B.W. van Daalen

 

© B.W. van Daalen
(Nov 2013)

Eerder werk:
2 Weken en Daarna
14 Dagen en Daarna (Gekuiste versie van 2 Weken en Daarna)
Affaire Driehoog
Oaseliefde
Muurversiering (3 delen)
De Simone Reeks (Veel delen)
Duits Scharrelvlees (3 delen)
Ontmoetingen Deel 1
De vrije camping

Alle genoemde personen zijn fictief.
Dit verhaal mag, geheel of gedeeltelijk,
zonder schriftelijke toestemming van de schrijver,
niet gereproduceerd of verspreid worden.
Niet op een ouderwetse manier,
ook niet op een moderne manier.
Het mag wel, geheel of gedeeltelijk,
doorverteld worden, mits met bronvermelding.

 Inhoud

• 1. De Reünies
• 2. Driedubbel avontuurtje
  • Eerste rondje
  • Tweede rondje
  • Derde rondje
  • Slot
• 3. Opnieuw
  • • Zaterdagavond 1
    • Zaterdagavond 2
    • Woensdagmiddag
    • Vrijdagmiddag
    • Daarna
• 4. De Huisjes
  • • Dinsdag
    • De ontmoeting, woensdag
    • Donderdag
    • Vrijdagavond
    • De week erna
    • Veertien dagen later
    • Weer een week later
    • Zaterdag
    • Van drie naar vier
    • Na Emilies achttiende verjaardag

 

---

1. De Reünies

---

---

2. Driedubbel avontuurtje

Ze legden aan in het haventje, waarvan ze dachten dat dat niet ver van het restaurant met de gele M zou zijn. Die M hadden ze al van veraf boven de bomen uit gezien.
Om niet uitgebreid naar een ligplaats te hoeven zoeken namen ze genoegen met een plek aan het eind van een steiger, al zouden ze misschien verder moeten lopen dan vanaf een andere plek. Maar een eindje lopen vonden ze niet erg, na de hele dag gezeild te hebben.
Ze tuigden af, borgen op wat niet rond hoefde slingeren, haalden het dekzeil uit het vooronder en trokken het alvast half over de giek. Zodat ze voor de nacht alleen maar de andere helft erover hoefden trekken.


Ze trokken een bloes en een broek aan over hun zwembroek, stapten op de steiger en liepen naar het havenkantoortje. Ze betaalden voor één overnachting.
Ze liepen verder naar het restaurant en namen daar, afgezien van wat lekkers, ook wat gezonds.
Ze liepen op hun gemak weer terug. Ze knikten weer naar de mensen in hun boten als ze die vanaf de steiger zagen zitten. Ook naar de twee meisjes die in de boot vlak voor die van hun zaten. Ze gingen aan boord van hun eigen boot, trokken hun bloes en broek weer uit en gingen zitten.
‘Mooie stukken, hè, in de boot voor ons.’
‘Ja. Ruim voorzien. Behalve aan kleding.’
‘Ja, niet meer dan voor het fatsoen nodig.’
‘Voor mij zou het wel met nog minder mogen. Nog liever met helemaal niets.’
‘Nou zeg, waar denk je wel niet aan.’
‘Aan een helemaal blote meid, natuurlijk. Jij niet?’
‘Tja. Daarvoor zal je op een naaktstand moeten zijn.’
‘Zou je dat durven?’
‘Waarom niet? Als iedereen er daar in z’n blootje loopt durf ik dat ook wel.’
‘Met een stijve?’
‘Nou zeg!’
‘Bas, in gezelschap praat je niet over zoiets, maar zo met z’n tweeën kan het toch wel? We hebben, op z’n tijd, vast last van hetzelfde. En we willen vast hetzelfde. Wat betreft meiden, bedoel ik.’
‘Ja, goed. Ik denk er natuurlijk ook vaak aan. Ik weet niet of je op een naaktstrand zichtbaar een stijve mag hebben. Of dat je ermee op je buik moet liggen of er een handdoek overheen houden.’
‘Ik zou er vast één krijgen.’
‘Daar is minder voor nodig dan een helemaal blote meid zien. Heb jij dat wel eens?’
‘Nee zeg, jammer genoeg niet. Afgezien mijn laatste nichtje, toen ze een schoon luierbroekje aan kreeg. Vroeger mocht je, als jongen, daarbij nooit kijken, maar tegenwoordig gaan ze daar wat makkelijker mee om.’
‘Goed gekeken?’
‘Ik kon alles zien, maar aan zo’n eh gleufje is weinig te zien. In eerste instantie denk je, daar mist wat, dan, o nee, een meisje. Ze missen natuurlijk niets, ze hebben daar wat anders.’
‘Tja. Natuurlijk nog onbehaard daar, dat nichtje.’
‘Ja, schaamhaar groeit daar, net zoals bij ons, vanaf ongeveer hun twaalfde jaar.’
‘Dat heb je dus niet van het zien.’
‘Niet bij meisjes. Bij jongens heb ik daar nooit zo op gelet, maar dat is wel zo.’
‘Ja. Sommige meisjes schijnen hun schaamhaar weg te halen. Of bijna alles. Ze scheren of ontharen hun doos. Om lekkerder gelikt te kunnen worden.’
‘Nou zeg, doe maar ruig.’
‘Je weet toch wel wat? Ik ben niet van plan zoiets te doen. Je krijgt dan vast ook haar in je mond. Het omgekeerde zou ik wel laten doen, als er één dat durft. Ze zal hem vast niet zo ver in haar mond kunnen krijgen dat er ook nog haar in komt.’
‘O. Je laten eh pijpen?’
‘Ja, ze mag zo lang doorgaan als ze wil. Als je snapt wat ik bedoel. Dat lijkt me lekkerder dan een gleuf likken. Of, volgens zeggen, erin, om een meid klaar te laten komen door haar clitoris te likken.’
‘Nou zeg! Wie zei dat?’
‘Jongens uit de hoogste klas, vorig jaar. Daar kreeg ik ook een keer een blaadje van, met helemaal blote meiden, met behaarde of onbehaarde dozen. Ik moest het na een paar dagen wel teruggeven.’
‘Je kan zulke blaadjes ook zelf kopen.’
‘Dat doe ik maar niet, ik heb er liever geen in de buurt, om niet in de verleiding te komen om erin te kijken. Ik moest me twee avonden achter elkaar aftrekken, van het zien van grote, blote borsten maar nog meer van al of niet goed zichtbare gleuven.’
‘Tja, dat verwondert me niets, als ik je al zo ruig hoor praten. Dan durf je vast toe te geven dat je het sowieso meestal één keer per week doet.’
‘Ja, meestal wel. Jij?’
‘Eh ja, ook. Voor de zekerheid, om mijn bed schoon te houden. Ik weet niet of het gezond is, vaker.’
‘Vast wel. Getrouwden zullen het wel vaker doen, zeker als ze pas getrouwd zijn. Vast dan ook vaker op een dag. Net wat ik lees of op Tv zie, ik krijg soms op een avond vaker dan één keer een stijve. Ik weet alleen niet of ik dan ook iedere keer klaar zou kunnen komen.’
‘Ik ook niet. Per avond weet ik niet, ik krijg wel vaker dan één keer per dag een stijve. Soms in de stad, van meiden die er uitdagend bijlopen.’
‘Tja, zoiets kunnen wij niet. Zelfs van een stijve in een broek is weinig te zien.’
‘Sommige meiden kijken er wel opvallend naar.’
‘Dat kan ik ze niet kwalijk nemen, wij kijken toch ook naar hun? Ze zien dan ook waar wíj naar kijken. Vooral wat lager dan hun gezicht.’
‘Ja. Stil eens. Één van die meiden roept wat.’
‘Hallo. Een wijntje?’
‘Wij drinken niet.’
‘We hebben ook cola. Kom maar.’
De jongens keken elkaar even aan.
‘Maar niet afslaan, hè?’
‘Nee zeg. Ik wil ze wel van wat dichterbij bekijken.’
‘Kijk het moois er niet vanaf.’
‘Ik blijf natuurlijk beleefd.’
Via de steiger gingen ze bij de meiden aan boord. Die zaten op het stuurmansbankje, ze gingen maar ieder aan een zijkant op de vloer zitten.
 

Één van de meiden pakte vanuit het achteronder achter haar twee wegwerpbekertjes, een fles cola, schonk de bekertjes vol en gaf ze er ieder één. Ze proosten. Stefan vond, dat hij maar met een gesprekje moest beginnen.
‘Waar komen jullie vandaan?’
‘Alsof je dat eigenlijk interesseert.’
‘O. Tja, eigenlijk inderdaad niet zo. Maar je moet ergens beginnen. Met een neutraal onderwerp. Maar ik weet er zo gauw geen. Behalve het weer.’
‘Laat het weer maar zitten, geniet van de warme avond. Waarover hadden jullie het net? We dachten dat jongens niet zo veel met elkaar praten, maar jullie deden het steeds wel.’
‘Eerlijk gezegd, we praatten over meiden. Vast omdat we ook jullie gezien hadden.’
‘Anders vast ook wel.’
‘Weinig. Meestal over iets op school.’
‘Jullie zitten nog op een school?’
‘In de hoogste klas Havo.’
‘Zeventien, achttien, dus. Wij zijn ietsje ouder.’
‘Vast niet veel.’
‘Mmmm. Heb je daar verstand van?’
‘Nee, ik vergelijk met er bij ons op school zit.’
‘Je ziet dus verschil?’
‘Jawel. Maar daar kan ik het, denk ik, beter niet over hebben.’
‘Wat ons betreft wel, hoor. Wij hadden het over jullie. Misschien komt het omdat we al meer dan één glaasje wijn ophebben, jullie trokken net wat uit, maar hielden er, jammer genoeg, vonden we, al gauw mee op.’
‘Het is hier geen naaktstrand. Eh zullen we ons ten minste voorstellen? Ik ben Stefan, mijn vriend, Bas.
‘Ilse.’
‘José. Je vriend? Een speciale?’
‘Nee, niets speciaals. We kennen elkaar vanaf de eerste klas Havo. Eigenlijk al vanaf een paar jaar daarvoor van voetballen.’
‘Mooi. Als jullie van spelen houden, we hebben jullie ook gevraagd om voor ons een puzzeltje op te lossen, waar wij niet uitkomen.’
‘Een puzzeltje over voetballen?’
‘Zal ik, Ilse?’
‘Ja, het kan wel, denk ik. En hoop ik. Als ze verder zo rustig blijven.’
‘Vast wel, als we om hulp gillen is die er zo. Niet schrikken, heren, eh jongens, wie van ons tweeën heeft de mooiste borsten, vinden jullie?’
De jongens schrokken natuurlijk toch, schoten rechtop en keken elkaar even aan.
‘Dan moeten we even beter kijken, uit beleefdheid deden we dat eh amper.’
‘Nou, Stefan!’
‘Ze vragen het ons toch?’
‘Ja, wat Ilse zei, als jullie maar rustig blijven mogen jullie kijken hoe jullie willen.’
‘Dat sla ik niet af, op school wordt dat niet gewaardeerd. Al is daar veel minder te zien dan bij jullie, met jullie niet zo grote bikini’s.’
‘Die kleine broekjes zullen jullie ook wel waarderen. Die mag je ook bekijken, hoor.’
Dat deden ze ook.
‘Tja. Ook mooie benen.’
‘Kijk vooral maar waar die bij elkaar komen. Ik ga er even speciaal voor zitten.’
José ging iets meer rechtop zitten en deed haar benen wat van elkaar af. Ilse deed haar na.
‘Eh mooi.’
Ze keken al gauw weer hoger, daar was meer te zien, vonden ze. Ze keken uitgebreid naar de overvolle topjes van de bikini’s van de meiden.
‘Om bij hun vraag te blijven, zie jij verschil, Bas?’
‘Eh nee. Misschien eh helemaal onverpakt wel. Ik zie nu maar de helft goed.’
‘Nou zeg, jij durft.’
‘Ik houd het toch bij woorden, geen daden?’
‘Ja, wel goed kijken. Denk je, Bas, onverpakt, wel verschil te zien?’
‘Ze lijken me zo even groot. Maar misschien eh hangen ze bij de één wat meer dan bij de ander.’
‘Dat laten we niet op ons zitten, hè, Ilse? We hebben geen hangers. Maar laten we eerst het dekzeil pakken, om uit het zicht te zitten.’
De jongens hielpen mee om het dekzeil te plaatsen.
‘De achterkant laten we maar open, om het niet te warm te laten worden. Warmer zullen jullie het toch vast krijgen.’
‘Ja, als je, jullie op de eh wens van Bas ingaan. Maar ik ben minstens zo benieuwd.’
‘We laten het zo niet bij woorden, hoor.’
Zodra ze weer zaten deed José haar topje af, Ilse deed haar weer na en stak ook haar borsten naar voren.
‘Zo. Zeg er nu maar eens wat van.’
De jongens waren er even stil van.
‘Tjonge. Om sprakeloos van te worden. Dat jullie dat durven.’
‘Topless kan eigenlijk tegenwoordig bijna overal wel.’
‘Nou, vast op alleen op naaktstranden en naturistenterreinen of zoiets. Eh allebei mooie, grote, ronde borsten. Ze hangen inderdaad niet. Maar ik zie nog steeds geen verschil. Jij, Bas?’
‘Nee. Heel mooi. Eh zijn ze bij de één misschien wat eh steviger dan bij de ander?’
‘Nou, Bas!’
‘Ik vraag maar.’
‘Dat weten we niet, we bevoelen elkaar niet. Jullie wel?’
‘Nee zeg, bekijken amper. We douchen na het voetballen wel gezamenlijk met de andere leden, je ziet wel wat, maar uitgebreid kijken doen we niet.’
José giechelde even.
‘Daar zou ik ook wel een keer willen kijken.’
‘Dat lijkt me de moeite niet waard, José, die leden hebben dan vast kleine leden.’
‘Vast niet lang, als ze me zouden zien.’
‘Nee. Maar goed. Jongens bekijken elkaar vast niet om niet voor homo uitgemaakt te worden. Wat die doen moeten ze zelf weten. Meiden bekijken, als het zo uitkomt, elkaar wel uitgebreid. Al zien wij liever wat anders dan bij onszelf. En we praten er graag over. Waarmee ons puzzeltje nog niet opgelost is. Ik wil niet aan Ilse gaan voelen. Maar jullie willen dat vast wel. En aan mij. Die van mij.’
De jongens keken elkaar weer even aan.
‘Tja, als dat mag natuurlijk heel graag.’
José schoof naar beneden en zo dicht mogelijk tegen Stefan aan.
‘Pak ze maar.’
Stefan zette zijn cola een eind opzij, stak aarzelend een hand uit en legde die op een borst. Na even durfde hij die te bevoelen. Uit een ooghoek zag hij dat Ilse naast Bas geschoven was en dat die een borst van haar beet had. Hij durfde gelijk meer en bevoelde de borst uitgebreid. Ook de andere.
‘Wat lekker, José. Knijp ik niet te hard?’
‘Nee, je hebt me lekker beet. Je mag ook aan mijn tepels komen, hoor. Ook likken, als je dat wilt.’
Dat wilde hij wel. Hij nam eerst de ene, daarna de andere in zijn mond en likte er aan en om. Maar al gauw stopte hij ermee, hij had liever een hele borst in zijn hand.
‘Je kan vast allebei je handen gebruiken.’
Hij zat er wat onhandig voor, maar deed het.
‘Ja, lekker, Stefan. Het mag nog wel iets steviger.’
Hij probeerde het. Toen hij zag dat Bas die van Ilse ook nogal heen en weer en op en neer bewoog durfde hij het ook. Tot zijn spijt haalde ze na even zijn handen weg.
‘Genoeg gemasseerd. Ilse, ruilen.’
Ilse maakte zich los van Bas en ruilde van plek met José. Ilse legde haar benen over die van hem om wat rechter voor hem te zitten, pakte zijn handen en legde die op haar borsten, toen hij aarzelde om wat te doen. Hij durfde gelijk tot volledige actie over te gaan en genoot er enorm van zijn handen vol met lekkers te hebben.
‘Tjonge, jij hebt ook lekkere borsten, zeg. Maar ik denk niet dat we jullie raadseltje op kunnen lossen.’
Om het gelijk te houden likte hij ook even aan haar tepels. Ondertussen kreeg hij een steeds moeilijker gevoel in zijn kruis. Zijn pik wilde groeien, maar zat klem. Hij probeerde er geen aandacht aan te geven. Maar dat deden de meiden wel, zodra José aangaf dat het genoeg was en zij en Ilse een beetje afstand namen.
‘Wat ik wel verwachtte en hoopte zie ik duidelijk. Zetten jullie je pik maar overeind, dat zit vast lekkerder.’
Stefan en Bas deden het, wat schaapachtig, ze moesten ervoor even met een hand in hun zwembroek.
‘Tja, dat kunnen we niet tegenhouden. Met dat lekkers in de hand. Maar ik vond jullie borsten allemaal lekker stevig, geen verschil.’
‘Waarschijnlijk geeneens op de lange duur. Ik bedoel, ik had er nog lang geen genoeg van.’
‘Wie weet, de avond is nog lang, wat ons betreft. Tja, jammer, dat ons raadsel niet opgelost wordt. We hebben er zelfs één bijgekregen, hè, Ilse?’
‘Ja, ik kan zien, gedeeltelijk, wat je bedoelt. Maar ze durven vast niet.’
‘Als we ze nog wat meer beloven?’
‘Ja, dan vast wel.’
‘Dat denk ik ook. Jongens, we zijn benieuwd hoe groot jullie pikken zijn. Als jullie die ook elkaar durven laten zien. Niet zo klein als anders.’
De jongens schrokken weer, keken elkaar weer even aan, nog meer verbaasd dan eerder.
‘Nou, dat is nogal wat. Voor ons vast eh abnormaler dan voor jullie, om jullie borsten te laten zien.’
‘Ja, daar zitten we niet mee, dat mag op de meeste terrasjes aan zee al.’
‘Daar kom ik nooit. En daar mag ik mijn broek vast niet laten zakken. Als ik dat al zou willen.’
‘Dat durf je toch wel, hier, nu?’
‘Eh je snapt toch wel dat we, wat ze noemen een stijve hebben?’
‘Ja, als ik nog niets in je zwembroek had zien groeien had ik er nog niet om gevraagd. In minder dan helemaal stijven zijn we niet geïnteresseerd.’
‘Tja. Ik wil het wel eerlijk houden, maar een stijve laten zien vind ik toch wat anders dan borsten laten zien.’
‘Ja, dat vinden wij ook. Daarom mogen jullie daarna ook bij ons nog wat meer zien.’
‘O. Nog meer?’
‘Dat hebben we er wel voor over. Om jullie pikken te zien.’
‘Tja. Zouden wij mogen zien wat jullie in jullie broekjes hebben?’
‘Ja, dat bedoelde ik. Waar onze benen bij elkaar komen, zei ik al. Je weet vast wel wat meisjes daar hebben?’
‘Eh ja.’
‘Dat durf je toch wel te zeggen? We hadden het al over jullie stijven.’
‘Nou ja, gleuven. Vast behaarde. Ik zou er best wel eens één willen zien.’
‘In plaats van er over dromen, hè? Misschien laten we er jullie zelfs aan voelen. Als wij dat ook bij jullie mogen doen.’
‘O. Oei. Wat denk je, Bas?’
‘Ik zou sowieso eh mijn pik graag meer ruimte gunnen, een zwembroek zit nog strakker dan een onderbroek. Als hij nog niet op z’n grootst is wordt hij het wel, van het zien van eh wat moois. En zeker als we daar ook nog aan mogen voelen. Nou, daarom durf ik wel. Als er al twee meisjes mijn stijve bekijken doe jij dat ook maar, een verschil bij ons interesseert me niet.’
Stefan tilde zich iets op, trok zijn zwembroek helemaal naar beneden, deed hem uit, legde hem wat opzij en ging weer zitten, wat wijdbeens. Zijn stijve ging van bijna helemaal omhoog naar helemaal. Hij keek even naar Bas. Die had hem gelijk nagedaan, zat ook met een stijve. Ongeveer net zo’n grote, dacht hij.
‘Oooh, wat een fraai gezicht. Hè, Ilse?’
‘Ja, zeker. Ik zie een prachtige stijve eh stijve. Jij ook?’
‘Ja, van lekker dichtbij.’
‘Het lucht wel op, meiden, nu hij de ruimte heeft. Ik ben wel blij dat jullie er graag naar kijken. Ik vind het zelf een beetje een rare paal. En de zak eronder.’
‘Niks raar, je zak ook niet. Ze zijn eigenlijk ook niet om te bekijken, maar om hun werk goed te kunnen doen.’
‘Daar zal nog wel jaren niets van komen, bekeken worden nog geeneens. Maar dat kan geen kwaad.’
‘Nee, kijken niet. Nog meer wel niet. Om ergens mee te beginnen, Ilse, je hebt vast ook vergeleken, Stefan heeft een iets dikkere, Bas een iets langere, hè?’
‘Dan moet ik even beter kijken. . . . Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik weet niet waar mijn voorkeur naar uit zou gaan.’
‘Een voorkeur lijkt me overbodig. Voorrang is ook niet nodig. Maar een nader onderzoek kan geen kwaad. Je weet wel hoe.’
‘Ja, lekker.’
José ging weer op haar eerdere plek op het stuurmansbankje zitten, Ilse kwam direct naast haar.
‘Jongens, komen jullie eens op jullie knieën voor ons zitten.’
Stefan deed het, bij José, die het dichtst bij hem zat, omdat hij graag haar borsten van zo dichtbij mogelijk wilde bekijken. Dat zij ook goed naar zijn stijve wilde kijken snapte hij wel, wat ze gezegd had, zoiets had ze zelf niet. Zijn pik zou wel stijf blijven, zeker als hij haar borsten weer zou mogen bevoelen.
‘Mooi, Stefan. Om te zien al. Mag ik ook voelen hoe stijf je stijve is?’
‘O. Tja, ik kan moeilijk weigeren, ik mocht voelen hoe stevig je borsten zijn.’
‘Ja, dat deed je prima. Had je er voor het eerst vast?’
‘Eh ja.’
‘En is het voor het eerst dat een meisje aan je spullen gaat zitten?’
‘Eh ja, ook. Ik eh denk niet dat ik er veel aan kan hebben.’
‘Ik doe wel voorzichtig. Ik weet er wel iets van, ik heb er eerder beetgehad.’
‘O ja?’
‘Dat gaat je verder niet aan. Profiteer maar van mijn ervaring.’
Dat deed hij, toen ze zijn zak in haar hand nam en die met haar vingers bevoelde. En duidelijk ook voelde hoe groot zijn ballen waren. Hij voelde zijn stijve nog stijver worden toen ze die in haar hand nam en hem langzaam begon te strelen, van onder naar boven en weer terug. Net niet zo stevig dat het als aftrekken aanvoelde. Hij zuchtte.
‘Oooh, wat voel je er lekker aan.’
‘Ja, dat kan geen kwaad, hè? Hoe is de jouwe, Ilse?’
Stefan wilde niet opzij kijken, hij zag toch uit zijn ooghoeken dat Bas en Ilse er hetzelfde bijzaten en Ilse één hand om de zak van Bas had en haar andere hand op en neer de stijve van Bas bewoog. Alsof ze hem aan het aftrekken was, maar dat zou ze vast niet doen, ook voorzichtig blijven.
‘Niet al te groot, verder mankeert er tot zover niets aan. Prima stijf. En niet te kleine ballen.’
‘Die hier ook niet. Maak je veel zaad, Stefan?’
‘Eh als je eerder wat beetgehad hebt zal je ook wel weten, dat veel jongens er soms iets aan doen om te voorkomen, dat ze zo’n keer per week overlopen.’
‘Ja, dat weten we wel. Je hield het algemeen, ik vraag maar, jij ook?’
‘Ja. Al jaren. Maar nu kan het, voor mijn gevoel, geen week meer wachten.’
‘Je bent fijn eerlijk. Tja, zou je willen dat ik er voor zorgde dat je voorlopig niet overloopt? Of dat je jezelf moet helpen?’
‘Eh ja. Als je nog wat steviger streelt duurt dat vast niet lang.’
‘Ja, jammer genoeg, als het je eerste keer is vandaag vast niet.  Je denkt nu vast aan lekker afgetrokken worden, hè?’
Ze streelde even iets steviger. Ze had misschien ook even opzij gekeken, ze begon ook met haar andere hand tegelijk zijn zak te masseren. Het voelde onderin zijn buik of zijn zaad aan de kook raakte.
‘Oooh, jaaah. Het al is vreselijk lekker om je hand om mijn stijve te voelen, ik eh sla verder niets af.’
‘Ik zou je wel af willen trekken, je laten spuiten, dat vind ik zo’n spectaculair gezicht, maar joost mag weten waar je zaad dan terechtkomt. Ilse, zullen we, je weet wel?’
‘Ja, ik heb er veel zin in. Alles maar. Ondanks dat deze niet al te groot is.’
‘Als hij maar goed beweegt, hè? Eh, Stefan, ik heb wat beters dan mijn hand om er voor te zorgen dat je voorlopig niet overloopt. En de boel hier schoon blijft.’
‘Eh, je mond? Wil je me pijpen?’
‘Nee, je zit vast te vol, ik zou me verslikken. Ik heb nog wat beters. En we hadden jullie toch meer beloofd?’
‘Ja, maar eh durf je dat te laten zien?’
‘Je hebt het wel verdiend, je blijft lekker rustig.’
José liet zijn stijve en zak los, stond op, trok haar broekje helemaal naar beneden, stapte eruit, schoof hem wat opzij en ging weer zitten, wat wijdbeens. Naast zich zag hij dezelfde bewegingen. Hij keek met open mond in haar kruis.
‘Oooh. Als ik nog geen stijve had gehad, had ik er binnen een paar seconden één. Ik eh zie je gleuf. Al zit er nogal wat haar omheen. Lekker, zeg.’
‘Kijk maar goed, dat zie je niet dagelijks, hè? Denk je ook niet, dat je ondanks die haren daarin lekkerder klaarkomt dan bij afgetrokken worden?’
Hij aarzelde.
‘Ja, vast wel, maar dat is eh.’
‘Neuken, hè?’
‘Eh ja. Er is wel een netter woord voor.’
‘Ja, overal voor, nette jongen. Hoor je liever erectie in plaats van stijve? En dat verbasterde Engelse woord in plaats van gleuf?’
‘Nee, dat niet. Wat eh ruig denken kan geen kwaad, maar zo praten?’
‘Lekker, toch, wat ruig? Heb je wat tegen neuken?’
‘Nee, het is wel erg duidelijk wat er bedoeld wordt.’
‘Ik bedoelde niet het woord, maar het doen.’
‘Ik denk daar wel eens aan, maar ik dacht het de eerste jaren niet te kunnen doen. Eerlijk gezegd, we hadden het bij ons aanboord wel ook over dat we graag wel eens een helemaal blote meid zouden willen zien, maar we kwamen zonder bijbedoelingen hier aanboord.’
‘Dat zou niet erg geweest zijn, wij hadden wél bedoelingen met jullie te vragen. Tja, als je al weet wat lekker is.’
‘Dat wil ik ook graag weten. Ik geniet er al erg van om een helemaal blote meid te zien en zelf bevoeld te worden. Eh, José, ik zou een keer neuken niet afslaan. Maar ik zou al blij zijn als je me eh af zou trekken, ik wil graag eh wat kwijt. O. Wacht even. Ik kan toch niet in je eh klaarkomen?’
‘Dat ga je, zeker weten. Maar ik weet wel wat je bedoelt, al durf je het kennelijk niet te zeggen. Je zal vast wel eens denken, die meid zou ik wel willen neuken en me in haar leegspuiten, hè?’
‘Eigenlijk wel, soms. Vandaag niet.’
‘Nou, na één keer ben je vast niet leeg Maar ik wil niet dat er in me gespoten wordt voor ik getrouwd ben. Ik ga je een condoom omdoen, om je zaad op te vangen. Dan kan je daarna ook vergelijken bij Bas hoeveel die gespoten heeft.’
‘Dat interesseert me niet. Alleen, hier, naast elkaar?’
‘Gezellig, toch? Ilse en ik hebben het eerder naast elkaar gedaan. Dat is voor ons veiliger dan ons af te zonderen. En tot nu toe kon het jongens niet schelen wat er vlak naast hun gedaan werd. Je hebt de stijve van Bas al gezien. En hij die van jou.’
‘Ja, maar dat kan me nu niet schelen. Maar eh, in dit standje?’
‘Tja, je zal wel van andere gedroomd hebben. Maar zo kan je ook goed zien wat je doet.’
‘Ja, vast. Tjonge, je durft me niet alleen je gleuf te laten zien, ook eh dat ik mijn stijve erin duw?’
‘Ja. Helemaal. En dan niet stil blijven zitten, maar met je stijve mijn gleuf strelen, en andersom. Oftewel, neuken. We willen graag genieten, in plaats van alleen maar af en toe last van onze gleuf te hebben. Jullie snappen wel dat wij geen maagd meer zijn. We wilden ons niet onnodig onthouden van één van de lekkerste dingen die er is.’
‘Daar hebben wij dan geluk bij, anders hadden jullie vast niets gewild. Al waren we daar niet op uit. Maar eh, ik nog nooit geneukt, José. Bas vast ook niet.’
‘Nee. Maar hoe het moet is vast aangeboren.’
‘Ja, een simpel kunstje, jongens. Het enige vereiste voor jongens is een stijve kunnen krijgen. Dat begon wat later bij jullie dan ik verwachtte, voor ik in die zwembroeken wat zag groeien.’
‘Nou ja, ik verwachtte niks, alleen wat naar mooie meiden kijken en er niet te veel bij denken.’
‘Denken hoef je nu amper meer, hè?’
‘Ik denk alleen, hoe abnormaal het is dat ik nu helemaal bloot met een stijve voor een helemaal bloot meisje zit. Dat, alsof het normaal is, mijn zak en stijve bevoelt. En alles van zich laat bekijken. Naast eh ongeveer hetzelfde.’
Hij keek maar weer even naast zich. Hij zag dat Ilse de stijve van Bas aan het strelen was, terwijl die haar borsten in zijn handen had en tegelijk in haar kruis zat te kijken. Hij keek daar ook even.
‘Tjonge, nog zo’n lekkere gleuf.’
‘Als je me goed neukt en Ilse vindt dat van Bas ook, ruilen Ilse en ik wel, zodra jullie weer kunnen. Dan zitten jullie niet meer zo vol en kunnen jullie ook langer neuken. Wij hebben liever een lange beurt dan haastwerk, waarbij wij soms geeneens zelf klaarkomen.’
‘Ik kan niks beloven. Ik kon wel vaker dan één keer op een dag een stijve krijgen, maar klaarkomen weet ik niet.’
‘Jouw klaarkomen is voor ons niet het belangrijkste, dat is dat van onszelf.’
‘Ik weet niet of me dat lukt.’
‘Zonodig geven we wel aanwijzingen. Momentje.’

Eerste rondje

Ze pakte achter zich wat uit het achteronder, gaf wat aan Ilse en scheurde een verpakking open. Dat hoorde hij ook naast zich. Voor hij wist wat ze uitpakte was ze al iets over zijn stijve aan het afstropen. Hij keek.
‘O. Ja, een condoom.’
‘Ja. Je zal ook wel weten dat het ook voor andere zaken is dan je zaad opvangen, in plaats het in me te spuiten. Bovenop heb ik de normale ruimte overgelaten, om het daarin op te vangen, zie je? Je hebt er vast nooit één omgehad.’
‘Nee. Heb je die altijd bij je?’
‘Dat gaat je niet aan. Nu genoeg voor meerdere keren, voor allebei.’
Ze pakte zijn stijve weer en bevoelde die.
‘Zeg eens eerlijk wat je hier graag mee wil.’
‘Eh eerlijk gezegd, maar wel wat grof, ik wil je heel graag neuken.’
‘Goed zo, een meisje wordt graag gevraagd. Ik schuif naar voren, tot ik op de rand zit, jij naar me toe.’
Hij schoof gelijk langzaam naar voren en voelde dat zij zijn stijve naar beneden trok. Tja, hij moest er natuurlijk horizontaal in.
‘Ik mik je stijve wel, amateur.’
‘Ja, dat ben ik. Nog.’
‘Nog? Zie je het al zitten om ook een keer met Ilse te neuken?’
‘Ik zal vast graag nog een keer neuken, met één van jullie. Ik kan nog geen voorkeur hebben.’
‘Die zou je daarna mogen hebben, hoor. Bij Bas is het dan hopelijk omgekeerd. We zien wel.’
Hij stopte met opschuiven toen hij voelde dat zijn stijve wat raakte.
‘Blijf dichterbij komen, ik help je erin.’
Hij schoof weer wat op en voelde even wat weerstand, voor hij iets om het begin van zijn stijve voelde. En haar hand niet meer. Hij kon het niet laten om zijn stijve vooruit te stoten, waarna hij over een groter gedeelte van zijn stijve voelde dat die door iets omklemd werd. Hij keek naar beneden en zag dat zijn stijve gedeeltelijk in haar gleuf zat.
‘Oooh, wat past dat precies.’
‘Ja, duw door, tot je niet verder kan.’
Na nog wat opschuiven en een paar stootjes zag en voelde hij dat hun buiken tegen elkaar kwamen en er iets helemaal om zijn stijve zat, van het begin tot het eind.
‘Oooh, hij kan er helemaal in.’
‘Dat wist ik natuurlijk al, daarom hoefde je niet voorzichtig te doen.’
‘Wat lekker warm, en helemaal om mijn stijve heen.’
‘Ja, beter dan mijn hand, hè? Of mond. Maar niet stilzitten, je stootte al lekker, ga daar maar mee door, niet te snel.’
Hij deed het een paar keer en voelde zijn stijve heerlijk gestreeld worden.
‘Oooh, je gleuf is niet te nauw of te wijd voor mijn stijve, wat wordt hij lekker gestreeld.’
‘Ja, een gleuf kan zonder probleem net genoeg opgerekt te worden om die stijve lekker te laten strelen. En tegelijk die stijve, natuurlijk. Verder hangt het er alleen vanaf hoe snel en hoe ondiep en diep er gestoten wordt.’
‘Ondiep?’
‘Steeds je iets terugtrekken om een aanloopje te nemen om zo diep mogelijk erin even door te drukken. Dan weten we allebei dat je er zo ver mogelijk inzit. En dat je je hele stijve gebruikt.’
Hij deed het een paar keer.
‘Tjonge, ik voel en zie me neuken. Beter dan het onder de dekens te doen, zo kan ik ook zien hoe eh ondiep ik kan zonder eruit te schieten. Zo diep mogelijk is geen kunst. Is hij lang genoeg voor je?’
‘Ja, het let niet op een centimeter. Ik wil natuurlijk ook die van Bas proberen. Het verschil in dikte voel ik vast niet. Als hij ook maar lekker in me stoot. Zit jij toch maar even stil, anders kom je te gauw.’
Hij deed het maar.
‘Ja, dat denk ik ook.’
‘Je kan in ieder geval lang genoeg een stijve houden.’
‘Zo zeker, met je gleuf er zo lekker omheen. Zie jij het graag, een stijve erin geduwd worden?’
‘Bijzaak, ik voel het liever, in wat voor standje dan ook.’
‘Ík wil nu graag zo verder gaan.’
‘Ja, nu stoppen zou martelen zijn, hè? Ga maar verder. Met hetzelfde tempo.’
Hij begon er gelijk mee.
‘Als je het . . . vaker gedaan hebt . . . weet je natuurlijk . . . hoe snel het moet.’
‘Niet zo vaak, hoor. Zo veel nette, rustige jongens lopen er niet rond. Al zijn jullie aan de jonge kant, jullie hebben gelukkig pikken die groot en stijf genoeg zijn om lekker te neuken. Als je voelt dat je gaat komen moet je weer even een pauze nemen.’
Hij stopte met stoten, er zo diep mogelijk in.
‘Tja, ik had het al eerder verwacht, lang kan het nu niet meer duren. Is steeds stoppen voor jou niet vervelend?’
‘Aardig van je, dat je om me denkt.’
‘Helemaal aardig van jou, dat ik je mag neuken. Oooh, wat is dat lekker. Ik ga weer verder.’
Maar verder dan nog een paar keer stoten kwam hij niet.
‘O, ik moet stoppen.’
‘Kom je bijna?’
‘Ja. Dat is het voordeel, als je jezelf helpt voor je kan neuken. Dan voel je dat eraan komen.’
‘Stop je dan ook even?’
‘Nee. Tot nu toe niet. Ik kon nooit wachten om het eruit te voelen spuiten.’
‘Al zit er nu een condoom om, je zal hetzelfde voelen. Later, als je het ooit zonder condoom mag, wordt het nog lekkerder voor je. Dan wordt ook je eikel gestreeld.’
‘O. Ja. Eh jouw clitoris wordt nu niet gestreeld, hè?’
‘Ondanks je onervarenheid weet je toch nogal wat. Nee, gestreeld niet, maar ik voel het wel als je per ongeluk of express wat naar boven drukt.’
‘Tot nu toe per ongeluk.’
Hij stootte expres een paar keer wat naar boven gericht.
‘Ja, lekker.’
‘Ik wil nu graag klaarkomen.’
‘Doe maar. Stoot er zo snel of langzaam bij als je wilt.’
Dat deed hij, eerst weer even zo langzaam als eerder, daarna sneller. Hij moest ervan hijgen. Toen hij duidelijk voelde dat hij ging komen ging hij over op zich zo ver terug te trekken als hij dacht dat het kon en daarna zijn stijve er weer helemaal in te duwen.
‘Het komt eraan.’
‘Spuit maar.’
Hij drukte zich hard tegen haar aan en na een paar krampen kreunde hij, toen hij er een lading zaad uit voelde spuiten, omdat er meer kwam en het lekkerder was dan wanneer hij zichzelf hielp, met haar gleuf strak om zijn stijve.
‘Oooh, daar ging de eerste lading.’
‘Ga door, je doet het prima, neuker.’
Hij moest wel, eerst weer vrij langzaam pompend, toen hij het er weer aan voelde komen zat hij weer even stil, zijn buik tegen haar aandrukkend. Zodra hij begon er weer een lading zaad uit te spuiten voelde hij dat er in zijn stijve geknepen werd, alsof die gemasseerd werd, zijn lading kreeg voor zijn gevoel extra snelheid. Hij moest er nog harder van kreunen. Tot zijn verbazing hijgde en kreunde José ook.
‘Ja, lekker, je voelen spuiten, ik kom ook. Ga door, als je kan.’
Hij kon het nog een keer, daarna nog een keer waarbij hij maar weinig zaad meer voelde gaan. Omdat hij voelde dat ze zijn stijve bleef masseren stootte hij langzaam verder, tot hij voelde dat zijn stijve er te slap voor werd. Hij trok langzaam zijn pik terug. Hij keek even opzij, Bas was met zijn stijve langzaam in Ilse aan het pompen, met lange slagen, ze had haar benen om hem heen geslagen, ze hijgden allebei. Hij hoopte dat ze er iets later dan José en hij mee begonnen waren, anders zou hij jaloers op het uithoudingsvermogen van Bas kunnen worden. José kreunde weer even.
‘Tjonge, wat goed voor een amateur. Ik kwam lekker klaar.’
‘Ik ook. Tjonge, neuken is nog lekkerder dan ik dacht. Eh je voelde dat ik spoot? Zo te zien is het condoom nog heel.’
‘Gelukkig maar, al zou ik er niet zwanger van kunnen worden, we zijn toch ook aan de pil. Ik voelde je zaad natuurlijk niet, maar ik merkte aan je gedrag dat je aan het spuiten was.’
‘Je masseerde mijn stijve nogal. Lekker, hoor, ik spoot meer en harder dan ooit. Jij kreunde ook.’
‘Vrouwen krijgen ook krampen als ze klaarkomen. Ik had ze deze keer geeneens verwacht, je kon het langer dan ik dacht.’
‘Vast door die pauzes.’
‘Ja, dan duurt het voor mij ook wat langer dan wanneer je in één keer door blijft rammen tot je uitgespoten bent. Wat je daar aan lengte hebt gebruikte je goed.’
‘Tja, je zei, ondiep en diep. Erg ondiep durfde ik niet, ik wilde er niet uitschieten. Ik ben meestal wel zo diep gegaan als ik kon.’
‘Ja, prima, duidelijk voelbaar. Tjonge, wat was dat onverwacht lekker. Eh Ilse?’
‘Ik heb niet alles van jullie meegekregen, maar Bas neukte ook goed, ik kwam ook. Ik haal even het condoom van hem af, dat gaat makkelijk van zo’n slappe.’
José deed het bij Stefan ook, ze hield het naast die van Ilse omhoog.
‘Het lijkt me ongeveer evenveel.’
Stefan en Bas gingen op hun oude plek zitten en grinnikten even naar elkaar.
‘Ja. Spoot Stefan ook een keer of vier?’
‘Ja. Hij ging gelukkig zo lang mogelijk door nadat hij gekomen was, ik was niet zo snel klaar.’
‘Ik wel, gelijk met hem. Lekker heftig. Tja, ze neuken vast niet precies hetzelfde. Zielig, hè, die pikkies nu.’
José knoopte de condooms dicht en legde ze achter zich.
‘Ja, amper om aan te zien.’
Stefan zag, dat Bas ook een klein, slap pikkie had, zoals hij er meer zag bij het douchen na het voetballen. Hij zat vast ook wijdbeens, omdat zijn pikkie wat raar aanvoelde. Anders dan na zelfbediening. Tja, zijn stijve was over de hele lengte gemasseerd.
‘Het is leuker om ze te zien groeien, hè? Hopelijk over niet al te lang.’
‘Blijf ook maar wijdbeens zitten, dat helpt vast. Wat nog meer weet je ook.’
‘Ja, zo meteen. Even bijkomen.’
Omdat Stefan zag dat Bas wat dronk pakte hij ook zijn beker en dronk ook wat. Ze keken natuurlijk het meest tussen de benen van de meiden.
‘Zie jij verschil tussen hun gleuven, Bas?’
‘Nee. Maar dat wisten ze vast al, ze hebben elkaar eerder bloot gezien.’
‘Hun borsten ook, toch vroegen ze ons of we verschil zagen.’
‘Stefan, je snapt toch wel, dat we dat alleen maar vroegen omdat we wat van jullie wilden? In plaats van gelijk te vragen of jullie ons wilden neuken? Jullie zouden vast van de schrik geweigerd hebben.’
‘En van het fatsoen, José. Tja, omdat jullie stapsgewijs verder gingen heb ik er geen moment over gedacht om ermee te stoppen. Bas vroeg, wat indirect, een paar keer om nog wat meer, ik was het steeds met hem eens.’
‘Ik wilde beleefd blijven, maar vragen staat toch vrij? Ik verwachte er steeds weinig van, ze hadden er op elk moment ook mee kunnen stoppen. Maar het kwam niet in me op om een aanbieding te weigeren. José zei tegen je, die van Ilse wil je vast ook een keer bezoeken. Nou, ik die van José graag, al zou het me niet om een verschil gaan, maar om weer zo lekker klaar te komen.’
‘Zodra je kan, hoor. Stefan, wat vond je van het neukstandje?’
‘Tja, José, ik wist wel dat er meerdere waren, maar als ik er aan dacht was dat meestal aan eh het gebruikelijke.’
‘Maar af en toe dacht je vast aan het ook op z’n hondjes te doen.’
‘Ach ja, en van achteren af tegen het aanrecht op of op de keukentafel. Zo lang hondjes het kunnen red ik niet. Dit was niet gek, ik kon goed zien hoe mijn stijve in je bewoog. En dat je gleuf er zo lekker om bleef passen.’
‘Ja, zo werkt dat. We halen zo onze matrasjes te voorschijn, op de houten vloer ligt het niet lekker. Voor mij en Ilse bedoel ik natuurlijk, jullie liggen dan zachter.’
‘Wij op jullie?’
‘Ja, min of meer op ons, amateur. In wat je noemde het gebruikelijke standje. Jullie moeten je een beetje ondersteunen, om ons niet plat te drukken. Wel steeds jullie stijve er helemaal induwen en een stukje terugtrekken.’
‘Tja, dat hebben we al geleerd. Vinden jullie het niet raar om eh te ruilen?’
‘Nee, zo eenkennig zijn we niet. We willen ook graag het verschil tussen jullie stijven voelen. En hoe jullie neuken.’
‘Tjonge.’
‘En jullie? Geen bezwaar?’
‘Tja, als Bas en ik allebei verkering hadden zouden we nooit ruilen. Maar nu is het anders. Ik wil ook wel voelen of er verschil is.’
‘Ja, zo’n kans krijg je waarschijnlijk nooit weer. Als je bovenop ligt vind je vast pas een echte neukbeurt. Al is het dan niet je eerste keer, je bent net al ontmaagd.’
‘Eh ja. Al hoeft niemand dat te weten.’
‘Meisjes moeten soms, jongens altijd, daarover op hun woord geloofd worden.’
‘Ik hoef niet persé een maagd. Met eentje met ook wat ervaring gaat het vast gelijk veel beter. Als ze ongeveer net zo vaak als ik geneukt zou hebben zou ik haar dat natuurlijk niet kwalijk kunnen nemen. Ik zie wel.’
‘Ja. Uitgerust, Ilse?’
‘Genoeg.’
‘Ja ja. Je hebt er zin in, hè?’
‘Ja, hij deed het onverwacht goed. Jij had vast ook niet verwacht dat je de eerste keer al klaar zou komen.’
‘Nee, hij neukte, als amateur, beter dan veel gevorderden. Lekkere, lange slagen, en niet te voorzichtig om er steeds zo ver mogelijk in te stoten.’
‘Dan wil ik die lange ook graag proberen. Horizontaal.’

Tweede rondje

José en Ilse haalden ieder een matrasje uit het vooronder en legden dat op de vloer. Ze zeiden de jongens op het stuurmansbankje te gaan zitten. Ze deden dat braaf, al waren ze liever gelijk op één van de meisjes op één van de matrasjes gaan liggen. Als ze al weer een stijve gehad zouden hebben.
Ilse kwam op haar knieën voor Stefan zitten, hij zag dat José hetzelfde deed bij Bas. Ilse nam de zak van Stefan in haar hand.
‘Je pikkie, je neukapparaatje, stelt nog niks voor, je ballen masseren zal vast helpen.’
Hij voelde, dat ze daarmee ervaring had. En dat zijn pik er inderdaad van aan de groei ging. Zodra die zichtbaar stijf werd ging ze die strelen, niet te zachtjes. En zodra zijn pik vooruitstond nam ze die in haar mond en streelde hem met haar lippen en tong. Hij kreunde van genoegen. En schrok, toen ze voelbaar zijn eikel bloot maakte en die ging likken.
‘Oooh, je likt zelfs mijn eikel.’
‘Mmmm.’
Hij was opgelucht toen ze al gauw zijn eikel opborg en naar hem opkeek. Zijn stijve bleek rechtop te staan.
‘Hoe was dat? Gepijpt worden? Ook vast iets waarvan je gedroomd hebt.’
‘Ja. Lekker. Al kon ik me niet voorstellen dat een meisje dat zou doen. Met het risico dat er in haar mond gespoten werd.’
‘Zo lang ga ik niet door. Ik laat je veel liever zo in me klaarkomen.’
‘Ja, graag. Je hebt mijn pik er wel stijf mee gekregen.’
‘Ja, pijpen werkt meestal wel. Nog wat anders, wil je me misschien beffen?’
Ze stond op, hij keek tegen haar kruis aan.
‘Eh dat is je gleuf likken, hè?’
‘Ja. Je hoeft het niet, hoor, veel jongens hebben geen zin om haar in hun mond te krijgen.’
‘Als je het niet erg vindt doe ik het ook liever niet. Ik wil wel graag een keer goed aan je gleuf voelen.’
Hij kon net bij haar doos en probeerde zo veel mogelijk haar erop opzij te werken om haar gleuf nog beter te kunnen zien.
‘En me vingeren?’
‘Waarschijnlijk, als ik dat durf.’
‘Je durft er toch ook je stijve in te stoppen?’
‘Ja, vooral omdat die niks kan beschadigen, van een vinger met een nagel erop weet ik dat niet.’
‘Ik heb natuurlijk ook al naar je nagels gekeken, die zijn niet te lang. Zonder condoom neuken is te onveilig, al geloof ik wel dat je nog nooit geneukt hebt. Maar je deed het kennelijk goed genoeg, hoor. Dat hoorde ik wel. Je liet José ook klaarkomen.’
‘Gelukkig wel, al wist ik niet hoe dat moest.’
‘Alleen maar lang en goed neuken. Vingeren misschien later, dat durf je dan vast wel.’
Ze pakte wat uit het achteronder en gaf wat aan José. Al gauw deed ze hem een condoom om.
‘Kom mee, ik ben bloedgeil, ik heb zin in net zo’n lekkere neukbeurt als je José gegeven hebt, wat ik aan haar gekreun gehoord heb.’
Ze trok hem mee en op zich toen ze zich op het matrasje liet zakken.
‘Je benen tussen die van mij, op je knieën en onderarmen steunen.’
Hij deed het en liet zich op haar zakken tot hij haar duidelijk voelde. Haar borsten en gekriebel van haar tegen zijn stijve. Hij voelde haar hand naar zijn stijve zoeken en die beetpakken.
‘Til je buik iets op, ik moet je stijve naar beneden trekken om hem erin te krijgen.’
Hij tilde zich iets op en voelde dat ze aan zijn stijve trok. Na even kreeg hij hetzelfde gevoel als bij José, iets om zijn stijve. En direct haar hand niet meer.
‘Jaaah, kom verder. Dieper. En neuk me.’
Hij liet zich verder zakken en voelde zijn stijve in haar gleuf glijden tot hij niet verder kon. Hij ging gelijk verder met zijn stijve omhoog te trekken en hem er weer helemaal in te duwen.
‘Tjonge . . . het past bij jou . . . ook precies.’
‘Ik denk, dat ik toch voel dat je een iets dikkere dan Bas hebt. Lekker. . . . Iets korter maakt niet uit, als je lekker blijft pompen.’
Hij hoorde gekreun naast zich en keek opzij. Hij keek in het lachende gezicht van Bas, die in José aan het pompen was.
‘Lekkerder dan . . . een avondje kletsen, hè?’
‘Ja. Ik houd het al langer vol . . . dan de eerste keer. Dat ligt niet jou, hoor, Ilse, . . . het is net zo lekker in jouw gleuf . . . als in die van José.’
‘Ik voel ook geen verschil. Maar, helaas, toch in de verte . . . al het gevoel dat ik klaar ga komen. Ik ben benieuwd . . . hoe vaak ik deze keer kan spuiten.’
‘Mij een zorg, al komt er niets. . . . Als ik die lekkere krampen maar weer krijg.’
‘Ja, en ik. Langzamer, Stefan.’
‘Je zegt het maar.’
Net voor hij voelde dat zijn zaad eraan kwam voelde hij dat zijn stijve gemasseerd werd.
‘O. Kom je al, Ilse?’
‘Jaaah, neuk langzaam door.’
‘Graag, ik kom ook.’
Drie keer lag hij even stil om te spuiten. Daarna was Ilse kennelijk ook klaar, zijn stijve werd niet meer gemangeld. Voor de zekerheid bleef hij toch liggen, zachtjes stotend, zolang het bleef strelen.
‘Ho maar, kom naast me.’
Het ging maar net, met z’n vieren naast elkaar, José en Bas waren kennelijk ook uitgeneukt.
‘Hè, wat lekker. Lekker lang. Wat te verwachten was, van hun tweede keer.’
‘Het zijn wel natuurtalenten, hè? Ze neuken alsof ze het iedere dag doen.’
‘Kon dat maar. Hè, Stefan?’
‘Ja, het zou me niet kunnen schelen in welk standje.’
‘Tja, met ons niet, Stefan. We schelen te veel in leeftijd. Maar jullie weten nu meer. Jullie hoeven alleen maar een aanloop te verzinnen om meisjes te verleiden. Als ze op gang gekomen zijn zullen ze vast gauw meer willen. Zeker als ze jullie stijven zien, daar zullen de meeste meisjes niet af kunnen blijven.’
‘Eerlijk gezegd, ik zou met mijn handen wel van een meisje af kunnen blijven, als mijn stijve maar in hun  gleuf mag. Van dat jullie wat ouder zijn was niets te merken, afgezien dat jullie wat grotere borsten hebben dan meisjes van achttien. Jullie hebben heerlijke, lenige gleuven. Ik verwachtte niet dat bij het neuken mijn stijve ook nog lekker gemasseerd zou worden.’
‘Tja, heel wat geleerd, hè, vandaag? En enthousiast zaad gespoten. Al was het deze keer iets minder dan de vorige keer.’
Ilse haalde het condoom van de steeds slapper wordende pik van Stefan.
‘Ja, hier ook.’
José deed hetzelfde bij Bas. De condooms werden dichtgeknoopt en in het dichtstbijzijnde zijkastje gelegd.
‘Hebben jullie nu een voorkeur voor één van ons beiden, jongens?’
‘Eh voor nog een keer? Ik weet niet of ik dat kan, vanavond.’
‘Het is nog vroeg. En dan?’
‘Eh ik weet niet of jullie dat vervelend vinden, ik vond het met allebei even lekker.’
‘Ik ook.’
‘Goed, hoor. Ilse?’
‘Ik vond het iets lekkerder met die iets dikkere van Stefan.’
‘Ik voelde geen verschil. Goed, dan doe je het met hem, zodra hij weer kan. Het deed me aan eerder denken.’
‘Vast aan de zoon van die havenmeester.’
‘Ja. Die paste er maar net bij me in.’
‘Vertel eens.’
‘Je houdt wel van geil praatje, hè? Ondanks dat je zo netjes begon, ons amper durfde bekijken.’
‘Nou ja, ook om ervoor te zorgen dat ik geen stijve kreeg. Dat werkte een tijdje. Tot ik blote borsten zag, toen was er geen redden meer aan.’
‘En je pakte wat je mocht pakken, hè? Wat we laatst ook meegemaakt hebben. In een havenkantoor stond een jongen, iets ouder dan wij, achter de balie. We praatten wat, hoorden onder andere dat hij de zoon van de havenmeester was. En zagen dat hij ons verlekkerd bekeek. Ilse en ik hoefden elkaar maar even aan te kijken om te weten dat we hem allebei wel wilden. We nodigden hem uit om wat bij ons aanboord te komen drinken. Hij zei, heel snel, graag. Dat gaf ons al hoop. Hij kwam, niet te laat op de avond. Tja, met meer aan dan een zwembroek, maar daar zouden we hem wel uitkrijgen. Wij zaten in onze bikini’s, we wachtten niet lang om hem ons raadseltje op te geven, met hem tussen ons in. Hij bekeek ons nog beter maar wist het niet. We zagen al wel dat er wat in zijn broek groeide, al was het niet zo duidelijk als bij jullie, in jullie zwembroeken. We legden ieder een hand van hem op één van onze borsten, toen hij het nog niet wist hebben we onze topjes uitgedaan. Terwijl hij met twee handen aan Ilse zat heb ik zijn broeken uitgedaan, hij protesteerde niet, hij werkte mee. Ik kon met zijn spullen spelen. Tja, een maatje groter dan bij jullie. Maar al gauw zei hij dat hij het niet langer hield. Gelukkig kon ik alles opvangen, ik gebruikte er zijn onderbroek voor. Terwijl hij bij zat te komen hebben we de rest van zijn en onze kleren uitgedaan en zijn gaan liggen. Onder het wachten tot hij weer een stijve kon krijgen heeft hij mij lekker gebeft en klaar gelikt. Hij wist waar hij daarvoor moest zijn. Ilse pijpte hem. Zodra hij kon neukte hij me. Hij spoot meer, in een condoom natuurlijk, dan ik verwacht had, na zijn eerdere klaarkomen. Zijn derde keer ook, we hadden wel de rollen omgedraaid.’
‘Ja, hij kon na niet al te lang mij lekker lang neuken. Gelukkig deed hij niet te wild met die dikke van hem, het paste maar net, voor mijn gevoel. Laten we weer gaan zitten. We hebben nog een grote zak chips. En genoeg drinken.’
De meiden gingen weer op de bankjes zitten, de jongens weer ernaast. Er werd drinken bijgeschonken  en de zak chips ging rond.
‘Ze zeggen wel, een dronken vrouw is een engel in bed.’
‘Zo ken ik er ook wel één, Stefan. Als het bloed van een man in zijn pik gepompt wordt blijft er te weinig voor zijn hersenen over om na te denken.’
‘Nou ja, dronken zijn jullie duidelijk nog niet, wij hoefden niet veel na te denken. Maar is er, behalve misschien pijpen, nog een andere manier om ons een stijve te laten krijgen?’
‘Niet dat ik zo weet. Maar zo traag waren jullie niet.’
‘Ze kunnen ondertussen vast wat anders. Stefan, je wilde graag een keer goed aan mijn gleuf voelen. Nu?’
‘Ja, graag. Eh hoe?’
‘Ik kom tussen je benen zitten, dan kan je overal goed bij.’
‘Ja, vast.’
Zodra ze voor hem zat, met haar rug naar hem toe, sloeg hij zijn armen en benen om haar heen en nam haar borsten in zijn handen.
‘Ook wat voor jou, Bas? Met José?’
‘Eh vind je het erg als ik eerst de kunst afkijk?’
‘Nee, maar dat heb je eerder ook niet gedaan.’
‘Toen was ik te ongeduldig. Maar ik heb nu nog wat pauze nodig. Ik kijk graag wat je doet. Als je dat niet erg vindt.’
‘Nee hoor. Jij, Ilse?
‘Nee, hij heeft toch al eerder in mijn kruis gekeken? Hij heeft vast minder pauze nodig als hij ziet hoe je me er verwent.’
‘Eerst even met je borsten spelen, ik heb mijn handen nu zo lekker vol. En ik durf nu beter.’
Hij masseerde haar borsten net niet te ruw, tot ze hem stopte.
‘Nu wat je eigenlijk wilde, Stefan.’
Hij liet gelijk een hand zakken, nam de doos van Ilse erin en masseerde die.
‘Een lekker mollige doos.’
‘Een schokbreker.’
‘Wat?’
‘Om je stoten op te vangen, als je er op z’n diepst in wilt.’
‘O. Ja. Zo’n matrasje zal wel minder veren dan een bed. Oooh, ik heb ervan gedroomd om ooit een doos in mijn hand te kunnen houden.’
‘Een meisje bij haar kutje grijpen, hè?’
‘Wie houdt er hier van een geil praatje? Tja, zo denk ik daar natuurlijk aan. En aan neuken en voortaan aan mijn zaad eruit te voelen spuiten terwijl mijn stijve gemasseerd wordt. Maar ik houd het liever bij wat nettere taal, al is die niet geschikt voor een normale conversatie. Ik ga nu op zoek gaan naar je gleuf.’
Hij streelde weer zo veel mogelijk van haar schaamhaar opzij om goed aan haar gleuf te kunnen voelen.
‘Ja, lekker, net de lipjes van een mond.’
‘Niet aaien, Stefan, dat kietelt.’
‘Ik begin natuurlijk voorzichtig. Ik hoef vast niet hard te drukken om mijn vinger naar binnen te laten schieten. Ondanks de haren gleed mijn stijve er bij José makkelijk in. Geil om te zien, hoor. Als ik dat zeggen mag.’
‘Ik zei toch zelf al, ik ben bloedgeil. Ik zou wel de hele dag geneukt willen worden, door zo’n lekkere stijve als die van jou. Maar even aan me laten voelen is ook wel eens lekker. Gebruik je middelvinger, Stefan. Die is langer dan je wijsvinger. En dan kan je ook beter mijn doos zachtjes blijven masseren.’
‘Ik snap het.’
Na uitvoerig over haar gleuf gevoeld te hebben ging hij met zijn middelvinger iets in haar gleuf en streelde de binnenkant van haar lipjes. José was voor Bas gaan zitten, hij masseerde haar borsten terwijl ze naar het andere stel keken.
‘Lekkere lipjes, Ilse, die van José streelden mijn stijve zo lekker.’
‘Ik houd het niet langer, vinger me.’
‘Ik probeer het.’
Hij ging langzaam met z’n vinger zo ver mogelijk haar gleuf in.
‘Niet stilhouden, dan voel ik niets.’
Hij maakte pompbewegingen.
‘Jaaah, doe je stijve na, ook in de rondte.’
Hij deed het, al vond hij het wat raar om zo in haar te roeren. Ook omdat het andere stel er volledig zicht op had. Maar die grinnikten naar hem, toen hij even naar ze opkeek. Ilse genoot duidelijk van zijn gevinger, ze ging hijgen net zoals hij haar hoorde doen toen Bas haar neukte.
‘Jaaah, goed zo.’
Maar na een minuut stopte ze hem.
‘Ik neem je niks kwalijk hoort, maar het komt niet. Zoek mijn clitoris maar op.’
‘Tja. Bovenin, hè?’
‘Ja, niet zo diep.’
Hij vond hem, kennelijk, omdat ze al snel ging schokken.
‘Jaaah, wrijf erover en er omheen.’
Nu wel snel kwam ze duidelijk klaar, al kreunend. Hij haalde zijn vinger uit haar en masseerde haar doos maar.
‘Hè, beter dan niets, maar neuken blijft lekkerder. Bas, heb je de kunst afgekeken?’
‘Ja, aanschouwelijk onderwijs, eigenlijk. Ik vond het wel leuk, je klaar te zien komen. Eh José, heb je ook zin in zoiets?’
José grinnikte.
‘Ik dacht, dat je het nooit zou vragen. Zien vingeren heeft je pik niet omhoog gekregen, ik voel niks hards tegen mijn rug, misschien als je het zelf doet.’
‘Ik hoop het.’
Het ging bij José en Bas iets anders. Zodra Bas voelde dat ze klaar ging komen zocht hij, ongevraagd, haar clitoris op en liet haar heftig schokkend komen.
‘Ja, Ilse, beter dan niets. Al maakte hij er haastwerk van. Hé, ik voel nu wel wat hards tegen mijn rug. Stefan kan vast weer, Ilse, wat mij betreft kunnen jullie weer, ik heb nog even pauze nodig.’
‘En toekijken, hè?’
‘Tot Bas weer kan. We kijken voor de gezelligheid, want neuken kan hij al.’

Derde rondje

Hij zag hoe Ilse op een matrasje ging liggen en Stefan met een condoom om zijn stijve op en in haar dook.
‘Oooh, wat geil. Je kan precies zien hoe zijn stijve in en uit haar schuift.’
‘Ja, alsof ik het zelf voel.’
‘Kom dan maar, dan laat ik je het in het echt voelen.’
‘Ja, graag.’
Zodra ze opgestaan waren hield ze hem tegen.
‘Ik blijf het stoer vinden, als de pik van een jongen zo stijf omhoog staat.’
‘Ja, mijn neukapparaatje is weer op volle sterkte. Stijfheid. Je mag hem zo weer iets naar beneden trekken, om hem in je lekkere gleuf te kunnen te duwen.’
‘Even hem inpakken.’
Ze deed een condoom om zijn stijve en ging wijdbeens op het matrasje naast het neukende stel liggen.
Hij ging op haar liggen en liet zijn stijve doen wat eerder zijn vinger gedaan had. Ze kwamen niet veel later klaar dan het andere stel.

