B.W. van Daalen

Simone werkte, na haar opleiding tot verpleegkundige, in hetzelfde ziekenhuis als waarin ze opgeleid was. Het werk beviel haar goed, ze had van jongst af aan ook niets anders gewild. Haar verwachtingen waren nooit hooggespannen geweest, ze had wat moeite met leren, maar nooit iets over hoeven doen. Toch volgde ze steeds cursussen om op andere afdelingen dan waar ze begonnen was te kunnen werken, ze hield wel van wat variatie in haar werk. Maar toen ze haar vroegen om een opleiding te volgen om op de afdeling Intensive Care te kunnen werken sloeg ze het af. Ze vond de apparatuur waar ze mee werkte al moeilijk genoeg, en op die afdeling zou ze weinig contact met de patiënten hebben. Ze werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen.

Ze was enig kind. Ze had het thuis naar haar zin, fijne ouders en van jongst af aan een eigen kamer.
Ze had een paar keer verkering, maar was een half jaar zonder toen haar ouders bij een verkeersongeluk omkwamen. Haar verdere familie was altijd klein geweest en kort voor het ongeluk was de laatste daarvan overleden. Ze stond plotseling zonder familie op de wereld.
Na de begrafenis begon ze aan het beantwoorden van de condoleancebrieven. Één ervan was van een schoolvriendin die met haar ouders geëmigreerd was; ze schreven regelmatig. Ze deed altijd haar best om haar correspondentie netjes en niet te kort, maar ook niet te lang te houden. Die brief eindigde met, als je er korter of langer tussenuit wilt kom je me maar opzoeken. Ik heb een kamer over, we kunnen dan zo veel of weinig contact hebben als we willen. Je kan bij mij vandaan uitstapjes maken, korter of langer, we zien wel welke we samen kunnen doen. Niet alles, je weet, ik werk. Je kan hier ook werk zoeken en blijven. Mijn man kan je helpen om aan een Green Card  te komen, daar zal je wel eens van gehoord hebben, die heb je nodig als je hier wilt wonen en werken. In het ziekenhuis waar wij allebei werken hebben ze een groot tekort aan verpleegkundigen.
Ze dacht er een tijd over na, schreef toen terug. Dat ze zelf goed verdiende, gespaard had en haar ouders haar alles, ook een duur maar voor haar veel te groot huis, zonder hypotheek, nagelaten hadden. Ze had daardoor genoeg reserves om een tijd niet te hoeven werken. Ze voelde er wel voor om de treurige omgeving te verlaten en in een nieuwe te beginnen. Dat kon net zo goed in de USA. Als het niet beviel kon ze weer teruggaan, een flatje kopen of huren en een baantje zoeken. Dat lukte dan vast wel, in de verpleging of verzorging.
Met de kerende post kreeg ze van Leo, de man van haar vriendin Tamara, een dikke envelop met allemaal informatie, en een brief van de administratie van het ziekenhuis. Er waren op alle afdelingen vacatures, ze konden haar op voorhand een baangarantie geven en ondersteuning bij het aanvragen van een Green Card. Ze was niet de eerste, ze hadden er ervaring mee, alles zou snel geregeld kunnen worden. Ze won ook informatie in bij de Amerikaanse ambassade. Daar werd ze snel geholpen.

Drie maanden na het ongeval van haar ouders ging ze aan boord van één van de weinige passagiersschepen die nog op New York voeren. Ze had ervoor gekozen om wat rustiger om te schakelen dan wanneer ze zou vliegen. De eerste avond kwam ze ’s avonds bij het diner aan een tafel met meer jongelui van haar leeftijd. Één daarvan viel haar op. Hij was rustig, zag er keurig uit, maar praatte niet veel met anderen. Hij glimlachte een paar keer tegen haar, maar zat te ver weg om een gesprek te beginnen. Ze was daar ook niet zo happig op, ze had het druk genoeg om alle veranderingen bij te houden.

Na het eten ging ze het dek op en aan de railing staan. Na een paar minuten kwam de glimlachende jongen naast haar staan.
‘Hoi. Stoor ik?’
‘Nee, tenzij je een heel gesprek met me wilt voeren.’
‘Ik wilde even een luchtje scheppen. Ik vond dat ik niet, zonder iets te zeggen, een paar meter van je af kon gaan staan. We zullen elkaar van de week wel vaker zien.’
Hij stak een sigaret op. Hij schoot, zodra de sigaret op was, de peuk in het water en draaide zich om om weg te lopen.
‘Blijf nog even. Praat maar wat. Ik ben Simone.’
‘Stefan. Emigreer je ook?’
‘Ik bedoelde niet, praat maar zo kort mogelijk, dat hoeft nu ook weer niet. Dat waren twee mededelingen en een vraag, in vier woorden. Knap. Ja, ik emigreer ook.’
‘Het blijft nogal benauwend, hè, emigreren? En in de eetzaal kom je daar niet van bij, met al dat geroezemoes. Of je moet er van houden. Ik niet.’
‘Nee, ik ook niet. Ik ben nog niet zo lang geleden mijn laatste familieleden kwijtgeraakt. Ik wilde weg. Ik ben niet bang, maar het is inderdaad benauwend, of zo. Ik weet totaal niet of het me daar gaat bevallen.’
‘Heb je goede opvang?’
‘Ja, voor de eerste maanden wel. Daarna moet ik nog zien.’
‘Spannend. Had je een rustig leven?’
‘Eigenlijk wel, achteraf gezien. Er gebeurde genoeg, maar uiteindelijk was het allemaal hetzelfde.’
‘Tja. Een hele verandering.’
Ze zeiden even niets.
‘Geen vragen meer?’
‘Nee, ik vond het al teveel. Sorry.’
‘Dat is wel goed. Ik hoef jou nog niets te vragen. Beantwoord dezelfde maar.’
‘Ik heb nog wat familie, maar we bemoeien ons niet met elkaar. Ik kan tijdelijk bij een broer van me wonen, die is tien jaar geleden geëmigreerd. Hoe slechter het me daar bevalt hoe eerder ik wat voor mezelf ga zoeken. Ik ga, weer, op een universiteit werken. Redelijk rustig. Misschien ga ik ooit weer terug. Misschien bij mijn pensioen. Ik weet ook niet of het me gaat bevallen.’
‘Dank je wel.’
‘Waarom? Ik heb jou ook niet bedankt.’
‘Dan niet.’
Hij begon zich om te draaien, maar bleef toch staan. Ze zeiden even niets.
‘Sorry, Stefan. Ik zit in een dip. Al die toestanden van de laatste tijd.’
‘Zal ik wat drinken halen? Aan de bars is het jou ook vast te druk.’
‘Graag. Een witte wijn.’
Hij kwam na een minuut of vijf weer naast haar staan, gaf haar haar drankje.
‘Alsjeblieft. Ik heb er zelf ook een genomen. Ik drink niet veel.’
‘Dank je. Ik dronk ook nooit veel. Een tijdje wel, maar nu heb ik het weer in de hand. Maar ik zal je niet vermoeien met mijn problemen.’
‘Liever niet. Maar je mag me er gewoon over vertellen.’
Ze keek hem, voor het eerst, vol aan.
‘Heb je op iedereen zo’n kalmerende invloed?’
‘Nee, helaas. Alleen op wie ook kan luisteren.’
Ze keek weer over de oceaan.
‘Ik snap wat je bedoelt. Horen kan iedereen, meer of minder, behalve doven, maar luisteren is méér.’
‘Ja, fijn dat je het snapt. Je hebt geluisterd.’
‘Het lijkt wel of je les staat te geven.’
‘Sorry. Dat is mijn vak.’
‘Lesgeven aan een universiteit? Professor?’
‘In Nederland was ik hoogleraar. Mijn broer is inmiddels wel professor. Hij heeft een baantje voor me geregeld.’
‘Een baantje.’
‘Nou, te weinig ga ik niet verdienen. Als vrijgezel heb ik niet veel nodig.’
‘Wat voor soort vrijgezel ben je? Sorry als ik te persoonlijk word. Dan mag je echt weglopen.’
‘Geen vrijgezel uit overtuiging. Ik heb een paar mislukte pogingen om het te veranderen achter de rug. Ik zal niet meer bij je weglopen, dat lost niets op.’
‘Ik weet niet wat blijven doet. Ik waag even een poging. Dank je wel voor je mededeelzaamheid.’
‘Ik bedank jou ook.’
‘Als je nog wat wilt praten, eh, alsjeblieft, haal je dan eerst nog een wijntje?’
Hij stak zijn hand uit naar haar glas, ze gaf het hem.
Nadat hij terug was en haar weer een glas gegeven had nam ze voorzichtig een nipje van haar wijn.
‘Wat doe je dat voorzichtig.’
‘Ja, je weet nooit of je dezelfde wijn krijgt. Als ik een normale slok neem en het is een andere vind ik dat niet prettig. Maar dit moet dezelfde zijn. Een goede, trouwens.’
‘Ja, ik had de fles apart laten zetten, ik vind dat ook niet prettig.’
‘Nogal een dure, denk ik.’
‘Als ik drink heb ik liever een paar goede slokken dan veel slootwater.’
‘Nou, dank je wel, voor de wijn.’
‘Dank je wel dat je het waardeert.’
Ze waren weer even stil.
‘Stefan, wat voor vak eh doceer je?’
‘Management.’
‘Niks medisch?’
‘Nee, wel op de Medische Faculteit, of hoe het daar ook heet. Ik schijn ook studenten van de andere faculteiten te krijgen.’
‘Ik zit wel in de medische hoek. Ik ben verpleegkundige.’
‘Wat voor soort verpleegkundige ben je?’
‘Alles, behalve Intensive Care. Die apparatuur is me teveel. Ik heb vanuit Nederland een baantje geregeld, met hulp van mijn vriendin en haar man, die daar wonen. In een ziekenhuis, toevallig ook van een Medische Faculteit.’
‘Waar?’
‘In Boston.’
‘Ik loop ook rondes in het ziekenhuis mee. Nou, dan zien we elkaar daar vast wel weer.’
‘O. Nee toch?’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘O. Ik bedoel, wat een toeval. Niet dat ik je niet meer wil zien. Twee min of meer eenzame zielen. Mijn huwelijkse staat is dezelfde als de jouwe.’
‘Dan kunnen we wel eens samen wat drinken of eten.’
‘De uitdrukking is andersom, eten en drinken.’
‘Ja, maar ik bedoelde eerst een keer wat drinken. Of vaker. Pas als het bevalt wat eten, met drinken erbij natuurlijk. Dat duurt langer.’
‘Een ezel stoot zich, enzovoort.’
‘We zijn geen ezels, maar op een bepaald gebied pechvogels. Simone, denk alsjeblieft niet dat ik me aan je op wil dringen. Maar als ik je ergens mee kan helpen, graag. Ik heb het zelf erg makkelijk, veel vrije tijd en zo. Maak het jezelf, zeker in het begin, niet onnodig moeilijk door hulp, op wat voor gebied ook, af te slaan. Van de week kunnen we, als je wilt, af en toe een praatje maken. Bijvoorbeeld hier, lekker rustig. Je hoeft er niet om te vragen, ik merk het wel aan je. Ik bedoel niet dat ik je constant in de gaten zal houden, maar we zien elkaar vast tijdens de maaltijden. Begrijp je?’
‘Ja, bijna professor.’
‘Goed zo. Dipje al wat minder?’
‘Ja, dank je.’
‘Geen dank. Nou ja, ik weet dat ik een kalmerende invloed heb, dat hielp waarschijnlijk de helft. De andere helft doe je zelf.’
‘Weet je zeker dat je management doceert, geen psychologie?’
‘Ja. Maar psychologie was tijdens mijn studie ook één van de vakken. Als je mensen niet een beetje kan begrijpen kan je niet goed managen.’
‘Ja, snap ik. Ik ga naar bed. Welterusten, Stefan.’
‘Welterusten, Simone.’

Ze knikten en glimlachten naar elkaar zodra ze elkaar in de eetzaal zagen. Ze kwamen iedere keer ongelijk binnen, waardoor ze nooit naast elkaar zaten. Vaak praatten ze na de maaltijd aan dek, korter of langer. Niet iedere keer, ze was er niet altijd voor in de stemming. Hij scheen haar goed aan te voelen, ze had nooit de neiging om hem weg te sturen of zelf weg te gaan.

Tijdens één van die praatjes vroeg hij hoe haar Engels was.
‘Voldoende. Ik ben een paar keer in Engeland geweest, ik kon me daar goed redden. Ik moest wel steeds wennen aan de dialecten, ze zijn overal anders. En ze hoorden gelijk dat ik een foreigner was.’
‘Dat blijft lang zo. Ze proberen altijd te raden waar je vandaan komt. Ik spreek zo vaak Engels dat ze meestal denken dat ik uit Pennsylvania kom, waar vroeger veel Nederlandse en Duitse emigranten begonnen. Al blijven ze twijfelen, als je geen geboren Amerikaan bent horen ze dat op een gegeven moment toch. Maar ja, dat werkt in Nederland net zo met niet in Nederland opgegroeide inwoners.’
‘Ja. Ik troostte me daar in Engeland mee. Niet dat ik veel troost nodig had, per slot van rekening zijn de meeste Engelsen, en Amerikanen, eentalig. Ik kan ook nog aardig wat Duits en een beetje Frans.’
‘Mooi. Slimme meid.’
‘Nee, ik leer moeilijk, ik heb het steeds maar net gered zonder te blijven zitten.’
‘Je kan er plezier van hebben. Het wordt gewaardeerd als een foreigner goed Engels spreekt. Je beetje Frans is vast beter dan dat van de obers in de betere restaurants. En als je goed oplet, waar ik niet aan twijfel, hoor je soms dat iemand van oorsprong Duitstalig is. Dan maak je een goede beurt als je op Duits overschakelt.’
‘Dank je wel voor de tips.’
‘Je vraagt maar, hoor.’
‘Zal ik doen, als me wat te binnenschiet wat ik niet snap.’

Tijdens het laatste diner knikte hij eerst naar haar, toen in de richting van het dek. Ze begreep dat hij met haar wilde praten en knikte terug. Hij stond al op hun vaste plekje toen ze aan dek kwam.
‘Zeg het eens, Stefan.’
‘Hoe ga je naar Boston?’
‘Er gaat een bus naar het vliegveld. Ik weet niet hoe het komt, ik moet daar uren wachten op mijn vlucht naar Boston. Daar ga ik met een taxi, dat was het makkelijkste, volgens mijn vriendin.’
‘Ben je al eerder in de States geweest?’
‘Nee. Hoezo?’
‘Mag ik dan voorstellen dat ik je op sleeptouw neem? Ik ben er vaak geweest, voor congressen, ik weet zo’n beetje hoe het transport werkt.’
‘Graag. Je ziet, ik sla niet alle hulp af, al zou ik er in mijn eentje ook wel komen. Het is ook gezelliger.’
‘Ja. Ik vond het van de week ook al gezellig, Simone. Ik denk, nee, ik weet zeker, en jij weet het ook, dat het heel verstandig van je was om de boot te nemen en langzaam om te schakelen.’
‘Ja. Ik heb geen psychologie gestudeerd, maar ik ken mezelf wel een beetje.’
‘We hebben elkaar ook een beetje leren kennen. Ik vind je aardig.’
‘Ik vind jou heel aardig. Dat heel erbij komt, omdat je je precies gedraagt hoe ik prettig vind. Ik bedoel zowel de frequentie van onze praatjes als de inhoud. Je hebt me inderdaad niet lastig gevallen, integendeel. Zal ik het nog iets preciezer zeggen?’
‘Ja, graag een beetje uitleg.’
‘Kijk, dat is ook wat ik bedoel. Je laat me helemaal vrij om veel of weinig te zeggen. Over de frequentie, ik heb je soms zien twijfelen of je me aan zou spreken. Iedere keer had je dan gelijk met het wel of niet te doen, je voelt mijn stemmingen goed aan. Op één of twee keer na, toen heb ik je een seintje gegeven om wel een praatje te maken.’
‘Ja, ik blijf aan de voorzichtige kant.’
‘Graag een beetje uitleg.’
‘Kijk, dat is ook wat ik bedoel. Waarom ik je aardig vind. Je luistert geweldig, speelt de bal zo mooi terug, mij ook vrijlatend. De uitleg. Ik loop even vooruit in de tijd. Ik wil graag met je in contact blijven, om de gezelligheid. Buiten de universiteit zijn we helemaal vrij. Maar erbinnen weet je hoe het er aan toegaat, standsverschillen en zo. Mij interesseert dat niet, ik praat met iedereen, maar dat wordt niet gewaardeerd, ze zien graag dat dokters zich wat afstandelijk gedragen.’
‘Ja. Maar jij bent toch geen dokter?’
‘Nee, doctor. Ik word ook verondersteld boven de rest van het personeel te staan. Onzin, iedereen moet met iedereen samenwerken.’
‘Ja. Gelukkig gedragen meer dokters zich zoals jij. Maar er zijn ook hufters bij.’
'Ja. Simone, mag ik voorstellen, dat als we elkaar zien, we het net zo doen als hier? We kunnen elkaar goed duidelijk maken of we praatje willen maken of niet. Voor het geval we dat dan willen, kunnen we nu telefoonnummers wisselen? Dan kunnen we daarna buiten het ziekenhuis telefonisch regelen wanneer we wat gaan doen.’
‘Goed. Maar het kan even duren voor we elkaar zien. Ik weet niet, jij vast ook nog niet, wanneer je rondes draait, en ik heb vast wisselende diensten.’
‘Als het lang gaat duren kunnen we op de gok bellen. Als we dan geen zin hebben houden we het bij een korter of langer praatje over de telefoon.’
‘Goed idee. Waarom heb jij eigenlijk de boot genomen?’
‘Voor de verandering, ik heb al zo veel gevlogen. En om een verschil te maken, dat ik er nu niet alleen voor een congres heen ga. En ik had de tijd, tussen twee banen.’
‘Ook verstandig. Zullen we morgenochtend bij de loopplank op elkaar wachten?’
‘Prima. Welterusten, Simone.’
‘Welterusten, Stefan.’
Ze glimlachten naar elkaar en gingen naar hun kajuit.

Ze kwamen bijna tegelijk bij de loopplank.
‘Goedemorgen, Simone.’
‘Morgen, Stefan. Ik ken je al zo goed, dat ik ervan overtuigd ben dat je weet waar de bus staat. Ik heb het maar niet uitgezocht.’
‘Heel goed, ik zou je toch op sleeptouw nemen? Ik ken jou ook zo goed, dat je vast niet moeilijk gaat doen als ik je daarbij verras. Een wat andere route neem.’
‘Als ik maar niet later in Boston aankom.’
‘Nee, eerder, denk ik. Ik vind het erg prettig dat we tijdens de reis langzaam de tijd verschoven hebben. Jetlag is niet altijd even prettig.’
Ze liepen de loopplank af. Onderaan wenkte hij een taxi en liet de bagage inladen. Zodra ze zaten draaide de chauffeur zich om om te horen wat het reisdoel was.
‘Heliport, please.’
‘Stefan! Met een helikopter?’
‘Ja, naar het vliegveld. Dat is veel prettiger dan steeds dat stoppen en optrekken in die eeuwige files. En leuk voor je, denk ik.’
‘Dat is het zeker. Duur?’
‘Maak je maar geen zorgen. Het is deze keer niet het geval, maar je zal, afgezien van hulp, toch ook af en toe een cadeautje niet afslaan?’
‘Dure wel.’
‘Je reist waarschijnlijk niet op kosten van de universiteit, hè? Dacht ik al. Ik wel. Ik ga zo meteen op het vliegveld mijn eersteklasticket New York Boston omruilen voor een tweede klas. Dat kan, als je weet hoe, vertellen doen ze je het niet graag. Dan krijg ik, later, op mijn creditcard, het verschil terug. Daarmee betaal ik de heli voor je. En we kunnen tot Boston naast elkaar zitten.’
‘Slim. Dank je wel.’
‘Nou, ik reis ook liever gezellig dan in mijn eentje.’
Ze gaf hem een kusje op zijn wang.
‘Omdat je het zo fijn bedacht hebt en er niet om vraagt.’
‘Dat vragen ben je zeker gewend, hè? Tja, zoals je er uit ziet snap ik dat wel.’
‘Tja. Hoe?’
‘Kijk maar in de spiegel.’
‘Nou, af en toe zijn slimmerds niet leuk.’
Hij kuste haar op haar wang.
‘Zo wel?’
‘Ja, prima, Stefan. Bij zulke gelegenheden.’
‘Maak je maar niet druk, ik zou je niet lastig vallen. Voor vandaag laat ik het bij, je ziet er lief en lekker uit. We zijn er.’
Ze genoot enorm van de trip met de heli. Op het vliegveld vroeg hij haar ticket en ging er mee naar een balie. Hij kwam grijnzend terug.
‘Ik moet altijd zo lachen. Nee, meneer, omruilen is onmogelijk. Tot je de juiste codewoorden gebruikt. We vliegen over een uur.’
‘Dan al? Mijn ticket was voor over vier uur.’
‘Dat was om te zetten, er was nog plek op mijn vlucht. Er moet bij jou wat fout gegaan zijn, er is er nóg één voor de jouwe.’
‘Ik bedank je met wat je nog tegoed had. Je ziet er ook lief uit.’
‘Vergeet je niets? Je hebt een heel goed geheugen.’
‘Ik vergeet lekker niets.’
Hij glimlachte breed.
‘Heel mooi, Simone. Kom, we gaan naar de gate.’

Op het vliegveld in Boston wisselden ze adressen en telefoonnummers uit en namen afscheid.
‘Je belt me in ieder geval als je hulp kan gebruiken, hè, Simone?’
‘Ja, ik beloof het. Als het mijn vriendin en haar man niet lukt.’
Ze tilde haar gezicht wat op. Hij kuste haar op haar mond. Ze glimlachten nog even naar elkaar en gingen toen ieder zijns weegs.

Ze settelde zich bij haar vriendin en haar man en begon na het weekend in het ziekenhuis. Ze zag Stefan niet; hij belde haar vrijdagmorgen thuis.
‘Hoi, Simone. Stefan. Na de morgenronde heb ik gecheckt wanneer je vandaag dienst hebt. Heb je zin om iets eerder te komen en samen in het cafetaria te lunchen, vóór je middagdienst?’
‘Hoi. Ik vind het prettig je stem weer te horen. Ik kom graag om kwart over twaalf, dan hebben we drie kwartier.’
‘Fijn. Alles goed?’
‘Prima. Tot straks?’
‘Ja, tot straks, Simone.’

Ze zag hem vóór haar in de rij staan, bij het brood, hij praatte met de jongen die er voor zorgde dat er steeds genoeg van alle soorten lag. Toen ze hem passeerde knikte hij naar haar.
‘Ik kom zo.’
Hij kwam al gauw naast haar zitten.
‘Leuk gesprek?’
‘Ja. Ralph verzamelt modelambulances, hij heeft ook hele oude. Ik heb hem van de week een keer aangesproken, toen vertelde hij het. Ik heb hem toen geadviseerd om alle autofabrikanten aan te schrijven. Daar is hij mee bezig. Één brief per dag, zei hij net. Je hebt het wel gezien, hij heeft een beetje Down.’
‘Nou, amper. Waarom heb je hem aangesproken?’
‘Omdat hij niet alleen goedemiddag, dokter, zei, maar mijn achternaam erbij.’
‘Ja, dat doet hij bij mij ook. Heel aardig, goedemiddag, zuster Simone Wouters. Niet zo’n kunst, het staat op je badge.’
‘Daar hoeft hij niet meer naar te kijken als je een paar keer geweest bent.’
‘Kom nou, er komen hier honderden mensen.’
‘Het viel me de derde of vierde keer op dat hij niet naar mijn badge keek. Ik zei, Ralph, je bent slimmer dan je er uitziet. Je weet mijn naam uit je hoofd. Hij zei, u bent ook slim, u heeft me betrapt. Ik vroeg of hij ook wist waar ik werkte. Ja, dat zocht hij een keer op in de universiteitsgids. En mijn telefoonnummer? Nee, zei hij, ik heb niets met nummers, anders zat ik misschien achter de kassa, dat verdient wat beter. Gezichten en namen is mijn sterkste punt, de rest is gammel, dat snapt u wel. Dit baantje red ik prima, ik weet alles van brood, behalve de prijs. Ik vroeg wat hij in zijn vrije tijd deed. Toen vertelde hij van die ambulances.’
‘Leuk. Je hebt vast ook Rain Man gezien, met Dustin Hoffman. Die had wat met nummers. Maar hij de namen en zo van honderden mensen?’
‘Ja, de natuur haalt rare streken uit.’
‘Ik geloof het niet. Ik ga een toetje halen.’
Ze deed haar badge af en legde die op tafel. Ze kwam met haar hoofd gebogen terug en deed haar badge weer op.
‘Ik schaam me dood. Voor jou en voor Ralph. Hij zei, zuster Simone Wouters, u moet u schamen. U heeft met die aardige dokter Westerdorp over mij gepraat en u gelooft hem niet en mij niet. Ik ben nu boos. Legt u het me een andere keer maar uit.’
‘Au.’
‘Ja, dat deed zeer. Ik heb niet nagedacht, ik had het anders moeten doen, aardiger. Het spijt me, Stefan.’
‘Goed, meisje. Ik zag het niet als een me niet geloven, maar als jeugdig enthousiasme. Bied hem maar een keer je excuses aan, dat je wel kon geloven dat hij, zoals normaal, tientallen namen kan onthouden, maar geen honderden. Daar zal hij blij mee zijn.’
‘Ik doe het als we weggaan. Ik zal zijn voornaam gebruiken. Die kan ik me wel herinneren zonder op zijn badge te kijken. Zo dom ben ik nu ook weer niet.’
‘Jij bent ook veel slimmer dan je eruit ziet.’
‘Ik weet niet of dat een compliment is.’
‘Ik zei al eerder, je ziet er lief en lekker uit. Maar je bent veel slimmer dan de meeste verpleegkundigen.’
‘O ja?’
‘Zoals Ralph zei, u bent ook slim. Simone, ik luister, je weet wat ik bedoel. Daarom weet ik het van je.’
‘Goed. Laten we over iets anders praten.’
Ze praatten over hun eerste week en namen afscheid met een tot ziens.

De week erop was hij dinsdags bij de morgenronde, ze glimlachten naar elkaar.

Vrijdagmorgen zagen ze elkaar weer. Hij keek haar aan het eind van de ronde aan, stak even een vinger in zijn mond, stak die toen even omhoog en trok zijn wenkbrauwen op. Ze moest even denken voor ze doorhad dat hij om één uur met haar wilde lunchen. Ze knikte.

‘Je had vanmorgen twee seconden nodig om me te snappen.’
‘Toch vlot genoeg?’
‘Je bent vlot genoeg in je werk, heb ik al vernomen. Ja joh, er wordt wat afgekletst hier.’
‘Ja, al bekende keurige heer.’
‘O. Nou ja, het kon slechter. Ik vind het gezellig, bijna aan het eind van de week wat met je praten.’
‘Ja, al is het voor mij niet direct het eind van de week, bureaufiguur. Met ook weekenddiensten en vrije dagen doordeweeks is het eind van een week niet altijd even duidelijk.’
‘Vind je dat vervelend?’
‘Nee, ik ben er al jaren aan gewend. Als mijn vriendin gelijk met mij vrij heeft en haar man moet werken gaan we samen op stap. Ook gezellig.’
‘Fijn. Ik ben aan rondkijken nog niet toegekomen, dat komt waarschijnlijk pas als ik wat beter ingewerkt ben. Ik ga over twee weken vier dagen naar Parijs, voor een congres. Ik plak op zulke reisjes er meestal een paar dagen aan, om wat rond te kijken. Tja, mijn werk is niet veel veranderd, alleen wat omgedraaid, ik moet nu af en toe naar Europa, of nog verder.’
‘Vind je dat vervelend?’
Hij glimlachte.
‘Nee, ik ben er al jaren aan gewend. Ik zal er een andere keer wat meer over vertellen, en je misschien iets vragen.’
‘Of ik een keer mee wil?’
‘Hoe heb je dat zo snel geraden?’
‘Je keek een beetje . . . eenzaam.’
‘Ja, dat is het soms. Tijdens de voorbereidingen voor Parijs dacht ik ineens dat het leuk zou zijn, net zoals van Nederland naar hier, om dan onderweg en daar met je te praten.’
‘Dat vind ik ook.’
‘O. Je staat er niet afwijzend tegenover?’
‘Hé, keurige heer, je geeft hier geen college, je hebt het tegen mij. Nee, ik zou het ook leuk vinden, maar nog even niet.’

Donderdags de week erop nodigde zij hem met gebaren uit om te lunchen.
‘Ik kan ook roosters checken. Morgen loop je geen ronde.’
‘Nee, die zijn nogal onregelmatig. Soms niet, soms twee keer in de week, gemiddeld één keer in de week. Ik kan niet alle studenten tegelijk meenemen. Het gaat erom ze te laten zien hoe de organisatie in een ziekenhuis draait, in de praktijk.’
‘Ik heb ook onregelmatig dienst. Stefan, je had het vorige week over meegaan op een trip van je. Nog even niet, en ik moet natuurlijk vrij kunnen krijgen. Ik weet geeneens hoeveel dagen ik kan nemen en wanneer.’
‘Het lukt vast niet altijd, maar ik kan je onderhands een beetje helpen. Ik ken alle hoofdverpleegkundigen.’
‘Is dat geen eh corruptie, of machtsmisbruik, of wat anders?’
‘Nee, het is gewoonte. Als een dokter met een verpleegkundige uit wil gaan heeft ze op tijd vrij. Of het hoort of niet, zo gaat dat. Het is toch gauw bekend wie met wie omgaat. Dat weet je toch? Of durf je nu niet meer hier met me te lunchen?’
‘Hier ook al? Ik had er niet aan gedacht. Maar ik doe er niet moeilijk over, ze denken maar wat ze willen als ze ons hier zien. En keurige jij en keurige ik zijn niet de types die zich in een bezemkast laten betrappen.’
‘Nee zeg. Maar ga verder.’
‘Over? Ik ben het kwijt.’
‘Over eventueel een paar dagen met me meegaan op een trip, zolang ik met het congres bezig ben alleen wat rondkijkt en verder samen.’
‘Zo, dat kon je mooi kwijt. Grinnik niet. Bereid je voor op een hele brutale, je misschien schokkende vraag.’
‘Zeg het maar, Simone.’
‘Wat ben je weer rustgevend. Ben je dat wel eens niet?’
‘Dat was ik af en toe, tijdens mijn verkeringen.’
‘Stefan toch. Nou, dan zal ik je vast niet zo schokken. In Engeland, verder ben ik nergens geweest, voelde ik me alleen op een hotelkamer nooit prettig. Zou je dan een kamer met twee aparte bedden kunnen nemen?’
‘Ja.’
‘Meer niet?’
‘Nee, twee is genoeg. Wat moet je met drie of vier?’
‘Goed, je hebt even na kunnen denken. Heb je er meer niet over te zeggen?’
‘Nee. Je hebt er lang genoeg over nagedacht en je durft het aan. Ik had geen tijd nodig, ik durf het ook.’
‘Wat gaan we ’s nachts doen? Ik heb geen verkering met je, af en toe onrustige heer.’
‘Ik ben zo brutaal om voor te stellen, je voor te stellen, om elkaar een nachtkusje te geven en dat dan ieder in een ander bed te gaat slapen.’
‘Keurig. Ik laat het je weten, zodra ik mee wil. Kosten?’
‘Geen.’
‘Twee tweedeklas in plaats van één eersteklas?’
‘Ja. En ik weet van anderen, dat ze in die hotels waar we komen, er niet moeilijk over doen als congresgangers iemand meebrengen die op dezelfde kamer slaapt. Dat beetje verschil aan waskosten, als er in twee bedden geslapen wordt, wat niet veel voor zal komen, je weet vast ook hoe het gaat, nemen ze voor lief. Ze verdienen het terug op de maaltijden, die gaan per persoon.’
‘Ja, ik moet daar wel eten en drinken.’
‘Ik krijg een hele ruime onkostenvergoeding, daar kan het makkelijk van af. Je zou toch af en toe een cadeautje niet afslaan?’
‘Nee, Stefan. Dank je wel, Stefan.’
‘Hè, Simone, je weet onderhand dat we graag bij elkaar zijn, af en toe.’
‘Laat me even nadenken.’
Ze aten een tijd rustig verder.
‘Stefan, heb je morgenavond vrij?’
‘Ja.’
‘Dan zijn mijn vriendin en haar man weg. Ik kan dan voor mezelf koken. Ik heb zin in spaghetti, zoals ik die altijd zelf klaarmaakte. Kom je mee-eten?’
‘Graag.’
‘Om een uur of vijf? Geen bloemen of andere cadeautjes, die krijg ik over een tijdje tijdens trips al van je.’
‘Dat eten en drinken? Dat krijg ik toch morgenavond ook van jou?’
‘Goed. Ik moet er vandoor. Prettige dag verder. Tot morgen.’
‘Ja, hetzelfde. Tot morgen, Simone.’

Ze dronken een wijntje in de woonkamer en praatten wat.
‘Weten je vriendin en haar man dat je bezoek ontvangt?’
‘Ja, ze vinden het leuk voor me dat ik vriendje heb.’
‘Vriendje?’
‘Ja. Niet goed?’
‘Heel goed, eh.’
‘Simone.’
‘Ja, Simone. Fijn.’
‘Vriendje en vriendinnetje, of vriend en vriendin vind ik geen aanspreektitel, alleen om een relatie aan te geven. Eh, Stefan, we zijn graag bij elkaar, maar mijn hart gaat niet sneller kloppen als ik je zie en dat lijkt me bij jou ook niet het geval.’
Hij keek verbaasd.
‘Nee. Niet dat ik het snap.’
‘We doen het ermee. Wil je me helpen in de keuken? Niet dat ik het niet alleen kan of dat het veel werk is, maar voor de gezelligheid?’
‘Ja, Simone.’
‘Grapjas. Geschokt?’
‘Een beetje. Ik wist niet wat ik met je aan moest. Je hebt het goed gezien, het mooi duidelijk gemaakt.’
‘Ach, in het begin ging het vroeger ook zo. Soms moest ik jongens afremmen, maar soms ook een zetje geven. Toen met onbekende afloop. Ik snap ook niet dat er nu niet veel in lijkt te zitten. Vroeger zou ik er dan mee gekapt zijn. Maar dat wil ik nu niet.’
‘Ik ook niet. Omdat we . . . elkaar toch heel lief vinden, hè?’
‘Ja. Zoiets al broer en zus?’
‘Dat zegt niets. Er zijn erbij die elkaar haten.’
‘Ja, maar ook die incest plegen. Oei, nu maar naar de keuken.’

Ze maakten samen de spaghetti klaar en aten die op. Ze deden zich daarna te goed aan ijs uit een grote plastic bak uit de vriezer.
‘In grote hoeveelheden is veel spul hier goedkoop, hè?’
‘Ja, daarom zijn ze hier zo dik. Stop jij nou maar, je bederft je mooie lijn.’
‘O?’
‘Simone, ik zei al een keer, ik vind je lief en lekker. Meestal is dat in een relatie gekoppeld, en gaat het verder, maar bij dat lieve lijkt bij ons te blijven. We merken het wel, we moeten ons er niet druk over maken. Maar jij blijft een meisje en ik blijf een jongen. En je bent niet mijn zus. Je lijn valt onder dat lekkere.’
Ze keek hem verbaasd aan.
‘Bedoel je dat je evengoed . . . aan me zou willen zitten?’
‘Ja, zoiets. Mits jij me natuurlijk ook lekker vindt.’
Ze bleef hem een tijd verbaasd aankijken, tot het overging in glimlachend.
‘Ik moest even denken. Ja, dat is mogelijk.’
‘Leg dat eens een beetje uit.’
Haar glimlach werd even nog een beetje groter.
‘De eerste uitleg van mijn dubbelzinnigheid. Ik kon het me eerst niet voorstellen dat het te scheiden was. Maar het is mogelijk. Scharrelen begin ook meestal als je elkaar amper kent.’
‘Ja, maar het kan alleen maar fijn zijn als je elkaar tenminste lief vindt.’
‘Ja, vind ik ook. Tweede uitleg. Ik vind jou ook lekker, niet-broer, kom maar een beetje aan me zitten.’
Ze stond op. Hij ook, nam haar in zijn armen, kuste haar en hield haar daarna vast.
‘Heerlijk. Hier houden we het voorlopig bij, hè?’
‘Leg dat eens een beetje uit. Qua kwaliteit of kwantiteit?’
‘Wat ben je weer lief. En het was lekker. Ik dacht aan de kwaliteit.’
‘Goed. Maar die moet, vóór we wat aan de kwantiteit gaan doen, nog iets veranderen.’
‘Hield ik je niet goed vast? Of was het kussen niet fijn?’
‘Je mag me nog iets beter vasthouden, niet op zo’n afstand. Je mag ook nog iets lekkerder kussen, al was het niet slecht voor het begin. En laten we het lux doen, niet op een achterbank van een auto, maar op de bank in de woonkamer.’
Hij knikte en liet haar los. Ze ging hem voor naar de woonkamer, ging op de bank zitten en wachtte tot hij naast haar zat.
‘Het gaat wat snel, Simone. Ik moet even overschakelen.’
‘Goed. Ik schenk nog wat wijn in. Laat me horen waar je over denkt.’
‘Tja. Ik dacht al langer, op de boot al, ze is hartstikke lief, we praten zo fijn, maar ik geloof niet dat er een toekomst in zit. Ik krijg geen hartkloppingen, ik droom niet van haar, ik denk niet de hele dag aan haar, zoals vroeger bij verkeringen. Maar omdat ze er zo lief en lekker uitziet zou ik toch wel met haar willen scharrelen. Maar dat gaat natuurlijk niet, laat ik maar afstand houden. Hier dacht ik het bij één of twee keer in de week praten houden. Zij schijnt er ook tevreden mee te zijn. En dan breng je zo mooi onder woorden hoe het tussen ons zit en wil je ook eh scharrelen. Door het onverwachte moest ik even bijkomen. En jou ook de kans geven om het te overdenken.’
‘Die kans had ik zonder je aanbod ook wel genomen, als ik het nodig vond. Je scharrelde vroeger toch ook niet pas als je hartkloppingen enzovoort kreeg?’
‘Eigenlijk net als nu, lief en lekker was genoeg.’
‘Wat is het verschil dan?’
‘Dat ik vroeger afwachtte waar het schip strandde. Nu weten we dat min of meer.’
‘Ja. Nou, laten we doen of we van niets weten en gewoon zien waar het schip strandt.’
‘Van een jongen kan ik me dat voorstellen, van een meisje niet.’
‘Je bent erg begripsvol, ik denk dat ik weet waar je op doelt. Even een slokje, om ondertussen te bedenken wat ik je ga vertellen.’
Ze dronken wat.
‘Stefan, ik wil maagd blijven. Hoe zit dat bij jou?’
Hij schrok, stond op, liep naar het raam en keek naar buiten.
‘Over veel met een paar woorden zeggen, jij kan er ook wat van.’
‘Kom weer zitten. Hier kan je ook nadenken over wat je me gaat vertellen.’
Hij keek naar haar. Ze glimlachte. Hij glimlachte terug en ging weer naast haar zitten.
‘Dank je wel voor je vertrouwen. Afgesproken, we blijven allebei maagd.’
Ze liet zich lachend achterovervallen.
‘Wat gaan we mooi gelijk op. Ik had het van jou eigenlijk niet verwacht. Jij van mij?’
‘Eigenlijk wel.’
‘Ben je per ongeluk of expres maagd gebleven?’
‘Bijna expres. Als mijn verkeringen gewild hadden had ik vast niet kunnen weigeren.’
‘Tja, bij mij ook zoiets. Misschien had ik alleen wat langer gewacht dan jij. Jongens hebben, als het zover gekomen is, meer last van hun hormonen dan meisjes. Maar ik vertrouw dat je niet te ver gaat. Als je ergens last van hebt doe je er maar wat aan.’
‘Eh juist. Ik zal je vast niet erg laten schrikken als ik dan zou vragen of jíj het wilt doen.’
‘Nee.’
‘O.’
‘Je liet me niet erg schrikken. Vóór ik de rest van je vraag beantwoord wil ik eerst wat van je weten. We gaan vast niet meer van elkaar schrikken, Stefan, openhartiger kunnen we niet worden. Wat heb je vroeger gedaan?’
‘Overal aan en maximaal een beetje met een vinger erin.’
‘Welja. En wat deden ze bij jou?’
‘Me lief helpen, als ik ergens last van had. Of daarvoor al.’
‘Ja, lach maar. Vraag mij maar niets, ik zeg het niet zo direct. Stefan, we hebben vast allebei genoeg gescharreld om het er niet te amateuristisch aan toe te laten gaan.’
‘Duidelijk. Is er iets wat je niet prettig vindt?’
‘Ja, amateuristisch gedoe. En slechte timing. Ik wil wel graag de normale volgorde aanhouden, heel langzaam een beetje meer. Vroeger duurde het maanden voor bloot aan bloot kwam. We zien wel.’
‘Ik hoef voorlopig ook nog niets bloots te zien.’
‘Dat krijg je ook niet.’
Ze ging liggen. Hij ging naast haar liggen en omhelsde haar. Zij sloeg ook haar armen om hem heen. Na een hele tijd kussen liet hij haar los en ging naast haar zitten. Hij keek wat ernstig.
‘Geweldig, liefje. Vakwerk. Eh, waarom zijn je verkeringen uitgeraakt?’
‘Niet om het vakwerk. We hadden niets meer om te praten, al deed ik nog zo mijn best.’
‘Tja. Raar, hè? Ons vakwerk is prima en we hebben genoeg om te praten. Ik twijfel er niet aan of dat zo zal blijven. En toch geen hartkloppingen.’
‘Nee. Toch vond ik het erg prettig, net. Je kust lekker. Ik krijg nu wel slaap.’
Ze rekte zich uit, gaapte even en bleef met haar handen onder haar hoofd liggen, naar hem glimlachend. Hij glimlachte niet terug, maar stak langzaam een hand naar haar uit, streelde over haar bloes even een borst en trok toen zijn hand weer terug. Hij had met zijn blik zijn hand gevolgd. Zo gauw hij opkeek en haar nog steeds zag glimlachen glimlachte hij terug.
‘Dat was meer dan de afgesproken kwaliteit, maar het kwam door hoe je er bij lag. Ik verwijt je niets, hoor, eerder mezelf. Maar je vindt het kennelijk niet erg.’
‘Draai de verwijten maar om. Je voelde me goed aan, en je voelde goed aan me. Alles zal best goed gaan, joh. En nu er uit, ik heb slaap, ik wil naar bed.’
Hij stond gelijk op en hielp haar overeind. Voor hij de deur uitging kuste hij haar nog even zonder haar te omhelzen.
‘Tot ziens, vriendinnetje.’
‘Tot ziens, scharreltje. Veel plezier in Parijs.’
‘O. Ja. Dank je. Ga je daarna een keer of vaker met me mee?’
‘Ja.’
Ze duwde hem de deur uit en deed die vlug dicht.

De week daarna belde hij op donderdagavond.
‘Hoi, Simone, Stefan. Ik ben er weer, net thuis. Ik belde je op de gok thuis. Ik weet je diensten niet. Alles goed?’
‘Ja, ongeduld. Met jou ook?’
‘O, heerlijk, je weer te horen. Ja, met mij ook wel goed. Nog beter, als je morgenavond bij me komt eten, als je geen dienst hebt.’
‘Ik heb morgen wel dienst.’
‘O. ‘
‘Tot vier uur.’
‘Wil je me daarna verder martelen? Ik moet morgen een paar uur werken, dat kan ik van twee tot vier doen. Zal ik daarna achter je aan naar je huis rijden en je dan naar mijn tent ontvoeren? Ik zal je op elk gewenst moment terugbrengen.’
‘Netjes aangeboden. Maar ik kom wel naar jou toe. Ik drink toch niet meer dan twee wijntjes, ik kan zelf terugrijden. Dat is veel minder kilometers en tijd.’
‘Zoals je wilt. Dan kan ik na je martelen gelijk naar bed.’
‘Kwalitatief voel ik voor ongeveer hetzelfde martelen als vorige week. Heb je een bank?’
‘Ja, in de woonkamer, net zoals bij jou. O, sorry, ik ben wat vergeten. Verder is er niemand thuis.’
‘Dat was er bij mij ook niet, dus niks sorry. Over kwalitatief, het eh toetje kan beter.’
‘Ik vond het geweldig. Je klaagde niet, je glimlachte.’
‘Maar een klein glimlachje.’
‘Dan zal ik het toetje verdubbelen. Één voor één of tegelijk?’
‘Één voor één.’
‘Dat zal best lukken.’
‘Afwisselend.’
‘Dan worden het méér dan twee toetjes.’
‘Als je het maar bij een even aantal houdt. Niet doortellen, maar na twee weer met één beginnen.’
‘Dat red ik wel. Fijn. Dan zie ik ze eh je morgenmiddag.’
‘Mij wel. Zij een andere keer. Dag.’
Ze hing op.

Onder het eten klaarmaken bij hem thuis schoot hem wat te binnen.
‘Zeg, we hebben bij jou geeneens de keuken opgeruimd.’
‘Dan doen we dat hier toch ook niet? Ik heb het de volgende dag gedaan, dat moet jij ook maar doen.’
‘Je hebt alweer een goede oplossing.’
‘Alweer?’
‘Ja, dat na twee weer bij één beginnen.’
‘Heb je voorpret?’
‘Ja. Hé, je hebt je na je dienst omgekleed. Sorry, het valt me nu pas op. Ik moest om een uur of drie even in het ziekenhuis zijn, toen zag ik je in de verte in uniform.’
‘Kijk je nu pas goed naar me?’
‘Nee, constant, maar je ziet er steeds lekker uit. Ik kijk niet naar je kleding, maar naar je vormen, zogezegd. Dat kan tegelijk met ons fijne praten.’
‘Dat kijken doe je netjes, het stoort me niet.’
‘Ook niet als ik een beetje in je bloes kijk? Je hebt bepaald geen hooggesloten bloes aan.’
‘Nee, dat is me te benauwd. Zo, klaar, eten maar.’

Na het eten kusten ze op de bank en namen af en toe een slokje wijn.
‘Stefan, ik heb er vorige week niet aan gedacht, gewoon wijn ingeschonken. Dit is vast weer een dure. Erg lekker. Was die bij mij voor je te drinken?’
‘Ik geloof niet dat ik veel geproefd heb.’
‘Dan moet je me maar advies geven voor een betere.’
‘Nee, ik proef nu ook niet veel, ik ben wat afgeleid.’
‘Als je naar me kan kijken en praten tegelijk, dan moet je toch ook de wijn kunnen proeven?’
‘Nee, tegen met je praten en naar je kijken kan geen drank op.’
‘Dan proef ik de wijn vast wél, omdat ik minder heb om naar te kijken. Daarbij zijn meisjes altijd in het nadeel, tot er wat kleding uitgaat.’
‘Je ziet bij jongens pas wat als alles uit is.’
‘Nee hoor, de lol voor meisjes begint al als ze jongens in zwembroek of onderbroek zien.’
‘Ik vond bij meisjes in badpak, afgezien van het moois boven, dat heuveltje bij meisjes beneden altijd leuk.’
‘En zonder badpak?’
‘Nog mooier natuurlijk. Ik zal je het een keer beschrijven, als ik een voorbeeld bij de hand heb.’
‘Hoe vond je het in je hand?’
‘Onbeschrijfelijk.’
‘Een beetje raar, maar wel een mooi gesprek.’
‘Ja, heel mooi. Wel een beetje eenzijdig, het laatste gedeelte.’
Ze schudde van het lachen, hij deed mee. Ze zette haar glas neer en ging weer liggen. Ze deed haar ogen dicht.
‘Blijf even zitten. Ik doe mijn ogen dicht, dan kan ik me beter een voorbeeld voor de geest halen. Stefan, voor meisjes is het, alles bij elkaar opgeteld, waarschijnlijk hetzelfde als voor jongens, zo ongelijk verdeeld vind ik het niet. Als jongens een beetje sportief figuur hebben, als ze daardoor mannelijk overkomen, is dat genoeg. Oerinstinct. De bobbel in een broek is intrigerend, is dat het minimum of het maximum of ergens ertussen? Zonder broek weten we dat gauw genoeg. Als die eh erectie niet te klein is en daadwerkelijk erect is, want naar beneden hangend is het net zoiets als erg hangende borsten, dan is het een overweldigend gezicht. Vast net zoals jongens denken we dan wat daarmee gedaan kan worden. En als er eh geoefend wordt is het prachtig om te zien dat wat in die ballen zit, ja, ik weet dat het indirect werkt, naar buiten spuit. En zo te zien genieten jongens evenveel van een hoogtepunt als meisjes. Al lukt dat bij jongens altijd, mits niet te snel na een vorige keer, bij meisjes niet, vaak bij amateurjongens niet.’
‘Meid, wat ben je toch sportief om zoveel te vertellen. Meer dan ik deed.’
‘Wat let je?’
‘Ik vertel het liever tijdens het oefenen, als het zover is.’
‘Goed. Laten we kussen. Je hoeft niet op het toetje te wachten tot vlak voor ik wegga, tussendoor mag ook.’
Na niet te lang kussen ging hij zitten, zette een hand naast haar, stak langzaam de andere uit en streelde een borst. Al snel hield hij zijn hand stil.
‘Je hebt een dunner bloesje aan.’
‘Nee hoor.’
‘Dan moet je geen beha aanhebben.’
‘Klopt. Ik heb geen dunnere bloesjes. Daarom.’
‘Ik voel nu zelfs je tepel.’
‘Ja, lekker. De vorige keer voelde ik er niet veel van. Dat was niet zo’n ramp, hoor, het idee alleen al, dat je het spontaan en zo lief deed, was fijn. Nu hoef je het niet zachtjes te doen, leef je maar uit.’
Hij ging langzamerhand steeds beter strelen en voelen. Zodra hij wist hoe groot en stevig haar borst was wisselde hij van handen en borst. Na nog een keer tot twee geteld te hebben ging hij naast haar liggen en omhelsde haar, zonder te kussen.
‘Simone, heerlijk. Voor jou ook?’
Ze streelde met een hand over zijn hoofd.
‘Ja, liefje. Ik voelde het tot in mijn tenen. We moeten het maar een beetje kalm aan doen. Dat kan wel, hè? Het is zo al ontzettend prettig.’
‘Ja. Ik zou tijdens het oefenen vertellen. Je hebt heerlijke borsten. Je kent waarschijnlijk de uitdrukking, een handvol is genoeg. Je hebt veel meer. En stevige, heerlijk om die helemaal te bevoelen, door mijn hand op alle mogelijke manieren te bewegen. En om daar bovenop die tepels tussen duim en wijsvinger te voelen. En te bedenken, dat het heerlijk moet zijn om die voorzichtig in mijn mond te nemen en met mijn tong te strelen. En dan ook rondom hetzelfde te doen met een mond vol van je borst.’
‘Koekhappen. Je bent ook sportief om zoveel te vertellen. Je beweegt je handen fantastisch. Verder wachten we af.‘
Ze kusten en hij streelde nog twee rondjes. Daarna ging ze naar huis.

Maandagavond belde hij haar om te vragen om de volgende dag samen te lunchen.
‘Dat is nog niet het eind van de week.’
‘Nee, maar ik wil je iets vertellen, vóór je het van anderen hoort. Dat zou ik niet leuk vinden, al zou het geen ramp zijn.’
‘Heb je een ander meisje ontmoet?’
‘Een ander? Nee, ik ga verhuizen. De rest morgen?’
‘Goed. Stefan, over een ander meisje, ik heb geen claim op je.’
‘Ik weet het, liefje. Tot morgen?’
‘Tot morgen, liefje.’

‘Nou, vertel maar.’
‘Ik heb het goed naar mijn zin bij mijn broer en zijn vrouw, maar eens moet ik toch op mezelf gaan wonen. Ik was nog niet op zoek, maar er is me iets aangeboden. Twee verpleegkundigen hebben, hadden, gezamenlijk een flat. Ze zijn, toevallig vlak na elkaar, vertrokken. Ik heb er een kijkje genomen. Mooie flat, gestoffeerd en gemeubileerd. Ik verhuis, nou, ja, ik heb amper spullen, zaterdag.’
‘Gefeliciteerd. Ik zit er ook over te denken. Maar ik weet hier nog amper de weg, weinig over huurprijzen en geschikte wijken. Geef me een seintje als je wat hoort. ‘
‘Bij deze.’
‘Bij deze wat?’
‘Bij deze geef ik je een seintje.’
‘Weet je wat voor me?’
‘Misschien. Eerst even een ander onderwerp. Wil je nog steeds met me mee op een trip naar het buitenland? Op een kamer met twee aparte bedden?’
‘Ja. Natuurlijk. Gezellig.’
‘En een beetje intiem, samen op één kamer slapen.’
‘Ik kleed me in de badkamer om, in een degelijke pyjama. Jij kan dat ondertussen in de kamer doen, of voor of na mij in de badkamer.’
‘Prima. Over vier weken ga ik naar een congres in Londen. Dat is op dinsdag en woensdag, maar ik ga maandag heen en vrijdag terug. Ga je mee? Misschien korter of langer?’
‘Graag. De lengte is wat lang voor een eerste keer, vier nachten, maar ik heb er wel zin in. Je hoort het als ik moeilijkheden krijg om vrij te krijgen. Maar ik kan, als ik nog niet genoeg vakantiedagen heb, ook onbetaald verlof nemen. Dat kan ik me wel veroorloven.’
‘Fijn. Ik durf nu verder te gaan. Er zijn, in die flat, behalve zoals gebruikelijk de keuken, badkamer en woonkamer, twee aparte slaapkamers met ieder een zitje en een eigen toilet en wastafel.’
‘Heel geschikt voor twee verpleegkundigen. Eh, ik denk, dat ik voel waar je naar toe wilt.’
‘Fijn. Wil je zondag komen? Dan kunnen we gezamenlijk koken, al zal dat misschien wat primitief zijn. Ik heb niet zo precies gekeken wat er allemaal in de keuken staat.’
‘Ja, leuk. Primitief is niet erg, dat redden we wel. Desnoods halen we wat in huis, de supermarkten zijn hier toch dag en nacht open.’
‘Ja, goed. Zou je dan ook willen kijken of je bij me in wilt trekken? Nou ja, de flat delen?’
‘Ja. In principe moet dat kunnen, met aparte slaapkamers. Dat is fijner dan alleen op een hotelkamer, iets minder fijn dan in één kamer met twee aparte bedden. Stefan, daar keek ik al naar uit, wat langer gezellig bij je te zijn. En Londen zou ik graag weer eens zien.’
‘Ik ga daar ieder jaar wel een keer naar toe. We zouden elkaar in de flat vaker zien, maar ons ook terug kunnen trekken op onze eigen kamer. En al of niet gezamenlijk koken. We zouden een rooster op moeten hangen, want jij hebt wisselende diensten en ik ben er ook niet altijd.’
‘Voor je erg in details gaat, Stefan, ik denk dat we best alles samen kunnen regelen. Wat we gezamenlijk doen en wat niet. Dank je wel voor je aanbod, ik kom zondag. Eten en kijken.’
‘Fijn, liefje. Als het doorgaat en het bevalt na verloop van tijd niet, moeten we kijken wie er verdwijnt. Dat hoef jij dan niet te zijn. Ik wil geen hoofdbewoner worden, maar gezamenlijk huren, dat kan.’
‘Ook dat kunnen we best samen regelen. Wel zo eerlijk, al ben jij aan die flat gekomen. Ze hadden hem ook aan mij aan kunnen bieden. Nou, dan had ik er, denk ik, toch wat langer over gedaan om jou te vragen. Ik weet geeneens of ik op het idee gekomen zou zijn.’
‘Dat ligt voor mij anders. Vanaf het begin wilde ik je graag helpen. Bij nieuwe dingen denk ik altijd, zou jij er problemen mee hebben? Of, heb ik het daar al met haar over gehad?’
‘Ja, je hebt me, een beetje stiekem, tijdens onze praatjes veel geholpen.’
‘Je accepteert het fijn. Simone, ik was een beetje bezorgd. Ik vond het nogal brutaal, we kennen elkaar amper en om je dan voor te stellen om eh. Samenwonen is het eigenlijk niet.’
‘Maak je niet zo druk. Ongeacht hoe lang we elkaar kennen, we kunnen goed met elkaar opschieten. En het heet hier gewoon een flat delen. Dat zou voor wat betreft de buitenwereld ook kunnen. Eigenlijk hoef ik geeneens te kijken, ik ga op je oordeel af. Maar voor de vorm accepteer ik je aanbod niet gelijk. Anders zou je misschien kunnen denken dat ik koste wat kost bij je wil zijn. Zo is dat ook weer niet, je weet, geen hartkloppingen. Ik wil wel graag wat meer dan tot nu toe bij je zijn, dat wil jij dus ook. Maar als het niet meer zou kunnen, als we genoeg van elkaar zouden krijgen, zouden we het overleven zonder al te veel problemen. En één van ons zou een ander tegen kunnen komen, waarbij het wél klikt.’
‘Je omschrijft alles weer geweldig. Je zei op de boot al dat je me rustgevend vond praten, jij kan het ook, door alles duidelijk onder woorden te brengen. Dank je wel. Ongeacht of je mijn aanbod aanneemt of niet.’
‘Ik zal het een beetje rustiger aan gaan doen, dat kan jij ook weer eens een preek afsteken. Jij hebt iets meer tijd nodig, je bereidt alles voor, net zoals dit gesprek, alsof je een college moet geven. Het kan geen kwaad hoor, zeker bij mij niet, als je wat spontaner doet. Grinnik niet, ik weet wat je bedoelt. Ja, je pakte me een keer spontaan beet, maar ik lokte je ook uit. Zouden we daar problemen mee krijgen? Nee, hè?’
‘Nee, vast niet. We zijn oud en wijs genoeg, we hebben op dat gebied al wat meegemaakt.’
‘Ja, die ene vinger, hè? En ik paalklimmen, tot en met een regenbui. Ik ga aan het werk. In ieder geval tot zondag.’
Ze was weg voor hij wat kon zeggen.

Ze belde hem donderdagavond om te zeggen dat ze wat eten mee zou nemen. Geen kant en klaar, wel wat eenvoudigs.
Zondagmiddag bekeek ze de flat, waarna ze het eten wat ze meegebracht had klaarmaakten en opaten. Hij had een bak ijs gehaald, en slagroom.
‘Het was even zoeken naar de slagroom die wíj zo lekker vinden, ze hebben hier een heleboel soorten.’
‘Ja. Die caloriearme smaken niet, de rest is slecht voor mijn lijn. Zullen we daar wat aan, mee gaan doen?’
‘Lekkere enthousiaste scharrel, wanneer ga je beslissen?’
‘Ik heb net besloten om nu te gaan scharrelen. Geen zin? Mag, hoor. Ik had op de boot hier naar toe buien, dan wilde ik niet met je praten. Nou, die zijn over, maar jij kan ook wat anders aan je hoofd hebben.’
‘Ja, dat heb ik. Ik geef even college. Ik zou graag, met enige spoed, vernemen wanneer ik je beslissing over al of niet deze flat met me delen tegemoet kan zien.’
‘Nu. Maar ik wil eerst nog wat weten. Als het nee zou zijn, komt er dan nog wat van scharrelen, vanavond? En daarna? Een beetje spontaan antwoord, graag.’
‘Ik zou erg teleurgesteld zijn, maar door het scharrelen weer bijkomen. Vanavond. En daarna kan je hier komen wanneer je wilt. Hoe vaak ik dan naar jou kom zien we wel.’
‘En bij ja?’
‘Ik zou heel erg blij zijn, vast even mijn rust verliezen, zoals vroeger soms tijdens mijn verkeringen. En dan weer fijn met je scharrelen.’
‘Wat bedoel je met, mijn rust verliezen?’
‘Ik zou je van blijdschap even stevig vast willen pakken. Niet zo rustig als anders.’
‘Nou, dat risico durf ik met jou wel te nemen. Stefan, ik wil graag deze flat met je delen.’
Hij stond op, nam haar in zijn armen en kuste haar, voor zijn doen, een beetje wild. Toen ze haar armen om zijn nek legde, duwde hij haar tegen de muur, pakte met twee handen haar borsten, streelde ze en voelde er aan alsof hij ze nog nooit vastgehouden had. Al gauw maakte ze zich los, liep naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Toen hij aarzelend voor de bank stopte en haar vragend aankeek, wees ze naast zich.
‘Alles goed, hoor. Je liet me even schrikken. Dat zal niet meer gebeuren, want ik weet nu dat je je ook als een normale jongen kan gedragen, niet zo overbeheerst. Stefan, als ik vroeger geen scharrel of verkering had, begon ik na een paar maanden het scharrelen te missen. Ik vond het fijn als er door een lieve jongen aan me gezeten werd. En als ik aan hem kon zitten, als we elkaar wat langer kenden. Kijken en voelen hoe ik hem kon laten genieten. En pas daarna mij laten verwennen. Zonder aan de toekomst te denken, alleen aan de volgende keer, wat we dan zouden doen. Daarom vond ik het zo fijn dat we elkaar lief vonden en je met me wilde scharrelen, ik begon het weer te missen. Ik ben geen nymfomane, maar waarom zou ik niet af en toe van mijn lijf genieten en dat van een lekker jong en andersom? Ik vind het met jou fijn gaan, rustig. Niet alleen omdat je zo rustig blijft, al kan ik nu een uitschieter verwachten. Het is rustiger, omdat ik nu niet constant in de gaten hoef te houden of je niet te ver gaat. Wij wisten al gauw hoe ver we wilden gaan en we vertrouwen elkaar. Nou, we zullen elkaar wat vaker zien, maar we moeten geen haast maken, anders slaan we misschien wat lekkers over.’
‘Dank je wel voor je mooie uitleg. Ik denk er ook zo over. Ik mis één ding. Over jouw mogelijke uitschieters.’
‘O. Je hebt gelijk. Even denken . . . Ja, ik schiet vast ook wel eens uit. Ik zag dat vroeger eigenlijk als gewoon doen waar ik zin in had, als ik dacht dat het kon. Soms wilde ik bij de eerste keer scharrelen al weten hoe groot hij was, maar dat heb ik niet altijd gelijk gecheckt, alles op zijn tijd.’
‘Dat risico durf ik met jou wel te nemen. Ik vind het nu tijd om te checken of je nog zo lekker kust en of een borst in mijn hand nog zo heerlijk aanvoelt.’
Onder het gaan liggen trok ze hem mee en sloeg haar armen om hem heen. Ze kusten en hij streelde haar borsten om en om. Tijdens een pauze, om even bij te komen en wat wijn te drinken, vroeg hij wanneer ze wilde verhuizen.
‘Ik zou morgen kunnen komen, maar ik wil het overleggen met mijn vriendin. Wacht even. Kan ik bellen?’
‘Natuurlijk. Dan ruim ik de keuken wat op.’
‘Je zou het best mogen horen.’
Hij ging naar de keuken. Toen hij terugkwam was ze uitgebeld.
‘Jullie hebben elkaar nog niet ontmoet. Ik heb een principeafspraak gemaakt, ik wist niet wanneer we alle vier, haar man moet er ook bij zijn, zouden kunnen. Vast wel ergens, deze week. Dan stel ik je voor en vertel, na een aanloop, dat ik een flat met je ga delen.’
‘Fijn bedacht. Nog een kusje delen?’
‘Je bent blij, hè? Ik ook.’
Al gauw sloeg ze haar benen om hem heen, trok hem daarmee tegen zich aan. Hij kuste even iets woester, maakte zich los en ging zitten.
‘Nou, meid, zo blij hoef je nu ook weer niet te zijn.’
‘Dat was even een uitschietertje. Nu staan we weer gelijk. O, één ding nog niet. Nog wat drinken, dan ga jij liggen. Goed?’
‘Natuurlijk. Maar ik ga niet mijn benen om je heen slaan.’
Ze keek hem grinnikend aan.
‘Ik denk, dat je er nog niets aan hoeft te doen, maar je zal wel ergens last van hebben.’
‘Ja. Je herinnerde me aan één van mijn verkeringen. De eerste keer dat we bloot bij elkaar lagen sloeg ze ook ineens haar benen om me heen, en trok me bijna naar binnen. Toen moest er zeker wat aan gedaan worden.’
‘Had je, over het algemeen, veel last tijdens scharrelen?’
‘Altijd min of meer wat last. Als het te gek werd dacht ik even ergens anders aan of nam even pauze. Jij?’
‘Hetzelfde, al zal het lichamelijke gevoel anders zijn. Je weet vast ook wel, dat lang ergens anders aan denken gemerkt wordt bij het kussen.’
‘Ja, daarom die pauzes. En gewoon zeggen waarom. Dat kan best, al ken je elkaar amper. Ik vind het complimenteus om te zeggen dat ze me te veel opwinden of om te horen dat ik ze te veel opwind.’
‘Ja. Ben je al zover dat ik in je armen kan komen?’
Hij glimlachte, ging liggen, haar in zijn armen meetrekkend. Tijdens het kussen streelde hij haar rug en haar achterwerk. Bij de volgende pauze ging hij ook zitten.
‘Ik herinner me van vroeger niet zo veel precies. Het viel me nu op dat mijn handen, tijdens het strelen van je rug, vanzelf lager gingen. Je achterwerk is ook fijn om te strelen. Ook twee lekkere bollen.’
‘Mooie smoes, vanzelf. Ik dacht steeds, nog maar niet. Ik moest ook aan een vorige verkering denken. Ik was een keer vergeten dat hij aan het douchen was en hij had het douchegordijn niet helemaal dicht gedaan. Hij hoorde of zag me niet, hij stond met zijn rug naar me toe. Het was de eerste keer, sinds ik goed het verschil tussen jongens en meisjes wist, dat ik een jongen helemaal bloot zag, al was het alleen maar de achterkant. Ik ben even blijven kijken. Ik moest me toen ook inhouden om niet dat lekkere achterwerk te strelen, er aan te voelen, misschien te kussen. Stefan, ik heb eh een ruige bui, laten we even blijven zitten.’
‘Ja, prima. Dat is toch niet erg? Pauzes op aanvraag.’
‘Ja. Ik dacht, het moet ongeveer gelijk opgaan. Maar hij heeft geen bollen boven, moet ik een keer zijn ballen beneden strelen.’
‘Ja, dat is eerlijk.’
‘Ik dacht al dat je geen bezwaar zou maken.’
‘Nee, als we de gewone volgorde aanhouden zou ik graag willen dat je daar dan ook de nodige, voorzichtige aandacht aan zou geven. Niet gelijk, of alleen maar eh paalklimmen.’
‘Natuurlijk. Dat voorzichtige snap ik wel. Over douchen, ik moet nog een badjas kopen. Die had ik wel, maar die heb ik op de boot niet meegenomen, die nam te veel ruimte in. Ik ben er hier nog niet aan toe gekomen. Bij mijn vriendin is de douche naast de kamer die ik heb. Ik kijk altijd wel eerst of de gang leeg is. Hier is de afstand groter, en ik heb geen zin om stiekem te doen, te kijken waar je bent. Maar ik wil niet in mijn blote kont lopen. Met een badjas aan is ook beter voor jou, als je me zou zien. Al weet je dan dat ik er niets onder heb.’
‘Niets onder? Ongetwijfeld heb je er iets moois onder. Maar we houden de volgorde aan.’
‘Zit je wel eens zover vooruit te denken?’
‘Nee, dat veroorzaakt te veel last. Net zoals daarnet, toen we het over mijn ballen hadden.’
‘Ja, dat kan ik me indenken. Gaat het nu weer?’
‘Ja, het gaat.’
‘Mooi. Gaan we lekker verder.’
Bij de volgende pauze rekte hij zich uit en bleef liggen, met zijn armen onder zijn hoofd, glimlachend.
‘Wat denk je, Stefan? Wat hoop je? Dat ik je borst ga strelen?’
‘Nee. Alleen hoe gezellig het is. Dat we niet op visite zijn, ons gewoon uit kunnen rekken, zelfs geeuwen.’
Hij geeuwde uitgebreid. Ze keek glimlachend toe.
‘Nee, we zijn niet op visite. Die had zo laat allang weg moeten zijn. Wat gaat de tijd snel, als het fijn is. Ik moest maar opstappen. We nemen nog contact op wanneer we bij mijn vriendin gaan praten.’
‘Ja. Ik zal je eruit gooien.’
Ze duwde hem terug toen hij overeind wilde komen.
‘Nog even. Ik wil niet je borst strelen, maar wel doen waar ik zin in heb. We scharrelen niet de eerste keer. Je weet al hoe groot mijn borsten zijn. Ik wil jou voelen, over je broek. Bezwaren?’
‘Nee, liefje.’
‘Zo lief wil ik het niet doen. Niet zo zachtjes als jij bij mij doet. Niet strelen, maar checken hoe groot je bent. Het wordt misschien martelen, maar je kan daarna gelijk naar bed of zo.’
‘Als ik het niet red verdwijn ik richting badkamer, jij naar huis. Goed?’
Ze zei niets, stak haar hand langzaam naar zijn broek uit en hield hem vlak daarboven stil.
‘Ik martel je even. Dat deed je mij ook, met dat langzame. Ik dacht, schiet op, grijp me lekker.’
‘Schiet op, grijp me lekker.’
Ze deed het. Ze bevoelde hem even.
‘Stefan, het is net zoals bij mij de eerste keer. Je broek is te dik. Kan je die uit doen en je onderbroek aanhouden? Nou, vast wel, dat konden ze vroeger ook.’
‘Meisjes konden het vroeger ook. Als ze een rok of jurk aanhadden was het niet nodig, daar zat ik meestal wat eerder onder dan ze verwachtten. Ze hadden vaak een heel dun broekje aan. Ik nu helaas niet.’
Hij maakte zijn bovenbroek los en schoof hem naar beneden, tot bij zijn knieën.
‘Ja, een mooie bobbel. Nou, een paal. Even genieten, zo. Mooi, je groeit nog. Gaat het?’
‘Ja. Prettig dat je er naar kijkt. Uitgegroeid denk ik, meer krijg je niet te zien.’
‘Zien komt later. Nu voelen.’
Ze streelde niet, ze nam meer de maat, van de lengte, de omvang en de stevigheid. Hij had zijn ogen dichtgedaan. Toen hij kreunde streelde ze hem wél even voor ze hem losliet. Ze bleef rustig wachten tot hij wat zei.
‘Zo grondig ben ik nog nooit onderzocht. Gelukkig stopte je op tijd én streelde je me nog even. Anders was het zo’n beetje alleen medisch geweest.’
Hij deed zijn ogen open en glimlachte. Ze keek ernstig.
‘Lekker?’
‘Nee, alleen dat strelen. De rest was prettig, dat je het doen wilde. De meeste meiden zijn niet erg enthousiast om daar aan te komen, terwijl ik bij hun wel uren wilde. Ik had handen tekort.’
‘Dat vond ik niet erg, dan hoefde ik mijn aandacht niet zo te verdelen.’
‘En nu?’
‘Ik wist dat je het zo vragen. Fijn om te doen, fijn dat je het goed vindt, zonder een onmiddellijke tegenprestatie. En erg lekker, prima maat en constructie. O, ik heb wat vergeten.’
Ze keek naar zijn onderbroek, stak er van onderaf een hand in, voelde even aan zijn ballen, trok haar hand terug en begon zijn broek omhoog te trekken. Hij deed het verder en maakte hem vast.
‘Stefan, dat ging niet óver je onderbroek, dat moest erín, omdat dat voorzichtig moet. Blijf nog even liggen om bij te komen, ik drink nog wat.’
‘Ik blijf liggen tot je weg bent, denk ik. Zal ik nog wat vertellen, over vroeger?’
‘Ja, als je het te gek maakt loop ik wel weg.’
‘Ik zie wel. Je stopte op tijd. Ik ben soms in mijn broek klaargekomen, als er nog geen kleding uit mocht. Ze hoefden me daarvoor geeneens aan te raken, of ik hun beneden. Als ze heerlijk kusten, tegen mijn handen aan kronkelden en met hun buik tegen me als ik hun borsten over hun kleren vast had, kwam ik nogal eens.’
‘Ik kan me voorstellen dat ze kronkelden. Je had mij ook bijna zover, met je lekkere strelen. Het is mij één keer overkomen dat een jongen daar al problemen mee kreeg. Daarna hield ik ze in de gaten, pakte ze op tijd met een zakdoek in hun broek vast en hielp ze. Dat vonden ze altijd goed.’
‘Natuurlijk. Ik vond het altijd geweldig als een meisje fluisterde, pak me maar.’
‘Uit zichzelf?’
‘Nee, ik vroeg altijd eerst, greep nooit gelijk. Als ik haar dan voelde, tussen haar benen, moest ik mijn hand een tijd stilhouden, Omdat ik het geweldig vond, zo’n zacht meisje in mijn armen, en een hand vol lekkers. Meestal moesten ze ook bijkomen, van dat er een jongen daar aan haar zat. Veel intiemer dan aan haar borsten. Ze trilden vaak een tijdje.’
‘En dan?’
‘Wil je dat horen?’
‘Ja, eindelijk een jongen die er over praat, al is het niet eh op heterdaad. Ik hoorde zelden meer dan, lekker.’
‘Nou, martel me maar verder. Ik vond het, veel meer dan jij net, heerlijk om er aan te zitten. Eerst even haar venusheuvel strelen. Dan de rest, met die haartjes, eerst helemaal vol in de hand houden en een beetje masseren. Dan met één vinger die haartjes een beetje wegstrijken en met de eh ingang spelen. Terwijl ze dan een beetje hijgden, schokten, kreunden. Ik kon dat vaak lang volhouden, als ik het maar langzaam deed, anders kwam ik zelf. Dat komt op zo’n moment niet goed uit. En dan kwam meestal het moment dat ik, gevraagd of ongevraagd, maar dat het duidelijk was dat ze verwend wilden worden. Oef.’
‘Genoeg gemarteld, hè?’
‘Bijna. Ik vroeg me altijd af hoe zou het zijn, niet in haar handje komen, maar bij haar binnen. Maar nog meer, hoe zou een meisje het vinden, dat van een jongen binnen. Misschien hoor ik dat nooit, van jou zeker niet. Je zei, om te zien is het overweldigend. Om dat dan te voelen, niet een beetje een vinger, maar zo’n paal. Zouden ze zich overweldigd voelen? En dan, als hij komt? Komt er nog meer binnen. Het moet prettig zijn, anders deden ze het na één keer nooit meer. Of zo min mogelijk, alleen om kinderen te krijgen.’
‘Het is vast heel fijn. Anders zouden we geen kriebels krijgen als we er één zagen, of voelden, van een lieve jongen.’
‘Had je die?’
‘Ja.’
Ze kuste hem en vertrok.

Woensdagavond kwam Stefan kennismaken. Ze had haar vriendin en haar man vanaf het begin een beetje op de hoogte gehouden van haar contacten. Wat gedetailleerder, nadat Stefan was komen eten en ze verteld had dat hij haar vriendje was. Daardoor verliep het gesprek prettig, ook toen ze vertelde wat haar plannen waren. Ze vonden het fijn voor haar. Wel erg jammer dat ze wegging, maar ze begrepen dat ze zo spoedig mogelijk wilde verhuizen.

Zaterdag, de eerste dag na de kennismaking dat ze vrij had, verhuisde ze. Dat stelde niet meer voor dan dat ze haar kleding en het weinige wat ze nog meer bezat in de auto laadde, naar de flat reed en alles daar uitlaadde. Stefan moest voor de middag werken, maar hielp haar daarna alles netjes op te bergen. Ondertussen aten en dronken ze en spraken veel regelingen af. Van scharrelen kwam niets, ze kusten elkaar alleen welterusten.

Ze wenden snel aan elkaar en aan de regelingen. Als ze lang genoeg samen thuis waren scharrelden ze meestal een uurtje per dag. Als het ’s avonds was wat langer. Ze hielden het bij kussen, hij streelde meestal haar borsten over haar bloes, zij streelde hem soms over zijn broek.

Ze vlogen rechtstreeks naar Londen. Met de metro waren ze, na één keer overstappen en daarna twee honderd meter lopen, vlot in het hotel. Door het tijdsverschil hadden ze geen zin meer om uit te gaan, daar was het eigenlijk ook te laat voor, hij moest ook de volgende dag bijtijds opstaan. Ze dronken wat uit het barretje, waarna ze in de badkamer verdween. Toen ze eruit kwam, in pyjama, had hij er ook een aan, knikte naar haar en ging de badkamer in. Hij was benieuwd wat ze zou doen, weer gaan zitten of in bed duiken. Ze bleek in bed te liggen, met haar handen onder haar hoofd en de dekens tot haar kin opgetrokken. Hij ging op de rand van haar bed zitten, glimlachend. Ze glimlachte terug.
‘Alles goed, meisje? Welterustenkusje?’
Ze knikte.
Hij zette zijn handen aan weerszijden van haar hoofd, kuste haar rustig, niet te kort, en ging daarna net zo in het andere bed liggen als zij.
‘Ik heb nooit problemen, ondanks tijdverschillen, om in slaap te vallen. Jij?’
‘Ik weet het niet.’
‘Nee, je was alleen in Engeland, en op de boot naar New York ging het ongeveer met een uur per dag. Wat ga je doen, als je niet kan slapen?’
‘Een beetje nadenken. En misschien zachtjes uit bed en naar buiten kijken. Mooi uitzicht hier.’
‘Ja. Je zal me niet storen, ik word niet zo gauw ergens van wakker. Maar als er wat is, of als je wilt praten, maak je me maar wakker. Ik kan wel met minder slaap toe dan normaal. Welterusten?’
‘Welterusten, Stefan.’
Hij deed zijn bedlampje uit, zij ook.

De volgende morgen sliep ze nog toen hij wegging. Hij liet een briefje voor haar achter, met wat ze eigenlijk al wist, dat hij om vier uur terug zou zijn. En dat hij haar een prettige dag wenste, bij het bekijken van de omgeving.
Om vier uur zag hij haar het hotel van de andere kant naderen dan waar hij vandaan kwam. Hij wachtte voor de deur op haar.
‘Wat een timing, liefje.’
‘Ja, als we geen afspraak hadden zou ik zeggen, als we in de toekomst gelijk blijven komen kan het leuk worden.’
‘Het wordt evengoed leuk. Zullen we boven verder gaan?’
Ze ging hem voor.
Op de kamer omhelsde hij haar, kuste haar en keek haar toen grinnikend aan.
‘Wat had je een haast om boven te komen. En wat ben je een ondeugd.’
‘Haast? Je vroeg niet, zullen we naar boven gaan? Maar zullen we boven vérder gaan? Ik was benieuwd waarmee, we stonden alleen maar te praten. Dat kon daar verder ook wel. Ondeugd heb ik lang niet meer gehoord. Toch leuk. Maar jij lokt het uit. Al kijk je nog zo ernstig naar me, er zit toch steeds iets ondeugends in je ogen.’
‘Ja, ik heb vaak ondeugende gedachten als ik naar je kijk. Geen oneerbare, hoor.’
‘Wat deftig weer. Scharrelen?’
‘Nu niet.’
‘Ik bedoel, waar je dan aan denkt.’
‘Ja, aan scharrelen. Maar ik stel voor om naar een leuk restaurantje te gaan zoeken en daarna nog wat rond te kijken. En het niet te laat te maken.’
‘Nee, rustig aan doen. Ik houd niet van gejakker, om in de kortst mogelijke tijd zo veel mogelijk te bekijken.’
‘Dat vermoedde ik al.’
‘Ondeugd. Zeg, ik wil me even omkleden, wat voor ’s avonds aantrekken in plaats van voor overdag. Jij ook?’
‘Ja, ik ga niet in kostuum de toerist uithangen.’
Ze begon zich om te kleden. Hij aarzelde even.
‘Wil je dat ik me in de badkamer omkleed?’
‘Nee, ik had dat ook zelf kunnen doen. Maar ik houd nu toch mijn ondergoed aan, dat mag je best zien. Als je dat niet wilt, of als je niet wilt dat ik het jouwe zie, dan ga je maar naar de badkamer.’
Hij kleedde zich voor de kast aan zijn kant van de bedden om en zag haar daarna op haar bed naar hem zitten kijken.
‘Je hangt je pak netjes op. Kijk niet zo raar, ik had je onderbroek al gezien. Er zat nu wel minder in, zag ik even.’
‘Wat moet ik met jou?’
‘Mee uit eten nemen.’
Hij schudde zijn hoofd en ging haar voor naar de deur. Ze bleven, in de lift naar beneden, naar elkaar grinniken. Buiten nam hij haar eerst aan de hand mee, na een tiental meters sloeg hij een arm om haar heen en regelde zijn passen naar de hare. Ze vonden een leuk restaurantje. Na de maaltijd liepen ze door een paar niet zo toeristische winkelstraten en vermaakten zich met de typisch Engelse dingen die ze zagen. Onderweg dronken ze ook nog even wat in een pub.

Op de hotelkamer verdween hij als eerste in de badkamer. Nadat het haar beurt was geweest zat hij in een stoel een brochure te lezen. Ze pakte de brochure uit zijn handen, legde die op een tafeltje naast de stoel en ging op zijn schoot zitten.
‘Wat rustig en gezellig. Blijf je zo?’
‘Ik wel.’
‘Ja, ik ben ondeugender geworden, omdat ik opgehouden ben om te proberen uit te vinden waarom het tussen ons niet klikt. Dat is een zorg minder.’
‘Wat zijn je verdere zorgen?’
‘O. Nee, die heb ik niet, dat was een uitdrukking. Kusje?’
Ze kusten een tijdje.
‘Je kust me een beetje te rustig, Stefan. Ik zal je even helpen.’
Ze maakte twee knoopjes van haar pyjamajasje los.
‘Niet aankomen, maar kijk maar naar binnen.’
Hij keek maar al te graag.
‘Ik zal vast niet de eerste zijn, die zegt dat je nogal grote borsten hebt. En er iedereen veel van laat zien, met zo’n laag decolleté. Alleen je ziekenhuiskleding sluit wat hoger. Maar nu zie ik er nog meer van. Je hebt geen beha aan. Mooi, joh. Ik ben al iets minder rustig. Maak die knoopjes maar weer vast. Ik kan ze me nu beter voorstellen als ik je streel, onder het kussen.’
Ze maakte de knopen vast, pakte zijn handen, legde ze op haar borsten en begon met kussen. Hij kuste terug, stopte er als eerste mee, maar hield haar borsten vast.
‘Heerlijk, liefje, zo lang en bijna rustig.’
‘Ja, je kust zalig. En je streelt zo lekker, ik wilde bijna een beetje gaan kreunen.’
‘Waarom deed je het niet?’
‘Ik wilde je eerst waarschuwen. Dat als ik kreun ik het heerlijk vind, dan heel tevreden ben.’
‘Ik heb al een keer gekreund, toen stopte je.’
‘Ja, ik weet het nog. Dat was terecht. We merken vanzelf wel wat we bedoelen met kreunen, stoppen of doorgaan. Streel me eens, terwijl ik kijk.’
Hij begon zachtjes, deed daarna weer alsof hij wilde meten hoe groot en stevig ze waren.
‘Speel je soms piano of zo, Stefan, je hebt zulke lenige vingers?’
‘Ja. Ik ben er hier nog niet aan toegekomen, maar dit is ook een goede oefening.’
 Ze grinnikten.
‘Speel dan maar door, kunstenaar.’
Toen de bovenste knoop van haar pyjama afsprong vielen ze elkaar lachend in de armen.
‘O, meid, ik was vast wat te woest.’
‘Nee, een beetje stevig vastgepakt worden vind ik lekker. Maar misschien lopen ze een beetje rood aan. Kijk eens.’
Hij keek haar vragend aan.
‘Zal ik nog een knoop los doen?’
Ze glimlachte.
‘Hoeveel zitten er aan?’
Hij begon, van boven naar beneden, één voor één op de knopen te drukken.
‘Één, twee, drie, vier, meer kan ik niet bij.’
‘Drie dan.’
Hij maakte drie knopen los en deed langzaam de voorpanden van het jasje uit elkaar.
‘Niet rood. Prachtig. Groot.’
Hij bleef kijken.
‘Je tepels worden groter.’
‘Je ondeugend kijken verwarmt ze.’
‘Mag ik voelen hoe warm ze zijn? Lekker bloot op bloot?’
‘Nog niet.’
Hij bleef kijken.
‘Geen problemen, Stefan?’
‘Nee joh. Zo mooi.’
‘Kus ze maar.’
‘Geen probleem als ik het niet doe? Later? Ik vind het nu eigenlijk fijn genoeg.’
‘Dan op allebei een kusje als je stopt met kijken.’
‘Goed. Wat mooi, joh. En zo fijn, dat ik bij genoeg licht zo lang mag kijken. En van vlakbij.’
Hij boog zich voorover en gaf een kusje vlak naast een tepel. Toen ze niet reageerde nam hij de tepel voorzichtig in zijn mond, streelde hem met zijn tong, drukte zijn mond harder op haar borst, zoog even aan de tepel, liet haar borst los en ging weer rechtop zitten. Ze kreunde. Hij keek op, ze had haar ogen dicht.
‘Lekker?’
‘O, man, dat voel ik weer tot in mijn tenen. Even wachten. Kijk maar verder.’
Dat deed hij, terwijl ze bijkwam. Na een zucht van haar keek hij op. Ze glimlachte en schudde haar hoofd.
‘Wat moet ik met jou?’
‘Niet teveel op een dag doen.’
‘Dan geen kusje op die andere. Doe de knopen maar dicht, ik geloof, dat jij je op dit moment beter in de hand hebt dan ik.’
‘Als we dat ongelijk blijven doen loopt het niet uit de hand.’
Hij maakte de knopen vast.
‘Stefan, je deed het lekker. Ik zag dat je je lippen even vochtig maakte met je tong. Het was precies goed, niet te nat en niet te droog.’
‘Fijn. Even nog die andere in de hand houden, anders komt die er zo bekaaid af vandaag.’
Hij streelde over haar pyjama de borst die hij niet gekust had even.
‘Bedtijd, liefje,’
‘Ik wil je instoppen.’
‘Ja, mamma.’
‘Ik doe het vast anders dan je moeder.’
‘Hopelijk, die gaf me alleen een kusje op mijn wang.’
Ze sloeg de dekens van zijn bed open, maar niet terug toen hij erin lag, ze kwam naast hem zitten.
‘We genoten net allebei evenveel, hè?’
‘Zo ongeveer wel, denk ik.’
‘Dan hoef ik niets in te halen, maar dan wil ik nog even aan jou zitten in plaats van andersom.’
‘Niet teveel op een dag, hè?’
‘Je bent lief. Nee, een beetje. Meer kan je toch niet hebben.’
Ze maakte, tellend van één tot vier, vier knopen van zijn pyjamajasje los zijn, kuste en likte even aan allebei zijn tepels, maakte de knopen weer vast en keek hem glimlachend aan.
‘Lekker?’
‘Lief.’
‘Dan nog maar wat lekkers.’
Ze streelde hem, over zijn broek, tot hij kreunde.
‘Voel je dat tot in je tenen?’
‘Nee, tot in mijn ballen.’
‘O. Als dat een uitnodiging is geef ik er geen gevolg aan. Dan zou ik je broek naar beneden moeten doen om die lief te strelen. Maar ik wil die paal nog niet zien, Stefan. Het zou niet de eerste zijn die ik zie, dat weet je, maar de aanloop was dan anders.’
‘Vast meestal in het donker.’
‘Ja. Door je broek vind ik hem al overweldigend, laat me maar wat wennen. Je bent volgroeid, geen jongetje.’
‘Ja, genoeg vandaag. Ik vond het vroeger oneerlijk voor meisjes, dat zij voor mij drie lekkere plekken hadden en ik voor hun maar één. Maar zoals wij van elkaar, en met elkaar genieten, vind ik het gelijk op gaan.’
‘Ik ook.’
Ze stond op, deed de dekens over hem heen, kuste hem nog even en stapte in haar eigen bed. Ze zeiden elkaar welterusten, deden hun bedlampjes uit en gingen slapen.

De volgende middag vond hij haar op de kamer aan het tafeltje met een stapel brochures. Ze kusten elkaar even.
‘Ik heb voor vanavond een ander restaurantje gevonden. En ik heb kaartjes voor een film, laat je maar verrassen. En ik heb voor morgen een route uitgestippeld voor wat ik wil zien. Als slot een vuurwerk boven de Thames, kwam ik toevallig tegen. Kijk maar wat je er van vindt. Misschien wat anders, meer of minder. Ik heb die kaartjes voor een vroege film, omdat je steeds op tijd naar bed wilde.’
‘Klinkt allemaal goed. Maar ik hoef niet meer vroeg naar bed, dat wil zeggen, gaan slapen. Het congres is afgelopen.’
‘O, ja. Eerst even daarover. Alles goed verlopen?’
‘Ja, prima. Gezellig en fijn bijgepraat.’
‘Mooi. Verder ben je ondeugend. Niet meer vroeg naar bed, dat wil zeggen, gaan slapen. Je weet dat ik goed luister.’
‘Ja, ook daarom vind ik je zo lief.’
‘Nou, we zien vanavond wel. Hoe is de route?’
Hij had die ondertussen doorgenomen.
‘Prima. Ik kan zien dat je hier ook bekend bent. Houden zo. ‘
‘Mooi. Ik heb op je gewacht met omkleden, voor de eerlijkheid.’
‘Zo nauw let het ook weer niet. Maar wel leuk.’
Deze keer draaide hij zich zo kort mogelijk naar zijn kast om en keek zo veel mogelijk naar haar. Ze stopte zodra ze in beha en broekje stond. Hij had net zijn bovenkleding uitgedaan en op bed gelegd, en stond in T-shirt en onderbroek.
‘Brutaal jong. Nou, kijk maar even.’
‘Mag het van een beetje dichterbij zijn?’
Ze liep naar hem toe en stopte vlak voor hem.
‘Wat beweeg je mooi, alles. En alles is mooi. Vooral die bobbel in je broekje.’
‘Zal ik een stap achteruit doen, zodat je beter kan kijken? Of vooruit, zodat we even lekker kunnen omhelzen?’
Hij deed een stap naar voren en omhelsde haar, ze sloeg haar armen om hem heen. Hij streelde over haar rug, ze deed hem precies na. Ook toen hij naar beneden ging, over de achterkant van haar broekje. Ze giechelde even.
‘Blijf maar aan de achterkant.’
‘Goed. Het is toch al een lekker dun broekje.’
‘De jouwe niet.’
Ze ging met haar hand achter in zijn broek, streelde en kneep een beetje.
Hij grinnikte, deed haar even na, maakte zich los, draaide haar om en duwde haar zachtjes weg.
Ze liep terug, ze gingen verder met omkleden.
‘Je weet toch, dat afgewezen vrouwen gevaarlijk kunnen worden?’
‘Poe, dat was je al. En je weet dat het maar tijdelijk is, dat afwijzen.’
‘Ja. Ik vond het leuk. Je was niet gevaarlijk, zo groot was die bobbel in je broek niet.’
‘Nee, ik dacht leuk, mooi. Toen er lekker bij kwam ben ik maar gestopt. En nu op pad.’

Ze hadden een gezellige avond. Op de kamer pakte ze haar pyjama van bed en ging als eerste naar de badkamer. Na zijn omkleedbeurt lag ze al in bed. Hij bleef naast haar staan.
‘Kom je weer even op schoot zitten?’
‘Voor een herhaling?’
‘Wat je wilt, liefje. Het mag iets meer of minder zijn, ik vind alles met je fijn.’
Ze sloeg de dekens open.
‘Je mag vroeg in bed, niet om te slapen, en zeker niet om met me te slapen.’
Hij kwam naast haar liggen, ze sloeg de dekens over hun heen. Ze omhelsden elkaar en kusten.
‘Wat ben je toch een lieve meid.’
‘We hadden toch afgesproken om te scharrelen? Jij bent ook lief, je laat mij meestal de volgorde bepalen.’
‘Ik zei al, ik vind alles fijn. En het gaat heerlijk rustig.’
‘Je zit al aan lekker te denken. Je paal komt naar voren, laat me die even omhoog doen, in die stand zal hij dan wel blijven. En vast nog groter worden.’
Ze deed het heel vlug, door zijn broek heen. Hij zuchtte een keer.
‘Fijn, dank je, hij begon klem te zitten. Ik kreeg geen ruimte, je hield je tegen me aan. Lekker?’
‘Ja, lief en lekker. Jij voelt vast mijn borsten een beetje.’
‘Ja, een beetje, die pyjama’s zijn niet zo dun als je broekje.’
‘Poe, daar ging je ín.’
‘Poe, jij eerst bij mij.’
‘Ja, omdat je onderbroek zo dik was. Stefan, vier knopen.’
Hij maakte vier knopen van haar pyjamajasje los, deed de voorpanden opzij en omhelsde haar weer.
‘Zo beter?’
‘Iets. Zal ik mijn jasje uittrekken?’
‘Nee, zeg, een half blote man in mijn bed.’
‘Jij bent een kwart bloot.’
‘Zo ongeveer. Ik weet nog lang niet alles van je. En andersom, natuurlijk. Je kan pianospelen. Kan je Braille?’
‘Nee. Zou ik je anders iets voor moeten lezen?’
‘Nee, doe maar wat anders met die soepele vingers.’
‘O. Bloot op bloot?’
‘Je hebt er je mond al op gehad.’
‘Ja, ik bedoel niet dat ik bang voor ze ben. Ik wilde je de kans geven om te zeggen, nee, toch nog maar niet.’
‘Lief van je, maar overbodig. Je weet dat we beneden zachtjes tegen elkaar bewegen en dat ik het ook fijn vind. Over kleding strelen vond ik vroeger goed om mee te beginnen, als die jongens te ruw waren konden ze het verder vergeten. We gaan gewoon op volgorde.’
‘Met een heel prettig tempo.’
‘Je bent te langzaam. Pak ze maar.’
‘Nog één vraag. Mag ik ze weer bijna rood laten worden?’
‘Ja, natuurlijk. Kijk af en toe maar voor de zekerheid.’
Hij pakte haar, streelde haar borsten om en om.
‘Ik dacht vroeger al, terwijl het nog geeneens zo lekker was als nu, pianist en mondartiest, zo heb ik er tenminste wat aan, dan loop ik er niet voor niets mee te sjouwen.’
‘Sjouwen? Of showen?’
‘O, wat een fijne opmerking. Allebei. Maar bij sporten moet ik een sportbeha aan, anders schudt het teveel. Bij gewoon lopen gaat het, maar het is wel een beetje sjouwen. Nou, het showen maakt het goed. Dat vind ik leuk.’
‘Je doet het ook leuk. Niet te overdreven, niet zoals die grieten bij een modeshow.’
‘Ga je daar wel eens heen?’
‘Nee, dat zie ik af en toe op TV. Dit is fijner.’
‘Je voelt wel lekker, maar je ziet niets. Ik wil ook zien hoe je me streelt.’
Hij liet haar los, sloeg de dekens een eind terug en pakte een borst vol beet.
‘Je hebt gelijk, het is ook mooi om te zien. Liefje, het is geweldig fijn, dat ik je zo mag pakken.’
‘Wat?’
‘Een grote, heerlijk aanvoelende blote borst van je. Je vanmiddag tijdens het omkleden even vasthouden was ook fijn. Zo gezellig, lief en rustig scharrelen.’
‘Ja. Kusje? Nee, op mijn borsten.’
‘Even martelen. Weer zo lekker? Ook weer je tepels kussen en likken?’
‘Doe er maar mee wat je wilt. Ik vind alles met jou ook fijn.’
Hij streelde en kuste haar borsten om en om. Tot ze hem voorzichtig aan zijn haren omhoogtrok.
‘Ze worden misschien niet rood, maar ze lopen wel warm. Lekker, hè?’
‘Erg lekker. Maar je moet beneden niet zo duwen. Anders wordt het me daar te warm of zo.’
‘Goed. Zullen we er even uit om wat te drinken?’
‘Ja, prima, even pauze.’
‘Gedeeltelijk, denk ik.’
Ze maakte de laatste knopen van haar pyjamajasje los en liet het tijdens het opstaan op bed vallen. Hij was naar het barretje gelopen, kwam terug met een fles wijn en twee glazen, en schrok toen hij haar zag.
‘Meid, half bloot.’
‘Waarom niet? Je hebt ze al helemaal gezien en zelfs beetgehad. Het kan toch wel? Of krijg je dan geen wijn naar binnen?’
‘Wel naar binnen, maar ik zal er nog minder van proeven dan normaal.’
‘Je moet thuis maar goedkope wijn kopen, voor dit soort gelegenheden.’
‘Niet alleen voor in het buitenland?’
‘Nee, hoor, ik heb steeds alles bij me.’
‘Ja, ik ook. Ik heb niet zo’n last van schudden, ik rol het op.’
‘Nee, je vouwt het op, zoals een blaasbalg. Mooi gezicht trouwens, dat eh opblazen.’
‘Wat?’
Ze giechelde.
‘Een erectie zien ontstaan. Beter?’
‘Je mag er over praten hoe je wilt, hoor.’
‘Ik vind het vast geweldig mooi om te zien als je een stijve krijgt. Nou, voorlopig in je broek, zoals nu. Zeg, ik bespeur een ongelijkheid. Doe je jasje uit, voor je gaat zitten.’
‘Ja, allebei half bloot. Straks zo in bed verder?’
‘Niet verder, meer van hetzelfde. Alleen voel je dan mijn borsten tegen je aan, als je ze niet beet hebt.’
‘Dat hoeft niet steeds, alleen knuffelen is ook fijn.’
‘Je scharrelt fijn, afwisselend.’
‘Net pianospelen, ook afwisselend, soms even pauze.’
‘Maar dat is van tevoren bepaald, dit regelen we zelf.’
‘Ja. Ga je mee naar bed?’
Ze zette haar glas weg en ging in bed liggen. Hij volgde haar, omhelsde haar en bewoog zijn borst uitgebreid tegen de hare.
‘Heerlijk, zo voel ik ze goed. Zelfs je tepels een beetje. Fijn?’
‘Ja, je haren kriebelen mijn tepels een beetje. Daar worden ze wat groter van.’
‘Toch blijven ze voor mijn gevoel zacht. Je borsten ook, ze veren lekker.’
‘Hoe is het jouw veertje?’
‘Hè? O, beetje stijf, niet helemaal.’
‘Stefan, mag ik kijken?’
Hij liet haar los.
‘Je wilt bij mij langzaam doen, hè?’
‘Ja, ik zei toch al, ik vind zo’n eh erectie overweldigend. Maar je blijft zo rustgevend. Ik wil nu wel kijken.’
‘Hoe kunnen we het voor jou zo rustig mogelijk doen?’
‘Ga maar op je rug liggen, handen onder je hoofd. Ik doe zelf je broek naar beneden, langzaam. Doe het eerste stuk je achterwerk maar omhoog, daarna alleen je benen krom. Nou, je weet wel hoe een broek uit moet.’
‘Ja, die van meisjes ook. Langzaam is dan ook het mooiste.’
‘Ja, ik weet onderhand wel dat ik niet met een amateur te doen heb. Liggen.’
Hij ging liggen en ze trok zijn broek naar beneden tot ze alles zag.
‘Je bloost, liefje.’
‘Ja, ik voel het.’
Na nog even gekeken te hebben trok ze de broek helemaal uit en gooide hem op de grond naast het bed.
‘Met een broek op je hielen, of knieën, is geen gezicht. Helemaal bloot wel, puur natuur.’
Hij zei niets, glimlachte naar haar als ze even naar zijn gezicht keek. Dan glimlachte ze terug en keek weer verder.
‘Helemaal stijf, Stefan?’
‘Ja. Wilde je meer?’
‘Nee, ruim voldoende. Kan je minder, hem laten krimpen?’
‘Nee, grapjas, nu natuurlijk niet.’
‘Nou, dat zie ik een andere keer misschien wel. Kom nu maar tegen me aan, onder de dekens.’
Hij rolde tegen haar aan en trok de dekens goed. Ze omhelsden weer. Hij zei expres niets, wachtte tot zij begon.
‘Oef.’
‘Waar dacht je aan, toen je bloosde?’
‘Ik heb ook nog nooit zolang, goed en van dichtbij kunnen kijken. Ik dacht net zoiets als jij laatst, hoe zou het binnenin voelen. Je dacht zelfs, hoe zou een meisje het vinden. Ik snap je wel, hoe kan zo’n grote in zo’n kleine eh help me eens aan een goed woord.’
‘Gleuf?’
‘Mooi. Hoe heet de omgeving?’
‘Doos?’
‘Ook mooi.’
‘Heb je een mooie doos?’
‘Hè, daar zijn we nog niet aan toe.’
‘Ik vroeg alleen maar even.’
‘Vind je het fijn om over te praten?’
‘Met jou wel. Met jou in mijn armen. Jij halfbloot, ik helemaal. Heerlijk intiem. Mag ik verder?’
‘Wil je niet eerst horen wat ik er verder van vond?’
‘Dat kan daarna ook. Als je het vergeten bent, hij loopt niet weg.’
‘Goed. Niet te ruig.’
‘Nee, natuurlijk niet, voor mooi spul moet je toch mooie woorden gebruiken? Bobbel voor wat je in een broekje ziet. Dat komt door een doos. En door de haren erop. Heb je die of scheer je je?’
‘Ik knip wat, af en toe, om ze niet te lang te laten worden.‘
‘Sommige jongens vinden bloot fijner om te likken, mij maakt het niet uit.’
‘Stefan!’
‘Heb je daar principiële bezwaren tegen? Dan sla ik dat te zijner tijd over.’
‘Nee. Maar niet zo ver vooruit denken.’
‘Goed, laatste vraag daarover. Je bent nu toch zo openhartig. Je hebt vast, net als ik, plaatjes van blote meiden gezien. Ben je tevreden over je gleuf?’
‘Ja.’
‘Dan ik vast ook. Dank je. Nu jij weer.’
‘Ik ben tevreden over je erectie. Ik vind hem, denk ik, net zo mooi als jij mijn borsten. Daar kan je lang naar kijken. Stefan, jongens voelen zich vast trots, als ze bloot voor een meisje staan, met hun paal omhoog.’
‘Ja, onwillekeurig. Je moet het doen met wat je gekregen hebt.’
‘Zullen we welterusten kussen? En wil je dan voor me naast bed gaan staan?’
Hij begon met kussen, streelde ook haar borsten nog even, tot ze hem wegduwde. Hij stapte uit bed en draaide zich naar haar toe. Ze bloosde weer even.
‘Ik denk, onwillekeurig, zo meteen roept hij, aanvallen, en overweldigt me. Daarom ben ik zo voorzichtig. Al zal jij dat nooit doen.’
‘Nee, ik kan niet iets tegen de zin van een meisje doen. Ik geef je toch steeds de gelegenheid om te stoppen?’
‘Ja, dat weet ik.’
Ze stak langzaam haar hand uit en nam zijn ballen in haar hand.
‘Oeps, hij ging wat omhoog.’
‘Dan moet hij iets gezakt zijn. Met me zo beetpakken wordt het echt geen meter, hoe je me daar ook streelt. Ja, heerlijk. Je speelt kennelijk geen piano, maar je hebt heerlijke handjes. Stop maar.’
‘Neem je pyjama mee en trek hem bij je eigen bed aan, dan kan ik zien hoe het bij jou schudt.’
Hij pakte zijn pyjama van de grond, liep naar zijn bed en trok hem daar aan.
‘Dat is niks, hè? Maar goed dat er ook een opbergstand bij hoort.’
‘We praten daar misschien nog eens over. Nu, welterusten, liefje.’
‘Welterusten, liefje.’

Ze hadden een hele fijne dag, zagen een hoop, aten veel lekkers en waren na het vuurwerk niet te laat terug op de hotelkamer. Hij ging het eerst naar de badkamer. Voor de deur stopte hij even.
‘Kom je zo meteen bij mij in bed?’
‘Het maakt eigenlijk niet uit, welk bed, maar ik snap dat je me graag wat verder ziet lopen.’
‘Ja, slim van je. Half bloot?’
‘Allebei boven bloot.’
‘Ja, ja, ik dacht niet aan beneden.’
Ze scharrelden hetzelfde als de avond ervoor, maar ze vroeg niet om bij hem te mogen kijken. Net toen hij voor wilde stellen om te gaan slapen voelde hij haar hand over zijn buik naar beneden gaan, zijn broek in. Ze ging langs een zijkant een stuk naar beneden, in het midden omhoog en pakte zijn ballen voorzichtig vast.
‘Je weet goed de weg.’
‘Je hebt ze op de normale plaats. Jij verwent mijn bollen, ik je ballen, hè?’
‘Heerlijk, liefje. Je nam wel een omweg.’
‘Heb je geen geduld?’
‘Genoeg. Ik vind het alleen leuk af en toe wat te vragen. Zoals of je haren op je doos hebt.’
‘Je hebt hier aardig wat haar.’
‘Dat had je best van tevoren mogen vragen.’
‘Soms vraag ik, soms doe ik.’
‘Doe of vraag maar waar je zin in hebt. We hebben alleen een afspraak over het eind, niet over de route of de tijd.’
‘Goed. Ik neem zo meteen de directe route terug.’
‘Sneltrein of stoptrein?’
‘Weer mooi gezegd. De stoptrein.’
Hij hoorde dat ze haar adem inhield en voelde haar hand naar boven gaan. Ze pakte hem rondom vast en ging langzaam naar boven tot er niets meer was om vast te houden. Ze liet haar hand op zijn buik liggen en ademde uit.
‘Halte. Even denken over doorrijden of omdraaien.’
‘Liefje, je hebt me over mijn broek al uitvoerig beetgehad. En stevig. Waarom doe je dat nu ook niet? Hij is bloot, maar hij bijt niet.’
‘Spuugt?’
‘Ik waarschuw je op tijd. En zo erg is dat toch ook niet? Simone, ik snap je niet, ik ben toch niet je eerste scharrel?’
‘Op een bepaalde manier wel.’
‘Kan je dat een beetje uitleggen?’
‘Ja, ik denk het wel. Als ik nu terugkijk, stelde het scharrelen niet zo veel voor. Eigenlijk was het alleen een beetje met vlees spelen. Ja, grinnik maar. Ik was gek op mijn verkeringen, erg verliefd, tot het plotseling instortte, als er niets meer te praten viel. Ik houd niet van voetbal, anders was alles vast anders gelopen. Maar met die verkeringen voelde ik niet wat ik nu voel. Lichamelijk deed het me niet veel. Nu wel, ik denk, omdat we geestelijk ook een goed contact hebben. Ik besef nu, dat die jongens teveel aan zichzelf dachten. Als ik ze een blote borst liet zien, keken ze even, zeiden mooi groot of zo en vielen aan, deden wat zíj lekker vonden. Pas na afloop vroegen ze of ík het lekker vond. Altijd wel een beetje. Ik dacht dat dat normaal was. Ja, ik ben vroeger wel klaargekomen, maar dat is maar even. Ze voelden er waarschijnlijk niets bij, deden het, denk ik, alleen omdat ik ze had laten komen. Wat jij met me doet, wat wij met elkaar doen, aan elkaar denken en zo, dan gaat het pas zoals het hoort, zoals het kan. Daarom is het een beetje nieuw voor me.’
Hij tilde zijn hoofd van haar schouder en keek haar aan. Hij had tranen in zijn ogen.
‘Liefje, wat jammer, dat het niet zo fijn gegaan is. Je heb je het schitterend uitgelegd, ook van nu. Wat kan je alles steeds goed onder woorden brengen. Maar ja, zo gaat het vaak. Tot, de één vroeger, de ander later, er achterkomt hoe het moet. Zo ging het met mij ook. Ik wist het bij mijn verkeringen. Maar die wisten het niet. En ik zag op een gegeven moment in dat, hoe ik mijn best ook deed, ze niet genoeg voor mij voelden om erachter te komen. Daarom ben ik gestopt. Het praten ging wel.’
‘Tja.’
‘Het praten ging bij ons, vanaf het begin, geweldig. En dat blijft ook zo.’
‘Hoe weet je dat zo zeker?’
‘Omdat we op gelijke voet staan. Ik kon kennelijk iets beter studeren dan jij, al heb ik ook alles op het nippertje gehaald. Maar jij bent van betere komaf, je hebt van thuis meer mee gekregen dan je zelf weet.’
‘Hoe kom je daarbij?’
‘Ik hoorde en merkte het direct. Ook weer bij onze bezichtiging vandaag. Ten eerste, je weet overal aardig wat van. Ten tweede, nog belangrijker, je kon vroeger misschien niet goed leren, je hebt, inmiddels, nu, een heel goed analytisch denkvermogen. Oftewel, je kan vreselijk goed dingen op een rijtje zetten, oorzaken en gevolgen bedenken en zo. Zodoende gaan we gelijk op.’
‘Tja.’
‘Niet mee eens?’
‘Is dat aan mij om te beoordelen?’
‘Zie je hoe goed je analyseert? Meid, de helft van mijn studenten is stommer dan jij. Ik geef je nog wat om te analyseren, om je het zelf te laten beoordelen. Heb je ooit één seconde gedacht dat je met een doctor praatte?’
‘Ja.’
‘O?’
‘Één keer.’
‘Je maakt het weer eens spannend.’
‘Toen je het vertelde. Misschien zelfs twee seconden, maar meer niet.’
‘Waarmee ik mijn stelling bewezen acht, zoals dat heet.’
‘Ja, Stefan.’
Hij grinnikte.
‘Wat geweldig weer, hè?’
‘Ja, dokter.’
‘Houd op, pestkop. Weet je wat je zou moeten doen? Je zou moeten gaan studeren. Geen geneeskunde, niet voor dokter. Daarvoor moet je teveel uit je hoofd leren. Maar wat ze in Nederland gezondheidskunde noemen, er zitten meerdere richtingen in. Vraag maar eens, er is een bureau opleidingen.’
‘Nee, ik ben uitgestudeerd. Ik wil een beetje werken, huisje, boompje, kindertjes.‘
‘Jammer voor de universiteit. Als je je ooit gaat vervelen moet je er aan denken. Je hoeft geen hele opleiding te volgen, een paar leuke vakken kan ook. Goed, waar waren we gebleven?’
‘Vlak boven je erectie.’
Ze schoten allebei in de lach. Hij kuste haar even, keek haar toen aan.
‘Pak je me nu, lieve slimmerd?’
‘Ja, slimme lieverd.’
Deze keer hield hij zijn adem even in, toen hij haar hand langs zijn erectie voelde gaan en ze hem onderaan stevig omklemde.
‘Oei, heerlijk.’
‘Stefan, ik vind het geen scharrelen meer, maar vrijen.’
‘Ja, dat is beter. Dat was het eigenlijk steeds.’
‘Ja. Vroeger eh begon ik gelijk te sjorren. Nu heb ik geen haast, het is heerlijk om je zo, rustig, vast te houden. Ik voel je hartslag. Mooi, als die te snel wordt, of je ademhaling, of natuurlijk als je stop zegt, want ik voel niet alles, dan stop ik.’
‘Stop eens met college geven, vrij met me.’
‘Zo? ‘
Ze bewoog haar hand even snel op en neer.
‘Oei. Nee, je weet wel beter.’
‘Ja.’
Ze streelde hem heel lief en voorzichtig. Ze stopte net voor hij het wilde doen.
‘Je was me vijf seconden vóór. Wat knap van je.’
‘Fijn. Geweldig, hè?’
‘Liefje, abnormaal geweldig. Ik heb er geen woorden voor.’
‘Ik vond het fijn om te doen, en je zien en voelen genieten. En zo lang. Laten we nog even stil blijven liggen en nagenieten.’

Ze werden de volgende morgen in elkaars armen wakker. Ze grinnikten naar elkaar.
‘We praten, vrijen en slapen fijn met elkaar.’
‘Ja, lieverd. Oei, ik voel, dat je terug begint te denken aan gisteravond.’
‘Ja. ‘
‘Je zou nog een keer wat vertellen over groter worden.’
‘Het is een prettig gevoel. Van kleiner worden voel ik niets. Verkeerd gestreeld worden kan pijnlijk zijn. Als het een beetje achteloos gedaan wordt, zoals vroeger, is het lekker. Zoals jij het deed, onbeschrijfelijk.’
‘Het was heerlijk om je vast te houden. Ik wil dit graag vaker doen, maar nu ik dit meegemaakt heb kan ik er geen haastwerk van maken. We moeten er ruim de tijd voor nemen.’
‘Ja, zeker weten. Helaas hebben we die vandaag niet. Bovendien zijn we, als we thuis zijn, te verreisd. Kom, aankleden en inpakken.’

Halverwege de week na hun terugkomst uit Londen ging ze na het eten op zijn schoot zitten.
‘We hebben elkaar niet al te veel gezien sinds we terug zijn, van meer dan een welterustenkusje is het niet gekomen. Je hebt toch geen spijt van wat er in Londen gebeurd is?’
‘Nee, maar het ging daar wat snel. Ik wilde je weer de kans geven om wat na te denken.’
‘En zelf onthouding plegen van mijn lekkers?’
‘Ja. Dat heb ik er voor over.’
‘Ik heb me genoeg onthouden.’
Ze maakte vijf knopen van haar bloes los en trok zijn hoofd tegen haar blote borsten.
‘Duidelijk? O, Stefan, kus ze, streel me.’
Meer aansporing had hij niet nodig. Hij wisselde haar borsten ook af met haar mond. Na een lange tijd ging hij achteruit zitten.
‘Het spijt me als je wachten vervelend vond. Maar ik kan niet anders. Iets houdt me tegen om je te grijpen zodra ik je zie.’
‘Tja, dat is wat meisjes een nadeel van de beschaving vinden. Ze stellen zich voor dat in de oertijd meisjes nooit wat hoefden vragen, omdat ze om de havenklap door jan en alleman gegrepen werden. Als ze geen zin hadden konden ze proberen te weigeren. Een beproefde noodmaatregel is hard in de ballen van een man knijpen. En als de weigering niet lukte, ach, alles went. En een beetje teveel is beter dan te weinig.’
‘Volgens mij zit je meisjesgeheimen te verraden.’
‘Ééntje maar. In eigen belang. Je gaat er vast goed mee om.’
‘Minder slecht met jou om, denk ik. Ik had geen idee, liefje.’
‘We vinden alles tot nu toch allebei even fijn?’
‘Je zegt het, en het lijkt zo. Maar ik heb toch een beetje moeite om dat te begrijpen. Ook omdat je soms even aarzelt, dan denk ik daaraan. Stom genoeg, als je spontaan wat doet niet, dan heb ik ook geen tijd om te denken. En dat combineer ik later dan ook niet.’
‘Tja, dat is dan een beetje beschaving van mijn kant. Of ook oerinstinct, pas op, er komen kinderen van. Al is daar nu genoeg tegen te doen. O, Stefan, ik wil niets gebruiken, ik wil maagd blijven.’
‘Dat blijf je.’
‘Als we meer voor elkaar gevoeld hadden dan we op onze rare manier doen, we meer gedaan hadden, alles, en het zou uitgeraakt zijn, zou ik het later vast fijn gevonden hebben om te denken, het is wel uitgeraakt, maar ik vind het niet erg dat hij me ontmaagd heeft, hij was toen ontzettend lief. Hoe ouder een meisje wordt, hoe kleiner de kans wordt dat ze een maagd vindt. Een niet-maagd heeft niets te klagen. En een maagd kan dan wel lief zijn, maar ik moet nog zien of hij zo goed kan vrijen als jij. Je lijkt me redelijk uniek. Al kom ik er nooit achter hoe dat laatste stukje met je zal zijn. O, ik gooi alles door elkaar.’
‘Dank je wel, liefje. Ik weet dat meisjes zo ongeveer over hun ontmaagding willen denken. Helaas gaan de meesten toch vroegtijdig voor de bijl, en houden ze spijt.’
‘Voor de bijl? Om de erectie, bedoel je.’
‘Nou. De erectie erin, bedoel je.’
‘Ja, maar ik ga me met armen en benen helemaal om hem heen klemmen en eh mijn gleuf om zijn erectie heen. En als hij niet lekker beweegt doe ik het zelf wel.’
Hij grinnikte.
‘Dat kan ik me wel voorstellen van je. Als je iets wilt gá je er ook voor.’
‘Zo’n inleiding kan ik wel gebruiken.’
Ze stond op en ging voor hem staan.
‘Ik wil dat je helemaal bloot gaat zitten.’
‘Dan gaan we daar voor.’
Hij stond op, trok al zijn kledingstukken uit, schoof alles op een hoop en ging weer zitten. Ze bekeek hem even.
‘Ik houd mijn broek aan.’
Ze trok haar bloes en rok uit en gooide die op zijn kleren.
‘Kijk maar even naar mijn bobbel. Oei, snelgroei bij je.’
‘Ja, door je mooie figuur, met alles erop en eraan, voor zover niet ingepakt.’
Ze kwam op zijn schoot zitten, wijdbeens, dicht tegen hem aan.
‘Lekker bloot tegen bijna bloot, hè? Voortaan niet zo lang meer wachten, soms eventjes is prima.’
‘Doe ik, heerlijk warm stuk.’
‘Houd me lekker tegen je aan, ik wil alleen een beetje ruimte om met je te spelen.’
Ze ging met een hand tussen hen in en begon met strelen.
‘Heerlijk, liefje.’
‘Groot, liefje. Ook kussen.’
Ze vrijden een uur.
‘Je kan het lang volhouden.’
‘Je pauzeert steeds op tijd.’
‘Nu grote pauze. Wat drinken. Ik haal het wel.’
Ze kwam met twee drankjes weer op zijn schoot zitten.
‘Alsjeblieft. Ruststand?’
‘Ja, maar nu je er naar vraagt natuurlijk niet meer.’
‘Ik zie het. Nog meer van hetzelfde?’
Hij nam een paar slokken, gebaarde dat ze dat ook moest doen, pakte haar drankje en zette het met het zijne naast zich op het tafeltje.
‘Mag je broekje uit?’
‘Nee.’
‘Mag ik je erin strelen?’
‘Nee.’
‘Mag ik je eroverheen strelen?’
‘Nee.’
‘Helemaal niets daar?’
‘Niet zo, ik wil de eerste keer niet wijdbeenszittend gepakt worden.’
‘O. Kom dan dwars op mijn schoot zitten, met je benen over de leuning. Je kan dan je benen tegen elkaar houden. Dan even kussen. Daarna zien we wel.’
‘Zou je het erg vinden om je onderbroek aan te trekken? Even je moois uit zicht?’
‘Nee hoor. Je zegt maar hoe je ervoor wilt gaan.’
‘Je denkt vast, als ze maar gaat.’
‘Nee. Ik wil natuurlijk ook aan je zitten, maar alleen als je het prettig vindt.’
Ze stonden op, hij zocht zijn onderbroek op in het stapeltje kleren, trok hem aan en ging weer zitten.
‘Kom maar lekker lui liggen.’
Dat deed ze. Hij begon haar borsten te strelen.
‘We zouden kussen.’
‘Ik ga ook even ergens voor. Je zal er vast geen bezwaar tegen hebben. En het kan tegelijk.’
Dat deed hij. Ze kreunde even, legde één hand op die van hem op haar borst en de andere achterop zijn hoofd. Na een volgend kreuntje van haar stopte hij.
‘Wat is er, liefje?’
‘Je had gelijk, ze kwamen te kort. Ik word er helemaal warm van.’
‘Mag ik halverwege de temperatuur voelen?’
‘Nee.’
‘Liefje, ik weet hoe meisjes gebouwd zijn. Mag je broekje een beetje naar beneden? Zover dat ik je krullenbol kan strelen?’
‘Doe maar.’
Met één hand deed hij haar broekje wat naar beneden en streelde haar krullenbol.
‘Fijn, liefje?’
‘Niet zo, hè? Nou, omdat je zo lief en voorzichtig blijft, doe mijn broek naar omhoog.’
‘Omhoog?’
‘Ja.’
Hij deed het.
‘Heb je jezelf in de hand?’
‘Ja, liefje. We doen rustig aan.’
‘Neem me dan maar in je hand, over mijn broek.’
Hij streelde haar broek, maar erg laag kon hij niet, tot ze langzaam haar benen iets van elkaar deed. Hij bleef haar hele broek strelen, steeds voor zover hij erbij kon. Zodra ze haar benen zo ver uit elkaar gedaan had dat hij zijn hand op haar doos kon houden, hield hij zijn hand stil.
‘Ik heb je nu in de hand. Heel fijn, liefje.’
‘Je doet het heel fijn. Streel maar een beetje.’
Hij wisselde zachtjes strelen af met wat steviger.
‘Stefan, valt dat nog onder strelen?’
‘Nou, nee, het is al een beetje je doos grijpen, door je broek. Ik doe het maar, je vindt het best lekker. En dan hoef je er niet om te vragen. ’
‘Je gaat toch niet, nu je dat weet, alles ongevraagd doen?’
‘Nee, liefje. En zo gauw ik merk dat je niet wilt, stop ik. Ik heb geen zin om in mijn ballen geknepen te worden.’
‘Ik zou het niet fijn vinden om dat bij jou te moeten doen.’
‘Dat zal niet nodig zijn. En als ik even net iets verder ga dan je wilt is dat toch ook niet erg, bangerd? Maagd blijf je toch.’
‘Wat zou je, net iets verder, willen doen?’
‘Voor vandaag, als laatste, even in je broek je doos in mijn hand houden. Ik zal niet met mijn vingers aan je gleuf komen. En alleen zachtjes strelen, niet grijpen.’
‘Vlug, voor ik me bedenk.’
Hij ging toch niet al te snel over haar broek tot net daarboven, daarna in haar broek naar beneden, tot hij haar vasthad.
‘Heerlijk, meisje. Zo fijn, dat je zo bij me ligt.’
Hij kuste haar. Hij voelde haar hand op die van hem in haar broek komen. Ze bewoog zijn hand zachtjes, tot ze zijn hand uit haar broek trok. Ze zuchtte en stond op.
‘Je blijft lang rustgevend.’
Hij grinnikte.
‘Ik zal waarschijnlijk een beetje onrustig slapen.’
Hij stond ook op, kuste haar zonder haar te omhelzen, zei welterusten, pakte zijn kleren en verdween in zijn slaapkamer. Ze pakte haar kleren, deed het licht uit en ging haar slaapkamer in.

Ruim een week liet hij, zonder er iets over te zeggen, haar bepalen hoe ze wilde vrijen. Meestal streelde ze hem een tijdje, hij haar boven, wat minder vaak in haar broek, steeds heel voorzichtig.
Zaterdagavond liep ze in haar badjas van de badkamer naar haar slaapkamer. Hij zat in de woonkamer te lezen en keek op.
‘Simone?’
Ze stopte, keek hem aan.
‘Ik weet dat je niets onder je badjas aan hebt. Mag ik kijken?’
Ze aarzelde even, voor ze voor zijn stoel kwam staan. Hij maakte langzaam de stoffen band om haar middel los en sloeg de badjas open. Hij keek.
‘Prachtig. Kom je dwars op mijn schoot liggen?’
Ze deed de voorpanden van de badjas over elkaar.
‘Zo. Als jij in je onderbroek gaat zitten.’
Hij kleedde zich, op zijn onderbroek na, snel uit. Ze kwam liggen, hij omhelsde haar. Ze kusten een tijd.
‘Even genoeg gekust. Kijk maar.’
Hij deed langzaam de badjas bovenaan open en kuste even haar borsten.
‘Stefan, weet je nog, de eerste keer dat ik je over je onderbroek pakte?’
‘Ja. Niet erg voorzichtig.’
‘Kijk naar me. En pak me dan, niet erg voorzichtig, maar niet naar binnen.’
Hij kuste haar kort, deed haar badjas helemaal open en keek.
‘Prachtig, meisje.’
Hij pakte een been van haar in de knieholte en legde haar been iets opzij van haar andere been. Hij keek naar haar terwijl hij zijn hand langzaam over haar been naar boven liet gaan tot hij haar doos stevig vastgreep.
‘Ik denk, dat we weer allebei evenveel genieten als wanneer jij me vast hebt.’
Ze knikte, keek hem dromerig aan. Hij begon haar te bevoelen, eerst met zijn hele hand, toen haar gleuf met een vinger, tot ze kreunde.
‘Gaat het, liefje?’
‘Het gaat geweldig. Man, wat doe je dat lekker. Kijk nu wat je met je vinger doet.’
Hij keek.
‘Je hebt een prachtige venusheuvel en doos, en een schitterende gleuf. Heerlijk, om zo je lekkers helemaal te voelen.’
‘Ga door. Houd me vast.’
Ze draaide zich naar hem toe, deed zijn onderbroek naar beneden, pakte zijn erectie onderaan vast en nam de rest in haar mond. Ze streelde hem met haar mond en tong. Binnen een minuut liet hij haar doos los, pakte haar hoofd, legde het op zijn schouder en omhelsde haar.
‘Even afkoelen, meid.’
‘Ja, allebei.’
Na even grinnikte ze.
‘Had je niet verwacht, hè?’
‘Totaal niet. Ik dacht dat ik je aardig bezig hield.’
‘Te aardig. Nog een paar keer zo, dan moet je me vingeren.’
‘Wat? Moet?’
‘Ja. Ik wil het niet nog veel langer tegenhouden, dat is nergens goed voor. Dan wil ik dat je mijn doos nog beter vastpakt, streelt, masseert, en nog lekkerder aan mijn gleuf voelt, en erin, me vingert en me klaar laat komen. Lekker trouwens, om er nu over te praten.’
‘Heel fijn. Nou, met dat moeten zit ik natuurlijk niet. Je gaat er ineens geweldig voor.’
‘Te snel?’
‘Nee, heel fijn zo. Maar laten we ons niet haasten. Het is al fijn om je helemaal bloot op schoot te hebben. Trek je die badjas even uit?’
Ze stond op, deed de badjas uit en kroop weer op zijn schoot.
‘Leg je hand op mijn doos, niet strelen, of zachtjes, dan red ik het wel.’
‘Ik redde het daarnet bijna niet. Het begon al toen ik aan je gleuf zat, oh, wat lekker. Nee, nu doe ik het niet. Het eind was heerlijk. Maar onverwacht. Ik moest jammer genoeg gauw stoppen.’
‘Ja, ik had amper de smaak te pakken.’
‘Je zat toch niet te proeven?’
‘Nee, te genieten, met mijn mond vol. Mmmm.’
‘Ik wreek me misschien nog wel eens. Liefje, als ik je eh vinger red ik het vast niet. Ik weet zo gauw niet meer hoe ik dat vroeger oploste. Ik dacht toen van tevoren nergens over na. Tja, mijn eh spul kwam op de gekste plaatsen terecht, behalve daar waar het voor ontworpen is.’
‘Ook in mondjes?’
‘Heel soms. Zou je dat durven? Willen?’
‘Ik denk het wel. Ik heb het nog nooit gedaan, zelden een erectie in mijn mond gehad. Het ging nu vanzelf. Zo van, niks beneden erin, dan in mijn mond, voor zover dat gaat, die grote paal.’
‘Meid toch. Ik denk dat je in de oertijd niet gewacht had, zelf gegrepen had als je zin had.’
‘Misschien wel. Ik ga met jou niet meer denken, ik weet wat er in zijn broek zit, ik moet hem maar een beetje uit zijn tent lokken. Mag best, hè? We zouden scharrelen, dan mag alles gelijk op gaan.’
‘Ja, dat mag natuurlijk.’
‘Dan moeten we van tevoren eens bedenken waar jouw spul, sperma heet dat, deftige heer, terecht moet komen. Dan kunnen we daarna ongestoord met mijn spullen spelen. Weet je nog precies hoe het moet?’
‘Ik denk het wel. Maar voor de zekerheid wil ik daarvóór van dichtbij kijken hoe het in elkaar zit.’
‘Niet in een stoel. Ik ga dan wel op bed liggen, met mijn benen wijd. Dan steek je je neus er maar tussen. Meer niet.’
‘Nee meid, wees maar niet bang. Ik houd mijn onderbroek dan wel aan.’
‘Ja, goed idee. Eh, over dat wreken. Wat ga je doen?’
‘Niks met mijn neus. Ik denk, je kussen, likken. Je hebt daar geen principiële bezwaren tegen, zei je.’
‘Nee. Maar wat dat betreft niet veel meegemaakt. Ze maakten nooit zoveel werk van me. Als ze wisten dat ze niet naar binnen mochten vonden ze het eigenlijk genoeg om een beetje aan me te zitten en als ik ze klaar liet komen.’
‘Je hebt wat gemist.’
‘Geef me het dan maar. Jij moet doorvóór dan ook op bed gaan liggen. Ik trek dan, als je met je paal omhoog ligt, ook een broek aan. Jij moet niet wijdbeens liggen, ik kom wijdbeens op je bovenbenen zitten. Dan je paal en ons verwennen. Misschien neem ik weer een hapje. En dan kan je je sperma op je buik spuiten.’
‘Dat klinkt geweldig. Weet je nog precies hoe het moet?’
‘Vast beter. Ik voel je beter aan en vast beter aan je dan ooit.’
‘Je voorproefje was heerlijk.’
‘Ik laat me nu niet uitlokken. Ik vind het toch raar van mezelf, dat ik je ineens beetgreep en hapte.’
‘Oerinstinct.’
‘Ja, vast. Dat kon toen ook. Daar veroorzaakt sperma geen kindertjes.’
‘Je hebt een wilde bui.’
‘Jij praat er ook niet naar om me af te koelen. Maar het ergste wilde is er wel af. Zullen we voorlopig, als we ’s avonds allebei thuis zijn, na het douchen er zo bij gaan zitten? En lekker vrijen?’
‘Heb je nog avonddienst van de week? Ik heb niets bijzonders.’
‘Op je werk bedoel je.’
Ze kneep even in zijn onderbroek.
‘Hier wel. Woensdag en donderdag.’
‘Tja, dan zien we elkaar weer eens twee dagen niet, maar dat was tot nu toe ook geen probleem.’
‘We krijgen geen grote problemen. Jij nu misschien even een beetje.’
Ze draaide zich weer iets naar hem toe, beet door zijn onderbroek een paar keer in zijn erectie, sprong op, pakte haar badjas en verdween in haar slaapkamer.
Hij bleef even zitten om na te genieten, voor hij het licht uitdeed en ook naar bed ging.

Behalve woensdag en donderdag kwam ze iedere avond, bloot, bij hem, in onderbroek, op schoot zitten. Ze kusten, hij ook haar borsten, hij streelde haar overal. Zij trok af en toe zijn onderbroek naar beneden om hem te strelen.

Zaterdagmorgen stond ze, in onderbroek, voor zijn neus toen hij in onderbroek zijn slaapkamer uit kwam. Ze duwde hem met twee vingers op zijn borst langzaam terug, tot hij achterover op zijn bed viel. Ze trok hem zijn onderbroek uit en keek.
‘Je was vast ergens anders over aan het denken dan aan vrijen. Leuk, groei maar door.’
‘Niet te remmen, blootborstje.’
Ze liet zich op haar knieën voor het bed zakken, nam hem even in haar mond en stond weer op.
‘Zo, dat ging even nóg sneller. In het begin ging hij bijna helemaal in mijn mond. Leuk.’
‘Ik ben bang dat ik meer van je verwennerijen niet lang vol ga houden.’
‘O? Ik heb het expres niet van tevoren aangekondigd, ik dacht, dan is hij al halverwege vóór ik hem aanraak.’
‘Dat ben ik steeds al, als ik je borsten zie.’
‘Dat kan ik me indenken. Zoals ik al, als ik aan je broek denk. Maar het is goed op te lossen, Stefan.’
‘Hoe dan?’
‘Vroeger was er nooit veel tijd. Nu wel, heerlijk. Laat je zo meteen maar gaan, het geeft niet als je heel snel  komt. Dan pauzeren we, en doen het nog een keer. Zal je zien hoe lang je het dan uithoudt.’
‘Oh, fijn. Ja, tijd genoeg. Maar ik weet niet hoeveel tijd ertussen gaat zitten.’
‘Dat geeft niet, we maken er een prettige pauze van. Ik ga niet vóór je zitten, kom, schiet op, wordt nu eindelijk stijf, slappe eh lantarenpaal. Streel mij dan intussen maar, niet teveel.’
Hij grinnikte, zij glimlachte.
‘Heerlijk, zo.’
‘En lekker, zo. Schuif nu maar richting hoofdeinde van het bed.’
Hij deed het, ze kwam op zijn bovenbenen zitten. Ze keek eerst op, naar zijn gezicht, toen naar beneden.
‘Ik heb het nooit gedaan, ik ga het ook met jou niet doen, dat snap je wel, maar ik kan me iets fijns indenken. Zo, zonder broek, zitten, dan je erectie pakken, even mikken en me langzaam op je laten zakken.’
‘Dat zou van deze kant een mooi gezicht zijn, en vast een heerlijk gevoel. En fijn, als je dat zou willen doen.’
‘Als je genoeg van elkaar houdt zijn vast alle standjes fijn. Hij bovenop, of van achteren af, liggend, of op de knietjes, of staand, tegen de muur op. Ik hoop er ooit achter te komen. Kan je het nog volhouden?’
‘Je maakt het wel spannend. Het is overvol.’
‘Dan zal ik je niet langer in en onder spanning houden. Schiet er zo maar op los.’
Ze pakte met één hand zijn ballen en begon hem met haar andere hand te strelen. Hij hield het inderdaad niet lang vol. Ze streelde even voorzichtig verder, terwijl hij uit lag te hijgen en kleiner werd. Ze liep de kamer uit, kwam terug met een paar handdoeken, maakte hem schoon en ging naast hem liggen.
‘Niet erg grondig, maar genoeg. Een verpleegkundige, die ik in Nederland kende, heeft me eens een leuk verhaal verteld. Ze had een nichtje, ook verpleegkundige, in de Verenigde Staten. Ik noem geen namen of plaatsen. Ze werkte op een spermabank. Die zijn er gelukkig, het gebruik is vrijwillig. Die mannen kregen pornoboekjes en films. Het mocht niet, maar als het even kon stapte ze zo’n cabine binnen en hielp even. Om gegraai bij haar te voorkomen deed ze het van achteren af. Met één hand opvangpotje erop, met de andere hand er omheen. Wat ze al niet gezien en gevoeld had. Grote, kleine, dunne, dikke, kromme, witte, zwarte, alle kleuren er tussenin. Maar komen deden ze allemaal, snel, met meer of minder, dunner of dikker. Daarvan werd dan bepaald wat het percentage aan zaadjes erin was. Onder een bepaald percentage, of als het erg weinig was, hoefden ze niet terug te komen, dat was dan niet de moeite waard. Ze hielp mee om meer donors per dag af te kunnen handelen, zei ze. En ze deed het met plezier. Al was het veel fijner met haar eigen vent, en niet zo eentonig.’
Hij lag te schudden van het lachen.
‘Jammer dat je daarover geen lezing kan geven. Of een eigen show op TV, met voorbeelden.’
‘Dat zou in Nederland geeneens kunnen, laat staan hier.’
‘Nee, helaas niet.’
Hij draaide zich naar haar toe en greep in haar broek.
‘Wat ben je toch een slimme, lieve en lekkere meid.’
‘Slimmerd, doe lief en streel me lekker. Ik speel een beetje met dat lieve kleine slangetje.’
‘Je bent ook lief voor mijn ballen.’
‘Ja, ik weet dat het niet zo werkt, maar ik denk dan, doorwerken daar, méér maken. Het was trouwens nogal wat, net.’
‘Ja, heerlijk. Vast omdat je het zo goed deed. Dank je wel.’
‘Niks dank, anders moet ik jou weer bedanken als we de rollen omdraaien.’
‘Dat geeft niet, bedanken is niet erg. Enig idee wanneer?’
‘Nog even niet. Vandaag niet.’
‘Enig idee waarom?’
‘Nee. Een gevoel. Niet teveel lekkers op één dag, of zo.’
‘Lieverd, het is zo lekker met één vinger je gleuf te voelen. Ietsje erin?’
‘Nee. Nou, straks. Tweede ronde.’
‘Ik zeg niet, beloofd, maar fijn, op z’n vroegst straks. Je mag er dan best op terugkomen. Je weet niet hoe je je dan voelt. Als het minder zou zijn dan nu, zou het niet fijn voor je zijn. En dan voor mij ook niet.’
‘Je krijgt je zin. Ik zeg dank je wel. Dat je zo begrijpend bent.’
‘Als ik maar gegrepen word. Au. Terecht, dank je wel. Nee, als we het allebei maar fijn vinden. Hmmm, ik geloof dat het eind van de pauze nadert. Al hoeven we niet onmiddellijk door te gaan. Zie vorige opmerking.’
‘Grapjas. We gaan wel door, wat mij betreft. Omdat ik weet dat het bij je lang gaat duren.’
‘Fijn vooruitzicht. Enig idee hoe?’
‘Ik leg een handdoek tussen ons in. Zo. Ik kan zo ook goed bij je. Doe jij je hand maar achterin mijn broek, anders gaat het tijdens je extase misschien verkeerd. Goed?’
‘Natuurlijk. Oh, het gaat al lekker. Mik je straks goed?’
‘Dat ging daarnet ook goed. Nou ja, net, het kwam tot net onder je kin.’
‘Vroeger wilden ze er vaak een zakdoek om, dan kregen ze geen vieze vingertjes, zeiden ze.’
‘Je verkeringen?’
‘Nee, daarvoor, de scharreltjes.’
‘Dat klinkt beter. Ik wil je niet door een zakdoek voelen, maar lekker bloot. Wat rolt je slang lekker uit, ik kan al twee handen gebruiken.’
‘Heerlijk.’
Ze konden heel lang genieten. Daarna maakte ze hem weer schoon en haalde drankjes. Ze zetten de kussens tegen het hoofdeinde van het bed en dronken nagenietend wat.
‘Ik voel me heerlijk, liefje.’
‘Ontspannen? Ontladen?’
‘Ja, de spanning is eraf en de lading eruit.’
‘Je kreunde weer, gelijk met ieder ladinkje. In totaal wat minder en minder ver, maar weer zo mooi om te zien. Indrukwekkend. Mannelijk. Ik genoot, ook ongeveer wetend wat je voelt als je komt. Denk ik.’
‘Tja, niemand weet dat precies. Zeg, eh ik vond het vroeger heel fijn, als ik een meisje in mijn armen had en ze een beetje wild klaar kwam. Als ze hijgde en kreunde en kronkelde, borsten en buik tegen me aanduwde. Veel leuker dan die maar één keer schokten en dan dank je zeiden. Wat gelukkig steeds minder vaak voorkwam omdat ik steeds beter de weg wist. Wat kan ik bij jou verwachten? Of zal ik afwachten?’
‘Ik weet het niet precies. Afwachten maar. Nou, pas later, bij mijn verkeringen, ietsje wild, soms. Meer dan één schok. Maar niet veel.’
‘Heb je deze twee keer meer genoten dan vroeger?’
‘Ja, veel meer.’
‘Was je de laatste tijd wilder dan ooit?’
‘Eh, ja.’
‘Ik wil je geen valse hoop geven, maar denk je dan ook niet dat je meer gaat genieten?’
‘Ik zou het niet erg vinden als het niet meer werd, het is al zo fijn zo. Maar ik heb wel een beetje hoop. Je weet precies hoe je strelen moet. Stefan, ik wil vannacht bij je slapen, net zoals in Londen. Ik ga er geen gewoonte van maken, alleen bij bijzondere gelegenheden.’
‘Prima. Liefje, ik hoop dat ik bij deze bijzondere gelegenheid je iets meer mag strelen, en de keer daarop helemaal.'
‘Hoe wil je het nu doen?’
‘Ik heb al wat bedacht, om je het van tevoren duidelijk te maken. Zullen we erbij gaan liggen?’
‘Goed. Het was wel fijn, even rustig wat te drinken. Nu vrijen en dan gezellig in slaap vallen.’
Ze gingen in elkaars armen liggen.
‘Liefje, ik streel met mijn vinger je mond. Even dicht houden, niet strak, nét dicht. Net zoals straks je gleuf, alleen zitten die lipjes negentig graden gedraaid. Zo, eerst over je lippen, dan ertussenin. En dan, niet je mond open doen, maar me iets naar binnen laten, om de binnenkant van je lippen te strelen. Zie je, nog geen centimeter is genoeg.’
‘Ja, dat mag best. Ga maar met je hand als een stoptrein van mijn hals naar beneden.’
Hij pakte haar kin, kuste haar en ging met zijn hand van haar hals over haar borsten tot tussen haar benen.
‘Heerlijke haltes, en zo’n lekker eindstation om vast te houden.’
‘Ikke treintje spelen bij jou?’
‘Nee, dat leidt me teveel af. Straks graag, om je vast te houden als je in slaapt valt.’
‘Een mooie mix van figuurlijk en letterlijk.’
‘Dat komt van die mix van fijn en lekker om je doos vast te houden. . . . Voel je nu mijn vinger?’
‘Ja, erover. . . . Ertussen. . . . Erin . . . Lekker, Stefan.’
‘Je geniet weer méér, hè?’
‘Ja, het gaat ook zo heerlijk rustig. En door je voordoen ben ik lekker ontspannen. Als je uitgestreeld bent, oh, nee, laten we daar maar niet op wachten, je houdt het vast uren vol, dan slapen?’
‘Ja, nog even.’
Hij streelde verder.
‘Bijna aan het kreunen?’
‘Ja. Hoezo?’
‘Dan ben je in de goede stemming. Liefje, ik zei eerder, ik weet hoe meisjes gebouwd zijn. Mag ik iets hoger, binnenin?’
‘Hè? O. Stefan toch. Ik eh ben wel gekomen, maar ik heb nooit gemerkt dat ze daar aan me zaten.’
‘Dat hoeft daarvoor ook niet, niet rechtstreeks. Eventjes? Dan een andere keer verder, hè? Ik wil, voor jou en voor mij, wel dat je een keer komt. Als je dat niet prettig vindt, wat ik me niet voor kan stellen, dan maar niet meer.’
‘Eventjes.’
Hij streelde verder. Ze kreunde zachtjes, een keer wat harder, daarna weer zachtjes. Tot ze onder zijn hand uitschoot en ging zitten. Ze keek hem boos aan. Hij glimlachte.
‘Boos op jezelf, dat je begon te komen, terwijl je dat helemaal niet van plan was?’
‘Ja. Niet boos op jou. Je kent het gezegde wel, don’t shoot the pianist. Nogal toepasselijk hier. Wat een lekkere vinger heb je, ik begon langzaam steeds warmer te worden. Eh, met een erectie kan je daar niet bij.’
‘Nee, maar als je daarmee niet komt kan het tegelijk.’
‘Ik zal het onthouden. Ik mag het wel zeggen, hè, Stefan, voor iemand waar het wél mee klikt.’
‘Ja, dat mag je. Ik vind het erg jammer, ik snap ook niet waarom het tussen ons niet volledig klikt. En nu we zover zijn met vrijen zie ik ook niet dat het ooit gaat lukken. En ik ga ook de boel niet belazeren, in de hoop dat je dan toegeeft en alles toelaat. En ik laat me niet belazeren, dat zou ik aan je merken. Maar dat zou je ook nooit doen.’
‘Nee. Fijn, duidelijk, dank je wel.’
‘Hé, jij bedankt.’
‘Je had gelijk, bedanken is niet erg. Ik heb er alleen de pest in als er voor futiliteiten bedankt wordt, alleen maar uit beleefdheid.’
‘Ik bedank jou voor het zo lekker aan je mogen zitten en je laten genieten.’
‘Ja, dat heb ik, al schrok ik.’
‘Je hebt een lekker futiliteitje daar. Werkt net zoals je tepels, het werd wat groter.’
‘Ik voelde dat niet, maar volgens de boekjes werkt het zo, dat weet ik.’
‘Alles aan je werkt goed. Ook je handen.’
‘Wil je gepakt worden?’
‘Ja, en dan gaan slapen.’
‘Je bent vergeten van tevoren bij me te kijken, en zo.’
‘Nee, dat ben ik beslist niet vergeten, maar het ging heel fijn zo, ik wilde het niet onderbreken.’
‘Nee, dat hoefde ook niet, je wist de weg toch wel.’
‘Volgende keer wat langer?’
‘Op je eigen advies zeg ik niet ja, maar, we zien dan wel hoe ik me voel. Want het is niet niks om bloot met je benen wijd voor een jongen te liggen en je te laten bekijken. En bevoelen, waarschijnlijk. Zelfs al weet je van tevoren dat die grote paal er niet ingeduwd zal worden.’
‘We houden het bij apart komen en maagd blijven.’
‘Komen, blijven, ik mis nog gaan.’
‘Tja. . . . Oh, liefje, je streelt zo lekker, ga door, laat me komen.’
Ze pakte een handdoek en hielp hem.
‘Wat eruit kwam was een futiliteitje, maar je genoot net zoveel als de andere keren. Volgens de boekjes is het bij meisjes erg verschillend. Van meer dan één poging op een dag, al of niet gelukt, is het nooit gekomen.’
‘Dan heb je wat gemist, te weinig gevreeën. Ik snap het niet hoe ze van je af hebben kunnen blijven.’
‘Dat lag niet aan hun. Ik was toen niet eh wild.’
‘Ik zou een keer, of vaker, als we allebei een dag vrij zijn, ’s morgens willen beginnen om je, als je het nog niet bent, wild te maken en kijken hoe vaak je op een dag kan komen.’
‘In principe akkoord. Kom tegen me aan.’
Ze kropen tegen elkaar aan en kusten nog een tijdje voor ze welterusten zeiden.

De dag erop, zondag, zei ze dat ze het even rustig aan wilde doen. ’s Avonds kwam ze in badjas in de stoel op zijn schoot zitten, deed zelf haar badjas eerst boven, later ook onder open. Hij streelde waar hij bij kon, aan de oppervlakte, en kuste haar vaak,
Ze had die week een paar avonddiensten, hij een paar vergaderingen ’s avonds en zij weekenddienst, waardoor er van vrijen weinig kwam. Alleen een beetje in de stoel.

Na haar weekenddienst sliep ze een beetje uit. Rond koffietijd trof ze, op weg naar de badkamer, hem in de woonkamer.
‘Hé, niet aan het werk?’
‘Ik heb een dag vrijgenomen.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik je naar mijn zin de laatste tijd te weinig gezien enzovoort heb.’
‘Fijn.’
‘Wil je eerst koffie, als je uit de badkamer komt?’
‘Eerst? En dan?’
‘Heel lang vrijen.’
‘Heb je vrij genomen om te vrijen?’
‘Ja. Maar we kunnen ook wat anders doen. Ergens naartoe. Of gezellig praten.’
‘Eerst koffie en praten. Trek je badjas maar aan, met net zoveel eronder als ik.’
‘Hoeveel is dat?’
‘Dat weet je best.’
Hij bleef glimlachen. Ze deed haar badjas los en liet hem even kijken.
‘Oh, meid, heerlijk.’
Ze glimlachte en ging de badkamer in. Zodra ze terugkwam stond hij op, schonk op de aanrecht koffie in en zette de kopjes op tafel. Voor hij kon gaan zitten stond ze voor hem. Ze maakte zijn badjas los, bekeek hem even en maakte zijn jas weer vast.
‘Daar is genoeg mee te doen, we hoeven nergens naar toe. Of je moet van mij al genoeg gezien hebben.’
Ze gingen zitten.
‘Nee, zeker niet. Ik wilde vandaag graag wat meer in detail kijken.’
‘O. En dan vast eh het voor mij erg plezierig maken.’
‘Ja, als je er voor in de stemming zou zijn.’
‘Dat weet ik nog niet. We gaan maar stap voor stap. De eerste bij jou. Ik verwachtte wat middelmatigs te zien op de vroege morgen, maar, man, groter kon niet.’
‘Omdat ik al heel wat meer dan middelmatigs gezien had.’
‘Tja, geef mij maar de schuld, bij mij zie je niets als ik aan je denk. Kriebels zijn onzichtbaar.’
Hij stond op en stak zijn armen naar haar uit. Ze stond ook op. Hij maakte beide badjassen los, trok haar tegen zich aan en kuste. Ze maakte zich gauw los.
‘Dit is te link, al zal je niet per ongeluk naar binnen schieten, je steekt een stuk boven de ingang uit. Maar het brengt me wel op een idee. Ga maar lekker hartstikke bloot op bed liggen. Jouw kamer, deze keer.’
Ze gingen naar zijn kamer, zij, vlug, via haar kamer. Hij trok zijn badjas uit en ging op bed liggen. Zij haalde een broekje uit de zak van haar badjas, trok de badjas uit en het boekje aan. Ze kroop over zijn benen, ging op zijn bovenbenen zitten en pakte hem vast.
‘Je bent vroeger in je broek klaargekomen, zonder dat ze je aanraakten. Ik wil bovenop je komen liggen. Als we dan kussen en jij mijn borsten vasthoudt en onder lekker tegen me aan beweegt, zou je dan komen?’
‘Vast wel. Maar dan eh spuit ik op je buik.’
‘Dat geeft niet, daar kan het geen kwaad. Dat maken we wel weer schoon. Als het niet lukt help ik wel, tussendoor.’
‘Kom dan maar gauw.’
Hij kwam ook gauw.
‘Oh, liefje, wat vrij je fijn.’
‘Samen. Ik heb alleen wat bijgestuurd, om je lekker tegen mijn doos te voelen. Het was een fijn begin. Als je uitgehijgd bent kom je maar achter me aan, ik ga het ontbijt klaarmaken. Ik lust wel wat, voor ik in jou ga bijten.’
Ze stapte van het bed, maakte beiden schoon, trok haar badjas aan en liep de kamer uit. Hij kwam al gauw achter haar aan, ook in badjas, en ging aan tafel zitten.
‘Hier kan ik ook bijkomen. Van een heel fijn begin. Je verrassen, je showtje in badjas, koffie, weer een showtje, toen kwam je voor me zitten. Zo schattig, je blote borsten, je benen wijd met die leuke bobbel ertussen in je broekje. En toen heerlijk komen en nu een ontbijt geserveerd krijgen.’
‘Dat mag jij de volgende keer doen.’
‘Prima.’
‘Zo meteen omgedraaid broeken aan?’
‘Achterstevoren, binnenstebuiten?’
‘Nee, jij aan, ik uit.’
‘Mag ik naar je kijken?’
‘Ja. Ik heb er wel zin in om je naar me te laten kijken, en bevoelen, misschien alles wat je laatst voorstelde.’
‘Fijn. Ik wil graag naar je mooie gleuf kijken.’
‘Jij vindt het ook lekker om erover te praten, hè?’
‘Ja, voorpret. Doe je dan je benen uit elkaar?’
‘Anders zie je niks. Niet op mijn benen gaan zitten, ertussen.’
‘Heerlijk. Dooreten.’
Ze ontbeten verder, ruimden de boel op en gingen naar zijn slaapkamer. Daar wachtte ze tot hij zijn badjas uit en een onderbroek aangedaan had, voor ze zich uitkleedde. Ze kroop vanaf het voeteneind het bed op en rolde bovenaan op haar rug. Hij was aan het voeteneind gaan staan.
‘Leuk, liefje, je doos vanaf die kant.’
‘Nu vanaf de voorkant kijken.’
Ze deed langzaam haar benen uit elkaar.
‘Een mooiere show kan je niet geven. Zo goed heb ik je nog niet gezien. Schitterend.’
‘Kom nu maar dichterbij. Of wil je een verrekijker gebruiken?’
‘Dan kan ik je niet aanraken.’
Hij kroop het bed op en ging met gekruiste benen tussen haar gespreide zitten, tilde haar bij haar achterwerk wat op, trok haar naar zich toe en liet haar achterwerk op zijn benen zakken.
‘Nou joh, dat is wel érg dichtbij. En mijn benen zo wijd uit elkaar.’
‘Te dichtbij?’
‘Eh nee. Ik schok even. Ik dacht dat je vanaf ongeveer een meter zou kijken.’
‘En mijn ogen dicht zou doen als ik je zou kussen? Nee, ik kijk van nog dichterbij.’
Hij tilde haar weer wat op, kuste haar venusheuvel en liet haar weer zakken.
‘Mijn haren kussen?’
‘Ik denk, dat dat net zoiets is als voor meisjes iemand met een snor kussen.’
‘Maar daar zit een mond onder.’
Hij tilde haar weer wat op, kuste haar midden op haar gleuf en liet haar weer zakken.
‘Daar twee mooie lipjes.’
‘Ik vind het lief, dat je het doet.’
‘Maar je voelt er niet veel van.’
‘Nee, maar dat geeft niet. Het is wel fijn.’
Hij tilde haar weer wat op, kuste haar midden op haar gleuf, liet zijn tong even op en neer gaan en liet haar weer zakken.
‘Dat wel, hè?’
Ze had haar ogen dichtgedaan.
‘Mmmm.’
Hij gaf haar een wat langere tongzoen. Toen hij haar weer neerlegde begon ze te trillen.
‘Wat is er, liefje?’
‘Wacht even.’
Ze had tranen in haar ogen. Onder het wachten streelde hij haar venusheuvel.
‘Ik ben nog nooit zo lief behandeld.’
‘Nou, dan was het de hoogste tijd.’
‘Dat je dat eh niet vervelend vindt.’
‘Liefje, jij hebt mij toch ook een tongzoen gegeven?’
‘Je weet best dat meisjes dat wat makkelijker doen dan jongens bij meisjes daar.’
‘Dat schijnt zo. Stomme jongens. Het hoort er toch bij? Overal van genieten?’
‘Je hoeft het echt niet te doen, hoor, als je het niet erg prettig vindt.’
Hij kuste haar tot ze begon te kronkelen.
‘Stop. En wacht.’
Hij stopte, legde haar weer neer en streelde zachtjes over haar doos. Hij hoorde niets, maar er liepen tranen over haar wangen.
‘Hoe kan je dat nou doen? We houden geeneens van elkaar.’
‘Welwaar, alleen niet genoeg om met elkaar te trouwen.’
‘Ik heb nooit gedacht, vanaf het begin, dat we zo ver zouden gaan bij het scharrelen.’
‘We zouden maagd blijven, verder hadden we niets uitgesloten.’
‘Nee, maar ik had alleen gedacht aan strelen.’
‘Zelfs na jouw tongkus?’
‘Ja. Meer dan één kort kusje kreeg ik daar nooit.’
‘Nóg één?’
‘Nee, maar niet.’
‘Begon je te komen?’
‘Waarom wil je dat weten?’
‘Nou, eergevoel of zo. Ik heb het nooit lang gedaan. Niet een beetje naar binnen, alleen ertussen. Ik wil wel weten, ook om te onthouden, of ik een meisje klaar kan eh tongen.’
‘Ja, dat kan je vast.’
‘Fijn. Ben je een beetje bijgekomen?’
‘Ja. Je wilde kijken, in detail. Ik zag het niet zo zitten, ik bedoel, ik voelde er niet zo veel voor, nou, hebben we geen andere uitdrukkingen dan met kijken en voelen? Goed, nu wel. Kijk, ook naar binnen als je wilt, voel, overal, voorzichtig.’
Hij bekeek en bevoelde haar overal.
‘Wat mooi, liefje. Ik heb wel plaatjes gezien, met alle details, maar dit is zo veel mooier. En warmer. Zo lief van je, dat het mag.’
Hij schoof onder haar uit en kwam naast haar liggen. Ze pakte een hand van hem, legde die tussen haar benen en hield zijn hand vast, zonder te bewegen.
‘Even bijkomen.’
‘Je zal vast niet veel meer gewend zijn dan naar je laten kijken als je je benen tegen elkaar houdt, en voelen alleen als er niet bij gekeken werd, in het donker of onder de dekens.’
‘Precies.’
‘Je hebt mij ook van niet te veraf bekeken, uitvoerig bevoeld, in je mond gehad, aan me gelikt, me laten komen. Geloof je nog steeds niet, dat ik net zo graag bij jou hetzelfde wil doen?’
‘Je hebt gelijk. Ik heb weer aardig wat van je geleerd, dank je wel.’
‘Wacht met bedanken. Ik heb nog niet alles hetzelfde bij jou gedaan als jij bij mij.’
‘Nee.’
‘Wil je, liefje?’
‘Hoe?’
‘Vooruit maar weer, geen verrassingsaanval maar uitleg.’
‘Vervelend?’
‘Nee, natuurlijk niet. Als je het maar prettig vindt gaan. En lekker.’
‘Prettig, ja. Lekker, vast wel.’
‘Als je op je rug gaat liggen kom ik half over je heen. Dan kan ik je mond en je borsten kussen. En je beneden heel fijn strelen.’
Ze draaide zich op haar rug en hield zijn hand vast. Hij ging tegen haar aan, net iets op haar liggen, kuste haar borsten en keek haar aan. Ze keek bedachtzaam.
‘Ik heb op eh minder nette films meisjes zien komen. Je hebt met je kijken en je uitgebreide gefrunnik wat raars veroorzaakt. Ik heb het gevoel dat ik een beetje wild ga worden. Ook omdat ik je vertrouw. Ik zou me helemaal durven laten gaan, denk ik. Maar ik ben bang dat ik me daarna toch zou schamen, zo eh liederlijk tekeer gegaan te zijn. Help me weer eens.’
‘Dat zou niet liederlijk zijn, liefje, maar natuurlijk. Ik hoop voor je dat het niet bij één schokje blijft. Laat je maar gaan. Beweeg je hoe je wilt. Zeg, kreun of gil wat je wilt. Ik hoop alleen dat je me niet te veel krabt of bijt.’
‘Tja, dat schijnt te gebeuren. Ik garandeer niets.’
‘Liefje, ik ook niet.’
‘He? O. Nog even, dan proberen.’
Langzaam begon ze te glimlachen en liet ze zijn hand los. Hij begon voorzichtig, langzaam steeds intiemer. Hij dacht dat het niet zou lukken toen ze lang doodstil bleef liggen, met haar ogen dicht, maar ineens voelde hij dat ze zich ontspande. Al gauw begon ze zacht te kreunen. Bij de volgende kus op haar mond stak ze haar tong ver bij hem naar binnen. Daarna kreunde ze wat meer en bewoog tegen zijn bewegingen in. Plotseling verkrampte ze, piepte een paar keer zachtjes en schokte een tijd, eerst langzaam, toen sneller, wilder, tot ze langzaam stopte, zuchtte en totaal ontspannen bleef liggen. Hij bleef haar zachtjes over haar doos strelen tot ze weer een hand op die van hem legde.
‘Wacht.’
Hij grinnikte.
‘Ja, liefje, hijg maar uit.’
Ze deed haar ogen open, glimlachte, maar wachtte nog even voor ze iets zei.
‘Dank je wel.’
‘Ik heb er ook erg van genoten.’
‘Dit was een nieuw persoonlijk record, dat snap je wel.’
‘Fijn. Geniet maar na.’
‘Denk je dat het vergelijkbaar is met wat jij voelt?’
‘Ik denk het wel. Je was eh redelijk wild.’
‘O. Kreunde ik erg?’
‘Nee. Zachtjes, lief. Op je hoogtepunt piepte je een paar keer. Stop nu maar met analyseren, het gaat erom of je het lekker vond.'
‘Ja. Voor herhaling vatbaar. Maar niet te snel weer.’
‘Waarom niet?’
‘O.  . . . Weet ik niet.’
‘Valse schaamte. Je mag genieten. Maakt niet uit hoe, alles wat je lekker vindt.’
‘Dat moet even wennen.’
‘Nou, vooruit, vijf minuten. Nee, grapje. Ik haal wat drinken.’
‘Ja, lekker.’
Ze dronken weer wat, halfzittend tegen de kussens tegen het hoofdeinde.
‘Zo, op mijn gemak, in m’n blote kont, met mijn doos bloot, heb ik met mijn verkeringen nooit gezeten. Stom eigenlijk. Van hun, van mij.’
‘Ach, zo ging dat. Komt door onze toch nogal preutse opvoeding. Vooral bij meisjes, natuurlijk. Sommige ouders zitten er niet mee wat hun zonen doen.’
‘Heb je al samengewoond?’
‘Nee, bij mijn verkeringen mocht ik wel in het weekend op hun kamer komen, en andersom, maar niet te laat, niet blijven slapen.’
‘Ik ook niet. Bevalt dit wonen je?’
‘Ja, ik zie graag lieve meiden om me heen.’
‘Om je heen gekronkeld?’
‘Ik bedoelde in mijn buurt. Alles méér is meegenomen.’
‘Stefan, over mijn, voor herhaling vatbaar, niet te snel weer. Één reden is, dat ik er niet te veel aan wil wennen. Voor wanneer we uit elkaar raken.’
‘Goede reden, liefje. Ik heb er niet zo over nagedacht, toch waarschijnlijk daarom een week gewacht om een dag vrij te nemen.’
‘Je oerinstinct niet gelijk gevolgd. En vandaag wilde je veel vrijen.’
‘Willen wel. En mijn oerinstinct in de hand houden om je niet, iedere keer dat ik weer kan, gelijk ergens te penetreren.’
‘Oei. Ik hoop, dat me dat later eens gebeurt. Zal ik ook onthouden. Voor het geval er dan enige aanmoediging nodig is. Om dat oerinstinct los te maken. Zeg, ergens te penetreren?’
‘Ja. Als het heerlijk behaarde gaatje te gevoelig wordt in het mondje. Verder nergens.’
‘Nee, dat vind ik ook niks. Heerlijk behaard?’
‘Ja, dat hoort erbij. Jongens zeggen wel, ik lik liever een blote, maar zolang ik dat niet meegemaakt heb maakt het mij niet uit.’
‘Ik zou in je bijten.’
‘O. Ja, in plaats van ontbijt. Honger?’
‘Ja.’
Hij rolde op zijn rug, ze boog zich over hem, verwende hem, liet hem los vlak voordat hij kwam, liet alles op zijn buik terechtkomen, maakte hem schoon en kwam tegen hem aan liggen.
‘Dit zou ik heel vaak kunnen doen, hier heb ik geen problemen mee.’
‘Je deed het heerlijk, ook een beetje bijten. Ik zal er ook geen problemen mee krijgen, na mijn verkeringen was ik er redelijk snel aan gewend om het zonder te doen. Dan maar niet. Komt wel weer eens.’
‘Waar had je dan wel problemen mee?’
‘Met geen meisje in mijn buurt te hebben, om fijn mee te praten, te omhelzen, te strelen. De rest is erg lekker, maar bijzaak.’
‘O.’
‘Jij?’
‘Ik wist dat je het zou vragen. . . . Hetzelfde. Maar ook iets van die bijzaak. Dat hele intieme gestreeld worden, zelfs zonder te komen.’
‘Dat kan ik me een beetje indenken. Bij jongens blijft het wat meer uitwendig, ook voor hun gevoel.’
‘Je voelt meisjes aardig aan. Geestelijk, bedoel ik, pianist.’
‘Gevoelige vingers lijken me een voordeel. Liefje, over meisjes, ik heb wel eens gedacht, voor meisjes moet het het intiemste zijn, om te willen, ik weet niet of ze het voelen, dat een jongen niet alleen helemaal binnenin ze beweegt, maar ook zijn sperma daar spuit.’
‘O. Brandweerman. . . . Ik denk het ook. . . . Ik krijg al de kriebels van je beschrijving. . . . Nou, ik laat ze niet voorbijgaan. Snap je?’
Hij sloeg een arm om haar heen en streelde haar weer van boven naar beneden, daar blijvend tot ze weer gekomen was.
‘O, wat fijn, liefje. Wat kwam je lekker, hè?’
‘Ja. Het is fijn als je zo lekker met me speelt.’
‘Je speelde nu mee. Me in mijn vinger knijpen, naar een andere kant sturen.’
‘Dat knijpen gaat vanzelf. Het sturen is, omdat een vinger te dun is om me op te vullen, later wordt alles vast tegelijk behandeld.’
‘Bij de jongen denk ik ook. Je doet het geweldig, met twee handen. In je mond is ook heerlijk, maar dat is maar een stukje. Wel heerlijk warm.’
‘En een hand erbij.’
‘Die heb ik niet gevoeld. Wel je tong.’
‘Straks weer?’
‘Graag.’
‘Je bent nog klein. O, leuk om mee te beginnen.’
Ze verwende hem weer, hield hem alleen langer in haar mond, waardoor niet alles op zijn buik terechtkwam. Hij glimlachte naar haar, toen hij na het uithijgen zijn ogen open deed.
‘Heerlijk. Kwam het eerste in je mond?’
‘Ja, expres, ik wilde een beetje proeven. Verder dan de eerste straal kwam ik niet, wham, ik schrok. De meningen onder meisjes hoe dat aanvoelt zijn nogal verschillend. Van vreselijk vies tot erg lekker. Nou, het plakt en het smaakt nergens naar. Maar ik weet nog niet of ik het vaker zal doen, of je langer in mijn mond houd. Dan voel ik wel wat, maar dan zie ik niks. We merken het wel.’
‘Ik vind het heel lief, dat je het aandurfde.’
‘Poe, wat doe je bij mij?’
‘Een tongkusje. Wel wat verschil tussen boven en onder, maar het zijn allebei lekkere warme vochtige mondjes met lekkere lipjes.’
‘O. Geweldig, nu hebben we zo’n beetje alles gedaan, hè, wat we afgesproken hebben?’
‘We hebben alleen het eind afgesproken. Maar ja, alles daarvoor wel gedaan, denk ik. O, één grapje niet.’
‘Een grapje?’
‘Ja, tussen je borsten komen.’
‘Dan spuit je vast mijn gezicht vol.’
‘Als je je mond dicht houdt wel.’
‘Oei. We proberen het wel een keer. Voorlopig kan je toch niet. Zeg, voor we het te gek maken vandaag, ik wil met je de stad in, eerst wat fastfood, dan winkelen, daarna ergens lekker eten. Dan op tijd weer naar huis.’
‘Prima. Op tijd voor wat?’
‘Omdat ik al die tijd alleen maar je hand vast gehouden zal hebben wil ik dan je handen overal op mijn lijf voelen en die grote paal vasthouden.’
‘Heerlijk vooruitzicht.’
‘Denk er maar niet te veel aan, ander steekt hij al die tijd te veel vooruit.’
Ze waren op tijd thuis om lang te vrijen.

Ruim twee maanden lang zagen ze elkaar, door haar wisselende diensten, onregelmatig en vrijden daardoor onregelmatig korter of langer in de luie stoel of op of in één van de bedden.

‘Liefje, ik moet je wat vertellen.’
‘Al een paar dagen.’
‘O. Sorry, als dat vervelend voor je was.’
‘Dat viel wel mee. Je zal wel eens vaker wat aan je hoofd hebben wat je niet direct, of helemaal niet, vertelt. Niet alles gaat me aan, of hoef ik te weten. En je hebt natuurlijk liever een oplossing bedacht voor je erover praat. Als je hulp, of iemand om tegenaan te praten wilt hebben, regel je dat wel. Bij mij idem.’
‘Mooi samengevat. Ik zal het chronologisch vertellen. Twee, nee, drie weken geleden kwam ik in het cafetaria naast het hoofd Opleidingen te zitten. Ken je haar?’
‘Even denken. . . . Ja, dat wil zeggen, ik weet wie het is, en zij waarschijnlijk wie ik ben. We hebben niets met elkaar te maken, zeggen alleen gedag als we elkaar tegenkomen. Ze lijkt in de verte op me.’
‘O. Simone, ze lijkt niet alleen uiterlijk op je. We raakten aan de praat. ’s Middags dacht ik, dat was langer dan mijn gebruikelijke vijf minuten voor ik er genoeg van had. Een paar dagen later, toen ik haar weer in het cafetaria zag, dacht ik daaraan. Ik ben expres naast haar gaan zitten. We hebben weer lang gepraat. Overgegaan op voornamen en tutoyeren. Karen heet ze. Gepraat over het ziekenhuis, maar door de manier waarop het ging vloog de tijd voorbij. Zoals dat heet. De keer daarna kwam ze bij mij zitten. Het gesprek werd wat persoonlijker. Vorige week kwamen we tegelijk het cafetaria binnen, gingen dus weer bij elkaar zitten. Ze vertelde wat over haarzelf. Vrijgezel, veel gestudeerd, weinig uitgegaan. Ik vertelde ook wat, en hoe ik woonde en jij kwam ter sprake. Ze tekende de plattegrond van haar flat. Twee slaapkamers, waarvan ze er één als kantoor gebruikt. Heb ik verteld dat wij niet thuis werken, maar aparte zitslaapkamers hebben.’
‘Slim. Mooie aanloop van haar.’
‘Dat dacht ik later ook.’
‘Denk nog maar eens na of ze nog meer gevist heeft. Vast wel. Zou ik ook doen. Mannen weten nooit wat ze vertellen moeten.’
‘Eh, ze viste geeneens meer. Ze vroeg of ik je verteld had dat we met elkaar lunchten. Ik zei, nee, ik heb er thuis niet aan gedacht. Wel tijdens mijn werk. Ja, zei ze, ik ook, en thuis, en ik wil graag vaker met je praten. Ik was overbluft. Voor ik wat kon zeggen zei ze, als we nog een keer met elkaar lunchen, of misschien nu al, gaat er geroddeld worden. Hoe staat het er tussen jullie bij? Ik heb verteld dat we inniger met elkaar omgaan dan broer en zus, maar niet als getrouwd stel. Ik weet niet wat ze daar uit geconcludeerd heeft.’
‘Ik zou het ook niet weten, ik zou doorgevraagd hebben.’
‘Toch niet heel in het begin van een kennismaking?’
‘Eh, nee. Maar ik zou het goed in mijn oren geknoopt hebben en het zo gauw mogelijk gevraagd hebben.’
‘Dat deed ze niet. Ze zei, ik heb geen zin in stiekem gedoe. Als je vaker met me wilt praten vertel je het thuis en regelt een lunch met z’n drieën. Waarbij er zó gepraat wordt, dat ik me kan overtuigen dat ze het weet. Geen goedverlopende trio-lunch, dan geen duo-lunchen meer. Ik kon niets meer zeggen, ze verdween.’
‘O. Was dat je probleem?’
‘Ja. Niet óf ik je het zou vertellen, maar hóe. Én om er zelf achter te komen wat er aan de hand is.’
‘En dat is?’
‘Dat ik eh ongeveer net zo graag met haar praat als met jou. En dat zij ook graag wil praten.’
‘Zo. Jou ken ik wel een beetje. Zij vertelt dat ze onder haar werk aan je denkt. Er is meer aan de hand dan praten, hè?’
‘Ja. Toen ze dat zei, van tijdens haar werk, en dat ze graag vaker met me wilde praten, en hoe ze daarbij keek, kreeg ik hartkloppingen.’
‘Stefan toch. Weet je het zeker?’
‘Ja. Ben je boos?’
‘Boos? Nee. Ik dacht even egoïstisch, over mogelijke consequenties. Maar je denk toch niet dat ik een mogelijke echte liefde in de weg ga staan?’
‘We hadden afgesproken van niet, maar nu puntje bij paaltje komt, misschien, figuurlijk, en we elkaar veel beter kennen, zou je er anders over kunnen denken.’
‘Geen seconde. Stefan, als je met haar verder gaat zal ik je vreselijk missen, in het begin, maar het zal heel veel helpen dat jij dan echt gelukkig kan worden. Regel die lunch maar, ik ga je van harte aanbevelen.’
‘Dank je wel, lieverd, voor je ontzettend fijne reactie. Maar doe een beetje kalm aan tijdens die lunch, zij en ik kennen elkaar amper, we hebben net een beetje over privé-dingen gepraat.’
‘Klikt het?’
‘Wat mij betreft wel. Al weet ik het niet helemaal zeker, na een paar keer lunchen.’
‘Ik zal me aan haar aanpassen, aan wat ze vraagt, wat ze vertelt. Vind je haar ook een lekker stuk?’
‘Ja. Ze lijkt toch op je?’
‘Dat zegt niet alles. Maar klikken is klikken.’
‘Ja. Maar ik blijf voorzichtig.’
Ze grinnikte.
‘Ik weet niet of je het met haar redt, als het klikt, vóór je eventuele huwelijk niet te ver naar binnen.’
‘Ik dacht, op de boot, dat ik een degelijk meisje ontmoette.’
‘Ja, oen, maar wel een meisje, geen koude kikker. Wat denk je van haar?’
‘Nou, Simone. Eh, maakt niet uit.’
‘Natuurlijk wel. Maar je komt er wel achter. Aan, op, in.’
‘Ja, ja. Simone, ik ben ontzettend blij dat je het zo goed opvat.’
‘Ja, maar ik heb er wel eens over gedacht. De schok is minder dan ik verwachtte. Waarschijnlijk omdat je zo eerlijk bent. Ik vind dat van een trio-lunch heel goed bedacht. Én voor de buitenwereld, én voor ons. En slim, ze laat je een volgende duidelijke stap doen. Als je niets doet is het over. Ik voel wel aan dat ze je dan nooit meer wil zien. Nou ja, nooit meer wil spreken. Zullen we tot dan, en waarschijnlijk daarna, alleen kussen?’
‘Wat ben je toch een fijne meid. Aan de ene kant ben ik er tegen, je bent heerlijk om te grijpen, volgens het oerinstinct. Aan de andere kant vóór, het hoort zo, voor het fatsoen en zo.’
‘Ach, ze zal vast niet lang van je af kunnen blijven. Ga maar pianospelen, om je vingers soepel te houden.’
‘Ik wil je nu even lief kussen, om je te bedanken. Niet alleen voor je begrip, voor alles. Ons fijne praten, ons vrijen, alles wat we samen gedaan hebben.’
‘Dat hoeft niet, alles ging gelijk op.’
‘Dat mag wel, het is geen futiliteit.’
‘Dat was het zeker niet. Goed. Ik kom voor de laatste keer bij je op schoot liggen. We kussen even erg lekker. Als definitief afscheid van ons vrijen. En daarna een keer ons nieuwe korte kusje voor als we elkaar zien of welterusten zeggen.’

Na een paar dagen, op de afgesproken tijd, zag ze bij aankomst in het cafetaria Karen en Stefan aan een tafeltje zitten. Ze haalde eten, praatte bij het brood even met Ralph. Ze liep naar het tafeltje, zette haar blad met eten erop, gaf Karen een hand en ging zitten.
‘Voorstellen overbodig. Zeg, ik neem eerst een paar happen en een slok.’
Karen en Stefan begonnen ook aan hun eten.
‘Zo, ik was een beetje flauw. Ik krijg bijna iedere morgen gebak, van een vertrekkende patiënt of bij een verjaardag van één van de verpleegkundigen. Niet erg, ik loop het er weer van af. Maar vandaag was er niets. Beginnen we met de kennismaking. Ik praat er maar even op los, Karen, om het makkelijker te maken. Ik heb een keer op mijn donder gehad van Ralph, omdat ik Stefan niet geloofde toen die vertelde dat Ralph zoveel namen kon onthouden. Ken je dat verhaal?’
‘Ja, ik had Ralph ook na een paar keer in de gaten.’
‘Slim. Ik had beter moeten weten, Stefan is altijd eerlijk. Je wilde je overtuigen dat hij me over jullie lunchen vertelde. Toevallig trouwens, dat we elkaar niet eerder getroffen hebben, Stefan en ik hebben af en toe hier ook geluncht. Overtuigd?’
‘Ja, joh. Merci.’
‘Mooi. Ik weet niet wat Stefan je precies verteld heeft over ons, ik zal je mijn kant van het verhaal vertellen. Omdat dat zonder twijfel overeen zal komen met Stefans verhaal kan je dan helemaal gerustgesteld zijn.’
‘Eh, dat hoeft eigenlijk niet.’
‘Karen, je weet hoe klunzig mannen over hun gevoelens vertellen, al valt dat bij Stefan best mee.’
‘Dank je.’
‘Bemoei je er even niet mee. Je mag, eh moet erbij zijn, maar dit is even meiden onder elkaar. Karen, als ik vroeger geen scharrel of verkering had, begon ik na een paar maanden het scharrelen te missen. Fijn omgaan met een lekker jong. Ik zat al een tijdje in zo’n periode zonder, toen mijn ouders overleden. Ik heb het moeilijk gehad, zelfs een tijd te veel gedronken. Toen ben ik, op advies van een vriendin, hier naartoe gekomen om opnieuw te beginnen. Tussen haakjes, het bevalt me hier prima. Op de boot hier naar toe ontmoette ik Stefan. We raakten in gesprek en bleven contact houden. Op één of andere manier kwamen we er achter dat we elkaar vreselijk lief vonden, maar meer niet. Tot zover niets schokkends. Nou ja, ik had het op de boot en hier in het begin af en toe wat moeilijk, Stefan heeft me ontzettend fijn geholpen. Maar het schokkende, Karen, is dat Stefan en ik er achter kwamen dat we, ondanks dat we geen gezamenlijke toekomst zagen, wel met elkaar wilden scharrelen, hij miste het ook. Nou, we waren lief voor elkaar en scharrelden lekker. Nou jij.’
‘Ik eet eerst even wat.’
‘Stefan, heb ik haar erg geschokt?’
‘Nee, liefje, ze wist dat zo ongeveer al.’
‘Simone, ik geloofde Stefan net zoals jij hem geloofde over Ralph. Zo van, het zal best waar zijn, maar toch even controleren. Nou, dit was voor mij ook de laatste keer dat ik dat zal doen. Dank jullie wel.’
‘Heb je te veel peper gebruikt? Hier, neem een servetje.’
‘Merci. Je praat heel fijn, Simone. Stefan vindt dat we op elkaar lijken.’
‘Dat doen we, uiterlijk in ieder geval. Innerlijk ook, zegt hij. Nou, dat maakt het voor hem makkelijk, al weet hij toch wel de weg.’
‘De weg?’
‘O. Daar wil ik nu niet op doorgaan. Kom een keer bij ons. Morgenavond?’
‘Mag ik dat uitstellen? Ik wil graag dat Stefan eerst een keer bij mij thuis komt.’
‘Natuurlijk mag dat. Ik hoor van Stefan wel wanneer je daarna komt. Stefan?’
‘Prima. Maar moet je daarop doorgaan?’
‘Moeten niet. We zien wel hoe het loopt. Ik moet nu weg, erg drukke dag vandaag.’
Ze namen afscheid.

Een paar avonden later ging Stefan naar Karen. Hij was nog niet thuis toen ze naar bed ging. De volgende avond vertelde hij er over.
‘Het was heel fijn. Wat een toeval, ze is ook zo lief, we praten ook zo fijn.’
‘Ik hoor niets over lekker.’
‘Daar denk ik bij haar natuurlijk ook aan, maar zover zijn we nog niet. Aan het eind van de avond hebben we voor het eerst gekust.’
‘En toen een tweede keer, en weer een eerste keer, enzovoort, een even aantal.’
‘Ondeugd. Ja. Voor haar was het ook een tijd geleden, zei ze. Toen ik daar op door wilde gaan, stopte ze me. Ze wil alles van me weten, en mij ook alles vertellen, maar alles op z’n tijd. Ze wil ook wel wat meer weten van wat wij met scharrelen gedaan hebben, anders zou ze het zich toch af blijven vragen.’
‘Dat kan ik me indenken. Zal ik het vertellen, als ze hier komt?’
‘Dat lijkt me beter, weer meisjes onder elkaar.’
‘Als je er maar bij blijft. Wat mag ik vertellen?’
‘Alles.’
‘Sorry, stomme vraag. Maar toch wel fijn om te horen. We zien wel hoe het loopt.’
‘Ik maak me niet ongerust. Ik weet niet wat zij allemaal meegemaakt heeft, maar ik vermoed niet veel.’
‘Ik denk het ook niet. Zoiets voelen meiden van elkaar aan.’
‘Nu je het daar over hebt, je wilt me vast wel iets vertellen. Ik ben gewoon nieuwsgierig, en je vertelt zo fijn. Het is bekend dat jongens zelden aan elkaar voelen, homoseksuelen uitgezonderd. Maar dat meisjes dat wel doen. Heb je wel eens aan een meisje gezeten, en één aan jou?’
‘Ja, zoals het meestal gaat. En vriendinnetje logeerde bij me, in hetzelfde bed. We waren een jaar of dertien, veertien. Het begon met borsten vergelijken, zo lang hadden we ze nog niet. Toen bij elkaar eraan voelen, en ons afvragen hoe het zou zijn als een jongen eraan zat. Geen idee. Toen gekeken wie het meeste haar op haar doos had. Uitslag onbeslist. Wil je nog meer weten?’
‘Als je durft.’
‘Natuurlijk. Je vroeg een keer, ben je tevreden over je gleuf. Toen hebben we ook vergeleken. Uitslag onbeslist, allebei mooi recht. Allebei ook even gevoeld. En gepraat. Dat jongens eraan willen zitten. En erin. En dat er een erectie in past. Ik had er nog nooit één gezien. Zij wel, van een neefje. Die verraste haar onder de douche. Nou ja, ze had naar hem geknipoogd en de deur niet op slot gedaan. Ze had hem laten kijken, maar hij mocht nergens aankomen. Toen zag ze dat hij een erectie kreeg, in zijn broek. Ze heeft hem alles uit laten trekken. Ze mocht eraan komen. Graag, zei hij. Onverwacht zacht, zei ze, zo’n stijve. Die zou vast niets beschadigen. Alleen haar vliesje, in haar huwelijksnacht. Zo dachten we toen. Hij begon in haar hand vooruit en achteruit te bewegen. Ze ging het zelf doen, omdat hij het lekker vond. Daar had ze over gelezen, en gehoord van andere meisjes. En hoe dat heette. Ze schrok toch, toen hij kreunend begon te spuiten. Maar hij zei dat ze het erg lekker gedaan had en dat het niet erg was. Dag en nacht werden er nieuwe zaadjes gemaakt, en onder de douche kon je alles zo afspoelen. Ze had het nog een paar keer gedaan, en hem ook een beetje laten voelen. Dan werd hij nog stijver van, zei ze. We hebben heel wat gegiecheld.’
‘Schitterend. Dank je wel.’
‘Ik heb laatst gegiecheld met mijn vrouwelijke getrouwde huisarts. Ik vroeg hoe het was, zo’n erectie binnen. Vol, zei ze, als je geluk hebt.’
‘O, o!’
‘En het streelt heerlijk, overal. Het is het fijnst met een vaste partner, dan kan je je pas helemaal laten gaan. Van en met elkaar genieten, in plaats alleen maar klaarkomen.’
‘Ja. Wij hebben al een voorproefje gehad, hè?’
‘Ja. Ik vind het fijn om te weten dat Karen het met jou op dat punt niet slecht getroffen heeft. En jullie praten ook fijn. Jullie hebben goede vooruitzichten.’
‘Ja. Dank je wel. Nou, bedtijd. Welterustenkusje?’
Ze omhelsden elkaar even en kusten kort.
‘Fijn, zo, lief meisje.’
‘Gaat prima zo. Welterusten.’

Karen was er al vóór het eten, ze hielp mee het klaar te maken. Na de maaltijd dronken ze koffie, Simone en Karen op de bank, Stefan in een stoel er tegenover.
‘Karen, ik brand maar weer los. Stefan vertelt me over jullie wat hij nodig vindt. Hij gaat er vast goed mee om. Het zal wel gauw minder worden, het zal me steeds minder aan gaan, maar het kan jullie kennismaking makkelijker maken. Jullie willen, op z’n tijd, alles van elkaar weten, en zo hoort het ook. Je wilde ook wat meer weten van wat wij met scharrelen gedaan hebben, anders zou je met vragen blijven zitten.’
‘Aan de ene kant wél, aan de andere kant vind ik het erg privé. Voor jou nog meer dan voor Stefan. We kennen elkaar erg kort, maar Stefan zei dat hij vond dat het tussen ons klikte. Dat begin ik ook te geloven. Als het goed blijft gaan willen we op een gegeven moment natuurlijk alles van elkaar weten. Ook over ons verleden. Ik heb al gemerkt dat Stefan daar geen problemen mee heeft. Ik wel een beetje, ik ben lang niet vertrouwd met iemand omgegaan. Ook niet veel gescharreld. Stefan, even oren dicht. Simone, ik heb er met hem wel zin in. Ja, je mag weer luisteren. Ik vond het niet zo prettig als ze aan me zaten. Maar dat moet aan die jongens gelegen hebben. Als Stefan me aanraakt, per ongeluk, of me een hand geeft of zo, dan vind ik het wel prettig. Hij zou je alles vertellen, nou ja, veel. Dat mag, ik vertrouw erop, dat hij weet wat wel en niet mag.’
‘Ja, dat weet hij. Hij kust lekker, hè? Bloos niet zo.’
‘Nou ja, je mag best weten dat we gekust hebben, maar het moet even wennen, geen jongen, maar een man kussen. Simone, ik heb je nooit als een concurrente gezien, want Stefan heeft zo gauw je ter sprake kwam uitgelegd hoe het zat tussen jullie. Het zou me helpen, als we allebei vinden dat we vriendinnen zijn. Alsjeblieft.’
‘Dat vind ik ook. Dank je wel.’
‘Fijn. Dan kan ik denken dat je me graag helpt.’
‘Dat doe ik ook. En Stefan. Als ik gedacht had dat jullie niet geschikt voor elkaar waren had ik me nergens mee bemoeid, jullie zelf alles uit laten zoeken. Met pijn in mijn hart voor Stefan. Nu ben ik blij. Ik hoop dat ik niet te ver vooroploop, trouwens.’
‘Stefan, ik ga niet weer zeggen, oren dicht. Je weet wel wat je wel en niet moet horen. Simone, je loopt niet te ver voorop. Meer maar niet.’
‘Ik vond dat ik maar wat over Stefan en mij moest vertellen, maar ik heb geen flauw idee hoe jij het op gaat vatten.’
‘Ik eh heb niet direct bezwaren tegen enige ervaring, die hij al had en die hij met jou opgedaan heeft. Ik heb zelf niet veel eh uitgevreten, maar op onze leeftijd kan je niet verwachten dat een jongen van niets weet.’
‘Weten doen ze genoeg. Je bedoelt, wat ze gedaan hebben.’
‘Ja. Hoe ver ze gegaan zijn.’
‘Stefan, denk je wat ik denk? En mag ik verder gaan?’
‘Ik denk het ook. Ga maar verder, je doet het vast lief.’
‘Ja, dat probeer ik. Karen, Stefan en ik hebben soms aan een half woord genoeg. We vertrouwen elkaar. Wil jij ons ook vertrouwen?’
‘Ja. Daarvoor ken ik Stefan al lang genoeg, al is het kort. En jou ook, omdat hij je vertrouwt. Zonder Stefan zou ik je ook vertrouwen, denk ik.’
‘Fijn. Nu wordt het even moeilijk voor je, maar het is gauw over, en dan zul je hartstikke blij zijn.’
‘Je bedoelt, moeilijk, omdat het gaat over wat jongens gedaan hebben?’
‘Ook. Je wilt eigenlijk van déze jongen weten hoe ver hij ooit gegaan is. Hoeveel ervaring hij heeft.’
‘Ooit. Ik bedoel, het hoeft nu niet.’
‘Stefan, laten we van plek ruilen. Wil je haar hand vasthouden?’
Ze ruilden van plek. Karen keek Stefan verbaast aan. Hij knikte naar haar en glimlachte. Ze keek aarzelend weer naar Simone.
‘Karen, jij hebt niet veel uitgevreten, hè?’
‘Nee.’
‘Nooit ver gegaan, hè?’
‘Nee.’
‘Je bent nog maagd, hè?’
Karen bloosde, keek even naar Stefan. Die knikte en glimlachte weer. Ze keek naar beneden.
‘Ja.’
Simone wachtte even.
‘Stefan ook.’
Het hoofd van Karen vloog omhoog, ze keek Simone verbaasd aan. Toen keek ze naar Stefan. Die knikte en glimlachte weer. Ze keek weer naar Simone.
‘Ik ook. Nou, moeilijkheden over. Je bent nu vast blij.’
Karen begon te huilen. Stefan nam haar in zijn armen. Hij knikte naar Simone.
‘Dank je wel.’
‘Ik moet ook een beetje janken. Jij bent ook blij, hè?’
‘Heel blij. Op onze leeftijd kan je niet verwachten dat een meisje van niets weet. Niet dat me dat afgeremd zou hebben.’
‘Nou, ik geloof niet dat je bij haar te snel moet gaan. Karen, ik maak maar een grapje, hoor, kom maar langzaam bij. Dit overkomt je ook niet iedere dag.’
Karen hield Stefan vast, stak een arm uit, met geopende hand. Simone viste snel een zakdoek uit haar tasje en stopte die in haar hand. Karen liet Stefan los, droogde haar tranen en snoot haar neus. Ze stopte de zakdoek in haar rokband en keek Stefan aan.
‘Ik had het al jaren uitgesloten, de kansen werden met het jaar kleiner. Ik dacht zelfs, misschien trouw ik met een weduwnaar. Weinig kans dat die eh. Maar ik bleef toch een beetje hopen. Het zou me ook niet eh afgeremd hebben, maar. Tja.’
Stefan kuste haar. Ze sloeg haar armen om zijn nek en kuste uitgebreid terug. Simone ging maar koffie halen. Toen ze terugkwam zaten ze hand in hand verrukt naar elkaar te kijken. Karen keek het eerste op.
‘Simone, en Stefan, wat zijn jullie vreselijk lief voor me. Ik had me voorgenomen om pas in mijn huwelijksnacht toe te geven dat ik nog maagd was. Extra cadeautje. Hij moest me nemen zoals ik was, dat zou ik omgekeerd ook doen. Het al of niet mocht niet van invloed zijn. Dat is het nóg niet, maar ik ben ontzettend blij hoe het nu is. Ik begon al te twijfelen of ik het Stefan niet al eerder zou vertellen. Sinds ik erachter kwam dat ik het fijn vond als hij me aanraakte. Ik eh, wilde langzaam aan wel meer. Dan zou ik het hem op een gegeven moment moeten vertellen. En dat ik dat wilde blijven, tot mijn huwelijksnacht. Met hem, als we wilden trouwen. Anders niet. Jij dus ook niet, hè, Simone?’
‘Nee. Die keurige heer vroeg natuurlijk niets, maar ik heb het hem verteld, toen we afspraken om te gaan scharrelen. Nadat hij van de schok bijgekomen was vertelde hij me hetzelfde over hem. We moesten toen zo lachen, om het toeval, en dat we het allebei wilden blijven.’
‘Ik moest huilen.’
‘Dat is toch hetzelfde, van blijdschap. En ontroering.’
‘Ja. Jullie zijn zo eerlijk en lief, dat ik het moest zeggen. Het was even moeilijk, maar je timing was perfect. Even koffie.’
Ze dronken rustig de koffie op, naar elkaar glimlachend. Simone ging wat achterover in de bank zitten.
‘Ik ben blij dat alles zo goed gegaan is. Ik had geen idee hoe we je één en ander moesten vertellen, maar het ging geweldig. Karen, je weet nu wat we niet gedaan hebben, meer nog niet. Ik heb nu weer een probleempje. Als ik het vertel, alles mede namens Stefan natuurlijk, ben ik bang dat je het binnen de kortste keren na gaat doen. Je weet al hoe lekker hij kust.’
Stefan viel van het lachen ook achterover op de bank. Karen grinnikte mee.
‘Zal ik het vragen? Dan kan ik het op mijn eigen tempo doen. En stoppen wanneer ik wil. Één keer overdonderd worden op een avond is genoeg.’
‘Ja, goed idee. Je zal de mogelijkheden wel weten. Theoretisch.’
‘Leuk, hoor. Eh, jullie waren lief voor elkaar en scharrelden lekker. Dat lieve geloof ik wel. Nou, een makkelijk begin. Jullie hebben gekust.’
‘Nogal.’
‘Grapjas. En strak omhelsd.’
‘Heel strak.’
‘Nou, je wordt vanzelf serieus. Stefan heeft je over je bloes gestreeld.’
‘En gepakt.’
‘Hè? O. Ja. En onder je bloes.’
‘Ja. Heel prettig.’
‘En je daar gekust en zo.’
‘Lieve kusjes, lieve likjes.’
‘Dat klinkt mooi. Dank je. Nou, dat was eenderde. Ik bedoel, meisjes hebben wat boven en onder, in dit verband jongens alleen onder. Tot zover eh heb ik ook gedaan. Meer laten doen, eigenlijk.’
‘Ook je bloes uit?’
‘Ja. Niet bij scharrels. Ik heb één keer verkering gehad. Bij hem. Eh toen heb je Stefan over zijn broek gestreeld. O, de volgorde was misschien anders, daar gaat me het niet om.’
‘Ja.’
‘Toen erin.’
‘Ja.’
‘Ook uit?’
‘Hij alles uit.’
‘O. Mooi?’
‘Schitterend, Karen.’
‘Dat komt dan vast omdat je hem lief vond. Vindt.’
‘Ja, van een potloodventer is er niets aan.’
‘Duidelijk. Eh, andersom ook?’
‘Ja. Niet tegelijk. Óf Stefan óf ik hield een onderbroek aan.’
‘Wel zo veilig.’
‘Ja, om, ondanks de afspraak, niet in verleiding te komen.’
‘En elkaar overal aangeraakt.’
‘Ja, gevoeld, gestreeld. Heerlijk.’
‘Die verkering heeft, onder mijn rok, in mijn broek gezeten. Ik vond het een vervelend gefriemel. Voor mij hoefde het niet, maar hij wilde graag dat ik in zijn broek ging. Hij maakte hem boven los, meer niet. Meer wilde ik niet. Ik vond het niet prettig. Hij wel. Hij wilde wel meer.’
‘Gestreeld worden?’
‘Ja. Maar ik had daar geen zin in, ik wist wat er kon gebeuren.’
‘Je weet dat Stefan en ik elkaar heel lief vonden. Ja, en vinden. Dat blijft zo, de rest niet. Goed?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Nu niet naar Stefan kijken, anders ga je vast weer blozen. Stel je eens voor, dat een jongen, die je lief vindt, naast je op bed ligt, in zijn blootje, met uitzicht op je blote borsten, of er één vasthoudt, en jij hem. Kan je dat?’
‘Ik eh begin het te begrijpen. Hij met een erectie.’
'Natuurlijk, als je hem vast hebt. Die mooie. O, nee, het ging niet over Stefan, maar in het algemeen. Als je hem op dat moment niet mooi vindt kan je er beter mee stoppen.’
‘Nee, dat moment is dan vast voorbij. Ik zei al, van Stefan vind ik het wel fijn als hij me aanraakt. De rest zal ook wel lukken.’
‘In het verhaal is de rest, dat je dan gaat strelen. Het is zo fijn, om hem te zien genieten, zo mooi, als hij komt.’
Karen keek een tijd naar beneden. Toen weer op, naar Simone. Die glimlachte. Toen naar Stefan. Die glimlachte ook.
‘Fijne cursus. Dank je wel.’
‘Nog eenderde.’
‘O. . . . Hij, die jongen, onderbroek aan, jij bloot ernaast.’
‘Ja.’
‘Tja, dat zit er dan wel in. Als je elkaar lief vindt.’
‘Ja, dan zit je er ook niet mee om met je benen wijd te liggen, en hem te laten kijken. Sterker nog, je doet het graag, het is dan genieten dat hij dat mooi vindt. Net zoals jij zijn erectie.’
Karen keek even naar beneden.
‘Ik vind het goed bedacht, dat die jongen dan een onderbroek aan heeft. Dat zou de eerste keer eh bedreigend kunnen zijn.’
‘Ja. Ik heb het eigenlijk gedaan voor de veiligheid. Ik was toen niet meer bang of zo. Maar het is wel rustgevend, je hebt gelijk.’
‘En dan strelen.’
‘Ja, in het begin heel voorzichtig, later, een andere keer, intiemer. Het is geen gefrunnik, maar liefkozen.’
‘Als hij het van mij liefkozen vindt zal ik het ook wel van hem.’
‘Ja, het gaat gelijk op. En hij is goed.’
‘Nou! Eh, intiem?’
‘Jij hebt hem dan niet alleen gestreeld, ook bevoeld, van boven naar beneden, en andersom. Hoe hij aanvoelt, hoe stevig hij is. En misschien al in je mond gehad.’
‘Nee toch?’
‘Dat gaat vanzelf, meid. Fijn om te doen. Voor allebei. En je hebt dan ook zijn ballen vastgehad. Je weet het vast, voorzichtig. En zo gaat hij je ook strelen en aan je voelen.’
Ze keek weer even naar beneden.
‘Wat vertel je alles goed. En fijn. Wat heb ik een pech gehad. Onhandige jongens. En ik wist niet veel. Ik zie nu wel wat zitten.’
‘Ik ben nog steeds bang dat je het binnen de kortste keren na gaat doen.’
Ze lachten alle drie.
‘Nee, niet binnen de kortste keren. Ik durf vast niet te snel. Dat hoeft ook niet, dat zal iedere lieve jongen ook vinden.’
‘Ja. Nog één stap, Karen, dan is het verhaal compleet.’
‘Ik dacht, aan het begin, dat ik er eerder op mee zou houden. Niet alles op één avond wilde horen. Maar het klinkt allemaal zo mooi, zo fijn. Tja, ik snap wat je met die stap bedoelt.’
‘Moeilijk?’
‘Ja.’
‘Dat had ik ook. Ik heb hem verteld dat ik op minder nette films meisjes heb zien komen. Vast gesimuleerd. Jij ook?’
‘Ja.’
‘Maar dat ik bang was dat ik me daarna zou schamen, als ik erg tekeer gegaan zou zijn. Liederlijk. Maar hij zei, dat zou niet liederlijk zijn, maar natuurlijk. Laat je gaan. Beweeg en kreun hoe je wilt.’
‘Nu word ik erg brutaal. Hoe ging het?’
‘Ik schijn redelijk wild geweest te zijn en nogal wat gekreund te hebben. En op mijn hoogtepunt zelfs gepiept te hebben. Maar hij zei dat het heel fijn was om te zien hoe ik genoot. En dat deed ik.’
‘Vaak?’
‘Niet al te vaak. We wilden er niet aan wennen, omdat we wisten dat het tijdelijk zou zijn.’
‘Was dat niet moeilijk?’
‘Niet al te moeilijk. Het was al fijn alleen al met praten.’
‘Dus dat was jullie scharrelen.’
‘Ja. Tot Stefan over je vertelde. Karen, tijdens dat gesprek kwam hij er pas goed achter wat hij voor je voelde. Daarna alleen broer-zuskusjes. Mag wel, hè?’
‘Ja, natuurlijk. Waarom kwam hij er toen achter?’
‘Goede vraag. Omdat ik vroeg hoe het zat. Of het klikte. Toen moest hij het onder woorden brengen. Nou, dan weet je het wel, dan zet hij alles op een rij.’
‘Ik moet je heel veel bedanken voor je hulp.’
‘Graag gedaan.’
‘Nog één vraag. Zal je het missen?’
‘Lichamelijk niet zo lang, dat weet ik van de vorige keren, als het uitraakte. Ik zal onze lieve omgang met elkaar missen, en ons fijne praten. In het begin erg, denk ik. Maar als het met jullie goed gaat zal dat veel helpen om er overheen te raken. Omdat ik Stefan alle geluk van de wereld wens, en jou ook. En dat jullie, samen, ooit, doen wat Stefan en ik niet gedaan hebben. Wij alledrie nog nooit.’
Het bleef even stil.
‘Stefan?’
‘O. Ja. Ik was onder de indruk. Zeg het eens, Karen?’
‘Zal je het missen?’
‘Lichamelijk ook niet zo lang, Ik zal Simone missen. Maar, het is héél oneerlijk, niet zo lang. Ik hoop met jou verder fijn te praten, en zo. Als je verder geen vragen hebt, heb ík er één.’
‘We gaan verder, Stefan. In ieder geval met praten. En kusjes. Er schiet me nog wat te binnen. Waar eh lieten jullie het, van Stefan?’
‘Beetje voorzichtig uitgedrukt, Karen, maar je went wel. Op zijn buik of op een handdoek. Die houden we bij de hand, ook om ons een beetje schoon te maken.’
‘Om de cursus compleet te maken, heb je wel eens eh’
‘Hem in mijn mond laten komen. Ja, op een gegeven moment wilde ik het proberen. Het leek me voor hem ook fijner. Niet op het lekkerste moment de koude buitenlucht in, maar in de warmte blijven. Hij vond het ook fijn. Maar niet steeds, het is ook zo mooi om het te zien.’
‘O. Waar liet je het dan?’
‘De eerste keer heb ik alleen het eerste opgevangen, om te proberen, de rest mijn mond uit laten lopen.. Nou, dat was niet erg, plakkerig maar neutraal. Dus daarna slikte ik het gewoon door, als ik het bij kon houden.’
‘Leg dat eens uit. Ik heb geen idee.’
‘Je hebt heel wat in te halen. Fijn voor je. Karen, soms, als de vorige keer een tijdje geleden was, was het zoveel dat ik niet gelijk alles door kon slikken, wat eruit moest laten lopen. Tja, ik had mijn mond al knap vol. Als ik het niet met mijn mond deed spoot hij behoorlijk ver, de eerste keer bijna onder zijn kin. Nou ja, daarna legden we de handdoek hoog genoeg. Ik vind het jammer dat jongens bij meisjes niets zien. Hij vindt het niet erg, heel fijn als ik kreunend in zijn armen spartel. Kan je je dat voorstellen? Niet in het algemeen, maar helemaal bloot bij een lieve jongen, en dan samen ervan genieten hoe je komt? Nou, een beetje te veel reclame, denk ik.’
‘Het helpt me wel. Ja, ik kan me voorstellen, dat als het heel lief en heel langzaam zou gaan, ik uiteindelijk eh alles zou willen. Nou, wat anders. Sliepen jullie in hetzelfde bed?’
‘In principe niet. We hebben er nooit over gepraat, maar ik denk dat we allebei dachten, we hebben geen verhouding of zo, we scharrelen alleen af en toe. We hebben het wel een paar keer, nee, wat vaker, gedaan. De eerste keer was in Londen. Stefan had gevraagd of ik meeging naar een congres, voor de gezelligheid, onderweg en in zijn vrije tijd. Hij dacht terug aan onze reis hier naar toe. Op de boot praatten we steeds meer met elkaar, hij bood aan om samen van de haven verder te reizen. Hij regelde van de haven naar het vliegveld met een helikopter, mooi, joh. En een eerdere vlucht vandaar voor me, ik hoefde geen uren te wachten. Waar was ik? O, ja. Ik ben vroeger in mijn eentje in Engeland geweest, maar ik vond het ’s avonds en ’s nachts niet prettig om alleen in een hotelkamer te zijn. Dus vroeg ik Stefan, omdat we elkaar nog niet zo lang kenden, of hij het aandurfde met twee aparte bedden in één kamer. Geen probleem. We kleedden ons om de beurt om in de badkamer. De laatste avond vrijden we op bed. Toen zijn we ongemerkt in slaap gevallen. Dat is hier nog een paar keer gebeurd. En een paar keer expres, als het erg gezellig was. In grote trekken, Karen, de laatste tijd, als we samen waren, praatten we heel fijn, en als we zin hadden kleedden we ons uit en zaten lekker aan elkaar. We kwamen niet iedere keer, het is al heel fijn om bloot tegen elkaar te liggen, praten en strelen.’
‘Tja. Eigenlijk eh natuurlijk.’
‘Veel mooier. We hebben het gehad over de oertijd, toen waarschijnlijk de mannen een vrouw grepen als ze zin hadden. Dit was veel mooier, en alleen als we allebei zin hadden. Niet alleen als de man zin had om klaar te komen en wat vlees greep om het daarin te doen.’
‘Oei, nogal plastisch omschreven. Maar ik snap het verschil. Hebben jullie er nooit over gedacht om eh het met condooms te doen, of de pil te gebruiken?’
‘Nee, nooit. Karen, maagdelijkheid is niet te bewijzen. Bij jongens helemaal niet. Bij meisjes ook niet altijd, alleen als ze de eerste keer nauw zijn en daarna wijder. Bloed zegt niet veel, je hebt vast gehoord of gelezen dat met een beetje bloed de zaak stiekem belazerd kan worden. We wilden gewoon maagd blijven en het is zonder veel moeite gelukt.’
‘Ja, vraag maar, Stefan.’
‘Ik denk dat alles nu wel verteld en gevraagd is. Wat vind je van het gescharrel, gevrij eigenlijk, van Simone en mij?’
‘Ik heb er natuurlijk al over gedacht. Dat zal ik nog wel vaker doen. Het is nogal wat, ik heb zo gauw niet alles op een rijtje. Maar ik vind het niet pijnlijk. Als dat tussen jullie vroeger gebeurd was, dan was het gewoon onder vroeger gescharrel gevallen. Het is nu toch wat anders, het was nog aan de gang. Ik had nooit gedacht dat ik me zoiets voor zou kunnen stellen, maar van jullie begrijp ik het. Niet dat het tussen jullie niet klikt, maar wel dat jullie toch vrijden. Omdat jullie zo eerlijk zijn en lief voor elkaar wilden zijn. En gelijk stopten toen ik in beeld kwam. Daarom geloof ik dat ik er niet mee zal zitten. Ik zal er nog wel eens aan terugdenken. Ik denk, vooral in het begin. Een man blijft een man. Stefan, ik begrijp best, al zei je dat je het niet zo erg zou missen, dat je soms naar me kijkt en denkt, ik wil eh vrijen. Dat zal ik best aan je zien, maar dat is niet erg.’
‘Karen, ik zal een erectie niet tegen kunnen houden. Dat zie je dan in mijn broek.’
‘Nou, dat went wel. Niet meer dan eerlijk, je zal vast vaak ook verlekkerd naar mijn borsten kijken, al zijn ze ingepakt.’
‘Ja, die zijn niet mis. Al pak je ze veel meer in dan Simone.’
‘Nou, zeg, je zit er ook niet mee, met Simone erbij.’
‘We doen het natuurlijk niet, maar van mijn part zou ze overal bij mogen zijn. Nou ja, niet bij onze ontmaagding, dat feestje wil ik, op een mooie plek, alleen met ons tweetjes vieren.’
‘Ik kan geeneens zeggen, schaam je. Nu zeg ík, we doen het natuurlijk niet, maar ik zou het niet erg vinden als Simone er in het begin bij zou zijn. Kon ze me advies geven, hoe ik je aan moest pakken, en zo.’
‘Leuk. Maar onnodig. Je vindt gauw genoeg zelf uit hoe jullie lekker kunnen vrijen.’
‘Nou, ho maar. Dank jullie wel voor jullie mooie uitleg. Morgen samen lunchen, Stefan?’
‘Waarom gaan we gewoon niet zo veel mogelijk in het cafetaria lunchen en kijken wie er van ons is? Dat lijkt me het gezelligst. Met z’n tweeën of drieën?’
‘Ja, prima. Simone?’
‘Prima.’
‘Ik ga er vandoor. Tot ziens. Dank je wel, Simone.’
Stefan bracht haar naar de deur. Toen hij terugkwam zat Simone nog achterover in de bank. Hij ging naast haar zitten.
‘Dank je wel, liefje. Je hebt haar ontzettend geholpen. En mij.’
‘Jou misschien een beetje te veel.’
‘Nee, ze had het vast gestopt als ze het te gek ging vinden. Deed ze ook een paar keer. Het is heel fijn dat eventuele moeilijkheden bij voorbaat uit de weg geruimd zijn.’
‘Dat denk ik ook. Ik ben wel bekaf. Welterustenkusje?’
Ze kusten elkaar hartelijk en gingen ieder naar hun eigen slaapkamer.

Ze zag hem minder vaak. Hij bleef doordeweeks één avond bij haar, en één dag in een weekend, als ze niet hoefde werken. Ze praten gezellig, soms over Karen, maar niet veel. Na twee weekenden was ze er niet tevreden over. De volgende keer dat ze samen met Karen lunchte begon ze erover.
‘Heb je het druk in de weekends?’
‘Nee, zelden. Hoezo?’
‘Waarom is Stefan dan niet steeds bij je?’
‘Ik heb me dat ook afgevraagd, maar het er niet met hem over gehad. Ik denk dat hij je eh niet zo snel in de steek wil laten. Je weet hoe beleefd en lief hij is.’
‘Ja. Maar ik voel me er niet prettig bij. Zal ik eens met hem praten?’
‘Dank je wel voor je lieve aanbod. Ik zou het heel fijn vinden. Als het voor jou niet te moeilijk is.’
‘Nou, leuk is het niet, maar moeilijk? Zullen we hem nog even wel een doordeweekse avond bij me laten? Liefst als jij wat te doen hebt, een vergadering op zo? Of als je rustig thuis wilt werken?’
‘Oh, meid, wat ben je lief.’
‘Dat klinkt me bekend in de oren. Karen, ik vind het heel fijn dat hij niet van de ene op de andere dag verdwijnt. Maar eens moet het toch. En als het aan Stefan ligt gaat het te lang duren. Ik praat wel met hem.’

‘Stefan, ik weet dat je me niet gelijk in de steek wilt laten. Ik heb het er met Karen over gehad. Je bent bang om ons te kwetsen. Lief van je, hoor, maar daarom regelen we een langzame overname, dat kunnen wij beter dan jij. Voorlopig blijf je maximaal één keer doordeweeks ’s avonds bij mij. Verder zien we elkaar soms wel bij de lunch.’
‘O. . . . Dank je wel. Jullie zijn lieve meiden.’
‘Is ze lekker om aan te zitten?’
‘Brutaaltje. Maar je mag best wat weten. We vrijen al lekker, op de bank. Ze wil nog niets op bed.’
‘Als jullie maar genieten.’
‘Kan je eens met haar praten? Ze vindt het zo vervelend voor me dat ze zo langzaam is. Je kan haar vast overtuigen dat ik geen haast heb. Dat ik met haar niet afgesproken heb om te vrijen. Dat ik met alles, nou liever niet natuurlijk, desnoods wil wachten tot de huwelijksnacht.’
‘Zou je dat kunnen?’
‘Ja, met hoe we nu genieten wel. Geen stap terug.’
‘Ik praat wel met haar.’

Na een paar dagen trof ze Karen weer bij de lunch.
‘Karen, we hebben laatst gepraat over dat Stefan te vaak bij me bleef.’
‘Ja, je was heel lief om het anders te regelen.’
‘Ach, jongetjes moet je soms afremmen, soms opporren.’
‘Ik ben bang dat ik Stefan alleen maar afrem.’
‘Daar ben ik toevallig achtergekomen. Ik vroeg hem, na de mededeling dat hij minder vaak bij mij moest blijven, voor de grap, is ze lekker om aan te zitten? Dat mocht toch wel?’
‘Ja hoor. Hij zal je wel iets verteld hebben, dat vind ik helemaal niet erg.’
‘Fijn. Ja, iets, hij weet wat wel en wat niet. Hij heeft me gevraagd je iets te vertellen. Omdat je hem, stouterd, niet gelooft.’
‘O. . . . Ik weet niet wat er bedoeld wordt.’
‘Karen, hij heeft geen haast. Hij zei, ik heb met haar niet afgesproken om te vrijen. Ik wil met alles desnoods wachten tot de huwelijksnacht. Dat meent hij, Karen.’
‘O. . . . Ik kon me dat niet voorstellen. Jongens willen toch graag eh klaar komen? En hij was het bij jou toch min of meer gewend?’
‘Stefan is niet zo maar een jongen. Hij meent het. Geloof hem.’
‘Ik moet nu wel. . . . Ik zal hem ook excuus aanbieden.’
‘Niet te plechtig. Lief. Mag ik een beetje intiem worden?’
‘Meer dan je vanaf het begin al was kan geeneens.’
Ze moesten allebei lachen.
‘Meid, dat vergeet ik nooit. Mij binnen de kortste keren laten vertellen dat ik nog maagd was. Waar hij bij was. Maar hij hield ook zo lief mijn hand vast. Kneep af en toe zachtjes. Dat vergeet ik ook nooit. Van die maagd.’
Ze lachten weer.
‘Zit je al aan hem?’
‘Eh ja. Allebei in badjas in een luie stoel. En dan eronder voelen. En soms kijken.’
‘Al een beetje gewend?’
‘Ja. Je had gelijk. Mooi. Groot ook.’
‘Streel je?’
‘Een beetje.’
‘Zorg een keer voor een handdoek en streel wat meer. Hij zal er blij mee zijn, maar niet vragen om bij jou meer te mogen doen dan tot nu toe. Hij heeft echt geen haast. En als je het af en toe herhaalt zeker niet. Zo werken jongetjes.’
‘Je bent er niet bij, maar je geeft me toch advies hoe ik hem aan moet pakken.’
‘Ik maak me geen zorgen over hem, maar over jou. Dat je het niet fijn voor hem vindt dat het tempo wat laag is. Doe en laat doen waar je zin in hebt. Net hoe je stemming is.’
‘Ja. Dank je wel.’
‘Ik help mezelf ook. Als het met jullie goed gaat ben ik daar blij om. Dan gaat het met mij ook goed.’
‘Simone, als het niet goed met ons ging, wat ik me niet voor kan stellen, en we uit elkaar raakten, zou je hem dan weer willen?’
‘O. . . . Als ik dan niemand anders had wel weer een tijdje, denk ik. Hij vrijt lekker.’
‘Daar moest ik maar eens meer van gaan genieten, denk ik. Goed, weer aan het werk.’

‘Simone, je hebt met Karen gesproken. Dank je wel.’
‘Heb je dat gemerkt?’
‘Ze heeft het verteld. Daarna heb ik het gemerkt.’
Ze grinnikte, hij glimlachte.
‘Ze zei dat ze de inhoud van jullie gesprek niet zou herhalen. Maar dat ze, dankzij jou weer eens, nu beter wist waar ze mee bezig was. En dat ik het binnen niet al te lange tijd wel zou merken.’
‘Fijn. En wat merkte je?’
‘Je blijft af en toe nieuwsgierig en brutaal. Ja, een paar avonden later. Ze vroeg zachtjes of ik samen met haar wilde douchen.’
‘Wat leuk.’
‘Zeker. Nou, je weet, ik wilde natuurlijk eerst een pauzetje. Ik vroeg, met badjas, of in zwemkleding? Toen giechelde ze, zo lief. Zei toen, ik wil, met badjas aan, naar de douche. Dan doe ik mijn ogen dicht en mijn badjas uit. En jij doet ook je basjas uit, kijkt even naar mijn doos en neemt me in je armen. Als ik daarvan bijgekomen ben, van je erectie tegen me voelen, dan zien we verder. Zeg, heb jij dat voorgezegd?’
‘Ik ga natuurlijk de inhoud van dat gesprek ook niet herhalen. Nee, Stefan, alleen een beetje die richting op. Jij hebt wel geen haast, maar zij moet niet overdreven bang zijn. ‘t Is gewoon lekker.’
‘O. Fijn. Dank je. Ik heb haar na die lekkere omhelzing niet aangeraakt, het kwam er niet van. Zij mij wel, uitvoerig. En toen kwam het. Dat wilde ze ook, ze vroeg alleen een keer, doorgaan? Ze was daarna zo overstuur dat ik haar schoongespoten heb, dat was hard nodig, mikken kon ze nog niet. Nou, stop met lachen.’
‘Man, je vertelt zo mooi. Ga door.’
‘Goed. Toen ons afgedroogd, badjassen aangedaan en met haar op schoot gaan zitten. Ze heeft een tijd zitten huilen. Toen zachtjes praten. Het was zo mooi. Mijn erectie, mijn genieten, die reeks kanonschoten tegen haar aan. Nou.’
‘Kanonschoten? Ging je zo te keer?’
‘Ja, ik had haar net voor het eerst goed gezien. Ze had rustig staan wachten, haar benen wat van elkaar gedaan. Je weet hoe mooi ik dat vind. En de voorraad was natuurlijk groot. Ik ben onder haar badjas haar borsten gaan strelen, uitvoeriger dan ooit. We hebben daar een hele tijd van genoten. Toen wilde ze dat ik haar, nog maar onder de badjas, zei ze, beneden streelde, voorzichtig, maar ook zo uitvoerig. Het is erg laat geworden.’
‘Wat fijn. Ze zei, je bent er niet bij, maar je geeft me toch advies hoe ik hem aan moet pakken. Nou, voortaan zal het vast niet meer nodig zijn.’
‘Nee, ze pakte me heerlijk. Nou, genoeg daarover.’
Ze praatten nog wat over andere dingen voor ze weer aan het werk gingen.

Een paar maanden later vertelde Stefan Simone, dat hij bij Karen in ging trekken. Ze zouden haar bureau in de woonkamer zetten en de tweede slaapkamer weer als slaapkamer inrichten. Ze wilden nog niet samen slapen. Hij grinnikte.
‘Maar we liggen al wel af en toe in haar bed te vrijen. Het gaat goed, Simone. Langzaam, in badjas begonnen, want bij ieder stapje is ze nogal overweldigd hoe fijn het is. Nou ja, dat was bij ons ook zo.’
‘Ja. Geen moeite om je in te houden?’
‘Nee, helemaal niet. Je weet hoe ik geniet van een genietend meisje.’
‘Ik vind het heel fijn voor haar. En voor jou natuurlijk, dat je weer een beetje aan je trekken komt.’
‘Simone! Nou, ik weet dat je het goed bedoelt. Zeg, als je in de flat wilt blijven wonen weet ik iemand voor je. Tenminste, voor tijdelijk.’
‘Ik wil er wel blijven. Ik dacht al aan een verpleegster. Er zijn er altijd die woonruimte zoeken, maar ze moet lief en rustig zijn, daarom dacht ik aan eerst op proef. Tijdelijk?’
‘Ja. Het nichtje van een collega, Wellingten. Ze studeert geneeskunde, ergens anders. Maar ze wil graag bij hem afstuderen. Dat kan, ondanks de familiebetrekking, geregeld worden, hij is niet de enige die haar zal beoordelen. Ze wil niet bij hem wonen, al heeft hij een heel groot huis, dat is te close, het moet een beetje zakelijk blijven.’
‘Tijdelijk kan ook, daarna zien we dan wel. Hoe lang?’
‘Een maand of vier, vijf. Halverwege is dat preciezer te bepalen. Ze is hier volgende week voor een dag, voor voorbereidingen. Kan ze dan langskomen? Om te kijken en kennis te maken? Vrijblijvend?’
‘Prima. Regel het maar. Kijk maar op mijn rooster wanneer ik vrij ben. Wanneer wilde je verhuizen?’
‘Ik wilde nét voor een nieuwe bewoner vertrekken. Als het bij Karen nog niet klaar is kan ik op de bank slapen.’
‘Je bent weer lief, dat je me niet alleen wilt laten.’
‘Simone, ik doe het graag voor je, ik zie Karen toch vaak.’
Hij grinnikte.
‘Ik heb geen haast, zij ook niet, maar gelukkig iets meer dan in het begin.’
‘Ik hoef je geeneens te vragen lief voor haar te zijn.’
‘Nee, het gaat vanzelf, al moet ik me bij haar iets meer inhouden dan bij jou, ze heeft vroeger minder meegemaakt, dat weet je. Gaat het goed met jou?’
‘Ja, prima, Stefan. Ik vind het wel fijn dat ik wat van jullie hoor. Dan geniet ik mee, denk er af en toe aan. En wacht verder rustig af of er een jongen langs komt die met me wil vrijen, of meer.’
‘Ik hoop gauw voor je. Ze weten niet wat ze missen.’
‘Ze? Het hoeft er maar één te zijn. Tegelijk.’
‘Meid, ik ga er vandoor. Tot ziens.’
‘Dag, jongetje.’

Het nichtje, Laura, kwam kijken. Ze konden goed met elkaar opschieten. Ze vond de flat prachtig en wilde zo spoedig mogelijk komen.

Het weekend daarop pakte Stefan zijn spullen in zijn auto en wilde haar helpen opruimen en schoonmaken. Maar dat wilde ze niet, dat waren geen mooie laatste momenten, in de rommel. Hij vertrok na een hartelijk afscheid, ze zouden zo vaak mogelijk met z’n tweeën en drieën blijven lunchen. Ze had hem al verteld dat ze elkaar verder niet op moesten zoeken, ze moesten hun eigen leven leiden.

Dat deden ze een paar maanden, waarna Stefan en Karen haar vertelden dat ze allebei een baan in New York aangenomen hadden. Ze voelde zich een tijdje eenzaam, na hun vertrek, ze miste nu ook de gezellige lunches. Alleen een briefwisseling bleef over. Zoals ze verwacht had schreef Stefan ook trouw, soms schreef Karen een stukje onderaan zijn brief. Ze vergat ze niet, ze dacht meerdere keren per week aan ze. Dat ze het fijn vond dat die lieve scharrel het zo fijn getroffen had met Karen en een beetje aan de fijne tijd met beiden.

Lieve Simone,

Dank je wel voor je lieve brief. Schrik niet, nou ja, dat doe je toch. Stefan kan je niet meer terugschrijven. Hij is overleden. Zo meteen details.
Stefan heeft me steeds jouw brieven laten lezen, dat weet je. We praatten over je, hij heeft een fijne tijd met je gehad. Daar had hij het nogal eens over, over het rare, dat jullie zo goed met elkaar op konden schieten, maar dat het niet klikte. Dat het fijn was zolang het duurde, maar dat jullie allebei vrij snel beseften dat het niet eeuwig hoefde duren. Als het contact verbroken zou worden zou dat erg jammer zijn, er zou wel een traantje vallen, een tijd nog veel aan elkaar gedacht worden, tot alles opgeborgen werd als mooie herinnering en het leven verder ging. Zo is het ook gegaan. Hij vond het fijn, ik ook, af en toe iets van je te horen.
Stefan heeft een auto-ongeluk gehad, buiten zijn schuld, maar volgens de artsen heeft hij er niets van gevoeld. Hij was voor een congres in Amsterdam en is bij zijn familie begraven. Vooral vlak daarna dacht ik steeds, hij zal toch zo wel thuiskomen? Maar hij komt nooit meer. Ik mis hem vreselijk, hij was zo lief. Ik zal nog maanden nodig hebben om er een beetje overheen te komen, om weer een beetje te gaan leven in plaats van alleen maar te treuren. Helemaal over zal het nooit gaan. Maar ik weet dat Stefan wil dat ik verder ga, een lieve man ga vinden om een fijn leven mee te hebben. Dat heeft hij een keer gezegd, voor als hem wat zou overkomen. Andersom gunde ik hem dat natuurlijk ook. Ik heb er nu nog geen behoefte aan, maar als vroeger een verkering uitraakte was ik ook treurig, maar ging na een tijdje weer verder. Het was met Stefan veel meer dan een verkering. We hadden niet zo’n haast, maar we zouden ongetwijfeld binnen een jaar getrouwd zijn. Hem missen gaat heel lang duren, maar ik ben als optimist geboren, en geloof in het gezegde, tijd heelt alle wonden. Maar deze keer zal ik niet al na een paar maanden denken, dat was dat, nu verder, hopelijk komt gauw de volgende. Ik ben nog niet zover, maar ik denk wel eens, het zou best mogen, het zou me afleiden, al zou ik nog een tijd geen verkering willen, alleen een vriend, om mee te praten.
Ik ben al dagen met deze brief bezig. Iedere keer een stukje, tot me het even te veel wordt. Maar het doet me ook goed om jou te schrijven. Het is wel wat warrig, maar dat zal je niet erg vinden.
Ik heb je niet direct bericht gestuurd, na het ongeluk. Ik wilde niet dat je het door een simpel, kort bericht moest horen. Ik heb ook niet gebeld, dat zou alleen maar een huilpartij geworden zijn.
Wanneer je tot hier gekomen bent, ben je waarschijnlijk al over de ergste schok heen. Het is vreselijk, maar we moeten doorgaan, lieverd, allebei.
Ik schrijf graag nog meer, het heeft me sinds het begin van deze brief erg goed gedaan om jou over Stefan te schrijven. Ik heb nog niet alles opgeruimd, dat doe ik ook stukje bij beetje, omdat alles herinneringen oproept. Als ik nog brieven van je vind stuur ik je die. Als Stefan ze niet weggegooid heeft doe ik het ook niet.
Toch stop ik. Ik weet niet of je het prettig zou vinden nog meer te horen. Laat het alsjeblieft weten.
Lieve Simone, ook heel veel sterkte gewenst.

Karen

Lieve Karen,

Wat vreselijk.
Ik heb je brief ook in stukjes gelezen. En een dag vrijgenomen. Je weet wat Stefan en ik voor elkaar voelden, je hebt het goed beschreven. Ik heb het moeilijk, voor jou is het veel en veel erger.

Dank je wel voor je fijne brief, al was de aanleiding zo rampzalig. Ik heb het gelukkig van jou gehoord, pas een paar dagen later werd het in het ziekenhuis bekend. Ik ben door veel mensen gecondoleerd. Amerikanen zijn rare mensen, al went het, maar mijn bekenden condoleerden heel lief en hartelijk.

Ik zou graag meer met je schrijven, maar ik weet wat beters.
Na het ongeluk van mijn ouders, waardoor ik alleen in de wereld kwam te staan, stuurde mijn vriendin Tamara me een condoleancebrief. Ik heb hem bewaard. Ik schrijf het laatste stukje voor je over, voor zover van toepassing.

Als je er korter of langer tussenuit wilt kom je me maar opzoeken. Ik heb een kamer over, we kunnen dan zo veel of weinig contact hebben als we willen. Je kan bij mij vandaan uitstapjes maken, korter of langer, ik zie wel welke we samen kunnen doen. Niet alles, je weet, ik werk. Je kan hier ook werk zoeken en blijven. . . . In het ziekenhuis waar we (Nu ik, vroeger jij ook) werken hebben ze een groot tekort aan verpleegkundigen.

Vast ook weer een baan voor jou, Karen.
Laura, het nichtje van dokter Wellingten, is net afgestudeerd en vertrokken, vandaar dat ik een kamer over heb.
We zouden elkaar kunnen steunen, helpen verder te gaan.

Schrijf me gauw terug, of kom gewoon.
Ik kan ook een week naar jou toe komen. Dan kunnen we lang praten.

Simone

Een week later vond ze bij thuiskomst Karen op haar stoep, met naast haar een koffer. Ze vielen elkaar huilend in de armen. Op een of andere manier kwamen ze binnen, ze moesten weer even terug om de koffer te pakken die ze eerst vergaten. Na een hele tijd zaten ze op de bank, hand in hand.
‘Wat vreselijk, Karen. Maar ik ben zo blij dat je er bent. Even praktisch. Hoe lang kan je blijven?’
‘Lang. Na je fijne brief heb ik het ziekenhuis hier opgebeld. Binnen vijf minuten had ik een baan, ze wisten nog wie ik was, en wat er gebeurd was. Ze waren heel lief. Alleen is het nog onbekend welke baan, er is natuurlijk al een ander hoofd Opleidingen. Maar ik krijg een gelijkwaardige. Ik heb in New York op staande voet ontslag genomen, maling aan een getuigschrift. Toen wat zaken en de trip hier naar toe geregeld. Ik moet nog wel een paar dagen terug, om alles daar af te sluiten. Maar met een maand huur meer of minder zit ik niet. O, Simone, wat fijn zo.’
Ze omarmden elkaar en huilden weer een tijd.
‘Nou, we moeten iets flinker zijn. Met blijven huilen schieten we ook niets op. Je schreef er niets over, ben je bij de begrafenis geweest?’
‘Nee, ze hebben me niet op tijd bereikt. Het ongeluk was op een maandag, zijn eerste dag daar. Op weg in een huurauto van het vliegveld naar het hotel. Hij is van de weg gesneden, bij een afrit. De dader is gepakt, ze hebben me verzekerd dat hij zijn rijbewijs kwijt is en gevangenisstraf krijgt. Nou, gerechtigheid, maar dat helpt ons weinig. Ik belde vrijdag naar het vliegveld, omdat hij niet op tijd thuis was. Hij belde nooit tussendoor, dan kreeg hij te veel heimwee. Met enige moeite kreeg ik eruit dat hij in Amsterdam niet op was komen draven. Ik had het nummer van zijn hotel, die gaven me een nummer van de politie. Daar kreeg ik iemand van een nazorgafdeling. Die heeft me het heel voorzichtig verteld. En het telefoonnummer van de contactpersoon van de familie gegeven. Dat was een neef. Die belde ik uit zijn bed, door het tijdsverschil. Ik moest uitleggen wie ik was, hij had geen idee. Hij had Stefans adresboek bij de hand, daar stond ik in, er was al een kaart onderweg. Die laat ik je straks zien. De hele familie was geschokt, zo onverwachts een familielid te moeten begraven. Dat zou de volgende morgen, zaterdag dus, zijn. Dat kon ik niet meer halen. Ik vond het niet erg, wat heb je eraan, hem nog één keer te zien, en dan in dat graf te zien verdwijnen.’
Ze huilden weer even.
‘We moeten hem herinneren zoals hij bij ons was, rustig, lief.’
‘Ja. In plaats van dat ongeluk aan een soort vlucht naar de hemel denken, in plaats van naar Amsterdam. Na een ontzettend fijne tijd met ons.’
‘Ja. Simone, het enige verschil tussen ons is, dat het voor jou langer geleden is. We hebben ongeveer evenveel met hem beleefd. Gepraat, samengewoond min of meer, gevreeën.’
‘Het is voor jou erger. Jullie zouden gaan trouwen.’
‘Ja, maar dat was toekomst. Nou ja, jij wist al gauw dat die er met hem niet inzat. Maar ik dacht er niet aan. We wisten het, maar we maakten geen voorbereidingen. Het ging zo fijn. De avond voor hij wegging eh. Simone, zullen we overal over praten? Ook over vrijen?’
‘Ja, hè? Hij zou het fijn vinden dat we praten over hoe we genoten hebben, van ons praten, samenwonen en vrijen.’
‘Ja. We hebben die hele avond op en in bed gevreeën. Allebei een paar keer gekomen. Het was geweldig.’
‘Zo blijf ik me hem ook herinneren. Dat deed ik eigenlijk al. Vooral sinds jullie naar New York vertrokken. Alleen krijg ik nu geen brieven meer. Denk je nog af en toe, zo meteen komt hij thuis?’
‘Ja. Het wordt al minder. Maar daarom was het ook een goed idee om uit New York te verdwijnen. Hier heb ik natuurlijk ook herinneringen aan hem, maar dan zie ik niet iedere avond het bed waar we in gelegen hebben. We sliepen daar na een tijdje in hetzelfde bed.’
‘Was dat fijn?’
‘Ja. We hadden het eerder niet gedaan, niet per ongeluk en niet expres. Hij vroeg het een keer. We lagen in mijn bed en we waren zo uitgeput dat hij geen fut had om naar zijn eigen bed te lopen.’
‘Uitgeput? Als je het vertellen wilt.’
‘Ja, meid, alles. Op een zaterdag. Nee, zullen we eerst gaan eten? Ik heb vandaag nog niet veel gehad. Heb je wat in huis?’
‘Genoeg. Ik begin aan het eten, pak jij je koffer uit. Zeg, laat de deur open, dan kunnen we doorpraten. Je kamer is hartstikke schoon.’
‘Ja, dat zie ik. Waarom heb je je zo uitgesloofd?’
‘Ik niet. De dag nadat Laura weg was belde haar oom, weet je nog, dokter Wellingten. Of hij een schoonmaakbedrijf langs kon sturen. Ik vond het niet nodig, maar hij stond erop. Ik zei dat het maar één kamer was. Hij zei, nee, ook gebruik van woonkamer, keuken, badkamer en zo. Nou, dat heb ik maar niet afgeslagen. Kreeg de hele flat een grondige beurt.’
‘Erg netjes van die dokter.’
‘Hij zal vast netjes zijn, Stefan kende hem. Zo is Laura hier gekomen.’
‘O, ja. Klonk hij ook netjes?’
‘Eh . . . ja. Ik zie hem wel eens, hij knikt dan, ik knik terug.’
‘Knikt hij naar iedereen?’
‘Nee. Ja. . . . Nu je het zegt, eerst in het algemeen, dan naar mij. Hij heeft me wel gecondoleerd. Tja, hij weet waarschijnlijk wat meer van mij dan van andere verpleegkundigen.’
‘Daar zullen we het dan maar op houden.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Hij zou ook een oogje op je kunnen hebben. Maar eerst was Stefan er en nu wacht hij natuurlijk.’
‘Misschien is hij getrouwd.’
‘Weet je dat niet, van zijn nichtje of zo?’
‘Nee, alleen dat hij in een heel groot huis woont.’
‘Zoek het maar uit, huwelijkse staat en leeftijd.’
‘Waarom?’
Karen was de keuken ingekomen.
‘Kijk me eens aan. Nee maar, je meent het. Wat ben je onschuldig. Nou ja, in dit geval.’
Ze giechelden even.
‘Dan ben je goed voorbereid. Getrouwde dokters proberen ook wel eens verpleegkundigen te pakken. En sommige getrouwde verpleegkundigen hebben ook wel eens zin in een avontuurtje. Laten zich dan meestal goed betalen. Stiekem mee naar conferenties, cadeaus.’
‘Ik ben ook wel eens benaderd. Maar dan had ik dat gelijk in de gaten en wees ze duidelijk af. Ik weet niet goed wat u bedoelt, dokter, maar mijn smaak is het niet. Het interesseerde me geeneens of ze getrouwd of niet waren. Mijn smaak konden ze in het cafetaria zien.’
‘Op je dienblad?’
‘Nee, grapjas, naast me, dat stuk.’
Ze giechelden weer even.
‘Simone, over dat ik nog een paar dagen terug moet, nét voor ik vertrok kreeg ik een telefoontje van die neef van Stefan. De familie had overlegd en vond dat ik alles van Stefan mocht hebben. Ze zouden machtigingen en een notariële verklaring opsturen. Als ik meer papieren nodig had hoefde ik maar te bellen of te schrijven. Alleen als Stefan een overlijdensverzekering had wilden ze wel een vergoeding voor de onkosten die ze gemaakt hadden. Wat moet ik?’
‘Als toekomstige echtgenote van Stefan moet je het accepteren.’
‘Maar hij had nogal veel gespaard.’
‘Ik weet het, hij gaf niet veel uit. Fijn voor je, dan kom je een beetje op gelijke voet met me. Ik heb alles nog over van het huis en de twee auto’s die ik in Nederland verkocht heb.’
‘Goed. Niet dat het iets goed maakt, maar voorlopig, vast heel lang, heb ik dan geen financiële zorgen meer.’
‘Dat is fijn rustgevend. Hoef je je daar niet druk over te maken. Nu eten.’

Na het eten dronken ze op de bank koffie.
‘Over die uitputtende zaterdag verder. Ik kwam ’s morgens uit de douche, hij pakte me, deed onze badjassen open, hij had er een onderbroek onder, ik niets. Vingerde me. Toen ik kwam reed hij woest tegen me aan en kwam binnen een paar seconden in zijn broek. Heerlijk. Je weet, als hij ons verwende genoot hij ook zo. Het zal niet netjes gevonden worden dat we er zo over praten, maar niemand hoort het.’
‘Ze zouden zeggen, liederlijk, maar Stefan zei, natuurlijk. Hij praatte er graag over en hij vond het fijn als wij het ook deden.’
‘Ja, en het vermindert ons verdriet als we daar aan terugdenken. ’s Middags ben ik op de bank op hem gaan zitten, wijdbeens, met zijn vinger me laten komen, toen hem verwend. ’s Avonds na het eten hem in mijn mond genomen. Je had gelijk, plakkerig maar neutraal. Daarna likte hij me klaar. Wat wist hij goed de weg.’
‘Ja, ook bovenin je gleuf, hè?’
‘Ja, de eerste keer schrok ik me wezenloos. Ik heb daar nooit aan gedacht. Hij moest zo grinniken, hij zei, nou, ik wel, aan al je plekjes. Maar ik kan het ook beter zien dan jij.’
‘Ja, zo fijn dat hij geen haast had om ze allemaal te vinden. Eigenlijk vervelend, die maagdelijkheid. Ik had hem graag helemaal binnenin willen voelen.’
‘Ja, daar helemaal gestreeld worden in plaats van een vinger, al deed hij dat heerlijk. En dan hem voelen komen. Oei. Maar ik wilde toch dat cadeautje bewaren tot de huwelijksnacht.’
‘Het blijft een moeilijke keus.’
‘Ja. In de oertijd zal niemand er zich aan gestoord hebben. Ze zullen meisjes vast zelfs al gepakt hebben vóór ze groot waren. Maar ons wordt die keus min of meer opgedrongen. Goed. Voorlopig niet in gevaar. We sloften dat Stefan er ook zo over dacht, anders was het veel moeilijker geworden, hè?’
‘Ja, nogal. Ga verder met je liederlijke verhaal.’
‘Ja, heerlijk. Gelijk na het eten vrijden we op de bank. Daarna koffie in bed. Nog eens twee keer allebei. De laatste keer bij hem werd een beetje pijnlijk. Er wilde wel, maar er kwam niets meer. Voorraad op. Ondanks het beetje pijnlijke vond hij het wel heerlijk. Het was een heerlijke dag, maar uitputtend.’
‘Ik heb ook zo’n zaterdag meegemaakt. We zijn ’s middags gaan winkelen, om het niet te bont te maken.’
‘Om het niet te verleidelijk te laten worden.’
‘Ja, als je hem zo vaak groter ziet worden, vasthoudt en streelt, wordt het moeilijker.’
‘Als ik daarna een beetje woest werd plaagde hij me. Je gaat toch niet wéér zo woest worden dat je me weer helemaal leeg zuigt, mijn laatste druppel wilt hebben, wilde meid? Ik moest dan zowat blozen. Ik zei een keer, als ik wist dat het je laatste druppels waren zou ik van je afblijven tot in de huwelijksnacht. Dan moet je daarmee mijn licht beschadigde binnenvoering smeren.’
Ze giechelden weer.
‘Had hij daar een antwoord op?’
‘Natuurlijk. Dan moet je wel op mijn terugweg wachten.’
‘Terugweg?’
‘Dat vroeg ik ook. Ja, zei hij, op de heenweg moet je zelf voor de smering zorgen, op de terugweg spuit ik dan wel even na.’
‘Oei. Dan was je wilder dan ik. Zoiets heb ik niet gehoord.’
‘Ik denk eerder, dat jij begonnen bent hem een beetje wild te maken.’
‘O. . . . Wat fijn, hè? Om zo over hem te praten. Beter dan alleen treuren.’
‘Ja. Hoe lief hij was. Vertel nog eens wat, over dat in één bed slapen.’
‘Het moest even wennen, wakker worden naast een blote vent. En ik bloot, op een broekje na. Of andersom.
Soms trok hij, voor ik helemaal wakker was, van achteren mijn broek naar beneden en ging met zijn paal tussen mijn billen op en neer. Hij kwam ook zo wel eens klaar. Of hij omhelsde me van achteren af, kon hij ook overal bij. Heerlijk wakker worden.’
‘Oh, daar heb ik nooit aan gedacht. Hij toen ook niet.’
‘Nee, maar wij sliepen wat vaker in hetzelfde bed. Dat was een heel goed advies, één een broek aan, met allebei bloot hadden we het niet gered. O, als ik nog terugdenk aan dat gesprek, dat je gewoon vroeg of ik nog maagd was, en dat ik het nog zei ook, met Stefan erbij. En het fijne, dat je van hem gelijk mocht zeggen dat hij het ook was. En dat jij het ook was. Daar plaagde ik hem wel eens mee, als ik dacht dat het kon. Zeg, maagd, pak deze maagd eens even lekker, zonder onze status te veranderen.’
‘Hij heeft, denk ik, een mooi leven gehad. Maar veel te kort.’
‘Ja, veel te kort.’
Ze waren even stil.
‘Het naar bed gaan was ook fijn. Als we te moe waren gingen we gelijk onder de dekens, omhelzen, beetje strelen. Maar meestal lag, als hij het eerst de slaapkamer in ging, hij bloot op bed, met die paal omhoog. Of ik eerst, met mijn benen wijd. Soms zei ik, of hij, omruilen van broek, net waar we zin in hadden. Simone, voor vandaag was het genoeg, wat mij betreft.’
‘Ja, je ziet er een beetje moe uit.’
‘De eerste nachten heb ik gehuild, bij het naar bed gaan en bij het opstaan. Het gaat nu wel, maar het zijn geen fijne momenten.’
‘Ga maar, ik kom zo je even bij je zitten en je toedekken.’
‘Fijn, tot zo.’

Wanneer ze vrij waren hielpen ze elkaar over het verlies heen te komen. Ze waren allebei blij dat ze het niet in hun eentje hoefden doen.

Een paar maanden later, nadat ze meegelopen was met een morgenronde van een paar dokters, werd ze door dokter Wellingten aangesproken.
‘Kan ik u even spreken, op mijn kantoor? Over een mogelijke andere baan voor u, als u zou willen.’
‘Ja, dokter.’
Ze liep achter hem aan, in zijn kantoor ging ze zitten waar hij wees, op de stoel voor zijn bureau. Hij ging achter zijn bureau zitten, sloeg een map open, bladerde daar even in en keek toen op.
‘Er is geen enkele reden voor ongerustheid.’
Ze knikte en kwam tot rust, want ze was een beetje gespannen.
‘Ik heb het zeer gewaardeerd dat u zo goed voor mijn nichtje gezorgd heeft. Ik weet nu een andere baan voor u, als u wilt. In de particuliere sector. Ik maak misbruik van mijn positie, omdat ik weet dat u hier heel goed werk verricht. De universiteit wil u graag houden. Tot zover duidelijk?’
‘Ja, dokter. Ook dank voor uw complimenten.’
‘Goed. Ik ben al een tijd bezig om een geschikt persoon te vinden, zo’n haast heeft het niet. Bij die baan is verpleging niet de hoofdzaak, er komt meer bij kijken. U bent de eerste die me geschikt lijkt, eigenlijk bent u veel te goed voor die baan. U staat in de top tien van de beste verpleegkundigen. En ik ben zo brutaal geweest om uw dossier in te kijken. Tot zover duidelijk?’
‘Ja, dokter. Geen probleem.’
‘Mooi. Ik bleef door uw overkwalificatie op verpleegkundig gebied aarzelen. Wat de doorslag heeft gegeven is het volgende. Ik vertel het met tegenzin, maar ik vind, hoe pijnlijk u het misschien ook vindt, dat u het moet weten. Het is erg persoonlijk, vertrouwelijk.’
‘Ik vertrouw uw oordeel, dokter.’
‘Mooi. Het is, onofficieel natuurlijk, onder mijn collegae al langer bekend dat en waarnaar ik op zoek ben. Uw naam is vaak genoemd. Eh, die baan heeft ook met mij te maken. Ik zou heel graag willen, dat we, gezien het persoonlijke, en vertrouwelijke, tutoyeren.’
‘Simone.’
‘Dank je. Dat Simone wist ik natuurlijk al. Andersom, Mark.’
‘Ga door, Mark.’
Hij glimlachte even, keek toen weer ernstig.
‘Simone, de doorslag gaf de warme, persoonlijke, vertrouwelijke aanbeveling van een door mij zeer gewaardeerde collega. Ik kan niet zeggen dat we vrienden waren, zo vaak zagen we elkaar niet. Op één of andere manier kwam het er niet van. Maar het contact was, wederzijds, daarvan ben ik overtuigd, ontzettend goed. Hij is er niet meer, ik mis hem, maar eh, het was Stefan, Simone.’
Ze keek naar beneden. Hij wachtte af. Ze pakte een zakdoek uit haar tas, snoot haar neus, borg de zakdoek weer op en keek hem aan.
‘Ik mis hem ook, nog steeds. Ik weet niet wat hij je over ons verteld heeft, dat hoef ik ook niet te weten. Eh, hoe goed het ook ging tussen Stefan en mij, we zagen beiden dat het niet genoeg was en ook niet zou worden voor een huwelijk. Met Karen wel, maar zover is het helaas niet gekomen.’
‘Nee. Dank je wel. Ik heb nog een tijd gewacht, ik wilde je niet lastig vallen, maar ik dacht dat ik je nu wel die baan aan kon bieden.’
Ze knikte.
‘Stefan en ik hebben elkaar op de boot hier naar toe ontmoet. We waren allebei onderweg naar een nieuwe baan, een nieuw leven. Het was nogal een omschakeling. Hij heeft me erg gesteund.’
‘Dat kan ik me van hem goed voorstellen.’
‘Hij zou niet willen dat ik bij de pakken neer bleef zitten. Ga verder over de baan, alsjeblieft.’
‘Ik ben al een tijd weduwnaar, en mijn schoonvader, ook weduwnaar, woont bij me in. Een hele beste vent. Anders had ik hem ook niet opgenomen. Het eerste probleem is, hij kan niet goed lopen, maar een paar stappen, en hij wil zo min mogelijk in een rolstoel zitten. Dus, nogal wat keren erin en eruit. Het tweede, hij neemt de medicijnen die hij nodig heeft niet in, als die niet liggen op de plaats waar hij is.’
‘Voor we verdergaan, kan er geen bakje aan de rolstoel gemaakt worden?’
‘Goed bedacht, maar dat zou ook niet werken, er is nog wat meer. Hij let ook niet op de tijd. Tot zover is iedere verpleegkundige geschikt. Maar hij wil niet te veel, ook niet te weinig aangesproken worden, en een beetje op niveau. Hij blijft zorgvuldig uit de buurt van de huishoudelijke hulp, die heeft nog geen High School, en praat ontzettend veel en slordig. Juist op dat punt heeft Stefan je warm aanbevolen. Letterlijk zei hij, qua conversatie en algemene ontwikkeling zit ze op universitair niveau. Tja, die fijne collega kon zich goed uitdrukken. Jij ook, veel te goed voor een verpleegkundige, ik geloof Stefan, al na die paar antwoorden van je. Zou je niet hogerop willen?’
‘Nee, daar heb ik geen aspiraties voor.’
‘Goed. Stefan drukte zich, tegen mensen die hij nog niet zo lang kende, nogal formeel, deftig uit. Dat was mooi om te horen. Hij was al veel losser tegen me. Maar toen hij je aanbeval schakelde hij terug. Je kan het je waarschijnlijk voorstellen, hij wist dat er dan extra goed geluisterd werd. En dan kwam er altijd een indrukwekkende volzin.’
‘Ja, dat deed hij. We begonnen als vreemden, ik vond hem zich mooi uitdrukken, al was ik wel wat gewend, thuis. En hij sprak zo rustgevend. En, inderdaad, later, toen we gewoon praatten, schakelde hij wel eens terug.’
‘Ik ben blij dat je het begrijpt. Simone, afgezien over jouw conversatie, zei hij nog drie dingen. Ten eerste, ze is zo lief. Nou, natuurlijk moest je lief zijn, anders had hij geen contact met je gehouden. Hij begon een praatje met iedereen, maar meestal hield hij er gauw mee op. Het drong pas later tot me door. Hij gaf daarmee aan, voor een goed verstaander, dat hij, op jullie manier, van je hield.’
Ze keek weer een tijd naar beneden, glimlachte toen weer.
‘Ja, op onze manier hielden we van elkaar.’
‘Ten tweede, op haar werk erg lief. Heel mooi uitgedrukt, dat verschil tussen persoonlijk en tijdens je werk. Ten derde, ze zou er geen baan van maken, maar een fijne manier van leven, ook voor jullie.’
‘Typisch Stefan. Hij kende me.’
‘Ik ben blij voor hem dat hij je ontmoet heeft. Zie je iets in die baan? Zo niet, dan kunnen we het, denk ik, hierbij laten. Maar je mag ook de rest aanhoren.’
‘Ik zie er wel iets in. Ga maar verder.’
‘Er is een wederzijdse kennismaking vooraf nodig. Je snapt wel, dat als jij en mijn schoonvader niet met elkaar op kunnen schieten we er beter niet aan kunnen beginnen. O. En wíj moeten met elkaar op kunnen schieten, ik woon daar ook. Sorry, ik doe alles uit mijn hoofd, ik had beter een volgorde op papier kunnen zetten.’
‘Tot nu toe voorzie ik geen problemen met onze omgang, Mark.’
‘Je drukt je weer fijn uit. Ik was ook een beetje zenuwachtig. Stefan heeft je beschreven, voor zover hij verantwoord vond. Ik had een goed idee van je kwaliteiten voor die baan, maar ik had geen idee wat voor persoonlijkheid ik voorgeschoteld zou krijgen. Je maakt je bijna onzichtbaar en onhoorbaar wanneer ik je tijdens mijn rondes zie.’
‘Zo hoort dat.’
‘Je overdrijft het. Ik heb het er met Stefan over gehad, zodra hij vertelde wie hij aanbeval. O, hij waarschuwde me wel. Hij had geen flauw idee of je mijn aanbod wel of niet aan zou nemen.’
‘Dat kan ik me indenken. Ik ook nog niet. Ga verder.’
‘Goed. Stefan zei het weer zo mooi. Haar gedrag is niet in overeenstemming met het gebruikelijke gedrag van verpleegkundigen. Lelijke verstoppen zich, mooie treden op de voorgrond. Zij blijft op de achtergrond, maar hoort op een podiumpje.’
‘Lief van hem.’
‘Ja. Om geen problemen met onze omgang te veroorzaken ga ik er verder niet op in. Nou ja, ik ben het wel met hem eens. Volgende. De baan is inwonend. Vooraf te bezichtigen, gelijkertijd met of apart van de kennismaking.’
‘Juist. Ga verder.’
‘Een probleem is, dat het een tijdelijke baan is. Mijn schoonvader heeft, ondanks dat hij nogal wat medicijnen moet gebruiken, de normale verwachte levensduur. Er gelden natuurlijk ook opzegtermijnen. Wat niet op schrift staat, wat nogal moeilijk is, gezien de onbekende termijn, is een baangarantie in dit ziekenhuis, zo lang ik leef, ik kan hier wel een potje breken. Evengoed, en voor het geval mij wat overkomt, krijg je een bankgarantie, die oploopt hoe langer je in die baan werkt. Ik heb alles op papier gezet. De baan heb ik zo uitvoerig voor mij mogelijk beschreven, maar ik ben geen verpleegkundige. Je kan je waarschijnlijk al wel een beetje voorstellen hoe mijn schoonvader verzorgd moet worden. Over de huisvesting heb ik niet veel geschreven, die moet je zien. Voor het salaris, het begin, de opzegtermijnen en het eind van de baan heb ik advies gevraagd, Het salaris is trouwens meer dan je nu hebt. Zou je dat willen bestuderen? Je hoeft je niet te haasten. Ik denk in termen van een paar weken. Het zou weer nogal een omschakeling zijn, Simone.’
‘Ja, dat zou het. Verhuizen, baan, baas. Of bazen?’
‘Officieel ben ik de werkgever. Wat ik erover geregeld heb met mijn schoonvader hoeft het personeel niet te weten. Maar je hoeft er, qua baas of bazen, niet tegenop te zien. Op ons niveau zullen we best op elkaar in kunnen spelen. Met jouw wensen, op welk gebied dan ook, zal rekening gehouden worden. De positie is totaal anders dan die van de huishoudelijke hulp. Op papier staat trouwens wanneer ze er is en wat ze doet. Die hulp krijgt opdrachten. Zo laat moet dit gebeurd zijn, zo laat dat. Vragen?’
‘Momenteel niet. Hoe kan ik je het beste bereiken als ik er wél heb?’
‘Hier is mijn kaartje. Het beste is dat je mailt.’
‘Ja, beter dan bellen of aanspreken.’
‘Mag ik vragen waar je je taalgebruik enzovoort vandaan hebt?’
‘Ja, jij mag me natuurlijk ook veel vragen, omdat ik in je huis zou komen wonen. Hier is mijn kaartje. Mijn ouders zijn beiden niet op een universiteit geweest, maar op een technische hogeschool. Als ik vroeg waarom ik netter moest praten dan de buurkinderen zeiden ze, dat ik het daarmee verder zou brengen in de wereld. Gelukkig heb ik een goed taalgevoel.’
‘Daar zit wat in. En je hebt duidelijk niet alleen een goed taalgevoel in je moedertaal. Simone, hoe langer ik met je praat, hoe meer ik ga hopen dat je de baan aanneemt. Als je het niet doet zal ik niet boos of zoiets zijn. Maar mag ik dan wel de kennismaking voortzetten zoals Stefan gedaan heeft? Omdat ik hem vroeg hoe hij je heeft leren kennen heeft hij me ook verteld dat jullie begonnen zijn, na aankomst hier, met een paar keer samen lunchen.’
‘Ja. Dat kunnen we eventueel doen. Ken je Karen?’
‘Ja, ik ben op de hoogte. We komen elkaar wel tegen, maar ik heb haar niet aan durven spreken. Ik heb ook gehoord dat ze bij je woont.’
‘Ik heb haar dat voorgesteld, omdat ik óók op advies van een vriendin na een tragische gebeurtenis van baan en woonplaats veranderd ben. We steunen elkaar, met het verlies van Stefan. Het is voor haar nóg moeilijker, ze zouden binnen het jaar trouwen.’
‘Wat erg. Heb ik er goed aan gedaan, haar niet aan te spreken, als bijna vriend van Stefan?’
‘Ja. Even condoleren heb je waarschijnlijk wel gedaan, mooi, maar om verder te praten moet er een goede gelegenheid zijn. Er kan een traantje vallen. Nu kan het wel. Mark, ik heb een idee. Ik wil vragen of Karen het goed vindt als je op een avond bij ons komt, om over Stefan en je baan te praten. Vóór ik over die baan beslis. Dan kan ik haar advies vragen.’
‘Dat zou ik heel prettig vinden.’
‘Je hoort zo gauw mogelijk. Verder nog iets?’
‘Nee. Je leest natuurlijk van tevoren mijn beschrijving.’
‘Natuurlijk, Mark. Dag, dokter.’
Ze stond op, draaide zich om en ging zijn kamer uit. In de deuropening keek ze even om. Hij glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug.

Ze liep de rest van de dag aan Karen, Mark en de baan te denken. ’s Avonds begon ze voorzichtig alles aan Karen te vertellen. Maar die zou het fijn vinden om met een bijna vriend van Stefan te praten, iets van een man over Stefan te horen. De baan leek haar wel wat voor haar, als ze er tegen zou kunnen om in zo’n kleine opzet te werken. Ze namen de beschrijving en de arbeidsvoorwaarden van Mark door.
‘Simone, Mark heeft je volgens mij niet alles verteld. Ik zie hierin invloed van Stefan. Hij twijfelde, of je zin zou hebben om in plaats van met veel maar met twee mensen te werken. De voorwaarden zijn te gunstig, gewoon om je te lokken, omdat hij Mark kende. Ik heb hem een keer iets horen vertellen, ik weet het niet precies meer. Maar nu komt het er op neer, hij dacht vast, als Simone bij hem komt, en dat wordt dan niet alleen om te werken, moet hij voor dat liefs maar flink betalen. Ik zie hem grinniken.’
Ze grinnikten ook, met tranen in hun ogen.
‘Simone, ik zal je erg missen. Gelukkig gaat het met ons al weer aardig goed. Ik zal geen moeite hebben om iemand anders voor je kamer te vinden, maar ik zal wel selectief zijn, een lieve meid zoeken. En op proef.’
‘Ik zal jou ook erg missen. Maar we kunnen elkaar bellen en opzoeken, het is niet ver.’

Tijdens het bezoek van Mark kwam de kennismaking langzaam op gang, Mark was in het begin voorzichtig met over Stefan praten. Pas toen hij merkte dat Simone en Karen het graag deden kwam hij los. Ze haalden veel herinneringen op. Daarna praatten ze over de baan, Mark gaf nog wat uitleg en beantwoordde vragen die er overgebleven waren na het doornemen van wat hij opgeschreven had. Mark en Simone maakten een afspraak voor de kennismaking met de schoonvader van Mark. Voor op een middag, zodat ze bij daglicht het huis buiten en binnen kon bekijken.
‘Wat verwacht je van de huisvesting, Simone?’
‘Zoiets als hier. Een eigen zitslaapkamer. Veel meer staat er niet op papier.’
‘Nee. Ik vertel alvast wat. Dit huis is gebouwd voor twee personen. Mijn huis heb ik, toen ik een plek zocht voor mijn schoonvader en mij, gekocht van drie heren die er een jaar of dertig min of meer gezamenlijk gewoond hebben. Ze zijn vertrokken naar een lux verpleeghuis. Het was een groot huis, maar ze hebben het één hoog vrij snel voor hun laten verbouwen. Er is inmiddels een traplift naar boven, voor mijn schoonvader. Daar zijn drie zitslaapkamers met ieder een complete badkamer. En ieder een kleine kookgelegenheid, voor als ze niet gezamenlijk wilden of konden eten en wat eenvoudigs klaar wilden maken.’
‘Dat klinkt lux, vind je niet, Karen? Zeg, Mark, heb je er vaker met Stefan over gesproken dan één keer over zijn aanbeveling?’
‘Ik kan het nu wel vertellen. Ja, een paar keer. Hij heeft hier gewoond, maar is ook een paar keer bij mij geweest. Hij kon zich dus voorstellen wat voor verandering op gebied van huisvesting het voor je zou zijn. Het advies van een salarisadviesbureau was om daarom het salaris wat naar beneden aan te passen.’
‘Heb je dat opgevolgd?’
‘Ik was het van plan, maar eh.’
‘Wacht even. Zeg het eens, Karen.’
‘Ja. Mark, Stefan heeft vast zoiets gezegd als, als je wilt dat Simone komt, en dat wordt dan niet alleen om te werken, moet je voor dat liefs maar flink betalen. Grinnikend.’
‘Bijna letterlijk.’
Ze waren even stil, glimlachten, maar waren alle drie dicht bij tranen.
‘Meer hoefde van Stefan ook niet, om te beginnen, zei hij er wel bij. Het was al meer dan je had, en vrije kost, geen stookkosten en zo.’
‘O, ja, dat had ik er geeneens bijgerekend. Is het alles bij elkaar niet erg veel?’
‘Voor een verpleegkundige die alleen haar werk doet wel. Als Stefan gelijk krijgt niet. Ik ga er steeds meer naar uitzien. Maar laat je niet beïnvloeden.’
‘Nee, maar ik hoop dat hij gelijk krijgt.’
‘Ik stap weer op. Jullie zijn verstandige, maar vooral lieve meiden.’

Hij deed de voordeur open vóór ze kon bellen.
‘Het is duidelijk te horen als er een auto over het grind aan komt rijden. Kom binnen.’
In de hal pakte hij haar jas aan.
‘Hier in de hal een toilet. Dan, links van de trap, de woonkamer, rechts de keuken. Je kan ook rechtstreeks van de een naar de ander.’
‘En aan de trap de traplift. Ziet er goed uit.’
‘Werkt ook prettig. We beginnen boven. Je kan natuurlijk op elk moment de rondleiding afbreken en weggaan, Simone, als iets je niet bevalt. Maar daar ben ik niet bang voor. Daarna beneden, als laatste de woonkamer. Daar zit mijn schoonvader. En daar drinken we wat, als je zo lang kan wachten.’
‘Ja, ik ben geen Engelse, met vaste tijden.’
Terwijl ze de trap opliepen vroeg hij of ze in Engeland geweest was. Ze vertelde hem er wat over. Bovenaan de trap liep hij rechtsaf en deed een deur open.
‘Dit is mijn kamer, kijk maar even naar binnen. De indeling is hetzelfde als in de kamer die voor jou bedoeld is, daar kijken we verder.’
Hij deed de deur weer dicht en liep richting trap en verder.
‘De kamer van mijn schoonvader sla ik daarom ook over.’
‘Mooi recht tegenover de trap.’
‘Ja, handig. De laatste kamer. Kijk maar rustig rond, ik wacht eventuele vragen af.’
Hij zag haar naar de binnenkant van de deur kijken.
‘Je bent inderdaad voorzichtig. Terecht, natuurlijk. Het is geen simpel binnenslot, maar een degelijke buitenslot, omdat de heren hun inboedel apart verzekerd hadden, daarvoor was dat vereist. De sleutel en de reserves zitten er in, meer zijn er niet. Het zal niet nodig zijn, maar mijn schoonvader en ik zouden niet beledigd zijn als je er gebruik van maakt. We zouden er trouwens nooit achterkomen, we zullen nooit aan de deur rammelen. Er is in elke ruimte een huistelefoon, waar je ook mee naar buiten kunt bellen. Een dubbele buitenlijn zelfs, voor als twee van de heren tegelijk wilden bellen. Ik heb het zo gelaten. Er is ook een persoonlijke code. Als je niet weet in welke ruimte iemand is gebruik je die. Dan gaat de telefoon overal op een bepaalde manier, om te kunnen horen voor wie het is. Die code is van buitenaf achter het nummer ook te gebruiken, zodat de juiste persoon op kan nemen.’
Ze giechelde.
‘Nou, doe maar een paar dollar van het salaris af, voor die luxe.’
Mark glimlachte.
‘Dat salaris is maar een gok. Het is moeilijk de baan te waarderen. We kunnen het altijd later bijstellen. Alleen naar boven natuurlijk, ik ga niet op het aanbod terugkomen. Ik eh ga steeds meer hopen dat je komt, Simone.’
‘Ik heb, omdat het zo’n grote verandering voor me is, nog bedenktijd nodig. Karen zal me fijn helpen. Die ziet het wel zitten voor me, als ik denk dat ik tegen wat meer alleen zijn kan.’
‘Gezien onze omgang tot nu toe, durf ik al te zeggen, dat je niet steeds naar je eigen kamer hoeft te gaan. Ik denk dat mijn schoonvader, net als ik, het fijn zou vinden als je ons beneden in de woonkamer gezelschap houdt, al zullen wij daar ook niet altijd zijn. Mijn schoonvader doet middagdutjes op zijn kamer, gaat niet te laat naar bed en ik werk af en toe op de mijne, als ik thuis ben. Maar qua gezelschap is er niets verplicht.’
‘Je gaat steeds meer net als Stefan praten.’
‘Ik vat dat op als een compliment. Hopelijk beïnvloedt het je beslissing.’
‘Dat doet het, in positieve zin, al heb ik nog niet besloten.’
‘Ik ga steeds meer begrijpen waarom Stefan zo graag met je praatte.’
‘Dan begrijp je ook waarom ik met hém. En misschien met jou.’
‘En hoogstwaarschijnlijk met mijn schoonvader. Stefan bleef on-Amerikaans lang plakken om met mijn schoonvader te praten. Met jou praat ik op het werk wel, zei hij.’
‘Tja.’
Ze had rond staan kijken, ging rondlopen en bekeek de kamer, badkamer en kookgelegenheid uitgebreid. Ze keek ook naar buiten.
‘Hé, een balkon. Mag ik?’
‘Natuurlijk.’
‘Ook een sleutel. Mark, noteer dat op je beschrijving, voor een eventuele volgende sollicitatie. En het balkon. Welke windrichting?’
‘Op het zuiden.’
‘Mooi. Wordt het niet te warm binnen?’
‘Nee. O, ben ik ook vergeten op te schrijven. In het interieur mooi weggewerkte airconditioning, per kamer regelbaar, bijna onhoorbaar.’
‘Nou, omdat het positieve zaken zijn vergeef ik je onvolledigheid.’
‘Dank je wel.’
‘Mark, je had niet anders verwacht, nadat je gezien hebt hoe ik nu woon, dit voldoet natuurlijk, voorzichtig uitgedrukt. Een ruime voldoende. Voor alles tot nu toe. Doe toch maar wat van het salaris af, voor die luxe.’
‘Misschien moet erbij, als je mijn schoonvader niet zo makkelijk vindt.’
‘Goed, we zien wel. Laten we naar beneden gaan.’
Beneden bekeek ze de keuken zorgvuldig.
‘Wie kookt er?’
‘Wij geven de hulp een lijstje wat we de week erop willen eten, de volgorde maakt ons niet uit. En wanneer we niet thuis eten. Ze doet de boodschappen en bereidt op tijd het eten zoveel mogelijk voor. Daarna gaat ze weg. De rest doe ik, als ik thuis ben, of als ze vrij heeft. Anders doet mijn schoonvader het zelf, dat gaat nét. De afwas blijft doordeweeks staan, die zet de hulp de volgende dag in de vaatwasser. Anders ik. Maar je mag alles veranderen, zolang mijn schoonvader en ik maar niet méér te doen krijgen. Ik hoop, met mannelijk egoïsme, zelfs minder. Ik zei al, de hulp krijgt opdrachten. Die moet jij haar ook geven. Het lijstje gaat via jou, dan kan je het veranderen, er je eigen keus opzetten. Wij lusten bijna alles. Het is zo gegroeid, met de hulp, we kregen in het begin alleen wat zij lustte, en te weinig afwisseling.’
‘En als ik er met de hulp niet uitkom?’
‘Dan zeg je me dat, dan waarschuw ik haar één keer. De keer erop ontsla ik haar. Ik heb zó een nieuwe, met wat ik betaal. Met jou, beter gezegd, bij de baan die ik je aangeboden heb, is alles anders geregeld. Wij gaan daarbij geen opdrachten geven, maar alles overleggen. Daarom had ik zo’n moeite iemand te vinden waarmee ik dacht dat het kon.’
‘Ja, als je dat beslist zo wilt doen.’
‘Ja, omdat de hulp alleen schoonmaakt, wat aan het eten doet en niet inwonend is. De eh hulp voor mijn schoonvader woont, leeft min of meer met ons.’
‘Ik snap het. Volgende. Show me je schoonvader en andersom.’
‘Mag ik dat zo tegen hem zeggen? Dat zal hij leuk vinden.’
‘Ja hoor. Alles wat ik zeg, behalve als ik er direct een voorbehoud bij maak.’
‘Afgesproken.’
Ze liepen door de tussendeur de woonkamer in. Schoonvader zat in een luie stoel een boek te lezen. Naast hem stond een eenvoudige rolstoel. Schoonvader legde het boek weg toen ze binnenkwamen en keek nieuwsgierig op.
‘Charles, Simone heeft me verzocht je haar te showen en andersom.’
Charles glimlachte.
‘Als dat moet blijf ik mooi zitten en mag zij zich een keer ronddraaien.’
Ze draaide zich een keer langzaam in de rondte en keek hem weer aan, ook glimlachend.
‘Ik wil eerst iets geregeld hebben. Ik ben erg ouderwets, dat weet ik. Mark noemt me bij mijn voornaam, maar dat is omdat we elkaar al zo lang kennen. Maar ik wil geen meneer genoemd worden door iemand die hier in huis woont. Helaas heb ik nog niets geschikts kunnen bedenken. Mark ook niet.’
Ze dacht even na.
‘Oom?’
‘Heel mooi. Dank je wel. En dat in twee seconden. Mag ik, een beetje oneerlijk, jouw voornaam wel gebruiken? En zullen we al wel, omdat je zo mooi ronddraaide, wederzijds tutoyeren?’
‘Graag, oom.’
‘Wil je me nu ouderwets een hand geven?’
Hij stak zijn hand pas uit toen zij het deed. Hij hield haar hand even vast.
‘Gaat goed, tot zover, hè?’
‘Prima, oom.’
‘Gaan jullie zitten. Mark, schenk wat in, als je wilt.’
Mark vroeg wat ze wilden drinken en schonk dat in. Hij gaf Simone stiekem een knipoogje.
‘Hoe vond je het boven?’
‘Geschikt. Lux.’
Oom grinnikte.
‘Mark en ik vroegen ons natuurlijk af of wij met elkaar zouden kunnen praten. Hij werd steeds zekerder van wel. Je weet mijn eisen. Op mijn oude dag durf ik die te stellen. Je mag wel wat meer praten dan twee woorden per keer.’
‘Mijn laatste twee waren een samenvatting. Ik wilde in het begin duidelijk zijn, dat gaat niet met een ellenlang verhaal, waarbij je aan het eind het begin niet meer weet. Boven is het mooier en luxueuzer ingericht dan waar ik nu woon. Als u alleen wat hulp wenst bij het verplaatsen en het omkleden is deze woning heel geschikt. Door de ruimte tussen de meubels, de traplift en het ontbreken van drempels. Ik bedenk nu, dat ik uw, eh je badkamer niet gezien heb. Je hele kamer trouwens niet. Noteer je dat, Mark? Ik hoop dat er aan gedacht is om in je badkamer steunen aan te brengen om één en ander makkelijker te maken, tenzij dat niet nodig is. Te veel tegelijk, oom?’
Oom keek even naar beneden, vouwde zijn handen.
‘Simone, ik weet van Mark dat je wel wat kan hebben. Daarom dit. Als ik mijn ogen dicht gehad had, en jij een lagere stem gehad had, had ik gedacht dat ik Stefan hoorde.’
Hij was even stil. Hij wachtte tot zíj weer opkeek.
‘Hij is hier een keer kort geweest en een keer lang. Toen heeft Mark ons gesprek afgebroken, omdat het te laat werd. Ik had hem graag weergezien en weer gesproken. Zo te horen zou je zijn plaats in kunnen nemen.’
‘Dank je, oom.’
‘Op het gebied van mijn eh verzorging heb je gelijk. Steunen in de badkamer heb ik niet gemist, maar het is een goed idee om dat eens te bekijken. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Je lijkt me handig, Mark vertelde ook al van je idee voor een medicijnenbakje aan de rolstoel.’
‘In de verpleging is zo veel te doen dat er efficiënt gewerkt moet worden.’
‘Ja, maar je weet ook dat er maar een paar verpleegkundigen zo slim zijn om wat te verzinnen. De rest aapt na.’
‘Ja, dat klopt. Maar er bestaan genoeg handige meisjes.’
‘Ja, ik bedoel ook niet dat ik je soort afkraak, de meeste hebben het te druk tijdens hun werk. Tegelijk lopen puzzelen vereist een hoger concentratievermogen.’
‘Ik kon vroeger moeilijk leren, maar na mijn opleidingen lijkt het of ik makkelijker nieuwe dingen oppik en oplossingen vind voor moeilijke dingen. Eerlijk gezegd, niet als ik verkering had, dan liep ik daar tussendoor aan te denken.’
‘Mark, kan een verbod op verkeringen nog in het contract? Nee, laat maar, dat gaat niet. Simone, dat was min of meer grappig bedoeld. Ik wil ook geen mondelinge garantie of zo. Ik weet niet, en ik wil het nu ook niet weten, hoe je er nu tegenover staat. Mocht je de eh baan aannemen en, wanneer dan ook, iemand tegen het lijf lopen, zo gezegd, dan zullen wij je niet in de weg staan. Eerder helpen, indien mogelijk.’
‘Dank je. Je mag weten, momenteel heb ik geen verkering en genoeg aan mijn hoofd om het niet te missen.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Dan blijft er één punt over. Enig idee?’
‘Arbeidscontract, verzorging, huisvesting, conversatie ook, neem ik aan, dat hebben we behandeld. Geen idee.’
‘Mark?’’
‘Geen idee.’
‘Arbeidskleding.’
‘Charles, je wilt toch niet dat ze een úniform aantrekt?’
‘Dat wil ik juist níet. Maar dat staat nergens. Dat kan ook wel mondeling, hè, Simone?’
‘Ik zou het ook prettiger, huiselijker, vinden.’
‘Als ik zo brutaal mag zijn, je ziet er, afgezien van leuk, keurig uit. Nog netter, behalve misschien bij bijzondere gelegenheden, liever niet. Het mag wel eh sportiever, makkelijker, als je dat wilt. Dat zou ik zelfs prettiger vinden om te zien. Ik mis wat vrouwelijks om me heen. Mijn vrouw was fijn om naar te kijken, mijn dochter ook.’
Ze dacht even na, gaf oom tegelijk de gelegenheid om even aan het verleden te denken.
‘Oom, je bent fijn openhartig. Ik zal nooit hun plaats in kunnen nemen, die van Stefan ook niet. Maar ik hoop, dat als ik hier kom, om je af en toe te bezoeken als ik de baan niet aanneem, anders bijna dagelijks, dat ik qua huiselijkheid iets gelijkwaardigs voor jullie kan zijn.’
Oom keek naar beneden, wenkte Mark om hem nog wat in te schenken. Na een slokje genomen te hebben keek hij op.
‘Ik wil heel graag dat het bijna dagelijks wordt.’
Ze keek Mark aan. Die knikte. Ze keek oom weer aan, stond op en nam zijn hand in de hare.
‘Ik moet er nog over nadenken, ook dit verwerken. Het zou huiselijker worden met jullie dan ik verwachtte. Tot gauw.’
Ze stond op, liep de woonkamer uit de hal in en trok haar jas aan. Mark was achter haar aan gelopen en hielp haar.
‘Mark, ik wil geen valse hoop bij je wekken, ik wil nog nadenken, maar nu ik jullie allebei ontmoet heb kan ik bijna niet anders dan komen.’
‘Dank je wel, Simone. We wachten geduldig af.’
Ze keek hem ineens fel aan.
‘Zeg dat dat niet waar is. Anders kom ik niet.’
‘Het is niet waar. We barsten van de zenuwen, we hopen dat je heel gauw beslist om te komen en dat je dan gauw komt. Maar we willen je niet onder druk zetten.’
‘Jullie doen het dan onbewust, met jullie eerlijkheid.’
‘O. Nou, Simone, bijna niemand zou daar van onder de indruk raken. Het geeneens begrijpen. Andersom, je hebt Charles helemaal overdonderd. Die zegt een week niets meer van ontroering. Hij heeft in jaren niet over zijn vrouw en de mijne gesproken. Ik zal desondanks door moeten praten.’
‘Maak het nog maar erger. Laat me eruit.’
‘Als je niet boos bent op ons aandringen, al of niet bewust.’
‘Nee, óók ontroerd.’
Hij deed de voordeur open en liet haar uit. Hij keek haar na toen ze naar haar auto liep, instapte en wegreed. Pas daarna deed hij de deur dicht.

De week erop was hij ’s dinsdags bij de morgenronde, ze glimlachten naar elkaar. Aan het eind van de ronde keek ze hem aan, stap even een vinger in haar mond, stak die toen even omhoog en trok haar wenkbrauwen op. Hij keek even verbaasd, knikte toen.

‘Je had vanmorgen twee seconden nodig om me te snappen.’
‘Ja, zoiets zag ik voor de eerste keer.’
‘Stefan deed het in het begin zo bij mij. We hadden het erover, dat we Amerikanen niet zulke gebaren zagen maken, behalve de catcher bij baseball. Later zagen we er toch wel meer.’
‘Ja, dat is overal anders. Wat een toeval weer. Stefan en ik hadden het er een keer over, dat vrouwen in Azië en zo veel meer hun ogen daarbij gebruiken, zeker vanachter een sluier.’
‘Ja, je moet wel, als je verder niets mag laten zien.’
‘O, wat leuk.’
‘Dat ze niets mogen laten zien?’
‘Nee, dat je zo vlot en fijn antwoordt. Steeds.’
‘Nog een keer dan. Ik neem je aanbod aan.’
Hij keek even naar beneden.
‘Dank je wel. Ik ben er erg blij mee. Ik bel zo mijn schoonvader. Eh, ik moet je het toch maar vertellen. Hij zei een keer, wanneer komt ze? Als ik zo nodig geholpen moet worden, dan liever door die mooie meid dan door jou.’
Ze glimlachte.
‘Als hij te vrij wordt zet ik hem wel op zijn nummer. Maar het klonk eerder humoristisch.’
‘Ik twijfelde. Ik weet ook, van Stefan, dat er hier langer en vrijpostiger naar je gekeken wordt dan in Nederland gebruikelijk is. A thing of beauty is a joy forever.’
‘Mijn eventuele schoonheid is niet voor altijd, ook relatief, net als plezier.’
‘Stefan en jij gaven elkaar college, denk ik.’
‘Ja, en plezier.’
‘Meid toch. Je bent niet eh verlegen.’
‘Nee. Wel voorzichtig. Maar net zoals bij Stefan al gauw, ik voel me bij je op mijn gemak. Beschaafde heren. Stefan heeft me, vooral in het begin, veel geholpen om op de hoogte te komen van de gewoonten hier, ook niet officiële. Één ervan was, dat dokters wel eens vrij regelen voor verpleegkundigen, natuurlijk uit egoïsme.’
‘Ja, dat gebeurt.’
‘Goed. Een heel ander onderwerp. Ik wil snel bij je beginnen. Ik heb al opgezegd. Kijk niet zo verbaasd, je zou niet op je aanbod terugkomen. Maar ze doen moeilijk. Ik heb twee maanden opzegtermijn. Terwijl ik Karen voor ze geregeld heb.’
Hij keek haar even verbaasd aan, glimlachte toen.
‘Een heel ander onderwerp, zei je. Juist. Zuster, het was heel gezellig, maar ik moet weer aan het werk.’
‘Ik vond het ook en moet het ook, dokter.’
‘Scherp weer. Bij me thuis voornamen, hè? Tussen ons, met mijn schoonvader is het al geregeld.’
‘Ja, dat lukt wel. Tot ziens.’
‘Tot ziens.’

Nog geen week later vond ze tijdens een avonddienst een brief van de administratie in haar postvak. Ze opende hem, las hem en grinnikte. Ze zocht een telefoon en belde Mark.
‘Met Simone. Ik kreeg net een brief van de administratie. Ik lees voor. Door gewijzigde omstandigheden is uw ontslag vervroegd tot het eind van het lopende rooster. Eerder is onmogelijk. Het spijt ons u te moeten missen en wensen u veel succes in uw nieuwe betrekking. Nou, die laatste zin is standaard.’
‘Ja. Wanneer is dat eind?’
‘Mijn laatste dienst is volgende week vrijdag.’
‘Fijn. Heerlijk snel. Veel minder dan twee maanden.’
‘Tja, wat zouden die gewijzigde omstandigheden kunnen zijn?’
‘Tja, er kan van alles gebeurd zijn of gaan gebeuren.’
‘We hebben het er nog wel eens over, dokter. Zeg, deze verpleegkundige heeft nog vrije dagen. Die neem ik gewoon op, of ze willen of niet. Me daarom ontslaan, op staande voet, doen ze toch niet, anders zou ik nog eerder weg zijn. En ze weten dat ik geen goed getuigschrift nodig heb. Als ze dat al niet wisten zijn ze daar van de week vast achtergekomen, niet?’
‘Ga verder. Wat wordt dan je laatste werkdag?’
‘Komende vrijdag. Nog drie dagen werken. Zal ik zaterdag verhuizen? Of is dat te snel?’
Het was even stil op de lijn.
‘Nee, niet te snel. Ik durf verder niets te zeggen. Maar, Simone, wil je geen vrije dagen, om tussen twee banen wat uit te rusten of zo?’
‘Lief van je om het aan te bieden. Mag ik bij jullie rustig beginnen?’
‘Dat is ook heel lief aangeboden. Dank je wel. Graag. Heb je hulp nodig, bij het verhuizen?’
‘Nee, alles gaat in mijn auto. Dat ging de vorige keer ook, en ik heb er weinig bij gekregen. Dat heb je met gemeubileerd wonen.’
‘Je mag op je kamer veranderen wat je wilt. Als je voor de rest van het huis goede ideeën krijgt houd ik me aanbevolen.’
‘Goed, we zien wel. Mark, het is misschien raar, over de telefoon, maar we hebben met z’n drieën al over Stefan gepraat. Als jullie het fijn zouden vinden, wil ik ook graag met jullie over jullie verleden praten. Heb het er vast eens over met oom. Ik weet dat mannen er anders mee omgaan dan vrouwen. Karen en ik vinden het fijn om over Stefan te praten. Het is dan net of hij een beetje bij ons is.’
Weer zei hij even niets.
‘Ik denk dat het met jou vanzelf gaat.’
Deze keer zei zíj even niets.
‘Tot zaterdagmorgen, Mark.’
‘Ik heb de koffie dan klaar.’

Hij kwam naar buiten lopen toen ze voor de deur stopte.
‘Hoi. Ik help je alles in de hal zetten. Daarna brengen we het naar boven. Of ik doe het alleen.’
‘Nee, dank je, ik help. Dan kan ik de koffer aanwijzen waar mijn breekbare spullen in zitten.’
Ze liepen ieder een paar keer heen en weer met koffers en dozen. Hij kwam binnen met de laatste koffer, zette die ook neer, gaf haar haar autosleutels en hielp haar uit haar jas.
‘Zo, de rest kan in de warmte. Eerst koffie?’
‘Nee, eerst oom gedag zeggen, dan alles naar boven, dan kleed ik me om en zo en kom naar beneden. Dan gezellig koffie.’
Ze liepen de woonkamer in. Oom zat duidelijk te wachten, glimlachte naar haar. Ze gaf hem een hand.
‘Dag, oom. Ik ben in mijn reiskleding. We gaan mijn spullen naar boven brengen, dan kleed ik me om en kom naar beneden. Zullen we dan gezellig koffiedrinken?’
‘Prima. Welkom, Simone. Ik ben erg blij dat je zo gauw gekomen bent.’
‘Dat kon onverwacht snel. O, ik zie aan je dat je er meer van weet. Dat hoor ik vast nog wel eens. Oom, er was, na met jullie kennis gemaakt te hebben, ineens geen lol meer aan in het ziekenhuis. Nooit tijd voor een gezellig praatje. De arbeidsvoorwaarden en zo hier trokken me steeds meer aan. En jullie.’
‘Simone, hemel ons niet te veel op. Wij hebben soms ook een slechte dag, zijn dan niet te genieten. Met jou erbij zullen we proberen het er geciviliseerder aan toe te laten gaan dan bij heren onder elkaar. Als er ook maar iets is moet je het vertellen, anders kunnen we niets doen. Wat er soms in vrouwen omgaat kunnen we niet raden. Ik denk dat er niet veel moeilijkheden zullen komen en dat we er steeds uitkomen. Mocht dat op kortere of langere termijn niet zo zijn, of wil je om een andere reden weg, dan hoop ik dat we als vrienden afscheid kunnen nemen. En als je wensen hebt horen we dat ook graag.’
‘Dank je. Je hoort alles. Nou ja, zo gauw ik erachter ben dat er iets mis is of als ik wat mis. Zo, dat had ik snel verzonnen. Jij had voor je verhaal dagen de tijd. Tot zo.’
Ze liep weer terug naar de hal. Mark stopte naast haar.
‘Het is goed dat Charles niets aan zijn hart mankeert. Je hebt hem weer overdonderd.’
‘Ach, dat went wel. Mark, ik zei laatst, als hij te vrij wordt zet ik hem wel op zijn nummer. Ik ga er vanuit dat jullie dat mij ook zonodig doen.’
‘Ja, ongetwijfeld. Ik verwacht één keer per jaar.’
‘O? Leg eens uit?’
‘Je zei laatst, toen ik beleefd wilde zijn, nogal fel, zeg dat dat niet waar is. Anders kom ik niet. Dus ben ik niet al te beleefd meer tegen je. Eerlijkheid gaat kennelijk bij je vóór hoffelijkheid. En je wilde het weer gelijk uitzoeken, rechtzetten. Goed, ik zei één keer, uit voorzorg. Ik dacht nul, maar ik wist dat je dat zeker niet zou accepteren.’
‘O. Dank je voor je uitleg. Ik moet er over nadenken, je hoort nog.’
‘Prima. Laat me je de traplift uitleggen. Of ken je dit type?’
‘Nee, ik heb nog nooit met trapliften te maken gehad.’
‘Het is simpel. Je gaat erop zitten en trekt de armleuningen omhoog. Dat gaat licht, er wordt een elektrisch hulpmotortje geactiveerd. Daardoor komt ook de voetensteun tevoorschijn. Je drukt op één van de leuningen op de knop voor omhoog of omlaag. De lift beweegt alleen als de leuningen omhoog zijn, er meer dan tien kilo op de zitting drukt, meer dan één kilo op de voetensteun en zolang er op omhoog of omlaag gedrukt wordt. Aan een eind stop hij ook vanzelf. Je zet je voeten op de vloer en drukt eventueel de leuningen naar beneden als dat makkelijker opstaat. Als er op de leuningen, zitting en voetensteun geen gewicht meer rust klapt alles na een paar seconden in.’
‘Heel makkelijk en veilig.’
‘Juist. Maar er zit nog meer bij.’
Hij haalde een sleutelbos uit zijn broekzak, stak één van de sleutels in een sleutelgat aan het begin van de rail van de lift en draaide de sleutel om. De lift ging naar boven.
‘Boven zit ook zo’n bediening. De lift gaat, zonder verder op een knop te drukken, omhoog of omlaag. De leuningen blijven omlaag, de voetensteun blijft opgeborgen, er hoeft nergens gewicht op te rusten.’
‘Waar is dat voor?’
‘Om de lift naar je toe te laten komen als hij op de verkeerde verdieping staat. Of om er koffers op naar boven of beneden te brengen.’
Ze grinnikten naar elkaar.
‘Handig.’
‘Ja. Ik laat hem weer terugkomen. De sleutel de andere kant op draaien. De sleutel moet eruit als je hem normaal wilt gebruiken, anders zit de sleutel misschien aan de verkeerde kant. Je hebt nu gelijk gezien hoe snel hij gaat. Met gewicht erop wat langzamer.’
‘Heeft oom een sleutel?’
‘Nee, hij heeft nooit gevraagd waar die sleutelgaten voor zijn. Eigenlijk is die sleutel om ermee spelen door kinderen te voorkomen. Ze kunnen hem alleen normaal gebruiken. Als ze er onderweg afvallen stopt hij. Een beetje naar beneden stuiteren moeten ze kunnen hebben. En meestal zullen er volwassenen in de buurt zijn. Ik heb het Charles nooit verteld en de sleutel alleen gebruikt als hij uit de buurt was. Normaal gebruikt alleen híj de lift en staat die op de verdieping waar hij is. Boven staat ook een rolstoel, al kan hij wel een paar meter lopen. Maar tot zijn bed is eigenlijk nét te ver. Jij krijgt ook een sleutel, gauw. Ik ben vergeten er één voor je op te zoeken.’
‘Prima.’

Ze lieten de lift de zwaarste koffers vervoeren en verplaatsten zelf de andere en de dozen.
‘Dat was alles Simone. Tot zo.’
‘Momentje. Je zei, eerlijkheid gaat bij me vóór hoffelijkheid. Ja, maar ik ging te ver. Ik hoor normale, niet overdreven hoffelijkheid te accepteren. Maar ik heb hoffelijkheid niet altijd in de gaten. Wil je er voortaan bij grijnzen, dan weet ik wat er aan de hand is.’
Hij grijnsde.
‘Je verzoek is een bevel voor me.’
‘Dan kan ik ook bevelen. Mieter op.’
Hij grijnsde nog harder en ging naar beneden.

Ze dronken rustig koffie. Ze vertelde over haar afscheid in het ziekenhuis en haar laatste gezellige avond thuis met Karen.
‘Ze redt het wel. Ze zal wel gauw een nieuwe medebewoonster vinden. En ik ga vaak bij haar op bezoek. Ze mag hier ook wel komen, hè?’
‘Natuurlijk. Je beoordeelt zelf maar of jullie op jouw kamer gaan zitten, of hier, of een mix. Niet, oom?’
‘Als ze net zo aardig is en er ook zo leuk uitziet als jij, hoef je niet te raden waar mijn voorkeur naar uitgaat. Ik wil haar graag minstens één keer even zien, dan weet ik over wie het gaat. Maar jullie hoeven niet lang beneden te blijven, jullie willen vast als meiden onder elkaar praten.’
‘Ze is door mijn verhalen ook nieuwsgierig. Zo, die zit. En iedereen vindt ons op elkaar lijken. Stefan zei, niet alleen uiterlijk. Nou, hij kon het weten. Hij had het soms zwaar, als we met ons drieën lunchten, we plaagden hem behoorlijk. Maar hij vond het erg fijn.’
‘Dan zullen wij het ook fijn vinden om met haar kennis te maken.’
‘Prima. Het zal vast niet lang duren, ze is ook nieuwsgierig naar mijn woonruimte. Mark, heb je vrij vandaag?’
‘Ik heb de weekends vrij, maar ik word wel eens opgeroepen voor een spoedgeval.’
O. Ik weet eigenlijk geeneens wat je precies doet. En van jou niet wat je gedaan hebt en wat je nu doet, oom. Maar dat komt nog wel. Het zal nog wel even duren voor ik helemaal van de gang van zaken hier op de hoogte ben. Niet alles is van tevoren te bedenken, we zien wel wat zich voordoet en dan zullen het best kunnen regelen. Vinden jullie het erg, als ik niet alles poeslief vraag? Bijvoorbeeld, ik zou nu graag naar mijn kamer gaan, als daar geen bezwaren tegen zijn? Maar gewoon, ik ga naar boven. Dan verwacht ik wel eventuele bezwaren lief meegedeeld te krijgen.’
Mark en oom grinnikten. Ze keken elkaar aan. Oom schudde zijn hoofd en wees even naar Mark.
‘Ik mag het woord doen. Ik verwachtte dat je verpleegkundige was, geen komediante.’
‘Ik ben verpleegkundige, maar zo veel te verplegen valt er hier niet. Ik voel me op mijn gemak bij jullie, dan let ik niet zo op mijn woorden. Als het komisch overkomt is het meegenomen, niet de bedoeling.’
‘We hebben daar geen bezwaren tegen, integendeel. Was dat lief genoeg?’
‘Ja, prima. Mag ik nu de medicijnenlijst inkijken? Ik heb hem vluchtig bekeken, ik wil hem nu bestuderen. Daarom vroeg ik of je vrij had, ik wil het nog even niet van je overnemen. Dank je.’
Ze bestudeerde de lijst, dronk ondertussen een paar slokken koffie.
‘Wat een dokterspoot, gelukkig ben ik eraan gewend. En wat een puinhoop. Alles staat door elkaar. Wat was je beroep, oom?’
‘Advocaat.’
‘Een advocaat en een chirurg. En jullie werken met zo’n lijstje? Om de zoveel uur zoveel milligram van dit, drie keer per dag zoveel milligram van dat. Wel eens van een schema gehoord, met tijden, zoals op een klok, slimmerds? Geen wonder, dat het medicijnen op tijd innemen een probleem is. Voor je uitgepuzzeld hebt wat je in moet nemen loop je al achter. Amateurs. Ik zal er wat aan doen. Kan je een kopie maken, Mark? Dan kan het gemodder hier nog even doorgaan, terwijl ik er op mijn gemak wat fatsoenlijks van maak. Als ik hier van het ziekenfonds was kon ik daarna gelijk naar huis. O, nee, er zijn nog wat klusjes. Maar met die medicijnen wordt het een makkie.’
‘Het is langzamerhand wat meer geworden. Ja, we moesten steeds puzzelen, maar dat went. Wij buigen nederig het hoofd voor je efficiëntie.’
‘Ik ben benieuwd hoe het in de keuken loopt. Als die hulp niet al te snugger is hebben jullie dat vast ook niet in de gaten.’
‘Nee, zuster.’
‘Ik ben niet boos, hoor, jullie zijn heel lief, maar onhandiger dan ik verwachtte. Nou ja, ik ben ook geen verpleegkundige die je alleen maar op hoeft te winden om haar te laten werken. Ik denk na. Een dokter en een advocaat die er thuis een puinhoop van maken. Heerlijk, ik heb lang niet zo kunnen drammen.’
Ze lachten met z’n drieën.
‘Ik maak een kopie. Ik heb op mijn kamer een computer met een scanner en zo staan. Simone, als ik er niet ben loop je maar naar binnen om daar gebruik van te maken. Op privézaken en op medische zit een wachtwoord, dus hoef je niet bang te zijn dat je per ongeluk wat wist. Ik neem aan dat je met een computer om kan gaan.’
‘Ja. Prima. Internet?’
‘Breedband.’
‘Natuurlijk. Lekker lux. Ik zal het niet veel gebruiken, hoor. Soms, om wat op te zoeken. Maar een computer is makkelijk om schema’s op te maken en die milligrammen om te rekenen naar pilletjes. Zijn jullie kleurenblind?’
‘Nee. Hoezo?’
‘Omdat een kleurenblinde niet de kleur van pilletjes kan zien, dokter. Daar wordt veel te weinig rekening mee gehouden. Met blinden méér, omdat dat wel opvalt. Daar zeg je niet tegen, ieder uur een blauwe pil, en om de twee een groene. O, heerlijk.’
Ze lachten weer een tijd.
‘Voor ik het te gek maak ga ik naar boven, wat uitpakken. Hoe is de lunch geregeld? Er schijnt nog wel iets te werken hier, mager zijn jullie niet. O, sorry, ik moet even terugschakelen.’
‘Dat geeft niet, Simone. Zal ik even mee naar boven lopen en laten zien hoe ik een kopie maak? Weet je gelijk waar alles staat. En de lunch is over een uur, die regel ik.‘
‘Prima. Tot zo, oom.’

Na de lunch wilde oom op zijn kamer een tukje gaan doen. Ze hielp hem opstaan en in de rolstoel gaan zitten. Naar de trap rijden, met de lift naar boven, daar in de andere rolstoel gaan zitten en naar zijn bed rijden kon hij zelf. Ze hielp hem met op bed gaan liggen.
‘Goed zo, oom?’
‘Ja, prima. Ik kleed me overdag nooit om, niet voor een tukje. Één keer per dag aan en uitkleden vind ik genoeg. Ik verheug me er op dat ik niet meer door een man maar door een mooi meisje uitgekleed ga worden.’
‘Ja, ja, ik weet dat jullie het leuk vinden om naar me te kijken.’
‘Tja, er is nogal wat te zien. Zuster, ik houd geen ondergoed aan onder mijn pyjama.’
‘Heel goed, meneer. Je denkt toch niet dat ik daar van schrik?
‘Hij werkt nog een beetje.’
‘O. . . . Hoe weet je dat?’
‘Er zit hier op de kabel een pornokanaal. Geen harde porno, maar wel veel blote meiden. Nou, ik ben niet dood. Niet dat ik zo vaak of zo lang kijk. En ook niet als Mark er is. Ik weet niet hoe hij erover denkt.’
‘Hoelang ben je al weduwnaar?’
‘Een jaar of tien.’
‘Nou, dan ga ik daar ook naar kijken. Dat vind ik ook leuk. ’
‘Had ik het eerder moeten zeggen?’
‘Nee, dat is normaal. Ik heb erop gerekend je te wassen, ook in bad. Dan zal ik ook aan dat nog een beetje werkende apparaatje van je zitten. Dat moet ook schoon. Verder niks, oom. Als je Mark was wist ik het nog zonet niet.’
‘Prima, lieverd. Nou, je ziet maar. Ik gun Mark wel wat.’
‘Als je maar niets tegen hem zegt. Ik maak het al weer veel te bont. Welterusten.’

Ze ging naar de kamer van Mark, die was voor een paar uur naar het ziekenhuis, en begon een schema te maken. Ze ging nog even naar beneden om het doosje met medicijnen te halen. In de keuken zocht ze in de kasten tot ze een eierendoos vond, de eieren legde ze op een schaal op het aanrecht. De doos nam ze mee naar boven, waar ze verder ging met haar schema. Ze haalde net de eerste uitdraai uit de printer toen Mark de kamer binnenkwam.
‘Goed zo, je gebruikt het. Wat is dat, een eierendoos?’
‘Neem die maar mee naar beneden, en dit papier, en dan koffie of thee zetten, alsjeblieft. Pas in de keuken op de eieren, die liggen los op een schaal. Dan neem ík oom mee naar beneden, hij belde net.’
‘Ja, zuster. Gaat goed zo, hè?’
‘Ja, als je braaf doet wat de zuster zegt. Zeg, oom waarschuwde me voor de mogelijkheid dat hij een beetje een erectie kan krijgen als ik hem omkleed of was. Dan weet je ervan, als hij erover begint. Hij maakte zich zorgen, of hij dat niet eerder had moeten vertellen. Nee, want dat is normaal, dat gebeurt zo vaak in de verpleging. Hij zei, ik ben wel een jaar of tien weduwnaar, maar niet dood.’
‘O. En wat vind jij er van?’
‘Ik heb hem verteld, jullie vinden het leuk om naar mij te kijken, ik ga ook mijn ogen niet dicht doen. Ik ben een gezond meisje, ik schrik daar niet van.’
‘Ik herinner me iets van je eh sollicitatiegesprek. Nou, het meeste trouwens. Je maakte nogal een indruk op me, hoe je sprak. Ik zei, Stefan en jij gaven elkaar college, zo te horen. Weet je nog wat je toe zei?’
‘Ja, en plezier.’
‘Ja. O. Dit wordt te privé. Sorry.’
‘Nee, ik heb je toen méér verteld. Dat het heel goed ging, met Stefan en mij, maar dat het niet genoeg was en ook niet zou worden voor een huwelijk. En je mag best meer weten, omdat we in hetzelfde huis wonen en elkaar veel zien. Ik vertel je toch ook gewoon over een mogelijke erectie van oom?’
‘Ik moet daar even aan wennen, maar ik vind het wel fijn, zo’n makkelijke omgang.’
‘Wen maar snel. Je bent getrouwd geweest, dus je weet wel wat. Stefan en ik wilden niet trouwen, we deden het wel een beetje na, maar niet alles. Vandaar dat ik niet schrik van een beetje erectie, ook niet van een complete. Dat bedoelde ik zo ongeveer met dat plezier.’
‘Ik hoop dat je niet alleen aan Stefan, maar ook aan het plezier goede herinneringen hebt.’
‘Dat heb ik.’
‘Ik heb iets meegemaakt wat er op lijkt. Misschien vertel ik het een keer. Als ik gewend ben.’
‘Je kan beter te veel dan te weinig zeggen. Ik zit niet zo gauw ergens mee.’
‘Nee, dat geloof ik best.’
‘Mooi. Naar beneden.’

Ze liet oom en Mark haar schema zien.
‘Het is nog niet af, want de nieuwe medicijnendoos is nog niet klaar. Voorlopig de eierendoos, dan blijven die potjes tenminste op hun plek staan, in plaats van door elkaar te rollen. Dit is een voorlopig schema, want ik weet nog niet de tijden van opstaan en zo van oom. De medicijnen staan er wel op in volgorde van innemen, met de tussentijden er voor. Daarvoor moeten dan de kloktijden komen. De tussentijden kunnen dan weg.’
‘Stom, Mark, dat wij daar niet opgekomen zijn.’
‘Ja. Geen excuus mogelijk.’
‘Neem het maar niet te zwaar op, liefjes. Voor de medicijnen zoek ik acht dezelfde potjes. Er zijn er nu zes nodig, maar je weet maar nooit. Die moeten duidelijk gemerkt worden, één tot en met acht. De nummers komen dan op de lijst, in plaats van die moeilijke namen. Voor de medicijnendoos zoek ik een doos met acht vakken, waar die potjes keurig in blijven staan. En er moet een programmeerbaar klokje in, op batterijen. Piep, pak lijst, kijk hoe laat het is, zoveel pillen uit die en die doosjes. Wacht op volgende piep. Ik houd het natuurlijk in de gaten, en houd de voorraad bij, maar als het klaar is kan oom zonder problemen of het vergeten zichzelf verzorgen. Vragen?’
Oom en Mark zeiden in koor, nee, geweldig.
‘Simone, ik zal in het ziekenhuis met de apotheker gaan praten, die ken ik wel. Hij kan best aan stevige potjes komen. Vast ook wel aan een goede doos en een klokje, de farmaceutische industrie geeft graag cadeautjes.’
‘Nu je het daar over hebt, je bent op de administratie geweest om mijn ontslag te bespoedigen, hè?’
‘Ja, dat schoot me zomaar te binnen. Of ze konden helpen. Had ik eindelijk een geschikt persoon gevonden voor de benodigde hulp thuis, ging het nog lang duren. En of er nu vijf of zes verpleegkundigen tekort waren maakte ook niet uit. Ik kon er af en toe wel een missen voor een andere afdeling. Ik ben niet meer dan vijf minuten binnen geweest.’
‘Tja, als dokters wat vragen. Ik bedank geeneens. Vanwege dat egoïsme, weet je nog?’
‘Ik heb geen idee. Nog thee?’

De verdere zaterdag en zondag liep ze achter Mark aan om te kijken wat hij allemaal deed en waar alles stond. Ze weigerde zondag om iets te proberen en Mark toe te laten kijken.
‘Vanaf morgen zoek ik het zelf uit. Zonodig stel ik wel vragen, aan oom of aan jou.’
’s Avonds ging ze na de koffie naar haar kamer, opruimen, haar administratie bijwerken en wat lezen.

Maandagmorgen waste ze oom, op bed. Ze plaagde hem met zijn beetje erectie.
‘Zo’n beetje maar? Meer niet? Vind je me niet mooier?’
Oom moest zo lachen dat er niets meer van zijn erectietje over bleef.
Beneden hield hij, zodra hij in zijn stoel zat, haar hand even vast.
‘Dank je wel, meisje. Ik vond het heel prettig, je doet alles heel handig. Bij Mark had ik het gevoel dat ik een zak cement was. Jij weet precies hoe je me moet steunen. Niet te weinig, niet te veel.’
Ze had een pittig gesprek met de hulp. Het duurde even voor die begreep en accepteerde dat ze meer aanwijzingen zou krijgen in plaats van haar werk zelf in te kunnen delen. En dat de boodschappen die ze moest halen gecontroleerd zouden worden, inclusief de afrekening. Het koken ging goed, ze liet haar alleen wat meer en andere kruiden gebruiken. Het viel tijdens de maaltijd op.
‘Simone, heb je zelf gekookt? Dit smaakt een stuk beter.’
‘Nee, Mark, de hulp kan wel koken, als ze de goede spullen maar haalt en iets meer en andere kruiden gebruikt. Ik begin me een beetje overbetaald te voelen. Een beetje controle, niet veel meer.’
‘Je weet wel beter. In het ziekenhuis deed je ook zoiets, daar schrobde je ook de vloer niet. En het is niet ongewoon dat slimme mensen het zich makkelijk maken en zich gewoon ervoor laten betalen. En, als ik je er niet mee beledig, gezelschapsdames worden al eeuwen betaald.’
‘Gezelschapsdame. Tja, zoiets. Geen bezwaar. Eh, ik wilde zeggen, mag ik. Maar dat zou ik niet doen. Zal ik, na het afruimen, met een boek bij jullie komen zitten? Ik wil niet dat we elkaar alleen maar aan zitten kijken, dan lees ik gewoon wat als we even niets te praten hebben.’
‘We zullen best wat te praten hebben. Ik weet al een onderwerp. Niet over de gang van zaken hier, dat zou een bespreking zijn.’
‘Ik heb hier nog iets te bespreken. Ik denk niet vaak aan Nederland, maar af en toe mis ik wel wat.’
‘Drop?’
‘Nee, geen drop. Hoe kom je daarbij?’
‘Er zijn in het ziekenhuis meer mensen afkomstig uit andere landen. Ze missen hier allemaal iets. Van die drop heb ik een keer gehoord. Wat mis je dan?’
‘Behoorlijke koffie. Af en toe heb ik zo’n genoeg van die Amerikaanse koffie. Flauw.’
‘Dan bestel je toch Nederlandse? Kijk maar op Internet.’
‘Dat ik daar niet aan gedacht heb. Als jullie het niet lekker vinden en ik wel, betaal ik het zelf wel.’
‘Ben je gek. Charles en ik eten en drinken wat we lekker vinden. Dat regel je voor jezelf ook maar en laat het ons dan proberen. Ga ook maar eens op je gemak winkelen, daar heb je vast nooit de tijd voor genomen. Wij zijn wel in voor wat nieuws.’
‘Haal die grijns van je gezicht, anders ga ik denken dat je het niet over eten hebt.’
‘Ik had het óók over eten. Je zal het hopelijk niet erg vinden dat we vaak naar je kijken. Je bent nieuw hier.’
‘Nee hoor, kijk maar. Daar gaat het nieuwe er niet mee af. Nu dooreten en niet naar me kijken, anders morsen jullie.’
‘Ja, Simone. Dril ons maar een beetje.’
‘Een beetje. Ik probeer me zo veel mogelijk aan jullie aan te passen.’
‘Met wat geven en nemen lukt het wel. Je geeft ons in ieder geval al lekker te eten.’
‘Dank je. Dooreten en niet met volle mond praten.’
Ze grinnikten en aten door.

‘Daar zitten we dan. O, even een verslagje, Mark. Vandaag ging het prima met oom en mij. We redden het wel, hij zegt af en toe heel lief hoe hij het hebben wil. Met de hulp en het eten zal het verder ook wel lukken. Als laatste, geloof ik, zal ik ook voor de koffie en wat jullie ’s avonds verder willen hebben gaan zorgen. Goed, nu ben ik gezelschapsdame. Wat is het eerste onderwerp?’
‘Zou je ons wat willen vertellen over Nederland? Over je jeugd? O, niet dat die al afgelopen is. Misschien heb je nog foto’s.’
‘Vleier. Ja, ik heb nog foto’s, alleen zijn die nog ingepakt. Ik wilde ze een keer nalopen en netjes inplakken, daar is het lang niet van gekomen.’
Ze vertelde, stukje bij beetje. Ze hadden het ook over de verschillen tussen Nederland en de Verenigde Staten. Voor ze het wisten was de avond om.

Overdag zorgde ze op haar gemak dat oom het naar zijn zin had en alles goed verliep. Af en toe werkte Mark thuis, dan kon ze, net als 's avonds en in het weekend, doen wat ze wilde, boodschappen of bij Karen op bezoek gaan. Maar ze ging weinig uit, ze vond het veel te gezellig in haar nieuwe huis.

Halverwege de tweede week vroeg oom ‘s morgens na de koffie of ze hem in zijn rolstoel wilde helpen.
‘Ik ga naar boven, wat op mijn computer doen.’
‘Heb je er zelf één? Die heb ik niet gezien.’
‘Hij staat in een kast, ik gebruik hem niet zo veel. Ik kan er half onder rijden. Ik kan ook zelf wel in bed komen, voor mijn tukje. Eruit is moeilijker. Simone, je hebt amper vrijgenomen. Je krijgt nu vrij tot na mijn tukje. Als je weg wilt let het niet zo nauw of je op tijd terug bent, ik wacht wel.’
‘Prima. Ik bel Karen, als ze niet thuis is ga ik even naar het ziekenhuis, om daar een praatje met haar te maken. En met anderen die me nog kennen.’
‘Ik weet niet hoeveel je vroeger reed en wat je nu van plan bent. Mark heeft nóg een auto, nog ouder dan waarin hij normaal rijdt, maar wat netter. Als je niet abnormaal veel rijdt moet je Mark vragen of jij die mag gebruiken en de jouwe verkopen. Dat is vast goed, hij houdt niet van geld weggooien.’
‘Tja, ik rijd niet veel. Andere auto?’
‘Ja, die staat in de garage.’
‘Daar ben ik nog nooit in geweest.’
‘Je hebt natuurlijk wel gezien dat het een dubbele garage is. Mark heeft in het begin een carport weg laten halen, die was voor de derde auto van de vorige bewoners. Hij zet zijn auto niet altijd binnen. En de garage is altijd dicht, Mark heeft een afstandsbediening op de deur laten zetten, die kan je ook vanuit de auto’s bedienen.’
‘Weer lux. Waarom heeft hij twee oude auto’s en rijdt hij in de lelijkste? Die van hem is berucht in het ziekenhuis. Daar hoort een dokter niet in te rijden, die hoort in een dure.’
‘Simone, ik zal je wat over Mark vertellen, over een kant van hem waar hij zelf niet zo gauw over praat. Toen hij verkering kreeg met Vivian, mijn dochter, kwam hij natuurlijk bij ons thuis. Aardig jong, hij kon alleen niet van Vivian afblijven. Hoe vaak ik niet gehoord heb, handjes thuis. Ik heb Vivian er na haar trouwen eens naar gevraagd. Nou, ze was keurig, misschien te keurig, door haar moeder opgevoed, ze bloosde. Het klopte. Hij was ontzettend lief, maar had grijpgrage handjes, het duurde een tijd om hem te kalmeren. Nu ging het geweldig, al liet hij af en toe merken dat hij vaker wilde. Ze had één keer, zei ze, met een vuurrood hoofd, toen ze geen zin had, toegegeven. Het was de enige keer dat ze hem kwaad gezien had. Ze moest hem niet belazeren, dat merkte hij. Hij wilde liever helemaal niet dan het gevoel te hebben dat ze alleen als opvangbak voor zijn ik wist wel te fungeren.’
‘O. Ja, hij is lief.’
‘En méér, Simone. Ik kan er geen naam aan geven, ik vertel maar wat. Over die auto’s, hij houdt niet van standing, hij is totaal niet protserig. Hij vindt het leuk om de andere doktoren te treiteren met die oude auto. Die tweede is nog ouder maar ziet er netter uit. Hij gebruikt hem als hij uitgaat, wat weinig gebeurt, en voor als die andere het niet doet als hij weg wil. Hij belt dan, en verder voor het minste of geringste, het uitzendbureau om het in orde te brengen. Ook voor mijn oppas als hij lang weg moet, hij is een goede klant. Hij heeft geen zin in klusjes. Hij vindt het niet erg dat dat wat duur is, maar hij gooit geen geld over de balk. Ik was er al gauw achter dat niet alleen zijn ouders goed in de slappe was zaten, hij had op één of andere manier ook geld genoeg. Vanaf het begin van hun verkering kon Vivian alles krijgen wat ze wilde. Hij kwam op haar verjaardag met zijn nette auto, om een ritje te maken. Het was heel leuk, zei ze, maar ik laat me niet omkopen. Maar hij sprak nooit over geld, nóg steeds niet. Het gaat hem niet om luxe, maar om gemak. En moois, om naar te kijken. Dat zat ook bij de eisen voor je baan, maar het stond niet op papier.’
‘Nou zeg.’
‘Onderschat jezelf niet. Je bent niet de mooiste op de wereld, maar je bent er heel lief bij. We genieten er allebei van.’
‘Oude snoepers. Toch dank je wel.’
‘Mark is niet zo oud. Vraag over de auto vanavond maar. Ik wil er graag bij zijn.’
‘Ik weet hoe oud Mark is. Waarom wil je erbij zijn? Om me te helpen, als hij het niet wil?’
‘Nee, om hém te helpen als jíj bij nader inzien níet wilt. Ik wil dat gesprek meemaken, alsjeblieft.’
‘Ik snap het niet, maar ik zal het doen.’

’s Avonds begon oom er zelf over.
‘Mark, Simone maakt weinig gebruik van haar auto. Dat vind je vast ook zonde. Kan ze, als ze weg wil, je andere oude auto gebruiken? En de hare verkopen?’
Mark keek even verbaasd naar zijn schoonvader, grinnikte toen.
‘Mijn andere oude? Ja, prima. Wat heb je haar erover verteld, oude schurk?’
‘Dat die nog ouder is dan die andere, maar er netter uit ziet.’
‘Dat klopt. Heel wat ouder. Ja, graag, Simone. Het zou wel goed zijn als er een beetje méér mee gereden werd, al is ze niet kapot te krijgen.’
‘Ze? Auto’s zijn toch mannelijk?’
‘Ja, maar bij deze vind ik dat niet juist, er zit een lady voorop.’
‘Een boegbeeld?’
‘Zo groot ook weer niet. Iets groter dan de ster op een Mercedes.’
‘Ja, ja. Ik heb gescharreld met een jongen die gek was op mooie auto’s. Als we op zijn brommer een ritje gingen maken kwamen we, toevallig, altijd langs een showroom. De enige auto waar een lady voorop zit is een Rolls-Royce. Ze heet eigenlijk de Spirit of Ecstasy.’
‘Je bent goed op de hoogte. Dat staat ook in het instructieboekje.’
‘Instructieboekje? Heb je een instructieboekje? Heb je een Rolls? En daar wil je mij in laten rijden? Je lijkt wel gek. Mooi niet.’
‘Waarom niet?’
‘Als er wat mee gebeurt?’
‘Dan laat ik hem repareren. Als er maar niets met jou gebeurt. Toe, doe maar.’
‘Ik zal er eens over denken. Daar moet ik een paar nachtjes over slapen. Ik in een Rolls!’
‘Je zal zelf moeten rijden, een chauffeur is me te duur.’
‘Jullie zijn een stelletje oplichters. Mij erin luizen om in een Rolls te gaan rijden.’
Ze stond op om allebei een kusje te geven. Voor ze ging zitten haalde ze koffie.
‘Zo, ik ben weer een beetje bij. Wat zal je een voorpret gehad hebben, oom.’
‘Ja, meisje, enorm. Mark ook, al was het maar even.’
‘Hebben jullie nog meer geheimen?’
‘Een paar. Ik zal maar wat vertellen, hè, Charles, we willen wel méér kusjes. Simone, ik heb je bij je sollicitatie niet zo veel verteld. Voor de verzorging van Charles voorzag ik geen problemen, daar zou je wel uitkomen. Dat klopt ook. Verder wilde ik je niet afschrikken of aanmoedigen, Ik kende je niet. We weten nu dat we je kunnen vertrouwen. Niet alleen om in een Rolls te rijden, maar ook om met de rest om te kunnen gaan.’
‘Dank je wel. Ik heb het hier heel goed. Mooie kamer, geen zwaar werk, fijn eh gezelschap. Wat is de rest?’
‘Die Rolls is geen geheim, die komt gewoon op de weg. Verder zijn er wel geheimen, je zal ze wel snappen, dat ga ik er niet iedere keer bij vertellen. Om bij het begin te beginnen, een stukje geschiedenis. Vrij snel na het ontstaan van Boston is een voorvader van me vanuit Engeland hier komen werken, als bankier. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo is dat steeds gegaan. Mijn ouders zijn jaren geleden vertrokken. Daarom staat hier ook een Rolls, we blijven een beetje Engels. Ik weet niet wat ík bij mijn pensioen ga doen, het duurt nog even voor het zover is.’
‘O. Is het niet duur, dat huis in Engeland aanhouden?’
‘Het is al eeuwen familiebezit. Er wonen, behalve de gepensioneerden, ook familieleden, het ligt erg gunstig in de buurt van Londen. Die betalen huur, een redelijke. En de rondleidingen brengen ook aardig wat op.’
‘Rondleidingen? En meerdere familieleden? Wat is dat voor optrekje?’
Mark en Charles lagen bijna dubbel van het lachen.
‘Oh, wat mooi, hè, Charles? Het is een middeleeuws landhuis, voor een hele grote familie met veel bedienden. Wat er niet in gebruik is kan bezichtigd worden. Er staat nogal wat antiek in.’
‘Nou, oom zei al, je bent niet protserig. Je bent wat moois, hoor.’
‘Slaat dat ook op mijn uiterlijk?’
‘Schaam je, naar complimentjes vissen. Nou, net zo mooi als rijden in een Rolls.’
‘Dank je wel. Kusje?’
‘Mooi niet. Kunnen we even naar de garage? Ik wil eh haar wel eens zien.’
‘Prima. Daarna even mee naar boven, voor de sleutels en zo. Ik geef je het instructieboekje, dan kun je je voorberijden.’
‘Ik denk dat ik het dan wel aandurf. Ik wil er wel voor betalen.’
‘Doe niet zo moeilijk. Als je er op staat gooi je de tank maar vol, vlak voor je thuiskomt.’
‘Goed. Dat zal ik beslist doen.’
‘Ze zuipt.’
‘Wij niet veel, dat compenseert het wel. Lach niet.’
Ze gingen na de koffie naar de garage, hij liet zien hoe de deur open moest.
‘Ooooh. . . . Schitterend, Mark. . . . Shit! Oud, zei je? Het is een rode!’
‘Grijs. Je bent toch niet kleurenblind?’
‘Grote oen! De RR onder de lady is rood. Daar zijn er niet veel meer van. Alleen in het begin was dat rood, toen is het zwart geworden. Nog vóór de Tweede Wereldoorlog. Op een kleine serie na, rond negentientachtig. Maar deze is veel ouder, van het begin. Wist je dat niet?’
‘Nee, ik weet niet veel van lady’s. Je raakt wel een beetje in extase als je in haar rijdt.’
‘Vivian zal wel geen echte lady geweest zijn, maar daar heb je vast genoeg in extase óp gereden. O, sorry, Mark. Dat was erg grof. Oh, wat erg.’
‘Nee, leuk. Blijf maar zo heerlijk vrij praten, alsjeblieft.’
‘Ik flap er wel meer eens wat uit, als ik me niet zo hoef te beheersen. Je weet niet wat je je op je hals haalt.’
‘Om mijn hals mag ook.’
‘Nou, je weet er toch wat van. Laten we maar teruggaan.’
Binnen gingen ze naar boven, op zijn kamer nam hij haar mee naar een secretaire.
‘Dit is ook een familiestuk, een oud-Engels meubeltje, heel degelijk.’
‘Oud? Antiek.’
‘Ja, daar vertel ik een andere keer wel wat meer over. Er zitten twee laden in, met goede sloten. Ik gebruik er maar één, ik zal nu de autopapieren en de sleutels in de andere leggen, daar krijg je een sleutel van. Die liggen niet in de hal of zo, ik wil niet dat inbrekers in mijn auto wegrijden. Die lade wordt voor gezamenlijk gebruik. De mijne mag je niet in, tenzij je leert schieten, dat kan je vast niet, daar ligt mijn pistool in. Ik heb uiteraard een vergunning.’
‘Waarom heb je een pistool?’
‘Er zijn nogal wat dure dingen in huis.’
‘Alles ziet er mooi uit. Heb je het zelf ingericht?’
‘Samen met een binnenhuisarchitecte. Ik belde het uitzendbureau, ze wisten een net cum lauda afgestudeerd meisje. Ze was heel goed, heeft ook alles wat ik al had goed gebruikt, een goede plaats gegeven.’
‘Haar ook goed gebruikt? Oh, sorry, daar ga ik weer.’
‘Ga maar. Nee, ze was aardig, maar ik was toen nergens aan toe.’
‘Toen?’
‘Ik ben eh nog niet toe aan onthullingen.’
‘Prima. Ik heb niet zo veel verstand van hele mooie dingen. Maar van sommige meubels kan zelfs ík zien dat ze antiek zijn. Zoals deze secretaire, wat jij een meubeltje noemt. Op mijn kamer hangt tegenover mijn bed een mooi Engels jachttafereel. Hier ook zoiets. Zo te zien niet van de eerste de beste. Verder hangen er een paar in huis in de stijl van Monet of Manet, ik kan die twee niet uit elkaar houden. En die in de hal lijkt op een Picasso. Ik stof af en toe af, dan heeft de hulp meer tijd voor andere dingen. Dan zit ik er met mijn neus bovenop. Na het afstoffen blijf ik altijd van iets verder weg nog even kijken.’
‘Fijn dat je ze mooi vindt. Doe een beetje voorzichtig met afstoffen, het zijn geen gelijkenissen.’
‘Geen gelijkenissen? Echte? Dat kan toch niet? Die zijn bij elkaar vast meer . . . dan een miljoen.’
‘Wel wat meer. Ik weet het niet uit mijn hoofd, ik zou op de verzekeringspapieren moeten kijken. Jaarlijks worden die aangepast aan de dagwaarde. Het meeste is familie-eigendom. Als mijn vader overlijdt word ik met het beheer opgescheept.’
‘Opgescheept! Wacht eens, laatst is er een kleine Picasso verkocht, voor een miljoen of tien.’
‘Ja, vervelend. Gaat de dagwaarde en dus de verzekeringspremie weer omhoog. Het is wel fijn om van te genieten. Ik houd van mooie dingen.’
‘Kijk niet zo naar míjn dingen.’
‘Eigen schuld. Je bent geen Dolly Parton, gelukkig, die heeft te veel van het goede, maar je kleedt je buiten het ziekenhuis zo, dat ze de aandacht trekken.’
‘Ja. Niet speciaal voor jou, dat heb ik altijd gedaan, zeker als het warm is. Jij ziet graag mooie dingen, ik gun mensen ook wel wat. Ooms ogen gaan altijd glimmen als ik me over hem buk en hij in mijn bloesje kan kijken.’
‘Je bent erg eerlijk.’
‘Wat heb je aan smoesjes. Ik vind hem zo lief dat ik ze hem wel helemaal zou willen laten zien. Maar hij moet genoegen nemen met de bovenste helft, de rest is privé, het zijn geen openbare stukken. Zeg, je bent wat groter dan ik. Zie je te veel of te weinig?’
‘Laat maar zo.’
‘Prima. Mark, ik weet nu waar de sleutels liggen, en ik zal met nog meer plezier naar het moois kijken.’
‘Fijn. Ik ook, nu ik weet dat je het niet erg vindt.’
‘Nee. Ik ben blij met wat ik heb, maar het is niet zo dat ik bloot voor de spiegel ga staan om mezelf te bewonderen. Eh, Mark, ik mis het praten met Stefan over wat intiemere dingen. Wil je een beetje zo praten?’
‘Willen wel, maar ik ben het niet gewend.’
‘Je bent getrouwd geweest.’
‘Ja, maar ze vond het niet netjes om er veel bij te praten.’
‘Jammer. Je keek zo, heb je, vóór je trouwen, veel verschillende borsten kunnen bekijken?’
‘Nee, weinig verschillende.’
‘Oh, wat fijn weer, zo’n antwoord. Vaak dezelfde, ook vastgehad en zo?’
‘Ja. En zo. Ook meer dan haar borsten. Ik vond het zo mooi als Vivian in haar geboortekostuum op bed lag. Dat deed ze niet veel, normaal dook ze gelijk onder de dekens.’
‘Netjes uitgedrukt. Maar dat geboortekostuum klopt natuurlijk niet helemaal. Borsten en meer haren.’
‘Ik vind het heel fijn om zo met je te praten, maar niet in één keer zo veel.’
‘Goed. We zien wel. Dank je wel voor alles. Ik ga vlug naar beneden.’

’s Avonds kwam er, voor ze oom naar bed bracht en naar haar kamer ging, niet veel van lezen. Simone vertelde over haar jeugd, haar eerste tijd in de Verenigde Staten, haar kennismaking met Stefan, haar fijne tijd met hem, zonder in detail te gaan, en over wat er verder gebeurd was tot ze bij hun kwam wonen. Mark en oom vertelden over hun jeugd, hoe ze met hun echtgenotes in contact waren gekomen en iets over hun huwelijk. De avonden vlogen voorbij.

Op een avond ging ze, nadat ze oom naar bed gebracht had, in plaats van naar haar kamer weer naar beneden.
‘O. Gezellig, Simone. Ik verwachtte je niet, je zei welterusten.’
‘Ja, maar ik ben nog erg wakker. Ik denk omdat ik nu aardig ingewerkt ben. Ik hoef niet zo scherp meer alles in de gaten te houden.’
‘Je doet het geweldig. Alles loopt prima, oom is erg gelukkig met je fijne verzorging, en ik heb het erg makkelijk.’
‘Dat was toch de bedoeling?’
‘Ja, maar het gaat veel beter dan ik verwachtte. Je hebt je verschrikkelijk snel ingewerkt, en veel dingen waar we zelf nooit opgekomen zouden zijn verbeterd.’
‘Je vond me overgekwalificeerd voor de verzorging hier. Tja, het resultaat zie je.‘
‘Ja, dat is waar. Ik zie het, maar ik had er niet op gerekend. Maar je bent hier niet alleen voor de verpleging gekomen. Oom leeft helemaal op, ik zie het verschil als ik ‘s middags thuis kom. Door je gezelschap overdag. Ik weet niet hoe je het doet, maar je bent niet te weinig en niet te veel bij hem.’
‘Dat is een kwestie van iemands stemming aanvoelen. Ik vind het er overdag ook gezellig aan toe gaan.’
Hij glimlachte.
‘En ‘s avonds?’
Ze glimlachte ook.
‘Dat bedoel ik. ‘s Avonds nog gezelliger. Niet ten nadele van oom, maar jij bent wat scherper. Oom zou zoiets van me missen. Ik praat heel graag met je. Het is weer ongeveer als met Stefan.’
‘Fijn. Gaat het, Simone?’
‘Ja, prima. Ik denk af en toe aan hem. Toen hij bij me wegging kon ik denken dat hij het fijn had met Karen, dat steunde me. Nadat . . . Karen bij me kwam wonen steunden we elkaar. Nu kan ik denken, ik heb het weer goed, wéér zo’n eh gaat je niet aan.’
‘Aardig gezelschap?’
‘Ja.’
‘Ik zou je wel willen kussen.’
‘Goed.’
‘O. Maar niet zoals eerder, op je wang. Mond op mond.’
‘Goed.’
‘O.’
Hij liep weg, naar het raam en keek naar buiten.
‘Geen vluchtgedrag, Mark. Kom terug. Was dat een grapje?’
‘Het begon als een grapje, maar nog vóór je de eerste keer, goed, zei, wilde ik het echt.’
‘Echt goed, dan.’
Hij kwam teruglopen, stopte bij haar stoel, boog zich voorover en kuste haar voorzichtig, zonder haar verder aan te raken.
‘Matig, aardige jongen. Volgende keer je een beetje laten gaan, ik ben je zus niet.’
‘O. Die heb ik niet gehad.’
‘Jammer. Jongens met zussen leren een klein beetje omgaan met vrouwvolk. Ga maar weer zitten. Nee, niet zo ver weg, naast me.’
Hij kwam in de stoel naast haar zitten.
‘Wat heb je wél gehad, behalve je vrouw?’
‘Je bent erg direct.’
‘Dat mag jij ook zijn. Of wil je verstoppertje spelen?’
‘Nee, maar waarom wil je het weten?’
‘Ik kus niet zomaar, ik wil altijd eerst van daarvóór weten, zodat ik een beetje weet wat ik kan verwachten. Snap je?’
‘Je blijft voorzichtig, hè?’
‘Ja. Vertel me maar wat je vóór je huwelijk uitgespookt hebt. Tijdens je huwelijk kan ik zelf wel bedenken, maar dat zegt niet alles.’
‘Ik heb diverse keren gescharreld, niet zo lang steeds, met grote tussenpozen. De laatste scharrel voor mijn trouwen noemde het verkering, maar het was eigenlijk alleen lichamelijk contact, ze was erg woest. Mijn vrouw, Vivian, was heel rustig, heel lief. Ze dwong me haar heel langzaam te benaderen. In het begin had ik daar moeite mee, maar ze hield heel lief vol, tot ik snapte dat het dan veel fijner was. We hadden een heel gelukkig huwelijk, helaas maar vijf jaar.’
‘Hoelang is het geleden?’
‘Vier jaar.’
‘Ondertussen niks meer?’
‘Nee. Jij brengt me pas weer tot leven.’
‘Dank je. Zullen we oom vertellen dat we kussen? Of wil je het bij één laten?’
‘Heel graag méér, Simone.’
‘Heel goed, Mark.’
‘Geweldig. Charles inlichten zou goed zijn. Maar ik weet zo gauw niet hoe. Over zulke dingen hebben we nooit gepraat. Ook niet wat ik met zijn dochter deed.’
‘Nee, dat willen vaders liever niet weten. Maar dit is anders. Ik verzin wel wat.’
‘Ik denk dat dat het beste is, je doet het vast lief.’
‘Ja, natuurlijk, voor mijn lieve oom. Trouwens, we kussen alleen maar.’
‘Zou je het in ooms bijzijn ook willen doen?’
‘Wat doen?’
‘Kussen, en gekust worden.’
‘Ja, waarom niet? Dat wil zeggen, als er aanleiding toe is. Ik wil niet zomaar wat kussen. Het stelt meer voor dan een hand geven.’
‘Zo begon Vivian ook.’
‘O. Hoe vind je het nu? Vind je het vervelend? Roept het herinneringen op?’
‘Het zal net zoveel herinneringen oproepen als bij jou over Stefan.’
‘Dat vind ik niet erg. De herinneringen zijn zo mooi, dat het het verdriet compenseert.’
‘Ja, dat doen ze, na een tijd. Verder vind ik aan jou niets vervelend.’
‘Wat wel?’
‘Simone!’
‘Mark! Jullie zijn heel lief, maar ik heb in tijden geen lekker complimentje gehad.’
‘O. . . . Ik vind dat je een lekker lijf hebt.’
‘Goed zo, mooi aangeknoopt, toch voorzichtig. Van mijn bovenste helft wist ik het al van je. Dank je. Daar doe ik het vandaag mee. Dan kan jij ook een beetje tot rust komen. O, sorry. Zou je zo vriendelijk willen zijn om te overdenken bij welke gepaste gelegenheden je zou willen kussen?’
‘Als we naar bed gaan?’
‘Hé, wat haal je nu in je hoofd?’
‘Nee, sorry, niks, echt niks. Ik bedoelde, wanneer we ‘s avonds naar onze eigen slaapkamer gaan, als welterustenkusje.’
‘Goed. Was me dat schrikken, zeg. Maar je overdenktijd was amper begonnen, dus je was voorbarig. We zeiden nog zo, doe rustig aan.’
‘We?’
‘Vivian en ik. Of vind je dat niet leuk gezegd?’
‘Jawel. Dat kan ik wel waarderen. Ik begon toch zelf over haar?’
‘Ja, maar dat geeft mij niet automatisch de vrijheid om het ook te doen.’
‘Bij deze. We praten ook over Stefan.’
‘Dat hebben jullie ook eerst gevraagd. Morgenavond verder?’
‘Prima.’
‘Dan kan je ook even je herinneringen ophalen over die scharrel vóór Vivian. Stefan, Karen en ik praatten graag over zulke dingen.‘
‘Dan heb ik die overdenktijd wel nodig om me daarop voor te bereiden.’
‘Ik doe wel voorzichtig met je.’
‘Grapjas. Lieve, lekkere grapjas, ik ga naar bed.’
Hij pakte haar schouders vast en kuste haar, iets minder voorzichtig dan de eerste keer.
‘Welterusten.’
‘Welterusten, eh, Mark.’
Hij grinnikte nog even voor hij vertrok.

De volgende avond wachtte ze na het eten op een pauze in het gesprek.
‘Oom?’
‘Ja? O, ik geloof dat mijn bijzondere aandacht gevraagd wordt. Die van Mark heb je al, zie ik.’
‘Ja, al langer. Oom, alles gaat goed, hè?’
‘Als je dat graag ook nog duidelijk wilt horen, ja, bijzonder, dank je wel.’
‘Ik weet het wel, maar ik moet ergens beginnen. Jullie zijn allebei lief voor me en ik voor jullie, hè? Daarom is trouwens bedanken niet nodig, maar ik heb van Stefan geleerd dat, als het niet achteloos gedaan wordt, ik het moet accepteren.’
‘Op je vraag, ja, op je mededeling, hij had gelijk, natuurlijk.’
‘Ja. Er gaat iets veranderen, oom. Mark en ik gaan wat liever voor elkaar zijn. Zonder jou te verwaarlozen. Ik leg het uit. We willen een beetje kussen. Meer niet.’
‘Prima, als ik ‘s avonds mijn kusje op mijn wang maar krijg.’
‘Natuurlijk. Nu ééntje extra.’

Ze ging, nadat ze oom naar boven had gebracht, weer naar beneden.
‘Simone, ik heb me een beetje voorbereid om wat eh openhartiger met je te praten. Ik begin met een vraag, om op gang te komen. Wat bedoelde je, dat je al langer mijn bijzondere aandacht had?’
‘Volgens Karen heb je al langer een oogje op me.’
‘Hoe komt ze daar bij? We kennen elkaar nauwelijks.’
‘Ik vertelde van je schoonmaakploeg, toen ze bij me introk. Iets moet voor haar verdacht geklonken hebben. Ze vroeg of ik je kende. Ik zei, amper, als hij meeloopt op een ronde knikt hij naar iedereen en dan naar mij. Dat viel me toen pas op, toen ik het haar vertelde. Maar Karen zocht er wat achter.’
‘Ze had gelijk. Ik had al een oogje op je toen je met Stefan was.’
‘O. En je zei, toen je me van de baan vertelde, dat je zo wie zo de kennismaking voort wilde zetten. Dat drong toen ook niet goed tot me door. Ik zal wel wat geantwoord hebben, maar aan die baan zitten denken.’
‘Ja, ik dacht toen dat ik dat voorzichtig kon vragen. Gelukkig reageerde je positief. Je wilde dan beginnen met lunchen.’
‘Nou, die hebben we genoeg gehad. Je hebt je, sinds ik hier ben, steeds lief en keurig gedragen. Nog steeds een oogje?’
‘Twee ogen, Simone.’
‘Meisjes kussen meestal met hun ogen dicht.’
Ze deed haar ogen dicht. Hij stond op, pakte haar bovenarmen en kuste haar. Ze deed daarna haar ogen open en glimlachte. Hij keek even bezorgd, voor hij ook glimlachte.
‘Je liet je zowaar een beetje gaan, Mark.’
Hij trok haar uit de stoel omhoog, omhelsde haar en kuste wat langer. Ze kuste een beetje terug, maakte zich los en ging weer zitten. Ze wees naar zijn stoel. Hij ging braaf zitten.
‘Fijn, zo maar even houden, voorlopig. Wil je me vertellen over die verkering vóór Vivian?’
‘Ik probeer het. Ze heeft ook een bepaalde rol in mijn leven gespeeld. Zonder haar had alles anders af kunnen lopen. Ik bedoel, jij weet ook niet hoe alles gegaan zou zijn als je op de boot Stefan niet ontmoet had, maar iemand anders. Of niemand. Dan had je hier misschien niet gezeten. Ik ontmoette dat meisje, Renee, in een disco. Ze vroeg of ik haar thuis bracht, ze was moe, had wat te veel gedronken, zei ze. Ik heb haar in bed geholpen, anders had ze dat niet gered, dan was ze aangekleed gaan slapen. Ik had al wat gescharreld, ik dacht, ik grijp mijn kans, maar niet te veel, al weet ze morgen waarschijnlijk van niks. Ik heb haar op haar broekje na uitgekleed, ze liet het rustig toe, bijna steeds met haar ogen dicht. Toen ik haar toegedekt had en weg wilde gaan deed ze ineens haar ogen open, keek me aan en vroeg, mooi? Ik zei, ja, heel mooi, dat zie ik niet iedere dag. Ze zei, je bent erg netjes, je had ook kunnen proberen me helemaal uit te kleden. Tja, zei ik, het was erg verleidelijk, maar dat wilde ik niet, zonder je toestemming. Ik kan die nu vragen, je schijnt weer bijgekomen te zijn. Nou, zei ze, er was niets met me aan de hand. Het was mijn manier om een jongen heel snel te leren kennen. Je bent aardig en netjes. Die toestemming heb je. . . . Verder?’
‘Je vertelt fijn. Je hebt je goed voorbereid.’
‘Tot zover ging het wel. Het wordt nu moeilijker. Ik snap nog niet wat ik toen gedaan heb. Ik had bij meisjes wel in hun broekje gezeten, en die bij mij, maar veel meer niet. Ik heb haar broekje uitgetrokken en gekeken. Ik vond het schitterend, al hield ze haar benen tegen elkaar. Een meisje, helemaal bloot. Ze lag te glimlachen. Toen ze niets zei heb ik haar gekust, op haar mond, en wilde weggaan. Maar ik moest het nummer van mijn mobieltje opschrijven, ze zou me SMS-en als ik weer kon komen. Ik mocht niet ongevraagd langskomen. Ik vond het best, ik wilde graag terugkomen.’
‘Waarom ga je niet verder?’
‘Het lijkt wel een verhaal uit zo’n boekje wat ik in mijn puberteit las.’
‘Is het dat?’
‘Nee. Echt gebeurd.’
‘Tja, ik kende geen meisjes zoals haar, maar ik hoorde er wel van. Mannenverslinders werden ze genoemd. Ze pakten alles wat los en vast zat. Nou, vast natuurlijk. En ze lieten zich vaak pakken. Het enige wat hen sierde was dat ze er geen geld voor vroegen. Heel goed mogelijk dat ze meer jongens had, tegelijk.’
‘Ja. Ik vermoedde pas later dat ik niet de enige was. Ik heb het nooit gecontroleerd, toen ik haar ervan begon te verdenken wilde ik het niet weten.’
‘Nee, toen kon je natuurlijk niet meer stoppen, omdat het te lekker was. Vertel eens?’
‘Ik vind het eigenlijk niet zo passend, om er gedetailleerder op door te gaan, tegen een meisje.’
‘Ik ben maar een paar jaar jonger dan jij. Vier.’
‘Echt iets voor een meisje om niet gewoon te zeggen, achtentwintig. En een paar jaar is twee of drie, geen vier. Maar dat wist ik al, uit de papieren van het ziekenhuis. Achtentwintig. Als ik dan toch wat gedetailleerder op meisjes in mag gaan, jij bent in de bloei van je leven, zoals ze dat noemen. Zo zie je er ook uit. Mag ik daar als dokter wat over zeggen?’
‘Ook als dokter mag je daar iets over zeggen.’
‘O. Ja, de hint is duidelijk. Als dokter weet ik natuurlijk wat meer dan veel mensen over lichaamsbouw en zo. Je bent een type voor midden en laatbloeier. Snap je dat?’
‘Ik was zeker geen vroegbloeier.’
‘Als je dat toen dacht was het vast minder prettig. Maar je kan je eventuele schade inhalen. Ik denk dat dat late bij jou lang gaat duren. Zeker als je in goede omstandigheden blijft verkeren. Ik eh wil je een advies geven, al is dit soort zaken mijn vak niet. Boven je eh vijftigste moet je beha’s gaan dragen met iets meer steun dan nu.’
‘Wel ja. Kan je zien hoeveel steun ik nu gebruik?’
‘Ja, aan de vorm. Geen. Je hebt alleen een beha aan om ze een beetje op hun plaats te houden, hè? En bij het sporten natuurlijk een sportbeha.’
‘Ja, dokter. Ik heb sportbeha’s, maar eigenlijk sport ik niet. Ik loop bij mijn werk al zo veel.’
‘Ja, natuurlijk. Verder moet je, vanaf je eh veertigste, of zodra je in verwachting raakt en daarna, wat buikoefeningen doen, om je buik zo mooi strak te houden als nu.’
‘Dat mooi was niet iets voor een dokter.’
‘Ik denk dat iedere mannelijke dokter het zou zeggen, je figuur lokt dat nu eenmaal uit.’
‘Juist. Dank je voor je advies. Ik hoop het me te zijner tijd te herinneren. Als je dan in de buurt mag je me daarbij helpen. Over dat vroegbloeier. Ik had het inderdaad minder prettig. Ik werd vanaf mijn veertiende ongeveer bekeken met blikken van, abnormaal, laat er iets aan doen. Op mijn achttiende kreeg ik van mijn vader geld om mijn rijbewijs te halen. Mijn moeder zei, ik weet dat je het moeilijk hebt, met je uiterlijk, maar ik wist niet wat ik er aan kon doen. Niemand in mijn familie of die van je vader heeft het. Maar ik heb misschien toch iets gevonden. Je krijgt geld van me om naar een grote modezaak te gaan. Ik heb gehoord dat daar een goede kledingadviseur werkt. Je moet een afspraak maken. Dat heb ik gedaan. Toen ik binnenkwam, bij die adviseur, gingen zijn ogen ook nogal open, maar niet met die bekende blik, eerder een eh technische. Ik moest me een paar keer ronddraaien en hij nam mijn maten. Toen gingen we zitten. Hij keek een tijdje afwisselend naar zijn papier met mijn maten en naar mij. Toen zei hij, tot nu toe confectie gekocht en uit laten leggen? Ik zei, ja, in een zaak zoals deze kan ik niet al mijn kleding kopen. Hij zei, goed. De dames die hier komen en er mooier uit willen zien dan ze zijn trek ik een poot uit. De vrouwen die er goed uit willen zien behandel ik redelijk. Ik ga jou advies geven. Daarvoor moet je betalen, al denk ik dat ik al veel eer van mijn werk ga krijgen, maar ik moet er wel van leven. Ik zei, als u me kunt helpen graag, zelfs eventueel op afbetaling. Hij zei, dat zal wel meevallen. Ik wil je graag helpen. Je hoeft hier geen kleding te kopen, dat mag je ergens anders, maar die in het begin wel hier laten vermaken, dat wordt gedaan naar mijn aanwijzingen. Misschien moet je één keer komen om te passen. Als je daarna een goedkoper adres vindt kan ik daar niets aan doen, zo gaat dat nu eenmaal. Duidelijk? Ik zei, ja, dank u wel. Ik kan niets beloven, ik heb het niet slecht, maar ik ben niet rijk genoeg voor deze winkel. Hij zei, alleen vermaken valt wel mee. Nu mijn advies. Je taille en heupmaten zijn prima, alleen boven, ik wil niet zeggen abnormaal, maar niet veel voorkomend. Dat wist je natuurlijk al. Ook dat er niets te camoufleren valt. Hij zei, voor mijn advies moet je lef hebben. In plaats van het te camoufleren moet het benadrukt worden. Ik geef je het adres van een winkel die genoeg keus in beha’s heeft die je nodig hebt, die hebben wij hier niet. Je moet er kopen die net je tepels bedekken. Je brengt me een jasje van een mantelpakje, een truitje en een bloesje, waar je graag in gezien wilt worden. Nieuw of gebruikt, maakt niet uit. Die laat ik dan vermaken, zodat je decolleté net boven je beha zit. Ik schrok nogal, zei, dan zien ze bijna de helft. Hij zei, ze zien dan niet meer grote ingepakte bollen, maar half blote borsten, dat geeft een heel andere indruk. Daarmee overbluf je iedereen. Zo van, ik weet dat ik veel heb, geniet maar van mijn moois. De mannen zullen dat graag doen, vast meer willen dan kijken, de vrouwen zullen jaloers zijn om je lef. Ik heb zijn advies opgevolgd. Het werkte, precies zoals hij zei. Ik heb hem steeds mijn nieuwe confectiekleding laten vermaken en hem steeds uitvoerig bedankt. Toen ik emigreerde kreeg ik een adres van hem hier in Boston, daar doen ze het ook goed. Het kost me natuurlijk meer dan confectie, maar dat heb ik er voor over. Vanaf de eerste verandering, op mijn achttiende, voel ik me er prettig mee. Geen afkeurende blikken meer.’
‘Fijn. Ook je ziekenhuiskleding?’
‘Ja, maar met een wat hoger decolleté. Wat kijk je?’
‘Sorry. Dank je wel voor je mooie verhaal. Ja, het resultaat is schitterend. Ik vroeg me af hoe het vermaken gaat, ik weet ook wat van maatwerk. Weet je hoe een oor kleiner gemaakt wordt, als dat te opvallend groot is?’
‘Randje eraf?’
‘Nee, dat bederft alles, dat is een belangrijk kenmerk van een oor. Dat krijg ik nooit meer goed. Wacht even.’
Hij ging de kamer uit en kwam terug met een notitieblaadje en een schaar.
‘Je knipt er een driehoekje uit en naait de randen aan elkaar. Zo.’
Hij knipte een driehoekje uit de zijkant van het blaadje, legde de schaar weg en hield de knipranden zo tegen elkaar dat de zijkant sloot.
‘Ja, maar dan gaat het krom staan.’
‘Goed gezien. Maar dat komt omdat het papier dun is. In het oor maak ik geen rechte knippen, maar schuine, waardoor het niet krom trekt. Soms moeten er twee driehoekjes uit. Oren zijn erg verschillend.’
‘Ja. Knap. Ben je al lang chirurg?’
‘Een jaar of zes. Hoe wist je mijn leeftijd?’
‘Toen Karen vermoedde dat je een oogje op me had zei ze, zoek zijn huwelijkse staat en leeftijd maar uit, getrouwde dokters proberen wel eens verpleegkundigen te pakken. Dan ben je voorbereid.’
‘En dat heb je uitgezocht?’
‘Ja, je weet maar nooit. Je bent niet de enige die dossiers in kan kijken, verpleegkundigen weten ook de weg. Maar je hebt je netjes gedragen. Bij die verkering niet, hè? Vast het meisje dat je vaak vastgehad hebt, en zo, overal?’
‘Je weet er weer handig op terug te komen. Ja. Je begrijpt, ik had zowat dag en nacht mijn mobieltje aan mijn oor. Een paar avonden later piepte hij om een uur of zeven. Anoniem, de slimmerd. De tekst was, nu negentien, kom twintig. Dat snapte ik, natuurlijk. Ik had een moeilijk uurtje. Wat zou er gaan gebeuren? Zou ik nog meer mogen? Of minder, als ze spijt gekregen had? Ik stond stipt op tijd bij haar slaapkamerraam. Daar waren we de eerste keer ook door naar binnengegaan. Toen ik op het raam klopte deed ze het gelijk open en liet me naar binnen klimmen. Ze had een heel dun, doorzichtig jurkje aan, ik zag haar ondergoed er doorheen. We dronken en praatten wat. Toen stond ze op, liet haar jurkje op de grond vallen en ging op bed liggen. Ik moest haar weer uitkleden. De eerste keer had ik alleen het bedlampje aangedaan, toen was er veel meer licht aan. Ik zie het nog voor me, het eerste meisje wat ik bij zoveel licht helemaal bloot zag. Alle details, ze hield haar benen niet meer tegen elkaar. En waar ik aan mocht, eigenlijk moest zitten. Ik moest zelf ook alles uitdoen.’
‘Had je daar geen problemen mee?’
‘Nee, het kon me niets schelen, als ik maar aan haar mocht komen. Ze bekeek me wel steeds, maar bleef van me af. Na een tijdje vroeg ze of ik haar niet méér kon verwennen. Ik wist wat ze bedoelde, niet hoe het moest. Ze heeft mijn hand gepakt en het me geleerd. Ze eh’
‘Kwam klaar.’
Hij zei even niets.
‘Ja. Ik had dat nog nooit meegemaakt, ik schrok er van. Ze zag het. Ze liet me even bijkomen, toen was ik eh ook aan de beurt. Ik schrok even, maar al gauw vond ik ook schitterend, bloot op bed liggen, me helemaal aan een meisje laten zien. Ze was er niet bang voor en speelde er lang mee.’
‘Hield je dat uit?’
‘Je vraagt nogal wat. Ja, aardig lang, ze pauzeerde af en toe. Eh . . .’
‘Toen pauzeerde ze niet meer en kwam je klaar.’
‘Ja.’
‘Dat hebben Stefan en ik ook gedaan. Praat het nu makkelijker?’
‘O. . . . Je bent lief, lekker, maar ook een erg vrijmoedig meisje.’
‘Ik zei al, ik kus niet zomaar, ik wil een beetje weten wat ik kan verwachten. Dat geldt andersom natuurlijk ook. Ik vertel het natuurlijk niet iedereen, maar jij mag het weten.’
‘Dank je wel. Ik had niet verwacht dat je alleen maar gekust zou hebben, maar het maakt het wel een stuk makkelijker.’
‘Mooi. Maar zie je wat ik bedoel? Als ik niet doorgevraagd had, had je me in de waan gelaten dat je alleen wat gescharreld had en normaal getrouwd was geweest. Maar je hebt een wilde periode en een rustige periode gehad. Ik weet nu dat ik ook wat wilds kan verwachten.’
‘Je bent heel slim.’
‘Ach, vrouwelijke intuïtie. Daardoor weet ik ook dat je verhaal bij die verkering niet af is.’
Hij was even stil.
‘Nee.’
‘Als je die nog had, verloor je bij haar je maagdelijkheid.’
‘Ja.’
‘Had je er veel problemen mee?’
‘Toen niet. Die avond speelden we door, om en om nog een paar keer. De volgende keer kwam eerst ik, toen zij. Daarna ging ze op mijn bovenbenen zitten en hield me vast. Ze vroeg, zal ik je binnenin me verwennen? Ik zei, dan ontmaagd ik je. Ze lachte, zei, je dacht toch niet dat je de eerste was? Dat had je kunnen weten, welk meisje laat zich de eerste keer helemaal uitkleden en bekijken, en de tweede keer, op haar dooie gemak, bevoelen en vingeren. En streelt dan jou klaar. Voor ik wist wat er gebeurde liet ze zich op me zakken. Enzovoort.’
‘Was wel lekker natuurlijk.’
‘Ja, de zesde hemel. De zevende kwam bij Vivian.’
‘Had je er later spijt van?’
‘Niet direct spijt. Ik dacht, als ik het van tevoren in de gaten gehad had, weet ik niet wat ik gedaan zou hebben. Ik had me er nooit druk over gemaakt, ik dacht, dat doe ik later wel, als het nodig is. Achteraf denk ik, dat ik niet geweigerd zou hebben, als ik de tijd gekregen zou hebben. Ik zat met mijn eh’
‘Gebruik de netste termen uit die boekjes maar, die zijn leuker dan de medische.’
‘Ik probeer het, verbeter me maar als je het niet prettig vindt. Ik keek tegen haar doos aan, met daarin die lekkere, warme gleuf, waar ik al aan en in gevoeld had. Ze streelde mijn erectie er zachtjes overheen. Ging dat?’
‘Ja, heel mooi. Ik denk niet dat er één jongen is die dan kan weigeren.’
‘Dank je. Later dacht ik, ik hoef me er niet druk meer om te maken, gebeurd is gebeurd. Als ik zou trouwen zou ik het uitleggen, ze zou het hopelijk begrijpen, en me nemen zoals ik was. Geen maagd meer. Het zou natuurlijk wel uitmaken of zij het nog was.’
‘Dat wil ik niet weten. Hoe is het verder gegaan, met die verkering?’
‘Het hek was van de dam. Ze SMS-te me om de paar avonden. We speelden de hele avond met elkaar, allebei bloot. Ze had een aanloop met me genomen, zei ze, om me niet af te schrikken. Nu alles tegelijk. Ze was onverzadigbaar, we deden het zo vaak ik kon. Drie, soms vier keer op een avond. Ik weet niet precies hoelang het duurde, ruim vier maanden, denk ik. Op een avond zei ze, ik ga je wat minder vaak SMSen. Je hebt een lekkere grote, en je gebruikt hem fijn. Maar ik heb een jong ontmoet die het bijna net zo lekker doet als jij, alleen, hij heeft een grotere en hij kan het vaker. Je zal wel in de gaten gehad hebben dat je de enige niet was. Dat had ik, ik vond dat helemaal niet fijn, maar ik kon niet met haar stoppen. Ik was verslaafd aan het vrijen, dan maar delen, dacht ik, hij kwam toch op een andere avond. Ze SMS-te langzaamaan steeds minder, hield toen op. Dat vond ik achteraf toch lief van haar, ze liet me niet in één keer in de kou staan.’
‘Fijn voor je. Meiden die zelfs dat begrip niet hebben zijn niets waard. Eindconclusie over haar?’
‘Ik heb een heerlijke tijd gehad, helemaal bloot alles met een helemaal bloot meisje mogen doen, en vreselijk veel heerlijke kilometers gemaakt.’
‘Oei.’
‘Was dat te erg?’
‘Nee, ik kende alleen die uitdrukking niet, maar ik snap hem wel. Ik zal je misschien een keer een uitdrukking vertellen die ik wél ken, maar die is nu te erg. Dank je wel, dat je zo veel verteld hebt. Het is niet helemaal eerlijk, maar andersom vertel ik nu even niets meer.’
‘Dat begrijp ik. Je wist toch al dat ik geen maagd meer was.’
‘Nee, anders zou ik knap medelijden met Vivian gehad hebben.’
‘Ik durf je nog iets gerust te stellen. Niet dat het direct van toepassing is, maar het kust misschien rustiger voor je. Je hoort vast wel eens anders van vrouwen, maar Vivian vond het in bed heel plezierig met me. Ze gebruikte nooit hoofdpijn als excuus.’
‘Ja, dat is niet direct van toepassing, en ik weet niet of het dat ook wordt. Wel mooie reclame voor jezelf.’
‘Dat was niet direct de bedoeling. Je bent wel heel eerlijk. Ik wacht wel af hoe woest jij wordt onder het kussen.’
‘Tja, daar heb je natuurlijk nog geen idee over gekregen. Probeer nu maar weer een nog beter welterustenkusje. Morgen sluiten we het verhaal af, denk ik. Al kunnen we er natuurlijk later op terugkomen.’
Hij kuste langer, zij meer terug.

‘Je had bij Vivian in het begin moeilijkheden.’
‘Ja. Ik wilde gelijk te veel van haar. Ik probeerde voorzichtig te doen, maar mijn handen schoten iedere keer uit. Ze werd niet boos, maar hield me steeds tegen. Ze deed bij mij niets, al vroeg ik er vaak om. Het duurde nogal lang voordat ik niet gelijk alles wilde als ik haar in mijn armen had. Ze heeft me een maand of tien heel lief afgehouden. Toen me aan haar laten komen, ik begon vreselijk voorzichtig. Nadat ik haar een paar keer eh gevingerd had, haar had laten komen, vertelde ze me waarom ze zo heel rustig aan gedaan had. Simone, je hebt misschien vermoedens, je wilde niet alles weten, maar ik wil je het toch vertellen. Dat zou best van haar mogen.’
‘Ik ga op je oordeel af.’
‘Ze was niet bang, wat ik al die tijd dacht. Ze vertelde het zachtjes, trillend, tegen me aangekropen. Ze wilde bewijzen dat ze lang genoeg een jongen van zich af kon houden, in ieder geval tot trouwen in zicht was. Ze had, vóór ze mij ontmoette, een hele lieve jongen niet langer kunnen weigeren. Het raakte uit, omdat hij moest verhuizen en al gauw steeds minder vaak schreef of belde. Ze wilde bewijzen, hoofdzakelijk voor haarzelf, dat ze geen slet was, wat ze zich een beetje voelde.’
‘Wat moeilijk voor haar. Ik begrijp het wel.’
‘Ik heb haar daarna een tijd gekust, tot het trillen ophield. Toen langzaam verteld wat ik gedaan had. Daar had ze eerder niets over willen weten. Ze schokte af en toe, zei, foei, meer niet. Ze is pas tóen bij mij begonnen. Na zowat een jaar waren we zover eh als jij over jou en Stefan vertelde. Toen ging het ineens héél goed. Ik hoefde geen twee of drie keer op een avond wat kwijt, geeneens elke avond. Maar daarvoor, dat helemaal zonder, dat was problematisch. Het ging heerlijk rustig, liefelijk. Zo was het veel fijner dan dat wilde gedoe. Op een avond lagen we weer in elkaars armen. We kusten, verder niets. Tot ze vroeg, of ik gelijk met dat meisje klaar kwam, of eerder of later. Bij die paar keer met die jongen was ze waarschijnlijk niet gekomen als hij haar eh niet met een vinger geholpen had. Tja, ik had al gemerkt dat ze niet zo makkelijk kwam. Ik kon haar vertellen dat ik in het begin altijd eerder kwam, maar dat het me later meestal lukte om ongeveer gelijk met haar te komen. Ze bleef stil liggen, wilde ook niet kussen. Toen rolde ze ineens op haar rug, trok me mee en hielp me naar binnen. Ik kon het niet te lang tegenhouden, maar daarna het nét lang genoeg volhouden om haar ook te laten komen. Zonder hulp. Ze heeft een tijd gehuild. Toen fluisterde ze, ik vond het niet zo heel erg dat je geen maagd meer was, ik was het ook niet. We weten nu van elkaar waarom het eerder niet zo goed ging. Ik vind het niet erg dat je het zo vaak gedaan hebt, mannen kunnen het soms nog als ze zeventig zijn. Ik ben er blij mee, je hebt het heel goed geleerd. Ik vond het nu erg fijn, ik kwam niet zo erg laat, en zonder hulp. Ik kan niet beloven dat we eh het drie, soms vier keer op een avond gaan doen. Maar wil je, zo gauw je weer kan, me les geven, me weer zo heerlijk laten komen? Ik kon het, doordat het wat snel achter elkaar was, lang volhouden. Ze kwam onverwacht, ik was nog niet zover. Ik heb het zo lang mogelijk volgehouden, mag ik erg eh plastisch worden?’
Ze knikte.
‘Ik heb me zó in haar bewogen, met wat pauzes, dat ik stijf bleef tot ik voelde dat ze weer kwam, toen zó bewogen dat we ongeveer gelijk kwamen.’
‘Wat mooi.’
‘Ja, schitterend. We hebben daarna allebei gehuild. Toen vroeg ik, waarom heb je niet gewacht tot we getrouwd zijn? Ze zei, dat was ik van plan, tot gisteravond. Ik heb vannacht niet veel geslapen. Ik dacht aan mijn eerdere gepruts, ik wilde geen herhaling. Ik moest je eerst vragen hoe het zou kunnen gaan. Je weet wat je zei. Toen hield ik het niet meer, na al die tijd je afhouden, en je woeste verhalen, ik móest het weten. Ik weet nu zeker dat het niet aan mij lag, ik had net een dubbele. Ik wil het inhalen. Je kan vast zo weer. We hebben toen kunnen lachen.’
‘Wat geweldig fijn voor haar. ‘
‘Ja. Het werd nooit drie, soms vier keer op een avond, maar één of twee keer. Emotioneel kon ze meer niet aan, zo genoot ze er van. Maar het aantal interesseerde me niet. Als ik haar ‘s nachts maar in mijn armen had. Bloot tegen elkaar was genoeg.’
Ze wachtte af of hij nog iets wilde zeggen.
‘Een paar maanden daarna zijn we getrouwd. Vlak na mijn afstuderen. Vijf jaar lang waren we heel gelukkig. Toen kreeg ze op haar werk een hersenbloeding. Ze kan er niets van gevoeld hebben, zei de dokter, het was een hele grote, alles moet gelijk stilgestaan hebben. Je kan wel vermoeden hoe ik me daarna voelde.’
‘Amper. Vergeleken daarmee heb ik maar een heel, heel klein beetje meegemaakt.’
‘Tja. Ik was er net bovenop, voor zover dat gaat, toen jij kwam. Misschien heeft het me zelfs wat versneld. Met het aanbieden van die baan heb ik gewacht, ik kon een beetje aanvoelen hoe jij je voelde.’
‘Ja. Eh, ik geloof dat het voor vanavond genoeg is. Het gaat fijn zo, hè?’
‘Ik snap eigenlijk niet dat ik je alles zo makkelijk vertel. . . . Met zoveel details.’
‘Ik heb het makkelijk voor je gemaakt. Toen je zei dat je dat meisje gestreeld had tot ze kwam en zij daarna jou, heb ik verteld dat Stefan en ik dat ook gedaan hebben.’
‘Ja, dat maakte het een stuk makkelijker. Ik heb alles met die verkering en Vivian gedaan, maar nooit zo gepraat. Maar waarom doe je dit? Zoveel over jezelf vertellen en mij laten praten?’
‘Heel stijlvol tegen elkaar praten vind ik mooi. Maar over persoonlijke dingen is veel mooier. En nog mooier praten met eh iemand die je heel aardig vindt, over de mooiste dingen in het leven. En niet in het algemeen, maar wat ze zelf meegemaakt hebben, gedacht, gevoeld.’
‘Ik voel dat we vanavond niet verder moeten praten.’
Ze stonden allebei op, omhelsden en kusten.
‘Mark, als we zo kussen moet je me steviger vast houden, je mag mijn achterkant ook strelen.’
Hij deed het.
‘Welterusten, lieve jongen.’
Hij kon niets terugzeggen, bleef staan glimlachen tot ze wegliep.

‘Ik weet nog waar ik gebleven ben, gisteravond.’
‘Met praten?’
‘O.’
‘Schrik niet zo. Verstoppertje spelen? Je vindt me toch ook heel aardig?’
‘Meer. Maar laat me vertellen, dan kom ik daar vanzelf op terug. Toen je in het ziekenhuis begon te werken viel je me gelijk op. Je was zo rustig, gedroeg je keurig, als ik je stem hoorde vond ik die prettig, en je zag er lekker uit. Maar ik was er gauw achter dat je met Stefan was. Ik heb het toen bij kijken gelaten.’
‘Ja, keurig. Ik heb niets gemerkt.’
‘Ik heb, toevallig daarna, die baan verzonnen. Niet voor jou, hoor. Ik had de verzorging van mijn schoonvader op me genomen, maar het viel me toch wat tegen, die rompslomp. Hij vond het bij nader inzien ook niet al te prettig om door een man geholpen te worden. En hij had te weinig aanspraak. We hadden het nog wel een tijd vol kunnen houden, daarom kon ik lang zoeken naar een geschikt persoon. Je weet mijn eisen. Ik stond op het punt je te vragen toen Stefan overleed. Ik vond het verschrikkelijk voor je, en voor Karen, al kende ik die amper. Zodra ik dacht dat het kon heb ik je de baan aangeboden.’
‘Je kwam op een goed moment.’
‘Fijn. Tijdens dat gesprek werd het van een oogje een oog. Vandaar dat ik zo wie zo de kennismaking voort wilde zetten. Met ieder gesprek daarna werd het iets meer. Vandaar die twee ogen laatst. De laatste avonden nog veel meer. Ik begin steeds meer eh om je te geven. Onder het werk, als het even rustig is, aan je te denken. Me op de terugweg verheugen om je thuis te zullen vinden. Ik ben heel graag bij je. Praten. Heel af en toe kussen. Maar ik weet geeneens of je meer zou willen dan praten en kussen. Ik wil niet dezelfde fout maken als vroeger. Veel te snel willen. Niet dat het al te snel zou zijn, ik heb ondertussen genoeg geleerd. Ik wilde gisteravond niet dat je méér zei, je was zo openhartig. Het was mijn beurt, maar ik moest er eerst een nachtje over slapen. Ik was erg ontroerd door ons praten, en door onze omhelzing en kussen. Liever, gevoeliger dan die daarvoor, hè?’
‘Ja.’
‘We kennen elkaar nog niet zo lang, maar voor mijn gevoel heel goed. Ik zei laatst, ik zou je wel willen kussen. Ik zeg het nu eerlijk, ik zou je graag nog beter leren kennen. Dat zal met de tijd vanzelf gaan. Wat niet vanzelf gaat, ik zou graag een beetje met je vrijen.’
‘Dank je wel. . . . Een beetje?’
‘Ja, tot we elkaar nog beter kennen. Eh, alleen over je kleding. Zoals ik gisteravond over je kontje streelde.’
‘Dat was prettig.’
‘Ik moet iets zeggen, lieve meid. Ik vind je . . . nogal warmbloedig.’
‘Ik leg het je uit. Heb je je ooit afgevraagd waarom Stefan en ik vreeën, terwijl we wisten dat er geen toekomst in zat?’
‘Nee, ik veronderstelde dat jullie al vreeën toen dat duidelijk werd, en toen maar doorgingen.’
‘Nee, de volgorde was andersom. We vonden elkaar direct lief, het werd snel heel lief, maar we wisten snel ook, dat het niet genoeg was. Maar omdat we allebei al een tijd geen verkering hadden, maar wel zin in vrijen, zijn we overeengekomen om gewoon te gaan vrijen tot we er geen zin meer in hadden of iemand anders tegenkwamen.’
‘Op dat idee zou ik nooit gekomen zijn.’
‘Kom nou, nooit een lekkere maar oninteressante meid willen pakken, alleen maar om een tijdje lekker met haar spullen te spelen?’
‘Willen wel, maar niet gedaan. Nee, ik bedoel, dat gewoon afspreken.’
‘Dat komt omdat Stefan net zo makkelijk praatte als ik. Eerlijk zeggen wat je wilt.’
‘Ja, dat maakt het makkelijk.’
‘En op gepaste wijze toegeven aan je gevoelens. Als een jongen lief is en rustig begint wil ik genieten van mijn lijf, niet er alleen maar mee rondsjouwen. Stefan zei, showen. En als je overal over praat en het eens bent kan er veel. Jij wilt, voorlopig, een beetje. Akkoord.’
Hij keek haar eerst verbaasd aan, stond toen op en stak zijn armen naar haar uit. Ze kwam erin. Ze herhaalden wat ze de vorige avond gedaan hadden. Maar ze zei daarna nog geen welterusten.
‘Je hebt weer een erectie. Nog meer dan gisteravond.’
Hij schrok even.
‘Ja. Vervelend?’
‘Denk je ook niet, dat het zonder nog niet de helft van het plezier zou zijn?’
Hij grinnikte, zij glimlachte.
‘Warmbloedig meisje, ga alsjeblieft niet sneller dan ik.’
‘Zo nauw let het toch niet? Nog één ding vanavond, dan een welterustenkus.’
Ze ging met een hand tussen hen in over zijn buik naar beneden en bevoelde hem over zijn broek grondig, vóór ze hem weer omhelsde.
‘Jij hebt al een tijd gezien wat mijn maten zo ongeveer zijn, ik weet die nu van jou. Is dat eerlijk of niet?’
‘Ik kan niet tegen je op.’
‘Kom dan tijdens de laatste kus vandaag maar lekker tegen me op staan.’
Hij nam het ervan.

‘Het was vanavond weer heel fijn, Simone. Heel gezellig en rustig met z’n drieën eten, koffie drinken en praten. We hebben nogal wat onderwerpen.’
‘Tja, op universitair niveau, hè?’
Hij grinnikte.
‘Ja, Stefan had gelijk. Overal mee. Geen baan, maar een manier van leven.’
‘Omdat jullie er in meegaan.’
‘Ja, dat vermoedde Stefan ook al.’
‘Weet je nog wat ik zei, toen ik met oom kennis maakte? Over dat plaats innemen? Jij komt voor mijn gevoel steeds dichter in de buurt van gelijkwaardigheid met Stefan, en niet alleen qua huiselijkheid. Kan je andersom iets zeggen? Behalve dat je veel om me geeft en een beetje met me wilt vrijen?’
‘Laat me het zo zeggen. Ik heb een woeste omgang gehad. Daarna een rustige. Allebei waren ze lief en lekker, op hun eigen manier. Ze waren niet gelijkwaardig, ze waren anders. Allebei heel mooi om mee te maken, afgezien van de moeilijkheden die ik erdoor kreeg. Nee, die omgang met Vivian was natuurlijk mooier. Ondanks dat ik af en toe, omdat het met Vivian niet kon, het soms wat woestere miste. Ik kan niet zeggen dat jij gelijkwaardig bent. Je bent te anders. Ook lief en lekker. Tussen woest en rustig in. Een hele fijne omgang. Ik zeg Stefan niet na, dat er geen toekomst in zit. Die zie ik wél. Ik hoop dat die nog veel en veel mooier wordt. Ik denk dat ik steeds meer om je ga geven. En ik hoop dat we ooit, tussen woest en rustig in, eh heel vaak intiem vrijen.’
Ze kwam op zijn schoot zitten.
‘Dank je wel voor je eerlijkheid. Het gaat heel fijn met de kennismaking. Het vrijen wil ik ook graag tussen woest en rustig in doen. We zien wel of het méér dan een beetje wordt. Ik eh denk het wel, maar ik houd graag wat in reserve. Nu kussen?’
Ze kusten tot ze kreunde.
‘Wat betekent dat, liefje?’
‘Je vindt het vast niet erg dat ik soms terugdenk, aan eerder gevrij.’
‘Nee, dat doe ik natuurlijk ook. Eigenlijk vroeg ik daarom waarom je kreunde. Renee en Vivian kreunden op andere momenten.’
‘Als ik kreun vind ik het heerlijk, ben dan heel tevreden. Niet stop, het doet pijn, of zo.’
‘Dat of zo, hoort daar bij, ik kom bijna?’
‘O. . . . Daar is voorlopig geen sprake van, daarvoor moet ik wel erg eh warmlopen. Lach niet. Vrij.’
Hij vatte dat op als een uitnodiging om weer te kussen. Hij stopte toen ze weer kreunde.
‘Ik eh stop toch maar. Het klonk anders dan daarnet.’
‘Heerlijk, dat je zo goed oplet. Ja, dommerd, ik zei niet, kus, maar vrij.’
Hij keek haar glimlachend aan terwijl hij met een hand een borst opzocht, die zachtjes vasthield en een beetje streelde. Al gauw deed ze haar ogen dicht. Hij wisselde van borst.
‘Ik vind het veel fijner met je dan ik dacht dat het zou worden, Simone. Zal ik nog wat over vroeger vertellen?’
‘Ja, lekker. Streel wel door.’
‘Graag. Ik weet nog hoe ik gefriemeld heb, bij de eerste scharrel waar ik wat van mocht. Met die daarvoor was het alleen maar kussen. Daar nam ik om één of andere reden bij haar geen genoegen mee. Eerst net zoals nu, bij jou. Ze zei niets, kuste alleen wat warmer. Ik maakte een paar knoopjes los, ging in haar bloesje. Ik weet nog hoe geweldig ik dat vond, aan de beha van een meisje komen, mijn hand op die cup leggen, beter een borst vast te kunnen houden. Ik keek ook. Ik zag ineens een voorsluiting. Expres, zei ze later. Ik maakte hem los, ging onder de beha. Ik kwam bijna, zo zacht, warm, met die tepel erop, en het idee, ik had de blote borst van een meisje in mijn hand. Ik ben het altijd fijn blijven vinden. . . . Het is nu anders dan ooit. Zo gezellig, ontspannen. Ik kende je maten al een beetje, van het vaak naar je kijken. Heerlijk, zo.’
‘Ja. Mooi verhaal. Één van mijn reserves heb ik niet meer nodig. Sommige jongens grepen me niet prettig vast. Af door de zijdeur. Jij streelt fijn. Dik truitje, hè? Ook geen knoopjes.’
‘Simone, mijn verhaal was niet om je te verleiden, alleen om te vertellen hoe ik het vond en vind.’
‘Dat snap ik wel. Ik vind het ook fijn dat je me vasthoudt. Gezellig, ontspannen. Maar ook leuk. Ik wil even doorspelen, laat me maar los.’
Ze ging rechtop zitten en trok haar trui uit.
‘Geen voorsluiting. Ik had nergens op gerekend, ik heb er geeneens één. Daar moet ik toch eens over denken, dat kan handig zijn. Ook zin om door te spelen?’
‘Ja. Leuk. En lekker. Het is maar ruim een halve beha, net boven je tepels.’
‘Ja, zelfs als er niemand naar kijkt vind ik het fijn om te weten dat ik er een beetje bloot bijloop.’
Hij speelde met een borst, gaf ook een kusje op wat er boven de beha uitkwam.
‘Mark, je kan vast een achtersluiting los maken. Ik word ietsje warm. Streel en kus ze dan.’
Nadat hij de achtersluiting losgemaakt had trok ze de beha uit en drukte zijn hoofd op een borst. Hij kuste die uitgebreid, daarna de andere.
‘Nu een welterustenkus, Simone, ik loop te warm.’
‘Ik maak het toch niet te moeilijk voor je?’
‘Nee, ik kan nu op tijd stoppen. Dat heb ik heel langzaam bij Vivian geleerd.’
Het werd een lange kus.

De volgende avond viel hem op dat ze, na oom naar bed gebracht te hebben, met een bloes aan binnen kwam.
‘Je hebt een bloes aan. Met knoopjes.’
‘Ik ben gaan winkelen, ik heb een paar beha’s met voorsluiting gekocht. Kijk maar.’
Ze knoopte haar bloes open.
‘O, meid, weer zo’n lage. Prachtig.’
Ze ging op zijn schoot zitten. Hij pakte een borst vast.
‘Lekker meisje, blijft onze kennismaking niet achter bij het vrijen?’
‘Nee, we praten vanaf dat je thuiskomt tot ik oom naar bed breng. En al is hij erbij, we zeggen af en toe iets, waarvan hij de betekenis mist, maar wij niet. Het gaat heel gezellig. Hij knikt vaak lief naar me. ’
‘Hij vertelde laatst wat, toen je even de kamer uit was. Ja, hij vindt het geweldig. Ook leuk, als we kussen als ik thuis kom. En hij slaapt geweldig, zei hij, nadat je hem toegedekt en een kusje op zijn wang gegeven hebt.’
‘Is dat een uitnodiging?’
‘O . . . Wat ben je snel. Ik gaf een verslag, maar ja, dat wil ik graag.’
‘Ik blijf nog uit de buurt van een bed met jou. Niet omdat ik je niet vertrouw, maar dan komen er natuurlijk herinneringen op, die nagespeeld zouden kunnen worden. Ik heb er wel over nagedacht.’
‘Over in plaats van in een luie stoel nog luier op bed gaan liggen?’
‘Ja, ook. Je suggereert fijn. Ik wil eerst wat naspelen. Je gaat over twee weken naar Parijs, hè?’
‘Ja, ik zal je erg missen.’
‘Als je hulp voor oom kan regelen hoeft dat niet.’
‘Wil je méé?’
‘Ja, maar ik wil oom niet in de steek laten.’
‘Ik heb een prima uitzendbureau. Zelfs op korte termijn, als ik onverwachts weg moet, hebben ze iemand voor me. Charles is geen dag alleen. Dat personeel wisselt, afhankelijk hoeveel uur per dag ze kunnen. ‘s Nachts is er ook niemand, maar dat kan, telefoon bij de hand voor noodgevallen.’
‘Prima. Stefan ging naar congressen altijd een paar dagen langer, keek gelijk wat rond. Ik ben met hem in Londen geweest. Nog nooit in Parijs.’
‘Ik zou het hartstikke fijn vinden.’
‘Voor je ik weet niet wat gaat denken, te weinig of te veel, ik vond het vroeger vreselijk, alleen in een hotelkamer. Wacht, van het begin af aan. Stefan heeft de eersteklasticket die hij gekregen had omgewisseld voor twee tweedeklas. In het hotel een kamer met twee aparte bedden geregeld, we vrijden nog niet zo intiem. Van zijn onkostenvergoeding kon hij ook mijn eten en drinken betalen. Ik kon dus voor nop mee. Anders hadden we het ook wel gedaan, maar zo waren we ook begonnen, na aankomst met de boot. Zijn reis werd betaald door de universiteit, de mijne niet. Ik zou met een busje van de haven naar het vliegveld, hij met een helikopter. Hij heeft, later, op het vliegveld, zijn eersteklasticket omgeruild voor een tweedeklas en met het verschil het ticket met die heli voor me betaald. Mooi, joh, wat een uitzicht. We hebben naar Londen pyjama’s meegenomen, ons omstebeurt in de badkamer omgekleed, en apart geslapen, niet zo ver van elkaar. Heel gezellig.’
‘Wat goed verzonnen. Ik ga het morgen gelijk regelen. Dat met het hotel en eten en drinken lukt wel, alleen het vliegtuig wordt misschien moeilijk.’
‘Heb je niet een paar dagen speling, voor en na dat congres, om andere vluchten te regelen waar nog plek is?’
‘Dat zou normaal lukken, maar het is een lux congres, ik zou met de Concorde.’
‘Wel ja! Zo ongeveer de RollsRoyce in de lucht. Ik ben tevreden, zowel heen als terug, met een langzame stoel naast je.’
‘Wat ben je toch een schattig meisje.’
Hij maakte de voorsluiting van haar beha los, deed de cups opzij en nam een borst in zijn hand.
‘Mooi, joh. En zo lekker in mijn hand, al kan ik hem geeneens helemaal vasthouden.’
‘Vind je ze niet te groot?’
‘Nee, ze passen bij je. Dat vond ik de eerste keer dat ik je zag al. In ziekenhuiskleding, dus maar een kwart zichtbaar. Zal ik je grote, heerlijke, zachte, warme, blote borsten ook kussen?’
‘Vastgehouden, strelen, kussen, likken, je mag er alles mee doen.’
Hij hield het lang vol.
‘Lieve, lekkere meid, nog één ding vanavond, dan een welterustenkus?’
‘Wil je dat ik je weer over je broek streel?’
‘Ik wil over jóuw broek strelen.’
Ze trok hem tegen zich aan. Hij legde een hand op haar knie, ging langzaam over haar been naar boven, onder haar rok, naar de achterkant van haar broek. Hij streelde over haar broek haar kontje, voor zover hij daar bij kon, even, ging toen naar de voorkant.
‘Doe je je benen een beetje uit elkaar?’
‘Nee, je wilde over mijn broek strelen. Dat heb je voor negentig procent gedaan. Als je méér wilt kan je er voorlopig één uit mijn kast krijgen. Kan je dag en nacht strelen.’
Hij schudde van het lachen en omhelsde haar, ze lachte ook.
‘Oh, meid, wat maak je het gezellig. Dat had je snel bedacht. Gaan we naar boven?’
‘Heel tactisch gezegd. Omdat je zo lief reageert en zo tactisch bent mag je aan de voorkant in mijn broek. Je streelt waar je bij kan, ik houd mijn benen tegen elkaar.’
Hij streelde haar krullenbol.
‘Zo lief van je. Andere keer bij mij?’
‘We zien wel hoe het loopt.’
‘Fijne, zachte haartjes. Op je doos ook, of bloot?’
‘Waarom wil je dat weten?’
‘Dan schrik ik later niet zo.’
‘Wat een smoes.’
‘Nee. Renee had zich een keer geschoren. Ik schrok echt.’
‘Schik je van wat moois? Of vond je het niet mooi?’
‘Schitterend. Maar ik vond het zo intiem, zo ontzettend bloot, die doos met die gleuf erin, ieder plooitje en rimpeltje te zien. En die lipjes, groot en klein. Die keer heb ik haar helemaal bevoeld en bekeken, ook naar binnen. Dat wilde ze graag, dat er een keer uitgebreid naar gekeken werd, dat ze voorzichtig overal bevoeld werd. En uitgebreid aan haar verteld werd hoe mooi het was. Daarna was het gewoon weer, benen wijd, boem, naar binnen, bewegen om klaar te komen. Vivian wilde liever niet dat ik te veel keek of er te veel met mijn vingers aan zat. Hooguit één, om eh te vingeren.’
‘Tja, van dichtbij kijken is erg intiem. Ik scheer me niet. Als ik het ooit doe waarschuw ik wel.’
‘Zucht. Wat een toestand met jou. Vrijen extra speciaal. Ondanks de gezelligheid toch af en toe inspannend.’
‘Tja, je bent dat soort inspanning niet meer gewend. Bewegen om klaar te komen en zo.’
‘Het zou wel weer wennen.’
‘Eh welterusten.’
Ze kusten kort.

Om de paar dagen gingen ze met vrijen wat verder. Ze trok geen beha meer aan, ze deed haar benen een beetje van elkaar als hij over haar broek streelde. Daarna wilde ze in een luie stoel op zijn kamer vrijen. Daar ging het weer om de paar dagen verder, ze trok haar rok uit, haar bloes, hij zijn overhemd en bovenbroek, zijn Tshirt, zodat ze de laatste paar dagen voor ze naar Parijs gingen allebei alleen nog een onderbroek aanhadden. Niet iedere avond. Als hij moest overwerken en vermoeid was van een lange dag werken ging hij op dezelfde tijd als Charles naar bed. Ze las dan nog wat op haar kamer.