In en om Simone

Deel 3: Te vol voor nog 2

B.W. van Daalen

Simone was enig kind. Ze volgde een opleiding voor verpleegkundige, na haar slagen daarvoor nog meer cursussen en werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen.

Nadat haar ouders door een ongeluk omgekomen waren besloot ze, omdat de overige familieleden inmiddels ook al overleden waren, op aanraden van Tamara, een geëmigreerde, vriendin ook te emigreren, ze wilde verandering. Ze ging met een boot, om rustig over te kunnen schakelen. Op de boot ontmoette ze een leeftijdgenoot, Stefan, die ook emigreerde, maar al wat thuis was in de USA. Hij ging werken als hoogleraar aan de Universiteit van Boston, zij als verpleegkundige in het ziekenhuis daarvan. Haar vriendin en hij hielpen haar op weg in haar nieuwe omgeving. Stefan en Simone zagen niet genoeg in elkaar voor een gezamenlijke toekomst, maar gingen wel een flat en een beetje hun leven delen. Ze spraken af elkaar vrij te laten wanneer er iemand opdook waar ze wél meer in zagen voor de rest van hun leven. Voor Stefan werd dat Karen, Hoofd Opleidingen van het ziekenhuis. Daar raakte ze ook bevriend mee, ze ging met haar een flat delen nadat Stefan door een verkeersongeluk omgekomen was.

Na een tijd werd ze door een chirurg, Mark Wellingten, waar ze op haar werk wel eens contact mee had, gevraagd om bij hem te komen wonen om Charles, zijn lichamelijk licht gehandicapte schoonvader, ook weduwnaar, te verzorgen en overdag gezelschap te houden. Het huis was door Mark gekocht toen hij voor zijn schoonvader wilde gaan zorgen. De vorige eigenaren waren drie alleenstaande heren die op de eerste verdieping ieder een zitslaapkamer hadden, met eigen badkamer en kookgelegenheid. Ze zou één van die kamers krijgen en een uitstekend salaris. Ze nam de ‘baan’ aan maar maakte er een manier van leven van, ze zorgde voor beiden.

Ze praatte ook veel met Mark. Door haar vrije manier van praten vertelde hij haar al gauw alles over zijn verkeringen, waaronder één met Renee, en over zijn huwelijk met Vivian. Zij vertelde hem het meeste van haar geschiedenis. Ze kregen al gauw verkering. Af en toe vertelde hij iets over zijn afkomst. Vrij snel na het ontstaan van Boston was een voorvader vanuit Engeland gekomen. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo was dat steeds gegaan. Zijn vader was bij zijn pensioen naar Engeland gegaan om vanuit het voorvaderlijke landhuis het familiebedrijf te leiden. Mark zou bij zijn pensioen het van hem over kunnen nemen, als hij dat wilde. Hij zou dan het land wat bij het huis hoorde moeten beheren, en het familievermogen, waartoe ook de antieke meubelen en schilderijen, waaronder een Picasso, in zijn huis hoorden. Er was ook een Rolls-Royce. Hij had zelf ook geld, waar hij mee kon doen en laten wat hij wilde, van de familie-eigendommen mocht hij alleen genieten. Simone mocht in de Rolls rijden.

Deel 2:
Binnen een jaar trouwden ze. Vlak voor hun trouwen kwam ze nog ergens achter. Mark zei dat hij iets uit Engeland over zou laten komen. Familie-eigendom, traditie voor een bruid om het te dragen, maar het hoefde niet. Het bleken twaalf eeuwenoude zijden bloemen te zijn, bewerkt met goudverf. En een tiara. De bloemen droeg ze op de grote dag in twee rijen achterin haar lange haar. Door de tiara zag ze eruit als een koningin.
Zodra het zeker was vertelden ze Charles dat er een tweeling op komst was. Charles deed ze een zwembad in de tuin cadeau, de kinderen zouden er ook van genieten.
De tweeling kwam voorspoedig op de wereld, eerst Mike, even daarna Silvia. Ze zonden en zwommen, behalve als er bezoek was dat niet mee wilde doen, allemaal bloot. Charles keek vanuit zijn rolstoel vaak glimlachend toe. Hij overleed toen de tweeling acht was.
Simone maakte een losbladig boek met verhaaltjes, tekeningen en foto’s om de kinderen seksueel op te voeden. Ieder jaar voegde ze ook een foto van de blote tweeling in.
Mike kreeg toen hij veertien was een vriendinnetje, Aimee, Silvia op haar vijftiende een vriendje, Jamie. Die twee mochten, zodra ze bij de tweeling thuis kwamen, het boek van Simone bekijken, waardoor ze zonder problemen snel mee gingen doen met bloot zonnen en zwemmen.

‘Aimee, ik zag laatst één van je broers. Die knikte vriendelijk naar me. Heb je met je broers gesproken?’
‘Ja, een tijd geleden al. Dat je zo bang geweest bent. En dat je nu hartstikke lief bent. En dat ik je allang vergeven heb. Maar ze wilden het nog een tijdje aankijken.’
‘Die tijd is kennelijk voorbij, gelukkig. Ik voel me toch wat rustiger.’
‘Mooi. Ze zouden je verder niets gedaan hebben zonder me te vragen, hoor. Ik had ze gewaarschuwd. Ik heb ze een beetje op de hoogte gehouden hoe we met elkaar omgaan, ook al wat vrijden. Ze wilden weten hoeveel. Maar toen ik zei, vertellen jullie eerst maar eens wat júllie met alle mogelijke meiden uitspoken, in plaats van, ik had weer een lekkere, zeiden ze niets meer.’
‘Spoken ze nog steeds van alles uit?’
‘Ja, maar niemand weet er veel van. Om de havenklap vertrekken ze, uit zichzelf of na een SMS. Als ze terug zijn, soms laat, grinniken ze. Ik heb pa er wel eens naar gevraagd. Die zei, ze weten wat mag en wat niet mag. Ik krijg geen klachten, ook geen politie aan de deur. En ze studeren goed. Ja, dat studeren van ze ergert me. Ik moet er voor gaan zitten, me concentreren, dat zien jullie als ik hier mijn huiswerk maak. Dat tuig is nog slim ook, ze lezen één keer wat door en ze weten het. De vragen aan het eind van een hoofdstuk doen ze geeneens. Ik wel, en dan moet ik vaak stukken opnieuw lezen om ze te kunnen beantwoorden.’
‘Je haalt, net als wij, meestal zevens en achten.’
‘Ja, maar zij ook. Ze verdienen het niet. Ik maak ze niet graag zwart, maar ik heb wel wat van meisjes gehoord. Ze gaan zover met meisjes als die willen. Als ik het goed begrijp liggen mijn drie broers met ieder een meid of meer wel eens in het hooi te rollebollen.’
‘Tja, ik droomde vroeger wel van triootjes. Of ik het ooit gedaan zou hebben als ik de kans gekregen zou hebben is de vraag. Het zou eraan gelegen hebben hoe het gegaan zou zijn, je kent het verhaal van oom.’
‘Ja, als je geen tijd hebt of neemt om na te denken kan je pech hebben. Nu wat anders. Oom, tante, mijn ouders en ik zijn het erover eens om u aan te bieden kostgeld te betalen. Wat vind je daarvan, Jamie?’
‘Daar ben ik het mee eens. We zijn hier een paar keer per week om met z’n vieren huiswerk te maken. We blijven dan vaak ook eten. En ‘s zomers zijn we bijna ieder weekend hier. Veel en veel vaker dan Silvia en Mike bij ons komen. Mijn ouders zullen er geen bezwaar tegen hebben, omdat we het zo fijn hebben. Ik zou alleen niet weten hoeveel.’
‘Laat mij dit maar afhandelen, Simone, puur zakelijk. Allereerst, dank jullie wel voor jullie aanbod. Maar zouden jullie wel wat kúnnen betalen?’
‘Ik denk niet alles, oom. Maar dat kan ik met mijn vader regelen. Dat die wat voorschiet tot ik ga werken.’
‘De mijne ook.’
‘Heel lief van jullie. Goed. Jullie gaan een soort kostgeld betalen.’
‘Mark!’
‘Wacht even, Simone. Aimee, Jamie, dan kunnen jullie dat zeggen, als er naar gevraagd wordt. Dan kan iedereen tevreden zijn.’
‘Ik niet, Mark.’
‘Wacht nou even. Ik plaag je alleen maar, omdat jij ook altijd inleidingen houdt waarvan geen mens weet waar ze uitkomen. Akkoord, Aimee, Jamie?’
‘Ja, prima. Alleen gaat het niet iedereen wat aan.’
‘Nee, maar als iemand zegt, je zou daar eigenlijk kostgeld moeten betalen, kan je zeggen, dat doe ik. Of, hoe weet u of ik dat al niet doe?’
‘Ja, heel goed. Het ligt eraan wie wat zegt of er naar vraagt.’
‘Juist. Jamie?’
‘Mee eens. Ik heb het me al eens eerder afgevraagd, maar ik wist niet hoe ik het moest zeggen. Er kan hier veel, maar ik was toch bang dat u misschien beledigd zou zijn.’
‘Dat had gekund, maar het ligt eraan wie wat zegt of er naar vraagt. De hoogte van het bedrag, en daar is geen discussie over mogelijk, is nul.’
Het was even stil.
‘Ik snap het niet, oom.’
‘Jij, Simone?’
‘Ja, dank je wel, lieverd.’
‘Aimee, het gaat erom het goed te regelen. Jullie gaan, qua spraakgebruik, betalen. Nu over hoeveel. Ik verdien wat meer dan jullie vaders. Als ik daar vanaf haal wat jullie hier kosten, minus wat onze kinderen bij jullie thuis kosten, blijft het nog steeds meer. Ik, wij, je hoorde het, vinden het prima zoals het gaat.’
‘Dank u wel. Voorlopig zal ik het accepteren, maar ik wil er nog wel met mijn ouders over praten.’
‘Ik ook, oom.’
‘Prima. Mike?’
‘Prima opgelost. Dank u wel.’
‘Dank u wel, paps.’
Silvia ging Mark een kusje brengen, Aimee ook.
‘Oom, mag ik u een vreselijk brutale vraag stellen?’
‘Je weet het, Jamie, dat mag. Tot nu toe heb je overal antwoord op gekregen. Zelfs als je té brutaal zou zijn is dat niet erg. Je staat hier nogal goed aangeschreven.’
‘Nogal, paps? Het mag best eens uitgebreider gezegd worden. Aimee is hartstikke lief, maar die had weinig problemen. Mijn vriendje kwam hier met zijn staart tussen zijn benen, door zijn eerdere, jeugdige gedrag, maar hij heeft zich óók voorbeeldig gedragen.’
‘Je bent beïnvloed door die staart.’
Ze brulden van het lachen.
‘Maar je hebt gelijk, Silvia, dat mocht best eens gezegd worden. Je vraag, voorbeeldige Jamie?’
‘U en tante zijn zelf het voorbeeld. Ik heb ook eerst een inleiding. Jullie weten hoe wij wonen. Een kleiner huis, wel met ook drie slaapkamers, voor mijn ouders, mijn zus en mij. Bij Aimee ook drie, voor haar ouders, haarzelf en haar oudste broer. De andere twee hebben ieder een piepklein kamertje op zolder. Jullie hebben hier een bak van een huis, met hartstikke luxe slaapkamers met een eigen toilet en bad en kookgelegenheid. En dure meubels en een zwembad. Nou, dat zwembad heeft opa betaald, maar het onderhoud en de verwarming zijn ook niet goedkoop. En een dubbele garage met een Rolls. Nu de vraag. Ik heb niets nodig, ik heb het heel goed, niets te wensen, maar zijn jullie rijk?’
‘Ik zie iedereen een beetje schrikken, en, figuurlijk, een stukje van een staart, maar het was een verstandige vraag, Jamie. Je krijgt antwoord, anders denk je misschien wat anders dan hoe het werkelijk is. Ik denk, dat het het leukst is als jíj het vertelt, Simone. Wat je hoorde toen je hier kwam wonen.’
‘Ja. Heeft iedereen te drinken, want zo kort is het verhaal niet. Wij vertellen niet zoveel, over geld en zo, zelfs niet aan de tweeling. Die weet ook niet alles, op hun éénentwintigste krijgen ze wat meer te horen, maar nog steeds alleen wat nodig is. Verder vertellen we natuurlijk alleen wat aan mensen die we vertrouwen. Ik ben zelf uit Nederland hierheen geëmigreerd toen mijn ouders, de laatsten van mijn familie, overleden waren. Met voor mijn doen véél geld, want ik had hun huis, hun auto en de mijne verkocht. En mijn eigen spaarpotje. Ik ben hier gaan wonen en werken, weer als verpleegkundige. Op een gegeven moment heb ik in dit huis een baantje aangenomen, om voor opa, de schoonvader van paps, te zorgen en voor zijn gezelschapsdame te spelen. Dat ging direct heel goed, en het was heel gezellig. En al gauw begon dit heerschap hier met mij te spelen, en ik, net zo enthousiast, met hem. ‘s Avonds en in de weekends. Enfin, we zijn getrouwd. Grinnik niet, Jamie, ik weet wat je denkt. Gezelschapsdame, voor dag en nacht. Ja, heerlijk. Alleen krijg ik sinds die tijd geen salaris meer. Nou ja, een tweeling en zo is ook wat waard.’
De kinderen grinnikten, Mark glimlachte.
‘Maar daarvóór hoorde ik waar jij naar vroeg, Jamie. Stukje bij beetje. Opa begon met een geintje. Ik moest Mark vragen of ik in zijn andere oude auto mocht rijden. Ik reed toch niet veel, dan kon ik die van mij verkopen. Goed, zei ik, al had ik die andere oude nog niet gezien. En schrok me vervolgens wezenloos toen ik er achter kwam dat het een Rolls-Royce was. Kan je voorstellen wat een lol die twee hadden. Ik wilde eerst niet, maar ik moest, min of meer. Sinds die tijd rijd ik er heel lux in.’
‘Mams vertelde een keer dat ze veel bekijks trok. Ik zei, ja, ze kijken naar de Rolls tot je uitstapt, daarna alleen nog naar hoe je loopt.’
‘Ik loop normaal.’
‘Ja, voor een meisje. Maar je bumpers vallen op. Vooral ‘s zomers. Je komt ook wel eens naar het ziekenhuis, een praatje maken. Dan heb ik, en heeft iedereen die er al wat langer werkt weer lol. Altijd is er wel een nieuweling die over de Rolls begint. Ik kan het altijd zo draaien als ik wil. Ach ja, ik ben van Engelse afkomst. Geld zegt ons niets. Wij houden van mooie dingen. Huizen, antiek, auto’s, paarden, vrouwen. Ik rijd zelf niet veel in die Rolls, alleen vaak indirect. Als het zover gekomen is heeft iedereen, op die nieuweling na, de grootste moeite om zijn gezicht in de plooi te houden. Dan vraagt die nieuweling natuurlijk, hoe doet u dat, indirect in die Rolls rijden? Dan zeg ik, heb je het moois niet gezien wat er in zat? Daar ben ik mee getrouwd.’
Pas toen iedereen uitgelachen was, kon Simone verder gaan.
‘De rest vertelde paps stukje bij beetje. Hij is geen opschepper, anders hadden jullie veel eerder wat gehoord. Goed. Na het ontstaan van Boston is een voorvader van Mark vanuit Engeland hier komen werken, als bankier. Hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo gaat dat nog steeds. Mark weet het nog niet, het is nog ver weg. Dat huis in Engeland, een middeleeuws landhuis, is al eeuwen familiebezit. Er wonen méér familieleden in, die betalen huur. Er staat daar, net zoals hier, nogal wat antiek in. Allemaal familiebezit. De Rolls ook. Er kan alleen wat van verkocht worden met toestemming van een heleboel familieleden. Dus, de familieleden, verspreid over de hele wereld, beheren ieder wat van het familiebezit, schilderijen, antiek, soms een Rolls, zijn vader de rest, wat in Engeland is. Dit huis hier is wél van ons, behalve het antiek en de meeste schilderijen, daar kunnen we van genieten, meer niet. We leven van wat paps verdient. Hij heeft ook nog wat geërfd. En ik heb mijn eigen rekening. Ik doe er weinig mee. Ik heb er wel mijn bruidsjurk van gekocht, die hebben jullie op de foto’s gezien.’
‘Ja, mams, met dat kroontje en die bloemen.’
‘Ja, die tiara en die rozen mag jij, als je gaat trouwen, ook lenen. Die zijn ook familiebezit, die zijn normaal in Engeland. Tot zover duidelijk? Dat we het goed hebben, mooie dingen mogen gebruiken, maar dat niet alles van ons is?’
De kinderen knikten.
‘Prima. Ik heb geen verstand van antiek en zo. Ik vind het meeste wel mooi. Ik vertelde paps dat ik na het afstoffen vaak even naar de schilderijen bleef kijken, vooral die in de hal, die op een Picasso leek. Ik vergeet het nooit meer, paps zei, doe een beetje voorzichtig met afstoffen, dat is geen gelijkenis. Ik zei, kom nou, een tijd geleden is er een Picasso die half zo groot is verkocht voor een miljoen of tien. Ja, zei hij, het is wel leuk dat het familiebezit meer waard wordt, maar de verzekeringspremie gaat ook omhoog. Het is wel fijn om er van te genieten. Ik houd van mooie dingen. Jullie weten hoe ik er normaal bij loop, altijd al, ze kijken maar. Hij keek toen brutaal in mijn bloes, of hij de andere helft ook nog kon zien.’
De kinderen grinnikten weer, Mark nu ook.
‘Dat was het begin van zijn verkenning. O, ik stop maar, jullie weten best hoe dat spelen verder ging. Ik ga de lunch klaarmaken. Loop je mee, Mark? Nee, niet zo wellustig kijken, alleen maar om wat vlees uit de vriezer te halen, voor op de barbecue vanavond, niet om aan dat van mij te komen. ’
Simone en Mark gingen naar binnen.
‘Ik verbaas me iedere keer weer hoe vrij jullie ouders zijn. Tante vertelt ook zo leuk, hij wilde al gauw naar de andere helft kijken.’
‘Na de lunch wil ik boven naar jouw andere helft kijken, Jamie.’
‘Wat? O. . . . Tja, zo moeder zo dochter, denk ik. Graag, natuurlijk.’

Na de lunch gingen Silvia en Jamie naar boven, op haar bed omhelzen en kussen.
‘Silvia, ik heb al heel lang niets gevraagd. Als je me streelt stop je als hij wat groter wordt. Wil je nog eens kijken als hij helemaal groot wordt?’
‘Ik weet het niet.’
‘Je wilde toch de andere helft zien?’
‘Ja, heel graag, maar misschien wil ik weer een hapje.’
‘Dat zou ik heel fijn vinden.’
Ze zei even niets.
‘Het zou moeten kunnen, hè? We stoppen steeds op tijd, dan vast ook weer.’
Hij deed zijn zwembroek uit. Ze keek, af en toe ook naar zijn gezicht.
‘Ik kan eigenlijk vaker kijken, van stijf worden en mijn kijken slijt hij niet. Ontzettend groot, joh. En zo stevig. Je kijkt zo . . . trots?’
‘Ja. En blij dat je zo verlekkerd kijkt.’
Ze pakte hem met twee handen vast.
‘En lekker voelt?’
‘Heerlijk.’
Ze streelde hem een tijdje, ging toen met haar hoofd langzaam naar zijn erectie, nam hem in haar mond en streelde hem daar mee.
‘Oh, lieverd, weer zo heerlijk. Ik heb er van gedroomd.’
‘Mmmm.’
Ze stopte toen hij in haar mond schokte.
‘Gaat het?”
‘Oei. Ja. Hij bewoog ineens vanzelf.’
‘Begon je te komen?’
‘Zo voelde het nog niet, maar hij wil graag, denk ik. Ik eigenlijk ook.’
‘In je droom kom je dan vast.’
‘Ja. Maar vóór ik weet waar mijn sperma blijft word ik wakker.’
‘Blijf nog maar een tijd nieuwsgierig. Dat blijf ik ook.’
‘Nog even bijkomen.’
‘Ik kon er weer niet afblijven.’
‘Dat hoeft toch ook niet? Dit kan best.’
Ze lagen even stil.
‘Silvia?’
‘Mmmm?’
‘Zal ik bij jou?’
‘Wat?’
‘Je strelen? En met mijn vinger mijn erectie simuleren?’
‘Oei. . . .  Goed. Voorzichtig. Dan duurt het lang. In mijn broek, dan ga ik jou vasthouden. En kussen, ik wil tongzoenen als je in me zit.’
‘Word je daar niet te heet van?’
‘We zien wel. En ik voel het bij jou wel.’
Hij deed een arm om haar heen, kuste haar en ging met zijn vrije hand in haar broek, streelde haar. Voor ze iets zei of deed stopte hij.
‘Meid, je wordt steeds warmer. En je begint te hijgen.’
‘Mmmm.’
‘Je kan nu wel praten, je hebt je mond niet vol.’
‘Mmmm. Bijkomen.’
Onder het wachten streelde hij een borst.
‘We passen goed bij elkaar. Ik kwam ook niet. Maar ik wilde het ook graag.’
‘Volgend jaar? Als we achttien zijn? En nog verstandiger?’
‘Laten we dat dan maar bekijken. Achttien klinkt wel mooi. Hé, ik laat je los. Je wordt te groot.’
‘Tja, een borst van je vasthouden en over klaarkomen praten is te veel bij elkaar. Even laten krimpen, dan maar weer naar de tuin.’

Ruim voor het avondeten gingen Aimee en Mike naar boven. Ze lagen al gauw ieder met een hand in de broek van de ander.
‘Wat is je gleuf toch lekker om aan te voelen.’’
‘Ik vind het fijn dat je niet helemaal stijf wordt, anders kon ik er niet zo lang mee spelen, strelen.’
‘Ja, omdat je het voorzichtig doet. Liefje, ik wil graag wat meer met je spelen. Meer dan áán je voelen.’
‘Erin?’
‘Ja. Met één vinger.’
‘Me vingeren, hè?’
‘Ja. Ik wil later heel graag met mijn erectie in je komen. Nu je binnenin strelen. In je vast warme gleuf.’
‘O. . . . Is dat niet te intiem?’
‘Toch ongeveer hetzelfde als mijn erectie in je mond nemen?’
‘Ik vind eh mij daar kussen en zo ongeveer hetzelfde.’
‘Heel graag.’
Ze aarzelde even voor ze haar broek uittrok.
‘Kijk en kus.’
Hij keek, van dichtbij, streelde haar doos, voelde aan haar gleuf en kuste erop.
‘Een tongkusje, mooi meisje?’
‘Ja.’
Hij streelde haar met zijn tong. Eerst over haar gleuf. Na ook voorzichtig tussen haar lipjes gestreeld te hebben ging hij naast haar liggen.
‘Fijn intiem, hè?’
‘Ja, lieverd.’
‘Lekker om mijn tong te voelen?’
‘Ja. Net zoals je me soms met je tong net in mijn mond streelt.’
Hij nam haar doos in zijn hand.
‘Voorzichtig met één vinger? Die is iets langer dan mijn tong.’
‘Ja, probeer maar.’
Hij streelde haar, eerst net tussen haar lipjes, toen steeds dieper, zo ver hij kon.
‘Stop.’
Ze klemde haar benen tegen elkaar en trok zijn hand weg.
‘Oh, ik voel me een beetje een stout meisje. Ik begon te komen, denk ik.’
‘Je bent een groot meisje. Oud genoeg om te weten wat lekker is en toch op tijd te kunnen stoppen.’
‘Ja. Dit moet een beetje speciaal blijven, vind ik. Niet iedere dag.’
‘Nee, heel af en toe. Net zoals jij bij mij, hè?’
‘Kan je nog even wachten?’
‘Waarom?’
‘Even bijkomen van het idee, dat je me klaar zou kunnen vingeren.’
‘Het is toch algemeen bekend dat het zo kan?’
‘Ja, maar ik ben geen algemeen iemand. Ik heb mijn hele leven penissen gezien. Daar zou ik eh afgekoeld van kunnen zijn.’
‘Nog geen tiende graad, denk ik. En je zag penissen, geen erecties.’
‘Nee, hooguit een beetje stijven. Hoe is het met die van jou?’
Ze tilde even haar hoofd op en keek naar zijn zwembroek.
‘Nog niet zoveel. Dat geeft niet, als ik hem aanraak gaat het vast snel.’
‘Ja, al zie ik vaak je doos, je hand om mijn stijve is heerlijk. Je mond vast ook weer. Ik vond het net heel speciaal. Je was heerlijk warm en zacht.’
‘Je deed het lief. Lekkerder dan ik verwachtte, met een vinger.’
‘Zal ik je, over een tijd, zo laten komen?’
‘Over een tijd vast wel. Ik wil eerst, af en toe, er aan wennen dat ik bloot naast je lig, met mijn benen van elkaar af, terwijl jij me vingert.’
‘Ja, ik begrijp dat dat niet niks voor je is. Je bent gewend aan bloot rondlopen, maar zo alles van je te laten zien, wijdbeens, en aan en in je te laten voelen, dat is natuurlijk behoorlijk ingrijpend, zo gezegd. We zijn nog wat jong, maar het kan best, schat. We kennen elkaar veel beter dan een stel wat alleen maar op de achterbank van een auto ligt te rommelen. Wij rommelen niet, we weten wat we doen. En hoe we het lekker kunnen doen.’
Ze ging met een hand in zijn broek.
‘Zo?’
‘Niet zo snel op en neer, dat is heel lekker, maar dat kan zo kort. Ja, zo. Als hij bijna op z’n maximum zit, nog minder bewegen.’
Het ging lang goed.
‘Stop maar. Wat doe je dat fijn.’
‘Ik vind toch dat ik meer moet oefenen.’
Hij kuste haar kort en stond op.
‘Beloofd is beloofd. Nu maar naar beneden.’

Op een zondag dat ze de hele dag in de tuin konden zijn gingen Aimee en Mike voor het avondeten naar boven om te douchen. Ze deden het al een tijd gezamenlijk, ondertussen aan elkaar voelend. Na elkaar afgespoeld te hebben draaide Aimee de kranen dicht, ging voor Mike op haar knieën zitten en nam zijn erectie in haar handen.
‘Laat hem maar helemaal stijf worden, ik wil hem weer in mijn mond.’
‘Fijn. Hij groeit al.’
Ze streelde hem met haar mond en tong, met haar ogen dicht, genietend. Ze stopte toen hij kreunde.
‘Dat was nog niet zo lang. Lekker?’
‘Ja, heerlijk. Maar ik heb een tijd geen natte droom gehad. Vannacht ook niet, terwijl we gisteren elkaar weer de hele dag bloot gezien hebben en ook een beetje gevrijd hebben.’
Ze omarmde hem.
‘Zou je graag klaar komen?’
‘Ja, heel graag. Eh dat jij het doet, Aimee.’
‘Vorig jaar zeiden we, misschien volgend jaar.’
‘Ja, om af en toe wat extra te gaan doen, maar niet te snel. Ik zou het nu graag willen. Niet alleen omdat ik anders vannacht gegarandeerd een natte droom krijg, maar om het samen met jou te doen.’
‘Ja, het kan nu best.’
Ze pakte zijn ballen vast.
‘Zit je vol?’
‘De voorraadkamer zit ergens anders, maar die voelt erg vol aan.’
Ze pakte zijn stijve vast.
‘Ik hoef alleen maar lekker te strelen, hè? Ik zou je graag zien spuiten. Ik heb me als eens afgevraagd waar we je sperma dan moesten laten. Hier maakt het niet uit. Doen?’
‘Ja, alsjeblieft.’
‘Wacht even.’
Ze liet hem los, droogde zich en hem snel een beetje af, ging de slaapkamer in en kwam terug met haar broekje aan.
‘Zo lijkt me het het veiligst. Zal ik weer vóór je komen zitten?’
‘Dan kom je onder te zitten.’
‘Dat geeft niet, alleen niet in mijn mond, ik wil het eerst zien. Daarna douchen we verder, met zeep. Goed?’
‘Graag. Doe het, zoals je wilt.’
Ze begon wel met haar mond, om zijn erectie weer helemaal omhoog te krijgen, daarna ging ze met haar handen verder.
‘Je wordt nog dikker. Komt het?’
‘Ja, ga door, geweldig, zo. . . . Oh, ja, ja.’
Hij spoot meerdere stralen over haar borsten, een beetje schokkend en kreunend, tot hij diep zuchtte, haar omhoog trok, in zijn armen nam, kort kuste en uithijgde.
‘Je trilt.’
‘Jij ook.’
Hij liet haar een beetje los, keek haar aan.
‘Traantjes?’
‘Ja. Zo mooi. En zo veel, klodder na klodder. We zitten onder, je trok me tegen je aan.’
Hij deed het weer en kronkelde zich tegen haar aan.
‘Zo. Je hoeft er niet bang voor te zijn. Je weet nu hoe het werkt. En hoe je kan richten. De eerste klodder kwam op net onder een borst, de rest, volgens mij, expres op je borsten.’
‘Ja. Heerlijk. Dank je wel.’
Op haar beurt kronkelde ze zich tegen hem aan.
‘Waarom dank je wel?’
‘Ik kan het niet terug doen.’
‘Dat geeft niet. En je kan er niets aan doen.’
Hij nam haar hoofd in zijn handen, duwde zijn mond op de hare, stak zijn tong even zo ver mogelijk erin en keek haar aan.
‘Zal ik je op bed klaar vingeren?’
‘Kijk me niet zo aan.’
Hij hield haar hoofd vast.
‘Hoe?’
‘Heet.’
‘Dat ben ik ook. Dat geeft niet, ik kan toch niet bij je naar binnen, te klein. Maar ik wil je zo graag verwennen. Jou vast ook laten genieten van die krampen. Zo lekker waren ze bij me nog nooit. Zo veel, zo lang, vooral tijdens het spuiten.’
Hij sloeg een arm om haar schouders, ging met zijn andere hand in haar broek, pakte haar doos en begon haar te vingeren.
‘Zo, en dan doorgaan tot je komt.’
Ze hijgde, trok hem tegen haar aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder.
‘Oh, woesteling, ik red het geeneens meer tot na het douchen. Ga door, ga door.’
Hij ging wat voorzichtiger door. Ze kwam, tegen hem aan schokkend, zachtjes kreunend. Ze werd slap, hij kon haar niet houden en zakte met haar op de grond, kwam half op haar terecht. Hij liet haar even bijkomen.
‘Had ik het niet moeten doen, liefste?’
‘Ik wilde al langer, maar ik wilde het eerst bij jou zien. Ik dacht aan dat gekreun en gehijg waar Silvia van vertelde. Dat deden wij nu ook al. Jij eerst, toen durfde ik ook. Ik was bang dat ik me zou schamen om me zo te laten gaan. Maar jij deed het ook, liet die schokken komen, duwde zelf ook je erectie in mijn hand op en neer toen je kwam. Wat ik deed weet ik niet. Net als je moeder, ik viel bijna flauw, werd licht in mijn hoofd, ik zweefde.’
Ze huilde even.
‘Stom, hè? Ga ik huilen, als ik het lekkerste gevoel in mijn leven gehad heb. Nou, toch weer dank je wel.’
‘Je hebt wat teruggedaan. Ik mocht je laten komen, genieten. Je kronkelde en schokte tegen me aan, je armen om me heen, benen wijd, ik één arm om jou heen, mijn hand om je doos, één vinger in je gloeiend hete gleuf. Het was zo mooi om te zien en te voelen. Dank je wel.’
‘Mmmm. Je zei, liefste.’
‘Ja, liefste.’
‘Jij bent ook míjn liefste.’
‘Ik houd van je, liefste.’
‘O. . . . Je voelde dat eerder, maar het was een zwaar woord, niet om te vaak te gebruiken.’
‘Dat ga ik ook niet doen, maar ik weet het wel zeker.’
‘Ik ook. Ik houd van je.’
Ze kusten een tijd.
‘Zullen we gaan douchen? We plakken helemaal.’
‘Je sperma houdt ons bij elkaar.’
‘Dat klinkt heel poëtisch. Als tweede. Het eerste is dat we van elkaar houden.’
‘Ja. Hoeveel is niet uit te drukken. Veel klodders.’
‘Nou! Het was heerlijk. En zo fijn, dat je je onder liet spuiten.’
‘Het was een indrukwekkend gezicht. En ik dacht, die grote paal gaat later helemaal bij me naar binnen. Dan zit ik vast vol. Maar als je veel gegeten hebt kan je toch nog ijs op, het gaat dan overal tussen zitten. Zo zal het met je sperma ook moeten. Nou ja, anders loopt het maar over. Ik weet al dat je in bed beter op een handdoek kan gaan liggen, omdat het vochtig kan worden. Ik heb er nooit zo over nagedacht, dat zou wel zijn omdat meisjes daar vochtig worden, als ze heet worden, voor de smering. Aan overlopen heb ik niet gedacht. Ik zag, als ik er aan dacht, zo’n halve stijve, alleen dan meer omhoog, en er een klein beetje uitkomen. Nou, mooi mis. Een dikke paal en een liter.’
Hij grinnikte.
‘Nee, zoveel niet. Het voelde wel zo, iedere keer zo’n straal. Geweldig.’
Hij stond op en draaide de kranen open. Ze wasten elkaar, vaak naar elkaar glimlachend, droogden elkaar af en gingen op weg naar beneden. Silvia en Jamie kwamen ook hun kamer uit. Ze liepen gezamenlijk naar de keuken.

Silvia en Jamie hadden ook samen gedoucht.
‘Het was altijd gezellig om met Aimee te douchen. We wasten elkaar, zaten aan elkaars borsten en dozen. Vóór Mike wat mocht, en jij, toen jij er ook vaak was. Lekker vrij, en denken dat jullie er later aan zouden zitten. Met jou is het spannender. Je zit heerlijk aan me, duwt ondertussen je erectie tegen me aan. Dat blijft een heerlijk groot, stijf, zwaaiend geval. Lekker om vast te houden en te strelen, onder het wassen door.’
‘Je bent erg glad, door de zeep. Ik kan mijn erectie in je bilnaad op en neer bewegen, zonder dat het me nog meer opwindt.’
‘Ben je erg opgewonden?’
‘Ja. Ik heb je twee dagen bloot gezien. Je let nergens meer op. Soms zit je met je benen helemaal van elkaar naast me.’
‘Ja, ik ben ook zo op mijn gemak. En ik kan zitten hoe ik wil, zonder dat kleren het belemmeren.’
‘Ja, zonder dat mijn blik belemmerd wordt om je gleuf in te kijken.’
‘Ik heb wel gezien dat je een paar keer groter werd, dan ging ik anders zitten. Maar daarna vergat ik het weer. Was het zo erg?’
‘Erg? Helemaal niet. Anders gaat het goed, dat weet je, net een beetje stijf. Een lekker gevoel. Maar die paar keer? Erg opwindend.’
‘Even denken wat je vertelde. Ja, kriebels, in je penis en je ballen?’
‘Ja. Het zal vannacht gegarandeerd een natte droom worden.’
Ze kwam dicht tegen hem aanstaan, pakte zijn erectie.
‘Onder de douche moet je hem zelf bewegen. Zo?’
Ze streelde zijn erectie van boven naar beneden en terug.
‘Ja. Niet doen.’
‘Anders komen je zaadjes eruit?’
‘Dat weet je best. Zo werkt dat.’
‘Zou je het willen? Nu?’
‘Het zou me wel een rustige avond bezorgen. Anders zit ik met het gevoel dat mijn ballen twee keer zo groot zijn als normaal.’
‘Mag ik kijken?’
‘Kijken? Ik ga het niet doen, hier, met jou.’
‘Nee, natuurlijk niet, jij niet. Ík wil het graag doen. Ik kan het vast goed.’
Ze streelde hem wat minder voorzichtig.
‘Stop, joh. Te goed.’
‘Even een broek aantrekken.’
Ze draaide de kranen dicht, ging de douche uit en kwam terug in haar bikinibroekje.
Hij stond tegen een muur geleund.
‘Wat is er?’
‘Zouden we het wel doen?’
‘Wat is er tegen? We kennen elkaar al jaren, houden van elkaar, vrijen al een tijd, zijn achttien? Kan je het niet aan?’
‘Jawel. Jij?’
‘Ik wil het al een tijd. Goed, schat?’
‘Ja, graag. Maar waar laten we het?’
‘Wat kan mij dat schelen. We staan in de douche. Ik heb alleen voor de zekerheid m’n broek aangetrokken. Ik weet niet hoe goed die zogenaamde zwemmertjes kunnen kruipen.’
Ze kwam tegen hem aan staan, pakte zijn penis en begon zachtjes te strelen.
‘Pak mijn borsten.’
Hij pakte ze allebei vast. Ze duwde hem tegen de muur.
‘Zo? Lekker?’
‘Ja, streel door.’
‘Jij ook. Waarschuw als het komt. Ik wil het zien.’
‘Mmmm. Nog even.’
‘Heb ik je goed vast?’
‘Ja, precies. . . . Oh, het begint. . . . Ietsje vlugger.’
Hij tongzoende haar even.
‘Oh, meisje, wat ben je goed. . . . Daar komt het.’
Ze ging iets van hem afstaan, streelde door en keek hoe hij klaar kwam. Toen het over was liet ze zijn erectie los, pakte hem bij zijn achterwerk, drukte zich weer tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn schouder.
‘Voortaan nooit meer zelf doen. Alleen samen. Dan ben je ook van je natte dromen af.’
Hij grinnikte.
‘Beloofd is beloofd. Dat is één keer per week, hoor, voor de zekerheid.’
‘Mooi toch. Je bent erg eerlijk, je had ook twee keer kunnen zeggen. Jamie, zou ik ook zo komen als jij? Zonder zaadjes, maar zo kreunen? En hijgen?’
‘Vast wel. Je vader en moeder toch ook?’
‘Die doen het echt.‘
‘Vergeet dat maar, voorlopig.’
‘Ja.’
Ze trok haar broekje uit en draaide de kranen open. Ze wasten elkaar en droogden elkaar af. In de slaapkamer ging ze op bed liggen.
‘Moeten we onderhand niet naar beneden?’
‘Nee, tijd genoeg.’
‘Fijn, dat komt goed uit.’
Hij trok zijn onderbroek aan en kwam naast haar liggen.
‘Silvia?’
‘Ja?’
‘Ik houd ook van jou. Al jaren. Ik wilde alleen er niet te serieus over praten. Maar je hebt gelijk, we zijn achttien, dan moeten we daar een beetje aan beginnen.’
‘Waaraan?’
‘Om tot ons door te laten dringen dat we niet aan het spelen zijn, maar van elkaar houden, samen willen blijven. Dat zijn we al jaren vaak, samen, maar we zeiden er nooit iets over. Alleen dat alles zo fijn ging. We hoeven niemand iets te zeggen, alleen elkaar. Zullen we altijd samen blijven? Wel eerst verder studeren, maar als het kan, ook financieel, trouwen?’
‘Ja.’
‘Traantjes?’
‘Ja. Dit is toch een soort huwelijksaanzoek?’
‘Ja, een soort. Voor een echte is het nog geen tijd.’
‘Nee. Fijn, Jamie.’
Ze kusten een tijd.
‘Jamie?’
‘Ja, ik ben er nog.’
‘Waarom ben je zo oneerlijk? Jij wel, ik niet.’
‘Ik wilde eerst zeggen dat ik van je houd. Dat vond ik belangrijker.’
‘Ja, dat was belangrijker. Later gaan we het er uitgebreid over hebben.’
‘Warmbloedig?’
‘Heet. Wat denk je? Jij was het ook, en ik heb mijn liefste klaar zien komen en zijn sperma op ons zien spuiten. Ik wil ook genieten, en jou er van laten genieten.’
Hij legde zijn hand op haar doos.
‘Alsjeblieft, niet erop, erin, vinger me, laat me komen, ik wil zo graag.’
‘Ja, liefste, rustig, geen haastwerk, dan is het te gauw over.’
‘Dat kan me niet schelen. We gaan het toch vaker doen. Ook één keer per week.’
Na even haar lipjes gestreeld te hebben duwde hij zijn vinger verder haar gleuf in.
‘Oh, ja, ga door zo.’
Hij probeerde het zo lang mogelijk te rekken, maar ze gaf, door zich met haar doos naar hem toe of van hem af te bewegen, aan of ze sneller of langzamer wilde. Ze ontspande zich nadat ze gekomen was, net zoals hij in de douche gedaan had. Ze hijgde niet zo, maar zuchtte meerdere keren diep.
‘Je moet me tegenhouden als ik te vaak wil.’
‘Zo lekker?’
‘Ja, verschrikkelijk, heerlijk jong. Ik heb wel eens kramp in een been, dat is vervelend. Maar deze krampen? Ik zou ze wel een paar keer per dag willen. Je deed het zo goed. Precies zo snel als ik wilde. Oh, wat lekker.’
‘Je hielp een beetje mee.’
‘Nou? Dat deed jij ook.’
‘Nou, je vond míj warmbloedig. Wat denk je van jezelf?’
‘Je had gelijk, zo moeder zo dochter.’
‘Ik bedoelde, dat jullie af en toe zo erg vrij praten.’
‘Ja, dat ook. Ik weet dat paps en mams het, het echte, soms drie keer op een dag doen.’
‘O. . . . Graag. Hé, er komt weer leven in mijn kleintje. Ik kan vast ook drie keer op een dag.’
‘Nou, je houdt je maar in. Net als ik. Één keer in de week. Goed?’
‘In principe. Als we allebei willen. Als het uitkomt. Enzovoort. We houden toch van elkaar, hoe vaak wat ook.’
‘Ja. Fijn. Kusje? Dan naar beneden.’
Hij trok haar nog even tegen zich aan en kuste haar een beetje wild, met zijn handen om haar borsten.
‘Allebei warmbloedig, hè? Ik voel je stijve weer. Los, aankleden.’
Ze kleedden zich aan en gingen op weg naar beneden. Mike en Aimee kwamen ook hun kamer uit, ze liepen gezamenlijk naar de keuken.


Simone diende gelijk het eten op. Ze sprak wat met Mark, de kinderen zeiden niet veel.
‘Wat is dat grut rustig, hè?’
‘Grut? Die tijd is voorbij. Ze zitten zo lief naar elkaar te kijken, volgens mij hebben ze zonet boven geen tikkertje gespeeld.’
‘Nee, ze kijken net als jij nadat . . . O. Ik zeg niks.’
‘Dank je, mams. Je kon wel eens gelijk hebben. In verband daarmee heb ik een wat eh intieme vraag.’
‘Voor wie, Silvia? Of in het algemeen?’
‘Voor paps, eigenlijk. Het antwoord is misschien ook voor de anderen.’
‘Vaak wel, dat is zo fijn, iedereen draagt zijn steentje bij en kan baat hebben bij de antwoorden. Het stellen van vragen is ook verstandig. Ik draaf weer door. Vraag maar.’
‘Paps, u heeft verteld, dat u moeilijkheden had, in het begin, een hele tijd, toen u uw eerste vrouw leerde kennen. U was eh nogal warmbloedig, na uw ervaringen met dat wilde meisje, maar u mocht niets. Wij vrijen een beetje, maar we willen niet alles. Ik weet, dat als jongens een tijd geen natte droom gehad hebben en ze zijn door eh omstandigheden nogal opgewonden, ze dan van hun zaadjes af willen, anders zitten ze met een onprettig gevoel. Wil u vertellen of u daar een oplossing voor had?’
‘O. . . . Ja, dat wil ik wel. Dat probleem had ik inderdaad. Een erg onprettig gevoel. Ze, Vivian, kuste heerlijk, ik mocht haar ook tegen me aandrukken. Meer niet. Ik was steeds erg opgewonden, ik wist, na Renee, maar al te goed wat er méér mogelijk was. Dat wilde ik graag weer, nu met een meisje waar ik van hield. Ik ben in het begin een paar keer in mijn broek gekomen. Niet zo prettig. Of Vivian dat gemerkt heeft weet ik niet, ze heeft er nooit iets over gezegd. Daarna heb ik thuis, vóór ik naar haar toeging, tijdens het douchen er voor gezorgd dat ik van mijn zaadjes afkwam. Met tegenzin, ik wilde het zo graag op de standaardmanier. Maar ik voelde me daarna wel rustiger. Net zo opgewonden, maar zonder dat onprettige gevoel. Toen we eindelijk wat gingen vrijen heeft zíj het voor me gedaan. Toen werd ik nog rustiger. Dat was veel fijner, samen, in plaats van zelfbediening in je eentje. Daardoor had ik weinig problemen meer, ik vroeg haar niet steeds om méér. Daardoor werd zij ook rustiger en kregen we steeds beter contact. Daarvóór waren we allebei te onrustig om normaal te praten. Ik zei al, zonder die geschiedenis met Renee waren we normaal begonnen, op het probleem van Vivian na, en was ons zeker de helft van die moeilijke periode bespaard gebleven.’
‘Dank u wel, paps. Toen jullie het samen deden, waar liet u toen uw sperma?’
‘O. . . . Vivian hield dan altijd een broekje aan. Niet alleen om te voorkomen dat ik het toch binnenin zou afleveren, ook om te voorkomen dat er wat binnen kwam. Al heb ik nooit gehoord dat een meisje daardoor zwanger werd. De smoes van, er moet wat op een toiletbril gezeten hebben, gaat ook niet op. Onder de douche hield ze haar bikinibroekje aan. Waar het daar bleef gaf niet, zo afgespoeld. Op bed legden we een handdoek tussen ons in. In haar mond, een enkele keer, dan liet ze het meeste op de handdoek lopen. Als ik op mijn rug lag, op een handdoek, of gewoon op mijn buik. Daarna steeds wel alles goed schoonmaken. Dat was het zo’n beetje. Ik vraag niets.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Dank u wel. Dat we mogen profiteren van uw ervaringen. Dan hoeven wij niet moeilijk te doen, al doe je sommige dingen uit jezelf goed. U hoeft niets te vragen. Wíj hebben gelukkig géén moeilijke periode. Af en toe willen we natuurlijk wat méér, maar zelden tegelijk. En die broeken aanhouden helpt ook. De laatste tijd word ik weer een tijd rustig als ik een hapje genomen heb.’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Maar Jamie zat met zijn probleempje. Het ging fijn, net, onder de douche, voor het eerst. Vandaar dat we zo verlekkerd kijken.’
‘Silvia!’
‘Wij ook, mams.’
‘O. . . . Ik schrok. Méér niet, hoor. Geen preek. Als jullie daar aan toe zijn, geniet dan maar. Toch een beetje preek. Niet te vaak.’
‘We weten het, maar blijf maar preken. Het helpt ons verstandig te blijven. Ik vind het geweldig gaan. Jamie en ik kennen elkaar al jaren, de helft van de tijd in ons nakie, liggen nogal eens boven in een broekje wat te vrijen, en toch is hij pas vandaag voor de eerste keer klaargekomen. Hij is zo eerlijk, daarna heeft hij mij ook voor het eerst laten komen.’
‘Silvia!’
‘Mike mij ook.’
‘Nou zeg. Het zal wel komen omdat jullie een tweeling zijn, al is het geen eeneiige, dat jullie zo’n feest hebben op dezelfde dag. Bijna op dezelfde tijd. Dank jullie wel, dat jullie zoveel vertellen. Durven vertellen. En durven vragen. Ik heb vroeger paps gevraagd, zou ik wel kinderen netjes op kunnen voeden? Ik gooi er wel eens wat uit. Paps zei, dat lukt vast wel, als mijn schoonvader erbij is houd je je ook in. Ja, een beetje, hij was niet zo moeilijk. Keek ook rustig in mijn bloes als ik me over hem boog. Nou, je weet, met de bovenste helft laten zien heb ik geen problemen. En het was ook eerlijk, ik waste hem iedere dag. Het was zo leuk, hij waarschuwde me voordat ik dat voor de eerste keer deed. Hij zei niet Simone, maar, zuster, hij werkt nog een beetje. De eerste keer, ja, hij werkte een beetje. Ik zei, méér niet? Vind je me niet mooier?’
Weer moesten ze allemaal grinniken.
‘Tja, door het lachen bleef er niets meer van over. Nou ja, minder te wassen. Al gauw, nou ja, niet té gauw, haalde ik de schade in bij paps. Al was hij toen nog geen paps. Daar wilden we nog mee wachten. Na ons trouwen eerst elkaar nog beter leren kennen, van elkaar genieten, dag en nacht. Zonder douche of handdoek, op een paar dagen in de maand na. Ik heb een tijd de pil gebruikt. Tot we dachten dat we tijd hadden voor kinderen. Opa heeft fijn geholpen toen jullie klein waren, al kon hij amper lopen, door zijn handicap. Ik kon rustig in huis rondlopen, dan paste hij op. Jullie weten, in elke kamer telefoon. Hij belde me als hij het zelf niet afkon. Ik kon ook rustig boodschappen gaan doen als ik mijn mobieltje meenam. En dan konden paps en ik gaan vrijen, waar dan ook, als we zin hadden. In het weekend ook overdag. Opa belde zelden, jullie waren zo lief en rustig. Paps en ik zijn niets tekort gekomen. Heerlijk.’
‘Mams toch.’
‘Zeur niet. Ik houd me nog in. Ik zeg geeneens dat ik het nog steeds niet leuk vind, oneerlijk, dat jongens spuitend klaarkomen en wij meisjes niet.’
Ze lagen dubbel van het lachen.
‘Ik weet, wij kunnen kinderen krijgen. Maar dat is per stuk, behalve als je efficiënt bent en meerlingen produceert, per stuk negen maanden laten groeien, ze eruit zien te krijgen en een paar maanden borstvoeding. Allemaal schitterend, op wat pijnlijke momenten na. Maar die jongens spuiten vanaf twaalf, dertien of zo tot ik weet niet hoelang. En meer dan één keer per dag. Nee, oneerlijk. Wel een schitterend gezicht, hè? Zo’n paal en . . . Ho maar.’
Het duurde een minuut of vijf voor Silvia wat kon zeggen.
‘Dank u wel, mams. U mag nog wel eens vaker wat vertellen. Maar niet te veel op één dag.’
‘Jullie ook niet.’
‘Nee, mams. In principe ongeveer één keer in de week, hebben we afgesproken. Dan blijven we vast ook rustig, kunnen we het daardoor beter uithouden tot later. Een beetje verleidelijk blijft het natuurlijk wel, ook door jouw verhalen.’
‘Ik weet het. Ik heb jullie niet op willen jagen. Afremmen was niet nodig, jullie zijn heel verstandig. Ik vind gewoon, hoe méér je weet, hoe méér je kan begrijpen. En daarom alles beter onder controle kan houden. Jullie weten, van paps, anders is het alleen maar lichamelijk. Dat is nooit helemaal bevredigend, al denk je daar anders over als je jong bent. Heel jong, bedoel ik. Paps was jonger dan achttien, toen. Gelukkig heeft hij er geen lichamelijke of geestelijke schade van opgelopen. Alleen daarna een moeilijke tijd gehad. Toen een hele mooie met Vivian. Veel te kort natuurlijk. Toen dook ik op. Geestelijk geen problemen. Lichamelijk . . . Ho maar. Ruimen jullie straks op, paps en ik gaan gelijk na het eten even naar boven.’

Simone ontmoette, bij toeval, Renee, de vroegere verkering van Mark, in een winkelcentrum. Ze ging mee naar huis en kwam daarna af en toe langs. Ze vertelde, stukje bij beetje, haar kant van het verhaal over de omgang met Mark.
[Lees hier later meer over in 'Renee's Dagboek']
Er werden wat onduidelijkheden opgehelderd. Simone deed op haar manier weer mee om het gezellig en intiem te maken. Renee werd al gauw vrijer, ging meedoen met het bloot zonnen en zwemmen. Ze vond het een goed idee om eerst wat in het zwembad aan elkaar te komen om helemaal op haar gemak te raken. Het was toch wat anders dan bloot in bed liggen, met één jongen tegelijk. De jongens hielden zich niet in, ze wisten dat ze vaak genoeg bevoeld was. Ze vond het niet erg, ze streelde ze zo, dat ze haar al gauw los moesten laten. Ze vond het niet nodig, Mark ook niet, om met elkaar te spelen, dat hadden ze genoeg gedaan.
Renee en haar man Dave verhuisden naar Florida. Ze nodigden hen al gauw uit om een weekend te komen, ze hadden ook een tuin met een zwembad. De jeugd vermaakte zich toen Simone en Dave in het zwembad gingen spelen, omdat Simone merkte dat Dave maar naar haar grote borsten bleef kijken. Renee ging ze met Mark achterna. De mannen hadden onderweg naar het zwembad al een erectie, Dave natuurlijk omdat dat hij aan een bijna vreemde vrouw mocht komen, met grotere borsten dan hij gewend was. Mark wist nog wel hoe Renee aan zou voelen, maar zij zou het bij hem vast uitgebreid doen, omdat ze zijn stijve nu niet zo snel mogelijk naar binnen wilde. Dat deed ze lang genoeg om daarna te kunnen vertellen dat zijn pikkie nu bijna even groot was als die van Dave. Ze grinnikten allemaal toen Simone zei, ja, en net zo dik en stijf.

‘Jamie, ga je dit jaar nog met je ouders op vakantie?’
‘Nee, oom. Die zijn blij dat ze alweer een paar jaar er samen op uit kunnen trekken.’
‘Aimee?’
‘Ik ook niet. En zelf hoef ik ook niet. We hebben het hier zo fijn, met z’n allen. Ik zou hier graag mijn hele leven willen blijven wonen, als dat zou mogen. Maar als er kinderen bijkomen zou dat vast niet gaan.’
‘Daar moeten we het later maar eens over hebben. Zorg er voorlopig maar voor dat die er niet komen.’
‘Niet voor we een paar jaar getrouwd zijn. Zoals veel dingen, naar uw voorbeeld.’
‘Dank je wel. Geniet ook maar. Bijna net zoveel, voorlopig. Maar ik was aan een inleiding bezig. Waarom blijf je hier nooit slapen?’
‘Om meerdere redenen. Ik woon hier niet ver vandaan. In het begin ging ik voor donker naar huis, later gingen Jamie en ik gelijk, hij hoeft niet veel om te fietsen om mij eerst thuis te brengen. ‘s Winters is er altijd één van de ouders zo lief om voor taxichauffeur te spelen. Ik zie mijn ouders dan ook weer eens. In het begin dacht ik er wel eens aan. Ik kon bij Silvia slapen, maar jongens slapen niet graag in één bed. Later, dan zou het bij Mike in bed geworden zijn, als dat van jullie mocht, maar dat wilde ik niet. Ik zag hem al de hele dag bloot, nog later mochten we ook af en toe even naar boven. Dat vond ik genoeg. Ik wilde het voor hem en mij niet moeilijker maken. We zouden het nu aankunnen, maar het hoeft niet. We hebben al zo veel, kunnen zo nog jaren genieten. Iets bewaren, naar uit kunnen kijken, is ook fijn. Niet alleen een huwelijksnacht, ook ervóór in één bed slapen. En daarna, natuurlijk. Met alles erop en eraan en erin. Sorry.’
‘Niks sorry, meid, neem de taal van Simone maar over. Jamie?’
‘Zo denk ik er ook over. Een paar toevoegingen. Ik vind het leuk om Aimee thuis te brengen. Voor haar deur krijg ik dan zo’n lief kusje op mijn wang. Net zoals van tante, soms.’
‘Ja, van mij niet. Ik weet betere plekken, en daar mag ik ook aankomen.’
‘Ja, ja, Silvia, we weten dat jij al wat langer zo kan praten als je moeder. Verder, Jamie?’
‘Ik denk af en toe aan het verhaal hoe de tweeling om een TV vroeg. Ze wilden geen voorschot, niet meer zakgeld, ze hadden al zo veel. Toen dachten ze al zo. Ze hebben ons ook nog steeds niet gevraagd om te blijven slapen. Zo zijn we allemaal. We hebben veel meer dan anderen, het is méér dan genoeg zo. En nog zo veel op komst.’
Het was even stil. Mark pakte een hand van Simone.
‘Wat mooi, hè? Dat we, en de jongelui, zo met elkaar omgaan als je vroeger al wenste.’
‘Ja. Ga door, voor ik ga huilen.’
‘Meiden! Goed. Ik wil van de zomer een reisje maken. Twee weken. Met z’n allen. Maar ik wil het eerst over de overnachtingen hebben.’
‘Als het maar niet te duur is, oom. Ik spaar graag.’
‘Je spaart maar, Jamie. Je betaalt kostgeld, daar gaat het van.’
‘Onzin.’
‘Nou ja, ik heb met je ouders gesproken. En met die van Aimee.’
‘Goed. Dan regel ik het thuis wel.’
‘Bemoei je er niet mee. Die zeggen hooguit, aardig dat je aanbiedt om mee te betalen. Aangenomen. Bedrag nul. Houd je nu op?’
‘Ja, oom. Dank u wel, oom.’
Aimee zei niets, ging op de schoot van Mark zitten en gaf hem een paar kusjes.
‘Dank je wel, schatje. Wegwezen. Kus Mike maar ergens. In die twee weken overnachten we een paar keer op één adres, de rest op een ander. Op dat eerste adres zijn er één- en tweepersoonsslaapkamers, maar vermoedelijk kunnen jullie alleen éénpersoonsslaapkamers gebruiken. Erg?’
‘Nee, paps, natuurlijk niet. We zullen de omstandigheden daar bekijken, of het mogelijk is om ons, net zoals hier, even af te zonderen. Zo niet, pech gehad. Dat doen we hier ‘s winters ook niet zo veel.’
‘Prima, Mike. Simone, op dat andere adres zouden ze tweepersoonsslaapkamers kunnen gebruiken, als je het goed vindt. En als ze zouden willen.’
‘Waar?’
‘Bemoei je er niet mee. Ja of nee?’
‘Nou zeg. Ik ben blij dat ze de meeste taal van mij geleerd hebben, niet deze van jou. Ik zal je daar een keer, apart, wel over onderhouden. Zo tegen me praten. Mannen!’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ja, Simone. Goed, Simone. Hoe zit het nu?’
‘Ze zijn oud en wijs genoeg om zelf te beslissen.’
‘Hè, hè. Wie?’
Mike keek rond.
‘Zal ik het zeggen? We denken toch hetzelfde.’
Silvia, Jamie en Aimee knikten.
‘We gaan erover denken. Eerst zelf, dan tijdens onze afzonderingen. Of we het willen. Zo niet, niets aan de hand. Alles op z’n tijd. Zo wel, wat doen we dan. En wat niet. En bijvoorbeeld, wat trekken we dan ‘s nachts aan. Wat houden we minimaal aan. Broeken natuurlijk. Maar misschien méér, tijdens een hele nacht. Al is dat natuurlijk alleen voor bij het naar bed gaan en bij het opstaan. Daartussen slapen we, heel onschuldig. Ik heb al een hoop voorpret. Wat het ook wordt en waar het ook wordt.’
Ze glimlachten allemaal.
‘Jullie kunnen er een paar weken over denken, daarna wil ik met de voorbereidingen beginnen. We gaan zelden uit, dat hoeft ook niet, we hebben het hier geweldig. Eigenlijk had dit reisje veel eerder gemoeten, en vaker, maar er waren redenen om het niet te doen. Méér vertel ik voorlopig niet, ik laat zelfs mams in spanning zitten.’
‘Ik zal je daar ook over onderhouden.’
‘Prima. Nog meer voorpret.’
‘Dat moet je maar afwachten.’
‘Ach, als ik mijn broek laat zakken, of jij een borst uit je bloes wipt, wachten we nooit lang voor we met de echte pret beginnen.’
‘Als je mijn taal gaat gebruiken ben ik verslagen.’
De kinderen zaten ook te genieten.

‘Ik weet niet hoe ik me voel, Mike. Dat ik mee mag.’
‘Je hoort bij ons. Anders had ik waarschijnlijk niet meegewild. Paps heeft daar vast over gedacht.’
‘Ja, vast. Je ouders, jullie allemaal, zijn zo lief.’
‘Jij ook. Daarom hoor je bij ons. Ze mogen naar je kijken, luisteren en een beetje aan je komen. De rest doe ik wel.’
‘Ja, lekker en goed. Nee, nog niet. Zeg, zag je hoe Jamie keek, toen hij vertelde dat hij een kusje kreeg, als hij me thuis bracht?’
‘Nee. Dat is prima, hoor, maak je maar geen zorgen.’
‘Dat doe ik over dat kusje ook niet. We gaan fijn met elkaar om. Iedereen kust iedereen, als dat zo uitkomt. Maar, bij mij voor de deur, is hij even niet op zijn gemak. Ik weet dan dat hij terugdenkt aan daar vroeger, toen ik me een paar keer los moest trekken om te voorkomen dat hij me kuste. Ik vind dat niet leuk voor hem, maar ik weet niet wat ik er aan moet doen.’
‘Ik ook niet. Vraag het mams.’
‘Ja, goed idee. Waar zouden we heen gaan?’
‘Ik heb geen idee. Alleen, ik denk, dat op de plek waar we éénpersoonskamers moeten gebruiken, het heel preuts is. Op die andere niet.’
‘Goed bedacht. Op die eerste plek zien we wel of we wat kunnen vrijen. Heb je al gedacht over wat we op die andere gaan doen?’
‘Ja. We liggen hier altijd óp de dekens. Ik zou graag dat we daar in broeken, onder de dekens, in elkaars armen in slaap vallen. Daarvóór een beetje in elkaars broek zitten. En ik aan je borsten. Méér niet, rustig genieten.’
‘Ja. Mooi. Zoiets dacht ik ook. En tot dan?’
‘Laten we tot dan maar gewoon doorgaan. Blijf je daarna af en toe hier met me slapen?’
‘Bij je. Prima. Ga maar gewoon door, nu.’
Ze vrijden nog een tijd.

‘Ik wil toch nog eens met mijn vader praten, Silvia. Kostgeld nul, en nu een reis van twee weken, met overnachtingen, voor mij ook nul.’
‘Nutteloos.’
‘Denk je?’
‘Ja. Als paps zo praat, zakelijk, heb je niets in te brengen. En je hoorde het, hij heeft je ouders al voorgezegd wat ze je vertellen moeten.’
‘Zo klonk het wel. Maar ik kan ook rekenen. We hoeven geen kostgeld te betalen, omdat hij zonder dat nog wat meer verdient dan mijn vader en die van Aimee. Maar met zes man zo’n reis?’
‘Tja. Wat is wat?’
‘Hè?’
‘Hij verdient wát meer. Wat is wat?’
‘O. Chirurg, mijn vader is manager, die van Aimee leraar. Een paar honderd dollar in de maand?’
‘Zoiets, denk ik, ik weet het niet.’
‘Maar hij heeft veel meer onkosten, met dit grote huis, een hulp een paar uur per dag.’
‘Ja. En?
‘Dan komen ze vast ongeveer gelijk uit. Dan is wat misschien een paar dollar.’
‘Ja. En?’
‘Ik voel me er niet op mijn gemak bij.’
‘Misschien als hij zou vertellen dat hij sterft van het geld?’
‘Dat doet hij niet, jullie zijn niet rijk.’
‘Zei hij dat?’
‘O. . . . Nee. Niet ja, niet nee. Hij schoof het antwoord door naar je moeder. De . . . slimmerd. Opzettelijk?’
‘Ja. Hij praat nooit over geld of zo. Zoals mams zei, hij is geen opschepper.’
‘Nee. Je moeder zei, we hebben het goed, maar niet alles is van ons.’
‘Nou, dan weet je vast genoeg.’
‘Je lijkt je vader wel. Je zegt ook niets. Ik weet nog niets.’
‘Nou, vooruit. Om je op je gemak te stellen. Mams zei méér. Ik moet zo lachen. Het ene moment flapt ze er wat uit waar je van in een deuk ligt, vaak zo eh ondeugend. En op een ander moment vertelt ze een verhaaltje waar je met open ogen instinkt. Ze liegt nooit. Maar dat hoeft niet. Jij bent er ook met je ogen wijd open ingeluisd. Ook door paps.’
‘Nou, zo dom ben ik ook weer niet.’
‘Wat is wat?’
‘O. Zei ze ook zoiets?’
‘Ze zei, we leven van wat paps verdient.’
‘Nou, zie je wel?’
‘We gaan maar even door. Wat is, leven van?’
‘Alles er van doen.’
‘Nee, het gewone leven. Eten, drinken, onkosten. Geen extra’s. Ze zei ook, hij heeft ook nog wat geërfd.’
‘Ik begin hem te snappen, wat geërfd.’
‘Goed zo. En waar denk je dat dat wat ligt? In de linnenkast? In de kluis?’
‘Nee. Op de bank, denk ik.’
‘Natuurlijk. En daar jongt het aan.’
‘Je bedoelt, rente?’
‘En dividenden, en andere manieren om te zorgen dat het niet minder maar méér wordt, ondanks dat je er wat extra’s mee doet. Goed. Weet je waarom paps niet wil zeggen of hij rijk is?’
‘Om niet op te scheppen.’
‘Dat ook. Maar je snapt het nog steeds niet. Wat is rijk?’
‘O. . . . Sorry.’
‘Goed. Iedereen heeft zijn eigen definities. In het kort, paps vindt iemand rijk, als hij nergens op hoeft te letten, onmogelijk méér uit kan geven dan wat hij binnenkrijgt. Zover is het nog niet, zegt hij.’
‘O. Dat snap ik.’
‘O ja? Wat is, nog niet?’
Hij was even stil.
‘Ik schaam me dood.’
‘Waarom?’
‘Ik was veel te nieuwsgierig.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik. . . . O. Jij bent ook hartstikke slim. Ja. Het was niet uit nieuwsgierigheid.’
‘Nee, dan had paps gezegd, daar antwoord ik niet op, en nog één zo’n vraag en je kan gaan.’
‘Zo streng?’
‘Nét zo veel strenger dan hij méér verdient dan je vader of een leraar.’
Hij was weer even stil.
‘Je haalt net zulke cijfers als ik, op school. Volgens mij doe je je eh niet zo slim voor als je bent.’
‘Je slikte net op tijd in dat je zou zeggen, dommer. Goed. Ik vind zevens en achten genoeg.’
‘Vind je mij niet dom?’
‘Nee. Jij doet het ook. Ik merk heus wel dat je altijd doordenkt. Je kan alleen niet tegen paps en mams op. Ik ook niet.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ben er ook járen ingeluisd. Herinner je het verhaal hoe Mike en ik een TV wilden kopen?’
‘Zo ongeveer wel.’
‘We hoefden niets te betalen. Opa had wat geld voor ons achtergelaten. ‘
‘O. Wat.’
‘Ja. Trouwens, voor ieder van ons een kwart van wat hij had, omdat hij ons allemaal even lief vond, van ons hield. Alles, hoeveel dan ook, ging naar ons vieren. Hij is advocaat geweest. Geen slecht betalend beroep. Nou, de rest krijgen we als we eenentwintig zijn, dan zien we wat er over is. Ja, ja, alsof het om een klein bedrag gaat. Dan vertel je dat gewoon. Nou, jongelui, als jullie er een TV van kopen blijft er niet veel van over. Nee, ik heb geen flauw idee hoeveel het is. Maar ik weet dat ik er ingeluisd ben.’
‘Hoe vind je dat?’
‘Geweldig. Een goede manier om je kinderen op te voeden. Ik ga er later hetzelfde mee doen. Voor extra’s, als het maar niet minder wordt.’
‘Dank je wel. Nu hoef ik niet te denken dat je rijk bent.’
‘Ach, wat is rijk.’
‘Wat nú weer, slimmerd?’
‘Je kan je ook rijk vóelen. Zonder dat je het over geld hebt.’
‘Erg diepzinnig. Maar ik snap het. Denk ik, ik kan beter voorzichtig blijven.’
‘Dan leg ik het uit, voor de zekerheid. Ik voel me nu rijk, omdat ik zo’n lieve jongen heb. Hem zo vaak zie, zo fijn met hem kan praten, me zo fijn voel als hij naar me kijkt, mijn hand vasthoudt, me af en toe een kusje geeft.’
Hij trok haar in zijn armen, legde haar hoofd tegen zijn schouder en streelde het.
‘Je zei in het begin al, liefste en schatje en zo zeggen ligt me niet zo. Zeg nu ook maar niets, ik weet het wel. Ik was nog niet uitgesproken. Wat ik net zei, dat is het belangrijkste, hè? Waarom we van elkaar houden.’
‘Ja. Liefste.’
Ze grinnikte.
‘Goed, je komt weer bij. Ik ga verder, dat zal ook wel helpen. Die lieve jongen, die een erectie heeft die, op z’n maximum, me steeds weer overweldigt. Die me onder de douche zo lekker onderspuit. Mij ook heerlijk laat komen. En me ooit, wat steeds dichterbij komt, nee. Méér maar niet.’
‘Net je moeder. Stoppen als het te leuk wordt. Ik hoop dat ik je dan mag ontmaagden. En jij het mij ook gelijk doet.’
‘Ben je niet zeker van ons?’
‘Ja, heel erg.’
‘Zeg het dan zo.’
‘O. . . . Ik kijk er erg naar uit om je dan te ontmaagden. En jij mij tegelijkertijd ontmaagdt. We blijven tot die tijd heerlijk oefenen. Nu?’
‘Nog even. Wat gaan we op die tweepersoonsslaapkamer doen?’
‘Wat dacht je van hetzelfde als hier, met misschien twee, zeker één verandering?’
‘Vertel maar.’
‘Alleen komen als we ons op ons gemak voelen en de tijd hebben. In ieder geval in onze broeken in slaap vallen, onder de dekens. Strelend. En na die reis hier ook af en toe zo.’
‘Niet ervóór?’
‘Het lijkt me leuk om er iets speciaals van te maken. Voor later. We hebben daar, waar dan ook, voor het eerst met elkaar geslapen.’
‘Bij elkaar.’
‘Ja. Ergens jammer. Maar dan zou het feest in onze huwelijksnacht kleiner worden. Dat wil ik niet.’
‘Nee, ik ook niet. Hoe denk je over jouw ontmaagding?’
‘Iets anders dan jij, natuurlijk. Maar hoofdzakelijk hetzelfde als jij. Voor de eerste keer op z’n intiemst bij elkaar komen.’
‘Erg diepzinnig. Maar mooi gezegd.’
Ze vrijden nog een tijd.

‘En, jongelui, nagedacht?’
‘Mag ik het eerst even ergens anders over hebben, oom?’
‘Dat zal je niet voor niets vragen, Aimee.’
‘Nee. Er is een probleem wat ik opgelost wil hebben. Maar ik kan geen oplossing bedenken. Daarom vraag ik jullie hulp. Al denk ik, dat tante het best kan helpen, maar ik wil het doen waar iedereen bij is. Misschien wat pijnlijk, maar zachte heelmeesters enzovoort. Herinneren jullie, dat Jamie vertelde dat hij het leuk vindt om me thuis te brengen? Omdat hij dan een kusje krijgt?’
Ze knikten.
‘Maar hij vertelde niet alles. Hij zegt dan niets, maar hij is dan niet op zijn gemak. Dat merk ik, ik zie hem hier vaak genoeg om dat te weten.. Ik weet dat hij dan terugdenkt aan vroeger. Ik vind dat niet leuk voor hem, maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Méér dan zeggen dat ik hem vergeven heb kan ik niet doen.’
Jamie keek naar beneden.
‘Ik geloof dat dit mijn terrein is, Mark.’
‘Ja, je vertelt het mooist.’
‘Goed. Jamie, klopt het?’
‘Ja, tante. Normaal heb ik geen problemen. Hier ook niet. Maar als ik alleen met Aimee ben, voor haar deur, moet ik er aan denken. Omdat ik haar zelfs dáár een paar keer lastig viel. Ik weet dat ze me vergeven heeft, maar ik blijf er spijt van hebben.’
‘Hoelang heb je haar lastig gevallen?’
‘Een paar weken.’
‘Hoelang daarna niet? Tot je hier kwam?’
‘Bijna een jaar.’
‘Hoelang heb je hier al een prettige tijd, met Aimee erbij? Vanaf dat ze je vergeven heeft?’
‘Een jaar of vier.’
‘Heeft Aimee je die vier jaar ooit iets laten merken? Dat ze eraan terugdacht?’
‘Nee. Geen seconde.’
‘Je weet ondertussen hoe lief ze is. Dat ze meent wat ze zegt. Net als wij open en eerlijk is. Besef je, dat ze je toen méér dan volledig vergeven heeft? Ze wist heel goed wat ze deed. We waren nog aangekleed, maar je kreeg gelijk toestemming om haar helemaal bloot te zien. Tot en met goed zicht op haar krulletjes.’
‘O. Ja. Het begint door te dringen.’
‘Maak je je dus te druk?’
‘Als u het zo stelt. . . . Ja. Ik vind het nu eh erg, dat ze het aan me gemerkt heeft. Daardoor moet zij er ook weer aan denken. . . . Ik kan alleen maar hopen dat ik er hierna minder vaak aan denk.’
‘Ja. Er is geen schakelaar waar je dat soort herinneringen mee uit kunt zetten. Maar je maakt je druk om niets. Vergelijk het met waar mijn man af en toe aan terugdenkt. Je weet ervan. Hij heeft een meisje bijna een jaar in de problemen gehouden door zijn eerdere misdragingen. Ze heeft hem ook vergeven. Ook méér dan volledig, ze is met hem getrouwd. Hoe groot waren, daarmee vergeleken, jouw problemen, Aimee?’
‘Problemen? Hij viel me een beetje lastig. Daarmee vergeleken helemaal niets. Jamie, alsjeblieft, vergeet het.’
‘Dank je wel, Aimee. En tante. Ik heb nu nog méér hoop dat ik er minder vaak aan zal denken. En dat ik dan gelijk kan denken, laat maar zitten, alles is nu heel goed. Maar ik kan niets beloven.’
‘Nee, dat kan niet. Maar zo denkt mijn man ongeveer ook. Niet?’
‘Ja. Aan jeugdzonden die me vergeven zijn. Vergelijk het met een strafblad wat je kwijt raakt als je achttien wordt. Goed zo, Aimee?’
‘Ja, fijn. Het zal best helpen.’
‘Mooi. Jongelui, over de slaapgelegenheden, wie voert het woord?’
Drie vingers wezen naar Mike.
‘Goed. We hebben er ook met z’n vieren over gesproken. We veronderstellen dat op de plek waar we éénpersoonskamers moeten gebruiken heel preuts volk rondloopt. Op die andere niet. Op die eerste zullen we daar volledig rekening mee houden. Een paar dagen zonder wat vrijen houden we makkelijk vol, dat doen we hier ook wel. Verder blijken we er allemaal al aan gedacht te hebben om in hetzelfde bed te gaan slapen. Niet zonder jullie toestemming, natuurlijk. Het zou een mooi moment zijn, een mooie herinnering ook, om er tijdens die reis mee te beginnen. We hoeven niet te beginnen met pyjama’s of zo aan. Die nemen we wel mee, en badjassen, voor als de badkamer op de gang is. We gaan door met broeken aanhouden. Het wordt al fijn genoeg om dan onder de dekens in elkaars armen in slaap te vallen.’
‘Prima. Ik ga nu wat meer vertellen, over die reis. Een beetje in de stijl van, wil je in mijn andere auto rijden? Dat heeft zulke leuke effecten.’
‘Die andere oude auto was een Rolls. Wat wordt dit voor een bijzondere reis?’
‘Ik neem eerst een slok en ga er dan voor zitten, om van de verrassing te genieten.’
Hij nam op zijn gemak een paar slokken.
‘Schiet op, pestkop.’
‘Onthoud het maar, voor wanneer je me over mijn misdragingen wilt onderhouden. Ja, Simone, jongelui, op die eerste plek woont preutse familie. Het andere is een hotel.’
‘Familie? Één van je neven die ergens in het land woont?’
‘Nee.’
‘Voor zover ik weet heb je familie over de hele wereld. En je ouders in Engeland. En wie daar verder in dat huis woont. Daar heb je het trouwens nooit over.’
‘Mijn ouders en ik konden nooit met elkaar opschieten. Gewapende vrede. Daarom ben ik er nog nooit geweest. En zij hier niet meer terug, op bezoek. Niet bij ons huwelijk, ook niet om hun kleinkinderen te zien. Ik heb wel ieder jaar foto’s gestuurd. Van ons, met kleding aan, uiteraard. En af en toe geschreven, over de familie-eigendommen. Het onderhoud van wat hier staat betaal ik en krijg ik jaarlijks daarvandaan terug. Al is het een deuk in de Rolls. Die ik nooit verwachtte en die er ook nooit ingekomen is.’
‘Gelukkig niet, ik krijg ook van iedereen de ruimte. Maar als je nu niet gauw vertelt waar we naar toe gaan komt er een deuk in jou.’
Mark liet ze rustig uitlachen.
‘Tel één en één maar bij elkaar op. Anders ben je ook zo slim.’
‘Naar je ouders? In Engeland?’
‘Ja.’
Simone en de kinderen waren een tijd stom van verbazing. Mark genoot ervan.
‘Twee weken naar Engeland, paps? Met z’n zessen?’
‘Ja, meisje. Hier nemen we twee taxi’s naar het vliegveld. Zes man en koffers is te veel voor één. Daar worden we van het vliegveld gehaald. Met de Rolls met de grootste kofferbak.’
‘Zijn er daar méér dan één?’
‘Ja, die dingen zijn een goede investering. Onverslijtbaar. Die oude die hier staat is nu meer waard dan een nieuwe. Maar de waarde is niet interessant. Geniet van al het moois.’
‘Ja, paps. Bedankt dat u mij even onderhouden hebt.’
‘De anderen ook, voor de zekerheid. Als we na een paar dagen genoeg hebben van de familie, of zij van ons, gaan we naar een hotel in Londen, om daar eens rond te kijken. Trouwens, Jamie, en Aimee ook, ik heb met jullie ouders gesproken, om hun toestemming te vragen. De kosten vallen mee. Alleen die in Londen moeten we zelf betalen. De rest, familiebezoek, daar zal mijn vader niet onderuit kunnen, is voor rekening van het familiekapitaal. Daar kan wel wat af.’
‘Oom, Silvia heeft me verteld hoe jullie er iedereen inluizen met dat, wat.’
‘Veel verteld, Silvia?’
‘Uiteindelijk niets. Ik weet ook niets.’
‘Waarom, eigenlijk?’
‘Wees maar niet bang. Ik kan toch niet opscheppen met wat ik niet weet? Nee, hij begon weer over betalen, dat hij voor niets mee mocht. Dat je gezegd had dat je wat meer verdiende dan zijn vader. Toen heb ik hem uitgelegd dat, wat, relatief is. Je verdient wat meer. Je hebt wat achter de hand. Mike en ik hebben ook wat. En dat ik daar later hetzelfde mee ga doen als jullie. Er voor zorgen dat het niet minder maar méér wordt, ondanks er fijne extra dingen mee te doen. Ik wilde niet dat hij ging denken dat hij een rijke griet aan de haak sloeg. Of daarvoor op de loop ging. Ik heb hem ook uitgelegd dat ook rijk relatief is. Of we rijk zijn of niet, we vóelen ons rijk. Omdat we elkaar hebben. Naar mooie dingen mogen kijken. Inclusief, vooral voor mij, hemzelf. Uiteindelijk snapte hij waar het om gaat. Hij zal het er niet meer over hebben, al weet hij niets. Konden we eindelijk weer van onze mooie dingen gaan genieten.’
‘Ja, ja. Goed gedaan, liefje. Mijn ouders hebben me ook alles langzaam verteld. Je moet er goed mee om gaan. Ik heb mams ook niet alles tegelijk verteld. Ik wilde óók niet dat ze op de loop ging. Over aan de haak slaan, ik heb het gevoel, vaak, dat ik haar aan mijn haak sla. Heerlijk.’
‘Mark!’
‘Wat denk jij dan?’
‘Nooit aan geld. Aan genieten, met ons allen.’
‘Ja. Je schrok in het begin van die Picasso in de hal. Miljoenen waard. Tja, mooi om af en toe naar te kijken. Maar ik kijk liever vaker en langer naar jouw vijf kunstwerken. Dat is me meer waard.’
‘Vijf?’
‘De tweeling, je borsten en je doos. Aan die drie aan je lijf kom ik ook, ook onder het komen, tijdens het gebruik van mijn haak.’
‘Mark! Ga verder over Engeland.’
‘Bederf de pret niet. De jongelui zijn negentien, daar hoeven we ons niet meer voor in te houden. Goed. Jullie krijgen ieder een verkleinde uitgave van de stamboom, anders is het niet bij te houden wie wie is, al weet ik niet uit mijn hoofd wie er nu woont, afgezien van mijn ouders. Maar er kunnen er ook op bezoek zijn. We praten wat met iedereen, kijken op het landgoed rond en smeren hem naar Londen.’
‘Ho, niet zo snel, Mark. Je hebt het over een huis gehad. Landgoed?’
‘Ja, er hoort wat grond bij.’
‘Wat?’
‘Het park er omheen. Landerijen daar weer omheen.’
‘Je bent verschrikkelijk. Je hebt er nooit iets over verteld, al meer dan twintig jaar dus niet. Ja, ik weet het, vast ook familiebezit, je hebt er niet veel aan, alleen om van te genieten.’
‘Ja, net zoals met wat er hier is. Het beheer kost amper tijd, overal is personeel voor. Het is redelijk rendabel.’
‘Redelijk. Ja, ja. Voor de voorpret, hoe groot is dat park?’
‘Zoiets als het park in de binnenstad.’
‘Man! Dat is ongeveer tien bij tien huizenblokken.’
‘Tja. De familie is ooit begonnen met het kopen van het huis, van een adellijk figuur die alles verzopen had. De tuin was toen veel kleiner. Er zijn daar in de loop van de eeuwen nogal wat slechte tijden geweest. Maar iedere keer had de familie, ook door verstandig beheer, geluk en kon er een stuk bijkopen. Of nog wat meer landerijen.’
‘Verschrikkelijke vent. Nog wat meer.’
‘Ik weet niet hoeveel het bij elkaar is. Zoiets als een graafschap. [county]  Zonder graaf gelukkig, dat zou meer verplichtingen met zich meebrengen. Mijn vader wordt aangesproken als mijnheer. [master]  Maar de landerijen zijn allemaal verpacht.’
‘Het blijft dan eigendom, en geld opbrengen.’
‘Ach, als het familiekapitaal op peil blijft, inflatie meegerekend, is iedereen tevreden.’
‘We leren er wel mee leven. Maar waarom denk je dat er met je familie niet om te gaan is?’
‘Mijn vader schrijft me wie er in het huis komen wonen of vertrekken. Meestal met wat toelichting. Ieder jaar ook over één bepaalde nicht. Die komt en gaat. Is al een keer of vijf getrouwd geweest. En er financieel nooit slechter van geworden. Als ze ruzie met een verkering of echtgenoot heeft is ze weer een paar maanden thuis. Losbandig noemt hij haar. Zielig vind ik haar, nooit de juiste gevonden. Nergens blijkt uit dat mijn vader veel veranderd is. Stug, weinig spraakzaam, laat geen gevoelens merken. Mijn moeder is hetzelfde. Toch moeten ze goed met elkaar omgaan. Ze gingen altijd gelijk naar bed, in hetzelfde bed, zo lang ze hier woonden en ik bij hun, bijna twintig jaar.’
‘Ik hoop dat ze daar van genieten.’
‘Ik heb geen idee. Zeg, jullie weten dat ik voor de lol in een oude maar goed onderhouden en betrouwbare auto naar het ziekenhuis ga. Ik wil de boel daar ook wel een beetje opvrolijken. Ik moest altijd vader [father] tegen mijn vader zeggen, dat zal ik weer doen. Maar, Simone, ik wil graag dat je mijn vader paps [dad] noemt. Ik ben benieuwd of hij dat pikt. Hij weet dat je oorspronkelijk Nederlandse bent. Laat je niet afschepen.’
‘Poe. Nog niet voor een miljoen.’
Ze grinnikten weer eens.
‘Mike en Silvia, graag opa [granddad], geen grootvader [grandfather]. Houd dat gewoon vol, hij zal best een tijd sacherijnig doen, maar hij waardeert wel standvastigheid. Tja, Aimee en Jamie.’
‘Als ik na jullie voorgesteld word, zoals dat hoort, is hij vast al aardig overbluft. Ik heb van jullie genoeg opgestoken. Dan vraag ik hem of wij ook opa mogen zeggen. En dat blijven we doen, al zegt hij nee. Ik heb al voorpret. Mag ik opa tegen u zeggen? Nee, meisje. Fijn, dank u, opa.’
‘Geweldig, meisje. Dat gaat leuk worden. Misschien houden we het daar dan wat langer uit. Voor mijn moeder graag het passende bij mijn vader. Dat geeft geen moeilijkheden, ze past zich aan mijn vader aan. Mooi, ik ga alles regelen.’

Op het vliegveld in Engeland stond bij de uitgang van de terminal een keurig geklede jongen met een bord met hun achternaam. Achter hem stonden drie mannen met bagagewagentjes. Ze volgden hem, nadat hun koffers overgenomen waren, en stapten in een klaarstaande Rolls-Royce. De koffers werden ingeladen, de chauffeur stapte in en draaide zich naar hun toe.
‘Welkom in Engeland. Ik ben Thomas junior, uw chauffeur in Engeland. De rit zal drie kwartier duren.’
Hij draaide zich weer terug, liet de tussenruit omhoog komen en reed weg.
‘Wat bedoelt hij met, uw chauffeur in Engeland, Mark?’
‘Vast, dat we constant de beschikking over een auto hebben. Gasten mogen niet zelf rijden. Ze kennen de auto’s niet en zijn meestal niet gewend aan linksrijdend verkeer.’
‘Is er voor iedere auto een chauffeur?’
‘Als het nodig is wordt er voor gezorgd. De monteurs en de staljongens kunnen ook chaufferen.’
‘Dus er is ook nog een garage en een stal.'
'De garage is een omgebouwde stal. Met de komst van auto's waren er minder paarden nodig. Maar alle koetsen zijn er nog.'
'Nou, we zien het wel. Tja, iedere monteur moet auto kunnen rijden. Een staljongen niet, maar het is mooi geregeld.’
‘Chaufferen is méér dan autorijden. Eventueel de gasten begeleiden hoort er ook bij. Zoals zorgen dat onze koffers straks in de goede kamer terechtkomen.’
‘Ook als we naar Londen gaan?’
‘Ja, naar het hotel. En vandaar naar het vliegveld, als ik even bel. Binnen Londen gaan we met de bus of de ondergrondse.’
‘O. Deze Rolls is moderner dan die in Boston. Die tussenruit is elektrisch, de ramen ook.’
‘Ja, en airconditioning, zie ik. En een bar. Ga er maar rustig voor zitten, geniet maar van de rit. Er is meer te zien dan vanuit het vliegtuig.’
Ze hadden een mooie rit over golvend landschap. Na ongeveer drie kwartier reden ze door een openstaande poort, langs een met klimop gegroeid portiershuis, over een lange oprijlaan tot voor een groot oud huis. Er stonden twee keurig geklede jongens voor de voordeur te wachten. Ze kwamen naar de auto lopen toen die stopte en deden de portieren open. Vóór de familie bij de voordeur was ging die open. Ze werden begroet door een butler.
‘Welkom in huize Wellingten. Mag ik u voorgaan?’
Mark knikte minzaam.
‘Dank je, Thomas. Graag.’
Ze volgden de butler naar binnen, de hal in. Simone hield Mark een beetje tegen en fluisterde in zijn oor.
‘Aansteller. Hoe weet je hoe hij heet?’
‘Belangrijke personeelswijzigingen krijg ik door, maar hij was hier al vóór wij trouwden. Onze chauffeur is zijn zoon. Senior zorgt voor de ouderwetse stijl. Zag je hoe mooi hij het vond, wat ik deed en zei?’
‘Hij glom. Nou, vooruit maar.’
Ze liepen door twee zitkamers. Thomas klopte op een deur, deed hem open, deed een stap naar binnen en één opzij.
‘Mijnheer, mevrouw, de familie Wellingten, uit de Verenigde Staten van Amerika. Met een vriend en een vriendin.’
Mark ging voorop, met Simone aan zijn hand, de kinderen volgden. Mark stopte bij zijn ouders, die uit hun stoelen opgestaan waren.
‘Vader, mag ik u voorstellen? Mijn echtgenote, Simone.’
‘Fijn om u eindelijk te ontmoeten, paps.’
‘Ik ben je schoonvader.’
‘Ja, dat weet ik, paps.’
‘Mark noemt mij vader.’
‘Ja, dat weet ik, paps.’
‘Alsjeblieft, doe dat ook.’
‘Nee, dank u, paps.’
‘O.’
Mark deed een stap opzij, trok Simone mee.
‘Moeder, mag ik u voorstellen? Mijn echtgenote, Simone.’
‘Fijn om u eindelijk te ontmoeten, mams.’
‘Dank je wel, Simone. Welkom in ons familiehuis. Stel jullie kinderen voor, alsjeblieft.’
Mark knipoogde naar Simone. Die deed een stap achteruit, Mike kwam een stap naar voren.
‘Vader, onze zoon, Mike.’
‘Dank u wel voor de ontvangst, opa. We moeten maar eens een lang praatje houden, mijn vader vertelt niet veel over de familie.’
‘Ik ben je grootvader.’
‘Ja, daarom juist, opa.’
‘Kan je geen grootvader zeggen?’
‘Dat is iets voor op papier, opa.’
‘O.’
‘Moeder, Mike.’
‘Dank u wel voor de ontvangst, oma.’
‘Je praatjes van je vader geleerd, Mike?’
‘Het meeste van mijn moeder, oma. Het went wel.’
‘Niet bij iedereen even makkelijk. Dank je wel.’
Mike ging iets naar achteren staan, naast Simone. Silvia kwam naar voren.
‘Vader, onze dochter, Silvia.’
‘Dank u wel voor de ontvangst, opa.’
Ze gaf hem een kusje op zijn wang.
Hij schrok.
‘Wij kussen niet in het openbaar, meisje.’
‘Dit meisje heeft op de TV gezien dat Hare Majesteit het een keer accepteerde van een kleinkind. Dit leek mij passend, bij mijn opa voor het eerst zien. Binnen, in zijn eigen huis. Een kusje van een kleindochter.’
‘Wil je mij met Hare Majesteit vergelijken?’
‘Dat zou ik niet durven, opa. Maar u heeft ook een bepaalde status. Hoofd van de familie en beheerder van de familiebezittingen. Zeer verantwoordelijk. Ik hoop dat u er ook genoegen aan beleeft.’
‘Met mate, zoals dat hoort, Silvia. Zeg oma maar gedag.’
‘Moeder, Silvia.’
‘Dank u wel voor de ontvangst, oma.’
Ze kuste oma ook op haar wang.
‘Dank je, Silvia. Je bent er niet helemaal passend voor gekleed, maar dat is niet zo erg. Heel modern. Een beetje bloot. Je moeder ook.’
‘Ook dat went wel, oma.’
‘Ik heb steeds jullie foto’s gezien, ik was op jullie uiterlijk wat voorbereid. Doe wat rustig aan, wil je? Mijn man is geschokt.’
‘U kunt hem vast geruststellen. Ik zal hem niet vaker dan ‘s morgens een keer en ‘s avonds een keer een kusje geven, oma.’
‘Prima. Wie hebben jullie meegebracht, Mark?’
‘Vader, de vriendin van Mike, Aimee.’
‘Dank u wel voor de ontvangst. Mike en ik zijn officieus verloofd. Mag ik u daarom ook opa noemen? Zou ik u daar met een kusje toe over kunnen halen?’
Opa aarzelde even, draaide haar toen zijn wang toe. Aimee gaf er een kusje op.
‘Dank u wel, opa. Fijn u te ontmoeten.’
Hij knikte.
‘Moeder, Aimee.’
‘Houd maar op met dat gedoe, ik ben niet doof.’
Ze hield haar wang op voor Aimee. Die gaf er een kusje op.
‘Fijn u te ontmoeten, oma.’
‘Doe hier maar hetzelfde als Silvia, als een kleinkind.’
‘O. Dank u wel.’
Ze gaf oma nog een kusje.
‘Vader, de vriend, verloofde van Silvia, Jamie.’
‘Dank u wel voor de ontvangst, opa. Mag ik uw toestemming om oma een kusje te geven? Als zij dat zou willen accepteren?’
‘Goed, Jamie.’
Oma hield haar wang op voor Jamie. Die gaf er een kusje op.
‘Dank u wel voor de ontvangst, oma.’
‘Ja, ja, jullie zijn keurig opgevoed. Wel een beetje vrij. We hadden geen idee. Een zoon, die op één of andere manier niet zo bij ons paste, getrouwd met een meisje uit Nederland. Maar jullie zien er goed uit. Mark, je moest je schamen. Je had best van Aimee en Jamie ook foto’s kunnen sturen.’
‘Ja, moeder.’
‘Wat?’
‘Ja, mams.’
‘Ga nu met Thomas mee naar jullie kamers. We dineren over een uur. Niet al te formeel. Wel graag de dames met iets wat een knoopje hoger ook vast kan. Te veel opwinding is niet goed voor mijn man.’
Ze knikten en liepen naar de deur. Thomas ging ze voor, terug naar de hal en daar de trap op. Bovenaan bleef hij staan.
‘De linkervleugel is ter beschikking voor uw verblijf. Aan de rechterzijde, hiervandaan, eerst de badkamer, daarna de suite voor meneer en mevrouw. Achteraan een zitkamer, voor gezamenlijk gebruik. Aan de linkerzijde, hiervandaan, vier kamers voor de jeugd, als ik zo vrij mag zijn. De koffers van mevrouw en meneer staan in de suite. Die van de jeugd staan in de zitkamer. Het diner is over vijfenvijftig minuten. Vijf minuten daarvóór gaat de gong. Er is telefoon in iedere kamer, ook voor uw wensen op het gebied van de bediening. De nummers liggen ernaast.’
Thomas boog, draaide zich om en ging de trap weer af. Ze liepen met z’n allen naar de zitkamer en gingen in de ruime stoelen zitten lachen.
‘Jongelui, hartelijk bedank. Een schitterend optreden. Nét niet te vrij.’
‘Ja, oom, iedereen gaf een zetje. Oma was gauw om, opa is ook al een eind.’
‘Ja, onvoorstelbaar, Jamie. Hoe kwam je erbij, om opa toestemming te vragen om oma te mogen kussen?’
‘Hij zei niets toen Aimee hem overhaalde om zich door haar opa te laten noemen. Hij knikte alleen. Ik denk dat hij het niet bij kon houden. Tja, zes tegen één. Daar vroeg ik dus niet meer om, ik wreef dat opa er gewoon in. Maar als Aimee opa kuste, moest ik oma kussen. Maar heren onder elkaar vragen eerst even toestemming.’
‘Wel ja. Mijn moeder is veranderd. Makkelijker geworden. Ze knipperde nog niet met haar ogen toen mams weigerde om vader te zeggen, gewoon paps volhield. Als jullie er niet bij geweest waren was het vast ruzie met mijn vader geworden. Zij accepteerde gelijk wel mams. Daarna ging het maar door. Mijn vader zit klem, hij kan niet meer terug. Nou ja, het went wel. Mijn moeder zal hem stiekem wel kalmeren, als het nodig is, die kon het duidelijk aan.’
‘Ik heb op haar gelet, Mark. Ze stond er erg formeel bij. Ze werd met iedere begroeting blijer. Ik denk dat als ze vroeger stug was dat je vader haar onder de duim gehouden heeft. Als ze daar eerder niet onderuit gekropen is heeft ze nu haar kans gegrepen.’
‘Ik denk nú, anders had ze vast bij de voordeur gestaan. Trouwens, ik moet moeder ineens mams noemen. Ik wist niet wat ik hoorde. Ze heeft vast nog nooit iemand nee horen zeggen. Ik weet dat er hier nooit kinderen gewoond hebben. Ouderen, getrouwd of niet, komen hier wonen, kinderen komen alleen op bezoek. Ik denk dat ze haar kans greep, vier een beetje vrije kinderen tegelijk, voor een paar dagen. Voor haar zijn jullie kinderen.’
‘Voor u, paps?’
‘Wel ja, grijp je gelijk je kans, kleintje? Als ik niets gezegd heb, Silvia, ik weet best dat jullie negentien zijn, en hoe verstandig.’
‘U zegt niet hoe verstandig.’
‘Het wordt steeds moeilijker om jullie erin te luizen. Zó verstandig.’
‘Goed. Voorlopig. Waarom zijn er beneden drie zitkamers naast elkaar?’
‘Iedereen die niet in zijn of haar vertrek wil blijven en een praatje wil maken gaat daar naar toe. Ruimte genoeg om meerdere groepjes te vormen. Vader en moeder gebruiken meestal de achterste, om bezoek onder de indruk te brengen door ze zover te laten lopen. In verband met de privacy is bezoek op de kamers alleen op uitnodiging. Laten we die van ons opzoeken. We worden trouwens heel netjes behandeld. Ik krijg ieder jaar een plattegrond van de bewoning. Deze vleugel wordt vrijgehouden voor belangrijke gasten, het zijn de mooiste kamers. Wie omgekleed is voor het diner kan het beste hier wachten. Dan kunnen we beneden weer gezamenlijk optreden. Dames, denk om dat extra knoopje.’
‘Ik zoek iets op wat nét iets minder laag zit. Verder went je vader er maar aan, ik wil wel ademhalen.’
‘Niet te diep, mams.’
‘Silvia, regel je eigen zaakjes.’
‘Groot genoeg voor Jamie.’
‘Dat is niet zo belangrijk. Andersom wel.’
‘Op het oog méér dan genoeg. Tot zo.’

De kinderen waren het eerst terug in de zitkamer, Silvia kwam als laatste binnenrennen.
‘Hebben jullie ook een tussendeur naar een andere kamer? Met de sleutel erin? Net zoals in de gangdeur?’
‘Twee tussendeuren.’
‘Twee tussendeuren.’
‘Één tussendeur.’
‘Dan kunnen we alles openzetten, kunnen we binnendoor naar elkaar toe.’
‘Ik wil alleen naar jou toe, maar het is misschien gezellig als we elkaar kunnen horen en met elkaar kunnen praten. Wat denken jullie?’
‘Prima. Ik ben toch niet van plan te gaan kreunen. Die bedden zijn erg smal, hè? Middeleeuws. Dat is niks om met z’n tweeën in te slapen. We kunnen beter afwachten hoe het in het hotel is.’
‘Ook niet héél zachtjes kreunen, schat?’
‘Eventjes dan, denk ik.’
Mark en Simone kwamen ook de zitkamer in.
‘Wat grinniken jullie?’
‘Er zitten tussendeuren in alle vier de kamers, paps. Dat wordt gezellig. Alleen zijn de bedden te smal voor twee. Dus dat apart slapen is hier geregeld.’
‘Ik had geen aparte vleugel verwacht. Alleen kan er vanaf de andere vleugel hier de gang ingekeken worden, dus maar niet bloot over de gang. De badkamer is een badlokaal. Twee aparte toiletten, vier wastafels, twee douches. Dus erg dringen wordt het niet.’
‘Ook gezellig. Hoe is jullie kamer?’
‘Volgens de plattegrond twee keer zo groot als die van jullie. Met een normaal tweepersoonsbed. Bij jullie ook een zitje?’
‘Ja, maar het zal wel een ligje worden tot we naar bed gaan. En dat wordt, als het aan mij ligt, gelijk na het diner. Ik heb de afgelopen vieren twintig uur niet zo goed geslapen. Van de spanning.’
‘Dat geldt voor iedereen, denk ik. De gong. Etenstijd.’
‘Ik hoop dat het goed eten is.’
‘Omdat we de luxe vleugel gekregen hebben verwacht ik dat wel, Simone. Vader en moeder weten hoe er bij ons gegeten wordt. Ze hebben lang genoeg ook in Boston gewoond.’

