Simone was enig kind. Ze volgde een opleiding voor verpleegkundige, na haar slagen daarvoor nog meer cursussen, en werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen. Misschien was het bij haar aangeboren om met kinderen om te gaan, anders heeft ze het daar opgestoken.
Nadat haar ouders door een ongeluk omgekomen besloot ze, omdat de overige familieleden ook al overleden waren, op aanraden van een geëmigreerde vriendin ook te emigreren. Haar vriendin en haar man regelden een baan voor haar; verpleegkundigen, zeker veelzijdige, waren veelgevraagd. Ze ging met een boot, om rustig over te kunnen schakelen. Op de boot ontmoette ze een leeftijdgenoot, Stefan, die ook emigreerde, maar al wat thuis was in de USA. Hij ging aan de Universiteit van Boston werken, zij in het ziekenhuis daarvan. Haar vriendin en hij hielpen haar op weg in haar nieuwe omgeving.
Stefan en zij zagen niet genoeg in elkaar voor een gezamenlijke toekomst, maar gingen wel een flat en een beetje hun leven delen. Ze spraken af elkaar vrij te laten wanneer er iemand opdook waar ze wél meer in zagen voor de rest van hun leven. Voor Stefan werd dat Karen, Hoofd Opleidingen van het ziekenhuis. Daar raakte ze ook bevriend mee, ze ging met haar een flat delen nadat Stefan door een verkeersongeluk overleed.
Na een tijd werd ze door een chirurg, Mark Wellingten, waar ze op haar werk wel eens contact mee had, gevraagd om bij hem te komen wonen om Charles, zijn lichamelijk licht gehandicapte schoonvader, ook weduwnaar, te verzorgen en overdag gezelschap te houden. Het huis was door Mark gekocht toen hij voor zijn schoonvader wilde gaan zorgen. De vorige eigenaren waren drie alleenstaande heren, die op de eerste verdieping ieder een zitslaapkamer hadden, met eigen badkamer en kookgelegenheid. Ze zou één van die kamers krijgen en een uitstekend salaris. Ze nam de ‘baan’ aan maar maakte er een manier van leven van, ze zorgde voor beiden. Ze praatte ook veel met Mark. Door haar vrije manier van praten vertelde hij haar al gauw alles over zijn verkeringen en over zijn huwelijk met Vivian. Zij vertelde hem het meeste van haar geschiedenis. Ze kregen al gauw verkering.
Af en toe vertelde hij iets over zijn afkomst. Zoals toen hij aanbood om haar auto te verkopen, omdat ze zijn tweede kon gebruiken, daar werd te weinig mee gereden. Dat was een Rolls-Royce, maar hij was niet van hem, maar van de familie. Vrij snel na het ontstaan van Boston was een voorvader vanuit Engeland gekomen. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo was dat steeds gegaan. Zijn vader was bij zijn pensioen ook naar Engeland gegaan om vanuit het voorvaderlijke landhuis het familiebedrijf te leiden. Mark zou bij zijn pensioen het van hem over kunnen nemen, als hij dat wilde. Hij zou dan het land wat bij het huis hoorde moeten beheren, en het familie-vermogen, waartoe ook de Rolls, de antieke meubelen en schilderijen, waaronder een Picasso, in zijn huis hoorden. Hij had zelf ook geld, waar hij mee kon doen en laten wat hij wilde, van de familie-eigendommen mocht hij alleen genieten. Hij wist niet wat hij bij zijn pensioen zou gaan doen, het duurde nog even voor het zover zou zijn.
Binnen een jaar trouwden ze. Hij liet zijn persoonlijk kapitaal, op net zo veel na als zij ook had, en het huis op beider naam zetten. Hij wilde niet met haar delen, maar alles samen doen.
Vlak voor hun trouwen kwam ze nog ergens achter. Mark zei dat hij iets uit Engeland over zou laten komen. Familie-eigendom, traditie voor een bruid om het te dragen, maar het hoefde niet. Het bleken twaalf eeuwenoude zijden bloemen te zijn, bewerkt met goudverf. En een tiara. De bloemen droeg ze op de grote dag in twee rijen achterin haar lange haar. Door de tiara zag ze eruit als een koningin.
Ze begonnen na hun huwelijk in de tuin bloot te zonnen. Ze kregen een tweeling, Mike en Silvia. Die werden, voor Amerikaanse begrippen, niet preuts opgevoed. Van jongst af aan liepen ze in de tuin ook bloot rond. Ze speelden en zwommen in het zwembad. Toen ze een vriendinnetje en een vriendje kregen, Aimee en Jamie, gingen die ook meedoen.
In het jaar dat de jeugd negentien werd gingen ze met z’n allen voor het eerst op familiebezoek bij de ouders van Mark in Engeland. Daar vielen ze, zelfs Mark, van de ene verbazing in de andere. Mark noemde nooit getallen, hij zei altijd nogal wat, ook als de kinderen een enkele keer vroegen wat ze van hun opa, de schoonvader van Mark, geërfd hadden. Op hun eenentwintigste zouden ze erachter komen. Hij wist ook niet veel van wat er in Engeland was. Hij had alleen een lijst van alle antiek, schilderijen en juwelen. Maar er stonden geen prijzen bij. Het landhuis was ontzettend groot. De tuinen eromheen zo groot als het stadspark in Boston. In de paardenstal konden veel paarden, maar er stonden er ‘maar’ acht. En acht koetsen. Een andere paardenstal was omgebouwd tot garage, daar stond niet één Rolls-Royce, maar een stuk of vijf. De landerijen van de familie waren verpacht, er waren twintig boerderijen. Het hele grondbezit was zo groot als een Amerikaanse county.
Na terugkomst in Boston begon de jeugd aan trouwen te denken. Op zichzelf gaan wonen zagen ze niet zitten, zolang ze nog studeerden. Er werd afgesproken, dat als het vriendinnetje, Aimee, en het vriendje, Jamie, ook hun studiebeurs af zouden dragen, ze in het huis mochten komen wonen. Ze zetten in de kamers van de tweeling stretchers, zodat daar op geslapen kon worden als in hetzelfde bed slapen te verleidelijk werd. Ze waren langzamerhand wat gaan vrijen, maar wilden het mooiste bewaren tot in de huwelijksnacht.
Op hun twintigste trouwden ze, tegelijk. Omdat de familie maar één tiara bezat liet Mark twee diademen uit Engeland overkomen.
Een paar jaar later kondigden de kinderen aan dat ze zelf aan kinderen wilden beginnen. Maar dan moest er een ruimteprobleem opgelost worden, alle drie slaapkamers waren bezet. Mark kwam op het idee om met pensioen te gaan en zijn vader te vragen of hij het van hem over kon nemen. Die ging akkoord. Simone aarzelde om zo ver van haar kinderen vandaan te gaan, al wilde ze niet op hun lip zitten, maar ging overstag toen ze van de mogelijkheid van een webcam in de kinderkamer hoorde en dat ze zouden kunnen chatten, elkaar kunnen zien en horen. Pas toen alles beslist was kwamen ze op het idee om de leegstaande zolder in gebruik te nemen. Mark liet die snel ombouwen, er kwamen een logeerkamer, een badkamer en vier kinderkamers. De kinderkamers zouden ingericht worden zodra er kinderen groot genoeg waren om daar te gaan slapen. Mark en Simone namen de logeerkamer in gebruik, zodat er op de eerste etage een kinderkamer ingericht kon worden.
Het wachten op de toekomstige inwoners begon. De eerste was het dochtertje van Mike en Aimee, Emily. Simone regelde alles in huis, liet alleen de hulp aan Aimee zo veel mogelijk over aan Silvia, ondanks haar dikke buik. Toen een maand later Silvia uit het ziekenhuis kwam met een zoontje, Richard, hoefde ze die niet veel te helpen, Aimee was alweer snel ter been.
Twee maanden na de geboorte van Richard vertrokken Mark en Simone naar Engeland, eerder had Simone zich niet los kunnen maken. Alle heerlijke herinneringen aan de eerste maanden van de tweeling kwamen weer boven.
Mark nam, samen met Simone, het beheer van de eigendommen van de Wellingtenfamilie over van zijn vader. Ze lieten de butler, Thomas, met pensioen gaan en namen zijn zoon Thomas jr. als nieuwe aan. Die vroeg of ze het leegstaande portiershuis konden laten renoveren en aan hem verhuren. Door hem en zijn verloofde Tamara kwamen ze achter de woningnood in het dorp. Mark kon, als beheerder van het familievermogen, al snel alle huizen daarin opkopen. Hij nam Tamara in dienst als troubleshooter, om klachten en wensen van de bewoners in ontvangst te nemen en die zo veel mogelijk zelf af te handelen. Ze ging ook een krantje uitgeven, met daarin nieuws over de renovatie van de huizen en de nieuwbouw die gepland werd.
Zodra het portiershuis gerenoveerd was trouwden Thomas en Tamara. Ze waren net zo oud als de tweeling van Mark en Simone, maar hadden langer op elkaar gewacht, vanaf dat ze konden lopen.
Zodra de tekeningen van de nieuwbouwwoningen door het architectenbureau afgeleverd werden begon Tamara met het vragen om offertes aan bouwers en leveranciers. Al snel daarna begon het bouwen van een nieuwe straat, de Wellingten Avenue, met zesennegentig woningen. En de planning voor een camping met stacaravans begon, een gedeelte was bestemd voor bewoners die tijdens de renovatie van hun huis eruit zouden moeten.
De camping werd schitterend. Het meertje ernaast, waar eerst alleen jongens stiekem bloot zwommen, werd ook opgeknapt en toegankelijk voor meisjes. Er werd een beheerder aangenomen, John, die samen met zijn echtgenote Maureen alles en iedereen daar heel goed verzorgde.
Voor hun verdiensten werden Mark en Simone graaf en gravin; Tamara MBE, Member of The Most Excellent Order of the British Empire.

‘Jongelui, Renee en ik willen vanmiddag gaan zwemmen. Met ons tweeën.’
‘Prima, Paps. We zoeken wel ander vermaak.’
‘Ik ga een praatje met Maureen en John maken. Ik ben benieuwd of ze weten of Susan al ’s avonds bij het meertje mag komen. Zo niet, dan ga ik voorzichtig uitzoeken of ik het voor elkaar kan krijgen. Het is heel goed dat de gebruikers van het meertje zelf regels opgesteld hebben, maar ze moeten niet al te streng zijn. Voor Susan moet een uitzondering gemaakt worden, na twee jaar keurig gedrag.’
‘Anders wil ik wel een zitting in het Dorpshuis houden, om alle voors en tegens te horen.’
‘Ik weet niet of ze je daarvoor onpartijdig genoeg vinden, Mark.’
‘Het zal vast niet nodig zijn. Als jij het niet op kan lossen zou ik het vast ook niet kunnen.’
‘Nee, maar Renee wel. Die preekt schitterend.’
‘Zo was het niet bedoeld, ik zei alleen wat ik dacht.’
‘Ja, maar je had gelijk, ik had niet doorgedacht. Ik schrok, toen het tot me doordrong wat de jeugd deed. Ik heb er geen spijt van, hoor, dat ik een seksloze jeugd gehad heb. In plaats van dat honderd verschillende jongens mijn borsten en doos gemasseerd hebben. En ik honderd verschillende pikkies gestreeld had, enzovoort. Als ze het niet lekker vonden zouden ze het niet doen. Ze zullen het ook allemaal niet evenveel doen. Ik was tevreden geweest met twee beurten op een dag, omdat we buiten bed al zo fijn met elkaar omgingen en gaan. Ik eh ga maar weer eens op huis aan.’
‘Ik zag laatst Thomas vlak na lunchtijd iets in de keuken eten.’
‘Ja, Renee. De lunchtijd is op zich niet kort, maar soms voor Thomas en mij wel. Tot ziens.’
 

Renee bleef staan, toen Mark in het zwembad op een stretcher ging liggen.
‘Waarom wilde je met ons tweeën hier naartoe?’
‘Om rustig en gezellig met je in de zandbak te spelen.’
‘Jammer. Ik hoopte om voor de verandering een keer met je op het gras te vrijen.’
‘Hoezo, verandering?’
‘In de open lucht. Natuurlijker dan in een kamer in of op bed.’
‘Prima, dan doen we dat. Rustig?’
‘Waar je maar zin in hebt. Het maakt mij niet uit, je doet het altijd lekker.’
‘We, lieverd. Je hebt nog nooit stilgelegen.’
‘Nee, natuurlijk niet. Op z’n minst een beetje bijsturen. In het begin als ik denk dat het iets lekkerder kan voor jou of mij, op het eind nemen mijn krampen het over.’
‘Natuurlijk. Mijn spuiten probeer ik het lekkerst te doen voor mezelf, ik weet dat je er dan ook het meest van geniet.’
Ze kwam naast hem op de stretcher zitten.
‘Mark, ik ben niet zomaar nieuwsgierig, ik wil graag iets weten om er misschien van te leren. Daar zijn we nooit te oud voor. Ik denk dat je vrijen met Simone ongeveer hetzelfde ging als met mij nu. Niet zoals wij vroeger.’
‘Nee, zeker niet zoals vroeger, dat had ik bij Vivian al afgeleerd. Ja, ongeveer hetzelfde.’
‘En eh met Vivian? Je hoeft niets te vertellen, hoor. Het zou moeilijker voor je kunnen zijn dan over Simone te praten. Daar heb ik mee gepraat over haar en mijn vrijen. Ik kreeg de indruk dat zij beter af was dan ik. Niet dat het met Dave slecht ging, maar hij kon zich niet zo laten gaan, door zijn preutse opvoeding. Vivian waarschijnlijk ook niet.’
‘Ik heb Simone in het begin weinig details van mijn vrijen met Vivian verteld, alleen de grote lijnen. Dat ze niet vaak kon, het overweldigde haar steeds. Ik vond dat niet horen. Maar later, omdat ze zo makkelijk en fijn praatte over mijn vorige huwelijk, ook met mijn schoonvader, heb ik haar wel iets meer verteld. Bij elkaar eigenlijk niet veel. Maar ze vroeg er ook weinig over, ze heeft wel een paar keer gezegd, ik hoef alleen iets wat van invloed is op onze verhouding te weten, de rest was voor tussen jullie tweeën. Het belangrijkste voor mij is, dat je haar gelukkig hebt gemaakt, ook volgens haar vader. Ja, met Vivian was het anders. Je weet dat ze een slechte ervaring gehad had, ze had het gedaan voor ze er eigenlijk aan toe was. Toen ik na een maand of tien wat meer mocht dan kussen heb ik haar heel voorzichtig en lief gestreeld. Pas na dagen een beetje in haar gleuf. Je kent het verhaal van mijn moeder wel, pas na een week werd haar bloempje geplukt. Ik heb er ook lang, relatief, over gedaan voor ik haar liet komen. Dat overweldigde haar behoorlijk. Ik heb het binnen een uur nog een keer gedaan, om haar te laten merken dat het geen toeval geweest was, dat ze het vaak zo lekker zou kunnen, het woord klaarkomen schokte haar ook. De volgende avond belde haar vader me af, Vivian moest ergens van bijkomen. Ik hoefde me geen zorgen te maken, had ze wel gezegd. De avond erop heb ik eerst gebeld. Ja, ik kon komen. Haar vader liet me binnen en stuurde me naar haar kamer. Zodra ik binnenkwam werd ze vuurrood. Ik heb haar in mijn armen genomen en vastgehouden, meer niet. Ze trilde behoorlijk. Ze begon langzaam en zachtjes te vertellen. Ze had me lang van zich afgehouden, ze wilde bewijzen dat ze lang genoeg een jongen van zich af kon houden, en het leek haar nu lang genoeg, ook omdat ik zo lief voor haar was. Ze had, vóór ze mij ontmoette, een hele lieve jongen niet langer kunnen weigeren. Het raakte uit, omdat hij moest verhuizen en al gauw steeds minder vaak schreef of belde. Ze wilde bewijzen, hoofdzakelijk voor haarzelf, dat ze geen slet was, wat ze zich een beetje voelde. Ik heb haar een tijd gekust, tot ze niet meer trilde. Toen langzaam verteld wat ik gedaan had. Met jou, op m'n zestiende. Daar had ze eerder niets over willen weten. Ze zei af en toe, foei, meer niet. We kusten een tijd, toen fluisterde ze, ik geloof het niet. Nog een keer? Nou, ik snapte wel wat ze bedoelde. Ik vroeg, vertrouw je me? Ze zei, ja, als je niet meer doet dan tot nu toe. Inclusief eergisterenavond. Ik zei, doe je ogen dan dicht, zo lang je wilt. Ze deed ze dicht. Ik heb haar voorzichtig helemaal uitgekleed, mezelf op mijn onderbroek na. Ik heb haar op haar bed gelegd, ben naast haar gaan zitten en ben haar gaan strelen. Eerst haar gezicht, toen langzaam lager. Haar borsten had ik al gestreeld, dus dat heb ik niet zo lang gedaan. Toen verder naar beneden. Er een half uurtje over gedaan voor ik haar liet komen. Daarna over haar buik gestreeld, tot ze na vijf minuten haar ogen open deed. Ze schrok even, tot ze zag wat ik nog wat aanhad. Ik heb met haar gepraat, in vragende vorm, zodat ze alleen maar ja of nee hoefde zeggen. Of die jongen, toen het meer werd dan kussen, voorzichtig begonnen was. Nee. In één keer een borst gepakt? Ja. Niet zo? Ik deed het voorzichtig. Nee, wel prettig nu. En je tussen je benen ook in één keer vol gepakt? Ja. En gelijk gevingerd? Gepord. Erg vervelend. Toen vroeg hij vast, streel mij eens? Ja. Gedaan? Ja. Je vond er vast niets aan. Nee, maar ik snapte wat daarmee kon. En dat heeft hij vast niet lang daarna gedaan, ondanks dat je zei, liever niet. Ja. Erg vervelend. Pijnlijk. En vies. Geen condoom gebruikt? Nee, hij zei, ik weet dat je net ongesteld bent geweest, dan hoeft dat niet. Vaak gedaan? Niet zo vaak. Vlak na mijn volgende periode weer een paar keer. Tussendoor wilde ik niet met condoom, te gevaarlijk zei ik, ze kunnen knappen. Toen verhuisde hij. Vreselijk treurig, zei ik, eigenlijk mishandeling. Maar geloof je nu al dat het fijner kan gaan? Bijna, zei ze. Het was alle drie keren ongeveer even lekker. Ligt dat aan mij of aan jou? Ik heb haar verteld dat ik er nog langer over kon doen of haar veel sneller kon laten komen, maar dat hoe lekker het werd, hoe hevig haar krampjes werden, dat dat aan haar eigen stemming lag. Dat snap ik, zei ze. Ik zei, ik heb nu drie keer samen met je genoten, niet met mijn ogen dicht, maar ik heb weinig gezien. Mag ik kijken? Je mag daarbij wel je ogen dichtdoen. Ze zei niets, deed haar ogen dicht. Ik dus kijken. Toen ik uit mijn ooghoeken zag dat ze haar ogen open had ben ik haar voorzichtig gaan strelen. Hup, ogen weer dicht. Zo langzaam verder, iedere keer als ik wat meer deed deed ze haar ogen een tijdje dicht. Tot en met ik haar weer had laten komen.’
‘Hoe kwam je erop om het zo te doen?’
‘Ik had het niet van tevoren verzonnen. Ik deed wat me goed leek, op dat moment, voor haar. Door het langzame tempo kon ik het wel uithouden. En ze had bij mij nog niet in mijn broek gevoeld, ik zat nog in het stadium van thuis lozen voor ik naar haar toeging. Toen ze bijgekomen was zei ze, ik heb je vaak tegen me aan gevoeld. Kan je daar ook zo voorzichtig mee doen? Ja. Zou je me daar voorzichtig kennis mee kunnen laten maken? Ja, zei ik, natuurlijk. Maar jij bepaalt het tempo. Maar ik laat je pas een volgende stap doen als je die met open ogen durft. Ze knikte. Ik heb mijn onderbroek uitgedaan en ben naast haar gaan liggen. Ze had haar ogen dicht, vast omdat ze al wat van mijn stijve gezien had. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ogen open, kijken, mijn ballen pakken, ogen dicht, voelen, ogen open, weer voelen, mijn stijve onderaan vastpakken, ogen dicht, voelen, ogen open, weet voelen, strelen, tot ik haar stopte. Ik ben gaan vertellen, alsof ze van niets wist, wat er zou gebeuren als ze door zou gaan, in het kort, ik zou lozen. Zoals dat ook zou gebeuren als we hopelijk ooit zouden gaan vrijen. Het zou veel lekkerder zijn dan met een vinger, want die was daar niet voor gemaakt, een stijve wel. Ik zou dat ook heel voor- zichtig doen, want het was niet gemaakt om ruw mee te doen, dat had ze gemerkt. En wat daar uitkwam was niet vies, maar heel natuurlijk. Als ik voorzichtig met haar zou vrijen zou ze daar niets van voelen, alleen merken dat ik klaarkwam, omdat ik er natuurlijk ook een beetje bij schokte. Maar ze moest daar toch eerst maar mee kennismaken. Als ze een keer langer durfde strelen, en voor een handdoek gezorgd had, verwachtte ik dat er drie straaltjes zouden komen. Het duurde een week voor ze durfde. Ik heb helpen richten, dicht voor me op de handdoek, om haar niet te veel te laten schrikken. Er kwamen vier stralen. Na een tijdje zei ze, ik moet het idee vies gevoeld hebben, van zo’n beetje kan ik niets gemerkt hebben. Ik heb haar verteld, dat het op zich ook niet veel was, maar dat het wel zo’n miljoen zaadjes waren. Na zowat een jaar verwenden we elkaar om en om. Op een avond begonnen we weer met ons uit te kleden en op bed te gaan liggen. Voor ik wat kon doen vroeg ze of ik gelijk met dat meisje klaar kwam, of eerder of later. Die jongen had haar vanaf de tweede keer met een vinger geholpen, omdat ze de eerste keer niet gekomen was. Ik vertelde dat ik in het begin altijd eerder kwam, maar dat het me later meestal lukte om ongeveer gelijk met haar te komen. Ze bleef even stil liggen, rolde ineens op haar rug, trok me mee en hielp me naar binnen. Ik heb zo voorzichtig mogelijk gewipt. Dat streelt niet zo erg, maar omdat het dan langer duurt is het resultaat hetzelfde. Ik redde het om net na haar te komen, Ze heeft een tijd gehuild. Toen fluisterde ze, ik vind het niet erg dat je het zo vaak gedaan hebt, je hebt het heel goed geleerd. Wil je zo gauw mogelijk bewijzen dat het geen toeval was? Dat duurde natuurlijk even, maar ik kon het. Ze huilde weer even. Toen vroeg ik, waarom heb je niet gewacht tot we getrouwd zijn? Ze zei, ik hield het niet meer, ik wilde zeker weten dat het niet aan mij lag, dat het mijn eerste keren niet goed ging. Ik kan je niet beloven om het iedere avond drie keer te doen. Je bent heel lief en voorzichtig, het is heel lekker, maar ik vind het ook vreselijk overweldigend. Ja, het werd meestal één of twee keer, ze moest steeds lang bijkomen. Maar het aantal interesseerde me niet, als ik haar maar in mijn armen had. Bloot tegen elkaar was genoeg. Een paar maanden daarna zijn we getrouwd.’
‘Dank je wel. Wat een omschakeling voor je.’
‘Er zat jaren van weinig of niets tussen, lieverd, en omdat ik zo veel van haar hield was het meer dan genoeg. Ik kan nog steeds niet zeggen dat ik blij was dat Simone en ik vaker vrijden. Zo dacht ik daar niet over. Het hoorde bij ons tweeën, dat was voor óns meer dan genoeg.’
Ze grinnikte.
‘Sorry. Allereerst, je vertelt het mooi. Ja, je past je aan elkaar aan, dat hoort zo, dan heb je er een goed gevoel bij, dan maakt het aantal niet uit. Ik grinnikte, omdat je stopte met praten, ademhaalde voor de volgende zin, maar die in hield. Over ons, hè?’
‘Ja, je kent me aardig. Ik voelde niet dat ik me bij Vivian in moest houden, alleen dat ik graag voorzichtig met haar wilde doen, om het samen fijn te hebben. Je weet het wel, als jongens minstens één keer in de week kunnen lozen zijn ze al aardig tevreden. Met Simone hoefde ik niet voorzichtig te doen. Maar ik dacht niet, fijn, eindelijk weer vaker. Het ging vanzelf en minder was ook goed geweest. Met jou? Vroeger paste ik me helemaal bij jou aan. Ik moest wel, wilde ik terug mogen komen. Nu? Ik denk er eigenlijk weinig over. Het gaat eigenlijk vanzelf, hè? Je bent bijna altijd bij me en dan doen we wat we willen. Het komt fijn uit dat de kinderen al aardig wat van me overgenomen hebben. Als we zin hebben om te vrijen kan dat bijna altijd. Of iets doen zoals nu, gewoon vrij nemen.’
‘Ik voel me ook zo op m’n gemak bij je. Bij jullie, de kinderen glimlachen zo lief als ze merken dat we willen gaan vrijen.’
‘Nou, omgekeerd doen ze het ook. Paps, we zijn even onbereikbaar. Nou, je weet het. Tussendeuren open, kleren uit, hupsake.’
‘Ja, fijn voor ze. En gezellig. Bij het zwembad ook, toen ze gingen vrijen. Als je van niets wist zou je kunnen denken, wat een orgie. Maar dat was het niet. Omdat iedereen steeds bloot is, elkaar af en toe een beetje aanraakt, alles zo natuurlijk gaat. Ik bedoel niet zoals in de natuur, maar dat het zo vrij gaat. Geen schaamte of zoiets. Ook niet voor anderen binnen de familie- en vriendenkring. Met elkaar genieten van iets moois. Ik zag het hier voor het eerst. Ze begonnen voorzichtig, voor mij natuurlijk. Ik zag wel dat ze me in de gaten hielden. Ik zat te glimlachen, omdat ik het zo gezellig en vrij vond gaan. Ze kusten elkaar af en toe, waarbij de jongens de borsten van de meiden streelden. Ik geloof dat Aimee het eerste was. Tijdens een keer kussen nam ze op haar dooie gemak de ballen van Mike in haar hand, even later zijn stijve. Hij ging met een hand tussen haar benen. Ik dacht niet aan seks, maar aan elkaar liefkozen. Ook toen Mike daarna heel rustig zijn stijve in Aimee duwde. Ze bewogen langzaam, alleen op het eind wat sneller. Toen ze uithijgden dacht ik, fijn, dat ze zo genoten. En anderen mee laten genieten. Ook van het lekkerste, klaarkomen. Jamie en Silvia waren wat gretiger. Tja, ze hadden gekeken en wilden toen natuurlijk zelf ook graag. En dan elkaar even afspoelen onder de douche. Ook fijn om te zien dat de meiden dan ook even met die kleintjes van de jongens spelen, niet alleen een stijve waarderen. Wij zullen het maar niet doen waar ze bij zijn, hè?’
‘Ach, we hoeven ons toch voor hun niet in te houden? Ze hebben mijn stijve al gezien. Vroeger de helft, als ik achter Simone aan naar binnen ging om te vrijen. Hier helemaal, toen Ralph en Belinda hier waren. Ik liet Belinda lang doorstrelen, ik gunde die lieverd wel wat. En Silvia heeft Simone en mij een keer zien vrijen, toen ze klein was. Wel oud genoeg om te snappen wat er gebeurde. We hadden vergeten de slaapkamer dicht te doen. Ze vond het fijn om te zien hoe Simone genoot van mijn paal.’
‘Nou, toch voorlopig maar niet. Mark, ik vind het heel fijn wat meer van je te weten. Je ging vroeger zo fijn met me om, ondanks dat ik de dienst uitmaakte. Toen ik in Boston bij jullie kwam genoot ik van hoe je omging met Simone en met de kinderen. Dave deed zijn best, maar bleef wat preuts en met de kinderen was weinig te beginnen. Ik genoot ook toen Simone me een beetje over jullie vrijen vertelde. Fijn, dacht ik, na zoveel jaren doet hij nog steeds zijn best. De eerste week hier viel het me weer op. Tja, je was treurig over het verlies van Simone, maar het ging zo fijn met de kinderen. En met mij, het hielp me ontzettend. Ik moet terug in Florida al een verlangen naar meer gehad hebben, al dacht ik eigenlijk alleen aan hier graag aanwezig zijn, niet meer alleen zijn. Simone sprak vrij over jullie en Vivian, al hoefde ze daar niet alles van te weten. Door wat ik hoorde wilde ik toch graag iets meer weten, hoe jij met Vivian omgegaan was, na mij. Ik durfde het eerder niet te vragen. Ik kon het me niet zo goed voorstellen. Je was een heer, werd geen beest in bed, maar je hebt mij toen en Simone behoorlijk verwend. Ik vind het ontroerend om te horen hoe je omging met Vivian. Ik kan me voorstellen hoe je zo lief kon doen. Omdat je met iedereen lief omgaat. Tot en met met Belinda. Tjonge, zo’n meisje je rustig een stijve laten bezorgen, niet met seksuele bedoelingen, opvoedkundig eigenlijk. Haar een andere jongen aan te laten raken, zo veel ze wilde, om met haar verkering te kunnen vergelijken. Dat die normaal was. Dat ze het fijn vond blijkt wel uit dat ze jullie zo spoedig mogelijk over haar ontmaagding wilde vertellen. Ik vind het nog steeds jammer, dat ik die van jou niet feestelijker gemaakt heb.’
‘Dat was niet zo’n ramp, hoor, achteraf, je weet het. Ik vond het heerlijk, maar het drong pas op weg naar huis tot me door dat het mijn ontmaagding was geweest. Daarom heb ik Simone ook steeds ondersteund, en ook door de kinderen ons verhaal te vertellen, om ze te adviseren om met ontmaagden te wachten tot ze getrouwd waren. Zo leuk, ze vertellen met genoegen dat ze niet tot hun huwelijksnacht gewacht hebben. Nee, ‘s morgens getrouwd, ‘s middags naar bed. En na twee beurten ons alles verteld. Zo fijn, vooral voor Simone.’
‘Ja, wat zal die gelukkig geweest zijn. Voor de zoveelste keer.’
‘De kinderen hebben gevraagd of ze wel eens níet gelukkig was geweest. Ja, bij het overlijden van Stefan en bij dat van mijn schoonvader. Oh, nog een keer. Ze had altijd verteld dat ze geëmigreerd was omdat ze alleen op de wereld was komen staan, maar dat was niet de enige reden. De andere vertelde ze hier voor het eerst, ook aan mij. Die bijna-verkrachting door haar verkering, vlak voor het overlijden van haar ouders. Tja, reden genoeg om van omgeving te veranderen. Ze heeft in Nederland een redelijke jeugd gehad, maar hier was ze, op die twee keer na, steeds erg gelukkig. Ze heeft veel mensen ook gelukkig gemaakt.’
‘Ja, zeker. Maar vlak jezelf ook niet uit.’
‘Nee, ik ben niet ontevreden over mezelf. Ik was een goede chirurg. En hier gaat het ook fijn.’
‘Ik bedoelde niet zakelijk. Je hebt mij maanden verwend, Vivian jaren, Simone heel lang, helpen de kinderen, vier, fijn opvoeden, nu verwen je mij weer.’
‘Ik kreeg en krijg er veel voor terug. Dank je wel voor alles, tot nu toe, liefste. En voor de mooie tijd die ongetwijfeld nog komt.’
Ze moest een paar tranen wegvegen.
‘Heel graag gedaan, mijn lieve maagd.’
Ze schoten in de lach.
‘Dave en ik hebben elkaar niet ontmaagd, jij en Vivian ook niet. Jij Simone wel, ik ben nu blij dat ik je toen ontmaagd heb, we gaan een beetje gelijk op. Je zal Simone vast niet hebben moeten leren vrijen.’
‘Nee, het ging gelijk goed.’
‘Bij ons ook. Ik heb je wel moeten leren goed te vingeren, dat gefrunnik van je leek nergens op.’
‘Jij was tenminste zo slim om dat te doen. De paar meiden waar ik het vóór jou bij deed hadden me het al moeten leren, dan hadden ze meer genoten. Ze leerden me wel om hun borsten te strelen, maar over het zogenaamde daaronder durfden ze waarschijnlijk niets te zeggen.’
‘Dom. Je had maar weinig les nodig. Strelen deed je inderdaad geweldig. Achterelkaar door. Van één minuut over acht tot elf uur, met drie pauzes van een paar minuten als je klaargekomen was.’
‘Ik vind het nog steeds zo fijn.’
‘Het speelt natuurlijk wel mee dat we hier op z’n mooie plek zitten, niet meer in een klein kamertje.’
‘Simone zei toen ook, ik heb nu mijn derde thuis. Het gaat me niet om het huis, maar om de mensen om me heen. We hebben nu het geluk om hier terechtgekomen te zijn. Ik zie me nog niet met de hele familie onder een brug zitten. Toen zei Silvia, nee, maar we hadden wel met minder toegekund, zelfs minder dan een huis zoals in Boston.’
‘Ja, maar liever niet veel minder.’
‘Nee. En als er maar een plek is waar je lekker bloot kan liggen, zoals hier. Dat je mij ontmaagd hebt was niet zo’n ramp, lieverd, daar hebben we het al vaker over gehad, alles is goed gekomen. Ik ben wel beter af dan jij, ik heb een ontmaagding bewust meegemaakt. Die van Simone. Oh, wat was dat mooi.’
‘Ja?’
‘Je wilt er nog meer over horen dan je al weet, hè?’
‘Graag, Mark. Ik heb de mijne, die van jou en die van Dave gemist. Simone heeft me er wel iets over verteld, maar jij vertelt nu zo mooi over zulke dingen. Dan kan ik me beter indenken, bijna voelen, alsnog, hoe een ontmaagding is.’
‘En een keer naspelen?’
‘Ja. Straks. En, als ik niet te veel vraag, zou je ook een keer na willen spelen hoe je het de eerste keer met Vivian gedaan hebt? Ik wil graag ook weten hoe lief je voor haar geweest bent.’
‘Je vraagt niet te veel. Het is fijn dat je zo veel wilt weten, er zo fijn mee omgaat. En als ik niet te veel zeg, beter dan vroeger.’
Ze grinnikte.
‘Dat mag je rustig zeggen. Als je een tijd vrijt met iemand waar je veel om geeft, dan een tijd niet, dan weer met iemand waar je veel om geeft, is het weer net zo fijn. Je deed het de eerste keer direct goed, ik merkte niet dat je een amateur was. Nu ben je nog geweldiger, met een langere en veel dikkere dan toen.’
‘Die, al zo lang en dik als nu, er bij Simone een stukje inschoot, toen ik hem voorzichtig tegen haar gleuf duwde. Ze hield haar adem even in, zuchtte, vond het gelijk veel lekkerder dan mijn vinger. Ik natuurlijk ook, na jaren geen volledig vrijen, en nog wel met zo’n lief, lekker, rondborstige meisje met veel haar om een prachtige gleuf. Ik heb nog een paar stootjes gegeven, toen er voorzichtig uitgegaan. Dat was afgesproken, want als we door zouden gaan zou ik te snel komen. Ze heeft me op een handdoek, een speciaal daarvoor door haar gekochte, met een hart erop, laten komen. Heel voorzichtig, zodat er zo min mogelijk uit zou komen, maar ik het, na een pauze, lang uit zou kunnen houden voor weer te komen. We deden het niet van tevoren, toen kon ze ondertussen denken, hij is al een stukje in me geweest, straks gaat hij er weer in, hij gaat me openen, ontmaagden, misschien voelbaar, dan helemaal bij me erin, en na nog meer heerlijk strelen al het zaad wat hij nog heeft diep in me spuiten. Ik probeerde daar niet aan te denken, om niet te veel te spuiten. Het ging geweldig. Tja, ze had me eerder laten lozen, dus daar had ze wat ervaring mee. Na een tijdje heb ik me weer bij haar naar binnen geduwd. Ik blijf dat eerste stukje iets speciaals vinden, dat heb je wel gemerkt. Erin mogen, die gleuf openen, hem om mijn stijve gaan voelen, precies passend, en zo heerlijk gestreeld worden. Ik ben voorzichtig steeds dieper gegaan. Je weet wel, duwen, erin glijden, tot de weerstand oploopt, dan een stukje terug en weer duwen. Tot de weerstand ineens erg opliep. Ik vroeg, voel je wat? Ze zei, ja, je drukte even erg. Liefste, ontmaagdt me, maak me je vrouw.’
‘Wat mooi.’
‘Kan je er iets bij voorstellen?’
‘Ja, geweldige vrijer, af en toe heb je haast, dan loopt de druk ook aardig op.’
Ze grinnikten.
‘Ja, dat is ongeveer vergelijkbaar. Daarom doe ik het misschien ook, onbewust. Ik zei, ik doe het met alle liefde. Doe je mee? Ook dit samen? Ook een stootje? Ze zei, ja, ik tel tot drie. Bij drie duwden we allebei. Ik voelde even haar nagels in mijn rug. Ze haalde diep adem en zuchtte. Ik heb me doodstil gehouden. Na even zei ze, allerliefste, heel fijn, dat je me zo lief ontmaagd hebt. Ik ben ontzettend gelukkig dat het voelbaar was. De druk liep erg op, maar voor het erg pijnlijk werd ging het weg en kwam je iets dieper. Kom je verder, helemaal? Open me helemaal. Toen ik dat gedaan had zei ze, heerlijk. Eindelijk. Ik voel me niet genomen, ik heb me aan je gegeven, je hebt mijn cadeau aangenomen. Ik voel me nu gevuld.’
‘Dat kan ik me ook voorstellen. Oh, wat moet ze genoten hebben, als het niet te pijnlijk was.’
‘Dat was het niet, ze wilde snel verder. Ze kwam iets vlugger dan ik verwachtte, ik heb even tempo gemaakt om ook te komen. Na ons uithijgen zei ze, ik vind het geweldig dat jij, mijn man, je cadeautje, je sperma, je zaad, in me gespoten hebt. Je gaat me er heel veel van geven, hè? Ik zei, ja, maar dat is niet het belangrijkste. Dat is heel veel liefde. Dat heb ik ook gedaan, en ik heb heel veel teruggekregen. Iedere dag.’
‘Ja. Ik ben blij dat ik dat ook gezien heb, aan jullie, in Boston en hier. Dank je wel. Alleen, je hebt meer verteld over wat zij voelde dan over wat jij voelde.’
‘Het is voor jongens iets anders dan voor meisjes, dat weet je. Meisjes moeten hun gleuf open en bloot aanbieden, krijgen er dan een paal ingeduwd. Die streelt natuurlijk beter dan een vinger, maar het lijkt me toch eh overweldigend. Voor jongens streelt een gleuf lekkerder dan een handje of een mondje, maar ze genieten het meest als hun stijve op het eind lekker helemaal rondom gemasseerd wordt en ze zonder verder ergens op te letten kunnen spuiten.’
‘Ja, het blijft overweldigend. Maar zo veel verschil vind ik het niet. Dat eerste stukje vind ik ook wat speciaals. Helemaal volgestopt worden met zo’n stevige maar toch zachte paal is erg lekker. Klaarkomen ook, het is nooit hetzelfde, soms rustig, soms heftig. En ik vind het fijn om te merken dat een jongen, een man, gaat komen. Zijn steeds sneller hijgen, dan hard drukken, kreunen, zuchten. Dan weet je dat hij in je spuit. Wat Thomas gezegd heeft, dat rare spul, wat ze niet op kan ruimen. Nou, het kan geen kwaad. Ik ben van dat van Dave twee keer zwanger geworden, Simone van jou één keer, maar wel dubbel. Qua kwantiteit haal je het niet bij Thomas, maar qua kwaliteit versla je hem waarschijnlijk.’
Hij grinnikte.
‘Ik hoorde dat Maureen tegen Tamara had gezegd, dat het haar niet verwonderd had dat ze redelijk snel zwanger was geworden, omdat Thomas haar ongetwijfeld steeds tot de rand toe bijgevuld had met zaadjes.’
Ze lachte.
‘Tot de rand toe! Hij zal vast zijn best gedaan hebben, maar dat kon niet, die mooie stijve van hem ging er steeds in. Je hebt het in je huwelijksnacht, je tweede bedoel ik, toch niet bij één keer gelaten?’
‘Natuurlijk niet, Simone wilde ook graag. Ze was niet meer zo gespannen, kon zich lekker laten gaan. Vóór de derde keer zijn we in slaap gevallen.’
‘Dave en ik hebben het vier keer gedaan voor we gingen slapen.’
‘Hoe was dat, die lange?’
‘Het was jaren na die toen nog niet zo lange van jou, maar we hadden al gevreeën, één keer per weekend, daardoor steeds hele korte beurtjes, lange wilde ik bewaren tot de huwelijksnacht, dan hadden we nog wat nieuws. De eerste keer kwam ik niet, hij was er te snel. De tweede keer begon hij gewoon, erin en korte wipjes. Tot hij hem er bijna helemaal uithaalde en hem er in één keer induwde. Oei, wat een eind. Toen hij het nog een keer deed kwam ik. Daarna bijna altijd. Die lange slagen maakte hij niet vaak, het was nogal vermoeiend om zich zo’n eind op te tillen. Dat merkte ik zelf ook, als ik op hem zat of lag. Ik genoot weer, Mark, maar anders dan daarvoor met jou. Zoals nu weer. Ik heb een normaal gelukkig huwelijk gehad. Wat iets beter werd nadat ik jullie ontmoet had. En weer iets beter toen Dave jullie ontmoet had, je weet, het is aanstekend. Als je wilt dat ik iets vergelijk dan kan ik dat niet, ik ben maar één keer getrouwd geweest.’
Hij grinnikte, ze deed gauw mee.
‘Dat hoeft toch niet. Dat kan ook niet, als het goed is. Als je een tijd vrijt met iemand, waar je veel om geeft, dan een tijd niet, dan weer een tijd met iemand, waar je veel om geeft, is het weer net zo fijn.’
‘Ja. Raar, we vreeën met elkaar, toen jaren niets, toen zijn we allebei getrouwd geweest, heel lang, en nu vrijen we weer met elkaar. Na nogal een korte pauze.’
‘Het kan, we weten nu wat we doen.’
‘Ja. Eh, mij ontmaagden?’
‘Graag. Al zou ik het tien keer moeten doen.’
Ze stond grinnikend op en liep naar het grasveld, hij ging achter haar aan. Ze ging liggen maar kwam gelijk overeind toen ze hem aan zag komen.
‘Blijf staan. Ik heb hem geloof ik nog niet van half helemaal groot zien worden. Het gaat snel. Zin in vrijen?’
‘Ja, met jou. Ik wil je ontmaagden.’
‘Voor je me opent doe ik mijn mond open.’
Ze schoof haar mond om zijn stijve, zo ver hij erin ging en bewoog haar hoofd een paar keer naar achteren en naar voren voor ze hem losliet.
‘Ja, nog steeds indrukwekkend.’
‘Mag ik hem er bij jou indrukken?’
Ze ging liggen, hij tegen haar aan.
‘Zo lagen we, dat vond ik prettiger dan bovenop. Dat lijkt me meer op nemen en genomen worden dan het samen doen. Ik streel je eerst even.’
‘Prettiger, minder haar?’
‘Maakt niet uit, ik ga er tussen, niet er tegen. Tegen je gleuf. Lekker, hè?’
‘Hmmm.’
‘Nu ga ik zachtjes drukken. Oh, iets verder dan de bedoeling was. Toen ook. Nu mag je wel vergelijken. Lekkerder dan vingeren, hè?’
‘Hmmm. Ja, past precies.’
‘Nu wat verder. Boem, boem, boem. Zoiets. En nu er voorzichtig uit.’
‘Hè, vervelend. Het was net zo lekker.’
‘Ja, maar anders wordt het zo’n korte beurt. Even pauze. Dan kom ik weer, maar dan helemaal. Nee, afblijven, als je een beetje lange beurt wilt.’
‘Ja, mijnheer.’
‘Goed zo, meisje, je weet hoe je half onder me moet dienen. Nou, ik zal je niet langer in spanning laten. Oh, lekker weer, dat warme holletje in. Tot eh hier, zo ongeveer. Ik heb nooit opgezocht hoe het precies zit. Ik opereerde alles, maar deze buurt niet. Niet iets, al is het van een andere vrouw, waar ik thuis zo van geniet, dan zou ik daar misschien aan gaan denken. Ik denk nu dat we vlak voor je ontmaagding zitten. Samen doen? Tot drie tellen en dan allebei duwen? Oei, meid toch, kon je niet wachten.’
‘Nee, en . . . nu . . . er . . . helemaal in. Hè, eindelijk. Laat dat nadoen van je eerste keer met Vivian ook maar zitten, dat langzame vind ik niets. Ik weet wat er aan komt en dat wil ik dan ook, helemaal, niet te langzaam. Maar dank je wel, ik kan me een ontmaagding nu nog iets beter voorstellen, al voelde ik weer niets. Hopelijk wordt ieder meisje redelijk voorzichtig behandeld. Oh, Vivian niet, hè? Wat erg. Ja, dan heb je er niet gauw weer zin in.’
‘Dat was niet haar grootste probleem. Dat was dat ze vond dat ze veel te snel toegegeven had.’
‘Dat kan ik me nu weer niet voorstellen, dat snap je wel. Maar ik heb me na jou bekeerd, ik snapte dat ik verkeerd bezig was geweest. Dave was er ook achtergekomen, we zijn samen goed begonnen. Ik eh heb hem af en toe maar een beetje opgejut. Ik vond dat ik dat mocht, een beetje. Alleen heb ik me te vroeg op zijn stijve geschoven. Zijn eerste stukje, wat ik even wilde proberen, was zo lekker dat ik het niet meer hield. Net als net.’
‘Dat is toch begrijpelijk, lieverd, voor een warmbloedig persoontje.’
‘Nou, je kan het weten, dat ben je zelf ook.’
‘Ja, ik heb nooit hoofdpijn. Oh, toen ik een keer tegen Simone zei, als je hoofdpijn hebt neem je maar een pilletje, schrok ze, zo streng had ik nog nooit iets gezegd.’
‘Maar je had gelijk. Hoofdpijn is vaak een smoes. Je moet gewoon zeggen waarom je niet wilt. Nou, ik heb makkelijk praten. Nooit hoofdpijn en nooit geen zin gehad.’
Ze grinnikten allebei.
‘Oh, Mark, lekker, hè, zo lang elkaar een heel klein beetje strelen.’
‘Ja, heerlijk. Krijg je daar geen haast bij?’
‘Nee, ik voel je helemaal, dat zou ik lang vol kunnen houden. Al is dat eigenlijk meer voor in bed, om zo in slaap te vallen. Wil jij komen?’
‘Onderhand wel.’
‘Dan zal ik wel het meeste bewegen.’
Ze deed het. Binnen een paar minuten kwam hij, zij kwam bij zijn derde heftige straal. Toen hij na even op zijn rug ging liggen kwam ze half over hem liggen.
‘Mark?’
‘Ja, liefste? Bevredigd?’
‘Helemaal. Heerlijk. Maar ik wil wat vertellen.’
‘Neem de tijd, joh, je hijgt nog.’
‘Ik praat wel langzaam. Mark, vroeger praatten we er amper bij. Jammer genoeg, weten we nu. Bij jou thuis, in Boston, leerde ik erover praten, voornamelijk van Simone. Ik durfde erbíj, met Dave, niet zo veel te zeggen, hij bleef erg preuts. Hier ben ik veel vrijer geworden, zelfs met de kinderen erbij.’
‘Voorál met de kinderen erbij. Vrijer dan Simone.’
‘Ja, maar je weet waarom, die zag ze nog een beetje als kleine kinderen. Jij niet, hè?’
‘Nee, vaders zien meer de werkelijkheid. Borstjes komen bij Silvia. Haar op haar doos. Hoefde van mij niet, een blote gleuf is ook mooi, al is het je dochter. En het penisje van Mike werd steeds langer en dikker en wat stijver. Pas hier zag ik zijn hele erectie. Ik was trots, mijn zoon was een man. En mijn dochter een vrouw. Vaders hebben het er wel eens moeilijk mee, als hun kleine meisje trouwt, maar ik vond het prachtig om hier te zien dat Jamie zijn stijve in haar schoof en dat ze hem daar heel graag wilde hebben. Dat ze hem klaar kon laten komen en zelf ook kwam. Net haar moeder. Mijn zoon deed het ook niet slecht, zo te zien aan zijn geschok en dat van Aimee.’
‘Ja, dat was mooi. Van mijn zoon en dochter heb ik niets meer gezien, vanaf dat ze zich zelf wasten en aankleedden. Ik wist het natuurlijk wel toen mijn dochter ongesteld werd, al zei ze niets. Ik heb nooit de resultaten van een natte droom in het beddegoed of de pyjama van mijn zoon gezien, misschien loosde hij in de wastafel op zijn kamer of onder de douche. Ze hebben allebei kinderen, dus hebben ze gevreeën. Meer ik weet er niet van. Niets gezien, niets gehoord. De eerste keer dat ik bij jullie in het zwembad meedeed wezen de jongens al gauw met een stijve naar me.’
Hij grinnikte.
‘Leuk gezegd.’
‘Ze waren zo heerlijk vrij. We mogen wel aan je zitten, hè? Je bent wel wat gewend. Met andere woorden, mijn vader, oom, heeft er niet alleen aan, maar ook in gezeten, dan kunnen wij best je wel een beetje vingeren. Dat deden ze ook, maar niet te veel. Ik vind het hier weer ook zo fijn. Iedereen vertelt veel en ik kan alles vragen. Omdat jij altijd zit te glimlachen vertel ik ook veel. Met uitschieters.’
‘Ja, heel fijn.’
‘Ik wil nog een keer uitschieten, maar alleen voor jou. Je praat nu veel meer en wat vrijer dan vroeger, maar je blijft een heer. Nu hoeven we niet over te gaan op schuttingtaal, ik denk dat we het allemaal fijn vinden hoe we nu praten. Of schrijven, zoals Tamara. Of ik, in mijn dagboek. Ik wil je vertellen wat ik soms denk. Als je binnenkomt, ja, streel mijn gleuf, met je dikke stijve penis, die zo goed in me past. Duw hem erin en eh neuk me dan. Tot we klaarkomkrampen krijgen, ik jouw mij helemaal opvullende hete paal masseer, tot je met jouw krampen zo veel mogelijk zaad onderin mijn kutje spuit. En neuk me dan nog wat verder, als je kan, tot het schuim op mijn kutlipjes staat. Houd me daarna vast, tot alle naschokjes voorbij zijn. Ga er dan uit, kom naast me liggen en neem me in je armen. Met je penis, nat van mijn smeervocht en je sperma, tegen mijn doos, waaruit dan vast nog wat van dat mengsel lekt, omdat het vanmorgen vroeg de laatste keer was dat we gevreeën hebben en je vast je best gedaan hebt om je leeg te spuiten, me alles te geven wat je hebt.’
Hij streelde over haar hoofd.
‘Nou, nou, meisje, wat laat je je gaan. Ik denk ook wel eens wilder dan dat ik zeg. Maar zo? Nee.’
‘Ik denk niet altijd zo. Vroeger ook niet. Meestal alleen maar, lekker, lekker, lekker, lekker.’
‘In de maat.’
‘Ja, behalve bij het klaarkomen, dan kan ik amper denken.’
‘Natuurlijk, ik ook niet. Nu weer wel. Zullen we ons af gaan spoelen? Ook het schuim op je lekkere lipjes?‘
‘Dat heb ik wel eens gezien, ik weet niet meer bij welke dieren.’
‘Ik zie niets bij je. Maar ik kijk vanavond nog wel een keer, voor of na het vrijen. Je wilt vast wel, al ben je net ontmaagd.’
‘Ik zei al, ik heb nooit geen zin.’
‘Ik zei, voor ons trouwen, tegen Simone, we gaan duizenden keren vrijen. Duizenden keren, vroeg ze. Ik zei, ongeveer vijfentwintig dagen in de maand, twee keer is vijftig. Dat is in een jaar zeshonderd. Met wat feestbeurten zitten we binnen de anderhalf jaar op duizend. Ze vroeg, je deed het toch niet zo vaak met Vivian? Ik zei, niet zo veel dagen in de maand, twintig, denk ik. Keer twee is veertig. Keer twaalf is vierhonderdtachtig in een jaar. Toen vroeg ze, en met Renee? Ik zei, ik denk vijftien avonden in de maand, om de andere dag, om bij te vullen, keer drie is vijfenveertig. Keer ik denk ruim vier maanden is ruim honderdtachtig, zeg tweehonderd. En dan nog tijdens het langzaam dumpen. Ze zei, dat zou zeshonderd keer per jaar geweest zijn. En wij ook zeshonderd? Dat is dus wild. Ik zei, nee, net zo vaak. Zo wild als jij werd Simone niet. Je bent nu ook niet meer zo vaak wild.’
‘Daar wil ik het niet over hebben. Wij toen tweehonderd keer? Ik dacht veel vaker.’
‘Haal het maar in.’
‘Ik doe mijn best. Ik wilde wel vaker, maar ik heb er toen voor gekozen om te stoppen, je weet het.’
‘Dat was toen voor jou een verstandige keus. Wij zaten in andere omstandigheden dan Tamara en Thomas. En Ian en Francis. En vast meer stellen, maar nog veel meer die beter ook met een serieuze omgang kunnen wachten tot ze ouder zijn. En zich ondertussen hooguit gedragen zoals de jeugd bij het meertje.’
‘Overdag. Ik heb begrepen dat ze ‘s avonds laat hetzelfde doen als wij net.’
‘Ja, maar dan zijn ze minstens achttien. En hebben meestal minstens verkering. Het is echt niet zo dat ze daar bloot rondlopen en zomaar wat pakken. Dat zou een orgie zijn.’
‘Zoals op een schilderij van Jeroen Bosch. Nee, zoals het hier gaat is het fijn. Er moeten er ook niet meer tegelijk komen.’
‘Je hebt genoeg verschillende gezien en gevoeld, hè?’
‘Maar twee serieuze. Dave en jij.’
‘Ik was toen niet zo serieus. Het enige wat ik wilde was minstens om de andere avond bij je zijn. Maar ja, je begon wat voor me te voelen, hè?’
‘Ja, die combinatie van heer, lieve jongen en goede minnaar. En een gulle, rijke stinkerd. Als ik het geweten had had ik me misschien door je laten onderhouden.’
‘Dat kon ik niet. Ik had een ruim zakgeld, gaf verder weinig uit, maar ik kreeg pas op m’n eenentwintigste mijn eigen geld. Toen had het gekund. Maar toen was ik driftig aan het studeren, twee jaar voor mijn afstuderen.‘
‘Je bent toch niet op je drieëntwintigste chirurg geworden?’
‘Nee, dat duurde nog drie jaar. Toen kwamen die centen goed van pas. Vivian en ik konden trouwen, deden we ook, op m’n drieëntwintigste, en zij hoefde geeneens te werken.’
‘Tjonge. Drie jaar van je eigen geld leven. Dan had je nogal wat.’
‘Ja, nogal wat.’
Ze grinnikte.
‘Ja, ik zat niet te vissen, hoor. Ik heb genoeg om hier de huur te betalen tot ik honderdentwintig word.’
‘Ik ook. Al hoef ik pas te betalen als de kinderen het officieel overnemen. Liefste, de honderentwintig zullen we niet halen, maar ik hoop nog lang met je samen te zijn.’
‘Ik hoop het ook. Laten we gaan douchen.’

