Simone in Engeland

B.W. van Daalen

Simone was enig kind. Ze volgde een opleiding voor verpleegkundige, na haar slagen daarvoor nog meer cursussen en werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen.

Nadat haar ouders door een ongeluk omgekomen waren besloot ze, omdat de overige familieleden inmiddels ook al overleden waren, op aanraden van Tamara, een geëmigreerde, vriendin ook te emigreren, ze wilde verandering. Ze ging met een boot, om rustig over te kunnen schakelen. Op de boot ontmoette ze een leeftijdgenoot, Stefan, die ook emigreerde, maar al wat thuis was in de USA. Hij ging werken als hoogleraar aan de Universiteit van Boston, zij als verpleegkundige in het ziekenhuis daarvan. Haar vriendin en hij hielpen haar op weg in haar nieuwe omgeving. Stefan en Simone zagen niet genoeg in elkaar voor een gezamenlijke toekomst, maar gingen wel een flat en een beetje hun leven delen. Ze spraken af elkaar vrij te laten wanneer er iemand opdook waar ze wél meer in zagen voor de rest van hun leven. Voor Stefan werd dat Karen, Hoofd Opleidingen van het ziekenhuis. Daar raakte ze ook bevriend mee, ze ging met haar een flat delen nadat Stefan door een verkeersongeluk omgekomen was.

Na een tijd werd ze door een chirurg, Mark Wellingten, waar ze op haar werk wel eens contact mee had, gevraagd om bij hem te komen wonen om Charles, zijn lichamelijk licht gehandicapte schoonvader, ook weduwnaar, te verzorgen en overdag gezelschap te houden. Het huis was door Mark gekocht toen hij voor zijn schoonvader wilde gaan zorgen. De vorige eigenaren waren drie alleenstaande heren die op de eerste verdieping ieder een zitslaapkamer hadden, met eigen badkamer en kookgelegenheid. Ze zou één van die kamers krijgen en een uitstekend salaris. Ze nam de ‘baan’ aan maar maakte er een manier van leven van, ze zorgde voor beiden.

Ze praatte ook veel met Mark. Door haar vrije manier van praten vertelde hij haar al gauw alles over zijn verkeringen, waaronder één met Renee, en over zijn huwelijk met Vivian. Zij vertelde hem het meeste van haar geschiedenis. Ze kregen al gauw verkering. Af en toe vertelde hij iets over zijn afkomst. Vrij snel na het ontstaan van Boston was een voorvader vanuit Engeland gekomen. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo was dat steeds gegaan. Zijn vader was bij zijn pensioen naar Engeland gegaan om vanuit het voorvaderlijke landhuis het familiebedrijf te leiden. Mark zou bij zijn pensioen het van hem over kunnen nemen, als hij dat wilde. Hij zou dan het land wat bij het huis hoorde moeten beheren, en het familievermogen, waartoe ook de antieke meubelen en schilderijen, waaronder een Picasso, in zijn huis hoorden. Er was ook een Rolls-Royce. Hij had zelf ook geld, waar hij mee kon doen en laten wat hij wilde, van de familie-eigendommen mocht hij alleen genieten. Simone mocht in de Rolls rijden.

‘In en om Simone’ deel 2:
Binnen een jaar trouwden ze. Vlak voor hun trouwen kwam ze nog ergens achter. Mark zei dat hij iets uit Engeland over zou laten komen. Familie-eigendom, traditie voor een bruid om het te dragen, maar het hoefde niet. Het bleken twaalf eeuwenoude zijden bloemen te zijn, bewerkt met goudverf. En een tiara. De bloemen droeg ze op de grote dag in twee rijen achterin haar lange haar. Door de tiara zag ze eruit als een koningin.
Zodra het zeker was vertelden ze Charles dat er een tweeling op komst was. Charles deed ze een zwembad in de tuin cadeau, de kinderen zouden er ook van genieten.
De tweeling kwam voorspoedig op de wereld, eerst Mike, even daarna Silvia. Ze zonden en zwommen, behalve als er bezoek was dat niet mee wilde doen, allemaal bloot. Charles keek vanuit zijn rolstoel vaak glimlachend toe. Hij overleed toen de tweeling acht was.
Simone maakte een losbladig boek met verhaaltjes, tekeningen en foto’s om de kinderen seksueel op te voeden. Ieder jaar voegde ze ook een foto van de blote tweeling in.
Mike kreeg toen hij veertien was een vriendinnetje, Aimee, Silvia op haar vijftiende een vriendje, Jamie. Die twee mochten, zodra ze bij de tweeling thuis kwamen, het boek van Simone bekijken, waardoor ze zonder problemen snel mee gingen doen met bloot zonnen en zwemmen.

‘In en om Simone’ deel 3:
In het jaar dat de jeugd negentien werd gingen ze met z’n allen voor het eerst op familiebezoek bij de ouders van Mark in Engeland. Daar vielen ze, zelfs Mark, van de ene verbazing in de andere. Mark noemde nooit getallen, hij zei altijd nogal wat, ook als de kinderen een enkele keer vroegen wat ze van hun opa, de schoonvader van Mark, geërfd hadden. Op hun eenentwintigste zouden ze erachter komen. Hij wist ook niet veel van wat er in Engeland was. Hij had alleen een lijst van alle antiek, schilderijen en juwelen. Maar er stonden geen prijzen bij. Het landhuis bleek ontzettend groot. De tuinen eromheen zo groot als het stadspark in Boston. In de paardenstal konden veel paarden, maar er stonden er ‘maar’ acht. En acht koetsen. Een andere paardenstal was omgebouwd tot garage, daar stond niet één Rolls-Royce, maar een stuk of vijf. De landerijen van de familie waren verpacht, er waren twintig boerderijen. Het hele grondbezit was zo groot als een Amerikaanse county.

Na terugkomst in Boston begon de jeugd aan trouwen te denken. Er werd afgesproken, dat als de verkeringen ook hun studiebeurs af zouden dragen, en na hun huwelijk ze allemaal wat huur zouden betalen, ze in het huis mochten komen wonen. Ze gingen langzamerhand wat gaan vrijen, maar bewaarden het mooiste voor tot in de huwelijksnacht. Op hun twintigste trouwden ze, tegelijk. Omdat de familie maar één tiara bezat liet Mark twee diademen uit Engeland overkomen.

Een paar jaar later kondigden de kinderen aan dat ze zelf aan kinderen wilden beginnen. Maar dan moest er een ruimteprobleem opgelost worden, alle drie slaapkamers waren bezet. Mark kwam op het idee om met pensioen te gaan en zijn vader te vragen of hij het van hem over kon nemen. Die ging akkoord. Simone aarzelde om zo ver van haar kinderen vandaan te gaan, al wilde ze niet op hun lip zitten, maar ging overstag toen ze van de mogelijkheid van een webcam in de kinderkamer hoorde en dat ze zouden kunnen chatten, elkaar kunnen zien en horen. Pas toen alles beslist was kwamen ze op het idee om de leegstaande zolder in gebruik te nemen. Mark liet die snel ombouwen, er kwamen een logeerkamer, een badkamer en vier kinderkamers. De kinderkamers zouden ingericht worden zodra er kinderen groot genoeg waren om daar te gaan slapen. Mark en Simone namen de logeerkamer in gebruik, zodat er op de eerste etage een kinderkamer ingericht kon worden.

Het eerste kleinkind van Mark en Simone was Emily, het dochtertje van Mike en Aimee.
Het tweede, een maand later, Richard, het zoontje van Jamie en Silvia.
Twee maanden na de geboorte van Richard vertrokken Mark en Simone naar Engeland, eerder had Simone zich niet los kunnen maken. Alle heerlijke herinneringen aan de eerste maanden van de tweeling kwamen weer boven.

Na de geboorte van hun tweede kleinkind en de jaarwisseling vertrokken Mark en Simone naar Engeland.
Vader vertelde bij hun aankomst gelijk, dat ze voorlopig in de mooie logeersuite konden. Moeder en hij waren er nog niet toe gekomen om op zoek te gaan naar een mooie kamer met een mooi uitzicht.
Mark verdween regelmatig met zijn vader in het kantoor, naast de suite van vader en moeder op de eerste verdieping. Simone inspecteerde op haar dooie gemak het hele huis. Ze maakten samen kennis met alle personeelsleden, bezochten ook alle verpachte boerderijen. Na een maand of twee hielden ze een beraadslaging.
‘Simone, ik heb nu een goed overzicht over het familiebedrijf. Het draait prima, het familiekapitaal is sinds vader het overnam ieder jaar toegenomen.’
‘Hele grote getallen, zeker?’
‘Ja, onwezenlijk. Ik maak me er maar niet druk om. Ik zie tot nu toe niet veel zaken die aan verandering toe zijn. Heb jij wat dringends, anders ga ik even door.’
‘Nee, wel nogal wat, om in jouw termen te spreken, maar geen spoedklussen. Alleen, waarom is het familiekapitaal zo groot?’
‘Het is bedoeld om tegenslagen op te vangen. Na de beurskrach in eh negenentwintig, geloof ik, was het aardig geslonken, maar alles draaide gewoon door, er hoefde niemand ontslagen te worden. Sindsdien is het langzaam toegenomen. En is er nog voorzichtiger geïnvesteerd. Tja, na zoveel jaar, eeuwen, loopt het nogal op.’
‘Goed. Nu je veranderingen.’
‘Als eerste wil ik Thomas vragen of hij met pensioen wil.’
‘Die is al butler sinds je vader het overnam, hè?’
‘Ja. Hij is nog niet zo oud, maar ik vind dat hij wel een beetje vroeg pensioen verdiend heeft.’
‘Wil je daarna zijn zoon als butler?’
Hij grinnikte.
‘Ja, als die wil, maar dat ga ik niet vertellen. Ik ga alles officieel doen.’
‘Waarom begin je nu niet?’
‘Goed idee.’
Hij belde de butler. Die verscheen na een paar minuten.
‘Thomas, ik werd door mijn vader van belangrijke zaken op de hoogte gehouden, als mogelijk opvolger. Ik ben nu alles langzaamaan aan het overnemen, dat begrijp je wel. Er gaat, voorlopig, niet veel veranderen. Jij hebt de familie heel lang zéér goed gediend, al sinds mijn vader het hier overnam. Ik laat het aan jou over, maar denk eens na over jouw pensionering. Misschien wat vroeg, maar dat heb je verdiend.’
‘O. Dank u, mijnheer. Dat zal ik doen.’
Thomas verdween.
‘Hij zal het wel doen, al zou het alleen zijn om zijn zoon een kans te geven. Maar dat vertel ik niet van tevoren. Goed. Heeft de kasteelvrouwe ideeën, over veranderingen?’
‘Ja. Allereerst moeten overal nieuwe matrassen komen. Ik denk, als je na kunt kijken wanneer die voor het laatst vervangen zijn, dat je schrikt.’
‘Dat zal best. Thuis deden we er ook te lang mee.’
‘Verder wilde ik iets aan de bed-ombouwen doen. Er zit een laag boenwas van eeuwen op. Als ze antiek zijn, schoon laten maken. Anders nieuwe, in antieke stijl.’
‘Prima. Ik neem aan dat je alles opgeschreven hebt, regel het maar.’
‘Goed. In veel kamers, ook van het personeel, is het tijd voor een nieuw verfje, behang, vloerbedekking en sanitair. De gordijnen bevallen me ook niet. Ze zijn waarschijnlijk van damast, of zo, maar honderd jaar niet gewassen, ruik er maar niet aan. Ik wil naar mooie vervangers zoeken, die wasbaar zijn.’
‘Heel goed. Je goede smaak komt van pas.’
‘Daardoor wordt het een beetje duur, alles bij elkaar, denk ik.’
‘Een beetje is niet erg. Vijf cijfers voor de komma kan je zonder overleg met me uitgeven, voor verbeteringen.’
‘O. Pond?’
‘Natuurlijk. Vergeet die dollars maar. Was het dat?’
‘Ja. Voorlopig heb ik daar mijn handen al aan vol.’
‘Wacht nog even met de gordijnen. Herinner je, dat je in Boston zei, die drie zitkamers achter elkaar vind ik te veel?’
‘Ja. Maar ik weet nog niet wat daar mee te doen valt.’
‘Ik wel. Ik heb een voorstel. In de rookkamer en de bibliotheek zit nooit iemand. Die wil ik uitbreken. Er één vertrek van maken. Misschien moet de airco aangepast worden, maar dan zouden we een zitkamer hebben die groot genoeg is. We hoeven gasten niet zo plechtig te ontvangen als vader en moeder.’
‘Goed idee. Kan dat, uitbreken, in zo’n oud gebouw?’
‘We halen er specialisten bij. Misschien moet er een boog in het midden, ter ondersteuning, maar er is vast wat moois van te maken.’
‘Ja. Maar dan zijn die drie zitkamers over.’
‘Ik wilde in de achterste twee en half een zwembad maken.’
‘Binnen?’
‘Het klimaat is hier niet zo geschikt voor buiten, denk ik.’
‘Eerlijk gezegd, ik miste ons zwembad al. Maar ik zag niet zo gauw een oplossing, al is de tuin groot genoeg. Dat zou heel fijn zijn.’
‘Dat dacht ik wel. Daarom vroeg ik je te wachten met de gordijnen. In ieder geval met die voor de zitkamer, tot de verbouwingen klaar zijn. In het zwembad moeten natuurlijk geen gordijnen.’
‘Nee, iets wat open en dicht kan. Open om van het uitzicht te genieten, dicht als we bloot willen zwemmen. Of zitten. Is daar die eerste halve zitkamer voor?’
‘Ja, met in de hoek aan de ingang een douche. Met warm én koud water.’
‘Heel mooi. Alles bij elkaar ook vijf cijfers voor de komma?’
‘Misschien één meer. Maar dat kan makkelijk.’
‘Ik vraag verder maar niets.’
‘Wat niet weet, wat niet deert, zei Aimee, over haar broers.’
‘Ja. Wat een stel, hè? Ruw, maar met een goed hart.’
‘En humor. Jamie ontvoeren, omdat hij hun zus lastig viel, hem net niet martelen en geboeid in zijn eigen achtertuin gooien. En later die dealers helemaal intapen, dat had best wat minder gekund.’
‘Ik vond het opmerkelijk, dat Aimee direct wist hoe ze het gedaan moesten hebben. Ze laat niet vaak merken dat ze erg slim is.’
‘Net zo slim als de andere drie, maar ze verstoppen het een beetje. Ze hadden niet zo veel problemen met hun studie.’
‘Nee. Ik vond het fijn als ze in de keuken studeerden en ik ze kon verzorgen.’
‘Dat vonden zij ook. Tja, het was een schitterende tijd. We hebben nu een andere schitterende tijd.’
‘Ja. Wanneer komt die breedbandverbinding? De beelden gaan zo langzaam, bij het chatten.’
‘Dat is niet zo erg, die baby’s bewegen amper. Binnenkort, schat. De telefoonmaatschappij moet veel voorbereiden. Er komt een nieuw onderstation, net buiten onze tuin, want we zaten te ver weg van de centrale. Het dorp en de dichtstbijzijnde pachters kunnen dan ook aangesloten worden.’
‘Dan maak je een goede beurt.’
‘Het gaat me niet om een goede beurt, maar om verbeteringen door te voeren. Voor de andere pachters zoek ik nog een oplossing. Zodra het hier werkt begin ik daarover, ze moeten waarschijnlijk bij het dorp aan die kant ook een tussenstation bijplaatsen. Ik heb ze voor de onze verzekerd dat die investering er gauw uit is.’
‘En onze investering voor het zwembad?’
‘Die is eruit, als jij er de eerste keer in je nakie in zwemt. Ik heb je mooie blote lijf de laatste tijd wat minder gezien dan vroeger. Ondanks het zonneterras. Tja, het klimaat moet wennen, niet koud, wel minder zon. Maar misschien van de zomer meer. Zeg, als we in Boston gaan logeren worden we verondersteld om een middagslaapje te houden. Zullen we gaan oefenen?’
‘Dat doen ze hier alleen op zondagmiddag.’
‘Wij zijn gelukkig allebei niet Engels opgevoed. Alsjeblieft, liefste, ik wil je bloot zien. En voelen.’
‘Ik ren al.’

Na een paar dagen vroeg Thomas telefonisch om belet.
‘We komen naar het kantoor, Thomas.’
‘Ja, ik ga graag mee. Kijken hoe je het afhandelt.’
‘Ik heb al voorpret.’
Ze kwamen met z’n drieën tegelijk bij het kantoor aan en gingen naar binnen. Mark ging achter zijn bureau zitten, Simone er naast, Thomas bleef ervoor staan.
‘Mijnheer, ik neem uw aanbod om met pensioen te gaan graag aan.’
‘Prima, Thomas.’
‘Mag ik u mijn zoon, Thomas, aanbevelen, als opvolger?’
Mark grijnsde naar Simone, trok daarna zijn gezicht weer in de plooi.
‘Mijn vader heeft me verteld hoe je aan je baan gekomen bent. Je herinnert je dat vast.’
Thomas werd een beetje bleek.
‘Ja, mijnheer.’
‘Tot een jaar of dertig geleden ging alles mondeling, waardoor niemand zeker was van zijn baan. Ik heb wel je sollicitatiebrief van toen gevonden, maar geen aanstellingsbrief, of een kopie daarvan. Heb je die?’
‘Nee, mijnheer.’
‘Dan maak ik die alsnog, met de datum van toen. Ik verwacht ook je ontslagaanvraag op papier. Dan kan ik je eervol ontslaan, met een getuigschrift. Niet dat je dat nodig zal hebben, maar je mag alles, wat mij betreft, inlijsten.’
‘Dat waardeer ik zeer, mijnheer.’
‘Mooi. Ik zal nog even wachten met het publiceren van de vacature. Misschien komen er spontane sollicitaties.’
Zelfs Thomas kon een glimlach niet onderdrukken.
‘Als u me niet kwalijk neemt, mijnheer, nieuwe bezems vegen schoon.’
‘Maar die bezems weten niet alles. We hebben met ieder personeelslid kennis gemaakt. Dat ging wat onwennig, ze zijn duidelijk niet gewend om met de baas en de bazin te spreken. Wil je, als je een afscheidsronde onder het personeel gaat maken, iedereen vertellen dat we openstaan voor ideeën?’
‘Ja, mijnheer. Ik zou het ook waarderen, mijnheer, als u mij toestaat om mijn opvolger in te werken en dan langzaamaan uit het zicht te verdwijnen.’
‘Natuurlijk. En daarna mag je rustig af en toe komen kijken hoe het er aan toe gaat. Je hebt, op jouw manier, bijgedragen om het familiebedrijf goed en waardig voor de dag te laten komen, daar mag je de rest van je leven van blijven genieten. Wij gaan ons best doen, ook op jouw manier, om zo door te gaan.’
‘Ik waardeer uw lovende woorden zeer, mijnheer.’
‘Ere wie ere toekomt. Dank je wel, Thomas.’
Thomas boog en verdween.
‘Hoe heb je dat zo vlug opgepikt? Je lijkt wel een kasteelheer.’
‘Van de Engelse series op TV, waar ik naar keek, voordat jíj in beeld kwam.’
‘En de rest is waarschijnlijk erfelijk, en je bent een beetje zo opgevoed. Ik vond je altijd al een heer, dat ben je nog, tenzij je privé bent. Dan ben je mijn ontzettend lieve man. Enzovoort.’
‘Dank je wel. Oh, tijd om te chatten.’
Hij zette de computer aan, Ze kwam naast hem zitten. Ze spraken een half uur met de kinderen en konden de baby’s uitgebreid bewonderen. Na afloop had Simone een paar tranen in haar ogen.
‘Wat mooi toch, Mark. Het is alsof ze hiernaast zitten.’
‘Ja. Het enige wat niet kan, is aan die baby’s voelen. Dat mag je aan mijn blote kont doen, dat is ongeveer hetzelfde.’
‘Maak er maar grapjes over. Het zorgt er wel voor dat ik hier volkomen tevreden ben.’
‘Fijn. Zeg, vader en moeder hebben een geschikte suite gevonden, in één van de zijvleugels. Ze hebben niets gevraagd, maar zou je willen kijken of ze iets veranderd willen hebben? En daarna de leegkomende suite bekijken, vóór we erin trekken?’
‘Ja, natuurlijk. Je vader mag het bedrijf goed geleid hebben, maar volgens mij heeft hij geen flauw idee wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is.’
‘Nee, na zijn pensioen in Boston heeft hij zich hier gesetteld en amper meer buiten ons terrein gekeken.’
‘Je moeder heeft me een keer wat verteld. Hij was erg tevreden met op zijn gemak de zaken te regelen. Zij handwerkte en las veel. ‘s Avonds keken ze een beetje TV, zelden naar het nieuws, veel naar uitzendingen over de natuur. En dan op tijd naar bed. Ze bloosde.’
‘Ik heb goede vooruitzichten.’
Ze keek naar haar handen, draaide aan haar twee ringen.
‘Ik hoop, dat ik ook minstens zo lang, als ik overdag naar mijn handen kijk, met die twee ringen, wil dat de dag wat opschiet.’
‘Ik ren al.’

Een paar dagen later waren vader en moeder naar hun suite verhuisd en konden Mark en Simone in de leegkomende suite terecht. Tijdens het inruimen gaf hij haar een paar brieven.
‘Post, zonder postzegel.’
Ze las er een.
‘Erg stijlvol, het ontslagverzoek van Thomas.’
‘Ja, hij heeft er veel werk van gemaakt. Die brief aan mijn vader, waar hij het over heeft, heb ik al gezien. Vader was ook getroffen door de manier waarop hij voor de samenwerking bedankt werd. En dat hij zijn stijl stug volhield, niet schreef dat hij vóór hem gewerkt had, maar samen met hem.’
‘Dat ga jij toch ook doen, in zijn ontslagbrief en zijn getuigschrift?’
‘Ja, ik zal ze fijn voor hem opstellen.’
‘Dank je wel.’
‘Hoezo?’
‘Als zijn zoon hier komt zal die dat ook fijn vinden. Zijn vader laat jouw stukken vast aan hem zien.’
‘Ja, maar we gaan wel wat minder ouderwets doen.’
‘Ik had er geen last van.’
‘Nee, maar het personeel misschien. Hij is, was, opperpersoneelschef.’
‘Thomas junior is heel beleefd, buigt ook, al is het veel minder dan zijn vader, maar hij is een stuk jonger, er zal met hem wel wat te regelen zijn.’
‘Zijn vader zal hem best verteld hebben wie er hier de baas is. Junior heeft een prima sollicitatiebrief geschreven. Lees die maar.’
Ze las hem.
‘Ja, keurig. Hij heeft het volste recht om te beweren dat na zijn vader niemand zoveel over het huis weet als hij. Omdat zijn vader, onder geheimhouding, thuis veel vertelde.’
‘Heel correct, onder geheimhouding. Er zal best veel geroddeld worden.’
Ze grinnikte.
‘Één van de kamermeisjes zei laatst, toen ze onze kamer schoonmaakte, u ziet mooi bruin, mevrouw. Ik zei, ja, Francis, helemaal. Gedeeltelijk nog van Boston, de rest van hier, van het zonneterras. Daar zal je wel vanaf weten. Ze zei, ja, mevrouw, iedereen weet ervan, maar behalve één huisknecht, die er schoonmaakt, is er niemand geweest. Mark, ik denk wel dat je het goedvindt, ik heb gezegd, wie zich kan gedragen mag daar ook komen zonnen.’
‘Prima. Hoe wist je hoe ze heette?’
‘Dat vroeg zij ook. Ik heb een spiekbriefje, waar al het personeel opstaat, maar ik hoef het steeds minder te gebruiken. Ik lijk Ralph wel.’
‘Leuk. En fijn voor het personeel. Thomas junior geeft zijn vader als referentie op. Dat is ook een mooie brief.’
Ze las hem.
‘Echt Thomas. Maar ook hij heeft gelijk. Qua kennis is zijn zoon de geschiktste.’
‘Ja. Junior geeft ook de garagechef als referentie op. Daar heb ik mee gesproken. Junior is opgeklommen tot zijn eerste monteur. Net zo keurig als zijn vader, maar vlotter. Hij zou hem missen.’
‘Je snapt wel dat ik er graag bij wil zijn, als je met hem gaat praten.’
‘Natuurlijk, ik bemoei me niet met het huishouden, maar verder doen we alles samen.’
‘Helaas. Ik heb zo een afspraak met de chef kok.’
‘Spoed?’
‘Nee, ik bel hem wel, vanuit de slaapkamer, om het te verschuiven.’
‘Fijn. Ik kom zo.’
‘Je bedoelt, ik kom er zo aan.’
‘Ja, over het komen gaan we lekker lang doen.’
‘Ik leg me gretig neer bij, voor, de grootste hobby van de kasteelheer.’
‘Die heel graag, heel diep, de diepste verlangens van de kasteelvrouwe bevredigt.’
‘Ik ren al.’

Een paar dagen later ontvingen ze Thomas junior op het kantoor.
‘Goedemiddag, mevrouw, mijnheer.’
Ze groeten allebei terug. Mark keek hem bedachtzaam aan.
‘Het valt me op, Thomas, dat je mijn vrouw ook groet.’
‘Ik begrijp wat u bedoelt, mijnheer. Ik hoop dat u het mijn vader niet kwalijk genomen heeft. De vorige mevrouw telde voor hem niet mee, ze deed niets merkbaars in huis.’
‘Goed. Niets ten nadele van je vader. Wat doet mijn vrouw voor merkbaars?’
‘U begrijpt, er wordt onder het personeel gepraat. Mevrouw heeft al veel verbeteringen voorgesteld en ingevoerd. Mag ik even verder gaan, mijnheer?’
‘Als je het, als er geen anderen bij zijn, bij meneer laat.’
‘Ja, meneer. Mijn vader heeft me de laatste tijd extra veel verteld. Maar eerst wil ik u bedanken voor uw mooie ontslagbrief en het getuigschrift. Hij was erg ontroerd.’
‘Hij heeft me een briefje gestuurd. Hij wil graag bedanken bij zijn afscheid. Maar ik heb nog geen nieuwe butler.’
‘Nee, meneer. Hij heeft me verteld over de nieuwe bezems, die schoon gaan vegen. Ik zou hier niet alleen graag komen als butler, ook meevegen. Ik ben zo vrij om te beweren dat ik, net zoals u beiden, er met een frisse blik tegenaan kijk. Ook niets ten nadele van mijn vader, maar hij is nogal conservatief en gehecht aan tradities.’
‘Hij deed op zijn manier zijn best. Heb je ideeën?’
‘Ja, meneer.’
Mark wachtte even, maar Thomas ging niet verder.
‘Probeer je me duidelijk te maken dat het daar nu de tijd niet voor is?’
‘Ja, meneer.’
Mark grinnikte naar Simone, die glimlachte.
‘Mijn vader hield zijn vader onder de duim, anders had hij alles overgenomen.’
Hij keek weer naar Thomas.
‘Over de baan. Je representatie en je kennis voldoen, daar hoeven we het niet over te hebben. Maar zou je het aankunnen? Het brengt veel verantwoordelijkheden mee. De butler is ook opperpersoneelschef, met mij als eindbeslisser over aannames en ontslagen. Zou je geen chef van de garage willen worden?’
‘Dat is een mooie baan, meneer, maar het is maar een kleine garage, met niet zoveel personeel. Ik zou graag meer verantwoordelijkheid willen hebben.’
‘Ja, een kleine garage, maar met dure auto’s.’
‘Ja, meneer, mooie, schitterende dingen, maar dood. Niets is zeker, meneer, mevrouw, maar ik ben er zelf van overtuigd dat ik het aankan. Vóór ik hier kwam werken liep ik buiten schooltijd vaak met mijn vader mee, twee stappen achter hem. Ik heb toen gezien hoe hij alles afhandelde. Ik weet dus niet alleen al veel, ik weet ook hoe er mee omgegaan moet worden. Ik heb niet alles in mijn sollicitatiebrief geschreven, ik dacht dat het al genoeg was. Toch nog een paar dingen, als het mag.’
‘Natuurlijk.’
‘Bij de cursus voor eerste monteur zat ook veel over management, een voorbereiding op wat een garagechef moet weten en om hem, bij zijn afwezigheid, te kunnen vervangen. En ik heb mijn leven lang tegen een schema, organigram, van het bedrijf aangekeken, dat hangt thuis in de woonkamer. Met de laatste bezetting van alle posten. Ik ken de organisatie uit mijn hoofd, en véél, maar niet alle namen. Niet van de pachters.’
‘Simone, hoeveel kamermeisjes zijn er, waarvan de naam met een F begint’?’
‘Één.’
‘Francis, meneer.’
‘Toevallig een oogje op haar?’
‘Nee, mevrouw. Ik vind haar aardig, maar meer niet. We zijn even oud, we hebben bij elkaar in de klas gezeten. Ik ken de meeste namen vooral, omdat we allemaal uit de buurt komen.’
‘Natuurlijk. Je woont nog bij je ouders?’
‘Ja, meneer. Mag ik daar later op terugkomen?’
‘Je zal vast niet te remmen zijn.’
‘Zo zou ik dat niet willen zien, meneer. Het heeft te maken met mijn ideeën.’
‘Goed. Nog iets, Simone?’
‘Ik stel een proeftijd voor.’
‘Dank je. Wat dacht je daarvan, Thomas?’
‘Niet meer dan normaal in deze tijd, meneer.’
‘Ik zou met de garagechef kunnen regelen, dat hij je plaats nog even open zou houden. Niet dat ik het verwacht, maar als je niet zou voldoen zou je zonder werk zitten.’
‘Graag, meneer. Ik hoop dat u begrijpt, dat als ik de baan niet krijg, ik waarschijnlijk ga proberen om ergens anders butler te worden. Of chef van een garage.’
‘Natuurlijk. Als je je kunt verbeteren moet je dat niet laten. Heb je, afgezien van je ideeën, nog iets op te merken? Waarom vertel je die nu eigenlijk niet?’
‘Ik heb een paar kleine ideeën, die niet zo belangrijk zijn. Ik weet ze geeneens uit mijn hoofd, die heb ik opgeschreven toen ze bij me opkwamen. Ik heb één groot idee. Als ik de baan niet krijg zou u of iemand anders er ook op kunnen komen, daar kan ik niets tegen doen. Maar ik zou het graag pas vertellen als ik de baan krijg, dan blijft het míjn idee.’
‘Een beetje eerzuchtig?’
‘U zult het begrijpen als u mij aanneemt, meneer. Verder hoop ik u heel lang minstens zo goed van dienst te kunnen zijn als mijn vader.’
‘Juist. Simone?’
Simone knikte, glimlachte, maar zei niets.
‘Dat is duidelijk. Thomas, ik, we, nemen je graag aan, met ingang van de eerste van de volgende maand, met een proeftijd van twee maanden. Je vader neemt officieel waar tot de nieuwe butler er is, dus op de eerste, werk zolang maar samen. Hij wil zijn opvolger graag inwerken.’
‘Dank u wel. Mag ik even zitten?’
Simone stond op en schoof een stoel naar hem toe, drukte hem erop.
‘Je bent niet moe van het staan, hè?’
‘Nee, mevrouw. Het grijpt me aan. Ik hoopte zo ontzettend op de baan, maar vader had gezegd dat het niet vanzelfsprekend was. Hij eh wist niet zeker wat hij aan u beiden had, u bent niet standaard Engels. Hij vond uw vader dat wel.’
‘Heb jij daar problemen mee?’
‘Nee, meneer, ik sta overal voor open.’
‘Tja, wij ook. Gaat het?’
‘Ja, dank u. Ik ben ontzettend blij.’
‘Mooi. Je zal het in het begin druk hebben. Je moet toch wennen aan de directe omgang met ons en het huispersoneel. Met het andere personeel zal je minder vaak contact hebben. Ik wil binnenkort met je de organisatie, de bezetting, het aantal auto’s en koetsen en nog wat van die zaken bekijken. Er is de laatste jaren niets veranderd, misschien kan er wat verbeterd worden.’
‘Graag, meneer.’
‘In het huis gaat ook verbouwd worden, dan weet je dat vast.’
‘Mag ik vragen, wat, meneer?’
‘De plannen zijn nog niet definitief, vertel het maar niet verder. Je kent de indeling van het huis. We willen de rookkamer en de bibliotheek samenvoegen, er de nieuwe zitkamer van maken. En in de huidige drie zitkamers een zwembad aan laten leggen.’
‘Ik heb vernomen dat u kleinkinderen heeft, als die komen logeren zullen ze het best fijn vinden.’
‘Ja, want ze zijn er thuis ook aan gewend. Onze kinderen ook. En wijzelf zullen er ook veel gebruik van maken. Je begrijpt vast, dat het alleen voor de familie bedoeld is.’
‘Ja, meneer. Bedankt voor uw aanbod om wel van het zonneterras gebruik te mogen maken. Het is het gesprek van de dag, sinds Francis het vertelde. We zullen ons rustig gedragen en niet met te veel tegelijk komen. Als butler kan ik daar ook op toezien.’
‘En toekijken?’
‘Meedoen, meneer. Nog niet iedereen heeft beslist, sommigen, vooral ouderen, twijfelen nog.’
‘Ga je daar wat moois uitzoeken, Thomas?’
‘Daar gaat het niet om, mevrouw, iedereen zit graag bloot in de zon, als het kan. En in gezelschap, als ze durven. Bovendien heb ik al wat moois. Mag ik u nu over mijn idee vertellen?’
‘Ga je gang.’
‘Het portiershuis is, zo lang ik me kan herinneren, onbewoond. Het zou wat kosten om het te renoveren, maar daarna zou het verhuurd kunnen worden. Het is geschikt voor een gezin, er zijn drie slaapkamers. De huur zou, op wat langere termijn, de investering rendabel maken.’
‘Het portiershuis? Is dat geen bouwval?’
‘Nee, meneer. Het lijkt alleen zo, door alle begroeiing er op en om.’
‘Dan zou het een schitterend idee zijn, Thomas. Simone, onze ideeën zijn op papier niet rendabel, die doen we om het leven aangenamer te maken. Zijn idee is, ook op papier, vast verantwoord. Ik laat er zo spoedig mogelijk aan beginnen.’
‘Goed, Mark. Thomas, een paar punten. In verband met het zonneterras, is de jeugd hier nu minder preuts dan vroeger?’
‘Ja, mevrouw. Dat zal in Boston ook wel het geval zijn.’
‘Nee, Thomas, het schiet daar niet op. Wij hebben onze kinderen wél erg vrij opgevoed, we zijn zelf ook erg vrij. Je bent één van de weinigen die bijna onbeperkt toegang heeft in onze vertrekken. Die anderen zijn gebonden aan bepaalde tijden, voor schoonmaken en zo. Wij rekenen natuurlijk op je discretie.’
‘Vanzelfsprekend, mevrouw. Daar zou ik zelfs mijn zoon, als ik die had, niets over vertellen.’
‘Prima. Thomas, je weet nog niet zeker wat je aan ons hebt. Je hebt al gemerkt dat mijn man anders is dan zijn vader, die zal je vast af en toe ontmoet hebben.’
‘Ja, mevrouw.’
Simone wachtte even, grinnikte toen.
‘Goed zo, heel discreet. Ik ben ook anders dan mijn mans moeder. Je hebt al gehoord, dat ik me in huis overal mee eh bemoei. Ik ben ook gewend met jeugd om te gaan, en ik neem geen blad voor mijn mond. Je hebt beleefd gewacht, na het vertellen van je idee. Vertel nu de rest maar.’
‘U heeft gelijk, mevrouw. Ik wil graag in aanmerking komen als eerste huurder van het gerenoveerde portiershuis.’
‘Zo. In je eentje?’
‘Nee, mevrouw. Ik zei al, ik heb al wat moois. Mijn jeugdliefde. Sinds een ons allebei onbekend tijdstip hebben we verkering. Verloven wordt hier weinig meer gedaan, dat wordt ouderwets gevonden. Maar we zijn het eigenlijk wel. Ik heb haar natuurlijk verteld dat ik ging solliciteren, maar dat de uitkomst onzeker was. Ze hoopte voor me dat ik de baan zou krijgen, ze weet dat ik hogerop wil. Ik heb haar verder niets gezegd, maar ik wilde haar vragen zodra ik een betere baan én een huis had.’
‘Ten huwelijk?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Als ik zo vrij mag zijn, wie is het?’
‘Ze is geen lid van het personeel hier, mevrouw. Ze heet Tamara. Ze is de dochter van de bakker schuin tegenover mijn ouders. Ik woon nog thuis. Ze werkt ook in de winkel. Het is ook een snoepje.’

‘Leuk. Ik heb een vriendin in Boston die ook Tamara heet. Thomas, ik weet een romantische plek om haar te vragen. Het rosarium, achter het huis.
‘Graag, mevrouw, als dat geoorloofd is.’
‘Mark?’
Mark grinnikte.
‘Thomas, je hebt de eerste optie op de huur van het portiershuis. Zeg maar niets. Ga maar verder, schat.’
‘Thomas, is Tamara telefonisch bereikbaar?’
‘Ja, ze zal nu wel in de bakkerij zijn.’
‘Ik heb een voorstel. Mijn man belt je vader. Zegt hem door de tuinman met spoed de nodige rozen af te laten snijden om er een mooie bos van te maken. En verder te zorgen dat iedereen uit de buurt van het rosarium blijft. Jij belt beneden Tamara en vraagt haar hierheen te komen. Verzin maar een smoes. Dan neem je de bos rozen, wacht haar op en neemt haar mee naar het rosarium. Bij gunstige afloop willen we graag dat je daarna haar voor komt stellen, kom dan even hier met haar langs. Tenzij je het uit wilt stellen. Maar je hebt nu een betere baan en binnenkort een huis.’
‘Ik sta te trillen op mijn benen. Dank u wel. Heel graag nu gelijk.’
‘Als je haar op je knieën vraagt heb je geen last van je benen. Ga maar.’
‘Dank u wel, mevrouw, meneer.’
Hij ging, ondanks zijn trillende benen, er toch rapper vandoor dan hij binnen was komen lopen. Mark belde Thomas senior even over de rozen.
‘Wat is dat toch weer lief van je, Simone.’
‘Ik dacht, ik weet van mijn eigen kinderen geeneens hoe ze elkaar gevraagd hebben. Daar hebben we het nooit over gehad. Van ons weten ze het wél. Ik wilde deze twee een mooie gelegenheid geven. Het is zo mooi om aan terug te denken.’
‘Ja, ja, kijk maar naar je twee ringen. Maar nu even niet. Laten we kijken of we Tamara aan zien komen. We mogen wel even loeren.’
Ze gingen de gang op, boven de hal konden ze over de voortuin kijken. Ze zagen, na een tijdje wachten, Thomas tevoorschijn komen, met een bos bloemen, en langzaam over de oprit naar de poort lopen.
‘Hij weet vast hoelang ze erover doet.’
‘Ja, hij gaat dat stuk vast dagelijks. Hij beheerst zich, ondanks zijn zenuwen. Zeg, hij kan toch niet verwachten dat zijn jeugdliefde hem afwijst?’
‘Nee, maar ik was toen ook zenuwachtig. Zei, dat ik met je wilde trouwen, in plaats van je te vragen. In de keuken nog wel.’
‘Het was wel de enige stomme streek die ik van je meegemaakt heb. Kijk, daar zal je Tamara hebben.’
Er kwam een meisje door de poort langs het portiershuis de oprijlaan oplopen. Thomas stopte, toen ze vlak bij hem was. Hij boog en overhandigde haar de bloemen. Na even gaf ze hem een kusje, nam zijn hand aan en liet zich meevoeren, om het huis heen.
‘Dat was smoes twee. Hoelang zouden ze wegblijven, Simone? Laten we hier maar wachten, in het rosarium zien we ze toch niet, vanuit het kantoor.’
‘Lopen, vragen, kussen, teruglopen, een kwartier. Maar dan neemt hij haar mee naar het portiershuis, gaat wijzen en gebaren. Dan valt ze om zijn nek, weer kussen. Dan pas komen ze hierheen. Ze willen vast, na even met ons en Thomas senior gepraat te hebben, naar juniors moeder en haar ouders. Gebak eten.’
‘Je geniet weer, hè?’
‘Ja, jij toch ook?’
‘Ja, maar ik ben ook een beetje egoïstisch. Zij blij, dan hij blij. Dat werkt prettiger.’
‘Hij zal het best goed doen. Je hield hem lang aan de lijn.’
‘Zolang was ik niet van plan, alleen om de schijn een beetje op te houden dat hij niet vanzelfsprekend de baan kreeg. Maar hij was ook uitgebreid aan het woord, kwam zelf met opmerkingen.’
‘Ja, en zo gepast vrij, dat we er uitgebreid op ingegaan zijn. Zeg, ik heb niet op het portiershuis gelet. Een mooiere plek om te wonen dan in het dorp.’
‘Ach, zo veel verder is dat niet, je zag hoe gauw Tamara hier was. Ze holde geeneens, Thomas had haar vast gezegd rustig aan te doen.’
‘Die dacht vast, een hijgend meisje kussen is ook niet alles.’
‘Nee, aan zoiets heeft hij vast niet gedacht. Alleen wat hij haar voor en nu achter het huis wilde zeggen.’
‘Ja, natuurlijk. Hij zal vast geen blunder maken.’
‘Nee. Hij heeft vast al langer rondgekeken naar een huis. Ik denk dat de portierswoning het beste is wat hij kon vinden.’
‘Ja. Is er een tuin bij?’
‘Ik denk aan de achterkant van het huis. Hiervandaan aan de linkerkant. Die mag best, naar hun wensen, vergroot of verkleind worden.’
‘Mag ik dat straks tegen ze zeggen?’
‘Ja, best. Ook dat we voor de renovatie met ze willen overleggen. Maar dat het geschikt moet blijven voor eventueel later verhuur aan anderen. Het blijft een huurhuis.’
‘Ja, natuurlijk. Met drie slaapkamers kunnen ze even vooruit. Al zullen ze waarschijnlijk niet lang wachten met kinderen, omdat ze elkaar al zo lang kennen.’
‘Ja. Ik weet niet waarom ze zo lang gewacht hebben, Thomas is net zo oud als de tweeling. Oh, daar komen ze.’
‘Ik heb getimed. Zestien minuten. En nu naar hun huis, al weet ze dat vast nog niet.’
Thomas en Tamara liepen, hand in hand, naar het portiershuis en stopten ervoor. Thomas begon te gebaren. Ze zagen Tamara een stap achteruit doen en met haar hoofd schudden. Toen Thomas bleef knikken viel ze hem om zijn nek. Even later kwamen ze teruglopen. Mark en Simone gingen weer naar het kantoor.
‘Dat was mooi om te zien, verdiend geluk.’
‘Ja, maar ik ben wel een beetje nieuwsgierig wat er achter zit.’
‘Je komt er vast zo wel achter.’
‘Thomas zal wel wat willen vertellen, maar zij weet ik niet.’
‘Nee, een meisje wat zo lang gewacht heeft?’
‘Ik hoop niet, Mark, dat ik pissig op mezelf ga worden dat we hier niet eerder gekomen zijn en ze misschien eerder hadden kunnen helpen.’
‘We zijn voor ons zelf en voor onze kinderen precies op tijd hierheen gekomen. Je kunt niet de hele wereld gelukkig maken, Simone.’
‘Nee, dat hoef ik ook niet. Wel mijn bekenden, als het even kan.’
Thomas kwam, na geklopt te hebben, met Tamara aan zijn hand, binnenlopen. Mark en Simone gingen staan.
‘Mevrouw, meneer, mijn aanstaande echtgenote, Tamara.’
‘Namens ons beiden, van harte gefeliciteerd. Ga zitten, Thomas. Tamara, kom jij naast me.’
Ze gingen allemaal zitten.
‘Verlegen, Tamara?’
‘Overdonderd, mevrouw.’
‘Hier, een zakdoekje. Huilbuien, na het kussen, eerst achter het huis, toen voor het portiershuis?’
‘Achter het huis niet, mevrouw. Ik vond het heel lief dat hij me officieel vroeg, maar we weten al zo lang dat we met elkaar willen trouwen. Voor het portiershuis wel.’
‘Nergens op gerekend?’
‘Toen hij belde dacht ik dat hij me alleen wilde vertellen dat hij de baan gekregen had. Toen ik die rozen zag kreeg ik een beetje hoop. Al zei hij dat hij me wat wilde vertellen, maar er bij wilde gaan zitten. Achterin de tuin vertelde hij dat hij hier butler werd, de eerste van de volgende maand. Ik vind het heel fijn, vooral voor hemzelf. Hij wordt minstens zo goed als zijn vader.’
‘Dat denken wij ook. Hij heeft van jou geen aanbeveling meer nodig, hoor. Hij is al aangenomen en jij bent zo partijdig als wat.’
‘O. Ja. Daarna heeft hij me gevraagd. Ik heb natuurlijk ja gezegd.’
‘Tamara, jullie zijn de jongsten niet meer. Waarom hebben jullie zo lang gewacht?’
Tamara keek naar Thomas.
‘Mevrouw en meneer zijn veel minder gesloten dan de ouders van meneer. Vertel maar wat je wilt, schat.’
‘We kennen elkaar al ons hele leven en we houden ook al ons hele leven van elkaar. We weten geeneens hoelang we al verkering hebben, dat is stilzwijgend gegaan. Iedereen wist al jaren dat we bij elkaar hoorden, het hoefde geen naam te hebben. Hij heeft een keer, terloops, gezegd dat hij pas wilde trouwen als hij een goede baan had en zijn vrouw een huis aan kon bieden. Hij wilde niet, zoals veel stellen, jarenlang bij ouders in moeten wonen. Ik wist natuurlijk dat hij het in het algemeen zei, maar dat hij mij bedoelde, hij keek amper naar andere meiden. Ik ook niet naar jongens. We hadden een prettig leven. Allebei een fijne baan, en nogal wat vrije tijd waarin we elkaar zagen.’
‘Thomas vertelde dat je in de winkel van je vader werkt.’
‘Ik werk bíj mijn vader, maar ik ben niet alleen winkeljuffrouw. Ik ben zelf ook bakker, ik heb de vakopleiding gehad. We doen alles samen, brood maken, gebak ontwerpen en maken, taarten decoreren en zo. En ik bedien in de lunchroom, die we achterin hebben. De vader van Thomas bestelt het gebak voor het huis bij ons. U bent nog niet geweest. U moet eens komen kijken wat voor gebak we allemaal hebben. En als u Amerikaans gebak wilt, ik kan wel aan recepten komen, dan maak ik dat.’
‘Ja, ja, we komen. Tamara, ik wilde niet suggereren dat je alleen winkeljuffrouw was, ik wist er niets van. Vast wel fijn voor jullie, Thomas heeft ook een vakopleiding gehad.’
‘Ja, het is geen domme jongen en ik ben geen dom gansje. Die zijn er wel in de buurt, die moeten vroeg trouwen en zitten dan op een zolderkamertje te wachten tot ze een huisje kunnen krijgen. Daarom hadden we geen haast. Ik was wel blij, toen Thomas eerste monteur werd, dat we bij onze wandelingen in het weekend niet alleen naar een stil plekje gingen, ook op de heen- en terugweg langs huizen liepen. Thomas had iedere keer een smoes om een andere weg te kiezen, maar zei nooit direct iets. Dat vond ik niet erg, hij bedoelde het lief. Al kwam er maar steeds geen huis vrij, er was steeds een familielid van de bewoners die het kreeg. Vandaag vond ik zijn smoezen ook niet erg, hij was in de zevende hemel over zijn nieuwe baan en het eindigde met zijn aanzoek. Dacht ik.’
‘Dacht je?’
‘Ja. Hij zei daarna, ik breng je een stukje weg. Voor het portiershuis stopte hij. Hij zei, ik zou je niet gevraagd hebben als ik je geen huis aan kon bieden. Zou je hier willen wonen, als het over een paar maanden opgeknapt is? Ik zei, doe niet zo stom, wie niet? Maar dat hoort bij het huis. Ja, zei hij, maar ik heb de eerste optie op de huur. Zo gauw we de opleverdatum weten kunnen we de trouwdatum afspreken. Dan kunnen we er direct in. Hij heeft het drie keer moeten vertellen en uitleggen, voor ik het kon begrijpen en geloven. Is het echt waar? Kunnen we dat huis huren?’
‘Ja, Tamara.’
Tamara begon weer te huilen. Ze lieten haar even met rust.
‘Thomas, kun je een afscheidsreceptie voor je vader organiseren, op de eerste van de komende maand? Dan kan iedereen ook officieel met jou kennis maken. In de drie zitkamers.’
‘Ja, meneer.’
‘Verder, kun je voor me uitzoeken hoe het met die woningnood zit? Ik weet op dat punt hier totaal de weg niet. Als je moeilijkheden ondervindt, zeg dan dat ik het wil weten. Ze kunnen bellen om dat te verifiëren.’
‘Ja, meneer. Ik weet ook niet meer dan wat Tamara al zei, een woningnood waar niets aan te doen schijnt. Je moet jaren op een huis wachten, als je in het dorp wilt blijven. Tot er iemand dood gaat of vertrekt. Er kan niet bijgebouwd worden, het is vol.’
‘Vreemd.’
‘Hoe is het met je, Tamara?’
‘Het gaat, mevrouw. Thomas, mag ik wat meer vertellen, over ons?’
‘Mevrouw en meneer hebben vier kinderen opgevoed. Ze zijn hierheen gekomen nadat hun eerste kleinkinderen gekomen waren. Ze hebben vast het nodige meegemaakt en genoeg van hun kinderen gehoord. Vertel maar wat je wilt, schat.’
‘Goed. U kunt u zich niet voorstellen hoe blij ik ben dat we zo snel kunnen trouwen. Ik was na aan het denken hoe ik hem in bed kon krijgen.’
‘Tamara!’
‘Nou, ik mocht vertellen wat ik wilde. En jij mag nu alles weten, ik speel niet meer dat schuchtere meisje wat braaf wacht tot ze gevraagd wordt. Ik vond dat we daar aan toe waren, al langer, en dat het zonde was om er nog jaren mee te wachten. Als we dat thuis eerlijk verteld hadden en er goed mee omgegaan zouden zijn, zou die wachttijd een stuk aangenamer zijn. Maar we hebben onwaarschijnlijk geluk. Over een paar maanden trouwen we en hebben we een huis. Een groot huis. Vóór je je lekker gaat maken over dat naar bed gaan, dán pas.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Zou je hier niet willen komen werken, Tamara, als er een vacature is? In de keuken misschien? Daar maken ze ook meer dan simpele maaltijden.’
‘Beslist niet, meneer. De bakkerij is niet ver weg. Zolang hij van mijn vader is heb ik hele vrije werktijden, dat zou hier niet kunnen, ten opzichte van het andere personeel. Als we kinderen krijgen kan ik ook zoveel werken als ik wil, of helemaal niet. Hij heeft het altijd jammer gevonden dat er weinig kans in zat dat ik, zijn enig kind, hem op zou volgen. Dat had alleen gekund als Thomas het met mij samen had willen doen. Maar die heeft er nooit méér belangstelling voor gehad dan me af en toe iets lekkers te vragen. Één van de mogelijkheden om hem in bed te krijgen was om daarop te wachten en dan mezelf aan te bieden. Had je geweigerd, Thomas?’
‘Nee, dat weet je. Want je had erbij verteld had wat je nét vertelde.’
‘Je hebt zelf niets gevraagd.’
Thomas aarzelde even.
‘Nee, hoe graag ik ook wilde, dat kon ik niet. Ik ben vreselijk blij, vooral voor jou, met dán pas.’
Tamara moest moeite doen om haar tranen in te houden. Simone ook.
‘Tamara, hoe heb je zo slank kunnen blijven?’
‘Als Thomas ooit langer naar een meisje keek dan een paar seconden, was het er altijd één met zo’n figuur als het mijne. Ik heb er dus goed voor gezorgd dat ik slank bleef. En ik wist onderhand wel hoe gebak smaakte zonder het te proeven.’
‘Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik zoveel vraag. Dat heb ik mijn kinderen ook, maar ze hoefden ook niet overal antwoord op te geven. Maar ik vind jullie geschiedenis, afgezien van de woningnood, zo mooi. Vond je het niet erg, dat je enig kind was?’
‘Nee, ik had Thomas.’
‘Een jeugdliefde. En zo geduldig wachten.’
‘Dat geduld was op, bij mij, mevrouw.’
‘Dat begrijp ik helemaal, Tamara. Je hebt gelijk, het zou die wachttijd een stuk aangenamer gemaakt hebben. Als jullie van de eerste keer een feestje gemaakt hadden, hadden jullie er ook met plezier aan terug kunnen denken.’
‘Dat dacht ik ook. Eh er is nog een reden waarom ik hier niet wil komen werken.’
‘Vertel maar.’
Tamara keek naar beneden.
‘Thomas wordt hier ook personeelschef. Ik wil alleen thuis onder hem dienen.’
Mark schoot in de lach. Thomas keek naar beneden.
‘Lach niet, Mark. Ze bedoelt het zo mooi. Maar, Tamara, ik hoop niet dat je het letterlijk bedoelt. Thomas heeft verteld dat de jeugd minder preuts is dan vroeger. Ik hoop dat je zo geëmancipeerd bent dat je actief meedoet, niet alleen onderop blijft liggen, en ook alle andere standjes minstens één keer uitprobeert.’
Tamara en Thomas bleven naar beneden kijken.
‘Toch preuts, Thomas?’
‘Eh, we praten bij alles wat we doen, maar niet over wát we ooit gaan doen, om niet om moeilijkheden te vragen.’
‘Dat was heel verstandig.’
Thomas en Tamara keken langzaam weer op.
‘Ik bedoelde het niet letterlijk, mevrouw. Maar toen me het te binnen schoot vond ik het zo passend klinken, in verband met nieuwe banen. We hebben nooit de baas over elkaar gespeeld. Hij was jaren al zo tevreden met een kusje van me. En ik, als hij me dan vasthield. Hij is altijd vreselijk lief en bezorgd voor me geweest. Ik wilde ook geen moeilijkheden voor hem. Ik ga een aanloop nemen, anders overleeft hij de huwelijksnacht niet. Ik ga hem, hij vast mij ook, tot dan, aan de buitenkant zorgvuldig onderzoeken, om het zomaar te zeggen.’
‘Tamara!’
‘Goed, we beginnen met alleen kijken. Je wilde me toch ook mee naar het zonneterras?’
‘Ja, dat is zo.’
‘Ik twijfelde nog, maar dat is over. De rest van de inspectie komt dan vanzelf.’
‘Ik hoor het al, je kan actief genoeg zijn, als je het verantwoord vindt. Dank jullie wel. Nu over het huis. Mark, kan je zorgen dat het bezichtigd kan worden? Ook spinnenwebben weg laten halen? Jongelui, we willen, vóór de renovatie, met jullie overleggen. Misschien hebben jullie wensen. Maar het moet geschikt blijven voor eventueel later verhuur aan anderen. Het blijft een huurhuis.’
‘Dank u wel. Maar ik denk niet dat we wensen hebben. Ik kan het nog amper geloven, een huis met drie slaapkamers. In het dorp wonen daar wel ouders met twee getrouwde stellen in. ‘
‘Treurig. Tamara, wil je er een tuin bij?’
‘Een tuin? Daar heb ik nooit over nagedacht. Ik weet het niet.’
‘Bekijk dat dan later maar. Wij weten niet hoe groot de tuin nu is, maar die kan vast wel vergroot of verkleind worden. We schuiven gewoon de grens met het park wat op. Dat was het, wat mij betreft. Mark?’
‘Thomas, waarom werkte je in de garage? Daar is een andere opleiding voor nodig dan voor butler.’
‘Dat heeft mijn vader me indertijd aangeraden. Het zou nog lang duren voor hij met pensioen zou gaan. Ik was geïnteresseerd in auto’s en in de garage was er vaak een vacature. Als een monteur wilde trouwen zocht hij ergens een baan waar wel huizen in de buurt te huur waren. Maar ik heb avondstudie voor butler gedaan. Dat is niet zo volledig, er zit geen praktijk bij.’
‘Zonder zal het ook wel lukken. Trouwens, je hoeft je zoekwerk over de woningnood niet in je vrije tijd te doen. Overleg maar met je vader wanneer je daarvoor weg kan. Dat overnemen heeft geen haast, je vader ook niet. Misschien heeft hij nog tips.’
‘Ja, meneer.’
‘Goed. Weg jullie.’
Ze bedankten en vertrokken snel. Mark en Simone gingen ze door het venster in de gang nakijken. Om de tien meter stopten ze om elkaar te kussen. Voor het portiershuis stonden ze een tijd stil. Daarna verdwenen ze door de poort uit het zicht.
‘De lieverds. Allebei nog maagd na zo’n lange tijd. Wat een liefde.’
‘Ja. Terwijl hij er zo keurig uitziet en zij inderdaad een snoepje is.‘
‘Je zit vast te denken aan wat ze de komende maanden gaan doen.’
‘Ja. Nu eens niet om ze gelijk na te gaan doen, maar aan de omstandigheden waaronder dat moet gebeuren.’
‘Vast op zijn of haar kamer. Nou, dat kon slechter.’
‘Maar het kan ook beter.’
‘Ga verder.’
‘Ik wil ze de suite waar wij net uitkomen aanbieden. Voor een tijdje. Waar ze in hun huwelijksnacht gaan slapen, of niet, zoeken ze maar uit. Waarschijnlijk het liefst in hun nieuwe huis.’
‘Wat lief van je. Daar had ik geeneens aan gedacht.’
‘Nee, dat snap ik. Het is ook nogal wat. Het zou een uitzondering moeten blijven. Anders zou iedereen van het personeel die wil trouwen er een tijd in willen.’
‘Je wilt, geloof ik, graag dat Thomas junior tevreden is.’
‘Ja, een goede butler is veel waard. Die lost moeilijkheden op vóór wij het merken. Ik ben benieuwd wat hij van zijn onderzoek maakt. Als dat goed is bied ik hem de suite aan, als beloning, en aanmoediging om zo door te gaan.’
‘Hij heeft een proeftijd.’
‘Ja, voor de vorm. Hij zal niet zo slecht zijn dat we hem in die tijd moeten ontslaan.’
‘Tamara is een flinke meid. Die moet wat blijven doen, niet alleen huisvrouw spelen. Er zit méér in.’
‘Ja? Omdat ze hier niet wil komen werken, begrijpelijk, heb ik geen baantje voor haar. Ik heb wel een grapje. Dat hoor je nog wel.’
‘Voorpret?’
‘Ja. Ik heb nu ook zin om je zorgvuldig te onderzoeken, om het zo maar te zeggen.’
‘Je laat buitenkant weg.’
‘Natuurlijk. Ik heb je al ontmaagd, de binnenkant mag ik ook.’
‘Ja, dat was een mooi feestje. Wat was Thomas blij, hè, voor zijn lieveling, dat ze maagd kon blijven tot de huwelijksnacht.’
‘Ja, onvoorstelbaar. Ze vond het zo lief van hem, ze begon bijna weer te huilen.’
‘Toch was het begrijpelijk, dat ze het op wilden geven voor jaren plezier.’
‘Met het risico dat ze plotseling een huis konden krijgen. Dan was het jammer geweest.’
‘Ja. Maar hij had niets in te brengen. Je hoorde het. Ze zal hem liefdevol onder de duim houden.’
‘Ja, zo gaat dat.’
‘Ja, tijd voor inspectie. De slaapkamer is lekker dichtbij.’

Ruim een week later meldde Thomas junior zich weer. Hij kwam het kantoor binnen met Tamara. Ze groetten elkaar.
‘Mevrouw, meneer, ik ben zo vrij om Tamara mee te nemen, ze heeft bij het onderzoek geholpen.’
‘Prima, Thomas. Ik hoop dat jullie er geen bezwaar tegen hebben dat mijn hulp er ook bij is?’
‘Nee, meneer, mevrouw, integendeel. Ik heb al vaak weer twee passen achter mijn vader aangelopen en heb niets dan lovende woorden over mevrouw gehoord. Ze heeft het hele onderhoudsschema veranderd, waardoor alles beter, logischer, op elkaar aansluit. Geen onnodig heen en weer geloop. De geplande tijden zijn reëel, ze hoeven zich niet te haasten maar kunnen alles degelijk doen. Dat vinden ze erg prettig. Ze hopen alleen dat er niemand ontslagen wordt, nu het efficiënter gaat.’
‘Je kunt iedereen verzekeren, dat personeelsvermindering, naar traditie, alleen plaats zal vinden door natuurlijk verloop. Er kan wel geschóven worden, het is niet goed als iemand de hele dag niets te doen heeft.’
‘Nee, meneer. Komt in orde. Ik ben, voor de compleetheid, begonnen met een onderzoek naar de geschiedenis van het dorp. Ik heb niet doorgezocht naar jaartallen, dat zou te veel tijd gaan kosten. Eeuwen geleden was al het land eigendom van de koning, de adel beheerde het. Het dorp is begonnen als een soort vrijplaats, voor lui waar geen land mee te bezeilen viel. Ze mochten huisjes bouwen, en als ze binnen het dorp bleven waren ze veilig. Anders, kop eraf. Later is het, zoals alles, gemeentelijk ingedeeld, maar het heeft nooit tot een landgoed behoort. Schrikt u niet, al het land eromheen is sinds tientallen jaren in het bezit van uw familie.’
‘Ik schrik niet, Thomas. Ik wist niet hoe je het aan zou pakken, ik ben ook in de papieren gedoken. Ja, heel langzaamaan is stukje bij beetje land opgekocht, als de eigenaar in de problemen kwam. Ik heb me, tijdens onze bezoeken aan de pachters, niet gerealiseerd, dat we achter het dorp zaten. Wij hebben ons laten rijden, wel afgeturfd bij wie we geweest waren, maar die adressen?’
‘Ja, meneer, die adressen zijn lastig en slecht aangegeven. Alleen bekenden en de postbode weten de weg. Toen ben ik op zoek gegaan naar de huiseigenaren. Tja, iedereen, behalve de jeugd, wist dat. Op een paar huizen na is alles eigendom van een woningbedrijf op Jersey. Die hebben langzaamaan alle huizen opgekocht, op die paar na, en die willen ze ook hebben. Ik heb met die eigenaren gesproken, het bod is veel te laag. Ze vermoedden, dat alle andere huizen onderhands goedkoop gekocht zijn, toen de eigenaren in moeilijke tijden in problemen kwamen. Waarmee ik niet wil zeggen, dat uw familie zo gehandeld heeft. Daar heb ik geen kwaad woord over gehoord.’
‘Dank je wel. Maar ik zou het niet weten. Dan zou er een onderzoek gedaan moeten worden naar de toenmalige prijzen. Zolang er niemand klaagt begin ik er niet aan.’
‘Natuurlijk niet, meneer. Iedereen weet dat de familie niet op jacht is naar geld, anders zou er hier veel minder personeel zijn.’
‘Aardig gedacht, maar minder personeel geeft meer stakingen.’
‘Ik heb met mijn vader gesproken. Toen hij begon, bij uw vader, is het personeelsbestand bekeken. Het is toen, inderdaad door natuurlijk verloop, iets verminderd, tot iedereen een normale dagtaak had. Hij schat, dat er pas geklaagd zou worden, nog geeneens gestaakt, als er nog tien procent zou vertrekken. Dat geeft genoeg aan hoe zorgvuldig er hier met het personeel omgesprongen wordt. Ik hoop, dat ik u binnenkort mag helpen bij het weer bepalen van de juiste personeelssterkte. Op dezelfde manier.’
‘Dat gaan we doen, Thomas. Verder.’
‘Ik werd wantrouwig, meneer. Een woningbedrijf op Jersey, wat ieder jaar de huur opschroeft en wie klaagt de huur opzegt. Het duurt dan wel jaren, als er bij de rechter tegenin gegaan wordt, voor ze eruit moeten, maar ze verliezen altijd. De huren in het dorp liggen duidelijk boven die van de dorpen in de buurt, ik heb daar navraag gedaan.’
‘Wat kijk je verbaasd, Tamara?’
‘Ja, meneer. Thomas verbaast me. Hij is nooit zo spraakzaam. En nu over zoveel onderwerpen. Ik dacht dat hij alleen veel van auto’s afwist, en verder normaal ontwikkeld was, zoals ik. Maar hoe hij nu alles aanpakt?’
‘Een fijne verrassing?’
‘Ja, mevrouw. Wel even wennen.’
‘Ook bij de inspectie?’
‘Daar is het nog niet van gekomen, mevrouw.’
‘Thomas, zakelijk verder, alsjeblieft.’
‘Ja, meneer. Ik kwam er achter, dat er momenteel één huurder op het punt staat te moeten verhuizen. Ik ben met hem gaan praten. Ja, hij had geklaagd, schriftelijk, bij het enige adres wat hij heeft, een beheerder in de stad, waar ook de huur aan betaald moet worden. Hij was zo stom geweest om ook de huur niet te betalen, hij dacht, dat trekken we recht nadat alles opgelost is. Toen hij na een maand niets gehoord had schreef hij nog een keer. Daar speculeren ze vast op, meneer. Na twee maanden kreeg hij bericht dat zijn huur opgezegd was wegens wanbetaling. Dat stond in het contract. Hij was wanhopig. Hij had het geld niet om te procederen en hij zou vast verliezen. Ze zouden beslist ontkennen dat hij geklaagd had, zijn brieven verduisteren. Ik heb zijn auto mogen lenen om naar de stad te rijden, ik wilde geen auto van het huis, die valt te veel op. Ik heb voor de gezelligheid Tamara meegevraagd. Gelukkig, bleek later. We werden netjes ontvangen. Ja, wanbetalers werd de huur opgezegd. Nee, geklaagd werd er nooit. Ja, er was ruimte tekort. Hij liet zien, dat in de loop van de jaren alle fabrieksterreintjes in het dorp opgekocht waren om er huizen op te bouwen. Meer konden ze niet bouwen. Ja, en woningnood schroeft natuurlijk de huurprijs wat op. Best mogelijk dat het in andere dorpen goedkoper wonen was, maar de huren waren nog niet hoog. Tja, het is maar wat je hoog vindt. Toen vroeg ik, of er rondom het dorp geen grond aangekocht kon worden. Nee, er was contact geweest met de eigenaren, dat was onvervreemdbare grond. Ik wilde het er bij laten zitten, om dat bij u na te komen vragen. Hoe het zat met die grond, of er een vergissing gemaakt was. Maar Tamara vroeg of hij bewijzen had van het contact met de eigenaren. Hij werd een beetje boos. We kregen geen inzage in de boeken. Toen zei Tamara, de dorpelingen zijn te makkelijk geweest. Ik zou een vereniging van huurders op kunnen richten, ik krijg beslist iedereen als lid. Dan zouden we makkelijk een procedure kunnen betalen om de firma te beschuldigen van opzettelijk wanbeheer om de huren maar te kunnen verhogen. Hij keek even angstig, werd toen boos en zette ons de deur uit. Buiten zei Tamara, die huisjes ken ik, kleiner kon er niet gebouwd worden, maar de huur is er niet naar, veel te hoog voor die grootte. Wij geloven niet meer in een vergissing, meneer. Het lijkt me duidelijk. Het enige wat ze willen is zoveel mogelijk huur vangen. Op een zo goedkoop mogelijke manier. Renoveren doen ze ook nooit, amper onderhoud. Als ze nu grond aan konden kopen zouden ze niet meer zo klein mogen bouwen. En voor de huur van nieuwbouwwoningen geldt sinds een hele tijd een maximum, afhankelijk van de grootte, om ze niet gelijk onbetaalbaar te maken. Zover ben ik gekomen, meneer. Hier heeft u al mijn notities. Ik hoop dat u in ieder geval uitzoekt hoe het zit met die contacten.’
‘Natuurlijk. Dank je wel, Thomas. Ik ben ook verrast door je goede speurwerk. Ik zal me erin verdiepen. Nog iets?’
‘Ja, meneer. Zonet stond er een grote container voor het portiershuis. Ze waren aan het ruimen en we mochten even binnen kijken. Wat ons betreft hoeft er niets veranderd worden. Een prachtig huis. Mocht u vinden dat er toch veranderd moet worden dan horen we dat graag. Maar we gaan af op de smaak van mevrouw, slechter zal het dan niet worden.’
‘Dank je, Thomas. We hebben er al gekeken. Een prima huis, ook om er kinderen in groot te brengen. Ze kunnen lopend naar de school in het dorp.’
‘Zover had ik niet vooruitgedacht, mevrouw.’
‘Jullie waren bezig met dat onderzoek, wij hebben ook niet stil gezeten. Mark?’
‘Wij denken ook op de lange termijn. Wat er nog aan meubilair in stond was niet antiek, wel slecht, daarom gaat alles eruit. Daarna begint de renovatie, daar zal ik niet over uitweiden. Het huis is ook bekeken door een bouwkundige. Het kan nog zeker honderd jaar mee. Er moeten aan de buitenkant wat reparaties verricht worden, daarna komen er kunststof ramen met dubbel glas in. Ik laat er zoveel mogelijk mensen tegelijk in werken, maar veel korter dan twee maanden zal alles niet duren.’
‘Wordt het niet erg duur?’
Mark grinnikte.
‘Ach, Thomas, ik ga het toch verhuren.’
Thomas en Tamara keken ongerust.
‘Ja, meneer. Als ik zo brutaal mag zijn, wordt de huur niet erg hoog?’
‘Niet zo bezorgd kijken, jongelui. Luister. Ik kan dat huis niet voor een schijntje verhuren, ik ben niet helemaal vrij om te doen en te laten wat ik wil. Op papier moet alles verantwoord zijn. Maar ik heb het makkelijk, omdat ik er, dankzij jullie, wat aan doe, in plaats van het leeg te laten staan. Ik sla de kosten om over honderd jaar. Dan zet ik netjes bij de berekeningen, dat is eerder dan het huis in zal storten. Dan ben ik gedekt. Dan zal het best meevallen. Ik garandeer dat het minder is dan in het dorp. Of daar wat aan te doen valt moet ik nog bekijken.’
‘Dank u wel, meneer.’
‘Goed. Jij had nog iets, hè, Simone?’
‘Jazeker. Tamara, wat is jullie planning?’
‘We zijn er nog niet uit. We willen er graag direct na ons trouwen, zo gauw mogelijk, in, maar dan hebben we nog niets in kunnen richten. In het dorp is weinig te koop, maar, zoals iedereen doet, we hebben meerdere catalogi aangevraagd om daaruit te kunnen bestellen.’
‘Je huwelijksnacht op een kampeerbedje? Kom, zeg. Mag ik jullie advies geven?’
‘Graag, mevrouw.’
‘Allereerst, het hele huis moet ingericht worden. Kunnen jullie dat betalen?’
‘Ja, mevrouw. Thomas en ik hebben heel lang kunnen sparen.’
‘Ja, dat is zo. Thomas, waarom ben je niet in de personeelsvertrekken komen wonen? Voor vrijgezellen wordt dat geacht in hun loon te zitten, heb ik gehoord. Je hebt vast thuis kostgeld betaald.’
‘Ja, mevrouw. Tamara en ik hebben daarover gepraat toen ik hier kwam werken. Maar dat kostgeld was het ons wel waard om iedere dag langer dicht bij elkaar te zijn. We hebben er nog steeds geen spijt van.’
‘Ach, schatjes. Mark, is er ergens een verwarmde opslagplaats?’
‘Genoeg kamers over.’
‘Mooi. Waarom beginnen jullie alvast niet met de aanschaf van jullie spullen en slaan ze op, in die kamers? Thomas senior weet wel welke het zijn. In twee maanden tijd kan je praktisch alles voorbereiden. Als het huis klaar is laten we iedereen helpen en staat alles vast binnen een dag in het huis en kunnen jullie er gelijk gaan wonen.’
Tamara kreeg weer tranen in haar ogen.
‘Dank u wel. Waarom helpt u ons zo?’
‘Lieve meid, om meerdere redenen. Afgezien van dat het ons niets kost. Want met geld maak je geen geluk, dat weten jullie best. Ik zie zo graag mensen gelukkig, en als het even kan, help ik ze een beetje.’
‘Een beetje? Binnen een dag alles klaar?’
‘Nou, misschien twee. Je kan toch alles voorbereiden? Ik noem maar wat, de kleedster helpt je met de gordijnen ophangen, die kunnen kant en klaar zijn. En ga zo maar door. Al het personeel zal jullie heel graag helpen, met de voorbereidingen en met het inrichten. Daar hoeven we geeneens opdracht voor te geven. Alleen te zeggen dat het andere werk wel even mag blijven liggen. Nou, niet huilen. Denk je dat je alles goed kan organiseren?’
‘Ja, samen met Thomas zeker, mevrouw.’
‘Mooi. Wat voor ruimte heb je daarvoor?’
‘Ruimte?’
‘Ik hoor het al. Jullie hebben ieder alleen een kamertje, thuis?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Een krappe bedoening. Waar je ook je inspecties uitvoert?’
Tamara bloosde.
‘Ik zei al, daar is het nog niet van gekomen. We hebben veel gepraat, over hoe we alles moesten plannen. En Thomas had schrijfwerk, voor het onderzoek.’
‘Goed. Mark?’
‘Ja. Jongelui, normaal bemoeien we ons niet met de huisvesting van ons personeel. Maar jullie zijn een uitzondering. We zijn geschokt, omdat jullie zo lang op elkaar hebben moeten, en willen, wachten. Iedereen zal met ons eens zijn dat jullie hulp verdiend hebben, en iedereen zal graag meewerken. Ook als dank voor jullie onderzoek wil ik jullie, tot jullie trouwen, een kantoor ter beschikking stellen. Met computer en telefoon. Dan hebben jullie de ruimte om alles te plannen, ook om catalogi te bekijken, je moet er meerdere tegelijk open kunnen laten liggen.’
‘Dat zou heel mooi zijn, meneer. Dank u wel.’
‘Dat is nog niet alles, Thomas. Het is méér dan een kantoor. Jullie zouden er, tot jullie bruiloft, kunnen wonen. Zie je mijn vrouw grinniken? Ja, er is ook een ruimte voor inspecties. Oftewel, een slaapkamer. Jullie kunnen een suite zoals deze, aan de andere kant van de trap, gebruiken.’
Tamara begon weer te huilen.
‘Thomas, neem haar mee. Na de trap is er rechts een badkamer. Daarna de suite. Die bedoelen we. Bekijk alles en kom terug.’
Thomas knikte, hij kon niets zeggen. De twee verdwenen.
‘Tja, het zal je maar overkomen, zo veel veranderingen in zo’n korte tijd. Mooi, nu kan ik even wat anders doen.’
Mark belde zijn vader en vroeg hem naar het kantoor te komen. Zodra hij er was begon Mark hem op de hoogte te brengen van het onderzoek van Thomas. Toen Thomas en Tamara binnenkwamen werden ze voorgesteld.
‘Vader, dit zijn Thomas, die kent u wel, en zijn aanstaande echtgenote, Tamara. Ook slachtoffers van de woningnood. Ik laat het portiershuis renoveren, dat heeft Thomas voorgesteld, als mede nieuwe schoonveegbezem. Hij vroeg ook gelijk of hij het dan kon huren.’
‘Een slimme jongen, zo te horen. Niets ten nadele van je vader, Thomas, hij deed zijn werk uitstekend, maar hij had liever geen veranderingen. Nadat ik samen met hem één keer geveegd had is er verder niets meer veranderd. Voor het portiershuis had ik geen doel, ik heb het laten onderzoeken, dat bleef nog wel honderd jaar staan. Ik wist ook niets van woningnood in de buurt. Er is mij ook nooit gevraagd, niet mondeling, niet schriftelijk, om grond voor woningbouw.’
‘Juist. Wat kunnen we er aan doen, vader?’
‘We?’
‘Eh ik heb graag uw advies.’
‘Onder ons.’
‘Juist. Thomas, Tamara, jullie horen daar later waarschijnlijk meer van. Jullie hebben zelf genoeg te doen. Is de suite naar genoegen?’
‘Onze hartelijke dank, meneer, mevrouw. Ja, we zullen daar alles fijn voor kunnen bereiden. We zullen er veel zijn, maar er niet overnachten.’
Mark en Simone grinnikten.
‘Begrijpelijk. Wegwezen. Als er iets is bel je maar.’
Thomas en Tamara bedankten nogmaals en vertrokken.
‘Mark, ik wil met mijn advies een beetje goedmaken dat ik in mijn tijd weinig veranderd heb. Ik heb te weinig gekeken of er iets moest gebeuren, en van die woningnood wist ik ook niets. Misschien omdat ik me te afgesloten opgesteld heb tegenover het personeel, anders had ik misschien wel wat gehoord. Huur een groot, bekend advocatenkantoor in Londen in. Stel ze volledig op de hoogte van je onderzoek en laat ze alles nalopen. Wie weet vinden ze nog meer. Dan moeten ze een dreigbrief schrijven aan dat woningbedrijf op Jersey. Dat ze voornemens zijn, in naam van het volk, een juridische procedure te beginnen. Ze vinden vast wel een goede manier. Als aanklacht wanbeheer of zoiets. Over dat, namens het volk, heb ik over gelezen, dat is een oude Engelse procedure. Daarbij hoef je niet direct bij een zaak betrokken te zijn om een klacht in te kunnen dienen. Zelfs tegen een bedrijf op Jersey kan dat. Die advocaten moeten ze vertellen dat ze alleen aan een procedure kunnen ontkomen als ze al hun eigendommen in het dorp voor een redelijke prijs verkopen aan een klant van hun, die alles in fatsoenlijke staat wil brengen.’
‘Zo. Zou dat lukken? En wie had u als klant in gedachten?’
‘Achter zo’n bedrijf zitten meestal mensen die graag geld verdienen, maar liever niet bekend zien worden op wat voor een onfrisse manier. Als ze er financieel niet te slecht afkomen pakken ze het geld aan en beginnen wat anders. Maar dat is dan ons probleem niet. Die klant ben jij, natuurlijk.’
‘Wat? Het hele dorp opkopen?’
‘Waarom niet? Alles eromheen hebben we al. Er kan nog wel een beheerder bij.’
Simone stond op en omhelsde en kuste vader.
‘Dank u wel, paps.’
‘Niet nodig, meisje. Dan kan er weer eens wat gedaan worden met onze grote reserves. Er kan in korte tijd ontzettend veel geïnvesteerd worden. Eerst bijbouwen, de woningnood opheffen, daarna kijken wat er met de huidige woningen moet gebeuren.’
‘Dat gaat toch nogal oplopen.’
‘Wat heb je tot nu toe uitgegeven?’
‘Amper iets. En de plannen gaan nog niet verder dan een verbouwing in het huis, de nodige veranderingen in het interieur en de renovatie van het portiershuis.’
‘Poe. Een paar ton. Dat hele dorp opkopen kost vast niet meer dan tien procent van de reserves. Nieuwbouw en opknappen ieder ook zoiets, heel grofweg. Nou, dertig procent investeren is geen probleem. Tot vijftig procent heb je van niemand van de familie toestemming nodig, al je er maar niet op verliest. Veel plezier ermee. Houd me op de hoogte, ik vond het erg fijn een bijdrage te kunnen leveren.’
Vader vertrok.
‘Mark, zou dat kunnen?’
‘Ik had in mijn hoofd, dat ik bij grote uitgaven toestemming nodig had. Ik dacht aan een paar miljoen. Tot nu toe kwam dat niet in de buurt. Als vader zegt, voor investeringen pas bij vijftig procent van de reserves, geloof ik hem. Al zal ik het nakijken. Simone, het zou kunnen, en ik ga het proberen.’
Ze stond even op om hem te kussen.
‘Ik ga er even op vooruit lopen. Als de jongelui nog in de suite zijn heb ik nog wat voor ze.’
Hij belde, even later kwamen ze binnen.
‘Ga zitten. Tamara, eerst even een grapje. Je zei laatst zo mooi, ik wil alleen thuis onder Thomas dienen. Als je een paar eeuwen eerder geboren was had de edelman, waartoe je automatisch min of meer behoorde, omdat je in zijn buurt woonde, het recht om je in de huwelijksnacht eerst onder hem te laten dienen. Daar heb ik over gelezen.’
‘Ja. Wat er vast niet bij stond, de bruidegom zorgde ervoor dat hij hem vóór was, al was het maar één nacht. Bij die zogenaamde edelman simuleerde de bruid dan het één en ander.’
Ze schoten allemaal in de lach.
‘En terecht. Tamara, ik ben chirurg geweest, maar dat was niet mijn roeping. Ik voel me hier beter op mijn plek. Mijn vrouw was verpleegkundige, maar, ook achteraf, dat was voor haar een te klein gebied. Door haar mensenkennis kan ze veel meer mensen helpen, dat kan ze hier ook. Ze kijkt zelf rond en ze helpt mij. Thomas zit, denk ik, ook op de juiste plek voor hem. Hoe is het met jou?’
‘O. . . . Ik ben bakker geworden omdat mijn vader dat was. Het is leuk werk, maar het meeste plezier beleef ik aan het contact met de klanten. Om ze te helpen bij hun keuze en gelijk een praatje te maken. Als er even geen werk is en niemand in de winkel ga ik een praatje maken in de lunchroom, als daar iemand is. En wat we nu aan het plannen zijn is ook mooi werk, niet alleen omdat het voor onszelf is.’
‘Ik heb veel van mijn vrouw opgestoken, vooral sinds we hier samenwerken, daardoor vermoedde ik zoiets al. Die bedreiging, om een vereniging van huurders op te richten, en vast alle dorpsbewoners als lid te krijgen, hoe serieus was die?’
‘Het kwam toen zo bij me op. Ik heb er over nagedacht. Mijn vader gaat een keer met pensioen, dan ga ik daar niet meer werken. Misschien al eerder niet, hij kan iemand anders zoeken. Ik wil afwachten wat u zou kunnen doen en dan kijken of ik wat voor het dorp kan doen, vanuit ons mooie huis.’
‘Heel mooi. Dat kan je. Ik zal je zo vertellen wat. Ik wil iets duidelijk stellen. Ik heb Thomas verzocht om dat onderzoek te doen. Omdat hij voor me werkt was dat natuurlijk min of meer een opdracht. Daarom mocht hij het ook onder werktijd doen. Jij wilt, begrijpelijk, niet voor me werken. Ik kan je dus geen opdracht geven, maar ik heb een verzoek voor je. Je hebt Thomas geholpen bij zijn onderzoek, je weet wat er aan de hand is. Zou je, na overleg met Thomas, die vereniging op willen richten? En voorlopig in het bestuur gaan zitten? Je kan thuis van één van de slaapkamers een kantoor maken, tot dan de suite gebruiken.’
‘O. . . . Thomas?’
‘Ik zou het heel fijn vinden als je het nog beter naar je zin zou krijgen. Iets voor het dorp doen is ook mooi, we kennen de meeste.’
‘Dank je wel.’
‘Momentje. Waar is dat schuchtere meisje, wat braaf wacht tot ze gevraagd wordt, gebleven?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik wist ook niet dat ik dat in me had.’
‘Excuseer, mevrouw, meneer. Schat, ik vind je geweldig. Het moet wel even wennen, bij toeval ben ik gered uit een voorechtelijk bed, wordt binnenkort geïnspecteerd en krijg niet alleen een huisvrouw maar ook een zakenvrouw.’
‘Allereerst huisvrouw. In mijn vrije tijd wil ik graag wat doen, in plaats van romans lezen. Meneer, ik zal het graag doen. Niet alleen voor het dorp, ook om iets voor u te doen, al werk ik niet voor u. U begrijpt me wel.’
‘Ja, fijn, Tamara.’
‘Maar waarom wilt u me voorlópig in het bestuur?’
‘Je kent veel mensen in het dorp, ook door de zaak van je vader, je bent zeer geschikt om die vereniging te beginnen, om veel leden te krijgen. Als je dat goed doet, en ik verwacht niet anders, heb ik misschien een nog mooier baantje voor je. Niet onder Thomas, wel betaald, geen vrijwilligerswerk, zoals bij een vereniging van huurders.’
‘O. . . . Ik wacht wel af, meneer.’
‘Prima. Over ons bezoek aan de bakkerij, wanneer schikt het?’
‘Vanmiddag? Ik zou mijn vader wat gaan helpen, al is het niet druk.’
‘Thomas, om drie uur een auto. En vraag de computerwinkel zo snel mogelijk een zelfde soort computer te leveren en aan te sluiten als ze eerder gedaan hebben, voor in jullie suite. Die is voor de vereniging zeker nodig.’
‘Ja, meneer. Dank u wel.’
‘Ja, goed. Gaan jullie maar verder met waar jullie mee bezig waren.’
Na hun vertrek rekte Mark zich uit.
‘Zo, wat vond je er van?’
‘Je zet er vaart achter.’
‘Het zou prettig zijn, als we het dorp krijgen, om te kunnen overleggen met de bewoners.’
‘Ja. En dat baantje voor Tamara?’
‘Vader adviseerde een aparte beheerder. De beheerder voor de landerijen kan het aan, als er pachters bij hem op kantoor komen, dat zijn er maar twintig. Maar ik wil niet het hele dorp op het terrein. Tamara kan het aanspreekpunt worden, voor de vereniging of individuele bewoners. Ze kan iedereen vriendelijk, niet bureaucratisch, te woord staan. En het is niet de bedoeling dat ze in een kantoortje zit te wachten, nee, erop uit, zelf ook rondkijken en zich ter plaatse aan laten spreken. Om moeilijkheden te voorkomen, ze zou rechtstreeks onder mij vallen.’
‘Dienen.’
Ze grinnikten.
‘Ja, dat is leuk, zo had ik dat niet bedacht.’
‘Houd je graag een vinger in de pap?’
‘Ik hoor graag op tijd van moeilijkheden. Beheerders houden die vaak te lang voor zich.’
‘Je begint alles aardig onder controle te krijgen.’
‘Dank je. Ja, het is leuk werk. Zou mijn hulp, die zo goed is met zoeken op Internet, een afspraak voor morgen willen maken bij een groot advocatenkantoor in Londen?’
‘Ik vlieg al, meneer.’
‘Je dient fijn, onder me.’
‘Deze keer gaat het dorp voor.’

‘s Middags kregen ze van Tamara een rondleiding door de zaak van haar vader. Aan het eind zochten ze gebak uit en kregen het in de lunchroom opgediend. Tamara kwam bij ze zitten.
‘Ik ben vanmiddag gelijk begonnen voor de vereniging. Iedere klant, tot nu toe, is lid geworden. Terwijl ik vergeten heb om een contributie uit te rekenen. Dat gaf niet, dat kwam nog wel.’
Mark grinnikte.
‘Goed zo. Wat je niet weet merk je vanzelf. Je hoeft niet veel te vragen, je hebt amper kosten.’
‘Meer dan men denkt. Computer, papier, huisvesting inclusief verwarming en misschien nog meer. Ga ik allemaal uitrekenen. Ik heb het heerlijk druk.’
‘Had je dat eerder niet?’
‘Nee, de zaak is niet zo druk, zo groot is het dorp niet.’
‘Binnenkort weet je precies hoe groot het is.’
‘Ja, ik ga een lijst maken van alle huizen. Om niemand over te slaan.’
‘En in de computer zetten.’
‘Natuurlijk, alles daarop bijhouden. Ik heb vanmiddag met mijn ouders gepraat. Ze op de hoogte gebracht. Ze zijn zo blij voor Thomas en mij. Ze wisten daarnet niet wat ze tegen u zeggen moesten. Er heeft nog nooit een Rolls voor de deur gestaan, van het huis, met zulk hoog bezoek. Mijn vader kreeg telefonisch de bestellingen en leverde ze zelf af bij uw keuken. Of ik. Hij gaat nadenken over zijn pensioen, nu het definitief is dat ik hem niet opvolg. Hij vindt dat niet zo erg, eigenlijk had er hij toch nooit op gerekend. Maar hij had afgewacht, dan had ik in ieder geval ondertussen een baan. Lief, hè?’
‘Ja, Tamara, heel lief. Hoe gaat het met je moeder?’
‘Heel goed, mevrouw. Ze zal blij zijn, als ze niet meer zo vroeg op hoeven staan. Ja, dat is het enige vervelende. Als Thomas en ik op een mooie zondag in het bos lagen te scharrelen, viel ik wel eens in slaap. Nu is Thomas aan de beurt, soms, ‘s avonds. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin, maar er gebeuren nog steeds voor hem onverwachte dingen, dan is het soms even heel druk.’
‘Ja, ik heb hem een keer in de hal zien staan, aan de telefoon, met het zweet op zijn voorhoofd. Maar hij bleef rustig praten.’
‘Ja, meneer, zo is hij wel. Hij heeft veel zelfbeheersing. Zelfs als ik naast hem in het gras lag te slapen. Momentje.’
Ze liep naar de winkel om een klant te helpen. Die keek een paar keer de lunchroom in en praatte even met Tamara. Die kwam, nadat de klant verdwenen was, weer bij Mark en Simone zitten.
‘Dat was de voorzitter van de gezelligheidsvereniging. Die vereniging is eigenaar van het dorpshuis. Ze verhuren het ook voor feesten aan de andere clubs, als die ruimtetekort hebben en voor bruiloften en partijen, zoals dat heet. Als er verder niets te doen is is het open voor de leden om wat te drinken, praten en dansen. Er is dan veel jeugd, zeker als het buiten nat is. De voorzitter kon u uit eigen beweging niet officieel uitnodigen, maar hij vond, dat als u een bakker bezocht, u ook in het dorpshuis moest komen kijken. Vanavond is het normaal open. Bij de bar, als u binnenkomt, één gratis consumptie.’
‘Wat leuk. Zijn er méér bars?’
‘Ja, nog één in de grote zaal. Maar iedereen neemt, als hij binnenkomt, wat mee van het barretje in de hal, omdat die in de zaal het soms erg druk heeft. Er wordt nog wel eens een rondje voor iedereen gegeven, als er iemand jarig is, of zo.’
‘Tamara, het klinkt heel gezellig, maar Engelse bierdrinkers zijn berucht.’
‘Ja, meneer. Maar hier kent iedereen iedereen. Als er toch iemand vervelend wordt wordt hij achterin via de branddeur onder een afdak gegooid. De barman kan daarna, door een raam, controleren of alles goed gaat. Ze moeten niet dood vriezen. Onderkoeld raken, bedoel ik, het vriest hier zelden.’
‘Vanavond, Simone?’
‘Prima. Als ze ook wat anders dan bier hebben.’
‘Ja, van alles. Zelfs bourbon.’
‘Je bent goed op de hoogte.’
‘Ik sta bij toerbeurt achter de bar, mevrouw.’
‘Wij komen steeds meer onder de indruk van je capaciteiten en je inzet.’
‘Dank u wel, mevrouw. In het verenigingsleven wordt alles door de leden gedaan, geen personeel ingehuurd. Mijn vader zegt dat, sinds er TV gekomen is, het wat afgezakt is, maar vroeger was er verder niets te beleven behalve bij de verenigingen. En als je nergens aan meedeed werd je scheef aangekeken. Veel of vaak hoefde niet, één keer in de week een uurtje dammen was genoeg.’
‘Hoe werd er tegen het huis aangekeken?’
‘Als je daar kon werken had je een fijne arbeidsplaats. Behalve voor het personeel in huis, wat in contact kwam met familie, zoals de butler, de kamermeisjes en het bedienend personeel in de eetkamer, was de familie een lichtjaar weg.’
‘Was?’
‘Ja, mevrouw. U heeft al heel veel met personeel gesproken.’
‘Waardoor ik kon zorgen dat er wat verbeterd kon worden.’
‘Ja, maar niet alleen voor de familie, ook voor het personeel. En omdat dat in het dorp woont raakt het gauw bekend. U moet dat niet zien als geroddel. Er wordt geen kwaad gesproken.’
‘Ach, hoge bomen vangen veel wind.’
‘Ja, mevrouw. Behalve als ze in een kas staan. Zegt u het alstublieft als ik te brutaal word. Maar Thomas zei dat u kinderen gewend bent. En ze vrij opgevoed heeft.’
‘Tamara, Thomas zei al, we hebben vier kinderen opgevoed. We hebben een tweeling, een jongen en een meisje. Toen onze zoon veertien was kreeg hij een vriendinnetje, onze dochter op haar vijftiende een vriendje. Die waren zo vaak bij ons dat het ook onze kinderen werden. Ze zijn op hun twintigste tegelijk getrouwd en wonen nog steeds met z’n vieren in het huis waar ze opgegroeid zijn. We zijn hierheen gekomen toen ze hun eigen kinderen kregen, ieder stel één. Ze moeten daarmee hun eigen leven leiden. We missen ze niet zo erg, want we chatten bijna iedere dag. We gaan in huis een zwembad bouwen, zo gauw dat klaar is komen ze allemaal op bezoek. Mijn man en ik hebben een hele fijne tijd met ze gehad. Maar stel je eens voor. Na een hele goede kennismaking van vier, vijf jaar, kunnen trouwen en een huis hebben. Daarom was ik zo eh kapot van jullie geschiedenis. Zie ik jullie als eigen kinderen. Die ik helpen wil.’
Simone snoot haar neus. Tamara ook.
‘Dank u wel, voor alles.’
‘De betrekkingen moeten helaas wat afstandelijk blijven, want Thomas werkt voor ons. We kunnen jullie niet voor gaan trekken op het overige personeel. Dat jullie dat huis hebben is eerlijk verdiend, dat kan je iedereen zeggen. Hadden die maar met het idee van de renovatie moeten komen. Tamara, ik zou je graag vaak zien.’
‘Mevrouw, het idee was wel van Thomas, maar u had het niet aan ons hoeven verhuren. Ook ons het tijdelijke gebruik van de suite niet hoeven geven, waardoor we zo snel fijn kunnen wonen. Maar zelfs als dat allemaal niet gebeurd was, als we op een andere manier kennis gemaakt hadden, had ik u ook graag regelmatig opgezocht.’
‘Dank je wel. Wat is de kleding in het dorpshuis?’
‘Als er niets bijzonders is, zoals vanavond, gewone vrijetijdskleding. Het staat meestal blauw, niet van de rook, maar van de spijkerbloezen, -broeken en -rokken.’
‘Mooi. Ga je mee, Mark?’
‘Ja. Dank je wel, Tamara. Voor alles.’
‘Ja, meneer.’

‘s Avonds gingen ze voorzichtig het dorpshuis binnen. Ze kwamen in een hal. Op de barman achter het barretje na was er niemand te zien. Ze liepen naar hem toe en gingen op een barkruk zitten.
‘Goedenavond, mevrouw, meneer. Ik ben Ian. Wat mag ik voor u inschenken?’
‘Een pils voor mij. Simone?’
‘Heb je witte wijn, Ian?’
‘Ja, mevrouw. Andere meisjes drinken die ook.’
‘Vleier.’
‘Bij die andere meisjes wel. Soms bereik ik er wat mee. In uw geval, mevrouw, de berichten over uw schoonheid zijn schromelijk onderdreven. Vrij naar Mark Twain.’
‘Ik herken het. Dank je. Mooi gevonden. Ben je belezen, Ian?’
‘Ik doe mijn best. Ik studeer voor leraar, ik ben bijna klaar.’
‘Prima. Is het druk?’
‘Redelijk, mevrouw. Er wordt nog veel gepraat, daarom is de muziek hier amper te horen. Als er hoofdzakelijk gedanst wordt gaat die wat harder. Wat er dan in oren gefluisterd wordt is niet voor anderen bedoeld.’
‘Daarop zullen we niet wachten. We komen alleen even kijken hoe het dorpshuis eruit ziet.’
‘Ik fungeer nu ook als portier. Ik weet wie er achter is met zijn contributie, die komt er niet in, tenzij hij gelijk alles betaalt. Maar ik wist van uw komst. U kunt vanavond zo lang blijven als u wilt. Verdere consumpties zijn voor eigen rekening. Zo doen we bij iedereen die voor het eerst komt.’
‘Zo hoort dat ook, niemand voortrekken. Dank je wel. We gaan even kijken.’
Ze gingen door één van de dubbele deuren achterin de hal en keken de zaal rond. De wanden waren een beetje versierd. Overal stonden jongelui te praten, een paar stelletjes dansten. De herrie viel ze mee, geroezemoes en zachte muziek. Langzaamaan werd het geroezemoes minder en werd er meer hun kant opgekeken. Plotseling stopte de muziek.
‘Voor meneer. For he's a jolly good fellow,’
Er werd steeds meer meegezongen met de onzichtbare die begonnen was.
‘For he's a jolly good fellow, for he's a jolly good fellow.
Which nobody can deny, which nobody can deny, which nobody can deny.
For he's a jolly good fellow, for he's a jolly good fellow, for he's a jolly good fellow.
Which nobody can deny.’
‘Voor mevrouw. For she's a jolly good lassie,’ [meisje]
Na gelach viel iedereen weer in.
‘For she's a jolly good lassie, for she's a jolly good lassie.
Which nobody can deny, which nobody can deny, which nobody can deny.’
‘En voor Tommy en zijn snoepie. For he has a jolly good lassie,’
Weer viel iedereen na gelach in.
‘For he has a jolly good lassie, for he has a jolly good lassie.
Which nobody can deny, which nobody can deny, which nobody can deny.’
Ze eindigden met een groot applaus. De muziek ging weer zachtjes aan en het geroezemoes begon weer. Simone zwaaide naar de barman. Toen ze zag dat hij naar haar bleef kijken wees ze op de bel, die midden boven de bar hing en draaide haar wijsvinger in de rondte. De barman stak zijn duim op en luidde de bel. Het geroezemoes viel weer weg.
‘Een rondje van Het Grote Huis voor iedereen.’
Er werd geapplaudisseerd, gejuicht en de jeugd bestormde de bar. Mark en Simone gingen weer terug naar de hal, waar de barman stond te grinniken.
‘Wist je dat van tevoren, Ian?’
‘Nee, meneer.’
Een deur van de zaal vloog open en Tamara kwam de hal binnenstormen. Ze had een hoofd als een boei.
‘Sorry, mevrouw, meneer. Wat een toestand.’
‘Kan je het verklaren?’
‘Ja. Ik weet wie er begon, eentje van uw personeel, maar dat doet er niet toe, de rest ging akkoord. Ze wilden u laten merken dat u gewaardeerd wordt. En niet weinig, niet alleen uw bezoek nu, anders waren ze na een half couplet gestopt.’
‘Dank je wel. En voor Tommy en jou?’
‘De bedoeling was goed, ze zijn blij voor ons. Alleen was het iets te veel op mij gericht. Maar hij wist zo gauw waarschijnlijk niets anders. Ik spreek hem nog wel. Bedankt voor uw rondje. Voorlopig kunt u niet meer stuk.’
‘We vonden het leuk om te zien dat het er hier zo gezellig aan toe gaat. Is je Tommy er niet?’
‘Jawel, meneer, Thomas is er ook. Maar die moest proosten. Ik ben even ontsnapt.’
‘We gaan er weer vandoor. Wil je Thomas vragen ons rondje af te rekenen? Dat kan toch wel?’
‘Ja, dat is prima. Dank u wel. Tot ziens.’
Tamara verdween de zaal weer in en Mark en Simone gingen naar huis. Daar praatten ze na, in bed.
‘Een bijzonder mooie dag, Mark.’
‘Ja. We kwamen in een stroomversnelling. Je hebt vooral van Tamara genoten, hè?’
‘Ja, ik heb de omgang met onze meiden gemist. Ze is totaal anders, maar ook zo lief. En open, tot schrik van Thomas.’
‘Zal hij bij zijn inspectie schrikken?’
‘Vast wel. Je bent weer snel bij je favoriete onderwerp.’
‘Ik was er al, het ligt naast me.’
‘Zin in een inspectie?’
‘In een diepteonderzoek.’
‘Duik maar.’
Hij dook zo diep mogelijk.
 
De volgende avond deed Mark verslag van zijn bezoek aan Londen.
‘Ik kwam in een zeer lux gebouw. Ik meldde me bij de receptie. Binnen een paar tellen werd ik door een jongeman opgehaald en naar een vergaderruimte gebracht. Daar zaten drie heren van tegen de zestig in zeer dure kostuums, dat kon zelfs ik zien. Ze stonden even op en knikten. De jongeman schoof een stoel voor me aan. De middelste heer begon met een excuus. Mogelijk was er iemand iets te kortaf tegen mijn secretaresse geweest. Volgens hun regels hadden ze na de afspraak mijn kredietwaardigheid gecontroleerd en waardig bevonden. Ik heb, expres, gegrinnikt. Anders hadden ze waarschijnlijk de afspraak afgezegd of me laten behandelen door een stagiaire.’
‘Maar nu weten ze dus over het familievermogen.’
‘Alleen wat ik de bank verteld heb om te zeggen. Onder navraag is niet uit te komen, dat mag iedere zaak doen, als ze twijfelen aan een kredietwaardigheid. De bank moet dan naar hun balans- of beurswaarde vragen. Die moeten ze dan ook geven, zakendoen is wederzijds. Dan zegt de bank, de door u gevraagde kredietwaardigheid is vele malen groter dan uw balans- of beurswaarde. Au, dat zal ze zeer gedaan hebben. Ze kunnen mij geen gunsten verlenen, ze moeten voor me werken.’
‘Dat was dus een variant op, ik heb wat achter de hand.’
‘Ja. Ze weten geen bedragen, wel dat ik ze op zou kunnen kopen. Dat expres grinniken is niet Engels, maar geeft aan dat ik ze door heb.’
‘Wat ben je handig geworden.’
‘Ik steek overal wat op, vermaak me ermee en pas het ergens anders weer toe. Goed. Ze waren vanmorgen vroeg al met een onderzoek begonnen, omdat mijn secretaresse de naam van het bedrijf in Jersey genoemd had. Heb je gezegd dat je mijn secretaresse was?’
‘Natuurlijk niet. Ik heb mijn naam niet genoemd, gezegd dat ik namens jou sprak.’
‘Prima. Die drie heren zaten natuurlijk te liegen, die waren vast zelf niet vanmorgen vroeg al met een onderzoek begonnen, dat doet het personeel. Ze waren waarschijnlijk nét voor mij binnengekomen. Maar ze waren al achter de namen van drie zakenlui die achter het bedrijf in Jersey zitten. Vader had gelijk, onfrisse zakenlieden. Ze hadden méér van dat soort bedrijfjes behandeld, verwachtten binnen zeer korte tijd resultaat. Ik zou op de hoogte gehouden worden. Ze stonden op, maar ik blijf zitten en wees naar hun stoelen.’
‘Wat een lef.’
‘Nee, ik wist zeker dat ze vriendelijk zouden blijven. Als ze dat soort zaken vaker deden was het voor hun een makkie en gauw verdiend. Hun hoge rekening is het me wel waard, Simone, om op te kunnen schieten. Ik vroeg verdere uitleg over de gang van zaken. Juist, meneer. Als ze wisten dat ze méér dan de helft van de namen hadden, en die allemaal onfris waren, wat ze verwachtten, zouden ze de firma bellen. Dat was vaak voldoende voor een snel resultaat. Ik vroeg, geen dreigbrief? Ze waren verontwaardigd. Dreigen doet men niet, men doet voorstellen. Ja, ja.’
‘Dus misschien nog sneller dan je vader dacht.’
‘Ja. Ik hoop het. Simone, die nette jongelui van gisterenavond, de toekomst van het dorp, verdienen het om netjes behandeld te worden. Niet afgezet.’
‘Je bent een hele lieve zakenman.’
‘Met veel plezier in zijn werk. En veel lieve hulp.’
‘Nu je het daarover hebt, Thomas en Tamara zijn geweest. Of we ze nog een keer kunnen helpen.’
‘Moeilijkheden?’
‘Ze zijn naar het stadhuis geweest, in de stad, om in ondertrouw te gaan. Ze maken daar geen apart feestje van, het is alleen maar papierwerk. Maar er werd ze verteld dat ze alleen maar op het stadhuis konden trouwen.’
‘Wat willen ze dan?’
‘Zo roerend, Mark. Ze willen in het dorpshuis trouwen. Vijf minuten voor aanvang moet wat jeugd de straat aan beide zijden afzetten, om het verkeer tegen te houden. Veel is dat toch niet. Dan willen ze allebei uit hun ouderlijk huis komen en naar elkaar toelopen, schuin over de straat. Elkaar een handje geven en naar het dorpshuis lopen, twee minuten. Omdat ze elkaar zo hun hele leven, bijna iedere dag, ontmoet hebben.’
‘Ach.’
‘Ja. Ze stelden het voorzichtig, maar ze vonden dat ze gediscrimineerd werden. Van TV en uit de krant wisten ze dat rijke lui overal kunnen trouwen.’
‘Bah, vast een ambtenaar die dacht dat er niets te halen viel. Voor een huwelijk buiten het stadhuis moet je hier ook vast extra betalen.’
‘O. Moest dat voor onze kinderen ook?’
‘Ja, maar dat hoefden ze niet te weten. Jij ook niet, maar goed.’
‘Dank je wel. Ik ben weer wat wijzer.’
Ze grinnikten.
‘Ik ga er morgen achteraan.’

De volgende dag troffen Mark en Simone elkaar bij de lunch.
‘Wat maken we ons druk, hè?’
‘Ja, omdat het leuk werk is.’
‘Ik heb een telefoontje voor je aangenomen. Ik heb alles opgeschreven, want ik snap het niet, maar ik kan het alvast wel vertellen.’
‘Van wie?’
‘Van die advocaten uit Londen.’
‘Nu al?’
‘Ja. Het deed ze plezier enzovoort.’
‘Heb je deze keer gezegd wie je was?’
‘Ja, natuurlijk, zo nam ik op.’
‘Prima. Wat hadden ze?’
‘Een fax uit Jersey. Over een Letter of Intent. Ik heb’
Hij liet het bestek uit zijn handen vallen.
‘Stil. Mee naar boven.’
Hij schoof zijn stoel ruw naar achteren en liep de eetkamer uit. Ze ging, iets bedaarder, achter hem aan. Op kantoor zat hij haar aantekeningen te lezen.
‘Vertel toch maar, alsjeblieft.’
‘Waarom niet tijdens de lunch?’
‘Omdat niemand het horen mag, dat snap je zo wel.’
‘Goed. De originele brief uit Jersey zit in de post, de fax was de aankondiging, voor een Letter of Intent. Ze zouden je de fax per e-mail sturen. Hij zei, mevrouw, voor de duidelijkheid, dit is een overeenkomst met maar één ontbindende voorwaarde. Uw echtgenoot moet binnen een week een miljoen gestort hebben.’
‘Ongelofelijk.’
‘Wat?’
‘Ik kijk even of er mail is.’
‘Kan je een miljoen betalen? Binnen een week? Waarvoor dan ook?’
‘Geen probleem. Onze bank kan dat telegrafisch overmaken, of hoe dat hier heet. Vast binnen een dag. Ja, mail. Momentje.’
Hij las van het scherm. Na een paar minuten ging hij achterover zitten.
‘Simone, wat er in het begeleidende briefje van de advocaten staat, komt erop neer, dat ze in Jersey in hun broek schijten. Die willen zo snel mogelijk van het dorp af. Voor de vorm vragen ze een borg van een miljoen, anders gaan ze naar een ander. Maar dat is onzin, dat doen ze niet, anders geldt er geen geheimhouding over de aanleiding van de verkoop. De Letter of Intent komt er op neer dat ze alles verkopen, de prijs van de huizen moet door een onafhankelijk bureau bepaald worden, betaling direct na iedere taxatie. Oftewel, schat, we hebben het dorp gekocht.’
Ze zat ongelovig te kijken.
‘Je was gisterenmorgen pas bij die advocaten.’
‘Laat me even met de bank bellen.’
Hij belde de bank en legde uit hoeveel geld waar naar toe overgemaakt moest worden, dezelfde dag nog.
‘Dat is rond. Ik moet vanmiddag komen tekenen, maar het geld is over vijf minuten onderweg. Ja, ongelofelijk, gisterenmorgen pas bij die advocaten. Ze hebben in de loop van de dag vast verder genoeg gevonden om contact op te nemen met Jersey. Die advocaten hebben hun geld niet verdiend, zo makkelijk is alles gegaan, maar ik betaal graag.’
‘Wanneer is alles rond?’
‘Dat duurt lang. Al die huizen moeten getaxeerd worden. Na ieder moet ik geld overmaken. Nou, dat spreidt lekker. Maar dat maakt niet uit, Simone, vanaf dit moment beheren wíj het dorp.’
‘Het zal wel een keer langzaam tot me doordringen. Een heel dorp kopen.’
‘Eigenlijk alleen de huurhuizen. Niet die paar koophuizen die er nog over zijn, niet de clubgebouwen en zo, en ook de straten enzovoort niet.’
‘Goed. Vertel maar wat je gaat doen.’
‘Wat vader zei, een beheerder aanstellen. Dan eerst bijbouwen, de woningnood opheffen, daarna kijken wat er met de huidige woningen moet gebeuren.’
‘Nogal een klus.’
‘Ja, maar we hebben hulp. Het hele dorp. Wat ben ik blij dat ik vooruitgedacht heb, en Tamara aan het werk gezet heb, voor een bewonersvereniging.’
‘Mag ze het al weten?’
‘Wat denk je er van, om het in één keer aan zowat het hele dorp te vertellen? In het dorpshuis?’
‘Het zou wel de snelste manier zijn om iets goed over te brengen. Van mond op mond gaat de helft verloren.’
‘Juist. Is Tamara in de suite?’
‘Geen idee. Ik bel even.’
Ze koos een nummer.
‘Tamara, kan je even in het kantoor komen?’
‘Alleen, Mark? Thomas is er ook.’
‘Alleen.’
‘Alleen, Tamara, het opperhoofd beveelt.’
‘Ze komt.’
Na een paar minuten kwam Tamara binnen.
‘Goedemiddag, mevrouw, meneer.’
‘Tamara, het is niet onze bedoeling dat je geheimen voor Thomas hebt, maar hij heeft genoeg te doen en het betreft jouw business, de bewonersvereniging. Vertel het hem later maar.’
‘Ja, meneer.’
‘Hoe gaat het er mee?’
‘Allereerst, meneer, ik ben bij een andere vereniging in het dorp geweest om te kijken hoe een administratie opgezet moet worden. Ik ga niet het wiel uitvinden.’
Mark en Simone grinnikten naar elkaar.
‘Wat is daar zo leuk aan?’
‘Dat zeiden onze kinderen ook steeds.’
‘Nou, terecht. Het gaat heel goed. Er liggen overal in het dorp intekenformulieren die ingevuld afgeleverd kunnen worden bij mijn vader. Ik heb nog niet geteld hoeveel leden er al zijn, want de formulieren komen sneller binnen dan ik ze op de computer kan verwerken. Ik moet ondertussen ook nog op de computer thuis raken. Maar dat geeft niet, we zijn dik over de helft, ik denk dat al driekwart lid is. En ik heb drie donateurs.’
Ze grinnikte.
‘Van drie koophuizen. Je weet maar nooit, hadden die tegen mijn vader gezegd.’
‘Leuk. Je hebt vast gezien of die andere verenigingen adverteerders of sponsors hebben. De gezelligheidsvereniging heeft een sponsor, dat zag ik in het dorpshuis.’
‘Ja, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen. Mijn vader geeft me zo veel mogelijk vrij, Thomas en ik zoeken nog steeds af en toe spullen uit en bestellen ze, dan pas komt de vereniging.’
‘Ja, dat is prima. Wanneer ga je de oprichtingsvergadering houden?’
‘Ik wilde nog even wachten, tot ik bij ben met de nieuwe leden.’
‘Als er een compleet bestuur is zou je niet alles zelf meer hoeven doen.’
‘Dat weet ik, maar ik vind het nog veel te leuk.’
‘Tamara, ik heb een dringend verzoek. Zou je, op de kortst mogelijke termijn, toch de oprichtingsvergadering kunnen houden?’
‘O. Nou, u heeft me gevraagd die vereniging op te richten, u zult hier ook wel een reden voor hebben. Op uw tijd hoor ik die wel. Momentje.’
Ze zat even na te denken.
‘Mag ik even bellen?’
‘Natuurlijk.’
Ze koos een nummer.
‘Hoi, Ian, Tamara. Is de zaal morgenavond vrij?’
‘Boek maar voor de bewonersvereniging, aanvang acht uur. En kan je een briefje ophangen, oprichtingsvergadering? Sorry, haast, dag.’
‘Goed, meneer?’
‘Je bent geweldig. Hoe krijg je de leden bij elkaar? Die komen toch lang niet allemaal vóór morgenavond in het dorpshuis langs?’
‘Ik kan zo meteen weer alle winkels en adressen af waar ik de inschrijfformulieren neergelegd heb en vraag om het door te vertellen. Dat trekt vast nóg meer leden. Ik vertel het Thomas, die vertelt het aan het personeel. Dan is het zo het dorp rond.’
‘Prima. Wat ik later ga doen weet ik nog niet, maar ik wil de oprichtingsvergadering sponsoren. Één consumptie bij binnenkomst, één in de pauze en één na afloop.’
‘Dat is hartstikke gul, meneer. U sponsoort eigenlijk al, met het gebruik van de suite, en zo.’
‘Dat is tijdelijk. Ik neem aan dat jij de vergadering opent?’
‘Dat zal wel moeten. Wel een beetje eng. Maar ik weet dat Ian, die heeft u in de bar gezien, ook in het bestuur wil. Hij wil ook méér doen dan biertappen. Die kan ik, al vóór er gestemd is, vragen om naast me te komen zitten, aan de bestuurstafel. Dan zit ik niet alléén voor een paar honderd man. Ik weet al wel ongeveer wat ik moet behandelen. Het doel van de vereniging, bestuursleden vragen, laten stemmen. Ik zoek het nog verder uit. Eh, meneer, in verband met die consumpties, ik denk niet dat het zo lang gaat duren dat er gepauzeerd moet worden.’
‘Prima. Maar ik heb, toch na een pauze, een spreker voor je.’
‘Wie?’
‘Dat wil ik tot dan geheim houden.’
‘O. Ik wacht wel af.’
‘Je vertrouwt me nogal.’
‘Natuurlijk, u maakt het mogelijk dat ik binnen een paar maanden gétrouwd ben. Eh, heeft u al iets met het onderzoek van Thomas gedaan?’
‘Je bent een slimme meid. Ja. Overigens, die spreker wil een apart tafeltje met twee stoelen.’
‘Geen probleem. Toen u er was was de zaal leeg. Maar er zijn honderden opklapstoelen en veel opklaptafels. De bestuurstafel komt op een verhoginkje. Een tafeltje ernaast, voor die spreker?’
‘Ja, graag. Is er een geluidsinstallatie? O, natuurlijk, er werd muziek gedraaid.’
‘Ja, vanachter de bar. Maar ik gebruik geen microfoon, anders ga ik af. Wie bij vergaderingen de zaal niet onder de duim kan houden, daar is een normaal stemvolume genoeg voor, is niet geschikt om het woord te voeren.’
‘Ik ben benieuwd.’
‘Wilt u ook komen?’
‘Als dat mag. Met mijn vrouw.’
‘Bij een oprichtingsvergadering kan dat wel. We zullen geen tijd hebben om vóór het begin van de vergadering iedereen in te schrijven, dus er zijn officieel méér niet-leden. Die mogen niet meestemmen, maar dat maakt niet uit, als de meerderheid maar ergens vóór is. We doen nét of u belangstelling heeft voor een huurhuis. Ik zal op de eerste rij plaatsen voor u reserveren.’
‘Je bent een geweldige regulateur.’
‘Als ik zo vrij mag zijn, voor een chirurg en een verpleegkundige doet u het ook niet gek.’
Ze grinnikten alle drie.
‘Anders nog iets, meneer, anders ga ik aan het werk. Lekker druk.’
Ze vertrok.
‘Ik zag jou ook je lachen inhouden, Mark, toen ze zei, we doen nét of u belangstelling heeft voor een huurhuis.’
‘Ja, ik had het zelf kunnen verzinnen. Maar ik kon er niet op reageren zonder iets te verraden. En dat we het nog niet zo gek doen, ze moest eens weten.’
‘Morgenavond, alles?’
‘Het meeste. Ik ga ook nog wat bedenken, voor mijn speech daar. Lekker druk.’
‘Ik heb ook nog te doen. Tot bij het diner.’

‘We hebben al aardig wat uitgezocht en besteld, hè? Het gaat geweldig. Onze smaken komen aardig overeen. Maar zullen we even pauzeren? Laten we er eens lui bij gaan zitten, in de stoelen. We hebben de suite niet voor niets gekregen.’
‘Nee. Maar ik wilde eerst wat opschieten.’
Thomas ging in een luie stoel zitten. Tamara kwam bij hem op schoot.
‘Zo fijn hebben we niet eerder gezeten. Alleen op rechte stoelen. Even lekker kussen, zo?’
Ze kusten een tijdje.
Thomas, binnenkort gaan we trouwen. Zullen we wat beter kennis gaan maken?’
‘Nog beter? O.’
‘Ja, o. Ik wil in onze huwelijksnacht niet onder de dekens kruipen en daar dan eh wat doen. Wel dan pas alles, maar al eerder iets.’
‘Tja. Ik eh durf niet zo, liefste. Zeg jij het maar.’
‘Vind je het moeilijk, om je niet meer in te houden?’
‘Ik zou het graag doen, maar jou niet eh overstuur maken.’
‘Je blijft lief en voorzichtig. Tja, na al die jaren. Ik zou graag beginnen om bloot aan elkaar gewend te raken. Dan kunnen we na ons trouwen gelijk gaan vrijen. Anders raak je misschien overstuur als je me voor het eerst bloot ziet. Of ik.’
‘Oei. Ja, het is vast veel beter om stap voor stap al aan elkaar te gaan wennen. Al zou ik je voor ons trouwen helemaal bloot zien, daarna blijf ik je ongetwijfeld ook mooi vinden.’
‘Denk je dat ik mooi ben?’
‘Ja. Als ik aan je in badpak denk, en dan het badpak wegdenk. Oei.’
‘Dat mag je best. Vroeger ging je gauw aan iets anders denken, hè? Ik dacht zo ook wel eens. Zeker als je in het zwembad snel opstond om even het water in te gaan. Ik heb een keer bijna gevraagd, Thomas, laat me eens kijken. Ik had dat groter worden graag een keer gezien.’
‘Je weet het, als we ergens mee begonnen waren hadden we het niet gered, tot hier.’
‘Nee, vast niet. Aan stap voor stap aan elkaar gaan wennen denk je waarschijnlijk aan hoe er met scharrelen begonnen wordt. Je zal daar, net als ik, wel over gehoord hebben. Eerst over de kleding wat aan elkaar zitten, dan eronder.’
‘Ja. Je zit nu heerlijk bij me. Ik zou eh over je bloes een borst van je vast kunnen pakken. Eindelijk niet alleen zien, ook voelen hoe groot die is.’
‘Ik wil eigenlijk niet scharrelen, Thomas. Dat gedoe met kleding. Ik wil graag dat we ons rustig uitkleden, helemaal, en dan naar elkaar gaan kijken. Om te beginnen.’
‘O. Eh Tamara, je hebt alleen een keer bij het meertje blote jongens gezien, hè? Van een afstand.’
‘Ja, maar ik ben voor jou niet bang. Ik wil graag van dichtbij naar je kijken.’
‘Ik ook naar jou. Maar voor ik uitgekleed ben zou ik al gegroeid zijn. Nu al aardig.’
‘Dat snap ik. Ik heb plaatjes gezien, hoor, ik weet de theorie wel. Ik wil graag jouw echte zien. En dat jij naar mijn eh spullen kijkt.’
‘Ik wil ook graag dat jij naar mijn spullen kijkt. Maar ik weet niet of je ze mooi zal vinden. Meisjes zijn zo mooi gestroomlijnd. Bij jongens staat of hangt het erbij.’
‘Ik vind van jou vast alles mooi. En dat staan en hangen moet ook, voor de goede werking.’
‘Ja.’
‘Zeg het maar, liefste.’
‘Ik ben bang, dat als ik je helemaal bloot zie, ik overloop.’
‘O. Ik snap het, denk ik. Zullen we op een handdoek gaan staan, voor het geval dat? Ik zou het niet erg vinden, Thomas.’
‘Een handdoek werkt niet. Het eh spuit er dan vast uit.’
‘Oh? Dan in de badkamer?’
‘Ja, goed. Maar ik vind het nogal wat, in één keer helemaal bloot.’
‘Toch liever scharrelen?’
‘Nee, dat is eigenlijk ook niets. We zijn geen vijftien of zo meer.’
‘Ik weet het goed gemaakt. Één tussenstap. Wat je net zei.’
‘O. Erover?’
‘Ja. Alsjeblieft?’
Hij legde langzaam een hand op een borst.
‘Oh, meisje, wat fijn.’
‘Ja. Fijn?’
‘Ja, om je zo vast te houden.’
‘Je mag ook eh strelen.’
Hij deed het, aarzelend eerst, toen wat steviger.
‘Erg eh lekker. Groot, zacht. Fijn voor jou?’
‘Ja. Je doet het lief. Iets steviger.’
‘Zo?’
‘Ja, heerlijk. Laat maar los.’
Hij deed het. Ze deed een paar knoopjes van haar bloes los.
‘Kijk eens naar binnen. Dat mag nu, op je gemak.’
Hij deed het.
‘Hé, je hebt er twee.’
Ze grinnikten.
‘Ja, en jij hebt twee handen. Zullen we naar de badkamer gaan? Wil je ze daar allebei vasthouden? Bloot?’
‘Eh eerst kijken.’
‘Goed.’
Onderweg naar de badkamer deed ze haar schoenen uit, hij zijn schoenen en sokken. In de badkamer gingen ze tegenover elkaar staan. Ze glimlachten naar elkaar.
‘Zal ik beginnen om mijn twee borsten te laten zien?’
Ze deed, zonder op antwoord te wachten, haar bloes uit en beha af en gooide ze de badkamer uit, de suite in. Hij keek zijn ogen uit.
‘Grotere dan je verwachtte?’
‘Nee, mooier. Oh, meisje.’
‘Jongetje?’
Hij snapte de hint en kleedde zich snel uit. Zij deed het langzamer, ze had al weinig meer aan, om gelijk met hem het laatste uit te trekken. Ze keek haar ogen uit toen hij voor haar kwam staan.
‘Oh, Thomas, wat groot.’
‘Tja. Afgezien daarvan?’
‘Wat eh omhoog. Oh, Thomas, wat mooi. Zo mannelijk.’
Ze bleven naar elkaar kijken. Na een minuut of vijf pakte ze zijn handen en legde ze op haar borsten. Hij spoot gelijk, een straal of vijf, van net onder haar borsten tot aan haar navel. Ze bleven doodstil staan, hij trillend en zij met hele grote ogen. Na een minuut pakte ze zijn handen en hield ze naast haar middel vast.
‘Oh, Thomas, wat mooi. Ik zal het nooit vergeten. Je vond me zo mooi, dat toen je me nét aanraakte je al kwam.’
‘Ik kon er niets aan doen, schat. Ik voelde een krampje, maar voor ik iets kon zeggen of doen kwam het al. Niet erg? Je zit onder.’
‘Nee, helemaal niet erg. Oh, stond ik voor het eerst te genieten van je prachtige stijve, liep je inderdaad over. Zo mooi.’
‘Het lucht me op dat je niet zo geschrokken bent.’
‘Geschrokken? Nee, helemaal niet. Thomas, je hebt een hele mooie stijve en wat spoot je mooi.’
‘Laten we ons maar afspoelen.’
‘Goed. Daarna wil ik met je op bed gaan liggen. Naast elkaar. Kijken. Goed?’
‘Ik kan wel dagen kijken. Naar je mooie borsten. Verder zie ik alleen wat haar, schat.’
‘Ja, van zo dichtbij, onder die hoek, zie je niet veel. Straks.’
Ze spoelden en droogden zich af en gingen naar de slaapkamer. Ze gingen naast elkaar liggen, op hun zijkanten, naar elkaar toegedraaid.
‘Zo zagen de jongens bij het meertje er uit.’
‘Het zal even duren voor hij weer gaat groeien.’
‘Dat geeft niet. Dan begin ik de kennismaking op je kleinst.’
Hij schokte even toen ze zijn ballen in haar hand nam.
‘Ik doe voorzichtig, hoor. Ja, ik voel er twee balletjes in. Ik vind niet lelijk wat jij noemt wat er bij hangt. Omdat daarin je zaadjes gemaakt worden. Ik ga nu voorzichtig pakken waar ze uitkomen.’
Hij zuchtte, toen ze zijn pikkie vastpakte.
‘Wat is er?’
‘Het is zo fijn, dat je nergens bang voor bent. Me zo eh prettig aanraakt.’
‘Ik vind het ook prettig. Al is het nu niet meer dan een soepel slangetje.’
‘Wil je op je rug gaan liggen? Dan kan ik met je borsten kennismaken. Je mag best met mijn kleintje doorspelen.’
Ze draaide zich gelijk op haar rug.
‘Ja, spelen. Ik durf er al wat minder voorzichtig aan te zitten. Zeg het wel, als ik niet voorzichtig genoeg ben.’
‘Ja, dan piep ik wel. Eh, kunnen jouw borsten wat hebben? Ik wil er ook graag lekker aan voelen.’
‘Ik piep ook wel op tijd, maar ik denk geeneens dat je te onvoorzichtig wordt.’
Hij werd het ook niet, hij streelde, masseerde, kuste ze, likte eraan en speelde met de tepels in zijn mond.
‘Nou, lang genoeg voor vandaag, lieverd. Tjonge, alsof je nog nooit anders gedaan hebt.’
‘Nee, maar ik heb nog nooit zo genoten.’
‘Ik ook niet. Ik word er helemaal warm van. En er is nog meer.’
‘Ik durf niet.’
‘Thomas, ik durfde jou vast te pakken.’
Hij ging voorzichtig met een hand van haar borst over haar buik naar beneden.
‘Oh, meisje.’
‘Ja, zo voelen die daar aan. Thomas, het is ook voor jou. Nu om eraan te komen. Als we getrouwd zijn erin. Hiermee.’
Ze kneep even in zijn kleintje.
‘Oei! Tamara!’
‘Schrok je?’
‘Ja. Dubbel. Van je taal en van je knijpen.’
‘Maar het is toch zo? Tot ons trouwen gaan we rustig kennismaken. Je hebt het met mijn borsten al aardig gedaan. Ik met je kleintje en je ballen. Nu jij met mijn doos, ik straks met je stijve.’
‘Jawel, maar eh.’
‘Maar het was toch goed dat we aan de kennismaking begonnen zijn? Anders hadden we in de huwelijksnacht het eerste uur niet met vrijen kunnen beginnen, eerst moeten douchen en zo. En misschien zou je steeds zo snel mogelijk willen eh lozen, zonder ooit goed kennis te maken met onze mooie spullen.’
‘Nou. Ja, het was goed. Maar ik zou echt niet plotseling zo wild geworden zijn dat ik alleen maar wilde eh lozen. Je blijft mijn lieve meisje. Ik blijf voorzichtig met je omgaan. Alleen natuurlijk langzaamaan je meer strelen en zo.’
‘Dat heb je met mijn borsten al fijn gedaan. Maar nu houd je je hand stil.’
‘O. Ondeugd.’
Hij begon met zijn verkenning, maar stopte al gauw.
‘Ik had geen idee dat de bobbel die ik in je badpak zag zo lekker aan zou voelen. Mag ik kijken?’
‘Ja, natuurlijk.’
Hij ging naast haar middel zitten.
‘Oh, wat mooi. Ik eh zie nogal wat.’
‘Mijn gleuf, tussen de haren?’
‘Ja. Meisje toch. Dat ik zo naar je mag kijken, helemaal bloot. Op die leuke haartjes na.’
‘Ik was in de badkamer toch al bloot?’
‘Ja, maar toen zag ik niet zo veel als nu. Met je benen van elkaar af.’
‘Ja, dat hoef jij niet te doen. Ik wel. Om je te laten kijken, lieverd. En om je er over een tijdje in te laten.’
‘Nou. Wat ben je ineens vrij.’
‘Dat had ik ook niet verwacht. Maar ik eh loop over van blijdschap, liefste. Sinds ik je stijve zag. En je mooie spuiten. En dat je zo fijn aan me zit. En de verdere vooruitzichten.’
‘Ik geniet ook ontzettend, maar je schokt me nogal. Over mij in je gleuf laten!’
‘Ja, over een tijdje. Kunnen we allebei genieten als we komen en jij in me spuit.’
‘Nou, Tamara.’
Hij liet haar los en keek haar een beetje boos aan. Ze glimlachte.
‘Thomas, ik ben je meisje, je verkering, ik word je vrouw. Moeten we het soms houden bij praten over jouw dingetje en mijn gaatje?’
‘Nee, maar je overrompelt me.’
‘Tja, met gewoon scharrelen was het vast langzamer gegaan. Maar je kan er vast tegen. Je went er wel aan. Je bent toch niet boos op me?’
‘Nee, schat, eigenlijk niet. Ik zal wel wennen.’
‘Zeg dan maar even niets en pak me lekker waar je net bezig was. Zo beter?’
‘Nee, je hebt gelijk. Wat mooi, je gleuf.’
‘Je had mijn doos al lekker in je hand. Voel maar met een vinger aan mijn gleuf.’
Hij deed het voorzichtig.
‘Ik eh heb de neiging om erin te gaan.’
‘Nog maar niet. Kom maar weer naast me liggen, met mijn doos in je hand.’
Hij deed het.
‘Thomas, nog maar niet te veel vandaag. Maar vóór ons trouwen mag je doen wat je net wilde.’
‘Ik weet natuurlijk ook wat van de theorie. Na een paar keer voorzichtig voelen je eh vingeren?’
‘Oei! Thomas! Wat goed van je! Ja, tot ik klaarkom. Ik mag jou toch ook verwennen?’
‘Ja, dat zien we ook later wel.’
‘Fijn. Zo even stilliggen. Wel kussen.’
Dat deden ze een tijd.
‘Ik geloof dat je groter wordt. Laat me eens kijken.’
Ze keken terwijl zijn pikkie groeide.
‘Meer wordt het niet.’
‘Meer dan genoeg, grote man. Heel veel om te strelen.’
Ze deed het. Af en toe nam ze ook even zijn ballen in haar hand. Tot hij haar hand vastpakte.
‘Je moet stoppen. Ik voel nu wél wat.’
‘Wat dan?’
‘Hetzelfde als wanneer ik net op tijd wakker word van een droom om het op te vangen.’
‘Wat dan?’
‘Een druk, binnenin. Een vol gevoel. Maar niet zoals wanneer ik moet plassen, het zit ergens anders.’
‘O. Dan krijg je vast vannacht een natte droom.’
‘Ja, vast.’
‘Maar je kan toch niet zo snel alweer eh vol zitten?’
‘Ik snap het ook niet. Misschien omdat je zo heerlijk aan me zit. En ik aan jou. Misschien was ik niet leeg.’
‘Niet leeg? Na een stuk of vijf van die stralen?’
‘Misschien niet helemaal leeg. Hoe moet ik dat weten?’
‘Nee, ik weet het ook niet. Alles wat ik weet is dat het ongeveer normaal is om het een paar keer per dag te doen. Maar zo snel weer vol snap ik niet. Ik vind het wel fijn dat ik je weer kan strelen. Nee, kon. Hè. Thomas, het is nog geen later, maar ik wil je graag verwennen. Het lijkt me niet prettig voor je om onder druk te blijven staan.’
‘Nee, niet prettig. Maar we lopen wel erg hard van stapel.’
‘Vast omdat we elkaar al zo lang kennen. We niet bang zijn voor elkaars spullen. Niet meer, hè? Als ik daarnet gezegd had, je mag er best met een vinger in, had je het vast gedaan.’
‘Eh ja. Dat was een eh natuurlijk gevoel. Maar om jou eh.’
‘Door te laten gaan met strelen? Het voelt voor mij ook natuurlijk aan om je heel lief te strelen tot je komt. Ik doe het graag, je voelt zo fijn aan. En ik zou het graag weer zien. En jij zal het vast heel lekker vinden. Met een aanloop, niet zo onverwacht.’
‘Meisje toch.’
‘Over theorie gesproken, als je me goed kan vingeren, en goed voelt wanneer je komt, gaat het vast geweldig als we echt gaan vrijen. Je weet vast ook dat veel vrouwen niet klaarkomen omdat de mannen er niets van kunnen. Als die zelf maar komen, wat vast altijd lukt, vinden ze het verder wel goed.’
Het bleef even stil.
‘Sorry, Thomas, als ik het te bont maak.’
‘Nee, schat, maak van je hart geen moordkuil. Maar doe alsjeblieft wat rustiger aan. Onthoud maar wat voor later. Ik ga natuurlijk mijn best doen, maar ook in het begin van ons trouwen hoeft alles niet onmiddellijk geweldig te gaan. We kennen elkaar vreselijk goed, maar dit is een nieuw gebied.’
‘Ja, schat. Het gaat best lukken. Ik draafde nogal door, omdat eh wat er vandaag gebeurd is.’
‘Vond je dat zo mooi?’
‘Ja.’
Hij grinnikte.
‘Nou, je mag wel iets meer zeggen.’
‘Moeilijk om een grens te bepalen. Om te beginnen zal je toch hetzelfde gevoel gehad hebben als ik, het geweldige, dat we helemaal bloot voor elkaar stonden?’
‘Ja.’
Ze grinnikte.
‘Nou, je mag wel iets meer zeggen.’
‘Ik wilde je zo kort mogelijk onderbreken.’
‘Goed. Laat me dan maar uitpraten, ook als ik misschien weer wat ver ga. Ik zeg graag wat ik voelde, Thomas. Dat wil ik blijven doen. Niet als een strijkplank naast je in bed liggen. Of onder je. Jij genoot, omdat je meer nog niet zag, van mijn borsten. Dat is natuurlijk mooier dan met een badpak er overheen. Maar jongenszwembroeken verbergen veel meer. Daarom genoot ik zo van je stijve. Niet het kleintje van een jongetje, maar die van een man. Langer en vooral dikker dan ik verwachtte. En zo omhoog. Toen je maar bleef kijken en ik wat wilde heb ik je handen gepakt. Ik vond het heerlijk om ze op mijn borsten te voelen. Niet te vergelijken met dat over mijn bloes strelen. En toen spoot je ineens. Vóórdat ik je aanraakte. Zo indrukwekkend, zo veel stralen sperma. Ik dacht, nou, meer dan genoeg om later zwanger van te raken. Daarom vind ik het fijn om ook af en toe je ballen vast te houden, daar komt het vandaan. En eh daarom zou ik je graag langer willen strelen. Om je van je druk af te helpen en het nog eens te zien. Dat zal later wel vaker gebeuren, maar het kan nu toch ook?’
Het bleef weer even stil.
‘Wat ben je toch lief. En eerlijk. En spraakzaam. En lekker. Goed. Zullen we weer naar de badkamer gaan?’
‘Nee, wacht even.’
Ze ging van het bed af, zocht in wat kasten en kwam terug met een handdoek.
‘Je liep alsof je nog nooit anders dan in je blootje gelopen hebt. Zoals in het zwembad, maar zonder badpak. Wat mooi, schat. Je borsten schudden nu veel mooier. En het is zo fijn om je doos te zien.’
‘Dank je. Ik zal jou maar niet vragen om even rond te lopen, dat zal niet prettig zijn met je hoge druk. Een andere keer, hè?’
‘Natuurlijk.’
Ze had ondertussen de handdoek voor hem gelegd en kwam weer naast hem liggen.
‘Je spoot mijn hele buik onder. Wat denk je, zou het nu lukken om het op de handdoek te houden?’
‘Als je tegelijk met strelen ook kan mikken wel.’
‘We proberen het. Als het ernaast komt zal ik het bed afhalen om waar het terechtgekomen is te kunnen wassen. Hoe gaat het met je?’
‘Nog hetzelfde. Het zakte wat af, maar toen ik je zag lopen kwam het weer terug.’
‘Tja. Thomas, je moet me helpen. Ik kan natuurlijk wel strelen, ik denk dat ik ook weet hoe stevig ik je vast moet houden, maar niet hoe snel ik moet bewegen. Van wat ik van hondjes gezien heb steeds sneller. Maar ik weet niet wanneer. Wil je het zeggen? Of zelf bewegen? Als je naar voren duwt zal ik het sneller doen. En andersom.’
‘We moeten het maar proberen. Pak me eens vast.’
Ze pakte zijn stijve met twee handen beet.
‘Nee, dat werkt niet, dan kan je niet strelen, zo lang is hij niet. Weet je wat? Één hand om mijn ballen. Goed?’
‘Zo?’
‘Ja. Ohhhh, wat streel je lekker. Langzaam, anders kom ik vast te snel. Mmmm.’
Ze streelde langzaam, tot hij in haar hand schokte, toen wat sneller.
‘Ohhhh, heerlijk, schat. Het komt zo, denk ik.’
Het kwam ook zo, vier stralen. Na de eerste trok hij zich ver terug, waardoor ze stopte met strelen. Toen hij zich bij de tweede straal weer vooruit in haar hand duwde deed ze bij de derde en vierde straal mee. Daarna kwam hij niet meer naar voren maar bleef met zijn ogen dicht uit liggen hijgen.
‘Ohhhh, schat. Wat lekker. Hoe kon je het al zo goed doen, de eerste keer?’
‘Ik stelde me voor hoe je in mijn gleuf gestreeld zou worden. Als jij erin zou bewegen. Het was zo mooi, je lag met je ogen dicht en kreunde iedere keer dat je spoot. Weer veel, ver, nog net op de handdoek.’
Ze maakte hem met de hoek van de handdoek schoon en gooide die naast het bed.
‘Was het fijner dan eerder? Je kreunde zo.’
‘Veel fijner. Toen voelde ik het amper gaan. Nu heel duidelijk. Vast omdat je me zo lekker vast had.’
‘Ik voelde je iets dikker worden. Toen heb ik je wat minder stevig vastgehouden, ik was bang dat het er anders niets uit kon komen.’
‘Dat was geweldig. Oei, wat lekker.’
Ze kroop tegen hem aan.
‘Thomas, ik vond het heel fijn om te doen. Zou je de volgende keer drie keer spuiten?’
‘Hé, niet overdrijven. Het zou vast lang duren voor ik weer zou kunnen, schat, maar laten we het niet te vaak doen. We moeten er niet te veel mee bezig zijn, er geen hoofdzaak van maken. En eh, anders ben ik bang dat ik meer ga willen. Voelen hoe het werkelijk in je gleuf aanvoelt.’
‘Tja. Ik snap je. Één keer, voor je, iedere keer als we hier zijn?’
‘Zoiets. Net hoe het uitkomt. Misschien durf ik soms niet, schat, omdat ik dan bang ben om me niet in te kunnen houden. Je gaat er steeds verleidelijker voor me uitzien.’
‘Ja, dat snap ik ook. Je stijve voor mij ook. Nou, vannacht zal je vast geen natte droom krijgen. Waarschijnlijk nooit meer.’
‘O. Ja, ik hoop het. Zeg, kunnen we nog lekker blijven liggen of moeten we weg?’
‘Het is nog niet zo laat. Tijd genoeg om te kussen tot je weer genoeg voor me hebt om te strelen. Ik zal het dan erg voorzichtig doen, je niet meer laten komen.’
‘Fijn.’
Ze kusten een tijd.
‘Je wilt graag lief voor me zijn, voor jezelf vraag je niets. En ik moest even bijkomen, daarom deed ik ook niets bij jou.’
‘Dat dacht ik al. Doe maar wat je wilt. Alles wat je deed was lekker.’
Hij ging met zijn hand naar beneden en pakte haar doos.
‘Wat vind je lekker? Op en neer strelen of dat ik er zachtjes in knijp? Je doos een beetje masseer?’
‘Alles.’
Hij deed van alles. Na een tijdje streelde hij met een vinger over haar gleuf.
‘Schat, het is nog geen later, maar ik wil je ook graag verwennen.’
In plaats van zachtjes tegen hem aan bewegen lag ze ineens doodstil. Hij wachtte rustig af.
‘Dat zou natuurlijk eerlijk zijn. Thomas, ik had net een grote mond. Met mijn als ik gezegd had, je mag er best met een vinger in, had je het vast gedaan. Het is misschien niet eerlijk om te vergelijken, bij jou bleef ik aan de buitenkant. Eh snap je?’
‘Natuurlijk. We kunnen het toch heel voorzichtig proberen? Je wilt er later toch mijn stijve in? Die is veel langer en dikker dan mijn vinger.’
Ze zuchtte en ontspande zich iets.
‘Ja, dat is zo. Maar toch.’
Hij streelde iets minder zachtjes en kwam daardoor met zijn vinger nét in haar gleuf. Ze verstarde weer even, voor ze zich weer ontspande. Hij ging gelijk nog iets dieper. Ze verstarde weer en legde een hand over die van hem.
‘Oh, Thomas, ik wil wel en ik wil niet.’
‘Het is voor jou vast anders dan voor mij, dat snap ik wel. Maar als we nu stoppen blijf je er tegenop zien. Afgezien wat je er over denkt, is het wel een prettig gevoel?’
‘Ja, dat wel. Je streelt lief.’
‘Je begon vanavond zo enthousiast, denk nu even niet na en laat me je nog wat meer strelen. Je hoeft niet te komen als je nog niet durft. Als je me waarschuwt stop ik wel. Misschien kom je geeneens, mijn vinger is niet zo lang. Zo ver wil ik je graag strelen. Dus maar een beetje.’
Ze haalde haar hand weg.
‘Nou, heel voorzichtig dan. Net zo lief als je net deed.’
‘Natuurlijk.’
Al gauw kon hij niet verder.
‘Schat, verder kan ik niet. Ik heb mijn hand om je doos en mijn middelvinger in je lekker warme gleuf. Valt mee, hè?’
‘Ik weet niet wat ik zeggen moet. Zo raar, dat ik problemen heb met eh vingeren, terwijl ik vast zo je stijve naar binnen had gelaten, als ik dat niet uit had willen stellen tot de huwelijksnacht.’
‘Ik vond het heel lekker, je handen om mijn spullen, maar ja, erin is voor jou wat anders. Het is voor mij ook een beetje raar, maar wel heel prettig, om in je te zitten.’
‘Goed. Beweeg eens wat.’
Hij ging een beetje op en neer.
‘Oei. Dat streelt. Nou, ga maar even door.’
Hij ging eerst voorzichtig door, daarna probeerde hij zich voor te stellen hoe hij er met zijn stijve in op en neer zou gaan. Al gauw ging ze sneller ademhalen. Hij glimlachte naar haar, maar ze had haar ogen dicht.
‘Kom je? Lekker doorgaan?’
Ze knikte. Hij ging door, toen ze verstarde en een paar keer zachtjes schokte en kreunde ging hij langzamer, tot ze een hand over die van hem weer legde en diep zuchtte. Langzaam werd haar ademhaling weer normaal. Ze haalde zijn hand weg en kroop tegen hem aan.
‘Ik kwam klaar.’
‘Fijn.’
‘Als je dat al met een vinger kan moet het met je stijve ook lukken.’
‘Als ik zelf niet te snel kom.’
‘Ja. Dank je wel.’
‘Zeg, bedanken?’
‘Voor dat je doorgegaan bent.’
‘Je hebt mij ook overgehaald.’
‘Ja, dat is zo. Wat passen we ook op dit gebied goed bij elkaar, hè?’
‘Natuurlijk. Omdat we voorzichtig met elkaar doen.’
‘Ja, maar niet te. Ik moet je toch weer even laten schrikken. Je hebt me heerlijk gevingerd. En me klaar laten komen. Voelde jij ook krampen toen je kwam?’
‘Ja. Na een paar kwam het, met iedere kramp. Een heel lekker gevoel.’
‘Bij mij komt er niets, maar het is wel een heel lekker gevoel. Voelde je de mijne?
‘Ja, je schokte wat. En je kreunde zachtjes.’
‘Misschien zaten die krampen dieper, ik weet het niet precies, ik wist niet wat me overkwam. Ik hoop alleen niet dat ik daarmee later te hard in je stijve ga knijpen.’
‘Dat zal wel meevallen, je bent erg zacht daar. Als je me maar niet zo hard knijpt dat het er niet uit kon komen. Met je hand deed je het heel goed.’
‘Ik hoop dan ook.’
‘Vast wel. Alles wat we voor het eerst deden ging goed. Ons eerste kusje al.’
‘Weet je dat nog?’
‘Ja. Op je tiende of elfde verjaardag. Je liet me uit, nadat ik je was komen feliciteren. Dat had ik je ’s morgens al gedaan, maar ik was het officieel komen doen, bij je thuis. Ik wilde je ouders ook feliciteren en zonder het te zeggen laten merken dat ik het fijn vond dat ik met je om mocht gaan. Ze hadden al jaren geen poging meer gedaan om ons uit elkaar te halen.’
‘Nee, dat was toch nutteloos.’
‘Toen ik wegging hield je mijn hand vast. Maar anders dan buiten. Daarom keek ik wat er met je aan de hand was. Je keek op één of andere manier heel lief naar me. Toen heb ik je heel langzaam naar me toegetrokken en mijn mond op die van jou gedrukt. Je kwam me zelfs een beetje tegemoet.'
Ze giechelde.
‘Natuurlijk. Daarom hield ik je hand vast. Ik had je al vaker heel lief naar me zien kijken. Je gaf me al jaren heel af en toe een kusje op mijn wang, en ik jou, ik vond het toen tijd voor een echte.’
‘O.’
‘Ja, joh, zo werkt dat. Je durfde waarschijnlijk eerder niet, ik ook niet zo. Maar samen moest het lukken. Dat deed het ook. En binnen een paar seconden wisten we ook dat we méér moesten doen dan onze monden tegen elkaar drukken. Daarna moest ik even huilen. En een week wachten op de volgende.’
‘Ik was ook erg ontroerd. Maar goed dat ik toen niet wist dat je zo graag gekust wilde worden, anders was ik minder voorzichtig geweest.’
‘Daarom zeg ik het ook nu pas. Ik was ook voorzichtig met jou. Tot en met nu. Maar voor ik aan nog meer lekkers ga denken moesten we maar naar huis gaan.’
‘Ja, heel verstandig.’
Ze gingen van het bed af, kleedden zich aan en gingen naar huis.
 
Tamara leidde de vergadering vlot door de oprichting. Ze legde het nut van de vereniging uit en beantwoordde een paar vragen. Dat er tot nu toe niet te praten was met de eigenaren, maar dat het een poging waard was om het collectief te kunnen doen. Al gauw zat Ian naast haar als medebestuurslid, en nog een meisje, alledrie unaniem gekozen als bestuur, wat de taken nog onderling zou verdelen. De contributie werd voorlopig vastgesteld op één pond. Binnen drie kwartier was het pauze. Tamara kwam naar Mark en Simone toe.
‘Dat ging geweldig, Tamara.’
‘Ja, mevrouw, heel fijn. Mijn zenuwen waren gauw over, ze luisterden allemaal goed. Is die spreker er al?’
‘Maak je maar geen zorgen, die is er op tijd.’
‘Goed. Mag ik wat voor u halen? ‘
‘Graag, een pils en een witte wijn.’
Tamara was er gauw mee terug.
‘Ik kreeg voorrang, ik lijk wel beroemd.’
‘Heel goed bekend zéker.’
‘Ja, dat is er niet minder op geworden, de laatste tijd. Er staan extra jongens achter de bar, het schiet lekker op, ik ga zo weer beginnen.’
Tamara ging achter de bestuurstafel zitten en werd al gauw vergezeld door haar andere bestuursleden. Ze praten met elkaar en keken steeds de zaal rond. Dat werd opgemerkt en langzaam nam iedereen plaats en werd het stil.
‘Dank jullie wel. Op de agenda, waar geen tijd voor was om die te drukken, staat als laatste de rondvraag. Maar daarvóór zou er een spreker komen.’
Mark en Simone stonden op, stapten het podium op en gingen aan het tafeltje naast de bestuurstafel zitten. Het bleef doodstil, tot Mark het woord nam.
‘Dank je wel, Tamara.’
Hij wachtte even.
‘Ik had een ander welkom voor mijn vrouw en mij verwacht. Sinds ons eerste bezoek aan dit dorpshuis dachten we in een gezellig dorp terechtgekomen te zijn. Misschien helpt het, als ik vertel, wat Tamara waarschijnlijk van de zenuwen vergeten heeft, dat we vanavond de consumpties gesponsord hebben.’
Er werd gelachen en geapplaudisseerd.
‘Zo, dat is beter. U zult zich afvragen wat wij hier doen. Wij zijn geen huurders van een huis in dit dorp. We mochten van Tamara komen, omdat het toch een oprichtingsvergadering was, als we nét deden of we belangstelling hadden voor een huurhuis. We hebben braaf geknikt en niets gezegd. Maar we hebben écht belangstelling. Niet voor een huurhuis, maar voor alle huizen. We zijn hier nog niet zo lang, zoals jullie weten, maar we raakten al gauw op de hoogte van de woningnood in dit dorp. Wij hebben zelf twee kinderen, die na een verkering van een jaar of vier, vijf, op hun twintigste konden trouwen en een huis betrekken. U kunt zich niet voorstellen, hoe geschokt we waren, vooral mijn vrouw, moeder en sinds kort grootmoeder van twee kleinkinderen, door de geschiedenis van Thomas en Tamara. Ik heb Thomas verzocht een onderzoek naar de woningnood in te stellen en mij verslag te doen. Ik heb Tamara verzocht om een vereniging van huurders op te richten, want samenwerking maakt sterk.’
‘Waarschijnlijk niet genoeg tegen Jersey.’
‘Inderdaad, onbekende spreker, waarschijnlijk niet. Ik ga verder met mijn inleiding. U allen weet waarschijnlijk wel iets af van de familie Wellingten. Die heeft in de loop van de eeuwen, door verstandig beleid, steeds meer grond aan kunnen kopen. Ik heb geen idee of dat tegen eerlijke prijzen gebeurd is, ik heb geen klachten gehoord. De familie heeft alles steeds zó beheerd, dat er reserves waren voor slechtere tijden, zoals de beurskrach van negentiennegenentwintig en een paar oliecrisissen. De firma in Jersey heeft ook in de loop van de jaren veel opgekocht. Maar met als enig doel winst maken. En over hun aankopen zijn wél klachten. Ze zijn niet strafrechtelijk aan te pakken, daar zorgen ze wel voor. U weet waarschijnlijk wel, dat Jersey gebruikt wordt als dekmantel. Achter de schermen zitten rijke financiers, die graag makkelijk en snel nog rijker willen worden. Het enige wat ze níet willen, is dat hun namen bekend worden. Sommigen zitten in het Lagerhuis  of zelfs in het Hogerhuis . Op het moment dat hun namen in de openbaarheid dreigen te komen verkopen ze alles en ontkennen daarna meegedaan te hebben aan onfrisse praktijken. Thomas en Tamara hebben mij hun onderzoek ter hand gesteld. Het stonk. Maar ze konden er niets aan doen. Mijn mogelijkheden zijn wat groter dan die van hun of u. Ik heb vervolgonderzoek uit laten voeren. Dat bracht de bodem van de beerput aan het licht. Daarna is alles in een stroomversnelling geraakt. Het werd de firma in Jersey te heet onder de voeten, gisteren zijn al hun huizen in dit dorp verkocht.’
Het bleef even stil.
‘Weet u wie de nieuwe eigenaar is?’
Mark grinnikte.
‘Tamara, ik geloof dat er iemand in het publiek zit, die misschien achteraf toch graag in het bestuur gezeten had.’
Er werd gegrinnikt.
‘Meneer, misschien komt er binnenkort een plaats vrij in het bestuur. Tja, de nieuwe eigenaar. De reserves van de familie Wellingten zijn zó opgelopen, dat er best flink geïnvesteerd kan worden. Dat hebben we gedaan, wij zijn de nieuwe eigenaars. We beginnen dus ook aan huizenverhuur.’
Het bleef weer even stil, tot Tamara zich naar Mark boog.
‘U heeft alles opgekocht? Het hele dorp?’
‘Om het correct te stellen, Tamara, alleen de huurhuizen. En ík heb niets opgekocht. Ik heb persoonlijke eigendommen, mijn vrouw ook. Maar ik ben ook beheerder van het familievermogen van de Wellingtens. Zoals ik eerder vertelde, verkregen door eeuwenlang verstandig beleid. Ik ga daar mee door. In afwijking van de traditie werken mijn vrouw en ik samen, zoals sommigen al gemerkt hebben.’
‘Wie niet. U geeft rondjes uit beider naam.’
‘Juist, dank u wel. Al zeg ik in de hitte van een gesprek wel eens ik in plaats van wij. Meestal word ik daar later op gewezen en gelukkig gelijk vergeven.’
Er werd gegrinnikt.
‘U mag best weten, dat het familievermogen opgebouwd is uit gebouwen, zoals het grote huis en de opstallen daar omheen, de verpachte landerijen daar weer omheen en, last but not least, beleggingen. Voor elk gedeelte is er, afgezien van het personeel, een beheerder. Voor het beheer van de huurhuizen komt er ook één. Mijn vrouw en ik controleren het geheel. Grote beslissingen mogen wij niet zelf nemen. Daarover wordt gestemd door alle meerderjarige familieleden, waar ook ter wereld. Om u niet ongerust te maken, onze beslissing om Jersey uit te kopen was een kleintje, daarvoor was geen familietoestemming vereist. We gaan er echt niet failliet aan. Ik geloof dat die meneer weer wat wil zeggen.’
‘Dank u. Ik ben trouwens Hammond, de bekende zuinige dorpskruidenier. Als u, ik zeg maar u, die firma uit heeft moeten kopen, zullen die een beste prijs gevraagd hebben en moeten wij nóg meer huur gaan betalen.’
‘U bent me vóór. Neen, beste kruidenier. Er moet nog veel afgehandeld worden, maar de koop is definitief. En in de koopovereenkomst staat dat de huizen getaxeerd zullen worden zonder dat er rekening mee gehouden mag worden dat er hier woningnood is. Het kan dan niet anders dan dat de huren omlaag gaan en ongeveer op dezelfde hoogte komen als in de omliggende dorpen. Ik denk zelfs lager. U kunt niet verwachten dat we er geld op toeleggen, maar we nemen genoegen met een minimaal rendement, omdat we geen reserves op hoeven bouwen, die zijn er al.’
‘Dank u wel.’
‘Nu de overgang voor u van de ene huisbaas naar de andere. Wij willen de twijfelaars verzekeren dat wij goede bedoelingen hebben. En de overgang een feestelijk tintje geven. Hoe u ook uw huur betaalde aan de vorige beheerder, u stopt daar onmiddellijk mee. We zitten ongeveer middenin de maand, wie voor deze maand al betaald heeft, bij de oude beheerder, krijgt dat van hem terug, dat hoort bij de overeenkomst. Wie van daarvóór nog huur verschuldigd is moet dat alsnog aan de oude beheerder betalen. Wie daardoor in moeilijkheden komt kan zich bij me melden, er is wel wat te regelen.’
Het bleef stil, tot Tamara het woord nam.
‘U gaat wat snel. Deze maand geen huur?’
‘Inderdaad. Bouw er maar een feestje van. Maar dan kom ik geen rondje geven.’
Mark moest even wachten tot het gejuich afzakte.
‘Verder heb ik in mijn tas in de auto voor iedereen, op papier, hoe vanaf de eerste van de komende maand de huur betaald moet worden. Ik zal dat straks ophalen en bij de uitgang neerleggen. Hoe hoog, of laag, de huur zal worden wordt pas definitief vastgesteld als de huizen getaxeerd zijn. Dan wordt ook de tot dan betaalde huur verrekend. Tot dan geldt de oude huurprijs.’
Hij wachtte even.
‘Min vijftien procent.’
Na even stilte ging er een groot gejuich op. Mark dronk even wat.
‘Ik wil nog wat toelichten. Er zou iemand onder u kunnen zijn, maar ik verwacht het eigenlijk niet, die zich afvraagt waarom er niet eerder iets aan de wantoestanden gedaan is. Tja, het gemene is, dat zulke toestanden sluipend ontstaan. En wie zou wat moeten doen? In ieder geval, voor mij, ons, was het niets sluipends, het viel rauw op ons dak. Het eerste wat in me opkwam was een vereniging van huurders. Een geschikt persoon om die op te richten werd me op een presenteerblaadje aangeboden. U heeft haar ook geschikt gevonden door haar in uw bestuur te kiezen. Applaus voor Tamara.’
Het applaus was overweldigend. Tamara bloosde.
‘Ik heb nog twee punten. De toestand van de huizen en de woningnood. Met het in een normale toestand brengen van de huizen moet, helaas, gewacht worden tot de huizen getaxeerd zijn. Enig idee waarom, meneer Hammond?’
‘Van mij mag u morgen beginnen.’
‘Sorry, meneer Hammond, nu lokt u het zelf uit. Ik vraag me af wie van ons de zuinige kruidenier is. Nét opgeknapte huizen zouden hoger getaxeerd worden, en me méér kosten, al had ik dat opknappen zelf betaald, dan halve bouwvallen, zogezegd.’
Het duurde lang voor het gejoel en gelach afgezakt was.
‘Ik hoop dat u me mijn grapje niet kwalijk neemt, meneer Hammond. Ik neem u niets kwalijk, mijn wereld is altijd ruimer geweest dan de uwe. Is er een slager in de zaal?’
‘Hier.’
‘Met u heb ik méér gemeen. Ik was chirurg.’
Het gelach was weer niet van de lucht.
‘Nu over de woningnood. Wij willen ook huizen gaan bouwen, om een eind aan de woningnood te maken. Maar wij hebben geen flauw idee wat er aan woningen nodig is. Type, grootte, hout, steen, noem maar op. Dus kom ik bij u te rade. Ik verwacht van de vereniging van huurders zo spoedig mogelijk een plan, met wat er gebouwd moet worden. Dat is moeilijk. Je zou kunnen tellen wie er een huis nodig heeft, maar dan krijg je nieuwbouw met hoofdzakelijk jongelui. Misschien willen er ouderen naar een nieuwbouwhuis en hun huis aan de jongelui laten. Misschien speelt er nog meer, ik zit driekwart van dit verhaal uit mijn duim te zuigen, want, u begrijpt, ik heb geen tijd gehad om een plan op te stellen. Ik wens de vereniging veel sterkte.’
Hij dronk weer even wat.
‘Tja, nieuwbouw, waar? Waar Jersey van geprofiteerd heeft, was van dat het dorp vol was. Tijdens het onderzoek waren ze zo brutaal om Thomas te laten zien dat ze zo veel mogelijk fabrieksterreintjes gekocht hadden, om maar te kunnen bouwen. Ja, ja, te kleine huisjes voor een te hoge huur. Ze vertelden hem ook, dat er rondom het dorp alleen onvervreemdbare grond lag. Tamara vroeg naar bewijzen daarvan. Toen werden ze vervelend. Direct daarna heeft Thomas zijn onderzoek beëindigd en de bal, stinkend en wel, aan mij doorgespeeld. Onderzoek in de familiepapieren heeft geen contacten met Jersey aangetoond. Mijn vader is ook niet door ze benaderd. Goed. Engeland is een eigenaardig land. Ik heb de laatste dagen veel getelefoneerd en ben erachter gekomen dat binnen een bebouwde kom er alleen met een vergunning gebouwd mag worden. Daar buiten kan een grondeigenaar bijna alles doen wat hij wil, mits de bebouwing in de omgeving past. In het kort, er kan rondom het dorp, op de grond van de familie Wellingten, gebouwd worden, dat kan niemand tegenhouden, als de nieuwe huizen een beetje bij de oude passen. Ik adviseer daarom de vereniging van huurders om bij de nieuwbouw een zelfde stratenpatroon en bouwstijl als in de rest van het dorp aan te houden. Ik zal met de pachters die de benodigde grond nu in gebruik hebben een gunstige regeling treffen. Dank u wel.’
Tamara nam vlug het woord.
‘Ik stel voor, de derde consumptie vóór de rondvraag te nuttigen. Dan kan iedereen bijkomen van dit ontzettend mooie nieuws.’
Er volgde een stormloop de bar. De kruidenier kwam snel naar Mark toelopen.
‘Dank u wel, meneer. Ik neem u ook niets kwalijk. Als verklaring, ik was wantrouwend. Ik begon in de problemen te raken door de steeds hogere huur.’
‘Begrijpelijk. U bent nu uit de zorgen, gaat u maar meefeesten.’
Tamara kwam bij het tafeltje van Mark en Simone staan.
‘Dank u wel, dat u me van tevoren niets gezegd heeft. Ik had geen woord kunnen zeggen. Ik kan er nog niet bij. Eerst knapt u, even, bij wijze van spreke, het portiershuis voor Thomas en mij op, en nu koopt u, even, een heel dorp en gaat het opknappen en uitbreiden.’
‘Ga ook maar meefeesten, lieve voorzitter. Wil je morgenochtend op ons kantoor komen?’
‘Ja, natuurlijk. Dank u wel. Onvoorstelbaar, wat een avond.’
Na een kwartier kreeg Tamara, met enige moeite, de rondvraag gestart.
‘Wie wil er eerst?’
‘Ik heb nog één van de weinige koophuizen, meneer. Wilt u het kopen?’
‘In principe wel. Geeft u Tamara uw gegevens. Ik zal het ook door dat onafhankelijke bureau laten taxeren. Maar uw eventuele hypotheek is vast te hoog. Kijk u, na de taxatie, of u een lagere hypotheek af kunt sluiten of dat u toch wilt verkopen en dan huren.’
‘Dank u. Ook voor uw advies.’
‘Uw collega, de slager, meneer.’
Die moest even wachten, door het gelach, voor hij verder kon.
‘Ik geloof best, dat u huizen kunt laten bouwen. Maar normaal worden de staten en de rioleringen en noem maar op, door de stad en bedrijven aangelegd.’
‘Uw vraag, meneer?’
‘O. Wie gaat dat hier doen, als de nieuwbouw op uw grond is?’
‘Even duimzuigen. . . . Ik zal de stad voorstellen te doen wat gebruikelijk is. Anders treed ik op als tussenpersoon voor alle nieuwe huizen. Dan ben ik grootgebruiker en moeten ze me kortingen geven. Hetzelfde voor de elektriciteitsmaatschappij, telefoon, enzovoort. Ik ben er al een beetje achter hoe ik hier iets kan bereiken. Maar luister, lieve mensen. Dit soort vragen kan beter aan de vereniging van huurders gesteld worden. Die kan ze bundelen en naar mij doorspelen. Dan kan ik fatsoenlijk de tijd nemen om ze te beantwoorden en oplossingen te vinden. U heeft nu een normale huisbaas, die open staat voor klachten en ideeën. Maar vanavond niet meer. Het was een lange drukke dag en er komen er nog meer. Neem me niet kwalijk, Tamara. Het woord is aan jou.’
‘Hierbij sluit ik de vergadering. Nadat ik meneer eraan herinnerd heb, dat hij papieren uit zijn auto bij de uitgang zou leggen. Dank u allemaal voor uw belangstelling.’
Mark en Simone namen grinnikend afscheid.

De volgende morgen kwam Tamara om een uur of tien.
‘Sorry, ik heb me verslapen. Het is laat geworden. Meneer, de meeste mensen begrijpen het niet. Er werd natuurlijk gerekend, vooral door de timmerman en de loodgieter en andere bouwlui. Én zoveel huizen opkopen, én die allemaal opknappen, én een heleboel nieuwe huizen uit de grond stampen. Dat is toch niet te betalen?’
‘Tamara, meneer Hammond zal een goede kruidenier zijn, maar hij heeft het bij zijn winkel gehouden. De familie Wellingten heeft eeuwenlang goed gekruidenierd, en in goede tijden voorzichtig de winkel uitgebreid en het overige voorzichtig belegd. Daarom zijn de reserves zo groot, erg groot. Ik ben er van geschrokken toen ik alles van mijn vader overnam. Maar ik lig er niet wakker van. Ik ben blij er wat mee te kunnen doen, en het is voldoende als de reserves op de lange duur hetzelfde blijven. Nu je het over bouwlui hebt, ik wil die plaatselijke inschakelen, die zullen voor hun mededorpsgenoten goed werk afleveren. Ze kunnen niet zoveel aan, maar ze kunnen anderen, van buiten het dorp, als onderaannemer aanstellen. Dan pikken ze er nog wat van mee. Want uitbreiden ontraad ik. Als alles klaar is hebben ze niet veel werk meer dan nu.’
‘Mark, hoe kom je zo slim?’
‘Simone, zonder dat je het beseft hoor, lees en zie je van alles over alle mogelijke onderwerpen. Denk aan boeken die je gelezen hebt, rechtzaken op TV en in de krant. Als je alles combineert volgt het één uit het ander. Nog vragen, Tamara?’
‘Op het moment niet. Ú vroeg of ik langs wilde komen.’
‘Ja. Ik neem aan dat je, in ieder geval kort, met je andere bestuursleden gepraat hebt.’
‘Ja, meneer. Die waren ook geschrokken. Zoveel werk hadden ze niet verwacht. Maar we gaan er tegenaan. Vooral Ian werd steeds enthousiaster. Maar het zal even duren vóór u een plan kunt verwachten. Ik hoop dat u intussen wat kunt doen.’
‘Ja, ik doe nogal wat, ook veel telefoneren. De taxaties op gang brengen, onder andere. Ik ben in verband met de haast met een uitzendbureau bezig om een beheerder te regelen, ik zie wel wanneer ik een vaste kracht aanstel. Ik heb ook bedacht, er moet ook, per huis, een renovatieplan opgesteld worden. Het zal nog wel even duren voordat er zichtbaar iets gaat gebeuren, zonder plannen kan er verder niet veel. Of weet jij wat?’
‘Nee, meneer, zo snel niet.’
‘Goed. Tamara, luister. Ik maak even een krabbeltje.’
Mark pakte een stuk papier en een potlood.
‘Dit blokje stelt het dorp voor. Daarvóór de vereniging van huurders. Aan de andere kant, Simone en ik, met daarvóór de beheerders. Zie je hoe de contacten gaan lopen?’
‘Ja, tussen de vereniging en de beheerder van de huizen. Zo is er te werken.’
‘Maar er kunnen huurders, zeker niet-leden, buiten de vereniging om naar de beheerder gaan. Of rechtstreeks naar mij, als ze het lef hebben. Daar hebben ze het recht toe, officieel ben ik hun huisbaas.’
‘Daar is niet aan te ontkomen, maar het zullen er niet veel zijn. Veel mensen laten hun klusjes graag door anderen opknappen. Ik hoor ze al, daar betaal ik toch contributie voor. Er zijn waarschijnlijk niet veel niet-leden meer. Na de vergadering lag er een pak inschrijvingen op de bar in de hal.’
‘Mooi. Tamara, ik heb net alles van mijn vader overgenomen. En pats, boem, er gebeurt wat. Ik krijg een idee en schakel Thomas en jou in. Dat kon, voor een keer, maar dat moet geen gewoonte worden.’
‘We hebben het graag gedaan.’
‘Ja, en goed. Maar Thomas heeft het als butler en personeelschef al druk genoeg. En jou nog. Jij bent momenteel ook druk, met de vereniging, Thomas, jullie samen met jullie huis en bruiloft. Oh, sorry. Tamara, ik belde laatst de stad even, er is daar een foutje gemaakt. Jullie kunnen in het dorpshuis trouwen.’
‘Ooooh, wat fijn. Dank u wel. Een foutje?’
‘Ja, zo heet dat, als er een ambtenaar stom geweest is. Zo gauw jullie de trouwdatum bepaald hebben moet je het natuurlijk met de stad regelen. Het hele feest in het dorpshuis?’
‘Ja, we hebben het met onze ouders besproken. We zijn nogal bekend in het dorp. Thomas heeft niet alleen met mij gespeeld, hoor, ook normaal met andere jongens, en kattenkwaad uitgehaald. Mij kent iedereen natuurlijk uit de winkel. Na de officiële gebeurtenis, ‘s morgens om een uur of tien, willen we open huis houden. Dan kan iedereen komen wanneer het hem uitkomt. Doorlopende receptie met een buffet, zelfbediening. Tot ‘s avonds een uur of halfacht, dan kan iedereen geweest zijn. Dan nog een dineetje met onze ouders.’
‘En dan?’
‘Naar huis. Ons eerste huis.’
‘Hoe?’
‘O.’
‘Mogen wij daarvoor vervoer aanbieden? Een koets? Of een auto? Als jullie een koets willen houden we een auto achter de hand voor als het slecht weer is.’
‘Dank u wel. Wat lux. Ik zal het er met Thomas over hebben.’
‘Prima. Wij vinden het heel mooi, wat jullie bedacht hebben om naar het dorpshuis te gaan. Zullen we, voor slecht weer, twee keurig geklede jongens met grote paraplu’s achter de hand houden?’
‘Graag. U denkt ook overal aan.’
‘Dat is de bedoeling, Tamara. We hebben een groot bedrijf en het is plotseling nog een stuk groter aan het worden. Daarom wil ik, behalve een beheerder voor de huizen, een troubleshooter aanstellen. Die teken ik hier, naast de beheerders. De lijn van de vereniging naar de beheerder van de huizen streep ik door. Ik wil niet dat er te veel in en uit gelopen wordt bij beheerders. Tot nu toe kon het, maar niet met een heel dorp. De vereniging en individuele huurders moeten zich melden bij de troubleshooter. Later wil ik zijn taak uitbreiden met de contacten met de pachters. Die ook eerst naar de troubleshooter. Die heeft als enige onbeperkt toegang tot de beheerders, en als er iets niet bevalt, rechtstreeks tot mij. Hij valt dus ook niet onder de personeelschef, rechtstreeks onder mij. Nu de andere kant op. De troubleshooter moet niet alleen wachten op vragen of klachten, hij moet er op uit. Rondkijken. Zijn neus laten zien, zodat de mensen hem aan kunnen spreken en hij gelijk ter plekke de zaak kan bekijken. Duidelijk?’
‘Ja, meneer. Maar waarom vertelt u me dit zo uitgebreid?’
‘Jij kent veel mensen. Ik zoek natuurlijk een geschikt persoon. Ik ben veeleisend. Het belangrijkste is, dat hij me ontlast van kleine tot middelgrote problemen. Ik zal nog wel wat vergeten, maar verder moet hij in het dorp de weg weten, beleefd en erg toegankelijk zijn, maar toch van zich af kunnen bijten als er gezeurd wordt. Hij hoeft, zeker in het begin, niet overal verstand van te hebben, maar genoeg om te zorgen dat vragen goed beantwoord worden en problemen goed en snel opgelost worden. In het dorp kan, denk ik, alles lopend of met de fiets gedaan worden. Maar, en zeker als hij ingewerkt is en regelmatig bij alle pachters op bezoek gaat, is er een auto beschikbaar. Heb jij nog ideeën voor zo’n troubleshooter?’
‘Zo snel niet. U en de beheerders zouden wel minder lastig gevallen worden.’
‘Dat is de bedoeling, dan houd ik tijd over voor de grotere problemen. Weet jij nog iets, Simone?’
‘Ja. Die troubleshooter moet er ook goed uitzien. Zo heb je mij óók aangenomen.’
‘O. Ja.’
‘Wat? U aangenomen, mevrouw?’
‘Dat is een familiegeheimpje, Tamara. Mijn man was weduwnaar en zorgde voor zijn schoonvader, ook weduwnaar, en een beetje lichamelijk gehandicapt. Die kon maar een paar stappen doen, de rest moest met een rolstoel. Mijn man zocht toen hulp. Die moest zijn schoonvader kunnen verzorgen, met hem praten, overdag, als hij zelf aan het werk was, én er goed uitzien, want ze wilden niet tegen een lelijkerd aankijken. Ik heb die baan gekregen. Tja, het werd liefde op het tweede gezicht, of zo, en we zijn getrouwd.’
‘O. En u vond dat Thomas en ík een speciale geschiedenis hadden.’
‘Ja, Tamara. Die kunnen wíj amper bevatten. Mijn man en ik hadden al wat meegemaakt voor we elkaar ontmoetten, we hebben niet zo lang gewacht om te trouwen. Ik heb verteld over onze kinderen, die vonden het na vier, vijf jaar verkering ook tijd worden. Jullie moeten vreselijk veel van elkaar houden om zo lang te hebben kunnen wachten.’
Tamara keek even naar beneden.
‘Ja. Altijd al. Vanaf dat we alleen naar school mochten lopen liepen we hand in hand. We probeerden altijd bij elkaar in de buurt te zijn. Nog, natuurlijk. We hebben een fijne jeugd gehad, zijn gaan werken, en het is fijn gebleven. Maar als we elkaar niet zien zijn we niet compleet. Ik weet dat Thomas in de buurt is, dat is al prettig, niet zo ver weg. Maar pas als we elkaar zien, en dan hoeven we elkaar geeneens aan te raken, dan is pas alles goed. Misschien vergelijkbaar met een tweeling?’
‘Niet de onze. Die is natuurlijk twee-eiig. Als de één zijn kop stoot zegt de ander echt geen au. Ze maken ook elkaars zinnen niet af, om maar iets te noemen. Ze geven veel om elkaar, maar zijn gewoon broer en zus.’
‘Thomas en ik maken ook elkaars zinnen niet af. Maar, we hebben wel, net als u beiden, dat heb ik allang gezien, vaak aan een half woord genoeg. Of aan een blik al. We hoefden elkaar vroeger ook nooit te roepen, we voelden het, als er door de ander naar ons gekeken werd.’
‘Telepathie?’
‘Nee. We hebben een keer geprobeerd of dat ook via een spiegel werkte. Nee. Ook niet bij het alleen aan de ander denken. Alleen bij direct naar de ander kijken. En dan wisten we alleen dat er gekeken werd, niet wat er gedacht werd. Gelukkig.’
‘Dat zou toch nog mooier zijn?’
‘Toen liever niet. Toen we wat ouder werden kwamen er natuurlijk soms gedachten bij, dat er nog méér was dan al gelukkig zijn als je bij elkaar bent. Maar we hebben dat verdrongen, alles op z’n tijd. Maar goed ook, we worden nu een beetje ongeduldig.’
Ze grinnikten.
‘Tamara, mijn hoofd loopt om, ik was weer wat vergeten, sorry. Thomas had gelijk, het portiershuis is geen bouwval, het is prima in orde. Maak, via Thomas, samen met mijn vrouw, en misschien Thomas ook, een afspraak met de baas in de bouwkeet. Voor de kleuren van de verf en het behang. Binnenkort is binnen alles gerepareerd en schoon, dan kunnen ze schilderen en behangen. De buitenkant is ook gerepareerd. De vensters blijken standaard Engelse maten te hebben, dus de nieuwe kunnen af fabriek geleverd worden en komen vandaag of morgen. Nou ja, morgen of overmorgen. Dus, alles zit mee, en je geduld wordt hooguit nog een week of drie op de proef gesteld. Ga je trouwdatum maar vaststellen.’
Tamara keek naar beneden.
‘Ik begin te leren om niet gelijk weer te gaan janken. Maar het is onvoorstelbaar.’
‘Simone, stel het haar eens voor.’
‘Wat? Dat ze over een week of vier in hun nieuwe huis samen bloot in bed liggen? En, als ze zo slim geweest is om al aan de pil te beginnen, het dan niet bij uitwendig onderzoek hoeven laten?’
‘Mevrouw!’
‘Doe niet zo preuts, Tamara. We vragen die bouwbaas een zo nauwkeurig mogelijke datum. Voor de zekerheid moet je een week speling houden. In die tijd kan het huis ingericht worden. Je kan dus over vier weken trouwen, denk ik.’
Simone keek op haar horloge.
‘Wil je onze kleinkinderen zien?’
Tamara knikte.
‘Kom naast me zitten.’
Mark zette de computer aan en draaide het scherm zo dat ze alledrie konden kijken. Al gauw kwam er een kamer in beeld.
‘Dat is de kinderkamer in het huis van de kinderen in Boston. Daar hebben wij ook gewoond, mijn man wat langer, ik vanaf dat hij me aannam voor dat baantje. We chatten bijna iedere dag met de kinderen, maar tussendoor staat hun camera ingesteld als webcamera. Niet iedereen kan meekijken, je hebt een wachtwoord nodig. Kijk, mooi op tijd. Dat is onze dochter, Silvia. Die komt haar zoontje, Richard, uit bed halen.’
Ze zagen Silvia de gordijnen opendoen, naar de camera wuiven en een baby uit een bedje halen. Terwijl ze die waste en aankleedde kwam er weer iemand de kinderkamer binnen.
‘Dat is onze schoondochter, Aimee. Die heeft een dochtertje, Emily.’
Ook Aimee zwaaide even naar de camera en ging haar dochtertje verzorgen.
‘Genoeg maar, Mark. Nee, wacht. Hoe oud is Emily?’
‘Ruim vijf maanden, denk ik. Richard vier. Hoezo?’
‘Geef me de telefoon.’
Ze pakte de telefoon van Mark aan en koos een nummer. Op het scherm zagen ze Aimee haar dochtertje aan Silvia geven, naar een hoek van de kamer lopen en de telefoon oppakken.
‘Met mams.’
‘Ja, we zitten te kijken. Alles goed?’
‘Ja, hier ook. Een gekkenhuis, we zijn erg druk, daar hoor je nog over, maar het is erg fijn. Maar daarvoor bel ik niet. Heb jíj nieuws?’
‘Binnenkort? Dan loop ik daar even op vooruit. Ik zie net, dat paps en ik een vakantie bij jullie gaan plannen, van een paar maanden, over een maand of zeven, acht.’
‘Ik ben niet gek. Wie heeft jou seksueel opgevoed? Maar we wachten je nieuws wel af. De groeten, ook van paps, aan allemaal.’
Ze legde de telefoon neer.
‘Even kijken.’
Aimee legde ook de telefoon neer, liep naar Silvia, pakte haar dochtertje aan en fluisterde in het oor van Silvia. Die omhelsde en kuste haar.
‘Merci, Mark.’
Mark draaide het scherm weer terug.
‘Wat was dat?’
‘Gefeliciteerd. Je wordt weer opa.’
‘Hoe kon je dat nou zien? Ze wist het kennelijk zelf nét. Silvia nog niet.’
‘Ja, daarom juist. Ik heb ook op een consultatiebureau gewerkt. Ik heb het daar zo vaak gezien, als de moeders met de baby’s op controle kwamen. Ik weet het niet van mezelf, ik ben maar één keer zwanger geweest, maar de minuut na de allereerste bevestiging dat ze opnieuw zwanger zijn verandert hun houding. Ze gaan weer zo’n beetje lopen alsof ze weer een gewicht in hun buik hebben. Het weegt nog niets, maar ze denken de hele dag, daar zit weer iets. Ze waren altijd verbaasd als ik, onder het controleren van hun kind door, vroeg of ze de kraamverzorging voor de volgende al geregeld hadden. Ach, zei ik dan maar, ik ben zuster Röntgen.’
‘Wat mooi. Ik geloof niet dat ik veel voor u verbergen kan.’
‘Ik kan er niets aan doen, Tamara. Ik heb, behalve op een Intensive Care, op alle afdelingen van ziekenhuizen gewerkt. En zelf vier kinderen grootgebracht. Je kan uit houdingen en bewegingen veel opmaken zonder dat mensen het in de gaten hebben. Je moet er alleen oog voor hebben. Ik wed dat jij aan Thomas ook veel ziet.’
‘Ja, maar niet dat hij in verwachting is. En hij voorlopig ook niet aan mij.’
Ze grinnikten.
‘We mogen je heel graag, Tamara. Daarom zie ik aan jou ook meer dan aan anderen, ik kijk niet naar iedereen even goed. Ik durf te wedden, dat ik aan je zie, als het zover komt, dat je in verwachting bent, vóór je het vertelt. Omdat je er dan extra blij uit zult zien. Je wilt graag kinderen.’
‘Hoe weet u dat?’
‘Ook zoiets simpels. Toen je naar onze kleinkinderen keek stond je mond iets open.’
‘O. Ja. Het was ook zo’n schattig gezicht, die blote, trappelend lijfjes.’
‘Mag ik weer verder gaan? Over mijn troubleshooter?’
‘Bedankt dat ik mee mocht kijken. Ja, het lijkt me een goed idee, meneer.’
‘De laatste eis waar we het over hadden, en waardoor we nogal afdwaalden, was, dat hij er ook goed uit moest zien. Tamara, dat ik je alles uitgebreid vertelde, omdat je zoveel mensen kent, was een smoes. Jij voldoet aan alle eisen. Wil je mijn troubleshooter worden?’
‘Wat? Ik? Ik ben net in het bestuur van de vereniging gekozen.’
‘Neem ook mijn eerdere strikvragen niet kwalijk. Ian kan het, denk ik, ook goed aan. Als leraar heeft hij wel wat vrije tijd. En hij kan best een ander bestuurslid vinden.’
‘Zo. Eerdere strikvragen. Gisterenavond zei u, misschien komt er binnenkort een plaats vrij in het bestuur. En nog eerder zei u, dat u misschien een betaald baantje voor me had, als ik die vereniging goed op poten had gezet.’
‘Ja. Ik heb, sinds we hier zijn, gemerkt, dat Simone veel meer aan kan dan verpleging en een gezin runnen. En dat ze dat ook graag doet, zich daarin uit kan leven. Net als ik hier doe, dat had ik ook niet verwacht. Toen je weg was, nadat Thomas je als zijn bruid voorgesteld had, zei Simone al dat er bij jou ook meer in zat. Dat hebben we gezien, in deze korte tijd al. Ik ben niet uit mezelf op het idee voor een troubleshooter gekomen, jij hebt me daar, zonder dat je het zelf wist, op gewezen. En op je capaciteiten. Ook tijdens jullie verslag over de woningnood. Tot en met voor de eerste keer in je leven een vereniging oprichten en de oprichtingsvergadering leiden. En ga nu niet jezelf afkraken. Maar overleggen, met Thomas, maar ook met jezelf, of je die baan aanneemt. Je kan hem aan, maar misschien doe je liever iets anders. Bij die vereniging blijven, en, naast echtgenote, huisvrouw, mogelijk moeder in de toekomst, daar genoeg aan hebben.’
‘Dank u wel, meneer, voor uw aanbod. En uw vertrouwen in me. Hoe zit het met de betaling?’
‘Hetzelfde als een butler, bij een volledige werkweek. Maar je zou zelf je tijden kunnen bepalen. Ik dacht eerst aan spreekuren, maar dat is niets. Je weet dat Thomas een mobiele telefoon heeft?’
‘Ja, daar staat hij mee op en gaat er naar bed. Denk ik. Erg makkelijk, daardoor kan hij ook af en toe naar de suite komen, hij blijft toch bereikbaar.’
‘Ik zal hem eens vragen of hij al een plaatsvervanger geregeld heeft. Er zijn tijden dat hij zijn telefoon uit moet zetten, hij hoeft niet altijd oproepbaar te zijn, hij heeft ook recht op vrije tijd. Het lijkt me geen succes, dat als jullie eh laat maar.’
Ze grinnikten.
‘Het is beter als de troubleshooter ook telefonisch bereikbaar is, na een oproep kan gaan kijken wat er gedaan moet worden. Ik wil de gezelligheidsvereniging vragen, nee, dat moet de troubleshooter gaan doen. Zie je, Tamara, er is iedere keer wat. Ik wil een ideeën- en klachtenbus. Misschien in het dorpshuis. Over de betaling. Ik weet niet hoeveel uur werk het in de week is, dat varieert natuurlijk ook. Je zou tijd moeten schrijven. Niet zo’n probleem, een computer, of de vergoeding ervoor, hoort bij de baan. Je zou ook een beetje een verslag bij moeten houden van wat je doet. Mij af en toe een overzichtje geven. We hoeven verder niet op details in te gaan, die zijn later te regelen.’
‘Ja, meneer.’
‘We zijn er al aan gewend voor het minste of geringste, nou, zo erg is het niet, om Thomas te bellen. Ik zou het fijn vinden, en Simone ook, als we voor zaken die níet onder hem vallen, jou konden bellen.’
‘Mag ik gaan?’
‘Ja, natuurlijk.’
Tamara haastte zich weg.
‘Wat was dat, Simone?’
‘Ik denk dat ze niet wilde gaan huilen. Ze werd langzaamaan steeds meer overweldigd, ik zag het. Vooral nadat je zei dat ze hetzelfde zou krijgen als een butler. Het gaat haar vast niet om het salaris, die vereniging is vrijwilligerswerk, en daar stortte ze zich enthousiast op. Maar ze snapt best wat zo’n baan inhoudt, ze had vast nooit verwacht dat zij ook zoiets zou kunnen gaan doen. En dat je die op hetzelfde niveau als die van de butler vindt.’
‘Ze wordt steeds flinker, ze redt het best. Zo’n goede kracht wil ik niet laten lopen, er is werk genoeg voor. En het is zo’n lief kind.’
‘Prettig om naar te kijken.’
‘Ja, maar niet alleen door mij. Probeer maar eens te drammen tegen zo’n aardig, resoluut meisje.’
‘Wat af en toe in tranen uitbarst.’
‘Vast niet bij haar werk. Verder is het volkomen begrijpelijk. Wat een veranderingen. Voor ons ook, maar voor haar zijn ze persoonlijk. Voor haar en haar jeugdliefde.’
‘Af en toe laat je mérken dat je erg begrijpend bent.’
‘Ik grijp graag. Ga je mee naar bed?’
‘Alweer overdag?’
‘Wij kunnen onze eigen tijd indelen. Het lijkt een beetje op toen we thuis op huwelijksreis bleven. En je bent bloot nog steeds zo mooi en verleidelijk. Kom, ga, mee, let me in, whee-oohpen, boemen.’
‘Ik ren al.’


De volgende morgen kwam Tamara met een ernstig gezicht het kantoor binnen, waar Mark en Simone al waren. Ze zeiden elkaar gedag en Tamara ging zitten.
‘Het bestuur van de vereniging van huurders heeft een spoedvergadering belegd. We gaan een formulier ontwerpen om erachter te komen wie wat wil. Dat kan vrij snel, dan hebben we een idee wat er aan nieuwbouw nodig is. Uw idee, om een zelfde stratenpatroon en bouwstijl als in de rest van het dorp aan te houden nemen we graag over. Maar we kunnen het niet alleen af. We hebben hulp nodig, bijvoorbeeld van een architectenbureau.’
‘Goed bedacht. Schakel in wat nodig is. Op mijn kosten, maar jullie moeten het zelf uitzoeken. Ik wil niet beticht worden van inmenging.’
‘Dank u. Trouwens, Ian vermaakt zich uitstekend. Hij heeft ook al wat met het meisje wat ook in het bestuur gekozen is. Misschien laat hij zich ook snel op de lijst voor een woning zetten. Er kon wel eens meer vraag komen dan we tot nu toe dachten. De leeftijd waarop getrouwd wordt zal met sprongen naar beneden gaan.’
‘Zie je, gelijk weer een vraag voor mijn troubleshooter. Een onderzoek doen naar extra werkgelegenheid in en om het dorp. Maar maak je verhaal af.’
‘Ik heb ook vergaderd met Thomas. Nou ja, overlegd. Tegenaan gepraat. Om alles op een rijtje te krijgen. Er is nogal wat gebeurd, de laatste weken. Allereerst, we gaan niet op huwelijksreis. Ik vertelde hem, in vertrouwen natuurlijk, dat ik meegekeken had in de kinderkamer in Boston. En dat u over een maand of zeven, acht daar naar toe gaat. Thomas wil zich graag verder inwerken en dat wij dan ook vakantie nemen. Korter of langer, en waar naar toe zien we tegen die tijd wel. Na ons trouwen willen we wel graag een paar dagen vrij en daarna een paar halve dagen. We zien elkaar toch al meer dan vroeger en Thomas is steeds bereikbaar. Ja, goed, af en toe mag zijn telefoon uit.’
‘Goed bedacht, Tamara. Het aantal hele en halve dagen vrij lijkt me wat weinig, maar doe maar wat jullie prettig vinden. Om gelijk met ons vakantie te nemen vinden wij natuurlijk ook prettig. Ga door.’
‘Ja, meneer. Thomas kan zich dan verder inwerken, en ik ook. Ik wil graag uw troubleshooter worden, onder voorwaarden, als ik zo brutaal mag zijn.’
‘Heel fijn, Tamara. We hadden er erg op gehoopt. Natuurlijk mag je voorwaarden stellen, dat hebben wij ook gedaan. En omdat het een nieuwe baan is kunnen er later veranderingen optreden. Maar ik ben er van overtuigd dat we samen alles goed kunnen regelen. Vertel maar.’
‘Ik weet dat Thomas een hele goede echtgenoot voor me zal zijn. Hij is nog nooit anders dan lief voor me geweest. Ik wil voor Thomas een hele goede echtgenote zijn. Ik wil daar alle tijd voor hebben, ook voor het huishouden. En als we gezinsuitbreiding krijgen, trouwens op z’n vroegst over een paar jaar, dáárvoor ook. Ik weet nog niet hoeveel uur per week ik voor u kan werken, maar ik verwacht het huishouden snel onder de knie te hebben. Ik wil langzaam beginnen. Eerst alleen doen wat op me afkomt, van uw kant en van de vereniging van huurders. In het begin gaat er extra tijd in zitten om te kijken hoe ik dat organiseren moet. Als ik vind dat ik tijd tekort kom ga ik misschien hulp aannemen, dat kan waarschijnlijk wel, met ons beider salaris. Als alles op rolletjes loopt kan ik, zoals u zei, er op uit. Daarna optreden als tussenpersoon voor pachters die vragen of moeilijkheden hebben. Daarvoor zal ik me ook in moeten werken, zoveel weet ik niet van het boerenbedrijf, ik was koekenbakker, zogezegd. Daarna, ook er op uit naar de pachters. Ik houd u, en de beheerders, natuurlijk op de hoogte van wat ik aankan.’
‘Prima. Weet je waar de beheerders zitten?’
‘Geen idee, meneer.’
‘Aan de achterkant van de garage is een rij kantoren. Er staan er nog leeg. In plaats van thuis zou je daar kunnen gaan werken.’
‘Liever niet, thuis kan het overal tussendoor. En ik verwacht geen aanloop, maar dat ze bellen. Dan ga ik naar ze toe.’
‘Prima, Tamara. Even officieel, je bent aangenomen.’
Mark pakte de telefoon.
‘Thomas, vier koffie graag. Met wat erbij, als er is. Kom zelf ook, voor die vierde, er is wat te vieren.’
‘Dank u wel, meneer.’
‘Jullie zijn een bijzonder stel. Een beetje bijzondere behandeling mag wel.’
‘Een beetje? Het één na het ander.’
‘Toeval. Goed, hierna drie jaar niet meer.’
‘Dat houdt hij toch niet vol, hoor, Tamara. Je doet hem te veel aan zijn dochter en schoondochter denken.’
‘Toeval. Maar ik ben er ook blij mee. Ik praat graag met u beiden.’
Thomas kwam binnen, op de voet gevolgd door een dienstmeisje met de koffie. En gebak.
‘Dit is het gebak wat uw ouders voor vandaag besteld hadden, er is iemand nieuw voor ze halen.’
‘Dank je, Thomas, goed geregeld. Je snapt wel wat er te vieren is. Je aanstaande gaat óók voor ons werken.’
Thomas kuste eerst Tamara.
‘Ik ben erg trots op haar. Ze heeft, al pratend tegen me, uitgekiend of en hoe ze het doen wilde. Haar grootste zorg was dat ik wat tekort zou komen. Maar ik ben toch niet altijd thuis. Ze zal het wel gezegd hebben, omdat alles nieuw is kan ze niet inschatten hoeveel ze voor u kan werken. Maar als ik thuis ben wil ik ook graag mijn handen uit mijn mouwen steken. Dat deed ik in de garage, nu kan ik geen handwerk doen, ik moet zorgen dat het personeel dat doet.’
‘Mis je het?’
‘Nee, meneer, ik voel me als butler als een vis in het water. Maar wat handwerk, zelfs stofzuigen, om maar wat te noemen, kan erg ontspannend zijn. Ik wil thuis niet alleen bediend worden, we willen alles samendoen.’
‘Fijn, Thomas. Ik zal je niet te lang van je werk houden. Ik heb wel een paar dingen voor je. Regel een mobiele telefoon voor Tamara, en geef haar uitleg. En regel dat ze de beschikking krijgt over een auto. Doe de kleinste maar. In het begin zal ze die niet vaak nodig hebben, later, als ze ook naar de pachters gaat, meer. En een plattegrond van ons gebied. En geef haar een keer rijles.’
‘Ik heb mijn rijbewijs, meneer. Ik rijd soms in de auto van mijn vader, om bestellingen weg te brengen.’
Mark grinnikte naar Simone.
‘Hoe gaan we dat brengen?’
Simone grinnikte ook.
‘Oh, is het zó laat. Tamara, de kleinste auto die we hebben is vast iets groter dan die van je vader. Daar moet je even aan wennen. Als je liever geen rijles krijgt van Thomas, ik wil graag in het begin met je meerijden, tot je je er vertrouwd mee voelt. Ik wil zo wie zo graag af en toe met je meerijden als je de pachters op gaat zoeken. Voor de gezelligheid, en dan kom ik ook het huis eens uit.’
‘Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, Simone.’
‘Ja, dat weet ik wel. Maar ik wil ook niet zo ver bij je vandaan.’
‘O. Daar kom ik nog wel eens op terug.’
‘Voor mij is een auto een auto. Als hij groter is dan die van mijn vader neem ik de bochten wel ruimer.’
‘Het gaat niet alleen om het rijden, ook om de bediening. Stuur- en rembekrachtiging, automatische versnelling, airco, noem maar op. Maar wat het meeste moet wennen, ik heb ooit hetzelfde gehad, is dat je de motor niet hoort lopen. Dat is eng, in het begin. Je start, je hoort de startmotor even, dan niets. Je moet gewoon de versnelling inschakelen en wegrijden. Je kan alleen op de toerenteller zien dat de motor loopt. Klopt dat, Thomas?’
Thomas zat te grinniken.
‘Ja, mevrouw. Als we wél wat horen is er iets niet in orde. Dan gaan we het nakijken.’
‘Je maakte alleen maar Rolls’.
‘Juist.’
‘O. Nee toch?’
Mark, Simone en Thomas lagen in een deuk.
‘Ik ben er vroeger ook ingeluisd, Tamara. Toen ik bij Mark kwam werken moest ik na een tijdje mijn auto van hem verkopen, daar reed ik amper in. Ik moest zijn andere auto gebruiken, die stond in de garage en kwam er alleen uit als er netjes gekleed mee op bezoek gegaan werd. Dat bleek ook een Rolls te zijn.’
‘Leuke grap. Maar als u het kan, kan ik het ook. Graag een keer les van Thomas, voor de technische kant, dan van u, mevrouw, voor het rijden.’
‘Weer goed geregeld, Tamara. Thomas, die Rolls in Boston is een rode. Zegt dat je wat?’
‘Zeker. Een hele oude. De helft hier is ook rood, de rest zwart. Maar allemaal in uitstekende staat.’
‘Natuurlijk. Dank je, Thomas.’
Thomas vertrok.
‘Ik heb een voorstel, Tamara, om je op gang te helpen, omdat, afgezien van ons, niemand van je baan op de hoogte is. Ik had voor de vergadering in het dorphuis snel wat laten drukken met de gegevens over de nieuwe huur. Voortaan moet zoiets netter. Is er een krantje in het dorp?’
‘Nee, meneer. Als er iets is komt dat op het prikbord in de hal van het dorpshuis.’
‘Hier heb je pen en papier, maak maar notities. Dat zal ik je vaker vragen, ik kom er nooit toe om zelf wat op te schrijven, omdat ik nog niet uitgedacht ben. Dit komt ook zo in me op. Begin een krantje. Namens het huis. Verzin maar een naam. Eindredacteur, jij. Oplage, het hele dorp en de pachters. Zoek maar uit wat goedkoper is, zelf doen of ergens laten drukken. Inhoud. Houd het eerste krantje maar kort. Alleen dat er voortaan af en toe een krantje komt, en uitleg over jouw functie en je telefoonnummer. Dan kom jij vanzelf op gang. Daarna, als ze er zijn, mededelingen van het huis. Terugkerend, jouw telefoonnummer en waar de huur heen moet. Geen smoesjes, dat wist ik niet. Later kunnen we iedereen op de hoogte houden van de taxaties, renovaties en nieuwbouw. O, zet gelijk in het eerste nummer dat mededelingen van verenigingen ook opgenomen kunnen worden, onder hun verantwoordelijkheid. Dat moet er iedere keer boven staan, daar moeten wij niet op aangesproken kunnen worden. Misschien willen de winkeliers erin adverteren, later, kijk maar. Kan je het bijhouden?’
‘Nét. Hoe komt u daar zo op?’
‘Ik heb ooit in de redactie van een studentenblaadje gezeten. Niet zo lang, mijn stukjes bevielen niet. Te eh vrij. Voor die tijd.’
‘Vertel eens, Mark.’
‘Ik schopte natuurlijk tegen heilige huisjes. Ik werd gewaarschuwd. Voor het nummer daarop schreef ik een heel neutraal stuk over het werk van een bepaalde professor. Waar ik eigenlijk de pest aan had. Tijdens de redactievergadering daarna kreeg ik daar complimenten voor, ook van het hoofd van de universiteit, die altijd bij de vergaderingen was. Komt die professor binnenlopen. Mijn stuk was prima, ik had alleen zijn initialen fout. B.D., geen L.L. Ach, zei ik, voor ik nadacht, maakt niet uit, bijna dood of levend lijk.’
Ze grinnikten alledrie.
‘Moet ik eerst een drukproef laten zien?’
‘Nee. Je zal het vast prima doen, Tamara. Ik heb maar één voorwaarde. Dat er niet te lovend over ons geschreven wordt. En wij moeten ons best doen om kritiek te voorkomen.’
‘Je hebt altijd mensen die nooit tevreden zijn.’
‘Had je wel eens lastige klanten in de winkel?’
‘Daar was altijd wel wat op te vinden. Als ik maar vriendelijk bleef.’
‘Je hebt de ruimte om, laten we zeggen, er een extra gebakje tegenaan te gooien.’
‘O. Ja, dat deed ik soms ook, dat werkte. Mooi. Ik zie het helemaal zitten. Als de opzet er eenmaal is kost het niet zoveel tijd. Ik eh. Nee, ik noteer mij ideeën wel.’
‘Je maakt ons nieuwsgierig.’
‘Voor later, stukjes over het huis en het dorp. Veel mensen wisten niets over wat u tijdens de vergadering vertelde. Ik ook niet veel. We snappen nog steeds niet dat u in een dag een dorp opkoopt, en zo.’
‘Tja. Ik zal je wat vertellen. Simone, laat onze trouwfoto eens zien. En die van de kinderen.’
‘Ik haal ze even.’
Simone ging het kantoor uit.
‘Tamara, mijn vrouw en ik beheren het familievermogen, je weet inmiddels dat het niet van onszelf is. Het brengt verplichtingen mee, maar ook voordelen. De verplichting om het goed te beheren, op de lange duur niet te laten verminderen, de reserves moeten in stand blijven, voor slechte tijden. Er kon niet altijd, als het een tijd goed ging, grond aangekocht worden. Nu totaal niet meer, de omringende eigenaren gaat het ook goed. Waarschijnlijk hebben weinigen een idee hoe groot ons gebied is. Een boer zegt, dit is mijn boerderij, niet, ik pacht deze boerderij. Je komt erachter als je ze gaat bezoeken. Daarom is er ook geïnvesteerd. Belegd, onder andere in schilderijen.’
‘Er hangen hier in huis hele mooie.’
‘Ja, geen reproducties, echte. In het huis in Boston hangt onder andere een Picasso, ook familie-eigendom. En die Rolls staat er, om te gebruiken. Daar, en hier, staan ook antieke meubels. De grap is, die zijn eeuwen terug gewoon gekocht, en vanzelf antiek geworden. Maar de timmerman verdiende er toen goed aan. Er zijn ook sieraden, juwelen, die werden vroeger door de dames op grote feesten gedragen. Daarna, hup, de kluis weer in. Aan die sieraden hebben indertijd de juweliers verdiend. Verder is er gewoon belegd, aandelen en zo, maar heel voorzichtig. Een deel daarvan wordt nu gebruikt voor de investering in de huizen, enzovoort. Snap je?’
‘Een beetje. Ik denk niet dat er iemand beseft dat u meer te doen heeft dan het huis in orde te laten houden en pacht opstrijken.’
‘Het huis is natuurlijk het opvallendst. Het is altijd als een verplichting gezien om een ruime huishouding te voeren, omdat daar veel mensen van profiteren. Het personeel geeft zijn geld uit in het dorp. En het geeft ons de rust, om ons met de juiste zaken bezig te kunnen houden. De voordelen van het beheren van de familiespullen, trouwens, om van lid van de familie te zijn al, is het mogen gebruiken, kijken naar, en genieten van de zichtbare zaken. Wij hebben van jongst af aan geleerd verstandig met geld om te gaan, en ieder zijn deel te geven. Snap je een beetje hoe we er mee omgaan?’
‘Ja. Ik ben ook zuinig op de paar mooie spullen die ik heb. U doet het toevallig in het groot. In het héél groot. U doet er verstandige dingen mee, begrijp ik nu, zoals nu die huizen kopen.’
‘Ja. Waar ik twee keer ontzettend van genoten heb, is dat de familie sieraden heeft. Hele oude, de laatste eeuw is er niet meer gekocht, er zijn er genoeg. Mijn vrouw, mijn dochter en mijn schoondochter hebben die bij hun huwelijk mogen dragen. Je zal het met me eens zijn, Simone heeft niets nodig om er mooi uit te zien, maar sieraden voegen toch iets toe.’
‘Ja, ik weet het. Op feestjes draag ik een mooie broche die ik van mijn oma gekregen heb. Ook een hele oude.’
Simone kwam binnen met twee albums. Ze sloeg er één open en legde die op de schoot van Tamara. Die zei eerst twee minuten niets.
‘Wat schitterend.’
Mark en Simone wachtten rustig af.
‘Ik wil u eerst bedanken dat ik dit mag zien. Dat meneer me eerst iets uitgelegd heeft, om het überhaupt te kunnen begrijpen. Tja, meneer, u bent weinig veranderd. Daar moet u het mee doen.’
Mark en Simone grinnikten.
‘Mevrouw, u bent ook niet veranderd. Iedereen vindt u er eh vlot bijlopen. Omdat mijn buurmeisje op de modevakschool is geweest en ik vaak als haar proefmodel moest fungeren weet ik iets van mode. Van snit, model, en zo. Ergens de aandacht op vestigen of juist vanaf te leiden. Met uw dagelijkse kleding doet u geen van beide. Tja, dat de natuur u goed toebedeeld heeft, en u dat ook aardig durft te laten zien, is voor veel heren vast een genoegen en voor veel dames een afgrijzen. Uw bruidsjapon gaat mijn simpel modeverstand te boven. Uw decolleté is nog iets lager dan normaal, maar u heeft minder inkijk.’
‘Je weet genoeg van mode. Misschien niet om zelf iets te maken, wel om het te beoordelen. Je ziet het goed. De japon zelf is standaard, de bovenrand heeft een vriendin van me helpen ontwerpen. Die vond dat ik op mijn grote dag niet met minder dan normaal voor de dag moest komen, maar het moest wel decent blijven. Aan de reacties van veel heren en veel dames ben ik gewend. Eigenlijk doe ik het daarvoor, ik gun iedereen een prettige dag. Of niet.’
De dames giechelden.
‘Zo heb ik dat nooit bekeken. Je moet ook het lef maar hebben. Hoe heet dat, wat u op uw hoofd heeft? Kleiner dan een kroon, groter dan een diadeem?’
‘Een tiara.’
‘De koningin draagt, geloof ik, ook wel eens zoiets.’
‘Zoiets. Haar familie zit ook al een tijdje in de business, ze hebben ook wat van dat spul.’
‘Ja, ja, spul. Uw man zei, toen u net weg was, ik verklik het lekker, al weet u het waarschijnlijk wel, Simone heeft niets nodig om er mooi uit te zien, maar sieraden voegen toch iets toe. Dat klopt, omdat we ons dan mooier vóelen, hè? Schitterend. Ook die rozen in uw haar. Bloemen zijn duur, hè, in de Verenigde Staten.’
‘Dat zijn geen echte. Tamara, toen ik met hem in contact kwam wist ik alleen dat hij een goede chirurg was, en een heer. Hij heeft me nooit voorgelogen, maar me ook niets verteld als ik nergens om vroeg. Maar het één na het ander kwam natuurlijk uit. Eerst, dat hij nóg een auto had, een Rolls. Maar dat hij eigenlijk niet van hem was, maar van de familie. Die hadden een huis in Engeland, zijn vader was daar met zijn pensioen weer naar toe gegaan. Dat zou hij later misschien ook doen, als ik dat dan ook wilde. Dat heeft even geduurd. Toen bleken de schilderijen in huis geen reproducties te zijn, wat ik dacht, maar echte. En sommige meubels antiek. Nou, ik heb er maar van genoten, vooral met veel plezier in de Rolls rondgereden. Snap je?’
‘Ja, wat moet je. Als je hem wilt neem je de rest maar voor lief.’
Mark kwam bijna niet meer bij.
‘Zo is het, meid. Toen we gingen trouwen zei hij, ik zal uit Engeland wat versiering voor in je haar laten komen. De familie bezit wat antieke spullen voor bijzondere gelegenheden. Als je wilt mag je dat dragen, daarna moet het weer terug. Je weet, je hoort op je trouwdag iets ouds, iets nieuws, iets geleends en iet blauws  te hebben. [Something old, something new, something borrowed, something blue] Nou, ik was zelf nieuw, als je begrijpt wat ik bedoel en ik heb blauwe ogen. Ik wilde wel iets ouds en geleends op mijn hoofd hebben, als het er een beetje uitzag. Toen viel hij weer een keer door de mand. Er kwam een waardetransportauto voorrijden, een week later. Twee mannen met pistolen brachten een kistje tot de voordeur. Ik heb het aan durven pakken, maar niet uit durven pakken. Mark heeft dat gedaan toen hij thuis kwam. Hij bleef grinniken. Eerst kwamen die rozen tevoorschijn, twaalf stuks. Schitterend, echte zijde, Tamara. Toen kwam die tiara tevoorschijn. Ook schitterend, goudkleurig, met schitterende stenen. Dacht ik. Ja, die wilde ik wel dragen. Maar ik wilde weten waar die gepantserde auto voor nodig was. Tja, zei meneer, de verf op de bloemen is geen gele verf, maar goudverf. En die tiara is niet goudkleurig, maar van massief goud. En die steentjes zijn geen glas, maar diamanten, robijnen en zo. De verzekering eiste bewaking omdat het boven de miljoen waard is. Geen dollars, Engelse ponden. Tja, Mark is in staat om tegen de koningin, als die met een kroon op haar hoofd zit, te zeggen, hé, Liz , wat heb je een leuke versiering in je haar.’
[Voor de schrijver in de gaten had dat hij het niet over een verzonnen persoon had zat ze al meerdere keren in het verhaal; op zo’n manier, dat het jammer zou zijn om het te veranderen. Zijn excuses.]
‘Dat geloof ik ook. Liep dat wel lekker, met meer dan een miljoen op uw hoofd?’
‘Ja, ik kon het wel aan. Voor onze dochter en schoondochter heeft hij het toch anders gedaan. Er was maar één tiara, nou ja, maar één, maar hij wilde ze gelijk behandelen. Dat hebben we altijd gedaan. Ze mochten ieder een diadeem dragen, die zie je zo. Die heeft hij ook uit Engeland over laten komen. Hij had een lijst van alle familie-eigendommen, maar bood nooit aan om me die te laten zien. Ik heb er nooit om gevraagd, ik had niets nodig. Die diademen waren lang niet zoveel waard als die tiara, zei hij. Nou, vooruit dan maar. Ja, ja, de meiden kregen bijna een beroerte toen ze na hun trouwen hoorden wat die waard waren. Per stuk máár vijf cijfers voor de komma in plaats van zeven. En dat is dan, net zoals de tiara, de waarde voor de verzekering. Dan kan je nieuwe laten maken. Maar de oude zijn veel meer waard, die zijn antiek.’
‘Als het mij zou zijn overkomen had ik het ook graag stukje bij beetje gehoord.’
‘Daarom deed hij het ook. En hij heeft gelijk, het is niet van ons, we mogen erop passen en van genieten. Maar kan je je voorstellen, dat iemand meer dan twintig jaar zijn mond kan houden?’
‘Moeilijk. Waarover?’
‘De kinderen en ik wisten dat er een huis was in Engeland. Waar zijn vader en moeder woonden, maar dat we niet bij elkaar op bezoek gingen, omdat hij niet met zijn ouders op kon schieten. Toen de tweeling negentien was vond hij dat we toch maar eens een kijkje in Engeland moesten gaan nemen. Tja, toen kwamen we erachter wat dat huis in Engeland inhield. Veel gebouwen, land, boerderijen.’
‘Wat ik al zei, dat neem je dan ook maar voor lief.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Alles is toen met zijn ouders bijgelegd. En dat voor lief nemen, Tamara, alles is relatief. Ik had al een tweeling van hem gekregen, zogezegd.’
Tamara kreeg tranen in haar ogen.
‘Ja, het is relatief, rijkdom. Jullie houden wel van verrassingen. Mag ik uw kinderen zien?’
Simone pakte het album van Tamara aan, en gaf haar het andere, opengeslagen.
‘Ze zijn tegelijkertijd getrouwd, op hun twintigste.’
Tamara keek weer lang.
‘Wat zien ze er gelukkig uit. En mooi, de meisjes, die diademen voegen toch iets toe. Groot genoeg, die grotere tiara paste beter bij het grote spul wat u daaronder heeft.’
Ze grinnikten weer.
‘Ik zie wie uw kinderen zijn, ze lijken wat op u. Was het een mooie dag?’
‘Heel mooi. Het huwelijk is ook niet op een stadhuis voltrokken, maar in een park aan de rivier.’
‘Dit alles is natuurlijk niet voor in het krantje bedoeld, Tamara, maar om je wat achtergrond te geven. Dan overzie je het grotere geheel beter.’
‘Ja, meneer. En ik begrijp u beiden beter.’
‘Fijn. Nou, dan maar aan het werk.’
‘Wacht even. Als jullie de komende dagen wat voor de ramen langs zien vliegen, alle matrassen en veel bed-ombouwen en wastafels worden vernieuwd. Ook tweehoog in de personeelsvertrekken. Ik wil geen overbodig stof in huis, dus ik laat alle oude zooi naar buiten gooien. Ik heb ook kunnen regelen dat wie wat nieuws brengt het oude meeneemt. Zijn wij ervan af.’
‘Mooi, Simone. Hoe gaat het met de gordijnen?’
‘Binnenkort hetzelfde. Ik heb gezien dat de verbouwing van de nieuwe zitkamer bijna klaar is. Snel werk. Ook alles via de ramen erin en eruit. We trekken de bibliotheek en de rookkamer bij elkaar, Tamara, dat wordt de nieuwe zitkamer. In de oude drie komt een zwembad.’
‘Oh, mooi. Ook voor uw kleinkinderen, als ze op bezoek komen.’
‘Ja, zeker, ook. Wanneer kan het zwembad klaar zijn, Mark?’
‘Er wordt aan begonnen zodra de nieuwe zitkamer gebruikt kan worden, Het zal snel gaan, er kan door meerderen aan gewerkt worden, zeker bij het tegelwerk. Ik verwacht dat het binnen drie weken klaar is.’
‘Fijn. Hoe gaat het op het zonneterras, Tamara?’
Tamara grinnikte.
‘Thomas en ik zijn er nog niet geweest. Gezien zijn reacties tijdens zijn inspecties durft hij het nog niet aan. Zelfs geblinddoekt niet.’
‘Arme jongen.’
‘Grote jongen. O, sorry.’
‘Geniet er maar van. Hij went er wel aan, Tamara. Vanaf ons trouwen hebben wij bloot in de tuin gezond. De kinderen ook, vanaf hun geboorte. En zo gezwommen. Ze hadden vóór hun geboorte al een zwembad gekregen, in de tuin, van de schoonvader van Mark. Toen ze verkering kregen gingen die ook meedoen.’
‘O. Paradijselijk.’
‘Bijna, de jongens kunnen een reactie niet altijd tegenhouden. Maar de kinderen hadden niet alleen vroeg geleerd met geld om te gaan, ook met seksualiteit. Toen ze verkering kregen hebben we die gezamenlijk snel op het juiste peil gebracht. Gelukkig hebben ze niet zo lang hoeven wachten als Thomas en jij. Tamara, je weet inmiddels een beetje hoe vrij we praten. Dat deden we met de kinderen ook. Na hun trouwen en de receptie waren we midden in de middag thuis. Ze zijn gelijk in bed gedoken. Het was heel mooi, dat toen ze voor het eten beneden kwamen, ze gewoon vertelden hoe het de eerste keren gegaan was.’
‘Keren?’
‘Ja, twee keer. Ik denk, tussen drie en halfzes in de middag. Ze vertelden dat ze de eerste keer ontmaagd waren, en dat de tweede keer veel langer geduurd had, omdat de jongens het langer vol konden houden.’
‘Het moet heel fijn zijn om er zo open over te praten. Mag ik wat vragen? Ik weet er allemaal niet zoveel van. Was het eh pijnlijk, voor de meisjes?’
‘Maak je geen zorgen, Tamara. Volgens de gegevens van Mark komt het veel minder vaak voor dat er bloed vloeit dan de meeste mensen denken. Hij kreeg ook zelden of nooit een patiënte waar eh niet door te komen was. Maar hij opereerde zulke gevallen niet, die verwees hij naar een ander. Hij zegt, aan iets waar ik thuis zo van geniet ga ik niet sleutelen. Er kwamen vaker meisjes bij hem om een beetje dichtgemaakt te worden. Die verwees hij geeneens door, hij wilde niet meewerken aan belazerij.’
‘Abnormaal, om je daarvoor te willen laten opereren. Ik zei het al, in de middeleeuwen wisten ze al hoe ze moesten simuleren.’
‘Ja. Maar onze meisjes hadden niet meer dan een pijnscheutje gevoeld en konden gelijk doorgaan.’
‘Thomas en ik hoeven elkaar niets te bewijzen, maar ik zou ook graag willen dat er iets te voelen is. Ik zei laatst, ik had hem in bed willen lokken. Ja, willen wel. Maar ik weet niet of ik het gekund had. Voor hem. Hij zei wel dat hij het gedaan zou hebben, maar we hadden er op het laatste moment waarschijnlijk toch vanaf gezien. Hij wilde zo graag wachten, voor mij. Tja, ingewikkeld.’
‘Ja, dat is het. Een vriendin van ons, die het nodige meegemaakt heeft, zegt nu, óf niet, óf zo vaak mogelijk, dan weegt het er wel tegenop.’
‘Tja, nu, achteraf. Thomas en ik hebben evengoed een ontzettend fijne tijd gehad. Over een paar weken wordt het nog mooier en ondertussen ga ik weer aan het werk. Tenzij Thomas in de suite is. Tot ziens.’
Tamara ging het kantoor uit.
‘Prachtig. Wat is ze doortastend. Grinnik niet, ik bedoel bij haar werk.’
‘En jij dan? Even een krantje verzinnen.’
‘Nee, niet even. Zo gaat het met veel dingen, je ziet iets, denkt, daar moet wat aan gedaan worden. Af en toe denk je er weer aan. Stukje bij beetje groeit het antwoord. Jouw idee om alle oude spullen het raam uit te gooien is vast ook niet in één keer ontstaan.’
‘Nee, ik dacht eerst aan overal plastic om te doen. Maar dat vond ik ook een hoop werk. Toen, het raam uit, stof in de tuin waait wel weg.’
‘Mooi. Nu jij weg, aan je werk.’
‘Om u te dienen, meneer.’
‘Vanmiddag even, horizontaal?’
‘Dan pas?’
‘Ik ren al.’


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Journaal.
Jaargang 1, nummer 1

Verzorgd door Tamara.

Tja, jullie kennen me wel, Tamara van de bakkerij in de Hoofdstraat. Ik had verwacht daar tot mijn huwelijk te werken, waarna mijn vader met pensioen zou gaan. Ik had tot een maand geleden geen idee wanneer dat zou gebeuren, jullie kennen de belangrijkste oorzaak, de woningnood.
De komst van de nieuwe meneer en mevrouw Wellingten heeft het omgekeerde van roet in het eten gegooid. Ik werk alleen nog bij mijn vader als het erg druk is, tot mijn huwelijk, over krap drie weken. Daarna ga ik met mijn echtgenoot, waarover verderop méér, wonen in het gerenoveerde portiershuis van het grote huis van de familie Wellingten.
Binnen de afgelopen twee weken heb ik een vereniging van huurders opgezet, de oprichtingsvergadering geleid, ben gekozen tot voorzitter en heb daar weer voor bedankt.
Ik ben sinds een paar dagen in vaste dienst, voor ongeveer halve dagen, van meneer Wellingten, als zijn “troubleshooter”. Het is mijn taak om vragen en klachten van zijn huurders en pachters te behandelen, om hemzelf en de beheerders van zijn huurhuizen en zijn landerijen te ontlasten van geloop en telefoontjes.
Bij deze worden jullie dringend verzocht om jullie vragen en klachten voortaan aan mij voor te leggen. Ik wacht niet lijdzaam op telefoontjes of bezoek aan huis, vanaf het verschijnen van dit krantje ga ik in het dorp rondneuzen. Jullie kunnen me dan ook aanschieten. Zodra ik ingewerkt ben ga ik ook op ronde langs de pachters.

De verzorging van dit eerste krantje is niet optimaal, omdat het zo spoedig mogelijk moest verschijnen, in verband met bovenstaande. Zo spoedig mogelijk komt er een tweede krantje, met méér uitleg en nieuws. Daarna zal het naar behoefte verschijnen. Voor de duidelijkheid, onder mijn verantwoording, op last van meneer Wellingten.

Ik bezorg stapels krantjes op meerdere adressen in het dorp en houd in de gaten waar er veel of weinig afgehaald worden. Verandering van die adressen zal ik een nummer van tevoren aankondigen.
Ik reken er op dat de dorpstamtam doorgeeft dat er een krantje uit is.
De pachters hoeven geen krantje af te halen, ze worden bij hun thuisbezorgd.

Aanstaande zaterdagmiddag is er in het grote huis een receptie. Thomas, de butler, gaat met pensioen en wordt opgevolgd door mijn aanstaande echtgenoot Thomas junior. Allen die hen kennen zijn welkom om ze te komen feliciteren.

Dat was het, voor deze keer.

Tamara

Telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Bankrekeningnummer voor de huur [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘s Zaterdagsmiddags was de afscheidsreceptie van Thomas senior, en gelegenheid tot kennismaking, officieel, met de sinds die dag nieuwe butler en personeelschef, Thomas junior. Na beiden gefeliciteerd te hebben bleven Mark en Simone vanuit een hoek toekijken. Ze hadden allebei een spiekbriefje met de namen van het personeel, Simone wist die van het huispersoneel bijna al helemaal uit haar hoofd, Mark die van het buitenpersoneel, van de garage, de stallen en de tuin.
Thomas senior hield een korte speech. Hij bedankte de familie voor de prettige samenwerking. Hij zou zijn opvolger, zijn zoon, in het begin op de achtergrond steunen, met advies. Al wist hij zeker dat die ook zonder dat de familie minstens zo goed van dienst zou zijn als hij het geweest was.