‘We moeten niet vergeten de condooms op te ruimen, Ilse, als we de boot terugbrengen.’
‘Nee, en de voorraad aanvullen. Tjonge, zes gebruikt. Op één avond.’
‘Ja. Zelfs de keer dat we al ’s morgens een paar jongens te pakken kregen hadden we er niet meer nodig. Jammer genoeg.’
‘Vertel weer eens.’
‘Tja, dat begon wat sneller. De steiger waar we aan lagen was wat hoger dan hier, de jongens die we uitnodigden, toen ze langsvoeren om aan te leggen, hadden wat moeite om op onze boot te komen. Ik stak een hand toe, waarbij een borst uit het topje schoot.’
‘Geen wonder, er gaat ook maar de helft in.’
‘Ja, normaal mag je je tepels niet laten zien. Die jongens keken met open monden, waarop ik vroeg, zal ik hem opbergen of de andere ook laten zien? Ééntje zei, laat maar zien, als je durft. Dat durfde ik wel, dat snappen jullie wel, ik wipte de andere er ook uit. Ilse kwam naast me staan en vroeg, er nog twee zien? Ze knikten, waarna Ilse haar topje afdeed. Ik ook, helemaal. We keken elkaar even aan en knikten naar elkaar. We gingen op onze knieën zitten en begonnen de zwembroeken van de jongens naar beneden te trekken. Ze stribbelden een beetje tegen, waarschijnlijk automatisch, maar stonden al gauw in hun blootje. Met kleine, slappe pikkies, maar na wat strelen en een beetje pijpen hadden ze al gauw allebei een stevige, omhoogstaande stijve. Niet zo dik, wel aan de vrij lange kant.’
‘Zit er veel verschil in?’
‘Als jongens in de twintig zijn zitten ze wel op hun maximum. Er kan dan centimeters aan lengte verschil zijn, die jongens hadden toevallig langere dan wij meegemaakt hadden. Die ene vroeg, ik durf het amper te vragen, maar zouden jullie ons af willen trekken, bij mijn maat zal het wel net zo welkom zijn als bij mij. Ik zei, we weten wat beters, waar jullie vast niet om durven vragen. We hadden onze matrasjes nog niet opgeborgen, we zeiden de jongens daarop te gaan liggen.’
‘Die matrasjes hebben dus vaker wat meegemaakt.’
‘Net als wij. We deden onze bikinibroekjes uit, gingen wijdbeens ieder op de bovenbenen van een jongen gaan zitten, bevoelden hun stijve en zak uitvoerig, deden ze een condoom om, zetten hun stijven vertikaal en lieten ons erop zakken. Voorzichtig, we wisten niet of we die lange konden hebben. Maar het ging.’
‘Langer is lekkerder?’
‘Amper, er zijn alleen wat langere slagen mogelijk. We wipten tot we klaargekomen waren, zoals meestal Ilse iets sneller dan ik.’
‘Daar kan ik niets aan doen, zo ben ik nu eenmaal. Aan die jongens lag het niet, later merkte ik geen verschil met die andere stijve.’
‘O, weer geruild?’
‘Natuurlijk. Die jongens waren natuurlijk ook gekomen en hadden aardig wat gespoten. Nadat ze uitgehijgd waren wilden ze ons graag goed bekijken. Tja, zo ver met onze benen van elkaar hadden we nog nooit gelegen. We vroegen om gelikt te worden, dat deden ze graag. Daarna vingerden ze ons ook, tjonge, dat konden ze goed. Sorry.’
‘Nee, daar is waarschijnlijk meer oefening voor nodig.’
‘Ja. Zo gauw ze konden schoven ze omhoog, streelden met hun pik over onze gleuf en wilden hem naar binnen duwen. Maar we stopten ze om ze eerst een condoom om te laten doen. Dat konden ze zelf, daar hadden ze kennelijk ook ervaring mee.’
‘Ook?’
‘Ja, met hun stijven ook, ze neukten geweldig. En zo lang, dat Ilse twee keer klaarkwam.’
‘Daar kan ik ook niets aan doen. De eerste keer al bij zijn eerste lange haal, hij kwam er zo snel zo ver in, dat ik even bang was dat hij door me heen zou gaan. Alleen omdat ik van het hem zelf neuken wist dat ik hem helemaal kon hebben, durfde ik hem zijn gang te laten gaan. Lekker woest.’
‘Ja, hij was wat woester dan zijn maat. We zijn, op hun kosten, dat wilden ze graag, ergens wat gaan eten. Daarbij konden we ongegeneerd en ongezien met onze benen wijd onder tafel zitten, want we waren onderin wat afgemat, door die lange slagen en hun wat woeste gepomp. Daarna vroegen ze of ze weer met ons mee konden gaan, dat vonden we goed, op voorwaarde dat ze nog een keer wat zouden kunnen. Dat dachten ze wel, ze hadden ook al zichtbaar een stijve in hun broek voor we weer aan boord waren. Daar wilden ze gelijk op ons duiken, nadat we ons snel uitgekleed hadden en we hun een condoom omgedaan hadden. Ze keken verbaasd toen ze niet op dezelfde als eerder mochten. Ze begonnen bij de andere voorzichtig, maar neukten er al gauw weer volop op los, toen ze merkten dat het in de andere net zo lekker ging. Daarna hebben we ze al gauw weggestuurd, ze dachten zelf ook dat ze de eerste uren hun pik niet meer overeind zouden kunnen krijgen. En we voelden ons allemaal nogal versleten. Nu gaat het nog.’
‘Tja. José, je had het over jullie boot terugbrengen. Hebben jullie die gehuurd?’
‘Ja. Twee weken. Voor een rondje om te polders.’
‘Hé, wij ook. Tegen de klok in. Jullie?’
‘Andersom. Jullie zijn dus al door de sluis bij Nijkerk gekomen?’
‘Ja. Een makkie, hoor. Geen lange wachttijd.’
‘Tja, wachttijden zijn vervelend. Maar hebben jullie daarna aan jullie linkerhand niets gezien?’
‘Niks bijzonders. Hebben we wat gemist? ‘
‘Waarschijnlijk. Er schijnt daar een naaktstrand te zijn. Wij gaan er naar op zoek.’
‘Tja, voor teruggaan hebben we geen tijd. Wij komen elkaar vast ook niet meer tegen. Jammer.’
‘Stap zelf maar op meisjes af, zoals wij contact met jullie opnamen. Al moet ik toegeven, dat het voor meisjes makkelijker is om jongens te verleiden dan andersom.’
‘Tja, als je het verleiden wilt noemen. Wij vroegen af en toe ook wat. Jullie begonnen er alleen mee.’
‘We zagen jullie eropaan dat jullie te lang beleefd zouden blijven. Ons wel, min of meer stiekem, bekijken, waarvan wij de kriebels zouden krijgen. En niet meer dan een bobbel in jullie zwembroeken zien. We voerden de snelheid wat op, in de hoop dat het dan niet bij één beurt zou blijven. Tja, we wonen hoorbaar niet bij elkaar in de buurt, anders zouden we jullie wel als tussendoortje willen hebben. Tussen wat oudere jongens met wat grotere pikken door, bedoel ik.’
‘Ja, dat zal wel. Ik weet niet wat ons de leeftijd van een meisje uit zou maken. Het mag natuurlijk niet met een te jonge. Al zeggen ze wel, als er haar opzit mag je pik erin.’
‘Ik weet niet precies hoe dat zit, kijk in de bibliotheek maar in het Wetboek van Strafrecht wanneer het ongestraft mag. Verder denk ik, dat je tot de dood met een vrouw kan neuken. Het ligt er maar aan wanneer je ze er te onaantrekkelijk voor gaat vinden.’
‘Het zal er ook wel aan liggen hoe graag eh je wat kwijt wilt. In een gleuf is lekkerder dan zelfbediening.’
‘Ja. Ik hoop het mijn leven lang vol te kunnen houden. Zo vaak mogelijk in m’n nakie wijdbeens op een bed te kunnen liggen en lekker bevoeld en dan geneukt worden, zonder condoom.’
‘Ik ben benieuwd of mijn opa’s en oma’s het nog doen. Ik zal het ze maar niet vragen. Mijn ouders doen het nog wel, ze doen soms, hoorbaar, de deur van hun slaapkamer op slot. Eh wat bedoel je met hoorbaar niet bij elkaar in de buurt wonen?’
‘Ik vind het net hoorbaar, dat jullie uit het Zuiden van het land komen, wij wonen in het Noorden.’
‘Ja, jammer. Ik heb niet op accenten of dialecten gelet. Mijn oren minder gebruikt dan mijn ogen en mijn gevoel.’
‘Je oren minder, maar genoeg. Je pik ook genoeg voor vandaag, denk ik. Het zou, na drie keer, ook te lang duren voor die weer in actie kan komen. Dus moesten jullie maar opstappen. Met onze dank voor een lekkere avond.’
‘Onze dank is minstens zo groot, voor zo’n onverwacht overheerlijke avond.’

Aanboord van hun eigen boot trokken ze het dekzeil helemaal over de boot, rolden hun slaapzakken uit en kropen erin.
‘Ik had nooit gedacht dat er iemand zou toekijken als ik aan het neuken was.’
‘Ik ook niet. Elkaar zien en horen neuken en zo en ook nog van meid wisselen. Heel wat anders dan onder de douches wat kleine pikkies zien.’
‘Ja. Omdat die meiden zo vrij waren zat ik er ook maar niet mee. Normaal zou ik jou mijn stijve nog geeneens laten zien.’
‘Nee. Laatst, bij die boswandeling, toen we elkaar even kwijtwaren, heb je je vast ook afgetrokken.’
Stefan grinnikte even.
‘Ook?’
‘Ja, zoiets kan ik nu makkelijk toegeven. Daarom was ik expres wat achter gebleven. Dat laat je normaal ook niet zien. Maar tijdens een vakantie moet je soms ook wat kwijt.’
‘Ja, dan stopt het niet. Ik had bij de derde keer wel het gevoel dat ik leeg raakte. Leger dan wanneer ik mezelf help.’
‘Ja, natuurlijk, na één keer. Zonder drie massages. Ik hoef, denk ik, minstens een week niets meer te doen.’
‘Eh als je het deze vakantie toch nog een keer moet of wil, kan het aan boord wel. Draai je van me af en vang het zo op, dat het makkelijk op te ruimen is. Ik hoef mijn oren dan niet dicht te houden, ik heb al veel soorten kreunen gehoord.’
‘Ja, die meiden konden er ook wat van. Nogal opwindend, hun gehijg en gekreun.’
‘Meer opgewonden worden hoefde ik niet, het viel me de eerste keer al mee dat ik al niet klaarkwam voor ik erin zat.’
‘Die meiden waren vakkundig, die wisten het van tevoren en hielden ons zo rustig mogelijk. Het viel mij ook niet mee, ik wilde al gauw graag volop spuiten.’
‘Hoe zou dat voelen, zonder condoom?’
‘Waar het blijft zal waarschijnlijk voor ons gevoel niets uitmaken. Het idee wel, je zaad zo diep mogelijk in een gleuf te kunnen spuiten. Tja, van hun krampen wist ik niks. Ik weet niet meer wie van die twee zei, dan wordt het nog lekkerder voor je, dan wordt ook je eikel gestreeld.’
‘Ik wist al niet wat me overkwam, toen ze bij het pijpen die ook ging likken.’
‘Gelukkig niet te lang, daarmee zouden ze ons makkelijk klaar kunnen laten komen.’
‘Dat wisten ze kennelijk ook. Ze zei, ik laat je veel liever in me klaarkomen dan in mijn mond spuiten.’
‘Toch schijnen er meiden te zien die wel zaad lusten. Er stond in ieder geval in dat boekje een verhaaltje over. Ze zag graag een jongen spuiten, hoe verder en hoe meer stralen hoe mooier, maar ze wilde het niet in haar gespoten krijgen. Alsof ze niets van condooms wist.’
‘Zullen wij er ook kopen? Je weet maar nooit.’
‘Je bent wel erg optimistisch.’
‘Er zullen toch wel meer meisjes zijn die er net zo over denken als José en Ilse? Alleen er nog niet aan toegekomen zijn of er geen gelegenheid voor gehad hebben? Ik bedenk me nu, als we doortastender waren geweest hadden we misschien eerder meiden over kunnen halen tot een avontuurtje.’
‘Er waren er inderdaad meerdere die er wel aanleiding toe gaven en een poging waard waren. Al hadden ze ons alleen maar af willen trekken. We waren, zeg ik maar, te beleefd.’
‘En nog maagd. Nu is ons hek wel van de dam.’
‘De kurk van de fles. Even schudden, spuiten maar.’
‘Nee, even pompen, spuiten maar. Ik denk niet, dat ik het nog vaker gekund had. Ik spoot steeds minder, al bleef het klaarkomen net zo lekker.’
‘Ja, lekker lang pompen voor we kwamen. Het geilste vond ik de eerste keer. Mijn stijve in en uit haar gleuf zien schuiven. Die er precies om bleef passen. En mijn stijve heerlijk streelde.’
‘Ja, ook zíen dat je neukt. Ik vond het ook geil om te zien, nog beter dan toen je het naast me deed, dat jij Ilse neukte, op haar liggend.’
‘Ach ja, dat maakte me natuurlijk niets meer uit sinds die eerste keer.’
‘José en ik hadden er goed zicht op, we zagen je stijve in en bijna uit haar gleuf schuiven. En haar borsten op en neer schudden in de maat van je gepomp in haar. Je zak slingerde heen en weer.’
‘Tja, gelukkig hadden mijn ballen net genoeg zaad aangemaakt voor drie keer. Ilse en ik zagen bij jullie natuurlijk minder, maar het was duidelijk genoeg wat jullie aan het doen waren. En ook hoorbaar klaarkwamen. Tjonge, ik voel wel dat mijn pik hard aan het werk geweest is.’
‘Hoe zouden die meiden het voelen?’
‘Ook net niet onprettig, denk ik. Ze wisten al wat ze konden hebben. Ze lagen niet stil.’
‘Nee, duidelijk niet. Lenige gleuven.’
‘Oefening baart kunst. Laten we maar gaan slapen.’
‘Ja, welterusten.’

Slot

De volgende morgen zagen de jongens, toen ze het dekzeil wat terugschoven nadat ze beiden wakker waren geworden, dat de boot met de meiden al vertrokken was.
‘Zullen we erachteraan gaan?’
‘Nee, ze zijn toch te oud voor ons?’
De jongens grinnikten allebei.
‘Ja, maar niet te oud om ons wat te leren.’
‘Ja, van alles. Wat er maar kon, denk ik.’
‘Ik zou ook niet meer weten. Of willen, behalve iedere keer dat ik een stijve kan krijgen ermee neuken.’
‘Tja, je zei, voor we het deden, hoe het moet is vast aangeboren. Ik heb misschien wat bij dieren in een dierentuin afgekeken, apen doen het ook in verschillende standjes. En honden doen het gewoon op straat als er toegekeken wordt. Die meiden gaven ons inderdaad les, ondiep en diep, even pauze, hoe snel en zo.’
‘Tja, het was niet hun eerste keer. Ik vond het geen hoertjes, hoor. Ze deden het duidelijk eh als hobby.’
‘Ja. Die Ilse was wat heter dan José, hè?’
‘Ze wilde minstens zo graag. En ze kwam sneller. Maar in haar gleuf was het net zo lekker warm als in die van José.’
‘Eigenlijk wel abnormaal dat we ook nog konden ruilen.’
‘Dat wilden die meiden toch ook?’
‘Ja, gelijk hadden ze. Al voelden wij geen verschil, hè?’
‘Nee. Zien ook niet. Ik weet wel, je moet het doen waarmee je geboren bent, ik was toch wel blij dat onze stijven niet veel verschilden. Ze vonden ons allebei goed neuken, al had de ene een iets langere of iets dikkere dan de andere.’
‘Ja, goed waren we, ze kwamen de eerste keer al klaar.’
‘Wat een avontuur, hè?’
‘Een avontuur of een avond uur?’
‘Allebei. Een dubbel avontuur. Nee, een driedubbel avontuur. We hebben allebei drie keer een meid geneukt.’
‘Ja. Laten we maar ontbijten, verder varen, in gedachten nagenieten van het avontuur en zien wat er gebeurt. Het zal waarschijnlijk wel bij aftrekken blijven.’

Die vakantie bleef het daar inderdaad bij.

---

---

3. Opnieuw

Zaterdagavond 1

‘Hé, ben jij niet Janneke?’
‘Hé, dat ben ik wél. Draai je gezicht eens naar het licht? . . . Laat me even denken. . . . Eh Jeroen?’
‘Ja. Zullen we even naar buiten gaan? Uit de herrie?’
‘Ja, goed.’
Ze gingen naar buiten. Daar stak hij een sigaret op.
‘Rook je?’
‘Alleen ’s zaterdagsavonds. Ik mag het van thuis niet, maar ze merken het niet. Ze denken dat wat ze ruiken van de disco komt.’
‘Hier binnen mag het eigenlijk toch niet? Je moet wel toegang betalen, maar het zal toch wel een openbare ruimte zijn?’
‘Ja, maar het wordt toch gedaan. Niet door meisjes, jongens houden een sigaret zo in hun hand dat het niet opvalt. Als ze een trekje willen nemen doen ze alsof ze aan hun neus kriebelen. Maar waar kom jij ineens vandaan?’
‘Van thuis.’
‘Ja, vast. Maar ik bedoel, ik heb je een hele tijd niet gezien. Jaren.’
‘Ja, vier jaar. Ik heb in de stad gewoond.’
‘En nu weer terug? Of op bezoek?’
‘Weer terug. Het beviel mijn ouders daar toch niet zo. Maar ze hebben gewacht met terugverhuizen tot ik mijn school afhad. We zijn naar de stad verhuisd toen ik van de basisschool afkwam. Voor mij toen volkomen onverwacht. Ik kreeg maar een paar dagen de tijd om afscheid van mijn vriendinnen te nemen voor de verhuiswagen voorreed. De geschiedenis herhaalde zich, van de week.’
‘Ze hadden je wel wat meer de tijd kunnen geven.’
‘Zo zijn ze niet. Zelfs deze keer was er geen overleg, ik kreeg de simpele mededeling, we verhuizen vrijdag terug naar het dorp, ga inpakken.’
‘Je zal wel geschrokken zijn.’
‘Niet zo. Ik weet, dat ze het doen om me niet lang zenuwachtig te laten zijn.’
‘Tja. Voor zover ik me kan herinneren was je nooit zenuwachtig.’
‘O. Je herinnert je me?’
‘Ik herkende je toch? Al ben je veranderd. Ten goede, hoor. Uiterlijk.’
‘O. Dank je.’
‘Jij herkende mij.’
‘Ja. Je bent alleen groter geworden.’
Hij grinnikte.
‘Ja, moeders mooiste ben ik niet.’
‘Lelijk in ieder geval niet. Je had een broer, hè? Een oudere.’
‘Nog. In de stad. Getrouwd. Jij een oudere zus, hè?’
‘Ja. In de stad. Getrouwd. Heb je verkering?’
‘Nee. Jij?’
‘Nee. Gelukkig niet. Dan was de verhuizing nog vervelender geweest.’
‘Ja. Ga je je vriendinnetjes van vroeger weer opzoeken?’
‘Ja, natuurlijk. Daar kwam ik hier voor. Maar ik heb er nog geen gezien, ik was net binnen.’
‘Ik heb er een paar van gezien. Ze lopen niet weg, hoor.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ze zijn er straks ook nog, ik wil graag nog wat met je praten.’
‘O. Vroeger niet zo.’
‘Met geen één meisje. Maar ja, ik ben geen elf meer. Ik kijk er nu anders naar.’
‘Ja, vast.’
‘Maar ik zie er nu minder van. We kunnen niet meer stiekem het zwembad in.’
‘O. Dat herinner je je?’
‘Ja, zeker. Ik denk, dat niet lang nadat jij weg was het zwembad gerenoveerd werd. Ook de omheining werd verstevigd. Er was geen simpel gaas meer wat je opzij kon schuiven. Je kan er nu alleen tijdens de openingstijden tegen betaling in.’
‘Dat zal ik wel gaan doen. Niet meer zoals vroeger. Jij?’
‘Ik zwem er meestal één keer per week. Tja. Niet meer zoals vroeger, ik zou het eigenlijk graag weer doen. Ik zei al, ik zie nu minder van meisjes.’
‘Eh herinner je je mij daar ook van?’
‘Ja. Niet om eh het belangrijkste, dat was vast hetzelfde als bij de andere. Maar jij was de enige met niets lelijks, vond ik. Geen brilletje, geen slecht gebit, geen kortgeknipt jongenskoppie, ik weet het niet precies meer, wel dat ik, als er wat te kijken viel, het liefst naar jou keek.’
‘O. Als er wat te kijken viel?’
‘Ja, als we zwommen was er niets te zien. Op de kant, op het grasveld wel.’
‘Ja. Nogal.’
‘Als ik toen al voorgelicht was had ik vast anders gekeken. Ik zag natuurlijk wel het verschil tussen jongens en meisjes.’
‘Ja. Ik herinner me jou daar ook niet van, je had vast ook hetzelfde als de andere jongens.’
‘Ja. Ik weet nog wel dat jullie meer naar ons keken dan wij naar meiden. Als de omheining niet veranderd was waren we er waarschijnlijk binnen een jaar toch mee gestopt.’
‘O?’
‘Nou ja, als je in de puberteit komt ga je eh er toch anders uitzien? Wat niet iedereen hoeft te zien. Zeker dat van jongens niet, het belangrijkste verdwijnt niet onder het haar, zoals bij meisjes.’
‘O. Dat weet je?’
‘Bij jou op school circuleerde vast ook de Candy of soortgelijke of ergere blaadjes.’
‘Ja. Verder weet je daar ook niets van?’
Hij grinnikte.
‘Ook?’
‘Hè, Jeroen.’
‘Zou ik je zien blozen, als er hier meer licht was?’
‘Waarschijnlijk.’
‘Wat fijn, dat je zo eerlijk bent. Zullen we, om je wat af te leiden, gaan dansen?’
‘Ik denk niet dat me dat af zal leiden. Leg me eerst wat uit. Ik zag, in de gauwigheid, dat er nogal innig gedanst werd. Niet een eind van elkaar af.’
‘Nee, van dat spastische gedoe houden we niet. Als een stel het probeert worden ze steeds verder naar elkaar geduwd tot ze doen als de rest.’
‘Afgesproken werk?’
‘Stilzwijgend. Het blijft een dorp, ze zeggen niets, maar je wordt wel op je vingers gekeken. Alleen bij het dansen kan je dichtbij elkaar komen. Niemand wil dat veranderen.’
‘Zo dichtbij vast niet.’
‘Zo dicht als een stel wil, Janneke. Als je elkaar niet aardig vindt dans je toch hooguit één keer met elkaar?’
‘Wil je daarom met me dansen?’
‘Normaal dans ik met wat verschillende. Maar ik vind jou al aardig genoeg om vast vaker mee te dansen.’
‘Laten we het dan maar proberen.’
Onder het dansen, beginnend elkaar losjes omarmend, een decimeter van elkaar af, trok hij haar langzaam steeds dichterbij, tot ze elkaar raakten. Zonder iets te zeggen dansten ze op drie nummers van de muziek, waarna ze weer naar buiten gingen. Ze liepen iets verder dan de eerste keer, om elkaar omhelzende stelletjes niet te storen.
‘Niet roken, Jeroen?’
‘Nee.’
Hij haalde een kokertje uit zijn broekzak, spoot er iets uit in zijn mond en borg het kokertje weer op.
‘Janneke, kan ik een kusje van je krijgen?’
‘Dat klinkt kinderachtig. Wil je niet hetzelfde als wat de rest hier staat te doen?’
‘Ja, graag. Voor zover ik kan zien wat ze doen.’
‘Goed.’
Hij nam haar net zoals bij het dansen in zijn armen en drukte voorzichtig zijn mond op die van haar. Vrij snel werd het echt kussen, minuten lang. Hij bleef haar vasthouden toen ze haar hoofd wat terugtrok.
‘Heerlijk, Janneke.’
‘Ja. Dank je wel dat je dat spuitbusje gebruikte. Nam je het daarvoor mee?’
‘Nee, alleen om te gebruiken vlak voor ik thuiskom. Ik wist toch niet dat ik jou zou zien? En zo lekker mee zou dansen? En kussen? Dat kwam pas bij me op onder de laatste dans.’
‘Ja. Ik weet nu dat ik toen en net dat spuitbusje niet voelde.’
‘Eh nee. Dat zit aan de zijkant in mijn broekzak.’
‘Wees ook maar eerlijk. Voelde ik dat je een stijve hebt?’
‘Eh ja. Je bent niet bepaald eh schuchter.’
‘Dat heb ik in de stad afgeleerd, in mijn klas waren ze grover dan hier. De schuttingwoorden vlogen door de lucht. Ik zal je verder maar geen voorbeelden geven.’
‘Verder?’
‘Als ze hier zo eh netjes zijn gebleven, met woorden, zal je na je voorlichting het woord stijve vast nooit gehoord hebben.’
‘Nee. Ik kreeg er onder het dansen ook nog nooit één.’
‘Waarom dan nu wel? Blijf eerlijk.’
‘Eh van je borsten tegen me aan voelen. En dat je verder zo soepel met me meebewoog.’
‘Dat vond ik ook fijn. Veel fijner dan dat losse gedoe.’
‘Deed je dat wel eens?’
‘Ja, in de stad zijn er ook disco’s. Al waren er maar een paar waar je onder de achttien in mocht.’
‘Hier moet je er om twaalf uur uit, als je onder de achttien bent.’
‘Dat is een betere regeling. Ik kwam in de stad geen jongen tegen die eh ik zou willen laten voelen dat ik borsten had.’
‘Mij wel?’
‘Haal je niets in je hoofd, niet meer dan daarnet. En nu, eigenlijk.’
‘Ja, ik vind het heerlijk je zo vast te houden. Janneke, als je niet weggegaan was had het misschien iets tussen ons kunnen worden. Zullen we dat nu proberen? Ik vond het direct al fijn om met je te praten. En alles daarna nog fijner.’
‘Hebben jullie thuis één of andere recorder?’
‘Eh ja. Video, cassette.’
‘Met een knop replay?’
Hij snapte haar en begon weer met kussen. Nog langer dan de vorige keer.
‘Ooooh, wat heerlijk, Janneke.’
‘Ja.’
‘Eh als ik zo brutaal mag zijn, je hoeft niet zo schuchter te zijn om met een omweg te vragen om te kussen. Ik zou het helemaal niet erg vinden als je er zelf mee begon.’
‘Goed. Maar ik ben niet zo schuchter. Blijf je me even zo vasthouden?’
‘Ja, natuurlijk graag. Hoezo?’
‘Wacht maar af.’
Hij voelde een hand van haar van zijn rug naar tussen hun in te gaan, naar beneden over de gulp van zijn broek en haar voelen hoe groot zijn stijve was. Hij bleef van schik doodstil staan, tot en met ze haar hand weer op zijn rug gelegd had.
‘Oooh, Janneke.’
‘Ik weet nu zeker dat kleine pikkies groter kunnen worden.’
‘Ja. Soms.’
‘Hoe lang houd je dat vol?’
‘Vast zolang als ik je zo vast heb.’
‘En iets anders? Waar ik toen niets had maar nu wel? Wat je tegen je aandrukt?’
‘O. Mag ik?’
‘Ja, toch maar. Ook met één hand.’
Hij liet een hand van haar rug naar tussen hun in te gaan, naar boven en voelde hoe groot een borst van haar was.
‘Oooh, Janneke, wat een grote borst. Wat fijn om die vast te mogen houden.’
‘Ik heb op school van andere meiden wat opgestoken. Hoe je het best wat met een jongen kon beginnen. Als het contact je niet beviel, van wat hij had en deed, kon je er beter mee ophouden. Ze vertelden nog meer, maar er gingen er ook van school omdat ze zwanger geworden waren. Met veertien of vijftien. Dus volg ik verder hun adviezen niet op, alles op z’n tijd, ik wil beslist niet zwanger worden voor ik fatsoenlijk getrouwd ben.’
‘Dan wel?’
‘Ja, gewoon, en een stuk of twee kinderen krijgen.’
‘Ja. Lieve Janneke, ons eerste contact bevalt me uitstekend. Ik hoop, dat we eh contact houden. Maar ik weet niet wat je daarbij fatsoenlijk vindt. Dit kennelijk wel.’
‘Ja, al is het eigenlijk wat veel voor een eerste contact. Maar ik wilde niet te aarzelend beginnen, je zou je dan misschien niet meer met me willen bemoeien.’
‘Ik had minstens nog een paar keer met je willen praten. En je dan vast ook willen kussen. Om aarzelend wat meer te willen. Niet eh alleen voor mijn eigen genoegen, hoor. Ik wil ook andere dingen graag samen met je gaan doen. Zoals zwemmen.’
‘Ja. Dat we dat toen deden.’
‘We deden niets. Behalve zwemmen, kijken en praten.’
‘Ik bedoelde, in ons nakie.’
‘Tja, zwemmen kon voor niets, na sluitingstijd. Maar geen zwemkleding van thuis meenemen, ze mochten niet weten dat we illegaal gingen zwemmen.’
‘Dat er niemand ooit iets gezegd heeft. Of ons gezien heeft en weggejaagd.’
‘Er is in het dorp niets veranderd, Janneke. Iedereen bemoeit zich met zijn eigen zaken en geeft zelden commentaar op die van anderen.’
‘Lekker rustig. We hadden in de stad een rijtjeshuis met een voortuintje en een achtertuin. De buren hadden er ieder jaar wel commentaar op. Wat je wel of niet had moeten planten, of je wel of niet moest snoeien. Het mankeerde er nog aan dat ze met een liniaal op kwamen meten hoe hoog je gras was.’
‘Bah, vervelend.’
‘Ja. Wat je nu doet niet. Je mag wel beter voelen, hoor. Dat is vast voor mij ook lekkerder.’
Hij voelde beter, masseerde haar borst.
‘Zo?’
‘Ja, lekker. Die andere ook even?’
Hij wisselde van borst en masseerde die.
‘Net zo’n lekkere. En grote.’
‘Ik heb een normale maat.’
‘Tja, er is geen licht genoeg, je lijkt me wel een mooi figuur te hebben. Janneke, ik weet nog niet wat je fatsoenlijk vindt.’
‘Wil je al meer?’
‘Eigenlijk in je bloes.’
‘Eigenlijk, zolang ik het fijn vind gaan, vind ik beetje bij beetje wat meer wel fatsoenlijk, ik bedoel goed, zolang ik er niet zwanger van word. Maar ik ga geen voorbehoudmiddelen gebruiken.’
‘Zo ver dacht ik niet. Maar, als we het allebei fijn zouden vinden gaan, aan eh scharrelen. Als je weet wat ik bedoel.’
‘Wat ik ook bedoelde, beetje bij beetje wat meer. Zonder een hoog tempo. Ik eh wil nu wel wat, maar jij eerst. Wat je wilde.’
‘O. Fijn, Janneke.’
Hij zocht en vond knoopjes aan haar bloes, knoopte er los zo veel hij dacht dat nodig was en ging met zijn hand onder haar bloes.
‘Oooh, half bloot. Lekker, Janneke.’
‘Als je belooft volgende week hier weer te komen kom ik zonder beha.’
‘Ja, graag.’
Hij begon met kussen, ze kuste terug, tot hij haar hand weer over zijn broek voelde.
‘Heb je ook een onderbroek aan?’
‘Ja. Eh wil je daarover?’
‘Mag toch wel?’
‘Eh ja. Ik heb een rits.’
Ze vond die al snel, deed hem naar beneden en zocht zijn stijve op.
‘Zo voel ik hem al beter. Groot, hoor.’
‘Ik denk, dat ik een normale maat heb.’
‘Je kon hem natuurlijk nooit ergens mee vergelijken. Behalve met die uit die boekjes. Vroeger had je er vast net zo één als de andere jongens, een verschil zou me opgevallen zijn.’
‘Ja, vast.’
Hij zuchtte, toen ze hem losliet. En verstijfde, toen hij haar hand voelde zoeken en die onder zijn onderbroek zijn stijve beetpakte.
‘Oooh, Janneke.’
‘Wat een lekkere, blote paal.’
Ze streelde een paar keer op en neer.
‘Langer en dikker dan ik verwachtte. Gokte, want in die blaadjes waren ze ouder.’
‘Ja. Hij groei vast nog wat. Jij?’
‘Nee, vast niet meer. Ga maar in mijn beha. Dat kan vast net.’
Dat kon ook.
‘Oooh, Janneke, wat een lekkere, blote borst.’
‘Gezellig, hè, allebei wat bloots beet.’
Ze streelde weer een paar keer op en neer.
‘Eh misschien kan ik het hebben als je je hand stilhoudt, je streelt heerlijk, maar liever niet meer.’
‘Goed. Jij hoeft je hand niet stil te houden, hoor, ik zou hem wel mee naar huis willen nemen en me de hele nacht laten strelen.’
‘Ik zou er liever aan vast willen blijven zitten.’
‘Ja, dan zou ik je lekkere stijve vast kunnen blijven houden. Ik weet wel hoe het werkt, Jeroen. Ik zou het ook wel willen zien.’
‘Dan zou ik van jou ook alles willen zien.’
‘Tja. Zien komt na voelen en zo ver zijn, gaan we nog lang niet. Nieuwsgierig?’
‘Ja. Je hebt er vast haar gekregen, hè?’
‘Ja, maar de rest is hetzelfde gebleven.’
‘Behalve die in die blaadjes moet ik die van jou gezien hebben. Zonder haar. Ik vond het er toen erg simpel uitzien. Een eh, hoe noem je dat?’
‘Zo netjes mogelijk, een gleuf. Ja, bij jongens is er meer te zien. En te voelen.’
Met wat moeite, gehinderd door zijn broek, kreeg ze haar hand naar beneden, nam zijn zak in haar hand en bevoelde die.
‘Je zaadballen, hè?’
‘Ja. Janneke toch.’
‘Tja, dit was ik niet van plan. Maar alles was zo fijn met je. Ook je kussen.’
Hij snapte de hint en begon weer. Maar niet zo lang. Hij haalde zijn hand uit haar bloes.
‘Je moet me loslaten, lieverd. Anders red ik het niet meer.’
Ze haalde ook haar hand weg en begon de knoopjes van haar bloes vast te maken.
‘Maak jij ook maar je kleding in orde. Eigenlijk maar goed dat er hier niet meer kan, je stijve en je ballen voelden zo lekker aan dat ik wel had willen doen wat je thuis vast gaat doen.’
‘Nou zeg!’
‘Jongens trekken zichzelf toch af, om een natte droom te voorkomen? Maar volgens de meiden in mijn klas vinden ze het lekkerder als een meisje het doet.’
‘Dat kan ik me nu ook voorstellen. Hebben die meiden het wel eens ergens anders over?’
‘Ja, maar het was wel het hoofdonderwerp bij ze. En wat ze die jongens bij hun laten doen.’
‘Houd op, zeg.’
‘Sorry. Laten we nog even dansen.’
Na een paar nummer gingen ze weer naar buiten.
‘Janneke, ik geniet er ontzettend van, om met je te dansen.’
‘Ik ook. Je houdt me ook steeds goed vast.’
‘Ik kan erbij denken dat ik zo’n lekkere borst van je in een hand mocht houden.’
‘Mocht? Zo’n gunst is dat niet, ik heb ze ook maar gekregen. En ik mocht jouw lekkere, blote paal strelen. Vertel eens eerlijk, ga je dat thuis zelf doen?’
‘Ik moet wel.’
‘In die blaadjes zag ik grote, stijve pikken, min of meer behaarde gleuven en soms wat tussen doorzichtig en wit op de buik van een meisje liggen. Spuit jij dat ook?’
‘Ja, natuurlijk. Hoe weet je trouwens dat het er uitspuit?’
‘Van die meiden natuurlijk. Ze schepten er zelfs over op hoeveel ze uit een jongen konden krijgen. Vier of vijf stralen.’
‘Ja.’
‘Dank je wel voor je verklaring.’
‘Hè, Janneke. Ik weet niet hoe het gekomen is dat we zo praten, maar je mag me best wat direct vragen.’
‘Fijn. Andersom ook.’
‘Dank je. Maar niet.’
‘Waarom niet?’
‘Het ligt me niet zo om er van tevoren over te praten.’
‘Je was wel nieuwsgierig.’
‘Ja, maar voorlopig weet ik genoeg.’
‘Goed, we zien wel. Breng je me naar huis?’
‘En je vriendinnen?’
‘Die zie ik later wel. Ze zijn waarschijnlijk niet verhuisd.’
‘Voor zover ik weet niet.’
‘Tja, een dorp, hè?’
‘Zo groot was ons clubje niet. Nog geen tien, bij elkaar, denk ik.’
‘Niet zo dicht bij elkaar.’
‘Nee, omdat we toen eh onschuldig waren. Ik zou ook niet weten wat er aan zo’n simpele gleuf te voelen is.’
‘Daar zal je nog wel eens achter komen. Aan en in bedoel ik. Je weet toch de uiteindelijke bedoeling wel?’
‘Ja, natuurlijk. Maar amper wat er daarvóór kan. Ik zou wel zien. Eh aan en in?’
‘Er over strelen en langzaam er verder in. Vingeren, Jeroen.’
‘Oei. Dat zeggen ze vast.’
‘Ja. Toen ik zei dat ik van niets wist bedoelde ik van de praktijk. Van de theorie weet ik het meeste wel, denk ik.’
‘Meer dan ik, denk ik.’
‘Dat denk ik ook. Maar dat geeft niet, Jeroen. Je kust al lekker en eh streelde me ook lekker. Ben je lopend?’
‘Nee, op de fiets.’
‘Fijn, ik ook.’
‘Waar woon je nu?’
‘Weet je het villaparkje naast de nieuwbouwwijk?’
‘Ja, dat heb ik zien bouwen. Dat wil zeggen, ik ging er af en toe kijken. Woon je in een villa?’
‘Een groot huis, eigenlijk. Maar omdat het een vrij ontwerp was noemen ze het een villa. Mijn vader heeft de laatste jaren goed geboerd. Daarom vond hij het heen en weer reizen naar de stad geen probleem meer. Mijn moeder heeft nu ook een eigen auto, ze kan gaan waar ze wil als pa aan het werk is. Ze zal wel vriendinnen in de stad op gaan zoeken. Het zal wel gaan zoals vroeger, als je elkaar niet regelmatig en ongeveer evenveel opzoekt gaat het over.’
‘Ja. Je vader heeft goed geboerd?’
‘Figuurlijk, natuurlijk, hij is geen boer. Hij is opgeklommen binnen een bank en vangt ook bonussen. Bij jullie nog steeds hetzelfde?’
‘Nee. De zaak van mijn vader en die van de melkboer en de bakker ernaast zijn uitgebroken, het is nu één supermarkt. Iedereen is blijven wonen waar hij woont, boven, de supermarkt wordt gezamenlijk gerund. De winst wordt verdeeld in verhouding met de omzet die ze voor de samenvoeging hadden.’
‘Je schijnt er wat vanaf te weten. Ga je je vader opvolgen?’
‘Zo ongeveer. Maar ik wil er eerst voor gaan studeren. HBO management, of zoiets. Mijn vader is erin gegroeid, maar zonder opleiding red je het tegenwoordig niet meer. Een supermarkt is wat anders dan een kruidenierszaak met één kassa.’
‘Hopelijk redden jullie het. Een dorp zonder winkels is niet fijn.’
‘Nee. Die ouderwetse winkeltjes redden het niet, te kleinschalig. En de mensen willen veel in één keer halen, niet meerdere keren wachten tot ze bediend worden. Wij kunnen ook goedkoop blijven omdat de huur laag is, de zaken waren allemaal in eigen panden. Supers in de stad zijn vaak al een week van de maand hun inkomsten kwijt aan huur van hun pand. Onze vooruitzichten zijn goed, maar ik hoop toch wat te kunnen verbeteren. Om op z’n minst bij te blijven. Wat doe jij?’
‘Wachten tot je me thuis brengt.’
‘Sorry. Waar staat je fiets?’
‘In het rek om de hoek.’
‘Mooi, die van mij ook.’
Ze zochten hun fietsen op en gingen op weg.
‘Ik hoor nog wel een keer wat je doet, hè?’
‘Volgende week zaterdag weer hier? Zelfde tijd?’
‘Ja, graag, Janneke.’
‘Je zegt graag Janneke, hè?’
Ze legde een hand op één van hem. Hij tilde die op en hield hun handen tussen hun in.
‘Ja. Het is wel een verkleinwoord, maar ik vind het lief woord wat bij je past. Ik heb het niet zo met die modenamen.’
‘Ik ook niet. Er was er in mijn klas geen één met een ouderwetse naam.’
‘Werd je met die van jou niet gepest?’
‘Ja, maar niet lang, ik negeerde het.’
‘Goed zo. Janneke, wil je met me lopen?’
‘Nu? We zijn er bijna.’
‘Ik bedoelde het figuurlijk.’
‘O.’
Ze zei even niets.
‘Jeroen, niet snel reageren. Lopen mét vind ik kinderachtig.’
‘Is het eigenlijk ook.’
‘Wat je vast wel wil moet je maar over een paar weken vragen. Daar is het nu te vroeg voor. We weten nog te weinig van elkaar. Ik vond de afwisseling van dansen en praten met je erg fijn, dat moeten we maar blijven doen.’
‘Graag, Janneke.’
Ze zeiden allebei even niets.
‘Vraag je verder niets?’
‘Toch over een paar weken pas om verkering met je, als ik je goed begrijp?’
‘Ja, als het verder zo fijn gaat. Ik bedoelde tot dan, eh onder het praten.’
‘O. Graag hetzelfde, Janneke.’
‘Bijna dan. Ik doe geen beha meer om en jij doet van tevoren wat je anders erna zou moeten doen.’
‘O.’
Ze stopte met trappen en remde langzaam af, hij stopte haast haar, met haar hand nog in die van hem.
‘Eh kan je dat uitleggen?’
‘Wat je moet doen hoef ik je niet uit te leggen, ik bedoelde, dan kan ik je langer strelen, lieverd. Ik moest al zo gauw stoppen.’
‘O. Maar dan moet ik het daarna vast nog een keer.’
‘Dat heb je er toch wel voor over?’
‘Eh ja.’
‘Zou je dan alweer moeten?’
‘Kan je een beetje schuchter blijven?’
‘Ja, sorry. Dat was eigenlijk één van die adviezen. Zorg dat je weet wat hij kan voor je ermee in bed duikt.’
‘O. Eigenlijk geen slecht advies, maar het zal nog wel jaren duren, als het zo ver komt, dat we in bed raken.’
‘Ja. Ik weet in ieder geval al wel, wat je hebt. Achter de rest kom ik ook nog wel. Zonder te ver te gaan.’
‘Ik  heb geen advies gekregen, wel gehoord, dat je na wat oefenen pas na meerdere keren leeg bent.’
‘Schuchtere ik kan daar geen commentaar op geven.’
‘Nee, doe maar niet. Ik wilde je alleen geruststellen.’
‘Dank je. Dan weet ik wat we moeten doen.’
‘O. Moeten niet, Janneke, maar wel graag.’
‘Ja. Fiets verder maar niet mee, ik heb geen zin om wat uit te gaan leggen, als ze je zouden zien. Ik zal al genoeg moeten verzinnen over wat ik vanavond gedaan heb.’
‘Je mag toch wel wat?’
‘Ja, maar vast niet zo snel als ik eigenlijk al niet van plan was. Ik weet ook niet of ze me oud genoeg vinden om verkering te hebben.’
‘Daar kan je vast binnen een paar weken achterkomen.’
‘Ja, tijd genoeg om ze voorzichtig voor te bereiden. Tot ziens, lieve Jeroen.’
‘Ja, heel lieve Janneke.’
Ze fietste weg, hij fietste ook naar huis.

Zaterdagavond 2

‘Hallo, Jeroen.’
‘Ha, Janneke. Zullen we dansen?’
‘O. Ja, goed.’
Ze dansten twee nummers, waarna ze hem mee naar buiten nam.
‘De vorige keer wilde je eerst praten.’
‘Ja, eerst weer kennis met je maken. Binnen gaat dat niet, met die herrie.’
‘Daar kan wel meer niet.’
‘Janneke, ik wilde het kalmaan doen. De vorige keer eh liep het een beetje uit de hand.’
‘Wat in de hand. Maar daar heb je toch geen spijt van?’
‘Nee, helemaal niet. Maar eh het moet niet te gek worden.’
‘Nee. Ik wil ook graag kennis met je maken. Maar we zijn geen elf meer, Jeroen. We kunnen tegelijk toch wel een beetje van elkaars lijf genieten?’
‘Ja, een beetje wel.’
‘Een tijdje kussen?’
‘O. Fijn dat je het vraagt.’
Onder het kussen trok hij haar weer tegen zich aan. Na wat ze kennelijk een tijdje vond trok ze haar hoofd wat terug.
‘Je hebt weer meer dan een beetje.’
‘Ja. Ondanks mijn kalmte moet ik eraan denken dat je waarschijnlijk geen beha aan hebt.’
‘Wat ik beloof doe ik.’
Ze grinnikte even.
‘Wat ik beloof niet te doen doe ik misschien toch.’
‘Je bent ondeugend.’
‘Jij iets te weinig.’
Tijdens het volgende rondje kussen knoopte hij haar bloes een stukje los en stak zijn hand eronder.
‘Oooh, Janneke, wat heerlijk. Mijn hand kan helemaal om je grote, blote borst. Maar net helemaal, eigenlijk.’
‘Ja. Waarom zou je daarvan niet genieten? En ik, als je lekker streelt.’
Hij streelde er over maar nam hem algauw weer in zijn hand.
‘Ik houd hem liever helemaal vast. En eh masseer een beetje. Als je maar waarschuwt als ik te ruw ben.’
‘Nee, je hebt lekkere handen. Ik zou wel willen dat je ze allebei pakte, maar dat gaat hier niet.’
‘Nee. Als ik allebei mijn handen zo lekker vol had zou ik misschien spontaan klaarkomen.’
‘En als ik ook één hand gebruik?’
‘O. Nee. Ik eh heb gedaan wat je wilde. Janneke, wat ik beloof doe ik ook, maar wat ik beloof niet te doen doe ik niet.’
‘Fijn, lieverd.’
Ze ging met een hand tussen hun in, zocht en vond de rits, trok die naar beneden en voelde in zijn broek.
‘O. Geen onderbroek aan?’
‘Nee. Een vreemd gevoel, hoor, maar hij zat je in de weg, hè?’
‘Ja, wel wat. Oooh, ik kan nu veel makkelijker je hele zak in mijn hand houden. Lekker. En die masseren. Waarschuw zonodig ook maar.’
‘Zo doe je het precies goed. Ondanks dat je het nooit eerder gedaan hebt, hè?’
‘Behalve de vorige keer een beetje niet. Ik knijp gewoon niet meer dan nodig om een beetje weerstand te voelen. En je ballen een beetje te bewegen. Ga je daardoor meer zaad maken?’
‘Waarschijnlijk niet. Eerder van het genieten dat je je hand er helemaal omheen hebt en ik een hele, blote borst in mijn hand.’
Ze kusten weer even. Daarna nam ze zijn stijve in haar hand en streelde die.
‘Oooh, Jeroen, ik krijg er de kriebels van. Ik kan me indenken dat meisjes zo’n lekkere paal in hun willen voelen komen.’
‘Voorlopig maar niet, hè?’
‘Zeker weten niet. Maar daarvóór zijn er nog wat mogelijkheden. Maar daar ben ik niet op gekleed. Dan zou ik beter een spijkerbroek of zoiets aan kunnen trekken.’
‘Als die maar niet te strak zit.’
‘Nee, je hand moet erin kunnen en een beetje bewegen.’
‘Ja, ho maar.’
‘Waarom?’
‘Ik moet er niet aan denken om je daar beneden aan te raken. Dat vind ik vreselijk intiem.’
‘Intiemer dan je stijve te laten strelen?’
Ze deed het een beetje steviger.
‘Ja, die is wel wat gewend. Ik zit er natuurlijk zelf al aan als ik plas, al is hij dan niet stijf. En als ik douche.’
‘Dan is hij vast soms wel stijf.’
‘Ja. Voor ik hierheen kwam vanzelf, ik dacht aan je lekkere borsten en wat je waarschijnlijk weer bij mij zou doen.’
‘Waarschijnlijk?’
‘Je had je van de week toch kunnen bedenken?’
‘Ja, maar bedacht heb ik me niet. Gedacht wel. En nagenoten.’
‘Ja, ik ook.’
‘En een natte droom gekregen?’
‘Nee. Ik voel op tijd dat ik vol ga zitten. Net een iets ander gevoel dan een volle blaas. Dan doe ik er wat aan.’
‘En spuit vier of vijf stralen in de douchebak.’
‘Ja.’
‘Ik zou dat wel willen zien. En doen.’
‘Hopelijk ooit.’
‘Vast wel. Al ben ik al blij dat ik je al wat langer vast kan houden.’
‘Ik geniet er ook van, je streelt zo lekker.’
‘Maar niet steviger, hè?’
‘Nee, ondanks eh, dat zou ik vast niet lang uithouden.’
‘Eh speel ook maar wat minder met mijn tepel, lieverd. En wissel af met de andere.’
‘Word je te opgewonden?’
‘Anders wel. Nog even, daarna kunnen we beter weer even gaan dansen.’
‘Ja, je als afwisseling lekker zo veel mogelijk tegen me aandrukken. Als je er niet te opgewonden van wordt mijn stijve tegen je te voelen.’
‘Nee, niet te. Ik probeer er niet te veel bij te denken.’
‘Nu ook maar niet.’
‘Dan kunnen we beter gelijk gaan dansen.’
‘Goed, schatje.’
‘Tja. Klinkt beter dan liefje.’
‘Ik vind het al fijn dat je lieverd tegen me zegt.’
‘Voorlopig genoeg. Zoek jij maar geen andere woorden, van je gebruik van mijn voornaam geniet ik al. Je bent trouwens toch niet zoekerig.’
‘Zoekerig, wat is dat voor woord?’
‘Ik bedoel, je zoekt niets op. Bij mij.’
‘En nee. Ik zei al, dat vind ik veel te intiem. Zeker hier.’
‘Ja, dat is het hier wel. Goed. Kom maar.’
Ze dansten en scharrelden nog een paar keer, voor hij haar weer naar huis bracht.
‘Jeroen, zullen we woensdagmiddag gaan zwemmen? Als de weersverwachting uitkomt is het dan een zomerse dag.’
‘Ja. Prima. Om een uur of twee?’
‘Ja. Wacht me voor het zwembad maar op.’
‘Goed. Afscheidskusje?’
‘Nog maar niet, iemand zou het kunnen zien en het aan mijn ouders vertellen. Dat doe ik liever zelf. Vast gauw.’
‘Ja, graag. Tot woensdag dan, Janneke.’
‘Ja, lieverd.’
 