‘Hebben jullie al gehoord of Susan ’s avonds bij het meertje mag komen?’
‘Ik zou wat vaker naar het meertje gaan, om eventueel een praatje met Susan en Ryan te maken, maar ze kwamen gisterenavond zelf, Tamara. We hebben heel gezellig zitten praten. Een prachtig stel. Susan had vorige week de jeugd gevraagd of ze ’s avonds mocht komen. Eergisteren kreeg ze toestemming. Ze wilden niet zeggen waarom het zo lang geduurd had, de reden en of er een grote of een kleine meerderheid vóór was. Dat snapte ze wel, het was wat ingewikkeld.’
‘De meningen zullen wel verdeeld geweest zijn, ja. Maar fijn voor dat stel.’
‘Ja. Eergisterenavond zijn ze er voor het eerst naar toe geweest. Susan zei, geen één jongen verstopte zijn stijve, ze hadden er bijna allemaal een. Ongeveer net zo groot als die van Ryan, maar die van hem vond ik het mooist. De meeste stelletjes zaten te praten, hij een arm om haar heen en een borst in die hand, zij zat meestal aan zijn ballen of stijve. Dat hebben wij ook gedaan. Zodra het ging schemeren begon het gekreun. Ik heb Ryan op een handdoek laten lozen. Zo goed kon ik hem nog nooit vastpakken en kijken wat er gebeurde. Prachtig, dat spuiten. Ik vroeg, jullie hebben thuis toch proefgedraaid? Ja, zei ze, één keer. Maar dat duurde maar twee seconden, ik had hem amper vast. Ik doe het daar liever niet meer, bij het meertje worden we gecontroleerd, dat weet ik, omdat ik nog geen achttien ben. Daar moet ik me wel inhouden. Thuis, dat wil zeggen, op Ryans slaapkamer, had ik het er moeilijk mee. Goed zo, zei ik, zo lang duurt het niet, hoor, voor je thuis alles mag. En als er iets is, kom maar rustig langs, wanneer dan ook.’
‘Fijn, Maureen. Ik wist dat ik Simone om raad kon vragen, maar ik kon het zonder redden, het was maar vier weken. Maar twee jaar? Moeilijk.’
‘Nou, dan trouwen ze toch eerder? Haar school kan ze gewoon afmaken. Ze zal het er vast nog niet serieus met haar ouders over gehad hebben, maar nee heb je, ja kan je krijgen. Ze kennen elkaar al twee jaar. En Ryan is een heel degelijke jongen, dat moeten ze inmiddels wel snappen.’
‘Ja. Zeg dat ze maar niet te snel, anders wil Susan direct trouwen. Als ze zou mogen wil Ryan ook wel, al zegt hij dat hij niet voor haar achttiende wil.’
‘Jongens zeggen wel meer. Maar als puntje bij paaltje komt gaat het paaltje in het gleufje.’
‘Nou, Maureen.’
‘Jij kent er ook die het overkomen is. Mark, Kevin, mijn eigen John ook. En toen ik na zijn aanzoek zei dat ik gelijk zijn vrouw wilde worden zei hij alleen dat hij geen condooms had. Toen ik zei dat er geen nodig was was ik binnen de minuut ontmaagd. Ik heb er nooit spijt van gehad. Met Mark en Kevin is het ook goed gekomen.’
‘Ja. Ik vind het zo fijn voor Mark dat hij weer gelukkig is, na zo veel pech.’
‘Ja. Maar dat het Renee werd.’
‘Met een ander was het nooit zo snel gegaan. En waarschijnlijk ook niet zo goed. Alhoewel, hij was met Vivian én Simone gelukkig, waarom geen derde keer. Maar met Renee was het natuurlijk veel makkelijker dan met een onbekende. Die had ook vast niet zo snel in het zwembad durven komen.’
‘Nee, ik gun ze ook nog een lang gelukkig leven. En dat ze, net zoals de ouders van Mark, heel lang kunnen blijven vrijen. Al is het maar één keer op een dag.’
‘Daar zou ik mee kunnen leven, maar ik hoop dat Thomas lang zo constant blijft als vanaf ons trouwen.’
‘Doen jullie het nu nog?’
‘Ja, iets voorzichtiger. En iets andere standjes, omdat mijn buik in de weg gaat zitten. Het mag van de dokter, zolang ik er zin in heb. Thomas mag, daar heb ik speciaal naar gevraagd, zo hard en veel spuiten als hij wil, dat kan geen kwaad.’
‘Wat vond de dokter van zes keer zes keer? Want dat zal je wel gezegd hebben.’
‘Ja. Prachtig. Hij zei, je hebt er het volste recht op, want onder andere door jou kunnen anderen het ook vaak doen, op kleinere schaal.’
Ze grinnikten.
‘Nou, dan zal je het niet lang laten. Ziet Thomas op tegen een tijd niets?’
‘Niet zo, ik heb hem beloofd om hem zo vaak mogelijk anders te verwennen. Dat is toch normaal?’
Maureen grinnikte.
‘Ik denk, buiten dit dorp niet normaal, niet veel voorkomend.’
Tamara grinnikte ook.
‘Zoals ik de opslag op de huur van Rian niet normaal, wel veelvoorkomend vond. Ja, vast. Zie je bij het meertje wel eens zwangere vrouwen?’
‘Niet veel. Maar als ik terugreken wanneer er in het dorp een kleintje geboren wordt heb ik hier wel veel vrouwen zwanger zien maken.’
‘Maureen!’
‘Nou, als ik ze in het dorp achter een kinderwagen zie lopen herken ik ze. Ja, die heb ik zien vrijen, het is dus een campingkindje.’
‘Ze zullen het toch vaker thuis doen.’
‘Ja, maar het is veel leuker om te denken, ja, hij had ongeveer hetzelfde tempo als John, toen hij haar bevruchtte. En, ja, zij zat ook af en toe bovenop hem. En ja, ze kreunden behoorlijk.’’
‘Door jullie aangestoken, misschien.’
‘Misschien. John had even moeite om te wennen, maar nu is hij daar ook erg vrij. Loopt ook van en naar het water met een stijve. Pakt me als hij zin heeft zonder te kijken hoe dicht anderen in de buurt zijn. ‘s Avonds heel laat, natuurlijk.’
‘Die John. Fijn.’
‘Johnny is wel een campingkindje, maar waarschijnlijk een campingbedkindje, zo vaak deden we het toen nog niet bij het meertje.’
‘Die van mij is misschien een Amerikaans kindje. Thomas moet me die ene nacht in het hotel toen we bij de bruiloft van Ralph en Belinda waren bevrucht hebben.’
‘Leuk idee, die twee ontmaagden elkaar en jij werd bezwangerd. Gaat het goed?’
‘Ja, prima, probleemloos. Ik voel al een tijdje bewegingen. Erg, een bevalling?’
‘Geen pretje, lichamelijk. Denk maar steeds, ik overleef het wel. Nog even en ik krijg mijn kindje, ons kindje, in mijn armen. Dat hielp bij mij ook. Bij jou zal ook helpen om te denken, over niet al te lang komt die mooie stijve van Thomas weer in waar ons kindje uitkomt en spuit hij me weer vol met zijn vruchtbare zaad. Je wordt natuurlijk niet direct weer zwanger, maar de tweede gaat makkelijker. Ook al bij een tweeling, zei Simone.’
‘Als alles goed gaat willen we niet te lang wachten.’
‘Alles gaat goed. Je bent hartstikke gezond en je gleuf is al heel wat gewend.’
‘Nou!’
‘Niks nou! Ik heb jullie zien vrijen. Tjonge, wat duwt Thomas zijn stijve diep in je als hij komt. Niet ruw, maar zo te zien drukt hij die hogedrukspuit wel door.’
Tamara giechelde.
‘Wat praat je er graag over.’
‘Ik praat meer, jij doet het meer. Verder alles goed? Werk je gewoon?’
‘Ja, dat gaat prima. Je weet dat ik in het krantje gevraagd heb naar de woningbehoefte. Nou, op korte termijn is er vraag van mensen die in het dorp terug willen komen. Je weet, er zijn er wat aan de snelle kant getrouwd om een huis op de Wellingten Avenue te krijgen, dus pas op de langere termijn is er vraag van dorpsgenoten. Maar er is vraag. De beheerder en ik zijn bezig om te kijken hoeveel en in welk tempo er het best gebouwd zou moeten worden.’
‘Waar?’
‘Daar heb ik het met Mark al eens over gehad. Weer zo’n strook, nu aan de andere kant van het dorp. De Boston Avenue.’
‘Dat heb jij natuurlijk verzonnen.’
‘Ja, namen komen makkelijk bij me op. Indertijd voor het grote huis ook, de Manor. Alleen met de Wellingten Avenue was het dorp me voor.’
‘Voor een zoon hoef je vast geen naam te verzinnen.’
‘Nee, Thomas vroeg al vrij snel of die ook Thomas mocht heten. Dat vond ik vanzelfsprekend, familietraditie. Maar hij vond dat ik net zo veel rechten had als hij, we moesten overleggen. Nou, niks overleg, ik vond Thomas prima. Ik vroeg alleen, of we hem in het begin Tom konden noemen, om verwarring te voorkomen. Grappig, dat werd hij thuis ook, zei hij, om dezelfde reden, tot hij een jaar of achttien was. Daarna Thomas, met junior erachter als dat nodig was. Dat wist ik niet, ik heb altijd Thomas gezegd.’
‘Of gezucht.’
‘Ga je weer? Ja, na mijn twaalfde, als hij me lekker kuste. Oh, Thomas, nog een keer.’
‘Dat zeg je vast nog steeds vaak, maar niet om gekust te worden.’
‘Dat hoef ik niet te vragen, we zien het aan elkaar als we willen.’
‘Hé, willen jullie wel eens niet?’
‘Eh nee.’
‘Tja, binnen een half uur na een nummertje kan John weer. Niet spuiten, maar wel een stijve krijgen. We liggen soms heel lang met zijn stijve in me. Ik kom zowat om het uur, tot hij weer komt.’
‘Zo precies heb je dat nog nooit verteld. Je hebt dus ook niets te klagen.’
‘Dat heb je toch nooit van me gehoord? Wel gekreun. Oh, John, spuit door.’
Ze giechelden.
‘Waar is hij? En Crystal?’
‘‘John is de vuilnisbakken aan het legen. Hij heeft op de maaimachine een kinderzitje gemaakt, met veiligheidsriempjes. Hare majesteit wuift naar iedereen.’
‘Leuk. Als de jongens maar met een hand terugzwaaien.’
‘Ach, meid, er wordt zo fijn rekening gehouden met jongeren. Als er onder de twaalf aanwezig zijn is er geen stijve te zien die hoger dan schuin naar beneden wist.’
‘En voor tussen de twaalf en achttien?’
‘Bijna recht vooruit. Plooiloos. En je hoorde het nog een keer van Susan, ‘s avonds recht omhoog. En later op de avond worden die soms naar beneden gedrukt tot recht vooruit en een gleuf in.’
‘Maureen toch.’
‘Onder ons kan dat toch? Je zegt vast wel eens tegen Thomas, neuk me.’
‘Nou! Ja, heel soms. Wel vaak, als ik zie dat hij weer kan, vrij met me. Want het is meer dan eh alleen maar rammen en klaarkomen.’
‘Ja, met de liefde van je leven wel. En hij?’
‘Meestal zoiets als, zullen we lekker gaan vrijen? Met als één na laatste mijn lading in je lossen? En dan gezellig nagenieten?’
‘Ja, nagenieten hoort er ook bij. En vooraf, zo meteen drukt die stijve me weer open en vult me op. Laat me komen en een lading ontvangen.’
‘Wat genieten we, hè?’
‘Alleen niet als we aan het in- of uitboeken zijn, dan moeten we ons concentreren. Maar anders, in ons paradijsje? Met twee lieve kinderen van onszelf? Een lieve en lekkere echtgenoot. En veel moois, bloot. Ja, meid, zucht.’
‘Heb je vaak een snuifje nodig?’
‘Wat minder dan in het begin. Ik ben de hele dag meer ontspannen, waardoor ik me bij het vrijen wat meer in kan spannen.’
‘Fijn. Zeg, ik ga weer even naar de beheerder, wat verder werken, dan naar huis voor het eten.’
‘Met aperitief en of toetje.’
‘Meestal of, voorlopig, ik ben natuurlijk eerder moe, door dat gesjouw met mijn dikke buik. Tot ziens.’

‘Mark, Renee, kin. Nee, ik kan jullie toch niet met kinderen aan blijven spreken.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Je komt er wat laat achter, we zijn hier al een tijd.’
‘Alleen wat betreft aanspreken, verder wist ik het daarvoor al. Maar Mark en Simone spraken altijd over de kinderen. En Renee doet het ook, nog, terwijl die ook gezien heeft dat jullie geen kinderachtige spelletjes deden in het zwembad.’
‘Ja, we moeten er iets op verzinnen, daar past geen kinderen bij.’
‘Nee, Renee. We verwachten van paps niets anders dan dat hij kinderen blijft zeggen. Ik denk dat ik namens ons vieren spreek, ik weet het eigenlijk wel zeker, dat we graag willen dat jij ook kinderen blijft zeggen. Niet gezien je leeftijd, in werkelijkheid iets jonger dan paps, schijnbaar net als hij tegen de vijftig, maar om een andere reden.’
‘Voor je verder gaat, dank je wel, Mike. Ja, ik mag niet klagen hoe ik eruit zie. En Mark. Er is nog een andere categorie leeftijd. Die tijdens onze spelletjes die jullie ook doen. Dan voelen we ons tegen de veertig.’
Ze grinnikten weer.
‘Eigenlijk zien jullie er ook zo uit. Niet voor buitenstaanders, maar wij weten dat er niets hangt en genoeg staat.’
Ze schoten in de lach.
‘Welja. Dank je wel, Jamie. De eerste keer dat we elkaar zagen had je al zo’n opmerking.’
‘Die weet ik nog. Ik controleer het soms.’
‘Ik heb het misschien een keer horen vertellen, maar ik ben hem vergeten.’
‘Ik vroeg hem, nu je weet wie ik ben, denk je aan hetzelfde als waar Mike aan dacht? Of ik sluik haar of krulhaar op mijn doos zou hebben? Want dat was het enige wat hij niet wist, zei hij. Hij zei, nee, dat was het tweede. Het eerste was, ik had je in vergelijkbare omstandigheden ongetwijfeld ook gepakt. Al valt er wat minder te pakken dan bij tante Simone.’
Ze grinnikten.
‘Nou, inmiddels weten jullie dat ook zeker. Maar, Mike, wat is dan de reden?’
‘We zien je een beetje als een moeder. Een hele vrije, maar wel een verstandige.’
‘O. Dank jullie wel, schatten. Ondanks dat ik pas eh wat later verstandig ben geworden?’
‘Na je zestiende? Dat is toch normaal? Daarvóór ben je kind. Die spelletjes met paps waren jeugdzonden, al zal het anders gevoeld hebben toen je er mee bezig was. Het was puur toeval dat ouderen niet in de gaten hadden hoe ver je ging, anders hadden die er wel een eind aan gemaakt. Tja, Tamara, voor jou weet ik het niet zo gauw. Je bent net zo eh jong als wij. Verder zal ik daar niet op ingaan.’
‘Dat mag een keer in het zwembad. Dan mag je het hebben over hoe ik eruitzag voor ik een dikke buik kreeg. En me toewensen dat ik er weer net zo uit ga zien na de bevalling.’
‘Dat zal ik graag doen. Iemand een oplossing?’
‘Deze moeder. Tamara zal niet veel moeite hebben om over te schakelen op jongelui, ondanks dat Mark en ik kinderen blijven zeggen.’
‘Ja. Dank je wel, Renee. Een paar weken geleden heb ik verteld hoeveel vraag er naar nieuwbouw was.’
‘Nou, wat een omschakeling. Ja. Is er iets veranderd?’
‘Er is wat vraag bijgekomen, maar dat is het probleem niet. Voorlopig is één kant van een straat genoeg, als we die hetzelfde opzetten als de Wellingten Avenue. In een bouwtempo van één twee-onder-één-kap per twee weken. Dat kan, als je het zelf nog niet snel uitgerekend hebt, met vier buiten- en vier binnenploegen. De beheerder en ik zijn wat aan het plannen gegaan en hebben wat gebeld met bouwers en leveranciers. De renovatie van alle oude huizen is in week zes van volgend jaar klaar. Dat is over een week of twaalf. Met de Wellingten Avenue zijn we na een week of tien begonnen met bouwen. Ik wilde iets meer de tijd nemen voor een volgende nieuwbouw, omdat ik op het laatst wat minder kan doen, ik ben in week acht uitgerekend. Bij deze vraag ik je dus officieel toestemming om met die nieuwbouw te beginnen.’
‘Je bent mooi op tijd. De Boston Avenue, hè? Zoals de voorzitter van de gezelligheidsvereniging zei, ik stel voor om de plannen van Tamara ongezien aan te nemen en die onder haar leiding uit te laten voeren.’
Ze applaudisseerden allemaal, behalve Tamara. Die bloosde een beetje.
‘Dank jullie wel.’
‘Je planningen zijn ongetwijfeld goed, al blijft de vraag een beetje gokwerk, op de lange termijn.’
‘Mocht de vraag tegenvallen, dan zijn de huizen door de lage huur makkelijk vol te krijgen met mensen die geen binding met het dorp hebben. Ik ga natuurlijk de vraag in de gaten houden, en je opnieuw toestemming vragen als er meer dan één straatkant nodig is. Ik denk niet dat er daarna nog vraag naar woningen zal zijn. Twee redenen. Er kan in het dorp geen werkgelegenheid bijkomen, dus daardoor verwacht ik geen bevolkingstoename. Er is een kleine aan de gang, ik doe zelf ook mee, omdat de mensen nu meer ruimte voor kinderen hebben en er nogal wat getrouwd zijn in de tijd dat de Wellingten Avenue gebouwd werd. Maar dat zit al in de berekeningen. Wat er niet inzit, omdat ik daar geen flauw idee van heb, is dat er huizen vrijkomen om andere redenen, bijvoorbeeld door overlijden.’
‘Ach, wat je zei, vol krijg je die huizen toch. De kosten zullen hoger zijn dan voor de Wellingten Avenue, hè?’
‘Ja, omdat we minder korting krijgen omdat we er eerst achtenveertig gaan bouwen, zonder garantie dat er nog achtenveertig bijkomen. De buitenkant van de huizen wordt wel iets goedkoper, omdat er normale ploegen ingezet worden, geen extra grote. En omdat het wat langzamer gaat zijn er geen hittekanonnen en generatoren daarvoor nodig. Het geheel wordt ook iets duurder, als er nooit meer dan één kant bebouwd wordt, want ik wil voor de mooiigheid de straat wel volledig aan laten leggen. Ik bedoel aan beide zijden trottoirs en kabelgoten. En het lijkt me beter om ook de grond voor de tweede kant al te reserveren, anders zou later de afrastering weer verplaatst moeten worden. Misschien kunnen er voorlopig volkstuintjes op komen.’
‘Het zou niet leuk zijn voor die gebruikers als die dan weer opgeheven zouden worden.’
‘Ach, misschien is er dan ergens anders een strook vrij te maken.’
Ze grinnikten.
‘Ja, ja, weer een strook.’
‘Er is nog nooit om gevraagd, Mark. Alles bij elkaar verwacht ik dat de huizen per stuk grofweg twintig procent duurder worden dan die op de Wellingten Avenue. Als de tweede kant bebouwd wordt zou het uitdraaien op gemiddeld zo’n tien procent. Mag ik een voorstel voor de huur doen?’
‘Natuurlijk, we weten dat je er erg op gebrand ben om die laag te houden.’
‘Nou, voor niets hoeft het niet, maar wel lager dan in de dorpen om ons heen. Is de laatste schatting nog tegen de twintig procent?’
‘Weet je dat niet? Je hebt veel contact met de beheerder.’
‘Ja, maar ik wil zo min mogelijk bedragen horen. Bij onderhandelingen ga ik over de procenten korting, de hoogte van de offertes houdt de beheerder in de gaten, dat is zo gegroeid. Af en toe geeft hij me een seintje, als hij vindt dat, ondanks de korting, de offerte te hoog is. Dan eh bel ik even of ga even langs.’
‘Dan krijgt Julia de rekening weer een stuk naar beneden, hè?’
‘Altijd, de beheerder is goed op de hoogte van de prijzen. Maar met de echte hoogte van de huren bemoei ik me niet, alleen met de relatieve.’
‘Jullie doen het geweldig, samen.’
‘Ja, maar niet helemaal eerlijk. Ik heb het leukste gedeelte, vind ik. Het plannen en onderhandelen. Het papierwerk, alles netjes optellen en zo, doet hij.’
‘Dan kan ik je geruststellen. Hij vindt dat híj het leukste gedeelte heeft.’
Ze grinnikten.
‘Fijn. Ik lag er niet van wakker, en ik vermoedde hij ook niet, want hij had het er nooit over.’
‘Tegen mij ook niet, niet over de verdeling van jullie werk, wel dat hij het ontzettend fijn vindt gaan. Hij heeft, al een tijd terug, een spreadsheet gemaakt voor de huurberekening. Hij vervangt daarin steeds de geschatte kosten door de echte, zodra die bekend zijn. Het schommelt een beetje, vorige week was het bijna negentien procent, de week ervoor ruim eenentwintig. Wil je de stand van nu weten?’
‘Nee, ik hoef het niet zo precies te weten. Ik hoor ook liever geen bedragen. Maar ik vind het wel schitterend. Ik weet niet hoever de eh jongelui precies op de hoogte zijn van de vierkantemeterprijs die er uit dat spreadsheet komt rollen.’
‘We zijn niet zo gedetailleerd op de hoogte, en ik weet niet waar je naartoe wilt. We weten wel wat er met die vierkantemeterprijs bedoeld wordt.’
‘Ik leg het kort uit. De huur voor de ruim vijfhonderd oude huizen in het dorp wordt niet aan de hand van de kosten van de aankoop en de renovatie berekend. Die van de bijna honderd huizen aan de Wellington Avenue niet aan de hand van de kosten van de bouw ervan. Alle kosten worden opgeteld en gedeeld door zeshonderd, waardoor de vierkantemeterprijs voor alle huizen hetzelfde wordt. Dat kan best, na de renovatie zijn de oude huizen net zo mooi en praktisch als de nieuwe. Ik zie jullie knikken. Prima. Als de huur van de huizen aan de Boston Avenue berekend wordt zodra er één kant af is, zou die, wat ik zei, zo’n twintig procent hoger worden. Na twee kanten ruim tien procent. Ik stel voor in dat spreadsheet alle geschatte kosten voor anderhalve kant van de Boston Avenue op te nemen en het totaal te delen door zeshonderd plus vijfenzeventig. Dan kan, ook voor de toekomst, de huur voor alle huizen berekend worden aan de hand van dezelfde vierkantemeterprijs. Nog één stap verder. Die berekening is wat grof, natuurlijk. Maar de huur kan steeds aangepast worden, door met de jaarlijkse huurverhogingen te spelen. Wat meer omhoog als blijkt dat de Boston Avenue wat duurder uitvalt dan gepland, en andersom.’
‘Ik snap de bedoeling, de huren gelijkmaken. Maar ik ben benieuwd hoe het uit zou komen als er niet gemiddeld werd. Je bent vast wel een beetje op de hoogte van de bedragen.’
‘Ja, Mike. Ik heb een heel klein spreadsheetje, met grove bedragen, want ik wil natuurlijk wel enig idee hebben. Goed. Voor de berekening van de huur zijn de kosten van de vijfhonderd oude huizen per stuk zo’n twee ton. De honderd aan de Wellingten Avenue één ton. Omdat de grond gratis was. Opgeteld en gemiddeld, zo’n honderdtachtigduizend per huis. De huur van de oude huizen wordt dus gedrukt. Die van de nieuwe ook, want ze zijn eigenlijk ook twee ton waard. Boston Avenue, vijfenzeventig stuks, á honderdvijftienduizend. Alles opgeteld en gemiddeld, honderdvijfenzeventigduizend.’
‘Ik weet ongeveer wat de grond kostte, het verlies aan pachtopbrengst en zo. Niet veel. Als er de woningbouwgrondprijs voor gevraagd was, was de nieuwbouw vast ook op twee ton per stuk gekomen. Fijn dat het zo’n invloed heeft. Maar van tweehonderdduizend via honderdtachtigduizend naar honderdvijfenzeventigduizend is eh de helft van vijfentwintig procent, twaalfeneenhalf procent. Hoe komen jullie dan bij die twintig?’
‘Tja, even wat moeilijker. De huren waren zo’n vijftien procent boven normaal, door dat bedrijf in Jersey. Plus twaalfeneenhalf is zelfs zevenentwintigeneenhalf procent. Maar er moet gereserveerd worden voor onderhoud en afschrijvingen en zo. De CV's, bijvoorbeeld, worden in vijftien jaar afgeschreven en worden dan vervangen. De beheerder weet daar veel meer van dan ik. Vandaar die twintig procent.’
‘Toch knap, hoor, je simpele bedragen, je zal er niet ver naast zitten.’
‘Dank je, Mark.’
‘Tjonge, Paps, Tamara, vooral dat koekenbakkertje, wat doen jullie het goed.’
‘Het gaat fijn, zoon. Ik ben niet één van de domste, maar ik heb heel goede specialisten in dienst. Simone hielp me, zakelijk, maar vooral om de menselijke kant van het zakendoen in de gaten te houden. Zoals de interieurs van de huizen. En ze adviseerde, wat ik pas na verloop van tijd in de gaten kreeg, iedereen die haar om hulp vroeg. Tamara is zeer allround maar vraagt ook overal advies. En ze geeft het, meestal ongevraagd, als ze ziet dat er iets verbeterd kan worden. Renee helpt me ook al fijn, zakelijk. Over de rest zal ik het maar niet hebben.’
‘Ik wel, graag, als het mag, Mark.’
‘Een uitschieter, lieverd?’
‘Ach. Kinderen, Tamara, jullie weten dat Mark en ik vrij snel samen zijn gaan leven. Dat kon, omdat we elkaar al aardig lang kennen. Maar er is een gat van zo’n veertig jaar. Geen ramp, in Boston hebben we aardig bijgepraat. Jullie hebben dat wel gehoord, behalve als jullie in het water aan het spelen waren, zwemmen kan ik het niet noemen. Simone heeft me, zonder voorbedachte rade, veel over Mark verteld. We hebben het natuurlijk ook gehad over hoe we met onze echtgenoten vreeën, jullie weten wel dat Simone graag met familie en vrienden over zoiets praatte. Iets fijns, iets natuurlijks. Terwijl we naar jullie keken, en Mark naast ons lag, meestal glimlachend over onze meidenpraat. Die een handdoek nodig had als we ons erg in details verdiepten. Ze heeft me daar, ik zei al, zonder voorbedachte rade, erg mee geholpen om ons tweeën zo snel en fijn met elkaar om te laten gaan. Ik bedoelde niet dat ze me in theorie leerde om lekker met Mark te kunnen vrijen, die praktijk kende ik al. En in die veertig jaar heb ik ook nog bijgeleerd, zij het braaf alleen met Dave.’
‘Stop even, lieverd. Laat me bijkomen, want je praat nu bijna zoals Tamara, weinig woorden maar veel inhoud.’
‘Ja, ik heb ook wat van Tamara opgestoken. Lieve meid, ik wil graag wat terugdoen. Als je wilt praten over kinderen krijgen, graag. Dat kan je beter met mij doen dan met Mark, twee keer één is meer ervaring dan één keer twee.’
Ze lachten allemaal.
‘Dank je, Renee. Graag. Niet omdat ik kennis nodig heb over het krijgen, over het maken helemaal niet, wat ik nog niet wist heb ik van Simone gehoord. Maar om er gewoon over te praten, zoals zij ons geleerd heeft over fijne, natuurlijke zaken te praten. Mark mag daar best bij zijn, hij stoort nooit, vult af en toe wat aan, meestal uit medisch oogpunt. En het is fijn dat ik op zijn hulp en steun kan rekenen om de beste verzorging te krijgen die er mogelijk is. Zoals hij natuurlijk voor Simone gedaan heeft, maar ook voor zijn dochter en schoondochter. En voor Maureen.’
‘In het kort, voor iedereen waar hij naar mag kijken en een beetje aanzitten als ze bloot zijn.’
Ze grinnikten.
‘Ja, Mark is daar vroeg mee begonnen. Met mij, jullie weten het, te vroeg, te vaak te ver. Maar, na een moeilijke aanloop met Vivian is hij er geweldig goed mee omgegaan. Ik heb wel eens wat verteld, maar ik weet niet meer aan wie. In Boston begon onze nieuwe kennismaking. Daarbij viel me op hoe fijn hij omging met Simone, maar ook met jullie. Het ontroerde me, zo’n vader had ik nog niet meegemaakt. Die van mezelf niet, Dave ook niet, voornamelijk omdat er met onze kinderen niets te beginnen was. Hier viel me weer op, ondanks dat hij treurig was, dat hij zo fijn met jullie om bleef gaan. Andersom ook, maar jullie zijn nu niet aan de beurt bij mij. Sinds dat Mark en ik definitief besloten om samen te gaan leven, ben ik nog meer tot rust gekomen dan door ik alleen al door zijn aanwezigheid was. Ik wilde wel wat meer weten wat er in die veertig jaar gebeurd was. Vooral, hoofdzakelijk, hoe hij door, bij, Vivian veranderd is. Want de problemen die hij met haar had waren voor ongeveer de helft mijn schuld. Hij heeft er heel openhartig over verteld. Meer dan aan Simone, want die hoefde daarover niet zo veel te weten. Wel over mij, hij heeft haar heel openhartig alles over mij verteld. Ik heb dat kunnen controleren, niet dat ik daar behoefte aan had, hij was altijd eerlijk. Simone vertelde me dat ze hem om zijn eerdere ervaringen gevraagd had, omdat ze merkte dat hij wat meer meegemaakt had dan één huwelijk. Zoals Tamara onraad ruikt door één woord. Het is natuurlijk een ervaring, als je een pas gekregen vriendin hoort vertellen hoe haar man vroeger door je ontmaagd is.’
Ze grinnikten.
‘Mark had het goed onthouden, goed doorverteld, en Simone had ook een goed geheugen. Ze wilde Mark ook niet controleren, ze wilde mijn kant van het verhaal horen. Niet hoe het precies gebeurd was, ik heb weinig kunnen aanvullen, maar waarom. Ik heb dus verteld hoe ik begonnen ben, Mark wist dat ook niet. Jullie weten het zo’n beetje. Van jongst af aan aan jongetjes zitten, en me op ze duwen zodra ze stijf genoeg waren. Ik heb ze verteld dat ik met mijn vijftiende tijdens een logeerpartij een neef verleid heb, en mijn broer een nichtje. Mijn broer had ook veel ervaring, was ook vroeg begonnen, en eh zodra hij een stijve kon krijgen die in meiden geduwd wanneer hij daar maar kans toe zag. Toen oom en tante weg waren trok mijn broer na het zwemmen zijn zwembroek uit. Nicht protesteerde, maar ging voor de bijl toen ze op de stretcher naast de hare zag dat hij een stijve kreeg. Neef ging voor de bijl toen ik hem mijn blote doos uitgebreid liet zien. Mijn broer zou bij neef op de kamer slapen, ik bij nicht. We hebben geruild en die avond en nacht gevreeën zo lang we bij bewustzijn waren en de jongens hem omhoog konden krijgen. Toen moest ik mijn verhaal onderbreken, Simone en Mark gingen even naar binnen.’
Ze grinnikten weer.
‘Eigenlijk is dit een verhaal voor bij het zwembad, maar jullie mogen best even naar jullie kamers.’
‘Nee, dat is niet nodig, we zijn wel wat gewend.’
‘Ja. Ik heb er eerder niet veel over gezegd, ik vond het bij het zwembad mooi om te zien. Jullie deden het niet alleen goed, het belangrijkste vond ik, dat de meiden er ook zo van genoten. Ik bedoel, een jongen kan een meisje laten komen met één vinger, maar jullie deden het op de beste manier. Probeerden ook voor elkaar er uit te halen wat erin zit, letterlijk en figuurlijk. In Boston heb ik in die pauze, niet afgeleid door Simone en Mark, ook van jullie spelen genoten.’
‘Zo veel deden we toen nog niet.’
‘Jullie zagen er lief uit. En ik zie best aan de reacties van een jongen dat hij in het water bij zijn stijve gegrepen wordt. En aan het kronkelen van een meisje dat ze een beetje gevingerd wordt. En op de kant dat de jongens niet gezellig een meisjesborst vasthielden, maar die streelden enzovoort. En de handen van de meiden zaten ook niet stil tussen de benen van de jongens.’
‘Dat was toen een prettige tijd. We mochten een paar keer per dag naar onze kamers om eh te lozen en zo.’
‘Ja, daardoor zag ik, behalve die niet te kleine van Mark, wel eens een tijdje twee kleintjes. Ik heb toen ook verteld hoe ik met Dave begonnen ben. En Mark een beetje over Vivian. Hier alles. Ik vond het ontroerend om te horen hoe voorzichtig hij met haar omgegaan is, na dat wilde bij mij. Ja, hij had, net zoals ik, daardoor aanloopproblemen. Maar hij heeft haar overgelukkig gemaakt en is het, ook al daardoor, ook geweest. Onbegrijpelijk, dat ze moest overlijden, hij jaren alleen was, toen met Simone weer gelukkig werd. Onbegrijpelijk, dat ook zij moest overlijden. En dat Dave na een heel lang gelukkig huwelijk met mij ook veel te vroeg moest overlijden. En dat Mark en ik nu bij elkaar zijn en heel gelukkig. Ik vertel het niet zomaar. Ik wilde Mark nog beter leren kennen, begrijpen. Het is niet zo, dat als je zo goed als alles van een ander weet, dat je niets meer hebt om over te praten. Juist meer, je weet de belangstellingen van de ander. Jullie hebben vast ook veel met elkaar gepraat.’
‘Ja, al was het maar om ondertussen van elkaar af te blijven.’
Ze grinnikten weer eens.
‘Je weet al veel over ons, ik geef toch een korte samenvatting. Toen eerst Aimee, met veertien, een jaar later Jamie, met vijftien, bij ons thuis kwamen mochten ze het boek van mams zien. Om ze voor te bereiden om bloot bij het zwembad mee te genieten van de vrijheid van kleding. In dat boek stond niet alleen seksuele voorlichting, op een natuurlijke manier, ook van ieder jaar een foto van Silvia en mij in ons blootje. Daarom hadden ze weinig moeite om mee te gaan doen.’
‘Jamie vast wat meer dan Aimee.’
‘Ja, Renee, ik was en ben nog steeds niet van steen.’
‘Dat houd ik dagelijks in de gaten, en Silvia af en toe ook. Mike heeft het vast van zijn vader, van Jamie weet ik het niet, zijn vader ken ik amper. De jongens zijn altijd lief, goed gehumeurd, nooit gehaast of opdringerig. Daarom vinden we het ook niet erg dat ze niet zo’n grote productie hebben als Thomas, of niet zo’n lange als Ian.’
‘Het maakt mij ook niet uit, Aimee, een lange of een dikke. Ik wilde, allereerst, vertellen dat Mark en ik elkaar nog steeds beter leren kennen. Verder wilde ik jullie ook bedanken. Dat ik een beetje een moeder van jullie mag zijn, met af en toe een preekje. Dat ik van jullie mag genieten, wat ik van mijn kinderen niet zo veel gedaan heb. O.  . . . En dat ik met jullie mee mag genieten. Jullie zien vast wel dat ik geniet, al is dat niet zo duidelijk als bij jongens. Maar ik wil het graag ook zeggen.’
‘Dank je wel, Renee. Ja, je geniet zichtbaar, dat vinden we heel fijn. De manier waarop je met alles meedoet ook, zelfs je preekjes. We genieten ook van jou. Het is bij mij in het zwembad het snelst zichtbaar, oom is nogal wat gewend en Mike heeft vijftien jaar langer blote meiden gezien dan ik. Jij mag gewend zijn aan jongens, je snoept nog graag, je tepeltjes worden hard als ik wat terugdoe.’
Ze moesten weer grinniken.
‘Iedereen weet dat jij zo tekort gekomen bent, en dat je daarom het meeste snoept, toch op een nette en fijne manier.’
‘Renee, wat was dat o, net? Je aarzelde in je verhaal. Na, ik heb van mijn kinderen niet zo veel genoten?’
‘Dat kan ik hun niet vertellen.’
‘Ik denk het wel.’
‘Dat ik ergens anders ook niet van genoten heb, maar laatst toch een beetje?’
‘O. . . . Nou, het kan toch wel. Vertel maar zo veel als je wilt.’
‘Tja. . . . Ik heb van mijn kinderen niet zo veel genoten. Ze waren niet zo spraakzaam, hoe ouder hoe minder. Maar ik heb ergens anders ook niet van genoten. Van een ontmaagding. De mijne is ongemerkt gegaan. Vóór Mark heb ik bij mijn weten geen jongetjes ontmaagd, ik wilde geen amateurs. Mark is er tussendoor geslipt, dat hoorde ik pas toen ik hem opnieuw ontmoette. Dave was ook geen maagd meer. Mark vertelde, in zijn verhaal over Vivian, zo fijn en mooi hoe hij het de eerste keer heel voorzichtig met haar gedaan had. Ik zei daarna, zo voorzichtig hoefde je bij Simone niet te zijn, al was ze nog maagd. Toen heeft hij daarover verteld. Meer en mooier dan Simone me verteld had. Toen heb ik gevraagd of hij het met me na kon doen, om me zo goed mogelijk zo’n gevoel te geven. Alsnog. Hij heeft het gedaan. Zo mooi. Hij vertelde er steeds bij wat Simone gezegd had, hij had er niet zo veel bij gepraat. Afgezien van alles, ik ben heel gelukkig dat hij zoiets verschrikkelijk privé’s aan me vertelde. Ik weet dat jullie Mark en Simone vóór jullie huwelijksnacht, nou, een paar uur maar, over jullie ontmaagdingen verteld hebben. Maar vast niet zo gedetailleerd. Mag het, Mark?’
‘Ja. Ze mogen ook weten hoe Simone daarvan genoten heeft. Ze was erg vrij, maar net niet zo vrij dat ze de kinderen daar iets over verteld heeft.’
‘Iets kan wel, ze hebben het zelf ook allemaal meegemaakt. Op een gegeven moment stopte Mark. Liefste, ik denk nu dat we vlak voor je ontmaagding zitten. Ja, hij had ervaring genoeg, maar niet met ontmaagden. Hij zei, zullen we het samen doen? Tot drie tellen en dan allebei duwen? Oei, meid toch, kon je niet wachten.’
Ze grinnikten.
‘Nee, dat kon ik niet. Simone wel, op drie had ze ook geduwd. Hij voelde haar nagels even op zijn rug. Ze haalde diep adem en zuchtte. Ze zei, liefste, heel fijn, dat je me zo lief ontmaagd hebt. Ik ben ontzettend gelukkig dat er iets voelbaar was. Nu er helemaal in. Tja, ik had dat al zelf gedaan. Ik zei, ik zat te denken om je te vragen je eerste keer met Vivian ook na te doen, maar dat langzame vind ik niets. Maar ik kan me een ontmaagding nu ook iets beter voorstellen, al voelde ik niets bijzonders.’
‘Wij vinden het nog steeds fijn dat mams, ondersteund door paps, die zijn te vroege ontmaagding door jou ook verteld heeft, ons herhaaldelijk aanbevolen heeft om te wachten. Dat het veel mooier moet zijn om zo een huwelijk te beginnen. Het is gelukt, we hebben elkaar die middag ontmaagd. En met elkaar bedoel ik Aimee en ik, en ongeveer op hetzelfde moment, in de kamer naast ons, zonder tussendeur, Silvia en Jamie. En in de kamer daar weer naast waren paps en mams vast met een herhaling bezig. Renee, paps, dank jullie wel. Jongelui, gaan jullie mee naar de kamers met tussendeuren, we willen vast allemaal ook wat naspelen.’
Renee en Mark keken ze glimlachend na.
‘Zullen we naar de slaapkamer gaan, Mark?’
‘Graag. Dan mag je doen alsof je me ontmaagdt. Maar dat je het weet, en me vertelt wat er gaat gebeuren.’


‘Wil je naar binnen?’
‘Maar dan ontmaagd ik je.’
‘Nee, dat ben ik allang. Jij toch ook?’
‘Eh nee.’
‘Nee? Pas?’
‘Nee. Niet.’
‘Niet? Grapjas. Dat geloof ik niet. Zo snel als jij kan geen jongen me uitkleden. Zo lekker spelen ze niet met mijn borsten en gleuf. Je moet al heel wat meisjes gepakt hebben. Geeft niet, hoor, ik jongens.’
‘Ik wilde wel, maar ik heb er nog nooit een eh helemaal kunnen pakken.’
‘Heb je nog nooit eh geneukt?’
‘Nou, Renee, wat een taal.’
‘Sorry, nette heer. Wil je het met me doen? Of ik met jou, zoals je er nu bij ligt?’
‘Ik had gedacht het pas te doen als ik veel ouder was. En getrouwd. Ik twijfel. En eh, ik weet geeneens of ik kan eh neuken.’
‘Dat is aangeboren, joh. Maar ik zou je het extra goed kunnen leren. En de eerste keer ontmaagden. Dat is pijnloos, hoor, voor een jongen. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is stijf blijven, de rest doe ik wel. Normaal bemoei ik me niet met amateurs, maar als je niets gezegd had had ik het niet gemerkt. Als je perse niet wilt zal ik je met mijn hand laten komen, voor het laatst. Het zou jammer zijn, je hebt zo’n mooie grote, je kan drie keer op een avond komen, maar dan zoek ik een andere, ik wil méér dan hand- en vingerwerk. Zeg het maar. Nog één keer handwerk of vaak erin.’
‘Hoe vaak?’
‘Als ik je SMS die avond minstens drie keer. Voor minder doe ik het niet. En hoe beter je het doet hoe vaker ik je SMS.’
‘Dan graag.’
‘Hè, eindelijk. Eerst een klein stukje, ik laat me een beetje zakken. Ja, je zit er iets in. Fijn? Of wil je er weer uit?’
‘Nee, lekker warm. Zoals je mondje.’
‘Ik wip even door tot iets verder dan in mijn mond kan. . . . Hè, heerlijk, die grote van je.’
‘Het is heel lekker. Maar eh een jongen hoort toch bovenop te liggen?’
‘Welnee, het enige wat telt is dat je helemaal in me komt. Zo. Oh, lekker vol. Nu ben je ontmaagd, omdat je met je stijve helemaal in een meisje zit. Je hoeft het niemand te vertellen, hoor, het is toch niet te controleren.’
‘Ik kan het geeneens iemand vertellen, dan zou ik problemen krijgen. Ik ben pas zestien.’
‘Ik vertel het ook niemand, en ik doe het al jaren, omdat het zo lekker is.’
‘Ja. Oh, wat streelt dat lekker, dat wippen.’
‘Je streelt mij ook lekker. Je snapt wel, als ik zo verder wip, dan kom je. Ik vast ook.’
‘Maar dan spuit ik in je. Of eh moet ik er dan uit?’
‘Nee, zeg, dat is geen lekker klaarkomen. Ik ga verder. Hmmm, heerlijk.’
‘Ja, het streelt veel beter dan je handen of je mond. Als je me daarnet niet al had laten komen was ik vast al na twee van je lekkere wipjes gekomen.’
‘Daarom heb ik het ook gedaan.’
‘Oh, was je dit al van plan?’
‘Bijna gelijk toen ik je zag, in de disco. Helemaal toen je me op de dansvloer je stijve door je broek liet voelen. Ik dacht, een grote, die wil ik hebben. Maar ik wilde je niet laten schrikken, je was zo’n nette jongen. Dus heb ik een beetje rustig aan gedaan. Eerst je naar me laten kijken, toen aan me laten zitten en ik aan jou.’
‘Ik schrok toen je je borsten tegen me aandrukte. En erger toen ik je helemaal bloot zag. Daarna was het alleen genieten. Toen je mijn stijve mooi vond durfde ik bij jou overal aan te komen.’
‘Ja, dat deed je goed.’
‘Toen je me de vorige keer voor het eerst streelde dacht ik, in een gleuf moet het nog lekkerder zijn. Daarom spoot ik zo hard als ik nog niet eerder gespoten had.’
‘Dus dat heb je wel eerder gedaan.’
‘Ja, maar niet zo fijn. Ze streelden me niet zoals jij, maar met een zakdoek eromheen, in mijn broek.’
‘Dit is fijner, hè? Kijken wat je doet. Je kan nu goed zien dat je paal er bij mij helemaal in zit.’
‘Ja. Mooi. Je gleuf is helemaal rond geworden en zit om mijn stijve. Dat die er helemaal in kan.’
‘Nou, ik ben met kleine begonnen, ieder jaar werden ze ouder, net als ik, en groter. Jij hebt een hele grote, maar hij past er prima in. Jij streelt mij ook lekker. Ik kom vast ook. Meisjes spuiten niet, ze krijgen wel krampjes, net als jongens. Dus je moet niet schrikken als ik met mijn kutje een paar keer in je stijve knijp. Dan weet je dat ik klaarkom.’
‘Goed dat je waarschuwt. Knijp je hard? Oh, lekker.’
‘Dan knijp ik waarschijnlijk wat harder, daar kan ik dan niets aan doen. Ik ga verder. Ja, heerlijk.’
‘Oei, wat streel en masseer je mijn stijve. Oh, ik ga komen. Mag ik echt in je spuiten?’
‘Ja, spuit maar lekker, we hoeven nergens op te letten, het kan nergens anders heen.’
‘Oh, ik kom.’
‘Oh, ik ga ook komen, door die grote van je. Oh, oh, oh.’
. . .

‘Wat lekker, Renee. Ik had gelukkig al twee keer gespoten voor je begon te knijpen. De rest masseerde je eruit.’
‘Je bent goed. Voortaan altijd zo, als je neuken lekker vindt?’
‘Lekker? Nou! Graag.‘
‘Het was lekker genoeg. Straks mag je op me. Als je dat goed doet, lekker in me ramt en me weer laat komen, SMS ik je gauw. Drie keer op een avond kan je vast, met de hand ging het al, eergisterenavond. Anders had je al niet terug mogen komen.’
‘O. Ben ik eerst gekeurd?’
‘Ja, natuurlijk, vanaf het begin. Ik zei al, ik bemoei me niet met amateurs.’
‘Nou, ik kan niet meer dan mijn best doen. Zeg, mag ik ook een keer op z’n hondjes?’
‘Zeker om op te scheppen. Ik heb een meid gepakt hoe ik wilde, ook op z’n hondjes.’
‘Nee, ik vertel niemand iets. Thuis denken ze dat ik ben gaan zwemmen.’
‘Mijn ouders denken dat ik mijn huiswerk aan het maken ben.’
‘Fijn huiswerk.’
‘Ja. Zo meteen wordt het nog lekkerder. Omdat je niet meer vol zit gaat het lekker lang duren.’
‘Helaas, het gaat lang duren voor ik weer kan. Zeg, je hebt je qua taal ook weer even uit kunnen leven.’
‘Jij zei ook meer dan anders.’
‘Ja, je sleepte me mee. Ik beeldde me in dat ik zestien was. Maar dat uithoudingsvermogen heb ik niet meer. Wel slaap.’
‘Ik ook. Morgenochtend weer?’
‘Ja, en ‘s middags en ‘s avonds. Drie keer op een dag red ik gelukkig wel.’
‘Anders was ik ook gebleven.’
‘Ja, dat weet ik. Genegenheid was voor mij al genoeg om je te laten blijven. ‘
‘Wil je terug naar alleen genegenheid?’
‘Ik zou niet kunnen met je. Kom lekker tegen me aan, al heb ik een kleintje. Mocht hij groter worden voor we in slaap gevallen zijn, dan wil ik die lange keer wel met je eh vrijen.’
‘Ja, ik zal me voortaan inhouden.’
‘Alleen met je taal.’
‘Natuurlijk.’
Binnen een paar minuten sliepen ze allebei.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 3, nummer 11, weeknummer 50
Zie ook www.wellingten.co.uk

Ik sluit het jaar voor het krantje vast af, met een overzicht, wat NIEUWS en wat persoonlijks.

In het vorige krantje vroeg ik om me een e-mailtje te sturen als jullie per e-mail gewaarschuwd wilden worden dat er een krantje uit. Ik heb veel opgaven gehad. Vaak met de opmerking erbij, ik hoef het krantje niet meer, ik kijk dan op de Wellingtensite. Dat kijken merk ik niet, wel dat er langzamerhand steeds minder krantjes afgehaald worden. Ik maak er, aan de hand daarvan, dus steeds minder. Ik blijf krantjes maken, want het is niet veel werk, de tekst is hetzelfde als wat ik op de Wellingtensite zet.

De ‘nieuwbouw’ heet op deze plek van nu af aan de Wellingten Avenue, zoals hij eigenlijk al heette sinds de aanbieding van het straatnaambord door de dorpsbewoners. Waarom ik dit ga doen? Zie verder.
De Avenue ziet er overigens nog beter uit dan in het begin, nu alle voortuinen er steeds mooier uit gaan zien.

De renovaties.
Er zijn ruim 470 woningen gerenoveerd.
Ook veel trottoirs en voortuinen zijn opgeknapt.
Ook daarvandaan geen klachten, iedereen is zeer tevreden.
Halverwege februari volgend jaar is de laatste klaar.

NIEUW onderwerp.
In krantje 10 in week 31 heb ik geïnformeerd naar de toekomstige woningbehoefte.
Jullie hebben fijn geantwoord, zelfs over vage plannen.
Het was genoeg om samen met de vraag van buiten het dorp m.b.v. de beheerder een prognose, zij het wat grof, te maken van wanneer er hoeveel woningen gewenst zijn.
Daarmee ben ik naar de familie Wellington gegaan en heb alles uitgelegd.

IK HEB WEER TOESTEMMING GEKREGEN VOOR NIEUWBOUW.

Die gaat lijken op de Wellingten Avenue. Het wordt de Boston Avenue, aan de andere kant van het dorp.
De familie staat weer grond af, om niet.
Volgend jaar in week 6 zijn de renovaties klaar. In week 7 begint de nieuwbouw.
De buitenploegen zijn natuurlijk al eerder klaar dan week 6, ze krijgen voorjaarsvakantie en in die tijd worden de nieuwe ploegen samengesteld. Er komen er vier.
Zo gaat het ook met de binnenploegen, daar komen ook vier nieuw samengestelde.
Voor de niet snelle rekenaars, ja, dan wordt er één twee-onder-één-kap per twee weken gebouwd.
Voorlopig niet meer dan achtenveertig, aan één kant, aan de kant van het dorp.
Daarmee denken we, behalve even in het begin, grofweg gelijk op te gaan met de vraag. We blijven die in de gaten houden om op tijd te kunnen beslissen er ook achtenveertig aan de andere kant te bouwen. Dat er daarna nog vraag komt, over nu bijna vier jaar, is onwaarschijnlijk, de groei is dan wel uit het dorp, voor meer werkgelegenheid is geen plaats.
Wat ik niet meegerekend heb, omdat ik daar geen flauw idee van heb, is dat er ondertussen huizen vrijkomen doordat mensen uit het dorp vertrekken of overlijden. Niemand heeft dat opgegeven.
 
De huizen worden wel iets duurder, doordat er ‘maar’ achtenveertig aanbesteed worden.
Erg? Nee, niet zo.
De definitieve huur zou bepaald worden aan het eind van de renovatie. Grofweg: kosten aankoop oude huizen plus kosten Wellingten Avenue plus kosten renovaties gedeeld door zeshonderd. De huur van de ± 500 oude huizen wordt gedrukt door de ± 100 op gratis grond gebouwde nieuwe huizen.
Omdat we voor de Boston Avenue ook dezelfde vierkantemeterprijs voor de huren willen gaan gebruiken worden bij die berekening de begrote kosten van de Boston Avenue ook meegenomen. Dat drukt toch de huur van de oude huizen en die aan de Wellingten Avenue weer.
De prognose is nog steeds dat we onder de vijftien procent lagere huren uitkomen.
Als in de toekomst blijkt dat de huren toch iets te hoog of te laag zijn vastgesteld kunnen die bij de jaarlijkse huuraanpassingen gecorrigeerd worden. Als ze te hoog zijn snel naar beneden, als ze te laag zijn langzaam omhoog.

HEEL WELLINGTENSHIRE IS OPGEKNAPT.
In het voorjaar heeft Peter van de afrasterings- en grondverzetfirma behalve de opdracht voor de aanleg van de sportvelden en de twee paden van het dorp naar de Manor ook een opdracht gekregen voor het vervangen van alle niet in goede staat verkerende afrasteringen in de hele Wellingtenshire en het opknappen, d.w.z. egaliseren van verwaarloosde bermen. Die behoorlijk grote klus is klaar. Maak maar eens een rondritje om onze fraaie omgeving te bewonderen.