Na een paar dagen kwam Tamara weer een praatje maken op het kantoor.
‘Ik heb niet zo veel gewerkt, u snapt het wel, de voorbereidingen voor ons huwelijk.’
‘Hoe gaat het experimenteren, als ik zo vrij mag zijn?’
‘U mag zo vrij zijn als u wilt, mevrouw, k vertel toch niet meer dan ik kwijt wil. Al weet u me soms aardig uit mijn tent te lokken. Experimenteren doen we ook minimaal. Nou, het is u weer gelukt. Het is zo’n lekker jong, zo lief, zo mooi. Hij zegt dat hij niet zoveel problemen heeft, maar ik ben blij dat we gauw gaan trouwen. Ik zou het niet veel langer redden.’
‘Laten we er dan maar niet verder over praten, het zou alleen maar moeilijker voor je worden.’
‘Een beetje nog. Met jullie durf ik er wel over te praten. En jullie genieten zo graag mee. Ik zal eerst iets over vroeger vertellen. Thomas en ik hebben elkaar vroeger wel in badpak gezien, als we met een stel in het zwembad in de stad gingen zwemmen. Ik hield natuurlijk in de gaten waar Thomas naar keek. We wisten zeker dat we bij elkaar zouden blijven, maar je weet maar nooit. Ik was blij dat Thomas nergens een bijzondere aandacht voor had, terwijl de meiden varieerden van plat tot grotere borsten dan ik had. Als ik hem betrapte dat hij naar de mijne keek keek hij gauw een andere kant op. Ik heb hem één keer gevraagd, toen we een jaar of achttien waren, Thomas, ben je tevreden? Ik heb rustig gewacht, ik wist dat hij me een eerlijk maar net antwoord wilde geven. Na een paar minuten zei hij, schatje, ik weet dat je me rond hebt zien kijken. Wees maar niet bang. Ik denk niet, dat er ergens op de wereld een meisje bestaat dat ik nog mooier zou vinden dan jou. Maar uiterlijk is niet alles. Ik denk ook niet, dat er ergens op de wereld een meisje bestaat dat ik nog liever zou vinden dan jou. Maar dat alleen is ook niet alles. Ik weet zeker dat er, behalve jij, geen meisje bestaat, waarbij ik beide punten gecombineerd zou kunnen vinden. We hebben altijd van elkaar gehouden, maar nu we ouder worden komt er meer bij kijken. We praten over sommige dingen niet of voorzichtig met elkaar. Ik had kunnen zeggen, schatje, ik ben méér dan tevreden met je. Je mag nu weten, dat ik je steeds meer een wereldwonder ga vinden, jouw combinatie van uiterlijk en innerlijk. Nou, ik moet weer janken.’
‘Natuurlijk. Zo’n mooie liefdesverklaring.‘
‘Ja. Ik heb toen ook gejankt, zittend, met mijn hoofd op mijn knieën. Na een tijdje vroeg ik, had je dat niet kunnen bewaren tot we thuis waren? Hij zei, daar heb ik aan gedacht. Maar dan zou ik me weer te veel ingehouden hebben. Vóór we thuis zijn sta je vast weer met je mooie beentjes op de grond. Ik ben nu toch bezig, kan je nog meer hebben? Ik zei, hierna kan er niets mooiers komen. Hij zei, ik heb verteld hoe ik over je geheel denk, maar je vroeg eigenlijk naar één onderdeel. Of twee. Bij alle balsporten is de maat van de bal zodanig, dat er goed mee gedaan kan worden wat de bedoeling is. Voetballen met een baseball werkt niet, andersom ook niet. Bij het sporten met jou, waar ik soms aan denk, past jouw maat vast ideaal in mijn hand of handen.’
‘Weer eerlijk en netjes.’
‘Ja. Ik zei, als je toch bezig bent, wat vind je van de rest, waar je vast ook mee wilt sporten? Het duurde weer even voor hij wat zei. Van de rest is natuurlijk niet veel te zien. Het lijkt me mooi geprononceerd. Ik vroeg, wat? Geprononceerd? Hij zei, lekker mollig. Nou, ik zat vast te blozen. Ik wilde wat terugdoen, dus ik zei, ja, Thomas, dat is het. Ik vind jou ook heel lief en mooi. Hij zei, stop. Jij kan hier ook rondkijken en vergelijken en daar vast de conclusie uit trekken dat je bij ons sporten niet te weinig in handen, enzovoort, zal krijgen. Ik ga zwemmen. Daarna wil ik er liever niets meer over horen. Wacht daar maar mee tot we gaan sporten.’
‘Wat lief weer. Heb je vergeleken?’
‘Ja, natuurlijk. Die conclusie had ik al getrokken. Hij had beslist niet minder in zijn broek dan andere jongens. Hij ging zwemmen omdat hij een erectie begon te krijgen, dat had ik natuurlijk gezien. Dat gebeurde wel eens vaker. Ik heb ‘s avonds in bed weer gehuild van blijdschap. Niet alleen omdat hij zo tevreden met me was, maar ook hoe hij dat vertelde.’
‘Ik begin een beetje te begrijpen hoe jullie met elkaar omgingen en het zo lang uit konden houden. Zonder te sporten.’
‘Ja, voorzichtig. Met af en toe zo’n uitschieter. Dat was over vroeger. Ik zou nog een beetje over onze experimenteren vertellen. Ik zie natuurlijk wel eens baby’s als ze verschoond worden, moeders doen daar niet moeilijk over. Door het zwembad wist ik dat jongens daar doorgroeien, anders kon er niet zo’n bobbel in een zwembroek zitten. Als Thomas en ik elkaar omhelsden voelde ik soms duidelijk veel meer. Maar door kleding is het slecht in te schatten. Ik kan nergens mee vergelijken, ik heb nooit eerder een erectie gezien. Hij is erg groot, ik ben ook méér dan tevreden. En eh. Nee, verder durf ik er niet over te praten.’
‘Prima. Maar, voor het geval dat je wél vergelijkingsmateriaal krijgt, de maat is niet zo belangrijk. Als hij maar lekker sport.’
‘Vast wel. Nu over werken. Ik ben bij de stad en de elektriciteitsmaatschappij geweest. Tja, toen ik zei dat ik uw troubleshooter was kreeg ik alle medewerking. Dat wil zeggen, hun gegevens over het dorp. De nieuwe beheerder heeft op het ogenblik het minst te doen, die gaat beide lijsten vergelijken met die van de vereniging van huurders en eventuele fouten rechttrekken. Die vier gaan elkaar voortaan wijzigingen doorgeven.’
‘Mooi, dat ze op één lijn blijven. Tja, ik weet dat de taxateurs bezig zijn, maar er zijn nog geen definitieve rapporten binnen. Van de eerste taxatie kreeg ik een concept. Dat heb ik bestudeerd en, na overleg, aangegeven wat er te veel en te weinig in stond. Daarmee gaan ze rekening houden. Tot de definitieve rapporten binnenkomen kunnen we niets doen. Wat betreft de nieuwbouw is het wachten op het architectenbureau.’
‘We kunnen wel wat doen, meneer. Ik wil niet zeggen dat de mensen ongeduldig worden, na nog geen twee weken, maar ze zien geen enkele verandering. Ik heb een voorstel.’
‘Zeg het maar.’
‘Het dorp is langgerekt, er zijn links en rechts van de Hoofdstraat aan beide kanten nog twee straten. Er zijn wat dwarsstraten. We weten nog niet precies hoeveel er bijgebouwd moet worden, maar zo goed als zeker één zo’n straat. Ik heb zitten denken aan uw aanbod om de tuin bij het portiershuis te vergroten of te verkleinen. Dat hoeft niet, die is prima zo. U zei toen, dan schuiven we gewoon de grens met het park wat op. Kunt u, aan één kant van het dorp, de afscheiding van de landerijen terug laten zetten en de vrijgekomen strook grond laten egaliseren? Dan zien de mensen dat er wat gebeurt. Gaat gebeuren.’
‘Goed idee. Meer dan ik van mijn troubleshooter verwachtte. Je hoort wat en denkt door. Hoe breed moet die strook zijn? Dat weet je vast al, anders was je nog niet met je voorstel gekomen.’
‘Nog niet precies. Ik heb het aan het architectenbureau gevraagd, dat zei vijftien meter diepte voor een perceel. Erg krap, vond ik, voor een voortuin, een huis, een achtertuin en een schuurtje. De vereniging van huurders denkt aan achttien meter. Ik aan twintig. U?’
Mark grinnikte.
‘Twintig plus twintig plus twee trottoirs en een straat, dus een strook van vijftig meter. We zien later wel hoeveel er precies nodig is. Overleg maar met de beheerder van de landerijen aan welke kant van het dorp en wie van jullie tweeën wat regelt. Zo spoedig mogelijk beginnen met egaliseren.’
‘Wat? Moet ík dat doen?’
‘Tamara, dat je met dit idee komt bewijst eens te meer dat je nog beter geschikt bent voor je werk dan wij bedoelden toen we je aannamen. Je hebt misschien niet honderd procent zelf verzonnen, maar er wel een kant en klaar idee van gemaakt en keurig gepresenteerd. Na overleg met de beheerder over aan welke kant van het dorp kan je vast wel een firma voor dit klusje vinden.’
‘O.’
‘Vragen?’
Tamara grinnikte ook.
‘Nee. Ik zal er aan moeten wennen, dat als ik met een voorstel bij u kom, ik onmiddellijk met de uitwerking er van opgescheept kan worden.’
‘Dat denk ik ook. Zeker als je, net als nu, precies in de juiste fase bij me komt. Ik bedoel, je had het niet te ver, maar ook niet te weinig voorbereid.’
‘Dank u wel. Ik weet niet of me dat iedere keer lukt.’
‘Dat hoeft ook niet. Kom gewoon af en toe langs om een praatje te houden, net als nu, ook als er niets bijzonders is. Als je vertelt waar je mee bezig bent krijg ík misschien een idee. Net zoals met die krant. Je eerste was prima, kort en zakelijk. Alleen, de naam is niet correct. Journaal komt uit het Frans, jour betekent dag. Voor een niet dagelijks verschijnend krantje zou je wat anders moeten zoeken.’
‘Doe ik. Trouwens, ik heb de ruimte om er een extra gebakje tegenaan te gooien, maar was die twintig meter eigenlijk niet wat brutaal gevraagd? Al vond u het goed?’
‘Nee, het is beter te ruim dan te krap te bouwen, naderhand is het niet meer te veranderen.’
‘Fijn. Zal ik de offertes voor dat egaliseren en de afrastering verplaatsen bij u brengen?’
‘Nee. Ik zei, begin maar. Zoiets kan je voortaan verwachten. Dan bedoel ik eigenlijk, doe alles wat er voor nodig is en laat de rekeningen naar de beheerder sturen.’
‘Die rekeningen zullen hoger zijn dan dat ik gewend ben.’
‘Ja, maar je gooit vast niets over de balk. Als je twijfelt kan je natuurlijk wat komen vragen, maar je mag uitgeven wat nodig is om een klus af te maken, ongeacht de grootte van de rekeningen. Ik schat die van te voeren in. Als ík twijfel laat ik je het eerst uitzoeken, en zeg dan pas, begin maar. Of, laat maar zitten.’
‘Dat geeft me nogal wat speelruimte. ‘
‘Die is er. Anders kan je niet werken, dan moet je mij alles vragen en dan kan ik het net zo goed zelf doen. Snap je?’
‘Ja, meneer. Oh, de vereniging van huurders durft er niet om te vragen, maar ze zouden het liefst geen rijtjeshuizen gebouwd zien worden, maar twee-onder-één-kap. Dat spaart een steegje uit, om achterom te komen, maar er gaan wel minder huizen op een rij.’
‘Tamara, er hoeven niet zo veel mogelijk huizen op zo’n strook grond te komen. Ik doe het er niet om, dat weet je, maar op de lange duur brengen een paar huizen al meer op dan pacht.’
‘O. Ik moet nog leren wat in het groot en op langere termijn te denken.’
‘Dat went wel, koekenbakkertje.’
‘Mark, plaag haar niet zo. Ze doet het toch goed?’
‘Ja, heel goed. Tamara, vertel de vereniging van huurders maar dat ze alles kunnen vragen wat ze willen, omdat ze niet kunnen weten wat er mogelijk is. En geef dat twee-onder-één-kap ook door aan het architectenbureau. En in je krantje, natuurlijk.’
‘Ja, ik houd een checklist bij om niemand te vergeten. Ik ben erg blij met mijn baan, ik kom veel meer mensen tegen dan in de bakkerij. Ik probeer zo veel mogelijk te verwijzen naar de vereniging van huurders, maar die kunnen minder dan ik. Omdat u me zo vrij laat heb ik al een heleboel kleine probleempjes op kunnen lossen. Ik zal u een voorbeeld geven. Soms krijg ik op een dag meerdere klachten waar een loodgieter aan te pas moet komen. Ik geef ze, vóór ik er die dag mee stop, in één keer door aan de loodgieter. Die is daar blij mee, hij kan de volgende dag alles achterelkaar afhandelen en één rekening naar de beheerder sturen. Zo is het goedkoper ook. En de beheerder is ook blij met één rekening in plaats van meerdere.’
‘Als je zo doorgaat verdien je je salaris terug.’
‘Ik weet dat niet hoeft, het gaat u erom dat alles zo goed mogelijk verloopt. En ik geniet ervan. Goed. Er is nog meer. We hadden ergens niet aan gedacht, maar een huurder wel. Die vroeg of er carports of garages zouden komen. We hebben alleen aan een schuurtje in de tuin gedacht.’
‘En?’
‘De vereniging van huurders durft dat ook niet te vragen. De huizen zouden duurder worden.’
‘Vast niet veel. Tja, carport of garage.’
‘Mark, daar weet ik meer van.’
‘O?’
‘Carports zijn een zielige poging om garages te vervangen. Het zijn ondingen, ze vereisen veel onderhoud. In Nederland staan er veel twee-onder-één-kap woningen op een rij. Het is gebruikelijk, dat daartussen, helemaal naar achteren, twee aan elkaar gebouwde garages staan. Dat scheelt een muur. Als je de garages wat langer maakt kan het achterste gedeelte, met een eigen deur naar de tuin, dienst doen als schuurtje voor tuingereedschap, tuinstoelen, enzovoort. Veel goedkoper dan een los schuurtje. Een tweede auto of die van bezoek kan op de oprit langs het huis staan.’
‘Nou, zeg, wat ben jij ineens praktisch.’
‘Ik ging denken aan de huizen die ik gezien heb. Toen bedacht ik, dat ik in Nederland zelf in zoiets gewoond heb. Als je achteraf een garage laat bouwen vragen ze er veel voor. Maar bij nieuwbouw kost het bijna niets. Een vloer, wanden, een dak, meer is het niet. Oh, garagedeuren. Nou, in grote hoeveelheden zijn ze direct bij de fabriek vast niet duur. ’
‘Heel goed. Wat voor materiaal, voor die garages?’
‘Daar meestal baksteen. Voor hier weet ik het niet. Het moet ook bij de huizen passen. Misschien zijn eh prefab betonplaten beter en goedkoper. Trouwens, die oprit moet twee sporen beton zijn. Dat staat beter dan hele platen, dat is zo’n betonvlakte. En tussen andere stenen krijg je onkruid.’
‘Heb je nog meer van die goede ideeën?’
‘Nee zeg, ik kom net op gang.’
‘Tamara, het zei zo. Garages en opritten naar mevrouws wens. Zoek de maten voor de garages, met aangebouwde schuurtjes, uit en kom dan weer langs. Dan gaan we wat plannen. Je ziet dan wel.’
‘Prima. Meneer, mevrouw, tot ziens.’


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 1, nummer 2

Verzorgd door Tamara.

Tja, Tamara is op haar vingers getikt. Journaal komt uit het Frans, jour betekent dag. Omdat dit krantje niet dagelijks verschijnt heb ik een andere naam gezocht. Zie boven. Ik sta open voor suggesties, op alle gebieden. Ik blijf wel ‘krantje’ schrijven, al betekent krant, courant, ook dagblad, maar zo denk ik er aan. (Dat moet ik in het krantje zetten.) De nummering laat ik doorlopen, anders hebben we twee eerste krantjes. En voor het gemak schrijf ik ook maar ‘ik’, in plaats van ondergetekende.

Omdat niet iedereen bij de oprichtingsvergadering van de vereniging van huurders is geweest vat ik in het kort samen wat meneer Wellingten daar gezegd heeft. Ik voeg toe wat nodig is om de grote gang van zaken op een rijtje te zetten.

Sinds eeuwen wonen er Wellingtens in het grote huis. Misschien moet ik schrijven, Het Grote Huis. Er is geen andere naam in gebruik, zou de Wellingten Mansion  iets zijn? Nog beter, de Wellingten Manor ? Vermoedelijk, maar wat weet ik van geschiedenis, is de familie Wellingten titelloos gebleven omdat ze zich altijd bescheiden opgesteld heeft.
De familie (Familie?) is uitgegroeid tot een bedrijf. Dat bezit het grote huis, de opstallen en het park daaromheen, en de landerijen, die zich uitstrekken rondom ons dorp en reiken tot de volgende dorpen. Verder antiek, juwelen, schilderijen, auto’s (enig merk Rolls-Royce), niet alleen in of bij het grote huis, ook bij andere familieleden. Verder een vermogen, wat belegd is. Daarvoor is een financieel deskundige als beheerder aangesteld. Zoals ook een agrarisch deskundige voor de verpachte landerijen en, sinds kort, een bouwkundige voor de huurhuizen.
De leden van de familie zijn verspreid over de hele wereld, hebben hun eigen bezittingen, maar zijn mede-eigenaar van het bedrijf. Het wordt, op basis van vrijwilligheid, geleid door één van de familieleden, liefst een rechtstreekse afstammeling van de oorspronkelijke voorvaderen. De vorige en de huidige ‘meneren’ zijn dat. De huidige huldigt het standpunt dat hij samen met zijn echtgenote het bedrijf leidt. Op de vergadering zei hij, in de hitte van een gesprek zeg ik wel eens ik in plaats van wij, maar meestal word ik daar later op gewezen en gelukkig gelijk vergeven. Zo blijf ik ook ‘meneer’ schrijven, als ik meneer en mevrouw bedoel, en het eigenlijk ‘het familiebedrijf’ moet zijn. (Wordt me vast ook vergeven.)
‘Meneer’ heeft een volmacht tot een bepaalde grens, daarboven moet hij de hele familie raadplegen. De beheerders hebben ook een volmacht tot een bepaalde grens, een veel lagere natuurlijk, en alleen op hun gebied, aangepast aan hun gebied. Daarboven moet meneer toestemming geven. En hij controleert de boeken, natuurlijk, achteraf.
Ik heb ook een volmacht, de grens is nog niet duidelijk. Bij twijfel raadpleeg ik meneer. Als jullie bij contacten met mij twijfelen aan mijn volmacht staat het jullie vrij om meneer te raadplegen. Maar ik denk dat ik zelf eerder twijfel dan jullie.
Ik herhaal nog even mijn taak. Ik moet vragen en klachten van de huurders en pachters behandelen, om meneer en de beheerders van de huurhuizen en de landerijen te ontlasten van geloop en telefoontjes. Ik wacht niet lijdzaam op telefoontjes of bezoek aan huis, ik neus ook overal rond. Ik zoek dan naar misstanden of mogelijkheden voor verbeteringen. En, zoals ook eerder geschreven, jullie kunnen me dan ook aanschieten. Ik kan huurders verwijzen naar de vereniging van huurders, als ik denk dat een vraag of klacht daar thuishoort. Ik werk wel samen met de vereniging. En met de beheersers van de huurhuizen en de landerijen, natuurlijk.

In dit krantje komt nieuws over drie hoofdonderwerpen, aangevuld met bijkomende onderwerpen. Die drie zijn, de huurhuizen, de renovatie daarvan en de nieuwbouw.
 
De huurhuizen.
De taxaties zijn begonnen. Jullie kunnen in de komende tijd dus bezoek verwachten. (Koffie?)
Herhaling: De huizen zullen getaxeerd worden, zonder dat er rekening mee gehouden mag worden dat er hier woningnood is. Het kan dan niet anders, dan dat de huren omlaag gaan en ongeveer op dezelfde hoogte komen als in de omliggende dorpen. Waarschijnlijk zelfs iets lager. Hoe hoog, of laag, de huur wordt pas definitief vastgesteld als de huizen getaxeerd zijn. Dan wordt ook de tot dan betaalde huur verrekend. Tot dan geldt de oude huurprijs, min vijftien procent.
Totdat ik van de beheerder van de huurhuizen te horen krijg dat alle huren op de juiste bankrekening binnenkomen blijf ik dat nummer aan het eind van het krantje vermelden.

De renovatie van de huurhuizen.
Helaas zal die moeten wachten tot de nieuwbouw gereed is. Er zijn niet zo veel werklui aan te trekken dat het gelijktijdig kan. De nieuwbouw gaat voor, eerst moet de woningnood verminderd worden. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben. Als troost, die vijftien procent minder huur.

De nieuwbouw.
De nieuwbouw is in de brainstormfase. Jullie werken mee, stellen vragen aan de vereniging van huurders. De plannen gaan richting twee-onder-één-kap woningen met garage. Een architectenbureau heeft de opdracht gekregen voor een ontwerp.
Tip: Wie lawaai van vrachtwagens aan de Noordkant van het dorp hoort moet maar gauw gaan kijken.

Overige onderwerpen.
Verenigen kunnen in dit krantje mededelingen op laten nemen, als ze denken dat dat beter werkt dan aanplakken in het dorpshuis. Die mededelingen blijven wel onder hun verantwoordelijkheid.

Dat was het weer, voor deze keer.

Tamara

Telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Bankrekeningnummer voor de huur [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

‘Daar ben ik weer. Weer een week niet veel gewerkt, meneer. Wel anderen aan het werk gezet.’
‘Prima. Wat je kan laten doen moet je ook laten doen. Alles zo goed mogelijk verdelen. Dat valt ook onder werken, hoor. Je hebt weer een mooi krantje gemaakt. Keurige uitleg. Kost het je veel tijd?’
‘Geen idee, meneer, het gaat tussen alles door.’
‘Hoe gaat het met jullie aanschaffingen?’
‘Het meeste is al binnen, mevrouw. Het is, behalve voor de keuken en ons bed, een beetje minimaal. Daarmee kunnen we er al wél wonen. We hebben een lijst van later aan te schaffen dingen, omdat we eerst willen kijken hoe alles uitvalt. We wilden niet van tevoren uit gaan zitten rekenen hoeveel ruimte er voor nachtkastjes overbleef, en dat soort zaken. Van wat je besteld kloppen de maten ook niet altijd.’
‘Heel goed. Nog een week, hè? Nou, verder vraag ik niets, begin maar over je werk.’
‘Ja, Thomas werkt in de suite ook heel goed. Nou. Ik heb de maten van de garages, meneer. Daarmee moest ik langskomen, om wat te plannen.’
‘Ja. Het wordt tijd om wat gedetailleerder te gaan werken. Voor zover we gegevens hebben gaan we een beetje huizen plannen.’
‘Mag ik eerst even? Het is feest in het dorp. Ik heb samengewerkt met de beheerders van huurhuizen en de landerijen, maar voor het gemak zeg ik ik. Ik heb, na ons gesprek over het egaliseren van een strook grond aan één kant van het dorp, een bedrijf gevonden, dat het op korte termijn kon doen. Ik heb snel dat krantje gemaakt en erin gezet, dat wie lawaai van vrachtwagens aan de Noordkant van het dorp hoorde maar moest gaan kijken.’
‘Vertel eens hoe je de krantjes geregeld hebt.’
‘Vóór ik mijn eerste krantje eh uitgaf ben ik gaan rekenen. Papier, inkt, enzovoort. In de boekwinkel staat een groot kopieerapparaat. Daar heb ik zelf voor school ook het nodige op gekopieerd. Daar bleken ook de reklamekrantjes van de winkeliers op gemaakt te worden. De winkeliers hebben ook een vereniging, om samen wat te kunnen doen. De bakker en de slager kunnen op één kantje adverteren, dat bijt elkaar niet. Dat kopieerapparaat kan niet meer aan dan A vier, maar dat is genoeg. Zo was het eerste krantje. Als je alles omdraait kan het dubbelzijdig. Zie tweede krantje. Als je op de computer het papier een kwartslag draait, er twee kolommen op maakt en dubbelzijdig afdrukt heb je een A vijf boekje van vier bladzijden. Enzovoort. Ik wist de prijs voor één kopie, en ik heb via mijn vader opgedoken dat de winkeliersvereniging voor vijfhonderd stuks tien procent korting krijgt. Ik heb een paar drukkers gebeld, uit de telefoongids. Ze zullen best mooi werk leveren, maar duur en lange levertijden. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb de boekhandelaar alles uitgelegd, vijfentwintig procent korting gekregen omdat het voor een goed doel is en ik kan er dag en nacht terecht. Zelf afdrukken is duurder.’
‘Tamara, het is heel mooi dat je alles zo goed regelt en zoveel korting krijgt, maar je moet de mensen niet tegen je in het harnas jagen.’
‘Nee, dat doe ik niet. Dat wil ik ook niet. Maar ik weet zo’n beetje hoeveel marge er op iets zit. Ik vraag ze echt niet het uiterste, ze moeten het gevoel hebben dat ze er goed mee af zijn en een volgende keer weer graag willen leveren. Ik joeg nooit klanten weg als ze vervelend werden, ik gaf daar niemand de kans voor. En eh nou ja, ze kennen me al langer en ik heb mijn uiterlijk een beetje mee.’
‘Een beetje?’
‘Laat u maar.’
‘Goed, schoonheid. Hoe gaat de verspreiding?’
‘Daar zijn vrijwilligers voor, scholieren. Ze krijgen natuurlijk wel wat. Die vouwen, als het nodig is, en bezorgen huis aan huis.’
‘Mooi.’
‘Nou, het kon mooier. Ik doe het voorlopig zonder ze. Ik breng de krantjes zelf bij mijn verspreidingsadressen. Vouwen doen de mensen zelf wel, als ze er één pakken en het nodig vinden. Van het eerste krantje heb ik er twee keer honderd bijgemaakt, vóór er een paar overbleven. Er zijn wel vijfhonderd huizen, maar door de woningnood zijn er meer gezinnen. Jongelui die bij hun ouders inwonen. Ze willen er kennelijk allemaal één hebben. De laatste oplage was zevenhonderdvijftig. Inclusief die voor de pachters.’
‘Je bezorgt jezelf wel wat werk.’
‘Het is zo leuk, meneer. Veel leuker dan mijn vorige werk. Ik praat met meer mensen en ik ben meer buiten. Klachten aanhoren en regelen is leuk, onderhandelen ook. En erover aan Thomas vertellen, die geniet zo met me mee. Hij gaat ook steeds meer plezier in zijn werk krijgen, nu hij er wat aan gewend raakt en van moeilijkheden niet meer bekaf wordt.’
‘Tamara, wij kunnen niet achter hem aanlopen om te kijken hoe hij zijn werk doet, maar wat ons betreft verloopt alles vlekkeloos. Het personeel is ook vrolijker, minder gespannen als ze ons zien. Vertel het hem maar. Hij is niet zo op z’n gemak als wij hem complimenteren.’
‘Dat zal ik doen. Hij gelooft niet gauw dat een compliment gemeend is, dat het niet uit beleefdheid gedaan wordt. Mijn complimenten over zijn eh uiterlijk gelooft hij wel, maar hij vindt ze niet helemaal terecht, ik overdrijf, vindt hij. Nou, wat hij over mij zegt geloof ik wel. Maar ik vind dat er aan een jongen méér te zien is dan aan een meisje, als hij eh bloot en opgewonden is.’
‘Ja, Tamara, dat is het mooiste wat er is. Om te zien al. Vertel hem dat ook maar.’
‘Graag, mevrouw. Over de bezorging van de krantjes voor de pachters. De eerste keer nam de postbode ze zo mee, van twintig velletjes was hij niet onder de indruk, maar ik moest het officieel gaan regelen. Ik had wel twintig postzegels willen betalen, maar vanaf vijfentwintig stuks kon het goedkoper. Ik moest ze dan met hem meegeven, dan liet hij ze op het postkantoor afstempelen. Hij bezorgde ze dan bij zijn volgende ronde. Op de computer draai ik, vóór ik de krantjes bij de boekwinkel ga kopiëren, stickers uit. Twintig voor de pachters, één voor jullie, één voor uw ouders en drie voor mijn vader, tot ik er een andere bestemming voor weet. Die vijfentwintig zijn zo goedkoper dan twintig met een normale postzegel. Ik weet dat alles niet op z’n goedkoopst hoeft, meneer, maar met al die kortingen voel ik me vrijer om wat met die zogenaamde gebakjes te smijten.’
‘Je doet het geweldig.’
‘Dank u. Over de strook. Ian belde me, hij hoorde wat. Of het de moeite was om met zijn klas te gaan kijken. Ik zei, met de hele school, rennen. Oh, ik heb vergeten u te waarschuwen.’
‘Als je het mooi vertelt vergeven we je.’
‘Dank u wel. Tja, als ik normaal werk houd ik mijn lijstje in de gaten, wie wat moet weten. Maar dit kwam iets eerder dan ik verwachtte. Ik zal het uitvoerig vertellen. O, mag Thomas het ook gelijk horen?’
‘Ik bel even.’
Mark belde naar Thomas voor drie koffie, vier als hij kon blijven om een verhaal van Tamara aan te horen. Thomas kwam even later met vier koffie en gebak.
‘U was weer mooi op tijd om voor uw ouders nieuw gebak te kunnen laten halen, meneer.’
‘Mijn vrouw en ik denken er meestal niet aan om ook te bestellen. Maar we hebben vandaag een lang gesprek met Tamara, we gaan het gebak dik verdienen. Jouw beurt, Tamara.’
‘Thomas, ik zou gaan vertellen hoe het aan de Noordkant van het dorp gegaan is.’
‘Het is het gesprek van de dag, natuurlijk. Én dat er te zien is dat er gebouwd gaat worden, én hoe snel er gewerkt werd. Ik heb al iets gehoord, het meeste personeel wat vrij had is gaan kijken.’
‘Ja, ik heb er wat gezien. Op die strook grond kon je zien dat er iets in bedden verbouwd was geweest, maar er stond niets meer op. Een grote bulldozer was al halverwege met op een meter of vijftig van de huizen de grond glad te schuiven. Er stond halverwege op een statief een lamp te draaien, en over de bulldozer zag ik steeds een streep licht gaan. Ik heb het later aan de bulldozerchauffeur gevraagd, het was zo’n laserding, om waterpas te kunnen werken.’
‘Je wilt, geloof ik, ook alles weten.’
‘Natuurlijk, je weet maar nooit wanneer het weer te pas komt. De bulldozer was op driekwart, toen er een vrachtwagen kwam. Die reed over het gladgemaakte stuk en achterop gingen twee man, terwijl de vrachtwagen langzaam doorreed, palen van ruim een meter lang op de grond gooien. Ik rekenen, misschien een paal per meter, voor ongeveer vijfhonderd meter, dus vijfhonderd. Ik dacht niet dat ze die bij zich hadden. Dat klopte, toen ze ruim over de helft waren kwam er nog een vrachtwagen met palen. Ik moet dat bedrijf, afgezien van zorgen dat het betaald wordt, nog complimenteren met hun timing.’
‘Zeker.’
‘Het bleef zo vlot gaan. Toen de eerste vrachtwagen leeg was scheurde die midden over de strook terug naar waar ze begonnen waren. Een mooi gezicht, zo’n woest brullend monster waarachter de grond opspoot, net een terreinrace. Aan het begin stond er ondertussen een man met een apparaat op een statief. Één man van die vrachtwagen zette een paal op de grond en we zagen de man achter het apparaat naar links en rechts gebaren tot hij zijn duim opstak. De andere man van de vrachtwagen was er ook afgeklommen en zette iets vierkants boven op de paal. Er liep een kabel van dat vierkante ding naar de vrachtwagen. We voelden wat trillingen en zagen het ding met paal en al zakken, tot die man achter zijn apparaat zijn duim opstak. Toen, ik heb het nagevraagd, anderhalve meter verder, de volgende paal. Wat een tempo. Vroeger moesten ze met een grote hamer op zo’n paal slaan, nu werden ze er dus ingetrild. Ondertussen was de andere vrachtwagen ook teruggescheurd. Die lui begonnen de oude afrastering langs de achtertuinen van de huizen weg te halen. Één man knipte bij de palen de twee draden los waar ze aan de paal vastzaten, de andere liet op de vrachtwagen een haspel draaien om het daar op te winden. Toen de helft van de nieuwe palen erin stond gingen ze koffiedrinken. Behalve de man met het apparaat op statief. Die verplaatste zich naar halverwege de strook en was een tijd bezig. Ja, hoorde ik later van hem, de afstand was te ver geworden om te gebaren en hij moest de lijn aanhouden, weer op vijftig meter van de oude afrastering en de goede hoogte voor de palen bepalen. Hij had ook een laserapparaat. Hij kreeg ondertussen ook koffie. Inmiddels stond de hele school en het halve dorp te kijken. Er kwamen mensen naar me toe, sommigen met tranen in hun ogen. Echt waar, nieuwbouw? Ik natuurlijk doen of ik een beetje pissig werd. Natuurlijk, dat heeft meneer toch beloofd. Dat heb je in het dorpshuis gehoord. En ik heb er over geschreven. Jullie kennen me, denk je dat ik voor hem bleef werken als hij zijn woord niet hield?’
‘Huilden er mensen?’
‘Ja, vooral oudere, ongetrouwde jeugd, die verkering heeft. Ze hopen in het dorp te kunnen blijven. Na de koffie gingen de mannen verder. Toen alle nieuwe palen erin stonden scheurde de vrachtwagen weer naar de andere kant. Het vierkante apparaat ging op een oude paal, we voelden weer trillingen, maar nu kwam de paal een stukje omhoog. Vierkante ding eraf, op de volgende paal. De andere man gooide de eerste paal op de vrachtwagen. En zo verder. De oude palen stonden verder uit elkaar dan de nieuwe, en ze waren korter, dus dat ging op één vrachtwagen. Nét, denk ik. Toen kwam er een vrachtwagen met drie haspels met draad erop.’
‘Draad? Prikkeldraad?’
‘Nee, meneer. Dat is niet nodig, als iedereen maar ziet waar de grens is. Kwajongens houd je toch niet tegen.’
‘Wie heeft dat verzonnen? Jij vast, omdat het goedkoper is.’
‘Niet alleen daarom. De meeste mensen vergeten liever wat ze vroeger uitgehaald hebben. Ook dat ze thuis problemen kregen door winkelhaken in hun kleding. Goed. Drie man maakte het draad aan de palen vast. Tegelijk, terwijl de vrachtwagen langzaam doorreed en een vierde man er op de haspels goed liet draaien. Ik weet niet meer hoe het verder allemaal liep, in ieder geval kwam er een vrachtwagen met palen. Die werden achter de huizen gegooid, daarna erin getrild en een andere vrachtwagen kwam weer met draad. Bij de zijstraten staat natuurlijk geen nieuwe afscheiding, alleen achter de tuinen van de oude huizen.’
‘Kon die oude niet blijven staan?’
‘Jawel, maar het ging nu in één moeite door, nu was er makkelijk bij te komen. Zo dat kan er weer jaren tegen. Zo’n simpele afrastering is genoeg, als ze de grens maar weten. Als de mensen het niet mooi vinden zetten ze er maar struiken of een schutting voor. Ondertussen was de bulldozer doorgegaan met egaliseren, vanuit het midden. Nadat de nieuwe afrastering klaar was deed hij het laatste stuk aan die kant, daarna de laatste strook aan de kant van de huizen. Ongelofelijk, drie of vier vrachtwagens, een bulldozer, een man of tien, en in een paar uur, klaar. Ik kon nog net op tijd regelen dat ze een ererondje, nou ja, over de hele lengte, langs het publiek reden. Groot applaus. Iedereen was afwachtend, ze krijgen nu hoop. U zou de jongelui in het dorpshuis moeten horen. Thomas en ik maken ‘s avonds wel eens een wandelingetje. Er staan ook altijd mensen bij de strook te praten. Alsof ze verwachten dat er elk ogenblik huizen de grond uit zullen komen. Maar ze weten dat die termijn nog onbekend is. Maar eerder maanden dan jaren. Hoop ik.’
‘Weet je de normale bouwtijd van een huis?’
‘Ruim een jaar.’
‘Veel te lang. Als het zover is moet je er zo veel mogelijk bedrijven opzetten als mogelijk is. Niet het ene na het andere bouwen, veel tegelijk.’
‘Ja, meneer. Nu ze gezien hebben hoe groot de nieuwe straat ongeveer wordt, willen ze natuurlijk weten hoeveel huizen er komen. Inschatten, hoeveel kans ze hebben om er één te krijgen.’
‘Ja, dat zou ik in hun geval natuurlijk ook graag willen weten. Nou, morgen of zo.’
‘Morgen?’
‘Ja, als je morgen een krantje maakt. Laten we eens kijken of we die straat vol kunnen bouwen. We hoeven niet op de centimeter te werken, dat doet het architectenbureau wel.’
‘Ik kan geen huizen bouwen.’
‘Ik ook niet. Maar we kunnen allebei voorstellen wat er moet komen en we kunnen allebei rekenen. Je zal verbaasd zijn over jezelf. Thomas, heb je tijd om ook verbaasd te worden?’
‘Ja, meneer. Ze kunnen me hier bereiken. Ik ben al verbaasd. Tamara vertelt me af en toe wat. Fijn, gezellig. Maar u vertelt ze alles op een andere manier. Duidelijk gericht op wat u moet weten. En zakelijk. Ik zou haar graag huisjes horen bouwen. Een soort Monopoly?’
‘Ja. Met vijf straten met huizen en één straat onbebouwd. Daar gaan we wat aan doen. Klaar, Tamara?’
‘U heeft vast al iets in uw hoofd.’
‘Alleen een beetje de manier om een vlak in te vullen. Jij hebt vast genoeg gegevens.’
‘Goed. Laten we het proberen.’
‘We beginnen vanaf de oude plek van de afrastering tot de nieuwe. De diepte van de percelen. Nog steeds twintig meter?’
‘Graag, meneer. Allereerst twee en een halve meter voortuin, om er een zitje neer te kunnen zetten, voor buurpraatjes, zoals het hier de gewoonte is. Dan negen meter woning. Blijft over voor de achtertuin, acht en een halve meter. Veel mensen willen graag groenten en zo voor eigen gebruik gaan verbouwen.’
‘Wat zegt de groenteboer daarvan?’
‘Prima. Als niemand zelf wat verbouwde zou hij zich over de kop moeten werken. Of er een concurrent bij krijgen.’
‘Zo kan je dat ook bekijken. Maar ik ben blij dat hij ook tevreden is. Dan kunnen we die strook van vijftig meter aanhouden. Goed dat we niet tekortkomen, als er overgebleven was was het niet erg geweest. Twee keer twintig voor de huizen, regel maar bij de stad hoe de onderverdeling van de overblijvende tien meter moet worden, twee trottoirs en de straat. Als jullie het niet eens kunnen worden hoor ik het wel, je laat vast niet over je lopen.’
‘Nee, meneer.’
‘Kan je het volgen, Thomas?’
‘Ja. Ik verbaas me wel, dat vooral Tamara zoveel maten weet. En waarom die zo moeten zijn.’
‘Tja, die maten heeft Tamara al opgedoken. Ze heeft regelmatig overleg met de beheerders en de vereniging van huurders. Voor wat ze zelf verzonnen heeft wil ze geen eer.’
‘Thomas, het is simpeler dan het lijkt. Jij kon een hoop onderdelen van auto’s uit elkaar houden, ik koekjes en zo. En meneer botjes en beentjes en zenuwtjes en vast nog veel meer. Als het over huizen gaat, in plaats van koekjes, zie ik een huis voor me en kan ik erover praten. Meneer en jij doen nu ander werk dan vroeger, dat is best moeilijk. Ik probeer alles terug te brengen tot koekjes en taarten. En hoe ik met de mensen omging. Daar heb ik nu een hoop gemak van. Daarom heb ik het misschien makkelijker dan jullie.’
“Als ik even wat toe mag voegen, jongelui, mijn man lijkt af en toe wat uit zijn mouw te schudden. Maar op zo’n moment combineert hij alles waar hij de laatste tijd aan gedacht heeft. Dat weet ik, omdat hij er af en toe over praat. Mij niet om advies vraagt, dat doen heren niet, maar hij verwacht het wel. Ik kan hem soms een beetje bijsturen, maar meestal denkt hij de goede kant op.’
‘En anders hoor ik van Tamara wel of iets goed is of niet. Nu de breedte. Hoe breed worden de woningen?’
‘Per woning, zeven meter.’
‘Hoe breed worden twee garages tegen elkaar aan?’
‘Met standaarddeuren vijf meter.’
‘Dus twee-onder-één-kap, twee keer zeven plus vijf is negentien meter. Bah, twintig dus. Makkelijk rekenen, twintig bij twintig. De garages staan achter de woningen, tussen iedere woning en de garage maar een halve meter erbij, in de breedte. Kan je het volgen?’
‘Ja, meneer. Weer gul, meneer.’
‘Tamara, als er bekend wordt dat er ergens huizen gebouwd mogen worden vliegt de grondprijs omhoog. Je weet wel, grondspeculaties. In dit geval dus niet. Doordat ik op mijn grond mag bouwen wat ik wil hoef ik geen dure grond te kopen, maar komen de woningen op goedkope landbouwgrond, die ik al had. Daardoor kunnen de huren laag blijven. Zelfs op een wat ruimer perceel. Zelfs met een garage.’
‘Ja, meneer.’
‘Valt niet mee, hè, om in het groot te denken?’
‘Nee, meneer, het verbaast me steeds weer wat u kunt doen. En wilt doen.’
‘Nou, ik ben heel blij, dat wat ik wíl doen, ook kán. Zal ik jullie wat méér vertellen, waarom?’
‘Het lijkt me nogal privé, meneer.’
‘Het is niet voor het krantje, ook niet voor het overige personeel. Jullie vertellen ons zo lief tamelijk veel en intiem over jullie privé-leven, jullie mogen van ons ook meer weten, al gaat dit alleen over zaken. Simone heeft verteld, hoe ze langzamerhand op de hoogte is gekomen van de familie-eigendommen van de Wellingtens. Niet dat ze nu alles weet, hoor.’
‘Wat? Zou je hem niet, Tamara? Hij heeft nog steeds geheimen voor me.’
‘Je vraagt me ook nooit wat. Maar ik ben zelf ook langzamerhand op de hoogte gekomen. Ik wist, vóór mijn ouders naar Engeland gingen, alleen over de Rolls, de schilderijen, het antiek en dat er een familiehuis in Engeland was. En dat ze wat achter de hand hadden. Ik werd niet verwend, maar ik kreeg ruim zakgeld. Ik spaarde eigenlijk niet, maar ik hield toch het meeste over, omdat ik er goed mee omging. Thomas, misschien kan je het niet zo goed volgen, we hebben Tamara al het één en ander verteld, maar bij het doorvertellen aan jou kan ze wat vergeten zijn. Vraag het haar naderhand maar, als iets je niet duidelijk is. Goed. Mijn vader begon me uit Engeland brieven te sturen, om me voor te bereiden voor het geval ik het later van hem over zou nemen.’
‘Stond dat niet vast?’
‘Nee, Tamara. Er is een voorkeur voor een rechtstreekse mannelijke afstammeling, maar als die niet wil komt de volgende aan de beurt. De familie is groot, er is altijd iemand geweest die het wilde doen. Korter of langer. Het huis in Engeland werd steeds groter dan ik gedacht had, want af en toe woonde er heel wat familie. Het aantal personeelsleden wees ook op een groot huis. Tja, er waren wat rijpaarden en paarden voor de koetsen. Mijn conclusie, een paardenstal en parkeerruimte voor de koetsen. Een stuk of vijf auto’s, Rolls, allemaal. Conclusie, een grote garage. Kamers voor ongehuwd personeel op de tweede etage. Hup, een etage méér dan ik dacht. Ga zo maar door. Ik vond het wel goed. Op een gegeven moment kwam de lijst met grotere familie-eigendommen. Schilderijen, antiek, juwelen, auto’s, over de hele wereld. Zonder prijzen. Nou, ik had een week nodig om bij te komen. Een voorzichtige schatting ging mijn pet al te boven. Picasso, Monet, Manet, een tiara, een stuk of tien diademen, parelsnoeren. Ik heb mijn eerste vrouw ook weinig verteld, die had alles wat haar hartje begeerde, daar bestond geen twijfel over.’
‘Mag ik het vertellen, Mark? Hij wilde, nadat ze een tijd getrouwd waren, graag kinderen, liefst een zoon om de traditie voort te zetten. Ze wilde dat wel, maar eigenlijk had ze geen behoefte aan kinderen, ze had aan hem al méér dan ze aankon. Ik weet dit niet alleen van Mark, zijn schoonvader heeft het een keer bevestigd, zijn dochter had het hem ook verteld. Maar voor het zover kwam is ze overleden.’
‘Wat erg. Wat is uw leven eh raar verlopen, meneer.’
‘Ja, raar is wel een goede omschrijving. Ik was vier jaar weduwnaar toen ik Simone ontmoette. Ze liet me overal over praten. Ze heeft alles voor me op een rijtje gezet. Want het blijft eh raar, dat mijn eerste vrouw, waar ik vreselijk gelukkig mee was, moest overlijden om mij met Simone opnieuw zo gelukkig te laten worden. Heb je alles wat je hartje begeert, schat?’
‘Ja. Ik kom uit nuchter Nederland, ik kan wel wat aan. Ook dat hij geen maagd was, Tamara. Als hij niet getrouwd was geweest had ik er misschien problemen mee gehad. Maar hij had zijn vrouw vijf jaar gelukkig gemaakt, zó gelukkig, dat ze méér dan twee keer per dag met hem vrijen emotioneel niet aankon. Daar ruil je dat toch graag voor in?’
‘Ja, voor zoiets moois zeker.’
‘Om het gesprek iets luchtiger te maken, ik was wel blij dat hij méér dan twee keer per dag kon. Goed. Mark?’
‘Ja, heel luchtig, ongekleed. Goed. Op een gegeven moment schreef mijn vader dat er twintig pachters waren. Ik dacht, die hebben ieder beslist niet zoveel grond als hier in de States. Hij schreef ook, dat de reserves nogal groot waren, maar hij wist niet wat hij er mee moest doen, behalve er goed op passen. Ik toen ook niet. Onze kinderen wilden met z’n vieren graag bij elkaar blijven wonen, maar toen ze een paar jaar na hun trouwen aan kinderen wilden beginnen vroegen ze hoe dat zou kunnen, in ons huis. Toen ben ik op het idee gekomen om als chirurg met pensioen te gaan, hier naar toe te komen en het van mijn vader over te nemen. Simone had natuurlijk meer problemen dan ik om zo ver weg van haar kinderen en kleinkinderen te zitten. Maar toen we op het idee kwamen om te chatten heeft ze er zich mee verzoend. Tamara heeft gezien dat we in de kinderkamer kunnen kijken, Thomas. Maar bijna iedere dag wordt er aan beide kanten omgeschakeld om met elkaar te kunnen praten en te zien wie er op dat moment voor de camera zit. Alsof we bij elkaar in de kamer zitten.’
‘Dat zou ik als oma ook prachtig vinden. Dichtbij, maar niet op hun lip.’
‘Juist, zo dachten wij ook. Nou, we kwamen hier aan. Ja, een heel groot huis, grote stallingen. Op zich al aardig wat waard.’
‘Tamara, Thomas, hij kan het niet laten, hij doet het al zijn hele leven, geen cijfers geven. Als hij aardig wat zegt, is dat eh aardig wat.’
‘Ik begin het te begrijpen. Het dorp kopen zal ook aardig wat gekost hebben.’
‘Heel goed, Tamara, aardig wat. Daar kom ik zo op. Ik begon het van mijn vader over te nemen. Dat ging snel. Ik kreeg de lijst met grotere familie-eigendommen, met hun verzekeringswaarde. Tja, die tiara van zeven cijfers voor de komma, tien diademen van ieder vijf cijfers voor de komma. De waarde van de schilderijen en het antiek blijft oplopen. Alles bij elkaar, over de hele wereld, heel wat.’
‘Acht cijfers voor de komma?’
‘Nee, geen acht.’
‘Nou, vast bijna.’
Simone giechelde.
‘Ik voel weer waar het naartoe gaat. Hij flikt het weer. Tamara, hij luist je erin. Hij zegt, heel wat. Jij vraagt, acht cijfers voor de komma? Hij zegt, nee. Jij denkt, dus minder, zeven, misschien bijna acht.’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Klikspaan. Nou, vooruit, Tamara, als je je zeven cijfers voor de komma niet voor kan stellen, kan ik wel vertellen dat het ook geen acht, maar negen cijfers voor de komma zijn.’
Thomas en Tamara zaten hem met open mond aan te kijken.
‘Het zijn beleggingen, over de hele wereld verspreid, om in nood op terug te vallen. In eeuwen opgebouwd. Simone, je weet, we mogen er alleen van genieten. Tamara, doe je mond dicht.’
‘Ja, Mark.’
‘Ja, meneer. Erg verstandig opgezet.’
‘Juist. Ik denk niet dat er één familie op de wereld is die zich zo goed ingedekt heeft. De meeste beleggen te eenzijdig, bijvoorbeeld in olie of de wapenhandel. Die zitten met grote schommelingen. Wij kunnen rustig slapen.’
‘Eh ik kan het bijna niet uit mijn mond krijgen, meer dan honderd miljoen is een aardige reserve, meneer.’
‘Nee, die eigendommen zijn geen reserve. Die zijn voor noodgevallen, pas als de reserves op zouden zijn zou er wat verkocht mogen worden. Nou, dat zie ik niet gebeuren. Laat me verder gaan met de volgorde waarin ik alles ontdekte. Ik kreeg een kaart van de landerijen. Ja, twintig boerderijtjes. Toen zag ik de schaal van de kaart. Die geloofde ik eerst niet. Ik ben in de familiepapieren gedoken. Oorspronkelijk waren er méér dan honderd boerderijen. Langzaamaan zijn er landerijen bij elkaar gevoegd, om ze rendabeler te maken. Dan werden de oude boerderijen afgebroken en nieuwe gebouwd, op een na de samenvoeging geschikte plaats. Er is geen boerderij ouder dan honderd jaar. Alles bij elkaar, ja, heel wat grond. Aan de waarde van de grond en de boerderijen hebben we natuurlijk ook niets, we verkopen het niet. Ik vond de opbrengst aan pacht eh aanzienlijk. Tja, dat gaat mee met de oppervlakte. Maar ik kwam nóg iets tegen in de papieren. Er is ooit een slimmerd in de familie geweest, ik heb niet uitgezocht wie en wanneer dat was, ik heb het bij de beheerder nagevraagd. Ja, behalve de pacht betalen de pachters twee en een half procent van hun opbrengsten. Voor hun niets om over wakker te liggen, het is nog aftrekbaar van de belasting ook, maar een aardige opbrengst voor de familie. Bij elkaar meer dan de onkosten van het huis, de stallen, de garage en het personeel.’
‘Van twintig boerderijen?’
‘Ja, omdat ze zoveel grond hebben. Een schitterende truc van die slimmerd.’
‘Onvoorstelbaar.’
‘Ja, Simone. Als ik die getallen bekijk vergeet ik de eerste drie cijfers voor de komma, dan kan ik er nog een beetje mee rekenen. Het gaat wennen.’
‘Ja, dat snap ik, meneer. Toen ik bij mijn vader ging werken ging er ook meer om dan ik gedacht had. Daar raakte ik ook aan gewend. U zit op een eh nog wat grotere schaal.’
‘Dat is het enige verschil. Als laatste, de reserves. Die zijn belegd. Op korte, midden en langere termijnen. De beheerder voor het familiekapitaal en de bezittingen heeft aan de bezittingen niet zo veel werk, die veranderen niet vaak. Hij is continue bezit met de beleggingen, obligaties, aandelen, en andere soorten. Om zonder veel risico toch een goed rendement te halen. Hij krijgt meer betaald dan de andere beheerders, omdat het erg verantwoordelijk werk is. Veel moeilijker ook dan dat van de garagechef, om maar wat te noemen. Je snapt rente over rente?’
‘Ja, meneer. Als je met eh tien pond tegen tien procent begint, heb je na twee jaar geen twaalf pond, maar eh elf plus één tien. Enzovoort.’
‘Juist. Nou, rendement over rendement, al is het laag, levert op de lange duur aardig wat op. Ook genoeg om ieder jaar, afhankelijk van de winst, ieder familielid een bedrag te geven. Omdat er zo veel familieleden zijn krijgen ze per stuk hooguit een bedrag van vier cijfers voor de komma. De meeste zitten daar niet om te springen, die hebben het al goed.’
‘Daar heb je me ook nooit over verteld.’
‘O. Sorry, Simone. Ik zei al, het was nooit een bedrag om me druk over te maken. De familie hecht meer aan zekerheid. Als het ze slecht gaat kunnen ze hier goed en goedkoop komen wonen. En ze mogen het bedrijf als referentie opgeven, waardoor ze minder voor hypotheken of leningen hoeven betalen.’
‘Als je genoeg hebt hoef je toch niet te lenen?’
‘Lieve meid, dat zal een bakker niet doen. Maar je kan vaak met geleend geld ergens meer dan de rente verdienen. Zo werken banken ook, ze verstrekken met de spaargelden hypotheken, met een hogere rente dan de spaarders krijgen.’
‘Ja, natuurlijk, meneer.’
‘Vóór ik iets over de grootte van de reserves vertel, terug naar de huizen. O, gaat het, Thomas?’
‘Het duizelt me wat. Maar ik begrijp de grote lijn. Zorgen voor zekerheid.’
‘Juist. Nu ga ik met je vrouwtje weer Monopoliën. Er zijn ruim vijfhonderd huizen in het dorp, hè?’
‘Weet u dat niet?’
‘Nee, niet precies. Sorry, Als je in het groot denkt maakt een paar meer of minder niet uit. Vijf straten?’
‘Ja. Ze zijn over die straten niet helemaal gelijk verdeeld, er staat hier en daar wat anders tussen, zoals het dorpshuis. Maar voor het gemak, in het groot, tien straatzijden met ieder vijftig huizen.’
‘Goed zo. Die straten waren ook weer lang?’
‘Een meter of vijfhonderd.’
‘Ja. Dus per huis tien meter. Hé, twee-onder-één-kap twintig, dus ook tien per stuk.’
‘Nee, nu in het dorp minder dan tien meter. Er is slordig gebouwd, er zijn stukken leeg tussen de huizen, die zijn net te smal zijn voor een huis.’
‘Goed. Hoeveel zijstraten moeten er komen, op die vijfhonderd meter?’
‘Twee, aansluitend op de andere zijstraten.’
‘We rekenden tien meter voor de trottoirs en de straat. Goed. Hoeveel huizen kunnen er dan op een straatkant?’
‘Vijfhonderd min twee keer tien gedeeld door tien is acht en veertig.’
‘Je kan goed rekenen. O, ja, koekenbakker.’
‘Ja, meneer.’
‘Nou, bijna honderd huizen erbij, op de vijfhonderd. Genoeg?’
‘Voorlopig zeker, meneer. Geweldig.’
‘Wat kosten de woningen?’
‘Volgens de schattingen van de bouwlui onder een ton.’
‘Keer honderd?’
‘Onder de honderd ton. Eh tien miljoen.’
‘Valt mee, hè, die hele nieuwbouw?’
‘Tien miljoen? Ja, als je die hebt wel.’
‘Nou, mijn vader zou zeggen, waar praten we helemaal over. Laten we de waarde van de oude huizen op twee ton zetten, dat zit in de buurt van het eerste voorlopige taxatierapport. Als de nieuwe klaar zijn is de verkoopwaarde daarvan natuurlijk hoger, vast ook twee ton. Dat komt mooi uit, dan wordt de huur ongeveer hetzelfde als voor de oude huizen. Ja?’
‘Dat zou mooi zijn, meneer.’
‘Ja. Wat moet ik zo ongeveer gaan betalen, voor het dorp?’
‘Oei. Vijfhonderd keer twee ton is duizend ton. Honderd miljoen?’
‘Nou, dan hebben we het ten minste ergens over. Wat blijft er over? Ja, de renovaties. Vijfhonderd keer eh een halve ton? Méér wordt het beslist niet.’
‘Vijf en twintig miljoen, meneer.’
‘Goed. Tien plus honderd plus vijfentwintig is honderdvijfendertig miljoen. Veel?’
‘Ja, meneer.’
‘Alles is relatief, hè? Simone, je hebt gehoord wat vader gezegd heeft. Ik heb het nagekeken, hij heeft gelijk. Zonder toestemming van de familie mag ik vijftig procent van de reserves investeren, als daar, naar verwachting, een redelijk rendement mee te behalen valt. En redelijk is in dit geval, voor de familie, één procent, meer hoeft niet. Vader schatte, zoog uit zijn duim, dat ik dertig procent van de reserves aan moest spreken. Druk werk voor de beheerder, geld vrij maken. Het scheelt dat ik de huizen pas moet betalen zodra ze getaxeerd zijn. Hij hoeft dus niets met spoed te verkopen. De huren van de vijfhonderd huizen komen al binnen, dat scheelt ook. Vaders schatting was drie keer tien procent, voor het dorp, de nieuwbouw en het renoveren. De verdeling is wat anders, en ik kom, met al dit gereken, op grofweg vijf en twintig procent. Wie van de dames?’
‘Ik durf niet, Mark.’
‘Vier keer honderd vijf en dertig miljoen is ruim vijfhonderd miljoen aan reserves. Oei.’
‘Ja, Tamara, de familie heeft het goed gedaan. Echt Engels, geduld hebben, op de lange termijn denken.’
‘Ik ken een grap uit Nederland. Er komt een Nederlandse graskweker op bezoek bij een collega in Engeland. Hij zegt, onvoorstelbaar, wat heeft u mooi gras. Hoe doet u dat? Zegt die Engelse kweker, af en toe maaien, af en toe sproeien, af en toe rollen, af en toe bemesten, en dat vijfhonderd jaar volhouden.’
‘Ja, zo werkt dat. Alles bij elkaar is de familie ongeveer miljardair. Maar er zijn honderden miljardairs op de wereld. De rijkste heeft meer dan vijftig miljard, maar die belegt waarschijnlijk wat eenzijdig, in computers en zo. Ik zou daar niet van kunnen slapen. Met onze zekerheden wel.’
‘Dank je wel, Mark. Ik snap niet dat jullie zo snel kunnen rekenen, alsof het over koekjes gaat. Maar ik ga dit over vijf minuten vergeten. En ik ga door zoals ik bezig was.’
‘Fijn, Simone. Met wat jíj het beste kan.’
‘Dank u wel, meneer. Ik begrijp nu waar u mee bezig bent. Koekjes in het groot. Ik zal er met niemand over praten. Mocht iemand me wat vragen, nou, dan zal ik die truc van, nogal wat, gebruiken.’
‘Fijn, Tamara. Onze kinderen begrepen het ook, vonden het fijn, rustig, dat ze niet alles wisten. Onze dochter vertelde een keer, dat ze haar vriend, haar latere echtgenoot, wat verteld had. Ze waren allebei, alle vier, toen negentien. Hij wilde meebetalen aan onze reis naar Engeland, toen we voor het eerst hier naar toe kwamen. Ik verdiende wat meer dan zijn vader, had ik gezegd, maar ik had meer onkosten zei hij, met zo’n groot huis en een zwembad. Toen heeft ze hem uitgelegd dat, wat, relatief is. Ja, ik verdiende wat meer. Ik had ook nog wat achter de hand. Haar broer en zij hadden ook wat achter de hand, geërfd van mijn schoonvader. Dat ze daar later hetzelfde mee ging doen als haar vader en moeder. Er voor zorgen, dat het niet minder maar méér werd, ondanks er fijne extra dingen mee te doen. Ze wilde niet dat hij ging denken dat hij een rijke griet aan de haak sloeg. Op daarvoor op de loop ging. Ze had hem ook uitgelegd, dat ook rijk relatief is. Of we rijk zijn of niet, we vóelen ons rijk. Omdat we elkaar hebben. Naar mooie dingen mogen kijken. Inclusief, vooral voor hem, haarzelf. Uiteindelijk snapte hij waar het om ging. Hij zou het er niet meer over hebben, al wist hij nog niets. We waren erg trots op haar.’
‘Ja, mooi. Én seksueel én financieel fijn opgevoed. Het seksuele zal hoofdzakelijk van mevrouw komen, en het financiële van u. Maar, u was chirurg. Hoe komt het dat u zo snel zakelijk kunt denken?’
‘Het is heel prettig om met jou zaken te doen, Tamara. Jij bent ook snel. En goed. Je doet dat grotendeels door wat je thuis opgestoken hebt, door te trekken. Aan grotere taarten te denken. Ik heb geleerd te leren. Op een goede manier alles onthouden, anders red je het niet om een universitaire studie en een specialisatie af te ronden. En daarna ermee werken. De hoofdzaken heel goed in de gaten houden en bijzaken uit je geheugen opdiepen wanneer je ze nodig hebt. En doordenken. Als de veters van mijn schoen loszitten maak ik ook die op de andere schoen opnieuw vast. En als dat twee keer op een dag nodig is koop ik betere veters, die niet slippen. Oftewel, als er iets fout gaat, moet je dat niet halfbakken corrigeren, anders komt het probleem weer terug. Gelijk vooruitdenken, hoe los ik dit probleem in één keer voor altijd en eeuwig op.’
‘Dank u wel voor uw college. Nee, dat was een grapje. Ik steek van u beiden heel wat op.’
‘Mooi. Het ging wat snel, Tamara. Wil je wat opschrijven?’
‘Nee, ik onthoud het wel en werk het thuis uit.’
‘Ja, dat moet je doen. Je zou over dit alles met niemand over praten. Maar over gedeelten moet je dat wel doen, zonder bedragen te noemen. Je moet overleggen met de stad over de breedte van de trottoirs en de straat. Daarna het architectenbureau een tekening laten maken van de nieuwe straat. Als die klaar is bezorgen bij de stad, de elektriciteits- en de telefoonmaatschappij. Dan kunnen die aan de gang. Ik heb de stad gebeld, een praatje gehouden met de bouwambtenaar. Over de grote gang van zaken. Om ze voor te bereiden op jouw komst. Ze wilden eerst een voorlopige staat aanleggen, pas een definitieve als de bouwactiviteiten klaar waren. Anders zou de straat kapotgereden worden door de vrachtwagens. Simone zat naast me, ik fluisterde tegen haar, zoek op, rijplaten. Ik vroeg aan de ambtenaar, wat is het verschil tussen de voorlopige en de definitieve straat. Hij zei, eerst baksteentjes, daarna asfalt. Ik zei, dat asfalt is prima, maar baksteentjes leggen is nogal arbeidsintensief. Ik keek op de computer. Beste ambtenaar, u moet rijplaten huren, voor die tijdelijke straat. Dat is veel goedkoper dan het gebruik van bakstenen. Dan heeft u daar ook geen opslag meer voor nodig, verkoop maar wat u nu heeft. Moet ik verder in detail gaan? Hij zei, nee, meneer. Dank u wel, op dat idee is nog nooit iemand gekomen.’
‘Waarom u wel?’
‘Goede vraag, Tamara. Dat was details uit mijn geheugen opdiepen. Bij het huwelijk van onze kinderen heeft de stad Boston op het grasveld aan de rivier, waar ze trouwden, rijplaten laten leggen voor de auto’s waarmee we kwamen. Een Rolls is zo zwaar, dat die diepe sporen zou trekken. Gebruik van rijplaten is daar normaal. Je belt even, ze komen op een vrachtwagen en worden door specialisten razendsnel op hun plek gelegd. En later weer opgehaald. Rekening betalen, klaar. Zoiets als catering, maar dan niet eetbaar. Ook zo goed georganiseerd als de firma die de strook verzorgd heeft.’
‘Ja, dan kan iets snel.’
‘We willen niet alleen snel bouwen, ook móóie huizen bouwen. Je moet natuurlijk steeds overleggen met de beheerder. Kies geen goedkope materialen, alles moet lang meegaan. Iets duurder beginnen haal je er uit. Tot zover duidelijk?’
‘Ja, meneer. U wilt toch niet zeggen, dat u nóg meer heeft? U heeft al zoveel bedacht.’
‘Dat valt wel mee. We werken zo fijn samen. Ik kwam met de hoofdlijnen, jij had de details.’
‘En zo ontwerp je binnen de kortste keren een hele straat met huizen.’
‘Ja. Leuk, hè? Enig idee waar ik het nog over wil hebben?’
‘Nee, meneer.’
‘Over de binnenkant van de huizen. O, eigenlijk is dat meer jouw terrein, Simone.’
‘Ik kan jullie tempo amper volgen. En ik ben ook niet gewend om zo in het groot te denken. Maar ik wil wel een poging wagen. Als het niet goed gaat hoor ik het wel. Een nieuw huis. Hoe wordt dat hier opgeleverd?’
‘O. Leeg, op de keuken en de badkamer na. Geschilderd en behangen en betegeld, waar nodig, mevrouw.’
‘Geschilderd. Welke kleuren?’’
‘Dat is aan de eigenaar.’
‘Goed. Jij bepaalt dus de kleuren van de verf. Wissel maar wat af, anders weten de mensen niet of ze thuis zijn of op bezoek bij de buren. Hoe ging dat?’
‘Heel goed, schat. Ga door zo.’
‘Behangen. Een vakman kan snel behangen in een leeg huis. Als de woning toegewezen is mag de bewoner het behang uitkiezen.’
‘Ja, mevrouw.’
Mark grinnikte.
‘We zijn niet de enigen die snel leren, Tamara. Verder, Simone.’
‘Ik loop naar binnen. De hal. Ja, daar hoeft niets in. Toilet. Is er ruimte voor een redelijke wastafel? Groter dan zo’n dingetje waar je net je vingers nat kan maken?’
‘Ja, mevrouw.’
‘Kan er een ingebouwd toilet af, Mark? Dat maakt niet zo’n herrie. En, als er geen raampje naar buiten is, een ventilator?'
‘Goed.’
‘De woonkamer. Hoeft niets in. Die andere kamer ook niet. De keuken. Wat komt daar in, Tamara?’
‘Een ruime aanrecht, twee verzonken spoelbakken, plaats voor een vierpitskooktoestel, kastjes erboven en eronder, met plaats voor een vaatwasser.’
‘Schud je dat zo uit je mouw?’
‘Nee, de vereniging van huurders heeft al een onderzoekje op dit punt gedaan.’
‘Heel goed. Eh, de badkamer.’
‘Wacht even. Tamara, we kunnen de huurders wat besparen, als we sommige dingen in het groot kopen. Je zal best een grote korting los kunnen praten als je honderd vaatwassers tegelijk besteld.’
‘O. Zesennegentig.’
‘Nee, honderd. Sluit met een installateur een contract af voor plaatsing en onderhoud. Hij houdt die vier in voorraad. Als er klachten zijn komt hij voorrijden met een vaatwasser in zijn auto. Als hij die in het huis niet snel kan repareren vervangt hij de vaatwasser en kan dan in zijn werkplaats, met al zijn gereedschap en reserveonderdelen bij de hand, de defecte repareren.’
‘Hoe komt u daar op?’
‘Je dacht toch niet dat er in een operatiekamer gerepareerd werd? Defecte apparatuur afkoppelen, nieuwe eraan, klaar.’
‘Ja, dat is ook doordenken vanaf je vroegere werk. Wie betaalt wat?’
‘Dat verrekenen we in de huur. Die wordt daar amper hoger door. Volgende. Geen plaats voor een vierpitskooktoestel, een ingebouwde. Ook op een contract met een leverancier. Kan je het nog onthouden?’
‘Ja, meneer. Ik loop thuis in gedachten, net zoals mevrouw, door zo’n huis en zie alles weer voor me. Ik kon ook veel koekjes uit elkaar houden.‘
‘Ja, dat was een goede oefening. Kunnen we voor de keuken nog meer gezamenlijk aanschaffen?’
‘Nee, meneer. Kleinere apparatuur, zoals een koffiezetautomaat of een magnetron, zijn meer van smaak afhankelijk. Die moeten ze zelf maar uitzoeken.’
Goed. Probeer wel korting voor ze te regelen. Jij weer, Simone.’
‘Ik zal nog meer in het groot moeten gaan denken. Wat komt er normaal in een badkamer?’
‘Wastafel, toilet, douche. Er is vraag naar aansluitingen voor een wasmachine en een droger. Veel mensen hebben die nu nog beneden, maar de meeste vuile was komt uit de slaapkamers. Kleding en beddengoed.’
‘Goed, aansluitingen. Kost bij nieuwbouw natuurlijk ook amper niets extra's.’
‘Al die extra's zouden wel aardig op kunnen tellen, meneer.’
‘Dat mag jij doen. Nee, de beheerder. Ik heb trouwens de man die via het uitzendbureau kwam vast aangesteld. Ik kan goed met hem opschieten en hij lijkt me vakkundig.’
‘Mij ook, meneer.’
‘Mooi. Hij moet ook uitzoeken hoe lang alles meegaat, omdat dat korter is dan het huis zelf. Ik stel me voor, dat een vaatwasser in een jaar of tien afgeschreven moet worden. Maar je zult zien dat het de moeite niet is om mij lastig te vallen. Eh overal thermostaatkranen. Ja, die hadden we in het ziekenhuis ook. Thuis ook, hè, Simone? Die heb ik, toen ik dat huis kocht, er al in laten zetten.’
‘Een brutale vraag, meneer. Heeft u het huis aan de kinderen verkocht?’
‘Nee. Misschien ooit, voorlopig betalen ze huur.’
‘U zei nét, uw zoon en dochter hadden wat achter de hand, geërfd van uw schoonvader. Was dat niet genoeg?’
‘Meer dan genoeg. Maar alle vier de kinderen wilden daar niet aankomen, dat was persoonlijk kapitaal.’
‘Wel zo eerlijk.’
‘Dat zijn ze. Tamara, je hoeft dit natuurlijk niet allemaal te regelen en uit te zoeken vóór jullie huwelijk. Dat kan daarna, en na jullie huwelijksreis in de slaapkamer ook. Die huizen zijn er nog niet.’
‘Nee, maar ik werk graag tussen alle andere activiteiten door.’
‘Als Thomas tijdens jullie huwelijksreis méér uit moet rusten dan jij, moet je niet gaan werken maar hem gezelschap blijven houden.’
‘Natuurlijk, mevrouw. Ik zei al, ik wil een goede echtgenote voor hem zijn. Hij gaat voor.’
‘Ho, dames, voor het te intiem wordt voor een stel dat bijna gaat trouwen. Verder met de badkamer, alsjeblieft.’
‘Ja, Mark. Ook een redelijk grote wastafel. Een douche, niet te klein. Een toilet, ingebouwd.’
‘Ja, mevrouw.’
‘Kan er een bad in? Ik bedoel, óók een bad?’
‘O. Dat heeft bijna niemand in het dorp.’
‘Kijk maar of het erin past. Liefst tweepersoons. Gezellig. Bij nieuwbouw eh enzovoort.’
‘Ja, mevrouw.’
‘Zeg je wel eens nee?’
‘Zelden. Dat klinkt zo onvriendelijk. Er zijn andere manieren om vriendelijk te weigeren.’
‘Ik geloof je direct. Nou, meer weet ik niet.’
‘Heel goed, Simone. Tamara, ga naar huis en schrijf alles op. Concentreer je dan op je huwelijk. Wij willen je tot je bruiloft niet meer zien. Op je bruiloft natuurlijk wel. En daarna voorlopig ook niet meer, tot je eh ver genoeg gereisd hebt.’
‘Ik wil u beiden nog een keer bedanken voor wat u voor ons gedaan hebt.’
‘Heel graag gedaan. Je kijkt wat verdwaasd, Thomas.’
‘Ja. Alles was totaal anders dan waar ik aan gewend ben. Ik hoop dat u er geen bezwaar tegen heeft, dat Tamara het me nog een keer verteld, gericht op mijn opleidingen en ervaringen.’
‘Nee, natuurlijk niet. Alleen op een tijd dat je niets beters te doen hebt. Wij wensen jullie een hele prettige huwelijksdag en –reis.’
Ze namen afscheid.


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 1, nummer 3

Verzorgd door Tamara.

Mooie show, hè, aan de Noordkant van het dorp?
Traantjes drogen, jongelui, de woningnood heeft de langste tijd geduurd.
Ik ben erg gelukkig dat ik dat van meneer Wellingten zo snel heb mogen regelen. Voor jullie, om te laten zien dat er geen luchtkastelen gebouwd worden, maar dat er ruimte vrijgemaakt wordt voor echte huizen. En voor mezelf, omdat het me een beetje dwars zit dat ik zo bevoorrecht ben om al bijna in een gerenoveerd huis te wonen. Ik zal vertellen hoe dat gekomen is.

Enige tijd na de aankomst van meneer en mevrouw Wellingten kreeg Thomas, butler in het grote huis, het aanbod om met pensioen te gaan. Hij vroeg bedenktijd, en of zijn zoon, Thomas junior, hem op kon volgen. De bedenktijd kreeg hij, maar van opvolging was geen sprake, dat was iets voor de middeleeuwen. Er moest op die baan gesolliciteerd worden.
Van een onbekend aantal sollicitanten werd in ieder geval Thomas junior opgeroepen voor een sollicitatiegesprek. Tja, wie kon er meer geschikt zijn dan hij, zijn leven lang had hij zijn vader over zijn werk horen praten. Vóór hij, na zijn opleiding tot automonteur, in de garage van het grote huis ging werken, ging hij nogal eens met zijn vader mee en keek wat die deed.
Hij werd aangenomen. Meneer Wellingten vroeg hem, samen met hem alles na te lopen, onder het motto, nieuwe bezems vegen schoon, om te zien of er verbeteringen nodig waren. Thomas zei onmiddellijk, het portiershuis kan opgeknapt en daarna verhuurd worden. Meneer zag daar zo gauw niets in, het leek hem een bouwval. Maar Thomas was, direct nadat zijn vader het ontslagaanbod had gekregen en er gesolliciteerd kon worden, al naar verbeteringen op zoek geweest. Onder hetzelfde motto, voor het geval hij aangenomen zou worden. Hij had ook het portiershuis, waar hij nog nooit geweest was, onderzocht. Het was geen bouwval, alleen overwoekerd door onkruid, na tientallen jaren leegstand. Meneer zou het onderzoeken.
Daarop vroeg Thomas gelijk of hij had dan kon huren. Hij was al jaren op zoek naar een huis, om dan te kunnen trouwen. Met mij. Als dank voor de tip van het opknappen en verhuren kreeg Thomas de toezegging het portiershuis te mogen huren, als dat zover zou komen. Meneer en mevrouw vroegen waarom hij zo lang naar een huis gezocht had. Dat heeft hij verteld, zo zijn ze op de hoogte van de woningnood in het dorp gekomen. Hoe het daarmee gegaan is vertel ik een andere keer.

Thomas was er zo van overtuigd dat het portiershuis opgeknapt kon worden dat hij mij onmiddellijk na zijn benoeming tot butler ten huwelijk heeft gevraagd. De renovatie van het portiershuis is deze week klaar; volgende week, na ons huwelijk, trekken we er in. Dan liever een week lang geen bezoek; mijn telefoon gaat uit, wacht met vragen en klachten maar, ik heb dan wat anders te doen.
De aankondiging van ons huwelijk doe ik hier verder niet, dat doen we op de ouderwetse manier, met kaarten aan familie en vrienden, en één op het prikbord in het dorpshuis.
Ik hoop niet dat jullie het egoïstisch van Thomas vinden dat hij het portiershuis voor zichzelf en mij gevraagd heeft. Ik ga toch even in de verdediging. Één. Een huis op het terrein van het grote huis is min of meer voorbestemd voor het personeel. Er heeft ooit een portier met zijn gezin gewoond, maar die functie was geschrapt. Thomas ging in het grote huis werken, dat was mooi dichtbij. Twee. Ik wed, dat er geen stel in het dorp is dat langer verkering heeft dan Thomas en ik.
Zo. Nu het nieuws.

De huurhuizen.
Geen nieuws, de taxaties gaan door.

De renovatie van de huurhuizen.
Geen nieuws.
 
De nieuwbouw.
Wat was dat een mooi gezicht, het voorbereiden van een strook grond voor de nieuwbouw.
De opdracht aan het architectenbureau voor het tekenen van twee-onder-één-kap woningen met garage was voor drieslaapkamerwoningen. De vereniging van huurders heeft gemerkt dat er ook tweeslaapkamerwoningen gewenst zijn. Het architectenbureau zal daar ook een ontwerp voor maken.
We beginnen met een verhouding van één twee-onder-één-kap tweeslaapkamerwoningen op drie twee-onder-één-kap drieslaapkamerwoningen. Is dit nog leesbaar?
We denken voor beide typen dezelfde perceelgrootte aan te houden, dan kan die verhouding nog een tijd gewijzigd worden. Per woning een perceel van tien meter breed en twintig meter diep, meer verklik ik nog niet.
De lengte van de straat, minus de zijstraten, is vierhonderdtachtig meter. Juist, achtenveertig woningen. Per straatkant. We weten nog niet hoeveel er nodig zijn, maar méér dan zesennegentig nieuwe op ruim vijfhonderd oude huizen zal toch niet nodig zijn?
Om een idee te krijgen vraag ik jullie onderstaand strookje in te vullen en af te geven bij één van de adressen in de Hoofdstraat waar de krantjes verkrijgbaar zijn.

Overige onderwerpen.
Ik heb bijgehouden hoeveel krantjes en waar ze afgehaald werden. Het lijkt er op, dat jullie er één meenemen bij het boodschappen doen in de Hoofdstraat, de adressen in de andere straten wordt amper bezocht. Het Wellingten Nieuws is voortaan ‘alleen maar’ verkrijgbaar in de Hoofdstraat.

Dat was het weer, voor deze keer.

Tamara

Telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Bankrekeningnummer voor de huur [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

Naam: 

Adres:

Ik heb belangstelling voor een   O   drieslaapkamerwoning        O    tweeslaapkamerwoning

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Op de trouwdag van Tamara en Thomas stonden Mark en Simone om tien voor tien, met tientallen dorpsbewoners, op de trottoirs bij de huizen van de ouders van Thomas en Tamara.
‘Wat zit je op je horloge te kijken? Ben je zenuwachtig?’
‘Nee, ik ben de bruidegom niet. Maar ik ben benieuwd hoe het gaat.’
‘Ze staan al klaar met rood en wit lint, om de straat af te zetten. Wat is dat, bij het dorpshuid? Blauwe zwaailichten? Toch geen ongeluk, nét vandaag?’
‘Vast niet, er is amper verkeer.’
Er kwamen twee politieagenten op motoren aanrijden, vanuit de richting van het dorpshuis. Ze keken naar de huisnummers, stopten nét voorbij het publiek, zetten hun motoren dwars over de straat, één op iedere helft en zetten de zwaailichten aan. De jongelui rolden hun linten op en gingen bij het publiek staan.
‘Mark? Vertel maar.’
‘Toen ik het stadhuis belde, over trouwen buiten het stadhuis, werd ik heel netjes behandeld. Ik heb ook gevraagd of er een vergunning nodig was voor het afzetten van een straat. Natuurlijk, maar voor markten en zo was dat meestal geen probleem. Maar ik moest de politie bellen voor advies, vóór ik een vergunning aanvroeg. Dat heb ik gedaan. Wie daar de telefoon oppakte kende mijn naam, ik moest even wachten en kreeg toen de hoofdcommissaris aan de lijn. Die kende mijn naam ook. Ik heb alles uitgelegd. Hij zei, dat dorp staat bij ons in een goed blaadje. Als er criminaliteit is komt dat van buitenaf. Van openbare dronkenschap horen we ook nooit iets, daar hebben we in andere dorpen in het weekend nogal wat mee te doen. Voor wie het ook is, we komen graag even de straat afzetten. U hoeft geen vergunning aan te vragen, we doen dat zonder rompslomp. Kijk, daar komen ze.’
De voordeuren van de huizen van de ouders van Thomas en Tamara gingen open. Thomas kwam naar buiten, in een keurig pak, keek even verbaasd naar de zwaailichten en liep in de richting van het huis schuin aan de overkant. Daar kwam Tamara de voordeur uit. Ze had een wit jurkje aan, niet erg ingewikkeld, maar duidelijk een trouwjurk. Ze keek niet op of om, alleen naar Thomas. Ze kusten elkaar even, zonder elkaar verder aan te raken, pakten elkaar bij de hand en liepen midden over straat richting dorpshuis. Het publiek applaudisseerde en haastte zich over de trottoirs naar het dorpshuis, om vóór hen binnen te zijn. Mark en Simone kregen een stoel op de tweede rij aangewezen, achter de ouders. De zaal was vol, aan één zijkant stond ook nog jeugd, aan de andere zijkant stond een buffet klaar, nog afgedekt. Vanaf dat het bruidspaar de zaal binnenkwam totdat het zat luidde de barman zachtjes de bel, op de maat van hun lopen. En keihard toen de nieuwe echtgenoten elkaar kusten. Iedereen die op een stoel gezeten had stond op, klapte de stoel op en zette die aan de zijkant. Er vormden zich groepjes, waaruit beurtelings mensen naar het bruidspaar of naar het buffet gingen. Mark en Simone keken de gezellige boel een tijdje aan, wachtten op een gaatje in de rij voor het bruidspaar en gingen ze toen ook feliciteren. Tamara kreeg het te kwaad en moest even gaan zitten om te bedaren en haar tranen te drogen.
‘Door u hebben we zo onverwacht vlug kunnen trouwen. En direct een huis. Wat er ook gebeurt, we zullen u nooit vergeten.’
‘Alles kwam toevallig zo uit, Tamara, zo veel hebben wij niet gedaan. Je eigen Thomas eigenlijk het meeste, je zal hem vast vooral komende week genoeg laten voelen hoe dankbaar je bent.’
‘Eh ja. Ik weet het, mevrouw, niet stilliggen.’
Ze giechelden. Mark en Simone werden na het feliciteren van het bruidspaar veel aangesproken, maar Mark weigerde om over huizen te praten, zei ze een week te wachten en dan contact op te nemen met Tamara. Alleen toen de ouders van Tamara hun kwamen bedanken praatten ze langer.
‘Tamara heeft het erg naar haar zin, bij u, meneer.’
‘Wij zijn heel tevreden over haar. Privé is het ook zo’n lieve meid.’
‘Ja, altijd geweest. Altijd blij, opgeruimd. Weet u iets van haar geschiedenis met Thomas?’
‘Ja, daar heeft ze over verteld. We geloven haar natuurlijk, maar het is moeilijk voor te stellen. Zijn ze echt zo vroeg begonnen?’
‘Ja. Je zou er een boek over kunnen schrijven. We kregen, toen ze bijna drie waren, in de gaten dat die twee altijd bij elkaar zaten. Eigenlijk al vanaf dat ze konden lopen en op straat mochten spelen. Dat vonden we wel grappig, zo vroeg al een voorkeur. En van beide zijden. Toen ze hand in hand naar school begonnen te lopen hebben we er wat van gezegd. Ze moest zich niet beperken tot één jongen. Er meerdere leren kennen, en, als ze er de leeftijd voor kreeg, er één uitzoeken om mee te trouwen. U had dat onschuldige gezichtje moeten zien. Ik heb de leeftijd nog niet, ik ben pas zes, maar ik ben al wel uitgezocht. U houdt van elkaar, nou, Thomas en ik ook. Zo simpel is dat. Nou, simpel of niet, er viel niets aan te doen. Ze trokken zich van niemand wat aan, gingen, hoe ouder ze werden, steeds meer met elkaar om. We dachten, als ze in de puberteit komen zal het wel overgaan, dan gaan ze vast ook naar anderen kijken. Twaalf, dertien, veertien, er veranderde niets. Ze speelden niet veel kinderspelletjes meer, zaten te kijken als jongere kinderen dat deden. En ze praatten. Als ze dezelfde kant op wegliepen, liepen ze hand in hand. Toen ze bijna vijftien was ben ik een keer geschrokken. Ze stond naast me in de winkel toen ik haar ineens zag trillen. Ik vroeg wat er was, waarom ze zo trilde. Ze zei, Thomas liep langs. Ik word altijd warm, van binnen, als ik hem zie. Hij van mij ook, zegt hij. Hartkloppingen. Heeft u dat met moeder ook? Tja, zo praatte ze nooit tegen me, ik besloot eerlijk te antwoorden. Ik zei, ik heb je moeder pas ontmoet toen we achttien waren, ze komt uit een ander dorp. Wij hadden ook hartkloppingen, maar die zijn afgezakt. We houden wel nog steeds veel heel van elkaar. Ze zei, wij houden ook nog steeds heel veel van elkaar. Onze hartkloppingen zijn nog niets afgezakt en ik zou ook niet weten waarom. Ze zijn zelfs wat erger geworden sinds we elkaar kussen. Ik zei, je moeder heeft je voorgelicht, je weet dat je voorzichtig moet zijn, met jongens? Ja, zei ze, dat weet ik. Dan ben ik ook, met Thomas. Maar als ik het niet zou zijn gebeurt er nog niets, hij is nog voorzichtiger dan ik. Ik vond, dat ik uitgepraat was. Tegen zo’n zekerheid mag je niets doen. Het is mooi om te zien, zo’n vroeg begonnen en zo’n langdurige liefde, maar onbegrijpelijk. Als u ze niet geholpen zou hebben zouden ze waarschijnlijk nog jaren zo doorgegaan zijn, tot ze een huis gevonden hadden.'
‘Ja, het is heel mooi om te zien. Ze zijn zo ontroerend. Maar zakelijk erg goed. Het portiershuis stond ergens onderaan op mijn lijst, om te kijken wat er mee moest gebeuren. Als ik er langs reed, dacht ik, het zal wel afgebroken moeten worden. Maar Thomas was op al onderzoek gegaan. Toen hij butler werd vertelde hij dat het een prima huis was, alleen van onder tot boven onder het onkruid zat. Het zou schoongemaakt en wat opgeknapt moeten worden, maar dan zou het verhuurd kunnen worden. De slimmerd vroeg gelijk of hij het dan kon huren. En vertelde over Tamara. U begrijpt, wij konden niet anders dat akkoord gaan. Veel meer hebben we niet voor ze gedaan. Thomas heeft hun huis geregeld.’
‘Zo kunt u er ook tegenaan kijken. U heeft beiden ook een baan gegeven.’
‘U vertelde net, hoe u van uw kant tegen dat stel aan keek. Ik zal u onze kant vertellen. Thomas is begonnen als automonteur, maar wilde graag zijn familietraditie voortzetten. Zijn vader heeft hem steeds overal van op de hoogte gehouden, hem eigenlijk ervoor opgeleid. Ik wilde hem graag de kans geven, we zijn vrij modern, maar we houden ons graag aan mooie tradities. Hij voldoet uitstekend. Uw dochter, tja. Na kennis met haar gemaakt te hebben zei mijn vrouw, er steekt méér in dat meisje. Die kan veel meer aan dan wat ze nu te doen heeft. Ik had geen baantje voor haar, en ze wilde ook niet dat Thomas haar chef zou worden. Ik heb Thomas toen verzocht een onderzoek te doen naar de woningnood, waarover ze vertelden. Tamara heeft hem geholpen, onder andere bij de beheerder gedreigd een vereniging van huurders op te richten. Ik heb haar toen gevraagd om dat te doen. U weet het vast wel, dat deed ze vlot en ontzettend goed. Toen we de huizen gekocht hadden kreeg ik behoefte aan hulp, een goede regelaar. Ik kon niet anders dan haar vragen.’
‘Is ze werkelijk zo goed? Ze zegt dat ze met grote bedragen te maken heeft.’
‘Dat heb ik ook moeten leren, meneer, maar ik had al wat meer ervaring in het leven. Tamara is heel goed. Ze heeft alles bij u geleerd. Ze moet bij ons nog wat wennen, maar ze werkt ongeveer zo door als bij u. Alleen duizend pond is een koekje en een miljoen een taart. Als je zo denkt is er mee om te gaan. Alles is relatief.’
‘Je moet er maar opkomen.’
‘Ze heeft het zelf verzonnen. Heeft u van haar gehoord, hoe ze haar krantje regelt?’
‘Ja, en nog meer korting krijgt dan wij ooit kregen. Tja, ze was altijd handiger dan ik. Als ik een zak meel kreeg waar de wormen in zaten vroeg ik een nieuwe. Zij niet, ze eiste anderhalve zak, voor het tijdverlies en de schrik, en ze kreeg het ook nog.’
‘Ja, ze is slim en ze gaat vreselijk goed met mensen om. U weet het wel, als ze met iemand praat lijkt het alsof die op dat moment de enige interesse in haar leven is. Terwijl dat Thomas is. Ze komt natuurlijk regelmatig bij ons, om te vertellen wat ze allemaal doet. Maar we hebben al een paar keer traantjes gezien, als Thomas ter sprake komt.’
‘Ja, dan wordt ze emotioneel. Is ze zo open tegen u?’
‘Ja, en wij tegen haar. Vooral mijn vrouw is erg open. Altijd geweest, ook tegen onze kinderen. Ze heeft Tamara een beetje onder haar hoede genomen. Tamara praat waarschijnlijk makkelijker met mijn vrouw dan met haar moeder. En het kwam zo uit. Ze begon te huilen, bij ons, toen Thomas haar voor kwam stellen. Ze was net ten huwelijk gevraagd, had van haar nieuwe huis gehoord en hoorde van ons dat ze binnen twee maanden zouden kunnen trouwen. Dat schept een band, om als meisjes onder elkaar te kunnen praten.’
‘U moet de goede toon getroffen hebben, mevrouw.’
‘Ik heb een dochter en een schoondochter van haar leeftijd in Boston, waar we vandaan komen. Ik mis ze. En ik moest ook bijna janken toen ik hoorde hoe lang ze al op elkaar aan het wachten waren. Wij zien haar een beetje als nóg een dochter van ons. We hebben haar, en Thomas natuurlijk, een beetje geholpen, maar we krijgen er heel veel voor terug.’
‘Wij hebben ook vreselijk veel van haar genoten. Gelukkig gaat ze niet ver weg wonen. Ze komt regelmatig even binnen, als ze in de buurt is, dat zal ze vast blijven doen. Tja, Thomas is een fijne vent. Rustig, maar hij wist altijd waar hij het over had en wat hij wilde. Ook voor Tamara. Zijn, hun, zelfbeheersing is ook onvoorstelbaar. Wij zijn zo blij voor ze, dat het over een paar uur niet meer nodig is. Sorry, meneer, mevrouw.’
‘Nee, dat is prima.’
‘Dan zeg ik nog iets. Ik kon u niet plaatsen, met die kleine stukjes informatie die ik kreeg. Hoe u, neemt u mij niet kwalijk, mevrouw, normaal gekleed bent. We hoorden van Thomas, dat u wel als pin-up in de garage zou willen hangen. Van Tamara ook het één en ander. Ik begrijp nu, dat het samen te vatten is onder één noemer, niet preuts. Tja, we zijn wel iets van jongelui gewend, maar niet van iemand van uw, eh, onze generatie.’
‘Ik kom uit Nederland, meneer. Ik ben wel preuts opgevoed, maar ik zag genoeg om me heen. Er gebeurde net zo veel als altijd, maar er werd openlijker over gesproken. Ik, wij, hebben onze kinderen erg vrij opgevoed, maar verstandig, van beheersing wisten ze ook alles. Ik heb Tamara ook een beetje bijgepraat. Als je alles bij zijn naam noemt en praat over wat je voelt, geniet je veel meer dan wanneer je alleen zegt, je bent mooi en het was lekker.’
‘Oei. Nu snap ik helemaal waarom Tamara zo graag met u praat. U lokt me bijna uit mijn tent om over onze ervaringen te vertellen. We gaan naar huis, vrouw. U beiden nogmaals bedankt voor alles.’
Ze namen afscheid. Mark en Simone zeiden het bruidspaar nog even gedag en gingen naar huis. Onderweg kwamen ze een koets tegen.
‘Wat mooi versierd, Mark.’
‘Ik heb alleen gezegd, toen ik doorgaf dat ze mogelijk met een koets naar huis wilden, dat ze die misschien wat versieren konden. Nou, ze hebben zich uitgeleefd.’
‘Dat gaan Tamara en Thomas ook doen, nadat ze uit de koets stappen.’
‘Zullen we thuis wat imiteren, schat?’
‘Niks imiteren. Echt doen.’
‘Ik bedoel, onze eerste keer imiteren?’
‘Rijd maar vlug door.’

Thuis werden ze opgewacht door een dienstmeisje.
‘Mijnheer, mevrouw, er is al een paar keer voor u gebeld, uit Boston. Ze willen met u chatten. Ze wachten, want ik heb verteld hoe laat u vermoedelijk thuis zou komen.’
Mark en Simone liepen snel naar het kantoor en zetten de computer aan. De kinderen zaten met z’n vieren voor de camera te praten. Nadat ze elkaar begroet hadden ging Silvia midden voor de camera zitten.
‘Jullie weten, dat we heel veel samen doen. Soms tegelijk, soms na elkaar. Bijvoorbeeld, Aimee en ik zijn bijna op hetzelfde moment ontmaagd. We zijn een maand na elkaar aan kinderen begonnen. Aimee is, toevallig, een maand na mij zwanger geworden. Mooi, onze kinderen een maand na elkaar. We hebben, ook met z’n vieren, natuurlijk gepraat over wanneer de volgende zo ongeveer zou moeten komen. We vonden een verschil van tussen één en twee jaar wel mooi. Dus zijn we een tijd geleden weer aan zo’n mooie periode begonnen. U weet wel, bij het vrijen extra kunnen denken, misschien word ik van deze lading zwanger, respectievelijk, misschien maak ik haar met deze lading zwanger. Heerlijk. Een maand geleden was het raak bij Aimee. Mams, je bent verschrikkelijk, je wist het eerder dan ik. Nou ja, één minuut. Nu kom je een dag na de anderen. Ja, ik ben ook weer zwanger.'
Ze feliciteerden haar en Jamie. En Mike en Aimee, omdat ze alles zo fijn samen deden.
‘Ik geef nu het woord aan de volgende woordvoerder.’
Silvia ruilde van plek met Mike.
‘Silvia maakte er een mooi verhaal van. Het gaat heel fijn met ons. Ik neem geen aanloop. We willen met z’n zessen over zes weken een week bij jullie op bezoek komen.’
Simone begon te huilen.
‘Fijn, hè, mams? Eerder komt slecht uit, als we langer wachten wordt het reizen voor Aimee en Silvia moeilijker.’
‘Het is geweldig, jongelui. Chatten is heel fijn, maar er gaat natuurlijk niets boven in levenden lijve. Jullie hebben je niets te verwijten, we zijn hier dan een maand of vijf en wij zijn ook niet teruggeweest. We hebben het hier ook geweldig en druk.’
‘Mooi, paps. Slaapruimte?’
‘Wordt geregeld. We weten jullie wensen.’
‘Mooi. Dat was het.’
‘Nee. Laat mij de tickets regelen. We hebben hier prijsvechters, hier tickets kopen is waarschijnlijk goedkoper dan bij jullie vandaan. Ten laste van het familiekapitaal, natuurlijk, het is familiebezoek.’
‘Ook goed. We hadden al geregeld dat Silvia en ik ons achterdehandje aan zouden spreken, dat wordt toch alleen maar meer. Aimee en Jamie protesteerden wel, maar wij mogen ze toch af en toe wel een cadeautje geven? En we genieten altijd van elkaars cadeaus.’
‘Prima. Wij hebben dezelfde problemen met onze achterdehandjes. Omdat we het hier beheren hoeven we niets te betalen. Erg, hè?’
Ze grinnikten allemaal.
‘We komen net van de bruiloft van Thomas en Tamara. We hebben over ze verteld. Onze butler en onze troubleshooter. En onze vrienden. Ook een beetje onze kinderen. Het was zo ontroerend, lui. Ze wonen schuin tegenover elkaar, kwamen tegelijk hun huis uit, gaven elkaar midden op straat een kusje en liepen toen hand in hand naar het dorpshuis, om te trouwen. Dat wilden ze graag. Vanaf dat ze naar school gingen liepen ze hand in hand. En vanaf ongeveer hun twaalfde kwam er eerst dat kusje bij, als ze elkaar zagen. Omdat Simone en ik thuis kwamen om te gaan doen wat ze nu ook vast doen, wil ik voorstellen om te stoppen. Een andere keer weer verder.’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Vast jullie eerste keer overdoen, hè?’
‘Je moest beter weten. Onze eerste nacht. Tot ziens.’
Mark schakelde de computer uit.
‘Je bent toen bij je vijfde poging in slaap gevallen. Dat red je niet meer, hè?’
‘Nee, waarschijnlijk bij de derde. Erg?’
‘Nee, je doet het nu nog beter dan toen, drie nu telt voor vijf toen. En het aantal is niet belangrijk. Kom, naar de slaapkamer.’
De derde poging lukte ook nog, maar tijdens hun uithijgen vielen ze in slaap.

‘Zal ik je helpen, met je jurk?’
‘Nee, dank je. Kleed jezelf maar gauw uit. Ik wil je graag bloot zien en jij zal blij zijn om je broeken uit te kunnen doen.’
‘Ja, ik heb een paar keer aan nu gedacht, maar dan gauw weer aan wat anders. Ik kon in het dorpshuis niet staan met zichtbaar een stijve in mijn broek.’
‘Blijf even zo staan. Ik vind het altijd grappig, dat hij net in je onderbroek past. Goed, ga maar door.’
‘Toen we twaalf waren heb je een keer zonder broekje onder je rok naast me gelopen. Dat vond ik toen heel spannend. Vandaag dacht ik daar een keer aan. Misschien ook niet, als je thuis op wilde schieten. Oh, wat mooi, je blote borsten en die bobbel in je broekje.’
‘Jouw stijve ook. Haast?’
‘Ik wil wel heel graag. Zeg, ik vond het een hele mooie dag. Vanaf dat ik je naar buiten zag komen tot en met nu. Wat vond jij het mooiste?’
‘Alles. Vond je het niet erg, dat ik moest janken, toen meneer en mevrouw ons feliciteerden?’
‘Nee, heel lief. Een mooie manier om ze te bedanken.’
‘Zo kan je dat ook zien. Typisch iets voor jou, om dat te bedenken. Thomas, man, nu gaat het mooiste komen, hè?’
‘Dat is wel de bedoeling. Broeken uit. O, wat zie je er mooi uit.’
‘Mooier dan in mijn trouwjurk?’
‘Je zag er heel mooi uit. Ik was heel blij dat je niet voor een pompeus geval gekozen hebt, met honderd meter stof. Dan had ik geeneens af en toe een arm om je heen kunnen doen.’
‘Nou, op onze trouwdag in het openbaar alleen handje vasthouden en kusjes was ook niet erg geweest. Het kon niet, maar ik dacht een paar keer, nu omhelzen, ik wil de stijve van mijn man tegen me aan voelen.’
‘Meer niet?’
‘Dat kon helemáál niet. Nu kan je wel. O, Thomas, wat heb je toch een mooie.’
‘Maar eh ik weet van niets.’
‘Je bedoelt, je hebt het nog nooit eerder gedaan. Maar je weet al veel. Daarvoor hebben we toch geëxperimenteerd?’
‘Ja, maar niet het mooiste.’
‘Nee, maar het heeft zijn nut al bewezen. Leg je handen eens op mijn borsten.’
Hij deed het, voorzichtig.
‘Je hoeft er toch niet zo voorzichtig mee te zijn, dat heb je al gemerkt. Je kan het zonder gelijk beginnen te spuiten.’
‘Ja, dat zou anders nu gebeurd zijn.’
Ze pakte zijn ballen. Hij schokte even.
‘Zelfs nu niet. Fijn, hè?’
‘Ja. Ik hoop dat het goed gaat, dat ik niet kom vóór ik helemaal binnen ben en eh een beetje gestreeld heb.’
‘Je weet toch ook al wanneer je begint te komen? Als het te vroeg begint pauzeer je toch even?’
‘Als je dat niet erg vindt.’
‘Natuurlijk niet. Beter dan te vroeg komen. Maar dat zou ook geen ramp zijn, het blijft toch niet bij de eerste keer?’
‘Nee, zo vaak we allebei willen en kunnen, schat. Zullen we op bed gaan liggen?’
‘Zou je het iets ondeugender kunnen vragen? Anders wordt alles zo plechtig.’
‘Eh ik wil met je naar bed, ga je mee?’
‘Ik wil ook zo graag, ik ben al onderweg. Kom je naast me?’
‘Om te beginnen naast je, ja.’
Ze gingen naast elkaar liggen. Na een paar seconden ging hij op zijn zijkant half op haar liggen. Met één hand streelde hij een borst.
‘Vind je het erg, als ik nu niet veel aandacht aan je lekkere borsten besteed?’
‘Nee, die zijn al vaak heerlijk aan de beurt geweest.’
Hij ging met zijn hand naar beneden, tussen haar benen.
‘Ik heb je hier al gestreeld, maar eh nog niet echt. We hebben wel voorzichtig tegen elkaar aangestaan en gelegen, ik wil je nu graag met mijn penis strelen.’
‘Je hoeft het niet min of meer te vragen, we mogen alles doen wat we willen.’
Hij ging nog iets meer over haar liggen en streelde haar doos met zijn penis.
‘Oh, heerlijk.’
‘Een heerlijk begin.’
‘Ik eh kom helemaal op je liggen. Ik ga op mijn armen steunen om niet met mijn volle gewicht op je te drukken. Jij hebt twee handen vrij. Wil je met één hand mijn penis besturen, zolang hij nog niet weet waar hij naar toe moet? Ik wil me langzaam op en eh in je zaten zakken. Wil je je andere hand ergens op mijn achterkant doen? Als je daarmee harder of zachter op me drukt, weet ik of ik sneller of niet moet zakken.’
‘Hoe kom je daar allemaal bij?’
‘Ik heb bedacht hoe het het fijnste zou gaan. Ik wil het voorzichtig doen, onze eerste keer. Je kan ook in mijn oor fluisteren wat jij wilt.’
‘Alles wat je wilt.’
‘Nee, het moet voor jou ook lekker zijn. Ik kom toch wel.’
‘Ja. Toch fijn, dat het tot nu toe niet gekomen is.’
Hij ging op haar liggen.
‘Niet te zwaar?’
‘Nee. Toch prettig, dat je stijve altijd helemaal omhoog stond, je kon er nooit per ongeluk inschieten. Als je je achterwerk iets optilt zal ik gaan sturen. Eerst strelen, en dan langzaam naar binnen.’
Hij deed het, zij deed het, ze deden het samen. Hij zuchtte, toen hij een paar centimeter binnen was.
‘Het was even net of het niet ging, maar ineens wel. Je zit helemaal om me heen, beter dan met je hand. Fijn, schat?’
‘Ja, maar te weinig, ik wil meer, je nog beter voelen.’
Hij ging langzaam verder tot ze, met een zacht kreuntje, even verkrampte.
‘Kom je?’
‘Nee, daar ging wat. Ik ben geen maagd meer. Je hebt me ontmaagd, man van me. Ga je door? Nog meer.’
‘Kan het?’
‘Ja, meer dan een pijnscheutje was het niet. Stop me nu vol, alsjeblieft.’
Hij ging door tot hij niet verder kon.
‘Oh, wat heerlijk. Wat heb je me helemaal vast. Heerlijk stevig, maar niet te.’
‘Ik zit heerlijk vol met hem. Het was net of je ruimte in me maakte om naar binnen te kunnen. Een heerlijk gevoel, hopelijk blijft dat altijd zo.’
‘Dan kom ik voortaan toch steeds zo naar binnen? Voor mij was het ook heerlijk. O, ben ik nu ook geen maagd meer? Of moet ik dan gekomen zijn?’
‘Vast niet, ik ben toch ook niet gekomen? Dank je wel, liefste, dat je me zo voorzichtig en lekker ontmaagd hebt. Je bent heel goed, al wist je van niets.’
‘Ik ben blij dat het niet zo pijnlijk voor je was. Je gaf het tempo ook zelf een beetje aan.’
‘Nou, eigenlijk steeds, meer, meer, je was een beetje langzaam. Geeft niet, hoor, het moet wennen.’
‘Nou, graag. Nu wippen?’
‘Strelen.’
Hij begon langzaam, met korte slagen, maar ging ze al gauw wat langer maken.
‘Oh, heerlijk.’
‘Ja, ga door, iets vlugger?’
Hij ging even iets vlugger.
‘Oh, ik kom.’
Na nog een paar stoten ging hij langzamer.
‘Oh, schat, ik ook, ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhh.’
Hij stopte met stoten en liet zich langzaam op haar zakken. Hij hijgde even uit, voor hij naast haar ging liggen.
‘Traantjes?’
‘Ja, jij ook, hè?’
‘Ja. Eindelijk. Na zo veel jaren. In ruim een maand van niets via een beetje experimenteren eindelijk vrijen.’
‘Ja. Je kwam lang.’
‘Het was geweldig. Veel stralen.’
‘Ik dacht zeven.’
‘Dat zou best kunnen. Jij kwam ook, hè?’
‘Ja, je wond me op, door je stoten en je kreunen.’
‘Lekker?’
‘Vreselijk lekker. Je vinger is dunner en korter.’
‘Ja, dat was behelpen.’
‘Maar daardoor wist je ook een beetje hoe het moest.’
‘Daar had ik alleen in het begin iets aan. Toen ik kwam kon ik niet meer denken. Alleen halverwege, fijn, ze komt geloof ik ook.’
‘Het duurde niet zo lang. Halverwege was het het heftigst. Thomas, wanneer kan je weer?’
‘Wil je zo graag?’
‘Ja.’
‘In de suite wilde je niet dat ik je vaak streelde.’
‘Nee. Daar kreeg ik het te moeilijk. Dan wilde ik meer dan je vinger voelen. Nou, als we het één keer gedaan hadden had ik niet meer kunnen stoppen. Je vrijt vreselijk lekker.’
‘Jij ook. Door onze experimenten is het de eerste keer geweldig gegaan, hè?’
‘Heel geweldig. Anders had je misschien wel twee keer gespoten voor je eindelijk zonder naar binnen kon. Daar hadden we vast de hele avond over gedaan. Nu kunnen we vast straks weer.’
‘Ik wil ook heel graag. Ik durf wat sneller naar binnen, je vindt dat kennelijk lekkerder, je moedigde me aan.’
‘Ja, het eerste stukje ging zo lekker naar binnen dat ik gelijk alles wilde hebben.’
‘Terwijl je wist dat je onderweg zou kunnen voelen dat je ontmaagd werd?’
‘Ja. Het hoefde niet, maar ik wilde het wel graag voelen. En merken dat jij ook iets voelde.’
‘Niet meer dan dat het even iets moeilijker ging, en jij even kreunde en schokte. Ik dacht dat je kwam.’
‘Dat vroeg je, ja. Gelukkig niet zo vroeg. Fijn, hè, dat we allebei gevoeld hebben dat je me ontmaagde.’
‘Ja. Ik ben blij dat het niet erg pijnlijk was.’
‘Amper. En maar één keer. Thomas, als meisje weet je het van tevoren. Je accepteert dat het even pijn kan doen, maar dat het de moeite waard is. Kinderen krijgen is nog pijnlijker, maar ook de moeite waard.’
‘Daar heb ik wel eens over gedacht. Ik heb maar geaccepteerd dat het niet anders kan. Maar ik hoop dat het dan niet zo erg voor je wordt.’
‘Het zou een hoop schelen, Thomas, als je dan mijn hand vast houdt.’
‘Beloofd.’
‘Dank je, lieve man.’
‘Tja, ik weet niet wanneer ik ontmaagd ben, maar een man ben ik nu zeker.’
‘Ja. Als ik niet aan de pil zou zijn had je me zwanger kunnen maken.’
‘Ik ben blij dat je er op tijd mee begonnen bent. Met een condoom lijkt me niets. Fijn, dat je er tot nu toe niets over gezegd hebt, om me niet in de verleiding te brengen.’
‘Daar had je niet aan toegegeven. Ik ook niet. Ik vond het wel fijn dat je het op tijd vroeg. Ik had het toch wel gedaan, maar dat je ook je verantwoordelijkheid nam.’
‘Tja, dat zat in mijn planning. Een goede baan, een huis, dan een aanzoek, en een paar maanden voor ons huwelijk vragen of je aan de pil wil. Voor de zekerheid, ik verwachtte wel dat je er zelf aan zou denken. Maar alles ging zo snel. Binnen vijf weken van een seksloze verkering naar eh.’
‘Vrijende echtgenoten.’
‘Ik heb meer dan echt genoten. Ik heb vreselijk genoten. Je liet me in de suite al lekker komen, ik kan er niet over uit, je zit zo perfect helemaal om me heen.’
‘Net zoals jij me heerlijk volstopt. Met toegift.’
‘Die kan je nu niet zien.’
‘Nee, maar ik merkte goed dat je kwam, dat was ook opwindend.’
‘Ik ben blij dat jij ook gekomen bent. De eerste keer al. Door eh mijn stijve.’
‘Ik had geen idee hoe het zou voelen, en hoe ik me zou voelen. Je deed alles vreselijk goed en lekker.’
‘Het ging min of meer vanzelf. Zeg, pak me eens beet?’
‘O. Word je weer alweer een beetje stijf? Fijn.’
‘Masseer mijn ballen eens? Dan gaat het vast sneller. Ik wil zo graag.’
‘Denk je dat je alweer wat kunt lozen?’
‘Ja, vast wel. Oh, heerlijk.’
‘Het helpt. Zal ik hem ook strelen?’
‘Ja, zachtjes. Anders gaat het misschien te snel.’
‘Vast niet, zo kort na de eerste keer. Vinger je mij een beetje? Dan kan ik straks goed voelen hoe lekker dik je paal is.’
‘Wat een taal, meisje.’
‘Ik ben nu echt vrouw. Dat heb jij gedaan, met je eh goed, laat maar.’
‘Wil jij zo bovenop?’
‘Nee, later.’
‘Op onze zijkanten? Dan kan jij meer bewegen.’
‘Zou je dat willen?’
‘Ik weet het niet. Daarnet had ik geen bewegingen van je nodig, om het eind te halen.’
‘Goed, dan proberen we het. Begin alvast maar met strelen.’
De tweede keer duurde heel lang, waardoor ze twee keer kwam. De eerste, kort nadat hij helemaal binnen was en begon te strelen. De tweede keer, toen hij eindelijk kwam, en vier keer kreunde.
‘Oh, heerlijk. Spuit je nu fijner dan in mijn handen?’
Het duurde lang, voordat hij wat zei.
‘Ja, je had hem beter vast. Ik hoefde nergens op te letten, ik kon het gewoon laten gaan.’
‘Het was, dacht ik, méér dan laten gaan. Je drukte je iedere keer tegen me aan. Alsof je nog dieper wilde.’
‘Dat zal wel een natuurlijke neiging zijn. Wat niet natuurlijk was, denk ik, dat jij nog sneller naar me toe kwam dan ik naar jou, waardoor ik ontzettend snel helemaal binnen was.’
‘Ja, heerlijk. En daarna kon ik nu ook niet stilliggen, daarom kwam ik zo snel. En toen jij kwam weer. Thomas, ik wil je wat vragen. Maar ik ben zo bang dat je schrikt van je voormalige schuchtere meisje.’
‘Ja, je bent niet zo schuchter meer. En je blijft me verbazen. Je bent nogal eh gretig. Ik verwijt je niets, dat ben ík ook, maar van jou verbaast me het me erg.’
‘Het is duizend keer lekkerder dan ik verwachtte.’
‘Fijn. Wat wilde je vragen?’
‘Of we zo vaak kunnen vrijen als je kan.’
‘O. Meen je dat? Ik dacht dat meisjes het eigenlijk niet veel meer dan toelieten.’
‘Dat moeten die meisjes weten. Ik wil vreselijk graag zo vaak mogelijk met je vrijen. Omdat ik van je houd, je zo mooi bent, en je eh ik zal het laten bij, je vrijt vreselijk goed. De eerste keer al, de tweede keer zo heerlijk lang. Zou een derde keer nog langer duren?’
‘Vermoedelijk. Ik ben heel blij dat je zo vaak mogelijk wilt. Ik zal het doen. Niet alleen voor jou, ik vrij ook zo heerlijk met je.’
‘Fijn. Wat vind je het lekkerst? Naar binnen komen, wippen of spuiten?’
‘Tamara!’
‘Ik alles.’
‘Ja, ik ook. Die derde keer zal nog wel even duren. Zullen we onder de dekens gaan liggen? Voor het geval we in slaap vallen?’
‘Goed. Als je vannacht wakker wordt, maak je mij dan ook wakker? Het duurt anders zo lang.’
‘Nou, wilde meid. Ik maak je niet wakker, anders vallen we overdag in slaap.’
Ze kropen onder de dekens. Ze streelden elkaar, maar voor de derde keer mogelijk was vielen ze in slaap.

Na een week dook Tamara weer op. Ze kwam het kantoor binnen, waar Mark en Simone zaten te praten.
‘Daar ben ik weer. Ik ben af en toe al aan het werk geweest, hoor, ik heb niet stil eh. Nou, mevrouw, ik heb niet stil gelegen. Alleen de eerste keer, toen heb ik braaf onder Thomas gediend. Daarna hebben we allebei een potje gejankt, eindelijk voor de eerste keer bij elkaar, na zoveel jaren. Toen een tweede keer, enzovoort.
Thomas was zo lief, en zo blij dat hij eh zo’n diepe indruk op me kon maken. Hij moet wel wennen dat ik niet zo schuchter meer ben als vroeger. Nog een keer bedankt voor alles. En voor de koets, van het dorpshuis naar huis. De koetsier is expres wat omgereden, en overal kwamen de mensen hun huizen uit om te kijken en te zwaaien. Tja, aan de ene kant was dat heel leuk, aan de andere kant wilden we vlug naar huis, dat snapt u wel. Over mijn werk, het is zo rustig, dat ik met de pachters kennis wil gaan maken. Rijdt u morgen mee, mevrouw? Om tien uur? We zien wel hoeveel we er kunnen bezoeken, ik wil er geen haastwerk van maken.’
‘Kan je wel zo lang van huis?’
Ze grinnikten alle drie.
‘Thomas moet ook werken. Die mobieltjes zijn ideaal, we hebben regelmatig contact. Oh, meneer, mag dat? Het zijn eigenlijk privé-gesprekken.’
‘Zulke gesprekken komen het werk ten goede. Het zou wat anders zijn, als je familie in Australië zou gaan bellen.’
‘Nee, die heb ik daar niet, en ik bel mijn ouders geeneens, daar ga ik langs als ik in de buurt ben. O ja, de tekening van de straat is naar de stad. Ze gaan de rijplaten bestellen. Als die er zijn en ze geen vragen meer hebben gaan ze beginnen met de leidingen.’
‘Prima. Jaag dat architectenbureau eens op. En zet in je krantje dat de mensen van de strook moeten blijven. De jeugd moet er ook geen zandkastelen gaan bouwen, anders moet alles opnieuw geëgaliseerd worden als de bouw begin. Dat vertraagt alleen maar. Als de rijplaten er liggen mogen ze daar over wandelen. Laat de stad ook rijplaten vanaf de zijstraten neerleggen.’
‘Ik heb er nog niemand op gezien, maar ik zal het doen.’
‘Je laatste krantje was weer prachtig, Tamara. Een schitterend verhaal over Thomas en jou. Iedereen kent min of meer jullie geschiedenis, neem ik aan, maar je combineert alles zo mooi. Onder andere met de woningnood.’
‘Dat kan alleen maar omdat ik er de tijd voor heb. Af en toe een stukje schrijf en er bij ander werk af en toe aan denk.’
‘Ja, onder druk wordt het vast niet zo mooi. Je spreidt het nieuws ook mooi.’
‘Ik vond het bij elkaar weer lang genoeg. En wie wat bewaart, die heeft wat. Als ik niets zou hebben is het niet leuk. Als ik erg veel zou krijgen kan ik altijd een A vijf boekje maken.’
‘Ja, je hebt je weer goed voorbereid. Simone en ik hebben bij één stukje in je krantje erg gegrinnikt. Van een onbekend aantal sollicitanten werd in ieder geval Thomas junior opgeroepen voor een sollicitatiegesprek. Heb je een idee over dat onbekende aantal? Of Thomas?’
‘Nee, we hebben ons daar niet druk over gemaakt, we waren veel te blij dat hij aangenomen werd.’
‘Gok eens?’
‘Butler? In een groot huis? Met zo’n salaris? Vast minstens twintig.’
‘Één.’
‘Één? Alleen Thomas?’
‘Je weet kennelijk van niets. Begrijpelijk, Thomas senior vond het vast beter om niet te veel te vertellen. Maar jullie mogen het best weten. Het verhaal begint, toen de grootvader van jouw Thomas hier butler was. Hij overleed kort nadat mijn vader het hier overnam. Thomas senior regelde alles, totdat mijn vader hem vroeg wanneer hij wegging. Hij keek heel verbaasd, hij wilde helemaal niet weg. Dan moet je naar de baan van butler solliciteren, zei mijn vader, of dacht je dat het erfelijk was? Thomas senior heeft een sollicitatiebrief geschreven en is natuurlijk aangenomen. Ik herinnerde me dat verhaal van mijn vader, toen ik hier een tijdje was. Thomas senior was nog niet zo oud, maar we zagen meer in junior, we gaan ook liever met jongeren om, hij was net zo oud als onze kinderen.. Ik heb Thomas senior aangeboden om hem met pensioen te laten gaan. En ja hoor, hij zei, meneer, mag ik u mijn zoon aanbevelen, als opvolger?’
Ze grinnikten alle drie.
‘Ik vroeg hem of hij zich herinnerde hoe hij aan zijn baan gekomen was. Hij werd een beetje bleek. Ja, meneer, dat herinner ik me. Ik zei, ik zal nog even wachten met het publiceren van de vacature. Misschien komen er spontane sollicitaties. Hij snapte het, hij kwam weer een beetje bij.’
‘Ohhhh, u heeft niets gepubliceerd?’
‘Natuurlijk niet, we wisten toch dat jouw Thomas het van alle andere sollicitanten zou winnen? Hij wist bijna alles al. Maar ik heb gewacht op zijn sollicitatiebrief, zijn vader zou hem vast onmiddellijk waarschuwen. Daarna heb ik een paar dagen gewacht, hem toen op laten draven en een serieus sollicitatiegesprek gehouden. Hij deed het goed, maar hij moest wel gaan zitten toen hij hoorde dat hij aangenomen was.’
‘Ja, dat heeft hij verteld. Zijn vader had gezegd, het is niet vanzelfsprekend dat je de baan krijgt. Ik weet niet wat ik aan meneer en mevrouw heb, ze zijn zo anders dan de vorige, on-Engels. Daarom was hij erg zenuwachtig. En hij kreeg ook geen hoogte van u. En mevrouw stelde ook vragen. U was allebei erg direct, heel on-Engels. En plotseling zei u, we nemen je graag aan. Toen werd het hem even te veel.’
‘Hebben we hem te hard aangepakt?’
‘Nee, hij wist dat er geen sprake kon zijn van automatische opvolging. Binnen een familie wel, zoals in uw geval, maar niet bij personeel, dat is uit de tijd. Hij vond het raar lopen, maar wel correct.’
‘Mooi. Binnen onze familie gaat het ook niet helemaal automatisch. Wanneer de beheerder wil stoppen of overlijdt wordt de volgende in de familielijn gevraagd. Die kan weigeren, waarna de volgende gevraagd wordt. De familie is zo groot, dat er altijd wel een liefhebber is. Snap je?’
‘Ja, meneer.’
‘In mijn geval is het anders gegaan. Onze kinderen wilden aan kinderen beginnen en het liefst in ons huis blijven. Maar dan zou het nogal vol worden en wij wilden niet op hun lip blijven zitten. Daarom heb ik mijn vader aangeboden om het van hem over te nemen. Ik wilde wel wat anders, ik had lang genoeg in mensen zitten snijden. Maar eh, jouw Thomas bleef genoeg bij zijn positieven om zodra hij van de schok bijgekomen was over het portiershuis te beginnen. Om jou te kunnen vragen.’
‘Ja, dat moet onmiddellijk na het gesprek met u gebeurd zijn.’
‘Ja, Simone vond dat jullie verkering geen minuut langer dan nodig moest duren en heeft hem geadviseerd je gelijk te laten komen. De rest weet je.’
‘Ja, ik heb hier bij moeten komen. Binnen een half uur een aanzoek, een huis, en horen dat we heel snel zouden kunnen trouwen. Wij kunnen u niet genoeg bedanken.’
‘Dat hoeft niet, dat weet je. Nu over je werk. Gaat dat?’
‘Ja, meneer. Mag ik Thomas vertellen hoe het gegaan is?’
‘Natuurlijk. Dan weet hij dat hij nooit zijn zoon als opvolger voor moet stellen. Tamara, ik heb veel voor je om te doen. Maar het heeft geen haast. Het ene na het andere taxatierapport komt binnen. We hadden de huizen op twee ton geschat, maar het is minder. De huur zou omlaag kunnen, maar dat doen we niet. Iedereen is toch al blij met vijftien procent minder. Met de vaststelling wachten we tot na de renovaties. Er daar gaat het nu om. Je moet, af en toe, met de beheerder een paar getaxeerde huizen langsgaan. In overleg met de bewoners de renovatie bepalen. Alleen, volgende bewoners moeten er ook kunnen wonen, dus al te persoonlijk kunnen de wensen van de bewoners niet worden.’
‘Dat zullen ze vast begrijpen. Het blijft een huurhuis, net als het onze.’
‘Juist. Ze zullen geduld moeten hebben, want ik wil nog niet met renoveren laten beginnen. Twee redenen. Één. Over niet al te lange tijd start de nieuwbouw, daar moeten al zoveel mogelijk mensen aan gaan werken. Twee. Als alle, of bijna alle renovaties bekend zijn, kunnen we waarschijnlijk weer wat in het groot regelen.’
‘Ik ga aan het werk. Heerlijk druk. Meneer, tot ziens. Tot morgen om tien uur, mevrouw.’

De volgende morgen, toen Tamara tegen tienen naar de garage wilde lopen om de auto te halen, zag ze Mark en Simone voor het huis staan. Ze liep naar ze toe.
‘Goedemorgen. Is er iets bijzonders?’
‘Goedemorgen, Tamara. Ja, ik wilde mijn echtgenote en mijn troubleshooter uitzwaaien, nu ze de eerste keer op pad gaan. De auto wordt hier voorgereden.’
‘Prima. Hé, ik heb hier niet eerder koeien gehoord. Zo dichtbij kunnen ze toch niet komen?’
‘Mark? Weer opstandig?’
‘Ja, schat. Leg het in de auto maar uit.’
De auto, een Rolls, werd voorgereden, de chauffeur stapte uit en hield het portier open.
‘Wat is dat voor vlaggetje, voorop, meneer?’
‘Dat is de standaard voor de troubleshooter. Aan de ene kant staat een vraagteken, aan de andere kant staan twee uitroeptekens. Oftewel, als u me wat vraagt krijgt u zeker antwoord. Doe je best maar.’
Tamara gaf Mark een kusje op zijn wang.
‘U blijft me verbazen.’
Tamara en Simone stapten in.
‘Ik moet je wat uitleggen. Zie je een verandering op het dashboard?’
Tamara keek en wees op een knopje.
‘Dat zat er eerder niet.’
‘Druk er maar op.’
Tamara drukte op het knopje, schrok en liet het los toen ze een koe hoorde loeien.
‘Nou zeg! Dus dat was die koe.’
‘Ja. Mark heeft in de Rolls in Boston, zodra hij daar in mocht rijden, ook zo’n claxon laten zetten. Hij vindt het leuk, om af en toe een streek uit te halen. Ik snap nu zijn bedoeling wel. Hij wil niet alleen graag dat zijn troubleshooter gezien wordt, met die standaard, ook dat die zijn komst aan kan kondigen.’
‘Heel goed bedacht. Ik zal er zeker gebruik van maken.’
Tamara reed weg.
‘Eh verrast hij u vaak?’
‘Onregelmatig. Net weer. Het ene moment praat hij over miljoenen, het andere moment verzint hij om een vlaggetje te laten maken. Zo lief. In het begin vroeg hij af en toe of ik geen juwelen wilde hebben. Nee, daar geef ik niets om. Dan bracht hij een bosje bloemen mee, rozen, of tulpen, als ze er waren. Dat vind ik net zo mooi. En aardig van hem. Maar ik verras hem soms ook. Pakt Thomas je wel eens, onverwacht, overdag?’
‘Ja. Eerst niet, ik heb hém een paar keer gepakt, toen durfde hij ook. Hij blijft voorzichtig.’
‘Je hebt altijd een rok of een jurk aan. Ik ook, ik vind het vrouwelijker dan zo’n spijkerbroek. Je moet eens een broekje zonder kruis aantrekken. Die kan je per post bestellen, ik zou er maar geen in het dorp te kopen, ze hoeven niet zo precies te weten wat je uitspookt. Mark schrikt zich altijd wezenloos, als hij een broekje verwacht en hij gelijk mijn blote doos vast heeft. Hé, blijf op de weg.’
Tamara stopte aan de kant van de weg.
‘U liet me schrikken. Ik dacht dat je met zulke dingen pas begon als je jaren getrouwd was, om het weer wat spannender te maken, als dat nodig was.’
‘Zo wordt er mee geadverteerd, sexy kleding om aan te trekken als je naar bed gaat, om meneer overeind te krijgen, als je snapt wat ik bedoel. Maar daar heb ik niets voor nodig, alles uittrekken werkt nog steeds. Maar voor overdag, om een tussendoortje uit te lokken, heb ik broekjes zonder kruis. En behaatjes met gaten voor de tepels.’
‘Ik zal eens zo’n catalogus bestellen. Maar ik heb nog niets nodig, overdag niet en ‘s avonds niet.’
‘Vast niet. Je zal het zelf niet gedaan hebben, en ik weet niet hoe het hier gaat, maar je weet vast van scharrelen, bijvoorbeeld op de achterbank van een auto.’
‘Ja, dat heb ik in films wel gezien. Maar hier hebben de jongeren niet zo veel auto’s als in de States.’
‘De afstanden zijn hier ook kleiner. Je moet zo’n broekje toch eens proberen. Ik weet het ook van mijn dochter en schoondochter, hun mannen worden er ook zo hitsig van. Laat ik het zo zeggen, hij schrikt zich rot. Zij wordt gelijk op de grond gelegd, hij laat zijn broeken op zijn enkels zakken, doet haar rok omhoog en begint. Het heeft me al een paar bloesjes gekost, hij heeft geen tijd om knoopjes los te maken, wil mijn borsten vasthouden onder het wippen.’
‘O. Praatte u daarover, met uw kinderen? Op deze manier?’
‘Nog vrijer, Tamara. Ik heb verteld dat we, Mark en ik, en de kinderen en hun verkeringen bloot in de tuin zonden en zwommen. We draaiden nergens omheen. Zeiden gewoon, hé, jongeman, ik weet niet waar je aan zit te denken, doe eens een handdoek over je stijve, méér dan recht vooruit houd je privé. Of, doe je benen tegen elkaar, meid, ze kijken je gleuf in.’
‘O.’
‘Tamara, je weet dat Mark en ik je heel graag mogen. Wil je, als we alleen zijn, Simone en je tegen me zeggen?’
‘Graag. En tegen eh meneer?’
‘Dat moet hij zelf uitmaken. Blijf maar meneer zeggen, als het over je werk gaat. En zeg maar eens achteloos Mark, als het daar níet over gaat. Dan zien we wel hoe hij reageert.’
‘Goed. Laten we een bezoekje afleggen, daarna wil ik graag wat met je praten.’
Tamara reed weer verder. Bij de pachter werden ze hartelijk ontvangen. Tamara legde haar werk uit. De pachter kwam met een paar klachten. Tamara vertelde hem heel vriendelijk dat bij een huurhuis de huurder voor de binnenkant moest zorgen en de verhuurder voor de buitenkant. Hij moest eerst in zijn pachtcontract nakijken waar voor hem de grens lag, en als er dan wat klachten voor de eigenaar overbleven ze dat graag wilde horen. Ze wilde graag later terugkomen voor een uitgebreid bezoek, ze was net aan een kennismakingsronde begonnen, hij was de eerste pachter die ze bezocht. Na een bak koffie stapten Tamara en Simone op. Een eindje van de boerderij af stopte Tamara weer in de berm.
‘Wat deed je dat goed, Tamara.‘
‘Dat leek maar zo. Ik ga voorlopig geen pachters meer opzoeken, ik stond eigenlijk met een mond vol tanden. Ik heb, achteraf gezien, bij de huurders op de gok gewerkt, met wie waarvoor verantwoordelijk is. Ik wil eerst die grenzen uitzoeken of uit laten zoeken. Hoe het wettelijk zit en wat er in de huur- en pachtcontracten moet komen, in overleg met Mark. Alles moet duidelijk zijn. Tja, wat Mark ook al zei, er duikt steeds wat op.’
‘Ik had geeneens in de gaten dat je je ergens uitkletste. Die pachter ook niet. Geweldig.’
‘Een bakkerssmoes. Nee, mevrouw, een gevulde koek héét wel gevuld, maar er hoeft niets in te zitten. Nee, zo erg maakte ik het ook niet, behalve voor de grap. Over grap, tja, een broekje zonder kruis. Simone, ik heb nooit een hartsvriendin gehad. Die had ik niet nodig, en ook geen tijd voor, ik had Thomas. Tegen hem kon en kan ik alles zeggen. Niet dat we dat deden, over sommige dingen spraken we niet tot we de suite mochten gebruiken. We zijn niet preuts, maar het moest wennen om erover te praten. Anders weet je niet wat de ander voelt. Thomas blijft voorzichtig met me, ook met praten. Hij begint nooit en schrikt steeds als ik voor het eerst iets nieuws zeg. Daarna durft hij dat ook te zeggen. Maar ik weet niet waar ik het bij moet laten, of ik te weinig of te veel zeg. Daarom wilde ik met je praten, meisjes onder elkaar.’
‘Eigenlijk is het simpel, Tamara. Zeg alles wat in je opkomt. Vraag ook van alles, om elkaar beter aan te kunnen voelen. Als hij het niet prettig vindt merk je het wel. Als hij het overneemt is het in ieder geval goed.’
‘Tja. Na onze eerste keer hebben we natuurlijk over mijn ontmaagding gepraat. Dat ging heel fijn. Wanneer is een jongen eigenlijk geen maagd meer? Dat wisten we niet.’
‘Ik denk, wanneer hij voor het eerst helemaal in een meisje geweest is.’
‘En eh gekomen?’
‘Nee, dat hoeft niet. Zonder te komen kan een meisje ook ontmaagd worden. Dat is eigenlijk ook pas als een jongen helemaal binnen is gekomen, met of zonder hindernis onderweg.’
‘O. We kwamen allebei.’
‘Fijn. Meisjes vaak de eerste keer niet, daarna ook niet altijd. Jongens natuurlijk wel, die stoppen dan pas. Behalve als het voor het meisje te pijnlijk is.’
‘Gelukkig niet. Simone, er is iets wat Thomas zelf niet zegt. Hij geeft wel antwoord, aarzelend, als ik het erover heb. Ik weet niet of ik er mee door moet gaan.’
‘Vertel maar. Ik heb alles al een keer gehoord. Ik zal je daar straks iets over vertellen.’
‘Goed. Na de tweede keer vroeg ik, spuit je nu fijner dan in mijn handen? Het duurde lang, voordat hij wat zei. Ja, ik had hem beter vast en hij hoefde nergens op te letten, kon het gewoon laten gaan.’
‘Nou, geweldig. Eerst even, ik wed, dat hij je graag wast, onder de douche.’
‘Ja, hij slaat geen plekje over.’
‘Tamara, ik denk, dat hij moet wennen om iets, wat hij waarschijnlijk niet zo schoon vindt, diep in je achter te laten.’
‘Tijdens onze experimenten paste hij altijd goed op waar het terechtkwam. Hij maakte me altijd heel goed schoon, als niet alles in mijn handen terechtkwam.’
‘Ik begin iets te vermoeden. Je moet hem overtuigen dat je zijn sperma graag wilt hebben, het wél schoon vindt. Hij is vast nog nooit in je mond gekomen.’
‘O. Nee.’
‘Heb je hem wel in je mond gehad?’
‘Nee. Ik ben nooit op dat idee gekomen.’
‘Tja, jullie hebben ook maar kort geëxperimenteerd. Doe het een keer, onder de douche. Neem hem in je mond, streel hem en wat er niet ingaat en zijn ballen met je handen. Als hij protesteert gewoon doorgaan, jullie spullen zijn van jullie gezamenlijk. En als hij komt stopt zijn protest wel. Laat de eerste keer het meeste uit je mond lopen, maar probeer wat door te slikken. Dat zal hem overtuigen.’
‘De eerste keer?’
‘Als je een paar dagen in de maand niet kan zal hij blij zijn zo te kunnen komen. Tamara, ik ken een meisje, wat, bij wijze van spreke, liters doorgeslikt heeft. Dat vond ze helemaal niet erg, en als ze op bed niets uit haar mond liet lopen hoefde ze ook niets op te ruimen.’
‘Ik zal het proberen. Wat is dat voor meisje?’
‘Een verkering van Mark, van vóór hij de eerste keer trouwde. Tenminste, hij dacht dat hij er verkering mee had. Na een tijdje kwam hij erachter dat ze iedere avond een jongen in haar slaapkamer liet komen. Ze had twee hobby’s, kijken naar een helemaal blote jongen met een erectie, en dan door die erectie wild gestreeld worden tot ze kwam. Zo vaak die jongen op een avond kon. Daarom vroeg ze ook dezelfde niet twee avonden achterelkaar, dan konden ze hun voorraad aanvullen. Mark was weinig gewend en raakte al gauw verslaafd om haar zo’n beetje om de andere avond drie of vier keer te laten komen. En zelf, natuurlijk. Na een maand of vier begon ze, omdat hij toen al zo’n heer was, toch meer voor hem te voelen dan alleen maar zijn erectie te willen hebben. Omdat ze niet toe was aan een vaste verhouding dumpte ze hem. Mark had problemen om af te kikken, en problemen toen hij zijn latere echtgenote ontmoette. Hij wilde natuurlijk gelijk alles. Zij heeft hem langzaam geleerd dat er meer was dan even snel komen. Pas toen hij gekalmeerd was, na bijna een jaar, mocht hij langzaamaan wat bij haar. Ze zijn vijf jaar gelukkig getrouwd geweest. Toen overleed ze plotseling. Vier jaar later kwamen Mark en ik met elkaar in contact, daar hebben we je over verteld.’
‘Ja, die keuring op je uiterlijk. Hoe is het met dat meisje afgelopen? En hoe oud waren zij en Mark toen?’
‘Zestien.’
‘Zestien? En toen al zo vaak eh.’
‘Ja.’
Simone giechelde.
‘Nog.’
Tamara keek verbaasd.
‘Nog?’
‘Ja. Meestal niet op een avond, we kunnen het over de hele dag spreiden. Maar niet om de andere dag, elke dag. Als ik het te weinig vind worden, nou, bijvoorbeeld, zo’n broekje doet wonderen.’
‘Wil jij ook zo vaak?’
‘Ja. Vertel me niet dat jij met één keer per dag tevreden bent. Je bent geen koude kikker, dat hebben we aan je huilen gemerkt, als het wat emotioneel werd. Je vindt het vast ook niet leuk dat hij een pauze nodig heeft, om weer op te laden.’
‘Nou, dat gaat niet anders. De eerste paar dagen hebben we het wel meer dan vier keer gedaan. Van ‘s morgens vroeg totdat we er ‘s avonds bij in slaap vielen. Als hij kon wilde hij graag, maar dat ik dat óók wilde, héél graag, snapte hij niet. Misschien helpt het, als ik dat onder de douche uitgeprobeerd heb. Het is niet leuk om te moeten zeggen, ja, ik wil écht nog een keer.’
‘Veel mannen verbaast het, dat vrouwen ook vaak willen. Tja, omdat we in het begin alles afhouden. Om hem een beetje van zijn voorzichtigheid af te helpen kun je rustig zeggen, kom, duw je stijve naar binnen, streel me klaar en spuit me vol.’
‘O, nee toch?’
‘Je kan echt alles zeggen, Tamara.’
‘Ik zal maar rustig aan doen. Niet alles tegelijk. Hoe is het met dat meisje afgelopen?’
‘Die begon, na Mark, in te zien dat ze verkeerd bezig was. Ze kon niet in één keer stoppen, maar minderde wel. Tot ze tegen een jongen opliep die in dezelfde omstandigheden verkeerde. Ook te vroeg begonnen en het vaak gedaan, maar ook alleen maar om te komen. Al had hij niet zoveel meisjes gehad als zij jongens. Tja, welke jongen kan weigeren hem er bij een meisje in te stoppen, als ze dat vraagt. Ze hebben veel gepraat over wat ze uitgespookt hadden en dat dat niet goed geweest was. Ze zijn toen wel op de goede manier begonnen, eerst kennismaken zonder gelijk in bed te duiken. Maar hoe meer ze om elkaar begonnen te geven, hoe zekerder ze werden dat ze bij elkaar wilden blijven, hoe meer ze gingen eh experimenteren. Na twee jaar zijn ze getrouwd. Toen de trouwdatum vaststond hield ze het niet meer en heeft ze zich eh op zijn erectie gespietst. Hij werd niet boos, hij begreep haar wel. Ze had meer moeite gehad zich in te houden dan hij. En ze was blij toen na de bruiloft bleek dat hij ook graag een keer of drie per dag wilde en kon. Ze zijn nog steeds gelukkig getrouwd en hebben ook een zoon en een dochter.’
‘Hoe weet je dat allemaal?’
‘Ik vroeg Mark, in het begin van onze kennismaking, wat hij allemaal meegemaakt had. Ik had wat geëxperimenteerd, maar hij was getrouwd geweest. Ik wilde zo’n beetje weten hoe hij zich zou gaan gedragen, in bed. Hij heeft me ook alles over die verkering verteld. Later ook aan de kinderen, om ze te waarschuwen niet te vroeg te beginnen. We kwamen dat meisje, toen vrouw natuurlijk, bij toeval tegen toen de tweeling een jaar of achttien was. Ze is mee naar ons huis gegaan en heeft haar kant van het verhaal verteld. Het was erg fijn om het van beide kanten te weten.’
‘Vertelde ze alles, met de tweeling erbij?’
‘Ja. Die waren toen net begonnen wat te experimenteren met hun verkeringen. Ik wil niet opscheppen, maar ze waren zo opgevoed om gezond met bloot om te gaan, dat ze pas met experimenteren begonnen toen ze hun verkeringen al vier jaar lang bijna ieder weekend bloot gezien hadden.’
‘Nadat ik Thomas voor het eerst helemaal bloot gezien had had ik het geen vier jaar uitgehouden. Ik wil niet zeggen dat het nu een hobby van me is, maar het is wel indrukwekkend, zo’n erectie.’
‘Ja, dat blijft het. Maar ik snap niet, voorzichtig figuur, dat je het zo lang uitgehouden hebt om hem niet in je mond nemen. Heeft hij je al tussen je benen gekust, gelikt, tot je kwam?’
‘Nee.’
‘Toch wel je daar goed bekeken?’
‘Ja. En gestreeld.’
‘Gevingerd? Tot je kwam?’
‘Een paar keer.’
‘Jullie hadden kennelijk geen haast. Jij hem ook maar een paar keer?’
‘Nee, vaker. Één keer per dag, ongeveer, als we in de suite waren.’
‘Nou, je weet het, de eerste keer onder de douche. Als je helemaal schoon bent en je vraagt erom, wil hij bij jou vast wel.’
‘Ik weet het niet.’
‘Dan kan je nog wat doen. Je scheren. Er is geen man die een blote gleuf kan weerstaan. Vraag hem om erover te likken. De rest komt vanzelf. Wedden?’
‘Nee, je weet te veel. Je hebt vast gelijk.’
‘Ja. Ik denk niet, dat scheren nodig zal zijn. Je kan hem toch smekend aankijken?’
‘Dat weet ik niet. Dat heb ik nog nooit gedaan. Gewoon vragen was altijd genoeg. Ik overvroeg nooit.’
‘Wat een voorzichtig stel zijn jullie. Terwijl jullie zakelijk zo goed en doortastend zijn.’
‘Tja, we wisten heel vroeg dat we bij elkaar hoorden en hebben ons nooit iets van anderen aangetrokken. Achteraf gezien vindt zelfs Thomas nu dat we best jaren eerder met elkaar naar bed hadden kunnen gaan. Zo goed gaat alles.’
‘Dat meisje, waar ik het over had, zegt, als je er vóór je huwelijksnacht mee begint, moet je het vaak doen. Dan weegt dat wel op tegen maagd blijven.’
‘Tja. Wat vonden Mark en de tweeling ervan, om haar te ontmoeten?’
‘Mark vond het ook fijn om het van haar kant te horen. Ook waarom ze hem gedumpt had. Ze had hem toen wijsgemaakt, dat ze een jongen had gevonden die een grotere had dan hij en het ook nog vaker kon. Niet dat ze om hem begon te geven. Daar was hij blij mee, dat groter en vaker kunnen had hem al die jaren dwarsgezeten. Al klaagden zijn eerste vrouw en ik er niet over. Ze leek op me, ze had wel twee cupmaten kleiner, maar de kinderen snapten dat paps vroeger zo graag zo vaak op haar tekeer gegaan was.’
‘Tekeer! Zeiden ze dat zo?’
‘Min of meer. Dat was het ook, het was geen normaal vrijen, erin, wippen, komen, in één keer door. Zij zat ook nergens mee, nadat ze aan ons gewend was. Ze vertelde, dat ze van jongst af aan gek op pikkies was. En dat ze, zo gauw ze er één beet had die stijf kon worden, die naar binnen duwde. Daarom wist ze ook niet wanneer ze ontmaagd was, ze had dat nooit gevoeld. Ze dacht, omdat hoe ouder ze werd, die jongens ook, hoe dikker en langer die pikkies werden. Toen keek ze naar de jongens. Ja, Mark was toen ongeveer ook zo groot, zei ze. Na wat experimenteren had ze gevraagd, wil je erin? Hij was zo lief, hij had gezegd, maar dan ontmaagd ik je. Ze had gezegd, je bent de eerste niet. En boem, zich op hem laten zakken. Toen ze dat vertelde schrok ze enorm, omdat Mark toen zei, achteraf vond ik het niet erg, en nog niet, maar ik kreeg de tijd niet om te zeggen dat ik zelf wél maagd was.’
‘O. Het zal je maar gebeuren.’
‘Ja, dat gebeurde hem. Vóór hij het wist voor de eerste keer helemaal bij een meisje naar binnen. En nog een paar keer, dezelfde avond. Hij was natuurlijk trots dat ze nooit gemerkt had dat hij nog maagd was, dat hij het dus gelijk goed kon. En hij heeft het dus vóór zijn huwelijksnacht vaak gedaan, Tamara. Een paar honderd keer met haar. Een brutale vraag. Zijn jullie al op elkaar ingespeeld, amateurs?’
‘Ja, heel snel. Thomas had van tevoren gezegd, fluister in mijn oor hoe je het hebben wilt, ik kom toch wel.’
‘Heel lief van hem. Nou, de moraal van dit verhaal is, begin niet te vroeg. Dat hebben jullie zeker niet gedaan. En als je het doet, haal er dan uit wat erin zit. En daar hoort praten ook bij. Zeggen hoe lekker je het vindt. En noem alles bij naam, draai er niet omheen. Oefen eens? Verzin iets waar je veel zin in hebt.’
‘O. Ik kan er niets aan doen, Simone, ik dien het liefst onder hem, ouderwets. Ik lig graag klaar voor hem, op bed, helemaal bloot, met mijn benen wijd. En dan vind ik het fijn, als hij aan het voeteneind komt staan, met zijn erectie omhoog, en naar mijn spullen kijkt. Dan op me kruipt, met zijn erectie mijn gleuf streelt en hem er langzaam, met stootjes, helemaal induwt. Dan mijn borsten gaat strelen. En me even laat praten. Hoe fijn het is om zo dicht bij elkaar te zijn. Dat we zo goed passen. Zo van en met elkaar genieten. Tja, ik snap wat je bedoelt. Dat kan dus eh anders. Thomas, wat kwam je lekker binnen.’
‘Nee, je noemt niets bij naam.’
‘O. Thomas, wat duwde je je erectie lekker mijn gleuf in. Beter?’
‘Ja, al iets. Je kan iedere keer wat anders kiezen. Penis, pik, paal, stijve, grote, lange. Is hij groot, lang?’
‘Ik was vanaf de eerste keer dat ik hem bloot zag erg onder de indruk. Ik dacht natuurlijk even, die past er bij mij nooit in. Maar hij zou vast niet abnormaal groot zijn, het moest kunnen. En hij zou het vast héél voorzichtig doen, de eerste keer. Nou, dat deed hij ook. Ik was verbaasd dat het zo soepel ging. Ik voelde dat ik precies wijd genoeg werd om hem erin te laten, zonder dat het pijn deed. Op eventjes na. En dat ik hem precies goed genoeg vasthield om ons allebei te strelen, als hij bewoog. Ik wist dat dat natuurlijk was, maar dat hij zo goed zou passen had ik niet verwacht. Wat je ook over Mark vertelde, bij dat meisje, Thomas deed het de eerste keer gelijk goed. Vond ik.’
‘Heel fijn. Je moet af en toe ook zeggen, ik wil je lange helemaal, dan ramt hij vast wat harder om wat dieper te komen. Of is hij al te wild?’
‘Nee. Het zou best wat meer mogen. Dat zeg ik ook wel, maar hij doet het niet. En als ík het doe gaat hij meegeven.‘
‘Dan moet je eens op de grond óp hem gaan liggen, dan kan hij geen kant uit. Goed, hij is binnen, en je hebt gezegd hoe goed hij dat deed. En dan?’
‘Wat heb je toch een lekkere grote en dikke eh paal. Ik zit helemaal vol. Zo?’
‘Ja, prima.’
‘Ga je zo meteen lekker op en neer, in en uit? Me binnenin strelen? En als je voelt dat ik kom wat sneller? En als je zelf komt, ga je me dan weer lekker volspuiten?’
‘Heel goed. Iedere keer wat variëren. Ook af en toe niets zeggen. Dan gaat hij vragen, doe ik het wel lekker? Dan moet je geen ja of nee zeggen, maar, wat? Dan moet híj praten.’
‘Hoe kom je daar allemaal bij?’
‘Ik heb les gehad. Mijn dochter en schoondochter ook. Van dat meisje. Nou, je mag haar naam wel weten. Renee. Ze had een bijnaam, Sletje. Omdat ze bijna iedere avond een ander jongen op haar kamer liet komen. Geen slet, omdat ze er geen geld voor vroeg en kieskeurig was. Ze behandelde die jongens goed, al deed ze te vroeg en te vaak te veel met ze. Mark en haar echtgenoot vinden het een erenaam. Ik weet niet hoe taalgevoelig jij bent.'
‘Ik voel het wel. Het klinkt liefkozend.’
‘Ja. Fijn dat je het begrijpt. Ze was niet slecht, ze had alleen een verkeerde hobby. Ze is ontzettend lief. Ze zal hier wel een keer komen, dan moet je haar beslist ontmoeten.’
‘Iemand waarmee Mark op z’n zestiende vaak mee eh gevreeën heeft?’
‘Wij ontmoeten haar toch ook? We hebben haar allang vergeven, omdat we haar begrijpen. We zeggen altijd, het had beter niet kunnen gebeuren, maar een ramp was het niet.’
‘Nee, vast niet. Mark is en blijft een heer. En eh lief.’
‘Zeker. Van haar hebben we les gehad hoe in bed met een jongen te praten. Ze zei, als je denkt dat hij stijf is, moet je een beetje tegen hem aan praten. Dan komt er nog meer bij dan hij zelf dacht dat mogelijk was. Maar wacht tot hij binnen is als dat normaal al krap aan is. En er komt dan nog meer uit ook, dat maakt voor ons niet veel uit, voor hem wel. Met een beetje aanmoediging gaan ze zó hun best doen.’
‘Daarvoor hoef ik Thomas niet aan te moedigen.’
‘Nee, vast niet. Toch is het af en toe leuk, net zoals zo’n broekje. Dan laat jij toch ook merken dat je graag wilt? En ervan geniet? Alleen kreunen als je komt is te weinig.’
‘Simone toch.’
‘Kreun je niet?’
‘Ik houd me een beetje in. Kreunen is toch niet eh damesachtig?’
‘Je bent dan geen dame, maar een vrouw, die klaar ligt te komen door de stijve van haar man. Kreunt hij?’
‘Meer dan ik.’
‘Je moet je niet inhouden, eigenlijk is dat niet eerlijk. En als hij volop kan kreunen als hij komt spuit hij harder.’
‘Oei.’
‘Liefje, jullie zijn dan aan het vrijen, niet aan het koekjesbakken. Als jullie je ook maar het geringste inhouden geniet je er niet maximaal van.’
‘Ja. Dank je wel.’
‘Ik zal Renee, de volgende keer als ik haar zie, zeggen dat ze er een leerling bij heeft. Dat zal ze leuk vinden.’
‘Ik dacht dat ze eh bedaard was.’
‘Ja, ze houdt het bij haar man. Die heeft een nog iets langere dan Mark, dus is ze er erg gelukkig mee.’
‘Hoe weet je dát nu weer?’
‘De meiden hadden al vaak gezien dat die van Mark recht vooruit stond vóór hij bij de deur was, als hij mij achterna naar binnen ging. Ze wilden een keer zien hoe groot hij maximaal was. Ze wilden weten of hun jongens, die nog geen twintig waren, nog dóór zouden groeien. Nou, ze waren onder de indruk. En hoopvol. Thomas zit beslist al op zijn maximum.’
‘Ruim voldoende.’
‘Mooi. Daarna waren we een keer bij Renee en haar man op bezoek, in Florida. Die hebben ook een zwembad, daar zitten we ook bloot in de tuin. Toen wilden de meiden het ook van de man van Renee weten. Die aarzelde, maar Renee zei, doe maar, voor die lieve meiden. Om hem omhoog te helpen wilde hij graag hun poezen goed bekijken. Nou, geen probleem, ze gingen met hun benen uit elkaar voor hem staan. Zo snel heb ik nog nooit een erectie omhoog zien komen. En zo’n lange. De meiden waren weer onder de indruk, maar zo lang hoefde nu ook weer niet.’
‘Nogal een vrije omgang met elkaar.’
‘Renee is ondeugend. Als we gaan zwemmen speelt ze graag met de pikkies van de jongens, zolang ze niet te stijf worden. Ze mogen ook aan haar komen. Mijn schoonzoon is ook ontdeugend, die pakt met twee handen haar borsten, om er lekker aan te voelen. Eens een keer behoorlijk grote. Hij heeft het, toen hij pas bij ons kwam, bij mij ook een keer gedaan. Daarna had hij er geen problemen meer mee. Zo werkt dat. En hij grijpt Renee ook bij haar doos, vingert haar een beetje. Hij zegt, er hebben er al zo veel aan gezeten, vóór ze het gaat missen houd ik het een beetje bij.’
‘Vindt ze dat goed? En haar man?’
‘Ze vindt het gewoon gezellig. En haar man speelt, na wat aarzelen, graag even met mijn borsten. Ook wat grotere dan wat hij normaal in zijn handen heeft. Ik speel niet zo lang met zijn pikkie, die zou te stijf moeten worden voor ik de lengte kan voelen.’
‘En Mark?’
‘Die heeft aan mij genoeg.’
‘En de meisjes?’
‘Die vinden alles goed, wie er ook een beetje aan ze zit. Andere pikkies vinden ze niet zo interessant, omdat die dan hooguit half stijf zijn. En het fijnst, dat als ze daarna met hun jongen samen zijn, dat die een beetje hitsig is geworden van aan grote borsten en nogal behaarde dozen komen. En dat er andere vrouwen met hun pikkie gespeeld hebben en hun ballen gemasseerd hebben. Aan Mark merk ik het ook, die is dan blij zich helemaal bij mij uit te kunnen leven. Tamara, je vind het misschien vreemd, maar méér dan wat strelen is het niet. We blijven allemaal bij onze eigen partner.’
‘Ja, ik snap het wel.’
‘Zijn jullie al op het zonneterras geweest?’
‘Ja, één keer, verder was het geen lekker weer. Thomas had een beetje problemen met Francis. Hij heeft haar altijd graag gemogen, en zij hem, maar meer niet. Wij waren er eerder. Ze stond ineens naast Thomas. Groeizaam weertje, Thomas? Hij keek op, recht op haar doos. Oei, wat een groeizaam weer. Francis en ik lachten ons rot, en Thomas zat met een rode kop en moest een handdoek over zijn eh stijve leggen. Als hij daarna naar haar keek ging het wel, behalve als ze terugkeek, dan was de handdoek weer nodig. Thuis vroeg ik waarom hij zo veel problemen had met Francis. Tja, hij was net aan mijn doos gewend, en die van haar kon hij al gauw ook wel tegen, maar dat er iemand naar hem keek, en hem plaagde, dat was te veel.’
‘Het went wel. We wilden het zwembad, als het klaar is, voor de familie houden. Maar ik zou graag willen dat Thomas en jij er ook komen. Zal ik het Mark vragen?’
‘Ja, graag. Ik zwem graag.’
‘Wij ook, bloot.’
‘O.’
‘Tamara, het is hetzelfde als op het zonneterras. Al komt die van Mark waarschijnlijk wat omhoog, maar niet zo veel. Je kan niet met een handdoek om zwemmen.’
‘Ik durf wel, het lijkt me heerlijk. Maar Thomas krijgt vast problemen met je borsten.’
‘Wat ik al zei, daar hadden we thuis een goede remedie voor. Hij mag er, in het water, even mee spelen, terwijl ik met zijn pikkie speel. Dan is hij over het ergste heen. Of vind je dat niet goed?’
‘Het gaat allemaal wat snel. Eh, ja, dat kan wel, wat mij betreft. Dan hoef ik die avond in bed vast niets te zeggen.’
Ze grinnikten.
‘En jij?’
‘Ik denk, ik weet wel zeker, dat ik de hele stijve van Thomas interessanter vind dan de hooguit half stijve van Mark.’
‘Zo is het. Meer dan een leuk gezicht is het voor ons niet, die amper halfjes. Ik heb zo genoten van de kinderen, hoe die opgroeiden en bloot rondliepen. Later met hun verkeringen erbij. Soms, als er bezoek was, zag ik vier pikkies. Toen de kinderen getrouwd waren waren er geen handdoeken meer nodig. De jongens hadden, vooral in het begin, soms een complete erectie. Prachtig om te zien, al waren ze niet zo groot als Mark. Ze mochten natuurlijk niet wippen als ze niet alleen waren, maar ze lagen soms verdacht dicht tegen elkaar op de stretchers. Maar ik was blij als ik in of op bed die van Mark voelde. Dan was ik pas tevreden. We vallen nog steeds het liefst in slaap als hij in me zit.’
‘Weer wat geleerd.’
‘Zeg, als het zwemmen doorgaat, moet je er de eerste keer voor zorgen dat Thomas dan leeg is.’
‘Leeg?’
‘Zich er vlak voor leeggespoten heeft, op wat voor manier dan ook. Dan krijgt hij niet zo gauw een stijve. Een beetje mag wel, maar liever niet omhoog.’
‘Wordt voor gezorgd.’
‘Fijn. Zeg, scheur eens naar huis, ik heb ergens zin in.’
‘Ik zal wel een beetje doorrijden, maar meer niet. Waar jij, en ik, zin in hebben bederft niet.’
Ze grinnikten weer. Zo gauw ze op de oprijlaan voorbij de portierswoning reden liet Tamara de koe lang loeien. Vóór ze bij de voordeur van het huis waren stonden Mark en Thomas al buiten. Na het uitstappen liep Simone langs Mark naar binnen en wenkte hem mee. Hij knipoogde naar Tamara en ging ook naar binnen.
‘Thomas, kan je je een uurtje vrij maken?’
‘Jawel. Waarvoor?’
‘Loop maar mee naar huis. En bel iemand om de auto weg te zetten. En je plaatsvervanger dat je je mobieltje uitzet.’
‘Dat is alleen voor. O. Midden overdag?’
‘Dat deden we vlak na ons trouwen toch ook?’
‘Ja, dan is dat normaal.’
‘Wil je je gevoelens laten beheersen door de klok? Niet dat ik je dit iedere dag zal vragen, hoor.’
‘Ik bel al.’
Hij belde met zijn plaatsvervanger en volgde Tamara hun huis in, tot in de slaapkamer.
‘Is er wat gebeurd, Tamara?’
‘Ja, schat. Ik heb een meidenonderelkaarpraatje gehouden met Simone. Die heeft me, zonder dat ze het duidelijk zei, in laten zien dat we ons niet in moeten houden. Doen waar we zin in hebben. Praten waar we over praten willen. Voor zover mogelijk, natuurlijk. Wat denk je daarvan?’
‘Tja. Ik denk, dat we ons inderdaad vaak onnodig inhouden. Ik heb meer moeite met omschakelen dan jij. Maar ik vind het fijn dat je niet te schuchter bent.’
‘Schok ik je erg, als ik zeg, dat ik nu graag je stijve wil zien?’
‘O. Een beetje. Zal ik mijn broek laten zakken of alles uitdoen?’
‘Alles uit.’
Ze ging op de rand van het bed zitten kijken hoe hij zich uitkleedde.
‘Doe jij niets uit?’
‘Zo meteen.’
Hij kwam langzaam naar haar toelopen, stopte voor haar.
‘Ik snap je niet, maar ik doe graag wat je wilt.’
‘Ja, lieverd, dat doe je altijd. Mag ik er een kusje op geven, dan wordt hij vast nog sneller groot.’
‘O. Doe maar.’
Ze pakte zijn ballen vast en gaf een paar kusjes op zijn groeiende erectie.
‘Fijn, Thomas?’
‘Ja.’
‘Mag ik hem een hele grote kus geven?’
‘Ik weet niet wat je bedoelt, schat, maar je weet dat hij helemaal voor jou is.’
‘Ik kan maar de helft goed kussen.’
Ze pakte met haar andere hand zijn erectie onderaan vast en nam de rest voorzichtig in haar mond. Hij schokte.
‘O, schatje.’
Ze ging voorzichtig met haar mond een paar keer op en neer en voelde toen met haar tong aan wat ze in haar mond had, voor ze hem losliet.
‘Ik was niet op het idee gekomen dat dat ook kon. Niet dat het zo erg is, we hebben al zo veel genoten. Maar dit is toch iets aparts, hè?’
‘Ja. Heel apart. Je had me heerlijk vast, met je twee handen en je mond. Is het voor jou niet onprettig?’
‘Nee, heel fijn. Ik heb in mijn mond een ander gevoel dan eh in mijn gleuf.’
‘Ja, dat snap ik. Dan voelen we alleen strelingen, hè?’
‘Nou, alleen? We komen er wel door klaar.’
‘Schatje!’
‘Heeft mijn schatje er principiële bezwaren tegen, als ik hem een keer heel lang zo zou kussen?’
‘Nou nee. Het was erg prettig. Ook om je tong te voelen. Ik zou je wel waarschuwen als ik eh te opgewonden zou worden.’
‘Ik zou dan misschien door willen gaan.’
‘O. Tot eh ik kom?’
‘Tot en met, schat.’
‘O. In je mond komen?’
‘Ja. Je sperma in mijn mond spuiten.’
‘Tamara! En dan? Uitspugen?’
‘Thomas, ik zou het graag in de badkamer doen. Eerst douchen. Dan je stijve kussen. Ik weet dat het anders heet, maar dat wil ik niet zeggen. Proberen hoever we het samen prettig vinden. Misschien vind ik het op een gegeven moment niet prettig meer. Ik zou over kunnen geven. Dat is in de badkamer niet erg. Dan doen we het daarna niet meer. Het is apart, maar vast niet zo lekker als wat we tot nu toe gedaan hebben. Maar misschien is het iets voor als ik een paar dagen in de maand niet kan, lekkerder voor je dan in mijn handen komen. Als we het niet proberen missen we misschien wat.’
‘Heb je er met Simone over gesproken?’
‘Ja. Laten we er even bij gaan liggen. Ik trek ook alles uit.’
Ze kleedde zich snel uit en kroop in zijn armen.
‘Thomas, ze is zo vrij, zo open. Het is zo makkelijk en fijn om met haar overal over te praten. Ze heeft veel meegemaakt en kan alles zo goed uitleggen. Als je denkt dat ze me opgestookt heeft kan je je weer aankleden. Maar dan wil ik dat je met haar gaat praten. Dan zal je zien dat je haar heel snel, uit jezelf, alles vertelt wat je meegemaakt hebt en waar je over gedroomd hebt. Ze heeft me alleen duidelijk gemaakt dat het heel fijn is om overal op een natuurlijke manier mee om te gaan. Zonder je in te houden.’
‘Rustig maar, ik geloof je wel. Ik ken haar niet zo goed als jij, maar ik heb heel goed gemerkt hoe ze ons geholpen heeft. Ik bedoel niet, dat, maar hoe. Hoe ontroerd, geroerd ze was over onze geschiedenis. Ik weet dat ze het beste met ons voor heeft. Ik wil alleen één ding weten. Is zij of ben jij hierover begonnen?’
‘Ik. Ik heb nooit, zoals bijna ieder meisje, een vriendin gehad waarmee ik over seks kon praten. Wij zijn allebei amateurs, schat. Ik wilde weten of ik wel bepaalde dingen tegen je kon zeggen.’
‘We hebben altijd alles tegen elkaar gezegd.’
‘Ik heb tegen je gezegd dat je mooi bent, op verschillende manieren. Maar niet in één keer dat ik vind dat je zo’n ontzettend mooie grote dikke stijve paal hebt. En jij, dat ik mooi ben. Borsten durf je te zeggen, maar veel meer niet.’
‘O. Nee. We hebben alles gedaan, maar niet zo gepraat.’
‘Je hebt van tevoren gezegd, fluister in mijn oor hoe je het hebben wilt, ik kom toch wel. Dat werkt. Maar we hebben niet zo duidelijk gezegd hoe lekker we het vonden. Ik heb een keer gevraagd, spuit je nu fijner dan in mijn handen? Je schrok je dood, zei een tijd niets.’
‘Ja, ik schrok. Dat je zoiets zei. En ik moest nadenken. Alles was zo nieuw. Ik had je net ontmaagd, dat was al zo’n schok, zo mooi. En zo fijn dat het niet erg zeer deed, bij je. Hè?’
‘Nee, schat, écht niet. Je deed het geweldig, je kwam heerlijk met je stijve mijn gleuf in, met kleine stootjes steeds dieper. Ik voelde dat je ergens tegenaan drukte, maar met je volgende stootje kwam je toch dieper. Ik voelde even zoiets als een speldenprik, echt niet meer. En toen was je helemaal binnen. Voor mijn gevoel zat ik vol. Ik snapte dat je niet stil kon liggen, moest stoten. Ik voelde je even later wat harder worden, ik snapte dat je begon te komen. Dat vond ik zo fijn dat ik ook kwam. Toen kwam je duidelijk klaar, spoot je voor de eerste keer in me. Je genoot er veel meer van dan wanneer ik je met mijn handen streelde, je kreunde veel meer. De tweede keer genoot je nóg meer, omdat het langzamer kwam. Toen vroeg ik het. Je zei, ja, je had me beter vast en ik hoefde nergens op te letten, kon het gewoon laten gaan.’
‘Ja.’
‘Een beetje korte beschrijving voor wat je voelde. Veel meer heb je de keren daarna er niet aan toegevoegd. Ik heb ook niet uitgebreid gezegd wat ik allemaal voelde. Vind je het eigenlijk ook niet wat weinig? Om over zoiets moois tegen elkaar te zeggen?’
‘Ja, je hebt gelijk. Maar dan moet ik eh moeten we nogal in details gaan.’
‘Je bedoelt, dingen bij hun naam noemen. Zoals ik net deed, over je stijve praten.’
‘Ja. Dat moet wennen. Niet alleen voor mij, om zoiets te zeggen, maar ook om jou het te horen zeggen.’
‘Dat snap ik wel, ik was altijd je schuchtere meisje. En jij was altijd netjes tegen me. Maar je dacht vroeger ook vast iets. Zeg eens, wat dacht je, als je naar mijn bloesje keek? Dat deed je echt soms expres, dat heb ik wel gezien.’
‘Ja, natuurlijk. Dan dacht ik aan wat eronder moest zitten.’
‘Méér niet? Kom nou. Lieverd, je ziet ze nu, bloot. Wat dacht je, vroeger?’
‘Ze heeft aardig grote borsten. Hoe zouden die eruit zien, bloot, van dichtbij? Hoe groot zouden haar tepels zijn? Zou het fijn zijn, een borst vasthouden? Ik zou ze ook best willen kussen. Ik zou het graag vragen, maar beter van niet. We moeten fijn met elkaar om blijven gaan. Wat zou je gezegd hebben, als ik gevraagd zou hebben om je borsten te mogen zien?'
‘Je moet wachten tot we getrouwd zijn.’
‘En als ik je eh beetgepakt zou hebben?’
‘Ik zou je hand gepakt hebben, je aangekeken en gevraagd, wil je het alsjeblieft niet meer doen? Dan had je, goed, gezegd. Meer niet. We hadden er vast verder niet over gepraat.’
‘Nee.’
‘Dacht je wel eens aan wat lager bij me?’
‘Ja, ook. Hoe zou dat voelen? Dat haar op haar buik? En die gleuf?’
‘Vast nog meer.’
‘Ja. Hoe zou het voelen, als ik mijn erectie bij haar naar binnen zou duwen? Dacht jij wel eens wat?’
‘Nee, straks. Eerst jij verder.’
‘O. Nou ja, hoe zou het voelen als ze met haar gleuf mijn stijve zou strelen tot ik eh loosde.’
‘Tja. Ik dacht ook wel eens wat, vooral als je naar me gekeken had en ik een bobbel in je broek zag. Die kon je niet altijd verbergen. Ik wist ongeveer hoe een erectie eruit moest zien, maar ik was benieuwd hoe je het zou vinden als ik naar je zou kijken. En hem beet zou pakken. En je ballen. Als ik begon te denken dat hij bij mij naar binnen zou kunnen ging ik gauw ergens anders aan denken. Ik heb het ook nooit gevraagd. Je zei, we moeten fijn met elkaar om blijven gaan. Ja, ik wist dat als we ergens aan begonnen we vast niet konden stoppen en in bed zouden eindigen. Stilzwijgend hadden we besloten om dat niet te doen.’
‘Ja. Misschien hadden we toen al meer moeten praten.’
‘Dan hadden we het nooit volgehouden. Weet je, wanneer ik voor het eerst een bobbel in je broek zag?’
‘Nee. Ik moet minstens elf of twaalf geweest zijn.’
‘Ja, zoiets. We waren in het bos aan het wandelen en een beetje aan het kussen toen je me aan het lachen maakte. Ik pieste in mijn broek.’
‘O, ja, dat weet ik nog. Dat was erg spannend.’
‘Spannend?’
‘Ja, ik moest me omdraaien. Je wilde je broekje uittrekken omdat je een natte broek niet prettig vond. Dat was zo’n beetje de eerste keer dat ik aan eh seks met je dacht. Ik was stijver dan ooit, maar nog niet zo groot. Je liep daarna gewoon verder naast me. Ik dacht steeds, maar vooral als we kusten, ze is helemaal bloot, onder haar rok. Als ik die op zou tillen zou ik haar poes zien. Misschien heeft ze er al haar op. Ik had ook al een beetje. En dan zie ik in die doos ook haar gleuf, waar ik later mijn pik in mag doen. Ik zou onder het kussen onder haar rok kunnen gaan, haar blote poes pakken. Maar ik durfde niets te zeggen of te doen.’
‘Ik vond het wel ook spannend, onder mijn rok in mijn blote kont naast je te lopen. We hebben gekust, ik weet nog dat ik je beter voelde dan anders. Maar ik durfde ook niets te zeggen of te doen. Heb je daarna veel aan seks met me gedacht?’
‘Af en toe, maar ik probeerde dan gelijk om ergens anders aan te denken. Een tijdje daarna weer, toen je borsten kreeg. Het was af en toe moeilijk om niet aan je te gaan voelen.’
‘Ik heb toen maanden getwijfeld om ze je te laten zien. Ik was er zo trots op. Ook op het haar op mijn poes. Dan kon ik jou vragen om te laten zien wat ik af en toe tegen me aan voelde, hoe groot je pik kon worden. Maar net in die tijd werd er een meisje zwanger vóór ze getrouwd was. Daarom besloot ik niets te doen. Thomas, ik wilde toen nog iets weten. Maar dat kon ik ook niet vragen. Toen we aan het experimenteren waren durfde ik het nog steeds niet. Of het kwam er niet van. Nu wel. Heb je veel natte dromen gehad?’
‘O. . . . Ongeveer één keer per week, vanaf die keer dat je zonder broekje naast me liep. Meestal nadat we gewandeld en gekust hadden. Dan droomde ik dat ik aan je borsten ging voelen. En dat ik onder je rok ging en je blote poes en je gleuf voelde. Ik droomde dat ik voelde dat je daar nat was, maar dat was ik dan zelf.’
‘Was dat een prettig gevoel, als je sperma eruit kwam?’
‘Een beetje wel. Het prettigste was, dat ik dagen daarna niet zo gauw een stijve kreeg, als we kusten.’
‘En hoe vond je het, in de suite?’
‘Ja, we hebben daar niet zoveel gepraat. Wel ontzettend genoten. Daar merkte ik voor het eerst dat je ineens niet zo schuchter meer was.’
‘Nee, toen je me onderspoot was dat gelijk over. Toen wist ik dat het goed was dat we op ons gemak elkaar ook bloot leerden kennen, ook bloot aan elkaar gewend raakten. Dan konden we na ons trouwen gelijk gaan vrijen. Dat je dan precies wist wat je doen moest. Je stijve langzaam mijn gleuf induwen en me ontmaagden. Dat we daar allebei van konden genieten.’
‘Ja, dat klopte ook. Het was veel beter om stap voor stap al aan elkaars bloot te gaan wennen.’
‘Waar ik over begon, zullen we wat meer praten? Je zegt nu al heel makkelijk stijve.’
‘Ja. Je hebt hele mooie borsten. En mooie tepels.’
Hij kuste ze even, hield daarna een borst vast.
‘Heerlijk, om je borst vast te houden.’
‘Je streelt heel fijn.’
‘Voel je me tegen je buik?’
‘Ik voel een warme paal. Ga je mee douchen?’
‘Wil je me daarna kussen?’
‘Waar?’
‘O. Wil je mijn paal in je mond nemen?’
‘Ja. Kom, niet meer erover praten, anders kom je daar al van.’
‘Ja, zo te voelen heb ik alweer een aardige voorraad.’
‘Van wat?’
‘Het moet wel wennen. Sperma.’
‘Goed zo.’
Na het douchen duwde ze hem tegen de muur, ging op haar knieën voor hem zitten en pakte hem weer met twee handen beet.
‘Ik vind het jammer dat ik niet je hele stijve in mijn mond kan nemen. Liefste, ik wil hem kussen en eraan likken. En met mijn mond en hand ook wat op en neer gaan. Tot je klaar komt. Wil je je niet inhouden? Lekker komen en spuiten? En wil je het aan mij overlaten wat ik dan doe?’
‘Sinds we getrouwd zijn vind ik het een beetje vreemd om het niet te doen waar het normaal is. Bij je binnen. Maar ik doe heel graag alles wat je wilt.’
Ze deed haar best om hem zo lekker mogelijk te laten komen, schrok even toen hij begon te spuiten, maar hield hem in haar mond tot hij kleiner werd.
‘Dank je wel. Dat ik alles met je stijve mocht doen. En dat je me je sperma wilde geven.’
‘Daar hoef je toch niet voor te bedanken. Ik moet jóu eigenlijk bedanken. Dat je hem in je mond durft nemen. Het is fijner dan alleen met je handen. Als jij het ook prettig gevonden hebt zou ik het graag zo willen, als je anders niet kan. Want dat blijft het lekkerst, dan zit je honderd procent om mijn stijve. Je knijpt er dan ook een beetje in, hè?’
‘Ja, maar dat heb ik nog niet veel kunnen oefenen, we zijn pas ruim een week getrouwd.’
‘Ja, het gaat nog iedere keer wat anders. Eh, heb je alles doorgeslikt?’
‘Ik vond het, toen we aan het experimenteren waren, al zonde om je sperma te zien verdwijnen als ik mijn handen waste. Of om de handdoek in de was te gooien. Ik ben toen niet op dit idee gekomen. Ik vind het heel fijn, schat, nu is er niets verloren gegaan. Het was net het schuim binnenin een negerzoen. Ik schrok wel even van je eerste straal. Ik zal het graag vaker doen. Wanneer je maar wilt.’
‘Fijn. Laten we ons afdrogen en op bed gaan liggen.’
Op bed trok hij haar in zijn armen.
‘Ik had verwacht dat je me op het laatste moment los zou laten. Ik moet er aan wennen, dat je mijn sperma graag wilt hebben.’
‘Later om er een kindje mee te maken. Altijd graag helemaal binnenin me, dat is voor jou ook het prettigst. En als dan niet kan, dan zoals daarnet. Veel fijner dan in mijn handen of op een handdoek, hè? En het voordeel is, dat het overal kan, we hoeven niets op te ruimen.’
‘Overal?’
‘Ja. Vroeger, als we een wandeling maakten, stopten we af en toe om te kussen. De laatste tijd voelde ik soms je stijve tegen mijn buik. Dan was het soms moeilijk om eraf te blijven. Dat hoeft nu niet meer. Ik zou je dan even lekker kunnen verwennen.’
‘Tamara!’
‘Tenzij we dan een rustig plekje kunnen vinden om ons helemaal uit te kleden en het in de open lucht te doen.’
‘Alsjeblieft, doe een beetje rustig aan.’
‘Het went wel, lieverd. Je bent nog steeds zo voorzichtig met me. Heel lief, maar ik kan best ergens tegen. Thomas, als je klaarkomt, dan laat je je al aardig gaan. Je kreunt bij iedere stoot en iedere straal. Ik heb me nog een beetje ingehouden. Maar dat is niet goed, ik mag ook best kreunen en stoten en me tegen je aan duwen, om te proberen je pik nog verder in me te krijgen en nog meer sperma uit je te persen. O. Sorry.’
‘Nee, schat. Laat je maar gaan. Ik heb me alles niet zo goed voor kunnen stellen. Ik kwam niet veel verder dan te denken aan wat je zei, dat je onder me wilde dienen. Dat ik op je zou komen liggen, voorzichtig mijn stijve je gleuf in zou duwen en dan op en neer gaan tot ik zou komen. Ik zal er best aan wennen dat mijn lieve, schuchtere meisje ook graag andere standjes wil, en zelf veel beweegt. En kreunt. Enzovoort.’
‘Ja. Enzovoort?’
‘Je verbaasde me vandaag weer. Midden overdag. Ik weet niet wat je nog meer gaat verzinnen.’
‘Ik heb voor vandaag twee dingen bedacht. Het eerste is heel fijn gegaan, hè?’
‘Ja, heel fijn. Wat is het tweede?’
‘Ik wil nu een kusje van jou.’
‘Ik heb me met kussen ook te veel ingehouden. Bedoel je op je mond? Of op je lekkere borst?’
‘Schrik niet. Op mijn gleuf.’
‘O.’
‘Denk maar even na. We hebben gedoucht. Daarna heb ik je schone paal in mijn mond genomen. Je laten spuiten, je sperma doorgeslikt. Ik ben tussen mijn benen ook schoon. Je mag de haren opzij doen, voor zover dat gaat. Ik wil graag een kusje van je, op mijn gleuf. En nog liever, net zoals ik aan jouw paal gelikt heb, dat je met je tong aan mijn gleuf voelt, me daar van boven naar beneden likt. Of andersom. Én andersom. En als je wilt erin. Nou joh, tril niet zo.’
Ze liet hem bijkomen.
‘Ik vond het al zo bijzonder, en nog steeds, om je daar met mijn hand aan te raken. En dan aan je gleuf te voelen. Ik weet nog de eerste keer dat ik je eh vingerde tot je kwam. Ik was zo bang om je pijn te doen. Met mijn stijve was ik daar alleen de eerste keer een beetje bang voor. Gelukkig viel het mee. Daarna bleef ik wel voorzichtig. Ja, behalve als ik kwam. Ik zal het fijn vinden als jij je dan ook laat gaan. Ik zal me niet meer inhouden, maar zeg het alsjeblieft als het te wild wordt. Ik kan toch geen idee hebben hoeveel meisjes kunnen verdragen?’
‘Nee, schat. Zullen we dat vanavond gaan doen?’
‘O. Ik dacht, zo gauw ik weer zou kunnen. Prima, vanavond. Nu eh?’
‘Misschien mis je wat, als je bij mij niet ongeveer doet zoals ik bij jou gedaan heb.’
‘Ja, je hebt helemaal gelijk. Je moet niet denken dat ik vies van je ben, het is gewoon de nieuwigheid. Het heeft toch ook een tijdje geduurd, toen ik voor het eerst een blote borst van je vasthield, voor ik je tepel aan durfde raken?’
‘Ja, vast wel tien seconden. Maar misschien leek het voor jou langer. Je hoeft je ook niet te haasten. Ik wilde je alleen maar een beetje aanmoedigen.’
Hij kroop tussen haar benen.
‘Van zo dichtbij heb ik nog niet gekeken. Eigenlijk een mondje op z’n kant.’
Hij streelde haar gleuf met een vinger.
‘Het is heerlijk, om met mijn stijve over je gleuf te strelen en hem dan naar binnen te duwen. Van langgerekt wordt je gleuf dan rond, en past om mijn stijve. En als ik dan steeds dieper ga voel ik je helemaal om mijn stijve gaan passen.’
‘Ja, ik voel me opengaan om je erin te laten. Precies genoeg om je stijve naar binnen te voelen glijden.’
‘Als ik niet verder kan voel ik, de laatste tijd, dat je er een beetje in knijpt, mijn stijve masseert.’
‘Dan voel ik beter hoe vol ik zit.’
Hij deed de haren wat opzij en kuste haar een paar keer op haar gleuf.
‘Prettig?’
‘Ja. Lief.’
Hij begon voorzichtig te likken, maar al gauw ging hij van boven naar beneden. En andersom.
‘Je hebt lekkere lipjes. Je hebt gelijk, ik zou wat gemist hebben. Niet schrikken.’
Ze schrok toch toen hij duidelijk zijn tong een centimeter tussen haar lipjes duwde en haar zo likte.
‘Je zit erin!’
Hij stopte even.
‘Mijn stijve zat in jouw mond, zo ver als het ging. Zal ik stoppen?’
‘Nee, je mag ook doen wat je wilt. Maar je doet meer dan ik van je verwachtte.’
‘Ik mag jou ook wel eens verrassen.’
Hij verraste haar erg, hij ging zo ver hij kon met zijn tong naar binnen en streelde haar. Toen hij bovenin haar clitoris vond probeerde ze haar benen tegen elkaar te doen. Maar hij drukte ze plat op bed en likte door tot ze gekomen was. Daarna ging hij naast haar liggen.
‘Ik heb daar een keer in een vies blaadje over gelezen. Dat schoot me nu te binnen. Dat blaadje was vies, omdat de meeste verhaaltjes alleen maar over erin duwen en spuiten gingen. Als er twee elkaar tegenkwamen waren ze vijf minuten later klaargekomen. De foto’s waren ook niet mooi. Ik vind het fijn om te zien hoe je kijkt, als ik je borst streel. Of als ik begin mijn stijve je gleuf in te duwen. Ik kon net niet naar je gezicht kijken. Kwam je lekker?’
‘Ja. Onverwacht. Dat je dat wist, joh. Wat deed je dat goed, voor het eerst.’
‘Dat klinkt alsof je wel vaker zo wilt komen.’
‘Ja, maar ik weet niet wanneer. Met je pik diep in me is lekkerder. Ook voor jou.’
‘Tja. Wacht even.’
Hij stapte uit bed, pakte zijn telefoon en koos een nummer.
‘Met Thomas. Red je het verder, vandaag? Ik heb thuis onverwacht wat te doen.’
‘En het diner?’
‘O. Goed. Tot morgen.’
Hij legde de telefoon weer weg en kwam naast het bed staan.
‘Meneer en mevrouw hebben het diner afbesteld. Alleen om sandwiches en koffie gevraagd.’
‘Die liggen ook in bed. Nadat Simone en ik gepraat hadden wilde ze ineens naar huis. Ja, toen ik ook.’
Ze kwam op de rand van het bed zitten.
‘Je wilt vast hier blijven omdat je weer zo’n ontzettende stijve paal hebt.’
‘Ja, van het jou klaar likken.’
‘Kom, ik wil je weer kussen.’
Ze nam zijn stijve weer in haar mond, maar al gauw maakte hij zich los.
‘Ik wil niet tot vanavond wachten. Als je perse dan wilt kan ik dan best nog een keer. Maar ik wil je nu. Niet op je liggen maar deze keer naast je. Dan kan jij ook meer bewegen. Ik wil je in mijn armen houden, in je komen en ons allebei laten komen.’
‘Kom.’
Hij ging naast haar liggen en deed zijn armen en benen om haar heen.
‘Zo, ja, heel dicht bij me. Help je me je gleuf in?’
Ze hielp hem naar binnen. Met een paar stoten zat hij helemaal in haar.
‘Oh, wat ben je toch een heerlijke meid.’
‘Je hoeft niet te praten. Streel me woest en spuit in me, alles wat je nog over hebt.’
Hij liet zich helemaal gaan, was wilder dan ooit. Zij liet zich ook gaan, hij moest haar goed vasthouden, ze spartelde en kronkelde erg, met haar hele lijf. Ze moesten lang uithijgen.
‘Je bent een geweldige man. Je vrijt geweldig. En je had nog veel sperma, hè?’
‘Ik kreeg wel veel krampen om te spuiten, maar erg veel kan er niet gekomen zijn, je had me al aardig leeggezogen.’
‘Thomas!’
‘Nou, we wilden toch meer praten? Hoe moet ik het anders zeggen?’
‘Nee, het gaat fijn. Maar nu moest ik even aan jou wennen. En zo wild was je nog nooit.’
‘Jij ook niet. Ik weet niet of je kwam, je ging constant te keer.’
‘Ik ben twee keer gekomen. Omdat het zo lekker lang duurde.’
‘Wat fijn voor je. Je kneep wel een paar keer erg hard in mijn stijve. En in mijn rug. Ik heb vast blauwe plekken.’
‘Draai je eens om. . . . Oh. Ja. Dat moet van mijn tweede keer zijn. Ik voelde dat je kwam, toen kwam ik ook weer. Maar zo eh raar, alsof ik flauw viel. Ik moest me ergens aan vasthouden. Sorry.’
‘Dat geeft niet, hoor. Maar eh, niet iedere keer zo, hè?’
‘Nee. Meestal zoals je het zo lief en voorzichtig doet. Ik lig ook het liefste op mijn rug, Thomas. Bloot, met mijn benen wijd, te wachten tot je uitgekleed bent en voor het bed komt staan. Met je erectie recht omhoog en je ballen daaronder. Dan zie ik dat je naar mijn borsten kijkt. Dan denk ik, lekker, zo meteen pakt hij ze weer, masseert ze lekker en kust ze en likt aan mijn tepels. Dan zie ik je naar mijn doos kijken. Je kijkt tussen de haren of je mijn gleuf kan zien. En als je met een halfstijve bent gekomen, knalt hij dan omhoog. En dan kom je op bed. Begint met me te vrijen. Streelt me ergens, boven of onder. Kust me ergens, mijn borsten of op mijn buik. Voortaan misschien ook op mijn gleuf. En dan, nét voor ik ongeduldig word, kom je in me. Vult me. Streelt me dan zo lekker. Soms kort, soms lang. Dan merk ik dat je gaat komen. Dan begint het bij mij ook meestal. Omdat ik weet dat je gauw je heerlijke krampen krijgt, ik voel je pik soms dikker worden als je sperma er door komt. En dan kreun je bij iedere keer dat je spuit. Kreun ik ook?’
‘Ja, heel lief. Meestal tegelijk dat je in mijn stijve knijpt. Soms houdt dat mijn spuiten tegen. Als je me dan weer wat losser laat knalt het eruit.’
‘Je spoot al zo hard, in mijn mond. Mag ik dan eens proberen het een beetje tegen te houden?’
‘Ja, natuurlijk. We zeggen het elkaar toch als er iets niet prettig is?’
‘Ik weet het niet. Dat is nog niet gebeurd.’
‘Nee, maar zo vaak hebben we nog niet gevreeën.’
‘Ik neem je natuurlijk niets kwalijk, jij kan er ook niets aan doen, veel vaker had je niet gekund.’
‘Nee. Had je vaker gewild?’
‘Ja.’
‘Vraag je voortaan, of laat je het merken, als je wilt en ik me te veel inhoud?’
‘Ik kan je niet iedere dag van je werk houden.’
‘Zullen we de wekker een half uur vroeger zetten? Vrijen vóór we gaan douchen?’
‘Ja, fijn. Na een nacht slapen heb je vast al weer wat voorraad.’
‘Ja. Ik heb al een paar keer gedacht, als ik thuis kwam, als het eten niet op zou staan, had ik je gepakt.’
‘O.’
‘Je ziet er dan zo blij uit. Vertelt dat je fijn gewerkt hebt. En ik weet, al zeg je het niet altijd, dat je weer blij bent mij te zien.’
‘Ja. Ik wil goed voor je zorgen. Je eten op tijd klaar hebben. Je bedankt me altijd lief. Terwijl ik een lekkere beurt had kunnen hebben. Stom.’
Hij grinnikte.
‘Thomas, zou je dat vol kunnen houden? ‘s Morgens vroeger op staan? Nou ja, eerst vrijen? En als je thuis komt gelijk? Het moet liever niet ten koste gaan van onze keren in bed.’
‘We kunnen het toch proberen? Zou jij het vol kunnen houden?’
‘Ik hoef toch alleen maar op mijn rug te liggen?’
‘Je weet wel beter.’
‘Ja, ik weet het, de preek van Simone. Actief meedoet, niet alleen onderop blijven liggen, ook alle andere standjes minstens één keer uitproberen. Maar ik ben al zo tevreden. Meestal onderop, soms bovenop. Soms net als daarnet, op onze zijkanten. We hebben het in de douche ook staand gedaan.’
‘Tamara, ik weet niet waarom, maar ik denk dat je eh bedenkingen hebt tegen een bepaald standje. Maar ik wil het toch graag eens proberen.’
‘Wat voor standje?’
‘Op z’n hondjes.’
‘O. Ik zie daar niet zo veel in, omdat veel dieren het zo doen. Ik dacht, wij kunnen het gelukkig fijner, ondertussen naar elkaar kijken.’
‘We kunnen het zeker fijner. Maar, pas op, hoor, anders ga ik een praatje met mevrouw maken. Ze vrijt heel lekker, maar ze wil niet op z’n hondjes. Dat moeten we toch een keer proberen? En je hoeft niet te blaffen, miauwen mag ook.’
‘Ja, goed.’
‘Zullen we samen eerst sandwiches klaar gaan maken?’
‘Heb je haast, hondje?’
‘Een beetje. Dan kan je er ondertussen over nadenken. Dat je als een poesje op bed gaat liggen. Dat er dan een kater komt die je kopjes gaat geven. Je ziet zijn pikkie groter worden en je krijgt een beetje jeuk in je gleuf, ja, die wil ik wel. Je gaat langzaam op je vier pootjes staan. Dan klimt de kater voorzichtig achterop je. Tussen je benen door zoekt zijn stijve je gleuf. Hij komt er met stootjes in. Vast een ander gevoel, van die kant af. Deze kater kan ondertussen goed bij je borsten. Ze heerlijk strelen en masseren. Net zoals zijn stijve in je gleuf. De kater kan ook met een vinger je clitoris strelen, om je gelijk met hem te laten komen. Misschien voel je het van die kant ook beter als de kater zijn sperma in je spuit. En daarna gaan poesjes altijd op hun rug liggen om het sperma zo ver mogelijk naar binnen te laten lopen. De kater gaat uitrusten, want die wil zo gauw mogelijk weer. Zo’n lief poesje. Met zo’n lekker behaard poesje.’
Het bleef even stil.
‘Zeg je niets?’
‘Ik ben stomverbaasd. Waar is die rustige, lieve, voorzichtige jongen gebleven?’
‘Die is langzaam wakker geworden, nadat hij zijn grote liefde helemaal bloot gezien had, haar voorzichtig overal gestreeld had en als hoogtepunt ontmaagd had. En toen ontdekte, dat ze de hele dag met hem wilde vrijen.’
‘Tja, daar kan ik niets op zeggen. Zeker niet omdat ik ook niet zo schuchter meer ben.’
‘Nee, bij schuchter past niet, spuit me vol.’
‘Opstaan, badjassen aan en sandwiches klaarmaken.’
‘Waarom badjassen aan?’
‘Één, er zou iemand naar binnen kunnen kijken. Twee, er zou iemand aan kunnen bellen, dan moeten we naar boven rennen om wat aan te trekken. Drie, ik moet er niet aan denken dat we met een mes uitschieten.’
‘Vier, anders kan ik niet van je afblijven.’
‘Of andersom. Thomas, je krijgt alweer een stijve.’
‘Miauw?’
‘Nee, eerst eten.’