Onderaan de trap werden ze door Thomas opgewacht. Hij ging ze voor, de gang in aan de andere kant van de hal.
‘Wat zit er achter deze deuren, Mark?’
‘De rookkamer en de bibliotheek, de eetkamer is aan het eind.’
Vader en moeder zaten al aan de voor acht personen gedekte tafel. Thomas wees ze hun plaatsen. Mark naast zijn moeder, naast hem Silvia en Jamie. Simone naast vader, naast haar Mike en Aimee.
‘Geen andere gasten, vader?’
‘De enige die hier momenteel woont is nicht Claire, al heb ik haar al dagen niet gezien. In wat betere tijden neemt iedereen een appartement in Londen. Als het wat slechter gaat komen ze weer terug. Dat komt ons dan ook goed uit, dan vangen we weer huur. Ik ben blij dat er nu niet meer zijn, jullie zijn al met z’n zessen, dan zou het een gekkenhuis worden.’
Vader knikte naar Thomas. Die opende een deur in de achterwand. Twee meisjes kwamen de soep opdienen.
‘Dank u wel, dat komt wel goed uit. Wij zijn niet helemaal fit na de reis. Ik hoop dat u ons na het diner wilt verontschuldigen.’
‘Natuurlijk. Ik adviseer éérst een wandeling. Kijk even in de stallen, achter het huis. Kunnen jullie paardrijden?’
‘Nee, geen van allen.’
‘Dan adviseer ik voor morgen, na het ontbijt, een rondrit in één van de koetsen. Overleg maar met Thomas.’
‘Graag. Na overleg onder ons.’
‘Hebben de kinderen wat te beslissen?’
‘Stemrecht, al heel lang. Maar Simone en ik hebben vetorecht.’
‘Dat klinkt goed.’
‘Het klinkt wat mooier dan het is. We hebben ze altijd veel, maar niet meer dan we nodig vonden verteld.’
‘Zo te horen heeft het goed gewerkt, al zijn sommige invloeden zo goed als zeker niet van jou.’
‘Nee, maar met mijn volledige instemming en ondersteuning. Het zijn, net als hun vrienden, onze min of meer geadopteerde kinderen, hele lieve, eerlijke en verstandige kinderen. Ook tamelijk vrij, maar niet brutaal.’
‘Zoals moeder zei, we hebben jullie foto’s gezien. Maar jullie optreden was nogal overweldigend. En niet alleen je kinderen zijn tamelijk vrij, je vrouw begon al. Nee tegen me zeggen!’
‘Heeft u er nog moeite mee dat ze graag paps tegen u zegt?’
‘Nee, al weet ik niet waarom ze het graag wil. Ze kent me amper.’
‘Ja. Je zal het hopelijk niet erg vinden dat we even over je praten, Simone. Vader, over de familie heb ik zelfs háár niet alles verteld. Maar ze heeft mensenkennis. Ze heeft aan u en oma iets gezien wat haar beviel. Zo ging het ook met Aimee en Jamie. Al wist ze, doordat Mike en Silvia ze meebrachten, dat er geen kwaad in kon steken. Vanaf het eerste moment heeft ze ervoor gezorgd dat ze zich op hun gemak gingen voelen, meer zeker van zichzelf werden dan waar ze, door omstandigheden, thuis niet aan toe gekomen waren. Waardoor ze zich vrij voelen en open en eerlijk op kunnen treden. Net als onze kinderen.’
‘Dat is een goede verklaring. Dank je wel.’
Ze wachtten even, terwijl de hoofdgang opgediend werd.
‘Heeft u er bezwaar tegen als ik u ook paps noem?’
‘In principe niet, zoon. Maar in dit geval heeft bij mij de traditie de voorkeur. De benadrukking van de erfopvolging. Begrijp je?’
‘Ja, vader. Prima.’
‘In verband daarmee, Mike, wat doe je in Boston?
‘Studeren, opa. Wij allemaal.’
‘Kijk, Mark, zo antwoordde jij vroeger ook. Heel efficiënt, maar niet bevorderend voor de conversatie. Ik hoef nu drie anderen daarover niet meer te vragen, afgezien van details. Tja, dat was één van onze problemen vroeger. Ik sprak ook niet uitvoerig, dat belemmerde ons contact nogal. Mike, besef je, dat je misschien ooit op mijn plek terechtkomt?’
‘Ja, daar lig ik vaak van wakker, opa.’
‘O. Dat bedoelde ik met, sommige invloeden zijn zo goed als zeker niet van jou, Mark. Laat ik nog eens wat proberen. Silvia, ben jij ook officieus verloofd? En leg me zo’n verhouding eens uit.’
‘Opa, ik heb nog iets meer van mams dan Mike, ik leg het u uitvoerig uit. Jamie en ik zijn ook officieus verloofd.. Mike heeft Aimee op hun veertiende thuis eh geïntroduceerd. Ik Jamie toen we vijftien waren. Ze zijn, met goedkeuring van hun ouders, heel vaak bij ons thuis. Doordeweeks om gezamenlijk huiswerk te maken, dat heeft ons veel geholpen om makkelijker te kunnen studeren. In de weekends om gezamenlijk op te trekken. ‘s Zomers ook om te zonnen en te zwemmen. We hebben van paps schoonvader al vóór onze geboorte een prachtig zwembad gekregen. Hij was zelf een beetje gehandicapt, maar hij heeft, tot we acht waren, er van kunnen genieten hoe wij vieren daarvan genoten. We praten eigenlijk zelden over wat voor een verhouding we hebben, opa. We kennen elkaar, na al die jaren elkaar heel veel gezien enzovoorts te hebben, heel goed. Aimee noemde het officieus verloofd. Wat dan ook, we weten, twee aan twee, dat we bij elkaar horen en willen blijven. We hebben geen vaste plannen. We weten, ook van paps en mams, dat er in het leven onverwachte dingen kunnen gebeuren. Maar in principe gaan we trouwen. Voorlopig niet, pas als we om bepaalde redenen willen en het mogelijk is, gezien de financiën en de huisvesting. Voorlopig hebben we een luizenleven, opa. Dat beseffen we heel goed.’
‘Dank je wel. Heel mooi gesproken. Ik moet daar toch op terugkomen, vast een mengsel van je vaders en je moeders taalgebruik. Ik kan goed luisteren, je vlocht er wat ondeugende dingen door. Dat heb je waarschijnlijk van je moeder.’
‘Ja, zeker. Ze vertelt altijd zo veel als gezien de omstandigheden mogelijk is. Ook steeds afhankelijk van onze leeftijd, natuurlijk.’
‘Waardoor je durft te zeggen, dat jullie elkaar, na al die jaren elkaar heel veel gezien enzovoorts te hebben, heel goed kennen.’
‘Juist, opa. Tja, ik wil u niet schokken, maar we zijn negentien. Natuurlijk vrijen we een beetje.’
‘Ik ben al over de ergste schokken. Simone, neem me alsjeblieft niet kwalijk, de conversatie verloopt wat abnormaal, maar wel erg interessant voor me. Later praat ik graag rechtstreeks met je.’
‘Prima, paps.’
‘Silvia, zo natuurlijk is een beetje eh vrijen niet, dat weet je.’
‘Ja, opa. We weten ook de nadelen van te vroeg te ver gaan.’
‘Je bent wel erg duidelijk.’
‘U bent mijn opa.’
‘Ja, maar het verbaast me toch dat je zo duidelijk laat merken wat jullie doen. Waardoor ik kan raden wat de bepaalde redenen zijn waarom je zou willen trouwen.’
‘Ik ben blij dat u dat meegekregen heeft. Vindt u ook niet dat zoiets goed is voor het contact binnen een familie?’
‘Ik moet even wennen aan het idee dat zo’n openhartigheid daartoe bij kan dragen. Maar je doet het mooi. Heel beschaafd.’
‘Dankzij het schaven van paps en mams, opa.’
‘Door die opmerking, jongedame, ben ik er nog meer van overtuigd dat je eh heel goed opgevoed bent. Tja, Simone, ik heb ondertussen het één en ander van je gehoord. Daar kom ik zo op. En gezien. Jullie drieën hebben wat aan jullie kleding gedaan, maar zijn nog steeds eh luchtig gekleed. Ik heb er zo geen bezwaar tegen, al zou je je er waarschijnlijk niets van aantrekken als ik het wél had, schoondochter.’
‘Wij houden allemaal zoveel mogelijk rekening met uw of mams bezwaren. Maar er zijn grenzen. Tradities zijn mooi, maar zijn op een gewone dag meestal overbodig of lastig. Wanneer Hare Majesteit hier zou zijn zou ik ook vader tegen u zeggen, tenzij Ze zou laten merken dat Ze het vreemd vond. Ik weet de dagelijkse omgangsvormen bij Haar thuis niet.’
‘Dank je wel voor je uitleg. Ik begin jullie een beetje te begrijpen.’
‘Dan ga ik nog even door. U weet vast het doel van kleding, paps, al heeft u daar waarschijnlijk nooit over gepiekerd. Voor de heren, er sportief of netjes of feestelijk uitzien. Voor de dames, meer of minder showen. U weet vast dat dat door de eeuwen heen gevarieerd heeft. Van alles wegstoppen tot de vormen zo goed mogelijk uit laten komen. Ik heb in de hal een schilderij gezien van een dame die minder eh boezem heeft dan ik, maar die door die op een bepaalde manier te verpakken er nog meer van laat zien dan ik.’
‘Ja, ik weet het. Maar een schilderij is iets anders dan ze ineens onder je neus geduwd krijgen.’
‘Zo dichtbij kwam ik niet. Schilderijen zijn om van te genieten. Wij hebben thuis ook mooie. Waarom zou je van zo’n dame niet mogen genieten, ook in haar bloes kijken, wat ze goed vond, anders stond ze er niet zo bij. Ik denk er ook zo over, en voorlopig blijf ik rondlopen in plaats van aan de muur te hangen. Zoals ik er nu bij loop, en gisteren, mag iedereen er van meegenieten. En ik plaag er de meisjes mee, die hebben niet zoveel. Maar ze doen het ook leuk, vind ik. Nou, paps?’
‘Je bent geen schilderij, wel een portret, zeg. Wat moois laten zien, Simone, kon toen en moet eigenlijk nu ook kunnen, al ben je nogal eh schokkend. Dat was jullie trouwfoto ook. En, inderdaad, de meisjes zien er leuk uit, zo. Maar kleding heeft ook nog een ander doel.’
‘Ja, paps, dat weten we. Ik heb de kinderen al vroeg verteld dat ik het stom vind dat mensen het normaal vinden om naar blote dieren te kijken, ook in dierentuinen, en er zelf moeilijk over doen. Kleding is ook bescherming tegen verkeerde contacten, maar het wordt vaak overdreven. Als je kinderen goed opvoedt weten ze wat mag en wat niet. En wanneer wel of niet.’
‘Ik heb al de indruk dat ze dat inderdaad weten. En ook toepassen. Nu kan ik horen waar dat vandaan komt.’
‘Natuurlijk. Ze zijn van jongst af aan niets anders gewend. We hebben ze alles op tijd verteld. En ze hebben altijd zonder kleding in de tuin gespeeld en gezwommen.’
‘O. Erg gezond. Jullie zien er ook erg gezond uit.’
‘We zonnen en zwemmen nog zo, als er geen bezoek is.’
‘O. Niet alleen de kinderen, jullie ook?’
‘Ja, de tweeling heeft ons van jongst af aan bloot gezien. Paps, wij hebben die bescherming tegen verkeerde contacten niet nodig. We weten hoe het hoort. Wij vinden het natuurlijk om naar elkaar te kijken zoals we op de wereld gekomen zijn, zonder overbodige kleding. Toen de kinderen wat ouder werden vonden ze het vreemd dat we, als er bezoek kwam, kleding aantrokken in de tuin. Maar omdat we het goed uit konden leggen, naar school moet dat ook, omdat iedereen dat doet, deden ze het in de tuin dan ook maar, al vonden ze het niet leuk.’
‘Of je er iets van aantrekt of niet, ik vind het onder zulke omstandigheden acceptabel.’
‘We zouden er inderdaad toch gewoon mee doorgaan, maar we vinden het prettig te weten dat u ons begrijpt.’
‘Ja. Als ik zo vrij mag zijn, wat doen jullie als de verloofden erbij zijn?’
‘We zijn begonnen met kleding aan. We hebben gevraagd wat ze wisten en wilden. Toen contact opgenomen met hun ouders, om die toestemming te vragen om ze goed voor te mogen lichten. U weet, bij ons zijn ze zo mogelijk nog preutser dan hier. Ik heb vanaf de geboorte van de tweeling een boek gemaakt met alles wat we ze wilden vertellen en laten zien. Steeds bij hun leeftijd passend. We mochten dat aan Aimee en Jamie laten zien. Zodra we overtuigd waren dat ze het aankonden mochten ze met ons meedoen.’
‘Hoe overtuig je je daarvan?’
‘Voornamelijk door hun reactie op het zien van de foto’s van de tweeling, samen, bloot, op foto’s in dat boek. Van ieder jaar een foto. Van baby tot van niet zo lang geleden. Als ze daar gezond op reageren, mét wat ze ondertussen aan voorlichting opgestoken hebben, kunnen ze het aan.’
‘Met toezicht?’
‘Vanzelfsprekend. De laatste tijd minder, natuurlijk.’
‘Het klinkt allemaal heel mooi.’
‘Het is heel mooi, paps, om een beetje paradijselijk te kunnen leven.’
‘Je hebt me precies daarheen gepraat waar je me wilt hebben.’
‘Ja, paps. Niet om u ergens toe over te halen, maar om u te vertellen hoe wij leven, met elkaar omgaan. Zodat u kunt begrijpen waarom de kinderen overal makkelijk en beschaafd over praten.’
‘Ik waardeer het zeer, dat mijn kleindochter me gewoon vertelt dat ze een beetje vrijt maar maagdelijk het huwelijk in wil gaan.’
‘Ja, mooi hè? Het geeft zo’n rustig gevoel als je niets stiekem hoeft te doen. Ze, alle vier, hebben ons steeds om raad gevraagd als ze dachten dat er moeilijkheden op zouden kunnen treden. Ze wilden graag profiteren van onze ervaringen. We hebben ze graag heel veel verteld.’
‘Heb je die eh instelling uit Nederland meegebracht?’
‘Gedeeltelijk. Ik ben niet zo opgevoed, maar ik had ervan gehoord. Op de boot, toen ik emigreerde, ontmoette ik een jongen die er ook zo over bleek te denken. Ik heb de kinderen er amper iets over verteld, ik begon meestal met vertellen hoe ik bij Mark in huis kwam. Met die jongen ben ik een tijd opgetrokken. Ik ben een keer met hem in Londen geweest, toen hij er voor een congres heen moest. Ik vind het niet prettig, alleen in een hotelkamer, we hebben toen een tweepersoonskamer met aparte bedden gedeeld. We kenden elkaar nog niet lang. Later hebben we een flat met twee aparte zitslaapkamers gedeeld. Ik heb, ook een beetje, met hem gevrijd. Maar we hielden niet genoeg van elkaar om te trouwen. We hebben veel gepraat, waardoor we, ook omdat we al wat ouder waren, alles op een rijtje konden zetten. Met Mark ging het daardoor vanaf het begin heel fijn. En met onze gezamenlijke ervaringen, waar we uitgebreid over gesproken hebben, kunnen we de kinderen goed opvangen.’
‘Even een pijnlijk onderwerp, Mark, maar ik denk dat het goed is om er over te praten. Dat kan nu, zelfs met de kinderen erbij, denk ik. Je was nog niet zo lang getrouwd toen we vertrokken, van daarna weten we niet veel.’
‘Ik weet zo ongeveer wat ik daar toen over geschreven heb, vader. Het is niet erg pijnlijk meer, Simone heeft me veel geholpen, omdat ze me erover liet praten. Vivian en ik hielden zo veel van elkaar als maar mogelijk is. We waren heel gelukkig. Simone en ik houden ook zo veel van elkaar als maar mogelijk is. We zijn heel gelukkig. Met elkaar, ons vieren, ons zessen. Vivian en Simone zijn niet te vergelijken, ze zijn totaal anders, op alle gebieden. Om uw taal te gebruiken, ik voel mij erg bevoorrecht dat ik het allemaal mee heb mogen maken, en wat ik dagelijks meemaak.’
Het was even stil. Het toetje, ijs, werd opgediend.
‘Dit ijs heeft een fijne, bijzondere smaak, opa.’
‘Ik zat me al af te vragen waar ik het met jou over kan hebben, Aimee. Je hoort er duidelijk bij, maak je daar maar geen zorgen over. Het ijs wordt in de keuken gemaakt, daarom smaakt het anders dan het fabrieksijs wat jullie vermoedelijk eten. Maar vertel me eens, hoe voelde je, toen je daar overhuis kwam?’
‘Overweldigd, in het begin. Ik was verliefd op Mike en zijn ouders waren gelijk heel aardig. Ik heb drie oudere broers, waardoor het bij ons thuis heel anders ging dan bij Mike. Tante, Simone, praatte zo gemoedelijk en makkelijk. Ze kreeg mij ook aan de praat. Over dingen waar bij mij thuis absoluut niet over gepraat mocht worden. Ik mocht, met toestemming van mijn ouders, in hun boek kijken. Hoe Mike en Silvia opgevoed en opgegroeid waren. Voor ieder jaar een heel mooi, duidelijk verhaal, met als toelichting foto’s en tekeningen. Ik wist het meeste al, maar het stond daarin zo natuurlijk beschreven. En ieder jaar een foto van de tweeling erbij. Ik heb ze bij wijze van spreke op zien groeien. Daarom vond ik het vrij normaal om naar een foto van een paar maanden daarvoor te kijken waar mijn vriendje en zijn zusje bloot op stonden. Ik heb niet lang na hoeven denken of ik ze ook zo in het echt wilde zien. En andersom. Ze waren allemaal zo rustig, lieten me helemaal vrij, beantwoordden al mijn vragen. Ik heb me amper een moment ongemakkelijk gevoeld. Het is heel fijn, opa, om hand in hand naast je vriendje te zitten, te zonnen, zonder knellende kleding waar je constant op moet letten of het wel goed zit. De moraal van mijn verhaal, je kan overal wel mee wachten tot je getrouwd bent, maar je kan, als je je gedraagt, al veel eerder een fijn, rustig leven hebben. U weet, het mooiste bewaren we wél. Als ik het mag zeggen, opa, dan wordt dat een heel mooie gebeurtenis, in plaats van onhandige gedoe, omdat je van niets of te weinig weet. Om maar niet te spreken over stiekem gedoe op de achterbank van een auto.’
‘Je mocht het zeggen, je praat net zoals Silvia. Dank je wel. Ik eh zal wat terugdoen. Ik heb het niet zo goed gehad als jullie. Maar slecht zeker niet. Moeder weet ervan. Ik ben redelijk voorgelicht, het meeste door de dienstmeisjes. We hadden er thuis altijd een paar. Het begon, toen er één bij het verschonen van mijn bed ontdekte dat ik een grote jongen was geworden.’
‘Vader!’
‘Ze zijn negentien, moeder. Als ze zelf praten over het mooiste bewaren kan ik zoiets best vertellen. Dat dienstmeisje heeft me ‘s avonds alles uitgelegd. Zonder foto’s of plaatjes, ze liet me gewoon het verschil zien en voelen tussen jongens en meisjes. Toen ik haar vroeg waarom ze dat deed, zei ze, om er plezier van te hebben, het is niet alleen voor de voortplanting. Tja, we hebben een beetje gevrijd, zal ik ook maar zeggen. De meisjes wisselden, maar er was altijd wel een willige bij. Ik moest wel oppassen, ze mochten, oogluikend, in bed, maar niet in de familie komen. Moeder heb ik op een feest ontmoet. Ik heb nooit meer naar dienstmeisjes of andere vrouwen gekeken.’
‘Vindt u het niet fijn om er eens over te kunnen praten? Met iemand anders dan oma?’
‘Ja. Het is geen opscheppen, maar fijne ervaringen delen.’
Voor vader verder kon gaan nam moeder het woord.
‘Jamie, mag ik vragen hoe het jou gegaan is?’
‘Grotendeels hetzelfde als Aimee, oma. Ik mocht ook het boek bekijken. Ik wist het meeste ook al. Maar door die verhalen achterelkaar werd het veel mooier, natuurlijker. Ik was ook overweldigd. Moet u voorstellen, ik bekeek bladzij na bladzij, met Silvia naast me. In bikini. Ze zat te glimlachen. Heel rustig af te wachten hoe ik het zou vinden. Ik zag haar op de foto’s groeien. Eerst pasgeboren, naast Mike, in hun blootje. Een leuke babyfoto. Toen één jaar, twee jaar, enzovoort. Bij de foto van toen ze twaalf jaar waren ben ik lang blijven kijken. Niet om hoe Silvia er toen als groot meisje uitzag, maar omdat ik het mocht zien, terwijl ze op haar dooie gemak naast me zat. Dat maakte een grote indruk. Dat zoiets mogelijk was. Ik wist dat Aimee het een jaar eerder ook zo ongeveer beleefd had. Dat die erg gelukkig was om zo rustig en vrij met haar vriend om te kunnen gaan. Daarna ging ik verder. De laatste foto was nog niet zo lang daarvoor genomen. Ik zei tegen Silvia, dat je het aandurft om mij bloot te zien snap ik wel. Ik zal niet veel schelen met je broer. Maar weet je zeker dat ik naar jou mag kijken? Als antwoord deed ze het bovenstukje van haar bikini af. Heel rustig, alsof het normaal was. Dat was het voor haar ook. Ik kon alleen maar kijken. Ik had geeneens de neiging om ze aan te raken. Ik ben ook mee ga doen. Wat een rust, iedereen op z’n dooie gemak, niets geheimzinnigs, overal is over te praten. En moois om naar te kijken, natuurlijk, ik blijf een jongen.’
‘Had je geen problemen, jongen?’
‘Af en toe een beetje, oma. Maar dat vindt niemand erg.’
‘Kan je deze oude onervaren dame uitleggen hoe je dat bij een beetje kan houden?’
‘Onervaren?’
‘Dat leg ik zo uit.’
‘Goed, oma. Ik had anders wel enige ervaring bij u verwacht. U bent toch de moeder van oom, Mark? Of de stiefmoeder?’
‘Nee, zijn moeder. Ik weet hoe die truc werkt. Maar jij eerst.’
‘U maakt me nieuwsgierig.’
‘Dat maakte jij mij ook. Ik was eerst.’
Iedereen, inclusief vader, zat te grinniken.
‘Omdat u zogenaamd onervaren bent, moet ik toch eerst vooraan in het boek beginnen. Kijken wat u weet. Nee, vragen wat voor woorden ik mag gebruiken.’
‘We hebben het over een erectie. Voor de dames, ik geloof dat ze dat op het ogenblik wel doos noemen.’
‘Geslaagd, oma. Oma, mannen krijgen, als ze naar een kunstwerk, een schilderij of zo, kijken, geen erectie. Als ik naar de dames kijk is dat meestal ook in bewondering, hoe mooi ze eruit zien en zo schattig bewegen. Alleen als ik naar Silvia kijk met de gedachte, straks mag ik dat moois strelen, er kusjes op geven, en zij gaat dat bij mij doen, dan is een erectie niet tegen te houden. Alleen ergens anders aan denken helpt dan.’
‘Zo. Weer wat geleerd.’
‘Dat meent u niet.’
‘Mag ik, vader?’
‘Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen. Één pot nat, die zes. Ik heb nog nooit in mijn leven verteld wat ik uitspookte met die dienstmeisjes. Maar die kinderen zijn zo ontroerend eerlijk en open. En op hun gemak. Als jij je ook op je gemak voelt, moeder, vertel dan ook je geheimen maar.’
‘Dan moet ik ook over jou vertellen.’
‘Als ze al weten over die dienstmeisjes en dat Mark onze echte zoon is, neem ik aan dat ze begrijpen dat ik in ieder geval tot negen maanden vóór zijn geboorte erecties heb gehad. En wat ik ermee bij jou gedaan heb.’
‘Vader!’
‘Vertel dan zelf maar. Dan kan je het zo eh weet ik niet maken als je wilt.’
De zes genoten van de oudjes die uit hun band sprongen.
‘Ja, dat lijkt me beter. Jullie moeten bedenken, dat ik lang geleden opgegroeid ben. Jongens mochten alles, als niemand het maar merkte. Meisjes werden zorgvuldig in de gaten gehouden. Ik werd zo goed als niet voorgelicht. Ik leerde me schoonhouden toen dat nodig werd. Met de waarschuwing, jongens gaan proberen dat van hun er daar bij jou in te stoppen. Dan komt er een kindje. Als dat komt vóór je getrouwd bent worden jij en dat kindje erg ongelukkig. Die jongen misschien ook. Dus niemand, behalve de dokter als het nodig is, er aan laten komen of zelfs maar naar laten kijken. Na je trouwen mag je man er alles mee. Als hij lief is, is het prettig. Dan kunnen jullie gelukkig worden en kinderen krijgen. Ik heb de jongens van me afgehouden, ze waren allemaal handtastelijk. Tot ik vader ontmoette, op dat feest. Hij keek me lang aan en gaf me een handkus. Zoals het hoort, zonder dat zijn lippen op mijn hand kwamen. We hebben rustig met elkaar gepraat. Hij probeerde niets, bekeek me alleen af en toe stiekem. Dacht hij. Bij het afscheid weer een handkus, alleen voelde ik nét zijn lippen. Ik vond dat aardig, beschaafd. De keer erop dat we elkaar ontmoeten kreeg ik een echte kus op mijn hand. Bij het afscheid weer, maar hij bleef mijn hand vasthouden. Hij fluisterde, volgende keer op je wang? Ik heb geknikt, dat ging vanzelf. Ik heb die nacht niet geslapen. Ik dacht, we praten fijn met elkaar, hij laat merken dat hij in me geïnteresseerd is, hij is rustig, als hij dat blijft durf ik met hem te trouwen en dat van hem in dat van mij laten stoppen. Ik ben blij dat jullie serieus blijven kijken. Even wat drinken.’
Ze wenkte een dienstmeisje, dat met een wagentje met koffie en dranken stond te wachten.
‘Vader bleef heel rustig. Af en toe vroeg hij of hij wat bepaalds mocht. Ik stemde meestal toe. Hij drong nooit aan. Ik vond het leuk ook, puzzelen wat er aan de beurt zou komen. Tja, gefriemel onder de kleding, niets uit. We gingen, voor zover het geen liefde op het eerste gezicht was, steeds meer van elkaar houden. We zijn getrouwd. In onze huwelijksnacht ging ik in bed liggen, in degelijke nachtkleding, zoals ik als meisje in bed ging. Vader kwam in pyjama naast me op bed zitten, gaf me een handkusje en ging zitten wachten tot ik gekalmeerd was. Dat ging vrij snel, omdat hij zo rustig bleef, het niet gelijk wilde doen, nam ik aan. Hij zei, je weet wat we gedaan hebben, een beetje gevreeën. Ja, achteraf, bijna niets, geen kleding uit. Hij zei, ik hoop dat je weet wat we gaan doen, omdat we getrouwd zijn. Tja, wat een tijden toen. Ik zei, je gaat dat van jou in dat van mij stoppen. Hij zei, je lijkt er niet zoveel vanaf te weten, maar je wilde nergens over praten. Ik geloof dat we het beste een langzame overstap van het ene naar het andere kunnen maken. Hij heeft me toen alles, wat, neem ik aan, ook in jullie boek staat, verteld. Uit de bibliotheek de encyclopedie gehaald, laten zien wat erin stond. Tekeningen, amper plaatjes. Heel langzaam zichzelf laten zien en bij mij gekeken. Toen eraan gekomen, terwijl we keken. Iedere avond wat, net zoals hij begonnen was, zonder aandringen. Ik keek mijn ogen uit. Hij wat minder natuurlijk, na die dienstmeisjes. Ik denk, dat eh ik pas na een week ontmaagd ben. Ik hem ook, zei hij, en ik vertrouw hem. Tja, zo ging het bij mij, tot die nacht.’
‘Dank u wel, oma. Maar wat heeft u van mij geleerd? U heeft toch ervaring genoeg?’
‘Met één man, Jamie. Maar als ik hem bloot zie, of voel, stopt het niet na een beetje. Het gaat altijd gelijk door tot eh gebruiksgereedheid. En als ik daarna binnen een minuut of twintig niet doe alsof ik slaap begint het opnieuw.’
Iedereen, inclusief vader, barstte in lachen uit.
‘Ik wist niet direct of ik het goed deed. Vader zei van wel, maar dat kon hij ook niet echt weten. We hadden niets om mee te vergelijken. Maar hij wist me al gauw eh gelijk met hem op te laten gaan. Toen was ik overtuigd dat het goed zou blijven gaan. Maakte ik me geen zorgen meer, kon me nog meer ontspannen, ervan genieten, wat het voor vader ook nog fijner maakte. Ik heb toen een nacht geprobeerd om zo lang mogelijk wakker te blijven. Vader was steeds verbaasd. Heb je nog geen slaap? Nee, jij ook niet? Nee dus. Ik raakte wel half in slaap, deed zelf niet veel meer. Daardoor ben ik de tel kwijtgeraakt. Minstens vier keer. De volgende morgen zei ik, ik hoop dat je het niet erg vond dat ik in slaap viel, zonder kusje. Hij zei, nee, ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik nog even doorgegaan ben. Een halve keer telt niet.’
‘Stop maar, oma. Voor u er misschien spijt van krijgt.’
‘Nee, Silvia, dat krijg ik niet. Ik heb ook nergens spijt van. Ik vind het alleen jammer dat wij Mark niet zo als jullie op hebben kunnen voeden. Maar alles is afhankelijk van omstandigheden. Je vader en moeder hebben ook niet alles kunnen plannen. Dat zwembad kwam vast onverwacht. Van die verstandige, vooruitkijkende aangenomen opa van jullie. Het heeft er vast toe bijgedragen om jullie er zo eh makkelijk bij te laten lopen. Hoe verstandig en opvoedbaar jullie zouden worden wisten ze ook niet. Ik heb de indruk dat ze veel gepraat hebben, net als vader en ik. Daardoor ging het goed met ons, alleen kregen we geen aansluiting met Mark. We hadden nooit ruzie, maar het ging vaak fout. We stopten met praten vóór het ruzie werd. Nu zou je daar hulp voor zoeken. Maar gelukkig is alles goed gekomen. Mark, ik denk dat vader en ik eh tot gisteren niet veel veranderd zijn. Zou je kunnen vertellen of en hoe jij veranderd bent?’
‘Ja, mams. Ik deed meestal waar ik zin in had, ik liet me weinig zeggen. Wij hadden geen dienstmeisje, maar ik ontmoette een ander meisje. Daarvan heb ik geen theorie geleerd, alleen de praktijk. Drie, vier keer op een avond, ze was onverzadigbaar. Ik heb kennelijk iets van mijn vader. Bij haar vroeg ik niet, ben je nog wakker, maar, hoef ik nog niet weg? Ze dumpte me na een tijd. Toen ontmoette ik Vivian. We hadden het in het begin knap moeilijk. Jullie moeten het gemerkt hebben.’
‘Ja, Mark, maar we konden niets doen. Je wilde er niet over praten.’
‘Nee, want dan had ik over dat meisje ervóór en mijn gedrag met haar moeten praten. De hoofdreden van onze moeilijkheden was, dat ik te veel aandrong. Vivian hield heel veel van me, daarom heeft ze volgehouden tot ik gekalmeerd was. Zij heeft me eigenlijk opgevoed. Ik hield ook heel veel van haar, ik liet haar me alles zeggen. Als we maar bij elkaar bleven. Ik denk dat u het niet meer meegemaakt heeft dat ik aanspreekbaar werd. Ik ben er laat achter gekomen hoe één en ander in elkaar zat. Daarom zijn we nu pas hier.’
‘Dank je wel, Mark. Tja, zo kan het lopen in het leven. Het is soms zo complex dat het lang duurt voor je snapt wat er aan de hand is. Mezelf snap ik ook niet helemaal. Maar van andere mannen krijg ik nog steeds de rillingen. Het gaat nu wat beter, maar zoals ze me toen aankeken, bah. Ze probeerden me met hun ogen uit te kleden. Ik zag er toen niet zo eh geweldig uit als Simone, maar beter dan veel andere meisjes. Als iedereen zich zo gedragen had als jullie was mijn jeugd veel fijner geweest. Ik denk maar, ik heb al veel ingehaald. En ik ga nog door. Ik doe niet vaak alsof ik slaap.’
Weer lachte iedereen. Vader veegde de tranen van zijn ogen.
‘Lieve familie. Hartelijk dank voor jullie komst. We kenden jullie niet. Terugkijken waarom het zo lang geduurd heeft, of waarom wij niet bij jullie op bezoek gekomen zijn, heeft geen zin. We hebben wel steeds de foto’s bewonderd.’
Vader grinnikte.
‘Ik heb nog nooit zo veel pissige vrouwen gezien als toen jullie trouwfoto de ronde deed. Niet dat ze de bruidegom hadden willen hebben, maar hoe de bruid eruit zag. En een leuke tweeling is natuurlijk ook een succes. We hebben al heel wat ingehaald. We hebben elkaar nu waarschijnlijk, ook omdat de kinderen amper nog kinderen zijn, meer verteld dan we gedaan zouden hebben als we elkaar af en toe gezien hadden. Ik wil jullie nu niet langer ophouden. Waarschijnlijk zijn jullie morgenochtend vroeg wakker. Als er naar de keuken gebeld wordt kunnen jullie, op welk tijdstip van de dag ook, een kwartier daarna hier ontbijten. Moeder en ik doen dat op onze kamer. We zien jullie graag morgen bij de lunch. Welterusten, allemaal. Behalve moeder. Al slaap, vrouw?’
Moeder zei niets maar glimlachte duidelijk genoeg.

Mark, Simone en de kinderen liepen naar buiten en om het huis. Bij de stallen werden ze door weer zo’n keurig geklede jongeman opgevangen. Ze kregen een rondleiding, eerst langs de tuigagekamer, waar ze zich verwonderden over de hoeveelheid glimmend gepoetst leer. Daarna bekeken ze de koetsen en de paarden. Vier rijpaarden en vier koetspaarden, allemaal waren ze mooi geborsteld. De auto’s in de garage glommen ook. Ze liepen weer terug naar het huis.
‘Je kan daar van de vloer eten, behalve vlak bij de paarden. Het stonk geeneens, daar wordt kennelijk ook vaak schoongemaakt. Paps, loopt hier niet erg veel personeel rond?’
‘Vraag dat morgen maar aan opa, Silvia.’
In het huis gingen de kinderen de eerste slaapkamer, die van Silvia, in, ze hadden alle tussendeuren open laten staan. Silvia trok haar kleding, op haar broekje na, razendsnel uit, rende alle vier kamers door en kwam weer terug.
‘Hè, hè, dat had ik even nodig. Ik heb nog nooit zo lang achterelkaar kleren aangehad. Ik werd er gek van. Wat doen we, Jamie?’
‘Gaan slapen, denk ik.’
‘Prima. Maar ik wil eerst kusjes, misschien een pietsje meer. Nee, weg, trek eerst wat uit.’
‘Zullen wij hetzelfde doen, Aimee?’
‘Ja, als je maar stopt bij een beetje.’
Ze gingen grinnikend naar hun bedden.

De volgende morgen kwam de één na de ander de zitkamer in. Tot hun verbazing stond er sinasappelsap, koffie en thee.
Mark belde even.
‘Inderdaad, over een kwartier kunnen we ontbijten. Voelen we voor een rit, daarna? Ik stel een niet te korte voor. Twee uurtjes?’
Iedereen knikte. Mark belde weer even.
‘Thomas had voor de zekerheid de grootste koets al buiten laten zetten. Daarin kunnen we drie bij drie zitten. Omdat jullie zo graag handje vrijen moeten we onderweg maar een paar keer wisselen. Thomas verzocht ons, om na het ontbijt bij het inspannen van de paarden aanwezig te zijn. Dat leek hem voor nietpaardrijders wel aardig. De service is hier geweldig. Eh net zo goed als thuis.’
‘Dank je, Mark. Ik heb gisterenmiddag en avond zo genoten, jongelui. Jullie ook vast. Wat zijn jullie geweldig. Hoofdzakelijk júllie hebben die oudjes langzaam los laten komen.’
‘Ja, zeker. Nu weet ik ook waarom ze vroeger altijd gelijk naar bed gingen.’
‘Ja, dat was duidelijk. Hoe stug je ze vroeger ook vond, daar hebben ze al die jaren duidelijk van genoten. Gisterenavond vast weer. Waar ík het vandaan heb weet ik niet, ik heb ook altijd weinig slaap. En jij hebt duidelijk iets van je vader.’
‘Ja. Ik vond dat uiteraard heel fijn bij Renee. Bij Vivian dacht ik daar niet aan, ik was overgelukkig met iedere keer. Tja.’
‘Hé, paps, maak het verhaal af.’
‘Je zal vast nieuwsgierig zijn of het inderdaad erfelijk is, zoon.’
‘Ik wil het nog niet weten. Ik ben voorlopig erg gelukkig met onze wekelijkse simulatie.’
Ze grinnikten.
‘Goed. Ik moet benadrukken dat ik met Vivian erg gelukkig was met gemiddeld één keer per dag. Het aantal zegt niet alles. Laat ik het zo zeggen, bij Renee dacht ik, niet te weinig, anders kan ik gaan. Bij Vivian, niet te vaak, zo veel geluk kan ze niet aan. Simone en ik denken er niet aan, we tellen niet, we doen het als we zin hebben. Simone weet natuurlijk dat er voor mij een pauze tussen moet zitten. Tjonge, jonge, moeder zei gewoon, bij vader een minuut of twintig. Simone en ik liggen altijd bloot in bed. We kunnen zelden onze handen stil houden. Strelen wat. Dat blijft opwinden. Voor we het weten zijn we weer begonnen. En buiten bed, ik zei het al eens, als ik mijn broek laat zakken, of Simone een borst uit haar bloes wipt, wachten we nooit lang.’
‘Mark, nu naar beneden. Anders begin je hier nog, omdat we gisterenavond vrij snel in slaap vielen.’
Grinnikend gingen ze naar beneden. Ze ontbeten zonder anderen te zien dan twee diensmeisjes.

Na het ontbijt liepen ze weer naar de stallen. Er stonden twee jongens te wachten, ieder met twee koetspaarden. En een koetsier. Die stelde zich voor en gaf uitleg bij het inspannen. Twee paarden zouden genoeg zijn om de koets te trekken, maar vier stond fraaier.
Ze reden eerst door het dorp, waar ze nogal bekeken werden. Iedereen knikte vriendelijk. Daarna reden ze over de wegen tussen de landerijen. Ze vroegen zelf vaak om even te stoppen om het uitzicht te bewonderen, ze vonden het helemaal niet erg dat de rit daardoor langer duurde dan de geplande twee uur. Ze bekeken ook een paar van de boerderijen die op de verpachte landerijen stonden, maakten een praatje met de bewoners. Bij één boerderij dronken ze de koffie die ze overal aangeboden kregen.
Toen ze terug bij het huis waren keken ze hoe de paarden uitgespannen en de stal ingebracht werden. Omdat het ondertussen lunchtijd was geworden gingen ze naar de eetkamer. Daar was niemand, maar terwijl ze keken wat er op het buffet klaarstond kwamen vader en moeder binnen, met een vlotgeklede dame.
‘Mag ik jullie aan mijn nicht Claire voorstellen?’
Ze liepen op een rijtje langs, vader stelde ze voor.
‘Jullie zien er gezond uit, Amerikanen. Niet dik van het fastfood, ook duidelijk geen anorexia. En mooi bruin.’
Silvia giechelde.
‘Helemaal, tante.’
‘Je maakt me nieuwsgierig. Maar ik durf het woord bloot hier niet te laten vallen.’
Vader kuchte.
‘Doe maar, Claire.’
‘Wat? Sinds wanneer?’
‘Sinds ze gekomen zijn. Vooral de kinderen hebben ons duidelijk gemaakt dat overal over praten, in beschaafde termen, het delen van gelukkige herinneringen met zich meebrengt. Wat goed is voor familiecontacten. We hebben al heel wat ingehaald.’
‘Dat werd tijd. Hoe hebben jullie dat geflikt?’
‘Mams begon, tante. Ze weigerde vader te zeggen, ze zei paps. Mike en ik wij weigerden om grootvader te zeggen, we zeiden opa. Jamie en Aimee vroegen of ze ook opa mochten zeggen. Hij was zo overbluft dat hij toestemde. Ik had hem een kusje gegeven, maar dat mocht niet in het openbaar. Toen ik hem vertelde dat ik op TV gezien had dat de kleinkinderen van Mare Majesteit haar ook kusten, had hij daar niet van terug. Aimee kuste hem ook. En Jamie vroeg hem keurig toestemming of hij oma een kusje mocht geven. Zo hebben we ons voorgesteld.’
‘Nogal een schok, hè, oom?’
‘Een ander, prettiger soort dan we van jou meegemaakt hebben.’
‘Daar kunnen we het later misschien eens over hebben. Goed. Laten we tijdens de lunch verder praten. U heeft aardig uitgepakt, oom.’
‘Normaal staat er wat iedereen graag eet, plus verzoeknummers. Nu natuurlijk nog wat meer keus, voor de familie.’
‘Ik bedoelde niet dat u zuinig bent, hoor. Alleen een beetje met woorden.’
‘Ik heb gisterenavond meer gepraat dan normaal in een maand.’
‘Bekaf, zeker?’
‘Dat viel wel mee. Grinnik weer niet zo, grut.’
‘Een onbekend woord.’
‘Kinderen.’
‘Dat weet ik. Ik bedoelde van u. En u glimlacht.’
‘Ik zou het appreciëren als je ging eten.’
‘Ja, oom.’
Al gauw zat iedereen met zijn keus aan tafel.
‘Nu dat eh bloot, Silvia.’
‘Er was wat commentaar op mams decolleté. Dat zat wat lager dan nu. Voor het diner had mams, op verzoek, wat hogers aangetrokken, net zoals nu. Opa keurde dat minzaam goed. Sorry, opa. Mams heeft hem toen een mooi verhaal verteld. Hoe wij leven, met elkaar omgaan. Ons kleden, of niet. Maar het kwam er op neer dat ze hem vertelde dat hij hypocriet was.’
‘Silvia!’
‘Rustig maar, mams. Waar of niet, opa?’
‘Ja, meisje. Leg maar uit.’
‘Opa loopt iedere dag langs dat schilderij in de hal met die dame met een decolleté wat lager zit dan laag bij mams. Op dat schilderij zit geen zwart balkje, hij kan bij die dame bijna tot haar navel kijken.’
‘Wat voor goeds je ook over oom wilt zeggen, hypocriet wás hij. Dat heb ik hem jaren geleden al eens verteld toen hij aanmerkingen op mijn gedrag had. Er gaan verhalen in de rondte over hem en dienstmeisjes, toen hij jong was.’
‘De juiste versie hebben ze gisterenavond al van me gehoord.’
‘Nee toch, oom. Jammer, dan heb ik wat gemist.’
‘In het kort, ik heb er mee gespeeld, maar opgepast. Ze mochten, oogluikend, in bed, maar niet in de familie komen.’
Claire zat vader verbaasd aan te kijken.
‘O. . . . Méér wil ik geeneens weten. Het is zo al schokkend genoeg. Één vraagje. Had ik vroeger gelijk?’
‘Ja. Waarmee ik jouw gedrag nog niet goedkeur.’
‘Dat zou in zo’n korte tijd ook wel erg veel gevraagd zijn. Silvia, hoe gaan jullie met elkaar om?’
‘Van jongst af aan zijn we goed voorgelicht. Waardoor we zonder problemen in de achtertuin bloot konden zonnen en zwemmen. Toen Aimee en Jamie bij ons kwamen is hun voorlichting bijgespijkerd en deden ze mee. Het is heel ontspannend, rustgevend.’
‘Tja, je hoeft je niets meer af te vragen.’
‘Toch wel. Maar dat bewaren we tot we getrouwd zijn.’
‘Wat? Zit je hier gewoon te vertellen dat je nog maagd bent?’
‘Ja. De anderen wisten het al.’
‘En je zit met je verloofde bloot te zonnen?’
‘En met paps, mams, Mike en Aimee. Naast elkaar, op stretchers. En we zwemmen en spelen in het zwembad.’
‘Tjonge. Is het ook ontspannend voor de heren?’
‘We genieten allemaal van ons moois. Als de heren hier in de hal doen wat opa doet, bij die dame in haar bloes kijken, krijgen ze ook geen erectie.’
‘Hé, niet zo snel. Laat me even wennen.’
‘Voelt u een beetje mee met opa, zoals hij zich gisteren voelde?’
‘Het meest over het woordgebruik. Makkelijk, hè, oom? We hoeven nergens omheen te draaien.’
‘Nee, maar we hoeven niet alles te vertellen.’
‘Natuurlijk niet. Bloot zonnen lijkt me heerlijk. Die witte plekken storen me. Niet alleen bij mezelf, ook bij een blote vent.’
‘Heeft u er veel gezien?’
‘Méér dan ze gezien. Ik klaag niet. Jij eh twee?’
‘Drie. Waarvan één wat meer dan gezien.’
‘Drie? O, je vader ook. En die jongens je moeder dus ook?’
‘Ja. Gelukkig vonden ze dat Aimee en ik niet van die grote hoefden te krijgen.’
‘Is dat geen gesjouw, Simone?’
‘Een beetje, maar het zat er niet van de ene op de andere dag, ik wende eraan. Het geshow maakt wat goed, het aangename gebruik door mijn man de rest.’
‘Goed zo. Fijn zo, zeg.’
‘Tante, heeft u een interessant leven gehad?’
‘Bedoel je dat mijn leven zo goed als over is, Jamie?’
‘Nee, u bent, schat ik, op de helft.’
‘Vleier.’
‘U mag er zijn. Ik bedoelde, tot nu toe.’
‘Dank je. Tja, ik heb niet met het personeel gespeeld. Daar kreeg ik de kans niet toe. Ik ben jong getrouwd, ik wilde het huis uit, en ik dacht dat ik een geschikte vent gevonden had. Hij was aardig, hij kon er alleen niks van. Niemand aan het blozen? Onvoorstelbaar. Ik wist dat het beter moest kunnen, anders zou het geen hobby van veel mensen zijn. Ik ben gescheiden. Ik hield er aardig wat aan over. Daardoor kon ik een tijd wat spelen, als je getrouwd bent geweest weten de heren dat er niets meer te beschadigen valt. Nogal wat heren probeerden daarvan te profiteren, te snoepen, in plaats van thuis te eten. Maar ik bemoeide me alleen met vrijgezellen. Daarom was ik hier soms een tijd niet, dan weer wel. Dat werd niet zo gewaardeerd, een jongedame die niet altijd thuis sliep, soms maanden niet. Nummer twee was niet zo aardig, maar kon het wel. We zijn getrouwd, want hij wilde iedere dag, en ik dacht, hij wordt dan wel aardiger. Dat iedere dag beviel me wel, maar aardiger? Nee, dus maar weer gescheiden. Ik heb het nog een paar keer geprobeerd, trouwen bedoel ik, maar nummer vijf heb ik vorig jaar afgedankt. Ik ben weer op zoek, ik hoef toch niet te werken door al die alimentaties.’
‘Vervielen die niet, iedere keer dat u weer trouwde?’
‘Normale alimentaties wel. Omdat ze niet wisten hoelang dat ging duren, en ze geen zin hadden om me misschien mijn hele leven te moeten betalen, zei ik iedere keer, geef me maar een afkoopsom, dat is goedkoper voor je. Dus niet. Tja, een op mijn manier werkend meisje loopt aardig binnen.’
‘Komt die afwisseling misschien omdat u te vroeg te ver gaat? Niet eerst echt kennis maakt?’
‘Je hebt kennelijk iets van iemand opgestoken. Waarschijnlijk wel, Mike. Maar er komt in de familie nogal wat warmbloedigheid voor.’
‘Daar eh heb ik van vernomen. Het zou erfelijk kunnen zijn. Maar ik heb er, waarschijnlijk door betere, openhartige voorlichting, geen problemen mee. Het leven bestaat niet alleen uit wakker in bed liggen, en zo.’
‘Ik zei al, je hebt kennelijk iets van iemand opgestoken. Maar zou het niet kunnen veranderen als je, dan niet te vroeg, maar wel vaak ver gaat?’
‘Ik hoop veel vaak, zeker in het begin. Maar een fijne dagelijkse omgang met elkaar blijft belangrijker.’
‘Je hebt goede vooruitzichten.’
‘Daar geniet ik al heel veel van. Zonder dat té ver.’
‘Zit je er ver vanaf?’
‘U bent er nogal in geïnteresseerd, tante.’
‘Ja. Ik probeer er iets van op te steken.’
‘Prima. De laatste tijd niet, maar we kennen elkaar al vijf jaar. Silvia en Jamie vier.’
‘Knap hoor, terwijl je elkaar bloot ziet. En wat zei je? En zo.’
‘Waarschijnlijk daarom juist, tante. Geen stiekem, irritant gedoe om er achter te komen wat er onder de kleding zit. Door de rust die we hebben gaat het uitstekend.’
‘Ik snap het. Eh, uitstekend?’
‘Bij het zonnen, in de tuin, laten we niet meer dan twintig procent zien. Bij meer gaat er een handdoek over.’
‘Twintig procent?‘
‘Recht vooruit is vijftig procent, tante.’
‘Oh, zo. Leuk. Beschaafd genoeg, oom? ’
‘Ja, beschaafd genoeg. Silvia zei, dankzij het schaven van paps en mams.’
‘Mijn complimenten. Zoiets moest ik ook maar eens gaan proberen. Is er hier een plek om te zonnen, oom?’
‘Ik zat al te denken. Er moet ergens een zonneterras zijn. Het zal vast opgeknapt moeten worden. Ik ga het in orde laten maken. Met verplaatsbare, niet doorzichtige glazen schotten, zodat er, met de nodige privacy, door meerderen gebruik van gemaakt kan worden.’
‘Ik leer snel. Vroeger zou ik gezegd hebben, die schotten bederven de helft van de lol. Ik weet nu beter. Dank je wel. Aimee, tevreden met dit verstandige jong?’
‘Ik ben heel tevreden met die verstandige grote jongen.’
Claire giechelde.
‘Zo’n prettig gesprek heb ik mijn hele leven nog niet gehad. Oom, ik wil mijn vroegere leven niet goedpraten, maar begrijpt u een beetje hoe het gekomen is?’
‘Ja, Claire. Jammer dat je vader dit niet mee heeft mogen maken.’
‘Ja. Mijn vader is tijdens mijn tweede huwelijk overleden. Hij was een stuk ouder dan oom. Oom is een nakomertje. Zijn moeder dacht dat ze geen voorbehoedsmiddelen meer nodig had. Verrassing!’
Ze hadden allemaal steeds zitten grinniken of glimlachen. Nu lachte iedereen.
‘Ben jij nooit verrast, Claire?’
‘Nee. Ik was zo slim om met kinderen te wachten tot de relatie duurzaam was. Alsof ik een voorgevoel had. Ik wist dat kinderen niet gebruikt moeten worden om een huwelijk te redden. Dat lukt vaker niet dan wel. En die nietjes wilde ik dat niet aandoen. Voor jullie treurig worden, ik heb me tot nu toe goed vermaakt, en zal eens kijken hoe ik het verder aan ga pakken.’
‘Veel succes, tante.’
‘Dank je. Ik ben niet van plan ondertussen niet te snoepen, warmbloedig blijf ik. Maar ik zal hier graag veel vaker aanwezig zijn, oom. En tante.’
‘Je bent van harte welkom, Claire.’
‘Dank u, oom.’
Ze snoot haar neus.
‘Ik maak ook een knoopje meer open. Dan kan ik hier nog rustiger ademhalen.’
‘Tante, u bent toch binnengelopen, waarom komt u niet eens een tijdje bij ons zonnen?’
‘Houd je van afwisseling, Mike?’
‘Ik heb altijd afwisseling gehad, met mams en zus. Toen Aimee er bij kwam nog meer, die heeft krulletjes. Maar een keer een Engelse doos is leuk voor mijn verzameling.’
‘Nou, kijken mag, maar aankomen is duur.’
Iedereen grinnikte.
‘Ik had begrepen dat dat alleen gold voor wat langdurige relaties. Maar evengoed, ik kom alleen aan Aimee. En andersom, heerlijk.’
‘Wat fijn openhartig. Heerlijk, Aimee?’
‘Ja. Ik weet niet hoe actief u bent, maar ik lig niet alleen stil af te wachten wat er gaat gebeuren. Ik doe zelf ook mee. We willen nog wat bewaren, maar we zijn allebei erg actief.’
‘En daarna en daarvoor bloot zonnen en zwemmen, ‘s zomers. Dat lijkt me heerlijk. Ik ben, zoals ik toen dacht dat het hoorde, op mijn rug begonnen. Tja, al doende leert men.’
‘Ja, nicht, zo werkt dat. Ik heb al wat verteld. Ik heb alles wat ik van die dienstmeisjes geleerd heb met moeder doorgenomen. Na ons trouwen. Dat duurde even, want moeder wist alleen dat dat van een jongen in dat van een meisje moest. Dat hebben we daarna samen geleerd. We zijn nog niet uitgestudeerd. We zijn allebei erg actief, bijna dagelijks, tot en met gisterenavond.’
Claire zat vader met open mond aan te kijken.
‘Claire, vroeger sprak men daar niet over. Dat was strikt privé. We waren hypocriet, ja. En zogenaamd preuts. Want er werd genoeg uitgespookt, vóór en buiten huwelijken. Zoals de jongelui met elkaar en hun ouders omgaan lijkt me ideaal. Voor de liefhebbers, kijken. Voor ongehuwden, een beetje spelen, waarom niet. Maar méér alleen met één partner, liefst na het huwelijk. Ik snap je wel, maar dat betalen noemen vind ik wat grof.’
‘Op dat moment is het ook geen betalen. Ik kom eens bij jullie in de tuin kijken, Amerikanen. Maar ik ga nu naar mijn kamer, bijkomen. Staan we quitte, oom? U heeft me behoorlijk geschokt.’
‘Alles is vergeten en vergeten, lief.’
‘Vergeten? Mooi niet. U was altijd zo eh stug. Nu zie ik u en tante voor me, studerend. Ja, ik ben al weg. Tot ziens.’
Ze beëindigden de lunch, grinnikend.

‘s Middags gingen ze in een Rolls de wat wijdere omgeving bekijken.
Bij het diner vertelden ze vader en moeder over hun rondrit over de landerijen.
‘Vader, mijn gezin is nogal verrast over de omstandigheden hier. Ik heb pas kort voor ons vertrek hierheen méér verteld dan dat hier het voorouderlijk huis staat en dat u en nog wat familie hier woont.’
‘Het is eigenlijk een familiebedrijf. Het is redelijk rendabel. Overal is personeel voor. Laat ik in huis beginnen. Thomas, de butler, is onze dagelijkse contactpersoon. Hij zorgt dat voor ons alles op rolletjes loopt. Als wij, bijvoorbeeld, een auto nodig hebben, geven we hem een seintje, hij regelt het verder. Verder is hij opperpersoneelschef, al heb ik het laatste woord over aannemen en ontslaan van personeel. Binnenshuis is er verder een chef kok met personeel en een vrouwelijk hoofd huishouding, met personeel, voor de bediening en het schoonhouden van het huis. Buitenshuis is er, traditiegetrouw, een stalmeester met personeel. Na de komst van auto’s is er één stal omgebouwd tot garage, maar die valt ook onder hem, al is daar een chef garage. Voor de tuin, het park, is er een hovenier met personeel. Er is een beheerder voor de landerijen. Die zijn verpacht, maar moeten wel gecontroleerd worden. Als laatste, geloof ik, is er een beheerder voor het familiekapitaal en de bezittingen, ook overzee. Zoals het antiek en de schilderijen bij jullie. En een Rolls hier en daar. Er is in de loop van de eeuwen wat overgestuurd, om de familieband wat te benadrukken. Het personeel wordt betaald zoals de desbetreffende landelijke bonden het kunnen regelen, dan hebben we daar nooit moeilijkheden over, daarvoor hoeven ze niet bij ons aan te kloppen. Als ze het te weinig vinden zoeken ze maar wat anders, er is personeel genoeg te krijgen. Kort nadat mijn vader overleed en ik het hier overnam overleed ook de butler, Thomas vader. Thomas regelde alles, totdat ik hem bij me riep. Ik vroeg wanneer hij wegging. Hij was heel verbaasd, hij wilde helemaal niet weg. Nou, zei ik, dan moet je naar de baan van butler solliciteren, of dacht je dat het erfelijk was? Ik heb hem natuurlijk aangenomen. Hij doet wel of de tent van hem is, maar hij weet hoe het zit. Zijn zoon doet het prima, die werkt in de garage, maar mogelijk volgt hij hem op. Hij moet wel naar de baan van butler solliciteren als die vrij komt.’
‘Die heeft ons van het vliegveld afgehaald. Een keurige jongen.’
‘Ik zei al, er is personeel genoeg te krijgen. We nemen alleen maar nette lui aan. Thomas junior had een streepje voor, zijn vader werkte hier. Toen Thomas senior begon had hij natuurlijk een frisse kijk op alles. Ik ook. We hebben samen de personeelsbezetting bepaald. Zoveel vaste krachten als continue nodig is, de rest komt via een uitzendbureau. Dat scheelde enorm in de kosten. Niet onmiddellijk, want ik ontsloeg niemand. Dat is in de familie niet de gewoonte. Ik heb wel wat geschoven tot de vaste plekken gevuld waren. De tijden zijn niet altijd even goed geweest, maar er was nooit achteruitgang, wel stilstand. In goede tijden wordt er wat extra gedaan. Mijn vader heeft in zijn tijd alle leidingen laten vernieuwen. Ik heb een alarminstallatie en een telefooncentrale aan laten leggen, in plaats van de paar toestellen die er waren. En voor al het personeel mobiele telefoons aan laten schaffen, dan zijn ze sneller bereikbaar. Voor hun is het ook makkelijker, ze hoeven zich dan niet steeds lijfelijk bij hun chef te melden. Er lijkt een hoop personeel rond te lopen, maar het valt mee, ze worden goed ingezet. Zoals de garagechef, die fungeert ook als koetsier, al komt dat niet veel voor. Jullie hebben het hele huis nog niet gezien. Achterin de hal zijn er links en recht van de trap deuren. We hebben ingesteld, één voor in, één voor uit, dat voorkomt botsingen. Daarachter is een gang, die loopt helemaal achter het huis langs. Daar is ook de personeelsingang en de trap naar de tweede etage, waar de personeelsvertrekken zijn. Links de gang in is het kantoortje van de butler en twee kleedruimten, om van kostuum te wisselen, bijna iedereen heeft meerdere functies. Er is een kleedster om alles in orde te houden en voor de juiste maten te zorgen. Allemaal erg efficiënt. Vroeger kregen ze een kledingtoelage, moesten ze zelf voor hun kleding zorgen. Nu zien ze er veel netter uit.’
‘Opa, mij vielen die jongens op, die bij de voordeur stonden toen we aankwamen.’
‘Ja, Aimee, keurig, hè? Misschien uit de stallen of de garage. Nette overhemden, stropdassen, broeken, schoenen. Het enige waar ze zelf voor moeten zorgen is, geloof ik, knippen en scheren. Rechts in de gang de voorraadkamer, de keuken, en de opdienruimte. Keukenpersoneel komt niet in de opdienruimte en andersom, in verband met de hygiëne. Vanuit de opdienruimte is een deur naar de eetkamer, daar hebben jullie de bediening in en uit zien gaan.’
‘We hebben van paps gehoord dat er ook rondleidingen zijn, opa.’
‘Ja, Silvia. Die worden de laatste jaren geregeld door een reisbureau in de stad. Als ze genoeg aanmeldingen hebben nemen ze contact op met Thomas. Die bepaalt wanneer het gelegen komt en de route in huis. Wij zien nooit meer dan dat er af en toe een bus voor het huis stopt. Thomas laat ze binnen en heet ze kort welkom. In stijl. En hij telt gelijk even, om de cheque te controleren wanneer de afrekening van het reisbureau komt. Dan neemt de meegekomen gids het over en leidt ze rond. Daarna gaan ze de stallen en de garage bezichtigen. De garagechef zorgt voor een mooie opstelling. Veel mensen hebben nog nooit méér dan één Rolls-Royce tegelijk gezien.’
‘Indrukwekkend, opa.’
‘Ja, Mike. Om wakker van te liggen, hè?’
‘Voorlopig niet. Als er niets tussenkomt is mijn vader eerst de klos.’
‘Dat is traditie, maar het beheer is ook wel eens door een ander familielid overgenomen. Bij voorkeur een mannelijke rechtstreekse afstammeling. Ooit is er ook een vrouwelijke geweest, zo heilig is de traditie ook weer niet. Maar toevallig is er toen teruggesprongen op een mannelijke rechtstreekse afstammeling. Vragen?’
‘Nee, opa. We hebben het thuis niet slecht, maar hier zijn de kamers nog iets mooier en groter.’
‘Jullie vieren hebben die vier kamers naast elkaar, hè?’
‘Ja, opa.’
‘Tussendeuren, hè?’
‘Ja, opa. Heel gezellig. Ik heb van mijn moeder een alleen-op-een-hotelkamer-zijn-fobie geërfd.’
‘Mike!’
‘Leuk verzonnen, toch, mams?’
‘Ja, verzonnen. Paps, we hadden afgesproken dat ze zich hier zouden gedragen. Zich niet alle vrijheden die ze thuis hebben zouden veroorloven. Mark herinnerde zich die tussendeuren toen we al in bed lagen. We hebben ons er maar niet druk over gemaakt, het was toch een aparte vleugel.’
‘Ik heb het aan jullie overgelaten. Als de ouders erbij zijn bemoei ik me daar niet mee. En nog een beetje oude stijl, wat niet weet wat niet deert.’
‘We weten bijna van elkaar alles, paps. We genieten met elkaar mee.’
‘Dat kan ik me nu voorstellen. Moeder en ik hebben ook een beetje meegedaan. Daar hebben jullie wat van gehoord.’
Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor.
‘En ik heb haar na eeuwen weer eens verteld wat een lekkere doos ze heeft.’
Simone giechelde. Ze bleef op normale sterkte praten.
‘Ja, paps, zoiets mag ik ook graag horen.’
‘Mag ik meelachen, Simone?’
‘Paps heeft zijn spraakgebruik ook op de slaapkamer wat aangepast.’
‘Fijn. We hebben allemaal veel opgestoken van deze reis. Vader, moeder, mag ik voorstellen dat jullie ons binnen niet al te lange tijd bezoeken? En daarna om en om?’
‘Ja, graag, zoon.’

‘s Avonds praatten de kinderen op de kamer van Silvia nog wat na.
‘Ik moet denken aan wat paps zei, we hebben allemaal veel opgestoken van deze reis. Opa en oma kunnen nu overdag ook meer plezier hebben. Alles is bijgelegd, ook de ruzie met nicht Claire. We hebben onze grootouders leren kennen, maar tussen ons is niets veranderd, hè?’
‘Nee, schat, natuurlijk niet. Maar wat bedoel je?’
‘Opa denkt er hetzelfde over als paps en mams, van dat kijken, spelen en de rest. We moeten het maar volhouden, hè?’
‘Is dat een vraag?’
‘O. Nee. Sorry, Jamie. Ik zou je nog in verleiding brengen. Wat zou opa met die dienstmeisjes uitgespookt hebben?’
‘Eerder andersom, zo te horen. In het begin in ieder geval. Ik denk hetzelfde als wij doen.’
‘De eerste keer was het vast spannend voor hem. Ik heb zo’n pret, daarom.’
‘Hoezo, Aimee?’
‘Zie je dat niet voor je? Die dienstmeisjes wisten hoe het er in die tijd aan toe ging. Dat ze door de heer des huizes en zijn zonen gegrepen konden worden, al denk ik niet dat het daar gebeurde. Ze gingen met opa ook niet te ver. Ze begonnen wel vroeg. Maar als je steeds een jongetje moet wassen en aankleden? Dan speel je wat met dat kleine pikkie en die balletjes, hij zal het niet in de gaten gehad hebben. En als dat pikkie dan een beetje stijf wordt? En je weet wat er die nacht gebeurd is? Jongeheer, er zat een natte plek in uw bed. Ja, ik kon er niets aan doen. Dat is toch niet erg? Nee, jongeheer, maar het is leuker als u daarbij geholpen wordt. Niet in uw eentje uw zaadjes laten komen. O, hoe dan? En dan de demonstratie. Maar, jongeheer, nu moet u míj verwennen. Volgende demonstratie.’
Ze lachten allemaal.
‘Bij paps ging alles ook in een sneltreinvaart.’
‘Ja. Één avond haar bekijken, de volgende zoals wij doen, helemaal bloot, de derde avond, boem.’
‘Ja, dat is niks. Wij doen daar heerlijk jaren over. Wil je nu spelen dat je mijn dienstmeisje bent?’
‘Hoe dan?’
‘Omdat het personeel misschien preuts is heb ik geen zin in plekken in bed of op een handdoek. Kom je me onder de douche wat uitleggen, meisje?’
‘Ja, jongeheer. Wat u maar wilt.’
Ze grinnikten.
‘Zullen wij ook, Silvia?’
‘Nee, zeg. O. Ja, er zijn twee douches. Zal ik u op uw kamer uitkleden, jongeheer? Dan kan ik u daarna douchen. Uw jongeheer moet een goede beurt hebben.’
‘Goed, meisje.’
Ze gingen even later in optocht, in badjassen, naar de badkamer.

‘U wordt een grote jongeheer, jongeheer Mike. Uw jongeheer wordt groter.’
‘Je hebt er mee gespeeld, als je me omkleedde, Maar je hebt hem nog nooit zo afgelikt. Hij wordt groter dan vannacht.’
‘Wat gebeurde er toen, jongeheer?’
‘Ik werd wakker. Hij was bijna zo groot als nu, en er kwam wat uit. Met schokjes.’
‘Uw zaadjes. Ja, dat weet ik. Ik zag het bij het opmaken van uw bed. U bent nu zo oud dat die in uw balletjes gemaakt worden. Hierin.’
‘Oei. Dat is geen voelen meer, dat is masseren.’
‘Dan wordt er misschien nog meer gemaakt. Was dat lekker, vannacht, jongeheer?’
‘Een beetje.’
‘Uw jongeheer wordt erg groot, hij kan geeneens meer in mijn mond.’
‘Ja, je likt niet alleen, je streelt ook.’
‘Ja, dan wordt hij nog groter, kijk maar. Dan komen er vast weer zaadjes, als ik nog langer doorga. U wilt vast weer zo’n lekker gevoel.’
‘Ja, doe maar. Het wordt nu steeds lekkerder. . . . Oh, ja, daar komen ze. . . . Oh. Oh. Oh. Oh.’
‘Goed zo, jongeheer. U bent erg productief. Zo snel erg veel.’
‘Dank je wel, meisje. Je deed het heel lekker. Dat mag je vaker doen.‘
‘Graag, jongeheer. U kijkt zo naar mijn borsten.’
‘Ja, daar heb ik eerder niet zo op gelet.’
‘Weet u wat? We douchen verder, dan gaan we weer naar uw kamer. Dan mag u daar aan likken en ze in uw mond nemen. Dat is eerlijk, hè?’
‘Ja, goed zo. Zeg, wat heb jij in dat broekje?’
‘Ook wat lekkers. Misschien mag u daar straks ook naar kijken.’
‘En aankomen, natuurlijk..’
‘Misschien nog méér, jongeheer.’
‘Goed. Opschieten maar. Naar mijn kamer.’

Onder de douche ernaast speelde zich ongeveer hetzelfde af.
‘Waarom heb je alles uitgetrokken, op je broekje na?’
‘Omdat u nu goed gewassen moet worden, jongeheer Jamie. Speciaal uw jongeheer. Daar is vannacht wat uitgekomen, hè?’
‘Ja, ik werd er wakker van. Het was wel een prettig gevoel. Laat me eens aan je borsten voelen, daar heb ik nu wel zin in. Lekker, zeg.’
‘Die heb ik nodig voor uw wasbeurt. Kijk, ik doe wat shampoo op uw jongeheer, en nu ga ik die op en neer tussen mijn borsten wassen.’
‘Lekker. Hij wordt groter.’
‘Ja, mooi, hè? U mag zelf ook op en neer bewegen, dan druk ik mijn borsten er tegenaan.’
‘Hij wordt steeds groter. Hij blijft nu vanzelf omhoog staan. Oh, lekker.’
‘Krijgt u soms hetzelfde gevoel als toen u wakker werd?’
‘Veel lekkerder. Maar als er nu weer wat uitkomt?’
‘Dan wordt het op z’n lekkerst. Het geeft niet waar het terechtkomt. Ik spoel het wel af.’
‘Ik eh voel krampen. Veel erger dan vannacht.’
‘Lekkere krampen, hè, jongeheer?’
‘Ja. Er komt wat aan, geloof ik. Oh, ja. Op je kin. Oh, nog meer. Oh, heerlijk. Nog meer. Nog meer.’
Ze grinnikten terwijl hij uithijgde en zij hem en zichzelf schoonmaakte.
‘Je spoot weer lekker, zelfs een beetje mijn neus in. Ik heb mijn mond maar dichtgehouden. Zo’n toetje misschien een andere keer. Was het lekker, zo?’
‘Ja, heerlijk. Maar dat is het iedere keer, hoe je het ook doet. Je kijkt er altijd zo verheerlijkt bij.’
‘Ik vind je stijve altijd lekker om vast te houden en te strelen. Omdat hij nu toch klein is kan ik mijn broek uitdoen en even verder douchen. Dan is het dienstmeisje schoon genoeg om op de kamer van de jongeheer lekker gelikt te worden.’
‘Ja, het ziet er daar lekker uit. Zet het water maar op koud om wat af te koelen, meisje.’
‘Nee, dat helpt niet. De warmte zit van binnen. Dat mag u straks voelen.’
Ze schoten allebei in de lach. Ze douchten verder.

Ze hadden elkaar gehoord, ze gingen grinnikend naar hun kamers. Ze sloten de deur tussen de tweede en de derde kamer, voor wat meer privacy tijdens het vrijen.

‘Silvia, je schrok, toen ik voorstelde om ook te gaan douchen. Tot je bedacht dat er twee douches zijn.’
‘Ja. Ik wil niet met z’n vieren douchen.’
‘Het hoeft niet. Ik zou er trouwens geen problemen mee hebben.’
‘Jij misschien niet.’
‘Leg het eens uit, schatje. Durf je geen twee erecties zien?’
‘Jawel, dat is het niet. Ten eerste, dat moet eigenlijk privé blijven, al zou het geen ramp zijn. Ten tweede, ik weet niet of ik gelijk heb, en ik wil het niet weten ook. Ik eh heb uit de verhalen van Aimee wat opgemaakt. Je weet dat ze van Mike niet zo geschrokken is als ik van jou, hè?’
‘Ze zei, omdat ze hem had zien groeien.’
‘Ze zei, van een beetje stijf tot helemaal. Bijna recht omhoog.’
‘Zo precies heb ik dat niet onthouden.’
‘Ik wel.’
‘Waarom?’
‘Je weet ook vast niet meer wat ik over de jouwe zei.’
‘Lang? Dik?’
‘Ja, en kaarsrecht omhoog, tegen je buik aan.’
‘O. Je maakt je druk over bijna recht omhoog en kaarsrecht omhoog?’
‘Af en toe. Als ik die van jou zie denk ik soms, Mike heeft misschien een kleinere dan jij. En dat wil ik niet weten.’
‘Waarom niet?’
‘Niet omdat hij mijn tweelingbroer is. Of omdat het me voor mezelf wat kan schelen. Maar ik gun Aimee net zoveel als mezelf. Jullie krijgen ook hetzelfde. Het enige verschil is dat Aimee krulhaar op haar doos heeft en ik stijl haar.’
‘Het gaat toch niet om de grootte?’
‘Nee. Maar het idee.’
‘Dan zit er maar één ding op. Het uitzoeken. Anders blijf je er aan denken.’
‘Ik wilde dat ik niets gezegd had.’
‘Dommerd.’
‘O. Ja. Overal over praten. Maar ik durf het niet.’
‘Dan doe ik het wel. Ik wacht wel een gelegenheid af. Kom je nu in mijn armen? Nee, één arm. Ik wil graag lekker aan je borsten gaan voelen. En dan je doos weer zo fijn in mijn hand houden. En tot slot je gleuf strelen, steeds meer. Tot je zo mooi kronkelend, kreunend en hijgend klaar komt.’
Ze was er al.
‘Je blijft dat fijn vinden, hè?’
‘Ja, omdat ik aan je reactie precies merk, waar ik ook zit, wat ik ook doe, dat jij het ook allemaal lekker vindt. Ja, zie je, je zucht al als ik je borst pak.’
‘Je grijpt zo lekker, niet te ruw en niet te voorzichtig. Net zoals je mijn doos pakt.’
‘Zo? Je kreunt soms zo leuk, als ik met mijn mond met een tepel speel.’
‘Ja, je hebt een lekkere mond. En tong. En vingers.’
‘Jij hebt ook een lekkere mond. En tong. En vingers. En borsten. En doos. En gleuf. Oh. Kan je nog wachten? Je had niet aan me moeten zitten. Ik kom bijna weer.’
‘Ik dacht, ik hoef voorlopig nergens op te letten. Nu alweer? Binnen twintig minuten?’
‘Ja, je kronkelt je borsten en je gleuf tegen me op. Ik ga op mijn rug liggen, richt maar op mijn buik. Geen tijd om een handdoek te pakken. Erna maar. Oh, meisje, lekker.’
Ze streelde hem met haar mond. Na afloop ging ze haar tanden poetsen. Toen ze terugkwam uit de badkamer lag hij nog uitgeteld op bed. Ze kroop tegen hem aan.
‘Ik vind het niet erg om te wachten. Je hebt me toch weer vlug warm. Zo meteen, hè?’
‘Ja, warmbloedige meid. Je zat zo lekker aan me, ik had ook niets verwacht. Heb je nu wél eh’
‘Ja, ik heb mijn toetje. Makkelijk, geen handdoek nodig. Was het fijn?’
‘Ja, heerlijk warm. Voor jou?’
‘Fijn, op de één na beste plek in me. Ik ga het niet te vaak doen, je zien spuiten is zo mooi, en dat ga ik later ook al vaak missen.’
‘Ik ben benieuwd hoe dat dan gaat voelen, als je met je gleuf om mijn erectie gaat kronkelen.’
‘Nu om je vinger, alsjeblieft. Oei. Dat is porren. Nee, niet daar. Oh, ga door, ik kom.’
Na haar uithijgen ging ze zitten en stompte hem een paar keer op zijn borst.
‘Wat moet ik nu met je? Je hebt beloofd me het niet moeilijk te maken. Ik weet het, je doet het niet expres, maar je maakt me zo heet als wat. En ik jou. Zo snel twee keer achterelkaar. Goede vooruitzichten, maar eigenlijk zou het beter zijn als je maar één keer in de week kon. En ik ook. Wat moeten we nu?’
‘Voorlopig erg oppassen met warm maken. Zeker als we in één bed slapen. Misschien beter nog niet. Hier hoeft het niet. Thuis ook niet. Ik kan naar huis gaan. Of op een stretcher in je kamer slapen. Tja, daar moeten we eens rustig over nadenken.’
‘Later. Thuis.’
Ze fluisterde in zijn oor.
‘Er zijn nog lang geen twintig minuten om. Maar ik ben nog heet. Lik je me?’
‘Meisje toch. Oh, wat een vooruitzichten. Graag.’
Hij kroop tussen haar benen.
‘Doe je benen om mijn nek. Tot je te wild wordt, anders breek je hem nog.’
Ze werd wild, maar het liep goed af. Ze lagen een tijd in elkaars armen, maar besloten toch apart te gaan slapen.

In de kamer ernaast ging het wat rustiger. Al konden ze de anderen niet horen.
Mike ging op de rand van zijn bed zitten.
‘Kom eens voor me staan, meisje.’
Aimee ging glimlachend voor hem staan. Hij deed haar badjas los.
‘Ik wist wel dat meisjes borsten hebben, maar ik wil er nu aan voelen. Lekker zacht. Leuke tepels. Kom eens dichterbij, ik wil jou ook likken.’
Hij speelde een tijdje met haar borsten.
‘Lekker. Ga nu maar op bed liggen.’
Ze liet haar badjas vallen en ging op bed liggen.
‘Wat wilt u met me doen?’
‘Je broek uittrekken.’
‘Maar dan ben ik helemaal bloot.’
‘Dat was ik in de douche toch ook? Je hebt aan mijn ballen en mijn jongeheer gezeten. Ik wil nu aan jou zitten.’
Hij trok haar broek uit, ze stribbelde niet tegen.
‘Wat een haar.’
Hij ging er met een hand doorheen en pakte haar hele doos vast.
‘Jij hield mij ook vast. Dit is ook lekker.’
‘Eigenlijk is het om te strelen, jongeheer.’
‘Goed, doe ik.’
Hij streelde en deed of hij ineens haar gleuf ontdekte.
‘Wat is dat? Een gleuf?’
‘Ja, meisjes moeten ook plassen.’
Hij voelde er niet al te voorzichtig aan.
‘Lekker warm. Ik krijg een ander idee. Daar kan vast mijn jongeheer in. Net zoals bij de stallen de hengst die lange van hem in een merrie duwt. Ik kan het van deze kant af. En als ik dan daar beweeg zoals tussen je borsten komen er vast weer zaadjes. Weer zo’n lekker gevoel.’
‘Dat mag niet. Want door die zaadjes kan er bij mij een kindje komen. En dan word ik weggejaagd, want u mag niet met me trouwen.’
‘Jammer. Speel dan iedere keer maar met me onder de douche.’
‘Ja, jongeheer. U mag er wel aan likken.’
‘Dat is eerlijk, dat deed je bij mij ook.‘
Hij kuste eerst een paar keer, verwende haar daarna met zijn tong.
‘Wat kreun je?’
‘Het is lekker. Misschien nog lekkerder als u met uw vinger doet wat de hengst bij een merrie doet.’
‘Zo? Erin en eruit?’
‘Ja. Maar niet alleen in het midden. Ja, zo. Oh, jongeheer, ik kom ook klaar.’
Hij ging naast haar liggen en kuste haar borsten terwijl ze bij lag te komen.
‘Dank u wel, jongeheer. Zal ik bij u blijven slapen? Kan kunnen we lekker aan elkaar blijven voelen tot we in slaap vallen.’
‘Ja, dat is goed. Alleen moeten we allebei een broek aan. Anders duw ik misschien toch mijn jongeheer je gleuf in.’
‘Nee. Dat mag u bij uw vrouw doen, als u getrouwd bent.’
‘Nou, dan behelp ik me tot dan wel met jou. Misschien daarna ook nog af en toe. Of met een ander dienstmeisje.’
‘Hé, je laat het, hè?’
‘Ja, natuurlijk, schat. Was leuk, hè?’
‘Ja, maar bij ons ging het fijner. Eerst een tijd kijken. Toen langzaam wat verder. Pas na jaren elkaar laten komen.’
‘Aimee?’
‘Ja, lekkere jongeheer?’
‘Nee, serieus. Ik zeg het eerlijk. Ik wil zo graag.’
‘Eh ín me komen?’
‘Als we het bij elkaar doen kunnen we ons niet goed omhelzen. Één hand moet naar beneden, en er moet daar wat ruimte zijn. Tot nu toe vind ik het fijnste, omhelzen als we onze armen om elkaar doen. En op bed jij je benen ook om me heen doet. Dan kunnen we ook heerlijk kussen.’
‘Ik snap het. Ja, lieve jongen, dat is het op één na lekkerst omhelzen. Het lekkerste moet wachten.’
‘Ja, ik weet het. Ik bedoelde, ik ga er steeds meer naar uitzien.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik zo veel van je houd. Steeds meer. Je zo dicht mogelijk bij me wil hebben. Ik zou graag zo eh in elkaar je heel lang vast willen houden. Klaarkomen is bijzaak, hoe lekker ook. Maar dat is maar even. Wel elkaar heel lang zachtjes strelen. Met ons intiemste onderdeel. En dan, ik denk net zoals paps en mams, in slaap vallen.’
‘Houd op. Ik moet janken.’
Hij trok haar wat dichter tegen zich aan en streelde over haar hoofd.
‘Je moest het weten. Al maak ik het misschien moeilijk voor je. Maar we zijn met z’n tweeën. Samen moeten we het redden. Ik zou willen dat we plannen konden maken om te trouwen. Maar zolang we studeren zie ik het niet zitten.’
‘Nee, ik ook niet. Mike, ik zeg verder niets, anders zou ík het moeilijker maken.’
‘Goed, schat. Onder de dekens kruipen en een beetje kussen en strelen tot we in slaap vallen?’
‘Een heel klein beetje. Het bij één keer in de week houden voor méér. En pauzeren zonder strelen als het moeilijk wordt.’
‘Ja, prima. Het zakt alweer. Ik bedoel, het zijn van die vlagen, hè, dat we meer willen.’
‘Ja. Minstens één per dag.’
‘Je zou niets meer zeggen.’
‘Goed. Ik ga ook steeds meer van jou houden. Dat mocht wel, hè?’
‘Altijd. Fijn. We zeggen het niet vaak, we weten het wél. Kom, eronder.’
Ze kropen onder de dekens. Maar na een tijdje besloten ze om toch apart te gaan slapen.

De volgende morgen maakten ze na het ontbijt weer een rondrit met een Rolls.
Na de lunch namen ze afscheid. Ze hadden genoeg bijgepraat en genoeg van de omgeving gezien.
Ze werden door Thomas junior met de Rolls naar het hotel in het centrum van Londen gebracht. Ze kregen drie tweepersoonskamers naast elkaar. Overdag en in de vroege avond bezichtigden ze veel. Op hun gemak, met af en toe eten en drinken tussendoor. Simone vertelde waar ze met Stefan geweest was, en wat ze toen zo’n beetje uitgespookt hadden. Op de hotelkamers vrijden het grote stel op hun normale manier, de andere twee stellen erg rustig, waardoor die het aandurfden om in hetzelfde bed te slapen.
Thomas junior reed de Rolls op de gevraagde tijd voor. Hij zorgde op het vliegveld voor de koffers. Ze wensten hem succes voor zijn verdere loopbaan. Hij kreeg een fooi waardoor hij nog meer ging buigen dan hij steeds al deed.

De zaterdag nadat ze thuisgekomen waren zonden en zwommen ze weer met z’n allen. ‘s Middags ging Jamie ineens rechtop zitten.
‘Lui, vóór onze mooie vakantie had Aimee een probleempje. Ze wilde er over praten waar iedereen bij was. Over dat ik nog terugdacht aan toen ik haar lastig gevallen heb. We hebben het toen met z’n allen opgelost. En ik denk er inderdaad zelden of nooit meer aan. En dan ben ik alleen maar blij dat iedereen hier elkaar begrijpt en helpt, waardoor we het zo fijn hebben, met z’n allen.’
‘Ja, heerlijk. Heb jíj nu een probleempje?’
‘Nee, tante. Dat wil zeggen, een beetje wel, omdat Silvia er één heeft. Ze is het omgekeerde van jaloers, en ze wil er eigenlijk vanaf, maar ze heeft liever dat ík het vertel.’
‘Het omgekeerde van jaloers. Leg het maar uit, dat snap ik niet.’
‘Ik vind het eigenlijk grappig, en niet van belang, maar ik help haar natuurlijk graag. Goed. Jullie herinneren je vast dat ze van mij geschrokken is toen ze dat testje bij me deed. Aimee, je zei toen, dat jij niet zo geschrokken was, omdat je die van Mike had zien groeien.’
‘Ja. Zíj had haar ogen dichtgehouden tot die van jou op z’n grootst was. Zoals nicht Claire zei, verrassing!’
Ze grinnikten.
‘Ja. Over die schok was ze natuurlijk gauw heen. Na een paar happen.’
‘Jamie!’
‘Dat weet toch iedereen. Of je stopt na één keer of je blijft het doen. Goed. Maar langzaamaan herinnerde ze zich wat er precies bij gezegd was. Er is mij toen niets bijzonders opgevallen. Ik maak het kort. Aimee, jij zei, hij stond bijna recht omhoog. Silvia heeft toen gezegd, hij stond kaarsrecht omhoog. Ze vindt het niet fijn dat je misschien wat minder krijgt dan zij. Ze gunt je nét zoveel. Mike en ik krijgen ook hetzelfde, vindt ze, afgezien van haar krulhaar.’
Iedereen glimlachte.
‘Jullie weten toch dat de grootte niet zo interessant is?’
‘Ja, tante, dat weet Silvia best. Toch vindt ze het vervelend. En ze blijft er mee zitten, maar ze weet, net als Aimee toen, niet hoe het opgelost moet worden. Ik kan wel wat verzinnen, maar dat is allemaal een beetje raar. In principe houden we volledige erecties privé.’
‘Stop maar met verzinnen. Silvia, lief van je dat je zo bezorgd voor me bent. Ik moest even nadenken. Ja, zoiets hebben we gezegd. Nou, lieve meid, zusje van me, maak je maar niet ongerust. Mike was waarschijnlijk wat later goed op gang dan Jamie. Toen ik die keer het maximum wilde zien stond die mooie van hem inderdaad bijna recht omhoog. Ik was er heel tevreden mee. Maar een testje later stond hij ook kaarsrecht omhoog, tegen zijn buik aan.’
‘Dank je wel. Ik weet best dat het niet uitmaakt, zeker zo’n klein beetje verschil niet. En Jamie zal net als Mike nog wel iets gegroeid zijn. Heerlijk. Maar die woorden bleven terugkomen in mijn hoofd, bijna recht en kaarsrecht omhoog. Het lucht toch op.’
Jamie grinnikte.
‘Vast net zoals ik me één keer per week voel.’
Iedereen grinnikte.
‘Arme jongen. Alsof het niet meestal toch twee keer wordt.’
‘Ja, schat. Oom, tante, werd het bij u steeds moeilijker?’
‘Ja, hè, Mark? Het werd nog meer dan twee keer. Vooral toen we vaak in hetzelfde bed gingen slapen. Het werd makkelijker toen de trouwdatum vaststond. Zo’n periode is te overbruggen, omdat alle moeite vergeefs geweest zou zijn als we het dan gedaan hadden. Problemen, Jamie?’
‘Ja, wel wat.’
‘Wij ook, mams.’
‘Ja, tante. Hij zei het het eerst, maar ik kreeg het ook al moeilijker. Niet zo om de seks. Het is wat moeilijk uit te leggen.’
‘Ik weet er wel iets van, Aimee. Vertel het maar, als je wilt.’
‘Mike zei het heel mooi, vóór ík wat kon verzinnen. Klaarkomen is geweldig, maar duurt niet zo lang. Het gaat me om het gevoel in elkaars armen zo dicht mogelijk bij elkaar te zijn. Zonder elkaar los te moeten laten om te strelen. Alleen elkaar héééél lang zachtjes strelen met ons intiemste onderdeel. En dan, ik denk net zoals paps en mams, in slaap vallen.’
‘Ja. Één van de mooiste dingen die er is. Heel mooi gezegd. Je hebt vast al verder nagedacht, Mike?’
‘Ja. Binnen afzienbare tijd is trouwen niet mogelijk. Afgezien dat we aan de jonge kant zijn hoofdzakelijk om financiële redenen. We hebben alle vier een beurs die gebaseerd is op de huur van een kamertje op het universiteitsterrein en daar in de eetzaal eten. Wie er geen baantje bij heeft krijgt geld van zijn ouders, voor kleding en andere onkosten. Stom eigenlijk, we hebben er nooit over gepraat. Ik neem aan dat jullie, net als ik, dat beursgeld thuis afgeven. Ik weet geeneens of dat genoeg is voor de kost, inwoning en wat we verder nodig hebben.’
‘We hebben dat nooit uitgerekend, de andere ouders waarschijnlijk ook niet. Die huur maakt ons natuurlijk niet uit, die kamers zijn er toch. Eten, de was doen en zo, ja, dat is wat duurder dan voor twee personen. Mike en Silvia vragen verder zelden wat. Maar je rekent nooit uit wat kinderen je kosten. Het belangrijkste is dat het met hun studie goed gaat, ze daar later wat mee kunnen doen. Jullie zijn geweldig. Ondanks jullie gescharrel, of misschien dankzij jullie rustige gescharrel, gaat het heel goed met jullie. Daarom is de dank wederzijds, daar hoeven we het niet over te hebben.’
‘Fijn. Maar ik zie ons niet zitten, ergens in een kleine ruimte een huishoudinkje voeren, met één van ons, of allebei, een baantje erbij. In noodgevallen zou het wel moeten, er zijn er die het doen. Maar het is zwaar. Voor de studie én voor het onderling contact. We zien het vaak fout gaan. Ze stoppen met de studie en zoeken een baan voor hele dagen of ze gaan uit elkaar. Hoe vast ik er ook van overtuigd ben dat wij het zouden kunnen redden, ik wil het ons toch niet aandoen, ook dat risico niet willen lopen. Je weet maar nooit, in zo’n stresssituatie. Ik weet niet hoe het bij de andere ouders is, ik weet dat jullie ons zouden kunnen helpen, maar dat wil ik niet. Financieel zou het dan wel gaan, minder stress, minder risico. Maar ik wil niet nog meer geld krijgen, direct of indirect, dan ik al doe. Het duurt nog jaren voor we een echte baan hebben. De studies afbreken om te gaan trouwen is ook geen oplossing, dat levert ons levenlang minder inkomsten op. Dat moeten we niet doen, dan maar doorgaan zoals tot nu toe. De moeilijkheden die we daarbij hebben zijn niets vergeleken met wat ik net zei. Misschien niet meer in één bed slapen, minder vaak afzonderen. Daar is mee te leven. We hebben al heel veel.’
Het was lang stil.
‘Mike, Silvia, hoe denken jullie over wat opa jullie nagelaten heeft?’
‘Silvia zal, net als ik, daar niet aan willen komen. Dat is geen manier om onze probleempjes op te lossen. En het is niet eerlijk voor de anderen.’
‘Keurig bedacht, zoon. Sommige moeilijkheden kun je inderdaad beter niet oplossen met geld, als dat er zou zijn, die moet je anders oplossen. Tja. Ik weet niet hoeveel de anderen hierover nagedacht hebben, maar ze zullen het wel met je eens zijn. Denk er nog maar eens over na. Heb het er ook met jullie ouders over, Aimee en Jamie. Goed. Voorlopig niet. De rest van het weekend is voor ons genoegen.’

‘s Avonds, in broekjes in bed, praatten Mike en Aimee er nog wat over.
‘Je hebt er veel over nagedacht.’
‘Ja. En nóg kon ik het niet duidelijk genoeg naar mijn zin vertellen, maar jullie snappen het wel.’
‘Ja. We hebben genoeg voorbeelden gezien van lui die vroeg, tijdens hun studie, trouwen, en het niet redden. Ik ben het met je eens, dan maar niet, enzovoorts.’
‘Zoals nu, met ook een been van je om me, hebben we elkaar al heerlijk vast. Maar minder strelen en méér kussen, hè?’
‘Ja.’
‘Maar?’
‘Maar wat?’
‘Je denkt ergens aan.’
‘Ja. Over dat zo dicht mogelijk bij elkaar zijn. Dat doen we niet. Maar ik weet iets wat in de buurt komt. Proberen?’
‘Eerst over praten.’
‘Natuurlijk, dat doen we altijd. Wat dacht je van op me komen liggen, met je erectie tussen mijn benen? Zo hoog mogelijk?’
‘Oei. Mijn erectie wil graag. Hij knalde omhoog.’
‘Waarom?’
‘‘We hebben van alles gedaan, maar ik heb nog nooit op je gelegen.’
‘Nee, omdat we dan nergens bij kunnen.’
‘Ik m’n broek uit, jij de jouwe aanhouden?’
‘Ja. Dan kan je zachtjes op en neer gaan. Dan voel ik vast je erectie langs mijn doos gaan. En ik doe mijn benen zo tegen elkaar dat jij lekker gestreeld wordt.’
‘Dan kom ik misschien.’
‘Ik vast niet. Jij mag best, we leggen er een handdoek onder. Als je op me komt kunnen we omarmen, mijn borsten tegen je aan, alleen mijn benen niet om je heen.’
‘Graag, schat.’
Hij gooide de dekens opzij, trok zijn broek uit en kroop voorzichtig op haar.
‘Stuur je even, dan kom ik zo hoog mogelijk.’
‘Ik ben steeds verbaasd, dat je stijve naar beneden wil zonder te breken.’
‘Gelukkig wel. Voel je me?’
‘Ja, lekker. Voor jou?’
‘Ik beweeg even, je voelt vast wanneer het lekker voor me is. . . . Ja, zo. Nu probeer ik stil te liggen.’
‘Heerlijk, zo dicht bij me. Het scheelt niet veel. Wat betreft waar je nu zit, bedoel ik.’
‘Nee, fijn heel veel tegen elkaar aan. Niet vervelend, ik zo op je?’
‘Nee. Er zijn meer standjes mogelijk, maar ik denk nu meer dan ooit aan eh seks.’
‘Ik ook. Ik ga proberen het zo lang mogelijk te laten duren. Niet te veel bewegen. Zo, een beetje op en neer.’
‘Mmmm. Vrij door.’
‘Mag ik een paar ruwere stoten doen? Tegen je op rammen?’
‘Ga je dat later ook doen?’
‘Ik denk, dat als ik bijna kom, in je, ik niet heel voorzichtig kan doen, maar een beetje ram. Als jij het bij me doet toch ook?’
‘Ja, soms meer, soms minder. Goed, oefen maar.’
Hij stootte een paar keer harder.
‘Oef. Pauze. Lekker.’
‘Ja. Vast net echt. Zo mag het best, nog wel iets meer, we veren toch. En het bed.’
‘Later kunnen we wel meer proberen, zonder bed.’
‘Wat dan?’
‘Op de grond. Buiten op het gras, in een hoek van de tuin. Waar we maar vrijen willen, als we zin hebben.’
‘We zien wel. Ik eh wil op bed ontmaagd worden. Zoals nu. Zonder dekens. Zonder broek natuurlijk. Allebei bloot.’
‘Ik weer zo op je?’
‘Ja, maar dan stuur ik je naar binnen.’
‘Timeout. Verlenging van de pauze. Ben je niet bang? Voor wanneer mijn paal bij je naar binnen gaat? Helemaal?’
‘Nee, want dan komen we zo dicht mogelijk bij elkaar. En komen vast.’
‘Ja, de eerste keer erg vlug, denk ik. Maar dan doen we het na een minuut of twintig weer, hè?’
‘Na? Om.’
‘Om? O. Ik en mijn maatje gaan ons best doen.’
‘Je maatje is vast op maat. We zien wel. We voelen het wel. Je bent in het begin vast heel voorzichtig.’
‘Ja, liefste. Maar, ik zeg maar, halverwege?’
‘Je weet hoe het moet, hè? Dat staat zelfs ook in het boek. Die moeder van je toch. Ze heeft overal aan gedacht.’
‘En meegemaakt.’
‘Ja, ook dat halverwege, al zei ze er meer niet over. Mocht het niet voorzichtig gaan, dat wat harder doorstoten. Nou, dat kan je al. En als het wat pijnlijk is, schat, dan heb ik eventjes pech gehad. Maar die ene keer is geen ramp. En, pijnlijk of niet, het mooiste komt gelijk daarna. Kunnen zeggen dat je mij ontmaagd hebt. Ons leven lang.’
‘Ja, fijn. En andersom? Wat zeg je dan? Ik heb jou ontmaagd zegt niet zoveel bij een jongen.’
‘Nee. Jij bent bij mij voor het eerst in een meisje gekomen, en erin gekomen.’
‘Ja, dat klinkt mooi. Geen raar idee, dat ik daar binnen in je eh ga spuiten? Dat plakspul?’
‘Nee, heel fijn. Dan hoef ik eindelijk niet meer te denken, als hij me maar niet zwanger maakt. Want dan zou het in principe mogen, en bijna alle meisjes willen ooit zwanger worden, een kindje krijgen. Alleen door de pil zou je me niet zwanger maken. Maar verder doen we alles wat mogelijk is.’
‘Dat hebben we met die eerste keer toch gedaan, dan?’
‘Ik bedoel ook andere standjes. Ik wil ook af en toe bovenop.’
‘Natuurlijk.’
‘En van achteren af, tussen mijn benen door, je in me voelen komen.’
‘Op z’n hondjes?’
‘Ja, maar ook zo op bed, op onze zijkanten. Ik ga niet blaffen, maar kreunen en hijgen, als je het goed doet.’
‘Zou ik het goed kunnen?’
‘Vast wel. Zelf komen zo wie zo. Misschien experimenteren hoe je mij met je stijve kan laten komen, in plaats van met een vinger. Maar ik experimenteer mee. Of dacht je dat ik stil bleef liggen?’
‘Nee, je weet al hoe je je doos, je gleuf kan bewegen om het voor jou zo lekker mogelijk te maken.’
‘Ik moet dat wel bijhouden. Straks, voor we gaan slapen?’
‘Ik zou bijna zeggen, wanneer je maar wilt. Maar we zouden rustig aan doen. Straks wel. Dit is heerlijk, maar ik voel je blote gleuf niet. Toch heerlijk zo, zelfs zonder bewegen. Zo weer. Eerst lekker kussen?’
‘Ja. Maar ik kan ook bewegen.’
‘Oh, ja. Stop maar. Wat ben je daar lenig.’
‘Jij kan op en neer, en in en uit, de rest doe ik om het zo lekker mogelijk te maken.’
‘Wat een voorpret, liefste.’
Ze kusten. Hij bewoog af en toe, kreunde dan weer en pauzeerde.
‘Mike, je wordt wat zwaar, na zo’n tijd. Niet meer pauzeren, doorgaan, zo langzaam mogelijk, tot je sneller moet. Kom dan, net onder mijn gleuf, en spuit maar lekker.’
Hij deed het, bleef daarna even liggen voor hij van haar afrolde.
‘Schatje, wat geweldig. En het idee. Bijna echt. Hoe was het voor jou?’
‘Heel fijn. Ik vond het al heel intiem. En je gaat zo fijn te keer. Je was niet te ruw, hoor, op het eind. Ik kwam niet, maar je bewoog heerlijk langs me. En het idee, ja, nog een onbekende tijd, dan voel ik die paal niet over mijn gleuf gaan, maar erin.’
‘Ja. Liefste, die maar niet ieder weekend doen. Alleen feestdagen of zo. Het ging nu goed, omdat het de eerste keer was. Maar als we het erg vaak zouden doen, ik ben te dichtbij. Even je broek opzij en ik zit erin.’
‘Ja, uit hoeft geeneens. Maar voor mijn ontmaagding en daarna  wel.’
‘Ja, zeker weten, iedere keer.’
‘Hijg even uit, ik maak alles even schoon. Jou en de achterkant van mijn benen. Doe je broek daarna aan, dan doe ik hem uit, dan kan je goed bij me. Zeg, ga je soms heel langzaamaan meer zaadjes maken?’
‘Nu je het zegt, ik geloof het ook. Dat zou normaal zijn, dat staat ook in mams boek.’
‘Je kan in die andere boekjes, met je enorme lange dikke stijve, méér dan kaarsrecht omhoog, en die hoeveelheid sperma.’
‘Je overdrijft.’
‘Letterlijk wel, voor mijn gevoel niet.’
Ze kroop in zijn armen, trok hem tegen zich aan.
‘Mijn vreselijk lieve en lekkere jongen, die het zo goed bijna met me gedaan heeft, op de volgende feestdag weer, geef me nu een feestje, kom in me, met je lekkere vinger, vinger me, niet te snel, zo lang ik het uit kan houden, En dan, je weet het wel.’
‘Dan moet je je helemaal laten gaan, je ontspannen, je gleuf laten doen wat hij wil, dan kom je het lekkerst.’
Hij deed zijn best, zij waar ze zin in had. Ze had lang nodig om bij te bij te komen.
‘Dank je wel, lekker jong. Je had gelijk. Ik lette altijd een beetje op of ik je goed vast had, bewoog mijn borsten wat tegen je, om wat meer voor jou te doen. Nu niet. Zo eh schokkend was het nog nooit, ik voelde het niet alleen in mijn gleuf, ik geloof dat mijn hele buik meedeed.’
‘Fijn. Zo voelde het ook aan. Je trok me niet tegen je aan. Maar goed ook, je had meer ruimte nodig om alles vrij te laten bewegen.’
‘Was het eigenlijk wel netjes, voor een meisje, om zo eh ongegeneerd te doen?’
‘Ergens anders niet. Hier, met mij, wel. Heel fijn. Net zoals ik me graag laat gaan, bij jou, hoe dan ook.’
‘Dat heb je altijd gedaan, hè?’
‘Ja, als ik kom laat ik me gaan. Ik heb me alleen ingehouden, en dat blijf ik doen, om meer te doen dan afgesproken. Het ging nu ook goed, al dacht ik er wel aan om je broek opzij te doen en langzaam bij je naar binnen te komen. Ik zei al, niet vaak, zo. Te dichtbij, in zo’n standje. We helpen elkaar het vol te houden, hè?’
‘Ja, liefste. Erg jammer, nog zo lang, maar het is de moeite waard voor de rest van ons leven. Ik trek mijn broek weer aan. Zullen we gaan slapen?’
‘Ja, heel rustig. Het was weer een fijne dag. En avond.’
‘Ja. Houd je armen maar om me heen. Ik wil je kleintje vasthouden. Als hij groter wordt houd ik mijn hand wel stil.’
‘Heerlijk, zo. Hij is voor jou.’
‘Ja, stil nu maar. Kussen.’
Al doende vielen ze in slaap.

Het andere stel praatte ook over het probleem.
‘Mike had een mooi verhaal. Ik heb natuurlijk ook zitten denken aan trouwen. Ook niet alleen voor de seks. Meer om zo vaak mogelijk bij je te zijn. Al ben ik hier al vaak. Doordeweeks bijna iedere dag gezamenlijk studeren, we hebben veel dezelfde vakken. En dan vaak blijven eten. En bijna ieder weekend. En van zaterdag op zondag ‘s nachts met je in bed. Zoals nu. Bijna bloterd.’
‘Jij ook. Je krijgt een stijve, druk niet zo tegen me aan.’
‘Oneerlijk, dat je gelijk kan voelen als ik aan wat lekkers denk.’
‘Dat is een goede graadmeter. Dan kunnen we het beter onder controle houden.’
‘Nog lang, helaas. Bij jou?’
‘Moeilijk te zeggen. De hoofdzaak is natuurlijk dat je, als we vrijen, of douchen, je inhoudt op momenten dat je bij me naar binnen zou kunnen komen. En dat ik me niet op je erectie duw, zoals paps over zijn verkering zei.’
‘Dat gaan we na ons trouwen doen. Ik zou het fijn vinden dat je me dan pakt, als je zin hebt. Niet altijd afwacht.’
‘Zou ik de kans krijgen?’
‘Ja. Af en toe. Als ik bang ben dat ik je te vaak grijp. Zeg niet dat dat nooit zal gebeuren, we weten het niet. Maar zoals ik nu denk. Nee, maar niet.’
‘Ik ook maar niet.’
‘Denk je, vaak?’
‘Waarom zou jij vaak willen?’
‘Dat zo dicht mogelijk bij je zijn, en strelen.’
‘Ja, voor mij ook. Maar er komt voor mij iets bij. Jij ziet alleen een gleuf, je doet maar wat, blindelings. Ik zie jouw stijve, helemaal, ik weet wat er bij me binnenkomt. Ik heb je kleintje helemaal in mijn mond gehad, stijf de helft, aan de rest gelikt, enzovoort.’
‘Ja, lekker. Maar wat er ook meetelt, is of je het prettig vindt als die paal helemaal in je zit en in en uit beweegt.’
‘Ja, dat is zo. Andersom heb ik nog nooit gehoord van jongens die dat niet lekker vinden.’
‘Ik ook niet, maar die zeggen dat natuurlijk niet.’
‘Nee, dat is ook weer waar. We wachten maar af.’
Ze giechelde even.
‘Waarschijnlijk, zoals je al zei, zo moeder, zo dochter.’
‘Ik hoop het. Behalve die grote borsten heb je veel van haar weg. Zeg, ze zei, één van de mooiste dingen die er is. Wat zou ze nog meer bedoelen?’
‘Echt iets voor een jongen om dat niet gelijk te snappen. Mike en mij krijgen, natuurlijk.’
‘O. Ja. Maar dat is toch pijnlijk?’
‘Ja. Veel erger dan een ontmaagding. Maar verder geldt hetzelfde. Die pijn ben je gauw vergeten, maar van het resultaat kan je lang genieten.’
‘Tja. Als je goed voorgelicht bent weet je het op tijd. Het gaat trouwens niet anders. Niet eerlijk, hè? Jongens hoeven geen pijn te lijden, die genieten alleen maar.’
‘Lichamelijk. Geestelijk lijd je toch mee?’
‘Ik vind het natuurlijk niet leuk dat ik je bij je ontmaagding misschien pijn moet doen, en het is voor mij vast geen lolletje als ik jou een kindje zie krijgen. Maar dat is amper lijden. Het helpt je ook niets.’
‘Iets wel. Dat weet ik zeker, omdat, als je dan niet mee zou doen, ik me erg alleen zou voelen.’
‘Ja, dat snap ik. Ik hoop dat ik er bij kan zijn. Bij je ontmaagding ben ik dat, natuurlijk, maar een bevalling kan onverwacht komen.’
‘Ja. Hé, stom, van de mijne, ik bedoel van mams, toen Mike en ik kwamen, weet ik niets. Alleen, het was allesbehalve grappig, maar het was de moeite waard, zei ze een keer. Toch eens vragen.’
‘Ja, ze maakt er vast weer een mooi verhaal van.’
‘Ja, zonder te overdrijven. Om op ons onderwerp terug te komen, Jamie, Mike zei, dat we aan de jonge kant zijn om te trouwen. Wat vind je er van?’
‘Op zich is het voor ons geen probleem. We houden al heel lang van elkaar en we blijven dat doen. We praten overal over. We hebben nog nooit moeilijkheden gehad, behalve dat inhouden. Maar negentien klinkt jong. Al zijn we verstandig genoeg. Daarom praten we er ook over, in plaats van maar wat te doen en zien waar het schip strandt. Twintig klinkt al beter. Eenentwintig nog meer, maar nog verder weg. Enzovoort.’
‘Ja. Mike heeft wel eens gezegd dat hij niet voor zijn twintigste wil trouwen, omdat het dan te vaak fout gaat.’
‘Ja, vaak wel. Door wat je ouders zeggen, te vroeg, te snel. Nou, we kennen elkaar vier jaar, hè?’
‘Ja, maar we hebben elkaar veel vaker gezien, enzovoort, enzovoort, als anderen met verkering.’
‘Ja, dat telt ook mee. Onze leeftijd vind ik niet het grootste probleem.’
‘Nee. Jamie, ik weet wel een oplossing, maar die durf ik alleen tegen jou te vertellen. Om over te praten. De enige mogelijkheid, voor ons, om binnen afzienbare tijd te trouwen, is hier blijven wonen. Jij hier vast in. En Aimee bij Mike. De kamers zijn groot genoeg. Financieel is het dan ook te regelen. Jullie studiebeurs hier afgeven.’
‘O. Ja. Ik heb alleen maar gedacht aan op onszelf gaan wonen.’
‘Dat is niets. Maar hier het is nogal wat. Voor paps en mams. Twee getrouwde stellen in huis. Financieel voor een deel van hun afhankelijk. Mams die min of meer voor ons zorgen moet. Ik durf dat niet te vragen.’
‘Tja. Het is een mogelijkheid. Ik ga nog verder nadenken, maar ook hierover. Zou je er met Mike over durven praten?’
‘Natuurlijk. Doe jij het met Aimee, het is voor jullie hetzelfde, maar iets anders dan voor Mike en mij.’
‘Ja. Morgenochtend maar. En tegen je ouders zeggen dat we een week na willen denken. Langer heeft geen zin, als we dan nog niets weten weten we het nooit.’
‘Nee. Nu erover nadenken heeft ook geen zin. Morgen weer.’
‘Ja. Lekker meisje, mag ik je kussen en met je gleuf spelen?’
‘Ik weet wat. Jij je broek uit, een handdoek tussen ons in en kijken wie het laatst komt.’
‘Kijken?’
‘Onder het strelen door.’
‘Wat krijgt de winnaar?’
‘Eh . . . Die wordt morgen door de ander verzorgd, met drankjes en snacks halen. En die mag een keer in het zwembad stiekem voelen. We omhelzen daar wel eens vaker, even lekker tegen elkaar.’
‘Ja, leuk.’
Ze kwamen tegelijk.
‘Je hebt gesmokkeld, Jamie. Toen ik begon te komen ging je zelf heel snel bewegen. Ik was te ver weg, ik had het niet zo gauw door, anders had ik je losgelaten.’
‘Ja. Ik blijf niet graag de hele dag zitten om bediend te worden. Af en toe bewegen is beter. En je moeder en Aimee willen ook wel eens wat anders zien, ze kijken genietend naar mijn beetje stijve als ik daarmee loop. Nou, ik vind het ook leuk om naar hun gleuven te kijken, al is die van jou mooier.
‘Ondeugd. Maar je hebt gelijk. Andersom ook. Jullie zijn nooit helemaal klein.’
‘We weten best dat jullie je benen van elkaar af doen als jullie meer willen zien. Wij zijn zo lief om daarop te reageren.’
‘Ja, elkaar een beetje verwennen is fijn.’
‘Ja, nu mogen we in het zwembad allebei even aan elkaar komen.’
‘Ja, fijn. Het voelt in het water wat anders aan. Gladder. Laten we maar gaan slapen, voor de twintig minuten om zijn.’
‘Beetje strelen?’
‘Domme vraag.’

De volgende morgen vroeg Jamie, onder het koffiedrinken in de tuin, om het woord.
‘Silvia en ik hebben gisterenavond over ons probleempje gesproken, Mike en Aimee vast ook. De rest van het weekend zou voor ons genoegen zijn, maar we blijven er toch vast allemaal aan denken. Ik heb een voorstel. Om alles eens rustig van alle kanten te bekijken. Als zo Silvia met Mike gaat praten, doe ik het met Aimee. Daarna, in de loop van de dag, Silvia met Aimee en Mike met mij. Dan met z’n vieren. Tussendoor gesprekken naar wens. Dan zien we hoever we zijn. Misschien heeft de één de ander op een idee gebracht. We moeten van de week verder nadenken. Langer heeft geen zin, als we dan nog niets weten weten we het nooit. Als we niets kunnen verzinnen gaan we verder waar we gebleven zijn, wel voorzichtiger. Dat lukt ons wel. Voor wat moois moet je wat over hebben.’
‘Heel verstandig, Jamie. Vind je niet, Simone?’
‘Ja, mooi verzonnen. Wij gaan ook nadenken, hè?’
‘Natuurlijk. We willen graag helpen.’

De gesprekken van de jongelui, twee aan twee en met z’n vieren, verliepen hetzelfde. Allemaal wilden ze niet vóór hun twintigste trouwen en vóór hun afstuderen geen eigen huishouding opzetten. Dat zou ten koste gaan van de studie en de vrije tijd. Dan maar gewoon doorgaan. De mogelijkheid dat Aimee en Jamie in zouden komen wonen zou ideaal zijn, maar te veel gevraagd. Waarom wisten ze niet precies.
Ze vertelden Mark en Simone dat ze het onderling eens waren, maar liever nog niets vertellen, er eerst een week over na wilden denken.

De volgende zaterdagmorgen begon Simone het gesprek, zodra ze buiten zaten.
‘En, jongelui, wat bedacht?’
‘Ik mag weer het woord voeren. Gedácht hebben we genoeg. Allereerst, wat er ook gebeurt, we willen zo wie zo niet trouwen voor we twintig zijn. Qua leeftijd kan het dan, vinden we. We kennen elkaar lang en goed genoeg, en zijn verstandig genoeg om er op te kunnen rekenen dat het goed gaat. We willen graag dat u daar eerst iets over zegt.’
‘Waarom niet eerder?’
‘We vinden dat we de tijd moeten nemen om daar naar toe te leven, tante. Ons voorbereiden, overal goed over nadenken en praten. Geen Las Vegas gedoe, zo’n haast hebben we niet. Alles weloverwogen. We weten dat jullie aanzienlijk sneller waren, maar jullie waren een stuk ouder. Qua leeftijd.’
‘Waarom grinnik je?’
‘Ik probeer serieus te blijven, maar dat valt niet mee. U vraagt zo kort, direct, en ik weet dat u soms nog speelser bent dan wij.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ja, lieverds, het is serieus, maar erg ernstig hoeft het niet te gaan. Je zet me klem, Jamie, je hebt af en toe nog mooiere praatjes dan Mike. Ja, wij waren sneller. We waren ouder en we hadden meer ervaring met verhoudingen. Ik zeg verder niets, zeker niet dat jullie, door wat je opnoemde, nu al eh. Akkoord met twintig, Mark?’
Mark moest eerst, door diep adem te halen, stoppen met grinniken.
‘Akkoord. Ga verder, Jamie.’
‘Al zou het kunnen, financieel, wij willen geen eigen huishouding ergens opzetten. Dat zou tijd kosten die van de studie af zou gaan. En van ons vermaak, maar dat zou wel wat minder mogen. En niet alleen hebben we dan ook minder tijd voor studie, we hebben het er al over gehad dat zoiets stress oplevert. Op zich zouden we er wel tegen kunnen, al zijn we niet veel gewend, maar waarom zouden we het onszelf moeilijk maken? Moeilijker dan wanneer we doorgaan zoals nu? Jullie hebben gelukkig al gezegd dat we dat mogen. Dat voorzichtiger wat we moeten worden lukt wel.’
‘Nog jaren?’
‘Ja, tante. Om wat het daarna oplevert. Een gelukkig huwelijk, waardoor we het leven beter aan kunnen. Door de rust die we hebben. U snapt het wel.’
‘Ja. Denk je hetzelfde als ik, Mark?’’
‘Ja, je voorspelling komt uit. Ga maar door.’
‘Tja, jongelui, als ik jullie niet beter kende zou ik zeggen, dat moet dan maar.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Jullie trekken niet het bijbehorende gezicht. Van, we hebben er een week over gedacht, we hebben besloten, het zij zo.’
‘Nee. We hebben nog iets. Een oplossing. We weten dat we veel mogen, veel mogen vragen ook, al komt dat weinig voor, we stellen geen hoge eisen. Maar we hebben getwijfeld of we dit konden vragen. Alleen omdat de verhoudingen hier zo goed zijn durven we het aan.’
‘Schiet eens op.’
‘Nee, tante, het is niet iets om zomaar even te vragen. We willen dat u weet dat we er serieus over nagedacht hebben. Over de oplossing én of we het zouden vragen.’
‘Begrepen. Was dat weer te kort?’
‘Nee, als u het maar onthoudt, het is belangrijk voor ons. U heeft verteld hoe Mike en Silvia een TV wilden kopen, nadat opa overleden was. Zo veel mogelijk zelf betalen, hun hele spaarpotten, een jaar geen verjaardagscadeaus, niet meer zakgeld, niet op afbetaling. Al u de rest er niet bijlegde, dan maar niet.’
‘Ja, dat zijn we zeker niet vergeten. Ga door.’
‘Zo’n oplossing hebben we ook. We willen zo veel mogelijk zelf betalen, onze studiebeurzen, onze spaarpotten, nooit verjaardagscadeaus, minimaal zakgeld, maar niets op afbetaling. Al u de rest, we weten niet hoeveel, er niet bijlegt, dan maar niet. We vergelijken alleen maar met toen, we verdienen het niet, we hebben er zeker geen recht op. Het is eigenlijk te gemakkelijk. We hebben het al zo goed.’
‘Zo. Verder.’
‘Ja. Nu komt het. De enige mogelijkheid voor ons om binnen afzienbare tijd te trouwen, is hier wonen. Aimee bij Mike, ik bij Silvia. De kamers zijn groot genoeg.’
‘Ik ben blij dat ik wist waar het over ging. Je maakte er zo’n ingewikkeld verhaal van.’
‘Wist u dat?’
‘Natuurlijk. Aan die mogelijkheid dachten paps en ik gelijk, toen jullie zeiden dat jullie moeilijkheden kregen. We hebben er van de week over nagedacht, gepraat. Amper over andere mogelijkheden, die zijn inderdaad waardeloos. Mark?’
‘Wat is er tegen, Jamie?’
‘Het is een inbreuk op uw privacy, meer of minder, oom. U schiet er waarschijnlijk financieel bij in. Tante heeft meer werk.’
‘Wat is er vóór?’
‘Rust. Goede studieresultaten. Gezelligheid.’
‘Zijn de andere drie het volledig eens met Jamie?’
Ze knikten.
‘Tja. Punt voor punt. Privacy. Denk je dat het voor ons veel uitmaakt als jullie hier constant zouden zijn, in plaats van bijna? Zeg maar niets. Financieel. Wij weten met Mike en Silvia niet hoeveel wij erbij moeten leggen. Zoals jullie het voorstellen zou het minder worden. Jullie aanbod was ruim, niet alleen de studiebeurzen, ook jullie spaarpotten, enzovoort. Ik kom daar nog op terug. Wij zijn normale ouders, we geven onze kinderen, officiële en niet-officiële, wat ze nodig hebben. En extra’s, als het mogelijk en verantwoord is. Dat beseften Mike en Silvia met die TV’s, en jullie nu, dat weten we. Derde tegen, meer werk voor mams. Als jullie zouden blijven helpen, net zoals tot nu toe, af en toe, de meisjes ouderwets in de huishouding en de jongens voor klusjes, zou het met twee er nog iets vaker bij niet moeilijker worden. Wel zouden jullie jullie eigen kamers schoon moeten houden. Nou, eigenlijk ook net zoals tot nu toe, mams hoeft er niets aan te doen. Wat extra was, kleding, bedoel ik, geen extra beddengoed en handdoeken. Grinnik niet. Commentaar, tot zover?’
‘U stelt het mooier, makkelijker voor dan wij het zagen. Dank u wel.’
‘Niet te snel, ik leg alleen wat uit. De voors nu. Rust. Goede studieresultaten. Gezelligheid. Die hebben jullie uitgelegd, die snappen we best. Dus geen commentaar nodig. Voors en tegens opgeteld, tja. Jij weer, Simone?’
‘Ja, voor het niet zo zakelijke gedeelte. Lieve kinderen, jullie weten duidelijk hoeveel jullie vragen. Dat mochten jullie ook, zoals Jamie zei, gezien de goede verhoudingen. We snappen wel, jullie dachten ook aan paps waarschuwing, dat sommige moeilijkheden beter niet opgelost kunnen worden met geld. Met de gevraagde oplossing is niet veel geld gemoeid, dat zei paps al. Nu over, we hebben er geen recht op, we hebben het al zo goed, we verdienen het niet. Jullie hebben recht op een goede verzorging door jullie ouders. Jullie hebben het goed, omdat jullie daar ook je best voor gedaan hebben. We hadden jullie niet kunnen dwingen om jullie zo keurig en verantwoord te gedragen. Daarom, de term verdienen is niet helemaal juist, we willen jullie helpen om jullie zo verder te laten gedragen. Het zo doodzonde zijn als het na deze fijne jaren minder goed ging. Paps komt zo terug op jullie aanbod. Ik beantwoord jullie vraag, onder voorbehoud dat jullie het met paps eens worden. Aimee, Jamie, jullie mogen hier komen wonen, enzovoorts.’
De kinderen bleven stil, de jongens met een ernstig gezicht, de meisjes met tranen in hun ogen, mams ook.
‘Ik zal dat aanbod, die vraag, afhandelen. Jullie aanbod was ruim, te ruim. Aimee, Jamie, die studiebeurzen accepteren we natuurlijk, anders zouden de verhoudingen scheef komen te liggen. Ik ga met jullie ouders praten, die willen vast voor jullie blijven bijdragen zoals ze tot nu toe gedaan hebben. Al moeten zij het bedrag waarschijnlijk ook gokken. Jullie spaarpotten moeten jullie houden, voor wat kleine extra’s. Aan verjaardagscadeaus deden we nooit veel, met Kerstmis ook niet, niemand heeft wat nodig. En aan overbodige dingen heeft ook niemand iets. Kleine, niet te dure persoonlijke dingen zijn natuurlijke wat anders. Ik neem wel eens tulpen mee voor mams. Over zakgeld. Toen Mike en Silvia die TV’s wilden kopen hadden ze al een tijd zakgeld, om met geld om te leren gaan. Ze bewezen toen dat ze het konden, al waren ze pas acht. Ze spaarden toen al, ze gaven bijna niets uit. Volgens mij nog niet. Jullie krijgen alle vier hetzelfde. Als er wat extra nodig is is er over te praten. Verder snappen jullie het wel. Voorzichtig blijven, niet voor jullie twintigste trouwen. Geen kinderen, anders komen er huisvestingsproblemen, op z’n minst. Daar kunnen jullie beter mee wachten tot jullie werken. Akkoord?’
‘Wij gaan heel graag overal mee akkoord. Dank u wel, oom, tante. Onwaarschijnlijk mooi, alles.’
De vier waren overweldigd. Pas na een paar minuten stonden de meisjes op om Simone en Mark te kussen. De jongens schudden handen met Mark en kusten Simone. Daarna bleef het een tijd stil. Ze dronken wat.
‘Even maar wat minder ernstigs. Mams, Jamie herinnerde zich laatst dat u gezegd had dat bij elkaar slapen één van de mooiste dingen is die er is. Hij vroeg zich af wat er voor u nog méér zo mooi kon zijn. Tja, jongens! Dat was Mike en mij krijgen, hè?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘U heeft er waarschijnlijk vroeger wel over verteld, maar ik herinner me niets. Alleen dat u laatst zei, het was allesbehalve grappig, maar het was de moeite waard.’
‘Dat was het.’
‘Vertelt u nog eens wat. Misschien met meer details dan toen we klein waren?’
‘Tja, details. Laat ik bij het begin beginnen. Jullie begin. Jullie zijn op de normale manier verwekt.’
‘Wanneer?’
‘Dat weet ik niet, ‘s avonds waarschijnlijk. Waar weet ik ook niet. Ergens in of om het huis. Behalve in de woonkamer, daar zat opa meestal.’
Iedereen grinnikte.
‘Je had gelijk, Jamie, ze maakt er weer een mooi verhaal van. Ik bedoelde, waarom toen, niet jaren eerder of later.’
‘We hadden na ons huwelijk een tijdje nodig voor we tijd voor anderen dan opa kregen. Details overbodig. Ik weet niet meer wat er onderhand allemaal verteld is, ook niet of Aimee en Jamie er dan bij waren. Paps en Vivian hebben heel lang gewacht voor ze aan kinderen begonnen. Voor Vivian hoefde het geeneens, ze was al zielsgelukkig, zei ze. Maar ja, ze horen er toch bij, en zo. Helaas is Vivian overleden voor er kinderen kwamen. Paps heeft me veel over hemzelf en Vivian verteld, en ik heb haar altijd begrepen. Ik maakte het zelf ook mee, ik zat ook niet om kinderen te springen, ik had genoeg in het leven. Ik vertel het paps vaak, dus wordt hij niet verwaand als ik het nog een keer doe. Als er kinderen waren zou dat van mijn tijd met hem afgaan.’
‘En er toch aan begonnen?’
‘Ja, Mike. Bewust. Paps wilde natuurlijk een stamhouder. En ik kinderen krijgen, dat is toch aangeboren. Die stamhouder en een meisje, volgorde willekeurig. Ik ben dus toen met de pil gestopt. Even tussendoor, na jullie komst hebben we het er natuurlijk over gehad of we méér kinderen wilden. We hebben toen besloten van niet. Het was zo mooi, die tweeling, we wilden onze aandacht niet over nog meer moeten verdelen. We bleven genoeg tijd voor elkaar houden omdat opa veel op jullie gepast heeft. Dus ik sindsdien weer aan de pil. Goed. Een paar maanden na het stoppen was ik in verwachting. Een tijdje later bleek er bij onderzoek dat het een tweeling zou worden, nog later, een jongen en een meisje. Ik weet niet meer waarom de foto’s van die scans niet in het boek zitten, we hebben ze wel. Goed. We rekenden erop dat jullie wat eerder dan na negen maanden geboren zouden worden, een tweeling komt meestal wat vroeg. We bereidden alles voor, ook de babykamer, die nu van Mike is. Jullie weten hoe zwangere vrouwen er op het laatst uitzien, maar ik had weinig problemen. De traplift, die er voor opa gekomen was, was ook makkelijk om mezelf en jullie naar boven te sjouwen. Karen was hier vaak, in die tijd, en we waren een paar dagen voor jullie verwacht werden in de tuin koffie aan het drinken, toen mijn binnenzwembadje voor jullie lek raakte.’
Ze gierden van het lachen.
‘Ik vind dat zo stom klinken, de vliezen braken, of zoiets. Karen en ik moesten toen ook lachen, het was makkelijk opruimen, beter dan wanneer het ergens binnen gebeurd zou zijn. Ik heb me verschoond en paps gebeld, in het ziekenhuis. Karen heeft me met de Rolls naar het ziekenhuis gebracht. Paps stond bij de deur te wachten. Jullie kwamen na een paar uur. Zeker de meisjes willen toch meer weten dan dat het allesbehalve grappig was. Het was behoorlijk pijnlijk, maar toch viel het me mee. Wat hielp, was dat ik wist wat eraan kwam, een jongen én een meisje. En paps heeft me geweldig gesteund. Verder had ik natuurlijk een uitstekende verzorging, Paps werkte er, ik had er gewerkt, ze kenden me nog, want ik ging op de afdelingen een praatje maken als ik even bij paps binnenliep. Daar kon ik nooit onderuit, dat wilde ik ook niet, want iedereen wist steeds gauw dat ik er weer eens rondliep, omdat de Rolls dan voor de deur stond. Naast de schroothoop van paps, zoals ze die noemden. Goed. Na Mike was de komst van Silvia natuurlijk makkelijker, amper pijnlijk. Er zat gelukkig ook niet veel tijd tussen, net genoeg om wat bij te komen. We waren allemaal heel gezond waardoor we de volgende dag naar huis mochten. Ik vergeet nooit het gezicht van opa, toen we voor hem kwamen staan, ieder met één van jullie op de arm. De tranen van blijdschap liepen over zijn wangen. Daardoor bij ons natuurlijk ook.’
‘Hij dacht vast ook terug aan zijn dochter.’
‘Ja, Silvia. Dank je wel, lieverd. We hebben jullie over hem verteld wat we nodig vonden, hijzelf ook. Jullie hebben hem altijd goed begrepen. Hij was lief voor jullie, jullie waren lief voor hem. Zo kwamen jullie hier.’
‘Hoe ging het verder, toen we klein waren?’
‘Dan moet ik beginnen met toen ik hier in huis kwam. Ik ben niet lui, ik ben constant bezig. Maar ik doe alles zo rustig mogelijk, van gejaag wordt niemand vrolijk. Overdag zorgde ik voor opa, deed het huishouden en hield tussendoor opa gezelschap. Ik zorgde dat ik klaar was als paps thuiskwam. Ik hoefde alleen het laatste aan het eten te doen en het op te dienen. Al gauw ging ik steeds minder naar mijn kamer en hield de heren ‘s avonds en in het weekend gezelschap. Tja, zo raakten paps en ik aan de scharrel. Heel netjes, hoor, ik lag niet na een paar avonden met hem in bed, en zo. Dat wilde hij ook niet. We zijn heerlijk rustig begonnen en langzaam, relatief, verder gegaan.’
‘Relatief?’
‘Vergeleken met jullie. Binnen een jaar zijn we getrouwd. Dat kon, we zagen elkaar nog vaker dan jullie, ik was er de hele week, woonde er. Toen jullie er waren ging paps ‘s morgens pas naar zijn werk als jullie verzorgd waren, totdat jullie het zelf konden. Ik had het alleen afgekund, maar ten eerste zag hij jullie dan langer, ten tweede was het veel rustiger als jullie door ons tweeën gewassen en aangekleed werden en we gezamenlijk ontbeten. ‘s Middags kwam hij ook vroeg thuis om jullie langer te zien, en andersom natuurlijk, terwijl ik voor het eten zorgde. En overdag paste opa op jullie, dan kon ik ongestoord het huishouden doen. Als er iets was kon hij bellen, er was toen al in elke kamer telefoon. Hij heeft mobieltjes gekocht, dan kon ik zelfs boodschappen gaan doen. Hij belde zelden, jullie waren heel lief en rustig. Hij reed steeds achter jullie aan, ging ook mee naar boven als jullie daar wilden spelen. En jullie vonden het prima, praatten met hem, konden hem alles vragen. We waren gelukkiger dan we ooit gedacht hadden, alles ging zo rustig, iedereen had tijd voor elkaar. Opa is overleden toen jullie acht waren. Jullie treurden ook om hem, maar zoals hij jullie voorbereid had. Hij had verdriet meegemaakt, maar jullie hadden hem erg gelukkig gemaakt, en niemand kon eeuwig leven. En als hij er niet meer zou zijn kregen jullie een eigen kamer. Jullie waren zo lief, hij had nog mogen blijven, die eigen kamers hadden geen haast. En wij moesten ook niet zo om hem treuren, dat wilde opa niet. Ik zei, om het wat op te vrolijken, ja, maar ik krijg geen eigen kamer. Paps en ik moesten zo lachen, Mike zei, dat wilt u geeneens. Jullie zitten vaak te kussen en aan elkaar te friemelen. Dat willen jullie vast ‘s nachts ook.’
Ze lachten weer allemaal.
‘Ja. Jullie waren toen al zo groot dat we, net als nu, rustig naar onze slaapkamer kunnen gaan wanneer we willen.’
‘En wij zijn nu zo groot dat we zelf af en toe naar de slaapkamer gaan om te kussen en aan elkaar te friemelen.’
Ze lachten om Silvia. Ze gingen allemaal naar boven.

‘Wat een fijne kinderen, hè, Mark?’
‘Ja. Hoofdzakelijk door jouw rustige, verstandige opvoeding.’
‘Ik ben er natuurlijk een beetje trots op, maar meer dankbaar, dat het, met jouw medewerking, en die van de kinderen, zo fijn gaat.’
‘En tegelijk ook met ons. Je hebt gelijk, we hebben steeds heel veel tijd voor elkaar.’
‘Ja, nu ook. Als ze uitgevrijd zijn vermaken ze zich wel in de tuin.’
‘Denk je dat ze daar eerder zijn dan wij?’
‘Ja, ze doen niet zoveel als wij.’
‘Ik heb ook geen haast. Zal ik aan je friemelen?’
‘Nee, in me. Zo heel lang zo dicht mogelijk bij elkaar.’
‘Doe een been over me heen, dan kom ik langzaam binnen. Oh, meisje, wat blijft dat heerlijk, je warme gleuf.’
‘Ik voel hem nog groeien. Je vult me weer heerlijk. Nu voorzichtig bewegen. Geen haast.’
Ze deden er lang over.

‘Ik ben helemaal in de war, Jamie. Ik had een theoretische mogelijkheid bedacht, maar ik heb nooit gedacht dat het ook zou kunnen.’
‘Ik ook niet. Maar hoorde je wat je vader tegen je moeder zei? Je voorspelling komt uit.’
‘Ik snapte dat toen niet. Ik was op dat moment bang dat het gesprek fout zou lopen, dat je het niet kon vragen. Dat we een andere gelegenheid af zouden moeten wachten. Maar mams wist alles al. Zoals altijd. Je hebt het heel mooi uitgelegd. En het mag ook nog.’
‘Ja. Geweldig. Waar ben je het meest blij mee?’
‘Dat weet ik nog niet. Ik heb hier niet op gerekend, ik heb nog geen overzicht. Laat eens kijken. Jij komt hier wonen. Heb je veel spullen?’
‘Bijna niets. Ik denk, een paar schoenendozen vol. En studiemateriaal. En wat kleding, natuurlijk. Veel kastruimte is daar niet voor nodig.’
‘Die is er wel. Verder, volgend jaar kunnen we trouwen.’
‘Ja, kunnen. Zullen we het daar verder over hebben als we wat bijgekomen zijn?’
‘Ja. Op ons gemak.’
‘Kussen?’
‘Ja.’
Ze kusten een tijd.
‘Jamie, waar denk je aan?’
‘We hebben het nog niet over verhuizen gehad, dat moeten we nog regelen, al stelt het niets voor. We slapen meestal van zaterdag op zondag in hetzelfde bed, soms nog een keer doordeweeks. Maar dan kan het iedere nacht.’
‘Daar dacht je aan?’
‘Ja. En dan aan na ons trouwen.’
‘Daar moet je niet aan denken. Dan zijn we weer terug waar we begonnen zijn. Dan krijg je een erectie, dan wordt het moeilijker.’
‘Ja. Je bent ook zo heerlijk om tegen me aan te houden. En jij trekt me ook een beetje tegen je aan. Ik zal het proberen. Nu maar een beetje afstand nemen, onderin?’
‘Nu even niet, om het te vieren.’
‘We moesten maar doen waar we het in Engeland over hadden. Hier een stretcher neerzetten. Of tijdelijk een extra bed. Ruimte genoeg. Dan kunnen we apart slapen, maar niet zo ver van elkaar.’
‘Ja, voor als we het te moeilijk krijgen. Ik ben nu niet in de stemming om erg te vrijen. Ik wil graag zo blijven liggen, tegen elkaar aan. Niet zo dicht mogelijk bij elkaar, maar je stijve tegen mijn buik. Een beetje lekker bewegen, kussen. Goed?’
‘Natuurlijk. Dat kunnen we vast lang volhouden.’
‘Ja, heerlijk. Als ik je niet meer lekker voel vraag ik je wel wat.’
‘Bijvoorbeeld?’
‘Waar ga je me ontmaagden?’
‘Dat is teveel, schat.’
Hij liet haar los.
‘Oef. Als je het niet erg vindt, ga maar vast naar de tuin. Ik ga ergens anders aan denken, anders red ik het niet.’
‘Bewaar het nog maar even, de dag is nog niet om.’
Ze streelde hem nog even, voor ze verdween. Zodra hij weer een kleintje had ging hij ook weer naar de tuin.

‘Aimee, ik zou graag volgend jaar trouwen. Ik weet niet hoe Jamie en Silvia er over denken, wij kennen elkaar al een jaar langer.’
‘Ongeduldig?’
‘Ja.’
‘Ik ook. We zouden het wel langer kunnen uithouden, maar als het niet nodig is? Je zei een keer, negentien klinkt jong, twintig klinkt al beter, eenentwintig nog meer, maar nog verder weg. Ik vind volgend jaar, met twintig, ver genoeg.’
‘Ja. Doen?’
‘Graag, liefste. Er is nog wat.’
‘Ja?’
‘Je penis wordt steeds langer en dikker. Ik weet niet hoelang dat doorgaat, maar ik wil met onze eerste keer niet te lang wachten. Dan kan ik, als je nog doorgroeit, daarna langzaam mee oprekken. Anders wordt de eerste keer misschien te pijnlijk.’
‘Nou zeg, waar je al niet aan denkt.’
‘Je hebt je vader vaak genoeg met een halve erectie gezien. Die is dan al dikker dan die van jou nu wordt. Ik wil eh natuurlijk graag goed opgevuld worden, maar liever niet te veel uitgerekt.’
‘Ondeugd. Kijk eens, ben ik deze week dikker geworden?’
Ze keek.
‘Ik denk het niet. Wel lekkerder. Nog een jaar. Ik krijg de kriebels. Ik ga weer naar de tuin, anders sta ik niet voor mezelf in. De dag is nog lang. Kom ook maar als je afgekoeld bent.’
Hij keek haar grinnikend na, toen ze verdween. Zodra hij weer een kleintje had ging hij ook weer naar de tuin.

Op een zaterdagmorgen, van wat later bleek het laatste mooie weekend in het jaar, ging de deurbel. Mark trok in de keuken zijn zwembroek aan en ging open doen. Hij kwam alleen terug.
‘Lui, badpakkentijd. We hebben bezoek. Nicht Claire uit Engeland.’
Hij wachtte tot ze allemaal in bikini of zwembroek zaten, voor hij weer naar binnen ging. Hij kwam terug met Claire, die iedereen een hand gaf, voor ze op de haar aangeboden stretcher ging zitten.
‘Jullie zullen wel denken, die komt ook uit de lucht vallen. Ja, het was een ingeving. Ik ben gisterenavond aangekomen, ik heb voor drie nachten een hotelkamer hier in de buurt, maandagmorgen ga ik weer terug. Ik neem aan, dat ik vandaag en morgen bij jullie in deze schitterende tuin mag vertoeven.’
‘Natuurlijk, Claire. Hartelijk welkom. Tja, we hebben een groot huis, maar geen logeerkamer. De bank in de woonkamer is voor noodgevallen.’
‘Dat ben ik niet. Ook geen normaal geval, natuurlijk, daar weten jullie alles van. Voor ik het vergeet, de hartelijke groeten van je ouders, Mark. Voor iedereen. Mark, je vader is zo aardig geworden. Hij wilde zelfs mijn reis betalen, het was familiebezoek, zei hij, maar dat vond ik niet helemaal terecht. We zijn het eens geworden over samsam.’
‘Over financiën heeft hij nooit moeilijk gedaan, maar ik ben blij dat jullie nu goed met elkaar op kunnen schieten.’
‘Heel goed. Ik zal jullie iets vertellen wat jullie niet zullen geloven. O, toch wel, denk ik, hij heeft jullie ook veel verteld. Het zonneterras is klaar. Het ligt gunstig, op het zuiden, en er staat doorzichtig glas langs de rand, waardoor het er niet waait. Die verrijdbare ondoorzichtige glazen schotten zijn er ook gekomen. Het weekend daarna was ik er het eerst. Na een tijdje kwamen oom en tante, die gingen in het gedeelte naast waar ik in zat. We praatten wat, we konden elkaar wel horen. Maar na een uur vroeg oom of ik bij hun wilde komen, dat was gezelliger.’
‘Nou, dat had ik niet verwacht. Maar ik geloof je. Je hebt het vast gedaan.’
‘Natuurlijk. En echt op zijn Engels, met geen woord over bloot gesproken. Naar elkaar gekeken alsof we gekleed waren.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Maar ja, jongetjes verraden zich altijd. Oom kan nog steeds een erectie krijgen. Zelfs van mij.’
‘Ik zal niet zeggen dat je knap bent, lieve nicht, maar je mag er best wezen.’
‘Ik ben zo mager als een lat, je mag slank zeggen, als je beleefd wilt blijven. Maar ik weeg, denk ik, de helft van tante, daar heeft hij zijn handen ten minste vol mee. Ze gaan nog steeds tegelijk naar bed.’
‘Fijn. Hoe gaat het met jou?’
‘Ook fijn. Ik heb sinds kort een beetje verkering, maar ik doe rustig aan, op jullie advies. Hij heeft ook geen haast. Tja, hij heeft twee niet al te lange huwelijken achter de rug. Volgend weekend wil hij komen zonnen. Toen dacht ik, ik ga even oefenen, in Boston, bij drie lieve jongens en drie lieve meiden. Waarom zijn jullie niet bloot?’
‘We trekken wat aan als er bezoek komt. Zeg het maar.’
‘Jullie zien er zo allemaal leuk uit. Ik moet alleen even aan jou wennen, Simone. Oei. Ik vind dat jullie ook even aan mij moeten wennen. Ik kom graag eerst in bikini bij jullie zitten. Waar kan ik me omkleden?’
Aimee en Silvia keken elkaar even aan en stonden op.
‘Gaat u maar met ons mee.’
Claire liep achter ze aan. Zo gauw ze verdwenen was begonnen de achterblijvers te grinniken.
‘Ik denk dat we allemaal vermoeden wat er gaat gebeuren.’
‘Ja, Mark, vast hetzelfde wat ze met Renee gedaan hebben.’
Ze wachtten tot de drie weer terugkwamen, in bikini, grinnikend.
‘Wat een meiden. Ik herinner me, dat Silvia, toen we elkaar net ontmoet hadden, en ik zei dat jullie mooi bruin waren, gelijk zei, helemaal, tante. En nu trokken ze hun bikini’s uit en zeiden tegen me, we trekken altijd eerst alles uit, geen gefriemel onder een rok of jurk om een broekje te vervangen door een bikinibroekje. Zo gaat het veel makkelijk. Tja, wat moest ik, terwijl die blote meiden naar me keken? Goed, ik ook alles uit, toen alle drie een bikini aan. Ik mocht me hier bloot vertonen, zeiden ze.’
‘Voor zover ik nu kan zien, nicht, terecht. Je bent inderdaad erg slank, zal best niet veel wegen, maar je hebt wel minstens cupmaat D. Dat heb je aardig weten te verstoppen.’
‘Ja, daar moeten ze niet op af komen, Mark. Goed, bovenstukjes af.’
Alle bovenstukjes gingen af.
‘Schattig, meiden. Wat een dingen, Simone.’
‘Ik ben er blij mee, ik heb er geen last van, alleen maar lol. Ik laat graag de bovenste helft zien als ik gekleed het huis uitga, dan heeft iedereen ook een goede dag. De heren in ieder geval. Jij hebt ook meer dan genoeg.’
‘Ja, geen klachten van alle exen.’
‘Claire, hoe duur is eraan komen?’
‘Mike, hè? Als ik me goed herinner was jij een verzamelaar van dozen.’
‘Dat zei ik, ja, in Engeland. Ik verzamel niet echt, ik geniet gewoon van alle meiden die hier meedoen. Mams, Silvia, Aimee natuurlijk, met de mooiste, en een vriendin van mams en één van paps. Andere kennissen zijn helaas te preuts.’
‘Je zit zeker met spanning te wachten. Een beetje daarvan is trouwens zichtbaar.’
‘Een beetje wel, omdat je nogal wat in je broek hebt zitten.’
‘Tja, af en toe lijn ik, als ik te veel aangekomen ben door diners, maar mijn borsten blijven hetzelfde en mijn doos vrij mollig. Dat heb ik natuurlijk liever dan een buikje krijgen.’
‘Toen Aimee hier voor het eerst kwam, toen we veertien waren, hebben we elkaar een keer aangeraakt. Daarna waren we niet zo nieuwsgierig meer en schrokken we niet als we in het zwembad tegen elkaar aankwamen. Silvia en Jamie hebben dat ook gedaan, en wij vieren met die vriendinnen. En mams met de echtgenoot van die vriendin van paps.’
‘Zo, heeft paps een vriendin?’
‘Dezelfde die hij vroeger een tijd gehad heeft. Die is bij toeval weer opgedoken. Hij heeft er weer één keer aan mogen komen, zéér oppervlakkig, met vroeger vergeleken, de rest is nu voor haar man. Waar mams toen ook maar even aanzat. Met de smoes, dat hij in het zwembad maar even aan haar borsten moest voelen, hij bleef zo kijken.’
‘Niks smoes. Ik hoefde niet, hij zag er hetzelfde uit als Mark. Maar toen hij aan mijn borsten zat kon ik het toch niet laten. Nou, weinig verschil, wat langer.’
‘Mijn exen scheelden ook niet veel. In grootte, bedoel ik, wel in gebruik. Maar eh, Mike, behalve kijken wil je er dus ook graag een keer aankomen?’
‘Ja, Jamie vast ook. Het kan met gesloten beurzen, jij mag ook aan ons komen.’
‘Een aardig aanbod.’
‘Ik doe er nog een schepje bovenop. Je mag vast kijken, als je wilt. Afgezien van blozen zal er toch weinig reactie bij je te zien zijn.’
‘Wat gul. Doe maar.’
Op Claire na trokken ze allemaal hun broek uit. Claire bloosde een beetje.
‘Het is toch een beetje overweldigend, jongens. Ik verzamel ook niet, ik ben er maar één tegelijk gewend.’
‘Je kwam hier om te oefenen, nicht, dan moet je dat niet alleen met kleintjes doen.’
‘Zo, ze hebben het dus niet van een vreemde. Jij bent zeker groter, Mark, als ik het doe mag je meedoen. En twee of drie handen aan mijn doos maakt ook niet uit. Oei. Drie prachtige paaltjes.’
‘Wen er nog maar even aan. Ook met rondlopen, houd je broekje nog maar even aan. Help je even de lunch klaarmaken?’
‘Goed, Simone, na de lunch zien we wel verder. Dat, zien, bedoelde ik figuurlijk. Ik heb braaf gedaan wat de meisjes graag wilden dat ik deed, alles eerst uit bij het omkleden, ik laat de jongetjes nog even in spanning.’
Ze ging met Simone naar binnen.
‘Silvia, is ze daar echt mollig?’
‘Ik verraad niets, Jamie, je bent veel te nieuwsgierig.’
‘Niet te, het is even wat anders, even een spelletje. Met iets nuttigs voor Claire. Maar een spelletje met jou gaat bij me altijd voor, daar zou ik dit graag voor willen overslaan. Zullen we even naar boven?’
‘Na het spelletje. Als je dan maar niet te woest bent, door je gefriemel aan Claire, als dat van haar mag.’
‘Nee, niet té wild. Je gaat maar lekker in mijn oor fluisteren hoe je het hebben wilt. Misschien een dubbele, omdat we vanmorgen overgeslagen hebben?’
‘Nou, wat een taal.’
‘Netter dan wat jij soms in mijn oor fluistert.’
‘Renee heeft mams, Aimee en mij, toen we bij haar waren en alle heren even wegwaren, een cursusje gegeven, op ons verzoek. Dat heette, hoe converseer ik met een jongen in bed. Je hebt nog geen tien procent gehoord.’
‘Meisje toch. Oom, u heeft er vast een idee van.’
‘Ja, er staat me nog wel iets bij. Ik dacht laatst al wat bekends te horen. Ik was wat moe geworden, maar dat was gelijk over. Verder wacht je maar af.’
Ze grinnikten.
‘Jamie, die andere negentig procent is eigenlijk niet nodig.’
‘Dank je wel. Echt niet, nu even?’
‘Na het zwemmen, voor jou hopelijk ook met Claire, gaan we boven douchen. Goed?’
‘Heel goed. Ik beloof je ook een dubbele lading.’
Ze grinnikten weer allemaal. Simone en Claire kwamen terug met sandwiches.
‘Zo, grijp toe. Grinnik niet, Jamie, eerst eten.’
‘Ja, en het daarna even laten zakken, even zonnen. Dan kan jij ook verder bijkleuren, Claire, je tweeling ziet nog wat bleekjes.’
‘Probeer je me uit mijn broek te praten?’
‘Nee, dat hoeft niet. Je wilt straks maar al te graag, je blijft naar de drie paaltjes kijken.’
‘Dat geef ik eerlijk toe. Silvia zei in Engeland ook, dat het zonnen zo ontspannend was voor de heren. Dat geloofde ik niet zo, maar nu zie ik het. Alweer bijna helemaal ontspannen.’
‘Ja. Het is heerlijk, om alles vrij te kunnen laten bewegen zonder dat er kleding in de weg zit. En de warmte van de zon op je doos voelen is volgens de meiden ook erg fijn.’
‘Goed, goed, ik doe mijn broek al uit. Zeg jij gelijk maar wat je van me vindt, brutaaltje, dan hoef je je niet langer in te houden.’
Ze stond op, deed haar broekje uit en ging voor Jamie staan.
‘Ik zie je reactie, jongetje, laat ook maar horen.’
‘Wij zijn onder de indruk. Daar kan je mee voor de dag komen.’
Iedereen grinnikte.
‘Je bent niet zo mollig als ik dacht. Ik denk dat je zo’n grote bobbel in je broek hebt omdat je mooie krulhaar vast nogal stug is.’
‘Daar trap ik niet in, afblijven. Daar kom je nooit achter, in het water is het in ieder geval niet stug.’
‘Mooi, dan zie ik daar, onder water, ook vast je gleuf beter.’
‘Ik ga maar zitten, ik zie jou ook steeds beter.’
‘Mark, het is tegen het eind van het seizoen, we moesten zo maar gezellig met z’n allen gaan zwemmen en spelen, dan hebben we wat leuks om van de winter aan terug te denken.’
‘Ik hoor geen bezwaren. Voor de zekerheid, Claire, akkoord?’
‘Ik had gedacht, bij dat oefenen wat ik wilde, aan alleen kijken. Maar ik speel ook graag. Akkoord.’
Na een kwartiertje zonnen wenkte Jamie Mike en liep naar Claire. Mike snapte zijn bedoeling en hielp haar optillen en het water in dragen. De anderen kwamen er achteraan en gingen meespelen. Daarna gingen Mark, Simone en Claire zonnen en de rest naar boven.

‘Lekker gespeeld met Claire, Mike?’
‘Dat was leuk. Ze was al gauw slap van het giechelen, maar ze heeft ook goed aan me, en vast ook aan Jamie gezeten. En daarna aan paps. Aimee, na zo lang kijken word je toch weer een beetje nieuwsgierig. Het was heel fijn om ook eens overal aan te komen. Of wéér aan te komen, vooral bij jou.’
‘Ja, ik weet het. Ik ben ook weer rustiger. Hoofdzakelijk van het even voelen aan die grote van je vader en door hem en Jamie even gepakt te worden. Ik vond die van jou het fijnst om vast te houden. En jij streelde me ook het lekkers.’
‘Fijn. Ja, voor mij was het ook zoiets. Ik ben het liefst bij jou. Kom je tegen me aan liggen?’
Hij was op bed gaan liggen, ze gooide een handdoek naar hem toe, trok een broekje aan en kwam tegen hem aan.
‘Handjes gekruist op ons kruis. Ja, heerlijk, grote jongen. Heb jij ook een dubbele lading?’
‘Ik denk meer dan normaal. Ik ben veel gewend, verwend, maar aan vier paar borsten en vier dozen zitten doet me toch wel wat.’
‘Ja, dat snap ik. Die halve van je vader en de driekwart van Jamie waren even leuk, maar jouw grote is fijner.’
Ze streelde hem tot hij gekomen was en wat uitgehijgd had, fluisterde daarna in zijn oor.
‘Je was een beetje wild, je stootte zelf ook. Ik verheug me er al op dat je dat later ook in me doet en zo veel bij me binnen spuit. Ja, daar. Streel me, tot ik kom.’
‘Ik ga niet converseren met een hand in het broekje en een vinger in de gleuf van mijn lekkere blote meid, ik streel je, zo goed als ik met een vinger kan.’
Ze kwam ook een beetje wild.
‘Je hebt geen cursus in bed praten nodig, en ook niet in vingeren. Man, wat lekker.’
‘Je was lekker wild. Zeg, later hebben we vast geen cursus nodig, hè?’
‘Nee. We gaan elkaar les geven, hoe we onszelf en elkaar het lekkers strelen.’
‘Ik heb er wel eens over gedacht. Mezelf zal wel lukken, als je me met je gleuf vasthoudt, maar ik weet niet of dat voor jou het fijnst is.’
‘Ik weet, dat ik je niet té vast moet houden, je moet meer of minder in en uit kunnen gaan om te strelen. En ik moet je natuurlijk niet afknijpen. Verder weet ik het ook niet, maar ik mag dan toch wel fluisteren, harder, of zachter, of langzamer of sneller, of dieper, of zoiets?’
‘Natuurlijk. Graag zelfs. Zat dat ook in de cursus?’
‘Dat fluisteren wel, de rest niet. Maar dat had ik al bedacht. Ik heb het toch ook vlug geleerd om je met mijn hand precies goed vast te houden, en zo?’
‘Vlug? Misschien omdat ik geen lekker meisjeshandje gewend was, maar ik vond dat je het de eerste keer al helemaal perfect deed.’
‘Ik was toen een beetje ongerust, ik had je daarvoor wel gestreeld, maar het zou de eerste keer worden dat ik niet hoefde stoppen. Maar het ging goed, ik snapte wanneer je sneller en langzamer wilde. Toen kwam je zo genietend, je spoot alles op mijn borsten.’
‘Ik vond het zo fijn, dat je het graag deed en er ook zo van genoot. En nog.’
‘Ja. Geweldig, dat we zo genieten van elkaars klaarkomen.’
‘Later niet meer om de beurt, hè?’
‘Nee, tegelijk. Of bijna, we zien wel.’
‘Ja. Nu maar naar beneden, schat. We praten te lekker.’
‘Ja, dat ook.’

Silvia kwam, nadat ze een broekje aangetrokken had, achter Jamie aan de douche in.
‘Alleen even het chloor erafspoelen, dan de kraan weer dicht.’
‘Je kijkt zo eh. Je wilt vast mijn dubbele lading.’
‘Ja, de helft in mijn mond, de rest op mijn buik of zo.’
‘Die helft moet je zelf regelen, ik kan niet halverwege even stoppen.’
Ze grinnikten.
‘Nee, dan haal ik hem uit mijn mond. Goed?’
‘Goed? Je hebt het altijd geweldig gedaan. Oh, heerlijk. Ja, streel door. En masseer mijn ballen.’
Na afloop trok ze haar broekje uit, douchten ze en droogden ze elkaar af. Ze ging op bed liggen, hij trok een onderbroek aan en kwam naast haar.
‘Hoe zou ik jou een dubbele kunnen bezorgen?’
‘Dubbel lekker of twee keer?’
‘Alles wat je wilt.’
‘Nee, wat ik wil nog niet.’
‘O. Nee, wanneer wél praten we van de winter verder over, over onze plannen.’
‘Ja, daar wil ik nu niet aan denken. Ik kom lekker tegen je aanliggen, je borst strelen met mijn borsten. En in je broek met je ballen en penis spelen. Masseer mijn doos even lekker en vinger me dan, tot ik kom.’
‘Wil je zo graag?’
‘Ja, jij was extra hitsig, van alle meiden, ik ben het ook. Van die ballen en halfstijve penissen van paps en broer, en van hun gefriemel aan mijn doos. Oh, jij doet het veel beter.’
Ze kwam ook een beetje wild.
Daarna gingen ze weer naar de tuin.

Ze hadden een prettig weekend. In het zwembad lieten ze Claire doen wat ze wilde, af en toe een jongen grijpen of zich laten grijpen. Ze wensten haar maandagmorgenvroeg, bij haar vertrek, het beste met haar verkering.

De jeugd bleef het rustig aan doen. Aimee en Jamie verhuisden na de jaarwisseling. De stelletjes sliepen niet altijd in hetzelfde bed, wel in dezelfde kamer; in allebei was er een stretcher bijgezet. Ze praatten af en toe met hun vieren over hun plannen.
Ze kwamen er van elkaar achter dat niet alleen een keer in het weekend, maar vaak ook doordeweeks een keer, de jongens van hun hoge druk afgeholpen werden. En de meisjes van hun kriebels. Simone klaagde er een keer over, voor de grap.
‘Ik zal blij zijn als jullie getrouwd zijn. Het lijkt wel of ik steeds meer handdoeken in de was krijg met lozingen erin.’
Jamie had natuurlijk een antwoord klaar.
‘Dat zijn ze geeneens allemaal. Tenminste, niet die van mij.’
Mike bleef niet achter.
‘Van mij ook niet.’
Simone grinnikte.
‘Ik neem niet aan dat de rest in de wastafel terechtkomt. Dat zou zonde zijn.’
‘Maakt u zich maar geen zorgen, mams. De helft van de rest in de douche. We hebben het geeneens zelf uit hoeven vinden, u had het al verteld.’
‘Ja, Silvia, ik wilde jullie nooit ergens toe aansporen, maar ik zou het jammer gevonden hebben als jullie het gemist hadden. Zoiets moet je proberen. Als het niet bevalt, dan maar niet meer.’
‘Het bevalt best, en er komt geen bevalling van.’
‘Ik ben blij dat jullie zo voorzichtig blijven. Ik neem ook aan dat jij en Silvia bedacht hebben om op tijd met de pil te beginnen. In je huwelijksnacht een condoom moeten gebruiken bederft dat feestje.’
‘Natuurlijk. Zeker die eerste feestelijke lozing wordt op de goede plek bezorgd. Daarna, als het daar af en toe niet terechtkan, doen we het zoals we het nu doen. Dat is dan net vaak genoeg om weer eens te zien hoe die jongens het doen, dat blijft toch iets aparts.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Jullie weten het van Renee, jongens willen graag trots naar hun productie kijken, in de open lucht of in een condoom.’
‘Wij ook. U trok een gezicht bij dat, open lucht.’
‘Ja, niet alleen op een handdoek. Vóór jullie er waren hebben we het wel eens in de tuin gedaan, als het bij mij niet kon. Ik achter paps staan, armen om hem heen en strelen, kijken hoe ver hij kwam. En zodra hij daarna klein was zijn penis vasthouden en de plantjes water geven. Maar die vonden dat niet zo fijn als paps en ik.’
Ze grinnikten weer even.
‘Ik stop maar. Ik zie er een paar in de problemen komen. Nou, als ik op een nacht twee figuren tegen elkaar in de tuin zie staan zal ik niet storen. Maar denk om de plantjes.’

Ze hadden een heel gezellige winter.

In het voorjaar vroeg Jamie, ook namens de tweeling en Aimee, om een vergadering, op een zaterdagochtend, wanneer er genoeg tijd zou zijn. Simone en Mark grinnikten naar elkaar en stemden toe.

Ze waren met z’n allen aan de keukentafel gaan zitten. Jamie nam het woord.
‘We hebben van de winter af en toe met elkaar gepraat, ook met ons vieren, over onze plannen. We vonden vorig jaar dat we de tijd moesten nemen om naar ons trouwen toe te leven. Ons voorbereiden, overal goed over nadenken. Dat hebben we gedaan. Het ging heel fijn, we vulden elkaar aan met ideeën. We hebben zonder enige moeite overeenstemming bereikt. We willen allemaal hetzelfde. Eerste punt, we willen graag van de zomer trouwen.’
‘Dat vermoedden paps en ik al. Het lijkt ons ook het beste.’
‘Ja, nog een jaar wachten zou onnodig problemen geven. We denken aan de maandag of dinsdag in de eerste week van juni. Dat is de week nadat de normale colleges afgelopen zijn. Veel van onze kennissen, medestudenten, willen vast wel een paar dagen hier blijven voordat ze met vakantie naar hun ouders gaan. En er is dan een grote kans op mooi weer.’
‘Ja, op onze huwelijksdag was het ook mooi weer, dat was erg fijn.’
‘Ja, maar wij willen de weken erna ook graag mooi weer, daar heb ik het zo meteen over. U weet, wij kunnen amper iets bijdragen, dat vinden we niet fijn, al weten we dat de ouders vaak het meeste betalen bij een bruiloft. Maar wat we graag willen is niet duur.’
‘Dat is bijzaak, het moet een mooie dag voor jullie worden.’
‘Ja, natuurlijk, ook om later op terug te kunnen kijken. Wat we bedacht hebben wordt vast mooi. Om van achteren af te beginnen, we willen niet op huwelijksreis, we willen hier blijven.’
‘Oh?’
‘Wij willen niet gaan reizen om iets te gaan bekijken of mee te maken. Dat doen we later wel. We willen graag, zoveel mogelijk ongestoord, elkaar bekijken en zo. Dat kan nergens beter dan hier. En nergens gezelliger, fijner, met u, in huis, in de tuin, in het zwembad. We kunnen ons niet herinneren of u het ooit over een huwelijksreis gehad heeft, daarom vermoeden we dat u hier gebleven bent.’
Simone grinnikte.
‘Ja, dat klopt. Ook om die redenen. Opa zat wat vaker alleen, maar we aten gezamenlijk, we moesten toch af en toe pauzeren. Daarna, vóór jullie komst, heeft paps zich voor zo veel mogelijk congressen op mooie plaatsen ingeschreven. We gingen er dan samen naar toe, met extra dagen ervoor en daarna.’
‘We zullen u vast ook wat meer alleen laten, maar we willen wel graag mee blijven helpen, zoals tot nu toe. Wij hebben ook af en toe een pauze nodig.’
‘Prima. Een stel op die maandag en een stel op die dinsdag trouwen?’
‘Nee, ik zei, maandag óf dinsdag, niet maandag én dinsdag. We willen tegelijk trouwen. Op dezelfde dag, op hetzelfde moment. Niet alleen omdat Mike en Silvia een tweeling zijn, we doen al jaren alles samen. Alleen sommige dingen in aparte slaapkamers.’
‘Oh, een dubbele bruiloft. Wat mooi. Prima, als jullie dat willen.’
‘Ja, heel graag. We hebben lang gepuzzeld hoe we er iets moois van kunnen maken. We weten dat u met de versierde Rolls naar het stadhuis en daarna naar de recreatiezaal in het ziekenhuis bent gereden. Veel van jullie kennissen werkten daar en konden dan makkelijk even langs komen. Wij willen ook graag gebruik maken van de Rolls, we kunnen makkelijk met z’n vieren achterin. We willen u graag voorin, niet om een chauffeur uit te sparen, maar voor de gezelligheid.
‘Dank je wel. Graag.’
‘Wij zijn onder de studenten tamelijk bekend, maar meer ook niet. Toch verwachten we een grote opkomst, die zaal zou zo goed als zeker te klein zijn. We zijn op zoek gegaan naar een grotere. Bij toeval kwamen we erachter, dat een grote tent huren, inclusief zo’n kleine voor de ceremonie, ongeveer hetzelfde kost als een grote zaal huren. Die grote tent is natuurlijk alleen maar nodig voor het geval het slecht weer wordt, in principe zou het in de openlucht kunnen. Voor de catering, hapjes en drankjes, zijn we dan niet afhankelijk van die zaalverhuurder, die kunnen we zelf kiezen. Dat is voordeliger, er is nogal wat concurrentie om evenementen te verzorgen. Wat denkt u ervan?’
‘Ik denk, paps vast ook, dat jullie het goed bedacht hebben. Het lijkt me heel gezellig te worden. Maar je kunt een grote tent niet zomaar ergens neerzetten. En je kan ook niet overal getrouwd worden. Alhoewel, ik weet allang dat het hier makkelijker te regelen is en er meer kan dan vroeger in Nederland. Daar was het erg moeilijk om ergens anders te trouwen dan in het stadhuis.’
‘We hebben een mooie plek uitgezocht. Het is gemeentegrond. Ik ben op het stadhuis geweest. Ze waren aan de balie erg aardig. Omdat ze u op één of andere manier kennen en hun kinderen, een tweeling, met hun echtgenoten dan, graag een mooie dag gunnen. Ik heb eerst met een ambtenaar over die plek gepraat. Die kunnen we voor een spotprijs gebruiken, en het is ook nog eens inclusief een schoonmaakploeg van de gemeente. Er moet daar toch af en toe schoongemaakt worden en ze plannen het dan na ons huwelijk. Toen met een andere ambtenaar. Daar kan ook getrouwd worden, ze houden voor die twee dagen voorlopig iemand beschikbaar. Die heb ik ook gesproken. Een hele aardige man, hij herinnerde zich uw huwelijk, al had hij die niet zelf gedaan. Ik heb alles op papier staan, natuurlijk.’
‘Goed geregeld. Welke plek?’
‘Aan de rand van het centrum, in het park aan de rivier, vlak naast de Hatch Memorial Shell, dat openluchttheater.’

 

‘Wat een schitterende plek. Dat het daar mocht! Wat goed van jullie, om dat te bedenken.’
‘Ik ben er vroeger met mijn ouders geweest, dat schoot me gelukkig op tijd te binnen. Er is daar openbaar vervoer naar toe en er zijn genoeg parkeerplaatsen. We zijn een keer gaan kijken, de anderen gingen gelijk akkoord. Bij mooi weer komen er tussen de ceremonietent en de grote tent een paar rijen stoelen, voor de ouders en de eregasten, de rest blijft maar staan. Bij slecht weer kan er één kant van de grote tent open, om van daar te kunnen kijken. Na de ceremonie kan gelijk de receptie beginnen, buiten of in de grote tent.’
‘Ook goed bedacht. Ik zie alles al voor me. Wij mogen wel een paar mensen uitnodigen, hè?’
‘Natuurlijk, wel méér dan een paar, ruimte zat. Maar daar hebben we ook over nagedacht. Van uw en onze kennissen willen we er uitnodigen als eregasten. Geen studenten, we hebben geen speciale vrienden of vriendinnen. De hoofdreden daarvoor is dat ze te preuts zijn om hier mee te doen. Die eregasten zijn kennissen van u, die we door u en uw verhalen ook hebben leren kennen, die we eh erg waarderen, al hebben we sommigen nog nooit ontmoet. Onze trouwdag lijkt ons een mooie gelegenheid daarvoor. Er is vast wel tijd om met ze te praten, de meeste studenten komen toch hoofdzakelijk om te drinken. We willen een rustige bedoening, daarom geen orkest huren, want dan hebben we de geluidssterkte niet in de hand. Wel een geluidsinstallatie, om iedereen mee te kunnen laten luisteren bij de ceremonie. En om die ook op te nemen. We zijn bezig om bandjes te maken, met rustige muziek, om die daarna te draaien.’
‘Jullie hebben, geloof ik, niets gemist.’
‘Dat denken we ook, maar we gaan alles nog een paar keer stap voor stap bespreken.’
‘Prima. Die kennissen?’
‘Ik zal ze stuk voor stuk opnoemen, met commentaar. Tamara en haar man, omdat u aangespoord hebben om te emigreren. Anders was de tweeling er niet geweest.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Vertel haar dat maar. Dat zal ze vast ook leuk vinden.’
‘Ja. Karen en haar man. Omdat ze lange tijd uw vriendin was, in voor- en tegenspoed. En na haar eigen trouwen en het opdweilen van de inhoud van uw binnenzwembadje voor de tweeling, een paar uur voor hun geboorte, alleen nog in voorspoed.’
‘Wat mooi verzonnen. Ga dat maar gebruiken in een speech.’
‘Ja, dat is een goed idee. De volgende op de lijst, Ralph. Ik heb laatst nog even op zijn website gekeken. Hij heeft wel over de tweeling geschreven, maar er staat geen foto van ze op. Hij mag er best een foto van de bruiloft en een verhaaltje over ons opzetten. Zoals hij schrijft, zo leuk, we willen ook met hem praten.’
‘Fijn. Hebben we jullie wel eens verteld dat ze in de New York Times daardoor ook een stukje plaatsten, met een foto?’
‘Ja, we hebben dat gezien, in uw boek. Ik heb gebeld, en kreeg uiteindelijk die redacteur aan de lijn. Hij werkt er nog steeds en herinnerde zich alles direct. Hij wil graag komen, en na goedkeuring van ons allemaal, weer een stukje schrijven, met de voorgeschiedenis erbij. Van ons mag het.’
‘Van ons ook. Karen zal het ook leuk vinden, zij heeft hem toen over kunnen halen om niet te veel te schrijven. Oh, Mark, denk je ook ergens aan? Vast wel. Straks graag, als Jamie klaar is met zijn verhaal. En, Silvia, Jamie, ga eens bij Karen kijken. Die heeft mijn bruidsboeket. Misschien is het een derde keer te gebruiken.’
‘Doen we. De laatste, maar niet de minste op onze lijst, we willen Renee en haar man ook graag uitnodigen. We hopen dat jullie daar geen bezwaar tegen hebben. Renee heeft ook bijgedragen aan onze opvoeding, en ze is zo’n lekkere meid, eh net als tante, ook zo fijn om mee te praten.’
‘Ik zou het fijn vinden als ze erbij is. Ik hoor haar nooit over haar kinderen, ik durf er niet naar te vragen. Maar van jullie geniet ze. Al vanaf dat we haar ontmoetten, ze vond het geweldig dat jullie zo vrij waren. En ja, indirect heeft ze bijgedragen aan jullie opvoeding.’
‘Wat vindt u, oom? Als u het dan maar bij een knipoog laat.’
Mark grinnikte.
‘Alleen een knipoog? Ik wed dat ze iedereen, mij ook, omhelst en kust.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Verder ben ik het met mams eens. Ik heb zonder haar toestemming over haar verteld, maar ze vond het prima. Ze heeft zelf nog meer verteld.’
‘Ja, nogal. Goed. Dat was het. Hopelijk vragen we niet te veel.’
‘Ik vind van niet. Wel dat jullie alles heel mooi verzonnen hebben. Mark, jij nu?’
‘Ik vind het schitterend. Tjonge, een dubbel huwelijk op zo’n plek. Een paar opmerkingen. Over dat de ouders vaak het meeste betalen. We gaan met jullie ouders praten, Aimee en Jamie. We zullen wel wat kunnen regelen. Geef me je aantekeningen maar, Jamie, dan zal ik verder alles regelen. Niets zonder jullie goedkeuring, natuurlijk. Nu wat anders. Herinneren jullie, hoe mams eruit zag, op haar trouwdag, van de foto’s?’
Silvia schoot overeind.
‘Ik wil niet brutaal zijn, mams, maar ik hoop dat uw decolleté dan net zoiets is als in Engeland, centimeters hoger dan normaal. Anders kijkt er niemand naar ons.’
‘Natuurlijk, dat had ik al bedacht. En denk niet te min over jezelf, jullie zien er dan vast ook schitterend uit. Ik pas mijn kleding natuurlijk aan jullie trouwjurken aan, dat hoort zo. Hebben jullie daar al over nagedacht?’
‘Ja. Ook offwhite. Maar niet te ingewikkeld, dat vinden we niet nodig. Aimee en ik weten dat we niet aan u kunnen tippen, al, wat u zei, denken we niet te min over onszelf. Maar we willen ons niet te druk maken, of op onnodige kosten jagen, over onze kleding op die dag. De jongens zien ons toch liever zonder. We vinden het genoeg als we er iets fraaier uitzien dan normaal, dat we duidelijk een trouwjurk aanhebben, te eenvoudig moet het ook niet. We overleggen er natuurlijk met onze moeders over. De jongens kopen voor de gelegenheid een nieuw kostuum, ook van hun eigen geld, we vinden dat dat hoort. Hun vorige mooiste kostuum was voor jongens, dat staat niet meer. En ze kunnen heel lang mee, zo vaak dragen ze het toch niet. Maar, luitjes, ik bedenk me nog iets. Over het gebruikelijke weggeven van de dochter door haar vader. Dan ziet iedereen paps en de vader van Aimee, ik vind dat niet leuk voor de vader van Jamie, die heeft dan niets te doen. Kunnen we daar iets aan doen? En ook graag zijn moeder bij het overleg over de trouwjurken.’
Ze dachten allemaal na. Mark reageerde het eerst.
‘Lief van je bedacht, om ze er zo veel mogelijk bij te betrekken. Jullie regelen alles voor de trouwjurken zelf maar. Ik heb wat bedacht, in plaats van normaal weggeven. Ik stel voor, dat we de auto’s op een geschikte plaats, niet te ver van maar ook niet te dichtbij de plaats van de ceremonie laten stoppen en dat we dan uitstappen. De auto’s kunnen door anderen geparkeerd worden. Dan stellen we ons op om het laatste stukje te lopen. De drie vaders voorop, naast elkaar. Dan Mike en Aimee, omdat met z’n vieren naast elkaar te veel wordt en Mike de oudste is, nét. Dan Silvia en Jamie. En dan de drie moeders, naast elkaar. Drie, twee, twee, drie. De vaders gaan gewoon zitten, eerste rij natuurlijk, de bruidsparen gaan op hun plek, de moeders kunnen dan nog even doen of ze de meiden helpen om te gaan zitten, en gaan ook zitten, naast hun echtgenoten.’
‘Schitterend, Mark. Iedereen akkoord? Tenzij er nog iets beters verzonnen wordt, maar dat lijkt me sterk.’
Iedereen ging akkoord.

Ze begonnen langzaamaan met de voorbereidingen voor de dubbele bruiloft.
Allereerst werden de datum en de tijd bepaald. Op die maandag in juni, om twaalf uur. Maandag, om mensen die van ver moesten komen, zoals Renee en haar man, de gelegenheid te geven om al in het weekend te reizen. Om twaalf uur om meerdere redenen. De tentenbouwers werkten liever niet op zondag, maar als ze maandagmorgen vroeg begonnen zouden de tenten op tijd opgebouwd zijn. En de mensen uit de stad hoefden dan niet veel vrij te nemen, alleen hun lunchpauze te verlengen.
‘Toch vind ik het vroeg. We hebben het niet gehad over wat er daarna gaat gebeuren. Ik begrijp dat jullie geen diner willen geven.’
‘Nee, mams, we willen de catering hier een etentje laten verzorgen, voor ons zessen. Want wie zouden we ervoor uit moeten nodigen? Met alle eregasten wordt het al veel. Laten die een andere keer maar komen, als ze langer willen praten. Dan zijn inmiddels de foto’s ook klaar.’
‘Prima, Silvia. Gezellig onder elkaar. Wat grinniken jullie?’
‘Zo gezellig wordt het niet voor u en paps. Tenzij u elkaar gaat vermaken. We willen geen lange dag hebben en dan pas ‘s avonds naar bed kunnen gaan. Niet dat we dan gelijk in slaap zouden vallen, maar we willen voor ons hoogtepunt die dag fit genoeg zijn. Zo gauw we thuis zijn gaan we naar onze slaapkamers, naar bed. We hebben dan een paar uur vóór het etentje. Daarna gaan we weer naar bed. U wilt vast wel zo lief zijn om die avond voor snacks en drinken te zorgen, als we even beneden komen.’
Simone en Mark grinnikten.
‘Groot gelijk. Paps en ik moesten tot de avond wachten.’
‘Ging dat wel?’
‘Ik zal het vertellen, misschien hebben jullie er wat aan. Paps en ik hebben ook heel wat voorpret gehad. Ook over hoe we het de eerste keer zouden doen. Ik vond alles best, als het maar gebeurde, maar paps niet. Die wilde dat onze eerste keer héél lang zou duren. Dus hebben we eerst wat gespeeld, en zo gezellig mogelijk wat hoge druk van paps weggenomen. Een beetje raar, als het eindelijk op de lekkerste manier zou kunnen, maar het had wel resultaat. We hebben eh héél lang gezongen, voor de kerk uitging.’
De jeugd grinnikte.
‘Tot nu toe hebben we gekreund en gehijgd, misschien gaan we er ook bij zingen. We zien dan wel, voor en na het etentje, hoeveel coupletten.’
‘Geniet maar van de voorpret.’

Ze schreven en verstuurden uitnodigingen, hingen ook aankondigingen op in het cafetaria en de recreatiezaal van het ziekenhuis, omdat Mark er werkte, Simone er gewerkt had en ze er veel kennissen hadden, en op het prikbord van de universiteit.
Omdat ze op de uitnodigingen RSVP geschreven hadden kregen ze van allen bericht terug, ze kwamen graag.
Er waren een paar opmerkelijke brieven bij. Ze lazen ze gezamenlijk, ‘s zaterdagsmorgens na het ontbijt.

Ralph vroeg alvast toestemming om er wat over op zijn website te zetten, dan zouden er vast nog meer mensen komen. Simone zou een praatje met hem gaan maken, hij kreeg natuurlijk toestemming.
Over de brief van Renee hadden ze een hoop plezier.

Lieve familie,
De tortelduifjes gaan trouwen. Geweldig. Met alles wat erbij hoort, natuurlijk.
Wij komen heel graag. We gaan zorgen dat we er op tijd zijn. We reserveren misschien een hotel, maar we moeten zo snel mogelijk weer terug. Dave kan die week jammer genoeg niet lang weg, door besprekingen op de universiteit. Als we lang willen praten komen jullie maar een weekend als de drukte en zo over is. Of wij naar jullie.
Maar eerst: iets voor jullie vieren!!! We nodigen jullie uit om, op onze kosten, inclusief vliegreis, zo gauw mogelijk na jullie huwelijk, een week bij ons te logeren. Om er zeker van te zijn dat jullie dan een week mooi weer hebben, bij ons in de tuin en het zwembad. We zullen jullie verzorgen, als jullie tijd hebben voor eten en drinken.
Veel plezier bij de (onschuldige) voorbereidingen van jullie grote dag gewenst.
Jullie (ondeugende, ik weet het)
Renee.

Ze besloten, en schreven ook zo terug, met hun hartelijke dank, dat ze heel graag de uitnodiging aannamen, voor de tweede week na hun trouwen. Ze wilden nog iets toevoegen, in dezelfde stijl als die van Renee. Uiteindelijk kwamen ze op, dat ze niet dachten dat het dan nog nodig zou zijn, maar advies van een ‘deskundige’ zouden ze niet afslaan.
De redacteur van de New York Times schreef ook wat uitgebreider terug dan alleen een bevestiging.

Van: Redactie NYT.
Aan: De kinderen en hun partners van ‘de koningin van ons land’.

Hiermee bevestig ik mijn eerdere telefonische acceptatie van uw uitnodiging voor een dubbel huwelijk.
Ik kijk er naar uit, omdat ik, en velen met mij, met plezier aan de gebeurtenissen rond het huwelijk van uw ouders terugdenk. En aan het in het echt zien van uw (toekomstige schoon)moeder, en ook een praatje met haar en haar echtgenoot te maken.
Ik hoop ook de persoon, waarvan ik de naam niet kan achterhalen, te ontmoeten, waarmee ik telefonisch een gevechtje over de reportage van het huwelijk van uw ouders gehad heb, om eens gemoedelijk na te praten. En met de verzamelaar van de modelauto’s, die ongetwijfeld op zijn website ook de nodige, roerende aandacht aan uw huwelijk zal besteden.
Om het nuttige met het aangename te verenigen herhaal ik mijn belofte om niets te publiceren zonder uw toestemming.
Daarbij aansluitend, ik heb contact opgenomen met een vriend die bij CBS4 in Boston werkt. U weet wel hoe lokale TV-stations werken, ze zijn blij wanneer ze in hun zendtijd veel aandacht aan lokaal nieuws kunnen besteden, in plaats van de tijd te moeten vullen met het overnemen van landelijk nieuws. Mijn vriend herinnerde zich ook alles van ruim twintig jaar (wat vliegt de tijd) geleden. Hij was er toen pas na een week achtergekomen en kon het niet meer als ‘nieuws’ brengen. Hij wil nu graag een reportageploeg sturen, een kleine, als u niet veel aandacht wilt, anders een grotere, voor een uitgebreid verslag. En natuurlijk het liefst toestemming voor een directe uitzending en daarna ieder uur, die dag en de daaropvolgende, voor een samenvatting. Hij neemt vroegtijdig contact met u op.
Tot ziens, en prettige bruidsdagen.  [Dagen tussen de ondertrouw en de bruiloft]
A. B. Jensen

‘Jensen? Van Nederlandse afkomst, mams?’
‘Dat is mogelijk, Silvia. Of van Scandinavische.’
‘Wat is dat?’
‘Van Noorwegen, Zweden of Denemarken.’
‘Dat klink iets bekender. U weet, zo veel hebben we niet over andere landen geleerd, behalve van u. Maar vóór we het over TV en zo gaan hebben, heeft u problemen gehad, door de website van Ralph, of dat bericht in de New York Times, of met wat anders, bij uw bruiloft?’
‘Nee, helemaal niet. Vóór die tijd was ik een beetje bekend omdat ik in de Rolls rondreed. Daarna blééf ik zwaaien, onderweg, omdat zo veel méér mensen een beetje met ons op de hoogte waren. We zijn totaal niet lastiggevallen, waarschijnlijk door de manier waarop Ralph en eh Jensen over ons geschreven hebben. Ralph heeft wel meerdere aardige emails gehad, die heeft hij namens ons beantwoord. Jensen en zijn vriend hier hebben vast alles van vroeger opgedoken. Maar als CBS4 ook niet te veel over ons bericht hoeven jullie niet bang te zijn voor overlast. Praat maar met die vriend van Jensen. En vraag een band van de uitzending. En eventuele foto’s. Die krijg je vast voor niets, ze zijn vast blij als ze wat uit mogen zenden. O, Mark, over foto’s, je post is binnen.’
‘Mooi, dank je. Jongelui, toen jullie begonnen over jullie trouwen vroeg ik op een gegeven moment, herinneren jullie je hoe mams eruit zag, op haar trouwdag, van de foto’s? Silvia begon toen over mams decolleté.’
‘Ja, Aimee en ik hebben het lef niet om er zo bij te lopen. En er ook het figuur niet zo voor. Gelukkig vindt mams het niet erg om zich aan ons aan te passen.’
‘Natuurlijk niet. Maar ik bedoelde toen niet die jurk, maar wat mams op haar hoofd had, die tiara.’
[Tiara: diadeem in de vorm van een halve kroon]
‘Paps, die stond mams schitterend. Maar vóór u wat in uw hoofd haalt, zoiets zou ons niet staan. Wij hebben niet die koninklijke houding van mams. Ze heeft mij er af en toe op gewezen dat ik rechtop moest zitten en lopen, dat lukt, maar verder kom ik niet.’
‘Ik weet het, liefje. Jullie weten dat ik altijd graag naar meiden gekeken heb. Nou, nog, vast zo lang ik leef. Als meiden in elkaar gezakt zitten is er niets aan. Gelukkig doen jullie en al het vrouwvolk wat hier komt dat nooit.’
‘Waardoor onze borsten beter uitkomen, bedoelt u.’
‘Ja, maar ook jullie hele figuur, als jullie staan of lopen. Goed. Ik heb mams een paar weken voor ons trouwen met die tiara verrast, om haar de tijd te geven om haar haardracht eventueel aan te passen. Gelukkig heeft ze het toen niet opgestoken, kon ze het los laten hangen, wat ik het liefst zie. Ik heb het niet in mijn hoofd gehaald om voor jullie allebei een tiara uit Engeland te laten komen. Dat kan ook niet, de familie bezit er maar één. Ik heb samen met mams de lijst en de foto’s van de familiejuwelen bekeken en twee ongeveer dezelfde sieraden over laten komen. Dat is de post die mams bedoelde.’
Aimee stak over de tafel haar handen uit naar Simone en Mark, die er ieder één aannamen.
‘Dank u wel. Wat het ook is, ik vind het steeds zo lief van u, dat u Jamie en mij als uw kinderen beschouwt en ons gelijk behandelt. Nu ook weer, zonder na te denken bied u Silvia en mij hetzelfde aan.’
Ze stond op en gaf, over de tafel, Simone en Mark een kusje. Ze ging weer zitten.
‘Wij moeten jou en Jamie bedanken. Omdat jullie niet alleen zo fijn met jullie verkeringen omgaan, maar ook met mams en mij. Ik haal de post even.’
Mark ging de keuken uit.
‘Jullie weten hoe paps over de familieeigendommen praat. En over geld. Zelden of nooit, en dan, nogal wat, en zo. Hij verraste me toen ontzettend met die tiara en die mooie bloemen, ik wist niets van die familiejuwelen. Toen hij me laatst vroeg om hem te helpen om voor jullie wat uit te zoeken zag ik die lijst voor het eerst en schrok weer enorm. En hij maar grinniken. Meid, het is alleen maar versiering. Zoek het mooiste uit voor de meiden.’
Mark kwam terug en zette voor Silvia en voor Aimee een cassette neer.
‘Allereerst, jullie hoeven die niet te dragen, maar ik weet dat jullie het niet kunnen laten, net zoals mams toen. Verder, er zit zo goed als geen verschil tussen, maar jullie mogen ruilen.’
Silvia en Aimee maakten allebei de cassette open en grepen gelijk allebei naar hun keel.
‘Ohhhh, paps, wat mooi. Een diadeem.’
[Diadeem: versierde band met edelstenen voor om het hoofd]
Silvia keek even in de cassette voor Aimee.
‘Ja, die kunnen we dragen, dat past wel bij ons. Dank u wel, paps.’
‘Nou, ik weet het niet. Ik weet niet of ik die op durf. Hij is geweldig mooi, maar vast duur.’
‘Dat valt wel mee, Aimee, lang niet zo duur als die tiara. Die moest bewaakt worden, niet dat het risico van diefstal zo groot was, maar de verzekering eiste het toch, gezien de waarde. De diademen zijn wel verzekerd overgekomen maar ze hoeven niet extra bewaakt te worden. Maak je er niet druk over, het is alleen maar versiering.’
‘Ja, dank u wel, oom.’
De meisjes kusten Mark en Simone. De cassettes deden de ronde, om iedereen uitvoerig naar de diademen te laten kijken. Ze waren het er over eens dat, ondanks wat kleine verschillen, ze allebei even mooi waren en de meisjes goed zouden staan.

‘s Avonds werd er lang gebeld. Mark rende naar de voordeur en kwam terug met een jongen.
‘Dit is Eddie. Hij komt even schuilen. Simone, heb je wat water voor hem?’
Mark liet Eddie gaan zitten, Simone was gauw terug uit de keuken met een glas water. Eddie dronk de helft in één keer leeg.
‘Dank u wel. Momentje.’
Ze keken allemaal nieuwsgierig naar hem.
‘Ik bezorg pizza’s, als bijbaan. Bijna nooit in deze wijk, met die luxe huizen, maar in de wijken aan de noord- en de zuidkant van deze. Van de ene naar de andere rijd ik over de weg dwars door deze wijk. Aan het begin staan er al een tijd een paar dealers. Hun klanten komen uit die twee wijken naar ze toe. Ik heb het gezien, ze stoppen even naast de auto van die dealers en rijden dan weer weg. Ik heb me nooit met ze bemoeid, maar vanavond probeerden ze me klem te rijden.’
Hij had ondertussen de rest van het water opgedronken.
‘Mag ik nog wat water, mevrouw?’
‘Of koffie of fris?’
‘Dan fris graag. Ik ben op mijn motor wat wendbaarder, dus ik heb kunnen ontsnappen. Maar ik wilde even van de straat, en ik zag hier licht branden. Ze zullen vast niet lang naar me zoeken, anders loopt hun handel mis. En die zal vast niet goed gaan, anders zouden ze niet achter dat beetje geld wat ik bij me heb aangegaan zijn.’
‘Kom maar rustig bij. Zullen we de politie bellen?’
‘Dat helpt niets. Dat heb ik een keer gedaan, en stiekem gekeken. Ze stopten naast ze, maakten een praatje en reden weer weg. Ik snap dat wel een beetje, ze zijn voorzichtig sinds die herrie dat ze dealers in elkaar ramden vóór ze met ze naar het bureau gingen. Mag ik even bellen, naar mijn baas?’
Hij pakte zijn mobieltje en belde. Hij verklaarde zijn baas wat er aan de hand was en dat hij de laatste pizza niet had bezorgd,
‘Zou er iemand voorzichtig buiten kunnen kijken? Ze rijden in een Mustang. En u mag die pizza uit de kist op mijn motor halen, en opeten. Mijn motor staat rechts van de ingang in de struiken.’
Jamie ging richting voordeur en kwam na een paar minuten terug, met een pizza.
‘Niets te zien.’
Ze pakten allemaal een stuk van de pizza, behalve Aimee. Die pakte de telefoon en koos een nummer. De familie keek wat verbaasd toe.
‘Houd u nog wel eens een actie tegen jongens die anderen lastig vallen?’
Ze knipoogde naar Jamie.
‘Aan de ingang van de wijk waar ik woon.’
Ze keek Eddie aan en wees even naar boven en beneden. Hij wees naar boven.
‘Aan de Noordkant. Signalement?’
Ze keek Eddie weer aan. Die slikte gauw wat weg.
‘Twee jongens van rond de twintig, donker gekleed, met rode baseballcaps achterstevoren op hun hoofd. Ze rijden in een rode Mustang.’
‘Twee jongens van rond de twintig, donker gekleed, met rode baseballcaps achterstevoren op hun hoofd. Met een rode Mustang.’
‘Dank u.’
Ze legde de telefoon neer.
‘Ze bellen zo terug. Eddie, vertel eens wat over jezelf.’
Ze pakte ook een stuk pizza en deed of ze de vragende blikken van de familie niet zag. Eddie vertelde over zijn school, het laatste jaar High School, en zijn bijbaan als pizzabezorger. Na een minuut of twintig ging de telefoon. Aimee pakte hem op.
‘Ja?’
‘Dank u.’
Ze legde de telefoon weer neer.
‘De actie is gestart. We worden gebeld over het eind. Daarna kan je weer verder, Eddie.’
‘Hoe weten ze waar ze moeten zijn?’
‘Ze vroegen niets. Misschien kennen ze die lui al, of hebben ze een nummermelder. Als ze nakijken waarvandaan gebeld werd, uit deze luxe wijk, snappen ze vast dat het geen geintje is. Vertel verder.’
De familie besloot maar af te wachten, Aimee was kennelijk niet van plan om iets te vertellen. Na ruim een half uur ging de telefoon weer. Aimee pakte hem weer op.
‘Ja?’
‘Dank u wel, heren.’
Ze legde de telefoon weer neer.
‘Heren?’
‘Ja, paps, ik hoorde er méér op de achtergrond. Eddie, je kan weer op stap. Die twee en hun auto zijn naar het politiebureau afgevoerd, inclusief een lading drugs. Die komen voorlopig niet los.’
‘Ik weet niet hoe je dat zo snel hebt kunnen regelen, maar dank je wel.’
Hij stond op, Mark ook.
‘Ik breng je naar de voordeur. Ik geef je mijn kaartje, je baas kan me bellen als hij twijfels heeft over wat er gebeurd is.’
‘Dank u wel. Dit is mijn eerste probleem, ik zou het niet fijn vinden als ik ontslagen werd, want er zijn meer jongens dan baantjes. Goedenavond allemaal, en bedankt voor uw gastvrijheid en hulp.’
Mark en Eddie gingen richting voordeur, na even kwam Mark terug.
‘Een keurig jong. Hoe heb je dat zo snel hebt kunnen regelen, Aimee?’
‘Ach, de politie is toch je beste vriend? En als je resoluut overkomt word je niet afgescheept.’
‘Toch vind ik het een beetje vreemd. Vertel je liever niet meer?’
‘Het enige wat belangrijk is, is dat er een paar vervelende dealers voorlopig van de straat zijn.’
‘Vind je dat zo belangrijk?’
‘Laat ik het zo zeggen. Jamie, vat het niet verkeerd op. Ik werd geïrriteerd omdat er iemand lastiggevallen werd. Dat jong was een beetje overstuur. Ik gun iedereen zijn rust.’
‘Nou, laten we dan maar rustig verder gaan. Er is nog pizza.’

Maandagmorgen bij het ontbijt keek Mark de krant even in.
‘Moeten jullie horen. Raadselachtige mummies. Zaterdagavond kreeg de politie een melding over een autoclaxon die maar door bleef gaan. Bij controle trof de politie op de opgegeven plek een auto aan, met vier lekke banden en ingeslagen achterzijruiten. Op de voorstoelen zaten twee, wat leek, mummies. Na assistentie aangevraagd te hebben werden de voorportieren opengemaakt. De claxon bleek te blijven werken door een spijker door het stuur. Die werd verwijderd, waarna de claxon stopte. De mummies bleken twee personen te zijn, die van boven tot onder, behalve hun neusgaten, ingetapet zaten. Hun armen zaten achterom de rugleuningen, en de tape ging om hun en de rugleuningen heen. Na het verwijderen van de tape over hun ogen en monden verklaarden de twee overvallen te zijn door meerdere personen, om hun onbekende reden. De mogelijke reden werd de politie snel duidelijk. Op de schoot van de bestuurder werd een papieren tas aangetroffen, met daarin veel papieren zakjes met een wit poeder. De twee personen werden aangehouden, de tape werd naast de rugleuningen doorgesneden en de twee, nog in de rest van de tape, naar het politiebureau afgevoerd. De auto werd opgetakeld en op een aanhanger meegenomen. Bij nader onderzoek bleek dat de twee jongens twintig jaar en werkeloos waren. Het witte poeder was drugs, in totaal meer dan een kilo. Technisch onderzoek aan de auto leverde twee pistolen op, die verborgen zaten in gleuven voorin de zittingen van de voorstoelen. De twee hielden vol er ingeluisd te zijn, maar er werden geen andere vingerafdrukken gevonden dan die van hun, ook op de drugs en de pistolen zaten alleen hun vingerafdrukken. De aanklacht zal luiden, bezit van een grote hoeveelheid drugs en van vuurwapens zonder vergunning. De eis zal vermoedelijk méér dan een paar jaar gevangenisstraf worden. En de auto zal vermoedelijk verbeurd verklaard worden, omdat hij gebruikt is bij een drugstransport. De politie betreurt het, dat dealen niet bewezen kon worden, dan was er nog een paar jaar bijgekomen. Er wordt nog een onderzoek gedaan naar de mogelijk overvallers, maar de politie heeft weinig hoop die te vinden. Buurtonderzoek leverde niets op, niemand heeft iets gezien. Meerderen hebben pas uit het raam gekeken toen de claxon al langere tijd hoorbaar was. Zo. Aimee?’
‘Ja, oom?’
‘Wat denk je ervan?’
‘Krijgt de politie twee dealers aangeleverd zijn ze nog niet tevreden. Ik wel. Die twee zijn voorlopig van de straat. Natuurlijk zal het dealen overgenomen worden door anderen, maar deze vallen geen onschuldige burgers meer lastig. En als ze uit de bak komen, met een strafblad, moeten ze voorzichtig blijven.’
‘Ja, dat weten we allemaal wel. Maar dit stinkt. Mummies. Wat denk je er van?’
‘Tja, ik kan er wel wat van denken.’
Ze maakte een stukje van de tafel vrij en zette de boter er midden op.
‘Dit is de Mustang. Ik stel me voor, van voren en van achteren komen er twee man aanlopen, heel rustig. ‘
Ze liep met twee vingers voor en achter over de tafel naar de boter.
‘Bij de auto splitsen ze zich op en steken ieder een band lek. De portieren zouden op slot kunnen zitten, dus de achterste twee slaan de achterzijramen in en grijpen die twee in hun haren. De voorste twee doen de voorportieren open en zetten ze een mes op de keel, vóór ze weten wat ze overkomt. Daarna worden ze ingetapet. Dan wordt de omgeving afgezocht, want zo’n hoeveelheid drugs verstop je, alleen een paar zakjes blijven in de auto. De drugs worden duidelijk op schoot gezet, de claxon aangezet en de vier lopen weg en gaan een biertje drinken.’
‘Dat heb je snel bedacht. Zo kan het heel goed gegaan zijn. Zeg, hoelang zouden je broers er over doen om hier in de buurt te komen, als ze gebeld werden?’
‘U verdenkt mijn broers toch niet? Die zijn maar met z’n drieën.’
‘Een vierde maatje zullen ze vast snel op kunnen duiken. Een kwartiertje?’
‘Ja, ze rijden als gekken. En ze weten overal de weg.’
‘En ze weten in welke buurt je woont. Die zouden dat niet hoeven vragen.’
‘Bij mijn ontvoering hadden ze handschoenen aan, van die dunne, gladde.’
‘Ja, het heeft nogal wat overeenkomsten jouw ontvoering, Jamie. Het georganiseerde optreden, vast die grote messen om de banden lek te steken, de tape. En handschoenen.’
‘Wat een toeval, hè?’
‘Wil je het hier bij laten?’
‘Graag, oom. Toen ik, voordat ik hier kwam, thuis zei dat ik ineens niet meer een heel klein beetje lastig gevallen werd door een bepaalde jongen, grinnikten mijn broers. Maar ik heb ze niets gevraagd. Wat niet weet, wat niet deert. Ik weet ook niet wie vorig jaar die geit ‘s nachts op het dak van het politiebureau gezet heeft. Toevallig nadat ze eindelijk eens een keer gepakt waren voor te hard rijden. En nog meer van die toevalligheden. Ze grinniken nogal eens.’
‘Dat zullen wij dan ook maar doen.’
Na het ontbijt vertrok de één na de ander of ging aan zijn bezigheden.

Op de grote dag was er een enorme belangstelling voor de gebeurtenis in het park aan de rivier. Er stond ook een grote reportagewagen met een straalzenderantenne op het dak. CBS4 had alle vrijheid gekregen, zolang ze niet in de weg stonden of liepen. Het geroezemoes van de aanwezigen hield op zodra de stoet van vaders, bruidsparen en moeders zich in beweging zette. Het bleef even stil, voordat een applaus losbarste. De ceremonie verliep rustig en was, met behulp van de geluidsinstallatie, door iedereen goed te volgen. Er was weer applaus toen aan het eind de bruidsparen eerst hun nieuwe echtgenoten en daarna het andere stel lang en heel hartelijk kusten. Na het door de vier bedanken van de ambtenaar pakte Mike de microfoon.
‘Even een kort woordje. Hartelijk dank voor uw aanwezigheid.’
Hij grinnikte.
‘En voor de belangstelling, als u thuis naar de TV kijkt. CBS4, vergeet niet dat we een kopie van de uitzending willen hebben.’
Nadat het gelach wat over was ging hij verder.
‘Even spieken.’
Hij keek even op een papiertje wat hij uit zijn zak gehaald had.
‘Mijn kort woordje is hoofdzakelijk verzonnen door Jamie, maar die wil liever niet op de voorgrond treden. We hebben er om geloot, ik heb verloren.’
Iedereen grinnikte.
‘Namens ons vieren wil ik de mensen bedanken die ertoe bijgedragen hebben dat wij vandaag met onze liefsten konden trouwen. Allereerst natuurlijk onze ouders, in het bijzonder die van mijn tweelingzus Silvia en mij, die ons zo liefdevol opgevoed hebben. Verder onze eregasten, die, direct of indirect, bewust of onbewust, een bijdrage geleverd hebben. Tamara en Leo, sta eens op, alsjeblieft? Jullie hebben mams, bij velen bekend als mama Rolls, lang geleden aangespoord om uit Nederland hierheen te emigreren en haar in het begin opgevangen. Anders waren Silvia en ik hier ook niet geweest, enzovoort. Dank jullie wel.’
Mike wachtte even tot het gegrinnik over was.
‘De volgende. Karen. Omdat je al heel lang mams vriendin bent, in voor- en tegenspoed. Na jullie trouwen, met respectievelijk paps en Kevin, alleen nog in voorspoed, En ook nog bedankt voor het opdweilen van de inhoud van mams binnenzwembadje voor Silvia en mij, een paar uur vóór onze geboorte.’
Het duurde even voor de aanwezigen het snapten en weer even applaudisseerden.
‘Ralph, sta ook even op. Dan kunnen de mensen je een keer zien, er staat geen foto van jezelf op je website. Hartelijk dank voor je mooie berichten over je vrienden. Je krijgt een bruidfoto van ons vieren, wij willen ook op je website. Concurreren met de bruidsfoto van paps en mams.’
Ook voor Ralph werd geapplaudisseerd.
‘Renee. Sorry, Dave, blijf maar zitten. Jij kwam pas laat op het toneel en bent meer met Renee bezig geweest dan met ons. Geen wonder, hè, lui? Ze ziet er op een paar centimeter na net zo schitterend uit als mams.’
Ze kreeg een groot applaus.
‘Renee, je hebt lang vóór onze geboorte bijgedragen aan de opvoeding van paps. Die heeft dat weer aan ons overgedragen, zodra we dat konden begrijpen. Je hebt dat, sinds je onze vriendin geworden bent, nog wat toegelicht, waardoor we vandaag de mooiste dag in ons leven zullen hebben. We zijn je erg dankbaar.’
Het applaus was deze keer niet zo groot, er waren er weinig die het begrepen.
‘Nadat onze familieleden en onze eregasten ons gefeliciteerd hebben zullen we ook graag uw felicitaties in ontvangst nemen. Gezien de grote belangstelling en het mooie weer beginnen we maar gelijk met de consumpties. Wij krijgen ze hier, u kunt ze afhalen in de grote tent. Dank u wel.’
Er werd lang geklapt. De ouders feliciteerden hun kinderen. Daarna werden er foto’s genomen, ook door een fotograaf van CBS4. De eregasten kwamen erbij, ze praatten even met elkaar. Ook tijdens de verdere receptie, die nogal lang duurde. Iedereen wilde de familie van dichtbij zien, en kreeg daar ook de kans voor. Na afloop stapten de bruidsparen en hun ouders in de auto’s en reden naar huis.

‘Mark, je snapt vast dat mijn gedachten nu in de twee andere slaapkamers zijn.’
‘Ja, natuurlijk. Als je lijfelijk maar hier bent.’
‘Ook een beetje opgehitst?’
‘Ja. Ik denk aan de keer dat ik je ontmaagd heb, maar ik wil nu geen lange aanloop. Ga je voor me klaar liggen? Ik wil óp je, je heerlijke, grote borsten vasthouden en je penetreren.’
‘Nou, graag, met die dikke van je.’
Ze ging op bed liggen, hij dook gelijk op haar.
‘Waarschuw als ik je borsten te veel masseer, ik heb een beetje een woeste bui. O, wat een lekkere heb je toch. En zo heerlijk veel.’
‘Ja, rustig aan. En wrijf niet zo over mijn gleuf, kom erin. Ik help even. Oei, Mark, rustig. Langzamer rammen.’
‘Laat me lekker te keer gaan, je gleuf is toch op maat voor me, sinds ik je ontmaagd heb. Ik glijd er heerlijk in. Ja, helemaal. Mag ik doorgaan? Ik heb zo’n zin om lekker te lozen, ik zit aardig vol.’
‘Ja, ga maar door, als je graag wilt. Lang genieten doen we een andere keer wel. Hiernaast zal het ook vast niet lang duren. Zodra de meisjes ontmaagd zijn willen de jongens natuurlijk ook graag spuiten. Worden hun sprietjes, vergeleken met de jouwe, voor het eerst helemaal goed vastgehouden.’
‘Vast niet zo goed als jij mij doet, ze moeten het nog leren. Oh, schat, daar komt het. Vast zoveel als van de twee jongens bij elkaar. Ohhhh lekker. Ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhhhhhhh.’
‘Ohhhh, zachtjes doorwippen, dat kan je wel, ik kom ook. Ohhhh, ohhhh, ohhhh, ohhhh.’
Ze hijgden uit.
‘Lekker veel, schat?’
‘Ja, en heerlijk voelbaar, iedere straal.’
‘Bij de jongens zal het wel meevallen, al hebben de meiden hun best gedaan om ze op gang te krijgen.’
‘Die één of twee keer per week?’
‘Tja, de jongens zijn niet bij een Renee geweest.’
‘O. Nou, dat zegt niets. In de jaren met Vivian heb ik het niet zo vaak gedaan, dat weet je. Met jou nog vaker in de week dan met Renee. Ik heb iedere keer weer wat.’
‘Als het maar lekker is, of er wat komt of niet. Ik hoop dat de jongens het goed doen, de meiden ook laten komen.’
‘Je weet het, de eerste keer misschien niet, door de spanning. Maar ze gaan vandaag door tot ze erbij in slaap vallen, dan zullen de meiden vast een paar keer gekomen zijn. Jij net ook lekker?’
‘Ja, woesteling. De jongens zullen het de eerste keer vast heel lief doen, zo wild als jij net zou niet fijn zijn voor de meiden. Ik kan er wel tegen, al heb je zelden zo’n haast.’
‘Ik moest er in gedachten twee bijhouden.’
‘O. Nou, je bent vast twee keer zo goed. Ik kan me niet herinneren dat ik niet gekomen ben. Hoe je het ook doet. Straks een keer heel langzaam?’
‘Zo langzaam als je wilt. Op me liggen, jij alleen bewegen?’
‘Ja, prima. Al ga je toch omhoog stoten als je komt.’
‘Ja, omdat je weet wanneer ik kom en je het dan niet kan laten om met je gleuf mijn stijve extra lekker te masseren.’
‘Ja, ik weet het. Maar het idee is dan steeds zo fijn, mijn man spuit zijn zaadjes in me. Dan wil ik je zo diep mogelijk in me hebben. Je dikke in me trekken en leeg masseren. Sorry.’
‘Nee, schat, daar mag je best zo over praten. Over je diepste verlangens. Dat doe ik toch ook, als ik zeg dat ik je vol wil spuiten? Het gaat niet alleen om het spuiten, maar dat het zo fijn is als je me vasthoudt en laat merken dat je me graag zo ver mogelijk in je wilt hebben. Je weet dat ik pissig was, de keer dat Vivian het alleen maar toeliet. Dan liever niet. Ik kan me niet herinneren dat jij niet wilde of het alleen toeliet. Ik houd van je.’
‘Omdat ik altijd met je wil vrijen?’
‘Niet alleen daarom, dat weet je. Ik kan niet de hele dag zeggen dat ik van je houd, omdat het zo fijn is dat je bij me bent. Ik probeer het in bed extra te laten merken.’
‘Dat lukt, schat. Ik zei al, je laat me altijd heerlijk komen. Zullen we naar beneden gaan? Ik wil daar graag zijn als de kinderen pauzeren. Die langzame keer maar als ze weer naar boven gaan.’
‘Ja, dan ben ik beter uitgerust om van jouw heerlijke langzame strelingen te genieten.’
‘Ik zal, bij gelegenheid, wat bij de meiden vissen. Hoe ze het doen en ze wat tips geven.’
‘Prima. Als je dat doet hoef ik de jongens niets te vertellen, die horen dan van de meiden wel hoe ze moeten bewegen, hè?’
‘Ja. Ik heb jou weinig hoeven vertellen. Hooguit, niet zo snel.’
‘Ja, ik weet het. Bij Vivian deed ik voorzichtig, daar had ik geen moeite mee. Bij jou niet zo, omdat je af en toe ook heel woest klaarkomt.’
‘Ja, als ik weer eens heel egoïstisch denk, Renee heeft van hem genoten, Vivian ook, maar ik het meest. Hij heeft me ook een keer zwanger gemaakt. En net dacht ik, mijn zoon en mijn dochter worden nu ontmaagd en weten nu ook hoe lekker het is. Zouden ze wat vertellen?’
‘Vast. Ze willen je natuurlijk mee laten genieten. Achteraf.’
‘Ja, ik had wel willen kijken, stiekem.’
‘Als je wilt zien hoe een stijve in een gleuf verdwijnt kijk je straks maar bij ons.’
‘Nee, het voelen van de jouwe is fijn genoeg. Ik denk iedere keer, nog dikker zou niet gaan, ik zit stampvol.’
‘Straks mag je stampen. Kom, naar beneden, ik heb dorst.’
‘Ja, ik ook. Geen honger, ik heb nog een vol gevoel in mijn buik.’
‘Ik nog geen leeg, dus word je straks nog iets voller. Nou, genoeg weer.’
‘Wat genieten we er van, hè?’
‘Ja, van ons eigen vrijen en van dat van de kinderen. Hopelijk niet te amateuristisch.’
‘Was jij dat, de eerste keer?’
‘Je weet toch, ik deed niet veel, Renee deed bijna alles. De tweede keer ik, toen klaagde ze niet. Zei hooguit, harder, harder.’
‘Je dikke is me hard genoeg. Nou, badjas aan, naar beneden.’
‘Ja, verstop je doos, anders wil ik er weer in.’
‘Nee, straks graag. Nu wegwezen.’

Op hun slaapkamer liep Mike naar de balkondeuren en gooide ze open.
‘Mooi weer buiten, schat, maar we blijven binnen. We kunnen wél de vogels horen fluiten.’
Hij draaide zich om, Aimee stond, met een glimlach, middenin de kamer te wachten. Hij floot even.
‘Help me uitkleden, man van me. En doe zelf ook steeds wat uit.’
Al gauw stonden ze bloot voor elkaar. Hij pakte haar handen.
‘Je bent zo mooi. En helemaal voor mij.’
‘Jij bent ook mooi. En ook helemaal voor mij. Ook alles wat ik zie.’
Ze omhelsden elkaar.
‘Lekker warm, tegen mijn doos en mijn buik.’
‘Ja, eindelijk zonder broeken aan.’
‘Alleen onze trouwringen om.’
‘Zullen we met elkaar naar bed gaan?’
‘Wat klinkt dat lekker.’
Ze gingen op bed liggen.
‘Ik wil je eerst even strelen. Kom maar niet aan mij. Goed?’
‘Ja. Niet te lang. Ik verlang erg naar je, naar hem.’
Hij kuste haar en streelde haar borsten.
‘Mike, we mogen nu niet alleen alles doen, ik kan nu ook wat meer zeggen. Ik heb het wat moeilijk gehad, soms, de laatste tijd wat meer. Ik werd soms heel heet, als je zo lief en verlangend naar me keek, terwijl ik je stijve zag. Ik ben nu zo gelukkig. We hoeven nu niet meer om de beurt. We gaan het samen doen. Oh, grijp mijn doos.’
Hij legde zijn hand op haar doos.
‘Je hebt nog nooit gezegd dat je heet werd. Dank je wel. Anders was het moeilijker geweest om vol te houden. Het ging wel, omdat je altijd zo lief was om me te helpen, heel fijn wat vaker dan één keer in de week.’
‘Ja, het ging goed, omdat je dat bij mij ook deed. Kom, alsjeblieft.’
Hij ging voorzichtig op haar liggen. Ze stak haar hand tussen hun in, pakte hem vast en hielp hem het eerste stukje naar binnen.
‘Oh, liefste, ik zit erin, hè?’
‘Een klein stukje. Duw maar. Wip zachtjes, je doet het goed.’
Hij liet zich wippend langzaam zakken.
‘Oh, wat lekker.’
‘Au. . . . Nou, als het meer niet is!’
Hij bleef stil liggen.
‘Heb ik je ontmaagd?’
‘Ja, in één keer, liefste. Dank je wel. Kom je verder?’
‘Is het niet te pijnlijk?’
‘Nee, ietsje, maar daar ga ik niet voor stoppen. Kom.’
Hij ging voorzichtig verder, tot hij voelde dat hij helemaal op haar lag.
‘Liefste, helemaal erin, hè?’
‘Ja, geweldig. Ik zit heerlijk vol. Het past precies, hè?’
‘Ja, je hebt mijn stijve heerlijk vast. Helemaal rondom en over de hele lengte.’
Ze sloeg haar benen om hem heen.
‘Later gaan we wel lang zo liggen. Vrij nu tot je komt. Ik wil ook.’
‘Ja, ik ga wippen. Met mijn stijve je gleuf strelen en andersom. En als ik kom, ga ik vast overvloedig mijn zaad in je spuiten.’
Hij kwam al gauw.
‘Mike, ik bijna. Nog een paar stoten, joh.’
Hij stootte door, voelde haar na een paar stoten schokken, voor ze hem met haar benen zo strak tegen zich aantrok dat hij niet meer bewegen kon.
‘Oh, jongen, wat mooi, ontmaagd en allebei gekomen, helemaal echt.’
Ze ontspande zich ook. Ze hijgden even uit.
‘Wat geweldig. Wat een vooruitzicht, om het vaak te gaan doen.’
‘Ja, zóóóó lekker, zo diep.’
‘Je streelde hem heerlijk, over de hele lengte. Ik kom naast je.’
Hij ging naast haar liggen en begon haar te kussen. Ze kuste terug, een beetje wild.
‘Ben je nog heet?’
‘Heter. Ik zou gelijk weer willen. Maar goed dat we het niet eerder geprobeerd hebben, ik had het niet bij één keer kunnen laten.’
‘Meisje toch. Zeg, als ik soms niet op het idee kom, vraag het dan maar rustig.’
‘Dat zal niet vaak nodig zijn. En dat vragen merk je dan vast niet. Als ik wat bloots laat zien steiger je al. Je hebt in de tuin al vaak genoeg een andere kant op moeten kijken om je erectie niet te groot te laten worden.’
‘Ik weet best dat je het af en toe expres deed. Met je benen wijd naar me toe gaan zitten. Of even met een borst schudden. Zouden Jamie en ik wat grotere erecties mogen laten zien, van paps en mams? Ik zou het heerlijk vinden om niet meer een andere kant op te moeten kijken. Jij en Silvia willen dat vast ook wel. Silvia doet af en toe hetzelfde naar Jamie.’
‘Ik zou het wel fijn vinden. Maar al wilde ik hem soms graag groter zien, hebben hoefde dan soms geeneens. Ik vroeg je toch ook niet te vaak om mee naar boven te gaan, om er mee te spelen?’
‘Nee, niet té vaak, het ging heel goed. Ik probeerde me ook in te houden, als de druk niet te hoog was. We gaan voortaan vaker naar boven, hè?’
‘Vast wel. Nu nog een keer, hè? En na het eten de hele avond en de hele nacht.’
‘Misschien nog langer. We worden wel weer gezellig voor de anderen als we echt pauze nodig hebben. Als we wakker zijn tenminste. Ik denk dat we af en toe in slaap vallen omdat we bekaf zijn. Jij bewoog nu ook meer, toen je kwam.’
‘Het was ook zóóóó lekker.’
‘Deed het geen pijn, daarvóór?’
‘Even, maar het zakte gauw. En ik wilde je helemaal in me. Straks dan even stil blijven liggen, hè?’
‘Dat zal dan wel lukken. Als we geen dagen overslaan komt het ook nooit zo snel meer.’
‘Fijn. Zou Silvia al ontmaagd zijn?’
‘Vast wel. We laten ze maar met rust. We zien elkaar bij het eten wel.’
‘Gaan we dan alles vertellen?’
‘Alles hoeft natuurlijk niet. Maar ik denk dat mams het prettig vindt als je vertelt dat het te voelen was, al hoefde er niets bewezen te worden.’
‘Ik zit er eigenlijk niet mee om veel te vertellen. Het is vast ook fijn voor oom en tante, om te horen hoe goed jij het gedaan hebt, voor het eerst. Mij ook hebt laten komen.’
‘Goed dat je zei dat je bijna kwam. Ik dacht net, jammer, volgende keer dan maar.’
‘Dan vast ook. Omdat die pijnloos wordt. Was het niet moeilijk voor je, zo langzaam doen? Je zal vast een hoge druk gehad hebben.’
‘Het ging prima. Maar als we het pas vanavond gedaan hadden had ik het vast niet gered. Tijdens de ceremonie ging het goed. Je zag er zo mooi, zo lief uit. Ik dacht alleen maar, nog even, dan horen we officieel bij elkaar. Pas tijdens de receptie begon ik te denken, na afloop, oei.’
‘Fijn. Ik warmde tijdens de receptie ook op. Zoals sommige meiden naar je keken! Ik dacht, kijk maar, straks ga ik met hem naar bed.’
‘Ik vond het erg mooi, liefste. Ik ben blij dat we gewacht hebben. We waren allebei nieuw. Oh, we kunnen, behalve dat we er zo blij mee zijn, ook grapjes over maken. We hebben niet gewacht tot onze huwelijksnacht.’
‘Nee, lekker niet. Wel tot na ons trouwen. Ik geniet er al van dat we het later aan onze kinderen kunnen vertellen. Je moeder maakt er ook grapjes over. Mooi, hè, dat ze het niet erg vindt dat je vader geen maagd meer was, omdat hij zijn vorige vrouw vijf jaar gelukkig had gemaakt.’
‘Ja, zo is ze.’
‘Je moeder heeft verteld hoe ze het de eerste keer gedaan hebben. Ze praatte er zo makkelijk en fijn over, alsof je vader geen ervaring had.’
‘Ja, terwijl ze alles wist. Ook van Renee.’
‘Ik vond het bij ons, zonder ervaring, geweldig gaan.’
‘Ja, ik ben er erg blij mee. Ik heb wel veel geoefend, in mijn dromen.’
‘Vandaar dat je liever twee dan één keer in de week loosde. Ik kon me er steeds maar geen voorstelling van maken, hoe dat aan zou voelen, niet je vinger, maar je hele stijve voelen. Nu weet ik het. Héééérlijk, je streelde mijn hele gleuf.’
‘Wat paste hij precies, hè?’
‘Voor mijn gevoel wel. Je bent wel eens geplaagd dat je niet zo’n grote had als je vader, maar ik vond het genoeg. En als er nog iets bijkomt past dat vast ook wel.’
‘Ja, je zat niet té strak om me heen. Wat streelde je me geweldig, helemaal. Daardoor heb ik eh lekkerder dan ooit gespoten. Een keer of vier.’
‘Ja, je kreunde een keer of vier. Toen dacht ik, niet meer op een handdoek of zo, nu spuit hij binnenin me, waar het hoort. Het was een heel prettig idee. Ik dacht ook, niet pas over een week weer, maar zo meteen.’
‘Oei, dat hielp, daar komt hij weer.’
‘Ik kijk alleen, anders gaat het te snel.’
‘Zal ik zo weer op je komen liggen? Of wil je wat anders?’
‘Nee, wat anders later. Nu weer tussen mijn benen komen en je handen op mijn borsten leggen. Ik stuur je weer naar binnen.’
De tweede keer duurde heel lang. Ze lagen zodra hij helemaal binnen was lang bijna helemaal stil. Toen probeerde hij haar, en zichzelf, zo veel mogelijk te strelen. Maar hij pauzeerde lang toen hij dacht dat ze begon te komen en liet het afzakken. Tot hij het niet meer kon houden en steeds sneller moest stoten. Ze kwam nog iets voor hem. Hij ging al gauw naast haar liggen.
‘Ik word vast te zwaar voor je, zo lang bovenop. En dan nog zo eh stoten ook.’
‘Die stoten zijn heerlijk, je doet het zó goed. En zolang ik je stijve voel kan me het niet schelen of je zwaar bent of niet. Het was fijn dat je allebei de keren van me afging toen je klein werd. Had je dat ook gedroomd?’
‘Nee, er zat nooit een eind aan. Toen ik nog natte dromen had wel.’
‘Droomde je er toen al over?’
‘Natuurlijk, ik zag je toch vaak bloot, vanaf dat je hier kwam? En voor we elkaar aan gingen raken, op die ene keer in het begin na, zat je ook af en toe, toen nog per ongeluk, denk ik, met je benen wijd naar me toe.’
‘Arme jongen.’
‘Nee, die dromen waren fijn, nat of niet, jou te zien was fijner, bloot of niet, en nu was het twee keer ontzettend fijn. Zullen we mijn verplichte pauze rekken tot na het eten, en nu naar beneden gaan?’
‘Goed. Mike?’
‘Ja?’
‘Ik hoop dat we na het eten nog een paar keer kunnen, tot we in slaap vallen.’
Hij streelde haar gezicht.
‘Vind je het zo lekker?’
‘Ja. Met niets te vergelijken. Als je morgen eerder wakker bent dan ik, maak je me dan ook wakker?’
‘Dat ligt eraan hoe laat het is. We kunnen uitslapen. Als het te vroeg is draai ik me nog een keer om.’
‘Liever niet.’
‘Wat? Wil je dan zo gauw mogelijk weer?’
‘Ja, daarna mag je je een tijdje omdraaien.’
‘Wat wil je graag. Ik dacht dat je drie, hooguit vier keer, zoals paps en mams, wel genoeg zou vinden.’
‘Ja, dat dacht ik ook. Maar toen wist ik niks.’
‘O. Maar ik weet niet of ik vaker kan dan mijn vader. Die deed het vroeger drie, vier keer, en nu nog, wel iets meer gespreid over de dag.’
‘Misschien is je vader te vroeg begonnen met het vaak te doen. Maar maak je niet druk als het niet zo vaak gaat, misschien moet je op gang komen.’
‘Je kijkt alsof je me nu op gang zou willen helpen.’
‘Ja.’
‘Sorry, schat, dat gaat te lang duren. Wat ik al zei, ondertussen kunnen we eten. Laten we badjassen aantrekken, dat kan vandaag wel.’
‘Vooruit dan maar.’
Ze trokken badjassen aan en gingen naar beneden.

Op hun slaapkamer liep Jamie naar de balkondeuren en gooide ze open.
‘Zullen we in de tuin gaan liggen, op het gras?’
‘Nee, daar zouden we gestoord kunnen worden.’
 Hij draaide zich om, Silvia was zich aan het uitkleden. Hij begon ook vlug.
‘Heb je haast, schat?’
‘Ja, voor jou. Je zat op de terugweg in de auto zo verlangend naar me te kijken, je probeerde me met je ogen uit te kleden.’
Al gauw stonden ze bloot voor elkaar.
‘Kom eens tegen me aan, heerlijke blote vrouw van me.’
Ze omhelsden elkaar.
‘Wat hard, tegen mijn buik en doos.’
‘Ja, eindelijk zit er geen broek tussen. Bloot op bloot.’
‘Alleen een beetje haar.’
‘Ga je mee, naar bed?’
‘Ja, er bovenop. Alles open en bloot.’
Ze ging op bed liggen, hij keek naar haar.
‘Nu zie je er extra mooi uit. Omdat ik zo niet naast, maar in je mag komen.’
‘Je houdt me toch gelijk in je armen, hè?’
‘Ik had bedacht om eerst je borsten te gaan strelen.’
‘Nee, die later maar. Ik wil graag helemaal dicht bij je zijn.’
‘Dan kom ik eerst voorzichtig op je liggen, om je vast te houden. Of wil je het anders?’
‘Nee, als ik droomde lag je altijd bovenop me.’
‘Waar ik over droomde kunnen we het later wel eens over hebben.’
Hij kroop over haar heen, omarmde haar en liet zich op haar zakken.
‘Zijn we zo, op een stukje na, fijn dicht bij elkaar?’
‘Ja. Kusje?’
Ze kusten.
‘Lieveling, ik wil zo graag met je vrijen. Help je me je gleuf in?’
‘Ja, je voelt vast wanneer je kan gaan duwen.’
Ze stak haar hand tussen hun in, pakte hem vast en hielp hem het eerste stukje naar binnen.
‘Duw maar.’
‘Oh, wat warm. Je streelt er helemaal omheen.’
‘Ja, zo doorwippen. Lekkerrrr.’
Hij liet zich wippend langzaam zakken.
‘Oh. . . . Ga door.’
Hij bleef stil liggen.
‘Nee, ga door. Je hebt me ontmaagd, maar ik wil je er helemaal in. Alsjeblieft.’
Hij ging verder tot hij voelde dat hij er helemaal in zat.
‘Je hebt me nu helemaal, liefste. Wat een geweldige gleuf. Deed het zeer, vrouw?’
‘Nee, man. Nou, amper. Ga je verder? Ik wil je goed voelen. Dat stilliggen komt later wel.’
Hij begon weer te stoten.
‘Ik ga al komen.’
‘Ik ook, je streelt me gek.’
Ze kwam nét voor hem. Ze ontspanden zich, hijgden uit.
‘Oh, jongen, wat goed, allebei gekomen.’
‘Je hielp een beetje, je stootte je gleuf omhoog.’
‘Ik kon niet meer stilliggen. Oh, wat kwamen we lekker. Bijna tegelijk. Wat goed, voor een eerste keer.’
‘Ja, inclusief onze ontmaagding. Dat was niet zo erg voor je, hè?’
‘Nee. Je deed het ook zo goed. Heerlijke halen, op en neer.’
‘Je streelde hem over de hele lengte, heerlijk. Ik ga van je af.’
Hij ging naast haar liggen en begon haar te kussen.
‘Wat ben je wild.’
‘Ik zou zo weer willen. Zo heerlijk was het, in je gleuf.’
‘Ja, maar goed dat we het niet eerder geprobeerd hebben, ik had het niet bij één keer kunnen laten.’
‘Meisje toch. Zeg, als ik soms niet op het idee kom, vraag het dan maar rustig.’
‘Reken daar maar op. Als ik je op een bepaalde manier aankijk weet je genoeg. Zo nog een keer, hè? En na het eten tot we bekaf in slaap vallen.’
‘Wat wil je graag. Deed je ontmaagding echt geen pijn?’
‘Amper, te weinig om te stoppen. Ik voelde pas een stukje van je, ik wilde alles.’
‘En alles ging er heerlijk in. Zou Aimee al ontmaagd zijn?’
‘Vast wel. We zien elkaar straks wel, bij het eten. We vertellen elkaar en paps en mams vast wel wat.’
‘Alles?’
‘Waarom niet? In ieder geval dat ik duidelijk ontmaagd ben, al hoefde dat niet bewezen te worden, hè?’
‘Nee, voor niemand, we weten alles van elkaar. Nu ook hoe lekker mijn penis in je gleuf past.’
‘Je wipte heel fijn, streelde me daar overal. Ik kan haast niet wachten op de herhaling.’
‘Nog even. Zullen we dan, als ik weer helemaal binnen ben, een tijdje stil blijven liggen? Om goed te voelen hoe alles past?’
‘Ja. Spoot je lekker?’
‘Geweldig, en heel veel. Je masseerde het er zo lekker uit.’
‘Dat weet ik niet, ik kwam ook.’
‘Ik heb er geen verstand van, maar voor mij vrij je als meisje zonder ervaring geweldig goed.’
‘Fijn. Het moet aangeboren zijn, jij wist ook precies hoe je moest wippen.’
‘Dat had ik gauw door, niet te korte of te lange slagen. Liefste, hij wordt weer stijf. Zullen we?’
‘Ja, heerlijk. Duw hem weer lekker naar binnen, zo gauw het kan. Binnenin komt hij wel op zijn maximum.’
De herhaling, afgezien van de ontmaagding, duurde heel lang. Ze pauzeerden lang zodra hij helemaal binnen was. Toen wipte hij langzaam verder, tot hij het niet meer kon houden en sneller moest stoten. Ze kwam weer iets voor hem. Na even liet hij zich van haar afrollen.
‘Vrouw, wat zijn we goed.’
‘Ja, man. En wat kon je snel weer. Weer lekker gespoten?’
‘Ja, geweldig, je gleuf helemaal om mijn stijve. Minder dan de vorige keer, natuurlijk. Maar er is vast wat over voor na het eten. En de aanmaak gaat ook door. Zeg, Silvia, zouden ze het erg vinden als ik in de tuin met een erectie zit? Ik heb geen zin om weer ergens anders naar te moeten gaan kijken als ik jouw lekkere spullen zie en weet hoe lekker het is.’
‘Vast niet. Mike zal het vast ook willen. Paps ook trouwens, die moest ook regelmatig een handdoek pakken. Mams plaagt hem ook af en toe.’
‘Ja, ook. Jullie Mike en mij soms ook, dat weten we best. Maar wij wachten altijd met naar boven gaan tot we klein zijn. Je vader redt dat niet, voor hij binnen is staat zijn erectie recht vooruit.’
‘Misschien redden jullie het nu ook niet meer, omdat jullie weten dat het lekkerder gaat worden dan vóór ons trouwen. Oh, ik zou nu best weer willen. Maar na het eten is beter, dan kan je er uitgerust weer tegenaan. En erin. Enzovoort. Nou, laten we badjassen aantrekken, die zijn straks fijn gauw uit.’
‘Vooruit dan maar.’
Ze trokken badjassen aan en gingen naar beneden.

Mike en Aimee waren het eerst beneden. Simone en Mark zaten aan de keukentafel te praten. In badjassen. Simone stond op.
‘Ga zitten. Ik geef jullie drinken en een beetje te eten. De rest als de anderen er zijn. Goed?’
‘Ja, en alles is goed gegaan, mams. Eerst wat drinken.’
Ze kregen én koffie én frisdrank, en een bord met wat eten.
‘De catering is goed. En jullie kunnen best wat gebruiken, na een paar uur hard werken.’
Silvia en Jamie kwamen ook de keuken in.
‘Ik weet niet of het komt omdat jullie een tweeling zijn, maar er gaat veel tegelijk.’
Jamie grinnikte.
‘Dat is goed mogelijk, maar we hadden de deuren van de slaapkamers dicht, ik heb niets gehoord.’
Ze grinnikten allemaal. Simone gaf Silvia en Jamie ook drinken en schepte voor iedereen op.
‘Jullie snappen wel dat we nieuwsgierig zijn. Maar jullie hoeven natuurlijk niets te vertellen.’
‘Natuurlijk vertellen we wat, mams. Ik zal het nooit vergeten. De eerste keer hem zonder broek tegen me aan, toen er langzaam in. Na even voelde ik iets, maar het deed niet zeer genoeg om te stoppen, ik zei gelijk, je hebt me ontmaagd, ga door. Eh, nou, ik vertel het gewoon. Hij zei, fijn, ik kan geeneens stoppen. Hij zat er al gauw helemaal in en na een paar lange halen van hem kwam ik al. Oh, wat was dat lekker. Hij kwam even later. Lang. Hij is hartstikke goed.’
We grinnikten allemaal.
‘Van ons mogen ze het ook weten, hè, Mike? Ik had een paar seconden pauze nodig. Ik vond het ontzettend fijn dat het te voelen was. Niet dat er twijfels waren, maar het was bewezen dat ik maagd was. Jammer dat jongens niet iets dergelijks hebben. Niet om het bewijs, maar om ook te kunnen zeggen, ja, nu heb ik je ontmaagd. Niet alleen theoretisch.’
‘Dan zou er misschien nooit wat van komen, jongens zijn veel banger voor pijn dan wij.’
‘Over het algemeen wel, tante. Maar bij uw dochter ben ik niet bang. U zult vast denken dat het een lieverdje is, maar ze heeft me een paar keer tijdens een eh enthousiaste bui aardig zeer gedaan. Maar niet genoeg om te stoppen. En ze kuste het zo lekker af.’
‘Nou, eind goed, alles goed, dan maar.’
‘Het eind was ook goed, mams. Twee keer. De eerste keer dacht ik, op een gegeven moment, ja, nu komen, ik, jij, je sperma. Het was zo fijn om nergens op te hoeven letten.’
‘Ik mag nog wel wat vertellen, hè, Simone? Dat nergens op te hoeven letten is één van die fijne dingen als je iets doet met je geliefde. Ik miste het bij Renee. Daar moest ik blijven opletten, anders zou ze iemand gaan zoeken die het beter deed. De eerste keer met Vivian was kort vóór ons trouwen. Maar die rust kwam pas na ons trouwen, toen was pas alles goed om volkomen te kunnen ontspannen. De eerste keer met mams was ik het nog niet helemaal. Het was te spannend, haar te mogen ontmaagden. Daarna was alles goed. Of het nu kort of lang duurt, of hoe dan ook. Liefst vaak.’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Mark, genoeg verteld. Anders gaan ze zich haasten met het eten. Zet het nieuws maar op, het is één voor.’
Mark zette de kleine keuken-TV aan.
‘Even CBS4 opzoeken, we kijken hier meestal naar het grote CBS.’
Na even verscheen er een presentator in beeld, en op de achtergrond was de bruidsfoto van Mark en Simone geprojecteerd.
‘Goedenavond. Hier is CBS4, de beste lokale zender van Boston. Ik begin met mooi, lokaal nieuws. Achter mij ziet u de bruidsfoto van Mark Wellingten, chirurg in het ziekenhuis van de universiteit, en Simone, geboren Wouters, verpleegkundige. Drieëntwintig jaar geleden hebben wij hun huwelijk gemist, zijn er pas achtergekomen toen onder andere deze foto verscheen op de website van een vriend van hun, een verzamelaar van modelauto’s. De foto is veel bekeken, ook omdat een verslaggever van de New York Times, ook een verzamelaar, er een stukje over schreef. Wij vernamen onlangs dat de kinderen van Mark en Simone, een tweeling, een jongen en een meisje, in het huwelijk zouden treden. Tegelijk. Op één van de mooiste plekken van Boston, naast de Hatch Memorial Shell. Wij zijn blij, ook voor u, dat we toestemming gekregen hebben om opnames te maken, en hopen onze blunder van toen een beetje goed te maken. Vanmiddag hebben we veel rechtstreeks uitgezonden, we hebben dat wel op tijd aan kunnen kondigen, maar we herhalen dat om tien uur vanavond en morgen in onze grote nieuwsblokken. Alle andere uren, zoals nu, laten wij u een samenvatting zien. Die wordt om acht uur ook vertoond op CBS.’
De verslaggever en de bruidsfoto verdwenen uit het beeld, wat nu gevuld werd met een opname van het park.
‘Landelijk! Daar hebben we het niet over gehad.’
‘Ach, Silvia, beter gelijk dan achteraf, zoals toen bij ons.’
De camera draaide langzaam rond en bleef toen gericht op drie auto’s die aan kwamen rijden. De Rolls, met daarachter twee auto’s met de ouders van Aimee en Jamie.
‘De Rolls is bekend in Boston. Simone, de moeder van de tweeling, rijdt er al vanaf haar verkering met Mark, de vader, in rond. En veroorzaakt daarmee, en met haar, wat de redactie van de New York Times toen noemde, schitterende verschijning, nog steeds veel opzien. Voor degenen die nog niet op de hoogte zijn, de Rolls, van vóór de Tweede Wereldoorlog, behoort tot het familiekapitaal van de Wellingtens, evenals een middeleeuws landhuis met veel grond in Engeland. Wij waren benieuwd hoe de vaders hun dochter weg zouden geven, want, zoals iedereen uit kan rekenen heeft één vader dan geen taak. Wij kregen van tevoren geen informatie, maar u ziet de schitterende oplossing. Drie, twee, twee, drie.’
De camera volgde de familie.
‘Oh, schitterend. Simone had indertijd een tiara op, de meisjes nu ieder een diadeem. Dat past ook beter, ze zien er heel mooi en lief uit, maar ze hebben niet het koninklijke postuur van Simone. Dat weten ze vast al langer, ze zullen de trouwfoto wel gezien hebben. Simone heeft zich nu, zoals dat hoort, gematigd, aangepast aan de meisjes. Jammer dat we haar bruiloft toen gemist hebben, we moeten het doen met één foto. Maar hiervan, van deze mooie stelletjes, de keurige jongens met hun prinsesjes, kunnen we ook schitterende foto’s maken.’
De stoet kwam aan bij de kleine tent.
‘Mooi, Mark, niet te veel over je familie. Wel over jouw idee voor de optocht.’
‘Optocht? Parade. Hij schoot even door toen hij het lekker weer over jou had.’
‘Niks nieuws.’
‘Nee, dat zei hij ook al, nog steeds veel opzien, nog steeds een schitterende verschijning. Hij moest eens weten hoe oogverblindend je bent als je helemaal bloot bent.’
‘Houd je mond. Tot in de slaapkamer, na het eten.’
Ze grinnikten allemaal.
Er volgden beelden van het begin en het eind van de ceremonie. Daarna kwam Mike groot in beeld.
‘Shit! Zo dichtbij?’
‘Aangekleed kan je er van dichtbij ook mee door, hoor.’
‘Houd je mond, Aimee. Tot in de slaapkamer, na het eten.’
Ze hadden de grootste moeite om niet te hard te lachen en de toespraak van Mike te missen.
‘Even een kort woordje. Hartelijk dank voor uw aanwezigheid. En voor de belangstelling, als u thuis naar de TV kijkt. CBS4, vergeet niet dat we een kopie van de uitzending willen hebben.’
Het gelach werd weggedraaid.
Wij zenden de hele toespraak van Mike, de zoon van Mark en Simone, uit, omdat deze uniek is, gezien de plaats, het tijdstip en de inhoud. En die kopie krijgen ze.’
Het geluid uit het park werd weer opgedraaid en de rest van de toespraak volgde, alleen het eind, over de consumpties, werd weer weggedraaid.
‘Wij begrepen niet alles, waarschijnlijk was een en ander bedoeld voor insiders. De receptie duurde lang, er was veel belangstelling van medestudenten van de jongelui en van personeel van het ziekenhuis, waar Mark nu werkt en Simone ook gewerkt heeft. We laten u nog foto’s zien.’
Eerst kwamen Mike en Aimee in beeld, daarna Silvia met Jamie, daarna diverse foto’s van en met de ouders.
‘Wij wensen dit unieke viertal veel geluk en feliciteren ook hun ouders en vrienden.’
Mark zette de TV uit.
‘Prachtig. Ja, een en ander was bedoeld voor insiders. Jullie hebben het heel fijn gedaan.’
‘Het meeste van het toespraakje was van Jamie, maar de meiden hebben ook meegedaan. Ons een beetje afgeremd, want we waren eerst wat openhartiger over Renee.’
‘Zo was het mooi, ze was erg tevreden. En ik kreeg gelijk, ze kuste iedereen. En niet op een wang.’
‘Nee, maar u was wel de enige die haar naar zich toetrok.’
‘Ik was haar vast voor.’
Ze grinnikten weer eens allemaal.
‘Ik moet nog steeds grinniken als ik denk hoe die verslaggever van zijn stuk raakte toen hij jullie in beeld kreeg. Zoiets moois had hij duidelijk niet verwacht, al had hij vast de foto van Simone ook voor zich. Het duurde even voordat hij erop kwam om jullie prinsesjes te noemen.’
‘We zijn daar niet door beledigd, paps, integendeel. We hebben ons nooit prinsesjes durven noemen. We wisten altijd al dat we het niet bij mams haalden. Niet alleen haar omvang niet, maar ook haar houding niet. We nemen u het echt niet kwalijk, hoor, u kunt er niets aan doen.’
‘Ik?’
‘Ja. U bent, wat ze noemen, een heer, maar geen koninklijke verschijning. Nou, samen met die van mams krijg je ons. We zijn heel tevreden. En de jongens zeker.’
‘Dank jullie wel, lieverds. Aimee, je had een mooi bruidsboeket, passend bij dat van Silvia. Hè, Simone?’
‘Ja, heel mooi. Ik vind het fijn dat het mijne voor de derde keer gebruikt is. Wat ga je er mee doen, Silvia?’
‘Het gaat weer in de vitrine bij Karen. Ze kijkt er zo graag naar, af en toe. Om de herinneringen die er aan vast zitten, en nu nog één meer. Dat van Aimee gaat er ook naar toe.’
Ze praatten nog wat na over het gebeuren in het park.
‘Zullen we weer naar boven gaan?’
‘Paps en ik gaan ook weer. We zijn gelijk met jullie naar bed gegaan. Toen we voorstelden wat er gebeurde, twee kamers naast elkaar, hebben wij in de derde onze ontmaagding nagespeeld. Daarna zijn we naar beneden gegaan om jullie op te wachten. Net zoals jullie in badjas, aan- en uitkleden duurt te lang. Ik zie nu aan paps, dat had ik al verwacht, dat hij minstens één beurt daarna ook wil herhalen. Nou, jullie zullen tevreden zijn met jullie spullen, ik wil die grote dikke graag weer.’
‘Mams!’
‘Silvia! Ik hoop dat jullie er, net als ik, iedere dag zin in blijven houden. Nou, naar boven, amateurs.’
Ze gingen allemaal weer naar boven. In de loop van de avond kwamen de pas getrouwde stelletjes nog een keer naar beneden. In de keuken was er een ruime keus uit snacks en drinken. Simone en Mark zagen ze niet.

De volgende ochtend kwamen de drie echtparen na elkaar naar beneden, aten wat van de laatste snacks en ontmoetten de andere echtparen in de tuin.
‘We zijn gisterenavond nog een keer beneden geweest, maar we hebben jullie niet gezien.’
‘Nee, Mike, we zijn vroeg naar bed gegaan. We hielden het ook niet langer, na jullie verhalen. Had je wat willen vertellen?’
‘Dat had geen haast, mams. Jullie snappen het wel, we zijn doorgegaan tot we in slaap vielen. En toen we wakker werden hebben we ons nog een keer lekker laten gaan.’
‘Met jullie ook alles goed, Silvia, Jamie?’
‘Ja, geweldig. Op één ding na, daar wilde ik het graag met z’n allen over hebben.’
‘Iets ernstigs, Jamie? Oh, heeft het te maken met die handdoek op je schoot?’
‘Ja, tante, u heeft weer alles gauw door. Even een aanloop. Mike en ik hebben ons steeds aardig onder controle kunnen houden, met onze blote verkeringen naast ons. Ik weet niet hoe het bij Mike gaat, maar nu ik weet hoe fijn het is waar we zo lang mee gewacht hebben, is het moeilijker. Ik wil niet de hele dag met een handdoek op schoot zitten, dan wordt het daar wit, en dat is geen gezicht. Heeft iemand er bezwaar tegen als er een wat grotere erectie van ons te zien is?’
‘De meisjes vast niet, en wij ook niet. We begrijpen het best. Het wordt vanzelf minder. Paps had hetzelfde toen we na ons trouwen bloot gingen zonnen. Hij vond het erg prettig dat zijn penis de vrijheid had, niet gehinderd werd door een broek, of een handdoek. Jullie weten, daarvóór had ik het bloot zonnen niet voorgesteld, en hij was zelf niet op het idee gekomen. Dat was maar goed ook, een beetje erectie is fijn om te zien, maar van zijn grote kreeg ik de kriebels. Zeker als hij daarmee liep. Daarom was het beter dat jullie ook niet veel lieten zien. Nu is dat geen probleem meer, als de meisjes kriebels krijgen mogen ze nu eraan doen wat ze willen. Op jullie kamers, natuurlijk.’
‘Fijn, dank u wel. Ik ga het niet expres doen, dat bewaar ik natuurlijk voor op de slaapkamer. Maar die vrijheid is erg prettig. Ga je mee zwemmen, Silvia?’
‘Ja. Kom in het water maar lekker tegen me aan.’
Ze liepen naar het zwembad, Jamie met een rechtvooruitstaande erectie.
‘Hoe is het met jou, Mike?’
‘Tijd om te gaan zwemmen.’
Ze liepen ook naar het zwembad, de erectie van Mike stond al bijna helemaal omhoog.
‘Herinner je de eerste tijd van ons bloot zonnen nog, Mark?’
‘Ja, dat was heerlijk. Wat je zei, mijn penis had de vrijheid. Je kwam er zeker één keer per dag op zitten.’
‘Dat moesten ze maar niet doen. Ik vertel het zo wel. Zeg, ik heb natuurlijk zitten tellen terwijl de jongelui wat vertelden. Gisterenmiddag twee keer, ‘s avonds vast ook, en voor het ontbijt weer. Ik gun het ze zo.’
‘Ik ook. Ook als het vaker is dan wij deden. En doen. Ga je mee naar boven?’
‘Ja, zien knuffelen doet knuffelen.’
‘Het maakt me niet uit hoe je het noemt. Het is prettiger dan even zwemmen, om er daarna weer rustig bij te kunnen zitten.’
‘Het duurt wat langer, maar het heeft ook langer resultaat. Ik vind het fijn dat je nog een dag vrijgenomen hebt, maar ik denk dat ik tot het weekend nodig zal hebben om bij te komen.’
‘Ik wilde er nog een feestdag aanknopen, met z’n allen hier. Tja, ik word er wel een beetje hitsig van.’
‘Ik ook. Gauw, de richting van je erectie achterga.’
Ze gingen grinnikend naar boven.

Toen ze terugkwamen lag de jeugd op de stretchers.
‘Hoe was het, in het zwembad?’
‘Lekker, mams. Het was erg prettig om nu helemaal niet meer op te hoeven letten of mijn penis niet tegen haar doos kwam. Er tegen geeft niet meer, maar, alles is zo glad, in het water, hij zou er zo in kunnen schieten als hij vooruit staat. Dat doen we maar niet, dat is niet zo hygiënisch.’
‘Nee, doe maar niet. Zeg, paps en ik praatten even over óns gedrag, in het begin. Ik ging zeker één keer per dag op hem zitten. Maar alleen als er geen bezoek was. Jullie moesten maar wat privé houden. Dan krijgen we ook niet de neiging om jullie bij te gaan houden. We gingen na een tijdje ‘s morgens niet zo vroeg meer naar boven als vandaag. Giechel niet. Als jullie tegen elkaar aanliggen valt het niet op als er iets ergens in verdwijnt. Als we maar niets horen of duidelijk zien wippen. De rest boven, alsjeblieft.’
‘Prima.’
De rest van de week leefden de jongelui zich uit. Simone en Mark zaten er in de tuin vaak glimlachend naar ze te kijken. De meiden kwamen een keer naast Mark op zijn stretcher zitten.
‘Paps, u zit er meestal rustig bij. Dat snappen we wel, u heeft al veel meegemaakt. We zijn blij dat u ons ook zo veel gunt, dat we hier zo mogen genieten. Kan er nog één ding af?’
‘Ik kan me niet voorstellen wat.’
‘Het is een beetje ondeugend, brutaal. We hebben al heel vaak gezien dat u opstond om met mams naar boven te gaan. Vóór u bij de deur bent steekt uw erectie al naar voren. Mogen we hem een keer helemaal zien?’
Hij keek Simone aan. Die glimlachte.
‘Die van de jongens hebben we van de week ook af en toe ook even gezien. Doe maar. Ik snap het wel, ze weten dat jongens tot in de twintig langzaam doorgroeien. Ze willen een eindresultaat zien. Dat waarmee ik zo tevreden ben.’
De meiden giechelden, maar keken daarna met een ernstig gezicht naar de erectie die vanaf direct na hun vraag al groter aan het worden was.
‘Ik heb inderdaad al veel meegemaakt. Ik mag best even jeugdherinneringen ophalen. Laat me eens twee jonge poesjes zien.’
De meiden deden hun benen uit elkaar, Mark keek er om en om tussen.
‘Prachtig, meiden. Ook leuk dat jullie er verschillend haar hebben. En niet zo veel als Mams. Mooie gleuven. Een beetje gevoelig, zeker?’
‘Ja, wel iets, maar dat mag de pret niet drukken. Die jongens hebben hetzelfde probleempje, dus we doen wat rustiger aan. Nou, hij is er helemaal, denk ik. Wat een paal, hè, Aimee?’
‘Ja, laten we maar goed wennen aan onze jongens, dan kan er bij ons vast later ook wat groters in als ze nog wat doorgroeien. Dank u wel, oom.’
De meiden gingen weer naar de jongens.
‘Silvia?’
‘Ja?’
‘Je gunde me hetzelfde als wat jij zou krijgen. Je hebt me geloofd toen ik zei dat die van Mike de tweede keer dat ik hem helemaal zag ook recht omhoog stond. Je zal er niet zo’n behoefte aan hebben om de stijve van je broer te zien, maar ik wil die van Jamie wel zien. Geloven is goed, controle is beter.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Hij zal geen bezwaar hebben, voor een keer. Kijk, hij komt al omhoog. Ik help hem even. Die jij het bij Mike.’
‘Ja, lekker. Laten we naast elkaar gaan zitten met de jongens voor ons. Dan kunnen we goed vergelijken.’
De meiden gingen op een stretcher zitten, hun jongens kwamen voor hun staan en werden beetje gestreeld.
‘Nou? Prachtig, hè, Aimee? Kaarsrecht omhoog. Zelfs na hun inspanningen.’
‘Ja, schitterend. Evengroot, hè, die palen?’
‘Net zo lang en dik. Geen jongenspikkies meer. Mannelijk, met die ballen eronder. Ook net zo groot.’
‘Fijn, dan weten we van elkaar wat we voelen als eh. Zullen we gaan zwemmen?’
‘Dat lijkt me ook beter. Het is wat snel om weer naar boven te gaan, al wezen ze die richting op.’
De twee stelletjes gingen zwemmen.
‘Fijn dat het zo gelijk op gaat, Mark. Ik vond het leuk om die pikkies van de jongens nu helemaal stijf te zien. Groot genoeg om de meiden er binnenin mee te strelen en ze klaar te laten komen, nu met hun gleuf vol.’
‘Nou, Simone!’
‘Zo denk ik ook als jij het bij mij doet. En fijn voor de jongens dat ze zich nu helemaal kunnen laten gaan. Lekker, hè, iets warm helemaal om je stijve heen voelen tot je je sperma voelt komen en eruit spuiten?’
‘Nou. Ja.’
‘Je bent nog steeds indrukwekkend, Mark. Langer en dikker.’
‘Dat komt vast omdat je me zo in training houdt.’
‘Af en toe had ik hulp. Als er hier weer een nieuw vrouwspersoon verscheen. Of manspersoon, daar word ík natuurlijk een beetje hitsig van. Ongeacht de grootte. Even denken. Karen, Aimee, Jamie, Renee, Dave, Claire.’
‘Daar tussendoor, zonder hulp, blijft het amper minder fijn gaan. Ga je mee?’
‘Alweer?’
‘Het is toch zonde om een erectie te krijgen om er alleen twee lieve, blote meisjes naar te laten kijken?’
‘Prima. Met zo’n paal naast me zit ik ook niet rustig.’
Ze stonden grinnikend op en gingen naar binnen.

De zaterdag na hun huwelijk vertrok de jeugd naar Orlando, om een week bij Renee en haar man door te rengen. Ze werden heel hartelijk ontvangen. Ze wilden niet dat Renee en Dave zich afzijdig hielden, die moesten gewoon gebruik maken van hun tuin en zwembad, ook bloot of niet. Mike vroeg of het erg was als Jamie of hij af en toe een erectie hadden, ze hadden nog lang niet genoeg genoten van de meiden. Renee en Dave vonden het prima, ze konden, wat hun betrof, rustig ook een beetje vrijen, ze wisten wel wat gepast en ongepast was.
De jongens hadden nogal eens een erectie, behalve wanneer ze net uit hun slaapkamer kwamen, de meiden daagden hun soms ook uit. Renee en haar man dachten dat er af en toe een erectie in een gleuf verdween, als de stelletjes tegen elkaar op een stretcher lagen, maar duidelijk wippen of klaarkomen deden ze niet. Het liet hen niet onberoerd, ze gingen vaker dan anders naar hun slaapkamer.
Ze hadden een heel gezellige week. Ze praatten ook overal over, heerlijk openhartig. Renee en haar man vonden het ontzettend jammer dat ze weer vertrokken. Ze praatten er nog vaak over na, en deden na wat de jeugd op de stretchers en op het gras gedaan had.

In de week dat de kinderen weg waren werd Simone middenin een nacht wakker van gepiep. Mark stond al naast het bed.
‘Geen licht aandoen, Simone. Er komt wat het tuinpad op.’
Hij zette op het alarm het gepiep uit.
‘Ik heb op het alarm alleen maar een blauw lampje gezien, als je hem ‘s avonds aanzette en er een raam openstond of de tuindeuren niet op slot waren.’
‘Ja. Dat rode is van het eerste stuk tuinpad. Je zal zien, als hij, of zij, verder komt, dat het lampje ernaast, van het middenstuk, aangaat. Ik ga kijken. Als het derde lampje lang blijft branden moet je de politie bellen.’
‘Waarom nu niet?’
‘Die zijn weg vóór de politie er is. Ik bel ze naderhand wel. Kijk maar naar de lampjes. En schrik niet van wat herrie.’
Hij ging de slaapkamer uit, zij bleef naar het knipperende lampje kijken. Het tweede ging aan, daarna het eerste uit. Even later ging het derde lampje aan, maar gauw weer uit. Vrij snel ging het eerste lampje weer aan en het tweede weer uit. Ze hoorde harde knallen, en het eerste lampje ging uit. Ze twijfelde of ze de politie moest bellen, maar ze besloot van niet. Mark had gezegd, als het derde lampje lang blijft branden, en het was amper aangeweest. Mark kwam weer terug en kroop naast haar.
‘Zo, alles in orde. Geschrokken?’
‘Een beetje. Ze gingen weer weg, hè?’
‘Ja. Het waren er twee. Ik heb door het raampje in de voordeur gekeken. Ze liepen naast het grint over het gras. Op het alarm naast de voordeur zag ik dat het prima werkte. Toen het derde lampje ging branden ging de buitenverlichting aan, met een extra schijnwerper. Ze gingen er gelijk vandoor. Toen het tweede lampje uitging heb ik de voordeur op een kier gedaan en over hun hoofden geschoten. Die komen nooit meer terug. Laat ik de politie even bellen voor een verslagje.’
Hij belde even.
‘Ze waren blij dat ik het meldde. Er zijn meer meldingen geweest, uit de buurt. Ze gaan extra patrouilleren.’
‘Zeg, ik hoorde twee keer twee knallen.’
‘Ja, dat heb ik op de schietbaan geleerd. Ik ga nog steeds één keer per jaar oefenen, als ik op mijn werk een keer weg kan. Sorry, dat heb ik vast niet verteld. Maar dat doe ik al zo lang ik hier woon. Niet omdat ik schieten leuk vind, als ik de spanning van iets raken zou willen ging ik wel pijltjes gooien, dat maakt minder herrie. In een situatie als deze is het het beste, als je zo snel mogelijk twee keer achterelkaar schiet, dan even wacht, dan weer twee keer snel achterelkaar. Dan weten ze dat je er niet zomaar op los staat te knallen, maar beheerst kan schieten.’
‘Ja. Als ze teruggeschoten hadden?’
‘Ik heb gewacht tot het tweede lampje uitging. Als ze teruggeschoten hadden was de voordeur al dicht geweest. En die is dik. Maar ze kregen extra haast.’
‘Het lijkt wel of je het leuk vond.’
‘Ja, eigenlijk wel. Het was niet gevaarlijk, schat, alles verliep volgens plan.’
‘Je hebt me lang geleden verteld hoe het alarm werkt. Ik kon het nu mooi zien. Heel geruststellend.’
‘Tot nu toe was het waarschuwingsbordje naast de ingang waarschijnlijk voldoende. Ik breng, vóór ik naar mijn werk ga, het pistool naar de schietbaan om het schoon te laten maken. Misschien kom ik wat later thuis, als ik tussen mijn werk door het niet op kan halen.’
‘Je gaat er erg goed mee om. Ook met dat pistool, ik zie het nooit. Dank je wel dat je me nooit meer vertelt dan nodig is.’
‘Ik wil niet dat je je overbodige zorgen maakt.’
‘Ik heb zo wie zo weinig zorgen. We zijn nu toch wakker, wil je je andere wapen ook nog even in stelling brengen?’
Hij schoot er een keer of vier mee.
‘Ik moest aan onze kinderen denken, Mark. Vind je het ook zo ontzettend mooi, dat we ze zo op hebben zien groeien? Ik bedoel, eerst klein, kruipend, toen lopend, in hun blootje. Toen, dat Silvia borstjes en haren op haar doos kreeg, en Mike een beetje een stijve. Ik vond dat grappig, vergeleken bij jou zo’n dunne spriet vooruit. Vanaf dat Aimee hier kwam zagen we niet veel meer, dan verdween een te grote onder een handdoek. Pas vorige week, bij die vergelijking, zagen we hem goed, in volle glorie. Ik was trots op hem, nu ook een mooie, lange, dikke en helemaal omhoog, al haalt hij het nog niet bij jou. En ik denk nu, hoe fijn het voor hem moet zijn om hem bij Aimee naar binnen te duwen en eindelijk zonder ergens op te hoeven letten klaar te komen en zijn sperma in haar te spuiten. En voor Silvia, om die net zo grote van Jamie naar binnen te voelen komen en te genieten van haar en zijn klaarkomen. Drie weken lang, zo vaak ze maar kunnen.’
‘Je geniet nog steeds mee, hè? Ik denk dat ze er net zoveel van genieten als wij, schat.’
‘Ja. De meisjes hebben een keer hun hart gelucht. Dat ze niet bang geweest waren, het moest beslist kunnen, maar zo’n groot ding naar binnen! Maar het paste perfect. En ze kwamen nu zo ontzettend lekker klaar.’
‘Heel fijn.’
‘Hebben de jongens jou wat verteld?’
‘Ja, wat je ook al zei. Ze hoeven niet meer op te letten waar hun sperma terechtkomt. Al hielden de meiden het natuurlijk ook in de gaten, ze bleven toch bezorgd. Afgezien van proberen het beddengoed schoon te houden als ze het in bed deden. En ze vinden het verschrikkelijk lekker, om zo helemaal rondom vastgehouden en gestreeld te worden, tot en met ze uitgespoten zijn.’
‘Vond jij dat al bij Renee?’
Hij dacht even na, voor hij antwoordde.
‘Het spuiten was heerlijk. Maar het strelen duurde nooit zo lang, ik mocht niet stilliggen, moest blijven strelen. Het was eigenlijk steeds alleen de eindspurt.’
‘Tja. Ik zat bij die vergelijking eigenlijk te wachten tot de meiden de andere jongen beet zou grijpen. Niet alleen kijken, ook voelen of ze even stijf zijn.’
‘Tja. In het water zitten ze een beetje aan elkaar, dan komt het er vast een keer van. En als we er niet zijn houden ze zich misschien niet in als ze op een stretcher in elkaar liggen. Maar ruilen zullen ze nooit doen, dan hadden ze allang wat die richting op gedaan of gezegd. Ze wilden nieuw blijven, voor hun partner, ik weet eigenlijk honderd procent zeker dat ze dat mooie alleen met hun eigen partner zullen doen.’
‘Ja, dat wel. Net als wij. Maar als ik één van hun was geweest had ik de stijfheid toch ook wel willen controleren. Het mooiste van de kinderen is natuurlijk hun omgang met elkaar, en ons. Zo lief en rustig. Ze gunnen elkaar alles, niet alleen in bed. Wij ook. Laten we elkaar vasthouden en zo in slaap vallen. Ik ben aan wat rust toe. Nu de kinderen weg zijn pak je me wat vaker, ook in de tuin. Heerlijk. Morgen weer.’

De jongelui bleven hun best doen om hun studies zo snel mogelijk af te maken. Een paar jaar nadat ze uitgestudeerd waren en een baan gevonden hadden vroeg Mike om familieberaad.
Zoals gebruikelijk hielden ze het op de zaterdagmorgen erna.
‘Aimee en ik willen aan kinderen beginnen.’
Het bleef even stil.
‘Simone, ik heb nog niets gezegd, maar ik was begonnen om over mijn pensionering na te denken.’
‘Heeft dat er mee te maken?’
‘Ja, al dacht ik niet aan kleinkinderen. Ik overval je, dat weet ik, maar ik hoef morgen niet met pensioen en die kinderen komen op z’n vroegst over negen maanden. Ik neem aan dat er nog niets onderweg is.’
‘Nee, oom. Zo’n haast hebben we niet. En natuurlijk willen we eerst overleggen, dat doen we overal over.’
‘Dat weet ik, maar ik weet ook dat de pil niet honderd procent effectief is.’
‘Leg eens uit, Mark, wat onze mogelijke kleinkinderen met jouw pensioen te maken hebben?’
‘Heb je nooit aan mijn pensionering gedacht?’
‘Alleen, als het zover is, vertel je het wel op tijd. Alles gaat zo fijn.’
‘Dat gaat het. Mijn werk bevalt me ook best, maar eens moet ik er mee ophouden. Ik ga niet, zoals voorkomt, tot mijn zeventigste door, omdat ik me thuis verveel, of het niet uit kan houden, of het huis uit gekeken word. Ik werk al minder dan normaal, omdat mijn aanwezigheid thuis zo op prijs gesteld wordt, liefst ook fit in de slaapkamer.’
Ze glimlachten allemaal.
‘Ja, dat klopt. Van mij mag je met pensioen. Dan doen wat je wilt. Alleen wil ik wel ons ritme aanhouden van hoe vaak doordeweeks en in het weekend, anders ben ík niet meer fit.'
‘Jammer. Nee, grapje. We zullen ons best aan kunnen passen. Maar, maar, maar, nu komt de klap, met jouw toestemming wil ik graag de familietraditie voortzetten.’
‘O. . . . Naar Engeland?’
‘Ja.’
Het bleef weer even stil.
‘Alleen als jij het ook wilt, anders zien ze maar wie mijn vader opvolgt, er zijn genoeg gegadigden in de familie. Er blijft dan wel de mogelijkheid voor Mike om het eventueel over te nemen, als híj dat met zijn pensioen zou willen. Afhankelijk wat Aimee wil, natuurlijk. Maar dat is ver weg.’
‘Tja. Kan je uitleggen waarom je graag naar Engeland wilt?’
‘Laat ik eerst zeggen, als wij tweeën naar Engeland zouden gaan komt er een kamer vrij. Voor een paar kinderen, ongeveer tot ze een jaar of acht zijn, dat ging met Mike en Silvia ook prima.’
‘Dat zou zo zijn. Maar ga eerst verder.’
‘Simone, we hebben, behalve de kinderen, niets wat ons hier bindt. Geen familie, weinig kennissen. Na mijn pensionering zou ik niet direct weten wat ik zou gaan doen. Ik ben nooit aan hobby’s begonnen, we hadden, nadat we met z’n tweeën het nodige gehobbyd hadden, er eerst twee bij, later vier, de kinderen. Ik weet, het was voor jou méér dan een hobby, het was je levenswerk. Zeer succesvol, als alle moeders waren zoals jij zou de wereld er gauw beter voorstaan.’
‘Dank je wel.’
‘Je weet dat wij allemaal je ontzettend dankbaar zijn. Goed. Maar, de kinderen gaan steeds meer hun eigen weg. Als er kleinkinderen zouden komen mogen we meegenieten, maar die moeten ze zelf opvoeden, we staan aan de zijkant. Dat ze dat opvoeden goed zullen doen betwijfel ik niet, met jouw voorbeeld. En advies kunnen ze altijd vragen. Ja?’
‘Ja, Mark.’
‘Even tussen haakjes, familiebezoeken, ook langdurige, wij hierheen, zij daarheen, zouden ten laste van het ruime familiekapitaal komen, dat zou meerdere keren per jaar kunnen. Goede vrienden, zoals Tamara, Karen en Renee met echtgenoten kunnen ook komen, eventueel leggen we er zelf geld bij. Simone, wij tweeën zouden in Engeland níet aan de zijkant staan. We kunnen met ons tweeën het familiebedrijf runnen, we doen wat we leuk vinden, de rest laten we aan de beheerders en chefs, die moeten we alleen af en toe controleren. We kunnen er zoveel uur per dag aan besteden als we willen, en weg wanneer we willen. Lijkt het je wat, in principe?’
‘Het gaat me wat te snel.’
‘Tijd zat om er over na te denken.’
‘Ik zit toch met de kinderen. En kleinkinderen. Maar verder lijkt het wel wat.’
‘Ik zal het nog aantrekkelijker voor je maken. We zouden ons daar, afgezien het gemis van de kinderen dagelijks om ons heen, al weten we niet hoelang dat hier zou duren, veel beter kunnen vermaken. Jij zou niet schoon hoeven maken, zoals hier, met hulp van de meiden en de hulp, alleen regelen dat alles goed verloopt. Daar loop je hier ook de hele dag over na te denken.’
‘Ja. Je zei, ik was begonnen om over mijn pensionering na te denken. Je bent al vrij ver gekomen.’
‘Ja, verder dan ik zelf dacht. Omdat alles zo makkelijk te verzinnen is. Zeker sinds we daar geweest zijn en vader veel over het bedrijf verteld heeft. En hij is uitvoeriger gaan schrijven. Hij schrijft er niets over, maar het lijkt dat hij sinds ons bezoek er van uit gaat dat ik hem opvolg.’
‘Tja. Ik kan me wel een voorstelling maken van wat we er zouden kunnen doen.’
‘Vader heeft ook verteld dat ieder nieuw familiehoofd veranderingen doorvoert. Wij zouden dat ook kunnen doen. Jij krijgt daar vast ideeën ter verbetering, die best wat op zullen leveren, die dus ook wat mogen kosten om ze uit te voeren.’
‘Wat me nu invalt, die drie zitkamers achterelkaar vind ik te veel.’
‘Zie je wel! Denk maar rustig na, zo lang je wilt. Wat denken jullie?’
‘Paps, als úw mogelijke opvolger adviseer ik u het te doen. Jullie zouden daar een veel mooier leven hebben dan hier, aan de zijkant, zoals u zo verstandig opmerkt. En, mams, ja, vreselijk jammer dat we dan minder contact hebben, maar u zou voor tientallen mensen kunnen zorgen, hun leven aangenamer maken. U zou zich hier niet uit kunnen leven. Wij redden ons wel. We zullen u graag zo veel mogelijk opzoeken.’
‘Zit je met je vader samen te spannen, Mike?’
‘Nee, we hebben niets afgesproken. Wij zijn óók verrast. Mams, we kennen u goed, omdat we overal over praten. U moet wennen aan het idee ons niet zo vaak meer te zien, maar paps zei al, we weten niet hoelang dat hier zou duren. We zouden ver weg een betere baan aan kunnen nemen, zoals de man van Renee. Wij zijn al ontzettend gelukkig dat we zo lang bij elkaar hebben kunnen blijven, lang niet iedere familie is dat.’
Simone had tranen in haar ogen.
‘Ja, lieverd, ik weet het. Als jullie er niet zouden zijn, of al heel lang ver weg woonden, zou ik morgen willen vertrekken. Zoals je zei, ik zou me daar waarschijnlijk uit kunnen leven. En paps ook. Hij vindt zijn werk heel fijn, maar het is niet zijn levensroeping. Dat wist ik al gauw, hij praatte er te weinig over. Dat vond ik niet erg, we hadden genoeg te praten en hij ging steeds met plezier naar zijn werk, afgezien van dat hij natuurlijk nog liever met mij bleef spelen en zo. Ja, giechel maar weer eens. Hij heeft, al vóór we verkering kregen, gezegd dat hij niet wist wat hij bij zijn pensioen ging doen, naar Engeland of niet, omdat het nog even zou duren voor het zover was. We hebben het er nooit meer over gehad. Jullie weten het, we zijn er nooit geweest, tot met jullie. Maar hij moet het steeds in zijn achterhoofd gehad hebben. Onbewust. En méér, sinds ons bezoek daar.’
‘Ja. En hoe meer we er over praten, hoe meer zin ik er in krijg. Maar, als we hier blijven, zoek ik wel ander vermaak. Als jullie ver weg gaan wonen kunnen we jullie ook vaak opzoeken. Of verhuizen, naar halverwege tussen jullie in.’
‘En dit huis dan, Mark?’
‘Dat is bijzaak. Het is geen familieeigendom. We wonen hier ontzettend fijn, maar dat zouden we in een ander ruim huis ook kunnen.’
‘Ja. Mark, ik stem voorlopig in. Ik weet niet wat er nog bij me opkomt. Maar laten we ervan uitgaan dat we naar Engeland gaan. Wat we daar kunnen doen is me duidelijk, het langzaam van je vader overnemen en dan het bedrijf leiden tot wij afgelost worden, door Mike en Aimee, of Silvia en Jamie, of andere familieleden.’
‘Wat? Komen wij ook in aanmerking, paps?’
‘Ja, Silvia. Als Mike en Aimee niet willen. Mike is toevallig iets ouder dan jij, hij mag eerst kiezen.’
‘O. . . . Ik was er eigenlijk onbewust van uitgegaan, na ons bezoek, dat hij dat wel zou doen. Alleen was ik vergeten dat jullie misschien weg zouden gaan. Tja, ik had wat anders aan mijn hoofd. En lager.’
Ze lachten even.
‘Goed. Nu over jullie mogelijke kinderen. Als wij hier zouden blijven zie ik geen andere oplossing dan dat er verhuisd zou moeten worden, door wie dan ook. Als mams en ik vertrekken zouden jullie kunnen blijven. Er zijn een paar mogelijkheden. Het huis is ook van mams, maar die is het vast met me eens. We zouden het huis aan jullie kunnen verkopen, of verhuren.’
‘Zo, voor de vuist weg, oom, gaat mijn voorkeur uit naar verhuren. Voorlopig, in ieder geval. We verdienen al aardig, en we hebben afgesproken dat Silvia blijft werken tot er kinderen komen, maar we hebben niet zo’n grote reserve.’
‘Ik heb toch geld?’
‘Daar hebben we het vóór ons trouwen over gehad, Silvia. Dat is van jou persoonlijk, behalve in noodgevallen. Maar zo zie ik dit niet.’
‘Zo denk ik er ook over, vóór je wat zegt, Mike.’
‘Ja, vrouw.’
‘Het zoveelste resultaat van je goede opvoeding, Simone.’
‘En op financieel gebied de jouwe.’
‘Tja, alle beetjes helpen.’
‘Nee, Mark, het was geen beetje. Je hebt mij vrij snel het belang van geld duidelijk gemaakt, hoe je daar mee om moet gaan. En dat ook, op je dooie gemak, in porties, aan de kinderen duidelijk gemaakt. Ze wisten dat op hun achtste al, toen ze die TV’s wilden kopen. En Aimee en Jamie gaan er net zo mee om als ik.’
‘Ja, daar ben ik ook blij mee.’
Hij grinnikte.
‘Mike en Silvia hebben er vast ook met ze over gesproken. Ik bedoel niet, nét voor hun trouwen, al eerder. Silvia heeft er iets over verteld, toen Jamie haar zei dat hij mee wilde betalen aan de reis naar Engeland. Dat ze hem uitgelegd had dat, wat, relatief is. Ik verdiende wat meer dan zijn vader. Ik had wat achter de hand. Mike en zij hadden ook wat. En dat ook rijk relatief is. Dat we ons rijk vóelen, omdat we elkaar hebben. Naar mooie dingen mogen kijken. Inclusief, vooral voor hem, haarzelf. Daar was hij het mee eens. Toen had ze gezegd dat hij nu lekker nog niets wist. Dat vergeet ik nooit.’
Ze glimlachten allemaal. Simone zuchtte.
‘Wat mooi weer, alles. Wat hebben we het al die jaren fijn gehad. En nog steeds.’
‘Ja, door jouw, goed, onze opvoeding en de bijdrage van de kinderen. Ik ga verder. We gaan dus uit van huren. We zullen met z’n allen een redelijke huur bepalen, details allemaal later. Zoals ik al zei, dan kunnen jullie hier in ieder geval nog jaren blijven wonen, tot de kinderen meer ruimte nodig hebben, het ligt er ook aan hoeveel er komen. Als er verhuisd wordt, om één of andere reden, zoeken we dan wel een oplossing. Jullie vieren regelen zelf maar hoe het hier in huis er verder aan toe gaat. Mams heeft een paar uur per dag hulp, misschien kunnen jullie, met z’n vieren, zonder. Zoals gebruikelijk, het onderhoud van de buitenkant van het huis en de tuin, behalve de chemicaliën voor het zwembad, zijn voor de eigenaar. Alles, in grote lijnen, duidelijk?’
‘Ja, oom. Dank u wel, dat waarschijnlijk alles zo fijn geregeld kan worden. We zullen onderling en met z’n allen alles gedetailleerd doornemen. Als iemand wat bedenkt moet hij het noteren, om het niet te vergeten. Ik heb één vraagje.’
‘Nu al, Aimee?’
‘Ja. Even tussendoor, Mike heeft mij langzaam op de hoogte gebracht van wat er allemaal aan de hand was. Voor zover hij wist. Ik vind het nog steeds grappig, en geweldig, dat zelfs tante ook bijna niets wist over wat er in Engeland was, vóór we er naar toe gingen. Mike was ook verbaasd toen hij eenentwintig werd en er achter kwam wat hij achter de hand had. Hij zal het u wel verteld hebben, hij vindt het fijn dat hij niet te vroeg overal van op de hoogte gebracht werd, maar pas als hij het goed kon begrijpen. Dat was uw goede financiële opvoeding, want tante kon niet veel vertellen, die u heeft u er tot we naar Engeland gingen ook ingeluisd.’
‘Ja. Ik kon aan mijn afkomst niets doen, en dat ik wat achter de hand had, ik wilde er geen moeilijkheden over, dus heb ik mams en jullie zo weinig mogelijk verteld. Ik had natuurlijk wel een hoop lol, als ik, wat je noemt, er iemand inluisde. Simone is dat over gaan nemen, die heeft dat, bijvoorbeeld, bij Karen gedaan. Die had, na ons trouwen, dat stukje in de New York Times, over die tiara en het familiebezit in Engeland, gelezen. Ze wist niet wat ze er van moest denken, net als Jamie later. We hadden wel die Rolls, en een mooi huis, maar we kwamen helemaal niet rijk over. Ze had, de eerste keer dat ze hier in huis kwam, in de hal gezegd, dat lijkt wel een Picasso. Simone zei toen, dat denken méér mensen. Ik heb haar toen iets méér verteld, omdat ze zo’n lieve vriendin was. Dat ze toen daarom vast gedacht had dat het geen Picasso was. Maar dat Simone er haar dus toen ingeluisd had. Ze vond het leuk.’
‘Shit. Sorry, paps. Ik wist, dat het een duur schilderij moest zijn, u houdt niet van rommel, maar een echte Picasso?’
‘Familie-eigendom, Mike.’
‘Eh juist. Ik begrijp het. Om naar te kijken en van te genieten. De andere schilderijen ook?’
‘De meeste, en de oud uitziende meubels zijn Engels antiek. Ook wat waard.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘Om jullie te troosten, ik word er ook nog steeds ingeluisd. Pas als ik het van mijn vader overneem en de boekhouding zie weet ik wat het familiekapitaal is. Ik héb het dan niet, ik mag het beheren. En van genieten natuurlijk, zoals van de familie-eigendommen hier. Maar volgens Simone is een half zo grote Picasso als die hier in de hal hangt een miljoen of tien.’
‘Om naar te kijken en van te genieten.’
‘Ja, Silvia. De tiara is over de miljoen. Die diademen ieder ongeveer vijftig mille. Misschien leuk om te weten wat jullie op je hoofd hadden.’
‘Ja, ja, lang niet zo duur als die tiara, zei u toen. Inluishoofdstuk zoveel.’
‘Natuurlijk, ik wilde geen bedrag noemen. Dan had je daar steeds aan gedacht, Aimee, en had je niet zo mooi kunnen lopen, maar zenuwachtig steeds gevoeld of hij er nog zat.’
‘Ja, oom. Dank u wel.’
‘Mark, wij gunnen je allemaal dat je er zo’n lol mee gehad hebt, omdat je alles voor onze bestwil gedaan hebt. Ik zal de kinderen nog iets vertellen. Toen hij Karen wat méér vertelde, zei hij op het eind, ik heb, persoonlijk, iets dat voor mij nog veel meer waard is dan het hele familievermogen, hoe groot dat ook is. Het is onschatbaar, onverkoopbaar, onverzekerbaar, maar zóóóó mooi. Ik begon een beetje boos te worden. Ik dacht dat ik onderhand alles wist, en nu zou hij iets, wat heel veel waard was, en wat hij geheim gehouden had, zomaar aan Karen vertellen. Ik zei, wat nu weer, dat heb je me nog nooit verteld. Hij zei, jawel, alleen met andere woorden. Schat, liefste, en zo.’
‘Oh, dat was u.’
‘Ja, Silvia, zo is paps. Af en toe heel rustig iets heel duidelijk maken. Houd je nog meer geheim, Mark?’
‘Op één ding na zou ik het niet weten. Maar neem me niet kwalijk als er nog iets opduikt. Ik ben van jongst af aan zó gewend om nergens over te praten dat er best nog iets kan zijn. Dat ene ding is geen geheim, maar een aanvulling op het vorige. Jullie vieren horen daar ook bij.’
De meiden omhelsden en kusten hem even.
‘Dank jullie wel. Nu nog het vraagje van Aimee.’
‘Ja. Ik heb er ondertussen nog over nagedacht. Er is een wens bijgekomen. Eerst de vraag. Ik zou graag willen dat u, als u gaat vertrekken, zo gauw het zeker is, de datum aan mij, ons, doorgeeft. Dan kan ik uitrekenen wanneer ik met de pil kan stoppen.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Natuurlijk houden we jullie op de hoogte. Ga verder.’
‘Tot zonet ging ik ervan uit om met kinderen te wachten tot het ruimteprobleempje opgelost zou zijn. Dus met de pil te stoppen een maand of negen vóór jullie vertrek. Maar ik, en Mike vast ook, wil graag dat u nog hier bent als uw eerste kleinkind geboren wordt, en daarna nog een tijdje.’
‘Kom eens bij me, lieve meid.’
Simone en Aimee omhelsden en kusten elkaar. Simone snoot haar neus en droogde haar tranen.
‘Had jij dit allemaal gedacht, Mark, toen je me vroeg om hier te komen werken?’
‘Nee. Ik vertel het nog maar een keer, ook voor de kinderen. Het belangrijkste was toen, dat ik dacht iemand gevonden te hebben die aan de eisen voor die baan voldeed. Voor mijn schoonvader zorgen, hem overdag gezelschap houden en voor de huishouding zorgen. Mijn schoonvader had als eis, of verzoek, dat het een vrouwspersoon moest zijn waar op een prettige manier mee te praten was en waar ook met plezier naar gekeken kon worden. Ik had, vóór ik je voor die baan vroeg, al een tijd een oogje op je, maar nooit met je gesproken. Tijdens dat gesprek begon ik te hopen dat het tussen ons méér zou worden dan een verhouding werkgever werknemer. Ik heb je toen gevraagd om de kennismaking voort te mogen zetten, ook als je de baan niet aan zou nemen. Maar je nam hem vrij gauw aan.’
‘Ja, dat kon. Ik kwam er pas later achter, je had onderhands geregeld dat ik binnen de kortste keren ontslag kon nemen, in plaats van de hele opzegtermijn uit te dienen. Charles en jij hadden daar een hoop lol van.’
‘Wat dacht u, mams, tijdens dat gesprek, over paps?’
‘Dat was bijzaak voor me, Silvia. We waren elkaar daarvoor alleen tegengekomen tijdens ons werk, ik vond hem heel vriendelijk, en een heer. Hij vroeg me tussen de beschrijving van de baan door, over die voortzetting van de kennismaking. Ik heb, min of meer automatisch, om eraf te zijn, gezegd, goed, we kunnen dan beginnen met eens samen te lunchen. Ik zat over die baan te denken, niet aan iets beginnen met die heer. Ik was net bijgekomen van eerdere problemen. Voor Aimee en Jamie, ik had, na aankomst uit Nederland, gelijk een platonische verkering met een medeemigrant, Stefan. Die raakte uit omdat het tussen hem en mijn vriendin Karen wél klikte, die zagen wél een toekomst met elkaar. We bleven wel hele goede vrienden, met z’n drieën. Ze vertrokken na een tijdje naar New York, maar we schreven elkaar en zochten elkaar een paar keer op. Toen overleed Stefan, door een ongeluk. Karen kwam terug en bij me wonen. We hebben samen het verlies verwerkt. Paps wist dat, hij heeft gewacht om me voor die baan te vragen tot hij dacht dat ik er overheen was. Ik vond hem, tijdens dat gesprek, heel aardig, sympathiek. Hij zou vast geen slechte werkgever zijn. De verdere voorwaarden, en het salaris, waren ook aanlokkelijk. Ik moest, vóór ik de baan aannam, kennismaken met Charles en het huis bekijken. Het huis vond ik natuurlijk prima, vooral de kamer die ik zou krijgen, die van Mike en Aimee nu. En Charles vond ik direct ook heel sympathiek. Daarom heb ik toen de baan bij de heren aangenomen.’
‘Vertel nog eens verder, mams. Wat er toen gebeurde.’
‘Tja. Mark had, tijdens zijn zoektocht naar iemand voor die baan, ook met Stefan gesproken. Die had mij erg aanbevolen. Ik zou er geen baan van maken, maar een manier van leven. Hij kende me, hij had gelijk. Ik hield het niet bij de verzorging van Charles en het huishouden en dan zo gauw mogelijk naar mijn kamer. Ik ging met ze meeleven. En natuurlijk op mijn manier met ze praten, overal over, openhartig, niet preuts. Het schokte ze in het begin wel een beetje. Ook hoe ik erbij liep. Mark had me alleen in ziekenhuiskleding gezien. Bij de kennismaking met Charles had ik me natuurlijk netjes gekleed, voor mijn doen, het was een sollicitatiebezoek. Charles zei dat hij geen ziekenhuiskleding wilde zien, ik hoefde er ook niet erg netjes bij te lopen op een normale dag, gewoon gezellig. Dus, toen ik er begon, ging gelijk mijn decolleté weer naar de normale hoogte. Míjn normale hoogte. De eerste keer dat Charles mijn bloesje inkeek, toen ik me over hem heen boog, knipoogde ik naar hem. Hij vond het heel fijn, keek vaak en genoot ervan. Ik ook, de bovenste helft mocht, en mag, iedereen zien. Ik vertelde Mark wat Charles zo fijn vond, en vroeg, omdat hij langer is dan ik, of hij te veel of te weinig zag. Hij was toen nog zo beleefd om te zeggen, laat maar zo. Charles ging altijd wat vroeg naar bed, daarna ging ik in het begin naar mijn kamer. Na een tijdje vond ik dat ongezellig, en Mark zat ook alleen in de woonkamer tot hij naar bed ging. Dus ging ik al gauw, nadat ik Charles naar bed gebracht had, weer naar beneden. In principe om samen gezellig te lezen. Maar daar kwam het amper van, we gingen gezellig praten. Na een tijd vroeg hij ineens om een kusje. Ik was al meer voor hem gaan voelen, en toen kwam uit dat hij al langer een oogje op me had. Maar hij had niets laten merken, hij durfde pas toen hij zeker wist dat ik me een beetje thuis voelde en hem in ieder geval aardig vond. We zijn op een andere manier aan het kennismaken gegaan. Ik vertelde, om hem op gang te helpen, over mijn verleden, ook alles over Stefan. Toen hij, stukje bij beetje, eerst over zijn tragisch geëindigd huwelijk met Vivian, daarna over Renee.’
‘Alles?’
‘Ja, Mike, alles. Ik hem níet, ik heb hem vrij snel duidelijk gemaakt dat ik niet wist of ik hem ooit zou vertellen of ik nog maagd was of niet.’
‘Wanneer heeft u het gedaan? Of kwam hij er pas in de huwelijksnacht achter?’
‘Ik heb het verteld nadat we gezegd hadden dat we van elkaar hielden, maar vóór hij mij ten huwelijk vroeg. Ik vond dat hij het toen mocht weten. Hij was er hartstikke blij mee. Maar we hebben gewacht. Pas in de huwelijksnacht werd het bewijs duidelijk geleverd, hij moest een extra aanloop nemen om me te ontmaagden.’
O. Dan hebben wij geluk gehad, hè, Silvia? Het ging makkelijker.’
‘Het was niet erg, Aimee, aan eventjes pauze had ik genoeg.’
‘Gelukkig. Dat is fijner om aan terug te denken dan wanneer de pauze erg lang moet zijn en manlief maar ligt te wachten, met zijn hoge druk.’
Ze lachten allemaal.
‘U zei af en toe Mark, niet paps.’
‘O. Ja, als ik aan vroeger denk, vóór jullie er waren, denk ik Mark.’
‘Ja, natuurlijk. U heeft nooit verteld hoe hij u gevraagd heeft.’
‘Dat vergeten we ook nooit. Op een dag, na mijn onthulling, kwam hij de keuken in en zei, na een aanloopje, ik wil met je trouwen. Ik zei, bedankt voor de mededeling en ging naar de woonkamer, om hem de gelegenheid te geven om achter zijn blunder te komen.’
‘Ja, hoe kon u dat zo stom doen, paps?’
‘Dat zei mijn schoonvader toen ook. Ik was zenuwachtig. We hielden veel van elkaar, wilden bij elkaar blijven, maar ik wist niet zeker of ze wilde trouwen. Er speelde mee dat ik geen maagd was. Dat wist ze natuurlijk, maar het zat me niet lekker. Ik vond het oneerlijk, haar wel te mogen ontmaagden en zij mij niet. Al had ze al gezegd dat ze het niet erg vond, omdat ik Vivian gelukkig had gemaakt. Maar toch. En, ze had een platonische verhouding gehad met Stefan. Misschien wilde ze nu alleen een verhouding, al of niet platonisch, zolang ze hier werkte. Ze kon het, wilde het niet uit zichzelf zeggen, natuurlijk, ze hoorde gevraagd te worden. Ze was al erg ver gegaan met te zeggen dat ze nog maagd was. Dus terecht of niet, ik was onzeker en zenuwachtig. Het schoot eruit, een vraag door een mededeling. Op de verkeerde manier dus, en op de verkeerde plaats en tijd. Ze had groot gelijk om geen antwoord te geven, dat wist ik direct. Ik werd ook niet boos, ik moest vreselijk lachen, omdat ze er zo snel zo mooi op reageerde. Ik heb het een paar dagen later goed gedaan.’
‘Ja, op een goede plaats, op een goede tijd, op een mooie manier.’
‘Hoe, mams?’
‘Nou, vooruit. Een paar avonden later gingen we, zoals gebruikelijk, naar de kamer van Mark. We sliepen al een tijdje meerdere nachten per week samen in zijn bed. We vrijden een beetje, één van ons met een broek aan. Die avond vroeg hij of ik bloot op de rand van het bed kwam zitten. Hij knielde voor me, ook bloot, en vroeg, liefste Simone, ik houd van je, ik wil je voor altijd, wil je met me trouwen? Zó vond ik het goed, en zei dus ja. Hij haalde een ring tevoorschijn, deze, en zei, moge deze ring heel vaak de enige kleding zijn die we aanhebben wanneer we bij elkaar zijn. Die wens is niet helemaal uitgekomen. Na ons trouwen had ik dan ook mijn trouwring om, deze. Meer heb ik er niet, dat wil ik ook niet. Als ik nu overdag naar mijn handen kijk, met die twee ringen, dan wil ik vaak dat de dag wat opschiet.’
Iedereen glimlachte, de meisjes met tranen in hun ogen.
‘U wacht toch niet altijd tot ‘s avonds?’
‘Nee, Silvia. Overdag is het fijn om te vrijen. Maar daarna moet je weer het bed uit, het leven van alle dag, hoe fijn ook, gaat weer door. ‘s Avonds is het fijner, dan weten we van tevoren dat we er niet uit hoeven maar al vrijend in slaap kunnen vallen.’
‘Tegelijk?’
‘Ongeveer. Omdat we ongeveer even moe zijn. Ook als paps moe van zijn werk thuisgekomen is, dan eh beweeg ik in bed het meest. We krijgen automatisch genoeg nachtrust, omdat we niet persé een bepaald aantal keren klaar willen komen, dus niet oververmoeid in slaap vallen. Maar wel altijd bevredigd. Want we vrijen ‘s avonds altijd minstens één keer. Hoe veel vaker ligt eraan hoeveel keer we overdag al gevreeën hebben. En wat we in de loop van de dag aan opwindends gehoord of gezien of gevoeld hebben. Al hebben we dat laatste niet nodig om van en met elkaar te genieten.’
‘Ralph had gelijk, op zijn site, een sprookjeshuwelijk.’
‘We vonden het toen overdreven, maar het is eigenlijk wel zo. Maar we zijn afgedwaald. Over dat paps alles verteld heeft. Ja, hij hield niets achter. Het meeste weten jullie ook. Eerst vertelde hij dat hij met Vivian zo’n moeilijke aanloop had gehad. Hij wilde te snel te veel. Dat hij bij haar geleerd had, na maanden, zich te beheersen, en normaal kennis te maken. Dat lukte toen, ze waren heel gelukkig. Hij wilde met mij ook normaal kennis maken. Dat is ook heel goed gelukt. Toen begon hij te vertellen waarom hij dat zo graag wilde. Het mij niet moeilijk wilde maken, zoals Vivian, heel lang. Waarom hij toen zo snel zo veel wilde. Hij vertelde alles over Renee. Ze heeft alles bevestigd, toen ze een paar jaar geleden hier was, en toegelicht. Dat hebben jullie ook gehoord. Nadat ze hem dumpte had hij het moeilijk, geen scharrel waar zo veel bij mocht. En toen Vivian. Alleen omdat ze direct verliefd waren, snel van elkaar gingen houden, en zij volhield met amper niets toelaten tot hij wist wat hoorde, is het goed gekomen. Met Renee ook. Die kwam daarna bij zinnen, begreep eindelijk dat alleen een pikkie van een jongen willen hebben niet alles was, bijzaak moest zijn, hoe lekker ook, maar geen hoofdzaak. Ze is langzaamaan met haar hobby gestopt. Had het tot haar achttiende moeilijk, toen ontmoette ze een jongen die het ook moeilijk had. Ook verkeerd bezig was geweest. Ze praatten overal over, deden het rustig aan en trouwden na twee jaar. Die zijn nu ook erg gelukkig. Maar ik begreep paps al toen hij over Renee vertelde, ik kon hem niets kwalijk nemen. Renee ook niet, helemaal niet na haar toelichting. Paps heeft het mij niet moeilijk gemaakt. Alleen af en toe voorzichtig laten merken dat hij wat vaker iets wilde, het maakte niet uit wat. Dat wilde ik ook wel, maar we hebben rustig kennis gemaakt, zijn heel langzaamaan meer gaan vrijen. Na ons trouwen helemaal, en daarna vroeg hij gewoon als hij wat wilde. Als ik hem niet vóór was. Nog. Ja, een sprookjeshuwelijk, ook in bed. Maar, afgezien van de wittebroodsweken, zonder overdag een normale omgang met elkaar zou het niet zo mooi zijn.’
Het bleef even stil.
‘Het blijft nog steeds fijn dat we ook op dat gebied steeds op tijd voorgelicht zijn. Ik heb nog een aanvulling op mijn wens.’
‘Dat was een hele fijne wens, Aimee. Nog iets moois?’
‘Ik wil alleen zeggen, dat eerste kleinkind hoeft niet persé een kindje van Mike en mij te zijn.’
Mark reageerde snel.
‘Dank je wel. We nemen dat voor kennisgeving aan.’
‘Nee, paps, ik wil er best iets over zeggen. Jamie en ik hebben ook over kinderen gepraat, maar nog niets besloten. We gaan er in ieder geval geen race van maken.’
‘Nee, dat is nergens goed voor. Simone en ik gaan ons ook beraden. Zo gauw er nieuws is horen jullie het.’

De volgende zaterdagmorgen nam Mark gelijk het woord.
‘Jongelui, het gaat wat sneller dan ik gedacht had. Ik begin bij het begin. Simone heeft veel nagedacht over waar zíj het meeste mee zat, over jullie gezelschap en van eventuele kleinkinderen. En er ook veel met mij over gepraat. Ik zou dat gemis ook niet prettig vinden, maar vaders kijken er anders tegenaan dan moeders. We hebben alles tegen elkaar afgewogen. De voor- en nadelen van de mogelijkheden. Jullie hebben ons met jullie opmerkingen, vorige week, ook geholpen om alles in het juiste perspectief te zien. We weten heel goed, vóórdat die gedachte bij jullie opkomt, dat jullie opmerkingen niet uit egoïsme waren, maar om voor iedereen, eigenlijk het meest voor ons, het beste te zoeken. We zijn daar weer eens erg door ontroerd, en erg dankbaar voor. We hebben besloten om naar Engeland te gaan.’
Na even nam Mike het woord.
‘Wij hebben er ook over gesproken, van de week, twee aan twee en met z’n vieren. We hadden daarvoor nooit over uw pensionering gedacht. We wisten ook niet dat uw werk niet alles voor u was. We konden niet anders dan erbij blijven dat het de beste oplossing zou zijn. Zelf als er geen ruimteprobleempje zou zijn. Voor uzelf had u al jaren eerder moeten gaan, zo’n mooi leven kan u daar hebben, mams ook. Maar we begrijpen dat nu pas die gedachte serieus bij u naar boven gekomen is. Wij hadden u ook niet graag eerder willen missen. Dit wordt een mooi tijdstip, na het eerste kleinkind. We verwachten natuurlijk wel dat u voor alle eventuele volgenden ook lang overkomt. Ik mag nog zeggen, bij ons is de gedachte opgekomen om te vragen of er mogelijkheden waren voor ons om mee te gaan. We hebben besloten dat niet te doen. Het zou te veel een familiekliek worden, we willen ons hier zelfstandig verder ontwikkelen. Met regelmatig wederzijds familiebezoek kan er toch een goede familieband blijven.’
Simone was zachtjes gaan huilen, Mark nam haar in z’n armen.
‘Ja, meisje, dat krijg je, met zulke goed opgevoede en lieve kinderen. Dat is geen stank voor dank.’
‘Nee, dat weet ik. Maar ik ben toch iedere keer weer verrast.’
‘Mams, we hebben nog een verrassing voor je.’
‘Mag ik eerst bijkomen?’
‘Kies maar, een doorlopende huilbui of twee aparte.’
Simone schoot in de lach, de anderen lachten mee.
‘Dat had ik zelf kunnen zeggen. Ik vind het heel fijn als ik iets van mezelf in jullie terug zie. Het is erg verschillend wat jullie van ons hebben. Wat Aimee en Jamie van wie meegekregen hebben weet ik niet, jullie zijn net zo lief en hartelijk. Goed. Mike?’
‘We hebben daar vorige week niet aan gedacht, in alle hektiek, maar we weten iets, waarmee we u, als u nog getwijfeld had, vast over hadden kunnen halen. Even stap voor stap. We kunnen bellen en schrijven.’
‘Ja, natuurlijk. Ik ben niet zo bellerig en schrijverig, maar dat is te leren.’
‘Ik weet niet of er in het huis in Engeland een computer is, anders moet die maar aangeschaft worden, dan kunnen we mailen. Dat gaat veel sneller dan met de post. Er kunnen ook foto’s meegestuurd worden.’
‘Paps mailt wat met collega’s, ik kan het ook leren. Tot nu toe heb ik alleen op Internet gekeken, wat schema’s en de verhaaltjes in het boek erop gemaakt.’
‘Dan zal dat wel lukken. Maar er is nog iets mooiers, mams. Wij hebben daar zelf niet aan gedaan, we hadden het druk zat, maar we kunnen chatten.’
‘Ik weet alleen dat jongelui dat doen en er een hoop tijd aan kwijt zijn.’
‘Ja, maar die kletsen alleen maar, omdat ze geen andere hobby’s hebben. Mams, op de computers aan beide zijden een cameraatje, een microfoon en een luidspreker, en je kan met elkaar praten en elkaar zien.’
Hij verdraaide zijn stem.
‘Goedemorgen, oma. Hoe gaat het met u? Heel goed, lief kleinkind. Wat zie ik, heb je de mazelen?’
Simone huilde weer, de meiden deden een beetje mee. Er deed een handdoek de ronde.
‘Je bedoelt, dat als we hier weg zijn, dat we jullie heel vaak kunnen horen en zien?’
‘Dagelijks, als we willen. Als ik me niet vergis is er vier uur tijdverschil. Daar later dan hier. Maar het went vast snel om daar rekening mee te houden. We kunnen afspraken maken wanneer we gaan chatten, niet ieder moment van de dag komt even goed uit. Die afspraken eventueel ook mailen. Als we af en toe kijken of er mail is weten we wanneer we de baby’s voor de camera moeten houden.’
‘Houd op, ik ben al overtuigd. Jullie hadden me daar, bij twijfel, inderdaad mee overgehaald.’
‘Dank jullie wel, jongelui. Daar had ik ook niet aan gedacht. Ik weet het ook alleen van horen zeggen. Nu over het tijdstip. Ik heb mijn vader natuurlijk gebeld, een paar keer. Ik heb lang met hem gesproken. Hij vond het erg onverwacht, ik ben nog geen zestig. Maar hij is in de tachtig, ik kon komen wanneer ik maar wilde. Ik ben een paar keer bij de administratie geweest en heb pensioenberekeningen laten maken. Om te weten wat er mogelijk was, ik wil natuurlijk geen geld weggooien. Er is ook contact met de belastingdienst geweest. In verband met afrondingen naar boven en beneden is het het gunstigst, als ik over een half jaar stop. Ik krijg dan de gestorte pensioengelden terug, plus de rente die er bijgekomen is. Ik beleg het in Engeland wel.’
‘Is het veel, van al die jaren?’
‘Het is aardig wat, Simone.’
Ze schaterden allemaal van de lach.
‘In die zes maanden hoopt het ziekenhuis een opvolger voor me te hebben. Ik heb beloofd dat, zo lang ik hier nog ben, ik in noodgevallen, overdag, wel in wil springen.’
‘Heel mooi. Zeg eh, Mark, ik heb bij mijn bevalling, en daarvoor, een hele goede behandeling gehad. Op één of andere manier was die beter dan eerste klas.’
Mark grinnikte.
‘Je bedoelt zoiets als, dokters regelen wel eens vrij voor verpleegkundigen, uit egoïsme. Of een snel ontslag.’
‘Dat hoort niet.’
‘Dan heb ik niets gehoord. Dat was geeneens nodig.’
‘Fijn, Mark.’
‘Oom, als ik het goed begrijp, en als de pil niet bestaan had, had ik kunnen zeggen, Mike, gooi de condooms maar in de vuilnisbak, en ga mee naar boven. Lekker spoedklusje.’
Mike stond even op en ging weer zitten, wat het gelach vergrootte.
‘Ja. Na die zes maanden ga ik alles voorbereiden voor ons vertrek. Onze verhuizing zelf stelt niet veel voor. We hoeven niet veel mee te nemen, Simone. Afgezien van persoonlijke paparassen wat kleding. We kopen daar wel nieuw. Als er in heel Londen niets naar je zin is vlieg je de volgende keer dat we hier zijn maar even heen en weer naar New York.’
‘Ben je gek, zo modebewust ben ik niet. En ik had in Engeland mijn oren niet in mijn zak zitten, er is in de kleedruimten een kleedster. Die zal vast wel wat voor me kunnen vermaken.’
‘Boven wat wijder en lager.’
‘Houd je mond. Jamie, we weten toch wel dat je nog steeds niet over de schok heen bent.’
‘Nee, ik kan er nog steeds niet overheen kijken.’
‘En de mijne?’
‘Daar blijf ik rechtstreeks naar kijken. Of meer.’
‘Ja, ja. Ga je mee naar boven?’
Ze vertrokken, Mike en Aimee ook.
‘Wij hadden óók een mooie tijd, Mark, toen we het over kinderen gingen hebben.’
‘Ja. Maar we hadden geen ruimtegebrek.’
‘Nee, dat zou pas komen als de tweeling ieder een eigen kamer moest hebben. En vóór die tijd overleed Charles. Maar zoals de tweeling met elkaar omging hadden ze lang een kamer kunnen delen. Mike zat niet met de maandelijkse problemen van Silvia en zij niet met een natte droom.’
‘Nee. Aimee zal wel zo spoedig mogelijk met de pil stoppen. Weet je nog, dat het vrijen daarna wat speciaals had, tot je in verwachting was?’
‘Ja. Een beetje dierlijk. Je probeerde me te bevruchten, zwanger te maken.’
‘Ik mis het zelden. Dat is ook al zo lang geleden. En het blijft heerlijk om alles in je te kunnen laten gaan. En te voelen dat je het graag wilt hebben, al komt er geen kindje van.’
‘Zullen we gaan doen alsof we er méér willen?’
‘Een heleboel meer.’
Ze gingen ook naar boven.