Woensdagmiddag

‘Hallo, Jeroen.’
‘Ha, Janneke. Tjonge, wat zie je er vlot uit.’
‘Tja, zomers hè? Jij ook, met je korte broek.’
‘Ik heb zo weinig mogelijk aangetrokken. Dan kan ik alles bij me houden, in mijn tas.’
‘Goed idee. Dat zal ik ook doen. Wat heb je nu in je tas?’
‘Mijn zwembroek, een handdoek, m’n portemonnee, een paar blikjes cola en een doos koek. Bastognekoeken.’
‘O. Lekker. Aardig van je. Ik heb niet aan eten en drinken gedacht. Alleen aan m’n bikini, een handdoek en m'n portemonneetje.’
‘Van jou in bikini zal ik vast al genieten.’
‘Alleen met je ogen, Jeroen. Kom, betalen en naar binnen.’
‘We kunnen gelijk naar binnen, ik heb al kaartjes.’
‘Tjonge, je verwent me. Maar ik wil je wel terugbetalen. De toegang.’
‘Ach, laat maar. Dat kan er wel af.’
‘Daar hoor ik graag later wat over. Kom.’
Ze gingen het zwembad in, kleedden zich in een kleedhokje om, liepen naar het grasveld, legden hun tassen op een lege plek op en zwommen een tijdje, waarna ze naast hun tassen gingen liggen.
‘Ik nam aan dat er niemand aan onze spullen zou komen. Omdat jij je tas hier neerlegde.’
‘Ik heb nog nooit gehoord dat er hier iets gejat is. Dat valt er vast weinig, ik neem aan dat iedereen geen dure spullen meeneemt. Ik heb geeneens mijn horloge mee, er hangt hier toch een klok.’
‘Dat van mij is waterdicht.’
‘Dat nam ik aan. Ik zag je er even op kijken voor je het water inging.’
‘Ja. Heb je wel de tijd?’
‘Ja, ik hoef vandaag verder niets. Op korte termijn kan ik niet altijd weg, maar er was nu tijd genoeg, vanaf zaterdagavond, om wat te regelen. In de vakantietijd werk ik veel in de super. De meesten werken er parttime, tijdens de schoolvakanties komen er natuurlijk niet veel moeders die schoolgaande kinderen hebben. Dan roostert mijn vader me vaak in. Ik krijg, zoals gebruikelijk, net iets meer dan het minimum jeugdloon. Dat is niet zo veel, maar behalve aan de disco en een hobby geef ik niet veel uit. Daarom kon jouw kaartje er wel af.’
‘Dank je. Wat doe je, in de super?’
‘Net als de rest, van alles. Vakken controleren en vullen, in het magazijn binnengekomen spullen controleren, wat er terug moet klaarzetten, sinds ik zestien ben ook achter de kassa. Dat vind ik het saaist.’
‘Dan kan je toch met mensen praten?’
‘Daar komen ze niet voor. Ze praten hooguit met bekenden bij het koffieapparaat. Het blijft bij goedendag en zo, wilt u het bonnetje? Graag tot ziens.’
‘Tja. Ik hoefde, mocht niet werken. Ik krijg wel genoeg zakgeld.’
‘Mooi. Doe je wel wat, behalve naar school gaan?’
‘Huiswerk, natuurlijk. En ik ben gek op lezen. Wat voor hobby heb je?’
‘Modeltreintjes. Ik heb een baantje op zolder.’
‘Leuk. Mag ik een keer kijken?’
‘Eh ja. Ik ben bezig met mijn ouders voor te bereiden op een mogelijke verkering. Ik hoop dat jij dat ook doet.’
‘Ja, maak je geen zorgen. Ze weten nog niet alles, wel al dat ik met meer dan een normale belangstelling in de disco naar jongens gekeken heb. Wat eigenlijk overdreven is, maar ja.’
‘Overdreven?’
‘Ja, ik heb me maar met één jongen bemoeid.’
‘Ja. Nogal.’
Hij draaide zich op zijn buik, waarbij hij ook even een hand onder zich stak.
‘Jeuk daar?’
‘Ik eh zette mijn stijve rechtop.’
‘O. Je voelde me geeneens tegen je aan.’
‘Ik dacht aan je bemoeienissen. En ik zag uit mijn ooghoeken je borsten. Ik verwachtte dat ze wat platter zouden worden als je op je rug lag. Maar ze zijn nog steeds halfrond.’
‘Dat zag je niet eerder.’
‘Voelde wel. Ook je tepels. Die zijn nu duidelijk te zien.’
‘Je bedoelt, te zien dat ik ze heb.’
‘Ja, mooi er midden op.’
Ze draaide zich op een zijkant naar hem toe.
‘Draai je eens naar me toe. . . . Jij hebt kleinere.’
‘Ja. Je hebt inderdaad een mooi figuur. Mag ik daar nog wat over zeggen?’
‘O ja, alles wat je maar wilt. Schokken kan je me niet.’
‘Nee, vast niet, door wat je van die meiden in je klas hoorde.’
‘Er waren een paar sletten bij, Jeroen. Het laatste jaar maakten ze het erg bont. Maar dat kan ik je beter niet vertellen.’
‘Zou me dat schokken?’
‘Als ik je vertel dat ik er eentje aan een andere hoorde vragen, heb je nog lekker geneukt, in het weekend?’
‘Oei. Ja.’
‘Die andere had het met twee verschillende gedaan. De eerste kon er zelfs na meerdere pogingen niets van, zei ze. De tweede, de volgende avond, wilde haar niet ontmaagden. Dan weet je het wel, zei ze tegen die eerste. Je knippert tien keer met je ogen en zegt, voor jou heb ik dat wel over. Als hij er dan halverwege inzit schok je een keer en zegt au. Van het idee je ontmaagd te hebben komen ze altijd gauw klaar. De tweede keer en zeker de derde keer komen ze niet snel meer, maar wij ten minste ook, hè? Verder heb ik maar niet geluisterd.’
‘Daar stak je vast al genoeg van op.’
‘Nee, daar had ik niets aan. Zoiets is niets voor mij.’
‘Dat bedoelde ik niet, dat verwacht ik ook niet van je. Ik wilde je zeker niet beledigen of zoiets.’
‘Goed hoor. Ik hoor je liever iets over mijn figuur zeggen.’
‘Vragen, eigenlijk. Komt dat bobbeltje in je broekje door je haren?’
‘Gedeeltelijk. Je bedoelt waarschijnlijk, vroeger zag je gleufjes in een plat gedeelte. Als je haar op je doos krijgt wordt je doos ook iets molliger.’
‘Tja. Misschien ziet het er nu wat minder simpel uit.’
‘Ja. En met je hand er omheen valt er wat te masseren. Tijdens het vingeren. Sorry.’
‘Tijdens?’
‘Je wil ook wel wat opsteken, hè?’
‘Als het toch ter sprake komt.’
‘Niet expres, van mij, hoor. Maar met je hand er omheen doe je je middelvinger omlaag. Enzovoorts.’
‘Ja. Voorlopig kan ik niet gaan zwemmen.’
‘Nee. Die bobbel onder je stijve is natuurlijk je zak.’
‘Ja, heel natuurlijk.’
‘Ik vind het ook heel natuurlijk, dat wil zeggen, normaal, dat je er al wat mee gaat doen voor je gaat doen waar het voor gemaakt is.’
‘Het kan daar niet alleen voor gemaakt zijn. Anders zou er vast pas zaad gemaakt worden als het op de ene of andere manier duidelijk was dat er een kindje gemaakt moest worden. Zouden mannen zich niet jarenlang druk hoeven maken om hun zaad kwijt te raken. En vrouwen niet jarenlang voor niks ongesteld hoeven worden.’
‘Ja, rustig maar, lieverd.’
‘Sorry.’
‘Ik ben wel blij dat erover durft te praten. Maar ongesteld worden is niet zo’n ramp, hoor. Je weet vast wel, tampons gebruiken. Maak je je eigenlijk liever niet druk?’
‘Ik blijf het onnatuurlijk vinden.’
‘En doe je het liever natuurlijk?’
‘Daar dacht ik niet zo aan. Zeker niet eh toen ik er net mee moest beginnen. Daar zou nog jaren toch geen sprake van zijn. Maar dan niet zoals die sletten, met de ene na de andere.’
‘Nee, dat lijkt me misbruik. Al zou je het nu kunnen, houdt het tot je trouwen maar bij lekker scharrelen, Jeroen. Met een meisje wat dat ook wil doen.’
‘Jij met mij?’
‘Ik bedoelde eigenlijk, als het in het begin niet bevalt, ermee stoppen. Als het wel bevalt, er zo lang mogelijk met dezelfde mee doorgaan. Als het goed blijft gaan. Op dat laatste begint het met ons te lijken, lieverd. Ik begin je steeds beter te begrijpen en te waarderen. Dat moet ook, zonder dat zou het niet goed zijn.’
‘Nee. Daarom zal ik vast ook nog nooit wat begonnen zijn. Geen meisje wat me boeide. Figuurlijk. Ik weet niet waarom plotseling jij me wel.’
‘Ik ook niet. Maar zo kan het vast ook werken. Geen liefde op het eerste gezicht, maar aantrekkingskracht. Al die bij beiden lichamelijk én geestelijk is kan het wat worden.’
‘Liefde.’
‘Ja. Seks inbegrepen. Als er maar voorbehoedmiddelen gebruikt worden. Als je er pas mee begint als je getrouwd bent kan die tegenvallen.’
‘Scharrelen is genoeg om dat in te kunnen schatten?’
‘Ik denk het wel, als je daar beiden al van geniet. Dat kan wat lastig zijn, mannen en vrouwen hebben een verschillend tempo.’
‘Volgens zeggen, mannen willen vaker dan vrouwen.’
‘Dat gaat vast niet altijd op. En vaker of niet willen is niet het enige. Mannen schijnen af te moeten leren om het binnen een paar minuten te doen, vrouwen kunnen een langere opwarmtijd nodig hebben.’
‘Jij lijkt me in beide gevallen, het willen en het opwarmen, een uitzondering te zijn. Sorry.’
‘Nee, blijf eerlijk zeggen wat je denkt. Je hebt gelijk, denk ik. Je lichaam trekt me erg aan. Maar zonder geestelijke aantrekkingskracht had ik me na een korte kennismaking niet meer met je bemoeid. Omdat ik niet zo ben als die sletten. Maar misschien speelt er mee dat je de eerste jongen bent waar ik me fijn bij voel. En zo veel van voel.’
‘Waarschijnlijk. Maar zoiets speelt bij mij ook. Nieuwsgierigheid. Jij hebt wat ik niet heb en andersom. Maar, inderdaad, zonder gelijk ook al een geestelijke aantrekkingskracht had ik binnen vijf minuten gezegd, leuk je weer eens gezien te hebben. Ga nu je vriendinnen maar opzoeken. Daar heb ik nooit langer dan een paar minuten mee gepraat. Ik voelde, die vast ook niet, geen enkele aantrekkingskracht. Ondanks dat ik wist dat ze vrouwelijk waren.’
‘Omdat je hun gleuf gezien had.’
‘Die van jou ook. Toen.’
‘Ja ja, toen. Eh vertel eens wat over je treintjes?’
Hij vertelde er enthousiast over tot ze opstond.
‘Een andere keer verder. We kunnen nu gaan zwemmen.’
‘O. Ja. Je hield hem kennelijk in de gaten.’
‘Ja, mijn nieuwe hobby.’
Hij liep achter haar aan naar het zwembad en genoot van haar schommelende kontje. Ze zwommen tot ze aan de kant bleef staan. Hij stopte naast haar.
‘Ik zou nu graag onder je zwembroek voelen. Maar dan zou je vast een tijd niet uit het water kunnen.’
‘Ik kan er beter nu gelijk uitgaan.’
Hij wachtte niet op haar, ging het water uit en op het grasveld weer op zijn buik liggen. Zij weer op haar zijkant naast hem.
‘Tjonge, dat ik hem met praten al omhoog kan krijgen.’
‘Toen ik aan je dacht al, vlak voordat ik hierheen kwam. Dat maakte het me wel makkelijker om te doen om wat je vast weer wilde.’
‘Zo heb ik daar niet aan gedacht. We zouden toch op een afstandje blijven? Er zal wel niks mis met je zijn, ik zie meer jongens op hun buik naast een meisje liggen.’
‘Tja, vast ook naast een bijna helemaal bloot meisje.’
‘Erg kleine bikini’s zag ik geeneens. Maar ik kan het die jongens, en jou, niet kwalijk nemen. Ik denk ook aan wat jij in je zwembroek hebt. Ik snap nu goed dat jullie toch met zwemmen gestopt zouden zijn. Van meisjes wat minder. Met topless zullen de meesten niet zitten, met de rest, ach, als je je niet onthaart is er amper wat te zien.’
‘Het weten wat er zit is al genoeg. Al heb ik er vroeger niet expres op gelet.’
‘Of expres niet?’
‘Ik wist toch van niks?’
‘Nu nog niet veel.’
‘Weten wel, meer niet.’
‘Dat komt vast ooit wel. Misschien sneller dan je denkt. Ik heb al met een paar vriendinnen gepraat, Jeroen. Het blijft een dorp, hè? Ze hadden gezien of gehoord, dat ik met je gedanst heb en ook een paar keer tussendoor met je naar buiten geweest was. Verder had ik niemand aangesproken. Ze vroegen of ik wat met je had.’
‘En?’
‘Strikvraag?’
‘Eh ja. Sorry.’
‘Je mag me volgende week wat rechtstreeks vragen. Ik heb er bij die vriendinnen omheen gedraaid. Vertel nog maar wat over je treintjes.’
Dat deed hij, waarna ze weer een tijdje zwommen. Hij volgde haar daarna het grasveld op, waar ze haar tas pakte.
‘Wat schudt je kontje lekker, als je loopt, Janneke. En je borsten, natuurlijk.’
‘Allemaal puur natuur. Als je genoeg gezien hebt, ik heb voor vandaag genoeg gezwommen.’
‘O. Goed. Maar genoeg zal ik er vast nooit van krijgen.’
‘Wat anders alweer wel. Houd je handdoek maar voor je buik, tot in een kleedhokje.’
‘Ik blijf dat stukje wel naast je lopen.’
‘En eigenlijk wel mét, hè?’
‘Ja, figuurlijk. Met je mooie figuurtje.’
‘Ja ja.’
Bij de omkleedhokjes probeerde hij de ene na de andere deur tot hij er één open kreeg.
‘Neem jij deze, ik zoek een andere.’
‘Ja, goed.’
Tot zijn verbazing trok ze hem mee het hokje in, sloot de deur af, draaide zich naar hem en legde een wijsvinger vertikaal tegen haar mond tot hij knikte. Ze pakte een handdoek uit haar tas en begon zich af te drogen. Hij deed het ook maar. Na even legde ze haar handdoek weg, trok die van hem uit zijn handen, legde die op zijn tas en legde weer een wijsvinger op haar mond tot hij knikte. Zijn mond viel open toen ze het topje van haar bikini afdeed en vlak voor hem kwam staan. Ze liet hem even kijken, drukte toen zijn kin omhoog om hem zijn mond dicht te laten doen, pakte zijn handen, legde die op haar borsten en bewoog ze wat in de rondte. Hij snapte haar bedoeling, bleef haar borsten wat bewegen en masseerde ze tegelijk. Na weer even tikte ze met een wijsvinger tegen zijn mond en wees afwisselend op haar borsten en zijn mond. Hij snapte haar al gauw, boog zich voorover en kuste afwisselend haar borsten. Tot ze zijn hoofd wegtrok, haar tong een beetje uitstak, die wat heen en weer bewoog tot ze zijn hoofd tegen een borst drukte. Hij voelde haar tepel tegen zijn mond, deed zijn mond open, nam haar tepel in zijn mond en likte die. Ze gromde zachtjes en trok zijn hoofd weg. Ze gebaarde dat hij op de grond moest gaan zitten, haalde een hemdje uit haar tas, trok het aan, trok haar broekje uit en kwam weer vlak voor hem staan. Zijn mond viel weer open maar hij deed hem gauw weer dicht. Ze liet hem weer even kijken, tikte toen met een wijsvinger tegen zijn mond en wees op haar doos. Hij drukte er een paar kusjes op, keek omhoog en stak zijn tong even uit. Ze knikte. Hij zocht met zijn tong tussen de haren haar gleuf en likte die. Eerst er alleen over, toen er ook iets in. Ze gromde weer even zachtjes, trok zijn hoofd weg, pakte een hand van hem en legde die op haar doos. Hij begon die gelijk te masseren. Na even keek hij omhoog en glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug en drukte een vinger op de middelvinger van zijn hand op haar doos. Hij keek haar vragend aan. Ze knikte en drukte iets harder op zijn wijsvinger. Hij voelde voorzichtig tot hij net zoals met zijn tong haar gleuf kon strelen. Eerst er alleen over, toen er ook iets in. Ze zuchtte diep, haalde zijn hand weg, kwam naast hem zitten, pakte een hand van hem en streelde die. Hij dacht dat ze nog wat rust nodig had en bleef stil zitten. Maar al gauw stond ze op, gebaarde hem dat ook te doen, haalde uit haar tas een onderbroekje en trok dat aan. Ze gebaarde iets wat hij niet snapte. Tot ze begon zijn zwembroek naar beneden te trekken, hij deed gauw de rest en stapte eruit. Ze bekeek zijn stijve even, gebaarde dat hij moest gaan zitten, zodra hij zat dat hij zijn benen van elkaar moest doen, kwam er op haar knieën tussen zitten, pakte voorzichtig zijn stijve en streelde die op en neer. Na een paar keer hield hij haar hand tegen en schudde zijn hoofd. Ze liet hem los, pakte een doosje onderuit haar tas, haalde er iets uit, deed het doosje weer in haar tas, hield hem iets voor en keek hem vragend aan. Hij herkende een condoomverpakking, snapte niet wat ze wilde, durfde er geeneens over te denken en haalde zijn schouders maar op. Ze haalde het condoom uit de verpakking, deed die om zijn stijve en streelde die weer. Hij pakte haar hand, kneep erin en pompte iets sneller. Ze deed het direct zelf, tot hij haar hand stil hield en een straal in het condoom spoot. Hij pompte nog een keer en spoot weer. Zo nog twee keer, tot hij haar hand weghaalde. Ze ging zijn zak masseren tot zijn stijve zo slap en kleiner geworden was dat hij onder horizontaal hing. Ze haalde het condoom eraf, legde er bovenin een knoop in, stond op, liet het condoom in haar tas vallen en trok haar kleding aan, bloes en rokje. Zo gauw hij kon stond hij ook op en kleedde zich ook aan. Hij liep achter haar aan het kleedhokje en het zwembad uit, bij de fietsen liep hij door en ging op een bankje zitten. Ze ging naast hem zitten.
‘Je mag weer praten, lieverd. Als je je tong niet verloren hebt.’
‘Nee. Ik ben sprakeloos. Na wat je mijn tong hebt laten doen. En de rest.’
‘Ik heb maar één excuus, ik kon het niet laten.’
‘Er was meer aan de hand.’
‘Ja. Bij dat nagenieten, de laatste weken, dacht ik ook, wanneer zou er wat meer kunnen. Toen we op het grasveld lagen dacht ik, ja, in een kleedhokje.’
‘Ja. Maar waarom? Waarom zo snel al zo veel? Je borsten strelen en kussen en zo was mooi genoeg geweest.’
‘Voor jou, dacht je. Maar eh ik kreeg het heet van je strelen van mijn tepel, ik gunde ons wat meer. Ik wilde even mijn gleuf laten zien, omdat ik je stijve al vast gehad had en jij alleen mijn borsten. Op zich waardeer ik het, hoor, dat je geen haast hebt. En toen je zo verlekkerd naar mijn gleuf keek en die een kusje gaf.’
‘Ik zag hem niet helemaal, maar genoeg om je daar te kussen en je te likken. Ik had het, eerlijk gezegd, nog wel wat langer gewild.’
‘Ik wilde ook even je hand op mijn doos voelen. En je vinger aan mijn gleuf laten voelen. Ik heb me ingehouden, lieverd, je me niet laten vingeren.’
‘Ik weet niet of ik je daar dankbaar voor moet zijn of niet.’
Ze grinnikte even.
‘Tja, het valt niet altijd mee om een beslissing te nemen. Had je het willen doen?’
‘Ik weet niet of ik het wilde. Maar als je me niet gestopt had was het er vast van gekomen. Ik neem maar aan dat het wel gelukt zou zijn.’
‘Als ik het gewild had had ik je er eventueel wel bij geholpen.’
‘Je hielp me al genoeg. Je trok me af.’
‘Ik wilde je eigenlijk pijpen, lieverd, toen je helemaal bloot voor me stond. Maar het leek me beter dat over te slaan.’
‘Tja. Dat had ik wel eh heftig gevonden.’
‘Heftiger dan mijn gleuf likken?’
‘Tja. Na je daar kussen en je gleuf ook al beter te zien, van zo dichtbij, kon ik dat niet laten. Toen ik je eh bijna vingerde zag ik hem nog beter. Heel mooi, schatje.’
‘Mijn schatkistje. Niet om er een schat uit te halen, maar om er wat in te stoppen. Eh je bent de eerste en blijft hopelijk de enige die daarvoor in aanmerking komt.’
‘Toch niet volgende week al?’
‘Nee, dan mag je vragen wat je me over een paar weken zou mogen vragen.’
‘Niet vandaag al?’
‘Nee, lieverd, je moet eerst bijkomen. Nadenken of je wel met me om wil blijven gaan. Je weet nu welke risico’s je erbij loopt. Ik geef al te veel om je om minder met je te gaan doen.’
‘Ach, risico’s. Ik geef ook al te veel, veel te veel om je om ermee te stoppen. Alleen al omdat we, zoals nu, zo fijn kunnen praten. Overal over.’
‘Dat vind ik ook ontzettend fijn. Ook, vandaag ook weer, dat je nergens op aandrong. Niet alleen dat je me wat liet doen, je deed zelf zo fijn wat meer. Ik ben zo blij dat je wat durfde, niet meer van me afbleef. Want ik wilde je ook laten genieten.’
‘Ja, dat deed je. Bij een volgende gelegenheid zal ik je wel durven vingeren. Als je dat wil.’
‘Ik moest me al meerdere keren inhouden, lieverd, om je niet af te schrikken.’
‘Van je gleuf schrok ik niet. Tjonge, wat mooi. En lekker. Die wil ik graag vaker zien. En zo. Maar van me aftrekken geniet je toch niet zo?’
‘Dat was misschien niet aan me te zien, maar dat deed ik wel. Lekker je stijve goed vasthouden en zo, al zat er op het eind wat tussen. En zien dat je spoot, een keer of vier. Niet ver, dat zou ik ook wel willen zien.’
‘Ik zou niet weten waar dat zou kunnen.’
‘Ik wel. Dat kwam bij een vriendin toevallig ter sprake. Die heeft al een tijdje verkering. Weet je die boomkwekerij, net buiten het dorp?’
‘Naast de begraafplaats?’
‘Ja. Daartussen zit een weggetje naar een boerderij. Als je dat oprijdt zie je na een paar honderd meter op de kwekerij een gedeelte met kerstbomen. Als je over een slootje van een halve meter springt kan je daar tussen. Hier en daar is er genoeg ruimte om te scharrelen. Zonder dat je anderen stoort.’
‘O. Zijn die er dan?’
‘Soms, zei ze. Maar hooguit hoor je ze.’
‘Als ze zich aan die kerstbomen prikken.’
‘Eh nee. Ik weet niet hoever ze zich uitkleden, genoeg om klaar te komen. Op de ene of andere manier.’
‘Tja, ik had de neiging om te gaan kreunen. Je deed het zo lekker.’
‘Zonder condoom is het vast nog lekkerder. Voor mij ook.’
‘Hoe kwam je daaraan?’
‘Uit de super. Ze hangen gewoon ergens.’
‘Ja. Ik moet die ook in de gaten houden. Het verbruik lijkt me niet hoog, maar ik weet niet wat anderen bijvullen.’
‘Ze gebruiken er toch geen meer, als zij aan de pil kan? En er niet vreemd gegaan wordt? Eh ik heb ze gejat, Jeroen. Ik durfde ze niet op de band te leggen. Kan jij ze alsnog voor me betalen?’
‘Ja, dat doe ik wel op een rustig moment, als ik achter de kassa zit. Ik wil liever ook niet van het gebruik ervan verdacht worden. Er is geen minimumleeftijd voor, een beetje raar als je het vergelijkt met die voor drank en tabak, maar je zal op z’n minst bekeken worden.’
‘Ja, ik wilde zeker niet dat me wat gevraagd zou worden. Ik nam ze in een opwelling mee, lieverd. Voor ooit. Alleen om te gebruiken zoals we gedaan hebben. Vanmiddag, tja. Je had van tevoren je best alweer voor me gedaan, ik wilde je echt laten genieten. En je stijve weer even voelen, nadat ik die weer onder je zwembroek zag. En toen wat je vast thuis weer zou moeten doen.’
‘Ja. Ik neem je niets kwalijk, hoor. Mezelf ook niet, ik ben alleen nogal eh overdonderd. Geef me het doosje maar, anders weet ik niet wat je gepakt hebt. Er hangen meer soorten.’
Ze haalde het doosje uit haar tas en gaf het hem. Ze haalde ook het gebruikte condoom uit haar tas en gooide het in de afvalbak naast het zitbankje.
‘Ik heb gepakt waar ook een tekeningetje opstond van hoe ze er eh uitgerold uitzagen. Voor de zekerheid. Want op andere zag ik niets in het Nederlands of wat ik begreep.’
‘De meeste komen uit Duitsland. Daar staat geen condoom op, maar verhütungsmittel.’
‘Dat wist je?’
‘Zo nieuwsgierig ben ik wel.’
Hij keek in het doosje.
‘De verpakking is voor drie, maar er zit er nog maar één in.’
‘Ik moest toch oefenen? Het moest wel goed opgevangen worden. Ik heb een stoel op z’n kant gelegd en op een poot geoefend. Die leek me net zo dik als die lekkere, iets minder harde van jou. Het viel me mee, het ging in één keer goed.’
‘Ja.’
‘Je verdenkt me toch nergens anders van?’
‘Nee. Ik vond je handig, voor langer nadenken had ik geen tijd.’
‘We moeten elkaar geloven, lieverd, te bewijzen is er weinig. Hooguit, als het zo ver komt, als ik au moet zeggen. Bij twijfel moet je zeggen wat je dwars zit en het uitpraten. Ik twijfelde even toen je zo snel met je tong mijn gleuf vond en die likte. Maar ik dacht gelijk, nee, hij zat er met z’n neus bovenop, missen kon hij niet. En alles was duidelijk de eerste keer voor je.’
‘Ja. Dat merkte ik bij jou ook, al was je nogal snel.’
‘Net zo snel als jij je zwembroek liet zakken.’
‘Ik snapte eerst niet wat je bedoelde. Omlaag? Wat moet er omlaag? Mijn stijve kan dat niet. Tot je mijn zwembroek wat naar beneden trok.’
‘Ja, de rest moest je zelf doen. Als je durfde.’
‘Alleen omdat ik van jou alles gezien had. Ik verwachtte niets anders dat je me wilde strelen. Als je me gepijpt had was ik helemaal gelijk klaargekomen.’
‘Tja, je kwam sneller dan ik verwachtte. Je vorige keer was nog niet zo lang geleden.’
‘Wat ik gezien had en gevoeld nog nooit. Dat je dat allemaal deed. Je blote borsten laten zien, enzovoorts, snap ik wel. Maar je broekje uittrekken en me zelfs aan je te laten komen is wat anders.’
‘Ik dacht ook, vroeger hebben we elkaar helemaal bloot gezien, waarom dan nu niet. En dan wordt hij vast wat minder schuchter. Ik zeg liever nee, als er iets niet naar mijn zin gaat, dan steeds je hand te moeten pakken om je aan me te laten komen.’
‘Ja. Sorry.’
‘Niks sorry. Als je me te snel begonnen was met te grijpen wat je maar wilde had ik dat ook niet geaccepteerd. Wat ik zei, lieverd, mannen en vrouwen hebben een verschillend tempo. Wij ook. Maar we praten er ten minste over.’
‘Ja. Fijn. Ik hoef niet na te denken of ik met je om wil blijven gaan. Als we maar vaak ook praten. Dat ik tussendoor vast ook meer zaad kwijt zal raken vind ik geen risico. Ik hoop wel, dat ik jou ook genoeg kan laten genieten.’
‘Van die wens geniet ik al. De rest wilde ik nog niet weten.’
‘Janneke, een andere keer zal ik je wel durven vingeren. Maar meer niet. We moeten nog jaren niet eh met elkaar naar bed gaan. Daar zijn we veel te jong voor.’
‘Op zich vind ik dat geen reden, ik wil, als alles goed blijft gaan, over een aantal jaren met je samen gaan wonen. Om te zien of het goed gaat, als je elkaar vaak ziet, dag en nacht. Nou ja, ’s nachts niet, dan zal het blijven bij praten en voelen.’
‘Dan gelijk al samen naar bed?’
‘In hetzelfde bed, lieverd, stel ik me voor. Meer niet.’
‘Als we elkaar dan omhelzen zullen we vast allebei gauw meer willen.’
‘Als je vaak genoeg in plaats van je elfde vinger een middelvinger gebruikt zal ik dat wel een tijd vol kunnen houden. En ik zo vaak je wil je zaad ergens in opvangen, maar niet in mij. Tot we ons er oud genoeg vinden of dat de omstandigheden er naar zijn. Er niets meer tegen is om het niet te doen.’
‘Tja. We zien wel.’
‘Ja. Lieverd, als je nergens meer aan twijfelt mag je me nu al iets vragen.’
‘O. Ja. Lieve Janneke, wil je verkering met me?’
‘Ja, graag, lieve jongen.’
‘Fijn. Vertel je het thuis?’
‘Ja, zo gauw mogelijk. Mijn moeder vermoedt al wat. Dat er meer aan de hand is dan ik verteld heb. Ik zal het maar laten bij dat we elkaar gekust hebben.’
‘Ja, dat zal ze wel normaal vinden.’
‘Ook vandaag. Hier. Je gaat me toch niet laten liegen?’
‘O. Eh nee.’
Hij omhelsde haar, zij hem, ze kusten een tijd.
‘Sorry, Janneke. Ik wilde mijn nieuwe verkering wel graag gelijk kussen, maar we zitten hier nogal te kijk.’
‘Dat maakt me niets meer uit. Morgen of zo weet toch vast het halve dorp al dat we samen in het zwembad waren en alleen maar aandacht voor elkaar hadden. Als ze me wat vragen zal ik niet ontkennen dat we verkering hebben.’
‘Zullen ze het niet te snel vinden?’
‘Ja, hier vast wel. Jeroen, op school is me vaker om verkering gevraagd. Jongens deden dat, als anderen het hadden wilden ze het ook. Ik sloeg alles af, ook als het jongens van een klas hoger waren. Die begonnen geeneens met een praatje, daar ging het ze vast ook niet om. Daar bedankte ik zeker voor, ik ben geen proefkonijn. Nadat ik er een paar hard op hun neus gestompt had als ze aan mijn borsten probeerden te komen bleven ze gelukkig verder van me af.’
‘Ik weet niet hoe gauw je borsten kreeg, ik kan we wel voorstellen dat ze eraan wilden zitten.’
‘Voor ik hier weg moest had ik nog niks, dat heb je toen gezien. Als je zo hoog keek.’
‘Waarschijnlijk amper, omdat er daar niets opviel. Lager wel, al was daar op zich ook niet veel aan te zien. Nu wel. En te voelen.’
‘Voor je eerste keer deed je dat niet slecht. Je hebt jezelf een bloedneus bespaard door steeds eerst te vragen of er wat mocht.’
‘Eh nadat je het aangeboden had.’
‘Jeroen, dat was wel zo, maar uit beleefdheid hoor je dat niet te zeggen.’
‘Sorry.’
‘Ach, blijf toch maar eerlijk, dan weet ik wat ik aan je heb. Eh ik wist al een beetje wat je had, daarom vond ik het wel zo eerlijk om jou wat aan te bieden. En eerlijk gezegd, na even oefenen deed je het erg lekker. Net zo graag als ik jou wil strelen wil ik dat je het mij doet.’
‘Dat kan gelukkig langer dan bij mij.’
‘De derde keer op een dag vast ook lekker lang.’
‘Zou je het zo vaak willen doen?’
‘Vast zo vaak je een stijve kan krijgen. Eh volgens zeggen helpt pijpen daarbij.’
‘Zou je dat willen doen?’
‘Dat wilde ik toch al?’
‘Ja, dat zei je. Maar eh.’
‘Ik zou het pas na minstens twee keer van je willen doen. Als ik dan niet op tijd stop komt er vast toch niet veel.’
‘We praten te veel over dat soort zaken, vind ik.’
‘Zo leren we elkaar wel beter kennen. Breng je me naar huis? Bijna? Zaterdagavond kan het vast helemaal. Dan zien we elkaar toch weer?’
‘Ja, heel graag. Hier een afscheidskusje, lieve verkering van me?’
‘Een lange, graag.’
Dat lukte. Haar bijna thuisbrengen ook.

Vrijdagmiddag

Bij de schoenmaker kwam er een mevrouw van achteren naar voren.
‘Kan ik je helpen?’
Hij was al bezig de schoenen van zijn moeder uit de tas te halen, hij hield ze haar voor.
‘Er moeten nieuwe hakken onder.’
Ze pakte de schoenen aan, bekeek ze, zette ze op de toonbank, pakte een papiertje en schreef er iets op.
‘Je zal wel beter weten dan ik wanneer ze klaar kunnen zijn. Ik ben maar een invalster.’
‘Er is geen haast bij. Mankeert de schoenmaker iets?’
‘Niet dat ik weet. Hij moest naar een begrafenis, maar wilde liever zijn zaak niet sluiten. Gelijk had hij, ik heb al aardig wat aangepakt en afgegeven.’
‘Als ik vragen mag, was de overledene een direct familielid?’
‘Dat weet ik niet. Niet iemand uit het dorp, begreep ik.’
‘Dat vermoedde ik al, dat had ik vast geweten.’
‘Tja. Ik ken de schoenmaker van vroeger, we zaten bij elkaar in de klas. Op welke naam moet het?’
‘Bovenmars, mevrouw.’
Ze schreef weet iets op het papiertje, keek op, hem nauwkeurig aan.
‘Jeroen?’
‘Eh ja, mevrouw. Hoe weet u dat? Ik ken u niet.’
‘Kom even mee naar achteren.’
Hij liep maar achter haar aan, tot in het achterkamertje, waar hij op de stoel die ze hem wees ging zitten. Ze ging zelf ook zitten.
‘Jeroen, ik ben de moeder van Janneke.’
‘O. Eh aangenaam kennis met u te maken, mevrouw.’
‘Dat moet je maar afwachten. Ik had al een paar weken een vermoeden, Janneke vertelde me gisteren wat meer. Ook je naam. Je achternaam kende ik nog wel, ik heb je moeder gebeld. Ik wilde wat meer van je weten. Daarna wilde ik je ook even zien en spreken.’
‘En smeedde dus een complot met mijn moeder, om me hier te krijgen.’
‘Een complotje. Toevallig wist ik al dat ik hier vandaag zou zijn, dit is een beetje een neutraal terrein.’
‘Waar wilde u me over spreken, mevrouw? Janneke heeft toch niet over me geklaagd?’
‘Nee, integendeel. Ze maakte me nieuwsgierig. Je moet weten, Janneke is een ontzettend lieve meid, maar ze maakt veel dingen waaraan ze begint niet af. Ze is enthousiast met de ene na de andere sport begonnen maar er na een paar keer weer mee gestopt.’
‘Het is toch niet slecht om er meerdere te proberen?’
‘Op zich niet, maar we stoorden ons aan de manier waarop zij het deed. Overenthousiast beginnen, er dingen voor aan willen schaffen. Gelukkig waren we daar niet snel mee, want één of twee weken later hoefde het niet meer. Anders hadden we met rackets en hockeysticks en zo gezeten. Het enige wat ze is blijven doen is lezen. Tja, dommer word je daar niet gauw van. Maar ik werd nieuwsgierig naar wie haar aandacht langer dan een week vast kon houden. Waar ze zich niet gelijk overenthousiast over uitte, langzamerhand enthousiaster leek en gisteren vertelde dat ze verkering had. Terwijl ze jaren klaagde dat jongens er haar om vroegen en vervelend deden. Nu jij even. Als je wat zeggen wil.’
‘Het is me wel opgevallen dat ze enthousiast kan reageren. Maar ik vind spontaan beter passen. Daar verraste ze me soms mee, ik ben niet zo. We zien elkaar nog niet zo lang, maar we herinnerden ons van vroeger. Daardoor konden we wat herinneringen ophalen, wat het eerste contact eh bevorderde. Daarna was ze af en toe wel spontaan, wat mij makkelijker liet praten, waardoor we eh steeds meer om elkaar gingen geven. Ik denk niet dat het minder zal worden.’
‘Tja, dat wachten we dan maar af.’
‘Dus u heeft er geen bezwaar tegen dat ik met haar om wil blijven gaan?’
‘Waarom zou ik? Je lijkt me een beleefde jongen. Van je moeder werd ik niet veel wijzer, ze vindt je erg rustig. Je gaat weinig uit, speelt liever met treintjes.’
‘Ja, mevrouw. Zodra ik mocht ging ik wel wekelijks naar de disco, om meisjes te ontmoeten. Maar geen om iets serieus mee te beginnen, tot ik met Janneke aan de praat raakte.’
‘Serieus?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Vind je haar niet te stads geworden?’
‘Nee, mevrouw. Ze heeft veel van haar klasgenoten gehoord, maar ze wilde hun manieren niet overnemen. Die vond ze eh verkeerd.’
‘Ik heb wat dat betreft eigenlijk niets gemerkt. Maar ik ben niet overal bij. Die herinneringen waar je het over had? Gingen die over jullie zwemmen toentertijd?’
‘Eh ja ook, mevrouw. En spelen, op het speelplein van de school en op straat.’
‘Probeer me niet af te leiden. Jullie zwommen vaker voor niks dan ervoor te betalen.’
‘Eh heeft Janneke daarover verteld?’
‘Een beetje, toen ik erom vroeg. Dacht je, dat ik dat niet wist? Ik denk, dat je hier nog steeds weinig kan doen zonder dat iemand het merkt en doorvertelt.’
‘Ja, mevrouw. We vermoedden toen dat het wel gemerkt zou worden, maar er werd niets tegen gedaan. Niet lang nadat ze, u, verhuisd was werd het zwembad gerenoveerd. De omheining werd ook verstevigd. We konden er alleen nog tijdens de openingstijden tegen betaling in.’
‘Van die komende renovatie hoorden we. Mijn man kon de financiering voor de neus van de dorpsbank wegslepen en maakte er een goede start op zijn bank mee. We hebben tegen jullie illegale zwemmen niets gedaan, dat had geen haast. Er kon toch niets gebeuren. Tegen de tijd dat het wel zou kunnen zouden jullie er vast zelf mee gestopt zijn. Ik herinner me van mezelf nog wel wat van toen ik zo’n twaalf werd.’
‘Ja, mevrouw, dan zouden we er vast mee gestopt zijn. Daar hebben Janneke en ik het ook over gehad.’
‘Dat zal wel een leuk gesprek geweest zijn. Over in je blootje zwemmen.’
‘Eerder eh interessant. We waren toen elf, mevrouw, en wisten alleen maar dat jongens en meisjes er iets verschillend uitzagen. We zijn nu zestien en weten meer. Praten erover deden we toen niet, alleen een beetje kijken. Janneke herinnerde zich niets opvallends, ik alleen, dat ik Janneke toen de minst lelijke vond. Geen brilletje, geen beugel, geen erg kort haar.’
‘Nee. Nog niet.’
‘Nu wel wat opvallends. Erfelijk, denk ik.’
‘Welja!’
‘Sorry, mevrouw. Ik zei al, ik ben nu zestien en heb mijn ogen niet in m’n zak.’
‘Kennelijk. Jullie hebben gekust, hè?’
‘Ja, mevrouw. Ik begon ermee, hoor.’
‘Verdedig haar maar.’
‘Tegen iedereen, mevrouw. Al heeft ze dat niet nodig. Ze heeft in de stad geleerd van haar af te meppen.’
‘Gehoord of gevoeld?’
‘Gehoord, mevrouw. Toen Janneke me vertelde over de manieren in de stad.’
‘En nu breng je haar de dorpse manieren bij? Die onder pubers?’
‘Ik weet niet wat anderen doen. Maar vast minder dan wat ze in de stad doen, al was het maar omdat er hier veel gezien wordt. Eh Janneke heeft me verteld dat er meisjes van veertien en vijftien van school afmoesten omdat ze zwanger waren. Dat wil ze beslist niet. Alles op z’n tijd, zei ze.’
‘Haar tijd of die van jou?’
‘Die van haar, mevrouw. Het ligt me niet om een meisje, zeker Janneke niet, te overvragen. Daar vind ik eh haar veel te aardig voor. Ik hoop wel dat u niet weer gaat verhuizen.’
‘Nee, niet voor we naar een verzorgingstehuis of zoiets zouden moeten. Ik bedoel natuurlijk mijn man en ik. Janneke is dat vast al onder de pannen. Misschien met jou. We hebben nu een mooi huis met een grote tuin. We houden het daarin wel uit tot ver na ons pensioen.’
‘Ik hoop lang voor die tijd onder dezelfde pannen als Janneke te zijn. En eh dat u dan kleinkinderen krijgt.’
‘Eerder maar niet. Goed. Bedankt, Jeroen, dat ik even rustig kennis met je kon maken. Je hoeft niet meer op de hoek van de straat te wachten, je mag wel bij me over de vloer komen. Zaterdag, waarschijnlijk?’
‘Ja, mevrouw. Dank u wel.’
‘Tot ziens, Jeroen.’
‘Tot ziens, mevrouw.’

Daarna

Jeroen haalde Janneke vaak af en was vaak bij haar en haar ouders over de vloer tot ze trouwden.
Ze leefden nog lang en vooral ’s nachts heel gelukkig.

---

---

4. De Huisjes

 

Dinsdag

John liep de ziekenzaal op, knikte naar alle in bed liggende dames met daarnaast hun bezoek en liep op de jongste af, die geen bezoek had.
‘Mevrouw Willems?’
‘Ja. Zeg maar Carla.’
‘Prima. Ik ben John Wouters. Van de woningcorporatie, waar u zich ingeschreven heeft.’
‘O?’
‘Ik kreeg vanmorgen uw dossier op mijn bureau, om uit te zoeken. Niks pijnlijks, hoor.’
‘Wat dan?’
‘Het had eerder behandeld moeten worden. Er is ergens iets misgegaan. Misschien omdat u erg weinig gegevens heeft verstrekt. Ik heb even gesproken met wie die opgenomen heeft, die herinnerde u zich wel.’
‘Ik hem of haar niet.’
‘Nee, u bent toen verder niet lastig gevallen, daar was u duidelijk niet aan toe, zei ze.’
‘Dat zou kunnen, het ging de laatste tijd niet altijd even goed met me.’
‘Nu wel weer?’
‘Al wat beter, lichamelijk zeker, maar er zijn nog dingen waar ik me druk over lig te maken.’
‘Daar kan ik u vast bij helpen. Als u me nu wel aan wat gegevens kan helpen.’
‘Nou, vraagt u maar. Eh zegt u toch jij tegen me. Als u het niet erg vindt dat ik dat tegen u ook doe. En ga zitten.’
John ging op de stoel naast haar bed zitten.
‘Ik ben je op gaan zoeken, op het adres wat je opgegeven had. Maar ik trof je niet thuis, dat snap je wel. Ik werd hiernaartoe verwezen. Ik heb wel eerst een tijdje gesproken met de dame, waar je kamers bleek te huren. Daarom weet ik al wat meer. Ik mocht ook in je kamers kijken, toen ik zei waarvoor ik kwam en dat ik van de woningcorporatie was. Maak je maar niet ongerust, hoor. Ik vond alles netjes opgeruimd. Alleen, je kan daar niet naartoe terug, met je baby. Wat is het geworden?’
‘Een meisje. Een prachtig meisje.’
Er liep een traan over een wang van Carla.
‘Mag ik even kijken?’
‘Ik weet niet of het mag, maar zou je haar aan me kunnen geven?’
‘O. Is ze helemaal gezond?’
‘Ja, zeer gezond.’
‘Nou, dan durf ik het wel.’
Hij stond op, liep naar het ledikantje, keek erin, sloeg de dekentjes terug en pakte de baby voorzichtig op. Hij liep ermee naar het voeteneind van het bed van Carla.
‘Ik leg haar even neer, om haar over te pakken om goed aan je te geven. Ik ga er niet mee jongleren.’
Carla grinnikte. Ze kreeg het baby’tje. Kuste het een paar keer en legde het tegen haar aan, grotendeels onder de dekens.
‘Ze ziet er lief uit. Net als haar moeder.’
‘Ik heb al een vriend, hoor.’
‘O. O?’
John pakte zijn aktetas, die hij op de grond gezet had, deed die open, haalde er een mapje uit, zette de aktetas weer op de grond en deed het mapje open.
‘Als ik het vragen mag, is die vriend de vader?’
‘Ja. Zeker weten.’
‘Carla, ik twijfel nergens aan. Mocht toch later blijken, dat je verkeerde gegeven verstrekt hebt, tja. Eh heeft je vriend zijn, jullie dochtertje al gezien?’
Er liep weer een traan over een wang van Carla.
‘Ja, gisteren. Dat was zo mooi. Hij heeft staan janken. En bleef zeggen, wat mooi, wat mooi. En tegen mij, dank je wel, dank je wel.’
‘Fijn. Eh was hij er niet op tijd bij?’
‘Nee, dat redde hij niet. Dat vond ik niet erg, hoor. Hij had het vast niet prettig gevonden om zoiets mee te maken. Ik redde het wel. En hij was er de volgende dag.’
‘Tja. Je bent ongehuwd. Neemt je vriend eh zijn verantwoordelijkheden?’
‘Wat? Hij doet wat hij kan. Hij geeft me zo veel geld als hij kan.’
‘Maar hij wilde niet trouwen?’
‘Hij wilde wel, maar hij mocht niet. Van zijn ouders.’
‘En jij?’
‘Dat heb ik mijn moeder toen maar niet gevraagd. Mijn vader is jaren geleden overleden.’
John noteerde wat.
‘Wanneer wordt je vriend achttien?’
‘Achttien? Hij is twintig.’
‘Twintig? Dan heeft hij toch geen toestemming van zijn ouders meer nodig om te trouwen?’
‘Toch tot je eenentwintigste?’
‘Welnee, dat was vroeger. Nog vroeger tot je dertigste. Maar nu achttien.’
Er liep weer een traan over een wang van Carla.
‘Wat een gemenerds. Je kan ook niemand vertrouwen.’
‘Mij wel, hoor. Gaan jullie nu snel trouwen?’
‘Ja, nu ik dit weet vast wel. Zodra ik een fatsoenlijk jurkje aankan. Oh, wat fijn. Hoeven we niet langer te wachten. Tot hij over een paar maanden eenentwintig zou worden.’
‘Prima. Niet dat je getrouwd moet zijn om van ons een woning te huren, officieel samenwonen is ook goed.’
John noteerde weer wat.
‘Alleen, een alleenstaande, ongehuwde moeder ligt wat moeilijk. Vooral omdat je opgegeven hebt als enige inkomsten bijstand te hebben.’
‘Ik durfde niet op te geven dat ik van mijn vriend geld kreeg. En van mijn zus.’
‘Ja, begrijpelijk, hoor.’
‘Ik had eerder meer inkomsten, maar ik mocht niet meer werken toen het eh zichtbaar werd.’
‘Dan krijg je toch betaald zwangerschapsverlof?’
‘Nee. Ik had geen vaste baan. Steeds niet. Wel steeds genoeg uren voor genoeg inkomsten om mijn moeder kostgeld te betalen. Die heeft maar een miezerig pensioentje.’
‘Tja, het is treurig, die tijdelijke banen of nul-uren-contracten. En de woningnood, natuurlijk. Heb je wel een ziektekostenverzekering?’
‘Ja, dat wel, dat is toch verplicht? Je moet wel, al gaat het niet via je baas. Zonder is te link. Anders was ik hier al failliet geraakt.’
‘Ja, vast.’
John noteerde weer wat.
‘Mag ik vragen, wat doet je vriend?’
‘Die is vrachtwagenchauffeur. Dat is zijn lust en zijn leven, rijden op een grote vrachtwagen, het liefst met aanhanger, door heel Europa. Hij heeft nooit anders gewild. Zo snel mogelijk zijn rijbewijs en zijn chauffeursdiploma gehaald. Hij heeft wel een vaste baan gekregen, na een half jaar, want hij is hartstikke stipt en betrouwbaar en heeft nog nooit een ongeluk gehad. Maar ja, minimum jeugdloon, hè? Geen vetpot.’
‘Nee, vast niet. Geen toelagen, bonussen of zoiets?’
‘Jawel, maar die gaan allemaal naar extra pensioenvoorzieningen. Hij denkt ook vooruit.’
‘Dat is heel verstandig.’
‘Hij zegt, hij wil mij, als eh het tegenzit, niet zo achterlaten als mijn moeder. Die krijgt het pas wat makkelijker als ze AOW krijgt.’
Hij noteerde weer wat.
‘Kon je niet bij haar wonen?’
‘Dat deed ik, tot het zichtbaar werd. Toen ging ze door het lint. Ik ben gevlucht, via via die kamers gevonden. Voor mij alleen net groot genoeg. Ze is gisteren even geweest, ze zei niet veel.’
‘Ach. En eh je zus? Kon je niet bij haar terecht?’
‘Nee. Ze is lief, hoor, maar we zijn veel te verschillend. We kunnen bij elkaar op bezoek, maar langer moet het niet duren. Ze is erg precies, ik niet zo. En snel en slim, ik ook niet zo. Al gauw ergeren we ons aan elkaar. Dat is altijd zo geweest, we speelden nooit met elkaar. Ze is gisteren ook geweest, ik had haar ook laten bellen. Met een envelop, kon ik het zelf uitzoeken. Ik neem van haar niet meer aan dan dat ik absoluut nodig heb. Ik schrijf het op, ik wil het ooit terugbetalen.’
‘Tja. Nou, dan ben ik al beter op de hoogte. Carla, luister. Ik vind, dat jullie nogal pech gehad hebben.’
‘Dat was toch ook onze eigen schuld?’
‘Nou ja, gedeeltelijk. Als jullie beter op de hoogte waren geweest waren jullie vast al getrouwd En als jullie een paar jaar ouder geweest waren geweest hadden jullie, allebei met meer loon, tegenslagen beter op kunnen vangen. Jullie hebben nu een beetje hulp nodig. Een zetje. Zonder zouden de problemen alleen maar groter kunnen worden.’
‘Ik wil niet meer hulp aannemen dan nodig, en later terugbetalen.’
‘Er zijn manieren van hulp, die niet terugbetaald hoeven worden. Als ik dacht, dat je eropuit was om ergens van te profiteren zou ik je niet helpen.’
‘Nee, daar zijn we niet op uit. Dat zou niet eerlijk zijn.’
‘Nou, er zijn zat mensen die daar niet mee zitten.’
‘Daar zou ik niet mee kunnen leven. Mijn vriend ook niet. Hij heet Vince, trouwens.’
‘Goed. Fijn. Dan, allereerst, ik ga mijn best doen om je zo snel mogelijk een woning te bezorgen.’
‘Er zijn er vast nog honderden voor me. Die zich al veel eerder opgegeven hebben.’
‘Die hebben niet allemaal even hard een woning nodig. Ik vind, dat jij, met een baby, niet terug kan naar die kamers. Een heel kleine woonkamer, in je slaapkamer kan je amper lopen, met die kinderwagen naast je bed. Je eenpersoonsbed. Eh daar kon je toch niet in slapen met Vince?’
‘Nee. Wel liggen, niet slapen. Maar die kamers waren maar noodopvang. Die mevrouw had al gezegd, dat ik na de komst van de baby zo gauw mogelijk wegmoest. Zo veel drukte kon ze niet aan.’
‘En dan waarheen?’
‘Daarom had ik me opgegeven. Op haar advies. Ik wist niks anders.’
‘Tja.’
John noteerde weer wat.
‘Ik heb genoteerd, betrokkene kan onmogelijk terug. Dat neem ik voor mijn verantwoording. Eh neem me niet kwalijk, ik ga even weg. Misschien een kwartiertje.’
‘Dan ben ik er nog wel.’
‘Ja, vast. Wil je je dochtertje bij je houden?’
‘Ja. Eindelijk eens wat langer.’
‘Ach.’
Hij liep de ziekenzaal af.

Toen hij terugkwam lag Carla gelukzalig naar haar dochtertje te kijken. John kuchte even. Carla keek op.
‘Ja?’
‘Jullie zien er schattig uit. Maar dat terzijde. Via een verpleegkundige kreeg ik de assistent van je gynaecoloog te pakken. Die was niet zo praterig, maar heeft wel overlegd met je gynaecoloog. Die gaat je drie weken in een zorgcentrum voorschrijven.’
‘Dat is vast te duur.’
‘Nee, dat betaalt je zorgverzekering.’
‘O. En dan?’
‘Hopelijk heb ik dan een woning voor je. Het is een beetje krap, maar eventueel kan ik wel een week verlenging in dat zorgcentrum voor je aanvragen.’
Er liep weer een traan over een wang van Carla.
‘En dan al een woning?’
‘Ik probeer een pas gerenoveerde woning voor je te pakken te krijgen, die op het punt staat om weer verhuurd te worden. Zit je er gelijk netjes bij.’
Er liepen twee tranen over de wangen van Carla.
‘Dat zou zo mooi zijn, maar kunnen we dat betalen? Voor zulke huizen wordt veel meer huur gevraagd dan vóór een renovatie.’
‘Ja, dat moet, helaas. Ken je, wat ze noemen de arbeiderswijk?’
‘Amper.’
‘Daar is niks mis mee, hoor, daar woon ik ook. Kleine huisjes, maar wel met een fatsoenlijke woonkamer en keuken. Toilet onder de trap. Boven twee slaapkamers, waar wel tweepersoonsbedden kunnen staan. Die huisjes zijn van rond negentientwintig, er is ooit een stukje van een slaapkamer afgehaald om daarin een douche te maken. Voor die tijd werd er in een teil in de keuken gebadderd. Lijkt dat je wat?’
‘Ja, zeker. Maar die huur?’
‘Tja, goedkoper hebben we niet. Die zijn er niet. Nergens in de buurt. Maar er is nog wat.’
Hij dook een paar formulieren uit zijn aktetas op.
‘Ik neem aan, dat Vince vaak ergens in het buitenland zit en jij ook niet overal de weg weet. Ik wil graag wat voor je regelen, ik weet de weg. Dit is een formulier voor het aanvragen van huursubsidie. Zodra bekend is welke woning je kan krijgen, wat de huur daarvan is, en Vince op een loonstrook laat zien wat hij verdient, vul ik alles in en ga daarmee naar de gemeente. Dan wordt het voor jullie vast betaalbaar. Zou je het alvast willen tekenen, al is het niet ingevuld? Dat werkt het snelst.’
‘Ja, ik vertrouw je wel. Is dat veel, die subsidie?’
‘Nou, het kon beter, maar alle kleine beetjes helpen toch? Ik heb hier ook een formulier voor het aanvragen van bijzondere bijstand. Zou je dat ook alvast willen tekenen?’
‘Daar heb ik van gehoord. Maar met onze pech komen we daar vast niet voor in aanmerking.’
‘Vast wel. Je hebt toch een zetje nodig om je huisje een beetje in te richten? Niet te lux, maar je moet wel fatsoenlijk kunnen wonen.’
Er liep weer een traan over een wang van Carla.
‘Dat klinkt allemaal te mooi om waar te zijn.’
‘Het kan allemaal, Carla. Wij willen graag nette huurders, die hun woning niet uitwonen en braaf op tijd hun huur betalen. Maar we willen ook graag mensen helpen die een beetje pech hebben of gehad hebben. Ik vind het, meestal, dankbaar werk. Ik wil graag met je in contact blijven om je zo veel mogelijk te helpen. Daar heb ik in mijn werk de tijd en de gelegenheid voor.’
‘Ik ben je al dankbaar, dat je zo veel moeite voor ons wilt doen. Al wordt het misschien niets.’
‘Nou, laat je verrassen.’
‘Als het er allemaal maar eerlijk aan toe gaat. Ik wil niet scheef aangekeken worden. En jou ook geen moeilijkheden bezorgen.’
‘Ik houd me aan de regels, maar die staan uitzonderingen toe. Die ga ik voor je gebruiken. Je dochtertje verdient ook een beter leven dan in een rotkamertje op te groeien. Bij de meeste huisjes hoort ook een achtertuintje. Voorlopig kan je haar daar van de frisse buitenlucht laten genieten. Als ze wat groter is kan ze er veilig spelen.’
Er liep weer een traan over een wang van Carla.
‘Dat zou ik haar ook graag gunnen. Dat ze het wat beter krijgt dan ik had. Ben je getrouwd?’
‘Eh nee.’
‘Ach. Jij verdient ook beter. Je lijkt me zo aardig.’
‘Nou, dank je wel. Ik vind jou ook aardig, maar je bent al bezet.’
‘Ja. Als je het me niet kwalijk neemt, ik kan persoonlijk niet goed opschieten met mijn zus, maar iemand die wat preciezer en slimmer is dan ik vast wel. Ze is ook alleenstaand, maar ik gun haar ook meer. Je zou haar eens moeten ontmoeten.’
‘Je probeert te koppelen!’
‘Ik ben ook gekoppeld en dat bevalt me uitstekend. Vince en ik bleken precies bij elkaar te passen.’
‘Tja, het toeval kan wel eens geholpen worden. Misschien kom ik haar een keer tegen, als wij contact houden. Zeg, ik ga er vandoor. Ik heb een hoop uit te zoeken.’
‘Kom maar weer langs, als je wilt.’
‘Zo gauw ik wat weet. Dag, Carla.’
Hij keek nog even naar de baby voor hij vertrok.

De ontmoeting, woensdag

John zag dat Carla bezoek had. Hij ging naast haar bed staan, achter de rug van haar bezoek.
‘Hallo, Carla. Komt het gelegen?’
Carla keek op.
‘O. John. Ja, natuurlijk. Schuif eens wat op, Wendy. Pak een stoel, John.’
John werd aangenaam verrast, toen hij met een stoel uit de hoek van de ziekenzaal terug kwam. Wendy was beslist het aankijken waard. Nog meer dan Carla, vond hij.
‘Je zus, Carla? Ik zie gelijkenis.’
‘Ja. Ik hoef jullie niet meer voor te stellen, jullie hebben elkaars namen al gehoord.’
‘Ja. Aangenaam, Wendy.’
Die knikte.
‘Van de woningcorporatie, hè?’
‘Ja. Met goed nieuws.’
‘Laat ik je eerst bedanken, dat je moeite voor mijn zus doet. Ze doet alles graag zelf, maar dat lukt, jammer genoeg, vaak niet. Ik praat er gewoon over, John, Carla en ik weten wat we aan elkaar hebben.’
‘Ik heb al gemerkt, dat ze heel voorzichtig is met het aannemen van hulp.’
‘Ja, dat is te waarderen, maar het is ook wel eens vervelend. Ze blijft maar drammen dat ze me zo gauw mogelijk terug wil betalen wat ik haar gegeven heb, maar ik zit daar geeneens om te springen. Ik kan amper wat aan haar kwijt, terwijl ik haar wat meer gun. Carla, wat ik je gisteren gaf was een cadeautje voor je dochter. Daar wil ik niets van terug zien. Wel wat je ervoor gekocht hebt, natuurlijk. Wat je maar wilt, het hoeft mijn smaak niet te zijn.’
‘Ja, goed. Nogmaals dank, het is erg veel.’
‘Ach, veel is relatief. Hè, John?’
‘Ja. In dat verband, mag ik vragen wat je voor werk doet?’
‘Ik ben tandartsassistente.’
‘Goed, hè, John? Ze kon altijd beter leren dan ik.’
‘En waar heeft me dat gebracht? Ik heb het ruim, maar ik ben nooit zo’n lieve vent tegen het lijf gelopen als jij. En nu heb je ook al zo’n mooi dochtertje. Op dat gebied ben ik stinkend jaloers op je.’
‘Ik gun je niet alle onprettigheden die met haar komst te maken hadden. Maar die zouden jou ook vast nooit gebeuren.’
‘Allemaal vast niet. Maar vertel je nieuws eens, John. Ik ben ook benieuwd.’
‘Mag ik je eerst wat vragen? Of je me wilt helpen om Carla en Vince op gang te brengen? Voorlopig kan ze zelf weinig, en Vince is vast ook vaak op pad.’
‘Natuurlijk. Als jij een wildvreemde wilt helpen doe ik dat mijn zus zeker.’
‘Mooi. Ik kom er nog op terug. Trouwens, Carla was me maar even wildvreemd, we konden al snel goed met elkaar opschieten. Ze is hooguit een beetje wereldvreemd. Sorry, Carla.’
‘Nee, dat heeft Wendy ook wel tegen me gezegd.’
John grinnikte.
‘Nou, ik vind het fijn, dat Wendy en ik het al over één ding met elkaar eens zijn. Eerlijk gezegd, Wendy, Carla wilde ons aan elkaar koppelen.’
‘Dat verwondert me niets, ze is al voor me bezig sinds ze Vince leerde kennen.’
‘Heb je er wat op tegen? Vind je dat erg?’
‘Ach, ze overdrijft het niet. Ik heb er principieel niets op tegen, soms werkt het. Zoals bij haar. Al had ik er niets mee te maken.’
‘Nee, het was een caissière, waar ik af en toe mee praatte.’
‘Goed. Ik heb gisteren nog uitgezocht welke huisjes voor je geschikt zijn, Carla. Dat zijn er vier. Allemaal in die arbeiderswijk, allemaal vergevorderd bij hun renovatie. Ik ben ze vanmorgen gaan bekijken. Sowieso of het klopte hoe ver ze waren, want er wordt niet altijd goed gerapporteerd. Daarbij viel er één af, daar zouden ze het niet binnen onze gewenste tijd redden.’
‘Je bedoelt, binnen drie weken, John?’
‘Ja.’
‘Zou ze zo snel al een huisje kunnen krijgen?’
‘Ja, Wendy. Op een volkomen eerlijke manier. Ben je geweest waar ze nu woont?’
‘Ja. Dat is treurig. Het is nu eenmaal zo dat wij elkaar niet lang kunnen verdragen, anders had ze wel een tijdje bij mij in kunnen wonen. Al zou ik liever een eigen vent in huis hebben dan eentje die wat met mijn zus ligt te doen.’
John grinnikte, maar Carla keek wat verontwaardigd.
‘Wendy!’
‘Ik neem het je niet kwalijk dat je het te vroeg ergens anders gedaan hebt, dat kan gebeuren, al kan het slimmer, en het bij mij natuurlijk alleen in een slaapkamer zou doen, ik ben al niet gediend van het aan moeten zien van geflikflooi in mijn huiskamer.’
‘Rustig alsjeblieft, meisjes. Naar die kamers kan, mag ze van mij ook niet terug, Wendy. Ik heb met mijn directeur gesproken. Met zijn toestemming heb ik urgentie voor je geregeld, Carla, en een claim gelegd op het huisje wat ik van die drie het meest geschikt voor je vind. Al schelen ze niet veel. En die twee andere heb ik geblokkeerd.’
‘Een claim? Geblokkeerd? Wat zegt dat allemaal?’
‘Dat ze niemand anders aangeboden zullen worden voor jij ze afgewezen hebt, behalve die twee andere voor nog urgentere gevallen.’
‘O. Ik heb nergens recht op.’
‘Is ze niet hopeloos, Wendy? Carla, we hebben het niet over rechten. Door je in te schrijven voor een woning vraag je er om één. Er wordt beoordeeld, zo fatsoenlijk mogelijk, wie er het eerst in aanmerking komt voor een bepaalde woning, die vrij gaat komen. Ik zal je de details besparen wat er gebeurt als je weigert. Als je die woning accepteert krijg je de rechten die bij huur horen, en de plicht er goed mee om te gaan en huur te betalen. Blijf je moeilijk doen?’
Er liep weer eens een traan over een wang van Carla.
‘Nee, ik wil niet moeilijk doen, maar ik kan het zo snel niet bevatten.’
‘Je krijgt eerst nog een paar weken rust. Als Wendy binnen korte tijd wat vrij kan nemen wil ik met haar die drie huisjes gaan bekijken. Zij kan vast beter gokken dan ik welke je het beste zou bevallen. De indeling scheelt niet veel, de ligging is natuurlijk wel steeds iets anders. Ik wil je niets opdringen. Normaal gesproken zou je er zelf moeten gaan kijken, maar het moet zo snel mogelijk. Je vindt het hopelijk goed dat Wendy dat voor je doet. En nog een keer als de renovatie af is en het huisje aan je toegewezen is. Of alles dan in orde is. Daar moet dan voor getekend worden. Dan krijg je de sleutels.’
‘Zou je die rompslomp van me over willen nemen, Wendy?’
‘Natuurlijk. John, ik heb morgen toevallig een vrije dag, mijn baas moet ergens heen. Als jij in die buurt woont kom ik wel naar je toe. Dat lijkt me prettiger dan dat één van ons beiden ergens op straat moet staan wachten.’
‘Ja, prima.’
Hij gaf haar zijn kaartje. Ze keek erop.
‘Ik ken die buurt niet, maar ik zal je wel vinden. Morgenochtend om tien uur?’
‘Prima. Ik zorg, dat ik de sleutels van die drie huisjes heb. Ze zijn op loopafstand van mijn huis. Heb je een camera? Dan zou je foto’s kunnen maken om die aan Carla te laten zien.’
‘Ja, neem ik mee. Carla, jank niet zo, wat is er nu weer?’
‘Dat jullie zo veel moeite voor me doen.’
‘Accepteer het maar, lieverd. John, als jij een voorkeur hebt voor één van die drie, wat is dan het verschil?’
‘Voor alle huisjes in die buurt zit voor de voordeur een stoepje van één of twee treden. Dat lijkt me onhandig met een kinderwagen. Één huisje staat op een hoek. Aan de zijkant zit een deur in de schutting om de achtertuin. Daardoor kan je achterom zonder drempels naar binnen.’
‘Waar je al niet op let.’
‘Die kinderwagen in dat kleine slaapkamertje is me opgevallen. Daar dacht ik aan, toen ik iemand een stoepje zag boenen. Ik dacht ook, in die huisjes, ze moet behalve een wieg of een ledikantje nog veel meer aanschaffen. Daarvoor ga ik bijzondere bijstand voor haar aanvragen.’
‘Daar redt ze het vast niet mee, ze heeft bijna niets.’
‘Tja. Carla, wil je alles, of iets, persé nieuw? Ik weet een grote kringloopwinkel, daar heb ik zelf veel vandaan.’
‘Redelijk netjes en schoon is genoeg.’
‘Hoe denkt Vince daarover?’
Ze grinnikte.
‘Die had tot nu toe alleen maar oog voor mij. Dat zal iets minder worden, met ons dochtertje erbij, maar voor hem is alles groter dan de cabine van een vrachtwagen lux. Hij vindt vast alles goed.’
‘Mooi. Wendy, ga je een keer mee? Foto’s maken in die kringloopwinkel? Alles wat Carla goed vindt halen we op en zetten we in mijn schuur. Plek zat. Ik help weer om alles in het huisje te zetten voor ze thuiskomt. Goed, Carla?’
‘Jullie verwennen me wel.’
‘Ook eigen belang, lieverd. Als ik dat zeggen mag. Het lijken me goede gelegenheden om je zus te leren kennen. Dat wilde je toch?’
‘Jawel. Je mag tegen mij zeggen wat je wilt, maar misschien al gauw lieverd tegen haar.’
‘Romantisch, hoor, lege huisjes bekijken en een kringloopwinkel.’
‘Wendy, verder alles wat je wilt, ergens eten, uitgaan, noem maar op.’
‘Eerst maar dat voor Carla regelen.’
‘Goed. Carla, het gaat vast snel nog beter met je, je hoeft je amper zorgen meer te maken.’
‘Dat ziet er wel naar uit, maar ik kan nu alleen maar janken.’
‘Dat gaat wel over, zeker na een nachtje rustig slapen. Wanneer komt Vince terug?’
‘Dat weet ik niet. Hij moest ergens van wagen ruilen, om zo snel mogelijk bij me, bij ons, te zijn. Hij kon niet lang blijven, hij moest weer gaan ruilen. Zijn baas heeft meegeholpen om hem zo snel mogelijk hier te krijgen, maar ziet ook het liefst steeds dezelfde chauffeur op dezelfde wagen. Ik hoop, dat als hij komt, hij wat langer vrij heeft. Niet te lang, dat pas als we in ons huisje kunnen.’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Vince kon nog net naar het gemeentehuis, aangifte doen van de geboorte van zijn dochter.’
‘Hoe gaat ze heten?’
‘Fleurtje.’
‘Mooie naam. Ik hoop, dat ze Vince op het gemeentehuis goed geholpen hebben. Er komt meer dan normaal bij kijken, als de vader en moeder niet getrouwd zijn of geregistreerd samen wonen. Maar maak je maar geen zorgen, als jullie gaan trouwen komt alles vanzelf in orde.’
‘Ik vertrouw je maar.’
‘Goed. Meisjes, tot ziens.’

Donderdag

Tegen tienen stapte Wendy voor de deur van John uit haar auto en belde bij hem aan. Hij deed al snel open.
‘Fijn dat je er bent. Eerst koffie of gelijk op pad?’
‘Maar gelijk op pad.’
Hij liep met haar een paar honderd meter, stopte en wees op een huisje.
‘Dit is het eerste.’
Ze keek rond.
‘Aardige, zo te zien ook een rustige buurt.’
‘Ja, geen doorgaand verkeer.’
Ze keek even naar de lucht.
‘De achtertuin dus op het zuiden. Mooi.’
‘Ja. Voorkant, voordeur met stoepje, daarnaast het keukenraam. Boven, slaapkamerraam.’
Ze nam een foto. Hij deed de voordeur open en ging haar voor naar binnen, tot in duidelijk de woonkamer.
‘Open keuken? Moet je van houden.’
‘Jij?’
‘Ik kijk niet voor mezelf.’
Ze nam er een foto van.
‘Nou, de woonkamer lijkt me groot genoeg.’
Weer een foto.
‘Nog groter en je moet gaan verzinnen hoe je hem een beetje vol moet krijgen. Mooi groot raam naar de tuin. Leuk tuintje.’
Weer een foto.
‘Indeling daarvan vrij, natuurlijk.’
‘Ik heb een vriend die hovenier is. Die wil wel voor een schijntje wat veranderen, als Carla dat wil.’
‘O. Je hebt al een vriend.’
‘Gewoon, een vriend. Meer niet.’
‘O. Gelukkig.’
‘Ik ben nu bezig, John. Verder maar.’
Hij ging haar voor naar boven, liet haar onderweg even in het toilet kijken. Boven nam ze in elke ruimte een foto. Op het overloopje keek ze naar boven.
‘Zolder? Vliering?’
‘Sorry, was ik vergeten. Hoe ik zoiets moet noemen weet ik niet. Je kan er amper wat kwijt. Via een vlizotrap. Zien?’
‘Nee, laat maar. Carla heeft voorlopig toch niets om op te bergen.’
Ze ging voor hem de trap af, beneden in de gang stopte ze.
‘Het ziet er keurig uit. Je zou, na een keer stofzuigen en voor vloerbedekking zorgen, er zo in kunnen. Prima voor Carla. Waarom zou je meer willen.’
‘Ja, meer is voor een jong stel eigenlijk luxe. Zoals een studeer- of hobbykamer. Meer zou ik geeneens kunnen verzinnen. Hoe zit jij erbij?’
‘Een flat. Alle ruimtes iets groter dan hier. Met een groot balkon. Dit is beter met kleine kinderen.’
‘Ze hebben er pas één.’
‘Er zal er nog wel minstens één bijkomen. Maar dan gepland, hoop ik.’
‘Ja, hopelijk. Afgezien van andere redenen, die voor overal gelden, er wordt hier verhuisd, als er meer ruimte nodig is voor meer kinderen.’
‘Ze zien maar wat ze plannen en wat er lukt. Zijn er speelgelegenheden in de buurt?’
‘Net voorbij mijn huis is er in ieder geval een pleintje met wat speeltoestellen. En bankjes voor eh moeders of andere kijkers. Het is er bij mooi weer vaak gezellig.’
‘Mooi dichtbij.’
‘Ja. Genoeg gezien, hier?’
‘Ja.’
Ze gingen het huisje uit en liepen de straat verder af.
‘Dit hoekhuis is de tweede. Maar ik wil je om de hoek eerst de derde laten zien.’
Wendy was daar gauw klaar. Ze nam geeneens foto’s.

Ze liepen terug. Nog voor ze bij de deur in de schutting van het huis op de hoek waren stopte Wendy.
‘Ik zie, dat de buren achter de tuin van het hoekhuis langs, naar een deur in hun tuin kunnen.’
‘Ja. In elke tuin staat een schuurtje. De meesten stallen daar hun fietsen in, afgezien van tuinmeubelen en gereedschap, en gaan achterom naar de straat. Ook met hun vuilnisbakken.’
Wendy nam een foto van de zijkant. Daarna één van het stoepje aan de voorkant. Binnen keken ze even rond, ze nam geen foto’s.
‘Heb je wel genoeg foto’s?’
‘Dacht je van niet? Ik ga geen foto’s maken van toiletten. Er zit weinig verschil tussen die drie. Met die van de eerste heb ik er genoeg. De tuin van de derde zit op het westen. Dus die valt af. Van het verschil tussen de eerste en de tweede, de zijkant hier, heb ik een foto. Bij de eerste moet je veel verder lopen voor je achterom binnen bent. Ik weet genoeg. Ik ben het met je eens, Carla moet deze nemen. Zou dat lukken?’
‘Ik wilde niet te optimistisch overkomen, maar ik ben er voor negenennegentig procent zeker van.’
‘En die ene procent?’
‘Er kan een nog urgenter geval komen. Maar ik zou proberen die in één van die andere twee te krijgen. Zeker als ze niet met een kinderwagen naar binnen moeten.’
‘Of met een wandelwagentje. Goed. Wat mij betreft, koffietijd.’
Ze liepen terug naar zijn huis.
‘Je bent vlot. Ik had er op gerekend dat het veel langer zou duren.’
‘Nu niet. Later hebben we meer tijd nodig. Maten opnemen, onder andere voor gordijnen. Ik weet niet wat Carla voor zonwering wil. Boven het raam naar de tuin moet er sowieso een scherm komen, alleen met buitenzonwering houd je de woonkamer koel.’
‘Goed bedacht. Al heb ik er zelf één, op dat soort details zou ik pas later gekomen zijn.’
‘Andere dingen zijn eerder nodig.’
‘Ja, zeker.’