Na de sandwiches klaargemaakt en opgegeten te hebben dronken ze eerst nog koffie.
‘Wat minder eten is niet erg, maar we moeten wel blijven drinken, heb ik altijd gehoord.’
‘Misschien zou anders mijn sperma gaan klonteren. Dat lijkt me pijnlijk.’
‘Dat lijkt me vergezocht. Maar onmogelijk is het natuurlijk niet. Misschien zou ik te weinig smering aanmaken. Dat lijkt me pijnlijk, dan wordt mijn gleuf te stroef.’
‘Doordrinken, het was precies goed.’
‘Wat vind je eigenlijk prettiger, als ik mijn benen om je heen sla, of ze van elkaar op bed leg, of als ik ze een beetje tegen elkaar doe?’
‘Ik weet het niet. Je streelt me iedere keer geweldig.’
‘Ja, jij mij ook. Ik denk er eigenlijk nooit bij na, ik doe maar wat.’
‘Wat? Je laat me heerlijk klaarkomen.’
‘Doe jij iets om mij te laten komen?’
‘Dat was ik wel van plan. De eerste keren dacht ik er niet aan, alles was zo onverwacht lekker, en jij kwam ook. Een paar keer daarna dacht ik, als ik voelde dat ik begon te komen, nu even langzaam. De keer daarop, nu even een paar lange halen. Ik ben gestopt met iets te proberen, je komt toch steeds. Wat je zei, meestal omdat je voelt dat ik kom en jij dat zo fijn vindt. En dat vind ik dan weer fijn, dat je net voor ik begin te spuiten mijn stijve een beetje masseert. Ik eh wil je nog wat vertellen.’
‘Ja?’
‘Ik had, toen we daarnet vrijden, een wat ander gevoel toen ik begon te spuiten dan eerder.’
‘Wat dan? Waarom?’
‘Toen we experimenteerden kon je mijn sperma wegwassen of in de handdoek in de was doen. Ik vond het wat eh vreemd om het binnenin je achter te laten. En het enige wat je eraan kan doen, is het eruit te laten lopen. Maar meestal plakt het daar vast te veel voor, net zoals op je handen. Dan blijft het daar.’
‘Dat is toch natuurlijk? Het doet daar echt geen kwaad.’
‘Nee, vast niet. Ik heb wel gedacht, als we tongzoenen proeven we ook elkaars spuug. Toch bleef ik denken, al is het natuurlijk, je kan toch niet iets in een meisje spuiten zonder dat ze zich schoon kan maken? Maar het is nu goed. Je wilde zo graag mijn sperma in je mond proberen, en je hebt het nog doorgeslikt ook. Al zei je eerder al dat je dat fijn vond, nu pas durfde ik het ook binnenin je achter te laten. Het was nu extra fijn om het te laten gaan, zonder de neiging om eh af te knijpen. Het leek wel of er meer kwam, omdat je het zo graag wilt hebben en ik het nu zo graag wil geven.’
‘Ik zou eigenlijk boos op je moeten worden, omdat je me eerder niet geloofde.’
‘Ja, Tamara.’
‘En omdat je me niet verteld hebt dat je iets dwars zat.’
‘Dat is minder erg dan je niet geloven, omdat het moet wennen om over vrijen te praten.’
‘Ja. Maar ik word niet boos op je, ik had zelf ook meer met je moeten praten. In plaats daarvan heb ik met Simone gepraat. Daar zou jij boos over mogen worden.’
‘Misschien als je dat over een paar jaar zou doen. We moeten allebei nog leren. We hebben hier ook veel van geleerd, hè?’
‘Ja. Thomas, ik probeerde Simone heel voorzichtig een paar dingen te vragen. Maar ze wist onmiddellijk precies wat ik bedoelde. Dat zei ze dan niet, maar vertelde iets, waardoor ik merkte dat ze me door had. Ik weet niet precies meer waar we het over gehad hebben. Ze vertelde wel veel over een verkering die Mark gehad had vóór hij voor de eerste keer trouwde. Op zijn zestiende. Hij dacht dat hij verkering had, maar zij had een voorraadje jongens, waarvan ze er steeds één ‘s avonds in haar slaapkamer liet komen. Om haar te laten komen, drie, vier keer, zo vaak mogelijk, die avond. Mark was kennelijk zo goed, dat hij maandenlang om de andere avond mocht komen. Ik zei, op die leeftijd al drie, vier keer? Ze grinnikte en zei, ja en nog. Niet om de andere avond, iedere dag. Toen wilde ze naar huis.’
‘Tjonge. Op je zestiende al zo vaak eh.’
‘Tja. Wat ik van het gesprek met haar opgestoken heb, is alles zeggen en doen waar je zin in hebt, als het mogelijk is. En praten, zeker bij het vrijen, en alles bij de naam noemen. Nou, dat beginnen we te leren. En ze raadde, dat ik jouw stijve nog nooit in mijn mond gehad had, je sperma nooit geproefd had. Dat moest ik minstens één keer doen. Zoals alles één keer proberen. En dat jij mijn gleuf nog nooit gelikt had. Ze zei, als hij dat haar niet zo prettig vindt, moet je het een keer afscheren. Er is geen man die een onbehaarde blote poes met gleuf af kan slaan.’
‘Ik vond je haren niet vervelend, op je lipjes zitten ze niet. Ik was erg dichtbij, ik heb je gleuf heel goed gezien. Heel mooi. En ik vond het fijn om je te likken. Ik kan me best voorstellen hoe je er daar zonder haar uit zou zien. Zoals een baby. Maar scheer je daar maar niet, als het weer gaat groeien kriebelt het erg. Dat weet ik van jongens die hun baard laten staan.’
‘Je badjas komt naar voren.’
‘Bij jou ook.’
‘Nee, beneden. Van het denken aan likken?’
‘Van het denken aan jou likken.’
Hij trok haar op schoot.
‘Oh, meisje, alles is met jou zo lekker.’
Hij ging bovenin haar badjas en pakte een borst beet.
‘Als mijn stijve op één of andere manier in bedrijf is vergeet ik vaak je borsten. Wonderlijke dingen. Zacht en toch stevig.’
‘Jouw stijve ook.’
‘O. Ja, eigenlijk wel. Leid me niet af.’
Hij deed haar badjas boven open, nam een borst in zijn mond en streelde met zijn tong haar tepel tot ze kreunde.
‘Niet goed?’
‘Als ik niet beter wist zou ik vragen waar je dat geleerd had. Bij je moeder heb je alleen maar gezogen als je borstvoeding kreeg. Nu eh streel je me met je tong. Erg lekker. Maar nu wil ik naar boven. Ruim jij even op? En komt dan mijn kater zijn poesje zoeken?’
‘Die ligt vast op haar gebruikelijke plekje. Ga maar.’

Ze lag op haar zijkant op bed. Hij kroop naar haar toe, beet zachtjes in haar kontje, kroop verder over haar heen, likte in haar nek en miauwde zachtjes.
‘Je speelt niet eerlijk, ik zou je pikkie groter zien worden.’
‘Je blote kontje deed me al wat. Het leken twee grote borsten zonder tepels. Waar zijn de echte?’
Ze draaide zich wat op haar rug. Hij pakte een tepel in zijn mond, streelde hem met zijn tong en zoog er zachtjes aan.
‘Heerlijk. Krijg je daar al een beetje jeuk van in je gleuf?’
‘Ja. En dat ik je pik voel.’
‘Draai je eens terug, dan duw ik hem tegen je kontje.’
Ze ging op haar buik liggen. Hij bewoog zijn stijve in haar bilnaad.
‘Als ik je wangetjes uit elkaar zou doen, mijn stijve ertussen zou duwen, zou ik vast klaar kunnen komen. Maar, lief poesje, kan je je kontje optillen? Ik wil hem zo graag in het poesje van mijn poesje duwen.’
Ze ging op haar ellebogen en knieën steunen.
‘Oh, Tamara, wat is dat mooi. Je lipjes lijken zo wat dikker. Zo uitnodigend. Ik houd het niet langer.’
Hij stuurde zijn stijve naar haar gleuf, liet hem los zo gauw hij er iets inzat, leunde voorover en pakte haar borsten.
‘Voel je dat ik er net in zit?’
‘Ja. Ik doe mijn benen niet verder van elkaar dan nodig is. Duw maar lekker.’
Hij gromde zachtjes bij ieder stootje.
‘Je bent vast nog nooit door een andere kater bereden. Je bent zo nauw.’
‘Nee, je bent de eerste die me zo pakt. Ik zal het iets makkelijker voor je maken, anders kom je te gauw.’
Ze deed haar benen iets uit elkaar, hij duwde gelijk helemaal door.
‘Mauw. Voel je mijn dikke paal helemaal in je?’
‘Ja, het voelt inderdaad anders aan.’
‘Ik kan zo makkelijker in en uit je bewegen. Voel je?’
‘Je streelt heerlijk. Wat maak je lange slagen.’
‘Ja, ik hoef mezelf nu niet op te tillen. Maar toch ga ik, als ik op je lig, ook langere slagen maken. Lekker, hè?’
‘Ja. Maar het maakt me niet veel uit, als je maar beweegt. Ik zou het nu zelf ook kunnen, maar ik doe het niet, jij doet het lekker genoeg.’
‘Kom je al een beetje?’
‘Nee. Jij wel, hè?’
‘Ja. Zal ik, met mijn vinger?’
‘Probeer maar.’
Hij liet één borst los en zocht bovenin haar gleuf naar haar clitoris. Zo gauw hij hem vond schokte ze.
‘Voorzichtig, anders kom ik eerder dan jij.’
Hij hield zijn hand stil en concentreerde zich op de bewegingen met zijn stijve.
‘Oh, poesje, het komt eraan.’
Hij streelde haar clitoris tot hij voelde dat ze begon te schokken. Hij liet haar clitoris los, pakte weer een borst en probeerde zo vlug mogelijk te komen. Hij voelde haar schokken minder worden toen hij begon te spuiten. Zodra hij met een lange kreun de laatste keer spoot liet ze zich langzaam op haar buik zakken. Hij liet zich langzaam op haar zakken en hield haar borsten vast.
‘Lief poesje, ik kwam lekker. Niet zo veel, maar het was zo fijn om te weten dat je alles wilde hebben. Wil je nu op je rug liggen?’
‘Ja.’
Hij ging naast haar liggen, ze draaide zich op haar rug.
‘Het was niet slecht, maar ik zie toch liever wie me dekt.’
Hij grinnikte.
‘Ik dacht even aan een stier die op een koe klimt. Zelfs op een nepkoe komt hij klaar. Tja, er zijn mensen die een opblaaspop gebruiken. Dat kan allemaal nooit zo lekker zijn als wij doen, hè?’
‘Nee. Thomas, het mag zo best wel vaker, maar ik kom liever zoals altijd, zonder hulp. Je had mijn borsten wel lekker vast, en ik voelde je stijve goed, maar ik zag je niet. Daarom kwam ik, denk ik, zelf maar een beetje. Je weet toch, dat ik pas gelukkig ben als ik je zie?’
‘Ja, niet huilen, schatje. Dan doen we het zo niet meer. Maar we hebben het in ieder geval geprobeerd.’
‘Ja. Goed.’
‘Nu ik erover nadenk, we hebben altijd minstens een schemerlampje aangehad. Dat pas uitgedaan als we onder de dekens gingen om te gaan slapen. Ik ben dan meestal, als ik kon, bij je binnengekomen, om zo in slaap te vallen, maar we hebben nog nooit in het donker gevrijd, hè?’
‘Nee. Toeval. Maar liever niet, ik vind het zo fijn om te zien, als je komt, hoe je dan geniet.’
‘Ik hoor en voel het bij jou meer dan dat ik het zie.’
‘Dat is ook goed. Ik fluister al lang niet meer in je oor hoe ik het wil, hè?’
‘Nee. Inderdaad. Waarom niet?’
‘Domoor. Omdat je het zo goed doet.’
‘Echt?’
‘Geloof je me niet?’
‘Sorry, schat. Maar zo gauw al? Ik vind het iedere keer net iets anders. Ik weet niet waar het aan ligt, maar ik kom vaak iets vroeger of iets later dan ik verwacht.’
‘Misschien omdat ik steeds probeer je nog lekkerder te strelen. Kom eens tussen mijn benen zitten. Steel me met je pikkie, dan wordt hij vanzelf gauw weer stijf.’
Hij ging tussen haar benen zitten.
‘Geef me mijn kussen eens? En til je kontje even op. Oh, Tamara, wat komt je gleuf zo mooi uit. Net als van achteren af, tussen je benen door. Ik schuif nog wat op. Zo. Oh, lekker.’
Hij streelde met zijn groeiende pik haar gleuf.
‘Als ik straks over je heen leun, kan ik je eh weer dekken.’
‘Dat wilde ik ook. Met je handen naast me steunen. Dan is je gezicht niet te dicht bij me en kan ik je goed zien. En ook hoe je je lange slagen met je stijve in me gaat maken.’
‘Ja, daar kan ik ook af en toe naar kijken. Het is zo’n mooi gezicht, je lipjes om mijn paal. Ik ben bijna stijf genoeg. Lekker, zo?’
‘Ja, hoe stijver hoe lekkerder. Maar duw je pik mijn gleuf in zo gauw het kan. Binnenin gestreeld worden is nog lekkerder. En als ik hem dan dikker en langer voel worden word ik steeds blijer dat je zo’n grote hebt.’
‘Schuchter meisje, je praat hem met een noodgang stijf. Ik kom over je heen hangen. Kijk, in, uit, in, uit. Mooi, hè?’
‘Ja, ga door. Oh, heerlijk, Thomas. Probeer eens, van bijna eruit tot helemaal erin. Ja. Ja. Oh, wat goed van je. Draai eens wat rond. Oh, dat is roeren. Doe maar niet, alles gaat mee, er is geen ruimte over, je stijve is zo dik dat ik al vol zit. Ik zeg niets meer, doe maar waar je zin in hebt. Oh, ik begin al te komen.’
‘Ik houd je wel bij. Nog een paar van die heerlijke lange halen. Oh. Oh. Je knijpt al. Ik kom ook. Ooh. Ooh. Ooooooh.’
Hij liet zich voorzichtig op haar zakken.
‘Hè, schatje, waarom huil je nu?’
‘Oh, Thomas, je was altijd zo lief voor me, ik was al zo gelukkig, als ik je zag. En nu verwen je me zo, met je heerlijke paal. Het is bijna te veel.’
‘Je was altijd al zo gauw tevreden. Ik vind het heel fijn dat je nu zo gelukkig bent. Laten we maar voorzichtig verder gaan, voor het je te veel wordt. Want het wordt nog mooier. We beginnen toch net een klein beetje te wennen aan samen vrijen? We hebben korter dan we dachten geëxperimenteerd, omdat we ineens snel konden trouwen. En we zijn nog steeds aan het ontdekken hoe we het lekkerst kunnen vrijen. Misschien hebben we vandaag te veel verschillende dingen gedaan. Kan je het niet bijhouden. Laten we eerst alles maar herhalen, voor we iets nieuws beginnen. Behalve op z’n hondjes, dat hoeft niet meer.’
‘Ja. Goed.’
Hij ging naast haar liggen.
‘Je moet daarvan alleen onthouden, dat het me ontzettend opwindt om je van die kant te bekijken. Je gleuf is dan zo goed te zien. En zo uitnodigend. Kom erin.’
‘Ik zal het onthouden. Maar dat lijkt me voorlopig niet nodig.’
‘Nee. Zelfs aangekleed wind je me al op, omdat ik nu weet wat voor lekkers er onder je kleding zit.’
‘O. Over opwinden. Nee, eerst wat anders. Simone heeft me gevraagd haar te tutoyeren en Simone tegen haar te zeggen.’
‘Wat lief van haar.’
‘Ja, ik ben er erg blij mee. Ik moet zelf uitzoeken of meneer accepteert dat ik Mark tegen hem zeg als we het niet over het werk hebben.’
‘Dat is iets lastiger. Maar hij zal het wel goed vinden.’
‘Dat denk ik ook. Zal ik Simone vragen om met Mark te overleggen of jij het ook zo tegen Mark kan doen?’
‘Goed. Ik kan ook best onderscheid maken tussen privé en werk. Al praat ik zelden privé met ze.’
‘Dat wordt misschien méér. Simone wil Mark vragen, of het goed is, dat wij ook in het zwembad mogen zwemmen.’
‘Tja, dat zou een uitzondering zijn. Maar dat kan vast wel, hij kan bepalen wat hij wil.’
‘Ja, maar je weet dat hij niemand voor wil trekken.’
‘Wij mochten hier wel gaan wonen.’
‘Ja, maar daar had hij direct een smoes voor. Jij had de renovatie bedacht én gevraagd of we er dan mochten wonen.’
‘Jammer genoeg heb ik daar niet eerder aan gedacht. In de garage was ik bezig om mijn best te doen, om snel op te klimmen, om genoeg te verdienen om met je te kunnen trouwen. Pas toen mijn vader zei dat hij met pensioen kon en dat ik moest solliciteren, als ik butler wilde worden, ben ik over alles buiten de garage na gaan denken. Toen bedacht ik ook dat het portiershuis leeg stond. Ik ben gaan kijken. Ik dacht, hier zou ik best willen wonen, vlak bij mijn werk, en voor jou niet te ver van het dorp. Van de oude meneer zou het waarschijnlijk niet mogen, maar misschien van die nieuwe wel. Ik ga het gewoon vragen.’
‘Ja, Mark vond het prima, als beloning voor je.’
‘Ja. Hij schudt van alles uit zijn mouw, hè?’
‘Ja, hij is heel goed. En knap natuurlijk, vergeet niet dat hij chirurg was.’
‘O. Ja. Dat merk je niet. Wel dat hij slim is en veel in de gaten heeft. Soms snap ik niet hoe hij iets ontdekt heeft.’
‘Vast via Simone.’
‘Ja, natuurlijk. Dat ik daar niet aan gedacht heb. Die praat met iedereen. Die is net zo slim. Met z’n tweeën regelen ze alles geweldig.’
‘Ahum.’
‘Met jouw hulp.’
‘Ahum.’
‘Ik help niet veel, ik kan net bijhouden om alles goed te laten lopen.’
‘Dat helpt toch ook, daardoor hebben zij hun handen vrij.’
‘Ja. O, er schiet me nog wat te binnen, wat ik je niet verteld heb. Het was nogal een gekkenhuis, de laatste tijd.’
‘Ik ben wel ontzettend blij met het resultaat.’
‘Ja, mooie blote meid. In de garage hangen in de koffieruimte natuurlijk pin-ups aan de muren. Niet helemaal bloot, maar bijna, je ziet nét hun doos niet. Van een paar nét wat haartjes. Wel allemaal grote borsten. Nét voordat eh Mark en Simone kwamen had één van de jongens een nieuwe opgehangen. Toen ik die zag, vroeg ik, jongens, die nieuwe pin-up lijkt erg op mijn schatje. Haar gezicht, bedoel ik, de rest weet ik niet. Zou ze van de muur af kunnen? Ik heb er een beetje problemen mee. Er stond er direct één op, haalde die poster van de muur en scheurde hem in hele kleine stukjes. Toen wist ik dat ze me nog steeds mochten, ondanks dat ik ze allemaal voorbij gestreefd was.’
‘Wat mooi, schat. Natuurlijk mogen ze je, je bent toch altijd hartstikke aardig? Als butler toch ook? Ik denk dat niet alleen Francis wat met je zou willen.’
‘Oh?’
‘Arme jongen, je bent zo aan mij verslaafd dat je niet ziet hoe andere meiden naar je kijken.’
‘Nee, ik zie alleen maar jou.’
‘Lijk ik verder op die pin-up?’
‘Jouw figuur is mooier, die pin-ups hebben allemaal te grote borsten. Ik vind je doos en gleuf ontzettend mooi, maar als vergelijkingsmateriaal heb ik alleen die van Francis. Die van jou vind ik mooier, iets molliger.’
‘Je hebt goed gekeken.’
‘Natuurlijk, voor de eerste keer een andere blote meid zien. Zij had waarschijnlijk ook eerder niet veel blote jongens gezien, ze bleef maar naar mijn pik kijken.’
‘Zou ik ook gedaan hebben. En me afgevraagd hebben hoe groot hij kon worden. Vind je de borsten van Simone te groot?’
‘Wel ontzettend groot, maar niet té groot. Dat komt waarschijnlijk omdat ze er zo eh natuurlijk mee doet. Dat ze half bloot zijn staat mooi, dat kan bij haar.’
‘Dat vind ik ook.’
‘Jij kan nog nergens mee vergelijken, hè?’
‘Dat hoeft ook niet, je stopt me vol genoeg.’
‘Nou, ondeugd.’
‘Niks ondeugd, we zijn getrouwd, we mogen alles.’
‘En wat wil mijn schuchtere meisje dat ook vaak.’
‘Vast omdat je het zo goed doet.’
‘We doen het samen goed. Tamara, over vergelijkingsmateriaal en zo, ik heb een paar moeilijke periodes met je gehad, dat weet je ondertussen. Nadat je zonder broekje naast me liep en toen ik je borsten tegen me begon te voelen, onder het kussen. Maar er was er nog één. Ik weet niet of je dat toen gemerkt hebt.’
‘Wat ik merkte, was dat je niet altijd hetzelfde kuste. Soms was je iets eh hartstochtelijker. Maar nooit zo, dat ik er problemen mee kreeg. En als ik je stijve door onze kleding heen tegen me aan voelde, of als ik een bobbel in je broek zag, dacht ik, fijn voor later. Vertel eens, over die andere periode?’
‘Dat kan nu wel. Ik denk, dat ik veertien of vijftien was. Ik was met een jongen in het bos aan het spelen, toen er een stelletje langs liep. We zagen dat hij een arm om haar heen had, heel ver, hij hield een borst vast. We dachten, die gaan misschien meer doen en zijn er achteraan geslopen. Ze zochten een rustig plekje en begonnen elkaar uit te kleden. Wij genoten natuurlijk, blote borsten zien en haar tussen de benen van dat meisje. En de pik van die jongen stond schuin omhoog. Wij konden ook al een stijve krijgen, natuurlijk, maar nog niet zo’n grote. Toen ging dat meisje voor hem zitten en nam zijn paal in haar mond. Jammer dat ik dat later vergeten ben.’
‘Nee, dat was maar goed ook, anders had je me misschien gevraagd om dat ook een keer te doen.’
‘Nee, ik dacht soms wel aan seks, maar ik durfde nooit iets te vragen.’
‘Ik weet het, schat, ik ook niet. Wat deed ze verder?’
‘Ze bewoog haar hoofd naar hem toe en van hem af tot hij begon te kreunen. Ze haalde hem uit haar mond en liet hem naast haar spuiten. Daarna gingen ze liggen kussen, hij zat steeds met een hand tussen haar benen. Toen ging ze op haar rug liggen, met haar benen wijd, onze kant op. We waren helaas te ver weg om méér te zien dan een bos haar. Die jongen had weer een stijve, kroop naar haar toe en stak hem middenin dat haar. Hij schoof hem met stootjes helemaal naar binnen. Toen ging hij op haar liggen en zagen we zijn kont op en neer gaan, eerst langzaam, na een tijdje sneller. Ze kreunden allebei. Zij zei, ik kom, ik kom. Hij zei, ik ook, ik spuit, ik spuit. Toen hij stil lag deed ze haar benen om hem heen en stootte een paar keer met haar buik naar boven. Ze was vast nog niet helemaal klaar, hè?’
‘Nee. Ik altijd wel. Jij bent dus beter dan die jongen toen.’
‘Of jij dan dat meisje. Goed. Hij bleef nog even op haar liggen, rolde toen van haar af. Zij nam zijn pikkie weer in haar mond. Ze was kennelijk nergens vies van.’
‘Ik ook niet. Je hebt alles toch goed onthouden, al heb je er een tijd niet aan gedacht. Zo leer ik nog eens wat. Deden ze nog meer?’
‘Nee, ze gingen zich aankleden, wij zijn weggeslopen. Ik heb jou die dag gelukkig niet meer gezien. ‘s Nachts kwam er meer dan ooit.’
‘Tja, dat zal best. Een stel bloot zien vrijen.’
‘Eigenlijk niet zo door hun wippen, want als je niet dacht wat er eigenlijk aan de hand was zag je alleen een blote kont op en neer gaan. Maar door wat ze bij hem deed, met die grote van hem, en dat hij toen zo spoot. Met een boog, een keer of vier, geen straal, hele grote druppels.’
‘Tja. Daarna, toen hij met een hand tussen haar benen zat, heeft hij haar eh. Thomas, ik heb me nooit zelf eh bevredigd, omdat ik vond dat jij dat later moest doen. Als ik erge kriebels kreeg ging ik aan iets in de winkel denken.’
‘Ik eh wel.’
‘O?’
‘Die nacht werd ik wakker. Ik dacht eerst dat ik een natte droom gehad had, want die had ik verwacht, na zoiets gezien te hebben. Maar alles was nog droog. Ik had wel een complete erectie. Dat vond ik wat raar, anders had ik, als ik er wakker van werd, maar een halve als het eruit liep. Toen voelde ik onderin een grote druk. Ik dacht, het zit eraan te komen, laat ik maar weer gaan slapen, dan komt het wel. Maar ik kon niet in slaap komen. Ik dacht, laat ik weer aan dat stel gaan denken, dan komt het vast. Maar dat hielp ook niet. Ik eh wilde ervan af, Tamara. En ik dacht, ik wil eigenlijk zien of ik óók kan spuiten.’
‘Ja, ik begrijp je wel. Kriebels kunnen overgaan, maar dat bij jou niet. Thomas, ik vind het niet erg. Durf je erover te vertellen?’
‘Ik heb het boven de wastafel gedaan. Ik heb me voorgesteld dat jij me streelde. Vind je dat erg?’
‘Nee. Het was maar goed dat ik het niet wist, anders had ik het misschien graag gedaan.’
‘Dan zou je me de eerste keer gezien hebben.’
‘Ja. Nou, zo gingen we niet met elkaar om. Al dachten we dus wel af en toe aan vrijen. Vertel je verder?’
‘Het kwam gauw. Ik spoot inderdaad. Vier keer. Ik was erg trots dat er zo veel kwam, net zo veel als bij die oudere jongen. En vast net zo ver, de eerste keer keihard achter tegen de wastafel, daarna heb ik beter in de wastafel gericht. Bij elkaar veel meer dan normaal.’
‘Lekker?’
‘Veel lekkerder dan als het eruit liep. Maar met jouw hand is het nog veel lekkerder. Om het over de rest maar niet te hebben.’
‘Waarom aarzelde je om het te vertellen?’
‘Ik werd door al mijn natte dromen wel eens ongerust, of ik genoeg voor jou over zou houden. Tot ik snapte, dat ik gewoon overliep, omdat ik het op een andere manier niet kwijtraakte. Maar om het expres zelf te doen vond ik toch niet horen.’
‘Thomas, ik vind dat geen expres doen, je hielp alleen even, het zou toch gekomen zijn. Het zou wat anders geweest zijn als je op een bepaald moment gedacht had, ik ga eens oefenen, omdat het zo’n lekker gevoel is. Maar misschien denken anderen daar anders over. Die vinden het misschien niet erg, ook van een meisje niet. Nou ja, een ramp is het ook niet. Jongens houden genoeg over, bij meisjes gebeurt er niets. En met z’n tweeën vrijen, hoe dan ook, blijft toch lekkerder, hè?’
‘Ja, op alle manieren. Ik was wel trots, omdat er toen zo veel kwam, maar ook weer ongerust. En pas na ruim een week kreeg ik weer een natte droom. Ik heb het nog een paar keer gedaan, als ik wakker werd voor het er vanzelf uitliep. Ook de keer dat je vroeg wat ik van de grootte van je borsten vond. En van de bobbel in je broek. Toen waren we al wat ouder. Daarna duurde het geen week meer voor mijn volgende natte droom kwam. Daar was ik blij mee, ik dacht, het wordt méér. En het is kennelijk niet de bedoeling dat een meisje in de huwelijksnacht de eerste zaadjes van een jongen krijgt, anders was het vast anders geregeld.’
‘Ja. Je hebt in ieder geval nu heel veel. Maar wat belangrijker is, je krijgt vaak een stijve.’
‘Dat had ik nooit gedacht. Ik zie het als een beloning voor het lange wachten.’
‘Gelukkig wist ik al wel, dat jongens een pauze nodig hebben, tussen twee eh beurten. Anders had dat wachten me misschien gestoord. Maar je was met een verhaal bezig, geloof ik.’
‘Ja, over dat Mark en Simone samen alles in de gaten hebben. Ze kwamen vrij snel met z’n tweeën in de garage om kennis te maken. Meneer hield op een lijstje bij met wie ze kennis gemaakt hadden. Ze keken rond, ook in de koffiekamer. Wat er toen gebeurde schokte ons allemaal. Simone zei, jammer dat het niet kan, ik zou tussen die meiden geen gek figuur slaan. Mark zei, nee, en het mooiste zouden ze dan nog geeneens zien. Toen zei ze, als er een vacature komt, Mark, moet je proberen om een meisje te krijgen. Hij zei, ik kijk wel uit, dan gaan ze daar alleen maar aan sleutelen. We wisten niet hoe we kijken moesten. Simone zag dat, en zei, kom, jongens, niet zo preuts. Bloot is gezond, hoor. Toen zei de brutaalste, mevrouw, van mij mag er van u, zoals u er nu uitziet, min of meer aangekleed, best een foto tussen hangen. Mark lachte zich rot en Simone grinnikte. We hebben er nog vaak over gepraat. Later kreeg ik nog beter door dat ze zo vrij waren.’
‘Ja. Mooi verhaal.’
‘Ik hoop dat het doorgaat, met het zwembad. Dan zie ik ze wat vaker, als we er tegelijk zijn. Gezellig.’
‘Er valt dan nogal wat te zien. Ze hebben verteld, ik weet niet of je daarbij was, anders heb ik je het vast doorverteld, dat ze vanaf hun trouwen bloot in de tuin gezond hebben. Hun kinderen ook, vanaf hun geboorte. En ook bloot gezwommen. Dat gaan ze hier ook weer doen. Ik zou het erg fijn vinden. Zonnen op het zonneterras en zwemmen in het zwembad.’
‘Tamara, je weet dat ik met Francis problemen had.’
‘Daar wen je toch aan.’
‘Dat schiet niet op, omdat we er pas één keer geweest zijn.’
‘Nou, dan kan je in het zwembad verder wennen.’
‘Dat red ik niet.’
‘Waarom niet?’
‘Ik krijg nu al een stijve als ik aan die grote borsten van Simone denk. Met die van Francis had ik geen problemen, die zijn ongeveer zo groot als die van jou. Maar die van Simone, niet half maar helemaal bloot, oei.’
‘Ja, natuurlijk. Daar hoef je je niet voor te schamen, hoor. Ik verwachtte het al, ik zei het al tegen Simone.’
‘Wat zei je? En wat zei zij?’
‘Dat je van haar borsten een stijve zou krijgen, natuurlijk. Ze zei, daar hebben we een goede remedie voor. Hij mag er, in het water, even mee spelen, ook met mijn doos, terwijl ik met zijn spulletjes speel. Dan is hij over het ergste heen.’
‘Oh, nee toch.’
‘Waar heb je het meeste problemen mee, met haar borsten, doos, of om haar met je pikkie te laten spelen?’
‘Alledrie. Ik krijg gegarandeerd een ontzettende stijve. En als ze die aan zou raken kom ik vast klaar.’
‘Ja, je bent een gezonde jongen. En zij een lekkere vrouw. Ik ben benieuwd hoe haar poes eruit ziet. Niet dat ik veel verschil verwacht.’
‘Zou je het niet erg vinden, als we dat in het zwembad deden?’
‘Nee, joh, wat maakt dat uit, voor een keertje. Dan kan je daarna rustig bloot zitten en zwemmen.’
‘Maar als ik klaar zou komen?’
‘Simone zei ook nog, als het doorgaat, moet je zeker de eerste keer er voor zorgen dat Thomas dan leeg is. Zich er vlak voor leeggespoten heeft. Dan krijgt hij niet zo gauw een stijve. Een beetje mag wel, maar niet omhoog.’
‘Ze is wel erg vrij. Gewoon over mijn stijve praten. En dat je moet zorgen dat ik leeg ben. Maar dat zou wel helpen. Zullen we het proberen?’
‘Als jij het niet erg vindt dat Mark en ik ook even spelen.’
‘Die krijgt van jou vast geen stijve.’
‘Dat weet je maar nooit. Klein maar fijn, hè?’
‘Je bent een hele fijne meid. En je spullen zijn voor mij niet te klein. Ik pas precies eh. Schatje, het is niet netjes, ik hoor alleen van jou een stijve te krijgen, maar door die grote blote borsten en je praten over leegspuiten, nou. Ik ben een beetje moe. Maar ik zou toch graag nog een keer willen vrijen. Zou je op me willen komen liggen?’
‘Al ben je met me getrouwd en hoop ik net zo vaak te willen vrijen als jij wilt, ik begrijp best dat je van andere vrouwen zin kan krijgen om te vrijen. Als je het dan met mij doet heb ik er geen problemen mee. Ook niet om bovenop je te komen, als je moe bent. Dat is veel beter dan om het níet te doen. Je kan vaak, vandaag.’
‘Gelukkig wel. Daar kwam je toch voor naar huis? Het kan mij ook niet schelen waardoor je graag wilt vrijen. Als je het maar met mij doet.’
Ze ging op hem zitten.
‘Er zal nooit een ander in mijn leven zijn. En nooit een andere stijve dan die van jou in mijn gleuf. Ooooh, Thomas. Ik zit weer helemaal vol. Als we het eerder geprobeerd hadden, hadden we er vast niet mee kunnen stoppen.’
‘Vanaf ongeveer onze twintigste hadden we best naar bed gekund.’
‘Ja. Maar ik dacht steeds, jij vast ook, nog maar een paar jaar wachten. We hadden het toch al zo fijn.’
‘Ja. We gaan het gewoon inhalen.’
‘Oh, ik vergat te wippen. Wat blijf je stijf.’
‘Je wipte niet, je kneep wel, masseerde toch een beetje. Maar nu, alsjeblieft, laat me komen.’
‘Ik ga ook grote halen proberen. Ooooh, wat lekker.’
Ze wipte door tot ze allebei kwamen.
‘Voel ik traantjes, schatje?’
‘Ja. Van geluk. Zelfs als je moe bent kan je me laten komen.’
‘Lekkere meid, je doet zelf de helft.’
‘Deze keer heb ik wel het meeste bewogen, maar als jij geen stijve krijgt gebeurt er niets.’
‘Die stijve krijg ik toch van jou?’
‘O. Waarvan dan?’
‘Overal van. Ook aangekleed al. Zoals je dan zo lief naar me kijkt. Al jaren. En als je bloot bent van alles van je. Jij krijgt toch ook zin om met te gaan vrijen vóór dat je mijn stijve ziet?’
‘Ja, dat is zo. Ik denk nog wel eens net als vroeger, nog even, dan gaan we weer lekker kussen. Misschien voel ik zijn stijve tegen mijn buik. Oh, nee, nu helemaal erin. Hij laat me klaarkomen en komt zelf ook. Spuit zijn sperma in me. Vier, vijf, zes stralen. Erg, hè?’
‘Nee, ik weet dat je niet wordt zoals die verkering van Mark, die dat alleen maar wilde. Met wie dan ook.’
‘Nee, zo wie zo alleen met jou. Wij horen bij elkaar. En nu lekker dichtbij elkaar, in bed. Maar ik ben al heel gelukkig vóór we naar bed gaan. En dan hoef ik nog geeneens aan bed te denken. Ik heb nog steeds hetzelfde als vroeger. Thomas. Als ik je zie ben ik al gelukkig.’
‘Ja, liefste, bij mij is dat ook zo. Het is alleen wat anders geworden dan vroeger. Nu kan dat méér, waar we toen maar niet te veel aan dachten. Nu kunnen we bij elkaar zijn zoals we zijn, zonder kleren. Ja, ik heb zeker te weinig gepraat. Het is zo heerlijk om je overal te bevoelen, ook omdat ik merk dat je dat prettig vindt.’
‘Ja. Heel prettig.’
‘Laten we onder de dekens in elkaars armen kruipen. Dan ga ik lekker aan je voelen tot we in slaap vallen.’
‘Ja, streel me maar in slaap.’

De volgende morgen werden ze allebei van de wekker wakker. Ze kusten elkaar.
‘Hé, zo vroeg? O. Ja. Heb je zin, Thomas?’
‘Ja, lekkere blote meid. Ik zat middenin een droom. Alle kamermeisjes en Simone en jij stonden op een rij in een zwembad. Bloot. Ik mocht overal aankomen. Ik heb eerst met alle borsten gespeeld, het langst natuurlijk met die van Simone. Toen aan alle dozen gevoeld, en in alle gleuven gevingerd. Ondertussen speelden ze met mijn stijve. Toen om de beurt mijn stijve een paar halen er in en eruit. Ik had net iedereen gehad toen ik voelde dat ik ging komen. Net vóór ik hem bij jou naar binnen duwde om te spuiten werd ik wakker.’
‘Vast met een stijve. Ja, behoorlijk. Nou, ga verder waar je gebleven was. Kom maar lekker op me.’
Hij ging op haar liggen en stuurde zijn stijve bij haar naar binnen.
‘Ik was van plan hele langzame en lange slagen te maken.’
‘Alles is goed, lieverd.’
Op het eind moest hij toch sneller.
‘Heerlijk. Zo te voelen heb ik vannacht wat voorraad aangemaakt. Zeg, merk je er later iets van, als ik in je gespoten heb?’
‘Soms wordt mijn broekje vochtig. Nou, dan trek ik even een schone aan. Ik heb er van de week al bijgekocht. De wasmachine zal blij zijn dat hij minder handdoeken krijgt. Je sperma wordt niet meer weggegooid. Nou ja, behalve dat beetje wat in mijn broekje komt. Erg?’
‘Natuurlijk niet. Schat, ik ben zo blij dat mijn probleempje verholpen is. Net weer. Ik kom nóg lekkerder klaar sinds ik je onbekommerd de volle laag kan geven.’
‘Fijn. Heb je echt niet meer kleine probleempjes? Of stiekeme verlangens?’
‘Ik zou het niet weten. Maar ik zal erover nadenken. En jij?’
‘Ik weet het nu ook niet. Ik kan alleen maar denken, gisteren vier keer, geloof ik, nu alweer, wat een man.’
‘Tja, wat een vrouw, die zo graag alle sperma wil hebben die ik maar kan maken.’
‘Ja, als ik er ook maar klaar bij kom.’
‘Alles telt mee. Vanaf dat we elkaar zien tot en met we komen. Ik zou er geen stap van willen missen.’
‘Nee, ik ook niet. Zoals het tevoorschijn komen van je grote paal.’
‘Vóór die weer activiteiten gaat vertonen moesten we maar op gang komen. En je kan vanavond wel het eten voorbereiden, maar niet opzetten, hè?’
‘Nee, ik houd het prakkie tussen mijn benen wel warm voor je.’
‘Hé, niet zo oneerbiedig over mijn liefdesgrotje.’
‘Nou! Waar haal je dat vandaan?’
‘Francis vroeg me van de week wat ik van dat woord vond, ze had het net in een romannetje gelezen.‘
‘Wat zei je toen?’
‘Ik hoop dat jij er spoedig bezoek krijgt. Ze bloosde. Had ik lekker wraak genomen voor die keer dat ze haar blote doos zowat tegen mijn neus duwde.’
‘Nee, dat vond je niet erg. Wel dat ze naar je blote pik keek.’
‘Ja, dat klopt. Ik zou het nu niet meer zo erg vinden. Jij vindt hem zo mooi dat ik hem best aan andere meiden zou durven laten zien. Zoals misschien aan Simone.’
‘Als je echt wraak op Francis wilt nemen, moet je de volgende keer je handdoek zo houden, dat zij hem wel stijf ziet worden.’
‘Ik wil haar niet te veel plagen, ze is toch lief.’
‘Ja, maar een beetje brutaal, dan mag je wel wat terugdoen.’
‘Nou, misschien een beetje. Ik zie wel.’
‘Goed. Douchen. En blijf van me af, anders komt er van werken niets.’


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 1, nummer 4

Verzorgd door Tamara.

Daar ben ik weer. Zoals ik in het vorige krantje aankondigde, ik had even wat anders te doen. (Trouwen.)
Daar zou ik graag over uitweiden, maar dit krantje wordt door mensen van alle leeftijden gelezen. Ik zou de jongeren en de ouderen mogelijk schokken. Laat ik met het nieuws beginnen.

De huurhuizen.
De taxaties gaan door, inmiddels zijn de eerste rapporten binnen. Meneer moet dus beginnen met betalen, maar het verheugende nieuws is, dat de huizen nog iets minder waard blijken te zijn dan gedacht. Dat is niet alleen fijn voor meneer, maar ook voor de huurders. De huur wordt in ieder geval niet hoger dan gedacht.

De renovatie van de huurhuizen.
Degenen, waar de taxateurs geweest zijn, kunnen in de komende tijd de beheerder van de huizen en mij op bezoek verwachten. (Koffie? Gebak van bekend adres?) Wij komen in ieder huis kijken wat er aan gedaan moet worden. Zoals bekend wordt er met renoveren pas begonnen als de nieuwbouw klaar is. Maar we willen een overzicht krijgen om voor alle huizen gezamenlijk bijvoorbeeld keukens te kunnen kopen. Hoe meer tegelijk, hoe meer korting, hoe lager de huur blijft.

De nieuwbouw.
Geen zichtbare veranderingen. We wachten op de tekeningen van het architectenbureau.

Een dringend verzoek. Willen jullie niet over de strook voor de nieuwbouw lopen of rijden? Er ook geen zandkastelen bouwen, anders moet alles opnieuw geëgaliseerd worden als de bouw begin. Dat vertraagt alleen maar. Binnenkort (?) begint de stad met de aanleg van een voorlopige straat. Zodra die gereed is waarschuw ik jullie, dan mogen jullie daar over wandelen. Niet dat er voorlopig veel te zien zal zijn.

Ik verklik nog wat van de plannen. N.B. Ze zijn nog voor wijzigingen vatbaar.
Herhaling, ook om moeilijke zinnen te leren lezen, er komen in totaal vierenzestig drieslaapkamerwoningen en tweeëndertig tweeslaapkamerwoningen. De volgorde in de straat wordt twee twee-onder-één-kap drieslaapkamerwoningen, dan één twee-onder-één-kap tweeslaapkamerwoningen, dan weer twee twee-onder-één-kap drieslaapkamerwoningen, enzovoorts. Per woning een perceel van tien meter breed en twintig meter diep.
Einde herhaling, begin van meer verklikken.
De breedte van tien meter: Huis, zeven meter. Vanaf de grens met het volgende perceel komt er achterin de tuin een garage van twee en een halve meter breed met een oprit vanaf het trottoir. Het achterste gedeelte van de garage krijgt een deur aan de kant van de achtertuin, en is bedoeld als schuurtje. De oprit komt dus niet pal langs de zijkant van het huis, waar ook de voordeur komt, maar tien min zeven min twee en een half is een halve meter er vanaf. De oprit wordt geen twee en een halve meter brede betonvlakte, maar zal bestaan uit twee betonsporen. Wordt er over één en ander nagedacht of niet?
De diepte van twintig meter:
Drieslaapkamerwoning: Twee en een halve meter voortuin, negen meter woning, acht en een halve meter achtertuin.
Tweeslaapkamerwoning: Drie meter voortuin, acht meter woning, negen meter achtertuin.
De tweeslaapkamerwoningen komen vanaf het trottoir dus een halve meter naar achteren te staan, om de straat niet te eentonig te maken.
Nog meer verklikken? Nee, genoeg deze keer. Als het uitkomt de volgende keer over de binnenkant van de woningen.

Overige onderwerpen.
Willen jullie, als jullie een klacht hebben, even bedenken of de oplossing kan wachten? Totdat de beheerder en ik langskomen? Of tot de renovatie? Ik weet, dat duurt nog even, maar dan voorkomen we dubbel werk. Jullie weten, ik kom bij klachten meestal even kijken, de keren dat ik voor niets kom zijn zonde van jullie en mijn tijd.
Ik zal de klachtenprocedure duidelijk maken. Bel me, als er iets is. Als ik niet opneem staat het antwoordapparaat aan. Als ik niet opneem en er is haast bij, bel me dan op mijn mobieltje. Is er nog meer haast bij, zoals bij een gesprongen waterleiding, laat dan zelf de reparateur komen. Die heeft een contract met ons en wordt door ons betaald. Maar als er geen haast bij blijkt te zijn berekent hij jullie voorrijdkosten.
Ik hoop dat het niet voor zal komen, maar als jullie niet tevreden zijn met iets wat ik doe, hebben jullie het recht om meneer Wellingten rechtstreeks te benaderen.

Dat was het weer, voor deze keer.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Bankrekeningnummer voor de huur [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *