Simone in Engeland

Deel 4: Het tweede Jaar


Tiara

B.W. van Daalen


Inhoud:


© B.W. van Daalen
(Nov. 2005; 1e Herziening Mrt. 2008)


Overig werk:
2 Weken en Daarna
14 Dagen en Daarna  (Gekuiste versie van 2 Weken en Daarna)
Affaire Driehoog
Oaseliefde
Muurversiering
In en om Simone (Deel 1, 2 en 3)
Simone in Engeland (Deel 1, 2 en 3)

Alle genoemde personen zijn fictief.

Dit verhaal mag, geheel of gedeeltelijk, zonder schriftelijke toestemming van de
schrijver, niet gereproduceerd of verspreid worden.
Niet op een ouderwetse manier, ook niet op een moderne manier.
Het mag wel, geheel of gedeeltelijk, doorverteld worden, mits met bronvermelding.

 Voorkomende personen 

Al in 'In en Om Simone':
A.B.         Jensen             Verslaggever NYT
 Aimee                             Vriendin enz. van Mike
 Charles                            Schoonvader van Mark Wellingten
 Claire                              Engelse nicht van Mark
 Dave        Cresswall        Latere eega van Renee
 Emily       Wellingten      Dochter van Mike en Aimee
 Jamie       Thomson        Vriend enz. van Silvia
 Karen                              Latere verkering van Stefan
 Kevin                              Latere eega van Karen
 Leo                                 Eega van Tamara
 Mark        Wellingten      O.a. chirurg
Mike        Wellingten      Zoon van Mark en Simone
Ralph                             Cafetariamedewerker
 Renee                             'Verkering' van Mark op z'n 16e
 Richard    Thomson       Zoon van Jamie en Silvia
 Silvia        Wellingten     Dochter van Mark en Simone
Simone     Wouters        Verpleegkundige
Stefan       Westerdorp   Vanaf de boot 'vriend' van Simone
 Tamara                          Eerder geëmigreerde vriendin
 Thomas    Peterson        Butler in Engeland
 Thomas    Peterson        Zoon van butler in Engeland
 Vivian                             1e Eega van Mark Wellingten
Vanaf 'Simone in Engeland' deel 1:
Alex P. T.  Wellingten     Zoon van Mike en Aimee
 Bianca T.   Thomson       Dochter van Jamie en Silvia
 Crystal       Staples           Dochter van John en Maureen
 David                              Hulp van Tamara voor opzetten Wellingtensite
 Francis                            Dienstmeisje, latere eega van Ian
                   Hammond     Kruidenier
 Ian                                   Leraar, o.a.
 John           Staples          Campingbeheerder
 Johnny       Staples          Zoon van John en Maureen
 Maureen    Staples          Egaa van John
 Peter                               Eigenaar grondverzet- en afrastingfirma
 Ryan                               Eigenaar telefoon- en computerwinkel
 Tamara     Hillman        Verkering enz. van Thomas jr.

 Korte inhoud van het voorafgaande

In en om Simone‘ deel 1:
Simone was enig kind. Ze volgde een opleiding voor verpleegkundige, na haar slagen daarvoor nog meer cursussen en werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen.
Nadat haar ouders door een ongeluk omgekomen waren besloot ze, omdat de overige familieleden inmiddels ook al overleden waren, op aanraden van Tamara, een geëmigreerde, vriendin ook te emigreren, ze wilde verandering. Ze ging met een boot, om rustig over te kunnen schakelen. Op de boot ontmoette ze een leeftijdgenoot, Stefan, die ook emigreerde, maar al wat thuis was in de USA. Hij ging werken als hoogleraar aan de Universiteit van Boston, zij als verpleegkundige in het ziekenhuis daarvan. Haar vriendin en hij hielpen haar op weg in haar nieuwe omgeving. Stefan en Simone zagen niet genoeg in elkaar voor een gezamenlijke toekomst, maar gingen wel een flat en een beetje hun leven delen. Ze spraken af elkaar vrij te laten wanneer er iemand opdook waar ze wél meer in zagen voor de rest van hun leven. Voor Stefan werd dat Karen, Hoofd Opleidingen van het ziekenhuis. Daar raakte ze ook bevriend mee, ze ging met haar een flat delen nadat Stefan door een verkeersongeluk omgekomen was.
Na een tijd werd ze door een chirurg, Mark Wellingten, waar ze op haar werk wel eens contact mee had, gevraagd om bij hem te komen wonen om Charles, zijn lichamelijk licht gehandicapte schoonvader, ook weduwnaar, te verzorgen en overdag gezelschap te houden. Het huis was door Mark gekocht toen hij voor zijn schoonvader wilde gaan zorgen. De vorige eigenaren waren drie alleenstaande heren die op de eerste verdieping ieder een zitslaapkamer hadden, met eigen badkamer en kookgelegenheid. Ze zou één van die kamers krijgen en een uitstekend salaris. Ze nam de ‘baan’ aan maar maakte er een manier van leven van, ze zorgde voor beiden.
Ze praatte ook veel met Mark. Door haar vrije manier van praten vertelde hij haar al gauw alles over zijn verkeringen, waaronder één met Renee, en over zijn huwelijk met Vivian. Zij vertelde hem het meeste van haar geschiedenis. Ze kregen al gauw verkering. Af en toe vertelde hij iets over zijn afkomst. Vrij snel na het ontstaan van Boston was een voorvader vanuit Engeland gekomen. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo was dat steeds gegaan. Zijn vader was bij zijn pensioen naar Engeland gegaan om vanuit het voorvaderlijke landhuis het familiebedrijf te leiden. Mark zou bij zijn pensioen het van hem over kunnen nemen, als hij dat wilde. Hij zou dan het land wat bij het huis hoorde moeten beheren, en het familievermogen, waartoe ook de antieke meubelen en schilderijen, waaronder een Picasso, in zijn huis hoorden. Er was ook een Rolls-Royce. Hij had zelf ook geld, waar hij mee kon doen en laten wat hij wilde, van de familie-eigendommen mocht hij alleen genieten. Simone mocht in de Rolls rijden.
‘In en om Simone’ deel 2:
 Binnen een jaar trouwden ze. Vlak voor hun trouwen kwam ze nog ergens achter. Mark zei dat hij iets uit Engeland over zou laten komen. Familie-eigendom, traditie voor een bruid om het te dragen, maar het hoefde niet. Het bleken twaalf eeuwenoude zijden bloemen te zijn, bewerkt met goudverf. En een tiara. De bloemen droeg ze op de grote dag in twee rijen achterin haar lange haar. Door de tiara zag ze eruit als een koningin.
 Zodra het zeker was vertelden ze Charles dat er een tweeling op komst was. Charles deed ze een zwembad in de tuin cadeau, de kinderen zouden er ook van genieten.
 De tweeling kwam voorspoedig op de wereld, eerst Mike, even daarna Silvia. Ze zonden en zwommen, behalve als er bezoek was dat niet mee wilde doen, allemaal bloot. Charles keek vanuit zijn rolstoel vaak glimlachend toe. Hij overleed toen de tweeling acht was.
 Simone maakte een losbladig boek met verhaaltjes, tekeningen en foto’s om de kinderen seksueel op te voeden. Ieder jaar voegde ze ook een foto van de blote tweeling in.
 Mike kreeg toen hij veertien was een vriendinnetje, Aimee, Silvia op haar vijftiende een vriendje, Jamie. Die twee mochten, zodra ze bij de tweeling thuis kwamen, het boek van Simone bekijken, waardoor ze zonder problemen snel mee gingen doen met bloot zonnen en zwemmen.

‘In en om Simone’ deel 3:
 In het jaar dat de jeugd negentien werd gingen ze met z’n allen voor het eerst op familiebezoek bij de ouders van Mark in Engeland. Daar vielen ze, zelfs Mark, van de ene verbazing in de andere. Mark noemde nooit getallen, hij zei altijd nogal wat, ook als de kinderen een enkele keer vroegen wat ze van hun opa, de schoonvader van Mark, geërfd hadden. Op hun eenentwintigste zouden ze erachter komen. Hij wist ook niet veel van wat er in Engeland was. Hij had alleen een lijst van alle antiek, schilderijen en juwelen. Maar er stonden geen prijzen bij. Het landhuis bleek ontzettend groot. De tuinen eromheen zo groot als het stadspark in Boston. In de paardenstal konden veel paarden, maar er stonden er ‘maar’ acht. En acht koetsen. Een andere paardenstal was omgebouwd tot garage, daar stond niet één Rolls-Royce, maar een stuk of vijf. De landerijen van de familie waren verpacht, er waren twintig boerderijen. Het hele grondbezit was zo groot als een Amerikaanse county.

Na terugkomst in Boston begon de jeugd aan trouwen te denken. Er werd afgesproken, dat als de verkeringen ook hun studiebeurs af zouden dragen, en na hun huwelijk ze allemaal wat huur zouden betalen, ze in het huis mochten komen wonen. Ze gingen langzamerhand wat gaan vrijen, maar bewaarden het mooiste voor tot in de huwelijksnacht. Op hun twintigste trouwden ze, tegelijk. Omdat de familie maar één tiara bezat liet Mark twee diademen uit Engeland overkomen.
Een paar jaar later kondigden de kinderen aan dat ze zelf aan kinderen wilden beginnen. Maar dan moest er een ruimteprobleem opgelost worden, alle drie slaapkamers waren bezet. Mark kwam op het idee om met pensioen te gaan en zijn vader te vragen of hij het van hem over kon nemen. Die ging akkoord. Simone aarzelde om zo ver van haar kinderen vandaan te gaan, al wilde ze niet op hun lip zitten, maar ging overstag toen ze van de mogelijkheid van een webcam in de kinderkamer hoorde en dat ze zouden kunnen chatten, elkaar kunnen zien en horen. Pas toen alles beslist was kwamen ze op het idee om de leegstaande zolder in gebruik te nemen. Mark liet die snel ombouwen, er kwamen een logeerkamer, een badkamer en vier kinderkamers. De kinderkamers zouden ingericht worden zodra er kinderen groot genoeg waren om daar te gaan slapen. Mark en Simone namen de logeerkamer in gebruik, zodat er op de eerste etage een kinderkamer ingericht kon worden.
Het eerste kleinkind van Mark en Simone was Emily, het dochtertje van Mike en Aimee.
Het tweede, een maand later, Richard, het zoontje van Jamie en Silvia.
 Twee maanden na de geboorte van Richard vertrokken Mark en Simone naar Engeland, eerder had Simone zich niet los kunnen maken. Alle heerlijke herinneringen aan de eerste maanden van de tweeling kwamen weer boven.
In Engeland:
 Mark nam, samen met Simone, het beheer van de eigendommen van de Wellingtenfamilie over van zijn vader. Ze lieten de butler, Thomas, met pensioen gaan en namen zijn zoon Thomas jr. als nieuwe aan. Die vroeg of ze het leegstaande portiershuis konden laten renoveren en aan hem verhuren. Door hem en zijn verloofde Tamara kwamen ze achter de woningnood in het dorp. Mark kon, als beheerder van het familievermogen, al snel alle huizen daarin opkopen. Hij nam Tamara in dienst als troubleshooter, om klachten en wensen van de bewoners in ontvangst te nemen en die zo veel mogelijk zelf af te handelen. Ze ging ook een krantje uitgeven, met daarin nieuws over de renovatie van de huizen en de nieuwbouw die gepland werd.
Zodra het portiershuis gerenoveerd was trouwden Thomas en Tamara. Ze waren net zo oud als de tweeling van Mark en Simone, maar hadden langer op elkaar gewacht, vanaf dat ze konden lopen.
 Zodra de tekeningen van de nieuwbouwwoningen door het architectenbureau afgeleverd werden begon Tamara met het vragen om offertes aan bouwers en leveranciers. Al snel daarna begon het bouwen van een nieuwe straat, de Wellingten Avenue, met zesennegentig woningen. En de planning voor een camping met stacaravans begon, een gedeelte was bestemd voor bewoners die tijdens de renovatie van hun huis eruit zouden moeten.
De camping werd schitterend. Het meertje ernaast, waar eerst alleen jongens stiekem bloot zwommen, werd ook opgeknapt en toegankelijk voor meisjes. Er werd een beheerder aangenomen, John, die samen met zijn echtgenote Maureen alles en iedereen daar heel goed verzorgde.
 Voor hun verdiensten werden Mark en Simone graaf en gravin, Tamara MBE, Member of The Most Excellent Order of the British Empire.


 Jaar 2 Week 1

Tamara ging naar de camping om John, Maureen en Crystal het beste voor het nieuwe jaar toe te wensen. 
 ‘Was het niet wat eenzaam voor jullie, met de jaarwisseling?’
‘Nee, het was heel gezellig. Iedereen ging een rondje lopen, om gelukkig Nieuwjaar te wensen. Lachen, natuurlijk, als je een paar keer dezelfde tegenkwam. Meerdere boeren in de omgeving schoten vuurpijlen af, het was een leuk feestje, middenin de nacht.’
‘Mooi. Tevreden, over het afgelopen jaar?’
‘Heel erg. John had jaren eerder serieus op zoek moeten gaan naar een baan zoals deze, maar dan had hij deze nooit gevonden. Het is zo uniek, hier.’
‘Ja, iedereen is er blij mee. Ik ga het nog iets unieker maken. Meneer en mevrouw en ik hebben het bij het bedenken van de camping ook gehad over verhuur van kano’s en fietsen. Ik heb dat even laten zitten, zouden jullie het nu aankunnen?’
‘Ja, dat kan er nu wel bij, we zijn helemaal ingewerkt. Ik kan in mijn informaties de tijden zetten. In ieder geval geen halen of brengen in de uren dat we vrijdags en maandags schoon moeten maken. Ik laat je wel een ontwerp zien.’
‘Ben je gek, daar bemoei ik me niet me. Alleen met de aanschaf. Nadat ik me heb laten informeren. Daarvoor kom ik nu ook bij jullie.’
‘O. Allereerst de opslag, stalling. Laat me even kijken.’
John keek langzaam de camping rond.
‘Niet op de camping, alles is juist zo mooi ruim. Het zou het handigst zijn, naast de parkeerplaats. Ik weet dat de afrastering daar verder van de weg af is gezet om de parkeerplaats te maken. Als daarachter, in het verlengde van de afrastering van de camping, ook een afrastering gezet zou worden, krijg je een strook die breed genoeg is voor opslag van kano’s en een fietsenstalling. Vanuit de receptie is er dan mooi zicht op. Maar dan zou er weer een pachter een strook grond kwijt raken.’
‘Meneer compenseert dat steeds gunstig voor de pachters.’
‘O. Het hoeft niet de hele lengte van de parkeerplaats, een honderd meter lange opslag zal niet nodig zijn.’
‘Nee, maar je weet maar nooit. Nou, verrassing, volgende week wordt de afrastering geplaatst, precies zoals je zei.’
‘Hoe kan dat?’
‘Tja, ik luister en kijk, dat weet je. Ik wist dat jullie de verhuur zouden willen en aan zouden kunnen. En dat jullie ook die plek zouden kiezen. Peter heeft er volgende week even tijd voor. Jullie moeten gaan kijken hoe snel en vakkundig zijn personeel werkt.’
‘Heb je met de feestdagen gewerkt? En Peter gebeld?’
‘Gewerkt eigenlijk niet, maar ik denk toch af en toe hoe het er in het dorp bijstaat. En we komen er natuurlijk af en toe. Ook bij onze ouders. Die verhuur kwam zomaar bij me op, ik heb niet in mijn lijstjes gekeken wat er nog moet of kan gebeuren. Ik heb verder niemand met de feestdagen gebeld, maar Peter is een beetje speciaal, hem wel. En toen gelijk gevraagd wanneer hij tijd had voor weer een beetje grondwerk met afrasteringen.’
‘Tja. Heb je verder alles al bedacht?’
‘Nee, John, alleen voorbereid, ik wist nog niet genoeg. Daarom kom ik er om vragen. Ga verder.’
‘De kano’s kunnen ze vóór het kantoortje te water laten. Is de beek bevaarbaar?’
‘Naar beide kanten in ieder geval in Wellingtenshire. Dat is al een aardige lengte. En de beek kronkelt, dat zullen ze vast mooi vinden. Vraag maar als ze terugkomen hoe ver ze geweest zijn, dan kom je er wel achter wat er mogelijk is. Trouwens, die rioolpijpen zijn zo groot, omdat we bij de aanleg al rekening met kano’s gehouden hebben.’
‘Weer perfect. En bedankt, dat je ons rustig in hebt laten werken.’
‘Ik heb mezelf ook langzaam ingewerkt. Ik ben af en toe wat meer gaan doen, ik mocht het zelf uitzoeken. Het ging sneller dan ik verwacht had. Als jullie nog niet, of helemaal niet gewild hadden, zou het geen ramp geweest zijn, de camping loopt toch goed. Hoeveel kano’s en hoeveel fietsen denk je?’
‘Voor twintig caravans en zesendertig tenten? Misschien wil de jeugd ook kanoën. Zou dat mogen?’
‘Ja, natuurlijk, alle campinggasten en iedereen uit het dorp. Wel met minimaal badkleding. Je hebt in je reserveringsprogramma ook een mogelijkheid om verhuur van andere zaken dan tenten en caravans bij te houden, hè?’
‘Je zal het niet weten. Ja, dat heb ik ook gezien. Daar kan ik in reserveren en zo. Het is puur gokwerk, Tamara, maar ik zou willen beginnen met tien éénpersoons kano’s, tien tweepersoons, tien heren- en tien damesfietsen. Kan je wachten met in je advertenties verhuur van kano’s en fietsen te zetten? Dan komt het langzaam op gang.’
‘Prima, John.’
‘Ik heb nog geen kano’s gezien. Er zijn er wel die eigen fietsen meebrengen. Ze huren ze ook in het dorp. Zal die fietsenmaker niet boos worden?’
‘Nee, ik heb al een praatje met hem gemaakt. Eerst wel, fietsen leveren is éénmalig, daarna zou hij minder verhuren, zei hij. Maar ik had het onderhoud wat jij niet wilt of kunt doen achter de hand. Toen was hij tevreden. Maar ik nog niet. Een jaarlijkse onderhoudsbeurt toezeggen leverde me nog meer korting op dan alleen op nieuwe fietsen. En mogelijk een paar nabestellingen nog meer.’
‘Weer zo’n mooie truc. Wat worden de tarieven? Daar bemoei ík me niet mee. Per uur, halve dag, hele dag, week, weekend, midweek? Nee, per uur hoeft niet, dat is te kort.’
‘Je zegt me toch lekker alle tijden voor, hè?’
‘Boekhouder tegen koekenbakker.’
Ze lachten.
‘Dat vóórzeggen was niet nodig. Hoe draait de camping, John, financieel?’
‘Dat weet ik niet. Dat wil zeggen, er komt veel binnen, er gaat weinig uit, maar ik weet de oprichtingskosten niet.’
‘Juist. Ik wel. Niet uit met mijn hoofd, ik heb het de beheerder gevraagd. Snel en grof uitgerekend halen we veel meer dan tien procent rendement.’
‘O. Komt dat overeen met jullie planning?’
‘Nee. Dat is veel te veel. Ik heb meneer al gemaild en antwoord binnen. Het wordt geen verhuur, maar gratis gebruik. Is voor jullie ook makkelijker, niets af te rekenen.’
‘O. Kan je dan, als het op gang gekomen is, het in de advertenties in twee stappen vermelden? Eerst dat er verhuur is. Als ze merken dat ze niet hoeven betalen zullen ze dat niet erg vinden. Als ze er een opmerking over maken leg ik het wel uit. Pas een tijdje daarna dat het gratis is. Ik heb liever geen stormloop. En misschien moeten we daartussenin al uitbreiden.’
‘Ja. Goed bedacht, John.’
‘Wat een bedrijf toch. Wie wil er nu niet zo’n mooie winst maken?’
‘De familie Wellingten. Méér dan één procent rendement hoeft niet. Meneer heeft van zijn hele familie, wereldwijd, achteraf toestemming gekregen voor de aankoop van het dorp enzovoort. Instemming, eigenlijk, toestemming was niet nodig, zo’n bedrag valt ruim binnen zijn budget. Er was er zelfs één, die schreef, voor zo’n goed doel zou er ook wel wat geld bij mogen.’
‘Wat een budget.’
‘Heb ik verteld dat, als de nieuwbouw klaar is, ik bijna tien miljoen behandeld heb, zonder een penny gezien te hebben?’
‘Ja. Bijna onvoorstelbaar. En de manier waarop je dat doet. Nou, vandaar je M B E.’
‘Ja. De aankoop van de oude huizen is gelukkig buiten mij omgegaan, dat was nog veel meer.’
‘Natuurlijk. Geen zesennegentig, maar zo’n vijfhonderd, hè?’
‘Ja, en ze waren geen ton per stuk, zoals de nieuwbouwhuizen, maar twee, met de grond erbij. Voor de nieuwbouw hebben meneer en mevrouw de grond geschonken. Dat is uitzonderlijk sociaal en onbaatzuchtig gedrag tegenover een heel dorp. Vandaar hún titel.’
‘Ook volkomen terecht.’
‘Tamara, vijfhonderd keer twee ton is duizend ton. Honderd miljoen?’
‘Ja, Maureen. Het hoefde niet in één keer betaald te worden, pas na taxatie. Maar meneer heeft gezegd dat het wel in één keer had gekund, maar gespreid over een paar maanden, iedere keer één als er een woning getaxeerd was, was prettiger. Dan kon de beheerder van het familievermogen ongemerkt iedere keer wat aandelen verkopen, dan brachten ze meer op dan zo verschrikkelijk veel tegelijk.’
‘Prettiger! Honderd miljoen? Pas later betalen? Ook goed, hoor, maakt me niet uit. Alsof het over gevulde koeken gaat.'’
Tamara grinnikte.
‘Dat is mooi gezegd, Maureen. En voor hem min of meer nog waar ook. Een week nadat Thomas aangenomen was als butler hebben we meneer en mevrouw verslag gedaan van ons onderzoek naar de woningnood. In mijn krantjes staat niet alles, meneer heeft in het dorpshuis ook niet alles verteld. Maar binnen een paar dagen had hij in principe alle huizen gekocht, te betalen na taxatie. Hij moest wel binnen één dag een voorschot van één miljoen betalen. Geen probleem, even met de bank bellen. Grote klanten worden snel geholpen.’
‘Ongelofelijk.’
‘Ik heb het al vaker meegemaakt. Als meneer wat wil en er wordt moeilijk gedaan, geeft hij een bankgarantie. Zo heeft hij, en het dorp, heel snel breedband gekregen, wat het dorp maar steeds niet voor elkaar kreeg. Want ze wilden chatten met hun kinderen in Boston. En in een paar dagen de creditcards voor de camping geregeld, voor een bankgarantie van een miljoen per stuk. Normaal moet je aantonen dat je bedrijf minstens een jaar goed draait.’
‘Ik ben blij dat we een overzichtelijk bedrijfje mogen beheren, met niet zo’n groot budget. Hoe groot is dat eigenlijk?’
‘Die budgetten zijn voor het onwaarschijnlijke geval dat een beheerder er met de kas vandoor wil gaan. Het mijne weet ik niet, meneer wil het niet zeggen. Ik doe net als jullie, als ik twijfel vraag ik van tevoren toestemming. Die tien miljoen geef ik niet in één keer uit, dat gaat in gedeelten, zolang de nieuwbouw duurt, dus in ruim een jaar. De renovaties zijn grof begroot op dertigduizend per woning. Dus keer vijfhonderd is vijftien miljoen. Maar dat is in ruim twee jaar. Misschien kom ik met grote bestellingen over mijn budget en belt de beheerder van de huizen met meneer. Maar ze zeggen allebei nooit iets, dus maak ik me er maar niet druk over. Ik moet voor alles één kwaliteit beter dan normaal regelen. Soms scheelt twee kwaliteiten beter niet veel, dan doe ik dat. In het begin vroeg ik daar toestemming voor. Maar meneer zei, als het voor jezelf was en je zou het doen, doe het dan ook voor je dorpsgenoten.’
‘Gaat daardoor de huur niet omhoog?’
‘Jawel, maar niet veel. De huur van de nieuwbouw zou heel laag kunnen zijn, omdat de grond voor niets was. Maar meneer wil ongeveer dezelfde huren als voor de oude huizen, na de renovatie. Dan blijft er eigenlijk over, maar daarmee worden de huren van de oude huizen verlaagd. Er wordt dus geschoven. Jullie weten dat de huren voorlopig vijftien procent lager zijn dan vroeger en al onder de huren in de dorpen om ons heen liggen. De verwachting is nog steeds, dat ze uiteindelijk nog wat lager zullen worden.’
‘Wat een gereken. Maar wat is ons budget?’
‘Hoeveel wil je, John?’
‘Ik geef weinig uit. De wegwerphanddoeken betaalt de jeugd nog steeds ongeveer zelf. Als ik met een idee kom regel jij alles. Als je zelf met een idee komt ook. Een grote post is de vuilafvoer. Voor de stroom en het water betaal ik maandelijks een voorschot. Een paar honderd pond zou genoeg zijn. Voor méér vraag ik toestemming, nodig of niet.’
‘Dan laten we het op duizend pond. Even over stroom. Hoe is de verwarming in de caravan? En de ventilatie?’
‘Mij leid je niet af. Dank je wel voor je vertrouwen. De verwarming is prima, maar niet vaak nodig, als de zon schijnt wordt het vlug warm. Niet té, de ventilatie is ook prima. Er kan genoeg opengezet worden, ook tegenover elkaar. Heel prettig dat er overal horren zijn. De caravans zijn duidelijk minstens één kwaliteit boven normaal.’
‘Fijn. Dat was de bedoeling. Dat we met de camping zo’n winst maken is jullie schuld. Krijgen jullie wel eens bedankbrieven?’
‘Ja, dat is fijn. Nu je het erover hebt, af en toe brengt een chauffeur geopende brieven. Op de envelop staat dan een stempel, met Wellingten Manor. Daaronder twee kolommen. Op de eerste rij staat butler, met een paraaf erachter.’
‘Ja, niet duidelijk geadresseerde brieven komen bij Thomas. Die maakt ze open en kijkt voor wie ze zijn.’
‘Ja, op de tweede rij staat meneer en mevrouw, met een andere paraaf. Daaronder staat dan John en Maureen. Meneer en mevrouw lezen ze, hè?’
‘Ja. Erg?’
‘Nee, prima.’
‘Mooi. Ze hebben mij er ook een paar laten lezen. Ze schrijven, afgezien over de mooie camping, en soms een hint naar het meertje, over jullie vriendelijke service. Die brieven eindigen met zoiets als, wij komen beslist gauw terug.’
‘Ja. Ga van tweewekelijks adverteren maar over op maandelijks. We zitten constant bijna vol.’
‘Van Maureen geloof ik dat.’
‘Van mij niet?’
‘Jij zal eerder constant bijna leeg zijn.’
‘Wat? O.’
‘Sorry, ik kon het niet laten, John. Jij kijkt zo serieus, maar Maureen ziet er zo gelukkig uit.’
‘Dat ben ik ook. John ook hoor, maar hij was over kano’s en fietsen aan het denken. Ja, ik ben zwanger en ik zit constant bijna vol. We hoeven geen condooms te gebruiken en John kan de laatste tijd vier keer per dag.’
‘De laatste tijd?’
‘Hij denkt af en toe hoe er meiden aan zijn ballen en stijve gezeten hebben en hij aan hun borsten en doos mocht komen. En op hun verzoek ook een beetje aan hun gleuf, uit zichzelf durfde hij niet.’
‘Wat fijn. En lekker. Over die advertenties, John. Je geeft me nu een seintje, als je wilt kan je het van me overnemen.’
‘Het gaat toch goed zo?’
‘Ja, maar ik ben er mee begonnen om je rustig op gang te laten komen. Net zoals met de kano’s en de fietsen.’
‘Ja, dank je wel. Als je me alle gegevens geeft en het een keer uitlegt zal ik dat ook wel kunnen.’
‘Natuurlijk. Dan kan je het zelf uitmaken. Eventueel zelfs stoppen met adverteren, zolang de camping continue zo goed als vol zit. Ik heb, geloof ik, nog maar één ding wat ik voor de camping doe. Ben je thuis op Internet?’
‘Nog niet zo. We hebben daarop wel je krantjes gelezen. En gezien, dat je een apart gedeelte hebt gemaakt voor de camping.’
‘Ja. Nadat je alles voor de advertenties op een rijtje hebt staan zal ik je wegwijs maken om dat af te maken. En bij te houden. Je weet, dat ik hulp van David heb. We willen uiteindelijk mogelijk maken, dat mensen via Internet reserveren. Dan krijg je het weer wat makkelijker.’
‘Voor ons hoeft dat niet, we praten graag met mensen. Maar voor hun is het natuurlijk makkelijker, nooit in gesprek of geen gehoor.’
‘Ja. Maar dat duurt nog even, dat is veel ingewikkelder dan bladzijden met gegevens of verhalen maken. Goed. Ik heb al folders met verschillende mogelijkheden voor afsluitbare kano-opslag. Ik zoek uit in welke er een stuk of tien passen, daar bestel ik er dan twee van. Voor de week nadat de afrastering verplaatst is en de grond glad geschoven is. Later kunnen we er eventueel bijbestellen, ruimte zat. En voor de week daarna de ongeveer twee keer tien kano’s. Zo ook met twee overdekte fietsenstallingen voor een stuk of tien. En sleutelkastjes voor de fietssleutels voor op de receptie. Zo kan jij je ook voorbereiden.’
‘Ja. Geweldig. Zo kan alles zonder problemen op gang komen.’
‘Jullie willen onderhand ook vast weer op gang komen.’
‘Je suggereert nu vast iets privé. We wilden het even met je over ons leven hebben, Tamara. Maureen en ik hebben het daar de laatste paar avonden veel over gehad.’
‘Over jullie leven? Serieus, zeg. Zeg maar wat je kwijt wilt.’
‘We zouden hier graag willen blijven, zolang onze gezondheidstoestand het toelaat.’
‘O. Zakelijk gezien, ik voorzie geen problemen als jullie doorgaan zoals nu. Ik denk niet dat iemand jullie zou kunnen verbeteren. Privé, ik durf te zeggen, ook namens meneer, mevrouw en Thomas, we willen jullie niet missen. Alleen, ik denk dat jullie te veel uren maken.’
‘Misschien. We werken natuurlijk onregelmatig. Maar op de dagen dat er niet gewisseld wordt en ik bij ben met het onderhoud zitten we uren buiten. We hebben geen behoefte aan hobby’s, het mooie van ons werk vinden we, dat we zoveel samen kunnen doen. Jij hebt een geweldige baan, zeg je, plus voor Thomas en jullie huishouden zorgen. Wij hebben ook een geweldige baan, al loopt alles door elkaar, en we zijn ook heel gelukkig.’
‘Fijn. Gerustgesteld, voor de toekomst?’
‘Ja, dank je. We hebben over méér nagedacht. Ook over hier met opgroeiende kinderen. Alles is in de buurt, ze kunnen, net zoals de anderen, later op de fiets in de stad naar school. Daarvóór, vanaf hun vijfde of zesde, lopend of op een fietsje naar de lagere school in het dorp. Maar dáárvoor zullen ze een paar jaar gehaald en gebracht moeten worden. Het komt mooi uit dat er een fietsenstalling komt. We willen fietsen aanschaffen.‘
‘Waarom?’
‘Maureen haalt nu de kleinere boodschappen onderop het wandelwagentje van Crystal. De grotere laten we bezorgen. Dat is iets duurder, maar dat is niet erg, net zoals de aanschaf van fietsen. We zijn veel minder kwijt dan aan een auto.’
‘Willen jullie die niet? Voor vakantie of familiebezoek?’
‘We zijn continue op vakantie. En wie zou het hier moeten regelen als we weg wilden?’
‘Via de vereniging van campingeigenaren is er deskundige vervanging mogelijk. Gepensioneerde eigenaren of beheerders die het graag weer een paar weken willen doen.’
‘Ook dat al van tevoren bedacht. Had ik kunnen weten. Op bezoek hoeven we nergens. Onze ouders en de vrienden die we al uitgenodigd hebben om hier te komen kijken zeggen allemaal hetzelfde. Kom maar niet meer naar ons toe, we komen veel liever hier. Met een bloemetje of gebak of zeg het maar. En we mogen voor ritten naar de stad of heen en weer naar het station om een Rolls vragen.’
‘Tja. Dan kan je inderdaad zonder auto. De boodschappen en de kinderen op de fiets?’
‘Later krijgen ze zelf een fiets. We willen in de fietsenwinkel advies gaan vragen. Over boodschappenmandjes en kinderzitjes en of een aanhangertje voor twee kinderen. Het moet zowel op een heren- als op een damesfiets passen. Kan je regelen dat we wat korting krijgen?’
‘Ga maar naar de fietsenmaker en kijk wat voor fietsen er komen, hij heeft er al wat staan. Als die bevallen, vast wel, luxe fietsen natuurlijk, verhuur je er twee niet, dan kunnen jullie die zelf gebruiken. Anders bestel je twee andere. En zeg dat op de zitjes of wat dan ook, Tamara graag dezelfde korting krijgt als op de fietsen. Hij kan het op dezelfde rekening zetten.’
‘Nee, we willen ze zelf betalen. Het is puur voor privé-gebruik.’
‘Als je ze zelf aan zou schaffen denk ik dat je hoogstens tien procent korting krijgt, John. Maar ik vind het niet zo privé. Je werk brengt mee dat jullie wat verder van het dorp wonen. Die fietsen vallen onder secundaire arbeidsvoorwaarden. Net zoals het gebruik van de telefoon. En het zonneterras. En een Rolls.’
‘Daar maken we allemaal weinig gebruik van. Met die fietsen zou dat veel vaker zijn. Daarom willen we ze zelf kopen.’
‘Dan krijg je problemen met meneer. Hij ziet Maureen ook als personeelslid. En je kinderen horen er ook bij. Hij zorgt goed voor zijn personeel. Weet je nog wat hij voor Maureen gedaan heeft, onmiddellijk nadat ik hem gevraagd had om eventueel te helpen?’
‘Eh, ja.’
‘Ja, ik had amper mijn hielen gelicht of hij is voor haar aan het regelen gegaan. Doe nu niet moeilijk over een paar fietsen. Of ben je, net als ik, ook een beetje moeilijk met aannemen?’
‘Dit gaat niet over bedankjes.’
‘John, ik kan je geen opdracht geven, maar ga alsjeblieft niet meneer op zijn tenen trappen. En mij. Ik zie dit echt als secundaire arbeidsvoorwaarde.’
‘Goed. Dat moet dan maar. Maar dan alsjeblieft van tevoren toestemming, of niet, van meneer, als hij terug is. Ik wil er geen moeilijkheden over.’
‘Als hij terug is? Dat duurt me te lang. Dan zou ik het op moeten schrijven om het niet te vergeten.’
Ze pakte haar tasje en haalde haar telefoon eruit.
‘Je gaat nu toch niet bellen? Hij zit in Boston.’
‘Dat mag ik. Als hij niet gestoord wil worden krijg ik het antwoordapparaat.’
‘Goed.’
Ze giechelde.
‘Dat zou ik maar even afwachten.’
Ze belde.
‘Met Tamara, meneer. Alles goed?’
‘Hier ook. John en Maureen hebben ingestemd met het uitlenen van kano’s en fietsen.’
‘We beginnen met niet te veel in één keer, om ín te kunnen werken. Aanschaf, stalling en mogelijke latere uitbreiding geen probleem. De gebruikelijke kortingen.’
Tamara stak een wijsvinger op naar John.
‘Waarom ik bel? John en Maureen willen zelf ook fietsen kopen en die in de stalling zetten.’
‘Dat ze twee van de fietsen niet uit moeten lenen maar zelf gebruiken. Secundaire arbeidsvoorwaarden.’
‘Hij houdt vol dat het privé is, want ze willen ook kinderzitjes of een aanhangwagentje, om boodschappen te doen en later de kinderen naar school te brengen.’
‘Ja, meneer.’
Ze gaf de telefoon aan John.
‘Met John, meneer.’
‘O.’
Hij gaf de telefoon aan Tamara.
‘Zet maar uit.’
Ze deed het en stopte hem weer in haar tasje.
‘En?’
‘Hij zei, ik vind het geen privé-zaak en ik ben je baas. Doe wat Tamara adviseert. En muggenzift niet, boekhoudertje, tegen een M B E en een graaf. Klik.’
‘Tja. Hij vond het kennelijk ook zo’n duidelijke zaak dat hij er niet veel woorden over vuil wilde maken.’
‘Heb ik hem op zijn tenen getrapt, denk je?’
‘Nee, omdat je gelukkig nog niets gedaan had, maar mij je plannen vertelde. En hij maakte toch een grap, boekhoudertje?’
‘Muggenziftte ik?’
‘Voor hem wel. Wat zijn een paar fietsen met zitjes of zo vergeleken met een ziekenhuis willen kopen.’
‘O. Ja. Ben jíj boos?’
‘Nee, John. Ik heb in het begin een keer in een krantje gezet, als jullie niet tevreden zijn met iets wat ik doe, hebben jullie het recht om meneer Wellingten rechtstreeks te benaderen. Ik heb niet gehoord dat iemand dat ooit gedaan heeft, maar wie weet. Ik kan me nu voorstellen hoe hij zou handelen. En ik heb laatst bij de vergadering in het dorpshuis gezegd, iedereen die bij mij of meneer geen gehoor vindt kan bij de dorpsraad terecht. Maar de dorpelingen kennen me al jaren, en ik ken hun. Niet allemaal persoonlijk, natuurlijk, maar ze zijn allemaal van hetzelfde slag. Ze weten dat ik er ben voor de kleine klusjes en meneer voor de grote, en dat ik er het beste voor hun van probeer te maken. Jij bent nog niet gewend aan onze eh wat aparte manier van werken. Je hoeft me niet zonder meer te geloven. En je hebt recht op je eigen mening. Daarom ben ik niet boos.’
‘Dank je wel. Ik geloofde je wel, ik had alleen een andere mening. Maar ik pas me graag aan. Je doet trouwens meer dan kleine klusjes.’
‘Met kleine klusjes bedoel ik klachten oplossen en vragen beantwoorden. Meneer verzint de grote klussen, die voer ik alleen uit. Al gaat het dan om grote bedragen. Dit laatste eh geval ging niet om de hoogte van het bedrag, maar om personeelszorg. Als het nodig was kreeg je de beschikking over een auto, net als ik.’
‘Een Rolls?’
‘Natuurlijk, meneer heeft niets anders. Het zou onzin zijn om voor mij een kleinere van ander merk te kopen, met iedere Rolls moet toch af en toe gereden worden.’
‘Hij kan er toch verkopen?’
‘Nee, dat mag hij niet. Er hebben in de Manor ooit veel meer mensen gewoond, dan werden ze allemaal vaak gebruikt. De familie heeft zich over de aardbol verspreid, maar wie wil mag hier komen wonen. Met gebruik van een auto. En een Rolls is een goede investering.’
‘Soms kom je met de auto hier naartoe, ik ben benieuwd hoelang het duurt tot Crystal je claxon herkent. Maar meestal kom je op de fiets.’
‘Ja, dat ligt eraan waarvoor ik onderweg ben geweest. Naar de pachters moet ik met de auto. Meestal haal ik dan ook veel boodschappen tegelijk. Als ik alleen maar in het dorp hoef te zijn kom ik op de fiets, daar doe ik ook de kleinere boodschappen mee. O, die fiets had ik al, voordat ik voor meneer ging werken. Die heb ik ooit van mijn vader gekregen, om bestellingen weg te brengen. Thomas heeft geen fiets, daarom kom ik hier met hem met de auto.’
‘Wel zo prettig voor hem. En jou.’
‘Hoezo, Maureen?’
‘Dan zijn jullie weer gauw thuis.’
‘Achterin de Rolls kan het ook, er zitten gordijntjes in.’
‘Ik heb wel achterin auto’s zittend gescharreld, in een Rolls kan je vast liggen.’
‘Volgens mevrouw en meneer wel. Maar dat is een ander verhaal. Jammer, veel van die verhalen kan ik niet in mijn krantje zetten. Te privé of te veel bloot.’
‘Misschien op de manier waarover je over het meertje schrijft. Nooit het woord bloot, maar iedereen weet dat je het over naakt zonnen en zwemmen hebt.’
‘Ja, zelfs Hare Majesteit. Ik weet niet hoe meneer het geschreven heeft. Misschien, zeg, Liz, als je mee komt doen hoef je niets op je hoofd, of waar dan ook.’
Maureen en Tamara giechelden, John schudde afkeurend zijn hoofd.
‘Is het wel netjes, om zoiets over Hare Majesteit en meneer te zeggen?’
‘Ze zouden allebei lachen, daar ben ik van overtuigd. Laat je teugels nog maar wat vieren, John. Of lukt dat alleen als je in je blote kont bent?’
‘Dan gaat het makkelijker.’
‘Ja, je aarzelde de laatste keer in het zwembad niet meer zo om aan mijn doos te komen als daarvoor.’
‘Jij zat ook niet zo voorzichtig aan mijn spullen als daarvoor.’
‘Omdat je al meer kon hebben. Francis had je al beetgehad en je was nog geeneens helemaal stijf.’
‘Nee, maar daar zorgde jij voor.’
‘Ja, ik wilde vergelijken met Ian. Maureen had hem al beetgehad, hij zat al op zijn maximum. Maar het verschil is leuker als Ian klein is. Vind je niet, Maureen?’
‘Ja, zeker. Maar hij had nog een aardige stijve van zijn demonstratie, even beetpakken was genoeg voor de rest. We zullen John maar niet vragen hoe hij het vond, hè?’
‘Leuk. Gezellig. En thuis heel lekker.’
‘Ja, je was aardig woest.’
‘Niet zo van aan Francis en Tamara zitten. Maar dat ze aan mij zaten. Ze doen het steeds minder voorzichtig. Lekkerder dus. Geen strelen maar masseren. En jij masseerde me ook meer, woester.’
‘Ja, na die vingertjes wilde ik graag helemaal opgevuld worden. Eh.’
‘Ik hoor het al. Ik ga gauw naar huis. Veel plezier en tot ziens.’