Ze dronken koffie op zijn terras.
‘Maak je je altijd zo druk voor je eh cliënten, John?’
‘Ik heb tot nu toe geen eh geval meegemaakt waarbij ik vond dat ik buiten ons kantoor te hulp moest schieten. De meeste inschrijvingen voor een woning worden volgens de regeltjes afgehandeld. Alleen abnormale gevallen komen op mijn bureau. Meestal gaat het dan om het natrekken van gegevens die ontbreken of waarmee wat loos zou kunnen zijn. We zijn van oorsprong een sociale corporatie, maar door alle opgelegde regels is het sociale wat op de achtergrond geraakt. Toch proberen we nette huurders te krijgen, wij en de andere huurders willen geen problemen in hun buurt. Veel inschrijvers worden pas gezien als ze uitgenodigd worden om een woning te komen bekijken, het aantal wat zich inschrijft via Internet blijft oplopen. Soms valt het dan op dat er iets niet klopt. Bijvoorbeeld, als er mensen, die een laag inkomen opgegeven hebben, voor komen rijden in een auto die daar duidelijk niet bij past. Dan zou het kunnen zijn dat het een wietkweker is. We maken van alles mee, we kunnen vaak, maar niet altijd, moeilijkheden voorkomen.’
‘Een flat is ook niet alles, maar op dit moment kan ik me wat beters nog niet veroorloven.’
‘Op dit moment?’
‘Ik heb een CAO, maar daar houden ze ook zwaar rekening met je leeftijd, net als bij jeugdlonen ergens anders. Daar ben ik net vanaf en kan eindelijk lekker sparen.’
‘Dus je bent boven de drieëntwintig. Vast niet veel.’
Wendy grinnikte.
‘Nou, je hebt aan een half woord genoeg. Net erboven.’
‘Ik plus nog één. Carla zou eigenlijk wat aan de jonge kant voor me geweest zijn, jij niet.’
‘Nou zeg!’
‘Ik ga maar gauw verder. Ik heb alle data op een rijtje gezet. Toen Carla zich op ons kantoor inschreef was ze net bij haar moeder weggevlucht en op die kleine kamertjes terechtgekomen. Ik kan me nu voorstellen, dat ze wat in de war was. Ik zal op dat moment niet aanwezig geweest zijn, anders had de baliemedewerkster haar vast gelijk naar mij gestuurd. Ze heeft het niet beoordeeld als een urgent geval, Carla had daar ook geen bewijzen voor. Wist zij veel. De medewerkster heeft het hoognodige genoteerd en gedacht, de rest komt later wel. Daarom heeft het even geduurd voor ik haar dossier kreeg. Nou, even? Vanaf dat eh het zichtbaar bij Carla werd tot ze bevallen was, dus. Jammer, ik had haar graag eerder geholpen.’
‘Achteraf gezien, ik ook. Ze heeft zich vast flink gehouden als we elkaar zagen. En niet om hulp gevraagd.’
‘Nee, zo is ze niet. Gelukkig accepteert ze die wel, al is het met wat moeite.’
‘Ja. Hoe ben jij bij die woningcorporatie terechtgekomen?’
‘Gesolliciteerd, op een advertentie. Ik heb management gestudeerd.’
‘MBO, HBO, universiteit?’
‘HBO. Na de HAVO. Ik dacht, dan kan ik alle kanten uit. Ik heb die baan bij de woningcorporatie aangenomen, omdat ik dan met alle mogelijke mensen in aanraking zou komen, niet alleen werkers in een organisatie. En om niet altijd achter een bureau te moeten zitten. Ik zie mensen dus niet alleen op papier, ook als ik wat moet onderzoeken en bij het rondleiden in lege woningen. Het bevalt me uitstekend, ik maak van alles mee. Maar ik raak er zelden persoonlijk bij betrokken. Bij je zus wel. Ik vond haar lief, maar zo eh onhandig. Ik moest haar wel helpen.’
‘Nou, moeten?’
‘Ik vond van wel. Ik wist niet wat er anders met haar zou gebeuren. Ze had nog jaren in de ellende kunnen zitten, met een klein kindje, omdat ze niet wist hoe ze daar uit moest komen. Vince kennelijk ook niet. Die heeft zich door zijn ouders laten belazeren, anders was het stelletje al getrouwd.’
‘Ja. Een lief stel, maar wereldvreemd. Als ze me eerder wat verteld had, had ik ze wijzer kunnen maken.’
‘Ja. Waarom ben jij tandartsassistente geworden?’
‘Ik heb altijd een mooi gebit willen hebben. Het stoorde me als ik bij anderen wat anders zag. Ik hoefde geen blinkend wit gebit zoals sommige filmsterren te hebben, dat vond ik onnatuurlijk. Ik zat wel, als me bij mezelf iets niet beviel, direct bij de tandarts. Er hoefde nooit veel bijzonders te gebeuren, ik heb niet lang een beugel gehad. De tandarts zei nooit veel, maar hij had een heel lieve en spraakzame assistente. Ik hoorde van klasgenoten verhalen over andere tandartsen en assistentes, daarom wilde ik ook een aardige en spraakzame assistente worden, vooral om kinderen goed te begeleiden. Het bevalt me uitstekend.’
‘Fijn. Ik vind je al aardig en spraakzaam. Spraakzamer dan bij onze rondgang. Heb je Carla meegesleept naar de tandarts? Die heeft ook een keurig bekkie.’
‘Ja, van jongst af aan al, om ook een net gebit te krijgen. Mijn ouders zaten er niet zo achteraan, maar Carla en ik waren meeverzekerd, dus kostte het toch niets. Zeg, je had het erover, dat er meer dan normaal bij komt kijken, als de vader en moeder niet getrouwd zijn en er een kind aangegeven wordt.’
‘Ja. Als je het precies wilt weten kan je het wel op Internet opzoeken. Ik weet er wel wat, maar niet alles van. Ik heb er persoonlijk nooit mee te maken gehad. De vader moet, in ieder geval kan erkennen, met de schriftelijke toestemming van de moeder, dat hij de vader is. Dan kan onder andere ouderlijk gezag geregeld worden, wat hij anders niet automatisch zou krijgen zoals wanneer het stel getrouwd zou zijn. En dat het kind de achternaam van de vader krijgt, als de moeder dat ook wil. Hij kan het zelfs al erkennen voor het geboren is. Dat heeft het voordeel, dat als hij voor de geboorte overlijdt, het kind toch de achternaam van de vader kan krijgen. Dan valt het niet op, dat de moeder ongehuwd was toen het kwam.’
‘Nou, ik zorg er wel voor, dat het bij mij normaal gaat verlopen.’
‘Ja, doe maar. Ik kon gauw zo goed opschieten met Carla, dat ik het jammer vond om te horen dat ze een vriend had. Op advies van haar, maak ik bij jou een kansje?’
Wendy grinnikte.
‘Je krijgt in ieder geval de kans om me wat beter te leren kennen, als we haar gaan helpen. En andersom. Ik was niet speciaal naar een vriend op zoek, dat wachtte ik af, tijd zat. Het lijkt me wel wat, om iets de kans te geven door op een min of meer dagelijkse manier met je om te gaan.’
‘Fijn. Ik kan niet beloven dat het dagelijks zal worden.’
‘Dat bedoelde ik niet. Met een dagelijkse manier bedoelde ik, niet bij uitgaan. Maar zoals vanmorgen, wat rondlopen, waar dan ook. En winkelen, als je daar van houdt.’
‘Van houden is overdreven, maar met fijn gezelschap wil ik het graag. We hebben dan in ieder geval wat eh neutraals om over te praten.’
‘Ik ben niet altijd even spraakzaam.’
‘Ik ook niet.’
‘Goed. Ik denk, dat ik nu naar Carla ga. Ik ga die foto’s niet afdrukken, het schermpje op mijn camera is groot genoeg om er genoeg op te zien.’
‘Mag ik mee?’
‘Het zou weinig zin hebben als ik nee zou zeggen, je kan er alleen ook naar toe, heb ik gemerkt. Maar waarom?’
‘Om haar reacties te zien. En jou wat langer.’
‘Ja, ja. Ik denk, dat je smoezen gaat verzinnen om haar iedere dag te zien, dagelijks dus, in de hoop daar mij weer te zien.’
Hij grinnikte even.
‘Je raadt mijn gedachten.’
‘We moeten al veel op pad.’
‘Ik zal mijn bezoeken aan Carla niet overdrijven.’
‘Ja, ja. Rijd je met me mee? Ik breng je wel weer terug.’
‘Prima. Waar woon je eigenlijk?’
‘Dat zeg ik maar niet, anders kom je me daar misschien dagelijks opzoeken. Je komt er misschien achter als we er in de buurt winkelen en we bij me thuis goedkoop kunnen lunchen.’
‘Lijkt me ook gezellig. Jij weet al waar ik woon en je mag mij wel dagelijks op komen zoeken.’
‘Misschien kom ik je wel eens opzoeken, maar zeker niet dagelijks.’
‘Het zou goed te combineren zijn met een bezoekje aan je zus. Die komt hier vlakbij wonen. En ik denk, dat wij elkaar wel langer verdragen dan de duur van een visite.’
‘Misschien. Waarschijnlijk. We merken het wel. Laten we gaan.’

In haar auto wees hij op het navigatieapparaatje.
‘Zo was ik natuurlijk makkelijk te vinden.’
‘Nou, er was wel een omleiding.’
‘Waarom heb je er één? Toch niet voor je werk?’
‘Nee. Ik wil ook niet altijd binnen zitten, in het weekend. Dan ga ik wat toeren. Met een paar tikken op het schermpje krijg ik de kortste weg naar huis, waar ik ook terechtgekomen ben.’
‘Ik toer ook graag.’
‘Dat is nog niet aan de beurt. Eerst winkelen en zo.’

‘Carla, wat slof je. Er is zo’n geschikt huisje voor je. Nog fijner dan waarin we opgegroeid zijn.’
‘O? Nou, als je daar ook jaloers op wordt, schrijf je dan ook maar in.’
‘Nee, zeg. Dan zou ik jaren moeten wachten, ik ben niet urgent. Ik ben flink aan het sparen, en met mijn vaste salaris kan ik ook een aardige hypotheek krijgen. Dan koop ik een eigen huisje.’
‘En als je een aardige vent tegen het lijf loopt die een leuk huurhuisje heeft? Daar kan je best mee beginnen, en later een groter huis kopen als je veel kinderen wilt.’
Wendy keek verbaasd.
‘Sinds wanneer kan jij zo uit de hoek komen? Dan moet het vast beter met je gaan.’
‘Dat gaat het ook. Niet alleen door jullie hulp, wat het ook wordt, Fleurtje doet het zo goed. Ze is één dag niet aangekomen, geeneens afgevallen, ze komt nu iedere dag aan. Ze zou met me mee naar huis mogen. Maar ik wilde jullie eerst vragen wat ik moet gaan doen.’
‘Natuurlijk. O. Naar een zorgcentrum, hè?’
‘Ja, maar ze wisten nog niet wanneer dat zou kunnen.’
‘Neem me niet kwalijk, ik ga even weg. Misschien een kwartiertje.’
Wendy keek John verbaasd na.
‘Wat gaat die doen? Piesen?’
‘Ik denk, dat hij gaat vragen hoe het met dat zorgcentrum zit.’
‘Met zijn manier van doen zal hij er wel op aandringen dat je hier niet langer hoeft te blijven.’
‘Zijn manier van doen? Bevalt je die?’
‘Hè, Carla.’
‘Ik mag toch wel vragen?’
‘Nou ja, zo vrij was je eerder niet. Hij is wel eh erg aardig. Hij dramt net niet te veel dat hij wel wat met me wil.’
‘Probeer het maar.’
‘Als jij geen vriend had gehad, had hij wat met jou gewild, zei hij. Alleen, bij nader inzien, je was eigenlijk te jong voor hem.’
‘Ik weet niet hoe oud hij is.’
‘Een jaar ouder dan ik.’
‘O? Weet je dat al? Dan gaat het lekker. Dan ben jij niet te jong voor hem, precies goed.’
‘Stop nou, koppelaarster.’
‘Goed. Mijn hulp schijnt toch al niet meer nodig te zijn. Zeg, toen John hier de eerste keer was, heeft hij me Fleurtje aangegeven. Wil jij haar nu pakken? Je mag haar eerst zelf wel vasthouden.’
‘Ja, graag.’
‘De vorige keer kreeg ik van een zuster op mijn kop, toen John weg was. Voor uit haar bedje waren er andere tijden. Nou, dat kan me niet schelen. Ze slaapt vast gewoon weer door.’
Wendy was al opgestaan en kwam weer naast het bed van Carla zitten, met Fleurtje op schoot.
‘Zoiets wil ik op z’n tijd ook wel hebben. Zo schattig.’
‘Ja hè?’
‘Eh ik heb het eerder niet willen vragen, maar je schijnt er nu al aardig overheen te zijn. Was het erg?’
‘Het ging wel. Ik heb me er niet tegen verzet, geprobeerd op m’n gemak te blijven, het gewoon over me te laten komen. Het zou niet lang duren, had de gynaecoloog gezegd, ik had de bouw om makkelijk te bevallen.’
‘Misschien ook om makkelijk in verwachting te raken? Sorry.’
Carla grinnikte even.
‘Nee, dat heeft misschien meer met de bouw van Vince te maken. We konden het niet laten om het één keer te proberen. Oh, wat ging dat goed. En lekker. Maar toen ik daarna bij de dokter voor de pil kwam, bleek bij de controle dat ik al zwanger was.’
‘Niet zo slim, hè, die verkeerde volgorde.’
‘Nee. Begin er maar op tijd mee, voor de zekerheid zelfs vóór de tijd dat het nodig is. Dan hoef je niet te wachten als hij of jij wat wil proberen. We hebben daarna niet meer gewacht, al mopperde ma erg als Vince en ik samen naar boven gingen. Hij mocht niet blijven slapen, maar deed het soms toch. Op dat kleine slaapkamertje ging dat niet, op dat eenpersoons bed.’
‘Met je dikke buik?’
‘Nou, dat lukte best, hoor. Pas niet zo lang voor ik zou moeten bevallen leek het ons beter om het niet meer te doen. Het werd toch ook wat moeilijker.’
‘Nou, laat maar.’
‘Je hebt de tijd, maar je moet niet te lang wachten. Je weet niet wat je mist, joh. John ziet er wel naar uit dat hij stevig gebouwd is en er wel wat van zal kunnen.'
‘Schaam je!’
‘Ik heb me lang genoeg geschaamd, dat helpt niets. Ik weet niet wanneer er weer wat kan, en of het in dat zorgcentrum kan. Ik hoop dat er niet te veel in me veranderd is, door dat uitrekken, ik hoop dat het voor Vince en mij nog net zo lekker is.’
‘Nou!’
‘Als je ook zo’n lief dochtertje wilt, of een zoontje, zal je het ook moeten doen. Om zwanger te raken misschien maar één keer. Maar voor de rest, dat had ik niet verwacht voor die eerste keer, we deden het als er geen kans was dat we gestoord werden en Vince kon.’
‘Welja. Het is maar goed dat Fleurtje niet zal snappen waar je het nu over hebt.’
Wendy gaf Fleurtje aan Carla.
‘Ze zal ook wel niet onthouden wat ze al meegemaakt heeft. Ons vrijen, van heel dichtbij.’
‘O. Ja.’
‘Ik moet er niet aan denken dat we het na die eerste keer niet meer hadden kunnen doen. Voor Vince nog vervelender dan voor mij.’
‘O?’
‘Jij bent toch niet wereldvreemd? Het wijst het zich eigenlijk vanzelf, hoe je het voor een jongen op vrijen kan laten lijken. Ik kon ook zien hoe het bij hem werkt, een paar keer kort voor mijn bevalling. Snapte ik eindelijk ook, wat ze bedoelden met dat je jongens ook zonder vrijen tevreden kan houden.’
‘Dat je dat niet wist! Je vroeg ook nooit wat. Ik wist het natuurlijk alleen theoretisch, hoor.’
‘Ik geloof je. Je hebt nu de kans voor wat praktijk. Persoonlijk lijkt het me lekkerder dan in iemands mond te zitten wroeten. En John zal best wat willen, hij lijkt me de sloomste niet.’
‘Nee, die wil al wat met me. Dat misschien ook wel.’
‘Als hij dat niet wil, en jij wel, na één keer weet hij wat lekker is en geeft dan zijn verzet op.’
‘Jouw ervaring?’
‘We zouden niets doen, maar het kwam er toch van.’
Ze schrokken, John kwam er aan.
‘Stoor ik? Jullie lijken me allebei wat verhit.’
‘Je stoorde net niet.’
‘Het ziet er weer schattig uit. Een lieve moeder met een mooi kindje. Weet je de kleur van haar ogen al?’
‘Ja, blauw. Maar dat zal wel veranderen, Vince en ik hebben allebei bruine ogen.’
‘Jullie vader of moeder en die van Vince vast niet allemaal, want Wendy heeft blauwe ogen. Staat haar goed, ze is ook blonder dan jij.’
‘Val je op blondjes met blauwe ogen?’
‘Nee, niet speciaal. Donkerblond met bruine ogen vind ik ook mooi.’
‘Charmeur!’
‘En lichtblond kan je ook bij de kapper worden. En gekleurde lenzen zijn ook te koop. Maar dat is allemaal punt twee, laat me daar nu maar niet over uitweiden, er zijn belangrijker zaken. Carla, als je wilt, pik ik jou en Fleurtje morgenochtend om tien uur op en breng jullie naar het zorgcentrum.’
‘Oh, fijn.’
‘Daar krijg je ook de kraamzorg waar je nog recht op hebt, je staat dus niet gelijk in je eentje voor de zorg voor Fleurtje. Of wil jij die twee verhuizen, Wendy?’
‘Nee, doe jij het maar, als je alweer van je werk weg kunt. Dan kan ik gewoon werken. Ik krijg het adres wel, dan kom ik morgenavond weer even bij je langs, Carla. O. Dat had ik beter niet kunnen zeggen.’
‘Waarom niet? Ik wil je zo graag vaker zien, Wendy. Het lijkt erop, dat we nu beter met elkaar op kunnen schieten. Toch?’
Er liep een traan over een wang van Carla. Wendy keek ook ontroerd.
‘Ach, lieverd. Ja.’
‘Ik voelde me vaak soms wat alleen, al was je in de buurt. Het ging pas beter toen ik Vince ontmoette. Ik wilde hem niet om van het alleen zijn af te raken, hoor, ik viel voor hem omdat hij zo lief was. Mama was ook lief voor me, vóór ik moest vertellen dat ik zwanger was, maar met een lieve jongen, liefde voor en van een jongen, is het mooier dan dat ik ooit meegemaakt heb. Al was dat niet veel.’
‘Nee, we mochten en deden niet veel. Daarom ben ik zo gauw mogelijk uit huis gegaan. Ik heb me niet uitgeleefd, hoor, daarvoor zit het fatsoen er te goed ingebakken. Ik heb er nooit over nagedacht hoe het voor jou zou zijn om achter te blijven. We konden toch niet goed met elkaar opschieten.’
‘Nee. Het werd iets makkelijk voor me, ik hoefde geen rekening meer met je te houden.’
‘Ik kom je voortaan vaker opzoeken, hoor, we zien wel hoelang we dat uithouden. Ik heb één werkdag in de week vrij, kom dan of in het weekend lekker wandelend met de kinderwagen naar me toe.’
‘Ja, graag. We nemen daarvoor vast wel vaker telefonisch contact op. Je zou niet thuis kunnen zijn. Bij een vriend zitten. Of hem op bezoek hebben.’
‘Begin je weer?’
‘O, ja, dat was niet meer nodig, hè? Maar waarom had je beter niet kunnen zeggen dat je me in het zorgcentrum op wilde komen zoeken? Had dat met John te maken?’
Wendy bloosde een beetje.
‘Ja. Ik heb tegen hem gezegd, dat hij vast smoezen ging verzinnen om jou iedere dag te bezoeken, in de hoop daar mij weer te zien.’
‘Maar jullie zouden toch al samen voor mij op pad gaan?’
‘Ja, maar niet dagelijks.’
‘Dat moet je natuurlijk zelf uitmaken, daar hebben jullie mij niet meer voor nodig. O. Ik heb wel wat anders nodig. Om Fleurtje in mee te kunnen nemen. Kan één van jullie nog voor morgenochtend een Maxi-Cosi of zoiets regelen? Daar mag ik het geld van jouw cadeau wel voor gebruiken, hè, Wendy?’
‘Niet nodig, Carla. Waarschijnlijk. Wendy, is het erg brutaal als ik vraag of ik je auto even mag lenen?’
‘Nou eh, nee.’
Wendy gaf hem haar sleutelbos.
‘Ben zo weer terug.’
John liep snel weg.
‘Nou, fatsoenlijk gedag zeggen is er niet bij.’
‘Wat wil je dan, Carla? Kusjes?’
‘Daar zit ik niet om te springen, maar ik zou ze niet kunnen ontlopen. En dan zou hij jou ook kunnen kussen.’
‘Hij gaat me al snel genoeg. Je hebt wel een kinderwagen kunnen kopen?’
‘Het is een afscheidscadeau van mijn collega’s in de super. Ze verwachtten me niet terug. Het is geen nieuwe, hoor, ik weet niet waar ze hem vandaan hebben. Misschien ook uit een kringloop. Maar hij is mooi genoeg.’
‘Ja, vast. Verder heb je nog weinig, hè?’
‘Ja. Ik had niet zo veel geld, ik heb het hoognodige gehaald, voor de eerste tijd. John heeft gezegd, dat hij bijzondere bijstand voor me aan gaat vragen. Denk je, dat ik daar veel mee kan doen?’
‘Als hij zo snel een huis voor je kan regelen zal hij niet willen dat je met een zoethoudertje afgescheept wordt. Ik zal je nu de foto’s laten zien.’
Ze pakte haar camera en zette hem aan.
‘Ik heb ze niet afgedrukt, vanwege de tijd en de kosten, je ziet wel genoeg. Ik kijk mee en geef toelichting.’
Wendy hield Carla de camera voor.
‘Dit is de straat. Aan het eind woont John. De andere kant op, zo, zijn de vrijkomende huisjes.’
‘Lijkt me een rustige, nette buurt.’
‘Mij ook. En anders woonde John er vast ook niet. Dit is de voorkant van het eerste huisje. Op het noorden, de achterkant met de tuin dus op het zuiden. Voordeur met stoepje, daarnaast het keukenraam. Boven, slaapkamerraam. Ziet er niet slecht uit, hè?’
‘Nee. Ga gauw verder.’
‘De keuken. En de woonkamer.’
‘Lijkt me mooi groot.’
‘Ik zei al tegen John, nog groter en je moet gaan verzinnen hoe je hem een beetje vol moet krijgen. Zie je het grote raam naar de tuin? Je kan zelfs vanuit de keuken Fleurtje in de tuin in de gaten houden.’
‘Geeneens een erg kleine tuin. Weer verder?’
‘Houd je van een open keuken?’
‘Wendy, ik ben met alles tevreden.’
‘Ja, maar je moet er niet tegen je zin in gaan zitten. Als er bij deze drie niks zit wat je aanstaat, krijg je vast nog meer keus. Alleen niet zo snel. Boven, slaapkamer aan de voorkant, en die aan de achterkant.’
‘Redelijk groot, lijkt me.’
‘Je moet het natuurlijk in het echt zien, maar ze zijn groter dan je nu hebt, zelfs groter dan we thuis hadden. Douche, normaal. Je kan met een vlizotrap naar boven, maar volgens John kan je daar amper wat kwijt.’
‘Ik heb toch niks.’
‘Ach ja. We zijn verder gelopen en de hoek om gegaan. Daar is het derde huisje.’
‘En het tweede dan?’
‘Dat zie je straks. Je gaat snappen waarom.’
Er kwam een zuster de zaal oplopen die vroeg of ze koffie of thee wilden. Ze kozen voor thee. Toen ze die aan het drinken waren kwam er een andere zuster langs. Die schudde haar hoofd.
‘Mevrouwtje toch. Alweer de baby bij u?’
‘Dat kan toch geen kwaad? Ze slaapt rustig verder. Maar zo geniet ik meer van haar.’
‘Nou, vooruit maar.’
De zuster maakte haar rondje op de zaal af en verdween weer.
‘Verder. Van dat derde huisje heb ik geeneens foto’s genomen, dat is hetzelfde als het eerste. Alleen zit de tuin op het westen.’
‘Wat minder gunstig, hè?’
‘Ja, vind ik ook. Dus die valt af. Dit is de zijkant van het tweede huisje. Met die deur in de schutting, niet zo ver van de achterkant van het huis. Maar zie je ook, dat de buren achterlangs kunnen? Naar een deur in hun tuin. In elke tuin staat een schuurtje, om je fietsen in te stallen en je tuinmeubelen en tuingereedschap en zo. Ze kunnen achterom naar de straat. Ook met hun vuilnisbakken. Jij ook. Het huisje is verder hetzelfde als de andere. Ik heb alleen nog een foto van het stoepje van wat dichterbij genomen. Vast onhandig met een kinderwagen, hè?’
‘Ja. Dat had John goed bedacht.’
‘Ja. Ik vind hem ook slim, hoor. En hij blijft voorzichtig eh flirten. Er zit dus weinig verschil tussen die drie. De derde viel al af. John dacht al aan de tweede. Bij de eerste moet je veel verder lopen voor je achterom binnen bent. Nou, wat denk je?’
‘Vast hetzelfde als jij. En wat John ook al dacht.’
‘Ja.’
John kwam de zaal oplopen en zette een Maxi-Cosi op het voeteneind van het bed van Carla.
‘Alsjeblieft. Niet ver van mijn huis is een tweedehands winkeltje, waar ik wel eens rondneus. Daar had ik deze Maxi-Cosi gezien. Gelukkig stond hij er nog. Goed, Carla?’
Er liep weer een traantje over een wang van Carla.
‘Ja, natuurlijk. Dank je wel. Duur?’
‘Nee. Maak je geen zorgen. Wendy en ik gaan alle bonnen bewaren. We schieten alles wel voor, tot je bijzondere bijstand binnen is. Dan rekenen we wel af.’
Hij zette de Maxi-Cosi onder het bed.
‘Volgende zaak. Zijn jullie opgeschoten?’
‘Ja. Alsjeblieft, als het mogelijk is, mag ik dan het huisje met de deur in de schutting?’
‘Dat dacht ik wel. Je hoeft niet te smeken, hoor. Ik ga die claim omzetten in definitief en die andere twee vrijgeven. Gelukkig zijn we snel geweest en hoeven anderen niet onnodig te wachten. Ik zal het papierwerk in orde maken. Maar wat belangrijker is, ik ga toestemming vragen, en die krijg ik zeker, om op het papierwerk vooruit te lopen. Wendy zei al tegen me, er moet alleen gezogen worden. Dat gaan we gauw doen, dan spullen voor je zoeken, dan hoeven ze geeneens bij mij in de schuur, maar kunnen gelijk in je huisje. En iedere keer dat we er zijn, zetten we de ramen open om de verflucht eruit te krijgen.’
‘Ja, en we moeten Carla uit een stalenboek behang uit laten zoeken.’
‘Ik ken een puntje puntje puntje de behanger, die voor een schijntje wel wil behangen, in een leeg huis.’
‘Ik heb een vriend die hovenier is, Carla. Die wil je tuintje wel voor een schijntje wat veranderen, als je dat wilt.’
Wendy giechelde.
‘Carla, John schrok, toen ik hem dat vertelde. Hij dacht, dat ik al een vriend had. Hij keek opgelucht, toen ik zei dat het gewoon een vriend was, meer niet.’
‘En wat heb je nu?’
‘Weet ik nog niet. Zeur niet.’
‘Je begon er toch zelf over? John, mag ik je mijn vriend noemen? Zonder bijbedoelingen? Maar je doet zo veel voor me. Dat is je werk niet.’
‘Nee. Goed. Dank je.’
Er liepen tranen over de wangen van Carla.
‘Binnen een paar dagen een dochtertje, een lieve zus en een lieve vriend. En een huis. Het kan niet op.’
‘Rust maar weer verder uit, vanaf morgen in het zorgcentrum. Ik weet niet hoe snel Wendy en ik alles redden, maar vast wel voor je tijd in het zorgcentrum om is. Dan kan je in je huisje. Jij, je man en je dochtertje. Ik kom dan af en toe bij je langs om te vragen of je boodschappen nodig hebt, die moet ik toch ook voor mezelf halen. Zolang je dat zelf niet kan doen en Vince er niet is. O ja, waar Wendy ook naar vroeg, net voorbij mijn huis is er in ieder geval een pleintje met wat speeltoestellen. En bankjes voor eh moeders of andere kijkers. Het is er bij mooi weer vaak gezellig. Heb je ook een mooi loopje, met de kinderwagen. Later vast met een wandelwagentje, daarna met Fleurtje aan het handje. Nou, ver genoeg vooruit gedacht.’
‘Ja, maar nog verder, Carla, als je het met Vince in bed niet een beetje rustig aan doet, moet je verhuizen als jullie te veel kinderen krijgen voor zo’n klein huisje.’
‘Nou zeg! Ik pas voortaan wel beter op, hoe rustig of onrustig we ook zijn, per ongeluk zullen er niet meer komen.’
‘Goed. Zeg, John, hoe ben jij eigenlijk aan je huis gekomen?’
‘Het werd me aangeboden, toen ik bij de corporatie solliciteerde. Ik vond het goed genoeg om in te beginnen. Ik kon altijd later wat anders gaan zoeken.’
‘Blijf voorlopig maar in de buurt van Carla wonen.’
Er kwam een jongeman gehaast de zaal op lopen.
‘Carla!’
‘Vince. Wat fijn.’
Vince kuste Carla.
‘Mag ik Fleurtje vasthouden?’
‘Gedraag je. Begroet eerst Wendy en John, pak dan een stoel. Dan Fleurtje pas.’
Vince knikte naar Wendy en John, pakte een stoel, daarna Fleurtje.
‘Nog mooier dan eerst. Alle kreukels zijn verdwenen. Wat mooi, hè, lieveling?’
‘Ja, ik kan uren naar haar kijken. Kijk jij nu maar, terwijl ik je twee belangrijke dingen ga vertellen.’
‘Alles is toch wel goed met Fleurtje? En jou?’
‘Ja, dat kan niet beter. Maar eerst, hoelang blijf je?’
‘Morgenochtend moet ik naar Brussel. Zal ’s avonds wel een latertje worden. Maar het hele weekend ben ik vrij.’
‘Fijn. Het eerste dat ik je wil vertellen is, dat Wendy en ik nu beter met elkaar om kunnen gaan dan eerder. We gaan voortaan regelmatig bij elkaar op bezoek.’
‘Fijn. Tja, jullie zijn een paar jaar ouder geworden, dat zal wel verschil maken.’
‘We gaan niet achterom kijken. Het tweede, John is van de woningcorporatie.’
‘Waar je je ingeschreven hebt?’
‘Ja. Ik was daar niet op m’n best, ik heb niet veel verteld. Daarom is mijn aanvraag een tijdje blijven liggen, voor die bij John kwam. Die moest meer gegevens opduiken, dat is zijn werk. Via de mevrouw waar ik die kamers van huur kwam hij hier. Eergisteren. Ik kon hem toen wel meer vertellen. Hij had ook mijn kamers gezien. Hier zag hij natuurlijk Fleurtje en hoorde wat ik meegemaakt had, de laatste maanden. Hij vond, dat ik, met Fleurtje, niet terug kon.’
‘Je moest toch al zo gauw mogelijk weg als de baby er zou zijn.’
‘Ja, maar John vond, dat ik sowieso niet terug kon. Het was veel te klein, hooguit voor één persoon. Jij kon daar geeneens bij me slapen.’
‘Zoiets vertel je toch niet aan een vreemde?’
‘Hij had mijn eenpersoonsbed gezien, dat zei hem genoeg. Hij zei, dat hij voor me, voor ons, zou gaan proberen een huisje te regelen. Hij vond, dat we hulp nodig hadden. Een zetje. Zonder zouden de problemen alleen maar groter kunnen worden.’
‘Ik zag nog geen uitweg. Hooguit grotere kamers zoeken. Al zijn die duurder.’
‘Al gauw duurder dan een heel huis, er wordt aardig wat met kamerhuur verdiend. Ik zat nog schappelijk. Maar John heeft eerst, ook eergisteren, met mijn gynaecoloog geregeld, dat die me drie weken rust in een zorgcentrum, met kraamzorg, voor zou schrijven. De zorgverzekering betaalt.’
‘Dank je, John. Fijn voor je, Carla.’
‘Ja. En eventueel verlenging, want John wist niet of hij in drie weken een huisje kon regelen.’
‘In drie weken? Volgens zeggen duurt dat jaren, zo veel aanvragen zijn er. Alleen met een eh urgentieverklaring ben je eerder aan de beurt. Maar hoe kom je daaraan.’
‘Dat hoeft niet meer. Ik heb, bij het inschrijven, misschien geeneens gezegd dat ik in verwachting was, ik weet het niet meer. En, achteraf gezien, die balie was daar zo hoog, dat die mevrouw, die mijn inschrijving opschreef, ook niet kon zien dat ik in verwachting was. Nou, John vond mij wel urgent en kon met zijn directeur regelen, dat ik uit één van drie huisjes, die pas gerenoveerd zijn en op het punt staan om weer verhuurd te worden, zou mogen kiezen. Na die drie of vier weken zorgcentrum zou ik erin kunnen.’
‘Tjonge. Ongelofelijk. Dat zou al een hoop problemen op kunnen lossen. Maar eh, wat doen die aan huur? De eerste jaren hebben we het niet ruim.’
‘Daarvoor krijgen we ook hulp, een zetje. John gaat huursubsidie voor ons aanvragen. Hij denkt, dat het dan voor ons betaalbaar is. En hij gaat bijzondere bijstand voor ons aanvragen. Om geld te krijgen voor de inrichting. We hebben toch zo goed als niets?’
‘Zeg maar niets. John, kan je ons daar echt bij helpen?’
‘Ja, omdat ik de weg weet. Wendy, kan je me terugbrengen? Ik wil nog veel gaan regelen. Laat je camera hier, dan kan Carla het huisje aan Vince laten zien.’
‘Goed.’
Wendy legde Carla snel uit hoe ze de foto’s kon laten zien.
‘Tot morgenavond dan, zusje. Vince, jij ook, als je niet zo laat bent.’
John liep nog voor Wendy de zaal af. Wendy wachtte tot ze onderweg waren, voor ze daar iets over zei.
‘Je zei geeneens gedag.’
‘Ik zag aankomen, dat ze me wilden gaan bedanken.’
‘Dat is toch niet erg?’
‘Nee, maar ook niet zo nodig.’
‘Nou ja! Zeg, hoe dook je zo snel die Maxi-Cosi op?’
‘We hebben huizen verspreid over de hele stad. Ik heb geen navigatieapparaatje nodig, ik weet overal de weg. En van een medewerkster krijg ik iedere week de lijst met wegwerkzaamheden en omleidingen.’
‘Een medewerkster? Of een vriendin?’
‘Geen vriendin. Ik heb lang geen vriendin gehad, pas sinds vanmiddag weer één.’
‘Je bedoelt Carla, hè? Wil je er nog één?’
‘Alleen, als jij dat zou zijn.’
‘Goed.’
John legde een hand op een knie van haar, maar haalde die gelijk weer weg.
‘Sorry.’
‘Ja, dat is niks, onder het rijden. Eh probeer het later maar eens.’
‘Probeer?’
‘Jij zal er misschien geen moeite mee hebben, maar ik ben het niet gewend, dat er iemand aan me zit.’
‘Ik doe wel voorzichtig. Met je zus niet, maar met jou heb ik eigenlijk wél bijbedoelingen.’
‘Dat verwachtte ik al. Dat liet je al min of meer merken. Wanneer gaan we op pad?’
‘Zaterdag?’
‘Prima. Jouw beurt om te rijden, dan. Pik me maar om tien uur op.’
‘Dat gaat niet.’
‘Komt dat niet uit? Later misschien?’
‘Nee, zaterdag om tien uur is prima. Maar ik heb je adres niet.’
‘O. Ja. Nou, ik vertrouw je onderhand genoeg. Ik geef het zo, bij je voor de deur.’

Zodra ze, voor zijn deur, het contact van de auto afgezet had, viste ze uit haar tasje een kaartje op en gaf het hem. Hij las het.
‘Iets duurdere buurt dan deze.’
‘Er zijn nog iets goedkopere. Zoals waar mijn moeder woont. Die wilde, zeker niet door mij, aan wat beters geholpen worden. Ze is daar geboren.’
‘Ach.’
‘Vertel ik misschien later wel eens wat over. Wat ga je doen?’
‘We hebben tegen Carla niet veel gezegd, ze zou er overstuur van raken, als ze wist wat er nog moet ge-beuren. Eh de gordijnen laat ik aan jou over.’
‘Ja, prima. Maar hoe kom ik er binnen?’
‘Mijn mobieltje staat altijd aan, bel me als je erin wilt, dan ben ik er zo. Ik kan je wel helpen bij het opmeten. En later, bij het ophangen. Ik ga zo, binnen, het nummer van die behanger opzoeken en hem bellen. Ik hoop, dat hij heel gauw kan. Dan de makker die laminaat bij me gelegd heeft. Denk je, dat Carla zoiets ook wil?’
‘Ja, vast wel. Dat lijkt me voor haar het beste. Heb ik ook. Wel een wat duurdere kwaliteit, die tegen naaldhakken kan. Niet dat ik die vaak aan heb, maar bezoek kan ze aanhebben.’
‘Ze hun schoenen uit laten trekken kan ook. Dan ga ik mijn hulp bellen. Ik heb, één keer in de vier weken, een ochtend een hulp. Zonder zou ik vervuilen, want je weet vast, dat mannen te laat zien dat er schoongemaakt moet worden.’
‘Schijnt zo.’
‘Ik wil haar vragen, of ze volgende week tijd heeft om het huisje schoon te maken. Behalve stofzuigen zou alles eigenlijk afgenomen moeten worden.’
‘Ja, eigenlijk wel.’
‘Als ik dat allemaal geregeld heb, zal het wel te laat zijn om nog maar mijn werk te gaan. Morgen regel ik dan wel zo veel mogelijk verder voor het huisje. Aanwijzing regelen, huurcontract opstellen, en dat soort zaken. En handel zaken af die zijn blijven liggen.’
‘Prima.’
‘Mag ik je netjes gedag zeggen?’
‘Kusjes, links, rechts, links?’
‘Links, rechts, midden?’
‘O. Nou, goed, omdat je het niet onverwachts probeert.’
Hij kuste haar links, rechts, en niet zo lang op haar mond.
‘Niet zo erg, hè, dat ik zo aan je zit?’
‘Nee. Tot zaterdag.’
‘Tot ziens, lieverd.’
‘O. Morgenavond?’
‘Misschien. Jij gaat al en misschien is Vince er. Familie gaat voor.’
‘Je bent vast bij Carla en Vince zeer welkom.’
‘Ja, omdat ik ze door mijn werk kan helpen.’
‘Omdat je meer doet dan je werk.’
‘Ik vind het erg plezierig, dat het zo uitkwam dat ik dat kon doen. Maar ik hoop, dat ik niet daarom bij jou welkom ben, maar puur privé.’
‘Door je werk hebben we elkaar ontmoet, de rest wachten we maar af. Je hebt, in ieder geval, al mijn adres.’
‘Ja. Tot ziens dan.’

Vrijdagavond

John trof alleen Wendy bij Carla aan. Hij kuste Carla links, rechts, links, Wendy links, rechts, midden.
Carla grinnikte.
‘Ja, verschil mag er zijn. Je bent er weer gauw, John.’
‘Ja, hoofdzakelijk omdat ik nieuws heb, de rest snap je wel.’
Hij gaf Carla een mapje en een balpen.
‘Teken je huurcontract even. Twee exemplaren.’
‘Nu al?’
‘Ja, dan kan de corporatie er ook niet meer op terugkomen, de directeur heeft al getekend. Je krijgt de kopie, Wendy wil die voorlopig wel voor je bewaren.’
‘Ja, natuurlijk. Ze zou die in het zorgcentrum kwijt kunnen raken.’
‘Ja. Het huisje komt voorlopig alleen op jouw naam, Carla, omdat Vince en jij nog niets officieel geregeld hebben. Daarna moet hij ook tekenen. Maar hij mag, tot dan, natuurlijk wel bij je logeren.’
‘O. Nou, maakt hem vast niet uit.’
‘Verder, de behanger komt binnenkort bij je langs.’
‘Die is al geweest.’
‘O? Lekker snel, zeg. Ik heb hem pas vanmiddag je huisje laten zien.’
‘Hij gaf het advies, alleen een kinderbehangetje in de kinderslaapkamer. Heb ik al uit mogen zoeken. De muren zijn overal verder mooi genoeg geverfd, gesausd. Zouden later er altijd nog behangen kunnen worden. Nou, wordt vast veel later.’
‘Ja, prima. Is zijn compagnon ook al geweest?’
‘Ja, voor laminaat. Die vertelde dat hij restpartijen had. Als ik er geen problemen mee had dat er niet in iedere ruimte precies dezelfde kleur kwam, zou ik goedkoop uit zijn. Nou, dat wilde ik wel.’
‘Ook mooi. Heeft hij het erover gehad wanneer hij, zij wilden beginnen en wanneer ze klaar zouden kunnen zijn?’
‘Ja, morgen al beginnen. Maandag verder. Het langst zou het duren om de plintjes voor het laminaat aan te brengen. Ze wilden dinsdag, uiterlijk woensdag klaar zijn.’
‘Mooi. Dat komt goed uit. Om misschien al spullen, die we voor je opduiken, gelijk in je huisje te kunnen zetten.’
‘John, ik wil niet drammen, en je niet haasten, maar als ik geen kraamzorg meer nodig heb, ik het wel alleen kan redden, hoef ik niet perse hier te blijven. Hoe goed het hier ook is.’
‘Ik wil je mijn hulp wel uitlenen, tot je alles zelf kan. Die wil over een tijdje een praatje met je komen maken. Voor het geval dat je weer aan het werk wilt.’
‘Dat zou ik eigenlijk wel moeten. Als ik dan oppas kan regelen. Maar ik snap niets van al die regelingen.’
‘Die helpt je dan wel, zij maakt er ook gebruik van. Carla, met wat je bij die super verdiende zou je geen oppas of peuterspeelzaal of kinderdagverblijf kunnen betalen. Mijn hulp verdient het dubbele. Met schoonmaken bij mensen, die bij een bemiddelingbureau om een hulp vragen. Ze werkt daar niet voor, ze is zelfstandig. Ze krijgt van dat bemiddelingbureau alleen adressen door. Ze regelt zelf, wanneer en hoeveel ze werkt.’
‘Dat lijkt me ook wel wat. Of ik nou de vloer in de super boen of bij mensen thuis. Echt voor het dubbele?’
‘Ja. Je moet wel alles op papier bijhouden. Als je meer dan een bepaald bedrag in een jaar verdient, moet je er belasting en sociale lasten van betalen, dat moet je er zelf voor reserveren. Maar dat legt ze je ook wel uit.’
‘Alles bijhouden.’
‘Ja. Als jij daar moeite mee hebt kan Vince het misschien doen. Die heeft inmiddels vast al meer geleerd dan vroeger, hij zal vrachtpapieren moeten kunnen behandelen.’
‘Daar hoor ik hem nooit over.’
‘Ik eh zou thuis ook niet alles over mijn werk vertellen. Zeker niet over papierenrompslomp.’
‘Dan wil ik er, te zijner tijd, wel meer over horen.’
‘Ik onthoud het wel. Wendy gaat voor je gordijnen zorgen. Ik denk niet dat we volgende week al alles in orde zullen hebben, maar de week erna vast wel.’
‘Ik ben jullie zo dankbaar.’
‘We doen het graag. Wendy en ik gaan morgen naar de kringloopwinkel.’
‘Niet zo romantisch.’
‘Stapje voor stapje. Als Wendy wil, gaan we zondag naar Ikea, die is dan open. Daar kunnen we gezellig ontbijten. Van negen tot elf uur voor één euro. Kan je thuis amper tegenop.’
‘Ik wil wel, John. Maar wat wil je daar verder?’
‘We zullen niet alles wat Carla nodig heeft bij de kringloop kunnen vinden. Voor de rest kunnen we het best bij Ikea beginnen, die hebben niet te duur spul. We kunnen daar in een catalogus aankruisen wat wij vinden wat ze kan gebruiken. Je kan dat dan aan haar voorleggen.’
‘Prima.’
‘Carla, er zullen nog wel meer dingen geregeld moeten worden. Als je iets niet snapt, bel me dan.’
‘Als ik twijfels heb zal ik één van jullie bellen.’
‘Prima. Ik heb een lijstje opgedoken, uit mijn computer. Carla, je had vroeger de pest aan mijn lijstjes, maar van deze je zal moeten zeggen dat die nuttig is. Al hoef je dat niet duidelijk te vertellen. Toen ik naar mijn flat verhuisde had ik weinig. Ik ben eerst op gaan schrijven wat ik nog nodig had, later ook wat ik al wel had. Opgesplitst in voor de woonkamer, voor de keuken, enzovoort. Dat lijstje staat in mijn computer, compleet met data, prijzen, enzovoort. Ook makkelijk voor de inboedelverzekering. Ik heb het afgedrukt zonder die toevoegingen. Ik wil het gaan gebruiken in de kringloopwinkel en bij Ikea. En invullen wat van toepassing is. Al aanwezig, al zal dat niet vaak voorkomen. Gezien waar, met prijs, als we eerst met jou willen overleggen. Of, gekocht, met prijs, en of het nog opgehaald moet worden. Hoe doen we dat, John, als het niet in onze auto’s past?’
‘Ik kan wel ergens in een weekend een bestelauto lenen.’
‘Mooi. We maken je toch niet ongerust, Carla, met dat er nog veel moet gebeuren? In korte tijd?’
‘Nee, ik vertrouw jullie dat toe. Ik geef direct toe, dat zo’n lijst erg nuttig is. Ik neem aan, omdat ik niet naar die kamers terug hoef, jullie wat er is wel willen verhuizen. Dan zien jullie, al is het niet vóór jullie winkelen, wat ik heb.’
‘Nou, je denkt goed mee. Is je kinderwagen het grootst van alles?’
‘Eh ja.’
‘Dan kan alles vast wel in mijn auto. Of die van John.’
‘Goed idee, Wendy, van je lijstje. Die kinderwagen enzovoort verhuizen we natuurlijk ook. Als eerste na zondag, want ik denk niet dat we dan al uitgewinkeld zijn. Voor keukenspullen moeten we misschien naar Blokker, maar dat zien we na IKEA wel.’
‘Op de achterkant van mijn lijst kan je noteren wat je aan ideeën te binnen schieten, zoals waar we nog naartoe moeten. Zijn jullie vanmorgen nog langs het huisje gereden?’
‘Nee. Ik heb er wel over gedacht. Maar ik dacht, dat Carla in paniek kon raken, als ze een helemaal leeg huis zou zien en ging betwijfelen of wij in zo’n korte tijd wel genoeg bij elkaar zouden kunnen krijgen.’
‘Dat redden we vast wel.’
‘Ja, we beginnen natuurlijk met alleen het hoognodige. Zoals, voor de slaapkamer, een bed, tweepersoons, een nachtkasje en een grote kast. Voor de babykamer, een ledikantje, al kan Fleurtje nog wel even in de kinderwagen slapen. Er moet wel een kastje komen, voor haar kleertjes, en om haar daar bovenop aan te kunnen kleden. Voor de keuken wat er nodig is voor simpele maaltijden. Voor de woonkamer, een bank en een kastje om een televisie op te kunnen zetten.’
‘We kunnen wel zonder.’
‘Als we bij een grote zaak een wasmachine, een droger, een koelkast en een diepvriezer bestellen krijg je er wel een televisie bij.’
‘Een droger hoeft ook niet. Ik hang de was wel op.’
‘Fijn, dat je meedenkt, maar buiten ophangen kan niet altijd en binnen heb je er geen plek voor. We duiken ook nog wel een tuinzitje op. Vier stoelen en een tafeltje. Die stoelen kan je binnen gebruiken voor als je bezoek krijgt.'
‘Stop maar, het wordt me te veel. En te ingewikkeld.’
‘Goed. John, ik heb volgende week woensdag weer de hele dag vrij, maar we kunnen ook op koopavonden op pad.’
‘Ja, en dan daarna ergens wat eten?’
‘Misschien. Als we tijdens het winkelen geen ruzie krijgen.’
‘Dat is wel het laatste wat ik wil. Of verwacht.’
‘Ja, ik wil niet drammen, maar ik vind nog steeds dat jullie goed bij elkaar zouden kunnen passen.’
‘Het elkaar, zonder problemen, aan kunnen vullen hoort ook bij het goed met elkaar kunnen vinden. Hè, Wendy?’
Het antwoord bleef uit, want Vince kwam erbij. Wendy en John gingen naar huis. Ieder naar hun eigen.

De week erna

Ze besteedden de zaterdag aan de kringloopwinkel, het op foto’s aan Carla laten zien wat er voor haar was, en dat ophalen. De zondag hetzelfde, maar dan voor spullen bij Ikea. De woensdagmorgen bij Blokker en nog een paar winkels. Tussen de middag gingen ze voor de lunch naar de flat van Wendy.

‘Mooie flat, Wendy. Iets ruimer dan mijn huisje en dat voor Carla.’
‘Ja, hè? Ga maar op de bank zitten.’
Hij deed het.
‘Kom je naast me?’
Ze keek hem aan, met één wenkbrauw opgetrokken.
‘Waarom?’
‘We hebben elkaar alleen maar gekust als we elkaar ontmoetten en als we afscheid namen. En af en toe handje vastgehouden. Mag het wat meer worden? We hebben het toch steeds fijn, samen? Gezellig, nooit ruzie?’
Ze kwam naast hem zitten en gaf hem een kusje op een wang. Hij trok haar voorzichtig tegen zich aan en kuste haar op haar mond. Al gauw kuste ze terug.
‘Zal ik wat aan de lunch gaan doen?’
‘Nog even.’
Hij trok haar op zijn schoot en ging verder met kussen. Zodra ze terugkuste ging hij voorzichtig met een hand tussen hun in en legde die op een borst. Omdat ze alleen even zacht kreunde bevoelde hij die borst nog even, maakte daarna de knoopjes van haar bloes los en bevoelde haar borst over haar beha. Ze legde een hand daar bovenop.
‘Je bent wel erg eh voortvarend.’
‘We zijn toch geen pubers meer? We zijn bij ons volle verstand. Ik vind je zo lief en lekker.’
‘Ik vind jou ook lief. Maar maak het niet te bont.’
‘Nee. Je hebt gelukkig maar een dun behaatje aan. Heerlijk, om je borst goed te voelen.’
‘Je knijpt tenminste niet. Zou je willen dat ik eh hem afdeed?’
‘Ja, maar dat zou wel erg voortvarend zijn.’
‘We lunchen eerst maar, aan het keukentafeltje.’
Dat deden ze. Nadat ze haar bloes dichtgeknoopt had. Ze kookte voor allebei een eitje.
‘Ze zeggen, een eitje voor mannen goed is voor hun potentie.’
Ze keek hem weer aan, met één wenkbrauw opgetrokken.
‘Dat denk je toch niet in verband met mij?’
‘Nou, niet op korte termijn.’
‘Wanneer dan?’
‘Dat laat ik helemaal aan jou over.’
‘Enne, dat onder mijn bloes zitten?’
‘Liever wel op korte termijn. En dan zonder beha. Maar alleen als het van je mag. Niet als je er eigenlijk geen zin in hebt.’
‘Je probeert me uit mijn tent te lokken.’
‘Voorlopig alleen uit je behaatje, schat.’
‘En wat mag ik?’
‘Dat laat ik ook helemaal aan jou over.’
‘Eh dus je wilt met me scharrelen? Of zoiets?’
‘Schat, we hebben ons nogal uitgesloofd voor je zus. We mogen best eens wat tijd voor onszelf hebben. Bijvoorbeeld, vanmiddag.’
‘Ja. Een onvolledig antwoord.’
‘Zoets moet je niet afspreken. Gewoon afwachten hoe het gaat. Als het fijn gaat. Anders moet je met zoiets stoppen.’
‘Ja. Nou, maar voorzichtig beginnen.’
Ze liep naar de bank en ging zitten. Hij zat al gauw weer naast haar, trok haar weer op schoot en was al gauw weer waar hij gebleven was.
‘Maak maar los.’
Toen het hem niet lukte om haar behaatje los te maken hielp ze even. Hij ging er met zijn hand onder.
‘Heerlijk, Wendy.’
‘Mmmm.’
‘Heel fijn, om je zo een beetje vast te houden.’
‘Heb ik maar een beetje?’
‘Nee, een heerlijk borst. Die andere vast ook.’
Dat probeerde hij. Die strelend, ging hij haar weer kussen. Na een paar minuten liet hij zijn hand zakken, over haar bloes en rok, tot hij een bloot been voelde. Daarover ging hij met zijn hand naar boven, tot hij zijn hand tussen haar benen, die ze wat van elkaar af deed, kon leggen.
‘Niet in mijn broek.’
‘Goed. Ik bedoel, zal ik niet doen. Lekker zo?’
‘Ja. Eh niet om bang van te worden.’
‘Was je dat?’
‘Erg voorzichtig, altijd. Als ze me eh boven al niet lekker streelden hield ik ermee op.’
‘Ik vind het heerlijk, met jou op schoot. En zo fijn, om een blote borst van je vast te mogen houden. En je doos.’
‘Mijn broekje.’
‘Ja, maar voorlopig vind ik dit fijn genoeg.’
‘Ja, het gaat al ver genoeg, zo snel. Je bent wel erg snel.’
‘Ik wilde eigenlijk alleen maar wat met je knuffelen. Maar je kuste zo lekker. Toen wilde ik wel nog wat meer.’
‘Je had het al over scharrelen gehad.’
‘Ja, maar het was niet mijn bedoeling dat het vandaag al zo ver zou gaan.’
‘En je had het over je potentie.’
‘Nu probeer jij mij uit mijn tent te lokken.’
‘Uit je broek. Nee, sorry. Dat gaat te ver. Maar ja, het doet me wat, je hand eh bijna op m’n doos.’
‘Wat doet het?’
‘Vast hetzelfde als jou. Je willen knuffelen. En strelen. Laten we het vanmiddag bij kussen houden.’
‘Goed. Als je dat wilt.’
‘Enne, toch maar niet me onder vasthouden. Je doet al meer dan vasthouden.’
‘Tja, zo lekker.’
Hij haalde zijn hand onder haar rok vandaan.
‘Mag ik wel wat meer met je heerlijke borsten doen dan ze vasthouden? Strelen?’
‘Probeer maar.’
Het lukte. Na een uurtje ook kussen ging ze rechtop zitten, hij liet haar tegen zijn zin los.
‘John, het lijkt me beter, voor jou en voor mij, dat je opstapt. En voor mijn borsten, die zijn ook aan wat rust toe.’
‘Goed, schat. Je werd er erg warm van, hè?’
‘Ik ben ook niets gewend.’
‘Andere keer verder scharrelen?’
‘Ja. We zien wel wanneer. Je zei zelf, zoets moet je niet afspreken. Gewoon afwachten hoe het gaat.’
‘Ja, maar dat was voor we eraan begonnen.’
‘Ik wil toch niks afspreken. Je zou misschien dagelijks willen.’
‘Tja. ‘s Nacht ook.’
‘Nou, zeker niet voor ik aan de pil ben. En nu eruit.’
Hij kuste haar, grinnikend, en vertrok.

Veertien dagen later

John en Wendy lunchten weer in Wendy's flatje.
‘John, heb je zin om zo meteen te zonnen? Op het balkon?’
‘Ja hoor. Eh helemaal aangekleed?’
‘Ik trek een bikini aan. Voor jou heb ik niets, maar je kan wel in je onderbroek gaan zitten.’
‘Goed, als je dat niet raar vindt.’
‘Ach, zo veel scheelt een onderbroek niet met een zwembroek. Ik ruim wel af, kleed jij je om en zet de twee ligstoelen uit de kast op het balkon naast het tafeltje, wat er al staat.’
‘Prima.’

John floot even, toen Wendy op het balkon kwam.
‘Nou zeg, houd je in. Hé, je hebt het tafeltje naast de stoelen gezet. Niet ertussen, om er straks drinken op te zetten.’
‘Jij kan het op het tafeltje zetten, ik zet het wel naast me op de grond. Ik vond het gezelliger, wat dichter bij elkaar.’
‘Ja, ja.’
Ze ging naast hem op de vrije ligstoel liggen.
‘Wat heb je een schitterend figuur, schat.’
‘Nou, kijk maar. Al valt je het misschien tegen, de helft heb je al bloot gezien.’
‘Ja. Mag het weer?’
‘Tja, dat lokte ik eigenlijk uit, hè? Goed.’
Ze deed het bovenstukje van de bikini af.
‘Oooh, wat mooi. Het was me eerder niet opgevallen, zo mooi bruin. Helemaal. Zon je altijd zonder topje?’
‘Ja. De buren kunnen niet om de scheidingsmuurtjes kijken, de huizen aan de overkant zijn lager dan hier, die kunnen niet over het muurtje kijken.’
Hij keek even om zich heen.
‘Nee. Ze missen wat.’
‘Het is ook niet voor hun. John, ik begin aan je te wennen. En eh je te waarderen, want je bent snel begonnen, maar vorige week ook niet verder gegaan dan de week ervoor. Ik hoop, dat je je kan blijven beheersen.’
‘Ik wil niets tegen je zin doen. Ik was al zo blij dat ik je af en toe onder het kussen zo lekker vast mocht houden. Maar waardeer je me alleen maar?’
‘Als je meer wilt horen moet je er zelf over beginnen.’
‘O. Dan wordt het tijd dat ik je iets ga bekennen, Wendy.’
Ze ging wat meer rechtop zitten.
‘Toch niet dat je getrouwd bent? Dan kan je gelijk opstappen. Ik wil absoluut niets met een getrouwde man.’
‘Nee, ik ben niet getrouwd. Nu niet. Eerder wel, Wendy.’
‘O. Gescheiden?’
‘Nee. Mijn vrouw is overleden, twee dagen na de geboorte van ons dochtertje.’
‘Wat erg, John. Lang geleden?’
‘Ruim twee jaar.’
‘Enne, je dochtertje?’
‘Dat is een paar weken geleden twee geworden.’
‘Waar is ze nu?’
‘Bij mijn broer en schoonzus. Die zorgen voor haar.’
‘Zie je haar wel eens?’
‘Ja. Niet dagelijks, wel iedere week. Als het kan eet ik doordeweeks ’s avonds een keer bij mijn schoonzus, Saskia, en ’s zaterdags en ’s zondags. Daarna breng ik Emilie naar bed. Vanaf dat ze zo’n half jaar was lees ik haar dan wat voor.’
‘Ach. Kan het soms niet?’
‘Ik wil wel vaker, maar Saskia en haar man Jeroen hebben ook recht op privacy. Mij nog vaker over de vloer vind ik niet horen.’
‘Het lijkt me een lastige afweging.’
‘Ja, dat is het. We hebben afspraken, met het voorbehoud dat we daarover praten als één van ons iets anders wil. Nadat mijn vrouw overleden was heeft Saskia aangeboden om voor Emilie te zorgen. Dat leek haar beter dan dat ik het zou doen. Mij ook.’
‘Ja. Heeft ze zelf kinderen?’
‘Nee. Ze wil wel, maar het lukt niet. Één van de afspraken was, dat als ze wel in verwachting zou raken, ik zelf voor Emilie zou gaan zorgen, als dat dan verantwoord zou lijken.’
‘Wat is verantwoord?’
‘Onder andere, dat ze oud genoeg zou zijn. Dat is ze inmiddels. Eigenlijk al sinds ze zinnelijk is. Mijn schoonzus zag het daarvóór niet zitten, dat ik me druk moest maken over haar op tijd verschonen en alle was en zo die een kleintje met zich meebrengt.’
‘Je moet ook nog werken.’
‘Ja. Dat is een ander punt. Mijn schoonzus bleef thuis, na haar bruiloft. Zo hoopte er op snel een baby te krijgen. Tja, dat werd die van mij. Halverwege mijn huis en dat voor Carla woont een echtpaar, allebei rond de veertig. Die vrouw heeft ook nooit gewerkt. Thuis gebleven voor hun kinderen. Toen die de deur uit waren verveelde ze zich. Daarom zijn ze als gastouders op gaan treden. Voor maximaal vier kinderen van nul tot vier. Vanaf vier kunnen ze naar school, voor de rest van de dag kunnen de ouders dan wel wat anders regelen. Voor meer dan vier is er geen plaats, meer dan vier bedjes passen er niet in een slaapkamer. Je kent die huisjes.’
‘Ja.’
‘Met dat echtpaar heb ik al een paar keer gesproken en een plek voor Emilie kunnen regelen, zodra er één vrijkomt. Ze heeft er al een paar keer gespeeld, om kennis te maken, dat ging prima. Het is een heel makkelijk kindje. Ik pas wel eens op haar, als Saskia en haar man uit willen. Ik kan haar ook al eten geven. Meestal van die potjes.’
‘Dus ze kent je wel?’
‘Ja, omdat ze me regelmatig ziet. Nou, niet zo heel regelmatig, maar vaak genoeg om papa tegen me te zeggen. Al doet ze dat tegen iedere man die ze regelmatig ziet. Dat is vast haar manier om niet in de war te raken.’
‘Zegt ze mama tegen je schoonzus?’
‘Ja. Als ik helemaal voor haar ga zorgen gaan we een langzame overgang maken. Vandaar ook al dat spelen bij dat echtpaar.’
‘Tja. Het lijkt me, dat je het wel goed kan regelen.’
‘Ja, daar ben ik optimistisch over. Wendy, zonder het nu over een toekomst met jou te willen hebben, ik heb Saskia, nadat ik je de tweede keer ontmoet had, daarvan op de hoogte gebracht. Ze zei, dat ik mijn kennismaking met jou wat voorrang moest verlenen op mijn bezoeken aan mijn dochtertje. De zaterdagen en zondagen dat ik met je op pad geweest ben heb ik dat gedaan. Haar op wat andere tijden dan eerder opgezocht.’
‘Je schoonzus begreep dat? Vond dat goed?’
‘Ja. Ze steunde me. Ik hoefde niet alleen te blijven, uit eerbied voor haar zus, of zoiets. Die was er nu eenmaal niet meer. Ik moest wél, als het erop ging lijken dat ik iets serieus aan de hand kreeg, gelijk mijn verleden ter sprake brengen.’
‘Ik snap wel dat je het eerder niet deed. Zo prettig zal het niet zijn, om het daarover te hebben.’
‘Nee. Al valt het me nu mee. Wendy, ik heb, op een bepaalde manier, die periode afgesloten. Ik heb geen portret van haar zichtbaar staan, evengoed denk ik natuurlijk af en toe aan haar. Ook als ik Emilie zie. Het was een heel mooie tijd, maar die is nu eenmaal over. Daar heb ik me bij neergelegd.’
‘Tja, het leven gaat door. Voor jou. Hoe eh kon ze overlijden?’
‘Ik heb, eigenlijk tegen mijn zin, toestemming gegeven voor een obductie. Ze bleek een afgebroken hartklep te hebben. Daar was geen enkele aanwijzing voor geweest. Maar het moet toch een zwak punt geweest zijn. Haar zwangerschap en de bevalling, al was die niet zo erg moeilijk, waren natuurlijk een extra belasting voor haar hart geweest. Ik ben er, al klinkt het misschien raar, blij mee dat die klep het nog twee dagen gered heeft. Ze heeft Emilie nog meegemaakt, haar zelfs de borst nog gegeven. Ze was eh minstens zo gelukkig met ons dochtertje als je zus en haar man. Hoogstwaarschijnlijk is ze in haar slaap bewusteloos geraakt en zonder pijn overleden. ’s Nachts. Ze glimlachte. Met het knopje om een zuster te waarschuwen onder handbereik, maar niet gebruikt.’
‘Dat is een beetje troost, dat snap ik wel. Een lang en moeilijk ziekbed is haar bespaard gebleven. Maar ze heeft wel het opgroeien van haar kind gemist. Je weet, dat je je kinderen vast niet zal overleven, maar zo kort verwacht je niet.’
‘Nee.’
‘John, als je gescheiden was geweest, had ik er zo veel van willen weten, dat ik de oorzaak kon begrijpen. Om niet zelf in zo’n situatie te raken. Maar, buiten jouw schuld, heb je wat anders meegemaakt. Daar hoef ik niet veel van te weten, dat moet je opbergen bij jouw nagedachtenis. Je hebt me al genoeg verteld, om je niet gelijk weg te sturen. Je snapt natuurlijk wel, dat ik erover na moet denken.’
Ze deed het bovenstukje van haar bikini weer om.
‘Wil je dat ik opstap?’
‘Nee, blijf maar zitten, als je wilt. Dan blijf je bij hand als ik vragen heb. O. Ik heb er al één. Eh hoe heette je vrouw?’
‘Emmy.’
‘Vandaar je dochtertje Emilie?’
‘Ja. De keus van Emmy.’
‘Dan heeft ze nog geweten dat ze in haar eh voort zou leven. Hoe heb je Emmy ontmoet?’
‘Op het HBO. Ze deed dezelfde opleiding als ik.’
‘Dan hadden jullie in ieder geval wat om over te praten.’
‘Dat hadden we toch wel.’
‘Goed. Hoe ging het verder?’
‘Eh vrij snel. Binnen een half jaar brachten we alle weekenden samen door. Nog een half jaar later zijn we samen gaan wonen. Dan konden we ook makkelijker samen studeren.’
‘Ook?’
‘Ook samen slapen, Wendy.’
‘O.’
‘Al voor ons eindexamen vertelde ze me, dat ze niet wilde gaan werken, dat kon altijd nog, maar eerst kinderen wilde. Direct na ons eindexamen zijn we getrouwd en stopte ze met de pil. Ze was vrij snel in verwachting. Eigenlijk te snel, vonden we allebei.’
‘Hoezo? Ze had toch met de pil door kunnen gaan?’
‘Wil je dat wel weten?’
‘Eigenlijk wel. Als je dat niet te intiem vindt. Het zal me iets meer vertellen over wat jullie voor elkaar voelden. Wat jij voor een vrouw kan voelen. En los daarvan, op z’n punt kan ik ook komen.’
‘Goed. Ik ben nóg blij dat we wat vroeg met samen slapen begonnen zijn, anders hadden we daar amper van kunnen genieten. We genoten nog meer dan anders van dat proberen een kindje te maken. Een erg primitief gevoel, Wendy. Daar kan ik misschien later wat over vertellen. We wisten van elkaar wat we dachten, we praatten erover. Van dat groeien in haar heeft ze ook erg genoten. Ze was ontzettend flink, het enige waar ze hulp bij wilde hebben was, op het eind, de trap opkomen.’
‘Hoe lang, ongeveer, heb je haar gekend?’
‘Vier jaar.’
‘Ik ben in principe tegen vrijen voor het huwelijk. Het kan misbruik uitlokken. En eh moeilijkheden veroorzaken. Ik snap mijn zus niet, en anderen die zoiets gebeurt. Ik snap wel dat je opgewonden kan raken, maar stel dat toch even uit om hem naar een supermarkt te sturen die laat open is, om condooms te halen. Zoals het met jou gegaan is vind ik wel fijn voor je. Jullie.’
‘Het was heel fijn. Stapje voor stapje wat meer. Emmy ging eerder dan ik verwacht had aan de pil. Ik had er wel eens op gezinspeeld, maar er niet rechtstreeks om gevraagd. Ik liet het aan haar over.’
‘Dank je wel, dat je dat wilde vertellen.’
‘Mag ik je uitleggen hoe ik jou waardeer?’
‘Daar begon het mee, hè? Ja, doe maar.’
‘Ik werd, denk ik, de eerste keer dat ik je bij Carla zag, al verliefd op je. Ik vond haar een schatje, maar, je snapt het wel, afgezien van dat ze al bezet was, ze paste niet bij me. Jij wel, dacht ik de tweede keer dat ik je zag al. Omdat we beide keren ook al wat gepraat hadden. En bij onze gezamenlijke speurtochten wist ik het zeker, het was zo gezellig met je. Ik verwijt jou niks, je hebt niets uitgelokt, maar ik vond je, behalve mooi en lief, zo aantrekkelijk, dat ik je graag in mijn armen wilde nemen. En kussen. En strelen. Tja, vooral je eh aantrekkelijke plekjes. Ik hoop niet, dat je denkt dat het mij er alleen maar om gaat om met je te scharrelen. Als ik niet verliefd op je was zou ik dat niet willen. Eh ik weet niet hoe snel het deze keer zal gaan, wel dat ik zeker weet dat het niet alleen verliefd zijn is maar ook houden van.’
‘Hoe weet je dan dat je verliefd op me bent?’
‘Tja. Bij je willen zijn. Niet even, maar lang. Voor altijd. Je willen zien en horen. Met je praten, waar dan ook over. Een warm gevoel, zodra ik je zie of hoor. En je in mijn armen houden, kussen en zo. ’
‘Tja. Enne, kriebels, ergens?’
‘Ja, vooral als ik je in mijn armen houd. Maar ik probeer daar niet op te letten.’
‘Ik geloof je wel, als je zegt dat het je niet alleen om eh seks gaat. Dan had je wel aangedrongen om meer te mogen doen. Of het geprobeerd. Ik weet ook niet precies wat ik voor jou voel. Van het begin af aan in ieder geval genoeg om je aan me te laten komen. Ik ben niet minder voor je gaan voelen, maar er is wel iets veranderd, John. Om maar wat te noemen, ik snap je snelheid nu beter, je hebt al ervaring.’
‘Ja, maar mijn nieuwsgierigheid is wat minder dan vroeger, daarom kon ik het opbrengen om niet verder te gaan.’
‘Ik kan eigenlijk niet zo’n bezwaar tegen je ervaring hebben. Je bent er op een eerlijke manier aangekomen. Niet door met weet ik hoeveel meiden te scharrelen en er te ver bij te zijn gegaan. Maar ik moet toch aan het idee wennen.’
‘Had ik het eerder moeten zeggen?’
Wendy dacht even na.
‘Later in ieder geval niet. Eerder had gekund, maar ik denk, dat het een goed moment was. Wat je schoonzus zei, het ging erop lijken dat er iets serieus aan de hand was. Ik begon er zelf over. Vanaf het begin heb je met me geflirt, ik wilde wel wat meer met je, maar voor we verder zouden gaan, het duidelijk hebben dat het meer dan een spelletje was. Ik wilde je wel de kans geven om je beleefd terug te trekken, als het voor jou alleen maar een spelletje was. Niet dat ik dat dacht, hoor. Maar ik begon toch heel voorzichtig. Met dat ik aan je begon te wennen. En je te waarderen.’
‘Je hebt het heel fijn gedaan. Me inderdaad de kans gegeven om me terug te trekken. Maar dat wilde ik helemaal niet, ik wilde ook meer. Maar ik begreep, dat ik eerst met mijn bekentenis moest komen. Met het risico dat jíj je terug wilde trekken. Ik hoop het niet, ik zou het ontzettend jammer vinden, maar ik zou het kunnen begrijpen. Er speelt nog meer mee dan mijn ervaring, hè?’
‘Ja. Je dochtertje.’
‘Voor we daarover doorgaan, nog meer?’
‘Ik geloof het niet.’
‘Ik zou het ook niet weten. Met mijn ervaring weet ik, dat andere voorkomende problemen of probleempjes wel op te lossen zijn, als je maar met elkaar praat. Ik heb Emmy op een gegeven moment wel ten huwelijk gevraagd, maar dat was eigenlijk overbodig. We wisten wel wat we wilden. Ook trouwen, na onze examens.’
‘Wanneer heb je haar gevraagd? Voor of nadat je al eh met haar sliep?’
‘Een paar minuten voor de eerste keer eh vrijen. Nadat ze vertelde dat ze aan de pil was.’
‘Je zei, dat je er wel eens op gezinspeeld had, dat was eigenlijk een rechtstreekse uitnodiging om eh je weet wel.’
‘Ja, maar dat kon niet anders. Ze wist, dat ik daarop gewacht had.’
‘Ongeduldig?’
‘Niet zo, alles ging toch al fijn.’
‘Ja, ja.’
‘Ik wil daar liever niet over uitweiden. Je zal vast wel een idee hebben hoe eh scharrelen gaat.’
‘Ja. Zoals we net begonnen?’
‘Al eerder. Vanaf de eerste keer dat ik je op je mond kuste. Wendy, ik vind dat we elkaar veel te kort kennen om je ten huwelijk te vragen. Maar het is wel mijn uiteindelijke streven. Je hoeft het niet te zeggen, ik denk, dat jij er ook zo over denkt.’
‘Dat was natuurlijk wel meer of minder duidelijk. Ik wilde wel meer, maar geen spelletje. Laten we er maar vanuit gaan, dat we naar hetzelfde streven. Ik dacht wel, mits alles op weg daar naartoe goed zou gaan. Anders moet je er op tijd mee stoppen. Je hebt gelukkig Emmy op een belangrijk moment ook de kans gegeven om zich terug te trekken. Dat waardeer ik ook.’
‘Ze kon het op ieder moment, maar een paar minuten later kon dat niet meer zonder eh dat er definitief iets veranderd was.’
‘O. Eh merkbaar?’
‘Lichamelijk niet. Wat ze een beetje jammer vond. We moesten het doen met dat we wisten dat we ontmaagd waren. We vonden ons wel meer verbonden.’
‘En vast nog meer toen je dochtertje er was.’
‘Ja. We hebben er een paar keer over kunnen praten. Zij had er wel het meeste werk aan gehad, maar Emilie was van ons samen.’
‘Op een bepaalde manier blijft ze dat, maar ze is nu alleen van jou.’
‘Ja. Nog met hulp. Het is een schatje, Wendy. Erg gehoorzaam. Zowel bij haar eh pleegouders als bij mij. Als ze iets moet, zoals naar bed, en niet wil, vraagt ze heel lief om wat ze wel wil. Als dat niet mag of kan, legt ze zich daar zonder te zeuren bij neer.’
‘Is ze wel eens bij jou? Ik bedoel, in jouw huis?’
‘Ja. Ik heb haar, nadat ze bij de gastouders gespeeld had, opgehaald en bij me thuis voor haar middagslaapje in bed gelegd. Ik had al wat voor haar aangeschaft. Wendy, ik besef heel goed, dat als je met mij verder wil gaan, je haar er ook bij krijgt. Maar dat kan niet anders. Ik wil haar niet aan anderen overlaten, eigenlijk in de steek laten. Ik hoop, al weet ik, dat het erg veel gevraagd is, dat je haar erbij kan accepteren. Ik verwacht eigenlijk wel, dat je ook van haar zou kunnen gaan houden. Net zo veel als je hopelijk ook van mij kan gaat houden. Door je reacties tot nu toe geef ik ook al meer om je dan eerder. Wat je ook mag beslissen.’
‘Daar ben ik nog niet uit, zeg ik maar eerlijk. Ik geef ook al meer om je dan eerder, omdat je zo fijn zo veel over jezelf vertelt. Maar om gelijk met een kind te beginnen?’
‘Je zou eens kennis met haar moeten maken.’
‘Dat wil ik sowieso, maar het hoort niet mee te spelen hoe ze is. Ze kan nu lief en gehoorzaam zijn, dat kan veranderen.’
‘Dat kunnen je eigen kinderen ook. Het gaat er om, of je zo snel al een kind, alsof het van jou is, op wilt voeden.’
‘Tja. John, als je het niet erg vindt, ik wil het verder in m’n eentje overdenken.’
‘Dat begrijp ik wel. Bel me maar, als je vragen hebt.’
‘Je hoort sowieso van me, over een tijdje.’
Hij pakte een hand van haar.
‘Ik hoop op een gunstig bericht. Wendy, ik weet dat ik heel veel van je vraag, maar ik heb ook wat te bieden. Mezelf en pijnloos een lief dochtertje, dat al aanspreekbaar is. Als je alles mee wilt maken, samen met ons, een zwangerschap, een bevalling en de eerste jaren van een baby, dat kan natuurlijk ook.’
Hij kuste haar en ging naar binnen. Om zich aan te kleden en daarna naar huis te gaan.

‘Carla, John is weduwnaar.’
Carla schoot rechtop.
‘WAT?’
‘Hij is getrouwd geweest.’
‘Nou zeg, ik ben niet zo dom dat ik niet weet wat een weduwnaar is. Oh, Wendy!’
‘Ja. Ik ben er nog van aan het bijkomen.’
‘Je zal wel enorm geschrokken zijn. Vertelde hij het zomaar?’
‘Nee. Ik vertelde hem dat ik hem ging waarderen en wel wilde weten hoe hij over mij dacht. Hij flirtte wel behoorlijk, en we hadden al wat gekust, maar ik wilde onderhand wel weten of het niet alleen een spelletje was. Van zijn kant.’
‘Van jouw kant al niet meer?’
‘Nee. Ik had hem ook al aan mijn borsten laten komen.’
‘Ja, dan wordt het wel ergens tijd voor. Als je nog meer wilt. Wat ik wel van je zou snappen, het is een stuk, hè?’
‘Ja. Er is nog meer, Carla. Hij heeft een dochtertje.’
Carla grinnikte.
‘Sorry, hoor. Ik moest denken aan iets dat ik eerder zei. Hij ziet eruit alsof hij wel wat zou kunnen. Nou, dat kan hij dus.’
‘Ja. Ik was van plan om een beginnetje te maken om daarachter te komen. Dat hoeft dus niet meer.’
‘Tja, ik wilde op een gegeven moment ook alvast weten wat Vince had. Tjonge, wat een verrassing. Het liep dus uit de hand. Stop je nu met hem?’
‘Eigenlijk wil ik dat niet. Hij vertelde wat er gebeurd was. Je houdt je mond wel, hè? Zijn vrouw is twee dagen na de bevalling van hun dochtertje overleden. Aan een afgebroken hartklep, wat niemand aan had zien komen. Twee jaar geleden.’
‘Wat erg. Al twee jaar alleen. Wendy, stop er dan niet mee. Hij is ook nog jong, geef hem een tweede kans op geluk. Als je er problemen mee hebt dat hij al ervaring in bed heeft, Vince en ik hadden het niet, maar dat was geen probleem. En jij hebt het ook, na een goede keer.’
‘Nou zeg!’
‘Het is een simpel kunstje, hoor. Of ben je bang, dat hij overal bij gaat vergelijken?’
‘Nee, niet zo. Hij heeft die periode afgesloten, zegt hij. Anders is er niet mee te leven.’
‘Dat heeft hij kennelijk goed gedaan, er was niets treurigs aan hem. Ik heb hem een keer gevraagd of hij getrouwd was, hij zei van niet. Tja, gelogen was dat niet. Natuurlijk ga je over je verleden niet aan de eerste de beste vertellen. Ik kon dus proberen jullie te koppelen. Wel goed van hem, dat hij je al over zijn verleden verteld heeft. Op tijd?’
‘Ja, precies op tijd. Hij vertelde genoeg voor me, om alles te kunnen begrijpen. Ze hadden al voor hun trouwen samen gewoond enne, hij was ook al met haar naar bed geweest. Daar was hij nog blij mee, anders hadden ze daar nog korter van kunnen genieten.’
‘Vince en ik hebben ons niet meer ingehouden toen ik zwanger bleek te zijn. Wendy, ga er mee door en ga er lang van genieten. Hij lijkt me er niet één die ’s avonds voor de TV gaat hangen, maar één die zo veel mogelijk wil genieten van dat hij getrouwd is. Of al daarvoor. Neem maar braaf de pil in.’
‘Ik heb er eigenlijk hoofdzakelijk moeite mee om gelijk met een kind te beginnen.’
‘Van twee?’
‘Ja. John zegt, een heel lief en gehoorzaam kindje.’
‘Zou je ervoor met werken moeten stoppen?’
‘Nee, omdat John wel moest blijven werken heeft hij al gastouders gevonden, voor overdag. In jullie straat. Maar tot nu toe is ze meestal bij pleegouders. Zijn schoonzus en haar man. Vanaf dat ze geboren is. Dat leek die schoonzus beter. En dan had ze al wat, eigen kinderen wilden maar niet komen.’
‘Ach. Nou, toch een goede oplossing, voor John?’
‘Ja. De planning was altijd, dat ze bij hem zou komen wonen, als dat verantwoord leek. Ze zijn al met een langzame overgang begonnen. Ze heeft al een paar keer bij die gastouders gespeeld en daarna bij hem thuis geslapen. Hij heeft haar altijd een paar keer per week opgezocht, naar bed gebracht en haar voorgelezen. Ze zijn dus geen vreemden voor elkaar.’
‘Tja, zo’n geregel kan je wel aan hem overlaten, hè?’
‘Ja. Gelukkig doet hij het op een prettige manier.’
‘Je wilt hem niet de baas over je laten spelen, hè?’
‘Nee zeg, ik ben behoorlijk geëmancipeerd. Hij vraag bijna altijd, geeft je de kans om vriendelijk nee te zeggen.’
‘Ook bij het scharrelen?’
‘Nou, Carla!’
‘Ik heb Vince afgeleerd om om de haverklap alsjeblieft te zeggen. Gewoon vragen is genoeg. Ik zeg niet dat hij rechten heeft, of ik, zelfs niet als je getrouwd bent, maar als je aan kan voelen hoe de stemming van de ander is hoeft er niet vaak nee gezegd te worden.’
‘Ik vond John soms wat snel, maar dat begrijp ik nu wel. Met zijn verleden.’
‘Zolang je het niet té snel vindt is er niets aan de hand. In het begin was Vince me soms te langzaam, dat is ook niet alles. Nou, ik vind, dat ik nu wel genoeg gezegd heb over waar je kennelijk mee zit. Zijn ervaring. Je andere punt, Wendy, de eerste tijd met een baby is alleen maar veel werk, weinig slaap en je krijgt er nog weinig voor terug. Ik vind het dapper, van die schoonzus. Jij zou ook, voor je aan eigen kinderen begint, kunnen oefenen met eentje waarvan je al wel wat terugkrijgt. Met eentje van twee jaar kan je vast al goed praten. Het overvalt je natuurlijk, maar er is toch geen haast bij?’
‘Nee. Daar hebben we het ook niet over gehad. Hij heeft wel gezegd, dat zijn uiteindelijke streven was om me ten huwelijk te vragen. Enzovoorts. Ik heb toegegeven dat ik daar ook over aan het denken was geweest, als het bleek dat we meer aan het doen waren dan een spelletje spelen. En als alles op weg naar zijn einddoel goed zou gaan.’
‘Ja, natuurlijk. Anders moet je er op tijd mee stoppen. Wendy, als jong meisje komt het natuurlijk niet in je op om wat te beginnen met een weduwnaar met een kind. Maar als je zo’n aardige als John tegen het lijf loopt kan je ook best wat accepteren, in plaats van er uit principe vanaf te zien. Als Vince een weduwnaar met een kind was geweest was ik me ook rotgeschrokken. Maar ik was verder met hem gegaan, om hoe hij is. Het is natuurlijk wat moeilijker om gelijk met een kind te beginnen, dat valt helemaal niet binnen je verwachtingen. Maar ook van eigen kinderen weet je van tevoren hun karakter niet. Daar moet je ook mee leren leven.’
‘Je klinkt verstandiger dan je geweest bent. Sorry.’
‘Verstand komt met de jaren. Soms wat laat. Toch heb ik nergens spijt van. Als ik niet zo veel van Vince gehouden had was ik niet wat snel met hem naar bed gegaan. Als hij niet zo veel van mij gehouden had had hij me misschien in de steek gelaten. Nou ja, het kan soms raar lopen. Met mij al, omdat we gekoppeld werden. Met jou, tja. Ik bekijk sommige zaken misschien iets te simpel. Daarom durf ik je geen advies te geven. Maar als ik jou was wist ik het wel. Uiteindelijk is ieder huwelijk een gok.’
‘Ja. Ik moest alles ook maar eens wat simpeler gaan bekijken. Ik maak me misschien te veel zorgen.’
‘Ja. Stel een beslissing niet te lang uit. Je kan er toch voorlopig nog op tijd mee stoppen, als het niet naar je zin gaat?’
‘Ja, maar ik wil bij John geen valse verwachtingen wekken.’
‘Dat doe je niet, als je eerlijk met hem blijft praten. Eh ik hoor dat Fleurtje wakker is. Blijf je nog?’
‘Nee, maar niet. Anders kom ik het eerste uur niet weg.’
‘Ja, het is een schatje, hè? Al kan ze nog niet praten.’
‘Ik snap wat je bedoelt. Ik moet met mijn mogelijk toekomstige kindje maar eens kennis gaan maken.’
Carla grinnikte.
‘Daar hoef je geen negen maanden op te wachten. En ondertussen een beetje bang zijn voor een bevalling.’
‘John zei al, ik kan hem en pijnloos een lief dochtertje krijgen. Nou, tot ziens maar weer.’
‘Ja. Sterkte, lieverd. Gok maar op toekomstig geluk en plezier. Als jullie allebei jullie best doen komt het wel goed.’
‘Dank je.’

Weer een week later

Een week later belde Wendy ’s morgens John op, om hem te vragen of hij die middag bij haar wilde komen lunchen.
‘Graag, Wendy. Wil je dan ook wat praten?’
‘Ja, als ik mijn mond niet vol heb.’
‘En daarna?’
‘Ja, John, daarna ook.’
‘Fijn. Hoop ik. Meer nu maar niet, hè? Over de telefoon?’
‘Nee. Maar maak je geen zorgen.’
Ze drukte snel de telefoon uit.

Ze praatten tijdens de lunch over Carla en haar huisje. Dat ze het gered hadden om na precies drie weken zorgcentrum haar naar haar huisje te kunnen brengen. Waar ze zo gelukkig was met haar man en baby. En met hun bescheiden inventaris, waarvoor ze zich niet in de schulden hadden hoeven steken. Carla bleef er wel op staan om haar schuld aan Wendy af te betalen, zo gauw dat kon.
John en Wendy gingen daarna op haar balkon erbij zitten zoals ze er de week ervoor begonnen waren. John had wel een zwembroek meegenomen.
Omdat Wendy niet direct begon met praten deed John het maar.
‘Wendy, ik heb van de week wat geregeld. Ik heb het er van tevoren niet met jou over gehad, omdat ik je niet wilde bellen, je zou mij bellen.’
‘U spreekt in raadselen.’
‘Ja. Einde daarvan. Ik werd gebeld door het gastouderpaar. Over een maand komt er een plek vrij.’
‘O. Erg snel.’
‘Vond ik ook. Ik heb, na overleg met Carla en het gastouderpaar, besloten om die plek aan Carla te geven. Tegen die tijd wil ze proberen om aan het werk te gaan. Nog niet direct veel uren, net wat ze aan kan en gaat kunnen. Ze heeft al contact gehad met mijn bemiddelingsbureau. Die zitten om hulp te springen, ze kan aan de slag wanneer ze maar wil en hoe veel ze wil.’
‘Mooi. Voor Carla. Maar voor jou? En Emilie?’
‘Over zes maanden komt er weer een plek vrij, dan wordt er weer een kindje vier. Die plek wordt dan voor Emilie.’
‘O. Zes maanden.’
‘Ja. Maar ik hoef er niet direct gebruik van te maken. Dat gastouderpaar doet het niet hoofdzakelijk voor de verdiensten. Het moet voor het kind ook goed zijn. En de ouders moeten er niet door in moeilijkheden komen, ze moeten het makkelijker krijgen, naar hun mogelijkheden kunnen blijven werken. Het is ook geen probleem om kinderen eerder dan overeengekomen op te halen, als ze er tijd voor hebben. Bij hun ouders kunnen zijn gaat altijd voor. Het is wel wenselijk, voor de regelmaat bij de kinderen, om ze ’s morgens bij de gastouders te laten.’
‘Ik kom er straks op terug. Ik heb, min of meer, een verhaaltje voorbereid, dat wil ik nu afsteken. Ik heb van de week veel nagedacht, John. Ik heb ook met Carla gepraat. Ze kon me niet echt helpen, dacht ik, het zou me wel helpen met door erover te praten alles op een rijtje te kunnen krijgen. Ze heeft me toch geholpen, met haar manier van de wereld te bekijken. Om overal mee om te kunnen gaan. Ik zal je een voorbeeld geven. Ik heb haar wat verteld over jouw verleden. Je hoeft niet bang te zijn dat ze iets doorvertelt. Altijd al, als er iemand bij haar kwam met geroddel, zei ze, ik heb er wel iets over gehoord. Maar ik weet niet of ik dat goed begrepen of onthouden heb. Als je meer wilt weten kan je het het beste vragen aan de betrokken persoon. Zo bleef ze uit de moeilijkheden.’
‘Ik vertrouwde jou genoeg om je veel te vertellen. Je zal Carla vast terecht vertrouwen dat ze niets doorvertelt.’
‘Ja, daar ben ik van overtuigd. Ander had ik mijn mond wel gehouden. Over mijn niet zo grote probleem dacht ze niet moeilijk. Als Vince weduwnaar geweest was, was ze ook vreselijk geschrokken. Zoiets past niet in meisjesdromen. Maar ze had hem toch gewild. Het gaat om wat hij is, niet om alles wat hij al meegemaakt heeft, als dat geen schade toegebracht heeft.’
‘Dat heeft het bij mij niet, denk ik. Eerder het tegenovergestelde.’
‘Dat denk ik eigenlijk ook. Ik snap best dat je af en toe terugdenkt. En vergelijkt. Je hoeft, mag, Emmy niet doodzwijgen, John. Maar liever niet, anders dan bij uitzondering, mij vertellen over verschillen of overeenkomsten.’
‘Aan terugdenken en vergelijken zal ik niet kunnen ontkomen. Daar heb ik ook over nagedacht. Maar vast alleen in vergelijkbare situaties. Die zullen er niet veel zijn, denk ik. Je hebt wel wat overeenkomsten met Emmy, maar de verschillen zijn groter. Één reden is vast, dat je werkt. Dan ga je met meer en andere mensen om dan wanneer je studeert of huisvrouw bent. Wendy, ik heb goede hoop, dat ik je het niet moeilijk zal maken met vergelijkingen. Alleen, sommige voor jou gunstige vergelijkingen zal ik je toch niet vertellen. Je zou het toch niet kunnen waarderen en ik wil Emmy ook niet postuum afkraken.’
‘Goed. Prima.’
Ze grinnikte even.
‘Carla en ik hebben het nog ergens over gehad. Dat vertel ik je misschien later. Mijn eerste, niet zo grote probleem, heb ik achter me, John. Ik wil het graag verder met je proberen. Verder gaan met waar we waren, voor je bekentenis. Maar eerst over mijn tweede, iets grotere probleem. Ik zie dat je wat wilt zeggen, natuurlijk over mijn eerste probleempje, maar wacht er maar mee.’
‘Goed. Met moeite.’
‘Ja, maar je zal je vast kunnen beheersen. Als ik dat niet verwacht had, had ik je misschien mijn verhaal toegestuurd. Over gelijk met een kind beginnen. Carla had daar, na er over nagedacht te hebben, ook niet mee gezeten, zei ze. Ik wil haar natuurlijk nergens mee na-apen, maar ze had een goed punt. Jouw schoonzus begon met een niet eigen kind, om te oefenen, zei Carla. Ik zou het makkelijker krijgen, om ook te oefenen. De moeilijke periode met weinig nachtrust was bij Emilie al voorbij, en ze was vast al goed aanspreekbaar. En bij eigen kinderen moest je ook maar afwachten wat die voor karakter hadden. Ik zou dat bij Emilie al een beetje kunnen bekijken. We hadden het over een mogelijk gezamenlijke toekomst gehad, John, maar niet op welke termijn. Ik schrok, toen je het over een maand had. Ik wil me niets opgedrongen krijgen, er liever langzaam aan wennen, ook om er eventueel vanaf te zien, als me de vooruitzichten niet goed lijken. Zes maanden klinkt al beter, nog beter dat het dan nog op te schuiven is.’
‘Daarom heb ik het ook zo geregeld. Ik zou het liefst én jou én Emilie bij me hebben, maar in m’n eentje zou ik toch voor Emilie gaan zorgen. Wendy, ik was niet op zoek naar een moeder voor Emilie. Eigenlijk ook niet naar een vrouw voor mezelf. Maar ja, ik werd verliefd op je. Ik hoop nog steeds op eh waarnaar ik streefde. Jij toch ook, vóór mijn bekentenis?’
‘Eh dacht je ook aan samenwonen?’
‘Aan samen alles gaan doen. Emilie komt op de tweede plaats, ik hoop er het beste van, maar ze heeft, net als eigen kinderen, geen inspraak. Ze moeten afwachten bij welke ouders ze terechtkomen. Als die goed voor ze zijn, nemen ze daar genoegen mee. Ze weten niet beter. Ze lopen geeneens over, als ze denken dat ze het ergens beter zouden kunnen krijgen. Hooguit worden ze in hun puberteit opstandig en gaan vroeg het huis uit.’
‘Ja. John, ik kan je geen garanties geven.’
Hij viel haar snel in de rede.’
‘Ik jou ook niet.’
‘Ik wil het, op die wat onzekere basis wel proberen. Met jou en met Emilie.’
‘Voor je Emilie gezien hebt?’
‘Ja. Ik hoop er ook het beste van, maar met eigen kinderen moet je ook afwachten wat er bij je terechtkomt. Het zijn nooit kopieën van hun ouders. Je kinderen vergelijk je natuurlijk met elkaar. Als Emilie veel van ze zou schelen weet ik ten minste de oorzaak. Die mag en zal ik haar niet kwalijk nemen. Ik zal haar in zo verre gelijk behandelen als mijn eigen kinderen, als het met hun verschillende karakters mogelijk is. Eh einde verhaal, denk ik.’
John pakte een hand van haar.
‘Ik moet bijna janken. Lieve Wendy, dank je wel voor je moed.’
‘De rest komt later wel, eerst even pauze. Ik haal wat drinken.’
Ze haalde twee glazen frisdrank.
‘John, het blijft een gok, dat zei Carla ook. Maar dat is ieder huwelijk.’
‘Ja, maar geen blinde gok. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar al wel aardig.’
‘Ik was op weg naar nog beter, toen je het onderbrak voor je bekentenis.’
‘Ik ook. Ik herinner me je mooie borsten. Bloot en bruin.’
‘Je zal er wel geen bezwaar tegen hebben als ik ze weer laat zonnen.’
‘Nee, helemaal niet.’
Ze deed het bovenstukje van de bikini af.
‘Prachtig, Wendy.’
‘Ik zie gelijk een reactie in je broek. Dat herinner ik me van de vorige keer. Maar zodra je met je bekentenis begon verdween die, bedacht ik me later.’
‘Ja, natuurlijk, als een gesprek ineens serieus wordt. Dacht je er later toch weer aan?’
‘Ik wist natuurlijk allang, dat en wanneer zoiets bij jongens gebeurt. Als ik het al niet wist, maakte dat het overduidelijk dat je wilde scharrelen. Maar zo duidelijk, en zo dichtbij, heb ik het nog niet eerder gezien. Nog duidelijker dan in je onderbroek. Nogal een paal.’
‘Ja. Zo kan je die noemen.’
‘Erectie klinkt zo eh medisch. Stijve, kan dat?’
‘Dat klopt in ieder geval beter met de werkelijkheid. Zo stijf als een paal is hij niet, hij blijft eh wat soepel. Natuurlijk wel minder dan als hij op z’n kleinst is.’
‘Ja ja. Waarom nu niet?’
‘Nu door het zien van je moois. Gelukkig zijn ze niet zo ver weg. Stop me maar weer, als ik het te gek maak.’
Hij schoof wat omhoog, boog zich naar haar toe en begon kusjes op haar dichtstbijzijnde borst te geven.
‘Nou joh.’
Hij keek op.
‘Niet fijn?’
‘Je streelde lekkerder.’
‘Ik ga je met mijn mond strelen.’
Hij nam na nog een paar kusjes haar tepel in zijn mond, likte er aan en zoog erop.
‘Ja, beter. Stop toch maar, John.’
Hij trok zich terug.
‘Kriebels, schat?’
‘Ja. Houd jij het uit?’
‘Nou, vast geen uren. Daarom vond ik het steeds niet al te erg als je zei dat ik maar op moest stappen. Al begreep ik, dat je het niet alleen voor mij zei.’
‘Nee. Je hand op mijn broekje wond mij ook op. Als je mijn tepels met rust laat houd ik het nog wel even uit. Eh zelfs als je je broek uit zou doen.’
‘Mijn broek uitdoen? Nou, alleen als jij het ook doet.’
‘Goed.’
‘Goed? O. Ik dacht dat je nee zou zeggen.’
Ze grinnikte even.
‘Misgegokt. Nu zit je er aan vast. Ik zon ook altijd zonder broekje. Daar ben ik dus ook helemaal bruin. Dat jij dat eh onder je broek niet bent snap ik wel, maar dat vind ik niet erg. Of durf je nu niet meer?’
‘Nou ja, als jij het durft. Ik bedoel, mij ook helemaal zien. Ik weet niet wat je verwacht, het is meer dan van een klein jongetje.’
‘Dat hoop ik wel.’
Ze trok haar broekje uit en sloeg haar benen over elkaar.
‘Hé, dat is niet eerlijk. Je verstopt alles. Dat kan ik niet.’
‘Jíj bent niet eerlijk. Je kijkt al naar me voor ik bij jou wat kan zien.’
‘Nou, dan moet het maar.’
Hij trok zijn zwembroek uit. Hij zag, dat ze begon uit haar ooghoeken naar hem te kijken, maar vrij snel haar hoofd naar hem draaide en haar ogen opensperde. Ze zuchtte diep.
‘Tjonge. Heel wat meer dan bij een klein jongetje.’
‘Van hoe oud heb je die gezien?’
‘Van hooguit een jaar of drie, denk ik. Op het strand.’
‘Ook nog onbehaard.’
‘Ja, een duidelijk zichtbaar pikkie en een zakje eronder. Schaamte wordt je aangepraat, dat is niet iets dat aangeboren is. Kleine meisjes schamen zich er ook niet voor, als ze met een goed zichtbaar gleufje rondlopen. Dat jij er haar hebt stoort me niet.’
‘Fijn. Ik begon natuurlijk al een stijve te krijgen voor ik je mooie blote borsten zag. Zodra we uitgepraat waren, voorlopig, over onze toekomst.’
‘Ja. Ik wilde, in verband met die toekomst, al wel wat zien. Nou, wat een grote paal. Ik bedoel, een lange. En dikke.’
‘Voor je je misschien af gaat vragen hoe zoiets groots in een meisje kan passen, er zit daar bij meisjes zo veel rek in, dat er zelfs een kindje uit kan komen. Het schijnt daarna weer te krimpen tot de originele staat.’
‘Dat weet ik wel. Ik moet toegeven dat ik toch even schrok, tot me dat te binnen schoot. Je zal er vast niet graag zo mee rondlopen.’
‘Ik vind het nu wel prettiger dan dat hij in een wat strakke zwembroek zit. Een onderbroek is wat ruimer. Thuis loop ik er wel mee, van de slaapkamer naar de badkamer. Afhangend van eh de stijfheid slingert hij dan meer of minder.’
‘Ja, vast. Geef je me les?’
‘Eigenlijk onbewust. Ik weet niet hoeveel je weet.’
‘Ik heb wel minder ervaring dan jij. Ga voor de zekerheid maar door, met stiekem les geven. Ik ga door met les nemen. Mag ik voelen hoe stijf hij is?’
‘Jawel. Als eh. Nee.’
‘Ik denk dat ik wel weet wat je wilde vragen. Wacht maar af.’
Ze leunde naar hem over, nam zijn stijve in haar hand en bevoelde die.
‘Oooh, Wendy.’
‘Niet lekker?’
‘Juist wel. Maar doe voorzichtig.’
‘Gaat het meer kriebelen?’
‘Ja, maar niet alleen omdat ik het zo fijn vind dat je aan me wilt zitten. En dat dat zo lekker aanvoelt. Ook dat je het durft.’
‘Hij zal me niet bijten. Ik vind het ook heel lekker. Iets aparts, hoor. En lekkere, net nog iets soepele paal. Waar krijg je nog meer kriebels van?’
‘Van het bij jou nog net niks zien. Zelfs geen haartjes.’
‘Wacht maar af.’
Ze ging op haar hurken naast zijn ligstoel zitten.
‘Zo kan ik er beter bij, ik rolde bijna van m’n ligbed af.’
Ze voelde beter aan hem.
‘Heerlijk, John.’
‘Ja. Lieverd, of je moet nu stoppen, of, wat ik fijner zou vinden, doorgaan. Maar je zal vast snappen wat er dan gebeurt.’
‘Dan kom je klaar, hè?’
‘Ja. Beslis snel, alsjeblieft.’
‘Ik ga graag door. Dan kan ik je ook nog wat steviger bevoelen. Eh wat er komt vang ik wel op.’
Dat lukte haar, met haar ene hand om zijn stijve en haar andere er overheen. Hij kwam kreunend klaar.
‘Oooh, wat lekker, om zo goed je paal te voelen. Kennelijk lekker voor je, als eh je zaad komt.’
‘Ja.’
‘Ik ga even mijn handen wassen.’
Ze was gauw terug, met een washandje.
‘Ik maak je maar even schoon. Wat ervan overgebleven is is iets groter dan bij een jongetje van drie.’
Ze nam daarna zijn zak in haar hand en bevoelde die.
‘Je zak zit ruimer om je ballen dan bij kleine jongetjes, hun balletjes zag ik duidelijk. Maar die van jou voel ik nu.’
‘Ja, dat voel ik. Je eh voelde ook heerlijk aan mijn stijve. Het lucht me ook op, om eh wat zaad kwijt te raken. Voorlopig ben ik van de kriebels af.’
‘Ik wilde onderhand wel met je stijve kennismaken, zeker na die vertraging, door je eh bekentenis. Ik hoop niet, dat je het erg vindt dat ik het op deze manier gedaan heb.’
‘Nee. Het overtuigt me ervan dat je over je eerste probleem bent. Verder, het belangrijkste is, dat je het wilde en durfde. En het zo lekker deed. Je wilt het toch wel vaker doen?’
‘Waarschijnlijk zo vaak je wilt. Je laat het dan vast wel merken.’
‘Dat durf ik dan vast wel. Omdat jij het kennelijk ook eh prettig vond om te doen.’
‘Ja, omdat je er duidelijk steeds meer van ging genieten. Tot en met die explosies.’
Ze bevoelde zijn pikkie.
‘Niet zo interessant, zo’n kleintje. Ik had nog wel langer aan je lekkere stijve willen zitten.’
‘Een andere keer graag. Het was allemaal zo opwindend dat ik al snel kwam.’
‘Ja, vast. Je blijft continu zaad maken, hè?’
‘Ja. Jaren langer dan jij eitjes. Eh ik weet zo ongeveer, wat dat voor problemen oplevert, waarschuw me maar, als je niet wilt dat ik aan je doos kom.’
‘Natuurlijk. Wil je dat nu weer?’
Ze ging weer op haar eigen ligbed liggen. Met haar benen tegen elkaar.
‘Weer? Ik heb me in kunnen houden om niet je broekje in te gaan. Je blote buik maakt me nu hartstikke nieuwsgierig naar dat laatste stukje waarschijnlijk ook helemaal bloots wat je.’
‘Ik ben een beetje gespannen, maar eigenlijk wil ik wel, dat je er bij mij ook wat beter kennis mee gaat maken.’
‘Ik zal het heel voorzichtig doen, hoor. Eerst kijken. Als je het dan kan hebben ook voorzichtig aan je voelen. Dat zou voor jou ook lekker moeten zijn.’
‘Als je maar niet te ver gaat, ik ben nog niet aan de pil.’
‘Carla adviseerde je er op tijd mee te beginnen. Was het nog niet zo ver?’
‘Nee zeg, ik wil nog niet met je eh naar bed. Vandaag wilde ik wel wat, maar we kennen elkaar veel te kort om al te gaan vrijen.’
‘Ja, beter voorlopig niet.’
Op zijn beurt ging hij op zijn hurken naast haar ligstoel zitten.
‘Scheer je je?’
‘Eerst niet, ik liet mijn haartjes alleen niet te lang worden. Ze moeten niet uit een broekje steken. Maar ik schoot een keer uit. Toen heb ik alles maar weggehaald. Kan ik me daar ook makkelijker schoonhouden. Ik hoef me niet dagelijks te scheren, hoor, zoals jij vast.’
‘Ja.’
Hij deed langzaam haar benen wat van elkaar af.
‘Oooh, schat. Een schitterende, helemaal blote gleuf.’
‘Je verwachtte er haar op, hè?’
‘Ja, dat is het enige wat je soms ziet, in films. Ik heb op het strand ook wel kleine meisjes gezien, daar hoort een bloot gleufje bij. Eh snap je, dat ik die van jou erg aantrekkelijk vind? In principe, als ik een stijve had gehad, die er wel in zou willen stoppen?’
‘Dat zal wel natuurlijk zijn. Eh je hebt daar natuurlijk al ervaring mee.’
‘Dat had ik. Met een normaal behaarde.’
‘Ik kan me alleen maar voorstellen dat ik dat erin stoppen ook fijn zal vinden, als de eerste keer niet tegenvalt.’
‘Dat kan ik me wel voorstellen. Tja, als een meisje er nooit één heeft gezien en het in het donker gebeurt, moet het een grie- zelige ervaring zijn. Als ze er wel één heeft gezien, ik zei al, gaat ze zich afvragen of zo’n grote wel in haar ogenschijnlijk te kleine gleuf kan. Mag ik je voorzichtig strelen?’
‘Mmmm.’
Hij streelde haar venusheuvel en naar beneden, om haar gleuf.
‘Heerlijk zacht, geen stoppeltjes.’
‘Jij zorgt er toch ook voor, dat je die niet hebt, als je bij me komt?’
‘Ja, natuurlijk.’
Hij grinnikte even.
‘Maar verwachtte jij bezoek? In je broekje? Of helemaal in je nakie?’
‘Ik ben wat voorzichtig gebleven, je was zo snel. Maar je bleef lief, ging niet verder dan wat ik kon hebben, wat ik toeliet. Maar je snapt onderhand vast wel, dat ik zo langzamerhand wel wat wilde. Een voorzichtig begin om wat meer te doen. En laten doen. Tot nu toe vind ik het erg fijn gaan. Ik had niet verwacht, dat ik het zo fijn zou vinden om een stijve te zien. En er aan te komen. Zeker niet zolang dat je, je weet wel. Ik had wel verwacht, dat ik in m’n nakie zou liggen, maar niet wijdbeens, met alles zo goed zichtbaar, en dat je ook nog aan me zou komen. Ik vind het heel lief van je, dat je zo voorzichtig doet.’
‘Natuurlijk doe ik voorzichtig bij je. Jij bij mij toch ook?’
‘Nou, eerst wel. Maar je liet merken dat het wat ruwer moest. Uit mezelf had ik dat nooit gedurfd.’
‘Ik hoop, ik verwacht eigenlijk niets anders, dan dat we alles samen goed, fijn en lekker zullen gaan doen.’
‘Ja, ja.’
‘Mag ik een kusje op je gleuf geven?’
‘Ach ja, als je wilt.’
Hij boog zich voorover en gaf er een paar kusjes op. Na even aarzelen likte hij aan haar lipjes.
‘Oooh, John.’
Hij keek naar haar op.
‘Likjes fijner dan kusjes?’
‘Ja, die voel ik beter.’
‘Dan nog een paar.’
Na nog een paar likte hij haar lipjes ook een beetje aan de binnenkant. Toen hij hoorde dat ze zachtjes ging kreunen ging hij er verder tussen, en omhoog, en likte haar daar. Ze begon onmiddellijk te hijgen. En al gauw harder te kreunen dan eerder en te schokken. Ondank die schokjes ging hij verder en stopte pas toen ze na een harde kreun stillag en diep in en uit ging ademen. Hij ging wat meer rechtop zitten en streelde zachtjes haar doos.
‘Ik hoop niet dat je boos bent. Ik kon het niet laten. Ik hoorde zo’n jaar geleden een stukje van een gesprek van twee jongens. De ene klaagde, dat hij het niet fijn vond, dat hij zijn vriendin zo diep moest likken dat ze er klaar van kwam. De andere zei, weet je dan niet, dat je er helemaal niet ver in hoeft? Even erin, dan naar boven. Daar hebben meiden een plekje zitten, zo gevoelig als bij ons onze eikel. Je merkt het vanzelf, als je die vindt, ze reageren dan heftig. Mijn vriendin komt van het daar likken sneller en heftiger klaar dan ik het met mijn pik kan. Nou, dat pleit, denk ik, niet voor wat hij met zijn pik kon. Of hij had niet zo’n grote.’
‘Nou zeg! Wist je eerder niet van dat plekje?’
‘Nee. Dat was ook niet nodig. Je kwam klaar, hè?’
‘Ja. Duidelijk.’
‘Fijn. Lekker voor je?’
‘Ja. Al vond ik het eigenlijk niet zo horen.’
‘Ach, als vervanging van vrijen, tot dat wel kan? Net zoals je mij zoals daarnet hebt laten komen?’
‘Wat minder vaak, vast, jij zal wel graag af en toe van je zaad afwillen. Maar ik vond het erg eh heftig. Eh ik zou er misschien minder bezwaar tegen hebben als je, ik durf het amper te zeggen, het met een vinger zou doen. Dat schijnt vaker te gebeuren.’
‘Ja, als de een of de ander wat dieper gelik niet prettig vindt. Of vindt niet te horen. Lekker, zo?’
‘Ja. Je streelt lief.’
‘Eh ik gok het maar.’
Hij stond op, tilde haar op, liep naar binnen en legde haar op haar bed. Hij ging naast haar liggen, trok een been van haar over die van hem en nam haar in zijn armen.
‘Ik wil graag een voorschotje op ons vrijen. Alvast met mijn pikkie je doos strelen.’
‘Je bent weer hondsbrutaal. Ik durfde je alleen maar je gang te laten gaan, omdat je toch een kleintje hebt.’
Hij schurkte zich weer even lekker tegen haar aan.
‘Schatje, anders had ik het niet gedaan. Zelfs niet als je al aan de pil geweest was. Ik pas ook wel goed op, hoor, ik wil je niet zwanger maken. En te zijner tijd duidelijk toestemming van je, om je te ontmaagden. Ik neem aan, dat dat nog nodig is, een keer.’
‘U vist, meneer. Daar praat ik liever niet over. Eigenlijk weet je vast genoeg, ik schrok, toen je je broek uittrok.’
‘Toen dacht ik het al, schat. In andere culturen wordt er veel waarde aan gehecht dat een bruid nog maagd is. Erg oneerlijk, bij jongens niet. Ik heb nooit gevonden dat ik iets te eisen heb. Van mij weet je natuurlijk, dat ik het niet meer ben.’
‘In sommige culturen wordt er niet gesproken over en gedaan aan beheersing voor een huwelijk, hoort het min of meer bij scharrelen. Een meisje is niet minder waard als ze geen maagd meer is. Soms wordt er pas getrouwd als ze zwanger is. Bij ons weet je, als meisje, dat je het eerste zaad van een jongen niet krijgt. Dat, en vast nog wel heel wat meer, komt in zijn beddengoed of in een wasbak of onder de douche. Het is ook niet te controleren of hij eh helemaal in een meisje is geweest. Alleen maar omdat het bij meisjes soms wel te controleren is, kan er misplaatste waarde aan gehecht worden.’
‘Ja. Ik vind alleen, dat het beter is als een jongen weet dat het voor een meisje de eerste keer is. Hij hoort het dan voorzichtig te doen, om geen tegenzin bij haar te veroorzaken.’
‘Zoals vaak na een verkrachting.’
‘Ja, precies. Oh, wat heerlijk, mijn pikkie tegen je blote gleuf.’
Hij deed weer een paar keer, alsof hij erin zat.
‘Dat snap ik wel, lieverd, het idee vind ik ook wel fijn, maar je streelde me eerder toch lekkerder.’
Hij trok zich wat terug en legde zijn hand op haar doos en streelde die.
‘Ik voel met mijn vingers ook meer dan met mijn pikkie.’
Hij begon over haar gleuf te strelen, pakte toen haar doos in zijn hand en streelde met zijn middelvinger haar lipjes. Na even er ook iets in.
‘Beter, hè?’
‘Mmmm.’
‘Zo kan ik tegelijk ook je doos een beetje masseren.’
‘Mmmm.’
‘Wil je het nog beter?’
‘Mmmm.’
‘Wat je wilde? Zal ik proberen je te vingeren?’
‘Jaaah.’
Hij ging er voorzichtig langzaam verder in, tot hij niet verder kon. Hij streelde een paar keer op en neer.
‘Lekker, een beetje neukbewegingen?’
‘Beter dan eerder. Een beetje echter.’
‘Een beetje dunner dan de echte.’
‘Die nodig ik vast ooit wel uit. Oooh, ik begin wat bekends te voelen. Doe een beetje ruwer.’
Dat durfde hij amper, maar ze kwam toch klaar. Hij liet haar weer uithijgen, weer met zijn hand om haar doos.
‘Fijn, John. Later, ooit, zal ik het wel beter voelen als er wat dikkers in me zit.’
‘En wat langers. Check even, of hij al niet te groot wordt. Zo precies voel ik dat niet.’
Ze zocht zijn buik af, tot ze wat vond.
‘Nog niet veel dikker, wel wat langer en al een beetje stijf.’
‘Wil je nog zonnen?’
‘Eh nee. Ik wil hem wel groter zien worden.’
‘Nou, kijk maar.’
Ze keek en kon eraf blijven tot hij bijna op z’n grootst was.
‘Kan ik er nu wat langer mee spelen?’
‘Ja, vast wel. Maar eh het is misschien beter als je een broekje aantrekt. Om te voorkomen dat ik me op je rol en eh je snapt me wel.’
‘Ja. Ik zal ook een handdoek pakken. Ik ga graag weer zo lang mogelijk door, maar ik wil het nu wel beter zien. Zonder dat je me onderspuit. Wil je het nog een keer?’
‘Ja. Allebei. Dat je me lang streelt en dat je me nog een keer laat komen.’
‘Prima. Denk maar ergens aan, om je paal zo mooi omhoog te houden.’
Ze stond op, trok een broekje aan, was even de slaapkamer uit en kwam terug met een handdoek, die ze voor zijn buik legde. Ze ging voor hem liggen, pakte zijn stijve en streelde die.
‘Weer heerlijk stijf. Waar dacht je aan?’
‘Aan je blote gleuf.’
‘Om er wat mee te doen?’
‘Eh likken, dan je vingeren tot je weer genietend klaarkomt.’
‘Ja, dat kunnen vrouwen kennelijk, zonder dat ze eh zaad lozen. Wacht er maar mee, zo lang je kan.’
‘Zo snel als jij weer kon komen lukt mij vast niet.’
‘Probeer dat ook maar niet, de eerste keer was me echt te kort. Bij vrouwen werkt het kennelijk anders.’
‘Je had wat langer nodig om op te warmen, hè? Sorry.’
‘Nee, dat is zo. Ik bleef wat terughoudend. Ik heb wat te verliezen. Jij niet.’
‘Ja. Ik vond het niet erg, hoor. Achteraf, thuis, na de eerste keer hier, schrok ik van mezelf. Dat ik zo snel onder je rok gegaan was. Daarom heb ik het er de tweede keer ook bij gelaten, ik vond het al zo fijn dat het zonder problemen weer mocht.’
‘De eerste keer vond ik je ver gaan, maar net niet te ver. Omdat je de tweede keer het er ook bij liet durfde ik vandaag meer. Eerst zelf, toen jou meer laten doen.’
‘Ja, heerlijk. Allebei.’
‘Jij kan alleen wat in me porren, ik heb lekker veel om vast te houden.’
‘Jij voor mij ook. Twee heerlijke borsten.’
‘Blijf daar nu maar vanaf. Een andere keer mag je ook weer aan mijn tepels likken. Eh nog een andere keer wil ik vast wel proberen of ik je stijve in mijn mond durf te nemen, om daaraan te likken. Maar nu je lekkere stijve lang strelen en je zien spuiten.’
Ze deed het en zag het op de handdoek terechtkomen.
‘Indrukwekkend, John. Ik weet dat het natuurlijk is, maar ik vind het toch een raar idee, dat je eh waarschijnlijk later je zaad diep in me gaat spuiten.’
‘Waarschijnlijk? Hopelijk vaak.’
‘Ik blijf nog wat voorzichtig. Omdat we elkaar nog maar kort kennen. Ik hoop echt, dat het met ons goed zal blijven gaan.’
‘Dat hoop ik ook. Ik heb toch nog een beetje spijt, dat ik zo snel onder je rok zat.’
‘Vergeet dat maar, dat kon net. Ik verstijfde wel even van de schrik, maar omdat je het daarbij liet vond ik het eigenlijk wel fijn. En voorlopig wel genoeg. En voorlopig al genoeg bloots.’
‘Ja, dat was al opwindend genoeg voor me. Je borsten voelen, toen zien en ze kussen. Ik mag wel weer even, hè?’
Hij zag ze al, bevoelde en kuste ze weer uitvoerig.
‘Schat, weet je wat ik vandaag één van de mooiste dingen vond?’
‘Vast mijn gleuf.’
‘Die niet alleen. Dat je helemaal bloot voor me lag en dat je het goed vond, dat ik je benen van elkaar deed en je me naar je ontzettend blote gleuf liet kijken.’
‘Tja. Ik kijk er nog een beetje tegen op, om zoiets groots als jij hebt in me geduwd te krijgen, dieper dan een vinger en dan weten, misschien voelen, dat er zaad in me gespoten wordt. Ik zal er vast minder moeite mee hebben om, zo ver ik het wil, je in mijn mond te nemen.’
‘Met het risico, dat ik in je mond spuit.’
‘Ik heb wat wel meer gehoord over in je mond nemen. Met wat spuug als smering is je voorhuid terug te duwen en kan er aan je eikel gelikt worden. Zal je vast lekker vinden. En zaad kan je uitspugen. Of, als je er aan gewend bent, doorslikken.’
Ze voelde, dat hij schokte.
‘Nou zeg!’
‘Schrikken?’
‘Ja. Niet, dat je er vanaf weet, maar dat je erover durft te praten.’
‘Waarom niet? We waren eerder allebei bloot en zaten nogal intiem aan elkaar. En overal bij en over praten is toch gezellig? En het kan opwindend zijn.’
‘Je kan in ieder geval bij mij zien of ik opgewonden ben.’
‘Nu niet. O. Ik wil wat proberen.’
Ze schoof onderuit, nam zijn pikkie in haar mond, likte er even aan en kwam weer naast hem liggen.
‘Geen probleem. Net zoiets als sabbelen aan een vinger. Al is je pikkie slapper.’
‘Nu wel.’
‘Ja, later zie ik wel.’
‘Heb jij met jezelf gespeeld?’
‘Nou zeg! Eerst krijg je uit me dat ik nog maagd ben, wil je dit nu ook nog weten?’
‘Het hoeft niet, hoor. Ik denk toch al dat ik het wel weet. Je was verrast, toen je kwam.’
‘Ja. Ik heb altijd de pest gehad aan het gedoe met tampons. Al was dat natuurlijk beter dan wat er gedaan moest worden voor die bestonden. Maar ik had geen zin om met een vinger in me te gaan porren.’
‘Dat is voor mij ook tweede keus. Zeg, hoe vind je het met ons scharrelen gaan?’
‘Als we het af en toe zo doen, kan je je dan nog een tijdje inhouden om niet je eerste keus te gaan doen?’
‘Ja, dat lukt wel. Zeker als je me af en toe ergens vanaf helpt.’
‘Ja, dat lukt wel.’
‘En jij?’
‘Je bent zo goed in raden, raad dat ook maar.’
‘Ik hoop het te merken, als je daar aan toe bent.’
‘John, ik ben er aan toe om Emilie te ontmoeten. Kan je wat regelen?’
‘Eh. Ja. Fijn. Ik bel Saskia wel. Ik stel voor, ik haal haar zaterdagmorgen op. Nadat ze haar ontbijt op heeft. Als ze wil kan ze ook ’s nachts bij me blijven slapen. Als ze om haar mama gaat vragen breng ik haar natuurlijk terug. Tot nu toe sliep ze ’s middags probleemloos bij me. Kom jij dan zaterdag wanneer je wilt. En blijf zolang je wilt.’
‘Ja, goed. John, ik ben bekaf.’
‘Dan stap ik op.’
Hij kleedde zich aan en vertrok, na een paar kusjes.

Zaterdag

John liet Wendy binnen, omhelsde en kuste haar en nam haar mee naar de woonkamer.
‘Ik heb tot nu toe alleen je terras gezien, John. Als je het niet pijnlijk vindt dat ik erover begin, hier zie ik vrouwelijke invloeden. Het is niet zo Spartaans ingericht als wat ik gezien heb, bij vrijgezelle mannen.’
‘Emmy en ik hebben het samen ingericht.’
‘Ik zie geen foto van haar.’
‘Ik heb al gauw alle foto’s waar ze opstond weg moeten halen. Ik kon er niet tegen, Wendy. Het was iedere keer zo’n klap, dat gemis in werkelijkheid. Ik heb die foto’s natuurlijk wel bewaard.’
‘Ja. Waar is Emilie? Slaapt ze al?’
‘Nee, ze is op het terras, bij of in de zandbak. Als je even wacht, pak ik koffie en kunnen we buiten gaan zitten.’
John ging haar even later voor, met een blaadje met daarop twee koppen koffie en een beker met een deksel met een tuit. Hij zette het blaadje op het tuintafeltje. Ze gingen zitten. Wendy keek naar een meisje wat vanuit de zandbak naar haar keek, met een zandvormpje in een handje. Ze zwaaide even. Emilie zwaaide even terug, niet al te enthousiast.
‘Ze ziet er schattig uit, John.’
‘Ja, ik heb niet te klagen. Ik zal je even voorstellen. Emilie, kom je even?’
Emilie kwam op haar gemak naar hun toe en bleef bij John staan. Die tilde haar op en zette haar op een knie.
‘Emilie, spelletje doen?’
Emilie keek in plaats van Wendy naar John en knikte. John tikte met een vinger op zijn neus.
‘Papa.’
Daarna zachtjes op het neusje van Emilie.
‘Emilie. Nu jij.’
Emilie glimlachte breed, duwde eerst zichtbaar hard op de neus van John, daarna zachtjes op haar eigen neusje.
‘Papa. Emlie.’
‘Goed zo.’
John tikte weer op haar neusje, daarna op dat van Wendy.
‘Emilie. Wendy.’
Emilie aarzelde even, voor ze zachtjes op Wendy’s neus drukte.
‘Wenlie?’
‘Ja, goed zo. Ga je nu weer in de zandbak spelen?’
‘Papa spelen?’
‘Ja, goed.’
Emilie keek wat aarzelend naar Wendy.
‘Wenlie spelen?’
‘Ja, goed, Emilie.’
‘Eerst drinken, Emilie?’
‘Ja, papa.’
John gaf haar de beker. Ze begon eruit te drinken.
‘Wij kunnen nu aan de koffie, Wendy. Ze heeft nog wat moeite met sommige letters. Ik verbeter haar niet constant, ik blijf wel goed voorzeggen.’
‘Dat zal ik dan ook doen.’
‘Graag. Ze heeft in ieder geval niets op je tegen, je mag meespelen. Nog een tip. Doe niet te veel voor, probeer je te beperken tot helpen.’
‘Je bent weer aan het lesgeven.’
‘Ja. Sorry. Ging vanzelf. Wendy, er is me natuurlijk veel aan gelegen dat jullie goed met elkaar op gaan schieten.’
‘We moeten proberen daar met z’n tweeën uit te komen. Het enige dat jij kan doen, denk ik, is aardig tegen me doen, in haar bijzijn.’
‘Dan begin ik daar gelijk mee.’
Hij pakte Emilie wat beter vast, voor hij Wendy met z’n andere arm omarmde en haar even kuste. Ze keken of Emilie erop reageerde. Maar die keek neutraal, over haar beker beiden afwisselend aan.
John grinnikte even.
‘Ze keurt het in ieder geval niet af.’
‘Nee. Weet je wat ze bij haar pleegouders ziet?’
‘Nee. Eigenlijk niet.’
‘Dan moet ze er maar langzaam aan wennen.’
Emilie gaf John haar beker en ging weer in de zandbank zitten.
‘Zullen we ook, Wendy? Je kan wel op de rand blijven zitten, hoor.’
‘Ja, goed.’
Ze speelden bijna een uur.
‘Zo is het wel genoeg, Wendy. Ze moet ook alleen kunnen spelen. En ik heb wel zin in nog wat koffie.’
‘Ja, ik ook.’
Emilie protesteerde niet, toen Wendy weer aan het tafeltje ging zitten. John nam de lege kopjes mee naar binnen, kwam even later met volle terug en ging ook weer zitten.
‘Zo gaat het wel, hè?’
‘Zolang ze zo lief speelt zeker. Eh als je het niet erg vindt, op wie lijkt ze?’
‘Een beetje op Emmy, vind ik. Wacht, ik haal een foto.’
‘Dat hoeft niet, John.’
‘Het kan wel.’
Hij kwam snel terug van binnen en gaf haar een foto. Al gauw liepen er een paar tranen over haar wangen. Ze veegde ze weg.
‘Ze is mooi. Je hebt gelijk, ze kijkt net zo gelukkig als Carla.’
‘Ja. Ze was mooier dan ooit. Ik mocht van haar pas eh de tweede dag foto’s maken. Ze wilde er niet al te vermoeid uitzien. Ze had haar haar gekamd en wat lippenstift opgedaan.’
‘Ja. Heb je foto’s van in haar jeugd?’
‘Ja, ver weg opgeborgen. Wendy, ik wil Emily uiterlijk op haar achttiende vertellen over haar moeder. Maar ik verwacht eerder al vragen. Daarom heb ik deze foto bij de hand.’
Emily kwam aanlopen en probeerde op de foto te kijken.
‘Mag ze, John?’
‘Jawel. Tja, daar begint het misschien al.’
Wendy gaf de foto aan John, die draaide hem zo dat Emilie erop kon kijken. Die deed dat even en wees er toen op.
‘Mama?’
‘Ja, Emilie.’
‘Baby?’
‘Ja. Baby Emilie.’
Dat zei Emilie kennelijk niets, ze ging weer naar de zandbak.
‘Wendy, net zoals ze papa zegt tegen iedere man die ze herkent, zal ze wel tegen iedere vrouw mama zeggen.’
‘Tja. Ik kan niet zeggen op wie ze lijkt. Waarschijnlijk pas als ze wat groter is.’
‘Ik dacht er wat van Emmy in te herkennen. Maar de wens is vaak de vader van de gedachte.’
‘Het kan best, hoor.’
‘Hoe zou je eh het opnemen, als ze tegen jou ook mama gaat zeggen?’
‘Dat mag ze wel, ik wil haar niet in de war brengen. Ik zal er vast wel iedere keer van schrikken.’
‘Ik hoop, niet meer als je officieel haar moeder bent.’
‘Dat is nog een tikkie onzeker, John.’
‘Ik wilde niet vissen of zoiets, hoor. Ik geniet er nu weer zo ontzettend van, dat we zo makkelijk overal over kunnen praten. Zelfs over Emmy. Omdat het tot nu toe op een gepast moment en een gepaste manier gebeurt, heb ik er met jou geen moeite mee. Jij, lieverd?’
‘Nee. Het hoort toch bij je?’
‘Het hoorde. Maar ja, sommige dingen gaan toch door. Zoals Emily.’
‘Ja. John, ik had geen idee. Tot nu toe heb ik te maken met kinderen vanaf ruim drie. Eerder komen ze niet in de praktijk, ondanks dat we de ouder erom vragen, zodra we weten dat die een kind of meerdere heeft. Ik kan er vrij normaal mee praten. En van wat brutale vragen schrik ik niet. Maar ik zal moeten leren om met Emilie te praten. Korte zinnen, dat snap ik wel.’
‘Ik heb het toch ook geleerd? En ik pas me steeds aan, naarmate ze meer leert.’
‘Ik zit me kennelijk weer te veel zorgen te maken.’
‘Op dat punt wel. Maar er komt meer bij kijken dan met haar praten. Dat begin ik al aardig onder de knie te krijgen. Ik heb alles wel bij Saskia afgekeken. Haar aan- en uitkleden en wassen is het belangrijkste. Schoenveters vastmaken, haar haar kammen, allemaal kleinere zaken. Wendy, jij zou alles van mij af kunnen kijken.’
‘Eigenlijk ben ik bevoorrecht, hè? Een normale moeder hoort wat van de kraamzorg, van haar moeder en van vriendinnen. En op het consultatiebureau. Ze kan bij problemen natuurlijk bij de huisarts terecht. Maar voor het overgrote deel staat ze er in haar eentje voor. Ik kon oefenen, zei Carla, met een al wat ouder kindje. Nu ik haar zie, en hoe jij met haar omgaat, verminderen mijn zorgen al.’
‘Ze wordt steeds zelfstandiger. Sommige kledingstukken wil ze al zelf aan- of uittrekken. Ik heb wel moeten lachen. De eerste keer dat ze haar broekje aan wilde trekken viel ze om. Ze was natuurlijk gewend om zich aan mij vast te houden, als ik haar erin liet stappen. Maar al na twee pogingen ging ze ervoor op de grond zitten.’
‘Tja. Niet de domste, dus.’
‘Nee. Goede vooruitzichten.’
‘Ja. Ik moet maar vaker komen.’
‘Je bent altijd welkom. Als het vandaag goed gaat wil ik haar iedere zaterdag ophalen. En als ze wil blijven slapen haar ook ’s zondags bij me hebben. Om te wennen, voor ons allebei. En aan jou, als je wilt.’
‘Ik wil eigenlijk wel.’
‘Fijn, Wendy.’
‘Nou, even pauze. Wat wil je nu gaan doen?’
Hij keek even op zijn horloge.
‘Lunchen. Wat simpels, hoor. Emilie is gewend aan een paar boterhammen. Blijf jij maar zitten, dan dek ik de tafel even.’
Ze keek toe hoe handig hij het deed. Hij gaf haar de gelegenheid om haar handen te wassen en deed het ook bij Emilie, die braaf aan was komen lopen toen ze geroepen werd. Hij zette haar in een kinderstoeltje. Hij en Wendy gingen ook aan tafel.
‘Dingen zoals dit stoeltje heb ik al aangeschaft. Ik heb geen zin in heen en weer gesleep met wat ik voor haar gekocht heb en wat bij Saskia staat. Emilie, boterhammetje met kaas?’
‘Ja, papa.’
‘Ze weet al dat ze eerst iets moet wat ik voor haar uitkies. Kaas of worst. Daarna mag ze zelf kiezen. Ze was eerst niet zo dol op kaas. Ze schoof het van haar boterham af en at het, na wat aandringen, daarna op. Maar inmiddels weet ik, dat ze jonge kaas wel lekker vindt. En verder alles wat zoet is.’
Hij pakte een boterham, legde die op een bordje en legde er een plak kaas op.
‘Wil jij het in stukjes snijden?’
‘Oefenen, hè?’
‘Sorry.’
‘Ik doe het wel.’
Ze pakte het bordje van hem aan.
‘In hoeveel stukjes?’
‘Een stuk of tien. Naar haar zin te grote laat ze liggen. Die kan je dan nog een keer doorsnijden.’
‘Wat netjes van haar.’
Ze begon te snijden.
‘Ik leer waarschijnlijk meer van haar dan zij van mij, Wendy. Omdat ik haar zo veel mogelijk haar eigen gang laat gaan.’
Wendy zette het bordje voor Emilie neer. Die had zitten kijken wat ze deed en keek haar aan.
‘Wenlie mama?’
John reageerde direct.
‘Ja, Emilie. Wendy, Saskia snijdt het brood waarschijnlijk ook voor haar.’
‘O. Ik schrok even. Hoe gaat het nu verder?’
‘Ik weet het niet. Ze is kennelijk bezig met dat er twee hetzelfde voor haar doen. Afwachten maar.’
‘Ja.’
Emily wilde als tweede een boterham met pindakaas.
‘John, je hebt wel bestek voor Emily neergelegd, maar ze gebruikt het niet.’
‘Ze is er net aan gewend om zelf wat in haar mond te steken. Ik voerde haar met het vorkje, maar ze begon zelf met haar vingertjes. Ik heb het daar voorlopig bij gelaten.'
‘Misschien lang genoeg. Ik wil het wel proberen.’
Wendy pakte het vorkje voor Emilie, stopte het in haar handje, deed voor hoe ze er een stukje brood op kon prikken en dat in haar mondje stoppen. Na nog twee keer voordoen deed Emilie het zelf verder, alsof ze nooit anders gedaan had.
‘Tjonge. Je hebt een goede invloed op haar. Het heeft langer geduurd voor ze zelf met haar lepeltje wat opschepte.’
‘Waarschijnlijk geen invloed, ze is nu wat ouder. En ontwikkelingen bij kinderen schijnen met sprongen te kunnen gaan.’
‘Ik ben vast te ongeduldig geweest, het eten ging sneller als ik haar voerde.’
‘Jij ongeduldig?’
‘Het hangt van het doel af.’
‘Ja, vast.’
‘Blijf je tot vanavond? Je kan vast bij het koken helpen.’
‘Ik hield alle opties open, maar ik blijf graag bij zo’n lief meisje.’
‘En haar vader?’
‘Zonder haar vader was ik hier niet geweest.’
‘Tactisch antwoord. Goed. Ik weet best, dat je mij minstens zo graag mag als dat je Emilie al doet.’
‘Je blijft vissen. Het hoort niet, maar met een vervelend kindje had ik misschien de moed al opgegeven. Met een groter probleem, dat ik dan haar vader ook op zou moeten geven.’
‘Maar daar is dus geen sprake van, hè?’
‘Daar ziet het niet naar uit. Wat staat er verder op je programma?’
‘Emilie gaat zo naar bed.’
‘Niet bed, blieft, papa.’
‘Wel bedje, Emilie. Middagslaapje. Daarna gaan we weer wat fijns doen.’
‘Ja, papa.’
‘Ze is lief, hè? Daarna wil ik eentjes gaan voeren. Bij een omleiding zag ik een keer een vijver in de wijk hiernaast. Daar zitten vast eenden. Ik heb van de week al de kapjes van het brood bewaard, er kunnen nog wel wat gewone boterhammen bij.’
‘Heb je het eerder met haar gedaan?’
‘Nee. Ik wilde haar hier eerst laten wennen, dan stap voor stap wat meer met haar gaan doen. Tot nu toe heeft ze zich hier uitstekend vermaakt. Met wat popjes en Legoblokjes. En de zandbak. Nieuw, met deksel, en schoon zand.’
‘Je zal alles wel van tevoren goed overdenken.’
‘Met Emilie wel, al pas ik me aan haar aan. Met jou ben ik spontaner begonnen, Wendy.’
‘Tja, je begon gelijk met flirten. Dat vond ik niet erg, maar eh achteraf begrijp ik het niet zo goed.’
‘Ik had een periode afgesloten, Wendy. Vergeten zal ik Emmy nooit, maar ze is er niet meer. Zonder dat anderen het uitdrukkelijk zeiden, vond ik, dat ik het wel een tweede keer mocht proberen. Ik hoefde na zo’n pech toch niet mijn hele verdere leven alleen te blijven? Carla verraste me, Wendy, met haar simpele maar eerlijke kijk op het leven. Toen jij er ook nog bij kwam dacht ik niet over mijn verleden na, ik had het ontzettend druk met jullie. Met het huisje voor Carla en om bij jou in een goed blaadje te komen. Maar zodra het iets serieuzer werd heb ik alles verteld.’
‘Ja. Op tijd, heb ik eerder gezegd. Ik begrijp je nu nog beter. Maar Emilie was wel een handicap, hè?’
‘Ik zag dat niet zo. Ze was er, om gelijk met mij te accepteren of niet. Emilie, heb je genoeg?’
‘Ja, papa.’
‘Ga je mee naar boven, Wendy?’
‘Nee, maar niet. Ik ruim wel af.’
‘Goed. Wat je maar wilt.’
John ging met Emilie naar boven. Hij was snel terug, Wendy zat net.
‘Dat was snel!’
‘Ik laat haar in haar ondergoed slapen, dat kan toch wel?’
‘Dat lijkt me geen probleem. Wel zo makkelijk.’
‘Ja. Mag ik aardig tegen je doen, al is Emilie er niet bij?’
‘Dat is je geraden. Vergeleken bij je normale tempo heb ik heel wat kusjes gemist.’
Ze haalden het een uurtje in. Hij legde, na een tijdje, wel een hand op haar borst maar bewoog die amper. Zodra ze boven wat hoorden haalde hij Emilie op. Hij zette haar tussen hun in op de bank.
‘Ze vroeg gelijk naar je. Mama Wenli? Ik zei, ja, beneden. Ze leek er blij mee.’
‘Ach. Wat een hartenbrekertje.’
‘Ik ben er ook erg blij mee.’
‘Ook eigenbelang, hè?’
‘Ja, ik had een wat afstandelijkere houding van haar verwacht. Ze ziet je vandaag voor het eerst. Ik was er al tevreden mee geweest als het op een wat langere duur goed was gegaan.’
‘Onafhankelijk van mij wil je haar over zes maanden naar dat gastgezin sturen, hè?’
‘Afhankelijk van jou zou dat uitgesteld kunnen worden. En dat gastgezin is er niet alleen om op haar te passen, ook om haar daar met andere kinderen te laten spelen. Als jij haar, één of meerdere dagen, bij je thuis zou willen houden kan dat ook.’
‘Met andere kinderen spelen is ook belangrijk. Dus haar maar niet iedere dag thuishouden. Als het zo doorgaat, met Emilie en mij, denk ik, dat ik die zes maanden wel genoeg zal vinden. Misschien zelfs al eerder.’
‘O. Fijn, Wendy.’
‘Ja. Er is met haar eigenlijk nog geen gesprek te voeren, ik wil haar toch wat zeggen. Emilie, Emilie is lief, hè?’
Emilie keek haar aan, een beetje glimlachend.
‘Mama Wenlie lief.’
‘O. Dat was geen antwoord op mijn vraag, wel eh schokkend.’
‘Dat was haar manier om gesprek te voeren. Woorden oppikken en die gebruiken zoals ze kan. Ik snap wel dat je geschokt bent. Omdat je niet aan contact met erg kleine kinderen gewend bent.’
‘Dat is niet de hoofdzaak, hoe oud. Dit is zo eh hartelijk.’
‘Daar begon je toch zelf mee?’
‘Zo hartelijk vond ik het niet, het was gewoon de waarheid. Wat ik vond. Jij zei het al eerder tegen haar. Ik zeg tegen jou toch meer dan alleen dat ik je lief vind?’
‘Niet zo erg veel, Wendy.’
‘O. Ja. Dat komt door mijn onzekerheid. Pas als die helemaal weg is kan ik me laten gaan, denk ik.’
‘Papa spelen?’
‘Ja, schatje. Emilie in wandelwagentje? Eerst stukje lopen?’
‘Ja, papa. Mama Wenlie lopen?’
‘Ja, ik ga mee, Emilie.’

Bij de vijver pakte John het zakje met brood van onderop het wandelwagentje en gooide een paar stukjes voor zich uit. Direct kwamen er eenden aanlopen. Emilie keek geïnteresseerd toe.
‘Emilie ook eentjes voeren?’
‘Ja, papa.’
John haalde haar uit het wandelwagentje en gaf haar een paar stukjes brood. Emilie gooide die voor zich. Omdat ze niet zo ver kon gooien als John kwamen de eenden dichterbij. Ze deinsde er even voor terug, maar toen de eenden niet al te dichtbij haar kwamen ging ze door. Ze stak steeds haar handje naar John uit als ze geen brood meer had en kreeg dan weer wat. Tot het op was.
‘Op, Emilie.’
‘Ja, papa.’
‘Wendy, wil je met ons bij je zus op bezoek gaan?’
‘Ja, goed.’
‘Emilie, naar tante Carla en Fleurtje?’
‘Ja, papa.’
Emilie klom in het wandelwagentje, John hoefde haar alleen maar vast te maken.
‘Tjonge, wat is ze handig. Zelfstandig, zei je.’
‘Voor haar leeftijd, bedoelde ik natuurlijk. Al kan ik niet vergelijken, ik ken geen even oude kinderen.’
‘Papa, lopen.’
John grinnikte.
‘Daaruit kan je de conclusie trekken, dat ik doe in ieder geval, dat ze graag naar je zus gaat. Vast om Fleurtje te zien. Tantes heeft ze genoeg. Mama’s ook.’
‘Ik hoop, dat Carla geen vervelende vragen gaat stellen.’
‘Waarom zou ze?’
‘Omdat ik met jou kom.’
‘Dat wilde ze toch?’
‘Ja, dat wel. Maar toch.’
‘Wat is het laatste wat ze weet?’
'Dat ik eigenlijk niet met je wilde stoppen. Enne, dat ik me misschien te veel zorgen maakte. Dat ik maar eens met mijn mogelijk toekomstige kindje kennis moest gaan maken.’
‘Als ze dan ergens over begint kan je haar toch gewoon vertellen hoe het nu met ons staat? Met ons drieën?’
‘Ja, dat wel.’
‘Ik snap natuurlijk wel, dat je je zorgen maakt.’
‘Ik ben nu eenmaal niet zoals Carla, eerst doen, dan denken.’
‘Dat is prima, maar, nogmaals, maak je niet te veel zorgen.’
‘Papa, Emlie los.’
John stopte gelijk en maakte Emilie los. Die stapte uit het wandelwagentje en rende vooruit.
‘Ze begint steeds eerder te herkennen waar we zijn. En er is hier zo weinig verkeer dat ze wel een stuk alleen kan lopen. En ze vindt het leuk om zelf haar komst aan te kondigen.’
Wendy zag het, Emilie bonsde op de voordeur van het huisje van Carla. Die deed al snel open, tilde Emilie op en kuste haar. Daarna keek ze op. En grinnikte. John en Wendy waren inmiddels zo dichtbij, dat er gewoon gesproken kon worden.
‘Kom binnen, zus en vriend. Kennismaakwandelingetje?’
‘Carla, houd je alsjeblieft wat in.’
‘Ja, goed. Maar ik mag toch wel zeggen, dat ik blij ben om jullie drieën te zien?’
Ze zette Emilie op de stoep. Die liep langs haar naar binnen.
‘Jawel. Het gaat goed, zus, beter dan ik verwachtte, maar ik vind het nogal vermoeiend. Er gebeurt zo veel in zo’n korte tijd. Het schokt me steeds, dat al vrij snel Emilie steeds mama Wenlie tegen me zegt.’
‘Dat is mooi, toch? Ja, dat zal wel moeten wennen. Ik was al mama, voor Emilie hier kwam. Al zegt Fleurtje nog niets. Ik ben voor Emilie mama Carla. Alleen tegen de schoonzus van John zegt ze mama zonder toevoeging, hè, John?’
‘Nog wel.’
‘John, ik moest me inhouden. Doe jij dat ook, anders gaat het voor Wendy vast te snel.’
‘Ik kan wel voor mezelf opkomen, hoor. En John doet al z’n best.’
‘Natuurlijk. Nou, kom binnen. Loop door naar de tuin. Fleurtje is net wakker, Emilie is vast al bij haar.’
Die was dat ook. Ze stond in de kinderwagen te kijken.
‘Papa, kindje ook meisje?’
‘Ja, Emilie. Je weet toch dat ze Fleurtje heet? Maar ze kan nog niet praten. Jij bent het al aan het leren, dat moet Fleurtje over een tijdje ook.’
‘Fleurtje spelen?’
‘Nog niet. Over een tijdje mag ze uit de kinderwagen om met je te spelen. Je mag dan misschien tante Carla helpen om Fleurtje te leren lopen. Je mag nu in de zandbak.’
‘Ja, papa.’
Wendy zag, dat Emilie de weg wist, ze was er duidelijk vaker geweest.
‘Wendy, de zandbak hier heb ik gelijk met die bij mij geregeld. Fleurtje en Emilie schelen wel ruim twee jaar, maar ik hoop, dat ze een beetje gezamenlijk opgroeien. Er zijn verder weinig kleine kinderen in de straat.’
‘Daarvoor zou ze toch ook naar dat gastgezin gaan?’
‘Jawel. Maar wat meer bekenden voor haar kan geen kwaad. En ik zie Carla, Vince en Fleurtje een beetje als familie. Verder zeg ik maar niets.’
‘Nee, je suggereert genoeg.’
‘Sorry, Wendy. Waar het hart vol van is?’
‘Is het zo erg met je, John?’
‘Ach, Carla, het gaat tussen Emilie en Wendy nog beter dan ik verwacht had. Maar Wendy is waarschijnlijk ook wat geschokt, omdat we het vanmorgen hadden over dat Emilie over een maand of zes bij dat gastgezin terechtkan. Ik wilde dat alleen vermelden om aan te geven, wat de mogelijkheden er dan waren, maar ze heeft dat misschien als mijn planning met haar opgevat. Het is alleen mijn planning voor Emilie, wat Wendy wil wil ik echt aan haar overlaten.’
‘Wendy?’
‘Ja, het kwam op me over als planning. Terwijl ik net aan het kennismaken was met Emilie. Alles gaat me een beetje te snel. Ik snap John wel, hoor. Maar ik heb echt wat tijd nodig om alles te overdenken. Zeker weer na dit weekend met Emilie.’
‘O. Blijf je dit weekend bij John?’
‘We hebben het er niet over gehad, maar ik houd het bij alleen overdag. Dit weekend. Als ik ook ’s nachts bij hem zou blijven zou het me vast helemaal te snel gaan.’
‘O?’
‘Ach, Carla. Je was zelf toch ook te snel?’
‘Ja, maar dom. We deden het een keer voor ik de pil haalde.’
‘Ik wil het niet voor ik voor mezelf zeker ben dat er voor ons een toekomst in zit. Met z’n drieën. Anders wacht ik liever op een volgend mogelijkheid. Eh ongeschonden.’
‘Tja. Ik zou het geen schending noemen, maar het kan natuurlijk maar één keer de eerste keer zijn.’
‘Voor mij wel.’
‘Zit je ermee, dat John het eerder gedaan heeft?’
‘Nee, helemaal niet. Niet dat het dan vast beter zal gaan dan met een eh amateur, maar hij deed het binnen een gewoon huwelijk. Ik ben er van overtuigd, dat hij van Emmy hield. En het met mij ook niet te snel wil doen.’
‘Emmy en ik hebben voor ons huwelijk een paar maanden samengewoond. Wendy heeft gelijk, met niet bij me overnachten. Emmy en ik sliepen al gauw samen, al was dat niet de planning. Maar ja, als je eenmaal met scharrelen begint?’
‘Zat ze niet met dat eenmalige? Of was daar geen sprake van?’
‘Jawel. Vast ook een tijdje, tot ze het wel zag zitten. Ik vond het natuurlijk fijn, maar het was niet van doorslaggevende betekenis. Van mij moest ze maar aannemen dat het mijn eerste keer was. Ik ben blij dat Wendy niet met mijn verleden zit, dat ze begrijpt wat me overkomen is. En als ik een beetje reclame voor mezelf mag maken, ik denk, dat ik na zo lang niks weer zo goed als een amateur ben.’
‘Met één verschil, John. Je weet wat het is en verlangt er weer naar.’
‘Als tweede, Wendy. Als eerste samen met jou zijn.’
‘En Emilie.’
‘Ja. Nu je met haar kennis gemaakt hebt, hoop ik, dat je al snel ook niet zonder haar kan.’
‘Ik zie er al niet meer zo tegenop.’
‘Dat is fijn. Zullen we weer opstappen?’
‘Willen jullie niet wat drinken?’
‘Carla, je bent een lieve meid, het was fijn om je even te zien, maar ik wil graag weer met Wendy en Emilie alleen zijn.’
Carla grinnikte even.
‘Nou, met Emilie erbij kan het vast geen kwaad. Wendy, John en Emilie zijn hier eerder een paar keer geweest. Ik heb gezien hoe lief en goed hij met Emilie omgaat. En gehoord hoe graag hij over je praat. Zo verlangend. Ik vertrouw hem jou toe, lieve zus. Beter kon je het niet treffen, denk ik.’
‘Ik houd je op de hoogte.’
Na wat protesten van Emilie vertrokken ze. In Johns huis begon Wendy aan de avondmaaltijd, ze vond er genoeg in zijn voorraad voor. Na het eten, waarbij Emilie zich duidelijk graag door Wendy liet helpen, brachten ze Emilie naar bed. Wendy keek toe, hoe John Emilie omkleedde en onderstopte.
‘Papa, haaltje.’
‘Ja, verhaaltje.’
John pakte een boekje en begon voor te lezen. Zodra hij een bladzij omsloeg onderbrak Emilie hem.
‘Mama Wenlie, vehaaltje.’
John gaf Wendy het boekje. Ze las voor, ook proberend haar stem te verdraaien als er een ander figuur in het boekje aan het woord kwam. Na een bladzij keek ze John aan.
‘Ik ben het niet gewend.’
‘Je deed het prima.’
Hij pakte het boekje en legde het weg. Hij stopte Emilie nog een keer in en gaf haar een kusje.
‘Welterusten, schat van me. Tot morgen.’
‘Trusten, papa.’
John maakte wat ruimte voor Wendy. Die deed ook maar of ze Emilie instopte en aarzelde daarna, tot Emilie haar lipjes tuitte. Wendy gaf haar een kusje.
‘Welterusten, schatje.’
‘Tot morgen, mama Wenlie?’
‘Ja, tot morgen.’
Wendy vluchtte langs John weg. Hij vond haar beneden op de bank, met een zakdoek in haar hand. Hij ging naast haar zitten.
‘Traantjes?’
‘Ja. Carla had gelijk, je gaat zo lief en goed met Emilie om. Het is zo’n schatje. Ze wil me morgen weer zien. Het zal wel meetellen dat ik weet dat het een kindje van jou is, anders zou het me vast minder doen. Ik wil haar morgen ook weer zien. En vast vaker. En haar mama tegen me horen zeggen.’
‘Daar hoef je toch geen traantjes om te laten? We kunnen regelen, dat je haar vaak kan zien. Als Saskia het aan kan, dat hoor ik na het weekend, dan wil ik Emilie het volgend weekend weer hier. En jou. En dan steeds vaker.’
‘Ik zou heel graag voor haar zorgen. Zodat ze minder naar andere adressen hoeft. Maar ik hoor er eerst over na te denken.’
‘Maar je hoeft het eigenlijk niet meer, hè?’
‘Ga je niet denken, dat ik jou eigenlijk alleen wil om bij Emilie te zijn?’
‘Dat ligt natuurlijk aan je gedrag. Naar mij toe. Maar ik ben er niet bang voor, je wilt mij ook. Al wil je vannacht niet hier blijven. Maar zou je voortaan willen missen, wat we op je balkon gedaan hebben? En alles wat er nog meer mogelijk is? En over een tijdje een kindje voor ons tweeën maken? Na veel oefenen?’
‘Oefenen?’
‘Dat kan, als je aan de pil gaat. Schat, ik wil graag dat je wat gaat plannen. Heel grof, hoor, niet precies wanneer, alleen de volgorde. Of je hier vaker dan in de weekenden wilt komen. Of je hier blijft slapen. Of je aan de pil gaat en daarna met mij wil slapen. Of je met me wil samenwonen. Of eerst of later met me wil trouwen. Of je kinderen met me wil. Het zal of zullen andere kinderen dan Emilie zijn. Je moet ze accepteren, die krijg je niet op de proef. Eh dit is een soort huwelijksaanzoek, al wist je al eerder dat ik met je zou willen trouwen. Ik ben al helemaal zeker van mezelf, Wendy, ik houd van je.’
‘Houd me vast, alsjeblieft.’
Hij trok haar op schoot en in zijn armen.
‘John?’
‘Ja?’
‘Ik houd ook van jou.’
‘Fijn. Dank je, dat je het wilde zeggen.’
‘En ik houd al van Emilie.’
‘Fijn. Dacht ik al. Schat, dat was genoeg voor vandaag, vind ik. Laten we proberen er morgen weer een gezellige dag van te maken en ga daarna nadenken over je planning. Ik zal het er niet meer over hebben, ik hoor of merk de uitkomst wel.’
‘Ja.’
Hij wachtte af of ze meer wilde zeggen. Dat duurde even.
‘Zo’n grove planning maken is een goed idee. Maar ik weet niet of ik me er aan ga houden. Het kan anders of langzamer of sneller gaan dan wat ongeveer de bedoeling is.’
‘Zoals ik me steeds, iedere keer, aan Emilie aan moet passen. Omdat ze steeds meer kan, weet, praat.’
‘Zoiets. Ik ben al veranderd. Ik heb je in een kortere tijd meer laten doen dan ik ooit verwacht had. En zelf meer gedaan. Dat kon, omdat je geen haast had. En steeds weer langzaam begon tot weer waar je de keer daarvoor geëindigd was. En af en toe dan iets verder. Alsof ik een klein kindje was.’
‘Nou, bepaald niet. Het was toch logisch dat ik me ook aan jou aanpaste? Aan jouw tempo? Liever te langzaam dan te snel. En die herhalingen vond ik ook prettig. Je zei, je weet wat het is en verlangt er weer naar. Ja, maar als tweede, Wendy. Als je niet bij me blijft, als ik je af zou schrikken, hebben we allebei niets meer. Ik wil geen platonische verhouding voorstellen, dat zou ik niet vol kunnen houden.’
‘Ik ook niet. Het gaat me echt niet alleen om Emilie, jij bent voor mij net iets belangrijker. Voor jou ben ik het eerst wat gaan voelen. Emilie is alleen een schok voor me. Dat ik zo snel van haar zou gaan houden. Sneller dan van jou. Maar anders, natuurlijk. Jij roept andere gevoelens dan moederlijke bij mij op. Zeker als je me aanraakt. Doe eens wat?’
‘O.’
Hij zocht, over haar bloes, een borst van haar op.
‘Zo? Zo begin ik graag.’
‘Ja. Al gauw wilde ik meer.’
Hij maakte wat knoopjes los en pakte de borst weer, nu over haar beha.
‘Zo raar, al de eerste keer dacht ik, die beha zit in de weg,’
Hij maakte de rest van de knoopjes van haar bloes los, deed de voorpanden opzij, maakte op haar rug de behasluiting los en pakte haar borst onder haar beha vast.
‘Ja. Dat is beter. Hij voelt zich thuis, in je hand.’
‘Dat gevoel ken ik.’
‘O? Als ik eh jou beet heb?’
‘Ja. Ik heb hem zelf iedere dag beet, maar als jij het doet is het duizend keer prettiger.’
‘Tja. En bij vrijen?’
‘Dat is amper te beschrijven, schat. Er speelt zo veel mee. Ik kan je het beter niet vertellen.’
‘Doe toch maar.’
‘Op je eigen risico.’
‘Ik beloof je, dat ik daarna niet direct met je naar bed ga.’
‘Wat is direct? Sorry.’
‘Dat zit ergens in de planning, ik weet nog niet waar. Vertel me maar, dat helpt misschien.’
‘Dan graag, natuurlijk. Laat ik beginnen met, dat het al overweldigend is, dat ik met mijn stijve helemaal in eh mijn liefste mag. Ik denk daar niet licht over, ik vind het heel wat anders om aan iemand te komen, zoals bij mij, of in iemand. Waar, als het niet anders kan, alleen een dokter mag komen. Waar ik dan, als enige, met mijn stijve in mag. Helemaal. Het is ook overweldigend, dat je dan merkt dat je daar erg gewenst bent, helemaal. Dat er gevoeld wordt of je er wel helemaal in zit. Wat ik zelf natuurlijk voor de zekerheid ook controleerde, door een paar extra duwtjes. Verder, mijn stijve werd helemaal vastgehouden. Helemaal rondom en van het begin tot het eind. Eh gaat het nog?’
‘Ja. Ga verder.’
‘Tja. Dan bewoog ik, of zij, of allebei, om elkaar te strelen. Ik weet niet hoe het bij een vrouw aanvoelt, vast net zo fijn als bij mij, want ze wilde het net zo graag. Tja, het duurde nooit lang genoeg. Je hebt gezien hoe ik genoot, als ik klaarkwam. Ik vond het bij Emmy . . . Sorry.’
‘Nee, dat is prima. Natuurlijk was het bij haar, dat snap ik wel. Je hoeft het niet zo precies te vertellen, als het je te veel raakt, maar ik wil graag horen wat je kwijt wilt.’
‘Ik was bij eerdere verkeringen lang niet zo ver gegaan. Eh met jou al wat verder dan bij die. Onder rokken mocht ik niet.’
‘Alleen omdat je bij mij het zo lief en rustig deed durfde ik je je gang te laten gaan. Ook omdat je er kennelijk net zo van genoot als ik. Al zal je minder verrast geweest zijn dan ik.’
‘Na zo lang niets leek alles nieuw voor me.’
‘Ik eh ben nog nieuw. Heb je al bedacht, hoe je daar wat aan gaat doen?’
‘Amper. Weer heel voorzichtig, behalve als het misschien even niet voorzichtig moet. Daar had ik over gelezen.’
‘En? Als je het vertellen wilt?’
‘Emmy was even zelf minder voorzichtig, toen dat nodig was.’
‘O. Ja, dat kan ook. Goede tip.’
‘Heb je je daarover al zorgen gemaakt?’
‘Nee. Wel over nagedacht. Hoe lang ik er mee wilde wachten. En waar dan. Ik heb wel op achterbanken wat gescharreld, maar dat wil ik persé in een bed. Met een handdoek eronder. Eh afgezien van mogelijk wat bloedverlies schijnt het een vochtige bezigheid te kunnen zijn.’
‘Emmy wilde er ook een handdoek onder. Er was amper bloedverlies, maar dat kan bij iedereen anders zijn. Tja, als ik eh veel kwijtraakte liep het wel eens over. Dat eh kwijtraken was ook speciaal. Afgezien van dat het altijd een heerlijk gevoel is, het was ook speciaal omdat ik het in haar mocht.’
‘Kwijt raakt het onder de douche of in een handdoek. Anders niet, dan komt het op de juiste plek.’
‘Ja. Ik zei maar kwijtraken, om het netjes te houden. Hoor je liever wat anders?’
‘Wat de waarheid is. Wat ik al van je gezien heb. Bij Emmy spoot je natuurlijk je zaad zo diep mogelijk in haar.’
‘Ja. Dat hoeft je niet geleerd te worden, dat gaat vanzelf. Met meestal hulp, als ze haar benen om me heen sloeg, om, als ze voelde dat ik kwam, me zo strak mogelijk tegen haar aan te trekken. Het is trouwens al heel fijn, om allebei in je blootje in elkaars armen en benen te liggen. De rest gaat vanzelf, of met een beetje hulp. Ik wilde erin, zij wilde hem erin. We probeerden steeds het zo lang mogelijk uit te stellen, maar allebei wilden we eigenlijk graag klaarkomen. Ongeveer tegelijk is het fijnste, dan doe je alles samen.’
‘Ja. Dank je. Dankzij jouw ervaring ben ik nu wat beter voorbereid.’
‘Als je van elkaar houdt gaat het toch wel goed. Als je ook over wat je voelt met elkaar praat.’
‘Toch heb ik er wat van opgestoken.’
‘En er zin in gekregen?’
‘Gaat je niet aan.’
‘Goed antwoord. Nog wel. Later vertel je me hopelijk meer. Alles.’
‘Als we beginnen met alles doen.’
‘Het mag wel wat eerder. Kan, mag ik wat lekkerders voor je doen? En voor mezelf, natuurlijk?’
‘Ik wil graag wat voor jou doen. En voor mezelf, natuurlijk.’
‘O. Wat?’
‘Je eh wilt vast graag wat kwijt.’
‘O. Het was niet zo dringend, maar nu je het erover hebt wordt het dat wel.’
‘Ben je zo snel eh ontvlambaar?’
‘Zodra ik je zie, schat, brandt er al zoiets als waakvlam. Je lekkere borst in mijn hand doet me natuurlijk ook wat.’
‘Je mag er ook om vragen. Als ik wat wil doe ik dat ook. Zoals nu. Ik had nooit gedacht dat ik er van zou genieten om een man klaar te zien komen. Op z’n tijd zou ik het wel voelen. Want ik wilde altijd al zelf ook kinderen krijgen. Als een man je van het maken niet kan laten genieten heb je pech gehad, dan moet je het toelaten zo vaak als het nodig is.’
‘Ik weet zo goed als zeker dat ik je er wel van kan laten genieten.’
‘Nou, nog maar niet. Laat me los en ga liggen.’
Hij deed het, ze ging even de keuken in en kwam terug met een handdoek.
‘Niet erg, hè, dat je het deze keer kwijtraakt?’
‘Nee. Weet je al zeker, dat je het ooit wel wilt? Op de juiste plek?’
‘Gaat je niet aan. Sorry, toch wel. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Maar we kennen elkaar zo kort, John. Ik kan toch niet nu al met je eh naar bed?’
‘Voor mijn gevoel wel, maar het is beter om het nog niet te doen. Overdenk eerst alles maar op je gemak.’
‘Als ik hier zou willen blijven slapen, hoe moet dat dan?’
‘Dan slaap ik hier op de bank.’
‘Tja, die lijkt me er wel geschikt voor.’
Ze maakte zijn broek los en trok die uit. Zodra ze zijn onderbroek een stukje naar beneden getrokken had stopte ze.
‘Tja, die lijkt me voor zijn doel wel geschikt. Ik moet denken aan wat Carla een keer gezegd heeft, toen ik haar na haar bevalling in het ziekenhuis opzocht. Toen ik vertelde dat je al een dochtertje had. Ze zei, ik dacht al, hij ziet eruit alsof hij wel wat zou kunnen. Nou, dat kan hij dus. Net als Vince.’
‘Weer een voordeel van mijn ervaring. Ik zal het nog wel kunnen.’
‘Daar komen we vast wel achter. Vince maakte Carla de eerste de beste keer al zwanger.’
‘Dat was natuurlijk niet goed. Wij beginnen beter, hè?’
‘Ja. Waarschijnlijk over niet al te lange tijd, als ik aan de pil ben, eerst met genieten. Dan raak je niets meer kwijt.’
‘Nu wel graag.’
Ze trok snel zijn onderbroek helemaal uit, trok zijn bovenkleding omhoog, legde de handdoek op zijn buik en pakte zijn stijve beet.
‘Je volledige thuisvoelen moet nog even wachten, als je wilt mag je me nu wat aanwijzingen geven hoe je het het lekkerst vindt. Je hebt eerder niet geklaagd, maar ik deed maar wat. Je kwam natuurlijk toch wel.’
‘Je deed het ook lekker. Alleen al dat je het wil doen is al fijn. En opwindend.’
‘In plaats van eh je weet wel, kan ik zeggen, ik ga je afwinden. Scheelt niet veel, maar klinkt beter.’
‘Ja. Doe maar.’
Hij fluisterde af en toe een aanwijzing. Veel had ze er niet nodig, om hem kreunend te laten komen. Ze liet hem uithijgen, kijkend naar hoe zijn stijve kleiner werd. En vouwde de handdoek op en legde die opzij.
‘Je genoot wat meer dan eerder.’
‘Je deed het fijner, maar het is sowieso nooit hetzelfde. Het ligt aan veel dingen. Hoe vol ik zit, hoe ik me voel, wat ik zie, of wat ik net gezien heb. Bij jou, bedoel ik.’
‘Ja, iets bloots van me zal je wel opwinden.’
‘Nog méér opwinden.’
‘Nou, wat variatie is vast fijn. Nog afgezien van standjes.’
‘Meestal lag ik bovenop. Emmy soms. Ze zei, ik word liever bereden dan dat ik zelf paard rijd.’
‘Ik zal het vast wel willen proberen.’
‘Alles wat je wilt, schat.’
‘Ben je nu moe?’
‘Wel wat. Het was me het dagje wel. Ik heb genoten, hoor. Dat jij en Emilie er waren. En dat jullie direct zo goed met elkaar op konden schieten.’
‘Dat lag meer aan haar dan aan mij. Ik ben zoiets niet gewend.’
‘Ze gaat echt niet direct met iedereen zo om. Ze was in het begin voorzichtig, maar ik denk, dat ze al gauw wat zag wat haar beviel. Dat zag ik trouwens ook.’
‘Wat?’
‘Je intense belangstelling voor haar. En je lieve glimlachje.’
‘Als je haar ziet moet je toch wel glimlachen? Op z’n minst?’
‘Toch doet lang niet iedereen dat. Ze kijken allemaal wel even naar haar, meestal glimlachend, maar hebben dan meer belangstelling voor volwassenen. Je had eigenlijk alleen aandacht voor haar.’
‘Voelde je je verwaarloosd?’
‘Nee, schat. Als je naar mij keek veranderde je blik na een seconde. Alsof ik je wat deed.’
‘Dat doe je ook. De eerste keer al, in het ziekenhuis.’
‘Wat dan?’
‘Me kriebels bezorgen. Zoals ik het jou vast ook deed.’
‘Ja.’
‘Zou je hier kunnen slapen, als ik jouw bed in dook?’
‘O. Wil je blijven?’
‘Ik durf het wel aan. Je kan nu toch niets en je hoeft voorlopig niets. Ik zou thuis in bed duiken en morgenochtend zo snel mogelijk weer hier willen zijn. Zonde van de moeite. Ik kan hier toch ook wel ontbijten?’
‘Ja, ik heb genoeg in huis.’
‘Qua eten bedoel je vast. Ik dacht gelijk weer aan wat Carla gezegd heeft. En we hebben nu allebei gezien dat we allebei genoeg in huis hebben voor eh vrijen.’
‘Ja. Ik zou graag alles van jou weer willen zien, maar het is beter als ik beddengoed voor me haal en ga slapen. En jij mijn bed in duikt. In het kastje in de badkamer ligt een nieuwe tandenborstel. Heb je verder nog wat nodig?’
‘Eh nee.’
‘Mag ik nog even je borsten vasthouden? Ze zijn toch nog half uitgepakt.’
‘O. Ja.’
Ze schoof wat op om haar borsten binnen zijn handbereik te brengen, zonder dat hij op hoefde te staan.
‘Je gaat je zo toch uitkleden, kan je vast je bloes uitdoen en je beha af?’
Ze deed het en liet haar borsten strelen.
‘Heerlijk.’
‘Ja.’
‘Een andere keer je eh doos?’
‘Ik mocht met je stijve steeds doen wat ik wilde, ik heb er al veel mee gedaan. Ik hoop niet dat je daar morgen de hele dag aan gaat denken, maar je mag morgenavond bijna alles doen wat je wat je wilt met mijn doos. En vooral met mijn gleuf. Met bijna bedoel ik, je mag me ook vingeren, dat kan je zo lekker, maar meer niet erin.’
‘Je durft meer te zeggen dan ik.’
‘Laat je maar een beetje gaan, ik kan wel wat hebben. Zo lang het niet te platvloers is. Vrijen klinkt prima, niet dat grovere woord. En doen wil ik dat nog niet. Ik waarschuw je wel, als ik aan de pil ben en er aan toe ben.’
‘Goed. Graag.’
‘Je vindt het toch niet erg, als ik er op een gegeven moment om vraag?’
‘Nee, ik zou de uitkomst van je planningen afwachten. Maar je bent vast slim genoeg, om zonder het direct te zeggen me te laten merken dat je wilt.’
‘Waarschijnlijk wel.’
Ze maakte zich voorzichtig los, stond op en pakte haar beha en haar bloes.
‘Schat, je hebt perfecte borsten.’
‘Om te zien, bedoel je.’
‘Ook om ze vast te houden.’
‘Tja, ik klaag er niet over. Over jou ook niet. Ik kan niet vergelijken, maar wat ik van je vast heb gehad hebt lijkt me ook perfect. Een mooie rechte paal, als hij omhoog staat, en productieve ballen. Nu, ik ga naar boven, voor ik weer een erectie bij je veroorzaak.’
‘Ach, zo snel gaat dat niet.’
‘Daar kom ik later wel achter. Dan ook hoe snel ik eh er weer wat mee wil.’
Hij stond ook op, pakte zijn broeken en liep achter haar aan naar boven.
‘Ik poets eerst even mijn tanden, Wendy, daarna is de badkamer voor jou.’
‘Goed.’
Toen hij uit de badkamer kwam, kwam ze uit zijn slaapkamer. Met alleen een slipje aan. Hij floot even.
‘Tjonge, wat heb je een prachtig figuur.’
Ze keek bedachtzaam.
‘Mag ik het over Emmy hebben?’
‘Zoals we het er tot nu toe over haar hebben vind ik het prima.’
‘Dan, een grote verandering voor je?’
‘Je uiterlijk niet, schat. Dat zal wel meegespeeld hebben met dat ik zo snel voor je viel. Maar verder ben je totaal anders.’
‘Goed.’
Ze grinnikte.
‘Als ik ook niet al wat slaperig was bleef ik naar je kijken. Naar je stijf wordende pikkie. Nou, toch maar even.’
Ze nam zijn zak in haar hand en masseerde die, wat het groeitempo van zijn pikkie aanzienlijk versnelde. Zodra zijn stijve helemaal omhoog stond pakte ze die beet en bevoelde hem.
‘Vast net niet te hard om geen schade te veroorzaken. Nou, genoeg.’
Ze ging langs hem heen de badkamer in, hij hield de deur open.
‘Schat, je kan er vast niets aan doen, maar je bent net iets te ver gegaan. Je kan me zo niet achterlaten.’
‘O. Nou, dan heb ik weer wat geleerd. Goed, een vluggertje.’
Ze trok hem aan zijn stijve de badkamer in, zette hem met zijn voorkant naar de douchebak, sloeg haar armen van achteraf om hem heen, pakte zijn stijve en zijn zak en begon beide te masseren. Al gauw spoot hij kreunend een paar stralen in de douchebak. Ze duwde hem de badkamer uit en deed de deur dicht. Hij pakte zuchtend en nog een beetje hijgend het benodigde beddengoed uit zijn slaapkamer, ging naar beneden, maakte zijn bed op en ging slapen.

De volgende morgen werd hij wakker door wat lawaai uit de keuken. Hij zag, dat ze, aangekleed, aan het aanrecht bezig was. Hij pakte zijn beddengoed van de bank, ging naar boven, waste zich snel, kleedde zich aan en ging weer naar beneden. Hij vond Wendy aan de eettafel achter de krant. Die legde ze direct weg om hem goedemorgen te kussen.
‘John, hoe laat wordt Emilie wakker?’
John keek op zijn horloge.
‘Elk moment. Soms roept ze me, soms komt ze zelf naar beneden.’
‘Kan dat? Met de trap?’
‘Saskia heeft een traphekje. Toen Emilie hier voor het eerst kwam, was ze al zo oud, dat ik haar kon leren achterstevoren de trap af te gaan. Ze is er volkomen vertrouwd op. Daarom heb ik hier geen traphekje. Ik heb natuurlijk wat kinderspullen dubbel, hier en bij Saskia. Als Emilie steeds bij mij blijft, ben ik van plan wat bij Saskia staat daar te laten staan. Voor Emilie om daar te logeren en later hopelijk voor Saskia’s eigen kind.’
‘Dat lukt niet, zei je?’
‘Helaas niet. Ze hebben zich al laten onderzoeken, alles is in orde. Ze zijn ook nog jong genoeg om nog wat te wachten met IVF of zoiets.’
‘Tja. Mag ik Emilie halen?’
‘Ja, natuurlijk. Je hoeft haar niet om te kleden. Dat doe ik altijd na het ontbijt, om gelijk haar toetje te wassen. Al zal dat vast niet meer noodzakelijk zijn als ze haar bestrekje helemaal gaat gebruiken.’
‘Dat zal verder vast snel gaan. Ze lijkt me slim. Als ze al vertrouwd met een trap is.’
‘Ja, ze lijkt mij ook slim, maar ik heb haar nog niet vaak en lang genoeg meegemaakt om dat helemaal goed te beoordelen.’
‘Zou je dat graag?’
‘Vaker en langer? Ja, vreselijk graag. Daarom ben ik steeds aan het bekijken hoe dat kan. Met dat opvanggezin en zo.’
‘We hebben het er nog wel eens over. Ik ga naar boven.’
Boven deed ze voorzichtig de deur van de tweede slaapkamer open en keek naar binnen. Emilie sliep nog. Wendy ging zachtjes naast haar bedje zitten en kon het niet laten om Emelies wangetje te strelen. Emilie werd langzaam wakker. Zodra ze Wendy zag schoot ze overeind en spreidde haar armpjes, breed glimlachend.
‘Mama Wenlie!’
Wendy omhelsde haar. Ze voelde dat er tranen over haar wangen liepen. Ze tilde Emilie op en liep met haar in haar armen naar beneden. Aan de eettafel legde John de krant weg.
‘Huil je, schat?’
‘Ja. Ze was duidelijk erg blij om me weer te zien. Ze omhelsde me gelijk.’
‘Ik weet wat je voelt. Dat doet ze mij ook. Ook dat wil ik graag iedere dag.’
‘Mama Wenlie, zei ze weer.’
‘Fijn, voor je.’
Hij nam Emilie van haar over, omhelsde en kuste haar op allebei haar wangetjes. Emilie kuste hem terug.
‘Goedemorgen, schatje.’
‘Morgen, papa.’
John zette haar in haar kinderstoeltje.
‘Ik zie, dat je al aardig de weg weet in mijn keuken.’
‘Ja, maar ik weet natuurlijk niet wat jullie voor ontbijt gebruiken.’
‘Tja, er staat zelfs wat meer dan nodig. Niet erg, natuurlijk. Als je vaker ’s morgens een beschuitje met ons wilt eten ben je van harte welkom.’
‘Iedere dag?’
‘Ja, Wendy. Heel graag.’
‘We hebben het er nog wel eens over.’
‘Ik wacht gespannen af.’
‘Zal vast niet lang meer duren.’
‘Fijn.’
Ze begonnen met het ontbijt. Emilie liet zich graag door Wendy helpen, gebruikte keurig haar vorkje, toen dat haar aangegeven werd.
‘Ik waardeer het, dat je niet aandringt, John.’
‘Dat zou ik niet doen, het lijkt me ook niet nodig. Je traantjes zeggen me al veel.’
‘Ja. Emilie heeft me nu zeker helemaal voor haar gewonnen.’
‘Fijn. Als ik het vragen mag, ik ook?’
‘Eigenlijk wel. Ik moet na gaan denken, John. Minstens volgende week. Mijn eh probleempje is wat veranderd. Ik vraag me af wie me het meeste trekt om hier vaker te komen. Jij of Emilie.’
‘Dat maakt toch niet uit?’
‘Als ik maar kom, hè? Ik bedoel, ik vind Emilie zo’n schatje, dat ik misschien te weinig aandacht voor jou zal hebben.’
‘Ik neem genoegen met overdag wat minder aandacht van je voor mij. Ik zal het al fijn vinden als je bij ons bent. En fijn met Emilie omgaat. Maar nog jaren gaat ze uren eerder naar bed dan wij. De avonden en nachten zijn voor jou en mij.’
‘Tja. Ik moet alles een tijdje laten bezinken. Vanavond wil ik het er nog even over met je hebben.’
‘Prima. Emilie, ik ga je wat vragen. Niet praten met je mond vol. Zullen we straks naar de speelplek?’
Emilie knikte enthousiast en at snel haar mond leeg.
‘Mama Wenlie mee?’
‘Ja, ik ga mee, schatje.’
‘Emilie, wat is er allemaal op de spelplek? Vertel het maar voor mama.’
‘Wip.’
‘Ja, een wipkip. Verder?’
‘Heen en weer.’
‘Een schommel. Verder?’
‘Klim.’
‘Een klimrek. Verder?’
Emilie dacht even na. Ze strekte haar armpjes uit en draaide er twee tegenovergestelde cirkels mee.
‘Ja, ringen. Verder?’
‘Niet verder.’
‘Nou, je weet al veel, hoor. Niet, mama?’
‘Ja. De ringen kon ik niet raden, papa.’
John grinnikte.
‘Nou ja, ik weet wat er staat, mama. De speelplek is om de hoek. Er schijnt heel vroeger een industrietje gestaan te hebben, dat is de woonwijk uitgewerkt. Er zijn geen huisjes op gebouwd, de speelplek is er gekomen omdat het ooit een kinderrijke buurt was. Dat is verminderd, er wordt niet meer met veel kinderen in huisjes met maar twee slaapkamers gewoond. Al hebben sommige blokken huisjes een grotere zolder dan andere blokken, waar slaapkamers op gemaakt konden worden.’
‘Heb jij zo’n zolder?’
‘Nee. Net zo’n kleine als bij Carla.’
‘Vanavond verder.’
‘Goed. Klaar, Emilie?’
‘Ja, papa.’
‘Mooi. We laten alles staan, Wendy. Na de speelplek eten we weer een boterhammetje, daarna gaat Emilie even naar bed.’
‘Nu spelen, papa.’
‘Ja hoor. Wil jij haar aan gaan kleden, Wendy?’
‘Je wilt me laten oefenen, hè?’
‘Tja. Meer om aan elkaar te wennen.’
‘Goed. Wat moet ze aan?’
‘Dat ligt naast haar bed. Ga eerst met haar naar de badkamer. Ik heb van Saskia overgenomen wat daar moet, maar Emilie weet het ook precies. Je zal haar niet veel hoeven helpen.’
Dat bleek ook. Emilie waste zich keurig met een washandje en kleedde zich met weinig hulp zelf aan. Wendy verfriste haar eigen gezicht ook even. Beneden viel het John op.
‘Traantjes weggepoetst? Ik ga met genoegen met twee knappe meisjes op pad.’
Wendy reageerde er maar niet op. Op de speelplek ging Emilie haar eigen gang, John en Wendy gingen op een bankje zitten. Al gauw kwam een oudere dame bij hun zitten.
‘Stoor ik, John?’
‘Nee, buurvrouw. Dit is Wendy. Mijn vriendin.’
‘Tja, daar was ik natuurlijk nieuwsgierig naar. Wendy, ik ken John al vanaf hij hier kwam wonen. Ik woon hier zelf al een jaar of veertig, vanaf mijn trouwen. Ik ben een jaar of tien weduwe. John is zich keurig bij me voor komen stellen, met zijn vrouw. Nadat die overleden was heb ik een tijdje voor hem gekookt, hij was knap van slag. We hadden verder niet zo veel contact, toen hij hier af en toe met Emilie kwam hebben we weer wat gepraat. Ik was blij dat het weer goed met hem ging en dat hij een goed contact met zijn dochtertje heeft. Ik zag jullie aan komen lopen, hand in hand, ook jij met Emilie.’
‘Ja. Ik zie haar dit weekend voor het eerst, John ken ik iets langer. We eh zijn aan het kennismaken.’
‘Ik ben zo vrij, op m’n oude dag, om je te vragen of je getrouwd bent geweest.’
‘Nee.’
‘Dan vind ik het heel moedig van je, om kennis te maken met John en Emilie.’
‘Zoiets zat niet in mijn planning. Ik heb net mijn ergste twijfels achter de rug. Gelijk beginnen met een eh stiefkind leek me eerst niks. Maar het is zo’n schatje. Enne, John ook.’
‘John is een keurige en betrouwbare man. Ik heb hem wel eens te hulp geroepen, als er problemen in de buurt waren. Ik weet waar hij werkt. Hij heeft alles steeds op een geweldige manier opgelost.’
‘Tja, het is wel een regelaar.’
‘Laat je daardoor niet afschrikken. Kom, als een nog vrij jonge meid, voor je mening uit. Ik denk, dat hij je daarvoor wel de ruimte laat.’
‘Ja, dat doet hij wel.’
‘Hoe heb je hem leren kennen?’
‘Hij eh is betrokken geweest bij de toewijzing van een huisje aan mijn zus. Aan het begin van de straat.’
‘Dan kan je bezoekjes aan haar en aan John vast combineren. Zolang het bij bezoekjes aan John blijft.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Lieverd, ik zie hoe hij naar je kijkt. Duidelijk verlangend naar meer dan bezoekjes. Waar woon je?’
‘Aan de andere kant van de stad. Op een flat.’
‘De huisjes hier zijn niet groot, maar geschikter voor kleine kinderen dan een flat.’
‘Ja. Dat is nog een deel van mijn twijfel. Mijn spullen kunnen er niet in.’
‘Lieverd, wat zijn nou spullen. Sla ze op, verkoop ze of geef ze weg. Je geluk gaat voor. Je zal vast langzaam kunnen wennen. Ik weet, dat Emilie meestal bij Johns schoonzus is. John, de regelaar, zal vast zijn best doen om je alles zo makkelijk mogelijk te maken. En je mist een keer de nadelen van een zwangerschap.’
‘En de eerste jaren van een baby.’
‘Ach, je zal er zelf vast nog zat kunnen krijgen. Ik weet er alles van. Ik ben zelf begonnen met drie stiefkinderen, die van mijn man. Van twee, vier en zes. We kregen er zelf nog drie. Tja, je moet een beetje tactisch kunnen optreden, maar mijn man en ik kwamen er samen wel uit.’
‘Met zes kinderen in zo’n klein huis?’
‘Twee eenhoog, drie op zolder. De eerste was al vertrokken toen de laatste kwam. Ongepland, ik was al vijfenveertig. De laatste is vorig jaar vertrokken. Nou, ik was wel aan wat rust toe.’
‘Ja, dat lijkt me ook.’
Emilie kwam aanstormen, pakte een hand van Wendy en probeerde haar mee te trekken.
‘Mama Wenlie, kom, duwe.’
‘Ja, ik kom.’
Wendy stond op.
‘Bedankt voor het praatje, eh buurvrouw.’
‘Je bent altijd bij me welkom. John weet waar ik woon. Ga nu maar duwen, mama.’
Wendy liet zich door Emilie meenemen naar de schommels. Emilie kon net zelf op de laagste klimmen, waarna Wendy haar liet schommelen. Net voor ze er genoeg van kreeg zag ze John zwaaien. Ze zette Emilie op de grond, vertelde haar ergens anders mee te gaan spelen en liep naar het bankje om weer naast John te gaan zitten.
‘Bedankt voor je duwen. Zo was het lang genoeg. Eh de buurvrouw ziet je wel zitten, Wendy.’
‘Een aardig mens. Wat al veel meegemaakt heeft.’
‘Ze heeft me een tijd geweldig gesteund. Zonder haar had ik er vast dubbel zo lang over gedaan om na Emmy’s overlijden er weer bovenop te komen. Omdat Emilie bij Saskia was ben ik niet van haar vervreemd. Ze heeft dit weekend nog niet één keer naar Saskia gevraagd. Misschien omdat jij er bent.’
‘Wanneer breng je haar terug?’
‘Morgenochtend. Ik kan wat later op mijn werk komen.’
‘Ik ook.’
‘O?’
‘Omdat ik niet wist hoe ik er na dit weekend aan toe zou zijn, heb ik morgenochtend vrijgenomen. Om eventueel uit te huilen. Ik hield rekening met de mogelijkheid dat ik dit weekend afscheid van je had moeten nemen.’
‘Tjonge. Wat een pessimisme.’
‘Normaal ben ik niet zo, maar zoiets ingewikkelds als met ons heb ik eerder niet meegemaakt.’
‘Je pessimisme is nu over, hè?’
‘Ja, ondanks dat ik nog niet alles op een rijtje heb. Maar zelfs het praatje met de buurvrouw heeft me geholpen. Drie stiefkinderen, oei. En dan nog drie erbij. En vast allemaal niet zo lief als Emilie.’
‘Een aardje naar haar vaartje.’
‘Sluikreclame voor jezelf.’
‘Misschien helpt dat ook.’
‘Ik had er vanavond op terug willen komen, maar ik vertel je nu maar vast wat. Je reclame is niet meer nodig, John. Ik pieker alleen nog maar over de omstandigheden. Mijn eventuele verhuizing, hoe veel ik blijf werken, enzovoorts.’
‘Tjonge. Dank je wel. Fijn, dat je twee grootste problemen opgelost zijn. Hoe veel je blijft werken?’
‘Hoe veel ik met, voor Emilie thuis wil zijn. Je weet vast wel, hoe belangrijk het voor een kind is, dat als het thuiskomt, het goed opgevangen wordt? Je zal met de beste bedoelingen wat geregeld hebben, John. Maar overdag steeds niet thuis, bij anderen, vind ik voor een kind niks. Met jouw salaris en mijn halve salaris moeten we toch rond kunnen komen?’
‘Jawel. Het zou alleen wat krap worden als we nu al een groter huis wilden. Dat zou een koophuis moeten zijn, want voor een huurhuis kom ik pas in aanmerking als ik meer dan twee kinderen heb. Dat ik bij een woningcorporatie werk gaf me maar eenmalig een voordeel. Er zijn wat regels over bedrijfswoningen, daar hebben ze mij onder laten vallen. Het zou het gunstigst zijn als je bij mij in wilde trekken. Ondanks dat je nu voor jezelf een mooie flat hebt. Je betaalt vast veel huur, anders had je die flat niet gekregen.’
‘Ja, de huur zit boven één of andere grens.’
‘Die van mij zit eronder. Dat zou je verlies aan salaris al gedeeltelijk compenseren.’
‘Je hebt alles al overdacht, hè?’
‘Stukje bij beetje. Wat er mogelijk zou zijn. We beginnen beter dan Carla en Vince.’
‘Ja. Ik ben niet zwanger, om maar wat te noemen.’
‘Nee, en we hebben veel meer inkomsten. En vast allebei al een spaarpotje. We redden het financieel makkelijk, schat.’
‘Ik heb daar geeneens zo veel over nagedacht. Goed. Op dat gebied komen we er samen wel uit.’
‘Ja, vast. Over je meubels, ik ben het eens met de kijk van de buurvrouw daarop. Kijk eens wat je ervoor terugkrijgt. We hebben samen, heel gezellig, zonder ruzies, het huisje van Carla ingericht. We kunnen samen uitzoeken wat je hier wilt hebben, er kan misschien wat van mij weg. Voor er wat naar de kringloop gaat kan Carla misschien wat gebruiken. Of Saskia.’
‘Tja, dan kom ik maar bij jou in, in principe.’
‘Verder, ik weet ook, dat ik jou niet in je carrièremogelijkheden mag beperken.’
‘Carrière! Poe! Ik ben tandartsassistente, meer zal ik nooit worden. Het is niet zo’n makkelijk vak, hoor. Ingewikkelder dan alleen tangetjes aangeven. Er komt ieder jaar weer nieuwe, betere apparatuur, daar moet ik op studeren. Anders kan ik niet goed assisteren.’
‘Ik heb me daar nooit in verdiept, bij de tandarts doe ik mijn ogen dicht tot hij klaar is. Maar ik kijk er zeker niet op neer.’
‘Goed. Ik denk aan alleen ’s morgens werken en Emilie naar dat gastgezin.’
‘Dat zou aanmerkelijk beter zijn dan mijn oplossing.’
‘Ja. En ik blijf onder de mensen, sta niet alleen aan het aanrecht.’
‘Ik kan ook koken, hoor.’
‘Vast goed genoeg voor jezelf, je ziet er best gezond uit. Maar voor Emilie?’
‘Ik heb van Saskia wat potjes gekregen, om het daar voorlopig mee te redden. Ik ben tot mijn schande vergeten je te complimenteren voor het eten van gisterenavond. Je hebt een geweldige keus uit mijn voorraad gemaakt. Emilie at het gewoon op, zonder commentaar.’
‘Ik heb op haar bordje de helft een beetje geprakt. Maar de andere helft at ze ook op.’
‘Tjonge, wat slim. Waar haal je dat vandaan?’
‘Ik wist niet wat ze normaal at, ik heb alleen wat potjes kleutervoeding zien staan. Nou, prakken kan ik ook. En volgens wat ik gelezen heb kunnen kinderen veel eerder met de pot mee-eten dan de fabrikanten van die dure potjes je willen laten geloven. Vroeger aten ze veel eerder met de pot mee omdat er geen potjes bestonden. Ook jij hebt dat overleefd.’
‘Tja, daar heb ik me ook nooit in verdiept.’
‘Dat is normaal de taak van een huisvrouw. Als het niet nodig is, is erg zuinig zijn overbodig, maar onnodig geld weggooien door valse reclames is zonde.’
‘Ja. Tjonge. Ik zeg het vast niet goed, maar ik denk, dat ik met jou een hoop plezier ga beleven. Als je meer van dat soort dingen achter de hand hebt.’
‘Het meeste is gewoon nuchterheid. Niet alles geloven wat je ziet of hoort, zeker reclame niet.’
‘Nee. Zie je dat Emilie een ander meisje nadoet? Zo probeert ze wat op te steken.’
‘Ik zag het, maar het drong niet tot me door. Ik zag wel, dat ze niet zo hoog op het klimrek ging.’
‘Ze mag drie treden van me. Één, twee, drie tellen kan ze.’
‘Tjonge, wat slim. Waar haal je het vandaan?’
John grinnikte even.
‘Het meeste is gewoon voor de veiligheid. Er liggen wel rubber tegels onder het klimrek, en ik weet dat je kleine kinderen niet overal voor kan behoeden, maar ik probeer het ergste te voorkomen. Wendy, ze was, hopelijk niet zo lang meer, het kostbaarste wat ik had.’
‘En na hopelijk niet zo lang meer?’
‘Hoop ik op nog iets kostbaars. Jou.’
‘O. Tja, ik lokte het uit.’
‘Ik ben blij dat ik daarom wel wat kon zeggen.’
‘Ik mag zeggen wat ik wil, hè?’
‘Natuurlijk. Dat deed je toch al?’
‘Ja. Ik vond het onzin om ermee tot vanavond te wachten. Dan zou ik misschien wat vergeten. Ik heb nu direct overal op gereageerd, denk ik.’
‘Ja, heel fijn. Ik zou je willen kussen.’
‘Dat mag je tijdens Emilies middagslaapje.’
‘Niet daarom, maar omdat ze lang en intensief genoeg gespeeld heeft, zullen we maar naar huis gaan. Ze moet niet oververmoeid worden, anders slaapt ze niet goed.’
‘Heb je daar ervaring mee?’
‘Nee, maar ik heb de nodige preken van Saskia gehad. Ze vertrouwt me wel, maar over een alleenstaande vader die dag en nacht voor zijn kind wil zorgen heeft ze toch kopzorgen. Die zijn vast morgenochtend over, als ze Emilie gezond en wel terugkrijgt. Ik zal haar straks toch even bellen, dat het goed gaat.’
‘En dat ik er ben?’
‘Daar wil ik niet over beginnen.’
‘Wat je denkt dat het beste is.’
‘Ze zou kunnen denken, dat ik dan meer tijd besteed, of aandacht heb, voor jou dan voor Emilie.’
‘Volgens mij gaat het wel goed.’
‘Volgens mij ook. Jij verdeelt je aandacht ook goed.’
‘Je maakt me het makkelijk.’
‘Dat probeer ik. Wendy, het lukt ons wel.’
‘Geef me de tijd.’
‘Zo veel je wilt. Maar er is niets zeker in het leven, schat.’
‘Nee, jammer genoeg kan je daarover meepraten.’
‘Ja, er kan van de ene dag op de andere wat treurigs gebeuren. Maar ook wat fijns. We zijn het erg snel al grotendeels eens, hè?’
‘Ja, John.’
‘Fijn. Ik ga Emilie halen.’
Ze zag, dat hij haar van het klimrek plukte en tegen haar praatte. Al gauw zette hij haar op de grond en kwam met haar aan de hand naar het bankje toelopen. Emilie stak haar handje naar Wendy uit, die liet zich meenemen, naar huis, wat ze al verwachtte. Thuis zette John Emilie in de zandbak en kwam zelf naast Wendy op de bank zitten.
‘Ik laat haar een kwartiertje bijkomen, voor we even wat eten en ze naar bed gaat.’
‘Prima. Je pakt alles goed aan, denk ik.’
Hij sloeg een arm om haar heen.
‘Jou ook, zo?’
Ze antwoordde door met kussen te beginnen. Ze werden gestoord door de binnenkomst van Emilie.
‘Happie, happie.’
Wendy grinnikte.
‘Heb je stiekem een afstandsbediening op haar?’
‘Nee, ze is regelmaat gewend, zo is Saskia. Dus op tijd lust Emilie weer wat.’
Hij zette Emilie in haar kinderstoel aan tafel en ging zelf ook zitten. Wendy ook.
‘Emilie, vandaag mag je kiezen wat er op je boterham moet.’
‘Slag, papa.’
‘Doe jij het, Wendy? Hagelslag.’
‘Ja, dat snap ik.’
In de tijd dat ze zelf twee boterhammen at, at Emilie haar ene. Die liet blijken dat ze genoeg had door haar vorkje neer te leggen en haar armpjes over elkaar te slaan.
‘Ik breng haar zelf naar bed, Wendy, anders weet ik niet wat ze gaat doen.’
‘Ja, prima.’
John tilde Emilie uit haar kinderstoeltje en hield haar binnen het bereik van Wendy.
‘Emilie, mama welterustenkusje?’
‘Ja.’
Ze gaven elkaar een kusje. John was weer snel beneden. Hij ging naast haar op de bank zitten en omhelsde en kuste haar.
‘Wil je nog ergens over praten, schat?’
‘Het meeste hebben we al gehad. Ik denk, dat ik alleen nog maar na hoef te denken over dat schema. Wanneer en wat.’
‘Ik ben al ontzettend blij, dat je over de rest niet meer piekert.’
‘Ik snap alleen niet dat het zo snel het kon gaan. Mijn kennissen hadden allemaal minstens een jaar verkering, voor ze trouwden. Of gingen samenwonen.’
‘Als je trouwt, gelden er gelijk regels, die je bij samenwonen allemaal zelf moet regelen. Over erven, bijvoorbeeld, en in ons geval, ouderlijk gezag.‘
‘Ja, ik weet het meeste wel. Als je niet al te jong meer bent is samenwonen dom.’
‘Zijn wij niet al te jong meer?’
‘Ik bedoelde boven de twintig. O. Zal ik morgen meegaan om Emilie weg te brengen?’
‘Heb je daar een bedoeling mee?’
‘Eigenlijk wel. Het had misschien later ook gekund, maar je hebt Saskia vast al wat over me verteld.’
‘Ja, ze wist dat ik je ontmoet had en met je aan het kennismaken was. Als laatste, dat je mijn vriendin geworden bent, die misschien dit weekend met Emilie kennis kwam maken. Ze zei, ik zie wel. Ik houd me aan onze afspraken.’
‘Welke?’
‘Dat ik helemaal voor Emilie zou gaan zorgen zodra dat verantwoord kon.’
‘Eerder was dat nog niet het geval?’
‘Nee, op z’n vroegst over een kleine zes maanden.’
‘O ja. Die zes maanden.’
‘Dat geeft me voor Emilie genoeg tijd om het te bekijken. Of dat ik het uit moet stellen.’
‘Als, als ik dan bij je zou wonen en halve dagen werken zou je het niet uit hoeven stellen, hè?’
‘Nee. Maar laat dat niet van invloed zijn op jouw tijdschema.’
‘Ach, dat gaat vast sneller dan ik nu verwacht. Ik had al niet gedacht dat ik zo snel in jouw huis zou blijven slapen. Vannacht dus weer, John.’
‘O. Ja. Dat was nog niet tot me doorgedrongen. Fijn.’
‘Ik ben het op een ander punt ook met je buurvrouw eens. Ik vind je ook een keurige en betrouwbare man. Daarom durf ik het aan, om je te vragen om naast me in je eigen bed te komen slapen. Je bent zo eh sportief geweest om op de bank te gaan slapen, maar dat zal je vast niet zo bevallen zijn.’
‘Nee, niet zo. Graag, Wendy. Naast je. Meer niet.’
‘Er kan toch niks. Nou ja, wel wat, maar niet alles.’
‘Nee, alles is nog niet aan de orde, dat zou veel te snel zijn.’
‘We zien verder wel. Het lijkt me beter dat ik met Saskia kennis ga maken. Dan hoeft ze zich minder af te vragen.’
‘Zullen we dat straks gaan doen? Dan hebben we meer tijd dan morgenochtend.’
‘Ja. Goed. O. Ik heb geen andere kleding bij me. Je weet wel, niets.’
‘Je ziet er netjes genoeg uit. En anders kan je uitleggen, wat er aan de hand is. Dat Emilie je gelijk veroverd heeft en je bij haar wilde blijven.’
‘Dan snapt ze vast dat ik bij je ben blijven slapen.’
‘Ik op de bank. Dan liegen we geeneens. Morgenochtend zou het anders zijn.’
‘Verheug je er niet te veel op.’
‘Dat kan ik niet. Naast mijn verovering.’
‘Ja ja. Hoelang slaapt Emilie?’
‘Ik denk, een uurtje. Hoezo?’
‘Wat doen we zolang?’
‘Laten we het over gezamenlijke interessen hebben.’
‘Ik weet er één. Emilie.’
‘Ja, maar ik bedoelde wat anders. We zijn spontaan verliefd op elkaar geworden, enzovoorts, maar er moet wat meer zijn wat ons bij elkaar houdt.’
‘Afgezien van scharrelen? Kussen? Enzovoorts?’
‘Doe je dat zo graag?’
‘Dat komt misschien door jouw ervaring.’
‘Oh, nee. Ik denk, met jou in mijn armen, geen moment aan vroeger. Alleen, wat kan ik doen om jou ook te laten genieten. Zonder daarbij aan vrijen te denken, dat is nog niet aan de orde. Ik vind ook, dat je daar elkaar daarvoor een stuk beter moet kennen dan we nu doen. Daarom begon ik ook over gezamenlijke interessen.’
‘Ja, dat is goed bedacht. Ik moet er toch iets over zeggen. Je wil, je probeert niet over vrijen te denken, maar je blijft een man. Of je het wil of niet, als je mij in je armen hebt, of al eerder, gebeurt er iets met je. Na een tijdje iets waar je wat aan moet doen.’
‘Ik snap wat je bedoelt. Wat je al bij me gedaan hebt.’
‘Ja. Achteraf gezien, ik had het misschien niet zo snel moeten doen, het was vast nog niet zo nodig. Maar ja, het ene lokte het andere uit.’
‘Zoals gisterenavond. Kort maar hevig.’
‘Ja. Het was goed dat je eerlijk zei dat ik iets te ver gegaan was. Ik wilde, omdat het toevallig kon, je gelijk even lekker ruig eh behandelen. Erg?’
‘Nee, heerlijk. En zo fijn dat je het wilde en durfde.’
‘Ik ging vroeger niet gauw zo ver, ik bleef er wel met mijn verstand bij.’
‘Als je het wilt vertellen, je ging wel eens zo ver?’
‘Een paar keer. Als de gelegenheid het mogelijk maakte. En die jongen niet te snel was. Zeker de eerste keer was ik nieuwsgierig naar wat een jongen had. Hij had het vast eerder meegemaakt, hij leerde me wat jongens graag willen, als ze niet of nog niet met je naar bed konden. Ik heb misschien gedacht, net als jij, laat ik maar eens zien hoe het bij hem zit.’
‘Ik had het natuurlijk eerder meegemaakt, en nogal wat meer, maar daar dacht ik niet aan. Je wilt soms gewoon beginnen met lichamelijk kennismaken. Ook als je nog geen plannen op de lange termijn hebt. Als je het lichamelijk samen niet prettig hebt kan je er beter mee stoppen.’
‘Ja. Ik vond alles met jou van het begin af aan prettig. Vooral dat je zo rustig bleef. Enne, dat ik wat meer tegenkwam dan bij die paar jongens van onder de twintig waar ik aangezeten heb.’
‘Ik ben blij dat je daar tevreden mee bent. Toch?’
‘Ja, John. Ik voel me er meer op m’n gemak bij dan vroeger. Het stond me toen niet tegen, maar ik zat er niet om te springen om het te doen.’
‘Heb je bij jou wat laten doen?’
‘Minder dan jij al gedaan hebt. Boven had ik natuurlijk nog wat minder, maar genoeg voor ze. En ik kende de truc, als je als meisje eerst aan je laat komen, willen jongens, voor ze veel kunnen doen, al snel geholpen worden, voor ze spontaan klaarkomen van het aan je voelen. Daarna hebben ze er voor die dag wel genoeg van.’
‘Je hebt al een keer gezegd, dat je me wel af en toe wilde helpen.’
‘We hebben het er zelfs al uitgebreid over gehad hadden.’
‘Al vrij snel. En hielp je me ook.’
‘Omdat mijn problemen daarna pas begonnen was ik vergeten wat ik toen beloofd had. Maar ik heb het wel gedaan. Gisterenavond nog.’
‘Ja. Het is nu niet zo’n geschikt moment, maar vanavond kan het wel weer. Al hoeft het niet persé.’
‘Ik had jou ook wat beloofd, hè?’
‘Ja, maar je mag van mening veranderen.’
‘Ik vind het nu wel een geschikt moment om mijn geheugen een beetje op te frissen. Kom eens op mijn schoot liggen.’
Hij deed het. Ze maakte zijn broek los, deed de rits naar beneden en ging met een hand onder zijn broek. Ze bevoelde hem even over zijn onderbroek, ging daarna daaronder en pakte zijn stijve beet.
‘Ja, je lekkere, grote, stijve paal. Laat me op tijd stoppen. Vanavond doe ik wel meer. Houd je het zolang uit?’
‘Als je nu stopt.’
Na hem nog even te laten voelen wat ze ’s avonds zou doen trok ze haar hand uit zijn broek. Hij trok haar hoofd na hem toe en begon met kussen. Ze schrokken, toen ze Emilie hoorden. Die stond naast hun.
‘Papa?’
‘Ja, Emilie?’
‘Papa mama kusjes?’
‘Ja, en mama papa kusjes. Emilie ook kusjes?’
‘Ja, papa, mama.’
Wendy en John kusten Emilie uitgebreid en werden teruggekust.
‘Emilie, naar mama Saskia?’
‘Mama Wenlie mee?’
‘Ja, die gaat mee. We komen hier weer terug. Emilie blijf hier slapen. Morgen Emilie naar mama Saskia en papa werken.’
‘Morgen mama Wenlie werken?’
‘Ja. Ze komt een andere keer weer.’
‘Papa Roen bij mama Saskia slapen, mama Wenlie bij papa jij slapen?’
‘Een andere keer, schatje.’
‘Ja, papa.’
John stond op en maakte zijn broek vast.
‘O. Weer traantjes, Wendy?’
‘Ja. Dat ze wil dat ik blijf.’
‘Ze voelt waarschijnlijk aan dat er wat met ons aan de hand is. Waar ze bij wil horen. Saskia kus ik hoogstens heel even. Saskia is wat druk en geeft haar natuurlijk steeds aanwijzingen. Misschien bevalt het haar wel dat jij rustiger bent. Tot nu toe heb je haar alleen af en toe geholpen.’
‘Dat kan niet zo blijven.’
‘Nee, je zal haar ook aanwijzingen moeten gaan geven. Maar je blijft rustiger. Kom, we gaan.’
Emilie ging mee in het wandelwagentje. De straat uit, langs de speelplek, een keer linksaf en een keer rechtsaf. Na een paar huizen stopte John en belde aan.
‘Emilie is minder enthousiast dan anders. Dan wilde ze ook het laatste stuk zelf lopen.’
De deur ging open en Wendy zag een vrouw, misschien iets ouder dan ze zelf was.
‘Ha! John. En Emilie. En?’
‘Saskia, dit is Wendy.’
Saskia stak haar hand uit, Wendy schudde die even.
‘Kom binnen. Tja, ik zeg het maar eerlijk, Wendy, ik had wel verwacht dat John vroeger of later met een bepaald type meisje voorbij zou komen.’
‘Ik schijn wat op Emmy te lijken, maar volgens John ben ik totaal anders.’
‘O. Ik wilde niet zo direct zijn, maar we zullen vast overal over kunnen praten, zo te horen.’
Ze gingen in de woonkamer zitten, Emilie ging naar een hoek, waar ze met Lego kon spelen.
‘John, je hoefde van mij geen haast te maken, dat weet je.’
‘Ik had geen haast, maar je weet, dat ik een tijdje geleden Wendy ontmoet heb. Al heb ik misschien haar naam niet gezegd.’
‘Nee. Je hebt het een paar keer over een meisje gehad, ik nam maar aan, dat het steeds dezelfde was.’
‘Ja, natuurlijk, ik ren niet van de een naar de ander. Wendy en ik zijn nu aan het kennismaken. Vroeger zouden we dat waarschijnlijk verkering noemen, maar de naam doet er niet toe. Toen het ietsje serieuzer werd heb ik haar over mijn omstandigheden verteld. Je snapt wel dat ze daarvan schrok.’
‘Ja. Even oud als jij?’
‘Een jaar jonger. En nog steeds alleenstaand. Ze heeft een zus, die binnenkort gaat trouwen.’
‘Op dat alleenstaand na allemaal bijzaak. Je zal niet de prins van haar dromen zijn.’
‘Nee. Niet alleen dat ik getrouwd ben geweest, ik heb ook nog een dochtertje. Ik had het haar niet kwalijk genomen als ze, na dat gehoord te hebben, me niet meer had willen zien. Ze heeft een tijdje getwijfeld, maar ze wilde toch wel doorgaan met de kennismaking. Eerst alleen met mij. Ik heb je verteld, dat ik een huisje voor haar zus heb kunnen regelen. Zonder de regels te overtreden, hoor. Wendy en ik hebben dat samen grotendeels ingericht, terwijl haar zus in het ziekenhuis, daarna in een verzorgingtehuis was. Haar man kon er weinig aan doen, die is vrachtwagenchauffeur en zit veel op de weg in het buitenland. Tijdens de zoektochten voor die inrichting hebben we elkaar beter leren kennen. Zo goed, dat ze in principe niets meer op mij tegen had, integendeel. Gisteren is ze bij me thuis gekomen om kennis te maken met Emilie. Dat klikte al vrij snel, die twee zijn al gek op elkaar, Saskia.’
‘Nou ja, Emilie is een schatje. Andersom, ik zei al zoiets, ze heeft in de verte wel wat van Emmy weg. Deed jou dat wat?’
‘Misschien onbewust. Bij Emmy ging me het in eerste instantie niet om haar uiterlijk, bij Wendy ook niet. Voor allebei eh ben ik gevallen, omdat ik er goed mee praten kon.’
‘Je bent niet zo’n prater.’
‘Je bent een fijne meid, Saskia, maar jij lokt bij mij geen praten uit.’
‘Goed. Verder.’
‘Ik moet toegeven, dat het uiterlijk bij mij niet op de eerste plaats komt, maar behalve meer praten dan wat ik normaal doe lokt ze het bij mij uit, al gaat het haar daar ook niet hoofdzakelijk om, om aan haar te komen. Enzovoorts.’
‘Ja ja.’
‘Ik weet, dat ik de nodige ervaring heb, maar dat is al zo ver weggezakt, dat het voor mij allemaal nieuw is. Wendy heeft wat gescharreld, maar met mij was het, na een aanloopje met wat flirten, gelijk serieuzer. Je vindt het misschien te snel, maar we houden al van elkaar. Al wil Wendy nog geen plannen op de langere termijn maken.’
‘Saskia, alles gaat zo snel, dat ik één en ander eerst wil laten bezinken. Ik wil me niet in een avontuur storten, voor ik voor mezelf zeker ben dat ik het aankan en dat alles goed zal gaan. Maar mijn aanvankelijke twijfels worden wel met de dag minder.’
‘Ja, je moet alles goed overdenken, Wendy. Ik heb er niets over te zeggen, maar ik sta liever Emilie niet af aan iemand die ik het niet toevertrouw. Ik houd van haar, ik heb haar verzorgd alsof ze een kind van mezelf was, maar ik wist dat het niet lang zou duren voor John haar continue bij hem thuis wilde hebben.’
‘Tot gisteren kon ik nog niets definitiefs toezeggen. Wat John al zei, ik ben gisteren bij hem thuis gekomen om kennis te maken met Emilie. Ik zou wel zien hoelang ik zou blijven. En of ik ook vandaag langs wilde komen. Ik was op slag gek op haar, Saskia. En zij zag me al heel snel wel ook wel zitten. Ik ben vannacht geen eens naar huis geweest, zo graag wilde ik bij Emilie blijven. Al moest ze natuurlijk op tijd naar bed. Kon ik even van haar bijkomen. Ze zei al gauw mama Wenlie tegen me. Dat ontroerde me vreselijk.’
‘Ja, dat snap ik, maar dat zegt niet zo veel.’
‘Op zich niet, maar ze omhelsde me een paar keer spontaan.’
‘O. Dat zegt wel wat. Ik heb haar alleen maar tegen John spontaan zien doen. Nooit tegen mijn man, zelden tegen mij.’
‘Ik ben normaal ook niet zo spontaan. Je zal het al vreemd vinden, dat ik het zo snel met John wilde proberen, Emilie heeft me nu al veroverd.’
‘En je hebt bij John geslapen.’
‘Hij op de bank beneden, ik boven in zijn bed.’
‘Tja. Voor je verdere plannen maakt, moet je het toch nog een paar weekenden met dat stel proberen. En die met jou.’
‘Ja, al ben ik eigenlijk al overtuigd, we gaan ons niet haasten. Ik wilde graag met jou kennismaken, Saskia, zodat je weet wie er bij dat stel over de vloer komt.’
‘Ja, dank je. Dan kan ik er beter op reageren als Emilie het over jou gaat hebben.’
‘Verder vond ik, dat je zo snel mogelijk op de hoogte hoorde te zijn hoe het met de plannen van John zou gaan. Over de afspraak die jullie hebben. Je kan wel denken en zeggen dat je altijd voorbereid was dat je Emilie een keer af zou moeten staan, als het zo ver komt zal het toch erg zwaar voor je zijn. Dat kan ik me, na een dag met Emilie, al voorstellen.’
‘Ja, dat zal niet meevallen. Maar ik wil voor John en haar het beste. Als ik niet gemerkt zou hebben dat John een goede vader voor haar is, zou ik tegensputteren. Of het waarschijnlijk is dat jij een goede moeder voor Emilie zou kunnen zijn, kan John beter beoordelen dan ik.’
‘Tja, de meeste stellen zullen daar van tevoren niet over nadenken, maar met ons ligt het anders. Ik zelf én John zullen alleen kunnen beoordelen, aan de hand van hoe ik nu met Emilie omga, of ik een goede moeder voor haar zou kunnen zijn.’
‘Ík kan er niets over zeggen, ik heb er niets over zeggen, en ik zal me er buiten houden, want ik ben partijdig. Maar je lijkt me een verstandige meid, Wendy.’
‘Dank je. Als ik Emilies moeder word, ben ik je veel dank verschuldigd. Het lijkt me, dat je haar geweldig opgevoed hebt.’
Saskia grinnikte even.
‘John hield me natuurlijk in de gaten, maar hij had zelden commentaar. Jullie plannen?’
‘Er is nog niets definitief. Al zal dat vast niet lang meer duren. Je weet waarschijnlijk, dat er binnen zes maanden een plek voor Emilie in een gastgezin vrijkomt.’
‘Ja. Dan zou ik haar sowieso al een beetje kwijtraken. Maar ze moet onder kinderen zijn en het is een voorbereiding op dat ze helemaal bij John blijft.’
‘Ik denk, dat ik ga proberen of ik voor het eind van die zes maanden over kan gaan op halve dagen gaan werken. Alleen ’s morgens. Dan blijf ik onder de mensen en kan verder thuis zijn voor Emilie. En John.’
‘Ja, vergeet John niet.’
‘Ik werd door Emilie zo gefascineerd, dat ik daar even bang voor ben geweest. Maar John verzekerde me, dat ik tussendoor toch genoeg en de juiste aandacht voor hem had.’
‘In het begin hield Jeroen me bij de les, baby’s kosten veel tijd. Emilie nu al minder.’
‘Over Wendy’s mogelijke moederschap, Saskia, het ging direct heel geweldig. Misschien omdat ze heel rustig met Emilie omgaat.’
‘Ik niet?’
‘Jij bent wat drukker. Ik weet niet, waarom Emilie en Wendy al zo goed met elkaar op kunnen schieten, Emilie wil Wendy al steeds bij haar houden. Ik heb er al alle vertrouwen in, dat ze een goede moeder zal zijn.’
‘Nou, dan weet ik waar ik me op voorbereiden moet. Ik zal me gaan informeren over IVF. Al zegt de gynaecoloog, dat het niet nodig zou zijn, ik maak me gewoon te druk. Dat zal wel. Maar ja, als je er op hoopt en het komt maar steeds niet, ondanks alle rekenarij, slaat het wel op je zenuwen.’
‘Misschien krijg je door het afstaan van Emilie wat rust.’
Saskia grinnikte weer even.
‘Ja, en Jeroen wat minder. Het stoorde hem vreselijk, als ik zei, stop even, ik geloof dat ik Emilie hoor.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Nadat Wendy haar zus over mijn situatie verteld had, zei haar zus, zijn schoonzus kon oefenen met een kindje, dat kan jij ook. Saskia, ik weet, dat je je vrijwillige taak erg serieus opgevat hebt, Wendy zal dat vast ook doen.’
‘Ik zal er wel wat van meekrijgen.’
‘Ja, we blijven je bezoeken, al heb ik nog nooit zo lang bij je op een droogje gestaan.’
‘Je kreeg alleen maar wat als de rest ook wat kreeg. Je stopt je toelage wel, als het zover is, hè? Het was eerlijk, maar niet nodig.’
‘Ja, dat hoort bij de afspraak. Wendy, ik krijg kindertoelage voor Emilie, die gaf ik aan Saskia. Met wat extra, omdat ik hier af en toe meeat.’
‘Ik had niet anders van je verwacht, regelaar.’
‘Zo, dus dat heb je wel in de gaten.’
‘Natuurlijk, Saskia, dat merkte ik bij onze inkopen voor mijn zus al. Ik kan verder niet vergelijken, mijn gescharrel is te lang geleden. Al jaren begon ik er niet meer mee, omdat ieder contact me al snel tegenviel. John vergelijkt mij ook niet met Emmy, maar ik vraag er wel eens om. Om hem beter te leren kennen. Enne, om wat voorbereid te zijn.’
‘Voorbereid op wat?’
‘Op meer dan scharrelen. John zei al min of meer, dat hij graag aan me komt. Nou, andersom ook.’
‘Daar hoef je je niet voor te schamen. Het is begrijpelijk, dat het voor jou nog interessanter is dan voor hem, als je langer dan hij niet gescharreld hebt.’
‘Het verschil is voor mij groter, mijn scharreltjes waren nog geen twintig. Ik zal niet zeggen dat ik van John schrok, maar eh het werkt wel als een magneet.’
‘Nou, mooi. Emmy heb ik nooit horen klagen. Nog geen maand nadat ze me verteld had dat ze met de pil gestopt was, was ze zwanger.’
‘Mijn zus zei al snel, hij ziet er wel uit alsof hij er wat van kan. Net als haar man. Die had haar bij hun eerste keer al zwanger gemaakt, nog voor ze trouwden. En zodra John verteld had dat hij een dochtertje had wisten we zeker dat hij er wat van kon.’
‘Jeroen en ik zijn allebei in orde, dus daar ligt het niet aan.’
‘Ik hoop voor je dat het gauw lukt. Ik wacht er nog een tijdje mee. Dat wil zeggen, ik blijf nog een tijd aan de pil. Al ben ik er nog niet mee begonnen, zo snel ging alles.’
‘Je zus is kennelijk voor haar trouwen onvoorzichtig geweest, vast ook door de haast, begin jij er maar gauw mee. Tegenwoordig, met de pil, is het normaal dat je er voor je trouwen mee begint. Ik weet, dat John nog blij is dat hij er wat snel mee begonnen is. Je hoeft het je ouders niet te vertellen, die houden er vast ouderwetse ideeën op na.’
‘Ik denk het wel, zo goed hebben ze me niet opgevoed, op dat terrein. Ik hoorde meer van klasgenoten.’
‘Ja, zo ging dat. Nou, ik hoor wel, dat je totaal anders bent dan Emmy. En ik zie, dat John weer in hogere sferen verkeert.’
‘Ja. Omdat ik aan de ene kant denk, de overgang van Emilie van jou naar Wendy zal wel zonder problemen gaan, aan de andere kant, wat de gevolgen zullen zijn van je helpen bij het voorbereiden van Wendy.’
‘Ja ja. Wat drinken?’
‘Ik wil weer graag naar huis. Om met ons drietjes te zijn. Ja, Wendy?’
‘Ja, graag. We gaan elkaar vast vaker zien, Saskia. Nu ik je wat ken, zal ik zeker mijn best doen, om samen met John de overgang van Emilie zo fijn mogelijk voor je te laten verlopen. Daar heb je recht op, na zo lang voor Emilie gezorgd te hebben. Ik kan het hopelijk veel langer doen, daarom hoef ik er niet zo snel mee te beginnen.’
‘Dank je wel voor je begrip. Maar het zat al vaak in mijn achterhoofd, zelfs als John niemand tegen het lijf zou lopen. Ik hoopte dat wel voor hem, maar ik verwachtte er niet veel van. Wie wil er nou stiefmoeder worden.’
‘Jij toch, zo ongeveer?’
‘Dat lag wat anders. Emilie was familie van me, er moest wat geregeld worden. Ga jij over een tijdje de familie maar nog verder uitbreiden, ik blijf er ook voor bezig. Gisteren was het al een aparte dag, zonder Emilie. Als Jeroen geen afspraak voor vanmiddag had gehad, hadden we misschien weer in bed gelegen.’
‘Het was voor ons ook erg verleidelijk, om dat niet te doen tijdens het middagslaapje van Emilie. Maar we hebben nog veel te bespreken.’
‘Ja, dat moet ook gebeuren. Maar laat het ene niet onder het andere lijden. Te lang alleen maar serieus praten is ongezellig en maar één kant van een kennismaking. Het is beter, als je op tijd weet, of je het samen met beide kanten fijn hebt. Maar laat je eh niet verrassen, zoals je zus. Wen eerst aan Emilie. En aan John, natuurlijk.’
‘Dank je wel voor alles. En je steun, Saskia.’
‘Ja, al goed. Emilie, ga je met papa mee naar huis?’
Emilie kwam snel voor John staan en keek de drie volwassenen beurtelings aan.
‘Ze is in de war. Emilie, we gaan naar huis. Morgen kom je bij Saskia terug. Geef haar maar een kusje.’
Ze deed het braaf.
‘Mama Wenlie mee huis?’
‘Ja, die gaat mee. Die blijft nog een nachtje bij ons slapen.’
Emilie pakte een hand van Wendy en begon haar naar de voordeur te trekken.
‘Mee. Mee.’
Saskia grinnikte weer even.
‘Nou, ik ben al een beetje uit de gunst. Veel plezier, jullie.’
Na een meter of tien buiten zuchtte Wendy even.
‘Dat ging beter dan ik verwacht had.’
‘En openhartiger dan ik verwacht had. Ik zei al, ik praatte niet veel met haar.’
‘Je zal er wel blij mee zijn.’
‘Als jij er wat aan gehad hebt, ja.’
‘Ja, dat heb ik. Ik kan je nu helpen met die overgang.’
‘Het is niet de juist plek om het erover te hebben, maar het komt nu ter sprake. Zie je het al zitten?’
‘Ik ben nog niet overal over uitgedacht, maar ik denk niet dat er nog wat tussen zal komen. Emilie wilde me alweer mee. Van jou weet ik het wel.’
‘Ik ga er steeds meer naar verlangen, Wendy. Als het je lukt om halve dagen te gaan werken, krijg ik niet alleen Emilie bij me in huis, jou ook.’
‘De kleine kinderen in de praktijk zijn aan me gewend, maar als ik niet minder kan werken neem ik ontslag en zoek wat anders. Bij jou en Emilie zijn is me al meer waard dan wat anders. Inclusief mijn flat en mijn meubels.’
‘Fijn. Geweldig.’
‘Het duurt nog even voor ik aan de pil kan.’
Met zijn vrije arm, met de andere duwde hij het wandelwagentje, trok hij haar tegen zich aan.
‘Je hebt me voor vanavond wat beloofd, ik heb er echt niet vaak aan gedacht, vandaag. Maar nu beloof je me nog meer, voor over niet al te lang.’
‘Het ligt me niet om met zoiets te vertellen te wachten op een gunstiger moment.’
‘Dat heb ik eerder gemerkt. Maar laat je niet haasten, ik had het pas over een paar maanden verwacht.’
‘Voor of na ons trouwen?’
‘Dat wilde ik aan jou overlaten.’
‘Ik was het altijd pas van plan na mijn trouwen. Ik ben er nog niet uit wanneer we dat zullen doen, maar zo veel geduld heb ik niet. En vast na vanavond nog minder.’
‘Tjonge, wat beloof je me veel.’
‘Ik raak er steeds meer voor in de stemming. Omdat jij steeds zo lief voor me bent. Omdat ik zo gelukkig word van Emilie. Omdat alle moeilijkheden die ik voor me zag stuk voor stuk opgeruimd werden. En omdat ik warmbloediger ben dan ik dacht dat ik was. Dat komt natuurlijk door jou. Wat je hebt en wat ik daar al mee mocht. En wat jij bij mij doet. Allemaal waarom ik graag met ons drieën wil zijn.’
‘Ja, ik ook.’
‘Ik wist al, dat je ook aardig warmbloedig bent.’
‘Dat komt natuurlijk door jou. Wat je hebt en wat ik daar al mee mocht. En wat jij bij mij doet.’
‘Na-aper! Je had vast al meer gewild, maar je hebt je ingehouden, hè?’
‘We hebben het er al eerder over gehad. Als ik je in mijn armen heb, gebeurt er iets met me, waar ik graag vanaf geholpen word. Dat kan niet altijd, ik wil je er niet om vragen, het moet gewoon zo uitkomen dat je het graag wil doen. En over een tijdje, dat we hét allebei willen doen.’
‘Net zoals ik nu ontzettend graag bij Emilie wil zijn, omdat ze me zo overrompeld heeft, zal ik hét dan vast ook ontzettend graag willen doen.’
‘Laten we er maar over ophouden, schat. Voor ik je midden op straat pak.’
‘Nog één ding. Toen ook vaak?’
‘Toen? Ja. Tijdens onze huwelijksreis maximaal. Daarna, zoals bij iedereen, wat minder vaak. Maar wel vaak. De tijd was te kort om het minder vaak te laten gebeuren.’
‘Dank je. Over trouwen en een huwelijksreis zullen we het later wel hebben.’
‘Ja, als je geen enkele moeilijkheid meer ziet.’
‘Ja, prima.’

Thuis begon Wendy gelijk aan het eten. Eerst kwam Emilie even bij haar kijken, daarna John.
‘Kon je weer wat geschikts vinden?’
‘O ja. Je lijstje met wat je in je vriezer hebt hielp ook. Het is de moeite niet meer, anders was ik in mijn flat ook met zoiets begonnen.’
‘Je witgoed zal niet veel opbrengen. Iedereen heeft alles al.’
‘Ik heb daar al een beetje over nagedacht. We hebben allebei niet zulke grote spullen. Mijn vriezertje kan vast in je schuur, als aanvulling op die van jou. Mijn wasmachine moeten we bewaren tot er een tweede kindje komt, met een baby heb je veel was. Voor de rest vinden we ook wel een oplossing.’
‘Tjonge. Ik zei eerder, ik denk, dat ik met jou een hoop plezier ga beleven. Je verrast me nu weer.’
‘Ik ben alleen maar praktisch.’
‘Nee, veel meer.’
‘Zeg het maar niet, anders ga ik misschien blozen.’
‘Weet je, dat je dat een beetje deed, toen ik op je balkon mijn broek uittrok? Het zei me nogal wat.’
‘Ja, vast. Ik had niet zo’n grote verwacht.’
‘Je was er niet bang voor.’
‘Nee, ik vond hem prachtig. En ik werd eh gretig, toen ik hem in mijn hand kon houden. Waarschijnlijk ook, omdat je dan automatisch denkt aan waarvoor hij bedoelt is. Maar ik dacht ook aan wat ik er voorlopig mee kon doen, vast tot jouw grote genoegen. Dat bleek ook. Maar voor het eerst beleefde ik er zelf ook genoegen aan. Nou, eigenlijk geen praatje voor tijdens het koken. Maar ik kan slecht iets oppotten.’
‘Dat hoef je van mij niet. Ik ben blij dat je zo vrij zo veel durft vertellen.’
‘Ik warm je vast op verkeerde momenten op.’
‘Tja, het warmt me wel op. Maar ik kan wachten op betere tijden.’
‘Het nadeel van dat er al een kindje is, dat je het niet even tussendoor op de keukentafel kan doen.’
‘Welja! Ik zou er sowieso liever voor naar de slaapkamer gaan.’
‘Maar je wilde al wel wat op mijn balkon en hier op de bank?’
‘Dat kwam zo uit. Het was fijn om zo te beginnen.’
‘Goed. Vanavond in je slaapkamer.’
‘O. Fijn. Heerlijke, warmbloedige schat van me.’
‘De hitte is nu van het gas onder de aardappels.’
‘Hè, wat praktisch opgemerkt.’
‘Om je af te koelen. Ga de tafel maar dekken.’
‘Ja, voor ik het jou doe.’
‘Zo’n spelletje wil ik later wel een keer met je.’
‘Spelletje?’
‘Ja. Dekken gaat in een ander standje dan eh meestal.’
‘Ik denk, dat ik het meestal graag in de missionarishouding wil doen. Als je het anders wilt hoor ik het wel.’
‘Ja, of je merkt het wel. Tafel dekken.’
‘Ja, mama.’
‘Wacht even. Niet voor jou, John. Het ging eerder niet helemaal goed, naar mijn zin, maar dat was door de nieuwigheid. Voor de duidelijkheid, ik ben jouw moeder niet en zal dat ook nooit worden. Als je het over mij hebt tegen Emilie mag je het wel al zeggen, en die mag het ook al zeggen. Anders niet.’
‘O. Ik snap het. Prima, Wendy.’
‘Goed zo, John. Niet alleen Emilie, ook jij kan aanwijzingen van me verwachten.’
‘Ja, natuurlijk. Ik denk niet, dat ik jou er veel zal hoeven geven, je bent erg handig, heb ik gemerkt.’
Hij dekte de tafel en zette op tijd Emilie er ook aan. Wendy hielp Emilie weer een beetje.
‘Wendy, ik zit met genoegen te kijken hoe Emilie eet. Afgezien van dat ze nu keurig het vorkje gebruikt, ze vindt het duidelijk smakelijker dan wat ik haar voorzet.’
‘Dat zal best. Emilie, lekker?’
‘Ja, mama.’
‘Ik weet van thuis, John, dat ze altijd wat voor noodgevallen achter de hand hadden. Als een kind het niet zo lekker vindt kan je er appelmoes of vanillevla overheen gooien.’
‘Dat hadden mijn ouders moeten weten. Ik weigerde wel eens wat, voorzover ik me kan herinneren, maar dan kreeg ik niets anders.’
‘Dat is een wat grovere methode, maar dat kan ook. Als je het de volgend dag in kan halen.’
‘Ik geloof niet, dat ik ooit echt honger gehad heb.’
‘Lust je eigenlijk alles?’
‘Ik denk het wel. Ik haal natuurlijk alleen mijn voorkeur in huis.’
‘Voorlopig red ik het daarmee wel, ook voor Emilie. Haal van de week toch maar wat vla en kleine potjes appelmoes. Als ik hier constant woon ga ik natuurlijk de boodschappen voor ons drieën halen, in plaats van nu voor mij alleen. En jij voor jezelf en potjes voor Emilie.’
‘Ja, natuurlijk. Graag.’
‘Misschien kan ik boodschappen doen combineren met een middagwandelingetje met Emilie. Ik zal mijn dagindeling nogal moeten veranderen.’
‘Zie je daar tegenop?’
‘Nee, helemaal niet. Het is niet mijn eerste verandering. De eerste was toen ik ging studeren, daarna toen ik ging werken, daarna toen ik op mezelf ging wonen. Binnenkort ga ik verhuizen, vast minder werken, vijf ochtenden in de week, en er voor zorgen dat alles hier goed loopt. Het zal voor jou ook anders worden dan eerder. En dan vroeger.’
‘Ondanks de aanwijzingen die je me zal geven verheug ik me er toch al erg op.’
‘Ik weet er al één. Mijn auto kan weg. Of die van jou. Schaf op termijn een geschikte aan voor ook het vervoer van een paar kinderen.’
‘Een paar?’
‘Emilie en zeker één van ons tweetjes. Ik wil een keer, misschien vaker, een baby, met alles wat daarbij hoort. Het maken, een zwangerschap, een onvermijdelijke bevalling en wat ik met Emilie niet meegemaakt heb, de eerste twee jaar van een kind. Te beginnen als Emilie naar de basisschool gaat. Dan heb ik overdag meer tijd voor die baby. En het is voor Emilie ook beter dat ze geen enig kind blijft. Wanneer wil je haar vertellen over eh haar natuurlijke moeder?’
‘Als ze achttien is, als het lukt het zo lang stil te houden.’
‘Aan mij zal het niet liggen. Voor mijn gevoel zou ik hier gelijk al definitief willen blijven. Het zegt me ook, dat Emilie nooit aan me zal merken dat ik haar niet haar hele leven gekend heb. Alleen mijn verstand zegt, dat ik alles toch eerst een tijdje moet overdenken. Pech voor jou.’
‘Een beetje. Ik hoor ook de tijd te nemen, al heb ik nog geen seconde bedenkingen gehad. Ik ben alleen maar zekerder geworden, naarmate ik je beter leerde kennen. Sinds gisteren, om hoe je zo geweldig met Emilie op kan schieten, en een paar opmerkingen en beloftes van jou, ben ik helemaal, honderd procent, er van overtuigd, dat we een fijn gezinnetje gaan vormen. Heb je al een termijn op het oog?’
‘Je zou wachten tot ik je wat vertelde.’
‘Ja. Sorry.’
‘Ik vertel je toch maar wat. Zo gauw mogelijk ga ik aan de pil. Ik wil me niet nog veel langer in hoeven te houden.’
‘Oei.’
‘Ja. Met minder gaan werken heb ik niet zo’n haast, ik ga er, op één of andere manier, wel voor zorgen dat het binnen een maand of drie zo ver is.’
‘Drie?’
‘Ja, dan hebben we drie maanden om Emilies overgang helemaal af te ronden.’
‘Wil je dan ook met een maand of drie verhuizen?’
‘Zo ver had ik eigenlijk niet gedacht, maar ja, dat doe ik maar.’
‘Fijn.’
‘Ja, jij zal wel overal akkoord mee gaan.’
‘Vast wel.’
‘Je hebt me al min of meer een aanzoek gedaan, dus ik kan nu wel zeggen, dat we in die tweede drie maanden ook maar moesten trouwen.’
John grinnikte.
‘Daar ga ik ook mee akkoord. Vooral omdat je vast, zodra je aan de pil bent, ook met me zal willen slapen.’
‘Dan hebben we meerdere feestjes, met zo veel veranderingen.’
‘Ben je al zo zeker, schat?’
‘Met ieder gesprek, met alles wat er gebeurt, ben ik zekerder geworden. Alleen voor het fatsoen zullen we maar niet op de kortst mogelijke termijn trouwen.’
‘Nee, het is al snel zat, na zo’n korte kennismaking.’
‘Maar grondig genoeg. En niemand ziet toch wat we ’s nachts al doen.’
‘’s Avonds en ’s nachts.’
‘Ja, jij zal ook wel vaak wat willen. Vanavond krijg je een voorproefje, maar meer niet. Emilie snapt toch nog niet alles, dus kan ik je wel vragen of je alweer een erectie hebt.’
‘Nou zeg!’
‘Ja of nee.’
‘Ja.’
‘Mooi. Jou opwarmen gaat me goed af.’
John zuchtte.
‘Ja, maar liever niet expres overdag.’
‘Ik moet nog leren hoe ik dagelijks goed met je om kan gaan.’
‘Als je het ’s avonds en ’s nacht goed doet, krijg ik het overdag vast niet zo moeilijk.’
‘Dank je. Aan zo’n tip heb ik wat.’
John grinnikte weer.
‘Het kwam zo uit. Ik zal ook wel wat moeten leren.’
‘Weer. Sorry.’
‘Ach. Je bent zo anders dan Emmy, schat.’
‘We zullen vast toch opmerkingen krijgen over zoiets als een vervangster of opvolgster.’
‘Zulke domme opmerkingen moet je van je af laten glijden.’
‘Ja, zal ik beslist doen. Emilie, klaar, hè?’
‘Ja, mama.’
‘Je hebt keurig je bordje leeggegeten. Grote meid, hoor.’
‘Ikke meid?’
‘Nee, een meisje. En heel lief meisje.’
‘Mama lief, papa lief.’
‘Ja. John, als ze alles letterlijk gaat nemen moet ik op mijn woorden letten.’
‘Dat moet je toch. Zolang ze niet uitgebreider praat weet je niet precies of ze alles snapt.’
‘Tja, moeder zijn moet je ook leren. Net zoals voor echtgenote.’
‘Dat lukt ook wel, hoor.’
‘Anders hoor ik het ongetwijfeld. Zie ik het goed? Wordt Emilie al slaperig?’
‘Ja. Wie niet, na zo lekker eten.’
‘Ik niet zo erg. Wat is nu de bedoeling?’
‘Zij naar boven, afwassen, even lekker koffie drinken.’
‘Mag ik haar eh naar boven brengen?’
‘Ze moet onder de douche. Eigenlijk dagelijks. Ze zal wel onder het zand zitten.’
‘Ik wil het graag doen. Als het niet lukt roep ik je wel.’
‘Goed, dan regel ik de afwas en zet koffie. Eh, Wendy, ze douchte altijd bij Saskia. Pas zat ze hier zo onder het zand, dat het hier moest. Het werd zo’n kliederboel, door mijn onhandigheid, dat ik alles van me maar uitgetrokken heb en zelf ook gedoucht heb. En haar goed kon wassen. Ik weet niet hoe Saskia daarover denkt. En jij.’
‘Tja. Eh Saskia zou ik het maar niet vragen. Volgens sommige geleerden hoort het bij de opvoeding, andere zijn er tegen. Nou, als een vader zich niet kan gedragen komt het vast niet door samen te douchen. En ik zie jou daar niet voor aan. Ik heb er niets op tegen. Het houdt toch op als ze zichzelf kunnen redden. Ik zie daar ook wel wat in. En het lijkt mij ook makkelijker. Al te preuts moet ze niet worden.’
‘Ik weet niet waar ze het vandaan haalde, ze trok een keer aan mijn pikkie en vroeg, papa jongen? Ik heb gezegd, ja, papa, jongen, Emilie meisje.’
‘Je moet eens kijken met wat voor poppen ze bij Saskia speelt.’
‘O. Ja. Daar zit een Ken bij. Je weet vast wel, die bij Barbie hoort.’
‘Kijk maar eens wat die Ken heeft. Tja, Barbie. Als meisje geeft die je, met haar figuur, de verkeerde verwachtingen.’
‘Nou, scheelt niet veel.’
‘Vleier! Emilie, bedtijd.’
‘Emlie spelen.’
‘Emilie douchen.’
‘Ja, mama.’
Wendy tilde Emilie uit haar kinderstoel en nam haar mee naar boven. Net toen John klaar was met afwassen en koffiezetten hoorde hij Wendy roepen. Hij keek in de badkamer, zag er geen sporen van douchen. Hij ging naar de slaapkamer van Emilie en zag haar daar in bed liggen, met naast haar Wendy, die het voorleesboekje in haar hand had.
‘Ik heb al een bladzij gelezen, nu moet jij.’
Hij las een bladzij voor, legde het boekje weg, stopte Emilie in en gaf haar een kusje.
‘Welterusten, schat van me. Tot morgen.’
‘Trusten, papa.’
Emilie stak haar armpjes naar Wendy uit, die liet zich omhelzen en gaf haar een kusje en kreeg er één terug.
‘Welterusten, schatje.’
‘Tot morgen, mama?’
‘Ja, tot morgen. Dan Emilie naar mama Saskia. Mama Wendy werken.’
‘Ja, mama.’
John en Wendy gingen naar beneden en samen op de bank zitten, nadat John koffie ingeschonken had.
‘Je ziet, ik kan er al beter tegen. Zelfs nu Emilie het houdt bij alleen mama tegen me te zeggen.’
‘Ze heeft jou kennelijk liever dan Saskia. Hoe ging het douchen? Ik zag, dat je alles keurig achtergelaten hebt.’
‘Een kleine moeite, als je dat gewend bent. Jij zal het je hulp wel laten doen.’
‘Ja, ik spoel alleen zichtbare zeepresten weg.’
‘Het was wel wennen. Met zelf ook niets aan is het inderdaad makkelijker om zo’n lijfje te wassen. Heel fijn, om zo nauw contact met haar te hebben. Ze vond het zelf duidelijk ook fijn, werkte erg mee. Ook met het omkleden. Ik heb niet gemerkt, dat ze me bekeek, ze zal dus vast bij Saskia ook wat zien.’
‘De tijd is te kort om me daar nog druk over te maken, na twee jaar. Wat gaat het onwaarschijnlijk goed, met jou en Emilie. Zo snel al.’
‘Ik wil Saskia niet afkraken, maar Emilie heeft waarschijnlijk meer aandacht dan liefde van haar gehad. Wel begrijpelijk, ze wist dat ze haar ooit weer af zou moeten staan.’
‘Het is fijn, dat je zo begrijpend bent. En Emilie kennelijk voelt, dat jij haar wel liefde geeft.’
‘Het gaat vanzelf. Misschien omdat ze een aardje naar haar vaartje heeft?’
‘Misschien. Ik wil ook wel eens met je douchen. Je mag dan ook aan mijn pikkie trekken.’
‘Het zal dan wel meer dan een pikkie zijn.’
‘Vind je niet, dat ik te veel aandacht aan het lichamelijke besteed?’
‘We werden de eerste de beste keer dat we elkaar zagen al toch tot elkaar aangetrokken? Als er niets bijgekomen was, was het tussen ons niet verder gekomen.’
‘Nee. Het werd al snel serieuzer dan flirten. Al hield je tijdens de inkopen de boot af.’
‘Het ging me toen te snel, tot ik je beter leerde kennen. Tot we, al hadden we het er niet over, verkering kregen.’
‘Wanneer vond je dat?’
‘Ik denk, nadat ik je aan me liet komen. Jij?’
‘Geen idee. Ik voel me nu verloofd. Ik heb je al snel verteld wat ik uiteindelijk met je wilde.’
‘Net niet té snel. Ik begreep daardoor, dat je serieus bezig was, niet uit op een kort en hevig avontuurtje.’
‘Nee, zeker niet. Dat wilde ik met niemand, ook met het oog op Emilie. Ik was ook niet op zoek, maar ik vond al snel, dat je een goede vrouw voor me zou kunnen zijn, en een goede moeder voor Emilie.’
‘Dat laatste kon je pas dit weekend beoordelen.’
‘Het sprak al voor je, dat je vertelde dat je graag met kinderen omging. Je zou vast geen moeite met Emilie hebben.’
‘John, nadat we als laatste onze voeten afgedroogd hadden, tilde ik haar op, om haar naar haar slaapkamer te dragen. Ze sloeg haar armpjes en beentjes om me heen en trok zich tegen me aan, met haar warme, blote lijfje. Ik redde het maar net, zonder weer te huilen. Ook al daarom ga ik die zes maanden niet in m’n eentje volmaken. Kunnen we voorlopig ieder weekend met z’n drietjes zijn? Alsjeblieft?’
‘Ja, ja, dat wil ik ook heel graag. Ik zal Saskia inlichten. Vergeet je koffie niet.’
Wendy begon eraan.
‘John, heb je geen recht op ouderschapsverlof?’
‘Vast wel. Tot nu toe had ik er geen behoefte aan, maar ik zal het uitzoeken. Als jij getrouwd bent heb je het vast ook. Wel minder, als je in deeltijd werkt.’
‘Ja. Ik denk over vijf morgens, in plaats van vier hele dagen. Emilie kan tot zolang hier misschien ook woensdags komen, op mijn vrije dag. Daarna iedere dag.’
‘Nóg beter, als overgang.’
‘Ja. Getrouwd. Ik. Dat idee moet wel wennen.’
‘Ja, vast. Gaat vanavond daarbij helpen?’
‘Eh dat is toevallig wel mijn bedoeling.’
‘Ik ben benieuwd.’
‘Zou je, hoe het gaat, zo’n beetje aan mij over willen laten?’
‘Je mag sowieso zeggen wat je wel en niet wilt.’
‘Kan ik je vertrouwen, John, in de slaapkamer?’
‘Ja, Wendy. Ik zal niet met je vrijen.’
‘Goed. Ik heb ervoor wat meegebracht, wat ik je al wil laten zien.’
‘Toch geen zweepje of zoiets, hè? Op die toer ga ik niet.’
‘Nee, ik ook niet. Maar toch, niet schrikken.’
Ze haalde wat uit haar tasje, wat naast de bank stond, en liet hem dat op haar uitgestrekte hand zien.
‘Ken je zoiets?’
Hij keek niet geschrokken, wel verbaasd.
‘Condooms? Ik wist hoe ze eruit zien, maar ik heb ze nooit gebruikt.’
‘Ik wil ze niet gebruiken waarvoor ze bedoeld zijn, maar op een andere manier.’
‘Ballonnen ophangen?’
‘Nee, zo niet. Ga je mee naar boven?’
‘Als het gelijkvloers was geweest, had ik je er naartoe gedragen. Maar trapop vind ik te link. Je zal zelf moeten lopen.’
Dat kon ze natuurlijk. Op de slaapkamer begon ze haar bloes los te maken.
‘Mag ik het doen?’
‘Ja, dan ik wat bij jou.’
Hij knoopte haar bloes helemaal los, trok hem uit en liet haar zijn overhemd uittrekken. Hij bekeek haar even en begon te zoeken hoe haar rok losmoest. Ze liet hem modderen, tot hij haar de rok afgedaan had.
‘Leuk klein slipje.’
Zij had minder moeite met zijn bovenbroek.
‘Je bent al helemaal opgewonden, hè?’
‘Halverwege de trap al.’
Hij maakte haar beha los en deed hem af.
‘Tjonge, wat mooi toch.’
‘Afblijven.’
Ze trok hem zijn T-shirt uit.
‘Verder gaat het anders. Ik wil mijn slipje nog even aanhouden.’
Ze trok hem zijn onderbroek uit.
‘Tjonge, wat mooi toch.’
‘Aanraken op eigen risico, Wendy.’
‘Kan je niet veel meer hebben?’
‘Jawel, ik bedoel, vang het wel goed op.’
‘Daar wil ik het met je over hebben. Laten we erbij gaan liggen.’
Ze kropen liggend in elkaars armen.
‘Ik vond het geweldig, om Emilie in ons blootje tegen me aan te voelen, dit is anders, maar ook fijn.’
Hij liet zijn handen op haar kontje zakken, op haar slipje, en trok haar extra tegen zich aan.
‘Zo ook fijn?’
‘Ja. Opwindend. Voorlopig fijn genoeg, en ongevaarlijk.’
‘Jouw prachtige en ongevaarlijke borsten voelen is ook fijn.’
Ze legde haar hoofd op zijn schouder.
‘Ik wil je wat vertellen.’
‘Over je raadselachtige gebruik van condooms?’
‘Ook. Ik ben minimaal ingelicht, wel goed over mijn komende ongesteldheid, verder niet veel meer dan, geen jongens erin laten. De rest moest ik maar raden.’
‘Even tussendoor. Ik nam aan, dat als je ongesteld was, je me het zonodig zou laten weten.’
‘Het was niet nodig. Een keer in een week dat we alleen maar nog winkelden, een keer doordeweeks. Als ik aan de pil ben kan ik er zorgen, dat het voortaan doordeweeks gebeurt.’
‘Graag.’
‘Ja, natuurlijk. Op school hoorde ik meer. Vooral toen ik ongeveer achttien was, van een paar eh ruige meiden, die in mijn klas zaten. Die bespraken openlijk hoe eh jongens eruit zagen en wat ze daarmee deden. Meestal op de achterbank van een auto, alleen als het heel warm was ergens buiten. Bij elkaar in de buurt. Zo hoorde ik over eh vingeren, aftrekken en pijpen. Ze vrijden ook, met condoom. Ze vergeleken, welke jongen het meeste eh kwijtraakte. En welke het het lekkerste deed, niet te voorzichtig, niet te ruw. Als ze twijfelden ruilden ze.’
‘Welja.’
‘Als ze ongesteld waren wilden die jongens niet dat hun auto’s vies werden, dan wilden ze wel in een condoom klaarkomen.’
‘Ah ha!’
‘Je vermoedt vast waar het naar toe gaat. Maar er is meer. Ze vertelden ook precies hoe die jongens op hun lagen. Dat ze sommigen moesten vertellen meer van hun gewicht van hun af te houden, ze wilden niet platgedrukt worden of in ademnood raken.’
‘Ik weet het.’
‘Ja, vast. Toch heeft me dat altijd een beetje benauwd. Niet direct vrijen op zich, maar dat een jongen op me zou komen liggen. Dat ik dan geen kant meer op zou kunnen. Raar van me, hè?’
‘Nee, begrijpelijk, als je het niet meegemaakt hebt.’
‘Daarom wilde ik je vragen, of we dat een keer eh konden oefenen.’
‘Dat is heel verstandig van je. Zeker met zulke twijfels moet je niet blijven zitten.’
Ze zuchtte.
‘Ik wil er graag vanaf.’
‘Dat lukt ons wel. En wilde je me dan, op één of andere manier, in een condoom laten komen? Of eerder of later?’
‘Nee, tegelijk. Hoe vertel ik je dan wel.’
‘Wat je maar wilt. Moet ik nu een condoom om? Dat heb ik nog nooit gedaan.’
‘Ik heb geoefend.’
Hij grinnikte.
‘Op een banaan? Of komkommer?’
‘Op een bezemsteel. Lach niet.’
‘Sorry. Doe maar.’
Hij liet haar los en ging op zijn rug liggen. Ze ging zitten, pakte één van de condooms die ze op het nachtkastje had gelegd en deed hem die om.
‘Je weet vast ook wel, dat voorin ruimte moet zijn voor je zaad.’
‘Ja, maar niet hoeveel.’
‘Ik heb het ruim gehouden.’
‘Prima.’
Ze voelde even aan het condoom.
‘Gladder dan anders. Vervelend?’
‘Ik voel er niets van.’
Ze ging weer liggen, hij ook op zijn zijkant.
‘Zal ik nu op je komen liggen?’
‘Ja.’
‘Normaal praat je er niet gedetailleerd over, het lijkt me het beste, dat ik er nu bij vertel wat ik ga doen.’
‘Ja, graag.’
‘Je gaat op je rug liggen en doet je benen van elkaar.’
Ze deed het.
‘Hoe ver van elkaar?’
‘Prima zo. Eigenlijk zo ver als nodig om me ertussen te laten. Daarna kan je er mee doen wat je wilt. Ook om me heenslaan. Ik steun met mijn handen naast je . . . leg eerst één been tussen die van jou . . . dan de andere, steunend op mijn knieën. . . . Je voelt nog geen gewicht van me, hè?’
‘Nee, niks.’
Dan ga ik over van steunen op mijn handen op steunen op mijn ellebogen. Nu kan ik meer of minder op je drukken. Ik laat het je voelen.’
‘Doe maar een beetje. Ik wil je wel voelen.’
‘Ik doe wat anders. Ik weet niet of dat gebruikelijk is, bij anderen was ik er nooit bij. Ik verdraai mijn armen, tot ik je borsten vast kan houden. Met een klein beetje van mijn gewicht daar bovenop.’
‘Fijner dan zonder je handen.’
‘Voor mij ook. Dan laat ik mijn buik zakken, tot ik je net voel.’
‘Ja, je stijve op mijn doos.’
‘Dan streel ik je met mijn stijve even.’
Hij schokte een paar keer zachtjes.
‘Lekker. En niet benauwend. En ik heb er geen behoefte aan om een kant op te gaan.’
‘Normaal zal je al gauw wat anders willen. Dan zeg je, kom maar, of zoiets. Ik blijf nu liggen, maar dan til ik mijn buik een stukje op, jij pakt mijn stijve, mikt op de juiste plek en ik laat langzaam mijn buik weer zakken. Je haalt, als ik een stukje in je zit je hand weg en ik kom er helemaal in. Dan ga ik wippen. Op en neer, een stukje. Nu streel ik je met mijn stijve weer over je doos, dan zit ik erin en streel je binnenin.’
Hij schokte een paar keer zachtjes.
‘Ooooh. Zonder dat ik je gewicht voel?’
‘Je zal mijn buik tegen de jouwe voelen, als ik zeker wil weten of ik er helemaal in zit. Dan zal ik wat doorduwen, dat voel je.’
Hij liet haar even wat van zijn gewicht voelen.
‘O. Is dat alles?’
‘Qua gewicht wel. Als we het echt doen ga je wel meer dan o zeggen.’
‘O ja?’
‘Ik zal dan proberen je klaar te laten komen.’
‘O ja.’
‘Er nog benauwd voor?’
Ámper. Dank je wel. Het is wel een sportbeurt, hè?’
‘Ja, dit houd ik geen uren vol.’
‘Goed dan. Gaan we verder. Vraag niets. Doe je buik een stukje omhoog.’
Hij deed het en voelde, dat ze zijn stijve beetpakte en omlaag trok.
‘Laat je langzaam zakken. Ik mik je tussen mijn benen.’
‘O, ja, dat kan wel.’
Hij liet zich zakken tot hij net zijn buik op die van haar voelde.
‘Kan je nu iets omhoog kruipen tot je niet verder kan? Dan zit je stijve lekker tegen me aan.’
Hij kon al gauw niet verder.
‘Zo?’
‘Ja. Nu één voor één je benen buiten die van mij doen, dan doe ik mijn benen tegen elkaar.’
Dat lukte snel.
‘Oooh, je hebt me lekker vast. Beter dan met je hand.’
‘Dat hoopte ik ook. Denk je, dat als je nu gaat wippen, je klaar kan komen?’
Hij wipte een paar keer.
‘Oooh ja. Hoe voelt het voor jou?’
‘Als je tegelijk ook nog een beetje omhoog drukt, zal ik je nog wat beter tegen mijn doos voelen.’
Hij wipte weer een paar keer.
‘Zo?’
‘Ja. Lekker. En het idee, we vrijen bijna. Kom maar, schat. Berijd me tot je klaar komt.’
Hij deed er zo lang, eigenlijk kort, over als hij verwacht had. Rolde, na even uithijgen, voorzichtig van haar af, op zijn rug en hijgde verder uit.
‘Dank je wel. Een lekkere beurt. Al kom jij niet.’
‘Het was al fijn om je te voelen wippen. En klaarkomen.’
Ze haalde voorzichtig het condoom van zijn stijve.
‘Als je wilt kijken, bijna helemaal vol. Je kan er zeker wat van.’
Hij keek even.
‘Tja. Nuttige dingen, als je ze nodig hebt.’
Ze legde het condoom op het nachtkastje, trok haar slipje uit, ging weer naast hem liggen en trok zich naar hem toe.
‘Lekker?’
‘Ja. Vooral het idee dat ik met mijn blote pikkie tegen je blote gleuf zit, ik kan dat niet voelen.’
‘Dan ben ik nu even in het voordeel.’
Ze reed wat tegen hem aan.
‘Als ik een stijve had en je zou zo tegen me op rijden zou ik er gelijk in willen.’
‘En ik hem er vast graag in willen voelen komen. Lijkt me een spannend gevoel, vooral de eerste keer.’
‘Geloof me, het blijft iedere keer fijn. Het zal me niet verbazen, als je af en toe zou zeggen, nu helemaal overnieuw.’
‘Ik vraag maar niks.’
‘Dat heeft ook geen zin. Je gevoel gaat dan toch met je op de loop, je blijft niet stilliggen, je wipt mee, of tegen, om me zo lekker mogelijk te voelen.’
‘Als je het zegt.’
‘Ja, je bent zo warmbloedig dat je er niet stil bij kan blijven liggen.’
Hij schoof zijn hand tussen hen in en pakte haar tussen haar benen. Ze schokte even.
‘Zie je, eerste schokje.’
‘Nou, van het onverwachte.’
Hij schoof in één keer langzaam zijn middelvinger haar gleuf in. Ze schokte weer even.
‘Tweede.’
‘Hè, flauw. Nu helemaal overnieuw, eerst mijn lipjes strelen.’
Hij deed wat ze vroeg en vingerde haar tot ze klaargekomen was.
‘Je lag niet stil, hè? Om mijn vinger maar goed te voelen. Al zit je helemaal vol met mijn stijve, dan beweeg je toch, om te voelen of ik er wel helemaal in zit en je overal streel.’
‘Ik geloof je. Dank je wel.’
‘Ik vind het ook fijn om te doen, hoor. Je geniet zichtbaar en hoorbaar.’
‘Hoorbaar?’
‘Ja, je kreunt wat.’
‘O. Net als jij?’
‘Vast zoiets.’
‘Ik denk, dat ik nog maar wat sneller ga verhuizen.’
‘Ik wil alles doen om het te bespoedigen. Met een minimum van een paar weken, schat. Zo lang moet je er wel over nadenken.’
‘Ja, goed. Ik ga mijn inventarislijstje afdrukken en noteren waar alles heen moet.’
‘Goed idee.’
‘Ik heb dorst.’
‘Ik ook. Zal ik wat halen?’
‘Ik ga mee naar beneden. Even mijn benen strekken.’
‘Je sloeg ze even lekker om me heen, zodra ik klaargekomen was.’
‘Ging vanzelf.’
‘Het zei me, dat je ervan genoot.’
‘Ja, zeker. Eerder, met mijn hand, vond ik het al fijn om te voelen dat je klaarkwam. Je schokken en je hijgen. Deed je nu ook.’
‘Jij ook.’
‘Zouden we ongeveer hetzelfde voelen, ondanks dat ik geen zaad loos?’
‘Waarschijnlijk wel. De krampen zullen hetzelfde zijn. Ik voel alleen ook nog, dat mijn zaad ergens vandaan geperst wordt, door mijn stijve gaan en eruit spuiten. Alsof ik dikke stralen plas.’
‘Dat moet ik nu ook. Schenk maar wat voor me in. Fris.’
‘Cola?’
‘Prima.’
‘Ik heb geen light.’
‘Drink ik nooit. Moet ik me aankleden?’
‘Nee, ik doe beneden wel de gordijnen dicht.’
Hij had net ingeschonken toen ze de keuken in kwam.
‘Ha, mooi bloot meisje.’
‘Ja ja, bloot jongetje.’
‘Nog even wel. Verplichte pauze.’
‘Ja, ik weet ongeveer hoe het werkt. Van die ruige meiden. Er komt steeds minder en steeds lange pauzes. Eh wat is maximaal?’
‘Als ik na meerdere keren helemaal leeg ben en er alleen nog krampen komen, als ik klaarkom. Dat is voor mij wat pijnlijk en dan moet ik er voor die dag mee stoppen. Toch altijd jammer.’
‘Meerdere keren?’
‘We hebben nooit geturfd. We begonnen op onze huwelijksreis met ’s avonds twee keer, voor we er verder te moe voor waren, na de trouwdag.’
‘Spannend, die eerste keer? Als je erover vertellen wilt?’
‘Ja, jou wel. Niet om op te scheppen, maar omdat ik weet, dat je me het gegund hebt, Emmy ook, omdat je mij beter wilt leren kennen en om er wat van op te steken.’
‘Ja, dat klopt.’
‘De eerste keer was maanden daarvoor, op haar studentenkamer, in haar bed. We waren aan het scharrelen, grotendeels uitgekleed, toen ze zei, ik ben aan de pil, kom er nu eindelijk in. Dat kon, maar niet gelijk helemaal. Wat ik al vertelde, ze duwde even wat harder tegen me aan, toen ging het wel. Het was niet pijnlijk voor haar, er was na afloop ook geen bloed te zien. Het werd wel een vochtige boel. Ik was een week niet klaargekomen, en nog nooit zo heftig, door beter gestreeld te worden dan ooit. Voor mijn gevoel spoot ik wel een liter. Vast ook, omdat ik duidelijk voelde en hoorde dat zij ook kwam. Alles nogal indrukwekkend.’
‘Ja, vast. Je hebt gezegd, ik ben blij, dat we er wat vroeg mee begonnen zijn. Omdat ze anders minder meegemaakt had.’
‘Ja, omdat ze er ook zo van genoot. Één of twee keer iedere week, twee keer op een avond. Op onze huwelijksreis de tweede dag een keer of vier, vijf. Van op het strand liggen kwam niet veel, we lagen meer in bed. De dagen daarna een keer of vier. Thuis, doordeweeks, meestal twee keer, in het weekend vaker. Als het een dag door omstandigheden wat minder vaak kon haalden we het de dag daarna weer in. Ik bedoel, er zit een maximum aan mijn zaadproductie, maar die probeerden we steeds volop te gebruiken. Zo warmbloedig waren we allebei. Het bleef iedere keer voor beiden lekker.’
‘Genoeg reclame. Wat moet het met een huwelijksreis voor ons? Aan de ene kant wil ik het ook wel zo vaak mogelijk met je doen, denk ik, aan de andere kant zouden we Emilie vast missen.’
‘O. Ja. Dat weet ik zo gauw niet.’
‘Twijfel je ook een keer.’
‘Ja. Genoeg gedronken? Ik heb nog wat van je tegoed.’
Wendy liep gelijk naar boven, John ging achter haar aan. Op bed kropen ze tegen elkaar aan en begonnen met kussen. Na een tijdje ging hij haar steeds lager kussen, tot tussen haar benen. Na een paar keer daar likte hij eerst over, daarna ook een beetje tussen haar lipjes. Al gauw kreunde ze even.
‘Laat me komen.’
Hij nam haar weer in zijn armen, begon weer met kussen en vingerde haar tegelijk. Zodra ze wat uitgehijgd was voelde hij haar hand op zijn buik en dat ze hem beetpakte.
‘Einde pauze, kennelijk.’
‘Ja. Wel fijn, dat je alweer kon komen. En wilde.’
‘Ja. Veelbelovend, hè?’
‘Ik had alles geaccepteerd, schat, maar ik ben blij, dat het ernaar uitziet, dat wij het ook vaak zullen kunnen doen.’
‘Ja. Gelukkig probeerde je niets.’
‘Het kostte me wel wat moeite, het was erg verleidelijk. Maar ik had wat beloofd.’
‘Ja. Wil je nog een keer wat kwijt? In een condoom?’
‘Tja, als je ze toch bij de hand hebt.’
Ze deed hem er één om, trok zich tegen hem aan en met een hand tussen hun in pakte ze hem beet.
‘Ik houd mijn hand stil, wip jij maar.’
Hij begon voorzichtig, maar liet zich al gauw gaan en kwam weer klaar.
‘Dat duurde lekker lang, hè, enthousiasteling?’
‘Ja, omdat het niet de eerste keer vandaag was. Heerlijk.’
Ze duwde hem iets van zich af.
‘En erg mannelijk. Je hebt meer zaad geloosd dan ik verwachtte, zie ik. Ik haal alleen het condoom nog van je af, daarna kunnen we gaan slapen. Al dichter bij elkaar dan eerder, maar nog niet op z’n dichtst. Ik trek wel mijn slipje weer aan, je zou nog na kunnen lekken. En per ongeluk zwanger worden wil ik zeker niet.’

Ruim een maand later, toen ze tot zijn verrassing al op vrijdagavond kwam, stopte ze hem, nadat ze in bed allebei een keer klaargekomen waren, zodra hij met kussen wilde beginnen.
‘John, ik wil je bedanken. Dat je steeds niet te ver bij me gaat. En dat je nergens op aandringt.’
‘Dat had ik toch beloofd?’
‘Ja, maar evengoed toch een keer extra bedankt. Je beloning komt eh binnenkort. Het zal je niet meegevallen zijn om je in te moeten houden.’
‘Ach, dat ging wel. Omdat je nog vaker dan ik verwacht had op meerdere manieren en plekken mij m’n zaad liet lozen. Je bent erg vindingrijk.’
Ze grinnikte even.
‘Tja, als ik dacht, je zou wel weer kunnen, zocht ik er een gelegenheid voor. Ik blijf het zo indrukwekkend vinden, als je klaarkomt. En iedere keer weer aardig wat spuit.’
‘Dat er iedere keer weer aardig wat komt, is omdat het erop lijkt, door je timing, dat je mijn zaadproductie zo hoog mogelijk wilt hebben.’
Ze grinnikte weer even.
‘Ja, natuurlijk. Laat me even uitpraten. Je hebt me, op meerdere manieren, geholpen met mijn voorbereiding op vrijen. Daar wilde ik wat voor terugdoen. Ook in mijn eigen belang. Je weet vast, dat leeuwmannetjes het ontzettend vaak doen, al weet niemand wat er dan iedere keer komt. Ik denk, dat als soort de mens het het vaakst doet zonder kleintjes te willen maken. Als vrouwen niet vaak willen, kunnen hun mannen het vast niet goed. Met jou vind ik het, zonder echt te vrijen, al eh geweldig. Andersom duidelijk ook. Daarom wil ik het vaak met je. Hoe meer zaad je kan maken hoe vaker je kan, denk ik. Daarom, en met veel zin, deed ik steeds zo mijn best. Enne, nu kan alles.’
‘WAT?’
‘Wacht. Ik ben, na de eerste strip pilletjes, keurig op tijd, begin deze week, ongesteld geworden. Daarom kon er woensdag weinig. Ik vertrouw er nu op, dat de pil werkt. Daar heb ik de laatste weken op gewacht. En, eigenlijk overbodig, om mezelf nog meer zekerheid te verschaffen dat alles goed zou gaan. Daar ben ik nu ook honderd procent van overtuigd. Ik wilde eerder niet zeggen waarom ik nu wel al op een vrijdagavond kom. Dat was om te voorkomen, dat ik halverwege ons vrijen misschien zou moeten zeggen, stop even, ik geloof dat ik Emilie hoor.’
John grinnikte even.
‘Eh . . .’
‘Nee, wacht nog even. Je weet, dat ik eerder doordeweeks tijd nodig had om mijn spullen op te ruimen en kleine dingen die ik wil houden of naar de kringloop kunnen in dozen te doen. De rest in vuilniszakken, die gooi ik zo gauw mogelijk weg, voor ik me bedenk. Maar dat schiet al aardig op. En het was dus tijd voor wat anders. Je mag dus nu en voortaan vaak je lekkere stijve in mijn doos stoppen. En zonder condoom zo veel zaad je maar wilt. Nu jij.’
‘Eh . . . Allereerst, ik ben ontzettend blij dat je nu nergens meer aan twijfelt. Verder natuurlijk ontzettend fijn dat we echt kunnen gaan vrijen. Maar dat had net toch al gekund?’
Ze grinnikte weer even.
‘Ja, maar je zou naar mijn zin, en vast ook die van jezelf, vast veel te snel klaargekomen zijn. Het wordt toch ook voor jou extra lekker? En spannend? Mijn ontmaagding?’
‘O. Ja. Zie je er tegenop?’
‘Nou, minder dan tegen een bevalling. Maar die wil ik over een paar jaar toch wel. Eh misschien scheelt het, dat je al wat ervaring hebt met een eerste keer.’
‘Ik kon, kan, alleen maar doen wat me de eerste keer normaal lijkt. Voorzichtig doen. Zoals jij de eerste keer voorzichtig met mijn stijve was. En ik bij jou, met eh vingeren. Als je weet wat het kan hebben kan je het wat wilder doen, als je daar zin in hebt.’
‘Ik heb nu vreselijk veel zin in voorzichtig vrijen.’
‘Je timing is weer prima. Bijna helemaal goed, eigenlijk, nog even en ik kan doen wat je zo graag wilt. Wat we zo graag willen. Zodat we nog even de tijd hebben om het te overdenken.’
‘Dat hoef ik natuurlijk niet, ik wist al dat jij het ook wilde, zodra ik zou zeggen dat het kon. Ik zal er vast niet meer dan een minuut naast zitten dat je het ook kan.’
‘Nee. Wat ben ik gelukkig met je. Overdag is het al zo fijn, ons gezinnetje, en nu het laatste om het volmaakt te maken.’
‘We moeten het gauw over trouwen gaan hebben. En snel aantekenen. We hoeven wat mij betreft nergens meer op te wachten.’
‘Fijn, schat. Eh zal ik?’
‘Ja, kom maar. Alsjeblieft.’
‘Maar al te graag. Herinner je je, hoe we een keer geoefend hebben? Nu gaat het echt gebeuren.’
‘Ja, voor mijn eerste keer, maar zeker niet voor onze laatste keer, daar ben ik van overtuigd.’
‘Ik doe mijn best, je moet het direct zeggen als er iets niet naar je zin gaat.’
‘Dat zal vast niet nodig zijn, liefste.’
Hij ging, zoals ze geoefend hadden, op haar liggen en liet zich het eerste stukje erin helpen.
‘Ooooh, wat een lekker gevoel. Duizend keer beter dan je vinger. Kom verder.’
‘Ja, langzaam.’
Tot zijn verbazing kon hij er zonder een abnormale weerstand helemaal in.
‘Ooooh, wat een lekker vol gevoel heb ik nu. Je zit er helemaal in, hè? Alleen, ik heb niks raars gevoeld. Alleen dat je stukje bij beetje dieper in me kwam.’
‘Ik zit er echt helemaal in. Zo heerlijk. Als je niks raars gevoeld hebt, heb je geluk gehad.’
‘Ik had best wat speciaals willen voelen. En nu denk je misschien, dat ik geen maagd meer was.’
‘Nee, maak je maar geen zorgen, dat heb ik toch allang aan andere dingen gemerkt? Hoe verbaasd je was hoe groot een stijve was, onder andere. En het was toch geen eis van me, dat je nog maagd was? Anders had ik je toch gewild. Net zoals jij mij.’
‘Ja, goed. Het was vast het beste dat je me voorzichtig wijder maakte, maar voortaan kan je er vast sneller inkomen. Misschien wel in één keer.’
‘In één keer is voor haastwerk, stukje bij beetje erin komen streelt lekkerder.’
‘Was het voor jou ook lekker?’
‘Ja, geweldig, Mijn stijve werd heerlijk gestreeld. En mijn eikel, omdat, zo te voelen, mijn voorhuid helemaal terugschoof.’
‘O. Echt niet pijnlijk, dat gevoelige ding?’
‘Nee, jouw eh binnenkant is heerlijk zacht. Nu ga ik in het echt wippen.’
Hij wipte een paar keer op en neer.
‘Ooooh, heerlijk.’
‘Jaaah, ga door.’
Zij begon het eerst te komen, merkte hij. Hij ging wat sneller wippen, met nog wat grotere halen, zonder eruit te schieten, om te proberen gelijk te komen. Zij kwam kreunend, hij kon het niet laten, toen het zo ver was, om te hijgen, ‘daar komt mijn zaad.’
Hij wipte, na diverse automatische ontladingen, steeds langzamer, tot hij stil lag. Hij wachtte tot hij niet meer voelde dat hij er bij haar inzat voor hij zich naast haar liet rollen.
‘Tjonge. Die krampen waren lekkerder dan ooit. Vast, omdat er nu iets stevigs was om vast te klampen. Was het niet te heftig? Werd je niet afgeknepen?’
‘Nee, schat, het ging precies goed. Het zo lang kunnen strelen, al wippend, was al heerlijk, de massage door je krampen van mijn stijve overheerlijk. Zo te voelen kwam er daardoor behoorlijk wat uit.’
‘Vast wel. Ik merkte, voelde, direct nadat ik over mijn hoogtepunt was, dat je ook kwam, in me aan het spuiten was. Waarschijnlijk hielden mijn krampen daardoor nog even aan, wat het extra lekker maakte. Kan ik een abonnement krijgen, voor een keer of vier per dag?’
Hij grinnikte.
‘Zo vaak het gelegen komt en ik kan. Ik weet al, dat je dat goed in de gaten kan houden. Vond je het zo lekker, de eerste keer al?’
‘Ja, liefste. Ik ben blij, dat ik niet langer gewacht heb, tot na mijn trouwen bijvoorbeeld. John, fijn voor je, dat je weer vrijen kan?’
‘Daar gaat me het niet om, zo denk ik er niet over. Ik ben blij, dat ik eindelijk met jóu vrijen kan. Ik dacht daar de eerste keer dat ik je zag nog niet aan, maar wel snel daarna. Ik vond je zo lief, en zodra ik je wat intiemer aan mocht raken, zo lekker. En je reageerde overal zo fijn op. Bij ons praten en bij ons doen.’
‘Het begon bij mij, toen Carla tegen me zei, dat ze dacht, dat je er wel wat van zou kunnen. Ik hield de boot af, tot ik je beter kende. Daarna kwam ik snel op gang, hè?’
‘Ik klaag niet.’
‘Nee, vast niet. Binnen de kortste keren liet ik je al een keer komen. Ik wist niet, vermoedde toen niet, dat die lekker aanvoelende stijve me binnenin zo lekker zou kunnen strelen. En dat ik het helemaal niet erg, zelf fijn zou vinden, dat als je in me klaar kwam, je je zaad diep in me zou spuiten. Op die momenten probeerde je het toch op het diepst, hè? Je duwde dan nogal tegen me aan.’
‘Ja, en jij wilde het daar graag, want je duwde terug. Duidelijk niet om me eruit te duwen, maar extra erin.’
‘Eruit zeker niet. Het was of hij daar hoorde, alsof hij daarvoor gemaakt was.’
‘Omdat bij vrouwen er daar rek in zit, past hij meestal precies.’
‘Ik hoef, ik wil geen andere proberen. Ik vertrouw er op, ik weet al zeker, dat je mij op z’n zachtst gezegd in bed tevreden kan houden.’
‘Ik heb er erg veel zin in.’
‘Ik mag Carla wel vertellen, dat je er wel wat van kan, hè?’
‘Wacht er nog maar even mee. En dan niet te gedetailleerd.’
‘Nee, ik wil haar niet jaloers maken.’
‘Ze is best tevreden over Vince.’
‘Ja, dat is zo. Na hun eerste keer kon ze het niet meer laten. Ik ben niet zo’n ruig type, Carla ook niet, dat we het gedetailleerd gaan vergelijken. John, liefste, vast overbodig, maar ik wil je weer bedanken. Het ging vast ook zo geweldig goed door het oefenen.’
‘En dat het niet pijnlijk voor je was.’
‘Nee, alles behalve pijnlijk. Omdat ik wist hoe het ongeveer zou gaan, dat je niet zwaar op me zou drukken, kon ik me concentreren op wat ik onderin voelde. Ik voelde veel beter dan met je vinger dat er wat in me kwam. Strelend. Stukje bij beetje, in plaats van in één keer helemaal.’
‘Dat ging niet expres, dat ging automatisch.’
‘Nou, iedere keer voelde ik me verder volgestopt worden. Ik dacht, ja, verder, dieper, dieper. Toen ik voelde, dat je buik tegen die van mij kwam, dacht ik, nou, met een veel kortere was ik vast niet tevreden geweest, een lange aanloop is fijner, dit is genoeg om me helemaal op te vullen. We hebben even fijn gepraat, over mijn ontmaagding, al ging die pijnloos. Toen je aan het echte wippen begon dacht ik, ja, hij hoort bij me, en ook zijn stijve zo diep in me. Ik hoop, dat ik klaar ga komen, en dat hij ook lekker klaar komt en kan spuiten wat hij wil.’
‘Ja, dat was geweldig lekker. Fijn, dat je wil vertellen wat je voelde.’
‘Ik vroeg me eerder al af of we ongeveer hetzelfde zouden voelen. Daar kan je toch alleen maar achterkomen als je erover praat?’
‘Ja, maar het blijft ongeveer. Ik heb geen flauw idee van wat jij onderin je kan voelen. En jij natuurlijk niet van wat voor gevoel ik in mijn stijve heb. Als die gestreeld wordt, of gemasseerd of wat ik voel als mijn zaad komt. Ik voel ergens vandaan meerdere klonten komen, tot ze er voor mijn gevoel uitknallen. Dat laatste heb je gezien.’
‘Ja, daar was en blijf ik van onder de indruk, van dat geweld. Het zal wel nodig zijn om het op de goede plek te laten komen. Al geloof ik niet, dat je het rechtstreeks in mijn baarmoeder spuit.’
‘Dat denk ik ook niet. Waarschijnlijk komt het niet altijd goed terecht. Dat zou één van de oorzaken kunnen zijn waarom een vrouw niet van iedere zaadlozing zwanger wordt.’
‘Het was je bij Emmy kennelijk snel gelukt, nadat ze met de pil stopte. Wij moeten het maar afwachten, hè?’
‘Ja, te zijner tijd. Zodra je het wilt. Voorlopig maar niet, hè?’
‘Nee. Het zou wel goed gaan, maar het lijkt me beter dat we eerst aan elkaar wennen, én wij én Emilie aan elkaar. Zodra Emilie hele dagen naar school gaat kan ik er wel een baby bij hebben, denk ik. Volgens de buurvrouw zou ik er vast nog zat kunnen krijgen. Maar nog zat wil ik niet. Als het een meisje wordt en alles verder goed gaat wil ik vast wel nog een jongetje. Jij?’
‘Ik laat het helemaal aan jou over. Je krijgt zo vaak je wil mijn zaad, zie maar wat je ermee doet. Nee, serieus, ik ben al heel gelukkig met Emilie. Ik heb liever ook niet, dat jij je aandacht over mij en veel kinderen zou moeten verspreiden.’
‘Kom nu maar tegen me aan.’
Ze kropen tegen elkaar aan..
‘Zo fijn, schat, dat er nu zelfs geen slipje tussen mijn stijve en je gleuf meer zit.’
‘Ja, gelukkig ook geen condoom. Bloot tegen bloot. Weet je, de eerste keer dat ik je stijve zag, dacht ik, wat een mooi, lang, dik en bloot geval. Ik kreeg er onderin gelijk de kriebels van. Maar ik dacht, niet te snel, eerst kennismaken. Ik bedoel, met je stijve. Ik kon er niet afblijven. We kenden elkaar verder amper een maand, denk ik, maar ik heb je toen al een keer eh laten komen.’
‘Ja, veel eerder dan ik verwacht had.’
‘Hij voelde zo fijn aan, dat zelfs al had ik van niets geweten, ik hem wilde strelen. Tja, ik wist je dat je jongens zo klaar kon laten komen, maar zonder dat je me aanwijzingen gaf, op één keer na, kwam je al vrij snel.’
‘Wat voor aanwijzing?’
‘Niet strelen, steviger beetpakken. Tja, wist ik veel. Die jongetjes waren zo opgewonden van wat aan me voelen dat strelen genoeg was.’
‘Dat ik vrij snel kwam is logisch. Ik stond al onder een vrij hoge druk, zelfs zonder dat ik aan je gevoeld had. Ik zag wel je blote borsten. Ik was blij, dat ik even later van die hoge druk af was, dan kon ik er wat rustiger bijzitten en met je praten. Eh je hebt vroeger jongens geholpen, hè?’
‘Ja, maar dat is niet te vergelijken. Ze hadden een de helft kortere en dunnere en niet zo’n harde stijve. Ze spoten ook minder vaak. Genoeg over mijn verleden. Je mag me snel gevonden hebben, na jouw klaarkomen liet je mij vrij snel achter elkaar twee keer komen.’
‘Dat was beide keren niet mijn bedoeling, maar het ging vanzelf.’
‘Tja, zo vanzelf werd Carla waarschijnlijk zwanger.’
‘Ja, je moet wel een beetje je verstand bewaren. Achteraf was ik ook blij dat je het zo snel voor de tweede keer kon, je niet zo koudbloedig was, integendeel.’
‘Jij hebt anders ook vrij snel alweer een harde, hè?’
‘Tja, wat wil je, alles bloot tegen alles bloot. Ik voel ook twee warme en zachte borsten tegen me aan. Te snel om te vrijen voor je?’
‘Nee, maar laten we toch zo een tijdje genieten. Zachtjes bewegen. Terwijl we ook denken, we kunnen en mogen nu alles doen. Echt vrijen. Ze noemen het wel samen één worden, maar we blijven verschillend, gelukkig. Zonder de pil zouden we er misschien één máken.’
‘Ja. Weet je, met wat hulp van me kan ik zo met mijn stijve je gleuf strelen.’
Hij liet het haar voelen.
‘Lekker. Ook wanneer je me daar likt.’
‘Andere keer. Oooh, niet duwen, dan schiet ik erin. Voel je?’
‘Ja, natuurlijk. Nou, overnieuw dan maar.’
Hij begon overnieuw. Al gauw duwde ze weer even te hard.
‘Niet overnieuw, ik wil hem er weer helemaal in.’
Dat ging vrij snel, omdat ze niet stil bleef liggen, maar zich ook met stootjes naar hem toedrukte.
‘Oooh, nog lekkerder dan de eerste keer. Ik ben nu vast minder gespannen, omdat ik al wist hoe ver je in me zou komen en dat het niet eng maar heerlijk is. En dat je me onderin heerlijk streelt.’
‘En jij mij.’
‘Eh je verwachtte dat toch al?’
‘Ja, maar hoe het aan zou voelen wist ik niet meer.’
Ze bleven zich tegen elkaar aan bewegen tot ze allebei gekomen waren.
‘Dit was ook fijn, John. Ik weet nog niet wat mijn voorkeur heeft.’
‘Dat hoef je nog niet weten. Je wilt misschien ook andere standjes proberen? Je mag ook bovenop me liggen of zitten. Dan kan jij hoe snel of langzaam je wilt je op me laten zakken. En dan wippen hoe je wilt. En je wilde toch een keer gedekt worden?’
‘Leg eens uit hoe je dat doen wilt.’
‘Wat ze noemen op z’n hondjes. Jij steunt op je knieën en je armen, ik buig me over je heen en eh kom van achteren af bij je binnen en ga wippen. Het kan in bed ook zo’n beetje. Als jij je met je rug naar me toedraait. Dan til ik een been van je op en kom van achteren af bij je binnen.’
‘Je kan dan toch wel diep genoeg in me komen?’
‘Ja, maar het voelt vooral voor jou anders aan. Omdat mijn stijve je dan heel anders streelt.’
‘Tja, dat is te proberen.’
‘Kijk maar eens op Internet om uit te zoeken wat je wilt.’
‘Tot nu toe vond ik het al lekker genoeg.’
‘Voor mij hoeft het ook niet anders, maar misschien zie je toch iets wat je wilt proberen.’
‘Eh vroeger?’
‘Emmy wilde me meestal graag bovenop haar voelen. Ze wilde eigenlijk wél dat ze dan geen kant op kon, het gevoel hebben, dat ze veroverd, genomen werd. En erg duidelijk voelen dat ik helemaal in haar zat door hard tegen haar aan te duwen, vooral als ik klaarkwam.’
‘Deed ze zelf wat?’
‘Ze bewoog niet zo veel, ze moedigde me wel steeds aan. Harder, dieper, sneller, of het tegenovergestelde. En meer, meer, spuit je leeg, spuit me vol.’
‘O. Hielp dat?’
‘Nee, het was overbodig.’
‘O. Dus zelden een ander standje.’
‘Ja. Op het eind wel, toen ze een dikke buik had. Dan kwam ze, om mijn gewicht niet te voelen, op me zitten. Ze kon zelf niet over haar buik heenkijken, maar ik kon goed zien hoe eh haar lipjes opgeduwd werden en mijn stijve helemaal in haar verdween. Nadat het haar te vermoeiend werd, zo wippen, heeft ze me gelukkig toch vaak genoeg geholpen, want van zo vaak terug naar helemaal niets valt niet mee. Als je jonger bent neem je, moet je meestal genoegen nemen met eh zelfbediening, maar als je beter gewend bent is dat een afgang.’
‘Dank je. Sorry dat ik er om vroeg.’
‘Ik vind het niet erg.’
‘Ik vind het niet zo erg, dat je het niet zo snel achterelkaar kan, maar ik zou het best graag alweer willen. Laten we maar lekker gaan kussen en ons zachtjes tegen elkaar bewegen. Als ik, voor we in slaap vallen, voel dat je weer een stijve krijgt, wil ik bovenop je komen liggen. Om te proberen hoe, meer dan jij met mij, ik met jou kan vrijen. Goed?’
‘Ja, prima. Warmbloedig vrouwtje van me.’
‘Ja, dat ben ik nu. Omdat je me ontmaagd hebt. Tjonge, wat is het fijn, om geen hulpmiddelen, afgezien van de pil, nodig te hebben. Geen handdoek, geen condoom, geen douchebak, om lekker allebei helemaal bloot te kunnen vrijen en klaarkomen. Jij zal het best fijn vinden dat je stijve helemaal goed gestreeld wordt en je dan lekker je zaad kan spuiten. Ik zal je vast nooit lang genoeg met rust laten dat je vol raakt, ik zal het vast fijn vinden als je zo vaak mogelijk probeert om leeg te raken.’

Zolang Wendy nog vier hele dagen werkte, regelde John dat Emilie iedere woensdagmiddag en de weekenden bij hem thuis was. Daarna iedere middag en de weekenden. Hij had ’s woensdagsmiddags vrij. Wendy bracht iedere keer een doos met wat spulletjes van haar huis mee.
Zodra er plek voor haar bij de oppasouders was ging Emilie niet meer naar Saskia. Maar al eerder was Wendy helemaal verhuisd en trouwden John en zij. Emilie was bij het trouwen van Carla en Vince al bruidsmeisje geweest, bij die van haar vader en nieuwe moeder was ze het weer.

John wilde zich, na hun eerste keer vrijen, niet aan haar opdringen, maar die zorg was overbodig. Zodra ze in bed merkte dat hij een erectie had liet ze merken dat ze wilde vrijen. Omdat ze geen hele dagen alleen waren, kwam hij niet aan z’n maximum, maar dat vond hij niet erg, ze hadden het zonder dat al fijn genoeg.

Van drie naar vier

Een paar maanden nadat Emilie naar school mocht kwam haar broertje ter wereld. Dat was zoals John en Wendy gepland hadden.

John, ik heb hier toch niets anders te doen dan bijkomen, ik heb wat na liggen denken.’
‘Je bent toch niet aan het piekeren gegaan?’
‘Nee, maak je maar geen zorgen. Ik heb nagedacht over hechten. Een kind moet zich aan zijn ouders hechten. Maar andersom ook. Ik kan me een beetje indenken, dat als een ongetrouwd meisje een kind krijgt dat ze eigenlijk niet wil hebben, ze het niet wil zien en het voor adoptie vrijgeeft. Dat ze er later spijt van kan krijgen is punt twee. Maar als ze het houdt begint het hechtingsproces al, hè? Ook al wilde ze het kind eigenlijk niet.’
‘Ik denk het wel.’
‘Ik ben het nu met een baby aan het meemaken. Eerst gaf ik amper iets om Bern. Ik verheugde me er meer op om over een tijdje me weer normaal te kunnen bewegen. Maar binnen een dag vond ik het al niet prettig als een verpleegster hem meenam om hem te verschonen en te wegen. Hem vasthouden, ach. Maar hem de borst geven deed me wel wat. Het zal verder wel goedkomen, hè?’
‘Ja, vast. Ik kijk er al naar uit om jullie thuis te verwelkomen.’
‘Ik heb er ook over nagedacht hoe ik me aan Emilie gehecht heb. Sneller dan ik verwacht had. Al gauw wilde ik haar vaker zien. Wat wel meetelde, er was geen haast bij. Ik heb bedacht, ik heb er na ons trouwen zelden aan gedacht, dat ze niet mijn eigen dochtertje was. We waren al vaak met ons drietjes, ze was officieel mijn dochtertje geworden. Ja, pijnloos. Dit was het bepaald niet.’
‘Tja, dat gaat nu eenmaal niet anders.’
‘Ik denk al, dat ik graag voor Bern wil gaan zorgen. In het begin zal ik het er vast iets moeilijker mee hebben dan met Emilie.’
‘Ik zal je er zo veel mogelijk mee helpen.’
‘Ja, dat weet ik al.’

Na Emilies achttiende verjaardag

Na een SMS van Emilie reed John naar het crematorium. Hij vond Emilie bij de herdenkingmuur.
‘Sorry voor de dringende oproep, papa. Jullie waren boodschappen aan het doen, toen de telefoon ging. Het was het crematorium. Voor ik wat kon zeggen bood iemand zijn excuses aan, dat de jaarlijkse rekening een maand later zou komen. In verband met een computerstoring. Ik zei maar, goed, dank u. Ik werd toch nieuwsgierig, wat had u met een crematorium te maken? Ik ben hier naartoe gereden. Ik mocht in het register kijken. Ik zag om wie het ging en waar die eh opgeborgen was.’
‘Emilie, ik wilde altijd al je alles vertellen zodra je achttien was. Als je me niet gelooft vraag je het mama maar, die wist ervan.’
‘Nee zeg, natuurlijk geloof ik u.’
‘Fijn. Ik had het even uitgesteld, tot na je tentamens. Het komt nu niet slecht uit, denk ik. Zullen we er even bij gaan zitten? Of wil je naar huis?’
‘Hier maar. Op dat bankje.’
Daar begon hij voorzichtig.
‘Jij en ik hebben heel wat meegemaakt.’
‘Kennelijk meer dan ik wist. Emmy was mijn moeder, hè?’
‘Ja, Emilie.’
‘Dat vermoedde ik direct. Zelfde achternaam, zelfde jaar geboren als u. Het viel me gelijk op dat ze twee dagen na mijn geboorte overleden is.’
‘Ja. Aan een afgebroken hartklep. Daar was geen enkele aanwijzing voor geweest.’
‘Wat verschrikkelijk. U zal u doodgeschrokken zijn.’
‘Ja. En ook dood willen zijn. Als jij er niet geweest was.’
‘Tja. U heeft dus jaarlijks betaald om haar eh urn hier te bewaren?’
‘Ik wilde hem niet in huis hebben. Jij zou hem kunnen vinden en vragen gaan stellen. Misschien voor je er aan toe was, het zou kunnen begrijpen. Ik heb hem voor jou bewaard, Emilie. Het is nu verder aan jou.’
‘Nee. Ze blijft van ons samen. Zoals ik van jullie samen ben. Ik ga de helft betalen. Omdat ik blij ben dat u voor me bewaard heeft wat haar over kon blijven.’
‘Er zijn nog wat andere dingen, die zie je later. Thuis.’
‘Goed. Ik ben hier al een tijdje aan het nadenken. Er kwam steeds meer bij me boven. Wat ik in de loop van de jaren opgevangen heb. Ik vroeg u wel eens wat als ik iets niet snapte. Ik dramde nooit door, u vond het duidelijk niet prettig om over vroeger te praten.’
‘Nee. Ik kan er met je mama redelijk makkelijk over praten, ik moet het met jou ook proberen.’
‘Dat moet toch niet moeilijk zijn, papa? We konden over alle andere dingen altijd samen fijn praten. Zodra ik nog meer zekerheid wilde hebben heb ik u daarom een SMS gestuurd.’
‘Ik snapte wel wat er aan de hand was. Ik hoopte, dat je niet al te overstuur was.’
‘Nee, amper. Dat was ik vast wel geweest als ik het eerder gehoord had. Kon u me toen wel verzorgen? Ik was dus twee dagen oud. U bent toch pas met mama getrouwd toen ik bijna drie was? U heeft trouwfoto’s waar ik ook op sta. Dat verwonderde me niet zo, ik kende meer kinderen, waarvan de ouders, na jaren samenwonen, toch trouwden.’
‘Je tante Saskia heeft toen aangeboden om voorlopig voor je te zorgen. Dat leek haar beter dan dat ik het zou doen. Mij ook.’
‘Ja. Had ze zelf kinderen?’
‘Nog niet. Half grappig, half serieus zei ze, dat ze met jou kon oefenen. En je mama, Wendy, heeft met jóu geoefend. Ze heeft er een tijdje over geaarzeld, voor ze het aandurfde. Met een kindje van twee, niet van haarzelf. En met een weduwnaar.’
‘Tja, dat is geen meisjesdroom.’
‘Nee. Vanaf dat je twee was ben ik langzamerhand voor je gaan zorgen. Al gauw kwam Wendy erbij. Steeds vaker. Tot dag en nacht. Toen zijn we ook getrouwd.’
‘Tante Saskia heeft wel eens gezegd dat ze een tijdje voor me gezorgd heeft. Daar heb ik nooit iets achter gezocht. Ik zal wel gedacht hebben, dat ik wel eens bij haar gelogeerd had. Papa, het lijkt me het beste als u me alles van het begin af aan vertelt. Als u wilt en kan.’
‘Het moet. Je hebt er recht op, Emilie.’
Hij vertelde alles, op zijn manier, alleen door haar onderbroken als hij te snel voor haar ging.
‘Dank u wel, papa.’
‘Het viel me mee. Je bent net zo’n goede luisteraarster als je moeder. Wendy.’
‘Ik wil haar mama blijven noemen. Goed?’
‘Natuurlijk. Graag. Dat zal ze ook willen. Ik weet, dat ze na ons trouwen er zelden aan gedacht heeft dat je niet haar eigen dochtertje was.’
‘Ik heb nooit gemerkt dat ik dat niet was.’
‘Neem je het ons niet kwalijk, dat we het je niet eerder verteld hebben?’
‘Nee, het lijkt me, dat het zo het beste gegaan is, ik kan het nu aan. Eh heeft u foto’s van eh Emmy?’
‘Ja, aardig wat. Ik kon er niet tegen, na haar overlijden, om die iedere dag te zien, ik heb ze op zolder opgeborgen, met nog wat persoonlijke dingen van haar. Achter een onzichtbaar schot met magnetische sluitingen. Met een sticker van een auto erop. Er staat een doos met Emmy erop. Pak die maar en kijk wat erin zit. Er staat ook een doos met Emilie erop. Met dingen van jou vroeger. Tekeningen, rapporten en zo. Ik heb wel de foto die ik altijd voor je klaar heb liggen nog gepakt, toen ik snapte wat er zou gaan gebeuren, omdat je hier was.’
Hij gaf haar die.
‘Ja, die komt me bekend voor. Emmy en ik?’
‘Ja. Je tweede dag.’
‘Ach. Wat is ze mooi. Ik geloof niet, dat ik zo mooi ben, nu.’
‘Ja hoor. Altijd al. Waarom denk je, dat je zo vaak gevraagd bent voor bruidsmeisje? Gelukkig betaalden de bruidsparen je mooie jurkje, want ieder jaar had je natuurlijk een grotere nodig. Alleen de eerste keer, bij de bruiloft van je tante Carla en oom Vince, hebben Wendy en ik die betaald, want dat stel had het toen niet zo ruim.’
‘Jullie wel?’
‘Ja. Wendy kon, nadat ze je ontmoet had, al snel regelen dat ze in plaats van vier hele dagen vijf ochtenden in de week werkte. Ze wilde onder de mensen blijven, niet alleen huisvrouw zijn. Jij was eerst ’s morgens nog bij Saskia, daarna bij oppasouders, daarna naar school. ’s Middags was Wendy er altijd voor je. Ik tot je zesde ’s woensdagsmiddags ook. Ouderschapsverlof.’
Emilie grinnikte.
‘U heeft heel wat voor me geregeld.’
‘Ik wilde je, direct al, vaak bij me hebben. Op jouw tweede dag, waarop de foto genomen is, was Emmy mooier dan ooit. Stralend. Wat uitgerust, opgemaakt en overgelukkig met je.’
‘Ja, dat is zichtbaar. En zo ontroerend. Wat vreselijk jammer dat ze me maar zo kort meegemaakt heeft.’
‘Ja. Ze was die twee dagen wel volledig bij bewustzijn.’
‘Ik zal, als ik vroeger toevallig die foto zag, wel gedacht hebben, nog iemand die me vroeger verzorgd heeft. Ik herinner me nog mijn eerste dag op school. Een vreselijke. Iedereen moest omstebeurt vertellen of hij broertjes of zusjes had. Ik vertelde, dat ik alleen een paar vaders en moeders had. Ik werd uitgelachen, dat kon niet.’
‘Ja, je was overstuur. Wendy had er nogal moeite mee om je te kalmeren. We hebben je die middag thuis gehouden en het de volgende dag weer geprobeerd. Toen bleken die andere kinderen het vergeten te zijn. Je had wel gelijk, over een paar vaders en moeders. Je hebt een tijd tegen iedere vrouw die je een beetje kende mama gezegd. En papa tegen hun echtgenoten. Zoals tegen je tantes en ooms. Je begon al snel mama Wenlie tegen je eh mama te zeggen. Je had kennelijk in de gaten dat ze wel voor je wilde zorgen, maar niet je tante was. We hebben het met de overgang van je tante naar ons langzaamaan gedaan. Zowel voor jou als voor haar als voor Wendy. Daarna zei je al snel alleen mama tegen Wendy. En je tante Saskia kreeg al snel daarna ook een kindje.’
‘Bern is dus eigenlijk een halfbroer van me.’
‘Officieel wel. Maar ik ben er van overtuigd, dat je daar niets van gemerkt hebt of zal merken. Mama houdt zo veel van je alsof je haar eigen dochter bent. We zullen het Bern vertellen zodra we denken dat hij het ook aankan, al ligt het voor hem anders.’
‘Ja, zijn stiefzus in plaats van zijn echte zus.’
‘Een echte halfzus, Emilie.’
‘Ja. We houden allemaal heel veel van elkaar, al wist ik niet hoe het zat. Van voor mijn derde herinner ik me niets. Van daarna herinner ik me dat ik steeds in kleine huisjes was. Dat van tante Saskia is ongeveer zo groot als dat van ons. Daar gingen we natuurlijk ook nog wel op bezoek, nadat u me in huis nam.’
‘Ja. In het begin vaak, om jou en Saskia te laten wennen, daarna wat minder vaak.’
‘Die overgang is kennelijk heel goed gegaan, ik herinner me niets van, bij voorbeeld, een minder prettige tijd.’
‘Je was een lief en makkelijk kindje. De enkele keer dat je liet merken dat je Saskia miste, bracht ik je gelijk naar haar toe. Maar binnen het uur wilde je dan weer naar Wendy. Je had erg snel een voorkeur voor haar. Andersom, Saskia belde me, als je Wendy wilde zien. Dan haalde zij of ik je op.’
‘Ik weet dat tante Saskia me graag mag, maar ze is heel anders dan mama.’
‘Wendy had mij ook gewild als jij er niet geweest was, maar binnen een dag nadat ze je zag had ze je geaccepteerd. Anders zou ik zo goed als zeker niet met Wendy verder zijn gegaan.’
‘Dan hebben we allemaal geluk gehad. Het huisje waarin ik met andere kinderen gespeeld heb, voor ik naar school ging, was net zo groot, of klein, als dat van ons, schiet me te binnen. Dat van tante Carla ook.’
‘Ja. Meer dan twee kinderen kan je er niet in kwijt.’
‘Twee van hetzelfde soort, dan. Ik was erg blij, dat u er op zolder een dakkapel op liet zetten en Bern daar een eigen kamer kreeg.’
‘Dat is een hele strijd geweest, de gemeente was er tegen. Maar we wilden er liever niet weg, van vlakbij Carla en maar iets verder weg van Saskia. Ik ben, samen met anderen uit de buurt, rechtzaken blijven voeren tot de gemeente in hoogste instantie verloor. Die mocht wel eisen, dat alle dakkapellen er hetzelfde uit zouden zien. Dat was eerder afgewezen, de gemeente was geen eigenaar van de huizen. Maar het bleek toch te kunnen.’
‘Toen konden Fleurtje en Julia bij me logeren.’
‘Ja. Je wilde geeneens een iets grotere kamer hebben.’
‘Ik wilde niet verhuizen, al was het in hetzelfde huis. Zou dat een overblijfsel geweest zijn van mijn eerdere verhuizing?’
‘Vast niet. Je had je kamer grotendeels zelf ingericht en er van alles opgehangen. Van Bern was er amper iets te zien, op zijn bedje na. Zijn verhuizing was een makkie.’
‘Voorlopig weet ik genoeg. Ik wil nu bij eh Emmy gaan kijken.’
Emilie had haar snel gevonden, aan de hand van de gegevens die ze op het kantoor van het crematorium gekregen had. Ze keken een tijdje naar de urn, in een nisje met daarboven een plaatje met Emmy Wouters erop.
‘Bent u hier eerder geweest, papa?’
‘Nee, Emilie. Ik zal haar nooit vergeten, maar ik kon er al niet tegen om iedere dag iets van haar te zien of over haar te horen. Daarom staan er thuis geen foto’s van haar. Ik moest verder. Werken en af en toe jou opzoeken. De rest weet je.’
Emilie stapte ineens naar voren en streelde de zijkant van de urn.
‘Ik weet niet of je mij hebt kunnen volgen, mama. Het gaat heel goed met me. Jij bent begonnen om voor me te zorgen. Negen maanden lang. Dag en nacht. Zo jammer dat je me maar twee dagen hebt mogen zien. Er is, behalve mijn vader, daarna steeds iemand geweest die goed voor me zorgde. En na een tijdje iemand, Wendy, die voor mij én papa is gaan zorgen. Ik mag haar wel mama noemen, hè? Papa is met haar getrouwd, hij hoefde toch niet alleen te blijven? Maar hij is je echt niet vergeten, anders hadden we hier niet gestaan. Hij wilde altijd dat ik zo veel mogelijk kennis met je kon maken, al was je er niet meer. Hij gaat me nog meer van je vertellen en laten zien wat hij van je voor me bewaard heeft, foto’s en nog wat meer. Daar kijk ik naar uit. Rust verder zacht, lieve mama.’
Emilie deed een stapje naar achteren, weer naast haar vader.
‘Dank je wel, Emilie. Dat was erg roerend.’
‘Ik kon niet meer onder woorden brengen. Misschien later. Ik kan hier een miniatuur urntje krijgen. En dat laten vullen met wat as van mama Emmy. Mag ik dat op mijn kamer bewaren?’
‘Ja, Emilie. Met alles wat je verder van haar wilt bewaren, niet zo ver weg gestopt. Maar alsjeblieft niet te opzichtig, ik kom zelden op je kamer, Wendy vaker.’
‘Ik overleg wel met haar. Ze zal erdoor niet tekort komen, hoor. Ik praat iedere dag met haar, ik kus haar iedere dag.’
‘Daarom is ze ook zo gelukkig met je. Altijd geweest.’
‘Laten we naar huis gaan.’
‘Ja, mama zal niet snappen waar ik gebleven ben. Ze was even naar de buren, ik heb niet de tijd genomen om een briefje achter te laten.’
Emilie vloog Wendy om haar nek, toen ze haar in de keuken vond. Ze omhelsde haar strak en kuste haar. Wendy maakte zich voorzichtig los.
‘Nou zeg, waar heb ik dit aan te danken, lieverd? En waar waren jullie? Je was niet thuis, toen we thuis kwamen. En even later was papa verdwenen, zonder iets te zeggen. Hé, huil je?’
Wendy keek naar John en werd wat gerustgesteld omdat die stond te glimlachen.
‘Een mengsel van verdriet en vreugde, mama. Laten we erbij gaan zitten.’
Ze gingen aan de keukentafel zitten.
‘We waren bij het crematorium. Bij de urn van Emmy.’
‘Ach, schatje. Ben je erg geschrokken?’
‘Dat viel wel mee. Eerst erg verbaasd. Ik kreeg een raar telefoontje van het crematorium en ben daar gaan kijken. Nadat ik had laten zien dat ik achttien was wezen ze me op een regel in hun register. De plek van een urn van Emmy Wouters. Haar geboortedatum zei me niets, tot ik bedacht dat papa van hetzelfde jaar is. Haar overlijdensdatum zei me wel direct wat, twee dagen na mijn geboortedatum.’
‘Papa stond op het punt je alles te vertellen. Ik weet niet hoe hij begonnen zou zijn, er is geen makkelijke manier. Misschien was dit geeneens zo’n slechte.’
‘Nee. Ik heb daar buiten een tijdje na lopen denken, daarna paps een SMS gestuurd of hij met me wilde komen praten. Hij heeft me daar alles verteld.’
‘Moeilijk, John?’
‘Het viel me mee. Ze kan goed luisteren.’
‘Ik vind het fijn dat ik nu meer weet. Ik wist, dat tante Saskia een tijdje voor me gezorgd heeft, voor u kwam. Maar niet hoe lang dat geweest was. En als ik om mijn eerste babyfoto’s vroeg, liet papa me er een zien, waar nog iemand anders op stond. Ik dacht dan, vast nog iemand, die een tijdje voor me gezorgd heeft.’
John legde de foto op tafel.
‘Ja, de foto. Die liet hij me ook zien, zodra Emmy en jij ter sprake kwamen. Hij ontroerde me toen erg. Nog. Jou vast ook. Ben je nu erg treurig?’
‘Een beetje. Niemand kon er toch iets aan doen? Ik denk, dat er toen het beste van gemaakt is, om me door tante Saskia te laten verzorgen. Ik ben blij dat ik niet te horen heb gekregen dat ik geadopteerd ben, dat mijn moeder me niet kon houden of, nog erger, me niet wilde hebben. Daar zou ik het vast moeilijk mee gekregen hebben. Misschien ook nog, dat ik dan niet geweten zou hebben wie mijn vader was of hem nooit gekend hebben. Het is natuurlijk erg treurig, dat Emmy me negen maanden gedragen heeft en me maar twee dagen gezien heeft. Het is een kleine troost, dat ze pijnloos en heel gelukkig overleden is. Voor papa was het natuurlijk ook een ramp. Denk je met een gezinnetje te beginnen, overlijdt de moeder. Stond hij er ineens alleen voor.’
‘Ja. Je weet, dat papa tante Carla aan haar huisje geholpen heeft. Daardoor heb ik hem ontmoet. Ik vermoedde niets, hij was aan de vrolijke kant. Maar zodra het tussen ons wat serieuzer werd vertelde hij me alles. En liet de foto zien. Ik was geschokt, dat hij zoiets mee had moeten maken. Ik kon begrijpen, dat hij die periode afgesloten had, als je daar steeds aan terug blijft denken heb je geen leven. Het duurde even voor ik het ook accepteren kon. Als jong meisje is het niet je ideaal om met een weduwnaar met een kind te trouwen. Maar eerst veroverde papa mijn hart, daarna jij. Daarom durfde ik het toch aan om met hem te trouwen en min of meer jouw moeder te worden. Ik heb er nooit een seconde spijt van gehad.’
‘Daar heb ik ook nooit iets van gemerkt. Als ik jullie trouwfoto’s zag verwonderde me het niet zo dat ik daar ook opstond. Er waren meer kinderen, waarvan de ouders, na jaren samenwonen, toch trouwden.’
‘We hadden ervoor geen jaren maar een paar maanden samengewoond. Ik principe was ik daartegen, maar zodra ik jou ontmoet had wilde ik je vaker zien dan een paar keer per week.’
‘Ik kan me niet anders herinneren dan dat u, samen met papa, voor me zorgde.’
‘Na mijn aanvankelijke aarzeling, en zeker na ons trouwen, zag ik je niet als pleegdochtertje of wat dan ook, maar als mijn eigen dochtertje. Waar ik met heel mijn hart van hield. En houd. Net zo veel als van Bern, het zoontje dat ik samen met je papa gekregen heb. Ik houd ook met heel mijn hart van papa, waar ik, voor mijn gevoel, jou van kreeg. Maar het blijft natuurlijk, dat jouw natuurlijke moeder je ter wereld gebracht heeft.’
‘Ja. Nu misschien wat moeilijks, mama.’
Emilie haalde een urntje uit haar jaszak.
‘Dit is een urntje. Ik heb het laten vullen met wat as van mama Emmy. Vindt u het goed, als ik dat op mijn kamer zet?’
‘Natuurlijk, lieverd. Papa en ik hebben het een enkele keer over Emmy, al staat er geen foto. Jij mag haar ook gedenken.’
‘Ik wil die foto van haar en mij er ook bijzetten. En misschien nog wat spulletjes van haar, die papa voor me bewaard heeft. Ik hoop op een sieraad, dat ze gedragen heeft.’
‘Maak er geen altaar van, Emilie.’
‘Nee, mama, een bescheiden plekje. Om, als ik het zie, haar in mijn gedachten te bedanken voor de moeite die ze voor me gedaan heeft. U blijft mijn mama. Aan u heb ik ook veel te danken.’
Er kwamen een paar tranen bij Wendy.
‘Ik heb het nooit als last ondervonden, schat. Ik heb alleen maar van je genoten. Samen met je vader.’
‘Die zal ik ook nog wel eens om zijn nek vallen. Ik wil ook Tante Saskia gaan bedanken.’
‘Dat is een goed idee. Ze weet natuurlijk, dat papa en ik haar dankbaar zijn, maar ze zal het vast fijn vinden om het ook van jou te horen.’

‘Tante Saskia, papa heeft me over vroeger verteld. Wilt u het ook doen?
‘Over vroeger?’
‘Ja. Over zijn verleden. Over zijn jaren met eh Emmy. Over mijn komst enne haar vertrek. En alles daarna.’
‘Treurig, hè, dat vertrek.’
‘Ja, heel treurig. Ik wist, dat u me een tijdje verzorgd heeft, maar nooit precies hoe lang. Twee jaar, dus.’
‘Ja, ruim twee jaar.’
‘Ik weet niet hoe ik u daarvoor kan bedanken.’
‘Dat hoeft niet, lieverd. Je was een zegening voor me. Zonder jou had het slecht met me kunnen aflopen.’
‘Nee toch?’
‘Ik was in een depressie aan het raken, Emilie, omdat ik maar niet in verwachting raakte. Iedereen had me al aangeraden om weer aan het werk te gaan, maar dat vond ik hetzelfde als het opgeven van mijn hoop op een kindje. Dat kon ik niet, maar overdag steeds in m’n eentje thuiszitten was ook niet goed voor me. Ik zocht natuurlijk afleiding, maar je kan niet te vaak bij anderen aankloppen, zelfs bij je familie niet. In de tijd dat Emmy in verwachting was ben ik wel regelmatig bij haar geweest. Ik was niet jaloers op haar, ik gunde haar haar geluk. Ik vond haar heel lief. Ik heb haar op jouw tweede dag in het ziekenhuis opgezocht, de eerste dag was voor directe familie. Ik mocht je even vasthouden, ik ging nog meer naar een eigen kindje verlangen. De volgende dag was vreselijk. Emmy overleden. John was wanhopig. Wat nu, wat nu, zei hij steeds maar. Ik hoefde maar kort met Jeroen te overleggen, hij steunde me. Ik heb John diezelfde dag al aangeboden om voor jou te gaan zorgen, totdat hij het zelf zou willen en kunnen. Hij hoefde er ook niet lang over na te denken, hij nam ons aanbod aan.’
‘U nam wel een hele verantwoordelijkheid op u.’
‘Poe, die krijg je bij eigen kinderen ook, die accepteer je gewoon. Je was mijn nichtje, Emilie. Twee dagen oud en al half wees voor je het wist. Ik zag het niet zitten dat je vader je in z’n eentje zou gaan verzorgen. Hij zou je heel vaak ergens anders moeten onderbrengen, want hij moest natuurlijk blijven werken. Anders kwam hij in de bijstand. Dan kon ik beter voor je zorgen. Dag en nacht. En je vader kon je bij mij vaker op komen zoeken dan bij anderen die op je zouden passen. Ik was gelijk uit mijn depressie, Emilie. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld.’
‘Maar u wist, dat het tijdelijk kon zijn.’
‘Zou zijn. Maar niet erg kort. We spraken met je vader af, dat we een overgang heel geleidelijk zouden laten verlopen. Voor alle betrokkenen. Zo is het ook gegaan. Wel iets anders dan we gedacht hadden. Jeroen en ik hadden een tweede huwelijk voor je vader nooit uitgesloten, we gunden hem dat wel. Maar Wendy kwam voor ons toch onverwacht. John liet zich daardoor niet beïnvloeden, hij bleef bij zijn, onze plannen voor een geleidelijke overgang.’
‘Mama vertelde, dat het even duurde voor ze me kon accepteren.’
‘Nee, lieverd, dat ze hét, alles, kon accepteren. Trouwen met een weduwnaar met een kind. Én verhuizen. Én minder gaan werken om vaker bij je te zijn, waar ik ook vóór was. Je vader vertelde haar tijdens hun kennismaking op tijd over zijn omstandigheden, hebben we ook van Wendy gehoord. Maar ze was toen al te gek op je vader om van hem af te zien. En zodra ze jou meegemaakt had wilde ze jou ook. Je zei al gauw mama Wendy tegen haar. Als dat niet vertederend is?’
‘Ja, vast.’
‘Ik heb je graag aan haar afgestaan, ze was net zo’n lieverd als Emmy was. We waren net met de langzame overgang begonnen, je was af en toe al bij je vader, overdag. Wendy liet al gauw al haar principes varen, over samenwonen en zo, om maar vaak bij je vader en jou te zijn. Ik weet niet wie wie gevraagd heeft, als dat nog nodig was, ze zijn na niet zo lang getrouwd.’
‘En zat u zonder mij.’
‘Ja. Dat was niet zo erg fijn. Maar ik ben niet jaloers aangelegd, Emilie. Ik was erg dankbaar dat ik voor je had mogen zorgen, maar de tijd was gekomen dat iemand anders het zou doen. Die ook officieel je moeder werd. Je bleef vaak, met je ouders, bij me op bezoek komen. Het werd natuurlijk op den duur minder, zo gaat dat. En tot mijn grote verbazing bleek ik drie maanden later in verwachting te zijn.’
‘Dat was natuurlijk heel fijn voor u. Vond u er veel verschil in zitten, om toen voor een eigen kindje te zorgen?’
‘Er was maar één verschil, Emilie. Ik kon borstvoeding geven. Je bent met een baby zo druk, dat je er niet dagelijks bij stilstaat dat ze niet van jezelf is. Alleen als je vader op bezoek kwam besefte ik waar je echt bij hoorde. Hij heeft van het begin af aan ook van je gehouden, hij wilde ook steeds het beste voor je. En ik wist al langer, dat wat hij ook op zich nam, hij dat ook uitvoerde. Wat ook bleek toen hij Wendy ontmoette, hij bleef bij zijn plannen.’
‘Ja, het is wel een regelaar.’
‘Hij heeft voor je tante Carla het huisje geregeld, waar ze nu nog in woont. Hij werkte toen al bij die woningcorporatie.’
Saskia grinnikte even.
‘Je moet ook eens met Carla gaan praten. Zij was erbij, toen je vader en Wendy wat met elkaar begonnen. Feitelijk heeft zij ze gekoppeld.’
‘Eigenlijk was ik eropuit om nog wat meer over Emmy aan de weet te komen. Papa zei, ze was net zo lief als Wendy, vergelijk haar daar maar mee. U zegt hetzelfde.’
‘Ja. Sorry, lieverd. Ik zou niet weten wat ik nog meer van haar zou kunnen zeggen. Haar uiterlijk kan je vast op foto’s van vroeger zien. Een leuke meid. Je vader is bij zijn smaak gebleven.’
‘Nou, daar word ik ook niet veel wijzer van.’
‘Ik ken geen mensen, die haar beter gekend hebben dan je vader en ik. Ik ben er van overtuigd, dat, als ze het mee had mogen maken, ze je net zo goed verzorgd zou hebben als ik een tijdje en daarna Wendy.’
‘Volgens papa was ze overgelukkig met me.’
‘Wendy? O ja, dat was ze, Emilie. Maar wat ze ook zeggen over moederliefde, sommige moeders zijn daartoe niet in staat. En anderen kunnen voor een kind liefde voelen alsof dat van hun zelf is. Jij was mijn kindje, zodra ik je uit het ziekenhuis mee mocht nemen. En je werd het van Wendy, onverwacht snel wilde ze niets liever dan je dag en nacht van me overnemen. Maar John wilde haar een tijd de kans geven om zich terug te trekken. Van hem, omdat ze elkaar nog niet zo lang kenden, van jou, omdat jou dag en nacht verzorgen wat anders is dan bij je op bezoek gaan. Wat ik al zei, hij bleef bij zijn plannen.’
‘Van uw zorg herinner ik me niets, wat geen wonder is, ik was nog geen drie. Zelfs met wat ik nu weet, Wendy blijft mijn moeder, waarvan ik altijd gehouden heb.’
‘Al was je nog geen drie, dom was je niet. Je zei mama tegen me, tot niet lang nadat Wendy in beeld kwam. Toen werd het mama Saskia en Wendy werd mama Wendy. En zodra jullie dag en nacht een gezinnetje waren zei je alleen nog maar mama tegen Wendy. Ik heb jou verzorgen nooit als een verplichting gevoeld, maar als een zegen. Ik kreeg zo veel liefde van je, vanaf je eerste glimlachje. Daarom hoef je me niet dankbaar te zijn, ik ben het jou.’
‘Evengoed ben ik u toch dankbaar. Ik mag op mijn kamer een plekje maken voor eh herdenking. Er komt een miniatuururntje met wat as van Emmy. En de enige foto van haar en mij. Ik weet niet wat ik nog tussen de spullen vind die papa voor me bewaard heeft, ik wil ook een foto van u met mij.’
‘Als je die niet vindt kom je maar bij me, die heb ik wel. Ik zou me vereerd voelen, Emilie.’
‘Het wordt maar een klein, niet zo opvallend plekje, hoor. Mama vindt het wel goed, maar ik wil haar niet kwetsen.’
‘Dat doe je met zoiets niet. Dat siert je. Maar zet er van haar en jou ook een fotootje bij.’
‘Ja, dat is een goed idee.’

‘Tante Carla, papa heeft me veel verteld over zijn en mijn verleden. U heeft mijn moeder Emmy niet gekend, hè?’
‘Nee, liefje. Tja, je vader zou je alles vertellen zodra je achttien was. Dat heeft hij kennelijk gedaan. Vast zo uitgebreid als hij kon. Je zal je er bij neer moeten leggen, dat je meer dan van hem over Emmy niet aan de weet kan komen.'
‘Ja, dat begin ik te snappen. Als troost, ik weet misschien meer van haar dan andere kinderen over hun moeder.’
‘Dat denk ik ook. Je vader heeft er zich jaren op voor kunnen bereiden.’
‘Hij heeft niet alleen wat spullen van haar voor me bewaard, ook al die jaren betaald voor het bewaren van een urn met as van Emmy.’
‘Typisch John. Als hij wat regelt doet hij het uitermate goed. Je weet vast, dat hij dit huisje voor me geregeld heeft.’
‘Ja.’
‘Maar hij zal je daar niet alles over verteld hebben. Ik zat er toen erg slecht bij. Hij regelde ook huurtoeslag en bijzondere bijstand voor me, zodat ik hier met een schone lei kon beginnen. Met Vince en Fleurtje.’
‘Typisch papa, om dat niet te vertellen.’
Carla grinnikte even.
‘Ik heb hem daar toen voor bedankt, door hem aan Wendy te koppelen.’
‘Daar heb ik wel eens wat over gehoord.’
‘Vast ook lang niet alles. Ik ben zelf gekoppeld, Emilie, aan Vince. Ik werkte in een supermarkt en praatte daar het meest, in de pauzes, met een bepaald meisje. Die zei op een gegeven moment, mijn vriend heeft een heel aardige vriend. Die lijkt me wel wat voor jou. Zal ik hem eens langs sturen? Ik zei, stuur maar, iedere klant is er één. Ik was dat al vergeten, toen het Valentijnsdag werd. De luxe dozen chocola vlogen de super uit. Je werkt op zo’n drukke dag volautomatisch. Toen er een mooie doos chocola na het afrekenen niet opgepakt werd keek ik op. Wie stoorde mijn tempo? Ik zag een jongen, die me strak aankeek. Hij zei, de chocola is voor jou. Wil je een keer met me uit? Ik herinnerde me over een vriend van een vriend en keek om naar mijn collega. Die zat heftig te knikken. Ik pakte een achtergebleven kassabon, schreef achterop het nummer van mijn mobieltje, gaf de bon aan die jongen en wuifde hem door. De chocola borg ik snel op, in mijn tas. Die jongen belde ’s avonds al. We hebben gepraat tot mijn mobieltje leeg raakte. Nog snel een afspraak voor de volgende avond gemaakt. Binnen veertien dagen hadden we verkering.’
‘Wat mooi.’
‘Ja. Ik sla wat over, dat wil ik je later wel vertellen. Ik woonde op een paar kleine kamers en had me ingeschreven bij een woningcorporatie voor wat groters. Al had ik daar geen hoop op. Toen ik in het ziekenhuis bij lag te komen van mijn bevalling van Fleurtje kwam John bij me op bezoek. Die werkte bij die woningcorporatie en moest meer gegevens van me hebben voor ik een huisje zou kunnen krijgen. Ik gaf ze maar. We raakten aan de praat over mijn omstandigheden, ik vond hem al gauw zo vriendelijk, dat ik zei, dat ik al bezet was, maar hem wel aan mijn zus wilde koppelen. Hij moest maar eens vaker langskomen, dat zou hij haar misschien tegen het lijf lopen. Hij ging er amper op in, maar kwam de volgende dag al weer. Toen Wendy ook bij me op bezoek was. Hij viel als een baksteen voor haar. Net als ik eerder voor Vince. Verliefdheid op het eerste gezicht. John vertelde, dat ik snel aan fatsoenlijke huisvesting toe was en dat ik in aanmerking kwam voor één van drie huisjes, die na een renovatie op het punt stonden om opgeleverd te worden. Hij vroeg Wendy om er één voor me te kiezen, want er was wat haast bij en ik kon mijn bed nog niet uit. En hij lijmde haar gelijk om samen met hem spullen bij een kringloopwinkel voor me te gaan kopen. En ook een keer naar Ikea. Wendy kon geen nee zeggen, als een vreemde haar zus zo wilde helpen moest zij het zeker doen. Zo zijn die twee aan de scharrel geraakt. Niet in disco’s, maar met boodschappen doen.’
‘Als we boodschappen gaan doen bepaalt papa de route. Mama laat hem maar.’
‘Ja, vast. Emilie, ik schrok me wezenloos, toen Wendy me na een paar weken kwam vertellen, dat John weduwnaar was. Als ik dat had geweten had ik niet geprobeerd ze te koppelen. Maar Wendy was al te gek op John om van hem af te zien. Ik heb haar daarin maar gesteund, het ging om hun toekomst, niet om zijn verleden. Ze had er in het begin wat moeilijk mee om ook nog stiefmoeder van een kindje van twee te worden. Van jou. Maar ze had eigenlijk geen keus, als ze John wilde. Ze vertelde wie jou opvoedde. Ik stelde haar een beetje oneerbiedig maar wel praktisch voor, dat als Johns schoonzus met jou geoefend had omdat ze nog geen eigen kinderen had, zij wel een paar jaar met jou kon oefenen. En als je kleine kinderen verzorgt ga je er meestal vanzelf van houden. Wendy heeft het, denk ik, nog geen week als oefenen gezien, daarna wilde ze je al. Maar John zorgde ervoor, dat de eh overname van jou heel geleidelijk verliep. Voor Wendy en jou om aan elkaar te wennen, en voor zijn schoonzus om je af te staan. Gelukkig raakte die niet zo lang daarna in verwachting en had er geen moeite meer mee.’

‘Sorry dat ik wat lang wegbleef. Ik ben ook even bij tante Carla geweest. Zij en tante Sandra konden me niet veel meer vertellen over Emmy dan wat papa me al verteld had. Ik kan er genoegen mee nemen. Vast helemaal, als ik gezien heb wat papa voor me bewaard heeft.’

Dat overtuigde haar helemaal.

---

---

 Klik hier om een ander verhaal te kiezen en/of een e-mail met commentaar te sturen.