© B.W. van Daalen
(Juni 2012)

Eerder werk:
 2 Weken en Daarna
14 Dagen en Daarna (Gekuiste versie van 2 Weken en Daarna)
Affaire Driehoog
Oaseliefde
Muurversiering (3 Delen)
De Simone Reeks (Meerdere delen)
Duits scharrelvlees (3 Delen)

Alle genoemde personen zijn fictief.

Dit verhaal mag, geheel of gedeeltelijk,
zonder schriftelijke toestemming van de schrijver,
niet gereproduceerd of verspreid worden.
Niet op een ouderwetse manier,
ook niet op een moderne manier.
Het mag wel, geheel of gedeeltelijk,
doorverteld worden, mits met bronvermelding.

 Inhoud

•  Inhoud
• Voorkomende personen
• Plattegrond van het dorp Wellingten (uiteindelijk)
• Vijf
• Tussen vijf en tien
• Tien
• Tien en een half
• Elf
• Bijna twaalf
• Plattegrond van de camping en het meertje
• Ruim twaalf
• Dertien
• Veertien
• Achttien
• Achttien plus, zondagavond
• Volgende Zaterdag
• Zondag
• 2e Zaterdag
• 2e Zondag
• Doordeweeks
• 3e Zaterdag
  • ’s Middags
  • ‘s Avonds
• 3e Zondag
  • ’s Middags
  • ’s Avonds
• Doordeweeks
• De volgende Vrijdag
• 4e Zaterdag
  • ‘s Morgens
  • ‘s Middags
  • ‘s Avonds
• 4e Zondag
  • ‘s Morgens
  • ’s Middags
  • ’s Avonds
  • Een feestje
• De volgende Vrijdag
• Zaterdag
• Epiloog
  • ‘s Maandags
  • Verder
• Slot

Voorkomende personen

                        De Wellingtens

                                                 Mark (42) x Vivian
                                                                 x Simone (46)
                                         ____________|_________________
                                        |                                                           |
Aimee Williams (78) x Mike (78)           Jamie Thomson(78) x Silvia (78)
                     ______|____                                    _______|_______
                    |                    |                                  |                            |
             Emily (00)       Alex (01)             Richard (01)                  Bianca (02)   



        Portiershuis                            Camping                            Overigen

Thomas (78) x Tamara (78)                John Staples (76) x Maureen                    Francis, voormalig dienstmeisje
      _______|_______                                    _______|_____                         Ian, haar echtgenoot
     |                            |                                  |                        |
Thomas jr (04)        Vicky (05)                  Crystal (01)        Johnny (02)

Plattegrond van het dorp Wellingten (uiteindelijk)

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

Vijf

Ik, Bianca, was al een jaar of vijf, voor ik helemaal begreep hoe mijn familie in elkaar zat. Ik zag regelmatig nogal wat mensen. Ik zei papa tegen twee mannen en mama tegen twee vrouwen. Die behandelden me alle vier alsof ik hun eigen kind was. Maar ik was dus van Jamie en Silvia, niet van Mike en Aimee. Richard was mijn broer, Alex en Emily, van Mike en Aimee, mijn neef en nicht. We woonden met z’n allen in hetzelfde huis, waarin ook mijn opa en oma, Mark en Renee, woonden. Ik wist dat opa eerder getrouwd was geweest met Simone, daarvoor met Vivian. En dat opa daarvoor al met Renee gescharreld had. Als de ouderen daarover praatten werd er nogal bij gegrinnikt. Tja, van opa was bekend, dat hij graag naar blote meisjes keek, vast heel vroeger al. En het vast niet bij kijken gelaten had. Het kon nog steeds, bij en in het zwembad in ons huis, de Wellingten Manor.
De kinderen die in het dorp woonden mochten alleen bij het meertje op de camping in hun blootje lopen, daar ging ik ook wel eens naartoe, met één of twee van de moeders, en neefjes en nichtjes. De andere kinderen daar waren er duidelijk minder aan gewend om in hun blootje te lopen en elkaar soms per ongeluk aan te raken.
Ik vond één ding het prettigst. Als ik in het zwembad een beetje moe was, om dan bij opa op schoot uit te rusten en naar de andere kinderen te kijken. Opa knuffelde me dan, meestal streelde hij me ook over mijn kontje. Ik wist, dat ik zijn lievelingetje was, omdat ik volgens de ouderen op mijn oma Simone leek. Ik had wel eens foto’s van haar gezien, ik hoopte niet van de heel grote borsten te krijgen. Dat ik borsten zou krijgen wist ik wel, ik zag ze bij meisjes komen, als die tien of elf waren. Vanaf die leeftijd werden de pikkies van jongetjes heel langzaam ook wat groter. Ik hoopte voor ze, dat ze niet zo’n erg grote en vooral dikke als opa zouden krijgen, dat zou wel net zo’n gesjouw zijn als heel grote borsten.
Ik zag heel wat maten, want behalve familieleden kwamen er in het zwembad af en toe ook kennissen van opa en oma, met hun kinderen. Tegen die kennissen moest ik oom en tante zeggen, al waren het dus geen echte ooms en tantes. Er waren meestal genoeg kinderen om mee te spelen.
Wel ook wat anders dan bij het meertje, in het zwembad zaten wat oudere kinderen soms ook expres aan elkaar. Jongetjes streelden de borstjes en de dozen van meisjes en meisjes de pikkies en de zakjes van jongetjes. Als pikkies van oudere jongetjes wat langer vastgehouden werden, of als er een beetje aan getrokken werd, zag ik die langer en dikker worden en niet naar beneden blijven hangen maar omhoog komen, recht vooruit gaan staan. Dan maakten die jongens zich los en gingen op de kant op een stretcher zitten, met een handdoek over hun pikkie. Ik zag soms, aan die handdoek, dat zo’n pikkie eronder nog meer omhoog ging staan. Hij bouwt een tentje, hoorde ik oudere meisjes dan grinniken.
Ik had er moeder wel eens naar gevraagd. Tja, zo’n stijver wordend pikkie kon recht overeind gaan staan. Dat werd geen gezicht gevonden, helemaal niet als jongens ermee gingen lopen, met een heen en weer zwaaiende, wat ze noemden, stijve, die moest uit zicht gehouden worden. Waarom precies zou ik wel horen als ik wat groter, ouder was. Als ik ook borstjes zou krijgen.
Ik voelde zelf ook wel eens aan een pikkie. Nou, een slap vingertje. Behalve als die vooruit stond, dan was die ietsje stijf. Aan zakjes vond ik niets aan. Ik kon er twee balletjes in voelen, ik moest het wel voorzichtig doen. Als ik een zakje maar iets te hard masseerde werden jongens boos, dat scheen pijn te doen. Het gestreel van jongens deed me geen pijn, het kietelde hoogstens. Het meest als Alex me streelde. Andere jongetjes streelden me onder het me voorbij gaan, Alex sloeg van achter me een arm om me heen, legde een hand op mijn buik en streelde die naar beneden tot hij me tussen mijn benen kon strelen. Ik voelde dan ook een vinger van hem even precies over mijn gleuf gaan, dan er net iets in. Hij had een keer gezegd, lekkere lipjes. Tja, daar leek het op, een mondje op z’n kant. Oudere meisjes kregen er haar omheen, jongens ook om hun spullen. Als Alex mijn lipjes streelde zag ik zijn pikkie groeien, zonder dat ik hem aanraakte. Dus deed hij het nooit lang. Hij zat kennelijk liever af en toe aan een ander meisje dan lang aan, of een beetje in, hetzelfde, anders zou hij vast uit het water  moeten.
Ik zocht uit, hoe oud de jongeren waren. En kwam erachter, hoe ouder, hoe meer ze aan elkaar voelden. Emily was de oudste, ruim een jaar ouder dan ik. Daar praatte en speelde ik het meest mee.
De volwassenen kwamen ook aan elkaar. Op de kant, als ze op stretchers zaten, amper, in het zwembad wel. De mannen streelden vrouwen niet, ze legden hun handen helemaal om borsten en om dozen en masseerden die, duidelijk zichtbaar. Vrouwen namen pikkies in een hand en streelden die, op en neer. Als die nog klein waren werden ze heel snel langer en dikker tot ze recht vooruit stonden en op een paal begonnen te lijken.
Ik had opa wel eens gevraagd waarom er gestreeld werd. Hij zei, als je elkaar aardig vindt wil je elkaar graag even aanraken. Ik streel jouw kontje toch ook? Ja, zei ik, maar meer niet. Nee, zei hij, allereerst, je hebt nog geen borstjes. Verder, als je klein bent word je alleen maar geaaid, hoe ouder hoe meer gestreeld. Dan heb je ook meer om te strelen, je borstjes natuurlijk, en je doosje wordt wat molliger. En het pikkie van jongens wordt groter. Dan wordt het strelen fijner. Wacht maar af.
Dat deed ik maar.
Ik bleef wel wat nieuwsgierig naar hoe groot pikken konden worden. En hoe die dan onder het lopen zwaaiden. Grotere borsten schudden op en neer, als vrouwen aan het lopen waren. Die heel grote van oma helemaal, die zwaaiden zelfs, behalve op en neer, ook wat zijdelings. Tja, dat was net zo normaal als dat het achterwerk van vrouwen en meisjes onder het lopen wat zijdelings schommelde. Dat was niet te verbergen, dat mocht dus.

Tussen vijf en tien

Van tussen mijn vijfde en tiende herinner ik me weinig bijzonders.
Ik ging naar school. Ik moest me ervoor aankleden, net als de kinderen uit het dorp, maar ík was dat niet gewend. Het was wel leuk op school, maar er bleef minder tijd over om te spelen.
En ik mocht vanaf mijn zesde bij het meertje bij de kinderen van zes tot twaalf. Het enige verschil met die van nul tot zes was dat ik daar vaker van oudere jongens zag dat hun pikkie een beetje stijf werd. Thuis merkte ik nooit of er iemand op z’n donder kreeg, bij het meertje kregen klierige jongens wel op hun kop als ze niet van meisjes af konden blijven. Of andersom. Tja, ik kon het me voorstellen, dat als je wat zag, je eraan wilde komen. Ik was blij dat ik het in ons zwembad wel mocht, al deed ik het niet veel. Als een oudere, een oom, me ergens streelde bevoelde ik wel zijn pik en zijn zak. De pikken van ooms waren natuurlijk groter dan die van jongens, aan zakken was er geen verschil. Op die van oom Thomas na, die had er duidelijk grotere ballen in dan de anderen. Nou ja, de borsten van de tantes waren ook niet allemaal even groot. Oma had de grootste.
Zoals ik graag bij opa zat, zaten jongens graag bij oma. Die zei er niets van als de jongetjes aan haar borsten zaten. Eerlijk, natuurlijk, zij bevoelde altijd even hun pikkie en hun zakje. Alleen Alex deed duidelijk meer dan haar borsten strelen. Hij speelde ermee, tilde ze op, schudde ze. Al te lang mocht hij het niet.

Tien

Niet zo lang voor mijn tiende verjaardag moest ik met mijn moeder mee naar het kantoor van opa. Ik was er nog niet eerder geweest, ik wist alleen dat daar zakelijke dingen besproken werden. Door opa en oma, hun kinderen en tante Tamara. Die tante scheen een hoop zaken voor opa uit te voeren. Er was niemand in het kantoor, mijn moeder ging achter het bureau zitten, ik moest naast haar. Er lagen een paar mappen op het bureau.
‘Bianca, vanachter dit bureau worden de zaken van de familie Wellingten geregeld. Ik wil niets zakelijks met je bespreken, maar je wat voorlichten. Je hebt de laatste jaren meerdere keren gehoord, dat hoor je wel als je ouder wordt.’
‘Ja, mam.’
‘Als je borstjes zou krijgen.’
‘Ja, mam.’
‘Het begint, hè?’
‘Ja, mam. Eh mag ik al wat zeggen? Daarover? En over opa?’
‘Je mag alles zeggen. We houden niet van stiekem gedoe, dat weet je.’
‘Ja, mam. Ik zit af en toe graag bij opa op schoot. Omdat ik hem zo lief vind. En hij mij, ik weet ook waarom. Omdat ik wat van oma Simone heb.’
‘Ja, daar lijk je op. Wij hopen, dat je wat van oma Simones karakter hebt geërfd, die was heel slim en heel lief. Ze kon heel goed met mensen omgaan, ze hielp ze ook graag als er moeilijkheden waren. Als het nodig was riep ze de hulp van opa in.’
‘Ik heb haar niet gekend, wel eens wat over haar gehoord. En foto’s van haar gezien.’
‘Eerst even, wat wilde je over opa zeggen?’
‘Hij had net zo snel als ik in de gaten dat ik borstjes begon te krijgen. Eerder streelde hij me alleen over mijn kontje, van toen af ook over mijn borstjes. Nog leuk klein, zei hij soms. Maar die van oma zal hij vast leuk groot vinden. Die van oma Simone waren nog iets groter. Ik hoop niet, dat ik ook van die grote krijg, zoals die van u vind ik groot genoeg.’
‘Waarschijnlijk krijg je geen grotere dan ik, oma en oma Simone hebben het vast van hun familie.’
‘Goed. Eh ik weet, dat groteren elkaar nogal strelen. Opa doet dat verder niet bij mij, hij vraagt en kijkt soms wel of ik al haartjes om mijn gleuf krijg.’
‘O. Hij kijkt?’
‘Nou ja, als hij naar mijn haartjes vraagt kijk ik even, dan kan hij meekijken.’
‘Vind je dat erg, dat er iemand tussen je benen kijkt?’
‘Nee, iedereen bekijkt iedereen, al zitten meisjes en vrouwen nooit zo wijdbeens.’
‘Wil je, dat opa je dan daar ook gaat strelen?’
‘Dat hoeft niet, maar dat mag hij wel. Zeker als hij het doet zoals eh één van de jongens. Die streelt niet alleen over mijn gleufje, ook er iets in. Dat kriebelt lekker. Die zei een keer, lekkere lipjes. Het lijkt op een mondje op z’n kant, hè? Als die jongen mijn lipjes streelde zag ik zijn pikkie groeien, zonder dat ik hem aanraakte. Die van opa hoeft voor mij niet te groeien als hij me zou strelen, die van hem is al dik genoeg.’
‘Ja. Je weet dus al wat meer dan dat er zichtbaar verschil is tussen jongens en meisjes.’
‘Emily vertelt me wel eens wat, over wat ze in het meertje met jongens doet. En die met haar. Niet zo uitgebreid, ik snap er niet veel van.’
‘Daar ga ik nu wat aan doen, Bianca. Oma Simone heeft ooit een boek gemaakt, deze mappen, om het aan haar kinderen te vertellen. Het begint met foto’s.’
Mama sloeg een map open.
‘Tjonge. Oma Simone, hè? Wat een dikke buik. Onder die grote borsten.’
‘Ja. Een dikkere buik dan normaal als er een kindje in groeit, want er zat een tweeling in. En haar borsten waren ook wat groter dan normaal al, om genoeg melk voor die tweeling te maken. Je vader en ik.’
Mama bladerde verder.
‘Kijk, hier zie je ons drinken. En hier liggend naast elkaar. Leuk, hè? Achter onze hoofdjes zie je onze blote billetjes. En hier, toen we een jaar oud waren, staand, naast elkaar. En zo verder, van ieder jaar een foto, tot we veertien waren. En de laatste, toen we zestien waren, met onze verkeringen. Nu je oom Jamie en je tante Aimee. In het zwembad en bij het meertje zie je van alle leeftijden door elkaar, hier zag je op volgorde hoe kinderen ieder jaar iets veranderen.’
‘Ja. Het meest vanaf een jaar of tien.’
‘Ja, jij dus ook. Je ziet borstjes komen en haar op een doos.’
‘Bij u dus. Papa verandert niet veel. Alleen zijn pikkie wordt iets groter.’
‘Ja. Maar er gebeurt meer mee. Van die van papa’s nog grotere pikkie zijn geen foto’s, wel van anderen. Je weet vast wel, dat de pikkies van grotere jongen stijf kunnen worden.’
‘Ja, en vooruit gaan staan. Vooral als er aangekomen wordt.’
‘Doe je dat?’
‘Als jongens me strelen doe ik het bij hun. Eerst niet, maar dat schijnen ze graag te willen. Anders pakken ze mijn hand en strelen ze daarmee over hun zakje en pikkie.’
‘Ja. Dat stijf worden komt, omdat wanneer jongens opgewonden worden, er wat meer bloed in hun pikkie gepompt wordt. Als ze zo’n jaar of twaalf, dertien zijn, zoveel, dat ze nog hoger dan vooruit gaan staan, helemaal omhoog. Kijk maar.’
Mama pakte de volgende map en begon die door te bladeren. Ik zag eerst een buik met een pik iets hoger dan recht vooruit, waarschijnlijk van een jongen van een jaar of veertien. En natuurlijk zijn zak daaronder. Op iedere volgende foto was de pik iets langer, iets dikker en stond iets meer vertikaal. Op de laatste foto stond hij recht omhoog.
[Hè hè, eindelijk zag ik het, zo’n tentpaal. Indrukwekkend]
‘Tjonge, wat worden dat palen. Steeds langer, dikker en verder omhoog.’
‘Ja, dan noemen we het geen pikkie meer, maar stijve. Dokters noemen het erecties. Erect betekent omhoog. Straks zal ik je meer over jongens vertellen, nu eerst over meisjes.’
Ze vertelde, aan de hand van tekeningen in de volgende map, hoe vrouwen in elkaar zaten. En hoe één en ander werkte, in het bijzonder de maandelijkse ongesteldheid. Ze stelde me gerust, het was wel vervelend, maar niet zo erg als heel vroeger. Dan moest je doekjes tussen je benen doen, om het bloed op te vangen, en die regelmatig verschonen. Dat zat niet prettig. Het gebruik van tampons was makkelijker, die moesten natuurlijk wel regelmatig vervangen worden. Ze er één meegebracht, die liet ze me zien. Je merkte ze amper. Alleen de eerste keer was het inbrengen een beetje griezelig. Ze zou me, als het bij mij zover was, wel helpen.
[Ja, leek me griezelig, dat zou vast nog beter te voelen zijn dan de vinger van Alex]
Daarna liet ze me zien, op de bladzijden in de vorige map, na de palen van mannen, hoe mannen in elkaar zaten en werkten. Waar hun zaadjes gemaakt werd, in hun ballen. Niet zoals bij vrouwen één eitje in de maand, maar doorlopend, miljoenen, maar uiterst kleine zaadjes per maand. Die gingen via buisjes naar een soort voorraadkamertje in hun buik. Als dat vol raakte liep er, meestal ’s nachts, via hun penis wat uit. Dat noemden ze natte dromen. Wanneer zo’n paal een tijdje gestreeld werd ging er een signaaltje naar dat voorraadkamertje. Dat trok dan met schokjes, krampen, een paar keer samen, waardoor er zaadjes uit hun erectie spoten. Dat noemden ze lozen.
Ik vroeg hoe dat eruit zag. Mam zei, dat er bij plassen een kortere of langere straal kwam, bij lozen een straal per kramp. Als die ergens op terechtkwamen zag het eruit als klodders spuug.
Ik hoefde niet alles te onthouden, over een jaar zou ze alles herhalen.
[Ja, prima, het was nogal veel informatie]
Ze aarzelde even, zei toen, dat ze me toch nu al wat meer wilde laten zien.
Achter de tekeningen van het inwendige van vrouwen zat een tekening, hoe zo’n paal van een man helemaal in de gleuf van een vrouw zat. Dat paste altijd precies. Ik vroeg, als een paal zo omhoog stond, hoe die dan in de gleuf van een vrouw kon komen. Ze vertelde, dat die paal dan iets van de buik van de man af, naar beneden, getrokken moest worden. Het erin stoppen en dan bewegen, van de man of de vrouw of van allebei, om zowel de stijve als de gleuf te strelen, heette vrijen. En dat als die paal wat lang gestreeld werd de man zijn krampen kreeg en zijn zaadjes in de vrouw gespoten werden. Als één ervan bij een eitje van een vrouw kwam kon daar een kindje uit groeien.
Ze vertelde ook over het maagd zijn en ontmaagden. Dat ik dus geen paal in me moest laten duwen voor ik getrouwd was.
Toen kon ik vragen stellen. Ik wilde alles eerst laten bezinken, ik vroeg alleen over tweelingen. Mama grinnikte. Daar hoefde je geen twee keer voor te vrijen, ze legde me uit hoe dat zat.
En dat mannen en vrouwen opgewonden konden worden als ze elkaar streelden en aan vrijen dachten. Bij mannen was dat dan zichtbaar omdat ze een erectie kregen. Zelfs zonder dat ze aan vrijen dachten, al wanneer ze een gleuf met haar er omheen zagen. Daar konden ze niets aan doen, opgewonden raken, ook vrouwen door het zien of voelen van een erectie, was natuurlijk.
Daarna kon ik weer gaan spelen.
Af en toe dacht ik natuurlijk aan die voorlichting. Ik bleef nieuwsgierig naar hoe zo’n stijve er in het echt uit zou zien. En wat ik zou voelen, van dat opgewonden worden, van een stijve in mijn gleuf geduwd worden, en bij vrijen. Aan de manier waarop mam erover vertelde, begreep ik dat fijn was om te doen. Ik vroeg me ook af, wat een man zou voelen, als zijn zaad eruit gespoten werd. Misschien wat ik voelde als ik plassen uitgesteld had en het dan eindelijk liet lopen.

Tien en een half

‘Bianca, afgezien van dat je borstjes groter worden, ik dacht te zien dat je ook al wat duidelijk zichtbaar haar op je doosje krijgt, hè?’
‘Ja, opa.’
‘Mag ik er van wat dichterbij even naar kijken?’
‘Ja, natuurlijk.’
Ik ging even verzitten, om mijn benen uit elkaar te doen.
‘Ja, het wordt al aardig wat. Wil je er later een heleboel haar op, zoals bij oma, om je gleufje te verstoppen?’
‘Zo veel hoeft niet, waarom zou ik die verstoppen? U kijkt er graag naar, hè?’
‘Ja, mijn hele leven al. Jij naar pikkies?’
‘Ik kan niet zeggen dat ik die mooi vind. Wel interessant. Vooral dat ze langer en dikker kunnen worden en recht vooruit gaan staan.’
‘Ze kunnen hoger komen, maar dat moet onder een handdoek verstopt worden.’
‘Ik weet echt wel, hoor, dat als er lang aan gezeten wordt, ze dan moeten lozen en weer een klein pikkie krijgen. Dat lozen is misschien interessant, maar een kleintje niet.’
‘Zo is dat. Gleufjes veranderen niet zo veel. Die van oma is niet zo gek veel groter dan die van een baby.’
‘Daar zit u vast graag aan.’
‘Ja, en omdat ik met haar getrouwd ben mag ik er ook met mijn stijve in. Met haar vrijen.’
‘En lozen.’
‘Ja, zo werkt dat. Als je bijna twaalf bent zal je moeder je wel vertellen hoe de jeugd van twaalf en ouder bij het meertje speelt. En jongens daarin lozen.’
‘Ik vermoed wel wat. Emily praat er wel eens over.’
‘Wacht het maar rustig af.’
‘Ja, opa.’
‘Tot zolang kan je hier een beetje spelen. Nu je wat ouder bent zullen jongens het best vinden als je ze wat duidelijker streelt, maar niet lang. Dat zullen ze bij jou ook gaan doen.’
‘Duidelijker?’
‘Ik wil het je wel even laten voelen.’
Opa streelde niet over mijn doos, hij nam die in zijn hand. En gelijk voelde ik een vinger een keer over mijn gleuf gaan, toen een keer op en neer er net iets in.
[Oei. Lekker]
Daarna liet hij mijn doos los, deed mijn benen tegen elkaar aan, masseerde even een borstje voor hij me weer over mijn kontje ging strelen.
‘Dat kriebelde lekker, opa. Er is één jongen die het al een tijdje ook af en toe bij me doet.’
‘O? Dan is hij er eigenlijk wat te vroeg bij.’
‘Hij is waarschijnlijk net zo’n liefhebber van bloot als u. Hij laat me ook zijn pikkie langer vasthouden dan andere jongens. Tot die wat hoger staat en nog stijver is dan recht vooruit.’
‘Dan zijn jullie er allebei eigenlijk wat te vroeg bij. Nou, je hoeft er niet mee te stoppen, maar doe en laat het niet te opvallend doen.’
‘Paps, het zou me niet verwonderen, als u van een vrouwelijk standbeeld de benen van elkaar kon praten.’
‘Ach, Silvia, je weet wel, als een gesprek richting seks gaat geef ik gewoon antwoord op vragen, al zijn die van kleine kinderen. En als iets demonstreren het duidelijker kan maken doe ik dat ook. Voor mij is dat gezellig spelen, voor het echte werk kom ik bij Renee niets tekort.’
‘En die vast ook niet bij u. Tja, die begon al met een erg duidelijke demonstratie op uw zestiende, hè?’
‘Ja, van alles. Als ik hier, onder de huidige omstandigheden, opgegroeid was, had ik me niet laten verrassen.’
‘Tja, omstandigheden kunnen veranderen. Voor Mike en mij, en Aimee en Jamie, waren die al anders dan voor u en oma.’
‘Ja. Ik weet nog wel, dat Aimee en jij toch aardig verrast werden, toen jullie er achter kwamen hoe groot de pikkies van jullie verkeringen konden worden.’
‘Ja. Ook, waar u niet bij was, maar wat u inmiddels wel gezien heeft, dat die zo perfect in ons pasten.’
‘Het verrast me bij Renee niet meer, ik geniet er wel dagelijks van. Bianca, ga je weer wat spelen?’
‘Ja, opa.’
Ik stond op. Er viel me wat op.
‘Opa, uw pikkie is nog wat dikker dan anders. Mag ik even voelen?’
‘Als je dan maar niet teleurgesteld wordt als je die dunnetjes van jongetjes streelt.’
Ik pakte opa’s pik even vast.
‘Nee, want om die dikke van u kan mijn hand geeneens helemaal omheen. Ik houd liever een iets dunnere helemaal goed vast.’
‘Ik heb er ook liever een grotere hand helemaal omheen. Maar voor alles is er een bepaalde plaats en een bepaalde tijd.’
‘Ik weet wel een bepaalde plaats om een tijd aan een paaltje te komen. Dag.’
Ik ging het zwembad weer in en vond al snel iets wat lekker in mijn hand paste. En wat ik, zolang ze het toelieten, voelde groeien.

Elf

Rond mijn elfde verjaardag herhaalde mams alles wat ze me een jaar eerder verteld had.

Bijna twaalf

Ruim voor mijn twaalfde verjaardag herhaalde mams weer alles wat ze me eerder over mannen en vrouwen verteld had. Maar ze vertelde nog meer.
Waarom kinderen onder de twaalf niet te veel aan elkaar moesten komen. Dat alles eerst voor het grootste gedeelte uitgegroeid moest zijn. Dat was zichtbaar aan het wat omhoog komen van pikkies van jongens en het haar op de doos van meisjes. Dus, niet trekken aan kleine pikkies en niet aan blote gleuven komen. Dat wist ik natuurlijk al jaren, maar voor het eerst kreeg ik er wat meer uitleg bij en snapte ik het beter.
Ze vertelde verder dat ik, als ik twaalf was en een keer ongesteld geweest was, dus voor het grootste gedeelte uitgegroeid, ik net als Emily naar het meertje mocht bij de jeugd van twaalf tot achttien. Ik had er van Emily al over gehoord, maar ik liet mams vertellen.
Op de kant hoorde iedereen zich hetzelfde te gedragen als bij ons op de kant bij het zwembad. Meisjes moesten niet met hun benen erg ver uit elkaar gaan zitten en jongens moesten, als hun pikkie hoger kwam dan recht vooruit, daar een handdoek over doen. Alleen in het zwembad kon er een beetje gestreeld worden. Ze vertelde ook weer, dat mannen en vrouwen opgewonden raakten als ze elkaar streelden. Bij mannen, en oudere jongens, was dat dan zichtbaar omdat ze een erectie kregen. Zo’n paal als ik in het boek van oma Simone gezien had. Meestal kregen ze die al wanneer ze een gleuf met haar er omheen zagen. Daar konden ze niets aan doen, opgewonden raken was natuurlijk.
In het meertje, in het water, mocht er meer, voor twaalf en ouder. Daarin mocht, als voorproefje, het vrijen nagebootst worden. Meisjes mochten met een hand de stijve van een jongen strelen tot zijn zaadjes eruit spoten, hij er klaar van kwam. Er kwam genoeg water uit de beek door het meertje om die wolken zaadjes te verdunnen en af te voeren. En jongens mochten met een vinger in een gleuf een meisje zo strelen dat die er ook van klaarkwam. Klaarkomen was een heel lekker gevoel.
Mams vertelde hoe één en ander gekomen was. Opa en oma Simone waren na hun trouwen begonnen met bloot in de tuin zonnen. Dat was gezond, voor de huid. Hun kinderen lieten ze bloot rondlopen en spelen. Als die in het zwembad per ongeluk aan elkaar kwamen was dat niet erg, alles was toch glad. Met kennissen, die bij hun ook bloot durfden zonnen, zaten ze in het zwembad expres aan elkaar. Dan zaten ze daarna op de kant wat rustiger, waren ze niet zo nieuwsgierig meer. Toen hun kinderen, de tweeling, verkering kregen, deden die al gauw ook mee met bloot zonnen. En in het zwembad een beetje aan elkaar komen. Toen ze zestien waren mochten ze af en toe ook naar hun kamers, om, met alleen onderbroekjes aan, op bed te kussen en te knuffelen. Toen ze achttien waren gingen ze daar hetzelfde doen als wat er hier vanaf twaalf in het meertje mag. De zaadjes van jongens moesten op een handdoek opgevangen worden. Omdat ze het langzamerhand steeds meer gedaan hadden, voorproefjes gehad hadden, konden ze wachten met vrijen tot ze getrouwd waren. Tot zolang bleven ze dus maagd.
Nadat ze van de States hierheen verhuisden liet opa in het huis een zwembad maken. Het klimaat vond hij voor een buitenbad niet geschikt, het ging in Boston maar net. Daarna wilden opa en oma op een gegeven moment een camping maken. Omdat de gunstigste plek daarvoor die van een meertje was, waarin jongens soms stiekem bloot zwommen, maakten ze, behalve die camping, het huidige meertje. Al gauw bleek, dat meisjes er ook bloot wilden zwemmen. En zonnen. Tante Tamara schreef in een krantje dat ze zich daar moesten gedragen zoals de familie Wellingten thuis deed. Navraag bij het personeel, want ze wilde daar niet openlijk over schrijven. Ze gaf nog meer aanwijzingen. De dorpelingen, voornamelijk de jeugd, regelde daarna zelf de leeftijdsgrenzen en de tijden daarvoor. En de gedragsregels. In één van de kledingkluisjes lagen wegwerphanddoeken. Met daarbij een soort collectebus, voor vrijwillige bijdragen. Die wegwerphanddoeken waren om zelf geen handdoek mee te hoeven nemen, om op te zitten of liggen en je af te drogen, en voor jongens om zonodig op schoot te houden. En, zoals tante Tamara ooit keurig schreef, ook voor doeleinden waarvoor papieren zakdoekjes eigenlijk te klein zijn, en dan bedoel ik niet je neus snuiten. ’s Avonds, voor achttien jaar en ouder, mocht er nog meer dan overdag. Meisjes mochten zitten hoe ze wilden, jongens mochten hun stijve palen laten zien, ermee zitten, rondlopen en eraan laten komen. En zij aan alles van meisjes. Er werd vanuit gegaan, dat die ouderen zelfbeheersing genoeg hebben om ook op de kant alleen maar wat te doen met wederzijdse toestemming. Met alles goed zichtbaar, dus. Zoals, meisjes mochten er gevingerd worden en jongens ook op een handdoek laten lozen. Op het gras zou je erover uit kunnen glijden. Heel vrije getrouwde mensen vrijden er ’s avonds laat soms. Misschien ongetrouwden ook. Dat kon, zonder dat er kindjes door kwamen, met voorbehoudmiddelen zoals condooms of de pil. Maar voor ongetrouwden werd vrijen, waar dan ook, sterk afgeraden. Ze waren dan geen maagd meer. Als ze niet met elkaar trouwden kan dat moeilijkheden opleveren bij volgende contacten. De meesten willen wat nieuws, niet iets veelgebruikts.
Ze vertelde ook nog, dat jongens een eikel hadden en meisjes een clitoris. En wat de functie daarvan was. Nou, ik zou wel zien wat ik er ooit mee zou doen of laten doen.
Net voor mijn twaalfde verjaardag werd ik voor het eerst ongesteld. Het viel me mee, ik voelde alleen soms wat krampjes in mijn buik. Mama had me gewaarschuwd, na een paar opvallende moest ik met tampons beginnen. Dat viel me ook mee.
Ik begon me wat meer af te vragen hoe het zou voelen om gevingerd te worden, een vinger was ongeveer zo dik als een tampon. En ooit, vrijen, met nog wat dikkers, een stijve, in me.

Plattegrond van de camping en het meertje

Ruim twaalf

Direct na mijn twaalfde verjaardag mocht ik bij de jeugd van twaalf tot achttien bij het meertje.
Als je niks gewend bent zal het wel griezelig zijn om in je blootje van de kledingkluisjes naar een plek op de zonneweide te lopen. Je kan wel een handdoek om je heen slaan tot je zit, maar dan word je vreemd aangekeken, preuts gedroeg je je maar ergens anders.
Ik zat natuurlijk nergens mee, ik had van jongst af aan in mijn blootje bij het zwembad in de Manor gelopen en ik was al eerder bij het meertje geweest. Eerst ’s morgens bij de jeugd van nul tot zes, daarna woensdagsmiddags bij die van zes tot twaalf.
Bij mijn eerste rondkijken zag ik meiden met verschillende maten borsten en meer of minder haar op hun doos. Later zag ik een paar meiden die zich onder geschoren hadden. Daar zaten wat meer jongens bij dan bij andere meiden. Dat snapte ik wel, die jongens genoten natuurlijk van het zien van een helemaal en duidelijk zichtbare gleuf.
Wat ik leuker vond, was dat van veel jongens, behalve die met een handdoek op schoot zaten, hun pik recht vooruit stond. Een halve stijve, zo gezegd. Ze liepen er ook gewoon mee rond. Bij de rest was hun pikkie op z’n kleinst. Dat kwam vast, omdat een meisje ze niet lang geleden in het meertje had laten lozen. Net als ik wat opgewonden werd door het zien van zo veel half stijve pikkies werden jongens vast opgewonden van het zien van borsten en dozen, met meer of minder goed zichtbare gleuven.
Ik ging bij klasgenoten zitten. Afgezien van dat ze me even snel helemaal bekeken knikten ze me allemaal vriendelijk gedag. Ik wist het al, iets vriendelijker dan naar de meeste anderen, omdat ik van de Manor kwam. Op een enkeling na was het hele dorp dankbaar voor wat de familie Wellingten voor het dorp gedaan had en deed, in het bijzonder de aanleg van het meertje met het zandstrand en de zonneweide.
Voor ik kon denken wat ik zou gaan doen stond mijn neef naast me. Tja, ook met zijn pik recht vooruit.
‘Hoi, Bianca.’
‘Dag, Alex.’
‘Voor het eerst hier, hè?’
‘Bij die van twaalf en ouder, ja.’
Alex ging naast me zitten.
‘Ja, dat bedoelde ik natuurlijk. Ik heb een aanbod voor je. Je kan het aannemen, je mag het ook afslaan.’
‘Laat maar horen.’
‘Ik wil je graag je eerste keer mee het water innemen. Om het fijner voor je te maken dan met een minder ervaren jongen.’
‘O. Heb jij dan ervaring?’
‘Ik kom hier al wat langer dan jij. Je kan er rustig over nadenken. We hebben elkaar al vaker aangeraakt, in het zwembad. We vonden dat allebei duidelijk niet onprettig.’
‘Ja. Nee. Ik bedoel, inderdaad. Wat mij betreft, je was de enige die zich wel eens stiekem vast liet houden tot je bijna een helemaal stijve had.’
‘Wat mij betreft, jij eh greep me het lekkerst.’
‘O. Veel verschil?’
‘Ja, nogal. Van bijna onvoelbaar tot hard knijpen.’
‘Wat wil je dan?’
‘Redelijk stevig vastgepakt worden. Dat deed je. En hier, redelijk stevig gestreeld worden. Dat kan ik je leren, als dat nodig is.’
‘Tja, ik weet wat van de theorie, ik moet maar wat aan de praktijk gaan doen.’
Ik stond op en liep richting meertje. Hij kwam gauw achter me aan. Zodra ik zover het water ingelopen was dat het boven mijn middel kwam pakte hij me vast, nu van vooraf. Hij trok me tegen zich aan, legde een hand om een borstje van me en masseerde dat een beetje. Dat vond ik net zo lekker als zijn stijve tegen mijn buik voelen. Ik kon er niet bij, maar dat kwam vast wel.
‘Je dacht er amper over na, Bianca. Had je er al zo’n zin in?’
‘Ja. Ik heb al genoeg half stijve pikkies gezien en bevoeld, ik wilde met een helemaal stijve spelen. En voelen, wat een jongen bij me wilde doen.’
‘Jongens willen dat al eerder, maar nu mag er nogal wat.’
Hij bevoelde mijn borst grondig, deed het daarna bij de andere. Dat vond ik lekkerder dan erover gestreeld worden.
‘Zo mag ik hier aan je voelen. Beter dan ze alleen te strelen, hè? Nu voel ik pas goed dat je lekkere, stevige borstjes hebt. Zijn ze al uitgegroeid?’
‘Bijna, denk ik. Ik krijg gelukkig niet zulke grote als oma. Vind je dat jammer?’
‘Nee, prima zo. Een hand vol is genoeg. Die van oma zijn me te groot en te zwaar.’
‘Ik heb gezien dat je ze optilde.’
‘Ze vindt het wel fijn als er mee gespeeld wordt. Ik heb gezien dat jij aan opa zat. Hoe vond je die dikke?’
‘Te dik, ik kon er niet met mijn hand omheen. Bij jou altijd wel. Die is nog niet uitgegroeid, hè?’
‘Dat schijnt zo. Voel maar.’
Hij maakte onder wat ruimte tussen ons, zodat ik met een hand tussen ons kon.
[Oei. Lekker, erg stijf en hij staat helemaal omhoog]
Ik streelde erover, op en neer.
‘Heb ik eindelijk een echte stijve beet.’
‘Ja, lekker, Bianca.’
‘Afgezien van dat hij langer en dikker is dan een halve stijve en helemaal omhoog staat, hij lijkt nog stijver dan anders.’
‘Dat is hij ook, omdat je er aan voelt. En ik weet, dat ik nu halverwege niet hoef te stoppen.’
‘Ik weet het.’
Ik liet zijn stijve los, pakte zijn zak en masseerde die.
‘Ik voel je ballen. Het is niet te voelen hoe vol je zit, hè?’
‘Nee, mijn ballen zijn de fabriek van zaadjes, je kan niet bij mijn voorraadkamertje. Dat zit aardig vol. Oh, wat masseer je lekker. Nu mijn stijve weer, alsjeblieft.’
Ik begon die uitgebreider te bevoelen en te strelen dan ik in het zwembad gedaan had. Ik kreeg er eindelijk de tijd voor.
‘Oh, je streelt geweldig. Zodra ik begin te spuiten niet zo stevig meer strelen, hoor. Anders knijp je me af.’
‘Ik wil je niet afknijpen, maar aftrekken. Of strelen tot je klaargekomen bent, als je dat liever hoort. Of laten lozen.’
‘Ja ja. Doe maar, ik hoef je niets te leren.’
‘Echt niet?’
‘Nee, je doet het precies goed. Erfelijk?’
‘Aangeboren, denk ik.’
[Tja, ik bootste maar na wat ik dacht dat hij zou voelen als hij zou vrijen, ermee in een meisje zou zitten. Op en neer strelen. Emily had gezegd, pompen. Tja, niet tot er water komt, maar zaadjes]
‘Oh, het komt eraan. Niet zo hard naar beneden trekken, laat mijn eikel maar verstopt.’
[O. Ik streelde kennelijk iets meer naar beneden dan omhoog. Tja, kon gebeuren, met zo’n harde gladde]
‘Sorry.’
‘Ga maar lekker door.’
Dat deed ik, tot hij uitgeschokt, uitgekreund en uitgespoten was, er kwamen grote wolken in het water.
[Hè, zijn stijve wordt slapper en kleiner]
‘Groeien en stijf worden vind ik leuker dan slap worden. Maar je lozen erg interessant. Vier behoorlijk grote stralen. Wat een wolken werden dat. Je schokte nogal.’
‘Ja, van de krampen. Tjonge, wat deed je het lekker. Je mag me nog eens vragen.’
[Nou zeg, zo was het niet gegaan]
‘Ik heb je niet gevraagd. En het ligt eraan hoe goed jij bent.’
[Mocht dat, zo’n uitnodiging?]
‘Wil je ook eh verwend worden?’
[Kennelijk mocht het. Nou, graag]
‘Ja, ik moet dat natuurlijk minstens één keer meemaken.’
‘Ik zal mijn best doen, dan wil je het daarna beslist vaker.’
Hij liet mijn borst los, streelde zoals eerder over mijn buik, pakte mijn doos en masseerde die ook lekkerder dan eerder. Bijna direct zocht hij met een vinger mijn gleufje op en streelde erover.
‘Lekker gleufje. Verder?’
[Verder? Oh, verder erin, zal hij bedoelen]
‘Dat deed je in het zwembad al.’
‘Ik bedoel, nog verder? Zo ver mogelijk?’
‘Natuurlijk, anders is het toch geen verwennen, alleen aaien. Ik vond het ook fijn jou klaar te zien komen.’
‘Je deed het prima, voor je eerste keer.’
Hij ging van over mijn gleuf tot net tussen mijn lipjes strelen. Ik kreeg er weer de kriebels van. Ik wilde meer. Dat kreeg ik ook. Ik voelde dat hij zijn vinger stukje bij beetje steeds dieper in me duwde, tot die helemaal in me zat. Hij bewoog hem, ook op en neer. Geen wonder, dat ze het vingeren noemden. Tegelijkertijd masseerde hij met zijn andere vingers en zijn duim mijn doos. De kriebels werden krampjes, lekkere krampjes. Hij werd duidelijk voorzichtig zodra hij voelde dat ik grotere krampen kreeg. Die verrasten me nogal, mijn hele lijf schokte ervan, maar ze waren erg lekker. Nadat ze langzaam ophielden, ik dus klaargekomen was, trok hij zijn vinger terug en hield mijn doos vast.
‘Ik denk, dat het je wel bevallen is.’
‘Ja, heel goed. Dank je wel. Tjonge, wat een lekkere krampen.’
[Ja, die wil ik beslist vaker krijgen]
‘Maar jij voelt nog meer, hè, als je klaarkomt?’
‘Ja, ik vind het jammer voor ze dat meisjes dat niet hebben, maar zo is het nu eenmaal.’
‘Wat voel je dan?’
[Misschien zou hij het me uit kunnen leggen. Als erover gesproken mocht worden]
‘Na wat kampen komt er een lange kramp, ik voel dan ergens vandaan een warme klont door mijn stijve gaan en eruit spuiten. En nog een paar keer. Ik zou dat wel ieder uur willen voelen, maar zo vaak kan ik niet en mag het hier ook niet. Het is ook lekker om me niet zo vol te voelen.’
[Je mag hier kennelijk alles zeggen]
‘Voel je je leeg?’
‘Nee, pas na een paar keer. Er komt nooit alles in één keer uit. Maar het duurt een tijd voor ik weer kan, mijn pik weer stijf wordt.’
‘En ik?’
‘Bij meisjes weet ik het niet. Ik heb het nog nooit snel achter elkaar geprobeerd.’
[Nou, waarom niet? Ik wil nog wel een keer zo lekker klaarkomen]
‘Doe maar.’
‘Wat? Wil je weer?’
‘Ik leer graag. En je deed het lekker. Ik zou het bij jou ook graag weer willen.’
Ik pakte zijn pikkie.
‘Maar dat gaat duidelijk niet.’
‘Nee, maar je mag er wel mee spelen, en mijn ballen masseren, dat vind ik wel lekker. Net als jouw gleufje.’
Hij speelde er weer mee, erover en erin, tot ik weer klaargekomen was. Ongeveer net zo lekker als de eerste keer.
‘Oei. Weer zo lekker. Je vingert prima.’
‘Je bent een hete meid.’
‘Omdat ik zo snel weer kan? Ik dacht, dat met heet bedoeld werd dat een meisje graag vaak wat wilde.’
‘Ja, maar ik heb nog nooit gemerkt dat er één zo snel weer wilde.’
[Daar had ik nooit over nagedacht. Tja, ik leerde vandaag nogal wat]
‘Je komt hier vast graag, Alex.’
‘Ja. Komen en klaarkomen. Natuurlijk voornamelijk om me lekker leeg te spuiten, ook om geen natte dromen te krijgen. Maar ik vind het ook fijn om te voelen dat een meisje klaarkomt. Je spartelde leuk.’
‘Zijn er die dat niet doen?’
‘Ja, bij sommigen merk ik bijna niets.’
[Dan hebben ze pech]
‘Is er bij jongens soms weinig van te merken?’
‘Nee, want als ze denken dat ze niet, nog niet, klaar kunnen komen gaan ze niet het water in. Ik weet niet hoe dat bij meisjes werkt.’
‘Ik ook nog niet precies. Ik denk, dat ik altijd wel wil als een jongen me aanstaat.’
‘Je komt er wel achter. Bedankt, Bianca.’
‘Jij ook bedankt. Voor je fijne aanbod en je prettige eh behandeling.’
‘Graag gedaan. Eh als je problemen of vragen hebt kan je me dat laten weten, daar help ik je ook graag bij.’
‘Dank je.’
[O. Ik weet wat om te vragen]
‘Ik mag hier ook met Tom, hè?’
‘Ja, natuurlijk. Die is hier erg gewild. Je snapt wel waarom.’
‘Snappen? Ik heb hem zelf ook bevoeld, in het zwembad in de Manor. En vergeleken, ook met jou. Hij heeft duidelijk erg grote ballen. Geërfd, die heb ik ook bevoeld.’
‘Dat zal best.’
‘Tom kan vast vaak.’
‘Om jaloers op te worden. Ja, en dat mag hij ook, omdat zijn probleempje bekend is. Maar ik klaag niet, hij zal er vaker last van hebben dat hij vol zit dan ik.’
‘Hij klaagt er niet over.’
‘Dan kan hij kennelijk vaak genoeg lozen. Als ik hem donderdags zie komen moet ik grinniken. Hij gaat dan niet, zoals op andere dagen, eerst wat praten, maar neemt gelijk een meisje mee het water in.’
‘Dat kan ik me voorstellen. ‘s Woensdags kan er niets, dan is er ‘s middags school.’
We liepen naar de kant.
‘Tot ziens, Alex.’
‘Tot ziens.’
Ik ging weer bij mijn klasgenoten zitten. Ze grinnikten.
[Vast omdat ze wisten dat ik net klaargekomen was. Ik moest inwendig ook grinniken. Ze vermoedden vast niet dat ik al twee keer klaargekomen was. Zoiets had ik van Emily niet gehoord. Maar fijn, dat je ook overal over kon en mocht praten]
Ik besloot om er voor een dag genoeg van te hebben en ging naar huis.

Natuurlijk ging ik er vaker heen. Onregelmatig, ik had er niet altijd evenveel zin in. En ik wilde voor de gezelligheid ook af en toe naar ons eigen zwembad. En soms kon ik natuurlijk een paar dagen sowieso niet.
Eindelijk zag ik jongens met een helemaal stijve. Wanneer ze aan de rand van het water hun handdoek lieten vallen voor ze erin liepen. Wat stond dat stoer, zo’n paal omhoog. Door het wat onrustige water kon ik ze niet zo goed zien, als we er, zoals het moest, tot ons middel instonden. Maar met ze te bevoelen kon ik me aardig uitleven, vooral als ze niet te snel klaar- kwamen. Tja, die snelheid bepaalde ik natuurlijk ook een beetje. En als het me te lang duurde liet ik hun eikel tevoorschijn komen, dat werkte snel.
Er waren weinig jongens die mijn clitoris op durfden zoeken. Meestal wat oudere. Voor mij hoefde het niet, dan ging het me te snel.

Dertien

Emily en ik waren met de kinderen aan het spelen, toen een diensmeisje ons kwam waarschuwen dat we naar het zwembad moesten gaan. Zij nam de oppas over.
‘Wat zou er zijn? Tom moest blijven, toen wij weggestuurd werden. Ik weet niet waarom. En waarom zouden wíj nu terug moeten komen?’
‘Geen idee.’
Zodra we de zwembadruimte binnenkwamen wenkte oma ons naar haar toe.
‘Wat is er, oma?’
‘We hebben een probleempje.’
‘Met Tom? We vroegen ons al af waarom hij achter moest blijven.’
‘Dat ga ik jullie uitleggen. Hij heeft niets misdaan, hoor.’
Emily stootte me even aan.
‘Bijna. Nog even en hij heeft een handdoek nodig. Leuk, Tom. Je hoeft niet te blozen, hoor, binnenkort ben je vast helemaal een grote jongen.’
[Tja, hij stond naast oma met zijn pikkie recht vooruit]
‘Kijk maar even niet naar hem. Een vraag, meiden. Weten jullie van het geheim van oom Thomas?’
Emily en ik keken elkaar even aan.
‘Ja. Hij moet een snelvuurkanon hebben.’
De ouderen grinnikten allemaal.
‘Zoiets. Waardoor?’
‘Hij moet erg actieve ballen hebben.’
‘Ja, die heeft hij. Omdat ze groter dan normaal zijn. Niet zichtbaar, maar voelbaar. Nooit gevoeld?’
We keken elkaar weer even aan.
‘Jawel, voorzichtig, om dat kanon niet te laten schieten. We zitten altijd ook wel even wat hoger aan hem. Bij opa wat langer, die kan er beter tegen.’
Emily en ik giechelden, de ouderen grinnikten weer.
‘Jullie zijn me een stel. Net zoals jullie moeders.’
‘Ja, die doen dat bij opa ook.’
Ze lachten allemaal.
‘Nou, ondeugden. Laat me mijn verhaal afmaken. We zijn er net achtergekomen, dat Tom hetzelfde geheimpje als zijn vader heeft.’
‘We? U! We zagen hem langer dan normaal bij u. Daarna is hij een beetje aan ons komen voelen, we hebben die amateur maar zijn gang laten gaan.’
‘Ja, hij durfde wat meer. Ik wist dat van zijn ballen niet gelijk helemaal zeker. Maar zijn moeder en tantes hebben het zonet bevestigd.’
‘Hem dus ook bevoeld? Lekker voor hem. Het is inderdaad niet te zien.’
‘Nee. Jullie zien vast wél, ondanks dat jullie naar hem kijken en hij nogal bevoeld is, dat hij bij het meertje nog net niet naar jeugd van twaalf en ouder kan. Hij wil ook niet eerder dan wanneer hij veel meer dan nu kan laten zien.’
‘Nou, dat hoeft niet hoor. Hij mag daar zo zitten en lopen, daar hoeft nog geen handdoek voor. Er is eh wel een andere eis, na een paar weken.’
‘Die haalt hij al. En dat is nu het probleem, meiden. Zijn zaadjesproductie is nog te kort aan de gang om daar een schatting van te kunnen maken. Maar door ons praten over en voelen aan zijn ballen en pikkie heeft hij de kriebels gekregen, jullie kunnen je daar vast iets bij voorstellen. Hij heeft eerder zichzelf geholpen, maar dat is niet de bedoeling. Zouden jullie, tot hij helemaal groot kan worden en naar het meertje durft, hem één keer in de week kunnen helpen? Onder een douche? Crystal wil misschien ook meedoen.’
We keken elkaar weer even aan.
‘Natuurlijk. Als hij al kriebels heeft is hij er zo vanaf geholpen. U snapt wel dat we daar ervaring mee hebben. Crystal wil vast ook. We hebben met z’n drieën altijd een hoop lol, om Richard, Alex en Johnny hier te plagen. Niet te veel, natuurlijk. Tot we bij hun hetzelfde zien als bij Tom nu, ze mogen niet een te grote krijgen. Tom hebben we amper geplaagd, hij leek wat schuchter. En klein. Nou, dat kleine wordt vast gauw meer, als hij al productief is. Ga voortaan maar fijn meedoen, Tom.’
‘Liever pas goed als ik helemaal een grote kan krijgen, Emily. Al mag ik hem hier dan niet laten zien.’
‘Goed, hoor. Maar hij werkt dus al wel? Lekker?’
‘Eh ja.’
‘Graag nu al, meiden. Wie van jullie tweeën wil het genoegen?’
We keken elkaar weer even aan.
‘Zolang we geen eigen jongen hebben doen we alles samen.’
‘Emily!’
‘Nou, Bianca wil dat ook, dat zag ik aan haar.’
‘Ja ja. Tjonge. Mark?’
Opa grinnikte.
‘Ik leef met hem mee. Het kan wel, die twee zullen het wel rustig aan doen. Net zoals hun moeders.’
‘Die hebben jou toch nooit met z’n tweeën gepakt?’
‘Nee, maar wel een keer, nog vóór ze getrouwd waren, gevraagd of ze me op m’n maximum mochten zien. Om met die van hun verkering te vergelijken. Nou, met twee amper behaarde doosjes vlak voor mijn neus lukte dat wel.’
‘Tja. Waren ze toen nog wel tevreden met hun verkering?’
‘Ja, want die zouden nog wel wat groeien. En meer dan een normale hoefden ze niet.’
‘Nee, dat is genoeg. Nou, Tom, wat denk je? Twee meiden tegelijk aan je spullen?’
‘Ik durf wel. Ik zei al, ze zijn altijd lief. Maar mag ik dan ook wat? Weinig? Veel?’
We keken elkaar weer even aan.
‘Even ruggespraak.’
We stonden op en liepen de tuin in tot bijna het eind.
‘We gaan lekker aan die ballen voelen, hè? En proberen dat pikkie omhoog te krijgen.’
‘Ja, maar we moeten geen haast hebben. Anders hebben we er misschien te kort lol van.’
‘Nou, Bianca! Heb je er zo’n zin in?’
‘Jij niet? We moeten vragen of het in de badkamer van tante Tamara mag. Dan kunnen we zonder toezicht uitgebreid aan een jongen komen.’
‘Ja, en andersom?’
‘Als hij van weinig weet kunnen we hem leren het voorzichtig maar wel goed te doen. Niet onder de douche. Droog.’
‘Oh, ja. Dan zullen we alles nog wel beter voelen.’
‘Niet alles. Geen gevrij.’
‘Nee, natuurlijk niet. Laten vingeren wel?’
‘Natuurlijk wel. Of heb je van de week al genoeg gehad?’
‘Nee, pas één keer. Eigenlijk wil ik ook wel weten hoe het droog aanvoelt.’
‘Nou, kom op dan. Vast de kans van ons leven. Doe jij het woord maar weer, Emily. Zoals meestal.’
‘Ja, goed.’
We liepen weer terug.
‘Tom, je hebt kennelijk het gevoel dat je af gaat als je maar een kleintje kan laten zien. Je zal dan in het begin, bij het spelen met een meisje, vast ook bang zijn dat je dat niet goed doet.’
‘Ja. Ik weet wel, je moet erbij praten, maar toch. Het enige waar ik niet bang voor ben is dat ik niet kan eh lozen.’
‘Dat dachten we al, al gaat het meestal andersom, eerst het maximum, dan pas lozen. We willen je ook graag een spoedcursus geven. Wat je bij meisjes mag.’
‘Eh graag.’
‘Niet zo benauwd, joh. Tante Tamara, mogen we het bij u in de badkamer doen? Hier is het te druk.’
‘Ja, daar wilde hij in z’n eentje al naar toe.’
[Gelukt. Dat wordt lekker spelen]
‘Nou, dat wordt dan gezellig met z’n drietjes. We gaan ons even omkleden, Tom, om naar jullie huis te kunnen lopen. We zien je daar wel. In de badkamer. Helemaal.’
We liepen grinnikend weg, gingen ons vlug omkleden om naar de portierswoning te lopen. Daar stond de voordeur op een kier. We gingen naar boven en vonden Tom in een slaapkamer in badjas op een stoel zitten.
‘Hoi. Als jij je badjas uitdoet doen wij ook alles uit. Voor een leuk spelletje.’
We waren snel uitgekleed. Tom ook. Hij stond er een beetje verlegen bij, met z’n pikkie recht vooruit.
‘Bekijk ons even goed, Tom. Misschien komt je pikkie daar al wat van omhoog.’
Hij bekeek ons, natuurlijk het langst tussen onze benen, al kon hij er niet veel zien, omdat we erbij stonden.
‘Dat helpt niet. Ik ben toch gewend om zo blote meisjes te zien?’
‘Goed, hoor. Kom dan maar mee naar de badkamer. Ik ben het oudst, Bianca, ik mag het eerst.’
In de badkamer nam Emily gelijk het zakje van Tom in haar hand. Hij schokte even.
‘Oh, Bianca! Oma had gelijk. Er zitten twee hele grote ballen in. Dat we dat niet eerder gemerkt hebben. Wat zal je veel spuiten, Tom, als die productief zijn.’
‘Eerst niet. Wel steeds meer.’
‘Als je met jezelf speelt, hè? Nou, nu gaan wij het doen. Iedere week een keer, tot je pikkie helemaal stijf kan worden en omhoog kan staan. Daarna mag je je in het meertje laten eh behandelen. Nu jij, Bianca.’
[Daar gaan we dan]
Ik nam hem over.
[Oei! BALLEN! Geen balletjes]
‘Nou zeg, abnormaal grote ballen. Ik denk, net zo groot als van zijn vader.’
Ik masseerde ze even. Zijn pikkie kwam misschien een millimeter omhoog. Ik pakte die en bevoelde die.
‘Tja, normaal stijf voor een halve stijve. Lekker, Tom?’
‘Ja. Mag ik ondertussen ook wat? Bijvoorbeeld, een borst vasthouden?’
‘Nee, dan worden we afgeleid van jouw spullen. Emily, pak jij z’n ballen.’
Ze deed het. Ik ging Toms pikkie een beetje stevig strelen.
‘Is dit lekkerder dan wanneer je het zelf doet?’
‘Jaaah. En met een beter uitzicht. Vier borsten vlakbij.’
‘Straks mag je nog beter kijken. Emily, er kunnen geen twee handen omheen. We moeten afwisselen.’
We wisselden elkaar af. Zowel zijn grote ballen masseren als zijn kleine stijve pikkie een beetje aftrekken had wel wat.
‘Oh. Eh. Voor mijn gevoel wordt mijn pikkie stijver.’
‘Ja, iets. Hè, Emily?’
‘Dat zie ik niet. Maar het zou geen wonder zijn als hij door je gesjor nu zou komen. Laat mij eens.’
Ik nam Toms zak van haar over, Emily zijn pikkie. Ik zag, dat ze er direct meer werk van maakte. Tom merkte kennelijk dat het werkte.
‘Oooh. Jaaah. Ik ga zo komen.’
‘Bianca, maak wat ruimte tussen ons. Om hem tussen ons, niet op ons te laten spuiten.’
‘Ja, daar komt het. Oooh. Oooh. Oooh. Jaaah.’
Met een lange kreun spoot Tom een straal zaadjes tussen ons door, tegen de muur van de badkamer. Ik kon niet uitmaken of het veel of weinig was, in het meertje werden het wolken. Met nog drie lange kreunen spoot hij nog drie keer.
‘Lijkt wel goed, hè?’
‘Vier keer is al heel goed. Hoeveel het ook bij elkaar was. Het kwam wel ver genoeg. Laat hem maar bijkomen.’
We lieten zijn spullen los. Tom hijgde uit.
‘Oooh, heerlijk. Wat deed je dat lekker, Emily.’
‘Het ging maar net, met een niet zo grote. Maar lozen kan je inderdaad. Maar wat jammer, joh. Je pikkie is amper wat hoger gekomen. We zullen het helaas vaker moeten doen.’
Emily en ik grinnikten. Tom keek even verbaasd, voor hij het snapte.
‘Ja ja. Nou, als jullie graag aan ballen en pikkies komen zijn jullie welkom.’
‘Emily, een volgende keer, of keren, maar in ons eentje, hè? We zitten elkaar in de weg.’
‘Ja, prima. Ik ruim even wat op.’
Emily spoot de muur van de badkamer schoon.
‘We zullen deze keer ook moeten delen, Bianca, hij heeft maar twee handen. Tom, pak wat je wilt.’
Hij had verder geen aanmoediging nodig. Hij pakte de borsten van Emily en masseerde ze al gauw.
‘Oh, heerlijk. Dit kan anders ook nooit. Bianca, als je wilt kan je met mijn spullen spelen.’
Ik begon ermee, maar al gauw viel me wat anders in.
[Even profiteren van de gelegenheid]
Ik hurkte en nam zijn pikkie in mijn mond.
‘Oooh. Je durft, Bianca.’
Ik liet hem even los.
‘Waarom niet? Er komt toch niets uit. Pak jij Emilys doos maar, Tom.’
Ik zag, dat hij dat deed en die ging masseren. Dat wilde ik ook wel. Ik liet zijn pikkie los en stond op.
‘Emily, even ruilen.’
We ruilden. Emily hurkte gelijk en begon met Toms spullen te spelen. Tom met mijn borsten. Hij deed het niet slecht. Zodra Emily zijn pikkie in haar mond nam pakte Tom me bij mijn doos en masseerde die lekker. Maar al snel wilde Emily kennelijk wat anders. Ze stond op.
‘Kom, Bianca. Laten we op Toms bed gaan liggen.’
We deden het. Tom bleef afwachtend aan het voeteneind staan.
‘Wat zie je, Tom?’
‘Van hieraf jullie eh behaarde gleuven nogal goed. ’
‘Het kan nog beter. Bij mij eerst. Kom op je knieën tussen mijn benen.’
Emily deed ze uit elkaar, Tom kroop er tussen.
‘Kom zo dichtbij als je wilt. Je mag er niet alleen naar kijken, ook aankomen.’
Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Hij keek eerst, bevoelde toen wat hij zag.
‘Ik vond het altijd eh maar een simpel gleufje, maar ik vond het in de badkamer al lekker om eraan te komen. Ik kan nu zien wat ik voel.’
‘Ja. Lekker, hè? Kusje?’
Tom begon overeind te komen.
‘Nee, oen, op mijn gleuf.’
‘O. Niet eh raar?’
‘Nee joh. Wij hebben toch jouw pikkie eh gekust? En lik me, je moet er niet ver ingaan, me niet klaarlikken, daarna moet je me vingeren, daar heb ik meer zin in.’
[Nou zeg, ze had een wilde bui]
Het kussen sloeg hij over. Ik zag wel, dat hij amper tussen Emilys lipjes likte.
[Hij durft misschien wel meer]
‘Tom, ook iets erin likken. Denk maar dat het een mondje is. Lik tussen die lipjes.’
Hij deed het kennelijk goed, Emily kreunde zachtjes. Tot ze zijn hoofd wegduwde.
‘Ik wil wat meer. Kom naast me zitten.’
‘Ik kreeg heel even wat haar in mijn mond, tot ik goed bij je gleuf kon. Net een mondje op z’n kant. Met lekkere lipjes.’
‘Je likte lekker. Ik ga je nu een spoedcursus geven. Wat je bij meisjes mag.’
‘Nog meer?’
‘Dit was nog niet zo veel. We hebben je klaar laten komen, dat moet je mij nu ook. Je mag me vingeren. Doe maar wat ik zeg.’
Ze ging hem aanwijzingen geven, hij volgde ze op.
‘Leg je hand op mijn doos. . . . Over mijn doos, een beetje masseren. . . . Nu met je middelvinger mijn gleuf strelen. . . . Ja, lekker, hè?’
‘Ja. Ik kan er heel goed bij, zo.’
‘Nu iets in mijn gleuf, tussen mijn lipjes strelen. . . . Ja, lekker. . . . Nu je vinger iets verder naar binnen.’
‘Naar binnen?’
‘Je weet toch wel dat een stijve in een gleuf kan? Helemaal? Nu alleen je vinger. Daarom heet het vingeren. Een beetje bewegen. . . . Verder, dieper. . . . Helemaal. . . . Jaaah. . . Blijf je vinger bewegen. Ook op en neer. . . . Jaaah. . . . Probeer ook tegelijk mijn doos te masseren. . . . Jaaah. . . . Zo ver mogelijk erin, met je vinger. . . . Iets meer op en neer. . . . Jaaah. . . . Jaaah. Jaaah. Jaaah. Ik kom. Doorgaan. Jaaah, ik kom. Ooooh. Ooooh. Oooh. Ooh. Oh. O. O. . . . Stop maar. Ooooh. Vinger eruit. . . . Pak Bianca maar.’
[Ik had al de kriebels. Hij kon het kennelijk al goed genoeg]
Tom liet haar los, liep naar het voeteneind van het bed en voor ik wist wat er gebeurde deed hij mijn benen heel ver van elkaar. Ik kon het niet zien, maar ik had het gevoel dat mijn gleuf een beetje open stond. Tom kwam er met zijn hoofd steeds dichterbij. Hij bevoelde me, ook lekker tussen mijn lipjes. Hij had zeker al wat geleerd. En likken ook, waar hij al gauw mee begon. Eventjes over mijn gleuf, toen er precies zo ver in dat hij mijn lipjes kon likken. Niet zachtjes, hij streelde met z’n tong beter dan met een vinger. Ik snapte, waarom Emily al gauw wat meer wilde. Ik duwde Toms hoofd weg. Ik hoefde niets te zeggen, hij kwam gelijk naast me zitten, pakte mijn doos goed beet en ging die masseren. Al gauw voelde ik zijn vinger over mijn gleuf strelen.
‘Mag ik jou ook vingeren? Emily kreeg, zo te zien en te voelen, net zulke krampen als ik kreeg, toen ik klaarkwam. Zal ik je ook lekker klaar laten komen?’
Ik knikte.
[Ik voelde zijn vinger steeds beter. Verder. Dieper. Strelend. Op en neer. Wel steeds maximaal erin. Tjonge, snelle leerling. Ik kwam langzaam. Maar wel lekker lang]
‘Stop maar.’
‘Je kwam wat anders dan Emily.’
‘Dat ligt aan mij, niet aan jou. Je deed het goed, hoor. Ga eens staan.’
Hij deed het.
‘Emily, zelfs zonder waterpas te gebruiken, zou ik zeggen, hij staat iets hoger.’
‘Ja. Hij is vlot, alweer stijf. Nou ja, ruim half. Hij zal wel trots zijn, dat hij twee meisjes klaar heeft laten komen.’
‘Ja, omdat jullie klaarkomen net zo lekker schijnen te vinden als ik. Ik heb een beetje kriebels in mijn ballen gekregen, van het vingeren.’
‘Dat zal wel een goed teken zijn. Dat je ballen extra aan het werk zijn.’
Emily stond op.
‘Ga op mijn plaats liggen, Tom.’
Tom kwam naast me liggen. Emily liep naar de badkamer en kwam terug met een handdoek, die ze over Toms borst legde.
‘Terwijl Bianca wat bij kan komen ga ik je nog een keer aftrekken. Om je van je kriebels af te helpen. Of wil je niet?’
‘Ja, graag.’
‘Je bent een enthousiast jongetje.’
‘Nou, klaarkomen vind ik lekker. En ik vind het fijn dat ik jullie ook kon laten komen.’
‘Zolang jouw stijve pikkie naar het plafond wijst in plaats van naar je kin, zullen we graag met je spelen. En jou met ons laten spelen.’
Ik keek toe, hoe Emily Toms stijve beetpakte en deskundig ging behandelen. Ze stopte een paar keer, dat snapte ik wel, om hem te horen zeggen, ga door. Ga door. Hij spoot leuk omhoog. Zijn eerste klodder kwam net boven zijn pikkie, op de rand van de handdoek terecht. Emily richtte voor de volgende wat hoger. Ze veegde met de handdoek zijn buik schoon en gooide de handdoek naast het bed. We keken hoe zijn pik weer kleiner werd.
‘Dat was, geloof ik, weer vier klodders. Niet slecht, met niet zo’n grote, en niet zo’n stijve, en niet zo’n dikke.’
‘Heb je liever zoiets als wat opa heeft beet?’
‘Die niet, Tom, die is me te dik. Half stijf al. Daar kan ik met mijn hand niet omheen.’
‘O. Weet je dat?’
‘Natuurlijk. Alle pikken die in het zwembad komen pakken we beet. Ze helemaal stijf krijgen zou ons wel lukken, maar dat mag niet. Die van jongens die bij het meertje komen wel, in het water. We pakken wel eens eentje van zeventien, die krijgt meestal een aardig grote stijve. Maar meer spuiten dan jij doen ze waarschijnlijk niet. En beter vingeren ook niet.’
‘O. Dank je wel. Jij deed het weer heel lekker.’
‘Doe bij mij eens wat lekkers.’
Tom trok haar op zich, zo, dat hij met zijn mond bij een borst kon. Ik zag hem die eerst kussen, toen likken, en toen de tepel in zijn mond nemen. Emily schokte.
‘Vinger me, geil ventje.’
Hij kon erbij. Hij deed het. Emily liet zich na haar laatste klaarkomkreun vallen, ze kwam half op hem. Hij wurmde zich onder haar uit en draaide zich naar me toe.
‘Zal ik jou ook nog een keer?’
Ik knikte.
[Natuurlijk. Ik kan het vast weer snel]
Zijn hand ging over mijn buik en pakte mijn doos.
‘Ik vind het fantastisch, met twee zulke geile meisjes.’
‘Bij het meertje mag je het maar met één tegelijk. En die zijn vast niet allemaal even gretig.’
‘Ik hoop erachter te komen. Maar onder water zal er minder goed aan die lekkere spullen te voelen zijn, alles nat en glad. Ik was blij dat jullie de douche niet aangezet hadden.’
‘Dat zal wel de bedoeling zijn geweest, maar we zijn niet gek, hoor. Al zou klaarkomen wel gelukt zijn.’
‘Ik zeker. Het ging iets anders dan ik verwachtte. Het was geen strelen, maar echt eh aftrekken.’
Hij draaide zich verder naar me toe en nam een borst van me in zijn mond.
[Oei. Hij lik aan en om mijn tepel. Oh, hij zuigt erop. Geen wonder dat Emily gelijk wat meer wilde. Oh, ik hoef niets te vragen, hij begin me al te vingeren. Tjonge, zo’n kleine jongen en dan al zo veel tegelijk kunnen doen. Af en toe van borst wisselen, af en toe alleen mijn doos masseren, dan weer lekker in me porren. Jaaah, daar komt het. . . . Lekker langzaam . . . Ja, heftiger. . . . Oei. Oei. Oei. . . . Jammer, klaar]
Tom draaide zich naar Emily en pakte haar tussen haar benen. Ze weerde hem af.
‘Nee zeg, dat is me te snel. Mijn krampen zijn amper over.’
‘Sorry.’
‘Het is wel fijn dat je wat probeert, maar niet alles kan. Jij vast ook nog niet.’
Ze draaide zich naar hem toe, duwde hem op zijn rug en pakte zijn pikkie.
‘Daar zit nog weinig fut in. Toch maar wat proberen.’
Ze nam zijn pikkie in haar mond en streelde hem daarmee. Na even stopte ze.
‘Dat helpt nog niet. Maar ik weet nog wat.’
Ze nam zijn pikkie weer in haar mond. Wat ze deed weet ik niet, maar Tom reageerde er wel op. Hij schokte en zuchtte een paar keer.
‘Oooh, lekker. Geil meisje.’
Emily liet zijn pikkie uit haar mond glijden. Ik schrok. Emily had, met haar mond nog wel, zijn vel aan de punt van zijn stijve zover teruggeschoven dat zijn hele eikel bloot was.
‘Emily! Kan dat wel?’
‘Nou, je ziet het.’
Ze likte Toms eikel een paar keer. Ik zag zijn pikkie groeien.
‘Dat werkt.’
‘Ja. Je moet er niet met je vingers aankomen, die zijn te ruw. Ik heb wat spuug in mijn mond genomen, voor ik zijn velletje terugtrok, om het nat te houden. In het meertje lukt het meestal ook, als ik ze snel wil laten komen.’
[Nou, bedankt voor de tip]
Ze schoof weer haar mond een paar keer over zijn eikel.
‘Oooh, ik begin te komen.’
‘Goed dat je waarschuwt, Tom. Ik wil het niet in mijn mond. Al zal het niet veel zijn. Ik ga met mijn hand verder. Spuit maar lekker, ik mik op je buik.’
Ik zag, dat ze zijn velletje over zijn eikel schoof en gelijk verder pompte. Hij kwam al snel, met twee kleine straaltjes. Maar hij schokte en kreunde nog een paar keer. Hij hijgde nog een tijdje.
‘Ken jij er één die drie keer kan, Bianca?’
‘Ik heb er nog nooit één twee keer op dezelfde dag gehad, laat staan drie keer.’
‘Je weet wat ze over zijn vader zeggen?’
‘Ja. Zes keer zes.’
‘Nou ja, misschien red hij het later ook. Je bent nu leeg, hè, Tom?’
‘Ik denk het wel. Ik voelde twee lekkere klodders gaan, daarna had ik nog wel krampen, maar er kwam niets meer. Die krampen begonnen me een beetje zeer te doen, waarschijnlijk omdat het vergeefse moeite was.’
‘Vraag het maar aan je vader. Al denk ik niet dat die aan zeven keer toekomt. Ik denk dat ik het niet zo vaak red, Bianca misschien, die kon snel weer.’
‘Ik weet nog niet hoe vaak.’
‘Het kan lang duren voor je daar achter komt. Als je dat ooit komt. Je moet er maar tijd voor hebben.’
‘Je moet er in een weekend tijd voor maken.’
‘Ja. Zullen we stoppen? Hij leeg, wij zo vaak we wilden klaargekomen? De volgende ziet dan wel hoe hoog zijn pik komt. Nu vast het eerste uur niet meer.’
‘Ja, prima. Tom, volgende week komt Crystal, als ze wil. Anders één van ons tweeën.’
‘Prima. Als jullie het niet erg vinden blijf ik liggen om bij te komen.’
‘We vinden de weg naar buiten wel weer.’
Emily en ik kleedden ons aan, keken nog even naar Tom, met zijn er onschuldig uitziend kleine pikkie en gingen naar beneden. We zagen tante Tamara in de keuken staan. Emily stootte me aan.
‘Tante Tamara, Tom is geslaagd, hoor. Meer dan dubbel. Tot ziens.’
We renden giechelend naar buiten en naar huis.

Een paar weken daarna lukte het me om Tom mee het water in te krijgen. Terwijl hij met mijn borsten speelde bevoelde ik zijn zak.
‘Omdat ik inmiddels een paar keer met andere jongens gespeeld heb weet ik nu zeker dat je grote ballen hebt.’
‘Er schijnt gekletst te worden. De meiden staan nog net niet te dringen om me te vragen.’
‘Dat is toch fijn voor je?’
‘Ja. Een derde keer komt er al wat meer.’
‘Mooi. En verder?’
Ik liet zijn zak los en voelde hoger.
[Oei. Bijna helemaal omhoog en echt lekker stijf.]
‘Nou, je bent echt een grote jongen geworden.’
Ik streelde hem voorzichtig.
‘Ja, Crystal, Emily en jij hebben me goed geholpen. Crystal zei, na de tweede keer met haar, dat mijn stijve binnen een week genoeg omhoog zou komen voor bij het meertje. Dat het dus het jammer voor jullie drieën was, maar dat jullie niet verder zo met me mochten spelen. Als oma of één van de moeders of tantes wantrouwig zou worden, zouden ze op de ene of andere manier controleren hoe hoog mijn pikkie kwam. Dan zouden we door de mand vallen.’
‘Ja, we hebben het gehoord. Maar het bevalt je hier wel?’
‘Ja, al was het met jullie gezelliger. Als ik me hier rustig gedraag zegt niemand er iets van, als ik drie keer op een middag een meisje mee het water in vraag. Het duurt wel wat langer voor ik kom, omdat mijn stijve nat en glad is. Maar ik kan heerlijk lozen, zonder op te hoeven letten waar ik spuit.’
‘Dat deden wij anders wel.’
‘Ja, maar ik wilde jullie niet onder spuiten.’
‘Wij natuurlijk ook niet, we moeten wel oppassen. We letten hier ook op de stroming, we zorgen ervoor dat we niet in een wolk zaadjes komen te staan. Ik ga nu maar kijken, hoe groot jij die maakt. Is het vandaag je eerste keer?’
‘Nee, de tweede. Als ik hier aankom loop ik meestal gelijk rustig naar het water en wacht af. Altijd komt er direct een meisje dat me een duwtje het water in geeft. Enzovoort. Daarna praat ik nog even met dat meisje. Zodra ik weer een stijve krijg zoek ik op de gewone manier een ander meisje. Daarna nog een keer. Op die manier red ik het om drie keer te lozen. Bianca, ik moet wel. Als ik het maar twee keer doe krijg ik ’s nachts soms een klein nat droompje.’
‘Arme jongen.’
‘Ik heb mijn moeder uitgelegd, waarom ik nog steeds natte dromen heb. Ze snapt het wel, ze vindt het niet erg. Het ligt trouwens aan het eh enthousiasme van een meisje hoeveel ze er bij mij per keer uitkrijgt.’
‘Ik heb geen aanmoediging nodig, hoor. Ik wil graag zien hoeveel die grote ballen van je kunnen produceren.’
Ik ging aan het werk. Nou ja, hobbyen. Ik voelde en zag dat hij bij zijn klaarkomen vier keer loosde.
‘Tjonge, Tom, wat een wolken maak je. Je zal er niks aan kunnen doen, maar met zo veel zaadjes zou je ook vijf keer een iets kleinere lading kunnen lozen.’
‘Oef. Wat deed je het goed. Nee, ik kan er niets aan doen hoeveel er per keer komt. Mijn moeder zegt, je productie zal nog wel iets meer worden, en je voorraadkamertje wat groter. Je hebt het wel gehoord, je vader kan zes keer per dag lozen, iedere keer zes stralen. Nou, ik wacht maar af. Ik vind het niet erg, hoor, dat ik mijn best moet doen om geen natte dromen te krijgen. Mijn klaarkomen wordt langzamerhand steeds lekkerder, omdat er steeds meer komt.’
‘Fijn voor je. Mijn klaarkomen wordt langzamerhand steeds ook lekkerder, omdat jongens nog steeds leren het beter te doen.’
‘Ik heb ook geen aanmoediging nodig, hoor.’
Dat klopte. We hadden het hem op zijn kamer goed geleerd, maar hij was toch nog wat beter geworden. Ik kwam heerlijk.

Veertien

Vicky vroeg Emily en mij een keer om ’s middags bij het meertje te komen. Ze wilde ons iets speciaals vragen. Natuurlijk gingen we er naartoe. Vicky was er al, ze zei dat er nog iemand zou komen. Dat bleek een jongen te zijn.
‘Hoi. Ik ben Michel Davidson. Een eh klasgenoot van Vicky.’
‘Ik heb ze al verteld dat je zou komen. Mooi op tijd, wij zijn er nog niet zo lang. Dit zijn Emily en Bianca. Ik heb ze uitgenodigd zonder te zeggen waarvoor, ze waren zo lief om desondanks te komen.’
‘Dank jullie wel. Eh even denken. Emily. Dochter van Mike en Aimee, kleindochter van de graaf, hè?’
‘De Wellingten-site uit je hoofd geleerd?’
‘Na drie keer lezen onthoud ik het meeste wel. Bianca. Dochter van Jamie en Silvia. Ik weet zo’n beetje waar en onder welke omstandigheden jullie opgegroeid zijn. Ik weet niet wat Vicky jullie over mij verteld heeft.’
‘Dat gaat je niets aan, bleekscheet.’
‘Ja. Ik zie, dat jullie vaker in de zon zitten dan ik. Zonder bikini. Jullie zijn overal prachtig bruin. Tja, waar normaal mijn zwembroek zit ben ik natuurlijk helemáál wit.’
‘Als je last van verbranden hebt, moet je zonnebrandolie meebrengen. Wij smeren je wel in, vooral waar normaal je zwembroek zit.’
Vicky en ik grinnikten om Emily, Michel schrok.
‘Nou zeg!’
‘Doe niet zo preuts. Je smeren natuurlijk vooral je pikkie in. Want als die verbrandt kom je voor niets.’
‘Nee, ik kom voor Vicky. De rest is bijzaak.’
‘Blijf nog maar even bij die mening, stadsjongen.’
‘Ik ben wat vergeten, Michel. Hier gaat alles vanzelf, maar je hoort toestemming van je ouders te hebben.’
‘Die heb ik, Vicky. Ik heb ze gisterenavond het nodige verteld en ze gevraagd om de Wellingten-site te bekijken. Mijn vader heeft gisterenavond de dokter hier nog gebeld, die is erg positief over dit meertje. Vanmorgen zeiden ze dat ik hier naar toe mocht.’
‘Keken ze niet raar op van wat hier allemaal gebeurt?’
‘Mijn vader vond dat hij op de verkeerde plek geboren was. En vannacht was het in hun slaapkamer erg rumoerig. Ze hebben vast gespeeld zoals ze denken dat ik hier ga doen.’
‘Zo veel lawaai maken we daar niet bij. Goed. Vertel eens over je doedelzak.’
Emily en ik grinnikten.
‘Nee, gretige meiden, het is niet waar jullie aan denken. Het gaat om een echte. Vertel, Michel.’
‘Ik verzamel blaasinstrumenten. Ik heb ze aan Vicky laten zien en er twee van bespeeld.’
‘Ja. Op een schuiftrombone zat hij er een paar keer naast. Maar hij speelde op een saxofoon heel goed, maar ongepast, ‘I will love you forever’.
‘Dat is toch nooit ongepast? Ik wilde dat iemand dat voor mij deed.’
‘Dank je, Emily. Wat ik nog mis en graag wil hebben is een doedelzak. Vicky zou aan een meisje van Schotse afkomst vragen of die wist hoe ik daaraan kon komen. Ze staan niet tweedehands te koop op Internet.’
‘Ik heb Renita er al over gevraagd. Ze zal haar opa bellen, die woont nog in Schotland. Trouwens, zou je daarop kunnen spelen?’
‘Na veel oefenen vast wel. Ik ben op mijn vijfde met een blokfluit begonnen. Ik mocht soms voor mijn verjaardag wat kopen of ik deed het van mijn zakgeld.’
‘Je speelde uit je hoofd. Kan je muziek lezen?’
‘Ja, Vicky. Ik heb alles via Internet geleerd. Van veel muziek, ook van ‘I will love you forever’, heb ik de bladmuziek. Maar omdat ik veel oefen ken ik veel uit mijn hoofd.’
‘Goed. Doedelzak geregeld, voorlopig. Bianca, ik heb jou voor wat anders gevraagd. Zou jij Michel iets kunnen leren wat niet via Internet kan? Als je niet wilt vraag ik Emily.’
‘Misschien. Wat?’
‘Met zijn doedelzakje en zijn fluitje spelen, enzovoort.’
Emily en ik keken natuurlijk verbaasd, bij mij duurde het een paar seconden voor ik doorhad wat Vicky bedoelde.
‘O. In het water? Waarom doe je dat zelf niet?’
‘Je zal al wel doorhebben dat hij eh gek op me is. For ever. Ik wil dat niet aanmoedigen, ik wil voor mijn vijftiende geen verkering. Hij wel, hij vindt dat jammer, hij had ook graag gewild dat ik de eerste bij hem zou zijn. Dat snap ik wel, maar hij is bij mij ook niet de eerste. Ik wilde voor zijn eerste keer een wat ouder meisje, wat niet direct iets voor hem voelt en dus ongeremd kan doen en laten doen wat ze wil. En hij ook. Hij weet wat de bedoeling hier is. Hij durfde hier eerst niet te komen, maar hij moest wel als hij me vaker wilde zien. Ik was nooit van plan om me in te laten met een jongen uit de stad, maar ik vond hem al gauw zo lief dat ik hem toch wel een kans wilde geven. Als hij de eerste paar jaar maar rustig aan doet. Ik heb op mijn kamer een keer droog met hem geoefend, omdat zijn grootste probleem was om zijn pikkie te laten bekijken. Nou, jongens ergens inluizen is niet zo moeilijk. Hij was heel lief en volgzaam. Daarom heb ik hem ook even aan me, erover, laten voelen. Meer weet hij niet. Hij voldoet verder aan alle eisen. En hij heeft fijne handen en vingers. Ik dacht al gauw aan jou, omdat jij lief en rustig bent.’
‘Ik snap dat je zelf niet wilt, maar hem ook niet over wil leveren aan een meisje wat niet alles begrijpt en het dan voor hem niet zo fijn doet. Goed. Wanneer? Nu?’
‘Ben je een beetje op je gemak, Michel? Uitgekeken?’
‘Als ik die site niet had bekeken had ik niet gedacht dat zoiets als hier mogelijk zou zijn. Iedereen bloot, maar op z’n gemak.’
‘Ja, geen schooluniform, maar iedereen wel hetzelfde gekleed. Niet gekleed, dus.’
‘Ja. Het is wel onwennig, om er zo bij te zitten, met alleen een handdoek voor mijn eh.’
‘Je moet, als je zit, hem er niet voor houden, maar er overheen. Dan valt hij ook vanzelf naar beneden, als je een kleintje krijgt. Die je mag laten zien.’
Hij verlegde zijn handdoek.
‘Eigenlijk geen gezicht. Net een tent.’
‘We zien liever alleen de tentpaal, maar dat mag niet.’
‘Nou, het kan lang duren voor ik weer een kleintje heb. Ik heb ook al bekeken hoe er het water in- en uitgegaan wordt. En eh ik kon een paar meisjes goed bekijken.’
‘Vandaar die paal. Heb je dat Vicky niet? Op haar kamer?’
‘Nee. Ik durfde het ook niet te vragen.’
‘Ik dacht, dat komt nog wel. Eigenlijk oneerlijk, ik heb hem wel goed bekeken. En bevoeld.’
‘Ja, ik vond dat ik al zo verwend werd. Ik voelde me er niet ingeluisd, ik heb zelf gevraagd of ze iets kon verzinnen om me te helpen om hier te durven komen. Dat deed ze heel lief.’
‘Droog, hè?’
‘Natuurlijk. Ze heeft geen zwembad in haar kamer.’
‘Ik bedoel, ze heeft je dus niet zo lang bevoeld.’
‘O. Eh nee. Wat Vicky bedoelde dat ik aan alle eisen voldoe, ja, ik ben twaalf, mijn pikkie komt helemaal overeind en ik heb al een paar keer een natte droom gehad.’
‘Zoiets snapte ik wel. Fijn, dat je er niet moeilijk over doet. Ik ook niet. Ga je mee? Dan bezorg ik je een kleintje, als je wilt.’
‘O. Tja. Jij ziet er ook lekker uit, Bianca.’
‘Dank je. Je mag zo lekker aan me voelen.’
Ik stond op. Michel keek aarzelend naar Vicky. Die glimlachte.
‘Ga maar mee. Als je hier iedere week een keer komt zal je vast geen natte dromen meer krijgen.’
Michel stond ook op en liep achter me aan naar het water. Ik zag, dat hij op de rand zijn handdoek liet vallen. En dat hij een al helemaal stijve had. Zodra ik stopte, zodra we ver genoeg het water ingelopen waren, stopte hij ook. Ik draaide me naar hem toe.
‘Ik gun jou eerst wat. Je hebt dus al een beetje aan Vicky gevoeld, hè?’
‘Eh een borst gestreeld.’
‘Één? Nou, je mag die van mij nu allebei pakken en er lekker aan voelen.’
Omdat hij aarzelde pakte ik zijn handen en legde die op mijn borsten.
‘Ja, je hebt lekkere handen. Maar houdt ze niet stil.’
Ik voelde zijn handen trillen. Het duurde even, voordat het trillen ophield en hij me ging bevoelen. Hij had gauw door wat hij met mijn borsten kon doen en ze heerlijk voor me, en vast voor hem ook, ging masseren. Ik liet hem zich een tijdje uitleven.
‘Ik vind het al mooi om ze te zien. Met die leuke tepeltjes.’
‘En lekker? Om te bevoelen?’
‘Ja, heerlijk. Zo zacht. Maar toch heel stevig, Bianca. Doe ik het eh goed?
‘Ja hoor. Zo mag je ook aan die van Vicky komen.’
‘O. Nou, ik zie wel.’
‘Als je het bij haar niet naar haar zin doet zegt ze wel hoe het moet. Nu is het mijn beurt. Leg je handen eens op mijn schouders.’
Hij deed het, ik zocht met een hand zijn zak op en bevoelde die. Hij begon een beetje te hijgen.
‘Oh, Bianca.’
‘Dit is vast de eerste keer dat je plezier van je zak hebt, hè?’
‘Ja. Vicky heeft me wel bevoeld, maar voorzichtiger. Dit is nog lekkerder.’
‘Ik weet wel wat jongens kunnen hebben. En wat ze daar hebben. Ik voel je twee balletjes. Waar je zaadjes gemaakt worden. Was het lekker, toen ze kwamen, bij je natte droom?’
‘Eerder raar, me eh leeg te voelen lopen.’
‘Nou, leeg niet, alles er komt niet gelijk uit. Straks vast wel aardig wat en voor jouw lekkerder dan het te voelen lopen. Nou, schik niet.’
Dat deed hij natuurlijk toch, toen ik zijn zak losliet en zijn stijve ging bevoelen. Ik liet hem maar even bijkomen, met mijn hand om zijn stijve.
[Vicky had wat gemist. Er was niets mis me zijn spullen]
‘Je hebt een lekkere stijve. Fijn zo, hè?’
‘Ja. Heerlijk. Je hand er helemaal omheen. Spannend.’
‘Zo hard als nu is hij vast nog nooit geweest.’
‘Voor mijn gevoel niet, nee. Enorm stijf.’
Ik kneep een paar keer zachtjes in zijn stijve.
‘Oh, Bianca. Ik wist niet dat er zo veel gevoel in zat.’
‘Ja, je hebt hem niet voor niets. Voor meer dan om ermee te plassen. Ik vind het wel lekker om zoiets te strelen.’
Ík deed het, een paar keer, op en neer. Hij was amper bij, hij begon weer meer te hijgen.
‘Oh, Bianca!’
‘Ja, lekker, hè? Ik ga je zo nog lekkerder strelen. Grof gezegd heet dat aftrekken, netter, strelen tot je klaar komt. Je krijgt lekkerder krampen dan bij je natte droom en je zal je zaadjes eruit voelen spuiten.’
‘Ik eh het voelt alsof de druk in me aan het oplopen is.’
‘Dat wordt zo nog wat meer, tot je, niet wat je zei leegloopt, maar het lijkt alsof je je leegspuit. Als je naar beneden kijkt, zal je misschien geen stralen zien, wel dat je wolken in het water maakt. Als je getrouwd bent spuit je je zaadjes in je vrouw als je die zwanger wilt maken.’
‘Nou, Bianca!’
‘Anders krijg je geen kinderen Ik ga je met mijn hand strelen, denk maar dat je met je stijve in een gleuf zit en die streelt. Dit aftrekken is een nabootsing. En een voorproefje. Op het echte werk, neuken, zal je nog jaren moeten wachten.’
‘Nou!’
‘Sorry, vrijen. Maar denk maar wat je wilt.’
Veel denken kon hij vast niet, voelen wel. Wat ik wel verwachtte, lang kon ik hem niet lekker eh strelen, zijn hijgen ging direct sneller. En, al hield hij zich duidelijk in, hij begon ook te kreunen. Tot een paar keer lang, terwijl er een wolk in het water zichtbaar werd. Die dreef weg. Ik bleef zachtjes verder strelen en liet hem los zodra ik voelde dat zijn stijve slapper werd. Ik liet hem even bijkomen.
‘Nu weet je wat klaarkomen is. Waarom we het water ingaan. Nou ja, jongens.’
‘Oh, Bianca. Wat was dat lekker. Veel en veel beter dan een natte droom. Heerlijk, om het eruit te voelen spuiten. Wat deed je het fijn.’
[En ik vind het fijn dat je er zo vrij over praat]
‘Tja, ik heb wat oefening gehad. Al hoeven meisjes het niet te leren, het wijst zich vanzelf. Je kan je hand niet stilhouden om een stijve. Jongen moeten wel wat leren. Dat mag ik jou.’
‘O. Wat?’
‘Vingeren, natuurlijk.’
‘O. Ik durf niet zo goed.’
‘Je hebt toch al aan Vicky gevoeld?’
‘Een beetje. Ze zei al snel stop.’
‘Dat kan ik me voorstellen, met jouw lekkere handen. Begin bij mij maar hetzelfde als bij Vicky. Nee, sla eerst een arm om me heen en trek me tegen je aan tot je mijn borstjes tegen je aan voelt. Pak me dan tussendoor.’
Hij begon heel voorzichtig. Ik hielp een beetje mee, door mijn gleuf tegen zijn hand te duwen. Hij wist, op één of andere manier, hoe hij mijn doos beet moest houden en met zijn middelvinger naar mijn gleuf te voelen. Door wat opzettelijke schokjes van mij schoot zijn vinger vast verder bij me naar binnen dan zijn bedoeling was.
‘O. Sorry.’
‘Niet eruit halen. Er helemaal in. Dan bewegen. Ook op en neer.’
Waarschijnlijk aangespoord door mijn steeds snellere gehijg ging hij het steeds beter doen. Ik probeerde me een beetje in te houden om hem niet te laten schrikken, maar helemaal zonder kreunen lukte me mijn klaarkomen niet. Gelukkig schrok hij er niet van en ging door tot ik zijn hand weghaalde.
‘Oei. Lekker. Dank je wel. Hoe vond je het?’
‘Eerst wat eh raar, griezelig. Maar omdat je het kennelijk lekker vond durfde ik door te gaan. Klaargekomen, hè?’
‘Ja, prima. Je bent een snelle leerling. Je bent geschikt om met Vicky te spelen. Durf je dat?’
‘Alleen maar, omdat ze me vast erbij zal helpen.’
‘Ja, van een lading zaad af. En van je natte dromen. Je helpen bij het vingeren heb ik ook gedaan, misschien heb je dat gemerkt.’
‘Ja, je stuurde me erin.’
‘Zoiets vinden meisjes niet erg, als de jongen het voor het eerst doet. Hij weet amper waar hij zijn moet. Laten we terug gaan. Vicky kan aan mij niets zien, aan jouw kleine pikkie wel dat ik je eh klaar heb laten komen.’
‘Dank je wel, Bianca. Kan je Vicky duidelijk maken, dat ik eh niet al te slecht ben?’
‘Ja, je bent goed, hoor. Op meerdere punten.’
We zeiden niets meer tot we bij Vicky en Emily kwamen.
‘Bij hem werkt alles goed, Vicky, boven gemiddeld. Ook niet te kleine wolken in het water. Laten we bij anderen gaan zitten, Emily. Ik moet bijkomen van die lekkere handen en vingers. Hij liet me heerlijk komen.’
‘Fijn. Dank je wel.’
‘Niet nodig, ik heb ook genoten. Tot ziens.’
Emily en ik liepen weg.
‘Hij is voor mij wel wat aan de jonge kant, maar waarom gaf je mij de kans niet om hem te vragen?’
‘Vicky wil hem vast zelf, zijn tweede keer, omdat ik hem goed vond. Laat ze maar. Jij hebt toch keus zat?’
‘Ja, net als jij.’
We gingen grinnikend uit elkaar, allebei op zoek naar wat lekkers.

We hoorden het bij leeftijdgenoten te houden, maar we pakten af en toe ook een oudere jongen, om eens een wat grotere te bevoelen. Naarmate wij zelf ouder werden hadden leeftijdgenoten natuurlijk ook een grotere.
Ik vond het ook leuk om een jongentje te pakken dat ik nog niet vaak gezien had. Hij had natuurlijk nog niet zo’n groot pikkie, maar het was roerend om te zien hoe hij eigenlijk schrok, als ik hem klaar liet komen. Op een enkele na, die kennelijk aan zelfbediening had gedaan. Maar zelfs dan, omdat er, zonder dat ze ermee konden stoppen, straalsgewijs zo veel zaad bij ze eruit kwam. Tja, toen ik wat ouder was kon ik ook het beter dan toen ik twaalf was. Al was ik toen niet ontevreden over me- zelf. En jongens niet over mij.

Achttien

Na mijn achttiende verjaardag mocht ik ’s avonds naar het meertje. Ik sprak met Emily af om samen te gaan.
Ondanks dat Emily me al wat verteld had schok ik bij het meertje toch behoorlijk. Toen we van de kledingkluisjes de zonneweide opliepen kwam een jongen ons tegemoet, die bleef staan. Met zijn stijve tussen recht vooruit en helemaal om- hoog. Hij bekeek Emily en mij op z’n gemak, ik voelde zijn blikken op mijn borsten en op mijn doos. Zijn stijve kwam vrij snel helemaal omhoog. Tjonge, wat een paal! Emily liep door, knikte alleen naar hem, dat deed ik ook maar. We gingen ergens zitten en rondkijken.
Net zoals bij de jongeren zaten er in meerdere kringetjes wat te praten. Maar er waren verspreid zittend veel stelletjes aan het kussen, met hun handen ergens op het lijf van de ander. Jongens die met een meisje uit het water kwamen en een paar jongens op de kant hadden een klein pikkie. Relatief, natuurlijk. Ik bedoel, slap hangend. De rest een helemaal omhoog staande stijve, bijna of helemaal tegen hun buik. Wat een palen. Dat ze die hadden snapte ik, de meiden zaten nogal wijdbeens. Sommige palen zag ik niet helemaal, omdat de hand van een meisje er omheen zat. Eentje, met een jongen min of meer op schoot, hield haar hand niet stil, ze trok hem openlijk af. Wat ik net zo schokkend vond als een meisje dat op haar buik tussen de benen van een jongen lag en hem duidelijk aan het pijpen was. Toen ik er wat tegen Emily over zei, zei ze dat het er gemiddeld zo aan toe ging. Pas laat op de avond, als er veel weer weg waren, werd er gevrijd.
Ik zou wel zien, ik wilde het niet te laat maken, daar niet op wachten.
Ik zat te genieten, van die palen. Die heen en weer zwiepten als ze ermee liepen. Ik snapte eindelijk goed dat stijven onder de achttien jaar verstopt moesten worden. Zo’n paal aan een jongen was erg verleidelijk om beet te pakken. En, als ik niet beter wist, die de kriebels in mijn gleuf laten verhelpen door me ermee klaar te laten komen. Die van de jongen die we het eerst tegenkwamen had ik al willen grijpen. En, als jongens niet beter wisten, zouden die vast hun stijve zo vaak mogelijk in een gleuf willen stoppen en erin klaarkomen.
Emily wuifde een paar jongens, die voor ons stopten, door. Toen Johnny bij ons stopte was ik haar voor.
‘Kom bij ons zitten, Johnny.’
‘Graag, Bianca. Ook hoi, Emily.’
Emily knikte, neutraal kijkend.
‘Ben je alleen? Of is het uit?’
‘Nee, het is heerlijk aan met Renita.’
‘Fijn. O. Die mag hier natuurlijk ’s avond nog niet komen.’
‘Nee, nog jaren niet.’
‘En jij? Ben je eigenlijk wel achttien? Ik dacht, dat je maanden jonger was dan ik.’
‘Dat klopt, Bianca. Ik ben bijna achttien. Maar er is vast verder niemand die het weet of die er zich aan stoort.’
‘Als je hiernaast woont kan je makkelijk rondlopen wat je wilt.’
‘Er kan wel wat net over een grens, maar niet alles.’
‘Nee, iedereen houdt iedereen een beetje in de gaten. Wat kan hier niet?’
‘Duidelijk wat doen zonder dat het om kennismaken gaat.’
‘Wat is duidelijk?’
‘Zo snel hij of zij kan steeds wat met een ander doen. Wat ook afgekeurd wordt, is vroeg op de avond vrijen. Stel het uit en eh doe zo lang wat anders.’
‘Als je daarna nog kan vrijen.’
‘Iedereen kan toch wel twee keer op een avond?’
‘Ja, vast wel. Weet je toevallig de laatste stand bij Tom?’
‘Ja, hij was hier laatst een hele zaterdag. Hij heeft bij ons op de camping geluncht. Hij kwam op vier keer vier.’
‘Nou, niet slecht. Hij is net zestien, hij zal nog wel meer op zijn vader gaan lijken. We zullen nooit weten hoeveel wij hem daarbij geholpen hebben.’
‘Jullie hebben hem geholpen?’
‘Het was toen een geheimpje, er weten er nu al zo veel van dat er nog wel één bij kan. Ik vertel het in het kort. Toen hij bijna twaalf was werd in het zwembad door oma, zijn moeder en tantes ontdekt dat hij net zulke grote ballen had als zijn vader. Weet je daarvan?’
‘Natuurlijk, zes keer zes.’
‘Ja. Tom vertelde, hij kon, hij moest al vaker dan één keer per week met zelfbediening lozen om het door oplopende hoge druk niet pijnlijk te laten worden. Maar zijn pikkie kwam niet boven horizontaal. Een enkele keer zelfbediening kon wel, maar voor vaker moest een meisje hem helpen, vond vooral oma. Wij en Crystal afwisselend mochten hem helpen om zijn pikkie om- hoog te krijgen tot hij naar het meertje zou mogen.’
‘Oei. Hoe?’
‘We hebben een middag of avond aan zijn spullen gezeten tot hij helemaal leeg was. Jammer genoeg had het na een keer of vijf resultaat.’
‘Jammer genoeg?’
‘Ja. Tijdens het tussendoor wachten tot zijn pikkie weer stijf kon worden mocht, moest hij met ons spelen. Niet staand, zoals in het meertje, maar wij, op bed liggend, helemaal bloot, wijdbeens met hem er tussen. Wat hij nog niet wist wat er bij meisjes kon, behalve vrijen, hebben we hem geleerd. Wij raakten natuurlijk niet leeg, wel behoorlijk afgemat. Maar zo’n spelletje beviel ons wel.’
‘Tja. Ik kan me voorstellen dat jullie genoten hebben.’
‘Ja, nogal. Met zijn pikkie kwam het in orde, we weten niet of we zijn productie vergroot hebben door hem te laten komen tot hij hartstikke leeg was. Jij bent nogal stevig, kan jij wel genieten met zo’n klein meisje? En andersom?’
‘O ja. Ik kan haar heerlijk omhelzen, met mijn handen vol met haar kontje of haar borstjes. Het echte werk zal later wel lukken, voorlopig heb ik voor haar een grote vinger, waar ik haar lekker omheen kan laten spartelen. En zij kan met haar twee kleine handjes mijn hele stijve beethouden en eh enzovoorts. Ze heeft van de week geen tijd voor me. Afgelopen weekend al niet. Ze heeft een examenweek en wil nog veel nakijken.’
‘O. We zijn hier net en zaten nog wat rond te kijken. We wilden nog niets. Ik dacht, jij bent toch bezet, ongevaarlijk, met jou kunnen we wel een praatje maken. Maar ik begin te twijfelen.’
‘Terecht. Ik ben niet gevaarlijk, maar eerlijk gezegd wil ik wel wat. Maar niet waar de meesten jonger zijn dan ik en het in het water moet.’
‘Mag je dat? We weten dat Renita niemand anders aan haar lijf wil dan jij.’
‘Dat wil ze nog steeds niet. Maar ik mag van haar. Ze weet dat jongens, zeker als ze aan af en toe lozen gewend zijn, het geen week eh in eenzaamheid redden.’
‘Wat wil je dan? Je hoeft met ons geen kennis meer te maken.’
‘Nee, ik heb al eerder met jullie gespeeld. Dat is het enige wat ik nu graag weer zou willen.’
‘O. Met wie van ons?’
‘Met allebei. Afwisselend, daar schijnen jullie verstand van te hebben. Ik bedoel, tussendoor zal ik laten merken dat ik wel weet wat er bij meisjes kan. Na twee keer kan ik er wel weer tegen tot na de examens van Renita.’
‘Tja. Wat denk je, Emily?’
‘Het is een beetje brutale, egoïstische vraag, het gaat hem hoofdzakelijk om twee keer te lozen. Maar als we het doen en hij ons laat merken dat hij genoeg weet hoeven we vanavond niet verder op zoek. We kunnen nadoen wat we ook met Tom op bed gedaan hebben. Ik wil wel beginnen. Door het zien van al die stijve pikken hier wil ik er graag één vasthouden, enzovoorts. Kom tussen mijn benen liggen, Johnny, met je rug tegen me aan.’
Johnny deed het.
‘Lekker, mijn hoofd tussen je borsten.’
‘Je mag je hoofd wel opzij draaien en met je mond en tong wat doen.’
Ik zag dat hij het deed, met zijn mond een tepel pakte. En dat Emilie zijn stijve beetpakte.
‘Ik krijg hem vast niet ver genoeg naar beneden om je vóór je te laten spuiten.’
Ik gooide mijn handdoek op zijn buik.
‘Doe die over zijn borst en mik daarop.’
Ze spreidde de handdoek uit.
‘Ja, zo lag Tommetje ook wel. Alleen met zijn kleine stijve pikkie richting plafond, niet in de richting van zijn kin.’
Emily ging met één hand Johnny’s ballen masseren, met de andere streelde ze zijn stijve.
‘In het water hoeft het niet, we hebben bij Tom geleerd te mikken. Bij zijn eerste keer onder de douche spoot hij tussen ons in. Daarna op bed op een handdoek.’
‘Wat? Hebben jullie hem met z’n tweeën gepakt?’
Emily ging zijn stijve zichtbaar stevig op en neer trekken.
‘Alleen de eerste keer, we deden altijd veel samen. Daarna apart, een jongen delen vonden we toch niet ideaal. Wij konden met z’n tweeën wel tegelijk aan hém komen, hij niet aan ons.’
Johnny’s stralen zaad kwamen keurig op de handdoek.
‘Wolken in het water zien komen is wel leuk, dit is mooier, hè?’
Ik knikte, dat ik het met haar eens was.
‘We zien het later niet meer, zouden we het voelen, Bianca?’
‘Soms, heeft oma me een keer verteld. Het ligt eraan hoe hard hij spuit. Maar door zijn bewegingen merk je wel wanneer hij klaarkomt. Hij duwt bij iedere straal hard tegen je aan om met een kreun zo diep mogelijk te lozen.’
‘Dat zal dan wel een natuurlijke beweging zijn, nodig lijkt het me niet, als hij meer dan leegloopt. Als hij bovenop ligt komt het sowieso ver genoeg. Zeg, oma kan het weten, hè? In haar jeugd, toen ze sletje was, heeft ze het van nogal wat verschillende jongens gevoeld.’
‘Over de honderd. Toen ook vaak van opa. En nu weer, maar ze voelt meer. Hij kon, op z’n zestiende, wel vaak maar had nog niet zo’n dikke.’
‘Het klinkt, alsof je het haar hebt horen zeggen.’
‘Dat heb ik ook. Als ik vroeger bij het zwembad bij opa op schoot lag, om te knuffelen, hoorde ik wel eens wat.’
‘Ja, knuffelen wilde hij je altijd wel.’
‘Ik heb er nooit voordeel van gehad, hoor. Ik praatte niet veel met hem en oma, die altijd naast hem op een stretcher lag, ik hoorde ze wel ook met andere ouderen praten. Als ze vergaten dat ik het kon horen vertelden ze nogal vrij wat ze allemaal meegemaakt hadden.’
‘Zoals?’
‘Ik ben het meeste vergeten, het is van wat lang geleden. Maar ik denk dat ik van alle ouderen gehoord heb wanneer en hoe ze ontmaagd zijn. Van opa en oma weet natuurlijk iedereen het.’
‘Ja, opa door haar, op z’n zestiende. Te vroeg, te vaak te ver. Oma heeft het nooit gevoeld, maar het moet jaren voor haar zestiende gebeurd zijn, zodra één van de vele pikkies waar ze zich op stortte er groot genoeg voor was. Van onze ouders weten we ook.’
‘Ja, ’s middags, gelijk na hun trouwen. Weet jij het van je ouders, Johnny?’
‘Mijn moeder kon niet op haar bruiloft wachten, ze vroeg er een paar maanden eerder al om. Van mijn vader weet ik het niet. Ik weet wel, dat hij waarschijnlijk geen Viagra nodig heeft. We liepen binnen in ons blootje, als hij in mams buurt was had hij constant een erectie. Als ik vroeger op de tractor met hem meereed en hij zag op de zonneweide een blote doos reed hij gelijk naar huis en eh ging een ritje op mams maken. Alleen een krap halfuur daarna had hij geen stijve. Ik kreeg toen nog geen kriebels van een blote doos.’
‘Nu wel?’
‘Ja, natuurlijk, dat doet iedere man wat, behalve bij die van onder de tien, natuurlijk. Die zijn daar nog plat, hebben nog geen mollige doos die je lekker in je hand kan houden en masseren. Maar als er bij één van boven de twaalf geen haar op zit vraagt het om gelikt te worden. Zie je hier soms ook doen.’
‘Ik denk, dat een blote doos ook herinneringen bij je vader oproept. Hij is op z’n twintigste tijdens een zonvakantie door twee meiden verleid. Ze presenteerden zich, op hun kamer, wijdbeens bloot op bed liggend, één met een behaarde doos, één met een geschoren dus blote. Allebei met een condoom in een hand. Je vader verwachtte toen niet dat hij ooit zou trouwen en nam het er maar van. Hij was er om uit te rusten, maar daar kwam het niet van. Die meiden kwamen voor een seksvakantie, die gaf hij ze. Hij mocht, moest en kon ze allebei twee keer per dag, veertien dagen lang, je weet wel.’
‘O. Ik zou zeker die blote doos likken, maar ik heb geen idee waarin ik het lekkerst klaar zou komen. En of ik het zou voelen dat ik in een condoom loosde. Hij moest het natuurlijk in allebei even vaak. Gezien de omstandigheden kan ik het hem niet kwalijk nemen.’
‘Dat doet je moeder ook niet. Het was vóór zij hem ontmoette.’
‘Misschien omdat hij het vier keer per dag kan. Zou hij door die jeugdherinnering wat terughoudend tegenover vrouwen zijn?’
‘Mogelijk. Maar het is hier niet nodig. Ze noemden dat van hem en dat van opa en oma jeugdzonden. Van alle mannen komt je vader in het zwembad wel het minst aan meisjes. En maakt zich altijd snel los als hij bij zijn pik gegrepen wordt.’
‘Ik doe het liefst alles wat ik mag met de lekkere borsten en met en in het mooie, rode krullenbolletje van Renita.’
‘Doe nu eens wat met die van mij. Je voelt toch geen kleur. Maar ga me niet likken. Laten we omruilen.’
Emilie ging ruggelings tussen de benen van Johnny liggen. Johnny pakte haar borsten.
‘Het blijft heerlijk om allebei mijn handen vol te hebben.’
‘Renita heeft voor haar leeftijd en grootte vrij grote borsten, hè?’
‘Ja, zo ongeveer als de jouwe.’
Hij liet er één los, ging met een hand naar beneden, pakte haar doos en masseerde die.
‘En ook een beetje mollig doosje.’
Ik zag zijn middelvinger naar beneden gaan.
‘En waarschijnlijk net zo’n gleuf. . . . Met lekkere lipjes.’
Ik hoorde Emily gaan hijgen. Ik kreeg er de kriebels van, alsof ík zijn vinger in me voelde porren. Emily kwam vrij snel.
‘Tjonge. Goed hoor, Johnny.’
‘Ik word er altijd geil van, als ik een meisje klaar zie en voel komen.’
‘Ja, vast. Ik voel tegen mijn rug wat harder worden. Ga maar bij Bianca liggen.’
Tja, ze snapte dat ik onderhand ook wel wat wilde. Johnny kwam tussen mijn benen liggen, Emily gooide een handdoek op hem, ik spreidde die uit en pakte met beide handen zijn spullen.
‘Ik vind het wel leuk om een niet helemaal stijve te bevoelen. Nog lekker soepel. Wil je snel komen?’
‘Nee. Doe het liever langzaam en grondig. Om me goed te legen.’
‘Nou, na zes jaar zijn we van alle markten thuis.’
Ik begon langzaam. Ik stopte af en toe, om zijn opwinding een beetje te laten zakken. Tot ik zijn stijve van stijf nog harder voelde worden.
‘Ja. Ja. Ik kom.’
Ik voelde wat, een klodder zaad dus, door zijn stijve komen. Ik streek mee, waardoor hij zo hard spoot, dat die klodder bijna op zijn kin kwam. De volgenden kwamen wat minder ver. Ik bleef hem melken tot er helemaal niets meer kwam.
‘Nou, Bianca, als die niet leeg is?’
Johnny kreunde nog een keer.
‘Ja. Op mijn twaalfde ben ik hier door een stel meiden gegrepen en tussen hun in door meerdere betast en afgetrokken. Er was er één bij, die me ook zo molk. Zo leeg heb ik me nooit meer gevoeld, tot nu.’
‘Wij deden daar vroeger ook aan mee, bij jongens die pas kwamen. Amper gewend om een half stijve te laten zien, toen, plat op de grond, wijdbeens, al gauw hun stijve op z’n grootst, er veel handen om te voelen, ook grondig aan zijn zak en dan openlijk spuiten. En het commentaar horen op zijn spullen en zijn prestatie. Maar het blijft fijner om alleen aan een jongen te zitten.’
‘Ik voel me alleen nog bloot, als mijn eikel bloot is.’
‘Ja, vast, omdat die het normaal niet is.’
‘Maar doe maar niet.’
Emily giechelde.
‘Ons snelheidsknopje is nooit te zien, alleen te voelen.’
‘Ja, dat werkt altijd snel, de meeste meiden vinden het dan te snel gaan. Ik heb weinig gelegenheid om daar met mijn tong naar op zoek te gaan.’
‘Je weet er dus wel van.’
‘Alles wat je niet bij je voorlichting gehoord hebt hoor je hier in de loop van de jaren wel. En je ziet steeds meer, hier tot en met vrijen. Om aan een meisje te zitten, blijf ik, voor twee borsten en een gleuf, een hand tekort komen. Tot ik mag vrijen.’
‘Ja, we snappen wel waar je handen en je stijve dan zitten.’
‘Ja. Mijn eikel wordt dan vast heel lekker gestreeld.’
Ik ging met mijn rug tegen zijn borst liggen.
‘Streel mij nu maar.’
Hij liet me eerst zijn handen op en om mijn borsten voelen. Ik begon me natuurlijk nog warmer te voelen toen ik een hand naar beneden voelde gaan. Die eindigde om mijn doos, die hij lekker masseerde. Het bleef spannend, om dan een vinger naar mijn gleuf te voelen zoeken, zijn gestreel voelen, dan een beetje druk om net tussen mijn lipjes te strelen. En die dan, op en neer gaand, dieper in me te voelen komen, steeds verder, tot hij niet verder kon. Natuurlijk dacht ik dan altijd, was het maar een stijve, die zou nog dieper in me komen en mijn gleuf vast helemaal opvullen. Mams had verteld, het past altijd precies, omdat er in een gleuf rek zit. Vanaf het begin had Johnny een lekker tempo, zodat ik niet verrast werd maar ook niet dacht, schiet op. Ook toen hij duidelijk begon om te proberen me te laten komen deed hij het alsof hij het zelf voelde. Ik kwam lekker heftig en lekker lang.
‘Ik vond het fijn, om ook wat met jullie te doen.’
‘Ben je leeg genoeg?’
‘Ja, prima.’
We namen afscheid en gingen alle drie naar huis.

Ik deed daarna, mono, wat met jongens die ik al meer of minder kende. En die met mij, natuurlijk. Ik ging onregelmatig naar het meertje, meestal als het gekriebel onderin me niet meer weg te denken was. Eerst bleef het bij twee keer op een avond, maar soms was ik zo gretig, dat ik het wel drie keer wilde. En kreeg.

Achttien plus, zondagavond

‘Bianca, volk.’
Ik keek, waar Emily naar toe keek. Ik zag Johnny aan komen lopen, Renita omarmend. Ernaast liep een bleke jongen van ongeveer onze leeftijd. Ze stopten bij ons.
‘Mag ik mijn neef hier parkeren? Jullie willen hem vast wel wat wegwijs maken. Ik wil met Renita gaan knuffelen.’
Johnny en Renita liepen grinnikend een meter of tien verder, waar ze gingen zitten. Renita bij Johnny op schoot, ze begonnen direct te kussen en ik zag een hand van Johnny een borst van Renita pakken en die masseren. Ik draaide me naar de neef, die naast me was gaan zitten.
‘De neef van Johnny? Nooit over gehoord.’
‘Schiet niet in de lach, ik heet Adam. Staples.’
Ik schoot het toch even.
‘Sorry. Natuurlijk flauw om te zeggen, ik zag al dat je Adam was. Ik ben Bianca. Wellingten.’
‘Wellingten? Van de Wellingten Manor?’
‘Ja. Daar kan ik niets aan doen, hoor. De graaf is mijn opa. Noem me geen Bi, anders kan je ophoepelen. Ik heet Bianca en ben beslist niet bi.’
‘Ik zou niet op zo’n idee gekomen zijn. Ik houd ook niet van afkortingen.’
‘Alleen a zou stom klinken. Vertel verder over jezelf, Adam.’
‘Ik ben niet de maar een neef, ik heb twee oudere broers. En een iets jongere zus. We wonen in Liverpool. Oom John is een jongere broer van mijn vader. Er schijnt vroeger onenigheid tussen hun geweest te zijn, pas vorig jaar hoorde ik van zijn bestaan. Ik heb wat gezocht op Internet en vond hem. Op de camping hier. Door wat ik daarover vond werd ik nieuwsgierig. Ik was toen van plan om in Oxford te gaan studeren, dan zat ik er dichterbij om er eens een kijkje te gaan nemen. Ik ben gisterenmiddag aangekomen. Ik kon in Johnny’s caravan blijven slapen. Morgenochtend vertrek ik weer.’
‘Je studeert nu in Oxford?’
‘Ja. Economie en management. Met een beurs. Net voldoende.’
‘Maar je zal hier wel met een auto gekomen zijn, met openbaar vervoer zijn we slecht bereikbaar. Momentje.’
Emily had me aangestoten.
‘Ja, Emily?’
‘Ik zie verderop wat interessants. Tot later.’
‘Ja, prima.’
Emily liep weg.
‘Adam, kan je je een auto veroorloven, met een net voldoende beurs?’
‘Niet zo makkelijk, daarom heb ik er nog geen. Ik heb er nu één te leen van een studiegenoot. Een rijke. Hij vroeg me vorige week hem zaterdagmorgen met zijn auto naar Heathrow te brengen en hem maandagmorgen weer daar op te halen. Hij ging even een weekendje naar New York, maar had de pest aan treinen. Ik mocht de rest van het weekend zijn auto gebruiken. Dat was een mooie gelegenheid voor me om hier te komen kijken. Ik bedoel, op de camping.’
Ik grinnikte.
‘En keek hier ook even. Je zal wel wezenloos geschrokken zijn.‘
‘Van de camping niet. Die vind ik heel mooi. De rest? Tja.’
‘Ja?’
‘Er wordt nergens geschreven over nudisten- of naturistenterrein. Bij het begin van de weg staat camping. Over hier niets.’
‘Dat camping klopt natuurlijk. Als je het hier een naam wilt geven past naturistenterrein beter. We noemen het simpel het meertje. We maken er nergens reclame voor, het is bedoeld voor dorpsbewoners. Bij nudisten gaat het er hoofdzakelijk om om bloot te zijn en naar elkaar te kijken. Bij naturisten gaat het erom om gezellig met elkaar om te gaan, voor jongeren om verkering te krijgen en daar uiteindelijk mee te trouwen. In ons blootje, zoals we geschapen zijn, met elkaar kennismaken. Met het daarbij horende natuurlijke gedrag. De meeste meiden vinden het hier en in het dorp ideaal, ze hoeven niet met de mode mee te doen, wat een hoop geld scheelt. Goede bikini’s zijn ook duur, ieder jaar weer minstens één, en na het zwemmen zit je een in natte.’
‘En voor jongens?’
Ik grinnikte weer even.
‘Die vinden het hier ook ideaal. Ze zien meiden die niet met de mode meedoen. Zelf zouden ze in een natte zwembroek zitten.’
‘Ja, leuk. Ik heb gisteren eerst kennis gemaakt met oom John, tante Maureen, Crystal en Johnny. Als je een Wellingten bent zal je die wel kennen.’
‘Even een vraagje, Adam. Ik neem aan dat wat je over de camping vond op de Wellingtensite stond.’
‘Ja. Ik heb alles daarop gelezen.’
‘Adam, ik ken iedereen die daarop genoemd wordt. Jouw familie dus ook.’
‘Goed. Over die vroegere onenigheid wilde oom John niets zeggen, dat was iets tussen hem en mijn vader. Het zal wel met pesten te maken hebben. Ik heb niets bijzonders meegemaakt, ben gewoon naar openbare scholen geweest. Dus kwam het al gauw over hoe het met hun gegaan was. Dat ze, na wat minder voorspoed in een stad, op de camping snel gelukkig geworden waren. Johnny was het beheer aan het overnemen, Renita zou hem later komen helpen, oom en tante hielpen nog wel mee. Zoals in het weekend de receptie bemannen, dan hadden Johnny en Renita meer tijd voor elkaar. Later in de middag liep ik met Johnny over de camping, kwamen toen bij eh hier. Dat wil zeggen, we gingen niet verder dan de kledingkluisjes. Daar zag ik, dat het onwaarschijnlijke waarover ik op de Wellingtensite gelezen had, nog waar was ook. Al had ik nogal wat gegokt, want over alles werd een beetje bedekt geschreven.’
‘Ja, tante Tamara schrijft mooi. Ze praat ook zo. Tante Maureen is wat vrijer, dat heb je misschien gemerkt.’
‘Ja, daar schrok ik een paar keer van. Het spreekwoord is, man en paard noemen, zij noemde alles waarover Tamara schreef, eigenlijk voorzichtig omschreef, net zo als jongens onder elkaar doen. Meisjes vermoedelijk ook. Na ons bezoek aan het meertje moest ik van haar de Wellingtensite weer bekijken. Op de laptop van Crystal. Om één en ander beter in verband te brengen met wat ik gezien had. Als ik wat vroeg kreeg ik een overduidelijk antwoord. Het geheel werd me nog wat duidelijker toen ik met Johnny gisterenavond hier een kijkje ging nemen. Grappig, dat alles hier voortgekomen is uit het bloot in hun tuin zonnen van je opa en zijn vrouw.’
‘Ik vind het hier niet grappig, maar heel fijn.’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Ja, heel natuurlijk.’
‘O. Ja, dat vooral.’
‘Je durfde gelijk al vanavond mee te doen?’
‘Bianca, er zijn maar twee soorten, ik val hier niet zo op.’
‘Gelukkig zijn er per soort wat verschillen, anders zou het een saaie boel zijn.’
‘Ja, ik zie wel wat verschillen.’
‘Zoals?’
‘Wat wil je van me horen?’
‘Wat je aan verschillen ziet. Zoals je tante het zou doen.’
‘Tja, als iedereen hier zo vrij in z’n blootje zit zal er ook wel vrij gepraat worden.’
‘Ja, natuurlijk. Probeer het ook maar. Wat voor verschillen zie je?’
‘Verschil in grootte van borsten. Sommige hebben ze hoog, andere wat lager. Zoiets is me eerder niet opgevallen, dat zal dan wel door corrigerende beha’s komen.’
‘Ja. Ook dure dingen. Gaat je voorkeur uit naar laag of hoog?’
‘Hoog. Eh als ik het zeggen mag, zoals die van jou.’
[Fijn, hij durft wat te zeggen]
‘Dat mag je zeggen. Vreemden vallen hier op, omdat iedereen weet of iemand uit het dorp komt of niet. Alleen al omdat jij nogal wit bent, overal, val je op.’
‘Ja, ik snapte wel waarom er naar me gekeken werd. Niet om, wat je noemde, het bij bloot zijn horende natuurlijke gedrag. De onwillekeurige verschijnselen. Dat zien ze al genoeg.’
[Hé, gelegenheid om zijn complimentje te retourneren]
‘Nee, nooit genoeg. Ik zie er bij jou maar één. Als ik het zeggen mag, een mooie.’
Adam grinnikte even.
‘Je lijkt me net zo vrij als tante Maureen.’
‘Ja, dat ben ik wel zo ongeveer.’
‘Die verschillen bij meiden zullen bij een kennismaking hopelijk niet de hoofdzaak zijn.’
‘Nee. Maar smaken verschillen ook. Het met elkaar praten is het belangrijkst. Het is fijn, om ook een voorschotje op een huwelijk te kunnen nemen. Als je het eh aan elkaar zitten om één of andere reden met de ander niet prettig vindt, kan je de kennismaking beter stoppen.’
‘Ja, normaal, buiten dit dorp, kan je na je huwelijk verrast worden.’
‘Hier weten de meesten, als ze achttien worden, onderhand wel hoe vaak ze per dag iets zouden willen of kunnen. Dat is normaal vaak een struikelblok.’
‘Ja, dat schijnt zo.’
‘Er wordt in de Manor open over gepraat, door alle ouderen. Niet dat ze allemaal moeilijkheden gehad hebben, maar hoe die voorkomen of verholpen kunnen worden. Als er vernomen wordt, meestal via via, dat er een stel moeilijkheden heeft, wordt dat door opa en oma uitgenodigd om op de Manor te komen praten. Bij het zwembad. Bloot. Dan kan er overal over gepraat worden. Dat heeft, met wat extra hulp, voor zover Emily en ik weten, een paar te snelle huwelijken voorkomen. Wat op dat punt natuurlijk ook helpt, is dat bij het aan elkaar komen de jongen van zijn eh haast om te vrijen verlost wordt.’
‘Nu praat je als die Tante Tamara.’
‘Ja, eigenlijk wel. Maar ik wil je niet schokken, je bent natuurlijk gedrag, zoals wij dat vinden, niet gewend. Heel vroeger sleepten mannen vrouwen, soms erg jonge meisjes al, de bosjes in en vierden hun lusten bot. Als die vrouwen of meisjes het niet wilden was het natuurlijk een verkrachting. Maar er werd vroeger vast ook wel wat uitgelokt en was het vrijen. Nou, ik zal maar één stap opener voor je praten. Als er eigenlijk geen sprake was van een kennismaking, noemen we zo’n paring, zonder voor- en naspel, neuken. Hij duwt hem erin, wipt tot hij klaarkomt, eruit. Ook als zij niet klaarkwam. Hier gaat het iets anders. Geen verkrachtingen, alles alleen met gezamenlijke instemming. Na wat kennismaken door praten ook wat kennismaken door aan elkaar te komen. Als ze willen, normaal wel, jongens met de hand klaar laten komen, met de bijbehorende zaadlozing. Meisjes vingeren tot ze klaarkomen. Een jongen met hoge nood mag een meisje vragen, zonder daarmee echt kennis te maken, of die hem van zijn hoge nood, zijn hoge druk, af wil helpen. Hem een lading zaad kwijt te laten raken. Als dank moet hij dan meestal dat meisje ook klaar laten komen. In het water spoelt zaad weg, op de kant, voor boven de achttien, moet het op een wegwerphanddoek, om slipgevaar op het gras te voorkomen. Klonk het zo meer als tante Maureen?’
‘Eh ja. Al gingen we er niet zo ver op in.’
[Tja, ik moest hem wegwijs maken. Wat reageert hij fijn, lekker rustig. Hij ziet er ook goed uit. Afgezien van dat witte. Ik wil hem nog wel wat wijsmaken]
‘Nee, daarvoor kennen jullie elkaar te kort. Maar je weet nu vast genoeg over kennismaken, hè?’
‘Waarschijnlijk.’
‘Wij zijn dat nu ook aan het doen.’
‘O. . . . Ja.’
[Nog maar een aanloopje.]
‘Ik hoop je hier vaker te zien, Adam.’
‘O. Ik jou ook. Ik ga op zoek naar een goedkope auto. Vlakbij de universiteit zijn er een paar garages, die studenten graag als klant hebben. Om van hun oudere inruilen af te komen. Ik denk, dat het van de universiteit tot hier nog geen half uur rijden is. Dat is te doen. Bianca, jij was net vrij direct, ik vind het heel fijn om kennis met je te maken. Daar kom ik graag vaker voor.’
[Ja, fijn]
‘Fijn, Adam.’
‘Is het verplicht, als ik dat doe, om ook met andere meisjes kennis te maken?’
‘Voor jeugd tussen de twaalf en achttien wel. Op onze leeftijd niet zo, Adam. Wij worden geacht al zo veel mensenkennis te hebben dat een kennismaking gelijk grondiger is. Daarom raken verkeringen hier niet snel uit, zoals soms bij de jongeren.’
‘Ik kan nu natuurlijk niet beginnen over verkering.’
[Nee, zeg. Ik weet de helft van je nog niet]
‘Nee, dat zou te snel zijn. Adam, als wij hier met elkaar om blijven gaan, en ik ben er een keer niet, mag je evengoed een ander meisje vragen om je te laten helpen. Op die manier maken jongens, al is het dan hun bedoeling niet, toch een beetje kennis met andere meisjes. Maar het is niet de bedoeling, dat zonder erbij te praten, er continue alleen maar wat gedaan wordt, op initiatief van jongens of meisjes.’
‘Het zou niet bij me opkomen. Zouden er meisjes zijn die eh?’
‘Ja. Net zoals voor jongens een gleuf aantrekkingkracht heeft, heeft een omhoogstaande stijve dat voor een meisje. We zijn te geciviliseerd om alleen maar, sorry, te neuken. En hier krijg je de kans niet. Dat zou gezien worden en je zou een verbod krijgen om hier te komen. Eerste keer, tijdelijk, tweede keer definitief.’
‘Natuurlijk, maar geciviliseerd. Alles bij elkaar lijkt het me hier eh gezond aan toe te gaan.’
‘Ja, dat is het. We zijn sowieso vaker buiten dan jeugd buiten het dorp, die binnen computerspelletjes spelen. Het gedrag hier is niet schadelijk, er slijt niets van. Het is goed voor de doorstroming bij jongens, en het krampen krijgen bij het klaarkomen is een beetje sporten. Adam, als je verder met me kennis wilt maken, moet er iets goed tot je doordringen. Wat de jeugd weet, jij, als nieuweling, moet erover doordenken. Afgezien van bij ons zwembad in de Manor in m’n blootje te lopen, kom ik hier al sinds een paar maanden na mijn geboorte. Iedere zes jaar bij een oudere groep. Vanaf twaalf mocht ik meer, vanaf achttien nog meer. Je zal wel snappen, dat ik heel wat jongens beet gehad heb, enzovoorts, en andersom, enzovoorts.’
‘O. . . . Tja, dat zal wel.’
‘Vind je dat erg?’
‘Eh het is hier duidelijk de gewoonte. Bianca, als ik hier gewoond had, had ik zeker meegedaan. Hoe zou ik jou dan iets kwalijk kunnen nemen?’
[Wat een fijne instelling]
‘Fijn, Adam, dat je er zo over denkt. Maar we weten hier, dat jongens van buiten het dorp het liefst willen trouwen met een, wat ze noemen, onschuldig meisje, een maagd. Terwijl ze het zelf nogal eens niet meer zijn. De meesten hier kan je niet direct onschuldig noemen, ze blijven wel maagd tot ze trouwen. En als je het nog niet weet, een vinger is te kort om een meisje te ontmaagden.’
‘Nou zeg.’
‘Je hebt gezegd dat je verschil in borsten ziet. Wat vind je van wat je hier nu ziet gebeuren?’
‘Ik zie dat er, net zoals ’s middags, stellen in het water staan. Ik weet nu zeker wat die aan het doen zijn. Het lijkt me op de kant fijner. Borsten blijven net boven water wel droog, maar onder water is alles natuurlijk nogal glad.’
‘Ja. Daarom is de volgorde wat er mag ook zo. Nat vanaf twaalf, ook droog vanaf achttien. Je hoort er voor je twaalfde natuurlijk al wat van, er blijft altijd wat over om naar uit te kijken. Alleen oudere, meestal getrouwde stellen, vrijen hier laat op de avond.’
‘Openlijk?’
‘Er wordt meestal geprobeerd, met alles, om het niet te opvallend te doen. Op hun zijkanten tegen elkaar aan kan het ook. Of, met een handdoek tussen hun in, kan er ook geloosd en gevingerd worden. Netter dan zoals links van je een hand een stijve eh af te zien trekken. Meestal wordt daarmee gewacht, net als met vrijen, tot later op de avond, als het wat donker is. Dan wordt er ook wel eh gepijpt en gelikt.’
‘Ik weet wel hoe het heet, hoor.’
‘Vast wel. Meestal worden de meer bedekte termen gebruikt. Adam, ik heb wat over mezelf verteld. Jij zal toch ook wel wat meegemaakt hebben? Hoe oud ben je?’
‘Negentien.’
‘Ik achttien. Hier kunnen we zien waar we op af gaan. Bij jou, in de stad, moesten ze gokken. Is er al wat op je afgekomen of ben je zelf ergens achteraan gegaan?’
‘Tja. Beide. Zoals het vast overal behalve hier gaat. Korter of langer met dezelfde. Eerst alleen handen vasthouden, dan kussen, dan over kleding voelen, bij de laatste twee ook eronder.’
‘Helemaal wereldvreemd ben je dus niet.’
‘Nee, maar niet zo erg bekend. Met borsten redelijk, lager minder. Ik vond het jammer dat ik alleen maar kon voelen maar dat ik nooit een eh gleuf, zei je?’
‘Ja. Een gleuf voelde maar niet zag, dus. Nou, haal je schade in.’
‘Dat zit ik al de hele tijd te doen. Tenminste, als er niet te veel haar om zit. Maar ik zag er net één helemaal zonder haar langslopen.’
‘Hoe vond je dat?’
‘Eh wat je eerder zei, ik voelde de aantrekkingkracht. Om eh die te likken. Ik had er nooit de gelegenheid voor, als je niet lang samen op een kamer mag blijven en het ergens anders ook niet kan. Ik vind het niet iets wat je even snel doet, er moet toch een soort liefdevolle aanloop voor zijn.’
‘Ja. Hoe ver kwam je, zonder lange aanloop?’
‘Pas bij de laatste kwam het ervan om eh te vingeren. Meiden schijnen vanzelf te snappen hoe ze met een hand een stijve moeten eh strelen.’
[Tjonge, wat praat hij al lekker vrij]
‘Meiden. Meer dan die laatste?’
‘De een na laatste ook. Je zal het wel primitief vinden, met een zakdoek erover in mijn broek. Er kon niets uit, alleen wat los. En een slipje opzij.’
‘Lang geleden?’
‘Ik heb het met de laatste uitgemaakt voor ik naar Oxford vertrok. Ik zag er niet genoeg in, met zo’n afstand tussen ons. Gelukkig vond ze het niet zo erg.’
‘Tja. Mis je het? Ik bedoel niet haar, maar het?’
‘Bianca, er zat steeds zo veel tijd tussen, door allerlei omstandigheden, dat ik er geeneens aan kon wennen. Ik bleef, blijf natte dromen houden.’
‘Ach. Fijn dat je erover durft praten.’
‘Ik kan nog makkelijker met jou praten dan met tante Maureen.’
‘Dat zal wel door het leeftijdsverschil komen. Adam, de meeste jongens hier hebben sinds hun twaalfde geen natte droom meer gehad.’
‘Dan moeten ze eh minstens één keer per week hier komen. Hé, grappig, hier komen en hier komen.’
‘Ja. En lekker. Ze komen hier in ieder geval zo vaak dat ze de meeste natte dromen voorkomen. Van wie ik het weet, om de drie, vier of vijf dagen, sommigen voor het gemak op twee vaste dagen per week. De zaadproductie bij jongens kan verschillend zijn, wordt ook wat meer als ze wat ouder worden en goed op gang gebracht zijn. Daarom jongere zo’n twee keer per middag, oudere drie keer per avond. Als ze verkering hebben houden ze met haar natuurlijk ook rekening. Maar er zijn uitzonderingen. En als ze nog naar school gaan moet hun huiswerk af zijn.’
‘Ja. Ga jij nog naar school?’
[O, ander onderwerp. Jammer, het ging net zo fijn, hij was zo heerlijk vrij. En vast eerlijk]
‘Naar school? Nee, ik werk, Emily ook, bij onze moeder en onze tante. Snap je?’
‘Ja, jullie zijn nichtjes. Wat voor werk?’
‘Diverse. We hebben een bibliotheek, een oppascentrale en een kleding- en speelgoedruilwinkel. Onderdeel van het familiebedrijf.’
‘O. Ja. Boerderijen en huizen.’
‘Nog wat meer, maar dat gaat je niet aan. Een bibliotheek snap je wel, de oppascentrale bemiddelt tussen vragers en aanbie- ders, de kleding- en speelgoedruilwinkel neemt gebruikte spullen in consignatie, verkoop ze en betaalt dan de aanbieder.’
‘Ik snap ze alle drie, de laatste vind ik slim, dan gaat er niet veel eigen geld in zitten. Waar?’
‘In het dorp, bedoeld voor de dorpsbewoners, die uit de stad maken er weinig gebruik van.’
‘Wat heb je voor werkuren?’
‘In overleg tussen ons vieren. Alles is niet de hele dag open, maar naar de geschatte behoefte een jaar vooruit.’
‘Verdien je leuk?’
‘Eh dat vind ik nu nog te privé om het over te hebben.’
‘Goed, hoor.’
‘Ik kan wél zeggen, ik heb huisvesting, eten en drinken, verder heb ik weinig nodig.’
‘Zoals geen dure kleding.’
‘Ja, hier helemaal geen. Adam, ik moet je wat over mijn toekomstplannen vertellen. Ik wil hier mijn leven lang blijven wonen. In ons gezellige dorp, met vriendelijke mensen, en dit meertje, bij mijn familie in de buurt. Opa en oma hebben een paar stellen, waarvan één van tweeën van buiten het dorp was, geholpen om zich in ons dorp te vestigen. Denk er nu maar niet verder over na, ik weet niet wat jouw plannen zijn, maar onthoudt het.’
‘Ja, goed.’
‘Afgezien van wat je van de Wellingtensite en van je familie hier opgestoken hebt, ik heb je nu ook al aardig wat bijgebracht. Wil je verder gaan met onze kennismaking?’
‘Ja, heel graag, Bianca. Het kan hier op zo’n fijne manier. Ik bedoel, je kan rustig praten en je ziet ook nogal wat eh gezelligs. En ik vind je zo lief.’
[Oh, wat gaat het fijn. Op naar zijn andere helft]
‘Ik jou ook. Ik wil het niet alleen bij praten laten. Goed?’
‘Eh ik weet niet hoe jullie daar normaal mee beginnen.’
[Ik wel, maar dat ga ik nu niet doe. Iets anders]
Ik schoof zo dicht tegen hem aan, dat onze zijkanten elkaar net raakten. Ik legde een hand op een knie van hem.
‘Als je iemand aardig vindt, begin je bijvoorbeeld met een wang te strelen. Dan een kusje erop.’
Hij deed het voorzichtig bij me.
‘Fijn, Adam. Je kan een arm om me heen doen.’
Hij deed het en trok me gelijk wat dichter tegen hem aan.
‘Fijn, hè?’
‘Ja. Fijn om je zo warm tegen me aan te voelen.’
‘Dat is toch fijner dan wanneer je aangekleed bent?’
‘Ja, zeker.’
‘En je kan zo makkelijk wat meer doen. Strek je arm helemaal uit en ga met je hand aan mijn voorkant naar boven.’
Hij begon ermee maar stopte snel.
‘Bianca, is het de bedoeling, mag ik aan je borst komen?’
[Ja, dat is mijn bedoeling, maar dat geef ik natuurlijk niet rechtstreeks toe. Meisjestruc]
‘Dat wil je toch wel?’
‘Ja, graag.’
Hij ging langzaam met zijn hand verder omhoog en nam een borst in zijn hand.
‘Oooh, wat fijn.’
[Ja, vind ik ook. Hij heeft duidelijk wat ervaring, hij kan meer dan aaien. Jaaah, masseren kan hij ook. Lekker]
‘Ja, heel fijn, Adam.’
[Nu kijken of hij wegloopt als ik hem beetpak]
Ik ging met mijn hand langzaam van zijn knie over zijn been omhoog. Ik was nog niet ver op weg toen hij zijn hand om mijn borst stilhield.
‘Oooh, Bianca.’
‘Ik wil graag ook een beetje intiemer met je kennismaken. Je zal het vast fijn vinden, dat ik er goed bij kan, zonder kleding in de weg.’
Hij schokte, zodra ik zijn zak in mijn hand nam en die voorzichtig ging masseren.
[Fijn, normale ballen]
‘Oooh, jaaah, erg intiem.’
[Dan maar een stap verder, weglopen doet hij nu vast niet meer]
Ik ging ik met mijn hand omhoog en pakte zijn stijve. Hij schokte weer even.
‘Oooh, Bianca.’
Ik streelde een keer op en neer.
[Gelukkig, helemaal in orde. Prima pik, omvang, lengte, stijfheid, stand]
‘Fijn, hè? Ik heb nu al zo veel kennis met je gemaakt, dat ik weet, dat je een jongen bent met een normale uitrusting. Met normale ballen en een normale, stevige pik.’
‘Oooh. Dat ik een normale eh stijve heb had ik al gezien. Maar wat bedoel je met normale ballen?’
‘Een normale grootte.’
‘Eh ben je wel eens abnormale tegengekomen?’
‘Tegengekomen? Ze lopen niet los rond. Ik heb bij één jongen abnormaal grote ballen gevoeld. Ik ken hem al heel lang, hij kwam ook bij ons in het zwembad. Zijn ballen hadden aan het begin van zijn puberteit een extra groeistuip gekregen. Hij had al gauw gemerkt, dat er nogal veel zaad in gemaakt werd. Hij gaat vanaf zijn twaalfde meerdere keren per middag hier met een meisje het water in en maakt meer en grotere wolken in het water dan andere jongens.’
‘Wolken?’
‘Jongens spuiten stralen zaadjes in het water, dat kan je niet zo goed zien, het worden direct bijna witte wolken. Die door de stroming weggevoerd worden. Meisjes zorgen er natuurlijk voor dat ze niet in zo’n wolk komen te staan, ze blijven voorzich- tig.’
‘Ja, vast. Bianca, ik vind het zo fijn, dat ik niet in mijn broek bevoeld word, maar dat je me zo goed, zo intiem vasthoudt. Terwijl ik jou ook vast mag houden.’
[Tja, beter één stijve in de hand dan er tien zien]
Maar ik wilde natuurlijk meer weten van hoe hij meer dan een beetje aan mij zou komen, voor ik definitief besliste met de kennismaking verder te gaan.
‘Fijn om zo intiem kennis te maken, hè? Als jij nu je hand niet meer stil houdt, doe ik het ook niet.’
Hij begon mijn borst weer te masseren, maar stopte ermee toen ik zijn stijve ging strelen. Voorzichtig, want ik wist wel wat er zou gebeuren. Dat wilde ik ook. Hij deed zo fijn mee, bij onze kennismaking. Al was hij amper wat gewend. En ja hoor.
‘Bianca, je moet me loslaten.’
Hij liet mijn borst los en liet zijn hand zakken tot op mijn zijkant. Ik stopte met het strelen van zijn stijve maar hield hem wel vast.
‘Ik weet wel waarom je wilt dat ik je loslaat. Zullen we in het water gaan staan? Waar, als je jonger bent, je begint met bij een kennismaking wat verder te gaan? Ik vind het al fijn dat je hier bloot durft te zijn, maar je wilt vast liever niet al te openlijk doorgaan.’
‘Nee. Maar eh, als je zo lief bent om eh wat meer te doen, heb ik daarna maar een klein pikkie.’
‘Ja, natuurlijk. Denk je, dat ik dat erg vind? Je hebt al kunnen zien dat er meer jongens zo bijzitten. Maar dat duurt nooit zo gek lang. En daarna kan je het wat langer volhouden om gestreeld te worden. Die meisjes waarmee jij omgegaan bent kregen vast de kans niet, maar alle stellen hier houden graag wat lekkers vast.’
‘Ik zou nu niets van jou vast kunnen houden. Onze eh kennismaking gaat nogal snel, ik weet niet of ik zo snel nog meer durf.’
‘Ja, het gaat vast sneller dan je gewend bent. Maar wij genieten er al van vanaf onze twaalfde. Tot hun achttiende moeten jongens met een handdoek over hun stijve naar de rand van het water lopen, jij kan nu zo mee.’
Ik liet zijn stijve los, pakte een hand van hem en stond op. Hij ook. Ik hoefde hem niet mee te trekken, hij ging vanzelf mee.
‘Fijn, hè, zo?’
‘Ja. Gelukkig durf ik het, omdat ik andere stellen ook zo heb zien lopen.’
‘Je bent toch ook al zo van de kledingkluisjes naar mij toegelopen?’
‘Ja, maar nu loop ik overduidelijk met een ander doel. Naar je toe was het niet meer dan in m’n blootje lopen, nu eh gaat het richting seks hebben.’
‘Adam, wie het ziet kan het niet laten om te glimlachen. Ze denken, daar gaat weer een stel genieten. En als we uit het water komen glimlachen ze weer. In ieder geval híj is klaargekomen.’
‘Ja. Eh moet ik jou eh.’
‘Je moet niks. Ik moet toch ook niks bij jou? Maar laat me zo meteen ook merken hoe lief jij míj vindt.’
Ik liep ver genoeg het meertje in. Zodra ik stopte omhelsde hij me.
‘Oooh, heerlijk, Bianca. Helemaal bloot tegen elkaar aan.’
[Helemaal? Ik mis wat]
‘Ik voel je onder niet tegen me aan.’
‘Nee. Mag dat?’
[Tjonge, wat een nette jongen. Maar gelukkig niet te sloom. Beleefd, maar lekker vlot]
‘Ja, je kan toch niet bij me erin schieten.’
‘Nee, dat is waar.’
Hij drukte me lager ook tegen zich aan.
[Precies goed, zijn stijve tegen mijn doos]
‘Fijn, Adam. Jij zal er niet veel van voelen, ik voel je stijve lekker tegen mijn doos.’
‘Op het droge zou ik misschien je haartjes voelen kriebelen.’
‘Ja. Je kan nu, zolang je het redt, allebei mijn borsten pakken.’
Hij ging langzaam met zijn handen naar boven en legde ze eerst op, toen om mijn borsten. Ik ging met mijn handen naar beneden, op zijn kont, om hem onderaan tegen me aan te trekken om zijn stijve te blijven voelen.
‘Oooh, heerlijk, Bianca. Ik hoef geen knoopjes los te maken, geen behaatje omhoog te doen, ik, oooh, kan ze heerlijk allebei in mijn handen houden.’
[Ja, prima. Niet achteloos, zoals jongens wel doen tot ik hun pik pak]
‘Ja, fijn, hè, niks in de weg?’
‘Ja. Zeg, we liepen langs een stel wat lag te vrijen.’
‘Ik ken ze. Ze zijn nog niet zo lang getrouwd. Daarvoor hadden ze het nog niet gedaan. Ze werken allebei ergens de hele dag binnen. Ze zouden nu thuis kunnen vrijen, maar dan zouden ze nog binnen zitten. Ze doen het liever hier.’
‘Vandaar hun enthousiasme. Bianca, er gaat een automatiek in mijn buik aan het werk. Dat wil ook van die wipbewegingen maken.’
‘Doe dat maar niet, laat je buik maar kleine duwtjes tegen mijn doos geven. Een beetje op en neer en heen en weer. Ik mik wel waar ik je stijve precies wil voelen.’
[Ja, lekker. Wat een goede vrijer is hij. Dat zal me wat worden, met zijn stijve niet tegen mijn buik, maar erin]
‘Zouden ze kunnen zien wat ik sta te doen? Denken dat we aan het vrijen zijn?’
‘Misschien. Als ze zelf niets beters te doen hebben dan naar anderen te kijken.’
Hij verplaatste zijn handen naar mijn schouders.
‘Ik vind het zo wel erg opwindend. Eh wil je me alsjeblieft, je weet wel?’
Ja, dat wist ik wel. Hij reageerde met schokjes, zoals een jongetje van twaalf, die het nog weinig meegemaakt had, toen ik met een hand eerst weer even zijn zak bevoelde, voor ik zachtjes zijn stijve ging strelen.
‘Niet zo fijn als op de kant, hè? Omdat je stijve nu zo glad is. Maar ik ga je sowieso steviger vastgrijpen. Het is niet erg, hoor, als je snel komt. Later, als je niet zo gespannen bent, niet zo vol zit, kan je langer van de aanloop genieten. Kijk ook maar wat voor wolken je gaat maken.’
Ik zag, dat hij probeerde te zien wat ik met mijn hand deed. Tja, veel kon hij daar niet van zien, door het wat golvende water. Hij zag wel de wolken zaad, die hij zo snel als ik wel verwachtte, begeleid door het gebruikelijke gehijg en gekreun, veroor- zaakte. Ik liet, na zijn laatste kramp, zijn pik los, trok hem zachtjes tegen me aan en liet hem uithijgen.
[Tjonge. Fijn, zeg. Normale pik, normale ballen, maar hij spoot wel duidelijk vier keer. Dus geen reden om met hem te stoppen. Tenminste, als hij niet al te onhandig is]
‘Oooh, Bianca, wat lekker. Je kon er zo goed bij, hè, niets in de weg. Wat deed, streelde je geweldig. Ik durfde me helemaal te laten gaan, niemand die er zich aan zou storen als ze mijn gekreun hoorden. Oooh, geweldig lekker, om zo klaar te kunnen komen. Ik heb nog nooit zo goed mijn zaad voelen komen en eruit spuiten.’
[Wat ontzettend fijn, dat hij er zo over durft te praten]
‘Je genoot er duidelijk van.’
‘Ja, enorm. Eh vind je het fijn, niet raar, om te doen?’
‘Er is niets raars aan. Een stijve, zo’n stuk lekker stijf maar toch zacht vlees, vraagt erom om gestreeld te worden, en stevig beetgepakt te worden. Tja, daar komen jongens klaar van. Het is fijn om te zien dat je een jongen kan laten genieten. Meer of wat minder, het ligt eraan hoe stevig je streelt en hoe snel je eh pompt. Hoe goed je aanvoelt hoe hij het graag wil. Het is ook mooi om te zien, dat jongens duidelijk genietend kunnen spuiten. Tja, meer of wat minder, ook afhankelijk van hoe vol ze zitten.’
‘Ik zat vrij vol. En zodra je eh mijn zak pakte begon de druk op te lopen. Ik snap nu zeker dat jongens hier lang kunnen genieten.’
[Alleen per keer niet zo gek lang. Maar nu ben ik aan de beurt]
‘Meisjes ook, hoor. Durf je nu bij mij wat te doen?’
‘Aan de ene kant, amper. Aan de andere kant, eigenlijk graag. Maar ik ben wel een amateur, hoor.’
‘Dat geloof ik wel van je. Maar dat is niet erg, je leert vast snel het goed te doen.’
Hij ging langzaam met een hand over een borst verder naar beneden.
[Ja, doos zoeken. . . . OK. Gleuf zoeken. . . . OK. Gleuf strelen. . . . OK. . . . . . . Verder niets?]
‘Adam, kus me.’
Dat kon hij ook, ook lekker, tegelijkertijd. Ik streelde met mijn tong even tussen zijn lippen. Hij stopte gelijk met kussen.
‘Adam, je hebt toch wel getongzoend? Dit was nog niet veel. Maar doe met je vinger na wat ik met mijn tong deed.’
Hij snapte het. En ging een beetje hijgen.
[Ertussen strelen. . . . OK. . . . . . . Verder niets?]
‘Adam, durf je niet meer?’
‘Amper.’
‘Je hebt toch eerder gevingerd?’
‘Eigenlijk ben ik er steeds per ongeluk mee begonnen. En dan schokten ze hun buik meer tegen mijn hand op dan dat ik mijn vinger durfde bewegen.’
‘Ik zal ook wel wat schokken, maar ik verwacht dat jij het meeste doet. Met je vinger er helemaal in, die bewegen, ook op en neer. Alsjeblieft.’
[Ja, de aanloop was al meer dan lang genoeg]
‘Ja, goed. Sorry, lieverd, dat ik zo onhandig ben.’
[Alleen deze keer mag je dat. Ertussen. . . . OK. Lekker. . . . Ja, lang genoeg, nu erin. . . . Ja, verder. . . . Dieper. . . . Nog dieper. . . . Jaaah, helemaal. Nu porren . . . Jaaah, goed zo, lekker. . . . Heerlijk. . . . Heerlijk, al is het maar een vinger . . . Ooooh, ik kom al]
‘Ooooh, Adam, wat goed van je. Ik kom al.’
Ik kwam heerlijk klaar. Hij haalde langzaam zijn vinger weg en liet me bijkomen, met zijn handen om mijn borsten.
[Nou, daar was ook niets mis mee]
‘Niks om bang voor te zijn, hè? Je deed het prima, hoor. Ik kwam lekker.’
‘Fijn. Ik snap je nu iets beter, ik vond het van jou ook fijn om te zien. Al blijf ik het wat raar vinden om je zo te bevoelen.’
‘Je zult het vast niet raar vinden om het met je stijve te doen.’
‘Tja, dat weet ik nog niet. Maar die is ervoor gemaakt. Ik ben er minder bang voor om eh een meisje daarmee binnenin te beschadigen dan met mijn vinger. Die is wat harder.’
Ik nam hem aan een hand mee het water uit, we gingen weer op onze plek zitten. Ik zag in de verte Emily bij een jongen op schoot zitten. En Johnny en Renita dicht tegen elkaar liggen.
‘Adam, je zal misschien, misschien mij wel, eenmalig iets moeten beschadigen.’
‘O. Ja. Misschien?’
‘Meisjes schijnen niet allemaal even nauw te zijn.’
‘O ja. Misschien jou?’
‘Misschien. Als de kennismaking verder zo fijn gaat.’
‘Dat hoop ik ook. Als je me niet te brutaal vindt, eigenlijk denk ik voor het eerst dat het met een meisje op de lange duur goed zou kunnen gaan. Dat komt niet hoofdzakelijk door eh wat we gedaan hebben, maar de manier waarop jij overal over praat en me eh liefdevol aanraakt.’
‘Liefde is nu al wat veel gezegd.’
‘Tja, ik wilde het ook nog niet over verkering hebben. Ik vraag je nu niks, maar ik zeg je, dat ik dat over niet al te lang wel graag met je zou willen hebben. Al is de benaming bijzaak, ik wil heel graag heel vaak bij je zijn.’
‘Bedankt voor het nog niet vragen. Adam, als we zo fijn verder gaan, vinden we waarschijnlijk na een tijdje zonder het te vra- gen al dat we verkering hebben. Maar dan mag je het toch wel vragen. Of ik vraag jou.’
‘Meisjes vragen normaal geen jongens.’
‘Hier vragen ze wat ze willen. Wat ze willen weten of wat ze wíllen dat er gedaan wordt. Als ik jou vandaag niets gevraagd had was er niet veel gebeurd. Niks, eigenlijk.’
‘Ja, je hebt gelijk. Hooguit had ik het gedurfd om je te kussen.’
[Ja, goed idee. Eerder was het te kort]
‘Ik vraag niks.’
Hij grinnikte, legde me neer, ik liet dat natuurlijk toe, ging half tegen me aan liggen en begon me te kussen. Ik liet dat natuurlijk ook toe, ook toen hij erbij tongzoende. Om het nog wat lekkerder te maken, voor ons beiden, legde ik een hand van hem om een borst van mij. Het ging al snel beter dan dat ik ooit meegemaakt had. Reden te meer om hem vaker te zien. Ik had er nog niet genoeg van toen ik voelde dat hij een stijve kreeg. Daar had ik ook nog geen genoeg van. Ik duwde hem iets van me af.
‘Laat me kijken, Adam.’
Van iets lager dan recht vooruit zag ik zijn pik langer en dikker worden en omhoog gaan staan.
‘Mooi om hem te zien groeien, Adam.’
‘Lekker om het te voelen, Bianca. Zoiets als me uitrekken, maar dan plaatselijk.’
‘Nu kan ik er vast wat langer aan voelen.’
Ik begon ermee.
‘Fijner, hè, droog?’
‘Ja. Eh Bianca, kan je ermee stoppen?’
Ik deed het natuurlijk gelijk. En nam wat afstand.
‘Misschien weet je het nog niet, Adam, maar als zoiets gevraag wordt, door één van beiden, moet er onmiddellijk gestopt worden. Omdat er dan geen gezamenlijk instemming meer is. Over zoiets moet je beslist direct praten. Om misverstanden te voorkomen. Waarom, Adam? Zo snel kom je vast niet.’
‘Nee, daarom niet. Ik ben nogal overweldigd. Ik zal er geen hartaanval van krijgen, als je me nog een keer zou eh verwennen, maar ik vind het eigenlijk wel genoeg voor vandaag. Als ik eraan gewend raak kan ik het misschien vaker op een dag hebben.’
‘Prima, hoor. Ik was het vergeten, zo begint bijna iedereen zijn eerste dag hier, met één keer. En went dan snel.’
Ik grinnikte even.
‘De eerste keer ben ik zelf ook maar één keer het water in gegaan. Alleen, die jongen kon niet zo snel twee keer komen, ik wel.’
‘O? Eh hoe kan dat?’
‘Ik had jaren, tot mijn twaalfde, amper iets kunnen doen. Alleen een beetje strelen en bevoeld worden, over mijn gleuf. En alleen maar half stijve pikkies gezien en geaaid. Ik had eindelijk een helemaal stijve goed bevoeld en afgetrokken, een jongen zijn zaad eruit zien spuiten, en was heerlijk vingerdiep bevoeld en klaargekomen. Ik was er zo heet, eh geil van geworden, ik moest nog een keer wat.’
‘Dan wil je nu vast wel nog een keer.’
[Ooooh, wat fijn, dat hij zo reageert. Dat belooft wat, voor de toekomst]
‘Wat fijn, Adam, dat we elkaar zo goed begrijpen. Kom weer half tegen me aan liggen en laten we lekker kussen. En vinger me.’
We deden het, hij kon het.
‘Tjonge. Het gaat nogal snel vandaag, hè?’
‘Bedoel je je klaarkomen of onze kennismaking?’
‘Het eerste ging inderdaad nogal snel. Dat komt niet direct door mijn bui, meer omdat je het weer zo fijn deed.’
[Alles zo fijn, dat ik het vaker met je wil]
‘Het tweede is ook aan de snelle kant.’
‘Ja. Ik heb nog nooit. O.’
‘Wat?’
‘Ik zei bijna, ik heb nog nooit een meisje al bij de eerste ontmoeting eh gevingerd, maar dat is niet waar. Die laatste begon, bij het afscheid nemen voor haar voordeur, aan mijn broek te prutsen. Ik kon me niet inhouden, ging onder haar rok of jurk, haar broekje in en eindigde er met haar te vingeren tot ze klaargekomen was. Tot mijn spijt liet ze het daarbij, ik moest me thuis direct zelf helpen.’
‘Ach ja, het gaat niet altijd hetzelfde. Ik hoefde niet aan je broek te prutsen, er zat niets in de weg. Adam, ik was misschien net zo snel als die laatste, maar met een andere reden. Voor je er vandoor zou gaan je genoeg vertellen en wat met je proberen om je een beetje, nou ja, al aardig, te leren kennen.Het wordt laat. Ik ga je gauw weer wat vragen, al is het vóór mijn beurt. Kom je volgend weekend hier weer naartoe?’
‘Daar ga ik mijn uiterste best voor doen. Als ik nog geen auto heb kunnen kopen proberen er één te lenen. Tja, lieverd, ik was al van plan om je te vragen of je dat zou willen, al twijfelde ik er eigenlijk niet aan.’
‘Omdat ik eh geile buien kan krijgen?’
Nee, dat is bijzaak, het is omdat we elkaar zo goed begrijpen. Wat mij betreft, ik denk niet dat iets van jou, je gedrag bedoel ik, me niet zou bevallen. Als tweede, van je uiterlijk, zelfs wat je zei, vingerdiep, geniet ik ook erg veel. Ik ben er al van overtuigd, dat we vast zo fijn met elkaar door kunnen gaan.’
‘Zoiets dacht ik ook, daarom vroeg ik het ook. Als tweede, je hebt veel meer dan een vinger lang.’
Adam grinnikte even.
‘Dat ik zo overweldigd ben komt ook omdat je zo vrij praat.’
‘Dat is er bij mij van jongst af aan ingestampt. Praat overal bij, duidelijk. Hoe jij eraan komt weet ik niet, je doet het niet slecht.’
‘Het ging vanzelf. Maar ik zou er vast niet opgekomen zijn of ik had het niet gedurfd als jij me niet vaak een stapje voor was. Dat kwam vast omdat je me nogal wat duidelijk uit wilde leggen.’
‘Zoals tante Tamara praat en schreef is normaal duidelijk genoeg, omdat jij zo weinig weet ben ik wat duidelijker geweest.’
‘Ja. Kan ik je thuisbrengen?’
‘Nee, ik ben op de fiets.’
‘Ik zie Johnny en Renita aan de overkant richting camping lopen, ik ga er maar achteraan.’
‘Vergeet niet wat aan te trekken.’
‘Nee. Ik heb een zwembroek van Johnny geleend. Volgend weekend zal ik er één van mezelf meenemen.’
‘Prima. Nog een kusje, ga dan achter het stel aan. Ik ga Emily zoeken.’
Na een kusje liep Adam weg. Ik moest grinniken. Hij liep zijn pik achterna, recht vooruit. Hij, en die, was het aanzien waard. Het stoorde een beetje, dat hij zo bleek was, dat zag ik nu weer. Moest ik wat op verzinnen.
Emily kwam naar me toe en ging naast me zitten.
‘Ik zag het ongelijke stel en die neef richting uitgang lopen. Heb je je vermaakt, als oppas?’
‘Ui … ter … mate . . . goed.’
‘O?’
‘Het enige wat me niet aan hem bevalt is dat hij zo wit is. Hij is lief, vlot, beleefd, noem maar op, heeft prima gereedschap, wat goed werkt, en hij vingert geweldig. Hij zei nooit veel gedaan te hebben, maar hij voelde alles goed aan. En eraan. Ik eh vertel onderweg wel verder.’
‘En nog een uur daarna, zo te horen aan je enthousiasme.’
‘Ja, je hebt wat gemist. Of niet?’
‘Ik had een herhalingsoefening met een mogelijke kandidaat. Maar er zat sinds vorig jaar geen enkele verbetering in.’
‘Ja, soms verbeteren ze, als ze wat ouder worden, soms niet.’
‘En die van jou?’
‘Die is al goed genoeg. Je blijft van hem af.’
‘Ja, natuurlijk, zo hoort dat. Kom, lopen.’

Volgende Zaterdag

Het weekend daarop liepen Adam en ik zaterdagmiddag een rondje door het dorp. Ik wees hem op de gerenoveerde huizen en de overal even brede trottoirs. Het was wel makkelijk dat hij overal al wat over wist, ik hoefde niet alles uitgebreid uit te leggen. We aten bij oom John en tante Maureen. ’s Avonds gingen we weer naar het meertje. Na een tijdje nam ik hem weer mee het meertje in. Wat later vroeg ik hem of hij het op de kant durfde. Ja, op onze zijkanten. Hij was het daarna met me eens dat het op het droge fijner was, en dat het voor de jeugd beter was om daar niet al op hun twaalfde mee te beginnen.

Zondag

De volgende dag gingen we ’s middags langs de rand van de zonneweide liggen, tegen de heg, in de buurt van andere volwassen stellen. Ik had een picknickmand meegenomen, om genoeg te eten, drinken en snoepen te hebben. Adam was er erg verbaasd over.
‘Hoe kom je aan zo’n mand, op een zondag? Zo’n luxe?’
‘Ik heb gisterenavond nog even naar de keuken gebeld. In de States nemen ze grote bakken mee, die moet je met z’n tweeën sjouwen. Maar hier kan het personeel een mand goed vullen. Ze weten mijn smaak natuurlijk ook, dat houden ze van iedereen bij. Erg, hè, dat we daaraan gewend zijn?’
‘Ik snap wel, dat jullie veel tradities hebben, als je je het kan veroorloven ga je daar natuurlijk mee door.’
‘Ja, maar het gaat niet helemaal zonder erover na te denken, hoor. Het personeel vindt het fijn om ons te verwennen, maar we remmen ze af en toe af. Zoals dat we niet iedere avond uitgebreid willen dineren, met bediening, maar zelf wat van een buffet willen pakken. Dat buffet mogen ze niet te uitgebreid maken, ook om niet te veel weg te hoeven gooien.’
We keken naar het gedoe van de jongeren en praatten weer veel. Ik probeerde weer niet veel te vertellen over mijn achter- grond, alleen als hij begon over iets wat hij op de Wellingtensite gelezen had ging ik daar kort op in.
We gingen ook een keer het meertje in.
Zodra hij ’s avonds, toen de jongeren vertrokken waren, openlijk over mijn been ging strelen duwde ik hem op zijn zijkant en greep hem. En hij mij. Ik stopte alleen om een handdoek tussen ons in te leggen.
‘Weer zo?’
‘Graag. Ik wil wat meer naar je gezicht kijken. Hoe geïnteresseerd je het doet.’
‘Tja. Ik let natuurlijk op wanneer je kreunt. Als je ineens snel gaat hijgen weet ik dat je klaar begint te komen. Ik probeer te voelen of er iets door je stijve komt, om dan van beneden naar boven wat extra te knijpen, om je wat harder te laten spuiten.’
‘Ja, dat is lekker.’
‘Ze noemen het ook melken.’
‘Daar heb ik geen verstand van.’
‘Ik neem je wel een keer mee naar een boerderij. Dan kan je het zien, maar ook zelf proberen.’
‘Goed.’
‘Zulke grote tepels zie je hier niet.’
‘Wel leuke. Mag ik? Kusje erop? Likje erom?’
‘Mmmm.’
Hij kuste op en om een tepel, likte er even aan, nam hem toen in zijn mond. Likte en zoog eraan. Hij herhaalde het bij de andere.
‘Ik kan me natuurlijk niet herinneren dat ik gezoogd ben.’
‘Zo meteen wel dat je gemolken bent.’
Ik deed het, wel voorzichtig, om hem eraan te laten wennen. Aan zijn kreunen te horen en zijn spuiten te voelen en zien, genoot hij meer dan eerder.
‘Oooh, Bianca, wat lekker.’
‘Ik hoorde en zag het.’
[Tijd voor een lesje]
‘Ik heb je verteld over die jongen met die grote ballen, hè?’
‘Ja. Zou je willen dat ik ook abnormaal grote had?’
‘We doen het met wat we hebben. Jij toch ook?’
‘Ja, grotere borsten hoeft van mij niet.’
‘Dat weet je niet voor je die beet gehad heb.’
‘Dat zal wel nooit gebeuren.’
‘Wacht maar af. Die jongen maakt, voor zijn leeftijd, veel zaad. Ik vind, dat jij dat ook doet, maar vooral dat er bij de tweede keer op een dag bijna evenveel komt als de eerste keer.’
‘Dat is lekker, maar is het belangrijk?’
‘Eerst over per keer. Ik vermoed, dat je wel drie keer wat wil voelen gaan.’
‘Eh ja. Minder lijkt mij niet fijn. Zo kort, gauw over.’
‘Ja. Hoeveel keer je het per dag kan doen is voor jou misschien niet zo belangrijk, voor eh je vrouw wel. Een gezonde neemt met twee keer geen genoegen. Zeker op een vrije dag niet.’
‘O. Echt waar? Wil je eh, sorry. Willen die het wel drie keer? Of vaker?’
‘Minstens drie keer. Er wordt door meiden in het dorp heel wat afgekletst, ook als ze al getrouwd zijn. Daardoor weten ze, dat mannen het op een dag drie keer drie kunnen doen. Drie keer klaarkomen, met drie stralen zaad. Misschien niet allemaal, maar dan liegen hun vrouwen erover. In ieder geval, meisjes proberen het van hun jongen op tijd aan de weet te komen.’
‘Iedere dag, die drie keer drie?’
‘Ja. Meestal niet direct vanaf hun twaalfde, hun zaadproductie neemt door jarenlang oefenen toe. Dat schijnt door te kunnen gaan tot ze in de twintig zijn.’
‘Tja, onderdeel van de natuurlijke kennismaking. Ik wil daar ook wel aan meedoen.’
‘Dat is je geraden. Als ze het niet vaak gedaan hebben, en na hun trouwen er iedere dag de gelegenheid voor krijgen en hun vrouw dat wenst, neemt het ook nog een tijdje toe. Eigenlijk gaat het er bij vrouwen meer om hoe vaak hun man een stijve kan krijgen, want dat is het belangrijkste voor hun om op de lekkerste manier klaar te kunnen komen, maar als zijn zaad op is krijgt hij die niet.’
‘Iets natuurlijks. Omdat die dan overbodig is. Eh is er nog meer belangrijk bij?’
‘Ja. Aan de bewegingen van de man te voelen dat hij klaarkomt, dat voor hem mogelijk te maken. En het idee, om zo natuur- lijk ladingen zaad in je gespoten te krijgen. Eh, sorry, een geil idee.’
‘Tja, mannen zullen dat ook wel denken.’
‘Volgens zeggen wel. Vooral als ze een kindje willen maken, hun vrouw zwanger mogen maken. En vrouwen, dat ze er zwan- ger van kunnen raken. Die jongen met die grote ballen zit boven het normale, haalt nu, denk ik, al vier keer vier.’
‘Lijkt me ook wel wat.’
‘En hij is nog niet uitgegroeid. Zijn vader wel. Die haalt zes keer zes. Op een vrije dag.’
‘Tjonge. En zijn vrouw wil dat wel?’
‘Ja, graag.’
‘Tjonge jonge. Nou, ik, wij moeten maar afwachten, hè?’
‘Ja, allebei. Ik weet niet hoe vaak ik het per dag zou willen.’
‘Vast vaker dan twee keer, lieverd.’
‘Dat zal je vast al aan me gemerkt hebben.’
‘Ja. Zodra je verwacht dat ik bij je begin wordt je ademhaling sneller.’
‘Doe nu maar.’
[Tja, mijn preekje vond ik nodig, maar had langer geduurd dan mijn bedoeling was. Ik wilde eindelijk ook wat]
En kreeg het.
Ik moest stiekem grinniken. Hij lette er nu duidelijk op hoe ik aan het hijgen en kreunen ging. Zo had ik ervoor gezorgd dat ik erop vooruit ging.

‘Adam, ik wil volgend weekend jou op komen zoeken. Kijken waar en hoe jij woont en studeert en zo. En de omgeving bekijken, Oxford schijnt mooi oud te zijn.’
‘Ik heb nog niet de tijd gehad, genomen, om rond te kijken. Ik ben net begonnen aan het wennen om te studeren, en omdat ik in het weekend hier was heb ik daar de hele week echt voor nodig.’
‘Ik hoop, dat je dat vol kan houden. Ik zie je zo graag.’
‘Ik jou toch ook, lieverd? Ook graag een keer bij mij. Eh ik boek wel een gastenkamer. Niet voor jou, ik wil niet dat je daar ’s avonds nog over straat moet, daar ga ik zelf wel heen. Dan kan jij op mijn kamer slapen.’
‘Ondeugende jongen, je dacht het eerst over slapen?’
‘Eh ja. Maar nog meer dan voor verkering vind ik op korte termijn samen slapen te snel. Verder wel hetzelfde, over niet al te lang, maar wel een tijdje nadat we verkering krijgen, op één of andere manier, wil ik dat graag wel.’
‘Tja.’
‘Al eerder alleen naast elkaar slapen zou wel kunnen, maar dat vraagt wel veel beheersing.’
‘Het komt nu ter sprake, ik wil er even op doorgaan. Wil je al vrijen, voor we zouden trouwen, als het zover komt?’
‘Eh zodra we er van overtuigd zijn dát het ervan komt, Bianca. En jij aan de pil gaat, natuurlijk. Waar moeten we tegen die tijd uitzoeken.’
‘Dat zoeken kan lang duren.’
‘Heb je er zo’n zin in, lieverd?’
[Maar weer niet rechtstreeks antwoorden]
‘Ik wil geen onnodig uitstel.’
‘Maar eventueel wel vóór het huwelijk?’
‘Tja. Mijn opa en oma adviseren, als je er niet mee kunt wachten, doe het dan de eerste keer feestelijk, en daarna vaak. Dan weegt, dat je er langer van kan genieten, wel op tegen een feest in de huwelijksnacht.’
‘Tja, daar zit wat in.’
‘Niet dat ze er zelf mee gewacht hebben, maar een niet te lang uitstel is beter.’
‘Ja. In een lang uitstel heb ik nooit wat gezien. Maar ook niet te snel. Ik kom misschien te enthousiast over, we gaan het er nog wel eens over hebben, hè?’
‘Ja, zeker weten. O. Misschien kom ík nu te enthousiast over.’
Hij grinnikte.
‘Ongeveer hetzelfde als ik net, denk ik. We hebben er toch de leeftijd voor?’
‘Jij meer dan ik.’
‘We schelen maar een jaar. En ze zeggen, dat meisjes op dat punt verstandiger zijn dan jongens.’
‘Voorzichtiger wel, natuurlijk. Maar ik heb over jou niet te klagen.’
‘Fijn. Hoe kom je naar me toe? Ik hoop, dat je wat kan regelen, als ik je moet halen en thuisbrengen rijd ik me wezenloos.’
‘Ik kan wel een auto lenen.’
‘Mooi. Als je, als we weg gaan, met me meeloopt naar Johnny’s caravan, teken ik de route naar mijn kamer voor je.’
‘Als je er op Google Earth op in kan zoemen heb ik aan de coördinaten genoeg. Ik kan TomTommen.’
‘O. Slim meisje.’
‘Van een familie die bij de tijd is. Er wordt onderling veel gepraat, overal over, dus ik hoor nogal wat. Oom Thomas, onze butler, hoort veel over wat er in het dorp aan de hand is van het personeel. Wat hij interessant voor ons vindt vertelt hij ons.’
‘Bianca, ik hoor je graag praten. Je weet ook veel, afgezien van schoolkennis. Vergeleken met jou weet ik weinig. Vind je het niet vervelend, dat ik weinig kan vertellen?’
‘Nee. Je praat aardig met me mee. En hoe vaker we elkaar zien, hoe vaker ik je iets kan vertellen, waardoor je meer mee kan doen. Adam, ik ben voorzichtig gebleven. Als ik je te snel veel zou vertellen zou ik je afschrikken.’
‘Dat zal wel meevallen.’
[Maar weer een stapje]
‘Ik probeer wat. Ik ben geen arm meisje.’
‘Ik vind, voorzover ik het nu kan beoordelen, dat je met wat je hebt, goed omgaat.’
‘Ik heb, puur persoonlijk, een spaarrekening.’
‘Daar kan niet zo gek veel opstaan, zo lang kan je nog niet aan het werk zijn.’
‘Dat klopt. Maar ik ben achttien, ik ben dus eh mede-eigenaar van het familiebedrijf.’
‘Tja. Levert dat wat op?’
‘Puur financieel gezien één keer per jaar een uitkering. Alles boven een bepaald rendement op alles wordt verdeeld tussen de mede-eigenaren. Ik moet mijn eerste keer nog ontvangen, maar dat zit volgens opa tussen de duizend en de tienduizend pond.’
‘Zo, niet slecht. Wat moet je daarvoor doen?’
‘Adem blijven halen.’
‘O. Goed. Wie bepaald hoeveel rendement er moet zijn? Zeg eventueel maar, gaat je niets aan.’
‘Als ik dat vond zou ik er niet over begonnen zijn.’
‘Hmmm. Volgens mij ben je nog uitgekiender dan ik dacht. Je stuurt me steeds de richting op waar je me wilt hebben.’
‘Stoort je dat?’
‘Nee. Ik denk, dat je het prima doet, gezien, wat ik dacht, onze ongelijke situatie. Je lijkt me nu duidelijk te willen maken dat het verschil groter is dan ik denk.’
‘Veel groter. Over dat rendement. Het bestuur, momenteel opa en zijn kinderen, bepaalt wat het gewenste rendement is. Boven de inflatie, we moeten er wel op vooruit gaan. Als de uitkering per mede-eigenaar boven de tienduizend pond zou komen, wordt er nog een keer gekeken of er aan iets wat extra besteed kan worden. Anders gaat er naar goede doelen.’
‘Klinkt mooi.’
‘Ja. Alle mede-eigenaren krijgen per kwartaal een kort verslag van de gang van zaken, per jaar een langer, met een versimpelde balans.’
‘Waarom versimpeld? Omdat de complete te ingewikkeld is?’
‘Dat is die. Ik mocht van opa al een keer kijken. Ik schrok me rot. Kon er een nacht niet van slapen. Ik wilde zoiets geeneens weten. Je hebt gelezen over het kopen van het dorp, de nieuwbouw en de renovaties?’
‘Ja. Dat liep in de miljoenen.’
‘Ja. En dat viel onder de grens waarboven eerst de hele familie over geraadpleegd moet worden.’
‘Tja, een rijke familie, dus. Maar wat heb jij eraan, behalve je uitkering?’
‘Ik zal niet vertellen wat mede-eigenaren in het buitenland eraan hebben, mijn verhaal wordt al lang genoeg. Die hier, op de Manor, mogen alles wat op en om de Manor is gebruiken. Op bedrijfskosten. Huisvesting, eten, drinken, auto’s, paarden. Bovendien, redelijke, niet egoïstische wensen worden toegestaan.’
‘Zoals?’
‘Geen idee. Ik had ze niet. Maar ik weet, dat ik er de ruimte voor heb. Dat is eh rustgevend. Één voorbeeld, van anderen. Tante Tamara kwam op een gegeven moment bij opa. Toen die nog in z’n eentje alles besliste. Tante had ontdekt, dat het met de gezondheid van tante Maureen niet helemaal goed zat, maar die was er toch tevreden mee. Opa regelde, dat tante Maureen met spoed via de huisarts naar het ziekenhuis kon, waar ze met voorrang alle onderzoeken kreeg die maar een beetje nodig leken. Die voorrang had opa geregeld. Hij had naar de chirurg in het ziekenhuis gebeld en als oud collega erom gevraagd. Binnen de kortste keren was het, met een beetje medicijnen, met de gezondheid van tante Maureen in orde. Opa kon en kan vreselijk veel bereiken.’
‘Tja, als hoofd van zo’n bedrijf.’
‘Het ligt ook aan de manier waarop hij het doet. O, Adam, hij is zo aardig. Zo lief.’
‘Fijn. Maar toch niet liever dan ik?’
‘Het is niet te vergelijken, jij bent van een andere categorie. Geen familie.’
‘Nee, daarom mag je met mij, wat je met familie niet doet.’
‘Ja. Kom je bij me op schoot liggen?’
‘O. Niet andersom?’
‘Later. Daarna.’
‘Eh hoe?’
Tussen mijn benen. Met je hoofd op mijn borsten. Dan kan ik goed bij je.’
‘Maar dan eh lig ik met mijn stijve zo duidelijk zichtbaar. Enne iedereen kan dan zien wat je doet.’
‘Dat wordt hier niet afgekeurd. Het enige bijzondere aan je stijve is dat hij wit is. Verder, zie je niet wat er om je heen allemaal gebeurt? Open en bloot? Iedereen die het wil zien, als ze zelf niets aan het doen zijn, geniet mee. Sommigen krijgen er de kriebels van.’
‘Tja, ik was niet iets bepaalds aan het doen, alleen met je aan het praten. Ik heb op anderen niet zo gelet.’
‘Ach, de kriebels krijg je toch wel, hè?’
‘Het ligt eraan waarover we praten.’
Hij kwam tussen mijn benen liggen en schoof omhoog tot zijn hoofd tegen, tussen mijn borsten lag.
‘Lekker hoofdsteuntje, maar ik voel me wel te kijk liggen.’
‘Kijk dan eens goed om je heen.’
 Hij deed het.
‘Ja, er zijn er weinig, die zogezegd hun handen thuis houden.’
Ik begon hem te laten voelen dat ik dat ook niet deed. Een hand om zijn zak, de andere om zijn stijve.
‘Ze zien geeneens alles van je. Alleen het stuk van je stijve waar mijn hand niet omheen zit.’
‘Maar ze zien wat die hand doet.’
‘Dat weten ze hier allemaal. Net als ik zagen meiden, toen ze na hun achttiende verjaardag hier kwamen, eindelijk niet één, zelfs meerdere stijve pikken. Ze wisten al jaren, zes, wat ze, met hun hand er omheen, konden doen. Hier zien ze geen wolken in het water, maar, veel mooier, een man zijn zaad spuiten. Wat later, soms hier, in hun gespoten zal worden.’
‘Stap voor stap programma, hè?’
‘Ja. Je weet het ontstaan. Min of meer bij toeval. Toevallig in dit dorp, ten gunste van het dorp. Iedereen die hier trouwt heeft een goede kennismaking achter de rug, voor overdag en ’s nachts, waardoor er al heel lang geen echtscheidingen meer voor- komen. Met zo min als abortussen, moetjes, zevende maand kindjes, noem maar op. Omdat de jeugd vroegtijdig gewaarschuwd wordt, maar wél wat mag. Niet van heel weinig of niets in de huwelijksnacht opeens alles. Er zal vroeger heel wat afgeklungeld zijn. En vrouwen er gelijk tegenzin in gekregen hebben. Buiten ons dorp vast nog steeds. Mannen niet, als die maar kunnen lozen. Ze missen, dat het iedere keer een klein feestje kan zijn.’
‘Ja.’
‘Genoeg gepraat. Laat nu maar zien hoe je spuiten kan.‘
Ik zorgde ervoor, dat hij het kon laten zien. Prachtig, vier stralen op de handdoek, die ik daarvoor neergelegd had.
‘Zie je, niemand die komt kijken of komt protesteren. Zonder het te laten merken genieten ze wel mee. Zeker als een jongen genietend mooi spuit, zoals jij.’
‘Ja. Dank je wel. Heel lekker zo, omdat je er zo goed bij kan. Laat me even bijkomen. Dan wil ik graag ook zo goed aan jou komen. Goed?’
‘Ja, natuurlijk, graag. Alleen van heel dichtbij zouden ze kunnen zien, dat van je hand die over mijn doos zit, alleen je middelvinger beweegt.’
‘Ik probeer ook tegelijk je doos te masseren.’
‘Ja, dat is prima. Dat kan je ook steeds beter.’
‘Ben je niet tevreden met wat ik doe?’
‘Zeker wel. Alleen, de zes jaar ervaring, die de meeste jongens hier hebben, kan je niet in een paar dagen inhalen. Dat is niet erg, ik heb wat om naar uit te kijken. En zo veel scheelt het niet, hoor.’
‘Goed. Fijn.’
‘Adam, ik weet niet of het tot je doordringt, voor een derde keer op een dag kwam er fijn weer veel bij je.’
‘O. Ja. Daar zou eh een vrouw al tevreden mee zijn, hè?’
[Nou, vooruit, hij blijf zo netjes, ik kan wel even een beetje gas geven]
‘Ja, ik ook. Ruilen we om?’
We ruilden van plek. En hij deed het weer ietsje beter dan de keer ervoor.
Na heerlijk ontspannen nagenieten gingen we naar Johnny’s caravan. Niemand te zien. Daar zocht Adam de coördinaten van het op Google Earth goed zichtbare parkeerterrein voor het gebouw waarin hij een kamer had op en schreef ze voor me op een stuk papier. Met daarbij zijn kamernummer. We kusten nog even, voor ik mijn fiets opzocht om naar huis te rijden.

2e Zaterdag

Met de TomTom vond ik in Oxford moeiteloos het gebouw waarin Adam een kamer had. Ik moest even zoeken naar een twee lege parkeerplaatsen naast elkaar, er was kennelijk niet gerekend op wat grotere auto’s. Ik moest even grinniken, toen de auto duidelijk nogal wat aandacht trok. Ik moest eraan denken, dat volgens de verhalen alle ogen oma Simone volgden, als die uit haar auto stapte. Ik wist wel dat mij dat niet zou gebeuren, ik had een normale cubmaat. Ik vond, aan de hand van zijn beschrijving, de kamer van Adam. Met hem erin. We kusten eerst, waarna ik rondkeek.
‘Je zit er niet slecht bij. En netjes.’
‘Ik houd het opgeruimd, anders kan ik amper rondlopen. Jij hebt misschien een wat grotere kamer.’
‘Ja. Ik houd die ook opgeruimd, anders kan ik mijn spullen niet vinden als mijn kamer schoongemaakt is.’
‘Dat wordt gedaan?’
‘Ja, daar is op de Manor personeel voor. Ik wil ze niet werkeloos maken.’
Adam grinnikte.
‘Dat is aardig van je.’
‘Zo ben ik opgevoed. Zeg, voor we wat anders gaan doen, ik wil een rondleiding van je. Over de campus en door de stad.’
‘Dat moeten we met de auto doen, het is te veel om te lopen.’
‘Laten we die van mij nemen, jij rijdt al vaak genoeg. Emily en ik hebben al moeite genoeg om een reden te vinden om af en toe te gaan rijden. Alleen ritjes naar de bibliotheek in de stad maken we regelmatig. We ruilen boeken daar.’
‘Prima, hoor, ik laat me wel rijden.’
‘Later berijden?’
Adam grinnikte weer.
‘Ondeugend meisje! Ja, ik hoop je later vaak van dienst te zijn.’
‘Ja, maar natuurlijk niet als personeel. Laten we maar opstappen, voor we erop vooruit gaan lopen.’
‘Als we terugkomen toch wel een beetje?’
‘Ja, minder dan bij het meertje wil ik dit weekend niet doen. Als er hier wat mogelijk is. Ik ga niet met je naar bed, maar we kunnen er wel op gaan scharrelen.’
‘Ik kom er wel achter wat je met scharrelen bedoelt.’
‘Meer dan wat jij vroeger deed, maar minder dan getrouwde stellen.’
Adam grinnikte weer.
‘Daar ben ik nog nooit bij geweest.’
‘Dat komt misschien later wel, bij het meertje. Voor je gedachten daar te veel naar afdwalen, kom nu maar mee.’

Buiten het gebouw ging ik hem voor naar mijn auto en stapte in. Adam bleef met open mond een meter van de auto af staan. Ik liet het portierraam zakken.
‘Je kent het merk toch wel?’
‘Ja, natuurlijk. Maar wat doe jij erin?’
‘Stap eerst in.’
Hij liep rond de auto en stapte in. Ik sloot het raam. In verband met de airco.
‘Tjonge! Een Rolls!’
‘Ik heb hem, beter gezegd, haar, niet gekocht, hoor. Geleend. De familie, het bedrijf, heeft er een paar.’
‘Een paar?’
‘Vier, vijf, zoiets.’
‘Dat weet je niet?’
‘Ik ga ze toch niet tellen? Ik bemoei me er niet mee. Ik bel alleen naar de garage om een afspraak te maken, voor wanneer voor hoelang. Als ik op de afgesproken tijd naar buiten ga staat er één voor de deur. Als ik erom gevraagd heb met chauffeur.’
‘Je lijkt me toch nogal verwend.’
‘Valt wel mee. Wat er is mogen we gebruiken. Maar ik werk ook, hoor. Ik krijg een salaris.’
‘Vast ook nogal ruim.’
‘Adam, niet cynisch worden.’
‘Sorry. Ik zal mijn best doen.’
‘Ik kan er toch niets aan doen dat ik daar geboren ben? En er mee kan of wil of moet doen? Iedereen van mijn familie bemoeit zich met bepaalde zaken, zoals ik met mijn werk. Voor wat je erbij nodig hebt gebruik je de spullen van de familie. Waar anderen voor zorgen. Zoals dat ik mijn kamer niet schoon hoef te maken. Ik hoef dat salaris geeneens, maar ik mag er niet als onbetaalde vrijwilliger werken. Het moet op papier, voor de belastingen, een normale zaak zijn. We worden in de gaten gehouden, over alles wat we niet voor onszelf gebruiken moet belasting betaald worden. Zoals, over verhuur van paarden, die toch te weinig te doen hebben. Daarom worden ze niet verhuurd, alleen uitgeleend, vooral aan de jeugd in het dorp. Of belas- ting over kamerverhuur, als we kamers in de Manor zouden verhuren, ruimte zat. Het heeft ooit vol met familieleden gezeten, wie het wilde vertrok en begon wat voor zichzelf. Zonodig met rugdekking van de familie, garanties, waardoor ze goedkoop aan hypotheken en leningen konden komen. Ik snap wel dat je het vreemd vindt dat ik niet weet hoeveel auto’s we hebben. Maar ik kom zelden in de garage, ik zou in de weg lopen. En misschien met wat ze daar vinden mijn vieze vingers een vlekje op een auto maken. Die horen altijd schoon te zijn. Ik wil niet zeggen dat we een standing hoog houden, we hebben alleen wat ouderwetse gewoontes. Zoals personeel aanhouden, omdat dat loont. Het dorp profiteert ervan, het personeel geeft daar zijn geld uit. Mijn salaris is gewoon wat er normaal verdiend wordt, in vergelijkbare zaken.’
‘Tja. Je leek me een normaal meisje. Je brengt me langzamerhand wat bij, hè?’
‘Ja, Adam. Om je niet te schokken. Of af te schrikken. Je had er anders bij dat normaal wel achteloos aan toe kunnen voegen, lief, lekker, of zoiets.’
‘Ja, schat.’
‘Dat begint erop te lijken.’
Ik startte de motor.
‘Slaat de motor niet in één keer aan?’
‘Jawel. Die loopt wel, hoor.’
Ik reed zo keurig mogelijk weg.
‘Tjonge. Ja, onhoorbaar. Dat je om kan gaan met zo’n bakbeest.’
‘Het went. Er zit ook stuurbekrachtiging op. En rembekrachtiging en zo. Wijs me ondertussen de weg. Ik kreeg, zoals altijd, de kleinste auto mee. Dat scheelt zo’n meter in de lengte. De breedte maakt niet zo veel uit. Deze gebruikte tante Tamara vroeger vaak, toen ze als eh manusje voor alles voor mijn opa werkte. Om haar komst bij de pachters aan te kondigen zit er een speciale claxon in.’
Ik liet die even horen. Boeoeoe. Adam grinnikte natuurlijk. En wees me tussendoor de weg en vertelde waar we langsreden. Keurig onderhouden oude gebouwen.
‘Aan die claxon zit ook een verhaal vast. Bij de familie van opa, toen hij nog in de States woonde, stond er een Rolls. Zoals wereldwijd bij familie. Als onderdeel van de investeringen, die dingen zakken amper in waarde, als ze ouder worden.’
‘Dus nog meer dan vijf?’
‘Ja, nogal. Bij bijzondere gelegenheden mocht opa, zodra hij zijn rijbewijs had, er ook in rijden. Om zijn komst bij scharreltjes aan te kondigen had hij er stiekem zo’n claxon in laten zetten. Daarom had hij hier voor tante Tamara er ook voor gezorgd. Opa houd nog steeds van geintjes. Oma ook. Ook als ze in hun blootje bij of in het zwembad zijn.’
‘De hele familie komt daar zo, hè?’
‘Ja, vrienden ook. Zoals tante Tamara en haar man, onze butler. En oom John en tante Maureen.’
‘Je tante Tamara ken ik niet, tante Maureen zal ook wel van een geintje houden. In ieder geval gezellig en vrij meepraten.’
‘En meedoen. Jij hebt je familie alleen aangekleed gezien, ik ze dus ook bloot.’
‘O. Ja. Eh ik hoop niet dat je het erg vindt, ik vind tante Maureen zo’n eh lekker figuur hebben, dat ik die best wel helemaal bloot zou willen zien.’
‘Nee, dat vind ik niet erg. Allebei die tantes hebben nogal wat meegemaakt. Tante Maureen natuurlijk op de camping, tante Tamara weet veel van het familiebedrijf, al wordt daar bij het zwembad amper over gesproken.’
‘Meer gestreeld, hè?’
‘Leeftijdafhankelijk, en zo. Eh als jij er ooit zou komen zou je geen opzien baren.’
‘Ik ooit?’
‘Misschien. Adam, hopelijk zal ik je op kortere of langere termijn aan mijn familie voorstellen.’
‘Daar?’
‘Weet je de lijfspreuk van oma Simone nog? Het laatste gedeelte? Over natuurlijke dingen kan je alleen maar fijn praten als je zelf in natuurlijke staat bent. En waarom zou je zoiets moois verbergen.’
‘Ja. Laten we gaan eten. Ik wijs de weg naar de mensa. Daarna kunnen we op mijn kamer verder praten.’

De mensa bleek een grote hal met tafels waar een man of tien aan kon zitten. Er was een buffet met veel keus. We kozen wat en gingen aan een lege tafel zitten.
‘Halfvol. Op zaterdag.’
‘Sommigen wonen zo ver weg dat ze niet ieder weekend naar huis kunnen. Doordeweeks zit het meestal aardig vol. Het ligt er een beetje aan wat er op het menu staat.’
‘Een beetje?’
‘Als het niet naar iemands smaak is, ergens anders is het duurder. Vind je het erg, dat ik niet met je naar een dure tent gegaan ben?’
‘Nee, ik wilde wel zien waar je normaal ging eten. Ik kon zelden in een dure tent. Zoiets doen we niet, we eten thuis prima. Tja, goede kok. Ik neem aan, dat wanneer opa en oma een paar dagen naar Londen gaan, ze afgezien van een theater bezoeken of zoiets wel goed uit eten gaan. Tjonge, wat een kleding hebben de meiden hier aan. Van slordig tot uiterst netjes of hip. Ik ben blij, dat ik me daar niet druk over hoef te maken. Wat ik nu aan heb is het netste wat ik heb. Op een paar avondjurken na.’
‘Een paar?’
‘Ja, echt maar twee of drie, Adam. Voor één of twee keer per jaar wat speciaals. Echt niet meer. Alleen als ik er niet meer in pas krijg ik nieuwe.’
‘Nou ja, ik gun het je wel hoor. Je wilt je toch wel eens mooi opdoffen?’
[Waarom? Nou, tijd voor een grapje]
‘Ja, natuurlijk. Dan kam ik behalve het haar op mijn hoofd ook dat op mijn doos. Al valt dat niemand in het zwembad of bij het meertje op.’
‘Nou nou.’
‘Sorry. Je vroeg erom.’
‘Ik wil je straks, op mijn kamer, ergens om vragen wat er in de buurt komt.’
‘Van mijn hoofd?’
‘Nee. Wacht maar af.’
‘Eet een beetje door. O. Sorry.’
Hij grinnikte weer.
‘Nee, ga alsjeblieft zo door, gretig meisje. Verander je niet voor mij. Je schokt me af en toe wel, maar dat overleef ik het wel.’
‘Goed.’

Op Adams kamer begonnen we direct met kussen. Stap voor stap kwamen we bij zijn bed en lieten ons, al kussend, daarop vallen. Toen ik na een tijdje zijn hand pakte om die op mijn borst te gaan leggen stopte Adam met kussen.
‘Bianca, lieverd, ik heb een vraag, die je waarschijnlijk vreemd zal vinden.’
‘O?’
‘Ik heb je al meerdere keren bloot gezien, ik wil je toch graag een keer uitkleden.’
‘Dat vind ik niet zo vreemd. Een al lang lopende jongenswens?’
‘Ja.’
‘Natuurlijk mag je dat. Zal ik erbij gaan staan of blijven liggen?’
‘Staan maar.’
We stonden op. Hij maakte de knoopjes van mijn bloes los.
‘Verder ben ik nooit gekomen.’
‘Met kleding losmaken dan niet, met je handen toch wel?’
‘Ja, dat wel, eronder.’
Hij trok de bloes uit mijn rok en deed hem me af.
‘Ik tilde dan het behaatje omhoog, meestal met één hand, wat soms een heel gepruts was.’
‘Normaal heb ik er nooit één aan, maar ik wilde me netjes kleden.’
‘Met jouw mooie heb je er geen nodig, je hebt geen hangers.’
‘Nee, meneer de specialist.’
‘Amper, ik heb er alleen bij het meertje gezien.’
Hij liep om me heen en maakte de sluiting van mijn beha los. Hij kwam weer voor me staan en deed me mijn beha af. Ik moest natuurlijk wel wat meewerken. Hij legde zijn handen onder mijn borsten, ging met zijn handen naar boven en nam ze in zijn handen.
‘Tja, over je moois laten zien. Ik vind ze prachtig. En zo fijn, dat ik ze zo vast mag houden.’
‘Zoiets fijns gebeurt mij ook. Vanavond toch wel?’
‘Ja ja. Laat me verder gaan.’
Met enige moeite kreeg hij mijn rok los. Daarna mijn broekje wel snel naar beneden en liet me eruit stappen. Hij nam mijn handen in die van hem.
‘Wat ben je toch mooi. Wat heb ik een geluk gehad, dat ik je ontmoet heb en dat we aan de praat raakten.’
‘Net zo veel als ik. Ik zag toen wel meer van je dan nu. Maar ons gesprek was belangrijk, niet ons uiterlijk, hè?’
‘Nee, al bewonderde ik dat gelijk ook.’
Hij liet mijn handen los, kleedde zich snel uit en kwam voor me staan.
‘Schat, bij die al lang lopende jongenswens hoort meer. Mag ik je onder van dichtbij bekijken?’
‘Ja, natuurlijk. Ik zie zo alles van je, jij bij mij weinig.’
Ik ging op bed liggen. Hij ging bij het voeteneind staan en deed langzaam mijn benen van elkaar af.
‘Ja, hier heb ik van gedroomd. De verovering van een meisje. De laatste tijd heeft dat meisje jouw gezicht, wat mijn dromen nog mooier maakt.’
Hij kroop tussen mijn benen, streelde even over mijn doos, waarna ik voelde dat hij met twee handen mijn haartjes van het midden uit opzij streek.
‘Ooooh, wat heb je een prachtige, rechte gleuf.’
‘Je bent wat anders gewend? Sorry.’
‘Ik heb er eerder twee bevoeld, verder bij het meertje er op afstand gezien. Maar op school, in de hogere klassen, circuleerden er boekjes met blote meiden. Benen wijd, van geen tot en met veel haar. Maar die gleuven waren wat eh rommelig. Niet zulke keurig rechte schaamlipjes als die mooie van jou.’
‘Ik weet van het bestaan van die boekjes, mijn opa heeft het er wel eens over gehad, dat hij ze in zijn jeugd ook gezien had. Na zijn zestiende was hij niet meer in zulke boekjes geïnteresseerd, hij had niet alleen een blote meid van dichtbij gezien, hij had eraan en erin gezeten, niet met zijn vinger, nou ja, hij was aan het vrijen gegaan. In ons dorp heb ik zulke boekjes nooit gezien. Die zijn ook niet nodig. Al vóór hun twaalfde vinden jongens wel een manier om tijdens het spelen van dichtbij tussen de benen van een meisje te kijken. Nog bloot daar of met al wat haar. Omdat meisjes er van jongst af aan in hun blootje lopen merken ze dat kijken amper. Wanneer wel, vinden ze het niet erg, wel normaal, van jongens zien zij altijd alles.’
Adam was begonnen mijn gleuf te strelen.
‘Adam, je verovering gaat nu toch niet zo ver dat je met wat anders dan je vinger op zoek gaat?’
‘Alleen met mijn tong, lieverd, als ik mag. Ik wil niet op een gegeven moment zonder er eerst over te praten nog meer gaan doen. We moeten dan eerst praten over de voor- en nadelen van het niet verder uitstellen. Als we wel gaan vrijen moet het in het begin op een geschikte plek, vind ik, niet bij het meertje. Daar overleggen we dan ook eerst over.’
‘Ja, prima. Lieverd, lik me.’
[Dat wil ik natuurlijk ook meemaken. De rest eigenlijk ook, maar dat moet wachten. Ik moest maar aan de pil gaan. Als we na ons overleg gelijk zouden willen beginnen zou dat ook gelijk kunnen. Behalve, natuurlijk, als ik net ongesteld ben. Jaaah, hij likt. . . . Nou, kon slechter. . . . Ooooh, hij kan het ook beter, tussen mijn lipjes. . . . Tjonge, helemaal op en neer. . . . Ooooh, hij drukt zijn tong er dieper in. Ik voel mijn gleuf opengedrukt worden. . . . Van niks tot iets, zo ver hij met zijn tong gaat, erin en weer eruit. . . . Hoe zou dat voelen, nog iets dikkers erin? Zijn stijve? Als hij eh wipt, op en neer? Nou, geduld. Hé, wat nu?]
Adam stopte met me te likken, ging rechtop zitten.
‘Schat, ik vond het geweldig. Maar, ten eerste, mijn tong is niet zo lang, vast niet lang genoeg om je te laten komen. Ten tweede, als ik doorga kom ik zelf.’
[Nou, hij moet niet op zo’n gevaarlijke plek gaan spuiten]
‘Laten we maar van plek ruilen.’
We deden het. Ik bekeek hem.
‘Tja, je stijve komt vast wel ver genoeg. Weet je, toen je mijn gleuf wat met je tong open duwde, dacht ik, met zijn stijve zou hij me vast duidelijk verder openduwen, en er verder dan met zijn tong ingaan, helemaal. En me vast lekker binnenin strelen. Enig idee wanneer?’
‘Lieverd, over maaaaanden. Ik weet nu al vrij zeker, dat ik voor altijd bij je wil blijven. Maar ik wil eerst zeker weten dat het niet alleen lust is, maar vooral eh.’
‘Liefde. Ja, lust heb ik ook. Maar ik wil ook eerst zekerheid. Dat wat ik voor je voel liefde is.’
‘Dat gevoel heb ik ook, schat. Maar die lust, hè? Ik weet niet hoe het bij meisjes werkt, een stijve krijgen is een lekker gevoel, maar als er kleine krampjes beginnen te komen wil je grotere, wil je je zaad voelen komen en eruit spuiten.’
‘Dat zal wel. Ik krijg kriebels onderin, en zou dan wel daar zo diep mogelijk met zo’n stijve gestreeld willen worden tot ik klaar kom.’
‘Wil je dat al voor je weet wat vrijend klaarkomen is?’
‘Ja, omdat je hoort dat dat lekker is. En jij?’
‘Ook zoiets. Lekkerder dan een natte droom en bij op de ene of andere manier geholpen worden. En vóór je eerste eh zaadlozing, als meisjes aan je pikkie trekken, als hij een beetje stijf kan worden, wil je dat ze dat langer doen, omdat het een prettig gevoel is.’
‘Lang kan ik vast niet aan je pikkie trekken. Heb je wat bij de hand, als opvang?’
‘Ja, onder mijn kussen.’
Hij reikte omhoog, trok een handdoek onder zijn kussen vandaan en legde die op zijn borst. Ik vouwde hem uit.
‘Nog bij de hand? Red je het niet, een week?’
‘Niet meer, vanaf onze eerste keer. Ik blijf van je dromen.’
‘Erin met me vrijen?’
‘Nee, niet verder dan ik net ging, dan kom ik al. Of, wanneer ik je uitgekleed heb, en mezelf, je eh me gaat pijpen.’
‘Is dat een uitnodiging?’
‘Niet echt. Je mag het wel, je hoeft het niet.’
‘Er is voor alles een eerste keer. Zoals wat jij net deed. Als het niet bevalt laat je het, blijf je alleen met je handen bezig.’
Ik probeerde het natuurlijk wel. Maar niet zo ver in mijn mond vond ik genoeg. En hem zo strelen zou hij toch wel prettig vinden. Ja hoor, een schokje. Gelukkig zat hij net niet zo ver in mijn mond.
‘Lieverd, heerlijk, maar zo kan het niet langer.’
‘Het schijnt van wel, maar dat doe ik misschien later.’
Ik liet hem met behulp van mijn hand klaarkomen.
‘Nou, je moet zuinig leven, maar je bent gul met zaad spuiten.’
‘Tja, veel meer dan bij een natte droom. Door grotere, lekkerdere krampen.’
‘Ja, je schokte nogal. Dat wordt later tegen mijn doos opdreunen. Vast expres ook, om zeker te weten dat je er helemaal in zit.’
‘Zien kan ik het dan niet.’
‘Dat ligt eraan in welk standje je dat doet.’
‘O. Ja. Je hoort nog wel eens wat, hè?’
‘Ik vast meer dan jij. En je fantaseert wat.’
Ik vouwde de handdoek op, gooide die opzij en ging tegen hem aan liggen.
‘Laat je mij nu mijn lekkere krampjes krijgen?’
‘Lieverd, nog wat. Mag ik je clitoris opzoeken?’
‘Daar heb je kennelijk ook over gehoord of gelezen. Doe maar, als ik dan een keer, of vaker, wat met jouw eikel mag doen.’
‘Oei. Ja. Als hij maar vochtig is als je hem bloot maakt. Droog is pijnlijk.’
‘Ja, ik weet het. In het meertje deed ik het af en toe, als een jongen niet snel genoeg naar mijn zin kwam.’
‘Naar je zin?’
‘Ik wilde niet eindeloos blijven pompen.’
‘Ik hoefde niet eindeloos eh in je te porren. Ik vond het fijn, dat ik je er langzaam van kon laten komen.’
‘Probeer nu maar of je het snel kan.’
Hij kon het.
‘Adam, voortaan misschien af en toe zo, maar aan een lange aanloop heb ik langer wat.’
‘Ja, natuurlijk. Schat, over een tijdje kunnen we toch zo wel eh overnachten? Onder de dekens?’
‘Ja, als ik een broekje aan kan houden. Om te voorkomen dat je per ongeluk bij me erin schiet. Expres zal je het niet doen, ik vertrouw je wel. We zouden dan eerst overleggen, hè?’
‘Ja, ik wilde alleen de stand even bijhouden. Stap één, verkering. Dan verder kennismaken, na een tijdje overleg, jij aan de pil. Zou je dat trouwens erg vinden?’
‘Nee, natuurlijk niet. Maar eerder kan er niets, hoor. Condooms vind ik niets, die zijn nóg minder betrouwbaar.’
‘De pil is dat toch wel?’
‘Bijna, maar niet honderd procent. Ik weet, dat de dokter één of twee keer per jaar de morning-after pil voorschrijft. Waarbij hij nagaat, of er misschien een andere, sterkere pil voorgeschreven moet worden. En of die wel goed ingenomen wordt.’
‘Bijna honderd procent? En één of twee keer per jaar de morning-after pil? Dan wordt er toch veel gevreeën.’
‘Je denkt vast aan vóór het huwelijk. Ik heb geen idee hoeveel. Na, tijdens een huwelijk wel. Drie keer drie per dag, hè? Maar dan willen ze soms ook geen kindje. Tja, als je er wat aan kan doen kan je proberen ze op de gewenste tijd te krijgen. En toch volop vrijen.’
‘Ja. Nou, een broekje lijkt me geen probleem. Het ons onder tegen elkaar duwen missen is het ergste niet.’
‘Nee. Ik heb wat gehoord. Wat stellen soms doen. Zij doet of houdt een broekje aan. Hij komt op haar liggen. Met zijn stijve tussen haar benen. Hij gaat wippen. Komt klaar op een handdoek, die eronder ligt. Zij komt meestal niet, hooguit van het idee dat er op haar gewipt wordt. Maar het is een oefening, voor allebei. Of voorschotje.’
‘Ook gezien? Bij het meertje?’
‘Je kan van een afstandje niet altijd zien of hij erin of eronder zit. Soms is het wel te merken aan het meisje. Ze komen niet allemaal even uitbundig klaar.’
‘Bianca, ik vind dat we dat we dat voorlopig niet moeten doen. Het lijkt me te eh heftig. En te gevaarlijk. Vlak voor het hoogtepunt méér willen, het echte. Dan broekje opzij, boem.’
‘Ja. Dat vind ik heel verstandig van je. Je zei niet wie dat broekje opzij en boem zou doen, we zouden het allebei kunnen doen. Ik vertelde je er alleen over omdat me het te binnen schoot. Maar ja, zoiets gaf je eerder al aanleiding om te denken dat ik je aan het sturen was.’
‘Je hoeft me niet meer te sturen. Je kan alles zeggen en vragen.’
‘Ja, zo hoort het natuurlijk ook. Ik begon voorzichtig, dat moet ik afleren.’
‘Alles ging toch wel goed, vond ik.’
‘Ja, het gaat fijn. Zullen we onder de dekens kruipen en net doen of we samen gaan slapen? Ik houd aan je peilstok wel in de gaten hoe je stemming is.’
‘Dat lijkt me ook gezellig.’
We kropen onder de dekens en in elkaars armen.
‘Alleen, als we echt samen gaan slapen hoop ik dat het in een tweepersoonsbed is. We zullen vast in elkaars armen in slaap vallen, maar daarna los raken. Wie er niet aan de muurkant ligt kan uit bed vallen.’
‘We zouden ook eerst overleggen waar. Dus in een tweepersoonsbed.’
‘Ik bedoelde toen, niet bij het meertje. Maar er zijn misschien andere mogelijkheden dan een bed.’
‘De bekende hooiberg?’
‘Hooi prikt, denk ik.’
‘Nee, stro prikt.’
‘Heb je daar ervaring me?’
‘Ik heb nog nooit wat in of op een hooiberg gedaan, maar ik weet het verschil tussen hooi en stro.’
‘Nou, we hebben de tijd nog om over een plek na te denken.’
‘Ja.’
We kusten en streelden tot ik voelde dat er leven in zijn peilstok kwam.
‘Wat lekker, Adam, om hem te voelen groeien.’
‘Mmmm.’
‘En stijver worden.’
‘Mmmm.’
‘En omhoog voelen komen.’
‘Mmmm. Niet tegenhouden.’
‘Omhoog helpen?’
‘Niet nodig.’
‘Nee. En dikker worden.’
‘Mmmm. Maximum, denk ik.’
‘Denk ik ook. Wat ging dat snel. Zal ik een handdoek pakken?’
‘Mmmm. Geen haast. Andere kant onder het kussen.’
Ik liet hem lekker lozen. Zodra hij daarvan bijgekomen was liet hij mij lekker komen. Hij liet me bijkomen, waarna hij uit bed stapte.
‘Schat, ik ga er vandoor. Red je het verder?’
‘Het toilet is aan de overkant van de gang, hè?’
‘Ja. Daarnaast is een douche. Doe wel de deuren daarvan op slot, anders loop je het risico dat je er bezoek krijgt. In het slot van de deur hier zit een sleutel, ik doe zo me mijn reservesleutel de deur van buitenaf op slot. Ik neem mijn telefoon mee, in geval van nood kan je me bellen. Dan ben ik er met een minuut of vijf.’
‘Ja, prima.’
We kusten nog even, waarna ik hem weg hoorde gaan.

2e Zondag

Zondagmorgen werd ik wakker van dat Adam bij me in bed kwam.
‘Mmmm. Een inbreker in mijn bed.’
‘Ik heb hier niet ingebroken en het is míjn bed.’
Ik bevoelde hem even.
‘Wat ben je van plan? In je nakie?’
Hij bevoelde mij ook even, voor hij me omarmde.
‘Even lekker knuffelen.’
‘Meer niet?’
‘Wil je dat?’
‘Gaat je niet aan. Jij?’
‘Toen ik je in mijn bed zag liggen, dacht ik, even lekker tegen haar aan, ze zal vast niet veel aan hebben.’
‘Ik suggereer niks voor nu, in ons dorp doen ze ’s morgens vroeg soms wel meer. Sommigen zette de wekker ervoor wat vroeger, om het verspreid over de dag vaker te kunnen doen.’
‘Voor zover ik weet doen alleen leeuwen het vaak dagenlang vaak achter elkaar. Tot het vrouwtje op de ene of andere manier voelt dat ze bevrucht is. Dan wil ze niet meer tot haar welpen, die daarvan komen, wat groter zijn.’
‘Kwestie van hormonen. Ook bij zo’n mannetje, dat hij maar door kan gaan. Wat moet die een hoge zaadproductie en een grote voorraadkamer hebben. Lijkt je dat wat?’
‘Daarvoor zou ik misschien zulke grote ballen nodig hebben dat ik er amper mee kan lopen.’
‘Nee, een leeuw heeft, wat ik gezien heb, ongeveer net zulke grote als jij.’
‘Bij leeuwen werkt het dan kennelijk anders. Als je voor zes keer zes al grotere ballen nodig hebt. Lijkt jou dat wat? Zo’n overproductieve man?’
‘Nee, zes keer zes lijkt me al veel. Ik weet niet wat mannen na eh een beurt aan hun stijve voelen, wat vrouwen voelen ook niet, maar ik kan me voorstellen dat die zich plaatselijk wat overbelast voelen, misschien een beetje versleten. Afhankelijk van hoe vaak en woest de man wipt. En waar blijft al dat zaad? Nou ja, het kan allemaal, kennelijk.’
‘Tja. Ken je die mop, wat is het verschil tussen een boom in de mist en een man na een beurt?’
‘Nee.’
‘Die boom heeft klamme loten, die man heeft lamme kloten.’
‘Wat een woord, voor zoiets. Tja, een lam gevoel zou kunnen, met een klein pikkie kan hij niets. Jij nu wel, hè? O. Sorry, ik suggereer nu weer niks voor nu. Maar ja, ik kwam net meer dan een kleintje tegen. Na die maaaaanden van je zal ik vast wel eens wat suggereren. Of met of zonder woorden je duidelijk maken wat ik ermee wil.’
Hij grinnikte even.
‘Ja, daar zie ik je wel voor aan. Bianca, ik wil er nu liever niets mee. Dan zou het lijken, voor mezelf en misschien ook voor jou, dat ik niets anders wil dan zo vaak mogelijk met je vrijen. Het past, op een gegeven moment, bij eh een gezonde verhou- ding, maar het hoort niet de hoofdzaak te zijn.’
‘Nee, dat hoort het niet. Maar eh, je hebt misschien gemerkt, dat ik niet constant de boot afhoud.’
‘Ik vind het fijn, hoor, dat je niet erg afhoudend bent. De eerste avond merkte ik het al, bij het meertje. Zodra we een beetje kennis gemaakt hadden wilde je het ook al lichamelijk.’
‘Dat was wat snel, maar ik dacht, even zijn spullen checken. Zo te zien groot genoeg, maar kan hij er wat mee? En kan hij wat met die van mij? Als me dat niet bevallen was had ik je bedankt en je gezegd een ander meisje op te gaan zoeken, om het daarmee te proberen. Zo werkt dat, bij het meertje.’
‘Ja, ik snap het. Eh over die maaaaanden van me. Afgezien van dat we eerst nog wat beter kennis moeten maken, achttien klinkt zo eh maar nét volwassen. Negentien vind ik beter klinken.’
[Ik moest een grijns inhouden. Dat was over een maand of vier. Zou dat genoeg maanden voor hem zijn?]
‘Ja, dat vind ik ook. Daar moeten we maar op wachten.’
‘Wanneer ben je jarig?’
‘Januari. De zestiende.’
[Ik voelde hem schrikken]
‘Hoezo? Wil je sparen voor een cadeautje voor me?’
‘Misschien. Januari. Dat is over een maand of vier. Tja. We moeten maar kijken hoe het loopt. Goed?’
[Ik zie wel]
‘Ja, Adam.’
‘Dat klinkt erg volgzaam.’
‘Ik zie wel, zoiets kan je op zo’n termijn niet afspreken. We zouden overleggen. Natuurlijk als er aanleiding voor is.’
‘Ja, prima.’
Hij stapte uit bed.
‘Ik kan een ontbijtje maken. Eitje erbij? Gekookt of gebakken?’
‘Gekookt graag. Tussen hard en zacht in. Maar trek eerst wat aan. Ga ik ook doen.’
We kleedden ons aan, hij zette snel ontbijtspullen op tafel en kookte op een kookplaatje twee eieren.
‘Je bent handig.’
‘Ik heb geleerd, nadat mijn broers uit huis waren, om als mijn ouders niet thuis waren, voor eten te zorgen. Mijn zusje was de vlotste niet.’
‘Wel aardig?’
‘Ja hoor. Beetje lastig, als puber.’
‘Jij niet?’
‘Ik vond zelf van niet.’
‘Dat zou kunnen. Ik vind je nogal rustig en beleefd. Maar geen slome jongen.’
‘Dank je. Zullen we zo meteen weer een beetje knuffelen? Aangekleed? Dan vertel ik wel hoe ik over jou denk.’
‘Tja, eens wat anders, als je niet alles van elkaar ziet.’
‘Voor jou vast wel. Over sturen gesproken, ik probeerde bij meisjes er natuurlijk op aan te sturen dat ik ook wat aan ze voelen mocht. Ik was er kennelijk niet zo goed in, ik bereikte weinig.’
‘Maar genoeg om uitgekleed bij mij te doen wat je mocht.’
‘Ja, omdat alles zo soepel ging. Ik voelde me net niet overrompeld of overvallen. Het ging wel erg snel, maar me net niet té snel. Eerst een helemaal blote borst in mijn hand. Toen ik daar amper bij van was werd mijn zak bevoeld. Duidelijk om te voelen of ik wel twee ballen had. Pas later kwam ik erachter dat het om de grootte ervan ging.’
‘Ja, onwaarschijnlijk dat je geen ballen zou hebben, ik verwachtte gewone. Klopte ook.’
‘Tja. Toen kwam er iets nog lekkerders. Geen hand om een zakdoek om mijn stijve, maar een blote hand erom. Die hem zachtjes ging strelen. Tjonge, wat was dat een heerlijke verrassing.’
‘Dat was controle op hoe hij aanvoelde, jongens hadden soms ruwe handen, heel soms een iets geribbelde pik. Ik streelde liever een gladde. En ik controleerde, verkende, de omvang, lengte en stijfheid. Jij toch ook het gevoel van, de omvang, grootte en stugheid van mijn borst?’
‘Verkennen, niet controleren. Niet om je eh eventueel af te keuren, maar ik kon er zo goed bij. Eh stugheid?’
‘Ja, amateur. Kleine borsten kunnen zo hard als een plank zijn, onbewegelijk. Erg grote zitten losser, die kan je op en neer bewegen, zijdelings ook, je kan er rondjes mee draaien.’
‘Waarom zou ik.’
‘Dat doe je automatisch. Net zoals een meisje een stijve gaat strelen, als ze die beet heeft. Eerst zachtjes, dan steviger. En een jongen eerst over, dan in een gleuf gaat voelen.’
‘Dat laatste durfde ik amper.’
‘Niet alle jongens beginnen zo. Die van boerenafkomst, bijvoorbeeld, zijn meestal minder voorzichtig. Tja, als je al gezien hebt wat een stier op een koe doet? Of hoe ver een dierenarts er met een arm bij een koe ingaat? Dat is allebei nogal meer dan vingeren.’
‘Tja, net wat je gewend bent.’
‘Een dierenarts zal er, zeker in het begin niet, niet van genieten.’
Na de ontbijtspullen opgeruimd te hebben gingen we op de bank zitten.
‘Heb je wel eens een stier op een koe gezien?’
‘Ik ben op boerderijen geweest, met tante Tamara, maar bij zoiets werd ik weggestuurd.’
‘Door tante Tamara?’
‘Nee, door de boerin. Volgens tante Tamara nam die het risico niet dat de pachtheer, mijn opa, als die ervan zou horen, zou vinden dat ze dat toekijken niet had mogen toestaan. Nou, wij zouden haar niet verklikken. Maar vooral jongens zouden door zoiets op verkeerde ideeën gebracht kunnen worden. Ik heb wel een keer in een weiland een hengst op een merrie gezien. Tjonge, hij had er één van een meter. Hij kreeg er maar de helft in.’
‘Ik heb in een dierentuin een olifant met een erectie zien lopen. Dat leek wel twee meter. Met een bocht erin. Zonder bocht erin had hij over de grond gesleept.’
‘Dan wilde hij hem vast ergens instoppen. Moet er een eh heet vrouwtje rondgelopen hebben.’
‘Hij liep achter een vrouwtje aan, maar die ging er niet voor stilstaan.’
‘Tja. Een beetje uitdagen, om hem extra heet te krijgen. Werd je niet jaloers op wat dat mannetje had?’
‘Nee. Die van mannen schijnen helemaal in een vrouw te kunnen. Kom je bij me op schoot, kunnen we tijdens het praten knuffelen.’
Ik ging bij hem op schoot zitten en omhelsde hem. We kusten een tijdje, gelukkig voelde ik gauw een hand op mijn borst.
[Dat is wel het minste, dat kan tegelijk met praten]
‘Hè! Geen beha, vandaag?’
‘Voel je dat?’
‘Ik voel maar één laag kleding, je bloes.’
‘Ja. Een beha knelt altijd wat, zelfs als je die niet gebruikt voor ondersteuning. Een hand is een prettiger gevoel. Eh Adam, zelfs als ik geen min of meer duidelijke hint geef, je moet doen waar je zin in hebt. Als het kan, gezien de omstandigheden. Ik ben het wel gewend dat er aan me gezeten wordt. Als ik het niet wil, ik word niet zo gauw boos, dan draai ik me weg of haal de hand weg.’
‘Goed. Ik wil niet constant wat met je, maar ja, als je zo lekker tegen me aan zit gaat mijn hand vanzelf op weg.’
Ik voelde, dat hij de knoopjes van mijn bloes los ging maken.
‘Omdat ik het eerder al zo fijn vond om een borst van je vast te houden. En jij dat eerder ook fijn vond.’
‘Ja, je deed het fijn. Kneep niet.’
Hij ging met zijn hand onder mijn bloes en pakte een borst.
‘Nee zeg.’
‘Nou ja, je weet niet van alles van tevoren wat het kan hebben, zeker niet als je het zelf niet hebt. Ik heb in het zwembad geleerd om niet in balletjes te knijpen. Ze lijken wel hard.’
‘Ja, lijkt zo. Je lekkere borst niet. Ook niet onbewegelijk. Ik kan er een heel klein rondje mee draaien. Prettig?’
‘Ja, heel snel studerende amateur. Niet erg, zo’n opmerking?’
‘Nee, dat is ook zo.’
‘Het is wel fijn als ik eh liefkozend gestreeld word. Dan heb ik er ten minste wat aan, in plaats van er misschien alleen maar één of meer baby’s er een tijdje aan te laten zuigen. Als je nooit scharrelt en of trouwt sjouw je ze je leven lang voor niets mee. Word je ook dertig of veertig jaar lang iedere maand voor niets ongesteld.’
‘Eh tot nu toe niet? De laatste weken?’
‘Een nogal intieme, maar gezien de omstandigheden toegestane vraag. Toevallig doordeweeks. Als ik aan de pil ga expres door- deweeks.’
‘Ja, dat schijnt te kunnen.’
‘Je weet er misschien net genoeg van. Alles hoeft niet.’
‘Ik heb thuis meegekregen dat mijn zusje hem neemt om er tijdens tentamen- en examenweken geen last van te hebben.’
‘Meegekregen?’
‘Ik zag een keer een strip in de badkamer liggen. Ik wist niet of die van mijn moeder of zus was, ik begon er een keer voorzichtig tegen mijn zus over. Ja, die was van haar. Ik vroeg, of ze wat met jongens aan het uitvreten was. Dat niet, ze vertelde me waarvoor wel.’
‘Hoe oud, jong is ze?’
‘Zeventien. Wel aardig, zei ik al. Ook om te zien. Normaal voorzien. Bovenwijdte, bedoel ik.’
‘Ik ken die kreet. Afgeluisterd, bij jongens. Amper, normaal, ruim, heel goed voorzien. Het gebruikelijke gat er in, met geen, amper, normaal, of overbodig veel haar.’
‘Er zijn altijd jongens die zich ruig voor willen doen.’
‘Ja. Bij je zus?’
‘Wat? Geen idee. Die heb ik vast wel eens bloot gezien, toen we klein waren, maar we zijn thuis normaal preuts, denk ik.’
‘Dat heb je dan snel afgeleerd.’
‘Nee, aangeleerd dat het niet overal hoeft. Er zou reclame voor gemaakt moeten worden.’
‘Als ze maar niet bij ons meertje komen, het is daar net niet te druk. We maken er ook geen reclame voor. Er komt maar een enkeling uit de stad. Familie mag wel, dat heb je gemerkt. Daarom vroeg ik naar je zus. Als die net zo aardig is als jij, gun ik haar ook wel wat. Om hier wat lekkers uit te komen zoeken.’
‘Ze zal niet durven.’
‘Jij toch ook?’
‘Ja, nadat ik goed voorbereid was. De Wellingtensite goed bekeken had en er een kijkje genomen had. En de openhartige aanbevelingen van Johnny en tante Maureen gehoord had.’
‘Zoals je nu over alles vrij kan praten zou je je zus vast kunnen overtuigen. Als ze niet vies is van jongens.’
‘Geen idee. Ze gaat stappen, maar brengt nooit een jongen mee. Met meiden die ze meebrengt doet ze in ieder geval niet lesbisch.’
‘Zat er bij die meiden nooit iets voor jou bij?’
‘Nee. Te jong. Qua gedrag.’
‘Nou, zie maar, of er met je zus een aanleiding komt om over het meertje te beginnen.’
‘Ja. Dan zou ze moeten komen logeren, Liverpool is te ver weg voor een dagtrip.’
‘Stapelbedden genoeg toch, in een stacaravan?’
‘Ja. Twee kamertjes met twee. Zeg, ik kreeg vannacht een idee. Kunnen we bij een Mc Donalds gaan lunchen? Met jouw auto?’
Ik grinnikte.
‘Als je denkt dat je een origineel idee hebt heb je het mis. Oma Simone deed dat al in Boston, lang geleden. Met haar tweeling.’
‘O. Nou ja. Maar hier zullen ze er vast ook van opkijken.’
‘Ja, ongetwijfeld. Goed. Als oma het verantwoord vond mogen wij het ook.’
‘Moet het dan verantwoord zijn?’
‘Het moet geen opschepperij zijn, Adam.’
‘Dat hoort niet, hè?
‘Nee. Ik wil niet zeggen dat het er bij me ingestampt is, ik kreeg het gewoon mee. Al zal het me wel eens duidelijk uitgelegd zijn. Het hoorde niet. Niet opscheppen, niet uitsloven. Van wat we hadden, inclusief ons uiterlijk, was het meeste geen eigen verdienste, dat hadden we meegekregen. Met de opdracht, er dankbaar voor te zijn en er ook andere mensen gelukkig mee te maken.’
‘Dat is een mooi streven.’
‘We streven niet echt, met zo’n opvoeding gaat het vanzelf.’
‘Dat geloof ik. Ik denk nog wel eens, met de kennis over je familie die ik nu heb, over hoe onze eerste ontmoeting verliep. Ik bedoel niet, dat je er zo op je gemak bijzat, in je nakie. Me geeneens bekeek, alleen dat je me, zoals normaal, tijdens ons gesprek, af en toe aankeek.’
Ik grinnikte weer even.
‘Emily waarschuwde me toen, dat er wat in aantocht was. Ik snapte natuurlijk direct wat ze bedoelde. Er kwam een jongen aan die ik moest bekijken. Dat deed ik je, vanaf dat je een paar meter van me vandaan was tot je naast me was gaan zitten. Ik had jaren ervaring met het bekijken van jongens, dus had ik daar niet veel tijd voor nodig. Automatisch lette ik ook op je gedrag. Ik zag, aan je kleur, dat je er niet gewend aan kon zijn om in je blootje te lopen. Maar eh je sloofde je niet uit, of zoiets, ondanks dat je een stijve had. Alsof je er vaker mee liep. Dat wekte mijn interesse. Bij Emily kennelijk niet, ze zal ergens anders aan gedacht hebben. Vast waar ze al snel achteraan ging. Behalve je af en toe aankijken bekeek ik je natuurlijk ook tussendoor uit mijn ooghoeken. Deed je mij ook.’
‘Ja. Ik zag dat jij het duidelijk wél gewend was om in je blootje te zitten. Ik bedoel, ik was gewend aan meiden die er altijd voor zorgden er netjes bij te zitten. Om de havenklap aan hun kleding of hun haar zaten. Jij was zo op je gemak. Wat me meer opviel, was dat je ook zo op je gemak met me begon te praten. Wat heel ontspannend voor me was.’
‘Ja, dat zag ik. Je stijve ontspande zich ook een beetje.’
‘Ja, vast. Omdat ik ons gesprek zo fijn vond gaan. Je deed wat Johnny je gevraagd had, me wegwijs maken. Zonder je uit te sloven door het duidelijk over je afkomst te hebben. Je praatte op een voor mij normaal niveau, wel erg vrij.’
‘Dat kwam natuurlijk ook door hoe jij reageerde om mijn vragen. Je begrip van wat je zag en gelezen had over de gebruiken bij het meertje. Waardoor je er gelijk aan mee kon doen.’
‘Ja, niet alleen erover praatte, er letterlijk aan mee ging doen.’
‘Tja. Het was niet moeilijk je daarvoor over te halen. Het was, zowel voor jou als voor mij, nogal snel, maar ik wist niet zeker of je vaker zou komen. Ik was die avond niet naar het meertje gekomen om er alleen te praten, ik wilde met jou wel doen waar ik wél voor gekomen was. En als me dat dan beviel, je duidelijk te maken dat ik dat wel vaker met je zou willen. En weer zo fijn met je zou willen praten. Er rekening mee houdend dat je weinig gewend was, beviel ook je vlotheid me erg goed. We zijn afgedwaald. Opscheppen mag niet, een geintje uithalen wel. Zoals wat oma Simone vroeger ook in Boston gedaan heeft. Ze ging een drogisterij [drugstore] binnen en vroeg, niet zoals gebruikelijk fluisterend, maar hardop, om een zwangerschaptest. Al gauw deed het praatje de ronde, dat mevrouw Wellingten misschien een nakomertje verwachtte. Een maand later vroeg ze in die drogisterij weer om hetzelfde. Toen werd er weer gegniffeld. Mevrouw Wellingten was nog steeds driftig bezig om te proberen in verwachting te raken. Pas maanden later kwamen ze erachter, dat die zwangerschaptesten bedoeld waren voor haar dochter en haar schoondochter. Die waren er wel een tijd dag en nacht mee bezig geweest om te proberen in verwachting te raken. Wat resulteerde in Emily en Richard.’
Adam grinnikte.
‘Wat vertel je weer mooi. Je oma Simone was nogal wat, hè?’
‘Ja. Niet preuts, als het niet nodig was.’
‘Ze zal net zo gepraat hebben als jij. Om anderen, zoals je opa, over te kunnen halen om ook niet preuts mee te kunnen doen.’
‘Opa overhalen zal geen kunst geweest zijn. Op z’n zestiende kleedde hij zich al graag uit voor een meisje. Enzovoorts. Wat nu oma Renee is. En hij was getrouwd geweest. Maar niet alleen voedde oma Simone haar kinderen onpreuts op, ze ging er ook mee door bij de verkeringen die ze kregen. Eh hier, met hulp van tante Tamara, regelde ze dat de plek, waar jongens stiekem bloot zwommen, een modderig meertje in een beekje tussen landerijen, veranderd werd in een schoon meertje met een zonneweide, waar meisjes ook mochten en durfden komen, om er bloot te zwemmen en zonnen. En enzovoorts. Ieder ander had die kans gemist, was niet op het idee gekomen.’
‘En het zwembad in de Manor, heb ik begrepen.’
‘Dat schijnt het idee van opa geweest te zijn, zodra hij hiernaartoe emigreerde. Hij vond het klimaat niet geschikt voor een buitenzwembad. Dat ging in Boston maar net. Hij wist nog niet dat het hier wel kon. Ik heb tante Tamara opa horen plagen. Als je gewacht had tot je mij in dienst genomen had, was het zwembad in één keer goed gelukt. Tja, het was eerst, in drie uitgebroken kamers aan de voorkant, een zwembad met een douche en een kleine zitruimte. Toen de kinderen, na hun komst hier, vroegen om een afgeschutte tuin erbij, mocht tante Tamara nog meer uit laten breken. Er kwam een kinderbadje bij, en naar de achterkant een zitruimte met schuifdeuren naar een afgeschutte tuin. Om daar ook in hun blootje te kunnen zitten en vrijen, zonder door het personeel bekeken te worden.’
‘Vrijen?’
‘Één van de hobby’s in de familie. Als je wil, en het kan, doe het dan. Van uitstel raak je gefrustreerd. Nou, je weet inmiddels wel, stapsgewijs eraan beginnen is het beste.’
‘Ja. Ik ben niet gefrustreerd.’
‘Om wat je beet hebt en omdat dat je uitzicht hebt op volgende stappen.’
Ik grinnikte even.
‘Een volgende over maaaaanden.’
‘Je vindt het toch niet erg dat ik je vast blijf houden?’
‘Nee, anders mocht je het niet. Het is nu gezellig intiem. Wat doen we verder, vandaag?’
‘Een hamburger halen, vanavond weer in de mensa eten? Voor vanmiddag en vanavond weet ik niets.’
‘We kunnen hier weer gezellig intiem gaan zitten en weer praten. Ik ga niet zo laat naar huis. Ik heb het weer gecheckt, het blijft droog. In het donker rijden vind ik niet erg, in regen wel. Dat ben ik ook helemaal niet gewend.’
‘Prima. Zullen we gaan? Ik lust wel weer wat.’
‘Eten?’
‘Bianca, je bent een schat, maar je moet me niet te veel verwennen.’
‘Te vaak, bedoel je vast. Nee, te vaak wil ik het niet, ook voor mezelf niet. Maar omdat je er niet aan gewend bent om er zelf mee, of over, te beginnen, geef ik je af en toe de gelegenheid om het wel te doen. Je zal het niet uitbuiten, denk ik. Je voelt me al goed aan. En aan me.’
‘Ja ja, laten we maar gaan.’

Het kostte me een beetje moeite om bij het drive-in loket van de Mc Donalds te komen, met een auto die gebouwd was voor ruime oprijlanen. We bestelden ieder een cheeseburger en een cola. We aten die in de auto op de parkeerplaats op, onder nogal wat bekijks.
Zowel ’s middags en ’s avonds wilde Adam halverwege wel verwend worden en het mij doen. Verder praatten we weer veel. Ik vertelde hem ook over tante Tamara, wat ze allemaal voor, door en namens opa had mogen doen. En hoe ze dat gedaan had, door te extrapoleren op wat ze thuis geleerd had, in een bakkerij met lunchroom.
Ik ging, nog lang nagenietend van onze fijn gesprekken, niet zo laat naar huis.

Doordeweeks

‘Opa, u was vroeger chirurg, hè?’
‘Ja. Lang geleden.’
‘Weet u er nog wel wat van?’
Oma stond op.
‘Wacht even, Bianca. Je zal dóór willen vragen, maar ik wil niets over zijn vroegere slagerswerk horen. Ik ga wel ergens anders zitten.’
‘Nou, oma, dit klinkt nogal eh denigrerend.’
‘Hij deed goed werk, maar ik zit niet te wachten op bloederige verhalen. Hij is het gewend, hoor, Simone dacht er net zo over.’
Oma liep weg. Opa grinnikte.
‘Ze heeft gelijk. Jij wilt wél bloederige verhalen horen?’
‘Nee, dat niet. Ik ben ergens in geïnteresseerd. Heeft u wel eens wat gedaan aan eh iets echt vrouwelijks?’
‘Je bedoelt, borsten of vagina’s?’
‘Ja, sorry, dat had ik ook gewoon kunnen zeggen.’
‘Ik snap wel dat je zo niet begon. Tja, ik heb er wel eens wat aan gedaan. Vrouwen kwamen natuurlijk met een verwijsbrief van hun huisarts. Bij de receptie wisten ze wat ik wel en niet deed. Als het ging om wat ik niet wilde doen deelden ze die vrouwen bij een collega van me in.’
‘Wat wilde u niet?’
‘Als ze kwamen voor een borstvergroting of verkleining bekeek ik ze. Als ik vond dat ze niet te kleine borsten hadden zei ik dat. Als ik vond dat ze niet te grote hadden, ik kon met waar ik thuis aan zat vergelijken, zei ik dat ook. Een enkele ging tevreden weg, maar de meesten wilden toch dat er wat aan gedaan werd. Dat deed ik zelf niet, ik verwees ze naar een plastisch chirurg die in dat soort zaken gespecialiseerd was.’
‘Dat vind ik een nette behandeling. En bij andere eh klachten?’
‘Aan vagina’s? Die kwamen niet bij mij, maar bij een collega. Ik wilde niet aan iets, waar ik thuis zo van genoot, met wijlen je oma Simone, sleutelen.’
‘Tja. Begrijpelijk, maar jammer. Omdat ik daar wat over wilde vragen.’
‘Dan ga ik verder. Soms moest ik er toch wel wat aan doen. Als de wachtlijst te lang werd. Dan deed ik een paar dagen niets anders dan dat soort werk. Met tegenzin, maar ik deed natuurlijk wel mijn best.’
‘Ja, dat zal best.’
‘Verder? Gedetailleerder?’
‘Ja, graag.’
‘Als ze vonden dat ze te grote schaamlippen hadden bekeek ik die en verkleinde die, als ik het ook nodig vond. Dat was geen moeilijk of erg vervelend klusje. Als ze door hun man, of vriend of zo, niet ontmaagd konden worden hielp ik ze ook. Maar als ze kwamen om vernauwd te worden, om de schijn te wekken dat ze nog maagd waren, stuurde ik ze door. Daar leende ik me niet voor. Je weet, Bianca, we adviseren maagd te blijven tot de huwelijksnacht. Vroeger was dat helemaal verstandig, je voorkwam een ongewenste zwangerschap. Na de komst van condooms veranderde dat, de pil veranderde nog meer. We zijn blij, dat er bij het meertje wat afgereageerd kan worden, waardoor een ontmaagding uitgesteld kan worden. Zwangerschappen voor een huwelijk komen in ons dorp, volgens de dokter, al heel lang niet meer voor. Heb je al een antwoord op je vraag?’
Opa grinnikte even.
‘Het zal je niet om een schaamlipverkleining gaan, die van jou zijn in orde, weet ik.’
‘Dank u. Ja, dat weet u mijn hele leven al. Wat deed u, als een vrouw eh te nauw was?’
‘Al jaren, al in mijn tijd als chirurg, werd er zelden geopereerd. Ik bracht {fictie. In werkelijkheid?} een langgerekte ballon van een centimeter of vier in, tot in de vernauwing en blies die langzaam op. Door onderzoek was bepaald hoe hoog de druk moest worden. We waarschuwden de patiënte van tevoren altijd wel, dat als ze een knalletje hoorde, het niet hun maagdenvlies was, dat bestaat geen eens, maar dat het de ballon was. Het was meestal zo goed als pijnloos en het resultaat was vaak voldoende. Als het dat niet bleek te zijn, ze terugkwamen, vulden we de ballon met water van achtendertig graden en zetten daar langzaam de benodigde druk op. Ik heb niet anders meegemaakt dan dat alles dan in orde was.’
‘Dat zal u wel voldoening gegeven hebben.’
‘Ja, zeker, waar je zelf zo van geniet gun je een ander ook. Ik bedoel vrijen. Ik heb alleen Simone ontmaagd.’
‘Ja. Dank u wel voor uw duidelijke uitleg.’
‘Graag gedaan. Heb je nu een antwoord op je vraag? Ben of was je bang voor je ontmaagding?’
‘Nee. Ik ben nog maagd, hoor. Ik ben alleen tegen onnodig pijnlijden.’
‘Tja. Als er niet door te komen is zal je in het ziekenhuis in de stad wel geholpen kunnen worden. Maar het is sowieso niet altijd voelbaar, dan blijft het, net zoals voor jongens, bij het idee van ontmaagding.’
‘Ja. Jongens horen dat te weten.’
‘Die zijn er liever door een goede kennismaking van overtuigd dat de vrouw nog maagd is, dan door het te voelen. Ze vinden het niet fijn, ook oneerlijk, dat een vrouw eerst pijn moet lijden voordat het eh een feestje wordt.’
‘Bij een bevalling ook.’
‘Een beetje fatsoenlijke man vindt dat ook niet fijn, ook oneerlijk, maar weet, net als de vrouw, dat dat zéker onvermijdelijk is.’
‘Ja. Ik wil liever door een stijve ontmaagd worden dan door een ballonnetje. Dat is onnatuurlijk, zo technisch. Ik kon niet bedenken hoe u het zonder operatie kon doen. Daarom had ik al wat bedacht. Als eh ik zeg maar hij, er niet helemaal in kan, hem zich terug laten trekken en hem eh handmatig te laten lozen. Daar zal hij dan wel aan toe zijn.’
‘Ja, dat denk ik ook. Simone wilde, de eerste keer, dat ik me halverwege terugtrok. Omdat ik anders te snel zou komen. Ze liet me, heel voorzichtig, lozen, om zo weinig mogelijk te laten komen. Zo gauw het kon gingen we verder. Haar ontmaagding was duidelijk voelbaar maar amper pijnlijk voor haar. En ik kwam pas, Simone ook, toen we daarna een tijd lekker gewipt hadden.’
‘Dat was, geloof ik, niet uw enige eerste keer.’
‘Nee, de eh derde. Eerst met die daarnet wegliep, toen mijn eerste echtgenote Vivian, daarna mijn tweede, Simone.’
‘Daarna de derde, dezelfde als de eerste.’
‘Dat was geen eerste keer. En weer niet als echtgenote. Je weet vast, dat we niet officieel getrouwd zijn.’
‘Ja, dat is waar ook, dat heb ik wel eens gehoord. U woont heel ondeugend samen.’
‘Maar we hebben alles net zo goed geregeld. Zeg, wat ga jij na die pauze met hem doen?’
‘Zodra hij weer een stijve krijgt hem die zo gauw mogelijk naar binnen te laten duwen en blijven duwen. Dan kan ik verruimd worden door zijn groeiende stijve, die dan een stukje voorbij de vernauwing zit. De druk op de vernauwing is dan niet tégen het begin van de vernauwing, maar middenin de vernauwing.’
‘O. . . . Dat is een interessant idee. . . . Dat zou kunnen werken. . . . Misschien niet in alle gevallen, maar het is de moeite waard om te proberen. Zonodig. Ik ga erover contact opnemen met vakgenoten.’
Opa grinnikte weer even.
‘Kan je daarop wachten?’
Ik grinnikte ook.
‘Ja hoor. U mag het als één van de eersten horen, opa. Oma natuurlijk ook, van u, ook over mijn idee. Ik ben bezig verkering te krijgen, het ziet er tamelijk hoopvol uit.’
‘Wacht even, ik wil je oma erbij.’
Opa wenkte oma.
‘Ja?’
‘Ga zitten. Ons praatje over mijn vroegere werk is afgelopen. Daar vertel ik je later wel over. Bianca vertelde net, dat ze bezig is verkering te krijgen, het ziet er tamelijk hoopvol uit.’
‘O? Met eentje met een niet te dikke?’
‘Nou, oma! Nee, met een mooie, normale maat.’
‘Tamelijk hoopvol, zei je?’
‘Tja. Hij moet nog vier of vijf jaar studeren. Hij is net op Oxford begonnen.’
‘Ik weet van geen jongen in het dorp die naar Oxford is gegaan.’
‘Nee, hij komt oorspronkelijk uit Liverpool, woont sinds kort in Oxford op de universiteit. Dat vindt hij niet te ver om me in het weekend op te komen zoeken.’
‘Enzovoort.’
‘Ja, natuurlijk enzovoort. Ik heb er toch de leeftijd voor?’
Opa grinnikte weer even.
‘Ja, en het lijf ook.’
Ik grinnikte ook.
‘Hij ook.’
‘Tja, je hebt er genoeg verstand van. En voor, hoop ik.’
‘Ik weet hoe u denkt over al jong vrijen en trouwen of samenwonen. Ik heb eigenlijk geen zin om op meer dan scharrelen lang te wachten. Niet tot hij afgestudeerd is en een baan gevonden heeft. Hij ook niet, hij wil wel eerst een goede kennismaking. Ik natuurlijk zeker. Maar wat betreft tamelijk hoopvol, het zou best wat kunnen worden, maar het is natuurlijk ook nog onbekend waar hij na zijn afstuderen aan het werk gaat. Ik wil het dorp niet uit.’
‘Tja, we hebben dat soort problemen eerder gehad.’
‘Ik vertel het u niet om hulp te vragen of te krijgen, hoor.’
‘Crystal vroeg er eigenlijk niet ook om, ze kwam solliciteren naar de baan van tuinman. Jij zou hulp toch niet afslaan?’
‘Waarschijnlijk niet.’
‘Hoe oud is hij?’
‘Negentien.’
‘Mooi. Wat studeert hij?’
‘Eh economie en management, geloof ik. Daar hebben we het amper over gehad.’
‘Dat geloof ik direct. Eh economie en management. Over vier of vijf jaar afgestudeerd. Tegen die tijd is de beheerder van het familiekapitaal aan zijn pensioen toe. Misschien zou hij hem op kunnen volgen.’
‘Opa! Alsof u oplossingen uit uw mouw schudt.’
‘Afwachten. Tja, tot nu toe was het niet zo moeilijk om een baan in ons familiebedrijf of bij kennissen voor zo iemand in de problemen te vinden. Huisvesting ook. Hoelang wil je wachten?’
‘Eerst goed kennismaken, natuurlijk. Over huisvesting hebben we het ook nog niet gehad. Eh ik dacht eerst, misschien een jaar.’
‘Je bent ruim achttien, hè?’
‘Ja. Hij dacht eerst aan maaaaanden. Later dacht hij, pas als ik negentien was, dat vond hij beter klinken dan achttien, net volwassen. Hij schrok, toen hij erachter kwam, dat dat over een maand of vier is.’
‘Wat denk jij nu?’
‘Minstens negentien, maar eerst een goede kennismaking is het belangrijkst.’
‘Wat denk je ervan, als we je hulp aanbieden als je wacht met trouwen, en het liefst ook met vrijen, tot jij twintig bent? Voor eh hem, uitzicht op een baan, als we hem gaan vertrouwen, en voor jullie huisvesting in het dorp?’
‘O. Tja. Eh allereerst, ik weet hoe belangrijk het werk van de beheerder van het familiekapitaal is. Mijn hij, nou ja, zover zijn we nog net niet, hij is vast betrouwbaar, zo komt hij nu al bij me over. Hij is trouwens familie van oom John.’
‘Wat? Familie van John? Ah ha! Zo ben je daar dus aangekomen. Ik bedoel figuurlijk.’
‘Letterlijk ook. Hij wist tot voor kort niet van het bestaan van zijn oom, zocht en vond hem op de Wellingtensite, las die helemaal, vond de camping te ver weg van Liverpool, maar vanuit Oxford kon hij een kijkje komen nemen.’
‘En dat liep uit de hand.’
‘Nou, wat in mijn hand, en zo.’
‘Durft hij bij het meertje mee te doen?’
‘De eerste zaterdag kwam hij ‘s middags aan. Hij is met Johnny even bij het meertje wezen kijken. ’s Avond keken ze er weer. Tante Maureen heeft hem zondagmorgen en middag de site nog een keer laten bekijken, met andere ogen dan eerder, omdat hij alles in werkelijkheid gezien had. En daarbij op zijn vragen op haar openhartige manier antwoord gegeven. Zondagavond durfde hij al mee te doen.’
‘Toen zag je hem?’
‘Ja, helemaal. Johnny parkeerde hem bij Emily en mij en ging met Renita wat apart zitten. Emily zag al snel verderop wat bijzonders voor haar en liet me alleen.’
‘Zat je met hem opgescheept.’
‘Dat vond ik geen moment. Hij was erg gezellig, praatte vlot, eerst wat over hemzelf, omdat ik daarom vroeg. Daarna viste ik bij hem wat hij van het gedoe bij het meertje vond, omdat ik steeds meer in hem geïnteresseerd raakte. Waar ik eerder niet veel moeite voor gedaan had wilde ik met hem wel, kennis met hem maken, ook omdat hij overal gezonde ideeën over had. Zoals, toen ik hem vroeg hoe hij al zo snel mee durfde doen, zei hij, er zijn maar twee soorten, ik val hier niet zo op. En, als ik hier gewoond had, had ik zeker meegedaan. Hij vertelde ook, omdat ik daarnaar vroeg, op een nette en fijne manier over wat hij eerder met meisjes meegemaakt had. Niet zo veel. Maar het gesprek verliep zo fijn dat ik het er warm van kreeg en erop aanstuurde dat hij wat met mij ging doen.’
‘Ik ken die trucs.’
‘Je kent er vast een paar, Mark, maar niet alle. Hè, Bianca?’
‘Nee, oma. Nu niet, vast vroeger helemaal niet. U vast wel. Jammer, anders zou u misschien nu al jaren fatsoenlijk getrouwd zijn.’
‘Mogelijk. Maar als er toch geen kinderen meer komen is dat niet zo nodig. Vertel verder.’
‘Hij bleef beleefd, maar als hij snapte dat hij iets mocht deed hij het fijn. Ondank dat hij weinig ervaring had. Enne, als ik wat bij hem deed, reageerde hij er ook zo fijn op. De eerste keer in het meertje, ik vond, dat hij maar moest beginnen met daarin kennis te maken zoals jongeren het leerden. Met alles glad, door het water, dus nog niet met maximaal gevoel. Zoals jullie het bedoeld hadden.’
‘Ja. Wat je met twaalf met jongetjes van twaalf deed.’
‘Ja, maar toen met een jongen van negentien, met grotere spullen, die meer zelfvertrouwen had. Hij is nog een weekend geweest, van zaterdag tot maandagmorgen, sliep weer bij Johnny in zijn caravan. Ik ben afgelopen weekend naar Oxford geweest, nog dank voor de auto. We hebben de omgeving bekeken, en natuurlijk nogal wat op zijn kamer gezeten, zal ik maar zeggen. Die was keurig opgeruimd, dat wil nog niet veel zeggen, maar hij had in ieder geval de moeite ervoor genomen.’
‘Je kent hem dus nog niet lang.’
‘Nee, maar al veel beter dan alle jongens uit het dorp. Behalve Richard en Alex, natuurlijk. Als Alex of ik weinig zin hadden om met iemand te praten hielpen we elkaar wel even.’
‘Hij zat al vroeg aan je.’
‘Hij zat al vroeg aan alles wat hij maar te pakken kon krijgen.’
‘Ja, dat klopt. Dat heb ik ook gevoeld.’
‘Adam praat zo heerlijk vrij, draait nergens omheen, wat de kennismaking zou vertragen. En waar ik gauw genoeg van zou hebben. Ik denk, dat hij het ook wel fijn zou vinden, zolang hij studeert, om van vrijdagavond tot maandagmorgen een eigen plek met mij te hebben. Johnny niet meer te hoeven storen.’
‘Durf je hem al voor te komen stellen?’
‘O ja, opa. Ik wil hem wel eerst vertellen hoe het hier eraantoe gaat.’
‘Vertel nog maar niets over ons aanbod. Wacht daar zo lang mogelijk mee.’
‘Ja, ik snap het. Het niet als lokkertje gebruiken.’
‘Nee. Om verkering te krijgen, om mee te beginnen, moet je het doen hoe en waarmee een meisje het normaal doet.’
‘Dat lukt me wel. Hij heeft al een keer gezegd dat hij vond dat hij niet zo snel verkering met me mocht vragen, maar dat hij dat over niet al te lange tijd wel graag wilde hebben.’
‘Is hij dan wel jouw hij?’
‘Mijn verkering, dan. We hebben even gezellig gekibbeld of meisjes wel jongens mochten vragen, omdat ik zei dat ik dat eventueel zou doen. Hij vond van niet, maar ik won natuurlijk. Ik zei, dat ik hem al veel gevraagd had. Ook indirect, omdat ik meerdere keren had laten merken dat ik wel wilde dat hij iets bij me zou gaan doen.’
‘Zo’n gekibbel lijkt me goed. Mogen we zijn naam al weten?’
‘Ach ja, waarom niet. Maar vertel die nog maar niet verder.’
‘Je ouders?’
‘Ik vind het wel een goed idee, om hem eerst aan jullie voor te stellen. Jullie hebben misschien wel meer aan mijn seksuele opvoeding gedaan dan mam. En jullie voelen vast beter aan of hij voor mij geschikt is. En andersom. Daar twijfel ik zelf niet aan. Eh toen hij zich voorstelde, bij het meertje, zei hij, schiet niet in de lach, ik heet Adam Staples. Ik moest toch lachen.’
Opa en oma lachten ook.
‘Ja, natuurlijk, als er een Adam in z’n blootje voor je staat, vast met een stijve.’
‘Hij was natuurlijk nog niet zo erg vrij, hij was direct naast me komen zitten. De rest klopt wel.’
‘Goed. Zondagmiddag?’
‘Graag. Tot ziens, ik moet aan het werk. En bedankt.’

3e Zaterdag

’s Middags

We gingen ’s middags al naar het meertje. Weer met een picknickmand. Deze keer vroeg Adam hoe ik die mand van de Manor op de camping kreeg, het leek hem lastig fietsen. Tja, ik liet hem, al jaren af en toe, met een auto naar de receptie van de camping brengen, daar pikte ik hem op en bracht hem lopend achterop de fiets tot bij de fietsenstalling van het meertje. Vandaar was er altijd wel een jongen die hem op de door mij gewenste plek zette. Deze keer had Adam me geholpen, vanaf dat ik bij de caravan van Johnny kwam.
Ik nam Adam weer mee het meertje in, ik kon niet, en hij wilde vast ook niet, wachten tot ’s avonds. Hij verwachtte vast niet wat ik zou gaan doen. In plaats van na een beetje zijn stijve strelen niet beginnen met het steviger te gaan doen, om hem te laten komen, maar zijn voorhuid naar beneden te trekken tot zijn hele eikel bloot was. Ik kon het net goed genoeg zien, onder water.
‘Ooooh, Bianca!’
‘Schrok je? Of is het pijnlijk?’
‘Schrok ja, pijnlijk nee.’
Ik verstopte en toverde achter elkaar zijn eikel een keer of vijf weer tevoorschijn.
‘Ooooh, Bianca, ik kom al.’
Ik verstopte snel zijn eikel en ging hem zoals anders strelen, om hem lekker te laten komen. Er kwam duidelijk meer dan anders, vier grote wolken.
‘Heb je gespaard, van de week?’
‘Toevallig vanaf maandagnacht. Ooooh, Bianca, zo snel en zo veel is er nog nooit bij me gekomen. Met extra heftige krampen. Ik raakte bijna bewusteloos. Het was ook zo’n eh geil gevoel, met een blote eikel staan.’
‘Dat doe je vast onder de douche ook, als je hem schoon maakt.’
‘Ja, maar dan doet het niet een meisje. En niet op en neer.’
‘Ik wist natuurlijk wel dat je er snel van zou komen. Ik zal het ook niet altijd zo doen. Net zoals je het bij mij maar een enkele keer snel moet doen. Nuchter gezegd, het hoort minstens een keer bij een wat gevorderde kennismaking. Ik wilde weten hoe soepel je voorhuid over je eikel ging. Nou, geen probleem. Als je gaat vrijen gebeurt dat toch ook, vanaf dat je hem erin stopt?’
‘Ik heb me er nooit in verdiept hoe dat precies zou gaan. Ik wist alleen, dat mijn eikel dan ook gestreeld zou worden.’
‘Ik heb me er ook niet zo in verdiept. Dat laatste wist ik wel, en dat als het bloot maken van de eikel bij een jongen pijnlijk zou zijn, hij er beter van tevoren wat aan kon laten doen.’
‘Van je opa gehoord?’
‘Nee, een keer van een jongen. De dokter had het bij hem gecontroleerd, hij was zich rot geschrokken. Toen ik het bij hem deed daarom niet meer zo.’
‘Merkte je dat?’
‘Ja, in plaats van zo te reageren als jij, en de paar waar ik het ook bij deed, zei hij, ja, ja, lekker, ga door.’
‘Waarom verstopte je mijn eikel weer, voor ik klaarkwam?’
‘Omdat ik niet het risico wil lopen om met mijn hand aan je eikel te komen, al is het onder water. Dat zou kunnen, als je erg schokt.’
‘Tjonge, wat doe je je best.’
‘Jij toch ook?’
‘Ja, eigenlijk wel.’
Ik grinnikte inwendig even.
‘Jammer dat ik op de kant alleen maar je eikel kan zien als het regent.’
‘Hè? Wat?’
‘Hij moet dan toch vochtig zijn?’
‘Hè? O. . . . Pestkoppie.’
‘Ja. Ik heb je een keer een heel klein beetje gepijpt. Ik zal het ooit wel beter gaan doen.’
‘Wat je wilt, lieverd.’
‘Ik wil nu wat.’
Ik kreeg het.

‘s Avonds

‘Adam, ga je morgenmiddag met me mee naar de Manor? Ik met jou, eigenlijk? Ik kom hier op de fiets, we kunnen met jouw auto heen en weer, om hier ’s avonds weer te kunnen zijn. Ik wil je aan mijn opa en oma voorstellen.’
‘O. Niet aan je ouders?’
‘Een andere keer. Mijn opa en oma zijn de belangrijkste in mijn familie. Ik heb de normale seksuele voorlichting van mijn moeder gehad, maar ik praatte het meest en het uitgebreidst over dat soort zaken met hun.’
‘Moet ik het daar met hun dan ook over hebben?’
‘Nee, maar het komt vast ter sprake. Ik heb een beetje over je verteld. Zodra ik het een goed moment vond wilden ze met je kennismaken. Zo is het met ieder stel gegaan, vanaf dat hun kinderen verkering kregen.’
‘Is verkering hebben een vereiste? Of gewoonte?’
[O. Ongelukje. Proberen te omzeilen]
‘Ze willen niet dat er iemand om de havenklap met een scharreltje langs komt.’
‘Nee, dat snap ik. Maar dat is geen antwoord op mijn vraag.’
[Mislukt. Wel eerlijk blijven]
‘Een gewoonte.’
Adam lachte, lang.
‘Oh, meid! Dat is me indirect vragen.’
[Nou, maar het makkelijkste doen. Niet reageren]
‘Ik zeg niks.’
Hij lachte weer, even. Ging toen serieus kijken en pakte allebei mijn handen.
‘Mijn liefste Bianca, ik weet dat ik snel ben, maar ik vind het er toch de tijd voor. Wil je alsjeblieft verkering met me?’
‘Ja. Heel graag.’
[Ach, waarom ook niet]
We kusten een tijd.
‘Nu kunnen we er zeker komen. Eh je hebt wat over de Manor gelezen op de Wellingtensite, het is er vast toch anders dan wat je je voorstelt. Laat je maar verrassen.’
‘Sinds ik de eerste keer hier kwam doe ik niet anders.’
‘Nee? Wat dacht je van geschokt worden? Om het maar niet over geleegd worden te hebben.’
‘Ja, dat ook. Ook zeer aangename verrassingen.’
Hij pakte mijn handen.
‘Ik was altijd van plan om mijn verkering een ring te geven, ik zie dat je er al twee hebt.’
[Oei. Hoe los ik dit op?]
‘Ja.’
‘Kan er nog één bij? Of kan je er één afdoen? Waar je niet zo aan gehecht bent?’
‘O. Nee. Adam, ik vind het lief van je, dat je me een ring wilt geven. Maar ik ben zo aan deze twee gehecht, dat ik die nooit af zal doen, er later alleen een trouwring bij wil hebben. Een eenvoudige, gladde, gouden ring. Iedereen weet waar voor die staat. Lang niet iedereen weet waar deze voor staan, maar een trouwring zou erbij passen. Verder, lieve Adam, een erbij passende zou je niet kunnen betalen. Het is ook zinloos om mij sieraden te geven. Ik heb de keus uit een kluisvol antieke. Deze twee zijn ook niet van mij persoonlijk, ze zijn familiebezit, ik mag ze alleen mijn levenlang dragen. Bekijk ze eens goed.’
Hij draaide mijn handen wat heen en weer en keek van dichterbij.
‘Tja, ik heb er geen verstand van, het zouden dure kunnen zijn. Met diamantjes, of zoiets?’
‘Ja. Het zíjn dure. Antieke.’
Hij liet mijn handen los.
Ik grinnikte.
‘Daar hoef je niet van te schrikken.’
‘Eigenlijk niet, hè? Je bent zelf meer waard.’
‘O. Dank je wel.’
‘Ik heb, via de Wellingtensite, een trouwfoto van je opa met je oma Simone gezien. En die van hun zoon en hun dochter, je moeder. Die tiara en die diademen, zijn die eh van dezelfde klasse?’
‘Ik geloof niet dat ze in klassen verdeeld worden, afgezien van antiek of niet. Ik weet uit de verhalen die ik erover gehoord heb, dat de tiara meer dan een miljoen waard is. Die diademen ieder meer dan vijftigduizend. Verzekeringswaarde, de verkoop- waarde is niet bekend, er wordt niets van de sieraden verkocht. De oudste schijnt van voor zeventienhonderd te zijn, sindsdien is er bijgekocht, aan de hand van hoe de familie zich uitbreidde. Net zoals af en toe een Rolls, van af negentien zoveel.’
‘Tja. En je ringen?’
‘Vast over de duizend per stuk. Ze zijn natuurlijk verzekerd, maar bij verlies krijg je er de emotionele waarde niet bij terug. Dat ze al zo lang in de familie zijn, eerder gedragen door een vrouw die dat graag wilde. Vroeger werden er bij feesten veel sieraden gedragen, nu dagelijks alleen door sommigen ringen, oorbellen, soms een ketting of armband.’
‘Daar kan een ringetje van mij natuurlijk niet tegenop. Is er een reden waarom je aan die van jou gehecht bent?’
‘Ja. Ik had nooit de behoefte om me te versieren. Bij het meertje zie je het ook niet veel. Dat is overbodig, je ziet iets natuur- lijks dat mooier is dan een kunstmatig gemaakt iets. Maar op ongeveer m’n twaalfde kreeg ik van oma een ring. Eh toen ik van meisje een vrouw geworden was. Vrouwtje, voorlopig. Om me aan mijn nieuwe verantwoordelijkheden te herin- neren. Ik mocht kiezen of ik hem rechts of links wilde dragen, dat mocht volgens de traditie. Ik wisselde af en toe, hij eindigde na een tijdje rechts. Waarom weet ik niet. De andere kreeg ik van opa, op m’n zestiende. Op mijn achttiende zou ik meer krijgen, namelijk mede-eigenaar van het familiebedrijf worden. Zijn ringetje was om me, tot die tijd, er af en toe aan te herin- neren me daarop voor te bereiden, zodat ik daarna verantwoord mee zou kunnen beslissen en ook ideeën aan kon dragen.’
‘Mooi. Aandacht voor beide zijden van je leven. Je hebt verder de keus aan sieraden, zei je?’
‘Ja, maar ik kies nooit iets. Ik heb er nog steeds geen behoefte aan en het is wat gedoe.’
‘O?’
‘Je moet naar opa, die heeft een lijst van alles. Omschrijvingen met foto’s. Je moet aangeven wat je wil of waar je tussen wil kiezen. Meestal de volgende dag kan je wat je wilde bij hem ophalen, of kiezen uit wat je opgegeven had. Eventueel eerder geleend spul inleveren. Daarna gaat wat er over is weer de kluis in. Alleen opa weet waar die is. En waarschijnlijk de butler. Vandaar die dag vertraging, om niet waar anderen bij zijn de kluis te openen. Die natuurlijk ook op de alarminstallatie aangesloten is.’
‘Het lijkt me dat alles goed onder controle is.’
‘Vooral de butler let daar goed op. Een vertrouwenspositie.’
‘Ja. Zeg, je had het over personeel op de Manor wat je kamer schoonhoudt. Ik wil niet nieuwsgierig zijn, het lijkt me dat er nogal wat personeel rondloopt. Behalve de butler garagepersoneel en zo.’
‘Ja. Het loopt niet rond, ze hebben allemaal één of meer taken.’
‘Één of meer?’
‘Ja. Zoals, dienstmeisjes maken schoon en bedienen in de eetkamer. Of op een kamer, als er gevraagd wordt of daar eten gebracht kan worden. Monteurs fungeren als chauffeur. Om iemand te rijden als die zelf niet wil rijden. Of gasten uit landen waar links gereden wordt. Als die aankomen hun koffers op de juiste kamer zetten, later afhalen.’
‘Een ouderwetse chauffeur, dus. Zoals je wel bij series over adel en hun personeel op Tv ziet.’
‘Ja. We zijn niet van adel, al is opa graaf. Maar die stijl hebben we wel. We leiden ook personeel op. Zoals de butler, die heeft ook recht op vrije tijd, hij heeft één of twee assistenten. Stagiairs, van een hotelschool of zoiets. Ik weet niet of er nog een butlerschool in Engeland is.’
‘Stagiairs zijn goedkoop.’
‘Daar gaat het niet om. Zonder opleidingen zouden we zonder personeel komen zitten. Iedereen wordt betaald volgens een landelijke CAO. Al zou personeel wat in het dorp woont wel met minder genoegen nemen, om de prettige sfeer en het aanzien wat ze meekrijgen van voor de graaf werken.’
‘Klinkt ook ouderwets.’
‘Is gedeeltelijk ook zo. Maar we zijn een modern, goed geleid bedrijf.’
‘We?’
‘Spraakgebruik, Adam, bij mede-eigenaren. Er zijn meerdere beheerders, alles gaat natuurlijk trapsgewijs. De butler met zijn assistenten, het vrouwelijke hoofd van de huishouding met haar diensmeisjes, de beheerder van de verpachte boerderijen, die van de huurhuizen, de stalmeester met stalknechten, de chef van de garage met monteurs, en de belangrijkste, de beheerder van het familiekapitaal. Misschien ben ik er één vergeten.’
‘Tja, zo op een rijtje gezet is het nog meer dan ik dacht. Een aparte beheerder van het kapitaal?’
‘Ja. Die houdt in de gaten waar de auto’s en de schilderijen en zo zijn. Maar zijn belangrijkste taak is effectenbeheer. Van wat er overblijft van de pacht en de huur wordt er natuurlijk belegd. Vanaf dat dat mogelijk was.’
‘Dat kan oplopen. Dat vind ik interessant. Misschien kan ik één van mijn verplichte stages bij die beheerder doen.’
‘Ja. Eh nee. Doe die ergens anders, om daar wat op te steken. Kom dan na je afstuderen hier solliciteren.’
[Tjonge, dat kon ik mooi kwijt]
‘Bij jou in de buurt.’
‘Ja. Ik wil het dorp niet uit.’
[Dat kon ik ook mooi nog een keer kwijt]
Adam grinnikte.
‘Dat kon je mooi even kwijt, hè?’
‘Eerlijk gezegd, ja, slimmerd.’
‘Ik kan me dat indenken, hoor. Met wat je hier hebt. Ik vind het wel fijn, en heel geschikt van je, dat je er niet mee te koop loopt.’
‘Dat is ook een gewoonte. Daarom noemen we meestal ook geen getallen, zelfs als we die wel weten. We houden het bij, nogal wat, of zoiets. Bijna iedereen neemt daar genoegen mee. Maar een enkele keer zeggen we, dat gaat u niet aan.’
‘Ja, de meesten zullen wel zo beleefd zijn om niet door te vragen.’
‘Jij mag het wel, hoor. Hoe langer we met elkaar omgaan hoe meer.’
‘Je bedoelt, hoe meer je me gaat vertrouwen?’
‘Nee, ik vertrouw je wel. Ik bedoel, het zal wel vanzelf gaan. Als je iets niet snapt moet je het vragen. Maar je moet niet alles willen weten, dat doe ik ook niet.’
‘Als ik iets niet snap, daardoor in de knoop raak, zal ik erover vragen. Maar ik denk, dat ik meestal rustig af kan wachten wat je me wilt vertellen. Als je iets nodig of nuttig vindt. Ik vertrouw jou ook.’
‘Dat ik jou vertrouw kan je ook merken aan dat ik je zo dicht bij me laat komen. Met iets waardoor ik zwanger zou kunnen raken.’
‘Ik let erop dat ik alleen erg dicht bij je kom als ik een kleintje heb of een helemaal stijve. Met een stijve zou ik je medewerking nodig hebben, om je te eh penetreren.’
‘Op een zwak moment van me zou ik misschien meewerken.’
‘We zouden overleggen als er aanleiding voor was.’
‘Ja. We moeten maar zorgen dat we dat in de hitte van de strijd niet vergeten.’
‘Nu ervoor oefenen?’
‘Ja, op onze zijkanten zo dicht tegen elkaar aan, dat er net een hand tussen kan. Dan lekker aan elkaar gaan voelen tot één van ons klaar wil komen. Eens kijken wie er wint.’
‘We gaan er toch geen snelheidsrecord van maken?’
‘Nee, het zo lang mogelijk rekken. Alleen, als jij komt, wat ruimte maken om je op de handdoek te laten spuiten.’
‘Te laten, ja. Jij mag mikken, je hebt mijn stijve dan toch vast.’
‘Ja. Een ander mikken dan wanneer ik wil dat je me penetreert.’
‘Na zo’n opmerking wordt het moeilijker voor me om het te rekken.’
‘De eerste penetratie moet zeker gebeuren als je niet te vol zit. Anders kom je vast al voor je zo diep mogelijk gekomen bent.’
‘Natuurlijk zal ik proberen niet te komen als ik nog niet zo diep mogelijk gekomen ben. Tjonge, dat zal me een feestje worden.’
‘Ik kijk er eigenlijk ook naar uit om niet gekieteld te worden door je vinger, maar volgestopt en gestreeld te worden door dit heerlijke geval.’
Ik draaide me naar hem toe en pakte zijn stijve beet.
‘Pomp alsjeblieft een paar keer, voor het vanzelf komt.’
Ik deed het, een paar keer was inderdaad genoeg. Na zijn bijkomen liet hij mij lekker langzaam komen.
‘Adam, denk je, dat als we vrijen, we iets kunnen doen aan hoe lang het duurt?’
‘Ik heb niet zo’n goed idee wat jij eraan zou kunnen doen. Behalve er meer of minder opwindend bij te praten. O, je kan natuurlijk meer doen dan stilliggen.’
‘Ja, voordat ik krampen krijg me al lekker om je stijve kronkelen.’
‘Hoe woest je dat doet zal wel invloed op me hebben. En hoe woest ik doe. Niet té, natuurlijk. Anders zeg je het maar.’
‘Ik moet er toch bij praten, ter verhoging van de feestvreugde.’
‘Voor het geval je het bij ons min of meer woeste gedoe niet merkt, zal ik je op de hoogte houden over mijn klaarkomen. Als het begint en als ik eh mijn zaad in je ga spuiten.’
‘Ik denk, dat ik bij dat laatste, sorry, nog geiler zal worden dan dat ik dan al ben.’
‘Vast vooral de eerste keren. Ik heb al een beetje een idee wat ik dan zal voelen, voor jou zal het een grotere verrassing zijn. Mijn stijve zo diep in je.’
‘Ja. Ik krijg het er al warm van.’
‘Zou ik jou klaar kunnen praten?’
‘Waarom zou je? Of zou je dat liever doen dan me vingeren?’
‘In het begin vond ik het wat raar. Je laat een ander ook niet in je neus peuteren. Maar ik vind het fijn om je te voelen reageren, met je lekkere doos en een borst in mijn handen.’
‘Doe maar.’
‘Alweer? Eh sorry.’
‘Ik weet niet of je me klaar zou kunnen praten, ik word soms zo eh heet, dat ik daarop niet wil wachten. Ooooh, jaaah.’
[Wat een geweldige vrijer. Hij zat in één keer zo diep mogelijk met zijn vinger in me]
‘Niet te snel?’
‘Ga door. Porren.’
‘Ik zal je familie morgen maar niet vertellen dat ik je een geil meisje vind.’
[Ik ben niet de enige, hè, oma? Ooooh, ik kom al]
‘Je bent te goed, ik kom al.’
‘Masseer mijn vinger, met je krampen, om te oefenen.’
[Maak het nog maar erger]
Ik kwam vrij heftig en had nogal wat tijd nodig om bij te komen.
‘Tjonge, Adam, je bent eigenlijk al zo snel veel te goed voor een verkering. Als je gezegd had dat je ervaring had, had ik je geloofd.’
‘Dat had ik echt niet.’
‘Ik geloof je helemaal, hoor. Maar het ging zo raar. Je bleef, blijft eigenlijk, zo beleefd. Maar als je begreep dat je wat mocht, of moest, nee, dat ik wat wilde, deed je dat binnen de kortste keren erg goed.’
‘Je zal wel een andere aanloop gewend zijn.’
‘Ja. Wat praten, niet zo veel als wij deden, dan het water in. De eerste keren zal het bij die van twaalf wel wat gemodder zijn, bij mij ging het wat anders. Mijn neef Alex vroeg me het water in, hij wilde me amateur-gerommel besparen.’
‘O?’
‘Hij is een maand ouder dan ik, hij zat, in het zwembad in de Manor, van jongst af aan al minder voorzichtig aan me dan anderen, inclusief de volwassenen. Hij greep me altijd van achteren af, een arm om me heen, met een hand om een borst zodra ik die had, streelde niet over mijn gleuf maar nam mijn doos vol in een hand en streelde me tussen de lipjes van mijn gleuf.’
‘Een vroeg geil jongetje, dus.’
‘Ja. Ik dacht dan wraak te kunnen nemen door zijn dan al halfstijve pikkie verder omhoog te pompen. Hij moest me natuurlijk voor hemzelf op tijd loslaten. Het duurde een paar jaar voor ik snapte dat hij het lekker vond. En ik het eigenlijk ook wel lekker vond. Ik heb het hem nooit gevraagd, maar ik verdenk hem ervan dat hij na zoiets wel aan zelfbediening gedaan heeft.’
‘Waarschijnlijk wel. Een paar keer werd een scharrelpartij van me door omstandigheden voor het eind afgebroken. Als ik dan over een bepaald punt van opwinding gekomen was, bediende ik me zo gauw mogelijk daarna zelf maar. Wat natuurlijk ook een natte droom voorkwam.’
‘Je begon er dus niet zo vroeg mee. Achttien, hè?’
‘Zeventien, denk ik. Toen ik probeerde om in broekjes te komen, maar dat nog niet lukte.’
‘Ja, dan zal je vast een bepaald punt van opwinding bereikt hebben. Het al eerder jezelf helpen bij het schoonmaken van je eikel is begrijpelijk. En je niet kwalijk te nemen. Behalve als je niets met meisjes wilt en dat alleen maar doet.’
‘Ik zal wel wat met meisjes gewild hebben zo gauw ik in de puberteit kwam. Maar door mijn beleefdheid, of verlegenheid, er niets lukte.’
‘Was er een reden dat er op je zeventiende iets veranderde?’
Adam grinnikte even.
‘Ja. Meisjes begonnen wat te willen.’
‘Toen pas? O. Toen pas merkbaar voor je. Tja, al ben je hier op je twaalfde uit jezelf nog niet zover, je moet niks, maar je doet gewoon mee. Als je het geluk hebt, zoals ik, dat het de eerste keer gelijk goed gaat, ben je over een drempel en heb je de smaak te pakken. Alex had in die maand in het meertje vast al meer dan tien keer geloosd en een meisje gevingerd, hij deed het bij mij voorzichtig maar wel heel goed, ik heb van mijn eerste keer al veel genoten. Anders duurt het wat langer, maar ik weet er van geen die het met tegenzin blijft doen. Behalve, waar we het over gehad hebben, vast vrouwen buiten het dorp. Die van niets of te weinig wetend in de huwelijksnacht door een amateur gepenetreerd werden. Zich daarna vast vies en misbruikt voelden. Maar ja, een man heeft rechten en moet af en toe kunnen lozen.’
‘Rechten én plichten.’
‘Ja. De plicht goed voor haar te zorgen en haar ook lekker klaar te laten komen. Met inspraak over hoe vaak.’
‘Inspraak?’
‘Overleg. In de praktijk vaak min of meer stiekeme sturing.’
‘Ja ja. Wil je mijn roer in je hand nemen en me naar een hoogtepunt sturen?’
‘Zo’n poëet zeker. Sorry, dat ik niet in de gaten hield of je alweer kon.’
‘Dat moet je niet als plicht opvatten.’
‘Zo zie ik dat ook niet, maar ik gun je zo vaak mogelijk te kunnen lozen. Later kom ik dan vanzelf aan mijn trekken, tot dan, zoals tot nu toe, zorg je al goed voor me.’
‘Dat vind ik ook geen plicht, ik doe het graag.’
‘We passen onwaarschijnlijk goed bij elkaar, vind ik. Meer dan een keer of twee, drie, heb ik nooit wat met dezelfde jongen gehad. Soms een jaar of later nog een keer, om te bekijken of er iets veranderd was. Nee, er was er geen bij waar ik mee op kon schieten. Ze wilden me niet behandelen als een gewoon schoolmeisje. Jij eindelijk wel.’
‘Een bijzonder gewoon werkend meisje.’
‘Ja, zoiets. O. Sorry, ik ga aan het roer.’
Ik genoot er weer van het lekkerste van hem in een hand te houden. Die hield ik niet stil, ik hoorde aan zijn gehijg wat hij wilde, hoe snel, of langzaam, ik hem klaar moest laten komen.
‘Adam, we hebben onze verkering wel aardig gevierd, vind ik. We hebben ook weer vrij lang ontzettend fijn gepraat. We moes- ten nu maar naar huis gaan.’
‘Ja, prima. Nog niet hetzelfde huis, hè?’
‘Nee. Denk je daar al aan?’
‘Soms. Om daar te vrijen.’
‘Denk er maar niet te vaak aan. Anders bereik je weer een bepaald punt van opwinding.’
‘Voorlopig niet. Ik kan nu met een kleintje via de kledingkluisjes naar de caravan lopen.’
‘Ik kleed me bij de kledingkluisjes aan en loop dan verder met je mee. Daar staat mijn fiets.’
Bij mijn fiets kusten we nog even.
‘Tot morgen, schat.’
‘Ja. Ik kom je halen.’
‘O ja. Showtime.’
‘Ja, er is daarbij vast geen maximum, er zal geen jeugd uitgenodigd zijn.’
‘Kan die niet onuitgenodigd komen?’
‘Dat doen ze niet. Ze bellen eerst Thomas, of het gelegen komt. Tot morgen, lieverd.’

3e Zondag

’s Middags

Zondagmiddag nam ik Adam in de Manor mee naar mijn kamer.
‘Tja, alles is groter dan ik me voorstelde. Jouw kamer ook.’
‘Het was ooit een gastenkamer. Gasten werden netjes behandeld.’
‘Ik heb van de week op Google Earth gekeken. Vanaf de voorkant lijkt de Manor al groot, er zitten ook nog twee zijvleugels aan.’
‘Ja, die zijn wat later gebouwd dan het voorgebouw. Als er ooit nog meer ruimte nodig was geweest, was de vierde kant vast ook volgebouwd. Gelukkig niet, alle kamers aan de binnenkant hadden dan minder licht gekregen.’
Ik liet hem even rondkijken, gaf hem toen een badjas.
‘Alles uit, deze aan. We gaan naar het zwembad.’
‘En wanneer naar je opa en oma?’
Ik hield mijn lach in.
‘Die zijn daar.’
‘Bij het zwembad in de Manor? Dus bloot?’
‘Ja. Goed onthouden. Dat is ook een gewoonte.’
‘Je bent ondeugend.’
‘Ja, ook. Alleen om het personeel schokken te besparen trekken we daar naartoe wat aan. Daar gelijk uit.’
‘Dus je stelt me aan je opa en oma voor in mijn nakie?’
‘Dat zijn zij ook. Weet je nog? Over natuurlijke dingen kan je alleen maar fijn praten als je zelf in natuurlijke staat bent. En waarom zou je zoiets moois verbergen.’
‘Tja, dan moet het maar.’
‘Adam, het moet niet.’
Hij keek me rechtstreeks aan.
‘Dat meen je serieus, hè? Dan zou het niet aan kunnen blijven?’
‘Nee, ik zou het uitmaken. Met pijn in mijn hart. Maar wie niet met mijn opa en oma om wil gaan zoals zij, met hun lange ervaring, het liefst met mensen omgaan, kan ik niet omgaan.’
‘Dan wil ik graag voorgesteld worden.’
‘Fijn. Dank je wel. Ik verwachtte niets anders van je, hoor. Maar ik vond, dat ik het toch duidelijk moest stellen.’
‘Ja, zoiets moet je doen, al bij je geringste twijfel. Maar ik bedoelde met, dan moet het maar, dat ik er niet tegen was, het alleen wat raar vond.’
‘Ik wil niet drammen, maar dat snap ik beter dan wat je het eerst zei.’
‘Lieverd, zoiets zal wel vaker voorkomen. We moeten zonodig allebei verduidelijking vragen.’
‘Ja. Goed. Gaan we?’
‘Kusje?’
We kusten even. Daarna gingen we naar beneden.

Zodra Adam oma zag begon, afgezien van dat hij grote ogen opzette, zijn stijve boven horizontaal te komen. Dat ging door toen ik hem, in de tuin naast het zwembad, naast de stretcher van oma liet stoppen.
‘Oma, dit is Adam Staples.’
‘Tjonge! Mevrouw!’
‘Ja. Zeg maar opa en oma.’
Adam boog even twee keer naar oma, eerst gericht op haar linker borst, toen op haar rechter.
‘Goedemiddag, opa, en oma.’
Die en ik schoten in de lach.
‘Nee, niet tegen die, die zeggen niets terug. Tegen mijn man en mij. Maar fijn, dat je wat durft te zeggen. Humoristisch nog wel. De eerste keer dat Jamie, Bianca’s oom, die van Simone zag, die had nog twee maten grotere dan ik, zei hij, daar is niet overheen te kijken. Dat bedoelde hij natuurlijk ook figuurlijk. Nou, ik kan het bij mij gelukkig wel, ik zie dat er wat moois aan het groeien is.’
‘Tja, oma, normaal is dat natuurlijk onbeschoft, zou ik u mijn excuses aanbieden. Maar de gewoontes in het dorp zijn anders, heb ik gemerkt.’
‘Ja, en de omstandigheden hier helemaal. Als er geen van onder de achttien is hoeft hij niet onder horizontaal te blijven, hoor.’
‘Dat zou hij nu geeneens kunnen.’
‘Bianca, is dat wat je bedoelde, hoe hij praat?’
‘Ja oma. Beleefd, vlot en open. Opa, Adam.’
Opa stak een hand uit, Adam draaide zich naar hem toe en schudde die.
‘Welkom, Adam.’
‘Dank u, opa.’
‘Ga maar naast oma zitten, Bianca komt zoals gebruikelijk naast mij, hè?’
‘Ja, opa, op rustige momenten.’
Adam en ik gingen zitten.
‘Voor jou is het nu niet zo rustig, hè, Adam?’
‘Nee, opa. Ik heb al heel wat schokken gehad sinds ik voor het eerst op de camping kwam. Nu weer twee. Bianca, je had me kunnen waarschuwen.’
‘Ja, maar dit is toch leuker? Hoe vind je het hier?’
‘Schitterend. Een mooi zwembad en ook een zonneweide. Alleen maar wat kleiner dan alles achter de camping.’
‘Daar zal je vast geweest zijn. Adam, had je er geen moeite mee? Om er daar ook zo bij te zitten zoals je nu doet?’
‘Nee, oma. Ik schrok natuurlijk even, toen ik er voor het eerst op een avond ging kijken. Maar ik dacht al snel, tja, waarom verstoppen mensen eigenlijk het mooiste wat ze hebben. Dieren lopen ook de hele dag in hun blote kont.’
‘Maar meestal niet zichtbaar opgewonden.’
‘Vast omdat de meeste soorten eh zich niet zo vaak af kunnen winden als mensen. Ik dacht ook, eigenlijk is het zonde als jongens tot hun trouwen, of tot iets daarvoor, alleen maar natte dromen mogen krijgen. Zoals het bij het meertje gaat wordt er jaren eerder, zo gauw het kan, eigenlijk, genoten.’
‘Denk je, dat meisjes ook genieten?’
‘Ik kan alleen maar afgaan op wat ik bij Bianca merk, maar zo zullen andere meisjes vast ook genieten. Van het zien van opgewonden jongens. En van het aan ze komen, enzovoorts.’
‘En andersom?’
‘Ik kom alleen maar aan Bianca. Volgens haar heb ik heel snel geleerd dat naar haar zin te doen. Ik heb begrepen, dat meisjes, vrouwen, het niet zo missen om geen eh. Mag ik erg vrij zijn?’
‘Het gaat je al goed af, Adam. Houd je maar niet in.’
‘Ik heb begrepen, dat meisjes, vrouwen, het niet zo missen om geen zaadlozingen te krijgen. Ze genieten ervan die bij jongens te veroorzaken en die genietend klaar te zien komen.’
‘Ja. Ik begon er al vroeg mee. Al zag ik er al snel niet veel van, maar voelde het wel. Mijn hobby was klaarkomen, op de lekkerste manier. Pas nadat ik Mark, opa, weggestuurd had kwam ik bij zinnen en ben ik een normaal, fatsoenlijk leven gaan lijden. Pas toen ik Mark weer ontmoette, en Simone, werd het wat minder normaal. Bloot zwemmen, zonnen, enzovoorts, in hun tuin. Zoals hier en bij het meertje. Wel met wat regels voor de verschillende plaatsen en leeftijden.’
‘Die regels vind ik heel goed. Daarom doe ik ook graag mee.’
‘Prima. Adam, Bianca was altijd mijn lievelingetje. Ik heb haar nooit voorgetrokken, maar als ze hier is knuffelen we af en toe.’
Hij trok me tegen zich aan.
‘Die neiging heb ik ook, opa.’
‘Goed zo. Bij mij was het omdat ze qua karakter en gedrag wat van mijn tweede echtgenote heeft. De Simone, waar oma het net over had. Ik vind niet, dat die en Bianca berekenend zijn, maar Bianca probeert ook, meestal ongemerkt, alles in haar buurt in een richting te sturen die haar het beste lijkt. Je kent haar vast nog niet lang genoeg om dat gemerkt te hebben.’
‘Minstens één keer wel, opa. Toen ze me vroeg om een keer hier te komen, vertelde ze me wat over u en oma. In dat verhaaltje vlocht ze achteloos, dat het de gewoonte was dat stellen die hier kwamen minstens verkering hadden.’
Opa en oma grinnikten.
‘Dat was mijn bedoeling niet. Ik vertelde gewoon hoe het normaal ging.’
‘Maar je dacht, Adam, dat ze je vroeg, indirect?’
‘Ja. We hadden al aardig wat heel gezellig zitten praten. Maar toch te weinig om verkering te vragen, vond ik. Maar ik heb haar toen toch gevraagd. Ze accepteerde.’
‘Mooi. Gefeliciteerd.’
Oma feliciteerde het stel ook.
‘Waar vroeg je haar?’
‘Bij het meertje, oma.’
‘Het schijnt in de familie de gewoonte te zijn om te vragen in Adamskostuum. Eva bijpassend gekleed. Jullie zullen het daarna vast wel gevierd hebben.’
‘Eigenlijk niet op een speciale manier, omdat het onverwacht was. Voor mij in ieder geval.’
‘Ach, het gebeurt wel vaker dat mannen een duwtje nodig hebben.’
‘Of dat een vrouw zich op hem duwt.’
‘Houd je mond, Mark. Toen geen commentaar, niet alsnog. Toen je Simone vroeg, allebei in jullie blootje, had je een ring voor haar. Later noemde ze het haar blootring, want ze kreeg bij jullie trouwen ook een trouwring. En, door jouw duwen, haar eenmalige schokje.’
‘Nou, oma!’
‘Je zal vast nogal moeten wennen. Ik help je even, Adam, in Adamskostuum, ik geef je nog een schokje.’
Oma knipoogde naar me, voor ze het hoofd van Adam tussen haar borsten trok. Ik keek gelijk lager, en ja hoor, ze bevoelde zijn zak en zijn stijve even. Ze liet Adam los, die met een wat rood hoofd rechtop ging zitten.
‘Nou, oma!’
‘Ja, jongen, man, zo maak ik graag kennis met verkeringen. Dan kan ik eventueel advies geven om een andere te zoeken. Dat is nooit gebeurd, de voorselectie werkt kennelijk al goed.’
‘Ja, Bianca is tevreden over me. Ze hoefde geen ringetje van me, ze heeft er al twee waar ze erg aan gehecht is, en keus uit nog meer.’
‘Ja, dat heeft ze. Hopelijk is dat het enige van haar wat je, zo te horen, niet helemaal lekker zit.’
‘Ja, zeker, en dat enige begrijp ik wel.’
‘Ondanks dat je bij het meertje meer keus hebt? Met grotere borsten of een blote doos?’
‘Haar uiterlijk komt bij mij op de tweede plaats. Grotere borsten? Twee handenvol vind ik genoeg. En voor mij hoeft een meisje zich niet onder te scheren, dat lijkt me niet het leukste werk.’
‘Nee. Ik heb het één keer gedaan, ik had er gauw genoeg van. Ik kreeg er nog meer dan normaal jeuk van. Die ene keer heeft opa, Mark toen, me er wel een keer goed vanaf geholpen. Bij onze jeugdzonde.’
‘Daar heb ik iets over gehoord.’
‘Dat mocht, hoor. Het heeft altijd een opvoedende invloed gehad. Niet te vroeg, te vaak, te ver gaan. Ik wil jou ook nog wel een beetje opvoeden. Goed, Bianca?’
‘Ja, natuurlijk. Maar eh, laatste keer gisterenavond.’
‘Daar zal ik rekening mee houden. Kom, we gaan zwemmen.’
Vast niets vermoedend zwom Adam ook een paar baantjes met ons mee. Zodra oma Adam beetpakte nam opa mij in zijn armen en streelde mijn gleuf even op zijn gebruikelijke manier, daarna masseerde hij mijn borsten precies goed. En ik bevoel- de zijn dikke pik, tot die helemaal stijf was.
[Tjonge, een stijve zou altijd precies in een gleuf passen, maar oma zou misschien in een spagaat moeten gaan liggen. Ik heb liever een normale]
Ondertussen zag ik Adam spelen met de borsten van oma. Oma speelde vast onder water met hem. Tot ik zag dat ze een hand van hem pakte en daarmee onder water ging. Tja, het idee zou hem schokken, het enige verschil met bij mij was de hoeveel- heid haar. Ik twijfelde er niet aan dat hij het wel zou durven om haar gleuf te bevoelen, zo vlot was hij wel. Achter opa en ik kwamen oma en Adam ook aan, om nog een paar baantjes te zwemmen. Weer op de kant pakte ik een stretcher, zette die voor die van opa en oma, ging erop zitten en wenkte Adam naast me.
‘Kom hier maar rustig zitten, ik zal je niets doen. Je kan wel een beetje bruin worden. Verbrand je snel?’
‘Nee, ik verkleur langzaam. Oma, bedankt voor uw behandeling. Ik was alleen gewaarschuwd dat u van een geintje hield, dit was een nogal aparte.’
‘Graag gedaan, hoor. Dat witte van je moet maar gauw verdwijnen, daar zijn we niet aan gewend. Daar was natuurlijk niets van te voelen, je voelt geen kleur, dat doet je neef Johnny bij Renita ook niet. Leuk meisje, hè?’
‘In ieder geval om te zien, ik heb amper met haar gesproken. Ik hoef haar niet aan te raken, als je toch geen kleur voelt, en hoe een grote bos haar voelt weet ik nu ook.’
‘Toch wist je daarin de weg.’
‘Ik bied daarvoor ook geen excuus aan, u hielp me.’
‘Ja, natuurlijk, jongens hebben een eerste keer vaak hulp nodig. Hè, Bianca?’
‘Hij weinig. Alleen toestemming. Hij hoeft nu ook niet meer achter grote borsten aan te gaan, hij zat al aan de grootste in de hele Wellingtenshire. Ik heb hem, zoals gebruikelijk, toestemming gegeven, eigenlijk aangeraden, omdat hij geen toestemming nodig heeft, om als ik er niet ben en hij eh moet wat, om bij het meertje een ander meisje te vragen. Dan kan hij er wel één met een blote doos vragen. Van mijn part likt hij eraan.’
‘En mag er dan aan zijn uitgepakte lolly gelikt worden?’
‘Als ze maar niets beschadigen. En alleen bij zo’n gelegenheid.’
‘Tja, dat kan wel, op jullie leeftijd. Ik heb Simone ook gekend, Adam. Haar sturing was niet alleen meestal ongemerkt, soms ook humoristisch.’
‘Dat vind ik Bianca soms ook. Ik vind haar nogal veelzijdig.’
‘Tja, ze krijgt hier nogal wat mee, zo saai is het hier niet.’
‘Nee, zeker niet. Bij ons thuis ging het er nogal rustig aan toe. Ik kom uit een bovenste middenklas [upper middle class] familie. Ik heb twee oudere broers en één jonger zusje. Mijn vader heeft een goede baan, in de effectenhandel, waardoor mijn moeder thuis kon blijven voor de kinderen.’
‘Dat vinden wij ook het beste, kinderen zo opvoeden. Ga je je vader zo’n beetje opvolgen?’
‘Ik wilde op een gegeven moment wel wat meer weten van wat hij op zijn werk deed. Hij legde stukje bij beetje veel uit, waardoor ik ook op de beurspagina’s thuis raakte. En ik leerde, ongemerkt, wat ik daarvoor allemaal in de gaten moest houden, als ik geen volger wilde worden maar ergens op vooruit zou willen lopen. Ik weet nog niet precies welke richting ik op ga. Ik verwacht, dat me dat tijdens mijn studie duidelijk zal worden en ik aan de hand daarvan voor een bepaald pakket vakken zal kiezen.’
‘Houd opa daarover op de hoogte, Adam. Wij zitten middenin een familiebedrijf, waarin nogal wat omgaat. Onze kinderen doen nu het meeste werk, maar houden ons op de hoogte en volgen onze adviezen.’
‘Eh opa, ik heb een heel brutale vraag. Bianca heeft me duidelijk gemaakt, dat ze het dorp niet uit wil. Niet om ergens anders te gaan wonen. Ze heeft me ook wat verteld over uw familiebedrijf. Dat u ook een beheerder van het familiekapitaal heeft. Kan die, als ik afgestudeerd ben, geen hulp gebruiken? Als ik een keer met hem kan praten kan hij me vast nog beter adviseren voor mijn studiepakket dan u.’
[Oei. Ik had hem toch niets verteld?]
‘Heb je het daar met Bianca over gehad?’
‘Nee, dat Bianca hier niet wegwilde zat wel in mijn achterhoofd, maar dat probleem zou pas echt aan de orde komen na mijn afstuderen. Maar toen oma het had over uw familiebedrijf, en me die beheerder te binnenschoot, dacht ik, dat zou iets voor mij kunnen zijn. Ik snap natuurlijk wel dat u me op zo’n termijn niets toe kan zeggen, als u me al zou willen. Het lijkt mij wel wat.’
Opa keek me aan.
‘Bianca?‘
‘Wat hij zegt, wat ik hem verteld heb, klopt. De conclusie, die hij eruit trok, heeft hij zelf getrokken.’
Ik kreeg een goedkeurend knikje van opa.
[Tjonge. Opa zal het vast waarderen, dat initiatief van Adam]
‘We hebben het er nooit over gehad wat ik na mijn afstuderen zou gaan doen. Ik denk, dat we allebei dachten, we moeten eerst zien hoe onze kennismaking gaat verlopen. Die zou voor die tijd beëindigd kunnen zijn, onze verkering uitgeraakt zijn. Al weet ik al zo goed als zeker dat dat niet het geval zal zijn.’
‘U weet het wel, opa, ik maak me geen voortijdige zorgen.’
Opa grinnikte.
‘Nee, je stuurt wel tijdig bij, hè?’
‘Dat kunnen alleen maar pogingen zijn, het hoeft niet te lukken. Eh er schiet me wat te binnen. Adam zei eerder een keer, misschien kan ik één van mijn verplichte stages bij jullie doen. Ik zei toen, doe die ergens anders, om ervaring op te doen. Na je afstuderen kan je hier solliciteren. Dat is vast bij hem blijven hangen.’
‘Niet letterlijk, maar het idee waarschijnlijk wel. We hebben het over zo veel zaken gehad. Daarbij is Bianca me langzamerhand op de hoogte gaan brengen van van alles en nog wat, dus ook van uw familiebedrijf. Ik vatte alles op als het voor me mogelijk maken om me aan haar omstandigheden aan te kunnen passen. Zoals, ze kwam me in Oxford te bezoeken met een Rolls. Dat niet alleen, ze vertelde me ook achteloos, dat ze niet wist hoeveel er precies van waren, dat was haar zorg niet.’
‘Zo hoort dat. We scheppen nooit op, Adam. Het grootste gedeelte van het familiekapitaal is in de afgelopen eeuwen vergaard. We passen erop en proberen er iets meer van te maken. Minstens zo belangrijk als er een gezellige, fijne familie op na te houden. Dat heb je al een beetje gemerkt. Tja, dat kan je ook sturing noemen, om iemand zich aan te laten passen. Als jij hier erg vreemd gereageerd zou hebben, zou dat moeilijk worden.’
‘Ik ben blij, dat ik kennelijk voorlopig mag blijven.’
‘Ja, maar daarin heeft Bianca natuurlijk het meeste te vertellen.’
‘Ja, natuurlijk. Oma, gaat u uw eh testje herhalen?’
‘Bianca zal je het wel precies vertellen, je mag hier, liefst in het zwembad, leeftijdsafhankelijk strelen. Bij ouderen dus wat meer. Tja, soms ben ik er ook. Dan heb je weer de vrije hand. Voor nogal wat.’
‘Dat zal wel lukken. Ik heb wat ervaring met Bianca, nu ook met u, andere oudere vrouwelijke familieleden zullen wel minder ervaring hebben dan u.’
‘Ik heb in ieder geval vanaf heel jong heel vaak jongens beetgehad. Opa op z’n zestiende honderden keren en sinds ik hier woon nog wel vaker. Tussendoor ben ik zo’n veertig jaar getrouwd geweest en heb ik ook niet stil gezeten. Of gelegen. Je hoeft niet bang te zijn voor je spullen, hoor, alle vrouwen weten dat ze heel moeten blijven.’
‘Ja, heel wel.’
‘Bianca waarschuwde me toch, dat je gisterenavond voor het laatst geleegd bent?’
‘Eh ja.’
‘Iedere man die hier komt doet het, laat het doen, zo kort mogelijk voor hij hier komt. Er zijn weinig ongelukjes geweest, hè, Mark?’
‘Ik herinner me er maar één. Renee, ik wil terug naar het vorige onderwerp.’
‘Laat me daar wat over zeggen, Mark. Adam moet nog lang studeren. Hij zal hier in die tijd vast regelmatig opdraven. Zo kan je zijn vorderingen bijhouden. En of hij zou ook kunnen voldoen, niet alleen qua betrouwbaarheid, maar of hij ook om kan gaan met mensen. Niet iedere econoom kan dat, we eisen het wel van ons personeel. Je hoeft hem nu niets toe te zeggen, hij kan te zijner tijd komen solliciteren. Als hij dan aan de eisen voldoet, en nog verkering heeft met Bianca, of met haar getrouwd is, heeft hij natuurlijk een uitstekende kans om aangenomen te worden.’
‘O. Ja. Dank je wel voor je advies, Renee. Voldoet dat, Adam?’
‘Jazeker, dat voldoet uitstekend. Ik dan hopelijk ook. Dank u wel. Beiden.’
‘Goed. Ik wil het nu over een ander, wel aanverwant onderwerp hebben. Adam, je hebt er kennelijk nogal wat voor over, om hier ieder weekend te komen.’
‘Ja, heel veel, bij mijn verkering. Ik heb een auto aangeschaft, dat kan ik van mijn studiebeurs betalen, als ik verder erg zuinig doe. Enkele reis een half uur, dat gaat nog. Ik zou eigenlijk ergens wat willen huren, als ik dat kon betalen, want ik vind het niet horen om zo vaak bij Johnny te logeren.’
‘Hebben Bianca en jij het daar al over gehad?’
‘Nee. Ik wilde haar niet met mijn zorgen opschepen.’
‘Je moet haar wél met je zorgen opschepen. Je hoort lief en leed te delen.’
‘Ik was van plan dat over een tijdje te doen, als ik geen uitweg vond.’
‘Bianca weet in de omgeving de weg, heb je daar niet aan gedacht?’
‘Jawel, dat zou dan wel ter sprake komen.’
‘Zou het verder wat uitmaken, als je hier in de omgeving huisvesting had?’
‘Ja, want ik wil ook graag een plek met privacy. Het is bij mijn oom en zijn familie erg gezellig, maar, afgezien van bij het meertje, wil ik ook graag met Bianca af en toe alleen zijn.’
‘Om te vrijen?’
‘Voorlopig niet. We hebben erover gepraat, eerst goed kennismaken, wat waarschijnlijk uit zal komen op het uitstellen tot Bianca negentien is.’
‘Tja. Bianca, weet jij een geschikte plek? Ik denk, dat alle huizen verhuurd zijn. En als er één vrijkomt zal er wel een gezin op de wachtlijst staan. Je kamer?’
‘Nee, niet mijn kamer. Daar heb ik te weinig privacy, daar kan de hele familie op de gekste tijden aankloppen. Verder, ik wil voorlopig nog niet eh in hetzelfde bed met Adam slapen. Al zou het met veel zelfbeheersing kunnen, vindt hij.’
‘Vroeg hij erom?’
‘Nee nee, verkering wilde hij al niet zo snel, dat ook niet. Het kwam eigenlijk gewoon ter sprake, niet als verzoek van hem.’
‘Heel goed.’
‘Het moet een, nee, we willen dus graag een plek waar we ongestoord alleen kunnen zijn en waar Adam kan slapen. Met ongestoord bedoel ik, zoals in een huis. Er kan geklopt worden of aangebeld, maar je hoeft niet open te doen.’
‘Zou een suite hier voldoen?’
‘Wat? O. Er is er geen vrij.’
‘In de zijvleugels wel. Die staan leeg. Wel gemeubileerd, en zo.’
‘Ik kom daar nooit.’
‘Dat is ook de bedoeling niet. Ze worden minimaal onderhouden, tegen stof en spinnenwebben. Een paar zijn niet gemeu- bileerd, die dienen als opslag. Overbodig meubilair, inmiddels antiek, schilderijen, alleen antieke, en bijvoorbeeld kandelaars, voor bij diners op tafel. De antieke sieraden liggen in een kluis.’
‘Opa, Bianca heeft me er al iets over verteld, toen ik haar een ringetje wilde geven. Ze vertelde toen, dat het zinloos was om haar sieraden te geven. Er waren er genoeg in de familie. Ik herinnerde me toen dat ik op Internet de tiara gezien had, die oma Simone bij haar bruiloft op had.’
‘Ja, en die Bianca bij haar bruiloft mag lenen, als ze dat dan gepast vindt. Er is er maar één, haar moeder en haar tante hebben bij hun gelijktijdige bruiloft ieder één van de diademen opgehad.’
‘Ja. Één van de?’
‘Er zijn er genoeg, en parelkettingen, armbanden en oorbellen met diamanten en noem maar op om alle dames van een uitgebreide familie feestelijk op te kunnen tuigen. Ieder meerderjarig familielid wereldwijd heeft een lijst van die spullen. Als ze even bellen kunnen ze wat in bruikleen krijgen. De meesten hebben alleen een paar schilderijen en een Rolls. Toevallig is er van de week een Rolls teruggekomen. Een familie was zo ingekrompen, dat ze er geen behoefte meer aan hadden.’
‘Het zal wel een dure grap zijn, vanuit het buitenland terug laten komen.’
‘Dat valt wel mee. Er was geen haast bij. In een container op een vrachtboot. Ze hebben in de garage een tijd moeten zoeken voor ze het nummerbord vonden. Dat stond natuurlijk niet voor het grijpen, maar goed ingepakt wat achteraf.’
‘Moet zo’n auto niet officieel aangemeld en gekeurd worden om een nummerbord te krijgen?’
‘Normaal wel, Adam, maar dit was geen import. Ooit vertrokken, zonder nummerbord. In het buitenland kreeg ze een plaatselijk nummerbord. Na terugkomst het originele. Met de lettercombinatie W E L erin.’
‘Van Wellington, natuurlijk. Ik heb gehoord dat je een nummerbord kan kopen met een lettercombinatie die je wil erin. Maar dat het duur is.’
‘Tamara zou zeggen, over de levensduur van een auto is dat hooguit een penny per dag. Dat kan er wel af. Onze oudste Rolls is één van de eerste die kon voldoen aan de wensen van eh welgestelden. Van negentienhonderdelf, denk ik. De garagechef weet het precies. Sinds die tijd zijn er meerdere gekocht, als dat nodig gevonden werd, bijvoorbeeld door uitbreiding van de familie. Ze zijn vrijgesteld van keuringen, die zijn zinloos, er gaat zelden iets kapot, ze worden natuurlijk ook goed onderhouden. Hoofdzakelijk schoongehouden. We hebben hier ook een kleine, die waarmee Bianca je in Oxford opgezocht heeft.’
‘Ik vond het toch een bakbeest. Maar Bianca had er geen moeite mee.’
‘Nee, na het halen van haar rijbewijs kreeg ze, zoals gebruikelijk, van de garagechef zo lang les, in haar geval kort, tot hij ervan overtuigd was dat ze ook een grote auto aankon. Tot zolang, en daarna als ze wil, werd ze gereden. Je krijgt er niet gauw een ongeluk mee, je krijgt overal voorrang, ook als je daar geen recht op hebt. Verder hebben we hier een paar normale en de grootste die er ooit gemaakt werd, voor het vervoer van veel gasten met veel koffers.’
‘Ik heb begrepen dat dat er ook wel af kan. U zei, ze kreeg. Vrouwelijk.’
‘Ja. Auto’s worden beschouwd als mannelijk, maar een Rolls is vrouwelijk. Dat komt door het vrouwelijke boegbeeldje, de mascotte, voorop de motorkap. Weet je nog hoe ze heet, Bianca?’
‘Ja, natuurlijk, opa. De Spirit of Ecstasy. Verder vertellen?’
Opa grinnikte.
‘Ja, doe maar. Zal Adam ook wel leuk vinden.’
‘Toen opa in Boston in het ziekenhuis werkte reed hij rond in een auto die rijp leek voor de schroot, maar die in werkelijkheid goed onderhouden was. Zijn collega’s spraken hem daarop aan, als chirurg hoorde hij er een fatsoenlijke auto op na te houden. Maar hij vond het leuker om ze te blijven ergeren. Dat veranderde, toen het op begon te vallen dat zijn echtgenote bood- schappen deed in een Rolls. Al gauw deed het praatje de ronde, veroorzaakt door een opmerking van opa tegen een collega, dat hij alleen bij uitgaan in die Rolls reed, maar heel vaak in extase op de bestuurster ervan.’
Adam grinnikte.
‘Dat zullen de collega’s ook wel ergerlijk gevonden hebben.’
‘Ergerlijk? Die waren stinkend jaloers. Ze keken, net als iedereen, als die bestuurster uitstapte, niet meer naar de auto, maar naar haar. Volgens een bekende van ons had ze een cupmaat die wel buiten het alfabet zou vallen. Ze begrepen de extase van opa.’
‘Tja, ik heb begrepen dat oma Simone nog twee maten grotere had dan eh ik hier zie. Ik heb meer dan genoeg aan twee handen vol.’
‘Ik raakte vanaf mijn zestiende aan die grotere gewend, Adam. Er is een keer per ongeluk een Rolls met rechts stuur gestuurd naar een land waarin ze rechts reden. Zo’n fout gebeurt natuurlijk maar één keer, niet om de kosten, maar het is zo slordig. De fout wordt overduidelijk genoteerd en verder voorkomen.’
‘Ik wist niet dat ze hier Rollsen met links stuur maakten.’
‘Alles naar wens.’
‘Als je maar betaalt, natuurlijk.’
‘Onder ons wordt niet over geld gesproken. Tenzij het niet anders kan.’
‘Ik heb van Bianca begrepen, dat ik door mag vragen als ik iets niet snap. Niet uit nieuwsgierigheid.’
‘Nee, doe maar zoals wij, we hoeven niet alles te weten. Terug naar ons onderwerp.’
‘Ja, opa. Een suite zou erg lux zijn, maar eh eigenlijk wil ik nog een beetje afstand van Adam houden. We hebben wel verke- ring, maar we kennen elkaar nog niet zo gek lang. Ik denk, dat we niet zo snel op elkaars lip moeten gaan zitten.’
‘Je wilt toch kennismaken?’
‘Ja, en goed, maar je moet ook de tijd hebben om er tussendoor over na te kunnen denken.’
‘Doordeweeks?’
‘Adam moet veel en lang studeren. Zolang hij het redt, alleen doordeweeks, wil hij in het weekend bij mij zijn. Anders, misschien ook in examentijden, zullen we met minder genoegen moeten nemen. Ik heb, naast mijn werk, meer vrije tijd. Maar toch.’
‘Renee, dit klinkt heel anders dan wat we met andere stellen meegemaakt hebben, hè?’
‘Ja. Ze zijn ook wat ouder, Mark. Allebei. Ze weten hoe belangrijk een goede kennismaking is. Maak maar wat haast. Er kan wel wat.’
‘Goed. Wat denken jullie dan van een caravan?’
‘Een caravan? Een stacaravan? Op de camping?’
‘Ja, dat bedoel ik.’
[Dat schudt hij niet uit zijn mouw. Daar heeft hij over nagedacht. En vast met oma over gepraat]
‘Ja, dat zou een goede oplossing zijn. In de buurt van Adams familie, maar apart genoeg. En vijf minuten fietsen van elkaar vandaan. Wat denk je, Adam?’
‘Eh ideaal, maar die kan ik niet betalen.’
‘Ieder de helft, jongelui?’
‘Ik wel, opa. Alles wel.’
‘Alles vind ik niet correct, Bianca. Ik weet natuurlijk wel, dat je het grootste deel van je salaris overhoudt, maar dat kan je gebruiken als je met Adam ergens heen wil gaan. En koken in de caravan. Mee-eten van Adam hier, van de grote hoop, zou niet bezwaarlijk zijn, maar van jullie tweeën bij Maureen vind ik dat wel. Als jij ook nog de helft van de huur zou betalen zou je eerst moeten zien of je dat redt.’
‘Een tijd in ieder geval, opa. Ik heb gespaard, ik bedoel, overgehouden. Ik zal eens nakijken hoeveel het is.’
‘Weet je dat niet?’
‘Nee. Zelfs niet ongeveer. Adam, dat is net zoiets als dat ik niet weet hoeveel auto’s er in de garage staan. Ik heb er soms maar één nodig. En geld heb ik ook zelden nodig.’
‘Jij zit krap, Adam?’
‘Ja, opa. Niet zo’n grote studiebeurs, kamerhuur, eten in de mensa, collegegeld, studieboeken, weinig kleding, maar meer dan mijn meestal in haar blootje lopende verkering. De aanschaf van mijn auto heeft mijn reserves uitgeput, met het onderhoud en de benzine kom ik misschien al af en toe in de problemen. Dan zal ik een weekend over moeten slaan.’
‘Ik kan wel zeggen, dan kom ik naar jou toe, maar dan zitten we nog met het slaapprobleem. Opa, hij had voor zichzelf een gastenkamer geboekt, toen ik hem opzocht, maar dat kan hij vast ook niet vaak betalen. Ik denk ook niet, dat hij het fijn zou vinden als ik die zelf zou betalen.’
‘Nee. Sorry.’
‘Ondersteunen je ouders je, Adam?’
‘Daar kan ik alleen in noodgevallen terecht. Ze hebben zich in de schulden moeten steken om mijn broers te laten studeren, die konden geen beurs krijgen. Ze hopen het meeste afbetaald te hebben voor mijn zusje gaat studeren. Al weet die nog niet wat ze gaat doen.’
‘Tja, sommige studies zijn duur. Ik had geluk, welgestelde ouders. Ik kon zonder erbij te hoeven werken afstuderen en specialiseren.’
‘Chirurg, hè? Moeilijk, maar vast mooi beroep.’
‘Ja, maar daar heb ik nu weinig aan.’
Opa grinnikte even.
‘Ik krijg zelden een vraag over wat ik vroeger deed.’
Ik grinnikte ook even.
‘Ik vroeg opa er laatst iets over.’
‘Je mankeert toch niets?’
‘Nee, maak je geen zorgen. Ik vertel je nog wel een keer waarover het ging.’
‘Ongetwijfeld. Adam, ik weet een manier waarmee ik je cashprobleem wat kleiner kan maken. Je wilt van Bianca weinig aan- nemen, dat siert je. Maar wil je van mijn familie wat aannemen? Verdeeld over tientallen wereldwijd merkt niemand daar iets van.’
‘Tja. Zoiets waarschijnlijk wel. Wat heeft u in gedachten?’
‘Wat ik eerder voor iemand anders geregeld heb. Een auto van de familie, in bruikleen. Geen Rolls, maar een degelijke, waar- mee je wekelijks naar Oxford heen en weer kan.’
‘O. Eh ja, graag. Als dat makkelijk te regelen is. Dat zou me al aardig schelen. Ik weet uit mijn hoofd niet hoeveel.’
‘Houd je dat bij?’
‘Ja, natuurlijk. Econoom in opleiding, hè? Er zijn nog bijkomende kosten. Zoals benzine, belasting, verzekering.’
‘Die kosten zijn natuurlijk allemaal inbegrepen bij de bruikleen van de auto. Die vallen niet op, die zijn niks vergeleken met die van een Rolls. Tanken en onderhoud in de garage, de chef regelt de belasting en de verzekering.’
‘O. Dan zal ik het vast wel redden.’
‘Goed, Bianca?’
‘Graag, opa.’
‘Renee, als je wilt dat ik haast maak, geef me dan de telefoon.’
Oma gaf een telefoon, die onder haar stretcher lag, aan opa. Die koos een nummer.
‘Thomas, met Wellingten. Verbind me even door met de garagechef, ik heb het nummer niet bij de hand. Ik weet dat het zondag is, maar ik heb een haastklusje.’
. . .
‘Nee, er hoeft niet onverwachts gereden te worden, zeker door jou niet. Maar bedankt voor het aanbod.’
. . .
‘Chef, met Wellingten. Ik weet dat het zondag is, maar ik heb een haastklusje, waar je morgenochtend gelijk mee moet beginnen. Zoals eerder, een auto regelen, geen Rolls, voor een aspirant-familielid.’
. . .
‘Ja, de complete regeling.’
. . .
‘Eind van de week. Anders eind volgende week. Dat red je toch wel?’
. . .
‘Op naam van Adam Staples. Adres hoor je binnenkort.’
. . .
Opa grinnikte even.
‘Ja, een neef. Bianca heeft die opgedoken. Enzovoorts.’
. . .
‘Ja, naar Oxford. Meneer studeert daar.’
. . .
‘Dank je.’
Opa zette de telefoon uit.
‘Tja, Adam, ons personeel weet beter dan wij de weg en bespaart ons tijd en werk. Het ze in de gaten houden, hoofdzakelijk in de boeken, blijft voor ons over. Goed. Bianca laat je weten, zij krijgt het te horen, of je eind deze of eind volgende week opgehaald wordt. Door haar of door een chauffeur. Terug en verder heb je dan de zonet bestelde auto. En kan je die van jou verkopen.’
Ik ging opa knuffelen. Daarna ging ik weer naast Adam zitten en sloeg een arm om hem heen.
‘Fijn, hè? Sprakeloos?’
‘Ja. Ontzettend fijn. Ik krijg veel minder kosten en mijn reserve komt weer wat op peil. Ik weet niet hoe ik u kan bedanken, opa.’
‘Dan vertel ik je hoe. Door goed met de familie, in het bijzonder met Bianca, om te gaan. Anders kun je gaan lopen.’
‘Ja, opa. Komt in orde. De omgang met Bianca is bij mij de hoofdzaak, haar familie komt als tweede, die auto als derde.’
‘Goed, hoor.’
‘Opa, de camping zal wel vol zitten.’
‘Ik was die caravan niet vergeten, hoor, lieverd. Waarom denk je dat ik de telefoon nog beet heb? Maar ik moest die caravan eerst voor jullie betaalbaar maken. Die voor niets aan jullie verhuren ligt wat moeilijk. Het zou niet onmogelijk zijn, maar moeilijker in de boeken te verwerken dan een auto. Er is toch bijna niemand die weet hoeveel er zijn.’
Opa koos een nummer, wat hij kennelijk wel uit zijn hoofd wist.
‘Maureen, met Wellingten. John in de buurt?’
. . .
‘Dan doe ik zaken met jou. Sorry, op zondag, maar er is een beetje haast bij.’
. . .
‘Wanneer is er een caravan vrij? Voor permanente bewoning door een aspirant-familielid?’
. . .
‘Je schuift maar een eind weg. Je tegenzin zal wel over zijn als ik je vertel dat het voor je onlangs opgedoken neef is. Met zijn verkering.’
. . .
Opa grinnikte weer even.
‘Nee. Voorlopig niet. Scharrelen wel, maar voorlopig gaat Adam daar in z’n eentje in slapen. Hij begon problemen te krijgen om Johnny steeds lastig te vallen.’
. . .
‘Ze gaan zelf betalen. Hoe ze het verdelen gaan ze nog uitzoeken.’
. . .
‘Nee, dat ligt wat lastig. Ik heb wat anders geregeld, om het voor een arme student en een geen volle week werkend meisje betaalbaar te maken.’
. . .
Opa grinnikte weer even.
‘Blijf maar lekker nieuwsgierig. Je hoort het later vast wel.’
. . .
‘Ja, vroeg genoeg. Fijn. Dank je wel, Maureen.’
Opa legde de telefoon onder zijn stretcher.
‘Aanstaande vrijdag is nummer tien vrij. Niet te dichtbij je familie, Adam, maar ook niet ver.’
‘Nou, welke maakt me niet uit.’
‘Dat zou wel kunnen. Het is in verband met geluidsoverlast. Van jullie verwachten ze dat niet, maar in caravan één, waar John en Maureen in wonen, wordt er nogal gekreund. In caravan twee, van Johnny, nog niet, maar dat zal niet lang duren. Als Johnny en Renita het beheer van de camping overgenomen hebben ruilen ze van caravan, maar qua herrie zal dat dan niet veel uitmaken.’
‘Gekreun?’
Ik stootte Adam aan.
‘Bij vrijen, Adam. ’s Avonds en ’s nachts, maar als het overdag rustig is dan ook.’
‘O. Nee, bij ons voorlopig niet.’
‘Opa, een paar vragen. Waarom zei u, met Wellingten? U heeft toch geen ruzie met tante Maureen?’
‘Nee zeg. Daarmee geef ik aan dat het geen privé-gesprek is. Maureen blijft wel Mark tegen me zeggen, John, Thomas ook, schakelen dan over op meneer zeggen. Om het zakelijk te houden.’
‘O. Wat vroeg ze, waar u om grinnikte?’
‘Net als de garagechef had ze direct door wat er speelde. Ze vroeg, of jullie daar samen in gingen hokken.’
‘Wat u zei, voorlopig niet.’
‘Jullie staan in een goed blaadje bij Maureen. Ze vroeg of het voor jullie niet voor niets kon.’
‘Ach. We zullen haar voor het idee bedanken. Ik bedank u ook weer, opa. Ongelofelijk, dat het zo snel al opgelost kon worden.’
Ik ging opa weer bedanken.
‘U ook bedankt, oma. Om te vragen om haast.’
Ik kuste haar ook.
‘Wat bedoelde u met, er kan wel wat?’
‘Ik vind jullie opstelling erg verantwoordelijk. Ik waardeer het ook, dat Adam het niet vindt horen om zo vaak bij Johnny te logeren. De vraag om meer privacy begrijpen we ook. Maar, Bianca, we zullen niet eisen, we hopen wel, dat je niet trouwt voor je twintig bent, en, nou, vooruit maar, dat jullie niet vrijen voor je negentiende. Als jullie het niet redden, maak er dan een feestje van. En doe het daarna vaak, als compensatie voor het missen van een feestje in de huwelijksnacht.’
‘Ja, oma. Dat komt ook van oma Simone, hè?’
‘Ja. En blijf hier komen, lieverd, ook met Adam.’
‘Natuurlijk, opa.’
‘Ik bel je, hoor, als ik je te lang naar mijn zin niet gezien heb. Dat doe ik met mijn andere vrouwelijke familieleden en kennissen ook. En oma belt de mannen. Soms wel, maar meestal zitten we liever niet alleen.’
‘Zitten.’
‘Ja, lieverd, ook eraan zitten. Onze kinderen en onze kennissen kunnen allemaal goed met elkaar opschieten en houden ook van gezelligheid. Vaak met de jeugd er ook bij. Ze zullen met jou vast ook goed op kunnen schieten, Adam.’
‘Als u het me niet kwalijk neemt, en als ik zo vrij mag zijn, opa, ik raak al wat gewend aan de omgangsmanieren hier, maar moet, mag ik dan ook zo omgaan met iedereen die hier komt?’
‘Je moet niks, je mag alles wat die ook doen. Zo ongeveer als oma net met jou gedaan heeft. En andersom. Ze zal niets anders verwacht hebben, Bianca weet ook wel wie ze hier brengt, maar oma wilde zelf zeker weten of jij hier geen storende factor zou worden.’
‘Ik raak er steeds meer van overtuigd dat hij dat niet zal worden. Hij kan zich duidelijk snel aanpassen. Nog even, dan zal hij zich vast minder voorzichtig uitdrukken en fijn meepraten. Blijf je, blijven jullie eten, Adam?’
Adam keek even naar me. Ik knikte snel.
‘Graag, oma.’
‘Ik zag je naar Bianca kijken. Het is prima dat je overleg met haar pleegt, maar laat je niet door haar onderdrukken. Mannen en vrouwen hebben bij ons gelijke rechten.’
‘Ja, zo gaan we ook met elkaar om. Zodra ze eh begon me te mogen, gaf ze me min of meer terloops aanwijzingen om me aan haar omstandigheden aan te kunnen passen. Hoe ik daar op reageerde beviel haar kennelijk ook, en mij haar manier van omgang, waardoor we heel snel elkaar steeds meer gingen waarderen. En vertrouwen.’
‘Als je wat ouder bent, en zo verstandig als Bianca is en jij kennelijk ook bent, kan dat snel gaan. Zelfs al verkering na een paar weken.’
‘Wat ik nog schokkender vond, al op de eerste avond een vrij intieme omgang.’
Oma grinnikte.
‘Vast je doop in het meertje. Bianca heeft natuurlijk gedacht, wat hij heeft en hoe hij zich gedraagt, dat kan al wel.’
‘Ja, en ik wilde hem wel, als hij zich daarbij gedroeg.’
‘Je hebt vast zelf het initiatief daarvoor genomen. Adam, als jij daar niet steeds naar haar zin op gereageerd had, en waar ze aanzat en hoe jij aan haar zat haar niet beviel, had ze de kennismaking beëindigd. Ze had en heeft keus zat, ze kent het klappen van de zweep.’
‘Ja, vast. Het ging zo snel, dat ik zelf geen initiatief kon nemen.’
‘Er wordt van nieuwelingen wel wat geaccepteerd. Zeker als die niet direct erg grijperig worden. Dat ze je hier wilde brengen pleit, bij ons, natuurlijk voor je. Omdat je al na zo’n korte kennismaking kwam heb ik Bianca geholpen om ons te verzekeren van je aanpassingsvermogen. Ik heb je in het zwembad natuurlijk ook voor mijn eigen genoegen gepakt. Waarop je goed reageerde. Eh nog een keer even, Adam?’
‘Als u het niet erg vindt als ik wat meer doe? Ik weet nu de weg.’
‘Als jij maar waarschuwt als ík die te goed weet.’
‘Ja, dat lukt wel.’
‘Mark, zie maar wat jij doet.’
Oma liep naar het zwembad en ging erin, gevolgd door Adam.
‘Maar niks, hè, Bianca?’
‘Eh nee. Ik gun Adam wel wat.’
Opa grinnikte even.
‘Ik Renee ook, ik kan me niet herinneren dat ze ooit zo snel weer wat met een jongen wilde. Eh behalve in haar jeugd, natuurlijk.’
‘Tja. O, Adam doet met oma’s borsten hetzelfde als Alex doet. Dat zal ze wel lekker vinden.’
‘Ja, lekkerder dan aaien.’
Een hand van Adam was langer onder water dan de keer ervoor, voor hij en oma uit het water kwamen. Adam natuurlijk met een stijve.
‘Nou, Bianca, niks mis met hem. Ik wens jullie veel geluk en plezier. Laten we gaan eten.’
Opa en ik stonden op.
‘Adam, hoe vind je het, om er zo bij te staan, pik omhoog?’
‘Het wende vrij snel, oma. Ik was eerder net zo preuts als iedereen, dacht ik. Ik had de Wellingtensite bekeken en bij het meertje gekeken. Eerst een keer ’s middags, daarna ’s avonds. Ik zag dat je je inderdaad niet preuts hoefde te gedragen. Maar wat ze daar noemen, natuurlijk. Als er zo veel dat rustig en ongestoord konden doen, wilde, durfde ik, nadat ik nog een keer met Johnny en Maureen gepraat had, daar wel aan mee te gaan doen. De volgende avond waren eerste meters vanaf de kledingkluisjes toch spannend. Mijn boog stond natuurlijk gespannen, door het zien van zo veel moois. Tot mijn verbazing werd ik door iedereen niet langer dan één of twee seconden bekeken. Bianca vertelde me wat later, dat was omdat ik zo wit was. Ik denk steeds minder vaak, ik ben in mijn blootje. Of, zelfs maximaal mag ik hem laten zien.’
‘Reken er maar op, dat je dan graag gezien wordt. Liever dan aangekleed in een mooi pak. Iedere normale vrouw vindt niets mooier dan een blote jongen met een omhoogstaande stijve, met daaronder een zak met zijn zaadfabriek. Bij het meertje overdag en hier, als er van onder de achttien bij zijn, moet er dan een handdoek over. Jammer genoeg. Net zo jammer als opa het vindt, als de dames niet een beetje wijdbeens kunnen zitten. Hè, oudje?’
‘Mijn spullen, en die van jou, zijn anders jong genoeg om nog steeds te doen wat er mee kan. Vóór ik die honger krijg, laten we maar wat aan onze normale honger gaan doen.’
We gingen ons omkleden.

‘Dat was wat, hè? Maar het ging prima.’
‘Ja?’
‘Ja, maak je geen zorgen, je bent geaccepteerd. Waardoor alle anderen het ook zullen doen, zonder je op de proef te stellen.’
‘Fijn. Tja, dat was me wat. Toen oma me de eerste in mijn kruis greep en me daar vakkundig behandelde durfde ik met haar borsten te doen, wat ik altijd al met grote had willen doen. Al had ik niet op zulke grote als die van haar gerekend. Wat een gewicht, zeg, om ze op te tillen. Maar het mocht, kennelijk. De tweede keer durfde ik nog meer. Die van jou vind ik fijner, hoor. Heerlijk, niet gedeeltelijk erop, maar helemaal eromheen, mijn handen vol.’
‘Ja, dat komt wel weer.’
‘Tja, als we niet moesten gaan eten? Zeg, één dingetje. Je zei, vijf minuten fietsen van elkaar. Het lijkt me iets verder.’
‘Met de auto wel, met de fiets niet. Er is een pad van de garage naar de Wellingten Avenue. Dat is de weg aan de buitenrand van het dorp aan de kant van de camping. Aan het eind daarvan begint de weg naar de camping. Zo hoef je de oprijlaan niet af te rijden en niet van de Hoofdstraat naar de weg naar de camping. De rest is net zo lang.’
‘O, zo. Goed. Eh, Bianca, wat vond je van mijn brutale vraag?’
‘Die had je goed bedacht. Je bracht het ook keurig.’
‘Eh heb ik nu uitzicht op een baan? Bij jou in de buurt?
‘Ja. Als je aan de eisen gaat voldoen.’
‘Tjonge.’
‘Maar het is van opa en oma en zeker van mij, geen lokkertje. Laat het niet meetellen bij je overwegingen om met mij om te blijven gaan. Ik zou dat vast merken. Dan zou je, zoals opa zei, kunnen gaan lopen.’
‘Lieve Bianca, ik was, vanaf het eerste moment, alleen in jou persoonlijk geïnteresseerd. Zodra je me duidelijk begon te maken dat je niet een gewoon, werkend meisje was, dacht ik, wat een toestanden, maar daar kan ik wel mee leven. Ermee omgaan, als het nodig is. Ze is, in principe, een gewoon meisje. Een gewoon, heel lief, vlot, vrij, mooi en lekker meisje. Laten we maar gezellig met elkaar om blijven gaan. Het liefst bloot, zonder tiara op haar hoofd, waarover ik had gelezen. Ik vond dat wel zo eerlijk, jij moest het doen met een gewone jongen.’
‘Met een gedrag, wat ik interessant vond. Net weer, je praatte niet alleen steeds zo fijn mee, je deed ook fijn mee. Eerder dacht ik, dat als een nieuweling door oma gekeurd werd, het én om haar eigen genoegen ging én om te beoordelen of haar familielid aan hem niet tekort zou komen. Maar ze let dus ook op gedrag en aanpassingsvermogen.’
Ik grinnikte even.
‘Eigenlijk deed ik dat zelf eerder ook.’
‘Ja, natuurlijk. Tjonge, een auto, een caravan en mogelijk een baan in zicht.’
‘Je kan er wel mee omgaan, hè?’
‘Ja, geen probleem. Omdat ik begrijp hoe dat allemaal mogelijk is. Zonder iemand te benadelen.’
‘Ja, zo gaat het met veel dingen. Vaak worden er mensen bij bevoordeeld. Neem de nieuwbouw in het dorp. Opa, de familie eigenlijk, investeerde ervoor. Dat bracht amper wat boven de inflatie op, maar dat was genoeg. De bouwers verdienden normaal aan de bouw, de bewoners zijn goed af met een redelijke huur. De camping was bedoeld voor dorpsbewoners die tijdelijk hun huis uit moesten, toen dat gerenoveerd werd. Daarna, nog steeds, brengt die te veel op. Maar minder kan niet, ten opzichte van andere campings. Het onderhoud van het meertje en de sportvelden worden ervan betaald. Het is logisch dat betrokkenen dankbaar zijn, jij natuurlijk ook, maar het moet niet overdreven worden. De familie kan helpen, kan investeren en wordt er op den duur niet slechter van. En betrokkenen hebben er voordeel van, en worden er gelukkiger door.’
‘Dat leg je mooi uit. Dank je wel.’
‘Ja, goed. Ik moet je nog wat vertellen, Adam.’
‘Dat klinkt eh apart. Iets serieus.’
‘Dat is het ook. Het gaat over hoe het ging, nadat je over een baan hier begon.’
‘Het ging maar door, hè? Al die gunstige dingen voor ons. Auto, geen suite, dan een caravan.’
‘Ja. Dacht je niet, hoe verzint hij het?’
‘Tja, nu je het zegt. Nu wel. Ik was eerder alleen verbaasd. En nog. En er blij mee.’
‘Opa schudde alles niet uit zijn mouw. Hij heeft natuurlijk het overzicht over alles, weet dus wat er mogelijk is. Maar de kunst is om zaken te kunnen combineren. Zoals een camping maken als er tijdelijke huisvesting nodig is.’
‘Ja?’
‘Toen ik opa, en oma, vertelde dat ik op het punt stond om verkering te krijgen, vertelde ik natuurlijk wat over jou. Dat het enige vervelende bij die mogelijke verkering was dat het natuurlijk nog onbekend was waar jij ooit zou gaan werken.’
‘Ja. Daar zou ooit een oplossing voor gezocht moeten worden, dacht ik, tot vandaag.’
‘Opa kent me. Hij weet dat ik me niet onnodig zorgen maak. Maar híj had ze wel. Hij wilde niet dat die onzekerheid nog jaren zou duren. Hij vroeg wat je precies studeerde en schudde toen een mogelijke baan voor je uit zijn mouw. Precies die waar jij om vroeg.’
‘O? Dat wist je al, toen je me vroeg om kennis met ze te komen maken?’
‘Ja. Maar ik mocht je er niets over vertellen. Opa wilde niet dat het een lokkertje voor je zou worden.’
‘Ik kan me voorstellen dat hij dat dacht.’
‘Ik niet zo, ik wist al, dat zoiets niet erg beslissend voor je zou zijn. Net zoals je de rest van mijn omstandigheden vond, bijzaak. Hoofdzaak, het meisje. Zonder tiara. Ik schrok eerst nogal, toen je over die baan begon. Ik vroeg me af of ik me niet versproken had, tegen jou. Ik dacht van niet. Toen werd ik blij. Niet alleen om die baan, opa zou het vast waarderen, dat je zelf die mogelijkheid voor je zag, voor ons. Zo had hij ook samengewerkt met tante Tamara. Één van tweeën kwam met een idee, samen werkten ze het uit. Dat alles zo goed uitwerkte kwam natuurlijk ook, omdat tante Tamara de details zo goed kon regelen.’
‘Het koekenbakkertje.’
‘Ja. Maar ik ken opa ook, hoor. Hij had kennelijk doorgedacht, al kwam ik daar niet direct achter. Steeds pas, als hij, voor mij min of meer duidelijk, ergens op aan stuurde. Hij begon bij je te vissen over hoe jij het vond, die afstand Oxford Wellingten. Je begon over je bezwaar bij Johnny te moeten logeren. Hij zal ook gewaardeerd hebben dat je zelf voor een onderkomen zou willen betalen, als je dat kon. Niet om iets vroeg.’
‘Dat kwam niet bij me op.’
‘Het had gekund, maar zo ging het veel beter. Hij moet al nagedacht hebben over een auto en een suite of een caravan. Hij zal vast gedacht hebben dat ik geen suite wilde, dat zou neerkomen op samenwonen, wat ik nog niet wilde. En zo die caravan verzonnen. Die suite kwam later wel.’
‘O?’
‘Waarom zouden we later iets ruimers dan een caravan zoeken als dat er in de Manor is? We zouden huur moeten betalen, maar die is dezelfde, per vierkante meter bewoonbaar oppervlak, als voor alle huizen in het dorp. Opa heeft die, na de nieuwbouw en de renovaties in het dorp, gelijkgetrokken. De woonkwaliteit was overal hetzelfde geworden.’
‘Een brutale vraag. Betaalt je opa huur?’
‘Ja, sinds hij officieel het bestuur van de familiezaken overgedragen heeft aan mijn vader en mijn oom. Die betalen ieder een halve huur, voor hun gezin met minderjarige kinderen, omdat ze samen de bestuurders zijn. Opa krijgt geen salaris, voor alles wat hij doet. Zoveel als hij nog wil. Hij blijft wel graaf, zolang hij leeft. Dat is zo afgesproken.’
Ik grinnikte even.
‘Ook met Liz, omdat de titel eigenlijk voor de bestuurder is.’
‘Hebben jullie veel contact met haar?’
‘Nee, alleen de betrokkenen bij speciale gelegenheden. Zoals tante Tamara, toen ze MBE werd. En later bevorderd werd, van Lid tot Officier. En bij het overlijden van oma Simone. Oma Renee betaalt wel huur, omdat ze niet met opa getrouwd is. Dat kan er bij haar wel af, hoor, haar echtgenoot had haar goed verzorgd achtergelaten.’
‘Ze trouwen niet?’
‘Nee, waarom zouden ze. Financieel is alles goed geregeld en kinderen konden ze toch niet meer maken.’
‘Je oma vast niet. Je opa misschien nog wel. En de meerderjarige kinderen? Betalen die huur?’
‘Ik ben de laatste van de vier die meerderjarig geworden is. Het grootste gedeelte of alle huur zal ik wel kunnen betalen van de uitkering die ik jaarlijks van het bedrijf krijg. En ik krijg dus salaris voor mijn baan bij mijn moeder en mijn tante.’
‘Tjonge, er is veel aan de hand, maar alles schijnt goed geregeld te zijn. Of te kunnen worden.’
‘Zoals voor jou. Ik blijf nog een beetje voorzichtig, je wordt waarschijnlijk later volledig lid van de familie. Je wordt geen mede-eigenaar, maar wordt, naast, onder het bestuur, de belangrijkste beheerder. Met een salaris.’
‘Wacht even. Ik heb om een baan bíj die beheerder gevraagd. Meer niet.’
‘Dat zou ook te veel gevraagd zijn. Maar die beheerder gaat ooit met pensioen, dan zou je het over kunnen nemen. Als je ingewerkt bent.’
‘Dat lukt me dan vast wel. Eh weet je hoe oud die beheerder is?’
‘In de vijftig, geloof ik. Maar dat is niet belangrijk. Je denkt vast aan de normale pensioengerechtigde leeftijd.’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Na die leeftijd strijken ze de daarbij behorende overheidsuitkering op. Maar hoelang ze hier blijven werken maken ze zelf en de familie uit.’
‘Daarna mogen ze toch niet meer werken?’
‘Dat wordt meestal gedacht, maar dat is niet zo. Je valt dan meestal niet meer onder een CAO, maar er zijn andere regelingen mogelijk. Zoals hier. Als ze door willen werken kan dat, meestal. Opa werkt nog zo veel hij wil. Het personeel houdt hun oude salaris, natuurlijk met inflatiecorrectie. Maar meestal stoppen ze eerder. Dan krijgen ze een pensioen, afhankelijk van hoelang ze hier gewerkt hebben.’
‘Ook daar weet je dus nogal wat van.’
‘Omdat ik over uitzonderingen gehoord heb. Toen opa hier kwam pensioneerde hij vrij snel de toenmalige butler, de vader van de Thomas nu. Zo’n pensioen wordt altijd geaccepteerd, je krijgt iets minder salaris, maar je hoeft niet meer te werken. Behalve misschien in je eigen groentetuintje. Opa en oma vonden die vader wel uitstekend, maar te stijf in de omgang. Ze wisten dat de zoon in de garage werkte, als monteur en chauffeur, die hoopte het ooit van zijn vader over te kunnen nemen. Dat was een keurige, vlotte jongen.’
‘Tja, het verhaal van Thomas en Tamara.’
‘Ja. Er is vaker iemand met pensioen gestuurd om plaats te kunnen maken voor een jongere. Zoals wat er nu aan de gang is, Johnny is het aan het overnemen van je oom.’
‘Ja, inderdaad. Het was niet tot me doorgedrongen dat het voor mijn oom en tante vroegtijdig was. Eh geen probleem, vroegtijdige pensioenen betalen?’
‘Nee. Vooruitzicht op een goed pensioen is goed voor de werksfeer. Als jij later een hekel krijgt aan constant op kantoor binnenzitten, je kan af en toe rond gaan kijken hoe alles in werkelijkheid verloopt, met mensen praten, naast het gepuzzel met cijfertjes op papier.’
‘Ik heb natuurlijk geen hekel aan dat soort gepuzzel.’
‘Of rond gaan lopen als je duizelig wordt van die grote getallen.’
‘Ik kan vast wel met miljoenen op papier omgaan.’
‘Ja, dat zal je dan moeten. Het hele bedrijf is vast meer dan een miljard waard.’
‘Wat? Zo veel?’
‘Wat denk je? De Manor en alle gebouwen daar omheen, alle grond in de Wellingtenshire? De boerderijen, het dorp, de camping, de sportvelden?’
‘Tja. Dat kan oplopen. Tjonge, een miljard.’
‘Vast meer dan. Maar wij hebben dat niet, Adam. We beheren het alleen.’
‘Ik snap het verschil, lieverd. Het is er, je gebruikt voor jezelf wat nodig is en zorgt ervoor dat het niet minder wordt.’
‘Ja. Het is de opzet geweest, of het is later ingevoerd, om bestuurders geen salaris te geven. Ten eerste, ze waren geen perso- neel, maar mede-eigenaar. Met de opdracht, wat je zei, zorgen dat het eigendom niet minder werd. Ze werden daar wel voor in de gelegenheid gesteld. Het zal begonnen zijn met een ruime huisvesting, een goede keuken en genoeg personeel. En natuur- lijk een stal met rijpaarden en koetspaarden voor de koetsen. Als je het beter wilt en maakt voor anderen mag je dat voor jezelf ook regelen. Vandaar dat opa, toen hij hier kwam, het zwembad liet maken. Hij liet daarna overal in de Manor dubbel glas aanbrengen. Een behoorlijke investering, met zo veel ramen, maar het is natuurlijk lonend. Zijn vader had een telefooncentrale en een alarminstallatie aan laten leggen. En centrale verwarming. Ook een behoorlijke investering, met zo veel kamers. Hoefde er niet in veel kamers meer een hardvuur aangemaakt te worden. Een voorvader had al elektriciteit en waterleiding aan laten leggen. Ik zei eerder al, een modern, in ieder geval een bijdetijds bedrijf. Dat kan het alleen maar zijn als het goed geleid wordt. Ga er later maar aan meedoen. Klaar? Ik bedoel, aangekleed? Ja. Op naar de eetkamer.’

’s Avonds

Daar bleken mijn ouders en broer en Emily en haar familie ook te zijn. Adam werd aan iedereen voorgesteld. Dankzij zijn voorbereidingen kon hij ze al snel uit elkaar houden.
Het eten was gelukkig niet zo luxueus, ten minste íets wat Adam niet zou schokken. Hij keek me af en toe wel aan, ik glimlachte dan naar hem, wat hem de moed gaf om vrijmoedig op openhartige vragen of opmerkingen te reageren.
‘Jullie waren laat, Bianca. Geen honger?’
‘Jawel. Sorry, opa. Ik moest Adam wat uitleggen. Onder andere over wat u en het bestuur mogen, in verband met het niet krijgen van een salaris.’
‘Dat zal wel lastig geweest zijn.’
‘Dat viel wel mee. Ik vertel het zoals ik het in grote lijnen zelf onthoud. Met natuurlijk grappige details, als me die te binnen schieten. En de bekende droevige, als dat zo uitkomt.’
‘Of als je daar opaanstuurt.’
‘Hè, opa, alsof u niet stuurt. Vanmiddag nog.’
‘Ja, dat was eigenlijk zo. Ik heb er in tijden niet zo’n genoegen aan beleefd. Hoofdzakelijk door de verstandige vragen en antwoorden die ik kreeg.’
‘Daarom raakte ik in Adam geïnteresseerd zodra we aan de praat raakten.’
‘Niet door wat je zag?’
‘Nee, mam. Hij weet hoe hij is en hoe ik over hem denk. Om te zien een normale jongen.’
‘Goed. We hebben geen behoefte aan een bijzondere. Daar hebben we er al een paar van.’
‘U vraagt zich vast af, wanneer u meer van dat normale te zien krijgt. Ik probeer hem langzaam aan alles te laten wennen, dus vandaag in ieder geval niet. Hij heeft al kennis gemaakt met opa en uitgebreid met oma.’
‘Alles normaal, oma?’
‘Voor zover als ik kennis met hem kon maken wel, Silvia. Bianca zal wel meer weten.’
‘Hopelijk wel. Tijdig.’
‘Ja mam, ik weet al wat meer. Opa, mag ik wat vertellen?’
‘Over het normale bij Adam?’
De hele familie grinnikte.
‘Sorry, Adam. Je hoort waar ik mijn taalgebruik van heb.’
‘Ja, en behalve van je oma zal je ook wel van je moeder wat opgestoken hebben.’
De hele familie grinnikte weer.
‘Ja. En ze kunnen horen dat jij je goed aan kan passen. Opa, ik bedoelde de regelingen.’
‘Met de bijbehorende voorwaarden.’
‘Ja, natuurlijk. Mam, en de rest, Adam vond het niet horen om ieder weekend, als hij bij mij wilde zijn, bij Johnny te logeren. En we zaten met het probleem, dat hij niet wist waar hij na zijn afstuderen zou gaan werken. Ik wil natuurlijk het dorp niet uit. Adam had van mij wat over ons familiebedrijf gehoord, hij vroeg vanmiddag aan opa, of hij na zijn afstuderen een baantje bij de beheerder van het familiekapitaal kon krijgen.’
‘Slimme jongen.’
‘Ja paps. Hij studeert economie en management. Met een beurs. Net voldoende om van te leven. Hij heeft al een auto aangeschaft om naar mij toe te kunnen komen, de kosten daarvan zouden af en toe al een probleem op kunnen leveren. Opa gaf hem uitzicht op die baan, als er, afgezien natuurlijk van een geslaagde studie, tegen die tijd gebleken was dat hij betrouw- baar was en hij met mensen om kon gaan zoals wij dat doen.’
‘De eerste test, vanmorgen, is op dat laatste punt al geslaagd, begrijp ik.’
‘Hè, mam! Ik heb eerder gezien hoe oma met jongens omgaat, en andersom, ik vond het toch wel wat schokkend dat het leek alsof Adam zoiets eerder gedaan had. Terwijl ik wist dat hij zo goed als een amateur was. Maar hij leert heel snel. Om zich aan te passen.’
‘Sorry, Bianca. Je zal het niet makkelijk gehad hebben.’
‘Toch wel. Omdat hij zo slim is en het zo fijn is om met hem te praten. U hoorde het van opa, dat was voor hem ook een genoegen. Ik had het eerder met opa over de nog onbekende latere werkplek van Adam gehad. Opa verzon toen al de baan bij die beheerder. Waar vanmorgen Adam uit zichzelf om vroeg, ik had er niet over mogen vertellen, het moest geen lokkertje lijken.’
‘Je zal, van het begin af aan, wel in de gaten gehouden hebben waar hij op af kwam.’
‘Vast automatisch, na een paar slechte ervaringen. Maar bij alles wat ik hem vertelde, over mijn omstandigheden, was er voor mij geen enkele aanleiding om wantrouwig te worden. Hij bleek ook niet zo geïnteresseerd in mijn uiterlijk, meer in mijn innerlijk.’
‘Als hij je uiterlijk maar niet verwaarloost.’
‘Nee, ik dat van hem ook niet. We doen mee bij het meertje. Voor oma met hem kennismaakte wist ik al genoeg. Bijna alles. Anders had ik niet al verkering met hem willen hebben en was ik hem ook niet voor komen stellen.’
‘Vast niet. Hij was niet de eerste die je keurde.’
‘Nee. Dat kon hij vermoeden, door wat hij al over de gebruikelijke gang van zaken bij het meertje wist. Maar ik vertelde hem toch maar, dat ik al aan veel jongens gezeten had en andersom. Hij vond het niet erg, omdat er niet te ver gegaan werd. En als hij hier geboren was had hij vast meegedaan, dus kon hij me niets kwalijk nemen.’
‘Een uitstekende opvatting.’
‘Ja, reden genoeg om te pakken bij wat er bij hem uitstak en daarmee wat nader kennis te gaan maken. Goed. Opa vroeg toen of we een suite wilden, om het logeerprobleem op te lossen. Nee, die vond ik te lux en ik wilde Adam nog niet dag en nacht zo dicht bij me hebben. Ik wilde nog wat afstand houden, om na te kunnen denken over onze kennismaking. Toen vroeg opa of we een caravan op de camping wilden. Dat leek ons ideaal. Daar zou Adam niet helemaal in z’n eentje zitten, maar vlakbij zijn familie. Hij kon er slapen en, als we wilden, hadden we er meer privacy dan bij het meertje. En het was maar vijf minuten, op de fiets, van huis. Om het voor Adam mogelijk te maken mee te betalen aan een caravan regelde opa een auto voor hem. Zoals hij eerder voor iemand geregeld had. Geen Rolls, wel alles voor rekening van de familie. Dat was makkelijker te regelen dan een caravan voor niets te verhuren.’
‘Dank je wel, pap, voor je goede zorgen. U had het over bijbehorende voorwaarden.’
‘Ja. We eisen niet, we hopen dat Bianca niet voor haar twintigste trouwt, net zoals jij en je broer. Jullie moeder en ik hebben jullie daarbij ook ondersteund. We hopen ook, dat ze niet te snel gaat vrijen. Jullie konden dat volhouden, als zij het niet kan weet ze wat ze moet doen, van de eerste keer een feestje maken.’
‘We konden het na onze bruiloft niet uithouden tot ’s avonds, we hadden ons feest ’s middags. In kamers naast elkaar. En in de kamer daarnaast deden u en mama de zoveelste herhalingsoefening.’
‘Ach ja. Jong geleerd, oud gedaan. Hè, Renee?’
‘Jij leerde het van mij op je zestiende, ik kon het toen al. Maar maak de jongelui niet lekker.’
‘Adam en ik hadden al afgesproken met vrijen te wachten tot ik minstens negentien ben. Om eerst goed kennis te kunnen maken. Dat kan nooit al na een paar weken goed genoeg zijn om zeker te weten dat het op de lange duur goed kan gaan.’
‘Er zijn er wel die dat denken, soms gaat het goed, maar dat is nog een grotere gok dan het normaal al is.’
‘Ik houd niet zo van gokken, oma. Daarom ben ik ook blij met het meertje. Je ziet wat je krijgt, je kan zelfs wat uitproberen.’
‘Meer dan vóór je achttiende, hè?’
‘Je raakt wel uitgekeken op wolken in het water. Het is veel indrukwekkender, al hoor je daar onder het eten niet over te praten, om vlak voor je het zaad van een man uit zijn stijve te zien spuiten.’
‘Als het maar niet op mijn eten komt.’
Er werd gegrinnikt.
‘De picknickmand zet ik wel ver genoeg opzij. Het is ook fijner om zo’n kanon vast te houden, enzovoorts, dan iets glibberigs en glads.’
‘Wat denk jij ervan, Adam?’
‘Ik vind het op het droge natuurlijk ook nóg fijner, oma. Al heb ik maar een paar keer in het water gestaan. Ook om goed te kunnen bekijken waar ik die paar keer aan en eh in gevoeld had.’
‘Jongens blijven hetzelfde. Ze vinden niets prettiger, meer opwindend dan de benen van een meisje van elkaar te doen, daartussen eerst te kijken, dan te voelen enzovoorts, voor ze gaan doen waar jij nog maar een tijdje mee moet wachten.’
Er werd weer gegrinnikt.
‘Ik heb dus uw toestemming, instemming, om te doen wat nu wel mag?’
‘Goed gepareerd, Adam, maar je hebt daar mijn toestemming niet voor nodig. De opzet hier is, dat je afhankelijk van je leeftijd automatisch toestemming krijgt voor langzamerhand steeds meer, tot op de juiste tijd voor alles. Jij hebt een versnelde opleiding gehad, ik vind het fijn dat die kennelijk zo goed verloopt. Je lerares zal je wel bijgebracht hebben wat je nog niet wist en moest weten.’
‘Ja, op allerlei gebieden.’
‘En wat je nog niet kon of gedaan had en wat nu op prijs gesteld wordt.’
‘Dat op prijs stellen is meer dan ik verwacht had.’
‘Je hebt niet meer dan van je verwacht werd, al zou dat ook op prijs gesteld worden, je gebruikt het kennelijk goed, al moet het gebruik nog wat beperkt worden. Jij zal vast ook niet meer gekregen hebben dan je verwacht had.’
‘Meer niet, mooier wel. En zo vreselijk lief en lekker. En verstandig. Uw toestemming heb ik inderdaad niet nodig, ik ben wel blij met uw instemming en toelichtingen. Bianca weet heel veel, maar uw vakkennis heeft ze nog niet.’
‘Ja ja, ondeugd. Lief jeugdvriendje, heb je je bordje leeg? Dan kunnen we weer gaan spelen.’
‘Ja, graag. Ik zal weer graag, na een sesam open u, duiken op en in mijn liefste speelgoed. Om even serieus te zijn, daarmee wil ik mijn eerdere speelgoederen niet tekort doen. Ik ben daar ook gelukkig mee geweest en heb ze gelukkig kunnen maken. Wat één van de belangrijkste dingen in het leven is.’
‘Dan stappen Adam en ik ook op, om ons daar ook aan te weiden.’
Dat deden we.

We begonnen bij het meertje met uitgebreid kussen, lekker bloot tegen elkaar aan.
‘Heerlijk, zo. Je warme lijf, vooral je borsten tegen me aan, jij voelt natuurlijk mijn stijve.’
‘Ja. Bij de meeste diersoorten krijgen de mannetjes die pas vlak voor eh de daad.’
‘Ik weet ook niet waarom mannen, jongens al, die al krijgen zodra ze iets vrouwelijks zien of daaraan denken. Als je aangekleed bent kan je je niet vertonen met zichtbaar een stijve in je broek. Ik zou het al vroeg genoeg vinden als ik eh betast werd.’
‘Ik zou het toch niet leuk vinden als jongens hier meestal met maar een klein pikkie rondliepen. Jij kan het misschien niet zo lang volhouden als je oom, ik vind het voor ons lang genoeg. Hoe snel wil je, in het algemeen, eigenlijk eh een daadje?’
‘Als je niet aan me komt heb ik eigenlijk geen haast, dan geniet ik al, wat dan lang kan. Gisteren zal ik aardig leeg geraakt zijn, mijn zaadproductie zal inmiddels wel weer wat aangevuld hebben, maar ondanks dat ik vandaag nog niets kwijtgeraakt ben dringt zich nog niets op.’
‘Fijn. Zes keer zes lijkt me niets. Wij zouden vast geeneens zo vaak zo fijn kunnen praten. En kussen.’
‘Mag onder het kussen m’n stijve tussen je benen? Ik zal niet wippen.’
‘Ja. Kom maar. Ertussen.’
We deden het samen.
[Tja, er net onder is opwindend, maar zijn harde tegen mijn buik ook. Hij zal zich in moeten houden, ik ook, om geen wipbewegingen te maken]
‘Als ik ga komen waarschuw ik wel. Als ik het aan voel komen is er gelukkig tijd genoeg om een andere houding aan te nemen.’
‘Het is even onderweg, hè’
‘Ja, maar als ik het aan voel komen is er niet mee te stoppen. Zelfs niet als je me af zou knijpen. Het zou dan wel pijnlijk kunnen worden, als het eruit moet.’
We kusten weer een tijd.
‘Adam, kan je tussen ons in, om me te laten komen?’
‘Ik probeer het.’
Het lukte.
‘Schat, door je geschok tegen me aan wil ik ook graag.’
Dat lukte ook. Ik zorgde ervoor dat het zichtbare resultaat op een handdoek tussen ons in kwam.
We praatten daarna uitgebreid over wat we in de Manor gehoord en meegemaakt hadden.
Ik kon het niet laten, nadat ik weer een tijdje Adams stijve tegen mijn buik gevoeld had, om weer een rondje klaarkomen te beginnen. Waarna het, en na gezellig bijkomen, weer tijd was om op te stappen.

Doordeweeks

Ik ging alvast maar aan de pil. De huisarts deed er niet moeilijk over.
‘De pil? Trouwplannen, Bianca?’
‘Ja, maar het wordt eerst een tijd samenwonen.’
‘Nou, ik weet hoe ze er bij je thuis over denken.’
‘Mijn opa heeft wat voor me geregeld, als ik niet voor mijn twintigste trouw.’
‘En daarvóór wel vrijen? Want je wilt er kennelijk niet zo lang mee wachten.’
‘Hij heeft me het niet verboden. De bedoeling is na mijn negentiende, maar voor het geval we het eerder willen, wil ik dan geen onnodig uitstel.’
‘Als je met de pil begint kan vrijen erg verleidelijk worden.’
‘Dokter, ik had er jaren eerder mee kunnen beginnen en dan bij u kunnen komen voor de morning-after pil, als die nodig was.’
‘Je hebt er kennelijk goed over nagedacht. Heb je je oom met zijn eigen verleden om zijn oren geslagen?’
‘Nee, dokter. Hij weet dat ik dat ook weet, maar dat was onder andere omstandigheden. Hij vindt voor mij allebei pas na mijn twintigste beter. Maar ik denk, dat als ik hem vraag of vrijen toch eerder mag, hij het wel goed zal vinden. Maar ik vraag maar niets. Ik zal hem uit mezelf niets vertellen, maar als hij het me vraagt het hem wel vertellen. Zo werkt dat bij ons.’
‘Tja. Hij is erg geschikt, hè?’
‘Ja, zijn vrouw ook.’
‘Die ken ik ook een beetje. Zijn vorige ook. Prachtige vrouwen, waar hij zijn handen vol aan had en heeft.’
‘Hij vervulde, vervult, ook hun diepste wensen.’
‘Je klinkt als Tamara, die ik natuurlijk ook ken. Ja, dat doet je opa vast. Ondanks zijn hoge leeftijd. Ondanks, of dankzij, een vroeg begin. Zeg, ik ken jou al je hele leven. Wie is hij?’
‘Die kent u niet. Hij is van buiten het dorp.’
‘Vroeger zou ik gezegd hebben, kom eens met hem langs. Vooral bij erg jonge stellen. Of ze wel wisten waar ze aan begonnen, het hield meer in dan een spelletje van een paar minuten. Ik bemoei me bij jou maar nergens mee. Je krijgt de pil natuurlijk. Ik fax het recept wel door, je kan hem zo in de apotheekhoek van de drogist ophalen.’
‘Ja, dank u, dokter.’

De volgende Vrijdag

Ik ging de volgende vrijdagmiddag na mijn werk naar de camping. Ik kreeg op de receptie van een grinnikende tante Maureen de sleutels van de caravan. Ze vroeg of Adam en ik bij hun wilden komen eten, de volgende dag konden we dan inkopen gaan doen om voortaan zelf maaltijden te kunnen bereiden. Ik accepteerde graag, dan hoefden we met inkopen geen haast te maken als dat pas kon als Adam er was. Hij had me eerder laten weten nog niet te weten hoe laat het zaterdag zou worden. Ik kon hem toen al vertellen dat hij vrijdagmiddag opgehaald zou worden en hem het telefoonnummer van de garage gegeven om zelf een afspraak daarvoor te maken.

Ik keek net rond in de caravan toen er op de deur geklopt werd en Adam binnen kwam.
‘Je hoeft hier niet te kloppen, dit is onze caravan.’
‘Het ging automatisch. Bij mijn familie klopte ik natuurlijk altijd even.’
‘Mij kus je natuurlijk altijd even.’
Adam grinnikte.
‘Even?’
‘Ja, scharrelen komt later.’
Hij kuste me toch vrij lang. Ik gaf hem een sleutel.
‘Een sleutel van ons kasteel. Ik heb er ook één en op de receptie is er een reserve. Die wordt gebruikt om hier schoon te kunnen maken.’
‘O. Is dat inbegrepen?’
‘Ja. Dat wordt vrijdags in de loop van de dag gedaan, tenzij er die dag heel veel wisselingen zijn. Dan op een andere dag. Één keer per week.’
Hij grinnikte weer even.
‘Ik zal niet protesteren tegen zulke regelingen. Schat, mijn laatste college van vandaag viel uit. De chauffeur was vroeg, ik heb eh mijn, onze auto al opgehaald.’
‘Die van jou. Al wil ik er misschien af en toe in rijden, als je hier bent. Bevalt hij je?’
‘Ja, een simpele, keurige auto. Die zal prima voldoen, om heen en weer naar Oxford te rijden.’
‘Mooi. Hé, ik heb je niet aan horen komen. Staat hij nu niet achter de caravan?’
‘O. Nee. Daar heb ik niet aan gedacht. Ik heb hem net buiten de camping geparkeerd.’
‘Nou, laat maar staan, zo ver is dat niet.’
‘Nee, en ik hoefde maar een weekendtas te sjouwen. Laat me even rondkijken. Dat heb ik bij mijn familie natuurlijk niet zo uitgebreid gedaan.’
‘Daar was ik ook mee bezig. Ik ben er nog niet zo lang.’
‘Gewerkt, vandaag?’
‘Ja. Normaal iedere werkdag, variërende uren.’
‘Volgens onderlinge afspraken, hè?’
‘Ja. Wie, wanneer, waar. Soms is het wat gepuzzel en moet er geruild worden. Het lukt uiteindelijk altijd.’
‘Fijn. Wat doe je eigenlijk als je vrij bent?’
‘Veel verschillende dingen. Naar het zwembad, praten met wie daar is. Op hun kamer met mijn ouders, als ik die een tijd in het zwembad gemist heb. Naar vriendinnen en bekenden in het dorp, rondneuzen daar. Paardrijden, tennissen, lezen, uit de bieb. Ik weet het niet precies, ik verveel me nooit.’
‘Dat geloof ik wel. En ‘s avonds?’
‘Hetzelfde, maar meerdere avonden per week werk ik.’
‘Ja, natuurlijk. Avondopeningen van de bieb en de winkel. En aanvragen voor oppas kunnen er ook ieder moment komen.’
‘Ja, precies.’
‘En naar het meertje?’
‘Niet meer, wel een enkele keer naar je familie. Waarom zou ik nog naar het meertje gaan?’
‘Nou ja, jij laat mij vrij, voor noodgevallen, dat moet ik jou natuurlijk ook.’
‘Ja, maar daar zal ik geen gebruik van maken. Ik red het wel een week. Vast twee ook wel.’
‘Je zou eh er wat interessants tegen kunnen komen.’
‘Adam, ik ben, ik ga niet meer op zoek. Wat interessants tegenkomen is niet absoluut uitgesloten, maar onwaarschijnlijk. Dat is me maar één keer gebeurd.’
‘Wanneer?’
Ik grinnikte.
‘Toen jij opdook.’
‘O. Interessant?’
‘Ja. Je hele optreden. En andersom?’
‘Eh je manier van praten. Rustig, erg vrij en zo. Bovendien vond ik je er lekker uitzien. Dat bleef wel op de tweede plaats komen, maar omdat onze kennismaking niet beperkt bleef tot praten, ging dat ook bij ons praten een rol spelen. Dat bleef het ook, omdat hier in het dorp de gezellige, natuurlijke manier van omgang met elkaar een belangrijke rol speelt. Ik ga ook niet meer op zoek. Het lijkt mij ook niet absoluut uitgesloten, maar zeer onwaarschijnlijk dat ik een meisje tegen zou komen dat me meer zou interesseren dan jij.’
‘Tja, daar kan ik weinig tegenin brengen.’
‘Hé, heb je het bed al voor me opgemaakt?’
‘Nee. Er is hier vandaag schoongemaakt, vanmorgen zijn de vorige gasten vertrokken. Dat hoort erbij.’
‘Tja. Hoe zit dat eigenlijk, dat schuiven wat tante Maureen moest doen?’
‘Er wordt steeds één caravan een halve of hele week niet verhuurd, iedere keer een andere, om die een keer een extra schoonmaakbeurt te kunnen geven en goed te controleren. Omdat er twintig zijn ieder dus zo’n twee keer per jaar. Als één bepaalde caravan ineens vast verhuurd wordt moeten de gasten die daarvoor geboekt stonden naar een andere, die leeg zou staan. Dat is het schuiven. Zodra de camping niet meer volgeboekt is wordt er weer verder gegaan met er één af en toe vrij te houden. O. Wil je wat drinken? Je hebt de keus uit water. We zijn uitgenodigd om zo bij je familie te eten, tante Maureen had bedacht, dat we dan morgen op ons gemak inkopen konden gaan doen, in plaats van nu wat gehaast.’
‘Prima, ik pak wel een glas. . . . Hé, hier staat koffie, thee, suiker, koekjes.’
‘Ik kijk even in de koelkast. . . . Ja, cola, melk. Oooh, daar heeft tante Maureen voor gezorgd, voor vanavond, voor ons. Wat lief, hè?’
‘Onvoorstelbaar, zo’n zorg.’
‘Ze heeft dat natuurlijk in de loop van de week bedacht. Gasten kunnen al van hun huis uit bij de informatie over de camping, op Internet, bekijken waar de winkels in het dorp zijn en wanneer die open zijn. Ze kunnen wat ze direct nodig hebben ook van huis meenemen. Wat ik zei, ik had nu boodschappen met je willen doen.’
‘Hoelang hadden we daarvoor de tijd gehad?’
‘Eh zo’n drie kwartier.’
‘Kunnen we dan nu een tijdje scharrelen?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Ja?’
‘Adam, hoe denk je dat hier, in het dorp, die drie keer drie per dag gehaald wordt? Een avond is er wat kort voor. Dus doe je het wanneer je er zin in hebt en het kan. In het weekend wordt er ’s morgens soms al mee begonnen. Verspreid over de dag kan er meer dan wat snel achter elkaar. Tja, na een week wil jij natuurlijk wel wat. Ik ook, al is de nood bij mij niet zo hoog.’
‘Ik wil je graag uitgebreid kussen en knuffelen en ja, een keer lekker lozen.’
‘Een keer?’
‘In die drie kwartier.’
‘Dat klinkt goed, voor de rest van de dag. Tja, het kan hier en nu. In een tweepersoonsbed. Kom maar mee.’
Onderweg er naartoe begon ik me al uit te kleden. In de slaapkamer sloot ik de gordijntjes, Adam, ook al half uitgekleed, sloot de slaapkamerdeur. We doken zo snel mogelijk helemaal uitgekleed op bed en in elkaars armen. We kusten en knuffelden, ik liet Adam lozen en hij liet mij ook klaarkomen. We kwamen, naast elkaar liggend, er van bij.
‘Tjonge, schat, wat een luxe.’
‘Ja. Als gasten een luxere en schonere caravan vinden dan ze verwachtten houden ze die netjes en schoon.’
‘Ja, vast. Maar ik bedoelde, privacy.’
‘Goed bedacht van opa, hè?’
‘Ja. Die zal er ook best voor zorgen dat hij zelf niets tekort komt.’
‘Daar is oma in zijn, hun jeugd al mee begonnen. Eigenlijk voor zichzelf, maar niet in haar eentje.’
‘Nogal vergaand, hè? Ook met vrijen.’
‘Nee, toen alleen, sorry, neuken. Daarmee bedoelen we, zonder aanloop, die wij net wél namen, er in, nogal woest wippen om haar ook te laten komen, eruit. Verder, tijdens zijn pauzes haar vingeren. Waarbij er alleen maar gepraat werd over wat ze aan het doen waren. Vrijen deed hij pas bij zijn echtgenoten. Met zijn eerste, Vivian, niet zo vaak, met zijn tweede, Simone, wel. En nu pas echt met oma.’
‘Vast wel. Ik kan me voorstellen, dat omdat hij vaak blote meiden ziet en er een beetje aankomt, hij er vaak genoeg zin in zal hebben.’
‘Ja, het houdt hem jong. En haar. En iedereen die bij ons in het zwembad komt of bij het meertje.’
‘Ik hoef nergens naar te kijken, behalve naar jou, om al zin in je te krijgen.’
‘Fijn, maar je mag wel naar ander bloots kijken, hoor. En er in het zwembad een beetje aankomen.’
‘Tja. Dat zal wel wennen worden. Met oma zal me het wel lukken, als die door mij te grijpen me duidelijk maakt dat ik het haar ook mag. Tjonge, die grote borsten. En dat oerwoud op haar doos.’
‘Heb je er alleen over gestreeld?’
‘Daar wilde ik het bij laten, maar door een paar bewegingen van haar snapte ik dat ze meer wilde. Nou, niet spectaculair, een gewone, lekkere gleuf.’
‘Lekker?’
‘Nou ja, duidelijke lipjes om te strelen.’
‘Zoals bij mij?’
‘Ja, maar anders. Moeilijk uit te leggen, ik doe het liever bij jou.’
‘Prima. Je hebt een keer gezegd, ik vind tante Maureen zo’n lekker figuur hebben, dat ik die best wel helemaal bloot zou willen zien. Dat kan je dus, bij het zwembad. En als jij haar in het zwembad niet snel grijpt doet ze het jou.’
‘Daar zie ik haar wel voor aan.’
‘Zij en je oom zijn hier altijd erg gelukkig geweest. Tussen het werk door kunnen ze vaak vrijen, gespreid over de hele dag. Alleen op maandag en vrijdag minder, als er gasten vertrekken en komen en er tussendoor caravans schoongemaakt moeten worden. Hé, ik geloof niet dat jij geërfd hebt wat je oom wel heeft.’
‘Ik heb geen idee.’
‘Zodra hij in de buurt van je tante is heeft hij een stijve. Behalve vlak na je weet wel. Hij kan niet vaker klaarkomen dan normaal, maar je tante wel. Op hem, bedoel ik. Ze lust hem altijd, al die tijd, zegt ze.’
‘Tjonge. Mijn oom vind ik erg rustig, tante erg vrij. Dus niet alleen met praten. De vrouw van die zes keer zes lust hem vast ook altijd wel.’
‘Ja, maar die heeft er normale pauzes tussendoor.’
‘Tja, het lijkt erop dat ik die ook heb.’
‘Ik heb eerder gezegd, we doen het met wat we hebben. De bedoeling bij het zwembad is om elkaar even lekker te bevoelen en te strelen. Je hebt vast wel eens gehoord, als je wilt weten hoe een meisje er later uit gaat zien, moet je naar haar moeder kijken. Je zal meer kunnen doen dan kijken. Mijn moeder zal het bij jou ook een beetje als een testje beschouwen. Het speel- goed van haar dochter.’
‘Als ik even vooruitloop, dat is niet een normale omgang van schoonmoeder en schoonzoon.’
‘Nee, maar zo’n schoonmoeder hoeft zich minder af te vragen. Al snel komt ze ook wel aan de weet of haar dochter tevreden is met, en wat later, ook vaak genoeg bevredigd wordt door dat speelgoed.’
‘Ja, daar zal ook wel over gepraat worden.’
‘Om met elkaar mee te genieten. Zeg, Emily liet, toen je bij het meertje opdook, de kans liggen om kennis met je te maken. Ik heb haar die avond thuis gewaarschuwd van je af te blijven, ik wilde je hebben. Ze zou van je af blijven, maar in het zwembad mogen jullie natuurlijk wel een beetje aan elkaar komen. Er komen ook nog een paar meiden die jonger zijn dan ik en een paar oudere. En van één generatie ouder. Daar mag je ook een beetje mee spelen. En andersom. Iedereen geniet een beetje met iedereen van de andere kunne. Maar niet meer dan een beetje.’
‘Bianca, als je iemand tegenkomt hoef je daar niet verliefd op te worden. Je kan je gevoelens daarvoor afsluiten. Dat zal ik ook voor Emily en de andere meisjes doen. Al mijn gevoelens zijn voor jou.’
‘En die van mij voor jou. Je snapt nu zeker wel, dat als je meegaat naar de Manor, en er door meerderen met je gespeeld wordt en andersom, dat het beter is als je kort daarvoor geloosd hebt?’
‘Ja. Dat vind ik geen straf, hoor.’
‘Ik ook niet, als ik je daarbij kan helpen. Als je het dan nog niet lang genoeg naar je zin uit kan houden, dan moet het daarvóór vaker. Of grondiger. Om je zo goed mogelijk te legen. Hoe hield je het trouwens uit, bij oma?’
‘Haar eh bevoelen vond ik niet zo opwindend. Bij mij deed ze het grondig, maar niet lang, de eerste keer. Ik had nog wat spe- ling.’
‘Met andere woorden, ze had het langer mogen doen?’
‘Jawel. Dat deed ze de tweede keer, ik moest haar toen wel stoppen. Ik moest bij haar verder gaan dan de eerste keer, ze duwde mijn vinger er helemaal in. Het werd gewoon vingeren, tot zíj me stopte. Schat, wanneer wil je helemaal bevredigd wordt door mijn speelgoed?’
‘Ik vind dat het met onze kennismaking heel goed gaat, maar dat we het toch moeten proberen uit te stellen tot ik negentien ben. Ik heb ooit horen zeggen, je doet het niet met een passant, het moet wel een blijvertje zijn. Enne, hoe je ook over maagdelijkheid denkt, voor een meisje is die meestal belangrijker dan voor een jongen, na een eerste keer ben je die definitief kwijt.’
‘Mééstal belangrijker?’
‘Oma vond het, in haar jeugd, totaal niet interessant. Voor haarzelf niet en voor jongetjes niet. Voor het gebeurde wist ze er misschien amper wat van. Sommige meisjes hier vinden het ook niet interessant, die willen niet wachten met genieten. Die willen niet persé nieuw blijven, als er een vinger in mag, mag een stijve ook. Sommige gebruiken, naast de pil, condooms, om geen zaad binnen te krijgen. Dat kan ik me wel voorstellen, als je het niet met je verkering doet. Ik probeer me aan het advies van de familie te houden. Het ideaal is als de kennismaking op zowel het geestelijke als het lichamelijke gebied ongeveer gelijk oploopt. Dan kan het er op ongeveer het juiste, natuurlijke maar geciviliseerde moment van komen. Niet het primitieve natuurlijke moment, zodra hij kan lozen dat in een meisje of vrouw willen doen. Dus, Adam, nog even geduld hebben. Ik hoop dat je me het niet moeilijk gaat maken. Tot nu toe niet, er voorzichtig, zoals net, om vragen kan wel, maar niet te vaak.’
‘Prima, schat.’
‘Laten we gaan eten.’

Tijdens het eten bedankten we tante Maureen voor haar goede zorgen. Daarna gingen we gelijk naar onze caravan om daar koffie te drinken.
Maar eerst herhaalden we op bed het lekkere wat we voor het eten gedaan hadden. Tijdens het koffiedrinken, ook op bed, raakten we weer aan de praat.
‘Bianca, hoe moet het met de was?’
‘Denk je daar nu aan?’
‘Ja, met die handdoek die we net gebruikt hebben moet wat gebeuren. Maar eerder ook. Toen ik van de week een keer ’s nachts een handdoek nodig had.’
‘Na afgelopen weekend? Dat klinkt hoopvol.’
‘Wil je mijn maximum al weten?’
‘Nee, daar maak ik me nu zeker geen zorgen meer over.’
‘Ik ook niet. Na twee keer op een dag voel ik me nog niet leeg.’
‘Het is normaal, dat het toeneemt als je het vaker gaat doen. Zeker als je daarvoor alleen maar natte dromen hebt gehad, strelen stimuleert. Al blijft er natuurlijk een maximum. Heb ik van opa opgestoken.’
‘Praatte je met hem ook daarover?’
‘Ja, hij was ooit chirurg, dus dokter, hij weet nog overal van. Mijn moeder vond zoiets een te precair onderwerp. Ik zou er wel op tijd achterkomen. Maar ik heb er altijd de pest aan gehad als ik iets niet wist en dat steeds in mijn gedachten opkwam. Dan zocht ik het zo gauw mogelijk uit, bij wie dan ook. Zo gedetailleerd tot ik het snapte, ik rust in mijn hoofd had. Niet te gedetailleerd, dat vond ik ballast.’
‘Zoals hoeveel auto’s jullie hebben.’
‘Ja. Ik maakte me nooit zorgen vóór de tijd, dat vond ik overbodig, er kon zo veel veranderen.’
‘Ik vond je al snel veelzijdig, maar het lijkt me dat je niet alleen van seksuele zaken het nodige afweet, ook van veel zaken van je familie. Zoals boekingen op de camping.’
‘Ook niet expres krijg ik wel wat mee. Adam, op de achtergrond speelt er altijd bij me mee, dat ik misschien ooit in het be- stuur van het familiebedrijf kom. Alles wat ik dan al weet is meegenomen. Mijn opa kreeg op een gegeven moment genoeg van snijwerk in bewusteloze mensen. Hij was toen ongeveer zestig. Er waren nog wat omstandigheden, waardoor hij hierheen kwam en het familiebedrijf van zijn vader overnam. Dat duurde maanden, want hij wist er weinig van. Toen zijn kinderen na het overlijden van oma Simone ook hierheen kwamen, begonnen zijn zoon en zijn schoonzoon zich langzaam in het bedrijf in te werken. Die waren toen rond de dertig. Opa vindt het fijn om nog mee te doen, maar dat houdt ooit op. En mijn vader en oom moeten er ook ooit mee stoppen. Ik weet niet of Richard en of Alex ze op willen volgen. Zo niet, dan komt het mij Emily en mij terecht.’
‘Lijkt het je wat?’
‘Ik ben er in ieder geval niet principieel tegen. Goed. Weet je dat ook weer. Ik heb van de week wel over diverse zaken nagedacht. Voortaan kan ik doordeweeks, wanneer het me uitkomt, boodschappen voor hier halen. En de was wegbrengen en ophalen, er is een wasserette in het dorp.’
‘Prima. Hoe doen we het financieel?’
‘Ik bewaar de kassabonnen van wat ik koop. Aan het eind van de maand tellen we het op. Jij betaalt me de helft en de helft van de huur van de caravan. Die huur betaal ik dan in één keer, dat is voor de camping makkelijker. Als één van ons tweeën financieel in de moeilijkheden komt gaan we erover praten, om een oplossing te zoeken.’
‘Prima. Goed bedacht van je.’
‘Daar hoef je geen econoom voor te zijn.’
‘Nee, mooi en lief ook niet.’
[Wat? Zomaar?]
‘Dank je wel. Wat lief van je om dat te zeggen.’
‘Zoiets doe ik vast te weinig.’
‘Het zou wel eens wat vaker mogen, ja. Maar je zal het niet gewend zijn.’
Hij grinnikte.
‘Wel meer niet.’
‘Nee. Ik vind toch dat je wel snel went, hoor, je aanpast. Wat je hier ziet en doet en laat doen zal niet in je stoutste dromen voorgekomen zijn.’
‘In mijn natte een paar dingen wel.’
‘O. Ja. Vrijen niet, hè?’
‘Nee, dat haalde ik nooit.’
‘Komt wel. O. Sorry, ik wil het jou ook niet moeilijk maken.’
‘Geen sorry, dat was toch per ongeluk? Ik vroeg je eerder expres wat. Niet voor met onmiddellijke omgang, maar om een idee te hebben wanneer ongeveer.’
‘Laten we het maar uit blijven stellen tot na mijn verjaardag.’
‘Ja, prima. Eh als ik nog even mag, eerst bij, naast me slapen, hier, na een tijdje met me?’
‘Dat zal dan wel een kort tijdje worden.’
‘O. Fijn. Stoppen?’
‘Nee, lucht je hart maar in één keer.’
‘Dan hier eigenlijk samenwonen?’
‘Ja, maar doordeweeks ga ik misschien soms in de Manor slapen. Adam, ik heb van de week samen met Thomas gekeken naar een mogelijke suite voor ons, in de Manor.’
‘Ik dacht, dat daar pas sprake van zou zijn als ik bij die beheerder aan het werk zou gaan.’
‘Ja, officieel wel. Maar iedereen gaat ervan uit, dat jij voor je studie slaagt en geschikt bent voor die baan. En we voor die tijd getrouwd zijn. We kunnen wanneer we maar willen de caravan verruilen voor een suite.’
‘Duurder?’
‘Ongeveer hetzelfde. Ik denk, dat een caravan in een jaar of vijftien afgeschreven wordt, en voor vakantieverblijven wordt sowieso meer gevraagd dan voor een normaal huurhuis. Onze campingtarieven liggen onder die van andere campings, je zal over de grootste oorzaak daarvan wel gelezen hebben, de grond was voor niks. Lagere tarieven zijn niet nodig, de camping is qua caravans constant volgeboekt, de tentplaatsen voor driekwart. De huur van een suite hangt af van het bewoonbare oppervlak, zoals bij alle huurhuizen in het dorp. Opa heeft dat ooit zo geregeld, hij wilde geen scheve gezichten. Maar kenners weten, dat bewoners van de Manor het toch wat luxer hebben dan die in het dorp. De beschikbaarheid van een zwembad, een keuken, personeel wat alles schoonhoudt, inclusief de auto’s en fietsen. En de auto’s en fietsen zelf. De fietsen vallen onder de camping, dat kan je zien aan het nummer wat erop staat. Die worden daar aan de gasten uitgeleend. Dat kan ook voor niks, dat kan er makkelijk af. De nummers zijn ervoor, om ze regelmatig onderhoud te kunnen geven.’
‘Ook weer perfect geregeld.’
‘Ja. Idee van Tamara. Uitgewerkt door je oom, voormalig boekhouder. We gaan samen nog wel eens naar een suite kijken, voorlopig heb ik er één gereserveerd. Om de hoek voorbij het zwembad. Eigen voordeur, maar je kan ook binnendoor. Aan de voorkant woonkamer en eetkeuken, met uitzicht over de landerijen. Aan de achterkant een ruime badkamer en drie slaapkamers. Je hebt waarschijnlijk geen werkkamer of kantoor nodig?’
‘Ik denk het niet.’
‘Goed. Aan de achterkant zijn er alleen ramen, met uitzicht op het binnenterrein. Maar van eentje kan een deur gemaakt worden. En een terrasje ervoor, aansluitend op het tuintje bij het zwembad. Hoeven we daar het meertje niet te missen.’
‘Er kan daar ook van alles, hè?’
‘Alleen afhankelijk van of er jeugd bij is. Als jij, enthousiasteling, wil vrijen, kunnen we de suite ingaan.’
‘Pardon? En jij dan?’
‘Ja, sorry. Eh wij mogen met iedereen meegenieten. Andersom, wij zijn allebei niets bijzonders. Maar ze mogen, wat mij betreft, in het tuintje bij het zwembad af en toe wel meegenieten van hoe enthousiast jij vast met me vrijt. Het wordt daar niet zo vaak gedaan, hoor. Ze hebben allemaal, behalve gasten, hun kamers vlakbij.’
‘Gasten?’
‘Vrienden, goede kennissen. Zelfs ouderen in het dorp schijnen het te blijven doen tot het op geen enkele manier meer kan. Jong geleerd, oud gedaan. Er verslijt kennelijk niets. Bij mannen boven de vijfenzestig, zeventig, schijnt de zaadproductie af te nemen, maar ze kunnen hem nog wel omhoog krijgen.’
‘Schijnt.’
‘Ik ben niet overal bij, ik zie niet alles, maar ik hoor veel. Adam, je wil graag met alles meedoen, je wil toch af en toe ook wel met me vrijen als er toegekeken wordt? Bij het zwembad of bij het meertje?’
‘Ach ja, waarom niet. Vanavond?’
Ik moest grinniken.
‘Leuk geprobeerd. Ik bedoelde natuurlijk, als we ook vrijen. In het zwembad wordt er lekker aan elkaar gevoeld, maar niet zo veel dat mannen er door gaan lozen. Dat doen ze in het tuintje, als er geen jeugd is, of zodra ze thuis zijn.’
‘Ik kan me hun enthousiasme dan voorstellen. En dat je je er jong bij blijft voelen. Bianca, ik zal er alle begrip voor hebben dat, waar we ook wonen, je graag je familie op wil zoeken. Ook in het zwembad. En je vriendinnen thuis en bij het meertje.’
‘Fijn. Dank je. Vanavond niet meer naar het meertje. Vieren dat we nu privacy hebben. Misschien morgen of overmorgen.’
‘Ja. Morgenochtend of middag naar de supermarkt?’
‘Supermarkt? Heb je er één in het dorp gezien?’
‘Eh nee.’
‘Er is er ook geen. Alles ouderwets apart.’
‘Kunnen we dan niet beter naar een supermarkt in de stad gaan? Alles in één keer halen?’
‘Nee nee, Adam. Het zou sneller gaan, maar ook duurder zijn. Een verhaaltje, want er zit nogal wat aan vast. Wij, dorps- genoten, proberen ons geld in het dorp te houden. Te voorkomen, dat buitenstaanders er mee vandoor gaan, zoals een supermarkt van een grote keten zou doen. Verder, we hebben een soort locale economie. De pachters op de boerderijen van de familie Wellingten leveren hun spullen aan de winkeliers in het dorp. Wat ze overhebben gaat naar een veiling of zoiets. Niet andersom. Daardoor zijn we tien tot twintig procent goedkoper uit dan in de stad. Het is iets ingewikkelder dan het klinkt, maar het is niet in één dag ontstaan. Niet alles kan rechtstreeks naar de winkeliers in het dorp. Eieren wel, maar bijvoorbeeld slachtvee van een pachter gaat naar een slachthuis in de stad. Onze slager krijgt daar zo’n twintig procent korting. Zo gaat het ook met graan, via een meelfabriek naar de bakker. Ik weet misschien nog wel meer, maar dat schiet me nu niet te binnen. Net zoals met veel dingen, ik weet er net genoeg vanaf om te kunnen snappen hoe het werkt.’
‘Tja. Goed van je. En een mooie opzet. Één van de redenen waarom je niet het dorp uit wilt?’
‘Ja. En afgezien van mijn familie, het genoegen wat ik daarmee heb en het gemak ervan, en die economie, ook het weer, natuurlijk.’
‘Het weer?’
‘Vind je het geen mooi weer hier?’
‘Jawel. Vooral dat het ’s avonds bij het meertje lang behaaglijk blijft. Ik heb het waarschijnlijk getroffen, zo zal het wel niet altijd zijn.’
‘Dat bedoel ik nou, dat is het bijna altijd wel. Alleen in december en januari is het wat minder. Dat komt, omdat het dorp en de omgeving, de Wellingtenshire, in een hoefijzervormig dal liggen. Met de opening naar het zuiden. Warmte, van de Warme Golfstroom, kan daar naar binnen, het slechte weer vanuit de andere richtingen gaat over ons heen. Als het anders was geweest brachten de boerderijen niet zo veel op en waren er meer mensen vertrokken.’
‘Meer?’
‘Je weet wel, toen mijn opa hier kwam was er woningnood. Hij heeft er een eind aan gemaakt, waardoor de mensen hier konden blijven.’
‘Wat is hier veel gebeurd. Waar je vanaf weet.’
‘Ja. Ik stel voor, morgenochtend dus boodschappen halen, morgenmiddag hier zonnen. Jij met een zwembroek aan, dan kan in ieder geval de rest van je een beetje minder wit worden.’
‘We kunnen ook naar het meertje gaan, bij oudere stellen gaan zitten.’
‘Dat heeft geen zin, daar moet je dan een handdoek over je stijve houden. Je redt het vast niet, die niet te krijgen.’
‘Nee. Hoe redt je opa dat?’
‘Omdat hij, zowel vroeger bij zijn werk als thuis, al zo lang veel blote meiden en vrouwen gezien en eraan gezeten heeft. En met drie ervan vanaf zijn zestiende tot nu zo vaak als hij kon gevreeën heeft. Desondanks, je hebt het gehoord, zijn spullen zijn jong genoeg om nog steeds te doen wat er mee kan.’
‘Als hij het nog steeds zo graag wil doen, en je oma ook, moesten die vrouwen vroeger en je oma nu en hij het wel goed kunnen.’
‘Tja, vaak doen, verspreid over de dag, en er veel bij praten. Ik pak een schone handdoek voor je.’
Of ik wilde of niet, ik moest er daarna met hem over praten.
‘Adam toch. Weer zo veel. Bij de derde keer vandaag.’
‘De laatste straal kwam wat moeizaam. Ik denk dat ik leeg begin te raken.’
‘Ik vind het al heel wat. Drie keer ruim drie.’
‘Omdat je het weer zo geweldig deed.’
‘Tja. Ik zei net, dat je me wel eens wat vaker een complimentje zou mogen maken. Over mijn lijf is dat overbodig. Ik zie en voel wel dat je van me geniet.’
‘Ja, maar dat is niet alleen lichamelijk. Zonder onze fijne omgang met elkaar zou ik er amper van genieten. Nee, zou ik niets met je willen.’
‘Dat heb ik ook. Daarom heb ik zo graag je stijve beet. En bevoel ik af en toe je zak. Met bijgedachten, natuurlijk.’
‘Ja, de oorzaak van de meeste opwinding.’
‘Denk je er bewust aan?’
‘Min of meer. Bianca, ik wil het ergens anders over hebben. Het heeft natuurlijk wel te maken met alles waar we het eerder over hadden. Ik merkte, van de week, dat mijn, onze vooruitzichten me bij mijn studie erg stimuleerden. Tot dan richtte ik alleen maar op afstuderen. Nu weet ik beter waarvoor ik het doe.’
‘Dat is fijn.’
‘Ja. Verder, ik heb het er amper over gehad, mijn planning, nadat ik je ontmoet had, was studeren van maandag tot en met vrijdag. De eerste week liep ik wat achterstand op, maar die heb ik al ingehaald, ik red het nu. Zo goed zelfs, dat het geen probleem was dat de garage wilde dat ik vrijdagmiddag de auto kwam halen. Dat scheelde voor een chauffeur een weekend- dienst. Johnny, en zijn ouders, zijn erg gastvrij, maar op den duur was het logeren daar geen oplossing. Na het eerste hele weekend met jou, dat wil zeggen een zaterdag en een zondag, kwam bij mij de wens al naar voren om niet alleen een plek voor onszelf te hebben, ook om het weekend nog langer te maken. Al had jij er niet om gevraagd.’
‘Denk je, dat ik dat niet zou willen?’
‘Nee, dat niet. Sorry, we hadden erover moeten praten.’
‘Ik heb je die eerste zondag al gevraagd, voor je het zelf kon vragen, of je vaker wilde komen. Ik heb je er geen grenzen bij opgegeven. Ik liet het aan jou over hoe vaak je je vrij kon maken. Als ik je de laatste tijd gevraagd had om vaker te komen had ik je misschien moeilijkheden bij je studie bezorgd. Ook ik heb er belang bij dat je zo snel mogelijk afstudeert. Omdat je dan niet alleen in het weekend in mijn buurt kan zijn. Ga verder over je planning.’
‘Ik kom voortaan graag vrijdags zo vroeg als ik kan. ’s Maandags beginnen de colleges niet altijd even vroeg, ik verwacht af en toe pas ’s maandagsmorgens te hoeven vertrekken. Niet altijd, ik wil niet voor dag en dauw uit mijn bed rollen, rekening- houdend met vertraging onderweg, een half uur te rijden om dan gelijk de collegebank in te schuiven. Dan kan ik niet genoeg concentreren.’
‘Ik snap het. Adam, ik zal blij zijn met elke minuut die je langer bij me bent dan tot nu toe. Ik rekende al snel op zaterdag en zondag, de rest liet ik aan jou over. Ik ben nu ook blij met onze privacy hier.’
‘Ga je er over nadenken wanneer je eh blijft slapen?’
‘Nog eens, denk je, dat ik dat niet zou willen?’
‘Lieve schat, ik weet, dat je niet koudbloedig bent, zelfs nogal gretig. Maar ik kan het niet zo precies inschatten. Daarom blijf ik wat aan de voorzichtige kant.’
‘Je mag wel wat minder voorzichtig worden. Je hebt toch geen neiging om, wat oma zei, me te onderdrukken.’
‘Nee, gelijke rechten en zo. Daarom, nog eens, ga je er over nadenken wanneer je hier blijft slapen?’
‘Dat heb ik al. Eerst dacht ik, jij in een stapelbed, ik in het grote. Maar dat vind ik eigenlijk kinderachtig. We kunnen ons toch wel een paar maanden beheersen?’
‘Dat moet kunnen. Zeker als we af en toe af kunnen reageren. Direct daarna kan ik sowieso een tijd niet.’
‘Dan hoop ik zeker niet dat je hetzelfde krijgt als je oom. Van een kleintje kan ik makkelijker afblijven dan van een stijve. Voor je er weer één krijgt stap ik maar op.’
Ik stond op en kleedde me aan.
‘Wie is er bang voor de boze wolf? In dit geval, voor een klein, slap slangetje en een gerimpeld zakje? Ik niet. Voor je stijve natuurlijk ook niet. Tot ziens, schat. Blijf maar liggen.’
Ik fietste naar huis.

4e Zaterdag

‘s Morgens

De volgende morgen gingen we in het dorp boodschappen doen. Na terugkomst op de camping waren we blij dat we de auto achter de caravan konden parkeren, we moesten meerdere keren dozen met boodschappen de caravan binnenbrengen. We zet- ten alles in kastjes, behalve wat er in de koelkast moest.

‘s Middags

’s Middags gingen we voor de caravan zitten om te zonnen. We keken natuurlijk ook naar spelende kinderen en praatten ook wat. Maureen liep langs, ze zei dat ze zo een praatje kwam maken. Dat deed ze na een minuut of vijf ook.
‘Ik heb even bij het meertje gekeken. Behalve naar mijn eigen kinderen kijken doe ik het onregelmatig, als het bij de opening aangekondigde toezicht. Het is eigenlijk overbodig, de oudere meiden hebben alles onder controle.’
‘Meiden?’
‘De vrouwen hebben daar de macht, Adam. Als een jongen zich niet gedraagt kan hij zichzelf gaan helpen. En meiden kunnen onder elkaar erg gemeen zijn. Als ze iemand boycotten zit die ook niet op haar gemak. Maar dat schijnt zelden voor te komen. Aan het bijkleuren?’
‘Ja. Dat kan ik net zo goed hier als bij het meertje, dat zal je wel snappen.’
‘Ja, van jou wel. Het zal wel niet veroorzaakt worden door het zien van jonge, blote meisjes, maar wat ze in het water aan het doen zijn. Al zie je daar de helft niet van. Je mag hier ook topless, Bianca.’
‘Dat weet ik, maar dat is al niet zo goed voor Adam.’
‘Tja, alles nog wat nieuw voor hem, hè? Hoe bevalt de caravan?’
‘Geweldig, Maureen. Genoeg privacy en nu is het ook makkelijk, alles bij de hand.’
‘Jullie kunnen ook wel wegwerphanddoeken van bij het meertje meenemen, dat scheelt je in de was. Voor het geld hoef je het niet te laten.’
‘Nee. Hoe gaat het met dat geld? De bijdragen?’
‘Prima. Af en toe kwamen er meiden John vragen of er genoeg in het potje gegooid werd. Dat vertelden ze rond en werd er wat meer of wat minder bijgedragen.’
‘Kwamen er meiden John vragen?’
‘Johnny regelt het nu.’
‘Zeg hem dan maar dat hij moet rekenen op een meerverbruik van wegwerphanddoeken van zo’n eh twee keer vier per week, om het wat ruim te nemen.’
‘Zo, boven het gemiddelde? In ieder geval, teveel is beter dan tekort. Sinds Johnny begonnen is steeds meer van het beheer hier van ons over te nemen kunnen John en ik nu nog wat meer genieten van alles hier. De netheid en de sfeer op beide gedeelten. Ik ben ooit op een strand geweest. Wat een rotzooi ze daar achterlaten, zeg. Hier vind je nog geen peuk. Onvoor- stelbaar, ik kan er niet aan wennen, ook dat de jeugd zich zo gedraagt.’
‘Die zullen bang zijn dat er anders onprettige maatregelen genomen kunnen worden. Met als uiterste, sluiting van het meertje.’
‘Waarschijnlijk. We kunnen hier als uiterste maatregel gasten verzoeken zich te verwijderen. Mark heeft ooit gezegd, we hoeven maar te bellen en er komen een paar stevige jongens om jullie te helpen. Maar hooguit één keer per jaar maken we bij de gegevens van gasten een notitie dat we die niet meer moeten boeken. Alles bij elkaar, nog steeds Tamara’s paradijsje. Natuurlijk vooral bij het meertje.’
‘Maureen, ik zie je af en toe naar Adams zwembroek kijken. Hij zit er inderdaad niet paradijselijk bij, maar je hebt toch al genoeg jongens gezien?’
‘Kom nou, Bianca. Daar krijg je toch nooit genoeg van? Vooral niet als ze opgewonden in hun blootje staan. En je weet toch, half aangekleed kan meer sexy zijn dan helemaal uitgekleed. Verder, geloven is goed, controle is beter.’
‘Oma heeft hem al gecontroleerd. Dan weet je het wel.’
‘Ja. Fijn. Al neem ik daar geen genoegen mee. Je mag hem vast voortaan zo vaak je wil naar jullie zwembad meenemen. Je zal hem wel verteld hebben wat er daar gebeurt. Dan ook met hem.’
‘Ja. Maureen, hij wil mij. Mij persoonlijk. Met wat er om me heen gebeurt kan hij leven, zegt hij, maar dat is minder belangrijk voor hem. Hij past zich wel goed aan, doet met alles mee. Dat heeft oma ook gevoeld.’
‘Natuurlijk, behalve zij aan hem zal hij graag aan haar gekomen zijn. Daar kan geen jongen afblijven.’
‘Al vindt hij zoiets minder belangrijk, het is wel een gezonde jongen. Ik mag het wel verklappen, hij heeft een keer gezegd, ik vind tante Maureen zo’n lekker figuur hebben, die wil ik best helemaal bloot zien.’
‘Dat klinkt gezond.’
‘Ik heb toen gezegd, dat kan je dus, bij het zwembad. En als jij haar in het zwembad niet snel grijpt doet ze het jou. Daar zag hij je wel voor aan.’
Maureen grinnikte.
‘Dat klinkt er ook naar dat hij zich goed aan het aanpassen is. Adam, al vind je het minder belangrijk, geniet er toch maar van. Op z’n minst van kijken naar niet alleen vlotte jonge meisjes, de wat oudere generatie, die van mij, mag er ook best wezen. Nou ja, je hebt dus ook al aan een nóg oudere generatie gezeten. Ik ken de familie al een tijd. Ik weet dat ze hun manier van leven van oma Simone hebben, ze hebben van oma Renee ook veel geleerd. Ik ook. Die is nog wat openhartiger dan Simone geweest moet zijn. Je moet ook Tamara ontmoeten. Daar hebben niet alleen John en ik veel aan te danken. Ze ziet er overi- gens ongeveer net zo aan als ik. En voelt vast ook zo aan. En zij aan jou.’
‘Tja. Dat is allemaal wel minder belangrijk voor me, ik begin, ik durf er van te gaan genieten. Het belangrijkste voor me is vaak en dichtbij Bianca te zijn. U’
‘Zeg maar jij en Maureen. Als je Bianca u en tante hebt horen zeggen, daar zal ze meestal wel mee beginnen, tegen anderen.’
‘Graag, Maureen. Je schijnt hulp van de familie gehad te hebben, die heb ik ook. Om bij Bianca te kunnen zijn. Niet alleen de caravan, ook een auto in bruikleen. Ik heb maar een kleine studiebeurs.’
‘Ik snap hoe je je voelt. De hulp, de materiéle, die ik kreeg, schokte me niet zo, er kon zo veel bij ze. Ik ben er wel nog steeds erg dankbaar voor, ik heb er nog steeds veel aan. Wat me wél schokte was de manier waarop ze zich voor me ingezet hebben. Die gedrevenheid, die inzet. Ieder ander had, na een hint voor me, gedacht, verder zoekt ze het zelf maar uit. Maar voor ik wat kon doen werd er van alles voor me geregeld. Met een snel, gunstig resultaat.’
‘Ik heb er wel iets over gelezen, Bianca probeert me ook wat details te geven, als er iets ter sprake komt. Maar er lijkt geen einde aan te komen, zo veel is er hier gebeurd en zo veel schijnt iedereen erover te weten.’
‘Ja. Zo veel mooie dingen en een paar treurige. We praten er allemaal graag over. Nou, ik ga maar weer. Tot ziens. Hier, of lie- ver, bij het zwembad in de Manor.’
Maureen liep grinnikend in de richting van haar eigen caravan.
‘Bianca, ze zei, we praten er allemaal graag over, maar ze zei niet waarvoor ze zo dankbaar was. Ik zag wel, dat ze er bijna tra- nen in haar ogen bij kreeg.’
‘Ja. Ik ook bijna. John is net zo dankbaar.’
‘Dan moet het nogal wat geweest zijn.’
‘Ja. Maureen waardeerde die inzet meer dan de hulp zelf, zei ze. Over die hulp zo meer. Wat ze eigenlijk bedoelde, die inzet op zich was geeneens zo bijzonder, dat kostte niemand iets. Maar dat Tamara en opa wat voor haar wilden doen, bleven doen, zolang het nodig was. Ze hadden het niet hoeven doen. Ze hadden helemaal niets hoeven doen. Snap je?’
‘Ik denk het wel. Opa had mij ook niet hoeven helpen. Maar zo gauw hij van jou wat over me hoorde begon hij al een mogelijke baan voor me te verzinnen, heb je verteld. Daarna is hij er vast over na blijven denken. En kwam, toen we bij hem waren, met die auto en een caravan. Hij hielp jou er vanzelf ook mee.’
‘Ja, twee vliegen in één klap. Zoiets gebeurt vaker, iemand staat zelden alleen. Je hoorde het, ook John is dankbaar. Toevallig is het verhaal van Maureen hier en daar bekend, er zijn wel meer gevallen van een hulp bekend. Maar er is vast veel onbekend, wat opa, beide oma’s en Tamara gedaan hebben. Als het niet uitlekt beginnen ze er zelf niet over. Ik weet wél, dat die hulp- verleners er ook dankbaar voor zijn dat ze die hulp kónden verlenen. Gelukkig is in het dorp ondank niet hun loon. Bijvoorbeeld, bij de nieuwbouw is direct de nieuwe straat de Wellinten Avenue gedoopt. Op initiatief van de dorpsbewoners.’
‘Mooi.’
‘Dat Maureen hier gekomen is kwam ook door Tamara. Al kwamen zij en John daar pas veel later achter. Tamara kreeg dertig reacties op haar advertentie met een oproep voor een campingbeheerder, toen de camping bijna klaar was. Ze ging ermee naar opa en zei, ik heb dertig sollicitaties, maar er is er maar één die ik wil hebben. Een boekhouder met groene vingers, die heel lief over zijn vrouw en zijn pasgeboren kindje schrijft. Hij wil zich, voor zijn gezin, verbeteren en graag voor de gezondheid van zijn vrouw buiten wonen. Met zijn achtergrond kan hij vast campingbeheerder worden, geef hem maar een proeftijd. Oma Simone zag daar ook wel wat in, dus liet opa John opdraven. John leek geschikt, oma informeerde naar de gezondheid van zijn vrouw. Die was wat gauw moe, maar door alles goed te plannen en af en toe te rusten redde ze alles. Ze namen John aan.’
‘En dat bleek een succes.’
‘Ja, volledig. Met veel hulp van Maureen. Vrijwillig, ze was er niet voor aangenomen. Toen Tamara er na een tijd achterkwam hoeveel ze hielp regelde ze bij opa ook een salaris voor haar.’
‘Daar heb ik iets van gehoord, maar ik wist niet dat Tamara daar achter zat.’
‘Opa heeft zelf weinig of geen contact met dorpsbewoners, behalve met zijn kennissen en zijn beheerders. Hij hoorde wel veel van Tamara, die dat wel had. Daar was ze óók voor aangenomen. Op voorstel van oma Simone, maar dat is een ander verhaal. Opa hoorde en hoort ook veel van de butler, die het van het personeel hoort. Bijzondere voorvallen, problemen, de stemming. In het begin kwam Tamara vaak op de camping om John te helpen alles op gang te brengen. Ze kon het goed vinden met Maureen, ze werden al snel erg vrij onder elkaar. Tamara kon het niet laten om te vissen naar de gezondheid van Maureen. Die gaf als voorbeeld, wat ik je al verteld heb, dat John bijna constant een stijve had als hij in haar buurt was. Hij kon niet zo vaak klaarkomen, vond ze, na drie keer raakte hij leeg. Maar kreeg wel weer snel een stijve, die ze nog een paar keer per dag wel wilde. Alleen, als zij op hem zat, werd ze al gauw moe van het wippen en moest hij, bovenop, verder wippen tot ze klaar- gekomen was.’
‘Misschien, na nog meer oefenen, haal ik vier keer.’
‘We zien wel. Maureen vertelde toen ook, dat ze nog een kindje wilden en blij waren dat het een tijd zonder condoom kon. Ze kon niet tegen de pil.’
‘Wat vervelend. Denk je, jij wel?’
‘Dat weet ik niet.’
[Nee, nog net niet]
‘Tamara vroeg, wat Maureens huisarts voor haar gedaan had. Tja, een paar keer, als de school erom gevraagd had, een briefje meegegeven dat ze niet volop aan gymlessen en sporten mee kon doen, omdat ze vermoedelijk wat kleine longen had. En na drie verschillende pillen waar Maureen niet tegen kon had de doktor gezegd dat ze het maar met condooms moest doen. Maureen heeft verteld, dat Tamara bij haar verhaal steeds witter geworden was. En ontzettend pissig. Ze had gezegd dat Maureen naar de huisarts in het dorp moest gaan. Ieder jaar werd er meer mogelijk, kwamen er ook nieuwe pillen. Maureen zou wel zien. Een uurtje nadat Tamara naar huis gegaan was belde ze Maureen op. Ze had voor haar een afspraak gemaakt bij de dokter. En zou haar de volgende morgen ophalen en naar de dokter brengen. En terug. Geen ontsnapping voor Maureen mogelijk. De volgende dag, een vrijdag, ontplofte de dokter ook bijna over die eerdere huisarts, die kennelijk te lui geweest was om wat te doen. Hij luisterde even naar de longen van Maureen en maakte een afspraak voor haar in het ziekenhuis in de stad. Tamara ging naar opa en vroeg hem het ziekenhuis te bellen en voor Maureen om spoed vragen. Die belde het ziekenhuis, vroeg naar een chirurg, legde die zijn vroegere en zijn huidige werk uit en vroeg collegiale hulp voor een vriendin van hem. Tja, dokters onder elkaar, met vriendinnen? Maureen kreeg een oproep van het ziekenhuis om niet over een dag of veertien te komen, maar al ’s maandags vroeg. Tamara ging mee, om Maureen niet de kans te geven halverwege weg te lopen. Maureen kreeg allerlei onderzoeken en scans en kreeg in de namiddag een voorlopig medicijn mee. In zo’n inhaler, die astmapatiënten ook gebruiken. Het definitieve medicijn zou ze krijgen na de definitieve uitslag van alle onderzoeken. Dat medicijn bleek hetzelfde als het voorlopige. De uitslag was, volkomen gezond, alleen een longcapaciteit van tachtig procent. Voor de pil, zodra ze die wilde hebben, moest ze naar de huisarts. Maar ze garandeerden dat er één voor haar was, keus zat. Bleek ook te kloppen, nadat Johnny gekomen was. De dag na de onderzoeken zocht Tamara Maureen op, om te kijken of die bijgekomen was van de vermoeiende dag met al die onderzoeken. Ze trof Maureen bijna in tranen. Die had de vorige avond een half snuifje van haar medicijn genomen en voor het eerst een complete rit op John kunnen maken.’
‘Tjonge, wat een verhaal.’
‘Opa had net zijn antwoord aan de koningin op haar aanbod om hem graaf te maken verstuurd. Hij stuurde er een verzoek achteraan om voor Tamara ook wat te doen, voor haar hulp aan hem en aan Maureen. In het kort, Tamara werd MBE, met de extra opmerking, dat de koningin haar namens Maureen bedankte, en dat ze dat Maureen moest vertellen. Dat was omdat Tamara nooit bedankt wilde worden. Nog steeds niet, trouwens. Toen Tamara het op de camping aan Maureen doorgaf, ze moest wel, raakte Maureen ervan in tranen. Zo kon ze Tamara ten minste indirect bedanken.’
‘Wat mooi. Heeft Maureen opa bedankt?’
‘Toen ze het probeerde zei die, kom maar mee het zwembad in, dan pak ik je even extra lekker, en jij mij. Dat is dank genoeg. Oooh, tante!’
Ik schoot overeind, ik zag tante Tamara aan komen lopen. We omhelsden elkaar even.
‘Laat dat tante maar zitten, daar ben je nu oud genoeg voor. Doe je plicht even.’
[Plicht? . . . O. Voorstellen]
‘Tamara, dit is Adam Staples. Adam, Tamara eh Peterson.’
Tamara liet Adam haar hand schudden. Tamara ging op de stoel zitten waar Maureen eerder op gezeten had, die Adam daar- voor tevoorschijn gehaald had.
‘Ik kreeg een nogal verward telefoontje van Maureen. Ik moest beslist bij caravan nummer tien gaan kijken. En iets over een opgedoken neef die familie van de Wellingtens zou worden. Ik ben maar op de fiets gestapt. Bianca, we zien elkaar wel af en toe, maar we hebben elkaar al een tijd niet gesproken. Praat me eens bij.’
‘Met mij was er niets bijzonders aan de hand, afgezien van dat ik ’s avonds naar het meertje mocht.’
‘Ik herinner me je achttiende verjaardag.’
‘Ja. Niet zo’n groot feest, wel gezellig. Adam woonde met zijn ouders en een jonger zusje in Liverpool. Twee oudere broers waren het huis al uit. Hij hoorde vorig jaar dat zijn vader nog een broer had. Er was geen contact mee, door een familieruzie waar niemand meer van wist hoe die ontstaan was. Adam snuffelde op Internet en vond die broer, John, op een camping. Met zoveel andere informatie, dat hij nieuwsgierig werd. Hij besloot een kijkje bij zijn oom uit te stellen, tot hij in Oxford zou gaan wonen en studeren. Dat was niet zo ver als Liverpool van die camping.’
‘Nee. Wat voor studie, Adam?’
‘Economie en management, Tamara.’
‘Mmmm. Zo’n student of afgestudeerde is er nog niet in de familie Wellingten. Kan van pas komen. Ga verder.’
Ik grinnikte naar Adam.
‘Herken je iets?’
‘Ja. Combinatievermogen.’
‘Ik kom er later op terug, Tamara. Adam kwam hier een tijdje geleden. Maakte kennis met zijn oom, tante, neef en nicht. Werd bijgepraat over de camping en het meertje en nam met Johnny eerst ’s middags, toen ’s avonds een kijkje bij het meertje. Hij kon bij Johnny logeren, nam de volgende dag de Wellingtensite nog eens goed door, kreeg de nodige toelichting van Maureen en besloot ’s avonds bij het meertje mee te gaan doen. Omdat, zei hij, als hij hier geboren was, dat ook gedaan zou hebben. Zo hebben we elkaar ontmoet.’
‘Je bent er toch niet zo één die direct op wat nieuws afgaat?’
‘Nee, Johnny zag Emily en mij en stelde zijn neef aan ons voor. Zo zijn Adam en ik aan de praat geraakt.’
‘Vast het eerst over zijn lef om mee te gaan doen.’
‘Zo ongeveer. Vind je zijn instelling niet erg gezond?’
‘Zeker. Afgezien van dat hij wel wat zon kan gebruiken, zal hij verder ook wel gezond zijn. Anders was je niet met hem aan de praat gebleven. Kennelijk.’
‘Ik genoot het meest van het praten met hem. Op een heel prettig niveau, Tamara. Wat betreft zijn gezondheid, hij zit nu bij te kleuren, maar ik heb hem ook al voorgesteld aan opa en oma. Ze vonden het ook heel prettig om met hem te praten en oma vond hem ook gezond.’
‘Mmmm. In het zwembad?’
‘Ja.’
‘Ik ben benieuwd.’
‘Je zal moeten wachten tot ik hem voor de leeuwinnen gooi.’
‘Dat zal vast niet lang duren, je schijnt er een hoog tempo op na te houden. Na een tijdje hem al aan je opa en oma voor- stellen. Meestal wordt daarmee gewacht tot je verkering hebt.’
‘Dat hebben we al.’
‘Wat is een tijdje?’
‘Eh een week of vier, vijf.’
‘Bianca!’
‘Tamara, ik was er nooit zo één die achteloos verkering nam en het een paar weken later weer uitmaakte om het met een volgende te proberen. Ook niet zo één die er jaren over deed.’
‘Je bent te degelijk opgevoed om er knipperlichtrelaties op na te houden. Wat betreft er jaren over doen, ik weet wie je bedoelt. Maar dat kwam door leeftijdsverschil.’
‘Adam is een jaar ouder dan ik.’
‘Mooi. Op jullie leeftijd. Jongens komen altijd wat later bij hun verstand dan meisjes.’
‘Ja. Opa en oma vroegen of ik hem voor wilde komen stellen, vast omdat ik ze nogal enthousiast vertelde over Adams verstand en instelling. Toen ik ook vertelde over zijn studie kwam opa ongeveer op hetzelfde idee als jij net, een baantje bij de beheerder van het familiekapitaal.’
‘Dat kan ik me voorstellen. We hadden dezelfde instelling, alleen op een verschillend niveau. Je opa voor de grote lijnen, ik voor de details. We vulden elkaar fijn aan. Bijvoorbeeld de camping hier. Hij verzon een stel stacaravans, voor tijdelijke bewoning, op zijn eigen grond. Ik stelde voor er een camping van te maken, om het betaalbaar, rendabel te maken.’
‘Mag ik even, Bianca? Tamara, ik ken jou al een beetje. Van de Wellingtensite en van verhalen van Maureen en Bianca. Ik vind het heel fijn je te ontmoeten en je te horen praten, om alles nog beter te kunnen begrijpen. Door de fijne manier waarop iedereen hier met elkaar praat voelde ik me hier al snel thuis, al zijn er, figuurlijk gesproken, veel kamers waar ik nog niet geweest ben.’
‘Ik ben blij dat ik jou nu hoor. Daarom snap ik waarom ik van Maureen hier moest komen kijken. Als we elkaar pas op de Manor tegen het lijf gelopen waren, letterlijk en figuurlijk, had ik je vast niet snel in kunnen schatten. Zo onder ons gaat het beter.’
‘Ja. Maureen was hier vóór jou, daarna heb ik Adam haar geschiedenis, over haar gezondheid, verteld. Met dat jij ook daarvoor je MBE gekregen hebt. Adam, zie je het speldje op de revers van Tamara? De letters O, B en E in een ovaaltje. Dat heeft ze van opa en oma gekregen. Als hun persoonlijke dank voor alles wat ze gedaan heeft. Dit speldje is van zilver, voor op normale dagen. Ze kreeg er ook één van goud, met diamantjes, te dragen op bijzondere dagen.’
‘Een mooi, veelzeggend sierraad.’
‘Ik vond dank overbodig, Adam. Ik had al zo veel voldoening in mijn werk. Ik wilde dat MBE eerst afslaan, maar Mark chanteerde me met dat hij dan zijn graafschap zou weigeren. De speldjes, eerst die met MBE, later OBE, kon ik niet weigeren, die waren zo persoonlijk. Niet alleen voor mijn werk, ook voor onze vriendschap. Ik heb na het overlijden van Simone op me genomen om haar gedachtegoed te bewaken. Mark regelde alle zakelijke dingen, zij hield de menselijk kant in de gaten. Dus ook hoe het met de opvoeding van haar nageslacht ging. Ik heb zelden iets bij moeten, willen sturen, Renee doet het geweldig.’
‘Je weet, dat ik altijd het lievelingetje van opa was. Hij had het er laatst over, dat ik ook altijd probeerde om bij te sturen was, om het naar mijn zin te krijgen. Tja, met Adam moet ik alleen zoiets, om hem door al die voor hem onbekende kamers te krijgen.’
‘Dan heb je nogal wat te doen, bij iemand die niet in deze omgeving geboren en getogen is.’
Ik grinnikte even.
‘Ik heb zat te doen, met Adam.’
‘In deze caravan? Sinds wanneer?’
‘Tussen het aankondigen van Adam voor komen stellen en het hem voorstellen heeft opa nagedacht. Vast vooral, omdat ik hem over het probleem verteld had, wat rond Adams afstuderen kritisch kon worden. Waar hij zou gaan werken. Ik wil het dorp niet uit. Het probleem zou al die tijd boven ons hoofd blijven hangen. Het bekende zwaard.’
‘Damocles.’
‘Ja. Tijdens het voorstellen vroeg Adam zelf precies om het baantje, waarvan hij niet wist dat opa dat al verzonnen had. Ik had er niets over mogen vertellen, het mocht geen lokkertje worden.’
‘Je was al gewend om in de gaten te houden waar jongens op af kwamen.’
‘Daarom had ik nooit eerder verkering. Oma deed een goed woordje voor Adam. Opa kon in de gaten houden, als hij tot zijn afstuderen af en toe met mij bij hun zou komen, of hij voor die baan geschikt zou zijn. Qua betrouwbaarheid, mensenkennis en zo. Dus zegde opa hem die baan toe, onder dat voorbehoud. Als hij dan ook nog een relatie met mij had, het liefst met me getrouwd zou zijn, had hij een uitstekende kans om dan aangenomen te worden.’
‘Goed geregeld.’
‘Ja, natuurlijk. Zoals alles. Vroeger vaak met jouw hulp.’
‘Houd op. Nu dus ook met die van je oma.’
‘Nog meer dan ik toen dacht. Opa merkte op, dat Adam er nogal wat voor over had om bij mij te zijn, Oxford was niet naast de deur. Adam begon erover, dat hij het bezwaarlijk vond om ieder weekend bij Johnny te logeren, hij was bezig te bedenken of hij iets kon vinden wat hij kon betalen. Maar hij zat al op de rand van zijn mogelijkheden, hij had al een auto gekocht, om mij ieder weekend op te kunnen zoeken. Opa vroeg, of we soms een suite wilden. Ik niet, dan zat Adam te dicht op mijn lip, ik wilde soms rust hebben om tussendoor over onze verkering na te kunnen denken. Toen begon opa over een caravan. Dat leek me wel wat.’
‘Dat zal wel van je oma afgekomen zijn.’
‘Heel goed mogelijk. Maar Adam zei, dat hij die niet kon betalen. Ik bood aan om de helft te betalen, eventueel alles. Alles mocht niet van opa, ik moest uit kunnen blijven gaan en er moest ook nog in die caravan gekookt worden. Nou ja, alsof ik ooit uitga.’
‘Adam zou het misschien willen.’
‘Ja, dat is zo. Sorry, Adam, niet aan gedacht. Maar opa bood Adam een auto van de familie aan, in bruikleen, om heen en weer naar Oxford te rijden. Dan kon hij wel de halve huur van de caravan betalen. Geen Rolls van ons, maar een degelijke. Opa had zoiets eerder voor iemand anders geregeld. Zo’n auto was makkelijker te regelen dan een caravan voor niets verhuren.’
‘Ja, daar weet ik van. Boekingen die alleen kenners doorhebben. Een auto meer of minder valt niet op. Ze hadden vast alle mogelijkheden van tevoren bekeken. Dat combinatievermogen, hè? En Adam kwam kennelijk goed over.’
‘Ja, net zoals bij mij. Daarom raakte ik direct in hem geïnteresseerd. Omdat hij op zo’n prettig niveau praatte.’
‘Niet in meer? Als hij mee kwam doen zag je vast nogal wat van hem.’
‘Ik zag de eerste minuut al alles van hem. Dat zal je wel snappen, hij was voor het eerst in z’n blootje met zicht op veel blote meiden.’
‘En jou.’
‘Met niet alles zichtbaar, ik zat er netjes bij. Maar zijn uiterlijk kwam en zal bij mij nooit op de eerste plaats komen.’
‘Mmmm. Adam, ben je echt geïnteresseerd in dat baantje of pak je het aan om in de buurt van Bianca te kunnen blijven komen?’
‘Ik ben echt geïnteresseerd in die baan, ook omdat die in zo’n prettige omgeving is. Zelfs zonder dat Bianca in de buurt zou zijn wil ik die graag. Tja, dat ze het wel is maakt het nog aantrekkelijker. Maar ik zie het niet als lokkertje. Dat had ze anders kunnen doen, maar dat was overbodig. Al vrij snel was ik al verkocht. Over haar aantrekkelijkheid, die komt bij mij ook niet op de eerste plaats.’
‘Ik snap dat het lastig is om uit te leggen.’
‘Ja. Ik was niet constant bezig om alles af te wegen, ik had het druk met de persoonlijke kennismaking met Bianca. Lang- zamerhand vertelde ze steeds meer over in wat voor omgeving ze verkeerde. Ik dacht steeds, mooi, vooral voor haar, ik kan er wel mee leven. Eventuele voordelen interesseerden me niet, daar dacht ik niet over na, ik wilde alleen haar. En nog, als ze niets anders zou zijn dan een werkende meisje, waar ik haar eerst voor aanzag. Over die baan, tegen het eind van mijn eerste studiejaar moet ik mijn vakkenpakket kiezen. Er zijn te veel richtingen om allemaal te volgen, er moet gespecialiseerd worden. Met die keuzelijst wil ik bij de beheerder van het familiekapitaal langs gaan, voor zijn advies. Dan kan ik vast later mijn werk goed doen.’
‘Dat zou fijn zijn, voor iedereen. Over de caravan. Is die alleen voor Adam om in te slapen?’
‘Natuurlijk niet, Tamara. Adam had opa al verteld, dat hij niet alleen een plek zocht om te slapen, maar ook om er met mij alleen te kunnen zijn.’
‘Wat komt daar van? Als je snapt wat ik bedoel?’
‘Natuurlijk snap ik dat. Er zijn geen eisen aan de hulp van opa en oma verbonden, ze hopen wel dat ik niet trouw voor ik twintig ben. Daar heb ik geen problemen mee, dat houd ik graag voor ze vol. Bovendien, over eerder samenwonen is niet gesproken, maar ze snappen wel dat dat in een caravan ook kan.’
‘Wat komt daar van?’
‘Ze hopen ook, dat we voor m’n twintigste niet gaan vrijen, maar ze zouden het wel begrijpen als we er wat eerder mee begonnen.’
‘Vandaag of morgen.’
‘Adam en ik hadden al afgesproken met vrijen te wachten tot ik minstens negentien ben. Om eerst goed kennis te kunnen maken.’
‘Goed kennismaken is belangrijk. Een maand of vier, vijf? Op z’n vroegst?’
‘Januari, Tamara. Of daarna.’
‘Tja. Je zal je opa vast niet op zijn jeugdzonde gewezen hebben. En die van oma.’
‘Nee, ze weten natuurlijk dat ik ervan weet. Zoals ik van meerdere weet of en wat ze voor hun huwelijk al of niet nagelaten hebben.’
‘Ja ja. Door de snelle zorg van je opa, een baan voor Thomas en een huis voor ons, ben ik zelf niet aan een jeugdzonde toegekomen, maar het scheelde niet veel. Per slot van rekening was ik al vierentwintig, ik wilde eindelijk ook wel eens wat. Nou ja, ik heb de achterstand ruim ingehaald.’
‘Tamara, als ik zo vrij mag zijn, Thomas is die zes keer zes, hè?’
‘Ja. Over alles wat je hoort mag je vrij zijn, anders zou je het niet verteld worden. Ik geloof niet dat er geheimen zijn, over wat iedereen van de familie en hun vrienden voor of na hun huwelijk al of niet gedaan of nagelaten hebben. Ik heb van Simone geleerd om openhartig te zijn. Daarom wist ze al snel van mijn zes keer zes.’
‘Van Adam weten we het nog niet. Hij komt al wel aardig op gang. Nou ja, ik weet ook niet wat ik kan hebben. Of wil.’
‘Maak je maar geen zorgen, je lijkt op je oma Simone. Die stuurde er wel op aan, en vertelde vrouwen onderhands hoe, dat ze voor haar en haar man op een voor beiden bevredigend niveau kwam. Vanaf drie keer drie, wat toch wel een minimum is, tot wat meer. Met zes keer zes had ze natuurlijk geen ervaring.’
‘Ik vraag maar niets.’
‘Dat is overbodig, op zich is het geen geheim, maar één van de dingen die je niet hoeft te weten. Ik neem ten minste aan dat Adam normale ballen heeft.’
Ik moest even grinniken, ik zag Adam schrikken.
‘Ja. Ik heb natuurlijk al genoeg jongens beetgehad om dat te kunnen beoordelen. Ook jouw man en je zoon. En oma merkte er ook niets vreemds aan.’
‘Goed. Dan ben ik, denk ik, bijgepraat. Ik zal Maureen nog even gaan bedanken, ze had het goed gezien dat ik eerst hier kennis met Adam moest maken.’
Tamara keek even op haar horloge.
‘Ik bel ook Thomas even, misschien is hij al thuis en vraagt zich af waar ik ben. Hij is niet komen lunchen, hij zal verwachten dat ik klaarlig.’
‘Klaarlig?’
‘Tamara grinnikte even.
‘Adam, hoe denk je dat we die zes keer zes halen? Dat vereist wel wat planning. Ik probeer het meeste te regelen zonder dat Thomas het merkt. Ik heb eigenlijk niet veel rechtstreeks met je gesproken, maar ik zie en hoor, dat het met jullie wel goed zit. Mijn zegen hebben jullie, al zouden jullie zonder die vast niks nalaten.’
‘We waarderen je zegen, Tamara. Dank je wel.’
‘Ja ja, Bianca. Je zei niets over nalaten.’
‘Je weet, dat het het mooiste is, dat bij een kennismaking het geestelijke gelijk opgaat met het lichamelijke. Dat gaat bij Adam en mij ongeveer zo. Al moest ik natuurlijk wel een beetje het voortouw nemen bij het lichamelijke, omdat Adam de gewoon- ten hier niet kende. Maar hij begrijpt alles zo snel, dat dat geen moeilijkheden opleverde. Hij past zich ook snel aan waar hij terechtgekomen is, bij een wat ander meisje dan een gewoon, werkend meisje. In principe wil hij er niet van profiteren, maar hij kan er mee leven dat dat soms onvermijdelijk is.’
‘Zoals die auto en de caravan.’
‘Ja, maar alleen om bij me, en af en toe alleen met me te kunnen zijn. De auto heeft Adam vanmiddag opgehaald, ik heb vanmiddag de sleutels van de caravan gekregen.’
‘De auto is dus al wat ingereden, de caravan nog niet ingeslapen.’
‘Daar gaat Adam vannacht doen, ik waarschijnlijk pas tegen januari.’
‘Het is goed, lieverd. Als je het zelf goedvindt.’
‘Tamara, ik houd het wel uit, ik had toch nergens op gerekend. Omdat jij en ik inderdaad weinig rechtstreeks met elkaar gesproken hebben, en je nog niet veel van me gehoord hebt, wil ik nog wat zeggen. Ik heb al vrij snel tegen Bianca gezegd, dat ik mijn tante Maureen zo’n lekker figuur vond hebben, dat ik die best wel eens helemaal bloot zou willen zien. Ik dacht toen aan bij het meertje. Ik weet inmiddels, dat dat wel in keer in het zwembad in de Manor zal gebeuren. Als ik, wat Bianca zei, voor de leeuwinnen gegooid word. Ik hoop jou daar ook een keer, of vaker, te zien.’
‘Zo! Je past je inderdaad snel aan. Als je Maureen en mij dan ook maar goed aanpakt, wanneer we zelf omder andere de grootte van je ballen controleren. En dan vast horen hoe het onderhand met je productie is. Ik heb geen idee hoe snel je op gang kan komen, met alleen in het weekend oefenen. Bij Thomas werd ik erdoor overvallen, van wat oefenen tot die zes keer zes, in een paar dagen. Zonder dat iemand anders dan ik aan hem gezeten had.’
‘Na door oma aangepakt te zijn, en andersom, durf ik mee te doen met alle gewoonten hier.’
‘Mooi. Ik herinner me een spelletje, wat we ooit, met de volwassenen, in het zwembad gespeeld hebben. Wie het best geblind- doekt, op het gevoel, kon raden wie, van de andere sekse natuurlijk, wie was. Tja, opa, Thomas en Ian zijn makkelijk te herkennen, het verschil tussen Richard en Alex is wat lastiger. Bij Aimee en Silvia voelen de mannen natuurlijk het verschil in haar op hun doos. Je opa en oma wonnen natuurlijk. Opa omdat hij het meest aan vrouwen zat, oma, omdat ze het grondigst aan mannen zat.’
‘Over dat laatste kan ik meepraten. Ik was blij dat Bianca dat eerder bij me gedaan had. Ik vond het nogal schokkend om door iemand van twee generaties ouder zo behandeld te worden. Waarbij me ook nog tegelijk duidelijk gemaakt werd dat ik haar ook zo aan moest pakken.’
‘Had je met dat laatste problemen?’
‘Op zich niet, ze is gewoon vrouwelijk. Daar wist ik door Bianca net genoeg van. Tja, die grote borsten zijn een keer interessant, meer niet.’
‘Het is niet de bedoeling dat er iedere keer grondig gevoeld wordt, gewoon een beetje, voor de gezelligheid. Bianca zal je wel verteld hebben, dat je beter leeg kan zijn als die leeuwinnen je gaan bevoelen. Ik weet zelden van tevoren hoeveel er komen, maar omdat jij amper wat gewend bent zou je na een paar al kunnen komen. De mannen gaan bij ons niet zo ver dat wij ervan komen. Bianca, jij hebt vast al meer verschillende beet gehad dan ik.’
‘Verschillende? Tja. Van de vijftig weken in een jaar misschien veertig keer eentje. Keer zes is tweehonderd veertig. Maar oma zal het wel van me winnen. Die begon er eerder mee. En ging wel er verder mee.’
‘Ja. Adam, ik denk, dat jij ook geen verschil voelt tussen Maureen en mij. Zelfs opa niet. Hij wist alleen hoe hij Maureen aan het giechelen moest krijgen, daaraan hoorde hij het.’
‘Ik denk, dat ik bij zo’n wedstrijdje als slechtste zou eindigen.’
‘Misschien is opa er ook zo goed in omdat hij chirurg geweest is. Hij heeft er de handen voor, slank, lange vingers. Die vingers kwamen vast vroeger bij Renee al van pas. Als zestienjarige zal hij toen nog niet gehad hebben waar hij na zijn twintigste mee in vrouwen zat. Ze snappen van mij niet dat ik tegen zes keer zes kan, van Renee snap ik amper dat ze tegen dat gevaarte van Mark kan.’
‘Tamara, zullen we het daarbij laten? Ik denk, dat het beter is als hij niet te veel op een dag hoort.’
‘Ja. Sorry. Ik draafde wat door. Hij zegt niet veel, eerlijk gezegd kreeg hij er ook weinig gelegenheid voor, maar wat hij zei was prima, aangepast. Goed. Ik geef je een hand, sympathieke Adam. Waarschijnlijk de laatste keer, hierna kom ik wel ergens anders aan je.’
Tamara liet haar hand door Adam schudden, omhelsde mij even en liep in de richting van de caravan van John en Maureen.
‘Tjonge, die praat heel wat vrijer dan ze op de Wellingtensite schreef. Zonder te verblikken of te verblozen had ze het over mijn ballen. Terwijl ze me voor het eerst zag.’
‘Maar die niet.’
‘Daar had ze vast geen bezwaar tegen gehad.’
‘Nee, maar ze heeft geduld. Je zal niet aan haar en de andere leeuwinnen kunnen ontsnappen.’
‘Op zich hoef ik niets met andere vrouwen dan jij, schat. Maar als je vindt dat ik ook daar aan mee moet doen, doe ik dat.’
‘Je moet natuurlijk niets, maar je kan niet overal wegblijven of in een hoekje gaan zitten. Je had al snel zo veel begrip en waardering voor wat er bij het meertje gebeurde, dat je mee wilde doen. En je vindt het al fijn, daar. Doe ook maar mee bij en in ons zwembad. Je kan daar geen privé-gesprekken hebben, de gezelligheid komt van het met elkaar praten en elkaar een beetje strelen.’
‘Ik heb er geen behoefte aan, maar ik sla het ook niet af. Ik wil alleen zeker weten dat jij er geen bezwaar tegen hebt dat ik aan andere vrouwen ga zitten.’
‘Natuurlijk niet. Zo gaat het in de Manor al zo lang. Het is toch geen vreemd gaan? En jij had er toch ook geen probleem mee dat ik veel jongens bevoeld had en die mij? Zelfs elkaar in het meertje klaar hadden laten komen? Of je moet geschrokken zijn van dat het er over de tweehonderd waren.’
‘Verschillende. Toen je me erover vertelde berekende ik snel dat het er in die zes jaar zes keer tweeënvijftig in totaal geweest konden zijn. Nee, daar had ik geen probleem mee, omdat het hoorde bij dat als ik hier gewoond had, ik zeker meegedaan had. Met vast net zo veel meisjes. Ik hoef geen achterstand in te halen, daar ben ik zeker niet op uit. Als de andere leeuwinnen net zo vlot en lief zijn als jij en Maureen en Tamara, zal ik graag gezellig meedoen.’
‘Zo zijn ze. Fijn, Adam. Trouwens, als jij niet mee had willen doen, weet ik niet of ik mee kon blijven doen. Terwijl ik het leuk vind, maar niet meer dan dat, om af en toe te bevoelen waar er een paar geblinddoekt aan te herkennen zijn.’
‘Tamara had het over het verschil in haar op hun doos bij Aimee en Silvia.’
‘Ja, mijn tante heeft er dun, stijl haar op, mijn moeder stug krulhaar. Zelfs onder water schijnt dat te voelen te zijn. Thomas, ik mag vast dat oom weglaten, is te herkennen aan zijn grote ballen. Daarover zo verder. Opa heeft geen langere pik dan andere, maar een veel dikkere. Die hij vast pas na zijn zestiende gekregen heeft. Bij het meertje zag ik pikkies ook langzaam wat groter worden, maar niet zo overdreven dik. Ian, dat is de man van Francis, een vroeger dienstmeisje van opa, nu lerares, Ian is leraar, die heeft een twee centimeter langere dan de rest. Maar het bijzondere daaraan is, dat als hij een kleintje heeft, die vier centimeter langer is dan bij de rest.’
‘Oei. Tja, je zal je daar best vermaakt hebben. Vier centimeter! Andere mannen zal het verbazen, vrouwen zullen er niet af kunnen blijven.’
‘Sowieso niet van een stijve, maar van die kleine ook niet. Niet te beschrijven, zo’n lang, soepel slangetje. Je hebt gelezen dat opa de vader van Thomas met pensioen stuurde om zijn vlottere zoon Thomas aan te kunnen nemen en die hem en zijn verloofde het portiershuis te verhuren en haar aannam als zijn manusje van alles. Troubleshooter.’
‘Ja.’
‘Bij het aannemen van Thomas had oma gevraagd of hij zijn verloofde voor wilde komen stellen. Op kantoor, hoor, want dat was zakelijk, niet privé. Na dat voorstellen adviseerde oma opa om een baantje voor Tamara te zoeken, waar ze nog beter tot haar recht kwam dan in een bakkerij. Omdat opa snel daarna het dorp kon kopen vroeg hij haar om zijn troubleshooter te worden. Je weet ook dat ze daar een succes van maakte. Dat was over de invloed die oma, oma Simone, had bij het aannemen van Tamara.’
‘Dat was dus hulp die bekend is geworden. Alleen was het succes groter dan ze verwacht had.’
‘Ja, niet alleen voor Tamara zelf, ook voor het hele dorp. Simone had het goed gezien.’
‘Ik weet niet hoe ze in haar jeugd was, als ik denk aan dat koekenbakkertje zie ik haar achter een toonbank staan. Niet als een gewone verkoopster, maar met de eh houding van eigenaresse. Aardig, beleefd, maar zelfverzekerd.’
‘Je moet natuurlijk zelfverzekerd zijn als je je al jong voorneemt om tot je huwelijk maagd te blijven en dat ook vol te houden. Eigenaresse van die bakkerij zou ze nooit worden, ze wilde haar vader niet opvolgen. Ze wilde met Thomas trouwen, zodra die een goede baan en een huis had. Opa had, toen hij het dorp kocht, over zaken doen wat van advocaten opgestoken. Die vertelden hem, dat ze de vorige eigenaren natuurlijk niet chanteerden, alleen voorstelden wat er zou kunnen gebeuren als hun smerige huisbaaspraktijken landelijk bekend zouden worden.’
‘Dat komt natuurlijk op hetzelfde neer, maar het ene is strafbaar, het andere niet.’
‘Juist. Tamara hoorde daarover van opa en gebruikte die truc misschien bij haar contacten in de bouwwereld, voor de nieuw- bouw en de renovaties in het dorp. Er is maar één geval bekend geworden waarbij ze die toepaste. Omdat Simone dat direct meemaakte en er overstuur van raakte. Voor de nieuwbouw wilde opa, vermoedelijk aangestuurd door Simone, fatsoenlijke huurcontracten opstellen. En die van de oude huizen en de pachtcontracten ook vernieuwen. Opa was er door een beheerder op gewezen, dat één pachter helemaal geen pachtcontract had, die, en zijn voorgangers op die boerderij, hadden altijd geweigerd er één te tekenen. Ze hadden tot nu toe mogen blijven zitten, omdat het uitstekende boeren waren. Tamara werd, met een nieuw pachtcontract, op die pachter afgestuurd. Simone ging mee, voor de gezelligheid en om eens te kijken hoe Tamara het er zakelijk afbracht.’
‘Dat koekenbakkertje.’
‘Ja. Die pachter beriep zich op gewoonterecht. Zijn familie woonde er al toen de familie Wellingten de boerderijen van de vo- rige eigenaar overnam. Tamara wees hem erop, dat het ook een gewoonte was dat je een contact had als je van het eigendom van een ander gebruik maakte. Om vast te leggen wie waarvoor verantwoordelijk was. Anders zou ze zelf wel in het Buckingham Palace kunnen trekken. De eigenaar zorgde meestal voor de buitenkant van bebouwing, de huurder of pachter voor de rest. Die pachter liet zich niet overtuigen van de noodzaak van een contract. Hij betaalde zijn pacht en zorgde overal zelf voor, ook voor de buitenkant van de boerderij. Wat hem dat koste interesseerde hem niet, wachten tot de eigenaar deed wat er nodig was duurde hem te lang. Tamara begon over dat iemand zonder contract uit zijn huis gezet zou kunnen worden. Daar werd die pachter niet bang van. Als die nieuwe pachtheer zo fatsoenlijk was als ze beweerde, zou hij toch geen gebruik van geweld maken. Toen werd Tamara giftig. Ze zei, natuurlijk zou er geen gebruik van geweld gemaakt, we zouden, let op, we zouden de enige toegangsweg naar uw boerderij voor onderhoud open kunnen breken en al uw mogelijkheden voor contact met de wereld, zoals aanvoerleidingen, af kunnen sluiten. Dan zouden we na een paar maanden met een paar lijkkisten komen. Laat u een briefje achter waar u onder de grond gestopt zou willen worden? De pachter gaf zich gewonnen. De vrouw van de nieuwe pachtheer zat er bij en keek ernaar, al was ze wit weggetrokken. Maar ze ging niet tegen Tamara in, ondersteunde haar dus. Simone vertelde er thuis aan haar man over. Die keek er niet van op, wel dat Simone zo geschrokken was. Hij gaf Tamara niet rechtstreeks een compliment, hij zei, Simone, jij stuurt, als je het nodig vindt, ongemerkt iets bij. Daar bereik je buiten de deur niet alles mee. Dan zou je kunnen zeggen dat er iets vervelend zou kunnen gebeuren.’
‘Een mooi stel. Trio.’
‘Ja, toen al. Voor Tamara en Thomas trouwden werd het portiershuis gerenoveerd. In die week of vijf gingen ze eindelijk een beetje lichamelijk kennismaken. Daarvoor hadden ze nooit iets gedaan.’
‘Wat? Ze was vierentwintig, vertelde ze.’
‘Ze waren elkaars jeugdliefde, vanaf heel jong. Ze wisten al vroeg, dat ze met elkaar zouden trouwen. Tot dan wilden ze maagd blijven. Wat Tamara zei, dankzij opa hebben ze het gered. In de huwelijksnacht, na een mooie maar vermoeiende dag, vrijden ze twee keer. De volgende dag vier keer. Toen vijf, toen zes. Ze snapten het niet, ze genoten er natuurlijk wel van. Na een tijdje werden ze uitgenodigd om bij opa en oma in het zwembad te komen. Thomas deed het aarzelend, want ondanks dat hij op advies van oma van tevoren geleegd was, was hij bang dat hij toch klaar zou komen als hij aan de borsten van oma moest komen. Waarvan hij sinds haar komst de helft al kon zien. Tamara wilde wel, ze wilde wel eens wat vergelijken, al zou ze het qua cupmaat van oma verliezen. Eerder hadden ze allebei niets kunnen vergelijken. Het meertje was er nog niet en naar het bos, waar er gescharreld werd gingen ze expres niet.’
‘Ik vond dat met oma ook een bijzondere ervaring, maar ik werd er niet zo erg opgewonden van. En vergeleken had ik al.’
‘Ja, jij had al meer bloots gezien, samen met mij wat gedaan en gezien hoe anderen het deden. Thomas had alleen Tamara net voor hun trouwen bloot gezien en wat met haar gescharreld. Goed. Oma Simone verwelkomde Thomas net zo als oma Renee jou gedaan heeft. En zei gelijk, dat Thomas abnormaal grote ballen had. Als Tamara haar niet geloofde, moest ze maar bij opa voelen, die had normale. Tamara deed dat natuurlijk, en zei dat opa wel kleinere ballen dan Thomas had, maar een veel dikkere stijve. Ja, zei oma, dat is bij hém abnormaal. Maar ze wisten toen ten minste waarom Thomas zes keer op een dag zes stralen zaad kon lozen. Dat was het verhaal over hoe Tamara verrast werd.’
‘Tjonge.’
‘Die jongen met die grote ballen, waarover ik je verteld heb, is zijn zoon Tom. Zijn vader had grote ballen gekregen, of ze gingen pas direct na zijn trouwen volgas aan het werk, omdat hij toen vaker dan daarvóór klaarkwam. Bij Tom was het aan het begin van zijn puberteit gebeurd. Die spoot, op z’n twaalfde, na een paar keer in het meertje, vier stralen per keer.’
‘Tjonge, wat je al niet meemaakt.’
‘Soms letterlijk. Tom is twee jaar jonger dan ik, normaal bemoeien meisjes zich niet met jongere jongetjes omdat ze te kleine spullen hebben. Maar ik heb een jaar of vier lang me ieder jaar wel een keer met hem bemoeid. Tja, ballen zo groot als die van zijn vader, een normaal pikkie, maar spuiten, geweldig. Vier enorme stralen.’
‘Daar kan ik niet tegenop. Jammer?’
‘Nee joh. Je begint net. We hebben het nog niet vaker dan drie keer op een dag gedaan, waarbij je steeds ook vier stralen haalde. Het wordt vast nog meer. En misschien veel meer in of na onze huwelijksnacht. Vrijen zal vast stimuleren dat er extra veel zaad bij je gemaakt wordt. Als ik het zeggen mag, bij echt neuken in plaats van afgetrokken worden.’
‘Oei! Ik kan me voorstellen dat me dat enorm zou stimuleren. Met wat zachts en warms helemaal passend om mijn stijve, met mijn eikel bloot, masserend, in plaats van vier vingers en een duim er aan trekkend.’
‘Oei. Ja. Masserend?’
‘Ja. Door je krampen, als je klaarkomt.’
‘Oei. Verlekker je niet te veel, dat duurt nog even.’
‘Toch vóór onze huwelijksnacht?’
‘O. Ja. Zo lang kan ik niet wachten.’
‘Januari?’
‘Wil je zo graag?’
‘Ja. Het lijkt me geweldig. Dat we dan zo dicht mogelijk bij elkaar zijn, innig omstrengeld heet dat. Tegen, op, om, in elkaar. Dat we dan tegelijk klaar kunnen komen. Geen voorzorgen meer hoeven te nemen, afgezien van jij de pil. Of ik niet per ongelijk bij je erin schiet, en waar mijn zaad blijft. En we het vast vaker zullen doen dan we nu scharrelen. Afgezien dat het al fijn zal zijn dat we veel vaker bij elkaar zullen zijn. Dag en nacht. Overdag is ook belangrijk, hoor. Het gaat me niet alleen om vaak vrijen. Maar om je gezelschap.’
‘Ja, bij mij ook. Overdag kan je, afgezien van andere dingen doen, ook praten over en nagenieten en vooruit genieten van lekker klaarkomen en jij lozen. Als het even kan tot je leeg bent. O. Schiet me te binnen, dat ik me eerder al met Tom bemoeid had. Volgende verhaal, je hebt het druk vandaag, maar anders vergeet ik het misschien. Je hebt het kennelijk nog niet gehoord. Rond Toms twaalfde verjaardag ontdekte oma, in het zwembad, dat Tom toch onverwachts grote ballen gekregen had. Direct na zijn geboorte was er natuurlijk al naar gekeken, het zou erfelijk kunnen zijn, maar toen had hij ze niet. Oma liet, op de kant, zijn moeder, Tamara, het controleren. Ze verwonderden zich erover, dat ondanks dat er nogal aan zijn ballen gezeten was, zijn pikkie niet hoger dan horizontaal kwam. Toen ze dat tegen Tom zeiden, gaf hij toe, dat hij dat vervelend vond. Hij mocht zo nog niet naar de jeugd van twaalf tot achttien bij het meertje, pas met een omhoogstaande stijve. Hij kon daar dus nog niet lozen, hij moest zichzelf een paar keer per week helpen, om natte dromen te voorkomen. Dat vonden oma en Tamara natuurlijk niet goed.’
‘Nee?’
‘Nee, dat is vrouwenwerk. Die horen zaadlozingen te veroorzaken en van die explosies mee te genieten. Na een korte beraadslaging besloten ze, dat Crystal, Emily en ik Tom iedere week een keer een behandeling moesten geven tot zijn pikkie hoog genoeg zou komen. Vast sneller dan bij maar afwachten.’
‘Welja! Een behandeling.’
‘Emily en ik besloten het de eerste keer samen te doen, je wist maar nooit wat voor streken Tom uit zou kunnen halen, zo goed kenden we hem niet. We mochten hem bij hem thuis mee de badkamer innemen, in ons blootje, natuurlijk. We gingen samen aan zijn spullen zitten, tot hij enthousiast tussen ons door zijn stralen eruit spoot. We hadden geen zin om lijdzaam te wachten tot hij weer een stijf pikkie kreeg, we namen hem mee naar zijn slaapkamer en leerden hem, op zijn bed, borsten masseren, likken en vingeren.’
‘Welja!’
‘Nou ja, we konden die middag niet naar het meertje, zo kregen we toch wat we wilden. En meer. En lekker op het droge. Terwijl Tom met de ene bezig was, sabbelde de andere aan zijn pikkie en masseerde zijn ballen. Zodra zijn pikkie weer stijf werd molken we samen weer zo veel mogelijk zaad uit hem. Weer op bed gaven we hem verder les, hij leerde snel, hij liet Emily en mij weer klaarkomen. We verklaarden hem geschikt om in het meertje aan meisjes te komen. Nog niet geschikt wat betreft zijn pikkie, we lieten het jongetje, lekker lui op bed op z’n rug liggend, weer kreunend klaarkomen en op een handdoek op zijn buik spuiten. We hadden zelf genoeg gehad, we vonden het voor die dag genoeg. De week erop ging Crystal naar hem toe. Ze had het er daarna niet uitgebreid over, maar ze was wel tevreden. De week daarna ging ik, Emily en ik wilden niet meer samen, we hadden elkaar bij Tom af en toe in de weg gezeten en op onze beurt moeten wachten, dat kon Tom natuurlijk niet tegelijk. En hij gedroeg zich keurig, was lief. En goed. Na Emily ging Crystal weer. We hoorden van haar, dat dat de laatste keer geweest was, zijn pikkie kwam genoeg omhoog. En zij wilde sowieso niet meer, Tom had gezegd dat hij verliefd op haar geworden was. Wat moest ze met zo’n jongetje, drie jaar jonger dan haar.’
‘Ik heb Crystal amper gesproken, ik heb wel gehoord dat ze verkering heeft met ene Tom.’
‘Ja, die. Ze zag en sprak hem af en toe, bij het meertje. Hoorde over hem, zijn eh hoge productie, en kon het ook niet nalaten om dat af en toe te controleren. Als hij de kans kreeg vertelde hij haar dat hij nog steeds verliefd op haar was. Maar hij viel haar niet lastig. Op haar achttiende besloot ze over het leeftijdsverschil heen te stappen, het zou ieder jaar nog minder belangrijk worden, en kregen ze verkering. Afgezien van dat hij een heel lieve jongen was, hij kon vaak.’
‘Tja.’
‘Hoor je te veel?’
‘Ik zal vast niet alles kunnen onthouden. Ik geniet er wel erg van dat je zo fijn vertelt. Maar eh ik vond het af en toe ook opwindend. Zou je me af willen winden? Terwijl ik lekker lui op mijn rug lig?’
‘Och, arme jongen. Nog niks, vandaag. Nou, er is een bed vlakbij.’
We gingen naar binnen. Zodra hij zijn zwembroek uitgetrokken had, ik mijn bikini, en hij op bed was gaan liggen ging ik wijdbeens op zijn bovenbenen zitten en gaf hem een beurt. Ik molk hem niet, evengoed produceerde hij vijf stralen.
‘Was je zo opgewonden?’
‘Tja, de hele middag verhalen waarin het vaak op z’n minst over strelen ging. En Tamara, die het gewoon over mijn ballen had. Tjonge, wat is dat lekker, zo veel klodders te voelen gaan.’
‘Ik heb horen zeggen, er zou een pijlglas op mannen moeten zitten, om te kunnen zien hoe vol ze zitten. Tja, en een knopje of zoiets, om die hoeveelheid over een in te stellen aantal keren te verdelen. Je kwam eerder maximaal op drie keer vier, vier keer drie zou beter zijn. Nu vijf. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.’
‘Ik ook. Als het op een dag maar twee keer gelegen kwam, zou twee keer zes ook niet slecht zijn.’
‘Nee. Maar we kunnen er niet veel aan doen. Hooguit soms voorzichtig zijn, om niet te veel te laten komen. Zullen we eten klaar gaan maken?’
‘Ik wil jou klaarmaken.’
‘O? Leg eens uit, voor jouw of voor mijn genoegen?’
‘Voor allebei. Lekker klaarkomen voor jou, ík geniet er van als je wat geil te keer begin te gaan, als je voelt dat je gaat komen. Tot je uitgekronkeld bent.’
‘Nou zeg!’
‘Schaam je maar niet, ik ben maar al te blij dat je er zo van geniet, het ook vaak wil.’
‘Zo’n succes was het anders vandaag niet, maar één keer.’
‘Dat kwam door het bezoek. En dat je me daarna erover bij wilde praten.’
‘Toch, Adam, als je wat wilt moet je erom vragen. Op één of andere manier.’
‘Dat deed ik toch?’
‘Ja, maar het had misschien eerder gekund. Mijn verhalen hoefden niet direct. We moeten het aantal keren over de dag verdelen, om het zo vaak mogelijk te kunnen doen. Je wilt vast wel aan het eind van een dag leegraken. En je gunt mij toch ook zo vaak mogelijk wat? We hoeven eh voorlopig niet zo ver te gaan als Thomas en Tamara, die zetten de wekker er een half uur vroeger voor.’
‘Doet hij een half uur over die zes stralen?’
‘Nee. Vast niet veel langer dan jij over vijf. Er komt een tijdje samen gezellig uithijgen bij.’
‘O. Ja. Eh ja. Die samen.’
‘Ja, nu gaat het bij ons nog ongelijk. Maar niet zo lang meer.’
‘December?’
‘Leuk geprobeerd, geile vent. Ik blijf in januari jarig.’
‘Vind je me geil?’
‘Steeds meer. Net weer, je gromde en schokte met je buik omhoog, toen je kwam. Samen zou dat wat woest kunnen worden.’
‘Lijkt me heerlijk.’
‘Het eten zo hopelijk ook. Trek wat aan, de gordijntjes zijn open.’
 

‘s Avonds

We hadden net gegeten en afgewassen toen er op de deur geklopt werd. Ik deed open.
‘Ha! Vicky. En Michel. Kom binnen.’
‘Als het gelegen komt.’
‘Ja, zeker.’
Ik draaide me even om.
‘Adam, dubbele koffie, graag.’
Ik liet Vicky en Michel binnenkomen en in de zithoek gaan zitten.
‘We zijn net klaar met eten en opruimen.’
Adam kwam bij ons zitten.
‘De koffie wordt gezet.’
‘Dank je. Adam, dit is Vicky. En haar verkering, Michel. Lui, dit is Adam. Nu heet hij alleen zo, hij is niet zo gekleed.’
‘Dat zullen we vast nog wel eens zien. Mijn moeder stelde onder het eten voor, dat we maar eens bij jullie moesten gaan kijken. Vroeg op de avond zou vast beter uitkomen dan later op de avond.’
‘Nu in ieder geval wel, Vicky. We hadden nog geen plannen. Andere dan wat we ’s avonds meestal doen.’
‘Toch niet alleen ’s avonds?’
‘Nee zeg. Je weet genoeg over spreiden over de dag.’
‘Ja, daar kwam ik al vroeg achter. Mams vertelde, dat ze jullie vanmiddag bezocht had na een tip van tante Maureen.’
‘Ja. Die was eerder geweest. Het leek haar beter dat je moeder in een wat rustigere omgeving dan in de Manor kennis met Adam zou maken.’
‘Als hij ook maar in de Manor komt.’
‘Ja ja. Dat mag hij al, hij heeft er al kennis gemaakt met opa en oma. Je moeder zei ook al dat ze hem daar zou willen zien. Enzovoorts.’
‘Dat enzovoorts zal oma al wel gedaan hebben.’
‘Ja, natuurlijk. Ze was net zo tevreden als ik. De instelling van Adam is, als hij hier geboren was had hij ook bij het meertje meegedaan. Hij komt voor mij, maar hij heeft er geen problemen mee om overal mee te doen.’
‘Adam, ik ben ook niet van hier. Dat zal jij vast je leven lang ook af en toe horen. Niet dat het je kwalijk genomen wordt, ze zeggen het als ze beseffen dat je niet zo veel van alles in en om het dorp kan weten als wanneer je er geboren bent.’
‘Nee, dat is nogal wat. Ook niet van hier?’
‘Nee, uit de stad. Vicky en ik kwamen elkaar in de eerste klas van de middelbare school tegen. Drie jaar geleden.’
‘Ik weet net wie iedereen is, al heb ik ze nog niet allemaal gezien. Hun leeftijden weet ik ook niet precies. Drie jaar geleden zullen jullie twaalf geweest zijn.’
‘Ja. Ze zeggen wel dat je op je twaalfde niet verliefd kan worden, maar Vicky’s ouders waren het al jaren eerder.’
‘Jullie werden het?’
‘Ik direct, Vicky langzamerhand. Ze wilde pas op haar vijftiende verkering met me. Maar eigenlijk hadden we het al eerder.’
Adam grinnikte.
‘Ik heb niet zo lang hoeven wachten. Maar een paar weken.’
‘Op jullie leeftijd gaat het misschien wat anders.’
‘Ik weet niet of het met leeftijd te maken heeft, ik geloof eerder dat alle verkeringen anders beginnen. Het hangt vast van veel dingen af. Bianca wilde het hoofdzakelijk niet eerder, omdat ze het te snel vond. Maar we wisten de eerste avond eigenlijk al, dat we bij elkaar wilden blijven.’
‘Blijven? Ik moest eerst in Vicky’s búurt zien te komen.’
‘Zo ver was ze toch niet weg? In je klas?’
‘In de klas niet, maar daarbuiten wel. Ik begon in een pauze een praatje met haar, maar ze kapte dat snel af. Als ik kennis met haar wilde maken moest ik maar ’s middags naar het meertje in Wellingten komen. Ik schrok me wezenloos.’
‘Je wist al wat over dat meertje?’
‘Niet veel meer dan dat het een naturisten- of natuurterrein was. Ze zei dat het wat anders was, ik moest maar op de Wellingten-site kijken. Als ik daarna nog wat wilde was er misschien met haar te praten.’
‘En dat deed je?’
‘Ja, ik bekeek die site zo snel mogelijk een paar keer. Ik besloot maar eerlijk tegen haar te zijn. Ik vertelde haar bij het volgende praatje, dat ik eigenlijk niet naar dat meertje durfde, of ze soms tips voor me had om me daar overheen te zetten. Omdat ik zo heel graag met haar kennis wilde maken. Als het niet anders kon, dan maar bij het meertje.’
‘Ik denk, dat je eerlijkheid wel gewaardeerd werd, ik vind ze hier allemaal eerlijk en soms schrikwekkend open.’
‘Schrikwekkend?’
‘Al meerdere vrouwen vroegen, vrij snel nadat ik ze ontmoette, of ik normale ballen had.’
Vicky en Michel grinnikten.
‘Aan jou, rechtstreeks?’
‘Soms rechtstreeks, anders, waar ik bijzat, aan Bianca.’
‘Je komt hier nog niet zo lang, maar Bianca is achttien, ze zal er wel snel achtergekomen zijn hoe het zat.’
‘De eerste avond al. We praatten een tijd heel fijn met elkaar, daarna nam ze me mee het meertje in.’
‘Haast, Bianca?’
‘Ik wilde alleen even weten, of het de moeite waard was om met die verder heel fijne kennismaking verder te gaan. Hij was ook steeds eerlijk, hij had me al verteld dat hij nog weinig met meisjes meegemaakt had. Net genoeg om te weten wat waar zat. Weinig praktijk dus, maar hij wist het meeste van de theorie wel. Ik verwachtte er dus weinig van, maar hij verraste me, hij was een erg snelle leerling. Alleen omdat hij erg beleefd was moest ik hem af en toe aansporen. In het kort, hij kon het prima, wat hij had was ook prima, en wat er bij hem kwam was ook meer dan ik verwachtte.’
Adam grinnikte weer.
‘Dat was erg kort, maar voor een goede verstaander vast duidelijk genoeg.’
‘Ja, Vicky snapt me wel.’
‘In ieder geval, dat je normale ballen hebt. Je hoeft er toch niet van op te kijken dat daar openlijk over gesproken wordt? Je weet vast al wel dat de vrouwen die je ontmoet hebt en ernaar vroegen je vroeger of later gaan bevoelen?’
‘Tja. Dat vind ik niet schrikwekkend, hooguit ontzettend vrij. Maar ja, dat is nu eenmaal de gewoonte hier.’
‘Waar je aan mee wil doen, zei Bianca. Voel je je ertoe gedwongen, omdat ze je anders vast niet zou willen?’
‘Wat ik wil is Bianca, al na een paar minuten nadat we in gesprek raakten. De rest is bijzaak voor me. Ik voel me nergens toe gedwongen, ik vind alles en iedereen ontzettend vrij, maar ik heb er geen enkel probleem mee om mee te doen.’
‘Ook in het begin niet, om in je blote kont een gesprek te beginnen met een bloot meisje?’
‘Nee, omdat die dat kennelijk normaal vond. Ik ga even iets terug. Ik hoorde vorig jaar van mijn vader dat hij nog een broer had, John, waarmee hij geen contact had. Ik werd wat nieuwsgierig, zocht op Internet en vond die broer. Op een site waarop onder andere zo typisch over een camping, waar die oom beheerder was, geschreven werd dat ik helemaal nieuwsgierig werd. Ik heb een bezoek aan die oom en die camping uitgesteld, om de afstand, tot ik van Liverpool verhuisd was naar Oxford, om daar te gaan studeren. Ik maakte op de camping kennis met mijn familie en nam op verschillende tijden een kijkje bij het meertje. Ik sprak er ook veel over met mijn familie, vooral met mijn tante Maureen. Ik schrok een beetje van hoe ze overal over praatte, ze had het gewoon ook over stijven, ballen en zaadproducties. Maar het schrikte me niet af. Ik was het helemaal eens met de manier van opvoeden van die Simone en hoe het principe daarvan doorgevoerd was in het dorp, in het bijzonder bij het meertje. Langzamerhand, aan de leeftijd aangepast, meer te weten komen en meer mogen. Aangevuld, natuurlijk, met de gebruikelijke seksuele opvoeding thuis. Bij het meertje viel me vooral de rust op, en de gezelligheid. En de beheerste opwinding. En natuurlijk dat de jeugd van twaalf tot achttien in het meertje deed wat ze daar mochten en die van achttien en ouder dat ook op de kant deden. Ik werd er jaloers op dat ik niet in dit dorp geboren was, ik had vast van jongst af aan enthousiast meegedaan. Dat deed ik dus de dag nadat ik mijn oom ontmoet gelijk maar. Ik had er geen enkel probleem mee om in m’n blote kont te lopen. Gelijk zonder handdoek, Michel. Ik vond het niet erg, hooguit even wat raar, om zichtbaar opgewonden over de zonneweide te lopen. Natuurlijk van het zien van veel moois, je ziet er ’s avonds nog meer dan overdag. Maar ik had niets bijzonders, zo liepen of zaten bijna alle jongens erbij.’
‘Je had vast wel wat bijzonders, een witte. Net als Michel in het begin.’
‘Ja, maar ik werd geeneens opvallend lang bekeken, Vicky. Door Bianca alsof ik aangekleed was, toen ik naast haar kwam zitten. Johnny parkeerde me daar, hij ging zelf wat verderop met Renita scharrelen.’
‘Je had vast haar rode pruikje al bewonderd.’
‘Ach, bewonderd? Genietend, ook van de andere aanwezige pruikjes en van meisjes die geeneens één hadden. Daar ging ik natuurlijk mee door, toen ik naast Bianca zat. Maar ik had er mijn aandacht niet bij. Ik ging helemaal op in ons gesprek. We vertelden elkaar om en om wat over onszelf. Ik, hoe ik op de camping gekomen was. En dat en wat ik studeerde. Zij vertelde, dat ze al werkte. Maar langzamerhand vertelde ze me wat meer over haar omstandigheden. Ik dacht steeds, ik ben al heel tevreden met een lief en vlot werkend meisje, met haar omstandigheden kan ik wel leven. Zij schepte er niet over op, ze zei, ik ben er ook maar terechtgekomen, ik moet en mag er meedoen. Ik doe ook maar mee. Natuurlijk niet met tegenzin, het is in de Manor hartstikke gezellig. Michel, ik snap dat jij meer moeite had dan ik om mee te gaan doen. Met twaalf zoiets voor- geschoteld krijgen is wat anders dan wanneer je negentien bent. Niet dat ik veel meegemaakt had, Bianca zei dat al. Maar ik was vast beter, uitvoeriger voorbereid. Ik had al bij het meertje kunnen kijken en, wat minstens zo belangrijk was, mijn tante had me op haar vrijmoedige manier er veel meer over verteld dan erover geschreven kon worden. En wat er onder water gebeurde en ’s avonds laat op de kant. Wat voor tips had Vicky voor je?’
‘Voornamelijk praktische tips. Ze vroeg me op haar kamer te komen. Ik moest me, met mijn gezicht naar de muur, uitkleden, een handdoek voor mijn buik houden en naast haar tegen het voeteneind van haar bed komen zitten. Ze was sneller uitgekleed dan ik en zat er al toen ik zo ver was. Dat was om na te doen dat ik me bij het meertje uit zou moeten kleden en dan, met die handdoek voor, ergens op de zonneweide moest gaan zitten. Daarna moest ik gaan staan, ze wilde voordoen hoe er in het meertje begonnen werd. Toen ik haar borstjes mocht strelen viel mijn handdoek op de grond en pakte ze eh me beet. Ik mocht ook even aan haar eh pruikje voelen. Dat vond ze genoeg. De rest merkte ik in het meertje wel.’
‘Bianca, vertel jij dat maar.’
‘Ja, goed. Adam, ik vind, dat Vicky toch wel al veel deed, op haar twaalfde, voor een jongen van buiten het dorp die ze amper kende. Ze was geeneens direct zo in hem geïnteresseerd als wij in elkaar. Ze heeft mij toen gevraagd hem zijn eerste keer mee het meertje in te nemen. Hij niet de eerste voor haar, dan zij niet de eerste voor hem.’
‘O. Dus jullie kennen elkaar ook al langer.’
Ik grinnikte.
‘Ja, van toen. Helemaal. Ook die witte van hem. Hij was waarschijnlijk niet zo’n snelle leerling als jij, hij kon het wel snel goed genoeg, wat hij had was voor zijn leeftijd ook genoeg en wat er bij hem kwam was ook genoeg.’
We grinnikten allemaal.
‘Spijt, Vicky?’
‘Van wat?’
‘Dat je niet als eerste met hem het water inging?’
‘Nee. Er kwam bij, dat hij al gek op me was, ik wilde niet dat het nog erger werd als ik hem in zou weiden.’
‘Dus moest Bianca het met die amateur doen.’
‘Ze moest het niet, ik nam aan, dat ze af en toe een jongetje wel wat wilde leren.’
Ik grinnikte.
‘Ja hoor, dat heb ik pas nog gedaan.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik kwam al veel langer dan Vicky bij het meertje. Dan kan je het wel hebben als het een keer wat minder goed gaat. En de reactie van zo’n jongetje, als hij klaarkomt, is wel grappig. Zelfs als hij zichzelf eerder geholpen heeft, een hand van een meisje om zijn zak en zijn stijve is heel wat anders. Hij komt vast heftiger en er komt meer. Qua grootte van ballen heb ik, afgezien van de bekende gevallen, nooit een verschil gevoeld, maar stijve pikkies van jongetjes van twaalf zijn vergeleken met die van Adam van negentien een beetje zielig.’
‘Je hebt je anders ooit wel met zo’n pikkie en extra grote ballen vermaakt, heb je verteld.’
‘Met zo’n combinatie wel, Adam. En de bijbehorende hoge productie.’
‘Je hebt het vast over Tom.’
‘Ja, je broer. Dat verhaal zal je wel kennen.’
‘De rest ook. Het is toch geen incest, als ik in het meertje met hem doe wat alle meisjes met hem willen doen? Die combinatie blijft iets aparts. Jongens hebben graag hun handen vol, een meisje ook graag een handvol. Bij Michel en zeker Tom niet, bij andere moest ik soms goed zoeken voor ik hun ballen in hun zak voelde.’
‘Tja, sommige hebben een ruimere zak dan andere. Die van Tom en je vader zitten helemaal vol. Nou, je voelt en je doet maar. Zolang je broer het maar niet met meer dan een vinger bij jou doet.’
‘Natuurlijk niet. Michel de eerste jaren geeneens.’
‘Wacht daar maar zo lang mogelijk mee. Hoe langer je wacht, hoe meer hij dan heeft en kan. Als je onder de achttien bent krijg je er hooguit één van zeventien te pakken. Erg zichtbaar is het niet, maar ze worden daarna nog ietsje langer en ietsje dikker. Misschien net zo’n verschil als tussen één van twaalf en één van vijftien, zo goed weet ik dat niet meer.’
‘Dat klopt zo ongeveer wel. Bij Michel. Sorry, lieverd, dat we het weer over je onderdelen hebben.’
‘Dat geeft niet. Maak het bij de volgende behandeling daarvan maar goed.’
‘Behandeling kan niet alleen met de hand, het kan ook mondeling, als je snapt wat ik bedoel. Vicky, uiteindelijk maakt het niet veel uit hoe groot een stijve is en ballen zijn. Als je het van elkaar en met elkaar maar lekker vindt.’
‘Ja, daar is niks mis mee. Ik ben langzamerhand net zoveel om Michel gaan geven als hij om mij. Ik heb het een tijdje wat moeilijk gehad met wat het met ons moest worden. Hij moest nog zo lang studeren voor hij wat kon verdienen. Na de school in de stad een jaar of zes op de universiteit voor basisarts, dan nog drie jaar voor huisarts. Ik wilde wel voor doktersassistente gaan leren, dat duurde niet zo lang. Twee jaar. Maar daarna zou ik nog een baan moeten zoeken, wie weet waar, en van dat salaris zou ik ons vast niet kunnen onderhouden. En het was maar de vraag of zijn of mijn ouders bij zouden willen dragen, alleen omdat we zouden willen trouwen voordat Michel een baan had. Zijn en mijn ouders zijn ook niet jong getrouwd.’
‘Nee. De jouwe op hun vierentwintigste, weet ik. Die van jou, Michel?’
‘Nog later. Iets voor het eind van hun studies. Voor huisarts.’
‘Tja. Maar, Vicky? Je hebt het moeilijk gehád?’
‘Ja. Eh ik wil het jullie wel vertellen, maar hang het niet aan de grote klok. We waren bij de huisarts geweest. Die vertelde wat over die opleidingen. Waar ik niet vrolijk van werd. Niet zo lang daarna moesten we bij je opa komen. Als ik zeg, je opa, dan bedoel ik ook je oma.’
‘Ja, die doen veel samen Ze hadden wat gehoord, denk ik.’
‘Ja. Je zit dichter bij het vuur dan ik, je zal wel eens gehoord hebben dat ze, soms samen met mijn moeder, mensen hielpen.’
Adam en ik keken elkaar even aan.
‘Het bekendste is hun hulp voor de tante van Adam.’
‘Ja. Ze hadden over ons gehoord. En bedacht of ze wat konden doen. Ze waren aan het bellen gegaan. Misschien met mijn moeder. Die zal wel gemerkt hebben dat me iets niet lekker zat, maar ik had haar er niets over verteld. En ze hadden de dokter gebeld, snapten we al gauw. Die wist dus wat meer van ons. Maar opa had bij hem doorgevraagd en wat kunnen regelen. Ik mag na mijn opleiding bij de dokter aan het werk. Dan krijg ik dus gelijk al een baan in het dorp. Geweldig, hè?’
‘Ja. Alvast gefeliciteerd.’
‘Maar dat was nog niet alles. Opa ging stap voor stap verder. Iedere keer werden we nog blijer. Michel kan bij de dokter zijn huisartsenstage doen. En omdat hij daarvoor één of twee keer in de week voor een college naar de universiteit in de stad moet kan hij dan een autootje van de familie Wellingten in bruikleen krijgen. Hij kan niet met zijn studieboeken op de fiets. Wat doordacht, hè? En ook geweldig fijn. Michel dan ook meestal in het dorp.’
‘Tjonge. Ja. Waar is jouw opleiding?’
‘Ook in de stad, maar ik kan het makkelijk op de fiets af. Nog meer. Na zijn stage wil de dokter met pensioen, Michel kan dan zijn praktijk overnemen.’
‘Tjonge.’
‘Nog meer. Veel meer. Het huis van de dokter is een huurhuis. Opa laat dat rond mijn achttiende geschikt maken voor bewoning door twee gezinnen, één voor de dokter, één voor ons. De huur kunnen we dan delen met de dokter. Dan zouden we kunnen trouwen en erin trekken. Later, als de dokter weg is, kan er uitgebroken worden om er één woning van te maken. Dan heeft Michel ook een normaal salaris en kunnen we de hele huur betalen. Mooi, hè?’
Ík zag, dat Vicky een hand van Michel pakte en tranen in haar ogen kreeg. Ik ook bijna.
‘Wat geweldig, zo veel bij elkaar. En jullie dan al bij mekaar.’
‘Ja. Eh wat zijn jullie plannen? En hoe zit het met deze caravan?
‘Wij zijn ook door opa geholpen. Hang dat ook niet aan de grote klok. Het zat Adam niet lekker, dat hij ieder weekend als hij bij mij wilde zijn bij Johnny moest logeren. Maar een eigen onderkomen kon hij niet betalen. Adam kreeg ook een autootje in bruikleen. Van wat hij daardoor bespaart kan hij meebetalen aan deze caravan.’
‘O. Ik wist niet hoe het zat. Meebetalen?’
‘De helft betaal ik. Ik werk al, ik heb salaris. Als opa iemand helpt mogen er best anderen van meeprofiteren. Zoals, eigenlijk wil hij jou helpen, Michel profiteert mee.’
‘Zonder Michel had ik geen hulp nodig. Of gewild.’
‘Dat weet hij ook wel. Maar hij wil een goede reden hebben om het voor zichzelf te kunnen verantwoorden. Die auto’s worden door de hele familie Wellingten wereldwijd betaald, maar die weten van niets, het is een boekhoudtruc. Een huis renoveren is ook niets bijzonders. Vicky, Adams tante is niet alleen dankbaar voor de hulp die ze kreeg, ze was en is veel meer ontroerd door de moeite die er voor haar gedaan werd. Ze hoefden niets te doen, maar ze deden het totdat ze er zeker van waren dat het verder wel goed zo gaan. Zo denken Adam en ik er ook over.’
‘Dank je wel, daar heb je me mee geholpen. Zo zal ik dat ook doen. Ik weet dat ze er niet van gediend zijn om, volgens hun, overbodig bedankt te worden. Mijn moeder is wat dat betreft nog erger. Die wordt na meer dan een kort dank je wel al giftig.’
‘Ja, ik weet het. Ergens is het grappig, maar je kan met haar geen grapjes maken.’
‘Jawel hoor. Maar niet over haar werk.’
‘Tja, als ik met haar praat blijft het meestal bij wat serieus. Vaak over seks en zo. Er is bij ons óók nog meer. Als Adam uitgestudeerd is kan hij bij de familie solliciteren naar een baan bij de beheerder van het familiekapitaal. Hij heeft dan een uitstekende kans om aangenomen te worden.’
‘Ja, vast. Om jullie allebei te helpen.’
‘Het helpt Adam nu al. Vast hetzelfde als Michel al geholpen is. Ze hebben allebei een doel ná hun studie, waardoor hun studie hun niet zwaar zal vallen.’
‘Ja, die vooruitzichten helpen vast.’
‘Ik heb beloofd om niet voor mijn twintigste te trouwen. Ze gokken natuurlijk bij iedereen wat ze denken wat gezien de omstandigheden het beste is. We hebben het verder nergens over gehad, maar ze weten ook wat ik weet. Als je het niet kan laten, begin dan te vrijen met een feestje. En doe het daarna vaak, als vervanging van een ontmaagding in de huwelijksnacht.’
‘Ik heb het er wel met ze over gehad. Het is nog ver weg, maar ik zie het daarvan komen, omdat de studie van Michel zo lang duurt.’
‘Ik zag het er ook van komen. Al eerder, maar zeker toen we de caravan kregen.’
‘Kregen? Jullie betalen huur.’
‘De beschikking erover kregen. Op verzoek van opa wordt er voorlopig niet steeds een caravan een week vrijgehouden, om die een extra schoonmaakbeurt te geven. Zo konden wij er snel één eh in gebruik nemen, de camping is nog maanden volgeboekt.’
‘O. Zo. Tja, een mooie plek hier. Met een bed in de buurt.’
‘Dat en het meertje in de buurt, waar we ’s avonds mogen komen, en waar je dan nogal wat ziet, maakt het moeilijker om vol te houden. Adam en ik hadden afgesproken het proberen uit te houden tot ik negentien was. In januari.’
‘Tja, jullie zijn ouder dan wij. En je bedoelt vast, dat je ze bij het meertje ziet vrijen.’
‘Ja. Niet alleen getrouwde stellen, ook die met verkering. Het wordt steeds normaler om er voor je trouwen mee te beginnen. Maar niet te vroeg. Je weet nooit genoeg van iemand om ze advies te geven, ze kunnen het vaak zichzelf geeneens. Maar voor je achttiende lijkt het me voor niemand verstandig.’
‘Het lijkt me dan wél verstandig als je daarna lang zou moeten wachten op je huwelijk. Dan kan je het vaak doen, als die vervanging van een ontmaagding in de huwelijksnacht.’
‘Dat lijkt me ook gezonder dan te blijven scharrelen en je steeds in te moeten houden om niet dat laatste te gaan doen. Het is lichamelijk zo’n kleine stap. Het zou geen kunst zijn om er al op je twaalfde mee te beginnen en het zes jaar langer te kunnen doen. Maar een goede kennismaking is erg belangrijk om lang bij elkaar te kunnen blijven.’
‘Ik geloof niet dat Adam en jij elkaar al lang kennen.’
‘Nee. Erg kort eigenlijk. Maar het zat ontzettend snel al goed tussen ons. Ik denk, dat het komt door onze instelling, hoe we omgaan met anderen waar we toevallig bij in de buurt gekomen zijn. Adam dacht in het begin even, dat ik een gewoon werkend meisje was. Ik heb hem uitgelegd, dat ik niet meer deed dan meedoen met de familie waarin ik terechtgekomen was. Adam voelde zich al snel zo goed thuis bij het meertje en bij mijn familie, dat hij graag mee wilde doen. Het gaat hem ook niet om de voordelen die eraan verbonden zijn, er horen ook verplichtingen bij. Zoals je inspannen om het voor iedereen in je buurt zo fijn mogelijk te maken.’
‘Één van de motto’s van Simone.’
‘Ja. Ik wilde Adam nog een paar dingen, die zijn blijven hangen, vertellen. Ik weet niet precies hoeveel jullie weten.’
‘Vast niet alles.’
‘Wat is er blijven hangen? Hangborsten?’
‘Die in mijn gedachten zijn blijven hangen, bedoel ik, Adam. Hangborsten zal je weinig zien, vanaf dat meisjes bij het meertje komen worden hun borstjes regelmatig gemasseerd. Dat is goed voor de doorbloeding, daar worden ze stevig van. Net zoals de pikkies van jongens, bovendien bevordert dat hun zaadproductie. En de krampen bij klaarkomen schijnen ook geen kwaad te kunnen.’
‘Jongens moeten daar langer van bijkomen dan meisjes.’
‘De krampen zullen ongeveer dezelfde zijn, bij jongens is er tegelijk meer aan het werk. De borsten van oma Simone werden in haar jeugd niet gemasseerd, voor zover we weten. Wel dat haar moeder haar rond haar achttiende naar een kledingadviseur stuurde. Ze wist niet hoe ze zich moest kleden, ze hoorde steeds, die heeft uiers. Die kledingadviseur adviseerde haar, om niet te proberen de grootte van haar borsten te camoufleren, maar er zo veel mogelijk van te laten zien. Dat deed ze, is ze blijven doen. Sinds die tijd werd ze niet meer meewarig bekeken, maar door mannen bewonderd, ook om haar lef, en door vrouwen benijd. Ze zei zelf, het showen compenseert het sjouwen.’
‘Dat sjouwen geloof ik, sinds ik die van je oma Renee beetgehad heb.’
‘Die heeft volgens opa twee maten kleinere, maar als je ze niet naast elkaar zag leken ze even groot. Hij zag ze wel naast elkaar, in hun tuin in Boston. En zijn dochter en aanstaande dochter met normale borsten. Hij zal toen al wel overal aan gevoeld hebben. Renee had Simone ontmoet en was door haar mee naar huis genomen. Ze waren niet jaloers op elkaar, wat er gebeurd was was gebeurd. Toen Simone jaren daarvoor van Holland naar de States emigreerde kwam ze op de boot een arts tegen, die ook emigreerde. Ze kregen verkering, omdat ze elkaar lichamelijk aantrekkelijk vonden. Meer niet, daarom spraken ze af dat het platonisch zo blijven, dus alles kon behalve vrijen.’
‘Dat moet je maar vol kunnen houden.’
‘Ze hoopten allebei dat ze over een niet al te lange tijd een echte verkering zouden krijgen. Nadat Stefan door een verkeersongeluk overleden was kwam Simone in aanraking met Mark. Eh eerst figuurlijk, daarna letterlijk. Ze trouwde met hem. Als maagd. Ze wist dat hij dat niet meer was, hij had haar verteld over zijn jeugdzonde met Renee en was getrouwd geweest.’
‘Dat tweede was een goede reden, ze zal wel zo nuchter geweest zijn om hem die eerste reden niet kwalijk te nemen, dat was ruim voor haar tijd geweest.’
‘Net zoals jij mij niets kwalijk neemt?’
‘Nee, dat je vanaf je twaalfde aan jongens zat en andersom, was geen jeugdzonde.’
Adam grinnikt even.
‘Alles gebeurde open en bloot. Als ik hier geboren was had ik niet, zoals nu, honderden zaadlozingen achtergelopen. De meisjes hier, en jij, zijn door mijn afwezigheid niet tekort gekomen.’
‘Ík had je toch wel graag eerder ontmoet. Niet persé al op m’n twaalfde, op m’n vijftiende of iets daarna. O nee. Je spoot vanmiddag al vijf keer, als ik eerder met je begonnen was haalde je misschien de zes al.’
‘Kan hij het al vijf keer?’
‘Ja, we weten alleen niet of hij vaker en het iedere dag zou kunnen. Als het me te veel wordt ga ik je moeder wel om raad vragen, Vicky. Die geniet er toch van?’
‘Ja, ze blijft het doen, ondanks dat ze al ingehaald hebben wat ze gemist hebben door pas op hun vierentwintigste ermee te beginnen. En vraag Maureen maar hoe vaak die op een dag klaarkomt. Meer dan de drie keer die John kan lozen, ze geniet vaker van met of op hem wippen.’
‘Tja. Er wordt veel verteld, maar niet alles. Zoals Maureen gewoon verteld dat ze vaker dan drie keer op een dag klaarkomt, maar niet precies hoe vaak. Francis kan niet vertellen hoe zo’n extra lange binnenin aanvoelt, ze heeft nooit een normale gehad. Oma Renee wel, maar die zegt, dat was te lang geleden, ik weet wel dat ik nu net zo veel van een extra dikke geniet als van veertig jaar een extra lange.’
‘Tja, je hoeft je hier, op wat details na, weinig af te vragen. Je ziet veel en je hoort veel.’
‘En je voelt soms wat. Eh.’
‘Michel, ga je mee? Zo te horen wil Bianca wel wat. Adam vast ook, proberen of het weer vijf keer lukt.’
‘Er kan op je kamer wel weer wat, hè?’
‘Jij vast weer vier keer.’
Vicky en Michel namen afscheid.

‘Adam, ga je mee naar bed? Klaarkomen en jij je achterstand inlopen?’
‘Dat inlopen schiet niet op, met zo vaak bezoek. En we blijven zelf ook aan het praten. Dat vind ik wel belangrijker, hoor.’
‘Ja, fijn, ik ook. Ik hoef alleen maar wat uit mijn geheugen op te diepen, jij moet, wilt het aanhoren en moet dat ook ver- werken. Daarom zal ik meestal wel beginnen over scharrelen. Erg?’
‘Het zal wel niet zo mannelijk zijn, maar ik vind het niet erg. Misschien verandert het ooit, ik ben inderdaad vaak aan het nadenken. Zelfs als ik je zie ben ik vaak tegelijk met mijn gedachten bij één of ander verhaal. Ik hoop, dat je je niet tekort gedaan voelt.’
‘Nee, ik vind het prima zo. Als ik denk dat ik tekort kom vraag ik er toch om? En jij niet mannelijk? Je kan me dan geven, met me doen wat ik wil. Eh bijna, later pas alles.’
‘Ja, nu oefenen.’

Ik kwam net zo lekker klaar als anders, maar tot onze beider verbazing spoot Adam er weer vijf stralen uit.
‘Oef. Wat lekker weer, zeg, zo veel. Deed je extra je best, schat?’
‘Nee, geeneens. Het was geen leeg melken. Of voel je je dat al?’
‘Eh nee. Joost mag weten hoe dat werkt. Thomas weet waarschijnlijk ook niet waarom er bij hem steeds zes stralen komen en niet gelijk veel meer.’
‘Een voorraadkamertje zal een bepaalde inhoud hebben, maar kan waarschijnlijk bij klaarkomen maar in beperkte mate krim- pen.’
‘Ja, zoiets. En hoe vaak het kan ligt natuurlijk aan de zaadproductie.’
‘En die zal wel hoger zijn als een man vaker aan seks denkt.’
‘Ja, vast. John krijgt er, na drie keer klaarkomen, toch nog een stijve van.’
‘Het zal wel net zo’n raadsel blijven als waarom sommige vrouwen van één zaadlozing zwanger kunnen worden en andere er jaren op moeten wachten.’
‘Wat zou jij willen? Wanneer en hoeveel kinderen?’
‘Na je afstuderen een jongen en een meisje. Jij?’
‘Ik heb het me nog nooit afgevraagd. Wat jij wil vind ik best.’
‘Voor wat het eerst heb ik geen voorkeur. Richard is ouder dan ik, maar Emily is ouder dan Alex. Ik heb nooit gemerkt dat dat wat uitmaakte. We hebben het er voor die tijd nog wel over, laten we dit maar als grove planning houden. Nu ik het over een oudere broer heb, moet ik aan oma Renee denken. Die had er ook één. Waarvan ze meer over seks van leerde dan van haar ouders. Die letten amper op hun kinderen. Waardoor die hun gang konden gaan.’
‘Wat ik weet, op haar zestiende vrijen, neuken zei je, met je latere opa. Ze zit er geeneens mee om het daarover te hebben. O ja, dat was voor de opvoedende invloed. Niet te vroeg, te vaak, te ver gaan.’
‘Dat hoorden mijn ouders al op hun achttiende van haar, toen ze bij hun thuis opdook. Ze wisten van hun vaders jeugdige vrijen met haar, toen hoorden ze het van haarzelf. En ook hoe ze ertoe gekomen was. Van hun vader wisten ze het, ze had hem toen verleid. Ze was altijd al geïntrigeerd geweest door pikkies. Ze zat eraan als ze maar de kans kreeg. Rond haar tiende werd ze nog nieuwsgieriger. Dat is niet abnormaal, wel wat ze deed. Ze overviel haar broer onder de douche, zij ook in haar nakie. Hij liet haar met zijn pikkie spelen. Dat bleef ze daarna proberen, als ze maar de kans kreeg. Na een tijd zei hij, dat ze moest stoppen, anders zou hij klaarkomen en gaan spuiten. Dat wilde ze wel zien. Na wat aarzelen mocht ze het één keer doen, vaker vond hij niet gepast van een zusje. Daarna probeerde ze ieder pikkie wat ze te pakken kon krijgen stijf te krijgen.’
‘Te pakken kon krijgen?’
‘Bij spelletjes, bijvoorbeeld verstoppertje spelen, of in een hutje in een bos. Haar broer had haar verteld, dat hij met meisjes deed wat ze maar wilden. Wat precies zou ze later wel achter komen. Al gauw snapte ze, dat ze zo’n stijf pikkie in haar gaatje kon stoppen. Ze vroeg die jongetjes altijd wel eerst of ze al konden spuiten. Zo ja, dan moesten ze een condoom om. Ze weet niet meer wanneer het veranderde van dat ze zich lekker gekieteld voelde in klaarkomen. Ze vertelde haar broer daarover. Die verlinkte haar aan hun ouders. Die gaven haar de pil, nadat ze de eerste keer ongesteld was geworden. Haar stoppen deden ze niet, om één of andere reden. Ze deden er zelfs niets aan dat Renee een kamer aan de achterkant van het huis had, op de begane grond, waardoor jongens ongemerkt door een raam haar slaapkamer in konden komen. Ze kreeg jongens zo ver, dat ze alleen kwamen als ze van haar een SMS gekregen hadden. Dat deed ze vaak, maar nooit één twee avonden achterelkaar. Dan konden ze een dag weer opladen. Opa, Mark, ontmoette ze in een disco. Ze deed alsof ze aangeschoten was en liet zich thuisbrengen. En in bed stoppen, waarvoor hij haar uit mocht kleden. Ze zorgde ervoor dat hij genoeg zag en liet hem na een paar dagen opdraven. Ze deed alsof ze een praatje wilde maken maar het draaide al snel uit op scharrelen, Mark had te veel gezien om niet wat te proberen. Zij probeerde hoe vaak hij op een avond kon lozen en haar kon vingeren. Dat was meer dan ze verwachtte. Na nog een paar avonden liet ze hem weer komen, liet hem een keer lozen en zo gauw hij weer wat kon zich op hem spiezen. Ze was niet gewend om te wachten, had altijd zelf toegegrepen. En hij zal wel te traag, vast te beleefd geweest zijn het zelf te doen. Hij was nog maagd, wat ze geeneens vermoedde, door zijn gedrag de keer ervoor. Dat hoorde ze pas, toen ze hem weer ontmoette, bij hem thuis.’
‘Schrok ze daarvan of maakte haar dat niet uit?’
‘Ze vertelde hoe het op dat hoogtepunt gegaan was. Ze was wijdbeens op hem gaan zitten en vroeg of hij erin wilde. Hij had gezegd, maar dan ontmaagd ik je. Ze zei, dat waardeer ik nog steeds, maar ik zei toen, je bent niet de eerste en liet me op je zakken. Ja, zei Mark, ik kreeg de tijd niet om te zeggen dat ik nog wél maagd was. Daar schrok ze enorm van. Als ze dat geweten had, of vermoed had, had ze hem meer tijd gegeven.’
‘Tja. Het is maar de vraag wat er dan gebeurd zou zijn.’
‘Wat had jij gedaan?’
‘Ik? . . . Tja, zestien . . . Met mijn stijve vlak voor een gleuf? . . . Nou ja, eerlijk gezegd, ik zou haar niet tegengehouden hebben.’
‘Dat zei Mark toen ook. Hij had het haar nooit kwalijk genomen. De rest weet je. Ze gingen er een paar maanden mee door voor ze hem dumpte, omdat ze om hem begon te geven. Ze wilde nog geen verkering, alleen maar vaak klaarkomen. Daarna kwam ze langzaam bij haar verstand en trouwde een paar jaar later. Mark ook. Enzovoorts. Tja, af en toe zegt iemand of zijzelf er nog iets over. Wat je een keer hoorde, ze plaagde opa met dat hij van haar vrijen geleerd had.’
‘Moet je dat leren?’
‘Ik denk het eigenlijk niet. In het meertje had ik al gauw door, dat ik moest letten op het gehijg en gekreun van een jongen, om het zo lekker mogelijk voor hem te doen. Andersom zal dat ook wel het geval zijn.’
‘Ja.’
‘O. Doe je dat? Ik heb het nog nooit aan een jongen gevraagd.’
‘Ja, dat doe ik. Ik wil het nergens mee vergelijken, maar bij ieder spelletje wat je niet alleen speelt let je op de reacties op wat je doet. Na het oefenen in het meertje kan vrijen niet zo moeilijk zijn.’
‘Nee. Hopelijk lekkerder.’
‘Ik heb meer dan hoop, ik weet het zo goed als zeker.’
‘Ik heb er eigenlijk geen idee van, hoe het zal voelen als je eh bij me naar binnen komt. Ik weet het van tampons en vingers, een stijve is heel wat dikker. Er moet wrijving zijn, anders kan er niet gestreeld worden. Maar hoeveel? Zou ik me opengedrukt voelen? Veel verder dan een tampon of een vinger? En dieper?’
‘Ik denk, dat je je voor niets ongerust zit te maken. Je moet nog vaker dan ik gehoord hebben dat het altijd precies past.’
‘Ja, dat is zo. Probeer eens twee vingers?’
‘Wat? Eh met twee vingers?’
‘Ik heb er nog nooit wat over gehoord. Misschien durft niemand te zeggen dat ze het zo doen.’
‘Ach, waarom zouden ze niet. Ze hebben het wel over het op z’n hondjes doen.’
‘Zou je dat willen?’
‘Lieverd, je wilt toch alles wel een keer proberen? Als je iets niet fijn vindt gaan ermee stoppen en het dan zo niet meer doen?’
‘Ik kan me niet voorstellen dat op een andere manier lekkerder zou kunnen zijn dan eh het normale standje.’
‘Dat weet je daarna pas.’
‘Ja, dat is eigenlijk wel zo. Probeer je nu wat?’
‘Vast alles wat je wilt, schat.’
Wat ik deze keer wilde vond ik niet zo’n succes, veel verschil tussen één of twee vingers voelde ik niet en m’n doos werd door zijn overige vingers niet zo lekker gestreeld. Ik moest maar wachten tot hij het zou doen met wat ervoor ontworpen was. Daar speelde ik weer een keer mee, op zijn verzoek op zijn bovenbenen zittend, tot hij vier behoorlijke ladingen en een kleinere op de handdoek op zijn buik gespoten had.
‘Je hebt vandaag alweer meer dan drie keer drie gehaald. Ben je nu leeg?’
‘Ik weet het niet. Die laatste klodder was niet zo’n grote, hè? Misschien zou er over een tijdje nog weer wat komen, als er ondertussen ook nog wat aangevuld werd.’
‘Lieverd, vind je het erg als ik daar nu niet op wacht? We krijgen er in de toekomst vaak genoeg de tijd voor.’
‘Hoe eerder je ’s nachts hier blijft slapen hoe eerder dat kan.’
‘Ja, dat snap ik. Maar ik moet het ook uithouden tot januari. Laten we zeggen, ongeveer vanaf halverwege nu en dan?’
‘Tja, dat zal wel verstandig zijn.’
‘Ik denk, dat jij je dan wel goed kan beheersen, maar het zal voor jou toch ook steeds moeilijker worden om niet te gaan vrijen?’
‘Moeilijk kan het al niet voor me worden, schat, ik houd het alleen maar vol omdat jij het nog niet wilt.’
‘Omdat ik het nog niet wil doen. Je twee vingers deden me nog meer dan één verlangen naar die lekkere van je die vast precies in me gaat passen.’
Ik stond op, trok de dekens over hem heen en kuste hem met een tot morgen.

4e Zondag

‘s Morgens

Direct nadat ik wakker werd vroeg ik me af of het door de wekker kwam of niet, want ik kon me niet herinneren dat ik hem gehoord of uitgezet had. Ik keek erop. Ruim een uur voor hij af moest gaan. Ik pakte mijn horloge dat naast de wekker lag en keek daarop. Dezelfde tijd als op de wekker. Tja, kon gebeuren. Ik had kennelijk zo goed geslapen dat het een uur minder kon dan normaal. En nu? Ik was te wakker om te proberen nog een uurtje te gaan slapen. Ik begon maar met onder de dekens uit te komen en op de rand van mijn bed te gaan zitten. Ja, zondag. Adam was er. In de caravan. Ik herinnerde me hoe hij me verrast had, in Oxford, en besloot hem te gaan verrassen. Ik kleedde me aan en sloop naar beneden. Net voor ik de voordeur open zou doen herinnerde ik me het alarm. Ik keek op het paneeltje naast de deur. Het actieflampje knipperde, ik moest het alarm dus uitschakelen. Ik moest even nadenken hoe, want het was lang geleden dat ik dat had moeten doen. Het alarm stond overdag normaal uit, tot ’s avonds laat de butler of zijn plaatsvervanger weg ging. De code schoot me te binnen, de rest was simpel. Ik tikte de code in en de drukknop voor één minuut alarm uit. Dat was tijd zat om buiten te komen, ik stond al snel op het bordesje. Ik keek opzij. Ja, mijn fiets stond er nog. Natuurlijk, niemand had het lef om die te jatten, hij was te herkenbaar als fiets van de camping. Maar wegwezen, voor er iemand kwam die me zag en zou gaan mopperen dat ik de fiets niet voor de nacht in de garage gezet had. Ik fietste op m’n gemak richting camping. Langs de garage het bos door en de Wellingten Avenue op. Het was heerlijk weer, al aardig warm. Aan het eind van de Avenue sloeg ik linksaf, de weg naar de camping op. Vanaf halverwege, in de bocht, hoorde ik weer het gezellige kabbelen van het beekje. Ik reed achterom de receptie, achter de caravans langs. Plotseling schrok ik, ik moest vol in de remmen, want er sprong iemand van tussen de caravans voor mijn fiets. Ik kwam met een schuiver op het gras tot stilstand en ging naast mijn fiets staan.
‘Hé, idioot, wat moet dat?’
‘Houd je mond. Ik ben van de bewaking. Geef me je papieren.’
[Van de bewaking! Aan me nooit niet. Nog slecht gekleed ook. Wat was nummer één? Ja, afstand houden.]
Ik schoof mijn fiets voor me, tussen de idioot en mij.
‘Vertel geen onzin. Je bent niet van de bewaking.’
[Nummer twee? Alarm]
Ik zocht naar mijn telefoon, in de binnenzak van mijn overgooier.
‘Houd je handen stil.’
‘Ik moet mijn papieren toch pakken?’
Ik hield mijn hand in mijn overgooier, vond de telefoon en drukte op gevoel de alarmtoets in. Zodra de idioot mijn kant op begon te bewegen kieperde ik mijn fiets naar hem toe.
[Dat zal hem wat op afstand houden. Nummer drie? Hulp roepen]
Ik riep, zo hard mogelijk, twee keer, hulp.
‘Houd je mond, of ik timmer hem dicht.’
‘Nog even.’
Ik riep, zo hard mogelijk, twee keer, hierheen. De idioot gooide mijn fiets niet opzij, maar probeerde er overheen te stappen. Hij bleef met een voet in het frame hangen en struikelde. Voor hij zich kon herstellen sprong er van achter hem een man op hem, twee andere mannen kwamen van achter me en grepen de idioot ieder bij een arm. Ze dwongen hem op de grond. Nog een paar mannen, die aan kwamen lopen, gingen op zijn benen zitten.
[Prima. Alles onder controle]
‘Geweldig, heren. Dank jullie wel. Houd hem zo vast.’
Ik haalde mijn telefoon uit mijn overgooier en hield hem tegen mijn oor. Ik hoorde, Hulp nodig? Geef antwoord. Hulp nodig? Geef antwoord.’
‘Met Bianca. Op de camping. Bij nummer eh acht. Ik heb hulp nodig voor de afvoer van een gepakte aanrander. Verder alles in orde.’
‘Met Thomas. Fijn. Hulp is al onderweg. Bel weer als het nodig is of als je nieuws hebt.’
‘Ja. Dank je.’
Ik zette mijn telefoon uit, stopte hem weer in mijn overgooier en keek over de akkers de Wellingten Avenue af. Aan het begin daarvan zag ik twee auto’s aan komen rijden, de voorste onmiskenbaar een Rolls. Uit een zijstraat schoof er een auto de Avenue op, richting camping en accelereerde zo snel dat de Rolls niet af hoefde remmen.
‘Houd hem zo, heren. Hulp is onderweg, is al in zicht. Jongens van de garage.’
De heren grijnsden naar me.
‘Één van de Wellingtens, hè? Ongedeerd?’
‘Ja, jullie waren er snel bij. Bedankt. Het lijkt me een zwerver.’
‘Het lijkt me op minstens een poging tot aanranding. Of beroving, maar staat minder straf op.’
‘Mijn opa regelt wel een advocaat, die kan dat uit zoeken.’
Ik zag Adam aan komen rennen. Ik moest grinniken, hij was in z’n onderbroek.
‘Wat ben jij goed gekleed voor de gelegenheid.’
‘Ik had hem al aan voor ik dacht, het had zonder gekund, dan was ik eerder buiten geweest. Wat is er? Alles goed met je? Riep jij om hulp?’
‘Ja. Alles in orde. Mislukte poging tot aanranding of beroving. Er zijn minstens drie auto’s, waarvan één een Rolls, al onderweg voor hulp. Alleen nog nodig om die zwerver af te voeren. Je had zéker wat aan moeten trekken, anders was je te makkelijk beet te grijpen.’
Adam keek me verbaasd aan.
‘Poging tot aanranding? En je bent eh niet geschokt? Of overstuur?’
‘Nee. Het was een mislúkte poging, ik kreeg snel hulp. Van deze lui in pyjama. Daaronder ligt de aanvaller. Adam, ik heb voor zoiets geoefend. Het personeel ook.’
De Rolls stopte achter me, een andere auto stopte voor de caravans. Uit beide stapten mannen die op me afkwamen. Die uit de Rolls hadden ieder een bandenlichter in een hand. Zo’n grote, uit de garage, een halve meter staal. Ik zag nog een auto aan de overkant van het meertje van de camping achter de tenten langsrijden.
[Goed bedacht. Van alle kanten insluiten]
‘Bianca. Alle goed met je?’
‘Ja, eh George. Mislukte poging tot aanranding. Onder de heren hier ligt de aanrander. Kunnen jullie die bij een politiebureau afleveren? Niet te zwaar beschadigd?’
Alle mannen grijnsden. Die op de zwerver zaten stonden één voor één op, die uit de Rolls pakten hem één voor één aan.
‘Bianca, je zal zelf een aanklacht in moeten dienen. Wat kan ik zeggen als ze vragen wanneer je komt?’
‘Morgenochtend. Ik ga niet zelf, er gaat wel een advocaat van de graaf. Dat zal wel voldoen om hem tot dan vast te houden.’
‘Dat denk ik ook. Heb je verder nog wat nodig?’
‘Nee, George. Dank jullie wel. Snel werk.’
‘Ja, eindelijk eens géén oefening. Tot ziens dan.’
‘Ja, prima. Overige heren, ook erg bedankt. Prettig verblijf hier verder.’
De heren, Adam en ik keken nog even hoe de zwerver in de kofferbak van de Rolls gefrommeld werd en de auto’s wegreden. De heren verdwenen ook. Ik pakte mijn fiets en controleerde die.
[Onbeschadigd. Nou, dat was dat.]
‘Goed. Adam, ik was op weg naar je toe. Ik wilde je verrassen zoals jij me in Oxford verrast hebt. Jammer genoeg kwam er een andere verrassing tussen.’
‘Kennelijk. Laten we naar de caravan gaan. Ik heb zin in koffie.’
‘Ja, om te beginnen, ik heb vandaag nog niets gehad.’
Adam grinnikte.
‘En wat je wilde kreeg je nog niet.’
Ik grinnikte ook even.
‘Nee, schat, maar de dag is nog lang.’
‘Dat klinkt goed.’
In de caravan zette Adam koffie. Ik ging er op m’n gemak bij zitten en belde Thomas.
‘Met Bianca. Ik mankeer niets. Door de snelle hulp van mannen uit de caravans is er een zwerver vastgegrepen voor hij me wat kon doen. Jouw mannen brengen hem nu naar de politie. Waarschuw opa, dat hij morgenochtend een advocaat laat komen, die na overleg met mij een aanklacht in moet gaan dienen.’
. . .
‘O. Slim bedacht.’
. . .
‘Ik ben bij Adam. In onze caravan. Ik ben uiterlijk vanavond thuis.’
. . .
‘Ja, ook een prettige dag. En hartstikke bedankt.’
Adam schudde zijn hoofd.
‘Meid, wat ben je zakelijk.’
‘Dat zal ik wel van opa hebben. Hij stond er altijd op dat ik me duidelijk uit moest drukken.’
‘Je lijkt meer van hém meegekregen te hebben dan van je ouders.’
‘Ik neem die niets kwalijk, maar ze bemoeiden zich vrij veel met de ouders van Emily. Zoals je vast weet, al vanaf hun vijftiende deden ze alles met hun vieren. Ze voedden hun kinderen wel fatsoenlijk op, ik wil niet zeggen, dat die er maar een beetje bijhingen, maar overdreven aandacht kregen ze niet. Vragen werden beantwoord, maar daar hield het wel zo’n beetje mee op. Ze rekenden er duidelijk op, dat ze bij het zwembad door de volwassenen die daar waren opgevoed werden, met veel aandacht van opa en oma.’
‘Ik snap het.’
‘Ik zal je wat vertellen, wat je toch verteld zou worden als je deel gaat worden van de familie. Door opa, mijn vader en mijn oom en Thomas. Aan de hand van wat er zonet gebeurde.’
‘Ben je daar al genoeg van bijgekomen?’
‘O ja. Het heeft niet zo’n indruk op me gemaakt. Je zal het vreemd vinden, maar het was min of meer routine.’
‘Ja, ik vind het vreemd. Het leek inderdaad op een routine.’
‘Ik leg het uit. Als je klaar bent voor een lesje.’
‘Ik denk, dat je binnen de kortste keren genoeg over míjn familie weet, ik heb je al wat verteld, om je, zoals dat heet, aan te kunnen passen als je die ontmoet. Andersom, tja, ik zal heel wat op moeten steken om geen storende factor te worden.’
‘Als jij een gewone familie hebt zal ik er geen problemen mee hebben. Ik kwam en kom bij vriendinnen in het dorp met nor- male. Maar binnen de onze doe je het al geweldig, Adam. Al direct zodra ik je wat over mijn achtergrond ging vertellen. Anders was het niets met ons geworden. Goed. Er is in de Manor een alarminstallatie. Die heeft ooit een hoop geld gekost, want het is een nogal uitgebreide. Maar zo goed als onzichtbaar weggewerkt.’
‘Er is me niets opgevallen.’
‘Poe! Alsof je daarop gelet hebt.’
Adam grinnikte even.
‘Nee, schat, inderdaad, ik had wat anders te doen, met jou in de buurt.’
‘Zo hoort het ook. Een deel is het anti-inbraakalarm. Contacten op deuren en ramen waar iemand door naar binnen zou kunnen komen. Wie er ’s avonds afsluit ziet op een paneel wat er nog open staat en doet dat dicht. Bij een inbraakpoging is er een stil alarm naar de butler of naar de door hem doorgeschakelde plaatsvervanger. En naar een beveiligingsfirma in de stad. Die sturen hun dichtstbijzijnde auto naar de Manor. Duurt niet langer dan tien minuten. Je hebt gezien hoe er iemand afge- voerd werd. Licht beschadigd. Ik vertel je gelijk waarom. Soms, als er bijvoorbeeld geen zichtbare schade is, zouden ze er makkelijk vanaf kunnen komen. Na een beschadiging hopen we dat ze het alleen daarom al niet meer in hun hoofd halen om het nog een keer in de Manor te proberen.’
‘Kosten noch moeite worden bespaard.’
‘Ja. Beveiliging van personen en eigendommen. Je zal niet veel verstand hebben van schilderijen en er niet op gelet hebben. Maar er hangt en er staat in opslag voor eh nog al wat. En veel antiek.’
Adam grinnikte weer even.
‘Je bedoelt, voor een vermogen.’
‘Ja, maar zo zeggen we dat niet. Eh kan je voor ontbijt zorgen terwijl je luistert? Of zal ik het doen?’
‘Ik doe het wel. Graag, Bianca. Ik grijp mijn kans, want meestal zal je me wel voor zijn, bij onze verzorging. Ik heb ook liever dat je nu rustig blijft zitten. Al schijn je niet bij te hoeven komen van de gebeurtenis.’
‘Nee, niks. Ik ga maar verder. Deel twee van de alarminstallatie is een brandalarm. Zelfde reden, beveiliging van personen en eigendommen. Veel warmtevoelers, stil alarm erop. Bij alarm wordt er op het paneel gekeken waar, daar gecontroleerd en geblust, als dat nodig is. Verspreid nogal wat brandslangen voor water en brandblussers voor branden die beter niet met water geblust kunnen worden. Die worden jaarlijks door de brandweer gecontroleerd. Ook verspreid nogal wat knoppen voor een nogal luid alarm. Bellen of toetertjes overal. Tegelijkertijd wordt de brandweer gealarmeerd. Bij het afgaan, wat ook jaarlijks getest wordt, moet iedereen naar de hal, als die niet veilig is naar buiten. Mocht het slecht weer zijn dan wordt zo snel mogelijk de garage geopend, om daar te schuilen en af te wachten tot alles veilig is. Als daar brand is natuurlijk niet. De garage, de stallen en het portiershuis zijn ook op de installatie aangesloten.’
‘Dat zal inderdaad nogal wat gekost hebben. De bekabeling alleen al.’
‘Ja. Het gaat niet om een luxe voorziening, het is nodig om de beheerder en zijn familie een rustig en veilig leven te kunnen laten leiden om hun aandacht te kunnen houden bij belangrijke zaken.’
‘Juist.’
‘Als laatste, denk ik, is er het zogenaamde alarm van buiten. Wat ik vanmorgen ook gebruikt heb.’
‘Ook?’
‘Ik heb ook om hulp geroepen en was voorbereid om hard te gaan gillen en te blijven gillen. Na ongeveer mijn tiende verjaar- dag en een brandalarmtest én een toevallige uitzending op Tv over zelfverdediging, zijn Emily en ik gaan oefenen. Ook jaarlijks. Wat we zouden moeten doen als we buitenshuis overvallen zouden worden. Nummer één, afstand houden. Heb ik gedaan, mijn fiets vóór me gezet. Nummer twee, alarmknop op telefoon indrukken en vasthouden tot de telefoon gaat trillen. Daarover zo meer. Nummer drie, om hulp roepen. Heb ik gedaan. Nummer vier, via de telefoon om hulp vragen. Heb ik gedaan. Het was alleen nog nodig om die gek af te voeren, zo snel was er al hulp uit de caravans. Zonder hulp had ik moeten zien me te redden met gillen, slaan, krabben, bijten en proberen in ballen te knijpen.’
‘Je lijkt me gevaarlijk.’
‘Probeer maar niets.’
‘Dat deed ik al niet, zonder een min of meer duidelijke toestemming.’
‘Ja schat, en goed ook.’
‘Ik was er helaas niet zo snel bij om je te kunnen helpen.’
‘Je was ook niet het dichtste bij. Die anderen waren allemaal in pyjama, jij sliep dus in je blote kont.’
‘Ja. Heerlijk. Ik hoef hier geen pyjama aan, omdat eh ik toch geen natte droom krijg.’
‘Aan de voorbereiding daarvoor begon ik zonder toestemming, ik vond het genoeg dat je niet tegenstribbelde.’
‘Nee, dat kwam niet bij me op. Ik vond het veel te lekker, je hand eerst om mijn zak, toen om mijn stijve. Ik dacht niet eh vooruit, wat er verder zou kunnen gebeuren. Ik kon niet anders dan met iedere stap die je deed instemmen. Zelfs toen je het daarna in het meertje deed, kwam het niet in me op om je van me af te duwen toen ik voelde dat ik klaar begon te komen. Je wilde dat duidelijk graag.’
‘Tja, gezien de omstandigheden kon ik niet anders dan je verleiden. Zonder enige tegenzin, vanaf waar je zei dat mijn hand zat. Ik verwachtte van jou, gezien je beleefdheid, geen acties. Je vroeg al toestemming om mijn borst te pakken. Toen mijn oom daar ooit bij zijn toenmalige verkering, nu mijn tante, aan mocht komen, begon zijn moeder, oma Simone, een praatje over seks. Borsten waren geen seksorganen, maar sekskenmerken. Zoals de adamsappel bij jongens. Jammer, zei mijn oom, ik vond het stoer om te denken dat ik al seks had. Hij was toen vijftien.’
Adam grinnikte weer even.
‘Dat kan ik me indenken. Ik vond het seks toen je me klaar liet komen.’
‘Tja, pas op je negentiende. O nee, al eerder, hè?’
‘Op m’n achttiende.’
‘Afgezien natuurlijk, van eerdere zelfbediening.’
‘Nou ja!’
‘Ik ben niet van gisteren, Adam. Ik weet niet of ik er van mijn moeder of van opa over gehoord heb. Dat jongetjes, zeker bij het schoonmaken van hun eikel, aan hun pikkie gaan trekken om klaar te komen.’
‘Ja. Doen meisjes ook zoiets? Ik hoef het van jou persoonlijk niet te weten.’
‘Je mag het natuurlijk wel. In het algemeen vast wel. Ik niet. Waarom zou ik? Daar waren jongens voor.’
‘O. Oei. Ja, natuurlijk.’
‘Maar het was niet zo fijn als nu met jou.’
‘Bij mij ook niet.’
‘In jouw geval is je zelfhulp waarschijnlijk wel goed geweest. Al schijnt het geen kwaad te kunnen. Anders had het misschien langer geduurd voor je op gang gekomen zou zijn.’
‘Tja. Als hier drie keer drie normaal is en ik al op drie keer vier zit.’
‘Ja, fijn. Je moet het er mee doen hoe je bent en wat je krijgt. Ik had natuurlijk een minimum. Als jij te weinig groeistuipen gehad zou hebben en geen grotere pik dan een jongetje van twaalf had ik vast geen woord tegen je gesproken.’
‘Dan zou ik niet meegedaan hebben.’
‘O. Nee, vast niet. Eh als je het nog weet, wat is het verschil tussen twee, drie en vier stralen?’
‘Één, respectievelijk twee stralen.’
Ik schoot in de lach, waarna Adam het ook deed.
‘Ja, mooi. Of zei je dat omdat je er niet over wil vertellen?’
‘Je weet wel beter. Ik kan wel even aarzelen, maar daarna vertel ik gewoon alles. Zoals dat ik zo’n geil gevoel heb, als ik met mijn stijve met een blote eikel sta.’
‘Ja, sorry.’
‘Geeft niet. Zo veel als jij meegemaakt hebt is mij niet overkomen, daarom herinner ik me wel hoe ik ooit op gang kwam. Twee straaltjes. Dat was eigenlijk alleen maar lekker als ik vol zat, omdat ik daarna van de druk onderin mijn buik afwas. Ik weet niet meer hoelang het duurde voor er drie kwamen. Dat was een stuk lekkerder. Zelfs als ik niet vol zat. Die twee leken een aanloop, de derde spoot er met volle kracht uit. Het is ook een oergevoel, Bianca. Ik zou mijn stralen in een vrouw kunnen spuiten en haar zwanger maken. Hier kwam pas een vierde straal. Met iets minder kracht dan de derde, maar het is niet meer zo snel voorbij. Ik zou nog wel langer willen, en dat het niet zo lang duurt voor het weer kan.’
‘Dank je wel dat je het wilde vertellen. Zo kan ik me er wat meer bij voorstellen. We zullen wel dezelfde krampen bij het klaarkomen krijgen, mannen en vrouwen zijn niet totaal verschillend. Maar dat zaadspuiten hebben jullie extra. Tja, dat is nu eenmaal de manier om zaadjes bij een eitje te krijgen. Misschien red je ooit vijf stralen, zes is onwaarschijnlijk, anders had ik er wel vaker over gehoord.’
‘Vijf wel?’
‘Ja, maar niet iedere keer. Aan die pauzes schijnt niets te doen te zijn. De enige waar ik van weet dat hij kortere heeft is John.’
‘Tja. Ik heb bij hem niets bijzonders gemerkt. Bij Maureen al snel wel. Eerst dat ze nogal vrij praatte, maar eh, ze is wat ze noemen een hete, hè? Ze wil vaak.’
‘Daar zullen er wel meer van zijn, maar als ze dat niet krijgen zullen ze op den duur wel wat afkoelen. Genoeg daarover. Nu over het telefonisch alarm. Vroeger zal het primitiever gegaan zijn, met vast nogal lompe, simpele apparaten. Onze tegenwoordige apparaten, in dit geval is onze ook elk personeelslid, zijn een stuk beter. Je drukt de alarmtoets in. Normaal is die geprogrammeerd voor het landelijke telefoonnummer. Bij ons voor de butler in de Manor. Met een extra meegezonden code, waardoor de butler hoort dat het geen normaal telefoontje is, maar een alarm. Je moet die toets even vasthouden, dat is tegen per ongeluk indrukken. Als bevestiging gaat de telefoon een tijdje trillen. Niet piepen, om te zorgen dat een overvaller het niet merkt. Ik had dus al stiekem op de alarmknop gedrukt. Als het zo uitkomt kan je wel laten zien dat je een telefoon hebt en iemand gealarmeerd hebt, door er tegen te gaan praten, al heb je nog niemand aan de lijn. In mijn geval was Thomas al aan de lijn. Hij vroeg wie er wat wilde. Ik stelde hem gerust en vroeg om afvoer van een idioot. Hij zei, dat er al een Rolls met hulp onderweg was. Hij hoorde eerst niets, hij had vast maar personeel opgetrommeld om op de gok naar de camping te gaan. Dat oproepen gaat per SMS, dat kan voor meer tegelijk. Groepsoproep. Zodra ik gebeld had had hij iedereen geSMSt, dat wie nog thuis was thuis kon blijven.’
‘Wat een organisatie.’
‘Ja. Je hoorde het, George was blij dat het eindelijk een keer geen test was. Ik ook, heb ik niet voor niets geoefend. Ik was er anders misschien slechter afgekomen.’
‘Je had eh beschadigd kunnen worden.’
‘Ja. Daar ben ik tussendoor over aan het nadenken. Je hoort nog.’
‘Ik ben benieuwd.’
‘Er blijft meer nieuw voor je.’
[Tja, hoelang nog? Zal ik?]
‘Ja, dit was alweer aardig wat, maar ik zal nog wel meer moeten leren.’
‘Ja, dat zal je moeten. Maar ik ook.’
‘Je klinkt wat raar.’
[Dat zal best. Nog maar even uitstellen]
‘Ja. Later hoor je waarom.’
Hij keek me even strak aan.
‘Je was al over wat aan het nadenken, je bent er nog niet uit, denk ik. Ik wacht wel af, Bianca. Haast je niet.’
[Wat fijn, dat hij me zo goed aanvoelt, dat hij het af wil wachten. Al kan hij geen flauw idee hebben op wat]
We hadden tussendoor wat gegeten.
[Eerst maar wat bekends. Nou ja, ook wat nieuws]
‘Adam, na zwaar tafelen kan je je beter niet zwaar inspannen, maar ten eerste, ik heb lekker gegeten, maar ik zit niet te vol. Ten tweede, we hoeven ons niet zwaar in te gaan spannen.’
‘Nee. Eh wat bedoel je eigenlijk?’
‘Ik wil graag waar ik zo vroeg voor gekomen ben.’
Hij schoot in de lach.
‘Tjonge, je bent zó gretig, dat ik er tot nu toe niet over hoefde beginnen.’
‘Het zal wel een kwestie van temperament zijn. Vrouwen schijnen een langere opwarmtijd te hebben dan mannen, bij ons lijkt het andersom te zijn. Maar dat is niet erg. Je wordt dan snel ook actief. En wat ik al zei, ik verwacht dat je nogal woest zal worden.’
‘Dat moet je lekker afwachten, tot januari.’
‘Probeer me maar te pesten, jij wilt het vast ook, al zal je rustig aan beginnen. Eh ik ren vooruit, ik moet meer uittrekken dan jij.’
Dat duurde niet lang, ik hield mijn broekje aan en dook op bed. Op dat moment kwam Adam de slaapkamer binnen en deed de deur achter hem dicht. Hij bleef staan en keek me nadenkend aan.
‘Ik moest even kijken of alles in de woonkamer veilig was. Maar goed ook, het koffieapparaat stond nog aan. Moet ik mijn onderbroek aanhouden?’
‘Nee. Kan je je herinneren, wat ik je verteld heb wat stellen soms doen? Zij doet of houdt een broekje aan. Hij komt op haar liggen. Met zijn stijve tussen haar benen. Enzovoorts. Je wilde het toen niet. Ik wil het nu graag wel. Alvast weten hoe woest je ongeveer gaat worden.’
‘O. . . . Ik durf het nu wel. We weten al meer van elkaar af. Dat we allebei nog niet te ver willen gaan.
[Nee, nóg niet]
De vorige keer dat ik tussen je benen kwam mocht ik je mooie gleufje bewonderen. Dat slaan we nu maar over. Als we wel ver willen gaan niet, hè?’
‘Wat je wilt.’
‘Ik hoor dan wel wat jij wilt. Ik begin nu hetzelfde als toen.’
Hij trok zijn onderbroek uit.
[Je zou je doodschrikken, als je zoiets niet gewend bent. Iedere vrouw zou snappen dat zo’n paal bedoeld was om in haar buik geduwd te worden]
‘Verover me, mooie man. Bijna, nu.’
‘Je hebt goed onthouden waarvan ik gedroomd heb. Al zie ik nu niet alles van je, wel je lieve gezichtje en je mooie borsten.’
Hij deed langzaam mijn benen van elkaar af, kroop ertussen omhoog tot hij met zijn handen naast mijn schouders was en liet zich langzaam op me zakken, tot ik voelde dat hij met iets hards net tegen mijn buik kwam.
‘Mik je me op de goede plek, schat? Voor nu?’
‘Dat zullen de meeste vrouwen wel doen. Waardoor het wel minder van een verovering heeft, als je medewerking krijgt.’
‘Een man heeft een vrouw eigenlijk al veroverd, als ze hem zonder tegenwerking tussen haar benen laat komen. Je zou het ook overwinning kunnen noemen. Of onderwerping, maar dat klinkt niet gezellig.’
‘Nee.’
Ik had al naar zijn stijve gevoeld.
‘Je moet wat omlaag gaan, richting voeteneind, bedoel ik. Langzaam. . . . Stop.’
Ik voelde niets meer tegen mijn buik en trok zijn stijve richting matras. Dat ging.
‘Nu met je stijve richting matras, tot je niet verder kan.’
Ik voelde hem meer op me komen. Maar niet met zijn volle gewicht.
[Lenig is hij ook]
Ik haalde mijn hand weg en legde hem, en mijn andere, op zijn achterwerk.
‘Nu omhoog, richting hoofdeinde, tot je niet verder kan.’
Al gauw voelde ik wat hards van onderaf tegen mijn doos drukken. Ik deed langzaam mijn benen tegen elkaar tot ik dat harde ertussen voelde.
‘Voel je goed dat ik je stijve tussen mijn benen klem?’
‘Lieverd, ik zou niet weten of ik ergens tussen of ergens in zit.’
‘Tja, ik weet niet wat voor gevoel je daarvoor erin hebt. Maar over een tijdje weet je het verschil vast wel. Ik weet wél precies waar je zit. Niet erin, er net onderlangs. Ga langzaam wippen, ik ga proberen hoe stevig ik de klem aan moet trekken. Kreun even, of zoiets, als je denkt, zo is het precies goed. En wip dan verder hoe je wilt.’
‘Graag, lieverd.’
‘Ik wil ook graag, hoor.’
‘Terwijl je weet dat je waarschijnlijk niet klaarkomt?’
‘Dat geeft toch niet? Dat kan je erna doen.’
 Ja, maar dan is het niet tegelijk.’
‘Dat moet je voor later ook maar afwachten. En voorlopig hebben we nog wat om naar uit te kijken.’
‘Wat dit ook wordt, ik verwacht voor later nog veel meer. Ik begin.’
Hij wipte langzaam wat op en neer. Al gauw had ik hem, voor mijn gevoel, precies goed vast. Dat bleek te kloppen, hij kreunde even.
‘Ja, lekker, lieverd.’
Hij ging van langzaam wippen over op een voor hem vast prettig tempo. Voor mij een heel ander gevoel dan wippen met een hand na te doen. De stootjes tegen mijn doos vond ik ook prettig. Het gestreel tussen mijn benen niet zo bijzonder.
‘Schat, ik ga komen.’
[Niet te langzaam, niet te snel. Had ik hem kennelijk vrij goed vast. Even wat ophitsen]
‘Ja, laat je zaad komen.’
‘Jaaah, in de verte.’
Zijn bewegingen veranderden van op en neer wippen in tegen me duwen en zich even terugtrekken. Steeds langzamer. En harder.
‘Oooh, schat, ik kom.’
Hij kreunde, duwde me vrij hard naar beneden, hield me even zo, zuchtte en trok zich wat terug.
[Dat was vast lading één. Zo diep mogelijk]
Hij kwam zo nog een keer.
[Lijkt me lekker, later. Nog even ophitsen]
‘Schat, denk dat je me neukt. Spuit nog een paar ladingen.’
‘Ik moet wel. Ooooh.’
[Ja, de derde. Nu een vierde?]
‘Spuit je maar leeg.’
[Ja, de vierde. Nog meer?]
‘Oooh.’
[Een halve?]
‘Oooh, schat.’
[Op, dus]
‘Lekker?’
Adam ging naast me liggen. Ik vouwde de handdoek, waar ik opgelegen had, zo op, dat zijn klodders aan de binnenkant zaten en veegde me af tussen mijn benen, voor de zekerheid.
‘Tjonge, door dat geneuk van je kwam er wat extra’s. Maar wat moeilijk. De krampen moesten het eruit wringen. Maar wel lekker, hoor.’
‘Hoe vond je het, qua eh vrijen nadoen?’
‘Ik kan het me nu nog beter voorstellen dan eerder. Tjonge, wat wilde ik er diep in. Me daar leegspuiten. In je klaarkomen.’
‘Ja, dat voelde ik. Ik kan het me nu ook beter voorstellen. Hoe je te keer kan gaan.’
‘Zo woest was ik toch niet?’
‘Vond je dat? Dus je kan nog woester?’
‘Dat zal ik, denk ik, wel worden. Ik verwacht, dat je doos meer mee zal geven dan je benen. Dan zal ik vast nog meer doorduwen dan net. Ik weet nog van de eerste keer dat we het meertje ingingen en ik me tegen je aan mocht drukken. Allebei helemaal bloot. Er ging toen, dat zei ik je ook, een automatiek in mijn buik aan het werk. Dat wilde wippen.’
‘Omdat je vlak daarvoor op de kant een stel had zien vrijen. Zijn kont op en neer zag gaan.’
‘Ja. Je zei toen, laat je buik maar duwtjes tegen mijn doos geven. Ik denk nu, dat de bedoeling van mijn automatiek eigenlijk een combinatie is. In het begin wippen, om te strelen, als ik klaarkom duwen, stoten, om mijn zaad er zo diep mogelijk in te krijgen.’
‘Tja. Dat zou kunnen. Er zit geen verstand in je stijve, dus hoe hij beweegt moet ergens anders bepaald worden. Wat je een automatiek noemt. Wat misschien hetzelfde is als instinct.’
‘Ja, ik geloof dat het meestal zo genoemd wordt. Hoe was het voor jou?’
‘Eh leerzaam. Ik ga nog meer uitzien naar eh later. Dat ik nog lekkerder gestreeld zal worden, daar waar het dan hoort. En dat ik er vast ook klaar van ga komen. Vrouwen schijnen niet zeker te weten of ze die stralen voelen, maar door het gekreun en geduw van de man wel precies wanneer eh ze geïnjecteerd worden. Ik voelde dat ook, al was het nu niet raak. En dacht net als anders, wat fijn, dat ik hem kan laten genieten, al is het wat primitief. Later tegelijk.’
‘Ja. Ik dacht ook, later zal ze vast niet stil blijven liggen, zich tegen me aankronkelen en haar doos omhoog duwen om me zo diep mogelijk in haar te krijgen.’
‘Nou! Die neiging had ik nu niet.’
‘Tja, jij weet nu al wat meer, ik zal af moeten wachten hoe woest jij wordt.’
‘Ja. Ik ook.’
‘Je weet hoe ik je niet zal noemen bij je familie. Je taal was al zo. Met een net woord, ophitserig.’
‘Dat ging vanzelf. Was het te erg? Ik wist niet of je je aan het inhouden was, het mocht best wel wat wilder.’
‘Het was niet te erg, maar jij moet je óók niet inhouden. Toen ik klaarkwam dacht ik alleen maar, zoals steeds, hoe lekker het was. Onder het wippen dacht ik, ik ben nu mezelf aan het strelen, later moet ik zorgen dat zij er ook van klaarkomt.’
‘Ja, dat is je geraden.’
Hij trok me naar zich toe.
‘Zal ik er nu voor zorgen dat je lekker klaarkomt?’
[Zou ik bijna vergeten]
‘Ja, we hadden het al genoeg over later.’
[Nog heel even niet tegelijk]

‘Laten we nu maar wat aan je kleur gaan doen. Van het ergste wit ben je al af, je moet nog wel van heel licht bruin wat bruiner worden. Ik ben tot mijn achttiende zo veel in de zon geweest, dat het er ingebakken is. Dat zal niet snel verdwijnen, vast helemaal nooit.’
‘Plaatselijk zal ik wel wit blijven.’
‘O. Ja. . . . Daarvoor kunnen we in de tuin naast het zwembad in de Manor gaan zonnen. Na wat wennen daar zal je er wel zonder handdoek op je buik kunnen zitten. Sowieso steeds het eerste uur, als je er leeg naartoe gaat. En met een stijve, als er geen onder de twaalf zijn.’
‘Wat vinden die van net iets ouder daarvan?’
‘Ik vond het toen prachtig. Ik zag, tot mijn achttiende, half stijve bij het meertje, alleen helemaal stijven als jongens vlak voor het water hun handdoek lieten vallen. Maar in het zwembad kwam ik er ook aan. Dus behalve een paar honderd jongens van onder de achttien bevoeld te hebben, heb ik de palen van al mijn volwassen familieleden en anderen die er waren bevoeld. En hun zakken, met daarin normale of abnormaal grote ballen. Maar ik heb nu genoeg aan jou. Met wat ons nog te wachten staat.’
‘Prima. Ga maar vast buiten zitten, ik neem koffie mee.’
‘Vergeet jij ook niet wat aan te trekken.’
‘Daar wil ik het zo nog even over hebben.’

‘Bianca, is er ooit overwogen om de camping ook naturistisch te maken?’
‘Nooit van gehoord. Het zou vast andere gasten trekken. En kijkers. De huidige gasten vragen er nooit om, ze kunnen bij het meertje meedoen. Het meertje is buiten het dorp amper bekend, er komt zelden iemand uit de stad. Zo gaat alles geweldig. Er is wel eens geïnformeerd hoe er in het dorp gedacht werd over om daar bloot te lopen. Dat willen ze daar ook niet. Dan zou er daar vast ook ander publiek komen, kijkers, in plaats van kopers. We zijn tegen ons geld buiten het dorp uitgeven, we nemen het wel graag van buitenstanders aan. Er komen veel kopers uit de stad, omdat het bij ons goedkoper is. De winkeliers zorgen er wel voor, om voor dorpsgenoten genoeg in voorraad te houden. Zonodig wordt aan stedelingen verteld dat ze tijdelijk uitverkocht zijn. De dorpelingen zijn onderling niet zo familiair met elkaar, als het op zaken aankomt vormen ze een hechte kliek. Er is ook een actieve winkeliersvereniging.’
‘Ook?’
‘Er zijn meer verenigingen.’
‘Wacht even. Ik geloof, dat je bezoek krijgt.’
Ik keek om. Ik zag twee agenten aan komen lopen. Ze stopten bij ons.
‘Bent u mevrouw Bianca Wellingten?’
‘Dat mevrouw is overdreven, de rest klopt.’
‘Kunnen we u even spreken?’
‘Jawel. Adam, pak je nog twee stoelen?’
Zodra Adam die gehaald had gingen de agenten zitten.
‘Ik had u niet verwacht, ik neem aan, dat u mijn bedoeling wel gehoord hebt. Na die aanranding, of wat het was.’
‘Ja, dat heb ik. Vroeger was dat prima geweest. Tegenwoordig schakelt iedereen, ik bedoel u niet, bij het minste of geringste een advocaat in om ergens een slaatje uit te slaan. Daarom moeten we voorzichtig zijn met iemand langer dan een paar uur vast te houden. En met iets uit Wellingten zijn we bijzonder voorzichtig.’
‘Dit iets beroept zich niet op bijzondere voorrechten.’
‘Met dat iets bedoelde ik u niet. Het dorp Wellingten heeft bij ons een bijzondere status. Het hoort niet bij de stad, zoals de andere dorpen in de buurt, we verrichten er alleen diensten voor. We komen als onze hulp ingeroepen wordt. Wat ik me niet heugen en ik werk al twintig jaar. We surveilleren er alleen als het overal rustig is, er niets bijzonders verwacht wordt en we ons vervelen. De graaf betaalt zelf een beveiligingsfirma. We willen de goede sfeer niet verpesten. We kunnen misschien een aanklacht tegen u voorkomen, als de persoon die bij ons gebracht werd er één in zou willen dienen.’
‘Van het slachtoffer een dader maken.’
‘Ja. Daarom komen we voor wat meer informatie.’
‘Was morgenochtend niet vroeg genoeg? Nu moet u op zondag werken.’
‘We hebben toch dienst. We kunnen iemand zonder problemen een paar uur vasthouden, langer moet verantwoord kunnen worden. De vermelding hangende het onderzoek voldoet niet meer, dan moet er onderzoek aangetoond worden.’
‘Ik snap het. Goed. Komt u maar mee, dan kan ik beginnen met u de plek des onheils te wijzen.’
Adam grinnikte.
‘Routine, Bianca?’
‘Nee, ik zie wel eens wat op TV.’
Ik liep vooruit, tussen caravan zeven en acht door.
‘Het is misschien zo gek nog niet dat u er snel bij bent. Kijk, mijn remspoor, toen ik voor die gek moest remmen. Hij schoot tussen de caravans uit. Ik kwam van achterom de receptie.’
‘Waarvoor?’
‘Dat gaat u niet aan.’
‘Ik bedoel, zo vroeg op de dag. Als er verder nog vast niemand op is.’
‘Goed. Ik was op weg van huis, de Manor, naar mijn verloofde, Adam hier, die heeft caravan tien gehuurd. Voldoet dat?’
‘Ja, zeker, zelfs zo vroeg. Sorry, mevrouw.’
‘Goed. Daarvóór ziet u geplet gras. Daar is die zwerver door mannen uit de caravans op de grond geduwd, nadat ik om hulp geroepen had.’
‘Hij heeft u niet aangeraakt?’
‘Hij probeerde het, maar struikelde over mijn fiets, die ik voor zijn voeten gegooid had. Voor hij op kon staan zaten die mannen al op hem.’
‘Snelle actie.’
‘Ja, daarom liep het zo goed voor me af. Ik had ook om hulp uit de Manor gebeld. Die was hier ook snel. Iets terug ziet u de remsporen van de auto die door de butler gestuurd werd. Nogal diepe, het was een Rolls. Iets verderop de remsporen van een gewone auto, van een personeelslid uit het dorp.’
‘Hoe kwam die hier zo snel?’
‘Een SMS van de butler aan al het personeel. Nadat ik de butler gemeld had dat alles onder controle was stuurde die nog een SMS, om dat door te geven. Dan hoefden er niet nog meer te komen. Alles routine.’
‘Routine voor u?’
‘Ook. Jaarlijkse oefeningen inbraak-, brand- en overvalalarm. Niet voor niets geweest, dus.’
‘Nee. Zo snel waren wij hier vast niet geweest.’
‘Nee. Sorry, ik weet wel wie ik bel. De alarmtoets op mijn telefoon is niet op jullie maar op de Manor geprogrammeerd. Als u getuigen wilt, er is vast niemand die het begin gezien heeft. Bij de mannen die me te hulp schoten zaten er vast die me van gezicht kennen en dus maar grepen wat er voor mijn voeten lag. Het leek niet op een aanbidder.’
Ik glimlachte even lief naar Adam.
‘Ik heb een betere.’
De agenten grijnsden even.
‘Wat bij ons afgeleverd werd was nogal verfomfaaid. En onder de blauwe plekken. Hij klaagde, dat hij in een kofferbak vervoerd was.’
‘We hebben gezien dat hij in de Rolls afgevoerd werd. Als u denkt, dat hij in die kofferbak krap zat, u heeft voorin en achterin uw eigen auto minder ruimte. We konden het niet zien, er stonden mannen voor, hij heeft zich vast tegen het instappen verzet.’
‘Ja ja. Ik heb hier genoeg gezien.’
We liepen terug naar onze caravan en gingen zitten. De agent die steeds aan het woord geweest was haalde een notitieboekje tevoorschijn, maakte wat aantekeningen en borg zijn boekje weer op.
‘Ik denk niet, dat we getuigenverklaringen nodig hebben. We hebben al een bekentenis. Ook opgenomen op video.’
‘O.’
‘Het is een al meerdere keren veroordeelde kruimeldief. Hij was net weer eens voorwaardelijk vrij. Hij jat alles wat los zit, breekt niet in maar sluipt in, en probeert te verkopen wat hij te pakken krijgt. Hij zit niet met wat gevangenisstraf, vooral ’s winters niet.’
‘Zo iemand moeten ze geen gevangenisstraf geven, maar naar een werkkamp of zoiets sturen.’
‘Zoiets hebben we niet meer, mevrouw. Naar Australië sturen kan ook niet meer. Er wordt wat geprobeerd met reclassering, maar dat werkt lang niet altijd. Bij hem zeker niet, hij is ernstig werkschuw. Zijn verklaring komt overeen met uw verhaal en de sporen. Hij had geld nodig. Hij was na omzwervingen op de camping gekomen. Hij durfde geen caravans open te maken, ze zagen er bewoond uit.’
‘Dat zijn ze allemaal.’
‘Toen zag hij u aankomen. Omdat er verder niemand te zien was dacht hij dat hij u wel kon beroven.’
‘Hij sprong voor mijn fiets, zei dat hij van de bewaking was en vroeg niet om geld maar eiste mijn papieren. Ik wist dat hij niet van de bewaking was.’
‘U schijnt op de hoogte te zijn van één en ander. U bent niet van gisteren.’
‘Gisteren? Waar ligt dat? Ik ben van Wellingten, dorp en familie. Ik ben mede-eigenaar van het Wellingtenfamiliebedrijf en weet daar dus wel wat vanaf. De camping valt er ook onder. Wie er hier bewaakt ken ik ook. Maar, wat ik al zei, ik beroep me zeker in dit geval niet op bijzondere voorrechten.’
‘Die heeft u nu niet nodig. Dat van de bewaking en die papieren was een smoes, om u te laten stoppen. Hij wordt in ieder geval beschuldigd van poging tot beroving. Met de toevoeging, dat het bij een poging bleef, niet omdat hij er zelf mee stopte, maar omdat hij gestopt werd. Toen we hem beschuldigden van aanranding zei hij, dat hij daar in eerste instantie niet aan gedacht had, maar dat het er misschien wel van gekomen was.’
‘Dat pleit voor hem.’
‘Pardon?’
‘Dacht u, dat ik liever zou horen, dat hij dat niet de moeite waard vond, of zoiets?’
‘Eh we wilden het tégen hem gebruiken. Maar dat zal moeilijk worden.’
‘Nadat ik om hulp geroepen had, zei hij, houd je mond of ik timmer hem dicht.’
‘O. Mooi. Bedreiging met geweld. We zullen zien wat we daarvan kunnen maken. Evengoed gaat hij weer een tijd achter de tralies. Langer dan eerder, omdat hij al zo vaak over de schreef gegaan is en hij voorwaardelijk vrij was. De tijd die hij eerder vrijkwam moet hij natuurlijk alsnog uitzitten. Zo goed als zeker krijgt hij nooit meer iets voorwaardelijk, het houdt een keer op.’
‘Wat mij betreft, iets te laat. Al kwam ik er goed vanaf.’
‘Mooi dat u dat vindt. We moeten u toch slachtofferhulp aanbieden.’
‘Alle hulp die ik nodig heb krijg ik wel van mijn verloofde. Voor het eh voorval van vanmorgen heb ik geen hulp nodig, u hoorde het al, dat was een routine.’
‘Voor ons niet, omdat het meestal slechter afloopt. Iemand zal morgen met uw advocaat de aanklacht opstellen, ook kijken wat er maximaal van gemaakt kan worden. Uw advocaat mag voor u tekenen. Als u verder niets van ons wenst, wens ik u een prettige dag verder. Mevrouw, meneer.’
‘Hetzelfde, heren.’
De agenten stonden op en vertrokken.
‘Bianca, ik weet niet wat ik zeggen moet wat ik van je vind, zoals je je gedroeg. Geen eenvoudig werkend meisje.’
‘Dat kon ik je niet van tevoren vertellen, ik wist het zelf geeneens. Ik heb wel geoefend, maar meer voor de lol dan dat we dachten dat ons ooit iets zou overkomen. Hoe ik me gedroeg ging vanzelf, het één na het ander. Onbewust meegekregen.’
‘Dat geloof ik wel, van allemaal waar ik je mee heb horen praten. Meestal met wat humor, maar er zat altijd wel een serieuze ondergrond achter.’
‘Dat heb je opgemerkt?’
‘Ik ben ook niet van gisteren. Waar dat ook ligt.’
We grinnikten allebei.
‘Tja, zo’n soort grap hoorde ik ook vaak. Ik heb mezelf er niet eerder op betrapt, maar ik kan ze kennelijk ook zelf maken.’
‘Ik kan me er geen van je herinneren, evengoed vind ik je af en toe humoristisch. Met ook vaak een serieuze ondergrond.’
[Je moest eens weten]
‘Ja, vast. Na deze nasleep vind ik het mijn beurt om voor wat eten te zorgen. Zal ik sandwiches maken?’
‘Ja, prima. Graag drie. Ham en kaas?’
‘Apart? Samen?’
‘Samen. Alles samen.’
[Nog niet]
‘Samen eten is prima.’
‘Ja, schat.’

’s Middags

Na het klaarmaken van de sandwiches aten we ze op. Direct daarna kwam Crystal bij ons zitten.
‘Komt het gelegen als ik een praatje met jullie kom maken?’
‘Ja, prima.’
‘Ik heb wat van mijn vader gehoord, hij heeft een paar keer met Thomas gebeld. Of andersom. Omdat Thomas hem erg gerust stelde, vertelde dat je niets behalve misschien wat schrik overkomen was en dat alles heel snel onder controle was hebben we je met rust gelaten. Adam was er toch ook. Maar als je nog iets wilde moest ik het doorgeven.’
‘Ik hoef niks, ik ben amper geschrokken. De mannen van de garage waren blij dat het eindelijk eens een keer geen oefening was. Maar de oefeningen hebben hun nut bewezen.’
Ik vertelde, in het kort, wat er gebeurd was.
‘Tjonge. Opa zal trots op je zijn.’
‘Hij zal in ieder geval blij zijn dat de alarmering goed gewerkt heeft.’
‘Ho ho, Bianca, geen stekeltjesgedrag.’
‘Nou goed. Hij zal wel naar me glimlachen en knikken. Preken en zo laat hij vaak over aan oma.’
‘Zeg, wat is stekeltjesgedrag?’
‘Als een egel je stekels opzetten. Niet bedankt willen worden, Adam. Zoals Tamara. Dan kreeg je een preek. Dat het niets bijzonders was, dat ze het alleen maar kon doen omdat ze zulke ruime bevoegdheden had. Ja, die had ze, maar ze had niets hoeven doen.’
‘Zoals voor je moeder.’
‘Ja, onder andere. Ik heb nog niet veel met je gepraat, Adam. Bianca, wij in de loop van de jaren geeneens zo veel, hè?’
‘Nee. Terwijl we maar een half jaar schelen.’
‘Ja, maar ik zat daardoor wel steeds een klas hoger. Nu werken we allebei.’
‘Ja. Bevalt het je?’
‘Ja, prima. Ik steek meer op van de hovenier dan ik verwachtte. Ik had op school wel goede leraren, maar die waren meer theoretisch goed dan praktisch.’
‘Crystal, ik vermoed wel iets, maar kan je me het verschil uitleggen tussen een tuinman en een hovenier?’
‘Zo ongeveer, want iedereen legt dat in zijn voordeel uit. Een tuinman onderhoudt een tuin, meestal omdat de bezitter dat niet zelf wil doen. Een hovenier kan meer. Een tuin ontwerpen en aanleggen, zowel uitgaande van een stuk kale grond als van een bestaande tuin. Daarbij rekening houdend met veel zaken. Ondergrond, later onderhoud inclusief bemesting en bewatering, bloeitijden, kleuren tijdens de bloei, toegankelijkheid, en nog meer dan ik kan onthouden. Daar hebben we controlelijsten voor.’
‘Dank je. Het meeste snap ik wel. Alleen, toegankelijkheid?’
‘Meestal blijft het bij voetpaden. Maar, zoals bij de Manor, je moet ook met een auto, of meerdere, bij de voordeur kunnen komen, Adam. En eventueel voor leveranciers, waar die hun spullen af moeten leveren.’
‘Ja, natuurlijk. Is je dagelijkse werk nu hovenier of blijft het bij tuinmanswerk?’
‘Dat laatste. We praten wel veel over mogelijke veranderingen. We staan natuurlijk ook open voor wensen of vragen. Maar ja, in de loop van de eeuwen is er vast al zo veel veranderd dat het wel zo’n beetje ideaal is. Er wordt ook ver vooruit gedacht. Komend voorjaar wordt er achter de haag naast de graven een nieuwe geplaatst. Zo gauw de nieuwe dicht genoeg gegroeid en op hoogte is wordt de oude haag weggehaald. Zo ontstaat er een rij extra voor graven. Ooit komt de huidige te dicht bij het huis.’
‘Was daar ruimte voor?’
‘Een pachter raakt een strookje grond kwijt. Hij gaat dan natuurlijk wel minder pacht betalen.’
‘Tja, als alle grond in de buurt toch van de familie is?’
‘Dan kan dat makkelijk. Ik neem aan dat jij nog niet veel van de tuin gezien hebt.’
‘Eigenlijk alleen het stukje naast het zwembad.’
‘Meer niet? Bianca?’
‘Ik snap wat je bedoelt. Adam, we zijn nog niet bij het graf van oma Simone geweest. Crystal, Adam kan niet binnen een paar weken op de hoogte van alles gebracht worden. Oma Simone is natuurlijk ter sprake gekomen, hij heeft de Wellingtensite bestudeerd. Ik heb geen lijstje voor de volgorde, voor wat het belangrijkste is. Ik behandel wat we tegen het lijf lopen. Jij hebt vast ook geen idee wat je allemaal weet, wat je je leven lang hier opgestoken hebt.’
‘Nee, dat is zo.’
‘Adam en ik hebben het niet gehad over wat hij van jouw familie gehoord heeft. Ik heb hem een paar keer iets over jou verteld, als je ter sprake kwam. Het enige wat hij van je scheen te weten was dat je verkering met Tom hebt. Over Tom en over jullie beiden heb ik wat meer verteld. Je zal wel snappen, dat ik Adam vrij gedetailleerd verteld heb over de gebruiken bij de verschillende leeftijdsgroepen. Wat ze mogen en niet. Vooral wat jongens mogen, omdat ze soms min of meer wat móeten. Wat ze dan zelf niet mogen doen, waarom wij je weet wel ooit wat met Tom gedaan hebben. En precies waarom.’
‘O. Dat weet hij al?’
‘Ja. Hij heeft vroeger thuis de voorlichting gehad zoals ze buiten ons dorp krijgen. Maar hij is slim en, vooral, hij heeft een goede instelling. Voornamelijk, ten eerste, dat hij begrijpt hoe alles ontstaan is. Het gaat niet om seks, maar om zo fijn mogelijk met elkaar om te gaan. Jong geleerd, oud gedaan. Ten tweede, hij had er geen enkel probleem mee om mee te doen, want als hij hier geboren was had hij ook meegedaan, zegt hij.’
‘Dat klinkt gezond.’
‘Dat is hij ook. Je snapt wel dat ik me niet zou bemoeien met een jongen met ondermaatse balletjes. Bij hem is alles normaal. Jij hebt al een aardig idee van wat Tom dagelijks kan presteren, ik van Adam natuurlijk nog niet, hij is hier alleen in het weekend. Maar het ziet er goed uit, rekening houdend met dat hij pas op latere leeftijd op gang kan komen. Maar de vader van je Tom kon dat ook, al komt Adam vast nooit zo ver. Maar boven het dorpsgemiddelde zat hij al een paar keer.’
‘Welja! Alsof het normaal is dat er zo over me gesproken wordt. Alsof ik een dekhengst of fokstier ben.’
‘Voor dekken en fokken ben je later ook. Het is hier normaal is dat er zo over je gesproken wordt. En zeker Crystal en ik onder elkaar. De rest van je komt ook wel aan de beurt, hoor. Ik weet toch ook veel van Tom? En niet alleen van horen zeggen.’
‘Hij zal wel bij de jongens gezeten hebben die je beet gehad hebt.’
‘Ja, natuurlijk. Ik was toch jaren op zoek naar verkering? Tom kwam niet bij me in aanmerking, te jong. Maar ik wilde af en toe wel met zijn grote ballen spelen en die grote wolken zien die hij in het water kon maken.’
‘Ja ja. Crystal, als Bianca Tom te jong voor haar vond, waarom heb jij dan uiteindelijk verkering met hem gekregen?’
‘Ik was natuurlijk ook op zoek naar verkering. Nadat we op Toms twaalfde met hem gespeeld hadden, daar weet je dus al van, ben ik hem óók in de gaten blijven houden. En af en toe in mijn handen. Toen ik bijna achttien werd en al snel ’s avonds naar het meertje zou mogen, drong het tot me door, dat ik dan Tom zou missen. Eigenlijk voldeed hij, afgezien van zijn leeftijd, aan alle wensen die ik had. Lief, vriendelijk en zo, en lekker om in het water mee te spelen. En hij kon mij vreselijk goed verwennen. Misschien omdat we het hem zelf geleerd hadden. Niet onder water, maar op bed, waarbij hij kon zien en droog kon voelen waar hij aanzat. Daarom ben ik toen aan het regelen gegaan.’
‘En nu gaat het goed?’
‘Ja, geweldig. Nog beter dan eerder, meer ontspannen.’
‘Hij hopelijk niet te veel.’
‘Nee zeg. Bianca zal ook wel gevoeld hebben dat het pikkie wat we ooit omhoog gekregen hebben, daarna voor zijn leeftijd al snel steviger dan veel andere kon worden. Dat alleen is al fijn. Dan nog zijn grote ballen en hoeveel hij daardoor kan spuiten. En vaak. En wat hij mij kan, raakte jij bij hem soms ook niet bijna bewusteloos, Bianca?’
‘Nee. Hij was heel goed, al was het helaas onder water, maar bij jou doet hij vast extra zijn best. En jij voelde vast altijd al meer voor hem dan voor andere jongens.’
‘Achteraf gezien wel, maar dat had ik steeds verdrongen. Hij was zo jong. We hebben geprobeerd het zo te regelen, dat hij niet vaak een ander meisje zal hoeven vragen hem van zijn hoge druk af te helpen. En meisjes vragen geen jongens waarvan ze weten dat die verkering hebben. Andersom ook niet. Jeugd met verkering heeft er geen behoefte aan om nog aan anderen te komen. Ze hebben voor hun de beste daarvan al uitgekozen.’
‘Dan wordt er later vast ook niet aan partnerruil gedaan.’
‘Nee. Dat er in het zwembad in de Manor wat aan elkaar gezeten wordt is voor de gezelligheid, familie en vrienden onder elkaar. Dat doen bevriende stellen bij het meertje ook wel. Als je ouder bent weet je onderhand wel de oorsprong van de aparte manier van omgang met elkaar hier. En doe je het min of meer onder toezicht van Simone. Adam, als je in de achtertuin bij haar graf gaat kijken moet je wat verder lopen. Dan kom je op de plek waar het huisje van Tom en mij zal komen.’
‘Dat mag je me uitleggen, want daar weet ik niets over.’
‘Íets wel. Je weet dat Tom en ik bij mijn achttiende verkering kregen. Maar net daarvoor had ik geprobeerd ervoor te zorgen dat het goed zou blijven gaan, omdat we drie jaar scheelden. Hij jonger dan ik. Allereerst ben ik naar Bianca’s opa gegaan en heb hem gevraagd om een baan bij zijn hovenier. Wel onder voorbehoud, alleen als Tom met mijn plannen akkoord zou gaan. En dat Tom daar ook kon komen werken, zodra hij van school zou komen. Er is daar genoeg verloop. Tom wilde butler worden, maar hij zou in ieder geval moeten wachten tot zijn vader met pensioen zou gaan. Die had zelf zo’n wachttijd in de garage gewerkt, maar daar voelde Tom niets voor. Ik vroeg, achteraf gezien nogal wat veel tegelijk, om tegen die tijd een huisje. Ik had, voor ik solliciteerde, ook in de achtertuin van de Manor gekeken. En daar gezien, dat er een spiegelbeeld van het gebouwtje van de hovenier tegenaan gebouwd zou kunnen worden. Met daarin minstens een woonkamer, een keuken en een slaapkamer. Onzichtbaar vanaf de Manor. Waar Tom en ik op onze manier ongestoord konden gaan doen wat we wilden.’
‘Als je dat wild doet heb je gauw een slaapkamer, een babykamer tekort.’
‘Zo wild zullen we niet direct gaan doen. Maar voor de langere termijn hebben we met Toms ouders afgesproken dat we dan van woning zullen ruilen. Tom en ik en wat we dan gemaakt hebben in het portiershuis, zijn ouders in ons bungalowtje. Vicky zal tegen die tijd ook wel het huis uit zijn. Toen ik om dat huisje, dat bungalowtje vroeg, zei opa, neem tegen die tijd maar contact op met Tamara. Die helpt je dan vast wel met ontwerp en kan de bouw regelen. Ik ken opa ook langer dan vandaag, daarmee zei hij, ik vind het in principe goed. Als Tamara dat ook doet kan het wat worden, anders regelt ze wel wat anders voor je.’
‘Er wordt hier ook veel aan elkaar geknoopt.’
‘We zoeken naar mogelijkheden op elk gebied. Ik heb toen met Toms ouders wat geregeld waar Tom ook mee akkoord ging. Iedere week ga ik een middag naar Tamara, die Vicky en mij dan leert koken. Bij Vicky was het er nog niet van gekomen, in onze caravan is er wat weinig ruimte voor.’
‘Je aanstaande schoonmoeder heeft nogal wat voor je over.’
‘En voor Tom. Die neem ik na het eten en een keer koffiedrinken me naar zijn slaapkamer. Daar gaan we net zo lang scharrelen tot hij leeg is. Hij kon niet zo vaak en niet zo lang naar het meertje, omdat hij ook huiswerk moet maken, dat hij leeg genoeg raakte om natte dromen te voorkomen. Als ik het doe heeft hij er in ieder geval twee nachten geen last van. Hij probeert de rest van de week om om de dag lang naar het meertje te gaan. Als hij niet dichter bij de prestaties van zijn vader komt kan hij het dan redden.’
‘Dichterbij?’
‘Als ik het doe komt hij op vier keer vijf of vijf keer vier. Maar hij is pas vijftien. We zullen het nooit weten, maar we hebben hem misschien met z’n twaalfde te vroeg op gang gebracht. Opa, ex-chirurg, weet het ook niet. Zoiets kan nooit wetenschappelijk uitgezocht worden.’
‘Nee. Maar jullie proberen er wel alles uit te halen.’
‘Ja, figuurlijk en letterlijk. Maar dat lukt niet altijd, dat komt vooral omdat mannen, jongens, pauzes nodig hebben. Het enige wat wij, meiden, er aan kunnen doen is goed in de gaten houden wanneer zo’n pauze afgelopen is, om geen tijd verloren te laten gaan.’
‘Dat gaat er bij ons wel, we praten veel.’
‘Dat moet ook, ik snap wel dat Bianca je veel moet vertellen. Over haar familie en alles hier. ’
‘Ja, het is veel. Veel verhalen zijn eigenlijk bijzaak, maar maken het wel makkelijker voor me om de hoofdzaken te kunnen begrijpen. En afgezien van een enkel treurig verhaal zijn de meeste wel vermakelijk.’
‘Ja. Vermakelijk, leerzaam en om er mee van te genieten. Het zien genieten van anderen is vaak ook opwindend. Dat begint al als je in het meertje staat te scharrelen, en je een andere jongen in je buurt hoort kreunen en wolken in het water ziet maken. Daarom wordt er ’s avonds ook wel openlijk gevreeën. Als je een eh penetratie ziet krijg je zelf meestal ook kriebels onderin. En als je hoort klaarkomen krijg je er daar ook weer zin in.’
‘Omdat jullie het al uitgebreid hadden over mijn prestaties durf ik je te vragen of je er vaak zin in hebt.’
‘Je zal op je school wel gehoord hebben dat vrouwen niet zo vaak willen als mannen. Dat zal wel veroorzaakt worden door er van het begin af aan niet goed mee om te kunnen gaan. Tot een huwelijk moet alles stiekem, nooit helemaal uitgekleed en zo. Tegenzin bij vrouwen komt hier niet voor, door de uitgebreide kennismakingen.’
Adam grinnikte even.
‘Bianca en ik zijn nog niet zo lang aan het kennismaken, ik heb geen tegenzin bij haar gemerkt. We vrijen nog niet, maar ik twijfel er niet aan of dat wel goed zal gaan. Ik twijfel eigenlijk al nergens meer aan.’
[Oooh, fijn. Dat zal dus geen problemen opleveren]
‘Hebben jullie al plannen? Wanneer beginnen met vrijen? En trouwen?’
‘We hebben met Bianca’s oma en opa afgesproken om met trouwen te wachten tot Bianca twintig is. Dat was hun wens, bij het ons aan een auto en de caravan te helpen. Liefst tot dan te wachten met vrijen, maar ze snappen dat dat te veel gevraagd zou zijn. We hadden zelf al besloten proberen te wachten tot Bianca negentien is. In januari.’
‘Besloten te proberen? Ik dacht besloten.’
‘Ja, schat, dat is wel zo, maar ik vind het eigenlijk wat raar. Binnen een paar uur nadat we elkaar ontmoet hadden vroeg je me mee het meertje in. Voor iets heel intiems. Dat ging zo goed, was zo fijn, dat we het herhaalden en ook op de kant gingen scharrelen. Vrijen is nog intiemer, maar onze verkering zal toch niet uitraken. Zo goed hebben we op alle gebieden al kennis met elkaar gemaakt, vind ik.
[Ja, ik ook]
We hebben het ook gehad over al eerder alleen naast elkaar slapen, al zou dat vraagt wel veel beheersing vragen. Dat eerder kan me niet snel genoeg komen. In de caravan kan het nu makkelijk.’
[Dus ook ongeduldig]
‘Tom en ik willen trouwen zodra hij van school af is en achttien is.’
‘Red je het zolang?’
‘Tja, Bianca, dat blijft de vraag. Per ongeluk ga je niet vrijen, maar je kan na onderling overleg er wel eerder mee beginnen dan de planning. Bijvoorbeeld, als er onverwacht iets belangrijks verandert. Of simpelweg als er niets meer is waarom je het niet zou doen. Leeftijd is in ieder geval niet zo belangrijk. Jullie moeten het er nog maar eens over hebben. Zeg, ik stap weer op. Veel plezier verder. Vooral in jullie caravan.’
Crystal en ik omhelsden elkaar even, Adam kreeg een knipoog van haar.
‘Die heeft nogal wat meegemaakt.’
‘Drie jaar lang onzekerheid wat ze met Tom zou doen, Adam. Tja, met vijftien neem je geen verkering met een jongen van twaalf. Trouwen met zij eenentwintig en hij achttien kan best. En daarvóór? Ik denk niet dat ze daar drie jaar mee zal wachten.’
‘En hij?’
‘Hij wel. Hij zal niet weigeren om eerder met vrijen te beginnen, maar omdat zij zo veel zo goed voor hem geregeld heeft, zal hij er zelf niet om vragen maar het aan haar overlaten. Zo is hij wel.’
‘Vrouwen zullen meestal wel bepalen wanneer er getrouwd wordt, maar de meeste mannen zullen wel eerder willen vrijen.’
‘De meeste vrouwen vast ook wel, maar die zitten met twee problemen. Een mogelijk voortijdige zwangerschap en een zeker verlies van hun maagdelijkheid.’
‘Dat eerste is te voorkomen, het tweede misschien geeneens merkbaar.’
‘Het merkbare is niet het belangrijkste, dat is het weten dat het maar één keer kan. Dat wil je, zoals ik eerder zei, niet met een passant meemaken, het moet wel een blijvertje zijn.’
‘Bianca, denk je dat ik een blijvertje ben?’
[Even rustig aan]
‘Eigenlijk wel.’
‘Eigenlijk?’
‘Dat zeg ik maar, om te voorkomen dat je me de caravan in sleurt en me verovert, onderwerpt.’
‘Zo ben ik niet.’
‘Dat weet ik wel. Heb je nog wat geduld?’
‘Ja, natuurlijk. Bianca, tijdens ons gesprek met Crystal kwam af en toe toevallig ter sprake wat mijn wensen waren. Maar ik wil je niet opjagen.’
[Dat is ook niet nodig, denk ik]
‘Ik bekijk het als een vooroverleg.’
‘Eenzijdig toch? Ik heb er van jou niets over gehoord, geloof ik.’
‘Ik was over iets aan het nadenken. Wat vind je ervan, om nu naar de Manor te rijden en in de achtertuin bij het graf van Simone en even naar het gebouwtje van de hovenier te gaan kijken? Daarna eten daar, ze willen vast een verslagje over vanmorgen van me horen. Daarna zien we wel.’
‘Prima, schat.’
Ik pakte mijn telefoon en drukte op de sneltoets voor de Manor.
. . .
‘Thomas, met Bianca. Het is kort dag, maar wil je de hele familie vragen om gezamenlijk te komen eten? Dan kan ik een persoonlijk verslagje geven over vanmorgen vroeg.’
. . .
‘En in overleg met hun en de keuken en zo vragen om wat vroeger dan normaal? Dan hebben Adam en ik nog een wat langere avond.’
. . .
‘Bel me maar over het tijdstip.’
. . .
‘Fijn. Dank je, Thomas.’
Ik legde de telefoon weer weg.
‘Schat, zullen we binnen gaan scharrelen?’
Ik keek op mijn horloge.
‘Daar voel ik ook voor, ik zeg niet graag nee, maar kunnen we het bewaren tot vanavond? Een lange avond? Minstens twee keer?’
‘Prima, schat. Als dat niet in strijd is met het spreiden over de dag.’
‘Een beetje wel. Maar het kan wel.’
Ik stond op en begon met opruimen. Adam hielp mee. Al gauw gingen we op weg naar de Manor.

Ik liet Adam de auto voorbij de voordeur parkeren. Vandaar liepen we om het huis de tuin in.
‘Een, hoe heet het, nogal groot tuintje, hè?’
‘Ja. Ik weet niet hoe ze hier ooit begonnen zijn, maar je hoorde het van Crystal, als hij te klein werd raakte een pachter een strookje grond kwijt. Als eerste, eigenlijk als laatste, liggen hier de ouders van opa.’
‘Ik heb je daar niet over gehoord. Was daar niets bijzonders mee?’
‘Met haar niet zo, met hem wel. Hij was door dienstmeisjes opgevoed. Die kleedden hem natuurlijk aan en uit en wasten hem toen hij klein was, maar ze bleven het doen. Zodra hij een stijf pikkie begon te krijgen probeerden ze hem eh af te trekken. Dat lukte natuurlijk al gauw. Ze leerden hem ook vingeren. Het is niet bekend of hij ermee naar bed ging, maar nadat hij mijn overgrootmoeder ontmoet had daarmee al gauw gemiddeld drie keer per dag. Dat hebben ze hun leven lang volgehouden. Hij kreeg op latere leeftijd een hartkwaal, maar weigerde het rustig aan te doen. Hij overleed al klaarkomend.’
‘Een mooie dood. Voor haar vast minder prettig.’
‘Ja. Ze leefde niet lang meer. Ze kon niet zonder hem, volgens opa miste ze het meest hun eh vrijen.’
‘Alle vrouwen in je familie lijken me nogal gretig.’
‘Of hij of zij was gretig en stak de ander aan.’
‘Vast erfelijk, denk ik.’
‘Wacht maar af.’
We liepen naar het volgende graf.
‘Hier ligt Simone. Voor opa is de plek naast haar gereserveerd.’
‘Mooie rozen. Wat verschillende.’
‘De roos is het familiesymbool van de Wellingtens. Er worden hier al heel lang verschillende soorten gekweekt. Vroegbloeiers, laatbloeiers en alles daartussenin. Op de graven staan ze door elkaar, om er het hele jaar door bloeiende rozen op te hebben staan. In de kamers in de Manor staan ze als snijbloemen, bij het de kamers in orde houden geven de dienstmeisjes die water en verversen ze, als ze verwelken. De hovenier en zijn mensen houden hier buiten alles bij, vervangen eventueel dode struikjes en zo. Een enkele keer bloeit er ’s winters een tijdje niets, dan worden er voor de kamers in de Manor geïmporteerd. Begin niet over de kosten.’
‘Nee nee. Hier is het een teken van waardering of zoiets, in de kamers een eh opfleuring. Zeg, een plek voor je opa naast Simone. Zijn ouders liggen ook naast elkaar. Er zou ruimte bespaard kunnen worden bij meer dan één in een graf.’
‘Ruimte zat. Hier heerst rust, die ze vroeger misschien niet zo vaak namen. Bij leven op elkaar, daarna naast elkaar.’
‘Bianca!’
‘Tja. Tamara heeft me ooit verteld dat ze een gesprek gehad heeft met de doodgraver in het dorp. De begraafplaats is net buiten het dorp aan de andere kant daarvan. Hij vertelde, dat het daar maar een dooie boel was. Hij groef kuilen voor een ander, maar sprong er zelf in en uit. Spoedgevallen waren er eigenlijk nooit, er was ook geen lijkauto met sirene en zwaailichten. Hij had meer van dat soort een beetje lugubere grappen.’
‘Ja, ho maar. Eh je opa was toch eerder een keer getrouwd?’
‘Ja. Vivian ligt gezellig bij haar familie in Boston in de States. Ik weet verder weinig van haar. Simone krijgt onregelmatig bezoek. Vast het meest van opa.’
‘Vind je tegenwoordige oma dat niet vervelend?’
‘Nee, meestal gaat ze met hem mee. Ze heeft Simone jarenlang gekend en betreurt ook haar wat vroege overlijden. Al was ze anders niet min of meer een echte oma geworden maar een vriendin van opa gebleven. Of ze had een andere heer gevonden. Als ze na een veertigjarig huwelijk met een man met een extra lange nog wat anders wilde. En extra dikke was kennelijk ook goed. Grapje, hoor. Opa was een jeugdliefde van haar, dat was nooit overgegaan. Al wist ze dat niet, het kwam pas hier naar boven nadat ze weduwe was geworden. Ze kon hier een weduwnaar troosten en van het één kwam het ander. Het kan raar lopen in het leven.’
‘Ja. Zoals een oom opzoeken en verkering krijgen met de kleindochter van zijn baas.’
‘Tja. Of overvallen worden door een spierwitte jongen en aan zijn uitstekende deel blijven hangen. Jaarlijks, op de sterfdag van Simone, komt de hele familie hier om haar een keer gezamenlijk te herdenken. Daarna komen er veel dorpelingen. Dankbare dorpelingen. Er wordt dan gezorgd voor een lopend buffet in de eetkamer. De dorpelingen die het lef hebben kunnen dan ook een praatje maken met de familie. Als het maar niet over klachten gaat, Tamara doet daar niets meer aan, ze kunnen met een e-mail gemeld worden.’
‘Het lef hebben om een praatje te maken?’
‘Tja, opa is graaf, heeft contact met de koningin, al weten ze niet hoe weinig, is hun huisbaas, de baas van de sportvelden, het vermaakmeertje, ook voor hun kinderen, noem maar op.’
‘Ik ben blij dat ik hem al beter ken.’
‘Ik ook. Je hebt grafelijke instemming.’
‘En zonder?’
‘Je weet het, dan had je kunnen gaan lopen. Uit mijn zicht verdwijnen.’
‘En nu?’
‘Vis je weer? Nu, dat wil zeggen, binnenkort wil ik, om te beginnen, weer alles van je zien. In je Adamskostuum. En alles bij je laten werken.’
‘Minstens twee keer?’
‘Als de avond lang genoeg is, tot het niet mee kan werken.’
‘Oei. Ik eh kan morgenochtend wel een paar colleges overslaan. Ik vraag later andere studenten wel of er iets bijzonders was. Een droge, weinig aan de boeken toevoegende verhandeling kan ik wel missen.’
‘Ik beloof niets, hoor. In ruil voor naast me slapen?’
‘Graag, schat.’
‘Ik zal het in beraad houden. Kom, verder.’
We liepen weer verder.
‘Verder liggen hier, voor zover bekend, alle Wellingtens, vanaf de overname van de Manor door de familie. Opa en Tamara zijn nog bezig om oude gegevens in de computer te zetten. Af en toe horen we er wat over. Niet alle voorvaderen schreven evenveel op. Bijvoorbeeld, dienstmeisje huppeldepup ontslagen. Of, dienstmeisje huppeldepup ontslagen wegens zwanger- schap. Dader onbekend, mogelijk familielid. Was langgeleden, hoor.’
‘Toen hadden ze vast andere gewoonten dan nu.’
‘Pubers in de familie probeerden natuurlijk wel eens wat bij dienstmeisjes. Als ze maar probeerden ongewenste zwanger- schappen te voorkomen. En dienstmeisjes niet tegen hun wil te eh onderwerpen.’
‘Je opa zal daar geen enkele behoefte aan hebben.’
‘Zelfs niet om ze te aaien, als ze aangekleed zijn.’
‘Het personeel komt toch niet in het zwembad?’
‘Alleen een voormalig dienstmeisje, Francis. Je weet wel, van Ian, met op z’n kleinst een vier centimeter langere dan normaal.’
‘Dat zal wel een bezienswaardigheid zijn.’
‘Vrouwen mogen wat meer dan zien.’
‘Het zal bij mij nog wel even duren voor ik een kleintje bij of in het zwembad heb.’
‘Er bij eerder dan er in.’
‘Ja, nog meer testjes, hè?’
‘Je slaagt wel.’
‘Ik hoop het. Dit zal wel het gebouwtje van de hovenier zijn.’
‘Ja. Werkplaatsje, koffieruimte, meerdere opslagruimten. Laten we naar de achterkant lopen.’
We liepen om.
‘Tja. Als je binnen de hoogte en de totale breedte van het gebouwtje blijft, kan je met een spiegelbeeld in de diepte genoeg leefbare ruimten krijgen. Ervoor moet wat ruimte gemaakt worden, ook voor een terras ervoor. En een grasveld, waar Tom en Crystal op kunnen doen wat ze willen.’
‘Uit het zicht en gehoor van iedereen.’
‘Ja, buiten de werkuren van het tuinpersoneel. Ze kunnen er zonnen en in de Manor zwemmen.’
‘Mooie plek. Zou je ook zoiets willen, in plaats van een suite?’
‘Ik weet het niet. Er is voor allebei wat te zeggen. Vanuit het huis zie je eigenlijk alleen maar rozenstruiken met rozen. En dit huisje. Uit zicht is hier ook een groentetuin. Voor groente voor eigen gebruik. Al gaat er soms wat overschot naar het dorp. De meeste mensen in het dorp die een groentetuin hebben kopen zaaigoed. Ze doen wat er op de verpakking staat, waardoor er veel tegelijk geoogst moet worden. Wekenlang eet je dan hetzelfde, een overschot raak je niet kwijt. Ook daarom is er hier een hovenier met een uitgebreide vakkennis. Opvolger, Crystal. Die hovenier regelt, importeert zonodig verschillende variëteiten van een bepaalde groente en zaait of zet niet alles tegelijk uit. Daardoor is er een gespreide opbrengst aan variëteiten en hoeveelheden. De kosten zijn niet zo belangrijk, het gaat erom de keuken goed te kunnen voorzien om de familie goed en gevarieerd eten voor te kunnen zetten.’
‘Tjonge, je gaat maar door over alle mogelijke voorzieningen.’
‘Ontstaan in de loop der eeuwen, Adam. We zijn geen oude adel, de familiegeschiedenis begint na zestienhonderd. Daarvoor waren we misschien struikrovers. Grapje. Vast wat anders, waardoor ze aan geld konden komen om de Manor te kopen.’
‘In de Wellingtenshire zijn het toch of boeren of voormalige struikrovers of landlopers?’
‘Ja. Allemaal op hun onafhankelijkheid gestelde lui. Wel met gemeenschapszin, anders was het dorp niet ontstaan. Maar niet zo slim dat ze wat konden doen aan een slechte huisbaas, voor opa het dorp kocht. Ze misten een leider met overzicht, die hun ook in hun waarde liet. De Wellingtens vóór opa bemoeiden zich niet met het dorp, ze namen er alleen personeel uit aan. Het initiatief voor die verandering komt hoofdzakelijk van oma Simone, de uitvoering door opa en Tamara. Laten we teruggaan.’
‘Ik heb weer heel wat geleerd.’
‘Sommige dingen kon je direct al goed.’
‘Je bent weer eens ondeugend.’
‘Ach ja, het aangename met het nuttige verenigen.’
Zodra we uit de tuin om de hoek van het huis kwamen stopte Adam.
‘De auto! De auto is weg.’
Ik trok hem verder.
‘Maak je niet druk, die zal wel in de garage gezet zijn.’
‘Dat kan niet. Ik geloof niet dat ik hem op slot gedaan heb, maar ik heb wel de sleutel meegenomen.’
‘Heb je er een tweede sleutel bijgekregen?’
‘Een tweede? Nee.’
‘Dan hebben ze die in de garage gehouden. Tevreden?’
‘Tja. Dat zal dan wel. Maar waarom zouden ze mijn auto binnen zetten?’
‘Als ik ‘s avonds thuis kom en ik mijn fiets tegen het huis zet staat die de volgende morgen ook in de garage. Adam, ze hebben een eergevoel, dat hun onder andere gebiedt alle voertuigen zo schoon mogelijk te houden. Dus als ze iets onbeheerd zien staan gaan ze het schoonmaken. En droog stallen.’
‘O.k., o.k., daar kan ik ook wel mee leven.’
‘Goed zo. Kom, naar binnen.’

’s Avonds

De hele familie was er. Na een algemene begroeting gingen we aan tafel en begonnen we met eten.
‘Bianca, als je zo ver bent horen we graag je verslag.’
‘Ja, opa. Dat is niet zo lang, zo veel is er in feite niet gebeurd. Maar ik snap dat iedereen het van mij wil horen, niet via via. Ik hoor daarna liever geen opmerkingen zoals, als je dit gedaan had of als dat gebeurd was.’
‘Zoiets zal vast bij sommigen opkomen, maar dat moeten ze dan alleen maar denken. Voor je alles af gaat kappen, wil ik opmerken dat ik via via van het garagepersoneel gehoord heb, dat je erg resoluut optrad. En dat we allemaal blij zijn dat je het er misschien daardoor ongeschonden afgebracht hebt.’
‘Neem me niet kwalijk, maar dat misschien is hetzelfde als een als. En dat resolute kwam gewoon omdat ik steeds net genoeg tijd had om ons oefenprogramma uit te voeren.’
Ik vertelde over het oefenen wat Emily en ik gedaan hadden en dat ik zelf niet lijfelijk op had hoeven treden, omdat er heel snel mannen uit de caravans te hulp geschoten waren en er, georganiseerd door Thomas, ook snelle hulp uit de Manor geko- men was. Ik vertelde ook over wat ik van de politie gehoord had. Na even stilte nam opa weer het woord.
‘Dank je wel, Bianca. Het doet me natuurlijk genoegen dat ons alarmeringssysteem goed gewerkt heeft. Inclusief de voor- behandeling die het garagepersoneel de verdachte gegeven heeft, de rest laten we aan de bevoegde instanties over. We begrijpen uit je manier van vertellen dat je niet gediend bent van complimentjes over je manier van optreden. Die zullen we dan ook maar niet hoorbaar geven.’
‘Dank u wel. Ik bedank iedereen voor het op korte termijn wat vroeg te komen eten. Dat vroeg wilde ik graag, omdat ik niet wist of het uit zou lopen. Verder was het, omdat ik graag een lange avond met Adam wilde hebben, voor hij weer een week aan het studeren gaat. Hij heeft me verteld, dat hij daarvoor nu extra gemotiveerd is, omdat hij ook een doel na zijn afstuderen heeft. Ik wens iedereen ook een prettige en lange avond. Tot ziens.’
Ik liep weg, aannemende dat Adam me wel zou volgen. Dat deed hij ook, wel met opgetrokken wenkbrauwen, zodra hij merkte dat ik niet naar buiten ging, naar de auto, maar naar boven, naar mijn kamer.

Een feestje

Op mijn kamer ging ik op de rand van mijn bed zitten, Adam kwam voor me staan.
‘Lieverd, als je me niet kwalijk neemt, je was wat kortaf tegen je familie.’
‘Ja. Ik moest mijn verhaal afsteken, maar ik wilde er zo gauw mogelijk vanaf. Ik had mijn gedachten ergens anders bij.’
‘Al sinds vanmorgen vroeg, hè? Zit je toch nog iets dwars?’
‘Ja, behoorlijk. Niet wat er gebeurd is, maar wat er had kunnen gebeuren. Niet alleen op de camping, maar overal. Ga eens op die stoel zitten.’
Ik wees hem een fauteuil, ik ging op zijn schoot zitten.
‘Adam, ik wil het over onze verkering hebben.’
‘Het gaat toch eh geweldig?’
‘Ja, zeker, word maar niet ongerust. Je zei, toen Crystal vanmiddag bij ons was, ik twijfel eigenlijk al nergens meer aan, en, onze verkering zal toch niet uitraken. Ben je zo zeker over ons?’
‘Ja, heel zeker. We zouden moeilijkheden kunnen krijgen, maar als ik bedenk hoe we die tot nu toe opgelost hebben lopen we daar geen schade bij op. Wat ik me herinner waren geeneens moeilijkheden, we zeiden een paar keer sorry, als we iets verkeerd begrepen hadden. Maar daarna praatten we het meteen uit, legden we het uit.’
‘Dat herinner ik me geeneens. Adam, ik heb het zelf niet eerder aan de hand gehad, ik weet van anderen, dat die altijd zaten te puzzelen over hoe lang de aanloop naar een verkering zou duren. Zou moeten duren. Hoe jonger hoe langer, daar is iedereen het er wel over eens. Daarom wachten de meesten er sowieso mee tot ze vijftien zijn. Soms noemen ze het daarvóór losse, geen vaste verkering. Vaak ter wille van hun ouders, die niet willen dat hun kinderen vroeg erg serieus worden, hun definitieve keus al bepalen. Ik wil het er nu met jou over hebben. Op ons gemak.’
‘Graag. Zal ik er over beginnen?’
‘Nee, ik weet al aardig hoe jij erover denkt. Je moet het van mij horen, ik heb me er steeds niet zo direct als jij over uitgelaten. De eerste zaterdag en zondag dat je bij me was, dacht ik, dit wordt wat, het hoeft geeneens een jaar te duren. Je zei denk ik dat weekend al, dat je het te vroeg vond om verkering te vragen. Waarschijnlijk heb ik toen gezegd, dat als ik het te lang vond duren ik je zelf wel zou vragen.’
‘Ik weet niet precies wanneer we dat gezegd hebben.’
‘Geeft niet. In Oxford, op je kamer, had je het ineens over maaaaanden. Tja, rekbaar, maar dat vond ik best. De volgende dag zei je, dat je wat wilde zodra ik negentien was. Ik schok even, maar moest toen inwendig grinniken. Je had vast geen idee hoe ver weg dat was.’
‘Ik schrok ook even, maar ik werd wel erg blij toen je daarmee akkoord ging.’
‘Ja, dat kon ook best, dacht ik. Er was niets tegen, alleen wat aan de snelle kant. Uitstellen zou altijd nog kunnen. Het weekend daarop, voor we naar de Manor gingen, vroeg je me. Ik lokte dat niet uit, hoor, het was ook geen meidentruc, ik ben mans genoeg om zelf wat te vragen.’
‘Daar twijfel ik niet aan. Dat deed je de eerste keer al door me te vragen mee het meertje in te gaan.’
‘Tja, een testje. Ik vond het erg fijn om met je te praten, je uiterlijk beviel me ook, maar als het in het meertje niet ook fijn met je zou zijn zou ik met je stoppen. Nadat we verkering hadden gekregen, genomen, of zoiets, had je het over naast je slapen.’
‘Ja, al voor je negentiende. Je wilde dat wel, iets eerder.’
‘Dat was nog een beetje rekken, ik vond het nog steeds wat snel, maar ik werd er niet meer zenuwachtig van. Met jou zou ik dat wel aandurven, je zou je vast kunnen beheersen. Om eerlijk te zijn, van mijn eigen beheersing dan was ik niet zo zeker.’
‘Als ik dan zou denken dat het eigenlijk te snel voor jou was, had ik het uitgesteld. Alles voor je twintigste was toch al mee- genomen, vond ik. Vind ik.’
‘Fijn. Alles bij elkaar, we zijn nu al erg zeker van elkaar, hè?’
‘Ik ben er zo zeker van als het maar kan, Bianca, dat het verder zo ontzettend goed met ons zal blijven gaan.’
‘Ik eigenlijk ook.’
‘Eigenlijk? Heb je toch nog bedenkingen? Aarzel je nog?’
‘Eigenlijk niet. Sorry. Ik heb de hele dag na lopen denken of er iets tegen was. Ik vind het zo vreemd dat ik niet het minste of geringste kon bedenken.’
‘Ik ook niet, dus is dat er niet. Lieve schat, er blijven altijd onzekerheden in je leven, je kan niet weten wat er zal gebeuren. Je moet soms wat gokken, maar dat het goed met ons zal blijven gaan vind ik geen gok. Het enige vreemde eraan is, dat we al zo snel erg zeker van elkaar zijn. Ga maar denken, alles is ervoor. Ik ga ervoor. Net als ik.’
‘Je neemt het laatste beetje onzekerheid bij me weg. Dat was inderdaad alleen dat alles zo snel gaat. Ik kan er nu voor gaan.’
‘Wat fijn, schat. Eh als ik zo vrij mag zijn, ben je de hele tijd bezig ergens op aan te sturen? Waarvoor je me mee naar je kamer nam?’
‘Ja.’
‘Om me vannacht naast je te laten slapen?’
‘Ja.’
‘Oooh, wat fijn.’
We kusten een tijd.
‘Zeg, schat, we kunnen toch ook in de caravan slapen?’
‘Jawel, maar eh ik ben nog niet uitgestuurd.’
‘O? . . . Ik ben benieuwd.’
‘Heb je geen vermoeden?’
‘Ik kan niet verder denken dan vanavond. Dat ik in slaap kan vallen met jou in mijn armen.’
‘Adam, ik heb vandaag over meer nagedacht. Dat me vanmorgen meer overkomen zou kunnen zijn.’
‘De kans op de camping is daarop wel erg klein. Één schreeuw van je zou vast al genoeg geweest zijn.’
‘Ja, maar ergens anders zou me ook wat kunnen gebeuren.’
‘Jawel, maar de kans daarop is zo klein, dat je daarvoor niet thuis kan blijven. Of steeds met een lijfwacht op stap zou moeten gaan. Je neemt voorzorgen, dat had je gedaan, met je oefeningen, je begeeft je bijvoorbeeld ook niet in gevaarlijke situaties, zeker in het donker niet. Veel meer kan je niet doen.’
‘Nee. Adam, als ik eh aangerand zou worden, zou me dat mijn hele leven dwars blijven zitten.’
‘Ja, dat lijkt me verschrikkelijk.’
‘Het ergste zou ik vinden, dat jij dan niet mijn eerste zou zijn.’
‘O. Nee. Eh ik zou waarschijnlijk niet meer kunnen doen dan je steunen. Ik zou je in ieder geval niet in de steek laten.’
‘Dat zou al fijn zijn. Ik heb naar een oplossing gezocht. Niet dat die zo moeilijk te vinden was, maar of ik die zou gebruiken. Ik werd met het uur minder onzeker, mijn laatste twijfels zijn nu verdwenen. Ook dat is weer snel gegaan, dat komt door onze fijne manier van omgang met elkaar. Ik wil, ik hoef er verder niet meer over na te denken.’
‘Eh ik kan je zo snel niet volgen. Nadenken over?’
‘De enige oplossing om te voorkomen dat jij níet mijn eerste wordt.’
‘O. Eh. . . . Dat ik wél je eerste word?’
‘Ja.’
‘Eh op korte termijn?’
‘Ja.’
‘Vanavond? Nam je me daarvoor mee naar je kamer?’
‘Ja. Die vind ik voor ons feestje geschikter dan de caravan.’
‘O. Tja, zo’n feestje.’
‘Je zal vast overrompeld zijn. Wil je niet? Of nog niet?’
‘Overrompeld ben ik zeker. Omdat ik al zo zeker over ons was wilde ik al eerder met je vrijen. Niet omdat ze zeggen dat dat het mooiste is dat er is, maar omdat ik dat al aangevoeld had. Omdat wat we deden een beperking was van wat we samen zouden kunnen doen. Als aanloop, en om vrijen uit te kunnen stellen voldeed scharrelen, maar het wekte wel verlangens op. Ik moet nu toch even bijkomen. En eh omschakelen. Dat ik me vanavond niet meer hoef in te houden.’
‘Wat dacht je van mij?’
‘Tja, met jouw temperament moest je dat natuurlijk ook. Vast net als ik, soms meer dan anders. Maar jij hebt ook nog wat anders. O. Schat, het kan niet, je moet eerst aan de pil.’
‘Het kan wel. Ik ben al aan de pil. Weliswaar pas, maar net op tijd.’
‘Maar je bent toch pas sinds vanmorgen na gaan denken over eh wat je nu wil?’
‘Ja, maar al eerder gewoon over wanneer we zouden gaan vrijen. Nadat we zulke goede vooruitzichten en goede voorzieningen gekregen hadden begon ik te betwijfelen of ik mijn negentiende wel als maagd zou redden. Dat bed in de caravan is ook verleidelijk. Ik ben dus voor de zekerheid maar alvast met de pil begonnen. Dat komt dus goed uit, we hoeven niets uit te stellen.’
‘Fijn. Dank je wel. Maar toch nog een beetje uitstel, alsjeblieft.’
Hij kuste me woester en lekkerder dan ooit.
‘Adam, denk je niet, bij tongzoenen, ik zou ook wel ergens anders mee in haar willen dringen?’
‘Jawel. Eigenlijk iedere keer als ik zie waar, in plaats van mijn vinger, dat andere van mij in zou kunnen. En verder sowieso vaak, om met je te vrijen.’
Hij begon de knoopjes van mijn bloes los te maken.
‘Je mag me uitkleden, maar als je haast hebt doe ik het zelf wel.’
‘We gaan er geen haastwerk van maken. Schat, als het de eerste keer niet helemaal goed gaat, ik kan vast een tweede keer. O. Wilde je daarom vanmiddag niets?’
‘Ik ben niet altijd aan het sturen. Nee, vanmiddag zou ik er mijn gedachten niet bij hebben kunnen houden.’
Hij had inmiddels alle knoopjes van mijn bloes losgemaakt, schoof een kant opzij en nam een borst van me in een hand.
‘Vind je me geen seksmaniak?’
‘Nee. Ik vond je direct al een beleefde en gezonde jongen. Dat ben je gebleven. Je vertelde af en toe wat je wilde, maar je drong nooit aan. Je deed wat als je dacht dat het niet tegen mijn zin was. Je zou míj een seksmaniak kunnen noemen. Ik was je meestal een stapje voor.’
‘Dat maakt van jou ook geen maniak. Jij bent ook gezond. Ik had het van een meisje niet verwacht, maar als je ziet dat ik een stijve heb kan je er niet vanaf blijven. Om je even te plagen, misschien ben je wel wat gretiger dan andere meisjes. Behalve je oma, die greep me ook vrij snel. De vrouwelijke helft van je familie is vast ook allemaal zo.’
‘Ze zullen in het zwembad niet om je vechten. Ze wachten rustig hun beurt af, maar de eerste keer zullen ze je allemaal minstens zo uitvoerig bevoelen als ik het de eerste keer bij je deed.’
‘Uit beleefdheid zal ik het hun dan ook doen.’
‘Ja ja. Je leeft je maar uit, hoor. Eh maximaal één vingerkootje diep. Iets minder bij jongere meisjes.’
‘Zo veel?’
‘Zo veel is dat niet, als je meer gewend bent. Van minder voel je weinig.’
‘Goed. We praten weer eens vrij lang, lieverd. Jou bevoelen doe ik nu niet uit beleefdheid, ik blijf het heerlijk vinden om een borst van je in mijn hand te houden en die voorzichtig te masseren.’
‘Ja, lekker.’
‘Zullen we nu gaan vrijen?’
‘Ja, lekker.’
Adam grinnikte even.
‘Dat weet je niet. Dat hoop je vast.’
‘Daar reken ik op, met jou. Ik heb ook al wat aangevoeld. Wat jij bij mij deed wekte bij mij ook verlangens op. Nog meer dan je met een stijve voor me zien staan.’
‘Zo wil ik weer beginnen.’
‘Kleed je dan maar gauw uit.’
Ik sprong van zijn schoot, kleedde me snel uit en ging op bed liggen. Natuurlijk met mijn benen tegen elkaar. Niet dat ik me schaamde om hem alles van me te laten zien, hij mocht me weer veroveren.
‘Adam, ik vind het fijn dat we er al voor geoefend hebben.’
Adam kwam aan het voeteneind van het bed staan.
‘Ja, ik ook. Buiten dit dorp krijgt een meisje er misschien de zenuwen van, als ze een helemaal blote man voor zich ziet staan, met onderaan zijn buik iets waarvan ze weet dat hij dat in haar buik gaat duwen.’
‘Mogelijk. Ik niet, ik geniet al van het vooruitzicht. Dat iets helemaal in me voelen komen.’
‘Ik ga op weg. Sesam, open de weg naar ons genot.’
Sesam deed niets, ik ook niet, hij deed zelf mijn benen van elkaar en kroop ertussen. Niet omhoog tot hij op me kon liggen, hij stopte om mijn gleuf te kussen en te likken.
‘Adam, voor deze keer genoeg.’
‘Ja, maar dit zou ik ook doen. Om de komst van nog meer lekkers aan te kondigen.’
‘Dat wist ik al.’
Hij kwam verder omhoog en stopte precies op de goede plek, ik wachtte met een hand al op zijn stijve.
‘Precies goed, joh. Laat je maar zakken.’
Het was geen kunst om goed te mikken, ik liet hem los zodra ik voelde dat mijn gleuf opengedrukt werd.
[Oooh, lekker]
‘Jaaah, verder.’
‘Ja, voorzichtig.’
Ik voelde, met schokjes, dat er iets in me kwam. Het voelde even zoals een tampon, maar het werd al gauw dikker. En kwam verder.
[Ja, nog verder. Oooh, wat streelt dat. Nog verder. Nog verder. Wat? O, toch verder. Verder. O, verder kan niet]
‘Ooooh, Adam, wat streelde dat lekker. En wat past het precies.’
‘Mijn stijve wordt heerlijk vastgehouden. Ja, het past precies, hè? Het streelde heerlijk, steeds meer, hoe verder ik kwam. Vooral mijn eikel, zodra ik mijn vel naar achteren voelde schuiven. Deed het geen zeer bij je?’
‘Nee, het is heerlijk. Dacht je dat?’
‘Nee, ik verwachtte dat. Het ging even iets moeilijker.’
‘Het was heerlijk, je binnen voelen komen. En wat zit ik nu lekker vol. Ik voelde alleen dat het even iets langzamer ging. O. Zou dat?’
‘Dat moet het geweest zijn, schat. Dat ik je ontmaagd heb.’
‘Fijn. Dan weet je zeker dat je mijn eerste was.’
‘Nou zeg, dat wist ik tóch wel, daar heb ik nooit aan getwijfeld.’
‘Maar toch.’
‘Je hebt mij ook ontmaagd.’
‘Daar heb ik ook nooit aan getwijfeld. Ga je nu eh wippen?’
‘Ja, ons strelen.’
Dat deed het ook, toen hij zich iets terugtrok en daarna zich duidelijk weer zo diep mogelijk in me duwde.
‘Kom je?’
‘Mmmm. Bijna.’
‘Wat lekker. Ga door zo.’
‘Ja ja.’
Hij ging door, trok zich niet iedere keer even ver terug, soms meer, soms minder, soms veel meer, maar kwam daarna iedere keer weer zo diep mogelijk.
[Ja, dit is het mooiste. Daar is het voor gemaakt. Precies op maat, anders kon het nooit zo geweldig strelen]
‘Schat . . . goed zo?’
‘Precies goed. . . . Ga door . . . Lekker?’
‘Zo lekker . . . Je zit . . . helemaal . . . om mijn stijve.’
‘Je zit . . . er duidelijk . . . helemaal in.’
‘Kan nooit . . . lang duren.’
‘Word maar . . . niet wild.’
[Oooh, wat streelt dat. Nog maar een uurtje, zo]
‘Schat, ik ga komen.’
[Andere keer maar langer]
‘Spuit me maar vol.’
‘Jaaah, daar komt het.’
Hij wipte een paar keer sneller, daarna leek het of hij zijn volle gewicht op me liet drukken, bleef drukken, terwijl hij lang kreunde.
[Hij spuit vast. Wat een geil idee]
Hij wipte weer een paar keer snel, drukte me daarna weer plat, met weer een lang gekreun.
[Zeker weten dat hij nu een straal zaad in me spuit. Wat geil. Oooh, ik kom ook. Klein krampje. Hij weer een grote. O, wat snel, al een grotere kramp. Hij ook weer een. Oooh, een heel grote kramp. Ik kan niet meer denken.]
Toen ik bijkwam was hij langzaam aan het stoppen met wippen.
[Hij is klaar. Kan ik weer gewoon ademhalen. Ik was vast niet echt bewusteloos, of bijna, wat Crystal had gezegd. Een flauwte, misschien? Op het hoogtepunt van mijn klaarkomen? Of iets daarna? Ik herinner me dat er een tweede heel grote kramp bij me kwam, net iets minder heftig dan die daarvoor]
‘Fijn dat je ook kwam, schat.’
‘Ja. Bijna tegelijk, hè? Kneep ik je niet af?’
‘Nee, net niet. Mijn grootste ladingen waren er net uit, toen je krampen mijn stijve gingen masseren. Ik denk, dat ze er nog wat extra’s uit masseerden.’
Hij trok zich langzaam terug en kwam naast me liggen.
[Ja, goed. Ik voelde hem toch niet meer]
‘Ik denk, dat ik er even flauw van viel. Je wipte heerlijk, dat had nog wel een uurtje mogen duren. Zodra ik merkte dat je in me aan het spuiten was begon ik te komen. Misschien ook omdat ik dat zo’n geil idee vond. En je me aardig plat drukte.’
‘Sorry. Dat deed ik eerder ook al, hè? Ik viel niet flauw of zoiets, maar eigenlijk wist ik amper wat ik deed toen ik klaar kwam.’
‘Je instinct laat je je ladingen vast zo diep mogelijk bezorgen.’
‘Vast wel. Was het fijn, schat?’
‘O jaaah. Heerlijk, zo helemaal opgevuld worden. Door iets strelends. Ongeveer halverwege pijnloos ontmaagd worden. Daarna een tijdje heerlijk gestreel. Ik voelde natuurlijk dat je klaar ging komen. Je zaad in me aan het spuiten was. Toen kwam ik ook. Zeg, je moet na je klaarkomen doorgegaan zijn met wippen.’
‘Ja, zo lang ik kon. Voor het geval dat je dat lekker zou vinden. Je krampjes werden langzaam kleiner.’
‘Wat goed van je, om dat te bedenken. Je deed het helemaal goed, geweldig goed. Ik heb eigenlijk niets gedaan. Ik heb gehoord, je moet meewippen, hem tegemoet komen. Maar het kwam net niet bij me op. Je deed het al zo geweldig. Ik dacht, dit is echt, compleet vrijen, zoals het moet. En kan. En dat al bij de eerste keer.’
‘Dat verbaast mij ook. Alles, eigenlijk. Het in je komen was al zo lekker en ging beter dan ik verwacht had. Ik hoopte dat het je geen pijn zou doen, maar als dat moest, dan moest het maar. We hebben het daar eigenlijk niet over gehad, maar ik dacht, daar zit ze vast niet mee, en het is maar één keer.’
‘Ja. Daar vertel ik zo wat over, ga nu maar verder.’
‘Ja. We hebben er ook meer bij gepraat dan ik verwacht had. Ter verhoging van de feestvreugde, hè? Ik had nog wel meer gewild, maar ik wilde ook verder. Je zat zo heerlijk precies helemaal om me heen dat ik ons wilde gaan strelen. Nog meer dan bij het binnenkomen. Dat werd ontzettend lekker, omdat we zo precies in elkaar pasten dat het strelen op zijn best was. Ik bedoel, het had moeilijker kunnen gaan of te makkelijk.’
‘Ja. Dat het altijd precies past kan nooit altijd zo zijn. Ik bedoel, er zijn mannen met een extra lange of een extra dikke. Waarom zouden er dan ook geen vrouwen zijn met een nauwe of wijde?’
‘Misschien weet je opa dat.’
‘Ik heb hem wat anders gevraagd. Wat er moest als een man er maar gedeeltelijk in kon komen, de vrouw niet kon ont- maagden.’
‘Was je daar bang voor?’
‘Nee, het kwam gewoon een keer bij me op. Opa behandelde zo’n vrouw soms. In zijn tijd hadden ze er langgerekte ballon- netjes voor. Die schoven ze tot in de vernauwing en bliezen ze dan langzaam op. Als dat niet hielp deden ze er warm water in en zetten er druk op. Dat hielp altijd. Ik had zelf al verzonnen, als jij er bij mij niet door kon komen, eruit, lozen, zo gauw je weer een stijve begon te krijgen die zo gauw het maar kon erin duwen en hem op z’n grootst laten worden. Om zo een verwijding te veroorzaken. Opa heeft wat rondgevraagd, dat zou vast ook werken.’
‘Tja. Het was niet nodig, hè? Het ging zo ook.’
‘Ja. Ik ben er blij mee, Adam. Voor mijn gevoel vulde je me precies helemaal op, je had geen dikkere hoeven hebben. En geen langere, het streelde geweldig. Wat wipje je lekker. Zo fijn dat het geen pijn deed, maar dat ik voelbaar, merkbaar ontmaagd werd. Al hoefde jij zo’n bewijs niet.’
‘Nee. Het zou toch niet goed zijn als ik er eraan twijfelde? Als je geen maagd meer geweest was had je me dat op een geschikt moment horen vertellen. Net zoals ik dat hoorde te doen.’
‘Ja. En dan?’
‘Dan? Het ligt eraan wat er gebeurd zou zijn. Maar het is niet aan de orde.’
‘Het is inderdaad zinloos om je daarover druk te maken. Zullen we, ter verhoging van de feestvreugde, wat drinken laten komen?’
‘Kan dat?’
‘Ja. Na het avondeten is er een minimum aan personeel. Opa heeft wel eens geprobeerd iedereen naar huis te laten gaan, maar daar werd ontzettend tegen geprotesteerd. Niet hoofdzakelijk omdat avonduren beter betaald worden dan die overdag, maar de familie hoorde bediend te worden wanneer ze maar wilde.’
‘Net zoiets als auto’s en fietsen schoonhouden?’
‘Ja. Meer eergevoel dan plichtsgevoel. Ik hoef maar te bellen. Ze zijn al in hun eer aangetast als ik naar de keuken durf te komen.’
‘Daar houd je rekening mee?’
‘Dat is toch een kleine moeite? Ik zei al eerder, ik moet en mag meedoen. Om zo veel mogelijk het zo prettig mogelijk voor iedereen te maken. Dus ook voor het personeel.’
‘Goed dan. Eh voor mij een cola, ik heb niets met champagne.’
‘Ik ook niet. Dat weet het personeel, zonder erom te vragen krijg ik appelsap in dezelfde kleur. Ze houden zo veel mogelijk van de familie bij, om hun vragen te voorkomen.’
‘Van mij kunnen ze nog niets weten.’
‘Jawel. Je hebt hier gegeten, ze hielden vast bij wat je nam en dronk.’
‘Er zitten hier toch geen camera’s?’
‘Nee, maak je geen zorgen. Alleen voelers tegen inbraak en brand.’
Ik moest even grinniken.
‘Maar het personeel weet dat je er bent. Je auto is er. En ik ook.’
‘Wat zegt dat?’
‘Je hebt vast wel eens een speelfilm of een serie met de president van de States gezien. De Secret Service geeft steeds door waar de president is. Hier zie je het personeel zo min mogelijk. Maar ze weten vast dat we op mijn kamer zijn. En één plus één is twee.’
‘Nou, laat ze maar raden. Eh dan moeten we ons aankleden, als ze wat komen brengen.’
‘Nee, dat regel ik wel anders. We gaan toch niet aangekleed feestvieren?’
‘Ik ga er straks graag mee verder. We gaan toch nog een keer vrijen?’
‘Je had toch de tijd tot morgenochtend?’
‘O. Ja. Dat wordt dan niet alleen naast je slapen, ook wat ze noemen met je.’
‘Ja, maar daar wordt geen slapen mee bedoeld. Wat we net deden, klaarwakker.’
‘Ja, tot we allebei klaarkwamen. Tjonge, wat was dat lekker. Hè?’
‘Ja, zeker weten. Voor nog een keer, minstens, heb je wel energie nodig. Ook een sandwich of tosti?’
‘Dan maar een tosti ham kaas. Eh minstens nog een keer?’
‘Laat me even bellen.’
Ik belde voor twee cola en twee tosti’s ham kaas. Met het verzoek alles voor mijn deur te zetten en te kloppen. Ik zou het zelf wel naar binnen halen.
‘Zo werkt dat. Tja, nu vermoeden ze vast ook dat we in ons nakie zijn. Adam, over minstens nog een keer, je hebt eerder op een dag drie keer geloosd. Dit was de tweede keer vandaag. Vanmorgen spoot je een lading tussen mijn dijen, voortaan, net als daarnet, iets hoger. Pas als je niet meer kan wil ik graag in je armen liggen, lekker zo dicht mogelijk tegen elkaar aan. En dan zo in slaap vallen.’
‘Ja. Fijn.’
‘En als we wakker worden eh zien we wel.’
‘Ja. Ik wou dat ik kon blijven.’
‘Na je studie, lieverd.’
‘Ja. Ik heb een verrassing voor je. Sorry, vergeten te vertellen. Ik heb van de week een deal met een medestudent gesloten. Het was me opgevallen dat hij precies dezelfde colleges volgde als ik. Er waren misschien nog anderen die dat deden, hij noteerde, onder het luisteren, het meest. We hebben onze notities vergeleken. We kunnen ze van elkaar gebruiken.’
‘Wat houdt die deal in?’
‘We hebben een rooster gemaakt. Één van ons tweeën gaat de colleges volgen en kopieert daarna zijn aantekeningen voor de ander. Het bestuderen daarvan kost ons maar half zo veel tijd als een college. Ik hoop daardoor minstens een jaar eerder af te kunnen studeren dan normaal.’
‘Dat zou fijn zijn. Verlangt die medestudent een tegenprestatie?’
‘Nee, hij kan het ook sneller. Dat is voor de langere termijn. Voor tot dan heb ik ook wat met hem kunnen regelen. Zijn familie woont in Schotland, hij kan niet ieder weekend naar huis. Rond vakanties ga ik meer colleges volgen, dan kan hij wat langer naar huis. Maar normaal doet hij alle colleges op maandagmorgen en vrijdagmiddag.’
‘Oh, fijn. Goed geregeld, zeg. Dan hebben wij lekker lange weekeinden.’
‘Ja. Kan dat, met jouw werk?’
‘Ik had al geregeld zaterdags vrij te zijn. Ik ga doordeweeks, behalve vrijdags, nog meer ’s avonds werken, de anderen willen liever dan ik ’s avonds vrij zijn. Er zal wel overleg komen of de openingstijden veranderd moeten worden.’
Ik hoorde dat er op de deur geklopt werd. Ik liep op m’n gemak naar de deur, om de bediening de tijd te geven om te verdwijnen. Ik haalde het serveerblad naar binnen en nam dat mee naar bed.
‘Tjonge, ik heb wel eens in een hotel overnacht, maar zo’n service kreeg ik nergens. Van een mooie, helemaal blote vrouw.’
‘Die meer service kan verlenen dan eten en drinken verzorgen. Je krijgt ook meer dan de jongens in het meertje van me kregen.’
‘Maak je maar geen zorgen, je bent niet zo ver gegaan als je oma Renee.’
‘Ik maak me geen zorgen, dat wist je al. Ook dat je de eerste was die met je bediening naar bed mocht, hè?’
‘Ja. Je weet wel, eerste keren vergeet je nooit. Al vervaagt nu alles van wat ik eerder gescharreld heb. Dat stelde eigenlijk niet veel voor. Ik weet nog goed de eerste keer dat je mijn zak in je hand nam. Ik vond het heerlijk, je hele hand eromheen zonder dat er iets in de weg zat. Ik vond het wel erg vrij van je, dat je duidelijk ging voelen of ik er wel twee ballen in had. Ik wist toen nog niet, dat het je om de grootte ervan ging. Ik dacht al snel, hopelijk gaat ze zo ook mijn stijve bevoelen. Dat deed je ook. Tjonge, wat vond ik dat lekker. Niks ertussen, een blote hand om mijn stijve. Die daarna in het water meer deed dan me bevoelen, me eh aftrok. En wel zo goed, dat ik er lekkerder van klaarkwam dan ooit. Met meer en grotere stralen dan eerder. Daarnet was het, in je gleuf, nog veel lekkerder. Je zat helemaal om me heen. Zelfs mijn eikel, voelde ik, werd gestreeld. Wat geweldig, dacht ik, dat ik mijn schatje eh neuken mag. Met alles wat erbij hoort, ons eerste vrijen. En zo meteen mag ik zelfs mijn zaad in haar spuiten. Dat kwam ook lekkerder dan ooit.’
‘Eh, Adam, normaal tel ik automatisch hoe vaak een jongen spuit. Deze keer kon ik dat niet, ik was even eh weg.’
‘Ik tel eigenlijk nooit. Ik weet wel, dat de eerste straal een soort aanloop is, de tweede komt er pas op volle kracht uit. Die, en die erna, deze keer twee of drie, zijn het lekkerst. Dan blijven er nog wat van die lekkere krampen komen, maar voel ik niets meer gaan. Daarnet ben ik door blijven eh wippen, omdat ik voelde dat je nog krampjes had. Die mijn stijve ook lekker masseerden. Toen ik een slappe kreeg moest ik stoppen.’
‘Ik kwam ook lekkerder klaar dan ooit. Eindelijk had ik iets in mijn gleuf waar die ook voor gemaakt was. Een mannelijk geslachtsdeel. Wat me veel beter streelde dan een vinger, want ik zat er helemaal mee vol. Af en toe ging je er bijna uit en voelde ik die lange dikke weer helemaal in me komen. Toen je je extra tegen me op begon te duwen wist ik dat je klaar ging komen. Ik kreeg het er extra heet van, je ging je zaad zo diep mogelijk in me spuiten. Ik begon ook klaar te komen, krampen te krijgen. Ik weet nog dat ik je twee keer lang hoorde kreunen, voor ik even weg raakte. En je me daarna nog even zo lekker streelde.’
Ik zette het dienblad opzij, rolde op mijn rug en trok Adam op me.
‘Adam, streel me weer met je harde stijve. Neuk me weer.’
Hij zei niets, ik voelde direct dat hij met een hand tussen ons ging en direct daarna zijn stijve weer in mijn gleuf komen. Ik kwam hem een paar keer wat tegemoet, waardoor hij er al snel helemaal inzat. Ik schokte door, waardoor hij vast snapte dat hij niet stil moest blijven liggen maar doorgaan met wippen. Hij varieerde weer heerlijk, door zich niet iedere keer evenveel terug te trekken voor een volgende, strelende aanloop. Ik hielp mee, met mijn benen om hem heen. Toen hij sneller begon te hijgen, gelukkig niet zo gauw, begon ik al te komen. Mijn grootste krampen kwamen, dacht ik, ongeveer gelijk met zijn zaadlozingen. We gingen allebei met wippen door tot ik niet meer voelde dat ik helemaal opgevuld zat. Ik voelde niet dat zijn krimpende pik uit me ging toen hij naast me ging liggen.
‘Tjonge, Bianca, wat was je enthousiast.’
‘Tjonge, Adam, wat was je goed.’
‘Je zweepte me op, ik werd ontzettend geil van je bewegingen. Je deed zo mee. En masseerde van het begin tot het eind mijn ladingen eruit. Zo woest ben je niet eerder klaargekomen.’
‘Nee. Het kwam ook, omdat je zo snel in me kwam nadat ik erom vroeg. En niet al te voorzichtig gelijk verder ging met je lekkere gewip. Tjonge, wat ben je een natuurtalent.’
‘En jij dan? Je gleuf is niet passief, die leek mijn stijve, zodra ik me een stukje terugtrok, er weer in te trekken, al strelend en masserend.’
‘Die is eh kennelijk seksueel hongerig. Werd je niet te erg gemasseerd? Afgeknepen?’
‘Net niet, ik voel me wel een beetje leeggemolken.’
‘Tja, het zou sowieso geen wonder zijn dat je leeg bent, na drie keer vandaag. Sorry dat ik weer tel, Adam. Maar ik heb altijd in mijn achterhoofd gehad, hij moet wel de drie keer drie halen. Je zit er al ruim boven. Aan mijn verdere lichamelijke eisen voor een man voldoe je ook. Een normale pik en normale ballen, waar toch meer in geproduceerd wordt dan normaal.’
‘En je niet lichamelijke eisen?’
‘Daar voldoe je ook ruim aan. We praten meer dan ik verwachtte. En zo fijn.’
‘Meestal over seks.’
‘Ja, maar is er iets belangrijkers? Andere zaken komen ook aan de orde, maar ik vind het zo fijn hoe je op me reageert. Je begint zelf niet zo gauw ergens mee, maar als ik je iets laat merken reageer je daar direct op. Net ook, ik was amper uitgepraat of je duwde je stijve al bij me naar binnen.’
‘Tja, als we aan het praten zijn, waar dan ook over, denk ik niet zo aan in actie komen. Ik snap wel dat je het soms lang genoeg vindt duren. Ik vind het helemaal niet erg als je mij iets vraagt, ik hoop, dat je het niet erg vindt dat ik meestal niet uit mezelf overschakel. Daarnet niet, ik dacht, ja, ik kan al even weer, nu weer lekker neuken, daarvoor zijn we hier.’
‘Ja. Om je mijn eerste te laten zijn. Dat kan niet meer ongedaan worden. De eerste keer dacht ik bij je binnenkomen, hoe zal mijn ontmaagding gaan? Nu hoefde dat niet meer. Ik wilde er geen recordpoging van maken, ik hielp wel een beetje mee om je er snel helemaal in te krijgen, dat moest kunnen. Ik wilde me overweldigd voelen. Dat lukte ook, je ging zo fijn door dat ik vast ook daardoor al snel begon te komen.’
‘Het ging heerlijk. We gaan het ook een keer zo langzaam mogelijk doen, hè?’
‘Ja, natuurlijk, we gaan alles proberen. Eh had jij eigenlijk eisen voor je vrouw?’
‘Niet zo veel, denk ik. Ze moest er een beetje leuk uitzien, alles meer dan een beetje zou meegenomen zijn. Niet met wat laag hangende borsten, ik heb het, geloof ik, al eerder gezegd, liever wat hoger zittende dan normaal.’
‘Dat zei je onze eerste avond al. Dat je dat bij mij mooi vond.’
‘Jij bent meer dan een beetje leuk om naar te kijken. Zelfs als je aangekleed bent, wat natuurlijk niet mijn voorkeur heeft. Verder moest ik met mijn vrouw genoeg kunnen praten. Dat was voor overdag. In bed wilde ik graag meer dan één keer in de week wat. Verder had ik geen idee, het zou er ook aan liggen hoe vaak zij wat zou willen. Of toelaten.’
‘Typisch de manier waarop buiten het dorp over vrouwen gedacht schijnt te worden.’
‘Als je niets anders hoort krijg je dat mee.’
‘Ja. Hier denken we anders, dat snap je vast wel. Mannen schijnen te willen vrijen tot ze zich helemaal leeggespoten hebben. Dat zal wel iets natuurlijks zijn. Waarom zouden vrouwen er niet voor zorgen om net zo veel plezier hebben als mannen willen? Met een beetje meewerken in plaats van het lijdzaam te ondergaan moet dat kunnen. Tja, er is zelfs meer mogelijk dan ik dacht. Ik heb ook nog niet alle tips die ik kreeg uit kunnen proberen. Vrouwen geven elkaar tips daarover, Adam.’
‘Het enige wat ik daarover hoorde was, als je erin zit, varieer dan wat.’
‘Dat deed je geweldig. Je vond eerder dat er over je gepraat werd alsof je een dekhengst of fokstier was. Wat ik gezien heb, zo’n paal heb je ook, verhoudingsgewijs. Je krijgt hem er bij een vrouw helemaal in, wat een stier of een hengst geeneens lukt. En verhoudingsgewijs spuit je vast zo veel zaad, dat als ik niet aan de pil was ik binnen vijf minuten zwanger zou worden. Maar fokken doen we pas als je afgestudeerd bent, hè?’
‘Ja, prima. Denk je, dat ik je in vijf minuten zwanger kan maken?’
‘Dat weet ik eigenlijk niet, alleen, één zaadlozing, als ik die middenin mijn periode krijg, zou genoeg kunnen zijn.’
‘Ik denk, ik weet wel zeker, dat je er wel meer krijgt. Al voor je zwanger zou willen worden. Eh daarna?’
‘Nog maaaaanden, Adam. Het maximum wat ik hoorde was tot een week voor de bevalling. En weer binnen veertien dagen erna. Maar ik garandeer niets.’
‘Nee, natuurlijk niet. Het ligt er helemaal aan hoe je je dan voelt. Eh met een dikke buik kan het van achteren af het beste, hè?’
‘Dat schijnt zo. Eh dat proberen we ook een keer.’
‘Ja. Ik weet niet met welk dier ik jou zou kunnen vergelijken. Als je dat al zou willen.’
‘Je bent weer erg beleefd. Er schijnt een apensoort te zijn die het vaak doet. Leeuwen soms vijftig keer op een dag, waarbij het vrouwtje erom vraagt. Zes keer op een dag schijnt te kunnen, maar vijftig?’
‘Ik kan je ook niets garanderen. Zeker geen vijftig keer. Alleen iedere keer dat ik kan en jij ook wilt.’
‘Dat is genoeg. Adam, als je toch met me blijft slapen, hebben we nog tijd genoeg voor nog een keer. Zou je dat redden? Net als je oom, hem weer omhoog krijgen? Je hoeft niet te spuiten, als we maar lekker lang kunnen wippen.’
‘Tja. Geen idee. Ik wil wel, graag zelfs, maar ik voel nog niets komen.’
‘Zal ik je een beetje pijpen?’
‘Misschien helpt het. Misschien ook als je mijn zak masseert.’
‘Nou, dat kan ik wel tegelijk.’
Ik bewees het. Al na even sabbelen aan zijn kleintje en pingpongen met zijn ballen voelde ik het kleintje gaan groeien. Ik ging weer naast hem liggen en pingpongde door.
‘Adam, duw hem erin als hij vooruitstaat. Dan gaan we langzaam wippen, dan komt de rest vanzelf.’
‘Zo? Op onze zijkant?’
‘Ja, zo kan ik meewippen. Of tegeninwippen, als het me te snel gaat.’
‘Je houdt wel van variatie, hè?’
‘Niet overal mee, ik houd het bij jou. Je varieert geweldig mee, ik zal me met jou vast nooit hoeven vervelen.’
‘Nou, dan komt mijn net stijve erin. Voel je?’
[Ja, iets]
‘Ietsje, probeer maar of je je dunnetje er in één keer helemaal erin kan duwen.’
[Ja, ja, zou een vinger kunnen zijn, ja, ja, nee, langer dan een vinger, ja, ja, benen wat bij elkaar, ja, ja]
‘Dat is alles. Het streelde amper.’
‘Het voelt als een heel lange vinger. Ik ben gelangevingerd. Oooh, hij wordt dikker.’
‘Vast meer van de warmte dan van strelen. Had je zo ontmaagd willen worden, als het met mijn helemaal stijve niet ging?’
‘Ja, precies. Ooooh, ik voel me opengedrukt worden, maar nu niet stukje bij beetje. Oooh, ik moet wat wippen.’
‘Dan houd ik me stil, zolang dat lukt.’
Ik wipte langzaam, slagjes van hooguit twee centimeter.
‘Ooooh, lekker, wat voel ik je goed. Helemaal opgevuld. Dat ontmaagden zou nu vast gebeurd zijn. Zal ik opa vertellen.’
‘Dat je dus al voor je negentiende gevreeën hebt?’
‘Ik zal dat vertellen zo veel mogelijk uitstellen. Oooh, weer heerlijk strelen. Voor jou?’
‘Ja, weer heerlijk strelen. Maar het kan nog lekkerder. Voor mij.’
‘O? Hoe dan?’
‘Als jij je even stilhoud trek ik me een eind terug en kom er dan weer in. Om mijn eikel bloot te maken.’
‘O. Ja. Doe maar.’
Ik voelde, dat hij zijn dikke paal een stuk uit me trok en hem erna weer inkomen. Voordat hij helemaal in me zat leek het, alsof zijn paal nog ietsje dikker werd.
‘Adam, ik voelde je stijve halverwege nog iets dikker worden.’
‘Mijn stijve niet, mijn eikel zwelt wat op, als hij de vrijheid krijgt.’
Hij wipte langzaam, zo te voelen met slagen van een decimeter.
‘Ja, zo streelt het op z’n lekkerst, voor mij.’
‘Je bent lief, dat je ook aan mij blijft denken. Dat ietsje dikker maakt me niet uit, het streelt net zo lekker. Maar mag ik eens kijken?’
‘Wat?’
‘Naar je blote eikel? De keer dat ik hem bloot maakte was onder water, toen kon ik hem slecht zien.’
‘Toen was hij vast niet zo veel opgezwollen als nu. Het meertje is niet zo warm als jij binnenin. Maar kijk maar een andere keer. Als je me wil pijpen. Ik zou er nu weer met mijn blote eikel in moeten, dat lijkt me niet zo prettig.’
‘Goed. Wat je wilt. Met tegenzin hoef je niets te doen. Blijf maar langzaam doorwippen.’
Het was heerlijk. En duurde heerlijk lang. Ik twijfelde of het wel een krampje was, toen ik onderin me wat voelde. Het duurde even voor ik weer wat voelde, duidelijk een klein krampje. Langzaam kwamen er meer, steeds ietsje grotere.
‘Adam?’
‘Mmmm. Ja?’
‘Ik begin . . . langzaam . . . te komen.’
‘Wil je sneller?’
‘Nee. Jij?’
‘Nee. Het duurt zo lekker lang. Uit . . . in, oooh. Uit . . . in, oooh. Uit . . . in, oooh. Wat wordt mijn eikel verwend. Uit . . . in. O. Je probeert me erin te houden, je masseert mijn pik.’
‘Ga door.’
‘Uit . . . in, ja, het lukt weer. Uit . . . in, ja, knijp erin. Uit . . . in, oooh. Ik kom. De eerste lading. Ooooooh. Masseer ze eruit. De tweede. Ooooooh. De derde. Ooooooh. De vierde. Ooooooh. De vijfde. Ooooooh. De, nee, alleen een kramp. Oooh, nog een. Oh, nog een. Niks meer. Doorwippen, schat? Of ben je klaar?’
‘Bijna.’
Hij wipte door tot ik minder snel ging hijgen.
‘Ooooh, Adam.’
‘Ja?’
‘Ik voel me zo eh bevredigd.’
‘Fijn.’
‘Mijn gleuf werd gebruikt waar hij voor ontworpen is. Helemaal gevuld met een stijve. Die ik ermee kon strelen, en andersom. Die jou en mij daardoor klaar liet komen. Die jou je zaad liet spuiten. Ik ga daar natuurlijk later pas wat mee doen, proberen te doen. Vind je het erg, als ik zeg, dat ik zo tevreden ben, over jou, over ons vrijen, dat ik nu graag in je armen in slaap wil vallen?’
‘Nee, natuurlijk niet. Ik wil niet zeggen dat ik bekaf ben, ik voel wel, dat ik aardig wat werk verzet heb.’
‘Ja, je hebt vast spieren gebruikt die je eerder niet zo gebruikt hebt.’
‘Ja, en ik heb ook een onbekend gevoel in mijn pik. Voel jij niet eh versleten?’
‘Nee, het gloeit wel na. Vast van de wrijving, van het vele strelen. Zonder wrijving zou je niks voelen.’
‘Nee. Ja, ik voel ook een soort nagloeien. Van mijn hete vrouwtje.’
‘Je bent mijn hete man. Ik je vrouw, ex-maagd.’
‘Voor spijt is het te laat, het is niet ongedaan te maken.’
‘Operatief wel, maar dat is oplichterij. Opa heeft wel geholpen bij het zonodig wijder maken, nauwer maakte weigerde hij altijd.’
‘Ja, dat is oplichterij. Kom in mijn armen.’
Ik vleide me tegen hem aan. Adam bewoog ook wat, tot hij kennelijk vond dat ik lekker tegen hem aan lag. Zo viel ik in slaap.

De volgende Vrijdag

Ik ging een uur eerder dan de week ervoor naar de caravan. Maar Adam kwam ook een uur eerder. We kusten elkaar uitgebreid voor Adam naar de slaapkamer liep.
‘Ik trek even wat makkelijkers aan.’
Ik grinnikte inwendig en liep achter hem aan. Ik had bij onze omhelzing gevoeld dat hij een stijve begon te krijgen. Natuurlijk wilde hij graag wat, na vier nachten alleen slapen. Ik was niet eerder naar de caravan gegaan om voor hem klaar te gaan liggen, ik wilde het wat anders doen. Niet alleen voor hem, ik had ook vier nachten alleen geslapen en wilde zo gauw mogelijk weer met hem eh vrijen. In de slaapkamer begon ik me ook uit te kleden. Adam keek een beetje verbaasd.
‘Jij ook? Wat nog makkelijkers?’
‘Ja, iets heel makkelijks.’
Ik zat als snel in m’n blootje op de rand van het bed. Adam stopte met zich om te kleden, met nog een hemd en een onderbroek aan. Hij keek nog verbaasder. Zijn stijve groeide van iets onder horizontaal naar iets erboven, aan de bult in zijn onderbroek te zien.
[Hij kan. Hij wil. Hij moet.]
‘Eh wil je vrijen, schat?’
‘Daarvoor heb ik het makkelijkste wat er is aangetrokken.’
‘En het mooiste. Fijn.’
Hij kleedde zich ook helemaal uit en kwam voor me staan.
‘Heerlijk, schat. Je ligt niet voor me klaar, maar je wilt ook wel wat, hè?’
‘Ja, met je praten. Maar eerst wat anders.’
Ik sloeg een arm om hem heen om hem met een hand op zijn kont verder naar me toe te trekken, pakte met mijn andere hand zijn stijve, trok die horizontaal, nam hem in mijn mond en streelde hem met mijn lippen en mijn tong.
‘Ooooh, lekker schat. Eh wil je een keer ook mijn eikel likken?’
Ik liet zijn stijve uit mijn mond glijden. Die schoot omhoog, tot bijna vertikaal.
‘Nu niet?’
‘Nee, nu maar niet. Er zou vast al snel zo veel komen, dat je je erin zou verslikken, als je het niet op een andere manier op zou vangen.’
‘Dan doen we het op een andere manier.’
Ik liet hem los en liet me op mijn rug vallen.
‘Ga op je knieën zitten en trek me naar je toe. Dan kan je ook zien wat je doet.’
Hij ging vlug op z’n knieën zitten en trok me naar zich toe tot ik wat hards tegen mijn gleuf voelde.
‘Ik ga je penetreren.’
‘Het kan me niet schelen hoe je het noemt.’
Ik voelde iets, ik wist natuurlijk wel wat het was, mijn gleuf gaan strelen, op en neer, een paar keer.
‘Ik ga mijn stijve helemaal in die lekkere gleuf van je duwen.’
‘Ja, helemaal. En dan lozen, hè?’
‘Ja, ook. Het belangrijkste vind ik, samen klaarkomen. Oooh.’
[Ja, een stukje erin]
‘Wat een prachtig gezicht, schat. Je mooie rechte gleufje is nu mooi rond, om mijn stijve.’
‘Een stukje maar.’
‘Ja ja, hij komt er echt wel helemaal in.’
Ik voelde het, stukje bij beetje.
[Tja, probleemloos]
‘We weten nu zeker dat dat gaat lukken, hè?’
‘Ja, helemaal, schat. Je hebt van de week vast een paar keer gedacht, ik ben geen maagd meer, want ik heb geneukt.’
‘Ja, geile vent, ik heb geneukt en ik ben geneukt. Kom er een beetje sneller in, ik wil hem weer. Helemaal.’
[Ja, wat heerlijk, weer opengeduwd worden. Dat zo’n harde me ook zo lekker streelt]
‘Voortaan weet ik ook hoe het eruit ziet, schat, dat het zo goed past. Oooh, helemaal erin.’
[Ja, weer heerlijk vol]
‘Het past niet alleen in de breedte precies, in de diepte ook. Ik voel me weer heerlijk vol.’
‘Er komt zo nog een paar kubieke centimeter bij.’
‘Het hoort bij neuken, dat je zaad gaat spuiten.’
‘Ja, zo diep mogelijk. Ik zal proberen het niet zo ruw te doen.’
‘Dat geeft niet, ik kan nu ten minste gewoon ademhalen. Of hijgen. O ja. Verder.’
‘Ja ja. Ik kan nu ook zien hoe ver ik me terug kan trekken, voor ik me weer zo diep mogelijk in je duw. Ooooh.’
[Jaaah, dat was een lange aanloop]
‘Jaaah, dat was lekker. De andere keren deed je het al geweldig, niet iedere keer even ver. Steeds een verrassing. Ooooh.’
[Jaaah, dat was weer zo’n lange aanloop]
‘Ja, maar erg ver durfde ik niet, ik was bang eruit te schieten.’
[Oooh. Oooh. Oooh. Een paar korte]
‘Ooooh, schat kan je even pauzeren? Je neukte als een konijntje.’
‘Niet goed?’
‘Jawel, maar zo onverwachts. Even daarvan bijkomen.’
‘Ik eigenlijk ook. Het was even erg opwindend.’
‘Weet je dat ook weer. Het geeft toch niet, als je eruit zou schieten? Dat lijkt me ook lekker. Even niets voelen en dan weer opengeduwd worden.’
‘Ik weet niet of mijn eikel dat lekker vindt.’
‘Je moet het minstens een keer proberen.’
‘Ja, maar nu niet. Ik zou daar al klaar van kunnen komen, amper erin. Ik wil diep in je klaarkomen, je krampjes om mijn stijve voelen.’
‘Ga maar weer lekker door.’
Hij deed het, ik genoot ervan om geen gewicht op me te voelen, alleen zijn stijve strelend in en bijna uit mijn gleuf te voelen schuiven. Hij waarschuwde me, volkomen overbodig, dat hoorde ik aan zijn hijgen wel, dat hij klaar ging komen. Bij zijn eerste ontlading drukte hij me een stukje verder het bed op. Met mijn benen, die ik ruim om hem heen had, trok ik me weer terug, gelijk met dat hij zich terugtrok voor de volgende aanloop. Ik raakte weer net niet ver genoeg van de wereld om, tussen mijn eigen klaarkomkrampen door, nog vier keer zijn net niet te ruwe gepomp te voelen. Hij ging, met zijn handen om mijn borsten, voorzichtig met zijn bovenlijf op dat van mij leunen.
‘Ooooh, Bianca, wat was dat weer lekker. Wat fijn, dat je tegelijk met mij klaarkomt en dan mijn stijve extra lekker masseert.’
‘Ik heb er geeneens voor hoeven oefenen, het gaat vanzelf. Net als jij wipt, pompt, om te strelen. Met m’n hand heb ik dat nooit zo gedaan.’
‘Dat kan je daarmee ook niet. En ik zou al klaarkomen zo gauw je hand mijn eikel raakte. Voel je daar eigenlijk iets van?’
‘Alleen toen we het heel langzaam deden. Ik voel me steeds voller worden, steeds dieper. Ik heb van twee centimeter langere gehoord, maar ik weet niet of ik die zou kunnen hebben. Die heb ik ook niet nodig, jij laat me al klaarkomen.’
‘Was er niet een Ian?’
‘Ja. Die twee centimeter langere dan normale heb ik in het zwembad wel bevoeld. Niet zo spectaculair. Op de kant zijn kleintje wel, al is het eerder een dunnetje dan een kleintje.’
Adam trok me overeind tot ik zat en ging naast me zitten.
‘Tja, ik heb nu natuurlijk ook een kleintje.’
‘Ja, een zielig gereedschapje. Het enige waarvoor hij nu gereed is, is om te kunnen plassen.’
‘Dat moet ik ook. En wat drinken. Het is nog te vroeg om te eten, hè?’
‘Wel wat. Maar als je honger hebt?’
‘Nog niet zo.’
‘Goed. Laten we in de woonkamer gaan zitten. Trek een zwembroek of onderbroek aan. Voor het geval er iemand binnen- komt.’
‘Wie hier komt zal wel aan bloot gewend zijn.’
‘Ja, maar niet overal. Voor alles is een tijd en een plaats.’
‘Ik ben wel blij dat jij niet alleen ’s nachts in bed wil vrijen.’
‘Dat zal best. Dat zal je wel verwacht hebben. Ik van jou niet, mannen schijnen overal en altijd wel te willen.’
‘Ja, maar helaas niet altijd kunnen.’
‘Ik zie het. Ik trek een broekje aan, op de camping mag topless.’
‘Ja, fijn.’

In de woonkamer pakte Adam een paar Avier-tjes van de salontafel op.
‘Wat is dit, lieverd? Studiemateriaal?’
‘Nee, dat is het resultaat van een klusje van Emily en mij. Van de laatste weken. Ga zitten en lees maar.’
Adam deed het. Onder het lezen grinnikte hij een paar keer.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Eenmalige uitgave

Verzorgd door Emily en Bianca.

Beste dorpsbewoners, jong en wat ouder,

Op verzoek van de Graaf hebben wij, E&B, een onderzoek ingesteld n.a.v. opmerkingen, die door de beheerders van de camping opgevangen en aan de Graaf doorgegeven waren.
De Graaf achtte ons de geschikte personen daarvoor, gezien onze leeftijd.

De opmerkingen bleken gemaakt te zijn door elfjarige bezoekers van ‘het meertje’ bij de camping.
Ze voelden zich tekort gedaan, omdat de zes- tot twaalfjarigen maar één middag in de week bij het meertje mogen komen. Maar ze wilden er geen groot punt van maken, omdat ze beseften dat alles wat zij konden winnen de twaalf tot achttienjarigen zouden verliezen.
En daar zouden zij binnenkort bij gaan horen. Ze beseften ook, ze zijn niet dom, dat twaalf tot achttienjarigen meer belang hadden bij bezoeken aan en vooral in het meertje dan zes- tot twaalfjarigen. Maar meerdere elfjarige, vooral jongens, waren er al aan toe om van het meertje gebruik te maken.

E is achttien plus en weet dus veel van avondbezoeken aan het meertje. B is achttien en weet dus nog zeer veel van middagbezoeken. We zien ’s avonds het resultaat van de omgang bij en in het meertje, namelijk veel uitstekend verlopende verkeringen en huwelijken. E.e.a. bevorderd door de van de bekende Simone afkomstige gezonde manier van opvoeden van kinderen, zowel op lichamelijk als op geestelijk gebied. Als jongeren dit niet snappen moeten ze het (nog maar eens) uit laten leggen door hun ouders.

We wilden t.b.v. die elfjarige bezoekers toch een poging doen om een oplossing te vinden. We zijn daarbij niet over één nacht ijs, wat gelukkig in het meertje niet voorkomt, gegaan. We doen er hieronder een kort verslag van, om u meer inzicht te geven in eventuele mogelijkheden. Er is misschien nog een andere dan die wij voor willen stellen, die horen we dan graag van u/jullie.

Allereerst hebben we in de stad de aantallen van alle nul tot eenentwintigjarigen in ons dorp opgevraagd. Niet van nog ouderen, daarvan komen er per avond niet meer dan een tiental bij het meertje. Wie er niet komen kunnen vast thuis doen waarvoor ze eerder bij het meertje kwamen. Over de avondbezoekers, de 18-plussers, zullen we het verder niet hebben. Ze zijn volkomen tevreden met de gang van zaken, vinden het er niet te druk, enorm gezellig en er is veel mogelijk.
De aantallen jongeren zijn, per leeftijd, niet zo verschillend dat daar aandacht aan besteed hoeft te worden. Per jaargang, van nul t/m 17, zijn er ongeveer 25. Wat overeenkomt met de grootte van de klassen op de scholen. Dat levert dus een maximaal aantal bezoekers van zowel nul tot zes- als van zes tot twaalf- als van twaalf tot achttienjarigen van 150 op. Als die allemaal, per groep, tegelijk zouden komen zou het er misschien druk worden. Of ze zouden weg kunnen gaan, als ze het te druk vonden.
Maar over te druk hebben we niets gehoord.

We hebben zowel ’s morgens, vanaf negen uur, als ’s middags, tot zeven uur, meerdere malen het meertje bezocht.
Allereerst, de ooit door Tamara voorgestelde kledingsadviezen werden keurig opgevolgd. Bij navraag bij de camping- beheerders bleek er steeds genoeg bijgedragen te worden voor het gebruik van wegwerphanddoeken. Die, en andere rommel, werden steeds voorbeeldig opgeruimd. Dat konden we vooral zien bij ‘het wisselen van de wacht’, als de ene groep vertrokken was en de volgende nog niet gekomen was. Rond twaalf uur was er even niemand of bijna niemand, van tegen zessen tot tegen zevenen niemand. De zonneweide zag er dan uit als pas aangelegd. Volgens de beheerders werden slechte plekken met rust gelaten, die kwamen dan vanzelf weer bij.
Verder, de eerst aangekomenen bleven op de zonneweide meestal aan de kant van de caravans, als het wat voller werd en groepjes met kennelijk vaste plekken liepen door naar de kant van de tenten.

Nu over ’s morgens.
Het aantal nul tot zesjarigen varieerde van ongeveer 75 tot ongeveer 100. Wat zondermeer een succes genoemd kan worden, het meertje en de mooie zonneweide voldoen overduidelijk aan een behoefte.
Vanaf drie jaar neemt de opkomst per jaargang af, natuurlijk omdat er dan naar school gegaan wordt.
De begeleiding van de kinderen, bijna allemaal vrouwelijke, bleek er vaak niet alleen voor hun eigen kinderen te zijn, ook voor kinderen van buren of kennissen. We vinden het erg sociaal, om andere kinderen mee te nemen als de ouders daarvan zelf niet in de gelegenheid zijn om ze te begeleiden.
We hebben met veel begeleiders en met veel kinderen gesproken.
De eersten genoten van het ongedwongen samenzijn, het in natuurlijke staat zien van en praten met andere begeleiders. Ze genoten ook van het zien en zien spelen van de kinderen, hun eigen speeltijd hadden ze wel gehad.
De kinderen waren ook allemaal zeer tevreden. Ze hadden genoeg vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen, ook met spelletjes die de begeleiders voor ze meenamen. En ze konden in het meertje zwemmen of ploeteren, als ze nog niet konden zwemmen, en spelen. En op de zandstrook rond het meertje met zand spelen. We hebben meerdere malen gezien, dat een beheerder van de camping, m.n. John of Johnny, even met een tractor met daarachter een eg rondreed om het zand te egaliseren. Daar werd niet tegen geprotesteerd. Door die beheerders hopelijk ook niet, als we toch even opmerken dat niet alleen de zandstrook maar ook de zonneweide en de hele camping voortreffelijk onderhouden wordt. Ook nog maar eens dank aan de ontwerpers van Tamara’s paradijsje, voornamelijk de vernoemde zelf.

Over de andere middagen dan de woensdagmiddag.
Ruim over de 100 bezoekers, ongeveer gelijk verdeeld over de jaargangen.
Leuk druk, veel geroezemoes, gelach, nogal wat geloop. En spelen in het meertje.
Allemaal zeer tevreden/bevredigde jongelui.
 
Over de woensdagmiddag.
De opkomst viel ons tegen, hooguit 40. Na rondvragen bleek de oorzaak te zijn, dat er weinig ouders ’s middags in de gelegenheid waren om kinderen te begeleiden. Op een enkeling na moesten de vaders werken. ’s Morgens konden moeders wel van huis, ’s middags moest er wat aan het huis gedaan worden en voor eten gezorgd worden. De wel aanwezige begeleiders waren erg tevreden, de kinderen hingen niet ergens rond waar ze kattenkwaad uit konden halen.
De jongere kinderen speelden zoals die onder de zes jaar, de ouderen zaten meer in groepjes met elkaar te praten. Onze kennersogen zagen dat die van, naar schatting, tien en vooral elf, onder water ook een beetje met de andere sekse speelden. Wat wij ook zagen, de begeleiders en jongere kinderen misschien ook niet, was dat er in het meertje soms een jongen van vermoedelijk elf jaar een tijdje benedenstrooms van alle andere kinderen in het water ging staan. Tja, over het algemeen verliep alles naar ieders wens, maar daar moest zeker een oplossing voor gevonden worden. De natuur bepaalt grenzen, niet een kalenderleeftijd.

Na overleg met zowel de school in het dorp als met die in de stad bleek, nadat er met leraren en ouders overlegd was, dat het ongewenst was de lestijden te veranderen.
Veel nadenken en rondvragen leverden geen bruikbare ideeën op.
Er bleef niets anders over dan iets ten nadele van de twaalf tot achttienjarigen te doen.
Na veel nadenken zijn we op iets gekomen waar ze niet al te ontevreden over kunnen zijn.
En waar die van zes tot twaalf blij mee zullen zijn.

Tamara heeft ooit gedragsregels niet dwingend geëist, meer dringend voorgesteld. Die zijn aangenomen, nooit veranderd, ze voldoen nog steeds. Ze heeft het nooit over toegangstijden voor verschillende leeftijden of leeftijdsgroepen gehad. Voor ze daaraan toekwam of er een noodzaak voor gebleken was hadden jullie, dorpsgenoten, jeugd, die zelf al ingesteld. De enige verandering die Tamara ooit voorgesteld heeft was de woensdagmiddag voor de jeugd van zes tot twaalf te houden. Dat leverde geen problemen op, de jeugd van twaalf tot achttien moest dan toch naar school.

We willen niet voorstellen om iets voor ’s morgens of ’s avonds te veranderen.

We willen wel voorstellen, met onze hartelijke aanbeveling:
1. De jeugd van zes tot elf ’s woensdagsmiddags toe te laten, zonder begeleiding;
2. a. De jeugd van zes tot elf ook ‘s zaterdagsmiddags toe te laten, zonder begeleiding, tot vijf uur,
       op de zonneweide aan de kant van de caravans;
    b. De jeugd van twaalf tot achttien te vragen om ’s zaterdagsmiddags de zonneweide aan de kant van
        de tenten te gebruiken, tot vijf uur;
    c. en in die tijd het meertje niet te opzichtig te gebruiken.
3. De keiharde grens, op de dag af, van twaalf jaar voor jongens om naar de jeugd van twaalf tot achttien te mogen, los te laten. Het voldoen aan de andere twee eisen zou genoeg moeten zijn.

Ad. 1. Zo is de jeugd van zes tot elf niet meer afhankelijk van begeleiding. De deelname van die groep zal ongetwijfeld toenemen, we verwachten zowel ‘s woensdags als vrijdags tot ook ongeveer 100.
Er zijn van ’s morgens negen uur tot ’s avonds zes uur altijd een paar meerderjarige stellen aanwezig. Ze zitten aan de rand van de zonneweide en bemoeien zich niet met de jeugd. Maar hun aanwezigheid alleen al zorgt ervoor dat de jeugd van twaalf tot achttien zich aan de regels houdt. Dat zal bij de jeugd van zes tot elf ook wel het geval zijn. De beheerders van de camping houden voor de zekerheid altijd in de gaten of er meerderjarige stellen aanwezig zijn. Zo niet, nemen ze zelf onregelmatig een kijkje bij het meertje. Die volwassenen voelen zich zelden geroepen om in te grijpen; bij de jeugd van twaalf tot achttien doen de oudere meisjes dat al voldoende, als die dat nodig vinden. Bij de jeugd van zes tot elf zullen die volwassenen vast een extra oogje in het zeil houden. En, natuurlijk, als die jeugd zich niet weet te gedragen wordt alles weer teruggedraaid. Die dreiging zal ook wel werken.
Ad. 2. Zo krijgt de jeugd van zes tot elf er (op een uurtje na) een hele middag bij. Het lijkt ons beter dat ze zich ’s zaterdagsmiddags niet mengen onder de oudere jeugd, en ook niet van dichtbij zien hoe die eruit ziet en wat die normaal doen.
Tja, voor de jeugd van twaalf tot achttien (op een uurtje na) een middag een beperking. Procentueel, op zes dagen in de week, geeneens zo veel. Dat uur ’s zaterdagsmiddags, van vijf tot zes, is om zich op zaterdag ten minste even uit te kunnen leven. We nemen aan dat ze de jongere jeugd een toename van bijna honderd procent voor hun toegangstijd wel gunnen. Misschien zit er een broertje of zusje van ze bij.
Ad. 3. Die grens, een paar decennia geleden aangenomen, voldeed toen waarschijnlijk goed. Maar jongens komen tegenwoordig wat eerder in hun puberteit. Met de bijbehorende probleempjes, die tot nu toe, als ze boven de twaalf waren, in het meertje verholpen konden worden. Nieuwelingen kunnen, zoals gebruikelijk, gekeurd worden, jongetjes die proberen te smokkelen kunnen met hun staartje tussen hun benen naar de jongere jeugd teruggestuurd worden.

Wij wensen alle betrokkenen veel plezier.

Emily Wellingten en Bianca Thomson
Namens de familie Wellingten
www.wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘Tjonge, Bianca, een degelijk stuk werk. Wat ik ook opmerkelijk vind, het is in de stijl van Tamara.’
Ik grinnikte.
‘We liepen tegen dezelfde problemen op als Tamara toen. Hoe beschrijf je iets duidelijk, zonder woorden te gebruiken die, behalve onder intimi, niet fatsoenlijk gevonden worden. Ik kan het bij het zwembad in de Manor gewoon over een stijve en ballen hebben, maar afgezien van bij het meertje op weinig andere plekken.’
‘Ik snap wel waar niet en waar wel.’
‘Goed. We hebben al haar krantjes nog een keer gelezen, hoofdzakelijk om na te gaan hoe het in het begin met het meertje gegaan was. Daarom zijn we vast op zo’n zelfde stijl gekomen.’
‘Heeft Tamara dit al gezien?’
‘Ja. Ze complimenteerde ons. Met de gevonden oplossing en met de beschrijving. We zijn daar natuurlijk erg blij mee, zelfs trots op. Opa en oma hebben het ook gezien, voor we het publiceerden. Ze keurden het natuurlijk goed, van Tamara hebben ze ook nooit wat afgekeurd.’
‘Wat je ze eventueel onder hun neus had kunnen wrijven.’
‘Als je dat al zou willen doen, die kans krijg je niet. Zoiets weten ze ook wel.’
‘Tja, in jouw familie is er een discussietechniek voor gevorderden.’
‘Voor kenners, Adam. Het helpt, als je een universitaire opleiding hebt gehad, maar ermee opgevoed worden werkt ook. Jij kon je bij opa en oma ook redden.’
‘Ik weet niet of ze zich aan mij aangepast hebben.’
‘Dat is slim van je opgemerkt. Maar dat is niet het geval. Ik heb het voor jou ook niet gedaan. Het is niet bij me opgekomen, het was niet nodig.’
Ik grinnikte weer even.
‘Je was van alle markten thuis, je gebruikte al snel zonder veel te aarzelen ook niet fatsoenlijk gevonden woorden.’
‘Ik voelde me op de camping al direct erg thuis. Voor ik jou zag was ik al over mijn grootste aarzelingen heen, door Maureen. Ze had het onder andere, zonder te blikken of te blozen, over stijve pikken en zaadlozingen. Vind je het goed, als ik je over je krantje een paar vragen stel?’
‘Natuurlijk. Ik zal het ook maar eens zeggen, je bent niet van hier, dus zal je wel niet van alles snappen wat er bedoeld wordt.’
‘Een paar dingen zijn me onduidelijk. Al heb je het er misschien over gehad. Even kijken waar het staat. . . . Ja. Het voldoen aan de andere twee eisen zou genoeg moeten zijn. Dat gaat over die waaraan jongens van twaalf jaar moeten voldoen om naar de jeugd van twaalf tot achttien te mogen gaan.’
‘Ja. Dat waren er drie. Één, ze moesten dus twaalf jaar zijn. Twee, hun stijve moest boven horizontaal kunnen komen, liefst vertikaal of iets minder. Drie, ze moesten zaad kunnen lozen. Anders is er voor meisjes niets aan, ze hebben lang genoeg kleine piemeltjes gezien. Ze willen een stijve beethouden en hem laten spuiten. Als hij haar niet eerst heeft laten komen wil ze het daarna zeker zelf ook.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Al heb ik maar één meisje meegemaakt.’
‘Ja ja, ik geef toe, zo ben ik ook. Voor jongens is er geen dringende reden om bij het meertje te komen als ze nog geen natte dromen krijgen. De meesten zijn niet erg enthousiast om een meisje intiem te bevoelen. Ik denk, dat ze er pas anders over gaan denken als ze verkering krijgen of met een bepaald meisje verkering willen en die ook willen zien genieten.’
‘Ik kan me voorstellen, dat als je eigenlijk alleen even wil lozen en het meisje je niet interesseert je dat gepor ook niet interesseert.’
‘Ja, voor jongens ligt het wat anders. Veel verschil in stijven zit er niet, maar het blijft voor meisjes interessant om te zien hoe jongens te keer gaan als ze klaarkomen en straal voor straal hun zaad lozen. We hebben niets kunnen vinden om die laatste twee eisen te kunnen beschrijven. Tamara kon het ook niet. Maar iedereen van tien jaar en ouder weet ze.’
‘Ik zou het ook niet weten. Eh een jongen van vermoedelijk elf jaar die een tijdje benedenstrooms ging staan. Om zichzelf te helpen?’
‘Ja, vast. Die van tien beginnen er al mee om wat aan de andere sekse te zitten, die van elf nog meer. Jongetjes van elf die al natte dromen krijgen worden vast niet lang en goed genoeg beetgepakt om klaar van te komen, maar ze zullen genoeg aandrang krijgen. Dan maar even zelfbediening. Maar je weet dat ze dat in mijn familie niet goedkeuren. Daarom mochten Emily, Crystal en ik ook met Tom spelen, op z’n twaalfde. Hij voldeed pas aan twee van de drie regels, zijn stijve kwam nog niet genoeg omhoog. Na vijf middagen hem eh aftrekken tot hij leeg was wel. Tjonge, zelfs bij het zwembad moet ik zoiets omschrijven. Je kan er wel tegen, hè?’
‘Jawel. Dat wil zeggen, ik krijg ook aandrang. Ga je mee naar bed?’
‘Dat is taal die ik graag hoor.’
Onderweg naar de slaapkamer trok ik mijn broekje uit, dook op het bed en ging uitdagend wijdbeens liggen. Adam wist snel uit zijn broek te komen, op me te duiken en te beginnen met zijn stijve in me te duwen. Hij gromde even, toen hij helemaal in me zat.
‘Nu snel, schat?’
‘Wat je wilt.’
‘Je bent een geil, niet kieskeurig vrouwtje. Als je maar geneukt wordt, hè?’
‘Ja, maar jij bent er ook niet vies van.’
‘Omdat het zo fijn is om samen klaar te komen. Hoe we het ook doen. Zo veel fijner dan na elkaar bij het scharrelen.’
‘Dat was om te oefenen. En je zaadproductie op gang te brengen. Dat is ook gelukt.’
‘We hebben het nog niet vaker gedaan dan drie keer op een dag. Dan was ik nog niet leeg. We weten mijn maximum nog niet.’
‘Dat merken we wel een keer. Of vaker. Maar je bent al heerlijk potent. Meestal loosde je vijf ladingen.’
‘Ja, fijn hè? Wil je ze weer?’
‘Neuk maar, tot we klaarkomen. En jij ze weer in me spuit.’
Hij ging niet erg variëren, hij maakte deze keer vrij lange slagen. Maar toch kwamen we ongeveer tegelijk klaar.
‘Tjonge, wat ben je toch een goede neuker, Adam.’
‘Dat ligt niet alleen aan mij, we doen het samen. Ik vind het geweldig, dat alles wat we doen zo goed gaat.’
‘Ja. Wat kon je snel weer. En weer zo vaak spuiten.’
‘Ja, ontzettend lekker. Het is zo fijn met jou. We praten fijn, ik kijk graag naar je, en als ik niet te geconcentreerd aan andere dingen denk weet ik, dat als ik wat wil jij dat ook wil. En dat jij ook je best doet om dat zo lekker mogelijk te doen.’
‘Ja. Voor je ongerust wordt, Adam, ja, we hebben het vaak over seks en hebben vaak seks. Maar wat is daar tegen? Buiten ons dorp weten ze niet wat ze missen. Sinds de meesten een vrije zaterdag hebben en niet meer zo veel uren per dag hoeven werken zal er wel vaker gevreeën worden dan op zondagmiddag. Maar vast, wat je al zei, alleen ’s nachts in bed.’
‘Zouden er meer plekken zijn, zoals hier, met het meertje?’
‘Tamara heeft er wel vragen over van buiten het dorp gehad. En die uitvoerig beantwoord. Maar ze heeft nooit over de oprichting van zoiets gehoord. Er zijn natuurlijk wel naturisten- en nudistenterreinen. Maar behalve met naar elkaar kijken zal er aan seks vast alleen binnen de onderkomens daar gedaan worden. Niemand heeft hier alles ontworpen, Adam. Het is bij toeval ontstaan. Het een na het ander. De invloed van de Manor op het dorp. De camping, waarbij een oplossing gezocht werd om jongens niet hun plek af te hoeven nemen waar ze in hun blootje zwommen.’
‘Ja, veel invloeden zullen van de Manor geweest zijn. Sommige van de oorspronkelijk bewoners waren struikrovers en boeren, hè? Resulterende in vrijheid, gezonde opvoeding, onderling respect, samenwerking, gelijkheid van man en vrouw, niet uitzijn op persoonlijk gewin, genoegen nemen met redelijke winsten, misschien nog meer.’
‘Meer weet ik er ook niet. We maken ons er ook niet druk over.’
‘Je hebt ze toch ook toegepast bij je onderzoek en je voorstellen.’
‘Tja, je bent niet van gisteren, Adam. Je kon waarschijnlijk zo snel meedoen omdat je alles begreep.’
‘Dat moet wel. Maar ik wil jouw eh publicatie toch nog een keer lezen, om alles te kunnen blijven begrijpen. Voornamelijk omdat je expres niet alles duidelijk beschreef. Alleen voor kenners.’
‘Ja. De jeugd zal het er wel onderling over hebben. En met hun ouders. Al vanaf het begin hebben ouders, ook als ze zelf niet mee wilden doen, de jeugd veel gegund en hun openlijke of stilzwijgende toestemmingen gegeven. Ik herinner me wat leuks, wat ik van Vicky hoorde. Als die tegen haar moeder zei, ik ga naar het meertje, zei Tamara, veel plezier, Victoria. Dat was een verwijzing naar de koningin, waar ze naar vernoemd was, en naar de toenmalige preutse tijd. Tamara was zelf tot vlak voor haar huwelijk uiterst preuts geweest, maar ze gunde haar dochter alles wat er bij en in het meertje gebeurde. Maar met die groet bedoelde ze, meer niet, tot je getrouwd bent.’
‘Ja. Mooi.’
‘Ga jij maar weer aan het lezen, dan begin ik aan het eten.’
‘Ja, prima. We moeten wel op krachten blijven.’
‘Er schijnt potentiebevorderend eten te zijn, behalve eieren en oesters, maar dat hebben we niet nodig, hè?’
‘Als drie keer drie al genoeg schijnt te zijn, wij niet. Ik geef je al drie keer vijf, jij ontvangt ze overduidelijk graag.’
‘Ik koel alleen maar af als je een kleintje heb. Laten we opstaan.’

Ik begon aan het eten, Adam weer met lezen.
‘Waarom vroeg je opa jullie voor dat onderzoek? Geschikt, gezien jullie leeftijd?’
‘Normaal is zoiets voor mijn vader en mijn oom. Maar als er mensen, vast ook jongeren, ondervraagd moesten worden, zou- den die vast makkelijk tegen ons aanpraten dan tegen wat oudere heren. Die zouden zich ook vast niet graag in hun blootje mengen tussen de jeugd bij het meertje. Wij hebben ook gesproken met een jongetje, dat zich in het meertje afgezonderd had. Die gaf gewoon toe dat hij zichzelf geholpen had. Hij werd over twee maanden twaalf en was het al zat om natte dromen te krijgen. Dat had hij ouderen vast niet verteld.’
‘Goed bedacht, van je opa.’
‘Ik heb je al verteld dat ik hem bewonder.’
‘Mmmm. Zijn dikke pik.’
‘Nee, die is alleen leuk om af en toe te bevoelen. Volgend verhaaltje. Zijn kinderen vonden dat hun moeder een koninklijke houding had. Hij was geen koninklijke verschijning, wel een heer. Tja, als hij het een keer goed vindt dat één van het vrouwelijk gezelschap bij het zwembad hem een stijve bezorgt, is hij toch indrukwekkend. Maar ik ben volkomen tevreden met die van jou.’
‘Ik vind zelf ook niet dat ik een bijzondere heb, maar ik ben erg blij dat ik je ermee bevredigen kan. Eh het was ook grondig van jullie, om de aantallen per jaargang uit te zoeken.’
‘Ach, in het laatste jaar op school moesten we wat onderzoekjes doen. Daarbij leer je zoiets.’
‘Tja. De kledingsadviezen werden keurig opgevolgd. Ik weet dat je bedoelt, zonodig een handdoek over een stijve, maar je schrijft het expres ter aanmoediging, hè?’
‘Ja. Hetzelfde met dat over het opruimen, het andere kinderen meenemen, het onderhoud en vast nog wat meer.’
‘Mmmm. Er werd genoten van eh het in natuurlijke staat zien van en praten met andere begeleiders.’
‘Als ze er ’s avonds niet konden of wilden komen zagen ze ’s morgens ten minste wat. De paar mannen die er waren hadden veel belangstelling van de vrouwen. Ze mochten geen stijven laten zien, maar horizontale, zonder de rimpels die er in een klein pikkie zitten, zijn voor vrouwen al opwindend. De heren leren wel hem niet hoger te laten komen. Door niet te laag bij vrouwen te kijken.’
‘O. Slim, hoor. Eh nieuwelingen kunnen gekeurd worden.’
‘Of ze aan de eisen voldoen. Jongens kunnen daarvóór al zin krijgen om eens goed aan een meisje te kunnen voelen. Als ze na hun twaalfde voor het eerst komen zijn er een paar mogelijkheden. Ze kunnen een meisje vragen mee het water in te gaan. Of een meisje vraagt hem. Of hij doet niets, wacht af. Maar in alle drie de gevallen wordt hij na een tijdje door een stel meiden gegrepen en op zijn rug op de grond gelegd. Die meiden gaan om hem heen zitten, wat ze gaan doen hoeft niet zo openlijk. Zijn armen en benen worden vastgehouden en ze gaan met zijn stijve en zijn zak spelen.’
‘Meerdere meiden?’
‘Omstebeurt. Twee pakken een hand van hem en laten hem een borst of een doos voelen. Misschien zijn er die proberen hem te laten vingeren. Ondertussen is het al wel duidelijk of zijn pik stijf genoeg kan worden. Ze eh nou ja, ze trekken hem verder af tot hij klaarkomt. Zo niet, afgang met zijn staartje tussen zijn benen.’
‘Ja, leuk beschreven.’
‘Je zou eens moeten zien, dat doe je vast ooit, hoe leuk het is, in ieder geval voor meisjes, hoe Ian rondloopt met zijn vier centimeter langere dan een normale kleine. Een slingerend staartje. Die keuring van een jongetje is, als hij met steeds maar één meisje het water in zou gaan zou die medelijden met hem kunnen krijgen als hij niet aan de eisen voldeed en hem niet weg- sturen.’
‘Deed je daaraan mee?’
‘Toen ik twaalf was niet, ik vond, dat ik al een voorsprong op andere meiden had omdat ik ook in het zwembad van de Manor mocht komen en daar al wat meer gevoeld had en bevoeld was. Later wel. Om dat spuiten beter dan onder water te kunnen zien, dan zie je eigenlijk alleen wolken ontstaan. Ik hoefde zelf niet aan zo’n jongetje te komen, ik had liever wat groters in mijn hand.’
‘Na het eten weer?’
‘Tjonge, Adam! Ik wil natuurlijk best weer, maar de avond is nog lang.’
‘Ik weet wel over spreiden over een dag, maar later op de avond kan ik dan vast nog een keer.’
‘Nieuwsgierig naar je maximum?’
‘Ook wel. Eh, als laatste, denk ik, ‘s zaterdagsmiddags niet mengen onder de oudere jeugd, en ook niet van dichtbij zien hoe die eruit ziet en wat die normaal doen.’
‘Het lijkt ons beter, ook beter dan tot nu toe, om de overgang van onder de twaalf tot erboven langzaam te laten verlopen. Dat die van zes niet al constant wat oudere jongetjes zien met hun half stijve pikkies recht vooruit en meiden die hun behaarde doos uitdagend laten zien. En in het water horen kreunen en wolken voorbij zien komen.’
‘Zoiets hadden je vader en je oom vast niet bedacht. Bianca, jullie zullen genoeg gecomplimenteerd zijn en nog worden met jullie onderzoek. Meer valt er volgens mij niet uit te zoeken.’
‘Nee. Leg de papieren even opzij, dan zet ik het eten op tafel.’

We aten op ons gemak. Tijdens het afruimen ging Adam weer door over ons onderzoek.
‘Jullie voorstellen zullen vast aangenomen worden. Die van zes tot twaalf gaan er enorm op vooruit. Een middag extra en geen ouderlijk toezicht meer. Amper ten koste van die van twaalf tot achttien. En die van elf hoeven niet meer aan zelfbediening te doen.’
‘We hebben ons verhaal in de vorm van Tamara’s krantjes gedaan, ze donderdag ook zo verspreid als zij ooit gedaan heeft. Ik wil morgen bij het meertje gaan kijken. Of onze voorstellen al opgevolgd worden. Voor die van zes tot twaalf wilden we wel ons best doen, voor jongens van elf moest er zeker wat geregeld worden. Geen natte dromen of zelfbediening meer, maar bediening door een meisje. En, wat ze vast ook graag zouden willen, ze ook al de gelegenheid geven om uitgebreid een meisje te bevoelen.’
‘Te vingeren.’
‘Ook borstjes in hun handen houden. Al weten ze nog van niets, de meisjes maken wel duidelijk dat ze gevingerd willen worden. Als die een keer klaargekomen zijn willen ze dat vaker.’
‘Jij?’
‘Onregelmatig, ik was nogal kieskeurig. De eerste die het bij me deed was mijn neefje Alex. Hij is niet zo veel ouder dan ik, maar hij zat voor mijn twaalfde al graag aan meisjes. Ook aan mij. De paar maanden dat hij eerder dan ik bij het meertje kwam heeft hij goed besteed. Toen hij mij zag komen wilde hij me inwijden. Het niet door een minder ervaren jongetje laten doen. Ik vond het prima, ik voelde me bij hem in ieder geval niet zo geremd. Zijn pikkie had ik in het zwembad al bevoeld, ik genoot er ontzettend van om die toen stijve te bevoelen. Enzovoorts. En om klaar te komen. Tot jij het deed was er geen jongen die het beter deed dan hij.’
‘Ik? Ik wist van niets.’
‘Er speelt meer mee dan ervaring, Adam. Alex en ik hadden elkaar jaren bloot gezien, een beetje geaaid en tegen onze twaalfde ook al een beetje beter bevoeld. Ik vond hem lief, maar meer niet. Ik voelde de eerste keer met je in het meertje al meer voor jou, en jij al voor mij. Dan doe je het anders dan met zomaar iemand.’
‘Tja, ik kan niet vergelijken. Wat ik daarvoor deed was eh onhandig. Ook al door het in de weg zitten van kleding. Met jou vond ik het heerlijk. Allebei helemaal bloot, in het meertje, ik voelde je borsten tegen mijn borst. Ik had op de kant al een borst van je vast mogen houden en jij had me al een beetje gestreeld. Maar in het water pakte je me echt beet. Mijn stijve voelde zich direct erg thuis, in je hand. En je liet me klaarkomen op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. Daarna, het viel me gelijk op dat je ging hijgen zodra ik je tussen je benen pakte. Ik bedacht me ook, dat jij vast mijn hijgen gehoord had en je tempo daarop aangepast had. Dat moet wel, anders had je het te snel of te langzaam gedaan.’
‘Ja, dat klopt. Dat had ik eerder geleerd.’
‘Daarom zal ik het de eerste keer al niet te slecht gedaan hebben. En ik deed natuurlijk mijn best, jij had het duidelijk bij mij op z’n lekkerst gedaan, dat wilde ik bij jou ook. Ook om het daarna vaker te doen. En verkering met je te krijgen en na een tijd eh nog veel meer.’
‘Dacht je daar toen al aan?’
‘Af en toe. Maureen had me al verteld dat er ’s avond op de zonneweide wel gevreeën werd. Nou, waar maakte het me niet uit, met jou wilde ik het wel. Na nog wat beter kennismaken.’
‘Dat hebben we inmiddels wel. Adam, ik moet je nog ergens voor waarschuwen. Als je hier in je vakanties bent, zal je meemaken dat ik ongesteld ben. Dankzij de pil kan ik het zo regelen dat het doordeweeks gebeurt. Maar dan mag je extra aandacht aan mijn borsten besteden. En zal ik je met mijn handen en mond verwennen.’
‘Ja, prima, schat.’
‘Wat we schreven, het meertje en de mooie zonneweide voldoen overduidelijk aan een behoefte. Zonnen, spelen, zwemmen, voor alle leeftijden, maar ook de gelegenheid voor een gezonde opvoeding. Niks geen onhandig gefriemel onder kleding in je puberteit, geen gestumper in je huwelijksnacht. Tegen de tijd dat je verkering krijgt ben je al niet onhandig meer. En kan je met veel mensen goed omgaan, met iedereen zou te veel gevraagd zijn. We hebben veel tijd om goed kennis met iemand te maken. Uiteindelijk, wat ik, nee, wij ook schreven, resulterend in veel uitstekend verlopende verkeringen en huwelijken.’
‘Voor het zover is zal er best, afgezien dat er veel gescharreld is, veel gepraat zijn.’
‘Tja, al ga je zo vaak mogelijk het water in, de meeste tijd zit je op de kant. Je kan het niet steeds hebben over de lekkere onderdelen die je ziet, of wat je ermee wil doen, dus komt er van alles aan de orde.’
‘Ja, vast. Maar er zijn uitzonderingen.’
‘Natuurlijk. Maar heel weinig uitgemaakte verkeringen of slecht aflopende huwelijken.’
‘Ik bedoelde eigenlijk, heel snelle kennismakingen en beginnende verkeringen.’
‘Er zullen altijd jeugdliefdes zijn, zoals die van Tamara en Thomas, of wat later ontstane, die al vroeg niemand anders dan die ene willen, hoe die zich later ook ontwikkelt. Van pech daarbij heb ik niet gehoord, maar zo verrast als Tamara en Thomas werden, met zes keer zes, verder ook nooit. Maar je zal ons bedoelen. Tja, het is onwaarschijnlijk snel gegaan, Adam. Dat ik je vrij snel mee het water innam was niet zo bijzonder. Voor zoiets was ik gekomen. Soms, als een jongen me kwam vragen, stond hij me niet aan en schudde ik nee. Jij stond me direct al wel aan. Ik zag je vanaf dat je een paar meter van me vandaan was. Automatische check, goed uitziende jongen, normale stijve, mooi rechtop, normale zak. Na wat fijn praten tweede controle. Normale ballen, prima aanvoelende stijve. Dus genoeg om mee het water in te gaan. Ik begon maar niet gelijk op de kant, dat zou te heftig voor je kunnen worden. Voor je eerste keer in het meertje deed je het verrassend goed. Je kwam mooi genietend klaar en spoot niet te weinig. Je vingerde ook prima. We praatten daarna weer fijn, maar je wilde niet nog een keer iets. Dat vond ik jammer, maar ik begreep je wel. Sommige avonden had ik wel zin in drie keer, toen niet, met een andere jongen zou het, na met jou, alleen maar tegen kunnen vallen. Na een paar weken waren we al zeker genoeg van elkaar om verkering te nemen. O. Was dat niet twee weken geleden?’
‘Ja. ’s Zaterdags.’
‘En vorig weekend al gevreeën?’
‘Ja. ’s Zondags. Dat ben je toch niet vergeten?’
‘Nee, wel wanneer precies. Ik ben soms kwijt welke dag het is. Tjonge, als ik niet beter wist, alles ging onfatsoenlijk snel. Maar er is niets tegen. Toch?’
‘Nee, schat. Alleen maar voor.’
Er werd geklopt. Het kwam me eigenlijk niet zo gelegen, maar ik deed toch open. Zo gauw de deur iets open was werd er een bordje naar binnen geschoven. Met daarop, niet storen. Het kwam me bekend voor. Ik deed de deur verder open.
‘Zal ik het buiten op de deur hangen?’
Ik pakte het bordje aan.
‘Nee, kom maar binnen, Emily.’
Tot mijn verbazing kwam er een roodharige jongen achter Emily aan, die naar me knikte.
‘Ga zitten. Zeg het eens, Emily.’
‘Dat bordje zal je wel herkend hebben, het is uit de Manor, het leek me dat je dat hier wel kon gebruiken.’
‘Ja, goed idee. Bedankt.’
Ik liet het bordje aan Adam zien.
‘We hebben ze in de Manor om op de kamerdeur te hangen, als we bijvoorbeeld na negenen uit willen slapen. Eerder komen de dienstmeisjes niet om schoon te maken. Als ik het bordje eerder had gehad, als ik er zelf aan gedacht had, had ik het al een paar keer opgehangen. Net voor dit bezoek ook.’
‘Sorry, haal het maar een keer in. Ik heb meegebracht, Dougie Lewis. Dougie, dit zijn Bianca en Adam.’
We schudden handen.
‘Emily, familie van?’
‘Je mag nooit meer raden. Ja, familie van Renita. Een neef.’
‘Hij is niet eh klein.’
‘Nee, nergens, zeg ik gelijk maar. Renita’s moeder, Jenny, is aangetrouwd. Zij en Renita zijn de enige kleine in de familie.’
‘Niet overal, zeg ik gelijk maar.’
‘Tjonge, Adam toch. Dat Dougie roodharig is, is niet zo bijzonder, dat zijn veel Schotten. En Jenny is ook Schots. Dat Renita roodharig en klein is, is wel bijzonder, haar vader is een blonde Engelsman met een normale lengte. Ze heeft dus het meeste van haar moeder meegekregen.’
‘Je suggereert, niet alles.’
‘Nee, Jenny scheen in haar jeugd nogal woest geweest te zijn, Renita is dat zeker niet. Maar ik wil het niet over haar hebben. Tja, Bianca, we hebben elkaar de laatste tijd amper gezien, buiten ons werk, en daar elkaar ook amper gesproken. Maar ik had al gehoord, dat je iemand opgedoken had die zich snel aan kon passen. Ik had daar wel een beetje van gezien, die keer dat hij bij ons geparkeerd werd, maar ik had dus toen misschien beter niet weg moeten gaan.’
‘Ik ben blij dat je dat wel gedaan hebt, zo kon ik op m’n gemak kennis met hem maken. Ik protesteer wel tegen het beetje wat je denkt gezien te hebben. Dat is misschien de kift, want die avond heb ik je verteld van hem af te blijven, ík wilde hem. Hij heeft geen beetje, hij is volkomen normaal. Lichtelijk extra productief, hij heeft nog niet de kans gehad om alles uit zijn kast te trekken, hij is hier alleen de weekeinden.’
‘Ja ja. Ik bedoelde, ik zag alleen dat hij zich zover aangepast had, dat hij in zijn nakie durfde lopen. Of hij zich verder aangepast had heb ik niet gewacht, ik had geen zin in zo’n wit geval. Dougie was bruin, zoals wij, overal, op zijn haren na. En hij hoefde zich niet veel aan te passen. Ik zie Adam kijken, alsof hij er al aan gewend is dat er zo over hem gesproken wordt, in zijn bijzijn. Dougie is dat nog niet, hè?’
‘Ach, ik vind het niet erg als ik niet klein genoemd word. Nergens. Maar dat wist ik al.’
‘Ook rood, daar?’
‘Ja, Bianca. ’
‘Dat niet kleine wist je al? Sorry, als het op een verhoor lijkt.’
‘Je mag best nieuwsgierig zijn. Ik weet inmiddels, dat jullie niet weten of je het meertje een nudisten- of naturistenterrein moet noemen, dat jullie het gewoon het meertje noemen. Ik ben doordeweeks gewoon thuis opgevoed, in de weekeinden ongewoon op een terrein, wat het terrein genoemd werd, waarvan ze ook niet weten hoe het genoemd moet worden. Mijn ouders zijn daar ook opgegroeid. Er mag daar alles, behalve zichtbaar voor anderen vrijen.’
‘Wat? Alles?’
‘Ik zal een voorbeeld geven. Ik heb begrepen en net ook gemerkt, dat jullie overal over durven te praten. Om te beginnen, ik heb vóór mijn veertiende geen natte dromen gehad.’
Ik keek Adam even aan. Die keek ook verbaasd.
‘Dan eh was je er laat bij.’
Dougie en Emily grinnikten.
‘Toen ik dat hoorde stonk ik er ook in. Zo vertelt hij het expres. Wat er gebeurd is, al voor zijn elfde werd hij door meisjes zo bevoeld, dat hij er klaar van kwam zodra hij dat kon.’
‘O.’
‘Bianca, wij zagen, in het meertje, of eigenlijk niet, wat tien- en elfjarigen daar deden. Dat mocht, mag, op Dougies terrein openlijk. Ongeacht de leeftijd.’
‘Dus ook erecties?’
‘Ja. Van jong tot oud. Daarom wist hij al dat hij niet klein uitgevallen was. Tja, als je het mag, zit je natuurlijk al vroeg aan alles wat je interesseert. Dat deden wij in het zwembad ook, maar veel mocht daar niet. Op dat terrein van Dougie wel, dus is het geen wonder dat meisjes hem lieten lozen voor hij een natte droom kon krijgen. En daarna, zodra een meisje zag dat hij weer een erectie had. Ze worden zelf ook van hun kriebels af geholpen. Bij slecht weer, de helft van de tijd, gaan ze in een schuur. Er kunnen daar alle mogelijke spelletjes gespeeld worden, er staan schotten in om je een beetje af te zonderen voor eh seksspelletjes.’
‘Tamara heeft wel vragen over het meertje van buiten het dorp gehad. En die uitvoerig beantwoord. Maar ze heeft nooit over de oprichting van zoiets gehoord. Er bestaat zoiets dus minstens één keer. En na zijn veertiende?’
‘Kreeg hij middenin de week soms een natte droom. Hier gaan jongens doordeweeks naar het meertje om die te voorkomen, daar kan dat niet, hij mag dan wel aan zelfbediening doen.’
‘Tja. Waar laten ze, op dat terrein, dat van jongens?’
‘Daar hebben ze boerenzakdoeken voor, buiten mag het in de bosjes zonder. Ze hebben nog nooit van wegwerphanddoeken gehoord, hij zal het thuis doorgeven.’
‘Wat doen eh ouderen?’
‘Van alles. Ze overnachten daar in primitieve hutjes. Als ze willen vrijen gaan ze daar naar toe.’
‘Doet iedereen het met iedereen?’
‘Alles behalve vrijen wel, vrijen alleen door stellen. Tenminste, soms gaan er twee stellen een hutje in. Volwassenen staan elkaar meer toe dan ze hun kinderen doen. Die hutjes zijn zo primitief, dat kinderen al vroeg weten wat vrijen is. En hoe ze ervoor kunnen oefenen.’
‘Welja. Gaan die dat dan zelf al niet doen, zodra ze het kunnen?’
‘Er wordt op gelet, dat ze dat niet doen voor het overduidelijk is dat ze minstens een jaar verkering hebben. En natuurlijk voorbehoedmiddelen gebruiken. Dat ze zich niet met anderen bemoeien als die verkering er is.’
‘En als die er niet is?’
‘Wat ze deden voor ze verkering kregen. Wat ze hier vanaf hun twaalfde doen, daar op het droge.’
‘Is er geen water in de buurt?’
‘Jawel, maar dat is op een maandje midden in de zomer na zo koud, dat jongens daarin niets overeind kunnen krijgen. En waarom zou je daarin iets doen als het droog op de kant mag?’
‘Tjonge. Nou, we hebben het er zo vast weer over. Vertel eerst even, hoe je aan hem bent blijven hangen. Of andersom.’
‘Dat is tijdelijk, hoor. Hij is geen blijvertje. Hij hoorde van zijn opa over Renita, dat ze een doedelzak zocht. Hij liet zijn opa haar een briefje van hem sturen, met daarin zijn e-mailadres en of ze met hem op het Internet wilde chatten. Dat wilde ze wel, zo zijn ze in contact gekomen. Hij heeft een week herfstvakantie en is haar op komen zoeken. Hij werd natuurlijk uitgehoord en zat dus binnen de kortste keren ook in zijn nakie met hun in hun tuin te zonnen. Hoorde over het meertje en wilde daar natuurlijk ook naar toe. Voorstelbaar, als je als jongen twee blote vrouwen ziet, waarvan één er zo ongeveer als Barbie uitziet, boven topzwaar. Hij moest wel in z’n eentje ’s avonds naar het meertje, Renita en Michel zijn er nog te jong voor. Maar dat vond hij geen probleem. Ik zag hem aan komen lopen, met duidelijk meer dan één handdoek. Dus wilde hij wel wat. Ik ook wel een keer, met een roodharige.’
‘De kleur maakt toch niet uit?’
‘Nee, dat zegt Johnny ook, die voel je niet. Voor een eerste kennismaking heb ik hem maar mee het meertje in genomen.’
‘Dat heb ik met Adam ook gedaan.’
‘Hij vond het wel lekker, in het water, en leuk dat hij van die wolken maakte. Op de kant heb ik hem, zodra het kon, het verschil met op het droge laten voelen.’
‘Hoe het op het droge voelde wist hij toch al?’
‘Ja, maar het kon wat woester, er hoefde niet zo nauwkeurig gemikt te worden. Op een kleine zakdoek of in de bosjes naast een meisje. Als er bij ons wat mis gaat, bijvoorbeeld als een jongen onverwacht klaarkomt en op de buik van een meisje spuit, ga je gewoon even het water in en spoelt het af. Schoonmaken is daar lastiger en het valt op.’
‘Tja. Genoeg wolken en eh genoeg vakkennis?’
‘Ja, allebei. Hij is net zo oud als ik en dus, ook door zijn zo vroeg mogelijke begin, op volle toeren. En hij was duidelijk geen amateur, hij wist heel goed waar alles bij mij zat en wat hij er mee kon doen. Tja, Schotland is geen half uur maar meer dan een halve dag reizen, dus zal hij hier verder zelden komen.’
‘Ergens wel jammer, ik zou me hier ook uitstekend kunnen vermaken.’
‘Laten we dat maar gaan doen, Dougie. Dan kunnen Bianca en Adam ook gaan doen wat ze van plan waren.’
‘Adam, zullen we ook naar het meertje gaan? Voor de verandering?’
‘Ja, prima.’
‘Eh Bianca, voor de verandering? Doen jullie hier meer dan bij het meertje?’
‘Dat gaat je niet aan.’
‘Dus vast wel. Tjonge, ik had niet gedacht dat je het eerder zou doen dan ik.’
‘Ik geef niks toe. Eerder dan ik? Heb je het al gedaan?’
‘Ik geef ook niks toe.’
‘Dus vast wel. Je hebt geeneens verkering, voor zover ik weet.’
‘Nee, maar jij nog niet zo lang.’
‘Nee, maar het klikte gelijk tussen ons. Ik heb je het die avond verteld, ik was gelijk verkocht. En wat we ook deden of waar we ook kwamen, hij paste zich moeiteloos aan. Maar laten we gaan.’

We legden onze kleding in een kledingkluisje en liepen de zonneweide op. Ik bekeek natuurlijk Dougie uitgebreid.
‘Nou, Emily, je hebt gelijk. Hij is niet klein uitgevallen. Hij lijkt me zelfs een iets dikkere te hebben dan Adam.’
‘Ja, ietsje. Maar die van Adam staat iets hoger, hè?’
‘Ja, maar dat zal allebei niet veel uitmaken. We willen ze toch niet na elkaar proberen, hè?’
‘Niet te veel, omdat hij weer vertrekt. En ik wil met Adam niets, omdat ik je dat beloofd heb.’
‘Ja, fijn. Ik wil alleen wat met Adam.’
We gingen op een lege plek zitten.
‘Heb je drie handdoeken meegenomen, Dougie?’
‘Eentje om op te zitten. Ik kan er meer halen of ongebruikte terugbrengen. Dat laatste hoop ik niet.’
‘Je zal wel een keer met Emily willen.’
‘Ja, dat vond ik gisterenavond al fijn.’
‘Ik hoop niet, dat je voor een tweede keer aan mij denkt.’
‘Ach. Eigenlijk wel. Dan kan je er later gezellig met Emily over kletsen.’
‘We praten over veel dingen, maar over zoiets niet zo gedetailleerd. En ik ben al tevreden als ik het vaak met Adam kan doen.’
‘Eventjes bevoelen, dan? Dan heb je ten minste ook een keer een rode beetgepakt.’
‘Je hebt geen rode pik, maar vooruit maar.’
Ik bevoelde zijn stijve en zijn zak even. Niets bijzonders.
‘Nou, kleur voel je inderdaad niet. Verder, sorry, niets bijzonders.’
‘Tja. Bevoelen willen ze me allemaal wel, maar meer de meesten niet. Andersom heb ik dat ook, hoor. Ik hoefde met Renita niets, maar ik mocht toch even haar rode pruikje bevoelen. En haar grote, strakke borstjes. Borsten.’
‘Wat? Ze laat niet graag aan haar komen, dat is voor Johnny. Waar kon je dat doen? Hier niet, je zal hier niet ’s middags komen.’
‘Nee, bij hun in de tuin, toen ik mee ging zonnen. Het was zo gezellig, natuurlijk met mijn verhaal over ons terrein en zij over hun meertje, dat ik met een helemaal stijve zat. Rode Jenny en ik hebben elkaar ook even bevoeld. Jenny zit normaal ook alleen maar aan de niet rode van haar man.’
‘Moeders kennende, die willen weten wat hun dochter krijgt. Ze zal vast wel eens Johnny bevoeld hebben. Oma’s zijn ook zo. Emily, Adam paste zich bij haar en opa ook moeiteloos aan.’
‘Vertel dat straks maar. Dougie, zal ik je lekker laten lozen?’
Dougie draaide zich snel naar Emily toe.
‘Ja, graag. Tussen ons in?’
‘Nee, kom op mijn schoot liggen, dat kan ik veel beter bij je spullen.’
‘Ja, graag. Ik doe niets liever, op vrijen na, dan ongeremd lekker spuiten.’
‘Je spuit maar een eind weg, ik mik wel op een handdoek. Het mag niet op het gras komen.’
Al gauw lag hij bij haar op schoot, met een handdoek op zijn buik en had ze zijn zak in haar ene hand, zijn stijve in haar andere.
‘Net een vuurtoren, hè? Het geeft geen licht, maar ik zal het koepeltje tevoorschijn toveren.’
Ik zag, dat ze zijn stijve naar beneden trok tot zijn voorhuid mee naar beneden kwam en zijn hele eikel bloot kwam. Die zwol wat op, tot hij inderdaad wat dikker was dan de rest van zijn stijve.
[Weet ik dat gelijk ook, hoef ik geen haast meer te maken om dat bij Adam te zien. Maar?]
‘Kan dat wel, Emily, zo droog?’
‘Bij hem wel, hij zit nogal ruim in z’n vel.’
‘Alsjeblieft, Emily, pompen, anders komt het vanzelf.’
‘Ja, dat is niet zo lekker, hè?’
Ze verstopte zijn eikel weer en pompte tot hij, vrij snel, vier stralen zaad loosde, die keurig op de handdoek kwamen. Ik stond op.
‘Mooie show. Adam, ga je mee? Het water in?’
‘O?’
‘Voor wat anders dan anders, je zal niet teleurgesteld zijn.’
‘Ik zou toch wel doen wat je wilt, maar ik dacht, het is droog toch fijner?’
‘Jawel, maar voor alles is er toch een tijd en een plaats?’
‘Ja. In ieder geval, na zo’n demo wil ik natuurlijk ook graag lozen.’
We gingen het water in, Adam omhelde me, zodra we er ver genoeg in waren. Een arm om me heen, een hand om mijn borst, en zijn stijve wrijvend tegen mijn doos.
‘Adam, trek je stijve horizontaal en duw hem in me.’
‘O. Neuken?’
‘Ja, geile beer. Laat ze op de kant maar denken dat je pik tussen mijn dijen zit. Ooooh.’
Hij had de hand van mijn borst gehaald, vast zijn stijve snel gericht en die in één keer helemaal in me geduwd.
‘Oooh, als een warm mes in de boter, hè? Het streelde amper. Voel je me wel?’
‘Ja, natuurlijk. Het strelen amper, mijn buik zit wel weer lekker vol.’
‘Je hele buik niet, maar in je gleuf is er vast nog genoeg plaats voor een paar ladingen zaad.’
‘Tot nu toe steeds.’
Hij wipte een paar keer.
‘Maar ik zal wel langer moeten wippen voor het komt, omdat het niet zo goed streelt.’
‘Ga eens wat wijdbeens staan, dan doe ik mijn benen meer tegen elkaar.’
We deden het, ik voelde hem direct nog beter.
‘Ja, beter, hè? Wip maar.’
Hij wipte weer een paar keer.
‘Ja, dat is wat beter. Maar het zal vast toch geen snelle beurt worden.’
Hij wipte verder, niet erg snel. Wel lange halen.
‘Dat geeft toch niks? Het is wel vrijen. Maak maar kortere slagen, dan valt je wippen niet zo op. Emily hoeft het nog niet te weten.’
‘Wat je wilt. Het kan mij niet schelen, hoor, wie er weet dat we vrijen.’
‘Mij op zich ook niet, ik wil alleen geen gezeur dat we er zo snel mee begonnen zijn. Iedere week later dat ze het horen is meegenomen.’
‘Ja, maar gelukkig hebben we er niet mee gewacht. Schat, alles gaat nog steeds geweldig, hè?’
‘Ja, verbazingwekkend, zo snel. Eh wordt jouw eikel ook zo dik?’
‘Ja, zoiets. Wil je hem zien? Als ik op m’n tenen ga staan komt hij vast net boven water.’
‘Maar je wil er toch niet mee bij me erin komen?’
‘Zo helemaal nat durf ik het wel te proberen.’
‘Graag, dan.’
Hij gaf me de ruimte om tussen ons te kijken.
‘Daar komt de duikboot.’
Ik zag zijn eikel net boven water komen.
[Aardig gezwollen.]
‘Wat een uitvinding, zoiets gevoeligs, om gestreeld te worden. Laat hem maar weer onderduiken en erin.’
Ik voelde nog duidelijker dan eerder dat ik opengedrukt werd en er iets diks langzaam steeds dieper in me kwam, tot ik Adams buik tegen die van mij voelde. Ik moest er van zuchten.
‘Tjonge, dat voelde echt aan als penetreren. Vanaf het eerste stuk al iets erg diks. Ging het?’
‘Ja, geen probleem. Ik zal het op het droge ook maar gaan proberen, als je het zo lekker vindt.’
‘Ja, maar dat is maar even. Nu lekker lang wippen.’
Het duurde inderdaad langer dan anders, maar we kwamen allebei toch klaar.
‘Geen wolken in het water, deze keer, maar mijn klodders diep in je gleuf, hè?’
‘Ja, waardoor we het lekkerst klaarkomen.’
‘Als jij ook maar geniet van je krampen, ik zeker van mijn zaadlozingen.’
‘Om je stijve zijn mijn krampen lekkerder dan om een vinger. En ik kom vast ook klaar omdat ik van het weten, dat er zaad in me gespoten wordt, straal na straal, zo geil word.’
‘Nog meer dan dat je al bent, als je mijn stijve ziet?’
‘Ja. En van de lust in je ogen, als je neuken wil.’
‘Maar niet alleen om te lozen, ook om te voelen dat jij ook klaarkomt. Ik zou het vervelend vinden als ik alleen maar klaarkwam. Ik zou me een egoïst voelen.’
‘Voor het geval dat ik niet klaarkom, je weet maar nooit, ik vind het al fijn dat jij lekker in me klaarkomt. Ik zal je nooit weigeren.’
‘Dank je wel. Maar dat zal vast nooit nodig zijn. Ik zal het vast zien als je er geen zin in hebt en dan niets proberen of aandringen.’
‘U bent een heer. Ja, ik geloof wel dat je je zo zou gedragen. Ik heb er niet zo over nagedacht. Ik denk, dat als ik zie of als ik vermoed dat je nog een kleintje hebt, ik gewoon even wacht. Ik heb toch niet te klagen over hoe vaak je kan.’
‘Nee, maar wacht maar iets minder lang. Met een beetje hulp van je groeit mijn kleintje vast sneller dan zonder.’
‘Zodat je nog vaker kan?’
‘Als je mijn maximum weet hoef je minder te gokken of ik al zou kunnen of niet.’
‘Misschien hoort dat bij leren vrijen.’
‘Als je niet verder komt of wil komen dan drie keer op een dag niet.’
‘Nee. Tjonge, wat praten we weer veel. En fijn. Laten we teruggaan.’
‘Ja, mijn pik heeft zich al teruggetrokken.’
We liepen naar de kant en richting Emily en Dougie.
‘Wat mij betreft zou bij mannen ook wel alles onzichtbaar opgeborgen mogen worden, als ze er niets mee konden, zoals bij veel dieren.’
‘De pik van een stier wel, maar zijn grote zak blijft goed zichtbaar tussen zijn poten hangen.’
‘Bij kunstmatige inseminatie hebben koeien niets te vertellen, maar als ze in een wei met een stier erbij zouden lopen, zouden ze vast denken, die makker wil ik wel, die mag een liter in me spuiten.’
‘Dat zou ik ook wel willen. Bij jou, natuurlijk. Maar ik denk niet, dat je een liter kwijt kan.’
‘Nee, ik zal wel berekend zijn op een paar kubieke centimeter. Ik weet niet hoeveel zes ladingen zijn.’
‘Vraag het maar eens. Misschien hebben ze het ooit opgemeten.’
‘Vast niet, dat is niet het juiste gebruik. Zo, daar zijn we weer. De jongens allebei met een kleintje.’
‘Ik zag jullie wel, hoor. Iets hoger dan tussen je dijen en het is vrijen, hè?’
‘Ik weet de theorie wel.’
[Ik zeg maar niets over de praktijk]
‘Jij hebt je ondertussen vast alleen maar door een vinger laten penetreren.’
‘Is penetreren niet binnendringen door een penis?’
‘Zoek het maar een keer op.’
‘Of heb je dat pas gehoord? Wilde Adam dat bij je?’
‘Die kan wel zo veel willen, maar overal is een tijd en een plaats voor.’
‘Dat zei je net ook al. Ik weet niet wat ik daarvan moet denken.’
‘Dat moet je ook niet.’
‘Nou, laat maar. Tja, Dougie heeft heel lenige vingers. Hij zegt, dat het komt van op een doedelzak spelen.’
‘Ik heb het ooit wel eens gezien. Ik moest toen denken, volgens de legenden heeft hij onder zijn kilt niets aan. Er alleen een zak met één pijp met één gaatje onder.’
‘Ach, zoiets zagen we vaak genoeg. Hier staan die pijpen wel mooier omhoog.’
‘Helaas niet altijd.’
‘Nee. Zeg, met die caravan kan je vast vaker wat dan eerder.’
‘Ik klaag zeker niet.’
‘Je vertelt me weinig. Later misschien meer?’
‘Ja, Emily. Als het uitkomt. En vast als jij ook verkering hebt.’
‘Ook over vrijen?’
‘Zoals bij het zwembad. Je weet wie er vrijen, en soms hoe vaak, maar over details hoor je weinig.’
‘Ja. Goed. Vertel maar verder hoe Adam zich aan kan passen.’
‘Door het goed lezen van de Wellingtensite en een paar gesprekken met Maureen snapte hij de bedoeling en het nut van alles hier. Kon hij snel meedoen. Het is ook een fijne prater. Hij paste zich bij oma en opa ook moeiteloos aan. Liet zich door oma bevoelen en andersom. Ze waren ook gelijk zo gek op hem, dat ze ons hun medewerking toezegden. En gelijk deden. Adam heeft een auto in bruikleen gekregen, om heen en weer naar Oxford te rijden, waardoor hij mee kan betalen aan een caravan. De rest betaal ik. En hij heeft een baan bij het familiebedrijf in het vooruitzicht, na zijn afstuderen als econoom.’
‘Tjonge. Tja, als opa wat wil kan hij snel wat regelen. Maar dan moet hij ook bij oma in de smaak gevallen zijn.’
‘Ja, volledig. Ze bevoelde hem op de kant eerst even, net zoals ik bij hem gedaan had, bij het meertje, je kent zo’n controle wel. Even van onderen af zijn zak in je hand nemen en naar zijn ballen voelen. Dan omhoog gaan, zijn stijve in je hand nemen en voelen hoe dik, stijf en lang die is. En dan, met een beetje meer knijpen, je hand weer naar beneden doen. Als hij nog geen keiharde heeft, krijgt hij die daar wel van.’
‘Ja, een voorproefje van aftrekken. Toen ik dat bij Dougie deed kwam ik er al achter dat hij nogal ruim in z’n vel zat, zijn eikel schoot gelijk tevoorschijn. Ja, lekker, zei hij.’
‘Ja, vast. Adam kreeg een rood hoofd, toen oma dat tussen haar borsten duwde terwijl ze zijn spullen bevoelde. Ze ging ook al snel met hem het water in. Ze bleven niet lang in het water, maar na een tijdje praten op de kant nam oma Adam weer mee het water in.’
‘Weer? Dat doet ze nooit, voor zover ik weet.’
‘Dat zei opa ook.’
‘Dan eh moet hij erg goed zijn.’
‘Dat vond ik ook. Adam, doe je oren dicht, concentreer je even op wat anders. Die tweede keer zat hij kennelijk nergens meer mee. Hij behandelde de borsten van oma zoals Alex altijd doet. Je weet wel, optillen, in de rondte draaien en duidelijk masseren.’
‘Ja. Alex is mijn kleine, ik bedoel, jongere broertje, maar dat weerhield hem nooit om mijn borsten ook zo te behandelen. De jouwe toch ook?’
‘Alle borsten die hij maar te pakken kan krijgen. Adam vertelde me niet veel over die tweede keer, maar het was me duidelijk dat oma hem een beetje afgetrokken had in plaats van bevoeld, hij moest haar stoppen. Daarom zat hij er ook niet mee toen ze zijn vinger helemaal in haar duwde. Hij vingerde haar gewoon tot zíj hem stopte.’
‘Tjonge, dat moet hij haar knap heet gekregen hebben.’
‘Ik weet niet wat er bij gezegd werd, wel dat hij op opmerkingen zo fijn en open reageert. Daar kreeg ik het de eerste keer al warm van.’
‘En nu maakt hij je ook heet?’
‘We kunnen heel fijn heel lang praten, Emily. Tot we, meestal ik, wat anders willen. Als ik dan zijn stijve zie word ik heet. Eh zelfs geil. En moet ik mijn best doen om niet te gaan je weet wel.’
‘En hij?’
‘Hij zegt, dat hij niets voor zijn afstuderen verwacht had en hij er niet veel moeite mee heeft om niet te gaan vrijen. Maar als hij een hint krijgt of vermoedt dat ik wat wil komt hij resoluut op gang. Hij kan me geweldig lekker klaar laten komen en het is heel fijn om hem klaar te zien komen. Ik weet niet waarom ze drie keer drie normaal vinden. Dat moet iets van vroeger geweest zijn, voor het meertje er was. Ik hoor niet anders dan drie of vier keer vier. We hebben er nog niet zo vaak ruim de tijd voor gehad, vaker dan drie keer op een dag is het er nog niet van gekomen. Maar wel steeds vijf stralen.’
‘Tjonge. Dougie kan er ook wat van. Hoe vaak weet ik niet, wel iedere keer vier lange stralen.’
‘Op een hele dag, op ons terrein, zeker vier keer. Soms vijf. Alleen omdat hij niet vaker omhoog komt, ik wil wel vaker.’
‘Ja ja. Ben je nog niet aan verkering toe? Heb je nog niets geschikts kunnen vinden?’
‘Tja. Ik ben weer op zoek. Ik had verkering.’
Ik zag, dat de anderen ook scherp gingen luisteren.
‘Ach. Je klinkt wat treurig, je hebt het vast niet zelf uitgemaakt.’
‘Nee. Zij ook niet. Het moest uit. Haar vader kreeg een betere baan in Londen. Ze moest wel mee verhuizen, ze kreeg geen beurs, ze was voor haar studie van hem afhankelijk.’
‘Ach. Hoelang was het al aan?’
‘Zo’n anderhalf jaar. Het was beter geweest, minder pijnlijk, als het voor die tijd uitgeraakt zou zijn. Het scheelde een keer niet veel, we werden betrapt toen we wilden vrijen. Net begonnen waren, ik zat er al een stukje in. Waarschijnlijk zijn we verraden.’
‘Ach. Dat is natuurlijk helemaal niet fijn, als je dan gestoord wordt. Het raakte bijna uit?’
‘Ze wilde na onze straf eerst niet meer, maar ik heb haar over kunnen halen.’
‘Straf?’
‘Tien slagen met een mattenklopper op je blote achterkant. Behoorlijk pijnlijk. En vier weekenden verplicht een korte broek aan. Dan kan je net zo goed thuisblijven, met zelfbediening.’
‘Tja. Maar daarna hebben jullie wel gevreeën?’
‘Ja. Dat was heerlijk. Ze wilde gelukkig ook graag vaak, ze kwam ook bijna iedere keer.’
‘Haar ontmaagd?’
‘Ja. We moesten er allebei van huilen. Van ontroering. En zij van een beetje pijn.’
‘Ach. Toch wel mooi. Daarna vaak?’
‘Wat ik zei, vier of vijf keer op een dag. Ze was er heel goed in om te regelen dat we regelmatig stiekem konden verdwijnen. Zogenaamd in de keuken helpen of zoiets.’
‘En dan naar een hutje.’
‘Ja. Soms waren we er niet alleen. Maar dat maakte niet uit, als je je ouders jaren lang hebt horen vrijen. En wel eens gespiekt had wat die precies deden. Als er een ander stel naast ons lag keken we tegelijk natuurlijk ook wat die deden. Soms boden ze aan om te ruilen. Dat hebben we nooit gedaan. Misschien later, volwassenen gingen soms duidelijk expres met twee paren een hutje in. Maar om te leren vrijen hoef je niets af te kijken, dat is aangeboren.’
‘Als je niet gelijk met vrijen mag beginnen zodra je kan, moeten jongetjes wel leren vingeren.’
‘Ja, dat is zo. Meisjes gaan vanzelf wel over van strelen op pompen als ze een stijve vasthouden. Hooguit hoeft een meisje maar één keer te horen, niet erover strelen, er een beetje in knijpen. Jongens gaan bij het bevoelen van een meisje vanzelf wel helemaal met een vinger erin, maar hoe ze die dan moeten bewegen moet ze een keer duidelijk verteld worden. Mij in ieder geval wel. De eerste keer dat ik erin schoot haalde ik mijn vinger er gelijk weer uit. Maar dat meisje zei, dat is niet vies, hoor. Je weet vast dat je later je stijve daar in een meisje mag duwen en erin klaar kan komen. Kietel me daar maar tot ik klaarkom. Ze vertelde precies wat ik moest doen. Ik ben het natuurlijk bij meisjes blijven doen, om ze klaar te laten komen, al bleef ik het een beetje vies vinden. En natuurlijk omdat ze mij klaar lieten komen. De eerste keer werd ik er wel door verrast. Achteraf gezien, al maanden, zodra mijn pikkie groot en stijf genoeg kon worden om er een hand omheen te kunnen houden, hadden ze al geprobeerd me af te trekken. En ik had in de bosjes gezien dat ze dat bij jongens deden. Ik werd wel verrast toen ik krampen kreeg, maar ik genoot er vreselijk van wat door mijn stijve te voelen komen en eruit te voelen spuiten. Ik was natuurlijk ook trots, ik was geen kleine jongen meer, met een plassertje, maar een jongen die een stijve kon krijgen, klaarkomen en zaad kon spuiten. En later zou kunnen neuken. Sorry. Vrijen.’
‘Laat maar. Je durft wel veel te vertellen.’
‘Ach, ik kom hier waarschijnlijk toch nooit meer.’
‘Tijdens vakanties?’
‘Het is te ver. Ik kan me op ons terrein vermaken en hoop daar of in de buurt weer verkering te krijgen.’
‘Om te vrijen.’
‘Later. Gewoon weer een meisje uitzoeken om te proberen of het wat kan worden. En waar het lekker scharrelen mee is, als je elkaar leert kennen. De vorige keer ging dat eigenlijk best goed, tot die ene keer. Ik kreeg plotseling heel veel zin om een keer te vrijen, ik lag er toevallig ook goed voor. Ik wilde wel weten hoeveel lekkerder vrijen was dan afgetrokken worden. Ik begon mijn stijve in haar te duwen, ze stribbelde niet tegen, ze zei, ja, kom maar, kom maar. Maar voor ik verder kon komen werd ik in mijn nek gegrepen en van haar afgetrokken. Door haar vader. Die had ook gehoord wat zij zei. Dat deed haar de das om, ze kreeg ook straf. Het was anders geweest als ze geprotesteerd had, al was het waar voor de schijn. Je weet wel, zeggen, niet doen, niet doen, maar er niets tegen doen.’
‘Ik kan me niet voorstellen dat dat hier gebeurt, daar kom je toch voor?’
‘Hier wel. Hier wordt er vast niets tegen iemands zin gedaan. Naar ons terrein moet je met je ouders mee. Ook als ze dat willen als je al volwassen bent maar financieel van hun afhankelijk. Als je er van jongst af aan komt heb je geen problemen met in je nakie lopen, misschien als je wat ouder wordt en er dan tussen je benen gevoeld wordt. Bij het spelen wordt er niet gevraagd of er wat mag, jongens voelen aan borstjes en meisjes aan pikkies. Maar als dat op scharrelen gaat lijken en je er niet van gediend bent van wie het doet, protesteer je er natuurlijk tegen en doe je er wat tegen.’
‘Tja, een rare toestand.’
‘Anders, Bianca. Anders.’
‘Ja, sorry. Je mag bij jullie ook wat, maar anders dan hier. Vrijen eerder dan hier. Geen wonder, als alle jongens en mannen er met een erectie rondlopen. En je ziet dat jonge meisjes jongetjes aftrekken. En je kan spieken hoe er gevreeën wordt.’
‘Vergeet niet, meisjes kunnen ook uitdagen. Met hun borsten schudden en expres wijdbeens gaan zitten. Vrijen kan alleen maar uitgesteld worden omdat er afgetrokken en gevingerd mag worden.’
‘Hier gaat het tot je achttiende niet zo openlijk.’
‘Wanneer gaan ze hier vrijen?’
‘Dat kan eigenlijk alleen maar, vóór je achttiende, met toestemming van de ouders. Die je dan ook een plek aanwijzen waar het mag. Meestal dan de kamer van de jongen of het meisje. Met toezicht op wanneer, hoe vaak, in verband met hun opleiding. De meesten rommelen maar wat aan en wachten met vaste verkering tot ze vijftien zijn. Dan redden ze het wel tot ze achttien zijn.’
‘En dan?’
‘Dan kan het, hier. Maar er wordt toch op je gelet, zoals alle jaren ervoor, door de oudsten die er zijn. Het is hier niet de bedoeling dat je de ene na de andere pakt of erdoor gepakt wordt. Of het nu bij scharrelen blijft of dat er ook gevreeën wordt. Het is de bedoeling dat je eerst praat, kennismaakt. Als je dat niet bevalt daar verder niets mee doet. Als het wel bevalt is het geen probleem als je na een uurtje of zo wat scharrelt, op de kant of in het water. En na weer een uurtje weer. Die kant van elkaar leren kennen hoort ook bij kennismaken. Vrijen hoor je pas te doen als je een tijdje verkering hebt. Als je boven de achttien bent kan een kennismaking sneller gaan dan als je jonger bent.’
‘Ja. Jij zal vast kunnen doen wat je wil, vooral in jullie caravan.’
‘De caravan is er hoofdzakelijk voor Adam, om in te slapen, als hij hier in het weekend is. En in de vakanties, natuurlijk. Als tweede een plekje met privacy, voor ons tweeën. We hebben nog niet zo lang verkering, maar we zijn ontzettend zeker van elkaar. We gaan trouwen als ik twintig ben. We hebben afgesproken om niet te gaan vrijen voor ik negentien ben, in januari. En ik zou vanaf een tijdje daarvoor al naast hem slapen, niet met hem.’
‘Ja ja. Je zou.’
‘Tja. Het valt niet altijd mee. Ik zou er beslist tegen zijn om erecties niet meer te hoeven verbergen wanneer ze dat nu wel moeten doen. Ik weet nu uit eigen ervaring hoe opwindend dat voor meisjes kan zijn. Hoe denk jij over het wijdbeens zitten van meisjes, Dougie?’
‘Dat is ook opwindend. Vooral als je hun gleuf goed kan zien. Het moet wat natuurlijks zijn, ik krijg er kriebels in mijn pik van, hij wil erin. Maar het is vrij makkelijk om er niet naar te kijken, er zit aan meisjes meer lekkers. Borsten, niet zo opwindend, wel lekker om uitgebreid te bevoelen. Maar zelfs daar hoef je niet naar te kijken.’
‘Verplichten om een stijve te verbergen is vast makkelijker dan meisjes controleren.’
‘Ja, die kunnen ver gaan om hun zin te krijgen. Aangekleed kunnen ze al uitdagend zijn. Vrij je al?’
‘Dat is privé. Mis je het?’
‘Ja. Vrijen is echt veel lekkerder dan scharrelen. Voor mij, een gleuf helemaal om mijn stijve. Voor haar, haar gleuf helemaal opgevuld. Voor ons samen, heel fijn om uiteindelijk, nadat onze geslachtsdelen elkaar heerlijk gestreeld hadden, samen klaar te komen. Ik vond het bij het scharrelen al fijn om met een arm om haar heen haar te vingeren. Haar kronkelend, zuchtend en kreunend tegen me aan te voelen, haar warme lijf en haar borsten tegen mijn borst. En het was natuurlijk nog lekkerder om met haar borsten in mijn handen en mijn stijve helemaal in haar, onze geslachtsdelen elkaar heerlijk te laten strelen en haar klaar te voelen komen. En met een heerlijke zaadlozing mezelf. Eh. Sorry, Bianca. Ik wilde je niet lekker maken.’
‘Dat valt wel mee. Ik genoot wel met je mee, dank je wel dat je dat mee wilde delen. Je hebt over de Manor gehoord?’
‘Wel wat. En van je familie.’
‘Ik heb een uitgebreide familie- en kennissenkring. We praten allemaal tamelijk vrij met elkaar, ik heb dus al veel gehoord. Toch vind ik het fijn wat over jouw terrein gehoord te hebben. Het geeft me zekerheid dat we hier nog steeds op de goede weg zijn.’
‘Er zijn verschillen, maar alles heeft voor- en nadelen.’
‘Ik zal er over nadenken of we er iets van over kunnen nemen, al betwijfel ik dat nu. Laten we opstappen.’

Zodra we in de caravan waren omhelsde Adam me en begon me te kussen. Ik deed mee maar pakte hem al gauw tussen ons in bij zijn kruis. Direct voelde ik een reactie.
‘Kan je alweer?’
‘Ja schat. Zeker als je laat merken dat je ook wil. Hè?’
‘Ja. Op bed blijf ik het het fijnst vinden.’
‘Ik ook. Eh wil jij soms een keer bovenop? Of nog wat anders?’
‘We moeten het een keer op z’n hondjes proberen. Nu wat anders. Trek je zwembroek uit en ga op bed liggen.’
Hij lag er eerder in dan dat ik bij het bed was, ik moest twee dingen uittrekken, hij maar één. Ik bekeek hem.
‘Het staat stoerder, geiler, als je staat, met je paal omhoog.’
Hij richtte zijn paal omhoog.
‘Zo beter?’
Ik ging, wijdbeens, op zijn bovenbenen zitten.
‘Heb je gehoord hoe oma, ik bedoel Renee, opa verleid heeft?’
‘Wel dat, maar niet hoe.’
‘In het kort. Ze deed een keer in een disco of ze aangeschoten was en liet zich door opa thuis brengen. En uitkleden en in bed stoppen. Hij aarzelde alleen even bij het haar broekje uittrekken. Hij nam natuurlijk de kans waar, ook om goed te kijken. Een paar avonden later stuurde ze hem een SMS, dat hij mocht komen. Ze vroeg of hij haar weer wilde bekijken. Natuurlijk. En net zo natuurlijk kleedden ze elkaar uit en zaten aan elkaar. Ze zeiden amper wat, zij zeker niet dat ze aan het testen was of hij vaker dan een keertje klaar kon komen. En haar laten komen, door haar te vingeren. Nou, allebei drie keer, die avond. Twee avonden later stuurde ze hem weer een SMS. Niet de volgende avond al, ze wist dat jongens tijd nodig hadden om weer genoeg zaad aan te maken om weer een paar keer te kunnen lozen. Al was een stijve kunnen krijgen eigenlijk genoeg voor haar, zonder zijn lozen kon ze ook klaarkomen, daar ging het haar hoofdzakelijk om. Die avond speelde ze hun spelletje weer een keer. Daarna ging ze zitten zoals ik zit, en deed wat ik ga doen.’
Ik schoof omhoog tot ik met zijn stijve over mijn gleuf kon wrijven.
‘Nu komt er wat belangrijks. Oma vroeg, wil je erin? Opa zei direct, maar dan ontmaagd ik je. Oma snapte toen waarom hij eerder niets geprobeerd had. Dat waardeerde ze wel. Maar ze zei, je snapt toch wel, na ons wilde gescharrel, dat je niet de eerste bent? En liet zich op hem zakken.’
Ik deed haar na. Wel spannend, om het zelf te doen. Net zo lekker, me steeds voller voelen worden, terwijl die paal soepel in me schoof. Ik bleef even stilzitten zodra zijn stijve helemaal in me zat.
‘Zo’n beetje om de andere avond neukten ze drie keer. Vrijen was het niet, ze praatten er amper bij, geen voorspel, geen naspel. Toen stopte ze met hem, ze begon zich aan hem te hechten, merkte ze, dat wilde ze niet, daar was ze nog te jong voor. Zestien was ze.’
‘En hij?’
‘Ook zestien.’
‘Tjonge. Toen al om de andere avond drie keer neuken. Vast vaker dan Dougie heeft kunnen doen.’
‘Vast wel. Na meer dan achttien jaar, precies weet ik het niet, ontmoetten ze elkaar weer. Ze haalden herinneringen op. Ook die verleidingsscène. Hij vertelde toen, dat hij niet de tijd gekregen had om te denken of hij het wel wilde, hij was nog maagd.’
‘Je zal maar zo ontmaagd worden. Nou ja, hij wilde vast wel.’
‘Waarschijnlijk. Jij toch ook?’
‘Ja, maar wij hebben eerst overlegd.’
‘Ja. Oma schrok er wel van. Ze had gedacht, gezien zijn gedrag, dat hij al ervaring had. Tja, goed kunnen vingeren was ken- nelijk aangeboren. Verder, die avond had ze expres hem eerst een keer afgetrokken, om te voorkomen dat hij bij het neuken te gauw klaar zou komen. Ik verheug me nu ook op een niet te kort ritje.’
Ik wipte een paar keer op en neer. Nou, lekker, natuurlijk, maar vermoeiender dan andersom.
‘Ik weet niet of het een lang ritje wordt, het is zo nogal opwindend voor me. Al het idee dat je het zo wil doen. Je borsten zien schommelen. En weer eens mijn stijve helemaal in je te zien verdwijnen.’
‘Maar wel lekker?’
‘Ja, het streelt zo ook heerlijk. Beter dan onder water.’
‘Ja. Is je eikel bloot?’
‘Ja, na je eerste wip.’
‘Nou, voortaan dus maar niet er in één keer in.’
‘Ik denk er nooit zo bij na. In één keer als het gaat, als het iets moeilijker gaat trek ik me even ietsje terug en duw dan weer door. Je bent niet iedere keer even vochtig, schat.’
‘Dat zal wel niet, maar dat hoeft dus ook niet, hè?’
‘Nee, het lukt toch wel. Wip nog eens een paar keer?’
Ik deed het.
‘Ik moet doorgaan, lieverd, ik begin al te komen.’
‘Zo opwindend voor je?’
‘Ja. Niets ten nadele van jou, ik kan nu zo goed mikken. Soms zit je iets te laag of te hoog en kan ik me niet direct iets verplaatsen.’
‘Zeg dat dan.’
‘Nee, zo erg is dat niet. Oooh, Adam, ik kom al.’
Ik bleef stil zitten en liet de krampen komen. Ik voelde duidelijker dan anders dat die zijn stijve masseerden. Vast waardoor hij ook begon te komen. Ik had nog wat nakrampjes toen ik voelde dat hij zijn stijve kreunend vier keer wat omhoog drukte. En dus vast aan het spuiten was. Tja, wat ongelijk, andere keer misschien beter.
‘Lekker, Adam?’
‘Ja, zo lekker masseerde je mijn stijve niet eerder. Ik dacht dat ik niet zou komen, maar vast daardoor kwam het ineens snel. Ik spoot erg lekker, tussen je krampen door.’
‘Fijn. Dit standje is dus voor herhaling vatbaar.’
‘Ja, zeker.’
‘Even een voorproefje voor een andere.’
Ik ging op hem liggen. Hij was zo slim om gelijk mijn borsten te pakken. Ik miste natuurlijk wel iets hards tegen mijn buik. Maar die kon hij te zijner tijd wel omhoog zetten om me ermee te penetreren.
‘Zou je het zo ook fijn vinden?’
‘Vast wel. Maar, schat, ik zal het waarschijnlijk het fijnst blijven vinden als ik je benen van elkaar aftrek, daar tussen kruip, je lekkere gleuf misschien even lik en dan op je ga liggen terwijl ik mijn stijve in je duw.’
‘Zo zullen de meeste mannen er wel over denken.’
‘Ja, zoiets van veroveren, niet veroverd worden.’
‘Ach, het gaat er toch alleen om lekker elkaar te strelen en samen klaarkomen?’
‘Dat is het belangrijkste, maar een beetje voorspel hoort erbij. En wat naspel, zoals nu. Kwam je lekker, of anders?’
‘Allebei. Ik wil ook niet steeds hetzelfde.’
‘Keus genoeg. We hebben nog niet alles gedaan.’
‘Nee. Blijf liggen.’
Ik schoof naar beneden en nam zijn pikkie in mijn mond. Ik let hem snel weer los.
‘Ik proef, denk ik, zaad.’
‘Tja, ik spoot omhoog, bij het terugtrekken zal er wel wat naar beneden gelopen zijn. Erg?’
‘Nee. Ik hoor je ook minstens een keer te pijpen tot je in mijn mond spuit.’
‘Hoor? Je hoeft niet.’
‘Nee, maar het lijkt me voor jou wel lekker als ik niet kan vrijen omdat ik ongesteld ben. In mijn warme mond, in plaats van in mijn hand op een handdoek.’
‘Nou ja, probeer het dan maar een keer. Niet de eerste keer op een dag, als er veel komt.’
Ik grinnikte even.
‘Oma is niet de enige die zoiets kan bedenken.’
‘Tja. Als ik aan dat stel denk. Zou ze toen al van die grote borsten gehad hebben?’
‘Met zestien? Driekwart ervan, denk ik. Ik vraag het wel een keer.’
‘Nee joh.’
‘Jawel. Ik weet wel, dat heeft ze al wel verteld, dat opa toen nog niet zo’n dikke pik had.’
‘Misschien komt die van mij ook pas na mijn twintigste op z’n maximum.’
‘Dat schijnt normaal te zijn, meisjes zijn iets eerder uitgegroeid. Maar ik vind die van jou al groot genoeg. Nog even proberen.’
Ik nam nog even zijn pikkie in mijn mond. In de hoop, tegen beter weten in, die stijf te krijgen. Ik ging maar naast hem liggen.
‘Morgen maar weer. Zullen we gaan slapen?’
‘Ja, het is al laat. Blijf je bij me?’
‘Ja, ik heb geen zin om nu naar huis te gaan. En het maakt niet uit, we zijn toch al aan het vrijen. Al hoeft niemand dat te weten.’
Hij trok me tegen zich aan.
‘Heerlijk, zo, schat. Welterusten.’
‘Ja, welterusten.’

Zaterdag

Toen ik wakker werd sliep Adam nog. Het was al na tienen, dus stond ik zachtjes op. Ik ging maar doen wat ik had willen doen, het leek me beter om het zonder Adam te doen.
Ik liep, natuurlijk in m’n blootje, met een handdoek in een hand, over de zonneweide waar de jeugd van onder de twaalf zou mogen zitten. Die was er ook. Niet met zo veel, en, zoals ik verwacht had, niet zo gemengd. Weinig stelletjes, meer groepjes meisjes en groepjes jongens, van tegen de twaalf jaar, schatte ik. Ik zag er geen in het water, wel een stel van de overkant, van boven de twaalf. In ieder geval werden de voorstellen van Emily en mij opgevolgd.
Ik wilde om het meertje naar de andere kant lopen, om daar te horen hoe er over de voorstellen gedacht werd. Maar ik werd door een jongetje aangehouden.
‘Mag ik u wat vragen?’
Ik bekeek hem even. Tja, vast tegen de twaalf, pikkie recht vooruit. Ik liet mijn handdoek vallen, spreidde hem uit en ging erop zitten. Hij zette zich naast me.
‘U bent Bianca, hè?’
‘Ja. Zeg maar je, enzo.’
‘Ik ben Albert. Ik wil je allereerst bedanken voor je voorstellen. Je ziet, dat er wat mee gedaan wordt. Die boven de twaalf zitten allemaal aan de overkant.’
‘Ja, daar ben ik al blij mee. En na je allereerst?’
‘Ik, en de rest hier kennelijk ook, weten niet goed hoe we ons mogen gedragen. We zien wat de ouderen doen, ik bedoel, dat ze het water ingaan, maar we durven het niet aan om ze na te doen.’
‘Dat hoeft niet, maar het mag wel. Je weet toch wel wat ze doen?’
‘Ja, er is ook wel iets van zichtbaar. Toen van een eerder stel de jongen op de rand van het water zijn handdoek liet vallen had hij, goed zichtbaar hier vandaan, een eh.’
‘Stijve.’
‘Ja. Helemaal omhoog staand. Om jaloers op te worden. Toen hij uit het water kwam niet meer. Ik weet natuurlijk wel waarom.’
‘Wil je dat ook?’
‘Ja, natuurlijk. Maar ik, en de rest hier kennelijk ook, weten niet goed hoe we moeten beginnen.’
‘Tja. Daar heb ik niet over nagedacht. Het is vast makkelijker, als je tussen ook ouderen zit die dat wel weten. Bijvoorbeeld, eentje van dertien zou je vast wel wat willen leren en je mee het water in vragen. Al voldoe je kennelijk maar net aan één van de eisen om hier nu te mogen komen.’
‘Je bedoelt, mijn pikkie staat nog niet helemaal omhoog?’
‘Ja. Dat gebeurt vast nog sneller dan je denkt.’
‘Ik wilde niet langer wachten. Aan die andere eis voldoe ik ook. Maar ik wil eh niet meer mezelf helpen, maar het een meisje laten doen. Er hebben natuurlijk, bij het spelen, wel meisjes aan me gezeten, maar nooit zo eh goed of lang.’
Ik kreeg zin in een geintje. Ik pakte zijn handdoek, die over een knie van hem lag, legde die over zijn kruis en pakte hem daaronder vast, aan zijn pikkie. Hij schokte even.
‘Schrok je?’
‘Ja. Zo, met je hele hand er omheen, ben ik nog niet eerder vastgehouden. Ze aaiden alleen maar.’
‘En jij?’
‘Eigenlijk durfde ik ook niet meer dan ze over hun borstjes en tussen hun benen te aaien.’
‘Zo hoor je ook te beginnen, als je bijna twaalf bent. Je hebt wel de pech gehad dat er geen gretige in je buurt was. Die je eens lekker pakte. Zo.’
Ik bevoelde zijn zak even voor ik weer zijn pikkie pakte en die zachtjes aftrok.
‘Ooooh! Wat lekker.’
‘Zal ik doorgaan? Dan kan je meisjes vertellen hoe het moet, als ze het niet goed doen.’
‘Ik zou wel willen dat je doorging, maar daar eh kom ik vast klaar van. Dat mag toch niet, op de kant?’
‘Éigenlijk niet. Maar wel een keer als ik het doe. Voor een goed doel. Om je wat te leren. Wat je door kan geven, via de meisjes. Eigenlijk is het maar een smoes van me. Ik ben aan wat groters gewend, maar ik vind het wel leuk om een keer een jongetje te bevoelen. Je pikkie staat wel niet zo omhoog, maar hij is wel lekker stijf.’
‘Voor mijn gevoel wordt hij steeds stijver.’
‘Vast wel. Door meer oefening komt hij ook hoger. En komt je zaadproductie beter op gang. Hoe is die nu?’
‘Eh als ik het doe komen er twee klodders.’
‘En de tweede keer?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Zo gauw je weer kan?’
‘Dat deed ik nooit.’
‘Tja, dat was te verwachten. Hier kan het wel. Als ik doorga en jij hier blijft en rondkijkt, naar meisjes en de stijven van jongens van de overkant en je ziet wat die gaan doen, weet je al gauw hoe snel je weer kan. Er zal dan wat minder komen, maar met wat oefening haal je na een paar maanden wel drie keer. Of vind je één keer per dag wel genoeg?’
‘Wat je nu doet niet. Het is al veel lekkerder als eh wanneer ik het zelf doe.’
‘Je weet, dat dat niet de bedoeling is. Je hoort er met een meisje van te genieten. Wat je bij een meisje moet doen zal ik je niet leren, daar kom je gauw genoeg achter. Ze vertellen je het wel.’
‘Ik zou niet aan je durven komen.’
‘Vraag straks gewoon maar lief aan een meisje wat je aanstaat of ze met je het water in wil. Zo begin je hier. Als zij niet bij je begint, begin je bij haar. Even haar borsten in je handen nemen en die masseren. Dan haar doos in je hand nemen en met je middelvinger haar gleuf zoeken. De rest wijst zich vanzelf, ze helpt je wel. Zoals jij haar, zo nodig, aanwijzingen kan geven.’
Ik masseerde zijn zak even zoals het hoorde, stevig, maar net niet pijnlijk voor hem. Hij begon te hijgen.
‘Lekker, hè?’
‘Ja. Geweldig. Daar krijg ik ook nog een stijvere van.’
Die pakte ik maar beet. Hij leek me inderdaad wat dikker en stijver geworden te zijn. Hij bleef natuurlijk wat klein voor me, net een handvol. Ik begon te pompen, hij nog meer te hijgen.
‘Ooooh! Wat lekker.’
‘Je hebt best een lekker pikkie, al is hij nog niet zo groot. Waarschuw even, als je iets voelt komen.’
Dat duurde niet lang.
‘Ik denk, dat ik ga komen.’
‘Je denkt?’
‘Het is anders dan als ik eh mezelf help. Jij masseert mijn pik nogal. Erg lekker, hoor, maar misschien voel ik daardoor niet goed of er wat komt.’
‘Ik zal het even wat langzamer doen.’
Ja, ik pompte langzamer, maar trok zijn vel wel meer naar beneden. Niet erg ver, zijn hele eikeltje hoefde niet bloot.
‘Ooooh, niet zo trekken. De handdoek komt tegen mijn eikel. Ooooh, daar komt het.’
Ik stopte met pompen. Zodra ik voelde dat zijn pikkie wat dikker werd, er dus zaad doorheen kwam, kneep ik dat er met een melkbeweging uit.
‘Ooooh, ooooh, je melkt me.’
‘Spuit maar door.’
Hij spoot duidelijk nog een keer, kreeg daarna alleen nog wat krampjes. Ik liet hem rustig uithijgen.
‘Oooh, wat lekker. Wat kan je dat goed.’
‘Wat weet je van melken?’
‘Ik kom van een boerderij.’
‘Goed. Ik heb veel geoefend, jongens afgetrokken, en soms een beetje gemolken,  vanaf mijn twaalfde. Hoe ouder ik werd, hoe leuker het werd. Want die pikkies werden groter en er kwam meer uit. Ik heb je nèt niet afgeknepen, om je lekker te laten spuiten.’
‘Ja, knap van je. Het knalde eruit. Heerlijk.’
Omdat zijn pikkie slap werd liet ik die los, veegde met de handdoek zijn pikkie en mijn vingers af, vouwde de handdoek op en gooide die naast hem.
‘Die moet je straks weggooien en een nieuwe pakken.’
‘Ja. Al heb ik die voorlopig niet nodig.’
‘Doe wat ik je gezegd heb, dan duurt je pauze niet zo lang. Of eh, om het te versnellen, wil je even aan mij voelen?’
‘Dat durf ik niet.’
‘Er is bij meisjes minder verschil in gleuven dan in stijven bij jongens. Kom tegen me aan zitten.’
Dat durfde hij wel. Ik pakte een hand van hem en stopte die tussen mijn benen.
‘Neem mijn doos in je hand.’
Het duurde even voordat hij goed beet had.
‘Wat heb je er veel haar op.’
‘Dat zit niet in de weg, als je verder gaat.’
Ik voelde zijn vinger op zoek gaan en zodra hij die voelde erover streelde.
‘Ik had niet bang hoeven zijn, je hebt net zo’n lekkere gleuf als eh jongere meisjes.’
‘Ja, die groeit amper. Nu op en neer strelen en langzaam de druk opvoeren.’
Dat deed hij braaf, tot hij tussen mijn lipjes schoot.
‘Nu langzaam je vinger er helemaal induwen. Met je andere vingers en je duim mijn doos masseren.’
Ik kon me niet herinneren dat ik zo langzaam gevingerd werd, maar ik vond het niet erg. Ik wilde toch niet klaarkomen, hem alleen de eerste beginselen van vingeren bijbrengen. Na even had hij door hoe hij moest masseren, maar hield zijn middel- vinger stil.
‘Normaal gesproken beweeg je nu je vinger ook op en neer, maar haal hem nu maar weg.’
Hij deed het, langzaam.
‘Ik heb je afgetrokken en je hebt mij een beetje gevingerd. Ik denk, dat je het nu wel met een ander meisje durft.’
‘Ja. Dank je wel. Als ik het zeggen mag, van je een beetje vingeren ben ik erg geil geworden en heb er veel zin in. Zo te voelen zal mijn pauze niet lang duren.’
‘Mooi. Geil zijn is prima, maar krijg niet te veel haast. Daar schrikken meisjes van. Rustig blijven en steeds langzaam verder gaan. Ze schokken ook, als ze klaarkomen. Ik stap nu op, ik ga naar de overkant. Succes eh Albert.’
‘Dank je wel. Voor alles, Bianca.’
‘Ja, ja, al goed.’
Ik liep om het meertje naar de overkant en ging bij een stel bekenden zitten. De pikken van de jongens stonden ook recht vooruit, maar het waren tenminste grotere en dikkere dan die van Albert. Ik hoefde er niets mee, maar ik genoot er wel van.
‘Hoe gaat het? Eh Brenda?’
‘Goed. We zitten wel wat krapper op elkaar, maar dat kan wel. Er zijn er inderdaad van je doelgroep, aan de overkant. We zitten ons alleen af te vragen waarom er daar niets gebeurt.’
‘Daar ben ik al achter. Ik heb net aan de overkant met een jongetje gesproken. Ze wisten niet hoe ze moesten beginnen. Toen wij hier voor het eerst kwamen werden we door iets oudere opgevangen. Die wilden ons maar al te graag inwijden. Aan de overkant zijn het allemaal amateurs.’
‘Ja, dat is zo. Maar wat nu?’
‘Ik heb dat jongetje wat uitgelegd. Hij eh zou het overdenken en dan wat gaan doen. Ik kijk nog even, als het me te lang duurt ga ik terug om hem op te porren.’
Ik keek wat rond maar hield ook Albert in de gaten. Gelukkig duurde het niet lang voor hij opstond, naar een meisje toeliep en even later daarmee het water inliep.
‘Je uitleg heeft kennelijk geholpen, Bianca. De eerste is over de brug.’
‘Als ze die met een slap pikkie uit het water zien komen zullen er wel meer wat durven.’
‘Ja. Al stond zijn pikkie daarnet amper omhoog.’
‘Die zal vast verder omhoog komen als er vaker lekker aan getrokken is.’
‘Dat ga ik ook doen.’
Brenda stond op, ik ook, ik liep terug naar de caravan.

‘Ha, ben je er weer? Hoe was het?’
‘Prima. Een stuk of twintig van tegen de twaalf. Iedereen zat waar we voorgesteld hadden.’
‘Mooi.’
‘Er was alleen een stel van boven de twaalf in het water. Ik heb met een jongetje van bijna twaalf gesproken. Ze wisten niet hoe ze moesten beginnen. Ik was vergeten, dat toen ik er voor het eerst kwam, er gelijk een jongen op me af kwam die me wel in wilde wijden.’
‘Ja, dat heb je verteld.’
‘Ik was niets bijzonders, alle jongens wilden wel meemaken hoe een meisje voor het eerst om hun vinger kronkelde en er zich dan voor schaamde.’
‘Jij toch niet?’
‘Nee, natuurlijk niet. En ik was er ook niet verbaasd over hoe een stijve aanvoelde en dat je, door eraan te trekken, die kon laten spuiten.’
‘Had je dat dan eerder gedaan?’
‘Stijven had ik vaker vastgehad. De meeste ooms kregen er in het zwembad één en lieten me eraan komen. Van zaad spuiten wist ik theoretisch alles. Misschien vind je het raar, Adam, maar ik kon van dat half stijve pikkie van dat jongetje niet afblijven. Misschien door mijn herinneringen, ik had er voor mijn twaalfde nogal wat gezien. En van neefjes beetgehad. Uiteindelijk heb ik hem afgetrokken. Voor mijn lol en om hem te laten meemaken wat de bedoeling was wat een meisje bij hem moest doen.’
‘Hem klaar laten komen? Op de kant?’
‘Ja, onder zijn handdoek. Hij spoot, zo te voelen, twee keer. Genoeg, op die leeftijd. Ik heb hem ook de eerste beginselen van vingeren bijgebracht.’
‘Hem aan je laten komen?’
‘Een beetje. Ik moest wel grinniken, toen hij zei dat ik veel haar op mijn doos had.’
‘Vast wel, vergeleken met meisjes van elf.’
‘Hij had het kunnen weten, van moeders die bij het meertje kwamen. Maar het was voor hem vast de eerste keer dat hij een doos helemaal in zijn hand had, in plaats van nog blote gleufjes een beetje te aaien.’
‘Zijn pikkie zal je hand amper gevuld hebben.’
‘Ja, maar net. Afgezien van andere jongens die ik zag ben ik opgegroeid met een één jaar oudere broer en een neefje, dat net zo oud was als hij. Ik was natuurlijk voor mijn tiende helemaal niet geïnteresseerd in pikkies. Ik wist niet anders dan dat meisjes een gleufje hadden en jongetjes een pikkie en een zakje. Wat ik me goed herinner was de eerste echte stijve die ik liet spuiten. In het meertje. Van mezelf dat ik borstjes kreeg, haar op mijn doos en ongesteld werd. Ik heb geen idee hoe jongens het ervaren als ze veranderen, zo rond hun elfde.’
‘Ik ook niet. Tenminste, niet gedetailleerd.’
‘En ongedetailleerd?’
‘Wil je dat weten?’
‘Eigenlijk wel. Ik heb er nooit over nagedacht, maar het moet toch ook min of meer indrukwekkend geweest zijn.’
‘Soms wel. Zoals de eerste keer dat ik zaad spoot. Ik kreeg steeds vaker jeuk in mijn pik en trok er dan een beetje aan. Een keer, toen ik onder de douche mijn eikel schoonmaakte, zoals ik geleerd had, kreeg ik ergere jeuk dan anders, trok maar weer eens aan mijn pik, totdat ik krampen onderin mijn buik voelde. Ik wilde stoppen, maar dat kon ik niet. Ik ging door, totdat, tot mijn verbazing, er bij twee krampen wat uitspoot. Het was geen plas, maar klodders. Toen drong het eindelijk tot me door, dat ik een grote jongen was geworden, omdat ik zaad kon spuiten.’
‘Wat je natuurlijk vaker deed.’
‘Alleen als de jeuk me te erg werd, ik wist dat het niet hoorde. Maar niemand zag het.’
‘Nog meer herinneringen?’
‘Alleen, dat mijn pik, bij iedere zaadlozing daarna, dikker en langer was geworden en verder omhoog kwam.’
‘Met een fraai eindresultaat. Je begon laat met meisjes, hè?’
‘Ik wilde al eerder wel wat, maar er was weinig gelegenheid voor. En die ik wel te pakken kreeg waren niet zo gretig. Eigenlijk bang voor intiem contact. Helemaal onder de gordel.’
‘Je hebt een zus?’
‘Ja. Die zal ik, toen we klein waren, wel eens bloot gezien hebben, maar later niet meer. Vandaar dat ik maar een paar keer een gleuf bevoeld heb, maar er hier voor het eerst echt gezien heb. Inclusief onthaarde.’
‘Verleidelijke.’
‘Niet meer, schat.’
‘O?’
‘Ik sluit niet uit, dat wanneer jij er om de ene of andere reden een tijd niet in mijn buurt bent, en ik hoge nood krijg, ik dan het meertje een keer zal bezoeken. Dat mag ik dan toch?’
‘Ja, dan wel.’
‘En dan als dank voor het me laten lozen een gleuf eh bevoelen. Anders zal ik, afgezien van me aan jou wijden, het laten bij kijken naar blote vrouwen. Iets mooiers is er in de wereld voor mij niet, en ik prijs me gelukkig dat ik het bij jou niet bij kijken hoef te houden.’
‘Mooi gezegd. Ach, ik kijk graag naar blote mannen, het liefst die met een complete erectie. Maar ik wil alleen maar contact met jou en die van jou.’
‘Ook mooi gezegd. Wat denk je van een zo diep mogelijk contact met die van mij in dat van jou? Nu?’
‘Ja, graag. Het echte werk, in plaats van trekken aan een klein pikkie en voorzichtig een beetje aan mijn gleuf bevoeld zijn.’
Ik deed hem het genoegen met gesloten benen in mijn nakie op bed te gaan liggen. Hij deed mijn benen van elkaar en likte mijn gleuf, ook een beetje erin, tot ik het niet meer hield en hem aan zijn haren omhoog trok. Hij duwde zijn stijve in twee keer helemaal in me, na de eerste stoot voelde ik zijn stijve dikker worden en me nog fijner penetreren. Hij was kennelijk opgehitst, hij maakte er veel werk van om ons goed te strelen, uiteindelijk voelde ik hem vijf keer spuiten. We hadden allebei meer tijd dan anders nodig om uit te hijgen.
‘Tjonge, Adam, wat was je enthousiast.’
‘Ik had echt veel zin in een lekkere beurt. Hij werd nog lekkerder omdat je op de juiste momenten mee werkte. Of tegen. Je ging eigenlijk schaamteloos te keer.’
‘Bij vrijen hoef je je nergens over te schamen. Ik wil wel toegeven dat ik ook enthousiast werd. Je deed zo je best, ik wilde niet achterblijven. Maar ik lig toch nooit helemaal stil?’
‘Nee, je vrijt geweldig. Wat ik ook fijn vind, is dat je het niet alleen ’s avonds, in het donker, in bed onder de dekens wil.’
‘Nee zeg. Over natuurlijke dingen kan je alleen maar fijn praten als je zelf in natuurlijke staat bent. En waarom zou je zoiets moois verbergen. Iets mooiers dan een flinke erectie is er in de wereld voor mij niet, en ik prijs me gelukkig dat ik het bij jou niet bij kijken hoef te houden. Dat je me ermee zo lekker klaar laat komen.’
‘Zeker deze keer genoot ik daar erg van je. Jij masseerde er erg veel bij me uit. Het was heerlijk, zo lang te voelen dat ik zaad loosde.’
‘Zo’n gevoel heb ik natuurlijk niet, maar ik, en hopelijk veel vrouwen, genieten er van dat ze met hun man mee kunnen maken dat die kan doen wat het mannelijkste is.’
‘Je denkt vaak aan anderen.’
‘Dat gaat vanzelf. Zo ben ik opgevoed. Niet alleen aan jezelf denken. Ook niet alleen aan je familie. We beperken ons wel tot het dorp.’
‘Familietraditie.’
‘Eigenlijk is opa daar pas mee begonnen. Met hulp van Simone en Tamara. Daarvoor bemoeide de familie zich alleen maar met zichzelf. Het dorp is nu wel af, daarbuiten mogen ze per dorp of stad zelf proberen hun leefomgeving te verbeteren.’
‘Dat zal ze niet meevallen. Hier is alles min of meer bij toeval ontstaan.’
‘Als er iets niet goed ging werd er vast mee gestopt. Jij bent hier ook bij toeval gekomen, en gebleven.’
‘Bij toeval, ja, door mijn nieuwsgierigheid. In Oxford leer ik veel, ik heb hier ook veel geleerd. Onder andere omgaan met andere mensen.’
‘Afgezien daarvan, gelukkig kwam ik er snel achter dat je ook fijn gereedschap had.’
‘Je hebt me geleerd daar ook goed mee om te gaan. Hè?’
‘Ja, je kan het geweldig. En je zit duidelijk al boven de drie keer drie per dag.’
‘Ik zou het vooral voor jou fijn vinden als ik het nog vaker kan. Of neem je genoegen, zoals Maureen, met een stijve?’
‘Ik weet het niet, we moeten maar afwachten hoe het gaat. Zullen we buiten gaan ontbijten? Of brunchen, het is al wat laat voor een ontbijt.’
‘Het maakt me niet uit hoe het heet, ik lust wel wat. En veel koffie. Ik heb het gevoel dat ik veel vocht aan moet vullen.’
‘Je hebt vast veel geloosd, maar minder dan één kop koffie. Maar drink maar veel in voorbereiding op nog meer lozen.’
‘Ik geniet er al van dat je zo graag vaker wil.’
‘Vast omdat het zo fijn met je is, schat. Al zal je voor buiten een zwembroek aan moeten trekken.’
‘Heb je dat liever niet?’
‘Ik vind je kleine pikkie niet zo interessant, wel, afgezien van je stijve, je pikkie te zien groeien. Ik blijf me verwonderen over het verschil. Bij opa ook, die heeft een normaal kleintje, maar wat wordt die dik.’
‘Daar zit je graag aan, hè?’
‘Ja, maar niet alleen voor mijn eigen genoegen. Hij komt bij oma vast niets tekort, maar iedereen weet dat hij graag ook aan andere vrouwen en meisjes zit. En omdat hij vond dat ik wat op oma Simone lijk vond hij het fijn als ik bij hem op schoot kwam en hij me kon knuffelen. Ik weet niet beter dat ik dan met zijn pik speelde, hoe groot die ook was, en hij mijn gleufje streelde. Dat vond ik van hem altijd lekker, en toen ik ze kreeg, masseerde hij mijn borstjes ook lekker.’
‘Beter dan ik?’
‘Adam, als jij het doet vind ik het nog fijner. Zal ik buiten zonder topje gaan zitten? Het mag, op de camping, al wordt het niet veel gedaan.’
‘Ja, ik kijk er graag wat langer naar. Misschien schamen wat ouderen zich, met zo veel jonge en strakke borsten in de buurt.’
‘Onnodig, sommige meiden van tegen de achttien hebben zulke grote dat ze wat hangen. Jongens vinden alles best, als het hun handen maar vult. Jij vond die van oma toch ook eh interessant?’
‘Ja, interessant. Maar niet voor dagelijks gebruik. Ik heb liever mijn handen precies vol. Zoals met die van jou. Ik dacht wel, toen ik met die van je oma speelde, daar zou ik tussen klaar kunnen komen.’
‘Je bent vast niet de enige die zoiets bedenkt. Opa heeft het vast wel gedaan. Misschien heel vroeger al. Nee, ik denk het niet, vroeger. Oma wilde toen alleen maar klaarkomen. Of door, sorry, neuken, of door gevingerd worden. Wat opa tussendoor deed, als hij een tijdje geen stijve had. Ze heeft hem vast, behalve helemaal in het begin, nooit afgetrokken. Dus toen vast ook niet tussen haar borsten klaar laten komen.’
‘Het klinkt, alsof je erbij geweest bent.’
‘Natuurlijk niet. Maar ik hoorde het, bij het zwembad, in de loop van de jaren in stukjes. Vooral oma kan er levendig over vertellen. Vast omdat ze het met opa af en toe naspeelt. Eerste keren naspelen blijft leuk, denk ik.’
‘Ja, dat denk ik ook. Ik voel nog hoe jij me de eerste keer beetpakte. Me op je dooie gemak bevoelde.’
‘Dat snap je nu toch wel?’
‘Ja, heel goed. Je had vast niet overal genoegen mee genomen.’
‘Nee, als je de keus hebt niet. Als je er, zoals buiten het dorp vast vaak, pas laat achterkomt, misschien wel. Jij voldeed voor mij ruim om het verder met je te proberen.’
‘Ik had weinig wensen. Jij voldeed er voor mij meer dan ruim aan.’
‘Goed. Wat aantrekken, eten klaarmaken en naar buiten.’

Epiloog

‘s Maandags

‘Bianca, je hebt dit weekend niet in de Manor geslapen, hè?’
‘Nee, mam. Dat was niet mijn planning, maar het kwam ervan. Ik heb nooit snel verkering gewild, maar dat had ik met Adam al na een paar weken. En ook veel sneller dan ik verwachtte ben ik bij hem in de caravan blijven slapen.’
‘Bíj hem? Begrijp me goed, Bianca. Je hoeft geen verantwoording meer af te leggen, maar ik blijf je moeder, en wat bezorgd.’
‘Ik heb genoeg meegekregen om me verantwoord te gedragen. Al zo snel eh samenwonen is dat in ons geval ook, zo zeker zijn we al van elkaar. Hij is geen passant, hij is mijn blijvertje. Ik leg u wat uit, ik hoop, dat u me begrijpt. Dat akkefietje op de camping schokte me amper, het liep snel en goed af. Maar in de loop van de dag begon ik ongerust te worden. Wat als het niet goed afgelopen zou zijn. Ik zou het wel overleefd hebben, maar misschien eh beschadigd.’
‘Tja, je weet maar nooit. Maar de meeste beschadigingen kunnen hersteld worden.’
‘Niet alle. Wat me bij een geslaagde aanranding had kunnen overkomen.’
‘O. Ja. Maar gelukkig niet.’
‘Nee, maar ik bleef me zorgen maken. Ik eh wilde, dat Adam mijn eerste zou worden. Snap je?’
‘Jawel. Ik kan me je wens wel voorstellen, al heb ik me zoiets in mijn tijd nooit afgevraagd. Er al snel na de kennismaking met je vader ervan uitgegaan dat hij de eerste en de laatste zou worden. Nou ja, over dat laatste heb ik ook nooit nagedacht, je opa heeft vast ook nooit verwacht dat twee keer zijn echtgenote zou overlijden. Dat was natuurlijk twee keer heel erg, maar hij heeft ook veel genoten. En nog.’
‘Ja. Zo ver wil ik ook niet denken. Maar mam, ik bedacht me, de enige manier om zeker te zijn dat Adam mijn eerste zou zijn, was om eh er niet langer mee te wachten.’
‘O. Ja. Dat is natuurlijk zo, maar eh. Nee toch?’
‘Jawel. We hebben er wel een feestje van gemaakt. Op mijn kamer, in de Manor. We hebben ook wat uit de keuken op mijn kamer laten komen. Al was dat voor de feestvreugde niet nodig.’
‘O. Eh viel het je mee of tegen?’
‘Het was geweldig. Adam was zoooo goed. Eh oma weet het al, zijn spullen zijn normaal, maar hij kan er zo goed mee omgaan, dat oma ook verrast was, in het zwembad. Al ging ze natuurlijk niet zo ver als ik. En liet ze Adam niet zo ver gaan als ik. Afgezien daarvan, hij is zo lief en kan overal aan meedoen. Het praten met hem is al zo fijn. Dat vonden opa en oma ook.’
‘Als dat zo is heb je het kennelijk erg goed getroffen. Dan zal ik er verder maar geen commentaar op geven. Je, jullie, alleen het beste toewensen.’
‘Dank u. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed, zelfs uitstekend met ons zal blijven gaan.’
‘Over vertrouwen, denk je al aan trouwen?’
‘Niet voor mijn twintigste. Adam is een jaar ouder dan ik.’
‘Een prima verschil. Eh wanneer zie ik, we, meer van hem?’
‘Binnenkort. U bent waarschijnlijk vast zo ongeduldig als Maureen en Tamara. Die hebben al met hem gesproken.’
‘Nou ja, een nieuweling van rond de twintig is natuurlijk interessanter dan eerdere nieuwelingen van een jaar of vijftien. En als oma verrast werd wil ik dat ook graag.’
‘Al heb ik ze niet naast elkaar gezien, ik weet dat zijn maten ongeveer hetzelfde zijn als de normale mannen die in het zwembad komen. Daar zit het bijzondere bij Adam niet in. Wel in zijn manier van gedragen. Zijn praten, zijn fijne reageren op je, wat je ook zegt of doet. Als oma dat ook vindt zegt dat wel wat, die heeft meer jongens en mannen meegemaakt dan wie dan ook in de familie.’
‘Ja ja, ik geloof wel dat hij wat bijzonders is. Ik weet ook, dat jij nogal kieskeurig bent. Dat je zo snel voor iemand valt zegt me ook wel wat. En dat je al eh aan hem gegeven hebt wat je maar één keer weg kan geven.’
‘Ik heb me niet op hem gestort, ik heb hem het eerst uitgelegd. Want het was onze bedoeling niet voor mijn negentiende te gaan vrijen. Hij begreep het. Hij stortte zich niet gelijk op me, hij was nogal overrompeld. Hij dacht ook eerst dat het niet kon, ik zou eerst aan de pil moeten. Maar dat was ik al.’
‘O? Hoe is dat te rijmen met niet voor je negentiende te gaan vrijen?’
‘Dat was de bedoeling, maar ik wist niet of ik dat vol kon houden. Dus was ik voor de zekerheid al aan de pil gegaan, zonder Adam dat te vertellen. Pas toen hij dat wist begon hij met een lieve en langzame aanloop om te vrijen. Het eh werd een echt feest, zowel voor mij als voor hem.’
‘Fijn. Zonder problemen?’
‘Ja, het ging alleen halverwege even iets moeilijker, maar Adam was toch erg voorzichtig. Ik had nergens mee gezeten, ik vond het lichamelijke bijzaak. Maar ik was toch blij dat er wat voelbaar was. Ook voor Adam, al geloofde, wist hij zonder meer dat ik nog maagd was. Ik wist hij ook.’
‘Fijn.’
‘Ja. Daarom wonen we nu samen, in de caravan. Tot hij afgestudeerd is in de weekends en in zijn vakanties. Daarbuiten gebruik ik gewoon mijn kamer, ik heb geen zin in m’n eentje in de caravan te zitten. Ik ben dus niet in één keer helemaal weg.’
‘Fijn, Bianca. Ook voor opa en oma. Die zouden je ook missen.’
‘Ik zal natuurlijk nooit helemaal wegblijven, Adam en ik zullen de Manor blijven bezoeken. Ik verwacht van Adam, dat hij wel vaker dan één keer voor de leeuwinnen geworpen wil worden.’
‘Een seksmaniak?’
‘Nee, helemaal niet. Maar hij doet graag overal aan mee. Dat verwacht ik, ten eerste, omdat hij vrij snel ’s avonds al bij het meertje meedeed. Dat wil zeggen, helemaal bloot, maar daar alleen eh contact met mij. Ten tweede, hij had in het zwembad weinig aanmoediging van oma nodig om haar goed aan te pakken. Ze wilde twee keer met hem het water in. Die keer moest hij haar stoppen en zij moest hem stoppen.’
‘Twee keer? Een record. Nu word ik helemaal nieuwsgierig.’
Ik grinnikte even.
‘Ik weet wel dat alle vrouwen graag komen aan mannen met wat bijzonders. Adam heeft niets bijzonders, hij is en doet bijzonder.’
‘Dat moet wel, als oma, die heel wat gewend is, zo ver ging dat ze hem moest stoppen.’
‘Dat kwam vast ook, omdat ze het niet verwacht had. Ik was ook verrast. U weet wel, ik ben zes jaar lang met jongens het meertje in geweest, ik verwachtte ook niets bijzonders. Maar eh ik viel bijna flauw, toen hij me klaar liet komen. Ik ben eraan gaan wennen, maar het scheelt vaak niet veel.’
‘Tjonge. Dat zoiets bestaat.’
‘Ja, ik heb het met hem getroffen.’
‘En andersom?’
‘Zo denkt hij ook. In het begin dacht hij, dat ik een gewoon werkend meisje was. Ik ben hem al gauw voorzichtig, stapje voor stapje, aan z’n verstand gaan brengen dat mijn achtergrond een bijzondere was. Dat interesseert hem niet. Fijn voor mij, hij kan er mee leven. Zo gaat hij er ook mee om. Het enige wat hij gevraagd heeft, aan opa, is een kans op een baan bij de beheerder van het kapitaal. Bij de beheerder, niet die baan. Die toezegging kreeg hij, en ongevraagd die bruikleen auto en hulp bij het krijgen van een caravan.’
‘Ja ja, ik geloof best, dat je in de gaten hield of hij jou wilde of dat hij op de extra’s afkwam. En opa en oma ruiken ook onraad. Opa heeft vast één en ander gecheckt.’
‘O. Ja, vast wel. Zoals bij andere, eerdere hulp. Eh, mams, vertel het maar niet verder.’
‘Nee, goed. Maar je oma zal het wel raden, als ze je ziet.’
‘Zij mag het dan wel weten. Ik ga weer aan het werk.
‘Ja, prima.’

Verder

Doordeweeks haalde ik de houdbare boodschappen en bracht ze naar de caravan. Ik ruimde wat op, als dat nodig was, schoonmaken hoefde ik niets. En ik bracht de was naar de wasserette. Tegen een kleine vergoeding werd die na het wassen op de camping bezorgd, de beheerder zette het in onze caravan.
Vrijdags haalde ik verse eetwaren en ging naar de caravan. Ik legde het wasgoed op zijn plek en begon met het voorbereiden van het eten.
Adam kwam niet altijd op dezelfde tijd, ik was er voor de zekerheid altijd eerder. We gingen altijd gelijk naar bed en probeerden in één beurt in te halen wat we die week gemist hadden. Als Adam in die week een natte droom gehad had lukte dat aardig, zo niet, dan kwam hij wat snel klaar. ’s Avonds vrijden we nog een paar keer, om uiteindelijk in elkaars armen in slaap te vallen.
’s Zaterdag en ’s zondags vrijden we ook vaak, het bordje ‘Niet storen’ bewees zijn nut. Als we het niet opgehangen hadden werden we soms door bekenden meegevraagd naar het meertje. Al genoten Adam en ik erg van elkaar, het bleef een genoegen om anderen in hun blootje te zien en mee te leven met wat die deden. We werden wel door anderen gevraagd maar we wilden daar niets mee.

We werden gevraagd om op een zaterdagavond in de Manor te komen eten. Adam kon dan met meerdere familieleden en kennissen kennis maken. Adam vond het prima, ik grinnikte stiekem. Er zou vast daarna gezwommen worden, hij zou voor de leeuwinnen gegooid worden. Hij kwam er door een zinspeling onder het eten achter en keek me wantrouwend aan. Ik grinnikte en keek hem geruststellend aan. Waarna hij zijn schouders ophaalde.
We gingen als eerste naar het zwembad en gingen zo op stretchers liggen, dat de na ons komenden langs ons moesten lopen. Adam mopperde wat, maar ik zei, dat hij niet moeilijk moest doen en iedereen maar gelijk zijn blootje moest laten bekijken. En hij kon het andersom.
Van oma schrok hij natuurlijk niet, die had hij eerder gezien. Ik zag wel, dat het hem genoegen deed om zijn tante, Maureen, in haar blootje te zien. En Tamara, die er ongeveer hetzelfde uitzag. Hij keek met meer genoegen naar Emily, Vicky, Crystal en Francis dan naar mijn moeder en tante. En met verbazing naar de lange, slappe van Ian. Hijzelf viel wat uit de toon, hij was de enige die een complete erectie had. Maar dat vond vast iedereen begrijpelijk en de vrouwen zeker fijner dan een pikkie wat maar net iets omhoog kwam, zoals bij de andere mannen. Maar daar zou vast gauw wat aan veranderen.
Oma vroeg Adam na een tijdje mee het water in. Dat vond ik goed bedacht van haar, hij zou vast genoeg bij haar doen en het dan bij andere vrouwen ook durven. In het water legde oma gelijk zijn handen op haar borsten, duidelijk zichtbaar voor iedereen op de kant. Die zagen ook, dat hij net zo met haar borsten omging als Alex, niet te voorzichtig. Wat ze niet zagen, ik aan een reactie van hem wel, dat oma hem in zijn kruis greep. Behalve opa en ik ging iedereen het water in. Ik ging, zoals gebruikelijk, bij opa zitten, speelde met zijn stijve, die ik veroorzaakte en liet mijn borsten masseren en me een beetje vingeren. In het water werd er veel afgelost en bevoeld, oma werd ook door alle vrouwen afgelost. We waren niet zo lang voor we naar de Manor gingen naar bed geweest, al wist Adam toen niet waarom. Ik hoopte maar, dat hij niet klaarkwam door zoveel verschillende handen aan zijn zak en stijve. En van die vrouwen een beetje te vingeren.
Dat bleek ook, toen hij weer bij me kwam zitten. Het zat hem wel vrij hoog, zei hij. Hij had er een paar moeten stoppen, als het op aftrekken in plaats van bevoelen begon te lijken. Maar hij had er erg van genoten. Ze waren en deden het bij hem eigenlijk allemaal even lekker, vond hij.
Oma kwam naast ons staan.
‘Red je het, Adam?’
‘Maar net, oma. Ik moest er wel een paar stoppen, als ze het te bont maakten.’
‘Ik zal niet vragen wie. Bianca, vind je het goed als we hem gaan keuren? Zoals die van dertien met één van twaalf doen, op de zonneweide?’
Ik schrok even, maar ik snapte het direct.
‘Ja, dat is goed. Hij mag en durft nu veel, het is wel zo eerlijk, hem hetzelfde mee te laten maken als alle jongens in het dorp.’
‘Fijn. Kom, Adam.’
Ik knikte naar Adam, toen hij me vragend aankeek. Ik vroeg me af of hij alleen toestemming vroeg om bij me vandaan te gaan of dat hij wist wat er ging gebeuren. Oma zei tegen een paar vrouwen, waar ze met Adam langsliep, kom. Daarna hoefde dat niet meer, de anderen snapten toen wel wat de bedoeling was. Ik zag nog, dat Adam in de tuin op het gras neergelegd werd en zijn benen gespreid werden, daarna alleen maar dat er vrouwen om hem heen zaten.
Na een tijdje stonden ze allemaal op en gingen met hun mannen het zwembad in. Adam kwam naast me op een stretcher zitten. Ik grinnikte naar hem, om zijn kleine, slappe pikkie.
‘Zo worden jongetjes getest, als ze op hun twaalfde bij het meertje komen.’
‘Je wist het, hè? Je had me wel mogen waarschuwen.’
‘Vanmiddag wist ik al wel dat we na het eten zouden gaan zwemmen, niet dat je zoals net gepakt zou worden. Dat heb ik eerder hier niet meegemaakt. In ieder geval zit het je niet hoog meer.’
‘Nee, ik ben grondig geleegd. Redden de mannen het wel?’
‘Ja, die zijn wel wat gewend. En ze hebben, net als ik, voorzorgen genomen. En ze leven zich straks thuis uit.’
‘Ja, je bent ondeugend, je hebt me erin geluisd.’
‘Maar eenmalig, hoor. Maar volgende keren kan je hier gewoon meedoen. In het water bevoelen wat je wilt en je laten bevoelen. En daarna lekker met mij naar bed en vast een keer extra lekker klaarkomen.’
‘En jij?’
‘Ik ook. Bevoelen wat ik wil en me laten bevoelen vind ik af en toe ook lekker, maar er gaat niets boven lekker met jou vrijen.’
‘Ja, dat is fijner dan met handen en monden behandeld te worden. Schat, kunnen we naar je kamer?’
‘Om te vrijen?’
‘Dan kan ik voorlopig niet, ik moet eerst bijkomen.’
‘Kan je dat hier niet?’
‘Liever niet. Ik ben bang dat ik het water in gevraagd word. Ik ga liever op een bed liggen.’
‘Goed.’

Op mijn kamer trok Adam snel zijn kleren uit en ging wijdbeens op bed liggen.
‘Is er wat, schat?’
‘Mijn pik gaat nog, maar het voelt alsof ik gekneusde ballen heb.’
‘Ze wilden natuurlijk allemaal goed voelen hoe groot die zijn. Thomas en zijn zoon hebben een normale zak, maar als je die bevoelt, voel je dat die helemaal vol zit, zo groot zijn die ballen. Ze zijn amper te bewegen. Bij alle anderen wel, we noemen dat pingpongen.’
‘Het voelde aan als kneden. Tjonge, ik voelde me wel ook twaalf, machteloos, helemaal bloot inclusief af en toe mijn eikel.’
‘O. Niet pijnlijk, droog?’
‘Nee, ze wisten duidelijk hoe het moest, ze deden het met hun monden. Natuurlijk duurde het niet lang voor ik klaarkwam.’
‘Ik heb er nooit aan meegedaan, maar ik weet dat de jongen ondertussen borsten en dozen in zijn handen krijgt.’
‘Die kreeg ik niet, misschien omdat ik in het zwembad alles al beetgehad had, sommigen duwden daar mijn vinger even helemaal naar binnen. Misschien hadden ze het te druk, ik denk, dat ze me allemaal even wilden pijpen. Ik wilde wraak nemen door in een mond klaar te komen, maar ze wisten natuurlijk goed wanneer klaarkomen begint, ze gingen op tijd met hun handen verder. Het was net niet te ruw of pijnlijk.’
‘Ze zijn allemaal niet onervaren. Ik heb je een keer verteld dat je in het zwembad één vingerkootje diep vrouwen mag bevoelen. Als ze minder willen halen ze je vinger er wel uit, als ze meer willen merk je het wel.’
‘Nou, minder kwam niet voor, de meesten wilden mijn hele vinger.’
‘Wanneer we hier weer eens komen moet je dat toch niet zelf doen, wacht dan ook maar af wat ze dan willen.’
‘Goed. Ik denk, dat ik zelfs een tweede keer in het zwembad geen gekneusde ballen oploop.’
‘Nee, vast niet. Hoe voel je je, na voor de leeuwinnen gegooid te zijn?’
‘Overduidelijk afgetrokken. Je zei een keer, nieuwkomers worden een handje geholpen, figuurlijk en letterlijk, om zich bij de familie aan te sluiten, erin opgenomen te worden. Nou, dat keuren hoef ik nooit meer, dat in het zwembad beviel me beter. Ik heb nogal wat handen gevoeld, om mijn zak en om mijn stijve. En ik vond het voor een keer wel lekker, zo veel borsten en gleuven bevoelen.’
‘Het blijft niet bij één keer, we houden ervan om zo gezellig bij elkaar te zijn.’
‘Je ging niet mee het water in, ook niet de tuin in.’
‘Ik heb alle mannen al vaker beetgehad. Je hoort nu bij de familie, je hebt net zo’n lekkere stijve als de anderen. Ik heb met die van opa gespeeld, met twee handen vol.’
‘Die heeft duidelijk een dikkere dan de anderen. Ook die ik bij het meertje gezien heb.’
‘Het is toeval, dat opa de dikste pik en oma de grootste borsten van de hele county heeft. Hoe vond je je tante? En Tamara?’
‘Ik heb nooit verwacht dat ik wat met een oudere generatie zou doen. Maureen is de moeite waard, ze was net zo vrij om mij goed te bevoelen als dat ze praat. Tamara deed het wat rustiger aan, dus ik bij haar ook maar. Eh wordt er wel eens vreemd gegaan?’
‘Wil je dat?’
‘Nee zeg. Maar ik kan me indenken dat het wel eens gebeurt.’
‘Toch niet. Zelfs als er stellen naast elkaar vrijen wordt er nooit geruild. Dat is vast toch niet fijner dan met je vaste partner, die weet precies wat je lekker vindt.’
‘Zelfs de eerste keer?’
Ik grinnikte even.
‘Wil je gerust gesteld worden? Ja, je deed het de eerste keer al prima. Ik wil mezelf niet kleineren, we deden het samen heel goed, heel fijn. Maar wil je nu soms ijs, voor je gekneusde spullen? Of een warme kruik?’
‘Nee, dank je, geen van beide. Sorry, schat, een tijd rust lijkt me het beste.’
‘Kusje erop?’
‘Een andere keer graag.’
‘Ook niet je voorzichtig strelen?’
‘Tja, als je dat graag wilt. Voorzichtig.’
‘Ik wil graag je pikkie stijf voelen worden. Dat kan ik zelden.’
‘Wel voorzichtig, hoor.’
‘Ja, natuurlijk.’
Ik ging naast hem liggen en met zijn pikkie spelen.
‘Hij past nog in mijn hand. Die van Ian niet, daar heb ik twee handen voor nodig als hij helemaal slap is.’
‘Wat dan niet lang duurt.’
‘Nee. Helemaal stijf is het verschil minder.’
‘Wat vindt eh Francis ervan?’
‘Ze kwam er natuurlijk pas achter toen ze hem de eerste keer eh klaar liet komen. Toen hij van twee centimeter langer naar vier centimeter langer kromp. Zelfs op z’n kleinst kan hij vast niet helemaal in haar mond. Ik mag wel, hè?’
Ik boog me over hem en nam zijn pikkie in mijn mond. Dat ging net helemaal.
‘O. Dat is toch wel lekker. Maar voorzichtig, hoor.’
Ik kreunde even, om te laten merken dat ik hem gehoord had. Ik liet zijn pikkie langzaam uit mijn mond glijden, daarna er weer helemaal in, terwijl ik hem met mijn lippen en tong streelde. Na een paar keer kwam er wat leven in de brouwerij, ik voelde zijn pikkie groeien.
‘O. Ik had het nog lang niet verwacht, schat, maar je schijnt hem zo toch alweer stijf te krijgen.’
Ik kreunde weer even en ging door. Zijn pik groeide langzamer dan anders, maar uiteindelijk tot zijn gebruikelijke maximum. Die ik natuurlijk niet meer helemaal meer in mijn mond kon houden. Ik maakte ook zijn eikel bloot en likte eraan en erom.
‘Schat, als je doorgaat, ik denk, en ik voel, dat ik klaar ga komen, al kan er amper wat komen.’
Ik kreunde weer even. Ja, dat had ik ook al bedacht. Een mooie gelegenheid om hem compleet te pijpen. Ik moest er niet aan denken om vijf klodder in mijn mond gespoten te krijgen.
‘Schat, wil je nu stoppen en voorzichtig met je hand verder gaan? Anders, nou, dat weet je wel.’
Ik kreunde weer even en ging door. Ik kon zijn stijve maar net in mijn mond houden toen hij schokkend klaar kwam. Ik voelde wat vochtigs in mijn mond komen, ik slikte het maar door. Nadat hij uitgeschokt was verstopte ik zijn eikel weer en liet zijn stijve uit mijn mond glijden.
‘Tjonge, schat, je hebt me gepijpt. Tot en met het eind.’
‘Ja. Ik vermoedde ook al dat er amper wat zou komen. Daarom durfde ik het aan. Het eh viel me mee, er kwam wel een beetje, maar doorslikken was geen probleem. In de toekomst wil ik het op geschikte momenten vaker proberen, tot ik op ieder moment alles van je kan hebben. Dat moet kunnen, ik heb er over gehoord.’
‘Ja, dat zal wel. Maar je hoeft het toch niet te doen?’
‘Van mezelf wel. Als ik niet kan vrijen, een paar dagen in de maand, wil ik jou toch verwennen. Soms eh aftrekken, soms pijpen. Of wil je dat niet?’
‘Jawel, in je mond is lekkerder, warmer, dan in je hand. Al gaat er natuurlijk niets boven je gleuf.’
‘Daar heb ik hem natuurlijk ook liever in, als dat kan. Morgen weer?’
‘Ja, hopelijk.’
‘Het is niet het belangrijkste wat er is, want zo lang duurt vrijen niet. Onze omgang de rest van de dag is minstens zo belangrijk.’
‘Ja, dat is wel zo, maar het effect van samen fijn kunnen vrijen werkt wel de hele dag door.’
‘Ja, eigenlijk wel.’
‘Je zei, zo lang duurt vrijen niet. Nee, per keer niet, maar alle keren bij elkaar? En de voorpret en de napret en het uitkijken naar de volgende keer?’
‘Dat klinkt, alsof het de hele dag over seks gaat.’
‘In ieder geval, als ik niet aan het studeren ben denk ik er nogal vaak aan.’
‘En als je bij me bent?’
‘Eh zo ongeveer de helft van de tijd. De andere helft geniet ik al van het bij je zijn.’
‘Goed. Fijn. Zullen we gaan slapen?’
Hij grinnikte.
‘Omdat je denkt dat ik liever niet wil vrijen?’
‘Eh ja.’
‘Morgen hebben we er een hele dag voor. Goed?’
‘Ja, natuurlijk, Adam.’
We vlijden ons voorzichtig tegen elkaar aan.

Inderdaad raadde oma al gauw dat Adam en ik aan het vrijen waren gegaan. Ik legde uit waarom.
‘Nou ja, met die reden en dat jullie al zo zeker van elkaar zijn moet het maar. Wat denk je, Mark?’
‘Bianca, vertel die reden maar niet door. Anders beginnen er misschien andere meisjes ook aan, voor ze zeker zijn.’
‘Ik hang sowieso niet aan de grote klok dat ik ben gaan vrijen.’
‘Goed. Wat mij betreft hoef je niet meer te wachten met trouwen tot je twintigste. Hè, Renee?’
‘Nee, liever niet zelfs. Dat wij niet getrouwd zijn weet bijna niemand meer. We hebben toen via via het dorp wel laten weten waarom. We wilden geen slecht voorbeeld geven. Weet je of er veel gevreeën wordt voor het huwelijk, Bianca?’
‘Weten niet, soms vermoed ik het. Maar dan niet vaak, daar hebben ze geen gelegenheid voor.’
‘Zoals jullie.’
‘De caravan was er niet voor nodig, we hebben het feestje op mijn kamer gevierd.’
‘O, gelukkig, niet bij het meertje.’
‘Natuurlijk niet, oma, ik heb toch vaak genoeg het advies van oma Simone gehoord? Adam en ik hebben het daarna wel eens stiekem in het meertje gedaan. Ze kunnen vanaf de kant niet zien of hij erin of eronder zit.’
‘Vanaf dichterbij kunnen ze zien of hij wolken in het water maakt of niet.’
‘Er was niemand in de buurt.’
‘Je weet wat de gewoontes bij het zwembad zijn. Denk je, dat Adam daar met je wil vrijen?’
‘Vast wel. Daar is hij ook eh getest. Hij wilde die avond niet veel meer, hij had last van gekneusde ballen. Ze waren niet zo voorzichtig als in het zwembad.’
‘Tja. Hij wilde niet véél meer?’
‘Eigenlijk niets, maar ik wel. Omdat ik wist dat ze hem grondig leeggemolken hadden durfde ik hem te pijpen.’
‘Wel handig, als dat de eerste keer was.’
‘Ja. Maar niet de laatste. U weet wel wanneer.’
‘Natuurlijk. Onze mannen zijn zo verwend dat ze niet dagen zonder iets willen. Wij eigenlijk ook niet, hè?’
‘Nee, oma. Ik zal met Adam over een trouwdatum overleggen.’
‘Heeft hij je eigenlijk al gevraagd?’
‘Nee, maar net als ik ging hij er al gauw vanuit dat we met elkaar zouden trouwen.’
‘Eh je weet nog hoe het bij Thomas en Tamara gegaan is?’
‘Natuurlijk. En van veel anderen ook.’
‘Ik had Mark indertijd wat moeten vragen, maar dat kwam toen niet bij me op. Vraag Adam niet, Bianca, gevraagd worden is fijner. Als Adam je niet voor is, bedenk dan hoe en waar je gevraagd wil worden. Mannen hebben meestal maar een klein zetje nodig.’
‘Goed, opa?’
‘Ja, doe maar wat oma zegt. Dat lukt je wel, op een fijne manier.’
‘Goed, opa.’
De volgende zaterdagavond vroeg ik Adam om me mee te nemen naar het graf van Simone.
‘Zomaar? Of heb je er een aanleiding voor?’
‘Dat vertel ik je daar wel. De hele familie gaat er één keer per jaar naartoe, ik ging er vaker naartoe, als ik tot rust wilde komen.’
‘Ben je nu onrustig?’
‘Een beetje maar. Daar vertel ik waarom.’
‘Goed, schat.’

We stonden er een tijdje stil. Ik kwam er inderdaad tot rust, in de stilte, afgezien van wat vogelgeluiden.
‘Één van de rustigste plekken in het dorp, hè?’
‘Ja. Ik ga hier altijd na of ik leef zoals oma Simone het gewenst zou hebben.’
‘En?’
‘Ik denk ja, afgezien dat ik iets te vroeg met vrijen begonnen ben.’
‘Heb je er spijt van?’
‘Nee, helemaal niet. Iets te vroeg, maar niet zo veel dat ik iets in moest halen. Herinner je je het verhaal van Thomas en Tamara?’
‘Ja, die hadden wel wat in te halen, hè? Eh heeft hij haar hier gevraagd?’
‘Nee, dit graf was er toen nog niet. Simone leefde toen nog. Die had hem wel aangespoord om haar te vragen, omdat hij toen onverwacht én een baan én een huis had. Waarschijnlijk iets verder op, bij dat bankje.’
‘Hij had een bos rozen meegekregen, hè?’
‘Ja, dan had hij toch wat, bij gebrek aan een ring.’
‘Ze zal zelfs die bloemen overbodig gevonden hebben, na zo lang gewacht te hebben. Tjonge, vierentwintig waren ze, hè? Maar ze hebben vast ingehaald wat ze gemist hadden.’
‘Ja, ruimschoots. Ze waren toen allebei nog maagd. Ik niet meer, ik hoef geen bloemen en ook geen ring.’
‘O.’
Ik wachtte af, hij zou vast de bedoeling snappen.
‘Schat?’
‘Ja?’
‘Ik eh wil je wat vragen.’
‘Wacht even. Kom mee.’
Ik nam hem mee tot op het grasveld achter het gebouwtje van de hovenier.
‘Wat wilde je vragen?’
Hij nam mijn handen in die van hem en liet zich op een knie zakken.
‘Mijn liefste, wil je met me trouwen?’
‘Ja, liefste man van me.’
Ik trok hem omhoog en omarmde hem, hij mij. We kusten een tijdje.
‘Adam, nadat Thomas Tamara gevraagd had mochten ze tijdelijk een suite in de Manor gebruiken. Daar zijn ze toen begonnen om ook lichamelijk kennis met elkaar te maken.’
‘Dat gedeelte van het verhaal herinner ik me natuurlijk ook. De eerste keer dat ze bloot tegenover elkaar stonden spoot hij haar spontaan onder.’
‘Ja. Hij zal het nog kunnen, met zijn hoge productie, als zij het geduld heeft om daarop te wachten.’
‘Ik heb haar een paar keer meegemaakt, dat geduld heeft ze vast niet. Ik weet niet wie er vaker op een dag wil, zij of Maureen.’
‘Dat zal wel niet veel schelen. Ik weet mijn maximum nog niet, mijn minimum wel. Dat heb ik vandaag nog niet gehaald.’
‘Nee. O. Zullen we naar je kamer of naar de caravan?’
‘Wat is er tegen om het hier te doen?’
‘O. Eh eigenlijk niets. Het is toch uit het zicht van iedereen.’
‘Daarom wilde Crystal ook een huisje hier. Met een terras en een grasveld ervoor. Als we het hier doen kunnen we Crystal later plagen. Dat we het hier eerder gedaan hebben dan zij met Tom.’
‘Daarom alleen wil je het toch niet?’
‘Nee, omdat je me gevraagd hebt. We hoeven lichamelijk geen kennis meer met elkaar te maken, maar ik wil nu wel graag een herhaling.’
Ik begon me snel uit te kleden, Adam net zo snel. Al gauw stonden we bloot voor elkaar. Ik grinnikte.
‘Je bent nog in de groei.’
‘Ja, je hoeft niet bang te zijn dat ik je onderspuit.’
‘De eerste keer dat ik je liet spuiten zag ik het niet goed, alleen de wolken die je in het water maakte. Ik wil het nu niet zien, doe het maar op z’n lekkerst.’
Hij legde me op het gras en kwam op en in me. Ik genoot er iets meer dan anders van om samen klaar te komen. Adam kennelijk ook, hij kreunde iets meer dan anders.
‘Lekker, man?’
‘Ja. Het lijkt wel of je steeds lekkerder mijn stijve met je gleuf masseert.’
‘Dit was in ieder geval een speciale beurt.’
‘Ja, ik spoot niet tegen je aan, wel lekker veel diep in je.’
‘Ik probeer niet expres je beter te masseren, jij blijft proberen zo diep mogelijk in me te komen.’
‘Wat ik heb wil ik helemaal gebruiken. Of vind je me te ruw?’
‘Nee, ik geniet er van. Later is het misschien nodig om me zwanger te maken.’
‘Daarna staat je nog iets te wachten. Ik kan nu niet zo veel met je lekkere borsten doen, dan kan je vast borstvoeding geven. Dat schijnen vrouwen fijn te vinden, dan voelen ze er ook wat uitspuiten.’
‘Vast nog meer dan bij jou. Zelfs nog meer dan bij Thomas op een dag.’
‘Ik zou ook wel zo vaak willen. Ik heb er nu al zin in.’
‘Als we nu naar de caravan gaan kan je misschien al weer.’
‘Hopelijk. Nu aankleden en op weg?’
‘Ja, maar niet te gehaast.’
We kleedden ons aan en liepen terug naar de auto.
‘Wil jij soms rijden, schat?’
‘Nee, ik heb vandaag al genoeg gestuurd.’
‘Eh, ja.’
‘Je zal wel wat vermoeden. Ik zeg het maar eerlijk. Met een aanloopje. Ik heb ooit gezegd, we vinden waarschijnlijk na een tijdje zonder het te vragen al dat we verkering hebben. Maar dan mag je het toch wel vragen. Of ik vraag jou. Oma zag aan me dat ik gevreeën had. Ik heb verteld waarom. Ze begreep het, en zei dat ze liever had dat ik niet lang zou wachten met trouwen. Ik mocht jou niet vragen, ik moest me laten vragen. Mannen hebben toch meestal maar een klein zetje nodig, zei ze.’
‘Je deed het fijn, hoor. Ik vond het inderdaad niet nodig om het uit te stellen. Eh, oma zal wel gedacht hebben dat wat zij vroeger gedaan had niet ideaal was.’
‘Ja, te vroeg, te vaak, te veel.’

In de caravan kon Adam gelijk weer. Daarna deden we de gordijntjes in het woongedeelte dicht en aten wat in ons nakie.
‘Adam, over dat te vroeg, te vaak, te veel. We waren eigenlijk iets te vroeg. Maar dat vaak en veel snap ik wel, dat wil ik ook. Al neem ik er geen genoegen mee om alleen voor mezelf klaar te komen. Ik wil, misschien niet altijd maar meestal wel, een fijne aanloop en dat jij ook klaarkomt. Je, sorry, neukt zo lekker en enthousiast, en je houdt ook rekening met mij. Al zou je niets spuiten, ik geniet ook zo van jouw klaarkomen.’
‘Ik geniet ook van jouw enthousiaste klaarkomen. Het is ook mijn eigen belang dat ik rekening met je houd. Het lijkt me niets als ik zou komen en jij niet. Dan zou ik vast jouw lekkere masseren van mijn stijve missen.’
‘Ik weet niet opa dat bij oma Renee gevoeld heeft. Of gemist heeft.’
‘Ik weet nu beter, maar het had mij op m’n zestiende vast weinig kunnen schelen. Ik zou evengoed ook graag om de andere dag drie keer op een avond geneukt hebben en vast drie keer klaargekomen zijn en ladingen zaad geloosd hebben.’
‘In een condoom?’
‘Desnoods, maar het was wel in een gleuf. Altijd stukken beter dan via een zakdoek bevoeld worden.’
‘Ja, ik had het beter.’
‘Als ik hier geboren was had ik het ook beter gehad dan opa in zijn jeugd.’
‘Ja, van je twaalfde tot je achttiende zo’n twee keer in de week twee keer lekker lozen en vingeren.’
‘Niet vaker?’
‘De meesten niet. Ze moeten zorgen dat ze geen onvoldoendes op school halen, anders moeten ze thuisblijven en leren.’
‘Ja, natuurlijk. En die boven de achttien?’
‘Dat varieert erg. De meesten proberen het vaker te doen. Sommigen nog meer, alles. Dat kan, als je het niet te bont maakt.’
‘Te bont? Er zal wel geen jongen zijn die het vaker dan drie keer op een avond kan.’
‘Nee, maar het is niet de bedoeling dat je dat vaker in de week steeds met andere meisjes doet. Alleen met een verkering kan dat.’
‘En als die er niet is?’
‘Niet vaker dan nodig tot die er weer is. Je weet het, dat vindt men beter dan zelfbediening.’
‘Waarmee dan iedereen tevreden is.’
‘Ja, buiten zijn is gezond en klaarkomen een sport.’
‘Geen Olympische.’
‘Buiten ons dorp zouden er vast niet veel zijn die dat wilden zien.’
‘Eh, jij wel?’
‘Jawel. Ik heb het al vaker gezien. Ik heb daar nooit bezwaren tegen gehad, omdat het altijd vrijwillig was, ze wilden het allebei graag. Ik kreeg er altijd wel de kriebels van, maar mijn tijd zou wel komen. Eh het meest spectaculair, wat ik één keer gezien heb, is dat van opa en oma. Op het grasveld bij het zwembad in de Manor. Ik denk, dat iedereen die keek zijn adem inhield, toen die dikke van opa in oma verdween. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het ging. Zonder zichtbare moeite. Wat minder spectaculair, maar toch opmerkelijk, is het als Thomas en Tamara het doen. Je ziet dan duidelijk dat Thomas, net zoals jij, zich hard op haar drukt, maar dan zes keer achterelkaar. Je verwacht eigenlijk, dat als Tamara daarna opstaat, er een liter uitloopt. Maar ja, zo veel is het allemaal bij elkaar niet.’
‘Nee. Ze doen dat als er meerdere kijken?’
‘Niet vaak. Het is maar net hoe gezellig het op een avond is. Adam, ze weten zo goed als alles van elkaar. Ook hoe ze het de eerste keer gedaan hebben. En ze hebben elkaar niet alleen bekeken, ook bevoeld. Dat heb je al meegemaakt. Dan hebben ze soms geen zin om te wachten tot ze op hun kamer of thuis zijn en schuiven er stijven in gleuven. Je vond dat toch ook mooi om te zien?’
‘Ja, zeker. Van ons.’
‘Als je dat van anderen ziet geniet je mee, je gunt ze dat.’
‘Jij mij nu ook weer?’
‘Denk je, dat ík daar niet van geniet?’
‘Eerlijk gezegd, dat weet ik niet.’
‘Dan vertel ik wat. Ik geniet sowieso als je met je stijve voor me staat. En toen, en straks, als je begint die in me te duwen. Ik weet, dat dat kan, maar toch. En dan zie en voel ik, dat het precies past. Gaat passen. En ik weet, dat die hele paal in me kan. En voel hem dan komen en me binnenin precies op maat maken om heerlijk te strelen. Als ik je buik tegen die van mij voel weet ik zeker dat je hele stijve in me zit. En dat je dan gaat wippen, ons strelen, tot we klaarkomen. En jij zo diep mogelijk je lekker leegspuit.’
‘Ja. Het verwondert mij ook iedere keer dat mijn stijve zo lekker helemaal in je kan. Enzovoorts.’
‘Ja. Het doen is veel beter dan erover praten, hè?’
Dat bleek al snel.

Slot

We trouwden net na mijn negentiende verjaardag. We gaven de caravan op, met wat spijt, en verhuisden naar de suite in de Manor. Het verhuizen betrof alleen onze kleding, we gingen van de ene ingerichte woning naar de andere.
Adam studeerde, een jaar eerder dan normaal, cum laude af en kreeg de baan bij de beheerder van het familiekapitaal.
Na een half jaar liet de beheerder het bestuur van het bedrijf weten, dat als hem wat overkwam, Adam genoeg wist om hem op te kunnen volgen.
Of die mededeling bedoeld was als hint of niet, de beheerder kreeg het aanbod om met pensioen te gaan. Hij nam het aan. Adam volgde hem op.
Het wonen in de suite beviel ons goed. We hadden er privacy, maar mijn familie en het zwembad waren vlakbij. We leefden verder vast zoals oma Simone het gewenst zou hebben. We zonden en zwommen bloot en streelden alle andere volwassenen die in het zwembad kwamen. En we vrijden ook gemiddeld drie keer per dag.
We kregen geen tweeling, gewoon, met geluk, een jongen en een meisje.

Misschien komt er nog een deel van deze serie.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _