Muurversiering
Deel 3

B.W. van Daalen

Twee vrienden, Han en Dolf, die samen met een derde vriend, Steven, computerspelletjes maken, ontmoeten tijdens een strandvakantie in Mexico twee zussen, Debbie, etaleur, en BiBi, boekhoudster.
Terug in Nederland mailen ze eerst, voor ze elkaar weer ontmoeten. Al gauw hebben de stellen verkering, maar ze pakken het voorzichtiger aan dan in hun schooltijd. Ze willen niet binnen de kortste keren bij elkaar onder de kleren, maar de tijd nemen om elkaar goed leren kennen, ook langzaamaan lichamelijk.

---

Zaterdagmorgen keek hij wat ze aantrok. Toen ze het bij een broekje hield trok hij er ook maar een aan. ‘s Avonds, na het koffiedrinken op de bank, pakte ze weer zijn hand.
‘Han, ik vroeg je gisteren of ik hier mocht komen wonen. Je zei nee, maar je hielp me weer om alles op een rijtje te zetten. Ik wil je nu mijn eerste stap vragen. Ik wil méér dan hier komen wonen. Mag ik met je samen komen wonen? Zullen we hier samen gaan wonen?’
‘Ja, liefste.’   
Ze kusten een tijd.
‘Was je benieuwd hoe lang het zou duren voordat ik om samenwonen zou vragen?’
‘Ja. Dit is eigenlijk iets te snel voor me.’
‘Oh, pestkop.’
‘Ik verwachtte het pas komende vrijdag of zaterdag, schat.’
‘Ik ook. Maar ik hoef het niet langer aan te kijken, uit te proberen. We gaan heel fijn met elkaar om. We hebben nooit ruzie. We zien elkaar graag. Ja, liefst bloot. Maar ook, als ik wat heb, kan ik bij je terecht. Je kan alles zo mooi zeggen. Daar zou ik zelf niet opkomen, of pas na jaren. En nog veel meer dingen. Alles bij elkaar, Han, ik ben nu honderd procent zeker dat ik met je wil samenwonen. Ik wil iedere dag en nacht bij je zijn.’
Ze kusten weer een tijd.
‘Wat zijn we nu van elkaar, Han?’
‘Ik geloof niet dat er een speciaal woord voor is. Het kan me ook niet schelen. We zijn en blijven bij elkaar. In feite, Debbie, zijn we nu een vraag, een antwoord, een briefje en een mogelijk vliesje verwijderd van een compleet huwelijk.’
‘Oh. Ja. Laten we die volgorde maar aanhouden. Die vraag moet trouwens nog even wachten op mijn tweede stap. Goed?’
‘Ja, ik merk het wel. Schat, ik houd van je.’
‘Ik houd van jou. Heel veel. Steeds meer. Eh, kunnen we morgen mijn spullen verhuizen? Je weet dat het niet veel is. Alleen kleding en spulletjes. Het gaat in één of twee keer in je combi. Geen meubilair. Er is al een plek voor een kaptafel gereserveerd, ik wil een nieuwe, een modernere kopen. En dan kunnen we alles gelijk aan paps en mams vertellen.’
‘Die zullen vast niet zo verrast zijn.’
‘Nee, niet zoals ík gisterenavond, door je nee, maar het was mijn eigen schuld. Ik was te voorzichtig. Nu is het veel mooier, we gaan gelijk samenwonen.’
‘Juist.’
‘Nu moet ík grinniken. Ik weet wat je bedoelt. Je wilt niks vragen, maar je bent benieuwd wanneer ik de volgende stap doe.’
‘Natuurlijk ben ik benieuwd. Ik kan het niet uitrekenen, jij ook niet. Maar je moet niet verbaasd zijn als het niet lang duurt, schat. Meer zeg ik maar niet.’
‘Dat hoeft ook niet, ik weet hoe je er over denkt. Han, ik wacht soms op een duidelijk teken om een stap te doen. Iets wat me overtuigt dat ik verder kan gaan. Voor de stap van hier willen wonen naar samen willen wonen had ik geen teken nodig. Ik heb alleen gedacht, hij heeft gelijk, alleen vragen om hier te mogen wonen klinkt erg liefdeloos. Eigenlijk schaam ik me een beetje.’
‘Dat hoeft niet. Je was zo blij dat je een tussenstap vond, om mij een plezier te doen, dat je er verder niet zo goed over nagedacht had.'
‘Waarom kan ik dat mezelf niet uitleggen? Moet jíj me mijn miskleun verklaren?’
‘Jij bent druk met nadenken. Ik zie alleen de resultaten, dan is het makkelijk, achteraf, te verklaren hoe het gegaan is.’
‘Toch bedankt. Één teken zal ik nooit vergeten. Dat was het voor het eerst zien van je erectie, in volle glorie. Wat was ik toen verbaasd. Eigenlijk nog, iedere keer.’
‘Wat kon je toen besluiten?’
‘Eh, dat vertel ik je later. Han, over die volle glorie, ga je mee naar bed?’
‘Ik kom eraan, even alle lampen uitdoen.’

In de slaapkamer zat ze op de rand van het bed.
‘Kom je voor me staan?’
‘Met mijn volle glorie nog ingepakt?’
‘Wil je verwend worden?’
Hij trok zijn onderbroek uit en kwam voor haar staan.
‘Zo kan ik er goed bij. En hem goed zien.’
Ze verwende hem met haar handen en haar mond, tot hij kwam. Daarna duwde ze hem op bed, ging haar mond even spoelen en kwam naast hem liggen.
‘Dat was weer een tijd geleden, zo. Lekker?’
‘Heerlijk, schat. Perfect. Wat voelen we elkaar toch steeds goed aan. Overal mee. Inrichten, koken, vrijen, noem maar op.’
‘Ja, we voelen ook goed aan hoe we aan elkaar kunnen voelen. Kom je achter tegen me aan liggen? Dan kan je zo fijn overal aan me voelen. En omdat je alles aan me merkt, kan je me strelen, met je zachte hand, tot ik zo ontspannen ben dat ik bijna in slaap val? En me dan klaar laten komen, met je lekkere vinger? Jij niet, neem maar een beetje afstand als je het aan voelt komen. Voorlopig wil ik het zíen, als jij komt.'
'En later?'
'Voelen, natuurlijk. Verder zeg ik niets, anders praat ik je klaar. Daarna kunnen we heerlijk slapen.’
‘Omdat je zo duidelijk laat merken wat je lekker vindt zal het wel lukken.’
Het lukte.

Zondagmorgen gingen ze koffiedrinken bij mams en paps. Daarna kregen ze met enige moeite al haar spullen in Hans auto, de combi was tot de nok toe afgeladen. Onderweg terug was ze erg stil.
‘Debbie, je denkt vast, nu begin ik een ander leven, en alles wat ik heb zit hier achter me in de auto.’
‘Ja. Het is zo weinig.’
‘Dat dacht ik bij mijn verhuizing ook. Dat leek iets meer, omdat het zitje, het bed en de keukenspullen erbij zaten. Maar als je dat niet meerekent had ik nog minder dan jij, denk ik.’
‘Wat ben je weer lief om me gerust te stellen. Ja, meisjes hebben meestal meer kleren dan jongens, dat is al een verschil. Han, ik zat eigenlijk alleen maar terug te denken. Maar wat er te zien is zijn alleen maar materiële dingen. Niet onze opleiding en ervaring en zo. Hè, ik ben er gelijk overheen. En we hebben allebei al méér, alles wat nu in de flat zit, de flat zelf, en elkaar. Ik vergeet maar even dat we nog af moeten rekenen. Alles bij elkaar is het heel mooi om zo samen te beginnen.’
‘Heel mooi? Schitterend! Door onze opleiding en ervaring beginnen we samen heel lux. En op het niet-materiële vlak beginnen we ook geweldig. Al kennen we elkaar nog niet zo lang, toch heel wat beter dan stellen die elkaar al tien keer langer kennen.’
‘Juist.’
‘O. Ik bedoelde er niets mee, schat, dit was gewoon een uitdrukking. Dat we het over tien weken en tien maanden hebben gehad was toeval, dat hadden er ook acht of twaalf kunnen zijn.’
‘Ja, dat weet ik. Han, weet je wat ik een beetje zal missen?’
‘Ik heb geen idee. Maar er is vast iets aan te doen.’
‘Dat hoeft niet. Ik zat te denken hoe ik na het koffiedrinken naar mijn kamer ging om naar je mail te kijken. En er dan over na te denken en terug te mailen. En voor het slapen gaan nog een keer.’
‘Ja, mailen heeft iets aparts. Maar we kunnen overdag ook mailen.’
‘Ik zou het kunnen doen, want ik ben daar één van de weinigen met Internettoegang. Maar dat is alleen voor mijn werk bedoeld.’
‘Doe het dan maar niet. Het mailen heeft ook meegewerkt aan onze snelle kennismaking, hè?’
‘Zeker weten. Een heleboel, vooral in het begin, toen we elkaar alleen in de weekends zagen.’
‘Die ene week?’
‘Toch langer?’
‘Nee, dat dacht je laatst ook, maar we hebben één week alleen gemaild, de week daarna kwam je ‘s woensdags al naar me toe.’
‘O. Dat heb je goed onthouden.’
‘Ja, omdat ik daar zo hartstikke blij mee was. Dat je al zo snel weer bij me wilde zijn. Dat je gewoon kwam, zonder dat ik het gevraagd had, want dat mocht ik niet, ik moest voorzichtig blijven.’
‘Ja, dat was je. Maar ik had je een week niet gezien, toen zaterdagavond, weer een week wachten vond ik te lang.’
‘Snap je wat voor indruk dat op me maakte?’
‘Ja, nu wel. Durfde je me daarom daarna steeds heel voorzichtig helpen?’
‘Ja, omdat je duidelijk veel meer om me gaf dan je zelf in de gaten had.’
‘Dat is nog zo, denk ik.’
‘Meid! Het is goed dat ik hier bekend ben.’
Hij draaide de volgende straat in, stopte net om de hoek bij een bushalte, nam haar, zo goed en kwaad als het ging in zijn armen en kuste haar. Ze kuste even terug en maakte zich toen los.
‘Nou zeg, maakte dat weer indruk?’
‘Ja, natuurlijk, schat. Dat weet je best. Het is goed dat je dat niet thuis zo gezegd hebt. Gecombineerd met dat we samen gaan wonen had ik me vast niet in kunnen houden en je gelijk eh besprongen. Nou ja, je zou me wel op tijd afgeremd hebben.’
‘Dan is het zeker goed dat het hier gebeurd is. Een extra waarschuwing om het voorzichtig aan te doen. Ik wil je niet graag afremmen, maar we moeten het volhouden, dat is toch veel mooier dan nu al zo intiem te worden. Han, het kwam zo maar bij me op, maar het is ook zo. Zeg nou verder maar niets meer, rijd maar door. Ik zal eens bedenken wat ik vanavond voor je kan doen. Een extraatje.’
Hij reed weer door.
‘Ik kan me niets voorstellen bij een extraatje. Ik weet alleen dat, bij alles wat je verzint, jij net zo veel plezier hebt als ik.’
‘Stop nog eens.’
Hij zocht zo snel mogelijk weer een plek om te parkeren. Deze keer omhelsde ze hem, en, zo gauw ze aan het kussen waren pakte ze hem over zijn broek tussen zijn benen vast en streelde hem daar, niet al te voorzichtig. Hij maakte zich al gauw los en keek haar glimlachend aan.
‘Meid, wat ben je woest.’
‘Dat was een voorbeeldje van gelijktijdig plezier. Nu kon het wel even, hier kan je me toch niet bespringen. Maar voor we thuis zijn, oh, wat klinkt dat fijn, moeten we allebei afkoelen. Al zal dat niet meevallen, als we over vanavond denken. Doorrijden.’
Hij reed grinnikend verder.
‘Ja, fijn, naar huis. Waar was ik? O, ja. Na die eerste woensdag hebben we elkaar zowat iedere woensdag gezien, als er vijf werkdagen in een week zaten. En een week of drie na die woensdag bleef je bij me slapen. Vast omdat we elkaar die week ‘s woensdags niet gezien hadden.’
‘Je hebt me aardig in de gaten gehouden. En je doet nu net alsof ik je verleid heb.’
‘Ik plaag je een beetje. Je weet dat jíj het tempo mocht bepalen.’
‘Ja. Ik was liever iets te langzaam dan te snel. Ik heb maar één keer een stap teruggedaan, hè?’
‘Ja, dat klopt. Denk je dat je ooit helemaal bloot rond durft te lopen?’
‘Ja, dat duurt vast niet lang meer.’
‘Misschien kan je als overgang zo’n klein schortje, een evaatje, aandoen.’
‘Goed bedacht. Maar ik heb er geen. En het lijkt me niet de moeite om er één aan te schaffen.’
‘Fijn. Ik zie trouwens genoeg van je, hoor, op de bank en in bed.’
‘En van nu af aan hoop je natuurlijk op iedere dag.’
‘Ja. Maar de hoofdzaak is dat we voortaan heel veel samen zijn, elkaar kunnen zien en met elkaar kunnen praten. Hoe het met meer of minder bloot en vrijen gaat zien we wel.’
‘Dat heel veel samen zijn enzovoort is voor mij ook het belangrijkste. En het in slaap vallen in jouw armen, want dat miste ik steeds méér. Nou, afkoelen maar weer, we zijn er. Eerst aan het werk.’
Ze zetten haar spullen in de derde slaapkamer. Tijdens de lunch overlegden ze hoe ze verder op zouden ruimen, want Hans verhuisdozen waren ook nog niet allemaal leeg. Ze bespraken wat voor kasten ze nog voor in de woonkamer aan moesten schaffen. De rest van de dag ruimden ze op hun gemak weer wat op. Tussendoor wilde ze niet meer dan af en toe op de bank knuffelen, ze trok ook geen kleding uit. Net voordat ze zouden gaan eten kon ze het toch niet laten om wat te zeggen.
‘Blijf maar grinniken, Han. Ik doe rustig aan, anders wordt het te veel op één dag. Goed?’
‘Natuurlijk, schat. Ik geniet zo ook al heel veel van je. Dat je hier rondloopt, op je gemak, en dat je blijft.’
‘Geen nijging om me te bespringen?’
‘Een beetje, zoals altijd. Maar als jij geen gekke dingen doet is het goed uit te houden.’
‘Ja, dat heb ik ook.’
‘Hé, pas op.’
‘O.’
Ze keek hem ernstig aan.
‘Han, ik zal geen excuses maken, want dan verzin je vast iets om me duidelijk te maken dat dat niet nodig is. Je hebt een keer gezegd, ik heb me in jouw plaats gedacht, of ik wel geschikt voor je was. Ik ben te veel met mezelf bezig geweest. Niet zo gedacht. Niet dat ik twijfel of ik geschikt voor je ben. Ik kan me geen stel bedenken wat ik beter voor elkaar geschikt vind dan wij. Zelfs mijn ouders niet. Die hebben wel eens mot met elkaar, al duurt dat nooit lang. Je hebt een keer gemaild, je moet eens bedenken wat voor moeilijkheden wij nog zouden kunnen krijgen, ík zou het niet weten. Tja, ik heb er af en toe over nagedacht. Ik zou het ook niet weten. Mee eens?’
‘Ja, schat. Ga verder.’
‘Shit, je flikt het weer om precies het goede te zeggen. Nou, over gekke dingen doen, ik heb me nooit in jouw plaats gedacht. Wat voor indruk ik op je maakte. En waarmee. Ja, met mijn lijf, maar dat gaat gelijk op. Grinnik niet, ik ben serieus. Ik heb vandaag twee keer gemerkt wat een opmerking van me jou kan doen. Tja, ik ben een flapuit en ik heb geen zin om me in te houden, voor jou zeker niet. Dat hoef ik niet, dat hoort ook niet. Ik ga verder ook niets veranderen, je houdt van me zoals ik ben, zoals mijn lijf is en hoe ik met je praat. Daarom houd ik ook van jou, van je lijf, hoe je naar me kijkt en hoe je met me praat. In het bijzonder als je me helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Tja, dat is erg fijn, maar ik moet er dan in gedachten wel bij grinniken, je doet het ook uit eigenbelang. Maar ik snap nu een beetje beter hoe ik op je overkom. Dat maakt me nog rustiger dan ik al was, sinds ik bij mijn verstand kwam om te vragen of we samen konden gaan wonen, in plaats van dat ik hier wilde komen wonen. Liefste Han, stap één deed ik gisteren, de uitvoering is vandaag. Ik denk dat stap twee heel gauw komt. En dan stap drie er vanzelf gauw achteraan.’
Ze had tranen in haar ogen gekregen. Hij kuste ze weg.
‘Wat een mooie preek van je. Heel fijn om zo hier samen te beginnen.’
Hij bleef haar aankijken tot ze van hem weg keek.
‘Tot vanavond in bed duurt nog even. Ik wil voor mijn preek een beloninkje, al is dat voor jou net zo fijn, dat weet ik al. Fluister eens in mijn oor hoe dat bespringen van je ooit in zijn werk zal gaan.’
‘Wil je soms eerst wat uittrekken?’
‘Nee, dan wordt het te verleidelijk. Zorg er wel voor dat je ongetwijfelde, trouwens bijna eeuwige erectie de ruimte heeft, om het voor jou niet te spannend te maken.’
‘Dat was weer één van die flapuitzinnen waarom ik zo veel van je houd.’
‘Ja, dat wist ik wel, daarom hield ik me ook niet in, al zal dat niet al te makkelijk voor je zijn.’
‘Net zo makkelijk als het voor jou is als ik je bijvoorbeeld lang aan kijk. Net weer, hè?’
‘Ja, quitte.’
‘Nou, even nog wat meer ruimte maken, al zorg ik daar altijd al voor, dat bijna eeuwige klopt wel. Liefste, ik moet het kort houden, anders red ik het niet tot vanavond.’
Hij trok haar nog iets tegen zich aan en begon te fluisteren.
‘De aanloop van het bespringen sla ik over. Ik streel met mijn erectie zachtjes je gleuf, van boven naar beneden, en weer terug, tot ik merk dat je daar genoeg van genoten hebt. Voor die keer, tenminste, er komen er nog zo veel.’
Ze fluisterde even terug.
‘Ja. We zijn dan toch wel helemaal bloot, hè?’
‘O, ging ik je te snel? Ja, ik heb je natuurlijk eerst bewonderd. Je bent helemaal bloot, met je mooie lange haren om je mooie, lieve gezichtje, je schitterende figuur, je mooie borsten, en je leuke haren beneden, je krullenbolletje, met daaronder nog wat meer haar, waartussen ik je gleuf zie. Goed zo?’
‘Ja. En ik geniet van je lieve gezicht, je lieve verleidelijke glimlach, daarom kan ik nooit zo lang naar je kijken, maar dat wist je dus af. Van je sportieve figuur, precies voldoende behaard. Ik heb daar eigenlijk, geloof ik, nooit wat over gezegd. Sorry. Maar dat komt door het volgende. Daar sta je dan voor me, helemaal bloot, met die indrukwekkende erectie omhoog. Lang, dik, stijf, stevig, maar toch zacht. Streel er maar gauw verder mee, figuurlijk.’
‘Dan druk ik zachtjes mijn lange, dikke, stijve, stevige, maar toch zachte erectie bij je naar binnen. De eerste keer weet ik natuurlijk niet precies hoe dat moet, maar volgens de boekjes een stukje naar binnen, en dan weer een beetje terug. Tot ik helemaal in je zit. Tot je hem helemaal vast hebt.’
‘Iets preciezer. Tot ik jouw erectie helemaal binnen vast kan houden, en ik de rest van je in mijn armen houd met mijn benen om je heen geslagen.’
‘Oei. Ik veronderstel even dat ik bovenop je lig. Dan beweeg ik mijn erectie zachtjes op en neer, ik weet niet hoeveel, zien we wel, voelen we wel, om je zo lekker mogelijk te strelen en gestreeld te worden. We zien, voelen, ook wel hoeveel jij beweegt. Je blijft vast niet stilliggen, dat doe je ook niet als ik je eh met een vinger streel tot je komt.’
‘Nee, we doen alles samen, ook n.’
Ze lachten een tijdje, voor hij doorfluisterde.
‘De eerste keer zal ik dat waarschijnlijk niet zo lang kunnen doen. Het is vast nog veel lekkerder, voor mij, dan als je me, eh, mijn erectie, met je hand of met je mond streelt. En voor jou, dan als ik je met een vinger streel, omdat mijn erectie langer en dikker is. Dan voel ik dat ik ga komen. Jij hopelijk ook, misschien al eerder, of wat later, of liefst tegelijk. Dan moet ik sneller bewegen, dat weet je, van eh onze oefeningen. Als ik het zelf niet doe, doe jij het voor me. Dan misschien ook. Of het komt bij jou, dan ga je ook meer bewegen. Dan komen mijn zaadjes, ik spuit ze heel diep in je. Ik voel ze altijd duidelijk komen, jij dan misschien ook. Daarna is het voor mij gauw over, wordt mijn erectie kleiner. Als je dan nog niet gekomen ben kan ik dat met mijn erectie niet meer doen, die is er dan niet stijf genoeg meer voor. Maar daar ben ik niet bang voor. We doen alles samen, klaarkomen vast ook. Daarna heerlijk in elkaars armen uithijgen. En dan wachten tot ik weer kan, jij wilt vast ook weer gauw, als je je niet in hoeft te houden. Je gaat vast lekker kreunen, dat vind ik zo’n fijn gehoor, als je geniet. De eerste keer waarschijnlijk niet, daarna zal je best een beetje woest worden. Oh, shit.’
Hij trok haar dicht tegen zich aan, schokte een tijdje en liet haar toen weer wat losser. Hij glimlachte naar haar.
‘Nou, dat kwam zo vlug, niets aan te redden. Ik ben klaargekomen. Dat is lang geleden, zeg, in mijn broek.’
Ze keek hem een beetje treurig aan.
‘Wat jammer. Probeer alsjeblieft te zorgen dat het niet meer gebeurd. Zo heb je er niet veel aan. Ik niets.’
‘Het zal wel niet meer gebeuren. Niet zo lang meer, dan hoef ik er niet meer over te praten, dan doen we het. Vast zo vaak, dat ik geen natte dromen meer krijg.’
‘Ja, maar we blijven er wel bij praten. Tussen het kreunen en hijgen door. Dank je wel, schat, een heel mooi verhaal.’
Ze wurmde zich uit zijn armen en sprong op.
‘Ga je nu maar verschonen, dan begin ik met het eten. En bijkomen. Bij mij scheelde het ook niet veel. Lang, dik, stijf, stevig, maar toch zacht. Me binnenin strelen.’
Ze omarmde hem, kuste hem en duwde hem gauw weer van zich af.
‘Wegwezen, met je natte broek.’

‘s Avonds wachtte ze in de slaapkamer, naast het bed, zonder zich uit te kleden, tot hij in zijn onderbroek stond.
‘Kruip er maar in en trek het dekbed tot je kin omhoog, ik wil even niets van jouw moois zien. Bibi en ik hebben vroeger striptease geoefend, ik zal haar er ook eens aan herinneren. Leuk voor Dollefie, als ze durft. Ik voel al wel wat anders dan toen. Ik weet nu dat je onder het dekbed een erectie gaat krijgen, als je die al niet hebt. Vroeger had ik wat moeite om me voor te stellen dat zo’n ding veel plezier kon geven, na je verhaal vanmiddag is dat heel makkelijk geworden. Een striptease is voor jou eigenlijk overbodig, je bent constant heet genoeg. Haal die grijns van je gezicht, ik weet het, ik ook. Je kan vast rustig op het eind wachten, ik denk niet dat je nu al weer zo spontaan komt.’
Ze stripte beter dan hij ooit gezien had, hij wist dat dat kwam omdat haar gevoelens voor hem er bij betrokken waren. Helemaal bloot kroop ze vanaf het voeteneinde op bed en kwam met gespreide benen over hem zitten. Ze schoof langzaam naar boven tot ze zijn gezicht raakte. Ze liet zich één keer kussen, schoof toen weer naar beneden, terwijl ze het dekbed meetrok. Ze trok zijn onderbroek uit, stapte naast het bed en trok de broek aan. Ze pakte een handdoek uit de kast, legde die over zijn borst en kwam weer met gespreide benen over hem zitten, zo, dat ze goed bij zijn erectie kon.
‘Tot zo ver goed, ontzettend grote jongen?’
‘Prachtige meid, geweldig. Ik heb wel wat gezien, ook in Londen, je weet vast wel dat daar veel clubs zijn waar je voor een schijntje een tijd kan kijken, de ene striptease na de andere. Maar zo goed als jij was er geen een. Tja, die doen het alleen maar om er wat mee te verdienen. Jij, omdat je van me houdt. En als het even kan mij van je mooie lijf laat genieten. Dank je wel, schat.’
‘Ik heb er ook van genoten. Je keek zo lief, fijn, en niet te begerig. Zullen we nu van jouw klaarkomen gaan genieten? Dat gebeuren van vanmiddag was niks. Ik ben nu zo op m’n gemak dat ik er echt zin in heb. Over niet al te lange tijd zal ik het niet zo vaak meer doen, je snapt het wel.’
‘Ja, zoals het bij knikkeren heet, dan doen we het meestal voor het echie. Echt, volledig. Nu, eh, schat, ik houd het nog wel even uit. Ik wil je graag eerst in mijn armen houden. En mijn broek terug.’
‘O. Goed.’
Ze trok de broek weer uit en hielp hem bij het aantrekken. Daarna kroop ze in zijn armen.
‘Ik ben nu ook erg op mijn gemak. Omdat jij zo rustig en lief bent, met me samen woont en me wilt verwennen.’
‘Nou, óns verwennen.’
‘Ja, het gaat steeds ontzettend gelijk op. Meestal hebben we toch een beetje haast om lekker aan elkaar te zitten. We doen het zoals het uitkomt, net hoe we liggen. We zijn nu allebei erg rustig. Ik wil je graag nu zo in mijn armen houden dat ik makkelijk bij je gleuf kan. Je dan strelen en zo tegen me aanhouden dat ik zo veel mogelijk van je voel terwijl je klaar komt. Lijkt je dat wat?’
‘Even denken. . . . Ja, je hebt gelijk. We hebben steeds iets te veel haast. Begrijpelijk. We kennen elkaar net en het is allemaal zo lekker. . . . We liggen vaak tegen elkaar aan, maar dit wordt weer intiemer. . .  Ja, beweeg maar tot we naar je zin liggen, en dan, mmmm.’
Ze genoten allebei heel veel.
‘Han, zo lekker ben ik nog nooit gekomen. Door je verhaal van vanmiddag, waar ik ook aan dacht. Doordat we zo rustig begonnen, beter dan ooit tegen elkaar aan. Daarom wil ik zo meteen ook wat anders doen dan wat ik eerst van plan was. Eerst je broek uit, ik pak er één van mezelf die ik vannacht aan kan houden. Misschien. Merk je wel.’
‘Je maakt me nieuwsgierig. Ik ben nog erg op mijn gemak, ik hoop dat het lang gaat duren.’
Ze ging uit bed, pakte een broekje uit de kast, trok het aan en kwam weer naast hem liggen. Hij had zijn broek ondertussen weer uitgetrokken.
‘Zullen we dat bespringen oefenen? Ik leg de handdoek onder me en jij komt, net zoals op het naturistenterrein, tussen mijn benen. Maar nu jij boven, bijna voor het echie. Kan je weer denken, nog even, dan iets hoger, erin. Ik ga je ook beter vasthouden. Nog iets intiemer dan toen, omdat we minder haast hebben. Oh, je was niet helemaal stijf, nu weer wel, hè?’
‘Ja, schat, je praat hem omhoog. Anders zou ik je niet goed kunnen bespringen. Maar ik wil het niet ruw doen, dat ligt me niet, dat weet je. Schatje, ga je op je rug liggen? Met je mooie beentjes wijd? Ja, wat een mooie doos heb je toch. Ik weet dat je die heerlijk kan bewegen. Deed je net nog.’
‘Nee, misschien een beetje schokken, op het laatst.’
‘Mis, hete meid, je kronkelde om mijn vinger, om die maar overal te voelen. En om hem dieper te voelen. Hé, bloos je?’
‘Nou, ja, zelfs met meisjes praatte ik daar niet zo over, wat we zouden willen doen. Je deed het zo rustig, zo lief, en zo goed, ja, ik werd er wild van. Kom je nu met die grote dikke tussen mijn dijen?’
Ze genoten er weer allebei heel veel van.
‘Oh, Han, ik ga steeds meer uitkijken naar eh later. Blijf nog even lekker op me uithijgen. Het is zo fijn om je zo vast te houden, helemaal vast in mijn armen en mijn benen. Je werd ook een beetje wild, ramde aardig tegen mijn doos.’
‘Jij bewoog ook behoorlijk, ik voelde steeds dat je me goed probeerde vast te houden, zonder me helemaal af te klemmen. Vooral toen ik kwam, oh, wat deed je dat goed. Je was al een tijd niet meer bang dat je niet goed zou kunnen vrijen, ik hoop dat ik vaak genoeg kan voor je.’
‘Ja, ik was in het begin bang dat ik het niet goed zou kunnen. Dat is helemaal over, je geniet steeds heel veel, later vast nog meer. En vast vaak genoeg, tot nu toe gaat het steeds gelijk op. Quitte?’
‘Ja, al hoeft het niet zo precies. Ik kom naast je liggen, kan jij de boel schoonmaken.’
‘Ja, ondanks vanmiddag een hoop zaadjes. Keurig, broekje droog. Goed gemikt, Han.’
‘Nee, jij, ik liet alles lekker gaan.’
‘Later, ik ga nog even door, hoef je alleen maar even te mikken om binnen te komen, daarna kan het niet meer missen waar je zaadjes terecht komen.’
‘Mmmm, om alles eerlijk te houden, moet jij ook af en toe mikken. Dan kan je ook eerst je gleuf met mijn erectie strelen zoals je zelf lekker vindt.’
‘Mmmm, het idee alleen al. Nee, dat gaan we niet oefenen, dat is te link. Nog even dat kleintje oppoetsen. Zo, die mag uitrusten. Wij ook maar, morgen moeten we weer werken.’
‘Ja, al zou ik  liever de hele dag met je vrijen.’
‘Dat moet wachten tot onze huwelijksreis. Oh, ik zei niets, ik moet afwachten tot ik gevraagd wordt.’
‘Als je dacht dat ik je nooit zou vragen had je dit nooit gedaan.’
‘Nee, zeker weten van niet. Een beetje scharrelen is tot hier aan toe, maar dit? Welterusten, lekkere jongen van me.’
‘Welterusten, lief, wild meisje van me.’

De week daarna ruimden ze wat op, gingen een paar keer winkelen en overlegden over de werkverdeling. Woensdag gingen ze bij Hans ouders eten en koffiedrinken. In de flat trok ze haar bloes en rok uit, hij trok dus ook maar alles uit behalve zijn onderbroek. Ze ging, nadat hij wat te drinken ingeschonken had, op zijn schoot zitten.
‘Han, je verbaast me af en toe. Je houdt nogal strikt vast aan alles eerlijk delen.’
‘Natuurlijk, waarom zou jíj in huis alles doen? Voor je kwam deed ik alles zelf, dus heb ik het nu al hartstikke makkelijk.’
‘Ja, als je het zo bekijkt. Ik was er van uitgegaan dat ik het meeste huishoudelijke werk zou doen.’
‘Nee, op deze manier gaan we allebei even moe of niet moe naar bed.’
‘O. Fijn bedacht. We hebben paps en mams weer bijgepraat, ik heb jou eigenlijk te weinig verteld.’
‘We praten toch vaak?’
‘Ja, over opruimen en inrichten, maar dat bedoel ik niet. Ondertussen te weinig over ons. Dat ik zo blij ben dat ik doordeweeks niet meer alleen op mijn kamer aan je zit te denken, maar samen met je woon. Je weet dat ik bij veranderingen een tijdje moet wennen. Je helpt me ontzettend, je bent zo heerlijk rustig. Eigenlijk eh te rustig. We knuffelen soms wat op de bank, maar pas in bed vrijen we.’
‘Schat, ik wilde doordeweeks wat rustig aan doen. En je laten wennen. Ik moet zelf ook wennen. Ik kan je toch niet ieder uur een keer gaan knuffelen of zo? Ik heb geen idee waar je van gediend bent.’
‘Nee, niet ieder uur. Doe maar om de twee uur. En die zijn nu voorbij.’
Hij kuste haar en ging gelijk met zijn hand in haar broek. Al gauw stopte ze met kussen.
‘Wat een haast ineens.’
‘Ik had al zo’n zin om je te grijpen. Je blijft die heerlijke doos van je een beetje verstoppen, mag ik die om de twee uur ook zien?’
Ze stond op, trok haar broek uit, ging voor hem staan en drukte zijn hoofd tegen haar aan.
‘Ja, maar nu niet kijken, kussen.’
Hij kuste haar even, stond toen op, tilde haar op, liep naar de slaapkamer, legde haar op bed, en ging daar verder tot ze gekomen was. Daarna haalde hij haar broek uit de woonkamer, trok hem haar aan, trok zijn eigen broek uit, ging naast haar liggen en omhelsde haar.
‘Wat laat je je toch fijn verwennen.’
‘Jij ook. Nog even bijkomen. Zeg, die twee uur is natuurlijk onzin. We moeten het niet te gek maken, maar een beetje minder inhouden kan wel, hè?’
‘Ja, makkelijk. Als het teveel wordt moeten we het gewoon zeggen, dan zien we vanzelf hoe vaak en waar we allebei zin in hebben.’
‘Prima. Even voelen. Oh, Han, wat ben je hard. Veel voorraad?’
‘Ja, nogal. Wil je me strelen?’
‘Ik wil je graag zien spuiten. Kom je op me zitten, met een handdoek op mijn buik?’
Hij deed het.
‘Kan je wel laag genoeg nu, hij staat stijf omhoog.’
‘Ja, anders buig ik wel wat voorover.’
Het ging, al moest ze de handdoek optrekken tot onder haar kin.

 

15e Week

Zaterdagmorgen lag ze niet naast hem toen hij wakker werd. Hij hoorde haar in de keuken rommelen. Hij stapte, nog wat slaperig, uit bed en liep naar de keuken.
‘Goedemorgen. Wat doe je?’
‘Goedemorgen. Het ontbijt klaarmaken. Ik woon hier, weet je? Samen met jou. Je sliep nog toen ik wakker werd, ben ik maar vast begonnen. Je hebt geen broek aangetrokken. Ook goedemorgen, hallefie.’
‘Nee. Vergeten.’
Hij trok in één ruk haar broekje naar beneden. Ze stapte er automatisch uit.
‘Ga je me nu tegen het aanrecht oprammen?’
‘Nee. Mag ik je wel van achteraf omhelzen?’
Ze draaide zich weer naar het aanrecht. Hij omhelsde haar, met in iedere hand een borst en kuste haar in haar nek.
‘Iedere dag zo, even?’
‘Onder andere. Ik voel wat in mijn bilnaad.’
‘Ja, lekker. Ik kom handen te kort, dus voel ik zo maar.’
‘Het voelt wel goed. Maar ik smacht toch meer naar koffie.’
Hij liet haar los.
‘Tja, daar kan ik kennelijk nog niet tegenop.’
Ze ontbeten. Toen ze op wilde staan om op te ruimen hield hij haar tegen.
‘Debbie, ik heb wat dringends te doen. Alléén. Vind je dat erg?’
‘Nee, als je er geen gewoonte van maakt.’
‘Nee, dit is eenmalig. Ik wil even weg. Hooguit een uur.’
‘Je keek onder het eten serieuzer dan anders. Is er iets mis?’
‘Nee, ik mis iets.’
‘We hebben toch alles in huis?’
‘Dat dacht ik ook. Toch mis ik nu wat.’
‘Goed. Ik ruim wel wat op.’
‘Dank je wel.’
Hij kleedde zich snel aan.
‘Schat, kusje, ik ben een uurtje weg.’
Ze kuste hem lief terug.

Na net iets meer dan een uur was hij terug. Hij zette een plastic tasje op de tafel.
‘Zo, geregeld. Niet boos?’
‘Nee, natuurlijk niet. Het zal best nodig geweest zijn, ik vertrouw je. Je zal het wel een keer vertellen. Ik ben niet nieuwsgierig.’
‘Ja, ja.’
Ze grinnikte.
‘Ik weet maar al te goed wat je bedoelt, Han. Maar dat had weinig met nieuwsgierigheid te maken. Meer met zekerheid. We hebben steeds meer en beter contact gekregen, tegelijkertijd er zo maanden over gedaan om ons voor elkaar uit te kleden, en zo. Doe dat uitkleden nu maar snel. Voor je kleding ben ik niet met je samen komen wonen. Ik vond het voor je wegging zo gezellig, you, me, hallefie en gleufie.’
‘Leuk. Ik ben met één minuut terug. Ik wil het dan met je over dat en zó hebben. Ga maar vast op de bank zitten. En afblijven.’
Hij kwam binnen de minuut terug, ging naast haar zitten en pakte haar handen.
‘Debbie, we hebben er ruim drie maanden over gedaan om te komen waar we nu zijn. In ons eigen huis.’
‘Ja. We zijn er, met alles er op en eraan.’
‘En als we willen, zoals nu, zonder alles er op en eraan, lekker bloot.’
‘Ja. Dat hoort er bij. Fijn.’
‘Je zei, en zo.’
‘Ja. Ik zei, steeds meer en beter contact. Op alle gebieden.’
‘Ja. Omdat we van elkaar houden.’
‘Ja. Wat kijk je ernstig.’
‘Ik praat niet zo maar wat, ik ben serieus. Jij ook, alsjeblieft.'
'Ja, Han.'
'Mooi. Vorige week vroeg je eerst of je hier mocht komen wonen, toen of we samen konden gaan wonen. Je zei, ik ben nu honderd procent zeker. Ik wil iedere dag en nacht bij je zijn. Nog steeds?’
‘Ja. Omdat je kennelijk nog iets twijfelt over mijn twijfels, zal ik je wat vertellen. Ze zijn verdwenen, in grote en kleine stappen. Bijvoorbeeld, toen je, nadat je verkering met me vroeg, je zei dat je van me hield. Heel raar, je zei het toen al, die volgorde maakte verschil. En door hoe je naar me kijkt, me soms even aanraakt, wat je op de gekste momenten zegt, iets liefs, iets emotioneels, een preek. Hoe graag en lief je me verwent, en je laat verwennen. Ik heb net, toen je weg was, nagedacht. Allereerst, heel stom, je hoeft bij me thuis, nee, op mijn oude kamer, niets meer aan de telefoon te doen. Ik woon nu hier, en Bibi zal over een tijdje ook wel verhuizen. Als je het hier nog niet hebt maak je maar een netwerkje waarmee ik ook het Internet op kan. Goed?’
‘Ja, dat was ik al van plan. Regel je je verhuizing bij de gemeente?’
‘Ja, doe ik.’
‘Fijn. Dat is een beetje een officiële bevestiging. Wat dacht je verder, toen ik weg was?’
‘Over mijn reactie toen je de broek van mijn kont trok. En jij net zo bloot voor me stond, met hallefie. Ik heb me nog nooit zo op mijn gemak gevoeld, Han. En zo gelukkig, hier zo samen. Ik dacht, zo moet het, er moet niets tussen ons zitten. En er zít nu niets meer tussen ons, helemaal niets. Nou ja, misschien een vliesje. Lach niet. Han, toen is het laatste miljoenste procentje twijfel verdwenen.’
Hij ging op één knie voor haar op de grond zitten, hij hield haar handen vast.
‘Liefste, wil je met me trouwen?’
Ze sperde haar ogen open, moest knipperen omdat er tranen in kwamen. Ze knikte.
‘Ja. Liefste.’
Hij stond op, tilde haar op en ging met haar op zijn schoot weer zitten. Hij kuste eerst haar tranen weg, toen zachtjes op haar mond. Ze sloeg haar armen om hem heen, drukte zich tegen hem aan. Toen hij wilde stoppen met kussen ging ze nog even door. Pas toen ze rechtop ging zitten kon hij het tasje van de tafel pakken. Hij haalde er een doosje uit en deed het open.
‘Je was bij een juwelier.’
‘Ja. Liefste, wil je deze ring van me dragen? Een ring voor onze verloving, al willen we het niet zo ouderwets noemen. Wanneer we trouwen krijg je een mooie trouwring.’
‘Ja. Deze ziet er al mooi uit.’
Ze stak haar hand uit, hij schoof de ring aan haar vinger.
‘Prachtig, Han. Dank je wel.’
‘Ik bedank jou, dat je zo snel ja gezegd hebt. Je had uitstel kunnen vragen.’
‘Ik bedank jou, dat je het zo snel gevraagd hebt. Je hebt geen seconde voorbij laten gaan, alleen even om de ring te halen, zodra je zeker was dat ik niet meer twijfelde over ons. Ik kon niet anders dan ja zeggen, liefste, ik ben honderd procent zeker. Jij was het al.’
‘Ja. Ik vind het niet erg dat je er wat langer over gedaan hebt. Ik had op een jaar gerekend. Ik ben heel gelukkig dat we dit zo snel bereikt hebben. Met steeds meer liefde. Zullen we het in bed vieren?’
‘Ja, ik wil dicht bij je zijn.’
‘Liefste, net zo dicht bij elkaar als tot nu toe. Je vliesje bewaren we tot we getrouwd zijn.’
‘Ja, dat bedoelde ik ook. Ik ga er wel iets meer aan denken.’
‘Ik ook. Kijk maar.’
‘Hoi, enorme erectie. Gauw naar bed.’

In de slaapkamer trok ze vlug een broekje aan en kroop op bed tegen hem aan. Ze kuste hem hartstochtelijk. Na een paar minuten bedaarde ze wat en legde haar hoofd tegen zijn schouder.
‘Ik kan me nu alleen afreageren door je te kussen en je ballen en je erectie vast te houden.’
‘Je doet méér dan vasthouden.’
‘Ja, en ik denk, niet zo lang meer, dan verwijderen we met jouw stevige erectie mijn vliesje en is er helemaal niets meer tussen ons.’
‘Ja. Schat, rustig aan.’
‘Ik kan niet, ik moet je vasthouden, strelen.’
‘Liefste, oh, zo duurt het niet lang, pak even een handdoek. Als je nu niet stopt, woeste meid. Oh, Debbie, te laat, ik red het niet, ik ga komen.’
‘Kom gauw over me heen zitten, spuit op mijn buik. Oh, zo snel?’
Ze streelde door tot hij diep ademend stil op haar bleef zitten.
‘Dat was net op tijd. Ik kom niet stoppen, Han.’
‘Dat geeft niet. Ik kon het ook niet. Ik heb je behoorlijk ondergespoten. Niet erg?’
‘Nee, ik geniet zo met je mee, als je komt. Je ontlading. Bij iedere kreun een straal. Eerst veel, dan steeds minder. Oh, er ligt een handdoek onder mijn kussen, juist voor dit soort kwikkies. Vergeten.’
‘Geef maar, míjn schoonmaakbeurt.’
‘We kunnen beter ook even douchen, je spul plakt en mijn hele navel zit vol.’
‘Of in bad?’
‘Nee, dat duurt te lang. Ik wil met je praten over wanneer we gaan trouwen.’
‘Nou, zo snel zal dat niet zijn, er kan nog wel een half uur bij.’
‘Nee.’
‘O. Goed. Laat me toch even het meeste eraf halen. Mag ik je broek uittrekken?’
‘Wil je dat graag?’
‘Ja. Ik kijk graag naar je als je je uitkleedt en ik doe het ook graag. Om je mooie lijf tevoorschijn te zien komen. En als ik het nu doe, terwijl je ligt, kan ik je doos zo fijn bekijken. Nu helemaal, bij ons feestje.’
Hij schoof achteruit het bed af, trok vooroverbuigend haar broek uit en bleef staan kijken. Ze deed haar benen uit elkaar.
‘Debbie, ik kan alleen maar zeggen, je bent zo’n mooi meisje. Mijn meisje.’
‘Schat, ik heb zo’n kriebels. Doe er eens wat aan.’
Hij liet zich voorover op bed zakken en kuste haar tussen haar benen. Ze begon al vlug zachtjes te kreunen en sloeg haar benen om hem heen. Hij bleef haar verwennen tot ze gekomen was en schoof toen naast haar verder omhoog. Hij kuste haar borsten afwisselend, streelde ondertussen met een hand tussen haar benen.
‘Dat lucht op. Heerlijk, Han. Ik was nog niet afgekoeld en toen keek je zo verlekkerd naar me. En je kleintje zag er zo schattig uit. Fijn dat je zo vlug was om er iets aan te doen. Zeg, ik weet niet hoe vlug ik achterelkaar kan, laten we maar gauw douchen.’
‘Daarna maar niet aankleden, hè?’
‘Ben je wat van plan?’
‘Het is nog vroeg op de dag.’
‘Ja dus. Alleen nog geen vast plan.’
‘Nee. Je wilt praten over wanneer we gaan trouwen. Ik ook.’
‘Goed. Daar hoef ik geen trouwjurk bij aan, niks kan ook.’
‘Schiet nu maar op.’
Na het douchen gingen ze op de bank zitten. Hij had een notitieblok gepakt.
‘Wil jíj beginnen?’
‘Wat heb je daar?’
‘Aantekeningen. Ik heb al wat plannen gemaakt. Ik heb van jou niets gehoord, dus ik denk jij niet veel.’
‘Begin jij dan maar.’
‘Vind je het goed dat ik begin met wat vragen? Hoe jij het wilt doen? En dan met voorstellen kom?’
‘Zo te horen heb je véél plannen gemaakt.’
‘Ik had de tijd. Ik weet al drie maanden dat we gaan trouwen. De termijn waarop werd steeds nauwkeuriger, vooral korter. Zo meteen hopelijk nog veel duidelijker.’
‘Ja, Han.’
‘Juist, Debbie. Sorry, ik ben misschien wat kortaf. Tja, ik zie plannen maken als zakelijke beslommeringen, al is er deze keer een emotionele reden voor.’
‘Ik snap het. Met het kopen en inrichten van de flat was je ook zo. Je denkt snel, steeds vooruit, dan praat je zo min mogelijk om meer te kunnen denken. Niks mis mee.’
‘O. Fijn, schat. Nou, daar ga ik dan weer. Eerst even de financiële kant. In gemeenschap van goederen?’
‘Nee, want jij hebt ook je firma. Het huishouden wel gezamenlijk.’
‘Jij bent ook behoorlijk zakelijk. Goed, we zullen een paar keer naar de notaris moeten. Mijn vader kent er wel een. Het afrekenen wilde ik na ons trouwen regelen. Ik heb de bonnetjes.’
‘Dat is vast een hele stapel?’
‘Ja, maar ik heb ook steeds iedere bon in de computer gezet. De bonnetjes zijn goed voor de inboedel- en brandverzekering. In de computer is het overzichtelijker.’
‘Snap ik. Mooi. Blijven we doen. Alle bonnetjes op je bureau.’
‘Prima. Een gezamenlijke rekening openen?’
‘Ja, en ieder maandelijks de helft erop storten, in het kort gezegd.’
‘Prima. Denk maar eens na over de namen die je die rekening wilt hebben. H punt Stevens uiteraard, en, schuine streep, of, D punt kies maar. Ook hoe je je wilt gaan noemen.’
‘Noemen?’
‘Ja, je héét, sinds je geboorte, en daarna, voor eeuwig, Debora Van Hove, maar je maakt zelf uit hoe je genóemd wilt worden. Omdat we alles delen mag je ook mijn achternaam gebruiken, alléén, of met streepje Van Hove, maar het hoeft niet.’
‘Dat soort dingen interesseert me eigenlijk niet, administratieve rompslomp, maar ik zal er over denken.’
‘Ik rompslomp wel. Het heeft niet zo’n haast. Debbie, het is tijd voor weer een bekentenis. Je had haast om te praten over wanneer we gaan trouwen. Heb je ook haast om te trouwen?’
‘Niet omdat er wat onderweg is, dat weet je.’
‘Dus wel eh. Oh, liefste, kom eens op schoot zitten.’
Ze ging op zijn schoot zitten, met haar hoofd op zijn schouder.
‘Wil je zo graag?’
Hij voelde dat ze knikte.
‘Voor die nacht?’
‘Ook. Heel dicht bij je zijn. Voor alle nachten. En dagen. Voor altijd. Het officieel maken.’
‘Oh, liefste, wat fijn. Over eh drie maanden?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Nee? O. Vier? Nee, nee? Twee? Nee? Nou, zeg het maar.’
Ze kuste hem even, ging weer op de bank zitten en haalde haar agenda uit haar tasje.
‘Mag ik de datum bepalen? Ik moet met een paar dingen rekening houden.’
‘Ja, natuurlijk, daarom juist. Ik weet er één.’
‘Ja, natuurlijk. Je kan het weer niet laten, hè, wijsneus? Zullen we eerst bespreken hoe lang we op huwelijksreis willen? Dat moet ik weten vóór we een dag kunnen bepalen.’
‘O. Twee, drie of vier weken?’
‘Twee is tekort, de vorige had ook een week langer mogen duren. Vier is te lang, dan hebben we hard rust nodig. Drie is mooi. Dan houden we ook nog wat dagen over voor wat anders later in het jaar. Goed?’
‘Rust nodig? We gaan op vakántie.’
‘Als je het vergeten bent, we gaan op huwelijksreis. Denk je dat we veel, vaak, aan rusten toekomen? Elkaar veel rust gunnen? Meer dan het minimum zal dat niet zijn.’
‘Meid toch. Nou, schat, ik zou je nu graag willen eh knuffelen, maar dan schieten we niet op. Het begin van die drie weken? De dag?’
‘Welke weekdag maakt me niet uit. Even kijken. Komende week, grote O, dat dacht ik al. Eerste mogelijkheid de week erna dus. Over een week, nee, dat is te snel. Han, als het jou niet te snel is, over vijf weken.’
‘Vijf weken? Meid toch. Of negen, dertien, zeventien en zo?’
‘Goed gerekend, maar dan zijn we geen maagd meer, dat red ik niet.’
‘Nog één zo’n opmerking en ik trek je een kuisheidsgordel aan en geef de sleutel aan je vader.’
‘Ja, Han.’
‘Braaf zo. Dus over vijf weken. Genoteerd. Nu de dag zelf. Nee, nu eerst knuffelen. Vijf weken!’
Hij trok haar op zijn schoot, ze begonnen te kussen. Toen ze kreunde begon hij haar borsten te strelen. Na even kreunde ze weer.
‘Lager.’
Hij ging met zijn hand naar beneden en streelde haar krullenbol. Toen hij voelde dat ze haar benen uit elkaar deed ging hij verder naar beneden en streelde haar doos.
‘Zullen we op bed gaan liggen?’
‘Nee. Kan je het zó, nu, vlug?’
Hij streelde haar verder, tot ze, nadat ze gekomen was, haar benen tegen elkaar deed, met zijn hand ertussen.
‘Erg, hè?’
‘Nee. Dat hadden we toch afgesproken? Vragen als je het wilt? Het kwam nu door die nog maar vijf weken, hè?’
‘Ja, daarom. Nee, niet je hand weghalen, lekker warm.’
‘Lekkere doos van me. Lekker gekomen?’
‘Ja. Ik dacht, nog vijf weken, dan zijn elfde vinger.’
‘Die verlangt er ook naar.’
‘Ik voel het. Laat eens kijken.’
Ze schoof wat op.
‘Floep. Zeg, had je niet kunnen zeggen dat je klem zat? Het is vast niet prettig als hij omhoog wil maar niet kan.’
‘Nee. Maar hij is er aan gewend, hij wil wel eens méér wat, maar dat kan dan óók niet.’
Ze grinnikte.
‘Hij mag niet, maar hij kan wel. Ga eens liggen. Ik wil weer spelen, ik heb er nog niet genoeg van.’
Hij ging languit op de bank liggen, zij ging op haar knieën tegen de bank aan zitten en begon hem met twee handen te strelen.
‘Zo mooi, Han, die paal vlak voor me. Wat missen de mensen die dit steeds overslaan toch veel.’
‘Ja. Dit blijven we doen, hè, ook nadat we getrouwd zijn.’
‘Zeker weten. Ik vind het zonde om hem alleen maar in bed in mijn doos te voelen. Ik wil hem vaak zien, voelen, strelen, likken, kussen, afzuigen.’
Ze deed het allemaal. Daarna liep ze naar de keuken om haar mond te spoelen. Ze kwam terug met een handdoek.
‘Je spoot zo hard, er liep wat uit mijn mond. Even paaltje schoonmaken. Trouwens, ik ben een beetje nat tussen mijn benen, ook maar even droogmaken. Zeg, het lijkt wel of ik heel langzaam aan wat natter word, als je me streelt. Erg?’
‘Nee, ik denk dat je smering op gang komt.’
‘Nou, het moet niet teveel worden. Het moet wel een beetje stroef blijven voor een lekkere wrijving. Je ging nog al te keer, trouwens. Teveel wrijving?’
‘Nét niet, maar je was wel woest. Ik heb je tanden gevoeld, het leek wel of je me op wilde vreten.’
‘Ja, eigenlijk wel. Maar omdat hij niet aangroeit, zoals de staart van een salamander, heb ik het maar niet gedaan. Zullen we wat gaan eten, anders begin ik weer.’
‘Zo eh heet, liefste?’
Ze kuste hem.
‘Ja, omdat ik nu zo rustig ben. Han, het was een mooie tijd, maar steeds een beetje onrustig. Wat zal ik doen? Naar hem toegaan? Hem vragen te komen? Meer laten zien? Meer aan me laten komen? Hem al willen zien, aan hem komen? Enzovoort. En hoeveel geef ik om hem, het wordt wel steeds méér, maar is het al genoeg? Hij wil wel, hij helpt me, maar zou ik genoeg voor hem zijn? Enzovoort. Nou ja, de laatste tijd ging het steeds beter. Je weet al wat ik dacht toen je vanmorgen de broek van mijn kont trok. Alle onrust is verdwenen. We willen elkaar. Om bij elkaar te zijn. Kijken. Praten. Voor elkaar zorgen. En als extra krijg jij een lekker lijf met twee borsten naar je zin en een doos die je over vijf weken helemaal in beslag mag nemen. En ik een lekker lijf met een bijna constante erectie, waar ik nu al fijn mee kan spelen en die me over vijf weken precies op maat voor hem gaat maken. Het wordt vast een beetje oprekken. Het lijkt wel, hoe méér ik hem verwen, hoe dikker hij wordt. Gelukkig zal dat niet onbeperkt doorgaan. Ik ga nu eten.’
Ze stond op en liep naar de keuken. Hij bleef even lachend liggen, kwam toen ook aan tafel zitten.
‘Meid, ongelofelijk. Wat een dag. En hij is nog maar half om. Twee keer gevreeën en dan zo’n preek, van jou, al de tweede vandaag.’
‘Bijzaak. Het belangrijkste is, dat je me een uur nadat ik zeker van mezelf werd gevraagd hebt om met je te trouwen. Wanneer besloot je om me te vragen? Nadat ik hier wilde wonen, of na het samenwonen?’
‘Als het na het hier wonen of samenwonen was geweest had ik die ring wel van de week gekocht. Nee, onder het ontbijt.’
‘Zo maar?’
‘Nee. Ik kijk altijd naar, je luister naar je, ik hoor je ademhaling en voel vaak je hartslag als we omhelzen. Altijd was er een beetje onrust. Ik begreep je wel. Je deed zo je best om alles te snappen, maar het ging je aan de ene kant te langzaam, aan de andere kant te snel. Kom eens op mijn schoot, ik moet je wat bekennen.’
Ze kwam naar hem toe, kroop op zijn schoot, keek hem vragend aan.
‘Je weet, ik liep steeds op je voor. Ik kan wel zeggen dat ik tijdens de vakantie al met je wilde trouwen, eigenlijk is dat een beetje overdreven. Ik had ook wel wat twijfels. Waarom, na zoveel meiden, is met haar in één keer alles anders? Praat ik uren met haar, zonder haar aan te raken. Aan te willen raken, al gaat de automatiek door. Haar lijf geen hoofdzaak, maar bijzaak, al is het zo mooi als wat. Wil ik haar houden, nooit meer kwijt. Ik snapte het ook niet, maar ik heb me er eerder bij neergelegd. Ook al omdat ik dacht, dit zal me nooit meer gebeuren, zo’n echt open en eerlijk meisje loopt me nooit meer tegen het lijf. Maar ik was met je getrouwd, als je aan het eind van die week gewild had. Ik durfde de gok, wat het in het begin was, wel aan. Waarom kijk je zo verbaasd?’
‘Ik dacht dat je van het begin af aan al heel zeker was.’
‘Ja, heel zeker. Maar niet honderd procent. Maar dat kon ik jou toch niet vertellen? Dat zou je alleen maar méér aan het twijfelen hebben gebracht.’
‘Ja. Dank je wel.’
‘Niks dank. Ik deed het voor ons tweeën. Net zo goed als je in de gaten houden. Als het kon, als het uitkwam, je helpen. Onder het ontbijt zat ik te genieten dat je al zo snel bij me en met me wilde wonen. Ik keek natuurlijk ook naar jou, hoe jíj je voelde. Niet omdat je in je blote kont stond, met die mooie haren boven en onder, maar hoe jij je voelde. Toen miste ik ineens wat. Zo raar. Je was zo ontzettend rustig. Het duurde even voor tot me doordrong wat dat inhield. Ja, het was weer eens een verrassing. Na het samenwonen had ik op zeker een paar weken gerekend voor de volgende verrassing, je tweede stap. Ik heb het nog een kwartier aangekeken. Toen wist ik het zeker. Al zei je niets.’
‘Toen wist ik het zelf nog geeneens.’
‘Je hart wel, je verstand kan een kwartiertje langer geduurd hebben.’
‘Profiteur. Je weet wel hoe ik dat bedoel, hè? Je hebt me nooit opgejaagd, alleen als ik zei of liet merken dat ik minder onzeker was er voor gezorgd dat het mezelf duidelijk was, dat ik daarover niet meer hoefde twijfelen. Het heeft me ontzettend geholpen. Laten we op de bank gaan zitten.’
Ze kusten een tijd, gingen toen weer rechtop zitten.
‘Waar waren we? Jij met je verrassingen! De dag zelf. Wil je veel toestanden?’
‘Nee, trouwen, receptie, etentje, weg voor huwelijksreis. Jij?’
‘Hetzelfde. Waar wil je trouwen?’
‘In de buurt. Mij maakt het niets uit, maar voor de familie en kennissen.’
‘Debbie, ik ga proberen het te regelen. Omdat ik de keus heb uit Rotterdam, Delft en omstreken moet het lukken. Nu over de dagindeling. Ik stel voor om de laatste nacht bij onze ouders te slapen. Dan kan ik je afhalen. Kan paps je in de voordeur weggeven.’
‘Leuk, ook voor paps.’
‘Dan naar het stadhuis. Auto, koets, arrenslee, fiets, zeg het maar.’
‘Geen open geval, het kan regenen. Een koets is wel leuk, maar te langzaam. Doe maar auto. Beetje grote? Makkelijk in- en uitstappen? Ik vind het niet zo fraai, een dubbelgebogen bruid of een bloot been naar buiten.’
‘Alles wat je wilt. Goed idee. Genoteerd. Waar wil je heen, op huwelijksreis?’
‘Naar bed. Waar geeft niet. Jij?’
‘Ook. Nou, koest. Ik heb al wat over je vakanties gehoord, maar waar ben je allemaal al geweest?’
‘Ik weet niet meer wat ik je al verteld of gemaild heb, ik begin maar overnieuw. Tot mijn achttiende hebben we iedere zomer gekampeerd, met de toercaravan. Zes weken, nadat ik van de basisschool af was acht. Paps zocht van tevoren een camping uit met veel kinderen. Niet te ver weg, dan kon hij, behalve in zijn eigen vakantie van drie of vier weken, iedere dag heen en weer naar zijn werk. Erg gezellig. Alleen toen ik elf was niet. Ik kreeg borstjes, toen wilden de jongens niet meer met me spelen. Het jaar daarop was dat over, toen wilden ze maar al te graag. Maar niet in bomen klimmen met me, het bleef een beetje laag-bij-de-gronds.’
‘En uit het zicht.’
‘Ja, maar ik zag genoeg. En voelde genoeg. Oh, Han, vind je het echt niet erg, dat er al zoveel aan me gezeten hebben?’
‘Nee, je bent eh onbeschadigd, zowel geestelijk als lichamelijk. Gewoon een gezonde, nuchtere meid. Het ging met ons toch veel fijner dan wanneer je hartstikke preuts geweest was?’
‘Dan was je misschien geeneens met me blijven praten.’
‘Ja hoor. Alleen had alles dan langer geduurd dan een paar maanden.’
‘Poe, ik wed maar een maand langer, verleider.’
‘Ja, dat kon wel eens, jij bent geen lijdend, maar een meewerkend eh voorwerp. Maar ik heb toch ook veel gescharreld? Anders was het misschien ook nooit wat geworden.’
‘Misschien.’
‘Wat? O. Juist.’
‘Juist. Nee, eerlijk, als je preuts geweest was had ík je verleid.’
‘Dat is je gelukt.’
‘Nou, quitte, hè?’
‘Ja, liefste. We hebben alles samen gedaan. Bijna. Nou, verder. Je lag op die camping in de bosjes met jongetjes te rommelen.’
‘Jongetjes? Nou, tot m’n zeventiende, dus waren ze toen al aardig groot. Ik bedoel lichaamslengte, de rest de helft van jou.’
‘Dank je. Ik stink er niet in, dat kan ook nog niet, ik ben plaatselijk elf. Verder.’
‘Elf? Nee, minstens dertien. En rommelen? Rommelde jij, met die meiden?’
‘Nee, net als jij, lief spelen.’
‘Juist. Vanaf m’n achttiende zijn Bibi en ik op stap gegaan. Paps en mams hebben nog een tijd gekampeerd, we gingen vaak langs, maar speelden er niet meer. De caravan is inmiddels verkocht, ze gaan nu ook wat luxer op vakantie. Bibi en ik gingen ‘s winters op zonvakantie. ‘s Zomers is het hier best uit te houden, en lekker rustig op ons werk. Dan maken we de rest van de vakantiedagen op, soms samen, soms apart. Winkelen, tentoonstellingen, ikke naaktstrand, om weer helemaal bruin te worden. Ik heb Bibi ‘s winters nog geeneens op een topless strand kunnen lokken. Eh, Spanje, Canarische eilanden, Eilat, Marokko, Miami, de Antillen, en Mexico natuurlijk, daar was je bij.’
‘Daar herinner ik me iets van. Genoteerd.’
‘Mijn paspoort moet dit jaar verlengd worden.’
‘Geef me het maar een keer. En twee pasfoto’s. Dan kan dat op het stadhuis gelijk met het trouwboekje geregeld worden.’
‘Zeg, weet je eigenlijk wel hoe oud ik ben?’
‘Ik zie wel in je paspoort hoe jong je bent.’
‘O. Kan je dat niet schelen?’
‘Nee. Voor je weer verder vraagt, we zullen niet zoveel schelen. Ik heb meestal gescharreld met ongeveer even oude meiden. Maar met wat jongere of oudere maakte me niet uit. Als ik me er druk over gemaakt had, had ik je het wel gevraagd. Heb jij er problemen mee?’
‘Nee, want ik weet allang hoe oud jij bent.’
‘Hoe dan?’
‘Aan het eind van de vakantie vroeg ik op het vliegveld om jullie tickets, om naast elkaar te kunnen zitten. Je gaf ook jullie paspoorten. Toen heb ik even gespiekt. Gewoon, nieuwsgierigheid, het maakt mij in principe ook niet veel uit. Al had ik vroeger liever een jongere, die waren wat voorzichtiger.’
‘Vroeger, hè?’
‘Ja, op onze leeftijd maakt een paar jaar niks uit. Maar ik vond het leuk om het al te weten. Jij wist lekker nog niks. Nog steeds dus niet.’
‘Nee. Je hebt het vast aan Bibi verteld.’
‘Ja. Die heeft er met Dolf wél over gesproken. Tja, over dat soort dingen praten ze in ieder geval wél.’
‘De rest komt vast ook, ze hebben toch ook verkering?’
‘Ja. Hé, hebben wij dat nu nog?’
‘We hebben alles nog. Vriendschap, gescharrel, verliefdheid, liefde, wat lekker verkeer, we gaan trouwen. Alles.’
‘Ja. Fijn, Han.’
‘Ja. En? Lig ik in bed met een oudere of een jongere meid? Je zou allebei kunnen zijn. Je ziet er uit als een jongere, maar je vrijt als een oudere.’
‘Bedankt voor het eerste, leg dat tweede eens uit?’
‘Ik vond dat jongere meiden aarzelend bleven. Oudere aarzelden altijd maar even, dan genoten ze er gelijk méér van. En een tweede keer aarzelden ze niet om hetzelfde wéér te doen.’
‘Ikke ten voeten uit.’
‘Zo laag ben ik eigenlijk nog niet geweest, ik stop altijd halverwege.’
‘Ik ook, daar is een grote wegversperring. Goed. Dolf en jij zijn bijna even oud.’
‘Dat weet ik, al van de HAVO. Ik heb altijd uit klassenboeken of zo de verjaardagen overgenomen. Ik vond het leuk om meiden de dag vóór hun verjaardag wat te sturen. Tja, dat bevorderde of vernieuwde ook vaak mijn gescharrel.’
‘Dat snap ik. Dat is ook hartstikke lief, al profiteerde je er van.’
‘Ja, maar het ging het meest om de lol, ze keken zo lief door die verrassing. Op het werk doe ik het ook, bij alle relaties. Als ik bijvoorbeeld hoor dat een telefoniste of een secretaresse ‘s middags vrij heeft omdat ze jarig is noteer ik het voor het jaar erop. Dolf en Simon doen mee.’
‘Leuk. Ik vind het nooit prettig als ik het zelf moet vertellen.’
‘Nee, hè? Zeg, Bibi heeft met Dolf over hun leeftijden gesproken. Hoe oud is ze?’
‘Net zo oud als Dolf.’
‘Mooi, ben jij dus een jaar jonger dan ik.’
‘Gemenerd, je hebt me erin geluisd. Kan ik het niet zeggen en heb jij het me niet gevraagd.’
‘Gemenerd, je hebt het mij ook niet gevraagd.’
‘Shit. Weer quitte. Jij vrijt in ieder geval niet als een oude vent, je bent nog overenthousiast.’
‘Dat zal ik wel blijven ook, met jou en je lekkere lijf.’
‘En dat van jou. We zijn er weer. Wil je naar het buitenland?’
‘Je schakelt weer snel over. In Friesland heb je toch ook een paspoort nodig? Neem je veel bagage mee?’
‘Nee, alleen voor overdag.’
‘Debbie!’
‘Weinig. Toiletspullen. Ik zal je even pesten, meneer de planner. Je hebt vast al uitgerekend dat ik geen tampons mee hoef te nemen.’
‘Eh, ja, daarom mogen meisjes de datum bepalen. Om in de huwelijksnacht niet ongesteld te zijn. En drie weken daarna. Dank je wel.’
‘Ben je gek? Ik wil je erectie er eindelijk in, geen tampon. Ja, ik ga al verder. Broekjes natuurlijk. Je weet dat ik het liefst in bloes en rok loop. Rokken nemen ook minder plaats in dan spijkerbroeken. De rest van de ruimte is voor souvenirs. Voor ons en paps en mams en Bibi. Friese koek dus.’
‘Juist. Eh, Debbie, kunnen we ‘s morgens trouwen?’
‘Heb je daar een reden voor?’
‘Ja. Wil je die weten?’
‘Han, als je het zó vraagt, nee. Je wilt me verrassen.’
‘Ja, slimmerd. Dat niet alleen, ik vind het waardeloos om tot ‘s middags te moeten wachten.’
‘Goed. Dan vraag ik verder niets. Laat het programma maar horen.’
‘Het voorstel, liefje. Ik wil ‘s morgens niet vroeg op. We moeten uitgeslapen trouwen en ‘s avonds niet gelijk van slaap omvallen, om begrijpelijke redenen. Grinnik niet. Heb je lang nodig voor aankleden en zo?’
‘Eh, kapper en zo, anderhalf uur.’
‘Trouwen rond tienen?’
‘Prima. Wanneer dan de receptie, ‘s middags, ‘s avonds?’
‘Zou het bezwaarlijk zijn voor jou, je familie en je kennissenkring, vóór de middag receptie, van ongeveer elf tot halféén?’
‘Nee, als we de uitnodigingen niet te laat versturen hebben ze tijd zat om het te regelen. Jij ook?’
‘Ja, schat. Je krijgt van de week een concept uitnodiging. Als we het daarover eens zijn geef je me je adreslijst maar. Gelijk met je paspoort. Goed? Dan regel ik de rest. Ik heb een vriendje bij een koeriersdienst.’
‘Ja, waar niet! Goed.’
‘Daarna lunch? Halféén tot half twee? Daarna naar de flat om ons om te kleden voor de reis? Koffers van tevoren inpakken? Ik breng je de dag ervoor thuis, zet mijn auto voor de flat en ga met de bus naar mijn ouders. O, ergens tussendoor nog een fotosessie voor een mooie huwelijksfoto.’
‘Dat ging snel. Heb je genoeg tijd om dat allemaal te regelen?’
‘Ja, het gaat wel een beetje ten koste van mijn werk, net als in het begin bij de flat, maar dat regel ik wel met Dolf en Simon. Die gaan ook een keer trouwen.’
‘Je kan goed regelen. We zullen trouwens Bibi en Han wel weer opstoken.’
‘Je gaat, als we terug zijn van de huwelijksreis, Bibi vast vertellen hoe lekker het was.’
‘Ja, voor zover ze het aan kan en het weten wil, ik zal mijn best doen om het niet te bont te maken.’
‘Alvast sterkte. Zal je óók wel nodig hebben de eerste keer dat we na de reis bij je ouders komen.’
‘Ja, maar daarna ook. We blijven het vast lekker en vaak doen.’
‘Debbie, koest. Dan kunnen we om een uur of twee op reis. Met de auto, de eerste tijd, zeg ik maar vast.’
‘Lekker gauw met jou alleen. Ik trouw niet voor mijn familie en kennissen, maar met jou.’
‘Je wilt alleen maar voor het fatsoen trouwen. Anders was je gisteren al geen maagd meer geweest.’
‘Ja, Han. Scheelde niet veel, Han.’
‘Ja, Debbie. Ik heb ook wat beloofd, Debbie.’
‘Ja. Anders was het niet gelukt. Ging het?’
‘Nét.’
‘Quitte. Was er verder nog wat?’
‘Even kijken. Ja, ik wil iedereen zelf laten regelen hoe ze ergens komen. Het gaat me niet om de kosten, maar als ik auto’s zou moeten regelen moet ik eerst informeren waar ze bij willen zijn, waar ze gehaald en gebracht willen worden, wie bij wie in de auto, enzovoort. Kan je je voorstellen hoeveel geregel dat is? Ik heb wel wat beters te doen.’
‘Ja, snap ik. Zou je het wel voor onze ouders, en Bibi en Dolf ook tegelijk, willen doen?’
‘Sorry, dat had ik zelf moeten bedenken. Ja, die natuurlijk wel.’
‘Niks sorry. Een klein missertje in al je geregel. Je was er vast zelf ook op gekomen.’
‘Mogelijk. Ik loop alles zes keer na.’
‘Loop je ook over?’
‘Overlopen? Ik had het over nalopen.’
‘Kan je alweer?’
‘Oh, dát overlopen. Nou, kijk maar. Jouw suggestieve vragen doen me wat. Wat is er, schat? Nog niet afgekoeld?’
‘Nee. Loop me maar achterna.’
Ze liep naar de slaapkamer. Toen hij binnenkwam stond ze in de kast te zoeken.
‘Ik zoek mijn dunste broek. Ja, deze.’
Ze trok een minuscuul broekje aan, pakte een handdoek, ging op bed liggen en legde de handdoek onder haar achterwerk.
‘Wat denk je, vooruitstrevend figuur?’
‘Ik denk aan de keer dat ik onder lag, en een handdoek op je kontje moest leggen.’
‘Ja. Ik moet steeds aan over vijf weken denken. Wil je op me komen liggen?’
Hij ging naast haar liggen, streelde en kuste haar borsten en keek haar toen aan.
‘Mijn lief meisje, we zijn nu, tussen haakjes bijna, getrouwd. We liggen nu, tussen haakjes bijna, helemaal bloot bij elkaar. Ik heb je borsten gekust. Je hebt een mooie doos voor me. Ik heb een grote erectie voor je. Zullen we?’
‘Lieve jongen van me, kom tussen mijn benen.’
Hij ging voorzichtig op haar liggen, bewoog even zijn buik over de hare.
‘Voel je me?’
‘Ja. Je streelt me over mijn doos. En over mijn buik, met die grote.’
‘Doe je je benen een beetje van elkaar, dan kom ik er voorzichtig tussen.’
‘Ik stuur je even. Kom maar, langzaam. Met stootjes, steeds dieper.’
‘Nog dieper? Zo ver als ik kan?’
‘Ik wil je hele zeventien centimeter. Ja, zo. Even stil blijven liggen.’
‘Dat gaat niet. Ik wil een beetje bewegen, ons strelen.’
‘Een beetje omhoog komen. Ja, zo. Oh, je streelt mijn doos ook.’
‘Dan ga ik ook een beetje heen en weer.’
‘Mmmm.’
‘Wat lekker, liefste. En het idee, oh.’
‘Mmmm. Wil je sneller?’
‘Eigenlijk wel. Ze zijn in het magazijn de vrachtwagen aan het laden.’
‘Fijn. Zou je kunnen proberen mijn tempo over te nemen? Van mijn kreuntjes. Snap je?’
‘Ja. Ben je zo opgewonden? Begin je ook te komen?’
‘Mmmm.’
Hij ging sneller, probeerde steeds in te schatten hoe ver ze was. Ze kwamen tegelijk. Na het eerste uithijgen rolde hij op zijn zijkant, haar meetrekkend.
‘Niet zo knijpen, liefste.’
‘Mmmm.’
‘Dat is beter. Het lukte, hè? Tegelijk klaar. Ach, traantjes? Heb ik je pijn gedaan?’
‘Deze keer niet. Nee, van geluk. Dat je zo lief en zo goed doet wat ik vraag. Suggereer. Ik hoef het geeneens te vragen, je snap me zo snel. En je laat me zo lekker komen, zelfs zo. Nog wat zo blijven liggen. Ik voel me nu eh bevredigd. En over vijf weken wordt het nog honderd keer fijner. Geen stom broekje aan. En je erectie niet tussen mijn benen, maar net iets hoger. En je sperma niet op een handdoek, maar diep in mijn gleuf. Oh.’
Hij streelde haar rug en kontje. Het duurde lang voor ze uitgesnikt was.
‘Nog een paar minuten zo, dan ben je dubbel rustig.’
‘Ja, alleen maar gelukkig. Jij?’
‘Heel gelukkig. We horen bij elkaar. We houden van elkaar. En ik dacht zoiets als jij. Het was zo fijn dat het lukte, gelijk te komen, precies vandaag. Hoe heb je het kunnen verzinnen?’
‘Ik heb ook plannen gemaakt, ook niet voor een bepaalde datum, maar voor een speciale gelegenheid. Dit was er één. Wel erg onverwachts. In plaats van met tussenpozen van weken, in één week samenwonen en willen trouwen. Omdat ik zoveel van je houd. Omdat je me niet haast, me wel iedere keer laat denken, stom, stom, stom, waarom heb ik zitten twijfelen. En me blijft verwennen, of ik nou opschiet of niet. Vóór je vraagt, waarom niet gelijk de eerste keer vandaag? Nee, alles moest rond zijn, je moest alles weten. En het liefst de derde keer, anders was het te snel voorbij. Ik denk dat ik daarom ook zo eh warm bleef. Het duurde heerlijk lang, hè?’
‘Ja, die vrachtwagen zakte de eerste keer bijna door zijn veren, de tweede keer was een min of meer normale aflevering, deze keer was er geen haast bij, rustig op tijd rijden om op de gewenste tijd de aflevering te kunnen doen. Het stoorde me geeneens, dat op tijd rijden. Oh, wat ging dat fijn. Om je een idee te geven, het was als op een weg met veel stoplichten, die op elkaar afgesteld staan, een groene golf. Een klein beetje spelen met het gaspedaal en je krijgt overal groen. Zelfs als de maximumsnelheid van vijftig naar zeventig, negentig en honderdtwintig gaat. In plaats van naar de stoplichten te kijken heb ik naar je geluisterd. Je kreunde zo lief, zo hartstochtelijk. En gevoeld hoe je bewoog. Je kwam erg heftig. Het is trouwens het enige waarbij je je nooit ingehouden hebt, hè?’
‘Nee. Dat gaat ook moeilijk. En dat wilde ik ook niet. Je mocht altijd wél van me weten dat ik dat lekker vond. Jij hebt je ook nooit ingehouden, je spuit er gewoon op los.’
‘Ja, je zat er toch niet mee waar het kwam, al had ik best in de gaten dat je voorzichtig bleef. Nu ook, broekje aan.’
‘Ja. Helaas moest dat. Nog vijf weken. Zou er dan in de handdoek bloed zitten, in plaats van sperma?’
‘Je weet het, ik heb geen bewijs nodig, voelbaar of zichtbaar. En voor jou lijkt het me ook niet zo prettig. En soms zit er niets. Wat zou je zelf willen?’
‘Ik heb er al eens over gedacht. Ik kom toch uit bij het vrouwelijke oergevoel, Han. Een beetje pijn en een beetje bloed. Zou je dat eventuele bloed erg vinden?’
‘Nee, schat. Dat hoort erbij, net zoals ongesteldheid. Vroeger was dat misschien vies, tegenwoordig kan je alles makkelijk schoonhouden.’
‘Ik vind het fijn dat je er zo makkelijk mee omgaat. Paps en mams ook altijd. Oh, Han, je weet dat ik een vaderskindje ben. Zullen we het gaan vertellen?’
‘Ja, leuk. Laten we dan eerst bij mijn ouders langs gaan, dan kan je oefenen om het fatsoenlijk te vertellen.’
‘Je denkt toch niet? Oh. Ja. Als paps hier beneden zat zou ik naar hem toe rennen. Paps, we gaan over vijf weken trouwen en we hebben vast n geoefend. Als ik m’n broekje opzij of uitgedaan had en Han een paar centimeter hoger gemikt had was ik was geen maagd meer geweest. En als ik dan die pil niet zou gebruiken vast ook gelijk zwanger van die twee c c die hij erin spoot. Nee, dat is te ruig. Jammer.’
‘Je verzint er wel wat op.’
Zijn ouders waren erg blij voor ze, en met haar. Daarna reden ze naar haar ouders.
‘Hé, Dolfs auto staat er ook. Maar Bibi zou naar hém toegaan.’
‘Daar zaten ze ook. Verrassing. Ik heb even gebeld. Ik kreeg Dolf aan de lijn. Wat een portret, daar krijg je zo slecht hoogte van. Ik vroeg of hij Bibi naar huis kon brengen en zelf daar kon blijven. Hij vroeg wanneer. Ik zei, over een uur daar, dan zijn wíj er ook zo ongeveer. Hij zei, goed, en legde de hoorn neer.’
‘Dank je wel. Voor je geruststelling, Bibi krijgt wél hoogte van hem. Enzovoort, dat hoef je niet te weten. Ik weet ook niet alles, wél dat het goed gaat.’
‘Fijn. Zouden ze jaloers zijn, of zo?’
‘Nee. Ons tempo kan ze niet schelen, ze houden hun eigen aan.’

Ook paps, mams, Bibi en Dolf waren blij. Ze praatten er ook over dat alles zo vlug ging. Bibi vertelde, blozend, dat ze met verkering een paar weken achterliepen, maar dat ze geen plannen hadden om een paar weken na hun te trouwen. Ze wilde niet binnen een jaar, dat vond ze snel genoeg. Dolf zei niets, glimlachte een beetje. Ze bleven eten en gingen na de koffie terug naar de flat.
Op de trap naar één hoog knoopte ze haar bloes al los.
‘Ben je zo ongeduldig?’
Hij deed de deur van de flat open, ze gingen naar binnen.
‘Ja, en gelukkig. Iedereen is blij, ik ook. Vooral voor mezelf, dat ik zo zeker ben. Ik heb zin in gek te doen. Weet jij wat?’
‘Nee, in het begin waren dat je shows misschien, maar ik kan nu heerlijk vaak naar je kijken.’
‘Ja, alleen in bed trek ik een broekje aan, voor de veiligheid. Oh, ik weet wat, jij alles uit, ik houd mijn broekje aan. En dan naar de badkamer.’
‘Ga je met je broek in bad?’
‘Wacht maar af.’
In de badkamer deed ze de deur achter hem dicht en ging er met haar rug tegenaan staan.
‘Weet je nog, tussen mijn benen? Je moet me nu tegen de deur op rammen, daarna dweil ik de vloer wel aan, en gaan we lui in bad liggen. Goed?’
‘Ja, lekker. Eens kijken hoe het moet, ik heb dat nog nooit gedaan. Niet dat ik niet wilde, maar die meiden niet, zelfs niet aangekleed.’
Ze sloeg zijn armen om zijn nek, hij tilde haar onder haar achterwerk op en duwde haar tegen de deur. Ze sloeg haar benen om hem heen.
‘Helemaal niet moeilijk. Kan je me houden?’
‘Ja, maar ik kan mijn erectie niet tussen je benen krijgen, ik heb geen hand vrij.’
‘Ik kan wel even een hand loslaten. Til me iets hoger. Ik zal voorzichtig doen, hem niet breken, maar hij moet wel wat omlaag buigen. Zakken maar. Ja, heerlijk. Nou, leef je uit.’
Hij begon langzaam, verplaatste een voet een beetje, ging toen sneller.
‘Dat je me daar zo masseren kan, heerlijk.’
‘Over vijf weken iets hoger en nog beter. Denk ik.’
‘Vast en zeker. Oh, het komt al.’
Hij ramde nog harder en woester, tot ze kreunde, minderde daarna wat, voorzover hij het kon. Na een korte pauze en een paar nastoten liet hij zich langzaam op de grond zakken, met haar op zich. Toen hij na wat uithijgen zijn ogen open deed keek hij in haar glimlachend gezicht.
‘Wat was je lekker woest. Heel fijn dat het goed ging, maar ik kan me niet voorstellen dat je zoiets vaak doet in de slaapkamer. Voortaan toch maar in bed, dat geeft wat mee.’
‘Goed. Je kwam niet, hè?’
‘Nee, op een of andere manier kwam je deze keer niet zo goed tegen me aan. Maar dat komt zo. Eerst even aandweilen. Het valt mee, tegen de deur en een spoor naar beneden.’
‘Het zal niet veel geweest zijn, het was de vierde keer vandaag.’
‘Meer dan genoeg. En het plakt wat tussen mijn benen. Tja, het waren geen kleine stootjes, soms. Ik weet niet of mijn doos daarvan gediend is, van net erin tot in één keer helemaal.’
‘Over ruim vijf weken weet je het ook.’
‘Beloofd. Nu in bad, ik kom tussen je benen zitten. Lekker tegen je aanzitten terwijl je verder uitrust. Het was nogal vermoeiend, hè?’
‘Ja, je tillen, rammen en ook nog mijn evenwicht bewaren. Van mij hoeft dat niet zo vaak. Ook al niet omdat jij niet kwam. Ik weet het, daar is niet altijd wat aan te doen, maar als je nu zo duidelijk voelde dat ik niet genoeg tegen je aankwam is dat voor mij genoeg.’
Zo gauw ze in bad zaten streelde hij haar borsten.
‘Ben je niet te moe om me te strelen?’
‘Nee, het is zo fijn zo, anders is het vaak maar één tegelijk. Ik weet trouwens wel wat je wilt, hoor.’
‘Wat dan?’
‘Ik had het kunnen weten, je wilt het horen. Zal ik het gelijk doen?’
‘Kan je dat? Oh, ik vergeet dat je de meiden vroeger overal naar toe kletste.’
‘Meestal wel. De eerste keer. Als ze vaker durfden werd het natuurlijk minder, kon ik snel doorgaan waar ik gebleven was, als de eerste keer niet alles gelukt was. Bijna dan.’
‘Mmmm.’
‘Ik ga eerst je krullenbol strelen. Zo. Nou, je reageert niet, dan maar verder. Ja, daar wel, je hele doos in mijn hand. Die kan ik nu zo goed vasthouden, dat blijf ik vaak doen, hoor.’
‘Mmmm. Als je er later niet in zit mag je er aan.’
‘Ja, op schoot en in bed. En dan voelen waar je gleuf zit, er nét een beetje in, van boven naar beneden en terug. Lekker?’
‘Mmmm.’
‘Hoe moet dat later? Mijn erectie is niet plat, die kan ik er niet zo inschuiven. Grinnik niet, ik weet ook wel dat hij zal passen. Maar omdat we het zo heerlijk langzaam doen kunnen we er over praten. Dan moet je gleuf helemaal open, rond worden. Net zo rond als mijn erectie. Vind je dat geen eng idee?’
‘Met jou niet. Probeer eens, met twee vingers?’
‘O. Nou, voorzichtig. Ja, dat rekt. Doet het geen pijn?’
‘Nee, helemaal niet. Als jij van klein groot wordt toch ook niet? Hier is op gerekend. Toch fijn om het zo te proberen. Maar één vinger is nu genoeg.’
‘Ik begrijp de hint. Zal ik met m’n vinger een beetje in je gleuf gaan?’
‘Mmmm.’
‘Nog een beetje dieper?’
‘Mmmm. Je weet waar je zijn moet.’
‘En je dan strelen?’
‘Mmmm.’
‘Kort? Lang?’
‘Pestkop. Je hebt hier al een tijdje op gewacht, hè? Streel me en laat me klaarkomen.’
‘Dan ben ik uitgepraat.’
Hij streelde haar zoals ze wilde en ging zachtjes over haar doos verder toen ze gekomen was.
‘Nu was jij woest, ik moest je om je middel beet houden om je niet onderuit weg te laten spartelen.’
‘Mmmm.’
‘En je kreunde niet alleen, op je hoogtepunt piepte je bijna.’
‘Zo ben ik nog nooit klaargekomen, dat weet je. Eerst jouw rammen, toen twee vingers in me, en toen, ik weet het niet, anders weet je ook waar je zijn moet, maar nu? Het waren geen krampjes, het waren complete schokken. Heerlijk. Han, allebei tegelijk zo woest kan niet, dan vlieg je eruit.’
‘Ja, dat denk ik ook. Het zal misschien wel eens gebeuren, dat is niet erg. Maar bij ons allebei is het toch iedere keer iets anders. En als we alles gehad hebben beginnen we overnieuw. Schat, ik ben niet bang dat we ons gaan vervelen. Ik vind je borsten nog net zo mooi als de eerste keer dat ik ze zag. Iedere keer dat ze tevoorschijn komen slaat mijn hart een keer over. En dat mooie schudden als je je beweegt, ik kan er de hele dag naar kijken.’
‘Mmmm. En mijn doos?’
‘Hetzelfde. Het blijft spannend. Als je rondloopt is er niet veel van te zien. Maar als je je omdraait of zit, komt je gleuf meer of minder tevoorschijn. Gelukkig overdag niet teveel.’
‘Nee, expres. Alleen als je een keer toevallig aan de kleine kant bent. Even benen van elkaar, floep, daar is mijn grote erectie weer.’
‘Zo, expres dus. Verleidster. Maar dank je wel dat je een beetje oplet. Ik kan er niets aan doen.’
‘Dat hoeft ook niet. Ik zie hem graag, en wil hem af en toe vasthouden. Die vijf weken redden we wel, hè?’
‘Ja, anders zou het zonde zijn van alle moeite tot nu toe. En ik mag het steeds vragen, hè, als de druk te hoog wordt? Dan red ik het wel.’
‘Al is het tien keer op een dag.’
‘Fijn. Al zal ik dat wel nooit redden. Vandaag al vier keer. Misschien in bed weer?’
‘Genieter, we zien wel. Afspoelen en eruit. Ik heb dorst gekregen van al dat bewegen.’

Hij zorgde voor twee baco’s. Vóór ze haar glas leeg had kwam ze op de bank op zijn schoot liggen.
‘Ik mag ook alles altijd vragen. Kus me en streel mijn borsten.’
‘Nog steeds niet afgekoeld?’
‘Nee. Ik zat aan wat geks te denken. Om met je kleintje te beginnen. Dan hoef ik maar een beetje rond te worden. Maar dat doen we maar niet. Je zou vast heel snel stijf worden en te diep gaan.’
‘Ja. Maar het is wel een leuk idee. Een beetje rond. Later nog meer, zoveel als nodig. Toch mooi dat hij normaal dicht zit. Zeg, Chinese meisjes hebben hem toch niet overdwars?’
‘Natuurlijk niet. Uiteraard heb ik wel eens met een jongen van Chinese afkomst gescharreld. Hij was wat aan de dunne kant, maar dat zal wel toeval geweest zijn. Hij had in ieder geval geen satéstokjes nodig als steun, hij stond erg rechtop.’
Hij grinnikte.
‘Weet je dat nog?’
‘Ja, wat er afweek van het normale komt wel boven als ik er aan terug denk. Zoals die ene keer die moslimjongen. Dat vond ik interessant, maar niet leuk. Onnatuurlijk. De natuur geeft aan dat hij compleet moet zijn, geen stukje eraf, want alle jongens worden nog steeds compleet geboren.’
‘Ja, het is nooit erfelijk geworden. Is je nog meer bijgebleven?’
‘Niks bijzonders verder. Beetje groter, beetje kleiner, wat sneller, wat langzamer, komen deden ze allemaal, toen ik daar eenmaal aan begonnen was. Jou?’
‘Beetje groter, beetje kleiner, wat sneller, wat langzamer. Alleen zat er nogal wat verschil in klaarkomen. Bij sommigen ging het makkelijk, bij anderen moeilijker. En van bijna onmerkbaar tot woest. Maar niet zo woest als jij net.’
‘Bij mij varieert het toch ook? Ik kan er niet veel aan doen, maar ik wed dat je al na hebt zitten denken hoe we kunnen proberen om gelijk te komen.’
‘Eh, ja. Dat lijkt me het mooiste, maar ik weet niet of dat lukt.’
Ze giechelde.
‘We zullen vast ons best gaan doen. Je doet nu ook twee dingen tegelijk. Je praat, maar blijft me ook lekker strelen. Ik houd nu even mijn mond, dan kan ik er meer van genieten.’
Hij streelde verder tot ze schrok.
‘Ik viel bijna in slaap. Ik drink mijn glas leeg. Ga je dan mee naar bed?’
‘Ja, maar ik heb nog niet zo’n slaap.’
‘Mooi, dan kan je daar verder strelen.’

In bed begon hij met het strelen van haar rug, daarna schoof hij haar broek in en kneep even in haar achterwerk.
‘Hé, moet dat?’
‘Om je wakker te houden.’
‘Het gaat wel weer. Ik mis wat tegen mijn buik. Nog geen actie, beneden?’
‘Ik voel nog niets.’
‘Ik krijg niet vaak de kans om je kleintje te strelen. Dus?’
‘Ja, lekker.’
Ze pakte hem beet.
‘Ik vind het leuk, nu past hij in één hand.’
‘Ik vind het fijn als je me vasthoudt, klein of groot, het maakt niet uit. Ik heb nooit gehoopt dat ik een meisje tegen zou komen die er net zo veel van wilde genieten als ik. Het was altijd minder. Ik kan het me soms, als je niet bij me bent, nóg niet voorstellen. En je houdt ook nog van me. En je wilt met me trouwen, altijd bij me blijven. Ik kan mijn geluk niet op.’
‘Ik ook niet. We willen ook bij elkaar blijven omdat we zeker weten dat het bij ons allebei niet opraakt. Het enige wat opraakt is af en toe je sperma, geloof ik.’
‘Zou je na vandaag vier keer nog meer willen?’
‘Ja, omdat we er de hele dag over gedaan hebben. Ik gun het je graag om voor het slapen nog een keer lekker te komen.’
‘Je hebt er erg veel zin in, vandaag.’
‘Ja. Je weet waarom. Han, ik wil erg stout zijn, voor één keer.’
‘Vertel het maar.’
‘Waar ik op de bank aan dacht, alleen iets minder.’
‘Wat? Met mijn kleintje? Nee, maar niet.’
‘Niet naar binnen. Nét tussen mijn gleuf, zonder dat hij rond wordt.’
‘Meisje toch. Zou je dat vol kunnen houden, één keer? Niet willen herhalen?’
‘Ja. Jij?’
‘Ja. Samen wel, hè? Zo’n gelegenheid als nu zal zich toch niet vaak voordoen. Goed. Maar je broek aanhouden, alleen wat naar beneden.’
‘Je voelt het toch wel aankomen als je groter wordt?’
‘Ja, jij ook, grapjas. Je mag sturen, ik blijf stil liggen.’
Ze deed haar broek omlaag, kwam dichter naar hem toe, pakte zijn penis en streek ermee over haar doos.
‘Eerst over mijn doos. Hoe voelt dat?’
‘Het kriebelt.’
‘Ja, mij ook. Nu over mijn gleuf.’
‘Hij wordt iets warmer. O, stop eens.’
Hij stapte uit bed, liep naar de badkamer en kwam terug met een kam.
‘Mag ik een scheiding in je pruik maken?’
‘Ja, leuk.’
‘Of scheren?’
‘Nee, ik weet niet hoe snel het aangroeit. Ik wil niet met je trouwen als een onbehaard jong meisje, maar als een beetje wilde meid met een bos haar op haar doos.’
‘Dat kan ik me indenken. Later wel een keer, hè?’
‘Ja, het lijkt me voor jou prettiger om me dan met je tong te strelen. Mij maakt het niet uit, ik kom toch.’
‘Ik vind het zo fijn dat je zo makkelijk komt. Ik zal voorzichtig kammen. Zo. Mooi, joh, je blote gleuf.’
‘Kom maar weer liggen.’
Ze ging weer verder met het strelen.
‘Beter zo?’
‘Iets, lekker zacht.’
‘Dan nog zachter. Je wordt iets groter.’
‘Dat voel ik zelf nog niet.’
Heel voorzichtig streelde ze zich met zijn kleine nét iets in haar gleuf.
‘Oh, meisje, wat zacht en warm. Maar stop maar, nu voel ik hem groeien.’
Ze ging nog even door, liet hem toen los, trok haar broek omhoog en kwam tegen hem aan liggen.
‘Wat was ik lekker stout. Net zoiets als toen ik je weerspiegeling zag in het raam, ik had je niet echt bloot gezien. En ik heb nu geen erectie in mijn gleuf gehad.’
‘Nee, wel een beetje een penis, ondeugd. Ik vond het raar, tegen een gleuf en geeneens een erectie. Ik maak met jou ook van alles mee. Het voelde wel lekker aan. Help eens even met verder groeien.’
Ze pakte hem vast.
‘Daar is hallefie. Even voelen. Nee, hallefie is te slap om binnen te komen. Dubbel misschien? Nee, dat gaat niet helemaal. Oh, man, wat is het toch fijn om je vast te houden. En je groter te maken.’
‘Ja, maar een beetje rustig aan. Je sjort bijna.’
‘Dat wil ik ook een keer. Ga op je rug liggen, ik pak een handdoek. Zo, nu een beetje ruig strelen. Ik wil dat je voor de vijfde keer komt. Ik wil je weer zien spuiten, al is het maar een beetje. Je wilt ook, ik moest je helpen groeien.’
‘Ja, maar ik dacht aan strelen.’
‘Ik ben te woest om het langzaam aan te doen. En jij ook, hij is nu al stijf. Kom dan, kom dan.’
‘Ja, ja. Ik kan niet toveren. Oh, jij wel. Meid toch. Oh.’
Hij kwam behoorlijk schokkend klaar, maakte zich wat schoon met de handdoek, gooide die opzij, trok haar tegen zich aan, sloeg zijn benen om haar heen en wreef zijn kleiner wordende erectie tegen haar aan.
‘Wat was je woest. Ik ben nu helemaal leeg, denk ik. Kwam er nog genoeg voor je?’
‘Ja, een halve c c, denk ik. Je weet dat ik onze hoofdzaak en bijzaak graag mix. Het is zo fijn om steeds bij je te zijn. Vroeger dacht ik, nou, als ik getrouwd ben zal ik wel af en toe gepakt worden, niet alleen in bed. Als ik tekort kom moet ik hém maar pakken. Maar jij bent de hele dag lief voor me, en je hebt bijna constant een erectie. En je kan al vijf keer op een dag. Van dat vooruitzicht ben ik zo wild. Ik ga niks tekort komen.’
‘Waarschijnlijk niet. Ik dacht dat ik geen vijfde keer zou redden, maar je hebt tovervingers.’
‘Jij ook. Oh, Han, vinger me.’
‘Meid toch. Je trilt helemaal.’
‘Ja, net je penisje iets in m’n gleuf, ik wil méér. Bevoel me, streel me, laat me komen.’
Hij had moeite om haar te strelen, ze reed tegen zijn hand op. Ze kwam huilend. Hij hield haar in zijn armen en streelde haar rug tot ze gekalmeerd was.
‘Eindelijk. Over. Helemaal klaar. Han, ik weet niet of ik zo blijf. Of dit me vaker overkomt.’
‘Het mag iedere dag, maar met alleen kijken en een paar keer per dag, in het weekend, zijn we al gelukkig. Denk je niet?’
‘Ja, dat klopt wel. Han, het was een van de lekkerste keren klaarkomen. Maar ik weet niet waarom mijn bui nu ineens over is. Hij begon toen je m’n broek uittrok, vanmorgen, in de keuken. En m’n borsten greep en je erectie tegen me aandrukte. Ik kon me net inhouden, ik wilde voorover bukken, je in me hebben. En toen alles verder, je aanzoek. Ik snap niet dat we zoveel hebben kunnen regelen terwijl ik bijna in brand stond. Gelukkig bleef jij rustig. Het is maar goed dat je er iets anders tegenaan kijkt dan ik, dat je niet zo mixt.’
‘Schat, het vrijen was heel fijn vandaag, ik wilde ook een paar keer méér, maar ik dacht steeds op de langere termijn. Nog niet, nog vijf weken. Dat moeten we halen, hiervoor ging het ook.’
‘Ik vind het fijn dat je zoveel zelfbeheersing hebt. Vroeger al, met je gescharrel. Ik dacht er aan, toen je met je kleintje een beetje in me zat. Zo deed hij het vroeger, maar dan met een erectie. Wat zou ik hem graag die ene stoot laten doen, eindelijk bij een meisje naar binnen, hij heeft het zo verdiend. Gelukkig gebeurde het niet. We moeten dat maar niet meer naspelen, ook niet met een kleintje.’
‘Nee, we moeten alles rustig aan doen. Na ons trouwen kan alles, waar, wat, wanneer en hoe vaak het ook uitkomt. Dan gaan we alle stoten die we niet gedaan hebben inhalen. Maar met veel meer plezier dan we er vroeger van gehad zouden hebben.’
‘Ik vond het van het begin af aan al fijner. Al vóór dat we elkaar aanraakten. Ik kreeg al warmere borsten van jouw kijken dan van al die handen van die scharrels. En er heeft er nog nooit één gevraagd of hij mijn haar mocht kammen. Nou, als dat niet romantisch is. Hoe vond je het?’
‘Leuk om te doen. Je met je benen wijd zien is natuurlijk altijd al mooi. Maar dat je het graag liet doen was fijn. Ik kon je gleuf nog beter zien dan wanneer je haren nat zijn. Bloter. Mooier.’
‘Mmmm. Dank je wel. Ik ga je vasthouden, streel je me in slaap?’
‘Waar?’
‘Grapjas. Waar je maar wilt. Voel nog maar eens voorzichtig hoe ik in elkaar zit.’
‘Tussen je lipjes?’
‘Mmmm. Speel met me.’
‘Mmmm. Lekkere lieve meid.’
‘Mmmm. Lief jongetje.’
‘Mmmm. Ja, het wordt geen zes keer.’
‘Mmmm.’

Zondagmorgen lag ze naar hem toegedraaid toen hij wakker werd.
Hij keek even naar haar, kuste haar toen. Hij schrok, ze kuste gelijk terug en deed haar ogen open.
‘Goedemorgen, schat. Ik was al wakker, maar ik wilde er nog niet uit, ik wilde je wakker zien worden en dan afwachten wat je zou doen.’
‘Goedemorgen, schat. En, ben je teleurgesteld?’
‘Nee, je bent gelijk lief.’
Ze omhelsde hem.
‘Iets lievers had je niet kunnen doen. Ik bedoel, je had me ook ergens kunnen gaan strelen, maar zo’n lief kusje geeft aan dat je dat toch minder belangrijk vindt.’
‘Ja, maar dat vinden we toch allebei? Korter of langer, want je kronkelt alweer aardig tegen me aan. Wat zijn je borsten toch lekker om tegen me aan te voelen.’
‘Mmmm. Ik voel je groeien. Maar goed dat ik een broek aan heb, hallefie steekt nu naar voren.’
‘Mmmm. Pak me, alsjeblieft.’
Ze pakte zijn erectie vast, streelde hem tot hij helemaal groot was, liet hem weer los en drukte haar buik tegen hem aan..
‘Zullen we vandaag rustig aan doen? We moeten het nog vijf weken uithouden.’
‘Na gisteren vijf keer, hete meid, vandaag maximaal vier keer, goed?’
‘Dat is nog erg veel, Han. Gisteren was een speciale dag. Ik denk dat ik het alleen red als we doorgaan zoals tot nu toe. In het weekend een paar keer, doordeweeks minder. Alsjeblieft?’
‘Dan doen we dat. Dat van die vier keer was een grapje, minder lijkt me voor mij ook beter.’
‘Begin dan maar vast met het ontbijt klaar te zetten, ik ga naar de badkamer.’

Hij schrok weer toen ze hem in de keuken van achteraf omhelsde.
‘Meid, je laat me schrikken. Je loopt onhoorbaar.’
‘Tja, ik heb geen schoenen aan.’
‘Zo te voelen heb je helemaal níets aan.’
‘Nee, dat hoeft niet meer. We wonen samen, we gaan trouwen, we horen bij elkaar. Dan is het fijn als we elkaar ook helemaal zien. Op aanbeveling van paps, al was dat niet nodig. En af en toe een beetje voelen. Hoi, hallefie, had je even pauze?’
‘Oh, schat, heerlijk. De pauze is voorbij, voel je?’
‘Wat groeit hij toch snel. Maar pauze tot na het ontbijt, minstens, ik heb nu meer zin in koffie.’
‘Ja, als ik uit bed kom heb ik dat ook. Dus als je daarvóór wat wilt moet je er vlug bij zijn.’
‘Daar wil ik het na het ontbijt wel over hebben.’
Ze liet hem los.
‘Nu eerst koffie en wat eten.’

Na het ontbijt ging ze op de bank liggen. Hij ging naast de bank op de grond zitten, kuste eerst haar mond, toen haar borsten even, legde zijn hand tussen haar benen en keek haar aan.
‘Heerlijke meid, als je me in bed verder gestreeld had, hadden we eerst gevrijd.’
‘Wilde je dat eigenlijk?’
‘Ik wilde het aan jou overlaten. Ik hoefde niet gelijk. Ik ben al zo gelukkig dat we zo gauw gaan trouwen. En het vooruitzicht dat je zo vaak wilt vrijen. Ik bedoel niet die vijf keer van gisteren, zoals we tot nu toe deden vond ik al erg fijn. Schat, als we getrouwd zijn willen we ons natuurlijk heerlijk uit gaan leven. Dan moeten we niet op elkaar wachten, maar gewoon beginnen als we zin hebben. Dat gaat vast ontzettend goed, ik denk niet dat we vaak zullen zeggen, nu even niet. Wat denk je?’
‘Nu even wel. Leg je andere hand op mijn borst, kus me en streel me.’
Hij deed alledrie; nadat ze gekomen was bleef hij haar doos zachtjes strelen.
‘Ik vind het zo fijn dat ik je zo kan laten genieten, terwijl ik er van geniet om je te strelen.’
‘Mmmm. Han, na ons trouwen af en toe, nu even niet, zou geen ramp zijn. Nu doen we het doordeweeks ook niet elke avond. Trouwens, we hebben het over goed kunnen vrijen gehad, het kan niet anders dan dat je het in mijn doos fijner vindt dan wanneer ik je met mijn hand of mijn tong streel. Maar als het in het begin met je erectie voor mij niet zo goed gaat, dan is dat ook niet erg. Vroeger vond ik het vervelend als ze me niet goed streelden. Met jouw vingers kom ik iedere keer, maar daar heb je ook veel ervaring mee. Ik denk dat het met je erectie ook wel gauw lukt, en anders heb je er vast geen bezwaar tegen om het vaak te proberen.’
‘Ik kan je niets beloven. Ik weet alleen dat gisteren mijn kleintje het begin van je gleuf heerlijk zacht en warm vond. Maar ik denk ook dat het gauw goed gaat. Als ik me niet goed beweeg doe je het zelf wel. En daar leer ik dan van.’
‘De eerste paar keren hoef je niet te leren, hoor, dan leef je je maar uit. Jammer dat we niet kunnen oefenen. Ik bedoel, niet meer dan we nu al doen.’
‘Nee, méér gaat niet. Mijn kleintje iets in je gleuf was ver genoeg. En ondertussen is mijn zaadproductie ook niet slecht. Gisteren kwam er zelfs bij de vijfde keer wat.’
‘Ja, maar je weet dat ik probeer iedere keer niet alles van je te laten komen. Ik weet niet of ik dat met mijn doos ook kan. Hoe is het nu met je? Oh, natuurlijk alweer hartstikke groot, door ons gepraat. Als je wilt pak je maar mijn broek en een handdoek en kom je op me zitten.’
‘Nu even heel graag. Dan kunnen we het allebei een tijd uithouden zonder elkaar te grijpen, en op ons gemak nog wat uitpakken en opruimen.’
Hij haalde haar broek, trok hem haar aan, legde de handdoek op haar buik en ging op haar dijbenen zitten.
‘Die broek blijft een goed idee, dan heb ik er niet zo’n moeite mee om hem er niet bij je in te stoppen.’
‘Ik pak je gelijk vast, dan kan je dat ook niet meer. Mmmm. Één hand om je ballen, en met die andere zachtjes op en neer? Je grote stijve strelen?’
‘Ik doe mijn ogen dicht en denk dat het je doos is. Schat, het is nu al zo lekker, de eerste keer na ons trouwen duurt vast niet lang.’
‘Dat zien we dan wel. Nu kan ik je nog zien spuiten, man.’
Ze genoten allebei. Daarna brachten ze de rest van de dag rustig door met verhuisdozen uitpakken en de spullen een plek geven.
Ze vrijden ‘s middags een keer in bad en ‘s avonds een keer in bed.

Maandagavond, bij de koffie, haalde hij een envelop tevoorschijn.
‘Ik heb een concept voor de uitnodigingen. Je weet dat ik je graag wil verrassen, en omdat alles nog niet rond is, is er hier en daar een open ruimte, voor plaatsen en tijden. Als alles rond is zie je natuurlijk welk stadhuis en zo, dat gaat niet anders, je moet ook de definitieve versie zien. Want die gaat natuurlijk ook in het plakboek. Debbie, als je iets niet bevalt zeg je het maar. Allereerst de algemene uitnodiging. Alsjeblieft.’
‘Mijn eerste indruk is, een mooie opmaak, mooi lettertype en zo. Houden zo. Stadhuis, receptie. Prima, Han. Hoe heb je dat zo snel kunnen doen?’
‘Ik heb op mijn werk alleen het hoognodige gedaan, verder dit. Het viel wel mee hoor, ik had alle tijden toch al?’
‘Ja, maar ik weet hoeveel tijd het kost om iets mooi op te maken. Over de kaartjes voor in de etalages doe ik ook lang. Hé, ik mis de lunch.’
‘Een los kaartje, voor onze familie. Ik wil graag Simon en zijn verkering ook uitnodigen. Dolf komt al via Bibi. Jij nog iemand?’
‘Natuurlijk Simon en zijn speelgoedje. Ik zal nadenken wie ik er nog bij zou willen, maar ik heb geen speciale vriendin of kennis. Ik heb mijn vriendin in Schotland gemaild, maar ik heb nog geen antwoord. Fijn zo, Han, niks veranderen.’
‘Fijn. Debbie, ik heb nóg een los kaartje. Ik wilde niet méér op de uitnodiging zetten, dan zou die te druk worden. Maar ik wilde nog iets kwijt, en jij vast ook, als je het ziet. Ik heb geprobeerd het in jouw stijl te doen.’
‘In mijn stijl?’
‘Ja. Nou, goed, één van je vele. Ik hoop de goede. Wil je regel voor regel commentaar geven, daarna over het geheel? Anders wordt het een warboel.’
‘Is het ingewikkeld?’
‘Gevoelig. Lees maar.’
‘Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we alles hebben wat ons hartje begeert, behalve officieel elkaar. Tja, dat klopt. Daar hebben we het laatst over gehad, dat we zo lux beginnen. Wij hopen dat u mee komt genieten van de gelegenheid waarbij dit geregeld wordt. Ja, leuk. En op onze receptie een woordje met ons wisselt. Dat is fijn, Han, zo weten ze dat ze niet alleen de tijd krijgen om een handje te schudden. U zult wel begrijpen dat we u er bij de natuurlijke voltrekking van ons huwelijk niet bij willen hebben. Han, dat weet iedereen, maar dat schrijf je toch niet op? Ik lees door. Maar na onze huwelijksreis willen we u graag bij u of ons thuis ontmoeten. O. Shit, Han, ik zou dit allemaal zo ongeveer gedacht hebben, maar nooit fatsoenlijk genoeg kunnen zeggen of schrijven.’
‘Dat bedoel ik maar. Iedereen weet hoe openhartig je bent. Ze zullen dit fijn vinden. Nog één zin.’
‘Wij vragen u vriendelijk om wat u aan een cadeau voor ons uit zou willen geven te schenken aan een goed doel. Ja. Mooi. Een goed doel, dan krijgen er méér wat. Han, dank je wel. Ik had het nooit gedurfd, nooit zo mooi op kunnen stellen. Niets veranderen. We krijgen samen de schuld, ik hoor mams al.’
‘We doen alles samen. En ik hoor paps al. Jullie hebben gelijk, zulke kleine dingen maken het áf.’

Donderdagavond, bij de koffie, haalde hij weer een envelop tevoorschijn.
‘Debbie, de hoofdzaken zijn geregeld. Stadhuis, receptie, lunch. Kijk maar.’
Ze bestudeerde de kaarten grondig.
‘Stadhuis in Kralingen. Receptie en lunch in restaurant Kralingse Plas. Dat is aan het water, hé?’
‘Ja, zoet water.’
‘Dat maakt niet uit, ik hoef het niet te drinken, maar het is altijd leuk als je wat uitzicht hebt. En als het een beetje weer is zijn er vast boten te zien.’
‘Het water maakt wel uit, maar dat hoort bij de verrassingen.’
‘O. Han, het is prima zo. De kaart ziet er keurig maar niet te stijf uit. De plaatsen en tijden lijken me ook goed.’
‘De plaatsen zijn goed, Debbie, ik ben er geweest.’
‘Wat werk je grondig. Tja, dat voel ik soms ook. Ik had gezegd, de dag in de week maakt me niet uit, dus woensdag is prima. Was alles zo snel te regelen?’
‘Dit wel, de meesten willen toch ‘s middags trouwen? Daar hebben wij geluk bij.’
‘Wat is er dan nog niet geregeld?’
‘Nog niet alles waar we daarná naar toe gaan. Maar dat lukt vast ruim op tijd.’
‘Friesland?’
‘Je mag nooit meer raden.’
‘Ja, ja, dat zegt me niets. Goed. Werk je nog wel, de laatste tijd?’
‘Ja, tussendoor. De anderen vinden het niet erg, als ik mijn aantekeningen maar voor hun bewaar. Dat doe ik, na terugkomst wis ik de privé-dingen en geef ze toegang tot dat bestand.’
‘Is dat beveiligd? Heb je méér privé-dingen op je werk staan?’
‘Wat ik ook op mijn werk gebruik staat daar. We doen veel aan beveiliging, maar onderling niet zo. Kwestie van vertrouwen. We kunnen er vanaf thuis ook in, met een paar wachtwoorden. Duidelijk?’
‘Genoeg. Hier is mijn paspoort, en twee foto’s. Als er maar één nodig is mag jij die andere hebben. En mijn adreslijst, op een schijfje. Met een kolom voor wel of niet lunch. Nagelopen met de rest van de familie. Bibi via mail en paps en mams heb ik gebeld.’
‘Goed zeg, dat scheelt overtikken. Ik bel morgen het restaurant voor het voorlopige aantal voor de lunch. Op mijn planning staat een paar dagen van tevoren dat doorgeven, maar dan weet Gerard dat vast.’
‘Vriendje in het restaurant?’
‘Meid, lach niet. Ja. Tien procent korting. Ik informeer niet alleen bij vrienden, hoor, ik kies het beste voor ons. Maar het is wel leuk als ik bij ze uitkom, ze doen graag wat terug. We hebben ook weer even bijgepraat. Hij komt ook.’
‘Hij is er dan al.’
‘Daar wel, nee, ook naar het stadhuis. Mij steunen op mijn lijdensweg, zei hij. Ik heb hem namens jou verteld, dat ik na ons trouwen ‘s nachts nog meer te lijden zou krijgen dan nu al. Hij wil graag met je kennis maken.’
‘En ik met zijn vrouw, dan houdt hij er nog wat aan over.’
‘Debbie toch, denk je dat alle vrouwen hun man te kort doen?’
‘Nee, wel veel. En anders wordt het gewoon fijne ervaringen uitwisselen, voor zover we die al gehad hebben.’
‘Juist. Oef. Verder. Ik ga morgen naar vriendje drukker. Die zal wel geen commentaar hebben op de opmaak, hij werkt vaker voor ons, betaald. Hij drukt op mijn verzoek ook de adressen op de enveloppen, in hetzelfde lettertype.’
‘Dat is erg netjes. Stikkers is niets, ik had er al op gerekend om de mijne te schrijven.’
‘Dat is het voordeel, als je de tijd hebt en achter de computer, telefoon en fax zit. Dit kwam ook zo bij me op. Even bellen, ja, als hij het elektronisch aangeleverd kreeg was het adresseren vijf minuten werk. Ik ga met de kaart persoonlijk langs, hij maakt gelijk op een kleine machine een proefdruk. Als ik die goed vind, als er niets veranderd hoeft te worden, gaat het naar de grote machine, die is nauwkeuriger en sneller. Anders kom ik er weer bij jou mee terug, voor goedkeuring. O ja, hij belt de koeriersdienst, morgenavond is alles bezorgd, ruim vier weken van tevoren.’
‘Ja, nog maar ruim vier weken.’
‘Dan bezorg ik wat bij jou.’
‘Eh, alles mooi verzorgd, Han.’
‘Het wordt een fijne dag, Debbie. Houd even je mond over de nacht.’
‘Goed. ‘s Morgens komt de kapper. Ik heb een goede uitgezocht. Ik ben er langs geweest, hij heeft mijn haar bekeken en we hebben mijn kapsel besproken. Ik moest voor een camera en een beeldscherm gaan zitten, hij heeft me laten zien wat mogelijk was. Goed joh, hoef je niet te gokken of het goed zal staan.’
‘Veel meer dan het een beetje op lengte knippen en misschien krullen hoeft toch niet? O. Debbie, ik heb een probleem.’
‘O. Zeg het maar.’
‘Ik wil eerst iets uitleggen. We willen zoveel mogelijk samendoen, maar ik heb je ook gezegd dat je van mij nergens toestemming voor nodig hebt, je bent en blijft onafhankelijk. We gaan op huwelijkse voorwaarden trouwen, zoals dat heet. Dat brengt een paar beperkingen met zich mee, maar alleen op financieel gebied. Snap je?’
‘Ja. Over financieel gezamenlijke dingen, zoals de flat, moeten we samen beslissen. Maar we beslissen toch overal samen over?’
‘Over gezamenlijke dingen wel. Maar er zijn dingen die jij alleen moet beslissen. Ik bedoel niet op je werk, dat snap je wel. Ik bedoel dingen die van jou zijn, of wat je doet.’
‘Ik snap niet direct waar je heen wilt. Puur persoonlijke dingen beslis ik natuurlijk zelf. Maar zogauw jij er mee te maken hebt overleg ik natuurlijk. Al heb ik strikt genomen in dat geval je toestemming misschien niet nodig, jouw mening telt natuurlijk ook. Als ik helemaal onafhankelijk zou willen blijven was ik niet samen met je komen wonen, zou ik niet met je willen trouwen. Han, we hebben nog geen problemen gehad en ik zou ook niet weten waarover we ze zouden moeten krijgen. Wat is er dan?’
‘Debbie, het is heel makkelijk om te zeggen dat je onafhankelijk blijft, maar ik heb geen idee hoe je over persoonlijke dingen denkt. Je weet dat ik je lange haar schitterend vind. Vanaf de eerste keer dat we elkaar zagen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat het zou kunnen veranderen. Ik weet dat het dagelijks veel meer werk voor je is dan een kort kapsel. Maar ik schrok me zonet dood, ik zag de kapper de schaar er al in zetten. Debbie, ik zou het eh heel erg betreuren als je het méér in liet korten dan nodig. Maar het is jouw haar. Ik eh kan je alleen maar heel lief vragen, smeken, om het lang te laten.’
Ze ging op zijn schoot zitten en omhelsde hem.
‘Wat zie ik? Traantjes? Lieve schat, ik weet toch hoe mooi je het vindt. Ik zou het nooit veranderen zonder het er met jou over te hebben. Gerustgesteld?’
Hij kuste haar.
‘Ja, dank je wel.’
‘Fijn. Ik schrok er zo van dat je een probleem had. Dat was het niet, hè? Alleen hadden we het er niet over gehad. Tja, er zal nog wel eens wat opduiken, omdat we elkaar nog niet zo lang kennen.’
‘Er zal ook vast wel eens iets gespeeld hebben, maar dat hebben we dan ongemerkt geregeld. Voor mij geldt natuurlijk hetzelfde, schat. Ik zal je zulke dingen ook altijd eerst vragen.’
‘Gelukkig. Nu verder over mijn haar. Ik denk dat, zoals altijd, er een klein beetje af moet, een paar centimeter, maar dat valt niet op, en het groeit toch weer door. Verder zal je wel zien. Daarna maak ik me een beetje op en trek mijn jurk aan. Dan kom jij.’
‘Dat heb ik ook genoteerd.’
‘Ja, je zou het door het geregel anders misschien vergeten.’
‘Nee hoor, die dag hoef ik niets meer te regelen, alleen het draaiboek volgen.’
‘Wordt het voor mij niet leuker dan voor jou, omdat je meer weet?’
‘Het is toch net zo mooi om iemand te verrassen als om verrast te worden? Bij ons?’
‘Ja, zeker, we doen niet anders. Han, ik geloof nog steeds niet dat we ooit een echt probleem krijgen. Ik vergat net weer dat we elkaar wél aardig lang kennen, omdat we elkaar zo veel gezien hebben.’
‘Ja, dat moet ik mezelf ook wel eens voorhouden. En vast de komende tijd vaak uitleggen. Ik hoor het al. Wat, gaan jullie trouwen? Jullie kennen elkaar nog geen vier maanden! Ja, maar mooi wél gemiddeld vier dagen in de week.’
‘Ik zie je afwachtend kijken. Ja, ik ga wat over de nachten zeggen. Han, als je slaapt leer je elkaar niet kennen, maar wat ik wel belangrijk vind, is het wakker worden. We hebben allebei geen ochtendhumeur, daardoor gingen we altijd gelijk door met de kennismaking. Dat telt ook. Het is ook geweldig, gelijk dan weer zo fijn met elkaar omgaan. Je zegt niet vaak wat over mijn haar, maar ik zie je wel vaak kijken. Bewonderend. Je hebt het vaker over het haar op mijn doos.’
‘Omdat ik dat in het begin niet zo vaak zag, eerst helemaal niet. Ik geniet nu steeds dubbel, omdat het vaak het enige is wat je nog aan je mooie blote lijf hebt. Zoals nu.’
Hij ging met zijn hand tussen haar benen en streelde haar.
‘Wilde meid, met je wilde haar bij je lekkere gleuf, ga je daar nog wat aan doen?’
‘Dat gaat je niets aan. Na ons trouwen gaat het er een keer af, dat hebben we afgesproken. Hebben we alles besproken voor de trouwdag?’
‘Ja, voorlopig wel. Hoezo?’
‘Is het al bedtijd?’
‘Als jij het vraagt altijd. Ga maar vast. In de tijd dat jij een broek aantrekt doe ik hier het licht uit.’
Ze vielen spelend in slaap.
 

16e Week

Ze deden het, in afwachting van hun trouwen, rustig aan. Ze gingen verder met opruimen en inrichten. Ze kochten nog kasten voor in de woonkamer en de hobbykamer.

‘Debbie, bij de post zat een envelop, zonder postzegel, geadresseerd aan de bewoners van dit pand. Ik zal hem voorlezen. Geachte bewoners. Mijn echtgenote en ik wonen bijna recht achter u, met drie bloembakken aan ons balkon.’
Ze liep naar achteren.
‘Ja, die zie ik. Ze zitten ook op het balkon.’
‘Ik lees verder. We zitten graag op ons balkon. We loeren bij niemand naar binnen, maar u zult begrijpen dat bewegingen binnen ons blikveld onze aandacht trekken. U heeft nooit de gordijnen dicht, ook niet aan de voorzijde. Daardoor zien wij u heen en weer lopen. Wij hebben daar geen problemen mee, maar wij willen u waarschuwen dat u, mogelijk ook door anderen, gezien wordt. Wij wensen u verder heel veel plezier.’
‘Wat aardig, om ons te waarschuwen. Wat doen we eraan, Han?’
‘Voortaan de gordijnen dicht?’
‘Nee, dat bedoel ik niet. Dat hoeft voor mij niet, op zo’n afstand zijn er toch geen details te zien. Schrijven we iets terug?’
‘Wil je contact met ze?’
‘We hebben het druk genoeg. Misschien later. Zullen we uitgebreid gaan zwaaien? Dan snappen ze wel dat we hun brief gelezen hebben. Wat we er aan doen, niets dus, merken ze vanzelf.’
‘Ja, zwaaien maar.’
Het duurde niet lang voor de achterburen hun gezwaai zagen. Ze stonden op, zwaaiden terug en gingen weer zitten.
‘Dat lijkt me duidelijk, Debbie. Ze hebben het begrepen en wachten verder rustig af.’
‘Goed. Ik zit te denken wat ze kunnen zien. Ja, alleen maar als we lopen. Of staan. Oh, Han, ze zien vast je erectie vooruit steken.’
‘Vandaar dat ze ons verder heel veel plezier wensen.’
‘Dat denk ik dan ook. Zullen we maar afwachten of we nog meer complimenten of klachten krijgen?’
‘Ja, dat kan wel. We lopen bijna altijd bloot rond en dit is de eerste brief in eh een maand.’
‘Vóór op het balkon kan niemand ons zien, hé?’
‘Ik weet wat je bedoelt. En wat je wilt als het buiten warm genoeg is. Zien kunnen ze ons niet, maar als we daar vrijen moeten we niet te hard kreunen, dat zouden de buren kunnen horen.’
‘Dan doe ik het liever binnen, ik wil me niet in moeten houden.’
‘Ja, dat zou jammer zijn, je kreunt zo lief. En als het erg lekker is fluister je de laatste tijd geeneens meer, zeg je alles hardop. Ik ben benieuwd hoe je over vier weken gaat kreunen en praten.’
‘Ik ga vast nog harder kreunen. En dan zeggen wat nu niet kan. Bijvoorbeeld, nog dieper, Han, ik wil je stijve voelen, helemaal.’
‘Meid toch.’
‘Wat kwam je erectie snel omhoog, zeg. Wil hij wat?’
‘Ja, erin. Maar dieper dan hij lang is zal niet gaan.’
‘Dat weet ik ook wel, maar dat kreunen ze in films. Dieper, harder, spuit me vol. Ga je mee even op bed liggen?’
‘Dat liggen ze dan toch al?’
‘Oen, ik bedoel jij en ik.’
‘Je wisselt altijd zo snel van onderwerp. Goed. Maar niks dieper, harder of volspuiten.’
‘Nee, ik trek een broek aan. Maar je kan me strelen tot ik kreun. Tot en met eigenlijk. En dan ga ik jou strelen en je vertellen wat ik er van vind.’
‘Ik ga mee. Je vertelt zo fijn.’

17e t/m 19e Week

‘Debbie, heb je nog wat vakantiedagen? Kan je er een week tussenuit? Of ben je te druk met voorbereidingen?’
‘Alleen nog in bed, verder is alles geregeld.’
‘Mooi, in bed blijf ik je helpen.’
‘Ja, ik ben niet bang dat ik daar ooit over zal hoeven klagen. Ik kan er best een week tussenuit, maar niet de week voor ons trouwen, anders ben ik te lang achterelkaar weg. Maar waarom, waarheen?’
‘Om ongestoord nog wat praten, na het huwelijk komt er de eerste tijd niet veel van, dan zijn we vast heel druk bezig.’
‘Waar we ook bij praten, maar ik snap je wel. Waarheen, hoe lang?’
‘Een weekje, naar bijvoorbeeld één van de Canarische eilanden. Ons laten verzorgen, zodat we alle tijd hebben.’
‘Ja, prima. Er is vast nog wat te bepraten, zo lang kennen we elkaar niet.’
‘Nee. Niet dat het nodig is, maar nog wat beter met elkaar kennis maken kan geen kwaad. Het komt erop neer, dat we wat over ons verleden praten, we hebben het bijna alleen over onze toekomst gehad.’
‘Ja, heel kort, over wel of niet, wat langer over wanneer.’
‘Dat hele korte was twee gesprekken, hè?’
‘Ja, schat. Liefde op het eerste gezicht en toen we wisten dat we allebei maagd waren was er geen redden meer aan. Dat wat langere komt omdat ik niet geloven kon dat het zo snel kon gaan.’
‘Ja, schat, zoiets. Ik kijk even op Internet. Lekker snel, hè?’
‘Ja. Ik vind het ook leuk dat ik door Homely Girl van U B forty gewaarschuwd wordt dat er een mail van Bibi is. De arme ziel, alleen thuis. Niet dat we op elkaars lip zaten, maar we liepen toch vaak elkaars kamer binnen om een praatje te maken. Nou, het zal wel niet lang meer duren voor ze met Dollefie gaat samenwonen of meer. Weet jij wat?’
‘Ja, Dolf is op zoek naar een woning. Hij zegt bijna nooit iets, maar als we het een doodenkele keer over Bibi hebben ziet hij er erg blij uit.’
‘Mooi. Han, ik kan me nu voorstellen hoe het voor jou was als je when the saints go marching in hoorde.’
‘Ja, dat was heerlijk. Hoi, Debbie aan de lijn. Hé, we hebben elkaar nooit gebeld.’
‘Nee, dat was niet nodig. Het mailen was heerlijk. Maar nu is het nog beter, als we niet werken zijn we steeds bij elkaar. Zoek maar verder.’
‘Ik heb hier Gran Canaria, voor een week, vanaf overmorgen. Gaat dat?’
‘Vast wel, als ik een been breek moeten ze het ook zonder me doen. Als de personeelschef moeilijk doet zal ik hem beloven een jaar niet over opslag te zeuren, dan mag ik vast weg. Hij heeft er de pest in als ik wekenlang loop te zeuren. Moet hij me maar gelijk mijn zin geven, ik overvraag niet, ik verdien het echt.’
‘Je overvraagt mij ook niet. Je zeurt ook nooit.’
‘Ik ben blij dat je niets over verdienen zegt, daar doen wij onderling niet aan. Maar eh, Han, wikkel dit reisje verder even af, daarna wil ik even praten.’
‘Ik ben al aan het boeken. Is het niet iets om het dan over te hebben?’
‘Nee, voor van tevoren.’
‘O.K. Reisje sam sam?’
‘Natuurlijk. Alles.’
‘Ja, heerlijk, schat. Alsjeblieft, de uitdraai.’
‘Mmmm. . . . Prima. Han, nog geen drie weken meer, hè?’
‘Tot wat? Nee, grapje. Wat is daarmee?’
Hij kwam achter de computer vandaan en nam haar in zijn armen.
‘Ik wil er niet uitgebreid over praten. Kunnen we het wat rustiger aan doen? Ook op Gran Canaria?’
‘Oh. . . . Begrepen. Goed, schat. Wil je daar dan wel naar het naaktstrand? Ik weet van vrienden dat er daar één is.’
‘Graag, kan ik nog net mijn witte plekken een beetje bijkleuren. Ik zal dat rustiger aan toch maar even uitleggen. Elkaar zien is geen probleem, aanraken ook niet. Alleen niet te vaak . . . wat we nu als maximum doen. Ik wil, nou, ik wil niet, maar als ik het nog drie weken moet redden, en jij ook, lijkt me een rantsoen van maximaal één keer op een dag beter.’
‘Heel verstandig, schat. Afgesproken.’
‘Dank je wel, dat je er niet moeilijk over doet.’
‘Liefste, ik zat er ook over na te denken. Ik had alleen nog geen manier gevonden hoe ik dat zeggen zou. Stom, ik had, net als jij, gewoon moeten zeggen wat er aan de hand was, zonder omwegen. Ik wil niet minder omdat ik aan het afkoelen ben, maar nog steeds aan het opwarmen.’
‘Ja, niet zo duwen, ik voel het. Nog wat uitleg. Beneden wat minder, boven wat meer. Ik vind het heerlijk, en jij ook, als je, al of niet onder mijn bloes door, mijn borsten vastpakt en zo lekker streelt. Oh, ja, laten we er even bij gaan zitten.’
Ze kwam bij hem op de bank op schoot zitten.
‘Niks klem?’
‘Nee, maar ik houd het mogelijk niet altijd droog, als eh door verminderde afleveringen de voorraad in het magazijn oploopt.’
‘Dat moet dan maar. We zullen dat niet meetellen, omdat het, zeker voor mij, niet zo fijn is als expres. Oh, wat kan je goed ongemerkt mijn bloes losknopen. Heerlijk dat ik nooit een beha aan heb, hè? Kus ze.’
Hij kuste haar mond en borsten een tijd.
‘Ik stop, ik voel in de verte wat komen, gelukkig niet zo snel als laatst.’
‘Je productie zakt vast vanzelf wat af, als de vraag nog maar één keer per dag is. En die gaat vast weer omhoog als we ons over een paar weken uit gaan leven.’
‘Ik ga even wat op mijn computer doen, ik wil even niet naar je kijken, aanraken helemaal niet.’
‘Goed hoor, we halen het later wel in.’
‘Debbie!’
‘Ja, ik ga wel wat in de keuken doen.’

Ze lagen veel te zonnen op het naaktstrand. De eerste dagen praatten ze over van alles en nog wat, behalve over hun vroegere gescharrel, tot Debbie het onderwerp aanroerde.
‘Han, we hebben het amper over ons gescharrel gehad. Je lijkt het niet zo graag te willen, dus ben ik er niet op doorgegaan als het ter sprake kwam.’
‘Ik wil het er best over hebben, ik wist alleen niet goed hoe ik er over moest beginnen. Ik heb nog steeds nergens spijt van, maar er zit me toch iets een beetje dwars.’
‘Nou, vertel het maar. Misschien kan je, om het makkelijk te maken, over je rietzeilen vertellen.’
‘Ja, dank je. Dan kan je vergelijken met hoe ik met jou omga. Jij doet het ook anders dan vroeger, zei je, omdat je van me houdt.’
‘Ja, mijn scharrelen stelde, achteraf gezien, niet zo veel voor. Spelen, met lekkere attributen, en het mooiste voor later bewaren. Dat is gelukt, daarom zit ik er ook niet mee.’
‘Schat, je geeft me een heel mooie voorzet. Mijn uitgangspunt was toen níet om iets te bewaren.’
‘Je hoeft niet bang te zijn dat ik dat erg vind. Dat was toen. Nu ben je minder onbezonnen en denk je er wat anders over. We hebben allebei geluk gehad dat we nog maagd zijn. En voor een meisje is dat veel belangrijker dan voor een jongen.’
‘Ja, dat wist ik toen ook al, ook daardoor is het bij, wat ik je onze eerste dag vertelde, nét niet, gebleven. Ik heb op school een hoop scharrels gehad, ik zat nooit lang zonder. Maar er waren er ook die alleen met me aanpapten om een keer te zeilen. Ik heb een jarenlang een abonnement gehad in Loosdrecht, anders werd het te duur, ik kon die meiden natuurlijk niet laten betalen. Behalve in natura, dat wisten ze van tevoren. En ik heb ook met anderen in het riet gelegen. Zomaar een meid, die ik ergens tegen kwam. Die zei soms de keer erop dat ik ze zag, je hebt me verleid, me erin geluisd. Ik dacht dat het bij kusjes zou blijven. Daar trap ik nooit meer in. Maar het was wel lekker. Dan zei ik, dat lekker was de hoofdzaak. Fijn voor ons allebei. Een volgende keer hoef ik je er niet in te luizen, ga je graag om dat lekkere met me mee.’
‘Deden ze dat?’
‘Ja, soms. Waren ze blij dat we ons sneller uit konden kleden. Bij die mocht ik vaak met mijn erectie iets in hun gleuf strelen. Verder ben ik nooit geweest, ik vertel je daar later wel een keer over, als je het niet erg vindt.’
‘Nee, ik ben wel nieuwsgierig, maar dan wordt het waarschijnlijk te eh ophitserig, hè?’
‘Ja, schat, dank je wel. Omdat ik nooit probeerde verder te gaan als ze niet wilden, wilden ze wel, nou ja, een beetje suggereren doet een hoop, net doen of ik wél in ze kwam. Net eronder, tussen hun benen. Jij deed het beter, je masseerde beter. Er waren meiden die meer haast hadden mij te strelen dan gestreeld te worden.’
‘Dat kan ik me voorstellen, met jouw lekkere stijve. Ik blijf hem meestal erectie noemen, hoor, geen stijve. Hij is niet stijf, maar stevig en soepel.’
‘Gelukkig wel. Ik werd ook gevraagd door vriendinnen of logees of nichtjes van klasgenoten. Meiden kletsen wat af.’
‘Ja, op een paar na gunt iedereen elkaar wel wat. Han, ik ga niet tellen, het interesseert me niet. Wel dat je altijd lief voor ze was, en je niet te ver ging als ze niet wilden.’
‘Ja. Ik eh wilde na één keer ook geen trio meer.’
‘Met twee meiden?’
‘Ja, vriendinnen. Het begin was natuurlijk prachtig. Het ging net zo snel als met één, als ik bij de ene wat deed, bloes losknopen bijvoorbeeld, deed die andere het bij zichzelf. Erg sportief. Ze waren makkelijk ook. Volgens mij hadden ze eerder met elkaar gespeeld, in ieder geval elkaar al gezien. Dus al gauw vier blote borsten. Heerlijk, twee vasthouden, één kussen, afwisselend natuurlijk. Toen wilde ik mijn bloes uitdoen. Dat deden zíj. En ze gingen gelijk door, trokken mijn broek uit. Zwaaiend met die borsten voor mijn neus. Toen giechelden ze om die paal in mijn onderbroek. Ze kregen dezelfde problemen als jij de eerste keer, hij ging niet naar beneden. Hebben ze geloot, wie me beet moest pakken en wie mijn broek naar beneden moest trekken. Daarna zaten ze stil te kijken en te blozen. Maar al gauw grepen ze me. Ik vond het toen heerlijk, vier handen overal en die vier blote borsten die ik greep of in mijn mond stopte als ik de kans kreeg. Dat duurde natuurlijk niet lang, ik moest stop zeggen, dat ging nog net. Ze hielden pauze, en overleg. Ze vroegen of ze me mochten verwennen. Ik moest wel, als ik direct daarna een doos gezien had was ik gelijk gekomen. Dus zei ik, prima, maar rustig, anders gaat het te snel. Het hoeft trouwens niet alleen met jullie handen. Ze aarzelden even, maar ze hebben me heerlijk verwend. Ze lieten me op mijn buik spuiten, maakten me daarna schoon. Tja, hoeveel handen en monden en borsten het ook waren, ik kwam maar één keer natuurlijk. Stereo gaat niet. Toen bij hun. Ze gingen, na het probleemloos uitkleden, naast elkaar liggen. Rechterbeen van de ene tegen het linkerbeen van de andere, andere benen opzij. Ik zittend over die benen die tegen elkaar lagen. Prachtig, twee gleuven niet te ver van elkaar. Één om te kussen, één om te vingeren. Ze kwamen bijna tegelijk. Daarna hebben we nog een tijd liggen strelen. Het was heel fijn. Maar alleen voor de verandering. Ik heb het niet meer gedaan, ik wilde mijn aandacht niet moeten verdelen.’
‘Dat snap ik, ik ken je een beetje. Je wilde op een meisje reageren, het haar zo prettig mogelijk maken. Dat ging met twee niet. Ik zou ook niet willen wachten omdat het de beurt van de ander was om gestreeld te worden, of dat ik niet aan je erectie kon komen omdat zij hem in haar mond had. Ho maar. Waar zat je nu precies mee?’
‘Dat ik vroeger geen grens had, zoals jij.’
‘Vind jij het normaal dat ik, als meisje van twaalf al, zo veel als ik kon jongens met mijn borsten liet spelen, in hun broek zat en ze liet komen, en ze wat later, misschien al op mijn dertiende, in mijn broek liet en me klaar liet strelen, als ze dat konden, al had ik een grens?'
‘Nee.’
‘Quitte?’
‘Quitte. Dank je wel.’
‘Geen dank. Dat, nét niet, is het enige dat telt. Nee, ook dat we eerlijk gespeeld hebben, niet egoïstisch.’
‘Ja. Ik vertel je later wel meer, als je wilt.’
‘Ja. En andersom. Mmmm, wat waren ze klein, toen. Ik bedoel, minder lang, minder dik, wel stijf, natuurlijk. Als ze toen zo groot geweest waren als jij nu had ik geeneens iets gedurfd, grens of niet.’
‘Tja. Ik had altijd kleinere borsten vast dan de jouwe nu, de maat van de rest was wel ongeveer hetzelfde. Maar jij geniet er meer van.’
‘Overal van. Laten we maar even stoppen. Ik kleur al aardig bij, hè?’
‘Je wilde even stoppen, dus ik kijk even niet naar je.’
‘Nee, blijf maar op je buik liggen. Een grote deuk in het zand?’
‘Flapuit. Ja. Vertel jij eens wat.’
‘Ach, zo’n beetje hetzelfde als wat jij gedaan hebt. Ik ben voorzichtig begonnen, benieuwd naar de praktijk, de theorie wist ik al. Als ik op m’n dertiende wat met jongere jongens deed, was het voor sommigen de eerste keer dat ze kwamen. Ze wisten niet wat ze overkwam. Mijn strelen vonden ze lekker, maar als ze krampen kregen moest ik stoppen. Mooi niet! Wél als ik in hun broek zat, dan ging ik pas verder als ik ze kon laten zien wat ze zelf nog niet wisten. Tja, ze waren niet allemaal goed voorgelicht. Met hun broek uit, minstens op hun knieën. Tjonge, wat waren ze verbaasd als ze zagen dat ze na een paar krampen begonnen te spuiten. Ik heb ze altijd heel duidelijk gemaakt dat ze veel mochten, maar niet erin. Nou ja, een beetje, met één vinger. Ik was nogal resoluut. Als ze vervelend werden waarschuwde ik ze één keer, bij een tweede misser was het afgelopen. Jongens zat. Ze wilden altijd graag komen, zodra ze wisten wat het was, ik hoefde niet altijd. Nog steeds niet. Komen bedoel ik, wel je vaak vasthouden, je me op laten vullen, gestreeld worden en jou strelen. Dat zou ik uren vol kunnen houden. Jij niet.’
‘Nee, nog even en ik spuit in het zand.’
‘Ik kom naast je liggen, tegen je aan, met een arm onder je, je helpen. Dat ziet niemand. Zo goed? Lekker voor een keer? Laat je maar gaan, het telt niet.’
Na afloop gaf ze hem uit haar tas een papieren zakdoekje.
‘Maak maar even schoon, anders gaat er zand aan plakken.’
‘Van jou plak ik ook altijd.’
‘En ik van jou. Ik ben niet vies van je, ik weet hoe het smaakt, maar ik vind het niet prettig om een plakkende penis tegen me aan te voelen. Vandaar dat schoonmaken steeds.’
‘Ja, dat snap ik, daarom doe ik mee. Ik vind het leuk hoe je het bij mij doet en leuk om bij jou te doen. We zijn niet helemaal hetzelfde, zoals met onze instelling vroeger bij het scharrelen, maar we passen vreselijk goed bij elkaar. Ik hoop dat ik later ook goed in je pas.’
‘Vast wel. Laten we maar even stoppen. Ik kleur al aardig bij, hè?’
‘Nu kan ik rustig kijken. Ja, dat gaat aardig snel. Wat heb je toch een mooie doos, meid.’
‘Kijk maar rustig. Als het opvalt, die lui hier zien we nooit weer. Zie je goed waar je in gaat passen?’
‘Ik verheug me vreselijk op de nacht, avond, dat ik mijn erectie tussen de lipjes van je gleuf langzaam naar binnen duw, tot ik niet verder kan. Oh, zou ik er helemaal in kunnen?’
‘Ik heb nog nooit gehoord van niet. Alleen die in de Aardkinderen, daar had de schrijfster zo’n lange voor bedacht dat die er alleen bij zijn eerste en zijn laatste helemaal in kon.’
‘Zou ik genoeg voor je hebben?’
‘Vast wel. Ik stel me voor dat, al zou ik een meter diep zijn, ik alleen in de eerste zeventien centimeter gevoel heb. Het moet wel goed gaan. Han, vanavond verder.’
‘Graag, schat. Nee, niet verder, maximaal één centimeter.’
‘Ja, we moeten ons daar maar nog een paar weken mee behelpen.’
‘Het is meer dan behelpen. Al ontzettend genieten. Ik vond het fijn dat je het niet liet bij me klaar praten, maar me ook kwam strelen.’
‘Ik ga op mijn buik liggen, anders red ik het niet. Ik wil doorpraten, maar niet met die warme blik van je op mijn doos. Ik kon gelukkig wat doen, al was het midden tussen de mensen. Ik heb wel eens gedacht hoe het voor jou zou zijn. Je hebt erover verteld, er al mee begonnen toen we elkaar net een paar dagen kenden.’
‘Je vroeg er naar.’
‘Ja, je was zo openhartig dat het kon. Natte dromen had je niets aan, kleine schokjes en het liep eruit. Onder de douche vond je ook niet fijn. Pas met die scharrels. Ik kneep de eerste keer te zacht, toen te hard, daarna precies goed. Nou, ik leer snel, en ik pas het graag toe.’
‘Ik zei toen al, perfect. Nog steeds.’
‘Fijn. Einde gesprek. Ik ga lezen.’
Hij glimlachte. Ging ook wat lezen.

Die avond lagen ze weer, zoals meestal, op haar broekje na bloot in elkaars armen.
‘Grappig, hè, bijna blote meid, dat we elkaar alleen al met praten kunnen laten komen.’
‘Ja, het kwam er vanmiddag bij mij ook aan, maar ik had er geen zin in tussen al die mensen. Heb je die film gezien, waarin een meisje middenin een restaurant doet alsof ze komt? Iedereen zat te kijken. Dat wil ik niet, dat is alleen voor jou.’
‘Ik heb die film ook gezien. Ik vond het bij jou leuk, in het begin hield je je iets in, daarna steeds minder.’
‘Niet waar.’
‘Wat dan?’
‘In het begin was je te voorzichtig, daarna steeds minder. Dus kwam ik lekkerder klaar. Heerlijk, die krampen.’
‘Dat zal best, je gaat meer tekeer dan die in die film.’
‘Kan me niet schelen. Ik weet lekker dat jij je nog nooit ingehouden hebt. Bij jou is het alleen afhankelijk van hoe makkelijk of moeilijk het komt, de eerste keer op een dag of eh de vijfde.’
‘Ja, vanaf de eerste keer, op bed in dat huisje, wilde ik dat je zou weten hoe lekker ik het vond. Evengoed, schat, wilde ik vanavond overslaan. Je zei vanmiddag wel dat het niet telde, maar het was zo lekker dat ik tot morgen wil wachten. Goed?’
‘Ja, ik zal het missen, vanmiddag heb ik ook niets gezien, als je mij maar niet laat wachten.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Eerst mij helpen, daarna zat ik naar je doos te kijken en we praatten.’
‘Ja, al had je alleen maar een kleintje om te bekijken. Ik zal nu van je afblijven, maar ik kijk wel. Maar een hallefie, Han?’
‘Ja, ik zat wat te bedenken. Wat ik bij jou zal doen.’
‘Kan me ook niet schelen. Alles is lekker. Pak me nu.’
‘Eerst even jij broekje uit, ik één aan?’
Ze was sneller dan hij, ze hoefde er het bed niet voor uit. Hij begon vlug met strelen.
‘Afgezien van zeventien centimeter diep heb je nog niet alles meegemaakt. Ik heb je ook nog niet alles verteld. Wel het belangrijkste, hoor.’
‘Ga door.’
‘Met strelen of met praten?’
‘Allebei. Mmmm.’
‘Ik heb er mee gewacht tot het goed uit zou komen.’
‘Een speciale truc van je? Van vroeger?’
‘Niet zo speciaal, jij hebt het bij jongens ook gedaan. Het lijkt een beetje gemeen, pas achteraf vind je het vast niet gemeen meer.’
‘Jij gemeen?’
‘Wacht maar af. Kom je al een beetje?’
‘Mmmm.’
Hij hield zijn hand stil toen hij haar ademhaling hoorde versnellen.
‘Ga door, joh.’
‘Nee, laat het even zakken.’
‘Waarom?’
‘Rust maar even uit.’
Zodra haar ademhaling weer normaal was ging hij weer strelen, om weer te stoppen toen ze weer begon te komen.
‘Ga door, ga nou door.’
‘Weer even laten zakken.’
‘Oh, ik weet het. Op een kritisch moment stoppen, hè? Moet ik je wat beloven?’
‘Ja, je niet in te houden.’
‘Dat was ik al niet van plan. Oh, ja, ga door.’
Hij stopte nog een keer. Ze kronkelde tegen zijn hand aan.
‘Shit, Han, wat gemeen. Toe nou, doorgaan, ik word gek. Streel nou.’
Ze kreeg tranen in haar ogen, keek hem smekend aan. Meer kon hij haar niet aandoen, hij ging verder met strelen. Ze schokte erg toen ze kwam, klemde hem daarna vast, terwijl ze naschokte. Ineens begon ze te huilen.
‘Schat, was het te erg?’
Ze schudde haar hoofd. Ze huilde nog even wat harder, waarna het langzaam stopte. Hij hield haar vast, streelde over haar rug. Zodra ze rustig was haalde hij haar hoofd van zijn schouder en keek haar glimlachend aan.
‘Gaat het weer?’
‘Ja. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo gehuild heb. Wel af en toe een beetje, dat weet je. Wat een marteling. Ik ga het jou beslist niet aandoen, je zou het misschien net zo lekker vinden als ik net, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om jou te laten huilen. Je had gelijk, het was gemeen, pas achteraf niet meer, omdat het zo lekker was. Maar doe het nooit weer.’
‘Goed. Als je het zo lekker vond, wat ik al dacht, je ging vreselijk te keer, waarom huilde je dan?’
‘Dat was van geluk. Om alles. Dat je me zo graag verwent, het zo lief doet, zelfs dit. Omdat we samenwonen, gauw gaan trouwen. En dan alles gaan doen. Daar dacht ik ook aan. Alleen omdat ik zeker wist dat je me tegen zou houden heb ik je door laten gaan. Maar ik wilde eigenlijk je vinger eruit halen en je erectie erin stoppen, jou ook strelen en in me klaar laten komen. Niet in het zand, niet met maar één hand, nou, je weet het wel. Ik stop, anders moet ik weer janken.’
‘Ik voel ook wel eens tranen bij me opkomen, als ik erg gelukkig ben. Dan denk ik maar even ergens anders aan. Ik heb wel eens gedacht, wanneer zou ik huilen? Misschien tijdens onze huwelijksnacht, als we helemaal bij elkaar horen. Ik heb nog verder vooruit gedacht. Vast als ons eerste kindje geboren wordt. Het product van een eitje van jou en een zaadje van mij, waar jij dan al negen maanden voor gezorgd hebt. Stom, hè, jij krijgt één eitje per maand, en van mij heb je tegen die tijd liters sperma gehad.’
‘Zo gaat dat. Je mag dan best huilen. Maar weet je dat je al een keer gehuild hebt?’
‘Nee, wanneer?’
‘Ik denk er bijna iedere dag een keer aan, omdat je iedere dag wel een keer lang naar mijn haren kijkt. Het gaat me er dan niet om dat je huilde toen je bang was dat ik ze bij ons trouwen af zou knippen, maar dat je ze zo mooi vindt.’
‘Ja. Ik zeg er niet vaak wat over, ik kijk wel veel.’
Hij trok haar hoofd tegen zijn schouder, streelde haar haren.
‘Je huilt weer, hè? Ik heb beloofd ze niet zonder overleg met jou af te laten knippen. Ik beloof je nu, dat ik het nooit zal doen. Beter zo?’
Hij keek haar aan, met tranen in zijn ogen.
‘Ja. Dank je wel. Je hoeft dat niet te beloven. Ze zijn en blijven van jou. Stom, hè?’
‘Nee, ik snap je wel.’
‘Nee, vast niet helemaal. Ik vind ze zo mooi. Al vanaf de eerste minuut. Je lag zo mooi op dat muurtje. En het viel me op dat je zo rustig je haren naar achteren deed, als ze voor je gezicht vielen. Net zo rustig als je verder bewoog. Sierlijk, ook hoe je daar het zwembad indook. Je beweegt nog steeds zo sierlijk. Daarom vind ik ze zo mooi, het hoort bij je, bij je figuur, je soepele bewegingen. Ook zo mooi als je gezicht af en toe achter je haren verdwijnt, en dan weer te voorschijn komt. Het is dan voor mij of de zon opgaat.’
‘Jongen toch, nou moet ik ook janken.’
Ze lieten zich even gaan, glimlachten daarna naar elkaar.
‘Han, zoiets is vreselijk fijn om te horen, dat snap je wel. Ik zet het ook in ons plakboek. Ik snap ook, dat wat je net allemaal zei, maar een stukje is van waarom je van me houdt. Ik zou jou ook graag zoiets vertellen, maar ik weet niet direct iets bepaalds, zoals mijn lange haar, dat zie je niet zo veel meer. Ik houd van je om alles bij elkaar, precies weet ik het ook niet. Ik wil wel een paar dingen opnoemen. De hoofdzaak is hoe we met elkaar praten, daar zou ik genoeg aan hebben om bij je te blijven. De rest is extra, mooi meegenomen zoals dat heet. Ook jouw figuur. Ik ga dat niet beschrijving, maar dat beviel me vanaf de eerste minuut. Hoe je me daarmee aanraakt, allereerst niet-seksueel, ik bedoel zoals je me overdag soms even aanraakt, omarmt, achter mijn oor kust, mijn hand vasthoudt, voor de gezelligheid. Dan wél-seksueel, op de bank en in bed. Als laatste, niet de minste maar ook niet de meeste, natuurlijk je eeuwige grote erectie.’
‘Veroorzaakt door alles waardoor ik van je houd, ongeveer in dezelfde volgorde. Als laatste, niet de minste maar ook niet de meeste, natuurlijk je eeuwige bereidheid om te vrijen.’
‘Ik word steeds gelukkiger. Wat gaat het ongelofelijk fijn, hè?’
‘Ja, al vanaf de eerste minuut, maar dat we dit zouden bereiken heb ik me niet voor kunnen stellen. En het wordt nog fijner. Zullen we nu gaan slapen, morgen komt er weer een fijne dag.’
‘Ja, vast. Welterusten, mijn lieve jongen.’
‘Welterusten, mijn lieve meisje, met je mooie haren.’
‘Stouterd, ik hoor dat je niet alleen die op mijn hoofd bedoelt.’
‘Nee, mag ik met mijn hand op die andere in slaap vallen?’
‘Ik zat er over te denken om een been over je heen te doen en je erectie tegen mijn, helaas nog in mijn broekje verstopte doos te drukken en me heel voorzichtig af en toe te bewegen.’
‘Doe dat maar. En dan al denkend hoeveel we van elkaar houden in slaap vallen.’
‘Mmmm.’
‘Mmmm.’

Ze brachten de rest van de vakantie door met veel zonnen en praten.
Af en toe waren ze een paar minuten stil, maar dan schoot één van beiden weer iets te binnen om te vertellen. Overdag hielden ze het bij elkaar af en toe gezellig aanraken, in bed deden ze meestal wat meer.

20e t/m 22e Week

Dinsdagavond bracht hij haar na het eten naar haar ouders en bleef koffiedrinken. Toen hij op wilde stappen liep ze achter hem aan naar de hal en omhelsde hem.
‘Han, ik vond het ook een goed idee om de laatste nacht bij onze ouders te slapen. Vooral omdat paps me dan weg kon geven. Maar het dringt nu door dat ik alléén moet slapen. Blijf je bij me, op mijn kamer, voor het laatst, tot ik naar bed ga?’
‘Ja, graag, schat. Ik was er waarschijnlijk pas bij mijn ouders achtergekomen. Dat alleen slapen is niet zo erg, maar daarvóór zouden we allebei erg eenzaam zijn. We zijn zo graag bij elkaar, en de laatste weken dag en nacht. Hup, naar boven.’
Op haar kamer ging ze op haar bureaustoel zitten.
‘Ga maar op bed zitten. Op mijn laatste avond als maagd moet ik me natuurlijk netjes gedragen.’
Hij ging op haar bed zitten.
‘Hoe lang houd je dat vol?’
‘Één minuut. Ondertussen kleed ik me uit. Doe maar mee.’
Ze kleden zich op hun onderbroeken na uit en gingen omarmd op bed liggen.
‘Lieve maagd van me, dank je wel dat je me tegenhield. Dit is veel fijner dan allebei alleen wachten tot het bedtijd is.’
‘Mmmm. Hoe laat wordt het morgen?’
‘Bedtijd, bedoel je?’
‘Ex-maagdentijd bedoel ik.’
‘Schat, we zouden het kunnen doen zodra we in de flat terug zijn. Maar we willen er een heel mooie dag van maken. Ik weet zeker dat je heel mooi zal vinden wat ik verzonnen heb, ook voor later. Ik wil je heel graag verrassen, maar ik snap dat je toch wel iets wilt weten. Goed. We zijn vanavond na twee keer koffie hiernaartoe gegaan. De planning is dat we morgenavond, qua tijd, na één keer koffie op de plek komen waar we gaan slapen.’
‘Qua tijd, na één keer koffie?’
‘We drinken misschien geen koffie.’
‘Juist. Dat wil zeggen, ik snap het niet helemaal, maar ik heb tenminste een idee van de tijd. En je zei, dan komen we op de plek waar we gaan slapen? Niet, dan gaan we slapen, en wat er aan voorafgaat?’
‘Ik probeer je zo min mogelijk te vertellen om je zo veel mogelijk te verrassen. Maar goed, slimmerd, nog iets meer. Als we, bijvoorbeeld, op een hotelkamer zouden komen, zou je dan binnen de minuut aan het ontmaagden willen beginnen of mag het iets langer duren?’
‘Nee, langer natuurlijk. Met een aanloop, een beetje speels, hè?’
‘Natuurlijk. Mag ik nu voor het laatst met mijn maagd spelen?’
‘Ik vind dat er wat verschil met andere avonden moet zijn. Alleen omhelzen en kussen?’
‘Goed. Mag ik dan vlak voordat ik wegga nog even kijken wat ik morgen krijg?’
‘Ja. Ik ook?’
‘Natuurlijk. Groot of klein?’
‘Je kan geeneens klein, ik voel je duidelijk tegen mijn buik.’
‘Je ligt ook nooit stil, vrijdoos, je kronkelt altijd tegen me aan.’
‘Mmmm, lekker. Nu kussen.’
Ze kusten een tijd. Daarna stond hij op, trok haar broekje uit, ging naast haar zitten en streelde haar dijbeen.
‘Ik ben benieuwd hoe je het morgen gaat vinden, wanneer je rechte gleuf helemaal rond wordt wanneer ik mijn erectie erin ga duwen.’
‘Hé, dat is geen taal tegen een maagd. En voor jezelf ook te opwindend.’
‘Nee, voor mij is erover praten nu niet zo opwindend, ik dacht het toch al.’
Hij stond op, trok haar haar weer broekje aan, trok zijn eigen broek uit en ging weer naast haar zitten.
‘Voel maar even hoe rond je moet worden.’
‘Zelfs met mijn hand niet, vrijdoos. Kleed je maar gauw aan, het zou zonde zijn om het de laatste avond te verknallen.’
‘Zo’n vliesje knalt toch niet kapot?’
‘Houd je mond, toekomstige ontmaagder, berg gauw die grote paal op en ga er vandoor.’
Hij kleedde zich aan, stopte haar onder de dekens en gaf haar een afscheidskus.
‘Tot morgenochtend, mooie meid.’
‘Hoe noem je me?’
Hij kuste haar nog een keer.
‘Welterusten, mijn lief meisje.’
‘Welterusten, mijn lieve grote jongen.’
Hij grinnikte en ging er vandoor.

De trouwauto bracht hem woensdagmorgen van het huis van zijn ouders naar dat van haar ouders. Daar hing de vlag uit, maar verder was er niets bijzonders te zien. Hij stapte uit, liep naar de voordeur en belde aan. Ondertussen begonnen de buren zich te verzamelen, de jeugd bewonderde de auto. Een volgauto, net zo’n grote, maar zwart in plaats van wit, met Hans ouders erin, was er inmiddels achter komen staan. Debbies ouders, Bibi en Dolf zouden daarin meerijden. Paps, in een net pak, deed open.
‘Hé, Han, dat is vroeg. Is er wat?’
‘Mag Debbie buiten komen spelen?’
‘Ik geloof dat ze al iets verwachtte.’
Hij draaide zich even half om.
‘Debbie, of je buiten komt spelen.’
Op de achtergrond was te horen dat mams aan het mopperen was, en de meiden aan het giechelen. Han en paps keken elkaar grijnzend aan. Toen Debbie naar voren kwam deed Han van schrik een stap achteruit.
‘Meid, wat mooi.’
Ze had een lange, witte jurk aan, die bijna op de grond kwam. Met korte mouwtjes en een niet al te laag decolleté. Haar lange haren waren hoog opgestoken, met een paar witte gekrulde slierten er doorheen. Paps pakte haar hand en hielp haar over de drempel naar buiten. Hij pakte van ieder een hand, legde die op elkaar en sloot zijn handen er omheen.
‘Wij wensen jullie een heel prettige dag en het allerbeste voor de toekomst. Han, je krijgt haar mee op één voorwaarde. Dat je haar af en toe langs brengt, want we zullen haar vreselijk missen.’
‘Omdat u allebei zo uw best gedaan heeft om mee te werken om dit ontzettend fraaie en lieve resultaat te bereiken beloof ik dat.’
Debbie en mams waren in tranen. Een buurmeisje van een jaar of tien kwam aanrennen met een versierd zakdoekje.
‘Alsjeblieft, Debbie, en gefeliciteerd.’
Debbie boog zich even voorover om het meisje te kussen.
‘Dank je wel, liefje. Kom je ook op de receptie? Mag je taart eten zo veel je wilt.’
‘Ja, we komen allemaal.’
Paps stootte Han even aan.
‘Je kan weer ademhalen. Debbie, mijn laatste advies. In die jurk niet voorover buigen.’
‘Poe, ik ga me niet inhouden. Mams, paps, hartelijk bedankt voor alles. Ik ga met Han mee.’
Ze liepen naar de auto, onder applaus van de buren, en zwaaiden even naar Hans ouders in de volgauto. Hij hielp haar de trouwauto in, liep er omheen, stapte in en ging naast haar zitten. De chauffeur deed de deuren dicht, stapte ook in en reed weg.
‘Wat een auto, Han, het stapte makkelijk in. Een Rolls, geloof ik?’
‘Ja, ik heb hem van de week nog wat laten verlengen, vroeger waren de mensen kleiner.’
‘Grapjas. En wit laten spuiten, zeker. Fijn hoor, mijn prins, het zit vast beter dan op een paard. Je ziet er mooi uit, Han, echt mooi. Doe het maar niet te vaak, ik word al genoeg verwend.’
‘Oh, meisje, wat fijn voor je. Ik weet niet wat ik tegen jou moet zeggen. Ik ben overdonderd. Mag het later, in stukjes en beetjes?’
‘Oh, als je het maar niet op het verkeerde moment doet, we moeten ons in publiek wel inhouden. Zeg, ik heb het wel gefietst, is het met de auto ver naar Kralingen?’
‘We maken een omweggetje, dan zijn de ouders iets eerder bij het stadhuis. Daardoor een minuut of tien. Maar goed ook. De banken zijn erg comfortabel.’
‘En de chauffeur dan?’
‘Die kan de tussenruit dicht doen, dan hoort en ziet hij niks. Nietwaar, meneer?’
‘Ja, meneer, maar meestal pas op de terugweg.’
‘Nou, dat redden we wel, we moeten geen kreukels in je schitterende jurk maken. Buig nog eens iets voorover.’
‘Zo?’
‘Ja, je bent het showen niet verleerd. Weer geen beha om, hè? Zelfs vandaag niet.’
‘Nee. Moet dat?’
‘Jij niet. Ze zien er weer geweldig uit. Mooi en groot.’
‘Denk maar ergens anders aan, dan krijg je geen bobbel in je broek. Oh, zo te zien zijn we er.’

De trouwzaal zat vol. Onder het naar voren lopen knikten ze naar familie en bekenden.
‘Han, ik geloof dat de helft van de zaak hier zit.’
‘Ik zie een hoop vrienden. Schat, je kan nog terug.’
‘Dank je wel voor je beleefde vraag, maar je weet wel beter. Nou, laten we ons gedragen.’
De ambtenaar bracht een mooi verhaal, over vakantieliefdes die soms overgingen in eeuwige liefdes. Halverwege fluisterde ze in zijn oor.
‘Heb jij dat allemaal doorgegeven?’
Hij fluisterde terug.
‘Nee, dat komt van Bibi, ik herken haar stijl. En ze is de enige die dit allemaal weet. Heel lief.’
Toen ze op moesten staan draaide ze zich even om en stak haar tong uit naar Bibi. De aanwezigen, al vermaakt door het verhaal wat de ambtenaar afgestoken had, grinnikten, snapten meer of minder wat er aan de hand was. Ze werden ontroerd, met de nodige tranen, toen Han de ring om Debbies vinger deed.
‘Shit, Han, een hele zooi diamanten.’
‘Ja, liefste, diamonds are forever. Net zoals mijn liefde voor jou.’

In de auto, onderweg naar het restaurant, dronken ze wat fris uit het barretje in de auto.
‘Schat, vrouwtje, normaal kijk ik altijd al zo graag naar je. Je bent nu ook zo geweldig om te zien. Ik zeg niet, mooier, want dat zit in de versiering. Voor andere mensen zie je er mooier zijn dan normaal, want je hebt geen gewone jurk aan, je haar zit ingewikkeld mooi, en je kijkt blijer. Je ziet er nu eh anders uit. Ook heel fijn om naar te kijken, maar ik wil toch zeggen dat je er niet iedere dag zo bij hoeft te gaan lopen. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, ik kijk eigenlijk altijd alleen maar naar je gezicht, je bewegingen, je lijn, niet naar wat je aan hebt. Daar moet ik me voor concentreren, anders zie ik dat geeneens. Nu gaat dat natuurlijk iets makkelijker, je kleding is opvallender. Maar als je me aankijkt zie ik nog steeds hetzelfde als de laatste tijd. Je houdt van me en wilt dat we bij elkaar blijven. Het is nu niet direct een compliment, geloof ik. Snap je me?’
Ze had haar zakdoekje gepakt en depte een paar tranen weg.
‘Oh, Han. Natuurlijk is dat een compliment. Wéér een stukje. Ik snap je wel, het kan mij ook niet schelen wat je aan hebt. Daarom lopen we ook zo graag zonder kleding als we bij elkaar zijn. Het gaat er niet om dat we elkaar bloot willen zien, maar we zien kleding toch niet. Hoe kom je hier nu op?’
‘Omdat het me opviel dat ik je schoenen zag. Ik vroeg me af waarom ze me opvielen. Toen dacht ik, je wijkt af van trouwfoto’s, daarop hebben de meiden meestal schoenen met wat hogere hakken aan. Maar, hogere hakken zijn er eigenlijk voor om het figuur beter uit te laten komen, dat heb je niet nodig, daarom zal je er wel geen aan hebben.’
‘Leuke gedachtegang. Dank je wel. Maar daarom is het niet. Iets simpelers. We zijn ongeveer even groot, en dat wil ik zo houden.’
‘Dank je wel. Ik vind het ook fijn dat als we elkaar omhelzen we elkaar recht in de ogen kijken.’
‘Ja. Maar soms ga ik dan toch op mijn tenen staan. Niet omdat ik dan groter wil zijn, maar dat is beneden lekkerder als je je eh zelf tegen me aandrukt.’
‘Ondeugd. Gelukkig zijn we er al.’
De chauffeur bleef even zitten en kuchte.
‘Mevrouw, meneer, ik zit hier normaal te horen, zien en zwijgen. Behalve als u me iets vraagt, zoals op weg naar het stadhuis. Ik ben ook in het stadhuis geweest, dat doe ik meestal, maar vandaag zeker, omdat u op de heenweg zo vrij praatte. Ik ben nu zo vrij om u alvast te bedanken voor de prettige dag. Zulke mooie en openhartige toespraken, in het stadhuis en hier in de auto, heb ik nog nooit gehoord. Ik hoop dat u me toestaat die vanavond aan mijn vrouw te vertellen, verder aan niemand. En u heeft gelijk, meneer. Ik heb heel wat bruiden gezien, maar de schoonheid van uw vrouw komt niet van haar jurk, die kan ze missen. Ik wens u een prettige receptie en lunch. Op de terugweg naar uw huis zal ik me wat haasten.’
Debbie giechelde.
‘Dank u wel voor úw toespraak. Heeft u dochters?’
‘Ja, één van vijftien en één van twaalf.’
‘Die van twaalf weet ik niet, maar de andere mag u het ook vertellen.’
‘U heeft gelijk. Ik zal het doen.’
Hij stapte uit en deed de deuren voor ze open.
‘Debbie, fotosessie in de tuin, met de Kralingse Plas op de achtergrond.’
‘Weer fijn bedacht, Han. Vast een bevriende fotograaf.’
‘Ja, die weet wat we willen, geen staatsiefoto’s, maar gezellige.’
‘Omdat jij ook weet wat ík wil.’
‘Meestal wel. Maar nu niet op je tenen gaan staan.’
‘Dat heeft geen nut, mijn jurk en jouw broek zijn bij elkaar te dik.’

Tijdens de receptie bleven de mensen toestromen.
‘Han, ik hoorde dat ze op mijn werk elkaar aflossen, er willen er heel veel komen. Tja, ik ouwehoer daar met iedereen.’
‘Dat kan ik me voorstellen. En hoe. Ik kan het niet allemaal bijhouden, ik zie het later in het felicitatieregister wel, maar veel van mijn vrienden zijn al geweest.’
‘Het is zo grappig, die van mijn werk knikken allemaal goedkeurend naar me, je kan er mee door, kennelijk. En ik hoef je niet te vertellen hoe jouw vrienden kijken.’
‘Nee, hongerig. Ik ook.’
‘We gaan zo lunchen.’
‘Ja, dat houdt nog even op. Ik ook, dan maar.’

De lunch met de ouders, broer en zussen met aanhang en Simon met zijn verkering was erg gezellig. Ook door de toespraak van Simons verkering. Ze vertelde hoe ze zichzelf telefonisch als speelgoed in de firma geïntroduceerd had. Dat ze inmiddels door eigen ervaring, verhalen en wat gesprekken met de andere meiden wist dat de drie kleine kleutertjes hard werkten, maar in hun vrije tijd alle aandacht, ook serieuze, gaven aan het speelgoed thuis. Ze hoopte dat de drie nog lang speels zouden blijven en dat Bibi en zij ook gauw hun eerste strippoker konden gaan spelen.
Aan het eind bedankte Han iedereen. Vooral Debbies ouders, voor hun dochter, waar ze zo, vanaf negen maanden voor haar geboorte, hun best voor hadden gedaan om er wat moois van te maken. En Bibi voor haar toespraak op het stadhuis. Mams en Bibi bloosden.

Onderweg naar de flat zaten ze weer hand in hand.
‘Mooi, hè, Han?’
‘Ja, meid, alles was heel fijn. En niet te kort, niet te lang.’
‘Je hebt alles goed gepland. Ik wist wel dat je altijd goed oplette, je hebt vooral goed ingeschat hoe lang de receptie moest duren, zodat iedereen toch iets meer kon zeggen dan gefeliciteerd.’
‘En iets langer naar je kon kijken. Ze hebben ook genoten. De lunch was ook fijn. Dolf en Simon zullen het wel even moeilijk krijgen, thuis.’
‘Een beetje, je kent dat.’
‘Eh, ja, bedeesde verleidster. Wanneer denk je dat Bibi en Dolf gaan trouwen?’
‘Ik denk dat ze een week of twee, drie, nadat we terug zijn definitieve afspraken gaan maken. Op wat voor termijn weet ik niet. Ze zullen eerst op zoek gaan naar huisvesting, dan pas de datum vaststellen.’
‘Een week of twee, drie, nadat we terug zijn?’
‘Ja Han, Bibi is een goede zakenvrouw, maar privé nog onzekerder dan ik. Als ik vertel hoe fijn we met elkaar omgaan zal ze wat meer vertrouwen krijgen.’
‘Ik hoop het voor ze.’
‘Je hebt paps en mams en Bibi leuk geplaagd.’
‘Ja, dat kon wel, hè? Vrouw, we zijn thuis. Maar niet lang.’
Han hielp Debbie uit de auto. Ze namen afscheid van de chauffeur, bedankten hem nog een keer voor zijn vriendelijkheid en begrip. Toen ze hem ook een prettige avond toewensten grinnikte hij.
‘Dat zal wel lukken. Ik heb van jullie toch wat opgestoken. Ik ben daardoor weer wat aangestoken. Dat zal mijn vrouw ook fijn vinden. Prettige reis.’
Er kwamen wat buren kijken, ze werden gefeliciteerd, en vooral zij werd gecomplimenteerd.
‘Het begint al te wennen, ze kijken alleen maar naar jou.’
‘Er zit ook meer verschil tussen een jurk en een trouwjurk dan tussen een pak en een net pak.’
‘Ben ik helemaal met je eens. Zal ik je naar binnen dragen?’
‘Nee, ik jou?’
‘Grapjas. Het is inderdaad een uit de tijdse gewoonte. En het is tegenwoordig moeilijk om een deur met al die sloten open te doen met zo’n gewicht in je armen.’
Binnen schopte ze haar schoenen uit.
‘Mooie schoenen, maar niet voor te lang. De jurk zit prima, maar ik wil hem ook uitdoen. Hij heeft zijn functie bewezen. Wat ik wilde. Trouwen in een mooie witte jurk, compleet met de bijbehorende uit de tijdse gewoonte.’
‘Ja, mijn pak zegt niets. We hebben nog geeneens goed gekust.’
‘Vind je het erg dat ik eerst de jurk uitdoe en de smurrie voor de foto’s van mijn gezicht haal?’
‘Nou, smurrie? Ik heb gezien dat je wat ophad, maar zoveel was het niet.’
‘Nee, precies genoeg om er op flitsfoto’s goed uit te zien. Kan je de knoopjes achterop losmaken? Mams heeft me vanmorgen ingepakt.’
‘Waar ga je heen?’
‘Voor de spiegel staan. Ik wil zien hoe je me uitkleedt.’
‘Prima. Het zijn nogal wat knoopjes. O, geen behabandje. Shit, dat was oude routine, ik wist het al. Beha’s bij jou overbodig.’
‘Mams vond het maar niks, geen beha aan. Dat was toch niet gekleed? Ik zei tegen haar, als paps het ook niet goed vindt doe ik er een om. Ze heeft het maar niet gevraagd.’
‘Jammer voor paps.’
Ze lachten in de spiegel naar elkaar.
‘Nee, die hoort het wel van haar. Of van mij, als ze het niet doet, ik ga het controleren. Ik gun het hem zo. Alles los?’
‘Ja.’
‘Blijf staan.’
Ze liet de jurk naar beneden vallen, stapte er uit en glimlachte in de spiegel naar hem. Maar hij keek haar niet aan.
‘Meid, ook geen broekje.’
‘Nee, waarom zou ik? Niemand die het ziet. Ik heb hem uitgedaan toen mams even niet keek. Anders was ze dat wél aan paps gaan vragen. Zelfde resultaat natuurlijk, hij zou zich doodgelachen hebben. Dat gaat die later dus ook doen, ik vertel het hem. Maar het was hartstikke leuk. Af en toe denken, ze moesten eens weten.’
‘Maar goed dat ik het ook niet wist.’
Hij sloeg één arm boven om haar heen en pakte een borst. De andere arm sloeg hij lager om haar heen om haar tussen haar benen te pakken. Hij kuste haar in haar nek. Ze maakte zich zachtjes los.
‘Als je je uitgekleed hebt en ik mijn gezicht schoongemaakt heb kunnen we lekkerder kussen.’
‘En omhelzen. Goed?’
‘Ja. Bloot.’
Hij kwam al gauw achter haar staan. Keek hoe ze controleerde of haar gezicht schoon was.
‘Mooi, Adam. Grappig, in die spiegel staat hij een paar graden naar links in plaats van rechts.’
‘Ja, ik ben niet volmaakt. Maar voor het gebruik maakt het niet uit. Ik vind jou mooier zonder make-up.’
‘Die was ook niet voor jou.’
Ze stond op en draaide zich om.
‘Dit allemaal wel.’
Ze omhelsden en kusten.
‘Schat, ik voelde dat je iets op je tenen ging staan.’
‘Netjes gezegd. Ja, dan voel ik je erectie beter tegen mijn doos.’
‘Hij kan er zo niet in, hoor, hij staat veel te rechtop. Wel iets naar rechts dus, voor een nauwkeurige kijker. Vanavond, hè?’
‘Ja, helemaal.’
‘Je kriebelt. Langer maar niet.’
Ze lieten elkaar los.
‘Zeg, je haren zitten schitterend. Ze passen mooi bij die jurk. Wat mij betreft mag je het nog zo laten zitten. En bij feesten en zo. Maar, liefste, wil je ze alsjeblieft ‘s nachts los doen? Ik wil graag naar bed met mijn lieve hartstochtelijke meisje.’
Ze keek hem aan, er kwamen een paar traantjes in haar ogen.
‘Zeg je dat vanavond weer, sentimentele jongen?’
‘Ja. Nou, tranen drogen en aankleden.’
‘Ja. Hoogste tijd. Waar gaan we, nee. Ik kleed me wel degelijk aan, tenminste, geen beha, wel een broek.’
‘Prima, verleidelijk stuk.’
‘Dat stuk van jou ziet er ook verleidelijk uit.’
‘Quitte dan. Moet je die jurk niet ophangen?’
‘Ja, zou ik bijna vergeten. Mams komt hem morgen halen, ik heb haar mijn sleutel geleend.’
‘Waarom?’
‘Om hem terug te brengen.’
‘Terug?’
‘Ja, je denkt toch niet dat ik zo’n hartstikke dure jurk koop voor een paar uur dragen en er hooguit een stuk afknip voor over een wieg? Huren natuurlijk.’
‘Dus dat hij nieuw moet zijn is ook een uit de tijdse gewoonte?’
‘Ja, het enige wat nieuw moet zijn zijn wij. Ik ben zover, jij ook, zie ik, koffers pakken, op weg naar onze ontmaagding.’
‘Ik ren al.’
Hij reed naar de A dertien, draaide die in noordelijke richting op.
‘Han, je wilt zeker nog niet zeggen waar we naar toe gaan, hè?’
‘Zenuwachtig?’
‘Nee. Je hebt daar al vanaf de eerste dag dat we elkaar kennen aan gedacht, hè?’
‘Ja, af en toe, na de gezamenlijke onthulling van ons grootste geheim. Jij ook, op een gezonde manier. Zonder veel haast, hè?’
‘Ja. Ik ben wel nieuwsgierig. Nee, ik heb nu toch ook een beetje haast. Ik kan nog net wachten tot vannacht.’
‘Debbie, ik wil je wat vertellen. Je mocht steeds alles van me weten, nu zeker, vrouwtje. Ik heb gisterenavond gedoucht, en geloosd. Om te proberen het vannacht wat langer te laten duren.’
‘Het is lief dat je het vertelt. Ik weet dat je het liever niet doet, maar het is goed van je bedacht, ik ben er blij mee.’
‘Dank je wel. Ik doe het inderdaad liever niet, ik ben blij dat je het begrijpt en fijn vindt. Dat had ik gisterenavond moeten bedenken, dan was er wat meer lol aan geweest. Vanmorgen was ik er al blij mee, anders was ik, toen ik je zag, in je mooie jurk met je mooie haar en je stralende gezichtje, helemaal voor mij, al in mijn broek klaargekomen. Wat een stuk ben je.’
‘En jij dan? Ik kreeg ook de kriebels van jou. Ik dacht, mijn liefde, vandaag, vannacht, altijd.’
Hij pakte met zijn rechterhand haar linker, streelde die met een vinger aan de binnenkant, kneep er even in en pakte toen het stuur weer vast. Ze zeiden even niets.
‘De Utrechtse Baan op? Gaan we Den Haag in?’
‘Ja, even. Ik geef je een korte samenvatting van onze reis. Je weet dat we drie weken vrij hebben. We gaan naar meerdere bestemmingen, voor kortere of langere tijd. Ik wil je die plekken één voor één op een bepaalde tijd en manier vertellen. Het is nu míjn tijd voor verrassingen. Ik wacht nog even met de eerste te vertellen. Je kan toch niet raden waar we nu naar toe gaan, we kunnen nog alle kanten op. Ondertussen, schat, over op die gezonde manier nadenken, ik zal nooit vergeten hoe het begonnen is. Ik zag je, wilde met je praten en was binnen de kortste keren verliefd. We praatten een uur. ‘s Middags wenkte je me naar je toe.’
‘O ja?’
‘Ja schat, we hebben steeds alles om en om gedaan. Je had nagedacht, kennelijk. Je vroeg me bijna gelijk of ik een sprookje of een spelletje met je wilde. Een paar keer met je naar bed en je bedanken voor de bewezen diensten, of wat anders.’
‘Ja, natuurlijk had ik nagedacht. Ik had een rustige week gehad en plotseling duikt er een lieve, hartelijke en open vent op en was ik verliefd, binnen het uur. Dat kon niet. Ik heb tussen de middag amper wat gegeten, van de schrik. Bibi ook niet. Ik wilde méér weten. Dus maar direct gevraagd. Als het je niet beviel en je aftaaide zou het wel weer overgaan.’
‘Dat eerste uur praten was erg intensief geweest, we gingen overal acuut op in, vreselijk openhartig. Maar toen, een minuut na het begin van ons tweede gesprek, midden overdag, midden tussen het publiek, vroeg je of ik met je naar bed wilde. Ik kon me niet inhouden, je keek me ook zo open, afwachtend, aan. Daarom zei ik dat ik alleen met een meisje naar bed wilde als ik er van hield. En dat het er daardoor nog nooit van gekomen was. Nét niet. Toen zei jij, bij mij ook nét niet. We waren toen allebei overdonderd.’
‘Ja, behoorlijk. Je neemt allemaal binnenweggetjes, je bent hier vast bekend.’
‘Ja, waarom kom je zo wel achter.’
‘Stiekemerd. Je bent lief.’
‘Ik ben van plan nogal langer dan vandaag lief voor je te zijn. Niet omdat ik dat vanmorgen beloofd heb, je weet het al veel langer. Maar vandaag is speciaal.’
‘Ik weet dat het niet hoeft, maar ik zal proberen je voor vandaag te bedanken. Oh, Wassenaar, gaan we naar Duinrell?’
‘Nee, we komen er wel langs.’
‘Goed. Jij zat er niet mee, hè, dat ik het van jou wist?’
‘Nee, je mocht het best weten. Dan wist je gelijk mijn eerlijke bedoelingen. Voor jou was het wat anders.’
‘Ja, ik vond het eerst vreselijk. Maar het zakte snel. Omdat we zo eerlijk bleven, alles tegen elkaar zeiden. En ik steeds gekker op je werd. Toen vond ik het ook fijn. Je mocht het ook best weten. Eigenlijk, Han, was heel goed dat ik het zei. Anders had je kunnen denken dat ik geen maagd meer was. Had je je dan niet verder met me bemoeid?’
‘Waarschijnlijk toch wel, maar toen zeker. Ik vond het erg fijn, dat je het zei. Hoofdzakelijk omdat je zo spontaan en eerlijk was. En het hield natuurlijk wat mogelijkheden open. Die gauw aan de beurt zijn. Ik vind het ook nog steeds zo fijn, dat we er ook gewoon over kunnen praten. Ik hoef bij jou nooit te denken, pas op, nette taal gebruiken. Ik schrik van jou toch nog steeds, af en toe. Zoals toen je vertelde wat je tegen je vader gezegd had. Of hij dacht aan iets mooi maken als hij lag te n.’
‘Ik zei het toch niet voluit? Ja, tegen hem wel, maar tegen jou niet.’
‘Nee, maar het was net zo schokkend. Staat er over de gezamenlijke ontdekking van onze maagdelijkheid al iets in je plakboek?’
‘Nee, ik ben in de computer aan een stuk erover bezig. Maar het valt niet mee om dat zo netjes mogelijk op te schrijven. Gelukkig heeft het geen haast.’
‘Dat niet.’
‘Daar gaan we weer. Nou, meerdere bestemmingen. Zegt me niets. Ik wil een leuke plek voor een leuke nacht.’
‘Dat weet ik, al is de plek bijzaak. Ik heb er toch een tijd over nagedacht, ik wilde wel iets wat bij ons paste. Je vroeg de laatste tijd soms, wat zit je te grinniken? Ja, om die plek. Je bent lief geweest, schat, genoegen genomen met, ik grinnik om een verrassing. Je zal straks ook grinniken.’
‘Vast, Han. Alle andere dingen heb je ook zo fijn voorbereid. Auto’s, stadhuis, receptie, lunch.’
‘Ik kon er de tijd voor nemen, Debbie. Als je niet bij me was rustig over alles nadenken, uitzoeken, regelen. Dat kon ik zelfs tussen mijn werk door doen. Daarom zijn het ook meerdere plekken geworden. Op de eerste, liefste, is het eb.’
‘Oh, Han, Katwijk. Ik kan wel janken.’
‘Doe maar, de zeelucht droogt je wel op. Snap je nu mijn grapje met het zoete water in de Kralingse Plas? We gaan héén door de duinen, in verband met de wind, terug over het strand. We drinken wat bij Willy.’
‘Wat fijn. Nou snap ik waarom je ‘s morgens wilde trouwen. En iedereen maar tegen je drammen. Het is toch veel mooier ‘s middags, daarna diner, dan jullie er vandoor? Ze dramden ook tegen mij, ik heb ze naar jou doorverwezen, ik wist van niets. Ik heb je alleen gevraagd, toen ik de datum mocht bepalen, en jij vroeg of het alsjeblieft ‘s morgens kon, of je er een reden voor had. Je zei ja. Dat was voor mij genoeg. Wat een mooi begin, Han. Ik heb al lopen denken, wat moeten we de hele middag doen. Het bed in duiken zou wel fijn zijn, maar dat moet toch tot ‘s avonds wachten, hopelijk niet te laat, om daarna fijn te gaan slapen. Han, dank je wel. Ik moet aan het plakboek denken. Toen de ambtenaar zei, u kunt nu de bruid kussen, kuste de bruidegom de bruid, trok haar jurk omhoog tot boven haar middel, trok zijn broeken naar beneden en voltrok het huwelijk op natuurlijke wijze, boven op de huwelijksakte op de tafel.’
‘Je zou geeneens tegengestribbeld hebben.’
‘Nee, alleen gezegd, iedereen ogen dicht, ik doe mijn benen uit elkaar, en Han zijn best.’
‘Ja, vast. Zeg, je laat me je jurk omhoog tillen en mijn broek naar beneden doen. Als iemand het leest en een beetje oplet, weet hij dat je geen broekje aan had.’
‘Dat is toch niet erg, een broek heeft geen nut onder zo’n lange jurk. Ik wilde zo natuurlijk mogelijk trouwen. Het had van mij ook in blote kont gemogen, maar dan krijg je zo’n oploop van het publiek. Ik heb er zo van genoten, Han. Ik moest af en toe denken, als iedereen het wist zat de ene helft van de zaal met een erectie en de andere helft met een minderwaardigheids- complex. Heerlijk.’
‘Meisje toch. En dat voor spul wat je toevallig gekregen hebt.’
‘Ja, maar ik geniet niet zo omdat ik er trots op ben, maar omdat ik er zo lekker wat mee doen kan, de jongens er van liet genieten, beperkt, en de meiden een voorbeeld gaf om niet té preuts te zijn. Ik denk trouwens dat de meeste meiden van school op hun huwelijksdag toch geen maagd meer waren. Stom. Ik weet van meerdere dat hij niets mocht, tot hij vreselijk smeekte. Dan mocht hij ineens alles, en de helft móest trouwen. Wat is dat nou voor gepruts. Niets, één beurt, daarna wil ze niet zo graag meer, want die eerste keer was niet lekker, ze schrokken zich rot, hij weet er ook niets van te maken, en binnen de kortste keren trouwen. Als ze geluk en geduld hebben leren ze het misschien nog goed te doen. Wij hebben het maximum eruit gehaald, en heel veel liefde, omdat we steeds rekening met elkaar hielden en zo. Wat een preek. Zeg, je kent het strand en het fietspad, ken je ook de duinen ertussen?’
‘Ja, vrij aardig. Je mag er eigenlijk niet in, er staat ook prikkeldraad omheen, maar ik ben er met mijn broer vaak doorheen gelopen. Hoezo?’
‘Weet je een rustig duinpannetje?’
‘Zeker, wel een paar. Ga door.’
‘Ik wil later ook een keer de duinen in, met jou, en een deken. Daar, in Katwijk, in dat duinpannetje, in de open lucht, ons helemaal uitkleden en vrijen.’
‘Afgesproken. Dan krijg je geen zand tussen je benen.’
‘Nee, lekker jou. Dat was een leuk ritje. Er staan hier ook altijd auto’s. Altijd mensen op het strand. Gezellig, hè?’
‘Ja, ook ‘s nachts voor wie er hier dan op de achterbank liggen, al weet ik betere plekken. En nu zal het helpen ons ín te houden, heet stuk.’
‘Ja, hard nodig. Ik heb ook wat hards nodig.’
‘Dan gaan we een stukje hard lopen. Dan kan je alvast je hijgen oefenen.’
‘Ja, goed idee.’
Ze liepen hand in hand hard het parkeerterrein af, daarna, op hun gemak, elkaar omarmend, over het fietspad tot het tweede duinpad. Hand in hand liepen ze over het pad richting zee. Halverwege stopte hij haar.
‘Ik moet steeds denken hoe je er onder je trouwjurk uitzag. En hoe we thuis gekust hebben.’
Hij trok haar bloes uit haar rok en greep onder haar bloes door haar borsten. Ze omhelsde hem. Terwijl ze kusten streelde hij haar borsten, tot ze met kussen stopte en hem losliet. Ze maakte haar kleding weer in orde.
‘Ik geloof dat er wat oude ervaring bij je boven kwam. Zo heb je me nog nooit gegrepen. Maar goed dat je gezien hebt dat ik een broek aangetrokken heb.’
‘Ja. Ik heb inderdaad wat meiden zo gegrepen, maar nog nooit heeft er één zo gereageerd als jij, zonder te schrikken gelijk meedoen. Heerlijk.’
‘Ja, heerlijk. Maar niet eerlijk, ik wist al hoe lekker je streelt. Ik ben nooit bang van je handen of je mond of wat dan ook geweest. Bij ons eerste aanraken gaf je me een handkus. Grappig, maar ook met gevoel. Bibi en ik hebben het daarna gehad over jullie eh niet ruwe handen.’
‘Dolf en ik hebben het toen over jullie gehad. Maar je snapt wel, met Dolf, amper over jullie uiterlijk. Maar dat jullie zulke lieve meisjes waren. En we het, met tegenzin, maar kalm aan moesten doen. Gelukt dus. Maar vandaag staat er geen duinpannetje op het programma.’
Ze liepen door, op het strand liepen ze weer richting Katwijk.
‘Heb je alles geprogrammeerd of laat je iets aan het toeval over?’
‘Geprogrammeerd. Alles staat op de computer. Plaatsen, tijden, telefoonnummers. Want soms moest ik een paar keer dezelfde bellen vóór alles geregeld was. Ik heb een spiekpapiertje met wat ik onderweg nodig heb. Ik heb maar één iets niet geprogram- meerd. En dat gebeurt niet per toeval, maar automatisch.’
‘Ja, ja. Jouw automatiek, ik weet het. Het is trouwens een mooie zin voor het plakboek.’
‘Je onthoudt het vast. Volgende zaak. Ik heb naar Willy gebeld, of ik een tafeltje kon reserveren. Voor twee wandelaars, die apart, jarenlang, eerst met hun ouders, daarna met hun scharrels, altijd bij hun aanwipten. Die nu met elkaar gingen trouwen, en op hun huwelijksreis weer even langs wilden komen.’
‘Weer een mooie zin voor het plakboek. Kon het?’
‘Zeker weten, ze vonden het hartstikke leuk. Ze kunnen niet iedereen die wel eens langs komt onthouden, daarom wilden ze alleen even weten, ter controle of ik wel een oude gast was, of ik wist of ze vroeger het kraanwater uit Katwijk of uit Leiden kregen. Weet jij het?’
‘Nee, geen idee. Ik weet van mijn ouders dat we thuis vroeger gezuiverd Maaswater kregen. Vies, met een chloorsmaak. Er werd heel wat met jerrycans naar Delft gereden. Daar hadden ze duinwater, smaakloos.’
‘Dat heb ik ook gehoord, de watertoeristen. Het was een leuke strikvraag. Ik zei, geen van beiden, grondwater, ik heb toen ik klein was heel wat gezwengeld met die handpomp om de voorraadtank boven op het toilet te vullen. Hoefden mijn moeder en mijn zus geen dubbeltje te betalen.’
‘Leuk. Jij wel? En je vader en je broer?’
‘Tuurlijk niet, de zee en de duinen zijn groot genoeg.’
‘Ik kan geeneens viespeuk zeggen, ik pieste ook in zee, als we daar op een hete dag tijdens het wandelen zwommen. Misschien zwom ik wel eens in de jouwe.’
‘Als je weer eens wilt, in de badkuip?’
‘Nee, dank je. Ik ben niet vies van je, maar dat gaat te ver. Champagne hoeft ook niet, weet je dat vast.’
‘Mij gaat niets ver genoeg voor je.’
‘Oh, Han, nog zoiets en ik grijp je.’
‘Je brengt me erg in verleiding. Weer. Vaak. Eigenlijk altijd als ik je zie of hoor of je mail lees.’
Ze hield hem tegen, kuste hem en pakte hem over zijn broek vast. Deze keer maakte hij zich los.
‘Laten we maar doorlopen, anders red ik het niet tot vanavond. Fijn zo, hè, vrouw?’
‘Ja, man. Hé, de tent van Willy ziet er niet normaal uit. Er staat wat vóór.’
‘Ja, het ziet eruit als een eh boog, zo één voor een bruidspaar. Oh, shit, ze hebben er werk van gemaakt. Wat aardig. Dat heb ik geeneens besteld.’
‘Ik ben blij dat je niet volmaakt bent. Quitte.’
‘O ja? Ik zou niet weten wat er bij jou mist. Ja, zie je, hulde aan het bruidspaar. Nou, te veel kléding aan het bruidspaar, waren we net achtergekomen.’
Ze liepen onder de boog door, werden door linten naar een tweepersoons tafeltje geleid. Daarboven, tegen de muur, hing een versiering met hartelijk gefeliciteerd. Het personeel kwam ze feliciteren en bracht twee baco’s en een bittergarnituur.
‘Aardig, hè, Debbie, toch even wat versiering voor ons. Ze zijn altijd erg hartelijk.’
‘Ja, vroeger de zoons hier ook.’
‘Meid, die ook al?’
‘Waarom niet? We kregen de frisdrank altijd in flesjes. Dan zei ik tegen mijn ouders, ik ga even een beetje wandelen, ik heb geen zin om te zitten. Een knipoog naar één van de zoons was genoeg om ze achter me aan te laten komen. En om ze aan me te laten komen, achter de tent. Daar is een meter ruimte, vóór het prikkeldraad van de duinen.’
‘Ja, dat weet ik. Au. Ik voel het nog.’
‘Hij had toch geen dochters?’
‘Nee, nichtjes.’
‘Oh, wat leuk. Weer hetzelfde.’
'Waarschijnlijk. Ik vroeg alleen meiden met een bikini mee, een eendelig badpak vond ik te lastig.'
'Ja, dat kan ik me voorstellen. Die zoons liepen in zwembroek. Ik weet niet meer hoe het ging, bij jou had ik in het begin moeite om je onderbroek naar beneden te doen, die zwembroeken zaten snel op hun knieën of lager.'
'Jouw broekje vast ook. Als ik een vlotte trof liet die me binnen een paar minuten tussen het prikkeldraad door de duinen in spuiten.'
'Het klinkt alsof je meters ver spoot.'
'Nee, hooguit één meter, maar we wilden het zand achter de tent schoonhouden.'
'Om op te liggen.'
'Zij, terwijl ik haar streelde.'
'Over hun bikini?'
'Even, ik mocht er meestal snel onder, omdat ik zo lekker streelde.'
'Dat kan ik me voorstellen. En er vast ook lekker bij praatte. Lieten ze alles toe?'
'Bijna. Je weet het, nét niet alles.'
'Ja. Vanavond, hè?'
'Ja, dan alles. En niet maar één keer.'
'Nee, zeg, minstens twee keer, dat weet je. En niet hier achter de tent, maar?’
‘Ergens waar je het nog veel leuker en fijner zal vinden.’
‘En lekkerder. Geen sprietje in de hand, maar een eh laat maar.’
‘Ja, anders komt mijn broek teveel naar voren om op te staan. Zullen we gaan?’
‘Prima. Naar de volgende verrassing.’
‘Ja, al ken je mijn niet-spriet al.’
‘Ja, maar nog niet het volledige gebruik. Bij mij. Met mij. In mij.’
‘Helemaal. Laten we maar gaan.’
Ze namen afscheid van het personeel. Hij mocht niet betalen, alles was van het huis. Ze liepen het laatste stuk over het strand, toen langs de uitwatering van de Oude Rijn naar de auto. Ze stapten in.
‘Dat was zalig, Han.’
‘Ja, daarom heb ik je gevraagd om ‘s morgens te trouwen. Ik vond het een passend begin voor ons. Wat is er mooier dan iets doen wat je allebei fijn vindt?’
‘Vond, vindt, gaat vinden.’
‘Ondeugd. Ja, zeker weten, gaat vinden ook.’
‘We praten wel erg veel over vrijen en zo, hè?’
‘Ja, Debbie, omdat het er over praten en het doen een gezamenlijke hobby van ons is. Méér dan een hobby. We praten ook over andere dingen, maar korter. Oh, een voorbeeld, wat me nu te binnen schiet, door mijn planning. We kunnen over de literprijs van koeienmelk praten, maar praten over en spelen met de fabriek van moedermelk is fijner.’
‘Of met een andere fabriek. Die met het aparte magazijn. Wat heeft koeienmelk met onze huwelijksreis te maken?’
‘De melk niets, de koeien wel, wacht maar af. We gaan op weg naar de volgende plek, een half uurtje rijden. Ik neem weer binnenweggetjes.’
‘Leuk.’
Hij reed weg.
‘Binnenweggetjes. Als, wanneer, je bij me binnen bent, ben je niet weg. Daar ga ik weer.’
‘Dat geeft niet. Vanavond kom je pas.’
‘Ja, zeker weten. Mag ik daar wat over zeggen, al is het een beetje ophitsend?’
‘Je maakt je toch geen zorgen?’
‘Nee, ik verheug me er erg op, net als jij. Maar ik wil ook niet dat jíj je zorgen maakt. Ik heb gehoord dat jongens de eerste keer van de zenuwen soms geen erectie krijgen. Nou, dat probleem zal zich zeker niet voordoen. Even checken.’
Ze voelde even over zijn broek.
‘Man toch. Alweer, nog steeds?’
‘Steeds wat meer of wat minder.’
‘Fijn. Schat, als het binnenkomen wat pijnlijk is pauzeren we. Daarna gaan we door en komt je klaar, als je het tot dan hebt kunnen redden, anders weer pauze, en opnieuw beginnen. Gaat het nog?’
‘Ja, al vertel je het zo lekker.’
‘Dat wordt het ook. Dat opnieuw beginnen is niet erg. Ik denk dat het eerste stukje binnenkomen altijd fijn zal blijven, als je mijn gleuf van plat rond maakt. Ik denk dat het met je erectie ook wel gauw lukt, je weet de weg, en anders help je maar met een vinger. En je hebt er vast geen bezwaar tegen om het vaak te proberen.’
‘Nee. Kort antwoord, wegens oplopende druk. Ik denk er natuurlijk over, maar ik maak me geen zorgen. Je zit toch nergens mee.’
Ze legde haar hand op zijn been. Hij kneep er even in.
Ze zei pas weer wat toen hij op een parkeerplaats stopte.
‘Gezien de richting die we reden moeten dit de Kager Plassen zijn. Gaan we zeilen? Dat zouden we nog een keer doen. Nee, daar is het nu te laat op de dag voor.’
‘Ja. Morgen?’
‘Morgen? Ja, leuk. Ga je mij het ook leren?’
‘Ja, als je wilt, dat ook.’
‘Ik weet wat je bedoelt. Maar dat gaan we elkaar leren.’
‘Ja, we hebben nogal wat huiswerk. Wat we ook ergens anders dan thuis kunnen doen.’
‘Juist. Gaan we ook rietzeilen?’
‘Zeker weten. Je hebt ooit gezegd, ik moest je kussen, toen we terug in Nederland waren. Als het alleen maar een vakantie- liefde zou zijn moest ik in ieder geval gekust hebben. Ik kan ook niet gezeild hebben zonder in het riet een meid gepakt te hebben.’
‘Gepakt? Hetzelfde als vroeger?’
‘Minstens. Ik hoop dieper.’
‘Zeventien centimeter, of iets meer?’
‘Zoveel ik heb. Ik weet zeker dat je alles wilt hebben.’
‘Ja. En vaak. Rijdt nou maar weer door.’
Hij reed weer verder.
‘Daar gingen we weer, hè? Nou, nog een paar minuten, dan zijn we op de volgende plek.’
‘Buitenkaag. Nooit van gehoord.’
‘We gaan hier met de pont over naar het dorpje De Kaag.’
Na de pont reed hij langzaam door het dorp.
‘Leuke huisjes.’
‘Ja. Dit is de tweede plek.’
Hij parkeerde de auto.
‘Een café?’
‘Aan de voorkant. We gaan er eerst wat drinken en eten. Dit is niet zomaar een plek, Debbie, ik kom hier wel eens vaker. Een vriendje van me is na de derde van de HAVO naar één of andere landbouwschool gegaan. Hij heeft de hele tent hier, voorin het café, daarachter een boerderij, van zijn ouders overgenomen, samen met een broer. Ik zal je aan ze voorstellen.’
‘Goed. Jouw vriendjes zijn mijn vriendjes.’
‘Ik waarschuw je vast. Ze zijn bijna net zo makkelijk in de omgang als jij. Ze weten dat we komen, onder andere om te eten. Ook dat we vandaag getrouwd zijn. En wat zij en ik weten en jij nog niet. Ze zullen vast veel grinniken.’
‘Dat geeft niet, dat doen wij ook.’
‘Ja, om hetzelfde. Wat we verder gaan doen.’
Binnen stelde hij haar voor aan de twee broers en hun echtgenoten. Die grinnikten inderdaad. Ze dronken eerst een bacootje.
‘In mijn planning staat, lichte maaltijd. Zoek maar wat uit van de kaart.’
‘Hoezo lichte maaltijd?’
‘Vóór zwemmen en andere inspannende dingen moet je niet zwaar tafelen.’
‘Juist. Je hebt overal aan gedacht, geloof ik.’
‘Eerlijk gezegd, liefste, ik ben mijn planning al begonnen na een paar mails van je.’
‘Toen al?’
‘Ja. Heel grof. Ik zag het toen al zitten. Ik wilde niet twee maanden van tevoren pas beginnen met voorbereidingen.’
‘Ooooh, jij onthoudt ook alles, zeg. Toen je me vroeg op tijd met de pil te beginnen heb ik die twee maanden genoemd. Je hebt me er daarna nooit meer iets over gevraagd.’
‘Nee, waarom? Zoiets vergeet je toch niet? En we vertrouwen elkaar toch? Je vroeg me ook niet waarom ik ‘s morgens wilde trouwen.’
‘Je hebt gelijk. Wil je weten wanneer ik ermee begonnen ben?’
‘Ja, graag. Omdat we alles van elkaar willen weten. Maar je zei toen, ik ga je het niet vertellen, je hoeft niet te weten wanneer ik intiem wil worden. Je hoeft het nog steeds niet te vertellen, preuts wicht.’
‘Poe. Natuurlijk vertel ik het, je hebt gelijk, dat is fijn. Nadat ik twee weekends bij je ben blijven slapen, één onverwacht voor jou, één wel verwacht, heb ik de pil in huis gehaald. Maar meer nog niet.’
‘Slim. Ondanks je onzekerheid?’
‘Je hebt toch ook een brandverzekering? Verwacht je brand? Ik ga maar door. Weet je nog wat ik mailde, direct nadat je het huis gekocht had?’
‘Ja. Waarom vertel je het niet gewoon?’
‘Omdat we het er nooit uitgebreid over gehad hebben. Ik wil wat meer horen hoe jij er tegenaan keek.’
‘Prima. Je mailde, zonder het echt te schrijven, vaag, maar voor mij duidelijk genoeg. O. Dat wist je, hè?’
‘Ja, ons kende ons al. Ga door.’
‘Dat je, als alles ingericht was en ik er woonde, je gauw, dat werd dus het weekend erna, met me samen wilde wonen, en als dat goed ging, gauw wilde trouwen. Het werd heel gauw. Na vijf weken. Ik wist wat je bedoelde, liefste, maar ik heb niets gevraagd, er niets over gezegd. Je wilde niet dat ik het wist.’
‘Dank je wel, lieverd. Nee, toen niet, omdat ik nog een beetje twijfelde. Nu wel. Ik ben met mijn voorbereidingen niet zó snel begonnen. Maar ik wilde op tijd zijn, niet voor de zekerheid niets doen of condooms moeten gebruiken. Ik moet er niet aan denken, dan hadden we het nu niet zo fijn gehad. Al houd je heel veel van elkaar, zo’n begin is waardeloos. Ik weet niet precies hoe mijn twijfels minder werden. Natuurlijk steeds iets minder wanneer je wat liefs zei, of deed. Ik zat te wachten op een duidelijk teken. Dat kwam toen ik je de eerste keer helemaal zag. En jij mij, bijna helemaal. Het weekend daarna zijn we naar Brielle geweest. Dat had je gauw verzonnen.’
‘Ja. Ik dacht, al heel mooi, zo met je benen tegen elkaar, hoe kan ik zo snel mogelijk alles te zien krijgen? Toen kwam ik op dat idee. Je was op naaktstranden geweest, op zo’n terrein gaat het er nog gemoedelijker aan toe. Dan zou ik je zo wie zo al heel lang zien. Ik had de avonden nog geeneens gerekend. En waarschijnlijk wat meer van je bij het zwemmen. Dat klopte ook. Ik dacht, dan wordt het makkelijker voor je. Het zien van de meiden met die bossen haar, maar vooral die met die helemaal blote dozen, moet geholpen hebben. Was dat gemeen van me bedacht?’
‘Ja. Ik had het omgekeerd ook gedaan. Net zo gemeen. Ik was te voorzichtig, Han. Ik ging me toen afvragen, hij mag best andere meiden zien, dat wist ik van tevoren. Maar ik heb ook een mooie. Ik ben te voorzichtig. Tijd voor een show. Hoe doe ik dat? Niet al té snel. Wel, als het lukt, dit weekend. Je werkte fijn mee, lief, voorzichtig.’
‘Ja, zo’n haast had ik ook weer niet, het moest voor jou fijn blijven.’
‘Dat deed het. Han, je had wel gezegd, zeventien centimeter, maar niet de dikte. Daardoor ziet hij er zo geweldig uit, geen sprietje, maar een grote, dikke paal. Die zou de pret tijdens ons huwelijk niet bederven, maar behoorlijk verhogen. Die paal was mijn signaal, mijn seinpaal. Daarna ben ik er zo snel mogelijk mee begonnen.’
‘Eerder dan ik verwachtte. Zelfde vraag nog een keer. Ondanks die twijfels?’
‘Ik kon er toch gewoon mee stoppen als het feest niet doorging? Maar daardoor konden we zo snel trouwen. Ik zat op zesentwintig of zevenentwintig dagen. Ik kon er gelijk achtentwintig van maken, beginnend op maandag of dinsdag. Heb ik in de weekends geen problemen. Mijn laatste ongesteldheid, nou, je hebt je zin, ik zeg het gewoon, was vorige week. Dat wist je natuurlijk al, sinds onze huwelijksbespreking, je bent niet gek. Voor de tweede keer precies op tijd. De pil werkt dus. Daarom heb je deze hele vakantie ongestoord toegang, dag en nacht, hartstikke bloot. Nou, jij weer.’
‘Geweldig, meid. Dank je wel. Fijn geregeld. Ik heb mijn planning steeds bijgewerkt, uitgebreid, aan de hand wat er gebeurde. Langzaamaan gaan informeren wat kon en niet. Net zoals met ons huis, ook dit oude vriendje wilde ons graag helpen.’
‘Met eten en drinken, wat een deel van zijn bezigheden is? Of korting?’
‘Onder andere. Genoeg daarover, je merkt de rest vanzelf wel.’
‘En voelt.’
‘Ja, wordt maar niet ongerust, je hebt de pil niet voor niets genomen, vrouw. Officiële echtgenote, alleen nog niet in natura. Wat een dag. We gaan daar later fijn over napraten. Ben je een beetje bijgekomen van de drukte van vanmorgen?’
‘Ja, op het strand al, dit is ook weer een goed idee.’
‘Ja. Over planning, jouw planning van achtentwintig dagen is erg makkelijk, vier weken. Mijn natte dromen waren erg onregel- matig. Ik vond dat eruitlopen zonde, ik, niemand had er wat aan. Tot jij begon me zo lief te helpen. Toen hadden we er gelijk allebei plezier van. En ik alleen nog doordeweeks een natte droom. Sinds we samenwonen helemaal niet meer. Ik vind het zo fijn dat je het zo goed opvat, dat ik dat heb en jij niet. Ik hoop dat jouw klaarkomen lekkerder is dan het mijne, om het quitte te houden.’
‘Dat zullen we nooit weten. Dat geeft niets, we genieten heel veel en heel vaak.’
‘De komende weken nog meer en nog vaker. Schat, als we de koffie ophebben gaan we niet de voordeur uit, maar achter uit. Na een stukje lopen hebben we vrij uitzicht op het westen. De zonsondergangen zijn hier niet zo mooi als in de tropen, dat heb ik helaas niet kunnen regelen.’
‘Bibi en ik keken de laatste vakantie vaak vanaf ons balkon, tussen het douchen en omkleden door. Heel mooi, tussen de palmen door, het zwembad en het muurtje tussen het terras en het strand op de voorgrond, bootjes op de zee, en de verdwijnende zon. Een plaatje.’
‘Oh, meid, wat fijn. Je hebt geen idee hoe fijn. Ik vond het ook zo schitterend. Dolf en ik keken ook vaak. Je weet het, we zwaaiden als we elkaar zagen. Eh, zou je daar een schilderij van willen hebben?’
‘Ja, heel graag. Er is thuis vast een mooie plek voor te vinden. Maar dan zou je er een foto of een ansichtkaart van moeten hebben om het te laten maken. Oh, Bibi heeft er een paar gemaakt, ik zal ze haar eens vragen.’
‘Goed. Ga je mee?’
‘Ik heb op mijn werk een paar lui rondlopen die in dienst geweest zijn. Een paar bij de Landmacht, een paar bij de Luchtmacht. Ze katten steeds op elkaar, voor de lol. Ze zijn het er wel over eens, dat er bij de Landmacht opdrachten gegeven worden, en dat er bij de Luchtmacht gevraagd wordt. Het komt op hetzelfde neer, maar vragen klinkt vriendelijker. Ik ga dus met je mee.’
‘Dat dacht ik wel. Ik ben niet in dienst geweest, dat heeft me heel wat inkomsten opgeleverd die ik anders niet gehad zou hebben, omdat ik gewoon door kon werken. Heel wat, méér dan een huis.’
‘Zo. Je weet het, we hebben een gezamenlijke pot, ik heb zelf inkomsten en een grote achterdeur, wat jij hebt wil ik niet weten. Als je te kort komt hoor ik het wel.’
‘Ja, rare meid, beloofd is beloofd.’
‘Hoezo raar?’
‘Dat weet je. Ik ken er genoeg die alles af moeten geven en zakgeld krijgen. Nu je het over achterdeur hebt, opstaan. Mee.’
‘Ja, echtgenoot.’
Grinnikend stonden ze op. Hij ging haar voor naar de toiletten, liep de gang tussen de heren en de dames helemaal uit, deed een deur open, en achter haar weer dicht.
‘Een stal? Je bent te vroeg, er hoeft nog geen kindje in de kribbe. Ik vind koeien leuke beesten. Ze hebben ook van die mooie grote uiers. En spenen. Wel een staart. Nou, bij mij zal er niets in de weg zitten. Hoi, collega’s.’
‘Ja, gelukkig wel alles in verhouding.’
Ze liepen over het middenpad de stal door.
‘Een hooiberg? Binnen?’
‘Ja, soms hebben boeren slimme ideeën. Wordt er niets nat en het is al vlakbij waar het later nodig is.’
‘Ik heb geen verstand van hooi, maar onderop lijkt het los hooi, bovenop balen.’
‘Dat is vast ergens goed voor. Ik heb wel geholpen met melken.’
‘Dat had ik kunnen weten.’
‘O ja?’
‘Daarom kan je vast zo goed met borsten en tepels omgaan.’
‘Nee, dat is heel wat anders. Ik weet niet wat ik het eerste aangeraakt heb, koeien of meisjes. In koeienspenen moet je op een bepaalde manier knijpen, om melk te krijgen. Bij meisjes, nou ja, je weet het, van alles behalve knijpen. In ieder geval was ik er niet bang voor. Bij jou ben ik ook niet bang. Wel voorzichtig. Je bent zo mooi.’
‘Stop maar, anders trek ik de broek van je kont. Dan kunnen die koeien ook eens lachen. Ik droomde vroeger wel over scharrelen in een hooiberg. Zeg, zullen we even?’
‘Op het programma staat een zonsondergang, die wacht niet.’
‘Nou, gelijk daarna, dan, zo lang kan ik nog net wachten.’
Ze liepen door, achter in de stal deed hij een deurtje in de grote roldeur open en liet haar passeren. De deur viel met een klap dicht.
‘Hoe gaan we terug, Han? Er zit geen klink op de deur.’
‘Dat is expres, voor de veiligheid. Overdag staat de grote deur open, kan je erin en eruit. ‘s Avonds, na het melken, dat is al gebeurd vandaag, gaat die dicht. Dan kan je er alleen nog uit. De terugweg is ook geregeld, hoor. Nu een klein stukje verder, die poort door, om de hoek staat een bankje. Schoongemaakt voor je lieve, helaas ingepakte kontje.’
Ze gingen zitten, keken hand in hand naar de zonsondergang.
‘Mooi, Han. Je wist toen, na een minuut, al dat ik niet verlegen was. Na een paar dagen ben ik wel wat preuts geworden. Tot ons weekend in het huisje. Maar ik ben steeds minder preuts gaan praten, hè? Verbaast je dat?’
‘Het verbaast me heel erg, in principe, van een meisje. Als ik niet beter wist zou ik zeggen, je bent een schunnig type. Zo’n taal, en vooral wat voor gedachtegang er achter zit. Maar bij jou is het normaal, gezond. Het is natuurlijk ook gedeeltelijk mijn schuld. Ik stook je op.’
‘Ja. En je hoeft er geeneens wat voor te zeggen. Ik hoef je geeneens te zien, dan denk ik al eh niet schunnig. Ik kwam op dit verhaal, omdat ik weer dacht, bij die zonsondergang, boem, nou is hij binnen. Erg, hè?’
‘Vanavond niet. Kom, we gaan terug.’
Ze liepen langs de boerderij en aan de voorkant het café weer in. Hij liep met haar langs de bar, waar één van de broers achter stond. Grinnikend.
‘Alles O.K., Han.’
‘Dank je wel.’
Hij draaide zich naar haar toe.
‘Heb je al slaap, schat?’
‘Nee, maar ik wil wel naar bed. Moeten we nog ver?’
‘Nee, dat zou niet leuk zijn. Kom maar weer achter me aan.’
Hij ging haar weer voor, de stal in. Hij draaide een knop om. De verlichting ging aan, rij voor rij. Hij nam haar aan een arm mee, langzaam lopend.
‘Han, de hooiberg is versierd. Vlaggetjes.’
Ze liepen verder de stal in, naar de hooiberg. Er zat niet alleen een rij vlaggetjes omheen, er hingen ook twee spandoeken op. Één met, Hartelijk Gefeliciteerd, en één met, Prettige Nacht.’
‘Voor ons? Ooooh, Han.’
‘We blijven hier twee nachten en de dag ertussen. Schat, op het naturistenterrein vroeg ik, zullen we hier onze huwelijksnacht doorbrengen? Het kon jou niet schelen. Je hoefde ook geen luxe suite. Voor jouw part in een hooiberg, als ik dan maar mijn gereedschap en een lekker zacht dekentje meebracht.’
Hij pakte een deken van de ladder die tegen de hooiberg stond.
‘Zacht genoeg?’
Ze voelde eraan, zonder te kijken. Ze keek nog eens rond, toen hem aan.
‘Ja. Idioot. Schat. Een hooiberg. Zeker origineel. En natuurlijk volgt vrouwtje haar mannetje. Het kan niet slechter zijn dan in een grot. Dit is binnen. In de warmte van de koeien. Ik klim zelf wel naar boven, geen probleem. Ik wil geen gesleur aan mijn haren.’
‘Nee, ze zitten nog zo mooi. Boven gaan we eerst wat drinken, daarna ga ik ze in de war maken.’
‘Meer niet?’
‘Ik ga, onder andere, al je haren in de war maken.’
‘Goed zo, dat klinkt al beter.’
Hij liep, met de deken, de ladder op en gooide de deken in het midden van de hooiberg. Hij wachtte tot ze ook boven was, hees de ladder op en legde die plat neer.
‘We zijn alleen.’
‘Bewaakt door koeien.’
‘Ja, die waarschuwen bij onraad. Maar, je hebt het gezien, via de achterkant kan er niemand in. De broers sluiten na cafétijd voor af. Ze komen alleen morgenochtend melken. Ze zouden zachtjes doen.’
Hij keek naar haar toen ze rondkeek. De bovenste lagen van de hooiberg, de balen, lagen alleen langs de randen, waardoor er middenin een kuil, een groot vierkant, overbleef.
‘Ik geef je hiervandaan een rondleiding. Vanaf onze bruidssuite, iets lager, kan je alleen de stal in kijken als je staat. Dus zijn we straks uit het zicht van de koeien en wie daar ook rondloopt. Met de klok mee, twee kofferrekken met onze koffers. Juist, mijn sleutels liggen erop. Die heb ik bij onze aankomst afgegeven. Ze hebben ze hier tijdens onze zonsondergang gebracht, en de hooiberg versierd, anders zou je minder verrast worden.’
‘Dat is gelukt. Weer goed gepland. Maar je hebt nog méér, hè?’
‘Ja. Dan drie balen hooi, met een deken erop, als bank. Daarvóór een baal met een kleedje. De tafel, met uiteraard een fles cola, een fles rum en twee glazen. Dan een baal met een ouderwetse lampetkan en waskom. En handdoeken. Dan een chemisch toilet. We kunnen ook achter de hooiberg een deur door, dan komen we in de woning. We mogen van toilet en badkamer gebruik maken. Al te primitief moest het ook niet worden. Dat is leuk voor kamperen, maar niet voor een huwelijksnacht. Verder drie balen in ondoorzichtig plastic, die pak ik later uit. Als laatste nog iets ingepakts. Dat uitpakken komt ook later, net als het onze. Of wil je gelijk?’
‘Nee Han, dat staat vast niet in de planning.’
‘Nee, slimmerd. Ga binnen, via deze balen, en neem plaats.’
Ze liepen via het balentrapje naar beneden en gingen op de hooibank zitten. Hij schonk in.
‘Wat leuk, Han. Tussen de koeien. Het stinkt geeneens. Alles is ook heel schoon. Het café was gezellig, ook zo schoon.’
‘Anders had ik wat anders gezocht. Het hele dorp komt hier voor de gezelligheid.’
‘Je hebt alles hartstikke leuk geregeld. Dank je wel.’
Ze kusten. In de stal ging, rij voor rij, de verlichting uit.
‘Oei. Oh, schemerlampjes. Prima. Wat een fijne sfeer. Op de achtergrond het zachtjes snuiven van de koeien.’
‘De tijdklok werkte goed. Het licht gaat voor de koeien rij voor rij uit. Dan staan ze niet onverwacht in één keer in het donker. Heb je gezien dat ze veel loopruimte hebben?’
‘Ze komen vast niet kijken. En je hebt de ladder opgehaald. Dat was voor hun niet nodig.’
‘Verder komt er ook niemand ons storen. Ik deed het voor de lol. Ik weet zeker dat je toch niet vlucht.’
‘Nee, je gaat hartstikke lief doen. Maar misschien vlucht jíj, als ik woest word.’
‘Nee, als je dat graag wilt onderga ik geduldig mijn lot.’
‘Nou, nou. Ik moet aan die koeien denken. Die doen dat ook. Heb je wel eens gezien hoe een stier een koe dekt? Daar is de jouwe niets bij. Ik zei al, daar zouden ze om lachen. Maar de mijne is ook niets vergeleken bij die van een koe. Je ziet wel eens, op TV, dat een dierenarts er tot zijn oksel in gaat. Dat moet ook kunnen, anders past die stier niet. Maar laat soort maar bij soort blijven. Die van een olifant is nog groter, een meter of zo.’
‘We zouden het ook een keer, of vaker, op z’n hondjes doen.’
‘Mij tegen het aanrecht oprammen, hè? Ja, overal, als we het lekker vinden. Het zal meestal wel een quickie zijn, als we haast hebben. Jij, broeken naar beneden, mijn rok omhoog, broek, als ik er één aanheb, een stuk naar beneden, vooroverbuigen, de beuk er in. Jouw beuk. Of mij oppakken en op je laten zakken, met mijn benen om je heen. Ik heb mijn ouders ook wel eens tegen slaapkamerdeur horen dreunen, vast in dat standje.’
‘Lief hitsig vrouwtje van me, zullen we even wat drinken? Ik wil nu geen quickie.’
‘Nee, een echte beurt, hè? O, sorry, doe mij maar een baco.’
Ze dronken en keken elkaar glimlachend aan.
‘We hebben het gered, hè, mannetje?’
‘Ja. Ik weet wat je bedoeld. Een heel mooie afsluiting van onze verkering en een heel mooi begin van ons huwelijk. Dank je wel.’
‘Niks dank, dat was samenwerking. Zo meteen alles samen, hè?’
‘Zeker weten. Maar eerst nog wat anders. De volgende scène. Actie. Spot aan.’
Hij reikte naar achteren en trok even aan een touw. Er ging een spot aan, gericht op wat er ingepakt naast de ingepakte drie balen stond.
‘Lief vrouwtje, ik heb alles geregeld om het voor ons beiden zo fijn mogelijk te maken. Ik vond, dat afgezien van jouw dank, die natuurlijk overbodig is, dat zie en voel ik wel, ik mezelf wel mocht verwennen voor de moeite. Jij zou het vast ook mooi vinden, niet alleen omdat ik het mooi vind. Maar sinds nog geen uur weet ik dat het niet een beetje voor jou en de rest voor mij is, maar weer quitte.’
Hij wachtte even af, glimlachend naar haar kijkend. Ze keek vragend terug.
‘Ik heb geen idee.’
Hij reikte achter zich en pakte twee touwen. Hij begon er zachtjes aan te trekken. Ze begonnen strak te staan, ze liepen over balken onder het plafond van de stal langs een paal van de hooiberg naar beneden en eindigden ieder aan een bovenhoek van wat er verlicht werd.
‘Liefste, handje over, we onthullen samen.’
Ze hielp mee het plastic omhoog trekken. Er kwam een schilderij te voorschijn. Een zonsondergang boven zee, tussen palmen door, met een muurtje onderin. Voor het muurtje stonden twee figuurtjes, omarmd, naar de zonsondergang te kijken.
‘We gaan er vast nog eens naar toe. Naar waar we met elkaar begonnen zijn. Dan gaan we er ook zo staan.’
Ze kwam op zijn schoot zitten, met haar hoofd op zijn schouder. Ze huilde. Hij streelde over haar rug.
‘Je had het al laten maken. Schijnheilig vragen of ik het mooi zou vinden. Je hebt goed gegokt. Net zoals je alles altijd goed gegokt en gedaan en voorbereid hebt. En Katwijk en de hooiberg en dit.’
Ze begon met kussen. En met een tongzoen. En met kreunen. Hij trok haar bloes weer uit haar rok en streelde haar borsten. Na even liet ze hem los en trok haar bloes uit.
‘Jij ook boven bloot.’
Ze knuffelden even. Hij begon haar haar los te maken maar ze nam het van hem over.
‘Ik doe het zelf wel, ik weet hoe het in elkaar zit.’
Ze had haar haren snel los, schudde even wild met haar hoofd.
‘Oh, schat. Nu ben je niet meer die mooie vrouw. Weer mijn lief meisje. Nog even mijn lekkere maagd. Nou, bedtijd. Ik ga ons bed opmaken.’
Hij zette haar weer op de hooibank, liep naar de deken, pakte hem op en spreidde hem in het midden uit. Hij haalde het plastic van de drie hooibalen af en gooide twee kussens en een dekbed op de deken. Hij pakte ook een handdoek en spreidde die uit.
‘Een dekbed van minstens drie bij drie? Nog nooit gezien. De deken is ook zo groot.’
‘We willen niet op het hooi terechtkomen. Je wilde nergens zand tussen, vast ook geen hooi. Ik heb sokken bij me, voor het geval je tussen je tenen bedoelt.’
‘Lief bedacht. Nee, tussen mijn benen.’
‘Dat dacht ik al, zo ongeveer. Net iets hoger, hè? Vrouw van me, je hebt beloofd dat ik daar vannacht in mag.’
Ze stond op en omhelsde hem.
‘Dat heb ik je beloofd. En mezelf. Met je méér dan zeventien centimeter. Ik voel hem al tegen mijn buik.’
Ze kuste hem even.
‘Ho maar. Zullen we naar bed gaan?’
‘Ja. Het is hier zelfs zonder dekbed warm genoeg om alles uit te trekken. Han, echtgenoot, bijna bedgenoot, wil je me uitkleden?’
‘Graag. De kat uit de zak halen. Compleet met poesje.’
‘Ja, je kan het van alles noemen. Wat doe je dat toch snel.’
‘Ja, ik heb een beetje haast. Ik kleed me zo zelf wel uit, als jij mijn onderbroek uit moet doen en me vastpakt sta ik nergens voor in. Ik heb je de hele dag gezien, in je mooie jurk. Ik heb van alles gedacht. Ook, ik weet al dat ze geen pushup beha nodig heeft. Zíj belazert me niet. Meid, die jurk zat zo goed, ik wed dat je met die borsten er figuurlijk heel wat de ogen mee uitgestoken hebt. Je kontje kwam ook leuk uit. Kortom, je hele prachtige figuur, alsof je niets aan had. Zoals nu. Oh, is dat allemaal voor mij?’
‘Voor gezamenlijk gebruik. Laat me nu maar zien wat jíj voor ons gezamenlijk gebruik hebt.’
Er ging een telefoon.
‘De mijne, Han. Vergeten uit te zetten. Zal ik hierna doen. Omdat alleen jij, mijn ouders en Bibi het nummer hebben weet ik wie het is. Hallo, mams. Hoe durf je!’
‘Ja, we zitten in Nederland. Vanmiddag hebben we gewandeld, in Katwijk. En zijn bij Willy geweest, die had zelfs de tent een beetje voor ons versierd.’
‘Ja, Han heeft een heleboel geregeld. Lief hè? Ik weet nog steeds niet waar we overal naar toe gaan, hij vertelt alles stap voor stap. We zijn nu in een hooiberg.’
‘Mams, je bent ook jong geweest. Je weet toch wel wat je in een hooiberg kan doen? Die hooiberg staat binnen, in een stal, lekker warm. Ik kan gewoon in mijn blote kont staan zonder te rillen.’
‘Ja, Han heeft net ook alles uit. Die heeft ook geen last van de kou, zo te zien.’
‘Mams toch. Natuurlijk, hij kijkt naar míjn blote spullen. Ik hoor paps lachen. Vertel hem maar dat ik niet zoals jij ergens bang voor ben en dat we over een paar minuten gaan n. Doei.’
‘Debbie toch.’
‘Ze hoorde toch niet te bellen. Ze deed het op de gok, zei ze, nou, dat is geen smoes. Paps heeft weer een hoop lol. Ze vroeg, vast met een rood hoofd, of je een mooie grote had. En nu moet ze hem vertellen wat ik gezegd heb. Dat zal ze niet willen, maar hij zal beslist doordrammen tot ze het doet. Ze moet wel, ze heeft ook al mooie grote gevraagd, dat heeft hij vast gehoord. En dan krijgt ze een rode kop zoals ze nog nooit gehad heeft, zelfs in haar eigen huwelijksnacht niet. Ze zal moeten zeggen dat we op het punt stonden om te gaan n.’
Ze zette de telefoon uit, borg hem op en ging op de deken liggen, op haar zijkant, en keek naar hem.
‘Ze gaan vast vanavond doen wat wij ook gaan doen.’
‘Ik zie je vader voor me, ik gun hem het martelen van je moeder van harte.’
Hij deed de spot uit.
‘Zal ik de schemerlampjes ook uit doen? Of er eentje aanlaten?’
‘Laat allemaal maar aan. Ik snap nu waarom mams zo schrok. Als ik nog nooit een man zo gezien had zou ik me ook dood- schrikken. En veel langer dan ík deed denken, die kan er nooit in. Ik dacht het maar even, toen, moet kunnen, toen, ik hoef ook niet bang te zijn dat ik niets ga voelen. Wat voel jij nu?’
‘Twee c c schat, met een beetje haast. Ik hoop dat het niet al te kort gaat duren, lang vast niet.’
‘Dat geeft niet, hoor, we gaan geen statistieken bijhouden. Doe maar zo rustig aan als je kan, dat zal ik ook doen.’
Hij ging naast haar liggen, bekeek haar helemaal.
‘Lief van je, maar je nu weer bloot zien is ook alweer zo opwindend. Heb je een krultang gebruikt?’
‘Nee, ik weet uit jarenlange ervaring op welke lengte ik het moet knippen om het leuk te laten krullen.’
Hij omhelsde en kuste haar.
‘Voor in het plakboek. De eerste keer dat we allebei helemaal bloot naast en tegen elkaar liggen.’
‘Ja, eindelijk. Ik vond die broeken altijd storend. Maar het was beter. Dat is ook wel gebleken, we hebben het vol kunnen houden. Weet je nog, die ene keer? Je had me net gevraagd. Ik was zo gelukkig, ik moest je strelen, ik kon niet ophouden. En jij je ook niet. We konden niet gauw genoeg een handdoek pakken. Ben je over me heen komen zitten en heb je op mijn buik gespoten.’
‘Ja. Ik vond het fijn dat je er niet mee zat.’
‘Waar wel mee? Oh, mijn krullenbolletje. Vóór jouw tijd vond ik het altijd jammer dat alleen ík ervan kon genieten, bij genoeg licht. Met de maan of de binnenverlichting van een auto zie je niet veel. Jij hebt er al heel fijn en goed naar gekeken. Je zegt er niet altijd wat van, dat hoeft ook niet, je streelt het altijd even als je in de buurt komt, je gaat nooit rechtstreeks op je doel af.’
‘Nee, dat is ook een fijn stukje van je. Jij pakt ook altijd eerst even mijn ballen vast.’
‘Is dat een uitnodiging? Zo? Ja, ik vind het een leuk gevoel. En ik denk dan, doorwerken, strakst komt er vast een aflevering. En nu, die breng hij op de goede plaats.’
‘Ja, zo. Je houdt me altijd lief vast, voorzichtig.’
‘Dan kan ik ze het beste voelen. Dan pas pak ik die mooie afleverslang die dan al uitgerold is.’
‘Oh, schat, wat blijft dat toch lekker. En fijn, dat je me zo graag grijpt.’
‘Poe, en andersom dan? Oh, dat was grijpen, geen beetpakken. Nou weet ik waar de meiden het vroeger over hadden. Bij mij kregen de jongens de kans niet, ze deden maar rustig aan, anders einde feestje. Jij komt altijd zo lekker stelend dichterbij, me gelijk ophitsend. Nog meer, bedoel ik. Als ik het bij jou doe zie ik dat ook. Je wordt dan weer ietsje groter, en dikker. Oh, wacht even.’
Ze stond op, haalde een centimeter uit haar tasje en kwam naast hem zitten.
‘Je hebt ook van die metalen dingen, rolmaten, maar ik heb deze, van stof, meegenomen. Ik wil niets beschadigen. Oh, zie je wel, achttien. Op een of andere manier wil ik dat in het plakboek noteren, zodat alleen wíj het snappen. Kindertjes, op tijd beginnen met voorzichtig vrijen. Dan krijg je in de huwelijksnacht méér waar voor je geld.’
‘Meid, meid, waar haal je het vandaan?’
‘Waar haal jíj het vandaan? Van vijf centimeter, als het heel koud is, naar achttien. Weg nu met die centimeter.’
Ze kwam weer naast hem liggen. Omhelsde hem, met haar handen op zijn achterwerk en trok hem tegen zich aan.
‘Je zou je gereedschap en een lekker zacht dekentje meebrengen. Het dekentje is zacht, maar je gereedschap is keihard.’
‘Ja, mijn hobbygereedschap is erg verlangend om aan het werk gezet te worden. Mijn lieve hartstochtelijke meisje, zullen we met elkaar naar bed gaan?’
‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Maar eigenlijk zijn we het al.’
‘Zullen we een eind aan onze maagdelijkheid maken?’
‘Dat klinkt al beter. Eigenlijk wilde ik nog iets eh anders horen.’
‘Zullen we niet alleen bij elkaar slapen maar ook met elkaar?’
‘Mmmm. Nog net iets anders.’
Mijn lief meisje, met je mooi verleidelijk lijf, zullen we n?’
‘Liefste Han, alsjeblieft, nú.’
‘Doe je je benen voor me uit elkaar? Dan kom ik ertussen.’
Hij ging voorzichtig op haar liggen. Kuste haar, streelde met één hand een borst.
‘Je krullenbol kriebelt me. Heerlijk.’
‘Dat is ter verwelkoming. Wat kan ik je goed voelen. Zo warm, nu.’
‘Op de goede plek?’
‘Om tegen me aan te liggen wel. Beter dan ooit, zo lekker bloot. Maar zo kom je er niet in.’
‘Nee. Ik help mezelf even iets. Oh, raak, ik ben nu al een beetje binnen, hè?’
‘Ja, ik voel dat je me iets open drukt. Oh, nog fijner dan met je vinger. Dan met twee vingers. Oh, nog meer. Oh, Han.’
‘Ja, heerlijk. Ik kom verder naar binnen, liefste.’
‘Oh, Han. Het gaat maar nét, geloof ik.’
‘Als het maar gaat, hè? Oh, Debbie, wat een warme gleuf.’
Zachtjes stotend drong hij verder naar binnen.
‘Han?’
Hij stopte gelijk, lag doodstil.
‘Doe ik je pijn?’
‘Nee, zou je er zachtjes uit kunnen gaan? Het was zo zalig, mijn gleuf strelen en zachtjes doordrukken. Dat beginnen. En die zalige stootjes daarna, ik voelde je steeds iets dieper komen. En me opvullen. Voor het misschien een ander gevoel gaat worden, ik vind dit al het einde, kan je het overdoen?’
‘Ik vind het ook zalig, tot nu toe, maar dat red ik niet, schatje. Ik moet me al inhouden om niet harder te stoten, de automatiek wil klaarkomen.’
‘O. Goed. Geeft niet, we gaan het andere keer herhalen. Nu zo zalig zachtjes verder dan.’
Na nog een paar stootjes van hem schokte ze.
‘Oef, Han’.
Hij stopte weer gelijk, lag weer doodstil.
‘Schatje, nu pijn?’
‘Even, niet erg, is weer over. Probeer nog een stootje. Ja, lekker, nog één. Oh, je kwam een eind, ga door, het doet geen pijn meer. Ik slof. En ik ben geen maagd meer. Jij ook niet.’
‘Quitte. Ik kan me bijna niet meer inhouden, schat. Ik ga zo langzaam mogelijk verder. Zo fijn ben ik nog nooit gestreeld.’
‘Het voelt alsof je helemaal binnen bent.’
‘Bijna, denk ik. Wat heb je een zalig strelende gleuf. Ik vond je mond al beter dan je hand, dit is het einde.’
‘Ja. Je bent er. Je past helemaal in me.’
‘Ik probeer even stil te liggen, ervan te genieten. Ik voel geen bodem. Dat hoeft ook niet, ik voel dat je me helemaal rondom vast hebt. Voor het eerst. Oh, wat heerlijk.’
‘Je achttien centimeter is groot zat. Ik voel me boordevol. Als je straks gaat spuiten weet ik niet waar dat moet blijven.’
‘Straks? Ik houd het niet langer, liefste.’
Hij begon te stoten, steeds sneller, en in hetzelfde tempo zachtjes te kreunen. Tot hij even stopte, toen meerdere langzame stoten gaf en er harder bij kreunde. Hij liet zich voorzichtig op haar liet zakken, hijgend van de inspanning. Ze streelde hem over zijn hoofd, liet hem bijkomen.
‘Lekker?’
‘Oh, Debbie, geweldig.’
‘Klaargekomen, hè?’
‘Ja. Helemaal bij je binnen. Zóóóó lekker. Er kwam behoorlijk wat. Jij kwam niet, hè?’
‘Nee. Ik denk dat ik me te weinig heb laten gaan, te veel op jou lette. Ging het niet té vlug?’
‘Ik kon niet langzamer. Als mijn voorraad niet zo groot is zal het vast langer duren.’
‘Ja, weet ik, van het proefdraaien met mijn hand en mijn mond. Dit was lekkerder, hè?’
‘Ja. Oh, Debbie, zo helemaal om me heen, precies genoeg klemmend. Je masseerde me lekkerder dan ooit.’
‘Je hebt me op maat gemaakt. Als het de volgende keer langer bij je duurt kom ik vast ook.’
‘Vind je het erg, de eerste keer en niet zelf klaarkomen?’
‘Nee, het was zo fijn om je te voelen en zien komen. Mijn echtgenoot, die me volspoot. Kom je naast me liggen? Je bent een beetje zwaar, en ik voel je niet meer.’
‘Ja, goed.’
Hij ging naast haar liggen.
‘Han, ik eh kan het nog niet zo goed, hè?’
‘Wat bedoel je?’
‘Nou, ik heb zelf niets gedaan, ik was bang dat als ik iets bewoog je nog sneller zou komen. En het was al te gek lekker.’
‘Nou, dan kan je het toch goed? Met je hand en je mond kon je het gelijk ook goed. Weet je nog wat ik zei, na de eerste keer met je hand? Bij mijn eerste straal kneep je iets te weinig, bij de tweede iets teveel, en bij de rest perfect. Met je mond ging het direct goed. En nu weer. Je dacht misschien dat je niet bewoog, maar je streelde me, kneep me, masseerde me precies goed. Terwijl ik op en neer bewoog en vooral terwijl ik mijn sperma in je spoot. Het was nog nooit zo lekker. En het idee, natuurlijk, nu doen we alles. Behalve alles wat je al bent, ben je nu ook een perfecte minnares. Mijn eerste grote liefde, mijn eerste echte verkering, mijn eerste helemaal blote meisje, mijn minnares.’
‘Dank je wel. Jij bent ook perfect. Je hebt me zalig gen.’
‘Wat zei je?’
‘Niet genomen. Wacht even.’
Ze stond op, pakte een handdoek en kwam naast hem zitten.
‘Ik maak ons een beetje schoon. Zo, kleintje, uitrusten maar. Mijn doos plakt ook helemaal. Ik denk, dat je het meeste van die twee c c er weer uitgestampt hebt. Dat kan niet anders, je vulde me voor mijn gevoel helemaal op. O, Han, je zei, doe ik je pijn? Zo moet je dat niet zien. Hét deed eventjes een beetje pijn, een scheutje, helemaal niet erg.’
‘Fijn, joh. Toch een opluchting. Ik heb er ongeveer net zoveel mee gezeten als jij. Niet te benauwd, wel een beetje bezorgd.’
‘Ja, gelukkig was ik niet té nauw, en jij hebt bezorgd wat je maar kwijt kon.’
‘Grapjas. Geweldig, joh, dat het zo precies past. En zo te voelen, aan wat er kwam, heb je er alles bij me uitgemasseerd. Ik hoop dat er zo meteen toch nog wat komt.’
‘Vast wel. Ik heb je toch, de dag dat je me gevraagd had, vijf keer laten komen?’
‘Ja, ik weet niet wat je toen mankeerde. Je kon er maar niet mee stoppen.’
‘Tussendoor heb je mij ook verwend. Ook vijf keer. Ik wilde toen zo graag eh alles doen, maar dat moest nog vijf weken wachten. Om niet te veel in verleiding te komen heb ik jou toen maar zo veel mogelijk verwend. En pas nadat je mij vijf keer had laten komen was ik afgekoeld.’
‘Wil je niet altijd even vaak?’
‘Nee, soms ben ik al zo gelukkig dat je me vasthoudt, hoe dan ook of waar dan ook, of dat ik jou vasthoud, dat ik daarvan wil genieten, even niks anders.’
‘Als ik dan wat anders wil moet je maar een seintje geven. Ik kan eh bijna altijd wel wachten.’
‘Ik weet allang precies wanneer je niet meer kan wachten. Zeg, hoe vond je het, afgezien van dat pijnscheutje?’
‘Geweldig. Inclusief pijnscheutje. Ik dacht, dat was het, gelukkig viel het mee. Nu is ze ontmaagd. Dat wilde ze ook, met mij wel. Ze wil me ook helemaal binnen hebben. Nu verder vrijen. Oh, heerlijk, ze masseert me met haar zachte gleuf.’
‘Ja, en andersom, alleen ben jij gelukkig niet te zacht. Maar je zit de zaken alwéér om te draaien. Je moet in dit geval juist níet zeggen, ze is ontmaagd, maar ík heb haar ontmaagd. Je mag met de eer, voor wat die waard is, strijken. Ik zeg ook, ik heb jou ook ontmaagd, op welk moment dat ook was.’
‘Dank je wel. Het was me een ontzettend grote eer. Komt dat ook in je plakboek?’
‘Ik zou niet weten hoe. Ik zal er nog eens over denken. Houd me vast, nagenieten.’
‘Van onze eerste keer. Onze ontmaagding.’
‘En van ons vrijen. Dat voorzichtige strelen in het begin is geweldig, ik wist niet dat ik daar zo gevoelig was.'
‘Wel toch, ik heb je toch al vaak gestreeld?’
‘Ja, maar dan kom je niet zo diep. En dat rammen toen je kwam, oh, wat lekker. En het idee, je komt klaar, loost, spuit je sperma in me. Zo natuurlijk.’
‘Ja. Ramde ik niet te hard voor je?’
‘Nee, ik had zelf ook willen bewegen, je weet waarom ik het niet gedaan heb.’
‘Ja, heel lief. Heel goed aangevoeld. Je kan fantastisch vrijen.’
‘Nou, we moeten maar eens kijken wat het wordt als we allebei bewegen, of alleen ik. Het wordt fijn, Han, alle standjes kunnen we op drie manieren proberen.’
‘Ja, geweldig. Maar ik heb geen haast hoor, als het niet anders dan op deze manier kon zou ik niet klagen.’
‘Ik ook niet, hoor. Even naar de handdoek kijken. Oh, geen bloed, Han.’
‘Dat was toch ook niet nodig? Het was voelbaar.’
‘Ja, precies genoeg. Dat blijf ik me herinneren, die handdoek gaat in de was. Er zit wel sperma op, zie je wel dat ik over- gelopen ben? Ik ben dus geen meter diep. Er was vast geen ruimte voor je twee c c.’
‘Het is allemaal wel eerst helemaal bij je binnen geweest.’
‘Ja, achttien centimeter diep. Oh, Han, ik bedenk wat. Een heel stomme vergelijking. Weet je hoe het aanvoelde, toen je me opvulde?’
‘Nee, geen idee. Oh, zoals in je mond?’
‘Nog voller. Heb je wel eens een ei in één keer in je mond gestopt?’
‘Ja, een paar keer. Daarna sneed mijn moeder het van tevoren in plakjes.’
‘Zoiets was het. Je hele mond vol, je kan amper kauwen of slikken, je voelt en proeft het overal.’
‘Een opgeblazen gevoel.’
‘Ja, maar niet met lucht, maar met wat lekkers erin. In mijn mond ben je niet zo vol, maar ik voel je wel spuiten. Dit is nog fijner, Han, ik voel je sperma niet, maar ik merk wanneer je spuit, dan word je nog iets dikker. En, wat ik zei, het idee, mijn man spuit me vol, geeft me eindelijk alles op de goede plek.’
‘Geweldig, schat, dat je er zo veel bij voelt. Ik vond het steeds niet leuk dat het voor jou misschien minder fijn zou zijn. Omdat ik een zaadlozing heb, jij niet. Quitte?’
‘Quitte. Zullen we even wat drinken? Ik kom wel op je schoot zitten, ik wil dicht bij je zijn.’
‘Goed idee.’
Tussen het drinken door streelde en kuste hij haar borsten. Ook streelde hij even haar doos.
‘Mmmm. Ik voel nog je grote paal tegen me aan, en binnenkomen.’
‘Ja, dat was al ontzettend lekker. En het idee natuurlijk. Voor het eerst naar binnen, en dwars door de muur.’
‘Het muurtje. Hé, ik voel wat, beneden. Groei je alweer? Laat eens kijken.’
Ze schoof wat bij zijn buik vandaan.
‘Ja, hij komt weer kijken.’
‘Hoe bestaat het. Dat praten erover helpt natuurlijk, maar het is wel erg snel. Wat fijn, Debbie.’
‘Nou. Groei maar, hallefie. Ik blijf het een wondertje vinden. Han, ik heb zo’n kriebels. Ik wil op de echte manier komen. Mag ik mijn beurt? Jij onder?’
‘Met jouw talent wordt dat vast ook erg fijn.’
‘Ja, dus. Ja, vast.’
Ze stond op, legde haar kussen op het zijne onder zijn hoofd en ging op zijn dijbenen zitten, met haar benen uit elkaar.
‘Ik heb nu geen broek aan. Kan je me nu goed zien?’
‘Ja, je gleuf staat verleidelijk iets open.’
‘Hij moet nog even wachten. Je bent nog niet groot genoeg. Ik help een handje.’
‘Oh, schat. Mijn paal en jij kunnen vannacht heel goed met elkaar opschieten. Zo snel heb ik hem nog nooit voelen groeien. Maar ik heb bij dit standje ook nooit je doos gezien, alleen een broekje.’
‘Ja, dat helpt kennelijk. Ik weet nog wat snellers.’
Ze verschoof even, nam hem in haar mond en streelde hem.
‘Mmmm. O.’
Ze liet hem weer los.
‘Dat ging gauw, je bent nu groot genoeg. Ik ga me strelen. Oh, shit.’
‘Wat?’
‘Ik ben een beetje gevoelig daar. Vast door je geram. Ik denk niet dat ik het lang volhoud. Oh. Oh. Shit, Han, ik houd het niet.’
Ze kronkelde en stootte om hem zo vlug mogelijk binnen te krijgen, ging in één keer door met stoten. Ze kreunde eerst zachtjes, toen harder. Na een reeks heel snelle wipjes liet ze zich hijgend op hem vallen. Ze bleef nog even zachtjes bewegen.
‘Liefste, mag ik doorgaan?’
Ze kreunde, knikte met haar hoofd. Hij begon met kleine, voorzichtige stootjes. Toen ze heel zachtjes kreunde ging hij steeds sneller, tot hij zich kreunend ontspande. Zij hijgden een tijd uit.
‘Hoe was het, liefste, zo klaar komen?’
‘Ik werd gek van de kriebels. Toen je helemaal binnen was kreeg ik krampen zoals ik nog nooit gehad heb. Zo woest, zo kramperig ben ik nog nooit gekomen. Vreselijk lekker. Oh, schat, je zal het gelukkig ook zalig vinden, ik weet nu zeker dat ik je behoorlijk vaak niks ga vragen, maar je gewoon overweldig, je bespring. Dit is zo lekker om me van de kriebels af te helpen. Tijdelijk.’
‘Zo vaak als het maar kan, woestelingetje. Al mag je van mij wat langzamer op gang komen, wat kwam je snel.’
‘Ik wilde eerst lekker strelen, maar wat me toen gebeurde, het leek wel een explosie. Hij moest er in, zo ver mogelijk, de kriebels zaten overal. Oh, Han, ramde ik niet te hard?’
‘Het strelen, nou, die paar keer, was heel lekker, maar die aanloop, dat ging wel erg snel. Dat had ik zelf niet gedurfd.’
‘Fijn joh, weer wat geleerd, we kunnen allebei daar wel wat hebben.’
‘Meer dan ik dacht, ja. Toen ik eenmaal binnen was ramde je niet te hard, je gleuf is toch zacht? Je masseerde me niet te wild, ik voelde dat je probeerde, ondanks je haast, me overal te voelen, links, rechts, boven, onder. En zo diep mogelijk. De eerste keer heb je míj laten sturen. Ik ben, achteraf gezien, in het midden gebleven. Tja, ik had al moeite genoeg om niet te snel te komen. Schat, we gaan het een keer, misschien zo meteen, rustig aan doen. Mij moet dat lukken, ik kwam nu al lekker niet zo snel. Dan proberen we samen zo lekker mogelijk elkaar daar te strelen. We hebben de tijd, we hoeven niet vroeg op. We kunnen het later niet altijd vaker op een dag doen. En de eerste keren zullen nooit erg lang duren, we komen gauw, omdat we ons in moeten houden zo gauw we elkaar zien. Liefste, wat gaat het fijn worden. Het is lekkerder en we gaan het nog vaker doen dan we allebei gedacht hadden.’
‘Zeker weten. Het was vanaf ons eerste contact al zo fijn. In de verwachting dat het steeds fijner zou worden. Nu weten we het. Als we bij elkaar zijn, elkaar zien, met elkaar praten, dingen doen, wat lezen, eten maken, noem maar op. Eerst aan- gekleed, dan steeds minder, steeds tussendoor een beetje vrijen, steeds meer, tot ons hoogtepunt. Oei. Zeg, kwam je lekker?’
‘Ja, schat, wéér. Nog iets fijner, omdat jij voor de eerste keer echt gekomen was. Weet je dat ik verbaasd was?’
‘Waarover?’
‘Ik heb al een paar keer gelezen dat meisjes na het klaarkomen hun doos even rust willen gunnen, omdat die wat gevoelig is geworden na het geram er in. Dat was jij ook, zei je, al toen je begon met strelen. En dan ram je vreselijk, maar het toppunt, dan mag ik ook daarna gewoon rammen om zelf te komen. Je bent abnormaal, n diertje.’
‘Ik hoor dat je geen negatieve kritiek hebt, maar positieve. Ja, ik ben abnormaal. Ik praat schunniger dan jij, om het zo maar uit te drukken, en ik kon wel eens vaker willen dan jij. Had je dat ooit gedacht?’
‘Nee, natuurlijk niet. We hebben ons ingehouden, tot vannacht. Ik had niet anders verwacht dan dat ik me hierna ook af en toe in zou moeten houden, omdat volgens de boekjes meisjes minder vaak willen dan jongens. Ik vind het geweldig. Eh, weet je wat ik graag zou willen doen?’
‘Nog niet genoeg gehad?’
‘Nee, nog niet. Maar dat bedoel ik niet. Om je vader te vertellen dat je nergens bang voor was, integendeel, dat je zalig bent om te n, dat je zelf ook vreselijk goed kan n, en dat je het nog vaker wilt dan ik.’
‘Doe maar een keer.’
‘Meen je dat?’
‘Ja. Waarom niet? Dat is geen praatje van jongens onder elkaar. Dat is om hem te laten weten hoe blij je met me bent. Alleen op het lichamelijke vlak al. Wil je het mams ook vertellen? Een gekuiste versie?’
‘Ja schat, graag. Ze zal het, met een rode kop, ook fijn vinden. Ze was toch nieuwsgierig? Nee, dat is niet het goede woord. Bezorgd, of zo. Ze dacht vast aan haar eigen nacht.’
‘Ja, ik ben ook niet boos dat ze belde. Alleen te vroeg. Vertel het ze maar rustig. Dat zal een fijne avond worden.’
‘Ik denk het ook. We gaan ze natuurlijk gauw opzoeken, verslag doen.’
‘Oh, Han, ik zie het al voor me. Weet je nog hoe ze keken toen we bij ze gingen eten nadat ik de eerste keer bij je geslapen had? Zo wordt dat weer. We vertellen eerst nog over het trouwen, natuurlijk. Dan over de reis. Katwijk, en toen de hooiberg. Je zegt dat we heerlijk geslapen hebben. Dan ga je verder, de volgende dag hebben we gezeild. Als je ze dan na een paar seconden teleurgesteld ziet kijken, moet je zeggen, oh, ja, en dan over wat ik zo goed kan. Voluit, laat mams het ook maar horen. Ze zal over de taal protesteren, maar het ontzettend fijn vinden. Vooral dat ik niet bang was. Ze vindt dat nog steeds zo jammer voor paps.’
‘Ja, ze is lief. Ik denk net als jij, alleen praat ze niet zo eh als jij.’
‘Schunnig. Ik vind dat fijn. Om gewoon te zeggen, als jij je broek uittrekt, hoi, mooie paal, grote erectie, je ziet er weer goed uit vandaag. En zo. En ik vind het fijn als jij zegt, meid, wat ziet je doos er weer lekker uit. Dat ook maakt het extra fijn, al zeg je de hele dag genoeg over mijn uiterlijk. En innerlijk. Ik bedoel de geestelijke afdeling. Daar genieten we ook de hele dag van, van ons praten. Nou, ik draaf weer door.’
‘Alles is fijn. Je praat niet echt schunnig, maar niet goed om ons in te houden. Dat versnelt. Oh, schat, ik wil je heftig kussen.’
Hij omklemde haar met armen en benen en kuste haar woest, vergat zich in te houden bij het tongzoenen. Ze schrokken toen er beneden een koe nieste.
‘Proost. Han, stouterd, je kwam verder mijn mond binnen dan een paar centimeter.’
‘Oh, ja. Schat, ik wilde graag weer bij je binnen, maar dat ging nog niet. Daarom werd ik een beetje woest. Hé, je deed het zelf ook bij mij. Wie is hier stout?’
‘Ik vond het nu wel lekker. Ik wist dat je in mijn doos wilde, dat het nog niet kon. Dat je het daarom deed, zo diep mogelijk bij me binnen. Daarom deed ik het ook terug. Ik wilde jou ook helemaal hebben. Heerlijk. Stom, hè?’
‘Tuurlijk niet. Je kan niet alles van tevoren weten.’
‘Nee. Maar goed ook, dan had ik hier misschien niet zolang mee kunnen wachten. Ik pak even een handdoek, een nieuwe, er liggen er toch genoeg. Hé, heb jij die ook besteld?’
‘Ja. Maar niet om iets in op te vangen.’
‘Oh, wist je soms dat het anders zou gaan?’
‘Ja. Honderd procent. Je had het ook beloofd. Je had alleen niet gezegd hoe enthousiast.’
‘Nee, je wilde zonder dat al zo graag. Zeg, stuk, je moet me beslist helemaal opvullen, het lijkt wéér of alles er uit geramd is. Wel iets minder dan bij onze eerste keer. Logisch.’
‘Ik denk af en toe iets van een bodem te voelen, maar je geeft zo mee, ik weet het niet.’
‘Het rekt meer dan ik dacht, maar niet teveel, heerlijk net strak genoeg, hè?’
‘Ja, precies op maat.’
‘Precies op jouw maat. Stel je voor dat je er niet helemaal in zou kunnen, in de lengte of in de breedte. Dat je het alleen maar voorzichtig aan kan doen, half buiten. Misschien is dan handwerk beter om te komen. Wij sloffen, het volledige werk.’
‘Hobby. Met liefde.’
‘Ja. Vreselijk veel. Han, je weet dat ik soms van de hak op de tak spring. Weet je waar nu ik zin in heb? Om naar beneden te gaan en hand in hand langs de koeien te lopen. Zij staan hier ook helemaal bloot, net een naturistenterrein. Laten wij ons óók bloot zien. Je weet niet wat ze denken. Ze hebben ons vast horen kreunen. Ze vinden het misschien ook mooi. Al is het wat donker.’
‘Ja, je weet maar nooit. Afgezien van af en toe een stier maken ze ook weinig mee. En misschien zien ze zelfs nooit een stier, ik weet niet of ze hier aan K I doen. Ze zien in het donker misschien meer dan wij.’
Hij pakte de ladder en liet hem naar beneden zakken. Ze gingen naar beneden en liepen hand in hand naar het begin van de stal en weer terug.
‘Je begon het steeds leuker te vinden, Han, je zwaaide steeds meer.’
‘Zwaaide? Ja, met hallefie. Meid, perfecte minnares, ik weet niet wat je met me gedaan hebt. Ik wil graag, en voor we boven zijn hij ook.’
‘En ik ook. Vlug maar.’
‘Ik kan niet te vlug, dan blijf ik misschien haken.’
‘Niet zeuren, houd je buik maar even naar achteren, nu even niet naar voren stoten.’
Hij liep achter haar aan naar boven, liet de ladder staan. Ze ging op de deken liggen, spreidde haar armen en benen wijd. Hij kroop op haar, kwam met zachte stootjes gelijk bij haar binnen. Toen hij niet verder kon klemde ze hem met armen en benen even vast, liet hem toen los.
‘Eruit, we zouden rustig aandoen.’
Hij trok zich langzaam terug, liet zich van haar afrollen en ging naast haar liggen.
‘Ik kon het niet laten, je doos zag er zo uitnodigend. Het was wel lekker ontspannen, zo makkelijk bij je naar binnen. Ik hoefde geeneens een hand te gebruiken, hij stond nog niet helemaal omhoog.’
‘Ja, weer wat geleerd. Ik voelde je nog net naar binnen glijden. Verder konden mijn benen ook niet uit elkaar. Daarvoor deed ik het niet, wel om te zeggen, hier ben ik, alles is voor jou.’
‘Dat dacht ik al, al zei je deze keer geeneens wat. Ik ook niet, ik dacht, ze geeft alles, ik ook, op de plek waar het hoort. En dan gaan we lekker met alles spelen. Weet je dat je borsten me nog steeds opwinden, al weet ik nu hoe lekker je gleuf is? Ze zijn toch zo mooi. Vooral als je een beetje opgewonden bent, vaak dus, en nu ook, dan worden je tepels zo mooi groot, niet té, op die mooie zachte bollen.’
‘Dat is misschien net zo raar als dat ik je ballen mooi vind, ze horen erbij. Laten we vlak voor elkaar op onze zijkant gaan liggen, dan kunnen we overal bij. Even spelen.’
Ze streelden elkaar.
‘Fijn, Han. Het gaat lekker rustig nu, hè? Lekker en rustig.’
‘Ja meid. De ergste druk is er af. Figuurlijk, bedoel ik. Oh, verder bij mij ook. Precies een erectie, meer niet. Bij jou?’
‘Heel ver weg een heel zacht kriebelen. Zalig. Ik kom iets dichterbij. Nu proberen wat de vorige keer niet lukte. Geef maar een kreun als het te lekker wordt. Het helpt misschien als je niet verder doordenkt, alleen aan strelen denkt. Lekker, joh.’
Ze streelde zich met hem, liet hem af en toe een klein stukje naar binnen, streelde daar even.
‘Even niet verder naar binnen, lekker ding, anders gaat er bij me een schakelaar over, dat weet ik van Hans lekkere gevinger. Ook lekker voor jou, Han?’
‘O zo lekker. Lekkerder dan met mijn vinger. Ook leuk om het te zien. Vooral dat even naar binnen gaan. Genieten van dat ik bij je binnen mag. En dat je het ook wilt, net zo graag als ik. Ik voel wel iedere keer dat de automatiek een stoot wil geven.’
‘Ja, ik voel soms een heel klein schokje. Houd vol. Even kussen. Klein tongzoentje. Hebben we even iets binnen.’
Ze kusten even, lief en voorzichtig.
‘Fijn, Han. Het was een leuk contrast. Ik dacht, ik voel me boven een beetje dertien, eerste tongzoentje. En onder nét ontmaagd.’
‘Voel je dat?’
‘Figuurlijk is het heerlijk, dat je me vannacht ontmaagd hebt. Letterlijk is het een beetje gevoelig. Maar dat zou het vast ook zijn als ik geen maagd geweest was. Ik heb niet geprobeerd er zo min mogelijk bij te voelen, me alleen, wat je zei, te laten nemen. Ik wilde alles voelen en jou laten voelen, en zo. En allebei echt klaarkomen. Oh, dat praten. Ik voel dat ik ga komen.’
‘Ik ook.’
‘Zo verder doorgaan? Langzaam dieper?’
‘Mmmm.’
Maar het lukte niet helemaal, ze werden langzaamaan woester. Ze kwamen tegelijk. Bleven hijgend omarmd liggen. Hij pakte een borst, streelde en masseerde.
‘Niet zo hard, woesteling.’
‘Meid, ik krijg geen genoeg van je.’
‘Ik heb weer wat van jou gekregen. We plakken weer.’
‘Het kwam met wat moeite, achter uit het magazijn. Erg fijn, zo’n lange aanvoerweg. Ík pak een handdoek.’
Onder het handdoekhalen praatte hij door.
‘Het hoeft niet precies om en om te gaan. Maar ik wil ons ook graag schoonmaken. Dat hoort erbij. . . . Zo. En het is leuk om bij je te doen, tussen je benen, je doos, een beetje in je gleuf. Zeg, je lipjes lijken wel een beetje dikker, wat opgezet.’
‘Ja, door al dat strelen en rammen. Daarom ben ik ook wat gevoeliger. Jouw penis toch ook?’
‘Ja, meer dan eerder. Oei. Het lijkt wel zo’n ingevette klimpaal. . . . Zo, dit is beter. Ik snap nu wat ze bedoelen, als ze zeggen dat je na een goede beurt een beetje wijdbeens gaat lopen. Als ik me nu aan moest kleden zou ik het liefst een zijden onderbroek aantrekken. Tja, na drie keer, in zo’n korte tijd.’
‘Drie keer is scheepsrecht. We zijn nu allebei echt klaargekomen, tegelijk. Wat wil je nog mooier?’
‘Het kan niet mooier, schat, het hoeft niet mooier. Ik hoefde geeneens te helpen, daar ben ik vreselijk blij mee. De eerste keer dacht ik er niet aan, het ging te vlug. De tweede keer kwam je net zo snel als ik de eerste keer. En nu tegelijk. We hoeven niet meer te oefenen. We gaan het wel heel vaak herhalen, hè?’
‘Dat hoef je niet te vragen, maar ik wil daar wat over zeggen, nieuwbakken echtgenoot met woeste ideeën. Je zal het vast met me eens zijn, maar dat wil ik graag weten. Laat ik bij ‘s morgens beginnen. Bij het wakker worden. In het weekend, prima. Liever niet op werkdagen, dat loopt niet prettig, hè? We moeten er tussen de middag niet voor thuiskomen, een gewone werkdag aanhouden. Ken je die mop van die mijnwerkers? Er staan er een paar naast elkaar bij de urinoirs. Zegt de ene tegen de andere, wat heb jij een witte. Han, je hoort toch niet te kijken?’
‘Nee, maar ik neem aan dat mijnwerkers zich in een gemeenschappelijke ruimte omkleden. Dan blijf je niet lang preuts. Net zoals jij, toen je vaker in je blote kont rondliep.’
‘Ja, daarom heb je me ook expres meegenomen naar een naturistenterrein, niet naar een naaktstrand. Dan zou ik méér bewegen, op een strand alleen maar liggen.’
‘Ja, dat heb ik al toegegeven. Je was groot genoeg om te weigeren. En je hebt ervan genoten. Dat weekend gelijk overgeschakeld van alleen maar kijken naar overal aankomen. En klaarkomen.’
‘Ja, dat ging erg snel. Het kon ook. Op Gran Canaria was het ook fijn, de hele dag bloot, alleen even aankleden voor tussen het appartement en het strand. Ik ben daar weer mooi bruin geworden, hè, geen witte plekken meer. Bij jou is alleen de voorkant nog wat wit, omdat je daar vaak op je buik moest liggen.’
‘Ja, hoofdzakelijk door jouw blote doos naast me.’
‘Ik heb, om het jou niet te moeilijk te maken, die veel uit je zicht gehouden. Niet altijd, dat is niet leuk. Maar daardoor heb je het waarschijnlijk gered, met maar één keer op een dag. Ik dacht dat je daardoor minder productief zou worden, maar het was toch iedere keer minstens twee c c.’
‘Ik kan er niets aan doen. Al denk ik nergens aan, als ik vlak bij een lief meisje ben, wat mij ook graag in haar buurt heeft, krijg ik al een beginnende erectie. Zo gauw ik meer mag doen dan handje vasthouden knalt hij naar boven. Die meiden wilden me vroeger ook wel eens klein zien, maar dat ging niet, als ze keken. Nou, op dat naaktstrand zat ik ook vlak bij een lief meisje, wat mij ook graag in haar buurt had, en die in het volle licht helemaal bloot zat. Je hebt je overdag heerlijk rustig gehouden, daardoor kon ik het kennelijk uithouden. Op die ene keer na, toen je me klaar praatte.’
‘Het komt tijdens praten bij jou sneller dan bij mij, ik heb meer tijd om te stoppen. Ik heb je toen geholpen, ik weet dat het niet prettig voor je is als je lang met hoge druk moet zitten. Eh, zegt de ene mijnwerker tegen de andere, wat heb jij een witte. Ja, zegt die andere, ik ben even thuis wezen lunchen.’
‘Leuke mop. Maar een gezochte. Mijnwerkers werken ondergronds in één keer door, in ploegendienst, die komen niet boven voor de lunch. Of wat dan ook.’
‘Ja, gezocht. Dat zijn er wel meer, maar meestal toch leuk. Ik ga verder. ‘s Avonds voor het eten, tja, als we elkaar de hele dag niet gezien hebben. Maar dan zou ik liever wat op de bank vrijen, niet, hé, ben je thuis, boem. Liever een aanloop. Ook met uitkleden. Dat is ook leuker, niet alles tegelijk. ‘s Avonds op de bank vrijen. En beslist wel op of in bed. In de weekenden moeten we maar zien hoe het loopt. Het ligt er ook aan wat we verder doen. We hoeven dan niet helemaal aangekleed te beginnen.’
‘Ik ben het helemaal met je eens. Uitzonderingen voorbehouden, hè?’
‘Ja, onverwacht is ook leuk. Zeg, over scheepsrecht. Morgen zeilen?’
‘Ja. We hoeven niet vroeg op, er blijft tot één uur een boot voor ons liggen, dat redden we wel. Ik heb hier nog nooit gezeild, maar ik ken de baas via mijn vriend hier. Hij haalt hier ook wel eens een biertje. Hij weet ook dat het niet zo vroeg zal worden.’
‘Die grinnikt dus ook.’
‘Vast. Erg?’
‘Nee hoor. Ik hoop dat iemand er iets van zegt. Dan heb ik vast een antwoord wat ze niet verwachten.’
‘Ik houd mijn hart voor ze vast. We krijgen zeilkleding mee, en een lunchpakket. We eten weer hier. Ontbijten trouwens ook.’
‘Ik zag, op de kaart, dat ze keus genoeg hebben. Het was ook lekker. Beter dan die mooi ogende vijfsterrenhappen, ik ben niet zo’n fijnproever. Bovendien is mijn smaak tijdelijk verpest door wat ik van jou in mijn mond gehad heb.’
‘Dat was maar even.’
‘Ten eerste, ja. Ten tweede, ik ga het vaker doen. Ten derde, ja, alles, behalve als we het ergens anders willen, daar moet genoeg voor over blijven. Dus zal het niet vaak worden, ons inmiddels op dat gebied kennende als onverzadigbaar.’
‘Je doet alles zo lief en lekker. Praten, kijken, strelen, je laten strelen, vrijen, en ook me met je mond strelen en alles willen hebben. Hé, nog geen reactie. Schat, ik zei wel drie keer, in zo’n korte tijd, maar het is later dan je denkt. Zullen we gaan slapen? Of wil je wachten voor nog een keer?’
‘Nee, het is volmaakt zo. Trek het dekbed maar over ons heen.’
Omarmd vielen ze in slaap.

Toen hij wakker werd lag ze met haar rug naar hem toe. Hij kroop tegen haar aan, streelde een borst.
Ze werd langzaam wakker.
‘Mmmm.’
‘Goedemorgen, vrouwtje.’
‘Mmmm. Lekker. Hoelang streel je me al?’
‘Nog niet zo lang. Hoezo?’
‘Je hebt alweer een erectie. Je streelt er m’n kontje mee.’
‘Ja, lekker, een beetje op en neer tussen je wangetjes.’
Hij liet haar borst los en streelde haar tussen haar benen.
‘Heerlijk, hè, lief meisje, gisteravond?’
‘Mmmm. Een geweldig begin. Drie keer helemaal in elkaar. Kom eens met die grote tussen m’n benen door, ik kan er nu niet goed bij. Oh, langs m’n doos. Han, je kan er vast ook in, ik stuur wel.’
‘Ja. Oh, meid, wat lekker weer.’
‘Mmmm. Zo kan het ook. Beweeg jij maar, stoot maar door, zachtjes, helemaal, ik wil hem weer.’
‘Mmmm. Je krijgt hem helemaal. Zo? Boem.’
‘Ja, ik ben weer heerlijk vol. Mmmm. Doorstoten.’
‘Ik moet wel.’
‘Oh, kom je alweer? Dat kan ik niet bijhouden, hoor, met zo’n korte aanloop.’
‘Zal ik je helpen? Zo?’
‘Oh. Wat weet je m’n lekkere plekje goed. Ga door. Tegelijk.’
Hij streelde haar met één vinger en zijn elfde, en kon haar bijna tegelijk met hem laten komen. Na even uithijgen draaide hij haar om, trok haar strak tegen zich aan en kuste haar woest. Ze maakte zich los.
‘Hé, ik moet nog langer mee.’
‘Oh, liefste, ik vind het zo geweldig. Dat we nu alles kunnen doen. Dat het zo veel fijner is als ik ooit gedacht had. En dat we het zo vaak kunnen doen.’
‘Heel vaak. Het is fijn wakker worden, zo. Je ramde heerlijk in me, en met je buik tegen mijn kontje. En het is nu ook, al wordt je kleiner, zo fijn je tegen mijn doos te voelen. Niks ertussen. Zo fijn dat ik niet meer op hoef te passen of je per ongelijk naar binnen schiet, met broekje en al. En waar je sperma terechtkomt. Je spoot weer een keer of vijf, hè?’
‘Ja. Wat praat je er toch graag over.’
‘Omdat ik het zo mooi vind, zoals dat werkt. En je geniet zo, als het komt.’
‘Vooral omdat jij me dan steeds zo goed vasthoudt. De eerste keer met je hand al. Nu doe je het weer zo goed, met je gleuf. Nog steeds bang dat je niet goed kan vrijen?’
‘Nee, niet meer. Ben jij nooit bang geweest dat je het niet goed zou kunnen?’
‘Ik heb er wel over nagedacht. Bang eigenlijk niet. Ik dacht, als ze het met mijn erectie niet zo goed vindt gaan, dan kan ik altijd nog eh wat ik net deed.’
‘Oh. Han, dat is fijn, als ik niet zo snel kom, maar gisterenavond ging het twee keer zonder. Dus als het met je erectie niet lukt, ligt het aan mij, niet aan jou. Je eh vrijt geweldig.’
‘Fijn. Het komt ook omdat jij me opzweept, je bent nog woester dan ik dacht.’
‘Dat zal ik wel blijven ook. Als ik zelf ook beweeg voel ik meer. En jij ook. En nu voel ik me hongerig. Tja, geen wonder, vier inspannende beurten sinds het laatste eten. Is dat bad of die douche in de boerderij tweepersoons?’
‘Nee, een eenpersoonsdouche.’
‘Dan ga ik even douchen. Hijg jij nog maar wat uit, je hebt net het meeste werk gedaan.’
Terwijl ze weg was genoot hij, op zijn rug liggend, na. Toen ze terug kwam moest ze giechelen.
‘Wie er bang is voor een grote jongen moet zo maar beginnen. Je ziet er nu heel ongevaarlijk uit.’
‘Dat ben ik voorlopig ook. Maar ik ben niet bang dat je er misbruik van maakt.’
‘Van jou? Nooit. Dat doe je bij mij ook niet. Dat komt geeneens bij ons op, hè?’
‘Nee, schat, we houden van elkaar.’
‘Zo is het. Ga jij nu maar even douchen. Eh, we komen hier weer terug, hè?’
‘Ja, na het zeilen. Na het ontbijt lopen we naar de haven, die is vlakbij. Ik ben hier geweest, vóór de definitieve reservering. Ik wilde de weg hier een beetje weten.’
‘Ja, iets moeten zoeken op je huwelijksreis is niet leuk.’
‘Nee, maar goed dat we bij elkaar al wisten waar alles zat.’
‘Ik werd toch verrast, ik kreeg méér dan ik dacht.’
‘Hij paste ook beter dan dat ik dacht.’
‘Stoppen, Han, anders komt er niets van zeilen.’
‘O.K., in het riet verder?’
‘Ja, volhouden maar.’
‘Na het zeilen eten we hier weer, daarna weer een rustige avond.’
‘Als het maar niet te rustig wordt.’
‘Daar ben ik met jou niet bang voor. Ik ga maar snel douchen, hoe langer ik wacht hoe meer ik te douchen heb.’
‘Alweer?’
‘Meid, je weet niet hoe lekker je er uit ziet met je haren zo wild.’
‘Tja, dat was mijn bijnaam, op school, wilde. Dat kwam niet alleen door mijn haar. Waar dan ook. Ik ga ze nu kammen, schiet jij maar op.’

Na het ontbijt liepen ze naar de haven.
‘Hier het kantoortje in, schat.’
Van achter de balie keek er iemand, met een zeilpet op, naar ze op.
‘Goedemorgen, baas. Reservering van Stevens. Met een verse mevrouw Stevens.’
‘Ik zie het. Heel vers, nog met slaapoogjes. Prettige nacht gehad?’
Ze porde Han even met een elleboog in zijn zij.
‘Een heel prettige, we hebben elkaar vier keer bevredigd. Heeft u te klagen gehad, vannacht?’
De baas sperde even zijn ogen wijd open, barstte toen in lachen uit.
‘Dan zullen jullie ook een fijne dag hebben. Windkracht drie. De boot ligt opgetuigd aan de derde steiger, als laatste, hiervandaan. Jullie kunnen zo weg. Ik weet dat jullie hier niet bekend zijn. Hier is een kaart, dan kan je zien waar het ondiep is. Ik heb even aangekruist waar er veel riet staat, daar moet je niet per ongeluk tussenkomen. Er ligt een duwboom in het gangboord, voor als je er weer uit wilt. Uit het riet. De rest zal wel lukken, hè, meid? Je bloost geeneens.’
‘Nee, waarom? Als het in bed lukt, lukt het in een boot in het riet ook wel.’
De baas barstte weer in lachen uit.
‘Wat een liefje, maat, zo openhartig, red je wel met haar?’
‘Ik houd haar op gang.’
De baas had tranen in zijn ogen.
‘Jullie zijn me een stel. Beter dan die lui uit Leiden, die mijn boten onderkotsen. Daar helpt niets tegen, ik laat ze wel extra betalen voor de schoonmaak. Ik heb natuurlijk geen idee wat jullie gaan doen, zwemmen of zo, ik heb maar een stapel handdoeken in het vooronder gelegd. Die was ik gratis. Nou, fijne dag gewenst, die heb ik hierdoor ook. Voorlopig niks te klagen.’
Han ging haar voor, het kantoortje uit.
‘Je hebt hem fijne dag bezorgd.’
‘Ja, dat gaat toch makkelijk? Dat zouden meer mensen moeten doen, het kost niets. Maar jij begon met een verse mevrouw Stevens.’
‘Ja, dat kwam zo bij me op, door mijn achternaam.’
‘Dat kan ik me indenken, maar dat verse?’
‘Er kwam niet zo gauw een net woord naar boven.’
‘Dan zullen we vast een fijne dag hebben. Een paar vriendinnen van me durfden me na de huwelijksreis een tijd niet aan te kijken, omdat ik natuurlijk wist wat ze gedaan hadden, al of niet voor het eerst. Bah, wat preuts.’
‘Je hebt er vast wat aan gedaan.’
‘Ja, je kent me. Als het uitkwam heb ik het meeste van die preutsigheid eruit gepraat. Bedankten ze me later soms, mede namens hun echtgenoot, die was verrast omdat zijn aanschaf woester bleek te zijn dan hij gedacht had. Zei ik tegen die meiden, als hij wil weten hoe het komt, zeg je maar dat je nu goed ingereden bent, net als een auto. Hadden er weer een paar lol. Het is toch zóóóó makkelijk. Ach ja, dat kwam natuurlijk alleen voor als ik niet voor hun trouwen met ze gepraat had. Ik ben er een beetje trots op. Zeg, hoe kwam die baas erbij om het riet aan te kruisen?’
‘Je denkt te veel door.’
‘Schaam je. Nee, toch niet. Als de baas het deed zal het niet zo’n abnormaal verzoek geweest zijn.’
‘Nee, hij vertelde dat die lui uit Leiden er ook altijd om vroegen. Hij vond het best. In overleg met het Waterschap kon hij ze zo weghouden van zwakke rietkragen.’
‘Mooi, dan is iedereen tevreden. Je gaat trouwens wel ver, met je geregel. Maar ik klaag niet.’
Ze waren bij hun boot gekomen, hij hielp haar aan boord.
‘Jij hebt ook alles prima geregeld. Rustig aan, alles op tijd, ook de pil, stiekem. Namens deze echtgenoot, hartelijk bedankt.’
‘Ja, en andersom. Dat stiekem was niet alleen omdat je niet mocht weten hoe gretig ik was, ook een heel klein beetje om je niet in verleiding te brengen, al was ik daar niet zo bang voor.’
‘Nee, als het me daarom ging had ik je tijdens de vakantie al gegrepen.’
‘En misgegrepen.’
‘Ja, dat wist ik. Daarom heb ik me even ingehouden. Maar het is nog steeds die geweldige bijzaak. Ik vrij ontzettend graag, maar ik ben geen seksmaniak.’
‘Ik weet het. Laat vandaag maar eens zien wat voor zeilmaniak je bent.’
‘Je krijgt alle kanten te zien. Even serieus, Debbie, wil je het leren? Het hoeft niet, dan maken we er een toertocht van. Ik beide gevallen komen we op dezelfde plekken.’
‘Even afgezien van dezelfde plekken en alle kanten, ik wil het graag leren, serieus. Tomboy, weet je? Behalve beroepsmatig wil ik hetzelfde doen als jij.’
‘Meid, je bent geweldig. Tja, daarom mocht je ook met me trouwen.’
‘Poe. Dat wilde je alleen maar om met me te n. Nee, ik weet wel beter, maar het klonk leuk.’
‘Ja, en het ís ook leuk met jou, flapuit.’
Hij maakte de landvasten los en zeilde het haventje uit.
‘Het lijkt heel makkelijk.’
‘Ja, dat is vrijen ook, maar hoe meer je er van weet hoe beter het gaat. Hoe had je gedacht de haven uit te komen als de wind er recht op stond?’
‘Het lijkt niet zo heel makkelijk. Tegen de wind in gaat niet zonder motor.’
‘Juist. Nu les één, stap één. Het is makkelijk als je je constant bewust bent waar de wind vandaan komt.’
‘Dat lukt.’
‘Stap twee. Je weet wat vijfenveertig graden is, H B O’er, je kan overal naar toe zeilen, behalve tussen vijfenveertig graden links waar de wind vandaan komt en vijfenveertig graden rechts er van.’
‘Duidelijk.’
‘Mooi. Ik heb wel eens slechtere leerlingen gehad.’
‘Als ze in het riet maar goed waren, hè?’
‘Dat maakte een hoop goed. Maar het is niet fijn als ze er de rest van de tijd verveeld bijzitten. Ook niet goed voor hun uiterlijk. Een blije meid is een mooie meid.’
‘Ja, ik weet hoe je tegen meiden aankeek. Heb je wel betere leerlingen gehad?’
‘De dag is nog niet om. Je doet je best maar.’
‘Dat was ik wel van plan. Waar dan ook. Ik ben toevallig nooit met zeilen, of zeilers, in aanraking gekomen. Ik weet er niets van. Tot een minuut geleden.’
‘Je bent weer erg zorgvuldig en compleet. Behalve dan de nogal ingrijpende aanrakingen van deze zeiler.’
‘Ja, sorry, ik was even snel mijn huidige en vroegere kennissenkring aan het nalopen. Daar zat geen zeiler tussen. Voor zover ik weet.’
‘Weer erg zorgvuldig en compleet. Nee, je moet het horen of zien, het is niet te voelen.’
‘Het is toch erg ook, met ons. Waar we ook over beginnen, we komen altijd vrij snel op hetzelfde uit.’
‘Juist, ook zeilen is onze hobby. Kom nu maar naast me zitten, voor stap drie, sturen. Je weet dat niet alle auto’s hetzelfde sturen, boten ook niet. Omdat dit weer iets nieuws voor je is, gelukkig meisje, vertel ik je dat boten traag op het roer reageren. Dus, net zoals altijd, rustig beginnen. Beetje stuur, dan even afwachten. Je kan overal naar toe sturen, zolang je niet het land opgaat of binnen die hoek van links en rechts vijfenveertig graden van de wind komt. Ik zorg voor de zeilen. Die krijg je pas in les twee. Even kijken, ja, binnen vijf minuten kan je niets raken. Ik doe even een oogje dicht, ik heb vannacht niet zoveel rust gehad.’
Hij ging onderuitgezakt in de hoek van de stuurbank zitten, met de schoten in zijn handen en zijn ogen dicht. Ze was in de andere hoek gaan zitten en had het roer overgenomen.
Na een minuut of vijf keek hij even achterom en deed zijn ogen weer dicht.
‘Waarom keek je achterom?’
‘De rest heb ik in de gauwigheid ook wel gezien, hoor. Geen land of andere boten in de buurt. In het begin kon ik voelen hoe je stuurde, wat teveel. Maar je had het gauw door, slimmerd. Ik heb even gekeken hoe het ging, vanaf je begin. Kijk maar naar het kielzog.’
Ze deed het.
‘Shit. Zeilmaniak. Je weet er veel van.’
Hij ging weer gewoon zitten.
‘Niet proberen de leraar onder de les te beïnvloeden. Heb je gezien dat je zigzaggen steeds kleiner werden? Ik wed ook dat je niet zomaar wat doet, maar op eh, die kerktoren mikt.’
‘Ja. Ik moet wel steeds wat bijsturen, de boot loopt niet rechtuit. Het gaat het beste als ik iets naast de toren mik.’
‘Heel goed. Enig idee waardoor? Scheef roer of zo?’
‘Strikvraag, leraar. Nee, door de wind, die is niet constant. Oh, ik moet steeds ietsje richting wind sturen. Wacht eens, er schiet me iets te binnen. Van wiskunde. Vectoren. Word ik warm?’
‘Bloedheet, meid, geweldig. Debbie, als je het na vandaag nog beter wilt leren, krijg je thuis eerst wat theorie. Dat zal voor jou een fluitje van een cent zijn. Tot nu toe ben je veruit mijn beste leerling. Mik nu maar op één kerktoren naar rechts, dan komen we door die opening op de volgende plas. In die opening niet op de toren mikken, maar in het midden blijven. Had je waarschijnlijk tegen die tijd ook zelf bedacht. Oefen nog maar even door.’
‘Ja, meester. Tot nu toe ben je mijn beste leraar.’
‘Ja, ja. Laten we even bij zeilen houden.’
‘Ik vind het erg leuk, Han. Zeg, je doet af en toe iets met de zeilen.’
‘Ja, goed zetten. Als de wind iets draait of de boot draait, door de wind of door jou. Dat is te voelen, daar hoef ik niet naar te kijken. Behalve als ik het precies wil doen, nu let het niet zo nauw.’
Ze zeilden een paar uur, ze was niet van het roer af te slaan.
‘Han, ik merk dat ik niet meer zo vaak hoef te kijken waar ik op mik. Ik voel aan het roer als de wind verandert. Kan dat?’
‘Kan dat? Dat is zo. Dat leg ik je ook uit bij de theorie. Maar je bent aan rust toe. Zal ik naar een plek varen om te lunchen?’
‘Lunchen is prima, maar ik wil sturen, het gaat net zo lekker.’
‘Nou, overijverig figuur, ik pak de kaart even.’
Hij bestudeerde de kaart.
‘Beste leerling, ik wil kijken hoe goed je kan kaartlezen. Op het water is het wat anders dan op de weg, er staan geen bordjes en zo. Maar je kan in ieder geval de windstreken al uit elkaar houden. Hier is de kaart, ik pak het roer even. Testvraag, waar is het dichtstbijzijnde kruisje voor rietzeilen? Eh, lunchen?’
‘Allebei. Ik heb op de weg geen problemen. Han, weet je nog dat paps vroeg, toen ik voor het eerst bij je geslapen had, of ik je verrast had?’
‘Ja. Dat je koffie kon zetten, zei ik.’
‘Ja, dat was een mooie onschuldige. Ik zal je nog een keer verrassen. Ik heb je iets niet verteld. Niet expres, we zijn er niet aan toegekomen. Ik heb twee jaar bij de padvinders gezeten.’
‘Bij de, hoe heet dat, voor meisjes?’
‘Nee, oen, bij de jongens.’
‘Dan heb je vast ook áán padvinders gezeten.’
‘Nee, toen nog niet. Paps had dat geregeld. Het kon wel, ik had toen nog geen borsten. Ik wilde die flauwe meidenspelletjes niet. Ik heb er jaren niet aan gedacht, maar er komt wat boven. We hebben zeker geen kompas, hè? Maar dat geeft niet, ik heb nog een ouderwets horloge. Kleine wijzer richting zon, halverwege die en de twaalf is het zuiden, ongeveer. Daar dus. ‘s Nachts kan ik het Noorden vinden, de Poolster, met behulp van de Grote Beer, je kent de truc vast. Zo, nu weet ik hoe ik de kaart vast moet houden. Daar is de Kaag. We zijn ongeveer hier, ik heb onderweg niet zitten slapen. Even rond kijken, peilen. Leuk zeg, na zoveel jaar. Ja, hier. Nu het dichtstbijzijnde kruisje. Oh, niet zo ver weg, die kant op. Goed?’
‘Foutloos. Meid toch.’
‘Wat?’
‘Wacht even. Stuur eerst die kant maar op.’
Ze liet de boot draaien, hij stelde de zeilen bij.
‘Ik ben niet verrast, ik ben overdonderd. Ik heb me nooit druk gemaakt over wat meiden wisten, zoveel heb ik niet met ze gepraat. Ik heb met jou gepraat over wat ik wél met ze gedaan heb. Maar niet mijn instelling over meiden, op alles behalve het scharrelgebied. Wil je het horen?’
‘Ja. Al weet ik er wel iets van. Behalve hoe je met Bibi en mij omging en omgaat voel ik ook iets aan.’
‘Tja, vrouwelijke intuïtie, die vlak ik ook niet uit. Het is nooit precies te vertellen, maar de hoofdzaken wel. Ik kijk niet op ze neer, of zo. Gelijkwaardig, vind ik ze. Ik kom er zakelijk wel tegen, dan doen ze het goed. Maar ja, anders zitten ze er niet. Ik vind het in principe ook zonde als hun kennis achter het aanrecht verdwijnt, behalve als ze het zelf graag willen, hun beroep, al of niet tijdelijk, omruilen voor huisvrouw, meestal voor het opvoeden van de kinderen. Dat weet je al, dat heb ik je verteld toen we het huis kochten.’
‘Toen jij het kocht.’
‘Ja, weer zorgvuldig en compleet. Ik reken binnenkort met je af. Dan wordt dat ook geregeld. Goed. Ik wist dat jij en Bibi slimme meiden waren. Zijn. Maar jullie doen normaal, sloven je niet uit. Daarom verbaast me alles wat uitkomt boven wat ik verwacht zou hebben, áls ik me daar druk om gemaakt had. Ik bedenk dat op dat moment pas. Daarom was ik overdonderd. Snap je het een beetje?’
‘Ja, ik denk het wel. We komen er later vast op terug. Oh, dat moet het stuk riet zijn. En nu?’
‘Geef mij even het roer, ik weet hoe je riet in moet zeilen om het zo min mogelijk te beschadigen. Op het laatste moment zie je vaak pas een dunne plek om in te gaan. Of weet je dat ook al?’
‘Nee, ik heb wel aan het water gelegen, ik ken riet alleen vanaf die kant.’
‘Kijk, ik laat de zeilen helemaal los, om de snelheid te verminderen. Als we het niet halen trek ik ze weer even aan. Gaspedaal dus.’
‘Ja, ik snap waar de aandrijving vandaan komt. En ook al een beetje hoe je die moet regelen. Ik zit ook naar je te kijken, hoor, en wat je doet.’
‘Dat stel je heel lief. Niet alleen wat ik doe. Je bent een zeer oplettende leerling.’
‘Let nou maar op. Over een paar meter ben ik tijdelijk leerling af.’
‘Oei, ik moet oppassen, dan ben ik mijn machtspositie kwijt.’
‘Dat is maar goed ook, je mag niet met leerlingen rommelen. Wetboek van Strafrecht, artikel weet ik niet uit mijn hoofd.’
‘Heb je ook wat Rechten gehad?’
‘Ja meester, H B O. Het meeste op zakelijk gebied natuurlijk, maar ik heb wel eens wat gebladerd. Als je gewend bent om die stijl te lezen blijkt dat veel dingen net iets anders zijn dan je denkt. Oh, goed zeg, het riet gaat net achter ons dicht. Op de centimeter geparkeerd.’
‘Ja, waar ervaring al niet goed voor is. Ik strijk de zeilen even. We gaan eerst lunchen, dan kunnen we ondertussen zien hoe de muggen zich gedragen. Ik denk dat het wel meevalt.’
‘Zien hoe de muggen zich gedragen? Ben je bang dat ze komen kijken?’
‘Kijken mag, maar ze mogen niet steken. Ik wil straks wel wat uittrekken.’
‘Ook dát al bedacht. Ja, ervaring, ik weet het. Het is warm hier, uit de wind. Daarom wil je natuurlijk wat uittrekken. Goed idee, dat zal ik dan ook doen.’
‘Quitte. Nou, lunchen maar.’
Ze aten het meeste uit de lunchbox op.
‘Zo. Han, ik zie geen muggen. Bedankt voor je zorg. Je weet het, alleen jij mag me eh steken is het woord niet.’
‘Zachtjes liefkozend binnendringen.’
‘Móóóói! Het verbaast me steeds dat je zo romantisch bent.’
‘Ik heb het al eens gezegd, dat lok je bij me uit.’
‘Ja. Je keek net even twijfelend. Dat zachtjes en liefkozend klopt. Maar dat binnendringen ook, hoor. Het moet iets dringen zijn. Als we niets voelden was er geen lol aan.’
‘Wat zeg je dat toch weer romantisch.’
‘Ja, ik weet het. Mijn schunnige manier van praten is beter dan mijn romantische. Ik probeer het toch even. Han, ik wil wat weten, voor de grap. Wat je met je scharrels in het riet gedaan hebt. Laten we een spelletje doen. Bedenk dat je in plaats van mij een scharrel mee hebt. Han, lieve Han, bedankt dat je me een beetje hebt leren zeilen. Zo gezellig ook.’
‘Eh, ja hoor, liefje. Krijg ik daarvoor een kusje? Durf je dat, bij daglicht? Niemand die ons ziet, hoor.’
‘Dan mag je er twee, kom maar halen.’
‘Wacht even, dan leg ik het zeil wat anders neer, dan kunnen we daar op gaan zitten. Op het bankje kust het niet zo fijn.’
Hij maakte een zitplaats, een heel ruime.
‘Kom je op mijn schoot zitten, lieverd?’
Ze deed het.
‘Zo gaat het vast wel. Staand was ook fijn, hè?’
‘Ja, dan kus je lief. Sla je armen maar weer om mijn nek.’
Dat deed ze ook. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar een keer.
‘Lekker, schatje?’
‘Ja, Han. Zo, gezellig op je schoot. Ik voel me wel een beetje een klein meisje.’
‘Je kust niet als een klein meisje. Er zullen best veel jongens zijn geweest die je graag gekust hebben, al vanaf dat je klein was. Nou, vanaf je twaalfde, of zo. Toen je borstjes kreeg.’
‘Stouterd. Maar je hebt wel gelijk. Er waren er een boel die wilden. Ik heb het maar een paar keer echt gedaan. En dat was niet zo lekker als nu met jou.’
‘Ja, ik heb ook al een paar keer eerder gezoend. Nu, met jou, is het geen zoenen meer, we kussen, hè? Mag de tweede een klein tongkusje zijn? Als je het niet fijn vindt geef je een tikje op mijn hoofd, dan stop ik.’
‘Zou je dat echt doen?’
‘Ja, een echte tongkusje.’
‘Nee, stoppen.’
‘Ja, natuurlijk. Ik wil tegen zo’n lief en lekker meisje als jij toch niet vervelend doen. Je wilt toch wel een beetje met me vrijen?’
‘Nou, twee kusjes, zei ik alleen maar.’
‘Ja, nog twee kusjes. Maar ik kan je ook lekker strelen. Voel je, op je rug?’
‘Ja, dat is lekker.’
‘En een beetje over je mooie kontje? Zo?’
‘Ja, dat mag wel. Nu dat kusje?’
Hij kuste haar, streelde over haar kontje en haar rug, ging toen met zijn hand naar voren en streelde een borst. Hij stopte met kussen en strelen toen ze hem op zijn hoofd tikte, maar hield wel zijn hand op haar borst.
‘Wat is er?’
‘Je houdt me vast.’
‘Ja, anders val je misschien.’
‘Je houdt mijn eh borst vast.’
‘Oh, ja. Dat ging vanzelf, schatje. Je bent zo’n lief en lekker meisje. En ik vind het fijn om je te strelen. Toen je zo zalig tongzoende wilde ik je nóg liever strelen. Deed ik het niet goed?’
‘Ja, maar je moet eigenlijk niet aan me zitten.’
‘Eigenlijk niet, hè? Maar je bent zo lief. Dat wil ik je graag laten merken.’
‘Hé, Han, deed je dat echt zo?’
‘Zo ongeveer.’
‘Geen wonder dat ze zich lieten verleiden. Je doet het lief. Je praat met ze méé. En ze kunnen stoppen.’
‘Dat deden ze soms ook. De eerste keer.’
‘Ja, ik snap het. En daarna toch maar een klein stukje verder proberen. Dat kan wel. En er kan steeds gestopt worden.’
‘Ja, ik ben er door ervaring, vallen en opstaan, nou ja, strelen en niet strelen, achtergekomen. Zo heb ik het bij jou niet gedaan, hè?’
‘Nee, Han. Je was lief tegen me. Je praatte met me, maar niet méé. Niet zo verleidelijk. Ik ben vroeger nergens ingetrapt. Ze deden maar, tot ze een dreun kregen, of ze vroegen maar. Wíj hebben alles samen gedaan. Nooit aangedrongen of verleid.’
‘Nee, zeg, met dat directe bereik bij de meeste meiden niets. Inderdaad, een dreun of een bot nee, geen gevrij. Tja, zo ging dat.’
‘Ga door.’
‘Komt me bekent voor. Wat heb je een heerlijke borst, schatje. Zo fijn om vast te houden. Vind je het lekker, zo heel voorzichtig een beetje gestreeld te worden?’
‘Ja, stoute jongen. Nog zo’n kusje, dat doe je ook lekker.’
Hij deed weer z’n best op het kusje en streelde afwisselend haar borsten.
‘Je bent een heel stoute jongen. Je kussen maken me een beetje warm. Je strelen ook.’
‘Fijn hè? Ik vind het ook zo fijn om je een beetje te eh verwennen, omdat je zo lief bent. En zo mooi.’
‘Mooi?’
‘Ja, niet zoals een filmster, dat weet je ook wel. Bijna, maar die kijken niet zo lief. Jij bent schattig.’
‘Nou, jij bent ook niet lelijk. Hè, waarom stop je met strelen?’
‘Ik zou het graag nog een beetje lekkerder voor je doen. Maar je bloesje is zo dik.’
Hij begon haar bloes los te knopen.
‘Onder mijn bloes? Nee, joh. Ik ben een net meisje, hoor.’
‘Ja, een net, heel lief meisje. Ik wil je echt geen kwaad doen. Alleen lekker strelen. Oh, ik stop even. Ik snap waarom je nee zei. Je hebt geen beha aan. Dat hoef je denk ik met jouw mooie borsten vast niet. Tussen twee haakjes, ik wist natuurlijk van tevoren of ze een beha aan hadden of niet. Even voelen onder het over de rug strelen. En of het er een met een achtersluiting, meestal wel, of een voorsluiting was. Een voorsluiting is leuk. Als ik dan over de beha streel schiet hij los, per ongeluk maar niet heus, en dan zit ik eronder voor ze het weten. Heerlijk, de verandering bij die meiden van schrikken naar lekker vinden. Ze stoppen nooit, ze denken waarschijnlijk, hij heeft me nu al aangeraakt, het maakt niet meer uit of dat korter of langer duurt. Bij een achtersluiting gaat het anders, dan stop ik na een paar minuten met strelen en zeg dat over een beha strelen net zoiets is als strelen met een handschoen aan. Dan mag hij na een beetje aarzelen los, ze missen het strelen al. Maar zonder beha moeten de knoopjes langzaam los, ze moeten de tijd hebben. Schatje, je wangen en armen zijn ook bloot. Je daar strelen kan ook geen kwaad.’
‘Mijn blote eh strelen?’
‘Er is verder niemand die het ziet. Ik zal het niemand vertellen. Ik zal heel voorzichtig doen. Geef maar weer een tikje op mijn hoofd als je het niet durft, dan stop ik weer gelijk.’
‘Goed. Doe maar. Tussen haakjes, die meiden zeiden vast zoiets lijdzaams, maar ze dachten vast, net als ik, schiet op, grijp me, streel me, kus me daar, bijt me.’
‘Ja, ik ben niet gek, je kan het zogenaamd alleen maar toelaten, ik hoor je ademhaling, ik voel je trillen.’
Hij maakte de rest van de knoopjes los. Hij deed haar bloes niet opzij, maar stak zijn hand er voorzichtig onder.
‘Ik kan nu zo’n mooie borst helemaal in mijn hand houden. Fijn gevoel, hè? Wat een heerlijke borst, schat. Zo warm en zacht. En zo mooi rond. Fijn, zo in mijn hand?’
‘Ja, eigenlijk wel, je doet heel voorzichtig. Lieverd, iets té voorzichtig, je mag er een klein beetje in knijpen.’
‘Nee, ik wil je niet knijpen. Zoiets mooi toch niet. En zo’n lief meisje als jij toch niet. Zo, strelen, en een klein beetje bewegen?’
‘Het lijkt wel of je zelf borsten hebt om te oefenen, je doet het zo lekker. Nu die andere.’
‘Ja, die zou ik bijna vergeten. Heerlijk, lieverd, twee van die prachtige borsten. Is het ook fijn als ik je tepeltje een beetje streel, zo?’
‘Ja, ik krijg het er iets warmer van. Een prettig gevoel. Geef me een kusje.’
‘Weet je wat? Laten we erbij gaan liggen. Dan kunnen we elkaar beter omhelzen, je zit vast niet lekker.’
‘Nou, vooruit. Als we staan te kussen omhelzen we ook.’
Hij tilde haar van zijn schoot, legde haar neer en ging naast haar liggen.
‘Mag ik even naar je mooie borsten kijken, vóór dat kusje?’
Hij deed voorzichtig haar bloes opzij.
‘Oh, wat mooi. Precies half rond. En je tepeltjes staan er zo mooi op. Mag ik daar een kusje op geven?’
‘Als je dat graag zou willen, ja.’
‘Ja, joh, je vindt het vast ook fijn.’
Hij kuste haar ene borst, streelde haar tepel met zijn tong en streelde haar andere met zijn hand.
‘Heerlijk, mooi en lekker meisje. Nou je kusje op je lekkere mond.’
Hij kuste haar heel lief, streelde haar lippen met zijn tong en ging weer niet te ver naar binnen. Ondertussen streelde hij haar kontje en werkte hij haar rok omhoog. Ze tikte hem weer op zijn hoofd.
‘Wat doe je nu? Je streelt me over mijn broek.’
‘Ja, lieve schat, je rok is ook zo dik.’
‘Je wilt vast mijn blote kontje strelen.’
Hij schoot met zijn hand haar broekje in.
‘Ja, zo. Lekker, hè?’
‘Ja, lekker, stouterd. Je bent heel lief. Je stopte weer gelijk.’
‘Natuurlijk. Ik doe toch niks wat je niet lekker vindt. Zeg, zullen we onze bloes uitdoen? En dan weer omhelzen? Blote borsten tegen elkaar? Dat kan ook geen kwaad.’
‘In mijn blote borsten gaan zitten?’
‘Alleen ik zie ze, hoor. En ik heb ze al gestreeld en gekust. Je zal er vast heel mooi uitzien. Je mag best trots zijn op je borsten, zo mooi groot en stevig.’
‘Ja, dat ben ik ook. Goed, je mag ze helemaal zien, omdat je zo’n een lieve jongen bent. Niet zo’n grijperd, die er alleen maar er op uit is om zelf aan zijn trekken te komen.’
‘Ach, schat, wat vervelend voor je. Stomme lui. Met z’n tweeën er van genieten is veel mooier.’
‘Met jou wel. En?’
‘Oh, prachtig, meid. Kom tegen me aan.’
Ze omhelsden, hij streelde haar kontje in haar broek. Tot hij weer een tikje kreeg.
‘Niet fijn, schat?’
‘Jawel, je borstharen kriebelen me lekker. Ik krijg het nog warmer. Maar eh, jij ook, hè?’
‘Ja, natuurlijk, met jou zo tegen me aan. Je gaat zelfs nog lekkerder kussen. Voel je soms dat ik ook warmer word?’
‘Ja. Maar ik durf het niet te zeggen.’
‘Je kan zeggen wat je wilt, schat. Ik kan toch niet boos op je worden. Daar ben je veel te lief voor.’
‘Maar ik durf niet alles te zeggen. Je maakt me het wel makkelijk, ik heb nog nooit met een jongen over borsten gepraat. En over mijn blote kontje.’
‘Ik snap je wel. Je bent een net meisje. Je bent vast niet eerder over je borsten gestreeld. Of achterin je broekje.’
‘Eh, ik ben nog nooit zo fijn gestreeld. Daarom ben ik er vaak gauw mee gestopt. Jij bent steeds heel lief. Daarom mocht je strelen. En dat deed je zo lief dat je me zelfs eh bloot mocht strelen. En daar kussen. En dat je ze nu helemaal mag zien.’
‘Ik vind het heel fijn dat ik het mag. Ook je achter in je broekje strelen. Je heerlijke kontje.’
‘Om iemand in mijn broek te laten moet ik hem eerst goed kennen. Maar jij doet het zo lief, en lekker, je mag daar blijven strelen.’
‘We vinden het allebei lekker, hè?’
‘Ja. Je zegt zo makkelijk borsten en kontje. Ik wil je wat vragen, over dat ik merk dat je ook warm wordt. Ik heb wel plaatjes gezien. Van eh helemaal blote jongens.’
‘Plaatjes zijn niets voor meisjes. Die vinden dat pas mooi als ze hem in het echt zien, bij een jongen die ze lief vinden. Waar ze ook niet bang voor hoeven zijn.’
‘Misschien wel. Je noem je eh hem.’
‘Er zijn een heleboel woorden voor. Voor jou is een net woord, een erectie.’
‘O. Ja, dat zou ik durven zeggen.’
‘Dat betekent omhoog staan.’
‘Ja, dat weet ik. Dat staan ze op die plaatjes ook.’
‘Je mag ook hem zeggen. Wil je hem zien?’
‘Nee joh.’
‘Wil je hem misschien wel even voelen? Ik weet nu hoe heerlijk jouw borsten zijn. Jij mag best bij mij voelen. Zoiets heb je zelf niet. Vast spannend voor je. Je mag me ook strelen, je doet het vast net zo lief als ik bij jou.’
‘Ik denk dat het een goed idee is, eerst alleen voelen. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig geworden. Dat bedoelde ik, Han, ik voel hem tegen mijn buik.’
‘Meid, je speelt geweldig mee, alsof je nog geen achttien bent.’
‘Ik denk me in wat ik van andere meiden gehoord heb. Achteraf waren ze toch nooit helemaal tevreden. Ik wel, tot nu toe. Ik bedoel hiermee. Vannacht heb je me helemaal bevredigd, ik liep er van over. Ho, stop, anders haal ik het eind van het spelletje niet.’
‘Ik ook niet, ik red het alleen omdat ik steeds moet denken hoe ik het vroeger deed, als ik op mijn best was. Je draaide er trouwens mooi omheen, wat je al gedaan had.’
‘Ja, dat lukt me niet altijd.’
‘Nee, ruim een uur. Wat was dat mooi, achteraf. Ja, lieverd, je voelt mijn erectie. Omdat je zo lief bent, staat hij, net als op die plaatjes, recht omhoog. Voel je?’
‘Lig daar maar stil mee.’
‘Ik doe mijn bovenbroek los en wat naar beneden, dan kan je hem eerst over mijn onderbroek voelen, net als ik jou eerst over je bloes.’
‘Han, wat is hij groot. Mag ik ook eh aan je ballen?’
‘Ja, die horen erbij.’
‘Ik voel er niet veel van, alleen hoe groot alles is. Je hebt gelijk, over kleding is het niet zo fijn. Mag ik eh.’
‘Ik zal mijn onderbroek niet uitdoen, ga er maar in. Bij mij mag je best aan de voorkant.’
‘Ik wil je eh kontje ook wel eens stelen, hoor. Na je blote borst tegen me aan durf ik dat wel. Oh, Han, wat een ding.’
‘Mijn erectie, voor jou.’
‘En die balletjes. Ik weet waar ze voor zijn. Maar ik voel liever je eh erectie. Nou, dat viel mee. Het heet ook penis, stijve penis, hè?’
‘Ja, ik heb een stijve. Bij meisjes heet het daar doos, hè?’
‘Ja, stouterd.’
‘En een gleuf tussen de haren op je doos, hè?’
‘Houd op, stouterd. Je voelt eigenlijk wel lekker aan. Ik weet, dat als je niet eh warm bent, hij dan veel kleiner is, naar beneden hangt. Ik had geen idee dat hij, als hij naar boven stond, zo stevig zou zijn. Niet keihard, hij blijft toch zacht aanvoelen.’
‘Vast net zoals je borsten. Die hangen ook helemaal niet, die zijn ook stevig en zacht aanvoelend.’
‘Ik schaam me eigenlijk dood, maar mag ik stijve tegen hem zeggen?’
‘Natuurlijk, dat deed ik net ook. Je streelt hem lief.’
‘Ik kan hem geeneens helemaal vasthouden. Han, ik durf nu nog wat te zeggen. Ik heb ook gelezen wat een meisje bij een jongen kan doen. Dat wil ik niet. Maar ik wil wel graag met mijn hand op en neer gaan, om je stijve heen, voorzichtig, om hem helemaal te voelen. Geef je míj een tikje, als het nodig is?’
‘Dat zal ik doen. Ik ben blij dat je er iets vanaf weet, dan schrik je niet zo.’
‘Ik ben wel even geschrokken. Ik snap nu eigenlijk niet waarom. Het is toch heel natuurlijk?’
‘Ja, alle mannetjesdieren hebben er één. Je hebt die vast ook in het echt gezien. Bij honden, pony’s, paarden, in de dierentuin bij olifanten.’
‘Ja. Die van een olifant is niet erg stijf, die slingert nogal. Wel ontzettend lang.’
‘Ja. Je durft nu vast mijn stijve te zíen. Die is lang niet zo groot als bij een olifant. Omdat je hem al vastgepakt hebt, en nu heerlijk streelt, lieverd, weet je al hoe hij eruit ziet. ’
‘Zo ongeveer wel. Eigenlijk moet het andersom gebeuren, eerst kijken, dan aanraken.’
‘Dat maakt niet uit als je het allebei doet. Doe je ogen maar even dicht, dan trek ik mijn onderbroek uit. Zo. Ik kom weer naast je liggen. Nog niet je ogen open doen. Hoe vind je het, naast een blote jongen te liggen?’
‘Ben je nu helemaal bloot?’
‘Ja, zoals ik geboren ben. Alleen had ik toen nog geen erectie.’
‘Nee. O Han, ik vind het al heel wat om zonder bloes bij een jongen te zijn. Ben je helemaal bloot, zoals op die plaatjes, met je eh stijve omhoog?’
‘Ja, liefje. Door je mooie borsten en omdat je hem vastgehad hebt en gestreeld.’
‘Nou zeg, wrijf het er maar in, dat ze rustig verder kunnen gaan. Nou, Han, als jij dat durft, durf ik ook wel iets.’
‘Dan mag je kijken.’
‘Oh, Han.’
‘Mooi, hè?’
‘Daar eh ben ik nog niet aan toe. Eerst aan de grootte wennen. Wat een eh erectie. Als ik hem eerst gezien had, had ik hem nooit aan durven raken. Nou, het zou lang geduurd hebben. Ja, hij is mooi.’
‘Snap je dat ik trots op hem ben? Net zoals jij op je borsten? Hij is zo stijf geworden, en omhoog gaan staan, omdat jij zo lief bent.’
‘Ik vind het leuk dat het door mij komt.’
‘Ja, je hebt mijn kleintje laten groeien. Het is eigenlijk net zoals jouw borsten. Die staan ook zo mooi recht vooruit, en door mij zijn je tepeltjes iets gegroeid.’
‘Stouterd. Krijg ik nog een tongkusje?’
‘Ja, graag. Houd me vast, streel me een beetje, dan streel ik jouw borsten en tepeltjes. Zo, even pauze, terwijl ze vrijen. Ik wil wat drinken. Dat nadoen halen we wel in. Lekkere bloterik.’
‘Shit, Han, ik vergat dat het een spelletje was. Ontzettende verleider. Wat een truc, zeg, om er een olifant bij te halen. Dan word je al minder bang.’
‘Aan details moet ook aandacht besteed worden. Ja meid, hobby’s, hè? Sommige jongens waren vroeger wild enthousiast over op afstand bestuurbare autootjes. Ik dacht, geef mij maar een meid. Nu wil ik alleen jou. Omdat ik niet met je scharrel, maar van je houd. En je afstandsbesturing werkt geweldig, ik heb nog nooit zo snel een erectie gekregen als toen jij op een bepaalde manier naar me begon te kijken. Één keer in het zwembad, daarna pas toen we weer terug waren.’
‘Ik was niet bang van je erectie, maar ik moest er wel aan wennen. Tja, dat het tweede weekend dat we samen sliepen, toen we allebei in broekjes in bed doken. Ik voelde me heel bloot, en toch heel veilig bij je. En we voelden zoveel bloot van elkaar, armen, borst, benen, buiken zelfs. Alleen onderaan niet. Niet bloot. Maar wel die erectie tegen me aan. Na een tijdje ben ik iets anders gaan liggen, om hem beter tegen mijn doos te voelen. Tja, daarna heb ik direct de pil in huis gehaald. Maar er nog niet mee begonnen. Mijn hart zei ja, mijn verstand zei, langzaam aan blijven doen.’
‘Ja, fijn gedaan, schat. Uiteindelijk niet te langzaam, niet te snel. Te snel komt nogal eens voor. In één dag. In een zeilboot. Achteraf gezien, bij mij gelukkig niet. Liefje, pak me weer vast. Ja, lekker, schat. Je verwent me ontzettend. Ik zou jou ook graag verwennen. Mag ik jou strelen? Ik hoef niet te kijken, hoor. Ik kan me voorstellen dat een meisje haar intieme plek niet zomaar laat zien. Voor jongens is dat anders. Die zijn gewend om voor een boom te staan en hem tevoorschijn te halen. Als er iemand kijkt, pech gehad, ze zien niet alles, en het mooie gaat er toch niet af.’
‘Je bedoelt, tussen mijn benen?’
‘Ja, heb je daar ook haartjes? Op plaatjes van blote meisjes zie je meestal haar, niet veel meer.’
‘Eh, ja, daar heb ik haar. Net als jij, bij je stijve. En net erboven.’
‘Mag ik dat strelen, voorzichtig?’
‘Oh, Han, eigenlijk niet. Maar je bent zo lief, ik mag bij jou ook alles. Toe maar. Doe je heel voorzichtig, dat ik niet schrik?’
‘Je zal vast een klein beetje schrikken, dat deed ik ook toen je hand mijn stijve pakte. Dat vind je nu lekker, hè?’
‘Ja. Oh, blijf daar maar even, niet lager. Even wennen.’
‘Ja, liefje, denk maar even na. Als je niet heerlijk gestreeld wilt worden zeg je het maar. Dan gaan we weer kussen. Je mag mij wel blijven strelen.’
‘Dat zou niet eerlijk zijn, hè?’
‘Dat vind ik niet zo erg. Misschien wil je mij dan wel heel lekker strelen, dan geef ik je geen tikje.’
‘Je eh, nou, Han toch. Daar zou ik goed over na moeten denken. Later misschien. Eerst hierover. Ik wil ook lief voor je zijn, eerlijk is eerlijk.’
‘Denk maar na, hoor. Ik blijf je leuke krullenbolletje strelen, net boven je doos. Als je wilt, en durft, doe je je benen maar iets van elkaar af, dan kan ik je net zo heerlijk verwennen als jij mij. Dat zullen we allebei fijn vinden.’
‘Shit, Han, ze gaan vanzelf uit elkaar.’
‘Ja. Bij jou vond ik het mooier. Je wilde dat ik eerst keek. Eerst al naar je borsten.’
‘Ja, maar naar mijn doos kijken heb jij min of meer uitgelokt. Geen probleem hoor, ik wilde ook graag, ik had alleen nog een heel klein zetje nodig.’
‘Ja, ik wilde vóór mijn pensioen nog wel wat met je meemaken.’
‘Poe, alsof ik het zo lang uitgehouden had. Wanneer ga je met pensioen?’
‘Nou zeg, we zijn ergens anders mee bezig, niet met zulke praktisch zaken. Dat zou na onze huwelijksreis aan de orde komen. Maar omdat ik graag wil dat je rustig slaapt, naast me, zal ik je de laatste stand vertellen. Een deel van mijn pot is zo belegd, dat ik, nee, we, vanaf ongeveer mijn zestigste er twee keer modaal van kunnen leven. En als de zaken goed blijven gaan wordt dat langzaamaan steeds eerder. Genoeg?’
‘Zat. Dank je.’
‘Het is een beetje grof berekend, het is een eind weg. Ik heb het jaren geleden, al snel nadat we de firma opgericht hadden, gestart. Dat is ook gunstiger, meer belastingaftrek. En ik dacht, van dat geld kan ik ook een huisdiertje houden.’
‘Je hebt er nu één, die ook nog voor zichzelf kan zorgen en praat.’
‘En nog véééél meer. Heel fijn. Je mag blijven.’
‘Nou, laten we maar doorgaan. Waar waren we?’
‘Ik lag te wachten tot je je benen van elkaar deed.’
‘Oh, Han, ik ben eigenlijk een beetje bang. Het idee, mijn benen van elkaar doen voor een jongen.’
‘Ja, zo word je opgevoed. Alleen met niet doen, niet doen. Hebben ze je verteld wanneer wel?’
‘Ja, na mijn trouwen natuurlijk.’
‘Nee, dat ging ergens anders over. Maar er vast een beetje mee spelen kan geen kwaad. Dan heb je toch jaren eerder al plezier? Net als nu?’
‘Eigenlijk wel. Ga maar voorzichtig lager.’
‘Kom nog maar even bij. Nog een paar seconden, dan vind je het lekker dat ik je doos in mijn hand heb, net zoals jij mijn stijve vast hebt. Die heb je van de schrik geeneens losgelaten.’
‘Nee, een heerlijk houvast. Oh, Han, niet stilhouden, net zo stelen als mijn haar erboven.’
‘Oh, lekker meisje, wat voelt dat fijn aan. Zo zacht. En je gleuf. Wat zal die er mooi uitzien.’
‘Mmmm. Wil je kijken?’
‘Straks. Eerst je wat langer strelen. Helemaal over je doos, je gleuf. Mag ik die ook strelen?’
‘Dat doe je al.’
‘Alleen erover. Een heel klein stukje er in, net als bij een tongzoen. Nee, iets minder, één centimeter.’
‘Eentje dan. Oh, Han, stoppen. Hèèèè. Wat ben je lief, je stopt gelijk.’
‘Ja, dat zou ik toch doen? Daar vertrouwde je toch op? Daarom mocht ik je ook strelen, anders was je er niet aan begonnen. Bij een tikje, of als je stop zegt, doe ik dat dus ook. Eerlijk is eerlijk. Ik streel jou, jij streelt mij, en we stoppen als één van ons beiden dat wil.’
‘Je bent een schat. Tussenopmerking, verschrikkelijk jong, ik ben blij dat je in Delft woonde. Ik zei wel, ik ben er nooit ingetrapt, maar dit zou ik niet gered hebben. Han, hoe heb je het met me uit kunnen houden? In plaats van in één of twee dagen, vijf maanden lang?’
‘Ik ben blij dat het niet ruim een jaar geworden is, wat ik eerst dacht.’
‘Nog steeds een enorm verschil. Hoe, Han?’
‘Ik houd van je.’
‘Ooooh.’
Hij omhelsde haar, liet haar uithuilen.
‘Hoe kan dat nou, Han? Ik ben al met je getrouwd, we hebben vannacht alles gedaan, en ik ga nog steeds meer van je houden.’
‘Je blijft bij me achterlopen, sloompie.’
‘Ooooh.’
Het duurde weer even voor ze gekalmeerd was.
‘Verder.’
‘Waarom wilde je stoppen, liefje, het was toch lekker?’
‘Ja, maar eh. Ik zei, ik heb gelezen wat een meisje bij een jongen kan doen. Dat wil ik niet. En andersom ook niet.’
‘Ik zal stoppen met strelen. Mag ik wel even kijken?’
‘Dat voelen en strelen was eigenlijk al te veel.’
‘Misschien was het teveel tegelijk voor je. Ik snap wel dat je niet zo veel durft.’
‘Ik durf genoeg. Ik had je vast. Ik heb je gestreeld. En jij mocht mij strelen.’
‘Ja, zo opgeteld ben je niet zo erg bang. Maar ik wed dat je iets leuks niet durft.’
‘Het was leuk, tot nu toe. Waar denk je aan?’
‘Om Adam en Eva te spelen. Ik ben al Adam. Maar dat durf je niet. Je durft niet naar je te laten kijken.’
‘Misschien eh van een beetje afstand? Doe je dan wat ik zeg?’
‘Ja, je mag natuurlijk zeggen hoe je het hebben wilt.’
‘Dan durf ik wel. Je bent steeds direct gestopt, niets geprobeerd. Ogen dicht.’
Hij deed zijn ogen dicht. Zij deed haar rok en broekje uit en kwam voor hem liggen.
‘Ik lig voor je, niet te dicht bij je stijve. Kijk maar.’
Hij deed zijn ogen open en boog zich voorover om haar een kusje te geven.
‘Waarom eerst een kusje?’
‘Omdat ik je zo lief vind, Eva. Een kusje op iedere borst?’
‘Ja. En even aan mijn tepels, lekker jong.’
Hij deed het op z’n gemak, keek daarna pas naar beneden.
‘Zo had ik me je krullenbol voorgesteld. Heel lief.’
‘Verder niets?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Zeg je over eh de rest niets?’
‘Ik zie verder niets, schatje.’
‘O. Wat nu?’
‘Jij mocht zeggen hoe je het hebben wilde. Ik zou heel graag naar de rest kijken.’
‘O. Omdat je het zo lief vraagt, en je zo keurig gedraagt. Ga maar rechtop zitten, naast mijn middel.’
Hij ging rechtop zitten en schoof wat op.
‘Oh, mooi meisje, ik kan je helemaal zien. Je hebt je benen zelfs uit elkaar gedaan.’
‘Ja, jij bent niet flauw, laat je helemaal zien, dan ik ook. Het mooie gaat er toch niet af. Mooi?’
‘Schitterend. Je doos, met wat haar. En je gleuf, prachtig. Ik zou er, net als op je mond en je borsten, een kusje op willen geven.’
‘Ja? Nou, doe maar.’
Hij boog zich voorover en kuste haar. Ze tikte hem weer af.
‘Ik had het kunnen weten, een tongzoen.’
‘Ja, ik kon het weer niet laten. Je bent zo mooi en lief, ook je gleuf. Lieverdje, begon je weer te komen?’
‘Ik zeg niks.’
‘Je hebt erover gelezen, hè? Je weet wat meisjes bij jongens kunnen doen. En dat jongens het bij zichzelf ook wel eens doen. Meisjes vast ook. Ben je wel eens op één of andere manier klaargekomen?’
‘Eh ja.’
‘Zou je dat heerlijke gevoel weer eens willen hebben?’
‘Eigenlijk wel. Je hebt me erg warm gemaakt. Ik blijf ook je stijve steeds zien. Daar koel ik niet van af.’
‘Mag ik je dat lekkere gevoel geven? Zeg maar hoe.’
‘Hoe?’
‘Ja, je mag natuurlijk weer zeggen hoe je het wilt. Ik kan het mijn hand doen, of met mijn tong, of met mijn stijve. Heel voorzichtig.’
‘O. Je bent zó lief, dat ik je stijve wel zou willen hebben. Maar dat doe ik niet. Op geen enkele manier, ik weet dat jongens soms eh condooms bij zich hebben.’
‘Goed, liefje. Met mijn tong?’
‘Nee, liever ook niet. Kan je het met eh één vinger?’
‘Ja, schatje. Weet je, als ik jou zo meteen heerlijk zie komen, krijg ik het erg warm. Zou je daarna mij dan willen strelen en laten komen? Dat kan je vast heel lekker doen, je streelde al zo goed.’
‘Ja, eerlijk is eerlijk. Oh, Han, uitgespeeld. Pak eens een handdoek.’
Hij haalde een stapeltje handdoeken uit het vooronder, gaf haar er één en legde de rest binnen handbereik. Ze legde de handdoek onder haar achterwerk.
‘Zo langzaam als we kunnen, na je verhaal?’
Hij zei niets, ging op haar liggen. Ze hielp hem het eerste stukje naar binnen, sloeg toen haar benen om hem heen.
‘Oh, neukmeester, Oost West, binnen ben je het best.’
‘Ik zeilde weer heerlijk bij je naar binnen, midden door de gleuf.’
‘Nu ben je vastgelopen.’
‘Ik gebruik de motor om los te komen, stukje achteruit, stukje vooruit. Oh, weer stukje achteruit, stukje vooruit. Liefste, je begint te komen, geloof ik. Ik ook, maar ik kan nog even langzaam aan doen.’
‘Hoeft niet, mmmm.’
Ze kwamen praktisch tegelijk.

‘Dus dat was rietzeilen.’
‘Ja, hoe noemde je me?’
‘Dat heb je niet gehoord. Maniak. Je stelde vaak dubbele vragen. Mag ik je strelen? Heb je daar ook haartjes? Of, mag ik je dat lekkere gevoel geven? Zeg maar hoe. Daardoor vergeet je eigenlijk de eerste vraag, ga je denken over de tweede. Ben je er weer een stap ingeluisd. Toch vind ik het niet erg. Er kan steeds gestopt worden, dat doe je geweldig. En je zegt dan dat het niet erg is en verzint wat anders. Je was er bijna. Ik zou de grootste moeite gehad hebben. Als ik de eerste keer gestopt was zou ik er over nadenken. Dan weet ik niet wat ik gedaan zou hebben.’
‘Je kan terugrekenen, ze zijn allemaal gestopt. Die vlak voor het eind stopten, kwamen nog wel eens terug, maar zeiden dan aan het begin al dat ze niet alles wilden. Ik probeerde het natuurlijk toch, maar dat hielp niet. Die halverwege gestopt waren hadden het veel moeilijker. Toch steeds iets verder proberen. Ik had er een hoop kunnen eh pakken, Debbie. Maar omdat ik ze steeds de tijd gaf bleef het bij nét niet. Puur toeval. Of instelling van die meiden, niet van mij. Je weet dat ik er bij geen één binnen ben geweest. Wel bij meerdere met mijn erectie iets in hun gleuf gestreeld. Maar dan vroeg ik, weet je het echt zeker, dat ik verder bij je naar binnen mag? Dan stopten ze. Ik wilde niet dat ze spijt kregen. Bijna allemaal mocht ik dan wel klaarstrelen. Ik kreeg altijd genoeg beloning in natura. Dat ik dat laatste stukje nooit kreeg vond ik niet zo’n ramp. Mijn tijd kwam wel. Zíj zouden misschien hun hele leven met spijt blijven zitten. Dat kan je toch niet doen, zelfs al geef je niets om ze, doe je het alleen om het lichamelijke?’
‘Dat was heel erg lief, Han. En ik ben natuurlijk blij dat het zo gegaan is. Als ze ja gezegd hadden, had je dan echt eh doorgedouwd?’
‘Doorgedouwd. Dat klinkt wat ruw. Of voelde het zo aan?’
‘Nee. Onbeschrijfelijk, Han.’
‘Ja. Geweldig. Mijn uitgangspunt was, afmaken waar je mee begint. Je zei een keer, ik denk dat de meeste meiden van school op hun huwelijksdag geen maagd meer waren. Mijn scharrels waarschijnlijk wel, daarom zullen ze wel gestopt zijn. Ik kan me indenken dat ze, als ze het al een keer of vaker gedaan hadden, ze weer wilden. Of ze vonden het lekker of ze zaten er niet mee. Dan had het ik het gedaan, Debbie. Doorgedouwd. Anders was het niet leuk geweest, zouden ze teleurgesteld geweest zijn. Dus, door toeval, is mijn record aan ontmaagdingen één. Tegelijk met die van mezelf.’
‘Ja. Bij mij ook, Han. Over dat toeval, ik wist dat veel jongens bij hun trouwen geen maagd zijn. Waarom ik dan wél? Ik wilde wel ontmaagd worden, maar alleen door één waar ik later zonder spijt aan terug kon denken. Dat is dus uitgekomen. Zeg, had jij ook een bijnaam?’
‘Het is tijd om ons aan te kleden.’
‘Waarom wil je daar niet over hebben?’
‘Je bent ook niet te stoppen. Ik eh schaam me er een beetje voor. Ik had er twee. Bij de jongens Top Gun.’
‘Tja. Je hebt ze vast nooit verteld dat je nog nooit in de roos geschoten had.’
‘Nee, zo intiem praatten we niet. Het was alleen omdat ik constant scharrels had waar ik ook aan zat. Dat wisten ze, als ze een scharrel hadden die ik al gehad had kwamen ze daarachter, die meiden wilden dan meer dan ze verwachtten.’
‘Fijn voor ze. En je bijnaam bij de meiden?’
‘Eh, Mister Goldfinger.’
Ze schoot in de lach,
‘Niks om je voor te schamen. Ze hadden helemaal gelijk. Terwijl ze je elfde geeneens goed meemaakten. Eh, volgende zeilles graag.’
Ze kleedden zich weer aan, hij hees de zeilen en boomde de boot voorzichtig uit het riet.
‘Zie je, bijna niets van te zien als je het voorzichtig doet. Over een paar uur zie je helemaal niets meer.’
‘Bij mij ook niet, hè?’
‘Wat?’
‘Bij mij is niet te zien dat je bij me binnen bent geweest.’
‘Nee, er is me niets opgevallen. Debbie, dit was de vijfde keer, je voelt nog steeds nieuw aan. Het enige verschil met de eerste keer is dat je niet meer even piept.’
‘Piepen? Schaam je, ex maagd. Nee, nu kreun ik harder. Ook harder dan thuis, hè?’
‘Ja, maar het is ook véééél lekkerder zo. Ik vul je helemaal op en jij hebt me rondom vast. En dan strelen we elkaar. Eh, ik zal je een beetje over de zeilen vertellen.’
Hij gaf haar een beetje les over de juiste stand van de zeilen, maar stopte er al gauw mee.
‘Dit heeft geen zin. Als ik je eerst de theorie uitleg zou je volgens mij gelijk in je eentje weg kunnen. Je hebt een geweldig inzicht.’
‘Merci. Dat komt natuurlijk ook door hoe je het uitlegt. Maar ik kan me nu niet zo goed concentreren. Mag ik blijven sturen? Ik vind het zo fijn dat ik dat al goed kan.’
‘Ja, prima, waar je ook naar toe wilt. Je kan vast al inschatten, waar we op de Plassen ook zitten, hoe lang we er over zullen doen om weer in de haven te komen. Neem een kwartiertje speling, het valt altijd tegen. De planning is tegen vijven.’
‘Mooi. Han, ik hoef nu niet de hele Plassen te zien. Het gaat erom dat we zo fijn wat samen doen. Wat we wél kunnen doen, is oefenen om eh aan te leggen. Jij wijst een plek aan, dan stuur ik er naar toe en zeg of je meer of minder gas moet geven. Net zoals leren landen bij vliegen. Je moet rond kunnen vliegen, maar als je niet kan landen wordt het op een gegeven moment erg onplezierig.’
‘Meisje toch, wat fijn zo, met jou. Één tip, schuin tegen de wind in er naar toe, met de wind mee kan er niet afgeremd worden. Zie je op twee uur, dus schuin rechts voor, aan stuurboord, dat baken, die paal? Probeer daar maar zo dichtbij mogelijk stil te liggen. Dat we gelijk daarna wegdrijven maakt niet uit, als het een steiger was zouden we de boot vast kunnen leggen.’
De eerste keer moest ze op het laatste moment iets sturen om de paal niet te raken maar er langs te varen.
‘Jij doet met de zeilen precies wat ik zeg, je helpt me niet.’
‘Nee, daar leer je niets van. Overnieuw, je zat nu drie meter óp de steiger.’
‘Ja, meester.’
De tweede keer lag de boot drie meter vóór de steiger stil.
‘Heel goed, geen schade. Maar het moet onder de meter natuurlijk, anders kan je de steiger niet vastpakken. We gaan ergens anders naar toe, je weet hier de aanloop al. Over bakboord staat wat verder weg nog zo’n baken.’
‘Je houdt me wel bezig. Ik dacht een makkie te hebben met die bekende aanloop.’
‘Ja, meid, alle begin is moeilijk. Of een beetje pijnlijk. Maar je snapt alles snel, en het mooiste is, je geniet ervan.’
‘Heb je het nog over zeilen?’
‘Ook. Alles met jou. Wandelen, praten, vrijen, noem maar op. Hé, genieter, ondertussen ook een goed begin voor een aanloop.’
‘Tja, niet alles gaat even langzaam.’
De eerste keer lag de boot op twee meter, de tweede keer op één meter voor de paal stil. Hij sloeg vlug een touw om de paal, legde de boot vast.
‘Weer geweldig, meid. Even pauze. We zijn er nu aangekomen met de wind van de andere kant, zie je hoe we afdrijven? Bij een steiger heb je niet altijd de keus. Maar je moet weten of je naar de steiger toe drijft of er vanaf. Als het er naar toe is, is het een makkie, dan hoeft het niet zo nauwkeurig. Bij er vanaf moet je van tevoren al uitkienen hoe je weg kan varen om het overnieuw te doen.’
‘Juist. Welke steiger?’
‘Wil je het niet een beetje rustig aan doen?’
‘Nee, we kunnen op tijd naar bed. Dan kan ik lui op mijn rug uitrusten. Jij doet nu toch niet veel, dan beweeg jij maar het meest. Even kijken, ja, we kunnen nog een paar keer een steiger pakken, dan terug.’
‘Er steigert wat anders.’
‘Nu pas? Dan pak ik die toch? Er is niemand te zien. Broeken uit, ik kom op je zitten.’
Ze trokken hun broeken uit, ze kwam wijdbeens op zijn schoot zitten, sloeg haar armen om zijn nek en begon te kussen. Hij schoof zijn handen onder haar bloes en streelde haar borsten.
‘Olifantje, ik kom iets omhoog, stuur je je slurf even naar binnen?’
‘Ja. Hoe kom je hierbij?’
‘Van een late film. Zij kon zo fijn bewegen en hij had twee handen vrij. Oh, dieper, dieper, dieper, dieper, boem, vol. En nu wippen.’
Hij gebruikte zijn twee vrije handen voor haar borsten, maar begon al gauw te kreunen.
‘Hete meid, wat streel je, ik ga komen.’
‘Kom maar. Streel me en spuit wat je kan, neukmeester.’
Ze ging wat achterover hangen en nog sneller wippen, ze kwam voor hij zover was. Hij nam het wippen over, tot hij ook kwam. Ze bleven omhelsd nog nagenieten.
‘Ik zit ergens aan te denken, door je opmerking over vliegen. Dat had ik ook willen doen, maar voor één uur vliegen kan je een paar dagen zeilen. Ik kan het op de computer, op een vluchtsimulator, al aardig. Toen dacht ik, je zou ook een goede opblaaspop kunnen maken, met een computertje erin. Maar dat wordt niks, zoals jij doet is niet na te bootsen. Je bewegen alleen al is vreselijk ingewikkeld. Zoals je me vasthoudt, streelt, masseert. En jezelf. En je lieve kreuntjes, kussen. Dat alleen al kunnen ze nooit namaken. En je schunnige taal. En dan nog dat je het graag wilt. En vaker dan ik dacht. Al zes keer in ruim een dag.’
‘Gelukkig, dan blijven de meiden in de markt. Ik gun ze dit allemaal, met een lieve jongen. Ik weet dat er dildo’s zijn, in alle maten, zelfs die je kunt laten spuiten. Maar er kan niets boven een lieve jongen gaan. Had je op minder vaak gerekend? Ik heb je toch al een keer vijf keer gepakt? Je kreeg geeneens de kans om zelf te beginnen.’
‘Nee, dat weet ik nog goed. Je was toen zo blij. Ik dacht, ‘s avonds in bed, misschien twee keer. En dan, zeker in het begin, nog een keer overdag. Nou, gisterenavond drie keer, vandaag al drie keer. Is dat alleen nieuwigheid?’
‘Han, vóór ons trouwen heb ik me één keer laten gaan, toen, met die vijf keer. Verder heb ik me steeds ingehouden. Anders had ik het niet gered. Jij hebt je ook steeds ingehouden, al vanaf het begin, omdat je steeds meer van me hield dan ik van jou. Tot die vijf keer. Daarom die vijf keer. Toen stond het quitte. Daarna dacht ik steeds, houd vol, hij houdt zich al maanden in, dan moet ik het ook vijf weken kunnen. Nou, het was moeilijk, maar we zijn er voor beloond. We hebben al onze lekkere plekjes uitgebreid verkend vóór onze ontmaagding.’
‘Ja, schat. Maar de laatste vijf weken waren toch niet al te moeilijk. We wisten toen zeker dat het ging gebeuren. Daarvoor zaten er nog twijfels bij. Meid, dit was heerlijk. De handdoeken waren er niet voor niets. Schoonmaken, en maar een paar keer aanleggen oefenen in de haven, voor die andere steiger is het wat te laat. We hebben hier al gesteigerd.’
De eerste keer in de haven kwam de boot een meter of drie van de steiger bijna stil te liggen, maar ze wachtte er niet op, draaide, voor de vaart uit de boot was, weg voor een tweede poging.
‘Abnormaal meid. Ik heb zó naar je zitten kijken en genieten van je enthousiasme, dat ik vergeten ben te zeggen wat je al weer zelf bedacht hebt, op tijd wegdraaien.’
‘Ik vond het ook fijn om naar je te kijken, luie schipper, maar ik kon nog een beetje doordenken. Ik heb je hier de haven uit zien draaien, en uit het riet. Ik weet nog niet precies hoe je de zeilen moet houden, wel welke kant op om goed te draaien. En die vlag helpt ook, die staat er vast niet voor niets.’
‘Nee, dat is vooral voor beginnelingen makkelijk, om te kijken waar de wind vandaan komt.’
De tweede keer botste de boot heel zachtjes tegen de steiger. Hij legde hem vast en streek de zeilen.
‘Nog een beetje theorie, meid, en je zou alleen kunnen zeilen.’
‘Gisteravond had ik ook geen hulp nodig.’
‘Je was ook geen volslagen beginneling. Je had al aardig wat op het droge, nou ja, geoefend en je wist de theorie.’
‘En ik had een geweldige medeleerling. Met prima gereedschap.’
‘Wat overal perfect op en in paste. De baas zei het vanmorgen al, jullie zijn me een stel. Laten we hem maar opzoeken. Even de handdoeken meenemen. Dat hoeft niet, maar het is netter.’
‘Vind ik ook.’
De baas zat weer achter de balie. Hij stond op toen ze het kantoortje binnenkwamen.
‘Wat zag ik? Een vrouw achter het stuur? En nog netjes afmeren ook? De eerste keer niet prutsen, maar gewoon overnieuw beginnen?’
‘Ja, baas. Goed van mijn vrouwtje, hè, voor een eerste keer?’
‘Zeg maar rustig, Han, dat het gisteravond de eerste keer wél goed lukte, maar dat we toch twee keer overnieuw begonnen zijn. Baas, ik heb vandaag geen zwemles, maar heel goede zeilles gehad. Ook een paar keer rietzeilles gehad. Het leek verdacht veel op gisteravond. Nou ja, dan leer ik dat ook niet af. De daarbij gebruikte handdoeken hebben we in een schone gedaan.’
De baas ging er weer bij zitten om te lachen.
‘Dank je wel. Erg netjes. Gooi maar in die hoek. Tjonge, jonge, ik zou jullie eigenlijk geld toe moeten geven, voor alle gein. Maar ik moet zakelijk blijven, alles is al geregeld. Prettige huwelijksreis verder gewenst.’
Ze bedankten hem en liepen richting café.
‘Had je al betaald?’
‘Ja, meisje. Alles van tevoren. Geen probleem, hoor, als er iets niet doorgaat krijg ik het meeste weer terug. Hier ook, als het geregend had of jij geen zin had. Ik wil niet steeds met geld moeten zwaaien.’
‘Fijn. En ik wilde altijd al met je gaan zeilen, maar het kwam er niet van. Als ik het zelf niet fijn gevonden had, had ik wel voor mooi boegbeeld gespeeld, beslist niet met een verveeld gezicht er bij gezeten.’
‘Nee, zo ben je niet. Ik had dan graag naar je gekeken.’
‘Ik had het te druk, het was zo fijn, anders was ik onder het zeilen wel een paar keer tussen je benen gekomen om je te verwennen.’
‘Meid, hoe raad je het. Ik vroeg er vaak om, dan keken ze een tijdje niet verveeld.’
‘Ze zeiden vast ook niet veel, met een mond vol.’
‘Dat deden ze later ook. De eerste uit haar zelf, daarna vroeg ik er meestal om. Liefste, een gedeelte van mijn rust komt ook omdat ik nu niet meer alleen hoef te denken hoe het zo fijn mogelijk te maken. Jij doet de helft.’
‘Ja, op m’n dooie gemak. Het gaat vanzelf, met jou. Wat gaan we nu doen?’
‘Eten.’
‘Prima, ik lust wel wat. Buitenlucht maakt hongerig.’

De bestelling kwam al snel na hun drankjes. Ze aten op hun gemak.
‘Mooi, zo, Han, eenvoudig, geen poespas, lekker. Wat wil een mens nog meer. Bij wijze van spreke, dan.’
We hebben wat tijd over, vóór de zonsondergang, als je die weer wilt zien.’
‘Ja, de lucht zag er goed uit. Zullen we onderweg even stoppen, in de hooiberg?’
‘Kriebels?’
‘Ja. Erg, hè? Ik denk er niet steeds aan, maar zoals jij keek, toen je zei, we hebben wat tijd over. Heb jij er ook zo’n zin in?’
‘Ja. Het is andersom hetzelfde, schat. Ik geniet ervan om naar je te kijken, maar af en toe is er iets, waardoor het ineens in me opkomt. Ik wil haar weer, mijn lief meisje, met haar mooie lange haren, helemaal bloot in mijn armen, en dan weer helemaal in elkaar kruipen. Ga je mee?’
Ze liepen langs de koeien, voor de hooiberg begon ze de knoopjes van haar bloes los te maken. In hun bruidssuite gooide ze alles uit en ging op de deken liggen.
‘Neem me, echtgenoot, met mijn toestemming, je hoeft je rechten niet op te eisen, je krijgt ze, van je gewillige, gretige meisje.’
‘Oh, liefste, kun je alles aan wat ik voor je heb?’
‘Ja, en graag ook. Stop alles maar naar binnen, ik rek wel mee.’
Hij kroop tussen haar benen omhoog, ging niet op haar liggen maar bleef met gestrekte armen boven haar.
Hij zocht haar ingang, maar het lukte hem niet. Ze giechelde.
‘Zie je, het valt niet mee om een vrouw tegen haar zin te nemen. Ik help nu even, maar ik had ook je ballen kunnen vermorzelen. Ja, laat je maar zakken. Oh, man, je maakt me weer wijd voor je.’
‘Heerlijk, net iets stroef. Ik ga eens lekker rammen, je niet onderin kietelen, me niet laten masseren, maar over de hele diepte van je strelen, zo, bijna eruit, helemaal erin, enzovoort. Uit, boem in, uit, boem in. Oh, wat streelt dat. Nog een paar keer. Waar wil je mijn sperma hebben? In je mond, op je buik, binnen?’
‘Helemaal binnenin. Dan masseer ik even na.’
‘Oh, gretige meid, boem, beneden, daar komt het, één, twee, drie, vier, vijf, vijfenhalf, op.’
Hij liet zich op haar zakken, ze omhelsde hem, streelde over zijn hoofd.
‘We hebben ook weer zo lang moeten wachten, hè, wildeman? Die fabriek van je is goed op gang.’
‘Ja, lekker. Dat heb je vast met voorbedachte rade gedaan, op het naturistenterrein. Je had de pil al in huis, even kijken of het nodig is. Er schijnen droogkloten te bestaan. Zielig voor ze, dat spuiten is heerlijk. En jij wilt het zo graag hebben.’
‘Ik ben niet begonnen, je hebt er zelf om gevraagd.’
‘Poe, je liet me erom vragen, nadat je je blote doos onder m’n neus had gehouden en ik bijna op springen stond.’
‘Daar heb je ook om gevraagd.’
‘Ja, welke meid gaat er nou helemaal bloot met een vent in bad zitten. Die kan niets verbergen, dat is niet eerlijk.’
‘Hoe dan ook, ik geef gewoon toe dat ik ooit begonnen ben. Met dat showen. Maar daarvoor had ik al wat in je zwembroek zien groeien.’
‘Dat kwam toch door dat showen?’
‘Nee, daarvóór al. Toen je in je stoel naast me lag. Je had het misschien geeneens in de gaten, maar je werd groter en kleiner, afhankelijk van waarover we praatten.’
‘Oh, daarom praatte je natuurlijk altijd zo schunnig.’
‘Openhartig zouden we dat noemen. Nee, daarom niet. Het was wel leuk, hoe je automatiek steeds reageerde. Maar de mijne ook, ook door de jouwe. Dat was een reden te meer om het rustig aan te doen.’
‘O. Toch is het fijn gegaan. En snel. ‘s Morgens vroeg je, wil je me versieren, ‘s middags, eerst, wil je met me naar bed, toen, ik ben nog maagd, een maand of vijf later, piep, geen maagd meer. Had je niet gedacht, hè?’
‘Nee, aan minstens drie keer zo lang. Met mijn verstand. Je weet het, mijn hart wilde eerder, ik kon het amper bijhouden. Ik zal je eeuwig dankbaar blijven dat je me geholpen hebt, zonder me te haasten.’
‘Ja, huil maar even. Dat kon ik toch doen omdat ik van je hield? Dat zal ik ook eeuwig blijven doen.’
Ze lagen een tijdje stil.
‘Je kwam niet, hè?’
‘Nee, je streelde me wel heerlijk, de kriebels zijn over. Han, je mag zo het best vaker doen, het is erg mannelijk. Maar om te komen denk ik dat het iets vrouwelijker moet. Kleinere bewegingen, en me kussen en m’n borsten of m’n kontje strelen. Waardoor kwam het trouwens, dat je zin kreeg, aan het eind van het eten?’
‘Door de manier waarom je je mond afveegde met je servet. Ik dacht, zo lief maakt ze ons ook schoon. Stom, hè?’
‘Jouw beurt voor de schoonmaak.’
Ze wachtte tot hij voor haar zat.
‘Nee, niet stom. Ik krijg van jou ook om de stomste dingen kriebels. Dan denk ik gauw ergens anders aan. Ik kan toch niet de hele dag aan je zitten?’
‘Meid toch.’
Hij ging naast haar liggen, nam haar in zijn armen. Ze kroop tegen hem aan.
‘Wil je steeds zo graag?’
‘Mmmm. Het lijkt wel of ik iets in wil halen. Dat ik maanden lang niet zoveel van je gehouden heb als jij van mij. Ik kan dat niet steeds zeggen, of iets voor je doen. Denk ook maar niet dat ik je pantoffels thuis voor je klaar ga zetten, of zoiets. Zo kan ik me niet uiten. Alleen door je vast te houden, hoe dan ook.’
‘Je mag de hele dag aan me zitten. Ook in mijn erectiepauzes. Mag ik dan ook vaker aan je zitten?’
‘Wil je dat ook?’
‘Ja. Ik heb me ook een beetje koest gehouden. Wist ik veel dat jij zo graag wilde? Ik heb het vooral gedaan om het niet te moeilijk voor ons te maken. Maar ik wilde je van het begin af aan al vaker strelen. Gewoon, over je armen, je rug. Later natuurlijk op meer plekken. En de laatste tijd, zeker minstens één keer per dag, je broek van je kont trekken, naar je doos kijken en je daar kussen.’
‘Dank je wel dat je het niet gedaan hebt. Het had het zeker moeilijker gemaakt.’
‘Dank je wel dat jij je net zo koest gehouden hebt.’
‘Quitte. Aankleden. Zonsondergang. Bijkomen.’

Na de zonsondergang gingen ze in het café koffiedrinken, daar hadden ze allebei zin in.
‘Han, buitenlucht maakt ook slaperig, als je dat niet gewend bent. Zullen we gaan? Ik vind het daar zo gezellig, met die schemerlampjes en de koeien beneden. En bloot tegen elkaar. Wat praten en kussen. Méér hoeft niet.’
‘Ik beloof niks. Ik geloof jou ook niet. Wel de gezelligheid.’
Ze stonden op en liepen hand in hand naar de hooiberg. Hij liet haar voorgaan op de ladder. Halverwege trok hij haar broek naar beneden.
‘Nou. Nu moet hij helemaal uit, anders kan ik niet verder.’
‘Dat was de bedoeling ook.’
Hij hielp haar uit haar broekje.
‘Ik wilde een keer een onderaanzicht. Mooi, joh. Loop gauw door.’
Ze wachtte hem in de bruidssuite op.
‘Wat was dat?’
‘Wat jongens altijd doen, als ze de kans krijgen, onder rokken kijken. Ik wist dat ik van jou mocht. Maar ik vond die bobbel in je broek zien te weinig, ik wilde je doos zien, van die kant. Dat was anders, zo mooi, ik wilde er gelijk in. Maar dat gaat niet op een ladder.’
‘Lieve jongen, op de deken wel. Wil je op z’n hondjes?’
Ze begon zich uit te kleden, hij ook.
‘Ja, we hebben het de vorige keer al op mijn manier gedaan.’
‘Nee, op de manier van holbewoners. Ik wil graag teefje spelen, als de reu maar niet te woest is.’
‘Fijn. Ik ben na het wildemannetje spelen al een beetje uitgeraasd.’
Ze ging midden op de deken op handen en knieën staan en keek naar hem om. Toen ze zag dat hij keek liet ze zich op haar ellebogen zakken en deed haar benen van elkaar.
‘Mooi? Ik wil mezelf ook wel eens zo voor de spiegel bekijken.’
‘Oh, wat uitnodigend. Wat een geluk, de verlichting is nog aan.’
Hij zakte op zijn knieën achter haar, hielp zichzelf naar binnen en pakte haar borsten.
‘Ik kan je niet kussen, maar ik doe langzaam. Lekker?’
‘Ja, zo doorgaan. Oh, licht uit. Net op tijd. Nou ja, je mag altijd kijken hoe je wilt. En doen hoe je het wilt. Wat fijn, lekker zachtjes.’
‘Ik houd het niet zo lang vol als een reu. Ook al omdat dit anders aanvoelt. Dat moet het bij jou ook.’
‘Ja, andere hoekjes en gaatjes. Net zoals vanmorgen. Oh, je hoeft het ook niet lang vol te houden, ik heb nu ook geen hulp nodig. Heel langzaam, dan kom ik ook heel langzaam, denk ik.’
Hij bleef haar heel langzaam strelen, stopte er mee toen ze zelf tegen hem op begon te stoten. Pas toen hij dacht dat ze er bijna was bewoog hij even snel in en bijna uit haar om gelijk met haar te eindigen. Ze rolde op haar zijkant, hij ging voor haar liggen.
‘Pak me, houd mijn doos warm.’
Hij liet zijn hand over haar buik en krullenbol glijden en legde hem over haar doos. Ze deed haar benen tegen elkaar, klemde zijn hand vast.
‘Lekker zo. Je liet me heerlijk komen. Alsof je dagelijks op teefjes zit.’
‘Nee, dit is pas mijn tweede dag. Onze tweede dag. Vrouw, wat vrij je goed. Ik voelde het wel, je wilde graag komen, maar je dacht ook aan mij. Ik hoefde zelf maar een paar halen geven om bij te blijven.’
‘Ja, toen kon ik niet meer aan je denken. Oef, wat een lekkere krampen. Kom eens wat dichterbij, ik wil je kleintje strelen. Waren die scharrels vroeger beter, of wilder, dan ik?’
‘Toch nog steeds een beetje bang dat je niet goed kan vrijen? Debbie, ze waren niet beter, wilder, liever, lekkerder, mooier, of heter dan jij. Ik weet maar één ding niet, en dat hoef ik ook niet te weten, of ze passender waren. Dat kan niet, wij passen perfect.’
‘Dank je wel. Je hebt me overtuigd. Behalve over dat passend. Dat moet af en toe opgefrist worden. Bijvoorbeeld, nu?’
‘Zo snel kan ik niet. Zullen we eerst wat drinken?’
‘Ja, ons vochtgehalte moet een beetje op peil gehouden worden. Ik ben wat nat tussen mijn benen en jij bent ook wat kwijtgeraakt. Normaal zou ik douchen, maar daar heb ik geen zin in. Morgenochtend maar. Afgezien van wat je allemaal al bent, ober, één baco.’
‘Kom maar even zitten, voordat je vergeet hoe dat moet.’
‘Ja. Wat een rare houding. Zo kan je er niet in.’
‘Nee, even pauze. Moet je horen, die koeien zijn net zo ongegeneerd als jij, je hoort ze plassen.’
‘Nog wel meer, flats, flats. Dat zal je van mij niet horen. Ik maak andere geluiden en doe dan wél eerst de deur dicht.’
‘Ja, dat is het enige wat we niet gezamenlijk doen. Mag ik eens kijken, als je plast?’
‘Rare jongen, je wilt ook alles weten. Goed hoor. Mag ik dan bij jou voor je richten?’
‘Dat wordt moeilijker, ik kan met een erectie niet plassen.’
‘Nee, maar dan doen we het toch een keer vlak na het vrijen?’
‘Ja, prima. Zullen we weer gaan liggen?’
Ja, wat ik zei, bloot tegen elkaar, praten en kussen. Meer hoeft niet.’
‘We zien wel.’
Ze gingen weer liggen, omhelsden elkaar. Ze sloeg een been om hem heen.
‘Lekker zo, benen wijd. Boem. Mmmm. Het is zo fijn om bij je te zijn, liefste. Zeg even niks andersom. Je hebt alles zo goed voorbereid. Je verwent me zo. En je vrijt zo goed, zo vaak. Je bent zo stevig, maar je doet heel lief. Af en toe rammen moet je ook gewoon doen, als dat in je opkomt. Al kom ik niet, het blijft lekker. Hier, in al meerdere standjes. En op de boot, op je schoot was leuk, dan kan je overal bij me, terwijl je in me zit. En in het riet, dat naspelen, grote verleider.’
‘Je hebt me al vroeg gevraagd of ik principiële bezwaren had tegen onderop liggen. Ik weet niet meer of ik het toen uitgelegd heb. In principe ben ik voor omstebeurt, zoals met alles. En omdat wie bovenop ligt zich het beste kan bewegen. Als steeds dezelfde bovenop ligt mis je wat. Meisjes bewegen zich anders dan jongens.’
‘Deze tomboy ook?’
‘Nou en of. Ik blijf eigenlijk meer in het midden. Je houdt me heerlijk vast. Jij wilt me overal voelen, verder dan ik durf.’
‘Waar ben je dan bang voor?’
‘Ik wil je geen pijn doen. Ik zou je teveel eh uit kunnen rekken.’
‘Ja, dat risico zit er in. Dat voel ik alleen. Ik zal het een keer langzaam doen, je vertellen wat ik aan het doen ben, waar ik je wil voelen, hoe ver het kan. Dan kan je het ook iets doen, maar niet zoveel als ikzelf. O, Han, het wordt nog lekkerder.’
‘Wanneer?’
‘Even voelen. Over een paar minuten?’
‘Graag, meid. Ik heb er weer zo’n zin in. Hoe?’
‘Nu niet langzaam. Zo beginnen.’
Ze pakte zijn erectie, streelde er mee op en neer over haar gleuf, stopte hem er toen langzaam in, met kleine stootjes steeds dieper. Halverwege rolde ze op haar rug en trok hem mee. Ze gaf een dreun omhoog waardoor hij er in één keer helemaal in zat. Ze kreunde even.
‘Mmmm. Past precies, daar hoor je, wat was je lang weg.’
‘Poe, een half uur?’
‘Nog geeneens. Nou ja, ik had er weer zo’n zin in. En jij kon, voelde ik.’
‘Ja, wat dat betreft heb je het makkelijk, dan wíl ik wel. Maar jij wilt soms ook als je tepels nog niet groter zijn.’
‘Dat is ook moeilijker te zien. Bij jou zie ik het zelfs als je aangekleed bent, aan de bobbel in je broek. Dan denk ik, hij heeft daar vast geen rolletje pepermunt.’
Ze sloeg haar benen om hem heen. Ze wachtte niet op wat hij ging doen, begon omhoog te stoten en te draaien. En fluisterde in zijn oor. Ze werd steeds woester, kneep hem erg, waardoor hij iets eerder dan zij kwam. Hij rolde met haar op hun zijkanten.
‘Wat was je woest. En een taal die je uitsloeg.’
‘O. Ik weet dat ik kreunde, niet dat ik wat gezegd heb. Wat dan?’
‘Nee, je moet een volgende keer maar naar jezelf luisteren, zulke taal durf ik niet uit te slaan.’
‘Wat jij soms in m’n oor fluistert is ook geen salontaal.’
‘Daarom fluister ik dan ook. Nou, goed, je zegt vaak iets met een n.’
‘O. Ja, dat is zo lekker ondeugend. Zal ik voortaan zeggen, wilt u zo vriendelijk zijn om geslachtsgemeenschap met me te hebben?’
‘Nee, ik n je wel.’
‘Oei. Lekker ruig. Jij blijft altijd lief over mijn onderdelen praten. Ik had verwacht dat je wel eens k zou zeggen, wat in het Engels met een c begint en snee betekent.’
‘Nee, want dat is het niet. Het is een gleuf, zoals een brievenbus, niet met van die borstels erin, maar met zachte haartjes er omheen. Daarachter eerst een heerlijke gang, en verder een fabriek voor kinderen, als de benodigde grondstoffen én van nog verder in je en én van buiten door de gang door mij geleverd zijn.’
‘Ja. Voorlopig niet. Ik bedoel, mijn fabriek gaat nog niet aan het werk, maar blijf jij maar afleveren. Je wilde geen condooms, omdat je je zaadjes niet weg wilde gooien, maar aan mij geven. Dat vond ik toch zo mooi van je. En ik wilde ze graag hebben. Daar waar ze horen, al komen er nog geen kindjes van. We gaan zo fijn door, hè? De eerste keer, na een tijd niet, is fijn. Ha, eindelijk weer vrijen. De tweede keer duurt het altijd veel langer. Dan is de druk bij jou niet zo hoog. Ik kom dan meestal ook langzamer. Soms is dat heerlijk. Maar een andere keer, zoals net, dan word ik bijna gek van dat strelen in mijn gleuf. Dan probeer ik het niet te rekken. Dan laat ik me gaan. Anders ook, maar er is verschil. Dan stop ik met denken wat ik zal doen, dan laat ik mijn lichaam vrij. En dat wordt dan woest.’
‘Wat een smoes. Je wordt zelf heet en woest.’
‘Nou ja. We doen het ook zo lekker. Dan wil ik je nog dieper in me hebben. Dan begin ik te rammen. En te draaien, om je zo goed mogelijk te voelen. Eigenlijk denk ik dan alleen aan mezelf. Nee, ik denk dan, een andere keer doet hij maar wat voor hem het lekkerst is, zonder veel aan me te denken. En dat kan best. Jij komt daardoor ook. Jij versnelt soms ook ineens, kan het dan ook niet langer houden. Had ik je eerder moeten zeggen.’
‘En ik jou. Ik heb ook zoiets gedacht. Quitte?’
‘Quitte. Oh, wat fijn. Hoe vaak hebben we het al gedaan?’
‘Wat?’
‘Mis, ik herhaal je niet. Gevreeën?’
‘Ál gedaan? Pás gedaan. Je wilde na je shows op het muurtje in de vakantie niet meer de eerste ergens mee zijn, maar je wilt vaker dan dat ik kan.’
‘Het is ook zo lekker. En zo fijn, jij dichtbij me, op minus achttien centimeter. Maar goed dat ik dat niet eerder wist. Dan was ik vaak opgepakt voor het verkrachten van jongens. Maar dan had ik vast nu niet zo genoten. Ach, ik haal de schade wel in.’
‘Woesteling. Ik doe wel graag mee.’
‘Dat is je geraden ook. We plakken weer een beetje, ook van het zweet. Ja, dat krijg je met dat woeste.’
‘Ik zou wel aan je vastgeplakt willen blijven.’
‘Nee, erin stoppen hoort er ook bij. Eruit halen telt niet zo. Han, als je op min achttien komt, en dan even wacht, voel ik in de verte al wat aankomen. Tot nu toe begin je op tijd met bewegen om zo ongeveer gelijk met mij te komen. Hartstikke fijn. Maar wil je eens van min achttien weer terug naar nul? Op dezelfde manier als binnenkomen? Twee heen, één terug? En dan weer opnieuw? Tot één van ons beiden het niet meer kan houden? Dan telt eruit halen wél.’
‘Ja, vast wel. Maar lang volhouden zal er wel niet bij zijn. Dus vaker doen. Maar vandaag niet meer. Er kwam net niets meer, geloof ik, maar de krampen bleven doorgaan. Het werd wat pijnlijk.’
‘Kreunde je daarom zo woest? Was het niet lekker meer?’
‘Ja, het was hartstikke lekker, maar een volgende keer zou ik er bewusteloos van raken, denk ik.’
‘Ik pak een handdoek. Nou, vooruit, zes keer doe ik het mee, vandaag. Mijn doos is ook behoorlijk overgevoelig. Er kwam volgens mij wél wat, ik plak binnenin helemaal aan elkaar, geloof ik, van die liter sperma onderhand. Ik weet niet wat ik daaraan moet doen. Het zal ook wel niet hoeven, de natuur lost dat wel op. Ik heb nog geen olifantenvrouwtje met een handdoek zien lopen, die krijgt misschien een liter per keer. Hé, je zou ze in de dierentuin best kunnen leren om zijn tweede slurf schoon te maken. Ach, klein gekrompen slurfje, laat me je schoonmaken. Je hebt zo je best gedaan vandaag. Gisteren ook al, de eerste keer zelfs je kop een beetje gestoten. Piep, zei ik toen, volgens Han. En, heerlijke ballen, werken jullie goed door? Het magazijn is leeg, en morgen zijn er weer afleveringen. Geen zes, denk ik, dat hoeft ook niet. ‘s Morgens, een paar overdag, als dat uitkomt, en ‘s avonds een paar, dat is fijn genoeg. Het moet geen overwerken worden, dat houden we geen honderd jaar uit. Zo.’
Hij lag te schudden van het lachen.
‘Meid, het enige wat er nog aan mankeert, is dat Beertje toekijkt.’
‘Die zit in mijn tas. Hij hoeft niet meer op te passen. En hij is al zo oud en zo vermoeid van de laatste tijd, dat hij toch weinig anders doet dan slapen. Ik vind het jammer, ik had hem graag aan mijn kinderen gegund, en zij aan hem, maar dat redt hij niet. Tegen die tijd zal ik een nieuwe moeten kopen.’
‘Je moet gauw een keer met Beertje naar een vriend van me, een fotograaf. Die kan een mooie foto van hem maken, en dan samen met jou op de computer retoucheren tot hij er niet te oud uitziet, en afdrukken. Die lijsten we in. Dan kan je af en toe naar hem kijken, hij heeft toch méér dan twintig jaar je leven gedeeld.’
‘Dank je, Han. Ja, veel lief en een beetje leed. Ik heb niets te klagen. Na gisteren helemaal niet meer. Han, Beertje mag niet in de vuilnisbak. We moeten hem cremeren. En het urntje met zijn as bij zijn foto zetten. Dan blijft hij altijd bij me. En bij jou, zijn opvolger. Zo, genoeg sentimentaliteit. Nu even bij me opruimen wat er buiten terechtgekomen is in plaats van binnen. Oeps. Oh, Han, het is daar zo gevoelig, nog even strelen en ik kom weer. Hoe kan dat nou? Het zou pijn moeten doen.’
‘Dat kan me niet schelen. Zal ik het doen, voorzichtig? Ga maar liggen.’
Ze ging op haar rug liggen, hij ging tussen haar benen liggen.
‘Oh, je tong. Ja, fijn, die is zachter dan een handdoek. Is dat niet erg, niet helemaal schoon, en met die haren?’
Hij stopte even.
‘Nee, liefste, jij verwent me net zo.’
Toen hij weer doorging kwam ze gauw. Hij ging naast haar liggen, streelde haar borsten en kuste haar.
‘Ik heb mezelf een beetje geproefd bij jou, nu andersom, hè?’
‘Ja. Niet vervelend. Alles zullen we eerlijk delen. Alhoewel, ik ben een keer méér gekomen dan jij.’
‘Het maakt niet uit wie er ook klaarkomt, we genieten er allebei van.’
‘Ja, fijn. Quitte. Trek het dekbed maar over ons heen, dan kunnen we slapen.’

De volgende morgen schudde ze hem zachtjes wakker.
‘Wakker worden, schat, we hebben lang genoeg geslapen.’
‘Mmmm. Ja, weer echt samen.’
‘Nou, dat slapen vond ik niks, wel het samen in slaap vallen. Weer helemaal bevredigd.’
‘Ja, ik ook. Mag ik, een beetje schunnig?’
‘Daar hoef je toch geen toestemming voor te vragen? Dat doe ik ook niet.’
‘Ik moet nog wat wennen, dat ik me niet meer in hoef te houden, om het je, en mezelf, niet te moeilijk te maken. Je hebt mijn erectie heerlijk helemaal vastgehouden, gestreeld, gemasseerd, tot ik me heerlijk leeggespoten en jou volgespoten heb.’
‘Onder ons is het niet schunnig, en waar. Jammer dat je leeg bent.’
‘Was. Er is vast wat nieuwe voorraad, dat weet je best. Wat grinnik je?’
‘Ik was vannacht even wakker en dacht, fijn, kan ik zijn kleintje even voelen, dat kan ik bijna nooit. Mis, je had een erectie. Was je aan het dromen?’
‘Ja, heel stout. Je wilt het natuurlijk weten, maar eh.’
‘Ik wil het zeker weten, zo stout kan je niet zijn.’
‘We deden Bibi en Dolf voor hoe het moet.’
‘Blijf daar maar over dromen, dat is vast niet nodig. Ze zijn wat langzamer dan wij, maar Bibi had vroeger eerder een erectie vast dan ik. Even voelen. Natuurlijk, alweer. Ik vind het eigenlijk wel fijn, grote man van me. Zeg, we hoeven niet te werken vandaag. Of moeten we gauw weg?’
‘Nee, tijd zat. We hoeven pas tegen de middag weg, al mag het ook wat eerder. We gaan eerst ontbijten. Daarna zou ik graag met je vrijen, voor we weg gaan.’
‘Twijfel je of ik wel zou willen?’
‘Ja. Ik weet dat je een wild meisje bent, van die vijf keer thuis en zo, en van de laatste anderhalve dag, maar ik kan me niet voorstellen dat je zo blijft.’
‘Doe het toch maar. En waarom pas ná het ontbijt?’
Hij omarmde haar, trok haar dicht tegen zich aan.
‘Is dit je huilen wat je in je huwelijksnacht verwachtte te doen?’
‘Ja, toen een paar keer bijna. Schat, ik ben gewend aan een erectie. Tijdens mijn scharrelen uren lang, ik kon hooguit één keer per dag lozen, door een meer of minder vakkundig strelend handje. En geeneens elke dag. Vanaf mijn twaalfde, dertiende, tot ik van school afging. Daarna was het erg rustig. Met jou begon het weer, heerlijk, soms vaker op een dag, en al snel met schitterende vooruitzichten, inclusief dat ene stootje, en alles daarna. Die zijn uitgekomen, al veel vaker en fijner dan ik gedacht had. Het gaat me niet direct om het lozen, dat komt me eigenlijk steeds te vroeg. Het is zo vreselijk geweldig om je dicht tegen me aan te houden, in elkaar passend, wetend dat we bij elkaar horen. Maar ik had gedacht dat het al gauw zou minderen.’
‘Ik zal je nog wat beloven. Zolang jij een erectie kan krijgen ga ik niet minderen.’
Hij bleef haar vasthouden.
‘Dommerd, ik houd van je, ik wil hetzelfde, je lang zo vasthouden, hoe en waarom je zei. Maar eindelijk ook eens vaker komen dan één keer op een dag, volledig, niet door een meer of minder onhandige vinger. Kom.’
Voor hij de kans kreeg wat te doen, pakte ze zijn erectie, duwde tegen hem aan tot hij naar binnenschoot en kwam zo vlug mogelijk dicht tegen hem aan.
‘Ik denk dat het zo nog fijner voor je is om uit te huilen. Daarna gaan we af en toe zachtjes strelen. Tot één van ons erge zin in koffie krijgt. Dan wil ik klaarkomen, jij ziet maar of je loost, je mag het ook bewaren. Nou joh, je schokt van het huilen, dat is niet de bedoeling. Oh, shit, Han, ik red het niet.’
Ze begon zelf ook te schokken en kwam, net voor hem. Ze hijgden uit, elkaar nog steeds vasthoudend. Na een tijd zuchtte hij, liet haar los en keek haar aan.
‘Liefste, ik weet even niet wat ik zeggen moet. Zullen we gaan ontbijten?’
‘Ja, prima, onder het eten kan je dan een mooie preek verzinnen. Het hoeft niet hoor, ik weet wel wat je denkt.’

Tijdens het ontbijt keken ze elkaar vaak glimlachend aan, maar praatten niet veel. Terug in de hooiberg trok ze haar kleren uit. Hij keek verbaasd.
‘Ga je wat anders aantrekken? Je weet geeneens wat we gaan doen.’
‘Nee. Wel.’
‘Nee? Wel?’
‘Nee, ik ga niets anders aantrekken. Wel, ik weet wat we gaan doen.’
‘Wil je alwéér?’
‘Poe, je broek komt naar voren, jij wilt ook alweer, je zei al, na het ontbijt. Daarvóór had ík gevraagd. We gaan verder waar we gebleven waren, voor je zo begon te schokken. Tot we weg moeten.’
Hij kreeg weer tranen in zijn ogen. Hij, nog aangekleed, omhelsde haar, al uitgekleed.
‘Ik begin een beetje te begrijpen hoe graag en hoe vaak je wilt vrijen. Maar dan moet je, zeker de laatste tijd, het vreselijk moeilijk hebben gehad, je ontzettend in moeten houden, veel meer dan ik.’
‘Lief van je, om dat te denken.’
Ze glimlachte en kleedde hem uit. Hij liet het toe, nog steeds geschokt. Ze trok hem naast zich op de deken, drukte zich zachtjes tegen hem aan.
‘Nu jij, langzaam, snel heb ik vanmorgen al gedaan.’
Hij hield haar, zodra hij helemaal binnen was, stevig vast.
‘Niet zo strak, joh, ik loop niet weg. Ik zal het uitleggen, Han, van ons allebei. Ik kan ook preken verzinnen. Jij hebt problemen gehad, maar vanaf je twaalfde, dertiende, gedacht, mijn tijd komt nog wel. Bij mij heb je ook vreselijk lief gewacht. Ik heb nóóit wat gewild, je weet mijn grens, ook vanaf mijn twaalfde, dertiende. Daarom was het voor mij zeker niet moeilijker dan voor jou. Gesnapt?’
‘Ja, zo ongeveer wel. Het moet nog even bezinken. Dank je. Maar nu?’
‘Nu? We hebben allebei gedacht, na ons trouwen leven we ons uit, komen vaak klaar maar het zal wel snel afzakken. En jij, zo geëmancipeerd als je denkt te zijn, bleef, blijft denken, meisjes willen minder vaak dan jongens. Han, we wisten allebei niet hoe het zou zijn. Dat geweldig fijne dicht tegen elkaar liggen, bloot, in elkaar passend, wetend dat we bij elkaar horen. Mag ik dat misschien net zo vaak willen als jij? We houden toch net zoveel van elkaar?’
‘Je hebt gelijk, dat had ik horen te denken, net zo vaak, we houden evenveel van elkaar. Ik heb wel de indruk dat je wat vaker wilt komen dan ik.'
‘Hoe vaak we komen is bijzaak. Ook geweldig, maar kort. Lekker bijna stil liggen kan veel langer. Mmmm, heerlijk. Voor jou is het verschil iets helemaal om je heen in plaats van twee handen of een mond. Ik vind het verschil voor mij groter. In plaats van een dunne vinger van een centimeter of acht, die ik alleen voel als hij beweegt, een dikke paal van achttien centimeter, die me helemaal opvult, die ik constant helemaal voel, al beweegt hij niet. En dan het idee, maar dat heb jij van jou kant ook, die golven sperma die je in me spuit, zo intiem. Ja, ik wil, denk ik, iets vaker, maar het blijft denk ik quitte, want een paar dagen in de vier weken kan ik je niet binnen hebben, voor jou kan ik dan alleen maar hand- of mondwerk. Nou ja, we doen het ermee, O.K.?’
‘Heel graag, schat. Deze keer heb je mij geweldig geholpen, alles beter overdacht. Ook quitte? Dan hoef je me ook niet zo dankbaar te blijven dat ik je langzaam maar zeker mijn bed in gepraat heb.’
‘We blijven elkaar dankbaar voor alles. We hebben al een nieuw record, hè, zo liggen zonder te komen. Vast omdat we serieus aan het praten waren. Toch ben je lekker stijf gebleven, even strelen. Oh, heerlijk, nu weer even rust.’
‘Ja, ik zeg ook even maar niets. Ik ben nog wat overdonderd.’
‘Je hebt alleen wat moeite om te stoppen met je in te houden. Ik snap het wel, vroeger was het maar een paar uur per eh. Hoe vaak scharrelde je eigenlijk? Toch niet iedere dag?’
‘Nee, dat wilde ik wel, ik heette wel Top Gun, maar dat lukte me niet. Vier, vijf keer in de week, ‘s zomers, ‘s winters minder. Ik had, heel schandalig, meestal meerdere scharrels tegelijk. Ik bedoel, in dezelfde tijd, niet per keer, op die ene keer met die twee vriendinnen na. Ik vond het eigenlijk schandalig, maar die meiden wisten het van elkaar, die wilden niet wachten.’
‘Dat kan ik me voorstellen, Goldfinger. Ik dacht dat ik wild was, twee, drie keer in de week, met natuurlijk soms een weekje niet. Ik vond dat genoeg, steeds met één, tot hij afgelost werd omdat hij te véél wilde. Nou, we hebben ervan genoten, zijn lief geweest voor onze scharrels, en nieuw gebleven.’
‘Ja, al zouden we van al dat handwerk wat gesleten zijn, dat maakt niet uit, we passen precies. Voel je?’
‘Ja, voorzichtig blijven, het gaat geweldig zo. Ik ga verder. Vroeger was het maar een paar uur per keer, vier, vijf keer per week, dat je je in hoefde houden. Met mij was je vaker samen, de laatste weken dag en nacht. Daarom houd je je nog steeds automatisch in, denk ik. Ik was er in één keer vanaf, zodra je me ontmaagd had. Het was net of er een schakelaar omging, ik ben geen maagd meer, ik mag alles, en dat ga ik doen ook. Tja, dat is het voordeel als je duidelijk voelt dat je ontmaagd wordt. Dat had jij niet, daarom schakel je waarschijnlijk langzamer om.’
‘Slim bedacht weer. Ik blijf me over je verbazen. Ik ben er erg blij mee.’
‘Natuurlijk, als je vaker dan je dacht kan eh vrijen.’
‘Dat ook. Maar ook dat ik me niet meer in hoef te houden, nergens bij. Overdag niet meer hoef te denken, ik zal haar nu maar niet aanraken, dat heb ik net nog gedaan. Alles tegen je kan zeggen, het geeft niet of dat jou, of mij, opwindt. En alles met je doen, samen doen, vaak, erg vaak. Even strelen. Mmmm. Voel je al wat komen?’
‘Mmmm, heel in de verte. Jij?’
‘Ja, ook. Meid, wat is dat heerlijk, je borsten tegen me aan, je zachte, warme gleuf om mijn erectie. Ik hoef me niet te bewegen, je masseert me heel zachtjes.’
‘Mmmm. Je windt me op. Ik wil komen. Het zelf doen, zo langzaam mogelijk, op mijn tempo. Als jij er dan nog niet bent ga je maar door, ik wil je wel voelen spuiten. Als je er eerder bent ben je vast nog lang genoeg stijf voor me. Goed?’
‘Ja, niet meer praten, anders red ik het niet.’
Hij redde het, net na haar. Maar hij stopte niet, ging door met stoten tot hij niets meer voelde, liet zich toen van haar afrollen. Toen hij na het uithijgen zijn ogen open deed lag ze hem glimlachend aan te kijken.’
‘Wat was dat?’
‘Ik had niets meer om je te geven, maar ik had nog niet genoeg van je.’
‘Je gaf me nog steeds een lekker gevoel, het is gelukkig niet overgevoelig.’
‘Ik had door willen gaan, maar ik werd ongevoelig. Te klein.’
‘Gelukkig tijdelijk.’
‘Ja, af en toe heel tijdelijk, tijdens een ontbijt of zo. Schat, ik weet niet of je douchen wilt, ik zal je het programma voor vandaag een beetje vertellen. Of helemaal?’
‘Nee, een beetje is fijn, blijf me verder maar verrassen. Ook buiten bed.’
‘Goed. Helaas vandaag verder geen overdagjes meer. In bed wordt vanavond. Je kan dan ook uitgebreid in bad. We hebben een reisdagje. Een paar uur met het vliegtuig.’
‘Zolang duurt het toch niet naar Friesland?’
‘Nee. Geen Friese koek deze reis. Je weet wel dat ik er toen omheen draaide, hè? De andere kant op, je ziet het op Schiphol wel, ik ga je niet blinddoeken.’
‘Wel een leuk spelletje, trouwens. Dat je er omheen draaide vermoedde ik wel, je zou vast iets anders verzinnen dan drie weken zeilen in Friesland. Sinds gisteren wist ik dat natuurlijk heel zeker, hier zeilen, daarna wat anders. Maar wat het wél wordt? Geen idee, de andere kant op is nogal ruim. Goed, ik ga niet douchen, vanavond wel in bad. Met nog minder dan een blinddoek om. Het water in de kan is niet zo koud, we worden schoon genoeg. Daarna inpakken, de koffers in de auto en naar Schiphol?’
‘Ja. Tijd genoeg, we liggen mooi op schema.’
‘Heb je ook een schema gemaakt van hoe vaak we zouden vrijen?’
‘Meid toch. Nee, dat is niet te plannen. Je weet, het is wel veel vaker dan ik gehoopt had.’
‘Fijn. Houden zo.’
Hij grinnikte.
‘Wilde.’
‘Jij bent bevorderd. Mister Eleven Goldfingers.’
‘Dank je. Genoeg om je te bevredigen?’
‘Ja. Bijvoorbeeld, met tien om mijn borsten en de langste en dikste in mijn gleuf lukt dat prima.’
‘Ik pak nu alles in. We hebben geen tijd om dat te controleren.’
‘Met die twee ladingen van je houd ik het wel uit tot vanavond.’
‘Ik maak ondertussen weer wat nieuw aan.’
‘Ja, dat kan je goed. Je bent er ook, zodra je maar kon, mee begonnen. Vier, vijf keer in de week een aflevering en dan weer nieuw maken.’
‘Daar was ik toen blij mee. Nu vijf, zes keer op een dag. En waar en hoe het het lekkerst is. Ja, ik weet het, als we moeten werken kan dat niet.’
‘Wanneer zijn we hierover uitgepraat?’
‘Daar maak ik me geen zorgen over. Eerder over vandaag. Wil je me een beetje met rust laten? Me niet teveel ophitsen? Als je het spontaan doet is het niet erg, maar als je het tegen kan houden, graag.’
‘Ja, goed, tot in bed. We hebben het gisteren nogal bont gemaakt. Zover zal het vandaag wel niet komen. Hoe vaak denk je?’
‘In onze huwelijksnacht hoopte ik op drie keer. Dat kwam uit ook, ondanks dat we er veel bij praatten. Vanavond vast nog wel twee keer, hè?’
‘Is dat met rust laten al begonnen?’
‘Eh, ja.’
‘Ga dan maar verder met inpakken.’
‘Dank je wel.’

Op Schiphol zag ze dat ze naar Cyprus gingen.
‘We blijven daar twee nachten, morgen maken we een lange rondrit. Het is eigenlijk een tussenstop, daarna vliegen we nog een eind. Bij de vorige vakantie was de heenreis zo’n lange zit, ik wilde het nu niet in één keer doen.’
‘Ja, de terugreis was een uur korter.’
‘De terugreis had van mij nog wel langer mogen duren, ik sliep heerlijk met je.’
‘En na vijf maanden echt met me. Piep.’
‘Meid toch.’
‘Ja, sorry. Waar vliegen we daarna naar toe?’
‘Dat vertel ik je morgenavond. Goed?’
‘Ja, als we dan maar vroeg naar bed gaan, anders wordt het niks als je veel wilt praten. O. Ik leer het nooit.’
Hij grinnikte.
‘Schat, dat was spontaan. Blijf maar zo.’

Ze vrijden ‘s avond in het hotel een paar keer, maakten de volgende dag een lange rondrit en gingen ‘s avonds vroeg naar bed. Ze keken naar elkaar bij het uitkleden. Het viel hem op dat ze helemaal niets zei. In bed trok hij haar tegen zich aan.
‘Heerlijk, bloot meisje van me.’
‘Mmmm.’
‘Wat ben je stil.’
‘Mmmm.’
‘Is er iets?’
‘Nee. Anders wordt het niks.’
Hij grinnikte.
‘Wat een geheugen.’
Hij trok haar op zich.
‘Gelukkig heeft mijn erectie ook een goed geheugen. Hij weet ook zonder mondelinge aansporing waar hij in moet. Oh. Hij weet het wel, maar hij heeft wat hulp nodig. Zo? Tussen je haren strelen?’
‘Mmmm.’
‘Boem jij of boem ik?’
‘Mmmm. Ik laat me wel zachtjes zakken. Ooooh. Man. Han. Het gaat nét. Is hij zo dik of ben ik zo nauw?’
‘Ieder de helft? Quitte?’
‘Ja. Zo moet het maar blijven. Ik ga je masseren. Mmmm. Mmmm. Dacht ik al, ik red het weer niet. Wat doe je met me?’
‘N. Oh.’
‘Kom je ook al?’
‘Ja. Geen wonder. Na vanmorgen de hele dag niks. Nog geen blote borst. Nu weer heerlijk twee. Ga door.’
‘Mmmm. Masseer ze een beetje woester. Ja, prima. Ooooh, Han.’
‘Ja. Ik boem even mee. Dan komen we tegelijk.’
Het kwam ongeveer uit.

Onder het uithijgen keken ze elkaar glimlachend aan.
‘Wat ben je toch een hete meid.’
‘Als een strijkvlak waar een lucifer overheen gaat.’
‘Ja, je gleuf lijkt wel achtendertig graden.’
‘Dat moet ook wel. Als die van jou in de open lucht hangt eh staat is hij vast maar zesendertig graden.’
‘Weer wat voor in het plakboek.’
‘Nee. Jammer, hè? De mooiste dingen kunnen er niet in. Waar gaan we morgen naar toe?’
‘Mmmm. Nog even nagenieten.’
‘Begin toch maar te praten, anders komt er niets van. En het is nog niet laat.’
‘Goed. Ik zal je wat over het plannen vertellen. Ik heb nogal moeten puzzelen.’
‘Wanneer ben je er eigenlijk mee begonnen?’
‘Ik ben niet begonnen met een lijstje voor een huwelijksreis. Ik noteerde gewoon ergens, z s m uitnodigen voor bezoek, en zeilen, omdat we het daarover de eerste week gehad hadden. Ik heb natuurlijk een keer gecontroleerd of je zeilen leuk zou vinden.’
‘Die keer dat we een eindje gingen rijden en bij Loosdrecht uitkwamen. Slim, hoor. Ja, je zal het daar wel gemerkt hebben. Ik vond het leuk, al die boten, en de gezelligheid.’
‘Ja, genoeg om het op de lijst te houden. Nadat we verkering eh kregen kwam Katwijk erbij. Op het naturistenterrein die hooiberg. We hadden elkaar daar helemaal bloot gezien en zo, en jij zag het verder ook wel zitten. Toen werd het een lijstje voor een huwelijksreis. Die hooiberg ben ik direct daarna gaan zoeken, maar ik kon op Internet niets vinden. Toen gedacht of ik kennissen had in de boerenwereld. Ja dus, van de HAVO. Die belde ik om te informeren of hij iets wist. Nou, die was zo enthousiast, die wilde het zelf doen. Binnen vijf minuten was alles geregeld, op de datum na. Toen verzon ik dat twee nachten in die hooiberg veel leuker zouden zijn dan één, en minder gehaast, en dat er op loopafstand gezeild kon worden. Loosdrecht komt later wel. Katwijk werd makkelijk toen je het goedvond om ‘s morgens te trouwen. Gelukkig was het eb.’
‘Ik vond het heel fijn, Han. Ik zal het nooit vergeten.’
‘Dat was ook de bedoeling. We kunnen vaak genoeg op stap, maar ik vond dat we een ontzettende beloning te goed hadden voor het volhouden. En tijdens die beloning de buit binnenhalen.’
‘Je zal wel niet de bruidsschat bedoelen. Je hebt meer dan ik.’
‘Nee, geen materiële dingen. Alhoewel, ik bedoelde piep.’
‘Ik snap je. Leuk trouwens, zo kunnen we er zelfs over praten als er iemand bij is.’
‘Ik zou het maar niet doen. Aan je slaapkamerogen is nu ook te zien hoe je ervan genoten hebt.’
‘O. Ja, dat heb ik. Dat zal ik natuurlijk ook nooit vergeten.’
‘Ik ook niet. Ik ga verder. Toen zoeken naar een mooie bestemming, waar we allebei nog niet geweest zijn. Niet te dichtbij, dat kunnen we op onze oude dag doen. Voor twee weken. Drie weken minus tot nu toe en weer zo’n onderbreking op de terugreis.’
‘Weer hier?’
‘Nee, hier hebben we bijna alles wel gezien. Een andere, daar zeg ik nog niets over. Ik heb ook in mijn kennissenkring rondgevraagd. Die noemden meerdere bestemmingen, vaak in een bepaalde volgorde, omdat ze het ene mooier vonden dan het andere. Ik heb me daarin verdiept en wat vaak de mooiste gevonden werd uitgekozen. Omdat we niet weten wat ons staat te gebeuren. Als we pech zouden hebben zouden we aan het mooiste misschien nooit toekomen. Goed?’
‘Ja. Prima. Er blijft genoeg over.’
‘Ja. Toen ik de bestemming wist ben ik op zoek gegaan naar onderbrekingen. Een leuk tussendoortje, om niet te lang achtereen in een vliegtuig te hoeven zitten. Toen begon het puzzelen. Ieder reisbureau kan je alles vertellen vanaf Schiphol ergens naar toe en weer terug. Maar als je wat méér wilt? Via via via? En op redelijke tijden? Ik ben zelf op Internet op zoek gegaan. Als je wereldwijd in het Engels naar vliegmaatschappijen zoekt kom je er heel wat meer tegen dan ze in Nederland weten. Zodoende vertrekken we steeds op redelijke tijden.’
‘En tijd voor een beurt vooraf.’
‘Ondeugd. Ja. In ieder geval genoeg tijd om je wilde haren te kammen.’
‘Doe je dat nog een keer?’
‘Zeker weten. Eh, we hebben het over méér gehad om ooit te doen. Kan je het onthouden?’
‘Ja, dat komt gegarandeerd een keer naar boven. Ga maar verder. Ik weet nog niets, hiervandaan kan je nog alle kanten op, al ligt het meer voor de hand dat het naar het oosten wordt. Israël? Nee, te dichtbij. Een Arabisch land? Gaat bijna niemand naar toe. India, Pakistan, Thailand, Cambodja, Vietnam, China?’
‘Die niet. Wel die kant op. Had je op school belangstelling voor geschiedenis?’
‘Ja, als ze niet teveel in detail gingen. Ik wilde wel in grote lijnen weten wat er gebeurd was. Niet alleen in Nederland, ook vroeger zat er verband tussen binnenlandse en buitenlandse zaken.’
‘Zoals over de Verenigde Oost-Indische Compagnie?’
‘Ja. Een paar honderd jaar zeevaart, handel, specerijen, oorlogen. Zoals de V O C opkwam en weer verdween. Alles hing aan elkaar.’
‘We gaan naar een plek waar nog steeds wat van de V O C te zien is.’
‘Toch China?’
‘Nee, je hebt iets overgeslagen. Sri Lanka.’
‘Eh. Oh, ja, Ceylon. Wacht eens even. Volgens de verhalen zijn de vrouwen op Ceylon en op Bali de mooiste van de wereld.’
‘Daarvoor hoef ik er niet naar toe. Ik heb de mooiste al.’
‘O. Dank je wel. Ik heb geen kennissen die daar geweest zijn. Wat zeiden de jouwe?’
‘Het is mooier dan India, Pakistan, Thailand, Cambodja, Vietnam en China. Het is niet zo woest, meer een tuin, met rustige, vriendelijke mensen.’
‘Fijn, Han. Ik ben benieuw. Twee weken?’
‘Eerst twee dagen, drie nachten, in een hotel aan zee, een stuk ten Zuiden van Colombo, dan acht dagen een rondreis, dan weer drie dagen, vier nachten in hetzelfde hotel.’
‘Je doet het graag rustig aan, hè?’
‘Overdag wel. Ik ben zo blij dat ik het zo gepland heb. Stel je voor dat ik gezorgd had dat iedere dag helemaal vol zat met activiteiten. Als ik jou dan ook nog tevreden had moeten stellen had ik het geen week gered.’
‘Tja. Nu nét.’
‘Ik ben uitgepraat.’
‘Heb ik jou tevredengesteld?
‘Boven verwachting, liefste. Geestelijk en lichamelijk.’
‘Quitte.’
‘Schat, de vorige keer is nog niet zolang geleden. Ik heb zin om je een langzame, lieve beurt te geven. Bovenop je liggen en jij met je armen en benen om me heen. En dan onder het kussen zo langzaam mogelijk bij je naar binnen en strelen.’
‘Mmmm, begin maar vlug met dat langzame.’
Het lukte weer er heel lang over te doen.

Zo gauw ze in het vliegtuig naar Sri Lanka hun riemen af mochten doen werd ze aangesproken door haar buurvrouw.
‘Mag ik u iets vragen?’
‘Ja hoor. Zeg maar Debbie.’
‘Ik ben Coby. Heet je man Han?’
‘Ja. Hoezo?’
‘Ik denk dat ik hem ken. Van vroeger, op school. Ik weet het eigenlijk wel zeker.’
‘Kom je uit de buurt van Delft?’
‘Ja, daar ben ik opgegroeid.’
‘Dan geloof ik best dat je hem kent. Hij heeft me verteld wat hij vroeger uitgespookt heeft.’
‘Ik durf het haast niet te zeggen, maar hij heeft met mij ook wat uitgespookt.’
‘Vast aan je gezeten, en jij aan hem. Gescharreld, gevreeën, of hoe je het noemen wilt.’
‘Ja. Vind je dat niet erg?’
‘Nee. Hij weet tenminste wat van meisjes. En ik heb vroeger ook het nodige uitgespookt. Ik weet ook genoeg van jongens. Tenminste, dat dacht ik, totdat híj opdook.’
‘Ik kan me daar iets bij voorstellen. Als hij het is, maar dat moet wel. Een achternaam zegt me niks. Eh, houdt hij van James Bond films?’
Ze grinnikte.
‘Dat weet ik niet, maar ik weet wel zijn bijnaam.’
‘Dan is hij het. Oh, Debbie, vind je dat echt niet erg?’
‘Nee, Coby, omdat we allebei zoveel meegemaakt hebben wisten we binnen de minuut dat het anders was, dat het liefde op het eerste gezicht was. Vijf maanden geleden. Vijf dagen geleden zijn we getrouwd.’
‘Wat snel.’
‘Het klikte onmiddellijk. En het bleef klikken. Er was geen reden om langer te wachten.’
‘Ik ben mijn man, Peter, anderhalf jaar geleden tegengekomen, wij zijn vorige week getrouwd. Het klikte tussen ons ook gelijk. Dat met Han was eigenlijk alleen gescharrel. Het klikte niet, maar het was wel fijn. Ik heb daarna weinig gescharreld, pas met Peter zag ik het zitten. Hij was net zo lief als Han én het klikte. Maar we hebben het rustig aan gedaan.’
‘Dat wilde ik ook, maar ik kon het niet. Ik kon niet tot het weekend wachten. Ik ging ‘s woensdags naar hem toe of vroeg of hij bij míj kwam. We mailden ook veel. Hoe bevalt het je, getrouwd zijn?’
‘Het is heel fijn om zoveel bij hem te zijn.’
‘En ‘s nachts?’
‘Eh, daar praat je toch niet over?’
‘Heb je met Han gepraat?’
‘Die ondeugd? Natuurlijk, daarom was het zo fijn. Niet gegrepen te worden maar langzaam er naar toe gepraat. Bijna dan.’
‘Ja, het is hem nooit gelukt, wel vaak bijna. Ik had het ook nooit gedaan, dus snap je wel wat er de eerste nacht gebeurd is.’
‘Ja, bij ons ook.’
‘Ik heb Han verteld dat hij nu elf gouden vingers heeft.’
‘O. Je durft, Debbie. Je kent me geeneens.’
‘Genoeg, door wat je verteld hebt. Han ging niet met vervelende meiden om.’
‘Nee, dat klopt. Ze hoefden niet knap te zijn, alleen aardig. Hij eh heeft er heel wat ontmoet. Hij zal me wel niet herkennen.’
‘Ik weet het niet. Hij zal wel meestal in het donker aan je gezeten en niet zo op je gezicht gelet hebben.’
‘Toch wel. Hij wist best wat hij met zijn glimlach kon bereiken, iedere keer weer iets meer. Mag ik eens proberen, voor je langs?’
‘Ja, leuk. Ik por hem even wakker, hij is ingedommeld. Han!’
‘Wat? Ja?’
‘Mister Goldfinger, ken je me nog?’
‘Shit. Sorry. Dat zou wel moeten, hè? Je gezicht komt me bekend voor, maar eh, nee.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Coby. We hebben één jaar in dezelfde klas gezeten. HAVO vijf.’
‘Eh, wacht eens even. Was je niet gezakt en moest je de vijfde overdoen?’
‘Ja. Daarom was ik achttien en had ik een autootje.’
‘Nu weet ik alles weer, behalve je achternaam. Hopelijk heb je nu een grotere auto, dat was me wat eh. Ben je alleen?’
‘Nee, met Peter, mijn man. We zijn vorige week getrouwd. Hij weet er van, hoor, maak je maar niet ongerust.’
‘Oh, gelukkig. Alles goed?’
‘Geweldig, Han. Hij is net zo lief maar tussen ons klíkte het ook. Net zoals bij jou en Debbie.’
‘Wat fijn. Zo te horen heb je al wat met haar gepraat.’
‘Ja, tot en met het juiste aantal gouden vingers dat je nu hebt.’
‘Oef. Debbie toch. Er komt toch nóg wat boven. Jij was toen één van de brutaalste. Ik geloof dat we drie keer zijn wezen zeilen.’
‘Ja, heerlijk, in de open lucht. Daarna ben ik met je gestopt. Je werd te verleidelijk.’
‘Tja, dat was mijn noodlot, tot vijf maanden geleden. Heeft Debbie je verteld hoe ze me verleid heeft?’
Debbie gaf hem een por.
‘Dat is niet waar, we hebben alles samen gedaan, pestkop.’
Coby giechelde.
‘Hij is nog niets veranderd. Hij gaf de meiden altijd de schuld. Die werden dan pissig, tot ze in de gaten kregen dat hij ze plaagde. En gelijk weer verleidde. Lieve meid, je hebt me zo heerlijk verleid, zou je het nog een keer willen doen? Je kent het wel, Debbie.’
‘Nee, niet persoonlijk. Zoiets heeft hij bij mij nooit gedaan.’
‘Dan moet het zéker liefde op het eerste gezicht zijn geweest, anders had hij niet zo snel kunnen veranderen.’
‘Ja, dat klopt. Bij mij ging het ook zo. Tenminste, na een paar dagen. Hij kalmeerde me. Dat heeft hij vijf maanden volge- houden.’
‘Wat fijn voor jullie. Wij wonen sinds een half jaar samen, maar eh wij hebben steeds geslapen met een laken tussen ons in.’
‘Dat is ook een goed idee. Er was toch wel wat doorheen te voelen?’
‘Nou, Debbie. Ja, en af en toe deed ik ook het laken tot mijn navel naar beneden.’
‘Lekker, hè? Om mee te beginnen.’
‘Ja, veel fijner dan met Han, omdat we van elkaar houden. Eh, Debbie, hij is wel groter dan Han.’
‘Hé, dan Han tóen was. Hij is doorgegroeid. Gelukkig niet teveel, hij past nét.’
‘Je zit nergens mee, geloof ik, je past goed bij Han. Peter moet nog een beetje loskomen. Met praten. Verder eh ik durf het jou te vragen. Ik weet niet wat váák is.’
‘Ik weet niet wat té vaak is. Als het kan doen we het vóór het ontbijt en daarna. Overdag, tja, dat ligt er aan wat er te doen is, Han heeft wel expres een rustig dagprogramma aangehouden. Ik wist gisterenavond ook pas dat we naar Sri Lanka gingen. O, Coby, we zijn een dag wezen zeilen. Daar heeft hij voorgedaan, met mij als gewillig slachtoffer, hoe hij met meiden omging. Ik kan me voorstellen dat ze allemaal bijna voor de bijl gingen, zo verleidelijk was hij. Daar, in het riet, ging ik natuurlijk expres wél voor de bijl. Hij zei, dat hij op het laatste moment altijd nog een keer toestemming vroeg.’
‘Eh, ja, dat klopt. Onvoorstelbaar, één stoot en hij was binnen geweest. Er zijn er heel wat die hem er ontzettend dankbaar voor zijn. Ik ook. Peter ook. Ik kwam door Hans vraag weer bij de tijd. En eh ‘s avonds?’
‘Twee of drie keer, dat ligt er aan. Bij meer dan een keer of zes per dag wordt alles wat gevoelig.’
‘O. Zes keer. Nou, dat weet ik dan alvast. Dan durf ik Peter wel op te porren. Volgens mij wil hij wel vaker, maar durft hij voor mij niet. Dank je wel.’
‘Niks te danken. Coby, ik ben blij dat ik één van zijn vroegere vriendinnen tegengekomen ben. Ik geloof alles wat hij vertelt, ook door hoe hij mij behandelt en behandeld heeft, van het begin af aan, maar dat op het laatste moment stoppen? Ik geloofde hem, maar ik kon het me bijna niet voorstellen.’
‘Nee, maar daarom had hij ook die bijnaam. Geen ergere. Het was eigenlijk een erenaam. Daarom durfden alle meiden ook met hem mee. Hij heeft zich niet zo druk hoeven maken, mond op mond reclame deed genoeg. Al geloofde geen meisje dat ze zich helemaal uit de kleren zou laten praten en overal aan zou laten raken. Dus wel, allemaal, voor zover ik weet. Mij ook. Ik geef het rustig toe, je weet het toch al.’
‘Hij heeft nooit één naam genoemd. Hij heeft me eigenlijk alles alleen maar verteld om hem te kunnen snappen, niet om op te scheppen.’
‘Nee, dat deed hij nooit. Hij was altijd even lief. En eerlijk. Hij zei dat hij eerlijk wilde scharrelen, dat het voor allebei fijn moest zijn.’
‘Ja, dat wil hij nóg. Hij vraagt ook vaak of het wel quitte staat. Terwijl dat soms moeilijk is, je kan niet alles vergelijken.’
‘Nee, hij was ook zo makkelijk als hij er achter kwam dat een meisje mee wilde, maar niet kon. Dan zei hij, het maakt niet uit als je ongesteld bent, we kunnen elkaar genoeg verwennen.’
‘Met tien vingers al. Één van jouw drie keer zeker?’
‘Ja. Ik dacht dat ik niet opgewonden zou worden. Nou, misschien duurde het iets langer, maar hij wond me misschien wel extra op, omdat hij wist dat er toch niets zou gebeuren. En toen, nee, maar niet.’
‘En toen vroeg hij heel lief of jij hem ook extra wilde verwennen.’
‘Ja, ik kon natuurlijk niet weigeren. Wat een lekker jong was dat.’
‘Ja, hij smaakt ook niet gek.’
‘O. Dat je daar niet mee zit.’
‘Nee, hij heeft genoeg over. En het kwam beter terecht dan bij een natte droom in zijn pyjamabroek. Waar maakte hem niet uit, al had hij natuurlijk voorkeur.’
‘Tja. Zeg, wat heb jij dan allemaal uitgespookt?’
‘Net zo veel als Han, met jongens dan. Alleen kletste ik ze nergens naar toe, ik ging gewoon hun broek in en pakte ze vast.’
‘O. Ik heb niet zo vaak gescharreld. Na Han nog minder, hij verpeste de meiden eigenlijk een beetje, die wisten door hem hoe fijn het kon zijn. Maar ik heb er geen spijt van, want ik herkende het bij Peter direct. Daarom hadden we ook snel verkering, wilden we veel bij elkaar zijn. Niet alleen om te vrijen, dat was bijzaak, maar om elkaar te leren kennen. Maar Peter praat niet veel, daarom duurde het waarschijnlijk langer dan bij jullie.’
‘Dat scheelt natuurlijk ook. Weet je wat mijn bijnaam was?’
‘Had je er ook één?’
‘Ja, bij de jongens en de meiden dezelfde. De wilde. Kan je nagaan.’
‘Heeft Han je gekalmeerd?’
‘Ja. Na een paar uur met hem praten deed ik in een hoek van het zwembad het bovenstuk van mijn bikini omhoog zodat hij naar mijn borsten kon kijken.’
‘Meid toch.’
‘Ja, dat werkte altijd goed bij langzame jongens. Maar hij heeft me, op een slimme manier, maar ik had hem wel door, duidelijk gemaakt dat je zo geen relatie moest beginnen. Al vond hij ze prachtig.’
‘Ja, dat zal hij er wel bijgezegd hebben, hij had altijd dubbele opmerkingen. Dan moet hij het toen al ontzettend van je te pakken hebben gehad.’
‘Ja, hij heeft later gezegd, dat als ik gewild had, hij toen al met me wilde trouwen.’
‘Heeft hij dat toen al gevraagd?’
‘Nee, wel na een paar dagen om verkering. Maar ik zei toen, nee, misschien later. Maar omdat hij het zo lief vroeg en lief reageerde toen ik nee, zei vond ik dat hij wel even naar me mocht kijken.’
‘Ja, met dat erbij kan ik me dat voorstellen. Hij kon je zo aankijken dat je er de kriebels van kreeg. Laten we maar ophouden over dat jong te praten, het duurt nog een tijd tot het hotel. Waar ga je naar toe?’
‘Ik weet het niet precies, ik laat me steeds verrassen. Eerst twee dagen in een hotel aan zee, zuidelijk van Colombo, dan acht dagen een rondreis, dan weer drie dagen in hetzelfde hotel.’
‘Wij gaan naar een hotel Noord van Colombo, verder dezelfde verdeling. Misschien gaan we op dezelfde rondreis. Dat zou leuk zijn, hè?’
‘Ja, gezellig. Als we ons vervelen gaan we over de mannen praten.’
‘O, ik zal Peter even op de hoogte brengen. Hij zal zich ondertussen wel afvragen wat ik nu weer aan het uitspoken ben. Hij begint niet gauw een praatje met onbekenden. Ik ben iets makkelijker, en dit was geen kunst. Han is wel iets veranderd, maar het kon eigenlijk niet missen.’
‘Tijdens dat rietzeilen kon je hem vast beter zien dan op de achterbank van je auto.’
‘Ja, alles. Oh, Debbie, wat erg, we hebben elkaar helemaal gezien en eh de rest kan je wel raden.’
‘Meer dan raden, hij heeft het gedemonstreerd. Waar komt je man vandaan?’
‘Uit Leiden, hoezo?’
‘Nou, als hij uit Rotterdam Overschie gekomen was had ik hem ook overal te pakken gehad. En andersom. Maak je maar niet druk, hoor, dat doet Han ook niet. Hij heeft ook nergens spijt van, hij zou het zo weer overdoen, maar hij wil nu voor de rest van zijn leven niets anders dan mij meer.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Een beetje wilde pas wel bij hem. Goed. Later praten we nog met elkaar.’

‘Kan je je haar niet herinneren, Han?’
‘Nee, alleen de omstandigheden. Ik vond het wel mooi, in de vijfde. Een wat oudere meid, met een auto. Ik ben gelijk maar met haar begonnen. Al gauw lagen we op de achterbank, maar dat was nogal krap in dat kleine autootje. Heb ik haar gevraagd om mee te gaan zeilen, dat kon nog wel in september. Dat ging stukken beter, ze was één van de weinigen die het fijn vond in de open lucht, vrij snel alles uittrok.’
‘Ze zat er een beetje mee dat jullie elkaar helemaal gezien hadden, en zo.’
‘Ik kan me niet herinneren hoe ze eruit zag, maar dat en zo kon ze vast ook lief.’
‘Ze vertelde dat je haar een keer extra verwend hebt toen ze ongesteld was, en zij toen jou.’
‘Ja, als ik van tevoren honderd procent zeker wist dat ik er eh niet in zou komen ging ik over op een andere tactiek. Ik geloof dat ze daarna niet te dicht meer in mijn buurt wilde komen, ze was bang dat ze het een volgende keer niet meer zou redden om op tijd te stoppen. Tja, die pech had ik steeds. Toen vond ik het pech, natuurlijk. Maar vertel haar maar dat ik haar nu met andere ogen bekijk dan vroeger.’
‘Ze kon je toen niets weigeren.’
‘Behalve dat laatste. Maar je weet waarom ik nooit bij ze aangedrongen heb.’
‘Ja. Ze is je nog dankbaar. Haar man ook, anders had hij wat gemist. Han, ik ben blij dat ik haar tegengekomen ben, dat heb ik haar ook verteld. Ik heb je altijd geloofd, alles wat je vertelde, hoe je meiden behandelde. Ik zal dat rietzeilen ook nooit vergeten, die demonstratie, zo vreselijk overtuigend. Maar kan je begrijpen dat ik over dat op het laatste moment stoppen wel eens nadacht? Ik geloofde je, maar ik kon het me eigenlijk nauwelijks voorstellen. Coby zei het ook, één stoot en je was binnen geweest.’
‘Ja. En piep. Dus niet, omdat ik me in kon denken wat jij ook dacht, dat je ontmaagd wilde worden door een jongen waar je later zonder spijt aan terug kon denken.’
‘Goed. Ik blijf het wel heel mooi van je vinden.’
‘Quitte. Ik vind het ook heel mooi van jou, dat ik je mocht laten piepen.’
Ze grinnikte.
‘Mag ik het gebruik van het woord piep aan Coby uitleggen?’
‘Je vertelt haar maar wat je wilt, ze was minder woest dan jij, dus er kan nog wel wat bij.’
‘Ja. Ze vertelde dat haar man nog wat los moest komen, ik help haar een beetje. Of gun je ze dat niet?’
‘Alles. Hij krijgt al wat moois, iets wilder is ook leuk.’
‘Ik houd er maar over op, ik geloof dat je je steeds meer gaat herinneren.’
‘Ja, dat klopt. Raar, ik dacht dat ik ze niet uit elkaar kon houden. Ze moet één van de eh betere geweest zijn. Maar nog geen tien procent van jou.’
‘Tien?’
‘Zoiets. Alleen al zoals we met elkaar praten, ons daarbij al zo goed aanvoelen. De rest vertel ik je in bed wel, vanavond.’
‘Goed. Doen we dat laatste stukje rietzeilen weer eens na? Vanaf dat we bloot naast elkaar liggen? Maar dat ik dan zeg, ik weet het zeker, n me.’
‘Meid, graag. Zullen we proberen een tukje te doen? Het is nog een paar uur vliegen, dan zijn we vanavond niet zo gauw slaperig.’
‘Ja, prima.’

Op het vliegveld namen ze afscheid van Coby en Peter, in de hoop ze tijdens de rondrit weer te zien. In het hotel was Debbie erg enthousiast over de kamer.
‘Mooi, Han, op de begane grond. We kunnen zo in- en uitlopen, geen trappen naar het terras en het zwembad. En zo het strand op lopen.’
‘Ja, en ik zie dat de afstand tussen de terrasdeuren en het bed precies groot genoeg is om onderweg snel alles uit te trekken.’
‘Onderweg?’
‘Ja, als we buiten zitten of liggen en ik wil je, dan hoeft het dan niet zo lang te duren. Naar binnen, gordijnen dicht, onderweg naar het bed uitkleden en erop vallen.’
‘Je bedoelt als we elkaar willen.’
‘Sorry, wilde.’
‘Dat vind je leuk, hè?’
‘Ja, vooral omdat je het nog steeds bent.’
‘Nu ook. Uitkleden.’
Hij protesteerde niet, liep naar de deur om er aan de buitenkant het bordje niet storen op te hangen en kleedde zich onder- tussen uit. Ze was sneller uit de kleren dan hij, ging op haar rug op bed liggen met haar handen onder haar hoofd. Hij ging op zijn zijkant naast haar liggen.
‘Ik vind het zo fijn dat je mee bent, en dat je je uit durft te kleden, net als ik. Mag ik je weer strelen? Je kan nu alles zien, onder kleding is eigenlijk niet zo fijn, hè?’
‘Ik dacht eerst, wat krijgen we nu? Dat ik mee ben? Ik was vergeten wat we na zouden spelen. Ja, lieve blote jongen, streel eerst mijn borsten maar.’
‘Graag. Maar zo te horen wil je daarna nog lekkerder gestreeld worden, hè?’
‘Ja, als je het weer zo lief en voorzichtig doet.’
‘Ik zal proberen het nog liever te doen. Wat heb je toch een grote, prachtige borsten. Ik moet gewoon je tepels kussen.’
‘Hé, je sloeg dat voorzichtiger over.’
‘Je let te goed op. Verder spelen, geniet nu maar.’
Hij kuste één borst, streelde eerst met een hand de andere en streelde haar daarna over haar buik, steeds lager.
‘Mmmm.’
‘Ja, dat is nog fijner, hè? Liefje, het kan nóg fijner. Kom eens langzaam met je buik naar me toe, tegen me aan.’
‘Dan komt je erectie tegen mijn doos.’
‘Ja, maar hij staat zo omhoog dat hij toch niet naar binnen schiet.’
‘Dan durf ik wel. Niet met je handen helpen. Nu een beetje omhoog en omlaag gaan, dan strelen we elkaar.’
‘Ja, heerlijk. Je haren kriebelen een beetje.’
‘Ik krijg er een beetje kriebels van. Kan je met een hand ertussen om me ook met een vinger lekker te strelen?’
‘Weer een centimetertje aan de binnenkant? Zo?’
‘Mmmm.’
‘Dat kan ik nog lekkerder met het de punt van mijn erectie, die is zachter.’
‘Mmmm. Niet erin. Voorzichtig.’
‘Ja, heel zachtjes. Oh, lieverd, ik voel waar je gleuf zit. Heerlijk.’
‘Mmmm. Ja, helemaal van boven naar beneden. Dat je stijve daar zo lekker aanvoelt.’
‘Daar is hij toch voor. O, sorry, ik ging iets naar binnen.’
‘Mmmm. Dat was lekker. Zo ver mag wel.’
‘Wat heerlijk. Mijn puntje wordt warm van je. Van net iets naar binnen.’
‘Mmmm. Het is wel een fijn gevoel, je duwt me iets open. Je doet toch alleen de punt?’
‘Nou, misschien iets meer. Lekker?’
‘Mmmm.’
‘Nog een heel klein stukje?’
‘Mmmm.’
‘Wat geweldig lekker, lieve meid. Ik denk dat ik maar niet verder moet gaan, ik duw je nu al erg open, ik ben al iets voorbij de punt, al waar hij dik is.’
‘Nog één centimeter.’
‘Ik moet natuurlijk een beetje gokken. Zo?’
‘Ja, ik geloof dat hij niet dikker wordt. Mmmm.’
‘Zal ik een beetje in en uit gaan? Ons strelen?’
‘Ja, maar niet verder. Dit is al veel te ver, maar het is zo lekker.’
Hij bewoog langzaam wat uit en weer in.
‘Mmmm. Ook even helemaal eruit, en dan er weer in. Ja, mmmm.’
‘Zal ik nog iets verder gaan, dan wordt het nog lekkerder.’
‘Mmmm.’
‘Helemaal?’
‘Mmmm. Goed. Graag.’
‘Weet je het zeker? Mag ik helemaal in je komen?’
‘Ja. Weet je dat ik al een tijd gek op je ben?’
‘Ja, we hebben een tijd geleden ook heerlijk gevrijd. Maar niet zo lekker als nu.’
‘Nee. Dat wilde ik toen niet. Een meisje moet voorzichtig zijn.’
‘Ja. Goed. Zal ik stoppen?’
‘Ik zal je wat vertellen. Maar je mag het aan niemand verder vertellen. Beloof je dat?’
‘Dat beloof ik. Wat je ook vertelt.’
‘Ik eh ben na de vorige keer met de pil begonnen.’
‘Wat slim van je. En lief. Voor mij?’
‘Je streelde me vorige keer zo geweldig. Ik eh, je weet het, ik kwam zo heerlijk klaar. Maar ik zat ondertussen met je erectie in mijn hand, en ik dacht, daarmee kan hij het vast nog veel lekkerder.’
‘Ja, vast. Nog iets verder? Zo?’
‘Ja, veel lekkerder, heen en terug blijven gaan, strelen.’
‘Dan kom ik steeds een stukje verder. Oh, wat heerlijk, jij streelt me ook zo goed. Ik ben, denk ik, over de helft.’
‘De rest past er ook vast in. Kom maar gauw verder.’
Hij ging wat sneller verder.
‘Lieverd, ik ben helemaal binnen. Fijn?’
‘Ja. Veel beter. Wat ben je groot. Blijven bewegen, heerlijk.’
‘Ja, geweldig. Het is zo lekker dat ik denk dat ik ga komen. Mag het?’
‘Ja, kom maar klaar, spuit in me, het kan geen kwaad. Misschien helpt het tegen de kriebels. Oh, ik denk dat ik ook weer ga komen. Maar nu echt.’
‘Ik kom ook al.’
Hij probeerde zich zo lang mogelijk nog wat in te houden, maar kwam toen zij ook begon te bewegen. Ze kwam even na hem. Ze kuste hem toen het uithijgen over was.
‘Ik vergat te piepen.’
‘Je speelde geweldig mee. Eigenlijk te goed. Denk ik, zo ver kwam het nooit. Toch vond ik het spannend met je.’
‘Ik had gedacht dat je sneller binnen zou zijn.’
‘Ik ook. Maar ik lag me voor te stellen wat je zou voelen, de eerste keer. Nog meer dan in onze huwelijksnacht, toen was ik iets meer met mezelf bezig. Maar je hebt me ondertussen ook verteld dat je je opengeduwd voelt, dus wist ik er ook wat meer van. En dat je je zo vol voelde. Daarom wilde ik niet zo vlug. Was het toen niet te vlug, schat?’
‘Nee, precies goed. En daarna hebben we afgewisseld. Het is steeds heerlijk. En als je niet al te snel bent kom ik ook. Ga je mee eten? Ik lust wel wat.’
‘Wat schakel je weer snel over. Ik dan ook maar. Ik ben benieuwd hoe het hier is. Het eten in een vliegtuig is geen echte maaltijd, meer een overlevingspakket.’
‘Als je rijk wilt worden moet je proberen het beter én goedkoper te doen. Had je niet eerste klas willen reizen?’
‘Het prijsverschil is te groot voor zo’n paar uur reizen. Dat kunnen we beter uitgeven aan eh. Wat zou je willen?’
‘Ik heb niets nodig. Jij?’
‘Nee. Ook niets. Laten we maar gaan eten.’

Ze brachten twee dagen door in de zon, op ligstoelen of in het zwembad of in zee. En onregelmatig in de slaapkamer.
Aan het begin van de bustoer stopte de bus nog bij een paar andere hotels om meer mensen op te pikken. Tot wederzijds genoegen waren Coby en Peter daar ook bij. Tijdens pauzes praatten ze met elkaar en ‘s avonds maakten ze vaak een wandelingetje met z’n vieren. Maar ze maakten het nooit laat, gingen op tijd naar bed om voor het slapen te vrijen. Aan het eind van de rondrit wisselden ze adressen uit.
Bij de aankomst in het hotel kregen ze niet gelijk de sleutel, de manager werd geroepen. Die bleek goed Engels te kunnen, en praatte erg druk tegen Han, die meestal kort antwoordde. Debbie kon het niet volgen, het ging te snel. Na afloop nam Han Debbie mee naar de bar.
‘We drinken even wat, ik neem een dubbele baco, jij een enkele?’
‘Ja. Was er iets?’
‘Ja, we kunnen pas over een uur op onze kamer.’
‘Je keek nogal ernstig. Die manager veranderde steeds van rol, van hooghartig tot op het eind poeslief. Het ging me allemaal te snel. Ik hoorde wel iets over honeymoon.’
‘Op onze kamer zitten andere mensen. De manager had problemen, zei hij, er waren mensen eerder gekomen en anderen bleven door vluchtveranderingen langer. Hij had alleen nog een kamer op de tweede verdieping vrij. Als compensatie kregen we all-in in plaats van logies en ontbijt.’
‘En dat wilde je niet.’
‘Nee, allereerst omdat die compensatie hem niets kost, of er nu twee meer of minder eten maakt niet uit. Het is voor ons wel iets goedkoper, maar ik gun het hem niet. Ik ken die truc, hij heeft zich om laten kopen om onze kamers, op de begane grond, te verhuren. Ik begon met te vertellen dat hij zijn problemen maar op moest zien te lossen, ik had een kamer op de begane grond geboekt, en zelfs met nog meer compensatie accepteerde ik geen andere. Hij zei dat het niet ging, mensen nu uit hun kamer zetten naar een andere.’
‘Maar je zei dat we over een uur op onze kamer konden.’
‘Ach ja, ik heb hem kunnen overtuigen dat het toch beter was. Hè, dat gaat er wel in, het gesprek was een beetje vermoeiend na zo’n gezellige rondrit. Je hebt nogal zitten smoezen met Coby.’
‘Dat komt zo meteen, mij leid je niet af. Vertel maar.’
‘Ja, slimmerd. Toen niets hielp zei ik, het is erg jammer. Mijn baas zal ook niet tevreden zijn dat zijn onderdirecteur afdeling reizen tijdens zijn huwelijksreis niet kreeg wat hij geboekt had. Ik heb even kort een kaartje van mijn firma laten zien, de Engelse versie, daarop ben ik service director. Toen hij begon te aarzelen, zei ik, dat mijn baas vast zo pissig zou zijn dat hij een telex rond zou sturen dat er hier boekingsproblemen waren, of de andere reisbureaus dat konden checken van de laatste paar jaar en zo ja, dit hotel dan op de zwarte lijst konden zetten, dat ging hij vast ook doen. Tja, toen schoot hem nog een mogelijkheid te binnen. Dus, wie er nu inzitten gaan eruit, dan wordt er schoongemaakt en kunnen we erin.’
‘Dat was snel nadenken. Die dubbele heb je verdiend. Dank je wel.’
‘Zo’n afgang wilde ik je besparen. Mezelf ook, ik had geen zin om je
twee trappen op te jagen als ik je gezelschap wilde voor een siësta.’
‘Nee, dan zouden we al hijgen voor we konden beginnen.’

‘s Avonds, na het eerste uithijgen, vertelde ze over haar gesprekken met Coby.
‘We hebben lekker zitten kletsen over ons vroegere gescharrel. Niet te veel over jullie, al is ze nog wel onder de indruk van je, je was een uitzondering. Ze had een keer gezegd dat Peter groter was dan jij. Ik zei toen, dat jij na haar tijd nog doorgegroeid was. Maar ik kon het toch niet hebben dat ze jou zo zou herinneren. Daarom wilde ik de vorige vakantie in dat zwembad ook niet in je zwembroek kijken, naar die kleine. Dus ben ik een keer begonnen over grote en kleine jongens. Toen schoot haar te binnen dat ze toen inderdaad kleiner waren dan Peter nu. En dunner. Ik vertelde dat ik wel eens gemeten had hoeveel vingers breed ze lang waren, en dan thuis keek hoeveel centimeter dat was, en dat de langste zestien centimeter was. Ze trapte er in. Oh, maar Peter is eh. Ik zei, ga maar door, Han is achttien, nu. Nou, Peter dus ook. We zijn allebei heel tevreden.’
‘Fijn. Kletskous. Over zulke dingen heb ik natuurlijk niet met Peter gepraat, dat hoort niet onder gentlemen. Alleen dat jullie geweldig zijn, ook in bed.’
‘Dat mag wel. Wij hebben natuurlijk opgehaald hoe we aan jongens gezeten hadden, en aan ons hadden laten zitten. Ik zal je ego nog een beetje oppeppen, je was de eerste die haar kon laten komen, daarom ging ze nog een paar keer met je mee.’
‘Voor mezelf maakt me het niet veel uit, maar ik vind het fijn voor haar dat ze er goede herinneringen aan heeft. Inclusief mijn huidige lengte.’
‘Ze schatte dat je toen ook zestien was. Niet in de auto, toen vond ze je aan de kleine kant. Maar tijdens het rietzeilen, toen jullie allebei helemaal bloot waren.’
‘Dat zal best, dat vond ik veel fijner dan half aangekleed op een achterbank liggen worstelen. Ik weet ook weer, dat ze toen borsten had die groter waren dan van de meiden vóór haar. Misschien mocht ze daarom vaker mee. Tja, ze was een jaar ouder, maar dat zegt natuurlijk ook niet alles.’
‘Nee, je hebt, wat dat betreft, vroegbloeiers en laatbloeiers. Eh, ze heeft ook verteld hoe ze je die keer extra verwend heeft. Dat schoot haar vóór de rondrit te binnen, ze heeft het met Peter nagespeeld.’
‘Ik zou het niet meer weten. Misschien als je er over vertelt, als dat mag.’
‘Ja, ik mocht je alles vertellen. Alsnog als dank, zei ze. Ook namens Peter, want die genoot nu meer en vaker. Zullen we een huwelijksbureau beginnen?’
‘Een leuk idee, schat. Maar ik niet, hooguit als bijbaan, om je erbij te helpen.’
‘Vóórdoen, zeker. Nee, ik eigenlijk ook niet. Af en toe is het wel leuk, maar om daar nu je werk van te maken? Wat Coby met je gedaan heeft wil ik ook wel eens naspelen. Als je het nu nog leuk zou vinden.’
‘Vertel dan maar.’
‘Toen je haar verwend had vroeg je zo lief of ze jou wilde verwennen. Ze had gemerkt dat je gek was op haar grote borsten. Je moest op het stuurbankje gaan zitten, zij kwam voor je zitten, je moest je erectie tussen haar borsten leggen. Gaat er een belletje rinkelen?’
‘Ja, natuurlijk. Daartussen op en neer en ze kon er met haar mond ook net bij. Ja, dat was een heel lekkere extra verwenbeurt.’
‘En dat was je vergeten?’
‘Ja. Jouw doos is fijner.’
‘O. Dus maar niet naspelen?’
‘Natuurlijk wel. Geef maar een keer een seintje als je er zin in hebt.’
‘Goed. Sinds ze het nagespeeld heeft met Peter, en omdat hij er niet mee zit, vond ze het niet erg meer dat er iemand is die, ook helemaal bloot, een beetje met haar gespeeld heeft.’
‘Een beetje? Ik zat met mijn stijve een paar centimeter in haar gleuf.’
‘Nou ja. Het belangrijkste was, ook voor Peter, dat ze nog maagd was. Hij weet het zeker, ze zei, piep, piep, piep.’
‘O. Erg?’
‘Nee joh, die pijn is zo vergeten. Ze werd iedere dag van die rondrit blijer. Ze durfde Peter steeds meer te vertellen. Weet je dat ze z’n eerste meisje was?’
‘Ja, dat heeft hij wel verteld. Dat hij wist dat ze gescharreld had, maar dat hij het niet erg vond, omdat ze hem heel lief op weg hielp. Dat hij anders nooit wat gedurfd had. Tja.’
‘Tja. Weet je nog de dag op de rondreis dat we vroeg in het hotel waren en vóór het eten gezwommen hebben?’
‘Ja, dat was de enige keer dat er tijd voor was.’
‘Ja, ruim zelfs. Dat was de eerste keer dat hij wat durfde. Toen ze op hun kamer kwamen vroeg hij of ze meeging naar het terrasje, om naar het uitzicht te kijken. Dat was mooi, je keek een heel eind over weilanden of zo.’
‘Ja, daar hebben we ook even gestaan.’
‘Hij heeft haar toen, voor het eerst, van achteren omhelsd. En toen haar badpak uitgetrokken. En toen zo met haar gevrijd, zij met haar handen op het muurtje. Woef. Ze vond het zo fijn, hij durfde nu ook in de openlucht. En een ander standje.’
‘Ja, in de openlucht is toch iets aparts. En dat standje ook.’
‘Ja. ‘s Avonds zei ze dat ze weer een luchtje wilde scheppen. Hij omhelsde haar weer hetzelfde. Maar ze heeft zich omgedraaid, hem een handdoek laten halen, die op het muurtje gelegd, zich snel uitgekleed en is op die handdoek gaan zitten, op de rand van het muurtje. Hem gevraagd zich uit te kleden en te vrijen. En erbij te kijken hoe hij binnenkwam. Dat hadden ze nog niet gedaan. Hij vond het heel mooi.’
‘Dat is het ook. Ik verwonder me nog steeds dat alles zo goed past. Ik weet nog dat je de eerste keer dat je die van mij zag zei, hij is zo dik. Moet die er bij mij in? Dat kan niet. Gelukkig was je schrik gauw over.’
‘Nou, je past ook maar nét. Maar we hadden het over Coby. Ze is zo blij, dat hij goed op gang gekomen is. Ze was eerder bang dat het maanden zou duren.’
‘Heel fijn voor ze.’
Hij pakte haar kussen, legde het op het zijne en ging op zijn rug liggen.
‘Wat doe je?’
‘Ik wil ook weer kijken. Kom je op me zitten, met je benen wijd?’
‘Ja, leuk. Mik jij dan?’
‘Ja. Wat mooi toch weer. En dat ik erin pas. Dat je gleuf zo rond wordt. En dat ik er langzaam helemaal in ga. Wat hijg je?’
‘Ja. Het voelt iedere keer een beetje anders. Je bent nu net niet helemaal stijf.’
‘Ja, zo lang geleden was het ook niet. Oh, wat masseer je lekker.’
‘Mmmm. Kan je het nog even uithouden? Een niet zo stijve is ook wel eens lekker.’
‘Veel minder moet het niet zijn, anders heb ik een schoenlepel nodig om bij je binnen te komen.’
‘Dat is toch alleen maar vlak na een keer vrijen. Oh, ik kan nu alle kanten op bewegen, je bent zo soepel.’
‘Heerlijk. Ga maar langzaam door, zolang als we het redden.’
‘Mmmm.’
Het viel ze mee hoelang het duurde.
‘Ik voel dat je stijver wordt. Dat vind ik toch mannelijker. Denk je dat je al weer genoeg hebt om lekker te spuiten?’
‘Lekkere praatster, zo te voelen wel, roer nog maar even goed, dan komt het wel.’
Ze roerde even door, maar ging over op stoten toen ze zelf begon te komen. De finale was bijna tegelijk.

De laatste drie dagen verliepen verder hetzelfde als de eerste twee.
Op het vliegveld zagen ze Coby en Peter even. Die vlogen rechtstreeks naar huis, Han en Debbie naar Eilat.
‘Je bent er al een keer geweest. We blijven drie nachten. Twee dagen om rustig op het strand te liggen en te winkelen. Je mag mij daar rondleiden, ook door de winkeltjes, om nog wat souvenirs te kopen.’
‘Heel fijn, Han. Je kan daar zo leuk winkelen, ze hebben van alles.’
Ze luierden overdag tot in de namiddag op het strand. De tweede dag gingen ze met dolfijnen zwemmen.
‘Mooie beesten, hè, schat?’
‘Ja, ze voelen ook zo fijn aan.’
‘Jij ook, in bad.’
‘Vanavond?
‘Fijn. We hebben een redelijk groot bad.’
‘Ja, als afscheid van hier. Wel straks de laatste keer winkelen. Ik heb er nog eens over gedacht, mag ik toch die mooie dure oorbellen die je me aanbood?’
‘Natuurlijk, ze stonden je zo goed. Ze passen ook goed bij je trouwring. En dat duur is niet erg, ze gaan heel lang mee. Trek ze vanavond in bad maar als enige aan.’
‘Nee, net als in bed wil ik zo dicht bij jou helemaal bloot. Alleen met mijn haren, boven en onder.’
‘Je bent mijn heerlijke meisje. Ik ga even op mijn buik liggen, het is weer zo ver.’
‘Nee, ik heb hier een krant, houd die er maar voor. Ik vind het leuk om hem te zien groeien in je zwembroek.’
‘Ook leuk, bedoel je.’
‘Ja, altijd, overal. En dan wat er kan, kijken, strelen, kussen, of in me stoppen.’
‘Houd op zeg, straks komt hij boven mijn zwembroek uit.’
‘Goed. Wanneer komen we morgen op Schiphol aan?’
‘Om een uur of drie.’
‘Kunnen we dan bij mijn ouders langs? Ik wil ze zo graag heel snel vertellen hoe fijn we het gehad hebben.’
‘Dat was ik al van plan. En vertellen hoeveel keer we het gedaan hebben.’
‘Nee, niet precies. Dat weet ik ook geeneens, ik ben de tel kwijt. Heerlijk heel vaak.’
‘We zijn er weer. Goed. Ik bel op Schiphol even, vraag of ze Bibi en Dolf waarschuwen.’
‘Wat ben je toch lief dat je aan ze denkt.’
‘Ik gun allebei heel snel hetzelfde als ons.’
‘Ja. Kan je je die twee bloot voorstellen?’
‘Debbie!’
‘Nou ja. Jij hebt er toch ook over gedroomd? Ik hoef ze niet te zien, maar ik vind het een leuk idee. Bij ons scharrelen heb ik alleen gezien dat ze met haar bovenstukje los zat, met een hand van een jongen eronder, en zij met een hand in zijn zwembroek.’
‘Tja. Dolf zal Bibi’s borsten wel mooi vinden, al zijn ze kleiner dan de jouwe. Maar haar doos prachtig, die was vroeger toch hetzelfde als de jouwe?’
‘Ja, dat zal nog wel zo zijn. Ik gun het haar ook om zo fijn opgevuld te worden.’
‘Ik hoop dat Dolf niet te voorzichtig blijft.’
‘Als ze het één keer gedaan hebben wil hij ook vast zo gauw als hij weer kan.’
‘Ik wilde daarvoor al heel vaak.’
‘Ja, fijn. En dat sperma blijft maar komen.’
‘Meid toch.’
‘Nou, als je het zou vergeten zou, zou dat je er wel aan herinneren dat er een prettige manier was om weer één of twee c c te lozen.’
‘Je geeft me geen kans om het langer dan een paar minuten te vergeten.’
‘Eigen schuld. Als ik naar je kijk zie je natuurlijk gelijk dat ik weer wil.’
‘Ja. Ga nu even lezen, daarna wil ik nog een keer zwemmen en dan winkelen.’
‘Alvast als dank voor de oorbellen grijp ik je onderwater wel even.’
‘Als het water niet zo helder was zou je vast nog meer doen.’
‘Ja, maar dat komt in bad wel.’
‘Lezen!’
‘Ja, grote jongen van me.’
Hij zei maar niets meer, hij was er al achter dat het de enige manier was om haar stil te krijgen.

Ze gingen naar het hotel terug om zich om te kleden.
‘Debbie, zullen we even in bad?’
‘Wil je een voorschotje op mijn bedankje voor de oorbellen straks?’
‘Nee, ik heb een schotje voor jou.’
‘Oh, lekker.’
In bad ging ze tegenover hem liggen.
‘Ik lig zo graag eerst zo. Je naar mijn borsten laten kijken. En met mijn benen wijd voor je. Naar jouw paal kijken.’
‘Fijn, hè? En daarna, jij tegen me aan liggen, mijn erectie in je bilnaad, en ik je natte gladde borsten en je doos strelen.’
‘Ik kom er aan.’
Hij streelde haar, heel voorzichtig, een tijd.
‘Han, je zei een keer, als ik zou willen, zou ik je onder het strelen door helemaal uit zou kunnen kleden en kunnen nemen. Je hebt me nu half bewusteloos gestreeld, ik zou me willen laten nemen en slapen tegelijk.’
‘Je bent heerlijk ontspannen. Maar ik zei ook, ik wil het alleen met je doen als je helemaal bij bewustzijn bent. Alhoewel, om je ‘s morgens met mijn erectie wakker te porren is ook lekker.’
‘Ja, heerlijk. Goed, ik ben wakker.’
Ze draaide zich om, ging met haar benen wijd op zijn dijbenen zitten.
‘Dit had ik in zee al willen doen. Laat eens wat water weglopen, anders klotst het over de rand, als ik je in me ram.’
‘Heb je een woeste bui?’
‘Het is alweer zo lang geleden, vanmorgen. Zullen we doordeweeks ergens tussen de middag afspreken?’
‘Nee, dan komt er van werken niets. We moeten er dan maar aan wennen om elkaar doordeweeks een uur of negen niet te zien. Enzovoort.’
‘Ja. Jammer. Zo, lang genoeg mijn doos aan de buitenkant gestreeld, nu naar binnen. Oh, Han, weer zo lekker.’
Er spatte toch nogal wat water uit het bad.
‘Oh, man, je spoot lekker, hè? Zes grote kreunen.’
‘Ja, en het duurde lekker lang voordat het kwam, omdat alles zo glad is. Bij jou ook, hè?’
‘Ja, die onderzeeër in m’n doos was heel glad, maar wel lekker dik.’
‘Zeg, ik moet plassen. Je wilde een keer kijken. Zal ik?’
‘Ja, leuk. Kan je dat nu, met hallefie?’
‘Bijna, wacht maar even, hij is zo genoeg gekrompen.’
‘Ik ga ook even iets bij je vandaan. Laat het bad maar vast leeglopen.’
Ze keek toe, pakte hem beet en richtte ook op zichzelf.
‘Lekker warm. Maar ik vind het niet zo interessant, net een tuinslang. Je spuiten is veel mooier. Wacht, we spoelen het zo wel af. Ik moet ook. Zal ik zo, ook over je heen?’
‘Als ik het maar goed kan zien.’
‘Dan leun ik wat achterover, doos omhoog.’
Ze liet alles gewoon lopen.
‘Een lekkere warme douche. Voor een keer vond ik het interessant, schat, maar het is een beetje een slordige bedoening.’
‘Zo wel, maar je leert vroeg genoeg om je benen zo te houden dat je in de pot piest. Goed, dat was het eerste en waarschijnlijk het enige waar niet veel aan is. Nu afspoelen.’

Bij de juwelier keek ze weer rond, maar ze kwam toch bij dezelfde oorbellen uit. Toen de juwelier de prijs noemde legde ze haar hand over die van hem en keek hem aan.
‘Gisteren zei u de helft daarvan.’
Hij keek haar even aan, grinnikte en ging akkoord.
Buiten keek Han haar aan.
‘Hij begon vandaag niet met het dubbele, hij zat maar zo’n tien procent hoger.’
‘Je dacht toch niet dat je de enige was die af kon dingen?’
‘Dat was geen afdingen, dat was verleiden.’
‘Poe. Hij en ik wisten dat er verder niets zou gebeuren, maar hij vond het al fijn genoeg. Hij heeft wat minder winst, maar wel een fijne dag.’
‘Meisje toch, wéér een verrassing. Werkte dat zo, bij die jongens?’
‘Als dat nodig was, als ze verlegen of langzaam waren.’
‘Je hebt nooit geprobeerd mij zo te verleiden.’
‘Je was ook niet verlegen of langzaam. Integendeel. Maar we hebben elkaar niet verleid. Alleen gedaan waar we aan toe waren. Mijn shows in het begin waren ook niet om je te verleiden, maar als dank, dat je zo lief keek, en omdat je verkering vroeg.’
‘Ja, ik zag dat ook niet als verleiden. Dan ben ik ook niet bewust mee bezig geweest. Ik heb je alleen af en toe wat opgepord.’
‘Je hebt me niet bewust verleid, wel rondgelopen met een paal in je broek. De laatste tijd open en bloot. Nou ja, ik showde m’n blote doos. Dat opporren doe je nog lekker. Zullen we even op een terrasje gaan zitten? Iets kouds drinken, om af te koelen?’
‘Ja, dat is weer hard nodig.’
Ze namen een baco met een normale hoeveelheid ijs.
‘Zo, meid, de reis zit er bijna op. Nog een diner, een avond, een nacht, een ontbijt, en dan naar huis vliegen.’
‘Het was ontzettend fijn. Dus nog een keer of vier, vijf op z’n Israëlisch.’
‘Dat weet ik niet, onverzadigbaar stuk, wel in Israël, al is dit een uithoek. Thuis hebben we nog een paar dagen vrij, voor we weer aan het werk gaan.’
‘Daar zal het ook fijn zijn. Als ik denk hoe we daar rond kunnen lopen, woonkamer, keuken, badkamer, slaapkamer, overal kunnen vrijen, heerlijk. En zonder broek in bed. Jij steeds tegen me aan. Oh, sorry, we moesten afkoelen.’
‘Dat lukt steeds niet, hè? Toch denk ik er niet steeds aan als we rondlopen of zo. Maar als we aan de praat raken duurt het geen twee zinnen of we zijn er weer.’
‘Ja, maar dan kijken we elkaar ook aan. Dat werkte de eerste seconde al. Die aantrekkingskracht. Je kreeg bij mijn eerste show nogal een reactie in je broek.’
‘Ja, dat zal wel. Twee van die grote bijna blote borsten voor me. Maar jij ook, je tepels reageerden.’
‘Ja, dat kwam van je warme kijken. Dat blijf je doen, al ben ik helemaal aangekleed. Daarom kan ik het dan ook niet laten om wat lekkers te zeggen. En jij zegt altijd iets terug voor je stop zegt. Nou, dat gaat dan natuurlijk moeilijk.’
‘Ja. Niets aan te doen. We zullen er mee moeten leven. Misschien kalmeren we als er kinderen komen. Dan kan je niet alles meer zeggen.’
‘Nee, maar wel veel. Ik denk net zoveel als bij mijn ouders, al zat mams vaak te blozen. Méér dan bij jou thuis, hè?’
‘Ja, daar ging het altijd erg netjes aan toe. Toch raar dat mijn zus zo preuts was en ik niet. Ze is het nog, ze durfde geeneens borstvoeding te geven als ik het kon zien.’
‘Tja. Hoeveel kinderen zou je willen?’
‘Twee tot vier.’
‘Heb je die ook al gepland?’
‘Nee, net wat je vroeg, die zou ik willen. Dit is eigenlijk geen plek om het daarover te hebben.’
‘Zo lang we ze maar hier niet op het terras maken kan me dat niet schelen. Ik dacht ook over twee tot vier, Han. Maar voorlopig niet, dus hebben we het er nog wel eens over op een betere plek.’
‘Goed. Zeg, er schoot me wat te binnen. Je ouders hebben wat met tompoezen, maar willen het niet vertellen. Dat moet toch iets te maken hebben met hun huwelijk?’
‘Ik denk het wel.’
‘We moeten er meenemen. Nee, niet hiervandaan, je weet wel een bakker in Overschie. Misschien willen ze het nu wél vertellen, omdat je ook getrouwd bent.’
‘Dat is te proberen. Als we alles van onze reis verteld hebben, nee, niet alles, zal ik vragen of ik het nu weten mag. Ik ben benieuwd.’

Op hun hotelkamer trok ze hem na het uitkleden mee naar de badkamer. Ze ging met haar rug naar de spiegel staan, liet zich op handen en knieën zakken en keek achterom in de spiegel naar haar achteraanzicht.
‘Ik zou een keer kijken waarom jij zo woest wordt als je me van die kant bekijkt.’
Ze liet ze zich op haar ellebogen zakken en deed haar benen van elkaar.
‘Oh, Han, je hebt gelijk. Dat ziet er vreselijk uitnodigend uit.’
‘Ja, ik kom je opvullen.’
Hij ging op zijn knieën achter haar zitten, duwde zijn erectie met stootjes in haar gleuf en streelde tegelijk haar borsten.
‘Af en toe is dit ook wel lekker. Een andere terugslag bij mijn stoten dan op een matras.’
‘Mmmm. Ik vind alles lekker, als je me maar opvult.’
‘Met alles wat ik heb. Wat heb ik? Je zegt het vast graag.’
‘Mmmm. Een dikke paal van achttien centimeter lang.’
‘En dan komt er zo nog ongeveer één c c erbij, denk ik.’
Het klopte.

Ze vrijden nog twee keer voor ze gingen slapen. En de volgende morgen vóór het ontbijt en erna. Daarna pakten ze de koffers in en vertrokken naar het vliegveld.

Op Schiphol belde ze haar ouders, ze vroeg ook of ze konden zorgen dat Bibi en Dolf er waren als ze met een uurtje bij ze zouden zijn. Ze reden met het pendelbusje naar het lang-parkeren-terrein, waar de auto stond. Onderweg naar haar ouders kochten ze tompoezen. Ze werden, onder tranen van mams en de zusjes, binnengehaald. Onder de koffie begon Debbie te vertellen.
‘We hebben het ontzettend fijn gehad. Han had zo’n mooie reis verzonnen. Van alles wat. Waar we geweest zijn weten jullie al, Han is overal even een Internetcafé binnengelopen om Bibi te mailen. Zelfs dát had hij voorbereid, hij had die adressen en ook plattegronden voor alle plaatsen waar we geweest zijn. Nou, het was niet te vermoeiend. Overdag. Maar voor ik verder ga wil ik eerst wat controleren. Bibi, weet je wat paps en mams vóór hun huwelijk uitgespookt hebben?’
‘Ja. We hebben een keer, toen Dolf hier ook was, over jullie reis gesproken. Ik denk toen jullie onderhand op Sri Lanka zaten. Paps en mams hebben het toen verteld. Ook dat ze het jullie verteld hadden en waarom. En iets over wat jullie al deden. Mag het, Dolf?’
‘Ja, vertel maar.’
‘Fijn. Wij doen ook zoiets. Punt.’
‘Nou, korter kon het niet, zus. Maar dank je wel. Goed, dan zal je niet te erg gaan blozen. Nou mams nog. Je wilde dat ik een beha aantrok, hè, onder mijn trouwjurk?’
‘Ja, dat hoort toch, mooi ondergoed. Ook eh, voor bij het uitkleden.’
‘Goed zo, je durft. Je weet dat we ons in de flat omgekleed hebben, voor we op reis gingen. Nou, Han kwam niets te kort bij het uitkleden. Hij maakte mijn knoopjes los, ik liet mijn jurk vallen. Ik had, bij het aankleden, toen je even niet keek, mijn broekje uitgedaan. Floep, daar was Eva. Nog geen vijgenblaadje.’
Paps schaterde van het lachen, de anderen grinnikten. Alleen mams keer bedenkelijk.
‘Dan had je al die tijd, ook met al die mensen bij de receptie, en onder de lunch, alleen die jurk aan?’
‘Ja, en schoenen. Het was zo’n fijn idee, mams, helemaal bloot, met maar één laagje eroverheen. En dat niemand dat wist. Han ook niet. Van dat broekje. Wel dat ik nooit een beha draag, dat had hij gauw gezien. Ik had eigenlijk als Adam en Eva willen trouwen, maar dat had ik te laat bedacht. Er is op de wereld vast wel een plek waar dat kan.’
‘Nou, vooruit maar. Van mij heb je het vast niet.’
‘Van jou, paps?’
‘Nee, van mams, maar ze wil het niet weten. Ze is meestal eh verlegen, maar ze spring ook wel eens uit de band. Ik vertel, of mams wil of niet, jullie wat. Al ze over de schok heen is zal ze het niet erg vinden. Debbie, je hebt al vaker gevraagd wat wij met tompoezen hebben. Nee, mams, ik ga door, niks om je te schamen, integendeel.’
‘Dat had ik al willen vragen, paps. Mag ik het nu wél weten?’
‘Ja, eigenlijk al wat eerder, maar het is er niet van gekomen. Toen we een tijdje getrouwd waren durfde mams met steeds minder aan in huis rond te lopen. In het begin met een ruimere boog om me heen dan nodig was. Uiteindelijk met niks aan, en durfde ze mij ook overdag wel eens te pakken. Heerlijk. Ik had op een zaterdag tompoezen gehaald. Zondagmorgen aten we ze op. Ik begon me te verbazen, mams at hem niet op zoals normaal. Ze tilde voorzichtig de bovenkant op en likte er af wat er nog van de vulling op zat. Dat smaakt, zei ze, maar het kan beter. Toen kwam ze voor me zitten, tussen mijn benen. Ze smeerde me daar met de vulling helemaal in, legde toen de onderkant van de tompoes onder eh mijn erectie, de bovenkant er bovenop en begon te eten en te likken, tot alles van de tompoes op was en ik schoon.’
De twee stellen hadden met open mond geluisterd. Toen paps uitgepraat was duurde het minuten voordat ze uitgelachen waren. Paps grinnikte mee, mams ook een beetje, met een rood hoofd.
‘Nou, dat ging goed, dan vertel ik de rest ook maar. Ze was nog hongerig. En ik had onderhand een grote toegift voor haar. Die at ze ook op, voor het eerst. Ik heb de hele dag zitten lachen.’
Weer duurde het minuten voor het rustig was en Debbie verder kon gaan.
‘Dank jullie wel. Mams, zo hoort het ook. Als er zoiets bij je opkomt moet je dat ook doen. Voor je teveel afkoelt, je belde vlak voor onze grote gebeurtenis. Heb je paps verteld wat ik zag?’
‘Ja, die mooie grote.’
‘Heb je toen ook doorverteld wat ik zei, wat we direct daarna gingen doen?’
‘Na veel aandringen. N. Maar dan voluit. Meer zeg ik niet.’
‘Nee, dat hoeft niet. Dank je wel, mams. Voor alles. Bibi, ik heb vaak aan je moeten denken. Dat je niet zo veel gescharreld hebt. Dat het met jullie ook zo goed ging. Net zei je, wij doen ook zoiets. Punt. Het is totaal anders dan vroeger, hè? Wel een beetje moeilijk om alles goed te laten verlopen. Maar het loont zich, schat. Ik heb op onze reis, op één seconde na, ontzettend genoten. Van die ene seconde daarna ook. Voor de rest van ons leven. We waren de eerste voor elkaar. Han zei, een heel mooie afsluiting van onze verkering en een heel mooi begin van ons huwelijk. Ik gun jullie heel graag hetzelfde. Bibi, als je meer wilt weten vraag je maar om een onderonsje. Al maakt het mij niet uit als Han en Dolf erbij zijn.’
‘Dank je wel. Ik zal erover denken. Maar Dolf weet ook veel, theoretisch en een beetje praktisch. Wij hebben af en toe ook honger. Met slagroom is het ook lekker.’
‘Meid toch. Goed zo. Han, zoiets hebben wij nog niet gedaan.’
‘Ik ben niets tekort gekomen.’
‘Nee, ik ook niet. Bibi, nog even. Jongens kunnen zich een beetje voorstellen wat ze te wachten staat. Vooral als ze op wat andere manieren al wat verwend zijn. Han vond het de moeite méér dan waard om er op gewacht te hebben, al duurde dat maanden. Wij meisjes kunnen ons er geen goede voorstelling van maken, Bibi. Je moet dat echt bewaren voor je huwelijksnacht. Dat is veel mooier dan naderhand trouwen. Ik was zo trots dat we het gered hadden. Daar stond ik, liep ik, zat ik, in het stadhuis, een bijna naakte maagd, met zo’n fijne en grote man naast me, die gelukkig zo verstandig was geweest om een wat ruime broek aan te doen. Toen ‘s nachts, Bibi, Adam en Eva, voor het eerst. Het is zo’n eh overweldigend gevoel, én geestelijk én lichamelijk. En het blijft zo, zelfs na vaak overdag en vooral ‘s nachts. Shit, geef me een zakdoek.’
Han trok haar op schoot, knuffelde haar, keek over haar hoofd glimlachend naar de anderen.
‘Jullie denken vast, wat is ze sentimenteel geworden. Ze was het altijd al, maar ze hield het verstopt. Ik ben zo blij dat ik het tevoorschijn mocht halen. Dolf, dat over ons het een beetje voor te kunnen stellen is waar. Maar er zit toch een ontzettend groot verschil tussen. En je kan je helemaal niet voorstellen hoe het is, als je die verschillen voor de eerste keer samen beleeft, tegelijk. Wat Debbie zei, én geestelijk én lichamelijk. En iedere keer daarna denk je, we hebben een heel mooie aanloop gehad, daardoor zo’n geweldig hoogtepunt, en nu is het weer zo mooi, om zo vrij alles te kunnen doen, daar krijg ik in ieder geval in geen honderd jaar genoeg van. Van deze schitterende, op haar trouwdag bijna naakte maagd. We hebben alles samen gedaan, en dat blijven we doen.’
Ze bleven even stil zitten. Zodra Han dacht dat het lang geduurd had ging hij verder.
‘Debbie, je hebt daarnet fijn verteld, ook voor Bibi en Dolf. En je hebt je meer ingehouden dan ik verwacht had. Ik dacht in het begin, nu komt het. Je zei, het was niet te vermoeiend. Overdag. Maar je ging er niet op door.’
‘Ik zei al, vaak overdag en vooral ‘s nachts. Ze snappen wel dat het niet bij één keer per dag gebleven is.’
‘Ik wil er toch iets meer over zeggen, speciaal voor paps. Ja, grinnik maar, paps, ik heb er tot nu toe omheen gedraaid, ik houd er niet van om iets te zeggen wat niet klopt. En om aanstaande schoonvader te zeggen was ook niets. Goed. Paps, toen Debbie de eerste keer bij me is blijven slapen vroeg je daarna of ze me verrast had. Ik draaide er toen ook omheen, met koffiezetten had ze me verrast. Jullie hebben ons toen aangeraden, en daar waren we al mee bezig, om elkaar ook lichamelijk een beetje te leren kennen, ook om de schok in de huwelijksnacht niet te groot te maken. Volgens de boekjes willen meisjes minder vaak vrijen dan jongens. Één van haar verrassingen was dat dat bij haar niet klopte, we gingen aardig gelijk op. En na ons trouwen verraste ze me wéér. Ik mag vertellen, dat ze nergens bang voor was, integendeel, dat ze zalig is om te n, dat ze dat zelf ook vreselijk goed kan, en dat ze het nog iets vaker wil dan ik kan. Ik ben zo gelukkig met haar, maar niet alleen op het lichamelijke vlak.’
Paps stond op, schudde Han de hand, ging weer zitten en droogde met zijn zakdoek een paar tranen.
‘Dank je wel, Han. Het eerste wat je gedaan hebt na je huwelijksreis is haar hier brengen. We hebben haar gemist, natuurlijk. Bibi compenseert het een beetje, die praat nu wat meer. Maar die verdwijnt ook over niet al te lange tijd. We zijn erg blij dat onze dochters zo goed terechtkomen, en dat ze méér dan voldoen aan de verwachtingen.’
Daarna vertelden ze nog wat meer over hun huwelijksreis, Katwijk, de hooiberg, de dag zeilen en het buitenland. Ook onder het eten, waar ze allemaal voor bleven, vertelden ze verder.

De volgende dag aten ze bij zijn ouders en vertelden over hun huwelijksreis. Aan het eind vroeg ze of ze paps en mams mocht zeggen, dat zou voor haar het makkelijkste zijn. Vader keek moeder even aan. Toen die knikte ging vader er even voor zitten.
‘Debbie, je weet het, Han was een nakomertje. We waren erg verrast door zijn komst, en heel gelukkig. Hij was een voorbeeldige baby. Omdat zijn broer en zus een stuk ouder waren was hij, als het maar even kon, overal behalve thuis. Buiten aan het spelen of bij vriendjes thuis. Die kwamen hier ook, maar dan zagen we Han ook niet veel, ze speelden dan op de zolder. Hij was heel makkelijk, vermaakte zich kennelijk uitstekend, maar vertelde er weinig over. We hebben ons nooit zorgen over hem hoeven maken, al zal je wel snappen dat we na zijn twintigste toch uit gingen kijken naar wanneer hij eindelijk eens vrouwvolk over de vloer zou brengen, we zagen nooit wat. Dat hadden zijn broer en zus wel gedaan, we hebben nogal wat zien komen en gaan voor ze uiteindelijk trouwden. Sinds die tijd hebben we hier geen meisjes gezien. Daarom waren we wat geschokt toen hij met jou kwam. Allereerst dat hij zo serieus was, terwijl jullie elkaar pas ontmoet hadden. En omdat jij zo anders bent dan de meisjes die we hier vroeger over de vloer hadden. Je zal wel gemerkt hebben dat we aan je hebben moeten wennen, maar Han heeft ons ontzettend geholpen. Als jij er niet was en hij bij ons was had hij het alleen maar over jou. Ook over zijn en jouw verleden. We begrijpen waarom jullie zo gelukkig met elkaar zijn, twee verwante zielen. We zijn geweldig blij dat Han je ontmoet heeft en met je getrouwd is. Debbie, wij zijn een stuk ouder dan jouw ouders, ongeveer een halve generatie, en eigenlijk een beetje conservatief gebleven. Onze vrienden en kennissen zijn dat ook. Jouw ouders zijn al een stuk moderner dan wij. Onze kinderen hebben altijd vader en moeder gezegd. Maar zeg jij maar rustig paps en mams. We zijn heel blij met je.’
‘Dank u wel. Paps, ik maak gelijk misbruik van de gelegenheid. Wilt u vertellen hoe Han zo goedkoop aan de flat gekomen is?’
Vader schoot in de lach.
‘Han, is ze altijd zo?’
‘Ja, ze schakelt op de gekste momenten over op een ander onderwerp. En ze vergeet niets. En probeer maar haar iets te weigeren. Ik kan het niet, ze vraagt nooit teveel.’
‘Maar wel het hemd van je lijf. Goed, ik zal het vertellen. Ik weet niet wat Han je allemaal verteld heeft, daarom eerst de voorgeschiedenis. Hans broer en zus hebben we een soort bruidsschat meegegeven toen ze trouwden, om ze op gang te helpen. Ze hebben het inmiddels heel goed. Han heeft geen hulp nodig, hij verdient zelfs meer dan ik. En jij verdient ook goed, hebben we begrepen. Han wilde nooit iets, geniet er zelf maar van, zei hij. Toen Han over de flat vertelde heb ik de volgende dag de makelaar gebeld, die ken ik, hij is ook lid van de Lions Club. Van hem hoorde ik wie de eigenaar van de flat was. Tja, toevallig een ex-lid van de Club. Hij is jaren geleden, om zijn leeftijd, hij is nu in de tachtig, gestopt. Ik heb hem opgezocht, in het bejaardentehuis, waar hij naar toe gegaan is. We hebben wat herinneringen opgehaald, ik kon goed met hem opschieten. Hij werd niet boos toen ik hem vertelde waarom ik kwam, om de flat. Hij had geen haast met de verkoop van de flat, de makelaar had geadviseerd om af te wachten wat er geboden werd, dat zou wel meer zijn dan de vraagprijs. Hij rekende op zeker tien mille. Maar clubleden helpen elkaar, en hij had het geld niet nodig. Hij heeft die tien mille boven de vraagprijs laten zitten, en ik heb er tien mille bijgedaan, omdat Han er tien onder was gaan zitten. Via een omweg is het me zo toch gelukt om het ten opzichte van zijn broer en zus eerlijk te houden. Jullie redden je wel, doe er maar een keer iets fijns mee.’
‘Dank u wel, paps. Han, zullen we een gedeelte reserveren voor een luxe reis naar de plek waar we elkaar ontmoet hebben?’
‘Dank u wel, vader. Ik mag trouwens ook wel paps zeggen, hé? Ziet u waarom ik zo gelukkig met haar ben? Ze verzint steeds van die fijne dingen.’
‘Jij ook. U moet gauw bij ons op bezoek komen. We moeten het nog ophangen, maar Han heeft een schilderij laten maken van het uitzicht in het hotel waar we elkaar ontmoet hebben. Een zonsondergang boven zee, tussen palmen door, met een muurtje onderin. Vóór het muurtje staan twee figuurtjes, omarmd, naar de zonsondergang te kijken. Hij zei, toen hij het voor het eerst liet zien, in de hooiberg, we gaan er vast nog eens naar toe. Naar waar we met elkaar begonnen zijn. Dan gaan we er ook zo staan.’
‘We komen heel gauw kijken.’

Slot

Tja, beste lezers, nu volgt een standaard einde.
Ze leefden nog lang en gelukkig.

---

Plakboek

De belangrijkste, leukste en fijnste gebeurtenissen uit de gezamenlijke geschiedenis van Han en Debbie Stevens-van Hove zijn in dit plakboek vermeld.
Sommige zijn eigenlijk pas geschikt voor ‘boven de achttien’, maar misschien zijn onze kinderen zo verstandig dat ze het eerder mogen lezen. Ze zijn te mooi om niet te vermelden.


1e DAG: ONZE EERSTE WOORDENWISSELING
[Han] ‘Hoi. Je bent een mooie muurversiering.’
[Debbie] ‘O. Dank je wel. Je dacht vast, die ga ik maar eens versieren.’


1e DAG: DE GEZAMENLIJKE ONTDEKKING VAN ONZE MAAGDELIJKHEID
[Han] ‘‘s Middags wenkte je me naar je toe. Je vroeg bijna gelijk of ik een sprookje of een spelletje met je wilde. Een paar keer met je naar bed en je bedanken voor de bewezen diensten. Ik zei dat ik alleen met een meisje naar bed wilde als ik er van hield. En dat het er daardoor nog nooit van gekomen was. Nét niet. Toen zei jij, bij mij ook nét niet. We waren toen allebei overdonderd.’


1e DAG: ONS EERSTE LIJFELIJKE CONTACT
Een handkusje, van Han bij Debbie, op het muurtje tussen het zwembad en het strand.


ONZE EERSTE SHOWTJES
[Debbie] ‘Kindertjes, mammie kende pappie pas twee dagen, toen liet ze hem al naar haar blote tietjes kijken. En een paar dagen later mocht mammie bij pappie in z’n zwembroek kijken. Dat heeft ze niet gedaan, hoor, alleen er even overheen gevoeld hoe groot hij was. We zijn daar niet lang mee doorgegaan, we waren er zelf een beetje van geschrokken, anders waren jullie jaren eerder geboren.’


NA EEN WEEK: ONS EERSTE SERIEUZE LIJFELIJKE CONTACT
Handje vrijen in het vliegtuig.


OP DE TERUGWEG IN HET VLIEGTUIG.

TOESPRAAK van Han, ook namens Dolf, voor Debbie en Bibi.

[Han] ‘We vragen jullie te bedenken dat de meeste vakantieliefdes anders beginnen, en daarom na terugkomst meestal snel eindigen. Wij hebben niet de hele dag voor pampus gelegen en ‘s avonds een disco opgezocht en tot diep in de nacht gehost, amper zonder een fatsoenlijk, of onfatsoenlijk, woord te wisselen of elkaar goed te zien. Dat weten jullie natuurlijk, maar wij willen hier de nadruk op leggen. Wij hebben, bij ons volle bewustzijn, úúúúren met elkaar gepraat, elkaar al die tijd bij daglicht gezien, in de ogen kunnen kijken en elke reactie op elkaar kunnen zien. Daarom is de basis, waarop we in Nederland verder kunnen gaan, oneindig veel sterker. En wij willen verder met jullie gaan, gauw er met jullie verder over praten.’

[Debbie] ‘Ik denk dat ik, in ieder geval voor de zekerheid, een plakboek ga beginnen. Over deze vakantie. Voor ons zelf en voor ons nageslacht. Hoe we elkaar ontmoet hebben en zo. En jullie mooie toespraak. Mail die me een keer.’


DE 1e EN 2e KUS
Bij het afscheid bij de trein op Schiphol.


MAIL, 5e WEEK

Lieve Han,

. . . Ik heb vanaf mijn eerste jaar met een beertje geslapen. Ik ben hem nu langzaam duidelijk aan het maken dat zijn tijd zo zachtjes aan voorbij is. Dat hij na ruim twintig jaar behoorlijk versleten is. Dat er tegenwoordig slaapgenoten zijn die veel langer meegaan, voor de rest van mijn leven. Dat ik denk dat ik er misschien één gevonden heb die ook graag altijd bij me wil zijn, en ook zijn taak zo zachtjes aan wil overnemen. Beertje Beertje zit nu dag en nacht op mijn nachtkastje alles te overdenken. Ik heb hem beloofd dat hij altijd mag blijven kijken wat ik aan het doen ben, tot hij uit elkaar valt en niet meer te redden is.

Liefs,
  Debbie

N.B.
[Debbie] Van Beertje is inmiddels een mooie foto gemaakt, op de computer wat geretoucheerd tot hij er niet te oud uitzag. Beertje en zijn foto hebben een ereplek in de woonkamer, zodat we af en toe naar hem kunnen kijken. Wanneer Beertje van ouderdom uit elkaar valt wordt hij gecremeerd en komt zijn urntje naast zijn foto te staan. Zo blijft hij altijd bij mij en bij zijn opvolger.


6e WEEK, NA DE 1e KEER BIJ HEM SLAPEN
Verhaal voor paps en mams.
[Han] ‘Debbie en ik zijn goed in het onthouden wat we ooit gezegd en gedaan hebben, ik weet zeker dat ze me alles [van de aanloop van uw huwelijk] bijna letterlijk verteld heeft. U weet nu gelijk dat het goed met ons gaat, anders had ze dat niet gedaan. U vertrouwt haar, mij ook, anders had u bezwaar gemaakt dat ze bij me bleef slapen. Dank u wel. Lieve ouders van mijn schattige verkering. Wij hebben van uw wijze les veel opgestoken. En zijn uw advies aan het opvolgen. We zetten er inderdaad iets meer vaart achter, we deden al ietsje meer dan alleen maar kussen. Wij vinden ook dat er best méér kan. U heeft moeite gehad om van elkaar af te blijven, wij kennen dat probleem. Wij durven het aan. We bekijken het zorgvuldig, stap voor stap. We willen het laatste gedeelte óók pas in onze huwelijksnacht doen. Zonder ergens bang voor te zijn, zelfs niet voor een overbodig eventueel merkbaar bewijs dat het voor Debbie, net als voor mij, de eerste keer is. Ik betreur de uitgestelde voltrekking van uw huwelijk, dat zal ons gelukkig niet overkomen. Dat moet voor u, allebei, erg moeilijk geweest zijn. Ik wil niets ten nadeel van het heden zeggen, mams moet er vroeger net zo mooi en lief uitgezien hebben als Debbie nu. Ik hoop sommige weekends hier, bij Debbie, te mogen slapen tot we aan een gezamenlijke huisvesting toe zijn. We hebben daar nog niet over gepraat, ik heb haar ook nog niet gevraagd. Ik hoop trouwens haar vóór te kunnen blijven. Knijp niet zo, schat. Dus vraag ik daar, nodig of niet, uw toestemming nog niet voor. Maar ik waarschuw u maar vast, dat zal niet lang meer duren, hopelijk.’

[Debbie] ‘Ik vond dat er in het plakboek moest niet komen staan dat we daarna snel trouwden en dat er een zevenmaands kindje kwam. We willen allebei niet zo snel.’


9e WEEK.
[Han] ‘Ik trek je broekje uit en zie voor het eerst je mooie krullenbolletje goed.


10e WEEK, NATURISTENTERREIN
[Debbie] ‘Ik heb er al eens aan gedacht, aan dat zogenaamde paradijs. Als ik in bed op je lag te wachten. Mijn paradijsje, vond ik dan. Af en toe nemen we een stukje appel. In onze huwelijksnacht is die op. Komen we niet alleen geestelijk dicht bij elkaar, zoals nu al, ook lichamelijk. Jij vindt het een geweldige bijzaak, ik een geweldige mix.’

[Han] ‘Je beweegt zo soepel, je borsten gaan hup, hup hup, hup, hup hup, en je kontje zig zag zig zag.’
[Han] ‘Debbie, ik ben zo rustig sinds je gezegd hebt dat je van me houdt. Ik wil samen wel méér doen, maar niet dat laatste. Dat is veel mooier in onze huwelijksnacht. Een heel mooie afsluiting van onze verkering en een heel mooi begin van ons huwelijk.’


15e WEEK, PLANNING VAN HET HUWELIJK
[Han] ‘Allereerst de algemene uitnodiging. Alsjeblieft.’
[Debbie] ‘Mijn eerste indruk is, een mooie opmaak, mooi lettertype en zo. Houden zo. Stadhuis, receptie. Hé, ik mis de lunch.’
[Han] ‘Een los kaartje, voor onze familie. Ik wil graag Simon en zijn verkering ook uitnodigen. Dolf komt al via Bibi. Jij nog iemand?’
[Debbie] ‘Natuurlijk Simon en zijn speelgoedje. Ik zal nadenken wie ik er nog bij zou willen, maar ik heb geen speciale vriendin of kennis. Ik heb mijn vriendin in Schotland gemaild, maar ik heb nog geen antwoord. Fijn zo, Han, niks veranderen.’
[Han] ‘Fijn. Debbie, ik heb nóg een los kaartje. Ik wilde niet méér op de uitnodiging zetten, dan zou die te druk worden. Maar ik wilde nog iets kwijt, en jij vast ook, als je het ziet.’
[Debbie] ‘Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we alles hebben wat ons hartje begeert, behalve officieel elkaar. Tja, dat klopt. Daar hebben we het laatst over gehad, dat we zo lux beginnen. Wij hopen dat u mee komt genieten van de gelegenheid waarbij dit geregeld wordt. Ja, leuk. En op onze receptie een woordje met ons wisselt. Dat is fijn, Han, zo weten ze dat ze niet alleen de tijd krijgen om een handje te schudden. U zult wel begrijpen dat we u er bij de natuurlijke voltrekking van ons huwelijk niet bij willen hebben. Han, dat weet iedereen, maar dat schrijf je toch niet op? Ik lees door. Maar na onze huwelijksreis willen we u graag bij u of ons thuis ontmoeten. O. Shit, Han, ik zou dit eigenlijk toch allemaal zo ongeveer gedacht hebben, maar nooit fatsoenlijk genoeg kunnen zeggen of schrijven.’
[Han] ‘Dat bedoel ik maar. Iedereen weet hoe openhartig je bent. Ze zullen dit fijn vinden. Nog één zin.’
[Debbie] ‘Wij vragen u vriendelijk om wat u aan een cadeau voor ons uit zou willen geven te schenken aan een goed doel. Ja. Mooi. Dank je wel. Ik had het nooit gedurfd, nooit zo mooi op kunnen stellen. We krijgen samen de schuld, ik hoor mams al.’
[Han] ‘We doen alles samen. En ik hoor paps al. Jullie hebben gelijk, zulke kleine dingen maken het áf.’


OP GRAN CANARIA
[Han] ‘Ik vind je haren zo mooi. Al vanaf de eerste minuut. Je lag zo mooi op dat muurtje. En het viel me op dat je zo rustig je haren naar achteren deed als ze voor je gezicht vielen. Net zo rustig als je verder bewoog. Sierlijk, ook hoe je daar het zwembad indook. Je beweegt nog steeds zo sierlijk. Daarom vind ik ze zo mooi, het hoort bij je, bij je figuur, je soepele bewegingen. Ook zo mooi als je gezicht af en toe achter je haren verdwijnt, en dan weer te voorschijn komt. Het is dan voor mij of de zon opgaat.’
[Debbie] ‘Ik heb ooit beloofd ze niet zonder overleg met jou af te laten knippen. Ik beloof je nu, dat ik het nooit zal doen.’


DE HUWELIJKSREIS
 [Han] ‘Ik heb naar Willy gebeld of ik een tafeltje kon reserveren. Voor twee wandelaars, die apart, jarenlang, eerst met hun ouders, daarna met hun scharrels, altijd bij hun aanwipten. Die nu met elkaar gingen trouwen, en op hun huwelijksreis weer even langs wilden komen.

[Debbie] ‘Nou snap ik waarom je ‘s morgens wilde trouwen. En iedereen maar tegen je drammen. Het is toch veel mooier ‘s middags, daarna diner, dan jullie er vandoor? Ze dramden ook tegen mij, ik heb ze naar jou doorverwezen. Ik wist van niets. Ik heb je alleen gevraagd, toen ik de datum mocht bepalen, en jij vroeg of het alsjeblieft ‘s morgens kon, of je er een reden voor had. Je zei ja. Dat was voor mij genoeg. Wat een mooi begin, Han. Ik heb al lopen denken, wat moeten we de hele middag doen. Het bed in duiken zou wel fijn zijn, maar dat moet toch tot ‘s avonds wachten, hopelijk niet te laat, om daarna fijn te slapen. Dank je wel. Ik moet aan het plakboek denken. Toen de ambtenaar zei, u kunt nu de bruid kussen, kuste de bruidegom de bruid, trok haar jurk omhoog tot boven haar middel, trok zijn broeken naar beneden en voltrok het huwelijk op natuurlijke wijze, boven op de huwelijksakte op de tafel.’
[Han] ‘Je zou geeneens tegengestribbeld hebben.’
[Debbie] ‘Nee, alleen gezegd, iedereen ogen dicht, ik doe mijn benen uit elkaar, en Han zijn best.’
[Han] ‘Ja, vast. Zeg, je laat me je jurk omhoog tillen en mijn broek naar beneden doen. Als iemand het leest en een beetje oplet, weet hij dat je geen broekje aan had.’
[Debbie] ‘Dat is toch niet erg, wat heeft een broek voor nut onder zo’n lange jurk? Ik wilde zo natuurlijk mogelijk trouwen. Het had van mij ook in blote kont gemogen, maar dan krijg je zo’n oploop van het publiek. Ik heb er zo van genoten. Ik moest af en toe denken, als iedereen het wist zat de ene helft van de zaal met een erectie en de andere helft met een minderwaardigheidscomplex. Heerlijk.’


DE HUWELIJKSNACHT
Er kwam een schilderij te voorschijn. Een zonsondergang, tussen palmen door, met een muurtje onderin. Voor het muurtje stonden twee figuurtjes, omarmd, naar de zonsondergang te kijken.
[Han] ‘We gaan er vast nog eens naar toe. Naar waar we met elkaar begonnen zijn.’

[Han] ‘De eerste keer dat we allebei bloot naast elkaar liggen.’
[Debbie] ‘We hebben het gered, hè?’
[Han] ‘Ja. Een heel mooie afsluiting van onze verkering en een heel mooi begin van ons huwelijk.’

[Debbie] ‘Ik heb een stoffen centimeter meegenomen, ik wil niets beschadigen. Één van de eerste keren dat ik je bloot zag was je . . . . centimeter. En nu? Oh, een centimeter meer. Kindertjes, op tijd beginnen met voorzichtig vrijen. Dan krijg je in de huwelijksnacht méér waar voor je geld.’

[Debbie] ‘Je moet niet zeggen, ze is ontmaagd, maar ík heb haar ontmaagd. Je mag met de eer, voor wat die waard is, strijken. Ik zeg ook, ik heb jou ook ontmaagd, op welk moment dat ook was.’

---

Klik hier om een ander verhaal te kiezen en/of een e-mail met commentaar te sturen.