Bij wijze van uitzondering wat persoonlijks.
Ik zie mensen verbaasd, bezorgd kijken als ze zien dat ik niet zelf in de troubleshooter-Rolls rijd, maar gereden wordt. Als ze door het voorportier aan mijn kant konden kijken zouden ze zien waarom. Ik fiets ook niet meer door het dorp, anders hadden ze het ook kunnen zien. Klachten behandel ik voorlopig alleen nog telefonisch, wat uitstekend lukt. De reden voor één en ander: ik vind het niet verantwoord om met een steeds dikker wordende buik zelf te rijden. Ik ben eind februari volgend jaar uitgerekend.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *



‘Tamara, je maakte het deze keer wel een beetje bont in je krantje.’
‘Ik weet wat je bedoelt. Ik zag het bij de eerste keer overlezen. Ik dacht, als er ongeneselijke zieken in het dorp zijn kan ik dat niet maken. Ik heb de dokter gebeld. Nee, die zijn er niet. Zelfs geen zieken. Toen heb ik het laten staan. In eerste instantie schoot je vast in de lach.’
‘Ja, dat klopt. Tamara, over drie jaar ga ik de pijp uit, dus dan komt mijn huis vrij. Nou, als je het gecheckt hebt is het goed. Nét.’
‘Ja, zoiets blijft bij één keer.’
‘Helemaal geen zieken?’
‘Nee. Ik heb daar natuurlijk over doorgepraat. Hij is blij dat hij een vast overheidssalaris krijgt, anders zou hij het niet redden. Er waren al nooit veel zieken, en sinds het meertje er is, voor iedereen, zijn er nog minder. Hij weet niet of het toeval is, Tja, buitenlucht, wat gezonde opwinding, wat gezonde beweging, een goede stemming. Het enige voordeel vindt hij dat hij zo veel tijd heeft voor patiënten. Zoals je vriendin, zei hij.’
‘Weet hij dat nog?’
‘Nou, hij is nóg pissig over jouw behandeling voor je hier kwam. En blij dat je in het ziekenhuis zo snel geholpen werd, met een uitstekend resultaat.’
‘Dat was het zeker. Ik heb ook meer gezonde opwinding, meer gezonde beweging en altijd een goede stemming. Vooral in het zwembad in de Manor en bij het meertje als er van onze vrienden zijn. Overdag is het ook heerlijk met de kinderen, ook voor die is het gezond. Crystal is nu tweeënhalf, Johnny ruim één, ze vinden het normaal om daar in hun blootje met andere kinderen te spelen. En ook normaal om bij de caravan een broekje aan te moeten hebben. Maar als het kan ga ik ‘s morgens, behalve op maandag en vrijdag natuurlijk, en ‘s woensdagsmiddags naar het meertje naar toe. Zeg, steeds meer gasten weten als ze inboeken al wat er achter de coniferen gebeurt. John zet allang geen advertenties meer, er komen er al genoeg op aanbeveling van familie of vrienden. De meeste gaan ook meedoen.’
‘Ik hoop niet dat iemand erover gaat schrijven, dat het in het nieuws komt.’
‘Dat zeggen we ook tegen alle gasten. Met de smoes dat ze dan vast nooit terug kunnen komen omdat we dan overlopen worden met boekingen. Het gaat nu geweldig. De meesten boeken bij vertrek gelijk voor het jaar erop, verder gaan we niet. En als we denken, nou, over een paar maanden wordt het een tijd rustig, dan is voor die tijd aanbreekt alles toch weer volgeboekt. De grootte van de camping is geweldig, die moet niet veranderen, maar er zou misschien een camping bij kunnen komen.’
‘Nee, die zou nooit zo worden zoals hier.’
‘Nee, waarschijnlijk niet. We zijn hier heel gelukkig, Tamara. De kinderen kunnen hier ook zo fijn opgroeien.’
‘Ja, fijn. Valt al het bloot ook onder het beter krijgen dan hun ouders?’
‘Dat bedoelde ik toen natuurlijk niet, maar het is lichamelijk en geestelijk gezonder dan veel binnenzitten en preuts opgevoed worden. Ik heb Crystal al verteld wat er aan de hand is als grote meisjes een dikke buik hebben.’
‘Nogal vroeg.’
‘Ja, maar ik zag haar kijken, net zoals Emily naar die lange van Ian keek. Er zijn er hier vaker met een dikke buik. Verschillen vallen ook haar kennelijk snel op. Ik weet dat het vroeg is, maar het gaat het ene oor in en het andere oor uit, wat ik ook vertel. Maar op de lange duur dringt het toch wel door en weet ze op tijd alles. Dat is beter dan dat ik haar op haar tiende of zo van niets alles moeten vertellen. Ze ziet hier van alles, niet te groot, thuis vaak de hele stijve van haar vader, dat weet je. Nou, ze vertrekt geen spier, zelfs niet als ze hem van klein groot ziet worden.’
‘Vrijen jullie als ze erbij is?’
‘Nee, dat is niet de bedoeling. Maar ze kan al een tijdje zelf uit bed komen. Laatst verraste ze ons in de slaapkamer, John lag bovenop me. Ze zei, hop, hop, en ging in de woonkamer spelen.’
Ze giechelden.
‘Sinds die tijd probeer ik te benadrukken, uit te laten komen, dat hop, hop, alleen voor getrouwde mensen is, voor vaders en moeders.’
‘Prima. Ik zal het onthouden.’
‘Ja, want de kans dat Thomas en jij betrapt worden is nog groter.’
‘Ja, maar ik ben nu gewaarschuwd. Ik vind het fijn dat je zoveel vertelt, daar heb ik wat aan. Voor Simone was het langer geleden dat ze baby’s had. Voor Renee ook.’
‘Hoe gaat het met haar en Mark? Je ziet ze vaker dan ik. Je hoeft natuurlijk niets te zeggen.’
‘Nou, af en toe schiet Renee uit haar slof en vertelt veel. Mark glimlacht er dan bij. Ze zijn heel gelukkig. Mark werkt wat, op z’n dooie gemak, de jongelui doen al veel. Renee zit dan bij hem, zoals Simone ook deed. Soms de jongelui. Als ik wat te bespreken heb wat ze ook moeten weten worden ze opgespoord. Soms lukt dat niet, dan weten we wat ze aan het doen zijn. Laatst liep ik ‘s morgens binnen, wat ik minstens één keer per week doe. Zat Mark op de bank, met Renee op schoot, wijdbeens. Allebei half uitgekleed. Aan het wippen. Ik zei, sorry, en ben weggegaan. Hop, hop was leuker geweest.’
Ze giechelden weer.
‘Kwamen ze er later op terug?’
‘Ja. Renee. Ze zei, toen je ons verraste had je wel kunnen blijven, hoor, we waren toch bijna klaar.’
‘Nou, ja.’
‘Ze zei, we dachten dat je niet meer kwam. De jongelui waren er eerder wel, maar vertrokken al gauw, ze zeiden dat ze wat in te halen hadden, de meiden konden een paar dagen niet. Nou, daar heb ik geen last meer van, zei ik tegen Mark. Die trok me gelijk op de bank, enzovoorts.’
‘Fijn. Ik doe het het liefst bij het meertje, ‘s avonds laat. Daar heb je alle ruimte, het bed in de caravan is niet zo breed. We zijn wel eens tegen het stel naast ons gerold, maar dat is niet erg, die vinden dat niet erg, en dan rollen we terug. Het fijnst vind ik, dat je kan bewegen hoe je wilt, kan vrijen hoe je wilt, zonder ergens op te hoeven letten. Nou, ja, op je buren. En dat het niet stiekem gaat, dat anderen meegenieten. En wij van hun meegenieten. De jongens met een stijve zien lopen. En hem erin zien schuiven. En dat gezellige kreunen, als ze komen.’
‘Tja. Is het erg druk?’
‘Het wordt langzaam minder, het koelt wat meer af omdat de winter eraan komt. Ik denk dat John en ik voorlopig niet meer gaan. Wel minstens één keer in de week naar het zwembad in de Manor, daar is het ook fijn en gezellig. Al gedraagt iedereen zich daar wat minder vrij.’
‘Ja, meestal wel. Zeg, ik ga weer naar huis. De laatste tijd houd ik een middagslaapje, anders ben ik ‘s avonds te vroeg moe. Tot ziens.’
‘Ja, tot ziens. En sterkte.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 4, nummer 1, weeknummer 5
Zie ook www.wellingten.co.uk

Mijn beste wensen voor alle lezers en inwoners van en betrokkenen bij Wellingten en Wellingtenshire.
 
De ‘nieuwbouw’, de Boston Avenue.
Ik schreef eerder, in week 7 begint de nieuwbouw. Dat wordt week 8, door vorstverlet bij diverse leveranciers van bouwmaterialen. Het schijnt elders een slechte winter geweest te zijn.

De komende week komt (het personeel van) Peter om de strook grond te egaliseren en de afrastering te verzorgen. Wie dat spektakel voor de Wellingten Avenue gemist heeft moet beslist gaan kijken. En een herhaling zal ook mooi zijn, zij het minder emotioneel, omdat er momenteel geen woningnood is, wel vraag naar woningen. Die komen er dus ook.

De week daarop komt ‘de stad’ om de kabelgoten aan- en de rioolplaten neer te leggen.
De kabelgoten en later de trottoirs worden aan beide zijden van de Avenue aangelegd, omdat het eerder waarschijnlijk dan onwaarschijnlijk is dat de tweede 48 woningen gebouwd zullen worden. Zoniet, ach, een kleine post t.o.v. de totale kosten. Het pas bij het begin van de bouw van de tweede 48 woningen aanleggen van de goten zou relatief duur zijn.

Voor de Wellingten Avenue waren er acht buitenploegen en acht binnenploegen. Er werd één twee-onder-één-kap per week gebouwd.
Voor de Boston Avenue komen vier buitenploegen en vier binnenploegen. Er wordt één twee-onder-één-kap per twee weken gebouwd. Voorlopig niet meer dan achtenveertig, aan één kant, aan de kant van het dorp.
De duur van de bouw van het eerste blok is 32 weken, dus tot ± week 40; het laatste is klaar 24 bouwweken daarna, met een Kerst- en Oud&Nieuw-week-bouwstop wordt het eind maart volgend jaar.

In die bouwtijd houden we in de gaten hoe de vraag verloopt, om op tijd te kunnen beslissen of er wel of niet aan de andere kant gebouwd gaat worden en de voorbereidingen te treffen.

Met de voorbereidingen voor de eerste 48 zijn we zo goed als klaar, de meeste opdrachten zijn de deur uit. Ikzelf zal waarschijnlijk nog net het aanbrengen van de eerste bekistingen kunnen zien, daarna ben ik een tijdje aan huis gebonden, die week ben ik uitgerekend. Mooie planning, hè?

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘Tamara, heb je al een meisjesnaam bedacht?’
‘Nee. Jij?’
‘Ook niet. En een tweede naam?’
‘Helemaal niet. Die gebruik je toch nooit, behalve om te vernoemen. Ik heb er zelf ook maar één. Jij toch ook?’
‘Ja.’
‘Zeg het maar.’
‘Voor een jongen, Thomas Mark. Voor een meisje, de tweede naam Simone.’
‘Prima.’
‘Zonder na te denken?’
‘Één seconde. Ik vind het prima. Niet om wat terug te doen, omdat wij ook vernoemd zijn. Maar omdat het onze beste vrienden zijn. Ook een beetje een vader en een moeder voor ons zijn. Was. Waren.’
‘Ik snap je wel. Dat vonden zij ook, wij waren hun Engelse kinderen. Mark doet nog een beetje vaderlijk tegen je, privé. Behalve als hij aan je zit.’
‘Ik geloof niet dat ik voorgetrokken word. En hij zit liever aan Renee. Nou, we moeten nog maar eens nadenken over de eerste naam voor een meisje.’
‘Misschien moeten we doen wat de jongelui gedaan hebben. Een lijst van Internet halen en wegstrepen.’
‘Ja, prima. Zullen we gaan slapen? Streel je mijn buik zolang? Misschien vindt ons kindje dat ook fijn.’
‘Ja. Zoals een baby tegen je aanhouden en over het ruggetje strijken, als ze gekalmeerd moeten worden.’
‘Ja, bijna pappa.’
‘Zeg, bijna mamma, streel jij mij dan? Ik houd wel een handdoek bijdehand.’
‘Ja, je moet in conditie blijven. Ik kijk al uit naar weer vrijen zonder dat ik last heb van die dikke buik.’
‘Ik vind het heel lief van je, dat je me nog steeds zes keer op een dag verwent, intern en extern.’
‘Zo veel mogelijk intern, zo kort mogelijk niet intern. Niet alleen voor jou, hoor, minstens zo graag voor mezelf.’
‘Ik weet het, schuchter meisje van me. Een paar maanden na de komst van de eerste gaan we praten over een tweede, hè?’
‘Ja, eerst praten. Dan waarschijnlijk maken. Op die lekkere manier. Geen condoom om je zaadjes weg te gooien, geen pil om ze ineffectief te maken, me vol spuiten om me zwanger te maken.’
‘Ja, dat was een speciale tijd. Zo strijken?’
‘Nee, ondeugd, zo laag een andere keer. Nu rond mijn navel. Heb ik jou lekker vast?’
‘Ja, heerlijk. Niet te snel, lekker genieten van je strelen. Dan klaarkomen en in slaap vallen.’
Dat was na tien minuten.


‘Het begint lekker op te schieten, Maureen. Nog maar een paar weken.’
‘Je bent mooi dik, niet te. Je wilde niet weten wat er komt, hè?’
‘Nee, net zoals ik vind dat ontmaagden na het trouwen moet gebeuren.’
‘Nogal een verschil, een scan of voortijdig vrijen. Heb je de namen al rond? Ik hoef ze niet te weten, hoor.’
‘Je mag wat weten. Voor een meisje moeten we nog doen wat de jongelui gedaan hebben. Een lijst van Internet halen en wegstrepen. We hebben wel een tweede naam voor een jongen of een meisje. Mark respectievelijk Simone. Omdat hij een beetje een vader voor me is en zij een moeder voor ons was.’
‘Hmmm. Je zegt het niet voor niets zo. Ja, hij doet niet erg vaderlijk tegen Thomas. Eerder eh collegiaal.’
‘Ja. Thomas zei, hij is alleen niet vaderlijk tegen je als hij aan je zit. Maar ik geloof niet dat ik voorgetrokken word. Hij kijkt graag naar en zit graag een beetje aan vrouwvolk van boven de achttien.’
‘Ja, maar hij zit liever aan Renee.’
‘Natuurlijk. Dat zei ik ook al tegen Thomas.’
‘Met familie en vrienden zit hij wél aan onder de achttien. Zijn kinderen vroeger, laatst Susan.’
‘Dat is meer opvoedkundig, niet voor het lekkere.’
‘Ja, dat weet ik wel. Hij krijgt van jou en mij en de meiden ook geen stijve, alleen als Renee aan hem zit. Die praatte al snel erg vrij, de laatste tijd is ze ook zo vrij bij het zwembad. Tjonge, ze gaat door tot hij helemaal stijf is.’
‘Ja, mooi hè, die dikke paal. Ik hoorde een keer van Renee, dat hij de eerste keer dat ze zo lang doorging daarna op hun slaapkamer een beetje gemopperd had. Moet dat nou, de jongens zouden een minderwaardigheidscomplex kunnen krijgen. Ze had gezegd, dat krijgen ze niet, zo dom zijn ze niet. Je hebt wat je hebt. Jij kijkt graag naar meiden die je alles laten zien en een beetje voelen. Nou, andersom ook. Je moet wel eerlijk blijven, niet alleen een kleintje laten zien. Anders denken ze nog dat ik het daarmee moet doen. We hoeven niet te vrijen waar ze bij zijn, maar ze mogen best zien waar ik van geniet. En de jongens zien ook en zitten ook aan waar jíj van geniet. De één een beetje meer dan de ander.’
‘Dat meer is natuurlijk Jamie, die gaat bij mij ook iets verder dan Mike.’
‘Ja, bij mij ook, altijd al. Maar hij weet wat hij doet. Sinds hij weet dat ik zwanger ben blijft hij uit mijn gleuf. De laatste tijd zit hij wel wat meer aan mijn borsten, voorzichtig, natuurlijk omdat ze wat groter zijn dan anders. Renee pakt hij zichtbaar nog beter aan dan ons.’
‘Ja, die zit daar niet mee. Hij weet vast dat als hij te ver gaat ze in zijn ballen knijpt.’
‘Dat zal ze vast wel gedaan hebben, hij zal het vast uitgeprobeerd hebben.’
‘Natuurlijk. Bij Simone vast al. Niet in het begin, toen bewonderde hij ze alleen. Later ging hij ook voor het lekkere. Voor een jongen dan.’
‘Ja, je weet wat ze dan denken, daar zou ik wel tussen klaar willen komen.’
‘Nou, dromen mag, ik droom ook wel eens dat ik er zo’n dikke ingeduwd krijg. Jij?’
‘Nee. Ik droom alleen van Thomas.’
‘Nog steeds?’
‘Ja, nooit van een ander. Vroeger al. Eerst, later ga ik fijn met hem trouwen, dan zijn we steeds bij elkaar. Later, hoe het zou zijn, bloot tegen elkaar? Zou hij me mooi vinden? Ik twijfelde er niet aan dat ik hem mooi zou vinden. Dat kwam uit. De eerste keer dat we elkaar bloot zagen bewees hij gelijk zijn mannelijkheid. Toen ik zijn handen op mijn borsten legde spoot hij gelijk zijn sperma op mijn borsten, uit die mooie rechtopstaande penis. Zo mooi vond hij me.’
‘Ja. Ontroerend. Jij bewees je vrouwelijkheid en je maagdelijkheid pas in de huwelijksnacht, hè?’
‘Nou, even na die stortbui wist hij zeker dat ik een meisje was, hij mocht aan me komen. Niet erin. Mijn maagdelijkheid hoefde niet bewezen te worden, daar heeft hij nooit aan getwijfeld. Ik ook niet aan de zijne. Toch goed dat we binnen vier weken trouwden, hij had het waarschijnlijk wel langer gered, maar ik niet.’
‘Tja, nooit wat zien, dan in één keer alles, er vier weken mee spelen, dan wil je natuurlijk alles. En jongens zijn makkelijker koest te houden, dat weet je.’
‘Van horen zeggen.’
Ze grinnikten.
‘Ik vond het voor Ralph en Belinda fijn dat ze net voor hun trouwen nog wat ervaring op konden doen. Ook hier. Wat schreef je ook al weer, na je eenzijdig gesprekje met de Koningin? Er is een tijdperk naar één van Haar voorouders vernoemd. Ze waardeerde het, dat je in Haar Rijk een paradijsje mogelijk had gemaakt, waar het er anders aan toe ging.’
‘Ik heb haar niet uitgenodigd, maar ze had best eens komen kijken. Had ze me zelf mijn M B E uit kunnen reiken.’
‘In haar blote kont?’
‘Maureen! Nee, natuurlijk niet. We hadden haar in onze beste kleding een rondleiding gegeven. ’s Morgens, als er niet zo veel te zien is.’
‘Je gunt Haar ook niets.’
‘Jawel. Nou, er was vast overleg geweest, dan had ze kunnen kiezen. Misschien geef ik een keer een hint in een krantje. Die stuur ik nog steeds op. Ik heb al twee keer aan het eind van het jaar een bedankbrief gekregen, voor in dat jaar gestuurde krantjes. Niet van haar persoonlijk, natuurlijk, dat kan je niet verwachten. Maar ze leest ze vast. O. . . . Er schiet me een naam voor een meisje te binnen.’
‘Toch geen Liz? Elizabeth?’
‘Nee, je hoort het ooit wel.’
Ze pakte haar telefoon en koos een nummer.
‘Thomas, ik zit op de camping, op het punt om naar huis te gaan. Kom je ook, ik heb wat te vertellen.’
‘Nee, geen paniek, er komt nog niets aan.’
‘Fijn. Tot zo.’
‘Tot ziens, Maureen.’
Tamara liep zo snel ze kon naar de auto. De chauffeur zag haar aankomen en deed het linker voorportier voor haar open. Ze stapte in. De chauffeur deed het portier dicht, liep achterom de auto, stapte voorin en reed voorzichtig weg.


‘Ik weet een naam voor een meisje. Ik kwam erop toen ik met Maureen aan het praten was, maar ik heb haar niets gezegd. Ik wilde eerst weten of jij het goed vond. En dan moet ze nog wachten tot er een meisje is.’
‘Ja. Ik vind het vast goed. Welke?’
‘Victoria. Roepnaam Vicky.’
‘Victoria. Vicky. Ja, prima. Klinkt prettig. Ik ken niemand die zo heet. Hoe kwam je erop?’
‘Ik ken er ook geen. We praatten over mijn gesprekje met de Koningin. Die zei dat er een tijdperk naar één van Haar voorouders vernoemd was. Ik dacht toen, ik heb gelijk drie redenen om haar Victoria, Vicky, te noemen, als Thomas het goed vindt. Eerste, het klinkt mooi. Dat zei jij ook al. Tweede, we vernoemen de Koningin via een omweg, via haar voorouder. Rechtstreeks kan niet, daarvoor hebben we te weinig contact, ik vind Elizabeth ook minder mooi. En de afkortingen daarvan ook niks. Bess, Bessie, Beth, Betsey. Bah. Vicky klinkt veel leuker, frisser.’
‘Ja, zeker. Raar, dat ze jouw naam nooit afgekort hebben. Tammi, Tamar of zo.’
‘Mijn ouders vonden Tamara mooi en zeiden nooit anders. Als iemand iets anders tegen me zei luisterde ik niet.’
‘Ja, dan leren ze het wel af. Wil je de Koningin een beetje bedanken, dat ze twee keer wat voor je gedaan heeft? Mark en Simone graaf en gravin gemaakt en jou een M B E gegeven?’
‘Ja. De derde betekenis is voor als Vicky groot wordt. Ze mag natuurlijk gewoon naar het paradijsje, maar daarvoor, of nog eerder, net hoe het uitkomt, vertellen we over dat tijdperk. En dat het aanbevelenswaardig is om wat betreft haar maagdelijkheid in dat tijdperk te blijven, tot ze getrouwd is.’
Thomas grinnikte.
‘En mooie manier om het haar te vertellen. En een goede manier voor haar om het te onthouden, met die naam.’
Hij grinnikte nog een keer.
‘Ik zie het voor me. Normaal noem je haar Vicky. Maar als ze naar het meertje gaat zeg je, veel plezier, Victoria. Lekker streng.’
Tamara grinnikte ook.
‘Je hebt helemaal gelijk, dat was ik van plan.’
‘Dat is waarschijnlijk geeneens nodig. Je praat vast vaak en intiem met haar, niet zoals jij met je moeder. Zoals Susan met ons, die vertelde alles wat Ryan en zij deden, al voor hun huwelijk. Dan komt haar maagdelijkheid vaak genoeg ter sprake. Tamara, hoe ik jouw wens voor haar ook ondersteun, het wordt haar beslissing.’
‘Ja, Thomas. Ik wil haar niet onder druk zetten, alleen goed voorlichten. Jij vast ook, als ze met jou durft te praten, we weten genoeg van de voor- en nadelen.’
‘Ja. Ik hoop dat ze zo met me gaat praten als de jongelui met Mark doen.’
‘Als je zoals Mark doet, er rustig bij zitten als ik met haar praat, en af en toe ook wat zegt, als het over jongetjes gaat, zal dat wel lukken. Herinner je je wat Emily deed, toen ze die lange van Ian zag?’
‘Ja, ze keek hem vragend aan. Ian haalde zijn schouders op. Ze deed het ook en liep weg. Schattig.’
‘Ja, omdat ze aan bloot gewend is, die van hem alleen een beetje raar vond of zoiets. Onze dochter zal ook bloot gewend zijn. Ik hoorde er ook van Maureen over. Crystal valt het ook op als er iets anders is dan normaal. Zoals een erg dikke buik, zoals de mijne. Maureen heeft haar al verteld wat er dan aan de hand is. Ze zei, ik begin vroeg en blijf herhalen, dan blijft het op den duur wel hangen. Zien doet ze genoeg, bij het meertje, van alles, niet te groot, thuis vaak de hele stijve van haar vader. Nou, ze vertrekt geen spier, zelfs niet als ze hem van klein groot ziet worden. Ik vroeg, vrijen jullie als ze erbij is? Nee, zei ze, maar ze kwam een keer haar bedje uit en de slaapkamer inlopen, waar John op me lag te wippen. Ze zei, hop, hop, en ging in de woonkamer spelen.’
‘Tjonge.’
‘Ze zal niet gezien hebben wat waarin zat, maar het misschien wel gesnapt hebben. Maureen zei, sinds die tijd probeer ik uit te laten komen, dat hop, hop, alleen voor getrouwde mensen is. Ik zei, bedankt, dat zal ik ook onthouden. Toen kon Maureen het natuurlijk niet laten om te zeggen dat wij een grotere kans hadden om betrapt te worden.’
‘Hè? O, ja, twee keer groter. Maar dat duurt nog een paar jaar.’
‘Wat?’
‘De kans hebben om betrapt te worden. O. Wil je? Hop, hop?’
‘Ja, voorzichtig.’
‘Fijn. Het kan, ik heb de rest van de dag vrijgenomen.’
Ze gingen naar de slaapkamer, kleedden zich uit en gingen op bed liggen.
‘Fijn, dat je nog steeds wilt.’
‘Omdat je het ook zo lief doet. En het kindje zit goed ingepakt, het hoeft niet in je sperma te zwemmen.’
‘Nee. Zeg, ik zag met mijn vijftiende, toevallig, voor het eerst een jongen spuiten. Bij het meertje zien meiden dat als ze een jaar of dertien zijn, hè?’
‘Ja, eerder is niet de bedoeling. De bijna en helemaal veertienjarige gaan in een kring zitten als er een jongen gepakt wordt, om het de twaalfjarigen niet te laten zien. Die worden ook niet verondersteld al een jongen in het water te laten lozen. Wel beetpakken. En bevoeld worden, maar niet klaargevingerd. Liever pas op hun veertiende.’
‘Nog vroeg.’
‘Vroeger al, maar nu weten ze beter wat ze doen. En het is lekkerder als je kan zien wat je doet.’
‘Ja. Wij waren met drieëntwintig laat, hè?’
‘Voor het dorp wel. Daarbuiten is dat normaal. En omdat die het moeten doen zoals het vroeger in het dorp ging, maar dan veel langer, gaat het wel eens fout. Moetjes, en zo.’
‘Jij hebt maar één keer van zoiets gehoord, hè? Ik nog nooit.’
‘Dat gaat alleen de jongen aan die niet voorzichtig genoeg geweest is. Oh, sorry, zij natuurlijk ook niet. Maar meiden horen en praten meer over zulke dingen. Die ene keer was toen ik aan het denken was om wat meer met jou te doen. Ik weet niet meer hoe oud ik toen was. Ik heb het maar gelaten.’
‘Fijn.’
‘Het was nog fijner dat jij het mij niet moeilijk maakte. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als ik toen die mooie stijve van je gezien had.’
‘Mij hem in je mooie gleuf laten duwen? Zo?’
‘Dan was ik verkocht geweest, dan had ik hem helemaal gewild.’
‘Zo?’
‘Ja, lekker. Wat doe je dat fijn voorzichtig. Je gleed naar binnen als een warm mes door de boter.’
‘Nog een sneetje met mijn botte mes in je sneetje?’
‘Kleine langzame hopjes, zoals een konijntje dat bekaf is doet.’
Thomas stopte om te lachen.
‘Dat heb je toch nooit gezien?’
‘Nee, maar ik heb fantasie. Ik heb vroeger veel gefantaseerd. Nou, vast minder dan jij, jij zag veel toen je vijftien was. Pijpen, spuiten, vingeren, erin gaan, klaarkomen.’
‘Oei, ja. Maar dit is veel fijner. Hopje, hopje, hopje.’
‘Heerlijk. Niet zo rammen, hoor, als je komt.’
‘Het is de laatste tijd toch al minder? Ik ram niet expres meer, om het ook zo lekker mogelijk voor jou te doen. Ik schok alleen nog door die krampen.’
‘Erg, dat het minder lekker voor je is?’
‘Dat is het niet, omdat ik het graag doe zoals jij wilt. En omdat ik er geen kracht achter zet spuit ik kleinere golfjes sperma, maar wel meer. Dat zal je niet voelen, maar ik wel.’
‘Als ik maar een beetje voel of merk dat je komt is het voor mij fijn genoeg. Plus mijn eigen krampjes natuurlijk. Die zijn minder dan vroeger, automatische zelfbescherming, denk ik. Maar ze duren ook langer, dus net zo prettig.’
‘Fijn. Mag ik in plaats van kleine langzame hopjes grote heel langzame hopjes? Zo?’
‘Oh, Thomas, te gek, ik kom. Oh, oh, oh . . . Heeèèè.’
‘Ik kom ook. Ik ga stilliggen. Oh, lekkerrrr. . . . . . . . Oef, een kloddertje of tien.’
‘Ja. Ik voelde er bijna niets van, miniwipjes. Heerlijk voorzichtig. Dank je wel.’
‘Dank je wel? Ik bedank jou, dat we zo fijn vrijen. Zo lang door kunnen gaan. Dat je me zo fijn laat lozen.’
‘Zo voorzichtig vast nog een tijd, ik zou niet weten waarom niet. Na de bevalling natuurlijk een tijdje echt niet. En dan weer voorzichtig beginnen. Thomas, ik bedenk wat. We zouden het er daarna hebben over een tweede kindje, als alles goed gegaan is. Maar ik ga evengoed aan de pil als we een tweede willen. Tot we weer normaal kunnen vrijen, want ik wil niet zo voorzichtig zwanger worden. Pas als je weer tegen me kan rammen en zo hard spuit als je kan.’
‘Mijn lieve schuchtere meisje toch. Ja, dat lijkt me heel fijn. Wel zo snel mogelijk de tweede, hè?’
‘Ja, misschien hoef ik geeneens aan de pil, als ik snel weer helemaal fit ben.’
‘Dan gaan we nu maar slapen. Je doet wel kalmer aan, maar je loopt toch de hele dag, op je middagslaapje na, te sjouwen met die mooie dikke buik.’
‘Streel die maar weer lekker, rustgevend voor mij en ons kindje.’

Renee en Mark kusten en feliciteerden de in bed liggende Tamara hartelijk, Thomas hadden ze dat al bij de voordeur gedaan.
‘Meid, wat zie je er goed uit. Niet te zwaar geweest?’
‘Nee, geen lolletje, zoals Simone zei, maar het viel me mee. Ik dacht er maar niet aan dat er heel wat dikkers uit moest komen dan erin gegaan was. Thomas heeft me ook fijn ondersteund, lichamelijk en geestelijk. Alsof hij het vaker gedaan had.’
‘Ik heb het je niet verteld, maar ik heb wat les van Mark gehad.’
‘Les?’
‘Ik ben geen gynaecoloog, maar ik heb wel bevallingen gedaan, ook tijdens mijn opleiding. Ik weet daarom wel iets uit de praktijk van assistentie door de aanstaande vader bij een bevalling. En ik heb het natuurlijk gedaan bij de komst van de tweeling. Tussen Mike en Silvia zat een prettige pauze. Lang genoeg om wat bij te komen, niet te lang om je zorgen te gaan maken over de volgende. Vooral voor Simone, natuurlijk, maar als vaders erg betrokken zijn kunnen die ook wel een pauze gebruiken.’
‘Ik vind het fijn dat ik nu een beetje weet wat Simone gevoeld heeft. Ja, na een half uur had er nog wel wat kunnen komen, makkelijker dan de eerste. Zeker als het een wat lichter meisje is. Maar dan had ik langer nodig gehad om bij te komen. Ik voel me nu al heel goed.’
‘Je bent ook hartstikke gezond. Veel buiten, fietsen, en zes keer op een dag sporten.’
Ze grinnikten.
‘Ja. Ik heb ook al genoeg melk en Tom drinkt heel goed. Hij zuigt wel anders dan Thomas, dat moest even wennen. Maar het is een fijn gevoel. Thomas gaat, als ik borstvoeding geef, zo zitten dat Tom hem ook kan zien. Dan weet hij eerder dat we bij elkaar horen. Een hoofd boven een wieg zegt niet zo veel.’
‘Nee. Mogen we nu Tom bewonderen?’
Thomas haalde de baby uit de wieg en gaf hem aan Renee.
‘Wat ziet hij er lief uit, Tamara.’
‘Dank je, ik ben natuurlijk bevooroordeeld.’
‘Ik kan niet zeggen dat hij sprekend op Thomas lijkt, maar dat zou hij vast kunnen gaan doen.’
‘Vast niet helemaal.’
‘Wat?’
‘Hij heeft een normaal pikkie en normale balletjes.’
‘De balletjes al in het zakje? Hoe zit dat ook al weer, Mark?’
‘Meestal al bij de geboorte, maar het kan ook maanden duren voor ze indalen.’
‘Nou, goed afgeleverd, dus. Dat was vast het eerste waar je naar keek. En aan voelde.’
‘Nee, eerst zijn gezichtje.’
‘Nou, vooruit, ik geloof je. Je ziet vaak blote jongetjes, maar hoe weet je dat hij normale balletjes heeft? Vertel me niet dat je stiekem uitvoerig aan Richard of Alex of Johnny of aan alledrie gezeten hebt.’
‘Nee, Renee, niet meer dan normaal. Ik heb ze bij het zwemmen misschien wel eens aangeraakt, maar nooit expres hun balletjes gepakt om er aan te voelen.’
‘Je moet het voor de zekerheid toch eens doen. Wel eerst aan Silvia en Aimee vragen.’
‘Goed.’
Renee giechelde.
‘Dan kunnen die even bij Tom voelen, dan raakt hij er al aan gewend dat hij bij zijn ballen gegrepen wordt.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik weet dat ze normaal zijn, omdat de dokter hem gecontroleerd heeft, en die zei niets.’
‘Nou ja, het kan nog komen. Vraag maar eens aan de moeder van Thomas of zij het ooit gemerkt heeft. Dat de dokter niets zei valt me tegen. Hij zegt na een controle altijd, veel plezier ermee.’
‘Misschien alleen bij meisjes.’
‘Ja, dat zou kunnen. Mark?’
‘Zulke keuringen als meisjes krijgen jongens niet. Na die van de schooldokter bedoel ik. Wat in het dorp waarschijnlijk de dokter ook is.’
‘Ja. Nu begrijp ik de grijns van de dokter, als ik een praatje met hem maak en hij zegt dat hij het dorp aardig kent. Hij moet ook geweten hebben dat Ian zo’n lange heeft en Thomas grote ballen.’
‘Dat staat vast in zijn administratie, Tamara. Maar je hebt al eens gezegd dat hij nooit iets verklikt. Zelfs niet aan jou.’
‘Nee, dat hoort ook niet. Ik vraag hem ook niet te veel. Over dat aan zijn balletjes voelen, tja, hij zal anders opgroeien dan Thomas. Ik heb van Simone veel opgestoken over hoe je kinderen sexueel op moet voeden, bijvoorbeeld met zo’n boek wat ze gemaakt heeft. Van Maureen heb ik ook al wat gehoord, van haar ervaringen met Crystal. Thomas en ik klagen niet, we hebben het altijd fijn gehad, maar Tom gaat natuurlijk eerder spelen. We zullen hem niet afremmen, maar ook niet opporren. We hopen natuurlijk dat hij maagdelijk trouwt, met een maagd. Al is het anders net zo goed mogelijk dat eh twee mensen gelukkig worden.’
‘Je zegt het lief. Ja, we hebben nogal wat meegemaakt. Maar nu? Ik heb wel eens verteld over mijn dagboek. Dat eindig ik met, als we soms niet terugdachten aan de verliezen die we geleden hebben, en dat er ooit een eind aan komt, zou het hier vierentwintig uur per dag een paradijsje zijn. Nu toch drieëntwintig uur en minstens drie kwartier.’
‘Ja, er is vaak een aanleiding om even terug te denken. Ik noemde Simone net ook. Wil jij Tom ook even vasthouden, Mark?’
‘Nee, laat maar. Jongens aai ik over hun bolletje, meisjes wil ik wel vasthouden. Zo! Ik was misschien iemand voor.’
‘Ach, we weten dat je graag naar meisjes kijkt, het liefst als ze bloot zijn, en vanaf hun achttiende ze graag even vasthoudt. Maar je hebt Silvia toch wel vastgehouden toen ze klein was?’
‘Natuurlijk, die wel. En geknuffeld. Tot de dag van vandaag. Pas toen Jamie er was en de vier met elkaar speelden zat Silvia ook aan mij. Dus Aimee ook. En ik een beetje aan hun. Het naar ze kijken vond en vind ik leuker. Ik geniet nu weer van het kijken naar Emily en Bianca. En jullie weten ook wel dat alle meiden het meest naar de jongetjes kijken.’
‘En naar de jongens. Natuurlijk. En vooral naar jou, als je niet op je kleinst bent. Nou, ik gun dit jongetje op z’n tijd veel gepast plezier. En grote ballen.’
‘Renee toch. Zeg, Thomas, maak jij van de week een krantje? Dat zal je vast kunnen, je zal wel meerdere keren gekeken hebben hoe Tamara het doet.’
‘Nee, er is niets te melden. Hooguit dat ze met de bekistingen voor de nieuwbouw begonnen zijn. Dat heb ik de dag voor de bevalling nog gezien, vanuit de auto.’
‘Tamara! Alsof Tom geen nieuws is.’
‘Alleen bij hoge uitzondering heb ik er iets persoonlijks ingezet. De kaarten voor de familie en het Dorpshuis zijn al weg.’
‘Je hebt je M B E ook aangekondigd. Dit is een nog mooiere prestatie. Thomas, ik sta erop, een krantje met de aankondiging. Hè, Renee?’
‘Natuurlijk. De kinderen zouden het ook vreemd vinden als er niet over geschreven werd.’
‘Nou, goed. Maar mag ik het lezen voor het de deur uitgaat?’
‘Je mag Thomas aanwijzingen geven. Maar niet te veel. Het moet duidelijk zijn dat het zijn manier van schrijven is, niet de jouwe. Want jij mag voorlopig niet werken. Uitrusten, Tom verzorgen, en langzaam aan Thomas ook weer. En pas als je tijd over hebt weer wat werken. Begrepen, troubleshooter?’
‘Ja, meneer.’
Ze grinnikten allemaal.
Renee gaf Tom terug aan Thomas, die gaf hem aan Tamara.
‘Mark, we gaan weer. Ze mag er heel gezond uitzien, dit soort praat is toch vermoeiend. En in het begin moet het rustig zijn bij het voeden. We mogen wel vaak komen kijken, hè, tot je met hem in het zwembad komt?’
‘Natuurlijk. Mark is toch ook een beetje zijn peetvader?’
‘Serieus?’
‘Ja, natuurlijk, zijn tweede naam heeft hij niet omdat we het een mooie naam vonden. Eh mogen ze het al weten, Thomas?’
‘Ja, vertel maar. Zonder garantie.’
‘Natuurlijk. Als het een meisje geweest was, of als we een volgende willen en krijgen en dat is een meisje, dan is de tweede naam Simone.’
Mark boog zich over Tamara en kuste haar.
‘Dank je wel, lieverd. En Thomas. We weten hoe jullie het bedoelen. Zeg, mochten jullie doorgaan voor een derde, en het is een meisje, mag haar tweede naam dan Renee zijn?’
‘Nou, Mark. En de vierde Vivian?’
‘Nee, Renee. Zoals Tamara zei, indirect, ik ben met haar net zo gelukkig geweest als met Simone. En nu weer met jou. Maar met Vivian was het anders. Ze had niet zo met haar kinderen, kleinkinderen en vrienden om kunnen gaan als Simone deed en wij doen. Niet omdat ze erg preuts was, maar ze had het emotioneel niet aangekund. Daarom blijft dat een beetje een aparte periode in mijn leven. Daarom vind ik haar naam ook niet passen in deze omgeving.’
‘Ik begrijp het. Dank je wel. Kom nu maar mee, voor ík emotioneel word.’
Mark en Renee kusten Tamara nog een keer, voor Thomas ze uitgeleide deed.


‘Renee, waarom werd het op het laatst bij Tamara wat emotioneel voor je? Je bent nogal wat gewend.’
‘Ja, maar toch. Ik weet hoe veel je van me houdt. Dat zeg je vaak, dat merk ik nog vaker. Maar om te vragen of ik vernoemd kon worden, net zoals Simone, ontroerde me erg. Dank je wel.’
‘Het is mijn dank aan jou, voor alles wat jij me geeft. En gaf. Al vroeg.’
‘Ja, zo’n opmerking kan ik beter tegen. En ik ben nog niet uitgegeven. En jij ook niet. Zullen we naar bed gaan en doen alsof we een baby’tje willen maken?’
‘Als dat niet te emotioneel voor je is?’
‘Op een andere manier. Veel anders dan toen, al vroeg. Ook anders dan met Dave. Afgezien van dat hij me echt zwanger kon maken. Kom mee.’


‘Ga je me alles geven? Uit deze lekkere ballen? Door die dikke paal?’
‘Hé, voorzichtig. Dat probeer ik altijd. Ik spuit niet alleen graag omdat dat zo lekker klaarkomen is, ik geef je het ook graag, al doe je er niets mee. Ik weet ook dat je het graag wilt hebben, je helpt me door me, afgezien van lekker te strelen, ook lekker te masseren.’
‘Ja.’
‘Veel beter dan vroeger. Logisch.’
‘Nou. Ja.’
‘Anders, eigenlijk. Toen was een beetje wild rammen genoeg. Nu wil je me duidelijk dicht bij je hebben, op z’n intiemst. En niet gewoon allebei klaar helpen komen, maar elkaar verwennen, waardoor we komen.’
‘Ja.’
‘En afgezien van hoe fijn en lekker je het vindt om me binnen te voelen komen, zoals nu, je vindt het ook fijn en prima als ik dat een paar keer over doe, dat eerste stukje. Zo, zachtjes, in, uit, in, uit, in, uit.’
‘Mmmm. Ja.’
‘En dan met een fijn tempo mijn dikke helemaal naar binnen duw, glijdend, strelend.’
‘Mmmm. Ja.’
‘En dan een tijd blijf liggen, zo intiem, met net genoeg kleine duwtjes om te blijven strelen, maar het komen uit te stellen.’
‘Mmmm. Ja. Veel beter dan vroeger. Logisch.’
Hij moest lachen, schokte daar natuurlijk bij.
‘Oh, nu houd ik het niet meer. Ik ga komen. En je mijn sperma geven. Oh, kom je ook? Fijn. Heerlijk.’


‘Ik moest aan vroeger denken. Mocht wel, hé?’
‘Dat is niet tegen te houden. Liefste, als je beter toezicht gehad had, zoals de meeste kinderen, was er weinig gebeurd. Was je pas met seks begonnen na je achttiende.’
‘Ja. Ik ben, denk ik, met m’n dertiende op mijn kamer begonnen. Daarvoor was het meestal staand gerommel, met de meeste kleding nog aan. Ik vroeg ze zich uit te kleden, maar de meeste durfden pas als ik het deed. Deden me na. Tja, ik zocht geen brutale uit. Dan keken ze, met grote ogen. Dan pakte ik hun ballen, net zoals ik bij jou net deed. Als ze nog niet stijf waren duurde dat dan niet lang meer. En dan kwam voor mij het op één na prettigste. Zo’n stijve vasthouden. Zo’n warme, stijve, maar toch soepele paal. Als ik genoeg genoten had streelde ik ze op een voor hun lekkere manier, tot ze kwamen. Op een handdoek, die ik bij de hand had.’
‘Er staat me iets bij.’
‘Ja, vast. Maar bij jou was die nieuwigheid er voor mij natuurlijk een beetje af. En dan, de tweede of derde keer dat ze kwamen, zorgen dat ze hem bij me naar binnen duwden. Ze leren hoe dat het lekker moest, voor mij, ze kwamen zelf toch wel. Bij jou was ik in ieder geval volleerd, jij bij onze tweede keer. Daar moest ik net aan denken. En dat Simone, vijf minuten nadat we kennis gemaakt hadden, zei, wat een minnaar, hè? Waar de tweeling bij zat. Behalve dat je een vreselijk lieve vent bent, ben je nog steeds een heel goede minnaar.’
‘Door mijn heel graag meewerkende tegenpartijen. Ik bedoel niet dat ik les gekregen heb, behalve wat intieme aanwijzingen, maar als er minimaal genegenheid bestaat doe je vanzelf niet alleen je best voor jezelf.’
‘Nou, nogal wat meer dan je best. Bij Simone ook. Een tweeling.’
‘Toeval. Tja. Vivian heeft lang geaarzeld voor ze aan kinderen wilde beginnen. Ze heeft het niet mee mogen maken, helaas. Simone en ik hebben lang geaarzeld of we er meer dan twee wilden. Toch maar niet gedaan, het ging geweldig met ons vieren, met nog meer zouden we minder aandacht voor elkaar hebben. Toen Aimee en Jamie erbij kwamen waren we blij dat we er zelf geen vier hadden, dan was het een gekkenhuis geworden.’
‘Het heeft een blijvende invloed gehad. Die vier hebben veel aandacht voor elkaar. Ook buiten de slaapkamers. Ze doen veel met hun vieren.’
‘Ja. Sommige dingen twee aan twee. Zoals voor onze neus bij het zwembad. Ik heb Mike niets hoeven leren, hij deed het goed. En Silvia bewoog net zo en genoot net zo als haar moeder, zo te zien.’
‘Ik denk, dat Simone af en toe, tussen neus en lippen door, wel iets tegen haar gezegd heeft over de huwelijksnacht, zodat ze er zo veel mogelijk van kon genieten.’
‘Best mogelijk. Het werd een huwelijksmiddag, en ze waren zo slim om het twee keer achterelkaar te doen. De eerste keer voor het mooie, de tweede keer voor het lekkere.’
‘Was dat net een eerste keer of een tweede?’
‘De duizendste, misschien.’
‘Nee, vast nog niet. Hoelang geleden zijn we samen gaan leven?’
‘Ongeveer een half jaar. Zesentwintig weken keer zeven dagen is eh ongeveer tweehonderd dagen. Keer drie is zeshonderd. Plus tweehonderd, ooit. Achthonderd. En iedere keer mooi, lekker, en iets anders.’
‘Je krijgt weer een stijve. Doe het nog eens, iets anders?’
Het lukte.



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 4, nummer 2, weeknummer 8
Zie ook www.wellingten.co.uk

Dit krantje is op wens van de Familie Wellingten verzorgd door ondergetekende.



Thomas Mark woog bij zijn geboorte bijna 4000 gram. Nu een ons minder, maar dat is normaal. Hij zal, volgens zijn moeder, gezien zijn dorst, gauw weer op zijn geboortegewicht zijn. En een stevige jongen worden, omdat hij de bouw van zijn vader heeft. Tja. Zijn roepnaam is voorlopig Tom.
Hij is 51 cm lang en volkomen compleet en gezond. Mama maakt het ook heel goed, hoopt gauw weer op de been te zijn maar zal waarschijnlijk wat afgeremd moeten worden. Ze wilde alweer telefonisch aan het werk, maar dat was voorzien. De telefoon staat doorgeschakeld naar het nummer van de Manor, de batterij van haar mobieltje is leeg en wordt niet opgeladen. Voor haar bestwil.
D.m.v. het telefoonnummer van de Manor kan er ook gevraagd worden wanneer bezoek gelegen komt.

Tamara wilde geen krantje maken, het enige in aanmerking komende te vermelden nieuws, zei ze, was dat het aanbrengen van de eerste bekistingen voor de nieuwbouw aan de Boston Avenue is begonnen, dat heeft ze vanuit de auto nog gezien.

Maar de Familie Wellingten stond erop om de geboorte van onze zoon ook op deze manier bekend te maken.
Haar verdiensten voor het dorp zijn groot, werden ook al gewaardeerd met een MBE. Maar deze prestatie is nog groter en verdient het, in wat ze zelf noemt ‘haar krantje’, vermeld te worden. Ook gezien, naast de arbeidsverhoudingen, de familiaire betrekkingen tussen Tamara en mij en de hele familie Wellingten. Thomas Mark zal de band verstevigen.

Papa Thomas

E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘Thomas, wat een mooi krantje. Duidelijk niet Tamara’s werk, al lijkt het er een beetje op. Mooie zinnen, en zo. Of heeft Tamara je toch veel ingefluisterd?’
‘Nee, ik heb het in m’n eentje gemaakt. Ik heb natuurlijk al haar krantjes zeer zorgvuldig gelezen, daar heb ik vast van geleerd. Toen ik haar het concept liet lezen deed ze een paar keer haar mond open, maar weer gauw dicht. Toen ze het concept terug gaf complimenteerde ze me alleen, ze stelde geen veranderingen voor.’
‘Fijn. Mark en ik zijn heel blij met de inhoud, zowel voor onszelf als voor Tamara. Één en ander is voor ons natuurlijk duidelijker dan voor een buitenstaander. Zijn Maureen en John al geweest?’
‘Nee, die komen vanmiddag.’
‘Maureen kennende, die zit zich nu af te vragen wat je bedoelt met de combinatie van, hij wordt een stevige jongen, omdat hij de bouw van zijn vader heeft, en dat hij volkomen compleet en gezond is.’
Thomas pakte het krantje wat op tafel lag en las het.
‘Dat staat in aparte zinnen. Als ik het had willen combineren had ik het wel gedaan. Maar het gaat over iets andere dingen. Als ze dat wel combineert, wat zit ze zich dan af te vragen?’
‘Thomas! Of Tom ook van die grote ballen heeft, natuurlijk. Tamara controleerde het toch ook gelijk, als tweede?’
‘O. Ja.’
Hij grinnikte.
‘Dus Tamara was je voor, door er zelf over te beginnen, jou kennende.’
Renee grinnikte, Mark lachte.
‘Nou, ik had het wel in mijn achterhoofd, maar ik was niet van plan er zo snel naar te vragen. Pas in het zwembad, als hij in z’n blootje zou zijn. Zeg, heeft hij ook dat onzichtbare maar wel voelbare van Thomas geërfd?’
‘Ook leuk. Ik hoop het voor hem, dat snappen jullie wel. Het is goed mogelijk. Ik kon mijn moeder niet rechtstreeks iets vragen. Ze zou zeggen, over zulke dingen praat ik niet. Dan zou ik uren bezig geweest zijn om uit te leggen dat erfelijke dingen belangrijk zijn, voor ze iets wilde zeggen. Ik vroeg of ik bij mijn geboorte helemaal gezond was, of dat er afwijkingen waren die later goed gekomen zijn. Ze keek heel verbaasd. Nee, ik had helemaal geen afwijkingen. Bij mijn geboorte niet, later ook niet. Dat had ze anders gemerkt, ze had me gewassen tot ik oud genoeg was om het zelf goed te doen. Er was toch niets met Tom? Nee, ik heb haar gerustgesteld, die had geen afwijkingen. Maar niet alles is erfelijk, daarom vroeg ik toch maar even. Ik denk dus, dat mijn ballen pas bij mijn puberteit groter geworden zijn.’
‘Ja, dat kan ook. Ter voorbereiding. Op een zacht pitje gingen werken. Slimme ballen, hoor. Hé, wéér een verandering. In plaats van één keer in de week overlopen één keer per dag lozen, een paar weken lang. Nu twee keer snel achterelkaar. Dat kunnen we zo niet bijhouden. Nu vol gas. En de dag erop, nou dat ging net, vijf keer. Nog meer ons best doen, we kunnen vast voor zes of zeven keer aanmaken. Maar daar zal hij het waarschijnlijk mee moeten doen.’
Ze grinnikten alledrie.
‘Het scheelt natuurlijk dat we het over de hele dag spreiden. Tamara is zo lief en flink geweest, ik ben amper iets tekort gekomen. Het is wel meer naar uitwendig gegaan dan inwendig, voorlopig natuurlijk alleen maar uitwendig. Daar staat tegenover het bewonderen van onze zoon. Vooral als ze hem voedt. Ze trekt boven alles uit, Tom ook alles en legt hem op haar buik. Vanaf de eerste keer ging hij direct op zoek naar een tepel en begon te drinken. Prachtig.’
‘Ja, de natuur is prachtig. Het voorjaar komt er weer aan, er begint al wat uit te lopen. Zullen we vanmiddag een ritje gaan maken, Mark?’
‘Prima. Vast onderweg ergens stoppen.’
‘Ja, dan mag je, achterin de Rolls, in je blootje over mijn buik omhoog kruipen en aan mijn tepels gaan zuigen. Als je onder het kruipen je ook maar aan me vastmaakt.’
‘Ja, lekker. Maar eerst nog een uurtje werken en lunchen. De groeten aan Tamara en Tom, Thomas.’
‘Ik zal het doen. Jullie ook veel plezier gewenst.’

‘Weer leuk, Tamara, een baby. Johnny is al weer anderhalf, loopt al.’
‘Ik zal maar niet zeggen, als je het zo leuk vindt maak je er nog maar één.’
‘Nee, twee is genoeg. Er zit een mooie afstand tussen onze twee, ruim een jaar.’
Ze giechelde.
‘Sneller ging niet.’
‘Om je niet gestelde vraag te beantwoorden, Thomas en ik gaan ook gelijk door voor een tweede.’
‘Ja, dat is hier in de mode. Puur geluk, natuurlijk, als het snel lukt. Het wordt hier steeds drukker. Leuk, al die kleintjes in hun blootje. Hoe is het met de balletjes van Tommetje?’
‘Maureen! Geen verandering. Misschien als hij in de pubertijd komt, maar niet alles is erfelijk.’
‘Nee. Kijk maar naar Mike, geen erge dikke, gewoon een normale. Misschien slaat het over, maar bij Richard en Alex is er niets van te zien. Maar dat kan ook nog komen.’
‘Je houdt dat soort zaken nogal in de gaten.’
‘Ach, ik geef gewoon toe dat ik graag naar pikkies en balletjes kijk. Ik heb het met John ook getroffen. Een normale maat, maar als hij in de caravan is bijna constant op z’n maximum.’
‘Crystal heeft er nog steeds geen problemen mee?’
‘Nee. Als ze de kans krijgt rent ze naar het meertje, omdat ze daar haar broekje uit mag. Daar ziet ze genoeg. Jongens tot achttien en vaders. Ze zegt er nooit iets over.’
‘Dat komt nog wel. Waarschijnlijk eerder dan bij andere meisjes, ze ziet toch vrij veel.’
‘Zien is niet erg, als ze het maar begrijpt. En me om uitleg vraagt als ze het niet doet.’
‘Ja, Ik ga Tom aan het water laten wennen.’
‘Ik kom niet met John bij je zitten, hoor.’
‘Wat? O. Nee, geen loosdemonstraties hier, daar zijn de filters van het zwembad niet op berekend. En natuurlijk niet waar kinderen bij zijn. Crystal was toen net een paar maanden, dat kon nog.’
‘Ja. Die zal vast op een gegeven moment zien wat er in het meertje gebeurt, dat ze daar, net als John toen, wolkjes maken.’
‘Ja. Sterkte.’

‘Mark, Renee, ik heb Ryan en Susan meegebracht. Ze willen wat vertellen en vragen.’
‘Goedemorgen. Ik kan wel iets vertellen, maar ik weet niet wat ik zou moeten vragen. Tamara heeft ons plotseling, zonder toelichting, hier naartoe meegesleept.’
‘Tja. Nou, vertel dan maar, Ryan, verder zien we wel.’
‘Ik denkt dat Tamara bedoelt, dat Susan van haar ouders toestemming gekregen heeft om op haar zeventiende te trouwen.’
‘Gefeliciteerd. Dat zullen jullie dan ook vast doen. Hoe is dat gekomen?’
‘Vertel jij het maar, Susan.’
‘Ik weet niet hoe het gekomen is. Mijn vader zei vorige week dat ik Ryan moest vragen om zondagavond koffie te komen drinken. Nou, raar, want dat doen we vaak genoeg uit ons zelf, hij was nog nooit gevraagd. We hebben een tijdje gezellig zitten praten, zoals vaker. Tot mijn vader ineens zei, mams en ik hebben de laatste tijd veel over jullie tweeën en jullie verkering gepraat en nagedacht. Jullie hebben je de laatste twee jaar zó verstandig gedragen, dat we terugkomen op ons besluit om Susan niet voor haar achttiende toestemming te geven om te trouwen. Als jullie willen mogen jullie trouwen zodra ze zeventien is, op voorwaarde dat ze nog een jaar naar school gaat, die af maakt. Nou, Ryan en ik waren stomverbaasd, dat hadden we nooit verwacht. Ik vroeg waarom ze van mening veranderd waren. Maar ze zeiden niet veel meer dan dat we ons zo verstandig gedroegen. Bij Ryan kwam zijn zaak eerst en bij mij mijn huiswerk, alleen als we allebei tijd over hadden zochten we elkaar op en gedroegen ons dan keurig, naar de dorpsgewoonten. Tja, dat is ook zo. En ze vonden mij al verstandiger dan andere meisjes van achttien jaar. Nou, dat vond Ryan al van me toen ik veertien was. Meer weet ik niet, maar we zijn natuurlijk ontzettend blij. En we zijn al aan het regelen gegaan. We gaan op mijn verjaardag, een woensdag, eind augustus, in het Dorpshuis trouwen.’
‘Nogmaals, gefeliciteerd.’
‘Van mij ook, natuurlijk. Zeg, wat vinden jullie van die voorwaarde?’
‘Daar ben ik het helemaal mee eens, Renee. Ik zou er zelf nooit aan gedacht hebben, alleen aan trouwen. Maar het kan best. Ik kan dan Ryan nog niet veel in de zaak helpen, maar waarschijnlijk genoeg om allebei genoeg vrije tijd te hebben. We zijn daarna naar de ouders van Ryan gegaan. Die vonden het prima. Ik heb ze, mijn ouders ook, gevraagd om bij hun te mogen eten als we het erg druk hebben, zolang ik nog naar school ga. Dat zou ons de tijd van eten koken en afwassen schelen. Dat mag.’
‘Slim van je.’
‘Die voorwaarde maakt me wantrouwig, Tamara. Je kent de vader van Susan, van het aanbrengen van de deuren tussen de kamers van de kinderen. Heb jij hem die voorwaarde ingefluisterd? Dat zou net iets voor jou zijn. Of heb je op een andere manier alles op gang gebracht voor die twee?’
‘Dat weet ik niet, Mark. Niet expres, want niet alleen van haar ouders moest Susan met trouwen wachten tot ze achttien was, Ryan wilde het ook. Ik wil wel eens ergens op reageren, maar niet als drie van de vier er op tegen zijn. Maar een paar maanden geleden raakten de moeder van Susan en ik een keer toevallig aan de praat, in de Hoofdstraat. Ik heb die twee natuurlijk opgehemeld. Een paar weken geleden schoot ze me aan en stelde wat directere vragen dan de keer ervoor. Natuurlijk kwam het weer ter sprake dat die twee zo verstandig zijn. Tja, ik heb gezegd dat ik het bijzonder vond dat ze vier jaar op elkaar wilden wachten en al twee jaar bewezen dat ze dat konden. Dat ik vond dat ze best eerder konden trouwen, als Susan het kon combineren met haar school afmaken. Niet om het leren, maar om het diploma. Mocht er iets met Ryan gebeuren dan zou ze de zaak kunnen houden, met hulp van een monteur.’
‘Tja. Susan, misschien kan je je moeder nu ook wat directere vragen stellen over hoe ze erbij gekomen zijn om hun besluit te veranderen.’
‘Nee, doe maar niet. Als ze het niet uit haarzelf zegt wil ik niet dat je uit gaat vissen of je me bedanken moet. Je weet hoe ik daarover denk.’
‘Je denkt maar en ik zie wel. In ieder geval bedankt voor je ondersteuning. Mijn vader geniet nog steeds na van dat je geen spier vertrok toen hij een dubbele deur voorstelde. Je zei, goed, doe maar. Ze hebben om één deur gevraagd, maar van een dubbele kunnen ze er één dicht laten. Pas daarna schoot je in de lach.’
‘Ja, dat was leuk. Je vader was toen al zo trots op je. Dat is alweer een jaar geleden. Je hebt wat van hem, Susan. Je hebt in het zwembad tegen Ryan gezegd, ik ben niet zo stug dat ik me strak aan een eenmaal gestelde voorwaarde houd, op z’n tijd moet er wel eens wat aangepast worden. Nou, hij is dus ook niet stug. Misschien heeft híj alles op gang gebracht. Hij denkt door, die dubbele deur verzon híj, niet ik.’
‘Tjonge, wat onthoud je veel. Ik hoef het niet persé te weten, maar ik ben toch nieuwsgierig. Je hoort het wel als ik erachter kom.’
‘Ik hoor het graag, behalve als ík het op gang gebracht heb. Jij hebt je dus ook bedacht, Ryan?’
Ryan grinnikte.
‘Tja, als drie van de vier er vóór zijn moet ik wel. Nee, ik ben het met haar ouders en jou eens. Ook met die voorwaarde, die vind ik eigenlijk belangrijker dan haar leeftijd.’
‘Prima. Nu jullie vraag aan Mark.’
‘Welke? Ik heb geen idee.’
‘Dan schrijft Susan kennelijk niet alles op wat jullie onder elkaar zeggen. In dit geval met mij erbij. Toen jullie vertelden dat jullie in het Dorpshuis gingen trouwen.’
‘O. Ja, ik snap het. Maar dat was zomaar een ingeving.’
‘Dat zijn vaak de mooiste gedachten. Niet iets berekend, maar spontaan. Maar jullie zouden van gedachten veranderd kunnen zijn.’
‘Ik niet. Jij, Susan?’
‘Ik snap het nu ook. Tjonge, Tamara, dat je dat onthouden hebt. Nee, ik ben ook niet van gedachten veranderd. Mark, Renee, sinds vorig jaar hebben Ryan en ik af en toe kontact met jullie en jullie kinderen. Het mooiste was natuurlijk die twee keer in het zwembad, maar het is ook heel gezellig bij het meertje als jullie kinderen er ook zijn, al of niet met hún kinderen. En daar met Thomas, Tamara, John, Maureen, Ian en Francis. We snappen dat we niet uitgenodigd worden om hier in het zwembad te komen, maar Ryan en ik, en alle anderen die ik net noemde, hopen dat het kan wanneer Ryan en ik getrouwd zijn. Mark, omdat we zo fijn met elkaar omgaan, willen we je vragen om ons te trouwen, als dat mogelijk is.’
‘O. . . . Dank jullie wel voor jullie vraag. Eerst even het makkelijkste. Ja, wanneer jullie getrouwd zijn zijn jullie in het zwembad net zo welkom als de anderen die Susan net opnoemde. Tja, in mijn graafschap mag ik rechtspreken. Dat het nog nooit voorgekomen is komt door Tamara. Als iemand er om vraagt lost ze de problemen even op. Maar trouwen is geen rechtspraak. Tamara, kan je uitzoeken of er een mogelijkheid is?’
‘De stadsraad heeft, na overleg met de dorpsraad, gisterenavond besloten om, als je wilt, je aan te stellen als onbezoldigd buitengewoon trouwambtenaar. Ik heb aangenomen dat je wel wilt. Je wordt woensdagmorgen om negen uur op het stadhuis verwacht. Daar krijg je les hoe je een stel moet trouwen en word je beëdigd.’
‘Dat doe je toch, Mark?’
‘Ja, natuurlijk, Renee. Ik had het kunnen weten, Tamara heeft Ryan en Susan niet voor niets meegenomen. Dank je wel, lief. Je was weer snel en goed. Was het moeilijk om te regelen?’
‘Nee. Toen je me vroeg om de naturalisatie voor de jongelui te regelen zei je, als er op het stadhuis moeilijk gedaan wordt kan je Liz even bellen, met de groeten van graaf Wellingten. Maar je hebt een M B E en je kent de burgemeester. Die had ik allebei niet nodig, al zal het geholpen hebben dat ik ze me op het stadhuis kennen en ik mijn M B E speld ophad. Ze werkten nu ook graag mee. Er zit één voorwaarde aan. Het is niet eenmalig bedoeld. Als andere dorpsgenoten je vragen wordt er van je verwacht dat je die dan ook trouwt. Tja, een beetje egoïstisch van ze, zijn zij van de rompslomp van een trouwerij af, ze hebben het druk genoeg. Ze maken het natuurlijk wel administratief in orde. De dorpsraad heeft van harte ingestemd. Ze waren blij eindelijk eens wat te kunnen doen, zelfs een besluit nemen. Wat ik ook mooi vind is dat onbezoldigd. Zelfs trouwen wordt in het dorp goedkoop.’
‘Ja, ik kan me voorstellen dat de dorpsraad blij was, je geeft ze nooit de gelegenheid om iets te doen. Je regelt alles al vóór er iemand ze iets kan vragen. Dat onbezoldigd is prima, ik zou er toch niet voor betaald willen worden. Zeker in het geval van Susan en Ryan vind ik het een eer. Dus, jongelui, ik trouw jullie graag.’
Susan stond op, kuste eerst Tamara, daarna Mark. Ryan kuste Tamara ook en schudde de hand van Mark.
‘De formaliteiten zullen wel lukken, ik ben zelf twee keer op een stadhuis getrouwd. Hebben jullie wensen voor de plechtigheid?’
‘We willen het ongeveer zo doen zoals Tamara en Thomas het gedaan hebben, omdat we dat zo mooi vonden gaan. Ryan komt, met zijn ouders, mij halen, lopend, tegen tienen. We lopen dan, met mijn ouders erbij, naar het dorpshuis. De regeling van de plechtigheid laten we graag over aan jullie drieën. Daarna receptie met lopend buffet. We verwachten ook veel belangstelling, alle jeugd kent ons. En natuurlijk omdat jij ons trouwt. Na een dineetje, om een uur of halfacht, met de familie van Ryan en mij, de hele familie Wellingten en iedereen die ik eerder opnoemde, lopen Ryan en ik naar onze woning boven de zaak.’
‘Ik wil jullie graag vervoer aanbieden. Een koets of een auto?’
‘Dank je wel, Mark. We wilden geen auto, het in- en uitstappen op die korte stukjes, zeker voor mij in mijn trouwjurk, is lastiger dan gewoon lopen. ‘s Avonds lopen Ryan en ik dat stukje ook, het is maar een paar honderd meter. Als het mag graag een koets voor ‘s morgens, om het mooie en luxe. Dat stapt makkelijker in en uit dan bij een auto. Alleen als het droog is, anders lopen we wel met paraplu’s. Een rondritje hoeft niet, iedereen komt al naar het Dorpshuis. We hebben ook aan kleine kinderen gedacht, die komen natuurlijk ook naar receptie. Voor hun zijn er ook lekkere dingen bij het buffet.’
‘Leuk. We hebben ook gesloten koetsen. Ik stel vierpersoons voor, één voor het bruidspaar en één voor de ouders, open of gesloten afhankelijk van het weer.’
‘Dank je wel. Wat mooi.’
‘De stalmeester en zijn jongens zullen er ook blij mee zijn, dan worden de koetsen weer eens gebruikt. Zeg, Tamara en Thomas hadden een dineetje met hun ouders. Jullie vragen nogal veel gasten.’
‘We waren eerst ook van plan om het met minder te doen. Maar Ryan zei, laten we iedereen vragen die we willen. We maken met de tafels een vierkant zodat iedereen elkaar ziet. En de kosten schieten we voor van de huur die we begin volgend jaar terugkrijgen. Ryan heeft het uit laten rekenen. Er blijft van over als we de woning ingericht hebben. Die hoeft niet opgeknapt te worden, die man uit de stad had dezelfde smaak als wij. En Tamara heeft gezegd om bij alles wat we aan gaan schaffen vragen om Tamara-korting. En als we minder dan twintig procent korting krijgen haar te waarschuwen. Wat een lieve en slimme meid, hè?’
‘Voorzichtig, ze zit erbij.’
‘Ze mag ook best weten dat we door haar voorbeeld het nog twee jaar uitgehouden zouden hebben. En nu zeker, nog maar een paar maanden.’
‘Daarvoor heeft ze haar M B E niet gekregen. Waarvoor wel weten jullie, ze heeft het in het krantje moeten zetten. Behalve haar hulp aan Maureen, weten jullie daarvan?’
‘Ja, dat alleen was die M B E wel waard.’
‘Ja, maar zo werkt het niet, anders zouden er meer mensen een ridderorde moeten krijgen. Daarna, in de laatste anderhalf jaar, heeft ze de nieuwbouw afgemaakt, de renovaties en het opknappen van de trottoirs en de voortuinen gestart, het Dorpshuis laten renoveren, mij en mijn kinderen gesteund bij het overlijden van Simone, de verbouwingen hier in huis geregeld, sportvelden aan laten leggen en vast nog meer.’
‘Ze heeft mij ook geholpen bij mijn komst hier.’
‘Ik geloof niet dat ik daar iets bijzonders bij gedaan heb, Renee. Je was van harte welkom, bij iedereen.’
‘Ja, ook bij de jeugd. Maar iedereen weet, dat als er iets niet in de geest van Simone gaat jij ingrijpt, als Mark je niet voor is. Nodig is het vast niet geweest, je aanwezigheid is genoeg. En je zal in het dorp vast vaker dan vroeger om raad gevraagd worden, sinds Simone het niet meer kan doen.’
‘Ja, dat is zo. Nou, allemaal heel makkelijk op te lossen probleempjes.’
‘Ja, ja. Zelfs moeilijkheden tussen ouders en kinderen oplossen.’
‘Tja, ik zit tussen hun leeftijden in en heb hier wat meegekregen.’
‘Ik weet het, het is toeval. Maar je bent net als Mark. Die had niets hoeven doen, niets hoeven investeren, jij had het bij klachtjes over huizen afhandelen kunnen houden, koekenbakkertje.’
Ze grinnikten, Tamara moest wel meedoen.
‘Tamara, dank je voor alles.’
‘Ja, goed, Mark. Jullie weten het, dank is overbodig. Het is zóóóó fijn om te doen. Nu voor dit lieve en verstandige stel. Nou, dat was het. Het wordt vast een mooie bruiloft.’
‘Daar wil ik het nog even met je over hebben. Ik hoop dat Susan en Ryan het goed vinden dat we ze bedanken voor hun verhaal en hun vraag.’
Dat vonden ze, ze begrepen ook de wenk en namen afscheid.
‘Hoe gaan we de plechtigheid met ons drieën regelen, Tamara?’
‘Ik zorg dat de stoelen en tafels in het Dorpshuis goed opgesteld worden, ik neem daarvoor contact op met de vrijwilligers. Verder hoef jij, afgezien van de officiele handelingen die je gaat leren, alleen een inleiding te houden. Stel maar, samen met Renee, een mooi verhaal op, jullie kennen die twee aardig. Ik wil me daar niet mee bemoeien, laat het alsjeblieft niet op iets van mij lijken.’
‘We zullen ons best doen, we hebben een paar maanden de tijd. Als we vragen hebben hoor je het, jij weet nog meer van ze dan wij.’
‘Prima. Ik heb een route voor de koets bedacht. Willen jullie die al horen? Ik neem natuurlijk op tijd contact op met de stalmeester.’
‘Vertel maar vast. Voor de voorpret.’

‘Van de stallen naar het dorp. Aan het begin gelijk linksaf, dan de eerste straat rechts, de Cambridgestraat in. Halverwege het eerste gedeelte wonen de ouders van Ryan.’
‘Dat is ongeveer achter de bakker. Konden jij en Ryan naar elkaar zwaaien, vanaf de achterkant van de huizen?’
‘Nee, ze wonen aan de linkerkant, als je die straat van die kant inrijdt. Ryan stapt in de eerste koets, zijn ouders in de tweede. De Cambridgestraat verder af, de eerste zijstraat links en de eerste straat rechts, de Brightonstraat in. Die tot het eind, dan rechts en de eerste rechts. Als jullie het konden volgen rijden ze de Cambridgestraat in vanaf de andere kant.’
‘Waarom na de eerste stop niet gewoon rechtdoor?’
‘Dat leg ik zo uit. Halverwege het stuk Cambridgestraat vanaf die kant woont Susan.’
‘Dat is ongeveer achter de zaak van Ryan.’
‘Ja, die kunnen naar elkaar zwaaien. Ryan stapt uit, haalt Susan op van de drempel van het huis van haar ouders en stapt met haar in de eerste koets. De ouders van Susan in de tweede, bij de ouders van Ryan. Dan de eerste zijstraat links, op de Hoofdstraat rechts. Een klein stukje verder is het Dorpshuis. Het bruidspaar stapt uit en gaat naar binnen, daarna de ouders. Wij moeten al binnen zijn, want achter de ouders aan komen de dorpelingen binnen.’’
‘Zijn die al niet binnen?’
‘Lang niet allemaal, er zullen er veel naar de aankomst van de koetsen willen kijken. Daarom wil ik de hele Hoofdstraat afgesloten hebben van kwart vóór tien tot kwart over tien. Dat zou met motoragenten kunnen, maar ik kan beter de stadsbouwambtenaar vragen of we van de stad wat afzethekken en borden over kunnen nemen. Dan kunnen we het doorgaande verkeer over de Wellingten Avenue sturen.’
‘Ja. Vandaar dat je de koetsen na Susan opgepikt te hebben niet door laat rijden en vanaf het begin de Hoofdstraat in laat rijden. Maar ze zouden na Susan aan het eind van de straat ook linksaf kunnen, en door de Brightonstraat richting Dorpshuis kunnen.’
‘Ja, maar dan zouden ze twee keer het doorgaande verkeer moeten kruisen. Daarom kunnen ze beter rijden zoals ik eerst zei, dan hoeft dat niet.’
‘Tjonge, wat heb je alles weer snel bedacht.’
‘Ach, het is maar een klein dorp met weinig straten. De route is kort, maar ze hoefden toch geen rondrit.’
‘Misschien kunnen we een keer met z’n allen een rondrit maken en ergens gaan picknicken. O. Zijn daar genoeg paarden voor, Mark?’
‘Er hoeven voor een koets geen vier paarden, Renee. Voor die bruiloft doen we het natuurlijk wel, we hebben er toch acht. Voor een uitstapje zijn dat er genoeg voor vier koetsen. Onthoud dat uitstapje maar voor later, het is een leuk idee. We hadden het eerder moeten doen.’
‘We hadden genoeg vermaak. Ik ga thuis kijken of ik Thomas bij de lunch kan vermaken. Tot ziens.’

‘Meneer, mevrouw, eh jongelui, Tamara, ik heb belet gevraagd omdat ik mijn ontslag aan moet vragen.’
‘Moet? Ik vermoed waarom. Je krijgt het natuurlijk, maar vertel eens waarom.’
‘Ik heb het er met u en eh Simone over gehad toen ik ging studeren. Voordat u kwam is de school een klas ingekrompen, omdat er volgens de eisen één teveel was, omdat er niet zo veel kinderen geboren werden. Dat lokaal is door de vereniging van huurders gebruikt, zolang die bestond. Daar heb ik ook Ian opgedoken. Of andersom. Door de nieuwbouw en de renovaties is het kindertal op gaan lopen. Er is nu één klasje voor drie-, vier- en vijfjarigen, in het komend schooljaar komen er genoeg kinderen bij om er twee van te maken. Dan mag de school ook een extra leraar aannemen. Tot het zover is wil het bestuur mij graag aannemen, voor halve dagen, en het zelf betalen. Als de leraar aangenomen mag worden ben ik dan al ingewerkt en krijg ik een officiële aanstelling. Voor de peuterklas, de driejarigen. Dat wil ik heel graag. Dat kan ik naast mijn huishouden doen, maar ook hier werken zou teveel worden. Ik zal het wel erg missen.’
‘Wij zullen jou ook erg missen. Je was een voorbeeldig dienstmeisje en een prima hoofd van de huishouding. Je blijft natuurlijk onze vriendin. Ian en jij zijn ook altijd welkom in het zwembad. We praten er daar wel uitgebreider over. Maar ik heb nog niet gehoord dat je geslaagd bent.’
‘Ik ook nog niet, de uitslag kan elk moment komen, het laatste examen was een week geleden. Ik was van plan om met mijn diploma naar het schoolbestuur te gaan, maar die riepen me gisteren op om te komen. Iemand had het schoolbestuur getipt dat ik zo goed als zeker zou slagen en dat ze me maar vlug aan moesten nemen, voordat ik misschien ergens anders naar toe zou gaan. Nou, dat was ik niet van plan. Ze hadden de examencommissie gebeld, daar kenden ze iemand. Die zei, dat ik zelfs met een onvoldoende voor het laatste vak wel zou slagen, meer mocht hij niet zeggen.’
‘Tamara?’
‘Ik zal de schijn niet ophouden. Ik was niet bang dat Francis ergens anders naar toe zou gaan, ik was bang dat het schoolbestuur op hun luie gat bleef zitten, en pas een officiële sollicitatieprocedure zou starten op het moment dat ze een extra leraar aan mochten nemen. Dus heb ik één van de bestuursleden wat voorgekauwd, net zoals ik dat bij de Koningin gedaan heb. Ik weet natuurlijk het nodige van dichtbij. Zo is Francis nu al zeker van haar baan en kan ze rustig inwerken. Tja, ze gaat hier eerder weg, maar iemand is onvervangbaar, zakelijk.’
‘Ja, zakelijk. Dacht je dat als Francis met haar diploma naar het schoolbestuur was gestapt ze die baan niet had gekregen?’
‘Waarschijnlijk wel, maar pas op het moment dat ze officieel aangenomen mocht worden. Ze had kunnen weigeren eerder te komen.’
‘Nee, ik vind het geweldig. Dank je wel voor je eh lieve bemoeienis. Ik weet niet hoe het anders gelopen zou zijn.’
‘Dat weet ik ook nooit, maar ik kan het niet laten om overal voorzetjes te geven. Omdat ik wel veel weet, maar toch op een afstandje sta. En tijd heb om er over na te denken. Dóór te denken, er zijn vaak meer mogelijkheden dan je in eerste instantie denkt.’
‘Tja, Tamara toch. Zeg, Francis, hoelang heb je voor ons, bij ons, gewerkt?’
‘Vanaf m’n veertiende, meneer. Dus twaalf jaar.’
‘Ik wil je graag een bonus geven, omdat je altijd meer en alles beter gedaan hebt dan vereist. Zoals de opvang van de kleinkinderen.’
‘Nou, dat sla ik natuurlijk niet af. Dank u wel.’
‘Een maand salaris voor ieder jaar lijkt me wel redelijk.’
‘Een maand? Dat is een jaar extra salaris! Dat is erg veel. Het mag best minder.’
‘Nee, ik vind dat je dat wel verdiend hebt. Tegenstemmers aanwezig? . . . Nee, dus.’
‘Maar geen twaalf maanden salaris extra wat ik nu krijg. Ik ben van die twaalf jaar maar twee jaar hoofd van de huishouding geweest.’
‘Tjonge, wat heb ik een muggenzifters in dienst. Goed. Om je er niet wakker over te laten liggen laat ik de beheerder dat wel uitrekenen. Twee maanden salaris van nu en tien wat een dienstmeisje nu verdient. Nee, niet zeuren, het is niet gebruikelijk dat over het salaris van vroeger te doen. Tenzij je er op staat. Maar dan maak ik er méér dan een jaar van om op hetzelfde uit te komen. Zo. Er is me geeneens wat voorgekauwd. Dit geldt natuurlijk alleen voor jou. Bij ieder ontslag wordt er gekeken of er iets extra’s gedaan hoort te worden.’
‘Tjonge. Bijna een jaar salaris extra. Dank u wel. We hebben het al niet slecht, maar er blijft altijd te wensen over.’
‘Materieel.’
‘Eh ja, meneer. Verder gaat alles geweldig. En het wordt nog fijner. We krijgen nu meer dezelfde werktijden, alleen ben ik eerder klaar omdat de peuters eerder naar huis gaan dan de andere kinderen. En geen avond-, nacht- en weekenddiensten meer. Dat betaalde fijn, vooral voor personeel wat als enige in een gezin verdiende. Maar omdat Ian ook verdient had ik ze liever niet gedraaid, sinds we getrouwd zijn, ik ben liever bij hem.’
‘Ja, hoe langer hoe liever, hè?’
‘Nou, Renee! Eh mevrouw.’
Achterelkaar, afhankelijk hoe snel ze het snapten, schoten de anderen in de lach.
‘Het was vast niet nodig, anders zou u daarom vast gelobbyd hebben om Ian en mij in het zwembad te laten komen.’
‘Nee, hoe lekker ook, dat mag niet meetellen. Dat hoeft ook niet, we hebben ook eh minstens één vriend die niets bijzonders heeft.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Prima, Francis. Regel met Thomas maar wanneer je voor het laatst werkt. Je zal nog wel vakantiedagen hebben.’
‘Niet veel. Ik heb er veel opgenomen om te kunnen werken in de plaats van die mij vervangen hebben toen ik naar school moest. Ik ben het personeel, vooral Thomas, erg dankbaar, dat ik niet één schooldag of avond heb hoeven verzuimen.’
‘Fijn. Ja, we hebben geweldig personeel. Vraag, samen met Thomas, of je plaatsvervangster je baan over wil nemen. Vast wel. Stuur ze dan naar me toe voor het officiële gedeelte. En overleg dan met z’n drieën wie haar plaatsvervangster moet worden.’
‘Ja, meneer.’
‘Goed. Ga Ian maar vertellen van je bonus. Hij zal er ook wel blij mee zijn en je vast vanavond ook een extra bonus geven.’
‘Nou, Mark! Tot ziens, allemaal.’
Francis huppelde meer dan dat ze liep de deur uit.
‘Tja, kleine meisjes worden groot. Tamara, ik ben bezig met een speech voor bij de bruiloft van Susan en Ryan. En met de volgorde van één en ander, om het mooier te laten verlopen. Ik wil ze niet de gebruikelijke vragen stellen, maar ze hun eigen beloften tegen elkaar laten zeggen. Kan je ze vragen om wat te bedenken?’
‘In de stijl van, neemt u, bruidegom, als uw wettige echtgenote aan de bruid? En na zijn ja, andersom?’
‘Ja. Dat nemen vind ik niks, je kan ze waarschijnlijk wel helpen wat mooiers te verzinnen. Als jij het goed vindt hoef ik het niet van tevoren te weten.’
‘Dank je voor je vertrouwen, voor de zoveelste keer. Ik zal het ze vragen. Gelijk maar. Een mooie wandeling, ook voor Tom. Als Ryan niet in zijn winkel is loop ik misschien door naar Maureen. Ik ben daar nog niet met Tom geweest, ik heb hem eerst in onze tuin laten wennen. Niet direct in de zon, onder een parasol. Hij is mooi egaal bruin.’
‘Dus ook met bruine balletjes.’
‘Net zoals alle anderen die we zien, Renee, onzichtbaar groter of kleiner. Nou, het is woensdag, dus hij kan aan veel andere balletjes onder de twaalf wennen.’
‘En blote gleufjes bekijken.’
‘Ja, jong geleerd is oud ook nog graag gedaan, hè? Tot ziens.’

‘Nou, dat was het weer. Weinig te bespreken, eigenlijk, hè? Alles loopt min of meer vanzelf.’
‘Dan heb ik nog iets, Mark.’
‘Zeg het maar, lief troubleshootertje.’
‘Nou. Er zijn geen problemen, en ik wil geen problemen maken. Maar ik zit me al een tijdje iets af te vragen. Ik heb niet genoeg informatie om een bepaald voorstel te doen. En het gaat me totaal niets aan, het valt helemaal buiten mijn werk. En het gaat over cijfers, waar ik me liever niet mee bemoei. Wel met percentages, daar heb ik al genoeg mee kunnen bereiken.’
‘Dat heb je zeker. Maar toch?’
‘Ja, toch wil ik graag een antwoord. Het hoeft niet direct, dat kan geeneens, je, jullie zouden je in cijfers moeten verdiepen. Wat het antwoord ook wordt, persoonlijk heb ik er geen voor- of nadeel van. Het gaat me om eh eerlijkheid en mogelijk voordeel voor het dorp.’
‘Wat een inleiding. Je hebt wel vaker geen voorstel gegeven, maar een hint. Of een opmerking gemaakt. Zoals over de opslag op de huur voor de winkels in het dorp. Zeg maar wat je je afvraagt.’
‘Ik heb meerdere keren, vanaf het begin dat ik hier kwam werken, gehoord dat de pachtopbrengst meer dan genoeg is om alle onkosten van de Manor en alles daaromheen te betalen.’
‘Dat is juist.’
‘Kan de pacht omlaag?’
Het bleef even stil.
‘Tjonge. Wat een idee. Voor de eerlijkheid?’
‘De nieuwe huur van de huizen wordt volgend jaar, na afloop van de renovaties, zeer nauwkeurig berekend. Ik heb laatst weer de opzet daarvoor bij de beheerder gezien. Het is natuurlijk ook mogelijk dat voor de pacht te doen. Ook met de nodige aannames voor de toekomst. Ook met de mogelijkheid die later weer wat te verhogen of te verlagen. Ik zeg niet dat jullie de pachters oneerlijk behandelen ten opzichte van de huurders. Jullie hebben er alleen niet aan gedacht om de pacht ook van die kant, of de hoogte wel juist is, te bekijken. Hij zal wel zoiets zijn als buiten Wellingtenshire. Er klaagt ook geen pachter, ze leven er allemaal zeer goed van.’
‘Tja. En dat mogelijk voordeel voor het dorp?’
‘Het was niet de bedoeling dat de winkeliers het voordeel van het vervallen van de opslag op de huur voor de winkels in hun zak staken, maar het doorgaven aan hun klanten. Ik heb het Ryan gevraagd waar je bijzat. Hij had het grotendeels doorgegeven. De andere winkeliers ook, ik ben het nagegaan. Ze vonden dat niet meer dan eerlijk. Dat zouden de pachters ook moeten doen. Dan wordt ook alles wat er van ze in het dorp verkocht wordt goedkoper.’
‘Ik ben verkocht. Dank je wel, lieverd. Mooi, hè, Renee?’
‘Ja. Weer een M B E truuk.’
‘Minstens. Mike, kan jij zo uit het blote hoofd er iets over zeggen? Jij hebt je het meest in de boerderijen verdiept.’
‘Tja, wat een idee. Ik heb de cijfers gezien. En gedacht, mooi meegenomen voor de jaarlijkse uitkering voor alle familieleden.’
‘O. Ja, daar blijft het natuurlijk. Daar heb ík niet bij stilgestaan. Ik dacht alleen, het familiekapitaal is toch groot genoeg?’
‘Dat is het ook. Van die uitkering kan best wat af, ze doen er niets voor. Behalve wij, en wij hebben het niet nodig.’
‘O, ja, jullie ook.’
Op Tamara na grinnikten ze allemaal.
‘Meid, zelfs als we er van zouden moeten leven zou de eerlijkheid voorgaan. Tja. Ik durf, zo uit m’n blote hoofd, te zeggen dat de pacht meer dan tien procent omlaag kan.’
‘Oh, wat fijn. Als jullie dat zouden doen.’
‘Natuurlijk gaan we dat doen. Maar we gaan het nauwkeurig uitrekenen. Precies zoals je toch zo mooi voorstelde.’
Nu grinnikten ze allemaal.
‘Ik kan er niets aandoen dat ik altijd doordenk, dat heb ik altijd gedaan.’
‘Behalve over seks.’
Ze grinnikten weer.
‘Ja, Renee. Met terugwerkende kracht?’
‘Nee, want ze kunnen niet achteraf de prijzen verlagen. Dan zouden ze dat in hun zak moeten steken. Met de eerste van de volgende maand. Redden we dat, Mike, met die berekeningen?’
‘Ja, makkelijk.’
‘Mag ik het in mijn krantje aankondigen?’
‘Morgen, zeker.’
‘Ja, vandaag gaat niet meer.’
‘Ik bedoelde, je bent graag brenger van goed nieuws, hè?’
‘Natuurlijk.’
‘Met uitzonderingen. Je M B E en Tom.’
‘Nou, Renee, plaag me niet zo.’
‘Ergens vind je het vast wel leuk.’
‘Ja. Seks nu ook.’
Ze grinnikten weer.
‘Een aankondiging van een verlaging met tien procent, Mike? Of meer?’
‘Tien is beslist haalbaar, paps. Twintig niet. Kondig maar aan, minstens tien, Tamara.’
‘Fijn. Dank jullie wel.’
‘Het was jouw idee. Het kost ons weer niets. Nou ja, de uitkering gaat omlaag. Maar voor de meeste familieleden is het toch een extraatje. Het gaat ze er meer om dat ze delen in het vermogen van een oude familie. Waar nu zelfs een graaf aan het hoofd staat. Ik wed dat daar wereldwijd over opgeschept wordt. Of achteloos over gepraat. O, ja, volgende week ga ik even naar Londen. Ik heb daar ook nog een familielid in de buurt wonen, de graaf van Wellingten. De familie zoekt elkaar zelden op, maar we zitten wel voor een bepaald deel in het familiebedrijf. Dat is niet zo groot, maar een shire, zoiets als een, in de States zeggen ze dan een county, in Australië en Canada een provincie, geloof ik. Enzovoort.’
‘Ik houd daar niet van, daarom schrijf ik liever niet over mezelf.’
‘Nou, je hebt meer gedaan dan je moest, dan er van je verwacht werd. Daarom die M B E. Dat van Tom, tja. Dat was eigenlijk niet meer dan de natuur een handje helpen om wat nieuws op de wereld te zetten.’
Ze grinnikten weer.
‘Ja. Dat helpen was heerlijk, op die paar uur van de bevalling na. Je weet het, je hebt het zelf twee keer meegemaakt. Was de tweede keer makkelijker, net zoals de tweede bij Simone?’
‘Ja, ook al omdat het ook een meisje was. Maar erg prettig blijft het niet, zacht gezegd.'
‘Nou, ik merk het over een maand of acht wel.’
‘Wat? Je tweede?’
Tamara knikte, glimlachend. Ze feliciteerden en kusten haar allemaal.
‘Je hebt wel een aparte manier van aankondigen. Je zat te wachten om het mooi kwijt te raken, hè?’
‘Een aanloopje is toch mooier?’
‘Ja. Niet wat snel?’
‘Ik ben niet weer aan de pil gegaan. We hebben de natuur zijn gang laten gaan. Als die vond dat het kon, kon het van Thomas en mij ook. We wilden niet te veel verschil tussen de eerste en de tweede.’
‘En verder?’
‘Stoppen we er waarschijnlijk mee als de tweede een meisje is. Anders proberen we het waarschijnlijk nog een keer.’
‘Tja, ik weet niet waarom dat bij ons allemaal gelukt is, een jongen en een meisje. Paps?’
‘Toeval. Echt niets anders. De landelijke verhouding tussen het aantal geboren jongens en meisjes was in de States indertijd ongeveer tweeënvijftig tegen achtenveertig van de honderd. Als die verhouding te veranderen was hadden ze het vast al gevonden.’
‘Beter van niet, om je daarmee te bemoeien. We zijn allemaal na twee gestopt om onze aandacht niet onder nog meer kinderen te hoeven verdelen. Wij vieren ook omdat de kinderen al met z’n vieren waren. Paps, jullie waren blij dat jullie ook gestopt zijn, hè?’
‘Ja, vooral toen Aimee en Jamie erbij kwamen. Ook vier bij elkaar. Al hielden jullie elkaar toen aardig bezig.’
‘Ja, steeds aardiger. Thomas zal Tamara de laatste tijd vast ook aardig bezig gehouden hebben.’
‘Zo gauw mogelijk weer zo vaak mogelijk. En voorlopig zonder maandelijkse onderbreking. Nou, ik stap weer op. Jullie snappen wel waarom. Tot ziens.’



* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 4, nummer 3, weeknummer 30
Zie ook www.wellingten.co.uk

FIJN NIEUWS

Een inleiding.
De tarieven van de campings in de wijde omtrek gaan ieder jaar vanaf januari geleidelijk omhoog, aan het begin van de zomervakantie met een sprong omhoog, aan het eind weer met een sprong naar beneden, naar het niveau van vóór de vakantie, en gaan dan weer geleidelijk tot en met december naar beneden. In de kortere schoolvakanties zijn ze ook tijdelijk hoger.
De tarieven voor de Wellingten Camping zijn zo’n tien procent lager dan de laagste tarieven van die andere campings. Het hele jaar door blijven ze op dat niveau, omdat het het hele jaar door, zelfs in onze winter, op onze camping aangenaam vertoeven is. Er zijn ook geen verhogingen in de vakanties, dat is niet eerlijk voor ouders met schoolgaande kinderen. Het is wel zo, dat in die vakanties er alleen door gezinnen met kinderen geboekt kan worden. Anderen zijn niet aan die vakanties gebonden.
Zelfs zonder te adverteren is de camping steeds vol, met af en toe een kleine wachtlijst. De gasten die in het begin geweest zijn, toen we nog adverteerden, hebben onze camping bij hun familie, vrienden en kennissen aanbevolen. Die probeerden en proberen gelukkig niet allemaal te boeken, dat konden we en kunnen we niet aan. Door de aanwezigheid van het meertje, waarover vast verteld is, is er een selectie opgetreden. Alleen niet-Victoriaanse mensen komen. (Met dank voor de uitdrukking aan H.M.)
Na aftrek van alle kosten van de camping, het meertje en de sportvelden is er nog steeds een ruim batig saldo. (Reden: gratis grond, hoge korting op de aanleg van alles en de aanschaf van de caravans, weinig onderhoud vragende aanleg. (Precies genoeg te doen voor J&M))
Dat saldo zit in een (rentegevende) pot voor goede doelen in Wellingtenshire. Weet iemand er nog één?
Wanneer de pot te groot wordt moeten we wat anders verzinnen. Voorstellen?
 
Volgend jaar, na afloop van de renovaties, zullen de huren van alle huizen zo hoog (eigenlijk laag) worden, dat er een rendement van één (echt maar 1) procent gehaald wordt op het geïnvesteerde vermogen. De Familie Wellingten vindt dat genoeg. (Hun pot zit ook aardig vol. Door eeuwenlang geen geld over de balk te gooien)
De te veel betaalde huur (en de opslag voor de winkeliers) zal dan uitgekeerd worden. Jullie spaarpotje.

Zo, jullie zijn weer bij. Nu verder.
We dachten alles in Wellingtenshire fijn geregeld te hebben. Maar nee, we zijn de pachters vergeten. Ik bedoel niet, vergeten dat ze er waren. Er is, zoals jullie weten, een beheerder voor. En ik handel hun (zeldzame) klachten af. Nee, we zijn vergeten om naar de hoogte van hun pacht te kijken. Die is nu ongeveer net zo hoog als buiten Wellingtenshire. Dus klaagden de pachters niet. Integendeel, door de betere grond en het betere klimaat hebben ze hogere opbrengsten dan elders.
Er wordt momenteel berekend hoe hoog (of laag) de pacht zou kunnen worden.
Vóór het eind van de maand ontvangen alle pachters een brief van de beheerder, waarin staat hoeveel hun pacht wordt, met ingang van de eerste van de komende maand.

Ik mag een verheugende mededeling doen. Er is al een (verantwoorde) schatting gemaakt.

DE PACHT GAAT MINSTENS TIEN (10) PROCENT OMLAAG.

Fijn, hè, voor de pachters?
Ja, maar ook voor iedereen in het dorp. Want de pachters kunnen dan de prijzen van de waren die ze in het dorp verkopen verlagen. Ze gaan dat natuurlijk doen, eerlijkheidshalve. Niet net zo veel als de pacht omlaag gaat, maar bijna. Ze mogen er zelf ook wat beter mee af zijn.

Tot slot een derde vraag. Zijn we nóg iets vergeten?

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘Tamara toch. Wat een kunstwerk weer, je krantje.’
‘Dank je wel. Het was weer fijn om te doen. Zo fijn, dat ik het eigenlijk weer eens een keer niet wilde rekenen. Maar eerlijkheidshalve doe ik het wel. Jij hebt me opgedragen om krantjes te maken, dus hoort het bij mijn werk.’
‘Waarvoor je, ook volgens de kinderen, te weinig betaald wordt.’
‘Je weet mijn voorwaarde. Als je me meer dan Thomas gaat betalen stop ik ermee.’
‘Ja, ik weet het. Ik probeer al jaren een uitweg te zoeken, maar dat lukt me niet. Jij zal me ook geen hint geven.’
‘Ik heb ook al genoeg secundaire arbeidsvoorwaarden. Privé-gebruik van de Rolls, om maar wat te noemen, maar dat doe ik amper. Zijn de kinderen druk?’
‘Waarschijnlijk horizontaal.’
‘O. Nou, fijn dat ze het doen wanneer ze zin hebben, en niet wachten tot ‘s avonds.’
‘Poe. En jij dan?’
‘Ja, we hebben het allemaal van Simone geleerd. De fijnste secundaire arbeidsvoorwaarde vind ik, dat ik Tom elk gewenst moment van de dag naar de kinderkamer kan brengen, waar hij dan heel goed door de diensmeisjes verzorgd wordt. En hem weer kan ophalen wanneer het mij belieft. Ik zou hem natuurlijk het liefst zo weinig mogelijk brengen, maar ik doe het toch vaker, omdat hij daar met andere kinderen kan spelen. Over een tijdje, hij kan nu nog niet veel.’
‘Aan zijn balletjes laten voelen.’
‘Renee! Nou, de andere kinderen doen dat niet, die vinden het niets bijzonders om bloot te zijn. Het is ook zo’n mooi gezicht, dat als Silvia of Aimee zegt, zullen we gaan zwemmen, dat dan al dat blote grut juichend de ging in rent, de trap af en het zwembad in gaat. De ruimte, bedoel ik, ze weten dat ze pas het water in mogen als er een grote bij is. Crystal en Johnny zijn er een enkele keer ook, die gaan natuurlijk meestal met Maureen naar het meertje.’
‘Nog even over je krantje, als ik de dames storen mag. Je legt uit waar de opbrengst van de camping aan besteed wordt en dat de huizen maar één procent rendement op hoeven te leveren. Bij de pacht leg je niets uit. Daardoor suggereer je dat er ook maar één procent rendement op gehaald hoeft te worden.’
‘Ja, ik had geen zin in een lang verhaal daarover. Dat zou de aandacht van het nieuws afleiden.’
‘Ja, dat is zo. Ik denk dat Ryan hard moet lachen, als hij leest hoe je eigenlijk de pachters opdraagt wat ze met de verlaging moeten doen.’
‘Ja, vast. Ik ken alle pachters, ik ben in de loop van de jaren niet zo vaak, maar wel meerdere keren bij alle twintig geweest. Ze zijn gewend dat ik iets suggereer. Als ik het niet doe vragen ze erom. Ze lezen ook de krantjes, natuurlijk, en weten hoe ik werk. Ik kan natuurlijk niet altijd iets suggereren, over het algemeen hebben ze alles prima voor elkaar. Ze zullen ook deze keer doen waarom ik vraag.’
‘Zonder ooit te dreigen?’
‘Zonder ooit te dreigen, Renee. Ik denk, dat mijn behandeling van de boer die geen pachtcontract wilde tekenen toch uitgelekt is. Weet je daarvan?’
‘Ja, ik vond het schitterend. Geen dreigementen maar voorstellen van mogelijke gevolgen. Ik kan me wel voorstellen dat Simone er overstuur door raakte. Vergeleken met mij was ze erg onschuldig.’
‘Jij bent ook onschuldig, dat zal Mark met me eens zijn, je hebt niets misdadigs gedaan, hooguit iets iets te vroeg. Afgezien van díe ruime ervaring had jij ervaring in het zakenleven, Simone alleen in de verzorging.’
‘Dat deed ze minstens zo goed als ik mijn hobby. Daar is ze laat mee begonnen. Nog later dan jij.’
‘Ja. Zo jammer dat ze het niet langer heeft kunnen doen. Ik ben ruim drie jaar getrouwd, maar het telt dubbel.’
‘Ja. Ik zou wel eens willen zien hoe die overijverige Thomas je probeert bij te vullen.’
‘Nou, dat kan best een keer. Hij vindt het nog steeds leuk dat jij hem binnen de minuut nadat je hem zag bij zijn ballen greep. En goed.'
‘Hij was niet te benauwd om me goed tegen zich aan te drukken. Ik voelde zijn stijve groeien. Toen kon ik het niet laten. Ik wilde het graag, nadat ik het van Simone gehoord had, maar ik was van plan om me in te houden. Als hij een kleintje gehad had was het misschien gelukt.’
‘Hij een kleintje? Met die grote borsten van je tegen zich aan? Van het zien van borsten of gleuven al, zelfs van het er alleen aan denken kreeg hij in het begin een stijve. Hij is er aan gewend geraakt, maar gelukkig wordt hij dan nog steeds zo groot dat de plooien er net uit zijn. Maar door het minste of geringste vliegt hij kaarsrecht omhoog.’
‘Ja. Zullen we vanavond met z’n vieren gaan zwemmen?’
‘Prima. Zeg eh, mag ik een demonstratie hoe die dikke er bij je ingaat? Ik geloof het nog amper.’
‘Nou, voor wat hoort wat, hè, Mark?’
‘Het is wel zo eerlijk. En fijn meegenieten. Nou, tot vanavond dan.’
‘Ik zal Thomas voorbereiden.’
‘Ja, dan heeft hij ook voorpret. O. Je bedoelt vast een andere manier van voorbereiden.’
‘Ja, hem, zodra hij vanmiddag thuiskomt, zo ver legen dat hij vanavond bijna vol zit, dan wordt het hier een lekkere lange beurt.’
‘Kan je dat regelen?’
‘Een beetje. Helemaal leeg is makkelijker. Hem met praten een beetje ophitsen en zelf heel goed masseren. Dan knalt het eruit. Vanavond zal hij het niet te woest willen doen, maar duidelijk.’
‘Het is toch niet te zien?’
‘Nee, te horen. Ja, daar komt het. . . ehhhh . . . dat was één. . . ehhhh . . . dat was twee. Zo tot zes, waarschijnlijk.’
‘Oei. Tussen de middag niet?’
‘Vandaag niet. Er zijn er twee ziek, dan blijft hij op de Manor. In het begin moest ik me dan inhouden om niet naar zijn kantoor te rennen en op zijn bureau te gaan liggen om gepakt, gevuld te worden. De laatste tijd leidt Tom me natuurlijk ook af. Nou, ik haal hem uit de kinderkamer en ga naar huis. Tot vanavond.


De demonstraties verliepen naar volledige tevredenheid.
Renee keek vol bewondering toe hoe Thomas duidelijk zeven keer lang in Tamara loosde.
En Tamara, hoe soepel de schijnbaar te kleine gleuf van Renee de dikke van Mark binnenliet en er precies passend omheen sloot.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 4, nummer 4, weeknummer 34
Zie ook www.wellingten.co.uk

Tja, weinig nieuws, alles gaat van een leien dakje. Al worden er bij de renovatie, net zoals bij de nieuwbouw, normale dakpannen gebruikt. Bij de renovatie kunnen niet alle oude pannen gebruikt worden, we willen geen beschadigde, ze moeten nog lang meekunnen. De beheerder heeft verzonnen om aan de straatkanten nieuwe dakpannen te leggen en de oude op de achterkant. Tegen het eind van de renovatie, er moeten nog ongeveer honderd huizen gedaan worden, ziet hij wel hoe het uitkomt. In verband met die bezuiniging komt de beheerder ook op de lijst van tipgevers.

In dit krantje doe ik normaal geen aankondiging van huwelijken, geboorten, enzovoort. Het is voor Wellingtennieuws, niet voor dorpsnieuws. Maar als de familie Wellingten bij dorpsgebeurtenissen betrokken is vermeld ik die natuurlijk wel. Mijn eigen huwelijk, bij voorbeeld, heb ik als volgt aangekondigd:
“De renovatie van het portiershuis is deze week klaar; volgende week, na ons huwelijk, trekken we er in. Dan liever een week lang geen bezoek; mijn telefoon gaat uit, wacht met vragen en klachten maar, ik heb dan wat anders te doen. De aankondiging van ons huwelijk doe ik hier verder niet, dat doen we op de ouderwetse manier, met kaarten aan familie en vrienden, en één op het prikbord in het Dorpshuis.”

