het niet. Normaal kijk je na afloop naar het condoom, of het niet lek is. Natuurlijk ook hoeveel erin zit. Maar nu? Dat ik zoiets, wat bij jou binnen gemaakt wordt, om kindjes te maken, vast mocht houden, het was heel bijzonder.’
<Steven> ‘Ik denk ook zoiets, als mijn paal bij jou naar binnen mag. Je kutje is er voor om zaadjes in te doen om kindjes te maken. Maar zelfs als je dat nog niet wilt is het niet nutteloos. Het blijft een wonder dat het erin stoppen en wippen zo lekker is. En dan het klaarkomen nog, bij allebei. Je hebt het gehoord van de dierenarts, hij weet niet of de dieren er iets aan hebben. Wij mooi wel, en niet zo weinig ook. Ik vind het ook leuk dat je de hele dag onder je rokje in je blote kont loopt. Dirkje heeft het goed door.’
<Anya> ‘Ja, maar het werkt niet zoals ik wil.’
<Steven> ‘O? Wat werkt er dan niet?’
<Anya> ‘Jij. Je grijpt me nooit eens lekker tussendoor. Als ik jou een keer door je broek heen grijp, omhels en kus je me. Meestal streel je mijn uiertjes dan ook, maar óver mijn bloesje. Méér niet.’
<Steven> ‘O. Ik dacht, dat je dat genoeg vond voor overdag.’
<Anya> ‘Nou, je hoeft ook niet de hele dag met me te vrijen, maar af en toe even gestreeld worden wil ik wel. Als jij langer dan drie seconden naar me kijkt zie ik ook een bult in je broek komen. Nou, dan wil ik ook wel wat. Ik kan niet zo makkelijk in je broek komen, maar jij kan me zo pakken.’
<Steven> ‘Ik zal het onthouden. Weet je dat ik, als je bukt, vaak méér zie dan je blote kontje? Je hele gleufje, omdat je dan ook je beentjes iets uit elkaar doet.’
<Anya> ‘Ja, dat weet ik. Ik heb voor de spiegel geoefend.’
<Steven> ‘Ondeugd. Verleidster. Als je dat doet, mag ik er dan van die kant in?’
<Anya> ‘Eh, op z’n hondjes?’
<Steven> ‘Je kan ook zeggen, zoals Brutus het doet.’
<Anya> ‘Probeer het maar een keer. Als ik het niet prettig vind, dan liever niet vaker.’
<Steven> ‘Mag ik het in bed ook een keer proberen? Tegen je achterkant aan liggen, je uiertjes strelen en tegen je kontje op rammen, met mijn stijve in je lekkere gleuf?’
<Anya> ‘Steven toch! Ja, we moeten natuurlijk alles proberen.’
<Steven> ‘Fijn. Heeft de dokter gezegd wanneer het weer mocht?’
<Anya> ‘We moeten een beetje kalmer aan doen, maar hij heeft niets verboden.’
<Steven> ‘Mooi. Komt goed uit. Zeg, nieuwsgierig neusje, wanneer je wat uit wilt proberen moet je het gewoon blijven vragen. Ik help je graag. En hoe is het met mijn favoriete gleufje?’
<Anya> ‘Na de rust weer als nieuw, ik bedoel zo goed als nieuw. En hoe is het met mijn tot nu enige paal?’
<Steven> ‘Al weer helemaal bijgekomen. Ik denk dat ik gisterenavond net zo’n gevoel had als jij, na je ontmaagding. Toch wilde je gauw wéér, en graag ook.’
<Anya> ‘Het klinkt alsof je nu weer wilt.’
<Steven> ‘Ja, schatje, we hebben het een hele dag niet gedaan. Eh alle gekheid op een stokje, het gaat niet om hoe vaak. Het moet ook af en toe zonder, als je . . . ongesteld bent. Dat weet ik wel. Oh, ik wil je nog wat vertellen.’
<Anya, zachtjes> ‘Nee, nu niet, ik wil nu heel dicht bij je zijn. Niet eerst strelen, hoe lekker je dat ook doet, ik wil je gelijk. Nu eens op onze zijkanten tegen elkaar. En dat je, als het lukt, je zaadjes weer gewoon lekker laat komen.’
Het was even circus, om uit te vinden hoe het standje moest. We moesten er om lachen.
<Steven> ‘Dat weten we ook weer, alles is mogelijk, omdat je toch bijna niets weegt.’
<Anya> ‘Wil je me influisteren hoe je krampjes aanvoelen, wanneer het eerste pijnkrampje komt, en waar je de zaadjes voelt gaan? Dan kan ik voortaan, beter dan tot nu toe, ongeveer aan je bewegingen voelen hoe ver je bent.’
<Steven> ‘Als je het maar niet altijd doet. Je moet je ook vaak gewoon laten gaan.’
<Anya> ‘Ja, maar niet precies om en om. We hebben niet precies dezelfde behoeften. Gewoon, waar we zin in hebben. En we moeten gewoon kunnen zeggen, ik heb nu wel heel veel zin om niet op je te letten, maar me eens lekker helemaal te laten gaan. Stom hè? De ene keer heet het gaan, de andere keer komen.’
<Steven> ‘Ik ga even een condoom omdoen. . . . Nu kom ik eraan.  . . . Ik ga bij je naar binnen. . . . Jaaah, helemaal. . . . Ik ga wippen. Zo meteen kom ik. Daarna ga ik bij je eruit. Kom ik naast je liggen. Ik ga dan even bijkomen. Bedoel je het zo? Oh, van het lachen wip je lekker. Laten we gelijk maar doorgaan.’
We deden het langzaam, kwamen tegelijk. Er waren wel wat minder zaadjes dan normaal.
{Maar gelijk even uitleggen waardoor dat komt}
<Steven> ‘Niet zoveel, hè? Ik wilde je daarnet vertellen dat ik vanmiddag met Diny gespeeld heb.’
<Anya> ‘Mooi is dat, ik bootschappen doen, en jij?’
<Steven> ‘Ervaring opdoen. Erg zware taak.’
<Anya> ‘Wil je erover praten? Wat je met haar uitgespookt hebt?’
<Steven> ‘Ja hoor. Ik heb op de hooizolder alles met haar uitgespookt.’
<Anya> ‘Was je nu groot genoeg?’
<Steven> ‘Ja, natuurlijk, dat krimpt toch niet? Het was er ook niet pijnlijk meer. Ik wilde ook graag, het is zo’n lekker stuk en ik was benieuwd hoe het met haar zou gaan. En ik had het nog tegoed, omdat ik eerder te klein was. Ik wilde ook eh het pompen bij haar oefenen. Vanaf het eerste stukje erin tot helemaal, en dan tot en met mijn klaarkomen. Het gaat eigenlijk vanzelf, het zal wel een natuurlijke beweging zijn. Maar het kan natuurlijk ook heel verschillend. Vlugger, langzamer, meer of minder duwen, grote of kleine slagen. En Diny was ook zo nieuwsgierig. Omdat jij opgeschept hebt dat ik het zo lekker doe.’
<Anya> ‘Was het lekker?’
<Steven> ‘Ik zal je vertellen wat ik Diny verteld heb. Diny en ik vinden elkaar lief, en het was héééél lekker. Ze is zo vrij, ze heeft er duidelijk plezier in. Maar we weten dat het puur lichamelijk is. Met jou, ze heeft het gezien, vind ik het fijner, ontroerend, meer sprookjesachtig.’
<Anya, ontroerd> ‘Nou, ik ben geen elfje, ik geloof niet dat je die kan pakken.’
<Steven> ‘Als ik een echt elfje tegen kom probeer ik het mooi wel. Heb ik wat opgestoken, bij Diny?’
<Anya> ‘Vast wel. Ik vond het heel lekker, net, maar waardoor wist ik niet. Ik ga er ook niet op letten. Je snapt wel, als ik denk dat het lekkerder kan pomp ik zelf mee.’
<Steven> ‘Ja, heerlijk.’
<Anya> ‘Ik dacht dat je het nog kalm aan moest doen. Daarom was ik net zo voorzichtig. Mijn eigen schuld, ik liet je het niet vertellen, ik had haast, ik was zo blij dat je al weer kon. Oh, Steven, als je het zo snel al weer twee keer kan, kan je het vast ook een derde keer.’
<Steven> ‘Eh, je bent na het douchen alleen naar beneden gegaan, hè?’
<Anya> ‘Ja, Diny zei dat ze nog wat te doen had.’
<Steven> ‘Ja, met mij. Ze kwam naar mijn kamer. Het was vanmiddag zo goed bevallen dat ze me weer bloot wilde zien. Tja, toen konden we het niet laten, een quickie.’
<Anya> ‘O. Hoe werkt dat?’
<Steven ‘Zonder eerst te kussen of te strelen zo snel mogelijk naar binnen en wippen.’
<Anya> ‘O. Lekker?’
<Steven> ‘Voor een keer wel, we waren allebei meer dan genoeg opgewarmd. Anders wil ik het niet, dat vind ik niet lief, vlug uitkleden en boem naar binnen.’
<Anya> ‘Nee, ik ook niet. Maar dan heb je het vandaag al drie keer gedaan. Wat jammer. Dan kan je vast niet meer.’
<Steven, fluisterend> ‘Voel eens.’
<Anya> ‘Je wilt toch niet beweren . . . oh, niet normaal zeg. Zo stijf als een plank. Hoe kan dat?’
<Steven> ‘Ik denk gewoon even aan jouw lekkere spullen, en hoe graag en lief je met me vrijt.’
<Anya> ‘O. Steven, als je een keer denkt dat ik heet genoeg ben, doe met mij dan ook eens een quickie. Nu bijvoorbeeld. Ik vond het maar niets, dat rust nodig hebben, ik wil het inhalen. Ik wil dat je het nu doet zonder op mij te letten, niet voorzichtig. Dan kom ik misschien niet klaar, dat geeft niet, ik wil je lekker tekeer voelen gaan, en voelen komen.’
Ik zette mijn gedachten op nul, behalve af en toe, niet te ruw, en leefde me uit.
<Anya> ‘Oh, Steven, dat was ook fijn. Hoe we het ook doen, hoe vaak we het ook doen, het is iedere keer fijn. En je kan al vier keer op een dag. Heerlijk.’
<Steven> ‘Ik weet zeker dat het niet iedere keer anders hoeft, het blíjft met jou fijn. En ik ben ook zo blij dat ik zo vaak kan. Dan is het niet erg dat ik af en toe wat ervaring opdoe, met jou kan ik toch weer. Ik hoop dat jij ook gauw zo vaak kan als je wilt. Dat je er niet zo lang van bij hoeft te komen. Ik vind het niet erg hoor. Liefste, met één keer per dag zou ik al heel blij zijn. We hebben het al een paar keer twee keer op een dag gedaan, net weer, heel fijn. Het went vast wel.’
<Anya> ‘Ja, dat weet ik al. Ik ben nu bijna zo ver dat ik nog een keer zou kunnen, maar liever niet. Nog nét niet. En ik wil niet dat jij het vandaag vijf keer doet, dan wordt je voorsprong te groot. Is het nog niet pijnlijk?’
<Steven> ‘Ietsje. Ik denk dat ik het nét een vijfde keer zou kunnen doen. Jammer, want je bent zo’n lekker ding. Overdag zo lief, vooral als je voor me bukt, en in bed het einde.’
<Anya> ‘Zal ik Diny even roepen?’
<Steven> ‘Nee, ik wil het met haar niet vaker doen dan met jou. Bovendien, dat wordt vast niets, zo net na jou. Als ik het met haar zou doen, dan jij altijd als laatste, want jou vind ik het lekkerst.’
<Anya> ‘Dank je wel. Hè, ik voel weer wat tegen mijn buik. Kan je nu alweer?’
<Steven> ‘Ja, vind je het gek, er over praten dat ik het eerst twee keer met Diny gedaan heb, en toen twee keer met jou? Ik lust er wel pap van, omdat jullie de hele dag zo lief zijn, er zo lekker uitzien, en het helemaal niet erg vinden dat ik af en toe een lekker uiertje streel, van wie dan ook. Bij Diny alleen voor het lekkere, en omdat ze het leuk vindt om even gepakt te worden. Ik denk dan toch steeds, mij te groot, gelukkig mag ik Anya veel vaker strelen, ook bloot. En zij streelt me ook fijner, liefdevoller. Net als alles verder ook.’
<Anya> ‘Je lokt het zelf uit, we weten hoe je je spullen kan gebruiken. Dat je niet alleen aan jezelf denkt, maar ook probeert het voor ons zo lekker mogelijk te doen. Nu slapen, anders weet ik het wel. Ga ik te graag willen, gevoelig of niet. Houd me lekker vast, maar niet strelen. Ik ga jou ook vasthouden. Als ik voel dat je kleiner wordt, weet ik dat jij het eerste in slaap gevallen bent. Anders ik. Welterusten.’
<Steven> ‘We zien wel. Ik bedoel, je voelt wel. Welterusten, lekker schatje.’

Dag 10

‘s Morgens kwam de commissaris ons halen om in een besloten club, met een zwembad, bloot te zwemmen. De meiden vonden het zó leuk, vier jongens met een beetje een stijf paaltje. De jongens genoten ook, al die lekkere uiertjes, twee behaarde gleufjes en één helemaal blote. Die van Dirkje. De anderen keken daar niet van op, maar ik wel. Net als op de poster NA het scheren, heel erg bloot. Als ze haar benen tegen elkaar had zag ik, waar je haartjes verwachtte, zo’n grappig bloot driehoekje. Maar af en toe waren haar benen wat van elkaar, dan zag ik een bollinkje met een heel mooie gleuf erin. Dirkje kreeg kennelijk in de gaten dat ik het nogal bijzonder vond, ondanks dat ik steeds probeerde mijn paal uit het zicht te houden omdat die wat groter werd. Want na een tijdje kwam ze naast me zitten, toen ik een keer in het ondiepe uit zat te rusten.
<Dirkje> ‘Je probeert zo onopvallend mogelijk tussen mijn benen te kijken. Maar ik zag het wel, ik zat er trouwens op te wachten. Hoe vind je een gleuf zonder haartjes in het echt?’
<Steven> ‘Heel mooi, Dirkje. Wel heel erg bloot.’
<Dirkje> ‘Je weet nu dat ik me scheer. Je mag bij mij ook een beetje ervaring opdoen. Één keer. Geef me een hand.’
Ik snapte zo gauw niet waarom, maar ik deed het natuurlijk direct. Ze stopte mijn hand tussen haar benen en streek er een paar keer langzaam mee op en neer over haar doos. Daarna duwde ze mijn middelvinger wat naar beneden, zodat ik niet alleen haar blote doos, maar ook haar gleufje goed kon voelen. Ze duwde zelfs mijn vinger even in haar gleufje en liet me de binnenkant van haar lipjes voelen.
{Oh, wat is alles goed te voelen, zonder haartjes. Nu kan ik het bij Anya beter doen}
<Dirkje> ‘Zo, weet je ook hoe dat aanvoelt. Anders blijf je je dat maar afvragen, je bent nét zo nieuwsgierig als Anya. Lekker?’
<Steven> ‘Heel fijn, Dirkje, en heel lekker, zo bloot. Dank je wel.’
<Dirkje> ‘Jij ook bedankt. Mag ik je een keer pakken zonder handdoek er omheen?’
Ik hoefde geeneens antwoord te geven, ze nam gelijk mijn zak in haar hand en masseerde die. Maar al gauw ging ze met haar hand omhoog en bevoelde mijn stijve zodanig dat ik snapte dat ze goed wilde voelen hoe lang, dik en stijf die was. En voor ze me losliet pompte ze een paar keer stevig op en neer.
<Steven> ‘Dirkje, nog een paar zo vakkundig lekker pompen en ik zou klaarkomen.’
Dirkje grinikte even.
<Dirkje> ‘Dat zei de commissaris ook al. Ik heb genoten, zijn paal in mijn rechterhand, met mijn linker had ik Dirk beet. Heerlijk, twee ongeveer even grote, dikke en stijve palen.’
<Steven> ‘Wat vond de commissaris van je blote doos?’
<Dirkje> ‘Hij zei, als we allebei niet getrouwd waren had ik je gelikt en geneukt tot jij of ik bewusteloos was. Ga jij nu maar een stuk zwemmen, je moet behoorlijk afkoelen, zie ik.’
{Ja, dat klopt, mijn stijve staat recht omhoog. Geen wonder, zo onverwachts een helemaal blote gleuf mogen strelen. En half afgetrokken worden}

‘s Middags zaten Jasper en ik op de bank voor de keuken wat te praten, toen Anya en een leuk meisje aan kwamen fietsen.
<Jasper> ‘Anya met Sandra.’
De meisjes zetten hun fietsen neer en kwamen naar ons toe lopen. Ik vond Sandra er leuk uitzien, maar ze kon niet aan Anya tippen. Ze was ongeveer net ze groot als Diny, maar iets slanker. Omdat ze beiden erg serieus keken zeiden we niets, maar wachtten af. Anya wees naar Jasper.
<Anya> ‘Wegwezen, alsjeblieft.’
Toen wees ze naar mij.
<Anya> ‘Meekomen, alsjeblieft.’
Ik was zo verbaasd dat ik niets zei of vroeg, maar opstond en achter haar en Sandra aanliep. Na een paar meter keek ik om en zag dat Jasper met open mond ons na zat te kijken. Anya nam, zonder ook maar iets te zeggen, Sandra en mij mee naar de hooizolder. Ze legde de me welbekende deken neer en wees waar ik moest gaan zitten. Ze ging tegenover me zitten en trok Sandra naast haar. Ik keek nieuwsgierig van de een naar de ander. Anya keek me strak aan.
<Anya, ernstig> ‘Steven, dit is mijn vriendin Sandra, we kennen elkaar al vanaf de kleuterschool. Ze heeft nog nooit iets doorverteld wat niet doorverteld mocht worden.’
Ik knikte glimlachend naar Sandra, die knikte schuchter terug.
<Anya> ‘Sandra heeft vanmorgen wat aan me gemerkt en me uitgehoord. Ik heb haar verteld over wat jij en ik samen hebben, en doen. Omdat ik weet dat ze slechte ervaringen met jongens heeft gehad, al heeft ze me daar nooit véél over willen vertellen, heb ik haar ook verteld hoe fijn en lekker je me ontmaagd hebt. Vind je het erg dat ze het weet?’
Ik zag dat Anya gespannen op mijn antwoord wachtte.
<Steven, voorzichtig> ‘Als jij het niet erg vindt, is het goed.’
Anya haalde even diep adem.
<Anya> ‘Fijn. Het probleem is, dat Sandra geen jongens meer wil, ze zijn allemaal te ruw, zegt ze. Ze gelooft niet dat het zachtjes kan, en dat het héél lekker is. Ik heb na heel veel praten haar mee kunnen krijgen. Zou je, alsjeblieft, met haar willen spelen, voorzichtig? Zodat ze overtuigd wordt dat het zonde zou zijn het nooit meer te doen?’
{Wat? Met haar spelen?}
<Steven> ‘Spelen? Eh vrijen? Alles?‘
<Anya> ‘Ja, als het lukt graag alles.‘
Ontroerd, omdat ze zoveel over had voor haar vriendin, dat ze het niet erg vond dat ik het daarmee zou doen, zelfs graag wílde dat het gebeurde, gaf ik haar zachtjes een kusje. Daarna bekeek ik Sandra eens beter.
{Nou, ze ziet er goed uit. Ze heeft ook aardig wat in haar bloes. Oei, ik begin al een stijve te krijgen. Die wil dus graag}
Ik pakte de handjes van Sandra en keek haar net zo lang glimlachend aan tot ze bloosde.
<Steven, langzaam> ‘Als jullie het allebei willen, heel graag. Ik zou het wel prettig vinden, ik denk dat Sandra dat ook wel wil, dat je er bij blijft, Anya.’
<Sandra, zachtjes> ‘Alsjeblieft, Anya, anders durf ik niet.’
Anya omhelsde Sandra.
<Anya> ‘Natuurlijk, Sandra, ik weet hoe rustgevend het is als er een vertrouwd iemand bij is. Toe maar, hij is echt heel lief en voorzichtig. Je zult er je leven lang geen spijt van hebben.’
Sandra nam ruim de tijd om te denken, keek me een paar keer aan.
<Sandra> ‘Het moet dan maar. Ik doe het alleen voor jou, Anya, omdat je zo treurig bent dat ik anders zoveel mis. Het kan er toch niet slechter op worden.’
Ze liet mijn handen los, stond op en begon haar bloesje los te knopen. Ik stond op en nam het van haar over. Na de laatste knoop trok ze het bloesje zelf uit en liet het achter zich vallen. Tot mijn verbazing had ze een beha aan.
<Steven> ‘Nee maar, extra verpakking?’
<Anya, vlug> ‘Sandra, hij plaagt ons, omdat ik voor mijn ontmaagding extra een broekje had aangetrokken, om het uitkleden langer te laten duren. Maar ik draag nooit een beha, de mijne zijn kleiner dan de jouwe.’
<Sandra> ‘Ik heb altijd een broekje aan om mijn je weet wel te bedekken en een beha, anders schudden mijn borsten zo.’
<Steven, fluisterend> ‘Oh, wat lekker, mag ik je beha uittrekken en je even schudden?’
Achter me hoorde ik Anya grinniken. Sandra lachte ook even.
<Sandra> ‘Ik snap niet dat jullie er zo makkelijk en rustig over kunnen praten.’
<Anya, ernstig> ‘Dat komt, omdat we er geen haastwerk van maken, wat jij jammer genoeg tot nu toe alleen maar meegemaakt hebt. Jongens en meisjes hebben zulk mooi gereedschap, als je het rustig gebruikt verslijt het niet en je kan er heel veel plezier mee hebben. Vooral als je erbij praat en zegt hoe je het vindt. Gaan jullie maar lekker verder zo.’
Ik legde voorzichtig mijn handen op Sandra’s nog door haar beha bedekte uiertjes. Toen haar schrik over was deed ik mijn handen langzaam naar achteren op haar rug, maakte de sluiting los, maar hield de beha nog even losjes vast.
<Steven> ‘Sandra, wil je zelf je beha afdoen en me verrassen?’
<Sandra> ‘Nou, als hij ook zo tegen jou praat, snap ik dat je . . . wat meer wil. Ik begin er, ondanks alles, toch wel een beetje zin in te krijgen. In ieder geval hem te laten kijken.’
Ze trok haar beha uit, liet hem vallen en stak trots haar uiertjes in mijn richting.
<Steven> ‘Wat een mooie blote eh dingen, Sandra. Ik zal ze héél zachtjes strelen.’
Ik pakte ze voorzichtig beet en schudde ze even zachtjes heen en weer. Voordat ze wat kon zeggen gaf ik haar een kusje op haar mond, boog haar wat achterover, gaf eerst één tepeltje een kusje, nam toen zoveel mogelijk van haar ander uiertje in mijn mond en streelde met mijn tong om het tepeltje, net zoals ik bij Anya had gedaan.
<Sandra> ‘Ongelofelijk, ik word steeds warmer.’
<Steven, zachtjes> ‘Ik ook, lekkere stoot. Héter.’
Ik liet haar, met enige tegenzin, los, deed haar rok uit en gooide hem achter haar op haar bloesje. Ze had inderdaad een broekje aan, en dat liet ik even zo. Ik leg haar zachtjes op de deken en begon mezelf uit te kleden.
<Anya> ‘Laat mij je uitkleden, dat is veel leuker dan het zelf doen.’
Sandra keek verbaasd toe, maar sloeg haar ogen neer toen Anya als laatste mijn onderbroek uittrok. We gingen naast Sandra zitten en ik streelde haar, bovenaan beginnend. Afgewisseld met kusjes en likjes, eerst haar uiertjes, langzaam steeds iets lager. Ik zag, dat ze naar mijn gereedschap keek en ging zo zitten dat ze een zo goed mogelijk uitzicht had. Anya knikte naar me, zo van goedzo, ga door. Ik ging door tot de bovenkant van het broekje.
<Sandra> ‘Ik heb . . . dat nog nooit goed gezien, het is toch wel mooi.’
<Anya> ‘Durf je te zeggen hoe dat heet? Sandra, als je, later misschien, iets wilt, is het niet zo handig als je de dingen niet bij zijn naam noemt. Je weet vast redelijke benamingen voor het moois van een jongen. En een meisje.’
<Steven> ‘Ik help je even. Ik deed het net ook niet goed, toen ik zei, wat een mooie blote dingen. Ik bedoelde borsten. Of uiertjes. En ik zie een lekker bobbeltje in je broekje. Je hebt vast veel haartjes om je gleufje.’
<Sandra> ‘Oei. Ik probeer het. Steven, je was tot nu toe heel lief, ik hoop dat je me . . . straks . . . geen pijn doet. Met je paal. Of stijve.’
<Anya> ‘Goed zo. Mij heeft hij echt nog nooit pijn gedaan, behalve eventjes bij de ontmaagding, maar dat telt niet. En als ik je verhalen goed begrepen heb, is dat bij jou niet meer aan de orde.’
<Sandra> ‘Zo kan die wel weer. Nee, ik had voor die slechte ervaringen één keer verkering met een nette jongen. Dacht ik. Ik heb me laten eh pakken, al had ik er weinig zin in. Maar hij drong erg aan. Ik vond het niet prettig, gelukkig was mijn ontmaagding niet pijnlijk. En na die andere jongens hoefde ik helemaal niets meer. Als ik het van tevoren geweten had, had ik hier best wel een jaar op willen wachten. Als het verder zo fijn gaat.’
<Anya> ‘Dat gaat het. Tja, ik heb héél véél geluk gehad. Hij kwam, hij zag, hij overwon. Hij kwam in huis, hij zag me, ik viel binnen vijf minuten voor hem, en binnen een paar dagen, hij overwon.’
<Sandra> ‘Eh is hij niet te groot? Ik heb er eigenlijk geen verstand van.’
<Anya> ‘Ik wel, ik heb verschillende maten gezien. Hij, je bedoelde de stijve van Steven, is precies groot genoeg. Oh, Sandra, ik weet wat. Diny is over haar eerste keer, vorig jaar met Jasper, ook nog steeds erg tevreden. Ze spelen af en toe herhaling. Ik denk dat ze hem wel aan kan bevelen. Hij heeft een iets grotere dan Steven. Lijkt dat je wat? Want ik wil Steven zelf houden, al mag je hem wel eens vaker lenen. Hij kijkt nou ook niet alsof hij met een rotklus bezig is.’
<Sandra, giechelend> ‘Schaam je, Anya, maar onder voorbehoud van een goede afloop vandaag, is dat stuk morgen vrij?’
Toen we uitgelachen waren deed ik vlug Sandra’s broekje uit, ik durfde nu best sneller.
<Steven> ‘Wat een mooi krullenbolletje. Anya, wil je haar hand vasthouden?’
Anya pakte een hand van Sandra tussen haar beide handen. Ik streelde Sandra’s doos tot ik voelde dat ze zich weer ontspande en haar benen wat uit elkaar deed.
<Steven, fluisterend> ‘Je beentjes nog iets verder uit elkaar, Sandra. Laat maar rustig je gleufje zien. Ja, goed zo. Mooi! Hè, Anya?’
<Anya> ‘Meer dan mooi, toch?’
<Steven> ‘Ja, ook lekker. Ik mag er wel aan voelen, hè, Sandra? Om te beginnen, want ik wil graag nog wat meer. Je ook laten voelen dat dat ook lekker is.’
Ik liet mijn hand weer langzaam verder naar beneden gaan, tot ik haar hele doos in mijn hand had en met een vinger haar gleufje kon strelen.
<Sandra> ‘Zo zacht ben ik nog nooit gestreeld. Vind jij het ook lekker, Steven?’
<Steven> ‘Ja, heerlijk. Lekkere lipjes. En net zoals bij Anya, vooral het fijne gevoel dat een meisje het goedvindt dat ik haar gleufje streel, haar mooiste en gevoeligste plekje.’
Dat leverde me een dankbare blik van Anya op. Tijdens het praten streelde ik door. Zodra ik merkte dat ze wat tot rust kwam, er van begon te genieten, liet ik zachtjes mijn vinger bij haar naar binnen gaan. Onmiddellijk voelde ik haar krampjes komen. Ik ging vlug verder om haar tempo bij te houden. Ze schokte nog harder dan Anya bij het klaarkomen. Na even uithijgen trok Sandra Anya naar zich toe om haar een kusje te geven. Ze huilde even.
<Sandra> ‘Dat moet klaarkomen geweest zijn.’
<Anya> ‘Zeker weten. Lekker, hè?’
<Sandra> ‘Ja, eindelijk. Steven, ik snap niet hoe je het voor elkaar krijgt, met maar één vinger. Die jongens gebruikten alles en het deed alleen maar pijn.’
<Steven> ‘Je moet een beetje voorzichtig doen, zeker in het begin, en er de tijd voor nemen. Ik deed het niet alléén, je kreeg er toch ook steeds meer zin in, je voelde je toch heter worden? Dan kan je lekker klaarkomen. Bovendien is het extra fijn, omdat Anya erbij is en mee zit te genieten.’
<Sandra, fluisterend> ‘Het was hemels, dank jullie wel, jullie zijn schatten.’
<Anya> ‘Ho, ho, het lekkerste komt nog. Sta eens op.’
Ik snapte wat de bedoeling was en ging gauw op Sandra’s plek liggen toen die opgestaan was, met mijn benen iets opgetrokken.
<Anya> ‘Sandra, je weet nu dat klaarkomen lekker is. Steven is bij je binnen geweest, met een vinger. Het is nog véél lekkerder met zijn stijve paal. Hij doet je geen pijn, hij blijft voorzichtig. Als je op zijn bovenbenen gaat zitten, kun je zelf bepalen hoe snel en hoe ver hij erin mag. Heb ik de eerste keer ook gedaan. Het was eigenlijk overbodig, zo lief doet Steven het.’
<Sandra> ‘Oh, ja, zo durf ik wel.’
Ze kwam met iets gespreide benen op me zitten.
<Steven> ‘Sandra, weet je, dat ik een hartstikke mooi uitzicht op je gleuf heb?’
<Sandra> ‘Nou ja! Ik vind het eigenlijk toch wel fijn, dat je het mooi vindt, dat je er zo rustig, en eh genietend naar kijkt. Ik ga even naar je paal en je ballen kijken. Kan je er tegen als ik er . . . even aankom?’
Zonder op antwoord te wachten ging ze op onderzoek uit en gebruikte twee handen om te voelen hoe alles aan elkaar zat. Gelukkig had ze het snel door, vóór ik voelde dat ik begon te komen.
<Sandra> ‘Anya, vlug, een condoom, ik ben, voor de eerste keer, zo . . . geil, door die praatjes en die spullen van hem. Ik moet hem nu erin hebben.’
Anya deed me snel een condoom om. Sandra pakte met één hand mijn ingepakte paal, streelde er een paar keer mee over haar gleufje en duwde toen zachtjes tot hij naar binnen ging. Ze begon te wippen en zakte langzaam naar beneden, tot ze niet verder kon. Ze stopte even met bewegen en ik zag aan haar dat ze verbaasd was dat het geen pijn deed. Vrij snel voelde ik dat ze even, met mij binnenin, ervoor ging zitten.
<Steven> ‘Lekker?‘
<Sandra> ‘Ja. Het doet nu geen pijn. Je blijft zo rustig dat ik het nu fijn vind om zo vol te zitten. Je bent groot genoeg, hoor. Je streelde me net ook lekker, al bewoog ik zelf. Voor jou ook lekker?’
<Steven> ‘Ja, mijn paal werd heerlijk gestreeld. Ga alsjeblieft verder, het wordt nog lekkerder.’
Ze begon weer zachtjes op en neer te gaan. Ze schrok even en stopte met wippen toen ik zachtjes terug begon te stoten.
<Sandra> ‘Waarom ben je zo lief voor me?’
<Steven> ‘Voor Anya doe ik alles, en voor haar hartsvriendin alles wat Anya goed vindt. Bovendien heb je bijna net zo’n lekker kutje als Anya. Je streelt me heerlijk. Als je wat meer eh oefent, word je vast net zo goed als Anya.’
Kennelijk hierdoor opgehitst, ik schrok er zelf ook van, voelde ik haar krampjes komen. Snel begon ze weer te wippen, maar al gauw kwam ze zachtjes kreunend klaar. Ze hijgde even na, stapte af, kuste me, en omhelsde Anya.
<Sandra, snikkend> ‘Je had gelijk, ik zou het bijna voor altijd gemist hebben. Maar hoe kon ik weten dat het zo lekker kon zijn? Ik heb nooit eerder zulke lekkere krampjes gehad.’
<Steven> ‘Fijn hè, klaarkomen? Het zou inderdaad zonde geweest zijn van zo’n lekkere meid.’
<Sandra, blozend> ‘Die jongens zeiden ook dat ik een lekker stuk was, maar alleen om hun zin te krijgen, om zelf . . . klaar te komen. Jou geloof ik, Steven, omdat je me twee keer hebt laten komen, zonder dat je volgens mij zelf gekomen bent. Anders zou je toch niet nog steeds zo’n grote paal kunnen hebben? O, ik krijg er weer zin in, maar ik wil jou nu ook laten komen, dat heb je meer dan genoeg verdiend, maar hoe? En mag het, Anya? Hij wil wel, dat zie je.’
<Anya> ‘Natuurlijk mag je, moet je eigenlijk, om Steven ook lekker bij je klaar te laten komen. Je was te vlug klaar om hem te laten komen. Durf je nu het gewone standje? Op je rug liggen en hem zo binnen laten komen? Misschien kom jij ook nog een keer.’
<Sandra> ‘Drie keer achterelkaar, dat kan toch niet?’
<Anya, grinnikend> ‘Geloof me maar, met hem wel, met die lekker bewegende paal van hem. Maar ik zou niet te lang wachten.’
Sandra ging op haar rug liggen, met haar beentjes tegen elkaar. Ik deed ze iets van elkaar af en ging er tussen zitten. Ik boog me over haar en blies zachtjes net beneden haar krullenbolletje. Ze snapte wat ik bedoelde en deed haar benen verder uit elkaar. Ik bewonderde en streelde haar gleufje even, kroop toen tussen haar benen. Doordat ik gemerkt had dat ze wat ruimer was dan Anya, duwde ik langzaam maar zeker in één keer mijn paal tot aan het eind toe naar binnen en begon gelijk met niet al te kleine wipjes. Ze sloeg haar benen om me heen, wipte zachtjes af en toe tegen me in. Na een minuut glimlachte ze naar me en deed haar ogen dicht.
<Sandra, fluisterend> ‘Ja, ja, kom maar, kom maar.’
{Als dat geen ophitsen was? Nou, overbodig. Met zo’n stuk, wat er niet bang meer voor is, wil ik graag}
Ik voelde dat mijn zaadjes er met wel honderd kilometer per uur aankwamen, de wipjes werden vanzelf schokken en na drie grote ervan kwam ik klaar. Ik voelde drie stralen gaan. Terwijl de schokken minder werden merkte ik wat ze met haar, ja, ja, bedoelde. Ze kwam zelf ook weer trillend klaar. Zogauw ze stillag liet ik me op haar zakken. Ik rolde met haar om, zodat ze boven op me kwam te liggen, met mijn paal nog steeds lekker helemaal in haar, alhoewel ik hem wel voelde krimpen. Ze deed haar ogen weer open en keek me verbaasd aan.
<Sandra> ‘Wat doe je nu?’
<Steven> ‘Jíj mag bepalen wanneer je op wilt staan. Ik wil niet dat je het gevoel krijgt dat ik je in de steek laat. Je hebt me heel lekker klaar laten komen, Sandra, dank je wel.’
Ze kreeg weer eens tranen, maar bleef wel liggen. Pas toen mijn paal zover gekrompen was dat ik haar niet meer voelde, en zij hem dus waarschijnlijk ook niet meer, stond ze op, ging met gebogen hoofd naast Anya zitten en begon weer te huilen.
<Steven> ‘Sandra, wat is dat nou? Was het een begrafenis of een wederopstanding?’
Het hielp, ze stopte met huilen, maar ze hield wel haar hoofd naar beneden.
<Sandra> ‘Drie keer, Anya, drie keer klaargekomen. . . . Twee keer echt goed . . . geneukt. Zo lief, Steven. En beide keren zóóóó lekker, met je stijve paal. En helemaal geen pijn. Vinden jullie het erg als ik jullie een andere keer verder bedank?’
Ze keek op, eerst naar Anya, toen naar mij.
<Anya> ‘Volgens mij heeft hij van jou ook wat geleerd, en genoten.’
Ze deed me het condoom af.
<Anya> ‘Nou, genoten heeft hij zeker, je hebt hem nogal veel laten spuiten.’
<Steven> ‘Ja, ze streelde en masseerde mijn paal heerlijk. Nogmaals dank, Sandra. Als je binnenkort gaat twijfelen wil ik je nog wel een keer overtuigen dat het lekker is. Maar probeer het eerst met Jasper. Die heeft een iets grotere, misschien vindt je dat lekkerder. Anya is best tevreden met mijn niet zo grote.’
<Sandra> ‘Groot en goed genoeg om me zo lekker twee keer te laten komen. Ik moet je erg bedanken.’
<Anya> ‘Genoeg bedankt. Sandra, aankleden, ik breng je naar huis.’

Na het eten gingen we even buiten zitten, daarna wilde Dirk een natuurdocumentaire op de TV in de woonkamer zien. Dirk en Dirkje gingen ieder in een luie stoel zitten, de rest op de bank. Aan een troep slapende leeuwen is niet veel te zien, maar gelukkig kwam er één in actie. Ma leeuw liep naar pa leeuw, stootte een paar keer met haar neus in zijn kruis en likte hem daar. Een grote rode lap over zijn paaltje. Ze ging vóór hem staan, liep achteruit tegen hem op, lichtte haar staart op en wreef haar kont over zijn neus. Hij keek naar haar kont, en stond langzaam op. Hij klom half op haar en begon te stoten. Net zoals Brutus deed. En ik dus, af en toe. Hij liet zich, binnen de minuut, op de grond glijden en ging weer slapen. Ma leeuw rolde op haar rug een paar keer over de grond. Ze ging pa leeuw nog een keer likken en toen ook slapen.
<Anya> ‘Dat rollen is om de zaadjes goed naar binnen te laten lopen.’
<Jasper, grinnikend> ‘Je zal het niet weten. Doe je het zelf ook?’
<Anya> ‘Ik loop naar het vuilnisbakje om het condoom weg te gooien, meneer.’
<Dirk, grinnikend> ‘Dirkje, mag ik met jou ook eens leeuw en leeuwin spelen? Alleen hoef je na afloop niet over de grond te gaan rollen. Dat likken doe je wel vaker.’
<Dirkje, ook grinnikend> ‘Oh, gelukkig, ik was al wel wat van plan vandaag. Voor de nieuwsgierigen onder ons, we hebben net een paar dagen moeten overslaan. Alleen dat rollen hield me net tegen. Maar als dat niet hoeft, houd ik me niet langer in. Ga een beetje goed zitten, ik kom op je schoot.’
Ze ging met haar rug vlak voor Dirk staan, tilde haar rok op, wreef met haar blote kontje over het gezicht van Dirk, hield haar rok omhoog en ging op zijn schoot zitten.
<De vier op de bank> ‘Ohhhh.’
<Dirkje> ‘Stil, publiek.’
{Dat was duidelijk. Als je wilt, kijk je maar. Dat kan leuk worden}
Dirk trok het bloesje van Dirkje uit haar rok en schoof zijn handen eronder naar boven.
{Ja, leuk, je kan zien dat hij onder haar bloesje haar uiertjes aan het masseren is. Ze had geen broekje aan, kennelijk ook geen beha. Vast lekker, die grote uiers. Net zoals bij Diny}
<Dirkje> ‘Je hebt nu één en twee vast, één hand naar drie graag.’
Ik snapte het niet zo gauw, Dirk wel. Één hand kwam tevoorschijn en ging onder de rok.
{Oh, één, twee, drie, hij streelt nu haar gleufje. Leuk spelletje}
Beide handen van Dirk kwamen weer tevoorschijn en gingen naar zijn broekband.
<Dirk, zachtjes> ‘Sta eens even op, die leeuw had ook geen broek aan.’
Dirkje lichtte even haar kontje op, met haar rok omhoog, Dirk trok zijn trainingsbroek naar beneden, tot op zijn enkels, en trok Dirkje weer op zich. Één hand ging richting gleufje, de andere onder haar kontje.
{Zóóóó, dat was een grote! Nu zit hij met die blote paal onder haar kontje, of tegen haar rug. Zal best ook lekker zijn. En weer vingeren? En haar kontje masseren?}
<Dirk, zachtjes> ‘Liefje, nummer vier in nummer drie?’
<Dirkje> ‘Mogen we doorgaan, kinderen? Of willen jullie TV kijken?’
<Anya> ‘Ga maar lekker door, hoor, jullie hebben al zo lang moeten wachten. En ik heb jullie al eens bezig gezien, helemaal bloot.’
<Diny> ‘Geef ons maar wat les, we zullen goed kijken. Jasper en Steven, knuffelen, maar niet erin, dan kunnen we niet goed opletten.’
<Dirk> ‘Dirkje, als je je kontje optilt, naar achteren duwt en weer laat zakken, zorg ik er voor dat nummer vier in nummer drie schuift. Dan zit je vast op m’n schoot.’
Dirkje tilde haar kontje even op en liet het weer langzaam zakken.
{Oei. Het ging geeneens moeilijk. Tja, ze is aan die grootte gewend, ze weet natuurlijk precies hoe snel hij naar binnen kan}
<Dirk> ‘Lekker, zo kan je er niet afglijden. En nu gaan we, wat jij noemt, een beetje krikken.’
<Dirkje> ‘Ja, lekker, koning leeuw.’
<Dirk> ‘Mooi mis, die prutser, nog geen halve minuut, vast geen lol aan voor die leeuwin. Maar die weet niet beter. Jij wel. Ik pak nu het stuur vast, met twee handen. Hop, hop.’
Dirks handen gingen weer onder het bloesje. We keken rustig toe, we kwamen er niet aan toe om aan elkaar te zitten. Het was zo mooi die twee te zien wippen. Langzaam op gang komen, dan sneller, niet te woest. Ze kwamen ongeveer gelijk klaar, aan hun gehijg en gekreun te horen. We wachtten rustig tot ze bijgekomen waren. En Dirkje opstond en naar de keuken liep.
<Dirk> ‘Zo, dat was niets voor kleine kinderen, maar jullie weten van wanten, en zo. Ik vind Dirkje zo’n lekker stuk, dat ik het wel tien keer op een dag zou willen doen.’
Dirkje kwam terug met een handdoek en wreef de al wat gekrompen paal van Dirk af. Hij trok zijn broek weer aan.
<Dirkje> ‘Einde voorlichting. Wat zei je net?’
<Dirk> ‘Ik vind je zo’n lekker stuk, dat ik het wel tien keer op een dag zou willen doen.’
<Dirkje> ‘Tien keer, mooi niet, je . . . Oh, Dirk!’
<Dirk> ‘Wat is er, ik mag het toch wel willen?’
<Dirkje, met traantjes> ‘Mag ik ze een beetje ons verhaal vertellen?’
<Dirk, ineens ernstig> ‘Ja, dat zou heel fijn zijn.’
Dirkje ging bij hem op schoot zitten, nu gewoon.
<Dirkje, zachtjes> ‘Toen ik hier een tijdje woonde, werden we weer op elkaar verliefd. We zijn niet expres begonnen. Het ging vanzelf, heel voorzichtig. We praatten over wat we vroeger in onze verkering gedaan hadden, wat er daarna allemaal met ons gebeurd was. Alle fijne dingen, en alle droevige dingen. ‘s Avonds, op de bank in de tuin, naast elkaar. Toen tegen elkaar. Daarna hier op de bank. Kusjes als troost, kusjes omdat dat lekker was, toen kussen. Zei Dirk een keer, we zijn nu groot, mag ik je nog eens zien als vroeger, op de hooizolder? Ik zal nergens aankomen. Dat mocht hij. En nu mag ik jou weer bekijken, zei ik daarna. Hé, wat doe je, zei hij. Ik had niet beloofd nergens aan te komen, zei ik. Ja, ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen, als ik ergens zin in krijg wil ik het ook kunnen doen. Herkennen jullie hier iets van jezelf in, meiden?’
Diny en Anya waren én in tranen, én aan het lachen. De rest ontroerd en aan het lachen.
<Diny en Anya> ‘Ja, mama.’
<Dirkje> ‘De volgende avond vroeg Dirk me mee naar de slaapkamer. Het moest voorzichtig, met onze voorgeschiedenis. We waren jaren met een ander getrouwd geweest, en hadden daar alles mee gedaan. Dan kan je niet pats, boem, met een ander. Al ken je hem goed. Dat wordt op de lange duur niets. Goed, eerst knuffelen, aangekleed, toen een beetje uitgekleed. Iedere avond iets meer. Toen strelen, voelen, aan elkaar wennen. Overdag werkten we samen, en zorgden we samen voor onze kinderen.’
<Diny> ‘Dat je dat volgehouden hebt.’
<Dirk> ‘Niet alles is erfelijk, liefje. Het was aan de ene kant weer heerlijk. Aan de andere kant niet makkelijk. Maar zonder het te zeggen wisten we dat het langzaam moest.’
<Dirkje> ‘Op een dag zei hij, dat hij het weekend daarop vrij wilde hebben. Hij had iemand gevonden, die een zaterdag en een zondag wilde melken en zo. Niet zo bijzonder, hoor, we konden in het dorp alles vragen en het werd geregeld. Ze wisten hoe moeilijk we het hadden gehad, ze hadden ook veel meegeholpen met de verbouwing. Ik vond het prima. Toen kreeg hij het moeilijk. Hij moest me nog iets vragen, maar hij vond het niet leuk. Of ik Diny en Anya van vrijdagmiddag tot maandagmorgen bij oma en opa kon laten logeren. Hij zou dan met Jasper hetzelfde doen. En je vindt de kinderen zo lief, zei ik. Daarom was het ook zo moeilijk, maar het moest. Ik zou er later begrip voor krijgen. Het is dat ik je langer ken, zei ik, ik vind het vreemd, maar ik vertrouw je. Ik snapte het niet, de kinderen weg. Die drie lieverdjes. Nog. Maar we hebben het gedaan. Voor jullie was het niet erg, logeren bij opa en oma. Ik begon het ook fijn te vinden, het deed me goed. In jaren geen vakantie gehad, en heel veel ellende in het laatste jaar. Vrijdag onder het avondeten zag ik hem al wat tot rust komen, maar niet helemaal. Na het eten moest ik mee naar de woonkamer, niet naar buiten. Daar heeft hij gevraagd, op zijn knieën, of ik met hem wilde trouwen. Ik schrok me rot. Ik zei, je overvalt me, ik wil er een nachtje over slapen. En ik wil je wat vragen. Ik had gedacht dat we heel langzaam, zoals tot nu toe, verder zouden gaan. Strelen, maar dan echt, en dan, jullie weten het wel.’
<Anya> ‘Sorry, mama, ik vind het erg dat ik je moet onderbreken, in dit mooie gevoelige verhaal. Maar je weet wat hier de laatste tijd allemaal gebeurd is. Je hoort ons praten, over wat we doen. Je hebt gehoord dat ik Steven vroeg of mijn uiertjes groot genoeg waren. En dat ik niet zoveel haartjes op mijn doos had. Je hebt nog véééél meer gehoord en er niets over gezegd, alleen lief erbij geglimlacht. Het stoort me zo, dat, je weet wel. Zou je alsjeblieft met ons mee willen doen, niet, je weet wel, maar bij de naam, tenminste, zoals wij het noemen. Het is zo fijn, er gewoon en lief over te kunnen praten. Alsjeblieft, mama, doe mee! Wat vind je ervan, papa?’
<Dirk> ‘Dat moet Dirkje helemaal zelf beslissen. Ik zal daarna hetzelfde doen als zij, anders wordt het zo raar. Dirkje, ik heb nergens problemen me, maar ik wil je niet beïnvloeden.’
<Dirkje> ‘Goed. Ik heb jullie horen praten, het één na het ander kwam er bij, en jullie bleven vrolijk, en eerlijk. Ik vond het gepast gebruik. Ook tussen achterachterneven en –nichten. Om zelf mee te doen is niet bij me opgekomen. Als jij het aanbeveelt doe ik het. Ik moet er natuurlijk wel aan even wennen.’
<Dirk> ‘Ik heb je nooit traag gevonden, hoor.’
<Dirkje, fel> ‘Ik zal eens kijken of jij snel bent. Waarmee, Dirk Hofstra?’
<Dirk> ‘Anya, zie je jezelf daarin, als je je niet inhoudt? Dat was snelle nummer één. Twee, houd je vast, Dirkje, je was in je jeugd veel sneller dan ik, je bent toen je elf was al begonnen, om net zoals Diny, je uiertjes onder mijn neus te schudden, en je kontje, als ik naar je keek. Je hebt me verleid, op de hooizolder. Oh, wat bloos je lekker. Ik heb me heel graag laten verleiden. Dirk, ik heb gejokt. We hebben geen boel jonge poesjes hier. Ik heb er maar eentje, een beetje verstopt, onder mijn rokje. Als ik me uitkleed mag je kijken. Nee, Dirkje, ik stop lekker niet. Ik vind het leuk, en de rest ook. Ik herinner het me bijna woordelijk. Ja, ik pauzeer even, ik lach me te barsten.’
<Dirkje, schuchter> ‘Dirk, alsjeblieft.’
<Dirk> ‘Alsjeblieft verder? Nee? Mooi wél, ik zie de rest hevig knikken. Of schaam je je?’
<Dirkje> ‘Nee, beslist niet, maar om alles zo open en bloot . . .’
<Dirk> ‘Goed zo, open en bloot, daar was ik mee bezig. Kijk nou gewoon, en geniet mee. Dirk, dan moet jij je ook uitkleden, dat mag best. Leuk, hè, allebei bloot. Jij hebt geen borstjes, ik wel, wil je ze eens voelen? . . . Lekker, hè? Mag ik jouw pikkie eens voelen, ik heb er geen. . . . Wat een leuk slangetje. . . . Hé, hij wordt groter, is dat omdat ik hem vast heb? . . . Dan ga ik even door, hij wordt steeds leuker. . . . Oh, hij staat nu recht vooruit, daarmee zou je. . .. Moet jíj ook bij míj kijken, tussen mijn beentjes. Ik heb geen pikkie, ik heb een sneetje, een gleufje, zie je? Het doet geen pijn, hoor, daar ben ik mee geboren. Jij hebt ook haartjes, net als ik, op je buik, om je pikkie. Wat wordt hij groot. Dirk, ik heb ineens kriebels binnenin mijn sneetje, maar ik kan er niet bij. Zou jij je pikkie erin kunnen duwen en voor me kriebelen? Ik doe mijn beentjes wat uit elkaar, dan past hij er vast in. Kom maar, . . . ja, een beetje duwen, dan gaat hij er wel in. . . . Ohhhh. . . . Zie je wel. Lekker, joh. Doe maar rustig helemaal. . . . De kriebel zit dieper. . . . Ja, verder gaat het niet, hij is niet langer, maar het is wel lekker. Nu kriebelen. . . . Een beetje terug en dan weer helemaal. . . . Ja, zó, wat doe je het lekker. Doe je armen eens om me heen, anders schiet je er nog uit. Dan kriebel ik gelijk met mijn borstjes tegen jou. . . . Ja, ze zijn zacht, maar dat harde zijn mijn tepeltjes. . . . Oh, ja, ook een beetje gegroeid. Lekker gevoel, jouw pikkie in mijn sneetje. Een beetje méér kriebelen, beetje terugtrekken, dan weer er helemaal in. . . . Raar, het wordt méér, niet minder. Leuk, lijkt wel dansen, naar voren, naar achteren. . . . Ik krijg heel lekkere krampjes. . . . Jij ook? Nou, ga dan maar door, kriebel je voor twee tegelijk. . . . Nog erger? Dan moet je hem eruit halen, want dan komen je zaadjes. We zijn een condoom vergeten. Ze liggen op die balk waar ik de deken vandaan haalde. Nog nooit? Zal ik je ze laten zien, ik doe even met mijn handje je pikkie naar voren en naar achteren. Doe ik je pijn? . .  Oh, lékker kreunen. Leuk. . . . Oh, je gaat meedoen, naar voren en naar achteren. Kijk, daar komen je zaadjes, nog een beetje, nog een beetje, nog een beetje . . . nou is het op. Leuk, hè? Voelde je de zaadjes eruit komen? . . . Ja, allemaal krampjes, lekker. Je hijgt, ben je moe? . . . Dan moet je nog even bij mij kriebelen, het is nog niet over. Met een vinger. . . . Oeps, ja, zo. . . . Kan je niet verder? . . . Nee, ik voel je hand op mijn sneetje. Je kriebelt weer lekker. . . . Beetje meer op en neer . . . in plaats van heen en weer. . . . Ja, zo. . . . Het wordt steeds erger. Nee, niet stoppen, ik bedoel steeds lekkerder . . . nu vlugger . . . vlugger . . . langzamer . . . Oh, nou is het over. . . Leuk, ik moest ook kreunen, en nu hijgen, ook beetje moe. . . . Ja, ook allemaal krampjes, lekker. Even rusten, dan nog een keer, hè? Maar dan lekkerder, echt vrijen. Met een condoom om weer bij me erin, dan hoef je er niet uit als je zaadjes komen. Dan wil je vast vaker met me. Daarmee was je snel, Dirkje.’
Dirk viel lachend achterover in zijn stoel. Iedereen gaf zich even over aan zijn emoties.
{Zijn eerste keer zo te horen, de hare? Een lief spelletje met hem, lekker voor allebei}
<Anya> ‘Mama, papa, zo mooi. Dat was je eerste keer, hè, papa?’
<Dirk> ‘. . . Ja, Anya.’
<Anya> ‘Wist mama dat toen?’
<Dirk> ‘. . . Ja, Anya. Daarom deed ze het zo heel lief.’
<Anya> ‘Nou, dat was het zeker. En fijn dat jullie dat wisten.’
<Dirk> ‘Zeker, al beseften we het toen nog niet zo, later steeds beter.’
<Anya> ‘Jouw eerste keer ook, mama?’
<Dirkje, langzaam> ‘Ik zag het er aankomen dat je dat het ging vragen. Ik heb over zijn eerste keer gezegd, ik weet het, ik was in de buurt, of erbij. Neutraal. Meer kon ik niet zeggen. Hij wel. Jullie mochten het van hem weten. Eerlijk en open. Nou ja, ik heb hem er in geluisd. Dat was zijn eigen schuld. Wel kijken, niets doen, dat leuke joch. Ja, lachen maar. Je merkt het, hij heeft me vergeven. Dat moest hij wel, hij heeft geen seconde tegengesputterd. En toen hij weer kon met me gevreeën alsof hij het vaker gedaan had. Ik heb over mijn eerste keer gezegd, hij was in de buurt, of erbij. Neutraal. Ik was blij dat jullie niet doorvroegen. Hoor je het verschil, ik zei niet, hij weet het. Alleen, hij was in de buurt, of erbij. Over trucs gesproken. Hij weet het niet, hij heeft er nooit naar gevraagd. Kan je zeggen, waarom niet, Dirk?’
<Dirk> ‘Makkelijk. Jullie weten hoe het hier in het dorp gaat, en bij jullie, met ervaring opdoen. Voor jongens is het de eerste keer anders dan voor meisjes. Ze hebben meestal zaadlozingen gehad, onthouden vaak door welk meisje ze de eerste keer . . . afgetrokken zijn, wie ze het eerst gevingerd hebben en door welk meisje ze ontmaagd zijn, bij wie ze het eerst naar binnen zijn geweest. Maar voor een jongen blijft het uitwendig. Maar bij meisjes zit het toch iets anders dan bij jongens. Ze onthouden meestal wel welke jongen ze de eerste keer afgetrokken hebben, door wie ze de eerste keer gevingerd zijn. Maar ze onthouden zeker door wie ze ontmaagd zijn. Het is een grote ingreep. Ze moeten hun benen uit elkaar doen, en dan komt er zo’n paal diep bij ze naar binnen, ze worden . . . genomen, of zoiets. Ik ben geen meisje, maar zo moet dat toch overkomen. Maar je praat niet over je ervaringen, uitgezonderd hartsvriendinnen met elkaar. Hoogste privacy, als je dat wil. Of je het wel of niet vertelt, ik respecteer dat.’
<Dirkje> ‘Ik heb je het drie keer gevraagd. Vóór Anton, vóór ons trouwen, en na ons trouwen. Iedere keer zei je, doodnuchter, of je het wel of niet vertelt, ik respecteer dat. De laatste keer, ietsje ouder, en ietsje wijzer, voegde je er aan toe, alles wat ik erover zou zeggen, of denken, tast jouw privacy aan. Doe ik niet. Ik heb dat soort zaken altijd genomen zoals het komt, dat zit aan het systeem van vrijen gekoppeld. Had ik er maar niet aan moeten beginnen, ik wist het van tevoren. Ik heb het dus nooit verteld. Ik weet niet precies waarom, zoiets als, het is mijn geheimpje, hij zegt dat hij het niet hoeft te weten, dan vertel ik het ook niet. Anton was anders. Hij vond dat getrouwden eerlijk tegen elkaar moesten zijn. Dat ging vóór alles. Hij zou wel alles accepteren. Een verschil van opvatting. Dat mag. Ik heb het hem verteld. Prima, zei hij, aardige jongen. Je weet wie míjn eerste was. Ja, die liep nog steeds achter hem aan. Geen wonder, Anton kon ook goed vrijen. Ik heb vóór ons trouwen Dirk gezegd dat Anton het wist, en waarom. Prima, zei hij, ook een opvatting, maar dat was tussen jullie tweeën. Ik blijf bij de mijne. Nu wil ik terugkomen op Anya’s vraag. Ik wil het vertellen, ik wil ook eerlijk zijn. Maar ik weet nog niet of ik het gelijk aan allemaal zal vertellen, of eerst alleen aan Dirk. Daarom wil ik nu graag mijn verhaal afmaken. Dan beslis ik. Jullie springen ook altijd van de hak op de tak. Nou, ik had dus gedacht dat we langzaam verder zouden gaan. Strelen, maar dan echt, en dan, je weet het wel, aan elkaars paal en gleufje. Of er eerst . . . gevingerd of . . . afgetrokken zou worden, maakte me niet uit. Wel gewoon eerst lekker overal aan elkaar zitten. Nee, zei hij, ik wil eerst zekerheid. Ik wil weten of je met me wilt trouwen. Het bedgebeuren zal geen probleem zijn, het ging vroeger fijn, we hebben allebei bijgeleerd, het gaat nu weer fijn. We werken goed samen, het bedrijf loopt goed. Het gaat zó fijn met de kinderen, ik mis ze vreselijk, nu al. Maar als jij me niet voor altijd wilt scheid ik er na jouw nachtje nadenken mee uit. Ik vind het vreselijk, het heeft dan alle mogelijke vervelende gevolgen, ik zou natuurlijk wel goed voor je zorgen. Maar ik kan er niet langer tegen. Ik zei dat hij me overdonderd had, we zouden het langzaam aan doen. Maar ik wilde, het was nog vroeg, niet in de woonkamer blijven piekeren. Ik vroeg of ik in zijn armen na mocht denken, bloot, zijn voorzichtig strelen zou me rust geven. We knuffelden en streelden, praatten weinig. Toen ik zei, het is nu mijn bedtijd, vroeg hij of ik de hele nacht in zijn armen wilde blijven liggen, en morgen uitslapen. Dat zag ik wel zitten, dat hebben we gedaan. Met jullie thuis hadden we niet uit kunnen slapen. Het was fijn. Zaterdagmorgen zei ik, eerst ontbijten. Daarna wilde ik weer bloot in zijn armen. We knuffelden en streelden even, we praatten niet. Toen heb ik hem verteld dat ik het bedgebeuren, de boerderij en de kinderen niet alleen wel zag zítten, maar met alle liefde ook wilde. Eerst huilen, toen kussen, hij werd nogal woest, ik moest zijn enthousiasme een beetje afremmen. Goed, zei hij, ik ben er ook zó blij mee, laten we weer knuffelen en strelen. Hij streelde een tijdje mijn gleufje, alleen erover. Hoe hij het gedaan heeft weet ik nog niet, dat is zijn geheimpje. Plotseling voelde ik hem bij me binnenkomen, niet te snel, niet te langzaam. Toen hij er helemaal in zat lag hij stil. En wachtte. Ik . . . je kent misschien dat gevoel, heerlijk, daar raak je bijna bewusteloos van als het goed gedaan wordt, maar dan lig je er op te wachten. Toen, volkomen onverwacht. Met die grote paal van hem. Toen ik bijgekomen was vroeg ik, wat doe je nu? Hij zei, laat je geheugen je in de steek? Ik zit met mijn paal weer in je . . . kutje. Nou, zei snelle ik, ik dacht al wat te herkennen, hij is wel een stuk lekkerder geworden. Maar je wilde eerst trouwen! Nee hoor, zei hij, ik wilde alleen wéten of je met me wilde trouwen, méér niet. Het was míjn beurt om je erin te luizen. Hij wist dat ik me af zou vragen of ik het uit zou houden tot het trouwen, zonder verder te gaan. Hij zei, vingerwerk en handwerk en mondwerk kan altijd nog, dat sla ik nu even over. Hij lag nog steeds doodstil. Nu je me voor altijd wilt, kunnen we een beetje opschieten. Als je het met me eens bent, hoef je niets te zeggen, begin dan maar met wippen. Ik zei, en als ik het niet met je eens ben, wat dan? Stop je dan? Je bent het met me eens, zei hij, ik vroeg het alleen uit beleefdheid. Later doen we het voorzichtig. Ik wil nu zo dicht mogelijk bij je zijn. En ik heb gespaard, maanden. Dan weet je wat er aan komt. Ik tel tot twee, anders begin ik. Hij was door het dolle heen. Ja, mis. Snelle ik won met een volle seconde. Even bijkomen.’
We bleven rustig zitten genieten.
<Dirkje> ‘Ik had verwacht dat het door dat woeste niet lang zou duren, maar dat deed het wel. Ik was zo blij, ik wilde dat het lang zou duren. En hij had goed gespaard, ik kon het amper op mijn rekening zetten. Ik bedoel, het was er de tijd niet voor, anders was ik vast gelijk zwanger geworden van die enorme hoeveelheid zaadjes die hij in me spoot, hij had niet aan een condoom gedacht. Ik ook niet, het was veel te lekker om die dikke blote in me te voelen. Het was een beurt die ik nu nog voel. Hij bewoog zo lekker, dat ik me wezenloos kronkelde en . . . twee keer klaar kwam. Toen kwam hij, hij had zich voor mij zo veel mogelijk ingehouden. Hij schokte, niet normáál, gelukkig niet te hard. Toen kwamen de zaadjes. Zo hard en veel heeft hij nooit meer gespoten. We praatten daarna over alles wat we in de toekomt zouden gaan doen. Zei hij ook nog, jammer dat we de kinderen hier niet bij konden laten zijn, ze zijn nog te jong. Nou, já! Toen we honger kregen hebben we wat gegeten, ik kon niet gaan staan om te koken, ik stond te wankel op mijn benen na die beurt. Toen ik zag dat hij daarom grijnsde, vroeg ik of hij daar geen last van had. Nee hoor, heb je genoeg gegeten? Ja, hoezo? Dan zal ik je laten zien dat ik er geen last van heb. Hij tilde me op en droeg me naar bed en gooide me op mijn rug erop. Deed mijn benen wijd uit elkaar. Ging naar mijn gleufje kijken. Is je kutje al weer een beetje nat? Nou, je hebt me voor een week genoeg gesmeerd, zei ik. Oh, wat een taal gebruikten we, houd je vast. Nou, je kutje zit vast niet meer vol, ik zag een nat spoor van hier tot de keuken. Ik heb nog een spaarfondsje. Geïnteresseerd? Hij liet zich praktisch op me vallen, hij was gelijk vijf centimeter binnen, toen één centimeter terug, twee centimeter dieper, tot de bodem, en toen nog zes keer proberen of het de bodem wel was. Vijf seconden pauze, en toen heerlijk rustig en met me meevoelend, ik werd er gek van, tot we tegelijk klaar kwamen, daar zorgde hij voor. Ik denk dat we tien minuten pauze nodig hadden. Toen heb ik hem gezegd dat het voor die dag wel mooi geweest was, verder alleen praten, knuffelen en voorzichtig strelen, mijn gleufje stond zowat in brand. Jammer, zei hij, ik begon net lekker op gang te komen. Vroeger mocht ik wel eens zo vaak ik kon, je kon er toch geen genoeg van krijgen. Je bent uit training. Let op jullie. Doen we het morgen tien keer, een beetje rustiger. Je gleufje in brand is niet de goede manier van heet worden. Natuurlijk hebben we het die dag toch nog een paar keer gedaan. We werden de volgende dag om ontbijttijd wakker. Goedemorgen, zei hij, ken ik jou? Oh, ja, dat heerlijke wijfie van gisteren, dat zo lekker en vaak met me geneukt heeft. Ik zei, ja, daar staat me nog iets van bij, heb je zin in ontbijt? Ja, maar ik moet eerst je geheugen opfrissen. Dat zal ik zo vaak doen als nodig. Hij trok me boven op zich. Ken je dat voetbalkunstje, zo lang mogelijk een bal steeds een beetje de lucht inschoppen, weer op je voet terecht laten komen, enzovoort? Heel snel voelde ik me zoals die voetbal. Daarna hebben we ontbeten. Ik heb ‘s maandags pas afgewassen, zittend op een krukje. Want we deden het nog twee keer, avondeten, toen nog twee keer. Je record is vijf. Maar ik ben die dag zeker tien keer klaargekomen. Hoe vonden jullie mijn taalgebruik? Het praat inderdaad veel makkelijker, het geeft de sfeer veel beter aan.’
<Anya ‘Het ging heel goed, beter dan ik verwachtte. Maar ja, je was dus vroeger wilder dan ik wist. Het was een prachtig verhaal.’
<Dirkje> ‘Nu, over wie mijn eerste was. Ik neem weer een nachtje slapen om na te denken. Ik wil geen commentaar. Morgenavond, zelfde plaats, zelfde tijd, maar misschien vertel ik het Dirk eerder.’
<Dirk> ‘Nu is het bedtijd, naar boven. En we zien nog wel eens verder.’
<Anya> ‘Zeker kijken we nog wel eens verder. Bedankt voor de les.’

Ik schreef een briefje naar mijn ouders, ik had nog niets van me laten horen. Daarna kroop ik in Anya’s bed in haar armen.
<Anya> ‘Sandra moest thuis weer huilen, afgewisseld met steeds weer, oh, Anya, ik ben zo blij. Hij was zo lief. Hij deed het zo zachtjes, maar hartstikke lekker. Haar moeder kwam op haar huilen af. We hebben haar de hoofdzaken verteld. Ze was ook blij. Ze wil je ontmoeten. Ze had zich nooit voor kunnen stellen dat iemand uit de stad zo aardig voor haar dochter zou kunnen zijn. Maar ja, ze had ook nooit gedacht dat jongens uit het dorp zo ruw zouden zijn.’
<Steven> ‘Hoe oud is ze?’
<Anya> ‘Zoiets als Dirkje, hoezo?’
<Steven> ‘Ik wil haar best ontmoeten, maar meer niet, mijn paaltje maakt al overuren.’
<Anya> ‘Zo was dat niet bedoeld, Brutus. Bij het weggaan zei ik tegen Sandra, tot morgen. Ze was verbaasd, dat met Jasper was toch niet serieus bedoeld? Mooi wel, zei ik. Na een paar rotjongens dacht je dat ze allemaal waardeloos waren, nu heb je er één ontmoet die het niet is, maar één is geen. Als we het Jasper lief vragen wil hij vast graag. Heb je nog nooit gezien dat hij je met z’n ogen uitkleedt als je bij ons bent? Alleen omdat je mijn vriendin bent denk ik dat hij niets heeft willen beginnen. Nou, als jij hem aanbeveelt zou het moeten kunnen, zei ze. Hoe ziet hij eruit, als je snapt wat ik bedoel? Hij is wat groter dan Steven, als je snapt wat ik bedoel. Misschien vind je dat nog lekkerder. Sandra zei, ik had nooit gedacht dat ik er zo over zou kunnen praten en denken. Ik zal er een nachtje over slapen. Ik moet ook afwachten of mijn iets gevoelige binnenvoering morgen al weer wat kan hebben. Ik zei, anders wacht je een dag, moet ik ook wel eens doen. Wil je zeggen dat je het anders iedere dag doet? Ja, waarom niet? Zelfs als je moe bent is langzaam in en uit mekaar schuiven ook lekker. Je hoeft niet iedere dag klaar te komen. Dat is natuurlijk het lekkerste, maar het is wel erg vermoeiend. Tot morgen, hè? Ik hoop zo, dat ze morgen komt.’
<Steven> ‘Ik weet het zeker. Heb je gezien hoe ze me vasthield, toen ik op haar lag?’
<Anya> ‘Ja, ze masseerde je kontje, maar ik twijfel toch. Vind je het erg, dat ik eerst jou voor haar gevraagd heb? Ik was bang dat ze misschien bang zou worden van die van Jasper. Ik dacht hoe kleiner hoe beter. Als hij maar stijf is. En dat was je. En lief.’
<Steven> ‘Heb ik nog eens een voordeel van mijn kleintje.’
<Anya> ‘Maar wel een lekkere. Maar er was nog een reden. Ik wist van tevoren dat jij het goed zou doen, maar ik weet alleen van Diny hoe Jasper het doet. Die had ik nooit zo goed kunnen helpen, als het nodig was, als jou, omdat ik weet hoe je het bij mij doet.’
<Steven> ‘Schatje, je brengt me op een idee. Niet omdat ik nu je vriendin gepakt heb, maar moet jij net als Diny ook niet wat ervaring opdoen?’
<Anya> ‘Eigenlijk wel. Maar ik heb geen haast. Vind je dat echt niet erg?’
<Steven> ‘Jij vond het vanmiddag toch ook niet erg?’
<Anya> ‘Nee, maar dat had een goede reden.’
<Steven> ‘Nou, ervaring opdoen is ook een goede reden. Wat dacht je ervan om het eerst een keer met Jasper te doen? Dicht bij huis en ongevaarlijk.’
<Anya> ‘Oh, daar had ik niet aan gedacht. Wat lief van je.’
Ze dacht even na.
<Anya> ‘Ja, waarom niet? Sinds ik weet dat hij het af en toe met Diny doet ben ik hem met andere ogen gaan bekijken. Volgens Dirkje hebben we alle drie van jongst af aan zomers bloot rondgelopen. We piesten waar we stonden. Er kwam toch bijna niemand. We speelden soms brandweertje, dan moest Jasper blussen. Kan je het je voorstellen, zaten Diny en ik ergens te spelen, met een poppenhuis of zo, dan riepen we brand en kwam hij aanrennen in z’n blote kont, ta ti, ta ta en psssst. Net naast het poppenhuis, hoor. Totdat Diny niet meer bloot rond mocht lopen, omdat ze uiertjes en haartjes begon te krijgen. Voor onverwachts bezoek kon dat niet. Toen wilden wij het ook niet meer, niet leuk, zij niet en wij wel. Zo lang ik me kan herinneren heb ik daarna iedere week wel een keer Jaspers paaltje gezien. Hij loop boven, net als Diny, soms helemaal bloot van de badkamer naar zijn kamer. In het weiland moet je niet denken dat als hij moet piesen hem stiekem achter een boom uit zijn gulp haalt. Waar die staat laat hij zijn broek of broeken gewoon zakken en piest met een heel grote boog. Hij zei wel eens, lekker, hier hoef ik niet zo precies te mikken. Ik heb wel eens gekeken waarom hij zo ver kon piesen. Hij doet net alsof het de tuinslang is. Hij knijpt een beetje in het puntje van zijn paaltje. En dan trok hij alles weer aan en zei tegen me, zo, doe dat maar eens na, juffrouw. Ik heb nooit wat ze noemen penisnijd gehad, ik zag het nut van vér piesen ook niet. Mijn gleufje vond ik ook mooi, en Jasper keek er ook wel eens naar. Want als ik moest kon het me ook niet schelen waar ik stond of wie er keek. Ik tilde mijn rokje op, liet mijn broekje zakken, als ik er een aanhad, hurkte en liet het eruit lopen. Interessant, juffrouw, heel interessant, zei Jasper dan altijd. Dat vond ik fijn, hij vond dus niet alleen zijn eigen pikkie leuk, met die rare balletjes, maar ook mijn gleufje. Maar sinds ik haartjes heb doe ik het niet meer. Ging hem niets aan, vond ik. Stom, hè? Hij bleef het doen. Terwijl hij ook haartjes kreeg. En zijn pikkie steeds groter werd. Ik vroeg hem eens hoe hij dat vond, die haren om zijn pikkie en balletjes. Kan me niet schelen, zei hij, alle jongens krijgen het. Ik heb er geen last van, ik hoef het niet te kammen. Nu je het er toch over hebt, hoe zit dat bij jou? Al een bosje haar? Zo ongeveer hetzelfde als jij, zei ik. Je hoeft het niet te laten zien hoor, als je dat niet leuk vindt, ik weet dat alle meisjes op een gegeven moment een beetje preuts worden, had ik bij jou ook wel gemerkt. Onzin, als er iemand naar je kijkt gebeurt er toch niets mee? Jij mag ook rustig naar me kijken, preuts of niet. Je blijft mijn lieve kleine zusje, al ben je net zo oud als ik. De laatste tijd, als ik hem zag, dacht ik, hij is groot, hij kan hem ook stijf laten worden. En bij Diny naar binnen duwen, die vindt dat nog lekker ook. En hij kan al zaadjes spuiten, ze zaten in het condoom. Maar ik heb nooit gedacht, ik wil hem ook. Ik vond hem zo groot, al had hij niet zo’n grote als Dirk. Ik dacht, ik wacht wel tot er een kleinere voorbij komt, tijd zat. Kom jij voorbij, of liever gezegd, in huis. En binnen zes dagen . . . Oh, Steven, ik hoop dat ik er later nooit spijt van krijg dat ik zo vroeg begonnen ben. Nee, stom, ik weet zeker van niet, want zelfs al raken we uit elkaar, wat ik me niet in kan denken, dan zouden we dat nog heel lief doen en zou ik altijd terug kunnen denken aan een heel fijne tijd. Want we begrijpen elkaar zo goed. Dirkje weet ook zeker van niet, anders had ze het van ons nooit goed gevonden. Ik denk dat ze teruggedacht heeft aan haar eigen leven, dat ze ook vroeg begonnen is, en dat ze ondanks het overlijden van Anton zo gelukkig is.’
Ze was even stil, en ik zei ook maar even niets, omdat ze zo geëmotioneerd geraakt was.
<Anya > ‘Oh, wat klets ik veel. Sinds jij hier bent, enzovoort, heb ik al meer geklets dan in mijn hele leven bij elkaar. Vind je me trouwens niet te . . . schunnig worden?’
<Steven> ‘Je kletst niet. Je praat. En goed. En verstandig. Enzovoort. Ik luister zo graag naar je. En je bent niet schunnig, je gebruikt leuke woorden voor natuurlijke dingen. Van mij mag je het nog veel vaker doen. Als er iets in je opkomt houdt het dan alsjeblieft niet in. Ik weet dat je er rekening mee houdt wie er bij is. Ik denk ook dat Dirkje je heel goed kent, zeker sinds ze er achtergekomen is op wie je lijkt. Ze weet nu veel beter hoe je de dingen bekijkt en voelt, en aanvoelt.’
<Anya> ‘Ja, fijn hè, verstandig jongetje met je lekker bewegende . . . Nee, je kan wel vragend kijken, ik zeg het lekker niet. Ik kan zelf ook lekker bewegen, hè? Nee, blijf af, ik wil nu nog even doorpraten. Oh, je stopt ook nog. Kusje. . . . Goed, ik moest maar eens gaan kijken, of voelen, of mijn theorie klopt dat de grootte niet uitmaakt. Oh, stom zeg, ik heb het nooit aan Diny gevraagd, dat zal ik toch maar even doen. Ben ik beter voorbereid. Want Diny heeft het vóór Jasper al met andere jongens gedaan. Maar ik denk dat ze het geeneens weet. Die denkt alleen van tevoren, zal ik het doen? En als ze het dan doet denkt ze niet meer en geniet alleen maar. Daarom heeft ze het natuurlijk nooit verteld. Maar ik wacht even tot Sandra geweest is. Misschien heeft die dan verschil gemerkt.’
<Steven> ‘Juffrouw, wordt u niet te technisch, je moet wel genieten hoor, niet alleen de maat liggen nemen. Maar als je niet op Sandra had willen wachten had je nu toch erg moeten haasten. Ze komt morgen.’
<Anya> ‘Ik hoop het toch zo. Denk je trouwens, dat Jasper het met mij zou willen doen? Hij is wel altijd hartstikke lief voor me, maar hij heeft nog nooit zo naar me gekeken als naar Diny. Niet dat ik hem dat kwalijk neem hoor, Diny is net als hij zo vrolijk, dat trekt meer, net als haar uiertjes. Wil je toch niet stiekem dat ik ook zulke grote had?’
<Steven> ‘Je zou omvallen. Nee, hoor, ik moet er niet aan denken, je bent nu heel mooi in verhouding. En prent het nu maar eens goed in je hoofd, ze zijn echt groot genoeg. Ze passen precies in mijn handen. Die van Diny kan ik niet helemaal beetpakken, en dan voel ik me toch wat klein, dat is niet leuk. Jasper heeft veel grotere handen, die kan ze denk ik wel helemaal beetpakken. Zeg, je wilt toch ook niet dat ik zo’n grote had als Dirk? Ik voel je schrikken, houd de mijne maar even vast om je gerust te stellen. Ja, lekker. Maar Jasper zou wel gek zijn als hij niet met je wilde. Laat me eens even denken. . . . Ik weet wat, ik zal je een tip geven met honderd procent garantie. Je moet hem een keer apart nemen. Dan hem met een heel ernstig gezicht aankijken en zeggen, wil je heel serieus naar me luisteren? Dan weet je ook wel dat hij dat direct doet. Dan wordt hij heel bezorgd, omdat hij denkt dat er heel wat aan de hand is. En dan fluister je, ik heb je met Diny bezig gezien, woesteling, kunnen wij ook eens met elkaar spelen? Dan mag je ook mijn haartjes zien. En wil je dan je mooie grote paal heel voorzichtig in mijn kleine gleufje duwen? Zal ik hem lekker masseren. Hij zal zich eerst wezenloos schrikken, omdat hij zo nooit aan je gedacht heeft. Maar als hij dan even met andere ogen naar je kijkt, ziet hij, ondanks dat je wat klein bent, dat je toch een enorm stuk bent. En hij hoort in zijn hoofd nagonzen, en hij ziet alles al voor zich, woesteling, mooie grote paal, klein gleufje, nu met haartjes, masseren. Hij zal je zo snel mogelijk willen pakken, liefst gelijk al. En omdat hij je lief vindt, zal hij, net als ik, zijn uiterste best doen om je geen pijn te doen, maar je wél laten genieten.’
<Anya> ‘Dank je wel. Hoe heb je dat zo snel kunnen bedenken?
<Steven> ‘Sorry hoor, ik heb gewoon bedacht wat ik zelf zou willen horen.’
<Anya> ‘Dan denk ik ook dat het wel zal werken.’
<Steven> ‘Weet je trouwens, dat je sinds je ontmaagding er nog veel mooier uitziet dan je al deed?’
<Anya> ‘Wat? Ze kunnen toch niet zien dat ik geen maagd meer ben?’
<Steven> ‘Nee, maar punt één, je draagt je bloesjes anders of andere bloesjes, waardoor je uiertjes, al zijn ze niet zo groot als die van Diny, beter uitkomen.’
<Anya> ‘Ja, maar ik ben er nu ook trots op.’
<Steven> ‘En terecht. Punt twee, daardoor duw je ze ongemerkt naar voren, wat samen met punt één een dubbel effect geeft. Punt drie, je schudt er nu af en toe duidelijk zichtbaar mee. Niet net zoals Diny, die weet precies wanneer ze het moet doen om jongens op te stangen. Ik probeer voor de gein er achter te komen wanneer je het doet, maar ik heb nog geen flauw idee. Maar iedereen die het toevallig ziet denkt, hé, dat schudde mooi. Het kan ze niets schelen waarom, ze wachten op de volgende aardbeving. Ondertussen denken ze, nou, die steken lekker naar voren, ik zou ze wel eens vast willen pakken. Ze heeft ook een leuk kontje. Punt vier, doordat je uiertjes meer naar voren gaan, gaat je kontje meer naar achteren, en schudt nog wat meer. Met iedere stap die je doet. Wat denk je wat voor effect dit allemaal bij elkaar heeft? Ik moest je eigenlijk opsluiten, voordat er op de oprijlaan een rij jongens komt te staan.’
<Anya, met grote ogen> ‘Oh, Steven, dat je dat allemaal ziet. Ik dacht dat door mijn bloesjes te veranderen alleen mijn uiertjes ietsje beter te zien zouden zijn, dat vond ik meer dan genoeg. Dat was punt één, hè? Maar die andere punten, ik weet niet of ik dat wel wil. Dat van dat opsluiten was natuurlijk een grapje, maar als je wilt ga ik weer andere bloesjes dragen, dan wordt het weer net als vroeger, en daar was ik ook tevreden mee. We hebben je de eerste dagen nogal overdonderd, maar nu doe je het mij.’
<Steven> ‘Wil je nu heel serieus naar me luisteren?’
Ik heb nog nooit zo snel traantjes zien veranderen in een glimlach. Ze snapte het.
<Steven> ‘Weet je waar ik mee begon? Je ziet er sinds je ontmaagding nog veel mooier uit dan je al deed.’
<Anya> ‘Oh, ja, dank je wel. Je praatte zo snel door dat ik dat helemaal vergat.’
<Steven, grinnikend> ‘Je hoeft me niet te bedanken hoor, ik heb je alleen maar ontmaagd, de rest heb je zelf gedaan.’
<Anya> ‘Steven, foei.’
<Steven, serieus> ‘Ja, sorry, ik draafde nogal door. Ik wilde je alleen waarschuwen. Het probleem is, dat je zelf niet weet hoe je er nu uitziet. Alles opgeteld, je krijgt hetzelfde effect als vroeger op school, wanneer er iemand stiekem een briefje op je rug gedaan had. Je wordt doodzenuwachtig. Je weet niet waarom iedereen naar je kijkt en om je zit te lachen. Wat heb ik gedaan, wat willen ze van me? Daarom wilde ik je waarschuwen, want als je het weet kun je er rekening mee houden, dan ben je er op voorbereid.’
<Anya, zachtjes> ‘Dank je wel, Steven.’
<Steven> ‘Goed, schatje. En je moet ook niet denken dat ik niet zou willen dat je er zo mooi uitziet. Natuurlijk wil ik dat wel. En ik gun het iedereen om naar je kijken. Je beslist zelf wie er aan je mag zitten. Met jou zoals vroeger, daar was ik ook tevreden mee, en meer dan dat. Ik ben toen toch al voor je gevallen? Niet omdat ik dacht, dat kon wel eens wat moois worden. Dan had ik daar wel op gewacht. Nee, omdat je er toen al zo mooi uitzag. Maar zoals je er nu uitziet zou ik je de hele dag af kunnen likken, maar ik houd me in. Zucht.’
<Anya> ‘Ik ben zo blij dat je me het goed uitgelegd hebt. Je hebt helemaal gelijk, ik was doodongelukkig geworden. Hoe kan ik je bedanken?’
<Steven> ‘Mag ik het even tegoed houden? Ik vind vast wel wat. Over vinden gesproken, hoe zou je het vinden om het met Jasper te doen, met Sandra er bij?’
<Anya> ‘Nee, dat is niet nodig. Later misschien eens. Met wie wil jij ervaring opdoen?’
<Steven> ‘In ieder geval met Sandra, want het was een beurt speciaal, voor een eerste beurt of een geruststelbeurt. Ik bedoel, dan heb ik extra aandacht voor het meisje, en minder voor mezelf.’
<Anya> ‘Jawel, meneer de vakman. Ik vond het fijn om te zien, Steven. Je was zo lief. Ik vond het het mooist toen je op haar ging liggen. Ik heb je gevoeld, maar het was interessant om te zien hoe je stijve er bij Sandra inging. En hoe je wipte. En haar klaar liet komen. En zelf duidelijk klaarkwam.’
<Steven> ‘Ja, bijna net zo lekker als bij jou. Ik wil nog wel eens met Diny. En Wanda. Verder heb ik er niet over nagedacht. Heb je nog meer leuke vriendinnen? Oh, wil je misschien dat ik erbij ben, met Jasper?’
<Anya> ‘Nee, dat hoeft niet. Het is beter als we apart ervaring opdoen. Behalve noodgevallen met vrienden, zoals met Sandra. Maar dat zal wel nooit meer voorkomen. Anders is het niet volledig ervaring opdoen met een ander. Ik wil misschien eens wat uitproberen waarvan ik niet zeker ben of het lekker zal zijn. Want als het dan niet lekker is, zal ik blij zijn dat ik het niet met jou gedaan heb. Nu kun je wel zeggen, je mag met mij alles uitproberen, en zo hoort het ook, maar dat wil ik niet. Ik wil met jou geen niet lekkere dingen doen. En ik weet, jij met mij ook niet.’
<Steven> ‘Nee, daarom heb ik gisteren ook bij Diny geoefend. Heb je verschil gemerkt?’
<Anya> ‘Nu je het zegt, je pompt nog lekkerder dan eerst. De eerste keer deed je het al goed, hoor, ik zou niet precies het verschil uit kunnen leggen, maar het is lekkerder.’
<Steven> ‘Fijn. Net zoals na het advies van Wanda aan jou.’
<Anya> ‘Je weet best dat ik je lekkerder vasthoud, tijdens het pompen. Ik was er zelf ook wel achtergekomen, maar door Wanda ging het sneller. Vertellen is één, voelen moet je toch proberen.’
<Steven> ‘Tja, wie weet wat je van Jasper opsteekt.’
<Anya> ‘Ik zie wel. Steven, ik blijf hopen dat we steeds meer tot de conclusie zullen komen dat we bij elkaar horen, dat we meer dan tevreden met elkaar zijn, dan hoeven we op een bepaald moment geen verdere ervaringen meer op te doen. Maar we zijn pas dertien, en véél te wijs voor onze leeftijd. We hebben jaren de tijd en we kunnen het rustig aan doen. Ik hoef ook niet zo veel jongens, alleen als ik denk, die is lief en daar zou ik wat van op kunnen steken. Nou, dat zal wel niet zo vaak gebeuren. Ik begin toch al te twijfelen, want ik ben zo tevreden met je. Maar in ieder geval met Jasper, want één is geen. Dat zei ik tegen Sandra, daar moet ik me zelf dan ook aan houden. Daarna zie ik wel wat er voorbij komt. En je vindt het vast niet erg, dat als je hier een tijd niet bent en ik bijna van verlangen naar je barst, dat hij me dan troost. Voor hem zou het ook goed zijn, hij heeft het volgens mij de laatste tijd alleen af en toe met Diny gedaan. Nee, ook die stereobeurt met Wanda. Kan hij lekker tekeer gaan bij Diny en lekker zachtjes bij mij. Ik hoop dat hij me heet kan maken, ik heb een beetje twijfels na jou. Sandra wil me vast wel vertellen hoe hij het doet.’
<Steven> ‘Oh, lieve schat, je bent wijs genoeg voor achttien.’
<Anya> ‘En ik zal jou ook eens wat wijzer maken. Ik hoop dat we niet te lang na onze achttiende trouwen, dan een paar jaar wachten vóór we aan kinderen beginnen. Want dan kunnen we zo vaak als we maar willen bij elkaar zijn, en zo vaak als we maar willen en kunnen lekker vrijen. Oh, ik word alleen al van het met je praten zo heet. Ik wil nog verder praten, maar wil je me even vlug vingeren, ik ben zo geil.’
<Steven> ‘Schatje, je begint al te schokken, ik raak je nog geeneens aan. Wat ben jij héét, zeg. Ik zal het snel doen.’
Na een seconde af twintig kwam ze al. Terwijl ze uithijgde kuste ik haar uiertjes.
<Anya> ‘Ohhhh, dank je wel. . . . Dat lucht op zeg, ik hield het niet meer, en zo ging het het snelste. Ik ben zó blij dat ik je het kon vragen. Weet je wat ik wel eens zou willen? Ik vraag het je gewoon. Waar Diny over vertelde. Een keer, achter de schuur, je broek naar beneden doen, dan achter je staan, oh, dan moet je hurken, anders zie ik niets. Dan om je heen je aftrekken en je zo het weiland in laten spuiten. En daarvoor of daarna moet je piesen, dan wil ik je paal vasthouden. Ik ga je nu eventjes . . . pijpen, ik wil hem even in mijn mond.’
<Steven> ‘Wat een lekker meisje ben je toch. Dit had ik nooit van je gedacht, dat je zó vrij zou worden. Altijd zo blijven, hoor. . . . Oh, stop je nu al? Het is net zo lekker. Maar dat piesen zal na het aftrekken moeten, dat is één van de weinige momenten met jou in de buurt dat ik géén stijve heb. Ik hoef maar aan je te denken, dan vliegt hij al omhoog.’
<Anya> ‘Dan staan we quitte. Ik had dat ook nooit van jou gedacht. Je kwam hier, maagdelijk, wist van niets, vraagt na een dag verkering met me en ontmaagdt me na een paar dagen. En iedere dag kleed je, zo vaak je kan, een meisje uit, duwt je stijve erin en spuit een condoom vol.’
<Steven> ‘Ja, mijn leven is in korte tijd nogal veranderd. Maar zo woest als je vertelt is het niet. Voorlopig probeer ik iedere dag met je te vrijen zo vaak jij aankan, en af en toe met een ander meisje om ervaring op te doen. Tot wij iedere dag kunnen vrijen zo vaak ík kan, zonder condoomMaar je weet toch dat ik al gelukkig ben als ik je in mijn armen kan houden, of je nou wakker bent of slaapt, en ik je rug en je kontje kan strelen en je af en toe een kusje geven?’
<Anya> ‘Toch snap ik dat niet helemaal. Hoe kun je dat volhouden? Ik heb best gevoeld dat je dan de meeste tijd toch een stijve hebt. Oh, wacht eens even, ik snap het wel! Ik voel hem steeds, tegen mijn buik, of tegen mijn venusheuvel of mijn gleufje. Dan ben ik ook al zo gelukkig, dat ik hem niet persé in me hoef te voelen. Dat komt omdat we van elkaar houden, hè? Oh, wat fijn.’
<Steven> ‘Ja, ik heb bijna altijd een stijve bij je, maar ik voel ook steeds dat je tepeltjes hard zijn. Weer quitte. Maar ik hoef er ook niet altijd aan te komen, het is al zo leuk dat ik weet dat je mijn kleine geile meisje bent, want af en toe ga je voor jouw doen best behoorlijk tekeer. Net weer.’
<Anya> ‘Ik zou bijna zeggen, houd je mond, viespeuk, hoe durf je zo tegen een meisje van dertien te praten. Maar ik weet dat we het niet vies maar lekker bedoelen. Vertel me nu maar eens, hoe vond je het, mijn lief stiertje, met Sandra?’
<Steven> ‘Jouw taal is ook niet altijd damesachtig. Wat dacht je van een dag of vier geleden, je kende me nog geen week, neuk me, neuk me. Zo, daar kan je het mee doen. Wat bedoel je met stiertje?’
<Anya> ‘Nou ja, als ik die mooie van jou zie moet ik soms aan die van Brutus denken en ben ik blij dat jij niet zo’n grote hebt. Maar jouw zaadproductie is verhoudingsgewijs nét zo groot, misschien wel groter. Ik wil het nog wel eens opmeten als je het leuk vindt, ondanks dat het misschien een tijdje pijnlijk is, de volgende dag was het toch alweer helemaal over? Toen had je alweer een nieuwe voorraad zaadjes. Ik was geschrokken omdat het je pijn gedaan had, maar ik vond het prachtig en ik was zo trots op je. Dat mijn vriendje, mijn verkering, zoveel . . . voor mij. Daarom zeg ik stier met tje er achter. Net zoals we uiertjes zeggen, omdat het leuk klinkt en ongeveer de goede grootte aangeeft. Ik wil best toegeven dat ik jouw kleine geile meisje ben, eerlijk duurt het langst, want af en toe denk ik ook, hoe zou het voelen als hij bij mij, helemaal binnen in, zonder condoom, keihard heel veel klodders zaadjes spuit. Oh, wat erg.’
<Steven> ‘Schatje, niks erg, ik heb het ook al een paar keer gedacht. En gezegd. We houden het tegoed, hè?’
<Anya> ‘Ja, zeker weten. Nou, ik zou met jou nog wel uren zo lekker . . . geil kunnen praten, maar ik wil nu eerst weten hoe je het vond met Sandra. Als je er tenminste over kunt praten, ik weet van Diny dat de meeste jongens het moeilijk vinden om met een meisje, zelfs als ze net met haar . . . gespeeld hebben, te praten over wat ze voelen. Niet dat ik denk dat Diny er vaak over wil praten, die vindt het mooi zat als het lekker is. Ik draaf weer door, kun je erover praten?’
<Steven> ‘Ja, hoor, met jou wel. Ik vond het een beetje raar dat een meisje, wat ik helemaal niet ken, zich helemaal uit laat kleden, haar uiertjes bijna tegen mijn neus duwt, haar blote gleuf laat zien en aanraken, en zich wel drie keer laat eh pakken. Maar het ging goed, omdat je het zo goed uitgelegd had. En omdat je erbij was, en zo goed hielp, alléén had ik het niet gekund. Een wildvreemde zomaar uitkleden en sorry, vingeren en neuken. Ik kende jou ook amper toen ik je ontmaagde. Maar die paar dagen waren genoeg om te weten dat we bij elkaar hoorden. Met Sandra vond ik het ook een éér. En fijn dat ik jullie kon helpen. Ik bedoel, je zat er zó mee dat ze zou missen wat jij zo lekker vindt. Ik vond het lekker, dat heb je wel gezien, bijna zo lekker als met Diny. Want ik lette meer op Sandra dan op mezelf. En Diny heeft natuurlijk meer ervaring. Daarom kwam ik ook pas klaar bij het normale standje. Ik dacht toen, nou ik even lossen, ik heb het wel verdiend. Maar met jou is het toch het allerlekkerst.’
<Anya> ‘Fijn. Waarom, eigenlijk? Omdat je van mij houdt?’
<Steven> ‘Dat is de hoofdzaak, schatje. Diny en Sandra zijn stevig, dat is prettig, omdat ik zo hard kan rammen als ik wil, ze kunnen er tegen. Maar ik voel me toch een kleintje bij ze, met die grote borsten. En ze zullen vast graag een grotere paal willen voelen, al kan ik ze laten komen. Ik vind ons beter bij elkaar passen. Het fijnst, als je op me ligt. Dan kan ik één arm om je heen doen, om je vast te houden. En met mijn andere hand een borstje, wat precies in mijn hand past, strelen en masseren. Of je gleufje strelen, of vingeren, als ik er niet met mijn stijve inzit. En wanneer wel, het is zo fijn dat je met me wilt vrijen, zo heerlijk als ik dan je kontje op en neer voel gaan, voel hoe je met je gleufje mijn stijve streelt. Nog lekkerder dan wanneer ik op je lig, want jij bent met je gleufje leniger dan ik met mijn paal. Ik durf ook niet zo in je te eh roeren, het is heerlijk als jij het doet. En je kan dan ook meer kronkelen als je klaarkomt. Heerlijk. En je dan op me uitstrekken, nog een beetje naschokkend. Ik kan niet zo op jou gaan liggen, dan zou ik je platdrukken. Dan moet ik van je af, er dus uit, terwijl ik er liever zo lang mogelijk in blijf zitten. In mijn lieve meisje, wat zo graag met me vrijt, zolang ze kan en ik kan. Als ik bovenop lig zit ik me soms af te vragen, ze kan niet weg, als ze dat zou willen. Als je bovenop ligt weet ik zeker dat je niet weg wilt.’
<Anya, met traantjes in haar ogen> ‘Dank je wel, liefste, dat je het zo uitvoerig verteld. Mij maakt het standje niet veel uit, ik vind alles met je lekker, ik wil nooit weg. Is het voor jou echt zo’n verschil?’
<Steven> ‘Ja, liefje. In het begin niet, toen vond ik het lekkerder om als ik begon te spuiten, het zelf te kunnen regelen. Maar sinds je les van Wanda gehad hebt houd je me op dat moment veel beter vast, kom ik lekkerder dan ooit.’
<Anya> ‘Je kreunt ook meer. Toch vind ik het wel fijn, als je op me ligt en begint te spuiten. Dan druk je je zo lekker tegen me aan, net niet te woest. Ik zal je mooie verklaring nooit vergeten. Nu even wat anders. Hoe vond je het zwemmen vanmorgen?’
<Steven> ‘Heel fijn, heel gezellig. De commissaris heeft ook genoten.’
<Anya> ‘Ik ook. Alle jongens hadden een beetje een stijve, leuker om te zien dan op z’n kleinst. De commissaris heeft bijna zo’n grote als Dirk. Zeg, Steven, ik zit niet de hele dag op je lip, maar ik kijk natuurlijk wel vaak naar je. Ik vond het heel leuk dat je steeds stiekem naar Dirkje keek. Naar haar blote.’
<Steven> ‘Ja, daar schok ik nogal van. Tjonge, wat was haar gleuf goed te zien.’
<Anya> ‘Ja, hè? Dan zag ik je pik ook groeien. Dan moest je een tijdje ergens anders naar kijken om hem weer tot een redelijke maat te laten krimpen. Ik zag dat ze naast je kwam zitten, in het ondiepe. Ze keek rond, toen ze mij zag keek ze me vragend aan. Ik snapte gelijk wat ze bedoelde, en ik heb naar haar geknikt, zo van, doe maar.’
<Steven> ‘Oh. Dan heb je vast ook gezien . . .’
<Anya> ‘Dat ze je hand pakte en er tussen haar benen mee op en neer ging, ja. Dat je wat ervaring opgedaan hebt. Hoe vond je het, een blote gleuf strelen?’
<Steven> ‘Anya, ik vond het al heel mooi dat ik die kon zíen, zo helemaal bloot. En toen . . . liet ze me voelen, eerst haar doos met mijn hele hand, toen haar gleuf met één vinger. Zelfs iets erín. Ik kan niet zeggen dat ik het lekker vond, misschien als het boven water was geweest. Maar ik kon alles heel goed voelen, zonder haartjes in de weg. Precies hoe groot haar gleuf was. Ik heb ervan geleerd. Ik denk dat ik je nu nog lekkerder kan strelen, omdat ik nu goed weet, hoe . .  dat er precies uitziet en aanvoelt. Je gleufje is eigenlijk net twee lipjes. Ik zal voortaan nog meer genieten als ik ze kus of lik. Eh ben je niet boos? Ik had je het willen vertellen, maar ik was het in de drukte even vergeten.’
<Anya> ‘Nee, natuurlijk ben ik niet boos, oen. Ik zei al, ze vroeg toch van tevoren of ik het goed vond? En ik gun je wel wat. Over je strelen, kussen en likken heb ik niets te klagen, hoor, maar ik ben benieuwd.’
<Steven> ‘Wacht maar af. Dirkje zei, dat ze het deed omdat ik anders zo nieuwsgierig zou blijven. Nou, ze had gelijk, dat was ik ook. Maar ze zei ook, dat het maar één keer mocht. Daar was ik het helemaal mee eens. Ik vond het erg lief van haar dat het één keer mocht.’
<Anya> ‘Daar ben ik het ook helemaal mee eens, één keer. Moeders horen eigenlijk niet mee te doen bij het ervaring opdoen. Dat wil ze ook niet, wel een beetje weten hoe het gaat. En je stijve een keer zien, maar ze heeft hem niet aangeraakt, terwijl je vlak voor haar stond.’
<Steven> ‘Ze heeft het toch een keer gedaan door een handdoek? Maar in het zwembad kon ze het niet laten om me een keer goed te bevoelen. Tjonge, ik kon voelen dat ze veel ervaring heeft.’
<Anya> ‘Tja, je kan dan wel niet zo’n grote hebben, helemaal stijf is altijd lekker om aan te komen. Misschien doet ze het ooit nog eens, maar niet onder water, want dan kan je niet goed voelen, omdat dan alles nat en glad is. Als je een tijdje wacht heb ik ook veel ervaring. Maar haar blote gleuf eh bevoelen was voor jou vast speciaal. Ik me ga niet scheren, ik ben net zo trots dat ik zoveel haartjes heb.’
<Steven> ‘Het zijn jouw haartjes, jij bepaalt wat er mee gebeurt.’
<Anya> ‘Heb je misschien een voorkeur? Met of zonder?’
<Steven> ‘Even voelen . . . Nee, het maakt me niet uit. Lekkerder?‘
<Anya> ‘Ja. Fijn, joh. . . . Je weet precies waar je zijn moet.’
<Steven> ‘Dat heb ik, beter dan eerder, in het zwembad geleerd, aan de blote van Dirkje. We hebben maar weinig ervaring met anderen nodig, hè? Het meeste gaat vanzelf goed en na een paar keer geweldig.’
<Anya> ‘Ja. Liefje, ik voel dat je paaltje al weer gegroeid is. Kan je nu alweer?’
<Steven, fluisterend> ‘Ja, en ik wil ook weer. Mag ik nu mijn lievelingsstuk pakken?’
<Anya> ‘Vooruit dan maar, van mij mag je, wie is het?’
<Steven> ‘Klein krengetje, dat weet je best, maar ik zal het je nog een keer vertellen. Ik doe even een condoom om. . . . Ik heb haar nu al vast. . . . Ik kom bij je naar binnen, steeds verder, dieper. . . . Lekker zachtjes, ik voel je kutje mijn paal strelen. . . . Tot de bodem. . . . Ja, ik voel jouw buikje tegen de mijne. . . . Kon ik je maar de hele nacht zo vasthouden. . . . Later, nu zachtjes wippen. . . . Kusje. . . . Masseer een beetje. ... Ja, ik kom. . . . Jij ook. . . .’
We lagen een tijdje na te genieten.
<Anya> ‘Ik was gisterenavond het eerst in slaap, denk ik. Ik ben wel een paar keer wakker geweest. Toen wilde ik even lekker met je kleintje spelen, dat kan altijd maar zo kort als je wakker bent. Maar iedere keer was je zo stijf als wat. Hoe kan dat, in je slaap? Je ziet me niet en je voelt me niet.’
<Steven> ‘Ik droom veel van je.’
<Anya> ‘O. . . . Dan vrij je in je droom vast met me?’
<Steven> ‘Ja. Nogal.’
<Anya> ‘Nogal? Vertel eens.’
<Steven> ‘Nou, liever niet. Het is nogal . . . erg.’
<Anya> ‘Liefste, je vertelt me toch altijd alles?’
<Steven> ‘Nou, ja. . . . We lopen de hele dag bloot rond. Ik met een twee keer zo grote stijve als ik in het echt heb. Jij bent onveranderd, ik vind je, denk ik, zelfs in mijn slaap mooi genoeg, alleen die van mij toch wat klein. Af en toe pak je hem beet, en dan zeg je, eigenlijk veel te groot, de helft zou al genoeg zijn. Dan wordt hij ook in één keer de helft, dus wat ik in het echt heb. En af en toe stop je voor me, met je benen wijd. En dan til ik je iets op en laat je gleufje om mijn stijve zakken. Of je gaat op handen en voeten staan, zodat ik je van achteren héééél goed kan zien. En dan stop ik hem van die kant af in je gleufje, op z’n hondjes, alleen kan ik dan gelijk je uiertjes goed beetpakken. En iedere keer kreun je van genoegen. We gebruiken geen condooms, ik kom iedere keer bloot bij je naar binnen, en dan streel ik jou binnenin en jij mijn paal. En dan komen we tegelijk, jij knijpt heerlijk met je krampjes om mijn paal en ik spuit iedere keer een heel grote lading zaadjes keihard bij je naar binnen. En bij ieder schot kreun je, je voelt het, je zou graag wel liters voelen dreunen. En dat alles wel honderd keer per dag. Zonder dat het pijnlijk wordt. En dan nog tussendoor kussen en strelen, overal en overal mee.’
Ze was even stil.
<Anya> ‘Dank je wel, dat je het durfde vertellen. Ik ben nogal geschokt, maar ik begrijp je wel. Je bent nog steeds bezorgd dat je te klein bent. Dat hoef je helemaal niet, als je in me zit voel ik me helemaal gevuld, alsof er geen centimeter in de lengte of de dikte bij kan. Nu duidelijk genoeg? Stop je met zorgen maken daarover?’
<Steven> ‘Ja, dank je wel.’
<Anya> ‘Goed. Dat . . . van achteren pakken heb je goed uitgelegd. Ik wil het een keer proberen. Als je maar goed mikt. Die liters, tja, dat hoeft van mij niet. Aan het idee van een kubieke centimeter heb ik genoeg, ik hoef het niet te voelen. Ik weet dat voor jou spuiten heel lekker is, als ik weet dat je dat aan het doen bent geniet ik al zo veel. En dat honderd keer per dag zal altijd wel een droom blijven. Tevreden?’
<Steven> ‘Heel erg tevreden. We zeggen altijd wel dat het heel lekker is, maar er een keer uitgebreid over praten verheldert toch veel. Heel fijn.’
<Anya> ‘Benieuwd wat ík droom?’
<Steven> ‘Ik heb er nooit aan gedacht, jij zal natuurlijk ook wel dromen. Nu word ik benieuwd, ja.’
<Anya> ‘Ik droom ook dat we het vaak doen. Ik heb ook iets dat twee keer zo groot is. Wat denk je?’
<Steven> ‘Nou, dat kunnen alleen je uiertjes zijn. Beneden twee keer zo groot hebben we allebei niets aan. Maar je uiertjes zijn precies groot genoeg voor me, dat weet je, hè?’
<Anya> ‘Ja, in mijn dromen zien we er ook precies hetzelfde uit als nu. Maar ik heb een minstens twee keer zo groot uithoudingsvermogen. We kunnen het zo vaak doen als we willen. Dat zou wel mooi zijn, met mijn vlieggewicht houd ik niets erg lang vol.’
<Steven> ‘Ik vind het niet zo erg, hoor. Één keer per dag had ik wat weinig gevonden, maar met twee keer heb je al geen problemen meer. Ik denk, dat het in de toekomst nog wel vaker lukt, we zien wel.’
<Anya> ‘Steven, ik probeerde mijn klaarkomen af en toe tegen te houden, want dat is voor mij het vermoeiendste, die krampen en dat schokken, al is het nog zo lekker. Maar dat lukte meestal niet, het gaat altijd zo lekker en dan kan ik niet stoppen. Ik kan jou natuurlijk niet vragen om het minder lekker te doen, dat kan je vast niet en dat wil je ook vast niet. Dus mezelf inhouden lukt te weinig, ik ga het ook niet meer doen, zonde van het lekkere. Snap je?’
<Steven> ‘Schatje, je niet inhouden, dan maar minder vaak. Ik wil en kan het inderdaad niet minder lekker doen. Trouwens, de helft doe je zelf.’
<Anya> ‘Ja, eigenlijk ongemerkt. Steven, jouw aantal haal ik vast nooit, maar ik gun het je zo graag. Zal ik het verschil, iedere keer als je wilt, goed maken, je vaker heel lief strelen?’
<Steven> ‘Je bedoelt, tot ik . . . Ja, graag. Maar we gaan niet turven, hoor. Als ik een keer wil en je kan niet, dan zeg je maar, Steven, je krijgt een monobeurtje. Dan streel ik jouw uiertjes extra.’
<Anya> ‘Ik ben blij dat je er niet moeilijk over doet.’
<Steven> ‘Natuurlijk niet. Maar droom je alleen dat we het váák doen? Dan heb ik méér lol als ik droom.’
<Anya> ‘Nee, soms nog wel eens wat meer. We liggen op de hooizolder te vrijen. Dan komen aan de ene kant Diny en Jasper erbij en aan de andere kant Dirkje en Dirk. Heel gezellig. Diny en Jasper doen van alles en Diny kreunt behoorlijk. En we kijken allemaal als die grote van Dirk met stootjes helemaal in die blote van Dirkje verdwijnt. Op de hooizolder kon ik het bij Diny beter zien dan bij Dirkje, omdat Diny toen minder haar had. Maar in mijn droom zie ik nog beter, dat Dirk zijn stijve over Dirkjes gleuf streelt, en dan duwt tot haar gleuf open gaat en hij naar binnen schuift. Ik ben er, net als bij Brutus en een koe, nog steeds verbaasd over, dat zo’n grote er helemaal ingaat. Hoe heet dat ook weer? Op ieder potje past wel een dekseltje. Nee, ik weet wat beters, ik ben blij dat jouw stamper precies in mijn vijzeltje past. O, ik krijg weer zin, van al dat geklets. Liefste, je bent nog niet bij de honderd vandaag, kan je nu in werkelijkheid weer? En beetje stampen?’
<Steven> ‘Ik denk het wel. Anders is het proberen bij jou ook al lekker genoeg.’
Het bleef niet bij proberen, het lukte.
Daarna vielen we in elkaars armen niet als twee blokken, maar als één blok in slaap.

Dag 11

Na het opruimen van de stal wilden Jasper en ik naar Jaspers kamer gaan, om het nog eens over autootjes te hebben, maar Anya dirigeerde ons naar de bank voor de keuken. Ze zei dat ze bezoek verwachtte, al was ze daar niet honderd procent zeker van. Ik wist eigenlijk wel wie, maar ik zei niets. Na een tijdje kwam Sandra langzaam aanfietsen.
<Jasper> ‘Alweer Sandra?’
Sandra zette haar fiets neer en kwam langzaam naar ons toelopen, met een kop als een boei. Ze keek hulpvragend naar Anya. Anya sprong op en omhelsde haar.
<Anya> ‘Liefje, heb je het zo moeilijk? Steven, wegwezen, alsjeblieft. En Jasper, meekomen, alsjeblieft.’
Ik was blij dat Sandra het aandurfde. Ik bleef rustig zitten en keek ze na toen ze met z’n drieën richting hooizolder verdwenen.
{Jasper loopt vast al met een stijve, hij zal wel snappen wat de bedoeling is. De mijne groeit ook al}
Na een paar minuten kwam Anya terug en ging naast me zitten.
<Anya> ‘Ik heb ze op de deken neergezet en gezegd, Jasper, heel lief zijn. Ze kunnen het zelf wel verder af. Fijn, hè, dat ze durfde komen?’
<Steven> ‘Ja, maar mij verwonderd het niets. Je weet toch hoe lekker ik het doe. Zoals je ziet ben je niet de enige die er de smaak van te pakken heeft gekregen.’
<Anya> ‘Oh, wat erg, ik kan geeneens zeggen dat je op zit te scheppen, want je hebt helemaal gelijk.’
{Tja, lekker genietertje. Ik krijg weer zin in je. Net zo doen als die op de hooizolder}
<Steven, fluisterend> ‘Ga je mee naar boven, gaan we ze nadoen.’
<Anya> ‘Nee, sorry, Sandra gaat even vóór. Ik wil hier blijven voor het geval dát, maar ik weet eigenlijk zeker dat het goed gaat. Laten we hier rustig blijven zitten en in gedachten meegenieten met wat er op de hooizolder gebeurt. We hebben het gisterenavond nog gedaan, dus je zult het best uit kunnen houden. En er is niet zoveel werk, dus het zal er vanmiddag ook wel weer van komen.’
Ik zei maar niets meer.

We hebben lang moeten wachten. We vonden het niet erg, het was vast een goed teken.
Diny kwam er ook bijzitten. We vertelden wat er aan de hand was.
<Diny> ‘Wat lief van jullie. Het zou zéker erg geweest zijn. Ik moet er niet aan denken om het zonder te doen. Nou ja, ik zou eventueel het klaarkomen wel kunnen missen. Maar je moet toch niet alléén blijven, al praat je alleen maar, met knuffelen. En strelen. En kussen. Al is het niet helemaal uitgekleed. Of zoiets. Serieus van mij, hè?’
<Anya> ‘Ja, Diny, als ze heel lief zouden zijn zou dat gaan.’
<Steven> ‘Jullie hebben gelijk. Oh, daar komen ze. Ziet er goed uit. Even schijnheilig achteloos rondkijken, als het jullie belieft.’
Ze kwamen hand in hand aanlopen. Sandra kuste ons allemaal.
<Sandra> ‘Ik ben zóóóó blij. Jasper vertelt er wel over. Tot ziens.’
Ze stapte op haar fiets en reed weg.
<Jasper> ‘Het was heel anders dan met jou, Diny. Jij was vertrouwd, vanaf de eerste keer. Dit was een verlegen meisje. We hebben eerst gepraat. Ze vertelde dat ze een paar keer te woest behandeld was. Ik had medelijden met haar, ik heb haar in mijn armen genomen. Ze schrok eerst, maar langzaamaan kalmeerde ze. Ze was overgehaald het met Steven te proberen. Ze was nog niet bijgekomen van hoe mooi het kon zijn. Maar één is geen keer. En ze wilde het zo snel mogelijk weten. En mij kende ze. Ze vertelde, Anya, dat ze je al eens gezegd had dat ze me een stuk vond.’
<Anya> ‘Dat kan me niet herinneren. Het zal me wel niet opgevallen zijn wat ze bedoelde. Ik zal wel gezegd hebben, zoiets als, ja, hij is leuk.’
<Jasper> ‘Dat geeft niet hoor, ik kan me dat van je voorstellen. Ik kon haar vertellen, dat ik al ongeveer een jaar, iedere keer dat ik haar zag, haar met mijn ogen uitgekleed had en in gedachten van alles met haar gedaan had, en ‘s nachts ook weer. Zúlke ongelovige ogen, mond open, één minuut pauze. Maar ja, ze was de vriendin van mijn zus, die pak je niet zomaar. En ze was knap genoeg voor alle jongens in dorp. Dat viel goed. Ik ben haar gaan kussen, tot ze ademloos was. Volgens mij is dat gedeelte gisteren verwaarloosd. Erg lekker. Ze begon zelfs een beetje tegen me op te kronkelen. Ik dacht, wat dát betreft is er gisteren goed werk verricht, ze is niet bang meer, nu verder. Ik vroeg haar wat ze wilde. Heel mooi blosje. Ze vond dat ik op dezelfde manier als Anya vragen stelde, om haar te laten praten. Maar ze zat er niet mee, na de taal die jullie gisteren uitsloegen. Wat bedoelde ze?’
<Steven> ‘We noemden de dingen bij hun naam. Je moet je voorstellen dat ze er nooit met iemand over gepraat heeft, na haar slechte ervaringen. En we vertelden wat ik met haar lekkere spullen ging doen. Anya hielp ook goed mee. Daar kon ze niet tegenop.’
<Jasper> ‘Ik snap het, ik heb van Diny gehoord dat je knap ophitsend kan praten. Goed gedaan. Het werkte nog. Ze vroeg of ik met haar wilde vrijen. Strelen, voelen, en dan verder, alles. Ik vertelde haar dat ik daar ook veel zin in had, dus maar uitkleden. Toen aarzelde ze. Dat kon ik me van haar voorstellen. Dus, kom op, Sandra, gisteren heb je het ook gedaan. Dat was speciaal, nu ben je eigenlijk gewoon ervaring aan het opdoen. Alleen, ik doe het ook niet met iedereen, alleen met vriendinnetjes. Wil jij mijn vriendinnetje worden? Heel verlegen, ja. Wil je je voor je vriendje uitkleden? Doe ik het voor mijn vriendinnetje. Kwam zomaar bij me op. Ze was ook zo lief. Heel snel stond ze in beha en broekje, ik zag het, ik hield even mijn onderbroek aan. Wat is er? In één keer is niet leuk, zei ze, eerst even kijken. Vond ik prima. Lekker volle beha, klein broekje met een bobbeltje er in, voor haar stak er wat in míjn onderbroek naar voren. Ze wilde even over mijn onderbroek voelen. Lachen, hij sloeg in één keer van recht naar voren naar boven tegen mijn buik aan. Toen vond ze dat ze meer aanhad dan ik, dus beha uit. Oef. Ik zei, onder andere, dat ik ze mooier vond dan die van Diny, al scheelde het niet veel. Ze aarzelde weer even, begrijpelijk. Weet je wat? We gaan eerst omhelzen en kussen. Dat deden we. Toen zij bij mij voelen, eerst voorzichtig, toen wilder, ik moest haar stoppen, ik wilde niet in mijn onderbroek komen. Daarna ik bij haar, voorzichtig, meer niet. Toen broeken uit, kijken, strelen. Toen wist ik niet wat, ik heb het haar maar gevraagd, ze kende de mogelijkheden wel. Ze wilde verder het voorspel overslaan. Gewoon ik op haar komen liggen en dan erin. Oei, ze ging meepraten. Zo gezegd, zo gedaan. Héééérlijk. We praatten wat, toen wilde ik wéér. Ze was zóóóó lief en lekker. Maar ze was al overtuigd. Nou, zei ik, ik wil je ook helemaal niet nog meer overtuigen dat het lekker is. Ik wil het gewoon lekker met je doen. Wil jij nu ook gewoon lekker neuken met je vriendje? Werd ze nogal woest, wow. Ze wilde een boel inhalen. Zag je ons lopen, een beetje moeilijk? Ik heb gevraagd of ze veel vaker met haar vriendje komt spelen. Doet ze.’
<Anya> ‘Wat leuk voor je. Een vriendinnetje. Nou ja, eigenlijk wel wat meer. Hartelijk bedankt, Jasper. Ze is zo te horen helemaal over haar angst heen.’
<Diny> ‘Zo te zien ook. Zag je hoe ze naar Jasper keek? Zo smachtend.’
<Anya> ‘Ja. Ik weet niet of ík na de eerste paar keer moeilijk gelopen zou hebben, ik hoefde niet naar huis.’
<Steven> ‘Nee, je lag in je eigen bed. Anders vast wel, de volgende dag voelde je het toch ook nog?’
<Anya> ‘Ik voel nog steeds een beetje dat mijn gleuf voor andere dingen gebruikt wordt dan om te piesen. Jij ook?’
<Steven> ‘Ja, een beetje gevoelig is het wel. Maar niet zo erg dat ik hem veel rust gun. Was het lekker, Jasper?’
<Jasper> ‘De eerste keer was het niet volmaakt, want ik moest natuurlijk proberen het voor haar zo lekker mogelijk te maken. De tweede keer was heerlijk. Sorry, Diny, lekkerder dan met jou. Ook lekkerder dan met Wanda. Waarschijnlijk omdat ik haar liever vind.’
<Steven> ‘Natuurlijk, dat heb ik met Anya ook. Moet je zien, de ene weg, de andere komt. De slager, met die mand vóór op de fiets?’
<Anya> ‘De zoon ervan, Harm.’
<Harm> ‘Goedemiddag allemaal. Anya, Diny, Jasper. En de verkering van je, Anya?’
<Anya> ‘Ja, Steven. Hoe weet je dat?’
<Harm> ‘Van de dorpstamtam. Je hebt ook de leeftijd van wat grotere meisjes bereikt, als je voelt wat ik bedoel. Dat kwam ik ook even controleren, afgezien van het vlees brengen. Ik houd niet zo van vermoedens, en we kennen elkaar van school.’
<Anya> ‘Ja, je hebt me een paar keer geholpen pestkoppen weg te jagen. Nog bedankt.’
<Harm> ‘Ben je gek. Na de tweede keer heb ik je verteld ze tegen de schenen te schoppen. Ik was niet altijd in de buurt. En een lol dat ik gehad heb. Je was zó snel, je schopte ze het hele schoolplein over. Dan keek je, of je mij zag staan. En dan stak je je duim op. En ik maar lachen om dat wurm. Je kreeg nooit op je kop, omdat ze ouder waren. Ik breng even het vlees binnen. Anya, niet weglopen. Ik wil zo even met je praten.’
Het duurde langer dan verwacht voor Harm weer naar buiten kwam, hij had een beetje een rood hoofd.
<Anya> ‘Vond je het zo warm, binnen, Harm?’
<Harm> ‘Op een bepaalde manier wel. Anya, kan ik je onder vier ogen spreken?’
<Anya> ‘Nee, waarom zou je?’
<Harm> ‘Ik wil je wat vragen, maar ik vind het raar omdat te doen waar je verkering bij is. Ik heb niets op je tegen, hoor, Steven.’
<Anya> ‘Als je iets wilt zeggen wat hij niet mag horen mag je weggaan.’
<Harm> ‘Hij mag het horen. Anya, ik vond je vroeger al lief. Je lachte altijd zo lief naar me. En je had toen al zo’n leuk figuurtje. Ik mag dat wel zeggen, hè? Ik wil de rest vóór zijn. Sorry, Steven, maar Anya, wil je met me spelen, liefst vandaag nog?’
<Steven> ‘Mag ik even, Anya? Harm, Anya weet hoe het hoort, ze moet ervaring opdoen. Dat wil ze ook. En ik ook. Daar heb ik geen problemen mee. Als ze iemand tegenkomt die ze aardiger vindt dan ik, het zij zo. Ik wist voordat ik verkering met haar vroeg, dat het zo werkte. Het enige wat ik als haar verkering doe, is jou in elkaar rammen, als zij dat vraagt, als je je niet gedraagt.’
<Harm> ‘Heel sympathiek van je, Steven. Ik begrijp je. Bedankt.’
<Anya> ‘Ja, bedankt, Steven. Harm, ik wil met je spelen, vandaag, onder één voorwaarde. Die mag je niet verder vertellen. Beloofd?’
<Harm> ‘Beloofd. Je mag voorwaarden hebben. Ik heb ze niet.’
<Anya> ‘Het wordt nogal intiem.’
<Harm> ‘Daar ben ik niet bang voor, anders had ik je niets gevraagd.’
<Anya> ‘Misschien laat ik je toch schrikken. Harm, ik ben klein. Dat vind je natuurlijk leuk, maar dat heeft één nadeel. Mijn gleufje is ook niet groot. Je mag alleen bij me naar binnen, natuurlijk als alles verder goed gaat, als je niet groter, of niet veel groter bent dan Steven. Ik heb het natuurlijk over je paal. Kleiner is prima. Dat kan me niet schelen, als je dat bent kun je er ook niets aan doen. Het past toch wel. Geschrokken?‘
<Harm> ‘Een beetje wel. Niet over de voorwaarde, die begrijp ik wel. Akkoord. Maar dat je er zo rustig over praat. Maar mag ik je wat vragen? Het is geen voorwaarde.’
<Anya> ‘Ja hoor. Ik ben benieuwd.‘
<Harm> ‘Kunnen we gewoon gaan spelen? Ik bedoel praten, knuffelen, strelen, waar we zin in hebben. En dan zien hoe het gaat? Ik zou het niet leuk vinden als je eerst mijn paal ging opmeten. Zo ongezellig. Als we er aan toekomen, misschien geeneens vandaag, en ik ben te groot, dan kom ik gewoon niet bij je binnen. Later misschien. Maar we kunnen verder wel alles doen. Eh, elkaar strelen, en zo. Wil je dat, alsjeblieft?’
<Anya> ‘Steven, zo’n jong kan ik dat toch niet weigeren, hè?’
<Steven> ‘Nee, zo netjes had ik het amper kunnen vragen. Ga maar gauw lekker spelen.’
<Anya> ‘Even wachten, ik ben zó terug.’
Ze liep naar binnen, na een paar minuten was ze terug.
<Anya> ‘Zullen we, Harm? Of is je bui overgewaaid.’
<Harm> ‘Ik wil graag zoals het hoort praten, en dan eventueel meer. Als ik nu, zo vlakbij, zie hoe je veranderd bent de laatste tijd, met die lekkere borstjes, hoe leuk je loopt te schudden met je kontje, en je zo fijn hoor praten, tja, dan gaat mijn bui niet over.’
<Anya> ‘Goed, hoor. We zijn even weg, Steven.’
Ze verdwenen richting hooizolder. Ik ging naar binnen, op Jaspers kamer naar zijn autootjes kijken.

Ik moest de tijd vergeten zijn. Ik hoorde Anya beneden roepen en ging naar buiten.
<Harm> ‘Je bent een enorme sloffer, Steven, het is een geweldige meid. Ik hoorde, dat je binnenkort weer weggaat. Jammer voor je. Ik blijf hier. Moge de beste winnen.‘
<Steven> ‘Zo hoort dat. We zien wel hoe het afloopt.’
<Harm> ‘Nou, misschien tot ziens. Anya, jij zeker tot ziens.’
Hij fietste weg.
<Anya> ‘Het is een aardige jongen, Steven. Toch denk ik al ongeveer zo als Dirkje vroeger over Dirk, hij is het nét niet. Nee, zelfs láng niet. Zo, dan weet je dat vast.’
<Steven> ‘Ondanks alles ben ik daar natuurlijk blij mee. Zeg, wat ging je eerst binnen doen?’
<Anya> ‘Ik vond het niet leuk hoe ik Harm moest vertellen dat hij niet te groot mocht zijn. Ik bedacht daarna, ik moest een maat kunnen noemen. Zoveel centimeter. Maar hoeveel? Ik heb Dirkje gevraagd om haar maatlint uit haar naaidoosje. Die wilde natuurlijk weten waar ik die voor nodig had. Ik zei dat Harm voor me gekomen was, en dat Steven een rij jongens op de oprijlaan verwachtte. Als ik ze eerst op kon meten hoefden de te grote niet voor niets te wachten. Lachen natuurlijk. Ze pakte het maatlint, knipte er vijfentwintig centimeter af en zei, langer heb je niet nodig, met de rest doe ik het wel tot ik een nieuwe heb. Weer lachen. Ik houd hem in mijn rokzakje, bij de condooms.’
<Steven> ‘Oh, schatje, je maakt er weer een hoop lol mee. Had je een condoom nodig? Mag ik horen, meegenieten, hoe het gegaan is? Je ziet er gelukkig niet droevig uit.’
<Anya> ‘Nee, het was wel een beetje leuk. We hebben eerst gepraat. Ik wilde ook iets meer weten waarom hij het binnen zo warm gehad had. Hij begon er aarzelend over, maar toen ik niet zo verwonderd was durfde hij alles te vertellen. Tja, Steven, Dirkje heeft hem een eh behandeling gegeven. Toen ze zag dat hij nogal in haar bloes zat te kijken vroeg ze of hij ze helemaal wilde zien. Hij schrok ervan, maar knikte, dat wilde hij wel. Ze deed haar bloes los, pakte, net als Diny bij jou gedaan heeft, zijn handen en legde die op haar borsten. Hij vond het geweldig, met die grote te mogen spelen. Hij schrok weer, toen ze eerst over zijn broek in zijn kruis greep, toen zijn broek losmaakte, wat naar beneden duwde, in zijn onderbroek ging en zijn ballen vastpakte. Hij wilde zich losmaken, maar dat ging niet, ze hield hem vast. Toen heeft hij zich maar overgegeven en is verder gegaan met haar borsten masseren. Toen ze zijn stijve ook behoorlijk masseerde voelde hij dat hij ging komen. Hij zei het. Dirkje pakte een handdoek van het aanrecht, trok zijn onderbroek naar beneden en liet hem in de handdoek klaarkomen. Ze deed het heel goed, vond hij. Maar toen hij haar onder haar rok wilde pakken stuurde ze hem weg.’
<Steven> ‘Tjonge. Bij mij wilde ze dat niet, maar ik kan me voorstelen dat ze het bij Harm wél deed. Extra vlees van de slager.’
<Anya> ‘Tja. Ik vroeg of hij alweer wat zou kunnen. Nog niet, zei hij, maar als je wat helpt vast weer gauw. Nou, heb ik hem zich uit laten kleden en hem geholpen. Het duurde even voor hij op z’n grootst was en ik hem op kon meten. Daarna heb ik hem zijn zaadjes in het hooi laten spuiten. Hij vond het minstens zo lekker als met Dirkje. Ja, die ervaring met jou in de douche kwam me goed uit, daardoor kon ik het voor hem zo lekker doen. Maar hij spoot niet zo veel als jij. Ik was ook maar alleen met hem.’
<Steven> ‘En hij was natuurlijk al vlak ervoor gekomen.’
<Anya> ‘O. Ja. Daarna mocht hij mij uitkleden en strelen. Dat ging wel leuk, maar ik kon niet komen. Het was wel lekker, maar niet zoals met jou, dat is genieten. Het wilde niet, raar hè?’
<Steven> ‘Nee, je moet ook wíllen. Ik denk dat je eigenlijk niet wilde. Maar je moet je niet onnodig inhouden. Geniet er maar van. Je kan toch vaker op een dag.’
<Anya> ‘Maar een paar keer. Ik zal het proberen. Maar het is moeilijk, ik moest steeds aan jou denken. Als ik een aardige jongen zie, bloot of niet, dan doet dat me wel wat. Maar als ik jou zie, dan krijg ik kriebels onderin in mijn buik. Nu ook weer. En je zit geeneens aan me. Ik wil jou eerst opmeten. Gewoon hier. Het kan me niets schelen wie er langs komt. Ik kom op je schoot zitten, andersom als Dirk de leeuw bij Dirkje de leeuwin.’
Ze kwam met gespreide benen over de mijne op schoot zitten en maakte mijn broek los.
<Anya> ‘Ik ga je even strelen, in die broek kon hij natuurlijk niet zo goed groeien.‘
Vrij snel zei ik dat ze moest stoppen en gauw meten.
<Anya> ‘Mooi hoor, vijftien, en een omtrek van veertien. Als je het niet verder vertelt, Harm is vijftieneneenhalf bij veertieneneenhalf. Dat zou moeten gaan, maar van mij hoeft het niet. Ik hoop dat hij op tijd inziet dat het niets wordt, dat is fijner dan dat ik hem weg moet sturen. Steven, je kan wel raden hoe ik erbij zit. Oh, ja, lekker, geraden. Nee, niet vingeren. Wacht even, condoom. . . . Laat me hem er bij me in stoppen en streel mijn uiertjes, onder mijn bloesje, ik wip wel. Ja, gewoon hier, en nu. Kan me niets schelen als er iemand kijkt, ze zien ons alleen bewégen. Wíj vóelen hoe heerlijk het is. Oei, wat heb je een heerlijke maat, ik zit weer helemaal vol. En ik ga jou een beetje legen.’
Voor mijn gevoel was het veel meer dan een beetje, zo lekker deed ze het, in dat grappige standje. Haar lekkere uiertjes in mijn handen en haar gleufje om mijn stijve, strelend, terwijl ze bewoog alsof ze paardreed. Het voelde een beetje aan als melken, ik spoot heerlijk.

Vóór het eten kwamen de anderen bij ons zitten.
<Dirk> ‘Anya, ik had vanmiddag de dokter aan de telefoon, om je te bedanken. O, ik zie dat je weet waar het om gaat, je bloost behoorlijk. Mag ik het vertellen?‘
<Anya> ‘Ja. Ik wist van tevoren dat het weer een beroemd verhaal zou worden, maar daar heb ik het niet voor gedaan. Ik wilde alleen de dokter leuk bedanken.’
<Dirk> ‘Waarvoor? Dat zei hij niet, dat moest jij doen.’
<Anya> ‘Dat had ik kunnen weten, de dokter speelt altijd zo leuk mee. Het is zo stom, ik kan hier in het dorp niets doen of binnen de kortste keren weet iedereen het, omdat iedereen die het hoort het leuk vindt en doorvertelt. Maar daar doe ik het nooit om. Nu ook niet. Ik wilde alleen iets van hem weten.’
<Dirkje> ‘Alweer van hem? Zeker iets waar ik moeite mee zou hebben.’
<Anya> ‘Vast wel. Ik heb het geeneens geprobeerd.’
<Dirkje> ‘Doe toch alsnog maar, ik moet toch onderhand iets meer gewend zijn.’
<Anya> ‘Goed. Laat jij Dirks zaadjes wel eens in je mond komen en slik je ze dan door of spuug je ze uit?’
Dirkje bloosde en keek naar de grond. De rest hield zich doodstil.
<Anya> ‘Nog niet genoeg gewend, zie ik. Wel met wat doen, hè? Harm vond je goed.’
<Dirkje> ‘Dirk, Harm kwam het vlees brengen. Hij zat nogal in mijn bloes te kijken en ik zag dat zijn broek vooruit kwam. Toen dacht ik, hoe leuk ik het laatst gevonden had om Steven even te strelen, met een handdoek om zijn stijve. Ik dacht, met Harm kan er wel wat meer. Als jij in de buurt geweest was was ik waarschijnlijk wel naar jou gekomen, voor wat lekkers. Ik heb mijn bloesje losgemaakt en, terwijl hij met mijn borsten speelde, zijn broeken op z’n knieën laten zakken en zijn lekkere stukje vlees met een hand verwend, hem op een handdoek laten spuiten. Ik geloof niet dat je daarvoor goed hoeft te zijn, Anya, al heb ik natuurlijk genoeg oefening gehad.’
<Dirk> ‘Als ik wel in de buurt geweest was had je het ook kunnen doen, hoor. Leuke tip voor het vleesbrengen.’
<Anya> ‘Steven zei, toen ik hem erover vertelde, nadat ik Harm uitgehoord had, extra vlees van de slager.’
<Dirkje> ‘Hoe wist je ervan?’
<Anya> ‘Hij kwam met een rode kop bij je vandaan. Dat komt dan niet alleen van kijken.’
<Dirkje> ‘Tja. Had hij nog wat voor je?’
<Anya> ‘Ja, vlees genoeg, na even verwennen. En na een beetje moeite ook een beetje jus. Niet in een handdoek, maar in het hooi.’
Ze grinnikten allemaal.
<Anya> ‘Ik heb dus laatst de dokter gebeld. Ik moest even wachten, hij zat met een patiënt. Daarna zei hij, de patiënt is weg, ik ben er even voor gaan zitten, want je zal wel geen normale vraag hebben. Nou, ik deed eerst of ik een beetje beledigd was, maar daar stonk hij niet in. Als het hele dorp lol aan me beleefde mocht ik niet beledigd zijn. Toen vroeg hij wat ik wilde. Nou, ik vroeg, mag ik de zaadjes van mijn zeer productieve verkering in mijn mond opvangen, moet ik ze dan uitspugen of mag ik ze doorslikken?’
<Steven, snel> ‘Dank je wel, Anya.’
<Dirkje> ‘Anya toch.’
<Dirk> ‘Dirkje, het is een goede vraag. Er zijn vast een heleboel meisjes die het nooit hebben durven vragen, en nog steeds in onzekerheid zijn. Anya zal ze, en hun jongens, er mee helpen, als ze het doorvertelt. Héél fijn, Anya.‘
<Anya> ‘Dank je wel, Dirk. Nou, de dokter is wel de enige die ik zoiets durf vragen. Hij zit er niet mee, hij had weer een goede dag.’
<Dirk> ‘En wat zei hij, natuurlijk nadat hij uitgelachen was?’
<Anya> ‘Dat vertel ik alleen aan meisjes. De jongens merken het dan misschien nog wel eens.’
<Jasper> ‘Maar als dat verhaal rondgaat, dan krijgt toch iedereen het te horen?’
<Anya> ‘Normaal wel, maar deze keer niet. Dat heb ik met de dokter nog geregeld, het is alleen voor de meisjes. Als ze weer een verhaal over mij gaan vertellen wil ik zelf ook wel een beetje bepalen hoe dat wordt.’
<Dirkje> ‘Nou, dat is me wat. Wat denk je, Diny?’
<Diny> ‘Dat het hartstikke goed is van Anya. Ik heb me het ook wel eens afgevraagd. Ik deed altijd maar wat op de gok, het gaat jullie niets aan wát. Ik vind het heel fijn dat ik het straks zeker weet.’
<Dirkje> ‘Ik zeg niks. Maar Anya, hoe heb je hem bedankt? Daar begon Dirk mee.’
<Dirk> ‘De dokter vertelde dat de bakker persoonlijk een taart af kwam leveren. Hij wilde graag het gezicht van de dokter zien als de doos open ging. Hij zei ook nog, dat er geen afzender op stond, maar dat zou de dokter wel snappen. Die had de doos opengemaakt, en sinds jaren niet zo hard gelachen. De bakker zei, dat Anya wist dat het een beroemd verhaal zou worden, dus hebben ze de taart gelijk maar aan alle volwassenen in de wachtkamer laten zien. De dokter heeft nog een spoedgeval afgehandeld, de rest naar huis gestuurd en toen hierheen gebeld. Heel hartelijk bedankt, al was het natuurlijk niet nodig geweest. Hij ging met de bakker naar het dorpshuis, werken zat er vandaag niet meer in, van de lol. Hij wilde niet vertellen wat er op de taart stond. Anya?’
<Anya> ‘Ik bracht gisteren Sandra naar huis en toen schoot me een leuk bedankje voor de dokter te binnen. Hij is altijd hartstikke aardig en ik krijg overal goed antwoord op. Ik wilde wat extra’s doen, ook een klein beetje namens Dirkje en Diny.’
<Diny> ‘Prima, erg aardig van je. Ik ben benieuwd wat je geflikt hebt.’
<Anya> ‘Ik ben naar de bakker gefietst en gevraagd of ik hem onder zes ogen kon spreken, met zijn vrouw erbij. Nou, ze wisten wie ik was, dus dat ging. Ik heb verteld dat ik de dokter wilde bedanken, mede namens mijn moeder en mijn zus, voor alle goede zorgen, speciaal voor mij. Ik heb niets verteld over mijn laatste vraag, die zouden ze nog wel een keer horen. Maar omdat het ongetwijfeld een rondgaand verhaal zou worden, wilde ik dat de vrouw van de bakker erbij was, als het verhaal ging beginnen, om misverstanden te voorkomen. Ik heb ze verteld wat ik wilde hebben. De bakker lag in een deuk, zijn vrouw had even nodig om bij te komen. Ze zei, dat ze blij was dat ik haar erbij gehaald had, anders had ze achteraf misschien niet gesnapt dat de bakker er aan meegewerkt had. De bakker nam ons mee naar de bakkerij en stuurde het personeel daar naar de winkel. Hij nam een stuk marsepein en mengde er wat kleurstoffen door tot het de kleur van mijn . . . arm had. Toen moesten zijn vrouw en ik onze ogen dicht doen. Toen we weer mochten kijken schrok ik me wezenloos, hij had precies gemaakt wat ik wilde, alleen zag het er veel levensechter uit dan ik gedacht had dat het kon. Ik heb hem verteld wat er verder aan tekst op moest en ben naar huis gereden. En af gaan wachten.’
<Diny> ‘Ik had het allang aan iedereen verteld.’
<Anya> ‘Ik heb er niet véél aan gedacht, ik had genoeg te doen.’
<Dirk> ‘Je maakt het spannend. Wat stond er op de taart?’
<Anya> ‘De tekst was, van de kleinste.’
<Dirk> ‘Dat snap ik een beetje, omdat je zei dat je het ook een beetje namens Dirkje en Diny deed. Maar als er niet méér op stond kan de dokter nooit gesnapt hebben dat het van jou was.’
<Anya> ‘Méér tekst stond er niet op.’
<Steven> ‘Liefje, schiet alsjeblieft op, ik lach me al half dood omdat je het zo mooi spannend doet. Hoe krijg je dat toch voor elkaar? Je weet toch niet wat voor vragen je steeds krijgt?’
<Anya> ‘Natuurlijk wel, ik ken jullie. Ik wil nog wel eens een bloemetje op het graf van oudtante Anya leggen.’
<Dirk> ‘Dat gaan we een keer doen. Maar ga nou door. Wat zat er dan op, in de kleur van je arm? Een hand met opgestoken duim?’
<Anya> ‘Ik heb Steven al eens verteld, dat ik een keer aan de dokter gevraagd heb of het problemen zou geven omdat ik zo klein ben. Hij heeft me eerst onderzocht. Toen zei hij, ik wilde dat ik foto’s van de drie mooiste gleuven van het dorp op kon hangen. Maar dat zou een familiefoto worden. Je moeder heeft de mooiste, die grote blote. Dan jij, met zo’n leuk klein krullenbolletje. En dan je zus, een heel mooie maat. Dat heb ik onthouden.’
<Steven> ‘Dus op de taart drie levensechte, levensgrote, vleeskleurige, marsepeinen . . .’
<Anya ‘Heel snel en goed, Steven. Ja, drie driehoekjes, met in ieder een gleuf, heel kunstig gemaakt. Twee grote en een kleinere. Duidelijk genoeg dus voor de dokter.’
We bleven lachen tot aan het eten, toen werd het steeds even grinniken. Ook als we er aan dachten dat het hele dorp het zou horen.

‘s Avonds zaten we in de woonkamer weer in dezelfde opstelling als de dag ervoor. Dirk had de TV aangezet. Waarschijnlijk om Dirkje tot rust te laten komen, voor ze met haar bekentenis zou komen. Ze had niet zo lang nodig.
<Dirkje> ‘Dirk?’
Dirk vloog op om de TV uit te zetten.
<Dirk> ‘Wilde je wat vragen?’
<Dirkje> ‘Pestkop. Ik vind het nog wat raar, om over ontmaagdingen te praten of te horen praten. Maar ja, jullie zijn zo eerlijk. Ik heb alleen gezegd, Dirk, alsjeblieft. Dan weet Dirk genoeg. Ik heb er problemen mee, maak het niet te bont. Dat doet hij dan. Alleen gisterenavond was het op het randje. Maar om te vertellen wie mijn eerste was, wie mij . . . ontmaagd heeft, is nog moeilijker. .’
<Steven> ‘Dirkje, mag ik even?’
<Dirkje> ‘Nou, alleen omdat ik weet dat je me niet zou onderbreken voor onzin.’
<Steven> ‘Iedereen weet dat je het gaat vertellen. Dat is voldoende. Maar ik vind het vreselijk dat je zo met jezelf moet vechten, om het te vertellen. Als je het wilt, als Dirk het ook goed vindt, kan ik je het erg makkelijk maken.’
<Dirk> ‘Je bent erg slim, Steven, maar het lijkt me sterk. Weet je het zeker?’
<Dirkje> ‘Dirkje, je hoeft maar één antwoord op één vraag te geven. Je zal een rode kop krijgen, maar die had je op jouw moeilijke manier ook gekregen. Ik wéét het al, bij toeval en combineren. Na jouw antwoord weet Anya het in ongeveer drie seconden, de rest iets later. Je kunt daarna héél makkelijk praten.’
<Dirkje> ‘Je neemt een risico, Steven, ik zal het niet leuk vinden als het vervelend wordt. Dan ga ik net zo lief zelf door.’
Ze keek iedereen even aan. Dirk en Anya knikten, Diny en Jasper zaten verbaasd te kijken.
<Dirkje> ‘Steven?’
<Steven> ‘De logeerkamer is boven jullie slaapkamer. Wat was die dreun, een kwartier nadat jullie naar bed zijn gegaan?’
Dirkje liep rood aan, keek ontzet naar me.
<Dirkje> ‘. . . We zijn . . . door het bed gezakt.’
Een, twee, drie, vi
<Anya, gillend> ‘Dirkje, je hebt het Dirk verteld, hij was de éérste, en toen van plezier zó te keer gegaan, dat . . .’
Ze begon net zo te lachen als bij de truc van de commissaris, toen Dirkje knikte. Dirk zat al te grijnzen, en de lol van de rest kwam niet veel later. Toch was Anya het eerste in staat om te praten.
<Anya> ‘Steven, hoe wist je dat ‘t het bed was?’
<Steven> ‘Toeval, ik ben zelf een keer door mijn bed gezakt. Ik herkende het geluid, en er kwam ook nog wat heen en weer geloop achteraan. Ik heb gisterenavond op Dirkje gelet. Ze had ook verteld dat ze graag in Dirks armen nadacht. Er zat een kwartier tussen het naar bed gaan en de dreun. Vanmorgen was ze vrolijk. Conclusie, die hebben wat gevierd. Wat? Kan alleen maar zijn dat ze het verteld heeft, en dat híj het was. Ze werd minder vrolijk onder het eten. Conclusie, ze vindt het nog steeds moeilijk het de rest te vertellen. Toen begon ze zo moeilijk te vertellen. Ik dacht, wat erg voor je, begin toch te vertellen dat je door je bed gezakt bent, veel makkelijker. Niet? Moet ik ingrijpen, maar met een truc, ik mag het niet zomaar vertellen. We moeten wéér de commissaris bedanken.’
<Dirkje> ‘Dank je wel, Steven, ik zal het nooit vergeten.’
<Anya> ‘Ik had het voordeel dat ik wist dat het een oud, goedkoop bed was. Dirk, nu koop je een nieuwe hoor, niet voor de zesendertigste keer repareren.’
<Dirk> ‘Ja. Dank je wel, Steven.’
<Dirkje> ‘Het was niet alleen plezier, ook opluchting, dat ik het Dirk kon vertellen.’
Anya kuste eerst Dirkje.
<Anya> ‘Fijn, mama. Net zoals Steven en ik elkaars eerste waren.’
Daarna ging ze bij Dirk op schoot zitten.
<Anya> ‘Zeker fijn, hè, na zo’n lange tijd. We wisten hoe je erover dacht. Als je het niet te moeilijk vindt, kun je dan wat zeggen?’
<Dirk> ‘Ik had niet verwacht dat er iemand zo brutaal zou zijn om mij dat te vragen. Ik blijf bij mijn opvatting, Dirkje had het niet hoeven vertellen. Verder alleen nog dit. Het is geen eer om een meisje te ontmaagden. Wél als ze het bewust wil, met jou. En een héle grote eer, als ze er later nog steeds blij mee is.’
<Dirkje> ‘Ja, dat ben ik. Waarschijnlijk ook, omdat je daarna zo lief bleef, ieder jaar weer, en het zo lekker deed. Het bleef zo lekker als de tweede keer. De eerste keer moest ik er te veel bij praten om alles goed te voelen. Ik weet wél dat het niet pijnlijk was, alleen lekker. Waarschijnlijk hoefde er toen, met je nog niet zo grote, niets opgerekt te worden. En ieder jaar zo weinig dat het niet pijnlijk was. De tweede keer was pas echt, niet staand, maar jij op me. Ik dacht steeds, we zijn pas twaalf, maar hij heeft al een stijve die me klaar kan laten komen. En hij komt óók, we vrijen echt. Ik was erg trots, en blij, dat ik die mooie jongen versierd had. Eh, in eerdere verhalen ben ik ergens snel overheen gegaan. Na het overlijden van Anton was ik eerst verdoofd. Na amper vijf jaar. Na een paar dagen dacht ik, ik moet blijven leven, voor onze twee meisjes, ze verdienen het beste. Toen werd ik wanhopig. Ik zou de boerderij moeten verkopen, die kon ik niet alléén aan, en ik wilde er niet met een vreemde zijn. Dan moest ik met de meisjes in een huisje. Financieel geen probleem na de verkoop, maar Diny was zo gewend bloot rond te lopen, er was zo veel ruimte. Ondertussen had ik wel veel hulp van de kraamzorg. Na twee maanden kwam ik op het consultatiebureau, voor injecties voor de kinderen. Alles was goed met ze, maar ik werd toch doorverwezen naar het spreekuur van de dokter. De volgende morgen er naar toe. Volle spreekkamer, en Dirk en Jasper waren er ook. We hebben elkaar gecondoleerd. De dokter kwam iets te laat. Hij knikte naar de balie. De verpleegster zei, mevrouw ik weet niet meer wie, u bent aan de beurt. Dirkje en Dirk, jullie brengen de kinderen achter, naar mevrouw. Jullie zijn de volgenden, opschieten. We snapten het niet, maar hebben het gedaan. Toen we terug kwamen waren we al gauw aan de beurt, Dirk en ik moesten gelijk de spreekkamer in. We vonden dat wel raar, maar we vertrouwden de dokter. Hoe gaat het, vroeg de dokter. Dirk zei, ik heb nog geen geschikte oppas voor Jasper kunnen vinden, voor overdag. Verder red ik het nét. Ik zei, ik weet het niet, ik heb tijdelijk hulp, maar ik zal de boerderij moeten verkopen, maar ik kan niet in een huisje zitten. Nou, zei de dokter, jullie zijn knap stom. Jullie kennen elkaar van vroeger. Hebben jullie een hekel aan elkaar? Ruzie gehad? Nee? Nou, help elkaar dan. Jíj een goede oppas, zíj onderdak op een boerderij. De kinderen blijven even hier, ze kunnen in de tuin spelen, moeders past op. Jullie gaan naar Dirks boerderij, dat is de geschiktste, en jullie praten het maar eens door. Verdwaasd gingen we naar buiten. We keken elkaar onderweg af en toe eens aan. Dirk begon. Technisch gesproken, je zou inderdaad, met je dochtertjes, bij me kunnen wonen. Ik kan voorlopig op de bank in de woonkamer, met Jasper in een kinderbedje. Jij, met Diny, in mijn bed, Anya in een kinderbedje. Dan de zolder verbouwen, die is leeg. Kamers erop maken. Ik kan wel hulp krijgen. Zou dat gaan? Ik zei, ja, technisch wel. En wat dacht je van de boerderij draaien met z’n tweeën? Zou goed moeten gaan, jij jouw deel als normaal, ik ook, alleen hier. En de kinderen? Ze zien eruit als lieve meisjes. Jasper is ook niet lastig. Zal vast goed gaan. En wij? Ik zei, dat ging vroeger goed, dat moet lukken. Iedereen zijn normale gang, alleen ik op een andere boerderij. Het zal ons afleiden van het verdriet. Niet dat we het ooit vergeten. Maar ik wil er een nachtje over slapen. Ik belde hem de volgende morgen vroeg op, ik wil het doen, als het niet gaat kan ik altijd nog naar een huisje. O.K., zei Dirk, ik ga je verhuizing regelen. Hij ging naar de verhuizer en legde alles uit, nou ja, het hele dorp kent elkaar. Zegt de verhuizer, morgen, goed? Alles wordt ingepakt. Tja, waarom ook niet. Dirk belde me. Prima. De volgende dag verhuisd, twee wagens, acht man, heel snel. Dirk naar de timmerman, uitgelegd. Die ging gelijk mee, even op die zolder kijken. Wat wil je? Nou, zei Dirk, één kamer voor Diny nu, één voor Anya later, één voor Jasper later, één grotere kamer voor Dirkje en Anya, en een badkamer. Goed, zei de timmerman, ik kom morgen terug, maar je moet de metselaar halen. Ik wil tijdelijk een gat voor een buitentrap, binnendoor via de keuken en de woonkamer is waardeloos, later maken we dat gat wel weer dicht. Dirk naar de metselaar. Uitgelegd. Ik kom morgen. De timmerman kwam met vijf man en een vrachtwagen hout. De metselaar kwam met drie man. In één dag een gat in de muur, een noodtrap en een bouwlift. Ondertussen maakten de timmerlui de zolder schoon. Na paar dagen komt de timmerman, ik heb een elektricien nodig. Hetzelfde verhaal. Komt ook met drie man en een bestelwagen materiaal. De volgende dag, ik heb een loodgieter nodig. Kwam met ook drie man en een bestelwagen materiaal. Alles was in recordtijd klaar. Komt de rekening van de verhuizer, staan er alleen een paar verhuisdozen op die we gehouden hadden, geen uurloon. Dirk er naar toe. Niets uurloon, dat is voor rekening van het dorp. Iedereen is blij dat jullie elkaar helpen, en wij helpen jullie. Idem bij de timmerman, alleen materiaal, geen uurloon. Idem bij de metselaar en de elektricien. Zo’n dorp is dat hier.’
We waren er weer even stil van.
<Dirkje> ‘Ik heb al verteld, dat we na een tijdje weer gingen vrijen. Tjonge, die eerste beurten vergeet ik nooit meer. Ik had met Anton niets te klagen, hij was, in het begin, net zo goed als Dirk, en werd langzaam beter. Of ik. Maar Dirk had een nog grotere en dikkere gekregen, ook een veel grotere eh productie, en had het waarschijnlijk vaker gedaan. Anton was op dat gebied vrij rustig, en ik wilde niet al te wild zijn, met mijn slechte verleden. Maar Dirk heeft me duidelijk gemaakt dat ik zo woest kon zijn als ik wilde, zo vaak kon vrijen als ik wilde, als het maar met hem was. Nou, jullie weten het wel, we doen het nog steeds vaak. Het blijft lekker. Ik eh kom vaak twee keer, zo lekker.’
<Anya> ‘Fijn, mams. Had je het vaak gedaan, Dirk?’
<Dirk> ‘Je blijft nieuwsgierig, hè? Ja, heel vaak. Ze vroeg er zelf nooit om, maar ze weigerde nooit. Ik vond met haar net zo lekker als met Dirkje. Goed, ik zie, dat iedereen genoten heeft. Heel gezellig. Nu is het bedtijd!’

<Anya> ‘Steven, ik vind het altijd zo fijn, zo bloot tegen elkaar. Praten, en strelen. En meestal meer. Ik weet niet wat je de laatste tijd het lekkerst vind. Op onze zijkanten tegen elkaar, of jij bovenop me, of achter me. Vanaf achter me kan je ook in mijn gleufje, en goed bij mijn uiertjes. Of ook nog mijn gleufje strelen. Maar dan kan ik bij jou nergens goed bij, en je ondertussen niet lekker kussen. Zou je het erg vinden als ik nu bovenop je kom liggen?’
<Steven> ‘Nee, natuurlijk niet. Dat heb ik al eerder gezegd. Waarom zou ik?’
<Anya> ‘Nou, ik dacht dat een jongen dat misschien . . . vernederend zou vinden.’
<Steven> ‘Ik niet, ik vind ook alles met je fijn. Kom maar.’
<Anya> ‘Ja, fijn. Ik ga eerst lekker tegen je aan bewegen, zodat ik je lekker voel en jij mij. . . . Oh, Steven, heerlijk.’
<Steven> ‘Natuurlijk. Je kan nu zelf net zo hard je uiertjes en je gleufje tegen me aan drukken als je wilt. Andersom moet je maar afwachten hoe ik het doe. Maar kan je me nu een condoom omdoen? Je beweegt te lekker.’
<Anya> ‘Even erbij zitten. . . . Zo, om. Nu weer op je. Ik laat je naar binnen glijden. . . . Oh, wat pas je toch lekker. Je kan met je handen doen wat je wilt, ik rol toch niet van je af. En nu ga ik wippen, ons strelen en jou masseren.’
Ze kwam, bijna gelijk met mij, nogal woest klaar. Binnen een minuut sliep ze, nog bovenop me liggend, met mijn kleiner wordende paal nog in haar. Zodra die helemaal klein was legde ik haar voorzichtig naast me neer. Ik denk dat ik ook snel in slaap gevallen ben.

Dag 12

Onder het ontbijten tikte Dirk even met de achterkant van zijn mes op tafel.
<Dirk> ‘Officiële vraag. Jasper, je bent zo onrustig. Er is toch niets ernstigs met je aan de hand?’
<Jasper, langzaam> ‘Ik heb gisteren een tijd met Sandra . . . gepraat. Ik vind haar hartstikke leuk. En ik denk zij mij ook. Mag ik haar zo bellen? Ik wil naar haar toe.’
<Dirk> ‘Het lijkt hier wel een scharrelboerderij. Natuurlijk mag je bellen. Succes. Nog meer te doen in het kippenhok?’
<Diny> ‘Bob komt straks weer.’
<Dirk> ‘Ook succes gewenst. Ook niet zo’n makkelijke zaak, hè?’
<Diny> ‘Nee, papa.’
<Dirk> ‘Oh. Anya en Steven, nog wat van plan?’
<Anya> ‘Ik weet niet waar je op doelt, maar ik moet zo meteen naar school. De boekenbeurs, je weet wel.’
<Dirk> ‘Of ik dat weet, een rib uit mijn lijf. Maar voor school hoef je je niet in te houden, hoor.’
<Diny> ‘Anya, weet je wat je moet doen? Je moet Steven meenemen. Hij hoeft alleen maar steeds naast je te lopen. Dan ziet de hele school dat je in de markt bent.’
<Dirk> ‘Wel ja, scharrelen en uitverkoop houden. Dirkje, waar zijn we aan begonnen?’
<Dirkje> ‘Dat beginnen wilde je heel graag. Wel de jarenlange lusten, zeker de laatste tijd, dan ook de lasten. We blijven ze helpen.’
<Dirk> ‘Als je het maar niet lijfelijk doet. Als je zoiets wilt kom je maar naar mij.’
<Dirkje> ‘Dan laat ik je naar mij komen. En ons allebei komen.’
<Dirk> ‘Graag, als het maar geen slagersvluggertje wordt.’
<Dirkje> ‘Nee zeg, hij had me een te kleine, die zou me vast niet lekker klaar laten komen. Als troost voor hem heb ik hem wel klaar laten komen, dat is voor jongens toch de hoofdzaak, tenzij ze het met een vaste relatie doen.’
<Dirk> ‘Ja, en er dan de tijd voor nemen.’

De boekenbeurs was een groot succes. Anya en ik moesten, stiekem, nogal lachen. De jongens keken allemaal met meer dan een normale belangstelling naar Anya. Dan zagen ze mij naast haar. Hun wenkbrauwen gingen omhoog, en ze keken direct, met nog meer belangstelling, in het bijzonder voor twee bepaalde onderdelen, weer naar Anya. Diny had gelijk, ze was onmiddellijk volop in de markt.

Vóór het eten zaten we allemaal in de tuin.
<Dirkje, bezorgd> ‘Diny, je ziet er niet zo happy uit. Heb je problemen, met Bob?’
<Diny, langzaam op gang komend> ‘Ja, een beetje wel, nou, een beetje? Ik ben altijd zo makkelijk geweest, jullie waren wel eens jaloers op me, vonden me misschien te makkelijk. En nu? Oh, ik had nooit gedacht, dat het zo moeilijk zou kunnen zijn, ik vind het al moeilijk om er over te praten. Ik ben blij dat je het vroeg, mama. Ik móet het vertellen. Ik ben . . . smoorverliefd op hem en, ik weet het zeker, hij op mij. We praten veel, prima. We kussen, héél lekker. We strelen een beetje, maar ik mag niets uit, hij wil ook niets uit. Helemaal niets. Hij vindt mij te jong, ik ben pas zestien. We moeten wachten tot we ouder zijn. Ik heb hem, stukje bij beetje, alles verteld wat we hier doen. Iedere keer knipperde hij even met zijn ogen, dacht na, en zei dan, ik begrijp het helemaal. Maar ik vind het niets voor ons. Zelfs over mijn ontmaagding. Hij knipperde tien keer met zijn ogen en dacht lang na. Zei, ik begrijp het, maar het verandert niets aan mijn mening. En ook niets aan mijn mening over jou. We moeten wachten tot we ouder zijn. Ik had eigenlijk verwacht dat me gelijk zou eh pakken zodra hij wist dat ik geen maagd meer was. Maar nee. Ik was wel blij dat hij het begreep en accepteerde. Maar ik weet het niet meer, ik ben zo gek op hem, ik wil dichter bij hem zijn. Niet knuffelen met kleren aan, ik wil alles uit, ik krijg het er zo benauwd van. Tot nu toe was het, vinden we elkaar lief, uít die zooi, genieten. Ik weet het, de eerste keer dat Bob er was wilde ik het ineens níet, ik dacht, dit is niet normaal, dit is méér. Ik wilde eerst weten wat. Toen heb ik die stomme stunt uitgehaald, ik word over een paar maanden zestien. Maar sinds ik weet dat ik verliefd ben, dat duurde niet zo lang, en hij op mij, op het eerste gezicht, en we van elkaar . . . houden, wil ik méér. Niet jaren wachten. Kan je voorstellen hoe ik me voel, Anya? Alsjeblieft?’
Ze huilde. Anya ging naast haar zitten en huilde mee. De rest had het ook moeilijk. Nooit gedacht, dat Diny het ooit zo moeilijk zou krijgen, dat had ze gewoon niet verdiend. Ze was altijd zo open en lief. Wat moeilijk voor haar.
<Anya, nasnikkend> ‘Ja, ik weet wat je voelt. Niet alleen omdat ik je kleine zusje ben. Jij hebt mij altijd geholpen, je bent altijd lief voor me. Altijd zo open met iedereen, en lief voor iedereen, en vrolijk. En nu? Je wordt afgeremd, zelfs helemaal tegengehouden. Je kunt niet vrolijk zijn, want je mag niet lief zijn. Je mag niet dicht bij hem zijn, je mag hem niet voelen, niet verwennen, niet verwend worden, enzovoort. Heb je iemand gevonden, waarbij je niet denkt, hé, leuk, uit die zooi, rammen, genieten. Maar, wat mooi, we houden van elkaar, we gaan alles samen doen, alles en alles. Niet alleen omdat het lekker is, maar omdat je dat voor hem wilt, met hem wilt. Oh, ik kan het niet goed vertellen, maar snap je me?’
<Diny> ‘Ja, Anya, dank je wel.’
<Anya> ‘Ik ben er nog niet. Je vroeg speciaal aan mij, of ik snapte wat je bedoelde. Je bedoelde over Steven en mij. Wij mochten binnen een paar dagen alles. En je ziet hoe gelukkig we zijn. En nu mag jij niets, het moet vreselijk zijn. Maar we moeten een oplossing vinden. En we zúllen een oplossing vinden. Ik weet alleen niet hoe lang het gaat duren. Maar niet lang. Je weet, dat ik iedereen die kan helpen erbij ga slepen, al moet ik het hele dorp voor zijn schenen schoppen. Je mag van Bob houden, maar dit flikt hij mij niet, niet mijn zusje. Oh, ik raak helemaal overstuur. Ik pik dit niet. Wat doen we?’
<Dirkje> ‘Je bent geweldig, Anya. Oh, wie had dit ooit van jullie kunnen verwachten, al die toestanden. Maar dit pikken we inderdaad niet. We moeten nadenken.’
Het was een tijd stil. Er werd een hoop gezucht.
{Hoe kunnen we hem overhalen? . . . Oh, erinluizen? Bij het vennetje?}
<Steven> ‘Dirkje, heb je het eten opstaan?’
<Dirkje> ‘Nou zeg, ik bedoel het niet kwaad, hoor, maar moet je je nu plotseling met het eten bemoeien? Moet je niet nadenken? Er staat trouwens nog niets op.’
<Steven> ‘Goed. Maar ik héb nagedacht. Én ik voelde mijn maag rammelen. Én ik heb een voorstel voor een oplossing. Maar die is niet in vijf minuten besproken. Ik wil voor Diny best een dag op eten wachten. En jullie ook wel. Ik verzoek zeer dringend uit te mogen spreken. Ik moet even schoolmeester spelen, al ben ik pas dertien. Ik was al niet zo dom, dat weten jullie. En ik heb heel wat opgestoken van jullie, en laatst van de commissaris, die truc met Diny. Jullie hebben meegemaakt hoe Anya dingen kan regelen, ik wil dit ongeveer ook zo doen. Als jullie dit goed vinden, knikken jullie, meer niet, nu. Mooi. Ik wil eerst de hoofdzaken vertellen, zodat jullie weten wat mijn voorstel ongeveer is. Daarna kom ik er punt voor punt op terug. Akkoord? Goed zo. Wat dachten jullie van een omgekeerde zwembroektruc? We moeten het goed en lief voorbereiden, daarover later meer precies. Er zijn twee mogelijkheden. De eerste. Hij doet niet mee, vindt ons een idioot zootje en vertrekt. Ik zeg nogmaals, we doen het héééél lief. Dan past hij niet bij ons, en zeker niet bij jou, Diny, dan wordt het nooit wat, jou kennende, je zou dan niet met hem kunnen leven. Ja of nee, Diny, heb ik gelijk?’
<Diny, langzaam> ‘Ja, helemaal.’
<Steven> ‘De tweede mogelijkheid. Hij ziet hoe lief we voor elkaar zijn, en met elkaar zijn, en past zich, waarschijnlijk langzaam, bij ons aan. Zie je het heel in de verte zitten, Diny? Ik leg het zo verder uit. Ja?’
<Diny, langzaam> ‘Ja, ik denk het wel.’
<Anya> ‘Steven, ik moet voor mijn beurt wat zeggen. Diny, ik snap waar Steven naar toe wil. Als Bob niet helemaal idioot is, en dat is hij vast niet, anders was dit niet nodig geweest, dan past hij zich inderdaad langzaam aan. Ík zie het zitten.’
<Steven> ‘Dank je wel, Anya, mede namens Diny. Ik ga, stap voor stap, vanaf het begin. En gedraag je verder, alléén voor je beurt praten als het noodzakelijk is. Jullie komen allemaal aan de beurt, ik zie het als jullie iets willen vragen, maar ik kan een bepaalde volgorde kiezen, voor een duidelijke gang van zaken.’
<Anya> ‘Waar haalt hij het vandaan, hè?’
<Steven> ‘Anya, jij moet nablijven, en strafwerk.’
<Anya> ‘Lekkerrrr!’
<Steven> ‘Nou, even pauze dan maar, anders wordt dit niets met dit wurm erbij. Daarna gaan we serieus verder. Akkoord, Anya? En de rest?’
<Anya> ‘Ja, Steven, ik zal het niet meer doen. Maar ik ben zo blij dat je een oplossing hebt, hoe het ook af zal lopen.’
<Steven> ‘Ik gok vijfennegentig procent goed. Dirk, kan je de telefoon halen? Dirkje, haal jij wat te drinken? De commissaris kreeg ook koffie. Ik bel Sandra, die wil ik erbij hebben. Diny, Bob komt morgen, hè?’
<Diny> ‘Ja, hij heeft geen dienst. Ik zag er zó tegenop, maar ik heb nu een beetje hoop.’
<Steven> ‘Bel jij, nadat ik Sandra gebeld heb, Bob, of hij een zwembroek mee wil nemen.’
<Diny> ‘En die truc dan? Als ik niet bel heeft hij er geen bij zich.’
<Steven> ‘Bellen, ik zei toch, een ómgekeerde zwembroektruc.’
Ik kreeg van Dirk de telefoon en belde Sandra.
<Steven> ‘Sandra, met Steven. Kun jij nú hier komen? We hebben een noodgeval, net zoals jij was, en we hebben je nodig. . . . O.K.’
<Anya> ‘En?’
<Steven> ‘Vijf minuten.’
<Dirk> ‘Nou, dat is regelen, commissaris.’
<Steven> ‘We vertellen het hem wel eens, dat heeft hij verdiend. Diny, bellen.’
Ik gaf haar de telefoon.
<Diny> ‘Hij heeft nu dienst.’
<Steven> ‘Bellen, noodgeval. Of niet?’
Ze knikte en belde.
<Diny> ‘Met Diny Vervoort, agent. Ik moet agent Bob van Bommel zeer dringend spreken. . . . Ja, normaal niet, maar dit is een noodgeval. . . . Nee, hij moet niet bij me langs komen, ik moet hem spreken, nú. . . . Heeft u een momentje? . . . Die agent wil me niet doorverbinden, wat nu?’
<Anya> ‘Wat een hufter. Geef mij maar even. Met Anya Vervoort, hoe is uw naam? . . . Uw voorletters? . . . U weet toch dat u die mij moet geven? . . . Uw rang? . . . Geen smoesjes . . . Hoofdagent Verlinden, voor u verder problemen maakt, schrijft u mijn naam op. Anya Vervoort. . . . Heeft u dat? . . . Mooi. Hoofdagent, u kunt later alles verifi. . . verifiëren. Nu luistert u. Kent u de code zevenhonderdtien? . . . Juist. Die is door de commissaris voor míj ingesteld. Ik ben zijn vriendin, ik mag dit doen. Dit is een noodgeval. Als u niet overgeplaatst, ontslagen, gedé eh, een lagere rang wilt krijgen of zo, verbindt u me nú door met agent van Bommel. . .  Dank u. Hier, Diny.’
<Dirk> ‘Oh. Je durft, zeg.’
<Anya> ‘Bij zo’n zeurpiet? Mocht vast wel van de commissaris.’
<Dirk> ‘Je hebt gelijk, lief slimmerdje.’
<Diny> ‘Bob, met Diny. Niet schrikken. Ik moet je nu, op deze manier, vragen om morgenochtend je zwembroek mee te nemen.’
Diny keek even hemels naar Anya.
<Diny> ‘Agent van Bommel, wilt u problemen krijgen met mijn vriend de commissaris, die zoveel voor ons gedaan heeft? . . . Dacht ik al, tot morgenochtend, mét zwembroek.’
Diny legde de telefoon op tafel en zuchtte.
<Diny> ‘Leuk, hè, ik kan het ook. Wat zal de commissaris lachen.’
<Steven> ‘Mooi, daar is Sandra. Kom naast me zitten. Ik zal je het geval uitleggen.’
Ik vertelde haar van de problemen tussen Diny en Bob.
<Sandra> ‘Wat erg. Diny, ik wil graag helpen als ik kan.’
<Steven> ‘Dat kan je. Ik ben een beetje kortaf, anders schiet het niet op. Mondje houden, alleen op mijn vragen ja of nee, of knikken.’
Sandra grinnikte even.
<Steven> ‘Eerste vraag, iedereen akkoord met ingrijpen? . . . Mooi. De omgekeerde zwembadtruc is, we gaan gewoon zwemmen, allemaal aangekleed, dus zoek je badpak op en neem het mee. We gaan na het zwemmen liggen zonnen. In badpak. Ik zorg dat ik naast Bob kom te liggen, jullie werken daaraan mee. Akkoord? . . . Mooi, lukt gewoon. Dan trek ik mijn zwembroek uit en zeg, waardeloos, zo’n natte dweil aan mijn lijf. Dan zeg jij, Jasper, mijn idee, en doet hem ook uit. Eerste kans om te vertrekken voor iemand die erg abnormaal is. Geloof ik niet. Hij of ik begin dan een praatje. Ik vertel hem dat Jasper en ik er net zo uitzien als hij, en boor al zijn argumenten tegen bloot buiten zitten de grond in. Hij moet toegeven, dat we hetzelfde zijn, alleen niet even groot. Jasper en ik in ieder geval niet. Vertrekken? Nee, hij is wel eerlijk, hè, Diny?’
<Diny> ‘Hij is eerlijk, anders was hij al vertrokken. Niet vrijwillig. Ik snap het. Je gaat hem er inluizen, stap voor stap. Heel knap, commissaris.’
<Steven> ‘Ja, dat moet met jullie hulp lukken. Ik zorg er voor dat hij rustig naar Jasper en mij gaat kijken. Dan zeg ik, waarom zou je niet op dezelfde manier naar meisjes kunnen kijken. Ik boor weer al zijn argumenten de grond in, kunst, ik ben op zijn vragen voorbereid. Door de eerlijke manier waarop jullie mij ontvangen hebben. Dan zeg ik, als je eerlijk bent, moet je nú naar een meisje durven kijken. En dan vraag ik Sandra om vóór ons te komen zitten. De rest blijft liggen. Jasper ook. Wil je, Sandra?’
<Sandra> ‘Zeker weten.’
<Steven> ‘Fijn, daarom wilde ik dat je kwam helpen. Sandra, ik vraag jóu, je snapt wel, Diny moet wachten. En Anya is nog geen zestien. Dan zeg ik, zie je verschil, afgezien van haar borsten, buik en haren? Ik boor zijn argumenten weer de grond in. Dan vertel ik dat we borsten uiertjes noemen en een penis een paal, gezelliger. Ik houd ondertussen in de gaten of hij een stijve krijgt. Gegarandeerd. Dan zeg ik, dat is doodnormaal. Van zoiets moois uit de natuur, kijk maar naar Jasper. En eventueel naar mij. Jij regelt dat wel, hè, Jasper, niet te groot, anders kijk je maar ergens anders naar. Ik heb er geen tijd voor. En dat een normaal meisje zo’n reactie mooi vindt. Niet waar, Sandra?’
<Sandra> ‘Eh, ja.’
<Steven> ‘Goed gerepeteerd. Ik sla nu, morgen niet, verder het geargumenteer over, dat snappen jullie wel. Volgende stap. Ik zeg dat hij ook eens gewoon naar een paar mooie uiertjes moet kijken. Je weet precies wanneer je dan je bovenstukje heel rustig uit moet doen? En wil je dat?’
<Sandra> ‘Dat zal ik doodrustig op precies het goede moment doen. Je hoeft me verder niets te vragen. Ik doe alles voor je, en voor Diny, en voor Bob.’
<Steven> ‘Lief van je. Dan zeg ik, je hebt plaatjes van blote meiden gezien. Die doen het om er geld mee te verdienen. Sandra wil je de rest ook laten zien, omdat dat natuurlijke dingen zijn, omdat ze het mooi vindt en omdat ze het fijn vindt als een leuke jongen het ook mooi vindt. Het gaat eigenlijk niet om het mooie, maar om het fijne. Als je iemand lief vindt, vind je het vanzelf mooi. Dan, Bob, ik ga stap voor stap met je doornemen wat je met mooie meiden kan doen en wat zij met een mooie jongen kunnen doen. Dan krijgen we zoiets als, weet ik al. Dan zeg ik, natuurlijk, maar we moeten er over praten, geen vieze, achterbakse praatjes. Gewoon, waar je met een meisje over kan, mag, en moet praten. Bijvoorbeeld, Sandra, wat vindt je van mijn paaltje? En wat zegt Sandra dan, zonder te liegen? Wel móói, want ik vind jou leuk, maar ik vind die van Jasper mooier, want ik vind hem leuker. Sandra, als je ziet dat hij er aan toe is, wil je dan de rest uittrekken en weer gaan zitten, met je beentjes tegen elkaar, en zeggen, Bob, ik wacht nog even met mijn gleufje te laten zien, kijk eerst maar naar mijn haartjes. Mooi, hè? Even tussen
door, Sandra, ik zie je steeds zo lief naar Jasper kijken, wil je vertellen hoe het met jou en Jasper gaat, na vanmorgen?’
<Sandra> ‘O ja, graag, hè, Jasper? We hebben, eh, onder andere, veel gepraat. We ‘lopen’ nu met elkaar. Als we nog een paar keer gepraat hebben, en het is dan nóg goed, willen we verkering. Dank jullie wel.’
<Steven> ‘Wat fijn. Verder. Ik ga nog zwaarder geschut inzetten. Anya, wil jij je dan rustig uitkleden en op mijn schoot komen zitten?’
<Anya> ‘Heel fijn, Sandra, dat je wil helpen. Eh, ik ook zedig?’
<Steven> ‘Ja, je houd je maar in, we rekenen wel af bij het strafwerk. Sssst. Dan, Bob, je had, terecht, problemen met meisjes onder de zestien. Je weet waarschijnlijk precies wat daarover in de wet staat. Ik heb daar een keer over gelezen. Maar er staat niet, niemand mag een meisje onder de zestien alleen maar gekleed bekijken. Denk er maar eens over na, het is een beetje ingewikkeld. Dat denkt hij na, en zegt, je hebt gelijk. Ga door. Ik ga door. Bob, de commissaris, de vriend van Anya, weet het ook precies. Hij is pas met zijn vriendinnetje, en ons, behalve Sandra, in een besloten club, een eind weg, bloot wezen zwemmen. Heel gezellig. Zo doet híj dat. Hij was er naderhand kapot van, tranen in zijn ogen, zo’n gezellige, open, eerlijke en lieve manier van omgang met elkaar. Nog stomme problemen met onder de zestien? Hij knippert misschien met zijn ogen, denkt even, en zegt dan, nu het me zo goed uitgelegd is, geen enkel probleem meer daarmee, ik begrijp de commissaris. Ga door. Wedden? Ik ken de stijl van Bob, jullie hebben gehoord hoe hij praat. Dan, Anya, je kusjestruc. Je zegt, ik heb je nooit goed welkom geheten, Bob. En je vraagt, op jouw manier, een kusje. Ik kon onmogelijk weigeren. Ik was ontroerd. Hij kent je al iets langer, als lief klein meisje, maar hij zal ook ontroerd zijn. Hij geeft je, zo bloot als je bent, een zacht kusje. Dan zeg je zachtjes, dank je wel, Bob. Vind je het fijn naar een bloot meisje te kijken, al ben ik klein? Je doet je beentjes een beetje uit elkaar, net genoeg, je weet wat ik bedoel. Kun je het onthouden, en wil je het doen?’
<Anya> ‘Ja, en zeur niet over willen doen. Ik vind het zo mooi. Ik verheug me al op morgen. Ga door.’
<Steven> ‘Dan, als hij er aan toe is, doe jij, Sandra, je beentjes ook een beetje uit elkaar. En ik zeg, een iets groter meisje is ook mooi, en jij en Jasper en ik zijn ook mooi, snap je? O.K., even pauze.’
<Dirkje> ‘Knap, Steven, en heel lief. Hij zweet zich vast te barsten, maar hij loop niet weg.’
De rest leverde ook erg prettig commentaar.
<Steven> ‘Dan gaan we het hebben over kussen, strelen, knuffelen, ik zie wel. Dan krijgt hij de volle lading in één keer. Bob, je bent een grote, verstandige vent. Je hebt gehoord van aftrekken, pijpen, beffen, enzovoort. Dat doen normale mensen met elkaar, als ze elkaar lief vinden, het liefst in de open lucht. En wij zijn dóódnormaal, we vinden elkaar lief, op z’n minst. Ik weet, dat Diny je het verhaal over ervaringen opdoen verteld heeft. We hebben met elkaar en van elkaar al veel opgestoken. Ik zal je nu het verhaal van haar eerste vader vertellen. Of heb je dat al verteld, Diny?’
<Diny> ‘Nee.’
<Steven> ‘Goed. Ik zeg, Bob, de dokter liet Anton bij de geboorte van Diny zien dat het een meisje was. Weet je wat Anton zei? Ze is net zo mooi als haar moeder. Moge zij, net als haar ouders altijd gedaan hebben, er in goede gezondheid gepast mee genieten. Niet ván genieten, dat is passief. Nee, méé genieten, actief. Bij de geboorte van Anya zei hij hetzelfde. Ze hebben toestemming, eigenlijk een opdracht, om er gepast mee te genieten. En dat doen ze. Zonodig wijzen ze elkaar daarop. En op de lijfspreuk, eerlijk duurt het langst. Toen kwam jij. Je maakte het Diny onmogelijk passief, en actief, te leven. Dat mag je haar niet aandoen. Ze is nu doodongelukkig, ze kan je zó niet gelukkig maken, en jij haar niet. Nog jaren alleen kusjes geven en dan aangekleed het huwelijksbed in. Dat vooruitzicht redt ze geen week meer, Bob. Je moet nu kiezen, uitstel gaat niet. Je kunt nú, voor eeuwig, vertrekken, als je vindt dat je niet past bij Diny en haar familie. Ik mag dat zeggen van Diny, van iedereen, vast ook van de commissaris. Die is dol op ons en op jou, als je het nog niet gemerkt heb, oen. In je huwelijksnacht een beetje onder de dekens friemelen, met iemand waarvan je niet weet of ze het goed doet en of ze het lekker vindt, want jullie praten er niet over. Onverantwoord, maar ja. Als je vertrekt zul je je leven lang vreselijk veel moois, natuurlijks, missen. En je iedere dag afvragen, had ik toch niet bij Diny moeten blijven? Of je kunt blijven, met ons mee gaan doen, langzaam als je wilt. Eventueel alleen met Diny, als zij dat ook wil. En van nu af aan héééél veel genieten. Als je een gezonde vent bent, dan denk je, ik had een stom, ondoordacht, onverantwoord principe. Kan je niets aan doen, hoor, we nemen je het niet kwalijk, als je blijft. Je bent niet goed voorgelicht. Wij wel, onder andere door Anton, door Dirk, door Dirkje, door het hele dorp. Je denkt, ik ben net op tijd gered, ik mag niet vertrekken, dat mag ik mezelf en Diny niet aandoen. En je trekt je broek uit. Dan kan Diny eindelijk ook die natte troep uittrekken en je komen knuffelen enzovoort. Hoe het precies verder gaat, weet ik niet, moeten we afwachten. Hij blijft, vijfennegentig procent zeker. Hè, hè. . . . Ik kan dit bijna woordelijk onthouden, omdat het logisch in elkaar zit, maak je maar geen zorgen.’
Vier meiden in tranen. Dirk en Jasper zaten er stil bij. Geen wonder, ik was ook ontroerd door mijn eigen toespraak.
<Dirkje> ‘Ik vind heel fijn verzonnen, Steven, waar haal je het vandaan?’
<Diny> ‘Steven was sneller dan jij, Dirkje. Ik heb wel eens wat gehoord, van vaders van scharreltjes van me, hoe jij vroeger was.’
<Dirk, lachend> ‘Nou, dat klopt, hè, Dirkje?’
<Diny> ‘En ik heb van de moeders ook wel wat over jou gehoord.’
<Dirkje, lachend> ‘Nou, dat klopt, hè, Dirk?’
<Dirk> ‘Van jou weten ze al wat, ze mogen van mij ook wel wat weten. Tja, als Dirkje me weer eens weggestuurd had, tot volgend jaar, zei ze dan, dan bleef ik een tijdje alleen. Maar ik had de pest aan natte dromen, die vond ik ook zonde. Dus zocht ik na een tijdje fijn gezelschap om die te voorkomen, op één af andere manier. Ik hoefde nooit lang te zoeken, Dirkje was niet de enige die me leuk vond. En het sprak natuurlijk rond dat ik alles wat ze maar wilden vaak en goed deed. Zo zullen diverse nu moeders zich mij wel herinneren. Ze hebben me niets te verwijten, ze wilden graag, deden alles vrijwillig. De meesten wel lekker. Maar als mijn wachttijd om was zocht ik, op de dag af, Dirkje weer op. Ik vond haar het liefst en het lekkerst. In zo’n wachttijd had ik een keer een aanrijding met een meisje, op een kruising van landweggetjes. We waren allebei op de fiets. Ik kwam van rechts, maar zij dacht, zei ze later, dat ik wel zo beleefd zou zijn om haar voor te laten gaan. Nou, daar dacht ik niet aan, dat is niet normaal. We probeerden elkaar nog te ontwijken, maar dat lukte niet. We kwamen zittend naast elkaar in de berm terecht. Ik mankeerde niets, zij ook niet, zei ze. We bekeken elkaar, we kenden elkaar niet. Tja, Jasper, wat doe je dan?’
<Jasper> ‘Als je niets aan de hand hebt? Dan ga je volgas aan het versieren, als het er naar uitziet dat het de moeite waard is.’
<Dirk> ‘Dat zag ze zeker. Ik zei dat ik EHBO had en haar graag wilde controleren. Ik pakte een arm van haar en bewoog die alle kanten op. Dat had ik wel eens zien doen, verstand van EHBO had ik niet. Toen haar andere arm. Toen een been. Ik zag een klein broekje onder haar rok, kreeg toen natuurlijk een enorme zin in haar. Toen haar andere been. Ze protesteerde niet, ondanks dat ze zag dat ik onder haar rok keek. Toen zei ik, dat ik hoopte dat ze geen ribben gebroken had. Ik pakte haar bij haar middel en ging met mijn handen langzaam naar boven, haar bevoelend. Ze deed haar ogen dicht toen ik haar borsten pakte. Toen ze niets zei heb ik haar bloes los gemaakt, haar beha omhoog gedaan en haar blote borsten gekust. Ik kreeg nog meer zin, maar kon haar in de berm natuurlijk niet verder uitkleden. Ik vroeg haar of we achter de bosjes konden gaan, ons uitkleden en vrijen. Dat was een gok, zo snel, met een onbekende, maar ze zei, graag. Ik had gelukkig condooms bij me, ik heb er die middag twee gebruikt. Na de eerste hebben we wat gepraat, kennisgemaakt. In ons blootje. Ze was, zei ze, net in het dorp komen wonen, aan de andere kant. Toen ik weer kon vroeg ik, nog een keer? Ze zei niets, maar ging liggen. Ze kreunde weer bijna niet, maar ze was wel weer eh erg actief. Het was minstens zo fijn als met Dirkje. Ik vroeg of we elkaar de volgende dag weer konden ontmoeten, maar dan zonder botsing. En een uur vroeger. Ze vroeg, waarom vroeger? Ik zei, dan kunnen we het misschien drie keer doen. Ze zei, goed, kleedde zich aan en fietste weg. De volgende dag eh lukte het drie keer. We spraken daarna vaak af. Vaker dan ik het met Dirkje had gedaan, ze hoefde niet meer naar school. Ze hielp thuis, maar kon weg wanneer ze wilde. Ik ook. Ze nam bij afspraakjes nooit het initiatief, maar ik mocht altijd alles doen wat ik wilde. En zo vaak als ik wilde. Al gauw mocht ik bij haar thuis komen. Bleek ze naast Anton te wonen. Die met Dirkje om bleek te gaan. Dirkje vertelde me dat ze in Anton wél wat zag, ik vertelde haar dat ik in Jasmine ook wat zag. Ja, Jasper, je moeder. Ik kon goed met haar ouders opschieten, ik mocht de tweede keer al met haar naar haar kamer. Dat was in die tijd niet normaal. Erg fijn, als het buiten slecht weer was. Tussen het vrijen door, wat in het begin de hoofdzaak was, leerden we elkaar beter kennen en waarderen. En vertrouwen. Dat bleek, van haar kant, toen ze me op een avond in bed vertelde dat ze naar de stad was geweest voor de pil. Dat was in die tijd óók niet normaal, ze was er erg vroeg bij. Tjonge, wat een feest werd het, die avond. Ik ben, bekaf, in slaap gevallen in plaats van te vertrekken. De volgende morgen zei ze er niets van, ze liet alleen merken dat ze gelijk weer wilde. Nou, ik ook graag, natuurlijk. Afgezien van de eerste halve keer bij Dirkje had ik nog nooit zonder condoom gevreeën. Daarna nam ze me mee naar beneden, om te ontbijten, met haar ouders. Die zeiden er ook niets van. Daarna, weer op haar kamer, vroeg ik, of ik soms niet de eerste was die bij haar bleef slapen, omdat haar ouders niets gezegd hadden. Ze zei, ze vertrouwen me, maar je bent wel de eerste. Met bijna alles. Hoe bedoel je, vroeg ik. Ze zei, ik heb wat gescharreld, daar was je niet het eerste mee. Maar het is bij kussen en een beetje voelen gebleven, omdat ik er niets aan vond. Ik weet nu dat die jongens te ruw waren en alleen aan zichzelf dachten. Wát, zei ik, was je nog maagd? Niets van gemerkt. Ik ook niet, zei ze. Dat had je moeten zeggen, zei ik. Ze zei, als het niet goed gegaan was had je het niet mogen weten. Daarna ben ik vergeten je het te vertellen, je genoot al genoeg. En ik. Jasper, je hoeft natuurlijk niets te vertellen, maar heb jij misschien iets meegemaakt, op dat gebied?’
<Jasper> ‘Tja. Het is altijd maar afwachten wat er kan, als je met een meisje wat begint. Ze vertellen zelden hoe ver ze eerder zijn gegaan. Behalve Sandra. En twee die zeiden dat ik ze mocht ontmaagden. Die drie keer deed ik natuurlijk nog meer mijn best dan anders. Ik denk niet dat ik er ongemerkt ontmaagd heb, de meeste beginnen met twaalf of dertien, onder oudere zitten vast niet veel maagden meer. Mijn moeder moet het slecht getroffen hebben, met jongens. Ik ben blij dat ik van het begin af aan geprobeerd heb om de meisjes ook eh te laten genieten. Aardje naar mijn vaartje, dus.’
<Dirk> ‘Daar ben ik blij mee. En het ziet er naar uit dat je eerder blijvend succes hebt dan ik had.’
<Sandra> ‘Met als verschil, dat ik zelf wél begin als ik ergens zin in heb.’
Ze grinnikten allemaal.
<Dirk> ‘Met als overeenkomst, Dirkje doet dat ook.’
Ze grinnikten weer.
<Dirk> ´Jasmine zei, ik wist wie je was, bij die botsing. Ik had al veel over je gehoord en je was me een keer in het dorp aangewezen. Toen je zogenaamd controleerde of ik niet gewond was, duidelijk onder mijn rok keek, ik net zo duidelijk zag dat je broek naar voren kwam, heb ik je vérder laten gaan. Ik was nieuwsgierig of de verhalen klopten. Hoe het zou gaan met eentje die het goed kon. Ik heb over mijn ontmaagding niet meer nagedacht zodra ik die grote van je zag. Ik wilde hem hebben, voelen, erin hebben, alles meemaken waarover ik gehoord en gelezen had. Vrijen, klaarkomen. Het was geweldig, en het werd nog fijner toen je weer wilde zo gauw je kon. Ik was blij dat ik niet tegenviel. Nee, zei ik, dat deed je zeker niet. Je zegt weinig, maar je vrijt enorm lekker. Daarna, zei ze, wilde je steeds zo vaak. Ik ook, ik kan er geen genoeg van krijgen. En omdat ik er op vertrouw dat je niet meer met andere meiden omgaat, ben ik aan de pil gegaan. Tjonge, met je blote is nog lekkerder. Ik raak iedere keer bijna bewusteloos, als ik kom. Zo heerlijk, die krampen. Daar merk ik weinig van, zei ik. O, zei ze, mag dat? Nou, daarna merkte ik er genoeg van. Ze kreunde zoals ik gewend was te horen, en werd nog actiever onder me. Of op me. Of hoe dan ook. We gingen langzamerhand steeds meer om elkaar geven. Na ruim een half jaar zijn we getrouwd. Ze werkte hier fijn mee, kon heel wat aan. Mij ook, want ik pakte haar vaak. Tja, geen afspraakjes meer hoeven maken, steeds bij elkaar in de buurt. In bed ging ik steeds door tot ze in slaap viel. Ik ben iets bedaarder geworden, maar dat helpt niet. Zoals ik al zei, Dirkje neemt af en toe wél het initiatief.’
<Anya> ‘Mooi verhaal, paps. Is oudtante Anya getrouwd geweest?’
<Dirk> ‘Nee. Ze wilde er nooit iets over vertellen, maar ze heeft vast alles gedaan wat er in een huwelijk gedaan werd. Ze heeft tien jaar samengewoond met een neef van haar, haar jeugdliefde, tot hij overleed. Daarna wilde ze geen andere, ze wilde hem trouw blijven, zei ze. Waarom wil je dat weten?’
<Anya> ‘Dan heb ik mijn gedrag een beetje van haar, al hoop ik dat ik langer dan tien jaar bij mijn liefde kan blijven. En Diny en Jasper hebben hun gedrag van jullie. Vroeg beginnen en veel eh experimenteren.’
We grinnikten allemaal.
<Dirk> ‘Het blijft experimenteren. Of het nog lekkerder kan. Als dat niet lukt, wat geen wonder is na zo veel keer, is het toch nog steeds erg lekker. Ga je mee naar bed, Dirkje?’
<Dirkje> ‘Ik vroeg me al af hoe je het zo lang uithield. Ik heb ook wel zin in wat activiteit. Kan best, vóór het eten. Voor de kinderen er waren letten we ook nooit op de tijd.’
Dirk en Dirkje gingen naar binnen. We namen nog wat details voor de volgende dag door. Vooral Sandra was erg enthousiast, ze wilde zo graag helpen, we hadden haar ook gered. Ze bleef eten. Daarna bracht Jasper haar terug. Hij bleef lang weg.
<Anya> ‘Wat bleef je lang weg. Heb je weer wat met mijn vriendin uitgespookt?’
<Jasper> ‘Ja, álles. Twee keer, heerlijk. Nou, schrik maar niet, ze wilde zelf ook zo graag. Ik heb al wat gescharreld, maar dit is heel wat anders. Ze kust zalig, afwisselend zachtjes en woest. En een lijfje, zo heerlijk. Dat is ook afwisselend zacht en woest. Wat een experiment. Ik ga naar bed, ik ben bekaf.’

Anya kwam zachtjes mijn bed in. Bloot, voelde ik. We omhelsden elkaar, kusten zachtjes. Ik streelde haar kontje uitgebreid. Ze vond het heerlijk, ze kreunde er van.
<Diny, fluisterend> ‘Mag ik jullie storen?’
<Anya> ‘Ja, maar je had niet veel later moeten komen. Waarom heb je een broekje aan? Bang voor de tocht?’
<Diny> ‘Nee, maar als ik Jasper tegen zou komen wilde ik hem niet heet maken, zo gaat het nét. Ik ben zo gespannen. Ik zoek wat afleiding. Anya, als Steven wil, mag ik hem lenen voor een keer in mijn bed? Wil je dan alsjeblieft komen kijken, ik wil zo graag dat je ziet dat we het alleen maar voor het lekkere doen, verder niets. Op mijn kamer. Willen jullie?’
<Anya> ‘Willen jullie? We houden alle drie van wat lekkers. En we doen het graag voor je, je hebt het zo moeilijk. Schiet op, naar je kamer.’
We liepen, zachtjes, naar Diny’s kamer. Ik wilde op bed gaan liggen, maar Diny zette me naast de poster van de blote jongen.
<Diny> ‘Jullie zullen wel denken, die is ook snel afgeleid, ja, zo gaat dat met mij. Ik hoop, dat ik daarna kan slapen, morgen zien we verder. Maar ik kon niet de hele avond gaan liggen piekeren. En ik wist dat ik dat van jullie niet hoefde. Goed, dank jullie wel. Nou, eens kijken, wat had ik zonet bedacht. Oh, ja, Steven, probeer die mooie jongen met zijn grote slappe eens te verslaan. Ja, daar komt ie, nog iets, nog iets, ja, genoeg. Néé, niet genoeg, maar je hebt hem al verslagen. Oh, Anya, wat heb je met hem gedaan? Moet je kijken hoe hoog, en zo snel.’
<Anya> ‘Dat hoef ik niet, dat heb ik allang gezien, en gevoeld. Staat mooi, hè?’
<Diny> ‘Nou! Steven, ik wil een foto van jou, zoals nu, als poster. Anya, mag je ook wel eens komen kijken als hij er niet is. Oh, misschien niet zo’n leuk grapje. Jij ook een foto? Steven, je weet dat ik alles leuk vind, ik zou het nu leuk vinden dat je doet wat jíj leuk vindt. Ik jou uitkleden of jij mij, ik bovenop, of jij, zacht of woest, nee, toch maar woest, hem erin rammen, stampen. Oh, wat klinkt dat lekker. Anya, als je zin hebt, mag je best helpen, hoor, jouw beurt, ik bedoel om te helpen.’
<Steven> ‘Anya, als je iets niet bevalt, zeg het dan. Lossen we het met z’n drieën op.’
<Anya> ‘Steven, je weet dat ik het fijn vind als je geniet, wat we ook doen. Ik zal naar jullie kijken, en als ik denk, dat zou jij of Diny, of jullie allebei, lekker vinden, en ik ook, dan doe ik het vast. Maar ik weet nog niet wat. Laat me maar eens wat zien, schatjes.’
Ik rukte het broekje van Diny naar beneden, het scheurde en ik kon het zo opzij gooien.
{Scheelt weer uitstappen voor haar, en het schiet lekker op. Oh, wat heb ik een zin in dat lekkere meidje}
Ik omhelsde haar en drukte haar tegen de poster.
<Steven, fluisterend> ‘Voel je dat paaltje tegen je kontje drukken?’
<Diny, ook fluisterend> ‘Ik kan het me voorstellen.’
<Steven> ‘En dat van voren?’
<Diny> ‘Dat zou nog wel wat beter kunnen bewegen.’
Ik kuste haar en tongkuste haar. En ik wrong me tegen haar aan, liet haar uiertjes over mijn borst rollen en mijn paal over haar doos.
{Oh, wat een lekker wijfje, en lijfje}
<Diny, hijgend> ‘Je mocht doen waar je zin in had, maar neuk me nu, hoe dan ook.’
<Steven> ‘Anya, alsjeblieft.’
Ik kuste met Diny verder, draaide alleen mijn buik wat opzij. Ik voelde binnen een paar seconden dat Anya me een condoom omdeed.
{Oh, wat goed, ze zat er op te wachten, ze had er al één bij de hand. Wat doet ze dat toch lekker snel, zonder te hard te knijpen}
Ik pakte Diny met beide handen onder haar kontje, ze sloeg gelijk haar benen om me heen. Ik tilde haar zo op dat ik mijn paal onder tegen haar buik voelde. Ik rolde weer even op en neer en heen en weer.
<Steven> ‘Oh, Diny, hijg je nu al, hete bliksem? Ik zal je niet langer laten wachten. Ik wil mijn paal in je kutje rammen, daar komt ie aan, houd je vast, nee, doe ik wel.’
Ik tilde haar op totdat ik mijn paal niet meer op haar haartjes voelde.
{Oh, hoe kom ik binnen, hij staat zo stijf omhoog, daar zal ik toch een hand bij moeten gebruiken, maar dan valt ze}
Weer binnen een paar seconden voelde ik een handje van Anya om mijn paal.
{Oh, schatje, kan je gedachten raden? Ik ga het bij jou ook een keer zo doen, minstens}
Ik liet Diny langzaam zakken, ik voelde dat Anya mijn paal naar beneden drukte zodat hij naar voren stak, en me bij Diny naar binnen hielp. Het leek bijna wel of ze mijn eerste stukje naar binnen duwde.
{Ze snapt dat we haast hebben}
Zo gauw ik voelde dat ik erin zat en het handje van Anya niet meer voelde, liet ik wippend Diny zakken totdat ik met mijn buik tegen haar stootte. Ik stopte even.
{Kom op, Brutus}
Ik begon te rammen, steeds sneller, tot ik me voelde komen en haar voelde komen en toen iets langzamer, zo lang ik dat kon. Dat was niet lang, toen weer steeds sneller.
{Daar komt het, . . . een grote golf. Ohhhh, een krampscheut van haar, om mijn paal. Weer een golf, krampje, golf, kramp, . . . golf, . . . krammmmp, . . . . . . golfje, . . . . . . kramp, . . . niet meer meetellen}
Zodra ik geen golven en geen krampjes meer voelde liet ik me zachtjes achterover op de grond zakken, Diny gelijk meetrekkend, zodat mijn paal binnen bleef.
<Steven, hijgend> ‘Ik krijg soms nawipjes. Dan ram ik je daarmee lekker nog een paar keer omhoog.’
Het klopte. Ik streelde haar uiertjes nog even lekker. Toen ik haar tussen haar benen pakte, omdat ik haar met mijn paal niet meer voelde, ging ze overeind zitten en stond op.
<Diny> ‘Even pauze daar. Ik ben wel wat gewend, maar dit was erg woest. Heerlijk.’
Het lieve schatje van me haalde het condoom van mijn paaltje en maakte ons een beetje schoon met een handdoek of zo.
{Zo’n service krijg je toch nergens?}
Ik ging op bed liggen.
<Steven> ‘Kom naast me liggen, geweldige meiden.’
Ik lag lux in het midden. De lekkere lijfjes trokken zich tegen mij aan. Of andersom.
<Steven, nog hijgend> ‘Jasper vond, voor een niet te lang bezoek, een twijfelaar breed genoeg. Maar hij dacht aan een duootje.’
Het uithijgen duurde zeker vijf minuten.
<Steven> ‘Ik bedenk me nu eigenlijk pas, jullie gebruiken altijd even een handdoek of zo. Waarom wordt het altijd meer of minder vochtig?’
<Anya> ‘Dat is automatische smering, een wondertje der natuur.’
<Steven> ‘Van wie heb je dat, van de dierenarts of de dokter?’
<Anya> ‘Van allebei. Het is zó leuk en gezellig, zoals ze daarover zo makkelijk met me over praten, als ik ze wat vraag.’
<Diny> ‘Dat ligt niet aan hun, dat komt door jou, feeksje. Ik sta doodsangsten uit. Als jij nu jongens aan gaat kijken met die vragende oogjes van je, kom ik er niet meer aan te pas. Je hoeft geeneens een paar knoopjes van je bloesje los te maken.’
<Anya> ‘Erg lief van je, Diny, maar je overdrijft.’
<Steven> ‘Overdrijft? Helemáál niet. Je beseft nog stééds niet hoe je er sinds een paar dagen uitziet. Je hebt gelijk, Diny, maar jíj kan het ook. Je hebt altijd te veel haast. Wacht voortaan even met die knoopjes, kijk eerst alleen maar vragend. En inderdaad, Anya, ik moet er niet aan denken dat je dan ook nog eens knóópjes los gaat maken, dat is bijna dodelijk. Van mij mag je, laat ze er maar van genieten, als ze het overleven.’
<Diny> ‘Oh, dit is lekker bijkomen zeg, zóóóó gezellig. En allebei bedankt voor wat er vóór zat. Zo’n goede beurt heb ik nog nooit gehad. Wat een neukbeestje, Anya, gefeliciteerd. Als hij bij jou maar een beetje kalmer aan doet, je bent zo klein.’
<Anya> ‘Dat doet hij, precies kalm genoeg. Knap jong, hè? Maar zullen we elkaar maar verder niet bedanken? We hebben er alle drie nét zoveel van genoten. Steven zien wippen vind ik ook leuk, dan kan ik daar aan denken als ik het niet zie maar voel.’
<Steven> ‘Als je behalve denken ook maar geniet.’
<Diny> ‘Dat gaat, tegelijk. Iets heel anders. Ik zie de uiertjes van je, Anya, net zoals Steven zegt, precies de goede grootte. Steven bedoelde eigenlijk net, ze zijn met z’n tweeën een heel machtig wapen. Je kan het ook omdraaien. Steven, jij wilt van de winter vast wel wat ervaring opdoen met wat leuks op school, hè? Je moet beginnen met het meisje met de kleinste uiertjes in je klas, tenzij je die niet leuk vindt, sla je die over. Dat krijg je vast voor elkaar. Die denkt, ik heb veel minder . . . boezem dan die anderen, en toch kies hij mij. Zal je de rest zien kijken. Hij ziet er eigenlijk wel leuk uit, was me niet zo opgevallen, hij is zo rustig. En nu met die meid, die heeft amper boezem! Nou, die zal ik eens even gaan verslaan. En dan komen ze op je af. Eerst langzaam, later sneller als ze gaan roddelen over wat een lekkere stijve paal je hebt, ook een heel machtig wapen. En daarna komen ze van de lagere klassen. En van de hogere klassen. De meeste meisjes willen een wat oudere jongen. En de oudere wel wat spelen met een jongere. Oh, wat ben ik gemeen voor mijn eigen sekse.’
We lachten ons half dood.
<Steven> ‘Ik zal het onthouden, en nu lekker slapen, Diny. We gaan terug, Anya.’

We gingen na liggen genieten.
<Anya> ‘Zou je toch een keertje zo wild met mij willen doen?’
<Steven> ‘Nee, dat kan ik niet. Bij Diny heb ik iets beet wat bijna net zo zwaar is als ik, daar kan ik bij wijze van spreken mee gooien en smijten. Jij bent zo . . . Ik kan je alleen maar vergelijken met een ei. Lach niet. Iedereen, hoe sterk die ook is, pakt een ei héél voorzichtig beet.’
<Anya> ‘Ik ben blij dat je het zo goed uitlegt. Ik snapte het niet. Ik was er ook bij met Wanda en Sandra. Zelfs de eerste keer met Sandra was je toch, op het eind, wilder dan met mij. Nu begrijp ik dat je niet anders kan. Niet dat ik je bij mij niet wild genoeg vind, hoor. Als ik denk, nu wordt het me te veel, hij verplettert me, word je voorzichtiger. Zit je dan mijn gedachten te raden?’
<Steven> ‘Nee, ik merk iets aan je, ik weet niet wat, dan ga ik vanzelf rustiger doen.’
<Anya> ‘Fijn, joh. We hebben het eigenlijk schandalig vaak gedaan, hè? Te vaak?’
<Steven> ‘Voor ons niet. Het gaat vanzelf, we moeten gewoon vaak bij elkaar zijn.’
<Anya, zachtjes> ‘Ik begrijp je, ik voel het ook. Je paal wordt weer stijf, hij komt tussen mijn benen omhoog. Wil je hem niet helemaal omhoog laten komen? Maar halverwege naar voren duwen, dan weet hij verder de weg wel. . . . Oh, ik voel hem al aankloppen, als hij even een jasje aandoet mag hij naar binnen.’
Het ging ook iedere keer iets anders.

Dag 13

Het zwemmen verliep grotendeels volgens de planning. Bob sputterde nogal tegen, maar dacht steeds even serieus na. Zijn antwoorden had ik goed ingeschat. Na afloop van mijn betoog was het even stil.
<Bob> ‘Ik wil een paar minuten bedenktijd.’
<Diny, ongerust> ‘Natuurlijk, Bob.’
{Oh, Diny, wat moet je gek op hem zijn. Je had het gezegd, nu is het ook merkbaar}
Ze ging naast hem zitten. Hij keek eerst een tijd voor zich uit. Hij zuchtte en keek daarna naar ons, om de beurt, het laatste naar Jasper. Hij begon te grijnzen.
{Mooi, hij snapt het}
<Bob> ‘Afgesproken werk, hè?’
<Diny> ‘Ja, Bob.’
<Bob> ‘Mij erin geluisd, hè?’
<Diny> ‘Ja, maar het was geen rotstreek, om je voor schut te zetten. Dit was om jou en mij te helpen.’
<Bob> ‘Ja, ik ken het verschil in streken. Dit was een commissarisstreek. Wie heeft deze verzonnen? Jij hè, Steven?’
<Diny> ‘Ja, voor de bestwil van jou, en mij, en allemaal.’
{Goed zo, Diny}
<Bob, langzaam> ‘Van mij mag Steven commissaris worden, hij is net zo slim en bezorgd. Ik heb gemerkt dat jullie me al aardig kennen, jullie hebben goed opgelet. Daarom ga ik, stap voor stap, verder. De eerste, ik ga niet weg.’
<Diny, in tranen> ‘Ohhhh, Bob.’
<Bob> ‘Diny, je moet even geduld hebben, geen twee maanden. Heb je dat?’
<Diny, bedeesd> ‘Ja, Bob. Ik snap wat je bedoeld, dank je wel.’
<Bob> ‘Ik moet eerst andere stappen doen, jij bent de laatste. Geen zorgen, ik blijf bij je, als je wilt.’
<Diny> ‘O ja, ja, Bob.’
{Ze is gelijk in de zevende hemel}
<Bob> ‘Fijn. Blijf alsjeblieft zó stil zitten.’
<Diny> ‘Zó . . . aangekleed?’
<Bob> ‘Ja, je snapt zo meteen waarom. Je zult het . . . heel fijn vinden. Volgende stap, ik trek mijn zwembroek uit. Een half uur geleden was ik liever doodgevallen dan mijn broek uit te doen in gezelschap. Eh, soms ben ik traag, nu niet. Ik zal laten merken, dat ik me, helaas nu pas, bij jullie aan kan passen.’
Hij trok rustig zijn zwembroek uit, alsof er niemand zat te kijken. Deden ze natuurlijk wel, net zo rustig, niet nadrukkelijk. Alleen Diny bloosde.
{Juiste stand, gezien de omstandigheden, niet omhoog maar recht vooruit. Aardig groot, voor een half stijve}
<Bob> ‘Steven, vreselijk bedankt, later meer. Jasper, bedankt. Ik heb net, onder het nadenken, bedacht, dat jij vakkundig meegewerkt hebt. Je had, op het afgesproken moment, een eh stijve. Mijn complimenten. Sandra, ik weet niet waarom jij erbij was, en erbij durfde zijn, dat wil ik graag later horen. Je hebt heel lief meegewerkt, en je bent mooi. Ik doe Anya na, kusje? . . . Dank je wel. Daar wil ik het even bij laten, later ook meer. Ik realiseer me dat ik, na het vragen van de leeftijd van Diny, het levendige, het vrolijke, bij haar gemist heb. Ze heeft me eigenlijk steeds verteld waarom, maar ik had niets door, ik bleef eigenwijs. Het spijt me heel erg, Diny, later meer daarover. Anya, ik weet waarom jij erbij was, en durfde zijn. Onder andere omdat ik gezien heb hoe jij met de commissaris omgaat. Even tussendoor, dan kan ik me wat ontspannen. De hoofdagent, die jullie gisteren aan de lijn hadden, heeft gelijk de commissaris thuis gebeld, en geklaagd dat er een meisje Vervoort stennis gemaakt had, hij voelde zich bedreigd, hij wilde de zaak gelijk geregeld hebben en excuses. Nou, de commissaris schijnt nogal wat eh onparlementaire termen gebezigd te hebben en de hoorn erop gegooid te hebben. Ik hoorde, even nadat ik Diny gesproken had, een auto op twee wielen krijsend de bocht door komen. Ik heb wel eens noodstoppen meegemaakt, maar déze, tien centimeter voor de voordeur. Ga de sporen maar eens bekijken, die staan er nog wel een week. Uit de auto kwam de commissaris gestormd, met een rode kop, niet normaal. Toen kreeg die hoofdagent een stennis, had hij nog nooit meegemaakt. Wat, een meisje dat stennis maakt, zíjn meisje, onbeschofte . . . en puberale . . . en zo nog een kwartiertje door. Ik dacht dat hij barstte, met z’n rode kop, hij is altijd zo rustig. De hoofdagent werd zes maten kleiner. Ik kom alles horen, en stiekem zien. Ik had gedacht dat ik Diny gewoon aan de lijn gekregen had, alleen was de hoofdagent nogal pissig tegen me, ik verbind u door met een meisje, agent. Hij zegt normaal, Bob. Toen koelde de commissaris wat af, en ging de hoofdagent even uitleggen dat hij alsnog bedreigd werd met, wat had het meisje gezegd? De hoofdagent zei, eh ik citeer, overplaatsing, ontslag, dégra. . . een lagere rang of zo, einde citaat, commissaris. Ik lachte me wezenloos, ik hoorde, dat Anya aan het regelen was geweest. Juist, zei de commissaris, dat is mijn meisje geweest, nou, je sloft, daardoor heb ik weer een goede bui, anders had je gelijk iets, of zo, gehad. En je krijgt ook ontslag, dégra. . . een lagere rang of zo, als je je niet binnen de kortste keren gaat gedragen als vriend van het publiek, en zo. Eerst al het mogelijke doen, heel beleefd. Poe, niet doorverbinden, alsof dat een doodzonde is. Later beleefd verifiëren. En nog een kwartiertje les. Ik ben even een luchtje gaan scheppen, met toestemming van een grijnzende wachtcommandant. Eerst Diny met, agent van Bommel, wilt u in de problemen komen met mijn goede vriend de commissaris, die zoveel voor ons gedaan heeft? . . . Dacht ik al, tot morgenochtend, met zwembroek. Knal, hoorn erop. Toen die stennis met de commissaris. Oh, hij heeft me gisterenavond nog gebeld, vanaf thuis. Hij vertelde me, heel rustig, je kent dat wel, jullie krijgen een nieuwe kopie van code zevenhonderdtien. Met de code rijles en een nieuwe code erbij, code hartsvriendin. Oftewel, vragen naar verzoek van vriendin, en indien ook maar enigszins mogelijk met de hoogste spoed uitvoeren, noteren, achteraf verifiëren. Geen misbruik, en zo, zei de commissaris.’
<Anya> ‘Ik hoor het hem zeggen. Wat lief, hè? Hartsvriendin!’
<Bob> ‘Vind je het gek dat hij zo lief is, voor jou? Hij maakt vaak uitzonderingen, niet zulke als voor jou, maar voor verlof of zo, voor iedereen die gewoon zijn best doet. Als hij denkt, dat zou leuk zijn, gáát hij er voor. Agent, je doet je werk goed, hoor. Maar je mag er best wat leuks van maken. Compensatie voor de rotgevallen die ik ook krijg, zegt hij. Hij zei, dat je beslist op het volgende politiefeest moet komen.’
<Anya> ‘Zeker weten, en ik hoop dat hij vaak langs komt.’
<Bob> ‘Ik ook. Anya, je hebt lief meegewerkt, en je bent een heel mooi kleintje. Ik neem bij jou geen genoegen met een kusje, kom bij me, en knuffel met me, met je mooie blote lijfje, met alles erop en eraan.’
{Oh, wat een tranen, en wat een fijn gezicht, zo’n grote blote jongen, knuffelend met dat lieve kleine blote meisje van me}
<Bob> ‘Let op, ik pas me sneller aan dan ik zelf gedacht had, jullie schuld. De commissaris heeft jullie bloot gezien, dat vond hij fijn genoeg. Ik ben eh van ongeveer julie leeftijd, ik wil wel wat meer. Anya, mag ik je, binnen hopelijk niet al te lange tijd, af en toe, net zo als nu, lekker knuffelen?’
<Anya> ‘Ik snap wat je bedoeld. Als alles tussen Diny en jou in orde is wil ik graag met je knuffelen. Behalve Steven doen ze het me toch al te weinig.’
<Bob> ‘Diny, mag ik haar ‘wat meer’ vragen? Vooruitlopend op het in orde komen?’
<Diny> ‘Ik ben blij, dat je probeert stiekem ‘onder ons’ me iets te vragen. Je hebt jezelf af zitten remmen. Je bent hartstikke gevoelig. Ik begrijp je, je mag haar ‘wat meer’ vragen. Niet alleen vragen, ook doen, nu, als je wilt.’
<Bob> ‘Ik word er stil van, dat we elkaar ineens zo goed begrijpen. Dank je. Anya, mag ik je bij het knuffelen dan een beetje over je kontje strelen, en over je uiertjes, en je . . . buikje? Ik weet niet of jij nog meer zou willen, dat wil ik voorlopig niet weten. Ík wil en kán niet meer. Tot je echt zestien bent.’
<Anya> ‘Ohhhh, Bob toch. Diny, hij zit je te pesten met dat ‘echt’ zestien. Ik heb jou ook door, hoor. Bob. Vóór ik daar antwoord op geef, wil ik eerst dat je het even over mijn kontje probeert.’
We zaten te genieten, omdat Anya, direct nadat Bob indirect gezegd had te willen spelen, al met hem begon. Ze knuffelden weer, waarbij Bob al wat meer bewoog. Hij streelde zachtjes over haar kontje. Zijn stijve kwam wat meer omhoog.
<Anya> ‘Lekker, goedgekeurd. Volgende keer de rest. Diny, mag ik hem ook ‘wat meer’ vragen?’
<Diny, lachend> ‘Ik dacht dat Bob en ik even ‘onder ons’ waren, maar je zat goed mee te luisteren. Anya, ik ken je langer dan vandaag, maar je mag hem toch wat meer vragen. Bob, je kan van alles verwachten.’
{Ze is zo gelukkig, haar zusje mag alles}
<Anya> ‘Leuk. Bob, mag ik even je paal strelen?’
Bob was even stil.
<Bob> ‘Je was me even te snel, maar ik ben er weer. Ik zie een ondeugende blik in je ogen, maar eh doe maar.’
{Ja, ja. Anya, wat ga je doen?]
Anya nam Bobs ballen in haar hand en masseerde ze even. Daarna liet ze Bobs paal onderhands, met haar duim er overheen strijkend, door haar hand glijden tot hij eraf. . .’
{Niets eraf vallen, hij vliegt omhoog. Vast maximaal nu. Wat een paal! En nu? Bob boos?}
<Anya> ‘Diny, kijk eens. Stom, doe je de hele tijd al. Genieten, hè? Hij kwam nog meer omhoog, en zo snel. Mooi, hè?’
{Probeer nu maar eens boos te worden}
<Anya> ‘Boos, Bob? Dat was een natuurlijke reactie, hoor, dat wist ik van tevoren. Ik deed het expres. Ten eerste, de hoofdreden, om je lekker in één keer hélemaal te voelen, en, voor jou, ik wist dat jij het lekkerder zou vinden dan strelen. Om zo in één keer door een meisje gepakt te worden. Ten tweede, ik vond dat ik jou even moest plagen. Je komt er genadig bij me af. Ik had ook . . . Laat maar. Nee, ik zeg het je eerlijk. Je hebt mijn zus een tijd ongelukkig gemaakt. Als ik je gisterenavond te pakken had gekregen, had ik je ballen er afgedraaid. Ik heb er gelukkig niet lang mee hoeven wachten, zo, nu weet je het.’
<Steven> ‘Nou, nou, schatje.’
<Anya> ‘Jullie waren ook nijdig, gisteren, toen Diny vertelde wat voor problemen ze met Bob had. Zo gaat dat hier, Bob. Ik was alleen de eerste die giftig werd, daardoor hielden jullie je koest. Anders was Jasper door het lint gegaan, net zoals vorig jaar, voor Diny. En anders Dirk en of Dirkje, alleen iets rustiger. Daarom, Bob, hebben we je erin geluisd. Sorry, ik word weer giftig, ik praat helemaal voor mijn beurt, je hebt nog niets tegen Diny kunnen zeggen. Sorry, Diny, ik had moeten wachten. Maar ik zag dat je met de minuut weer gelukkiger werd, há, daar komt mijn vrolijke zusje weer terug. Hoe heeft hij dit kunnen doen? Ohhhh.’
<Steven> ‘Kom bij me, schatje, huil maar uit, en kalmeer wat. Anya, je weet het, Diny weet het, het was niet Bobs schuld, hij kon er niets aan doen, hij was een verkeerd principe aangepraat. Nooit iemand in de buurt om er over te praten. Ontmoet Diny, moet zich doodgeschrokken zijn, kon er niet over praten. Daarom hebben wij gisteren, jij ook, naar een oplossing gezocht. Geen moordplannen gemaakt.’
<Diny> ‘Ik wist, onbewust, dat het zoiets moest zijn. Ik was inderdaad nooit boos op Bob, dat heb ik hem nóóit gezegd, en jullie ook niet.’
<Anya> ‘Sorry, ik wíst het, ik heb het verkeerd gezegd, ik was ook niet boos op Bob, maar dat zoiets toevallig met mijn vrolijke zusje gebeurde. Zeg alsjeblieft wat, Bob, anders begin ik weer te janken.’
<Bob> ‘Dank je wel, Steven, voor je hulp. Anya, ik ben niet boos op je, we praten nog wel eens, of meer. Dank je wel, Jasper, voor je rustgevende aanwezigheid. Ik weet ook van je bewaking van Diny. Mag ik nu eindelijk met haar gaan praten? Ik dacht, ik bedank de rest eerst even, heb ik verder de tijd voor Diny.’
<Diny> ‘Ja, een andere keer verder. Bob, sinds je zei dat je bleef ben ik met de minuut gelukkiger geworden. Ik wil er van gaan genieten. NU!’
We waren even stil, we probeerden ons zo snel mogelijk om te schakelen, voor Diny. Ze had geduldig zitten wachten, het had inderdaad lang genoeg geduurd.
<Bob> ‘Je hebt gelijk, later meer. Kom je vóór me zitten, ik wil naar je kijken. Ik ben zo blij dat je er weer gelukkig uit ziet. Móóóói!’
<Diny> ‘Bob . . .’
<Bob> ‘Wil je eerst even naar mij kijken? Ik bedoel naar mijn paal kijken? Niet aanraken, dat red ik even niet. Kijk ik gelijk naar jou.’
<Diny> ‘Ik vind het niet erg je paal nu niet aan te kunnen raken, ik begrijp het, we halen het wel in. Hij is héééél mooi, om het zachtjes uit te drukken. En bijna overweldigend groot. Later meer. We moeten dat maar als standaard antwoord gebruiken, als we op willen schieten, het is lief bedoeld. Weet je, dat ik je paal al een keer gezien heb, eh, klein?’
<Bob> ‘Dat kan niet. Je hebt één keer over mijn broek gestreeld. Ik heb je gelijk gestopt.’
<Diny> ‘Hoe lief je ook was, en eigenwijs, ik wilde wel zeker weten of er op bedgebied wat voor mij inzat. Ik heb een keer door het toiletraampje gekeken. Wat ik zag beloofde genoeg. Ik zie nu dat ik gelijk had. Voordeel van ervaring hebben. Sorry. Je glimlacht. Ga ik even intiem door. Ik wil je iets heel erg intiems vragen, om het voor jou, dus voor mij, zo prettig mogelijk te maken. Het gaat een beetje op een verhoor lijken. Mogen de anderen erbij blijven? Van mij graag.’
<Bob> ‘Van mij ook. Wat wil je weten?’
<Diny> ‘Ik zal het ook stap voor stap doen. Eh, het leek wel of Anya het eerste meisje was wat je paal aanraakte. Hij kwam zo vreselijk snel omhoog.’
<Bob> ‘Oei, dat had ik niet verwacht. Ja, het eerste.’
<Diny> ‘WAT? Ben je nog maagd?’
<Bob> ‘Ja, Diny.’
<Diny> ‘Oh, dat had ik niet verwacht. Nooit over gedacht. Slof ík even. En jij. Oh, Bob, vind je het niet verschrikkelijk dat ik geen maagd meer ben? Je hoeft niet zo eh diplomatiek te antwoorden als eerder.’
<Bob> ‘Het is jammer, ja, dat ik je niet eerder gevonden heb. Je was al begonnen met ervaring opdoen. Maar ik neem je niets kwalijk. Ik blijf erbij, ik begrijp het, nu beter dan ooit. Laten we er samen van genieten dat ík nog maagd ben. Later meer.’
<Diny> ‘Later meer? Later meer? Zeker weten! Zoals Anya laatst gezegd heeft, ik laat me toch geen maagd ontglippen!’
We zagen aan ze, dat we nu rustig konden lachen.
{Oh, wat een toestand, eerst hem erin luizen, nu beginnen ze te genieten, en lol erbij}
<Diny> ‘Waren we de eersten, die je, oh, nog groter, hoger, die je paal gezien hebben?’
<Bob> ‘Ja.’
<Diny> ‘Heb je wel eens een meisje bloot gezien, zoals Sandra en Anya nu?’
<Bob> ‘Alleen op papier of zo, niet in het echt.’
<Diny> ‘Heb je alles goed kunnen zien, ook tussen hun beentjes?’
<Anya> ‘Diny, hij kan nu wel ergens tegen. Tussen onze beentjes zitten gleufjes, Bob.’
<Bob> ‘Oh. Ik heb uiertjes gezien, en tepeltjes, en buikjes, en naveltjes, en venusheuveltjes, en doosjes met haartjes, en gleufjes. Ik ben behoorlijk geschrokken, van het mooie dan, het lieve. Gelukkig ging het niet te snel. Maar ik moet het later toch nog eens beter bekijken, alles, liefst van allemaal, om te kijken of ik me niet vergist heb.’
<Diny> ‘Later dan. Fijn, dat je ook al grapjes kunt maken.’
<Bob> ‘Het is eigenlijk zonde om het te verstoppen. Maar ja, als je niet beter weet? Diny, mag ik jou nu eh verhoren? Wil je zo lief naar mij blijven kijken en steeds ‘ja’ knikken? Ik wil, omdat ik van je houd, en jij nu . . . mij ziet, en ik weet wat je zo graag wil, ik wil nu graag . . . jou zien. Maar alléén kijken, hoor, aanraken kan ik je nog niet, dat red ik niet. Mag ik naar je kijken, . . . terwijl jij ziet, dat ik naar je kijk?’
<Diny> ‘Bob, je bent heel lief, maar je kijkt al naar me!’
{Hoe houdt ze het uit, ze remt hem af. Doet geeneens haar badpak uit om hem dan om z’n nek te vliegen. Die is veranderd, zeg, sinds ze verliefd geworden is. Bij mij deed ze het ook stap voor stap, maar dat was spelen. Dit is geen spelen!}
<Bob> ‘Oh, ja. Oh, je plaagt me. Hoe kan je dat doen? Ik weet dat je ongeduldig bent.’
<Diny> ‘Omdat het geen haastwerk moet worden, je bent eerlijk, maar te onrustig, te gespannen, je moet genieten!’
<Bob> ‘Je hebt gelijk. Lieve Diny, ik wil graag wat meer van je zien.’
Diny deed haar bovenstukje af.
<Bob> ‘Ohhhh, . . . . . . ik moet even ergens anders naar kijken.’
<Diny> ‘Ja, doe maar rustig aan. Ik bekijk ondertussen je paal, hij was wat gezakt, hij komt nu weer omhoog, lekker, hè?’
<Bob> ‘Ja, zo van, ik heb wat voor je. Als we zo blijven praten moet ik weer stoppen. Ik wilde juist alleen kíjken, ik dacht, dan red ik het misschien.’
<Diny> ‘Prima, praten later. Je hebt wel een behoorlijk grote paal. Fijn.’
Ze bloosde een beetje.
<Bob> ‘Tja. Wat een móóóóie . . . uiertjes, Diny. Nu je broekje uit? En nog even niet te veel laten zien, alsjeblieft? Wat deden Anya en Sandra dat lief voor me, hè?’
<Diny> ‘Ja, en ze deden het ook mooi, hè?’
<Bob> ‘Ja, langzaam, zo van, kijk maar rustig. Wat ben je lenig, opstaan, broekje uitdoen en weer gaan zitten, zonder iets te laten zien, gelukkig. Ohhhh, móóóói!’
<Diny, zachtjes> ‘Alleen maar haartjes, er zit zó iets lekkers onder.  . . . Bob, wil je me nu helemaal zien? Ik wil zo graag dat je me hélemaal ziet, net als ik jou, ook mijn beentjes helemaal uit elkaar, je móet mijn gleufje zien.’
<Bob, zachtjes> ‘Ik weet het, schatje, maar ik aarzel.’
<Diny, zachtjes> ‘Zo te zien kun je het wel aan, hoor. Ik voel me nog zo aangekleed, met mijn benen tegen elkaar, ik wil ook hélemaal bloot, net als jij, met je grote paal, met je ballen, alsjeblieft, nu.’
Bob knikte. Diny deed langzaam haar beentjes wat uit elkaar, net zo . . . netjes als Anya en Sandra het gedaan hadden. Zodat Bob duidelijk haar gleufje kon zien.
{Wat vind hij dat móóóói, veel mooier dan bij Anya, of bij Sandra}
Na een tel of tien deed ze haar beentjes langzaam nog zeker vijftien centimeter verder uit elkaar.
{Donders, waar heeft ze dat geleerd? Onzin, vrouwelijke intuïtie. Eerste stap, je mag me zíen, tweede stap, hier ben ik, hélemaal, voor jou, kíjk. Donders, wat mooi, wat . . . lief}
<Bob> ‘Diny, kom je naast me liggen om te knuffelen, net als Anya en ik net? Met het verschil, dat ik . . . wij van elkaar houden, en dat ik nu mooi weet dat je zestien bent.’
<Diny> ‘Maak me vooral het verschil tussen dertien en zestien maar eens duidelijk. De rest vermaakt zich ondertussen wel.’

<Anya> ‘Ja, wat voor vermaak kunnen we verzinnen? Laten we ze nadoen, in ons eigen tempo. Wacht even, ik heb een voorstel, laat me alsjeblieft uitpraten. Steven en ik hebben het al vaker gedaan, en we gaan het nog veel vaker doen, het is iedere keer zó mooi. Steven en Sandra, jullie pas één keer, héél voorzichtig. Jullie willen best nog een keer. Akkoord? Lekker! O, Sandra, veel verschil tussen Steven en Jasper?’
<Sandra> ‘Ik heb erover nagedacht, omdat ik wist dat je het een keer zou vragen. Je weet dat die van Jasper iets langer en dikker is dan die van Steven. Misschien omdat Jasper al vaker gevreeën heeft. Maar dat verschil heb ik niet gevoeld.’
<Anya> ‘Mooi. Jasper, mag ik met jou wat ervaring opdoen? Ik zie je paal steigeren, gelukkig. Ik kom er zo opzitten. Het is hier zo fijn, buiten, met z’n allen.’
<Steven> ‘Goed zo, liefje. Alsjeblieft, Sandra?’
<Sandra> ‘Oh, jaaaa, niet meer zo voorzichtig, dat is niet meer nodig, redder van mijn seksleven. Ik word zóóóó heet van je, moet je me maar niet zo geil aankijken. Kom gauw bij me naar binnen, niks knuffelen, niks voorspel. Daarna knuffelen en strelen. Lief van je, Anya, dat je weer om ons denkt. Vind je het niet erg, Jasper? Je kijkt zo, . . . ik weet het niet.’
<Jasper> ‘Als je beloofd gauw weer met mij te spelen, en zo.’
<Sandra> ‘Eh, Jasper, ik ben nu gericht op Steven, héét van hem, dat kan ik niet zo omdraaien. Maar gauw. Beloofd.’
<Jasper> ‘Anya is ook niet meer uit te zetten, hoor. Verwen Steven maar lekker, hoor.’
<Sandra, zachtjes> ‘Jasper, mijn eigenlijke eerste keer, met Steven, was eh proefdraaien. Ik blijf hem dankbaar. Mijn eerste keer met jou was ook lekker, maar ook . . . anders. Je weet dat ik gek op je ben, maar ik heb ondertussen een . . . speciaal gevoel, voor jou alléén, snap je?’
<Jasper, beduusd> ‘Oh, meidje. . . . Ja, ik ook voor jou. Later meer, hè?’
<Sandra, zachtjes> ‘Vanavond, op jouw kamer? Ik vertel eerst mijn moeder de hoofdzaken. Ik weet hoe ze over dit soort zaken denkt. Ze was ook zó blij, dat . . . jullie me gered hebben. Dan vindt ze het goed. Mits je me eerst netjes vraagt.’
<Jasper> ‘Jou eerst vraagt? . . . Oh, zó. . . . Ja, afgesproken. Ik ben helemaal niet benieuwd naar je antwoord, maar ik zal er erg blij mee zijn. Maar liefje, als je het niet erg vindt, vanavond serieus verder, ik heb nu even andere dingen aan mijn . . . ballen.’

<Steven> ‘Sandra, wat was dat? Met Jasper?’
<Sandra> ‘Oh, Steven, hij is ook verliefd op míj. En hij gaat vanavond verkering met me vragen. Maar eigenlijk kan dat toch niet zo snel?’
<Steven> ‘En Anya en ik dan, en Diny en Bob?’
<Sandra> ‘Oh, ja. . . . Drie paartjes. Ik bedoel niet beesten, paarden, maar stelletjes. Maar ik word wel beestachtig wild. Steven, gauw, onze tweede keer.’
 
<Diny> ‘Jullie zijn klaar, hè, knuffeldieren? We krijgen wel mee, wat jullie zo gezellig aan het doen zijn. Ik vertel Bob erover, onder ons knuffelen door. Maar Bob en ik vinden dat jullie ook moeten weten wat wij doen. Hij heeft me eerst het verschil tussen dertien en zestien duidelijk gemaakt. Me omarmt, zich tegen me aangewreven. Tjonge, zo iets groots en hard heb ik nog nooit tegen me aan voelen drukken. En wrijven. Daarna heeft hij mijn uiertjes geliefkoosd op alle mogelijke manieren, hij heeft de smaak te pakken. Hij gaat zo verder met van mijn gleufje te genieten en proberen mij klaar te laten komen. Lukt zeker. Daarna ga ik zijn paal strelen tot hij klaarkomt. Lukt helemaal zeker. Anya, jij snapt het vast wel, ik wil voorlopig niet verder, dat doet me te veel aan vroeger denken. Eerst alleen zó genieten, dat heb ik altijd overgeslagen.’
<Anya> ‘Oh, ja. Goed bedacht. Jullie hoeven voor ons je gekreun of zo niet in te houden, hoor, doen wij voor jullie ook niet. We gaan zelf ook verder een beetje knuffelen of zo.’

<Diny> ‘Jongelui, we moeten naar huis.’
<Anya> ‘Maar zó kom je er niet van af. We willen weten hoe jullie je klusje vonden.’
<Diny> ‘We vonden het geen stafwerk. Je blijft brutaal, ook al je bloot showen.’
<Anya> ‘Ja, dat mocht, omdat ik hem even later een kusje zou vragen. Als hij me kuste was hij geen vreemde meer.’
<Sandra> ‘Ja, en dan gelijk familiair worden hè, je gleufje uitgebreid laten zien.’
<Anya> ‘Ja, mocht best, ik had al gezien dat hij zou blijven, hij zat al klem genoeg. Ik bedoel figuurlijk. Niet klem in mij gleufje, waar hij zo bewonderend naar zat te kijken. Je keek keurig hoor, Bob, net als Steven zat ik op je reacties te letten, inclusief je paal. Daardoor wist ik dat je bleef. Je paal kwam niet hoger door het kijken naar de gleuf van een meisje, ook bij Sandra niet. Het gaf aan, pure gezonde bewondering. Pas later werd je groter. Nu stelt het niets voor, ik zie liever die grote van je. Help eens even, Diny.’
<Bob> ‘Ja, alsjeblieft, Diny, ik ben er trots op, en jij ook. Ze mag er de komende drie jaar best mee spelen, als je het goed vindt. Mijn enige restrictie is, niet bij haar naar binnen.’
<Anya> ‘Ik ben blij dat je het duidelijk uitlegt, ik zat er een beetje mee wat je precies bedoelde, maar ik dacht, dat komt later wel. Diny, er kunnen best twee handjes aan die paal, groot genoeg. Maar nog niet hoog genoeg, help eens even, Sandra.’
<Sandra> ‘Graag. Ik pak zijn balletjes, nou, ballen wel.’
<Bob> ‘Oh, lekker, ben ik net klaargekomen, jullie weten het toch al, en nu drie lieve blote meiden aan mijn spullen. Jullie kunnen nog meer helpen. Als ik nog wat meer van jullie zou zien. Oh, wat zijn jullie lekker vrij . . . Anya, je wilde zo graag mijn stijve paal zien, zou je je nog meer naar me toe kunnen draaien? . . . Donders, wat mooi, zo goed te zien . . . ik denk, voor mij vast net zo . . . mooi, als voor jullie een stijve paal. Eerst niet voor het opwindende, maar, wat een móóóóie uitvinding, een kunstwerk. Daarna komt eventueel de opwinding. Zo van, ik weet waar het voor is, ik wil het doen, want dat is zo lekker voor ons beiden. En bij gepast gebruik is daar niets mis mee. Oh, Diny, het kómt weer, stoppen, of doorgaan, hoe?’
<Diny> ‘Doorgaan natuurlijk, als het komt. Wil je dat voor ons, met ons, doen? Anya en ik hebben zoiets al eens gezien. Sandra, jij?’
<Sandra> ‘Nee, maar ik wil graag, ik heb alleen zaadjes in een condoom gezien.’
<Anya> ‘Mooi joh, ze eruit zien spuiten.’
<Diny, fluisterend> ‘Wil je weer je zaadjes in mijn handjes spuiten, je weer helemaal laten gaan? We gaan je helpen om lekker klaar te komen.’
<Bob> ‘Ga door, ga door . . . . . .’
Dat deden ze, met z‘n drieën, tot en met hij een paar stralen zaadjes in de handen van Diny spoot.
<Sandra> ‘Je had gelijk, Anya. Zo mooi om te zien, hem te zien genieten van de krampen, om zijn zaadjes te laten komen. En dan als ze komen, in golven, en eruit spuiten, en het genieten als de krampjes minder worden, en een laatste lange zucht. Ja, wat een uitvinding. Ik ben nu blij ook iets moois te hebben. Wij komen ook ongeveer zo klaar, hè, meiden? Alleen zonder zaadjes.’
<Anya> ‘Ja, zo ongeveer. Maar, eh, Bob, niet dat ik teleurgesteld ben, maar het is niet zo veel.’
<Diny> ‘Zeg, oen, beledig mijn stuk niet zo. Het is zijn tweede keer binnen een kwartier of zo.’
<Anya> ‘Ja, sorry. Dat was ik vergeten. Dan zit er bij Steven ook minder in. Maar nu moeten we naar huis, Dirk en Dirkje vertellen dat het goed zit met Bob en Diny, hoe diep het al bijna zit.’
<Diny> ‘Steven, doe er eens wat aan, ze draaft weer door.’
<Steven> ‘Ik zal het proberen. Ik weet dat jullie vanavond komen, Sandra en Bob. Laten we een feestje bouwen. Om te beginnen, Diny en Bob op haar kamer, Jasper en Sandra op de zijne, en Anya en ik op de mijne. De kamer van Anya is reserve, voor als er iemand tikkertje wil spelen, of zo. We laten alle deuren open, ook van de badkamer. Dan kunnen we heerlijk bloot rondlopen. En douchen, elkaar horen, roepen, komen kijken, meespelen, we zien wel. Ik denk niet dat Dirk en Dirkje boven zullen komen. Ik denk dat ze beneden, vóór de trap, op de grond, waar ze ons kunnen horen, méé gaan feestvieren. Iemand bezwaren?’
<Bob> ‘Niet zo lang geleden zou ik het een orgie genoemd hebben. Ik weet nu beter. Doorlopen, anders ben ik vanavond niet op tijd. Over tijd gesproken, denk op tijd aan een condoom, ook in de hitte van de strijd. En na gebruik, niet om op te scheppen, maar voor de veiligheid, controleren.’
<Diny> ‘Ja, commissaris, ja, dokter. Bob, dat hoort ook bij gepast gebruik. Ik heb nog nooit gehoord van ongelukjes. Jij misschien, Anya, van de dokter?’
<Anya> ‘Die hoor je normaal niet. Bob, die willen ze hier niet. Ongewenste zwangerschappen verstoren het leven te veel, van het meisje, de jongen, de ouders, enzovoort. Geplande zijn veel beter, ook voor het kind. Daarom krijg je hier ook vroeg genoeg te horen hoe het zit met condooms en de pil en zo. Niet alleen de meisjes, ook de jongens. De meisjes worden natuurlijk door de moeders in de gaten gehouden, of ze op tijd zijn. We gebruiken de beste condooms die er zijn. We betalen de prijs voor gewone, het verschil komt uit de dorpspot. Hoe die werkt legt iemand je nog wel eens uit. Gaat er toch een kapot, of wat je noemde vergeten in de hitte van de strijd, of een paar dagen over tijd, naar de dokter. Mét de jongen. Als die niet wil wordt hij gebracht. De dokter wil precies horen wat er gebeurd is. Geeft eventueel bijles. Er wordt zelden gestraft. De dokter doet er wat aan, of niet, in overleg met de vier ouders. Morning-afterpil, en de rest van de mogelijkheden. Het komt heel weinig voor, en als je het niets aangaat hoor je het nooit. Genoeg weer, was het maar avond.’

Onder het eten brachten we heel kort verslag uit aan Dirk en Dirkje. Wat waren ze blij voor Diny. We vertelden ze, dat we het boven wilden vieren. Ze begrepen dat we gelijk na het eten wilden beginnen.

<Anya> ‘Ik wil een beetje stout zijn, even naar de anderen luisteren . . . niets te horen, komt nog wel.’
<Steven> ‘Luister met een half oor maar door. Ik wilde je eerst, voordat we ergens mee beginnen, vragen hoe je het met Jasper vond. Als je er over wilt praten.’
<Anya> ‘Ja, maar alleen de bijzonderheden, anders duurt het te lang. Ik moest inderdaad mijn beentjes wat verder uit elkaar doen. Ik denk dat ik het een volgende keer geeneens merk, nu zat ik erop te letten. Verder, ik denk dat ik hetzelfde gevoel had als jij bij Diny. Lekker, maar niet zoals bij ons samen. Zoals zo meteen, heerlijk. Het was een goede ervaring. Ik moest hem wel iets afremmen, hij werd me te woest. Jij nooit, schat. Hij zei dat ik, om te masseren, niet alleen mijn spiertjes binnenin moet gebruiken. Dat had ik van Wanda gehoord. Ook mijn bekken bewegen, en mijn benen. Diny heeft me daar natuurlijk niets van verteld, die weet geeneens dat ze het doet, volgens Jasper. Alles beweegt vanzelf bij haar. Zullen we gaan oefenen? Ik hoor de rest nu al wel giechelen en kreunen.’
We hadden amper tijd om te oefenen, ze trok me met haar beentjes om me heen zo hard tegen haar aan, zo hard naar binnen, en ze masseerde op haar nieuwe manier zo goed, dat we de anderen zó ingehaald hadden.
<Steven> ‘Schatje, wil je dat voortaan bewaren voor een vluggertje? Ik kwam zo snel en onverwacht, dat ik geeneens gemerkt heb of jij gekomen bent.’
<Anya> ‘Ja, vlak achter je aan. Ik wil ook niet te vaak vluggertjes. Ik zal het bewaren als we het vlug achter elkaar doen, dan komt het bij jou toch wat langzamer. Of een derde keer, of een ...’
<Steven> ‘Ja, ja. Laten we de rest maar hierheen roepen, ik hoor ze niet meer. Verzamelen!’

<Diny> ‘Als jullie even wachten, ik wil wat drinken en wat om te snoepen halen.’
<Bob> ‘In je blote kont?’
<Diny> ‘Ja zeg, ik ga me nu niet aankleden. Dirk en Dirkje vinden het vast niet erg. Ik ga ze vragen om ook mee te komen vieren.’
Wie nog wat aanhad trok het uit. Dirkje en Dirk kwamen met Diny mee naar boven. In badjas.
<Diny> ‘Jullie vinden het vast niet erg dat we ons feestje bloot vieren, doorgaan waar we bij het vennetje mee bezig waren. Ik wil eerst meer over Bob en mij vertellen. Ik was van plan om het kalm aan te doen, om mezelf te bewijzen dat ik veranderd was. Maar Bob overtuigde me, dat één keer een goed bewijs, zoals vanmiddag, genoeg was. Dus . . .’
<Anya> ‘Diny, als je er verlegen van wordt, voor het eerst in je leven, wil Bob vast wel verder vertellen.’
<Diny> ‘Wat ben je af en toe een krengetje. Weer twee vliegen in één klap, mij plagen en proberen Bob aan de praat te krijgen.’
<Anya> ‘Ja, leuk hè? Ik schaam me geeneens. Ik zou niet kunnen, na vanmiddag. Dus . . .’
<Diny> ‘Bob, je vindt het toch niet erg, dat ik nog wat over mijn en jouw verleden praat? Ik bedoel, over mijn ervaringen, en dat het voor jou de eerste keer was? Hierna wil ik liever niet meer over mijn verleden praten, maar wel lekker over jouw eerste keer.’
<Bob> ‘Je praat maar een end weg, ze weten alles al.’
<Diny> ‘Ja, dat is waar ook. Dus . . . vanavond hebben we een sprintje genomen. Geen vluggertje hoor. Wel eerst strelen. Het was zó anders dan mijn eerdere keren. Zo veel meer, véél langer genieten. Voor Bob ook zo fijn, zijn eerste keer. Hij deed het goed, hoor.’
<Bob> ‘Tja, een onbeschrijfelijke ervaring. Ik, wij, hebben geluk gehad. Vanmiddag hoefde Diny me maar even te strelen, ik kwam vrij snel. Geen wonder natuurlijk, mijn eerste keer. En na al die mooie demonstaties. Ja, liefjes, het ziet er nog steeds allemaal geweldig uit, pestkoppen. Bij míjn demonstratie, geholpen door die drie boeven, duurde het al wat langer. Daardoor hebben we er deze keer redelijk lang over kunnen doen. Dat was het technische gedeelte. De rest? Diny heeft me na het zwemmen laten komen, met haar handjes. Dat was geweldig, met haar. Ik heb haar toen gestreeld, en gezien en gevoeld dat ze kwam. Het moet net zoiets zijn als ik voel. Daarna dat blote trio. Dat was ook heerlijk, maar anders, gezellig, maar niet intiem. Vanavond was er weer dat gevoel, intiem, met z’n tweeën, zo mooi, langzaam steeds dichter bij elkaar.’
<Diny> ‘Ja, dat duurde even, dat lange eind. Maar hij paste er heerlijk helemaal in.’
<Bob> ‘Ja, en precies. Wat een geweldig gevoel, zo vastgehouden worden.’
<Anya> ‘Alleen vastgehouden? Je hebt vast ook genoeg bewogen.’
<Bob> ‘Ja, natuurlijk, ondeugd. Diny heeft me geholpen, maar ik kon al gauw fijn voor haar eh bewegen. Ze bewoog zelf heerlijk. Het was onbeschrijfelijk fijn haar klaar voelen komen, nu op z’n mooist. En dat van mezelf. Voordat ik tranen in mijn ogen krijg moesten jullie ons maar eens feliciteren, Diny met haar verandering, mij met mijn eerste keer, en ons beiden, . . . met ons beiden, en jullie.’
Deden we, en kusjes. En tegen elkaar op kronkelen.
<Steven> ‘Jasper en Sandra, hoe is het met jullie gegaan?’
<Sandra> ‘Hij heeft me op bed neergezet. Hij knielde voor me. Sandra, dit is voorlopig de laatste keer dat ik gekleed voor je kniel. Ik ben smoorverliefd op je. Wil je verkering met me? Ik heb ja gezegd. Toen heeft hij me uitgekleed, neergelegd, enzovoort. Zóóóó lekker. O.K., feliciteren maar.’
<Dirk> ‘Sandra, Bob, hartelijk welkom in de familie. We hebben onder aan de trap mee kunnen genieten. We hebben het meegevierd, het was te mooi om te missen. Diny, je kwam zo voorzichtig naar beneden, het leek wel of je ons daar verwachtte.’
<Diny> ‘Ja, Steven had al verteld wat jullie zouden doen.’
<Dirkje> ‘Leuk, hoor. Maar we wisten dat we het rustig konden doen, niemand hier heeft geheimen voor elkaar. Hadden jullie verder nog wat feestelijks in gedachten?’
<Anya> ‘Ik wel.’
<Dirkje> ‘Wat dan?’
<Anya> ‘Eigenlijk betreft het Dirk. Ik heb zijn stijve nog nooit helemaal gezien. Of halfstijf of de helft, gemiddeld, zat in jou, Dirkje. Toen jullie die leeuw en leeuwin nadeden zat alles onder je rok. En eigenlijk wilde ik die grote ook wel eens bevoelen. Of wil je hem geheim houden, Dirk? Ondanks wat Dirkje net zei?’
<Dirk> ‘Jullie hebben al zo veel over hem gehoord dat hij geen geheim hoeft te blijven. Voor één keer, we blijven normaal wel aangekleed. En dan gelijk maar wat meer, ik wil niemand jaloers maken of met vragen laten zitten. Alle meiden moesten maar even aan alle jongens voelen, en andersom. Behalve aan de eigen partner, dat kan daarna uitgebreid in de respectieve slaapkamers. Dus iedereen even aan drie anderen. Als de jongens nu op een rij gaan staan, en de meiden ook, vóór de jongens?’

[Dirkje – Bob, Diny – Steven, Anya – Jasper, Sandra – Dirk]
Terwijl Diny en ik elkaar weer eens lekker bevoelden bleef ik naar de anderen kijken. Bob kwam voor Dirkje staan, zijn paal kwam al wat omhoog.
<Dirkje> ‘Bob, je hebt al veel meegemaakr vandaag, ik hoop dat je zo niet flauw gaat vallen. Ik heb een blote gleuf.’
<Bob> ‘Wat bedoel je? Als je onder niets aan hebt ben je daar toch bloot?’
De anderen grinnikten. Die luisterden dus ook.
<Dirkje> ‘Ja, maar ik ben daar bloter, ik scheer me. Dirk heeft een keer zijn baard laten staan, maar dat vond ik niets, die haren in mijn mond bij het kussen. Toen ik hem vroeg om zich weer te scheren zei hij, prima, als jij het beneden ook doet, dan krijg ik ook geen haren in mijn mond. Ik heb het sindsdien steeds gedaan, hij likt zo lekker, nogal eens tot ik kom.’
<Bob> ‘O. Maar dan is vast je eh gleuf ontzettend goed te zien.’
<Dirkje> ‘Ja, en te voelen. Durf je? Wil je?’
<Bob> ‘Kijken durf ik wel, maar voelen?’
<Dirkje> ‘Steven mocht het al een keer. Die wil het vast nog wel een keer. Jasper grinnikt, dus die wil ook wel. Nou, hem heb ik vroeger natuurlijk vaak gewassen, maar dat was ruim voor hij een stijve kon krijgen. Dus moest ik hem ook maar eens goed bevoelen, net zoals ik het Steven weer wil doen. En mag ik aan die steeds groter wordende van jou, waar je mee in mijn oudste dochtertje zit, zitten?’
<Bob> ‘Ja, zelfs al durf ik misschien niet aan jou te zitten.’
Zijn mond viel open toen Dirkje haar badjas los deed en een beetje wijdbeens ging staan. Toen Dirkje vond dat hij lang genoeg gekeken had pakte ze met één hand zijn ballen en streelde zijn groeiende stijve met haar andere hand, tot even nadat hij helemaal omhoog stond.
<Dirkje> ‘Je haalt het niet bij Dirk, maar Diny zal er vast blij mee zijn.’
<Bob> ‘Ja, ze is er erg blij mee. En ze wordt vast nog blijer als ik nog beter leer vrijen.’
<Diny> ‘Ik hoop, dat als je vrij bent hier komt, om te oefenen.’
<Bob> ‘Heel graag.’
Hij keek even naar Dirk, die door Sandra onderhanden genomen werd, terwijl Dirk Sandra tussen haar benen streelde.
<Bob> ‘Tjonge, Sandra heeft Dirk met twee handen vast, maar haar handen zijn te klein voor alles. Hij heeft een nog grotere en dikkere dan ik. Eh kan je dat allemaal eh kwijt?’
<Dirkje> ‘Ja, dat kan allemaal bij me naar binnen, en graag ook. Voel je nu even waar?’
Bob stak langzaam een hand uit en voelde tussen haar benen. Al gauw pakte Dirkje zijn hand en liet hem beter voelen, zo te zien net zoals ze mij had laten doen.
<Dirkje> ‘Zo, dat was genoeg. Dirk mag me straks verder op warmen, en zo. Lekker, Bob?’
<Bob> ‘Wat voelt dat ontzettend bloot aan. Nou, vast net zo bloot als een eh stijve, maar niet zo als een gleuf met haar erom. Heel lekker. Het zal ook vast lekker zijn om je daar te likken, zonder haren in de weg.’
<Dirkje> ‘Haal je niets in je hoofd, dat mag alleen Dirk. Doe het maar bij Diny, zoveel haar heeft ze er niet.’
<Bob> ‘Nee, maar eh daar is het nog niet van gekomen.’
<Dirkje> ‘Als je het maar niet overslaat, je moet alles minstens één keer proberen.’
<Diny> ‘Ik hoor je wel, mama. Dacht je dat ik dat niet zou willen? Ik heb nog nooit gehoord dat ze het erg vonden dat ik er haar op heb. Maar ik haast Bob niet.’
<Dirkje> ‘Ik Dirk ooit wel, toen we twaalf waren. Ik maakte, toen ik hem wilde verleiden, hem wijs dat ik een poesje onder mijn rokje had, wat hij mocht aaien. Nou, er zat eigenlijk alleen pas wat donshaar op. Later heb ik het kort gehouden of helemaal verwijderd, want al mijn verkeringen, mijn man Anton en zeker Dirk wilden allemaal wel hetzelfde. Tussen mijn benen komen, me daar likken, dan met hun stijve uitgebreid over mijn blote gleuf strelen, dan pas erin.’
<Bob> ‘Tja, dat kan ik me voorstellen, zo’n blote gleuf ziet er erg uitnodigend uit. Tjonge, alles al toen je pas twaalf was?’
<Dirkje> ‘Ja. Vóór Dirk niet zo vaak, maar die had toen al zo’n lekkere grote, die wilde ik elke dag wel, wat hij er ook mee wilde. Anton had net zo’n grote, dus die kreeg ik iedere dag meerdere keren, daar zorgde ik wel voor. Nou, wat Dirk en ik nu doen weten jullie wel. Genoeg daarover. Nog even mijn borsten vergelijken met die van Diny, Bob?’
Hij deed het, uitgebreid.
<Bob> ‘Ik had niet gedacht ooit zo aan mijn eh schoonmoeder te komen, ook niet andersom. Maar ik doe graag mee met wat hier de gewoontes zijn. Dirkje, ze zien er hetzelfde uit en ze voelen ook zo aan. Maar ik heb natuurlijk liever die van Diny vast.’
<Dirkje> ‘Natuurlijk, omdat zij jou ook langer vast kan houden dan ik.’
<Bob> ‘Dat ligt eraan wanneer. Nu kan je het gelukkig vrij lang, want eh.’
<Dirkje> ‘Ja, ja, ik weet het, je bent al aardig eh te pakken genomen. Hopelijk ben je niet helemaal leeg, want Diny wil vast nog wat, voor ze gaat slapen. Met jou, natuurlijk. En vast ook voor je morgenochtend weggaat. Dirk belt wel even, dat je wat later komt.’
<Bob> ‘O. Nog met haar slapen ook. Alles bij elkaar veel meer dan ik vanmorgen verwachtte.’
<Dirkje> ‘Ik weet niet wat Diny verwachtte, vast niet zo’n lange en stevige paal.’
<Diny> ‘Iets minder was ook goed geweest.’
<Sandra> ‘Ik heb ook wat stevigs beet. Het voelt net zo lekker aan als die van jou, Jasper, maar er is veel meer van. Stop, Dirk. Tjonge, wat heb je lange, dikke vingers. Aan één heb ik al meer dan genoeg, je paal zou me teveel zijn. Jongens, ruilen.’

[Dirkje – Jasper, Diny – Dirk, Anya – Bob, Sandra – Steven]
Jasper kwam naar Dirkje toe en pakte haar gelijk tussen haar benen.
<Jasper> ‘Oei, dat voelt nog bloter aan dan het eruit ziet. Ik kan me voorstellen dat het voor Dirk lekker is om te likken.’
<Dirkje> ‘Ja, en voor mij, hij doet het niet alleen oppervlakkig. Je zoekt het met Sandra maar uit. Hé, brutaaltje, niet zo grondig voelen. Genoeg, doe je handen maar op je rug.’
Hij deed het braaf. Dirkje bevoelde zijn spullen uitgebreid.
<Dirkje> ‘Je ballen zijn wat groter geworden en je kleine slangetje is een prima stijve geworden. Is Sandra er tevreden mee?’
<Jasper> ‘Ja, en ze wordt het vast nog meer, want we hebben het nog niet zo vaak gedaan.’
<Dirkje> ‘Nou, het waren niet jouw eerste keren, ondeugd. Van Sandra wel?’
<Sandra> ‘Ik vertel het even kort. Na een redelijke verkering had ik een paar vervelende ervaringen, die jongens waren erg ruw en dachten alleen maar aan zichzelf. Ik wilde niets meer. Anya kwam erachter en heeft me overgehaald om het met Steven te proberen, want die zou het beslist heel lief doen. Dat klopte ook, ik was erg verbaasd dat het zo lekker kon zijn. Omdat één keer geen keer is adviseerde ze me om het ook met Jasper te proberen. Die volgorde had ze bedacht omdat ik vast niet zou schrikken van die niet zo grote van Steven. Nou, hij heeft inderdaad niet zo’n grote, zoals je kan zien, en ik lekker voelen, maar hij kan hem heerlijk bewegen. Met de wat grotere van Jasper was het nog fijner, ik kreeg weer zin in jongens. Vooral in Jasper, want we konden ook goed met elkaar opschieten. De rest weten jullie, we hebben nu verkering en net voor de tweede keer gevreeën. Omdat ik nergens meer bang voor was was het heerlijk, Jasper deed erg zijn best voor me, zonder zichzelf te kort te doen.’
<Dirkje> ‘Fijn, geniet er maar van. Eh, Jasper, ik zei tegen Bob, mag ik aan die steeds groter wordende van je, waar je mee in mijn oudste dochtertje zit, zitten? Jij zit in allebei, hè?’
<Jasper> ‘Nee, zat. We hebben nu allemaal zelf een partner. Maar een aanbieding sla ik niet af. Ik mag ook Anya eh troosten, als ze dat wil, als Steven er maanden niet is.’
<Dirkje> ‘Dat zal dan wel gebeuren met wat ik nu maar los zal laten.’

<Bob> ‘Mag ik lekker aan je kleine spulletjes zitten?’
<Anya> ‘Als ik aan die lange van je mag.’
Bob bevoelde Anya zichtbaar voorzichtig, andersom niet zo.
<Anya> ‘Ik weet, dat ik niet te voorzichtig hoef te zijn.’
<Bob> ‘Nee, zo snel als de eerste keer eh.’
<Anya> ‘Ga je niet spuiten. Ik vind het een mooi gezicht.’
<Bob> ‘Steven mag toch wel wat meer?’
<Anya> ‘Natuurlijk, onzichtbaar. Zichbaar alleen bij bijzondere gelegenheden en een paar dagen per maand.’
Bob> ‘O. Ja. Ik heb het daar met Diny natuurlijk niet over gehad. Kan dat?’
<Anya> ‘Ja, over alles wat je wilt. Als ze niet kan zegt ze gewoon wat er aan de hand is. Omdat dat net zo natuurlijk is als je zaadjes in haar spuiten, als dat zonder condoom mag. Anders zouden er nooit kinderen komen.’
<Bob> ‘Eh kan je dat wel?’
<Anya> ‘Omdat ik zo klein ben? Ja, al zal ik vast erg kleine krijgen, die dan een tijdje in een couveuze moeten. Alles werkt al normaal, ik wordt af en toe ongesteld, Steven kan er bij me helemaal erin, zodra ik aan de pil kan hoeven we geen condoom meer te gebruiken en zullen we vast nog vaker vrijen omdat het zonder vast lekkerder is.’
<Bob> ‘Eh ja, vast. Was jij ook verrast, de eerste keer?’
<Anya> ‘Jij zal meer verrast geweest zijn dan Diny, die vroeg zich waarschijnlijk alleen maar af of je er helemaal in zou kunnen. Tja, je hebt een lekkere lange. Het was voor mij met Steven de eerste keer, ik vroeg me dat niet af, alleen of het pijnlijk zou worden. Dat viel mee, ik was het al vergeten voor ik klaarkwam. Stop maar, anders kom ik dat weer. Speel maar met mijn borstjes, dan masseer ik je ballen nog even.’

Sandra pakte gelijk mijn stijve. Ik haar borsten.
<Sandra> ‘Tja, ietsje kleiner dan die van Jasper, maar je kon me er wel lekker mee neuken.’
<Steven> ‘Nou, nou. Praat je zo met Jasper?’
<Sandra> ’Ja, en hij met mij. We houden allebei van een beetje woest.’
Ik pakte haar tussen haar benen.
<Steven> ‘Als hij hierin maar niet te wild is.’
<Sandra> ‘Nee, precies goed. Jij deed het rustiger, lief, Oooh, wat voel je lekker. Stop maar. Ruilen maar weer.’

[Dirkje – Steven, Diny – Jasper, Anya – Dirk, Sandra – Bob]
<Anya> ‘O, Dirk, wat een paal, van dichtbij.’
<Dirk> ‘Voor jou wel, maar je hebt gezien dat Dirkje hem graag wil.’
<Anya> ‘Ja, helemaal erin. Voor mij zou die te groot zijn. Eh spuit je ook veel?’
<Dirk> ‘Nou zeg, nieuwsgierig aagje. Tja, vast meer dan Steven, misschien wel het dubbele. Ik begin er niet net mee, dat was jaren eerder.’
<Anya> ‘Op je twaalfde, hè?’
<Dirk> ‘Ja, door Dirkje. Voor ze mij verleidde durfde ik niets met haar, maar na die eerste keer kon ik niet van haar afblijven.’
<Anya> ‘Toch wel toen ze met Anton getrouwd was?’
<Dirk> ‘Ja, natuurlijk. Ik was toen ook getrouwd, dus raakte ik niet uit training. Ik ben allang heel goed op gang. Nou, doe wat je wilde.’
Ik zag Anya de paal van Dirk uitgebreid bevoelen.
<Anya> ‘Hij voelt niet versleten aan.’
<Dirk> ‘Er slijt gelukkig niets, bij Dirkje ook niet. Het blijf geweldig strelen. Jij zal wel hetzelfde voelen, iets kleiner in iets kleiner. Je komt vast wel af en toe klaar.’
<Anya> ‘Af en toe? Nee, iedere keer, Steven eh doet het geweldig. Je zal het nu wel weten, hij liet Diny, Sandra en een andere vriendin van me zonder problemen klaarkomen.’
<Dirk> ‘Houd dat lopendebandneukertje wel wat voor je over?’
<Anya> ‘Het was geen lopende band, het kwam toevalig zo uit. En ja, hij houdt genoeg voor me over, want ik kan het niet zo vaak doen als hij. Ik raak bekaf van die krampen bij mijn klaarkomen, ik heb meer rust nodig dan hij.’
<Steven> ‘En dan pakt hij even een andere meid.’
<Anya> ‘Nee, alleen als er een bijzondere aanleiding voor is. En hij probeert sowieso, en dat lukt ook, om het op een dag met mij het laatst te doen. Omdat hij het liefst het met mij doet.’
<Dirk> ‘Vóór Dirkje met Anton getrouwd was had ik niet altijd verkering met haar. Dan pakte ik wel meiden met minstens evengrote borsten, ik wilde graag wat lekkers om vast te houden als ik op ze lag.’
<Anya> ‘Dan heb je Steven niets te verwijten.’
<Dirk> ‘Nee zeg, ik heb nooit iets tegen hem gehad. Ook niet tegen hoe hij, en Jasper, ervaring opdoen. Zolang alles maar met wederzijdse instemming gaat.’
<Anya> ‘Ja, natuurlijk. Ik heb Steven niet verleid, wel gevraagd. Ik dacht toen dat hij wat passends voor me had, dat klopte ook. Missschien eigenlijk te klein voor andere meiden, maar hij zegt, dat hij zich wel klein voelt, op een meisje met borsten die geeneens in zijn handen passen, zoals die van mij, maar dat die hij toch zonder problemen klaar kan laten komen.’
<Dirk> ‘Waar ik inzat maakte me niet uit, ik kwam in ieder kutje wel klaar. Al bleef ik het in Dirkje het lekkers vinden, die was een grote gewend. Ze was bij Anton niet uit training geraakt, die had ook een grote, heeft ze me verteld. En die spoot genoeg om twee kinderen te veroorzaken.’
<Anya> ‘Jij maar één.’
<Dirk> ‘Tja, de waarheid gaat bij je vóór beleefdheid, hè? Ja, eentje. Maar die lust hem ook wel, hè? Ook Diny, jou, Sandra en die andere vriendin van je.’
<Anya> ‘Diny verleidde hem, met Sandra en die andere vriendin van me kwam het toevallig zo uit.’
<Dirk> ‘Ja, ja. Als Steven toevallig een jaar eerder gekomen was, was je er dan ook op je twaalfde mee begonnen?’
<Anya> ‘Met verkering wel, vrijen kon hij toen waarschijnlijk nog niet.’
<Dirk> ‘Waarschijnlijk?’
<Anya> ‘Hij had nog geen natte dromen gehad. Hij spoot voor het eerst bij onze eerste keer.’
<Dirk> ‘Tja, als je stijve voor het eerst zo behandeld wordt. Maar je had op je twaalfde vast hetzelfde gedaan als Diny met Jasper. Hem afgetrokken tot hij spoot.’
<Anya> ‘Hè, Dirk, niet zo vrij worden.’
<Dirk> ‘En jij dan, die mijn paal bijna aftrekt?’
<Anya> ‘Ik nam aan dat je wel wat kon hebben.’
<Dirk> ‘Ja, mijn zak ook. Masseer mijn ballen even.’
<Anya> ‘O. Ja. Iets groter dan die van Steven.’
<Dirk> ‘Wel lekker, met die kleine handjes van je.’

Ik was voor Dirkje gaan staan, met mijn buik vooruit.
<Steven> ‘Alsjeblieft, klein maar fijn. Volgens Diny, Sandra en vooral Anya.’
Ze bevoelde me uitgebreid. Meer ervaring of niet, Anya deed het al minstens zo lekker.
<Dirkje> ‘Ja, niets mis mee, lekker jong. Kom eens tegen me aan.’
Ze omhelsde me net zoals ze het bij mijn aankomst gedaan had. Ze kuste me ook weer even. Ik schrok nu niet, ik wreef mijn stijve lekker tegen haar blote gleuf en mijn borst tegen die grote uiers van haar. Ze duwde me al gauw van zich af.
<Dirkje> ‘Je hebt sinds onze vorige omhelzing aardig wat bijgeleerd. Je beweegt die lekkere kleine goed, je schoot bijna naar binnen. Voel nog maar even waar.’
Dat deed ik graag, zo’n grote blote gleuf bleef wat aparts. Het voelde veel lekkerder aan dan onder water. Ik bevoelde haar, vooral haar lipjes, maar wat dieper deed ik het vast niet zo grondig als Jasper, want ik mocht er langer met één vinger inzitten. Ik stopte zelf maar, en bevoelde haar grote uiers nog even.
<Steven> ‘Ik voel me toch een beetje een kleine jongen, net zoals bij Diny en Sandra, met mijn handen meer dan vol. Ik vind het poppenspul van Anya veel fijner, dat vult mijn handen precies.’
<Dirkje> ‘En jij vult haar ook precies, ik heb je er de eerste keer in zien zitten. De pikkies die ik in mijn jeugd pakte waren natuurlijk ook niet allemaal even groot. Maar als ze het nog niet waren kreeg ik ze wel stijf. En er genoeg uit.’
<Steven> ‘En er genoeg in.’
<Dirkje> ‘Ja, maar niet, zoals jij, bij hun eerste keer. Ik vond het veel te leuk hun verbazing te zien als ze krampen kregen en dan hun zaad eruiit te zien spuiten.Nou, jullie jongens zijn erg lief, maar ik krijg steeds meer zin in die lekkere lange en dikke van Dirk.’
<Diny> ‘Ja, dit is heel gezellig, maar ik wil zo graag weer in Bobs armen, knuffelen en zo.’
<Anya> ‘Omdat we allemaal net zo verlangend zitten te kijken als Diny, moesten we het gezamenlijke feest maar afsluiten. Welterusten iedereen. Behalve Steven, kom je mee?’
<Steven> ‘Ik heb wel een idee waarvoor, Anya. Welterusten allemaal.’

<Anya> ‘Ik ben blij dat we weer alleen zijn. Ik kan ook geen genoeg
van je krijgen, lekker jongetje. Stom hè, na zo’n korte tijd.’
<Steven> ‘Ik ben ook zo blij voor Diny, ze keek weer zo vrolijk en gelukkig. Het gaat bij ons allemáál zo snel, schatje, dus zo stom is het ook weer niet. Het is wél toevallig dat we allemaal bijna tegelijk verkering krijgen. We passen allemaal zo goed bij elkaar dat we het ‘lopen’ eigenlijk overslaan. Wij ‘liepen’ maar een minuut of tien, de anderen net een paar dagen. Maar liggen is veel lekkerder dan lopen. Kom gauw naast me, schat, ik wil je knuffelen en kussen.’
We kusten en wreven ons een tijdje tegen elkaar aan.
<Steven, fluisterend> ‘Mag het nu een beetje méér zijn?’
<Anya> ‘Liefste, ik ben een beetje gevoelig daar. Jasper was heel lief, bij het vennetje, maar hij is niet zo voorzichtig als jij. En wij tweeën hebben net weer helemaal gevreeën.
<Steven> ‘Erg gevoelig?’
<Anya> ‘Dat valt wel mee, maar iets té om helemaal goed van je te genieten. Niet boos zijn op Jasper, hoor. Hij is stevige meiden gewend, en hij probeerde ook voorzichtig te doen, maar op het eind, tja, was hij niet te houden.’
<Steven> ‘Tja, je hebt in ieder geval wat ervaren. Denk je, dat die van mij problemen gaat geven als hij nog wat groeit?’
<Anya> ‘Nee, want dat gaat zo langzaam dat je het ongemerkt oprekt, me voor je op maat maakt. Zal ik . . . je een monobeurtje geven?’
<Steven> ‘O. . . . Als je wilt graag. Ik heb heel vaak zin in je, maar nu natuurlijk extra. Omdat we weten dat Diny nu met Bob ligt te . . . oefenen, en Sandra met Jasper. En dat Dirk zijn grote in een gretige Dirkje stopt. Zou je . . . mijn paal een kusje willen geven?’
<Anya> ‘Méér niet?’
<Steven> ‘Als je wilt graag, je doet het niet vaak, maar wel lekker. Ohhhh, ja, ga door.’
Ze ging veel verder door dan ik verwachtte.
<Steven> ‘Dank je wel, liefste. Dat was weer een eerste keer, hè? Dat je het durfde!’
<Anya> ‘Ja, als het niet goed gegaan was, als ik had moeten overgeven of zo, had je het niet erg gevonden voor jezelf, alleen voor mij. Maar ik had er over nagedacht en besloten niet bang te zijn. Weet je wat de dokter erover gezegd heeft?’
<Steven> ‘Nee, dat is goed geheim gebleven. Maar ik weet het dus nu ook.’
<Anya> ‘Ja, maar niet verder vertellen. De dokter zei dat er nog nooit een melding is geweest dat een meisje er ziek van geworden is. Het was een leuke verrassing, hè?’
<Steven> ‘Leuk? Heel wat méér. Dat je zoiets durft en doet. Ontzettend lief van je. Het was veel fijner dan als je het laatste met je handen doet.’
<Anya> ‘Dat vond ik ook. Het was net zoiets als met de ontmaagding, als je niet te zenuwachtig bent gaat het gewoon goed. Ik kon je goed voelen spuiten. En ik wilde het geeneens uitspugen, ik mocht het van je hebben, en eens gegeven blijft gegeven. Het smaakte trouwens nergens naar, maar ik ga wel even mijn mond spoelen, het plakt. Dat had ik trouwens kunnen weten, je had al een keer heel veel in mijn handen gespoten. Maar ik had er niet aan gedacht, ik hoopte alleen dat het goed zou gaan. Gelukkig wel, nu vind ik het weer eerlijk, want jij . . . zit ook zonder problemen met je tong in mijn gleufje. Niet in slaap vallen, ik ben zo terug.’
Ze kroop al gauw weer naast me, ik trok haar dicht tegen me aan.
<Anya> ‘Hoe vond je het, met Dirkje?’
<Steven> ‘Ik kon lang haar blote gleuf bevoelen. En omdat ik vast kleinere vingers dan de anderen heb en ze er nogal wat aan en in gevoeld heeft, zei ze er niets van dat ik haar eigenlijk vingerde. Ik ben toch maar gestopt voor ze er klaar van zou komen. Als me dat al gelukt was.’
<Anya> ‘Vast wel. Je kon met je stijve ook alle meiden waar die in mocht klaar laten komen.’
<Steven> ‘Nou, Dirkje waarschijnlijk niet, die is het dubbele van die van mij gewend. Het was ook lekker om mijn paal tegen haar blote gleuf te wrijven en haar grote borsten te voelen. Zou het erg geweest zijn, als ik naar binnen geschoten was?’
<Anya> ‘Nee, ze had je gelijk weggeduwd, het was geen wippen geworden. Bevoelde ze je lekker?’
<Steven> ‘Ja, maar niet zo lekker als jij het doet. Ja, zo, heerlijk. Je hebt natuurlijk ook al meer ervaring met mijn kleintje.’
<Anya> ‘Ja, vergeleken met de andere jongens heb je een iets kleinere, maar precies groot genoeg voor mij. En je bent ook erg mannelijk, als je stijve recht omhoog staat. Dat is snel gegaan, hè?’
<Steven> ‘Ja, vast veel sneller dan wanneer ik hier niet was komen logeren. Vast van het vrijen, het aftrekken en het gemasseer van mijn ballen.’
<Anya> ‘Nou!’
<Steven> ‘Waarvan dan?’
<Anya> ‘Je hoort te zeggen, hoofdzakelijk van je mooie borstjes en je mooie gleufje tussen de haartjes op je doos.’
<Steven> ‘Ja, vast ook. Het begon waarschijnlijk toen ik onderin kriebels kreeg van die blote meiden op die posters. Die krijg ik nog, als ik wat moois van een meisje zie, maar nu krijg ik er ook een stijve van. Vind je het erg, dat ik dan het liefst doorga tot ik me leeggespoten heb?’
<Anya> ‘Nee, dat zal wel natuurlijk zijn. Als je maar een lange aanloop neemt, mij ook verwent tot ik klaarkom. En als je wat over hebt er ervaring mee op gaat doen. Ik vind je volleerd, hoor, maar je weet maar nooit. Ik vond het wel leuk, die vier palen op een rijtje. Die van Jasper iets groter dan de jouwe, die van Bob nog groter en die lange dikke van Dirk past bij mij ook niet in mijn twee handen. Die, en zijn ballen, kon ik trouwens heel goed bevoelen, hij kan heel wat hebben. Met de rest moet ik voorzichtiger zijn, anders komen jullie. Maar Dirk vrijt er al mee sinds zijn twaalfde. Eerst met Dirkje, daarna met veel andere meisjes, toen met zijn vrouw, toen weer met Dirkje. Honderden, misschien wel duizenden keren. Gaan wij ook doen, hè?’
<Steven> ‘Ja. Deden ze voorzichtig met je?’
<Anya> ‘Ja, natuurlijk, het zijn allemaal lieve jongens. Jasper voelt het grondigst, die gaat er met een vinger half in. Niet erg, hoor, zijn hele stijve is er ook al in geweest. Was het met Diny en Sandra ook lekker?’
<Steven> ‘Ja, ze zijn en doen ongeveer hetzelfde. Maar ik zit liever met mijn stijve helemaal in ze dan een beetje met een vinger. Niet erg, hè?’
<Anya> ‘Nee, je pakt ze maar, niet te vaak natuurlijk, je wilt toch vaker dan ik kan. Als je er niet bent mag ik me wel af en toe met Jasper troosten, hè?’
<Steven> ‘Natuurlijk. En met Bob?’
<Anya> ‘Daar heb ik over nagedacht. Ik wil het een keer proberen. Maar met Diny erbij, die kan hem dan aanwijzingen geven hoe hij het voorzichtig met me moet doen.’
<Steven> ‘Ja, goed idee. Het past vast wel, er kan toch een baby uitkomen? Schatje, ik heb zo’n zin in je. Het was lekker, net, maar na het zien en strelen van zo veel gleuven wil ik er weer één om mijn stijve voelen. En lekker klaarkomen. En spuiten wat ik nog kan. Mag het toch? Ik zal heel voorzichtig doen.’
<Anya> ‘Ja, dan wil ik wel. Naast elkaar blijven liggen.’
Ze deed me een condoom om. En legde één been over de mijne.
<Anya> ‘Kom maar, duw hem er zachtjes in. . . . Ja, niet teveel tegelijk erin, en weer een klein stukje terug. . . . Oh, wat streel je lekker. . . . Ja, je zit er helemaal in. Klein of niet, voor mijn gevoel zit ik helemaal vol. Zachtjes verder strelen. . . . Oh, begin je al te komen? Ja, natuurlijk, drie meiden hebben je lekker bevoeld, en jij hun. Inclusief de blote van Dirkje. Oh, wat doe je heerlijk voorzichtig. Terwijl je nu aan het spuiten bent, hè? Dat je nog wat over hebt! Oh, Steven, nog even doorgaan, ik begin ook te komen. . . . Ja, ik kom, ik kom. . . . Oh, schat, wat ben je goed.’
Ik grinnikte.
<Steven> ‘Oh, wat praat je lekker. En wat had je me lekker voorzichtig vast, ik kwam heerlijk langzaam.’
Ik wachtte tot ik voelde dat ik klein genoeg was, trok me een beetje terug en deed het condoom af.
<Steven> ‘Ja, veel is het niet, maar ik spoot toch lekker. Kom in mijn armen, om zo in slaap te vallen. Het was een heerlijke maar wel inspannende dag.’

Dag 14

Ik werd vroeg wakker. Anya sliep nog. Ik kon niet van haar ruggetje en kontje afblijven, ik moest haar tegen me aantrekken en strelen. Ze werd langzaam wakker, zonder te schrikken. Eerst bleef haar blik een beetje wazig, ze reageerde zachtjes kreunend op mijn strelingen. Tot ze helemaal bij bewustzijn kwam en me helder en met een heerlijke glimlach aankeek.
<Anya> ‘Steven . . . dat is zo heerlijk wakker worden . . . jammer hè, voorlopig niet meer.’
<Steven> ‘We hebben verkering, we houden verkering. Ik zal je ouders vragen contact op te nemen met de mijne. Ik hoop iedere vakantie hier, bij jou, bij allemaal te mogen komen. Anders dreig ik met een ontvoering en haal ik de commissaris erbij. Ik zit met één probleem, mijn ouders willen mij in de vakanties vast ook wel eens zien.’
<Anya> ‘Wat begrijpen we elkaar toch goed. Ik heb dat gisterenochtend bijna woordelijk zo aan Dirk gevraagd.’
<Steven> ‘Wat fijn. En mij nog niets gezegd, deugniet. Toch lief van je. Wat zei Dirk?’
<Anya> ‘Hij heeft gisteren contact gehad. In de loop van de dag knikte hij een keer uitdrukkelijk naar me en zei, aan het ontbijt, morgen. Hij wilde er dus ook mee wachten. Oh, Steven, dan kan het geen slecht resultaat zijn, anders had hij het wel gezegd.’
<Steven> ‘Ik verwacht geen slecht resultaat, zo zijn ze niet. Alleen, er zit zoveel tussen alles en niets. En het blijven ouders.’
<Anya> ‘Je hebt gelijk. We zullen het er mee moeten doen. We moeten flink zijn.’
<Steven> ‘Zullen we, voorlopig de laatste keer, lief voor elkaar zijn?’
<Anya> ‘Ik ben toch . . . Oh, jaaaa!’
Ik deed erg mijn best, voor een afscheidsnummertje. Anya ook. Het ging net niet te woest.
 
<Dirk> ‘Steven, ik neem aan dat je weet wat er komen gaat?’
<Steven> ‘Ja, Dirk. Anya en ik hebben erover gepraat, vanmorgen. Als we elkaar helemaal niet meer mogen zien, halen we de commissaris erbij. We kunnen elkaar niet constant zien, ik kan hier niet blijven. Dus iets ertussenin. Ook de weekenden niet, dat is te veel gereis. We hopen vaak in de vakanties. We willen zeggen dat we jullie beslissing zullen accepteren. Al zal het vermoedelijk bedroefd en met een paar tranen zijn. Dank je wel dat ik uit mocht praten.’
<Dirk> ‘Ben je gek, je weet best dat jullie het me daarmee iets makkelijker maken, want het is natuurlijk altijd minder dan jullie willen. Laat ik met de troostende kant beginnen. Jullie hebben niet aan schrijven gedacht, hè? Wij wel. Steven, jij stuurt komende zondag een brief aan Anya. Wanneer je hem schrijft is jouw zaak. Ik raad je aan iedere dag aantekeningen te maken van wat je wilt schrijven. Ik begin de eerste keer voor jou, je hebt de treurige terugreis om over te schrijven. Die brief komt hier begin van de week aan. De zondag daarop stuurt Anya jou een brief. Met behulp van haar dagelijkse aantekeningen, en de reactie op jouw brief. En zo ieder om de beurt. Dat kalmeert jullie iedere dag een beetje, want jullie denken toch aan elkaar. Hoef je niet te lopen piekeren, maar denk je, dat schrijf ik, en je gaat door met normale zaken. Dan hebben jullie mooi kontact. Niet bellen. Waardeloos, vergeleken met brieven, tijdens bellen heb je ze niet zo mooi op een rijtje. Zit je nog dagen te vragen, wat bedoelde die daarmee? Enne, als jouw brief niet op tijd is, of Anya verstuurt hem niet op tijd, dan waarschuw ík de commissaris.’
Anya keek me even aan, ik knikte.
<Anya> ‘Akkoord, papa, heel verstandig. Ik ga ze later bundelen, voor míjn kinderen. Nu de treurige rest maar.’
<Dirk> ‘Ja, dat moet hè. Ik laat jullie meedenken, jullie zijn, als het nodig is, erg serieus en verstandig, dat bleek net ook al. Laat ik beginnen met de vakanties van één week, herfst, krokus, Pasen, Pinksteren, en wat ik nog mis. Wat denken jullie wat er gebeurt, dagen ervoor, tijdens, en dagen erna? Ik zie jullie knikken. Fijn. Ja, één week vakantie, drie weken puinhoop. Dat kan niet, school gaat voor. Akkoord zover?’
<Steven> ‘Ja Dirk, helaas zal dat moeten.’
<Dirk> ‘Mooi. Nou, het ergste hebben we nu gehad. Ik ga verder met kerst. De feestdagen zitten meestal midden in die vakantie. Dit jaar, volgend jaar andersom, Anya bij Steven, eerste en tweede kerstdag. Dat wil zeggen, héén de vierentwintigste, terug de zevenentwintigste. Oud en nieuw, Steven, hierheen de dertigste, terug de tweede. Hebben jullie twee keer twee hele dagen. En drie nachten. Jullie worden thuis natuurlijk gemist, maar jullie verdwijnen toch ooit eens, hopelijk niet te ver. Dat accepteren wíj.’
<Anya> ‘Dat lucht al weer op. Dan, met de brieven, moeten we het kunnen redden tot de zomervakantie.’
<Dirk> ‘Fijn, Anya, maar niet zo ongeduldig worden. De zomervakantie. Voorlopig, hebben we begrepen, hebben jullie acht weken. Twee weken bij Steven, jullie kunnen wel wat uitstapjes maken. Financieel geen probleem. Zes weken hier. Je ouders begrijpen dat, Steven. Bij goede verhoudingen is het meisje toch liever wat vaker bij haar moeder. Bij slechte schoolresultaten bekijken we het opnieuw. Dat was het.’
<Steven> ‘Dank jullie wel. Ik zal ook mijn ouders bedanken, straks. Jullie hebben, heel fijn, het meeste er voor ons uitgehaald, zonder dat we er op school last van zullen hebben. We doen ook ons best daarvoor. Ik kan het niet goed zeggen, maar vreselijk bedankt dat ik hier mocht komen, en blijven. Dat ik met jullie dochter mag omgaan, en dat ik terug mag komen. We zijn nog jong, maar ik denk, Anya ook, dat we later met elkaar trouwen. Ik zie Anya zonder tranen, wel bedroefd. Ik ook natuurlijk, we zullen elkaar een paar maanden niet meer zien, en voelen. Maar door de brieven wel begrijpen. Dat is trouwens één van de belangrijkste dingen in een verkering, en later.’
<Dirkje> ‘Je hebt gelijk. Ik wens jullie het beste toe. Ik wil je namens ons allemaal bedanken. Je mocht hier komen als je een beetje meehielp. Jij hebt óók het meeste eruit gehaald, niet alleen voor jezelf. Je hebt ook steeds bedacht hoe het voor ons zo prettig mogelijk kon. Ik kan het niet allemaal opnoemen, we weten het allemaal. Kus me.’

Het afscheid van allemaal was natuurlijk droevig. Bob en Sandra waren er ook. De sloffers, zo dichtbij wonen. Al zouden de schoolgangers natuurlijk ook beperkt worden in hun omgang met hun verkeringen. Met gevolgen voor Bob. Maar die accepteerde alles, als het voor Diny was.

Jasper bracht me naar de bus.
<Jasper> ‘Ik ben blij, dat jij verkering hebt met mijn kleine zusje. Jammer, dat we je zo lang niet zullen zien, maar het is inderdaad het beste. Voor Anya zal ik zo veel mogelijk doen om haar te helpen. Ik wil ook wat voor jou doen. Al is het niet veel. Ik vertel het niemand, misschien niet helemaal eerlijk, maar het is voor een goed doel. Ik bel je, af en toe, ergens vandaan, niet van thuis. Kunnen we even rustig praten. We zien wel. O.K.?’
<Steven> ‘Vreselijk sympathiek van je, Jasper. Dank je wel. Tot ziens, of horens.’
<Jasper> ‘Houd je taai.’

En Daarna

Één jaar later

In het begin van de volgende zomervakantie hielp ik mijn vader met het magazijn eens grondig op te ruimen. Na een dag werd ik onrustig. Moest ik soms vragen om naar Anya te mogen? Mijn vader had het deze keer snel door. ‘s Avonds zei hij dat hij gebeld had. De volgende dag kon ik op pad.

Jasper stond weer bij de bushalte te wachten, met de fietsen. Ik liep op hem af.
<Jasper> ‘Steven?’
<Steven> ‘Dat ben ik.’
<Jasper> ‘Ik wist het wel, ik wilde alleen even weten of je alles vergeten was.’
<Steven> ‘Ik ben helemaal niets vergeten, meneer. En bedankt voor je bellen.’
<Jasper> ‘Ja, dat was fijn. En hartstikke fijn dat je er weer bent. Kom maar gauw mee.’
Deze keer hield ik hem bij.

<Jasper> ‘We zetten de fietsen in de voortuin. We gaan stiekem naar binnen.’
Ze zaten aan de keukentafel wat te drinken. Anya trok wit weg zodra ze ons zag.
<Anya> ‘Dat vind ik gemeen, ik loop al dagen te barsten van de zenuwen. Ik durfde niets te vragen, ik dacht, ze willen toch het béste voor me, wat is er aan de hand? En jullie hebben niet gezegd dat hij kwam. Jullie wísten het. Jasper moest even naar het dorp. Ja, ja, hij wist precies welke bus, gemenerds.’
Ze stormde jankend naar boven.
<Dirk> ‘Steven, we hadden niet gezegd dat je zou komen, omdat we dachten dat ze overstuur zou zijn tot je hier was. We hadden niet in de gaten dat ze zó onrustig was. Het spijt ons. Wil je het haar uit gaan leggen? Als jullie niet veranderd zijn, kun jij dat het beste.’
Na iedereen begroet te hebben ging ik naar boven.

Ze lag voorover op bed te huilen. Ik ging naast haar zitten.
<Steven> ‘Klein schatje van me, dit was even heel erg voor je. Maar onze ouders hadden het zo afgesproken. Ze hebben expres niet gezegd dat ik zou komen, omdat ze dachten dat je overstuur zou zijn tot ik hier was. Ik hoorde het pas gisterenavond, maar ik mocht je niet bellen. Ik was ook zo onrustig, ik durfde ook niets vragen. Mijn ouders zouden me zo missen, we hebben het laatste jaar vaak fijn gepraat, ook over jou. Ik heb gezegd dat we met elkaar liepen, méér leek me niet verstandig. Jullie zijn hier wat gewend, maar ik was bang, dat als ik zou vertellen hoe onze verhouding was na twee weken, we de eerste jaren geen contact meer mochten hebben. Het spijt ze, maar het was goed bedoeld.’
<Anya> ‘Goed. Oh, Steven, kus me.’
Ik ging naast haar liggen, kuste haar en trok haar tegen me aan.
<Steven> ‘Kan je er zo weer even tegen?’
<Anya> ‘We hebben in de kerstvakantie niet zoveel kunnen praten, we hebben heel fijn geschreven, maar ik wil je graag horen zeggen, hoe je nu over onze verhouding denkt.’
<Steven> ‘Zonder het schrijven had ik gezegd, we pikken het weer op waar we gebleven zijn. Maar door de brieven kennen we elkaar toch al weer een beetje beter, weten we ook hoe we over andere dingen dan een boerderij en een fietsenwinkel denken. Ik heb niet over de toekomst geschreven, jij ook niet. Ik wilde je éérst zien, éérst oogcontact. Anya, liefste, ik wil graag verder met jou verkeren, op onze eigen manier, dag en nacht, voor de rest van ons leven, alleen de eerste paar jaren nog onderbroken voor studie.’
<Anya, weer in tranen> ‘Wat mooi gezegd, wat fijn. Dat wil ik ook. Op voorwaarde dat je met onze eigen manier van verkeren óók bedoelt niet onnodig te wachten met trouwen.’
<Steven> ‘Dat had ik ook bedoeld. We zullen dat verstandig bekijken.’
<Anya> ‘Ik vind je iets . . . steviger geworden.’
<Steven> ‘Ja, ik ben nog iets gegroeid, ik waarschuw je maar vast, overal.’
<Anya> ‘Oef! Nou, je weet dat dat voor mij niet hoeft. Maar we vieren het vanavond. Vind je mij veranderd?’
<Steven> ‘Het had me niet kunnen schelen als je minder mooi geworden was. Maar dat ben je niet. Zeg, ben je van boven een beetje gegroeid?’
<Anya> ‘Ja, één maatje. Ik ben ervoor naar de dokter geweest. Zegt die, komen die struise boerenmeiden, dokter, mag het een beetje méér zijn? Komt er een poppetje, met spul wat gemakkelijk in één hand past, dokter, het wordt toch niet méér, hè? We hebben weer zó gelachen.’
<Steven> ‘Of het makkelijk in één hand past zal ik vanavond bij ons feestje graag proberen. We beginnen rustig aan. Nog een paar kusjes, dan gaan we maar naar beneden, hè, gezellig met de rest. Onze tijd komt wel.’
Onder het kussen kon ik het toch niet laten om over haar bloes een borstje te pakken en die een beetje te masseren. Ze drukte zich lekker tegen me aan.

We praatten met z’n allen heel veel. Sandra en Bob waren ook gekomen. We hadden elkaar sinds oud en nieuw niet meer gezien. Alleen Anya en ik hadden elkaar geschreven, en Jasper had me een paar keer gebeld.

Na het eten gingen we in de tuin zitten. Na een uurtje stond Anya op.
<Anya> ‘Ik gaap schijnheilig. Ik had een vermoeiende dag. Ik ga naar bed.’
Ik bleef nog even zitten, mijn gesprek met Bob afmaken.
<Steven> ‘Ik moet ook schijnheilig gapen. Ik had óók een vermoeiende dag. Ik ga óók naar bed.’
<Dirkje> ‘Het mag best hetzelfde bed als dat van Anya zijn, hoor, als jullie er nog hetzelfde over denken. Weten jullie het al?’
<Steven> ‘We hebben maar kort gepraat, maar door de brieven zijn we niet uit elkaar gegroeid, eerder andersom. Dat schrijven is een heel goed advies geweest, nogmaals bedankt. We gaan het rustig aan doen.’
<Diny> ‘Dat lijkt me verstandig. Jíj, met een voorraad van een half jaar!’
<Jasper> ‘Diny! Steven, niet één keer véél, vaak weinig, zeg je dan.’
<Dirk> ‘Steven, we wensen jullie veel plezier, we doen wel oordopjes in. Morgen mogen jullie wel uitslapen, als jullie willen. Dat wil zeggen, kom maar naar beneden wanneer jullie willen. Welterusten.’
Ik ging naar boven.
{Maar even in bed gaan liggen. Als ze niet binnen een paar minuten komt ga ik naar haar toe}
Anya was ongeduldiger dan ik. Na een minuut voelde ik een bloot lijfje naast me komen.
<Anya, fluisterend> ‘Eindelijk. Houd me vast, streel weer lekker mijn rug en mijn kontje, méér even niet. Vertel maar wat, kan ik even tot rust komen, en aan genieten wennen.’
<Steven> ‘Het lijkt me het beste om over mijn ervaringen te vertellen. Hebben we dat achter de rug. Jij hebt niet over de jouwe geschreven, ik dacht, doe ik het ook maar niet. Ik heb Diny’s raad opgevolgd. Het werkte. Ik ben niet gelijk begonnen, ik moest eerst van jou afkicken. Ondertussen heb ik de gang van zaken op school bekeken. Ik merkte dat de conciërge het fietsenhok ‘s middags na school afsloot, na de laatste die wegging. In een middagpauze heb ik de sleutel van het fietsenhok uit zijn kantoor gehaald, na laten maken en teruggehangen. Het was trouwens wennen, dat ik anders naar de meiden keek dan vóór de vakantie. Toen bekéék ik ze niet, nu wel, je snapt het wel. Ik heb een leuke uitgekozen, inderdaad, met heel kleine uiertjes. In het fietsenhok heb ik in haar oor gefluisterd, ik vind je lief. Dat wist ik natuurlijk nog niet, maar ik dacht, ik kan je in ieder geval een fijn tijdje bezorgen, hoelang en hoeveel merk ik wel. De volgende dag bleef ze treuzelen in het fietsenhok. Ik zei haar zachtjes, ik wil je kussen, als je morgen een tijdje hier kan blijven, ik heb een sleutel van het fietsenhok, kan je weg wanneer je wilt. Beetje gemeen, moest ze nóg een dag wachten. De volgende dag verstopten we ons achter een schot, tot de conciërge afgesloten had. Toen begonnen we te spelen, bijna iedere dag. Ze was wel eens eerder gekust, dat was te merken. Maar niet onder haar kleren gestreeld. Dat mocht iedere dag een beetje meer. Ik heb haar niet verteld dat ze kleine uiertjes had, wel heerlijke zachte. Was ook zo. Mag ik er nu één van je vasthouden?’
<Anya> ‘Je moet ze om de beurt vasthouden, niet eentje. Diny heeft zo ook wel eens met me gepraat, ze noemde ook geen namen. Het was gewoon om me de spelregels van ervaring opdoen duidelijk te maken. Bij jou was ik ze trouwens gelijk vergeten, anders hadden we nu nog geen verkering gehad. Maar ga door, het werd net spannend.’
<Steven> ‘Hoeveel wil je eigenlijk weten? Ik kan me voorstellen dat het toch wat raar voor je is, als ik zou vertellen wat ik met andere meisjes uitgespookt heb.’
<Anya> ‘Ik wil alles weten, alle details die je durft vertellen. Oh, sorry, dat was stom, je durft alles, dat weet ik. Dat is één van de redenen waarom ik van je houd. Steven, ook wat je erbij voelde, ik bedoel hoe je het vond. Doe ik het straks ook over mijn ervaringen. Ik denk dat we elkaar kunnen helpen hoe het verder moet, met ervaring opdoen. Ik heb er problemen mee, ik weet niet wat ik ermee aan moet.’
<Steven> ‘Daar kon je wel eens gelijk in hebben, ik zit er ook mee. Maar ik zal eerst mijn verhaal afmaken. Na een hele tijd mocht ik . . . haar gleufje strelen. Niet zo mooi glad als de jouwe. Hoe het eruitzag weet ik niet, kijken was er niet bij, nog geeneens in haar bloesje, erg vervelend. . . Wil je echt dat ik alles vertel?’
<Anya> ‘Ja, ik vind het fijn hoe je erover praat. Vertel alsjeblieft alles, dan snap ik nog beter hoe je je voelt bij het spelen.’
<Steven> ‘Nou, dan maar alles. De volgende dag liet ik haar klaarkomen. Ze schrok zich rot. Ik werd heel netjes bedankt, maar einde spelen. Ze moet erover gepraat hebben. De volgende kwam twee dagen later vanzelf. Het tempo kon dus iets omhoog, maar die schrok van mijn paal. Terwijl die geeneens zo groot is, hè? Maar einde spel. Ze moeten knap geroddeld hebben. De volgenden wilden allemaal hetzelfde, of meer. Ik heb ook gemerkt, dat er, na de eerste, altijd een ander meisje buiten stond te wachten. Vond ik erg sympathiek, net zoals Jasper bij Diny gedaan heeft. Maar verder dan elkaar laten komen, met vingeren en aftrekken, had ik met ze geen zin in. Ik zag te weinig in ze. Geen normaal geestelijk contact. Ze lieten steeds merken dat ik ze toch niet kon begrijpen. En als ze merkten dat ik dat wél deed, werden ze boos, ze wilden een beetje geheimzinnig blijven, jongens hoorden meisjes niet te snappen. Stom, jij vindt het fijn. Ik heb er eigenlijk niets van opgestoken, alleen hoe je meisjes benaderd. Dat was het. Mag ik nu je gleufje strelen?’
<Anya> ‘Nee, nog maar niet, anders kan ik je mijn verhaal niet vertellen. Je verhaal was . . . interessant. Ik wil niet zeggen dat er hier geroddeld wordt, er wordt gepraat, over gepast ervaring opdoen. Ik ben blij dat ik de hooizolder mag gebruiken. Dat gefriemel onder kleren is niets. Maar als het anders nog niet gaat, tja. Ik moet er niet aan dénken. Ik had veel aanloop. Met de meeste was een half uurtje praten voldoende. Bedankt, tot over een jaar. Als ze geeneens zolang van me af konden blijven konden ze gelijk gaan. Ik snap dat jij wel wat méér wilde. Als je opgewonden wordt wil je eh je zaadjes kwijt, hè?’
<Steven> ‘Ja, hoe dan ook. Ik bedoel, hoe een meisje het ook doet. Het liefst natuurlijk bij jou, in je gleufje. Natte dromen vind ik niet prettig, maar die kreeg ik natuurlijk af en toe, als ik mijn zaadjes niet op een andere manier kwijtraakte.’
<Anya> ‘Ja, je blijft ze maken, hè? Maar zolang je bij me bent krijg je geen natte dromen niet meer. De jongens die op me afkwamen konden niet zo lekker strelen als jij. Ze mochten er trouwens alleen over, niet erin. Daar had ik geen zin in, ik wil niet komen bij een joch wat ik amper ken. Kan altijd nog, dacht ik. Dat ze me helemaal bloot zagen kon me niet schelen, ze zagen er wel meer. Ze vonden wel steeds dat ik daar de mooiste van het dorp was, dat vond ik wél leuk. Dat heb ik een paar keer aan Dirkje verteld, gedeelde eer en zo. Dan ik aan hun paal. Geen mooie rechte, wel grote, maar dat maakt me niet uit, je weet het. Ze kwamen heel snel in mijn handjes, eigenlijk deed ik het expres. Als ik dan merkte dat ze de volgende keer alleen daarvoor terugkwamen, niet eerst praten en zo, heb ik ze nog een keer klaar laten komen en ze bedankt, tot volgend jaar. Ik had niets aan ze. Één was een beetje aardiger. Maar die kwam twee keer al klaar bij het aandoen van het condoom, ik kon niet anders, ik zag het niet zitten. We hadden zo weinig contact, en alleen het lichamelijke wilde ik niet. Je hebt me verpest. Zo, nou weet je het. Ik heb mijn best gedaan, maar ik weet niet wat ik verder moet doen. Bij Jasper, die ik toch heel goed ken, waar ik wél mee kan praten, die wél lekker kan strelen, vast bij Diny geleerd, zelfs bij hem denk ik steeds aan jou.’
<Steven> ‘Dat is heel fijn. Tja, ik heb ook wat van Diny geleerd. Als je het nu niet meer probeert met alle jongens die op je af komen? Alleen nog met jongens met heel goede vooruitzichten, dan voldoe je toch aan de verplichtingen? Valt vijfennegentig procent gelijk af.’
<Anya> ‘Doe ik. Voorlopig in ieder geval. We hebben tijd zat.’
<Steven> ‘Ik hoef niets meer, ik heb meiden genoeg gezien, en zo. Nou ja, met Diny en Sandra en Wanda voor de gezelligheid nog wel eens. Als ze willen. En als jij het niet erg vindt. Je mag van mij best met Jasper. En met andere jongens, voor meer ervaring. Anya, we weten allebei dat wij het het liefst met elkaar doen, maar we mogen best met andere liefjes genieten, zolang zij er hetzelfde over denken.’
<Anya> ‘Alleen als dat zo uitkomt, bijvoorbeeld bij het vennetje, lijkt me dat wel wat. Ik ga niet zomaar naar Jasper toe om te spelen, en ik denk niet dat jij bijvoorbeeld Diny zomaar pakt.’
<Steven> ‘Tja. Ze is vaak wel dicht bij de hand. Anya, ik kan er niets aan doen. Als jij of Diny uiertjes naar me schudden, of als ik in een bloes kan kijken, of onder een rok. Dat laatste is het eh ergste, jullie hebben meestal geen broekje aan. Dan krijg ik een stijve en wil ik wat. Als het met jou gebeurt mag dat dan meestal. Maar als mijn voorraad zaadjes door één of andere oorzaak opgelopen is en wat ik net noemde gebeurt met Diny, zou je het dan erg vinden als ik dan eh wat van mijn voorraad kwijt zou raken? Op één of andere manier?’
<Anya> ‘Nee, en doe het dan maar voor jullie tweeën op de lekkerste manier, je kan toch vaak genoeg. Steven, ik bedoelde met zomaar Diny pakken, naar haar toegaan en vragen of je wat mag. Als je onverwacht opgewonden raakt vind ik het wat anders. Al heb ik natuurlijk liever dat je dan naar mij toekomt. Als ik dan niet kan, of zo, zeg ik dan wel, je mag Diny pakken, als ze kan en wil. Of ik zorg dan dat je wat van je voorraad kwijt raakt, op één of andere manier. Snap je?’
<Steven> ‘Ja, ik snap het verschil. Zo zal ik het doen. Want het is ook zonde om zaadjes niet te gebruiken, hè, als ik er zo veel maak. Dat vond Dirk vroeger ook. Nog, waarschijnlijk.’
<Anya> ‘Mooie smoes om vaak te vrijen. Maar ik snap je wel. Als ik de bobbel in je broek groter zie worden wil ik meestal ook wel. Bij Jasper ook, die heeft dat ook vaak. Maar dan zocht ik altijd jou op. En jij wilt altijd. Oh, ik heb wel een grappig geval meegemaakt. Ik zei die jongens altijd, niet erover praten hoe ik eruit zie, anders vertel ik dat je een heel kleine hebt. In de klas ging er een keer wat rond, iedere keer ergens twee koppen bij elkaar. Eerst bij de jongens, toen bij de meisjes. Uiteindelijk zei een meisje tegen me, een jongen zegt, dat jij zo’n mooie tussen je benen hebt. Dan weet ik wie je bedoelt, zei ik. Hij heeft maar zo’n kleine, hij kon niets, en ik hield mijn duim en wijsvinger zo’n vijf centimeter uit elkaar. Zie ik dat gebaar de hele klas rondgaan, eerst bij de meisjes, toen bij de jongens. Tot er een jongen de klas uitstormde. De volgende dag kwam hij excuus aanbieden. Toch netjes. Ik heb hem vergeven, maar het niet verder verteld. Hij heeft een moeilijke tijd gehad, tot er een meisje was die het wilde controleren. Daarna was hij weer in de running. Maar niet bij mij.’
<Steven> ‘Een heel mooie meidenstreek. Eigen schuld van dat joch.’
<Anya> ‘Ik heb het alleen af en toe met Jasper gedaan, als ik jou erg miste. Dat helpt een beetje. Ik kan bij hem, en dat mag ik van hem, aan jou denken. Hij doet het zoals ik het dan vraag, altijd rustig, lief. Maar als ik niet aan jou denk kom ik geeneens klaar.’
<Steven> ‘Schatje toch. Jammer voor je. Ik gun je het graag om te genieten. Ik wil niet zeggen dat ik met anderen erg geniet, maar ja, ik heb geen problemen met klaarkomen, dat gaat nog als ik nergens aan denk.’
<Anya> ‘Ja, wat dat betreft hebben jongens het makkelijker, geloof ik.’
<Steven> ‘Ja, maar ik kom het liefst bij jou. Zeg, heb je het nog met Bob gedaan?’
<Anya> ‘Twee keer. Met Diny erbij. Het ging wel, al moest ik wel met mijn benen ver uit elkaar, anders werd het te pijnlijk. Ik vind het bij jou soms lekker om mijn benen om je heen te slaan, dan kan ik je lekker strak tegen me aantrekken. Alleen net genoeg ruimte om je te laten wippen, natuurlijk. De tweede keer was om te kijken of er verbetering in zat, maar nee, het bleef niet zo prettig, voor mij. Dan liever Jasper. Ik mocht ook een keer bij Diny en Bob kijken. Van heel dichtbij. Nog dichterbij dan toen met haar en Jasper. We hadden dat niet afgesproken, het kwam zo uit. We zaten met z’n drieën achter de stal op de bank uit te rusten. Diny stond ineens op, vroeg Bob om ook op te staan, trok zijn broeken naar beneden en nam zijn kleintje in haar mond. Ik kreeg een idee en vroeg Diny om te stoppen, ik wilde graag zien hoe dat kleintje groot werd. Ze vonden het best, Diny hielp door de ballen van Bob te masseren. Heb ik ook even gedaan, maar toen ging het te snel. Tja, een vreemde hand is opwindend, hè? Ik vind dat groeien bij jou ook mooi, al zie ik het niet vaak. Als ik in je buurt ben heb je al een stijve, hè?’
<Steven> ‘Meestal wel. Omdat ik weet hoe lekker je bent. En dat we het samen zo fijn hebben. Ook buiten bed.’
<Anya> ‘Ja, zeker, ik ben al zo gelukkig als ik je zie. Ik krijg vaak kriebels, maar dat is niet te zien. Je snapt wel dat ik het van Bob mooier vond. Steeds langer, dikker, omhoog. Tjonge, nog niet zo’n geweldige als die van Dirk, maar het scheelt niet veel. Toen zei Diny, ik wil hem erin. Nu. Hier. Ze begon zich gelijk uit te kleden. Bob aarzelde. Ik ook. Diny zei, als Bob het ook goed vindt hoef je niet weg te gaan, hoor, of stiekem te kijken. Van mijn part met je neus er bovenop. Durf je, Bob? Hij zei, ik vind het een beetje raar, zo op m’n eh vingers gekeken te worden. Ach, zei Diny, Anya heeft je grote al een paar keer vastgehad. Ook een keer geholpen om je te laten spuiten. Ik ben zo trots op je, ik wil graag dat ze ziet hoe goed je met me vrijt. Nou, vooruit dan maar, zei Bob, omdat ze toen meegeholpen heeft om me mijn leven te laten verbeteren. Nou, ik wilde het graag zien, van zo’n grote. Op de hooizolder, die van Dirk, die er bij Dirkje in ging, was lang geleden. En laatst, in de woonkamer, zagen we niet veel. Bob kleedde zich ook uit, deed een condoom om en dook op Diny, die wijdbeens op het gras was gaan liggen. Ik kon goed zien hoe hij met zijn stijve de gleuf van Diny opendrukte, hem naar binnen schoof, er steeds verder inging, met schokjes. Bij ons zelf kunnen we dat niet zo goed zien. Tjonge, Diny blijft ook gretig. Ik kon goed zien hoe ze zich tegen Bob bewoog, ze is veel actiever dan ik, ik zou zo wild het eind niet halen.’
<Steven> ‘Je bent wild genoeg om het ontzettend lekker te doen. Voor ons allebei. Je kan er geen genoeg van krijgen om naar anderen te kijken, hè? Zelfs als we bij het vennetje bezig zijn kijk je wat de anderen doen.’
<Anya> ‘Ja, ik zie ook graag anderen genieten, van het lekkerste wat er is. Jij niet?’
<Steven> ‘Niet zo. Ik houd liever mijn aandacht bij wat ik aan het doen ben. Dat genieten van anderen merk ik wel als ik het met ze doe. Met de meiden, natuurlijk. Ik neem aan, dat de jongens net zo veel genieten als ik. Ze kreunen genoeg.’
<Anya> ‘Ja. Bob ook. Tjonge, wat pompte hij enthousiast. Met die lange ging hij natuurlijk ook erg op en neer. Tot op het eind, toen hij kwam. Dat deed hij, net als jij en Jasper, stilliggend, zich alleen hard en kreunend tegen Diny aandrukken. Hij spoot, zo te zien, lang, vaak. Tja, hij is ouder dan Jasper en jij, Dirk spoot ook zo lang, met Dirkje op schoot. Je kan je er vast op verheugen dat je langzaamaan nog wat meer zaadjes gaat maken dan je nu al doet. Mij maakt het niet uit, maar voor jou zal het vast fijner zijn, nog langer dat fijne gevoel van spuiten.’
<Steven> ‘Ja, dat is heerlijk. Al moet het in een condoom.’
<Anya> ‘Geduld. Daarna, zo gauw Bob weer kon, vroeg hij of ik met hem wilde. Nou, het moest er toch een keer van komen, dus maar gelijk. Ik zal je er nog iets meer over vertellen, jij vertelt me ook alles. We zijn naar de hooizolder gegaan en hebben ons daar helemaal uitgekleed, natuurlijk. Hij heeft me eerst heel goed bekeken. En gelikt. Diny zei, dat doet hij bij mij ook zo graag. Hij wilde op me komen liggen, maar het leek me beter om het te doen zoals wij het de eerste keer gedaan hadden. Tjonge, het duurde een tijd voor hij helemaal binnen was, niet alleen door die lengte, het moest met heel kleine stukjes, anders werd het te pijnlijk voor me. Toen hij er helemaal in zat leek het wel of mijn buik helemaal vol zat. Te vol, niet zo fijn als met jou, met jou voel ik me heerlijk vol. Diny ging toen weer zijn ballen masseren, anders zou het te lang voor me duren voor hij weer zou komen, zo snel na de vorige keer. Het pompen vond ik ook niet zo lekker, het zat te krap. Hij was gelukkig niet woest, toen hij kwam, met maar een straal of drie, denk ik, er zat ook niet veel in het condoom.’
<Steven> ‘Kwam je ook?’
<Anya> ‘Nee. De tweede keer, een week later, wel. Hij op me. Ik probeerde me voor te stellen dat jij zo’n lange en dikke had, toen kwam ik een beetje. Bob, en Diny, waren daar blij mee, het hoort er toch bij. Ik was er niet zo blij mee, het was erg eh lichamelijk. Met Jasper is het fijner, dat gaat wat normaler. Hoe ik het met jou vind weet je onderhand wel. Maar voortaan niet meer met Bob, ik geniet er niet van. Bob wel. Tja, ik masseer hem natuurlijk nogal, omdat hij er amper in past. En hij vindt het natuurlijk leuk om een kleintje te pakken. Met die zestien jaar zit hij niet meer, als het maar vrijwillig gaat.’
<Steven> ‘Dank je wel dat je zo veel vertelt. Ik vind het natuurlijk fijn, dat je het het liefst met mij doet. Ik ook met jou, al is het, wat je zei, met een ander meisje opwindend. Maar dan kom ik vaak vrij gauw, met jou duurt het heerlijk lang. En we passen zo goed bij elkaar, allebei niet zo groot. Zullen we weer?’
<Anya> ‘Steven, ik moet je eerst wat intiems vertellen, over mijn ongesteld zijn. Vind je dat erg? Of vervelend?’
<Steven> ‘Nee, prima, vertel maar. Je weet dat ik nergens mee zit, wat dat betreft. Ik wil alleen niets vragen, ik vind dat erg privé voor een meisje. Ik accepteer het gewoon als je zegt, Steven, ik ben ongesteld. Weet ik genoeg, houd ik er rekening mee. Als je er over wilt praten, erg lief. Ik help je even om te beginnen. Ik wist al heel gauw dat je een groot meisje was.’
<Anya> ‘Dat lijkt me sterk. Het is niet te zien en ik weet zeker dat je niets aan me hebt kunnen merken.’
<Steven> ‘Dat klopt. Maar toen je aan Dirk en Dirkje toestemming vroeg om met jongens om te mogen gaan, zei Dirkje, je bent een groot meisje, weet je heel goed dat je voorzichtig moet zijn?’
<Anya> ‘O. Ja. Ik, en Dirkje vast ook niet, dacht er toen niet aan om niets te zeggen omdat jij er bij was. Je deed met alles mee, je praatte ook overal over. Steven, het is heel lief van je dat je er nooit wat over gezegd hebt, niets hebt laten merken.’
<Steven> ‘Ik zei al, te privé. Ik schrok toen wel. Ik moest even nadenken wat het betekende. Ik had er gelukkig wel eens over gelezen. Later heeft Diny me nog een keer er alles over verteld.’
<Anya> ‘Zomaar?’
<Steven> ‘Nee, ze verraste me een keer onder de douche. Ze zei, jammer dat ik net ongesteld ben geworden, anders had ik je gegrepen. Ze pakte me toch vast, om te plagen. Maar toen ik haar wilde strelen zei ze nee, en legde me alles uit. Op haar dooie gemak, wat is ze toch makkelijk.’
<Anya> ‘Ja, maar ze is ook wat ouder, gaat al veel langer met jongens om dan ik. Ik schrok toen even na jou. Toen ik, we, er achterkwamen dat niet alleen jij mijn eerste, maar ook dat ik jouw eerste zou zijn.’
<Steven> ‘Ja, daar zat ik toen niet mee, na alles wat er gebeurd en gezegd was. Ik was er erg blij mee.’
<Anya> ‘Ja, ik ook. Je kreeg bij me je eerste zaadjes, hè? Ook nog nooit een natte droom gehad, hè?’
<Steven> ‘Nog nooit. De eerste avond, na die posters, Dirkje, Diny, jou, kreeg ik in bed kriebels onderin. Dat werd iedere dag erger. En ik werd iedere dag groter. Toen je me bij het zwemmen bloot wilde zien was ik voor het eerst groot genoeg. En het was geweldig, de eerste keer met je vrijen en gelijk mijn eerste keer zaadjes. Dat blijft heerlijk, ze door mijn stijve omhoog voelen komen en eruit spuiten.’
<Anya> ‘Fijn. Je bent snel op gang gekomen. Als ik nog aan dat onder de douche denk.’
<Steven> ‘Ja, toen kwam er heel wat, al voelde het daarna een tijdje niet zo fijn aan. Ik ben wel nieuwsgierig hoe je je eh, dan voelt, hoe dat voelt.’
<Anya> ‘U blijft een heer, al is het een nieuwsgierige. Eh, vorig jaar, in die twee weken, was ik toevallig niet ongesteld, met Kerst en Oud en Nieuw ook niet. In deze acht weken natuurlijk wel een paar keer. Weet je wat van tampons? Zat dat in de les van Diny?’
<Steven> ‘Ja, maar niet zo uitgebreid. Ik kan me alleen voorstellen, heel grof gezegd, floep, erin. Vol? Floep, eruit, volgende, tot het over is. Word je een beetje uitgerekt, als dat vol raakt?’
<Anya> ‘Redelijk realistisch, meneer. Maar nee, de enige keer dat ik wat uitgerekt ben heb jij gedaan. Kijk niet zo tevreden. Oh, toch wel, je mag zelfs trots kijken, zo lief deed je het. Zo lekker.’
<Steven> ‘Heb je het eigenlijk niet zelf gedaan? Je zat op me, je liet je zakken.’
<Anya> ‘We hebben het eigenlijk samen gedaan. Ik snap wat je bedoeld, ik heb me inderdaad op je laten zakken, maar als jij me niet zo lief aangespoord en opgewarmd had was het niet gelukt. Zelfs niet met de hulp van Diny. Je vroeg of ik . . . zo dicht mogelijk bij je wilde komen. Omdat we van elkaar houden. Toen durfde ik, wilde ik, moest ik. Ik denk er nog vaak aan. We gaan het nog eens overdoen, dan houd ik mijn benen een beetje bij elkaar, net of ik wat nauw ben. En dan wacht ik tot je me ompraat, lekker heet maakt, en dan in één keer helemaal naar binnen, boem. Oh, dat lijkt me zo heerlijk.’
<Steven, zachtjes> ‘Nu?’
<Anya> ‘Nee, verleider, ik wil eerst mijn verhaal afmaken. En nog meer, dat merk je zo wel. Als een meisje met tampons begint kan ze bij de apotheek, voor niets, dat wordt betaald uit de dorpspot, verschillende maten halen om uit te proberen. Ik heb natuurlijk de kleinste. Daarna moet je het verder zelf betalen. Diny heeft verzonnen, dat heet niet ongesteld, niet de vlag hangt uit of zo, nee, touwtjesdag. Omdat het touwtje buiten hangt. Zó zal ik je waarschuwen. Ik heb gelukkig nergens last van, ik voel me doodnormaal, niet heter, niet koeler. Trouwens, tussendoor, de eisprong, die merk ik ook niet. Ik ben naar de dokter geweest om te vragen of het problemen zou geven omdat ik zo klein ben. Hij heeft alles stap voor stap uitgelegd. Allereerst, voorzichtig aan doen met grote palen, langzaam binnen laten komen. Nou, dat wist ik al, uit de praktijk. Als ik een kindje krijg zal dat waarschijnlijk wat vroeg komen en een tijdje in een couveuse moeten. Maar omdat ik zo gezond ben zal het ook wel gezond zijn, alleen erg klein. Het vóórdeel van klein zijn is dat ik niet zo lang ongesteld ben. Maar drie dagen. Fijn voor jou ook. Ik denk dat je al zit te rekenen, drie dagen, dat is een keer of zes. Niets aan te doen, die dagen doen we gewoon wat anders, op hetzelfde gebied. Na een paar keer was ik zo regelmatig als wat. Ik houd het bij op Dirks computer. We hebben het samen opgesteld en ik deed het al gauw alleen. Iedere keer als ik ongesteld ben geweest maak ik een nieuwe uitdraai met de weersverwachting voor het komende jaar. Ik ben veel betrouwbaarder dan het klimaat. Eh, sinds het voorjaar helemaal, dat vertel ik je straks. Als ik weet dat het de volgende dag moet beginnen, doe ik ‘s avonds een tampon in. Het werkt nou ook niet weer op de minuut, maar wel vanaf die nacht tot uiterlijk de nacht erna. De uitdraai ligt in mijn nachtkastje, kijk maar rustig. Ik vind dat mijn gleufje ook van jou is, daarom mag je ook zien wanneer ik aan mijn maandelijkse onderhoudsbeurt toe ben. En dan weet je wanneer je me een doorsmeerbeurt kan geven of niet. Nee, nog niet. Als ik het vergeet te zeggen, en je ziet of voelt het touwtje, dan niet trekken. Gewoon blij zijn dat ik wel klein ben, maar ook gezond. We richten onze aandacht dan tijdelijk op andere lekkere plekjes. Nu is het gelukkig geen touwtjesdag. Voel maar even.’
<Steven> ‘Ja, geen touwtje, alleen je krullenbolletje en je heerlijke gleufje. Je hebt het niet gehoord, je was net naar bed. Dirkje zei, als we wilden mochten we in hetzelfde bed. Grapje natuurlijk. Ze hebben me veel plezier gewenst. Diny zei, nou, als ik bij jou aan een voorraad van een half jaar denk! Dat klopt niet helemaal, ze weet niets van mijn ervaringen in een fietsenhok. En Jasper zei, doe maar niet in één keer veel, doe maar vaak weinig. Lief, hè?’
<Anya, giechelend> ‘Ja, en ze zouden het liefst nog komen kijken ook, de genieters. Hoe vind je trouwens mijn uiertjes?’
<Steven> ‘Heerlijk. Ze zijn iets ronder geworden, maar ik kan ze nog steeds precies in de hand houden. Herken je wat bij mij?’
<Anya> ‘Ooooh, je paal is zéker groter geworden, iets langer, en iets dikker. Jij natuurlijk blij, ik ook, voor jou. Laat me eens even meten.’
Ze pakte het stukje van vijfentwintig centimeter uit haar nachtkastje.
<Anya> ‘Zestieneneenhalf bij vijftien. Ik weet het van jou nog uit mijn hoofd, van vorig jaar. Met de kerst heb ik niets gemerkt. Anderhalve centimeter langer en één dikker geworden. Wat ben jij gegroeid, zeg. Het gaat mooi gelijk op met mijn uiertjes, één maatje groter. Voor het vrijen maakt het me niet uit. Je blijft toch precies passen, daar zorg ik wel voor. Oh, dit gaat helemaal verkeerd, je streelt weer zo lekker. Straks verder spelen, eerst wat anders. Iets speciaals. Ik moet een aanloopje nemen, je zal het raar vinden, maar je bent altijd zo lief om rustig af te wachten tot ik uitgelegd heb wat ik bedoel. Steven, kunnen wij elkaar iets beloven?’
<Steven> ‘Vast wel. Ga maar verder met je aanloop.’
<Anya> ‘Elkaar beloven bij het ervaring opdoen met anderen altijd condooms te gebruiken?’
<Steven> ‘Ik snap niet waarom je het vraagt, dat wacht ik af, maar ik beloof het.’
<Anya> ‘Fijn, dank je. Ik zal het ook doen. Steven, ik zei, bij het ervaring opdoen met anderen.’
<Steven> ‘Diny heeft er voor het eerst één bij mij omgedaan, net voor je omtmaagding. Ik heb er toen eigenlijk niets van gevoeld. De keer dat ze me onder de douche greep was er geen nodig, ze liet me naast haar spuiten. Tja, ik weet niet hoe het zonder aanvoelt.’
<Anya, zachtjes> ‘Dat duurt niet lang meer. Liefste, bij mij hoef je geen condoom meer om. Ik ben aan de pil.’
<Steven> ‘Oh.’
<Anya> ‘Niet meer dan, oh?’
<Steven> ‘Je overval me. Jij weet het al langer. Ik durf even niet verder te denken. Leg het maar verder uit, alsjeblieft.’
<Anya> ‘Het ging vorig jaar erg snel. Niet té snel, ik heb nergens spijt van. Ik heb daarna maanden na kunnen denken, tot Kerstmis. Toen zag ik je weer. En wéér was je zo vreselijk lief. Ik wist vanaf het begin, al na vijf minuten, dat ik je wilde hebben. Een paar maanden na Oud en Nieuw, na steeds weer van die fijne brieven van je, wist ik zo zeker dat we het allebei wilden, voor altijd. Toen schoot me de pil te binnen. Heb jij daar nooit over gedacht?’
<Steven> ‘Jawel, maar ik dacht dat je daar veel ouder voor moest zijn.’
<Anya> ‘Ik heb het Dirkje gevraagd, en uitgelegd waarom. Dat ik jou zo vertrouwde, en dat we voor altijd bij elkaar wilden blijven. Ze vond het in principe prima, ze zag het wel zitten met ons, en ze wist heel goed dat het zonder fijner was. Ik moest het maar aan de dokter vragen. Die wilde eerst bestuderen hoe dat zat, de pil al een beetje vroeg. En of er wel heel kleine pilletjes bestonden, voor heel kleine meisjes, en die dan bestellen. Maar het kon, en ze waren er. Nu jij.’
<Steven> ‘Ik zei al, jij weet het al langer. Ik durf er bijna niet aan te denken, met mijn blote stijve in je gleufje. Dan ik die eindelijk lekker er omheen voelen. Ik snap nu ook goed wat je bedoelt, bij anderen zal ik condooms blijven gebruiken. Al gebruiken die ook de pil. Voor jou is dat ook verstandig, we nemen geen risico’s. Maar zonder? Oei!’
<Anya> ‘Ik merk dat, hoe langer je er over nadenkt, hoe heter je wordt. Wanneer . . . Nou, ik vraag je het gewoon, we kunnen overal over praten. Wanneer ben je de laatste keer klaargekomen?’
<Steven> ‘In dat fietsenhok, een maand of twee geleden. Toen de vakantie er aan kwam had ik geen zin meer in die meiden. Ik ben er mee gestopt, dat vonden ze niet leuk, maar ik verlangde steeds meer naar jou, echt praten met je, geen flauw meisjesgezeur, dat doe jij nooit. En met je spelen is het niet, eigenlijk nooit geweest. Met Diny en zo wel, dat was spelen. Wij . . . ik weet het niet, we horen bij elkaar.’
<Anya> ‘Ik wilde alleen een tijdstip horen, maar je bent weer zo eerlijk, en open. Wat vertel je weer lief. Het lijkt wel of je altijd en overal aan me denkt.’
<Steven> ‘Bijna. Jij toch ook aan mij?’
<Anya> ‘Ja. Ik moet er bijna van janken. Ik heb er ook zo naar verlangd om met je te praten, en nou doe je dat weer zo fijn. En ik verlangde ook zo naar je, na die andere jongens, om met jou samen te zijn. Het was vanaf de eerste keer al veel meer dan spelen. Ik ga je nog meer opstoken. Nog één vraag, dan is mijn aanloop af. Weet je nog wat je zei, vorig jaar, met Diny en mij onder de douche?’
<Steven> ‘Nee, wel wat ik gevoeld heb. Dat was geweldig. Afgezien van een paar uur wat pijn.’
<Anya, zachtjes> ‘Je zei toen, later, wanneer ik zonder condoom in je mag, wil ik een keer heel hard heel veel zaadjes in je kutje spuiten. In die twee maanden zal je wel natte dromen gehad hebben, maar je zit nu vast vrij vol. Alsjeblieft, nu in één keer veel, en later vaak weinig. Dat kan je best allebei, heerlijk neukbeestje van me.’
<Steven> ‘Oh, Anya, laat me nog even aan het idee wennen, dat het nu zonder mag. Ik wil ook nog even bedenken hoe we het zo fijn mogelijk kunnen doen, het is toch ook weer een eerste keer.’
<Anya> ‘Ja, bedenk maar iets, dan wordt het vast weer zo mooi om te onthouden. En je mag zo lang je wil aan het idee wennen, al is het dagen. Dat durf ik rustig te zeggen, terwijl ik gelijk al wil. Je houdt het toch niet zo lang uit, ik wed dat je wacht tot je hartslag weer wat normaal is, en je wat verzonnen hebt.’
<Steven> ‘Je hebt helemaal gelijk, stouterd. Eraan wennen gaat te lang duren, want ik had dit in geen jaren verwacht. Je bent ontzettend lief, dat je voor ons allebei de pil neemt. Ik zou ook graag zoiets voor ons doen, maar dat bestaat niet. En ik wil ook heel graag, alleen zal ik het heel langzaam moeten doen, met pauzes, anders is het in vijf seconden gebeurd. Langzaam vind jij ook niet erg, dat weet ik. En hoe? Wat dacht je van . . . als je op de rand van het bed gaat zitten, met je beentjes wijd, en ik er op mijn knieën tussen kom zitten. Dan kunnen we allebei zien, en voelen natuurlijk, hoe ik met mijn blote paal je gleufje streel. En hoe ik dan heel, heel langzaam naar binnen kom, tot helemaal bij je binnen. Dan gaan we daar een tijdje van genieten, heel rustig, misschien heel voorzichtig een beetje bewegen. Dan zal ik je optillen, zo, dat ik er niet uitschiet. Dan ga ik op bed liggen en rol me om tot ik bovenop je lig. Tegen die tijd ben ik vast weer aan een pauze toe. En dan, ga ik langzaam bewegen, tot ik het niet meer tegen kan houden, en dan mijn voorraad spuiten, diep in je kutje. Ben jij nu ook heet genoeg?’
<Anya, zachtjes> ‘Ik heb zitten tellen, ik denk dat ik vier keer klaar ga komen. Nu al bijna, van je verleidelijke praatjes. Laat me los. . . . Ik zit al, waar blijf je?’
Het was mooi om te zien hoe ik naar binnen schoof. Zoals ze over Diny en Bob verteld had. Zodra ik haar gleuf aan de buitenkant even met mijn stijve gestreeld had en er middenin tegenaan ging drukken ging hij open en liet me erin, zacht strelend. De eerste keer dat ze kwam was toen ik helemaal in haar zat. Gelukkig kneep ze niet te hard, door doodstil te blijven zitten kwam ik nog niet.
<Anya> ‘Oh, Steven, wat heerlijk. Warmer. En het idee, jij helemaal bloot in me. Voel je verschil? Ik wel, daarom kwam ik zo snel.’
<Steven> ‘Ja, het is warmer. En het streelt veel beter. Ik ben het al gauw langzamer dan vroeger gaan doen, omdat het veel lekkerder is. En het idee, ja, mijn blote stijve streelt jouw kutje. En andersom.’
<Anya> ‘Foei, wat een taal. Nou, op bed gaan liggen en doorneuken met die stevige, warme, stijve paal.’
<Steven> ‘Nou, nou. Natuurlijk ga ik door, tot ik je volgespoten heb en niet meer stijf ben.’
De tweede keer kwam ze toen ik op haar begon met wippen. Ik stopte met bewegen zodra ze uitgeschokt was.
<Steven> ‘Schatje, alweer?’
<Anya> ‘Ja, ik heb er zo naar uitgekeken. En het is veel lekkerder dan met de andere jongens, jij past zo precies, het streelt zo precies goed.’
<Steven> ‘Ik vind het natuurlijk veel lekkerder dan het handje van een klasgenoot. Ik heb het ook gemist, je perfecte pasvorm om me heen. Zal ik verder gaan?’
Ze zei niets, ze begon zelf. Het duurde niet lang voordat ik voelde dat ik begon te komen.
<Steven> ‘Schatje, ik ga komen. Ik ga mijn zaadjes in je spuiten, er zit niets meer tussen ons.’
<Anya> ‘Ja, doe wat je graag wilde.’
<Steven> ‘Ja, veel zaad diep in je kutje spuiten.’
Ik bedacht, net op tijd, dat ik me niet te hard tegen haar aan moest drukken, toen ik de eerste straal voelde gaan.
<Steven> ‘Jaaaaah, ooh, heerlijk.’
Ik wipte een paar keer om me dan weer tegen haar te drukken om de volgende lading te voelen komen en eruitspuiten.
<Steven> ‘Jaaaaah, ooooh, heerlijk. Jaah, masseer mijn stijve. Kom je ook?’
<Anya> ‘Jaaah, dit is zo heerlijk, sorry, neuken. Met je gegroeide stijve, die nu nog beter in mijn kutje past. Waardoor ik grotere krampen krijg, om je stijve. Oooh, ga door.’
Ik moest wel, ik voelde dat er nog meer aan zat te komen. Ik spoot keihard, voor mijn gevoel, nog een paar ladingen, zo diep mogelijk in dat warme, mijn paal masserende kutje. Zelfs nadat ik kennelijk uitgespoten was voelde ik dat mijn schatje nog niet helemaal klaargekomen was. Ik wachte rustig af. Na even lag ze stil. We hijgden even uit.
<Steven> ‘Wat ben je heet. En je kwam alwéér.’
<Anya> ‘Ja, ik had het goed ingeschat. Nou, deze keer was het geen wonder. Ik voelde een paar keer iets warms in me, als je duidelijk, door je gekreun, weer een straal in me gespoten had. Oh, Steven, het was zo heerlijk, je nog een paar keer te voelen spuiten terwijl ik kwam. Maar ik wil geen twee maanden wachten op nog zo’n voorraad, dan maar iets minder per keer.’
<Steven> ‘Nu ik dit gevoeld heb wil ik zelfs geen twee uur wachten. Het is veel fijner dan vroeger, hè?’
<Anya> ‘Heel veel fijner. Mag ik het er met Diny en Sandra over hebben? Ik weet niet wat ze doen, of ze al aan de pil zijn, maar ik wil ze zeggen om er niet te lang mee te wachten. Oh, wij krijgen nu vast minder zin in een ander, omdat het daarmee met een condoom moet.’
<Steven> ‘Dat met een ander zou toch al niet vaak voorkomen, want volgens mij kan je nu vaker dan vroeger. Je bent veel gauwer uitgehijgd. Niet alleen zijn je uiertjes wat groter geworden, ik denk ook je uithoudingsvermogen.’
Ze was even stil.
<Anya> ‘Ik geloof dat je gelijk hebt. Het was me nog niet opgevallen. Ik heb wel gemerkt dat je dikker en langer bent geworden,  dat je lekkerder streelde en vaker spoot. Heerlijk.’
<Steven> ‘Ja, heerlijk. Merk je nog wat?’
<Anya> ‘Eh je hebt nog steeds een stijve. Hoe kan dat?’
<Steven> ‘Ik weet niet hoe het komt, misschien omdat ik nog meer voorraad heb. Proberen? Doorwippen?’
Ze begon weer zelf. Het duurde nogal even, wat niet erg was, maar ik kwam weer, met een straaltje of drie. Ze kwam ook weer, woest kronkelend. Het duurde nu wel langer voor ze uitgehijgd was.
<Anya> ‘Oh, Steven, wat heerlijk. We kunnen nu vast vaker op een dag. Nooit denken, nu niet, anders wordt het misschien te vaak voor haar. Als het te vaak is zeg ik het wel, en verwen ik jou wel anders. Of pak je een andere meid, je houdt vast genoeg voor me over.’
<Steven> ‘Als ik Diny of Sandra nog een keer pak moet je maar toekijken, dat zou ik fijn vinden.’
<Anya> ‘We zien wel, zij moeten ook willen. Ze doen het nu vaker, met, neem me niet kwalijk, een grotere. Maar dat zegt niet alles, het is meer hóe je het doet. En je doet het heerlijk, vooral Sandra vond dat. Maar misschien doet Jasper het nog beter naar haar zin.’
<Steven> ‘We zien wel. Zeg, laten we gaan slapen. Wie het eerst wakker wordt maakt de ander wakker, voor weer een heerlijke beurt.’
<Anya> ‘Zou je dan al weer genoeg zaadjes hebben?’
<Steven> ‘Ik zal je wat preciezer over mijn natte dromen vertellen. Na mijn vakantie hier, vorig jaar, had ik er één in de week. Wat minder vaak toen ik met meiden in het fietsenhok scharrelde. Toen ik daarmee ophield werd het weer één keer in de week. Maar een paar weken voor ik je weer zou zien, enzovoort, steeds meer aan je ging denken, nog meer dan daarvoor, werd het twee keer in de week. Dus heb ik morgenochtend vast weer genoeg zaadjes. We hebben het nog niet zo vaak achterelkaar gedaan dat ik helemaal leeg was, dus weten we nog niet of ik dan kan komen. Morgen zien we wel hoe vaak we kunnen. Zeg, we praten nu alleen over vrijen, maar het fijnste is dat we bij elkaar zijn, hè?’
<Anya> ‘Ja, en dichter dan ooit, af en toe. Heerlijk. Nu slapen. Ik houd je zaadfabriek vast, misschien maak je er dan nog meer.’
<Steven> ‘Dan houd ik vast waar ik ze graag in bezorg.’
<Anya> ‘Ja, lekker. Hé, wel je vinger stilhouden, anders val ik niet in slaap. Nee, ga door, alsjeblieft.’
Tja, dat kon ik niet weigeren. Ze kwam weer heerlijk en viel gelijk daarna in slaap. Ze hield me niet vast, dus ik haar ook maar niet. Morgen weer.

Voor de twee weken verblijf bij mijn ouders werden Anya en ik met de auto gebracht. Een volle bak, met Dirk, Dirkje, Diny en Jasper. Na de lunch vertrokken ze weer. Ik liet Anya het huis en de omgeving zien. We gingen avondeten, daarna koffie drinken.
<Pa> ‘Wat is er met jullie tweeën aan de hand? Jullie zijn zo innig. Het ziet er niet naar uit dat jullie alleen een beetje met elkaar ‘lopen’.’
<Steven> ‘Nee, nogal wat méér. We hebben verkering.’
<Pa> ‘Wat? Verkering? Met veertien al! Daar komt niets van in.’
Anya schoof zich met stoel en al een stuk naar achteren.
<Pa> ‘Wat is er?’
<Anya> ‘U wilde op tafel slaan, dan gaat misschien de koffie er overheen.’
<Pa> ‘Ja, hoe weet je dat?’
<Steven> ‘Ik zal het u uitleggen. Kunt u zich oudtante Anya herinneren?’
<Pa> ‘Oudtante Anya? Oh, ja, tante Anya. Hoezo?’
<Steven> ‘Het is ook een oudtante van Anya, ze is naar haar vernoemd. Heeft u haar vaak ontmoet?’
<Pa> ‘Tot in het begin van ons trouwen wel, na jouw komst bijna niet meer, druk.’
<Steven> ‘Kunt u zich herinneren hoe ze was?’
<Pa> ‘Zeker. Heel aardig, heel lief. Een heel goede mensenkenner. Ze wist al wat je dacht, vóór je . . . Oh, wat bedoel je?’
<Steven> ‘Anya heeft dat ook. Ze ziet het aan je ogen, je houding enzovoort, wat je denkt, wat je gaat doen. Waarschijnlijk komt het af en toe in de familie naar boven.’
<Ma> ‘Het was me al wel opgevallen, Anya, dat je, ondanks je aandacht voor Steven, de rest ook goed in de gaten hield. En onder het afwassen was je steeds mijn vragen vóór. Hoe doe je dat?’
<Anya> ‘Ik bedenk wat u denkt. Na de eerste vraag denk ik dat ik de volgende weet. Als die iets anders is dan ik dacht heb ik u gelijk beter leren kennen. Het gaat automatisch, goed luisteren, kijken.’
<Pa> ‘Dat is me wat. Ma en ik hebben elkaar al een paar keer toegeknikt, een lief meisje. Als je bent zoals tante Anya belooft dat wat.’
<Steven> ‘Het ís al heel wat. Ze is nú al hartstikke lief. Maar ik heb ook iets van die Anya. Denk maar eens terug aan vroeger.’
Pa en Ma keken elkaar een tijdje aan. Ma knikte.
<Ma> ‘Je flikte dat inderdaad af en toe, zeggen wat ik dacht. Ik vermoedde toeval. Maar als jullie dat allebei hebben . . .’
<Steven> ‘Daarom voelden we ons onmiddellijk tot elkaar aangetrokken. We begrepen elkaar gelijk helemaal. Daarom vroeg Anya al na een dag of we met elkaar wilden lopen. Ik vond dat te weinig voor wat we al voor elkaar voelden, ik heb gelijk verkering met haar gevraagd. We zijn inderdaad jong. Maar we sluiten ons niet op. We houden er rekening mee, dat we, door anderen te ontmoeten, van mening kunnen veranderen. Dat moet dan zo zijn.’
<Anya> ‘Mag ik uitleggen, hoe het met ‘lopen’ en verkeringen gaat, bij ons in het dorp? Dan begrijpt u onze verhouding beter. Meisjes kunnen daar beter over praatten dan jongens. Hoe gevoelig die ook kunnen zijn, ze praten toch wat stoer en oppervlakkig. Als Steven het zou vertellen zou ik er stommetje bij moeten spelen. Dat vind ik niet leuk, dan leren jullie me ook niet kennen. Alleen, ik denk niet, dat ik het hele verhaal in één avond red. Mag ik jullie vragen, om ons ondertussen geen persoonlijke vragen te stellen? Aan het eind van het verhaal wel graag.’
<Ma> ‘Ik wil het horen. Ik bedenk dat Steven vorig jaar twee weken bij je geweest is, en nu ook alweer een paar weken. Als ik zie hoe rustig hij is, en jij ook, vermoed ik dat jullie heel wat meer doen dan handje vasthouden en kusjes geven.’
<Pa> ‘Ma toch!’
<Ma> ‘Anya heeft gelijk, meisjes praten anders, en denken wat anders. En pa, als ik terugdenk aan vroeger, hoe ik me ging voelen vanaf het moment dat ik je vertrouwde, toen mocht je ook meer dan mijn hand vasthouden. Vertel maar gauw, Anya.’
Anya begon, vertelde het heel uitgebreid en duidelijk. Ze kwam inderdaad tot de helft.
<Pa> ‘Ik ben zeer verrast, afgezien van het verhaal zelf, over je mooie manier van praten.’
<Steven> ‘Waarschijnlijk een deel van de erfenis van oudtante Anya.’
<Anya> ‘Mag ik jullie een kusje geven? Dan gaan we slapen.’
Ze deed het er niet om, maar het maakte de gebruikelijke indruk.

Ik sloop naar de logeerkamer.
<Steven> ‘Ik wil niet twee weken zonder je. We moeten alleen een beetje zachtjes doen. Totdat we alles kunnen vertellen moeten we geen slapende eh ouders wakker maken.’
<Anya> ‘Als je maar niet denkt dat ik twee weken alleen wil praten. Oh, jij ook niet, wat ben je weer lekker stijf, joh. Weet je wat? Doen we het twee weken zachtjes. Als we thuis zijn sturen we zo gauw mogelijk iedereen het huis in, en dan gaan we op de hooizolder heel wild te keer. Keihard kreunen en zonder te fluisteren zeggen wat we voelen.’
<Steven, fluisterend> ‘Zoiets dacht ik ook. Zullen we nu?’
<Anya> ‘Momentje. Ik vind je ouders lief. Hoe zouden ze mij vinden?’
<Steven> ‘Ik weet dat je het er niet om deed, maar wat dacht je, helemaal na dat welterustenkusje?’
<Anya> ‘Dat ging vanzelf.’
<Steven> ‘Ik glijd vanzelf bij je naar binnen. Zo fijn, zonder een condoom om te hoeven doen. Je bent zo lekker, zo zacht, zo warm om mijn paal. En toch kan je me daar stevig vasthouden. En heerlijk strelen. Gezellig hè, dat we nu ook zo kunnen gaan slapen?’
<Anya> ‘Zo?‘
<Steven> ‘Ik hoef niet uit je om het condoom af te doen. Als ik in slaap val word ik natuurlijk kleiner en zal ik er wel uitraken. Maar als we wakker worden kan ik er zo weer in.‘
<Anya> ‘Gezellig? Heerlijk! Als je eerder wakker bent dan ik mag je me voorzichtig wakker porren. Het lijkt me fijn, wakker te worden door je stijve in me te voelen bewegen. Kom, bewegen. Laat me lekker klaarkomen, alsjeblieft.’
Dat kwam ze. Ik ook. We praatten nog wat, maar voor ik weer een stijve kreeg vielen we in slaap.
Ik droomde over waar ik het met Diny over gehad had. Ze lag op haar rug, met Anya, ook op haar rug, op haar. Ik zat op mijn knieën voor ze, tussen hun benen. Ik duwde mijn blote stijve eerst bij de één naar binnen, gaf een paar lekkere halen en haalde hem er dan uit om hem bij de ander naar binnen te duwen. Die droom kwam vast, omdat toen ik wakker werd Anya tussen mijn benen lag, met mijn halfstijve penis in haar mond. Zodra ze merkte dat ik wakker was kroop ze omhoog, op me, stopte mijn halfstijve in haar gleufje en begon te wippen. Ik sloeg mijn armen en benen om haar heen en masseerde haar kontje. Ze kwam woest kronkelend en zachtjes kreunend klaar, door mijn nog geeneens helemaal stijve. Ik wachtte tot hij op z‘n maximum was en wipte toen zelf tot ik kwam.
<Anya> ‘Oh, Steven, wat kan je lekker vaak, zelfs half wakker.’
Ik grinnikte.
<Steven> ‘Jij ook.’
<Anya> ‘Ik was al helemaal wakker.’
<Steven> ‘Nu wel, vannacht niet.’
<Anya> ‘Heb je me vannacht gepakt?’
<Steven> ‘Ja. Ik werd wakker met een stijve, vast van een droom, en kon het niet laten om die in je lekker warme gleuf te duwen. Ik heb zó voorzichtig gedaan dat je zelfs door mijn klaarkomen niet helemaal wakker werd. Je kreunde alleen zachtjes, bij iedere stoot van me.’
<Anya> ‘Nou, doe voortaan maar wat wilder, dan heb ik er meer aan.’
<Steven> ‘Ja, maar je hebt je nachtrust nodig, zo werd hij niet onderbroken. Weet je waarvan ik droomde toen je me wakker eh pijpte?’
<Anya> ‘Je droomt nogal eens.’
<Steven> ‘Ja, meestal over vrijen. Deze keer was het over waar ik het met Diny over gehad heb, de eerste keer dat ik met haar vrijde toen ik groot genoeg was. Ze wilde wel eens kijken als wij vrijden. Toen zei ik, ik zou wel eens willen dat jij op je rug lag, met Anya op je, en dat ik mijn stijve afwisselend bij jullie erin duw.’
<Anya> ‘Welja! En bij wie kom je dan klaar?’
<Steven> ‘O. Dat heb ik niet gedroomd. Maar ik zou de helft bij Diny doen, dan het condoom afdoen en de rest in jou spuiten.’
<Anya> ‘Zou je dat kunnen, halverwege even stoppen?’
<Steven> ‘Als ik het niet te lang daarvoor een keer gedaan heb vast wel.’
<Anya> ‘Dan moeten we het maar eens proberen. Diny wil vast wel.’
<Steven> ‘O. Zou je dat willen, een triootje?’
<Anya> ‘Met Diny wel. Als dank voor de hulp bij onze ontmaagding.’
<Steven> ‘Ik heb haar al vaker bedankt.’
<Anya> ‘Poe, dat ging niet om het bedanken, maar om wilder dan bij mij klaar te kunnen komen.’
<Steven> ‘Ja, dat is zo. Als ik dat af en toe mag kan ik me bij jou makkelijker inhouden.’
<Anya> ‘Dat wordt steeds minder nodig, ik krijg steeds meer uithoudingsvermogen.’
<Steven> ‘Ja, heerlijk. Zullen we nog een keer vrijen?’
<Anya> ‘Maar niet. Van twee keer zo snel achterelkaar wordt mijn gleufje wat gevoelig en loop ik een tijdje wat moeilijk. Het zou je ouders op kunnen vallen. Laten we ons maar aankleden en ze opzoeken.’

Beneden gaf Anya Pa en Ma weer één van haar kusjes. Ze waren erg geroerd. Ze waren blij er, voor misschien kortere, maar hopelijk voor langere tijd, een dochter bij te hebben. Ze hadden er zelf ook één of meer gewild, maar nooit gekregen. Ondanks veel proberen, zei Ma blozend.

‘s Avonds vertelde Anya het laatste gedeelte. Pa en Ma wilden er een nachtje over slapen, en er met elkaar over praten.

<Pa> ‘Het was een heel mooi verhaal. Dat de mensen in het dorp zó met elkaar omgaan. We hebben nog één vraag. Wordt er veel voor een maagdelijk huwelijk gekozen?’
<Anya> ‘Eigenlijk alleen als één van de partners van buiten het dorp komt, en erg conservatief is. Ik merk dat u er wel wat problemen mee heeft, maar u bent niet conservatief, u bent er niet domweg op tegen.’
<Pa> ‘Ach, problemen. We deden vroeger wat we dachten dat hoorde. We zijn niet gewend over zulke intieme zaken zo makkelijk en open te praten. Ik zou er graag langer aan willen wennen, maar dat gaat niet. Het is tijd voor het persoonlijke gedeelte. We zijn nogal bezorgd. Wat doen jullie, met jullie verkering?’
<Steven> ‘We zijn inderdaad begonnen met handje vasthouden en kusjes geven. Daarna zijn we langzaam verder gegaan. We zijn zó zeker van elkaar. We slapen meestal bij elkaar. We praten veel, in bed, heerlijk intiem en rustig.’
<Pa> ‘Oh. Ja, wij ook. Ik bedoel, in bed praten. Bij elkaar slapen! Ik vind het erg vroeg.’
<Anya> ‘We hebben met onze huisdokter gepraat. We zijn beslist geen uitzonderingen. Maar de ouders beslissen. Als ze vinden dat de jongelui te jong zijn of beslist niet bij elkaar passen, einde verkering. En stiekem is niet mogelijk, iedereen houdt ze dan uit elkaar. We hebben besloten om, zoals het hoort, ook met andere jongelui om te blijven gaan.’
<Ma> ‘Pa, ik wil graag méér weten. Ik zou het niet prettig vinden als ze hier rondlopen terwijl ik niet weet hoe ze met elkaar omgaan. Dan weet ik niet waar ik wél en niet over kan praten. Vooral met Anya natuurlijk, meisjes onder elkaar. Als ze het willen vertellen natuurlijk, ik denk het wél, ze zijn zó open. Kinderen, alsjeblieft?’
<Anya> ‘We begrijpen u. Mijn vader en moeder weten ook alles. Vraagt u maar.’
<Ma> ‘Je zei, we slapen bij elkaar. Ik kan me er iets bij voorstellen, als een jongen en een meisje in één bed liggen. Eh ik moet er iets over zeggen. Sinds Steven vorig jaar bij jullie was heb ik eh aan zijn pyjama’s gemerkt dat hij natte dromen heeft. Passen jullie op?’
<Anya> ‘Ja, we zijn goed voorgelicht, we zijn steeds heel voorzichtig geweest, en dat blijven we. Het is voor ons vast makkelijker dan voor u, in uw tijd. Ik wil u niet laten schrikken, door er zo over te praten, maar het is nu vrij makkelijk om aan condooms en de pil te komen. Ik wil het nog een keer duidelijk zeggen, we zijn zó graag bij elkaar, maar we laten elkaar vrij als we niet meer bij elkaar passen.’
<Ma> ‘Zo hoort dat ook. Maar eh condooms, de pil. Bedoel je daarmee, dat jullie mét elkaar slapen, alles met elkaar doen? Eh, nou ja, ik moet het noemen zoals het meestal genoemd wordt, neuken jullie al?’
<Steven> ‘Ja, ma. Vorig jaar al. Maar ik wil het geen neuken noemen. Dat klinkt zo liefdeloos. Het is véél meer dan alleen de geslachtsdaad. Wij hebben elkaar, vorig jaar, héél feestelijk, héél voorzichtig, ontmaagd. In de slaapkamer van Anya. Het was zóóóó mooi, dat wij daar ons leven lang, zelfs al mochten we uit elkaar raken, trots en met blijdschap op terug kunnen kijken.’
<Ma> ‘Dank je wel. Als het zó gegaan is ben ik er blij mee. Al waren jullie dertien.’
<Anya> ‘De dagen daarna hebben we het natuurlijk heel erg vaak gedaan. We noemen het meestal, hét doen. Of vrijen. Met neuken, of een quickie, wordt alleen de geslachtsdaad bedoeld. Wij genieten van en met elkaar. Vóórspel, váák, maar niet altijd, de geslachtsdaad, dan naspel, nagenieten. Alles langzaam, heel liefdevol. We doen het nu vaak, ook hier op zolder. Het is zo’n lekker jong.’
<Ma> ‘Wat praten jullie er makkelijk over. Anya, ik verheug me erg om met jou wat over Steven te kletsen. Nou, al is hij erbij, ik wil toch graag al wat meer weten. Anya, als ik al weet dat hij natte dromen kan krijgen, gebruik je, hopelijk, condooms of de pil?’
<Anya> ‘Ja, natuurlijk. Ik wist al voor hij bij ons kwam hoe het bij jongens werkte. Toen we wat verder gingen bij het scharrelen kreeg hij geen natte dromen meer, ik hielp hem die te voorkomen, zijn eh zaadjes op te vangen of ze, op onze hooizolder, in het hooi te laten spuiten.’
<Ma> ‘Je praat er zo makkelijk over.’
<Anya> ‘Het is toch het natuurlijkste wat er is? We praten over al bij, wat we gaan doen, hoe, en hoe lekker het is. We vrijden eerst met condooms, sinds afgelopen voorjaar ben ik aan de pil.’
<Ma> ‘Tjonge, ik had niet gedacht dat mijn zoon al zo vroeg zijn zaadjes in een meisje, jou dus, zou spuiten.’
<Anya> ‘Ja, hij doet het erg enthousiast.’
<Ma> ‘Tja, ik kan me herinneren hoe dat gaat, hè, pa? In het begin héél vaak, zo vaak het kon. Langzaam wat minder. Maar we doen het ook nog steeds vaak, vind ik. Genieten jullie er ook zo van?’
<Steven> ‘Ja, héél véél. Ik vind het niet erg als Anya wat meer details vertelt, ze doet het zó mooi.’
Anya vertelde het verhaal van Dirk en zijn eerste vrouw, en van Dirkje en haar eerste man, en dat Dirk en Dirkje weer bij elkaar gekomen waren.
<Anya> ‘We zien wel wat er van komt, al zijn we er van overtuigd dat we altijd bij elkaar zullen blijven. We hebben een heel fijne tijd in het vooruitzicht.’
<Pa> ‘Met veertien. Met dertien eigenlijk al. Ik vond het eerst te vroeg. Maar ik ben nu hartstikke jaloers. Ik had dat ook wel gewild. We zouden jaren langer genoten hebben. Jammer, hè, ma?’
<Ma> ‘Niets aan te doen. Oh, behalve inhalen. Maak je borst maar nat!’
<Pa> ‘Ma toch. Als dat net zo wordt als met ons begin staat me wat te wachten. Heerlijk. Vooruit dan maar, jongelui. We zien inderdaad wel wat er van komt.’

Na twee weken brachten ze ons weer naar de boerderij. Ze kregen de rondleiding van Anya. Ze maakten kennis met Bob en Sandra. Ze waren erg onder de indruk van gezelligheid bij de lieve familie.

Zodra ze weg waren gingen Anya en ik naar de hooizolder. Ze deed wat ze gezegd had, ze ging heel wild te keer, kreunde keihard iedere keer dat ze kwam en zei alles wat er maar in haar opkwam. Ze wilde en kon zo vaak, dat ik hooguit één keer per week Diny of Sandra voor een beurt vroeg. Één van de twee kon en wilde altijd wel, ook met Anya erbij. Die deed me steeds lief een condoom om en genoot zienderogen mee van een stevige vrijpartij.
De tweede keer met Diny herinnerde Anya zich mijn wens. Diny speelde graag mee. Ze hield Anya op haar buik aan haar uiertjes vast, Oh, wat een mooi gezicht, die twee gleuven boven elkaar. Ik likte ze allebei eerst even. Daarna duwde ik mijn ingepakte stijve met stootjes bij Diny naar binnen.
<Steven> ‘Diny, wil je wat meer ruimte maken? Dan kan ik er de volgende keer in één keer helemaal in. Daarna mag je me lekker vastklemmen, tot ik na een paar stootjes ga wisselen. Anya, jij ook?’
<Diny> ‘Kom op, zus, benen wat wijder.’
 Ik kon, voorzichtig, in één keer bij Anya naar binnen. Na een paar keer wisselen ging het prima. Ik kon er makkelijk in en werd dan vastgeklemd voor een paar halen. Zodra ze merkten dat ik eruit ging lieten ze me makkelijk gaan. Ik deed rustig aan, om het zo lang mogelijk te laten duren. Het was heerlijk, iedere keer me in zo’n lekkere gleuf duwen en een beetje gemasseerd worden, bij Diny wat meer dan bij Anya. We schrokken door gestommel op de trap. Het bleek Jasper te zijn. Hij had ons gemist en was nieuwsgierig wat we met z’n drieën aan het uitspoken waren. Hij vond het prachtig, die twee gleuven boven elkaar en dat ik afwisselde. Hij vroeg of hij mocht blijven kijken.
<Diny> ‘Natuurlijk mag je kijken. Verzin voor jezelf ook maar eens zoiets, ik ben er in ieder geval altijd voor te vinden. Oh, ik weet wat fijns. Steven probeert met klaarkomen bij mij te beginnen. Na een paar spuitjes in het condoom haalt hij zijn stijve bij mij eruit, doet het condoom af, gaat bij Anya naar binnen en spuit daar de rest. Als hij klaar is moet hij met Anya van me afrollen en naast me nagenieten. Dan kan jij mij lekker klaarmaken, als je zin hebt.’
<Jasper> ‘Zin? Altijd, vanaf de eerste keer dat je met mijn pikkie speelde, ik onverwacht mijn zaadjes in je handen spoot, en ik, zodra ik kon, in je klaar mocht komen. Tjonge, wat was ik toen blij dat je geen echte zus van me was. Als Sandra niet kan doe ik het nog graag met je. En nu zeker, bij het zien van twee uitnodigende gleuven. Steven, ga maar door, ik doe vast een condoom om, om Diny zo kort mogelijk te laten wachten.’
Ik ging weer verder, totdat ik voelde dat er wat aankwam.
<Steven> ‘Diny, ik begin te komen. Even wat vlugger. Ja, één, twee, afknijpen. Nou, het gaat net.’
Ik trok mijn stijve uit haar gleuf, deed het condoom af, gooide het opzij en gleed bij Anya naar binnen.
<Steven> ‘Oh, heerlijk, weer bloot. Ik spuit de rest bij jou, schatje.’
<Anya> ‘Spuit maar, productieve lieverd. Ik masseer je warme stijve zo lekker mogelijk.’
Dat deed ze, dat kon ze ook, omdat ze wist dat ik er nu niet uit zou gaan voordat ik me leeggespoten had en mijn stijve kleiner zou worden. Na één haal ging ik verder met komen, ik spoot nog een keer of drie mijn zaadjes diep in Anya. Ik liet me op haar vallen, pakte haar vast en rolde naast Diny op mijn rug. Anya begon te wippen en kwam al vlug lekker klaar. Onder het uithijgen, Anya nog steeds op me, keken we naast ons. Jasper maakte met zijn ingepakte stijve grote halen bij Diny. Die kreunde nogal.
<Diny> ‘Ja, doe maar lekker wild, halfbroertje, met je grote stijve. Fijn dat je er bent, ik wilde graag ook klaarkomen, Steven kon niet zo wild doen.’
Ze deed zelf ook wild, duwde steeds haar buik omhoog.
<Diny> ‘Oh, heerlijk. Nu kleine stootjes, diep in me.’
Jasper duwde zijn stijve helemaal naar binnen en wipte als een konijntje, snelle, korte slagjes.
<Diny> ‘Ja, geweldig, ik ga komen. Ja, ja, ja, ja, ja, jaaaaah.’
Het laatste jaaaaah was een diepe zucht. Ze ontspande zich helemaal.
<Jasper> ‘Blijf me vasthouden, ik ben er nog niet, jouw aanloop was langer.’
Hij wipte door, met iets grotere slagen, tot hij zich een paar seconden stilhield en kreunde.
<Jasper> ‘Oh, dat was zo te voelen een grote klodder. Oh, daar komt er weer één.’
Er kwamen er, zo te zien, nog drie, voor hij de uiertjes van Diny greep en zich op haar liet vallen.
<Anya> ‘Nou, Diny, je bent niets tekort gekomen, hè?’
<Diny> ‘Nee, door Jasper. Want ik vond het niet ideaal dat ik maar de helft van de tijd die van Steven voelde. Jasper, je was geweldig, nog nooit zo goed.’
<Jasper> ‘Vast door te zien hoe Steven jullie omstebeurt pakte. Het is een mooi gezicht, als een stijve tegen een gleuf drukt, die rond wordt om hem binnen te laten en er zo mooi omheen past.’
Hij rolde van Diny af. Die deed hem het condoom af.
<Diny> ‘Nou, je hebt twee keer zo veel gespoten als normaal.’
<Jasper> ‘Als normaal bij jou, bij Sandra is het altijd ongeveer anderhalf keer zo veel als bij jou. Ik zal haar eens voorzichtig vragen of ze ook een keer een triootje wil. Het is kennelijk goed voor mijn productiviteit.’
<Anya> ‘Dat is het voor Steven ook, al kan ik niet nakijken hoeveel hij gespoten heeft. Hoe vond je het, Steven?’
<Steven> ‘Heel fijn, dat ik mijn wens uit mocht voeren. Anders blijf je je toch altijd afvragen hoe het zou zijn. Maar Diny heeft gelijk, in één keer door is toch lekkerder. In plaats van wisselen kan ik hem er ook een paar keer helemaal uithalen en er weer induwen. Want dat is toch wel lekker. En vooral bloot er in één keer helemaal in.’
<Anya> ‘Ja, maar dan moet ik het wel van tevoren weten, anders lukt het niet.’
<Diny> ‘Nou, ik denk dat we allemaal weer een ervaring rijker zijn geworden. Bob zal wel niets voor een triootje voelen, maar ik verheug me er op zijn lange in één keer langzaam naar binnen te voelen komen. Dat leer ik hem wel, dat wil hij vast ook wel. Vanavond, op mijn kamer. Zeg, we moesten maar opstappen, voor ik een tweede keer iets wil.’

Wanda kwam een keer toen Anya en ik in de tuin op het bankje zaten. We praatten wat, maar ik merkte dat ze onrustig was.
<Steven> ‘Wanda, wat heb je? Je bent onrustig.’
<Wanda> ‘Ja. Misschien helpt een kusje van je.’
Ik vermoedde dat ze wat anders bedoelde.
<Steven> ‘Of meer dan één kusje? Of een beurt, lekker diertje?’
<Wanda> ‘Ja, eigenlijk kwam ik voor meer dan kusjes langs. Als het van Anya mag graag een lekkere beurt, want ik heb nog steeds geen verkering.’
<Anya> ‘Als ik weer mag kijken. Ik ben zo trots op hem. Hij kan zo vaak en doet het zo goed dat ik hem en, in dit geval, jou, wel wat lekkers gun.’
Op de hooizolder kleedde ik Wanda uit. Ik masseerde en kuste haar uiertjes even en likte aan haar tepeltjes. Ik legde haar neer om haar gleufje een beetje te likken.
<Wanda> ‘Nou, zeg, wat ben je enthousiast. Je komt toch niet tekort bij Anya?’
<Steven> ‘Nee, niets. Maar extraatjes sla ik niet af. En ik hoef je nu niet te delen met Jasper.’
<Wanda> ‘Sinds die Sandra heeft heb ik het nog maar één keer met hem gedaan. Hij is nog beter geworden. Ik kom tekort, maar ik wil het niet doen met jongens die ik niet goed ken.’
Ik kleedde me uit.
<Wanda> ‘Die ken ik, al lijkt hij iets groter dan toen. Fijn.’
<Anya> ‘Hij ís iets groter. Hij maakt ook meer zaadjes. En hij kan het ook beter. Jammer genoeg moeten jullie het met een condoom doen, zoals dat hoort, zonder is het nog lekkerder.’
<Wanda> ‘Ja, met het zonder doen kan je beter wachten tot je minstens vaste verkering hebt. En de pil gebruiken, natuurlijk. Zeg, ik heb nog nooit met een meisje gepraat dat toegaf het zonder te doen. Echt lekkerder?’
<Anya> ‘Ja, echt, het streelt beter. En het idee dat zijn zaadjes niet met het condoom verdwijnen, maar dat hij ze aan je geeft, ze diep in je spuit. Heel intiem.’
Ze deed me een condoom om. Ik ging half op Wanda liggen en streelde haar gleufje met mijn stijve.
<Steven> ‘Anya ziet graag hoe ik naar binnen ga. Daar kom ik. Voel je, een paar centimeter.’
<Wanda> ‘Natuurlijk voel ik dat. Kom er maar vlug helemaal in. Waar geniet je verder van, Anya?’
<Anya> ‘Van zijn genieten, vooral als ik zie en hoor dat hij klaarkomt, aan het spuiten is. Af en toe, als hij er bij mij niet in kan, laat ik hem over het weiland spuiten, of onder de douche. Indrukwekkend. Miljoenen zaadjes, terwijl er maar één nodig is om een kindje te maken.’
<Wanda> ‘Ja, maar met maar één zaadje per keer zouden ze niet zo lekker klaarkomen en tegen ons op rammen.’
Ondertussen zat ik er helemaal in.
<Wanda> ‘Lekker, Steven, ik voel me vol genoeg. Streel ons nu lekker klaar. En als het kan doe je ook maar wat met mijn borsten, die heb ik ook niet voor niets.’
Ik ging helemaal op haar liggen.
<Steven> ‘En genoeg ervan. Een lekker houvast.’
Ik wipte lekker op en neer, streelde haar uiertjes, haar gleufje en mijn stijve.
<Steven> ‘Is mijn tempo goed?’
<Wanda> ‘Ja, prima. Niet sneller, anders duurt het zo kort. Wanneer was je laatste keer?’
<Steven> ‘Een paar uur geleden, we dachten net aan nog een keer. Maar dit is een lekkere afwisseling.’
<Wanda> ‘Ja, heerlijk. Oh, wat doe je het goed, ik kom al.’
Ze sloeg haar benen om me heen, ik stopte maar met bewegen, ze deed het zelf genoeg, tot ze kreunend klaar kwam.
<Wanda> ‘Oh, heerlijk. Even wachten, dan mag je verder om ook te komen.’
Ik ging heel voorzichtig door, om wat te voelen. Toen ik voelde dat ik ging komen liet ik me gaan, ik hoefde met haar niet zo voorzichtig te doen als met Anya. Ik kwam lekker, en Wanda ook weer. Nadat ik van haar afgerold was maakte Anya ons schoon.
<Wanda> ‘Dank je wel. Nou, hij is geweldig geworden, ik ben nog nooit twee keer klaargekomen tijdens één beurt. Niet erg, Anya, dat je moet wachten? Voorlopig kan hij vast niet.’
<Anya> ‘Nee, niet zo erg. Het was leuk om te zien. Steven genoot behoorlijk en jij zichtbaar ook. Over een uurtje kan hij vast weer, al komen er dan niet zoveel zaadjes. Maar mij laten komen lukt hem iedere keer ook minstens één keer.’
<Wanda> ‘Fijn. Was het lekker, Steven?’
<Steven> ‘Ja, je hebt een lenig kutje, je streelt en masseert heerlijk. En Anya heeft goed les van je gehad, het was daarna duidelijk te merken.’
<Wanda> ‘Nou, dan had ik dit wel verdiend.’
<Steven> ‘Anders had ik het ook graag gedaan. Anya weet ook dat ik de volgende keer met haar er nog een beetje opgewonden van ben en nog meer mijn best doe. Maar ik doe het het liefst met haar, hooguit één keer per week met een ander meisje.’
<Wanda> ‘Met Diny? Ik weet dat het geen echte zus van je is. Of Sandra, als het van Jasper mag?’
<Anya> ‘Ja. En als Steven hier niet is doe ik het af en toe met Jasper, dat is ook geen echte broer van me. Met Bob na twee keer niet meer, hij heeft me een te grote.’
<Wanda> ‘Te grote? Je maakt me nieuwsgierig.’
<Anya> ‘Kijk maar of je het een keer kan proberen, ik weet niet hoe ze erover denken. En Diny heeft veel meer uithoudingsvermogen dan ik, dus Bob zal wel niets tekort komen.’
<Wanda> ‘Steven ook niet, zei hij. Maar als Diny niet kan, of voor de afwisseling, wil Bob vast wel. Ik zal het onthouden.’

De commissaris kwam een keer langs, met Bob. Hij kwam vragen of we wisten, waarom er sinds vorig jaar in het dorp veel minder verkeersovertreders gepakt werden.
<Dirk> ‘Er waren hier wat overtredingen van tegen het verkeer inrijden in éénrichtingsstraten. Het is daar niet druk, als je pech hebt moet er één een stukje achteruit rijden, dat is makkelijker dan omrijden. Sinds vorig jaar wordt dat niet meer gedaan.’
<Commissaris> ‘Waarom niet?’
<Dirk> ‘De oorzaak zit naast u. De dorpelingen willen het niet op hun geweten hebben, dat de verkering van een dorpsgenootje hun een bekeuring moet geven. Dat vinden ze niet leuk voor hem, hij kent ondertussen iedereen.’
<Commissaris> ‘Knap werk, Bob. Alleen doordat je aardig bent verbeter je een heel dorp.’
<Bob> ‘Het is een hele eer. Ik wist al wel dat ze me wel mochten, iedereen zwaait naar me. Maar dat ze zó aardig waren.’
<Dirk> ‘Het is een pietsje minder aardig dan je denkt. Ze rijden alleen om. Financieel maakt ze het niets uit. Ze haalden het geld voor de bekeuring uit de dorpspot.’
<Bob> ‘Oh, dat wist ik niet. Wel grappig. Leg voor de commissaris de dorpspot eens uit.’
<Dirk> ‘In het dorpshuis staat een geldkistje, niet op slot. Wie een meevaller heeft gehad, een voorspoedige gezinsuitbreiding of zoiets, of er zin in heeft, stopt geld in het kistje. Ernaast staat een prikker. Daar doe je een briefje op met de reden, en als je wilt de afzender. Onder de prikker ligt een dik schrift. De bovenmeester, zo heet het hoofd van de lagere school, basisschool, hier nog steeds, schrijft in zijn mooie handschrift af en toe de briefjes over in het schrift, de briefjes kunnen dan weg. Soms ligt er een papiertje op het geldkistje, sorry, vol, zoek maar een ander goed doel. Leeg is nog nooit voorgekomen. Uit het kistje wordt geld gehaald voor begrafenissen, of als er iemand hulp nodig heeft. Toen Dirkje hier kwam wonen heeft het dorp de uurlonen voor de verbouwing van de zolder betaald. En voor de bekeuringen voor die éénrichtingsstraten, die ingesteld zijn door die bemoeials in de stad. De bekeuringen doe je gewoon op de prikker, alles staat er al op. U moet maar eens in het schrift kijken, erg roerend, en lachen.’
<Commissaris> ‘Ik wil hier tot mijn pensioen blijven, het bevalt me goed. Wat jij, Bob?’
<Bob> ‘Ja, ik hoef geen commissaris ergens anders te worden.’
<Commissaris> ‘Een beetje minder salaris weegt wel op tegen de prettige, sociale sfeer hier. Ben jij trouwens familie van die garagehouder in de stad?’
<Bob> ‘Niet dat ik weet. Ik moet het toch eens uitzoeken, ik vind die stamboom van de familie hier ook zo leuk. Ik word er steeds aan herinnerd als er nieuwe agenten bij ons komen. Als ze een keer in het donker in de stad gesurveilleerd hebben weet ik dat de volgende dag. Altijd zeggen ze dan, hé, Bob, flikkert er bij jou ook wat? Van de lichtreclame boven de ingang van die garage flikkert de tweede M van Bommel. Ik ben trouwens blij dat ik geen van Dale heet, krijg je in het hele land van die originele vragen, of je al antwoord hebt gekregen.’
<Dirk> ‘Ik denk niet dat Diny geïnteresseerd is in je achternaam.’

Bij het vennetje hield niemand zich meer in. Onder het praten konden de meiden naar drie jongens met een stijve kijken, behalve als ze aan het bijkomen waren van een beurt. En de jongens genoten van het zien van drie gleuven, die niet verstopt werden, en zes borsten. Verder dan een meter van elkaar gingen de stelletjes niet spelen, dan konden de anderen meegenieten. We ruilden wel eens, alleen Anya wilde het niet meer met Bob doen. Wanda kwam een keer bij het vennetje; na overleg met Diny had Anya haar gebeld. Ze kon haar ogen niet van Bob afhouden. Toen hij het in de gaten kreeg begon zijn stijve van recht vooruit meer naar boven te wijzen.
<Bob> ‘Groot, hè? Kom maar dichterbij.’
Ze kwam naast hem zitten.
<Bob> ‘Lekkere gleuf, meid. Ik heb gehoord dat je er nogal lenig mee bent.’
<Wanda> ‘Bekend is hij hier bij de meesten wel. Wat een paal, zeg, Bob. Je hebt de grootste. Hij staat nu ook het meest rechtop. Waarschijnlijk omdat je al wat ouder bent. Zou die er bij mij inpassen?’
<Bob> ‘Anya heeft zoiets een keer aan de dokter gevraagd. Die zei, er kan een baby uitkomen, dus kan er heel wat in.’
<Wanda> ‘De theorie klopt wel. Ik bedoelde het praktisch.’
<Bob> ‘Praktisch? O.’
<Diny> ‘Bob, Anya vertelde laatst dat Wanda erg nieuwsgierig werd, toen ze een keer toevallig vertelde dat jij zo’n grote hebt. Ik heb Anya gevraagd om Wanda de volgende keer dat we gingen zwemmen uit te nodigen. Ik gun haar en jou wel wat. Ik zal er geen gewoonte van maken om andere meisjes voor je uit te nodigen, maar Wanda kent Steven en Jasper ook heel goed, als je begrijpt wat ik bedoel. Als jij niet wilt wil één van hun vast wel.’
<Bob> ‘Mogen ze dat?’
<Diny> ‘We ruilen hier toch ook, af en toe? Of op de hooizolder? Ik zal nog iets duidelijker zijn. Steven en Jasper hebben eerder met Wanda gevreeën, zelf een triootje gespeeld. Als je het er niet helemaal mee eens bent maar haar toch wat gunt kan je je ogen dicht doen en denken dat het Sandra is, bijvoorbeeld.’
<Bob> ‘Nee, ik wil wel zien wat ik doe. Goed. Ik zal het voorzichtig doen, Wanda. Of heb je speciale wensen?’
<Wanda> ‘Fijn, dat je wilt. Het zal geen opoffering voor je zijn, hoor, ik ben net zo goed en lekker als de andere meiden, en inderdaad wat leniger, vraag het de jongens maar als je me niet gelooft.’
<Steven> ‘Bob, Anya heeft les gehad van Wanda, daarna vrijde ze nog lekkerder.’
<Bob> ‘Nu word ík nieuwsgierig.’
<Wanda> ‘Ik wil graag op je komen zitten en me op je laten zakken, dan kan ik stoppen als ik hem er niet helemaal in kan hebben. Wat er wel ingaat zal ik in ieder geval lekker masseren, ik garandeer je dat je klaar komt.’
<Bob> ‘Nou, ik wil wel kennismaken met je lenige gleuf. Kom maar zitten.’
Hij ging op zijn rug liggen, Wanda ging met gespreide benen op zijn bovenbenen zitten.
<Bob> ‘Je gleuf ziet er lekker uit, ik pas er vast wel in.’
<Wanda> ‘Ja, maar de vraag is hoe ver. Tjonge, wat een paal. Laat me eerst even voelen.’
Ze bevoelde zijn ballen en zijn stijve.
<Wanda> ‘Hij lijkt wel iets steviger dan eh ik gewend ben. Diny, je hebt vast een condoom bij de hand, gooi eens op.’
Diny gooide er één naar haar toe. Ze ving het op en deed hem Bob om. Ze schoof omhoog tot ze haar gleuf met Bobs stijve kon strelen.
<Wanda> ‘Hij voelt ook steviger aan. Nou, daar kom ik.’
Ze liet zich langzaam op hem zakken. Op driekwart stopte ze.
<Wanda> ‘Tjonge, wat een dikke. Even mijn benen nog wat spreiden.’
Ze ging er gelijk nog iets beter voor zitten. Heel langzaam liet ze zich verder zakken, tot ze niet verder kon.
<Wanda> ‘Oef. Gelukt. Ik heb wel het gevoel dat er geen millimeter meer in kan.’
<Bob> ‘In de lengte weet ik niet, je zit wel strak om me heen.’
<Wanda> ‘Te?’
<Bob> ‘Je zal in het begin voorzichtig moeten wippen, anders ben ik bang dat het me pijn gaat doen. Of ik jou. Maar je wordt vast gauw vochtig, komt je smering op gang, dan zal het wel beter gaan.’
<Wanda> ‘Ik hoop het, ik wil me niet graag voor niets een beetje op laten rekken.’
Ze begon langzaam te wippen, eerst niet zo veel omhoog en weer omlaag, maar al gauw deed ze het sneller en wilder. Ze stopte.
<Wanda> ‘Geen zorgen, Bob, ik ga zo verder, het gaat steeds makkelijker. Maar, meiden, ik weet niet wat jullie normaal zien, hoe ziet dit eruit?’
<Anya> ‘Lekker. Het blijft fijn om een stel te zien wippen en weten dat een stijve en een gleuf elkaar strelen. Het is dan een beetje alsof je het bij jezelf voelt. En we genieten mee van het klaarkomen. Bob heeft nu zijn ogen dicht, vast niet omdat hij het er niet mee eens is, maar omdat hij ligt te genieten.’
<Bob> ‘Ja, het wordt steeds lekkerder. Wat een massage! Ga alsjeblieft door.’
<Wanda> ‘Nou, ik heb geen aansporing nodig, het is heerlijk, ik zat nog nooit zo vol.’
Ze ging weer verder met wippen, tot ze hijgend en kreunend duidelijk klaarkwam, waarna ze zich voorover liet vallen. Bob rolde om tot hij op haar lag en ramde zo woest, dat ze een stukje op het gras verschoof. Al gauw kreunde hij ook, en deed nog een stuk of vier lange stoten voor hij van haar afrolde. Terwijl ze uithijgden keken de anderen grinnikend toe.
<Wanda> ‘Nou, Diny, red je dat wel, hij ramt ontzettend. En die klaarkomstoten van hem drukten me bijna plat.’
<Diny> ‘Ja, ik moet hem nogal eens afremmen, vooral op het eind. Maar ik houd gelukkig ook van niet te voorzichtig.’
Wanda deed Bob het condoom af.
<Wanda> ‘Niet opmerkelijk veel.’
<Diny> ‘Ik heb een uur geleden al een lading gehad.’
<Wanda> ‘Dan is het wel opmerkelijk veel. Toch fijn, dat jongens doorlopend zaadjes maken en klaar kunnen komen, niet alleen om een kindje te maken. Eh, Anya, mag ik het vragen? Je weet vast wat ik bedoel.’
<Anya> ‘Ja, ze hoeft niet te antwoorden. En van Steven en mij mogen ze het wel weten.’
<Diny> ‘Wat?’
<Wanda> ‘Ze heeft verteld dat zij en Steven zonder condoom vrijen, alleen met elkaar. Ze is aan de pil.’
<Diny> ‘Ja, dat weet ik al.’
<Wanda> ‘Doen jij en Bob dat ook?’
<Diny> ‘Ja, nog niet zo lang. Sinds onze twijfels over onze gezamenlijke toekomst volkomen verdwenen zijn. Bob is een tijdje bang geweest dat ik hem toch te oud zou vinden. En ik dat hij me te dorps zou vinden. Of dat hij toch liever een maagd zou willen hebben. We zijn veel gaan praten, zodra duidelijk was wat onze twijfels waren. Nou, aan die leeftijd is niets te doen, en het dorpse vindt hij juist gezellig. En hij is steeds verbaasd dat ik zo vaak wil vrijen, dat had hij niet verwacht, ondanks mijn voorgeschiedenis. Daarom neemt hij op de koop toe dat hij me niet heeft kunnen ontmaagden. Ik hem lekker wel, maar dat was natuurlijk niet voelbaar. We vrijen vaak, en erg lekker. Maar het belangrijkste is dat we verschrikkelijk veel van elkaar houden. We zullen niet lang met trouwen wachten. We verheugen ons er al op dat we dan nog vaker bij elkaar kunnen zijn, enzovoorts.’
<Wanda> ‘Ik gun het jullie graag. Nou, ik heb genoten, en er wat van geleerd. Op de maat van een jongen hoef ik niet meer te letten. Het is met eentje aan de kleine kant als met eentje aan de grote kant allebei lekker, als ze hun best maar doen. Hoe vond jij het, Bob?’
<Bob> ‘Je bent een lekkere meid, je beweegt geweldig, ik kwam heerlijk. Maar je snapt wel dat ik het het liefst met Diny doe, zonder condoom.’
<Wanda> ‘Ja, prima. Eh gaan jullie ook nog ruilen als jullie getrouwd zijn?’
<Bob> ‘Onwaarschijnlijk. Het wordt bij ons nu al minder, bij Anya en Steven ook. Zonder condoom is veel fijner.’
<Sandra> ‘Jasper, zal ik ook aan de pil?’
<Jasper> ‘Graag. Wij blijven toch ook bij elkaar, hè?’
<Sandra> ‘Moet je dat nog vragen? Schaam je.’
<Jasper> ‘Ja. Kan ik het goed maken?’
<Sandra> ‘Ik eh weet wat. Ik kan ieder moment ongesteld worden, dus ik kan de gok rustig nemen. En ik ben nogal heet geworden van die beurt van Wanda en Bob. Als je wilt mag je er nu zonder condoom in. Ik ga zou gauw mogelijk aan de pil, dus je mag al gauw steeds zonder.’
<Jasper> ‘Als ik wil? Moet je dat nog vragen?’
<Sandra> ‘Nee, kom maar. De rest mag kijken.’
<Anya> ‘Ik wil ook graag, Steven, lekker weer zonder condoom.’
<Bob> ‘Je zal nog even moeten wachten, Diny.’
<Diny> ‘Dat snap ik. Nou, dan spelen wij voor publiek, Sandra en Jasper. Trouwens, naar Anya en Steven kijken we natuurlijk ook. Tja, Wanda, wat is er voor jou?’
<Wanda> ‘Mag ik met de spullen van Bob spelen? Zodra hij stijf wordt mag je hem hebben.’
<Diny> ‘Prima. Zo lang wil hij vast wel met mijn spullen spelen, om me niet af te laten koelen.’
Bob deed het graag, terwijl Wanda aan zijn spullen zat. Ze nam hem ook even in haar mond. Anya en ik vrijden, en Sandra en Jasper vrijden. Nog voor we klaar waren kon Bob weer. Wanda keek genietend naar de drie stelletjes. Ze kon het niet zien, maar ze wist dat er geen condoom aan te pas kwam. Ze grinnikte toen de jongens weer gingen zitten, met een kleintje.
<Jasper> ‘Oh, wat lekker, Sandra.’
<Sandra> ‘Ja, heel lekker. Ik merk nu wel een nadeel, om het zonder condoom te doen. Daar bleven je zaadje inzitten, ik plak nu in mijn kruis. Je hebt waarschijnlijk zo veel gespoten dat je het eruit geperst hebt.’
<Jasper> ‘Ja, er kwam veel, vast van alles wat er vanmiddag gebeurd is. Hebben jullie daar ook last van, Anya, Diny?’
<Anya> ‘Nou, last? Soms, een beetje. Misschien is Sandra niet zo diep, al kan ze Bob hebben. Maar toen had hij een condoom om, dus zeker weten doe ik het niet. Thuis moet je er maar wat voor bij de hand houden, hier is het niet erg, we kunnen het afspoelen. Gaan jullie mee, even het water in?’
Dat deden ze. Na de schoonmaak werd er behoorlijk geknuffeld, nat lijf tegen nat lijf, ze ruilden steeds. Toen de stijven van de jongens recht vooruit stonden gingen ze de kant weer op, om te voorkomen dat ze per ongeluk ergens naar binnen zouden schieten.
<Wanda> ‘Wat gezellig. Vooral die mooie palen. Zeg, ik ben bezig verkering te krijgen, mag ik die eens meenemen?’
<Anya> ‘Bezig verkering te krijgen? Nog in het stadium lopen met?’
<Wanda> ‘We kennen elkaar nog niet zo lang en hij is erg voorzichtig. Maar hoe meer ik het met hem zie zitten hoe meer ik met hem ga spelen. Hij durft alles wel te herhalen maar niet zelf iets te beginnen.’
<Anya> ‘Nou, veel plezier. Breng hem maar mee, hoor. Ik hoop dat wij er ook iets aan hebben, als je begrijpt wat ik bedoel. Of weet je dat nog niet?’
<Wanda> ‘Ondeugd. Ja, dat weet ik al, tenminste, hij heeft genoeg in zijn broek. Ik heb ook al met hem gespeeld zonder broek. Qua maat zit hij, denk ik, tussen Jasper en Bob in. Hij is bij mij nog niet onder de gordel geweest. Ik ga langzaam verder, als we ver genoeg geweest zijn wil ik hem graag meebrengen om de gezelligheid te verhogen.’
<Anya> ‘Ver genoeg?’
<Wanda> ‘Ja, als we alles gedaan hebben. Ik wil hem voorzichtig duidelijk maken wat ik uitgespookt heb. Hij weet dat ik wat ervaring heb, het lijkt me het fijnst voor hem om er hier achter te komen hoeveel. Als hij hier dan mee mag spelen zal hij er vast geen problemen mee hebben. Ik durf nog niet te vertellen hoe onveilig ik het dorp gemaakt heb.’
<Steven> ‘Onveilig? Je hebt niemand gedwongen. Jasper en ik wilden ook maar al te graag.’
<Wanda> ‘Jij zeker, zo veel ervaring had je nog niet. Zeg, mijn eh vriendje, Rick heet hij, denkt dat hij een probleempje heeft. Ik probeer hem er overheen te helpen, jullie zouden kunnen helpen. Kunnen jullie hem de eerste keer ongeveer net zo verwelkomen als jullie Bob gedaan hebben, dat vond ik zo’n goede stunt. Ik verwacht niet dat hij moeilijk zal doen, maar het lijkt me leuk om hem te verrassen.’
<Anya> ‘Prima. Wat voor probleempje?’
<Wanda> ‘Misschien is het tegen die tijd al over. Één van ons tweeën vertelt het dan wel. Dan zal ik ook meer over hem en ons vertellen.’
<Anya> ‘Ik zal mijn gebruikelijke nieuwsgierigheid bedwingen. Goed, breng hem maar mee. Bel wel van tevoren. Wij gaan een ontvangst voor hem verzinnen.’
<Wanda> ‘Fijn, dank jullie wel. Kan ik iets voor jullie doen?’
<Jasper> ‘Voor mij en Steven wel. Wat dacht je van een beetje een triootje?’
<Wanda> ‘Ik wil wel wat. In afwachting tot mijn vriendje lichamelijk volledig actief met me wordt.’
Jasper en Steven gingen ieder aan een kant van haar liggen. Ze wisselden af met haar boven en onder te bevoelen, zij hield ze allebei onder vast.
<Wanda> ‘Ik draai me op een kant. Jasper, jij aan de voorkant, Steven, aan de achterkant, zoals we eerder gedaan hebben. Anya, doe je ze allebei een condoom om? Zodra Jasper klaar is los jij hem af, Steven, vanaf mijn achterkant. Ik ben een tijd tekort gekomen, ik wil wel een lange beurt.’
Het werd een heel lange, omdat de jongens het nog niet zo lang daarvoor gedaan hadden.
<Wanda> ‘Oh, heerlijk, ik ben een paar keer gekomen. Wat loste je Jasper snel af, Steven. Heb je ervaring met het er van achteren af instampen?’
<Steven> ‘Niet zo veel, jij wel, dat merkte ik.’
<Wanda> ‘Ja, maar voor een amateur ben je niet slecht. Ik ben benieuwd hoe goed Rick wordt. Aan zijn maat zal het niet liggen, maar ik zal hem wel les moeten geven. Ik stap op, de rest horen jullie als ik hier met hem kom. En jullie zien dan waarschijnlijk ook hoe ik hier mét hem kom.’
<Diny> ‘Als je het hier zelf met hem wilt doen hoop ik dat er voor ons iets overblijft.’
Wanda grinnikte.
<Wanda> ‘Je zal verbaasd zijn. Tot dan.’
De anderen gingen ook naar huis, het liep tegen melktijd.

We ruilden steeds minder vaak, omdat het zonder condoom lekkerder was. De zaterdag nadat Wanda belde dat ze graag met Rick bij het vennetje wilde komen lagen we in zwemkleding te zonnen toen ze eraankwamen. Wanda stelde hem voor, het eerst aan Diny. Die omhelsde hem en kuste hem op zijn mond. Bob schudde hem de hand. Daarna deden Sandra, Jasper, Anya en Steven hetzelfde als het eerste stel. Hij bleef beduusd staan tot Wanda hem vertelde alles uit te trekken, op zijn zwembroek na. Hij deed het. Zelf trok ze ook haar bovenkleding uit, ze had haar bikini al aan.
<Wanda> ‘Kom zitten, Rick.’
 Rick bleef staan, de drie meiden die hij nog niet eerder gezien had bekijkend.
<Wanda> ‘Is er iets?’
<Rick> ‘Eh ja. De kennismaking ging wat snel. En de manier waarop was kennelijk afgesproken. Ook met jou?’
<Wanda> ‘Nee, dat zouden ze zelf bedenken. Hartelijk, hè?’
<Rick> ‘Heel hartelijk. Lief. Ben ik erg brutaal, als ik vraag of het over mag? Met die lieve meiden?’
<Steven> ‘Ik begrijp wat je bedoelt, Rick. Toen ik voor het eerst bij Anya thuis kwam omhelsde haar moeder me ook zo. Ik was overrompeld, jij moet het na drie meiden nog erger zijn. Pas een minuut later dacht ik, dat zou ik nog wel eens over willen doen, dan geniet ik er meer van. Diny begroette me even later ook zo. Toen was ik nóg niet snel genoeg om er van te genieten. Nou ja, later heb ik het ingehaald. Hè, Diny?’
<Diny> ‘Nogal.’
<Steven> ‘Ja, nogal. Rick, je bent sneller dan ik was. En ik denk dat we allemaal blij zijn dat je gewoon vraagt wat je wilt. De lijfspreuk van de familie van Anya en Diny is eerlijk duurt het langst. Je mag wél tijdelijk iets verzwijgen, als je denkt dat het beter is.’
<Rick> ‘Dank je wel, eh Steven. Ik ben ook graag eerlijk, dat is trouwens het makkelijkst, met leugens kom je gauw in de knoop. Eh ik verzweeg al wat. Het leek me ook lekkerder om het over te doen met wat minder kleding aan.’
<Steven> ‘De meiden?’
<Rick> ‘Nee, natuurlijk niet. Bij mij.’
<Steven> ‘Zo natuurlijk is kleding niet.’
<Rick> ‘Nee, er zijn wel landen waar ze minder aan hebben dan wij nu. Alleen een schortje voor de meiden en een eh peniskoker voor de mannen. Maar niet al te grote bikini’s en zwembroeken vind ik mooier.’
<Steven> ‘Mooier dan niets?’
<Rick> ‘Vast niet, maar ik ben nog nooit op een naaktstrand of zoiets geweest.’
<Steven> ‘Dat komt vast nog wel eens, zoiets. Diny, wil jij hem nog een keer begroeten?’
<Diny> ‘Graag. Kom op, Rick.’
Ze stond weer op, omhelsde Rick op haar hartelijke manier en kuste hem. Daarna hield ze hem vast.
<Diny> ‘Beter, zo?’
<Rick> ‘Veel beter. Dank je wel, Diny.’
<Diny> ‘Nou, het begon er op te lijken. Maar je hield me amper vast, het leek zelfs of je me een beetje van je afhield. Even kijken.’
Ze hield hem iets van zich af en keek naar zijn zwembroek.
<Diny> ‘Ik zie waarom je het deed. Rick, we hebben van Wanda iets over je gehoord. Ik weet niet of jij gehoord hebt, dat wij meiden het prettig vinden om de stijve van een jongen tegen ons aan te voelen, als we omhelzen. Jongens moeten het doen met onze borsten tegen hun aan te voelen. We doen het over, en deze keer stop ik pas als je het lekker genoeg doet.’
Ze omhelsde en kuste hem weer. Na even liet ze haar armen zakken, legde haar handen op zijn achterwerk en trok hem zo tegen zich aan. Na even aarzelen liet Rick ook zijn armen zakken. Even later zagen de anderen dat hij Diny’s kontje een beetje begon te kneden. Diny maakte zich los.
<Diny> ‘Goed zo. Lekker, hè? Zo doen we dat hier, vrienden onder elkaar.’
<Rick> ‘Dank je wel. Ik verheug me er al op hier vaker te komen.’
<Diny> ‘We zijn niet alleen tijdens begroetingen zo hartelijk, hoor, maar dat merk je nog wel. Nou, begroet nu Sandra nog een keer.’
Rick liet al gauw zijn handen bij Sandra naar beneden gaan, maar hield ze een tijdje stil op haar achterwerk voor hij ze bewoog. Na even maakte Sandra zich los.
<Sandra> ‘Waarom wachtte je zo lang voor je lekker in mijn kontje kneep?’
<Rick> ‘Ik wilde niet dat je te snel stopte. Dank je wel. Je voelt net zo lekker aan als Diny. Eh Anya, je ziet er ook lief uit, maar een beetje eh teer.’
<Anya> ‘Ja, je moet me nét iets minder enthousiast vastpakken als Diny en Sandra. En me niet teveel achteroverbuigen, ga maar wat door je knieën.’
Hij deed het, door zijn knieën gaan en haar niet te strak tegen zich aantrekken. Hij wachtte net zo lang als bij Sandra om haar kontje wat te masseren. Anya wachtte net zo lang als Diny en Sandra voor ze zich losmaakte.
<Anya> ‘Prima, Rick. Tevreden? Ik wel. Je bewoog lekker.’
<Rick> ‘Heel tevreden. Ik voel me nog wel een beetje overrompeld. En wat gespannen, omdat Diny zei dat jullie niet alleen tijdens begroetingen zo hartelijk zijn, en dat ik dat wel zou merken.’
<Anya> ‘Ontspan je maar, hoor, we doen niets wat je niet wilt. Laten we gaan zwemmen. Rick, knuffel Wanda daar ook maar, in het water is het ook wel eens lekker, met alles zo glad.’
Ze gingen het water in. De meiden gingen er na niet al te lang tegelijk uit. Rick keek ze na, maar bleef bij de jongens.
<Steven> ‘Rick, je kijkt nogal verlangend. Wil je graag naar Wanda?’
<Rick> ‘Ja, eigenlijk wel. Ik ben zo gek op haar. Ze is zo lief en makkelijk, ze zeurt nooit.’
<Steven> ‘Nee, dat weten we, we kennen haar al langer.’
<Rick> ‘Wanda en ik hebben nog niet zo veel gepraat, we kussen liever, en zo, daarom heb ik wel wat over jullie gehoord, maar nog niet veel.’
<Steven> ‘Wat heb je gehoord?’
<Rick> ‘Dat jullie erg gezellig met elkaar omgaan, nooit ruzie of zoiets.’
<Steven> ‘Heeft ze verteld wat ze met gezellig bedoelde?’
<Rick> ‘Nee, maar ik vond het net op de kant al erg gezellig. Tjonge, wat een heerlijke ontvangst.’
<Steven> ‘Ook door je eigen toedoen.’
<Rick> ‘Ik ben verbaasd over mezelf, dat ik het durfde, met onbekende meisjes.’
<Steven> ‘Wel met bekende?’
<Rick> ‘Ik eh ben nog in opleiding, daar horen jullie straks vast meer over. Ik zie dat de meiden er erg op hun gemak bijzitten.’
<Steven> ‘Ja. Mooi spul, hè?’
<Rick> ‘Ja, alle vier. Ik vind het ook fijn om Wanda nu, met niet zo veel aan, bij daglicht te zien.’
<Steven> ‘Juist. Rick, we gaan zo nog gezelliger doen. Wanda weet ervan, ze wilde je er mee verrassen. We hopen allemaal dat je meedoet.’
<Rick> ‘Nog gezelliger? Kan ik me haast niet voorstellen.’
<Steven> ‘Toch wel. Tenminste, dat vinden wij allemaal. Onthoud één ding, je hoeft niet mee te doen, maar ik denk dat Wanda dan nogal teleurgesteld is.’
<Rick> ‘Voor haar wil ik veel doen. Kunnen we nu naar de meiden toe?’
<Steven> ‘Ja, wij willen ook wel.’
Op de kant trokken Bob, Jasper en ik onder het lopen onze zwembroeken uit. Bij de meiden aangekomen gooiden we onze zwembroeken bij onze kleren en gingen zitten. Rick bleef staan, verbaasd kijkend.
<Wanda> ‘Ik zou graag willen dat je ook je zwembroek uittrok, Rick. Het hoeft niet onmiddellijk, je mag ook eerst even bij me komen zitten.’
<Rick> ‘Heb je de jongens eerder bloot gezien? Ja, hè?’
<Wanda> ‘Ja, en andersom ook, dat komt straks.’
<Rick> ‘Wat? Alle meiden ook bloot?’
<Wanda> ‘Ja. We wachten er even mee, doe jij maar zittend je zwembroek uit.’
<Rick> ‘Nou, jij hebt me al eh gezien, de rest mag het ook wel. Ik zie er toch ongeveer hetzelfde uit als de andere jongens.’
Hij ging naast haar staan, trok zijn zwembroek uit, gooide hem bij zijn kleren en ging zitten.
<Anya> ‘Je mag er zijn, hoor, Wanda heeft niet overdreven.’
<Rick> ‘Ze klaagt in ieder geval niet.’
<Anya> ‘Dan is er niets mis met je, want ze heeft de anderen ook op hun grootst gezien. Zeg, is je zaadjesproductie ook voldoende?’
<Rick> ‘Nou zeg. Wanda heeft me verteld dat je wel eens uit je slof schiet, maar dit had ik niet verwacht. En, ja, ruim voldoende.’
<Anya> ‘Mooi. Over dat ruim hoor ik graag een keer wat meer. Nu de volgende stap, Wanda? Boven bloot?’
<Wanda> ‘Ja, goed idee, niet alles tegelijk.’
De meiden trokken de bovenstukjes van hun bikini uit. Rick bekeek alles, met grote ogen.
<Rick> ‘Tjonge, ik vond er twee al zo mooi.’
<Anya> ‘Heeft Wanda verteld dat we ze uiertjes noemen?’
<Rick> ‘Ja, ze heeft me meer uitdrukkingen geleerd, ik was niet gewend er over te praten, zeker met een meisje niet.’
<Anya> ‘Wanda heeft amper iets over je verteld. Maar ze heeft je gezien en je zaadjesproductie is ruim voldoende. Dan vrij je vast al met haar. Dan moet je overal over kunnen praten.’
Hij grinnikte.
<Rick> ‘Dat kan ook, maar voorlopig dééd ik liever wat met haar. Daar zijn we allebei erg tevreden mee.’
<Anya> ‘Fijn. Is ze de eerste voor je?’
Rick aarzelde.
<Wanda> ‘Je mag alles vertellen, hoor, ze zijn allemaal zóóóó lief. Dan hoor ik misschien nog wat meer over jou en jij vast over mij. Ik bedoel, we hebben nog niet zo veel gepraat, we weten nog lang niet alles van elkaar.’
<Rick> ‘Nee, maar het belangrijkste wel. Tja. Ik heb niet eerder verkering gehad. Wel wat gerommeld, een beetje gevoeld en ben een beetje bevoeld, maar ik heb weinig gezien. Ik vind het geweldig dat Wanda zo makkelijk is, alles eh open en bloot wil doen.’
<Anya> ‘Dat willen wij ook. Zullen alle meiden hun broekje uitdoen?’
<Rick> ‘Wanda, wat doe je me aan.’
<Bob> ‘Rick, zo ongeveer hebben ze mij ook ooit verwelkomd. Ik heb het overleefd, zoals je ziet.’
<Wanda> ‘Ja, ik zie het. Rick, je hebt bijna net zo’n grote als Bob, je kan hem rustig wat beter laten zien, hoor.’
<Rick> ‘Nog even niet, de meiden hebben genoeg te genieten.’
<Wanda> ‘Nou, vier is fijner dan drie. Maar we willen de jongens ook laten genieten. Ik hoop dat je er geen bezwaar tegen hebt. Het gezellige is, dat we hier altijd helemaal bloot bij elkaar zijn. We zien alles, voelen af en toe een beetje en worden af en toe een beetje bevoeld.’
<Rick> ‘Zit je aan de stijven van die jongens?’
<Wanda> ‘Ja, daar slijten ze niet van, hoor. En uiertjes en gleuven kunnen ook wel wat hebben.’
<Rick> ‘Ze zullen dan ook wel aan jou zitten. Ga je daarmee stoppen, nu wij verkering hebben?‘
<Wanda> ‘Ik ga het wel minder doen, ik geniet al zo veel met jou. Maar af en toe een beetje met een andere jongen, hier, vind ik erg gezellig. Of heb je liever dat ik er mee stop?‘
<Rick> ‘Nee, dat lijkt me niet nodig. Ik zou wel eens aan een ander meisje willen voelen, zo, helemaal bloot, terwijl ze eh aan mij voelt. Jij hebt al veel ervaring, ik zou mijn achterstand graag wat in willen halen. Zeker op zo‘n gezellige manier.‘
<Wanda> ‘En een lekkere. Je hoeft niet voorzichtig te doen, hoor, je mag je uitleven.‘
<Rick> ‘O. Eh ze hebben me altijd een snelle leerling genoemd. Dat was ik bij jou toch ook?’
<Wanda> ‘Ja, lieverd, je was geweldig. Als je wat mocht aarzelde je niet. Toen ik vroeg of je met een condoom in me wilde komen aarzelde je ook niet.’
<Rick> ‘Dat ging wat anders.’
<Wanda> ‘Ja, maar dat kunnen we later wel vertellen. Helaas duurde de eerste keer niet lang. Maar daarna ging het iedere keer beter. Ik leer ook snel. Je zaadjesproductie is zo hoog, dat als je vorige lozing, op één of andere manier, langer dan een uur geleden is, je te snel komt. Dus doe ik daar op tijd wat aan.’
<Anya> ‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Niet het onprettigste werk. Is dat zijn probleempje?’
<Wanda> ‘Ja, en sinds ik hier was, de vorige keer, is het niet minder geworden. Hij begint het wel steeds fijner te vinden hoe ik er mee omga.’
<Anya> ‘Nou, Rick, zoiets vinden wij geen probleem. Maar, als je productie zo hoog is, heb je er dan geen last van als je niet bij Wanda bent?’
<Rick> ‘Nee, want dan stopt het kennelijk. Zodra ik haar zie voel ik onderin wat en begint het.’
<Anya> ‘Nou, dat is dan prettig geregeld. En beter te veel dan te weinig, hè?’
<Rick> ‘Wanda doet het geweldig, zodat, als we vrijen, het net zo lang duurt als ze wil. Ze kan dat heel goed uitkienen.’
<Anya> ‘Tjonge, wat een luxe, het te kunnen bepalen, wij moeten maar gokken. Zeg, je bent, met Wanda, al langer van huis dan een uur. Sta je al op knappen?’
<Rick> ‘Meid toch, je zit nergens mee, hè?’
<Anya> ‘Ja, nog met een broekje aan. Ik doe het nu uit.’
Ze ging staan, met haar voorkant naar hem toe, trok haar broekje uit en ging weer zitten.
<Anya> ‘Ja, Rick, je mag kijken wat je wilt. En vergelijken, natuurlijk, je hebt vast Wanda ook goed bekeken. Mooi?’
<Rick> ‘Eh klein maar fijn.’
<Anya> ‘Dank je. Meiden, laat hem maar wat groters zien.’
De andere meiden trokken ook hun broekje uit.
<Rick> ‘Oef. Hier had ik niet van kunnen dromen. Vier helemaal blote meiden.’
<Wanda> ‘Vertel eens iets meer wat je ziet?’
,Rick> ‘Vier eh leuke glimlachende gezichtjes.’
<Wanda> ‘Erg diplomatiek begonnen. Ga verder.’
<Rick> ‘Nou, als dat mag. Acht mooie borsten. En vier mooie bosjes haar. Om eh mooie gleuven. Tjonge, wat bloot. Ik bedoel, zo, buiten. Jullie houden geeneens jullie benen tegen elkaar.’
<Wanda> ‘Goed zo. Nu ik. Ik zie vier aardige, mooie, helemaal blote jongens. En drie mooie stijven.’
<Rick> ‘Nou, de mijne heb je al gezien.’
<Wanda> ‘Ja, maar ik gun de andere meiden ook best wat. Jij hebt minstens zo’n mooie. Maar je blijft hem een beetje verstoppen.’
<Rick> ‘Nog even, alsjeblieft.’
Ze lieten hem even bijkomen en genieten.
<Anya> ‘Rick, mag ik je komen bekijken?’
<Rick> ‘Mag ik van jou dan ook alles zien?’
<Anya> ‘Wat blijf je snel en eerlijk. Natuurlijk zie je dan alles van me, ik heb toch niets aan?’
Rick grinnikte.
<Rick> ‘Ik heb me niet zo veel met meiden bemoeid, omdat ik de pest heb aan meidenstreken. Ik denk niet dat jij vervelende uithaalt, maar ik ken er genoeg. Je zou je benen tegen elkaar kunnen houden, waardoor ik alleen een bosje haar zou zien.’
Anya stond op, liep naar hem toe en ging bij hem zitten, met haar benen gestrekt en uit elkaar.
<Rick> ‘O. Dank je wel. Mooi, joh. Nou, dan zal ik ook maar.’
Hij had met opgetrokken knieën gezeten, maar nu deed hij zijn armen naar achteren, steunde erop en strekte zijn benen. Zijn stijve wees recht omhoog.
<Anya> ‘O. Dank je wel. Mooi, joh.’
<Rick> ‘Ik ben een beetje gerustgesteld. Ik durfde hem amper aan Wanda laten zien, al zei ze dat ze eerder niet z‘n grote gezien had. Ik kan nu goed zien dat de mijne tussen de kleinste en de grootste in zit.’
<Anya> ‘Ja, je hebt een prachtige stijve, Rick. Wij meiden zijn allemaal erg gelukkig. We hebben allemaal een jongen met een maat die we fijn vinden. Kijk maar, Steven heeft de kleinste, maar hij is groot genoeg voor mij. Bob heeft de grootste, Diny is de enige die er geen problemen mee heeft.’
<Rick> ‘Wat? O. Laat me even denken.’
<Anya> ‘Wanda, niet erg, dat ik het op deze manier vertel?’
<Wanda> ‘Nee, het lijkt me een mooie manier. Laat het even bezinken.’
Rick keek nog een tijdje in de verte, voor hij Anya weer aankeek.
<Rick> ‘Ik weet niet hoe ik het gezellig moet zeggen. Doen jullie het allemaal met elkaar?’
<Anya> ‘Rick, soms kunnen meisjes niet alles doen, dat weet je vast al. Ze kunnen hun jongens dan wel met hun handen en mond verwennen, maar na een paar dagen willen de jongens toch graag vrijen. Dat bevredigt toch meer, al is het niet met hun eigen partner. We doen daar niet moeilijk over, weigeren mag. Ik doe het, na twee keer, niet meer met Bob, ik vind die heel grote van hem niet prettig. Maar de jongens vragen steeds minder vaak een ander meisje om een keer te vrijen. Dat komt omdat het één na het andere meisje aan de pil gaat en de jongen dan bij zijn eigen partner geen condoom meer om hoeft. Wel bij vrijen met anderen, verschil moet er zijn. En voor de veiligheid, dat snap je wel, al is dat vast overbodig. Ben je aan de pil, Wanda?’
<Wanda> ‘Nee. Dat ga ik, net zoals jullie allemaal, pas doen als ik zeker genoeg ben van mijn verkering.’
<Rick> ‘Wanda, niet om het vrijen, maar ik hoop dat je gauw zeker genoeg bent. Ik ben het al, ik wil je nooit meer kwijt.’
<Wanda> ‘Fijn, lieverd. We hebben het er nog wel eens over. Maar nu wat anders. Ik ken Anya langer dan vandaag. Ze wil vast meer doen dan naar je mooie stijve kijken, al ben je hier voor het eerst. En jou ook meer laten doen dan alleen naar haar gleufje kijken. Ik bedoel niet vrijen, dat komt misschien aan de orde als ze je beter kent. Voelen en bevoeld worden.’
<Rick> ‘Ja, dat snap ik. Ik snap ook, dat dat gezellig is als je elkaar wat langer kent. Dat vrijen is meer voor hoge nood, hè, dagen alleen maar eh afgetrokken worden is niet fijn. Maar ik kan nu niets, er kan nu niets, ik sta op knappen.’
<Anya> ‘Het lijkt me het fijnst dat je daar vanaf geholpen wordt. Deze keer kan jij dat beter doen, Wanda. Later zien we wel hoe we met zijn ruime productie omgaan.’
<Wanda> ‘Goed, Rick?’
<Rick> ‘Waar ze allemaal bij zijn?’
<Wanda> ‘Je wilt later, als ik een keer niet kan, vast graag met Anya of Diny of Sandra vrijen, zelfs waar iedereen bij is, we doen niets stiekem. Je mag vast minstens met allemaal één keer. Dat willen ze zelf vast ook graag. Tegen de tijd dat je een ronde hebt gemaakt ben ik waarschijnlijk ook aan de pil en doe je het liever met mij met een blote stijve dan met een ingepakte.’
<Rick> ‘Nou, een gezellig vooruitzicht. Goed, doe maar. Doe je me een condoom om?’
<Wanda> ‘Nee, joh, een blote hand op je blote stijve is toch lekkerder? En ik hoef hier niet op een handdoek of zo te mikken, spuit maar een eind weg.’
<Anya> ‘Oh, zo! Ik verwachtte dat je gewoon met hem zou gaan vrijen.’
<Wanda> ‘Nee, dat had Rick kunnen weten. Daar is voor mij nu geen lol aan, hij zou veel te snel komen. Pas daarna doen we het normaal, zodra hij weer kan. Na ongeveer een kwartier, meestal.’
<Anya> ‘Verder om het kwartier?’
<Wanda> ‘Nee, zo groot is zijn probleem ook weer niet. Na twee keer wat snel achter elkaar is hij toch een beetje leeg. Om het uur, daarna.’
<Anya> ‘Nog steeds erg lux. Nou, ik ben benieuwd. Mogen de anderen ook komen kijken?’
<Wanda> ‘Van mij wel. Van de zijkant, om niet geraakt te worden. Goed, Rick?’
<Rick> ‘Ja, dan maar allemaal. Ik doe graag wat je wilt, Wanda. Oh, ik word even brutaal. Anya heeft van die schattige kleine handjes. Mag die mijn ballen vasthouden, als ze wil?’
<Anya> ‘Ja, leuk. Maar ik ga meer doen dan vasthouden, hoor. Als ik ze lekker masseer spuit je vast nog meer. Ik wacht tot Wanda je beet heeft en begonnen is, ik wil niet beginnen. Deze keer.’
Ze grinnikten allemaal. Diny en Sandra kwamen erbij zitten.
<Diny> ‘Ja, je hebt een mooie. Zoiets als Jasper, hè?’
<Sandra> ‘Zo te zien wel.’
<Diny> ‘Ongeduldig?’
<Sandra> ‘Jasper houdt me wel tevreden, maar ja, meisjes blijven nieuwsgierig.’
<Rick> ‘Jongens ook, hoor. Is het echt waar? Zou ik, behalve een keer aan jullie zitten, een keer met jullie mogen vrijen?’
<Anya> ‘Het is waarschijnlijk nog niet tot je doorgedrongen, dat alle jongens minstens één keer met Wanda gevreeën hebben. Ook Bob, met z’n grote.’
<Wanda> ‘Ja, nog niet zo lang geleden, ik kende jou nét. Je wond me op, ik wilde graag wat, maar ik kon jou nog niet pakken.’
<Rick> ‘O. Ik zou misschien geschokt moeten zijn. Om te zien met wie je ervaring opgedaan hebt. Zelfs precies waarmee. Maar ze zijn erg aardig, ik snap je wel.’
<Wanda> ‘Fijn. Maar ik doe het al lang niet meer voor de ervaring, Rick, maar voor het lekkere. Daarom heb ik met jou ook niet zo lang gewacht. En ik vind het met jou al veel lekkerder dan met de anderen.’
<Rick> ‘Fijn. Ik vind het met jou ontzettend lekker. Mag ik toch ervaring opdoen? En of voor het lekkere? Met die drie meiden die eh zo gretig naar mijn stijve kijken?’
<Wanda> ‘Ja, dat mag je, op z‘n tijd. Rick, zodra ik het met jou zag zitten wilde ik met je vrijen. Jij bleef voorzichtig, dat vond ik fijn, maar ik wilde niet zo lang wachten. Ik heb me niet gehaast, maar niet langer gewacht dan nodig. Vanaf de tweede keer ging het goed, je weet nu met wie ik dat vergelijken kan. Maar ik doe het het liefst met jou, omdat ik eh nou vooruit, van je houd. Misschien wil één van de jongens me nog een keer, dan zal ik niet weigeren. Maar ik denk dat het van mij ook niet meer hoeft zodra ik aan de pil ben, dan heb ik vast liever jouw blote. Je zei, niet om het vrijen, maar ik hoop dat je gauw zeker genoeg bent. Jij bent het al, je wilt me nooit meer kwijt. Ik jou ook niet, maar je moet je gedrag niet veranderen om te proberen iets te versnellen. Je bent lief genoeg en, ik zei het al, ik houd van je. Maar het moet nog even bezinken, we kennen elkaar nog niet zo lang. En eh in me laten spuiten doe ik niet zomaar.’
Ze bleven even stil, na Wanda’s liefdesverklaring.
<Rick> ‘Dank je wel, schat, voor je mooie woorden. We hebben het er nog over, het ligt me niet zo om in het openbaar iets over ons te zeggen, al zit jij er niet mee. Je hebt op tijd verteld dat je al wat ervaring had, ik had eigenlijk niet anders verwacht, van zo’n knappe meid. Het is niet méér, het is ánders dan ik dacht. Maar ik begrijp het. Ik doe ook graag met alles mee, omdat jullie het zo gezellig doen. Dus, nu verder.’
Hij pakte een hand van Wanda en legde die om zijn stijve.
<Rick> ‘Bekend gevoel?’
Wanda grinnikte.
<Wanda> ‘Ja, natuurlijk, ik zit de laatste tijd om het uur aan je, als je niet in me zit en een condoom volspuit. Gelukkig had je me gewaarschuwd en laat ik steeds extra ruimte in het condoom voor die grote lozingen van je. Wat denk je, zes grote klodders?’
<Rick> ‘Ja, minstens, met die uiertjes en gleuven in zicht. En iets verder weg drie grote palen, waardoor ik er niet mee zit de mijne te laten zien. En me te laten verwennen. Oh, Wanda, lekker.’
Wanda was met strelen begonnen. Na een paar halen pakte Anya zijn ballen.
<Rick> ‘Lekker, Anya, precies goed.’
<Anya> ‘Ja, ik heb nogal wat ervaring. Alle ballen die je hier ziet, en nog een paar, en de bijbehorende stijven, heb ik beet gehad en nog wat meer mee gedaan. Zodra je straks weer een stijve hebt wil ik die graag ook precies goed beetpakken en mag jij mij een beetje vingeren.’
 <Rick> ‘Ja, ho maar, je hoeft me niet op te zwepen, het komt er al aan.’
<Wanda> ‘Wat is je hartslag duidelijk. En snel. Liefje, kreun maar zoals je altijd doet, we horen zoiets vaak genoeg. Ja, je wordt dikker, dan komt het.’
Nog geen seconde later spoot hij een dikke klodder zaadjes een eind weg. Na een kreun kwamen er nog vijf, allemaal begeleid door een kreun. Wanda pakte een zakdoek uit haar tasje en veegde hem schoon.
<Diny> ‘Nou, wat een productie, daar kan zelfs Bob niet tegenop, denk ik.’
<Anya> ‘Denk je?’
<Diny> ‘Je zal niet precies willen weten hoe het zit! Er is alleen zekerheid als je het zou meten. Tien kleine kloddertjes zouden meer kunnen zijn dan zeven grote.’
<Anya> ‘Spuit Bob tien keer?’
<Diny> ‘Soms, als hij erg opgewonden is. Altijd, als hij het daarvoor met één van jullie voorzichtig gedaan heeft.’
<Anya> ‘Tja, bij mij moest hij zich koest houden. Nou, fijn voor je.’
De meiden keken hoe de stijve van Rick steeds kleiner werd. Anya had nog steeds zijn ballen vast, zodra zijn kleintje daarop terecht kwam liet ze zijn ballen los en pakte het kleintje.
<Anya> ‘Ik streel je even. Je moet niet denken dat wij jongens waardeloos vinden als ze geen stijve hebben.’
<Rick> ‘Dat weet ik, Wanda speelt er dan soms ook mee. Soms in haar mond, lekker.’
<Anya> ‘Of dat als uitnodiging bedoeld is kan me niet schelen.’
Ze bukte zich voorover en nam zijn kleintje in haar mond. Ze pakte zijn ballen weer en masseerde die zichtbaar.
<Wanda> ‘Nou, Anya.’
Anya liet met een zuigend geluid het kleintje uit haar mond schieten en ging weer rechtop zitten. Ze hield Ricks ballen vast.
<Anya> ‘Hij ligt er zo mooi bij, zo uitnodigend. Ik doe dit namens alle meiden, als welkom. We kennen hem nog amper, maar we zien het met jullie wel zitten. Hij weet nu wat wij onder gezelligheid verstaan, en gaat vast zonder te aarzelen verder meedoen. Dat wil je toch graag?’
<Wanda> ‘Ja, dank je wel, al is de helft een smoes van je.’
<Anya> ‘Dat geef ik direct toe. Als ik Steven niet had, die ik ook nooit kwijt wil, had ik Rick wel willen hebben. Tenminste, als hij voorzichtig kan doen, ik ben niet zo stevig als jullie.’
<Rick> ‘Nee, niet zo stevig, maar je ziet er net zo lekker uit, alles in verhouding.’
<Anya> ‘Zelfs in verhouding vind ik mijn uiertjes wat klein. Maar Steven klaagt niet, precies een handvol, zegt hij. Ja, jullie hebben grotere handen.’
<Rick> ‘Of dat als uitnodiging bedoeld is kan me niet schelen. Kom eens iets dichterbij.’
Anya schoof naar hem toe en stak haar uiertjes naar voren. Hij pakte er één, hij verdween helemaal in zijn hand.
<Rick> ‘Ja, wat klein voor mij. Maar wel net zo lekker stevig als die van Wanda, die bij mij precies in een hand gaan. Knijp ik niet te hard? Ik wil graag voorzichtig met je doen.’
<Anya> ‘Ik heb inderdaad meidenstreken. Ik heb niet voor niets je ballen nog vast. Als je te hard knijpt doe ik het ook.’
Ze grinnikten allemaal. Rick nam even haar beide uiertjes in zijn handen, voor hij haar losliet. Anya liet ook zijn ballen los.
<Rick> ‘Ik loop misschien hard van stapel, rem me eventueel maar af. Anya, je hebt een schattig gleufje. Je zei dat ik je een beetje mocht vingeren.’
<Anya> ‘Nou, behalve erover ook een klein beetje aan de binnenkant strelen, vingeren is ook voor noodgevallen.’
<Rick> ‘En zou ik, later, voorzichtig met je mogen vrijen? Ik heb niet zo‘n grote als Bob.’
<Anya> ‘Hoe groot ook, we proberen het een keer. Zodra het van Wanda mag, ze wil je vast nog even voor zichzelf houden. Tot jullie het met z’n tweeën zo goed en lekker doen, misschien over een tijdje ook zonder condoom, dat je niet zo vaak een ander meisje wilt. En een stijve binnen laten doe ik niet zomaar.’
Ze grinnikten weer.
<Anya> ‘Heb ik je afgeremd? Je wilde vast wat. Zal ik er uitnodigend bij gaan liggen?’
<Rick> ‘Nee, liever niet, je zit zo prima. Mag ik je strelen?’
Anya pakte een hand van hem en stopte die tussen haar benen.
<Anya> ‘Ik pak je ballen niet, ik vertrouw je wel.’
Na even deed ze haar ogen dicht en kreunde. Na nog een kreuntje deed ze haar ogen weer open en duwde zijn hand weg.
<Anya> ‘Wanda, waar heb je die opgedoken? Het is een vakman. Ik klaag niet over Steven, maar hij moest maar eens een praatje met hem maken.’
<Wanda> ‘Ik zal wat vertellen. Het was geen vakman toen ik heb hem opdook. Trouwens, bij de bushalte bij mijn school in de stad. Ik zag die leuke vent aan de overkant bij de halte daar staan, maar zodra hij me zag stak hij over en ging een meter van me af staan. Hij knikte even naar me, maar hij zei niets. Hij stapte ook de bus in, toen die kwam. Dat vond ik raar, hij stond aan de overkant, hij moest dus vast de andere kant op. Bij mijn halte ben ik op het laatste moment uitgestapt, zodat hij me niet kon volgen. Ik keek de bus na, bij de volgende halte zag ik hem uitstappen, de straat oversteken en bij de halte daar gaan staan. Moest hij dus toch de andere kant op, maar was voor mij een stuk de verkeerde kant opgegaan. Ik ben naar huis gerend en heb gepiekerd wat ik moest doen, ik wilde hem weer zien. En wat meer. Ik kon niets verzinnen. De volgende middag was ik bij de bushalte teleurgesteld, hij stond er niet. Nou, als hij mij weer had willen zien had hij daar wel voor gezorgd, dacht ik. Pech gehad, dat werd dus niets. Maar ik schok me lam toen ik bij mijn halte uitstapte. Daar stond hij. Hij vroeg of hij mij thuis mocht brengen, in ieder geval een stukje met me meelopen, om kennis te maken. Ik kon alleen mijn naam zeggen, toen hij die vroeg, hij zei, ik heet Rick, Wanda. Zo mooi hoe hij Wanda zei. Ik kon niets meer zeggen, dat hoefde ook niet, hij begon. Vertelde dat hij de dag ervoor op slag verliefd werd, toen hij me zag. Me wat langer wilde zien, dus de verkeerde bus genomen had. Hij had ook gepiekerd, maar er iets op gevonden. Hij wist welke halte ik uitgestapt was, hij had een bus eerder genomen om me op te wachten. Hij had me direct aangesproken om zijn bedoelingen duidelijk te maken, hij wilde me niet bang maken door achter me aan te gaan lopen. Dank je wel, zei ik, dat had ik inderdaad niet prettig gevonden. Ik was weer een beetje bijgekomen, ik vroeg, wat zijn je bedoelingen? Hij zei, wat ik zei, kennis met je maken. We hadden toevallig op hetzelfde zangkoor kunnen zitten, om maar wat te noemen, dan had ik langzamer aan kunnen doen. Ik hoop, dat voor je thuis bent, we af kunnen spreken om elkaar een keer ergens te ontmoeten om op ons gemak wat te praten. Jij mag bepalen waar, hoelang, enzovoort. En dan hopelijk een volgende afspraak maken. Wanda, zei hij, ik ken je totaal niet, maar ik kreeg hartkloppingen toen ik je zag. En nu ik naast je loop, je van dichterbij zie, zie hoe je beweegt, hoor hoe je praat, al was het niet veel, worden mijn gevoelens voor je niet minder maar meer. Geef ons alsjeblieft de kans om verder kennis te maken.’
<Anya> ‘Wat keurig.’
<Wanda> ‘Ja, dat vond ik ook. Maar ik vertelde niet dat ik me suf gepiekerd had om hem weer te zien. Op de hoek van mijn straat ben ik gestopt. Rick, zei ik, ik heb eerst een vraag. Wacht er iemand op je, met eten of nog meer? Hij grinnikte even, keek toen weer serieus. Er wacht niemand op me, Wanda, nergens mee. Weer dat mooie Wanda, de rillingen liepen over mijn rug. Ik ben vrijgezel, zei hij, ik woon op kamers en eet meestal in een goed eethuisje in mijn buurt. Verder ben ik in opleiding voor technisch tekenaar, in de buurt waar jij op de bus stapt. Dan weet ik voorlopig genoeg, zei ik. Ik wil best met je kennismaken, maar niet via afspraakjes ergens. Als je serieus bent ga je met me mee naar huis en stel ik je voor aan mijn ouders. Je kan vast mee-eten, daarna kunnen we op mijn kamer verder praten. Ben je uit op een avontuurtje, dan kan je je nu omdraaien, weer de bus terug nemen en verzoek ik je niet opnieuw contact met me op te nemen, op welke manier dan ook. Hij glimlachte. Wanda, oei, alweer zo mooi. Nee, dat dacht ik. Wanda, ik word steeds serieuzer. Ik doe graag wat je voorstelt. Het eerste, natuurlijk, verder met je meegaan. Nou, ik heb hem thuis voorgesteld als iemand waar ik bij de bushalte wel eens mee praatte, ik wist geeneens zijn achternaam. Maar ik vond hem een nette jongen, dus had ik hem gevraagd om een keer te komen eten en wat te praten. Ik vond het zielig dat hij steeds in een eethuisje moest eten en weinig aanspraak had. En sorry dat ik vergeten was om te waarschuwen. Nou, ze vonden hem ook netjes en aardig, dus alles kon. Op mijn kamer hebben we wat over onszelf verteld. Ik heb twee keer koffie van beneden gehaald. Ik wilde het niet te bont maken, dus na twee uurtjes vroeg ik of hij de week erop weer kon komen. Eten en praten. Tjonge, wat keek hij blij. Ja, heel graag. Bij de voordeur wachtte hij op wat ik zou doen. Ik heb hem een hand gegeven en gezegd, we zien elkaar de komende week misschien bij de bushalte aan de overkant staan, anders tot over een week aan dezelfde kant, mijn kant, als je weer wilt komen. Heel graag, Wanda, tot dan. Ik heb de halve nacht wakker gelegen, ik hoorde steeds zijn mooie Wanda.’
<Anya> ‘Laat eens horen, Rick.’
<Rick> ‘Nee, mijn speciale Wanda is alleen voor haar.’
<Wanda> ‘Ik hoor het voor het eerst niet speciaal van je. Wat een verschil. Zonder het speciale was ik niet zo snel verliefd op je geworden.’
<Anya> ‘Was het bij jou geen liefde op het eerste gezicht?’
<Wanda> ‘Ik kreeg de eerste keer geen hartkloppingen. Ik was alleen eh zeer geïnteresseerd. Daarna ging het vlug van heel aardig, heel lief, naar dat ik verliefd werd. De eerste avond hadden we het meest over onze afkomst gepraat, opleidingen en zo. De tweede keer kwamen we op hobby’s en belangstellingen. Tjonge, wat hadden we veel dezelfde belangstellingen. Muziek, reizen, jullie weten dat ik vaak met mijn ouders naar het buitenland ben geweest. Hij ook, nogal eens naar dezelfde plekken, waar we ook over konden praten. Voor ik het wist waren er drie uur om en moest ik hem er voor mijn goede fatsoen uitgooien.’
<Anya> ‘Wat had je dan gewild, minder fatsoenlijk?’
<Wanda> ‘Fatsoenlijk doorpraten, grapjas, van mijn part de hele nacht. Ik vond het ook zo fijn om naar hem te kunnen kijken, hij is toch een stuk? Nou, misschien een kwestie van smaak.’
<Bob> ‘Nee, hij is een stuk, maar die meiden hier zijn nogal verwend.’
Ze grinnikten.
<Wanda> ‘Opschepper! Ik vind jou alleen een stuk onder de gordel. Zo. Rick keek duidelijk ook graag naar mij, wel op een nette manier. Maar als ik even ergens anders naar keek zag ik uit mijn ooghoeken dat hij alles onder mijn kin ook met belangstelling bekeek. Ik wilde hem een beetje testen, dus nam ik op dezelfde manier als de week ervoor afscheid. Hij verblikte of verbloosde niet, probeerde ook niets. De derde keer, hij kwam natuurlijk de week erop weer, hadden we het over van alles en nog wat. Weer vloog de tijd. Maar aan het eind was hij me voor. Net voordat ik hem eruit wilde gooien vroeg hij of hij, afgezien van een hand bij de voordeur, me op mijn kamer een kusje mocht geven. Nou, daar had ik ook wel zin in, en niet op mijn wang. Dat zei ik ook, letterlijk. Hij werd daar kennelijk door aangemoedigd, want hij nam me heel rustig in zijn armen en kuste me op mijn mond, minstens een minuut lang. Daarna glimlachte hij en wachtte even. Hij moet gemerkt hebben dat ik een beetje buiten adem was.’
<Rick> ‘Duidelijk.’
<Wanda> ‘Nou, ik was nogal meer, verward, verbaasd, zo goed was ik nog nooit gekust. Toen vroeg hij, nog één? Ik heb ja geknikt. Ik denk dat we een uur gekust hebben.’
<Anya> ‘Zonder te ademen?’
<Wanda> ‘Nee, ik had gauw door hoe ik wel moest ademen. Zeg, verveel ik jullie niet? Ik geloof, dat Steven ligt te slapen.’
<Steven> ‘Nee, ik lig met belangstelling te luisteren. Ik ben zeer benieuwd of je onze records gebroken hebt.’
<Wanda> ‘Welke?’
<Steven> ‘Die van Anya en mij en van Jasper en Sandra. De zesde dag dat Anya en ik elkaar kenden hebben we elkaar ontmaagd. Maar we waren die zes dagen wel van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bij elkaar geweest.’
<Jasper> ‘Als je denkt dat dat snel is, ik vrijde, op verzoek van Anya, een keer met Sandra, die ik amper kende. We werden de dag erna, toen ik haar opzocht, verliefd, en vrijden weer. We vrijden als we de kans maar kregen. Wat aardig vaak was. Langzamerhand zijn we ook verder beter kennis gaan maken. Wij willen elkaar ook niet meer kwijt.’
<Wanda> ‘Op verzoek van Anya vrijen?’
<Sandra> ‘Ik had een paar slechte ervaringen achter de rug en wilde geen jongens meer. Anya kwam erachter en adviseerde me het met Steven te doen, die was heel voorzichtig en heel goed. Nou, waarom niet, ik had niets te verliezen. Hij was zóóóó lief, Wanda. En zóóóó goed. Hij vingerde me eerst heel lief klaar, liet me toen met zijn stijve komen, daarna pas hield hij zich niet meer in en kwam zelf. Waardoor ik nog een keer kwam. Tja, zo wilde ik wel weer wat met jongens, maar Steven was voor Anya zelf, uitzonderingen, zoals het een keer helpen van een vriendin van haar, daargelaten. Als volgende, want één is geen, adviseerde ze Jasper, voor de volgende dag. Die was niet zo voorzichtig met me, maar dat hoefde ook niet meer. Hij deed het toch heel lief en lekker. Na een tijdje wilde hij weer. Ik zei dat ik al overtuigd was dat er toch aardige jongens bestonden, zoals Steven en hij, dus hoefde het niet meer. Hij zei, daarom wil ik het ook niet. Wil je mijn vriendinnetje worden? En nu gewoon lekker neuken met je vriendje? Nou, hij weet nog steeds hoe mij me op moet hitsen. We hebben eh het gedaan, nogal woest. Ik heb die nacht nog meer nagenoten dan de nacht daarvoor. Sorry, Steven.’
<Steven> ‘Nee, Jasper en jij passen beter bij elkaar, ook in elkaar, dan jij en ik.’
<Sandra> ‘Ik wil dat in elkaar passen toch nog wel eens controleren. En die eerste keer, toen je me bekeerd hebt, naspelen.’
<Steven> ‘Ja, met de anderen erbij, dan kunnen die zien en horen hoe het toen gegaan is. Daarna jij en Jasper. Daar was niemand bij, bij ons tweeën was Anya er.’
<Wanda> ‘Wat? Je vriendje met je vriendin laten eh vrijen en ook nog toekijken?’
<Anya> ‘Ik was erbij om haar te steunen. Ze was een beetje bang, maar het werd met ieder klaarkomen van haar minder. Ik was en ben nog steeds erg trots op Steven, dat hij het zo lief en goed deed.’
<Wanda> ‘Tjonge, jullie hebben nogal wat meegemaakt. Met elkaar.’
<Jasper> ‘We delen lief en leed. En deelden regelmatig stijven en gleuven, maar dat mindert.’
<Sandra> ‘Ja, zonder condoom is prettiger. Toen hij me de dag erop opzocht en aankeek wisten we het allebei, we willen elkaar, iedere dag bij elkaar zijn, en iedere dag vrijen. Het lukt niet altijd, maar meestal vrijen we vaker dan één keer op een dag. Ik was sneller dan Anya, ik was toch al geen maagd meer. Ik had één redelijke ervaring vóór die twee slechte gehad. Jasper had veel meer ervaring.’
<Wanda> ‘Tjonge. Vroeg begonnen, Jasper?’
<Jasper> ‘Ik was twaalf toen ik erg nieuwsgierig werd naar waar Diny mee liep te schudden. Je hebt dat vast ook al gezien, zelfs als ze stil zit doet ze het af en toe expres. Nou, ze doet nooit moeilijk, dus mocht ik een keer kijken. Op onze hooizolder, natuurlijk. Ik mocht er ook aankomen. Nou, Sandra heeft net van die lekkere, ik kan er nog steeds moeilijk afblijven. Ik mocht ook haar gleufje bekijken en bevoelen. Spannend. Daarna wilde ze met mij spelen, al kwam ze bij andere jongens niet te kort. Ik kon nog geen stijve krijgen die omhoog stond, hij stond amper recht vooruit, maar onverwacht spoot ik er toch wat zaadjes uit. Ik schrok, dat was voor het eerst, ik had nog geeneens een natte droom gehad. Diny wilde het er niet bij laten, rende naar haar moeder, dat is mijn stiefmoeder, een heel lieve, vroeg toestemming, kreeg die, en condooms, kwam terug, hielp me weer een stijve te krijgen, deed me een condoom om en trok me op en in haar. Ik vergeet het nooit, ik had die twee grote uiertjes in mijn handen en mijn iets meer dan half stijve in haar gleuf. Die masseerde ze heerlijk, ze vertelde hoe ik wippen moest. Ik voelde op een gegeven moment weer krampen, erger dan de eerste keer, ik spoot weer. Oh, wat lekker. Ik denk dat Diny normaal niet klaar zou komen van zo’n kleine stijve, maar omdat het onze eerste keer was waarschijnlijk toch. Nou, het bleef niet bij die ene keer, en al gauw stond mijn stijve recht omhoog en zat er meer in het condoom dan een beetje en kwam ze iedere keer dat we vrijden. Na een tijdje kreeg ze weer eens verkering en pakte ik in het dorp wat ik pakken kon. Diny wilde me graag als ze een tijdje niet gevreeën had, soms had ze geen verkering. Ik wilde altijd wel, nog, maar nu het liefst met Sandra. Lekker bloot naar binnen en ongehinderd spuiten.’
<Wanda> ‘Gaat het, Rick?’
<Rick> ‘Ja. Je hebt heel lieve en interessante vrienden.’
<Wanda> ‘Die nu ook jouw vrienden zijn, en omgekeerd. Ze worden het nog intiemer, als je wilt, vooral je vriendinnen.’
<Rick> ‘Ik ga er vast van genieten, zo veel ben ik niet gewend.’
<Wanda> ‘Houd je maar niet in, je kan genoeg om mij ook tevreden te houden. Bob, hoe ging het met jou? Van Diny weet ik het nu ongeveer wel, al wil ik een andere keer jullie verhalen graag uitvoeriger horen.’
<Bob> ‘Ik was nog maagd en hield Diny af, die wilde al gauw alles. Ik ben na een tijdje overgehaald, hoe hoor je later wel. Ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik aan onze eerste keren denk. Ik had nooit gedacht dat het zo mooi zou zijn. En lekker. Maar geen record, dus.’
<Wanda> ‘Ik vertel maar in het kort verder. De vierde avond begonnen we met kussen, een uurtje. Daarna een uurtje praten en weer een uurtje kussen. De vijfde keer stopte hij na een half uurtje met kussen. Wanda, ik voel al zo veel voor je, en jij duidelijk voor mij, dat ik graag iets meer ván je wil voelen. Wat bedoel je, vroeg ik. Ik wil graag onder het kussen een hand op een borst van je houden, op je bloes. Nou, ik had al zitten plannen hoe we verder zouden gaan, want ik wilde hem wel. Maar niet te snel, dus zijn vraag kwam goed uit. Als hij zo lief bleef wilde ik langzaam verder gaan. Om en om, als het lukte. Hij begon met heel voorzichtig strelen, na een paar minuten heb ik, door op zijn hand te drukken, aangegeven dat hij me wel steviger beet kon pakken. Dat deed hij, heel lekker, hij streelde prima. Hij ging ook niet verder. Na ons praten kusten we weer, hij streelde mijn andere borst. Na een paar minuten ben ik begonnen hem over zijn broek te strelen, hij schokte even, maar ging gewoon verder. Binnen de minuut was hij van half stijf helemaal stijf. Na een paar minuten haalde hij mijn hand weg en legde die op zijn borst, zonder iets te zeggen. Ik vroeg, kon het niet langer of vond je het niet prettig. Hij zei, het was te prettig om langer te kunnen. Ik vroeg, kan je er volgende week voor zorgen dat het langer kan? En als ik dan ín je broek mag mag jij onder mijn bloes. Hij vroeg, is dat niet te snel, lieverd? Het gaat ons toch niet alleen om het lichamelijke? Ik zei, nee, maar ik geef al zo veel om je dat ik je graag aan wil raken. Jij mij toch ook? Ja, zei hij, maar als ik je net zo veel aan zou willen raken als ik al om je geef zou er al wat uit moeten. Nou, zei ik, dat is wat snel, maar er kan wel wat. Bij mij, want jou zal ik vanavond maar niet meer strelen, hè? Nee, zei hij, als er bij jou wat meer mag ik red ik het waarschijnlijk net. Mag ik onder je bloes? Ik knikte. Hij trok mijn bloes uit mijn rok en ging er voorzichtig met zijn handen onder omhoog, tot hij zijn handen over mijn beha had. Wat een mooie grote, zei hij, en begon te strelen zoals ik hem geleerd had, niet te voorzichtig. Ik begon hem steeds meer te vertrouwen en wilde nog wat meer. Trek mijn bloes maar uit, zei ik. Hij deed het en keek bewonderen naar de bovenkant van mijn borsten, ik had een wat lage beha aan. Zou je ze helemaal willen zien, vroeg ik. Hij knikte. En strelen? Hij knikte. Doe maar, zei ik. Met enige moeite kreeg hij mijn bloes uit en beha af, keek een tijdje, duwde me voorzichtig tegen de muur, kuste me en streelde me met twee handen. Zo lief en lekker, dat ik het erg jammer vond dat er bij hem niet meer kon. Nou ja, volgende week, dacht ik. De volgende week begonnen we weer met kussen. Na een paar minuten stopte hij en keek me vragend aan. Ik knikte. Hij deed mijn bloes uit en mijn beha af en keek een tijdje. Toen kuste hij mijn borsten omstebeurt, maar na even kreeg ik het nogal warm, want hij begon lekker te likken en te zuigen. Ik trok zijn hoofd omhoog en begon met kussen. Hij kuste terug en streelde mijn borsten weer met z’n handen. Na een kwartiertje stopte hij en keek me vragend aan. Ik vroeg, wil je graag dat ik jou ook aanraak? Kan het? Hij knikte. Ik sloeg één arm om hem heen, trok hem een beetje tegen me aan, deed de rits van zijn broek naar beneden en pakte hem over zijn onderbroek vast. Door mijn borsten tegen hem aan te duwen gaf ik aan dat hij door moest stelen, wat hij direct snapte. Maar toen ik hem begon te strelen stopte hij ermee en zei, ik doe liever niet teveel tegelijk, dat kan hopelijk later, nu zou ik er problemen mee krijgen. Ik dacht, zo snel? En hij zou voorzorgen nemen. Dit is niet leuk. Ik moest maar eens uitzoeken wat er aan de hand is. Ik liet hem los, duwde hem op een stoel en ging op zijn schoot zitten. Ik zei, vertel me wat je probleem is, dan zoeken we een oplossing. Hij begon langzaam te vertellen, dat hij, vanaf de tweede avond, zodra hij me zag hij de druk onderin op voelde lopen. En na ieder bezoek had hij ‘s nachts een enorme natte droom gehad. Hij vond het erg vervelend, ik zou vast denken dat het hem alleen om het lichamelijke te doen was. Ik zei, als je zo rustig blijft als tot nu toe, en we iedere keer ook fijn praten, geloof ik wel dat je het daar niet alleen om te doen is. Mij ook niet, maar ik doe niet langzamer dan ik nodig vind. Rick, ik wil graag open kaart met je spelen, zei ik. Ik ben geen maagd meer, ik heb al wat ervaring. Hij schrok even, maar zei, ik had van zo’n mooie meid eigenlijk ook niet anders verwacht. Ik vroeg, wat heb jij zo ongeveer uitgespookt? Jullie weten het al, voelen, bevoeld worden, maar niet veel meer. Fijn, zei ik, dan weten we voorlopig genoeg van elkaar. Durf je op mijn bed te gaan liggen en je laten verrassen? Dat durfde hij. Ik deed voorzichtig zijn bovenbroek uit en streelde hem over zijn onderbroek. Lekker, zei hij. Gaat het goed, vroeg ik. Ja, zei hij, als je maar voorzichtig blijft. Ik knikte en trok zijn onderbroek uit.’
Ze grinnikten allemaal.
<Anya> ‘Noem je dat voorzichtig?’
<Wanda> ‘Ja, dan kon er niets in zijn onderbroek komen als hij onverwacht kwam. Nee, ik wilde hem zo graag zien en voelen, zonder iets ertussen. Hij deed zijn ogen dicht en begon te hijgen, dus wachtte ik tot hij bijgekomen was, voordat ik zijn ballen in mijn hand nam. Ik wachtte weer tot hij daarvan bijgekomen was voor ik er een beetje mee ging spelen. Niet zo lang, toen ging ik met mijn hand naar boven en pakte voorzichtig zijn stijve. Ik wachtte weer tot hij bij was, voor ik hem voorzichtig streelde. Na een minuut deed hij zijn ogen open. Liefje, zei hij, zo fijn ben ik nog nooit behandeld. Gaf je dan evenveel om die meiden als nu om mij, vroeg ik. Nee, zei hij, ik weet nu dat ik weinig voor ze voelde, dat het me toen eigenlijk wél om het lichamelijke ging. Uit nieuwsgierigheid. Hebben ze je laten komen? Hij schrok even. Een paar keer. Heb jij hun laten komen? Dat lukte me niet. Ik zei, mag ik je, langzamerhand, alles leren wat ik weet? Hij schrok weer. Heel langzamerhand, alsjeblieft. Gaat het te snel? Ik houd je graag bij, zei hij, maar ik wil niet voorop lopen. Prima, zei ik, dan blijft het fijn. Zal ik je nog meer strelen? Hij zei, méér of langer? Door allebei zit ik waarschijnlijk zo in de problemen. Ik zei, je probleem is over, omdat ik je begrijp en het niet erg vind. Integendeel. Denk je ook niet, dat het voor mij fijn is dat ik niet gauw wat tekort zal komen? Ik ben bang dat je het teveel vindt, zei hij. Dan hoor je het wel, zei ik, en doe je er maar wat aan. Heb je dat vandaag gedaan? Hij schrok weer. Ja, ik ben tussen de middag naar huis geweest. Het helpt, denk ik, iets, maar niet veel. Nu niet schrikken, lieverd, zei ik, mag ik je dan helpen? Want ik wil je graag veel langer strelen, je hebt zo’n mooie en stevige. Ik pak even een handdoek. Als je wilt mag je je bovenkleding ook uitdoen. Je hoeft niet bang te zijn dat ik schrik, hoor, ik heb vaker helemaal blote jongens gezien. Hij trok zijn bloes en hemd uit. Wanda, zei hij, je bent zo lief dat ik helemaal bloot voor je durf te liggen. Ik grinnikte en zei, als je lief blijft doe ik het vast gauw ook voor jou. Ik legde de handdoek op zijn buik. Ik zei, helaas moet ik je toch een beetje bedekken. Hij keek wat moeilijk, dus ik vroeg, wat is er? Hij zei, ik denk dat je die handdoek beter helemaal uit kan vouwen. Ik deed het en begon met zachtjes strelen. Al gauw zei hij, lieverd, als je nu niet stopt komt het. Maar ik wil graag alles van je leren. Dus ging ik door. Hij begon zachtjes te kreunen, en een keer of zeven harder. Ik schrok toch, zeven grote klodders zaadjes, nog net op de handdoek. Ik vouwde de handdoek een paar keer dubbel, maakte hem schoon en gooide de handdoek naast het bed. Ik trok alles wat ik nog aanhad uit, op mijn broekje na, en ging tegen hem aan liggen. Ik zei, Rick, ik vond het geweldig en begon hem te kussen. We kusten een tijd en hij streelde mijn borsten. Ik verwachtte dat hij me ook lager zou gaan strelen, maar dat deed hij niet. Ik liet het maar zo. Na een kwartier voelde ik wat tegen mijn buik, hij begon alweer een stijve te krijgen. En ik met hem weer te strelen. Nu kon het langer. Ik heb hem ook even met mijn mond verwend, hij kreeg er tranen van in zijn ogen. Na ruim een kwartier kreunde hij. Liefje, het is weer zo ver. Erg, hè? Nee, zei ik, beter te veel of te vaak dan te weinig, we leren er wel mee om te gaan, ik heb voorlopig handdoeken genoeg. Voorlopig, vroeg hij. Ja, zei ik, als alles goed gaat stappen we op een gegeven moment over op condooms. Zeg of vraag er maar niets over, je merkt het wel. Ik pakte weer een handdoek, hij spoot er, met mijn gretige hulp, vijf grote klodders op. Later werd het wat minder, als het snel na de vorige keer was, dit was allemaal erg opwindend voor hem. We zijn liggend wat gaan praten. Na een half uur kreeg hij weer een stijve, maar ik deed er niets aan, ik vond dat ik aan de beurt was. Ik vroeg, Rick, zou je me in mijn broekje willen strelen? Hij schrok vreselijk. Hij zei, ja, graag, maar gaat het niet te snel? Beslis maar voor jezelf, zei ik, ik heb het duidelijk al gedaan. Oh, wat ging hij voorzichtig mijn broek in. Het was gauw duidelijk dat hij niet wist hoe hij daar mee om moest gaan. Ik heb hem een tijdje verkennertje laten spelen, toen ben ik fluisterend voor gaan zeggen wat hij doen moest. Zoals hij al zei, hij was een snelle leerling, ik kwam na een minuut of tien. Toen ik bijkwam en naar zijn gezicht keek had hij weer tranen in zijn ogen. Hij was erg blij dat ik hem zo goed les gaf, dat hij mij had kunnen laten komen. De vijfde keer dat hij bij me thuis kwam ging hij na een minuut of vijf kussen op een stoel zitten en trok me op schoot. Wanda, ik heb van de week veel nagedacht. Ik had verwacht dat we veel vaker met elkaar zouden praten voordat we meer zouden doen dan kussen. Maar als jij denkt dat het zo goed gaat vind ik het prima. Ik ben al zo vrij geworden dat ik durf te zeggen dat ik eigenlijk geen zin heb om iedere keer langzaam te beginnen. Kunnen we, na even kussen, zoals net, wat uittrekken en op bed gaan liggen? Dan kunnen we daar afwisselend praten en zo. Prima, zei ik, stond op en zei, begin maar. Hij kleedde zich helemaal uit en bleef een beetje verlegen voor me staan. Ik pakte zijn halfstijve en streelde hem tot hij recht omhoog stond. Zo, zei ik, ik geniet even van naar je kijken, terwijl je mij uitkleedt, op mijn broekje na. Hij kon het al sneller dan eerder. We zijn tegen elkaar op bed gaan liggen, kussen en strelen. Ik zijn ballen en stijve, hij mijn borsten en over mijn broekje. Ga er maar in, zei ik na een tijdje, in mijn broekje. Ik kan weer niet, zei hij, zonder gevolgen. Die gevolgen heb ik maar even veroorzaakt, weer zeven grote klodders op een handdoek. Daarna vroeg ik, wat zou je doen als ik mijn broekje uit zou doen? Hij zei, naar je kijken en je dan strelen, als het mag. Ik zei, de vorige keer mocht je ook, nu zou je kunnen zien wat je doet. Je zou me daar ook mogen kussen en zo, zoals ik bij jou gedaan heb. Ik heb één voorwaarde. Zeg het maar, zei hij, ik wil alles doen om het zo fijn mogelijk te maken. Ik zei, je moet doen wat ik fluister, wat dan ook. Je weet dat ik wat gewend ben, ik wil van jou liefst nog veel meer. Maar als ik je niets vertel duurt het me te lang. Ik zal me een beetje inhouden, zodat je langer dan de vorige keer kan genieten voor je me klaar mag vingeren. Schrik niet zo, durf het woord voortaan te gebruiken. Jij mag wel vragen om klaargestreeld te worden in plaats van afgetrokken. Dat klinkt fijner, hè? Laat me even bijkomen, zei hij. Ik trok mijn broekje vast uit. Na even legde ik zijn hand tussen mijn benen. Toen kwam hij in actie, keek, voelde, en deed alles wat ik zei. Na een half uurtje hield ik het niet meer en liet me vingeren. Tjonge, dat kon hij al heel goed. Daarna ben ik op hem gaan liggen en heb ik me lekker tegen hem aan gewreven, vooral met mijn gleuf tegen zijn inmiddels weer stijve. Tja, het is een heel verhaal, maar korter kan het niet.’
<Diny> ‘Kan je even pauzeren? We hebben tijd zat, we waren hier vroeg, het is pas rond de middag en nog lang geen melktijd. We hebben eten en drinken bij ons, maar ik, en ik zal wel niet de enige zijn, heb zin in vrijen gekregen, met mijn eigen vent. We hebben net naar jouw spuiten gekeken, Rick, je mag naar ons kijken, al zal je geen spuiten zien. Jij en Wanda doen maar waar jullie zin in hebben. Kom, Bob, kom erin.’

Na een simultane vrijpartij van de vier stelletjes gingen we lunchen.
<Anya> ‘Je hield het al gauw niet meer, hè, Wanda? Fijn, Rick, om ons te zien vrijen? Je bewoog zelf ook lekker, zo te zien en te horen aan jullie gekreun.’
<Rick> ‘Ik durfde eerst geen geluid te maken, tot ik het van jullie allemaal hoorde. Wanda kreunde ook harder dan anders, het is ook iedere keer lekkerder, zo vaak hebben we het nog niet gedaan.’
<Anya> ‘Dat was niet te zien. Ik zag je naar binnen gaan. Precies zoals ik weet dat Wanda het graag heeft, niet te voorzichtig. De eerste keer dat Steven bij haar mocht schoot hij in één keer helemaal naar binnen, ze had niet op zo’n kleine gerekend. Hij moest opnieuw beginnen, dan kon ze hem beter vastklemmen, strelen en gestreeld worden.’
<Rick> ‘Vertelt Steven je alles?’
<Anya> ‘Ja, natuurlijk, ik hem ook. Maar in dit geval was ik erbij. En Jasper. Die had net voor Steven met Wanda gevreeën. Als je het nog niet weet, Wanda wil best vaak, hè?’
<Wanda> ‘Ik denk dat het nog niet zo goed tot hem doorgedrongen is. Rick, we zien elkaar niet iedere dag, de stellen elkaar ook niet. Feestjes zoals deze komen niet zo vaak voor, en de stelletjes hebben meestal genoeg aan elkaar als ze elkaar weer zien. Steven is, als hij hier logeert, natuurlijk wel de hele dag en vast ook ‘s nachts bij Anya.’
<Anya> ‘Meer dan bij.’
<Wanda> ‘Natuurlijk, je ziet er niet uit of je te kort komt.’
<Anya> ‘Nee, niets. Ik heb niet zo veel uithoudingsvermogen, dus zit ik er niet mee als hij een tussendoortje met een ander meisje wil, dan kan ik bijkomen. Ik mag wel graag kijken hoe hij dan geniet, al is het niet zo lekker als met mij, zegt hij. Ook omdat we geen condoom meer gebruiken. En hij is hier alleen in de vakanties, dus die moeten goed benut worden. Als iemand tussendoor wat wil is het meestal prima te regelen. Voor Jasper, Diny, Steven en mij is het onderling natuurlijk makkelijk, we hebben een fijne hooizolder waar we dan op een deken op het hooi liggen, maar Sandra en Bob wonen niet ver weg. Maar verhoudingsgewijs zijn er weinig tussendoortjes.’
<Rick> ‘Ik had al niet de indruk dat jullie het te bont maakten, hoor. Anders zouden jullie daarnet ook niet begonnen zijn met jullie eigen partner.’
<Anya> ‘Juist. Daar blijft het vaak ook bij, tenzij één van de meisjes toevallig net ongesteld is. Maar zelfs dan verwent ze haar partner meestal zelf. En we doen niet te opzichtig, je bent de eerste die hier openlijk vrijuit gespoten heeft. Nee, Bob was eerst. Schaam je maar niet, hoor, met jouw productie moet je er voorlopig op een prettige manier vanaf raken.’
<Wanda> ‘Ja, ongehinderd. Waar was ik gebleven? O, ja, we lagen bloot op elkaar. Na even vroeg hij, ben je niet bang dat ik naar binnen schiet? Nee, zei ik, ik zorg er wel voor dat je stijve tegen je buik gedrukt blijft. Zou je het willen? Ja, zei hij, al is het erg snel. Ik hoop zo dat we altijd bij elkaar blijven. Maar niet alleen om te vrijen. Goed, zei ik, dan praten we nog even voor je weggaat. Volgende week misschien? Hij omhelsde en wurgde me bijna, ik kon het niet laten om hem nog een keer te helpen. De zesde avond ben ik hem na vijf minuten kussen uit gaan kleden. Daarna hij mij. Bij mijn broekje aarzelde hij. Ik zei, ik zal je eerst helpen, anders wordt ons vrijen niets. Je mag kiezen of ik daarbij mijn broekje aanhoud of niet. Hij trok het uit. Hij zei, als ik ondertussen naar je gleuf kan kijken komt er vast meer en duurt het vrijen langer. Slim van hem, hè? Na weer een geweldige spuitbeurt ben ik weer op hem gaan liggen. Ik zei, je weet dat ik al eerder gevreeën heb. Met verkeringen vaak, een enkele keer met een vriendje. Kies maar. Nou, hij was snel, hij vroeg gelijk verkering. Dat wilde ik wel, op twee voorwaarden. Één, voorlopig alleen met condoom. Twee, ik moest wel aanwijzingen mogen blijven geven. Dan heb ik er ook één, zei hij. Je moet het eerlijk zeggen als ik te vaak naar je zin wil. Dat kon ik makkelijk beloven, hij kon mijn zin nog niet. En, jullie hebben het al gehoord, ik haal eruit wat erin zit, op tijd. Voorlopig heb ik geen andere jongen nodig, nooit meer, denk ik. Hij ziet maar, af en toe, ik kan wel een keer missen. Hij ging ook akkoord met mijn voorwaarden. Dus, condoom om en vrijen. De eerste keer heb ik niet veel gefluisterd, net genoeg om hem lekker te ontmaagden.’
<Rick> ‘Ik denk dat ik geeneens wat gehoord heb. Het was erg spannend, bij je binnenkomen, steeds verder, en toen wippen en veel lekkerder klaarkomen dan in je handen.’
Wanda grinnikte.
<Wanda> ‘Ja, dat verschil merk ik ook. Daarom mogen de jongens ook af en toe een ander meisje. En de meisjes waarderen hun eigen vent meer na een keertje een andere tussendoor. Goed. Daarna ben ik gaan fluisteren hoe ik het precies wilde hebben. Hij vroeg af en toe ook wat, maar wij meiden merken al gauw zelf wel wat een jongen lekker vindt, wat hem opwindt en hoe hij ongemerkt af te remmen is als hij te snel is. De keren daarop hoefde ik steeds minder te fluisteren. Zo zijn we begonnen. En zo is hij vakman geworden. Ik denk dat de meeste meisjes te weinig duidelijk maken hoe het voor hun het prettigst is. Daarna hebben we elkaar wat vaker in de week gezien en gevoeld en zo. Was het een record, zes avonden? Dat is korter dan zes dagen.’
<Anya> ‘Ja, maar jij was geen maagd meer, anders had je er vast langer over gedaan.’
<Wanda> ‘Ik betwijfel het. Met een jongen die voorzichtig op tijd vraagt om wat meer en alles wat je vraagt zo graag en goed doet? En met een productie waardoor je nooit wat tekort komt? Na een beurt binnen een kwartier alweer een stijve heeft? Die me dan drie keer kan laten komen voor híj komt? Tjonge, ik ben niet gauw bekaf, maar dan wel. Hij gelukkig ook, anders kreeg ik nooit rust. Kan je het nog uithouden, lieverd?’
<Sandra> ‘Nou zeg, hij heeft alweer een stijve. Even kijken. Nee, de andere jongens nog niet.’
<Rick> ‘Die zijn ook meer gewend dan ik. Ik kan het nog even uithouden. Zullen wij elkaar even bevoelen, Sandra?’
<Sandra> ‘Als je maar rustiger aan met me doet dan met Anya.’
Ze ging met gespreide benen op zijn schoot zitten en begon hem van onderaf te strelen.
<Sandra> ‘Wat een warme ballen, zeg, dat zal wel door die hoge productie komen.’
Hij had haar uiertjes gepakt.
<Rick> ‘Wat een lekkere bollen, zeg, daar is Jasper vast wel eens tussen klaargekomen?’
<Wanda> ‘Hé, hoe kom je op dat idee?’
<Rick> ‘Nou, ik lees wel eens wat. Maar die pornoblaadjes halen het niet bij dit feestje. Tjonge, ik had niet gedacht dat ik ooit een helemaal blote meid op schoot zou hebben, die ik zo bij haar gleuf kon pakken. O, ja, voorzichtig.’
<Sandra> ‘Ja, je kan er wat van, voel ik. Rustig aan maar. Dat hoef ik met jouw stijve niet te doen, hè? Als je onverwachts komt kan je toch al snel weer. Wat word je lekker hard, toch maar wat rustig aan. Oh, Rick, stoppen. Goed zo. Diny, je mag me vast wel aflossen. Ook even lekker voelen en heel goed bevoeld worden.’
Diny loste haar af, daarna Anya, want die had zijn stijve nog niet vastgehad, zei ze.
<Anya> ‘Zo, dat ging beter. Jij lekker stijf en bij mij wat voorzichtiger. Wat doen we met hem, Wanda?’
<Wanda> ‘Ik weet het niet. Zo te zien willen jullie drieën hem wel gelijk.’
<Rick> ‘Ik wil jou liever eerst.’
<Wanda> ‘Ik denk dat het voor vanmiddag wel genoeg is geweest voor jou. Anders heb je misschien niet genoeg aan alleen mij.’
<Rick> ‘Vanavond dan? Ik wil graag met je uit, ergens wat eten. Ga je daarna mee naar mijn kamers? Ik zal je niet te laat naar huis brengen.’
<Wanda> ‘Goed. Morgenavond.’
<Rick> ‘Jammer. Ik had me zo op een lange avond verheugd.’
<Wanda> ‘Wat klaag je? Je krijgt er twee.’
<Rick> ‘Twee? Twee wat?’
<Wanda> ‘Zucht. Meestal ben je sneller. Twee avonden. Ik ga straks met je mee. Je moet me niet te laat naar huis brengen, morgenavond. Zo duidelijk?’
<Rick> ‘O. Ja. Geweldig. Dus je blijft bij me slapen.’
‘Wanda> ‘Ik ga zelfs met je slapen, zoals dat heet.’
<Rick> ‘Tjonge. Wanneer heb je dat bedacht?’
<Wanda> ‘Één seconde voor ik het zei. En jij?’
<Rick> ‘Al langer geleden, maar het kwam nooit uit.’
<Wanda> ‘Voortaan moet je niet wachten tot het uitkomt, zeg wat je wilt, plannen kunnen verschoven worden. Dat doen we nu toch ook? Ik wil wel even naar huis bellen dat ik een nachtje bij jou blijf. Als ze er van schrikken hebben ze een dag de tijd om bij te komen.’
<Rick> ‘Wil je niet langs huis om wat op te halen? Je hebt er niet op gerekend. Je hebt vast niets bij je.’
<Wanda> ‘Heb ik bij jou dan wat nodig? Wat ik aan kleding bij me heb kan ik morgen ook nog wel aan. En ik denk niet dat ik nachtkleding nodig heb. Of wel?’
<Rick> ‘Liever niet. Mijn bed is een twijfelaar, dan weet je het vast. Als ik een eenpersoonsbed gehad had had ik wat anders moeten verzinnen. Vrijen daarin zou nog kunnen, maar slapen niet.’
<Wanda> ‘Hoe weet je dat?’
<Rick> ‘Eh, nee, dat is geen weten maar gokken.’
<Wanda> ‘Dan is het goed. Rick, als je vroeger meer uitgespookt hebt dan je verteld hebt zal ik het vast niet erg vinden. Maar dan moet je het nú vertellen. Als ik later ergens achter zou komen zou ik het erg vervelend vinden.’
<Rick> ‘Laat me voor de zekerheid even nadenken. Het verst wat ik gekomen ben is bij een stuk of vier meiden onder hun kleding, overal. Zonder verder resultaat, ik kon toen duidelijk niet goed eh vingeren. En drie hebben mij beet gehad. Twee met resultaat, klaargekomen in een zakdoek. Meer echt niet, Wanda.’
<Wanda> ‘Ik geloofde je al, hoor, maar ik zou behalve je haren ook je geheugen in de war gebracht kunnen hebben.’
<Rick> ‘Mocht me nog wat te binnen schieten, wat me erg onwaarschijnlijk lijkt, dan vertel ik het gelijk. Zeg, niet dat het belangrijk is, maar zijn jouw haartjes vaak in de war geweest?’
<Wanda> ‘Ja, geen jongen komt op het idee om ze naderhand te kammen. Rick, ik heb twee keer verkering gehad, waarbij ik wat gevreeën heb. Verder met wat jongens uit het dorp. En met die drie hier. Één keer met Bob, die me eigenlijk ook te groot is om het erg lekker te doen, wat vaker met de andere twee. Moet ik het aantal beurten optellen?’
<Rick> ‘Nee, het aantal is niet belangrijk. Ik wilde een beter idee hoe je met jongens omgegaan bent.’
<Wanda> ‘Ik weet niet precies hoe oud ik was toen ik belangstelling voor ze kreeg. Als ik er één aardig vond mocht hij me kussen. Dat zijn er aardig wat geweest, meer dan de helft van de jongens in het dorp. Als dat goed ging mochten ze meer, maar de helft kuste niet goed, dus die viel af. Zodoende heb ik met wat jongens gevreeën, hooguit twee keer, dan vielen die ook af. Twee keer een paar maanden verkering, tot ze me verveelden. Met jou kan ik tenminste praten. Steven was verteld dat hij ook met andere meiden ervaring op moest doen, dus toen hij me een keer zag toen ik op de boerderij kwam om de melkmonsters te halen sprak hij me aan. Met hulp van Jasper, want die wilde me ook wel pakken. Nou, in plaats van één van een jaar of zestien leek me twee van dertien ook wel een keer leuk. We hebben een triootje gedaan, op hun hooizolder. Anya was erbij, om ze te zien genieten. Ze hielp mee door de jongens op tijd een condoom om te doen. O. Zeg, als je thuis geen reserve tandenborstel en condooms hebt moeten we even langs een drogist. Dat triootje hebben we laatst hier herhaald. Ik wilde wat, ik kon het met jou nog niet doen, en ze waren lekker nog wat gegroeid. Voortaan hoeft het voor mij niet meer, jij telt voor twee. Minstens. En over een tijdje zonder condoom, ik verheug me erop je die grote klodders in me voelen spuiten. Oei, een heerlijk vooruitzicht.’
<Rick> ‘Dat heb ik ook. Dat je vannacht bij me blijft slapen. En met me gaat slapen.’
<Wanda> ‘Zolang je me op één of andere manier streelt, waarmee dan ook, waar dan ook, blijf ik wakker om jou ook te strelen, enzovoort. Ik zal mijn ouders vragen of het bij mij ook mag. Ik bedoel, ze vragen of je bíj me mag slapen. Ze zullen dan wel snappen dat ik mèt bedoel, omdat ze je al een paar keer gezien hebben. Zo niet, dan blijf ik vaker bij jou, dus zal het wel mogen. Anya, Steven, jullie slapen vast iedere nacht met elkaar.’
<Anya> ‘Ja, maar helaas alleen in de vakanties. Het zal wel uitkomen dat we het in een jaar allemaal ongeveer even vaak doen. Of gaan doen, voor de beginnelingen. Oh, over beginnelingen. Totdat Steven opdook hoefde ik geen jongens, alles wat ik hier zag had me een te grote. Die van Jasper vond ik al te groot. Niet dat ik die wilde, maar als vergelijking. We hoorden van Diny, die al gauw een keer met Steven speelde, dat hij een te kleine had, hij stak wel naar voren, maar niet omhoog. En zaadjes maken kon hij ook nog niet, had hij gezegd. Maar ik was al verliefd op hem geworden en wilde die kleine zelf zien. Ik durfde hem niet te vragen om te spelen, hij mij ook niet, maar we kregen wel verkering. Toen hebben we hem verrast, zijn vijfde dag bij ons, door hier bloot te gaan zwemmen. Ik ging er het eerst uit. Toen Steven er uit kwam en naar me toe kwam lopen zag ik dat zijn kleine pikkie steeds groter werd. Toen hij naast me stond zag ik, uit mijn ooghoeken natuurlijk, dat zijn stijve nu wel omhoog wees, maar iets kleiner was dan die van Jasper. Tjonge, wat was ik blij. Hij keek ook trots, kleedde zich expres heel langzaam aan om me goed te laten kijken. De volgende dag heb ik hem, in het bijzijn van de hele familie, gevraagd. ‘s Middags hebben we elkaar ontmaagd. Ik was toch een beetje bang en was blij dat Steven goed vond dat Diny erbij was. Die adviseerde me om op Steven te gaan zitten en me dan te laten zakken, dan kon ik zelf het tempo bepalen. Halverwege ging het even wat moeilijker, maar daarna was het heerlijk. Steven kwam ook klaar, hij spoot zijn eerste zaadjes. Toen nog in een condoom. ‘s Avonds hebben we het nog een keer gedaan. Ik had toen minder uithoudingsvermogen dan nu, anders hadden we het nog een keer gedaan, Steven wilde graag. Daarom vond ik het vorig jaar niet erg dat hij pakte wat hij pakken kon. Diny, meerdere keren, Sandra, een paar keer, en Wanda, samen met Jasper. Dit jaar heb ik er niet op gelet, ik heb het zelf iets meer gedaan met andere jongens. Eigenlijk omdat ik er eerder in het jaar mee begonnen ben dan vorig jaar, toen pas nadat ik met Steven begonnen was. Van de winter een paar keer met Jasper, als ik Steven erg miste. Jij, Steven?‘
<Steven> ‘Meestal was je erbij, op de hooizolder of hier. Wel nog een paar keer een quickie met Diny, als we ‘s middags het hooi van de zolder naar beneden gegooid hadden. Door haar steeds bukken zie ik die grote uiertjes, dan wil ik graag op haar liggen, ze vast houden en lekker wippen in haar gretige gleufje en klaarkomen. ‘s Avonds kan ik dan al makkelijk weer, dus kom je niet tekort, anders zou ik het niet doen.‘
<Anya> ‘Ik kom niets tekort, maar krijg ook niet teveel, daar zorg ik voor.’
<Rick> ‘Wanda is ongeveer zo groot en lekker stevig als de andere meiden. Als ik niet gezien had dat je onder Steven lag had ik niet gedacht dat je het al kon, met je poppenspulletjes.’
<Anya> ‘Zelfs met Bob. Gelukkig vind hij het niet erg dat ik niet meer met hem wil. We strelen en likken af en toe wel een beetje, anders zou het ongezellig worden.’
<Rick> ‘Is dat een uitnodiging?’
<Anya> ‘Zo was het niet bedoeld, het is nu toch gezellig? Oh, Wanda, hij wil vast wat, er is minstens een uur om.’
<Rick> ‘Ja, en al die verhalen hebben me ook niet afgekoeld.’
<Wanda> ‘Sorry, Rick, ik heb de tijd niet in de gaten gehouden. Goed van je, Anya. Rick, wil je haar belonen voor haar aandacht voor jou? Je vindt dat poppenspul wel leuk, hè? Je kijkt er veel naar. De andere meiden vinden het vast niet erg, die vermaken zich ondertussen wel. En ik met Steven.’
<Rick> ‘Ja, prima. Graag. Als het voor Anya niet teveel wordt.’
<Anya> ‘Nee, een beetje strelen en likken is prima.’
<Rick> ‘Belonen is het natuurlijk niet, het gaat gelijk op. Ik eh zou eigenlijk wel wat méér met je poppenspul willen doen.’
<Anya> ‘Vertel het maar.’
<Rick> ‘Eh erin.’
<Anya> ‘Me vingeren?’
<Rick> ‘Nee.’
<Anya> ‘O. Zou dat mogen, Wanda?‘
<Wanda> ‘Ik ken hem al wat langer. Ik had niets anders in gedachten. Ik hoopte dat hij het zou durven vragen, maar ik wilde me er niet mee bemoeien.’
<Rick> ‘Ik zal heel voorzichtig doen, hoor, Anya.’
<Anya> ‘Zo verleidelijk hoef je me geen Anya te noemen, hoor, daar trek ik me niets van aan. Nou, ik heb nog niet zo veel gehad voor een hele dag buiten, teveel wordt het niet. Als je die grote klodders maar in een condoom spuit.’
Rick> ‘Natuurlijk. Ik zal proberen niet te hard te rammen.’
<Anya> ‘Ik weet wat beters dan onder je te liggen. Ik kom op je zitten. Dan kan je ook met mijn poppenuiertjes spelen.’
<Rick> ‘Geweldig, alles tegelijk. Geef je haar een condoom, Wanda?’
Wanda deed het. Anya ging op hem zitten en deed het hem om.
<Anya> ‘Steek je handen omhoog, dan leun ik wat voorover. Laat me eerst eens voelen, beter dan de eerste keer, hoe goed je masseren kan, ondertussen speel ik met je ballen. Nou, Steven, je had kennelijk ook ergens zin in. Voelt het nog bekend aan?‘
<Steven> ‘Ja, zo lang is het nog niet geleden, maar de volgende keer zal wel even duren, dus neem ik het ervan, hoor.’
<Anya> ‘Ja, ik zie het. Zeg, dieper kan je niet hoor. Nou ja, dat proberen is ook lekker, hè? Je masseert geweldig, Rick, ondanks dat je geen kleintjes gewend bent. Je hebt nog steeds warme ballen. Even mijn benen verder uit elkaar. Even mijn hand iets hoger. Even mikken. Even duwen. Oh, even wachten.’
<Rick> ‘Ja, voorzichtig. Wat heb jij een warm gleufje, zeg.’
<Anya> ‘Vast omdat ik nogal strak om je zit. Maar als het eerste stukje kan kan de rest ook. Dat wisten we natuurlijk al, maar het begin is toch altijd spannend.’
Ze wipte zachtjes tot ze niet meer zakte.
<Anya> ‘Ja, gelukt. Voor de zekerheid even proberen of je er nog dieper in kan.’
Ze wipte nog een paar keer.
<Anya> ‘Hmmmm, lekker, maar dieper gaat niet. Zit mijn poppekutje lekker om je stijve, masseur?’
<Rick> ‘Heerlijk, net niet te strak. Je wipt ook heerlijk.’
<Anya> ‘Ja, ongeduld, ik ga zo verder. Even rondkijken. Oh, Sandra, Diny, geruild?’
<Diny> ‘Ja, dat kon wel, zo vaak doen we dat niet. Voor ons allebei is de verandering van de maat wel weer eens lekker. Ram maar iets harder, Jasper. Ja, lekker. Nou, je hebt bij Sandra goed bijgeleerd, sinds mijn eerste les. Kom maar vaker voor een quickie, als er niemand anders met me bezig is. Gaat het, Sandra?’
‘Sandra> ‘Ja, eerst even stroef, maar nu glijdt die dikke lekker op en neer. Je hebt het hem ook goed geleerd.’
<Diny> ‘Zo gezien heb ik een rijschool gehad, omdat ik er vroeg bij was heb ik er nogal wat voor de eerste keer gepakt. Al vóór Jasper. Tja, even met mijn bovenlijf schudden en ze gingen voor de bijl. Er waren erbij die, net als Steven toen, dachten dat ze nog geen zaadjes konden maken. Bij Steven ben ik toen gestopt, ik gunde Anya zijn eerste. Bij die jongetjes ging ik wel door en liet ze meestal binnen een kwartier spuiten. Mooi, die kloddertjes en die verbaasde gezichten. En zo gauw ze konden leerde ik ze echt vrijen. Alleen Bob wilde eerst niet, maar hij heeft het ingehaald. Doet Rick het goed, Anya? Dan weten we dat vast.’
<Anya> ‘Ik doe het goed, al zit ik erg vol. Oh, ik ga komen.’
Toen Anya na een hoop gehijg en geschok zich op Rick liet vallen sloeg hij zijn armen en benen om haar heen, stootte eerst een keer of tien snel omhoog, toen zes keer langzamer, voor hij zijn armen en benen op het gras liet vallen.
<Rick> ‘Oh, geweldig. Dat had ik nooit gedacht. Zo klein en toch zo goed en lekker.’
<Anya> ‘Nou, zeker weten is een stuk fijner, hè? Je doet het al heel goed, leer maar door bij Wanda. Even kijken. Nou, die zes klodders zijn aardig wat, bij elkaar, maar goed dat ik er ook extra ruimte voor in het condoom gelaten hebt. Dit jaar gaat het al stukken beter dan vorig jaar met Steven en mij. Ik heb meer uithoudingsvermogen gekregen, zijn stijve is iets groter en dikker geworden en hij spuit meer. Ik hoop dat het zo doorgaat. Zo veel van die grote klodders willen we ook wel. Geven en krijgen. Allemaal klaar? Dan moesten we maar even af gaan spoelen, daarna zonnen tot we droog zijn en dan naar huis.’
Na het zwemmen praatten ze op de kant nog wat. Toen Wanda merkte dat Rick niet meedeed aan de gesprekjes keek ze hem vragend aan. Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor. Wanda knikte, ging tegen hem aanzitten, pakte een hand van hem en mengde zich weer in het gesprek.
Na een half uurtje stelde Anya voor om op te stappen.
<Wanda> ‘Wacht even. Rick, hoe beviel je eerste bezoek aan ons naaktstrand?’
<Rick> ‘Tja, dat is het hier wel. Al gebeurt hier waarschijnlijk meer dan op echte naaktstranden. Ik wil jullie allemaal bedanken voor de hartelijke ontvangst en alles daarna. Redelijk voorzichtig hebben jullie me er achter laten komen hoe het er hier aan toeging. En ook op die hooizolder. En nogal wat wat Wanda uitgespookt heeft, jullie hebben het heel lief gedaan. Ik vind het helemaal niet erg dat ze genoten heeft, op een gezonde manier, met lieve vrienden en vriendinnen. Als ik de kans gekregen had, had ik het ook gedaan. Ik denk dat jullie dat wel geloven, ik heb vandaag niet veel geaarzeld om mee te gaan doen.’
<Anya> ‘Niet veel? Poe!’
Ze grinnikten allemaal.
<Rick> ‘Toch iedere keer een seconde, Anya, maar jullie hebben het vast niet gemerkt. Of ik het kon verantwoorden, voor mezelf en voor Wanda, ik begin nergens zomaar aan. Jullie hebben gehoord hoe ik contact met Wanda gemaakt heb, ik durf veel te vragen, dat heb ik hier ook gedaan, maar ik dring me niet op, dring niet teveel aan. Jullie tempo vond ik fijn, jullie drongen ook niet aan. Met me uitkleden, laten bekijken en naar jullie kijken had ik geen problemen, want Wanda had die ook niet. En zo verder, alles kon, wat mij betrof, als het van Wanda kon. Met mijn probleempje gingen jullie ook fijn om, dat maakte alles erg makkelijk voor me. Over het vrijen met jou heb ik iets langer nagedacht, Anya, voor ik het vroeg. Zonder de aanwezigheid en toestemming van Wanda en Steven had ik het niet gedaan. Ik ben een jaar ouder dan Wanda, jij bent een stuk jonger dan ik. Maar alleen qua officiële leeftijd, ik had al wel gemerkt dat je ook alles van tevoren overdenkt. Al floepte er wel eens wat erg snel uit. Ik zal altijd aan je blijven denken als aan het lieve kleine meisje, het poppetje, met haar heerlijke poppenspullen, dat graag de tweede eh vrijdoos in mijn leven wilde zijn. Ik hoop hier vaker te komen, met Wanda. Niet hoofdzakelijk voor het eh lichamelijke, dat maakt het wel extra gezellig en lekker. Maar ik zou al veel genieten als ik hier bloot kon zijn, met Wanda naast me, handje vrijend en af en toe een kusje, om naar jullie te kijken en met jullie te praten. Dank jullie allemaal wel.’
Wanda kuste hem. Het bleef even stil.
<Bob> ‘Ik verwachtte dat Anya wat zou zeggen, als oudste zal ik het dan maar doen.’
<Anya> ‘Op zo’n mooi en serieus verhaal kan ik niet zo snel een gepast antwoord geven. Doe jij het maar.’
Bob grinnikte.
<Bob> ‘Zelfs in dat níet antwoord frommel je toch snel een aanwijzing voor me. Natuurlijk probeer ik het gepast, Rick heeft daar recht op, hij had ook alleen kort kunnen bedanken. Rick, we hebben je graag welkom geheten, we waren blij voor Wanda dat ze verkering had gekregen. Ik vond het fijn om mee te doen, de vorige keer was ik het slachtoffer. Je bent fijn en snel mee gaan doen. Ik weet zeker dat ik namens allemaal spreek, we hopen dat we jou en Wanda hier vaak zullen zien, enzovoort, enzovoort, ter verhoging van de gezelligheid.’
<Wanda> ‘Dank je wel. Dank jullie wel, voor alles. Ik was niet honderd procent zeker van de afloop, hoe Rick zou reageren op al het bloot, en op de verhalen over mij. Ik ben erg gelukkig dat hij nergens voor teruggeschrokken is, integendeel. Er is een lastje van mijn rug gevallen. Niet dat ik me ergens voor schaam of spijt van heb, maar ik had Rick kunnen begrijpen als hij bij nader inzien het vroegere gedrag van zijn eerste verkering niet kon accepteren. Hij komt uit de stad, weet niet dat de jeugd in dorpen er vroeg bij is. Het zal me geen moeite kosten, ook integendeel, om samen zijn achterstand vlug in te lopen. Met zijn fijne productie lukt dat wel. Ook om een beetje goed te maken dat hij me niet heeft kunnen ontmaagden, al had hij daar toch niet op gerekend. En dan gaan we in hetzelfde tempo door. Met af en toe een extraatje met jullie. Rick, ze mogen het ook weten, ik wil jou ook niet meer kwijt. Ik ben een stuk zekerder geworden, door je fijne gedrag en je mooie woorden, de hele dag. Ik wil er nog een paar nachtjes over slapen, al te onbezonnen ben ik ook niet. Dan denk ik, ik weet het haast wel zeker, dat ik heel gauw aan de pil ga. Vraag maar niets, je merkt het wel.’
Rick kuste haar.
<Rick> ‘Dank je wel, schat. We zullen op weg naar mijn huis bij een drogist moeten stoppen. Een tandenborstel heb ik wel voor je, maar ik heb geen condooms, die had ik nooit nodig. Bij jou thuis zorgde jij er voor. Maar als je tot morgenavond bij me blijft, terwijl je dat niet gepland had, heb je er vast te weinig bij je.’
<Wanda> ‘Ja, alleen voor het geval dat ze hier nodig zouden zijn. Goed. Eerst de drogist. Ik koop ze wel, jij hebt er geen verstand van. Dan naar je huis, een condoom en je bed proberen. Dan ergens eten en weer naar je huis. Zeg, ik hoop niet dat je je achterstand in één weekend in wilt halen.’
<Rick> ‘Nee, van zo veel jaren gaat dat niet. Maar als je thuis gelijk al wilt beginnen moet je maar een grootverpakking condooms nemen, beter te veel dan te weinig.’
<Wanda> ‘Niet te veel, binnenkort heb je ze alleen hier nodig.’
<Rick> ‘O, ja. Een stuk of tien?’
<Wanda> ‘Voor vanavond en morgen de hele dag? Gun je me niet meer?’
Rick keek verbaasd.
<Rick> ‘Liefje! Het is bijna vier uur. Tot morgenavond eh elf uur is vierentwintig plus zeven is eenendertig uur. Min acht uur slaap is drieëntwintig uur. Je wilt toch geen drieëntwintig keer?’
<Wanda> ‘Nee, we moeten ook af en toe wat eten en drinken. Twintig dus. Veertig, gelijk ook maar voor volgend weekend. Nee, vijftig, kom woensdagavond bij mij. Blijf bij me slapen, als het van mijn ouders mag. En met me. Na volgend weekend zien we verder.’
Rick zat met open mond, de anderen grinnikten zachtjes.
<Wanda> ‘Rick, ik ben zóóóó blij dat je alles zo goed opgevat hebt. Ik wil me niet meer inhouden. En jou niet met een kookwekker in de hand ieder uur eh aftrekken, maar vanavond en morgen zo vaak mogelijk met je vrijen. Ik wil, zo vaak je wilt en kan, echt met je vrijen, helaas nog met condoom. Het aantal keren is niet interessant, maar een tekort aan condooms zou een ramp zijn.’
<Rick> ‘Ja. Ik hoop dat mijn probleempje blijft. Ik verheug me er erg op.’
<Wanda> ‘Nou, ik ook. En nog meer als we geen condooms meer hoeven te gebruiken. Zeg, red je het nu nog tot thuis?’
<Rick> ‘Als we nu weggaan wel. Zelfs na een hartelijk afscheid van die lieve meiden. Jongens, ik vind jullie ook geweldig, maar jullie doen het maar met een hand en een schouderklopje van me.’
De jongens deden het ermee, de meiden wreven zich lekker tegen hem op.
<Rick> ‘Dank jullie wel, meiden.’
<Anya> ‘Niets te danken, hoor. Je bewoog je stijve heel lekker tegen mijn doos. Volgende keer zien en voelen we wel verder.’
Wanda en Rick zeiden grinnikend gedag en gingen naar huis.

<Steven> ‘Hè, ik ben blij dat we wat vroeg naar bed gegaan zijn. Het was nogal een drukke dag.‘
<Anya> ‘Poe, de meeste tijd heb je bij het vennetje op je rug op het gras gelegen.’
<Steven> ‘Ik ben anders vaak actief geweest. Toen we wakker werden hebben we gelijk gevreeën. Bij de lunch weer. Toen met Wanda en hier thuis onder de douche weer met jou.‘
‘Anya> ‘Je hebt Diny en mij nog nooit onder de douche overvallen.’
<Steven> ‘Jullie waren zo aan het giechelen dat ik nieuwsgierig werd. Waar ging het om?’
<Anya> ‘Over welke jongen zijn stijve niet alleen langzamer of sneller beweegt, maar er ook wat meer mee doet. Wat afwisselt, harder of zachter stoot, minder of meer duidelijk klaarkomt en zo.’
<Steven> ‘En?’
<Anya> ‘Ach, jullie doen het allemaal goed.’
<Steven> ‘Rick ook?’
<Anya> ‘Ja, ook al aardig.’
<Steven> ‘Een lekkere, niet al te dikke voor je?’
<Anya> ‘Steven, even serieus. Als ik het er over heb dat je een kleintje hebt, dan bedoel ik dat niet kleinerend. Dat bedoelt ook niemand als ze het over mijn poppenspulletjes hebben. We zijn nu eenmaal de kleinsten. De jongens doen het voor de verandering graag ook eens voorzichtig en de andere meiden vinden je ook prima. Nou, na één lesje bij Diny kon je me al klaar vingeren. En voordat je wist dat je zaadjes kon maken ontmaagde je me en liet je me klaar komen. Daarna kwam je zelf klaar, in me, kreeg ik, nou ja, in een condoom, je eerste zaadjes. Je was heel snel heel goed.’
<Steven> ‘Dank je. Jij was toen ook al zo goed. En na een lesje van Wanda nog beter. O, je bent vandaag net zo druk geweest als ik, je hebt net zoveel keer gevreeën.’
<Anya> ‘Ja, en de dag is nog niet om.’
<Steven> ‘Oh, heet meisje van me. Wat ben ik gelukkig met je. Ik ben graag bij je, ook zonder te vrijen.’
<Anya> ‘Ja, maar liever niet. Ik dacht, en denk vaak, als de vakantie voorbij is kan het niet meer, tot de volgende. Eh het duurt nog jaren voordat we iedere dag bij elkaar zijn, hè?’
<Steven> ‘Ja, dat zal wel niet gebeuren voor we minstens achttien zijn. Dat zou het verstandigst zijn, al zou ik het nu al willen. Wil je dan minder vrijen, als we iedere nacht samen slapen?’
<Anya> ‘Nee, vast niet. Ik wil ook niet alleen in bed. Op de hooizolder is het ook zo fijn. En bij het vennetje.’
<Steven> ‘En onder de douche.’
<Anya> ‘Diny werd heet van je, hè? Terwijl ze het gisteren toch een paar keer met Bob en een keer met Jasper gedaan had. Tjonge, wat reed ze tegen je op. Waarom stopte ze zo plotseling?‘
<Steven> ‘Ik schoot naar binnen. In één keer helemaal.’
<Anya> ‘Ach, even kan dat geen kwaad, en ze is toch aan de pil. Lekker?’
<Steven> ‘Niet zo, net zoals de eerste keer bij Wanda, ze had niet op een kleine gerekend, het ging te makkelijk. Daarom wilde ik er gelijk bij jou in, wij passen beter.’
<Anya> ‘Perfect. In drie keer was je helemaal binnen, woesteling.’
<Steven> ‘Nou, ja, ik was net bloot helemaal bij Diny binnen geweest, dat vond ik nogal wat. Ze stopte wel, maar toen ik me terugtrok klemde ze me toch een beetje vast. Daarom heb ik haar maar gevingerd, met hetzelfde tempo als ik bij jou bewoog.’
<Anya> ‘Ja, dat heb ik gemerkt. Je bent handig geworden. In het begin wipte je alleen maar, later kon je ook tegelijk mijn uiertjes masseren.’
<Steven> ‘Daar heb ik nu weer zin in. Jij ook?’
<Anya> ‘Ja, graag, zo meteen. Rick is wel een aanwinst, hè?’
<Steven> ‘Ik weet niet hoe je het bedoelt. Ik denk, dat hij, met Wanda, de gezelligheid vergroot.’
<Anya> ‘Ja, zo bedoelde ik het ook. Niet van, lekker, nog een stijve erbij. Ik heb al genoeg keus. Nee, hij is best gezellig, vlot. Fijn, dat hij alles zo goed opnam, hè? Wat we allemaal doen. En wat Wanda allemaal gedaan had. Wat bedankte hij aan het eind mooi, hè? Wanda ook. En nu vast elkaar.’
<Steven> ‘Ja, vast al een keer of vijf. Tjonge, ze was gretiger dan ooit. Twintig keer in een weekend, oef.’
<Anya> ‘Ja, dat redden wij niet. Was het lekker, weer met Wanda?’
<Steven> ‘Net zoals de jongens het voor de verandering graag ook eens voorzichtig doen, doe ik het graag voor de verandering graag wat wild. Nou, dat vinden ze gelukkig allemaal ook lekker. Wanda bleef naar jou en Rick kijken, dus ben ik net zo snel gaan wippen als jij, maar ze kwam pas toen we zagen dat Rick kwam.’
<Anya> ‘Dus jij keek ook.’
<Steven> ‘Ja, ik vind het leuk om te zien dat je probeert om het voor een andere jongen en jezelf lekker te maken, ondanks dat je ze eigenlijk een te dikke vindt hebben.’
<Anya> ‘En ik vind het leuk om te zien hoe je op die stevige meiden ligt, met je handen óp, niet óm, dat red je niet, hun uiertjes. En je kontje op en neer te zien gaan, ik weet dan dat je je best doet om hun gleuven zo lekker mogelijk te strelen met je voor hun wat kleine stijve. Waarmee je ze toch klaar kan laten komen. En ik zie het als je komt. En als ze hun benen om je heen slaan denk ik, wring hem niet helemaal leeg, laat wat voor me over.’
Steven grinnikte.
<Steven> ‘Ja, zo voelt het soms. Oh. Schat, ik moet je wat vertellen. Dat had ik eerder moeten doen, je eerder moeten vertellen wat ik voel. Ik heb niet veel meer gezegd dan dat ik af en toe graag met een andere lieve meid vrij, omdat ik daar wat wilder mee kan doen dan met jou. Maar dat jij het lekkerder doet. Nu je het over leegwringen hebt weet ik eigenlijk pas het verschil. Ik bedoel, kan ik het beter onder woorden brengen.’
<Anya> ‘Dat hoeft niet, hoor, ik zie je verschil in genieten wel. En je zegt me vaak genoeg hoe lekker het met mij is.’
<Steven> ‘Ik wil het toch zeggen, ik vind het erg belangrijk dat je dat verschil weet. Die meiden wringen me soms echt uit.’
<Anya> ‘Je bedoelt, echt melken, zoals je koeien melkt?’
<Steven> ‘Ja, om de melk eruit te krijgen, het komt niet vanzelf.’
<Anya> ‘Ik denk af en toe met plezier terug aan de keer dat ik je melken leerde. Ik kon het niet laten om je te vragen hoe je het vond, van die grote tepels in je handen. Tjonge, wat schrok je.’
<Steven> ‘Ja, natuurlijk. Ik was er net achter aan het komen wat eh er met het verschil tussen jongens en meisjes gedaan kon worden. En vlak daarna schrok ik weer, je kuste me. En toen we elkaar voor het eerst goed omhelsden dacht ik, lekker zacht, die uiertjes tegen me aan. Ik hoop ze ooit, en haar tepeltjes, te mogen strelen. Nu niet verder aan denken, kussen.’
<Anya> ‘Je hebt je toen keurig ingehouden. Tja, je kon toch niets, ik voelde niets tegen me aan, pas bij het zwemmen had je een echte stijve, hè?’
<Steven> ‘Ja, dat was geweldig, vooral omdat jij het zag. Ik had gedacht nooit seks te zullen hebben vóór ik getrouwd was. Na mijn spelen met Diny begon ik te twijfelen. Ik had ook gezien dat Jasper en Diny seks hadden. Dat Jasper zaadjes in het condoom geloosd had. Maar mijn kleine stijve was nog niet groot genoeg. En zaadjes had ik ook niet. En toen, had ik een echte stijve. Hij stond omhoog, al was dat niet veel. Ik zou, in dit dorp, al seks mogen hebben. Maar met jou wilde ik dat nog niet, ik wilde voorzichtig met je doen. Maar ik hoopte dat ik niet te lang hoefde wachten. Jasper en Diny deden het wéér. Ik kon alles goed zien. Tja, dat zou ik vast ook kunnen. Al kwamen er misschien geen zaadjes. Ik vond het heel fijn dat ze wel kwamen, voor het eerst, toen wij het voor het eerst deden. Verder. Jij doet niet precies hetzelfde als Wanda, je streelt en masseert me wel veel meer dan daarvoor, maar ik heb bij jou niet het gevoel dat je me uitwringt of leegmelkt. Maar, samen met dat ik van je houd en graag bij je en in je ben, jouw beter strelen en masseren heeft wel een vergelijkbaar effect. Ik word dan erg aangemoedigd om je alles te geven wat ik heb. Vooral sinds we geen condoom meer gebruiken vind ik het geweldig om eh zo veel mogelijk van mijn zaadjes zo diep mogelijk in je te spuiten. Traantjes?’
<Anya> ‘Ja, joh. Ik ben zo blij dat je het vertelt. Ik wist het wel, maar ik wilde je niet melken, je niet iets afdwingen, maar je het me laten geven. Oh, wat fijn, dat je het verschil gemerkt hebt.’
<Steven> ‘Ja, het is een heel mooi verschil. Ik denk dat ik bij jou daardoor zelfs méér spuit. De keer dat je me in de badkamer in je handjes liet spuiten molk je me ook niet, terwijl je toch probeerde er zo veel mogelijk uit te krijgen. Nou, je lekkere strelen en masseren en je taal daarbij deden genoeg.’
<Anya> ‘Mijn taal?’
<Steven> ‘Ja, je wilde me aanmoedigen. Geef me alles wat je heb. Spuit wat je kan. Denk maar dat ik je blote paal met mijn kutje masseer. Dat woord gebruiken we niet vaak, dat vinden we iets te erg, maar daarna durfde ik te zeggen, later, wanneer ik zonder condoom in je mag, wil ik een keer heel hard heel veel zaadjes in je kutje spuiten.’
<Anya> ‘Nou, het is niet bij één keer gebleven. Had je bij Diny door willen gaan en haar volspuiten?’
<Steven> ‘Zoals Rick zei, ik dacht één seconde na. Toen heb ik me teruggetrokken. Op zich zou ik natuurlijk wel met alle meiden zonder condoom willen vrijen, maar we hebben afgesproken van niet. Ik wil dat ook liever niet. Want ik heb liever niet dat de jongens in jou spuiten, ik wil dat graag als het fijnste wat we doen voor onszelf houden.’
<Anya> ‘Ik ook. Zoiets intiems, zaadjes zo diep in me, wil ik alleen van jou. Later gaan we zo ook kindjes maken, hè?’
<Steven> ‘Dat is wel de lekkerste manier. Of wil je het in een rietje?’
<Anya> ‘Nee, ik gun het de koeien en Brutus ook, dat ze het bij ons op de natuurlijke manier doen. Al is er niet te zien dat ze er veel lol aan beleven.’
<Steven> ‘Nee, maar op de dekstations klimmen de stieren graag op een nepkoe, hè? Als ze hun zaadjes maar kunnen lozen.’
<Anya> ‘Ja, maar ik denk, dat ze toch liever in de wei lopen en koeien pakken wanneer ze maar zin hebben.’
<Steven> ‘Rick en Wanda gaan het ook vaak doen. Hebben het nu vast al een keer of zes gedaan.’
<Anya> ‘Ik weet niet hoe het komt, waarschijnlijk omdat ik ergens toch nog in de groei ben, mijn uithoudingsvermogen wordt steeds meer. Misschien kunnen we het over een paar jaar net zo vaak doen als we willen. Tot dan pak je maar af en toe een extraatje. Misschien ga ik dat daarna vaker doen, als jij niet kan.’
<Steven> ‘Je weet ook wel dat we dat niet veel zullen doen, zonder condoom is veel lekkerder.’
<Anya> ‘Ja. Weer proberen?’
<Steven> ‘Graag. Zou je me een demonstratie willen geven? Van eh hoe lenig je bent?’
<Anya> ‘Één keer. Normaal wacht je maar af wat ik doe.’
<Steven> ‘Tot nu toe heb ik nergens op gewacht, dat ga ik ook niet doen, na deze keer.’
<Anya> ‘Na de helft van deze keer. Ik zal een kleine demonstratie geven, maar dan gewoon verder vrijen.’
<Steven> ‘Dat zal ik ook vast niet kunnen laten.’
Ze gaf een demonstratie.
<Steven> ‘Oh, je hebt het af en toe toch gedaan, hè, een beetje melken, ik herken dat gevoel.’
<Anya> ‘Ja, af en toe, als je wat langzaam op gang kwam. Even was altijd genoeg. En soms om gelijk klaar te komen.’
<Steven> ‘Ohhhh, komt het daardoor. Ik snapte niet dat we steeds vaker tegelijk kwamen, maar ik vond het wel fijn. Heerlijk, dat wanneer ik kom en spuit ik je krampjes in mijn stijve voel. Ze melken me dan niet, maar ik kom wel lekkerder.’
<Anya> ‘Ik ook, lekkerder dan ongelijk. Kom, de eindspurt.’
Ze finishten tegelijk.
<Steven> ‘Eh, Anya, er is nog een verschil.’
<Anya> ‘Oh? Kan er één iets wat ik niet kan? Of doe je bij hun iets wat je bij mij niet doet?’
<Steven> ‘Nee. Niet dat ik weet. Weet je nog dat mijn moeder in het begin vroeg, neuken jullie al?’
<Anya> ‘Ja. Ze bloosde behoorlijk. En je vader keek nogal verschrikt naar haar.’
<Steven> ‘Ja, zoiets zal hij vast niet vaak horen. Ik zei, zo ongeveer, ja, maar ik wil het geen neuken noemen. Dat klinkt zo liefdeloos. Met neuken wordt alleen de geslachtsdaad bedoeld. Wij doen veel meer, hè? We vrijen. We bedrijven de liefde.’
<Anya> ‘Het klinkt ouderwets, maar ik ben het er wel me eens. Heel veel liefde. Maar met anderen vind ik ook niet dat we daarmee neuken. We vrijen met veel eh genegenheid.’
<Steven> ‘Ja, mooi gezegd. Nu lekker bloot omhelzen, tot ik weer kan. Je wil toch wel nog een keer?’
<Anya> ‘Ja, jij zal ook wel opgehitst zijn, door alles van vandaag. Spuit maar weer lekker, bij ons klaarkomen.’
Dat deed ik.

De schoolresultaten van Anya en mij waren weer zo goed geweest, dat ik ook doordeweeks in de korte vakanties en de hele kerstvakantie op de boerderij mocht komen. Behalve eerste en tweede kerstdag, dan kwam Anya bij mijn ouders en mij.

Weer één jaar later

Anya en ik vrijden vaker, ze had weer meer uithoudingsvermogen gekregen. Ik had overdag veel meer quickies met haar dan met Diny. Ik probeerde het een paar keer op z’n hondjes, maar dat vond ze niet zo prettig. In bed wel, liggend achter haar kon ik een beetje wilder doen dan van vooraf; soms had ze daar wel zin in. Ze kon beter tegen het geram tegen haar kontje dan tegen haar doos, zei ze. Ik deed natuurlijk alles waar ze zin in had, wat voor aanloop ook, als ik haar maar kon laten komen en zelf ook kwam.
We hadden allemaal minder tussendoortjes dan het jaar ervoor, behalve als, om de drie of vier weken, Wanda en Rick bij het vennetje kwamen. Rick maakte dan de ronde, lekker wild met Diny of Sandra, daarna rustig met Anya, dan weer wilder met Sandra of Diny. Wanda vermaakte zich met de jongen die dan overbleef, als die kon, soms was het te snel achterelkaar. De anderen ruilden soms. Anya deed het, na een voorzichtige poging, soms ook weer met Bob, ze kon hem nu iets minder moeilijk hebben. Ik merkte geen verschil bij haar, ze bleef heerlijk passen. Wanda ook, het versleet kennelijk niet, want tussendoor vrijde Rick steeds met haar. Ja, zei ze, thuis ook zo vaak, zijn productie is nog steeds genoeg om het ieder uur graag te willen doen. Nou, dat redden wij niet. Als we wisten dat Wanda en Rick kwamen deden we het thuis ‘s morgens maar niet, we wilden minstens één keer bewaren voor ‘s avonds in bed, want we wisten dat we het bij het vennetje al minstens drie keer zouden doen.

Op de avond van de ondertrouwdag van Diny en Bob, kort na de achttiende verjaardag van Diny, vroeg Dirkje om een familieberaad. Het klonk serieus. Ze wilde ons eigenlijk niets vragen, we hadden haar al zoveel geluk gegeven, en er zou ongetwijfeld nog veel meer komen. Ze wist ook dat grootouders zich niet met de naamgeving van kleinkinderen mochten bemoeien. Maar of de drie stelletjes, in overleg met elkaar, als het mogelijk was, één van de jongetjes Anton wilde noemen. We hoefden niets te beloven.
Dat deden we ook niet, maar we namen het ons voor haar wens uit te laten komen.

 Diny en Bob trouwden een maand later. Dirk hielp ze, onder andere met een gedeelte van Antons erfenis, bij de aankoop van een boerderijwoninkje, halverwege het dorp en de stad. Er was alleen een groentetuin bij. Dirkje had gezegd, je hielp vroeger altijd zo leuk méé. Je hebt dan wat leuks te doen, het bespaart een boel, en het is ook leuk voor je eventuele kinderen.
Ze kregen twee kinderen. Een jongetje, Tjerk, dat sprekend op Bob leek. De commissaris was vereerd en geroerd, dat ze hem blijvend wilden bedankten. En een meisje, dat op Dirkje en Diny leek. Ze noemden haar Yvette, naar Bobs moeder.
Bob maakte geen snelle promoties, hij was te graag thuis. Wie Diny gezien had, begreep dat.

De schoolresultaten van Anya en mij waren weer zo goed geweest, dat ik, behalve de weekenden met alleen een zaterdag en zondag, al mijn vrije tijd op de boerderij doorbracht. Behalve Oud en Nieuw, dan kwam Anya bij mijn ouders en mij.

Nog later

Jasper en Sandra trouwden kort na de achttiende verjaardag van Jasper. Dirk hielp ze, onder andere met een gedeelte van Antons erfenis, bij de aankoop van de vroegere boerderij van Anton en Dirkje. Ze kregen twee kinderen. Een jongetje, Dirk, sprekend Jasper. En een meisje, sprekend Sandra. Ze noemden haar Jolanda, naar Sandra’s moeder.

Anya en ik trouwden een maand na Jasper en Sandra. We namen langzamerhand de boerderij over. Ik was er in de vakanties ingegroeid, ik vond boer een mooier beroep dan fietsenmaker. Dirk en Dirkje bleven zo lang mogelijk meewerken, omdat Anya niet zo sterk was. We kregen ons eerste kindje iets eerder dan Jasper en Sandra, daarna nog twee. Twee jongetjes, Anton en Steven. En een schattig meisje, Gonnie. Ze werd een kopie van haar moeder, zo mogelijk nog liever. Van het begin af aan waren ze alle drie klein, maar kerngezond, net als hun moeder. En net als Dirkje en Dirk lagen Anya en ik af en toe in bed te janken, omdat we zo gelukkig waren. Met elkaar en met ons schattige drietal.

We kwamen vaak bij elkaar. De grootouders moesten we af en toe naar huis sturen. Begrijpelijk, als je al het grut samen lief zag spelen. We hielpen elkaar, wanneer het nodig of nuttig was.
En we leefden allemaal nog lang, heel gelukkig en heel lief vóór en mét elkaar.