 Week 2

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 1, weeknummer 2
 Zie ook www.wellingten.co.uk
Verzorgd door Tamara. (Dit ga ik voortaan weglaten, het is overbodig, ik onderteken toch al)
Alsnog mijn beste wensen voor iedereen, in het bijzonder de lezers van dit krantje.
Ook dit jaar hoop ik jullie op de hoogte te houden van alles wat er in Wellingtenshire gebeurt, voor zover het te maken heeft met de familie Wellingten.
 Wat er verder gebeurt? Nou zeg, vergeet de activiteiten van alle verenigingen niet. De aankondigingen daarvan hangen in het dorpshuis en de overige verenigingslocaties.
De huurhuizen en de renovatie van de huurhuizen.
 Geen nieuws.
De nieuwbouw.
 Wat een mooi gezicht, het eerste gedeelte van de Wellingten Avenue helemaal klaar. De huizen natuurlijk, maar ook de garages, de tuinen, de trottoirs en het wegdek. Zelfs de straatverlichting werkt al, heb ik me laten vertellen.
Deze week komen in het tweede gedeelte de eerste bewoners, in nummer drieëndertig en vijfendertig, en wordt in het derde gedeelte de eerste vloer gestort.
Bij deze, alle medewerkenden nog maar eens hartelijk bedankt voor hun niet aflatende ijver.
Uit de nieuwbouw heb ik nog geen enkele klacht ontvangen. Als dat met de oude huizen na de renovatie ook zo gaat ga ik het erg rustig krijgen. Niet erg, meneer heeft me al een ander klusje in het vooruitzicht gesteld, de papieren van de familie Wellingten in de computer zetten. Zodat er makkelijker in te zoeken is. Ik ga natuurlijk proberen om zo veel mogelijk voor iedereen zonder wachtwoord toegankelijk te maken. Ik heb geen idee wat er te privé is, het zal wel meevallen, dat zal vast niet opgeschreven zijn..
Dat ik nog geen klachten uit de nieuwbouw ontvangen heb komt omdat iedereen meegedacht heeft hoe de huizen eruit moesten zien en ingericht moesten worden. En, natuurlijk, dat ze ook zo uitgevoerd zijn door die hardwerkende bouwers en installateurs. En, niet te vergeten, het mocht wat lux.
De camping en het meertje.
 Bijna alle caravans zijn steeds verhuurd. Tja, in Wellingtenshire is het weer in de winter aangenamer dan in veel andere streken. Er staan zelfs wat tenten. Ik heb bij een paar daarvan eens geïnformeerd, uit nieuwsgierigheid. Allemaal mensen die graag in de buitenlucht zijn, ter afwisseling met hun normale werk tussen vier muren. Ze hebben warme slaapzakken en trekken buiten, als het nodig is, wat extra kleding aan.
 Met extra kleding aan heeft het weinig zin om naar het meertje te komen, dus is het daar erg rustig.
Overige onderwerpen.
 Meneer en mevrouw Wellingten hebben met hun kinderen en kleinkinderen fijne feestdagen genoten.
 Hun vierde kleinkind wordt volgende week verwacht. Een paar weken daarna komen ze hier terug.
Tot en met het vorige nummer heb ik de krantjes genummerd, zoals dat bij kranten en bladen de gewoonte is, jaargang x, nummer x. Een datum vermelden vond ik niet nodig, er kwam toch iedere week een nieuwe uit, de vorige haalde ik dan uit de rekjes. Maar er is een paar keer om gevraagd, dus, vanaf nu, het weeknummer erbij, zie boven.
Dat was het weer, voor deze keer. (Dit ga ik voortaan ook weglaten. Ik vond het gezellig staan, maar het wordt een beetje oubollig)
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 3

‘Bedankt voor je telefoontje, John. Mooi gezicht, hè, zo’n strook grond egaliseren en afrasteren?’
 ‘Geweldig, wat een tempo hebben die lui. En ik kon zien dat er over nagedacht was, alles sloot op elkaar aan. Stukje afrastering naast het gebouwtje weghalen, in het verlengde van de afrastering van de camping met een bulldozer egaliseren, daar de nieuwe afrastering op, terwijl de bulldozer de rest egaliseerde. Binnen een uur waren ze weer verdwenen. Ze wilden geeneens koffie.’
 ‘Ja, over de strook voor de Wellingten Avenue deden ze nog geen halve dag. Maar ik wed, dat je ze niet liet beginnen voordat je verteld had hoe hoog de onderste draad moest komen.’
 ‘Ja, maar dat wisten ze al. Ik wed dat jij even gebeld hebt.’
 Ze grinnikten.
 ‘Ja, ik lijk meneer wel, die doet zoiets ook altijd. Ik kom er niet zo gauw toe, maar ik praat graag even met Peter. Morgen komen de stallingen.’
 ‘Prima. Daarna bel ik weer, dan kan je de fietsen en de kano’s regelen.’
 ‘Ja. De fietsen komen rechtstreeks af fabriek. Ik bel, wanneer jullie met twee ervan naar de fietsenwinkel kunnen, om de koppeling voor het aanhangwagentje te laten monteren. Dan kunnen jullie er ook de boodschappenmandjes op laten zetten.’
 ‘Het op een unieke, grondige en gedetailleerde manier omzetten van de wensen van de dorpsbewoners enzovoorts.’
 ‘Houd je mond, John. Jullie doen ook veel meer dan verlangd wordt. Een afwachtende beleefdheid was genoeg geweest, jullie zijn vriendelijk en voorkomend.’
 ‘Dank je wel.’
 Ze grinnikten weer. Er klonk gepiep uit het tasje van Tamara. Ze dook haar telefoon op.
 ‘Tamara?’
 ‘Ik ben op de camping.’
 ‘Ja, tot zo, Thomas.’
 ‘Een oproep om te chatten. Gaan jullie mee? Natuurlijk het vierde kleinkind.’
 John en Maureen keken elkaar aan. Maureen schudde haar hoofd.
 ‘Dank je voor de uitnodiging. De vorige keer waren we in de Manor, maar we vinden dat eigenlijk iets voor de familiekring, waar Thomas en jij ook bij horen. Of ga je Ian en Francis ook uitnodigen?’
 ‘Tja. Daar zit iets in, als ik het van jullie kant bekijk. Het wordt trouwens vast een herhaling van vier weken geleden. Of het moet een meisje zijn geworden. Prima, ik bel na afloop wel. Tot ziens.’
Thomas, de oude meneer en mevrouw waren al op het kantoor.
 ‘Meneer wilde op je wachten, ik zal nu verbinding gaan maken.’
 ‘Dank u wel, meneer.’
 ‘Heb je eh John en Maureen niet meegebracht? We hoorden dat je op de camping zat.’
 ‘Ik heb ze het gevraagd, maar ze zeiden, de vorige keer waren we toevallig in de buurt, maar we vinden het eigenlijk iets voor de familiekring, waar Thomas en jij ook bij horen.’
 ‘Daar zit iets in. En we hebben genoeg van jullie gehoord en gezien om ze gelijk te geven.’
 De opening van het gesprek verliep hetzelfde als vier weken daarvoor, alleen zat nu Silvia met een baby op haar schoot in de rolstoel. Ze had tranen in haar ogen.
 ‘Alles is goed gegaan. Maar jullie kunnen je niet voorstellen hoe gelukkig we zijn, ik blijf janken. Het kan allemaal niet mooier. Mike en Aimee hebben een dochtertje en kregen een zoontje erbij. Jamie en ik hebben een zoontje en nu een dochtertje erbij, Bianca. Negenenveertig centimeter en zes pond.’
 Er volgde weer een felicitatieronde.
 ‘Vóór je het vraagt, Tamara, ik zal ons meisje een beetje uitpakken.’
 ‘Wat een poppetje. Oh, er zit wat van Simone in. Vind ik.’
 ‘Ja, wij ook. Mams zei zelf, het kon slechter, als ze maar niet mijn maten krijgt. Waarop paps en de jongens gelijk riepen, waarom niet?’
 Ze grinnikten allemaal.
 ‘Jamie, droog mijn tranen eens een beetje, ik zie amper wat. En kom naast me zitten. Thomas en Tamara, willen jullie ook gaan zitten, in beeld?’
 Nadat de tranen van Silvia gedroogd waren en de vier zaten, ging Silvia verder.
 ‘Voor ik naar bed ga wil ik vertellen wat wij vieren verzonnen hebben. De helft voor jou, Tamara, vertel ík. Mike vertelt de andere helft voor Thomas. Mike en ik hebben van paps en mams namen gekregen die ze mooi vonden, we zijn naar niemand vernoemd. Voor ónze kinderen hebben ze nooit suggesties gedaan, wij moesten het zelf weten. Voor hun eerste hebben Mike en Aimee honderden voornamen van Internet gehaald, en die één voor één af laten vallen tot ze er één voor een jongen en één voor een meisje overhielden. Wij hebben dat overgenomen, omdat het ze heel goed bevallen was, je kan er zo lang over doen als je wilt. Met een maximum van een kleine negen maanden, natuurlijk. Voor onze tweede kinderen hebben we het weer gedaan.’
 ‘Ik vind het allemaal ook mooie namen. Maar waarom moeten we er zo bijzitten?’
 ‘Dat wordt zo duidelijk. Al gauw nadat paps en mams hier vorig jaar vertrokken waren, doken jullie op in iedere brief, mail en telefoontje van ze. Thomas, je bent een nuchter mens, het zal je niet verbazen, dat het vaker over Tamara ging dan over jou. Paps en mams hebben, sinds ze hier zijn, natuurlijk nog veel meer over jullie verteld. Jullie beiden hebben er heel veel aan bijgedragen dat paps en vooral mams zich in jullie land thuis gingen voelen. Jullie hebben veel van het gemis van hun kinderen, laten we zeggen, opgevangen. Jullie zijn, net zoals Aimee en Jamie, ook kinderen voor ze geworden. Wij vieren hebben ook persoonlijk met jullie kennisgemaakt, we zien jullie als broer en zus.’
 ‘Dank je wel. We hopen dat jullie weer gauw hier op bezoek komen. En jullie staan bovenaan onze lijst met vakantiebestemmingen. Tot nu toe hebben we geen enkele behoefte gehad om op vakantie te gaan, we hebben het ontzettend naar onze zin.’
 ‘Prima. Laat me mijn verhaal afmaken. Alles hiervoor was een inleiding. Jamie heeft ons dochtertje al ingeschreven bij de burgerlijke stand, met als eerste naam Bianca. We vinden Tamara niet alleen een mooie naam, we willen je ook een beetje dichter bij de familie hebben, lieve meid. De tweede naam van Bianca is Tamara.’
 ‘Wat? Nee toch?’
 ‘Ja, het is niet meer terug te draaien. Welkom bij de familie. In ieder geval als peettante van Bianca Tamara. Wil je dat, alsjeblieft?’
 ‘Ja. Dank jullie wel.‘
 ‘Fijn. Kom er maar rustig van bij. Ik geef het woord aan Mike. Welterusten.’
 Silvia en Jamie verdwenen uit beeld en Mike en Aimee verschenen.
 ‘Gaat het, Tamara?’
 ‘Moeilijk. Ik vind het nog eh mooier dan mijn M B E.’
 ‘Fijn. Nu de tweede helft van het verhaal. Een paar weken geleden vertelden Silvia en Jamie ons, dat, als ze een meisje kregen, wat natuurlijk hun voorkeur was, ze die graag met haar tweede naam naar jou wilden vernoemen, Tamara. En als ze een jongen kregen hem met zijn tweede naam naar jou vernoemen, Thomas. Niet hun eerste naam, roepnaam, dat vonden ze te verwarrend. Die eerste namen hielden ze, zoals gebruikelijk, geheim tot na de geboorte. Maar ze wisten geen oplossing voor het probleem dat maar één van jullie vernoemd kon worden, ze wisten al dat er geen tweeling zou komen. Jullie weten waarschijnlijk dat je hier officieel twee voornamen moet hebben, niet meer en niet minder. Al mag de tweede alleen uit een initiaal bestaan. Tja, als we eerder op het idee gekomen waren hadden Aimee en ik Alex graag met zijn tweede naam naar jou vernoemd, Thomas. We hebben er lang over gedacht, ook advies gevraagd. De oplossing is, dat Alex als derde naam Thomas gaat voeren, overal waar dat mogelijk is. We zijn er van overtuigd dat hij later, nadat hij kennis met je gemaakt heeft, graag zoveel mogelijk zijn derde naam zal vermelden, of zo mogelijk zijn derde initiaal. Wil je ook zijn peetoom worden, Thomas?’
 ‘Heel graag. Dank jullie wel.’
 ‘We gaan met het geboortekaartje van Bianca Tamara iedereen ook een nieuw kaartje van Alex sturen, met zijn drie namen erop. Met een uitleg erbij, een verkorte versie van wat Silvia net verteld heeft. Jullie krijgen ze natuurlijk ook.’
 ‘Dank je wel. Graag van allebei twee. Om in te lijsten en op onze kantoren te hangen. Bij Tamara naast de oorkonde van haar M B E.’
 ‘Leuk. Doen we. Mams wil nog wat zeggen.’
 ‘Tamara, liefje, gaat het?’
 ‘Moeilijk. Het is weer zo veel.’
 ‘Niet té veel, precies goed. Bewaar je tranen maar tot jullie je peetkinderen zien.’
 ‘Ik weet niet hoe ik bedanken moet.’
 ‘Dat hoeft niet, dat weet je wel. Je gaat vast ons kleinkind weer in je krantje aankondigen, hè?’
 ‘Ja. Maar ik was er met Alex niet zo tevreden over, ik vond het zo kort.’
 ‘Dan neem je deze keer toch de tijd om er een wat langer verhaaltje van te maken? Het dorp hoeft het niet persé morgen al te weten. Schrijf maar wat je kwijt wilt. Na je M B E en je spelden heb je dat ook zo mooi gedaan.’
 ‘Ja, goed. Dank je, Simone.’
 ‘Thomas, alles goed?’
 ‘Ja, Mark. Al is het nogal overweldigend.’
 ‘We zijn blij dat er voor jou een oplossing gevonden is. Je treedt niet zo op de voorgrond, maar we mogen jullie allebei heel graag. Tamara, ik heb echt niet even gebeld, hoor.’
 ‘Nee, dat weet ik, voor zoiets zou je dat niet doen. Silvia zei ook al dat jullie niets gesuggereerd hadden. Trouwens, namen verzinnen, afgezien van voor kinderen van een ander, is mijn afdeling, meneer Wellingten. Dat weet je van Liz.’
 Ze grinnikten allemaal.
 ‘Mooi, je komt alweer wat bij. Alles goed, vader, mams?’
 ‘Ja, Mark, dank je. We hebben het heel goed. We hebben ook een keer gezwommen met Thomas, Tamara en twee stel vrienden van hun.’
 ‘Daar kan ik me iets bij voorstellen. Wij gaan nu allemaal een dutje doen, vanwege de vervelende gewoonte van baby’s om ‘s nachts geboren te willen worden. Over een week of twee komen we terug. Een prettige tijd verder.’
 ‘Jullie ook.’
 Thomas stond op, zette de computer uit en ging weer zitten.
 ‘Mooi, hè, Tamara?’
 ‘Wat?’
 ‘Allereerst dat hele kleine meisje.’
 ‘Ja.’
 ‘En dat we vernoemd zijn.’
 ‘Ja.’
 ‘Mevrouw, meneer, wij gaan naar huis, Tamara is nog lang niet bij.’
 ‘Ik hoor het. Gefeliciteerd, allebei. Wij vinden het ook heel mooi.’
 ‘Dank u wel. Tot ziens.’
Thuis kleedde Thomas een apathische Tamara uit en stopte haar in bed. Hij kleedde zich ook uit, kroop naast haar en nam haar in zijn armen. Al gauw kreeg ze een huilbui. Thomas wachtte rustig af tot die over was.
 ‘Wat fijn, dat ze aan je gedacht hebben, bij het zoeken naar namen. En het toen eerlijk wilden houden, en voor mij ook iets verzonnen hebben.’
 ‘Ja. Ongelofelijk.’
 ‘Geloof het maar. Je hebt een video en foto’s dat je de Koningin een hand gegeven hebt en foto’s en een oorkonde van je M B E. De geboortekaartjes komen er aan.’
 ‘Silvia zei, je bent een nuchter mens. Ja, je zou niets gezegd hebben als je niet vernoemd zou zijn. Dat ze zich toch zo druk gemaakt hebben om een oplossing te vinden ben ik helemaal blij mee.’
 ‘Ik ook. Maar zo erg zou ik het niet gevonden hebben, ik geniet zo ontzettend met je mee. Niet alleen thuis, ik geniet ook als iemand van het personeel me vertelt wat ze over je gehoord hebben, of zelf meegemaakt hebben, hoe vriendelijk en goed je iedereen helpt. En natuurlijk de nieuwbouw, de camping en het meertje voor elkaar gekregen hebt. Dan denk ik, ja, en dat is míjn meisje.’
 Ze huilde weer even.
 ‘Je bent natuurlijk niet mijn eigendom, maar we horen bij elkaar. Dat hebben we altijd geweten. Het is wel een beetje ongelofelijk, dat het zo goed met ons gaat. En dat we zo vreselijk gelukkig zijn.’
 ‘Ik had een veel rustiger leven verwacht. Zo rustig als het vóór ons trouwen was. Alleen met vrijen erbij.’
 ‘Daarbij inbegrepen, dat we ons niet meer in hoeven te houden, elkaar aan kunnen raken, hoe en waar dan ook. Méér dan alleen handje vasthouden en kussen.’
 ‘Ja. Het is heel fijn als je me af en toe zomaar omhelst.’
 ‘En andersom. Ook als je me dan niet door mijn broek heen vastpakt.’
 ‘Nee, je mag best af en toe pauzeren.’
 ‘Nu ook, hè?’
 Ze dacht even na.
 ‘Ja, fijn dat je het aanvoelt. Houd me maar vast. Ik krijg vast af en toe nog een huilbui. Thomas, dat ze hun kindjes naar ons genoemd hebben.’
 ‘Ja, schitterend. Nu niet sentimenteel worden en er zelf aan willen beginnen, hè? Dit mag niet meetellen.’
 ‘Nee, ik weet het. Dacht jij er ook even aan?’
 ‘Ja. Bij Alex niet. Maar nu wel, zo’n klein meisje. Ik hoop, dat ze behalve jouw naam ook veel, liefst alle eigenschappen van jou krijgt.’
 ‘Nou, houd op.’
 Hij zei niets meer. Vijf minuten later was ze in slaap gevallen. Hij genoot nog wat langer na voor hij ook in slaap viel.
‘Je ziet er een beetje vreemd uit, Tamara.’
 ‘Ik ben van slag, Maureen. Ik kan niets doen, ik kan me niet concentreren. Daarom kom ik maar even bij jullie. Thomas is aan het werk, al had hij er voor het eerst niet zo’n zin in.’
 ‘Is er iets gebeurd?’
 ‘Ja. Sorry dat ik gisteren niet gebeld heb. Silvia en Jamie hebben er een dochter bij.’
 ‘Dat is toch mooi? Ze hadden toch al een zoontje?’
 ‘Ja, ze zijn er erg gelukkig mee. Net zoals Mike en Aimee nu ook én een zoon én een dochter. Meneer en mevrouw genieten erg met ze mee.’
 ‘Wat is er dan?’
 ‘Silvia en Jamie hebben hun dochtertje Bianca Tamara genoemd.’
 ‘Ben je vernoemd? Oh, wat mooi. Wat fijn. Dan hoor je nog meer bij de familie, hè?’
 ‘Ja, dat wilden ze ook. Als ze eerder op het idee gekomen waren hadden Mike en Aimee hun zoontje als tweede naam Thomas gegeven. Nu doen ze het alsnog als derde naam. Ze gaan nieuwe geboortekaartjes rondsturen, met een uitleg, gelijk met de geboortekaartjes van Bianca. We zijn ook peetoom en peettante.’
 ‘Wat fijn. Ook voor Thomas. Je weet natuurlijk dat jij veel meer de aandacht trekt.’
 ‘Ja. Behalve in het zwembad.’
 ‘Praat me er niet van. Ik heb laatst een wilde droom gehad.’
 ‘Over Thomas?’
 ‘Nee, al was hij wel één van de aanleidingen. Als je er in de stemming voor bent wil ik het wel vertellen.’
 ‘Graag. Dat leidt me vast een beetje af.’
 ‘Waarvan af?’
 ‘Ik schiet iedere keer vol, als ik denk hoe abnormaal gelukkig we zijn.’
 ‘Een beetje abnormaal is het wel. Geniet er maar van. Jij hebt het al gehoord, John, dus als je iets anders wilt gaan doen?’
 ‘Nee, ik hoor en zie jullie graag praten.’
 ‘Goed. Ik droomde, dat we op een warme avond naar het meertje gingen. Er waren een stuk of tien stelletjes. Toen we ons uitgekleed hadden en de kleren in een kluisje gelegd hadden schrokken we. John had net zo’n lange als Ian en zichtbaar grote ballen. En ik net zulke grote borsten als mevrouw. Toen we naar een lege plek liepen, John met zijn slingerende lange dunne en ik met schuddende borsten, kwam iedereen op ons af. De meiden voelden allemaal aan John en de jongens aan mijn borsten, pas toen ze allemaal gevoeld hadden konden we gaan zitten. Ze gingen om ons heen zitten. Toen pakte ik John met één hand aan zijn ballen en de anderen aan die lange dunne. Die begon gelijk te groeien. Maar in plaats van, zoals bij Ian, dat er maar de helft van de extra lengte overbleef, kwam er nog een helft bij. En zijn ballen werden ook groter, ik kon geeneens mijn hand er helemaal omheen doen. John zei, als je het wilt hebben en kunt hebben, ik heb het gevoel dat er een grote lading zit te wachten. Ik zei, ik wil best, maar doe voorzichtig met die ontzettend grote paal, ik weet niet of ik die kan hebben. Hij kwam op me liggen en schoof hem voorzichtig naar binnen. Ik dacht dat er geen eind aan kwam, maar het ging, helemaal. Toen pakte hij mijn borsten vast en begon te wippen, met hele lange halen, van bijna eruit tot weer helemaal erin. Na drie of vier halen kwam ik al, zo lekker streelde dat. John kwam na een keer of twintig. Ik weet niet hoe vaak hij spoot, na een keer of tien kwam ik weer, en hij ging minstens nog tien keer door. Hij spoot zo veel, dat ik al gauw overliep. Toen we uitgehijgd waren en om ons heen keken, zagen we dat al die stelletjes aan het wippen waren, in één of ander standje. We gingen het water in, om ons af te spoelen, we zaten van onze navel tot onze knieën onder het sperma. Toen we het water uitkwamen waren we weer normaal. Alle stelletjes riepen, ach, jammer. Verder ging mijn droom niet.’
 ‘Een wensdroom.’
 ‘Nee, we komen heerlijk, met onze afmetingen en hoeveelheden. Zeg, het is toch niet erg, dat je een tijdje niets doet? Niet werken, bedoel ik.’
 ‘Nee, ik moet alleen een krantje maken, met het heugelijke nieuws. Maar vandaag lukt het niet.’
 ‘Je kan toch die van vier weken geleden nemen en de namen veranderen? En dochtertje in plaats van zoontje, natuurlijk. Behalve over het nieuwe kleinkind hoeft er niets in te staan.’
 ‘Die vorige keer vond ik niet geslaagd. Veel te kort. Maar ik wist toen niet meer te schrijven dan dat er een jongetje geboren was.’
 ‘Ik heb me daar toen niet aan gestoord. Schrijf dan nu hoe je gewaarschuwd werd. En over het chatten, hoe dat gaat. Alles vanaf het begin tot het eind.’
 ‘Ja. Goed idee. Dank je.’
 ‘En natuurlijk dat jullie vernoemd zijn.’
 ‘Dat feit kan ik vermelden, maar het probleem is, dat ik er dan een reactie bij moet geven. Je weet hoe moeilijk ik het had met mijn M B E. Toen heeft Thomas geholpen. Nu is het nog moeilijker, en Thomas kan het ook niet onder woorden brengen.’
 ‘Niemand verwacht van je dat je schrijft dat je zeer vereerd bent. Ik geloof, dat je bij vorige gelegenheden geschreven hebt, dat je er dankbaar voor was. Dan begrijpt iedereen je wel.’
 ‘Oh, dank je wel. Stom, ik had het zelf na moeten kijken, maar ik heb de computer nog niet aangehad. En nu schiet me pas te binnen wat mevrouw zei. Ik moest de tijd nemen om erover in het krantje te schrijven. Het had geen haast. En ik moest schrijven wat ik kwijt wilde. Net zoals na mijn M B E en de spelden. Ze voelde me vast ook goed aan.’
 Ze stond op, kuste Maureen en streek John over zijn hoofd.
 ‘Dank jullie wel, voor jullie steun. Ik kan nu aan het krantje beginnen. Tot ziens.’
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 2, weeknummer 3
 Zie ook www.wellingten.co.uk
MENEER EN MEVROUW WELLINGTEN ZIJN VOOR DE VIERDE KEER GROOTOUDERS GEWORDEN.
Zie verder bij overige onderwerpen.
De huurhuizen, de renovatie van de huurhuizen, de nieuwbouw, de camping en het meertje.
 Geen nieuws.
Overige onderwerpen.
 Eergisteren is in Boston geboren Bianca . . . Thomson, dochter van Jamie Thomson en Silvia Thomson - Wellingten, zusje van Richard. 49 cm, 6 pond. Moeder en dochter zijn in zeer goede gezondheid.
 (Over . . . zo meteen)
Vier weken geleden, na de komst van Alex Wellingten, wist ik niet meer te verzinnen dan zo’n paar regels als hierboven. Dat zat me niet lekker, wat is er mooier dan de geboorte van een kindje. Maar jullie wisten al over wie het ging en dat meneer en mevrouw in Boston bij hun kinderen waren.
Nu toch iets meer. Ik heb daar een dag voor nodig gehad, omdat er deze keer iets bijzonders gebeurd is. Normaal probeer ik heugelijke feiten zo spoedig mogelijk bekend te maken, na de gebeurtenis in Londen heb ik zelfs na sluitingstijd van de boekwinkel de krantjes gekopieerd. Maar ik was van slag, tot Maureen me er overheen hielp.
Eerst het normale, daarna het hele bijzondere.
Ik heb het nagekeken, in krantje nummer 38 schreef ik, meneer en mevrouw kunnen via een camera (webcam) in de kinderkamer in Boston kijken en ook met hun kinderen chatten. Thomas en ik hebben een paar keer meegekeken, en vóór het vertrek van meneer en mevrouw de wachtwoorden gekregen om dat ook te kunnen doen.
Vier weken geleden kregen we een telefonische oproep van meneer om te chatten, in het bijzijn van de ouders van meneer.
We hoorden later van het meisje, wat toen de telefoon opgenomen had, hoe dat ging. Met Wellingten. Waarschuw mijn ouders, Thomas en Tamara om zo spoedig mogelijk te chatten. Klik. Ik kon me voorstellen wat er aan de andere kant gebeurde. Aimee kwam thuis, uit het ziekenhuis, met de baby. Ze werden naar boven, naar de kinderkamer gebracht. Het eerste wat meneer daar deed was de computer aanzetten en even bellen om te chatten, om daarna gauw verder te gaan met het bewonderen van zijn nieuwe kleinkind.
 Zodra we verbinding hadden mochten wij het ook bewonderen. We feliciteerden iedereen en praatten even. Lang maakten we het niet, ze waren daar allemaal moe. Aimee zei, ik moest Alex ophalen in het ziekenhuis. Volgens mams worden de kinderen in Nederland door een ooievaar thuisbezorgd. Dat had ik ook wel gewild, dan had ik middenin de nacht mijn bed niet uit gehoeven.
Eergisterenmiddag kregen we weer een telefonische oproep van meneer om te chatten. Deze keer nam Thomas het gesprek aan. Met Wellingten. Waarschuw mijn ouders en Tamara en kom om zo spoedig mogelijk chatten. Klik. Thomas bereikte me bij John en Maureen op de camping. Ik hoop dat ik in het dorp niemand heb laten schrikken, ik ben nogal snel naar de Manor gereden.
 We bewonderden het kleine meisje. We feliciteerden iedereen. Ik zei, ik vind Bianca wat op mevrouw lijken. Silvia zei, dat vinden wij ook, en mams zei, het kon slechter, als ze maar niet mijn maten krijgt. Waarop paps, Mike en Jamie gelijk geroepen hadden, waarom niet?
Nu het bijzondere.
 Na even praten vroeg Silvia aan Jamie om naast haar te komen zitten, en aan Thomas en mij om ook te gaan zitten, in beeld, ze wilden ons iets vertellen. De meeste van jullie zullen het wel weten, bij chatten zie je twee vensters op het beeldscherm. In het ene zie je de ruimte waarin je zelf bent, in de andere de ruimte aan de andere kant. In dit geval het kantoor van meneer en mevrouw en de kinderkamer in Boston.
 Ik citeer Silvia, zo ongeveer:
 “Paps en vooral mams hebben het na hun komst in Engeland een beetje moeilijk gehad, zo ver van hun kinderen en kleinkinderen vandaan. Het ging beter, toen ze breedband Internet kregen en we konden chatten. En nog beter toen ze jullie (Thomas en mij) leerden kennen. Wij zijn ongeveer net zo oud, en jullie kunnen heel goed met elkaar opschieten, waardoor jullie voor paps en mams ook een beetje hun kinderen werden en het gemis van ons verminderden. We zijn ruim een half jaar geleden ruim een week bij paps en mams op bezoek geweest en hebben jullie ook ontmoet. Wij konden direct ook heel goed met elkaar opschieten, wij zagen jullie al gauw als een broer en een zus. In de familie is het geen gewoonte om kinderen te vernoemen, zeker met hun eerste naam niet, dat schept alleen verwarring. Maar we vinden Tamara niet alleen een mooie naam, we willen je ook een beetje dichter bij de familie hebben. De tweede naam van Bianca is Tamara. Wil je haar peettante worden, alsjeblieft?”
 Ik was compleet van slag. Nog erger dan bij Hare Majesteit en de burgemeester. Ik heb wel bedankt en geaccepteerd.
 Silvia ging naar bed, en Mike en Aimee namen de plaatsen van haar en Jamie in. Ik citeer Mike:
 “Silvia en Jamie vertelden ons een paar weken geleden van hun wens om, als ze een meisje kregen, wat natuurlijk hun voorkeur was, die met haar tweede naam naar jou te vernoemen, Tamara. En als ze een jongen kregen hem met zijn tweede naam naar Thomas te vernoemen. Maar ze twijfelden, omdat er maar één van jullie vernoemd kon worden, een tweeling kwam er niet aan. Je moet hier officieel twee voornamen hebben, niet meer en niet minder, al mag de tweede alleen maar een initiaal zijn. Na lang nadenken en overal om advies gevraagd te hebben, hebben we besloten dat Alex als derde naam Thomas gaat voeren, overal behalve bij de burgerlijke stand, dat is mogelijk. Hij zal later, nadat hij Thomas heeft leren kennen, vast graag zoveel mogelijk zijn derde naam ook zelf overal vermelden, minstens zijn derde initiaal. Wil je zijn peetoom worden, Thomas?”
 Thomas heeft ook bedankt en geaccepteerd.
 Meneer en mevrouw zijn ook blij dat er een oplossing gevonden is om ons allebei te vernoemen.
 We krijgen, behalve twee geboortekaartjes van Bianca Tamara, ook twee nieuw kaartjes van Alex Patrick Thomas. We gaan die inlijsten. Thomas gaat er van allebei één op zijn kantoor hangen. Ik de mijne op mijn kantoortje, naast de oorkonde van mijn M B E. Om mezelf vaak te overtuigen dat het waar is, wat me allemaal overkomen is. Zo ongelofelijk mooi.
 Thomas en ik zijn overweldigd en erg dankbaar.
Meneer en mevrouw verwachten over een paar weken hier terug te komen.
 Thomas en ik kijken er naar uit, om, als het doorgaat, over een half jaartje onze peetkinderen hier in onze armen te kunnen houden. Maar misschien gaan we ze voor die tijd in Boston opzoeken.
Ik heb amper iets over ze geschreven, maar omdat ze hierboven ter sprake kwamen iets meer over de ouders van meneer. Zij hebben natuurlijk zowel deze keer als vier weken geleden ook genoten van het chatten en hun achterkleinkind bewonderd.
 In jaargang 1, nummer 2 schreef ik, het ‘familiebedrijf Wellingten’ wordt, op basis van vrijwilligheid, geleid door één van de familieleden, liefst een rechtstreekse afstammeling van de oorspronkelijke voorvaderen. De vorige en de huidige ‘meneren’ zijn dat.
 Wanneer de beheerder overlijdt of er genoeg van heeft, wordt er wereldwijd onder de familie gevraagd wie hem op wil volgen.
In jaargang 1, nummer 38 schreef ik, meneer en mevrouw hadden (in Boston) een groot huis, waar hun kinderen na hun trouwen in bleven wonen, met zeer ruime kamers, maar daardoor niet véél kamers. Daarom besloot meneer (toen er zich kleinkinderen aankondigden) als chirurg met pensioen te gaan, hierheen te komen, het werk van zijn vader over te nemen, en het huis in Boston aan de kinderen te laten.
 Dat overnemen is natuurlijk in goed overleg gegaan. Toen meneer bij zijn vader informeerde bleek die het graag over te willen geven en een rustig leven te gaan lijden; voor advies bleef hij beschikbaar, maar hij zou zich verder niet meer bemoeien met het bedrijf. De ouders van meneer hebben onlangs verteld dat ze zich uitstekend vermaken. Ze lezen veel, kijken een beetje TV, wandelen, fietsen, maken ritjes met een auto en gaan af en toe een paar dagen naar Londen. In de grote Manor komen ze elkaar niet elke dag tegen, maar ze hebben regelmatig contact. Ze hebben veel bewondering voor hun schoondochter, die volgens hun voorkomen heeft dat hun zoon net zo’n teruggetrokken leven zou gaan lijden als zij. Ze zijn erg tevreden over de manier waarop hun zoon en zijn echtgenote het bedrijf beheren. Wat onder andere geresulteerd heeft in het leefbaar maken van het dorp, waarvoor zij voor henzelf en de familie een titel gekregen hebben.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 4

‘Je bent niet helemaal eerlijk, Tamara. Je hebt er met geen wóórd over geschreven dat je mij geholpen hebt. Nu help ik jou een héél klein beetje en vermeld je dat wel.’
 ‘Je hebt gelijk.’
 ‘Ik plaag je maar, hoor.’
 ‘Dat mag je best. Was het verder goed?’
 ‘Ja, prima. Tamara zoals iedereen haar kent. Je hebt een bijzondere stijl.’
 ‘Ja, rommelig.’
 ‘Iets. Maar dat is een deel van het bijzondere. We hebben gisterenavond op Internet nog wat krantjes, van vóór we hier kwamen, gelezen en besproken. We hebben je hier en in de Manor horen praten. En bij de vergadering in het dorpshuis. We kunnen zien, dat je uit je hart schrijft en het daarna een beetje bijwerkt. Maar gelukkig niet te veel. Het blijft spontaan, maar niet te. Alleen, als het over bedanken gaat, over een eerbetoon aan jou, word je voorzichtig, terughoudend. Dat geeft niet, zo ben je nu eenmaal. Met het slot van je laatste krantje heb jezelf overtroffen. Je vond het ongelofelijk mooi en jullie waren overweldigd en erg dankbaar.’
 ‘Ik heb het zeker tien keer veranderd voor ik min of meer tevreden was.‘
 ‘De familie zal vast ook tevreden zijn. Heb je wel eens kritiek van ze gehad?’
 ‘Eigenlijk alleen na het eerste krantje. Omdat ik het Journaal genoemd had. Ik heb het veranderd in Nieuws, maar ik ben het lekker krantje blijven noemen, wat eigenlijk ook niet klopt. Meneer en mevrouw zeggen vaak dat ze er van genoten hebben.’
 ‘Dat doet iedereen. Ik praat niet vaak met mensen in het dorp, behalve in de wasserij, bij het brengen of halen van de was. Dan kom jij altijd ter sprake. Je bent een beroemdheid. En erg geliefd.’
 ‘Ja, ho maar.’
 ‘Goed. Je zal het wel gezien hebben, we hebben de fietsenstallingen aan de ene kant en de kano-opslag aan de andere kant laten zetten. Dat willen we zo houden als er uitgebreid wordt, anders komt alles door elkaar te staan.’
 ‘Prima, John. De fietsen en de kano’s komen van de week nog. Begin de verhuur, ik bedoel de uitleen, wanneer je wilt. Ik zal er in het krantje over schrijven, maar uit het dorp zal je vermoedelijk weinig klandizie krijgen. Misschien voor de kano’s, als het van de zomer erg warm wordt.’
 ‘De meeste zullen liever helemaal bloot bij het meertje blijven liggen dan in badpak in een kano stappen.’
 ‘Misschien zijn er dan oudere stelletjes die er vandoor gaan. Uit het zicht kunnen ze doen wat ze willen, ook ergens anders op de kant gaan liggen. Dan hoeven ze niet tot ‘s avonds te wachten, als ze willen wat onder de achttien niet mag zien.’
 ‘Voor iemand die voor zijn trouwen weinig uitgespookt heeft verzin je aardig wat.’
 ‘Verzinnen deed ik genoeg, ik deed alleen niets. Ik ga nu naar huis. Inhalen. Tot ziens.’
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 3, weeknummer 4
 Zie ook www.wellingten.co.uk
De huurhuizen, de renovatie van de huurhuizen, en de nieuwbouw.
 Geen nieuws.
De camping en het meertje.
 Bij het bedenken van de camping had ik ook genoteerd, later mogelijk kano- en fietsenverhuur. Niet gelijk vanaf het begin, de beheerder moest zich rustig in kunnen werken. Wel hebben we de buizen in het beekje zo groot gekozen dat er doorheen gekanood kan worden. Er doorheen zwemmen gaat ook, heb ik al gezien.
 (Van de ene naar de andere kant gaat makkelijker dan van de andere naar de ene. Hoe zou dat komen?)
John en Maureen hebben zich, ondanks dat ze geen eerdere ervaringen op een camping hadden, snel ingewerkt. En door hun goede ideeën en zeer prettige behandeling van de gasten is de camping een succes.
Ik heb ze rond de jaarwisseling gepolst, of ze met kano- en fietsenverhuur wilden beginnen. Na hun instemming is er naast de parkeerplaats een strook grond geëgaliseerd en afgerasterd, door de inmiddels bekende firma van Peter. Daarop zijn vorige week de fietsenstallingen en de kano-opslag geplaatst. Deze week worden er tien herenfietsen, tien damesfietsen, tien éénpersoons kano’s en tien tweepersoons kano’s geleverd. Daar beginnen we mee. Als blijkt dat het te weinig is breiden we uit.

Wie er gebruik van de kano’s en fietsen mogen maken? De campinggasten natuurlijk, maar ook iedereen uit het dorp. Reserveren is wenselijk, anders komen jullie misschien voor niets. Liever niet bellen op vrijdag en maandag, dan zijn John en Maureen bezig met, achtereenvolgend, gasten uitboeken, caravans schoonmaken en gasten inboeken.
 We verwachten, gezien het weer, een langzame aanloop, zeker met de kano’s. Al zijn sommigen van jullie aardig gehard, zodra de zon schijnt wordt er van het meertje gebruik gemaakt.
Concurrentie voor de fietsenmaker? Aan jullie verhuurde hij bijna niets, wel wat aan campinggasten. Hij levert de fietsen, ook de eventuele nabestellingen, doet het onderhoud wat John niet kan of waar hij geen tijd voor heeft en hij geeft alle fietsen jaarlijks een onderhoudsbeurt. Ik verwacht dat hij erop vooruit gaat.
Ik heb steeds, ook bij de nieuwbouw, zo veel mogelijk uit of via leveranciers in het dorp betrokken.
Met de kano’s is dat niet gelukt. (Waarom werd er nooit op de beek gekanood?)
De tarieven? Volgende week in dit krantje.
Overige onderwerpen.
 Geen.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 5

‘Je bent nog steeds niet helemaal eerlijk, Tamara. Je wilt zelf liever niet te veel bedankt worden, maar je blijft John en mij in je krantje de hemel in prijzen.’
 ‘Dan zal ik nooit eerlijk worden. Ik heb maar één restrictie voor het krantje, ik mag niet té lovend over meneer en mevrouw schrijven. Ik ben bij de Koningin geweest, ben een M B E geworden, word gelukkig de laatste tijd niet zo uitbundig meer bedankt, en schrijf niet over mezelf als ik er onderuit kan. Maar voor iedereen verder, ere wie ere toekomt. Peter, Ryan, David, niemand die ik noem heeft geklaagd.’
 ‘Ik snap je wel, en je doet het leuk. Wij worden door de gasten bedankt, Tamara, en we weten dat de camping uitstekend draait, dat vinden we voldoende. Maar in het dorp worden we steeds vaker gecomplimenteerd, door iets over ons in het krantje. Mag het wat minder, alsjeblieft?’
 ‘Goed. Met tegenzin. Er staat bijna geen fiets in de stalling. Hoe zit dat?’
 ‘Het was onmiddellijk een succes. Ze zijn allemaal de hele week besproken. We zijn er druk mee geweest, maar we zijn nu gewaarschuwd en gaan het beter aanpakken. We reserveren niet meer gelijk voor een hele week, om anderen niet teleur te stellen. Gelukkig hebben er nog zelf fietsen meegebracht. Nu zijn de meeste boodschappen in het dorp gaan doen, denk ik, en er staan er natuurlijk nog twee voor ons. Voor de kano’s vonden ze het te fris. Bij het meertje wordt het al wel wat drukker, maar ze maken het ‘s avonds niet te laat, want dan koelt het nogal af.’
 ‘Prima. Tien heren- en tien damesfietsen bijbestellen? En stalling ervoor?’
 ‘Kan dat? Nu al?’
 ‘Ja, en heel graag. Het liefst zou ik de tarieven voor de camping verlagen, maar dat gaat niet, ze zijn al zo laag. Als jullie het aankunnen, kunnen we die hele honderd meter volzetten met stallingen.’
 ‘Twintig caravans plus zesendertig tenten is zesenvijftig, keer twee volwassenen is honderdentwaalf fietsen. Maximaal. Zoveel zullen er nooit tegelijk nodig zijn. Laten we maar langzaam uitbreiden. Ook als de kano’s op gang komen. Zouden er wat kinderfietsen bij kunnen?’
 ‘Is daar vraag naar?’
 ‘Een beetje. En naar boodschappenmandjes. En kinderzitjes.’
 ‘Ik scheid er mee uit. Je waarschuwt me te laat, voorzichtig figuur, dat vertraagt me te veel. Jullie gaan het zelf maar regelen. Ik ga straks naar de fietsenmaker en zeg hem dat jij voortaan zelf bestelt. Fietsen en toebehoren, waar ook maar om gevraagd wordt. Ik mail je vanavond de gegevens voor de stallingen en de kano’s. Die lui bel ik even. Jullie zoeken het samen maar uit.’
 ‘Dan kom ik misschien boven mijn budget.’
 ‘Bij deze valt alles voor de fietsen- en kanoverhuur er buiten, dat regel ik wel. Maureen, por hem alsjeblieft op, als hij te voorzichtig is. O, sorry, ik wil geen moeilijkheden tussen jullie veroorzaken.’
 ‘Nee, hij kan van mij best af en toe een duwtje hebben. Zowel zakelijk als privé, hè, schat?’
 ‘Ik weet het, ik ben erg voorzichtig met nieuwe dingen. Drempelvrees, zou je het kunnen noemen. Als ik er overheen ben gaat het verder goed.'
 ‘Goed? Je ging de eerste keer al gewéldig over me heen. Inclusief het drempeltje van mijn ontmaagding.’
 ‘Nou, Maureen!’
 ‘Ik geef maar een voorbeeld.’
 ‘Hoeveel help je John eigenlijk, Maureen? Met zijn werk?’
 Ze grinnikten even.
 ‘Op maandag en vrijdag het meest, bij het wisselen van de gasten.’
 ‘Van hoe laat tot hoe laat?’
 ‘Zodra de eerste vertrokken is gaat John schoonmaken, ik blijf dan op de receptie. Tot de laatste weg is, dan ga ik John helpen. Behalve als John eerder klaar is, dan neemt hij de receptie over en kan ik doen wat ik wil. Tot de eerste gasten komen, dan ben ik zo veel mogelijk op de receptie om ze ook te begroeten. Ik ga alleen weg voor Crystal en voor eten en drinken. Iedere week wat andere tijden.’
 ‘En op de andere dagen?’
 ‘Als John niet op de receptie is, ergens anders aan het werk, neem ik de telefoon aan en ga zonodig naar de receptie, als de laptop daar staat. Ook als ik zie dat er iemand iets wil, ik houd steeds een oogje op de receptie. Waarom vraag je?’
 ‘Ik wilde gewoon een idee hebben. Je zou vast niet klagen, maar je zou je ook kunnen vervelen.’
 ‘Nee, geen moment. Ik zorg voor Crystal, en John natuurlijk, voor eten en drinken en ik houd de caravan schoon. Als John even niets te doen heeft ga ik bij hem zitten, als ik maar even kan. We zien elkaar vaker dan vroeger en hebben altijd wat om over te praten. We hebben laatst samen geoefend voor het reserveren van de fietsen en de kano’s.’
 ‘Ze is net zo thuis in de programma’s als ik, Tamara.’
 ‘Dat is fijn. Dan hoeft ze jou dus niet om hulp te vragen?’
 ‘Nee, ik kan altijd ongestoord ergens anders aan het werk zijn.’
 ‘Mooi. Hoeveel uur in de week werk jij, John?’
 ‘Ik heb geen idee. Niet te veel, want als ik dat dacht zou ik het gaan noteren om er achter te komen. Het is wel onregelmatig. Op maandag en vrijdag natuurlijk het drukst, de andere dagen verlopen allemaal ongeveer hetzelfde. Telefoontjes en mensen die naar de receptie komen met vragen, de hele dag door, tot ‘s avonds een uur of tien. Door de verhuur is het iets drukker geworden. Maar niet te, Tamara, soms gebeurt er uren niets.’
 ‘Ook mooi. Wat komen ze vragen?’
 ‘Meestal wat er in de omgeving te doen is. Alles staat in de informatie die ze bij aankomst krijgen, die houd ik up-to-date. Ik denk, dat ze gewoon een praatje willen maken. Het eindigt vaak over het meertje.’
 ‘Doen er veel mee?’
 ‘Er doen er mee, maar ik heb geen idee hoeveel. Ik zag er vóór de winter wel in zwemkleding de buis naar het meertje in gaan. En als ik bij het meertje was lui met zwemkleding in de hand eruit komen. Al moesten de heren vaak al gauw wat voor hun buik houden. Tja, zo veel bloot ineens.’
 ‘Heb jij er nog last van?’
 ‘Eigenlijk alleen als ik een doos helemaal zie, vooral als er geen haar opzit. Ik kijk maar niet te veel rond. Ik heb bij Maureen toch niets te klagen.’
 ‘Heeft die zich ook geschoren?’
 ‘Nee, maar daar mag ik naar binnen zo vaak ik wil.’
 ‘En daarna kan je weer lekker leeg rustig rondlopen. Ik ga naar huis, ik denk dat Thomas zo thuis komt.’
 ‘Die krijg je toch niet leeg?’
 ‘Ik blijf het proberen, het is geen straf. Tot ziens maar weer.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 4, weeknummer 5
 Zie ook www.wellingten.co.uk
De huurhuizen, de renovatie van de huurhuizen, en de nieuwbouw.
 Geen nieuws.
De camping en het meertje.
 In het vorige krantje vroeg ik, van de ene naar de andere kant (door de buizen op de camping zwemmen) gaat makkelijker dan van de andere naar de ene. Hoe zou dat komen?
 Dat heb ik geweten, ik ben overstelpt met mails en er vaak over aangesproken. Ik had er eigenlijk een prijsvraag van moeten maken. Maar dan had ik moeten loten wie het origineelst er op in ging, ik kreeg veel prachtige verhalen. Ik bedoelde natuurlijk met de stroom mee of er tegenin, dat schreef of zei iedereen natuurlijk. Maar het mooiste waren de verhalen over wat de ene en wat de andere kant was. Tja, je schijnt alleen maar naar de andere kant te kunnen, nooit naar de ene.
Waarom werd er nooit op de beek gekanood? Dat vond iedereen die me mailde of sprak een stomme vraag. In een kano kan je geeneens kussen, zonder het risico dat je omslaat. Laat staan wat meer doen dan kussen.
Tja, was ik toch de grootste hobby van de jeugd vergeten! Misschien omdat die buiten verenigingsverband beoefend wordt.
Ik ben blij dat ik over de kano’s gevraagd heb. Nu weten we alvast dat er door jullie niet zo veel gebruik van de kano’s gemaakt zal worden. Van de fietsen hadden we dat al aangenomen.
Nu over de tarieven.
 De camping is er gekomen om geen verlies te lijden op de tijdelijke huisvesting van mensen, die tijdens de renovatie van hun woning eruit moeten. Bij het ontwerpen van de camping had meneer al bepaald dat alles boven de één procent rendement op één of andere manier ten goede van het dorp moest komen. Omdat het nu al duidelijk is dat de camping zeer goed draait, en dat ook op de lange duur zal doen, worden de kano’s en de fietsen niet verhuurd, maar GRATIS ter beschikking gesteld.
We wilden een langzame aanloop, maar al de eerste week waren alle fietsen steeds uitgeleend. Er worden meer fietsstallingen en fietsen aangeschaft. J&M houden in de gaten hoeveel gebruik ervan gemaakt wordt, zonodig bestellen ze er nog meer. Zo gaan ze het ook met de kano’s doen. Zodra er fietsen overblijven gaan we adverteren met, verhuur van fietsen en kano’s. Dan hoeven de gasten geen fietsen meer mee te nemen. Als dat goed loopt komt er in de advertenties, gratis gebruik van fietsen en kano’s.
De camping draait zo goed, qua bezetting, dat we al minder zijn gaan adverteren. Als het zo doorgaat kunnen we daar helemaal mee stoppen. Bij hun vertrek reserveren al aardig wat mensen voor hun volgend verblijf. En ze vertellen door, hoe fijn de camping is. Vast ook over het meertje. Tja, het is een unieke camping, mooi gelegen, heel goed beheerd en onderhouden, en er is van alles mogelijk, maar niets verplicht.

Overige onderwerpen.
 Geen.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 6

Op de terugweg van het vliegveld, waar hij Mark en Simone opgehaald had, toeterde Thomas bij het passeren van het portiershuis. Tamara hoorde het, in haar kantoortje, en ging vlug naar het kantoor in de Manor. Daar omhelsden en kusten ze elkaar.
 ‘We hebben zo’n mooie tijd gehad, maar ik verheug me er ook op om hier weer onze eigen gang te gaan.’
 ‘Ze hebben toch een groot huis, Simone, met op zolder een logeerkamer, kinderkamers en een badkamer?’
 ‘Ja, maar we waren op het laatst met z’n achten. Heel gezellig, maar erg druk. Wij zijn zelf met een tweeling begonnen, pas toen die veertien en vijftien waren kwam er een kind van die leeftijd bij. En jaren daarna de eerste twee kleinkinderen. Niet zolang daarna zijn we hier naar toe gekomen. En hier zijn we maar met z’n tweeën en doen we het rustig aan. Meestal.’
 ‘Daar niets tekort gekomen?’
 ‘Nee, de logeerkamer is geluiddicht en afsluitbaar. Silvia zei, toen we de verbouwing van de zolder bespraken, geluidsisolatie werkt naar twee kanten. Als u wilt slapen, houdt het geluiden buiten. Anders binnen.’
 ‘Dat had ze vast van Jamie, die is toch nogal vrij?’
 ‘Ja, dat zal je in het zwembad ook wel gevoeld hebben.’
 ‘Oei. Ja.’
 ‘Daar zullen we het verder maar niet over hebben. Je hebt heel mooi geschreven over ons chatten.’
 ‘Ik wist eerst niets, na de geboorte van Bianca Tamara. Ik was helemaal van slag. De volgende dag ben ik naar John en Maureen gegaan, die merkten het gelijk. Maureen zei, als je niets weet, schrijf dan gewoon hoe het gebeurd is, van het begin tot het eind. En als je weer niet weet hoe je bedanken moet, kijk dan hoe je het eerder gedaan hebt. Toen herinnerde ik me ook, dat jij gezegd had, neem de tijd en schrijf wat je wilt. Zoals na je M B E en je spelden. Toen was ik over het ergste heen. De ergste schok, bedoel ik.’
 ‘En nu?’
 ‘Zal ik het zeggen, Tamara? Ze wil het woord vereerd niet gebruiken, Simone, dat wordt in het dorp niet gedaan. Een overblijfsel van onze vrijbuiterige voorouders, waarschijnlijk. Verder dan dankbaar gaat het niet.’
 ‘O. Ik ben blij dat je het uitlegt. Niet dat ik vind dat jullie vereerd zouden moeten zijn, je zou er een standsverschil in kunnen zien, maar ik gebruik het zelf wel. Misschien te pas en te onpas, het heeft voor mij geen zware lading. En dankbaar vind ik ook een heel mooi woord.’
 ‘Dank je, Thomas. Hoe dan ook, we genieten er vreselijk van dat we vernoemd zijn. De schok kwam van het onverwachte. Hier wordt maar een enkele keer binnen een familie iemand vernoemd, nooit erbuiten. Om voor ons te laten merken dat we bij jullie familie horen was het ook niet nodig.’
 ‘Silvia zei het wat onhandig, zo uit haar hoofd. Tamara stond natuurlijk in de lijst met namen. Ze vonden hem mooi en hebben hem dus niet laten vallen. Toen er niet zoveel namen overbleven kwamen ze op het idee om Tamara te kiezen, omdat ze zo blij waren dat je al min of meer in de familie opgenomen was. Niet helemaal zoals Aimee en Jamie, natuurlijk, die kennen we al veel langer en die zijn ingetrouwd. Die zeggen zelfs nooit dat ze dankbaar zijn, ze genieten gewoon van de omgang met ons allen. En wij van die met hun. Oei.’
 Ze grinnikten.
 ‘Dank je wel voor jóuw uitleg. Dan is de stand nu, dat Thomas en ik inmiddels bijgekomen zijn van het overweldigd zijn, het nog steeds ongelofelijk mooi vinden en zullen blijven vinden en ook altijd erg dankbaar zullen blijven.’
 ‘Prima, Tamara. De kinderen vonden het ook heel mooi hoe je er in je krantje op reageerde. Ik heb een beetje gevist naar wanneer jullie daar welkom zouden zijn. Wij zijn vorig jaar twee maanden nadat Richard geboren was vertrokken, toen liep daar alles goed.’
 ‘Toen kon je je losmaken, bedoel je.’
 ‘Ja, Mark. De eerste twee maanden moeten jullie er maar niet naar toe gaan. Voor het geval jullie willen, het staat je natuurlijk vrij.’
 ‘We willen graag, we praten er af en toe over, maar we hebben nog niet besloten. Er speelt ook weer mee waarover ik al eens eerder verteld heb. Wij willen nog even niet aan kinderen beginnen, maar als ik een baby zie krijg ik het wat moeilijk. Aan Crystal ben ik nu gewend, ze is nu niet zo’n baby meer, dan gaat het. Met de twee oudsten daar zou het ook wel gaan, maar met die twee kleintjes? Chatten gaat, maar daar wordt het dan vasthouden. Ik heb in het krantje geschreven dat Thomas en ik er naar uitkijken om, als het doorgaat, over een half jaartje onze peetkinderen hier in onze armen te kunnen houden. Maar misschien gaan wij voor die tijd naar Boston. Dat laatste was een beetje ondoordacht.’
 ‘Tja. Dan maar daarna een keer.’
 ‘Mag ik iets adviseren? Voor zover een man dat kan begrijp ik je wel, Tamara. Zou je het aankunnen, als het niet te lang zou duren? Over een maand of vier een weekend? Vrijdag heen, maandag terug?’
 ‘Daar hebben we ook aan gedacht. We hebben al eens gekeken voor een weekend, maar dat zijn net de drukste en duurste vluchten. Dan vliegen de zakenlui voor het weekend naar huis. Maar doordeweeks vinden we niet zo leuk, dan zijn de jongens alleen ‘s avonds thuis. Of ze moeten vrij nemen, maar dat vinden we te ver gaan. We zijn er nog niet uit.’
 ‘Denk nog maar eens na over een weekend over vier maanden. Als je op vrijdag vroeg vertrekt en op maandag laat terugkomt mis je de zakenlui. Laat mij dan jullie tickets regelen.’
 ‘Goed, je weet de weg. Tweede klas voor ons, eerste klas is minstens vijf keer zo duur, dat wordt ons te gek.’
 ‘Ons? Dat komt in de boeken als twee retours eerste klas Boston, familiebezoek. Als het iemand opvalt denkt die, nou, die gaan ook niet vaak. Als ik daarin zet, tweede klas, denken ze allemaal dat we gek geworden zijn. Alle familieleden, waar ook ter wereld, komen twee keer per jaar naar Londen, eerste klas, op kosten van het familiekapitaal, ook hun hotel, eerste klas. Alleen hun inkopen niet. Gelukkig komen ze hier niet langs, hooguit even wat drinken, we hebben niets met ze.’
 ‘Wij zijn toch geen familieleden? Voor de boeken, bedoel ik.’
 ‘Wat? Muggenziften, koekenbakkertje?’
 ‘O.’
 ‘Einde protest, hoop ik. Is John over de schok dat hij geen fietsen mocht kopen?’
 ‘Ik zal niet meer protesteren. Dank jullie wel. Hij schrok niet, hij is vast gewend dat een chef beslist zonder een boekhouder veel uitleg te geven. Die had hij van mij al gehad, maar hij bleef bij zijn mening. Na jouw beslissing legde hij er zich direct bij neer. Zo is hij nu eenmaal. Ik ga minstens één keer per week naar John en Maureen, voor de gezelligheid en om John de gelegenheid te geven om me wat te vragen. Hij belt zelden, hij bewaart het tot ik langs kom. Hij blijft voorzichtig. Dat is geen minpunt, beter voorzichtig dan onverantwoord te werk gaan. Hij en Maureen doen het geweldig. Dat merk je al als er gasten de camping opkomen of afgaan, die groeten heel vriendelijk. En als Crystal buiten is komen ze natuurlijk even kijken. Crystal is ook zo vriendelijk. Richard en Emily zijn een half jaartje ouder, hè? Hoe gaat het daarmee?’
 ‘Heel goed. Het zijn twee ondeugden, ze kruipen al en zitten overal aan, ze moeten constant in de gaten gehouden worden. Hun ouders zullen blij zijn als ze weer in de tuin kunnen zitten, met het dekzeil over het zwembad. Ze zullen ze moeten leren om uit de planten te blijven, het terras is groot genoeg om daarop te spelen.’
 ‘John heeft, vanaf zijn caravan, en over de breedte van de caravan, tot aan het paadje langs het gebouwtje zijn tuintje afgerasterd. Dat is ongeveer vijf bij vier, groot genoeg, zegt hij. Daarvóór kan, zodra Crystal kan lopen, een afrastering komen om haar uit het tuintje en bij het water vandaan te houden. We hebben nog wat bedacht, maar dat kan wachten. Jullie zullen wel aan rust toe zijn. Overmorgenochtend?’
 ‘Morgenochtend. Wij hebben, ondanks je krantje, onze praatjes gemist.’
 ‘Ik ook. Welterusten.’
‘John, Maureen en ik zaten laatst voor hun caravan te praten. Uit de wind, in de zon, was dat goed te doen. Maar we kregen het erover, dat ze bij het meertje niet uit de wind kunnen zitten, alleen naast de kluisjes, achter de coniferen, als de wind vanaf de kant van de camping komt. We kregen het over schotten, maar dat kan niet, het zou het open karakter bederven. En de onderlinge controle bemoeilijken. Toen over een heg. Één van een meter hoog zou kunnen, dan kunnen ze daarachter zitten of liggen.’
 ‘Tja. Simone?’
 ‘Schotten of zo is inderdaad niets. Een heg rondom lijkt me ook het enige wat zou kunnen. Als je loopt kijk je eroverheen. En als je zit of ligt kijk je over de heg aan de andere kant toch op de heuvels.’
 ‘Dat dachten wij ook. Toen dachten we, rond de camping zou het ook niet gek staan. En de lui uit de tenten een beetje uit de wind houden. Die kunnen tussen de caravans door ook op de heuvels kijken. En vanuit de caravans kijk je eroverheen. We willen graag jullie beslissing. Of het zou staan en financieel. Het gaat boven het budget van John en waarschijnlijk ook boven het mijne.’
 ‘Een heggetje van een meter?’
 ‘Ja, maar meer dan een kilometer lang, helemaal rond de camping en het meertje. Niet langs de oprijlaan, dat is onnodig. En er komt nog wat bij, voor het onderhoud. John had al een keer een folder voor accessoires bij de grasmaaier gevraagd. Er kan een beweegbare arm op met een heggenschaar. En een slang om het afval op te zuigen en in een kooi op de aanhangwagen te blazen. Prijzen op aanvraag, vast niet goedkoop.’
 ‘Nee, zoveel zullen ze daar niet van verkopen. En een kilometer heg is een halve boomkwekerij. Maar het belangrijkste is, hoe het eruit zou zien. Wat denk je, Simone?’
 ‘Ik dacht dat ik voor het binnenwerk was, meneer. Maar goed. Ik denk dat het een verbetering zou zijn, vergeleken met paaltjes en draad ertussen. Mits hij heel goed onderhouden zou worden. Zeker de zichtbare kant en de bovenkant.’
 ‘Dat kunnen we gerust aan John overlaten. Ik heb toch verteld, dat hij met de hand overal waar de maaier niet onderdoor kon de onderste draad van de afrastering iets hoger gezet heeft?’
 ‘Ja, dat is zo. Prima, voor wat betreft het aanzien van de camping. Financieel, Mark?’
 ‘Hoe is de bezetting, Tamara?’
 ‘Abnormaal. De caravans zijn vanaf de eerste week zeer snel oplopend tot steeds bijna allemaal bezet.’
 ‘Je hebt gezegd, dat je, als er een week veel leeg blijft, een last-minute aanbieding zou doen, goedkoper.’
 ‘Ja, maar er blijven er niet veel leeg. John vindt het prettig als er één of twee leeg blijven, dan heeft hij de tijd, minstens een paar dagen, om ze een goede schoonmaakbeurt te geven, in plaats van snel, vóór de volgende gasten komen. Ons boekhoudertje regelt het zo, dat er steeds andere leeg staan.’
 ‘Heel goed bedacht. Omstebeurt een soort voorjaarsschoonmaak. Hij controleert dan vast ook alles uitgebreid. Dan blijven ze in een goede staat. Dat weegt op de lange duur vast op tegen het niet verhuren.’
 ‘Dat vind ik ook. Ik weet niet wie het verzonnen heeft, dat willen ze niet zeggen. Maar Maureen heeft vast meegedacht.’
 ‘Je zal er wel een keer achterkomen. Stonden er van de winter meer leeg dan normaal?’
 ‘Nee, ook steeds één of twee. Soms geen. Als er nog meer vraag komt stoppen we met adverteren.’
 ‘Tja, een bezetting boven verwachting. Nee, dat is niet waar, we hebben ons daar helemaal niet druk over gemaakt. Met onze lage tarieven zou het wel lukken. En de tenten?’
 ‘Die verhuur is langzamer op gang gekomen, tot driekwart, en in de winter afgezakt tot onder de tien. We denken dat het binnenkort op gang komt en dat we tot de volgende winter ook vol zullen zitten. Er zeggen bij hun vertrek veel mensen dat ze nog niet kunnen boeken, maar dat ze dat zo spoedig mogelijk gaan doen. En dat ze hun familie en kennissen onze camping aan gaan bevelen.’
 ‘Je hebt me in Boston gemaild, voor toestemming voor gratis gebruik van fietsen en kano’s. Je vroeg het me natuurlijk niet gewoon. Beste Mark en Simone, weten jullie nog, dat alles boven de één procent rendement op de camping op één of andere manier ten goede van het dorp moest komen? En dat we fietsen en kano’s zouden gaan verhuren? We zitten boven de tien procent. Mag het gratis? We lagen in een deuk.’
 ‘Waarom?’
 ‘Een normaal mens begint niet met iemand onder zijn neus te wrijven dat hij iets beloofd heeft. Dat doe je voorzichtig, aan het eind.’
 ‘Nou, ik ben niet normaal, dat weten jullie ook. Een koekenbakkertje wat miljoenen van een ander uitgeeft.’
 ‘Nee, meehelpt die goed te besteden, met een rendement onder de één procent. Regel die heg maar, en wat er op de grasmaaier moet. Dat kan makkelijk van die meer dan tien procent af. Met het overige kunnen we misschien de huren nog wat verlagen, dat zien we nog wel.’
 ‘Fijn. Er gaat nóg iets af. Vanaf dag één waren er fietsen te weinig. John was weer zo voorzichtig om te wachten tot ik langs kwam om dat te melden. Ik heb hem toestemming gegeven om er méér aan te schaffen, ook stallingen. En zo ook met de kano’s, als dat op gang komt als het wat warmer wordt. Ik heb Maureen gevraagd om hem zo nodig op te porren, anders wacht hij weer te lang. Boekhouders schakelen kennelijk langzamer om dan bakkers. Hoe ging dat bij die chirurg en die verpleegkundige?’
 Ze grinnikten alledrie.
 ‘Snel, Tamara. Simone smeet al gauw de bedden en de gordijnen naar buiten.’
 ‘Ja, daar heb ik van gehoord. Het personeel wist niet wat ze meemaakten. Zij kregen ook nieuwe bedden en gordijnen en hun kamers werden opgeknapt.’
 ‘Ja, de verbouwing daarvan was al weer een tijd geleden. En ik heb het zwembad geregeld. En een nieuwe butler.’
 ‘Daar heb ik héél veel van gehoord. Vertel maar niet verder, anders gaat het over mij. Ik eh heb een verzoek.’
 ‘Was die heg geen verzoek?’
 ‘Jawel. Maar ik heb een ander soort verzoek, niet om iets aan te schaffen. Ik eh weet niet hoe ik moet beginnen zonder jullie weer iets onder jullie neuzen te wrijven.’
 ‘Laat ons nog maar eens lachen.’
 ‘Nee, ik ben serieus. Tijdens het sollicitatiegesprek van John zei hij, mijn vrouw is secretaresse geweest, ze wil me graag helpen. Jij zei zoiets als, prima, onder jouw verantwoordelijkheid. En het salaris zal je verhoudingsgewijs moeten delen.’
 ‘Ja, zoiets herinner ik me.’
 ‘Ik heb laatst gevist. John vindt niet dat hij te veel moet werken, anders zou hij zijn uren gaan tellen. Hij maakt ze natuurlijk wel onregelmatig, maar dat vindt hij niet erg. Maureen ook niet, ze zien elkaar vaker dan vroeger en doen veel samen. Maureen is bij het wisselen op maandag en vrijdag aan het werk vanaf dat de eerste gasten vertrekken tot de laatste gekomen zijn. John maakt ondertussen schoon. Op de andere dagen neemt ze de telefoon aan en is in de receptie, als het nodig is, dat wil zeggen, als John ergens anders aan het werk is. Ze is net zo thuis in de programma’s als hij, zegt John. Ze hebben ook samen geoefend voor het reserveren van de fietsen en de kano’s.’
 ‘Vind je dat ze daarvoor betaald moet worden?’
 ‘Ja. Volgens mij helpt ze John niet, ze werkt gewoon de helft van de week.’
 ‘Wat vindt zij?’
 ‘Dat weet ik niet, ik heb alleen gevist, zogenaamd uit interesse naar hun tijdsbesteding.’
 ‘Tja. Simone?’
 ‘Over salarissen van beheerders en zo ga jij toch? Ik ben natuurlijk op de hand van Tamara en Maureen. Het is dat ik al genoeg heb, anders zou ik ook een salaris willen.’
 ‘Jij verkeert in speciale omstandigheden, Simone. Je mag gratis genieten van al het moois om je heen, heb je verteld. Ik werk de helft van de week, en word er voor betaald, maar ik werk ook niet om het geld, Thomas verdient genoeg. En John en Maureen klagen niet, ze vragen nergens om. Als eh Maureen bijvoorbeeld een contract aangeboden zou krijgen als assistent beheerder voor de helft van de week, zullen ze vast zeggen dat het niet nodig is.’
 ‘Welja, zeg het maar voor.’
 ‘Sorry, Mark. Je hoeft het niet te doen, je had gezegd dat ze zouden moeten delen.’
 ‘Maar?’
 ‘Maar ik dacht óók dat het bij een béétje helpen zou blijven. Maar sámen maken ze er zo’n succes van. Het gaat me niet om salaris voor Maureen, maar om waardering voor haar werk uit te drukken.’
 ‘Goed. Zal ik je volledig uitgewerkte voorstel overnemen?’
 ‘Plaaggeest. Graag, Mark. Dank je wel.’
 ‘Kan ik ze een contract toesturen? Of vragen of ze langs komen?’
 ‘Laat ze maar niet komen, John voelt zich niet prettig bij een baas. Dat zou misschien veranderen als je hem elke week sprak, in plaats van één keer in de maand, zo’n boeman ben je niet. Stuur het maar, als je er een voor hun duidelijk briefje bij doet.’
 ‘Dat schud je nu niet uit je mouw, dat had je ook al bedacht, hè?’
 ‘Ja, van de vorige raakten ze in paniek. Maar wedden, dat wat je ook schrijft, ze mij toch eerst bellen voor ze tekent? En om mij te vertellen dat het niet hoeft?’
 ‘Ik wed niet, jij kent ze. Je zal ze wel kunnen overtuigen.’
 ‘Ik kan desnoods zeggen, muggenzift niet, tegen een M B E en een graaf.’
 Ze grinnikten weer alledrie.
 ‘We kunnen vreselijk goed met onze kinderen opschieten, Tamara, maar onze praatjes zijn eh uniek.’
 ‘Jullie kinderen hebben niet zo’n grote verandering meegemaakt als wij. Ze hebben een normale baan, denk ik.’
 ‘Ja, alle vier. En in hun vrije tijd komen ze niet veel verder dan de tuin.’
 ‘Is het over vier maanden geschikt weer om daar buiten te zitten?’
 ‘Vast wel, het is uit de wind. Dus kan je er, net zoals bij het meertje als de heg er is, in je blootje zitten of liggen.’
 ‘Het zal dan vast erg gezellig zijn. Ook met twee kruipende blote peuters. Mogen de twee jongste bloot in de zon?’
 ‘Ja, maar in het begin niet te lang. Het ligt er ook aan hoe goed ze er tegen kunnen. Silvia had een iets gevoeligere huid dan Mike, bijvoorbeeld. Om toch net zolang als Mike buiten te kunnen blijven hadden we een parasol, daar gingen ze dan af en toe onder zitten.’
 ‘Ik moest in het begin op het zonneterras ook oppassen, dat alles wat eerder niet in de zon geweest was niet verbrandde. Waar mijn bikini zat, bedoel ik, dat was spierwit.’
 ‘Dat doet me denken aan Aimee, toen ze voor het eerst bij ons kwam. Weet je dat nog, Mark?’
 ‘Ja, Mike bracht haar mee, om haar voor te stellen. Veertien waren ze allebei. Ze was toen al een flinke, zelfverzekerde meid.’
 ‘Ja. Toen ze ons zwembad zag, zei ze, ik zou hier graag komen zwemmen, maar ik wil er eigenlijk niet van profiteren dat je mijn vriendje bent, Mike.’
 ‘Wat lief.’
 ‘Ja. Toen ze hoorde, dat ze natuurlijk mocht, zei ze, dan zal ik nieuwe badpakken moeten kopen, ik heb er maar één.’
 ‘Had Mike haar niets verteld?’
 ‘Nee, toen hij vroeg of hij haar uit mocht nodigen had hij gezegd, als ik in de richting van seks begin te praten, gaat ze over op een ander onderwerp. Maar ineens ging er bij Aimee een lampje branden. Ze zei, Silvia, zon jij topless? Bij het omkleden bij het sporten zie ik nergens een stukje wit. Je hebt nooit een beha aan en je bent overal bruin. Ja, zei Silvia, dat klopt ongeveer. Voel je hem, Tamara?’
 ‘Ja, ongeveer net zo voorzichtig als haar vader.’
 Ze grinnikten.
 ‘Ja, dat waren ze van me gewend. Silvia vertelde dat Simone ook topless zonde. Aimee zei, dat ze dan ook wel durfde. Simone vroeg, ben je dan niet preuts? Volgens Mike wil je niet over seks praten. Ze zei, ík preuts? Ik dacht dat híj preuts was, met z’n voorzichtige manier van praten, daarom ging ik er maar nooit op door. Lachen was dat.’
 ‘Ja, natuurlijk. En deed ze het?’
 ‘Dat kon niet gelijk, zonder toestemming van haar ouders. En we moesten haar natuurlijk verder voorbereiden. Simone vertelde dat ze een boek gemaakt had, losbladig, met daarin de voorlichting die Mike en Silvia van jongst af aan gekregen hadden. Aangepast aan hun leeftijd. Met foto’s en tekeningen. Ook met een foto van hun in hun blootje erin, ieder jaar één. Simone zei altijd tegen de kinderen, zo zijn jullie gegroeid, voor kleding pak ik de catalogus van een verzendhuis. Als het van haar ouders mocht, moest Aimee eerst maar in dat boek kijken. Aimee dacht even na, zei toen, als ik in dat boek naar een blote Mike en Silvia mag kijken, zonnen jullie zeker niet alleen topless, maar met niets aan.’
 ‘Wat een slimmerd. Dat lijkt me een mooi boek.’
 ‘We hebben het eerst aan de vader van Aimee laten zien. Nadat hij van de schrik bijgekomen was, vond hij dat Simone het uit moest geven. Zo’n gezonde en frisse voorlichting had hij nog nooit gezien. En Aimee mocht het zien, ze was al wel voorgelicht, maar niet zo goed als met dat boek kon.’
 ‘Dus ze zag de tweeling steeds bloot, steeds een jaar ouder. Veertien? Dan op de laatste paar foto’s vast met wat haar op de geëigende plekken.’
 ‘Ja, maar dat schokte haar niet zo. Ze zag er natuurlijk zelf ongeveer hetzelfde uit als Silvia en ze had drie oudere broers, ze had dus wel eens een pikkie gezien. Ze had weinig problemen met bloot zwemmen en zonnen. Jamie een jaar later iets meer. Tenminste, bij een jongen zie je dat natuurlijk al gauw. Hij had een oudere zus, maar die had hij ongeveer na haar tiende niet meer bloot gezien. Hoe ging het, in het zwembad?’
 ‘De jongens hadden de gebruikelijke startproblemen. Maureen heeft zich uitstekend vermaakt, Francis ook, al keek ze expres niet veel naar Ian. Met andere jongens heeft ze geen problemen, zegt ze, die hoeft ze er niet in. Een beetje spelen vonden ze allemaal fijn. Het was heel gezellig.’
 ‘Mooi. Zijn mijn ouders nog geweest?’
 ‘Ja, één keer. Het was niet veel moeite om je vader aan de praat te krijgen over de dienstmeisjes. En je moeder haar verhaal te laten vertellen. En inderdaad, nog mooier dan de vorige keer. We hebben zo genoten.’
 ‘Leuk. We zullen even wachten om John en Maureen uit te nodigen, tot we weten hoe ze het contract voor Maureen opnemen. Met Ian en Francis maar wachten tot ze getrouwd zijn, hé, Simone?’
 ‘Ja, dat lijkt me wel zo correct, ook tegenover John en Maureen. Zonder ons kon dat best, Tamara, jongelui onder elkaar. Francis en Maureen hebben vast aan Thomas gezeten, hè?’
 ‘Allemaal een beetje aan elkaar, maar die natuurlijk extra aan de ballen van Thomas. Ja, erg groot. Ian eh nee, ik verklik niets, jullie wachten maar af.’
 ‘Groter dan Dave?’
 ‘Nee, Simone, maar wel heel bijzonder. Over hun uitnodigen, ik zou maar wachten, net zoals met Thomas en mij, tot ze een tijdje getrouwd zijn, zich uit hebben kunnen leven.’
 ‘Als je niet over iets bijzonders gepraat had, hadden we het vast gedaan. Nee, grapje, we wachten wel een paar weken. Of is dat bijzondere dan verdwenen?’
 ‘Nee, hij is er mee geboren, dat blijft wel.’
 ‘Je maakt me erg nieuwsgierig.’
 ‘Nou, ik kan het wel vertellen, je gelooft het toch niet, tot je het ziet. Op z’n grootst is hij zo ongeveer als Dave, twee centimeter langer dan normaal, daar zal je niet van onder de indruk raken. Maar op z’n kleinst vier centimeter langer dan normaal. Het is moeilijk om er dan niet naar te kijken.’
 ‘Oei. Ja, moeilijk te geloven. Een pikkie waarvoor je op z’n kleinst aan één hand al niet genoeg hebt.’
 ‘Met één hand is het wel het lekkerst om hem beet te houden.’
 ‘Ja, dat zullen jullie vast gedaan hebben. Zo’n lange dunne zal wel grappig slingeren, als hij loopt. Nou, fijn voor Francis.’
 ‘Na hun trouwen wordt het pas echt fijn voor haar, nu experimenteren ze een beetje, net als Thomas en ik gedaan hebben. Ik ga naar huis, voor het echte werk. Tot ziens.’
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 5, weeknummer 6
 Zie ook www.wellingten.co.uk
De huurhuizen, de renovatie van de huurhuizen, en de nieuwbouw.
 Geen nieuws.
De camping en het meertje.
 Twee nummers terug schreef ik, sommigen van jullie zijn aardig gehard, zodra de zon schijnt wordt er van het meertje gebruik gemaakt.
 We hebben bij het ontwerpen van de camping en het meertje beide een open karakter willen geven, om de mensen, vooral die uit de stad, niet tussen groene muren in plaats van stenen muren te zetten. Na wat puzzelen hebben we een heg van een meter hoog verzonnen, ook voor het meertje. Daar kun de jeugd dan achter uit de wind zitten of liggen. Op de camping breekt het de wind iets, wat vooral de mensen met de tenten prettig zullen vinden. Het uitzicht wordt iets minder, maar wat verder weg kijk je toch op de heuvels.
 Gezien de ingreep op het karakter van de camping en het meertje, de kosten voor het plaatsen van een heg van meer dan een kilometer lang en de kosten van het onderhoud hebben we gewacht op de terugkomst van meneer en mevrouw. Bovendien is het geen seizoen om heggen te plaatsen. Of om, wat ik vergeten heb om te vermelden, bij de nieuwbouw gras aan te leggen. De tuinman heeft me verzekerd dat hij dat zo spoedig mogelijk weer gaat doen. Tot die tijd moeten de betreffende bewoners tegen kale grond aankijken.
Omdat de camping, mede door de goede zorgen van John en Maureen, zo goed draait, (en we met jullie bijdragen quitte spelen met de wegwerphanddoeken) hebben we toestemming voor de heg gekregen.
 Jullie hebben een week de gelegenheid om bij mij per e-mail bezwaren in te dienen voor wat betreft de heg of om met een beter idee te komen. Als ik niets steekhoudends of nuttigs ontvang gaat de opdracht voor de heg daarna de deur uit. T.z.t. zullen jullie dan een kraantje zien verschijnen, om een geul te graven, een vrachtwagen om de overtollige grond af te voeren en een vrachtwagen met heg.
Overige onderwerpen.
 Geen.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 7

Dinsdags belde John Tamara, of ze langs kon komen. Ze had zijn telefoontje verwacht, ze ging gelijk.
 ‘Niet in paniek, John?’
 ‘Wat? O. Jij onthoudt ook alles.’
 ‘Nou, bijna.’
 ‘We hebben inderdaad weer een brief gehad, van meneer en mevrouw. We willen er graag met je over praten, je weet er vast méér van.’
 ‘Ik zal me niet onschuldig voordoen. Ja, ik weet ervan.’
 ‘Je hebt laatst gevraagd hoeveel wij werkten, zogenaamd om een idee te hebben wat we deden.’
 ‘Ja. Misschien niet helemaal eerlijk, maar als ik gelijk gezegd had wat ik van plan was hadden jullie me niets verteld. Ik hoop dat jullie het niet zien als een misbruik van vertrouwen.’
 ‘Nee, we weten dat je het goed bedoelt. En je hebt gelijk, we zouden niets gezegd hebben.’
 ‘Snappen jullie het deze keer?’
 ‘Ja. Je hebt vast gezegd dat het niet zo juridisch moest.’
 ‘Ik heb van alles voorgezegd. Maar meneer en mevrouw beslissen. Wat is het geworden?’
 ‘Ik lees voor. Wij hebben van gewoonlijk wel ingelichte zijde, tussen haakjes, Tamara natuurlijk weer, vernomen, dat het helpen van Maureen uitgegroeid is tot gedurende de helft van de week werken. Dit heeft vast geleid tot een hoger rendement van de camping dan anders mogelijk was geweest. En, veel belangrijker, tot een prettiger verblijf voor de gasten. Daarom is het delen van het salaris van de beheerder, zoals afgesproken, niet eerlijk meer. Wij willen graag Maureen een contract aanbieden, niet alleen om iemand die werkt een salaris kunnen te geven, ook om onze waardering uit te spreken. Bijgaand twee exemplaren van een contract voor assistent campingbeheerder, voor de helft van de week. Als het aantal uren daar veel van af gaat wijken horen we het wel. Voor de duidelijkheid, het salaris voor een halve week is de helft van dat van de campingbeheerder. Geef Tamara maar één van de exemplaren getekend retour. P S. We kunnen de bijdrage van Crystal, hoe lief ze de gasten ook begroet, helaas niet met een contract waarderen. Dat zal moeten wachten tot ze, wettelijk gezien, mag werken. P.P.S. Niet muggenziften.’
 ‘Nou, meneer neemt me de wind uit mijn zeilen. Hij heeft alles geschreven waar we over gepraat hebben. Méér zelfs, ik ben het wat betreft Crystal met hem eens, maar ik had niet aan een beloning voor haar gedacht. Dat zal mevrouw wel verzonnen hebben.’
 ‘Wij kunnen ook niets zeggen, zonder te muggenziften. Dat over Crystal is heel lief. Dank je wel, Tamara.’
 ‘Graag gedaan. Toch maar even muggenziften. Voor de duidelijkheid, John, meneer en mevrouw waren volkomen tevreden geweest, als jij het in je eentje gedaan had. Dan had de camping al goed genoeg gedraaid. Maar door Maureen kan jij fijner werken, zonder steeds terug te moeten naar de receptie. En voor de gasten is het ook fijn dat er steeds iemand aanspreekbaar is.’
 ‘Ik snap het. Het is ook zo. Maar we doen het omdat we het zelf fijn vinden. Alleen dat steeds klopt niet helemaal. Als we denken dat het een tijdje rustig zal zijn en het wat betreft Crystal geen probleem is, hang ik soms een bordje op de receptie, even pauze. Dan gaan we een tijdje naar bed.’
 ‘Prima. Als je maar niet te veel slaapt.’
 ‘Hij krijgt de kans niet. Tamara, hartelijk dank. Ik vind het fijn dat jullie mijn hulp willen waarderen. Alleen het salaris had de helft van dat van een assistent beheerder moeten zijn, niet de helft van dat van een beheerder.’
 ‘Ach, zo nauw let het niet. We weten ook je uren niet. Ga gewoon door hoe jullie het het prettigst vinden.’
 ‘Als de tweede komt zal ik minder kunnen werken.’
 ‘Dat wordt dan opgevangen door Crystal en haar broertje of zusje, als dat er is. Maureen, niemand stoort ons nu, maar ik zie iedereen die langs loopt zoeken naar Crystal. Die werkt hier duidelijk ook mee. Slaapt ze?’
 ‘Ja. Met haar, later hun aandeel erbij, zeg ik niets meer. Maar we hadden het al goed, hoor.’
 ‘Mevrouw ook, zegt ze, al krijgt ze niets. Meneer ook niets, maar ze hebben alles vrij. Ik heb het ook goed, Thomas alleen verdient al genoeg. Eh, voor je tekent, Maureen, tenminste, dat ga je toch doen?’
 ‘Ja. Graag nu, terwijl jij erbij bent. Waarom snap je wel.’
 ‘Ja, dank je wel. Maar eerst wat anders. Ik heb het nooit met jullie over verzekeringen gehad, het is ook mijn taak niet, maar ik voel me een beetje verantwoordelijk voor jullie, omdat ik meegewerkt heb om jullie in dienst van meneer te krijgen. Zijn contracten zijn heel goed, en we hebben vast een baan tot ons pensioen. Maar toch hebben Thomas en ik een paar extra verzekeringen afgesloten, voor het onwaarschijnlijke geval dat er iets raars gebeurt. Meneer weet er van, hij vindt het verstandig. We hebben een aanvullende werkeloosheidsverzekering, idem voor arbeidsongeschiktheid en hoge ziektekosten, ook voor eventuele kinderen. Omdat het aanvullend is op de goede voorzieningen van meneer zijn die niet duur. We hebben natuurlijk de gebruikelijke inboedel- en aansprakelijkheidsverzekeringen. En we zetten nog wat opzij voor een aanvulling op ons pensioen.’
 ‘Dank je wel. We gaan alles nalopen, hè, John?’
 ‘Ja, dat was ik al van plan, omdat jij nu ook officieel gaat werken.’
 ‘Ik ga jullie daar verder niet bij helpen, dat is mijn vak niet. Ik laat het zoals gebruikelijk bij advies geven om op gang te komen.’
 ‘Natuurlijk is het je vak niet, bakker, maar je weet er wel aardig wat van.’
 ‘Mijn vader heeft me een beetje wegwijs gemaakt, toen ik van school kwam en bij hem ging werken. Toen ik voor meneer ging werken hebben Thomas en ik alles nagelopen. Thomas wist ook wel wat, en we hebben ons ook laten adviseren door de financieel deskundige van meneer. Kunnen jullie ook doen. Je hoeft hem niet meer te vertellen dan wat nodig is. Wat jullie verdienen weet hij al, hij betaalt het salaris van iedereen uit.’
 ‘Dat kan geen kwaad. Gaan we doen. Dan teken ik nu.’
 Maureen tekende de twee exemplaren van haar contract en gaf er één aan Tamara.
 ‘Welkom als officieel personeelslid van de familie Wellingten.’
 ‘Nu al? Meneer heeft zijn exemplaar nog niet.’
 ‘Dat hoeft ook niet, hij had ze allebei al getekend. Jij hebt nu een geldig contract voor je neus.’
 ‘Dank je wel. Verandert er iets?’
 ‘Liever niet, op je salaris na. Daar moet je niet steeds aan denken, gewoon blijven doen wat je altijd deed. Alleen één keer in de maand blij zijn met de waardering. Niet alleen voor jezelf, jullie wilden dat jullie kinderen het wat beter zouden krijgen, dat gaat vast lukken.’
 ‘Dankzij jou. De derde keer dat je ons helpt. De baan van John, mijn gezondheid, nu mijn baan.’
 ‘Ik ben aangenomen om kleinere problemen voor meneer op te lossen, hij heeft het grote probleem, de woningnood, op kunnen lossen. Door jullie draait de camping zó goed, dat er overblijft om de huren in het dorp te kunnen verlagen, als er geen beter doel gevonden wordt. Omdat ik overal kon helpen gaat alles zo fijn. Bovenop de dank van iedereen in het dorp, en die van jullie, hebben we ook die van de Koningin gekregen.’
 Ze raakte even haar MBE-speld aan.
‘Nu wat anders. Binnenkort kunnen jullie een uitnodiging verwachten, om met meneer, mevrouw, Thomas en mij in het zwembad te vertoeven. Ze wilden even wachten om jullie van deze schok bij te laten komen.’
 ‘Het enige probleem is, Tamara, dat we niet weten hoe we jullie kunnen bedanken.’
 ‘Dat zijn we al genoeg, dat zei ik net al. En meneer en mevrouw hebben graag jongelui om zich heen. Het liefst hadden ze hun eigen kinderen hier, maar die willen hun eigen leven leiden. Ze gaan wel vroeg met pensioen, dat kunnen ze zich veroorloven, en komen dan waarschijnlijk hierheen. Als ze zich tenminste ook een beetje van hun kinderen los kunnen maken.’
 ‘Dat chatten was heel mooi, net of je bij ze in de kamer bent.’
 ‘Ja, als dat niet gekund had hadden ze het moeilijker gehad. Vooral mevrouw natuurlijk. Nu kijken ze weer heel vaak, natuurlijk, naar de baby’s.’
 ‘Dat kan ik me voorstellen. Over in het zwembad vertoeven, wat bedoel je daarmee?’
 ‘Hetzelfde als met ons en Ian en Francis. Met die uit te nodigen willen ze wachten tot die getrouwd zijn, ze vinden het beter alleen getrouwde stellen uit te nodigen. Zonder hun kon het wel, als wij dat vonden, jongelui onder elkaar. Eh op de kant praten, Maureen, in het water ook wat spelen, wie er wil. O, ik zie je bedenkelijk kijken, John. Maak je maar geen zorgen, mevrouw maakt het je makkelijk. Ze weet dat je zal aarzelen om aan haar borsten te komen, daarom komt ze naar je toe en pakt jouw spullen vast. Dan durf je wel, hè? Thomas wel.’
 ‘Ja, dan vast wel. Eh, thuis vooraf lozen?’
 ‘Dat lijkt me wel zo verstandig. Als je verder niets durft pakt ze je hand wel. Net zoals ik in het meertje gedaan heb. Je moet niet schrikken, ze heeft veel haar op haar doos. O, dat zie je natuurlijk al eerder, op de kant.’
 ‘Goed dat je waarschuwt.’
 ‘Verder is er, tot Ian komt, niets bijzonders te zien. Te voelen wel, Thomas vindt het helemaal niet erg als er meiden aan zijn ballen zitten. Ik ook niet, thuis lijkt hij dan wel extra veel te spuiten. Mark, meneer ook, zeggen ze. Zal ik vragen of jullie ook mogen tutoyeren? Lijkt me wel prettiger.’
 ‘Mij ook, als ik meneer bij zijn ballen mag pakken.’
 ‘Wat hoger ook even, hoor, Maureen. Hij doet veel voorzichtiger met meiden dan Simone met jongens. Hun dochter en schoondochter zijn nog minder voorzichtig, misschien zwemmen we daar ooit mee samen. Hun zoon en schoonzoon vingeren wel een beetje, maar je snapt wel wat je kan doen om ze te stoppen.’
 ‘Bij hun een beetje onvoorzichtig doen?’
 ‘Juist. Verder alles goed, op de camping?’
 ‘Prima, alleen maar tevreden gasten. Bij het meertje wordt het al een beetje drukker, alleen maken ze het niet zo laat, want dan wordt het fris. Het is ook maar net voorjaar. Wij gaan nog niet, wij zijn niet zo gehard als de jeugd hier.’
 ‘Ik weet niet of ze gehard zijn. Verlangend, denk ik. Om openlijk te doen wat vroeger wat stiekemer moest.’
 ‘Het is wel mooi dat ze toch niet meer doen dan vroeger, hè? Ze controleren elkaar geweldig.’
 ‘Gelukkig wel, anders hadden we daar wat op moeten verzinnen. Ik zag dat er al fietsenstallingen bijgekomen zijn. Binnenkort fietsen?’
 ‘Morgen. Ik heb de fietsenmaker gewaarschuwd, toen ik de stallingen ging bestellen. Ik wilde de fietsen pas als de stalling er was. Geen probleem, hij kan er, met de sturen dwars, wel twintig een tijdje opslaan.’
 ‘Goed geregeld.’
 ‘Ik ben benieuwd of die ook steeds in gebruik zullen zijn. Dan mag ik er nog meer bestellen, hè?’
 ‘Ja, John. Tot er overblijven. Liever negen over dan één tekort. Het gebruik zal vast toenemen als het weer nog beter wordt. Het is geen ramp, hoor, als ze volgende winter niet allemaal gebruikt worden. Dan kan de fietsenmaker rustig zijn jaarlijkse onderhoud doen.’
 ‘Fijn.’
 ‘Wat doe je, Maureen, met zo’n voorzichtige man?’
 ‘Zelf veel bewegen. Één snuifje en gas geven.’
 Ze grinnikten.
 ‘Neem je vaak een snuifje?’
 ‘Nee. Ik zal uitleggen waarom. Ten eerste, onafhankelijk van elkaar hebben de longarts, de huisarts en meneer gezegd wanneer ik een snuifje mag nemen, daar houd ik me aan, om niet onnodig veel binnen te krijgen. Dat is niet zo moeilijk, als je geen hoofdpijn hebt neem je daar ook niets voor in. Ten tweede, van jongst af aan ben ik gewend om het rustig aan te doen, dat leer je niet zomaar af. Maar het is ontzettend fijn, dat als ik in de loop van de dag merk dat ik langer ga pauzeren, net als vroeger, dat ik nu een snuifje kan nemen en door kan gaan. Dat doe ik dan ook, omdat het niet iedere dag voorkomt en ik dus zeker niet te veel medicijnen gebruik. Als ik ‘s avonds na het eten moe ben neem ik een half snuifje, dat is genoeg voor de hele avond. Na tienen neem ik niets meer, dat vind ik een normale tijd om je wat moe te voelen. Ik houd het niet bij, maar ik denk, dat ik twee keer in de week een heel en één keer een half snuifje neem.’
 ‘Dat klinkt goed, ik ben er ook niet voor om bij het minste of geringste medicijnen te gebruiken. Als je het maar niet te weinig doet, Maureen. Misschien kan je er met de huisarts nog eens over praten. Ik bedoel, vóór je halfjaarlijkse controle al.’
 ‘Dat ga ik doen. Jouw adviezen sla ik niet af.’
 ‘Ik eh zal dat als bedankje opvatten.’
 ‘Dat was de bedoeling. We hebben al een paar keer dank je wel gezegd, ik dacht, nu maar indirect.’
 ‘Tja. Mag ik, dank je wel, Maureen, zeggen?’
 ‘Natuurlijk. Maar niet te vaak.’
 Ze grinnikten.
 ‘Ik vind het fijn dat we elkaar al aardig goed hebben leren kennen. Ik ga er vandoor. Zigzaggend door het dorp, om te kijken of er iets aan de hand is, en dan je contract bij je werkgever brengen.’
 ‘Ik zei net, we weten niet hoe we jullie kunnen bedanken. Breng toch onze dank maar over. Ook voor de uitnodiging voor het zwembad.’
 ‘Ik zal het doen. Dat is genoeg, Maureen. Jullie weten dat ik ze meestal iedere week een keer vertel hoe het hier gaat, af en toe ook hoe fijn jullie het hier vinden. Daar genieten ze erg van mee. Het gaat ze vast net zoals met mij, een titel is leuk, maar het mooiste is om te zien en te horen dat het met mensen in je buurt goed gaat. Tot ziens.’
  

 ‘Hier is het door Maureen getekende contract. Ze hebben me gevraagd hun dank over te brengen, al wisten ze niet hoe ze jullie kunnen bedanken. Ook voor de uitnodiging voor het zwembad. Ik heb ze verteld, dat jullie je al genoeg bedankt voelen, net als ik, omdat het zo fijn met ze gaat.’
 ‘Ja, dat klopt. Moesten ze overtuigd worden om het aan te nemen?’
 ‘Nee, ze wilden niet muggenziften. Ze vonden het heel lief, dat jullie vinden dat Crystal ook meewerkt. Maureen zei, de tweede kan dan compenseren, dat ik een tijdje zo goed als niets kan doen, rond de bevalling.’
 ‘Dat hoeft natuurlijk niet, maar dat weet ze vast.’
 ‘Ja. Ik heb benadrukt, dat ze gewoon moet blijven doen wat ze altijd deed. En één keer in de maand blij zijn met de waardering, waardoor hun kinderen het wat beter krijgen dan hun zelf. Dat wilden ze altijd graag.’
 ‘Dat lukt vast. Ze wonen mooi, met alles wat nodig is in de buurt. Behalve een universiteit, maar dat speelt voorlopig niet. Zouden ze hun kinderen daar naartoe willen laten gaan?’
 ‘Ze zijn in het dorp niet allemaal zoals de vader van Francis, die doorleren niet nodig vond. Maureen zei vanmorgen, jouw adviezen sla ik niet af. Ik weet dat ze me daar nog een keer mee wilde bedanken, indirect. Ik weet lang niet overal wat van, maar tegen die tijd hoop ik haar te kunnen adviseren hun kinderen te steunen, wat ze ook willen. En dan een paar voorbeelden aanhalen van mensen die pas later doorleerden of van baan veranderden, waardoor ze meer van hun leven konden maken dan ze ooit gedacht hadden.’
 ‘Wat wijsgerig. Ja, jijzelf, Francis, John.’
 ‘En jullie.’
 ‘O. Ja. Al waren we in Boston al heel tevreden.’
 ‘Ja, daar hadden jullie al genoeg bereikt. Chirurg is niet niks en zulke fijne kinderen op de wereld zetten ook niet. Maar alles hier is dan toch een mooi extraatje?’
 ‘Meer dan mooi. Zoveel mensen kunnen helpen en er een dochter en een zoon bij krijgen.’
 ‘O. Goed. Op de camping gaat verder alles geweldig. Van de week komt de eerste nabestelling fietsen, weer tien heren- en tien damesfietsen. De stalling ervoor is er al. Ik heb John gezegd, doorgaan met nabestellen, tot je niemand teleur hoeft te stellen. De piek ligt natuurlijk in de zomer; als er ‘s winters minder uitgeleend worden kan de fietsenmaker zijn onderhoud doen. Ik heb er niets over gezegd, maar ik heb gezien dat John, de boekhouder, alle fietsen genummerd heeft. Zo kan hij ervoor zorgen dat ze allemaal een onderhoudsbeurt krijgen.’
 ‘Wat zijn we goed, hè? Wij hebben jou uitgezocht, en jij hebt dat fijne echtpaar uitgezocht.’
 ‘We hebben goed gegokt, laten we het daar maar op houden. We wisten van tevoren niet wat er allemaal ging gebeuren. Anders had ik er misschien geeneens mee durven beginnen. Ik heb een dag nagedacht over wel of niet jullie troubleshooter worden. Ik heb het gedaan, omdat ik dacht dat ik vast wel klachtjes af kon handelen. Dat klopte ook, dat is steeds goed gegaan.’
 ‘Maar je had van tevoren toch niet gedacht om het zo te regelen dat je ook nog korting kreeg?’
 ‘Nee, dat ging vanzelf, toen ik twee klachten op één dag voor de loodgieter kreeg. Maar toen ik aangenomen was moest ik gelijk met een krantje beginnen. Dat was al meer dan ik verwacht had, maar geen probleem, ik vond het leuk. En nuttig. Toen vroeg ik om het vrij laten maken van een strook grond, zodat de mensen konden zien dat er gebouwd zou gaan worden. Ik ben erg geschrokken toen je zei, regel het maar. Ik moest, tijdens dat regelen, steeds denken, probeer het vlug voor elkaar te krijgen, maar niet te veel te betalen, relatief. Nu niet meelhandelaren overbluffen, maar firma’s die iets met grond doen. Dat lukte. Alles daarna werd makkelijker. Maar toch krijg ik af en toe wat rillingen, als ik aan de miljoenen denk die jullie mij uit laten geven.’
 ‘Ieder ander had minstens anderhalf keer zo veel uitgegeven.’
 ‘Misschien.’
 ‘Zeker.’
 ‘Dat weet je niet, Mark.’
 ‘Dat weet ik wél. Ik heb alle rekeningen gezien, met daarop steeds de kortingen. Iedere keer dacht ik, ze verdient een hoger salaris, maar daar zou ik niet over beginnen. En John heeft laatst verteld hoe je met Ryan onderhandeld hebt. Hij was net zo onder de indruk als Simone, toen die met jou bij de pachter was die niet wilde tekenen.’
 ‘In allebei de gevallen, nee, altijd, eigenlijk, als ik onderhandel moet ik mezelf schrap zetten, om wat hard op te treden. Maar het kan niet anders, lief vragen werkt niet bij zaken doen.’
 ‘Ik weet het. Als je na die rillingen maar denkt, mijn werkgever krijgt het rendement wat hij vraagt, mijn dorpsgenoten veel meer dan ze ooit verwacht hadden, en het is nog fijn werk ook.’
 ‘Ja, dat doe ik ook. Het is fijner dan koekenbakken. Ik hoef niet vroeg op en kom niet onder het meel te zitten, om maar wat te noemen. De beheerder van de huizen heeft het ook naar zijn zin. En John en Maureen helemaal. Tja, ik heb verder geen nieuws, alles loopt goed en er is niets bijzonders. Ik ga van de week in het krantje zetten dat het voortaan onregelmatig uit gaat komen, alleen als er echt wat te melden is.’
 ‘Prima. Dat wil zeggen, eigenlijk toch jammer, je schrijft zo leuk.’
 ‘Het is leuk werk, maar ik heb nu niets meer te melden. O, alleen nog, dat de heg er komt, rond de camping en het meertje. Ik heb nogal wat mail gekregen dat het een goed idee is.’
 ‘We gaan weer eens kijken zodra de heg er is. En een praatje maken met Maureen en John.’
 ‘Prima. Zullen we van de week weer een keer gaan zwemmen?’
 ‘Heb je kriebels in je handen?’
 ‘Nee, en wat lager ook niet meer dan normaal. Thuis hebben we ook vaak geen kleren aan, maar met meerderen is het gezelliger. Als het een keer mooi weer is moeten jullie eens bij ons komen, in de tuin. Al hebben we daar geen zwembad. Daar hoef je niet zo voorzichtig te doen als op het zonneterras.’
 ‘Maar wel zo voorzichtig dat de jongens niet in de problemen komen.’
 ‘Nee. Bij het meertje zou er meer kunnen, vanaf de schemering. Of overdag, in het water.’
 ‘Ik heb al een rekening van de stad gezien, voor de controle.’
 ‘Ik heb gehoord dat ze een keer gezien hebben dat het water gecontroleerd werd. De voorlopige uitslag was goed, de definitieve kwam later, daar heb ik niets over gehoord.’
 ‘Alles is uitstekend. Dus laat ze maar lozen, meerdere keren per dag zo’n beetje schijnt geen probleem te zijn.’
 ‘Mooi. Ik ga eens thuis kijken of er wat te doen is. Tot ziens maar weer.’
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 6, weeknummer 7
 Zie ook www.wellingten.co.uk
De huurhuizen, de renovatie van de huurhuizen, en de nieuwbouw.
 Geen nieuws.
De camping en het meertje.
 Ik heb geen bezwaren of een beter idee binnengekregen over de mogelijkheid om een heg om het meertje en de camping te laten zetten. Wel veel steun, dank jullie wel. De opdracht gaat dus binnenkort de deur uit.

Overige onderwerpen.
 De nieuwbouw gaat onverdroten door. Tot het eind daarvan verwacht ik daarover niet veel te melden te hebben. Ook over de komende renovaties niet, de eerste voorlopige bestellingen zijn de deur uit. Dat ‘voorlopig’ is om de bouwers en leveranciers in de gelegenheid te stellen een planning op te zetten.
Het krantje verschijnt daarom voortaan onregelmatig, alleen als er echt wat te melden is.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 12

Zodra John het zwembad inkwam en Simone zag liggen pakte hij een handdoek en hield hem voor zijn buik. Simone grinnikte.
 ‘Kom maar naast me zitten, John, om te wennen.’
 John ging aarzelend naast haar zitten. Maureen zei gedag en ging op een stretcher zitten.
 ‘Waar schrok je het ergst van?’
 ‘Van alle drie je eh mooie spullen. Eigenlijk geen schrik, je weet dat we hier eerder gezwommen hebben en bij het meertje ook veel zien. Maar niet zo eh erg groot, Simone. En zo veel haar.’
 ‘Het lijkt me het beste, dat we even in het water nader kennis maken. Je zal vast niet gauw overlopen, hè?’
 ‘De eerste uren niet, daar hebben we voor gezorgd.’
 ‘Zeg het maar niet te hard. Uren! Ik zal maar niet wedden dat het binnen een kwartier kan. Uiterlijk.’
 Ze stond op, pakte John bij de hand en trok hem mee het zwembad in. Op de rand liet John de handdoek vallen. Maureen grinnikte.
 ‘Zo stijf als maar mogelijk. Maar hij red het wel even. Zelfs bij Simone. Stijf worden is geen probleem, maar pas na een paar uur is er wat bijgevuld.’
 ‘Je hebt duidelijk meer ervaring dan Tamara, toen ze voor het eerst kwam. Ze wist nog geeneens dat Thomas abnormaal grote ballen had. Met de bekende gevolgen.’
 ‘Ja, die heb ik al gevoeld, Mark. En de gevolgen gezien, een keer, bij het meertje. Indrukwekkend. Tamara heeft daar toen bij John de maat genomen. Ik neem aan, dat ze dat die eerste keer bij jou ook gedaan heeft. Niets aan te zien. Jij hebt duidelijk meer ervaring dan Thomas en John bij elkaar, kleintje.’
 Mark grinnikte.
 ‘Ja, nogal. Jarenlang Simone en de kinderen. En wat bezoek. Jij ziet er ook lekker uit. Net als de kinderen en Tamara.’
 Ze ging naast hem op zijn stretcher zitten.
 ‘Voel ik ook goed aan? Wij hoeven niet zo nodig in het water, hè?’
 ‘Ik probeer het.’
 Mark speelde even met haar borsten en streelde haar tussen haar benen.
 ‘Dank je wel. Lekker gevoel. Ruilen?’
 Maureen pakte zijn ballen.
 ‘Ja, normale. Nou, je reageert ook normaal.’
 Ze pakte zijn groeiend pikkie en speelde er mee.
 ‘Ik mag wat ervaring hebben, maar weinig met pikkies die groter worden. Tijdens mijn gescharrel vroeger waren ze al stijf voordat ik ze kon pakken. Daarna bleven ze lang klein. En ze zeiden pas wat als ze weer gegroeid waren. Er is toch niets mis met een kleintje? John zit er ook niet mee, al duurt het bij hem maar heel kort. Even niet opletten en hup, rechtovereind. Bij jou gaat het lekker langzaam. Zo op z’n grootst, hè? De rek is eruit. Mooi groot en dik. En ook een lekker gevoel. Dank je wel.’
 Ze ging weer op haar stretcher zitten. Simone en John kwamen het water uit, Simone grinnikend, John nog steeds met een stijve. Ze gingen ook op een stretcher zitten.
 ‘Nou, dat was een kort kwartiertje. Ik moest van John al stoppen.’
 ‘Ik hoorde hier over ervaring. Neem een keer les bij haar, Maureen. Zo’n massage heb ik nog nooit gehad.’
 ‘Nee, Maureen kan het best. Je moet niet bang zijn om jongens pijn te doen, ze piepen op tijd. Alleen langzaamaan beginnen, dan weet je op den duur de grenzen. Tja, Mark is dokter, die heeft me het geleerd. In ruil heb ik hém wat geleerd. Ondanks zijn ervaring. Na het binnenkomen zo lang mogelijk praktisch stilliggen. En ontmaagden, natuurlijk, dat had hij eerder gemist.’
 ‘Vond je het niet erg, dat hij geen maagd meer was?’
 ‘Nee, hij heeft zijn eerste vrouw erg gelukkig gemaakt. En daarvóór? Kan je het een jongen van zestien kwalijk nemen dat hij op een meid duikt die bloot op bed ligt, met haar benen wijd? Als hij aangekleed was geweest zou ik nog kunnen begrijpen dat hij ervoor bedankte. Maar bijna overlopend omdat ze elkaar eerst uitgekleed hadden? Bij wijze van spreke, het liep iets anders. Maar erin ging hij.’
 ‘Nee, van jongens is het te begrijpen. Als ze zoiets zien moeten ze lozen, zo werkt het bij hun. Gelukkig vinden gezonde meisjes dat niet erg, fijn zelfs, als ze het lekker doen. Wel genoeg keren met een fijne aanloop, anders zou het een beetje eh dierlijk worden.’
 ‘Ach, we zijn dieren, maar wel heel bijzondere dieren. Ik vind het wel lekker als Thomas me plotseling van achteren grijpt, mijn broek van m’n kont trekt en ik zijn warme paal van die kant binnen voel komen. En hij kreunend tegen me op ramt, al blijft hij voorzichtig. Tot hij vijf of zes keer lang gromt, en ik weet dat hij me vol spuit. De eerste keren schrok hij van zichzelf, was bang dat ik het niet zou waarderen. Maar net wat je zei, niet altijd zo, vaker eerst eh voorverwarmen.’
 ‘Ja. Dat lang stilliggen moeten we wat beter gaan oefenen. Heb jij ook genoten, John, vóór of tijdens of na je massage?’
 ‘Ervoor. Ik heb van Tamara gehoord, dat de jongens in het dorp proberen een meid met hele grote borsten te pakken te krijgen. Tja, het is een hele ervaring, zulke grote zachte dingen.’
 ‘Ga verder.’
 ‘Nou. Ik heb over die grote bos haar gevoeld. Simone pakte na even mijn hand en heeft me verder laten voelen. Ik weet niet of ik zelf wat gevonden zou hebben.’
 ‘Niet overdrijven, je had maar een klein beetje sturing nodig. En al gauw sturing om het niet te bont te maken, ondeugd.’
 Ze grinnikten allemaal.
 ‘Nou ja, je andere hand zat al ondeugend om mijn ballen. Ik hoefde je niet te sturen.’
 ‘Nee, een paal wees de weg. We moeten maar wachten om het water in te gaan, ik zie er drie recht omhoog staan.’
 ‘Zeg, Ian heeft een bijzondere.’
 ‘Ik heb al wat verteld. Ze gelooft het niet.’
 ‘Over een paar maandjes wordt ze overtuigd.’
 ‘Dat moet dan maar. Laten we toch maar gaan zwemmen, en zo. Ik neem genoegen met normale maten.’
 ‘En alsjeblieft voorzichtig, dan doen we dat met jouw abnormale maten ook.’
 ‘Goed, Thomas. Maar niet te gevoelig, dat werkt net zo als niet zo voorzichtig.’
 Grinnikend liepen ze naar het water. Na het zwemmen en zo was het al zo laat geworden dat ze naar huis gingen.

Tamara sliep half, toen Thomas thuiskwam, na John en Maureen weggebracht te hebben.
 ‘Kruip maar achter tegen me aan. Ik heb geen zin meer om me te bewegen. Streel me overal, buiten en binnen. En loos maar lekker, je zal wel een aardige voorraad hebben.’
 Hij kleedde zich uit, ging achter haar liggen, pakte haar borsten en duwde zijn stijve langzaam haar gleuf in.
 ‘Ja, ik wil graag wat kwijt. Fijn dat je het weer wilt hebben. Simone en Maureen hebben voorzichtig gedaan, maar wel twee handen gebruikt.’
 ‘Mmmm. Jij ook.’
 ‘Bij Simone is dat voor één borst al nodig, bij haar moet ik afwisselen. Maar ik kan al goed zoeken in het bos.’
 ‘Mmmm. En bij Maureen?’
 ‘Lekkere borsten. Toch pak ik liever de jouwe. Goed zo?’
 ‘Mmmm. En verder?’
 ‘Een makkelijk te vinden gleuf. Niet zo lekker mollig als de jouwe. Lekker?’
 ‘Mmmm. Heerlijk langzaam.’
 ‘Ja, maar ik kan niet stilliggen. Erg, als ik gauw kom?’
 ‘Nee. Help me maar een beetje.’
 Hij ging met een hand tussen haar benen. Al gauw kreunde ze.
 ‘Bijna.’
 Hij pakte haar borsten weer en paste zijn tempo aan, zodat hij begon te komen zodra hij voelde dat zij kwam. Onder het uithijgen streelde hij één borst en hield zijn andere hand op haar doos.
 ‘Mmmm. Wat doe je het toch goed. Zeven keer?’
 ‘Zoiets. Heerlijk. Wel heel veel, zo te voelen. Moet je er niet even uit? Je loopt vast over.’
 ‘Nee, het kan me niet schelen hoe vaak ik het bed moet verschonen. Het is altijd de moeite waard geweest.'
 ‘Niet erg, dat het meer was dan normaal?’
 ‘Mmmm. Laat je maar lekker opwinden door andere borsten en dozen en handen aan je spullen, als je die lekkere stijve maar alleen bij mij naar binnen schuift. Je mag best andere meiden een demonstratie van je spuiten geven, als dat uitkomt. Ik ben zo trots op je. Maar vooral, omdat je gauw daarna toch mij weer verwent.’
 ‘Je hebt me net ook weer lekker verwend. Je doet het ook zo goed. Knap hoor, op de juiste momenten me masseren.’
 ‘Mmmm. Je bent meestal precies ver genoeg als ik moet masseren. Morgenochtend weer?’
 ‘Wanneer je maar wilt en ik kan.’
 ‘Mmmm. Komt meestal goed uit. Welterusten. Laat de stop er maar in, dan loop ik niet leeg.’

De volgende morgen bleek dat niet gelukt te zijn.
 ‘Thomas, zo nat is het bed nog nooit geweest.’
 ‘Ik zei al, het was heel veel, zo te voelen. We hebben het gisteren ook maar drie keer daarvoor gedaan. ‘s Morgens, bij de lunch en voor we gingen zwemmen.’
 ‘Ja, treurig. Maar de keer na het zwemmen telde voor twee. Laten we vandaag goed beginnen. Op jouw droge helft. Ik leg de kussens onder mijn hoofd, ik wil je weer een keer naar binnen zien schuiven.’
 ‘Kom op de rand van het bed, dan ga ik ervoor op mijn knieën zitten. Dan kan ik makkelijker lekkere halen maken.’
 Hij haalde heerlijk uit.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 7, weeknummer 12
 Zie ook www.wellingten.co.uk
Ik heb het een beetje gemist, een krantje maken, maar er was niets vermeldenswaardigs.
Volgende week woensdag, donderdag en vrijdag is het tweede gedeelte van de Wellingten Avenue afgesloten voor alle verkeer, behalve voetgangers, voor het aanleggen van de trottoirs en de definitieve verharding van de weg, asfalt.
 De leveranciers die in dat gedeelte nog werk hebben, hebben vooruitgewerkt, de opleveringen komen dus geen seconde in gevaar.
De bewoners wordt geadviseerd hun auto’s in de zijstraten te parkeren, ze kunnen er die drie dagen echt niet in of uit.
Mooi, hè, de heg rond de camping en het meertje?
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 23/24

Thomas en Tamara werden in Boston door Mike en Jamie met de Rolls van het vliegveld gehaald. Ze maakten een ommetje langs de plek waar de tweeling getrouwd was.
 ‘Ik heb jullie trouwfoto’s gezien. Schitterend. Vooral de meisjes, natuurlijk.’
 ‘Natuurlijk. De foto’s van de uitreiking van je M B E waren ook mooi. Uit je krantjes weten we dat je liever niet zo bedankt wordt. Maar je doet alles geweldig, Tamara. Je werk, waarbij je ontzettend doorgeschoten bent, en een titel aanvragen. We hebben er zo van genoten dat het paps en mams gelukt is om er voor jou ook één te krijgen.’
 ‘Ze hebben me ook nog twee ontzettend mooie spelden gegeven. Ik heb er nu geen op, maar ik heb ze in mijn koffer. Ik wil ze graag laten zien.’
 ‘Dat was een heel goed idee van ze. En die gouden met een extra betekenis, hè?’
 ‘Ja, een hele fijne. En jullie hebben er nog een enorme schep bovenop gegooid door ons te vernoemen.’
 ‘Aimee en ik waren het gelijk met Silvia en Jamie eens, om jullie te vernoemen. Een beetje jammer dat wij niet eerder op het idee gekomen waren, maar je vindt het niet zo erg, hè, Thomas?’
 ‘Nee, al was het de zevende naam van Alex geweest. Het gaat om het idee, en dat waarderen we enorm. Ik kijk iedere dag dat ik werk naar de geboortekaartjes van jullie jongsten. Zeg, hebben jullie er nog over van de oudsten? Die wil ik er graag bijhangen. Tamara vast ook.’
 ‘Ja, graag.’
 ‘We moeten er nog over hebben, maar het zal even zoeken worden. Help het maar onthouden.’
 ‘Dat doen we. Was het moeilijk voor elkaar te krijgen om buiten het stadhuis te trouwen? Wij wilden in het dorpshuis trouwen, maar dat kon eerst niet. Pas toen eh meneer, Mark, hoe zal ik hem noemen?’
 ‘Wij zeggen paps respectievelijk oom, zeg jij maar wat je gewend bent.’
 ‘Nog steeds oom, Jamie? Hij is al jaren je schoonvader.’
 ‘Ja, maar ik heb daarvoor vijf jaar oom gezegd. We hebben het maar zo gelaten.’
 ‘Fijn. Pas toen Mark met de stad gebeld had konden we in het dorpshuis trouwen.’
 ‘Misschien heeft hij voor ons gebeld, hij zegt nooit iets. Hij heeft ons ook aanbevolen voor een goede baan. Maar dat hielp alleen maar om er één te krijgen, we moesten ons wel waarmaken om ze te houden.’
 ‘Dat zal best, tradities tellen hier natuurlijk niet zo. Uit zichzelf zegt Mark nooit iets, maar ik ben er meerdere keren toevallig achtergekomen. Als hij wist dat ik ergens voor het eerst naar toe ging belde hij even.’
 ‘Dat hebben we van mams gehoord, Julia.’
 ‘O, weten jullie dat ook?’
 ‘Ja, mams vertelde het, toen ze hier waren en we met z’n allen naar een film met haar zaten te kijken. Uitgezocht door paps, natuurlijk. Ze mogen jullie zo graag.’
 ‘Wij hun ook. Zien we de kinderen zo meteen?’
 ‘Je kan de klok niet op ze gelijk zetten, maar als ze straks slapen worden ze vóór wij naar bed gaan minstens nog één keer wakker. Jullie peetkinderen praten nog niet, maar we hebben wel een verrassing voor jullie.’
 ‘We wachten maar af. Ik neem niet aan dat ze al lopen.’
 ‘Nee. De oudste twee wel, dat hebben jullie bij het chatten al gezien. Die zijn nog wakker. Ze praten ook wat, al is dat voor een buitenstaander slecht te volgen. Wij snappen ze ook niet altijd.’
 ‘Thomas en ik hebben niet zo veel contact met kleine kinderen. Het meeste met Crystal, van John en Maureen. Die is pas één jaar geworden, die zegt nog niet veel.’
 ‘Achteraf wel rustig, maar het is prettiger als ze zich wat beter uit kunnen drukken.’

In het huis werden ze in de hal door Silvia en Aimee hartelijk welkom geheten. Ze gingen naar de woonkamer, waar Emily en Richard in een hoek speelden. Die kwamen een handje geven, waarna ze weer gingen spelen.
 ‘Wat een ruime kamer, Silvia.’
 ‘Ja, Tamara, zoals je weet, eerst alleen grote kamers, maar weinig. Maar sinds we de zolder verbouwd hebben, hebben we er vijf kamers bij, al zijn die niet zo groot als die beneden. Er zijn er drie van ingericht. De logeerkamer, waar jullie slapen, en twee kinderkamers, voor Emily en Richard. Zodra Alex en Bianca groot genoeg zijn om ook op zolder te slapen richten we nog twee kinderkamers in.’
 ‘Slapen de oudste twee niet wat ver van jullie slaapkamers?’
 ‘We hebben babyfoons. Ze zijn daar gaan slapen toen de jongste twee kwamen, het ging direct goed. Ook, omdat ze er overdag ook spelen, daar hebben ze meer speelgoed dan hier in de hoek.‘
 ‘Wat een foto’s, op dat kastje. Oh, wij staan er ook bij.’
 ‘We hadden ze eerst wat hoger staan, op die andere kast. Maar zodra de oudste twee wisten wat foto’s waren hebben we het veranderd. Lager gezet en er drie rijen van gemaakt.’
 ‘Wisten wat foto’s waren?’
 Aimee kwam met drinken.
 ‘Drink even iets, want het zal wel veel praten worden.’
 ‘Goed. Al hoeft het niet zoveel, we weten al veel van elkaar. We wilden graag het huis zien, de buurt, en een camping. Oh, allereerst de kinderen natuurlijk. Maar ga verder met je verhaal, Silvia.’
 ‘Jullie weten vast, dat kinderen pas na verloop van tijd zichzelf herkennen in een spiegel. Toen ze ruim een jaar waren las ik over een testje. Je moet een gekleurde stip op hun voorhoofd plakken en ze voor de spiegel houden. Als ze naar hun voorhoofd grijpen, in plaats van naar de spiegel, weet je, dat ze zo ver zijn. Dat waren ze, een paar maanden geleden. Sinds die tijd herkennen ze ons en zichzelf ook op foto’s. Op de bovenste rij foto’s van onze opa en zijn vrouw, de eerste schoonouders van paps, en de trouwfoto van paps en Vivian, zijn eerste vrouw. We houden opa, oma en Vivian in ere, paps en mams zijn daar blij mee.’
 ‘Dat kan ik me voorstellen. Mark heeft veel over ze verteld.’
 ‘Ze zijn een deel van zijn verleden. Waar hij en Simone vrij over praten.’
 ‘Over Renee ook.’
 Ze grinnikten allemaal.
 ‘Ja, Tamara, lieve flapuit, omdat zowel hij als Simone het nuttig vond om zijn ervaringen aan ons door te geven. Het heeft ons geholpen, al vóór we haar ontmoet hebben. Dat was fijn, we hoorden alles ook van haar kant. We konden toen nóg beter begrijpen wat die twee samen uitgespookt hadden. Maar we gaan niet zo ver dat we van haar ook een foto neerzetten.’
 ‘Nee, dat heeft hij zelf ook niet gedaan.’
 ‘Op de tweede rij, de beroemde trouwfoto van paps en mams, en die van ons. Daaronder is duidelijk genoeg.’
 ‘Ja. Allemaal portretfoto’s. Hoe komen jullie aan die van ons?’
 ‘Van paps, natuurlijk.’
 ‘Maar die heeft van ons alleen een trouwfoto gekregen, waar we samen opstaan.’
 ‘Die hebben we ook. Tja, we vroegen paps om portretfoto’s van jullie. Achterop staat hetzelfde stempel van de fotograaf uit het dorp, daar zal hij ze wel opgedoken hebben.’
 ‘Hij had ze ook aan ons kunnen vragen.’
 ‘Ja, maar dan hadden we jullie niet kunnen verrassen. Ik hoop niet dat je het erg vindt.’
 ‘Nee, het is moeilijk om boos op Mark en Simone te worden, ze bedoelen alles zo goed. En jullie ook. Ik neem aan, omdat we de peetouders van de jongste twee zijn.’
 ‘Ja, en onze beste vrienden. Mike, jouw beurt.’
 ‘Ik ga verder over het herkennen van personen op foto’s door kinderen. Trouwfoto’s zijn te moeilijk voor ze. Je kan ze wel leren wie er op staan, maar dat is geen herkennen. Vandaar de portretfoto’s op de onderste rij. We gaan nu kijken of het werkt. Emily, Richard, kom eens.’
 Emily en Richard kwamen bij Mike staan.
 ‘Willen jullie voor ons opnoemen, wie er op de foto’s staan? Omstebeurt, Emily eerst.’
 De kinderen draaiden zich naar de foto’s.
 ‘Opa.’
 ‘Oma.’
 ‘Pappa, mamma.’
 ‘Pappa, mamma.’
 ‘Toom.’
 ‘Taam.’
 ‘Ach, wat lief. Kom eens hier, schatjes.’
 Tamara knuffelde de kleintjes.
 ‘Weten ze het verschil tussen de papa’s en de mama’s?’
 ‘Ze noemen Jamie en mij allebei papa, en Silvia en Aimee allebei mama. Dat laten we maar, tot ze zelf vragen waarom ze er van allebei twee hebben. Dan leggen we het wel uit. Maar ze weten al bij wie ze het meeste horen, omdat we zo veel mogelijk onze eigen kinderen wassen, aankleden, enzovoort. Alleen overdag, als één van de meiden werkt en de andere op de kinderen past wordt daarvan afgeweken. Nu de laatste demonstatie. Ik ben benieuwd. Emily, wijs eens naar papa en mamma. Niet op de foto, de echte.’
 Emily wees naar Mike en Aimee.
 ‘Goed zo. Richard, wijs eens naar papa en mamma.’
 Richard wees naar Jamie en Silvia.
 ‘Goed zo. Zie je, ze weten het. Emily, nu iets moeilijks. Wijs eens naar Thomas.’
 Emily keek vragend.
 ‘Kijk naar de foto van Thomas, dan wijzen naar Thomas.’
 Emily draaide zich even naar de foto’s, keek toen weer naar de volwassenen. Plotseling glimlachte ze en wees naar Thomas.
 ‘Heel goed, schatje. Richard, wijs eens naar Tamara.’
 Richard wees direct naar Tamara.
 ‘Heel goed. Gaan jullie maar weer spelen.’
 De kinderen gingen weer naar hun speelhoek.
 ‘Richard bewees niets, hij is heel goed in het afkijken van alles wat zijn één maand oudere nichtje doet. Maar Emily herkende je van de foto, Thomas, dat was duidelijk.’
 ‘Ja. Jullie gaan het vast onze peetkinderen ook leren. Dank je wel.’
 ‘Geen dank. We doen het, omdat ze jullie niet zo vaak zullen zien, maar bij gelegenheid wel kunnen herkennen. Ach, Tamara, gaat het?’
 Tamara had tranen in haar ogen.
 ‘Wat lief van jullie. En zo mooi om te zien, de herkenning van Thomas door Emily.’
 ‘Ja, hè? Dat met Richard ging niet anders. We hadden hem niet de kamer uit kunnen sturen, ze zijn onafscheidelijk. Alleen bij het naar bed gaan accepteren ze dat ze niet in dezelfde ruimte zijn. Toen paps en mams hier waren zagen die dat ze de hele dag achter elkaar aan kropen. Volgens paps en mams deden Silvia en ik dat vroeger ook.’
 ‘Ik hoop dat alle vier de kinderen net zo met elkaar en jullie om zullen gaan als jullie vieren.’
 ‘Dank je wel, Tamara. Dat hopen wij ook. Wij gaan ons best doen om ze goed op te voeden, maar we moeten afwachten of ze zich op láten voeden. Daar is geen garantie voor, anders waren alle mensen aardig.’
 ‘Ja, dat is zo. Maar het zijn jullie kinderen, en kleinkinderen van Mark en Simone. Voorzover wij weten is het enige minpuntje in jullie familie het gedrag van Mark op zijn zestiende. Maar zelfs dat heeft geen slechte uitwerking gehad.'
 ‘Denk je vaak aan Renee?’
 ‘Af en toe. Als Thomas bloot voor me staat zie ik soms Mark voor me. Als jongen van zestien, vlak voor hij op haar dook, om één minuut over acht. We spelen het wel eens na. Ja, grinniken jullie maar.’
 ‘Je weet toch pas sinds het meertje er is hoe blote jongens van zestien eruit zien?’
 ‘O. Ja, daarvoor moest ik gokken, Silvia. Jij wel, hè? Kleiner, natuurlijk.’
 ‘Ik heb vanaf mijn geboorte vaak naar het pikkie van Mike kunnen kijken. Vanaf mijn vijftiende ook naar die van Jamie. En ja, op mijn zestiende zag ik voor het eerst zijn complete erectie. Ik was eh onder de indruk, maar hij was toen niet alleen wat kleiner, ook wat dunner. Ik zou er nu geen genoegen meer mee nemen.’
 ‘Dan heb ik niet veel gemist. Het is niet goed, in onze maatschappij, om vroeg met seks te beginnen, maar ik gun het jongens eigenlijk wel. Zestien gaat nog, de man van Renee zat al in een meisje zodra hij kon, op z’n twaalfde, ongeveer. Dat was voor Renee geen probleem toen ze hem leerde kennen. Die heeft, zoals ze zei, altijd graag met pikkies gespeeld. En ook ongeveer op haar twaalfde begonnen met jongetjes te doen wat Dave met meisjes deed. En op haar zestiende enthousiast met Mark gespeeld. Goed. Volgens mij hebben jullie ook genoeg genoten.’
 ‘Ja, dat hebben we. En in alle rust. Toch zijn paps en Renee en Dave goed terechtgekomen, hè?’
 ‘Ja, ze waren in principe niet slecht. Ook lief voor anderen. Ze zagen op een gegeven moment toch in dat ze moesten veranderen. Dat is ze gelukt, de een makkelijker dan de ander.’
 In de hoek van de kamer klonken babykreetjes. Emily en Richard lieten hun speelgoed vallen en renden naar de deur. Daar stopten ze en keken vragend achterom.
 ‘Ja, ga maar.’
 Emily en Richard renden de kamer uit.
 ‘ Ze zijn gek op de twee kleintjes. Vooral sinds die op hun begonnen te reageren, hun aankeken. Ze reageren zelf onmiddellijk op de babyfoon, je zag het. Ik hoef jullie niet te vragen mee te gaan naar boven, hè?’
 ‘We willen niemand voortrekken, we zijn voor jullie allemaal gekomen. Maar we zijn natuurlijk benieuwd naar onze peetkinderen, in levenden lijve.’
 In de kinderkamer hingen Emily en Richard ieder over een bedje en lieten Alex en Bianca naar hun vingertjes grijpen. Ze gingen niet graag aan de kant, maar de baby’s moesten verschoond worden. Daarna kreeg Thomas Alex in zijn armen en Tamara Bianca. De kinderen keken glimlachend toe.
 ‘Ik weet wat jullie denken. Maar we wachten nog even. We hebben het zo fijn met z’n tweeën dat we er nog geen tijd voor kinderen af willen nemen. Nog een jaartje, Thomas?’
 ‘Wat je wilt, liefste. Als je maar niet wacht tot het met ons tweeën minder fijn wordt, dat zie ik niet gebeuren.’
 Ze grinnikten allemaal.
 ‘Verlang je al naar de logeerkamer, Thomas?’
 ‘Niet naar de kamer op zich, natuurlijk. Maar het kan nog wachten, Mike. Eh, maken jullie je wel eens zorgen om de kinderen?’
 ‘We hebben wijze lessen van mams gehad. Zorgen maken helpt niets. Je moet voor ze zorgen, veel aandacht voor ze hebben, goed kijken en luisteren. Dat kan je veel problemen voorkomen. Gaat er dan toch iets mis, dan heb je je best gedaan, méér kan je niet doen. Maar niet aan problemen denken, alleen aan hoe je het voor iedereen zo prettig mogelijk kan maken. Paps zei, amen.’
 ‘Ja. Zo is ze ook in Engeland. Voor Mark natuurlijk, maar ook voor ons, het personeel, en iedereen waar ze verder mee in contact komt.’
 ‘Contact?’
 ‘Ja, figuurlijk.’
 Ze grinnikten weer allemaal.

Ze hadden een heel fijn weekend. Ze praatten bij en namen ook alle tijd voor de kleine kinderen. Ook in de tuin genoten ze.
 ‘Thomas, je wilde hier in de tuin gaan staan, als een stijve Engelse butler. Bloot, met een stijve. In de wetenschap, dat je in dit land van de vrijheid gearresteerd zou worden als je zo één stap buiten de deur zou doen.’
 ‘Is dat een smoes, Silvia, om weer een keer een andere stijve te zien dan de twee waar je aan gewend bent?’
 ‘Gewend om te zien, verwend door die van Jamie. Maar ik zou jouw ballen nog wel een keer willen voelen. De kinderen slapen toch.’
 ‘Goed.’
 Thomas pakte een handdoek, vouwde die op en hing hem over zijn arm. Hij stond op en ging voor Silvia staan.
 ‘Als u even wilt voelen, mevrouw, zorg ik verder voor die stijve.’
 Ze pakte hem giechelend even vast.
 ‘Dank je, butler. Lekkere grote ballen. En een mooie stijve. Misschien is er nog meer belangstelling.’
 Thomas liep naar Aimee.
 ‘Kan ik u ergens mee van dienst zijn, mevrouw?’
 ‘Ja, je hoeft ze niet op een presenteerblaadje aan te bieden, dan zou ik er niet goed bij kunnen.’
 Ze voelde ook even.
 ‘Vol, Thomas?’
 ‘Gezien het tijdstip, zo goed als, mevrouw.’
 ‘Zou je dan voor ons hetzelfde willen doen als voor Maureen en John? De tuin in?’
 ‘O. . . . Had u een bepaalde plant in gedachten, om te bespuiten? Tamara kan goed richten.’
 ‘Nee, als we het maar goed kunnen zien.’
 Thomas liep naar Tamara.
 ‘Zou je zo vriendelijk willen zijn om je kanonnetje af te laten gaan?’
 ‘Is het dan vóór het eten herladen?’
 ‘Vast wel.’
Ze ging op de rand van de stretcher zitten en nam zijn stijve in haar mond. 
‘Ohhhh, heerlijk, schat. Niet te lang in je mond, anders zien ze niets.’
 Ze haalde hem er op tijd uit, hij spoot zes stralen op de planten. Hij ging op zijn stretcher uithijgen.
 ‘Indrukwekkend. Bijna ongelofelijk. En nog steeds zo vaak op een dag?’
 ‘Hij heeft er niet meer zo’n moeite mee als het niet vaak op een dag kan, Aimee. Maar ook niet om in het weekend genoeg te hebben voor zes keer op een dag.’
 ‘Toch ben ik niet jaloers, jullie hebben zoveel in te halen.’
 ‘We doen ons best, hè, Thomas?’
 ‘Maar al te graag.’
 ‘Raar eigenlijk. Een zaadje of tien een centimeter of tien ver zou genoeg zijn voor een bevruchting. Ik zou wel graag willen dat ze konden als wíj wilden, hè, Aimee?’
 ‘Soms zou ik dagen zonder kunnen, Silvia, maar soms wel zes keer achterelkaar willen. Niet om bevrucht te worden, maar voor het lekkere. Zes keer één zo’n straal lijkt me fijner dan één keer zes. Door dat wachten koel je alleen maar af, hè?’
 ‘Vaak wel. Tja, wensdromen, Aimee. Op ons commando zo veel en zo vaak we willen. Ze willen nu wel, moet je die palen omhoog zien staan.‘
 ‘Ja, mooi. We moeten ons maar bij Thomas en Tamara aansluiten, vóór het eten.’
 ‘Hoe bedoel je, aansluiten?’
 ‘Hetzelfde doen, zij in de logeerkamer, wij in onze kamers. Wat dacht je dan?’
 ‘Hier, op het gras.’
 ‘Nee, Emily komt haar bedje al uit als ze wakker wordt. Om het van haar ouders te zien zou wel kunnen, maar niet zo veel tegelijk.’
 ‘Laten we gaan zwemmen. Dan kunnen we zoveel aan de ballen van Thomas zitten als we willen, Aimee.’
 ‘En aan zijn pikkie, Silvia, om hem voor Tamara op te warmen.’
 ‘Nou, Thomas, je weet hoe je ze moet laten stoppen.’
 ‘Ja, ongeveer net zoals jij het voor de jongens weet.’
Ze gingen het zwembad in en speelden met elkaar. De jongens verdwenen daarna naar binnen.
 ‘We zagen die van paps altijd groeien, als mams duidelijk maakte dat ze wat wilde. Bij de deur stond hij dan recht vooruit.’
 ‘Ja. Pas later zagen we hem compleet. We waren toen onder de indruk, maar de jongens hebben nu net zo’n lekkere grote. Rennen.’
 Ook de meiden verdwenen naar binnen.
 ‘Tjonge, wat leefden de meiden zich uit. Maar het was toch te snel om meer dan een beetje stijf te worden.’
 ‘Dat is lekker genoeg om te strelen, zo’n soepele. Ik moest bij de jongens ongeveer gelijk stoppen met dat ze bij mij moesten stoppen. Thomas, ik heb geen wensdromen, je kan vaak genoeg. Nu niet, maar dat is niet erg, ik koel toch niet snel af.’
 ‘Fijn. Vóór het eten lukt het vast wel. Zullen we eerst even op het gras gaan liggen? Ik wil je tegen me aan voelen en overal aan je voelen, mijn eigen meisje.’
 ‘Ja, lekker. Ik ga je soepele strelen met de haren op mijn doos. Laat me ook maar komen, vóór het eten lukt het vast wel weer. Jou ook.’
 Het kwam uit.

Terug in Engeland deden ze verslag aan Mark en Simone.
 ‘We hebben het zo fijn gehad. Geweldige kinderen, zo hartelijk.’
 ‘En vrij.’
 ‘Ja, Simone. Een mooi groot huis, mooie buurt. We hebben ook een paar campings bekeken. Heel mooi, ruime plaatsen. Maar groot, ik vind die van ons gezelliger, overzichtelijker. En makkelijker netjes te houden.’
 ‘Waar John ook nog eens zijn best voor doet. Wat vonden jullie van je peetkinderen?’
 ‘Schatjes, net als de andere twee. Wat kunnen die fijn gezamenlijk opgroeien.’
 ‘Ja, we hebben alle hoop dat het uitstekend met ze zal gaan.’
 ‘Om je niet gestelde vraag te beantwoorden, Thomas en ik wachten toch nog een jaartje. Niet tot we het met z’n tweeën minder fijn krijgen, zei Thomas, dat ziet hij niet gebeuren. Nou, ik ook niet.’
 ‘Ik ook niet. We vonden het fijn om te chatten, met jullie ook daar.’
 ‘Het blijft heel mooi, dat het kan. Het is jammer dat veel oudere mensen, niet dat jullie daar bij horen, niet met Internet om kunnen gaan. Of durven. Ze missen een hoop. Het is toch bekend dat je van je kleinkinderen veel rustiger kan genieten dan van je kinderen?’
 ‘Hetzelfde, Tamara, als je je niet te veel zorgen maakt. En als je vaak genoeg met ze optrekt.’
 ‘Mike zei, dat ze wijze lessen van mams gehad hebben, over dat zorgen. Niet zorgen maken, zorgen vóór. Proberen het voor iedereen zo prettig mogelijk kan maken. Paps had gezegd, amen.’
 ‘Amen. Ja, jongelui, qua zorgen voor anderen, vaak ongemerkt, omdat ze zich niet opdringt, kan niemand ter wereld tegen haar op.’
 ‘Amen.’
 ‘Amen.’
 ‘Wat een eenstemmigheid. Maar net wat jij altijd zegt, Tamara, ik word genoeg bedankt. Nou, genoeg daarover. Was het een beetje weer om ook in de tuin te zitten?’
 ‘Je moet eens vragen of ze daar de webcam op de tuin richten, dan kan je daar ook van meegenieten.’
 ‘Ja, ik weet het, ik zie graag iedereen bloot. Omdat iedereen dan ook overal over durft te praten.’
 ‘Ja, en wat durft te doen. De meiden vroegen Thomas om een demonstratie. Ze waren erg onder de indruk.’
 ‘Oei. Op mijn arme plantjes?’
 ‘Om één of andere reden groeien de planten het dichtst bij het zitje het beste. Nu eentje vermoedelijk extra goed, na zes stralen. Ik mikte goed.’
 ‘Tja, ervaring. Ook vanaf jullie balkon.’
 ‘Dan mik ik op het grasveld, om het niet op de tuinstoelen terecht te laten komen. Het gras groeit goed.’
 ‘Ik hoop het eens te zien. Bij zijn demonstratie voor ons in het zwembad was het niet goed zichtbaar. Ook lekker gezwommen?’
 ‘Simone toch. En Mark, grinnik niet zo. Ja, daarna, dat was ook erg gezellig. Ik had weer twee groeiende pikkies even vast en ben twee keer lekker bevoeld. De meiden en Thomas hebben zich ook vermaakt, ze konden lang met zijn spullen spelen.’
 ‘Jullie moeten maar gauw weer komen zwemmen. Met John en Maureen. Ian en Francis trouwen over een paar weken, hè? Als Francis hier nog blijft werken kunnen ze vanaf een paar weken na hun trouwen hier ook komen. Eerder hebben ze toch geen tijd.’
 ‘Volgende week kunnen ze in hun huis, de week daarna trouwen ze.’
 ‘Ian heeft wat bijzonders, hè?’
 ‘Ja, maar Francis gaat er eerst van genieten.’
 ‘Ik gun haar wat bijzonders.’
 ‘Het blijft, ook na gebruik, bijzonder. Ga je mee naar huis, Thomas? Om wat allerdaags te doen?’
 ‘Bijzonder graag. Tot ziens, Simone, Mark.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 8, weeknummer 24
 Zie ook www.wellingten.co.uk
Geen nieuws over de bouw of verbouw.
 Op de camping gaat het voorspoedig. Crystal, het dochtertje van John en Maureen, is onlangs één jaar geworden. Haar broertje of zusje is net zichtbaar onderweg.
Een tijd geleden schreef ik, Thomas en ik kijken er naar uit, om, als het doorgaat, over een half jaartje onze peetkinderen hier in onze armen te kunnen houden. Maar misschien gaan we ze voor die tijd in Boston opzoeken. Nou, dat laatste hebben we afgelopen weekend gedaan. We hebben een ontzettend fijn weekend gehad, bij de kinderen en kleinkinderen van meneer en mevrouw. We hebben natuurlijk ook onze peetkinderen in onze armen kunnen houden. Schatjes, net als hun broertje en zusje. Ze komen over een tijdje weer hier logeren. Ik zal proberen een rondritje voor ze te organiseren, zodat jullie ze ook kunnen zien. Één van de kinderen wordt misschien in de verre toekomst de opvolger van meneer. En weer vele jaren daarna misschien één van de kleinkinderen.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 28

‘Tamara, we hebben niet gewacht tot je uit jezelf langskwam, ik belde je deze keer omdat er iets is wat enige spoed vereist. Thomas is ons net komen melden dat het hoofd van de huishouding om haar ontslag heeft gevraagd.’
 ‘Je belt maar wanneer je zin hebt. Maar met het hoofd van de huishouding heb ik toch niets te maken? Thomas is personeelschef. En jullie gaan over ontslag en nieuw aannemen. De camping was een speciaal geval, daar had ik Thomas toestemming voor gevraagd. Omdat de oproepen via het krantje van de vereniging van campingeigenaren ging. Jullie hebben toen beslist.’
 ‘Ja, dat we graag aan wilden nemen wie jij uitgekozen had.’
 ‘Ik ben zo vrij om op te merken, dat Simone goed gezien had dat ik veel aan zou kunnen, en ík dat bij John voorzien heb.’
 ‘Ja, jullie zijn heel goed, meiden. We hebben alleen niet voorzien dat Maureen zo goed mee ging werken.’
 ‘En Crystal. Heeft het hoofd een bijzondere reden? Als ik die weten mag?’
 ‘Anders kom je er toch wel achter. Haar echtgenoot heeft een beter betaalde baan in Londen aangenomen. Thomas is zo slim geweest om het hoofd te vragen om het nog niemand te vertellen. We willen zo spoedig mogelijk een nieuw hoofd aanstellen, vóór iemand ijdele hoop gaat koesteren. Het hoofd wil op korte termijn weg, we willen graag meewerken.’
 ‘Ik hoor het wel.’
 ‘Brave meid. Waarom stel je niet onmiddellijk iemand voor? Je bent anders ook zo snel.’
 ‘Ik heb wel een duidelijke voorkeur, maar laat Thomas maar een voorstel doen, als jullie dat willen. Hij weet wel hoe ik erover denk.’
 ‘Ja, ik hoefde Simone ook maar even aan te kijken om op een bepaald persoon uit te komen. Thomas, je hebt even kunnen denken. Iemand op het oog? Met redenen graag?’
 ‘Ja. Francis. Ze is hier inmiddels het langst. Ze is al een tijd plaatsvervangster, al is dat geen officiële functie. Ze weet overal van. Ik zie geen enkele reden om iemand van buiten aan te trekken, die zou zich helemaal in moeten werken. Francis zou het ieder moment over kunnen nemen.’
 ‘Wij dachten ook aan haar. Maar ik heb haar die baan of een vergelijkbare al eens aangeboden, als ze meer scholing zou hebben. Ze bedankte toen, ze wilde lerares worden.’
 ‘Ja, maar ze was toen nét met haar studie begonnen. Het gaat nu zo goed dat ze het aan kan. Het is alleen meer verantwoording, niet langer werken. Zelfs minder ‘s avonds en in het weekend, dat wordt van een hoofd niet verwacht.’
 ‘Nee, maar van een butler ook niet. Goed. We proberen het. Is ze er?’
 ‘Ja, op mijn kantoor. Weer overijverig aan het studeren.’
 ‘Lijdt haar werk daar niet onder?’
 ‘Totaal niet. Het is in de plaats gekomen van kletsen met de andere meiden, als er niets voor ze te doen is.’
 ‘Een mooie voorbereiding.’
 Mark belde, en al gauw kwam Francis binnen.
 ‘Goedemorgen iedereen. Wat een vergadering. Of is het voor de gezelligheid?’
 ‘Nee, het is een vergadering over het personeelsbeleid. Tamara is er als waarnemer bij. En jij nu, je komt er zo achter waarom. Francis, het hoofd van de huishouding heeft om haar ontslag gevraagd.’
 ‘Toch niet ernstigs aan de hand?’
 ‘Nee, haar man krijgt een betere baan in Londen.’
 ‘O, mooi. Daarom was ze vast de laatste tijd wat zenuwachtig. Tot vanmorgen.’
 ‘Mogelijk. We hebben een opvolgster nodig. Kan je iemand aanbevelen?’
 ‘Nee, dat doe ik niet. Als het uitkomt krijg ik scheve gezichten.’
 ‘Goed. Ook niet ene Francis?’
 ‘Ik heb al een keer geweigerd, dat aardige aanbod toen ben ik niet vergeten. Sindsdien is er niet veel veranderd. Ik heb nog niet veel meer scholing.’
 ‘Thomas?’
 ‘Er is sindsdien wel wat veranderd, Francis. Toen was je amper aan je studie begonnen. Je weet nu hoe zwaar die is. Valt mee, hè?’
 ‘Ja.’
 ‘Je weet wat de taak is van het hoofd van de huishouding. Je bent hier het langst van alle meisjes en haar officieuze plaatsvervangster. Je krijgt niet méér werk, in totaal, méér achter het bureau, minder op de kamers en zo. Het wordt alleen wat zwaarder door de verantwoordelijkheid. Dat wordt gecompenseerd door meer salaris en minder uren ‘s avonds en in het weekend.’
 ‘Ik weet niet of ik het aan kan.’
 ‘Dat weet je wél. Je mag op papier niet veel scholing hebben, aan je cijfers is te zien dat je slim genoeg bent.
Toen Mark je dat aanbod deed was hij hier nog niet zo lang. Ik ook niet, als butler, en ik weet niet alles uit mijn hoofd. Ik heb daarna gekeken hoeveel scholing het hoofd had. Minder dan jij nu. Ik heb er Mark toen niets over gezegd, omdat ze haar werk goed deed. Tot slot, Francis, ik heb je puur zakelijk aanbevolen. Over hoe je met mensen omgaat hoefde ik niet te vertellen.’
 ‘Als ik even mag? Je mag vast met Ian overleggen. Ik denk dat hij graag wil dat je het aanneemt.’
 ‘Dat weet ik niet.’
 ‘Het wordt eentonig. Dat weet je wél. Ian heeft je met je scholing ook geholpen. Nog, natuurlijk. Bovendien, ze vangen me hier soms met mijn eigen woorden, dat ga ik met jou ook doen. Ik heb in de tijd dat ik met de vereniging van huurders over de nieuwbouw vergaderde wel eens met Ian over jou gesproken. Niet alleen over het vastpakken van leden, ook over dat je aan mij een voorbeeld wilde nemen. Ik zat een vergadering voor, schreef krantjes, enzovoort. Ik had een middelbare opleiding, die moest jij ook kunnen halen, misschien nog wel meer, je was op de lagere school beter dan ik.’
 ‘Ja, jij hebt me aan het denken gezet. En Ian gaf een extra zet. Daarom studeer ik nu. Voor lerares.’
 ‘Ja, dat lukt vast. Thomas denkt dat je het aankan, hoofd van de huishouding naast je studie. En je huishouden. Ian denkt het vast ook. Ik ook. Neem het aan, Francis. En leidt een opvolgster op, in overleg met de bazen hier, die het van je over kan nemen als je klaar bent met je studie en lerares wordt. Dan worden de bazen niet wéér overrompeld.’
 Mark, Simone en Thomas grinnikten, Tamara glimlachte, maar Francis bleef ernstig kijken.
 ‘Tja. Mag ik met Ian overleggen, meneer?’
 ‘Natuurlijk. Wij zijn het helemaal met Thomas en Tamara eens. We vermoedden dat je bezwaren zou hebben. Daarom hebben we Thomas en Tamara je er in laten luizen, die kunnen het beter dan wij. Goed bedoeld, hoor.’
 ‘Ja, dat weet ik. Ik heb al veel aan ze te danken. Mag ik gaan?’
 ‘Ja. Neem de rest van de dag vrij. Thomas regelt het wel.’
 ‘Dank u wel. U hoort het morgen.’
 Ze knikte gedag en ging het kantoor uit.
 ‘Ze zei van schrik meneer en u.’
 ‘Ze was vast overrompeld, Simone. Je had gelijk, Tamara, dat opvolgingen beter geregeld moeten worden. Bij Thomas hoefde dat niet, die stond al jaren klaar. Wat moeten we met jouw baan?’
 ‘Ik hoop, naast het verzorgen van mijn echtgenoot, eventuele kinderen, en het huishouden nog heel lang voor jullie te mogen werken. In geval van nood kan Maureen het overnemen. Die zou het aan kunnen, John zou haar net zo helpen als Ian Francis doet. En Thomas en ik elkaar nu.’
 ‘Ja, en niet alleen bij het werk. Als Francis het aanneemt, zullen we dan morgenavond met z’n allen zwemmen? Anders maar even uitstellen.’
 ‘Ja, dan kunnen we het een beetje vieren.’
 ‘Neemt Ian zijn bijzonderheden mee?’
 'Ja, zeker, Simone, hij is er erg aan gehecht. Andersom eigenlijk. En Francis ook, vaak letterlijk, tot hun volkomen bevrediging.'
 'Ja, ik snap over welk onderdeel het gaat. Dat zullen we dan bij het feestje betrekken. Anders zal ik geduld moeten hebben.’
 ‘Ach, je vermaakt je ondertussen vast. Wij straks thuis ook, Thomas? Ik ga vast.’
 ‘Ik kom graag lunchen. Over een aperitief en toetje hebben we het dan wel.’
 ‘Als ik aan de bijzonderheden van Ian blijf denken begin ik graag met een aperitief. Tot ziens, allemaal.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 9, weeknummer 28
 Zie ook www.wellingten.co.uk
Volgende week dinsdag, woensdag en donderdag is het derde gedeelte van de Wellingten Avenue afgesloten voor alle verkeer, behalve voetgangers, voor het aanleggen van de trottoirs en de definitieve verharding van de weg, asfalt. De leveranciers die in dat gedeelte nog werk hebben, hebben vooruitgewerkt, de opleveringen komen dus geen seconde in gevaar.
Ook het stukje zijstraat richting Hoofdstraat en de aansluiting op de toegangsweg naar de camping worden gedaan.
Ik heb de stad verzocht het middenin de week te doen, om de campinggasten niet bij hun aankomst en vertrek te hinderen. (Breng je ze op de hoogte, John?)
 De bewoners en de campinggasten wordt geadviseerd hun auto’s ergens anders te parkeren, ze kunnen er die drie dagen alleen lopend in of uit.
Vier weken daarna kunnen de laatste bewoners hun huis betrekken. Het enige wat er dan nog op de Wellingten Avenue moet gebeuren is de bouw van de laatste garages, voor de even nummers vanaf zesenzestig tot en met zesennegentig en daarna de aanleg van de tuinen.
Het is ongelofelijk, ik heb nog geen enkele klacht gehad over de nieuwe huizen. De bouwers hebben geen enkele fout gemaakt en de leveranciers hebben alles keurig geplaatst. Er hangt geen kastdeurtje schreef.
Ik ben diverse keren uitgenodigd om eens binnen te komen kijken. Iedereen is erg trots op zijn nieuwe inrichting. Terecht, ik heb niet gezien dat er spullen, behalve persoonlijke, meegekomen zijn uit de oude huizen. En de pasgetrouwden hebben ook alles nieuw aangeschaft.
Ik heb een beetje gevist hoe dat betaald kon worden. Wat daaraan het meest heeft bijgedragen, was dat er na de wisseling van eigenaar van de oude huizen een maand geen huur en daarna vijftien procent minder betaald hoefde worden. Dat heeft bijna iedereen opzij gelegd. Heel verstandig. Ik had daar niet aan gedacht, Thomas en ik hadden lang genoeg gespaard om ook alles nieuw te kunnen kopen.
De bewoners van de eerste huizen die gerenoveerd gaan worden zijn benaderd om achter hun wensen voor hun tijdelijk verblijf te komen. Sommigen gaan naar familie, de meeste kiezen voor de camping. Daar is al rekening mee gehouden. Wij wensen hun daar een prettig verblijf toe. (Ik twijfel daar geen seconde aan)
Iets anders. Francis, die een paar weken geleden samen met Ian hun huis op de Wellingten Avenue betrokken heeft, met hem getrouwd is en op huwelijksreis is geweest, heeft amper de tijd gehad om daarvan bij te komen. Vanmorgen heeft ze het werk van het hoofd van de huishouding op de Manor overgenomen, op wens van meneer en mevrouw. Het is een tijdelijke baan voor haar, jullie weten dat ze voor lerares studeert.
Wij wensen het vertrekkende hoofd van de huishouding veel plezier in Londen, waar haar echtgenoot een betere baan aangenomen heeft. En haar opvolgster veel succes en plezier met haar nieuwe echtgenoot, huis, baan en haar studie.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Tamara zorgde ervoor dat ze vroeg in het zwembad waren. Ze had Maureen, John en Thomas gewaarschuwd dat ze heel rustig moesten beginnen. Over gewone onderwerpen praten en niet spelen in het zwembad. Het had resultaat. Niet lang nadat Maureen en John Francis en Ian met alles gefeliciteerd hadden kwamen Mark en Simone het zwembad binnen. Simone bleef na een paar passen ineens stilstaan, met opengesperde ogen.
 ‘Nee toch! Ian! Wat een lange! Mooi, zeg. Nee, laat zo. O. Dat gaat natuurlijk niet.’
 Ze bleef kijken, net als de anderen, tot het lange, dunne pikkie van Ian veranderd was in een extra lange stijve van normale dikte.
 ‘Wat groeit dat mooi. Ja, net zo lang als die van Dave. Ook mooi. Jullie hebben niets te veel gezegd, meiden, heel bijzonder. Ik heb heel wat kleine pikkies gezien toen ik werkte. En gewassen. Altijd met koud water in de buurt, je weet maar nooit of je een snelle jongen te pakken hebt. Maar ik heb nooit zo’n opvallend lange gezien. Was hij altijd zo lang? Toch niet als baby? Dat lijkt me een raar gezicht.’
 ‘Ik heb er nooit zo bij stilgestaan, jongens zijn niet allemaal hetzelfde. Bij het meertje keken de andere jongens wel, maar ze zeiden niets. Als een meisje er met scharrelen achter kwam, vroeg ik om het niet door te vertellen. Ik wilde niet dat ze daarvoor op me afkwamen. Een beetje oneerlijk, ik was wel een paar keer op meiden met grote borsten afgegaan. Tja, dat zie je ook als ze aangekleed zijn. Toen ik mijn ouders vertelde dat Francis en ik gingen trouwen zei mijn moeder, je moet met Francis voorzichtig zijn. Na je geboorte kwamen alle zusters in het ziekenhuis naar je plassertje kijken. Je had zeker een twee centimeter langere dan normaal, heel opvallend. Er is nog ongeveer een centimeter bijgekomen tot je jezelf ging wassen. Misschien inmiddels nog meer.’
 ‘Ja, nog een centimeter, hè? Misschien goed, dat uitgeschoven van die vier extra centimeters er maar twee extra over blijven. Daar was hij voorzichtig mee. Met de lengte had ik geen problemen.’
 ‘Waarmee dan wel? Als je het wilt vertellen?’
 ‘Ik had altijd wat moeite om de tampons er uit te halen. Ik was niet bang, de eerste keer, het zou genoeg mee moeten geven. Dat deed het ook, maar voor mijn gevoel maar nét. Na even moest hij wat harder doorduwen, maar het ging. Nog even later zei hij, Francis, lekkere ex-maagd, hij zit er helemaal in. Hoe gaat het? Ik zei, ik zit barstensvol, de lengte gaat prima, maar in de breedte kan er vast geen haar meer tussen. Hij zei, dat hoeft ook niet, de haren mogen buiten blijven. We hadden het even over onze ontmaagding, toen ging hij voorzichtig bewegen, tot ik ook begon te bewegen. Toen hield hij het niet meer, hij schokte erg, meer dan bij het eh oefenen. Ik ook. Een sprookje, we kwamen tegelijk.’
 ‘Dat is mooi, bij de eerste keer. Maar het komt wel vaker voor, hoor. Ach, dat weet je vast al. Al een beetje gewend?’
 ‘Ja, sneller dan ik dacht, Simone, de eerste keer was ik een beetje gespannen. Zeg, Tamara, bedankt voor je stukje over me in het krantje. Ongelofelijk, hoe je het voor elkaar krijgt om in een paar zinnen zo veel en zo leuk te vertellen.’
 ‘Driekwart schud ik zo uit mijn mouw, als ik zit te schrijven. Ik verander het daarna niet zo veel, anders blijft het niet spontaan. Maar soms moet ik mezelf een beetje dempen, anders is het te openhartig.’
 ‘Ja, over het meertje schrijf je ook altijd zo mooi. Eh, Simone, mijn eerste rooster voor de meisjes was niet helemaal goed, maar Thomas heeft me natuurlijk weer geholpen. De andere meisjes blijven aardig tegen me. Aardiger dan tegen mijn voorgangster.’
 ‘Daar zal je het dan wel naar maken. Maar ik bedoelde niet dat je zou vertellen of je aan je werk gewend bent, oen. Je weet waar ik graag over praat.’
 ‘Ja, over gevoelens en zo. Ik ben een beetje gevoelig. Hij moet nog steeds wat langzaam binnenkomen, en me dan even laten wennen, ik zit zóóóó vol. Als de vorige keer niet te lang geleden is gaat het beter, door zijn lekkere smering van daarvoor. Of hij moet al binnenkomen als hij niet al te groot is. Oei, dan voel ik hem groeien. Het stopt net op tijd, vóór ik denk, ik ga barsten.’
 ‘Had je liever een dunnere gehad?’
 ‘Nee, ik wil die van hem. Het zal wel wennen, zo lang zijn we nog niet getrouwd.’
 ‘Tja. Nou, Ian, je kijkt heel tevreden. Ik moet denken aan een man op schoot die voor baby speelt. Net doet of hij borstvoeding krijgt, aan je borsten sabbelt en zuigt. Maar die paal recht omhoog en die grote ballen eronder staan er net zo min bij als een lange dunne bij een baby. Je kan er dan wel goed bij. Maar nooit zo lang. Dan wil de baby ineens doen of hij een nieuw baby’tje maakt.’
‘Ik eh hoef er niet aan te zuigen, Simone, maar ik zou wel eens aan je borsten willen voelen. Bij die boerenmeiden hingen hun borsten nogal naar beneden. Die van jou zien er steviger uit.’
 ‘Kom maar mee het water in, Ian, dan zal ik eens voelen of die mooie lange net zo stevig is als die andere die ik in herinnering heb.’
 Ze gingen allemaal zwemmen en spelen. Weer op de kant namen ze allemaal wat te drinken.
 ‘En, Ian?’
 ‘Erg stevig, Francis. Je mag me voortaan iets steviger vastpakken, je bent nog te voorzichtig. Maar niet altijd, je doet het soms zo heerlijk zachtjes.’
 ‘Goed, ik zal meer variëren. Kon je wat vinden, tussen al die haren?’
 ‘Ja, al duurde het even. Ze vond alles bij mij makkelijk, natuurlijk. Lekker. Lekker lang, Simone?’
 ‘Ja, prima in orde. Fijn voor je, Francis. Als hij ook goed beweegt, hij doet misschien ook te voorzichtig.’
 ‘Ik weet het niet. Het past zo precies, het streelt ons allebei zó goed, dat we de eerste keer al na een stuk of vijf wipjes kwamen. De tweede keer duurde het wat langer. We hebben gehoord dat Thomas en Tamara het verspreid over de hele dag doen. Wij maar niet, anders is het iedere keer zo kort. Tijdens onze huwelijksreis duurde het bij de vierde, soms ook de vijfde keer pas lekker lang. Zo vaak halen we hier doordeweeks niet, maar in de weekenden is het feest. En vast als Ian vakantie heeft en ik vrij ben.’
 ‘Lekker. Hoe gaat het met je studie?’
 ‘Heel goed. Ik moet veel bestuderen, omdat het een gecomprimeerde cursus is. Maar ik vind het niet moeilijk.
Ik heb hier, als er niets te doen was, niet alleen romannetjes gelezen, ook altijd de krant van meneer, als hij hem uit had. Serieus gelezen, daarom weet ik waarschijnlijk al aardig wat, qua algemene ontwikkeling. De andere vakken gaan niet verder dan voor de basisschool nodig is, die heb ik natuurlijk ook gehad, die stof komt weer gauw boven.’
 ‘En eh didactiek?’
 ‘Klinkt allemaal logisch, ook makkelijk te volgen.’
 ‘Fijn. Biologie?’
 ‘We zijn er weer. Weinig over de bloemetjes en de bijtjes. Dat is voor thuis. Oh, lekker.’
 Ze grinnikten weer eens.
‘Ik geniet erg. Weer een gelukkig paar erbij.’
 ‘Hoorbaar, zichtbaar en voelbaar.’
 ‘Ik kan er niets aan doen, Mark. Ik houd niet van praatjes over het weer of de politiek. Liever over wat fijns. Wat ook mooi is om te zien. En lekker om te voelen. Ik heb heel vroeger gezegd, jij bent mijn hoofdzaak, eventuele kinderen zijn een extraatje. Daar heb ik me aan gehouden, hè?’
 ‘Ja, schat, geweldig. Alleen als het absoluut niet anders kon, als de kinderen onmiddellijk aandacht nodig hadden, kwam ik niet op de eerste plaats.’
 ‘Fijn. Andersom ook, dat weet ik. En nu zo fijn praten enzovoort, met die lieve kinderen, is ook een heerlijk extra. Waardoor wij het in bed ook weer extra lekker hebben. Niet dat het ooit een sleur geweest is, allesbehalve, maar als je lekker op me wipt en je denkt aan bij je ballen gegrepen worden, bijvoorbeeld, dan heeft dat toch invloed.’
 ‘Ja. En andersom?’
 ‘Ik denk meestal, hij heeft lekker aan borsten kunnen voelen, en dozen, en meerdere handjes hebben zijn spullen gemasseerd, hij zit vast lekker vol, gaat vaak spuiten. Ik heb een boel verschillende palen beet gehad, en kleinere of grotere ballen. Maar ik heb voldoende aan die lekkere paal van hem, met zijn ervaring kan er beslist niemand tegen hem op. Hij kan het in vijf wipjes, maar ook in vijfhonderd. Denk ik, ik kan niet zo lang wachten. En alleen komen, omdat hij nog niet zo ver is, of het uit zit te stellen, is niet zo gezellig. Zeg, binnenkort wordt het zwembad schoongemaakt, hè?’
 ‘Ja, het water gaat eruit en alles wordt afgeschrobd.’
 ‘Dan kunnen we het best een keer in het water doen, hè?’
 ‘Wat?’
 ‘Alles. Ieder stel in een andere hoek.’
 Mark stond op.
 ‘Ja, meer ruimte dan in de badkuip. En vast warmer dan in het meertje, hier heb je niet zo gauw last van krimp.’
 ‘John in het meertje ook niet.’
‘Ja, de laatste tijd wel. Die eerste keer niet. Ik verwachtte Maureen gewoon aangekleed, alleen Crystal bloot. Maar zij was ook helemaal bloot. En jij zat er naast, nog bloter dan bloot, je liet me ook tussen je benen kijken. Ik liep bijna over.’
 ‘Je hebt nu toch voorzorgen genomen? Je wist wat je kon verwachten.’
 ‘Ja, lekker. Die voorzorgen en wat ik zie. Thomas zag op zijn vijftiende een beetje een gleuf in het bos, ik heb hier de keus uit mooie bosjes en een oerwoud.’
 ‘Alleen om te kijken heb je keus. Schuif hem in het water maar in het bosje van Maureen, als je er door haar dikke buik nog bij kan. Wat je er bij denkt moet je zelf weten.’
 ‘Ik zal er bij denken, dat er nog twee large en één extra large aan het schuiven zijn.’
Een paar minuten later golfde het water in het zwembad, veroorzaakt door heen-en-weergaande bewegingen in de vier hoeken.
‘Oef. Dat was lekker. Volgende keer weer, Mark, vlak voordat het zwembad schoongemaakt wordt.’
 ‘Ja, het was lekkerder dan in de badkuip. En gezelliger, met al dat gekreun.’
 ‘Ja. Voor het eerst zie ik nu vier kleine pikkies. Drie korte en een lange. Ach, Francis, mag ik er even mee spelen?’
 ‘Van mij wel, hij is toch lekker leeg. Het was heerlijk, hij is er nog nooit zo makkelijk ingeschoven terwijl hij op z’n grootst was.’
 ‘Ik zou thuis in de badkuip maar een beetje meer badolie gebruiken, misschien helpt dat ook. Kom je bij me zitten, Ian?’
 ‘Wel een beetje voorzichtig doen, hoor. Na gedane arbeid is hij een beetje gevoelig, al valt het nu mee.’
 Hij ging naast Simone op haar stretcher zitten.
 ‘Zo kan ik er niet goed bij. Durf je wijdbeens over me te gaan zitten?’
 Ian ging verzitten. Ze pakte met één hand zijn ballen en met haar andere zijn lange onderaan en schoof met haar hand op en neer.
 ‘Wat een lekkere lange slappe. Met een normaal kleintje kan je niet veel doen, hooguit voor de grap helemaal in je mond nemen. Maar dat laat ik aan Francis over. Ik kan me voorstellen, dat als hij een beetje stijf is hij lekker naar binnen schuift. Zoals die van een jongen van zestien, Mark?’
 ‘Je hebt de kinderen toch gezien?’
 ‘Pas na hun trouwen helemaal, toen waren ze twintig. En aardig dik.’
 ‘Ik zal toen wel ongeveer zo’n dunne gehad hebben. Centimeters korter, natuurlijk. Ik kan me niet anders herinneren dan dat hij heel makkelijk bij Renee naar binnen ging.’
 ‘Renee?’
 ‘O. Ja, dat weten jullie natuurlijk nog niet allemaal. Ja, ik heb op m’n zestiende met een meisje gevreeën. Het hele verhaal vertel ik nog wel eens. Eh, ze kon mijn nog niet zo dikke stijve goed vastklemmen, wanneer ze maar wilde. Tja, ze had al een jaar of vier ervaring. Ik was voor haar wel de grootste, zei ze toen. Later, bij Vivian, was ik dikker, dat ging iets moeilijker. Maar ze kreeg na verloop van tijd ook ervaring. Niet zo snel, we deden het niet zo vaak. Ze was zó preuts opgevoed, dat ze zich lang bleef schamen als ze een beetje wild werd. Of me masseerde. Ik had geen haast, ze genoot er van, al durfde ze het amper te bekennen. Niets ten nadele van haar, maar jij begon altijd al met er naar toe te praten, dan voorspel, dan pas erin respectievelijk erom. Maar ik kan het lekker meestal langer uitstellen dan jij.’
 ‘Ja, maar dan kan ik twee keer komen, jij lekker niet.’
 Ze grinnikten.
 ‘Nou, Ian, je moest maar op je eigen plek gaan zitten, ik voel actie in die slappe komen.’
 Ze liet hem los. Ian pakte zijn lange zelf vast en streek er even mee door de haren op haar doos, voor hij naast haar stretcher ging staan.
 ‘Mocht wel, hè? Door het oerwoud. Ik heb geleerd altijd netjes afscheid te nemen.’
 ‘Dan doe ik het ook.’
 Ze pakte zijn lange weer beet en schudde hem op en neer.
 ‘O, alweer stijver. Veelbelovend, Francis.’
 ‘Ja, kom je nu bij mij zitten, Ian? Zo vaak heb ik hem nog niet voelen groeien.’
 Hij deed het. Ze keken allemaal glimlachend toe, hoe Francis twee handen om zijn paaltje hield en daarmee omhoog ging tot hij recht overeind stond. Daarna liet ze één hand los en zwaaide met zijn stijve naar de anderen.
 ‘Lekker van mij.’
 Ze grinnikten.
 ‘Het is je gegund, hoor. Jullie hebben nog langer gewacht dan Thomas en Tamara.’
 ‘Ja, maar veel meer geoefend.’
 ‘Vanaf wanneer?’
 ‘O. Ik denk, dat ik vanaf mijn veertiende jongens aan me liet voelen. Niet erin. En ze liet komen. En me vanaf mijn zestiende liet vingeren, als ze heel lief waren. Met Ian was het gelijk veel fijner. En die lange doet het zóóóó goed.’
 Ze grinnikten.
 ‘En jij, Ian?’
 ‘Ik zal dertien geweest zijn toen ik voor het eerst loosde. Maar met Francis was het lekkerder, niet aangekleed, helemaal bloot, terwijl ze heel geïnteresseerd en verlekkerd keek hoe ik spoot. Maar het is niet te vergelijken met nu. Haar gleuf past zó lekker om me heen dat ik nogal gauw kom. Zeker de eerste keer, na een tijd niet. Ze zei al, daarom doen we het liefst ‘s avonds, zo vaak mogelijk zo snel mogelijk achterelkaar. Na de vierde keer val ik meestal half bewusteloos in slaap, bekaf, en hartstikke leeg.’
 ‘Dan zullen jullie wel vroeg op de avond beginnen.’
 ‘Als het kan wel. Anders haal ik ook geen vier keer.’
‘Vier keer is helemaal niet slecht. Voor iemand met normale ballen.’
 ‘Ja. Oei, Francis, van zo masseren worden ze niet groter.’
 ‘Dat zeg jij wél als je mijn borsten masseert. Terwijl je ze groot genoeg vindt.’
 ‘Vind jij die van Simone niet erg groot, Mark? En in het begin?’
 ‘Nee. Eh, Simone, als we het hebben over hoe we elkaar ontmoet hebben, was dat bij doktersronden in het ziekenhuis.’
 ‘Ja? Dat was toch zo?’
 ‘Het is eigenlijk maar wat je ontmoeten noemt. De echte ontmoeting was toen ik je mee naar mijn kamer vroeg, om je te vragen of je bij me wilde werken.’
 ‘Ja, dat is zo. Je hebt me daarvoor wel een keer gebeld, of je een schoonmaakploeg mocht sturen toen je nichtje afgestudeerd was en weer vertrok. Karen dacht toen dat je een oogje op me zou kunnen hebben, omdat ik vertelde dat je me bij ronden in het ziekenhuis apart toeknikte.’
 ‘Dat was ook zo. Maar je was eerst met Stefan, na zijn overlijden heb ik gewacht tot er wat tijd verstreken was voor je, om er een beetje overheen te komen. Maar de eerste week dat je in het ziekenhuis werkte viel je me al op.’
 ‘O. Mij viel alleen dat knikken van je op. Eigenlijk pas bewust toen ik het Karen vertelde. Ik kan me niet herinneren dat je vanaf het begin dat ik er werkte meeliep op ronden.’
 ‘Dat deed ik ook niet. Ik liep alleen mee als de hoofdverpleegkundige me vroeg, omdat er een mogelijke patiënt voor me bij zat. Schat, we hebben het gehad over dat ik een oogje op je had, dat het twee ogen werd enzovoorts. Maar niet wat daar aan vooraf ging. Ik denk er nu pas weer aan, door de verhalen hoe Ian en Francis begonnen zijn.’
 ‘Wat dan?’
 ‘Belangstelling. Laat ik helemaal aan het begin beginnen. Ook voor de anderen. Ik stond achter de balie van mijn afdeling, chirurgie, met de hoofdverpleegkundige over een patiënt te praten. Ik zag in de gang een dokter aan komen lopen met naast zich een mij onbekende verpleegkundige. Ik kende niet alle verpleegkundigen van naam, wel van gezicht en wist meestal op welke afdeling ze werkten. Je manier van lopen viel me op, je houding. Toen je dichterbij kwam je figuur. Je decolleté zat op een normale hoogte voor een verpleegkundige, je zag er keurig uit, pas in tweede instantie zag ik dat je nogal meer had dan eh gemiddeld. Later vertelde je dat je niet alleen je normale kleding aan liet passen, ook je ziekenhuiskleding. Om, respectievelijk, wel of geen aandacht te trekken.’
 ‘Was dat zo, mams?’
 ‘Ja. Op mijn achttiende kreeg ik van mijn moeder geld om naar een goede kledingadviseur te gaan. Ik zag er met confectiekleding niet uit, ze kon het niet goed voor me vermaken om me er toonbaar uit te laten zien. Die adviseur zei, er valt niets te camoufleren. Als je het lef hebt kan je het beter benadrukken. Koop beha’s die net je tepels bedekken en brengt me een jasje van een mantelpakje, een truitje en een bloesje. Nieuw of gebruikt, maakt niet uit. Die laat ik dan vermaken, zodat je decolleté net boven je beha zit. Ze zien dan niet meer grote ingepakte bollen, maar half blote borsten, daarmee overbluf je iedereen. Ik heb zijn advies opgevolgd. Het werkte. In plaats van meewarig aangekeken te worden keken ze bewonderend. De mannen, de vrouwen jaloers. Ik heb hem steeds mijn nieuwe confectiekleding laten vermaken. Toen ik emigreerde kreeg ik een adres van hem hier in Boston om mijn kleding te laten vermaken. Voor mijn ziekenhuiskleding net als in Nederland een wat hoger decolleté. Vanaf de eerste verandering, op mijn achttiende, durfde ik me weer overal te laten zien.’
 ‘Jammer genoeg blijven veel vrouwen het toch erg inpakken. Nog dichterbij zag ik je gezicht goed. Dat vond ik lief, en je had een mooie oogopslag. Ik heb je nagekeken.’
 ‘Je bent me toen niet opgevallen.’
 ‘Gelukkig niet. Ik stond je nogal openlijk te bekijken. Ik vroeg aan de hoofdverpleegkundige, een nieuwe? Ze zei, ja, Simone Wouters, die is pas geïmmigreerd. Van haar hoofdverpleegkundige heb ik gehoord dat ze goed is en al heel goed Engels praat. Ik heb zo achteloos mogelijk geknikt en over de patiënt verder gepraat. Daarna heb ik in je personeelsdossier gesnuffeld. Dat mocht eigenlijk niet, het was beveiligd, maar niet goed genoeg. Ik zag dat je op alle afdelingen behalve de Intensive Care mocht werken. Dat vond ik interessant, zo veelzijdig zijn de meeste verpleegkundigen niet. Je moest dus nogal slim zijn. Ik had eh een tijd geen belangstelling voor vrouwvolk gehad, maar door die combinatie van slimheid en uiterlijk kreeg ik belangstelling voor je. Ik kon ook makkelijk je rooster bekijken, ik ben ronden mee gaan lopen als je dienst had.’
 ‘Je hebt dus als een verliefde jongen achter me aan gelopen.’
 ‘Nou, dat oogje kwam langzaam, ik zag je alleen bij ronden. Ik was toen al een beetje op zoek naar een geschikt persoon om mij thuis te helpen met het verzorgen van mijn schoonvader. Ik kende Stefan, die was al gauw nadat hij begonnen was een paar keer bij me geweest om te overleggen over ronden met zijn studenten. Net voor hij naar New York vertrok heb ik hem mijn probleem uitgelegd en hem gevraagd of het een baan voor jou zou zijn. Jij was me opgevallen, zei ik, door je houding en je gedrag bij ronden. Je maakte je bijna onzichtbaar en onhoorbaar, behalve als je aangesproken werd. Ik wist dat jullie een appartement deelden, daarom wilde ik zijn advies. Hij zei, haar gedrag is niet in overeenstemming met het gebruikelijke gedrag van verpleegkundigen. Lelijke verstoppen zich, mooie treden op de voorgrond. Ze hoort op een podiumpje. Maar hij had geen flauw idee of je mijn aanbod wel of niet aan zou nemen. Zo ja, dan zou je er iets bijzonders van maken. Ik heb hem gevraagd je maar niets te zeggen, eigenlijk vond ik je te slim voor die baan. Uiteindelijk heb ik je toch gevraagd, al had ik weinig hoop, maar na jou gezien te hebben viel verder alles tegen. Tijdens dat gesprek werd het echt een oog op je hebben. Voornamelijk door hoe je praatte, en ik vond je mooi. Tja, je nam de baan. Op een zaterdagmorgen kwam je met al je spullen, om bij mijn schoonvader en mij te komen wonen. Ik hielp je om alles naar je kamer te brengen en ging toen naar beneden, je wilde je omkleden in vrijetijdskleding. Dat was afgesproken, Charles wilde ook geen ziekenhuiskleding zien. Toen je beneden kwam begon je te vertellen over je afscheid in het ziekenhuis en je laatste gezellige avond thuis met Karen. Dat gaf mij de tijd om bij te komen. Wat een decolleté. Wat ik zag was al meer dan ik ooit beet gehad had. En het waren maar de helften.’
 ‘Daar heb ik niets van gemerkt.’
 ‘Tja, iedereen vond me een heer, en heren kunnen zich beheersen.’
 ‘Behalve als ze een meisje zoals Renee treffen, als ik het goed begrijp.’
 ‘Ja, Maureen. Mijn enig excuus is dat ik toen nog jong was. Ze vond me trouwens wel een heer. Ik kleedde me snel uit, maar ik legde mijn kleding netjes neer. En ik gehandelde haar heel netjes. Ik bedoel, we deden alles, maar ik was niet ruw, ik was ook lief voor haar. Ik had kunnen volstaan met haar te laten komen, daar ging het haar om, en dan zelf zo snel mogelijk er achteraan. Maar tussendoor speelde ik lief met haar, dat was ze niet gewend. Simone en ik, later Renee ook, hebben het samengevat als te vroeg, te vaak te ver, maar er was geen blijvende schade aangericht. Goed. Ik had het over het decolleté van Simone. Ze zei, een tijdje nadat ze bij me was komen wonen, je bent wat groter dan ik. Zie je te veel of te weinig? Ik zei, laat maar zo. Maar ik dacht, laat maar zo, voorlópig. Ik wilde al snel de andere helften ook. Maar we deden het rustig aan. Zoals het hoort, elkaar steeds beter leren kennen door veel te praten, dan pas eh scharrelen. Tja, zo overweldigend als ze mijn erectie vond, zo overweldigend vond ik haar hele borsten. Ik wilde in het begin dat ik meer handen had. Na ons trouwen ging het beter, ik had twee handen vrij voor haar borsten. Ik heb ze nooit té groot gevonden. Wel heel mooi groot. Zeg, ik heb zin om op een zacht bed te gaan spelen, met mijn rondborstige meisje. Laten we opstappen, ik zal vast niet de enige zijn die wil spelen.’
 Ze stonden allemaal tegelijk op, namen afscheid van elkaar en gingen naar huis.

‘Wat heerlijk, die jeugd.’
 ‘Ja.’
 ‘Ik bedoel, gezellig, Mark.’
 ‘Ja, ook. Ik moet vaak aan onze kinderen denken. Het kijken naar ze terwijl ze hun gang gingen. Het onderling praten, we mochten alles horen. En fijn, natuurlijk, allemaal op hun gemak, in hun blootje. Hoe de stelletjes in het begin af en toe aan elkaar kwamen, zogenaamd per ongeluk. Later gewoon wat meer, openlijker. Die lekkere meiden. En de jongens, zo flink, zelden met een kleintje, meestal al een beetje stijf, nog net niet recht vooruit of omhoog.’
 ‘Ja, daar zorgden de meiden wel voor, even de benen wat van elkaar af, floep. Af en toe wilden ze die kleine van jou ook eens wat dikker en langer zien worden, dan deden ze of de handdoek op hun stretcher niet goed lag en bukten ze met hun achterwerk naar je toe.’
 ‘Ja, ik weet het. Dat blijft iets aparts, een gleuf van die kant af zien. Niet eerlijk, bij jou is weinig reactie te zien.’
 ‘Ik krijg van die jongens niet zo de kriebels, ik weet veel te goed dat die van jou het lekkerst is. Maar als een man een gleuf ziet voelt hij hem, haar, al om zijn pikkie, hè?’
 ‘Ja, dat begint al vroeg. Eigenlijk al bij het zien van een lekkere meid, al is ze aangekleed. Die borsten steken uit, dan denk je vanzelf, wat lager zit er ook wat lekkers onder die kleren. Pas als je wat ouder wordt denk je, eerst beter kennismaken, anders is er na een paar keer toch de lol af.’
 ‘Wat ouder. Ouder dan zestien?’
 ‘Ja. Daarvóór raakte het gescharrel steeds uit als ik of zij wat lekkerders vond, vaste verkering heb ik nooit gehad. Met zestien, tja. Renee was een stuk. Daar wilde ik graag mee spelen. Ik was blij dat ze me vroeg om haar thuis te brengen, ik had nog geen smoes verzonnen, ze had me nogal geschokt, onder het dansen. Bij de tweede dans haar borsten tegen me aan gedrukt. Tja, achteraf weten we dat, omdat ik haar daarna liet voelen dat ik een stijve in mijn broek had, zij ook nieuwsgierig was geworden. Ik verwachtte kussen en een beetje voelen in de buurt van haar huis. Maar ik raakte in haar slaapkamer verzeild, achterom, door het raam. Ik mocht het meeste van haar zien, dat wond me zó op dat ik min of meer gevlucht ben. De tweede keer lagen we al gauw helemaal bloot op haar bed. Ik kon me helemaal uitleven, ik mocht overal aan haar voelen. Toen ze wat goed aan mij ging voelen werd het natuurlijk lozen. Ze ging er zo makkelijk mee om. Ze leerde me haar te laten komen, voor haar zo lekker mogelijk.’
 ‘Ja, ik had nooit wat te klagen bij je.’
 ‘Ik deed en doe mijn best.’
 ‘De derde keer liet ze zich op je zakken, daar heb je over verteld. Maar nooit zo uitvoerig.’
 ‘Tja. Het was geweldig, Simone, toen, maar niets vergeleken bij wat er met Vivian gebeurde en met jou. Met iemand waar je van houdt is het veel mooier.’
 ‘Ja, met jou vond ik al snel alles veel fijner dan alles bij elkaar daarvoor. Inclusief Stefan. Vertel verder.’
 ‘Hoe fijn het later ook was en is, de eerste keer vergeet je natuurlijk nooit.’
 ‘Nee, ik ook niet.’
 ‘Schat, je bent heel lief, maar je moet me niet onderbreken als je het volledig wilt horen. Anders raak ik van slag en sla misschien wat over. Het was nogal een tijd geleden. . . . Ik lag op mijn rug, ze zat wijdbeens op me, ze streelde met mijn stijve over haar gleuf. Ik vond het een leuk spelletje. Maar toen kwam haar aanbod, om binnen te komen. Ik schrok, ik zei, ik wil je niet ontmaagden. We waren pas zestien, we hadden geen serieuze relatie, we speelden alleen. Aan helemaal eh vrijen had ik niet gedacht. Ze zei, natuurlijk ben ik geen maagd meer, dat kan je toch niet verwachten, na alles wat we al gedaan hebben? Terwijl ik daarover nadacht zag ik mijn stijve een stukje bij haar naar binnen gaan. Haar gleuf leek rond te worden, om de paar centimeter die mijn stijve naar binnen was. Ze zakte verder op me naar beneden, centimeters tegelijk. Als ik niet gelijk gevoeld had dat hij een stuk warmer werd had ik het niet geloofd. Mijn stijve haar gleuf in. Steeds verder, al gauw helemaal. Ik wist theoretisch dat het moest kunnen, maar nu zag ik het. De haren op haar doos zaten tegen mijn haren, mijn hele stijve zat in haar gleuf. Heerlijk, warm. Toen wipte ze een keer. Ik schrok ervan hoe lekker dat mijn stijve streelde, ik schokte. Ze wipte weer. Ik ging meewippen, ik genoot ontzettend. De keer ervoor had ze me met haar handen al veel lekkerder verwend dan alle meiden daarvoor bij elkaar. Die durfden er nooit goed aan te zitten. Zij wel, ook aan mijn ballen, die waren nog nooit zo lekker gemasseerd. Haar gleuf bewoog geweldig, helemaal om mijn stijve heen. Heerlijke lange slagen, ik, hij, floepte er net niet uit. Al gauw voelde ik dat ik klaar ging komen. Ik zal wel gezegd hebben, ik kom, om haar te waarschuwen. Ze ging gewoon door. Ik had net de tijd om te denken, nee toch, ze zal me toch niet in haar laten spuiten? Toen kwam ik. Het leek wel of ze de golf die door mijn stijve kwam eruit masseerde. Veel beter dan met haar handen. Jij kan het ook. Voor mijn gevoel spoot ik harder dan ooit daarvoor. Meerdere keren. Toen mijn krampen minder werden ging ze ineens heel snel wippen, een keer of tien. Toen zat ze stil, kreunde, en ik voelde dat ze krampen in haar gleuf had, ze kneep iedere keer in mijn stijve. Ineens stopte het en liet ze zich van me afrollen. Jammer, ze had mogen blijven zitten, mijn stijve werd ineens een stuk kouder. Ook al daardoor kromp hij snel. Ze hijgde net zo lang na als ik. Toen zei ze, je bent goed. Heel goed. Ik wil wel vaker zo lekker met je vrijen. Jij? Nou, óf ik dat wilde. Ik vertelde haar uitgebreid hoe lekker zíj het gedaan had. En dat ik nog nooit zo lekker gevreeën had. Toen vroeg ze hoe vaak ik op een avond kon. Ik zei, ik weet het niet, je masseert er nogal veel uit. Ze zei, we zijn nu wat laat begonnen, door onze aanloop, zou je op een avond tussen acht en elf een keer of drie kunnen? Ik zei, vast wel, ik doe natuurlijk mijn best. Thuis dacht ik, ze dacht vast dat ik eerder gevreeën heb. Van mijn antwoorden is ze niets wijzer geworden. Laat ik maar niets zeggen, anders gaat ze me pesten dat ze het me heeft moeten leren. En tja, ik ben nu geen maagd meer. Niets aan te doen. Maar dat hoeft niemand te weten. En al heel gauw gaan we van acht tot elf zo vaak vrijen als ik kan. Zo ging dat.’
 ‘Dank je wel. Voor het zo mooi vertellen. Waarom zou het er nog niet eerder van gekomen zijn?’
 ‘Ik denk, dat ik net zoiets had als Vivian. Dat ik me toch een beetje schaamde. Scharrelen was normaal. Met alleen wat kleding los je klaar laten strelen en een meisje vingeren als je wat ouder was ook. Maar we lagen in bed, op bed, helemaal bloot, zaten overal aan, dan kwam ik bij haar binnen en kwamen we klaar terwijl ik mijn sperma in haar spoot. Dat was iets voor getrouwde mensen, niet als je pas zestien bent. Ik moet er niet aan denken dat onze kinderen dat gedaan hadden.’
 ‘Nee, dat zou te vroeg voor ze geweest zijn. Zo ongeveer met hun achttiende had het gekund. Toen kenden ze elkaar goed genoeg, waren ook verstandig genoeg. Ik heb ze dat niet verteld, ze moesten zelf beslissen. En het blijft natuurlijk moeilijk, beslissen hoelang je maagd wilt blijven. Ik heb geen spijt van mijn wachten. Vóór jou gaf ik niet genoeg om die jongens, om Stefan ook niet, al scheelde het weinig. Met jou werd het wat moeilijk, maar omdat we na een niet al te lange tijd trouwden kon ik het uithouden.’
 ‘Wat moeilijk?’
 ‘Ja. Achteraf gezien was het met Stefan gewoon scharrelen. Er werd lekker aan me gezeten en hij had een grotere dan ik eerder meegemaakt had. Jij was direct veel liever dan Stefan. Ik vond het leuk dat je vertelde hoe je me vond vóór je een oogje op me kreeg. Ik ging al snel van je houden, bij je thuis. En ik vond jouw stijve zo indrukwekkend. Stefan was ook een heer, maar jouw houding was mooier. En je keek natuurlijk anders, als je daarmee voor me stond. Jij wilde me daarmee heel graag verwennen. Ik wist al dat je dat goed moest kunnen. Renee liet je steeds opdraven en Vivian was er ook gelukkig mee. Met mij zou je best drie keer op een avond willen. Als ik je liet komen genoot je er veel meer van dan Stefan. Ik dacht, dat is heel mooi, als hij dat na zo veel keer vrijen nog fijn vindt zal hij het lang volhouden. Klopt dus.’
 Mark grinnikte.
 ‘Ja. Maar dat komt door jou. Jij geniet er ook zo van. Zelfs als je zelf niet komt hijg je zo lief als je merkt dat ik kom. Zullen we het eens nadoen?’
 ‘Je eerste keer met Renee? Ja, leuk. Maar ik kan het niet zonder er veel bij te zeggen.’
 ‘Dat geeft niet. Kom eens lekker tegen me aan, blote meid. Oh, heerlijk, je borsten tegen me aan. En mijn pikkie tegen je doos.’
 ‘Pikkie? Laat eens voelen. Nee, je bent een grote jongen, je hebt een echte stijve. Met lekkere ballen, die er voor zorgen dat je zo mannelijk kan spuiten.’
 ‘Kom eens op me liggen. Dan kan ik allebei je borsten vasthouden. Wat een lekkere dingen toch. Warm en zacht. Kom eens iets hoger, ik wil er één in mijn mond. Mmmm. En een hand op je doos. Met je lekkere warme gleuf. Lekker, hè, je er net in strelen? Straks verder?’
 ‘Ik kom op je zitten, dan kan ik met twee handen overal bij. Oh, wat een paal toch. Lekker zo, mijn gleuf strelen?’
 ‘Ja. Nét erin, hè?’
 ‘Ja. Wil je er helemaal in?’
 ‘Maar dan ontmaagd ik je.’
 ‘Een maagd zou niet zo met je in bed liggen, de tweede keer dat we elkaar zagen al klaar hebben laten vingeren en jouw stijve op en neer gestreeld hebben tot je spoot. En nu met je stijve een stukje in haar gleuf zitten. Oh, heerlijk. Boem, boem, boem.’
 ‘Oh, meid, hij zit er helemaal in.’
 ‘Ja, geen probleem. Een lekker vol gevoel.’
 ‘Je past precies om me heen. Oh, wat warm. Van mijn buik tot aan het puntje.’
 ‘Ja, daar zorg ik wel voor. Hup. Oh, wat stoot je lekker terug. Rustig aan maar, ik wip wel. Hup, hup, hup, heerlijk, hè?’
 ‘Ja, maar ik ga komen.’
 ‘Kom maar. Spuit maar lekker. We hoeven nu niet op te letten waar het terechtkomt, ik houd je wel binnen. Oh, ja, stoot maar lekker omhoog, met iedere straal. Oh, ik kom ook. Voel je de krampen in mijn gleuf? Ik hoop dat ik niet te hard in je stijve knijp. Oh, heerlijk, zo veel beter dan om een vingertje. Oef. Over. Ik blijf even zitten, anders wordt je stijve gelijk zo koud, in de open lucht. Ja, nu voel ik je kleiner worden. Gelukkig bleef je lang genoeg stijf, totdat ik gekomen was. Je bent goed. Heel goed. Vaker doen, hè?’
 ‘Ja, jij bent ook zo goed. Wat streelde je mijn stijve goed. Veel beter dan met je handen.’
 ‘Ja, dat is maar een noodoplossing. Kom je straks op me liggen? Dan kan jij in me rammen hoe je wilt. Ik doe dan mijn benen om je heen, om te zorgen dat je er niet uitschiet. En je wilt vast ook een keer op z’n hondjes. Dan kan je je vasthouden aan mijn borsten. Zou je drie keer op een avond kunnen, van alles wat? Het mag ook steeds het standje zijn wat jij het lekkerst vindt. Als je me maar laat komen.’
 ‘Dat lukt vast wel. Het lekkerste standje met jou weet ik nog niet. Maar ik ga mijn best doen.’
 ‘Ja, ik blijf niet alles zelf doen. Ik ben blij dat ik je gevonden hebt. Het is hier fijn, hè? In Nederland is het in de steden wat moeilijk. Op het platteland schijnen ze het in een lege stal te doen. Of in een hooiberg. Grijpen wat je grijpen kan. En je zo vaak mogelijk laten grijpen. Als ze hun klompen er maar niet netjes voorzetten, anders weet iedereen wat daar gebeurt. Hier misschien ook. Jij trof het helemaal. In een slaapkamer. Lux, hoor. Lekker warm, drankje erbij.’
 ‘Ja, alleen die klok. Die ging onherroepelijk naar elf uur.’
 ‘Ben je nooit een nacht gebleven?’
 ‘Nee. Ze was erg strikt. Niet voor achten, en uiterlijk om elf moest ik eruit. Uit het raam. Ik vond het zo fijn, toen ik met Vivian trouwde. Ik hoefde niet weg, kon haar de hele nacht in mijn armen houden. Met jou was het al gauw ook fijn. Al vóór ons trouwen nachten samen. Je kontje strelen, later ook je borsten en je doos. Je kreunde dan zo leuk zachtjes, als je half in slaap was.’
 ‘Ja, je was lief, porde dan niet in me. Nou, uitgepord, ik ga naast je liggen.’
 ‘Zo was jij niet, hè, op je zestiende?’
 ‘Nee, ik had normale hobby’s. Anders had ik hier vast niet gelegen. Volgespoten, voor de zoveelste keer. Ik ben langzaam op gang gekomen. Wat gescharreld. Als ze het lief deden vond ik het erg prettig, anders, wegwezen. Op de boot kreeg ik al een beetje zin in Stefan. Hij was zo’n heer, heel goed mogelijk dat hij ook lief kon zijn, niet egoïstisch. Dat kwam uit, we speelden leuk. Met jou werd het spannender, we wisten al gauw dat het geen spelen was, maar serieus, gericht op een lange toekomst. We zijn al fijn lang samen, hè?’
 ‘Ja, maar nog lang niet lang genoeg. Hé, mijn kleintje wordt langer. Kom je tegen me aan, om in elkaar te schuiven?’
 ‘Ja, ik wil graag nog een keer. Daarnet heb ik iets voorzichtig met je gedaan, je vast niet helemaal leeg gemasseerd.’
 ‘Niets van gemerkt, ik kwam lekker. Of er zo wat komt of niet vind ik niet zo interessant. Ik wil graag heel lang strelen. Ik zou het niet erg vinden als we erbij in slaap vallen.’
 ‘Als ik toch maar kom. Dat lukt wel, hè?’
 ‘Ik ga mijn best doen.’
 ‘Ja, al vanaf je zestiende. Ohhhh, wat weet je goed waar je zijn moet, in één keer zo’n stuk naar binnen. Boem, de rest. Nu mag je strelen. Ik verheug me er al op. Zo klaar komen en dan, half in slaap, voelen dat je voorzichtig doorstreelt. Misschien dat je zelf ook nog komt, voordat ik in slaap val.’
 Hij kwam ook nog.
‘Je pikkie was een succes, hè?’
 ‘Ja. Maar ik ben erg nieuwsgierig naar het verhaal van Mark. Ik blijf daar aan denken.‘
 ‘Ik ook. Op z’n zestiende met een meisje gevreeën. Ze had al een jaar of vier ervaring. Het moet iets bijzonders zijn geweest, wie het al wist zat te glimlachen.’
 ‘Ja. Ik wist wel dat hij vóór Simone eerder getrouwd geweest was, met Vivian, maar dat die overleden was. Niet dat hij daar lang vóór al eh.’
 ‘Heel makkelijk met zijn dunne stijve helemaal naar binnen gegaan was en lekker vastgehouden was. En klaar gekomen, natuurlijk.’
 ‘Ja, ik denk niet één keer, maar vaker. Anders zou hij het wel even tussendoor hebben kunnen vertellen.’
 ‘Ja. Goed. Vond je het niet erg, dat de meiden allemaal graag aan mijn lange, dunne wilden zitten?’
 ‘Nee, in hun geval had ik het ook gedaan. Je gelooft je ogen toch niet? En net zoals ik het leuk vind om die grote ballen van Thomas te bevoelen. En jij die grote borsten van Simone.’
 ‘Maar even, hoor. Ze zijn me te groot.’
 ‘Jouw stijve is me niet te groot. Zou hij nog zo lekker in mijn liefdesgrotje passen?’
 ‘Is dat ook al een beetje voorverwarmd?’
 ‘Ja, door dat gefriemel verlang ik erg naar die lange stevige van je. Niet er nét in, helemaal.’
 Ze vrijden voorzichtig, maar heel bevredigend.

‘John, ik neem een half snuifje. Ik wil op je komen zitten. Oh, wat ben je snel. Het blijft een mooi gezicht, een helemaal blote man met zo’n paal. Zo verlangend?’
 ‘Zo vol. Grappig, eerst was Tamara het voorzichtigst met mijn spullen, nu Francis.’
 ‘Natuurlijk. Het duurt even om er achter te komen dat zo’n stijve wel wat kan hebben.’
 ‘Ze heeft eerder gescharreld. Mark ook, dat verhaal horen we nog een keer. Dat had jij ook.’
 ‘Ja, maar je weet toch, dan maakt het niet veel uit hoe je het doet. Er is ook amper tijd voor studie, jongentjes komen te snel.’
 ‘Daar heb ik gelukkig nu niet zo veel last van. Ik red het vast, tot jij ook komt.’
 Het kwam uit.

‘Gezellig weer, hè?’
 ‘Ja, iedereen heeft het naar zijn zin. De eerste keer dat Ian kwam om te zwemmen aarzelde hij in de zitkamer om zich om te kleden in badjas. Toen heb ik de mijne even opengedaan. Dat hielp, toen durfde hij. Het hielp ook wat anders. Ik zag niet dat hij een heel lang kleintje had, wel een lang halfje.’
 ‘Ik had er in het begin veel meer moeite mee, dat weet je vast nog. Ik moest in één keer mijn hele stijve aan Simone laten zien.’
 ‘Je was bang voor niks, hè, Thomas?’
 ‘Ik kon toch geen idee hebben dat ze hem zo mooi zou vinden? Tja, nu we er meer gezien hebben weet ik dat hij er normaal uitziet. Vast mooi voor meiden.’
 ‘Toch vind ik hem mooier dan de rest. Zo lang als Dave en Ian hoeft niet. Zouden die lekkerder klaarkomen, omdat het langer onderweg is?’
 ‘Vast niet, dat is maar een paar centimeter.’
 ‘Kom je met een paar centimeter tegelijk naar binnen? Streel je me dan vaak met slagen van meer dan tien centimeter? En geef je me dan weer een paar kubieke centimeter?’
 ‘Je bent wel veeleisend, hè?’
 ‘Nee, ik weet dat je vrijgevig bent.’
 ‘Alleen bij jou. Ze mogen me af en toe wel een beetje opwarmen, door mijn ballen te masseren. Vanavond had mijn stijve wat rust, die van Ian was meer in trek. Daardoor kan ik je vast fijn lang strelen.’
 Het kwam uit.

 Week 33

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 10, weeknummer 33
 Zie ook www.wellingten.co.uk
De nieuwbouw.
 Maandagmorgen hebben de beheerder van de huizen en ik de laatste bewoners in hun nieuwe huis, Wellingten Avenue 96, welkom geheten.
 Nog deze week zijn de laatste garages klaar en legt de tuinman het laatste gras.
 Daarmee is de nieuwbouw voltooid. 96 prachtige huizen in 64 weken.
 We worden een beetje blasé. Tja, van het begin af aan ging de bouw stug door, zonder een merkbare hapering. Al na 16 weken waren de eerste twee huizen klaar, daarna 48 weken lang iedere week weer twee.
 Tijd voor een feestje in het dorpshuis?
De huurhuizen en de renovatie van de huurhuizen.
 Ongelofelijk, de bouwers hebben zich gelijk op de renovatie gestort. Nog onder het leeghalen van het eerste huis werden de eerste ramen er al uitgehaald.
We verwachten dat de eerste vier huizen over vier weken klaar zijn en dat er daarna per week vier huizen af zijn.

De camping en het meertje.
 De camping is vanaf de lente constant praktisch vol. Dat er soms een enkele caravan leeg blijft komt John en Maureen goed uit, dan krijgt die een extra schoonmaakbeurt. Ze zorgen ervoor, door met het boeken daar rekening mee te houden, dat alle caravans zo aan de beurt komen. (Wat was die John vroeger ook weer? Boekhouder?)
 En op een lege tentplek kan het gras wat bijkomen.
 Het meertje wordt ook druk bezocht. ‘s Morgens, onder schooltijd, zitten er moeders met kleine kinderen. Daar hadden we niet aan gedacht, maar ze vermaken zich uitstekend en hebben, daar heb ik naar gevraagd, geen wensen.
Omdat de kinderen van meneer en mevrouw door zakelijke beslommeringen hier momenteel niet kunnen komen logeren gaan meneer en mevrouw twee weken naar hun toe.
Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 38


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
 Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 11, weeknummer 38
 Zie ook www.wellingten.co.uk
Op de camping is een blijvende bewoner gearriveerd. Ene Johnny Staples. (Grapje)
 John en Maureen, van harte gefeliciteerd met de (voorspoedige) geboorte van jullie zoon Johnny.
 Crystal, van harte gefeliciteerd met de geboorte van je broer. We hopen, dat hij de gasten net zo lief gedag gaat zeggen als jij.
  
 De renovatie van de huurhuizen.
 De renovatie van de eerste paar huizen duurde iets langer dan vier weken, maar inmiddels zijn de harde werkers op elkaar ingespeeld. De kleine achterstand zal spoedig ingehaald zijn. Mocht het zelfs nog sneller kunnen, dan houden we toch vier weken aan, in verband met de planning. Zo hebben we dat bij de nieuwbouw ook gedaan. Dan hebben die harde werkers af en toe een dagje vrij. (Wat ons betreft)
 De buitenkant van de huizen is ook schoongemaakt. Met de nieuwe vensters zien ze er nu keurig uit. Binnen is het net de nieuwbouw. Ik heb gehoord dat veel mensen nog nieuwe meubels aan gaan schaffen. Tja, vast weer omdat de huur zo veel lager is dan vroeger.
De camping en het meertje.
 Het tijdelijk verblijf op de camping is iedereen heel goed bevallen.
 Even wat tussendoor. Ik heb maar één restrictie voor het krantje, ik mag niet té lovend over de familie Wellingten schrijven. Een tijdje geleden hebben John en Maureen mij verzocht niet zo lovend over hun te schrijven. Ze vonden dat ze al zo veel door de gasten bedankt werden, en ze wisten dat de camping heel goed draaide. Ik heb toen beloofd, met tegenzin, het minder te doen. Ik kon me het wel indenken, ik voel me ook genoeg bedankt door iedereen uit het dorp.
 Gelukkig heb ik niet beloofd om het helemaal niet meer te doen, want iedereen had het over hun goede zorgen en de netheid op de camping. Ere wie ere toekomt.
Ik ben al gauw, nadat ik voor de Wellingtens ging werken, begonnen aan het beschrijven van hun familiegeschiedenis. Ik heb al eerder wat stukjes in het krantje gezet.
 Ik verwacht steeds minder werk in het dorp te krijgen, omdat na de nieuwbouw en de renovaties er de eerste jaren zo goed als geen klachten zullen zijn. Zodra ik iedere (werk)dag een paar uur over heb gaan meneer en ik de familiepapieren in de computer zetten. Meneer heeft daar al een paar keer in gekeken, als hij wat op wilde zoeken. Ze staan op jaartal, maar wanneer je niet weet wanneer iets gebeurd is ben je dagen aan het zoeken. Er zijn honderden mappen, ordners, waarvan de inhoud die ouder is dan een jaar of tien handgeschreven is. De meeste gegevens zijn boekhoudgegevens, maar daar kan je na bestudering veel uit opmaken. In- en verkopen natuurlijk, bijvoorbeeld van juwelen. Maar ook ongeveer wie er woonde, omdat verhuizingen betaald werden. Of begrafenissen. Maar een enkele voorganger van meneer heeft er af en toe een verhaaltje in geschreven. Binnenkort vertel ik alvast wat ik nu weet. Maar ik ga geen jaartallen of precieze feiten noemen, dat is pas mogelijk als we alles bestudeerd hebben.

Tamara
Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
 E-mail     tamara@wellingten.co.uk
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

 Week 48

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 2, nummer 12, weeknummer 48
Zie ook www.wellingten.co.uk

De renovatie van de huurhuizen.
Prachtig om te zien, als je door het dorp rijdt, dat steeds meer blokken huizen er ineens mooi uitzien.
Als alles klaar is zal het een nieuw dorp lijken.

Iedereen in het dorp is in een goede stemming. De middenstand doet het goed, door de nieuwbouw, en door waarover ik al eerder schreef, dat veel mensen, nadat hun huis gerenoveerd is, wel zin hebben om wat nieuwe meubels en of apparatuur aan te schaffen. Qua ontspanning wordt er door het personeel met zichtbaar genoegen gebruik gemaakt van het zonneterras in de Manor, maar zij gaan ook, met veel anderen, naar het meertje. Dat is nu van ‘s morgens een uur of negen tot in de kleine uurtjes in gebruik door verschillende leeftijdscategorieën, onder de twaalf onder begeleiding van ouders.
De camping blijft een groot succes.

Omdat er verder geen nieuws is nu de geschiedenis van de Wellingtens, in grote lijnen.
Eeuwen geleden was al het land eigendom van de koning. Hij gaf stukken uit om door wat edellieden genoemd werden te laten beheren. Die gaven stukken weer in pacht uit of lieten er mensen op werken. Van de opbrengst moesten ze een gedeelte afdragen aan de koning, van de rest leefden ze en beheerden hun huizen of kastelen. Vandaar dat er nogal wat geknokt is, om koning te worden of om grond, om met zo min mogelijk eigen arbeid een goed leven te hebben.

Niet iedereen liet zich op het land aan het werk zetten, maar lanterfanters werden natuurlijk niet geduld.
Ons dorp is begonnen als een soort vrijplaats, tussen de beek aan de Noordkant en de bijna altijd droogstaande beek aan de Zuidkant, voor lui die zich niet naar de wensen van de adel wilden schikken. Ze mochten daar huisjes bouwen, en als ze binnen het dorp bleven waren ze veilig. Anders, kop eraf. Hoe ze aan inkomsten kwamen is onduidelijk. Waarschijnlijk stropen en wat handelen, als het niet anders kon zich dan maar verhuren als landarbeider. Later zijn de grenzen gewijzigd naar de huidige, zonder de onlangs toegevoegde strook natuurlijk. Nog later is het dorp, zoals alles, gemeentelijk ingedeeld, maar het heeft nooit tot een landgoed behoort. Nu? De hoofdstad van Wellingtenshire?

De familie Wellingten heeft ooit Het Grote Huis, nu Wellingten Manor, van een adellijk figuur gekocht. Er zijn toen geen adellijke rechten overgegaan (bescheidenheid?), pas onlangs zijn die, zoals jullie weten, weer verleend. De tuin was toen veel kleiner en er hoorden minder landerijen bij. De familie paste steeds goed op de penny’s, zonder krenterig te zijn. Ze hadden bijvoorbeeld altijd meer personeel dan eigenlijk nodig was, dat blijkt uit het volgende. De familie is groot geweest, dat blijkt uit het aantal kamers. In het hoofdgebouw plus in de zichtbaar later aanbebouwde vleugels. En de hoeveelheid personeel aan het aantal kamers op de tweede verdieping. De vader van meneer heeft die een jaar of twintig geleden om laten bouwen van vierendertig kleine naar twintig grote. Vierendertig! Alleen al voor het personeel dat geen eigen huis had! En er sliepen er vast ook meer dan één op een kamer.

In de loop van de eeuwen kon de familie steeds grond bijkopen. Vermoedelijk door een ruim bod te doen aan eigenaren die het slecht ging. Af en toe werden kleine stukken samengevoegd en nieuwe boerderijen gebouwd. En het terrein om het huis vergroot. Daar zijn nu de mooie voortuin, de garage, de stallen en de achtertuin met het rosarium en de familiebegraafplaats. Er zijn nu twintig pachters, ieder met veel grond. Alles bij elkaar nu Wellingtenshire, inclusief ons dorp Wellingten, wat reikt tot aan de rand van de stad en de dorpen om ons heen. Misschien een beetje toepasselijk voor de huidige meneer, Wellingtenshire is zo groot als een flinke Amerikaanse county.

De familie (Familie?) is uitgegroeid tot een bedrijf. Het bezit nu heel Wellingtenshire, behalve een paar huizen in het dorp, waar de bewoners eigenaars van zijn. En antiek, juwelen, schilderijen, auto’s (enig merk Rolls-Royce), niet alleen in of bij het grote huis, ook bij andere familieleden. Verder een vermogen, wat belegd is. Daarvoor is een financieel deskundige als (onder)beheerder aangesteld. Zoals ook een agrarisch deskundige voor de verpachte landerijen en, sinds kort, een bouwkundige voor de huurhuizen. En ikke, voor kleine klusjes.

De leden van de familie zijn verspreid over de hele wereld, hebben, behalve familie-eigendommen in bruikleen, hun eigen bezittingen, maar zijn mede-eigenaar van het bedrijf. Het wordt, op basis van vrijwilligheid, geleid door één van de familieleden, liefst een rechtstreekse afstammeling van de oorspronkelijke voorvaderen. De vorige en de huidige ‘meneren’ zijn dat. Één van hun voorvaderen is in zestienhonderdzoveel naar de Verenigde Staten geëmigreerd en terechtgekomen in Boston. Toen hij met pensoen ging is hij teruggekomen en heeft het beheerderschap van zijn vader overgenomen. Zijn kinderen, al volwassen natuurlijk, bleven achter. Zo is dat doorgegaan, tot en met de vader van de huidige meneer.

De huidige meneer is met vervroegd pensioen gegaan. Hij huldigt het standpunt dat hij samen met zijn echtgenote het bedrijf leidt. Hij heeft een volmacht tot een bepaalde grens, daarboven moet hij de hele familie raadplegen. Die grens is er om het vermogen niet in gevaar te brengen zonder dat de hele familie op de hoogte is. Het zijn geen gokkers. Maar die grens ligt zo hoog, dat meneer zonder toestemming te vragen het dorp kon kopen enzovoort.
De (onder)beheerders hebben ook een volmacht tot een bepaalde grens, een veel lagere natuurlijk, en alleen op hun gebied, aangepast aan hun gebied. Daarboven moet meneer toestemming geven. En hij controleert de boeken, natuurlijk, achteraf.
Hij controleert mij ook, achteraf. Dat wil zeggen, hij ziet wat ik uitgeef. Dat wil zeggen, ik geef zelf niets uit, ik laat de rekeningen naar de desbetreffende beheerder sturen. Meestal vertel ik van tevoren wat ik ga doen, al weet ik dan nog geen bedragen. Meneer weigert om mij een limiet te geven. Ik ben vaak ontroerd door dat vertrouwen.

Wie meneer op gaat volgen is nog onbekend. Meneer en mevrouw hebben, zoals bekend, een tweeling, een jongen en een meisje. Als de jongen er t.z.t. geen zin in heeft mag het meisje beheerder worden. Als die ook niet wil wordt de verdere familie om een vrijwilliger gevraagd. Dat zal wel nooit een probleem worden, de titel graaf is nu aan het beheerderschap verbonden. Al zegt mevrouw, we hebben er niets aan, maar we vinden het wel leuk. En een eer, natuurlijk.

Ook namens meneer, mevrouw en mijn echtgenoot wens ik iedereen prettige feestdagen.
Omdat de kinderen van meneer en mevrouw er tegenop zien om met vier kleine kinderen te reizen gaan meneer en mevrouw de feestdagen bij hun doorbrengen.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail     tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


Zie voor het vervolg  ‘Verder zonder Simone’ deel 1

Klik hier om een ander verhaal te kiezen en/of een e-mail met commentaar te sturen.