Jullie zullen de aankondiging van het huwelijk van Ryan en Susan wel gezien hebben, hij hangt ook in het Dorpshuis. Voor de volledigheid, volgende week woensdagmorgen om tien uur, in het Dorpshuis.
Waarom ik dit vermeld? Meneer is, behalve graaf en rechter, sinds kort ook buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Hij zal, op verzoek van Ryan en Susan, hun huwelijk sluiten.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Het middelste gedeelte van de Hoofdstraat, met daaraan het Dorpshuis, stond vol dorpelingen. Ze lieten alleen een ruimte langs het trottoir vrij voor de koetsen. Even voor tienen kwamen die aanrijden. Ze waren versierd met linten. Ryan stapte als eerste uit, hij had een grijze smoking aan. Hij hielp Susan uitstappen. Ze had een witte juk aan, met driekwart mouwen en een sleep van een meter. Er werd geapplaudisseerd. Zodra Ryan en Susan het Dorpshuis binnen gingen reed de eerste koets weg en stopte de tweede voor de deur van het Dorpshuis om de ouders uit te laten stappen. Die gingen ook naar binnen. De zaal van het Dorpshuis stond voor driekwart vol met stoelen, met een pad vrij aan de ene zijkant, in het midden en aan de andere zijkant langs het afgedekte buffet. Middenvoor het middenpad stonden twee versierde stoelen, daarvoor een tafel met daarachter een stoel. Daarop zat Mark, die opstond zodra het bruidspaar de zaal binnenkwam. Op de tweede rij stoelen zaten Tamara, Thomas,  Renee, John, Maureen, Ian, Francis en de Wellingtentweeling met hun echtgenoten. Die stonden op toen ze Mark op zagen staan. Het bruidspaar liep naar voren en nam plaats op de twee stoelen, de ouders op de eerste rij stoelen, naast andere familieleden van het bruidspaar. Zodra het bruidspaar en hun ouders zaten stopte de barman met het zacht luiden van de barbel en ging Mark zitten, alle andere aanwezen deden het ook. Mark bleef naar achterin de zaal kijken tot hij dacht dat iedereen binnen was.
‘Voor wie het dichtst bij de ingang staat, is iedereen binnen?’
‘Nee, het is vol. Er staan er nog meer dan honderd buiten.’
‘Momentje. Tja, Tamara?’
‘Bel de brandweercommandant even. Vraag toestemming om in de zijpaden te mogen staan en in het middenpad te mogen zitten. En een brandweerauto bij de voordeur. Als het kan ook één bij de achterdeur.’
‘Tjonge. Dank je.’
Hij pakte zijn telefoon en belde even.
‘We hebben éénmalig toestemming. Of we het de volgende keer op de sportvelden kunnen doen. Ik neem aan dat de brandweercommandant bedoelde, voor een volgend bruidspaar, niet weer voor dit.’
Hij wachtte tot het gelach gestopt was.
‘Komt u maar naar voren. In de zijpaden tot de hoogte van deze tafel. In het middenpad tot de tweede rij stoelen. Als ik mijn troubleshooter nodig heb moet ze naar me toe kunnen komen. U kon weer eens horen hoe goed en snel ze werkt.’
Hij wachtte weer tot hij dacht dat iedereen een plek gevonden had.
‘Voor wie het dichtst bij de ingang staat, hoe is het?’
‘Afgeladen. Maar iedereen is binnen.’
‘Dank u wel.’
Hij stond op en ging voor de tafel staan.
‘Lief bruidspaar, ouders van het bruidspaar, familie, vrienden, dorpsgenoten, hartelijk welkom bij deze ceremonie. Tjonge, een volle bak. Ik hoop dat iedereen voor Susan en Ryan komt, niet voor mij, want ik ben maar een radertje in ons dorp.’
‘Ja, ja.’
‘Aha, ik zie dat u er ook weer bent, meneer Hammond. Wie zich mijn vorige toespraak hier herinnert, drie jaar geleden, de dag na mijn koop van de huizen, weet dat ik me niet strikt aan mijn spiekbriefje houd. Ik ga graag in op reacties van de aanwezigen. Of heeft het bruidspaar daar bezwaar tegen? Het is jullie feestje.’
‘Voor wie het niet kan zien, ze schudden hun hoofd. Fijn. Ik kom zo bij u terug, meneer Hammond.’
Hij keek even op een briefje, wat hij uit zijn binnenzak gehaald had.
‘Susan en Ryan, dank voor de eer die jullie mij bewezen hebben door mij hiervoor te vragen. Jullie wilden de gang van zaken aan mij overlaten, ik maak daar dankbaar gebruik van, zoals jullie merken. Ik wil eerst even meneer Hammond wat vertellen, wat voor de overige aanwezigen ook interessant is. Ja, meneer Hammond, ik ben één van de vele radertjes die ons dorp aan de gang houden, meer niet. Bij deze gelegenheid heb ik ook weinig te doen, daar kom ik straks op terug. De laatste keer dat we elkaar hier spraken, meneer, vertelde u dat u blij was dat de huur omlaag ging, want u dreigde in de problemen te raken door de steeds hogere huur. U zult ook blij geweest zijn toen de opslag op uw huur verdween. Ik leg het uit voor niet-zakenlui. Het is gebruikelijk, dat als een huis gebruikt wordt als winkel of iets dergelijks, er daarvoor een opslag op de huur komt. Ik wist daar bij mijn komst niets van, zoals ik ook van de woningnood niets wist. De beheerder die aangesteld werd bij de koop van de huizen was van het gebruik op de hoogte en ging er dus gewoon mee door. Maar bij een zakelijk contact tussen de verse zakenman Ryan, de bruidegom nu, en Tamara, vertelde Ryan over die opslag. Hij was blij dat die niet zo erg hoog was. Tamara is na het gesprek met rechtopstaande haren, figuurlijk natuurlijk, direct naar haar vader gerend, of gefietst, of gerolst. Zij had, toen ze bij haar vader werkte, wel de hoogte van de huur in de boeken gezien, maar niet de onderverdeling, ze wist niet dat er een toeslag bijzat. Haar vader bevestigde dat. Ze heeft het gecontroleerd bij de voorzitter van de winkeliersvereniging en bij de beheerder. Die keken allemaal verbaasd, zo’n opslag was toch normaal? Tamara vond van niet. Ze kwam bij mij en vertelde dat ze zo’n opslag, gebruikelijk of niet, onterecht vond. Het ging de eigenaar niets aan wat iemand in zijn huis deed. Van onderhuur, wat veel voorkwam vóór de nieuwbouw, ving hij ook niets. Tja, dat vond ik gezonde logica. Ik heb bij míjn vader geïnformeerd. Die herinnerde zich een rechtzaak in zijn jeugd. Ik heb het in de familiepapieren opgezocht. De belastingdienst probeerde zakelijke belasting te innen over het woonhuis, de garage en de stallen. Mijn grootvader heeft het proces gewonnen. Het Grote Huis was geen logement of zoiets, al woonden er toen meerdere families, maar een groot woonhuis. Er was geen garage bij, maar een gebouwtje waarin het personeel van mijnheer voor zijn auto’s zorgde. De stallen waren geen manege of zoiets, maar een gebouwtje waarin zijn personeel voor zijn paarden en koetsen zorgde. Met andere woorden, belastingdienst, blijf buiten mijn terrein. Er is alleen een voorwaarde bij dat proces gesteld, waar we ons aan moeten houden. Er mogen in de garage alleen mijn auto’s gerepareerd worden. Tja, niemand die er over valt dat mijn personeel er aan hun eigen auto’s sleutelt, als ze niets te doen hebben. En de paarden en koetsen mogen niet verhuurd worden. Ik mag ze natuurlijk wel inzetten waarvoor ik wil, zoals vanmorgen voor het bruidspaar. Dat brengt me op een idee. Ik mag geen paarden verhuren, maar ik ga contact opnemen met de stalmeester. Misschien is het mogelijk de jeugd op het buitenterrein van de stallen, waar de paarden soms los mogen lopen, op een paard te laten zitten. Ze moeten wel een beetje paard kunnen rijden, ik mag er geen les laten geven. U hoort meer in een volgend krantje.’
Er werd geapplaudisseerd.
‘Niet te vroeg klappen, ik weet of er iets van komt. Waar was ik? Ja, die opslag. Als het de belastingdienst dus niets aangaat wat er op mijn terrein gebeurt, gaat het mij dus inderdaad ook niets aan wat er binnen mijn huurhuizen gebeurt. Ik heb, binnen een dag nadat Tamara een beetje pissig bij me was gekomen, de beheerder opdracht gegeven om met onmiddellijke ingang de opslag te laten vervallen. Dat is gebeurd. En zodra de definitieve huur bepaald is, na de renovaties, wordt de opslag die betaald is sinds mijn koop van de huizen verrekend. Dus, meneer Hammond, en andere winkeliers en zakenlui, de afschaffing van de opslag op de huur voor zakelijk gebruik van mijn huurhuizen is afgeschaft door de radertjes Ryan, Tamara en ondergetekende.’
Er werd weer geapplaudisseerd.
‘Dat applaus was terecht. Denken jullie maar eens na over andere schijnbaar normale zaken. We proberen met z’n allen ons dorp zo mooi en goedkoop mogelijk te maken, en alle kleine beetjes helpen. Ik ga weer verder waarvoor we hier allemaal gekomen zijn.’
Hij keek even op zijn spiekbriefje.
‘Ik ben zelf twee keer officieel getrouwd. Ik was overal zeer tevreden over, behalve over het praatje van de ambtenaar van de burgerlijke stand. Die had ons van tevoren wel geïnterviewd, maar erg persoonlijk werd het niet. Wij kenden hem verder niet, hij ons niet. En in zo’n grote stad als Boston is het natuurlijk routinewerk voor zo’n ambtenaar. Wij kennen elkaar wel, Susan, Ryan, en ik grijp dus de kans om het nogal persoonlijk te doen. En we hebben geen tijdslimiet, dus hoeft het ook niet kort. Daarom ben ik zo vrij om een lange aanloop te nemen. Ik begin ongeveer drieëneenhalf jaar terug. Het meeste wat ik ga vertellen weet iedereen wel, maar niet alles. Een paar maanden nadat Simone en ik hier zijn komen wonen vroegen Thomas en Tamara of ik misschien zou kunnen helpen. Ze wilden in het Dorpshuis trouwen, maar in de stad hadden ze gezegd dat dat niet kon, alleen in het stadhuis. Dat vonden ze raar, van de TV en uit de krant wisten ze dat rijke lui overal kunnen trouwen. Toevallig wist ik hoe het in de Verenigde Staten werkte, ik heb zelf voor mijn kinderen hun huwelijk in het stadspark midden in Boston geregeld. Rijk hoef je daarvoor niet te zijn, al is het iets duurder dan in het stadhuis. Ik heb dus hier bij de stad geïnformeerd. Tja, ze wisten wie ik was, en ik kreeg te horen dat er een foutje was gemaakt, natuurlijk kon dat in Engeland ook. Tja, zelfs de Koningin maakt foutjes, ze, eigenlijk een voorvader van Haar, had vergeten mijn familie in de adelstand te verheffen.’
Er werd gegrinnikt.
‘En dus zijn Thomas en Tamara hier getrouwd, en na hun anderen, zonder problemen. Ik spring drie jaar verder, naar dit voorjaar. De ouders van Susan wilden haar pas toestemming geven om te trouwen als ze achttien zou zijn en, iets daarvóór, haar school afgemaakt had. Verstandig, natuurlijk. Ryan was ook verstandig, hij wilde dat ook. Susan had niets in te brengen, maar ze klaagde niet. Het stel gedroeg zich zó keurig, daar zal de jeugd het mee eens zijn, dat de ouders van Susan terugkwamen op hun besluit en die achttien jaar verlaagden naar zeventien, op voorwaarde dat Susan haar school af zou maken. De mogelijkheid bestaat dat haar ouders door iemand, of door meerderen, op dat idee gebracht zijn, zo niet, ze dan overtuigd heeft of hebben dat het een goed idee zou zijn. We kennen allemaal wel iemand die zich graag inzet voor een goed doel.’
Mark wachtte even, tot het gegrinnik afzakte.
‘Ryan liet ook zijn bezwaren vallen. Tja, toen Susan veertien was vond hij haar al verstandiger dan veel meiden van achttien. En tja, daar wist hij veel van, daar kom ik nog op terug. Ze begonnen aan het voorbereiden van hun huwelijk. Woonruimte was geen probleem, boven de winkel van Ryan is er een complete woning. De inrichting kon Ryan voorschieten van de te veel betaalde huur en opslag die hij begin volgend jaar terugkrijgt. Even een verhaaltje er tussendoor, we zitten nu toch met bijna het hele dorp bij elkaar. De laatste berekeningen wijzen nog steeds richting een twintig procent lagere huur dan vóór mijn koop van de huizen in het dorp. Allemaal, op één na. Die eigenaar vindt het leuk om, behalve mijn familie, verder als enige een eigen huis in Wellingtonshire te hebben. Ik ook. Als iemand me vraagt of ik een heel dorp gekocht heb kan ik me bescheiden voordoen, zeggen, nee, bijna.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Verder met het geduldige bruidspaar. Een tijdje na de verkregen toestemming bracht Tamara Susan en Ryan bij me om Renee en mij te vertellen over hun plannen. We kenden elkaar al, Susan heeft vóór de komst van Renee meerdere keren namens de jeugd contact gehad met ons of onze kinderen. Een paar maanden na de komst van Renee heb ik Susan, in gezelschap van haar verkering, gevraagd om bij me te komen. Om haar uit te leggen wat de plannen van Renee en mij waren en hoe we daartoe gekomen waren, om het haar aan de jeugd te laten vertellen. Die zou het dan wel thuis vertellen. Ik heb zo gehandeld, op advies van Tamara, omdat het geen geschikt onderwerp was om in haar krantje te zetten. Haar eerdere poging om Renee te verwelkomen, hoe lief ook bedoeld, leidde tot speculaties. Dat vond ik jammer, de jeugd gedraagt zich bij het meertje zo keurig, ik wilde niet dat ze, onterecht, een slechte indruk van ons kregen. Ik gun het geen vader of moeder om van hun kind te moeten horen, nou, de graaf doet het ook.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘U weet het inmiddels vast allemaal, simpel gezegd, Renee en ik wonen samen. Drie generaties in de huizen van het dorp gaf problemen, maar die huizen zijn wat kleiner dan de Manor. Ik dwaal weer af. Na hun mededeling over hun trouwplannen vroegen Susan en Ryan of ik hen wilde trouwen. Ik schrok, ik wilde het graag doen, gezien onze vriendschap, maar ik dacht niet dat het kon. Zoals bekend, ik mag rechtspreken in de Wellingtenshire, maar daar valt huwelijken voltrekken niet onder. Ik vroeg Tamara om uit te zoeken wat er mogelijk was. Voor ik verder ga, willen jullie beletten dat ze de zaal verlaat, ik moet nog meer over haar zeggen, al is ze nu niet de hoofdpersoon. Ja, dank je, Thomas, houd haar maar vast. Vast niet zo ongewoon.’
Weer werd er gegrinnikt.
‘Susan, Ryan, jullie zullen het vast niet erg vinden dat ik Tamara vaak noem, ze is nu eenmaal niet het kleinste radertje in het dorp. Het werd me snel duidelijk waarom Tamara meegekomen was. Ze had inmiddels al geregeld dat ik het stel zou kunnen trouwen, maar het mij, Ryan en Susan nog niet verteld. Net zoals ze regelt dat er voor mij niets recht te spreken valt, ze lost de problemen op vóór ik aan de beurt ben en vertelt me niets. Niet de moeite waard, vindt ze. Ik kwam daar bij toeval achter, maar ik vind niet erg, ze schijnt het geweldig te doen, ik heb nog nooit één klacht gehoord. Goed. Ik heb daarna op het stadhuis een door Tamara al afgesproken cursus gevolgd en ben daarna beëdigd als onbezoldigd buitengewoon huwelijksambtenaar, gemachtigd tot het voltrekken van huwelijken van inwoners van de Shire, in dit Dorpshuis. Dat onbezoldigd wil zeggen, ik krijg er niet voor betaald. Dat zou ik ook niet willen, ik vind het een eer. Tamara, houd haar vast, is daar ook zeer tevreden over, je trouwt nergens zo goedkoop als in Wellingten. Honderd procent korting.’
Er werd geapplaudisseerd.
‘Dank jullie wel, ook namens Tamara. We hebben mijn benoeming niet eerder bekend gemaakt, we wilden dat Susan en Ryan mijn eerste eh slachtoffers zouden zijn. Daar lijkt het op, ze zitten maar te wachten om getrouwd te worden. Tja, ik heb nog een mooi verhaal. Of zal ik het kort maken?’
Susan en Ryan schudden allebei hun hoofd.
‘Dank jullie wel. Ik kom een beetje in de richting van trouwen, maar ik wil het toch eerst even hebben over de aanloop. Voor veel getrouwde, of samenwonende mensen is die een mooie herinnering. Er zijn veel manieren voor een stel om overeen te komen om verder samen door het leven te gaan. Die overeenstemming kan zonder woorden zijn, of met weinig. Hij of zij zegt, zullen we maar gaan trouwen? Zij of hij zegt, ach ja, waarom niet. Tja, nogal onromantisch, maar dat sluit een goed huwelijk niet uit. Of het gaat met een ouderwets aanzoek. Er zijn vast ook nog tussenvormen en variaties. Zij kan ook een aanzoek doen, maar meestal lokt ze het liever uit, als ze op wil schieten. Ik weet niet hoe of waar het bij Susan en Ryan gegaan is. Heel goed, in ieder geval, ik heb ze niet anders dan gelukkig en tevreden gezien. Ik weet van Thomas en Tamara, dat Thomas Tamara meegenomen heeft naar het rosarium achter de Manor en haar daar een aanzoek gedaan heeft. Op zijn knieën. Omdat het ook voor hem onverwacht was, door een onverwacht snelle renovatie van het portiershuis, had hij geen ring, wel hadden we hem een bos rozen meegegeven. Tamara zal een ring niet gemist hebben, ze had in de wieg al een onzichtbaar bandje met Thomas. Ik heb zelf drie keer een aanzoek gedaan. Het is natuurlijk nogal privé, maar ik vertel het graag, gezien de vriendelijke omgang met elkaar in het dorp en met mij en mijn familie. De eerste keer was, achteraf, wel goed maar niets bijzonders. Ik was net in de twintig. Het was op de achterbank in een auto, typisch Amerikaans. Het enige bijzondere was dat het een Rolls was. Niet van mij persoonlijk, er stond er één van de familie in Boston. Mijn vader gebruikte hem normaal, maar ik mocht er in rijden voor verkeringsdoeleinden, zodra het méér was dan gescharrel. De tweede keer heb ik het op mijn knieën gedaan, voor Simone. Ik was in de dertig, ik had het voorbereid. Het was in de slaapkamer, in de kleding waarin ik wenste dat wij veel tijd door zouden brengen. Niets dus. Ik had een ring voor haar, om daarbij als enige te dragen. Dat is ook uitgekomen, al kwam daar snel een trouwring bij. Het heeft ook geresulteerd in na ons huwelijk bloot in de tuin zonnen en zwemmen, in Boston. Na de komst van de tweeling ook met hun. Nogal on-Amerikaans, de Nederlandse afkomst van Simone speelde daarin mee. Daardoor is na onze komst hier ook het meertje veranderd van een blootzwemplek voor jongens naar wat het nu is. Simone vond het oneerlijk dat meiden niet mee mochten doen. Er zijn daar nu hele goede kennismakingsmogelijkheden, waar Susan en Ryan ook van geprofiteerd hebben. Jullie kunnen het niet zien, ze glimlachen breed. Over mijn derde aanzoek heb ik het zo. Susan, Ryan, afgezien van dit verhaal vervul ik bij jullie trouwen een zeer kleine rol. Ik doe niet braaf wat ik bij de instructie op het stadhuis geleerd heb. Ik heb onderzocht wat er mogelijk was, zoals we constant onderzoeken wat er in dit dorp mogelijk is. Er zijn maar een paar vereisten voor een huwelijk. Ik hoef jullie geeneens te vragen of jullie willen trouwen. Dat heb ik altijd zo stom gevonden, anders kom je toch niet? De vraag of er bezwaren zijn is ook ouderwets, de burgerlijke stand is al een tijd zo goed dat bigamie bijna onmogelijk is geworden. Dat wordt gecontroleerd bij de ondertrouw. En verder heeft niemand het recht om een huwelijk te verhinderen, als beiden minimaal achttien zijn, of toestemming van hun ouders hebben als ze minstens zestien zijn, en in het volle bezit zijn van hun geestelijke vermogen. Nou, dat laatste ruimschoots, zou ik zeggen.’
Weer moest Mark even wachten.
‘Jullie moeten mij een bewijs van ondertrouw overleggen. Dat is gebeurd. En de huwelijksakte tekenen in het bijzijn van mij en minimaal twee getuigen, die ook moeten tekenen. In dit geval moeten de ouders van Susan ook tekenen, waarmee ze hun toestemming geven. Als ik overtuigd ben van de goede gang van zaken teken ik ook en mag ik verklaren dat jullie in het huwelijk zijn getreden. Meer is er niet vereist. Veel meer gebeurt er normaal ook niet, en is het praatje van de ambtenaar een stuk korten dan de mijne. Maar er kan meer, als een bruidspaar dat wenst. Als we hier klaar zijn vind ik trouwens dat jullie dan pas voor de helft getrouwd zijn. De andere helft is de natuurlijke voltrekking van jullie huwelijk. De meeste mensen wensen daar geen getuigen bij, ik neem aan jullie ook niet, al heb ik niets gehoord. Voor de mensen achterin, ze schudden hun hoofd.’
Mark moest weer even wachten tot het gelach afzakte.
‘Mijn derde aanzoek, aan Renee, heb ik weer anders gedaan. Het was onverwacht, omdat ik met vragen wilde wachten tot Renee er aan toe was. Ze had iets meer tijd nodig dan ik, ze was korter alleen dan ik, al zegt tijd niet alles. Ze vertelde me dat in bed, terwijl ze in mijn armen lag. Dat had als voordeel, dat gelijk na haar ja, we over konden gaan tot de natuurlijke voltrekking van ons samen gaan wonen en leven. Via Susan weet iedereen waarom we niet officieel willen trouwen. Even kijken. Ja, mijn liefste blijft zitten. Ze is ook wel wat gewend. Nu over jullie, Susan, Ryan. Iedereen kende de flirt Ryan, iedereen vond hem aardig, omdat hij het zo lief en vriendelijk deed. En het vanaf net voor zijn achttiende zakelijk ook goed deed, toen hij voor zichzelf kon beginnen. En iedereen bewonderde Susan om haar vriendelijkheid en haar vermogen als woordvoerder op te treden. Iedereen heeft, sinds jullie elkaar leerden kennen, bewondering voor jullie gedrag. Ryan stopte met flirten, zoals dat hoorde, en gaf het genoegen op om ‘s avonds bij het meertje te mogen komen. Dat was niet niks, mensen, denk daar maar eens even over na. Dat was niet voor éven, maar voor járen. En ook Susan wachtte geduldig. Niet direct tot zij ‘s avonds bij het meertje mocht komen, dat zou op haar achttiende mogen, maar dan mocht ze ook trouwen. Dat wachten was voor haar ook niet niks, vooral in het begin niet, het duurde natuurlijk even voor ze honderd procent zeker wist dat Ryan haar niet in de steek zou laten voor een meisje van zijn eigen leeftijd. Daarna werd het wat makkelijker, aan de ene kant. Aan de andere kant, toen begon het lange wachten. Ik wil de jeugd bedanken voor hun begrip, en het Susan jaren eerder dan normaal toestaan om ‘s avonds bij het meertje te mogen komen. Jullie zullen ook gezien hebben hoeveel ze van elkaar hielden en er veel voor over hadden om eh ongehaast het huwelijk in te gaan. Iedereen gunt het jullie dat jullie sneller dan verwacht kunnen trouwen. De enige die niet opschiet ben ik.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Maar we komen steeds dichterbij. Ik wil nu vast zeggen dat iedereen jullie het beste toewenst. Ik heb begrepen dat de ouders jullie wat zullen helpen totdat Susan haar school afgemaakt heeft, volgend jaar. Dank u wel. Ze moet zolang, naast haar huiswerk, ook voor hun huishouden gaan zorgen, voor zover Ryan daar geen tijd voor heeft. Dat zal even puzzelen worden, maar jullie komen er wel uit. Jullie hoeven niet meer naar het meertje om kennis te maken enzovoort, dat kan thuis ook, die tijdwinst hebben jullie al.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Er wordt door jullie vrienden natuurlijk wel gehoopt dat jullie toch af en toe bij het meertje komen, voor de gezelligheid en het gezamenlijk genieten, volgens de gebruiken daar voor boven de achttien. Of getrouwd, dat geldt ook, Susan. Per slot van rekening heeft de jeugd de meeste regels opgesteld om het de ongehuwden niet te moeilijk, maar ook niet te makkelijk te maken. Nog maar eens, mijn familie heeft grote bewondering voor alle jeugd. Goed. Laten we nu de papieren rompslomp achter ons brengen. Ik verzoek de bruidegom de huwelijksakte te tekenen.’
Mark ging achter de tafel zitten, Ryan stond op, ging naar de tafel, tekende waar Mark wees en ging weer zitten.
‘Ik verzoek de bruid de huwelijksakte te tekenen en daarna te blijven staan en zich naar de aanwezigen te draaien.’
Susan tekende, draaide zich om en trok een vragend gezicht.
‘Susan, namens iedereen, van harte gefeliciteerd met je zeventiende verjaardag.’
Iedereen, op Susan na, klapte hard in zijn handen. Susan maakte een reverence.
‘Ga maar zitten, Susan. Je krijgt, en geeft, vanavond laat vast nog een cadeautje.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Ik verzoek de vader en moeder van Susan de huwelijksakte te tekenen, in verband met de minderjarigheid van hun dochter. Door haar trouwen wordt ze automatisch meerderjarig.’
De ouders kwamen tekenen.
‘Ik verzoek de getuigen, Thomas en Ian, de huwelijksakte te tekenen.’
Thomas en Ian kwamen naar voren, tekenden en gingen weer zitten.
Mark tekende ook, stond op en ging weer voor de tafel staan.
‘Dat was dat. Als jullie goed opgelet hebben weten jullie dat jullie nog steeds niet getrouwd zijn. Wel bijna. We gaan nu over tot wat ik de officiële huwelijksvoltrekking vind. Wil het bruidspaar opstaan?’
Susan en Ryan deden het.
‘Draai je naar elkaar toe en geef elkaar de rechterhand. Kijk niet naar mij, het is júllie huwelijk. Ryan, ga je gang.’
Het stel draaide zich naar elkaar toe en gaf elkaar de rechterhand.
‘Susan, hiermee aanvaard ik je als mijn echtgenote. Ik beloof je, zo lang ik leef en er geestelijk en lichamelijk toe in staat ben, voor je te zorgen, van je te houden en je te beminnen.’
‘Ryan, hiermee aanvaard ik je als mijn echtgenoot. Ik beloof je, zo lang ik leef en er geestelijk en lichamelijk toe in staat ben, van je te houden, je te beminnen en voor je te zorgen.’
‘Draai je nu naar mij.’
Mark stak zijn handen naar ze uit, ze gaven hem hun rechterhand. Hij legde ze in elkaar en hield ze vast.
‘Als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand verklaar ik, dat jullie, Susan en Ryan, nu door het huwelijk verbonden zijn. ‘
Mark liet de handen van het bruidspaar los en deed een stap achteruit.
‘Thomas, de ringen, alsjeblieft.’
Thomas kwam naar voren en gaf Ryan een ring. Die deed hem bij Susan om. Daarna gaf Thomas Susan een ring, ze deed hem bij Ryan om. Thomas ging weer zitten.
‘Omhels en kus elkaar, als tweede mondelinge bevestiging van jullie huwelijk. Haast je niet, wij hebben alle tijd.’
Onder gegrinnik kuste het bruidspaar lang. Zodra ze stopten gebaarde Mark dat ze konden gaan zitten.
‘Dat waren mooie beloften. Rust maar even uit, gloednieuw echtpaar. De stad heeft jullie trouwboekje en paspoorten al verzorgd. Ik geef ze aan jullie best man, die zal er voor zorgen dat jullie ze na vandaag krijgen, vannacht hebben jullie ze niet nodig.’
Mark pakte van de tafel drie boekjes, wachtte tot Thomas ze aangepakt had en weer was gaan zitten.
‘Ryan, op jouw verzoek krijg je het laatste woord.’
Mark liet om de tafel en ging zitten. Ryan stond op en draaide zich om.
‘Een bruidegom spreekt meestal een dankwoord aan het eind van het trouwdiner. Omdat daar kan niet iedereen bij kan zijn doe ik het hier ook. Ik heb ook een spiekbriefje gemaakt, maar ik moet er ook van afwijken. Ik wil eerst ingaan op een opmerking van de ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Die over bigamie. Daaraan heb ik me natuurlijk niet schuldig gemaakt. Wel aan wat anders. Ik was inderdaad een flirt, vóór ik kennis maakte met Susan. Dat zou uitgelegd kunnen worden als veelwijverij.’
Ryan wachtte tot het gegrinnik over was.
‘Maar dan niet met veel eh meiden tegelijk, niemand heeft het me gelukkig kwalijk genomen dat ik wat meer dan andere jongens met veel meiden, achter elkaar, een klein beetje kennis heb gemaakt. Ik keek en kijk graag naar meiden van welke leeftijd dan ook, maar ik hield ik het voor verdere contacten natuurlijk bij meiden van ongeveer mijn leeftijd. Mijn lijfspreuk was, schoonheid gaat boven leeftijd. Mijn marge naar boven was groter dan die naar beneden. Een voorbeeld van naar boven, ik heb, nog vrij jong, geprobeerd Tamara te versieren. Nou, geen succes natuurlijk. De ambtenaar, de graaf, meneer, vroeg zich af hoe het bij Susan en mij gegaan is. Tja, Susan viel beneden mijn ondergrens, maar ze vestigde op een lieve manier mijn aandacht op haar. Het was geen flirten. Ik heb ook niet met haar geflirt, dat kwam geeneens bij me op, omdat ik haar verstandiger vond dan veel meiden van mijn leeftijd. Die zijn natuurlijk inmiddels ook allemaal heel verstandig geworden.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Ach ja, ik blijf ze netjes behandelen, dat hebben ze mij ook altijd gedaan. Na een paar ontmoetingen heb ik Susan gevraagd om vrijblijvend beter kennis te gaan maken. Niet meer in het dorp, maar bij het meertje, een prachtige, misschien wel de prachtigste ontmoetingsplek van de wereld. Daar werden we steeds gekker op elkaar en was het vrijblijvende er gauw af. Op het moment dat we hoorden dat we een jaar eerder dan verwacht konden trouwen hielden we al zo veel van elkaar, en waren we al zo zeker van elkaar, dat we het volkomen verantwoord vonden om op de zeventiende verjaardag van Susan, vandaag dus, te trouwen. Iedereen weet dat het aanzoek van Thomas overbodig was, door dat onzichtbaar bandje met Tamara, van jongst af aan. Als je het al vaak gehad hebt over trouwen en je krijgt te horen dat het mag is een aanzoek eigenlijk ook overbodig. Maar ik heb het toch gedaan. Hoe en waar blijft een geheimpje van Susan en mij. Onze ringen zijn het zichtbare symbool van de band tussen ons. Nu mijn eigenlijke dankwoord. Mede namens Susan wil ik in het openbaar meerdere personen bedanken. Allereerst alle aanwezigen voor hun komst. Jullie hebben er ook voor gezorgd dat het geen saaie aangelegenheid is geworden. Dan de ouders van Susan, voor hun liefdevolle opvoeding van Susan en in het bijzonder voor hun toestemming om eerder dan verwacht te mogen trouwen. Ze hebben het weloverwogen gedaan, al of niet met hulp. Ik hoop dat alle ouders zo veel begrip voor hun kinderen, als die serieus zijn, op kunnen brengen. Wij bedanken ook mijn ouders voor mijn opvoeding, al was ik meer achter de meiden aan dan thuis. We willen ook de jeugd bedanken voor hun begrip, ze hebben er voor gezorgd dat onze wachttijd dragelijk was. We bedanken de familie Wellington en hun personeel voor alle mooie voorzieningen in het dorp, in het bijzonder het meertje. En voor vandaag de koetsen, het gaf ons een beetje een koninklijk gevoel.’
Ryan draaide zich half terug, om afwisselend naar Mark en de overige aanwezigen te kunnen kijken.
‘En, tot slot, bedanken we meneer, in zijn functie als huwelijksambtenaar. In het bijzijn van Tamara kwam het bij ons op dat het fijn zou zijn als meneer ons zou kunnen trouwen, we hadden een paar keer heel prettig contact met hem gehad. Hoe het verder gegaan is heeft meneer net verteld. We hebben de regeling van de plechtigheid aan hem overgelaten, alleen verteld dat we elkaar iets wilden beloven en dat ik een slotwoordje wilde zeggen. Ik heb al meerdere huwelijken meegemaakt, van anderen natuurlijk. Tja, nogal saai. Wij hadden van meneer iets meer verwacht, ook omdat hij hulp kon vragen aan Renee en Tamara. We hebben niet van die hulp gemerkt, we kennen de stijl van beiden, maar we kunnen het niet uitsluiten. Niet bij deze gelegenheid, ook niet bij andere. Meneer, heel veel dank voor het mooie verhaal. Met daarin veel persoonlijke dingen, mooie herinneringen. En de unieke uitleg over een huwelijksbevestiging en de fijne uitvoering daarvan. U bent een bijzondere buitengewone ambtenaar. We zijn u heel dankbaar. We vonden het niet erg dat u Tamara vaak noemde. Ze is een lieve vriendin van ons en verdient veel eer, zonder daar verder op in te gaan, want we willen graag dat ze vandaag blijft tot Susan en ik weggaan voor de tweede helft van onze huwelijkvoltrekking. Ik denk dat Susan morgen gaat proberen om het meeste van uw schitterende en warme verhaal op te schrijven, zodat we er later af en toe weer van kunnen genieten. Ze wil vast graag uw spiekbriefje.’
Mark knikte.
‘Tot slot, vóór de receptie en het lopende buffet, waarbij iedereen welkom is, vraag ik om een applaus voor Susan en mij, voor de graaf, en voor Tamara, zonder anderen daarmee tekort te willen doen.’
Het applaus was oorverdovend. Ryan ging zitten, Mark stond op.
‘Wil iedereen blijven zitten? Tamara, we kunnen zo niet aan de receptie beginnen.’
Tamara kwam naar voren en keek de zaal rond.
‘Ik reken op uw geduld. Ik heb een voorstel, maar wacht tot ik uitgesproken ben vóór iets te doen. Als eersten gaan de mensen die in de paden zitten of staan naar buiten. Dan kan de brandweer, als die er is, weer naar huis. Dan klappen de mensen die op stoelen zitten die op en zetten ze, te beginnen aan de kant waar het buffet niet staat, tegen die zijkant van de zaal, en gaan ook naar buiten. Ondertussen kunnen de familie en de vrienden die op de eerste twee rijen stoelen zitten het bruidspaar feliciteren. Buiten kunt u wachten of naar huis gaan om later terug te komen. De tijd tussen vanmiddag vijf en zeven is bedoeld voor mensen die niet eerder kunnen. Zodra de zaal leeg is verwachten we de mensen die vandaag nog meer te doen hebben het eerst binnen, de overigen hebben de tijd tot vijf uur. Probeer de zaal niet te vol te laten lopen. Er is tijd en eten en drinken genoeg. We verwachten ook kleine kinderen, die zien graag een bruidje. Voor hun is er speciaal eten en drinken. Gaat uw gang.’
Mark omhelsde Tamara.
‘Meid toch, als ik jou niet had?’
‘Ja, goed, Mark. Maar het was weer niets bijzonders. Ik zou voor de stoelen en de tafels zorgen, ik had dit al bedacht voor het geval het druk zou worden. Tjonge, er moeten veel mensen vrij genomen hebben om erbij te zijn, het was toch nog voller dan ik dacht.’
‘Zo vol was het bij de vergaderingen geeneens. Het probleem oplossen was eigenlijk niet zo moeilijk, het voorzien was weer het slimme van je. Kom, de ouders zijn bijna uitgefeliciteerd. Ik ga weer eens een bruid kussen, al is het niet de mijne.’
‘Ze heeft gisterenavond vast niet onder je gediend.’
‘Ondeugd! Nee, maar ik had niets te klagen. Ik heb ook liever geen amateur.’
‘Nou! Als troost mag je over een tijdje vast weer aan Susans blootje zitten.’
‘Dan heeft ze misschien geleerd nog beter aan het mijne te zitten.’
Tamara wenkte Renee, die met Thomas stond te praten.
‘Renee, houd Mark eens onder controle, hij heeft een ondeugende bui.’
‘Tja, dat komt steeds vaker voor. Dat is ook een beetje mijn schuld, ik speel te veel met hem.’
‘Jij bent net zo erg. Ik ga naar Thomas.’
‘Die denkt vast ook aan wat het bruidspaar vanavond gaat doen.’
‘Hij denkt maar, hij moet ook tot die tijd wachten.’
‘Gaat dat wel?’
‘Ja, nét, dankzij ons spelen van vanmorgen, we zijn vroeg begonnen. En anders gaan we even naar huis, ik hoor het wel van hem.’
‘Oh, wilde je daarom niet met ons meerijden, maar zelf.’
‘Ja, in de auto. Kom, we kunnen bij het bruidspaar.’
De receptie bleef druk tot vlak voor het dineetje de laatste gasten de deur uitgewerkt werden.
Het dineetje liep wat uit. Toen ze naar buiten gingen zagen ze twee agenten met een motor staan wachten. Die vergezelden het bruidspaar de paar honderd meter naar hun woning en reden daarna het dorp uit. De bruiloftsgasten hadden het bruidspaar nagekeken.
‘Kon je het weer niet laten, Mark?’
‘Dat was mijn afdeling, het verzorgen van de begeleiding van bruidsparen. Soms ook van een andere stoet. Ik heb de eerste keer dat ik hier was en een bezoek aan Londen bracht daar gezien dat er aan trouwauto’s geen aandacht besteed werd. In Boston wel, voor begrafenisauto’s wordt zelfs aan de kant gestopt, ook als ze aan de andere kant van de weg rijden. Vrijwillig, voor schoolbussen is dat verplicht. Ik kon dat stel toch niet alleen laten lopen? Ik vond niet dat er van ons mee moesten lopen, dat leek me wat kinderachtig. De politiecommissaris stemde onmiddellijk toe, mijn vrienden zijn zijn vrienden, ik maakte nergens misbruik van. Nee, zo vaak komt het niet voor. De derde keer in vier jaar, hè?’
‘Ja, de tweede mooie gelegenheid.’
‘Ja. Is het erg dat we bij het trouwen van Francis en Ian niets bijzonders gedaan hebben?’
‘Vast niet, ze vroegen nergens om en niemand kwam op een idee. Je kan je vrienden niet allemaal precies hetzelfde behandelen. Ze zijn anders, hebben andere wensen en alles loopt steeds anders. Voor John en Maureen heb je geeneens iets kunnen doen, die waren al getrouwd. En de rest van het dorp is vast blij dat ze je voor een huwelijk kunnen vragen. Maar zo’n speech krijgt er geen één meer. Schitterend, Mark. Dank je wel.’
‘Vond je niet dat ik je te vaak noemde?’
‘Ach, ik begreep het wel. Ik bemoei me nu eenmaal met veel dingen, omdat het meestal weinig moeite is.’
‘Zoals met de moeder van Susan praten.’
‘Dat was ook geen moeite, en ik deed het graag. Maar ik heb haar niet meer verteld dan ik gezegd heb.’
‘We zullen er wel nooit achterkomen. Hé, wacht eens even. Nee, loop met me mee, Renee, Tamara.’
Mark liep een meter of twintig weg, om buiten het gehoorbereik van de andere bruiloftsgasten, die op weg naar huis gingen, te komen. Tamara wenkte Thomas om te blijven staan en liep achter Renee aan naar Mark. Toen de Rolls die had staan wachten meereed en naast Mark stopte gebaarde Mark dat hij moest blijven staan en liep nog tien meter door. Tamara en Renee stopten weer bij hem.
‘Renee, je bent me te stil. Iedere keer als dit ter sprake komt. Biecht eens op.’
‘Ja, meidenkenner. Ik heb ook met de moeder van Susan gesproken. Ze schoot me ook een keer aan, in het dorp, wanneer precies weet ik niet. Op een morgen. Ik ben mee naar haar huis gegaan, heb met haar koffie gedronken en gepraat. Na een inleiding vroeg ze wat ze er aan kon doen om Susan als maagd het huwelijk in te laten gaan. Ze was het zelf niet geweest en had daar nog spijt van. Ze was bang dat Susan het niet vol zou kunnen houden. Ryan waarschijnlijk wel, ze had nog nooit zo’n zelfverzekerde en verstandige jongen meegemaakt. Ik vroeg hoe oud zíj bij haar huwelijk was. Achttien. En of ze toen zo verstandig als Susan was. Nee, zei ze, natuurlijk niet, anders was ik toen nog maagd geweest. Ik zei, laat ze dan eerder trouwen, dat kan best. U weet dat we op de Manor twee keer uitgebreid met het stel gesproken hebben, ze zijn allebei erg verstandig. En ze houden heel veel van elkaar. Vertel ze het, als ze eerder mogen trouwen, dat zal ze de moed geven om het vol te houden. Ze zou er over denken en het met haar man bespreken. Die liet alles voor wat betreft Susan aan haar over, omdat Susan, als ze zou willen, hem makkelijk over zou kunnen halen. Die maakte er nooit misbruik van, maar ze wist dat haar vader gek op haar was. Zijzelf natuurlijk ook, maar ze liet zich niet van haar principes afbrengen. Maar in dit geval zou ze het toch overwegen.’
‘Fijn, lieverd. Zo kon het, het was eigenlijk niet op een idee brengen, ze was al bezig een uitweg te vinden. Laten we naar huis gaan.’
Mark wenkte Thomas en de auto. Ze stapten in. Mark zei tegen de chauffeur dat ze via het portiershuis naar de Manor wilden en deed de tussenruit omhoog.
‘Thomas, Renee heeft ook met de moeder van Susan gepraat. Ook een bijdrage geleverd aan de overwegingen van haar ouders. Tja, we weten dat niet alles van tevoren te plannen is. Je hebt ze in ieder geval op tijd voorgelicht, Renee, die ontmaagdingen lukken vannacht wel.’
‘Nou! Je weet dat je er niet bij mag zijn, maar misschien vertellen ze er ooit over. En over het aanzoek van Ryan. Dat was kennelijk niet geschikt om in het openbaar te vertellen. Niet iedereen is zo vrij als jij. Tjonge. Achterin een auto, bloot vóór Simone en wij in elkaars armen en gelijk vrijen. Hoe kwam je erbij om dat te vertellen?’
‘Om het niet te saai te laten worden. De jeugd wist al van rode Jenny en Susan hoe vrij ik ben, de ouders hebben het nu van mij zelf gehoord in plaats van via hun kinderen, als die er thuis over mogen praten. En om nog een keer te zeggen dat er niets mooiers is om over te praten dan over natuurlijke dingen.’
‘Ja, ik weet van wie je je vrije praatjes hebt. Nou, saai was het niet. Wel een beetje rommelig, maar dat ben ik op de Manor wel gewend. Ik vond het heel mooi hoe je ze min of meer zelf hebt laten trouwen. In plaats van dat domme ja zeggen tegen een ambtenaar.’
‘Ja, dat is het voordeel als je twee keer getrouwd ben. Bij de tweede keer denk je wat er de eerste keer niet zo goed gegaan is. Bij de derde keer over de twee keer ervoor. Ik zou nu niet weten hoe het nog beter kan dan vanmorgen, maar ik ga er natuurlijk over nadenken, als voorbereiding op de volgende huwelijken. Zo’n speech kan nooit meer, dat zei Tamara ook al.’
‘Je verzint vast wel weer wat fijns. Eventueel met de onmerkbare hulp van Tamara en mij.’
‘Ja. Wat vond je van het verschilletje in trouwbeloften?’
‘Schitterend. Ze hadden vast afgesproken hetzelfde te zeggen, maar Susan liet even merken dat ze er over nagedacht had en wat zíj het belangrijkste vond. Die twee zijn aan elkaar gewaagd.’
‘Ik moest grinniken, ze zouden inderdaad hetzelfde zeggen. Ze versprak zich niet, dat zag ik, ze deed het expres. Ze kunnen hun leven lang genieten van de vondst van Susan.’
‘Ja, zelfs zo’n klein verschil in volgorde kan mooi zijn om te herinneren. Mark, je hebt kennelijk gestudeerd op wat de eisen voor een huwelijk zijn.’
‘Ja. Bij die cursus kwam het eigenlijk nauwelijks ter sprake, ze gingen uit van de gebruikelijke gang van zaken. Het vragen, wilt u, bruidegom, belooft u, enzovoort. Maar dat staat zo niet in de wet, als je die goed leest kan het zoals het vanmorgen gebeurd is. De gevolgen van een huwelijk liggen toch vast en zelfs iemand die niet kan spreken kan trouwen. Dat aanvaarden vond ik mooi van ze gevonden. Ze nemen niets, ze geven niets weg, ze aanvaarden elkaar als echtgenoten. Ze bedoelden natuurlijk, met alles wat daarbij hoort, erop, erom, eraan en erin.’
‘Vraag voortaan toch maar wat ze precies willen zeggen, voor ze het te gek gaan maken.’
‘Ja, goed idee. Voor die nog niet zo verstandigen, zoals Ryan tactisch zei. We zijn bij het portiershuis. Thomas, Tamara, veel plezier met het nabootsen van wat er nu boven een winkel gebeurt.’
Thomas en Tamara stapten grinnikend uit.

Bij de Manor stapten Mark en Renee uit, ze gingen naar hun slaapkamer.
‘Wat zullen wij na gaan spelen?’
‘We hebben nogal wat keus, als we het bij familie en vrienden houden. Niet de eerste keer van Simone en mij, ik red het nu niet meer, zo snel twee keer achterelkaar. Thomas kan ik één keer half naspelen, meer voorraad heb ik niet. Tja.’
‘Ik dacht aan wat anders dan huwelijksnachten. Zal het dienstmeisje het neefje dat bij de graaf logeert naar bed brengen?’
‘O. Ja, prima. Dan doe ik het later een keer met het nichtje.’
‘Doe?’
‘Ja, naar bed brengen en het doen, natuurlijk. Je kan er niets van zeggen, je pakte zelf meerdere keren je neef.’
‘Je bent veel te wijs voor je leeftijd. Hier slaap je vannacht.’
‘O. Dat lukt wel. Dank je.’
‘Ik heb nog niets gedaan.’
‘Wat wil je dan doen?’
‘Je helpen uitkleden, natuurlijk.’
‘Dat kan ik zelf.’
‘Vast wel, maar dat is hier geen gewoonte, daar is het personeel voor.’
‘O. Goed. Begin dan maar.’
Ze kleedde hem uit tot hij in zijn onderbroek stond.
‘Verder doe ik het zelf wel.’
‘Slaap je in je onderbroek?’
‘Nee, in een pyjamabroek, die zit in mijn koffer.’
Renee pakte een pyjamabroek uit de kast.
‘Ik zei, verder doe ik het zelf wel.’
‘Ik hoor je ook in bed te stoppen en toe te dekken.’
‘Nou, draai je dan even om.’
‘Ik heb anders een broertje, hoor, ik weet hoe jongetjes eruit zien.’
‘Ook een eh grote jongen? Ik heb een grote.’
‘O. Waarom?’
‘Toen je bukte om mijn broek uit te doen kon ik in je bloes kijken.’
‘Heb je een zusje?’
‘Ja, maar die heeft maar hele kleine borstjes.’
‘Dan weet ik het goed gemaakt. Als ik je onderbroek uit mag doen mag jij mijn bloes uitdoen.’
‘Mag ik dan ook aan je borsten komen?’
‘Ja, als ik aan jou mag komen.’
Ze wachtte niet op antwoord en trok zijn onderbroek naar beneden, hij stapte eruit.
‘Mooi, joh, zo omhoog. Dat kan mijn broertje nog niet, voor zover ik weet.’
Ze deed vlug haar bloes uit.
‘Wat vind je van deze?’
‘Mooie grote.’
Hij pakte er met iedere hand één en bevoelde ze. Hij schrok, toen ze zijn ballen greep.
‘Oei. Niet zo knijpen.’
‘Ze voelen net zo aan als bij mijn broertje. Maar die heeft maar een klein pikkie.’
Ze pakte hem hoger vast.
‘Tjonge. Geen wonder dat ze dat een stijve noemen. En wat je zei, een grote. Je speelt heerlijk met mijn borsten.’
‘Jij met mijn stijve. Het lijkt wel of je pompt.’
‘Daar is hij ook voor. Heb je wel eens aan de borstjes van je zusje gevoeld?’
‘Nee, ik heb ze alleen een keer gezien toen ze de badkamer niet op slot gedaan had.’
‘Heb je nog meer van haar gezien?’
‘Ja. Ze heeft een gleufje waar bij mij mijn pikkie begint. Daarom is het natuurlijk een meisje. O. Mag ik bij jou kijken?’
‘Je kan mijn gleufje niet zo goed zien, er groeit haar omheen. Dat krijgen alle meisjes. Net zoals jongens daar haar krijgen, jij hebt al aardig wat.’
Ze trok uit wat ze nog aanhad.
‘Zal ik op bed gaan liggen, dan hoef je niet te bukken om te kijken.’
‘Als ik met je borsten mag blijven spelen.’
‘Ja, als je ook doet alsof je borstvoeding krijgt. Maar eerst kijken.’
Ze ging op bed liggen, met haar benen iets uit elkaar. Hij keek van een meter afstand.
‘Tja. Ik zie je gleuf toch een beetje. Eerst even drinken.’
Hij ging naast haar liggen en speelde een tijd met zijn mond en één hand met haar borsten, terwijl zij met zijn ballen en stijve speelde.
‘Nu moet je met mijn gleufje spelen.’
Hij verplaatste zijn hand naar tussen haar benen en voelde daar even.
‘Nou, daar is niet veel aan te voelen. Je borsten zijn lekkerder. Hap.’
‘Je moet daar ook niet met je hand voelen, maar met je stijve.’
‘O? Ik weet niet of daar veel gevoel in zit. Hoe kom ik daarbij?’
‘Je moet op me komen liggen, dan stuur ik je stijve om daar goed te voelen.’
Hij kroop op haar.
‘Wat voel je?’
‘Gekriebel.’
‘Mijn haartjes, natuurlijk. Weet je dat het in mijn gleufje heel lekker is voor je stijve?’
‘Nee. Hoe kom ik daar?’
‘Dan moet je zachtjes pompen en naar beneden duwen. Dan zorg ik dat je erin komt. Ja, je pompt goed. Iets meer duwen.’
‘Oeps. Ik zit erin, hè?’’
‘Pas een klein stukje. Pomp en duw maar door.’
‘Nou, graag. Mijn stijve wordt beter gestreeld dan dat je net deed.’
‘Ja, daar is een gleufje ook voor. Zo, verder kan je niet. Lekker, hè?’
‘Ja. Lekker warm, zeg. En nu?’
‘Doorpompen. Mijn gleufje en jouw stijve strelen elkaar dan. Ja, goed zo.’
‘Tjonge, wat lekker.’
‘Heb je ‘s nachts al natte dromen?’
‘Soms. Hoezo?’
‘Als je zo lekker doorstreelt gebeurt er net zoiets. Dan komen je zaadjes. Dat is een lekker gevoel voor je.’
'‘s Nachts vind ik er niet veel aan.’
‘Nee, het wordt pas lekker als ze onder het pompen komen.’
‘Maar dan gaat het bij jou naar binnen.’
‘Dat geeft niet, dat is natuurlijk. Zo worden kindjes gemaakt.’
‘O. Ja. Wil je er één?’
‘Nee, er komt er geen, laat dat maar aan mij over. Zeg, als je zaadjes komen krijg je krampjes. En als je lekker pompt krijg ik ook krampjes, dat is voor mij ook heel lekker. Je moet alleen niet van die krampjes schrikken. Laat ze komen en geniet ervan, ze zijn lekker. En het lekkerst als je zaadjes komen. Voel je al wat?’
‘Het lijkt of mijn stijve nog stijver wordt.’
‘Ja, mooi, dan komen ze eraan. Kan je het volhouden?’
‘Ja, dit pompen is heerlijk. Oh, ik krijg een raar gevoel onderin.’
‘Alsof je vol zit?’
‘Ja, maar ik ben net naar het toilet geweest.’
‘Nee, dat zijn je zaadjes die eraan komen. Die komen niet met een straal, maar met golfjes. Dan moet je één keer per krampje, per golfje, pompen.’
‘O. Ja. Ik denk dat ze nu komen. Oei, een kramp. Oei. Oei. Ja, veel lekkerder dan plassen. Au, je knijpt me. Oei. Oei. Au.’
‘Niet stoppen, nog even doorpompen, mijn krampjes zijn nog niet over. Ja. Ja. Oef. Stop maar.’
Ze hijgden uit.
‘Tjonge, wat pompte je goed. Je bezorgde me heerlijke krampen.’
‘De mijne waren ook heerlijk. En die golfjes leken wel straaltjes. Eerst drie, toen je ineens je gleuf strak om mijn stijve klemde kwamen er nog twee.’
‘Dat klemmen waren mijn krampjes. En jouw straaltjes zijn vast stralen. Ik zal je stijve een keer onder de douche strelen, dan kan je zien dat je zaadjes eruit spuiten.’
‘Ik denk niet dat ze er met één keer strelen uitkomen. Vóór je me mijn stijve in je liet stoppen heb je me vaker gestreeld.’
‘Ik bedoelde, maar één keer onder de douche. Verder mag je ze net zo lekker als nu bij mij naar binnen spuiten.’
‘Nou, graag. Ik zou nu wel weer willen, maar mijn stijve wordt kleiner, ik voel niets meer als ik pomp.‘
‘Nee, hij moet rust hebben. Kom maar naast me liggen.’
‘Nou, hij ging er makkelijker uit dan in. Dat erin was lekker, zeg, het streelde mijn stijve heerlijk.’
‘Je pompte geweldig. Denk daar af en toe maar aan, dan wordt je pikkie op een gegeven moment weer stijf. Dan kan je weer. Het is laat. Zal ik bij je blijven slapen? Dan kunnen we het morgen doen zodra we wakker worden.’
‘Prima. Mag ik met een borst in mijn mond spelen tot ik in slaap val?’
‘Ja, lekker. Ik blijf met je balletjes en je pikkie spelen.’
‘Vind je dat lekker?’
‘Net zo lekker als jij mijn borsten vindt. Trek de dekens maar over ons heen.’
Hij deed het.
‘O. Heet dit met een meisje slapen?’
‘Zo noemen ze het. Maar ze bedoelen dan wat we daarnet deden. Vrijen en klaarkomen. Dat pompen is vrijen. Als je die krampjes krijgt en zaadjes spuit kom je klaar.’
‘Ik blijf hier nog even. Zou ik iedere avond klaar kunnen komen?’
‘Als je wilt wel. En iedere morgen. Misschien nog vaker.’
‘Maar jij bent er toch niet altijd? Je hebt vast soms vrij?’
‘Ja, maar er is altijd een meisje voor je. Ze lijken allemaal sprekend op me, ze lijken eeneiige tweelingzussen van me.’
Mark grinnikte.
‘Mooi verzonnen. Mijn vader mocht met ieder dienstmeisje spelen. Die hielden een lijstje bij om hem eerlijk te delen. Al mocht hij er bij hun niet in.’
‘Jij mag in ieder meisje dat sprekend op me lijkt. Ze zijn allemaal net zo lekker als ik. Ze zullen het allemaal fijn vinden om zo lekker door je stijve gestreeld te worden als je pompt en heerlijke krampjes te krijgen. Je speelt ook fijn met borsten. Oei, en tepels.’
Strelend vielen ze in slaap.


‘Gaan we het naspelen?’
‘Ik kan niet veel spelen, schat, ik loop bijna over. ‘
‘Ja, natuurlijk. Kom maar op me, laat je gaan en loop lekker lang leeg.’
Dat deed hij.
‘Tjonge, Thomas, ik geloof zeveneneenhalf grote spuiten. Dacht je aan Susan?’
‘Nee, ik denk nooit alleen aan een ander meisje. Soms wel aan een ander stel. Nu aan dat een agent bij het Dorpshuis Ryan achter op zijn motor nam en een andere Susan. Ze brachten ze naar het meertje. Daar zat het hele dorp te wachten. Ze moesten in het midden gaan staan en de natuurlijke voltrekking van hun huwelijk uitvoeren. Tja, in plaats van geen getuigen het hele dorp. Nou ja, alleen de getrouwden. Ryan hielp Susan uit haar trouwjurk en de rest, en liet haar een pirouette draaien in haar blootje. Applaus. Hij kleedde zichzelf snel uit en draaide ook een rondje, met zijn stijve omhoog. Hij legde Susan voorzichtig op het gras en ging haar kusjes geven. Hij begon bij een voet, ging per kusje een decimeter richting haar hoofd, na een kusje op haar doos likte hij haar duidelijk een paar keer. Hij ging via haar buik naar haar borsten, kuste ze allebei en zoog duidelijk even aan haar tepels.’
‘Voor je verder gaat, dat ga je vast ook een keer bij mij doen.’
‘Alles wat je wenst. Terwijl hij haar op haar mond kuste pakte Susan zijn stijve en richtte hem omlaag. Ryan liet zich een beetje zakken, zodat Susan met zijn stijve haar gleuf kon strelen. Na drie keer ging zijn achterwerk op en neer en liet hij zich zakken, zijn stijve ging stukje bij beetje haar gleuf in. Na een stootje of tien slaakte Susan een gilletje. Applaus voor haar ontmaagding. Ryan was gestopt, maar Susan verschoof haar handen van zijn rug naar zijn achterwerk, oftewel, ga door. Toen hij er kennelijk helemaal in zat stopte hij even. Daarna begon hij te wippen, met afwisselend korte en lange slagen. Na een minuut ging hij sneller, tot hij stopte, zijn bovenlichaam oprichtte en brulde als een leeuw. Applaus. Hij zakte even in elkaar, richtte zich weer op en brulde weer. En zo nog vijf keer. Tussen zijn derde en vierde duidelijke lozing was Susan onder hem begonnen met schokken en hard kreunen. Nadat ze met een grote zucht stillag rolde Ryan van haar af, op zijn rug. Zijn stijve ging langzaam naar beneden en kromp. Applaus.’
‘Ja, ik kwam tussen je derde en vierde lading. En toen?’
‘Werd het zoals op dat schilderij van die Hollandse schilder waar Renee over vertelde. Vrijende paartjes in alle standjes. Ryan liep overal langs en masseerde borsten. Susan masseerde alle ballen. Verder dacht ik niet, toen spoot ik voor het laatst.'
‘Deze keer, bedoel je.’
‘Ja. We waren wat vroeg op, om het twee keer te doen voor we lang van huis gingen. Het ging vandaag goed, maar ik ben blij dat ik nu lekker kon lozen. Zeveneneenhalf keer is vrij veel, maar ik denk, dat als we even wachten, ik nog wat heb. Je wilt vast weer. Tjonge, wat masseerde je mijn stijve lekker.’
‘We zijn aardig op elkaar ingespeeld.’
‘Ik heb je aardig ingereden.’
‘Ja. Mijn hindernisje opgeruimd en me precies voor je op maat gemaakt. Daardoor ging er een signaaltje naar je ballen en werd de productie verhoogd. Vast als beloning voor ons lange wachten.’
‘Als je het over kon doen, zou je dan vanaf je twaalfde drie keer per dag willen?’
‘Nee, zo gaat het vaker, op de lange duur. En als ik dat gedaan had, weet ik niet wat ik met andere jongens gedaan zou hebben. Nu ben jij de eerste en de laatste die diep in me mag komen en me volspuiten.’
‘Ja, als we zo vroeg begonnen waren hadden we niet zoveel om elkaar gegeven als we gedaan hebben. En doen. Dan had ik, zeker nadat ik dat stel in het bos gezien had, vast ook andere meisjes willen pakken. Er waren er genoeg die wel wilden.’
‘Natuurlijk, mijn lekker stuk. Ik heb ook aanbiedingen genoeg gehad, niet alleen van Ryan.’
‘Die nu voor het eerst gaat voelen hoe lekker het is. Susan ook, waarschijnlijk na even.’
‘Hij zal het heel lief doen. Net als jij gedaan hebt. En vast daarna zo’n lekkere tweede keer.’
‘Ja. Ze zullen vast geen vier keer halen, zoals wij.’
‘Oh, ik voel wat tegen mijn buik. Zeg, stop hem erin zo gauw het kan. Dan kan ik denken dat ik met je vrij toen we twaalf waren. Dan dertien, enzovoort.’
‘Zeg, omdat je je broekje uitgedaan hebt, omdat je er van het lachen in gepiest hebt, je bent nu bloot onder je rokje, hè?’
‘Ja, natuurlijk, maar dat ziet niemand.’
‘Nee, ik ook niet. Maar mag ik even voelen?’
‘Ja hoor, ik ben best trots op de haartjes die er op mijn doosje gekomen zijn. Kan jij al een stijve krijgen?’
‘Ja, daar ben ik ook trots op. Ga maar in mijn broek. Oh, lekker, zo’n behaard doosje.’
‘Oh, wat een paal. Lekker. En grote ballen.’
‘Ik voel je gleufje. Oh, lekker warm, binnenin.’
‘Je streelt lekker. Ik jou ook?’
‘Ja. Mag ik met mijn andere hand onder je bloesje?’
‘Ik heb je de laatste tijd vaak naar mijn bloesje zien kijken. Ja, ik heb nu borstjes. Voel maar.’
‘Oei. Voor een twaalfjarige heb je grote borsten. Lekker, zeg, zo’n hand vol. Zeg, we kunnen beneden elkaar ook zonder handen strelen. Nou, dat ging makkelijk. Maar het streelt toch al lekker, hè?’
‘Ja, een beetje vroeg, op je veertiende. Nee, vijftien. Je past lekker. Kan je al zaadjes maken?’
‘Ja, als die komen zal ik er maar uitgaan, hè?
‘Nee, het is veel te lekker. En ik ben bijna ongesteld, dus kan het geen kwaad.’
‘Dan kan het niet, hè?’
‘Nee, maar als je mij ook laat komen mag je tot dan vaker. En een paar dagen daarna ook.’
‘Wel een beetje vaak, als je pas achttien bent.’
‘Ja, dat voel ik. Ik wil nu doorgaan, de volgende keer eerst helemaal uitkleden.’
‘Ja, ik wil graag tussen je benen kijken, voor ik in je kom.’
‘En ik wil graag die paal zien, en dat je hem naar binnen duwt. Ik krijg kleine krampjes van je lekkere strelen. Wip door. We neuken nu, hè?’
‘Eh, ja. Nou, dat kan wel op je twintigste. Oh, ik voel wat komen. Mijn zaadjes. Daar zijn ze. Ohhhh, ohhhh, ohhhh.’
‘Even doorwippen, mijn krampjes zijn nog niet over. Ohhhh, ohhhh, ja. Fijn. Klaargekomen.’
‘Ik ook. Lekker me leeggespoten. Ik kom je morgen afhalen. Dan gaan we diep het bos in en kleden ons helemaal uit. En dan doen we alles wat we willen.’
‘Ja. Jammer, dan pas. Zo’n stijve van een volgroeide jongen wil ik wel zes keer op een dag.’
‘Die zal ik die er graag zes keer op een dag bij je instoppen. Maar ik krijg slaap. Zullen naar huis gaan en gaan slapen?’
‘Ja, later iedere nacht bij elkaar.’
‘Welterusten, liefste.’
‘Welterusten, liefste.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 4, nummer 5, weeknummer 37
Zie ook www.wellingten.co.uk

Twee aankondigingen.

Ik schreef eerder: ‘Meneer is, behalve graaf en rechter, sinds kort ook buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand. Hij zal, op verzoek van Ryan en Susan, hun huwelijk sluiten.’
Dat heeft hij inmiddels heel mooi, gevoelig, gedaan.

Vanaf heden kunnen er bij meneer verzoeken ingediend worden om door hem in het huwelijk verbonden te worden.
Drie voorwaarden:
1. Het moet gebeuren op een redelijk tijdstip.
2. Het moet gebeuren op een redelijke plaats, liefst in het Dorpshuis, in ieder geval in de Wellingtenshire.
Beide punten zijn ter beoordeling door meneer.
3. Minstens één van de aanstaande echtelieden moet vanaf het moment van ondertrouw tot en met de dag van het huwelijk officieel als woonachtig in de Wellingtenshire ingeschreven staan.
Dit omdat het alleen bedoeld is voor dorps- en shiregenoten.

Ik schreef, meneer is buitengewoon ambtenaar. In feite, onbezoldigd buitengewoon ambtenaar. D.w.z. hij hoeft niet, wil ook niet, betaald (te) worden voor een huwelijksvoltrekking.
Wel dienen het trouwboekje en eventueel nieuwe paspoorten betaald te worden.
En natuurlijk de kosten van eventuele zaalhuur, consumpties, enzovoort.

Dat was aankondiging één. Nu twee. Een lange, beetje ingewikkelde. Maar wel een fijne.

Bij de (uitgebreide) toespraak van meneer bij het huwelijk van Ryan en Susan kwam ter sprake dat er ooit een onverwacht hoge aanslag van de belastingdienst voor de familie Wellingten is gekomen. Voor het hotel, de garage en de manege op hun terrein.
Het proces tegen die aanslag is door de familie gewonnen. Het grote gebouw was maar een, zij het groot, woonhuis voor familieleden. De garage was geen commercieel bedrijf, er werden alleen auto’s van de familie onderhouden. Zo waren de stallen alleen voor de stalling van de paarden en koetsen van de familie.
Meneer zei, in het kort, ik mag dus niet aan de garage en de stallen verdienen, maar ik mag natuurlijk wel een auto of een koets gratis inzetten, bij bijzondere gelegenheden, zoals vandaag voor dit lieve bruidspaar. Mijn personeel werkt daar graag, vrijwillig, aan mee.
Toen kwam meneer op het idee om te bekijken, in overleg met de stalmeester, of de jeugd op het buitenterrein van de stallen, waar de paarden soms los mogen lopen, op een paard zou kunnen rijden.

De uitslag:
Ja, het kan, maar het ligt niet zo makkelijk.
1. Er moeten paarden beschikbaar zijn.
1a. De familie gaat natuurlijk voor.
1b. Paarden hebben ook rust nodig, moeten dan ongestoord op stal staan of in de wei lopen. En niet ieder paard is er gediend van of geschikt voor het berijden door ongeoefende berijders.
2. Er mag door het stalpersoneel geen les gegeven worden. Die hebben daar ook geen tijd voor, er is precies genoeg personeel voor het onderhoud en de verzorging van de paarden, de (leren) tuigage inclusief de zadels en de koetsen.
3. De familie kan geen enkele aansprakelijkheid aanvaarden voor het omgaan van niet-familieleden met de paarden. Helaas, maar anders zouden er weer problemen met de belastingdienst kunnen ontstaan.
Dat heeft tot gevolg, dat wie wil rijden bij de eerste keer een briefje dient te ondertekenen, voor minder dan achttienjarigen moet één van de ouders dat doen, waarin staat dat aanvaard wordt dat de familie nergens voor aansprakelijk te stellen is. Geadviseerd wordt voor de berijder een goede verzekering af te sluiten.
Minder dan achttienjarigen dienen onder begeleiding van een minstens achttienjarige te zijn, tenzij de stalmeester of zijn plaatsvervanger een aantekening op de hierboven genoemde verklaring maakt dat de berijder, door gebleken geschiktheid, dat niet meer hoeft te zijn.
4. Er mag alleen in de zandbak achter de stallen en op de wei daarachter gereden worden.
5. Het dragen van een cap is verplicht. Het dragen van sporen op rijlaarzen is niet toegestaan.
6. Kijkers zijn niet welkom. Te druk voor de paarden, ze leiden ook de berijders af.
7. Nieuwelingen krijgen voorrang op vaakkomers. Eerlijk, toch?

De gang van zaken:
De stalmeester of zijn plaatsvervanger stelt ’s morgens, na controle van de paarden, een rooster op van op welk tijdstip die dag welke paarden bereden kunnen worden. Eerder is niet mogelijk.
Na 9:00 uur kan er gebeld worden om te reserveren, voor die dag. Het paard zal op het afgesproken tijdstip gezadeld klaar staan.
Berijders dienen zich bij hun komst en vertrek aan resp. af te melden bij de stalmeester of zijn plaatsvervanger. Bij hem kan ook een cap geleend worden.
De maximale rijtijd is een uur. Dit om vermoeidheid van zowel het paard als de berijder te voorkomen. Daarna kan, bij gebleken geschiktheid van de berijder en de geschiktheid van het paard op dat moment, een verlenging, van waarschijnlijk maximaal een half uur, door de stalmeester of zijn plaatsvervanger toegestaan worden. Dus niet van tevoren.

De familie hoopt dat jullie begrip hebben voor al deze regels. Ze zijn er voor de veiligheid van de paarden en de berijders.
Ik wens jullie veel plezier bij deze nieuwe (gratis) mogelijkheid in ons fijne dorp.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘Wat was je in je krantje weer ontzettend precies, Tamara. Bij beide aankondigingen. En uitgebreid.’
‘Het voorkomt veel vragen, nu en later. Maar het ging vanzelf, bij het opschrijven. Waarom alleen in het Dorpshuis, dacht ik? In de stad kan er ook op andere plaatsen dan in het stadhuis getrouwd worden. Verder was het alleen indekken tegen te rare wensen, al zullen die niet veel voorkomen. En ik wilde er voor zorgen dat het echt alleen voor dorps- en shiregenoten was. Dat van de paarden was wat lastig om op papier te krijgen, alles wat er over besproken is. Ik heb me ook voorgesteld hoe één en ander zou lopen. Zowel voor de stalmeester als voor de jeugd die graag wil komen rijden. Ik heb mijn ontwerp door de notaris laten lezen, die vond het sluitend. En door wat jeugd van achttien jaar, die snapten het.’
‘Je lijkt soms wel een jurist.’
‘Ik heb wat opgestoken van de contracten met de bouwers en leveranciers, Mike. Die zijn natuurlijk in de loop van jaren geperfectioneerd. Ik heb voor de Wellingten Avenue geen nieuwe gemaakt, gewoon standaard contracten gebruikt. Alleen heb ik de boeteclausules voor te laat leveren en de beloning voor te vroeg leveren geschrapt. Er in gezet, levering zo spoedig mogelijk. Nou, dat heeft gewerkt, ze hebben als gekken gewerkt, voor hun dorpsgenoten.’
‘Ja, je speelt op iedereen in.’
‘En als het kan mét hele lieve mensen, privé.’
‘Ja. Zullen we vanavond met z’n allen naar het meertje gaan? Ook Ian, Francis, John en Maureen waarschuwen? Jullie ook, paps, Renee?’
‘Kan dat, Tamara?’
‘Ja, onderhand wel. Na achten. Dan komen er hooguit wat je bedanken.’
‘Renee?’
‘Goed, Mark. Zijn we er niet te oud voor?’
‘Dat is niet te zien, Renee. Ook niet te voelen.’
‘Ja, ik weet dat je dat graag doet, Jamie. Dank je. Misschien mag je je handen vanavond weer even overvol vullen.’
‘Graag. Fijn dat je me begrijpt.’
‘Ach ja. Dan grijp ik jou even, al vult dat een hand van me minder dan ik gewend ben.’
‘Ach ja. Die komt toch wel aan z’n trekken. Duwen, eigenlijk. Hè, Silvia?’
‘Ach ja. Ik zit dan wel lekker vol.’
‘Dan? Bij het meertje?’
‘Misschien. We doen het daar niet altijd, Renee. Net hoe onze stemming is. Het moet geen gewoonte zijn.’
‘Nou, volgens mij varieert bij ons allemaal alleen het tijdstip, niet de frequentie.’
‘Ja, met als gevolg quickies en lange beurten. Wat ook bijdraagt aan de variatie.’
‘Wat nog meer?’
‘Naar anderen kijken en er een beetje aanzitten.’
‘Natuurlijk. Dat werkt zelfs bij mij nog. Wij vanavond maar niet te veel doen, hè, Mark?’
‘Bij het meertje niet, dat komt daarna thuis wel weer. Vast extra.’
‘Voorproefje?’
‘Eh. Einde van het overleg. Tot vanavond, allemaal.’
Ze gingen allemaal huns weegs, grinnikend.


‘Schitterend hier. Heerlijk weer. Mooi uitzicht. Als we in het dorp rondlopen ben ik er gewend aan geraakt om bekeken te worden. Het was toch even bijzonder voor me, Mark, om van de kluisjes hiernaartoe te lopen en mijn borsten en doos aan iedereen te laten zien.’
‘Ze genieten van je. Je hebt twee van de grootste.’
‘Jij had ook bekijks, je hebt één van de dikste. Ik zag zowel jongens als meisjes hun lippen aflikken.’
‘Ze likken vast vanavond aan hun partner. Om mee te beginnen.’
‘Tja. Ik vind het heel gezellig. Gemoedelijk. Vrij. Zoals die zes die net uit het water kwamen en nu met elkaar aan het rollebollen zijn. Handen op borsten, op dozen, handjes die ballen masseren en om een stijve omhoog gaan.’
‘Doe dat laatste ook even bij mij, wil je? Lekker ontspannend, als je niet ook naar beneden streelt.’
‘Straks. We krijgen bezoek.’
Er kwam een jong stel bij hun zitten.
‘Goedenavond. We willen u even bedanken, meneer, en wat fijns voor ons vertellen, als dat mag.’
‘Graag.’
‘We hebben een dochtertje van bijna twee. Erg lief, maar erg schuchter. Tegen ons praatte ze een beetje, maar als er anderen in de buurt waren kroop ze achter ons weg en deed haar mond niet open. We wonen bijna aan het eind van de Wellingten Avenue. Eergisteren zijn we, bij het wandelen met haar in het wandelwagentje, aan het begin van de Avenue niet omgedraaid, maar over het paadje daar naar uw stallen gegaan, op de gok. We mochten rondkijken. Alice, zo heet ons meisje, vond de paarden prachtig. Ze was er helemaal niet bang voor. Ik had haar op de arm, uit zichzelf ging ze ze aaien. We hadden er wat haar betreft vast uren kunnen blijven. Toen we de stallen uitgingen kwam er net iemand een paard inleveren, bij de stalmeester. Die zag hoe Alice haar handje naar dat paard uitstak. Paardje, paardje, zei ze. De stalmeester vroeg of we haar in de zandbak op het paard wilden laten rijden, dat kon nog wel een kwartiertje hebben. Zo mooi, meneer. Ze zat keurig rechtop. Een pluk van de manen in iedere hand. Met schitterende ogen. Van wat ik op TV gezien heb bewoog ze goed met het paard mee. Al gauw durfde ik haar los te laten, na vijf minuten in het midden te blijven staan, met de leidsels op de volle lengte. Toen we na een kwartier terugkwamen zei de stalmeester, ik zag een geboren rijdster. Kom iedere dag maar even, als één van jullie tijd heeft. Op de terugweg riep ze naar iedereen die ze zag, paardje, paardje. In plaats van in elkaar te duiken, onzichtbaar proberen te worden. Onze buurvrouw heeft haar voor het eerst een hand kunnen geven. Heb je paardgereden? Ja, paardje, paardje. We waren alle drie in tranen, ze is helemaal opgeleefd.’
‘Fijn.’
‘Enorm. Mijn vrouw is gisteren geweest. Een kwartiertje in de stallen, toen een tijdje naar de paarden in de zandbak en de wei gekeken tot er iemand met een paard terugkwam. Ze mocht er weer op. Gelukkig durfde mijn vrouw hetzelfde te doen als ik, haar loslaten. Ze zit zo stevig en goed. Vertel is wat de stalmeester zei, toen je terugkwam?’
‘Ik heb staan kijken. Ik moet me zwaar vergissen als dat geen toekomstige kampioene is. Morgen geef ik u een lijn van een meter of vier mee, dan kan ze zelf de teugels vasthouden. Luistert ze goed naar u? Ja, zei ik, als ik met haar voornaam begin. Alice. Hij zei, weet Alice het verschil tussen links en rechts? Ja, zei ik, na een halve seconde aarzelen. Maar altijd goed. Mooi, zei hij. Dan zegt u na een minuut of vijf, Alice, zachtjes aan het linker touw trekken. En dan op tijd, nu aan het rechter touw. Eventueel zachter of harder trekken. Het paard zal niet wild reageren, hij weet dat er een kind op zijn rug zit. Zo kunt u haar leren sturen. We zien wel hoe snel het verder gaat. Nou, van ons hoeft het geen kampioene te worden. Ze mag van ons iedere dag paardrijden als het mogelijk is. Zelfs als het tegen betaling zou moeten. Want ze is helemaal opgeleefd. En honderd keer op een dag, paardje, paardje, overleven we wel. Dank u wel.’
‘Dank ú wel, voor het vertellen. Zo kunnen we meegenieten, net zoals we doen als we iets over het meertje horen. En nu zelf zien.’
‘Ja, u was er niet eerder, hè?’
‘Nee, we waren bang voor te enthousiaste bedankjes.’
‘Dat snap ik, maar we wilden over ons dochtertje vertellen. Hoe goed ze het nu doet. Wilt u de stalmeester van ons bedanken? We doen het zelf ook, maar via u is het vast meer waard.’
‘Dat zal ik doen. Wij zijn ook blij met goed personeel. Ik zal eens bekijken of ik iemand extra aanneem voor de stallen. Dan heeft de stalmeester meer tijd voor dit soort dingen. Daar kraait geen haan naar, dat is geen lesgeven, maar aanwijzingen geven.’
‘Nee, maar wel heel duidelijke. Een prettige avond verder. En nogmaals onze dank. Ook van Alice.’
Het stel ging weer terug naar hun plek.
‘Wat mooi, Mark.’
‘Ja, meisje. Geef wat en je krijgt meer terug dan je ooit gedacht had. Daarom was Simone ook zo gelukkig. In Boston al.’
‘En jij?’
‘Tja. Mannen zeggen over dit soort dingen niet gauw dat ze gelukkig zijn. Maar dat ze het fijn vinden. Of geweldig. In de gauwigheid, het enige waar ik gelukkig mee ben, is dat jij bij me bent. Nou, je bent hier vast de eerste met traantjes.’
‘Ja. Dank je wel, lieverd.’
‘Ik zal je van je traantjes afhelpen. Dat was een fijn verhaal, net. Het kan ook anders gaan, kleine meisjes storten zich op de gekste hobby’s.’
‘Paps!’
Renee grinnikte, waardoor de anderen mee konden doen.
‘Nee, het is goed, Silvia. Echt je vader. Meestal erg verstandig, soms erg sentimenteel, soms plagerig. Ja, mijn hobby was pikkies. Hoe heette ze, Alice, zal goed begeleid worden, als het zo doorgaat. Ik werd maar halfbakken afgeremd.’
‘Anders hadden we misschien hier niet gezeten. Hé, dat stel wat kwam bedanken ligt nu tegen elkaar aan. Te wippen.’
‘Natuurlijk. Voor ze aan het woord kwam zat ze steeds naar die dikke van je te kijken. Toen ze wegging weer even. Zíj is vast begonnen.’
‘Ze zijn wel de eersten. Misschien zijn ze bezig aan een broertje of zusje voor Alice. Hop, hop, paardje. Zeg, we werden onderbroken.’
‘Ja. Er gebeurt hier in het groot wat er bij ons zwembad gebeurt. Van alles. Nog niet veel wippen, geloof ik, zo duidelijk als dat stel het doet zie ik verder niet. En ze kijken allemaal glimlachend naar wat anderen doen. Zullen we ze laten zien dat ouwetjes er ook nog van kunnen genieten?’
‘Wat bedoel je? We zouden toch niet te veel doen?’
‘Nee, maar zij kon je net mooi bekijken. Ze had hem vast graag beetgepakt, nu ligt ze zich te behelpen met een normale, voor zover ik bij hem gezien heb.’
‘Nou, ze komt er wel door klaar.’
‘Ja, ik zie het. Maar daar is een vinger al toe in staat. Einde van de rit, afstappen. Kom eens tussen mijn benen liggen? Met je rug tegen me aan.’
Hij deed het. De kinderen en vrienden keken en luisterden glimlachend.
‘Nee, hoger.’
‘Zo, met mijn hoofd tussen je lekkere borsten?’
‘Ja, prima. Nu je benen wat uit elkaar.’
‘Dan lig ik wel te kijk.’
‘Ja, prachtig. Meer dan een paar dienstmeisjes die nu je paaltje omhoog zien komen. Ze weten dat je chirurg was, nu graaf, ambtenaar van de burgerlijke stand, enzovoort. Ze weten niet dat je op je zestiende al een goede minnaar was, met voor die leeftijd een normale stijve. Dat je een langere en dikkere gekregen hebt, en daar twee vrouwen gelukkig mee hebt gemaakt. En nu mij. Durf je jouw mooie dikke aan de andere meiden te laten zien? Op z’n grootst? En de jongens jaloers maken?’
‘Jawel. Dan hoef je me alleen maar iets langer te strelen dan waar ik net om vroeg.’
‘Ik ben al bezig. Alleen van onderen naar boven.’
‘Ja, heerlijk.. Stop toch maar.’
‘Goed. Mooi, joh. Ik houd je ballen vast, die zijn toch niet interessant voor ze. Alle meiden kijken. Fijn, zo?’
‘Eigenlijk niet meer dan eerlijk.’
‘Zo is het. Ze hebben Ralph gezien, in het midden staand, en de lange van Ian. Sommige meiden hebben Ian zien spuiten.’
‘Dat ga je me toch niet laten doen?’
‘Ik herinner me het verhaal dat Tamara je het ook een keer heeft laten doen. Er kwam niet zo veel, zei ze. Nou, het is maar wat je gewend bent. Ik vond het vroeger al genoeg, de tweede avond dat je bij me kwam. Je zei, ik vind het geweldig dat ik overal aan je mag zitten, en jij streelt me ook heerlijk. Maar als je doorgaat houd ik het niet droog. Ik heb een handdoek gepakt en tussen ons in gelegd. Ik zei, ik weet hoe jongetjes werken. Mag ik doorgaan? Ik wil je graag klaar zien komen en spuiten. Hij knikte. Ik streelde hem verder. Toen hij kwam kreunde hij bij iedere straal, een keer of vier. Wat een genieter, dacht ik. Tja, zijn eerste keer niet in een zakdoek in zijn broek, maar helemaal bloot met uitzicht op mijn spullen. Die avond liet ik hem nog twee keer komen. En hij mij, hij had gauw door wat ik lekker vond. De keer erop ik hem eerst, toen hij mij. En eh nou, jullie weten het toch, zo gauw hij weer kon heb ik hem ontmaagd, al wist ik dat niet. Hij was een goede minnaar, zei ik. Ja, de eerste keer al. Hij kwam niet zo snel omdat ik er voor gezorgd had dat hij niet te vol zat. Er kwam genoeg om hem lekker te laten schokken en mij ook te laten komen. Hij had weinig aanwijzingen nodig. Was erg actief. En productief genoeg, dus. Zeg, je houdt het nu langer uit dan toen.’
‘Ja, maar ik geniet wel. Ook omdat jij ook geniet.’
‘Ja. Het was ergens niet goed, maar het blijft fijn om aan terug te denken. Toen ik hier kwam wonen dacht ik niet aan een herhaling, ik had alleen iets platonisch in gedachten. Maar ja. Ik wist inmiddels natuurlijk ook, dat je sperma sterk genoeg was om een tweeling te maken. Niet dat ik daar iets mee kan doen, maar het idee is zo leuk. Lieve jongen, ik wil je graag klaar zien komen en spuiten. Op een handdoek voor je. Zou dat kunnen, jongelui? Ik bedoel, voor de anderen?’
Ze knikten.
‘Het kan wel. Dan hoef ik niet meer terug te denken aan die keer dat ik een paar druppeltjes in mijn hand voelde.’
‘We hadden het net daarvoor op de slaapkamer gedaan, Tamara.’
‘Nou, Thomas en ik ook. Maar Simone streelde er zeven stralen bij hem uit, ik verslikte me zowat. Goed, hij is een uitzondering, maar laat maar eens zien dat je ook wat kan. Het zou ook een goed voorbeeld zijn.’
‘Dat weet ik niet zo net.’
‘Ik bedoel niet om na te doen, zo openlijk hoeven ze het niet te gaan doen. Op de kant, het is wel leuk om de jongens over het water te zien schieten of wolken maken. Nee, luister. De gemiddelde leeftijd is hier eh nog geen dertig. Dus maken de jongens nog geen achttien jaar zaadjes. Maar je zou ze hoop voor de toekomst geven. Ze kunnen wel schatten hoe eh wat je leeftijd is, als ze het al niet weten, dan kunnen ze uitrekenen dat ze nog een jaar of dertig door kunnen gaan. Hier is een handdoek.’
‘Je smoes is weer goed. Tja, je hebt even na kunnen denken. Nou, als je wilt, Renee?’
‘Ja, ondanks dat het straks in bed dan wat minder word. Mij gaat het voornamelijk om te laten zien dat je zo’n mooie dikke hebt, waar we allebei nog steeds plezier van hebben. Jong geleerd, oud gedaan. Of niet zo jong geleerd en lekker aan het inhalen.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Je zit op je praatstoel, Renee.’
‘Ja, omdat ik zo geniet, Silvia. Vind je het niet raar, om te zien hoe je vader bij me ligt? Met zijn stijve zichtbaar voor iedereen? En dat ik hem klaar wil laten komen?’
‘Nee, Renee. Van jongst af aan zagen Mike en ik af en toe dat paps met een vooruitstaande stijve mams achterna naar binnen ging. Om te vrijen, wisten we. Toen we wat ouder waren wisten we daar wat meer van, die stijve stopte paps bij mams naar binnen. Om daar zaadjes in te stoppen, zo waren wij ook gemaakt. Ik heb een keer gezien dat paps op mams lag te wippen, die dikke er in- en uitschoof, tot haar groot genoegen. Dat vond ik ook niet raar. Mike en ik wisten uiterlijk op onze twaalfde al dat jij en paps op jullie zestiende gevreeën hadden. Al het bezoek wat bij ons kwam pakte hem beet en andersom. We zagen en zien nog regelmatig dat hij een stijve kan krijgen, genoeg om te vrijen. Ik zou een beetje trots zijn als ik zou zien dat mijn vader ook nog kan spuiten, al zou ik je op je woord geloven. Wat Tamara zei, hoopgevend. Ik ben ook gelukkig, Renee. Dat paps en mams, ook met het verhaal over jou, en jij later zelf, ons, ons vieren, zo opgevoed hebben dat we niet iets, maar een heleboel nieuws hadden op onze huwelijksmiddag.’
‘Fijn, lieverd. Ik geniet steeds met jullie mee. Jullie houden me jong. Vandaar dat ik graag de ballen van het jongetje, wat het zo lang uithoudt, loslaat en hem ga strelen. Niet alleen van beneden naar boven, ook andersom. Nou, bekijks genoeg. Ze zullen wel geraden hebben waar die handdoek voor is. Ik hoef jullie natuurlijk niets te leren, maar het is niet te zien dat die dikke keihard wordt. Het komt eraan, hè, schat?’
‘Mmmm.’
‘Wacht. Even mijn benen over de jouwe. Dan geef ik je wat tegendruk als je je buik vooruitduwt als je komt. Zo. Verder. Ja, ta ti, ta ta, kom maar.’
Mark spoot vier keer, een meter tot een halve meter ver.
‘Mooi, Mark. Het kan niet in het krantje, maar binnenkort weet alles boven de achttien dat de graaf nog zeer goed lozen kan.’
Ze giechelde.
‘Maar daar kunnen geen aanvragen voor ingediend worden, of reserveringen voor gedaan worden. Je bent helemaal volgeboekt, door mij.’
‘Mmmm. Ik hoop je nog heel lang vol te kunnen spuiten, met een fijne aanloop. Het was lekker. Maar geeneens applaus.’
‘Zo’n kunst is het ook weer niet. Ze zijn nu allemaal zelf bezig, natuurlijk. Een goede omzet aan handdoeken en condooms, waarschijnlijk.’
Ze pakte de handdoek en maakte Mark schoon.
‘Voor deze ga ik niet betalen. Dat hoefde Ian ook niet, hè, Francis?’
‘Nee. Dat doen anderen wel, Renee, als dank voor de demonstratie.’
‘Graag gedaan. Hè, Mark?’
‘Ach, je weet het wel, als jongens over een bepaald punt zijn kan ze niets meer schelen. Dan willen ze lozen.’
‘Ja, maar ze zijn niet allemaal even makkelijk op dat punt te brengen, hè, Thomas?’
‘Ik had goede voornemens, maar dat zegt niet alles. Tamara had ze ook. Maar je moet het samen willen. Tja, toen ze me een maand voor ons trouwen vroeg om me helemaal uit te kleden deed ik het gelijk.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Dat was alleen maar om in die maand te doen wat de vier jongelui in vier of vijf jaar gedaan hadden, vóór hun trouwen.’
‘Alleen maar? Ik was je aan het bewonderen. Maar toen je mijn handen op je borsten legde sloeg ik dat bepaalde punt over en spoot ik je, voor ik het aan voelde komen, gelijk onder.’
‘Dat was ook nieuw spul.’
Ze grinnikten weer.
‘Ja, Renee. Ik vond het prachtig. Maar het was, net zoals onze ontmaagding, eenmalig. Al is er weinig voor nodig om hem op dat bepaalde punt te krijgen, als ik er zin in heb. Als hij tenminste niet net voor die tijd zelf begint.’
‘Zes keer op een dag.’
‘Tja, inhalen. Wij hopen natuurlijk ook dat we lang door kunnen gaan. Van mijn kant zit het erfelijk wel goed. Mijn vader zei een tijdje geleden, we gaan niet naar het meertje, maar ik heb laatst met je moeder een heerlijk koekje in het bos gebakken.’
Ze grinnikten weer.
‘Inmiddels zijn ze hier ook een keer geweest. Liggen kijken, zelf niets gedaan. Alleen herinneringen opgehaald. Dat ze hier vóór hun huwelijk geweest zijn. En dat mijn vader hier mijn moeder ontmaagd heeft. Ze vroeg er zelf om, als hij maar beloofde om met haar te trouwen. Hij deed het natuurlijk graag, maar hij heeft ook zijn belofte gehouden. Ik ben toen niet gelijk gemaakt, pas jaren later.’
‘Fijn verhaal. Weet jij iets, Thomas? Je hoeft natuurlijk niets te verklikken.’
‘Mevrouw, bij een voorzichtige navraag is mij gebleken, dat mijn vader en mijn moeder elkaar nog regelmatig van dienst zijn.’
Ze schoten allemaal in de lach.
‘Tja, ieder beroep heeft zijn vaktaal. Dienstmeisjes dienden vroeger ook, onder de landheer. En bedienden mijn vader ook graag, van al heel jong tot de dag voor zijn trouwen. Hij mocht er niet bij ze in, maar hij mocht overal aanzitten en ze lieten hem zo vaak mogelijk lozen. Ik kan hem geeneens inhalen, denk ik, hij doet het met mijn moeder nog. Alles, natuurlijk. In bed en soms in het rosarium. Ik weet niet hoe hij mijn moeder zo gek gekregen heeft.’
‘Ik wed dat hij zich helemaal uitgekleed heeft en voor haar is gaan staan. Meisjes kunnen het moeilijk krijgen bij het zien van een mooie stijve, bij iemand waar ze om geven. Wilde jij hem toen niet gelijk, Tamara?’
‘Niet naar binnen. Kijken, voelen. Die ballen, waar zijn zaad gemaakt werd. Dat schattige kleine slangetje, wat zo groot geweest was en waaruit hij me ondergespoten had. Zien hoe hij weer een stijve kreeg. Zo gauw hij kon wilde ik dat hij weer zou spuiten. Dat ík het hem zou laten doen, en dat hij wél zou weten dat hij zou komen. Ook op een handdoek. Ook prachtig. Ik was al zo gelukkig dat ik niets meer hoefde. Maar Thomas wilde graag dat ik ook zou voelen wat klaarkomen was.’
‘Dat wist je toch wel? Ieder meisje probeert dat minstens één keer zelf.’
‘Nee. Ik wilde het eerder niet weten. Anders zou ik misschien willen dat Thomas het bij me deed. Hoe dan ook. Hij heeft me toen over kunnen halen. We hebben er fijn over kunnen praten, al schokte mijn taalgebruik hem wat. Ik wilde me niet inhouden voor de man waar ik mee ging trouwen. Ik zei, we kunnen het toch niet houden bij jouw dingetje en mijn gaatje? Het duurde even voor hij er aan gewend was. Aan het dingen bij de naam noemen, bedoel ik. Verder ging alles goed. Maar langer dan die vier weken had ik het niet uitgehouden. Nou, het is bekend, nu langer dan een paar uur ook liever niet.’
Ze grinnikten weer eens.
‘Tja, Renee, er is zo veel fijns om aan terug te denken. Toen Thomas mij ten huwelijk had gevraagd, en ik hoorde dat we vrij snel een huis konden krijgen, zijn we dat natuurlijk aan onze ouders gaan vertellen. Mijn moeder nam me even apart, in de keuken. Ze zei, je houdt je hele leven al van Thomas, ik hoop dat met hem getrouwd zijn je niet tegenvalt. Want je weet nog niet alles van hem, hè? Ik zei, nee, mams, nog steeds niet alles. We hebben heel veel gepraat, gekust en omhelsd. Bij dat laatste heb ik door zijn broek een erectie tegen me gevoeld, tot zover zit het wel goed. We zijn al heel gelukkig, ik hoop dat hij me daar vaker dan alleen op zondagmiddagen nog gelukkiger mee maakt.’
‘Doen je ouders het alleen ‘s zondagsmiddags?’
‘Nee, dat is een gezegde. Ze doen het vaker, al merkte ik daar vroeger niet meer van dan van wat gekreun in hun slaapkamer. We zijn ook erg gelukkig met ons lieve jongetje. De kans dat hij op een zondagmiddag gemaakt is is klein, Thomas maakt me tientallen keren in de week gelukkig. En ik hem. Maureen vertelde me laatst, dat Crystal soms met John meerijdt, op de maaimachine. Hare majesteit wuift dan naar iedereen.’
‘Is dat niet gevaarlijk, voor zo’n klein kind?’
‘Nee, John heeft er een kinderzitje op gemaakt, met veiligheidsriempjes. Ze rijdt niet mee tijdens het maaien, dan heeft John daar zijn aandacht bij nodig. Alleen als hij met het aanhangwagentje de vuilnisbakken gaat legen. Misschien daardoor droomde ik laatst over Tom. Thomas ging naar zijn werk, Tom liep achter hem aan, met z’n handjes op zijn rug. Langs de garage, door de stallen, door de Manor. Thomas knikte naar iedereen, Tom ook. Zo lief.’
‘Het zou best uit kunnen komen. Volgens mijn vader heeft Thomas het met Thomas senior ook gedaan.’
‘Er zou meer uit kunnen komen. Tom heeft nu normale balletjes, maar dat houd ik in de gaten. In de hand, af en toe.’
‘Maar op een gegeven moment wil hij vast niet meer door je gewassen worden.’
‘Dat geeft niet. Ik ga hem goed voorlichten. Natuurlijk ook dat het aanbevelenswaardig is om maagd te blijven tot in zijn huwelijksnacht. Zodra hij vertelt, of wanneer ik merk, dat hij zijn eerste natte droom gehad heeft, vertel ik over de onzichtbaar grote ballen en de merkbaar grote productie van zijn vader. Eerder niet. Dan mag ik vast voelen hoe groot zijn ballen zijn.’
‘Als hij hier en in het zwembad in de Manor komt zal dat vast geen probleem zijn. Als ik dan nog leef weet ik het misschien eerder dan jij.’
‘Ja, vast, hij komt wel op je grote borsten af. Dat zou misschien beter zijn. Misschien zou hij het niet prettig vinden dat zijn moeder aan zijn spullen zit. Op z’n twaalfde, ongeveer. Als je hem dan maar niet bij je naar binnen stopt.’
‘Nee, zeg. Ik zou er ook amper iets van voelen, ik ben nu beter gewend. Ik zou wel zorgen dat hij helemaal stijf werd, als hij het nog niet was. En in zijn oor fluisteren dat hij er trots op mag zijn.’
‘Ik zie het voor me. In het zwembad. Hij met zijn handjes op je borsten, jij met zijn pikkie in je hand. Wat dan waarschijnlijk voor het eerst echt gestreeld kan worden.’
Ik herinner me nog dat je in Boston voor het eerst bij ons was. Zo stonden Jamie en ik er ook bij. Al hadden we een grotere, op onze achttiende.’
‘Ja. En grijpgrage handjes. Vooral Jamie.’
‘Zolang Simone bleef glimlachen durfde ik veel. Bij jou ook, we wisten dat er al veel jongetjes aan en in gezeten hadden. Oom ook. En ik vind, dat als een meisje niet een beetje aan me voelt maar duidelijk mijn stijve streelt, dan ik dan met een vinger haar helemaal in haar gleuf mag strelen. Ik ga niet te snel naar binnen, ze moet wel de tijd hebben om me te stoppen als ze er niet van gediend is.’
‘Je hebt gelijk. Ik vertel Tom dan natuurlijk dat hij netjes met meisjes om moet gaan, net als jij er niet meer dan met een vinger in moet gaan, als ze dat toestaan. Maar dat hij, grote ballen of niet, niet zuinig op zijn sperma hoeft te zijn. Het schijnt niet gauw op te raken. Niet alleen bij Thomas niet, de vader van Mark loost vanaf zijn twaalfde iedere dag een keer af drie, hè, Mark?’
‘Ja, daar hoefde niet voorzichtig naar geïnformeerd te worden, hij vertelde het uit zichzelf.’
‘Ja, maar niet aan iedereen, zoiets zet ik ook niet in mijn krantje. Ook niet, dat jij op je zestiende begonnen bent. En toen al Renee eh volspoot.’
‘Ja. Ze stond het niet alleen toe, ze wilde het graag. En nog. Ik heb mijn vader nog niet ingehaald. Na Renee, tot Vivian, heb ik weinig gescharreld, voor mij was de lol er ook af. Na Vivian deed ik niets tot Simone kwam. Maar nu met Renee maakt alles goed, wat mij betreft.'
‘Ook wat mij betreft. Het gaat nu zoals het hoort, niet alleen lichamelijk bevredigend.’
‘Nee, helemaal. Het praten erover, dankzij Simone, is ook erg fijn. Zullen we in het water gaan spelen? We hoeven niet zo voorzichtig te zijn als in het zwembad, lozen kan hier ook.’
Ze gingen met z’n allen.


‘Zo te zien aan al die kleintjes is er door alle jongens geloosd, op één of andere manier. Oh, Mark niet.’
‘Nee, zo snel ben ik niet, Tamara. Hij komt net weer omhoog.’
‘Laat hem maar goed zien. Dan zal het publiek denken dat je heel vaak kan.’
‘Ik wilde eigenlijk Renee tussen mijn benen. Oh, wat ben je snel. Lekker met je borsten spelen, na die kleintjes in het water.’
‘Jij zit er het lekkerst aan. Jamie bijna. Ondeugd.’
‘Jij doet bij mij ook erg ondeugend. Ik moest je stoppen. Ik kon hem nog net op tijd bij Silvia naar binnen stoppen.’
‘Gelukkig was ik daar al wat opgewarmd, voorspel hoort erbij. Ik was vast niet de enige, ik heb geen wolkjes in het water gezien. Of wolken.’
‘Ik ook niet. Jullie hebben weer goed aan de ballen van Thomas gezeten. Zeven grote ladingen, denk ik.’
‘Ja, het komt meer van aan mij zitten dan ik aan hun. Behalve natuurlijk waar Mark nu zijn handen meer dan vol mee heeft. Hij laat ze ook mooi schudden. Nu zijn vast ook alle meiden jaloers.’
‘Ook op wat ik voel. Geen erectie door een broek, een grote blote tegen mijn rug. Zal ik iets omhoog komen en me weer op je laten zakken?’
‘Nee, maar niet. Bewaren tot we thuis zijn. En dan zoals toen, van vooraf. Het is veel mooier om ook te zien wat we doen.’
‘Ja, het naar binnen schuiven. Als je daar maar onzichtbaar spuit, lekker diep. Zeg, ga je mee naar huis? We zijn hier al aardig lang en ik wil graag vaker komen, al hoeft er dan niet veel te gebeuren. Maar het is hier heel gezellig. Met anderen die wel wat doen. Al zal het zonder dat, met kleine kinderen erbij, vast ook gezellig zijn.’
‘Ja. Ik kom hier vaak, met Crystal en Johnny. Die spelen dan fijn met andere kinderen, ik kletst met andere moeders en kijk naar blote vaders en kleine blote jongetjes, ik vermaak me uitstekend. Mark, je bent een paar keer komen kijken. Nu je ook zo duidelijk meegedaan hebt zal iedereen nog blijer zijn met het meertje. Ze weten dat je in de Manor ook een zwembad hebt, maar zonder jou hier was het toch niet helemaal compleet.’
‘Oh?’
‘Afgezien van dat ze je dankbaar zijn, ze leven met je mee, dat weet je. Vooral na het overlijden van Simone, ze wisten dat je gelukkig met haar was. Sinds je Susan zo veel verteld hebt weten ze dat je nu weer gelukkig bent. Maar ze vinden het van niemand fijn als die zich afzondert. En door de manier waarop je meegedaan hebt, waarop jullie meegedaan hebben, zijn ze vast nog blijer met hun graaf en metgezel. En blij vóór. En trots op. En een beetje jaloers.’
‘Ja, ho maar. Tamara?’
‘Ze heeft gelijk. Ik voelde wel zoiets, maar ik kon er nog geen woorden voor vinden.’
‘Als je er maar niets over in je krantje zet.’
‘Ach, niet letterlijk, maar misschien zinspeel ik er een keer op. Zo van, ik ben blij dat het zo goed blijft gaan bij het meertje, dat iedereen nu, meer of minder enthousiast, mee doet. Al heb ik je het in het begin afgeraden, om niet door bedankjes overstelpt te worden. Nu kon het duidelijk, dat stel had gelijk om je over hun dochtertje te komen vertellen, zoiets moois moet je delen. Nou, jouw, jullie onderdelen maar niet.’
Ze grinnikten weer.
‘Hoe zou het met Susan en Ryan zijn?’
‘Vast heel fijn, Maureen. Ik heb ze geholpen wat uit te zoeken voor hun huwelijksreisje. Ze zijn geeneens zo ver weg, ze zitten aan de kust, in een bungalowtje, vlak bij het strand. Daar moeten ze zwemkleding aan, maar het is maar een paar minuten lopen naar dat bungalowtje. Ik heb ze afgeraden om wat te gaan bekijken, dat kan altijd nog. Eerst maximaal van elkaar genieten. Ze kunnen eten in een restaurant vlakbij en het bungalowtje wordt schoongehouden, dus zijn ze vrij om te doen en laten wat ze willen, dag en nacht.’
‘Hadden ze niet hier kunnen blijven? Hier hoeven ze niets aan en ze zijn ook vlak bij huis.’
‘Nee, ze wilden toch een beetje privé beginnen. En verzorgd worden, om meer vrije tijd te hebben. Vrijtijd.’
‘Leuk om aan te denken, hè? Dat ze na zo veel jaar spelen met anderen en toen met elkaar nu alles mogen. Susan zei dat hij nogal tegen haar aan ramde als hij kwam, met zijn stijve tussen haar benen. Ze zal nu best een gevoelige doos hebben. John en ik moesten al gauw ook een beetje voorzichtiger aan gaan doen. Als Susan dat kan, ze zal vast heel graag die grote van hem constant in haar willen voelen. Ik heb geluk, John heeft altijd vrij snel weer een stijve, al kan hij niet vaker dan drie of vier keer per dag lozen. Maar vooral toen we pas getrouwd waren wilde ik hem steeds in me. Uren zachtjes strelen. Ik kwam nogal eens.’
‘Ik geloof je, die van John komt alweer omhoog. Laten we maar gaan, thuis Ryan en Susan na gaan doen. Al kunnen wij het allemaal al beter.’
Ze stapten op.

Ryan en Susan hadden gebeld, of ze langs mochten komen om wat te vertellen. Er werd een afspraak gemaakt voor een avond in het zwembad, met Mark, Renee, Thomas, Tamara en de pasgetrouwden.
Toen Ryan en Susan binnenkwamen en Ryan zich over Tamara boog om haar een kusje te geven pakte ze zijn ballen in een hand.
‘Hebben ze hun best gedaan?’
‘Continue. Meestal genoeg voor vier keer op een dag.’
Tamara pakte hem iets hoger vast.
‘Hij is vast net thuis nog aan het werk geweest. Lekker, hè?’
‘Geweldig. Daar had ik geen idee van toen ik hem je aanbood, zodra hij omhoog kon komen.’
‘Wat vond Susan van je aanbieding?’
‘Ze accepteerde hem heel graag, en heeft hem heel fijn verwend. Stop jij nu maar.’
Ze liet hem los.
‘Hij is nu tenminste niet zo klein meer. Veel gevreeën, lieverds?’
‘Ja, Renee. Heerlijk. Sinds ik weer naar school moest wel minder vaak, natuurlijk. Ik had soms zin om tussen de middag even naar huis te fietsen, maar ik heb het niet gedaan. Omdat ik daarna weer heuvel op terug naar school zou moeten fietsen.’
‘Tja, je zou zadelpijn kunnen krijgen. Voor je conditie hoef je niet te fietsen. Mark, de dokter, zegt, bij een goede beurt beweeg je genoeg spieren en raak je aardig wat calorieën kwijt.’
‘Nou, heerlijke spieren. Wat ik aan calorieën binnen krijg weet ik niet. Die dokter moet goed zijn in eh biologie, anatomie. Heeft hij nog trucjes?’
‘Niet meer dan ik hem lang geleden geleerd heb.’
Ze grinnikten.
‘Nee, dat moest ik andere jongens, hij was een natuurtalent, al wist ik dat toen niet. Hij lag onder, ik had me onverwachts op hem laten zakken. Maar hij stootte precies op een tempo wat ik heerlijk vond en precies hard genoeg omhoog. Maar ik kwam niet, ik moest te veel opletten. Hij had een langere en dikkere dan de jongens voor hem, daar wilde ik de eerste keer voorzichtig mee zijn. Hij kwam natuurlijk wel.’
‘Vast heel snel.’
‘Dat viel wel mee. Ik had hem expres eerst een keer laten lozen. In mijn mond. Daar kreeg ik vaker wat binnen. Met die calorieën valt het wel mee, ik ben er niet dik van geworden.’
‘Ik heb het bij Ryan ook gedaan. De eerste keer was ik zenuwachtig. Met jongens strelen en laten lozen heb ik nooit problemen gehad, maar ik had nog nooit een pikkie in mijn mond gehad. En toen zo’n grote, dikke. De lengte maakt niet uit, helemaal naar binnen gaat toch niet. De eerste keer heb ik het niet in mijn mond laten komen, dat durfde ik nog niet aan. Ryan is zo lief, hij vindt alles goed.’
‘Lief? Of geduldig?’
‘Allebei. Hij heeft nog steeds maar één wens, dat ik hem minimaal één keer in de week laat lozen. Nou, daar zitten we dik boven. Ik vind het heel fijn dat ik er niet alleen met Ryan over kan praten. Met mijn moeder zou het niet kunnen. Misschien een beetje met mijn vader.’
‘Doe het maar niet, tenzij hij er om vraagt. Als hij dat doet zal hij het vast voorzichtig doen. Maar laat je ouders wel merken dat het geweldig gaat.’
‘Ja, dat doen we. Ze zijn blij voor ons. Tja.’
‘Als je wat zeggen of vragen wilt, Susan, of Ryan, we geven overal antwoord op. En het blijft onder ons, als jullie willen.’
‘Graag. We hebben een vraag. We hebben op Internet gekeken, en daar antwoorden gevonden, maar we weten niet van wie die zijn. Hoe deskundig die lui zijn, er wordt op Internet heel wat afgezwamd. We willen Mark wat vragen. We weten dat die eerlijk zal zeggen als hij het antwoord niet weet. Maar hij kan er dan achterkomen.’
‘Ik weet genoeg. Ik heb het je al eerder verteld, maar dat was tijdens een lang gesprek, ook hier. Je hebt het niet opgeschreven of vergeten. Een ontmaagding hoeft niet voelbaar te zijn. Ik weet geen percentages, bij hoeveel procent wel en niet. Daar is geen onderzoek naar te doen, je krijgt geen betrouwbare antwoorden.’
‘Dank je wel. Ja, het was niet voelbaar. Gelukkig gelooft Ryan me, ik weet honderd procent zeker dat ik nog maagd was.’
‘Natuurlijk gelooft hij je. Net zoals jij hem gelooft.’
‘Ja, dat doe ik. Dat zou ik zelfs gedaan hebben als ik niet zo veel van hem wist. Nou, fijn, hè, Ryan?’
‘Ik vond het het fijnst dat ik je geen pijn hoefde doen.’
‘We hebben van veel vriendinnen gehoord dat het ze meegevallen is. Simone zuchtte diep en duwde even haar nagels in mijn rug. Na een kleine pauze konden we verder gaan.’
‘Dank je wel, Mark.’
‘Tja, er over praten kan ook nuttig zijn. Je hoort het van elkaar te weten vóór je trouwt. Als zij zegt dat ze maagd is, het niet voelbaar is en hij vertrouwt haar niet honderd procent hadden ze niet moeten trouwen. Zij moet hem ook vertrouwen, daar zit niets anders op. Zo zit het nu eenmaal. Aan de ene kant zou je wensen dat er geen zogenaamde maagdenvliezen bestonden, aan de andere kant houdt het erg vrij gedrag tegen.’
‘Niet altijd.’
‘Inderdaad, Renee.’
Ze grinnikten.
‘Nu we dit weten willen jullie vast wel vertellen hoe en waar Ryan zijn aanzoek gedaan heeft.’
‘We hebben ook al bij het meertje gevreeën. Ik was wel een beetje trots. Zeventien, en de helft van al die achttienjarigen en ouder mocht niet wat wij deden, alles. Daar heeft Ryan me ook gevraagd, de zaterdag nadat we toestemming hadden gekregen. Het was een zwoele avond, na een tijdje handjevrijen gingen we het water in om af te koelen.’
‘Het zal wel meer dan handjevrijen geweest zijn.’
‘Het is maar net hoe je het noemt. Handjes overal aan. In het water omhelsde hij me van achteren af. Een arm boven om me heen, een hand om een borst. Beneden duwde hij zijn stijve tussen mijn benen, ik klemde hem lekker vast. Met z’n andere hand pakte hij mijn doos. Hij zei, we weten dat we elkaar helemaal en voor altijd willen, wil je op je zeventiende met me trouwen? Ik zei, ja. Ik wil jou ook voor altijd, en vanaf ons trouwen helemaal.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Je belofte bij jullie trouwen was ook iets anders dan die van Ryan.’
‘Ik mag verstandig geweest zijn op mijn veertiende, ik ben een stuk jonger, vier jaar, dan Ryan. Hoe ouder je wordt hoe minder dat verschil iets uitmaakt, maar ik wil hem door zulke dingetjes wel laten merken dat ik verstandig blijf. Daarna hebben we het natuurlijk gevierd, hij had me niet voor niets zo vast. Hij ging tegen me oprijden en me vingeren. Ik kwam het eerst. Tegenwoordig gelijker, maar dat was voor het eerst niet om en om de ander verwennen. Toen ik bij was voelde ik hem komen en zag ik vier wolken wegdrijven. Jullie snappen wel wat ik dacht. Niet zo lang meer en dan.’
‘Wordt het geweldig lekker. En fijn, hè?’
‘Ja, heel fijn, zo rustig lang in elkaars armen en benen kunnen liggen. We hebben vroeger allebei veel gespeeld, maar zo innig natuurlijk niet. Tjonge, wat genieten we.’
‘Ryan heeft toch meer gespeeld dan jij?’
‘Waarschijnlijk niet. Langer. Vier jaar langer. We hebben het er over gehad. Hij moest eerst veroveren, een aanloop nemen voor hij ergens aan mocht komen. En er tot zijn bevrediging aan hem gekomen werd. Ik besliste altijd snel hoe ver een jongen met me mocht gaan. Of helemaal niet. Al was er aanpassing mogelijk. En dan mocht hij ook opschieten. En ik liet ze al vlug lozen, om ze koest te houden. Ze klaagden nooit. Nou, alleen dat ze niet alles mochten, zelfs als ik ze heel aardig vond. Mijn stijl beviel ze kennelijk niet zo. Of ze konden ergens anders meer krijgen. Lang duurde het nooit. Daarom speelde ik met twee jongens in de tijd dat Ryan het met één meisje deed. Spelen, niet hét. Bij mij zei hij al snel, dat hij langzaamaan met me wilde doen, maar wel graag bij hem niet zo langzaam. Omdat hij bij het meertje met meiden van achttien al wat gewend was. Nou, geen probleem, al heb ik me minder gehaast dan anders. Logisch, natuurlijk. Ik wilde het niet meer alleen lekker doen, ook lief.’
‘Ja, dat deed ze. Veel fijner dan ooit, ook met meiden van achttien. En, jullie hebben het hier gehoord, vanaf ons gesprek hier drie keer per week. En nu alles. Onze eerste keer. Nee, eerst wat anders. We willen je nog een keer bedanken voor de mooie voltrekking van ons huwelijk, Mark. We hadden een iets langere inleiding dan normaal verwacht, maar niet zo’n mooi verhaal als jij afstak. Je betrok het hele dorp erbij. En vertelde ook veel over jezelf. Er wordt in het dorp nog over gepraat, dat het zo uniek was, zo gezellig ook. En dat je het officiële gedeelte niet zelf, maar ons uit liet voeren. En ook bedankt voor de koetsen. En voor de agenten, om ons thuis te brengen. We kennen het verhaal van de bruiloft van Thomas en Tamara.’
‘Ja. Kleine moeite. Ik vond het niet leuk voor jullie om alleen naar huis te moeten lopen, al was het niet ver. Maar ik kon niet verzinnen wie er mee moest. Tot me die agenten te binnen schoot. Dat kon wel.’
‘Ja. We hebben gegrinnikt. Zouden ze mee de slaapkamer ingaan, omdat Mark en of Renee zeker wilden weten dat we het gingen doen? Susan verraste me door het omdraaien van haar belofte. Weer zo mooi, net als toen ik vroeg of ze met me wilde trouwen. Ik kreeg er bijna tranen in mijn ogen van. Ook toen we ons thuis uitgekleed hadden en ze op bed ging liggen. Zo’n mooi meisje, dat me helemaal wilde hebben. Wat ik mocht eh beminnen, helemaal. Ze wilde het graag op de ouderwetse, natuurlijke manier, ik bovenop. Ik ben heel voorzichtig bij haar naar binnen gegaan, ik durfde amper. We hijgden allebei van de spanning. Toen ik niet verder kon ben ik stil blijven liggen. We hijgden uit.’
‘Toen vroeg hij, heb ik je geen pijn gedaan? Ik zei, nee. Het was een geweldig gevoel. Alsof ik daar dicht zat en jij me open maakte. Het, hij, past precies, voor mijn gevoel. Al was het niet pijnlijk maar erg fijn, je hebt me toch ontmaagd. En ik jou. Hoe voelt dat? Hij zei, geweldig. Zo lekker heb je me nog nooit gestreeld. En je houdt me nu ontzettend lekker vast, heerlijk zacht en warm helemaal om me heen. Toen verraste hij mij. Hij zei, je wilde graag dat ik bovenop zou liggen. Ik wil ook iets, maar ik heb er niets over gezegd, dat vond ik te opwindend. Wil jíj zo gaan bewegen? Hoe je maar wilt? Het is voor mij altijd lekker, dat was het met je handen en mond al, nu helemaal, zo lekker om me heen. Maar ik heb geen flauw idee hoe ik het lekker voor jou zou moeten doen. Ik wil het graag van je leren. Behalve als ik kom, dan wil ik me graag laten gaan, je weet dat ik me dan graag tegen je op duw. Nou, daar moest ik even over nadenken. Dat had ik niet verwacht. Ik dacht een beetje mee te gaan bewegen, meer niet. Maar het was lief van hem bedacht, hij had wel een beetje gelijk, hij zou toch wel komen. En ik vond het ook fijn om het meer samen te doen. Ik ben gaan bewegen. Ik had gauw door hoe het moest. En ik kwam ook gauw. Heerlijk, die krampen niet nergens omheen, want zo’n vinger voel je dan niet, maar om een duidelijk voelbare, niet te veel meegevende paal. Daarna bewoog híj door. Nou, een snelle leerling, niet zo voorzichtig meer als bij binnenkomst. Ik was blij dat we al een beetje proefgedraaid hadden, hij tussen mijn benen. Hij kwam nog duidelijker. Kreunde en duwde harder, vijf keer. Ik zag het in gedachten voor me, hoe hij zijn sperma in me spoot. Vijf keer een straal. Een geweldig idee.’
‘Geen condoom?’
‘Nee, natuurlijk niet, ik ben op tijd aan de pil gegaan. We hebben het er nooit over gehad, wel dat we natuurlijk niet direct kinderen wilden. Hij wist dat ik de nodige maatregelen zou nemen, dat is een dorpsgewoonte. Met voorbedachten rade, dan mag, moet het wel. We hebben een tijdje gepraat over hoe goed het was gegaan, en hoe lekker het was. En zodra hij weer kon het niet meer zo voorzichtig gedaan. Niet hoe ik verwacht had hoe hij het de eerste keer zou doen, voor hem lekker, ik moest maar voor mezelf zorgen. Maar hij wist al hoe ik het lekker vond en deed het ook zo. Er zijn veel woorden voor. Ik vond het, paren. Het als paar zo lekker mogelijk met elkaar doen. Het eind was nogal woest.’
‘Uit bed gevallen?’
‘Nee, dat niet.’
‘We genieten allemaal, aan het eind. Wil je ons niet mee laten genieten? We zullen het niet aan je moeder doorvertellen.’
Ze grinnikten alle zes.
‘Nou, vooruit, Renee, omdat jij ook altijd zo veel vertelt. Ik kneep hem, toen hij kwam, nogal af met mijn krampen. Daarom schokte hij dubbel zo erg als de eerste keer. En dubbel zo snel. Spoot vast kleine beetjes, iedere keer als ik even niet te hard kneep. We waren bekaf. En een beetje geschokt. Zo lief vonden we het eerst eigenlijk niet. Een beetje dierlijk. Maar omdat het toch erg lekker was zitten we er niet mee. Meestal gaat het iets rustiger, maar soms zijn we allebei erg woest.’
‘Bij mensen is een verkrachting eigenlijk pas dierlijk. Als je het samen eens bent kan je het doen hoe je wilt. En sommige spieren kan je niet bedwingen, die lijden hun eigen leven als ze op een bepaalde manier geprikkeld worden.’
‘Dank u, dokter. Ja, met dat prikkelen hebben we nu al wat meer ervaring, al is het nog lang niet zo veel als jullie hebben. Ik heb meer aan mijn vroegere spelen gehad dan Ryan. Ik wist meer hoeveel een stijve kan hebben dan hij hoeveel een gleuf kan hebben. Ik heb een paar keer moeten zeggen, ik piep wel wanneer je te ruw bent, voor hij niet zo voorzichtig meer was. Ik heb nog niet gepiept. Wel veel gekreund. Tjonge, wat lekker. En fijn, met hem. Dat we samen zo genieten. Ook buiten bed. Maar in mijn achterhoofd speelt dan toch vaak, straks weer onder hem, zijn handen op mijn borsten, zijn lekkere stijve naar binnen en samen klaarkomen. Niet abnormaal, hè?’
‘Nee, natuurlijk niet. Al zullen er vrouwen zijn die er liever niet aan denken, omdat hun man het niet goed doet.’
‘Vast niet hier in het dorp. De meeste jongens zullen eh door het vingeren van meerdere meisjes toch wel iets opsteken van hoe die verwend willen worden. Als ze het niet goed doen, zelfs na aanwijzingen niet, kunnen ze de rest wel vergeten. Ik weet van mezelf, dat ik hoe liever ik een jongen vond, ik het liever voor hem deed. Het kon ook in tien seconden.’
‘Zo snel?’
‘Ja, ze waren dan natuurlijk al opgewarmd. Dat begon al als ik hun broek losmaakte. Of hun rits naar beneden deed. Als ik hun penis tevoorschijn haalde en even wachtte tot hij stijf was, was er niet veel wat ruw strelen voor nodig om ze te laten komen. Op af en toe een slimmerik na, die er van tevoren voor gezorgd had dat hij wat kwijtgeraakt was. Die truck kennen jullie ook.’
‘Ja, bij de meesten helpt dat. Grinnik niet, Tamara. Wat deed je dan, Susan?’
‘Extra ballenmassage, dat was er geen een gewend. Ik snapte dat wel. De meeste meisjes zitten liever niet aan die rare dingen. Nou, ik wel. Ze horen erbij, ze zijn nodig. Ze hoeven niet groot te zijn.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘Ik blijf er een beetje trots op, dat ik voor zo verstandig aangezien werd dat ik met m’n zeventiende al mocht trouwen. Dat ik al mag doen wat je van vrij jong af al weet dat grote mensen doen. Dat ik, met alle begrip voor de overige aanwezigen, al zo vroeg goed mag beginnen. We blijven hopelijk heel lang samen en zullen het heel vaak samen doen.’
‘Je trots is terecht. En het waren weer heel verstandige woorden. Maar eh, word je niet té verstandig?’
Het bleef even stil.
‘Ik moest even nadenken, Renee. Nee, dat word ik niet. Dat verstandige van me was eigenlijk meer een van me afbijten, zelfbescherming. Ik weet al een tijd dat het niet nodig was, Ryan wilde toch niet te veel van me vóór mijn achttiende. Het leek in het begin misschien wel zo, maar ik wil niet de baas over hem spelen. Dat kan ik geeneens, want ik ben, was, maar op één punt zogenaamd verstandig. Overbodig, zei ik al. Ik kan niet bijzonder goed leren, minder dan Ryan. Dat weet ik, want ik vraag hem soms iets voor mijn huiswerk. Dan geeft hij geen antwoord, maar leidt me door vragen er naar toe. Daar steek ik heel wat van op, ga het beter begrijpen. Ik weet dat ik een achterstand op hem heb, en houd, omdat hij dingen eerder begrijpt. Maar ik zal hem toch veel met de zaak kunnen helpen, al zal ik me niet in alle details kunnen verdiepen, ik ben niet zo tech- nisch aangelegd.’
‘Weer verstandige woorden. Had je geen leraar willen worden, Ryan?’
‘Misschien als mijn vader leraar was geweest, zo gaat dat vaak. Hè, Thomas, Tamara? Door al vroeg met een bepaald beroep in aanraking te komen weet je, als je een keuze moet maken, er veel meer van dan van een ander vak. Weet je wat je er uit kan halen. Het is zelden domweg opvolgen, als het beroep van je vader je niet ligt bemoei je je er van jongst af aan niet mee. Het trok me wel, het was nooit saai, er is constant vernieuwing.’
‘In je vrije tijd had je die ook.’
‘Tjonge, Renee, waar het ook over gaat, je ziet altijd kans om op kennelijk je lievelingsonderwerp uit te komen.’
‘Ja. Dat heb ik van Simone geleerd. Ik ben wel iets vrijer. Nu je op een intieme manier van de eenmalige nieuwigheid van Susan genoten hebt, ga je in je vrije tijd weer op zoek naar ander nieuw spul?’
‘Nee, dat weet je wel, zo ben ik niet. Drie jaar geleden is Susan drie keer in de zaak geweest. Na de tweede keer dacht ik, ‘s avonds bij het scharrelen bij het meertje, zou het met Susan fijner zijn? Deze eh onderlegger wil, net als alle andere meiden, alleen mijn stijve en dat ik lekker aan haar zit.’
‘Onderlegger?’
‘Ja, ik lag meer op dan tegen haar aan. Ik was haar aan het vingeren en zij had mijn stijve vast, met daaromheen een handdoek.’
‘En toen dacht je aan Susan?’
‘Ja. Omdat het volkomen oninteressant was om met die meiden van achttien jaar en ouder te praten. Ik had zo fijn met Susan gepraat, twee keer. Dat wilde ik graag vaker, met natuurlijk wat scharrelen erbij. Ik had gelijk geen zin meer in gescharrel met zo maar een meid. Ik wilde wel beleefd blijven, dus heb ik de hoogste versnelling ingeschakeld. Mezelf ook in haar hand bewogen. Binnen de kortste keren kwamen we allebei. Ik heb na het uithijgen afscheid genomen en ben naar huis gegaan. Ik heb nagedacht, bijna een week. Ik ben niet meer naar het meertje gegaan. Ik stelde me voor hoe het met Susan zou gaan. Het praten zou wel lukken, maar we zouden niet veel kunnen scharrelen, ze mocht niet ‘s avonds naar het meertje komen. Nog vier jaar niet. Ik kon me niet herinneren haar bij het meertje gezien te hebben, in de tijd dat ik er ‘s middags kwam. Wat inhield dat ze bloot niet opvallend kon zijn. Maar aangekleed zag ze er leuk uit. En ze wilde kennelijk iets serieus met me, anders had ze me bij het meertje maar hoeven wenken. Als ze nog een keer in de zaak zou komen en we praatten weer zo fijn wilde ik beter met haar kennismaken. Al was ze pas veertien, dat had ik al uitgevonden. Ik zou haar vragen om ‘s middags bij het meertje verder te gaan met kennismaken. En ik zou haar gelijk zeggen, dat ik eerlijk wilde zijn. Dat ik hoopte, omdat ik al wat gewend was, dat ze minstens één keer in de week net zo goed als of beter aan me zou zitten dan oudere meiden. Dat leek me duidelijk genoeg. Nou, ze kwam een derde keer. Ik vond haar zo lief en leuk en verstandig, dat ik het haar gevraagd heb. Om verder bij het meertje kennis te maken. En mijn hoop, mijn wens verteld. Ze bloosde, zei, afgesproken, tot ziens dan, en verdween. Ik ben daarna alleen met haar bij het meertje geweest, ik heb me niet meer met andere meiden bemoeid. We praatten weer ontzettend fijn. En ze hield zich aan haar afspraak. Ze moest even wennen aan die voor haar nogal grote van me, maar ze streelde snel beter dan oudere meiden. En liever. Na de eerste keer dat ze me in het water liet lozen was ik verkocht. Een heleboel meiden hadden me natuurlijk in de loop van de jaren laten lozen. Susan was wat kleiner. Het was heerlijk om haar vast te houden, mijn handen onder haar kontje, haar borstjes tegen me aan en haar haartjes tegen mijn stijve. Na even voelde ik haar handje tussen ons komen. Ze streelde me zoooo fijn, zoooo lief. Ze voelde al gauw aan wat ik lekker vond, en of ik het vlug of langzaam wilde. Nog steeds. Ze liet me klaarkomen zoals ik nog nooit klaargekomen was. Zo zou ik het vier jaar uit kunnen houden. Fijn praten, een beetje onder een handdoek voelen en één keer per week zo heerlijk lozen. Nu mogen we alles, doen alles. Ik hoef niets nieuws meer, ik houd van haar, ik wil het alleen met haar doen. Ze speelt niet de baas over me, maar ik merk aan haar ook vrij aardig wat ze wil of niet. Alles samen gaat fijn.’
‘Hij merkt heel goed aan me wat ik wil of niet. Die keer kwam hij niet aan me, pas een paar keer later. Niet zoals de jongens daarvoor, waar er ook bijzaten met genoeg ervaring. Hij deed het ook zoooo fijn, zoooo lief. Hield me zo heerlijk vast dat ik me helemaal kon laten gaan. Ik hoefde ook nergens op te letten, ik vertrouwde hem. Af en toe was er een jongen die dacht ongemerkt zijn vinger met zijn stijve te kunnen verwisselen. Die liet ik natuurlijk op de zwarte lijst zetten, dan mocht hij een tijd niet meer bij het meertje komen. En nu laat Ryan me met zijn stijve natuurlijk nog veel lekkerder komen dan met zijn vinger.’
‘Nadat je hem les gegeven had.’
‘Hij vroeg er zelf om. Dat was heel verstandig. We wisten toch dat er bij praten, elkaar vertellen wat je lekker vindt en dat je het lekker vindt de feestvreugde toch verhoogd?’
‘Ja, dat is zo. Ryan, als je merkt dat zij iets niet wilt en jij wel, wat doe je dan?’
‘Ach, Renee, geestelijk doe ik natuurlijk graag wat ze wil. En lichamelijk heb ik geen problemen, ik kan veel meer dan één keer in de week lozen. Op een geweldige manier, bij een ontzettend lief meisje. Na een tijd strelen me helemaal laten gaan, terwijl ik voel dat zij ook heel veel geniet, vaak ongeveer gelijk met mij komt. Er zit voor mij veel variatie in, maar dat weten jullie natuurlijk wel. Het lijkt me niet dat jullie het saai vinden, als jullie het nog steeds zo vaak mogelijk op een dag proberen te doen.’
‘Zo vaak mogelijk proberen te doen? Nee, proberen het zo vaak mogelijk te doen. Ik vond het vroeger vervelend dat jongens steeds een pauze nodig hadden. Bij Mark niet. Die was na een paar minuten uitgehijgd en viel dan op mijn lijf aan, met zijn handen en zijn mond. Tot hij weer kon. Soms onverwacht snel, dan was hij er weer tot de helft ingeschoven voor ik het wist. En als het de derde of vierde keer op die avond was streelde hij me tot ik er bijna gek van werd, voor ik kwam. Soms twee keer, voor hij kwam. Ik heb het vast eerder verteld, ik stopte na maanden met hem omdat ik te veel om hem begon te geven, ik wilde geen vaste verkering. Maar ik kwam er achter, dat hij het voor me verpest had, ik vond aan andere jongens, allemaal minder actief, niets meer aan. Ik ben met sletje spelen langzaam opgehouden, liever niks dan minder lekker dan met Mark. Na een hele tijd kwam ik Dave tegen. We hebben langzaam kennisgemaakt en ons vrij netjes gedragen. Ik ben heel lang heel gelukkig met hem geweest. Daarin speelde een beetje mee dat hij een erg lange had, hij kon de lengte van zijn slagen erg variëren. Nou, met een dikke in plaats van een lange voel ik me ook vol.’
‘Ik ben meer dan tevreden met de voor zijn leeftijd normale van Ryan. Al is het natuurlijk leuk om aan een dikke te zitten of om grote ballen te voelen.’
‘Zullen we gaan zwemmen?’
‘Daarom zei ik het niet, Tamara.’
‘Nee, je geniet thuis en bij het meertje vast genoeg. Ryan ook, maar ik zie hem toch af en toe naar de bovenkant van Renee kijken.’
‘Tja, het is natuurlijk leuk om aan grote bollen te voelen. Ik heb een paar boerenmeiden te pakken gehad, met heel grote borsten, maar die waren niet zo stevig. Voor zover ik me alles herinner, want de laatste tijd had ik mijn handen vaak precies vol met twee stevige.’
‘En zat ik vol met één stevige. Hier maar niet, je hebt hier al één keer te veel geloosd.’
‘Dat vonden we helemaal niet erg, jullie hadden wat te vieren, jullie verkering.’
‘Ja. Ik weet nu iets beter hoe snel of langzaam hij komt, maar nooit precies. Ook een fijne variatie.’
‘Varieert dat zo, bij je, Ryan?’
‘Mijn productie varieert kennelijk nogal, waardoor weet ik ook niet. Soms spuit ik keihard, soms eh loop ik heerlijk leeg, net een lange natte droom. Ik droomde vroeger wel eens dat ik Doornroosje wakker maakte, maar niet met een kus. En ook niet met de bedoeling haar wakker te maken. Maar om een meid te kunnen pakken zonder haar over te hoeven halen om me erin te laten. Jurk omhoog, broekje naar beneden, beentjes uit elkaar, even likken en dan erin schuiven. Mijn doorntje in haar roosje. Van het klaarkomen werd ze wakker. Ik ook.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik droomde ook over Sneeuwwitje. Ik was één van de zeven dwergen. Als we terugkwamen van ons werk moesten we in bad. Ze controleerde daarna of we schoon genoeg waren om aan tafel te gaan om te eten. We moesten op een stoel gaan staan, in ons blootje, en ronddraaien. Ze vond onze pikkies nooit schoon genoeg en gaf ze een behandeling met haar mond, ze zoog ons leeg.’
‘Ryan!’
‘Nou, ik had vroeger maar één natte droom in de week, mag die dan lekker zijn? Nu snap je misschien waarom Sneeuwwitje zo wit was. Ik droomde dat ik al die dwergen was, loosde zeven straaltjes in mijn pyjamabroek. Roodkapje at ik natuurlijk niet op. Ik liet haar naast me in bed komen. Omdat ze het warm kreeg liet ik haar steeds meer uittrekken. Eerst haar kapje af, daarna langzaamaan alles wat ze nog meer aanhad. Had ze rood krulhaar op haar doosje. Oh, Roodkapje, je hebt een rood doosje. Mag ik met mijn thermometer voelen hoe warm het daarin is? Oei, wat heet, dat moet afgekoeld worden. Ik spuit het wel nat. Weer een natte pyjamabroek. Het meisje met de zwavelstokjes liet ik niet buiten doodvriezen, ik haalde haar binnen. Dan speelde ze met mijn stokje, alleen kwam er geen zwavel uit. Tja, mijn moeder las me sprookjes voor, tot ik zelf kon lezen. Toen ik natte dromen kreeg kwamen ze allemaal langs.’
Ze grinnikten allemaal lang.
‘Nou, eigenlijk normaler dan eh.’
‘Op je zestiende doen wat Renee en ik deden, Susan.’
‘Bijvoorbeeld. Begrijp me goed, Mark, Renee, ik veroordeel dat niet. Het is maar net hoe je opgroeit, opgevoed wordt. Hier in het dorp heb je geen kans om een slet te worden, of zoiets. Als de ouders niet ingrijpen doet de jeugd het wel. Niet meer dan je met één jongen tegelijk bemoeien. En niet te snel te veel of te vaak. En niet alles onder de achttien. Dat is goed vol te houden, hoor, met één keer in de week van je kriebels afgeholpen worden. Jullie weten het, geen moetjes, geen abortussen, geen scheidingen.’
‘Waarschijnlijk wel morning-afterpillen.’
‘Waarschijnlijk, Tamara. Het kan natuurlijk altijd uit de hand lopen. We zullen er nooit achterkomen, maar waarschijnlijk zijn die toch zowat achttien of ouder. Sinds meiden bij het meertje mogen komen is de onderlinge controle bijna sluitend. Maar als ze boven de achttien niet getrouwd zijn en toch alles doen, kan er niet streng opgetreden worden. Wie het ziet laat wel zijn afkeuring merken. Maar meestal zijn dat toch stellen die binnen niet al te lange tijd gaan trouwen en het niet langer vol kunnen houden om van elkaar af te blijven. Het wordt voor meiden ook iets moeilijker, ‘s avonds. De jongens hoeven hun stijve niet meer te verstoppen. Doen dat ook niet, lopen er trots mee rond. Ze mogen op de kant op een handdoek spuiten en spuiten openlijk over het water. Ik had het niet zo moeilijk, ik wist dat Ryan er toch niet bij me in wilde. En ik genoot meer van hem op een handdoek laten lozen dan in het water. En van tegen hem aan, droog, gevingerd worden. We zouden het best twee jaar vol kunnen houden. Het werd nog geen jaar. En nu? Oh, geweldig.‘
‘Dat blijft het, lieve kinderen, zolang jullie van elkaar houden. Neem dat maar van Mark en mij aan.’
 ‘Als ik zo vrij mag zijn, op jullie zestiende hielden jullie toch niet van elkaar?’
‘Nee, we hielden alleen van vrijen. Pas later kwamen we er achter dat het pas echt bevredigt als je het doet met iemand waar je van houdt. Die je niet alleen in bed tegenkomt, maar waar je mee samen leeft.’
‘Tja. Ik was bij het spelen met jongens niet zo enthousiast. Met Ryan was het gelijk anders. Waarschijnlijk net zoals met jullie, toen jullie je volgende partner ontmoetten. We praatten veel. We wilden al gauw elkaar helemaal, maar pas alles na vier jaar. Het is heel fijn gegaan. Veel fijner dan wanneer het meertje er niet geweest was. Dank je wel, Mark.’
‘Ik neem je dank aan, mede namens Simone. Je bedoelt het ook vast voor de rest van de jeugd. Maar de jeugd heeft het meeste aan zichzelf te danken. Wij hebben alleen het meertje opgeknapt en voorgesteld dat de meiden er ook mochten komen. Tamara heeft een bepaald gedrag voorgesteld. De rest hebben jullie echt zelf gedaan. Zoals je zei, tegen achttien jaar en ouder kan je niet optreden, anders dan afkeuring laten merken, als ze zich niet netjes gedragen. Wij hadden jullie fijne gedrag nooit af kunnen dwingen. Dank is prima, voor zover van toepassing. Maar vooral Simone heeft al vanaf de uitslag van de enquête of er meisjes mochten komen verschrikkelijk genoten van jullie fijne gedrag. Ze was in Boston al heel gelukkig dat de opvoeding van onze kinderen en hun vrienden zo geweldig geslaagd was. Je kan je voorstellen dat ze uitermate gelukkig was dat er hier zo veel meer kinderen zichzelf fijn opvoedden. Dat was niet te plannen. We wisten geeneens van de dorpsgewoonten onder de jeugd. Daar kwamen we pas langzaam van op de hoogte, door Tamara. Die er zich geeneens zelf aan hield.’
Ze grinnikten weer.
‘Maar die toch gelukkig geworden is en die seksloze jaren nu met dubbel tempo aan het inhalen is. Dat inhalen is ook toeval, dat was ook niet gepland. Ik stond niet zo sterk in mijn schoenen als jij, Susan. Ik durfde met Thomas niets te beginnen, ik was veel te bang dat ik niet op tijd zou kunnen stoppen. En hij was gelukkig net zo lief als Ryan, drong ook nooit aan, vroeg ook nooit iets. Ik heb nooit tegen hem gezegd dat ik maagd wilde blijven, tot ons huwelijk, we begrepen elkaar altijd stilzwijgend. We praatten overal over, behalve over seks. Maar we merkten aan ons kussen wel dat we elkaar later helemaal wilden. En wat ik ook aan mijn moeder verteld heb, dat ik bij Thomas door zijn broek heen zijn erectie af en toe tegen me aan voelde. Groot genoeg.’
‘Hoe wist je dat?’
‘Nou, natuurlijk ging ik soms een beetje op en neer om te voelen hoe lang hij was. Dan draaide Thomas zich tactisch langzaam iets om, zodat ik hem niet meer voelde. Nou, af en toe was ook vaak genoeg. En ik was beslist niet teleurgesteld toen ik hem voor het eerst zag. En helemaal niet toen ik hem een maand later voelde. Ik ben er nog iedere dag ontzettend blij mee.’
‘Ik ook. Ryan haalt geen zes keer op een dag, ik meestal wel vier of vijf keer. Hij doet zo z’n best voor me.’
‘Hij wordt er toch voor bedankt? Ik vind het heerlijk als ik Tamara voel komen, al ben ik nog niet zover. En ik ben natuurlijk een beetje trots op mezelf, dat ik het voor haar zo goed kan. Ik ben er niet trots op dat ik zes keer op een dag kan, dat is geen verdienste van me. Ik ben er natuurlijk ook ontzettend blij mee. Hoe was de huwelijksreis?’
‘Geweldig. Tamara heeft vast verteld waar we naar toe gegaan zijn.’
‘Alleen naar een bungalowtje niet ver van een strand. Al verwachtte ik niet dat iemand jullie wilde storen.’
‘Na een paar dagen hadden jullie wel mogen kijken hoe we het deden, jullie wisten toch al zo veel van ons. De eerste keren niet, die waren alleen voor ons. De dag na onze trouwdag hebben we, zodra we wakker werden, natuurlijk eerst gevreeën. Daarna zijn we vertrokken. Onze bagage in het bungalowtje uitgeladen en gaan eten in het restaurant. Daarna op bed gaan vrijen. Toen naar het strand. Het was goed dat de zon niet zo fel was, we zijn allebei in slaap gevallen.’
‘Niet vervelend, met zwemkleding aan te moeten zitten?’
‘Aan de ene kant wel, niets moois te zien, behalve de stijve in Ryans zwembroek. Aan de andere kant, als hij bloot geweest was had ik niet van hem af kunnen blijven. Ik moest toch wat nieuws kopen, ik heb een zo klein mogelijke bikini gekocht, had hij ook wat leuks om naar te kijken. We hebben het strand overdag gebruikt om uit te rusten, want als we naar het bungalowtje gingen, om de paar uur, om koffie of thee te zetten, of naar het restaurant om te eten, vrijden we daarna natuurlijk ook. We hoefden verder niets te doen, geeneens de koffie- en theespullen af te wassen.’
‘Om de paar uur.’
‘Ik weet wat je denkt, Renee. Het was iedere keer leuk om de bungalow binnen te komen. Om en om begonnen we de ander uit te kleden. Ik deed altijd langzaam zijn zwembroek naar beneden, kuste en zo zijn stijve dan meestal even. Hij deed bij mij eerst mijn bovenstukje af en speelde dan met zijn handen en zijn mond even met mijn borsten. Dan mijn broekje uit en met mijn gleuf spelen. Ik wilde niet meer dat hij me klaarlikte, ik liet hem ook niet in mijn mond komen, daarvoor waren we niet getrouwd.’
‘Daarvoor dus wel.’
‘Ja, de laatste tijd voor ons trouwen. Niet bij het meertje. Ik vind zien vrijen prima, maar dat niet. Dus op zijn slaapkamer. Daarna was het al heel fijn om bloot tegen elkaar te liggen, zoals ‘s avonds bij het meertje. Maar als Ryan een stijve kreeg kon hij nu gelijk bij me binnen. Cursus strelen, want hij kon natuurlijk niet om de paar uur komen. Ik wel. We hebben ontzettend genoten.’
‘Fijn. Dank je wel. Nu maar even zwemmen.’

‘Ik weet dat het geen kwaad kan, maar ik voelde me toch weer ondeugend. Zo’n dikke strelen, grote ballen voelen. En lief bevoeld worden. Het is meegenieten. Ik dacht weer, tjonge, Renee moet het heerlijk vinden die dikke binnen te voelen komen. En, tjonge, Tamara moet overlopen, zes keer op een dag, met zo veel spul uit die ballen.’
‘Thomas heeft voor de grap wel eens gezegd, ga maar in bad, voor mijn sperma je oren uitkomt. Maar per keer is het nog geen twee kubieke centimeter. Één is normaal.’
‘Ja, dat weet ik. Het lijkt méér, op een handdoek. Of wolken in het water. Was het fijn, Ryan?’
‘Ja. Ik dacht, bij Renee, tjonge, wat stevig. Echt borsten, geen slappe hangende uiers. Tamara scheelt niet veel met jou. Ik heb je het wel eens verteld, het leuke van vingeren, wat ik nu natuurlijk amper gedaan heb, vond ik de reactie van meiden erop, want veel verschil in gleuven voel ik niet. En allebei gingen ze net weer beter met mijn spullen om dan de meiden vroeger ‘s avonds bij het meertje. Daar lag ik liever op ze, met mijn stijve tussen hun benen doen alsof ik erin zat.’
‘Het heeft lang geduurd voor je dat bij mij mocht.’
‘Dat was niet erg, jij ging wel heerlijk met mijn spullen om. Susan, je weet het, ik vond het niet erg om lang, bijna vier jaar, te moeten wachten voor we helemaal bij elkaar zouden horen. Wel jammer, maar ik vond het de moeite waard. Ik had beloofd voorzichtig met je te doen, vóór je achttiende wilde ik ook niet alles. Je hebt me erg gesteund. Van het begin af aan me één keer in de week laten lozen, later vaker. En ik mocht bij jou steeds ietsje meer, ook wat vaker in de week. Ik was heel blij met die onverwachte toestemming. Ik had het nog wel een jaar volgehouden, omdat ik dat beloofd had, maar ik wist allang dat jij best voor je achttiende kon trouwen. Daarna mocht ik ook op je liggen, en simuleren dat ik in je zat. We zouden binnen drie maanden trouwen. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik er ook echt in mocht.’
‘Moest.’
Ze grinnikten weer.
‘Nou, die agenten waren weggereden, je had het uit kunnen stellen.’
‘Na drie jaar? Ik wilde je, lichamelijk, al de eerste keer dat ik je complete stijve in het water zag en die tegen me aan voelde. Ik dacht, als ik aan de pil begin kan ik hem er onverwacht een keer instoppen, maar dan zal hij me waarschijnlijk vier jaar lang niet meer willen zien. Of nooit meer.’
‘Ja, waarschijnlijk.’
‘Dus heb ik maar langzaamaan gedaan. En jij bent ontzettend lief geweest, je hebt nooit aangedrongen.‘
‘Jullie zijn allebei erg flink geweest. Dat betaalt zich nu terug, jullie weten dat jullie elkaar voor honderd procent kunnen vertrouwen. Ik weet wat jullie denken, dat deden we allang. Ja, maar het is nog mooier als dat bewezen wordt. Al merk je niets van een ontmaagding, je merkt toch of iemand het vaker gedaan heeft. Nou ja, ik van Mark niet, dat natuurtalent, maar hij van mij wel. Hè?’
‘Ja. Afgezien dat je zei dat je geen maagd meer was. Ik had geeneens tijd om daarover na te denken, ik was te verbaasd dat je je op me liet zakken, alsof je het dagelijkse deed. En zo heerlijk ging wippen.’
‘Je zei niets, vroeg alleen na even of je spuiten mocht. En je stootte zo lekker tegen me aan, toen je kwam, dat ik geen moment vermoedde dat het je eerste keer was.’
‘Ik realiseerde me eigenlijk pas op weg naar huis dat ik ontmaagd was. Daarvoor was ik alleen maar aan het genieten. We deden het nog een keer.’
‘Ja, jij bovenop me, alsof je dat dagelijks deed.’
Ze grinnikten.
‘Dat wilde ik daarna wel, maar vaker dan om de andere dag wilde je niet, ik moest een dag bijtanken. Tja, een maand of vier lang, hè?’
‘Ja. Een tijd had ik op die andere avonden een andere jongen, maar die kon het niet zo goed. Een paar opvolgers ook niet. Daarom ben ik met andere tussendoor gestopt. Oh, ik zal nooit vergeten hoe opgelucht je was toen ik in Boston voor het eerst bij jullie kwam. Nadat Simone en ik elkaar toevallig ontmoet hadden. Even in het kort, voor Ryan en Susan, Thomas en Tamara hebben er eerder over gehoord, ik herkende haar in een winkelcentrum van hun trouwfoto in de krant. Dat was een jaar of twintig geleden, maar ze was niets veranderd.’
‘Jij ook niet.’
‘O. Dank je, vleier. Natuurlijk was ik veranderd, we hadden elkaar dertig jaar niet meer gezien.’
‘Niet zeuren, ik zag je daarna helemaal bloot, bij het zwembad, je ging met ons meedoen. Nog steeds mooie borsten en een mooie gleuf. Goed, iets veranderd, er zat iets meer haar op.’
‘Maar niet zo veel als bij Simone. Waar was ik? Ja, ik was eerst verbaasd dat je Simone alles over ons verteld had. En zelfs aan de kinderen. Toen schrok ik, omdat je vertelde dat je geeneens de tijd gehad had om te zeggen dat je nog maagd was. Gelukkig namen jij en Simone het me niet kwalijk, jullie konden begrijpen hoe het gegaan was. En toen heb ik je blij gemaakt. Bij het stoppen van onze eh omgang had ik gezegd, dat ik een jongen had ontmoet die een grotere had en het vaker kon. En als een beetje troost, die het bijna net zo lekker deed als jij. Toen vertelde ik dat dat niet waar was, dat ik gestopt was omdat ik te veel om je begon te geven en op m’n zestiende nog geen verkering wilde.’
‘Ja, daar was ik erg blij mee, dat had me al die jaren dwars gezeten, als ik aan je dacht. Al vonden Vivian en Simone dat de mijne groot genoeg was en ik het vaak genoeg kon. En lekker.’
‘Dat beaamde Simone ook. En ik zag toen bij het zwembad dat je doorgegroeid was, een langere en dikkere gekregen had. Ik dacht even, ik had toen moeten weten dat je een rijke stinkerd was en zo’n fraaie stijve zou krijgen, dan had ik je vast gehouden. Maar ik was heel gelukkig met Dave, we zijn wel vrienden geworden. Wat we eerder eigenlijk niet waren.’
‘Nee, neukgenoten.’
‘Nou, Mark! Wat moeten ze niet van je denken!’
‘Dat ik er wel pap van lust. Dat kon er nog wel bij, hè?’
‘Ja, Mark. Normaal zeggen we vrijen. En stijve en gleuf. Bij het meertje hoor je ook niets anders.’
‘Normaal. Dus heb je vast een keer gezegd, liefste Ryan, duw je zaadapparaat in mijn kutje en neuk me.’
‘Oei. Alleen die laatste twee dingen. Één keer. Want het maakte Ryan te woest. Hij dreunde in twee keer naar binnen en bereed me als een hengst. Ik kwam geeneens, hij ontzettend.’
‘Ach, heb je dat ook eens meegemaakt. Zegt hij nooit zoiets?’
‘Nee, hij is altijd heel lief en voorzichtig. Wel heel goed. Soms gebruik ik één van de twee, om hem zijn voorzichtigheid te laten vergeten.’
‘Ik zie haar nog steeds als dat meisje wat bij me in de winkel kwam. Nog geen veertien, klein, schuchter dacht ik. Dat was ze niet, ze was vastberaden om me aan de haak te slaan, ondanks het leeftijdsverschil. Maar ik kan niet ruw met haar doen. Ik vind zelf al dat ik zo wild word als ik kom. Het is misschien raar, maar ik denk dat het volgend jaar beter gaat. Ik heb zo lang met het idee gelopen dat ik niets wilde met een meisje onder de achttien, dat ik nog steeds een beetje denk dat ik me vergrijp aan een minderjarige. Al is ze wettelijk meerderjarig.’
‘Ik begrijp je wel een beetje, Ryan, ondanks dat ik me vergreep aan een zestienjarig meisje. Susan is niet zo klein, maar ze ziet er jong en klein uit. Renee was net zo groot en stevig als ik, en zag er uit als een vrouw, met haar grote borsten. Ze was ook helemaal niet schuchter, vastberaden om met me te eh vrijen. De derde avond, opgeteld na een uur of vier, deden we dat ook. Blijf jij maar lief en voorzichtig, met wat wild klaarkomen, ze lijdt er duidelijk niet onder.’
'Nee. Ik ben erg gelukkig hoe alles gegaan is en gaat. Nog geen jaar meer, dan kom ik van school. Dan zijn we nog vaker bij elkaar, al zal er overdag ook gewerkt moeten worden. Zodra we met z’n tweeën de zaak goed aan het draaien hebben en we af en toe van elkaar af kunnen blijven willen we met kinderen beginnen.’
‘Dat lukt niet als je van elkaar afblijft.’
‘Nee, ik bedoel, nu benutten we ieder moment om te vrijen, door de nieuwigheid. Het is normaal als dat wat minder vaak wordt. Het is ook nogal vermoeiend. Maar wat ik om me heen zie, jonge ouders hebben over het algemeen het beste contact met hun kinderen, ook op latere leeftijd. Ik wil dan ook vaak met ze naar het meertje gaan. En ze seksueel goed opvoeden, ook op tijd vertellen wat de dorpsgewoonten zijn. Met wat aanvullingen, die ik voornamelijk hier opgestoken heb. Dat ze niet te voorzichtig hoeven zijn. Laat jongens maar lozen, het is lekker voor ze  en het raakt kennelijk niet gauw op. En meisjes kunnen zich rustig regelmatig door lieve en nette jongens laten vingeren, klaarkomen schijnt ook niet gauw te gaan vervelen.’
‘Ik ben ruim zestig, ik houd je op de hoogte wanneer het zover is.’
Ze grinnikten weer.
‘Ik heb laatst teruggerekend. Ik ben niet zo vroeg begonnen als jij. Ik heb voor m’n twaalfde wel al jongens laten lozen. Ik ben niet zelf begonnen, een jongen van dertien kreeg interesse voor me, ik had toen een tijdje erg puntige borstjes, die vielen op. Dat zie je bij het meertje ook, het kan even duren voor ze rond worden.‘
‘Je kan het met een behaatje toch camoufleren?’
‘Een behaatje? Daar doen we niet aan, tenzij het niet anders kan. Dat is toegeven dat je hangers hebt. Dan heb je pech, maar je moet het doen met wat je hebt. Jongens ook. Meiden hebben natuurlijk liever een grote, maar jongens met een kleintje worden niet gepest. Als ze lief en goed genoeg zijn krijgen ze op een gegeven moment toch verkering, want de grootte is het belangrijkste niet. Die jongen is uit het dorp verhuisd, wat ik wel zo prettig vind, hij was eigenlijk te vroeg. Ik moest hem leren strelen, zoals ook veel van zijn opvolgers, want hij masseerde te ruw. Hij vroeg me aan hem te komen, maar daar had ik geen zijn in. Hij heeft toch langzaam mijn hand in zijn broek kunnen krijgen en me geleerd wat ik doen moest. Hij had geeneens een onderbroek aan. Ik kwam er al gauw achter dat wel meer dat niet hadden. En dat de meesten een bioscoopzak in hun bovenbroek hadden, zoals dat heette. Een zak zonder voering. Als ze dan ook geen onderbroek aanhadden kon je ze heel makkelijk en snel vastgrijpen. In de andere broekzak hadden ze altijd een grote zakdoek. Tja, bij het meertje is dat niet meer nodig. Ik wilde niet dat hij wat bij mij deed, het lukte me om hem af te houden. Daarna deed ik het bij de jongens als ze er om vroegen, niet uit mezelf. Dan bleven ze ook makkelijker van mij af. Toen ik ruim twaalf was zat er één in mijn broekje voor ik het wist. Die streelde zo lekker dat ik het daarna vaker wilde. Dan trok ik voor het gemak ook geen broekje aan. Ik hield ze nooit lang af, dat vond ik kinderachtig, je wist van elkaar wat je wilde. Al die jongens waren minstens een jaar ouder dan ik; mijn leeftijdgenoten, klasgenoten, waren kennelijk nog niet zover. Toen viel Ryan me op. Voornamelijk zijn zelfverzekerdheid. Hij moest ook aardig zijn, hij verwende jongere meiden door met een bijna recht vooruit staande stijve tussen ze door te lopen. En ze, glimlachend, uit te dagen om hem tussen hun benen te laten kijken. Ik heb hem een keer van dichtbij kunnen bekijken. Eigenlijk de eerste keer dat ik dat van een jongen goed kon bekijken. Hij stond een tijdje stil voor een meisje naast me, wat zich geschoren had. Ik snap wel dat hij dat mooi vond, een gleuf heel goed kunnen bekijken. Ik weet nu wat hij deed om geen te stijve te krijgen, ergens anders aan denken en doen of je kijkt. Tjonge, één van zeventien, op het maximum wat hij mocht laten zien. Maar ik kreeg interesse voor hemzelf, niet voor zijn grote, daar waren er meer van. Maar omdat ik vermoedde dat hij een aardig karakter had. Tja, in plaats van één of bijna twee jaar ouder was hij vier jaar ouder dan ik. Maar niet geschoten is altijd mis. Ik wilde hem niet bij het meertje aanspreken, dus ben ik naar zijn winkel gegaan. De rest heb ik al verteld.’
‘Ja. Fijn dat we nu meer over de aanloop weten. En dat je er wat aan zult hebben bij het opvoeden van jullie kinderen. Jullie moeten zelf ook niet te voorzichtig zijn. We weten van Maureen dat Crystal er aan gewend is haar vader in de caravan met een stijve te zien, dat vindt ze doodnormaal. Bij het meertje ziet ze natuurlijk van klein tot bijna recht vooruit. Ze is onverwacht ook een keer de slaapkamer binnengekomen, waar John op Maureen lag te wippen. Hop, hop, zei ze, en ging in de woonkamer spelen.’
‘Tja. Nou, spuiten en wippen moeten ze niet zo vroeg zien, vind ik.’
‘Nee. Onze kinderen doen dat ook niet waar hun kleinkinderen bij zijn.’
‘Conclusie, wel waar jullie bij zijn.’
‘Je bent nog steeds heel verstandig. Ja, daar zijn ze langzaam mee begonnen, toen ik er een tijdje was. Mark en ik doen het niet, nog niet, waar zij bij zijn. We vonden het een mooi gezicht, om te zien hoe ze elkaar verwennen en lekker klaarkomen.’
‘Ik zei al, na een paar dagen hadden jullie wel mogen kijken hoe Ryan en ik het doen. We weten genoeg af van meegenieten. Ook bij het meertje. Ik heb gebloosd, zei Ryan, de eerste keer dat ik zag, nog vóór ons trouwen, dat een jongen vlak naast ons zijn stijve bij zijn meisje, of vrouw, met stootjes er helemaal induwde. Wippen had ik al gezien, van een afstandje, maar dat nog niet. Ik moest waarschijnlijk ook blozen omdat ik hoorde dat zij hem aanmoedigde, hem er graag helemaal in wilde hebben, en gestreeld wilde worden, door zijn wippen. Ze kreunde, hijgde, smeekte om meer, tot hij kreunend kwam en zij een lange diepe zucht slaakte. Ryan nam de gelegenheid te baat. Hij fluisterde in mijn oor. Je was er toch al niet bang voor? Ik schudde mijn hoofd. Ik zal heel voorzichtig bij je binnenkomen. Goed? Ik knikte. En je ook zo laten genieten, op misschien even een pijntje na. Ik was al weer wat bijgekomen van dat intieme naast ons, dus ging ik hem weer eens plagen. Je weet helemaal niet of je me kan laten genieten. Nou, daar was hij even stil van. Toen zei hij, mijn stijve is langer en zachter dan mijn vinger, het zal best lukken, als ik die goed in je beweeg. Ik heb goed gekeken hoe hij het deed. Jammer dat we niet kunnen oefenen. Ik zou ook graag, al is het maar een klein stukje, willen voelen hoe het is om mijn stijve in je gleuf te voelen. Ik zei, ik zal je nu maar laten lozen, om af te koelen. Zulke wensen moet je maar voor je houden, ze komen toch niet uit.’
‘Ja, na meegenieten wil bijna iedereen zelf gaan genieten.’
‘Zei je daarom, wij doen het niet, nog niet, waar zij bij zijn?’
‘Ja, Mark. Hebben jullie van onze demonstratie bij het meertje gehoord?’
‘Natuurlijk, vrij snel nadat we terug van huwelijksreis waren. Jammer dat we het gemist hebben.’
‘Ja, zo demonstratief zullen we het waarschijnlijk nooit meer doen. Mark, als het met Thomas en Tamara kon, de kinderen hebben je klaar zien komen en spuiten. Ik zou er daarom niet meer mee zitten om gelijk te gaan vrijen, waar ze bij zijn, als we zin krijgen, in plaats van eerst naar de slaapkamer te gaan. Het is ook niet helemaal eerlijk.’
‘Goed, schat. En met vrienden erbij?’
‘Die nog maar niet. Niet te grote stappen. Ik vind het al zo fijn dat je zo veel durft.’
‘En jij dan?’
‘Dat ligt toch anders? Borsten en gleuven zijn constant te zien. Voor jongens is er meer moed nodig, zeker als ze niet zo groot zijn, om hun stijve te laten zien. En te laten zien hoeveel ze kunnen spuiten. En of ze hun partner lekker klaar kunnen wippen.’
‘Tja, daar zit wat in.’
‘John, Maureen, Ian en Francis waren er ook bij. Eigenlijk zou het dus kunnen als die erbij zijn.’
‘Nou, dan Ryan en Susan ook maar. Bij gelegenheid, hoor. Alleen als we vlug willen vrijen.’
‘Vlug beginnen, zal je bedoelen. Zou je blozen, Susan, als je Mark en mij zou zien vrijen?’
‘In principe meegenieten. Vooral, als jullie het me niet kwalijk nemen, omdat jullie er nog steeds geen genoeg van krijgen. Of is het omdat jullie pas een jaar samen zijn? Daarvoor hebben jullie het al zo vaak gedaan.’
‘Het is omdat we van elkaar houden. Daarom hebben we het daarvoor ook zo vaak gedaan met onze eerdere echtgenoten. Het blijft geweldig, Susan. Alleen hebben we wat meer tijd dan vroeger nodig om uit te hijgen.’
‘Nou, niet erg, jullie hebben toch tijd genoeg?’
‘Ja. Daarom haasten we ons meestal ook niet bij het vrijen.’
‘Als ik het goed begrijp, hebben jullie het niet, nog niet, gedaan waar de jongelui bij waren, maar wel waar Thomas en Tamara bij waren.’
‘Ja, slimmerd. Net als Simone en Mark vind ik dat het ook een beetje mijn kinderen zijn, maar we staan er toch iets anders tegenover. Ik wilde graag een keer zien hoe Thomas Tamara bijvulde, met zijn grote productie. En Tamara wilde graag een keer zien dat die dikke van Mark er inderdaad bij me in past.’
‘Ik heb het gevoel, als Ryan bij me binnenkomt, dat er vast niets dikkers in zou kunnen, hij past precies. Dat moet jij helemaal hebben.’
‘Ja. Op onze zestiende dacht ik het al. Daar was ik blij mee, de jongens voor hem waren kleiner. Toen ik voor het eerst met mijn latere man, Dave, vrijde, was ik bijna twintig, hij bijna eenentwintig. Hij had dus een dikkere dan Mark vier jaar eerder, dat verschil zie je bij het meertje ook. Toen dacht ik het wéér, lekker vol, meer had het vast niet moeten zijn. Hij had ook zo’n lange als Ian. Dat was ook geen probleem, hij kon lekkere lange slagen maken. Dat zegt Francis ook. Toen ik bij Mark en Simone op bezoek kwam, in Boston, zag ik dat Mark inmiddels een dikkere dan Dave had. Maar niet zo’n lange. Ik vond het fijn voor Simone, ze was er ook erg tevreden mee. We praatten ook over hoe hij met mij gevreeën had en nu met haar. Ze zat daar niet mee. Ik ook niet, omdat ze met onze misstap kon leven. Ik heb Mark ook in het zwembad daar vastgehad, tot bijna op z’n grootst, wel op z’n dikst. Tjonge, wat een omtrek. Tijdens onze nieuwe kennismaking hier was het fijn om zo veel vast te kunnen houden. Maar toen we de eerste keer zouden vrijen schrok ik ineens. Hij zou er misschien niet inpassen. Maar Mark zei, waarom niet? Het ging bij Vivian en het ging bij Simone. Ze zeiden wel dat ze erg vol zaten. Nou, dat zat ik even later ook, voor mijn gevoel zelfs overvol. Maar hij paste toch zo precies dat hij wel bewegen kon, om te strelen. Anders was er natuurlijk niets aan geweest. Er was zelfs nog een kubieke centimeter ruimte.’
‘Een kubieke centimeter ruimte? O. Ja. Je bedoelt, Tamara moet twee kubieke centimeter extra ruimte hebben.’
‘Ik had onze vrienden indertijd verteld dat Thomas en ik aan kinderen wilden beginnen. Maureen had mij ooit als eerste verteld dat ze overtijd was. Wat Johnny werd. Dus heb ik haar, drie maanden later, als eerste verteld dat ik in verwachting was, wat Tom werd. Toen zei Maureen, ik verwachtte het bij jou geeneens sneller dan gemiddeld, ondanks dat Thomas je ongetwijfeld steeds tot de rand toe bij bleef vullen met zaadjes.’
Ze grinnikten.
‘Dat zou hij vast gekund hebben, maar niet gedaan, want dan kon hij er niet meer in.’
‘Het was ook niet nodig, want aan hem zal het niet gelegen hebben. Ik was daarvoor natuurlijk aan de pil, na het stoppen moest er overgeschakeld worden, dat duurt meestal een paar maanden.’
‘Ik denk toch dat jullie ook doordeweeks geprobeerd hebben om het zes keer per dag te doen.’
‘Laat ik het zo zeggen, we hebben nóg méér geprobeerd om het zes keer per dag te doen.’
‘Je moet constant een beetje een gevoelige doos hebben. Dat had ik op huwelijksreis, nu gaat het wel.’
‘Gaat het wel? Ik vind het heerlijk. Dat voel ik als ik niet druk bezig ben. Dan denk ik, nou, hopelijk gauw weer een beurt.’
‘Tjonge. Heb jij nog een advies voor Ryan, Thomas?’
‘Ja. Eigenlijk hetzelfde als voor jou. Zo vaak mogelijk genieten. En uitproberen wat tussendoor het prettigst zit, strak of ruim ondergoed.’
Ze grinnikten weer.
‘Dank je wel voor je aanmoedigend advies.’
‘Tijdens je werk waarschijnlijk strak, thuis ruim of niets. Onder een rok of jurk hoeft niets.’
‘Het zal voor jou, voor jullie, niet lonen om je thuis aan te kleden.’
‘We krijgen wel eens visite, van niet zulke intieme vrienden. Al komt het gesprek toch meestal uit op het meertje. We wisselen ervaringen uit. Als het stel jongere broers of zussen heeft horen we daar ook over. En als het stel wat ouder is en kinderen heeft daar over. Ze hebben het allemaal erg naar hun zin. Het ergste wat er gebeurt is dat een verkering uitraakt. Omdat het op de wat langere duur toch tegenvalt. Ach, ze hebben zo een nieuwe, keus zat, alle kinderen uit het dorp komen daar. Vroeger bleven de meesten toch een beetje in hun eigen buurt, rond hun derde gedeelte van de Hoofdstraat. Als ze in de stad naar school gingen zagen ze pas anderen. In de tijd dat ik in het dorp naar school ging kwam ik meestal niet verder dan de overkant van de straat en de school.’
‘Wat was er aan de overkant van de straat?’
‘Tamara, mijn liefde.’
‘Ach. Wanneer werd je verliefd op haar?’
‘Verliefd? Nooit. Dat hebben we overgeslagen.’
‘Dat kan toch niet? Ik werd het op Susan de derde keer dat ze in de zaak kwam.’
‘Dat kan. Maar jij hebt het ook overgeslagen, hè, Susan?’
Het bleef even stil.
‘Tjonge. Je zegt nooit zo veel, Thomas, maar je hebt je ogen en oren niet in je zak. Ik heb er nooit bij stilgestaan, maar je hebt gelijk. Ik kreeg belangstelling voor Ryan. Ons eerste gesprek was een beetje rommelig, maar wel fijn. Mijn eerste indruk werd bevestigd, het was een aardige, zelfverzekerde jongen. Hij kon goed luisteren, ging serieus maar met een glimlach op mijn vragen in. Ik wilde het niet te lang maken, niet te overduidelijk mijn belangstelling laten merken. Maar voor ik de deur uitging besloot ik al nog een keer, minstens nog een keer, terug te komen. Tussen mijn bezoeken heb ik alleen gedacht aan hoe hij op me gereageerd had en hoe ik het snelst zijn interesse op kon wekken. Niet te veel maar ook niet te weinig over zijn zaak vragen. Wat over mezelf vertellen en hem wat vragen als hij dat zelf niet deed. Na de tweede keer wilde ik hem hebben. Ik had al zo veel jongens ontmoet, deze wilde ik hebben en houden. Ik wilde hem niets vragen, ik hoopte dat hij bij de derde keer zou snappen waar ik voor kwam en er op in zou gaan of me laten merken dat hij er niet van gediend was. Voor dat laatste was ik eigenlijk geeneens bang, hij had de tweede keer weer belangstelling genoeg, alleen liet hij het daarbij. Hij moest waarschijnlijk nadenken. De derde keer was ik zielsgelukkig dat hij me vroeg. Nu ga ik iets vertellen wat hij ook nog niet weet. Zijn verzoek was eigenlijk een voorwaarde, maar hij bracht het netjes. Ik moest inwendig grinniken. Hij was zó bezig met dat hij minstens één keer in de week wilde lozen, omdat hij dat gewend was, dat hij er niet aan dacht dat ik misschien ook wel wat zou willen. Ik was óók wat gewend. Niet precies één keer in de week, maar als ik ergens de kriebels door kreeg liet ik me er vanaf helpen.’
‘Sorry, schat.’
‘Ach, het was geen ramp. Maar ik kon makkelijk beloven om te gaan doen wat je vroeg. Graag zelfs. Andere jongens liet ik lozen om ze rustig te houden, meer niet. Jou wilde ik verwennen. Ik zou het snel genoeg, misschien niet de eerste keer, maar beslist de tweede keer, beter doen dan alle andere meiden. Omdat ik het met liefde zou doen. Op dat moment wist ik dat ik van je hield. Daarom ben ik toen snel weggegaan, ik wilde niet dat je dat al zou weten, je zou het misschien aan me kunnen zien.’
‘Ik heb je alleen zien blozen.’
‘Dat was eigenlijk al duidelijk genoeg. Welk meisje in dit dorp bloost als ze aangekleed is?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik heb, geloof ik, verteld dat mijn hart drie keer zo snel als normaal sloeg toen ik je de volgende dag aan zag komen. Nou, dat was niet van verliefdheid of zo, dat was van blijdschap dat je zo snel mogelijk was gekomen. En ik bleef blij, tijdens ons praten. Dat het gelukt was, dat je, want dat zag ik, verliefd op me geworden was. Ja, hè?’
‘Ja.’
‘En nadat ik je de eerste keer had laten lozen helemaal. Toen zag jij het ook helemaal zitten. En ging daarna, net zoals ik van jou, steeds meer van me houden. Ja, hè?’
‘Ja, schat.’
‘We zijn niet zo klef met woorden, in het dorp. Maar steeds iets van elkaar vast willen houden, al is het maar een hand, zegt genoeg.’
‘Je hield hem veel eerder intiem vast dan hij jou.’
‘Ja, Renee, hij wilde voorzichtig met me doen, omdat ik nog zo jong was. Ik vond het niet erg. Ik had geen haast. Ik kreeg geen kriebels van hem. Ik kon op m’n gemak zijn grote bewonderen, hem strelen onder de handdoek, hem laten lozen in het water. Met de zekerheid dat hij, voor hij me zou ontmaagden, me vaak genoeg en lekker genoeg zou strelen en vingeren. Zo ging dat. Ik vind niet dat ik verliefd ben geweest. Jij ook niet, Tamara?’
‘Nee. Thomas en ik wisten altijd al dat we bij elkaar wilden blijven, later trouwen. Het was altijd al houden van. Ik kreeg soms wel rillingen als ik hem onverwachts zag. Maar dat was, net als bij jou, van blijdschap. Seksuele gevoelens schakelde ik uit. Wat ik al zei, ik was bang dat als ik die toe zou staan dat ik dan niet te remmen zou zijn, omdat ik zo veel van hem hield. Helemaal uit te schakelen zijn ze natuurlijk niet. De laatste paar jaar voor ons trouwen dacht ik er wel eens over om hem te verleiden. Ik heb het niet gedaan omdat hij ook zo z’n best deed om van mij af te blijven. Dat wist ik, door de manier waarop hij soms naar me keek als hij dacht dat ik het niet zag. En doordat ik soms zijn stijve door zijn broek tegen me aan voelde, en hij niets vroeg. Om te lozen, bedoel ik. Ik wist dat dat de gewoonte was.’
‘Moeilijk, Thomas?’
‘Soms. Maar ik wist heel zeker, al spraken we er nooit over, dat ze maagd wilde blijven tot we trouwden. Dus deed ik mijn uiterste best. Dat kijken, tja. Ze werd natuurlijk steeds mooier. Vooral vanaf haar twaalfde. Steeds grotere borstjes, die ik bij het kussen tegen me aan voelde. Zij kon zich niet een beetje wegdraaien, ik mijn onderlichaam wel. Ik kreeg vooral een stijve als ze lekker tongzoende.’
‘O. Die conclusie heb ik nooit kunnen trekken.’
‘Je was dan te druk bezig om het lekker te doen. Dacht er waarschijnlijk niet bij door. Ik soms wel. Als we getrouwd zijn houd ik mijn armen en benen om haar heen, gaat mijn tong er van boven in en mijn stijve van onderen. Dan zijn we eindelijk zo dicht mogelijk bij elkaar. Af en toe, dacht ik toen.’
‘Meer niet?’
‘Af en toe. Aan ontmaagden. Ik hoopte dat het niet te pijnlijk voor haar zou zijn. Was het ook niet. En dat ik dan in plaats van een natte droom mijn zaadjes in haar zou stoppen. Het heeft me een tijd dwars gezeten, toen het zover was, dat ze dat rare spul, wat ik ook nog in onverwacht grote hoeveelheden loosde, niet op kon ruimen. Ze heeft me er overheen geholpen, zonder iets te zeggen, door me in haar mond klaar te laten komen en het door te slikken.’
‘Pas nadat jullie getrouwd waren?’
‘Ja. We praatten nooit over seks, deden nooit wat, zagen nooit wat, tot een maand voor ons trouwen. We kregen een suite in de Manor te leen, in afwachting dat het portiershuis gerenoveerd zou zijn, daar zijn we begonnen elkaar bloot te zien. Tamara wilde dat graag, ze wilde vóór onze huwelijksnacht weten hoe we eruit zagen. Nou, jullie hebben wel gehoord hoe het de eerste keer ging. Ik spoot haar onder toen ik de eerste keer haar borsten aanraakte. In de huwelijksnacht was dat niet leuk geweest, dan hadden we een tijd moeten wachten, ik met een kleintje, tot we verder konden. En dan zou zij nog amper weten wat ze naar binnen gestopt kreeg en ik waar ik in terechtkwam. We hebben in die maand veel naar elkaar gekeken, aan elkaar gevoeld en elkaar ook laten komen. Waardoor het in de huwelijksnacht geweldig ging. En daarna. Even wat drinken.’
Ze namen allemaal wat.
‘De eerste keer was natuurlijk heel mooi, onze ontmaagding. De tweede keer lichamelijk lekkerder. Geen spanning meer of het pijn zou doen, geen hoge druk meer bij mij waardoor het heerlijk lang duurde. Het was een lange dag geweest, dus van een derde keer kwam niets. Ik wist ook niet of ik dat zou kunnen. Ik had daarvoor één natte droom in de week, in de suite loosde ik al vaker. Een enkele keer twee keer op een avond, dat vond ik al veel. De volgende morgen was het eerste wat we deden natuurlijk vrijen. Voor de lunch voelde ik dat ik vol begon te zitten. Geen probleem, Tamara wilde ook graag weer. Voor het avondeten weer. ‘s Avonds in bed weer twee keer. Vijf keer die dag. Alle volgende dagen, tot we weer aan het werk gingen, vrijden we zes keer. Ik denk, dat als we niet een beetje geoefend hadden, Tamara zich misbruikt gevoeld had. Me geweigerd had. Wat, alweer dat ding erin wat nattigheid in me spuit? Ze had dat ding uitgebreid bewonderd, er kennis mee gemaakt, aan gevoeld, gestreeld tot ik kwam, mijn zaadjes in haar handen gehad, gezien hoe ik er van genoot. En ik had haar gleuf uitgebreid bewonderd, en gezien hoe ze genoot als ik haar klaarvingerde. En de tweede keer in de huwelijksnacht gemerkt en gevoeld hoe ze van mijn stijve genoot. Daarom konden we het accepteren dat we het zo vaak konden doen als het ging. Hoe onverwacht en abnormaal het ook was. O, ja. Pas een tijd daarna zijn we er toe gekomen om bij elkaar de mooie spullen ook te kussen, er aan te likken, enzovoorts.’
‘Thomas toch. Ik vind het mooi als je een korte opmerking maakt, die altijd erg geslaagd is. Maar wat kan je ook mooi vertellen.’
‘Het heeft lang geduurd. Ik ben nooit een prater geweest. Na ons huwelijk heeft Tamara me op gang gebracht. Dat viel niet mee, want ik moest ook onze mooie spullen bij naam gaan noemen. Ik heb veel geleerd van de krantjes van Tamara. Op rustige tijden tijdens mijn werk bestudeerde ik die.’
‘Dat heb je nooit verteld.’
‘Wie geeft er graag toe dat hij les krijgt van zijn vrouw? Behalve Ryan?’
Ze lachten een tijd.
‘Weer zo’n mooie opmerking van je.’
‘Dank je. Wat me ook geholpen heeft, is dat ik een krantje moest maken over de komst van Tom. Toen moest ik ook ópschrijven wat ik dacht.’
‘Dat heb je mooi gedaan, ik herinner me het. We maakten natuurlijk wel eens grapjes over je. De stijve van de stijve butler had raak geschoten, en zo.’
‘Zo’n opmerking heeft hij ook gemaakt, toen Tamara en hij in de Manor kwamen zwemmen terwijl de kinderen bij ons logeerden. We begonnen in badjas, omdat Thomas en Tamara nog niet zo lang getrouwd waren. Maar één van de meiden zei al gauw, we hebben van mams wat over je gehoord. Thomas zei, dan weet ik wel ongeveer wat. De vorige keer dat jullie hier waren waren jullie negentien en nog niet getrouwd. Nu weten jullie wel hoe jongens er uit zien. En jullie hebben vast ook gehoord, of gelezen, dat wij Engelsen vaak wat stijver zijn dan Amerikanen.’
Ryan en Susan lachten, de anderen glimlachten.
‘Prachtig. Ze hebben het natuurlijk gecontroleerd.’
‘Ja, Susan. Simone gunde iedereen wat. Al het bezoek mocht aan haar grote borsten komen. En ze nodigde Tamara en mij ook uit, dan konden de dames aan mijn ballen voelen en mijn stijfheid controleren.’
‘Je hebt inderdaad grotere ballen dan Ryan. En Mark. Maar ik vond je niet stijver.’
‘Nee, maar dat controleren is natuurlijk alleen om eens aan de stijve van een andere vent te zitten. En dan bevoeld worden door vreemde handen.’
‘Daar had ik natuurlijk geen behoefte aan. Ik heb vóór Ryan genoeg gevoeld en ben genoeg bevoeld.’
‘Jij wel. Maar afgezien van Renee had het bezoek weinig ervaring met anderen.’
‘Nou. Niet erg, Renee?’
‘Nee. De eerste keer dat ik hem in het zwembad zag greep ik hem onder het begroeten al bij zijn ballen, Simone had erover verteld. En hem over mij, dus keek hij er niet raar van op. Dat mijn jeugdhobby niet goed was is me vergeven. Dat die lekker was, en Mark is mijn getuige, dat hoeven we niet te vergeten. Je weet dat Mark en ik deze keer goed begonnen zijn, dat het niet alleen om het klaarkomen gaat. Dat blijft natuurlijk fijn. Er is wel iets meer veranderd. We doen het geen drie keer op een avond, tussen acht en elf, maar drie keer verspreid over de dag. En hij is nog indrukwekkender dan toen, als hij bloot met zijn stijve voor me staat.'
‘Ja, zeer indrukwekkend. Bijna overweldigend. Het is dat je zegt dat hij in je past, anders was het amper te geloven.’
‘Het was een mooi stel, Susan, Simone met haar grote borsten en Mark met zijn grote paal.’
‘Die van jou zijn anders ook aardig groot.’
‘Twee maten kleiner.’
‘Ik ben blij dat Ryan ook twee maten kleiner is dan Mark. In het begin, op m’n veertiende, vond ik hem al meer dan groot genoeg. Ik zal de eerste keer dat ik hem beetpakte nooit vergeten. We hadden over iets neutraals zitten praten, hij had zijn handdoek opzij gelegd. Ik zat stiekem naar zijn pikkie te kijken. Ik genoot al, anderhalf keer zo groot als bij die van veertien. Toen hij toch in de gaten kreeg waar ik stiekem naar zat te kijken pakte hij zijn handdoek. Ik zei, Ryan, laat me alsjeblieft zo lang mogelijk kijken. Hij knikte.’
‘Hadden jullie nog niet in het water gespeeld?’
‘Nee. Ik dacht toen weer aan de keer dat hij vlak naast me had gestaan, om naar de blote doos van een meisje te kijken, en zijn pik groeide tot hij recht vooruit stond en weer kleiner werd. Het zal de derde keer geweest zijn dat we met elkaar praatten, ik durfde het aan om wat meer kennis met hem te gaan maken.’
‘Durven? Na vast al tientallen jongetjes eh afgetrokken te hebben?’
‘Ja, want meer was dat niet. Maar Ryan zag ik niet als een jongetje. Nog niet een volwassen man, daar tussenin. Die ik niet wilde eh laten lozen, als alles goed ging, maar verwennen, omdat ik zo veel om hem gaf. In de hoop, de verwachting eigenlijk, dat hij mij ook lief zou gaan verwennen, zodra ik daar aan toe was. Ik wilde met hem gaan genieten, meer dan alleen maar van mijn kriebels af te raken. Zijn pikkie werd langzaam langer en dikker, prachtig. Toen hij omhoog kwam deed hij zijn handdoek erover. Ik kon het niet laten om onder zijn handdoek te gaan, als ik niet verder mocht kijken wilde ik het voelen. Ik ging over zijn been naar boven en kwam natuurlijk eerst zijn ballen tegen. Niets bijzonders, dus ging ik verder.’
‘Niets bijzonders?’
‘Nee, hetzelfde als die tientallen ervoor.’
Ze grinnikten.
‘Susan, ik vraag een beetje door, omdat het waarschijnlijk de eerste en laatste keer is dat je er wat uitgebreid over vertelt.’
‘Ik snap het, Tamara. Ga er maar mee door. Ik ging ook door. Tjonge, mijn hand paste precies onder om zijn stijve. Bij die jongetjes moest ik mijn duim over mijn vingers doen om ze te kunnen eh strelen. Zijn stijve stond inmiddels al recht omhoog, had ik al aan de handdoek gezien. Ik heb hem uitgebreid bevoeld. En genoten. Voor het eerst. Geen stijf pikkie maar een dikke stevige paal.’
‘Werd je niet bang?’
‘Van een andere dan die van Ryan was ik vast bang geworden, maar ik vertrouwde hem al genoeg om zeker te zijn dat hij later voorzichtig met me zou doen. Ik vroeg, na een tijdje, of hij het uithield. Hij zei, ik had je vanmiddag niet meer verwacht en ben even met een meisje in het water geweest. Sorry. Ik zei, ik snap het. Mag ik dan nog langer en wat minder voorzichtig? Hij knikte. Ik blij, ik kon voelen wat ik wilde. En af en toe stevig strelen tot hij anders adem ging halen. Ook af en toe zijn ballen bevoeld, omdat ik wist dat jongens dat toch ook wel lekker vonden.’
‘Je deed het lekker. Nog.’
‘Zoals jij mijn borsten streelt, als je je daarop concentreert. Ik vond het heel fijn dat ik kon oefenen hoe ik hem vast kon houden, en zo. Daardoor ging het de eerste keer in het water al aardig goed.’
‘Aardig goed? Je deed het zo goed, niet te langzaam, niet te snel, dat ik bij het lozen bijna bewusteloos raakte. Dat had ik nog nooit meegemaakt.’
‘Je deed later bij mij hetzelfde, je moest me boven water houden. Zijn stijve is nog iets dikker en langer geworden in de drie jaar voor we trouwden. Het ging langzaam, dus kon ik er aan wennen. Ik moet niet denken aan een nog dikkere, al schijnt het altijd te passen.’
‘Laat ik je als dokter er iets over zeggen, want ik neem niet aan dat je een dikkere wilt proberen. De natuur zit aardig in elkaar. Het is handig dat jongens niet altijd met een stijve hoeven lopen. Dat hun penis een keer of drie langer en dikker kan worden. De vagina is ook rekbaar. Jammer genoeg wordt daar bij een bevalling het uiterste van gevergd, dat schijnt niet anders te kunnen. Daarna probeert hij, zoals altijd, zoals ook een stijve, terug te keren naar een kleine stand. Na een bevalling duurt dat voor een vagina een tijd. Een penis heeft even tijd nodig om van klein naar groot te gaan. Een vagina veel minder, om van een kleine stand te gaan naar wat nodig is om een stijve binnen te laten. Maar als die stijve te snel binnenkomt kan het pijnlijk zijn. Maar groter dan nodig wordt hij niet. Daardoor krijg je het gevoel, dat ongeacht de dikte van de stijve, je helemaal vol zit. Maar je zou er een dikke zo groot als een baby in kunnen hebben, als dat heel langzaam gebeurt.’
‘Dank je wel. Ja, je staat daar nooit zo bij stil. Omdat het zo indrukwekkend is als je een kleintje groot ziet worden. En je niet denkt aan dat ontzettend rekbare bij jezelf. Een bevalling zal best niet zo prettig zijn. Silvia kwam waarschijnlijk wel makkelijker dan Mike.’
‘Ja, veel makkelijker. Zo zou het altijd moeten gaan. Ze was, zoals meestal, als meisje, ook wat kleiner dan haar broertje. We hebben zo genoten, Susan. Twee roze poppetjes, één met balletjes en een pikkie, één met een gleufje. Die later bloot achter elkaar door de tuin kropen, nog later liepen. Mike zag het eerst dat Silvia borstjes kreeg. Ja, zei ze, ik heb ook al wat haartjes op mijn doos, kijk maar. We moesten alle drie, Simone, Mike en ik, met onze neus er bijna op, van haar naar haar haartjes kijken. Toen vroeg ze, Mike, kan jij al een stijve krijgen? Nee, zei hij. Ze zei, ik ben blij dat ik niet de laatste in de klas ben die borstjes krijgt. Voor jongens maakt het niet uit, niemand die dat ziet. Nee, we zagen pas een beetje stijve van hem toen Aimee over de vloer kwam.’
‘Hij heeft geen dikke van jou geërfd, hè?’
‘Nee, daar waren we wel blij mee toen Jamie kwam. Ze hadden, hebben, een even grote. De meiden hebben ook praktisch dezelfde maten. Ze genieten dus evenveel als ze een stijve binnengeduwd krijgen, enzovoorts.’
‘Ja, dat binnenkomen is een heerlijk gevoel. Ryan doet het voor mij meestal precies op de goede snelheid. Maar ik vind het niet erg als hij soms wat haast heeft. En als hij te langzaam naar mijn zin is help ik natuurlijk wel mee.’
‘Simone heeft me diverse dingen verteld, want Thomas en ik wisten weinig. Nooit stilliggen, zei ze, bijvoorbeeld.’
‘Je had toch wel wat van andere meiden gehoord?’
‘Weinig, Ze praatten niet over seks waar ik bij was, ze wisten hoe Thomas en ik met elkaar omgingen, seksloos. We hebben er geen spijt van. Het was een mooie, vrij rustige tijd. We hoefden niet stiekem te doen, zoals anderen, het meertje was er toen nog niet. En het is natuurlijk ontzettend fijn dat we alle mogelijke keren die we gemist hebben nu in kunnen halen.’
‘Ik doe serieus mijn huiswerk, maar Ryan houdt het ook in de gaten. Een beetje zoals mijn ouders deden, eerst huiswerk, dan buiten spelen. Mijn vakkenpakket was algemeen, want ik wist nog niet wat ik wilde worden. Ik heb het pakket zonder problemen kunnen veranderen richting middenstand, om Ryan in de winkel en bij de boekhouding te kunnen helpen. Het gaat me goed af, en ik vind het leuk. Het leert natuurlijk ook makkelijker als je een doel voor ogen hebt. We hebben het nu natuurlijk best naar ons zin, omdat we veel vaker bij elkaar zijn dan vroeger. Volgend jaar wordt het nog fijner, als ik van school ben. Ik zal dan ook wel iets bij moeten gaan houden, maar dan kunnen we nog meer samen doen.’
‘Red je het nog, Ryan, tot ze je komt helpen?’
‘Nét, want het gaat zoals ik dacht, na de renovatie van hun huis willen de meesten ook wat van hun spullen vernieuwen. En daarna komt de volgende nieuwbouw. Dan is het aantal huizen opgelopen van vijfhonderd naar zeseneenhalf of zevenhonderd. Wanneer die klaar is zijn de eersten van de Wellingten Avenue vast alweer aan wat nieuws toe.’
‘Ja, er komen steeds mooie spullen. En de prijzen zakken. Niet dat wij zelf iets kopen, maar we zien het in de winkels.’
‘Als Susan van school komt gaan we er een paar weken van genieten dat ze doordeweeks overdag niet meer weg hoeft. Daarna gaat de winkel een paar weken dicht. We gaan verbouwen.’
‘Zo lang geleden is die toch niet ingericht?’
‘Nee, maar ik heb niets veranderd. Hij is eigenlijk niet zo geschikt voor het assortiment spullen wat ik nu heb. De toonbank ook niet. Er komt een grotere en een extra kassacomputer, zodat we twee klanten tegelijk kunnen helpen. Ik kan een verbouwing makkelijk betalen, want dan is ons spaarpotje uitgekeerd.’
‘Goed bedacht. Simone en Tamara hebben goed nagedacht over de inrichting van de Wellingten Avenue. Het zou nuttig zijn om Susan bij je nieuwbouw te laten adviseren.’
‘We doen alles samen. Dat ook.’
Ze grinnikten.
‘Als je het niet verder vertelt, je kan dan een voorschot krijgen.’
‘O.’
‘Die regeling is bij toeval ontstaan. Iemand vroeg Tamara naar die mogelijkheid. Ze heeft met de beheerder gebeld, die weer met mij. Als er bij de beheerder of rechtstreeks bij mij om gevraagd wordt verwijzen we ze door naar Tamara. Die bespreekt de aanvraag met de aanvrager. Je snapt het wel, ze zoekt helemaal uit waar het geld voor nodig is. Stelt verbeteringen voor, regelt kortingen, enzovoort. Bekijkt op welke termijn er geld nodig is, meestal hoeft niet alles tegelijk. Ze wijst misschien ook aanvragen af. Als alles rond is geeft ze het door aan de beheerder, die betaalt dan uit, zoveel en wanneer het afgesproken is. Op voorwaarde dat er geen ruchtbaarheid aan gegeven wordt. Iedereen is akkoord gegaan met dat spaarpotje, dat moeten we niet helemaal om gaan gooien. Ik neem aan dat alles goed loopt, ik maak me daar natuurlijk niet druk om. Tamara?’
‘Er zijn er vijf bij me geweest. Één had zo’n rare wens, dat ik die afgewezen heb. Bij de andere vier ging het ook om verbouwingen van winkels. Gemiddeld hadden ze maar de helft nodig van wat ze eerst dachten.’
‘Hoe kan dat?’
‘Ik heb een beetje verstand gekregen van goedkoop maar toch goed bouwen. In twee van die vier gevallen heb ik er wel specialisten bijgehaald. Jou toch ook een keer?’
‘O. Ja. Maar toen wist ik natuurlijk niet dat die verbouwing met een voorschot op het spaarpotje betaald zou worden. Ging me ook niets aan. Ik kon inderdaad een goedkopere en betere installatie van telefoons en computers adviseren dan hij dacht. Ik zal het tegen die tijd bekijken, maar ik denk dat ik blij zou zijn met een voorschot.’
‘Tamara, je moet eens samen met de beheerder bekijken hoe het legen van die spaarpotten moet gebeuren. Misschien willen sommige mensen niet alles tegelijk. Al zou ik dat makkelijk kunnen betalen, voor mij hoeft het niet in gedeeltes.’
‘Voor mij ook niet, als ik over het restant maar rente kreeg.’
‘Natuurlijk, Ryan. Er wordt al rente over berekend vanaf de dag dat ik de huizen kocht.’
‘Nee toch? Oh, Mark, wat mooi.’
‘Mooi? Eerlijk. Om strijdvragen te vermijden, de wettelijke rente voor achterstallige betalingen.’
‘Tjonge, dan heb ik nog meer tegoed dan ik dacht. Ik eh heb me wel eens afgevraagd wat Tamara deed, tijdens haar halve baan. Klachten zijn er vast amper meer.’
‘Dan doet ze zulke dingen. En vast nog meer, maar dat weet ik niet. Tamara?’
‘Gaat je niet aan. Ik noteer het als klachten afhandelen. Het gebeurt op de gekste tijden, maar gemiddeld werk ik nog steeds voor vijftig procent. Het meest eigenlijk voor het dorp, voor jou houd ik voornamelijk de mensen van je stoep. Ik maak me daar niet druk om, ik houd me bij het idee dat ik eigenlijk door het dorp betaald word, uit de huren.’
‘Eigenlijk niet. Net zoals Thomas en de rest van het personeel van de pacht. Op de beheerder van de huizen en John en Maureen na. Ik zal het laten veranderen. Dan kan je het dorp om een loonsverhoging vragen.’
‘Dat is nutteloos. Dan komen ze bij me om advies en dan wijs ik het af.’
‘Tjonge, wat een bedrijf.’
‘Ik, de familie, iedereen is blij dat het zo goed draait. Met zichtbaar en onzichtbaar sturen. Renee is hetzelfde gaan doen als wat Simone deed, ook onzichtbaar voor de meeste mensen. Ze adviseert de dorpsgenoten op alle gebieden behalve financieel en zakelijk. Ik neem aan dat zij en Tamara zonodig naar elkaar verwijzen. Het zal me ook wel niets aangaan, ik hoor er zelden iets over.’
‘Zorg jij nu maar voor de grotere zaken, daar willen wíj niets van weten.’
‘Dat ben ik helemaal met je eens, Renee. Ik onderhandel over procenten korting, maar ik wil niet weten wat dat oplevert. Ik zou problemen kunnen krijgen bij het omgaan met ons eigen geld, als er miljoenen door mijn hoofd speelden. Mark heeft af en toe wat verteld, maar ik probeer dat zo snel mogelijk te vergeten.’
‘Dat snap ik. Je hebt wel miljoenen bespaard.’
‘Het is maar net hoe je het bekijkt, Ryan. Ik heb gezorgd dat er minder geïnvesteerd hoefde worden.’
‘Dat is vast waar, maar het belangrijkste is dat de huren zo laag worden.’
‘Hebben we een ander onderwerp?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik grinnik nu wel mee, maar als ik iets sentimenteler was zou ik ook met tranen in mijn ogen zitten. Hoe fijn jullie alles regelen. Hè, Susan?’
‘Ja.’
Susan stond op, kuste Tamara, Renee en Mark en ging weer zitten, hand in hand met Ryan.
‘Nog even. Tamara, houd maar een enquête in je krantje over die uitbetaling, als het zover is. Met een invulstrook. Ik denk dat het voor de beheerder het makkelijkst is als hij strook na strook af kan werken.’
‘Dat is nogal wat werk, van al die huizen.’
‘Jij hebt vast meer artikelen in je voorraad dan er huizen zijn. De beheerder heeft in de loop van de tijd zijn berekeningen, op de computer, geperfectioneerd. Aan het eind van een maand is één druk op een knop genoeg om van alle huizen het spaarpotje inclusief rente tot en met die maand uit te laten rekenen. Nu nog gebaseerd op de vijftien procent lagere huur. Maar als de nieuwe vierkante meter prijs bekend is vult hij die één keer in. Met weer één druk op een knop zijn alle spaarpotten definitief bepaald. Een voorschot verlenen is daarom ook simpel. Vanaf dat moment wordt de rente natuurlijk berekend over het resterende bedrag. Genoeg over zaken.’
‘Ja. Ik wil graag naar huis. Morgen moet ik weer naar school. Maar er is nog tijd genoeg om één keer te vrijen, hè, Ryan?’
‘Heb je je huiswerk af?’
‘Ja, Ryan.’
‘Dan krijg je als beloning bij het vrijen ook een enorme lading van me.’
‘Ja, dat zal best. Graag, ik loop toch niet over.’
Ze vertrokken allemaal grinnikend.

‘Tamara, ik neem aan dat je veel zaken af en toe naloopt.’
‘Natuurlijk. Ik heb een lijst van belangrijke dingen. Kleinere doe ik uit mijn hoofd.’
‘Ik heb van het begin af aan notities gemaakt over wat er gebeurde, voor de familiegeschiedenis. Al gauw deed Simone het meeste, nu Renee. Ik neem een kort aanloopje, om je iets duidelijk te maken. Je hebt de vereniging van huurders overbodig gemaakt. De winkeliersvereniging heeft bijzonder weinig te doen, de dorpsraad ook. Mee eens?’
‘Ja.’
‘Hoe zit het met je eigen functie? Volgens Renee en mij is die ook bijna overbodig. Misschien nog niet op dit moment, maar over een tijdje. Bijvoorbeeld, wanneer de nieuwbouw gestart is.’
‘O.’
‘Ik heb al wat geheim overleg gehad. De beheerder van de huizen zou het betreuren wanneer hij je niet meer zo vaak zou zien, maar hij zou volgend jaar zonder je kunnen. Klachten zijn er toch amper. Van de pachters ook niet. Voor John en Maureen hoef je ook niets zakelijks meer te doen. Als laatste wreef Renee me onder mijn neus, dat je volgend jaar moeder bent van twee kinderen. Tja, als ik zakelijk bezig ben denk ik niet aan zulke dingen. Wij willen je niet van je baan afhelpen omdat je het slecht gedaan hebt, dat snap je wel. Je hebt het uitermate goed gedaan, ook volgens Liz. Maar bestuurders en dergelijke moeten hun baantje niet beschermen als ze weinig of niets te doen hebben, die horen ze dan op te geven en wat anders te gaan doen. Dat kan jij ook. Samen met Renee en mij, op tijden wanneer het ons alledrie uitkomt, in de familiepapieren duiken. We gaan dan nog meer aan de kinderen overlaten. Denk er eens over na, het heeft geen haast. Je mag natuurlijk nu ook wat zeggen. Je eerste indruk.’
‘Tja. Samen hebben jullie weinig gemist. Ik ben nu nog druk met het in de gaten houden van de renovaties, al doet de beheerder het meeste. We zijn wel evenveel bezig met de nieuwbouw. Als die op gang is valt daar ook weinig aan te doen, dezelfde coördinator komt weer, dus dat gaat feilloos draaien. Inderdaad amper meer klachten. Als ze me in het dorp aanhouden is het voor een praatje, bedanken voor dat het zo ontzettend fijn geworden is in het dorp, sinds jullie komst. En bij toeval komt het zo uit dat ik uitgerekend ben niet lang na het begin van de nieuwbouw. Maar dat wisten jullie al. Als jij het niet wist, Mark, heeft Renee je dat wel verteld.’
‘Inderdaad. De pachters weten uit hun hoofd wanneer hun vee moet bevallen, ik weet dat van mijn personeel niet. Ik ben er niet bij als er gedekt wordt.’
‘Mark!’
‘Nou, misschien soms.’
‘Ik ga er over denken. Niet of, maar wanneer ik er mee ga stoppen. Ook met de krantjes, bijna iedereen heeft breedband en kan op de site kijken. Daar kan ik op blijven schrijven. En zelfs als ik niet meer voor jullie zou werken zou ik tips en verzoeken door kunnen geven.’
‘Natuurlijk. Bereidt alles maar rustig voor. Tot ziens.’

Het ging heel voorspoedig verder in de Wellingtenshire.

Nadat alle rekeningen van de renovaties van de oude huizen in het dorp binnen waren werd de huur per vierkante meter bewoonbaar oppervlak bepaald.
Er telde veel mee. Niet alleen de nieuwbouw van de Wellington Avenue, de renovaties en de schatting van de kosten van de nieuwbouw van de Boston Avenue. Ook de kosten van het onderhoud van de straten en de trottoirs, en het onderhoud en de stroomkosten van de straatverlichting. En die van het gedeelte van het onderhoud en de inrichting van de woningen waar de huisbaas verantwoordelijk voor was.
De uitkomst was een twintig procent lagere huur per vierkante meter bewoonbaar oppervlak dan voor de aankoop van de huizen in het dorp door de familie Wellington. Dat veroorzaakte een toename van de omzet in dorp. En ook doordat de pacht voor alle boeren met vijftien procent verlaagd was, en hun producten daardoor ook goedkoper dan daarvoor aan het dorp geleverd werden.
In de jaren daarna konden de huur en de pacht steeds met minder dan het inflatiepercentage verhoogd worden, dat bleek voldoende te zijn voor één procent rendement op de investeringen van de Familie.


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 5, weeknummer 8, het laatste nummer van dit krantje.
Zie ook www.wellingten.co.uk

Heel mooi plus een beetje droevig nieuws. Eerst het mooie.

De laatste renovatie was in week 6 klaar. Vorige week zijn daarover de laatste rekeningen binnengekomen.

Jullie hebben het vast al gehoord:

DE HUUR GAAT OMLAAG VAN 15 % MINDER NAAR 20% MINDER DAN VÓÓR DE AANKOOP VAN DE HUIZEN DOOR DE FAMILIE WELLINGTEN.

De Dorpsraad heeft de berekeningen in kunnen zien en is volledig overtuigd van de juistheid.
Ze zijn de Familie dankbaar voor hun openheid en natuurlijk voor de bereidheid genoegen te nemen met een miniem rendement.
Geïnteresseerden kunnen de berekeningen inzien bij de beheerder.

De bewoners van de huurhuizen in het dorp krijgen zeer binnenkort een brief van de beheerder.
Ik leg vast wat uit.

Er staat de nieuwe huur per vierkante meter bewoonbaar oppervlak in.
Er staat het aantal vierkante meters bewoonbaar oppervlak van jullie huis in.
Deze twee getallen met elkaar vermenigvuldigd is dus jullie nieuwe huur.
Het staat zo vermeld, zodat jullie je niet af hoeven vragen waarom jullie buren meer of minder hoeven te betalen dan jullie, de huizen zijn niet allemaal even groot.

De nieuwe huur gaat de eerste van de komende maand in.
Wie zelf iedere maand een overschrijving pleegt moet dus het nieuwe bedrag invullen.
Van wie zijn bank de overschrijving laat regelen heeft de beheerder de gegevens van die bank en jullie rekeningnummer genoteerd. Voor het gemak heeft de beheerder de desbetreffende banken lijsten gestuurd met jullie naam, adres, rekeningnummer en de hoogte van de nieuwe huur. Voor de beheerder was dat een makkie.
Voor de banken is dat ook makkelijker dan bijna het hele dorp over de vloer krijgen.
Jullie hoeven dus niets te doen, de nieuwe huur wordt, behalve voor de ouderwetse met-de-hand-over-schrijvers, voor jullie geregeld. Wie daar niet mee akkoord gaat kan zijn bank even bellen, die zal dan de overschrijvingen stoppen. Dan natuurlijk wel zelf doen, anders kom ik jullie opzoeken. De meesten van jullie hebben al veel van me gezien, maar dan zullen jullie een boos gezicht van me zien. Grapje, zal niet voorkomen.

Nu over de uitbetaling van jullie SPAARPOTJE.
Allereerst, de beheerder heeft contact gehouden met iedereen (maar een paar) die na de koop van de huizen uit het dorp vertrokken is. Zij ontvangen ook hun (niet zo grote) spaarpotje.

Eerst over de grootte. Over het algemeen, ik ga er niet te diep op in, het verschil tussen de betaalde huur en de nieuwe huur. Sommigen zijn verhuisd, die vinden dus twee bedragen, en de som daarvan, in hun brief.
En winkeliers e.d. krijgen ook de door hun betaalde opslag terug.

Maar dan de volgende regel:
Rente over de bovengenoemde perioden en bedragen.
Voor mij, voor iedereen die er al van gehoord heeft, voor jullie vast ook, is dat een enorme verrassing. Meneer heeft over het spaarpotje rente uit laten rekenen. Van het begin af aan over iedere maand. En dat bij laten boeken. Wel eens van rente over rente gehoord? Dat loopt op, in vier jaar. Meneer zei, niet meer dan eerlijk, gewoon de hoogte van de wettelijke rente voor achterstallige bedragen. Nou, dat wordt meestal in rechtzaken geëist, maar om dat vrijwillig, ongevraagd, te doen? Als hij nog geen graaf was zou hij het moeten worden.

Alles bij elkaar krijgen alle betrokkenen een veel groter bedrag dan ze verwacht hadden.
De volledige berekening is op een apart vel bij de brief gevoegd.

Ik citeer wat Ryan een keer gezegd heeft, na zijn bruiloft:
“Als ik iets sentimenteler was zou ik met tranen in mijn ogen zitten. Hoe fijn de Familie alles regelt.”
Bij gebeurtenissen zoals deze heb ik ze echt.

Nu over de manier van uitbetaling.
Alles zou in één keer uitbetaald kunnen worden. Maar misschien is niet iedereen daar van gediend.
Jullie vinden onderaan een strook om jullie wensen op te vermelden. Afdrukken van hetzelfde strookje op de website mogen ook gebruikt worden.
Graag inleveren bij de afhaaladressen van het krantje. Deze manier is het makkelijkst voor de beheerder.

Waarom jullie niet in één keer alles uitbetaald zouden willen hebben?
Omdat de wettelijke rente voor achterstallige betalingen hoger is dan die jullie bij een bank kunnen krijgen.
Waarom meneer zo’n hoge rente betaalt? Tja, door zijn instelling. En het is toch aftrekbaar voor de belastingen.

Toelichting op: Terugbetaling van de huur.
Waarom niet: geen huur betalen, tot de spaarpot leeg is?
Omdat de beheerder aan het eind van de maand met één druk op de knop ziet wie er nog niet betaald heeft. Hij belt dan even, er is dan ergens een vergissing gemaakt. Hij wil dat graag zo houden. Het maandelijks terugbetalen is ook weinig werk.

Over de maximale periode twee jaar.
Langer is niet mogelijk, tenzij er een bankvergunning aangevraagd zou worden. Maar dat is dan niet de moeite meer, zo veel zal er dan niet meer over zijn. De Familie wil ook geen bank of iets anders beginnen, ze kennen nu al hun personeel bij naam.

Nu het beetje droevige nieuws.
Dit is het laatste krantje in papieren vorm. (Traantje)
Er werden er steeds minder afgehaald, steeds meer mensen stuurden hun e-mailadres om gewaarschuwd te worden wanneer ik nieuws, hetzelfde als in het krantje, op de site had gezet. Dat blijf ik doen.
Ik heb uitgezocht wie er nog niet op mijn lijstje stond en van hun buren de toezegging gekregen dat die een kopietje voor ze maken. Scheelt mij naar het dorp rijden, kopiëren en afleveren van minder dan twintig krantjes.

Ik heb het krantje met ontzettend veel plezier geschreven en gemaakt. Welk ‘meisje’ kan op haar eigen manier nieuws verspreiden, een enkele keer erg droevig, verder steeds prachtig nieuws. En daarbij haar hart luchten, al moest ze zich een tikje inhouden, omdat ‘het krantje’ gelezen werd door dorps- en shiregenoten, (zelfs daar buiten, tot in Londen toe) vanaf dat ze lezen konden tot ze niet meer lezen konden.
Het alleen op de site schrijven is anders, ik heb niets in handen. Geen stapels, die bij wijze van spreke uit mijn handen gerukt werden. Het voor mezelf afdrukken van één exemplaar helpt niet. Goed, traantje wegvegen, het leven gaat door, en het blijft mooi in de Wellingtenshire.

Ik vermeld nog een keer dat ik volkomen vrij gelaten werd om te schrijven wat ik wilde, over nieuws in de Wellingtenshire. Er was maar één voorwaarde, ik mocht niet te lovend over de Familie schrijven. Ik ben nooit op mijn vingers getikt, dus had ik vast wat meer kunnen schrijven. Ik heb steeds de dank, die jullie mij gaven, aan de Familie doorgegeven. Bij deze geef ik ook nog een keer mijn persoonlijke dank door.

Er gaat nog meer veranderen. Het is er nu een mooi moment voor. De renovaties zijn klaar en de nieuwbouw komt op gang. Net als de vorige zal die vast voorspoedig verlopen.

Ik stop met werken als ‘troubleshooter’. Er zijn zo weinig klachten dat de beheerders die nu zelf af kunnen handelen. Ik geef ze natuurlijk de lijsten van de bedrijven waar we contacten mee hebben en korting krijgen.
Ik dank iedereen uit de grond van mijn hart voor de prettige samenwerking, waar ik ook mijn MBE aan te danken heb. Dat is ook een blijvende schitterende herinnering.

Ik zal dat fijne werk niet zo missen, ik houd het druk genoeg. Binnenkort komt het tweede kindje van Thomas en mij. Het eerste, Thomas junior, mag ik zo vaak ik wil op de Manor brengen waar de dienstmeisjes hem uitstekend verzorgen en waar hij met andere kinderen kan spelen.
Zodra de tweede er ook een paar uur per dag naar toe kan ga ik samen met meneer en mevrouw de Wellingten- familiepapieren catalogiseren. Er zijn kasten vol met gegeven vanaf eeuwen terug, het zal een eeuw, nee, minder, jaren duren om die digitaal bereikbaar te maken.

De kinderen van meneer gaan de meeste beheerszaken afhandelen.

Ik wens jullie allemaal veel geluk en voorspoed. Ik zie en spreek jullie natuurlijk toch af en toe wel in het dorp.

Tamara

E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Ondergetekende,

Naam:

Straat en huisnummer:

wenst zijn ‘spaarpotje’ als volgt te legen:

O  Direct, volledig

O  £ . . . . per maand, tot zijn pot leeg is *

O  Terugbetaling van de huur, tot zijn pot leeg is *

O  Anders* :

* Over het restant blijft maandelijks rente vergoed worden. Maximaal gedurende twee jaar. Daarna worden alle restanten in één keer uitbetaald.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


Het tweede kindje van Thomas en Tamara was een meisje, tot hun vreugde en die van hun familie en al hun vrienden en kennissen. Ze kreeg de namen Victoria Simone.

Een paar maanden later werden Mark, Renee, Thomas en Tamara uitgenodigd voor een uitgebreide thee op het zomerpaleis van H.M., om te vertellen wat er niet op de site en in het krantje stond.
Tamara mocht het vertellen, omdat zij de meeste details wist. Ze kwam aarzelend op gang, pas goed toen H.M. opmerkte dat zij ook getrouwd was en kinderen had.
Aan het eind bedankte H.M. haar voor haar mooie, openhartige verhaal en haar werk. Ze gedankte Thomas voor zijn liefdevolle ondersteuning van zijn echtgenote. Zonder dat had ze niet zoveel kunnen bereiken. Ze bedankte ook de graaf en zijn nieuwe gezellin voor hun werk en aandacht voor mensen.
Ondank de gewoonte om geen gesprekken met H.M. door te geven moet toch het laatste gedeelte van het gesprek vermeld worden. Niet letterlijk, en enigszins versimpeld.

‘Ik heb opgemerkt dat je na je benoeming tot MBE onverdroten doorgegaan bent.’
‘Ja, mevrouw. Mijn werk is dit voorjaar wel veranderd. Er waren geen grote projecten meer die mijn begeleiding nodig hadden en voor een troubleshooter was er ook niet veel meer te doen.’
‘Op een gegeven moment is er zelfs in een paradijsje niets meer te verbeteren. Wat doe je nu?’
‘Wanneer we alle drie ons vrij kunnen maken help ik de graaf en mevrouw met het digitaliseren, het in de computer zetten, van de familiegegevens van de Wellingtens, die op papier staan. Zodat er makkelijker in te zoeken valt. Ze gaan eeuwen terug. We werken nogal onregelmatig. Ik, wij hadden al een zoontje, Thomas Mark, sinds dit voorjaar ook een dochtertje, Victoria Simone.’
‘Thomas is logisch, in zijn familie. Mark en Simone snap ik ook. Aardig van jullie. Victoria?’
‘Mag ik het vertellen, mevrouw? We hebben lang gezocht naar de eerste naam voor een mogelijk dochtertje, de tweede hadden we al lang daarvoor verzonnen. Tot Tamara zich uw gesprek met haar herinnerde, waarin u refereerde aan het tijdperk wat naar één van uw voorouders was vernoemd. Wij vonden niet dat we u rechtstreeks konden vernoemen, maar indirect wel.’
‘Waarvoor?’
‘Voor uw medewerking aan het welzijn van Wellingten. Alle inwoners waren en zijn erg gelukkig met uw benoemingen. Het verhoogt ook de status van het dorp. Maar, als u het ons niet kwalijk neemt, wij vonden uw naam niet zo geschikt.’
‘Tja, die zit al langer in de familie.’
‘Ik heb de mijne dankbaar geaccepteerd, tradities zijn mooi, mits aan de tijd aangepast. Toen Tamara mij vertelde wat ze voor naam had, Victoria, roepnaam Vicky, ben ik onmiddellijk akkoord gegaan. Allereerst om de indirecte vernoeming, ik vond die mooi. Verder klinkt Vicky leuk. Maar voornamelijk omdat ik onmiddellijk wist wat er later zou gebeuren. Vicky zou, als ze wat groter was, uitgelegd krijgen naar wie ze vernoemd was, waarom, en over dat tijdperk. En als ze nog later naar het meertje zou gaan, zou Tamara Vicky niet gewoon gedag zeggen, maar zeggen, veel plezier, Victoria. Tamara gaf toe, dat ze dat inderdaad van plan was.’
‘Ik heb begrepen dat de jeugd zichzelf controleert. Maar zonder een goede opvoeding thuis is dat niet mogelijk. Fijnzinnigheid werkt vaak beter dan opdrachten geven. Dank voor jullie vernoeming, die jullie ook nuttig kunnen gebruiken. Wellingten is, met dat meertje, de vernieuwingen en de overige nieuwe voorzieningen ongetwijfeld één van de gelukkigste en welvarendste plaatsen in het Rijk. Ik neem aan dat het een butler en een archivaris samen financieel ook niet slecht gaat.’
'Nee, mevrouw, we hebben het heel goed. Meneer probeert al jaren mijn salaris te verhogen, maar ik wil niet meer hebben, verhoudingsgewijs, dan Thomas. Meneer zoekt steeds een uitweg, maar gelukkig kan hij die niet vinden.’
‘Kon, Tamara, kon.’
H.M. wenkte een lakei, die weer een andere lakei wenkte. Die gaf een doosje en een rol papier, wat de eerste lakei voor Tamara op het theetafeltje legde.
‘Oh, nee toch. Ben ik er weer ingestonken?’
‘Je bent nog steeds goed van vertrouwen, wat geen wonder is met zulke vrienden. Tamara, ik heb je bevorderd tot Officer of The Most Excellent Order of the British Empire. Je mag de Oorkonde weer thuis lezen. De bijbehorende medaille hoeft bij deze gelegenheid niet opgespeld te worden.’
‘Ik ben weer overdonderd, als u mij dat woord niet kwalijk neemt. Dank u wel.’
‘Ik heb het weer graag gedaan. Ik las steeds met groot genoegen je krantjes en de afdrukken van je berichten op de Wellingtensite. En meneer heeft bij zijn aanvraag voor een O B E voor je ook alles over je vermeld wat je zelf niet deed of waar je omheen draaide.’
‘Natuurlijk. Dank jullie wel, Mark, Renee.’
‘Gaat uw gang, mevrouw. Renee.’
‘Dank u. Tamara, je bedankt ons weer. Terwijl wij veel meer redenen hebben om jou te bedanken. Toen Mark vertelde dat er een aanvraag voor een O B E voor je de deur uit zou gaan, heb ik hem gevraagd of ik voor twee nieuwe spelden voor je mocht zorgen. Als dank, van ons allebei, voor alles, laat ik het maar kort houden. En met mijn persoonlijke dank, voor je hulp sinds mijn komst. Ik weet dat je die dank overbodig vindt, maar je hebt er mede voor gezorgd dat ik zo snel in het dorp geaccepteerd werd. En als ik soms twijfelde of ik wel in de geest van Simone handelde, hoefde ik maar even naar je te kijken om zekerheid te krijgen. Als het niet zo was zou je er vast wat van zeggen, op een mooie manier, natuurlijk. Ik ben blij, dat ik met jouw hulp, al besef je het geeneens, het mooie werk van Simone voort mag zetten.’
Renee haalde twee doosjes uit haar tasje en gaf er één aan Tamara. Die opende het. Er lag een zilveren speld in, met bovenaan in een ovaaltje de letters OBE.
‘Wat mooi weer. Dank je wel.’
‘Je zal wel vermoeden wat er in het andere doosje zit. Kijk maar.’
Tamara zette het eerste doosje geopend voor H.M. neer, die keek er even in. Tamara pakte het tweede aan en opende het. Er lag een gouden speld in, met bovenaan in een ovaaltje de letters OBE. Om het ovaaltje zat een rand van diamantjes. Tamara stak een hand naar Thomas uit. Die gaf haar een zakdoek. Ze depte haar ogen.
‘Weer zóóóó mooi. Dank jullie heel hartelijk. Ik zal er altijd één van dragen. Als ik aangekleed ben.’
Ze glimlachten allemaal.
Tamara zette het doosje naast de andere doosjes en droogde haar tranen. H.M. keek ook in het tweede doosje. Tamara stond op, omhelde en kuste Mark en Renee en ging weer zitten.
‘Bijzonder mooie spelden om te dragen. Voor op dagelijkse en op uitgaanskleding, begrijp ik. Bij jullie meertje zal het zonder speld moeten.’
‘Mevrouw, u herinnert zich vast onze vriendin Maureen, die door Tamara geen problemen met haar gezondheid meer heeft. Die is u dankbaar dat u namens haar Tamara nog een keer bedankt heeft voor haar hulp. Die heeft over de spelden gezegd, ik denk er over om een stempeltje met M B E te laten maken, om haar te bestempelen als ze bij het meertje komt, want daar kan ze geen speld op.’
‘Leuk bedacht. Ik zie het voor me. Ik begrijp waarom er geen foto’s van het meertje op de site staan. Ik wilde er toch een betere indruk van hebben krijgen en heb dus foto’s laten maken. Van niet te dichtbij. Het ziet er ruim en gezellig uit. De camping heet terecht de Wellingten Camping. Dat staat bij de ingang op een bord. Mag ik nog een bord voorstellen? Niet zichtbaar vanaf de camping, bijvoorbeeld boven die kledingkluisjes. Ik weet wie er allemaal aan het meertje meegewerkt hebben. En ongeveer hoeveel. Toch wil ik graag als opschrift op dat bord voorstellen, Tamara’s paradijsje.’
‘Dank u, mevrouw. Dat bord komt er. Haar protesten zal ik negeren, ik ben tenslotte haar werkgever en als graaf hoger in rang dan een OBE, als ik het goed heb.’
‘Zo mag u dat zien. Tamara, je zou nu je M B E speld kunnen vervangen door een O B E speld.’
‘Mag ik Renee vragen me de gouden met de diamandjes op te spelden?’
‘Natuurlijk.’
Tamara deed haar gouden MBE-speld af, Renee stond op, pakte de gouden OBE-speld uit het doosje en speldde die Tamara op.
‘Ik speld hem bij jou op. Maar een gedeelte van de eer komt Thomas toe. Zonder de voor ons onzichtbare steun van je jeugdliefde was alles vast minder succesvol verlopen.’
‘Ja, dat klopt.’
‘Thomas, je begrijpt wel dat ik weinig voor je kan doen. Zelfs een poging om het via een omweg te doen mislukte. Je bleek geen lid te zijn van de vereniging van butlers. Die benoemen jaarlijks een erebutler. Als je mee zou doen zou je minstens een keer winnen. Er is een oorkonde en een geldbedrag aan verbonden.’
‘Ik geniet al genoeg, mevrouw.’
‘Ja, dat zegt Tamara ook steeds. Tamara, geef hem op. Mark, schrijf een aanbevelingsbrief voor die vereniging en stuur mij die. Dan zet ik daaronder, dat ik de betrokkene persoonlijk ken en bovenstaande aanbeveling volledig ondersteun.’
‘Graag, mevrouw.’
‘Dank u wel, mevrouw.’
‘Kijk niet zo verbaasd, Thomas. Zo werkt dat. Die vereniging zal het lef niet hebben om je bij de eerstvolgende benoeming te passeren. Ik dank jullie voor jullie bezoek en de mooie verhalen. Ik wens jullie en allen in de Wellingtenshire een blijvende voorspoed toe.’
Ze begrepen de hint en namen afscheid.

Thomas werd erebutler van het jaar.

Na het overlijden van de ouders van Mark wilden Mark en Renee naar de leeggekomen suite verhuizen, maar de kinderen wilden er niet van weten. Ze moesten in hun buurt blijven en in die van de kleinkinderen. Daar zouden ze jong bij blijven.
‘Dat kan ook nadelig zijn. Mijn vader is aan een hartaanval overleden, in bed, omdat hij zich te veel inspande, zei mijn moeder. Daarna was voor haar de lol van het leven af en gaf ze het op.’

Mark hoefde niet meer, gesteund door Renee, te werken, maar de kinderen wilden graag dat ze bij de wekelijkse besprekingen aanwezig waren, vergezeld door Tamara. Om bij te blijven en eventueel advies te geven.
Mark moest zo lang hij leefde zijn titel houden, er zaten toch amper verplichtingen aan vast.

Zoals gezegd, aan het begin van deze epiloog, het ging heel voorspoedig verder in de Wellingtenshire.
Door wat er in en om, met en door, en na Simone gebeurde. Door haar blijvende invloed.

---

Klik hier voor ‘Verder zonder Simone’ deel 5.

Klik hier om een ander verhaal te kiezen en/of een e-mail met commentaar te sturen.