B.W. van Daalen

Simone was enig kind. Ze volgde een opleiding voor verpleegkundige, na haar slagen daarvoor nog meer cursussen, en werkte ook een paar uur per week bij een consultatiebureau waar moeders met kleine kinderen kwamen voor controle en de vereiste inentingen. Misschien was het bij haar aangeboren om met kinderen om te gaan, anders heeft ze het daar opgestoken.
Nadat haar ouders door een ongeluk omgekomen besloot ze, omdat de overige familieleden ook al overleden waren, op aanraden van een geëmigreerde vriendin ook te emigreren. Haar vriendin en haar man regelden een baan voor haar; verpleegkundigen, zeker veelzijdige, waren veelgevraagd. Ze ging met een boot, om rustig over te kunnen schakelen. Op de boot ontmoette ze een leeftijdgenoot, Stefan, die ook emigreerde, maar al wat thuis was in de USA. Hij ging aan de Universiteit van Boston werken, zij in het ziekenhuis daarvan. Haar vriendin en hij hielpen haar op weg in haar nieuwe omgeving.
Stefan en zij zagen niet genoeg in elkaar voor een gezamenlijke toekomst, maar gingen wel een flat en een beetje hun leven delen. Ze spraken af elkaar vrij te laten wanneer er iemand opdook waar ze wél meer in zagen voor de rest van hun leven. Voor Stefan werd dat Karen, Hoofd Opleidingen van het ziekenhuis. Daar raakte ze ook bevriend mee, ze ging met haar een flat delen nadat Stefan door een verkeersongeluk overleed.
Na een tijd werd ze door een chirurg, Mark Wellingten, waar ze op haar werk wel eens contact mee had, gevraagd om bij hem te komen wonen om Charles, zijn lichamelijk licht gehandicapte schoonvader, ook weduwnaar, te verzorgen en overdag gezelschap te houden. Het huis was door Mark gekocht toen hij voor zijn schoonvader wilde gaan zorgen. De vorige eigenaren waren drie alleenstaande heren, die op de eerste verdieping ieder een zitslaapkamer hadden, met eigen badkamer en kookgelegenheid. Ze zou één van die kamers krijgen en een uitstekend salaris. Ze nam de ‘baan’ aan maar maakte er een manier van leven van, ze zorgde voor beiden. Ze praatte ook veel met Mark. Door haar vrije manier van praten vertelde hij haar al gauw alles over zijn verkeringen en over zijn huwelijk met Vivian. Zij vertelde hem het meeste van haar geschiedenis. Ze kregen al gauw verkering.
Af en toe vertelde hij iets over zijn afkomst. Zoals toen hij aanbood om haar auto te verkopen, omdat ze zijn tweede kon gebruiken, daar werd te weinig mee gereden. Dat was een Rolls-Royce, maar hij was niet van hem, maar van de familie. Vrij snel na het ontstaan van Boston was een voorvader vanuit Engeland gekomen. Niet helemaal geëmigreerd, hij hield zijn huis in Engeland aan. Met zijn pensioen ging hij terug naar Engeland, zijn kinderen bleven hier. Zo was dat steeds gegaan. Zijn vader was bij zijn pensioen ook naar Engeland gegaan om vanuit het voorvaderlijke landhuis het familiebedrijf te leiden. Mark zou bij zijn pensioen het van hem over kunnen nemen, als hij dat wilde. Hij zou dan het land wat bij het huis hoorde moeten beheren, en het familie-vermogen, waartoe ook de Rolls, de antieke meubelen en schilderijen, waaronder een Picasso, in zijn huis hoorden. Hij had zelf ook geld, waar hij mee kon doen en laten wat hij wilde, van de familie-eigendommen mocht hij alleen genieten. Hij wist niet wat hij bij zijn pensioen zou gaan doen, het duurde nog even voor het zover zou zijn.
Binnen een jaar trouwden ze. Hij liet zijn persoonlijk kapitaal, op net zo veel na als zij ook had, en het huis op beider naam zetten. Hij wilde niet met haar delen, maar alles samen doen.
Vlak voor hun trouwen kwam ze nog ergens achter. Mark zei dat hij iets uit Engeland over zou laten komen. Familie-eigendom, traditie voor een bruid om het te dragen, maar het hoefde niet. Het bleken twaalf eeuwenoude zijden bloemen te zijn, bewerkt met goudverf. En een tiara. De bloemen droeg ze op de grote dag in twee rijen achterin haar lange haar. Door de tiara zag ze eruit als een koningin.
Ze begonnen na hun huwelijk in de tuin bloot te zonnen. Ze kregen een tweeling, Mike en Silvia. Die werden, voor Amerikaanse begrippen, niet preuts opgevoed. Van jongst af aan liepen ze in de tuin ook bloot rond. Ze speelden en zwommen in het zwembad. Toen ze een vriendinnetje en een vriendje kregen, Aimee en Jamie, gingen die ook meedoen.
In het jaar dat de jeugd negentien werd gingen ze met z’n allen voor het eerst op familiebezoek bij de ouders van Mark in Engeland. Daar vielen ze, zelfs Mark, van de ene verbazing in de andere. Mark noemde nooit getallen, hij zei altijd nogal wat, ook als de kinderen een enkele keer vroegen wat ze van hun opa, de schoonvader van Mark, geërfd hadden. Op hun eenentwintigste zouden ze erachter komen. Hij wist ook niet veel van wat er in Engeland was. Hij had alleen een lijst van alle antiek, schilderijen en juwelen. Maar er stonden geen prijzen bij. Het landhuis was ontzettend groot. De tuinen eromheen zo groot als het stadspark in Boston. In de paardenstal konden veel paarden, maar er stonden er ‘maar’ acht. En acht koetsen. Een andere paardenstal was omgebouwd tot garage, daar stond niet één Rolls-Royce, maar een stuk of vijf. De landerijen van de familie waren verpacht, er waren twintig boerderijen. Het hele grondbezit was zo groot als een Amerikaanse county.
Na terugkomst in Boston begon de jeugd aan trouwen te denken. Op zichzelf gaan wonen zagen ze niet zitten, zolang ze nog studeerden. Er werd afgesproken, dat als het vriendinnetje, Aimee, en het vriendje, Jamie, ook hun studiebeurs af zouden dragen, ze in het huis mochten komen wonen. Ze zetten in de kamers van de tweeling stretchers, zodat daar op geslapen kon worden als in hetzelfde bed slapen te verleidelijk werd. Ze waren langzamerhand wat gaan vrijen, maar wilden het mooiste bewaren tot in de huwelijksnacht.
Op hun twintigste trouwden ze, tegelijk. Omdat de familie maar één tiara bezat liet Mark twee diademen uit Engeland overkomen.
Een paar jaar later kondigden de kinderen aan dat ze zelf aan kinderen wilden beginnen. Maar dan moest er een ruimteprobleem opgelost worden, alle drie slaapkamers waren bezet. Mark kwam op het idee om met pensioen te gaan en zijn vader te vragen of hij het van hem over kon nemen. Die ging akkoord. Simone aarzelde om zo ver van haar kinderen vandaan te gaan, al wilde ze niet op hun lip zitten, maar ging overstag toen ze van de mogelijkheid van een webcam in de kinderkamer hoorde en dat ze zouden kunnen chatten, elkaar kunnen zien en horen. Pas toen alles beslist was kwamen ze op het idee om de leegstaande zolder in gebruik te nemen. Mark liet die snel ombouwen, er kwamen een logeerkamer, een badkamer en vier kinderkamers. De kinderkamers zouden ingericht worden zodra er kinderen groot genoeg waren om daar te gaan slapen. Mark en Simone namen de logeerkamer in gebruik, zodat er op de eerste etage een kinderkamer ingericht kon worden.
Het wachten op de toekomstige inwoners begon. De eerste was het dochtertje van Mike en Aimee, Emily. Simone regelde alles in huis, liet alleen de hulp aan Aimee zo veel mogelijk over aan Silvia, ondanks haar dikke buik. Toen een maand later Silvia uit het ziekenhuis kwam met een zoontje, Richard, hoefde ze die niet veel te helpen, Aimee was alweer snel ter been.
Twee maanden na de geboorte van Richard vertrokken Mark en Simone naar Engeland, eerder had Simone zich niet los kunnen maken. Alle heerlijke herinneringen aan de eerste maanden van de tweeling kwamen weer boven.
Mark nam, samen met Simone, het beheer van de eigendommen van de Wellingtenfamilie over van zijn vader. Ze lieten de butler, Thomas, met pensioen gaan en namen zijn zoon Thomas jr. als nieuwe aan. Die vroeg of ze het leegstaande portiershuis konden laten renoveren en aan hem verhuren. Door hem en zijn verloofde Tamara kwamen ze achter de woningnood in het dorp. Mark kon, als beheerder van het familievermogen, al snel alle huizen daarin opkopen. Hij nam Tamara in dienst als troubleshooter, om klachten en wensen van de bewoners in ontvangst te nemen en die zo veel mogelijk zelf af te handelen. Ze ging ook een krantje uitgeven, met daarin nieuws over de renovatie van de huizen en de nieuwbouw die gepland werd.
Zodra het portiershuis gerenoveerd was trouwden Thomas en Tamara. Ze waren net zo oud als de tweeling van Mark en Simone, maar hadden langer op elkaar gewacht, vanaf dat ze konden lopen.
Zodra de tekeningen van de nieuwbouwwoningen door het architectenbureau afgeleverd werden begon Tamara met het vragen om offertes aan bouwers en leveranciers. Al snel daarna begon het bouwen van een nieuwe straat, de Wellingten Avenue, met zesennegentig woningen. En de planning voor een camping met stacaravans begon, een gedeelte was bestemd voor bewoners die tijdens de renovatie van hun huis eruit zouden moeten.
De camping werd schitterend. Het meertje ernaast, waar eerst alleen jongens stiekem bloot zwommen, werd ook opgeknapt en toegankelijk voor meisjes. Er werd een beheerder aangenomen, John, die samen met zijn echtgenote Maureen alles en iedereen daar heel goed verzorgde.
Voor hun verdiensten werden Mark en Simone graaf en gravin; Tamara MBE, Member of The Most Excellent Order of the British Empire.
 

---

---

‘Nu de prinsesjes geen kroontje ophebben durf ik ze wel te kussen.’
‘Poe, dat deed je bij onze bruiloft ook.’
Hij kuste ze voorzichtig.
‘Dat jullie dat ook onthouden hebben.’
Hij keek naar Tamara.
‘Jij moet Tamara zijn. Mag ik je ook kussen en een foto van je?’
Ze grinnikten allemaal. Tamara omhelsde en kuste hem.
‘Ik zal mijn mooiste uitzoeken. Ik ben vereerd dat ik op je site mag staan. Vertel eens, over je reis.’
‘Met een taxi naar het vliegveld gaan ging goed. Ik was blij dat de chauffeur daar de weg wist. Ik zag binnen gelijk de goede balie. Ik heb de mail laten zien. Toen kreeg ik mijn ticket en mijn koffer ging op een lopende band. Een stewardess bracht me van de balie naar het vliegtuig en erin. Ze ging het trapje op, dus ik wachtte. Komt ze terug. Gaat u mee? Ik zei, nee ik wacht wel tot u terugkomt, uit de eerste klas. Ik wist dat die boven was, dat zie je wel eens in films. Gaat u maar mee, zei ze, u reist eerste klas. Had ik geeneens gezien, op mijn ticket. Mooi, zeg. Lekkere stoelen. Ik heb een tukje gedaan, maar veel tijd was daar niet voor. Drinken, wat eten. Ze maakten me wakker voor nog meer eten en drinken. Vliegen vind ik mooi. Op een paar keer na gleden we als over ijs. Toen we geland waren en we uit mochten stappen bracht een stewardess me bij de band voor de bagage. Mijn koffer kwam gauw. Ze bracht me naar buiten. Daar stond een Rolls-Royce, bijna dezelfde als die van Simone, daarom herkende ik hem. Ervoor stond Thomas, maar dat wist ik nog niet. Hij vroeg, Ralph? Ik zei ja, hoe weet u dat? Hij zei, Mark heeft geregeld dat je de hele reis goed verzorgd wordt. Dank u wel, mevrouw. De stewardess ging weg. Ik ben Thomas, zei hij. Wil je voorin, dan kunnen we wat praten. Dank je wel, Mark, voor je uitnodiging en je goede zorgen.’
‘Ik moet me eigenlijk schamen, Ralph. We hebben je in Boston nooit uitgenodigd.’
‘Nee, maar dat snapte ik wel. Een praatje maken in het cafetaria is fijn, maar verder hadden we toch niets te praten? Op die keer na dat je me met mijn site geholpen hebt. Jullie werkten hard, ik zag het niet zitten om in jullie vrije tijd op bezoek te komen, om zomaar wat te kletsen. Oh, mijn koffer staat nog in de auto.’
‘Nee, die staat vast al op de kamer waar je gaat slapen. We hebben hier overal personeel voor.’
‘Ook om je tanden te poetsen?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Je bent nog steeds zo heerlijk nuchter. Hoe vind je het, in Engeland?’
‘Ik heb niet veel gezien, onderweg. Thomas vertelde er wel wat over. Een beetje raar, trouwens, dat aan de verkeerde kant van de weg rijden.’
‘Aan de andere kant dan je gewend bent. Hier is dat niet verkeerd.’
‘Nee, natuurlijk niet. Dit lijkt me een groot huis.’
‘Morgen beginnen we met je wat te laten zien. Is het goed als Tamara dat doet?’
‘Ik heb geen voorkeur. Ik vind jullie allemaal lief.’
‘Prima.’
Ze praatten nog een uur over van alles en nog wat, voor Silvia Ralph naar bed bracht. Op de gang legde ze hem de indeling van de vleugel uit, voor ze hem in zijn kamer bracht.
‘Zie je, je koffer staat er al. Je moet hier wel links in bed slapen hoor, dat is hier de goede kant.’
Hij keek even verbaasd, voor hij grinnikte.
‘Nou, ik kom toch niemand tegen, dus zal ik me daar niet aan storen. Wat doe ik, morgenochtend?’
‘Kom maar weer naar de woonkamer. Als er niemand is ga je naar de telefoon. Daar ligt een briefje naast. Bel het nummer van de keuken en bestel wat je wilt, koffie, thee of wat anders om te drinken. Wij komen er ook naar toe, dan gaan we gezamenlijk ontbijten. We eten niet echt Engels, hoor, er is ook Amerikaans. Cornflakes, pannenkoeken en zo.’
‘Zolang ik mijn bestek niet andersom hoef te gebruiken zal het wel lukken.’
‘Ja, zoveel verschil is er verder niet. Welterusten, Ralph.’
‘Dank je wel en welterusten, Silvia.’

Dinsdag

Dinsdagmorgen reed Tamara met Ralph door het dorp en bracht John en Maureen een bezoekje. Ralph was verbaasd dat die ook veel over hem wisten. Daarna reed ze wat over het platteland en liet hem op een boerderij zien dat melk uit koeien komt. Na wat aarzelen probeerde hij een koe te melken, maar hij was te bang om het goed te doen.
Dinsdagmiddag zat hij in de speelkamer van de kleinkinderen te kijken naar het spelen van Silvia en Aimee met de kleintjes.
‘Silvia? Wil je me wat vertellen?’
‘Natuurlijk. Vraag maar. Durfde je eerder niet?’
‘Niet veel. Het is allemaal zo overweldigend. Als ik alle krantjes van Tamara niet gelezen had had ik er helemaal niets van gesnapt. Maar Tamara schrijft niet altijd zo duidelijk voor me. Dat snap ik wel, ik ken het dorp en de mensen daarin niet. Ik weet wel, dat het belangrijkste is, dat jullie goed op het geld van de familie passen. Als beloning mogen jullie hier wonen.’
Ze kwam naast hem zitten.
‘Ja, we hebben het hier heel fijn. Ook met onze vrienden.’
‘Jullie zijn allemaal zo lief voor elkaar. Eh John en Maureen vanmorgen ook.’
‘Jij bent ook lief.’
‘Dank je wel.’
‘Wilde je iets speciaals vragen?’
‘Eh ja. De kleintjes schijnen het normaal te vinden om in hun blootje te zijn.’
‘Ze zijn niet anders gewend. Mike en ik zijn ook zo opgegroeid. We hadden een afgeschutte tuin met een zwembad in Boston.’
‘Maar toen Jamie en Aimee kwamen moesten jullie natuurlijk wat aantrekken.’
‘Nee, die hebben ook alles uitgetrokken.’
‘O.’
‘Je hebt toch alle krantjes van Tamara gelezen? Tamara heeft je het meertje niet laten zien, om je niet te laten schrikken, maar kan je je voorstellen hoe het daar aan toe gaat?’
‘Heel moeilijk. Ik snapte lang niet alles wat ze bedoelde. Zoals, Jamie en Aimee gingen meedoen. Ik dacht, zo lang die er zijn doen de anderen even wat aan. Ik kon me niet voorstellen dat ze bloot mee gingen doen. Zijn ze bij het meertje allemaal helemaal bloot?’
‘Ja, Ralph. Dat kan, als iedereen zich netjes gedraagt.’
‘Is dat netjes, allemaal bloot?’
‘Zo zijn we allemaal geboren. Weet je de bedoeling van kleding?’
‘Tegen de kou, natuurlijk.’
‘Ja. En als het niet koud is?’
‘Om je eh bloots niet te laten zien.’
‘Ja, als je preuts bent. Er zijn maar twee soorten, Ralph. Sommige dingen zijn bij de één wat groter dan bij de ander, maar veel verschil is er niet.’
‘Bij meisjes valt dat al op als ze gekleed zijn.’
‘Ja. Als we er allemaal hetzelfde uit zouden zien zou het saai zijn, hè?’
‘Ja, dat is zo. Je bedoelt, ze kijken niet hoe mooi ze zich aankleden, maar naar elkaars blootje?’
‘Ja, dat is toch veel mooier, natuurlijker.’
‘Natuurlijker zeker.’
‘Je moet je wel kunnen gedragen. Kijken en naar je laten kijken is fijn, maar er moet niet zonder toestemming aan elkaar gekomen worden.’
‘Nee. Dat doen ze niet?’
‘Je hebt de gedragsregels in het krantje kunnen lezen. Daar houden ze zich aan.’
‘Hetzelfde gedrag als op het zonneterras.’
‘Ja, dat heb je goed onthouden.’
‘Maar ik weet niet wat daarmee bedoeld wordt.’
‘O. Ik hoop niet dat je schrikt als ik je het vertel. Het is niet erg als de jongens, de mannen, een beetje een erectie krijgen. Dat vinden de meiden, de vrouwen, wel leuk om te zien. Maar die erectie moet beneden horizontaal blijven, anders moeten ze er een handdoek overheen leggen. Hoger is alleen voor een stelletje, als ze elkaar goed kennen.’
Ralph was even stil.
‘Ik begin het te snappen. Maar eh, hoe later op de avond hoe minder er handdoeken gebruikt worden, hè?’
‘Ja, Ralph, dat kan, met ouderen. Snap je ook dat er dan wegwerphanddoeken gebruikt worden? Ik leg het wel uit, dan hoef je niets te zeggen. Als die ouderen lief voor elkaar zijn houden de jongens het niet droog. Laten het op zo’n handdoek komen. Of in het water. En snap je dat ze, héél laat, in het donker, nog meer doen? Stelletjes die elkaar heel lief vinden? Of al getrouwd zijn?’
‘Eh ja. Je legt het fijn uit.’
‘Ik doe mijn best. Ik weet niet wat je gewend bent, Ralph.’
‘Niets. Tot een paar maanden geleden.’
‘Wil je het me vertellen?’
‘Ja, je bent zo lief, dat durf ik wel. Ik heb een paar maanden verkering.’
‘Oh, wat fijn voor je. Waarom heb je het niet eerder gezegd? Dan had ze mee kunnen komen.’
‘Ben je gek! Het is al zo duur. Eerste klas nog wel.’
‘Je verkering had best mee mogen komen, als het een beetje serieus is. Vertel eens wat over haar?’
‘Ze is een nieuwe in het cafetaria. Ze wisselt af en toe van baan, als het haar te saai wordt. Ze woont nog thuis. Ze staat in het cafetaria bij het vlees. Ze kan beter rekenen dan ik, maar niet uit haar hoofd. Ik vond haar er lief uitzien en ben al gauw een praatje met haar gaan maken. Zij vond mij ook al gauw aardig, zei ze. We zijn een paar keer naar de bioscoop geweest. Ze pakte mijn hand, in het donker. Dat vond ik heel fijn. De tweede keer dat ik haar af kwam halen heeft ze me aan haar ouders voorgesteld. Die waren ook lief voor me. Belinda, zo heet ze, had al over me verteld. Ik zat verbaasd te kijken toen ze zeiden dat ze blij waren dat hun dochter omging met iemand die bijna net zo slim was als zij. Tja, dat klopte. We hebben er later een keer uitgebreider over gesproken. Ze wisten van het mankementje van hun dochter, daarom snapten ze mij ook goed. Ze gaan net zo fijn met me om als Stefan en Simone en Mark en Karen deden. En nog een paar in het ziekenhuis. De rest besteedt geen aandacht aan me, die hebben het te druk.’
‘Ja. Je hebt genoeg fijne vrienden, hè?’
‘Ja. Jullie zijn erbij gekomen. En jullie vrienden hier. Thomas is zo grappig. Het ene moment speelt hij de stijve Engelse butler, het andere moment doet hij of ik zijn broer ben.’
‘Wij voelen ons allemaal broer en zus van elkaar. Behalve voor onze echtgenoten natuurlijk. Jij voelt voor Belinda ook vast meer dan voor een zusje.’
‘Ja, nogal. Daarom wilde ik ook niet zo lang weg. Dan kunnen we komend weekend weer bij elkaar zijn.’
‘Ach. Ik ben natuurlijk hartstikke nieuwsgierig, Ralph. Aimee ook, dat zie je wel. We hopen dat jullie fijn met elkaar omgaan.’
‘Ja. Een beetje eng, het gaat zo vlug. Ze wil steeds wat meer, omdat ze me steeds aardiger gaat vinden.’
‘Als jij haar ook steeds aardiger gaat vinden is dat toch fijn?’
‘Ja, maar ik ben niets gewend. Zij ook niet, zegt ze, maar de eerste keer dat ze met me meeging om mijn appartement te bekijken vroeg ze bij het weggaan om een kusje. Ik was zo onnozel om er één op haar wang te geven. Dat vond ik al heel wat, na handje vasthouden. Ik viel bijna flauw toen ze me echt kuste.’
‘Inmiddels al een beetje gewend?’
‘Ja, daaraan wel.’
‘Arme jongen, deed ze nog méér?’
‘Toen niet, een paar bezoeken later.’
‘Wilde je niets méér?’
‘Ja, maar niet zo snel.’
‘Ralph, je bent geen zestien meer. Hoe oud is zij?’
‘Tien jaar jonger dan ik.’
‘Op jullie leeftijd maakt zo’n leeftijdsverschil niets uit. En als je wat ouder bent gaat kennismaken veel sneller. Lieve jongen, zolang jullie niets van elkaar onprettig vinden kan je gewoon doorgaan.’
‘O. Dank je wel. Dat stelt me een beetje gerust.’
‘Laat me samenvatten wat er bij het meertje gebeurt. Vanaf hun twaalfde ongeveer krijgen jongens en meisjes belangstelling voor elkaar. Zo gauw ze durven komen ze naar het meertje.’
‘Dat zou ik niet durven.’
‘Ze zijn allemaal opgegroeid met veel jeugd om zich heen, dan is de stap niet zo groot. Nadat ze een jaartje alleen maar gekeken hebben zoekt een stelletje elkaar uit en gaat in het water een beetje aan elkaar zitten. Zo gaat het langzaam verder. Wat ik net bedoelde, zolang ze van elkaar niets onprettig vinden gaan ze door. Anders zoeken ze een ander. Vóór ze achttien zijn blijft het daar meestal bij, zo ongeveer. Daarna gaan ze later op de avond de wegwerphanddoeken gebruiken.’
‘Terwijl er anderen bij zijn?’
‘Niet vlakbij. En die zien niks. Ze horen hooguit wat gekreun. Als ik je niet schok, heel laat liggen ze ook op elkaar.’
‘Ik ben niet geschokt, ik weet allang hoe het werkt. Ik had alleen niet gedacht dat het gedaan werd met anderen in de buurt.’
‘Als ik daar gekreun hoor, denk ik, fijn, er genieten er weer twee.’
‘Ga jij, jullie er ook naar toe? En eh.’
‘Ja, al onze vrienden ook, en dan doen we het ook, met onze echtgenoten. Heerlijk, buiten.’
‘Tja.’
‘Afgezien daarvan, de meiden genieten van erecties en de jongens van borsten en dozen. Niet zo schrikken, joh. Zo noemen we dat hier. Als er niet te veel haar op zit genieten de jongens extra van gleuven.’
‘Silvia!’
‘Heel natuurlijk, Ralph. Het enige, maar belangrijke verschil met de oertijden is, dat er geen meisje tegen haar zin de bosjes ingesleept wordt. Het blijft bij kijken, alleen met beider toestemming gebeurt er meer.’
‘De paar keer daarna, dat ze bij me kwam, hebben we veel gekust. Daarna. . . . Ze is heel mooi.’
‘Vindt ze jou ook mooi? Thomas was in het begin een beetje bang. Meisjes zijn zo mooi rond, zei hij, bij jongens steekt er zo’n paal uit en slingert er een raar zakje onder.’
Ralph was weer even stil.
‘Gaat ze te vlug, Ralph?’
‘Een beetje. Ze is erg vrij, Aimee.’
‘Ik ook. Ik was veertien toen ik bij Mike thuis kwam. Maar binnen een paar dagen zat ik ook in mijn blootje, met Mike en zijn ouders. Ik vond het heerlijk, buiten, in de zon. Hebben jij en Belinda elkaar al bloot gezien?’
‘Ja.’
‘Kijken jullie alleen nog?’
‘Nee, we doen wat meer. Toen ik aan haar borsten mocht komen was ik erg verbaasd dat zij het ook eh prettig vond.’
‘Lekker?’
‘Ja, maar ook dat we het durfden.’
‘Ja. Lekkerder dan koeien melken?’
‘Ja, zo’n uier is me te groot. Die spenen ook.’
‘Ik durf je verder niets te vragen, Ralph.’
‘Jullie zijn allebei heel lief. Het praat zo makkelijk tegen jullie. En jullie leggen goed uit dat het natuurlijk is.’
‘Het gebruik van wegwerphanddoeken is niet zo natuurlijk. Maar de meiden houden de jongens daarmee rustig. Of ze helpen de jongens in het water. Anders zouden die, net zoals vroeger, er één grijpen om te lozen. Als er twee verkering hebben is het natuurlijk voor allebei heel fijn als zij hem verwent, terwijl ze allebei kijken hoe mooi dat werkt.’
‘Ja.’
Het bleef even stil, afgezien van het gebabbel van de kleintjes.
‘Jullie zijn ondeugden. Laten me alles vertellen.’
‘Je hoeft niet meer te vertellen, hoor. We hopen dat je erg geniet. En Belinda ook.’
‘Ja. Ik schrok, de eerste keer. Ik had alleen natte dromen gehad. Toen ze me voor het eerst eh streelde, werd eh hij groter dan ooit. En na een tijdje.’
‘Voelde je je sperma omhoog komen en spoot je een paar keer. Vond ze het mooi?’
‘Gelukkig wel. Het kwam allemaal op haar buik.’
‘Fijn. Heb je haar ook al verwend?’
‘Nou! Dat kan ik toch niet zeggen?’
‘Ach. Het is voor jongens iets moeilijker dan voor meisjes. Jongens strelen tot ze komen is geen kunst aan. Alleen een beetje om het zo lekker mogelijk voor ze te doen. Jamie en Mike hebben het gauw geleerd, zodra ze het van ons mochten. Wij genieten er ook erg van. Daarna zijn we ook heerlijk ontspannen. Tot wanneer is erg verschillend. Bij jongens niet, die willen meestal weer zodra ze weer een voorraadje sperma hebben.’
Ralph schudde zijn hoofd.
‘Dat jullie daar zo makkelijk over praten.’
‘Zonder erbij praten is er niets aan. Jij zegt toch ook tegen Belinda dat ze mooi is?’
‘Ja. Borsten durfde ik ook tegen haar te zeggen. Dat eh daaronder durfde ik niet bij één of andere naam te noemen. Zij zegt stijve en balletjes.’
‘Nou, dat is al heel wat. Ralph, wij genieten extra, omdat we meer durven zeggen, ook anderen zien en zien en horen hoe die genieten. En die van ons.’
‘Ja, dat snap ik. Maar ik zou niet naar het meertje durven.’
‘En met minder mensen? Alleen je vrienden? Beneden, in het zwembad?’
‘O. . . . . Je vertelde hoe jullie opgevoed zijn. Zijn jullie, en jullie vrienden, beneden allemaal bloot?’
‘Ja. Heerlijk. Als het kan zitten we buiten, anders binnen.’
‘Ik zou graag met jullie meedoen, maar eh.’
‘Alle jongens krijgen in het begin een erectie. Jij bent zo te horen gewoon gezond. Je zal er ook wel één krijgen, van zo veel blote meiden om je heen. Maar die vinden dat mooi.’
‘Dat zou best kunnen. Als er maar handdoeken zijn.’
‘Die zijn er, maar je hoef hem niet te verstoppen als er alleen getrouwden bij zijn. Die zien er vaak genoeg één. We gaan daar geen wegwerphanddoeken gebruiken, hoor. We gaan ook niet op elkaar liggen. Maar houd toch maar een handdoek bij de hand, voor het geval je overloopt. Dat komt voor, in het begin.’
‘Dat denk ik niet.’
‘Prima. Als je dan durft mag je aan ons voelen. Om met Belinda te vergelijken.’
‘O. Nou, maar niet.’
‘Het hoeft niet, hoor. Meiden vergelijken ook graag.’
‘Nou, Silvia. Zou je. Nee.’
‘Ik zou best aan jouw erectie willen voelen. Dat hebben alle meiden bij alle jongens al gedaan. Maar ze vinden allemaal die van hun eigen man het lekkerst.’
Ralph grinnikte.
‘Het zou misschien wat voor Belinda zijn. Die is helemaal niet bang.'
‘Zullen we haar laten komen?’
‘Voordat ze hier kan zijn ben ik vast al weer weg.’
‘Je weet uit de krantjes, en van je eigen komst hier, hoe goed Mark en Tamara iets kunnen regelen. Zullen we het proberen?’
‘Dat lukt toch niet.’
‘Zou je het graag willen, Ralph?’
‘Ja, graag. Ik heb er niet aan gedacht, maar ik zou graag willen dat ze met jullie kennis maakte. En andersom.’
‘En haar zo vlug weer zien?’
‘We zien elkaar, buiten het cafetaria, niet iedere dag, daarom wilde ik wel weg, tot het weekend. Maar alleen om haar bij mij te laten zijn hoeven jullie haar niet te laten komen. Wel eh om haar hier alles mee te kunnen laten maken.’
‘Dan proberen we het toch? Wacht maar even.’
Silvia pakte de telefoon en koos een nummer.
‘Paps, Silvia. We komen er net achter dat Ralph serieuze verkering heeft. Door wat hij over haar vertelt wilen we haar hier ook graag hebben. Kan je wat regelen, met spoed?’
‘Belinda. Ze staat in het cafetaria bij het vlees. Dan weet je genoeg, hè?’
‘Is ze nu aan het werk, Ralph?’
‘Eh ze werkt van de week overdag. Ik weet niet hoe laat het daar is.’
‘Ze werkt overdag, paps. Dus nu.’
‘Heeft Belinda een paspoort, Ralph?’
‘O. . . . Vermoedelijk wel. Vorige winter is ze met haar ouders een week naar Mexico geweest.’
‘Hoorde je dat, paps?’
‘Dank je.’
‘Hij belt terug zodra hij wat weet, Ralph. Vandaag redden we het vast niet, daar is het al te laat voor.’
‘Vandaag! Jullie doen of het een pizza is, die je telefonisch bestelt, uit een paar straten verder. Mark weet geeneens haar achternaam. Ik zo gauw ook niet.’
‘Dat hoeft niet. Belinda, cafetaria, vlees, is genoeg. Hij belt de administratie van het ziekenhuis wel. Een makkelijk klusje hoor, na al dat bouwen en verbouwen in het dorp.’
‘Nou, ik wacht wel af.’
‘Zullen we iedereen uitnodigen om vanavond beneden te komen? Je hebt Francis al gezien, hè?’
‘Ja, ook een mooie meid.’
‘Paps kijkt ook zo graag naar mooie meiden. Ian heb je nog niet ontmoet. Je zou met allemaal uitgebreid kennis kunnen maken. En andersom.’
‘Ja, ja, uitgebreid. Nou, als niemand het erg vindt om mijn erectie te zien durf ik wel. Belinda vindt hem mooi, ik gok maar dat jullie het ook vinden.’
‘Vast wel.’
‘Kan je me vertellen wat er zo’n beetje gaat gebeuren?’
‘Heb je dat liever dan je laten verrassen?’
‘Vertel toch maar.’
‘Ik weet nog niet hoe laat we er naar toe gaan, maar we zeggen dat natuurlijk tegen je. Dan trek je op je kamer je badjas aan, meer niet. Je loopt met ons mee naar beneden. Je hebt het zwembad en zo gezien, hè?’
‘Ja. Ook schitterend.’
‘Ja. In de kleedruimte hang je je badjas op. Er staat daar een stoel. Daar mag je op gaan zitten, om bij te komen, als je ons vieren bloot ziet en er naar je gekeken wordt. Mike en Jamie zullen amper een erectie hebben, dat is voor jou niet interessant, maar kijk maar rustig naar Aimee en mij. Goed?’
‘Ja, als jullie het echt niet erg vinden als ik een erectie heb.’
‘Nee, joh, wij zullen net zo bewonderend kijken als Belinda. Dat vind je toch ook fijn?’
‘Je knoopt steeds alles mooi aan elkaar.’
‘Alles is ook mooi. Jij gaat veel, al zeg ik het zelf, mooie meiden zien, en die zien graag een mooie erectie. Om je even in te lichten, er zijn er een paar die wat aparts hebben. Bij Thomas kan je het niet zien, maar hij heeft hele grote ballen. Hij kan wel zes keer per dag spuiten. Dat red je niet, hè?’
‘Doe je het weer! Op een slimme manier me uithoren.’
‘Dat hebben we van mams geleerd. Maar je hoeft natuurlijk niets te vertellen.’
‘Dan is het goed. Van Simone vind ik alles goed.’
‘Fijn. Een keer of drie?’
‘Ja. Langer hadden we nooit de tijd.’
‘Nou, dat klinkt veelbelovend. Verder heeft Ian een opmerkelijke penis. Maximaal is die twee centimeter langer dan die van de andere jongens.’
‘Jullie gaan toch niet lachen als ik een erg kleine heb, hè?’
‘Nee. En dat zal wel meevallen. Belinda is er toch tevreden mee?’
‘Ja, voorlopig wel. Maar die weet ook niet wat normaal is. We gaan nog niet met elkaar eh slapen. Ze is wel aan de pil gegaan, voor het geval eh er wat op een verkeerde plek terechtkomt.’
‘Dat gebeurt niet gauw, hoor, maar het is wel verstandig. Die van Ian wordt nooit heel klein. Die blijft een centimeter of vier langer dan die van de jongens.’
‘Vier centimeter? Dat zullen jullie vast leuk vinden, zo’n lange dunne.’
Silvia en Aimee giechelden.
‘Ja, slimmerd, daar genieten we erg van. Francis natuurlijk het meest. Altijd genoeg om me te spelen en met die extra lange kan hij lange slagen maken.’
‘Oei.’
‘Oh, sorry. Het geeft niet dat je nu met een stijve in je broek zit, hoor, we zijn wel wat gewend.’
‘Wat zijn jullie vrij, om dat zomaar te zeggen.’
‘Ralph, het gaat zo fijn vrij met ons allen. We maken het niet te bont, hoor. Maar mogen we, als we in het water zijn, even aan je voelen? Dat mag je bij ons ook.’
‘Dat weet ik nog niet.’
‘Dat hoeft ook niet. Er moet niets, alleen wel heel graag bloot aanwezig zijn.’
‘Dat durf ik wel, met jullie.’
‘De andere meiden zijn net zo lief, hoor. En net zo mooi. En net zo nieuwsgierig.’
‘Silvia, plaag hem niet zo.’
‘Het geeft niet, Aimee. Ik ben blij dat ik met jullie mee mag doen.’
‘Wij zijn erg blij dat je er bent. We hebben elkaar zelden gezien, maar we vonden je lief, omdat je zo mooi over ons schreef.’
De telefoon ging. Silvia pakte hem op.
‘Silvia.’
Ze luisterde lang.
‘Ik bel zo terug.’
‘Ralph, ze zou hier vanavond laat kunnen zijn. Ze kan zo meteen op haar werk afgehaald worden, naar huis gebracht om om te kleden en om te pakken, en dan naar het vliegveld gebracht worden. Paps kan met het ziekenhuis regelen dat ze de rest van de week weg mag, en dat jij zondag gelijk met haar teruggaat. Snap je?’
‘Ja. Ongelofelijk. Vanavond al? Het zou wel fijn zijn als ze zelf niets uit hoeft te zoeken.’
‘Ze hoeft alleen uit te zoeken wat er in haar koffer moet. Van het vliegveld hier wordt ze net zo opgehaald als jij. Je mag mee om haar op te halen, als je wilt, we horen straks de precieze tijden. Zullen we het doen?’
‘Ja, graag. Als ze wil. En durft.’
‘Dat weten we nog niet. Paps kan regelen dat er een stewardess naar haar toe gaat, in het cafetaria, en haar alles uitlegt. Dat is natuurlijk een vreemde voor haar, daarom wil hij graag een soort wachtwoord van je, zodat ze weet dat jij graag wilt dat ze naar je toekomt.’
‘O. Iets wat zij en ik alleen weten?’
‘Ja, goed zo.’
Hij dacht even na.
‘Eh ta ti ta ta, kom maar.’
De meiden schoten in de lach.
‘Wat een leuke meid. Ze heeft vast je ambulances gezien vóór eh de rest.’
‘Ja. Ze maakt af en toe grapjes.’
‘Dan passen jullie vast goed bij elkaar, dat doe jij ook.’
Silvia belde weer.
‘Paps, heel graag. Het wachtwoord is ta ti ta ta, kom maar.’
‘Ja, ze heeft zijn ambulances gezien vóór ze hem zelf ging bewonderen.’
‘We horen het wel bij het diner. Dag, paps. Dank je wel.’
‘Paps moest ook lachen. Nou, dat gaat vast lukken. Eh slaapplaats. Mag ze bij je in bed of moet ze op een andere kamer?’
‘Niet zo snel. Tjonge, vanavond al hier. Ik ga haar mijn pizzaatje noemen. Even bellen en ze wordt thuisbezorgd. Pizza’s komen in een doos. Zij eh wat jullie noemen, mét haar doos.’
‘Ondeugd. Je leert snel. Ralph, ik denk dat het beter is als ze ons niet gelijk ontmoet. Dat ze eerst, met jou, bijkomt van de reis en de verandering. Op die kamer staat nu een tweepersoonsbed, we kunnen het laten veranderen in twee eenpersoonsbedden. Of een andere kamer voor haar regelen.’
‘We hebben alleen op bed gelegen. Ik eh zou graag met haar in bed liggen. Ik hoop dat ze durft. Houd maar een andere kamer achter de hand, als dat kan. Ik kan ook ergens op een bank slapen. Maar ik hoop dat ze durft. Dan wil ik, in het donker, met haar praten. Dat is makkelijker voor me dan wanneer ik haar aan moet kijken. Allereerst, dat we niet méér gaan doen dan thuis. Dan hoe het er hier allemaal aan toe gaat, erg vrij, met alle vrienden. Dan kan ik haar ook vertellen hoe het in het zwembad gegaan is, en vragen of ze ook wil. Nou, vast. Maar het is beter als ik haar alles langzaam vertel, net zoals jullie het mij gedaan hebben.’
‘Heel goed, Ralph. Dat is veel beter dan wanneer wij het zouden vertellen, jij kent haar. Je hoeft je dan niet te haasten, hoor, jullie kunnen uitslapen. Daarna bellen dat jullie willen ontbijten. Of wat laten brengen. We zien jullie daarna wel bij de lunch.’
‘Wat lux. Nou, we zouden ons toch aan moeten kleden als ze wat zouden brengen. Dan kunnen we net zo goed naar de eetkamer gaan.’
‘Nee, hoor, het personeel is wel wat gewend. Wij zijn dan meestal net niet helemaal bloot. Zelfs dat zou niet erg zijn, ze zien ons en wij hun op het zonneterras ook.’
‘O, ja. Heb je gehoord van die twee gekken die bij een muur kwamen?’
‘Nee?’
‘De één tilt de andere op. Wat zie je? Allemaal blote mensen. Mannen of vrouwen? Dat kan ik niet zien, ze hebben geen kleren aan.’
Ze grinnikten.
‘Nou, zo dom bij jij niet, hè? Alleen geen getallen, hè?’
‘Ik herken cijfers wel, maar ik kan er niet veel mee. Het is fijn dat Belinda wel kan rekenen, op papier. Het gaat niet zo vlot, maar samen komen we overal uit. Ik eh heb heel voorbarig navraag gedaan. Of het erfelijk is. Waarschijnlijk wel. Of er kans is op een ander mankementje. Waarschijnlijk niet. En als allebei de ouders ongeveer hetzelfde hebben? Waarschijnlijk hetzelfde. Ze zeiden, als ik, en de andere ouder daar geen problemen mee zouden hebben moesten we niet van kinderen afzien. Ik ben blij dat ik dat Belinda kan vertellen, als het zover komt.’
‘Dat is heel goed van je, om te zorgen dat je het nu al weet. En rustgevend, natuurlijk. Maar eh is het niet wat laat, om nog aan kinderen te beginnen?’
Hij glimlachte.
‘Logisch, dat je dat denkt. Ik ben bijna vijftig. Toch zou ik het graag willen. En Belinda is tien jaar jonger dan ik. Ik heb dat ook stiekem nagevraagd. Als ze gezond is, en dat lijkt me wel, kan het tot haar vijfenveertigste, met goede begeleiding. Nou, die kunnen we vast krijgen.’
‘Ja, dat denk ik ook. Fijn. En anders kunnen jullie met z’n tweeën ook een mooi leven hebben.’
‘Ja. Belinda was altijd bedroefd, zei ze, als ze achter haar mankementje kwamen en geen aandacht meer aan haar besteedden. Ze weet van mij, dat ze dan moet denken, dat zijn domme mensen. Ze hebben geeneens manieren. Ze vertrouwde me eerst niet zo, maar ik heb haar vrij snel verteld wat mij mankeerde. Ze heeft me daarna een paar keer gevraagd of ik haar niet te eh gretig vond. Het was echt niet alleen omdat ik haar eerste jongen was, zei ze. Maar omdat ze me zo lief en mooi vond. Nou, ik haar ook, al durfde ik niet zo snel zo veel.’
‘Je zal merken, Ralph, dat als je wat aan anderen durft te komen, dat je toch het liefst aan haar komt en bij haar bent, omdat je om haar geeft. Misschien al van haar houdt. Dat is wat anders dan een vriendschap. Dat hebben wij allemaal. Een beetje spelen met vrienden is leuk, fijn, maar we maken het nooit laat. We willen dan allemaal graag thuis alles met de lekkere spullen van onze echtgenoten gaan doen. Met die van anderen hebben we geen zin in. Toen Francis voor het eerst beneden kwam was ze nog niet met Ian getrouwd. Ze had wat problemen als ze de erectie van Ian zag, maar niet die van anderen. Die hoef ik er niet in, zei ze, die van Ian wel, maar dat moet nog even wachten. En dat was niet omdat hij de langste had, heeft, maar omdat ze van hem hield.’
‘Ja, dat snap ik.’
‘Ik zou je een verhaal, nou, wel meer dan één, kunnen vertellen over mensen die heel vroeg begonnen met vrijen. Die het deden zo vaak ze konden. Maar die waren alleen maar verslaafd aan klaarkomen, echt kennismaken met die ander was er niet bij.’
‘Wat is heel vroeg?’
‘Zo gauw de jongen een erectie kon krijgen. Een jaar of twaalf dus.’
‘Oei. Dan was ik wat laat. Pas met dertien. Maar ik zou het niet in mijn hoofd gehaald hebben om eh iets met een meisje te doen. Eigenlijk pas met Belinda.’
‘Ja, zo vroeg is niet goed. Op ongeveer achttienjarige leeftijd kwamen ze er achter dat ze zo nooit gelukkig zouden worden. Toen zijn ze op de normale manier begonnen, eerst kennismaken. En toen gelukkig geworden. Misschien wel gelukkiger dan anderen, omdat ze heel veel aandacht besteedden aan het kennismaken. Voordat het bloot eraan te pas kwam, bedoel ik.’
‘Tja. Bij mij ging het vanzelf. Meer dan praten durfde ik nooit. Als Belinda wat minder eh gretig was geweest was ik vast aan uitkleden nog niet toegekomen.’
‘Vind je het erg, dat het wat sneller gaat?’
‘Nee, ik wilde wel, vond dat het kon, maar durfde niet.’
‘Durf je haar nu te verwennen?’
‘Wat ben je een ondeugd. Om dat niet te vergeten. Ja, maar ik heb de eerste keren gevraagd of ze mijn hand wilde sturen. Ik vond het eh eng.’
‘Ja, dat komt meer voor. Maar genieten jullie er nu van?’
‘Ja. Van alles. Maar we doen rustig aan. We zien het al wel zitten om bij elkaar te blijven, maar we vinden trouwen een erg grote stap. Zij een grotere dan ik. Waarom kan ze niet uitleggen. Niet omdat ik wat ouder ben, dat kan haar niet schelen, ik gedraag me niet ouder, zegt ze. Ze is nog nooit bij me blijven slapen, al zou ik in de woonkamer op de bank kunnen slapen. Ik hoop dat ze hier durft. Dan wil ik haar thuis overhalen om in het weekend te blijven. Als dat goed gaat om samen te gaan wonen. Of gelijk trouwen. Ik denk, dat als we samen een paar keer in hetzelfde bed gelegen hebben, dat we dan allebei wel durven.’
‘Ik denk zelfs, heel graag willen. Om nog wat meer te gaan doen.’
‘Ja. Ik ben erg benieuwd.’
‘Het is niet te vergelijken, Ralph. Wij allemaal doen dat soort dingen niet achteloos. Er is niets mooiers dan zo dicht bij je geliefde te zijn.’
‘Dat denk ik ook. Eh tussen die eerste en tweede keer en de tweede en derde keer heb ik haar dicht in mijn armen getrokken. Ik dacht, ik zou graag nog dichter bij haar zijn, maar dat ging toen natuurlijk niet, en we wilden er mee wachten. Maar ik dacht, dan voorzichtig strelen, het mooiste met het mooiste. Tot eh, nou ja, niet meer op een handdoek.’
‘Ja, dat is het mooiste. Vooral als de aanloop lang duurt. De rest is enorm lekker, maar duurt nog geen minuut. Het daarna samen ontspannen is ook fijn. En dan, op naar de volgende keer of in slaap vallen.’
‘Ik zou het al heel fijn vinden als ze vanavond in mijn armen in slaap zou durven vallen.’
‘Ralph, je moet je niet te druk maken of zenuwachtig worden. Maar denk een beetje na over hoe je alles gaat vertellen. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe ze reageert. Maar je hebt goed opgelet. Je hebt vast gemerkt, vanaf het begin van ons gesprek, dat hoe je ook reageerde, we toch uitkwamen waar Aimee en ik heen wilden.’
‘Ja, slimmerds. Dank jullie wel.’
‘Als ze er is ben je vast al wat vrijer geworden. Je moet haar natuurlijk niet op gaan jagen, maar je kan haar best een beetje laten schrikken. Dat hebben we jou ook gedaan. Zeg ook maar gewoon doos en gleuf.’
‘Ja, dat zou ik nu al durven. Dank jullie wel. Tjonge, kinderen van Simone die me een beetje wegwijs maken. Ze was lief, hè?’
‘Ja, Ralph. Ze heeft er voor gezorgd, door haar manier van ons opvoeden, met hulp van paps, dat wij zo gelukkig zijn. Daarom willen we een vriend van haar graag helpen. Zij had het ook gedaan.’
Silvia grinnikte.
‘Alleen was ze waarschijnlijk pas goed gaan praten als je in je blootje naast haar had gezeten. Ze zei, wat Tamara ook in het krantje geschreven heeft, over de mooiste dingen in het leven, over ‘natuurlijke’ dingen, kan je alleen fijn praten als je zelf in ‘natuurlijke’ staat bent. En waarom zou je zoiets moois verbergen.’
‘Nou, jullie kunnen het aangekleed ook. Ik ben heel tevreden met Belinda, maar ik ben toch nieuwsgierig naar wat jullie verbergen. Eh, als jullie het niet erg vinden, Simone verborg veel, hè?’
‘We praten graag over mams, Ralph. Als Mark er bij is mag je ook iets over haar zeggen. We treuren natuurijk allemaal, maar er is zo veel moois over haar te vertellen. Zo gedenken we haar het fijnst.’
‘Oh, fijn. Ik was al bang dat ik me zou verspreken.’
‘Dat was van jou niet erg geweest, je zegt toch alleen maar fijne dingen. Heb je haar wel eens buiten het ziekenhuis gezien?’
‘Je bedoelt, niet in ziekenhuiskleding? Ja, na haar trouwen. Als ze in het ziekenhuis was kwam ze ook altijd bij mij langs, voor een praatje. De eerste keer zei ik, oei, Simone, goed dat je er zo niet uitzag toen je hier werkte. Ze grinnikte. Ze zei, ze voelden zich hier altijd opgesloten. Meer vrijheid kan ik ze niet geven, anders arresteren ze me nog. Ik zei, mag dat, van Mark? Ze zei, ja, natuurlijk, anders was ik niet met hem getrouwd. Thuis mag hij de andere helft ook zien. Daarna begon ze ergens anders over. Als ik haar daarna zag draaide ik even met mijn ogen. Dan glimlachte ze.’
‘Ja, daarmee zei je genoeg, zonder echt iets te zeggen. Iedereen die in Boston bij ons in de tuin mee kwam doen schrok nogal, de eerste keer. Maar het hoorde bij haar. Ik zie nog de grote ogen van Jamie voor me, toen hij ze voor het eerst zag. Maar hij wende snel. Ook omdat hij er een keer aan mocht zitten hoe hij wilde, in het zwembad.’
‘Oei.’
‘Dat zou je niet gedurfd hebben, hè?’
‘Nee.’
‘En ons, vanavond?’
‘Ik zei, nou, maar niet.’
‘Als ik je naar me toe wenk, kom je dan?’
‘Ja.’
‘Denk je ook niet, dat als ik dan je balletjes in mijn hand neem, je dan mijn borsten vast durft te pakken?’
‘Tja. Dan vast wel.’
‘En als ik je stijve dan een beetje streel, je mijn doos beet durft te pakken?’
‘Tja. Als dat jullie gewoonte is durf ik het wel. Alleen omdat ik weet dat het mag, anders zou ik het niet in mijn hoofd halen.’
‘Nee, natuurlijk niet. We weten van Tamara, dat toen ze de eerste keer dat hier beneden mee kwamen doen, Thomas zijn badjas niet uit durfde doen. Die twee hadden nog nooit iemand anders bloot gezien, Thomas wist ook niet  of hij normaal was. Simone heeft hem natuurlijk omgepraat, en toen gezegd dat hij net zo’n mooie had als Mark. Tja, hij was natuurlijk zo stijf als een plank, met die twee grote borsten van Simone voor zijn neus. Na er een paar keer in het water mee gespeeld te hebben raakte hij er aan gewend. Had hij zelfs geen handdoek nodig gehad, hij bleef betrekkelijk klein.’
‘Onder horizontaal.’
‘Ruim. Zo ging het ook met John en Ian. Alles went. Nou ja, voor ons die lange dunne van Ian niet. En we voelen graag af en toe aan die grote ballen van Thomas. Thomas en Tamara wisten eerst niet dat hij van die grote had, maar die eerste keer dat ze in het zwembad waren kwamen ze er achter. Omdat Tamara aan paps mocht voelen en mams aan Thomas. Belinda zegt, je hebt balletjes?’
‘Zij kan ook niet vergelijken. Ze zegt waarschijnlijk makkelijker balletjes dan ballen.’
‘Als je haar vanavond laat alles verteld, gezellig in bed, kan je haar vertellen hoe wij ze vinden.’
‘Tja.’
‘Zeg jij borstjes?’
‘Nee, dan ben ik bang dat ze denkt dat ik ze klein vind. Ze heeft waarschijnlijk net zulke grote als jullie.’
‘Als ze er is weet je dat. Eh morgenavond zal ze wel vroeg naar bed willen, bijkomen van de nacht met jou, ons ontmoeten en alles hier. Maar overmorgenavond kunnen we weer gaan zwemmen. Dan kan zij ook vergelijken.’
‘De andere jongens zullen vast geen erectie hebben.’
‘Ralph, iedereen mag de eerste keer uitvoerig op verkenning. Als Belinda een jongen bij zijn ballen pakt kan hij een erectie niet verhinderen.’
‘Ik denk dat ze dat wel leuk zal vinden. Dat vindt ze bij mij ook leuk. Ik zal haar, net zoals jullie mij nu doen, overal goed op voorbereiden. Die jongens zullen ook wel aan haar willen komen.’
‘Alleen haar borsten even beetpakken, haar doos in hun hand nemen en even met een vinger over haar gleuf gaan. Nou, dat is ze van jou gewend, hè?’
‘Nog niet zo. Ze trilt dan. Ik ook. Daar aan een meisje zitten.’
‘En nog een beetje meer, hè?’
‘Ja. Daarna hebben we lang nodig om bij te komen.’
‘Langer dan andersom?’
‘Ja. Dat vinden we eh iets minder emotioneel.’
‘Omdat jullie bij haar meer denken, nog even, dan eh zit ik er niet meer met mijn vinger in.’
‘Ja, zoiets.’
Er kwam een meisje binnen.
‘Oh, is het al zo laat? We gaan ons een beetje kleden voor het diner, Ralph. We zien je daar wel weer.’
‘Ja. Dank jullie wel.’
‘Je hoeft ons niet te bedanken. Als je meedoet en we je zien genieten is dat genoeg.’


Mark kwam als laatste de eetkamer binnen.
Hij grinnikte naar Ralph.
‘Hebben de meiden je uitgehoord, Ralph?’
‘Ja, op een heel lieve manier. Ik denk, dat ze de gelegenheid afgewacht hebben. Ze hebben toegepraat naar dat er in het zwembad geen kleding gedragen wordt. En gevraagd of ik vanavond mee ging.’
‘En?’
‘Je kan die twee toch niets weigeren?’
‘Nee. Ze vragen trouwens nooit te veel.’
‘Wel veel. Het hemd van mijn lijf. Maar zo lief, dat ik ze veel verteld heb.’
‘Tja, dat hebben ze van Simone.’
‘We hebben het over haar gehad. Ze hebben me verteld dat ik over haar mag praten.’
‘Jij mag dat zeker, ze had een zwak voor je.’
‘Ze was altijd heel aardig tegen me, dat weet je. Iets wat je waarschijnlijk niet weet, Mark. De eerste keer nadat ze met je getrouwd was en ze een praatje bij me kwam maken zei ik, goed dat je er zo niet uitzag toen je hier werkte. Ze zei, toen moest ik ze opsluiten. Vrijer dan zo kan ik ze niet laten, anders arresteren ze me. Ik zei, mag dat, van Mark? Ze zei, ja, anders was ik niet met hem getrouwd. En hij mag thuis de andere helft ook zien. De keren dat ik haar daarna zag draaide ik even met mijn ogen. Dat vond ze leuk.’
‘Ja, leuker dan de leukste opmerking. Ik was aan de late kant, omdat ik net een telefoontje kreeg, uit Boston. Ene Belinda is net daarvandaan hierheen vertrokken. Ken je die?’
‘Nou, grapjas. Fijn. Heb je nog meer gehoord?’
‘Ja, het was de stewardess die haar van haar werk via haar huis naar het vliegtuig gebracht heeft. Ze vond haar een flinke meid. Niet groot, zei ze, maar flink.’
‘Ja, ze is wat kleiner dan ik. Maar ze is voor niemand bang.’
‘Ze liet de stewardess rustig uitpraten, zei toen, ik weet niet hoe je het allemaal verzonnen hebt, al weet je dat ik met Ralph omga en waar hij zit. Ze tikte op haar voorhoofd en zei, je denkt toch niet dat ik zo gek ben om daar in te trappen? Je kan wel in de vrouwenhandel zitten en je verkleed hebben als stewardess. De stewardess zei, je hebt gelijk. Maar mag ik een wachtwoord in je oor fluisteren? Daarna, zei de stewardess, stond ze eerder buiten dan ik, ik kon haar niet bijhouden. Bij haar thuis was ze binnen vijf minuten terug, omgekleed en met een koffer. We hadden op het vliegveld een uur over, het eten wat ze kreeg verdween heel snel, ze was nogal ongeduldig. Ze was erg verbaasd dat ik haar in de eerste klas bracht, ze vond het alleen goed omdat ik een wachtwoord wist. Ze hoopt in Londen door iemand met het wachtwoord afgehaald te worden, anders gaat ze naar de politie. Nou, flinke meid, Ralph. En kennelijk gek op je.’
‘Ik heb haar nog niet erg ongeduldig meegemaakt. Maar hoe heb je het allemaal zo snel kunnen regelen?’
‘Graaf Wellingten weet hoe hij aan touwtjes moet trekken. Bij British Airways kennen ze de naam Wellingten, er reizen nogal wat familieleden eerste klas, waarvan de rekening hierheen moet. Ze wilden wel wat extra’s doen, voor een vriendinnetje van me.’
‘Je kent haar geeneens.’
‘Nee, maar jou wel, je zal geen slechte keus gemaakt hebben.’
‘Dat vind ik zeker niet.’
‘In het ziekenhuis kennen ze me natuurlijk nog, voornamelijk door Simone, we zijn nog geen drie jaar weg. Het was makkelijk om voor Belinda vrij te regelen.’
‘Tja. Als ik zo brutaal mag zijn, Mark, het kost nogal wat. Je had ons best tweede klas kunnen laten reizen. Het is toch al zo aardig dat je voor ons wilt betalen.’
‘Nee, tweede klas gaat niet. Daar is ook niet altijd een stoel vrij. Dat heb ik Thomas en Tamara ook verteld, toen die naar de kinderen wilden toen die nog in Boston woonden. De hele uitgebreide familie Wellingten reist meerdere keren per jaar eerste klas, een paar retourtjes eerste klas meer of minder naar Boston vallen niet op. Ik mag het doen, hoor, maar ik wil geen slapende honden wakker maken door tweede klas boekingen.’
‘Dank je wel.’
‘Wil je mee om haar af te halen?’
‘Graag. Ondanks een wachtwoord zal ze toch zich toch niet helemaal prettig voelen. Zo ver van huis, alleen.’
‘Prima. Je krijgt een chauffeur die avonddienst heeft, die is uitgeslapen genoeg om wat laat heen en weer te rijden. Vertrek om negen uur, dat is met een beetje speling, het vliegtuig komt om tien uur aan. Dan zijn jullie hier tegen elven. Zullen we op jullie wachten?’
‘Silvia en Aimee en ik hebben er over gepraat. Ik wil haar graag op mijn gemak vertellen wat er allemaal aan de hand is. Ze weet niet meer veel meer van jullie dan wat er op mijn site staat. Het zal wel nachtwerk worden, maar we mogen uitslapen.’
‘Prima, dan kan iedereen op tijd naar bed. Een keer wat later zou niet erg zijn, maar de kinderen gaan liever vroeger dan normaal naar bed dan later.’
‘Mark, ik heb moeten huilen toen ik van het overlijden van Simone hoorde. Red je het wel, met alles zo om je heen?’
‘Het is lief van je om te vragen, Ralph. Ja, daardoor juist. Het leidt me erg af. De kleinkinderen ook, ik zit veel bij ze, als ze spelen. Simone vindt het vast ook fijn dat we blijven genieten van het leven. Maar ik doe niet altijd mee, vanavond ook niet. Ik lig graag op bed te denken aan al het moois wat ik met haar meegemaakt heb. We missen haar allemaal, Ralph, maar wensen dat het anders gegaan zou zijn helpt niet.’
‘Nee, als onze wensen uit zouden komen zou het leven voor veel mensen anders gelopen zijn.’
‘Zo is dat. We moeten gelijk na het eten gaan zwemmen, omdat je om negen uur weg moet. Mike, bel je de anderen zo even?’
‘Ja. Verheug je je erop, Ralph?’
‘Ik vind het heel fijn dat Belinda komt en jullie en jullie vrienden kan zien.’
‘Ik bedoelde, om met ons naar het zwembad te gaan.’
‘O. Ja, ook. Silvia en Aimee hebben zo lief met me gepraat dat ik niet bang ben om me in mijn blootje te laten zien. Zelfs eh.’
‘Met een erectie. Natuurlijk. We zouden beledigd zijn als je die niet kreeg, als je naar onze mooie meiden kijkt.’
‘Ze zeggen, dat ik aan ze mag komen en dat ze het bij mij ook willen.’
‘Maak je geen zorgen, Ralph. De eerste keer mag het uitvoerig, daarna alleen een beetje om je geheugen op te frissen. De meiden doen dat graag. Vooral bij Thomas en Ian. Heb je daarvan gehoord?’
‘Ja. En dat snap ik ook. Ik hoop dat ik een beetje normaal ben.’
‘Vast wel. En anders is iedereen er al gauw aan gewend.’
Ze aten wat sneller door.


Mike klopte op de deur van de kamer waar Ralph logeerde.
‘Aantreden. In badjas.’
Ralph deed grinnikend de deur open, in badjas, en bekeek de vier even.
‘Ik voel me erg in mijn blootje, hieronder. Ook omdat ik weet dat jullie het ook zijn.’
‘We moeten de stand een beetje ophouden, Ralph, voor het personeel. We zouden net zo goed in ons blootje kunnen lopen. Zo zien ze ons op het zonneterras ook.’
Ze liepen richting zwembad.
‘Ja, maar lopen is wat anders dan zitten, hè? Ik voel hem slingeren.’
‘Toch lekker, als hij de ruimte heeft? Je blijft beneden maar rustig zitten, hoor, als je wilt. Maar je zal wel snel wennen. De meiden zullen het al wel verteld hebben, zo veel verschil is er niet.’
‘Behalve Ian.’
‘Ja, die vinden ze prachtig. Ook om naar te kijken. En ze gunnen het Francis, want ze zijn laat getrouwd. We hoorden dat je nog niet direct trouwplannen hebt, maar als het zover komt moet je maar je best doen om het in te halen.’
‘Ik hoop dat Belinda dat dan ook wil.’
‘Als je het lekker doet, na een beetje oefenen, vast wel. Zo, we zijn er.’
Ze hingen hun badjassen op. Mike en Jamie grinnikten even naar Ralph en gingen de kleedkamer uit. Ralph ging op de stoel zitten en keek naar de meiden. Ze kwamen voor hem staan.
‘Vast ongeveer hetzelfde als Belinda, hè?’
‘Ja. Twee keer ontzettend bloot. Ik eh.’
‘Heb een erectie. Ja, een mooie, Ralph. Vind je ook niet, Silvia?’
‘Ja, ongeveer net zo groot en dik als de jongens. Dus heb je ook een iets grotere dan gemiddeld.’
‘Dank jullie wel. Klein heb ik ook hetzelfde als de jongens net, denk ik. Dat lucht op.’
‘Als het maar niet zo veel is dat je gaat krimpen. Dan zien de andere meiden je moois niet.’
‘Zijn die er al?’
‘Ik zag niemand, maar ik zal even kijken.’
Ze keek om de hoek van de kleedkamer.
‘Thomas en Tamara zijn er. Ze zitten met de jongens bij de tuindeuren.’
‘Fijn. Dan kan ik na die gedag gezegd te hebben gaan zitten. Dan voel ik me vast prettiger. Ik durf nu amper op te staan.’
‘Ralph! Één van de mooiste dingen voor meisjes is een staande jongen met zijn gereedschap in aanslag.’
Ralph stond op.
‘Zo?’
‘Ja. Veel en veel mooier dan wanneer je zit. Prachtig, joh. Heb je zo al eens voor Belinda gestaan?’
‘Nee. Steeds op bed mijn onderbroek uitgedaan.’
‘Je moet dit voorlopig ook maar niet doen, ze kan dan vast niet van je afblijven. Ik heb er ook een beetje moeite mee. Nog maar niet, hè?’
‘Nee. Dat jullie naar me kijken vind ik al spannend genoeg.’
‘Je hebt over ons nog niets gezegd, afgezien dat we er ongeveer hetzelfde uitzien als Belinda en bloot zijn.’
‘Tja. O, je wilt me laten oefenen, hè? Goed. Mooie borsten. Misschien durf ik er later toch aan te komen. Mooie dozen, één met stijl haar en één met krulhaar. Ik zie jullie gleuven ook een beetje. Gaan jullie ook trillen als eh eraan gezeten wordt?’
‘Als er een strelende hand heel langzaam naar toe gaat wel. Als er een stijve tegenaan gedrukt wordt worden ze hongerig, willen ze die helemaal naar binnen hebben. Sorry, dat was te veel vooruitlopend voor je.’
‘Nou, ik weet dat het zo werkt.’
‘Prima. Kom maar mee. Niet je handen ervoor houden, Ralph, dat staat kinderachtig. Laat je moois maar zien.’
Hij bleef toch een beetje achter de meiden tot hij naast Tamara stond.
‘Hoi.’
‘Hoi, mooie man. Nou, zo weinig als jij ons waarschijnlijk vindt schelen met Belinda, zo weinig scheel jij met de jongens. Afgezien van dat je nu natuurlijk een mooie stijve hebt.’
‘Ik hoop dat ik er ook aan ga wennen. Ik vind het toch raar om er zo bij te staan. Al zeiden de meiden dat het één van de mooiste dingen voor meisjes is, een staande jongen met zijn gereedschap in aanslag.’
‘Zeker. Nou, pak een stretcher en kom er bij zitten. Niet te ver weg, hoor.’
Hij deed het. De meiden gingen ook zitten, op de stretchers naast hun echtgenoten.
‘Waarom denk je dat jullie niet veel schelen met Belinda? Het is ook zo, hoor.’
‘Ach, Ralph, er kan wel wat verschil in borsten zijn, voor jongens is een handvol toch genoeg?’
‘Ja. Voor mij in ieder geval wel.’
‘En veel verschil in dozen en gleuven is er ook niet.’
‘Ik zie wel krulhaar en stijl haar. Dat van jou is er tussenin. Dat van Belinda ook. Ik ben alleen wat eh overweldigd door er zoveel tegelijk te zien. Ik had eigenlijk al niet verwacht dat ik er ooit één zo zien, laat staan aanraken. Ik ben zo blij met Belinda.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Zeg, Thomas was ook opgelucht toen hij erachter kwam dat hij er normaal uitzag. Nou ja, iets groter dan gemiddeld. Jij ook. Mooi, hoor.’
‘Dank je wel.’
John, Maureen, Ian en Francis kwamen binnen. Ze zeiden gedag, John, Ian en Francis gingen op een stretcher zitten, Francis aaide onder het langslopen Ralph even over zijn hoofd. Maureen ging bij Ralph op zijn stretcher zitten.
‘Herkennen wij elkaar, zonder kleding?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik jou aan je ogen.’
‘Ja, dat gebeurt me vaker. Ik zou het bij jou niet weten, maar je bent natuurlijk Ralph, er komt hier niemand zomaar binnen. Wat me wel verwondert, op één uitzondering na hebben alle jongens een iets grotere dan normaal. Die met die uitzondering is op hoge leeftijd, ik noem geen namen. Die zal altijd wel een normale maat gehad hebben, of hij is van ouderdom gekrompen, of versleten. Jij hebt ook een mooie grote.’
‘Dank je wel. Jij ziet er ook lekker uit. Tjonge, op mijn leeftijd zo praten met mooie jonge meiden. En bloot nog wel.’
‘Fijn, hè? Ik hoop dat Belinda het hier ook geweldig vindt.’
‘Vast wel. Ze zal wel grote ogen opzetten, maar van alles genieten.’
‘Zal ze er geen moeite mee hebben, om bekeken te worden?’
‘Nee, veel minder dan ik. Ik heb het een keer gevraagd. Ze zei, voor het geval het haar zou overkomen, dat als ze een hele lieve jongen zou ontmoeten, ze niet van plan was er moeilijk over te doen. Waar heb ze anders haar lijf voor, zei ze. Ze verwachtte zeker niet dat die jongen er moeilijk over zou doen. Er hadden al veel jongens gezegd dat ze haar lief vonden, maar ze zag dat ze alleen haar lijf wilden. Ze had mij een beetje afgehouden, eigenlijk uit verbazing dat ik haar lijf duidelijk niet op de eerste plaats vond komen. Ik probeerde haar niet te lijmen, ik wilde echt met haar praten. En ik was eerlijk, zei ze. Ze wist al dat ik niet kon rekenen, dat kon haar niet schelen, zij wel een beetje. Maar ik vertelde het gewoon, vóórdat ik het van haar wist. En ik deed alleen maar een beetje moeilijk over uitkleden omdat ik voorzichtig met haar om wilde gaan. Dat klopte. Ik wilde haar niet afschrikken. Nou, als ze er niet steeds zo lief bij gekeken had had ze mij afgeschrikt.’
‘Waarom? Je wilde vast wel wat met haar?’
‘Ja, op de lange duur, maar het moest daar niet alleen om gaan. Maar dat weet ik nu wel. Ze zit graag bij me op schoot om me te knuffelen, meer niet. Als ik haar rustig kan vertellen hoe het hier aan toe gaat zal ze vast graag meedoen. Ze zal ook blij zijn om te kunnen vergelijken. Daarom ben ik blij dat ik niet veel scheel met de andere jongens. Ze zal vast aan ze willen komen, zo nieuwsgierig is ze wel, maar meer niet. We weten dat wij met niemand anders zo’n goed contact kunnen krijgen als wij met elkaar. Jullie snappen het wel.’
‘We zijn heel blij voor jullie.’
‘Ja, allemaal. Zeg, gaat het, Ralph? Ik bedoel, heb je geen wegwerphanddoek nodig?’
‘Nee, Silvia. Ten eerste, ik wil niets met jullie. Nou ja, straks misschien even aan jullie komen. Ten tweede, ik eh krijg wel een erectie, als ik wat zie of denk. Een lekker gevoel, alsof ik me uitrek, maar dan plaatselijk. Maar zonder een beetje moeite gebeurt er verder niets.’
‘Bij de andere jongens loopt de druk soms op, dan willen ze lozen.’
‘Die druk komt bij mij pas als eh Belinda me heel lekker streelt. Ik vind het fijn dat het niet zo snel komt, ze kan me heel lang lekker strelen, als ze het een beetje voorzichtig doet. Bij haar werkt het ook zo, ik weet niet of dat toeval is of bij ons handicapje hoort. Als we echt meer willen, voor zover we maar gaan natuurlijk, moeten we even wat moeite doen. Nou, helemaal niet erg.’
‘En dan zegt ze even later, ta ti ta ta, kom maar.’
‘Ja, maar dan heb ik al gezegd, nu gaat de druk oplopen. En even later, nu zou het elk moment kunnen komen. En ja, nu kom ik. Dan zegt ze het pas.’
‘Wat leuk. En andersom?’
‘Tja. Laat ze dat zelf maar vertellen, als ze wil.’
‘Je blijft een hele lieve jongen, om niet te veel van haar te vertellen. Ik hoor het ook niet te vragen, Ralph, maar je vertelt zo fijn.’
‘Jullie ook.’
‘Ja, maar voor jou is het vast wat moeilijker, wij zijn er aan gewend. We blijven het wel heel mooi vinden, er zo over praten.’
‘Ik vind het ook fijn. Ik durf nu vast meer tegen Belinda te zeggen. Als haar schrik over is, want dat verwacht ze niet van mij, zal ze het vast fijn vinden. Anders, tja, dan een beetje minder praten. Maar ik denk het niet.’
‘Zeg, als er zonder een beetje moeite toch bij jou niets gebeurt, mag ik dan aan je ballen voelen? Stel je voor dat je net zulke grote hebt als Thomas.’
‘Vast niet. Ik red nooit zes keer. We zijn nog niet verder gekomen dan drie keer, ik bedoel, ik op een handdoek of zo. Dan voel ik me aardig leegraken.’
‘Met drie of vier keer is ieder meisje mee tevreden. Tamara wordt gewoon verpest, vinden we. Francis ook. Heb je die van Ian gezien?’
‘Nee. Oh. Nu wel. Tjonge. Die zal vast niet veel met rust gelaten worden. Ik ben geen meisje, maar ik snap wel dat ze daar moeilijk af kunnen blijven. Hoe noemen ze dat? Ja, intrigerend, zo’n hele lange.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘Je kan mooi vertellen, Ralph. Mag ik?’
‘Ja, doe maar.’
Maureen pakte de ballen van Ralph vast.
‘Nou, normale grootte, hoor.’
‘Je voelt er net zo aan als Belinda. Ze noemt ze balletjes. Misschien omdat ze geen ballen durft te zeggen. Nou, als ze hier mee durft doen weet ze wat normaal is. En wat groot is.’
‘Ja, en dat drie keer normaal is. Denk je dat je stijf genoeg bent om haar binnenin te verwennen?’
‘O. Dat zeg je vast omdat je me daar ook beet wilt pakken. Nou, doe het maar en vertel het me maar.’
Maureen liet zijn ballen los en pakte zijn stijve in het midden vast.
‘Nou, keihard, zeg. En geen oplopende druk?’
‘Nee.’
‘Dan ga jij Belinda ook verpesten. Vast urenlang haar binnenin strelen.’
‘Daar heb ik geeneens aan gedacht.’
‘Zij vast wel.’
Ze liet hem los.
‘Wil je een beetje aan mij komen? Of liever in het water?’
‘Liever in het water. Silvia, of Aimee, heeft me verteld dat jullie me dan vastpakken. Dan durf ik jullie pas ook vast te pakken.’
‘Prima. Maar ons niet te goed, hoor. Wij komen al met een heel klein beetje moeite.’
‘Ik zal doen wat ik bij Belinda in het begin deed. Voorzichtig. Vóór ik wist dat het bij haar niet nodig was.’
‘We fluisteren wel, een beetje meer, of, een beetje minder. Ga je mee?’
‘Goed.’
Ze gingen allemaal het water in, speelden, en kwamen er grinnikend uit. De jongens met een wat hoger dan horizontale erectie, behalve die van Ralph, die stond nog steeds recht omhoog.
‘Ja, Ralph, wij moeten de meiden altijd stoppen, zoals die strelen houden we het niet lang vol.’
‘Pechvogels. Ze streelden heerlijk. Ze hadden nog wel een uurtje bij me door kunnen gaan.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘Nou, met één hand aan mijn ballen en de andere aan mijn stijve houd ik het nog geen minuut vol, als Silvia wil dat ik kom. Amper tijd om een wachtwoord te gebruiken.’
‘Mijn spullen zijn vijf keer heerlijk gemasseerd.’
‘Ja, we zijn pechvogels. Vooral John, Mike en ik. Wij hebben niets bijzonders. Nou ja. Lekkere meiden, hè?’
‘Eh, ik kon echt geen verschil voelen. Terwijl ze allemaal zeiden, een beetje meer, dus ik niet zo heel voorzichtig hoefde zijn. Helemaal niet bij eentje, ik noem geen namen, die zei drie keer, een beetje meer.’
‘O. Dat wordt bij ons allemaal een nachtelijk verhoor. Nee, zo direct. Snap je dat we wat willen, als we hier geweest zijn?’
‘Ja. Dat is bij jullie jongens duidelijk te zien, vóór het zwemmen hadden jullie kleintjes. Op Ian na, natuurlijk. Eh, Francis, past dat, zo’n lange?’
‘Ja, heerlijk. Ik kan niet met een normale vergelijken, maar hij gaat er helemaal in. Durf jij dat, later, bij Belinda?’
Hij grinnikte.
‘Ja, maar als ik niet zou durven zou zij het wel regelen.’
‘Fijn. Laten we maar opstappen, dan kan je je rustig omkleden.’

Woensdag

De volgende dag zaten Mark en de kinderen net aan tafel om met de lunch te beginnen toen Ralph met een leuk uitziend meisje binnenkwam.
‘Blijven jullie alsjeblieft zitten, ik kom wel langs om een handje te geven. Ik ken jullie allemaal van gezicht, zo veel kan ik er wel onthouden.’
Ze sprak iedereen inderdaad met zijn naam aan. Ze heetten haar allemaal welkom. Zodra ze zat nam ze weer het woord.
‘Neem ons niet kwalijk dat we wat laat zijn. We mochten uitslapen.’
‘Ja, natuurlijk. Is het laat geworden?’
‘Ja, maar ik weet niet hoe laat. Ralph bleef vertellen, ik ben in slaap gevallen. Zodra ik wakker werd ging hij verder. Tot we ons moesten haasten voor de lunch. Ralph heeft om een ontbijt gebeld, zodra we wakker waren. Wat lux, ontbijt op bed. En het meisje keek geeneens gek dat we eh niet zo gekleed waren.’
‘Nee, die is wel wat gewend. Ralph zal je met zijn verhalen wel een paar keer geschokt hebben.’
‘Ja, maar ik begrijp alles wel, Silvia. Hij heeft me uitgelegd hoe alles begonnen is, toen jullie klein waren. Ja, dan komt het één van het ander. Dan zit je niet zo gauw ergens mee. En de jeugd in het dorp ook niet.’
‘Fijn. Lekker geslapen, naast Ralph?’
‘Ja. Ik heb geaarzeld. Maar hij durfde alleen veel te vertellen als ik in het bijna donker naast hem kwam liggen. Tja, dat snapte ik al gauw. Het ging over nogal wat meer dan hoe mooi de omgeving was.’
‘In het bijna donker?’
‘Ja, ik heb de gordijnen opengedaan. In het stikdonker word ik duizelig, dan weet ik niet wat boven en onder is.’
‘Bij Ralph toch wel?’
‘O. . . . Is hij door jou zo vrij gaan praten?’
‘Aimee en ik zijn er mee begonnen. Maar hij is een snelle leerling.’
‘Ja, als hij maar durft. Hè, lieverd?’
Ralph grinnikte.
‘Ik was heel blij dat je naast me durfde liggen.’
‘Omdat je het zo dringend vroeg. Ik vond het vreemd, maar al gauw snapte ik het. Toen lag ik op m'n gemak.’
‘Eerder niet?’
‘Niet zo. Voor ik de gordijnen opengedaan had, had ik me op m'n ondergoed na uitgekleed, ik was nachtkleding vergeten.’
‘Dat vond ik niet erg.’
‘Nee, vast niet. Maar ik vond het toch bijzonder om zo naast je onder de dekens te liggen. Voor het eerst.’
‘En het laatst, hoop ik.’
‘Ja, ik kan vast wel nachtkleding lenen.’
‘Dat bedoelde ik niet. Als we op bed spelen hebben we niets aan. Dan kan het onder de dekens toch ook?’
‘Waarom had je dan een pyjama aan?’
‘Ik was bang dat je anders niet zou durven.’
‘Nee, vast niet. Voortaan wel.’
‘Fijn.’
‘Belinda, als ik het zeggen mag, je ziet er erg jeugdig uit. Ralph ook, jullie zouden allebei in de dertig kunnen zijn. Jij voorin,
Ralph wat achterin.’
‘Dank je, Mark. Ik bekijk het maar als compensatie van ons handicapje. Jullie weten overal van, zei Ralph.’
‘Ik ken Ralph al meer dan dertig jaar.’
‘Ja, dat weet ik. Terwijl hij voor mij pas dertig lijkt. Zo voel ik me ook.’
‘Heel fijn voor jullie.’
‘Zeker. Maar zo’n dag als gisteren gaat me niet in mijn koude kleren zitten. Ik schrok me dood, toen die stewardess dat wachtwoord in mijn oor fluisterde. En toen die reis. Ik was zo blij dat Ralph me afhaalde, ik bleef een beetje wantrouwig. Zoiets kon mij toch niet overkomen?’
‘Ze was ondeugend. Toen ze me zag bleef ze me ernstig aankijken, hield haar hoofd opzij en wees naar haar oor. Ik heb het wachtwoord gefluisterd. Toen omarmde ze me, drukte me bijna dood en at me bijna op.’
‘Ben je zo gek op hem, Belinda?’
‘Dat mag hij niet weten, Silvia. Ik laat hem wel af en toe wat merken.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Nou, je doet iets meer dan wat laten merken. Ta ti ta ta, kom maar.’
‘Eh ja. Nou, ik zal ook maar zo mee gaan praten. En gelijk volgas. Ja, hij komt prachtig. Ik heb geen ervaring, maar volgens mij zit er aan hem alles wat er aan hoort te zitten, en eh komt er uit wat er uit hoort te komen.'
‘Dat laatste weten we niet, maar verder klopt het. Je zal wel gehoord hebben dat we hem goedgekeurd hebben.’
‘Ja, ik heb ook van die keuring gehoord. Dat hij dat durfde. Maar jullie praten zo fijn, zei hij. Tja, dat begin ik ook te geloven.’
‘Hij was wat terughoudend om zo over jou te praten.’
‘Netjes van je, lieverd. Ja, ook om wat te doen. Zeg, ik geloof hem wel, dat trotse figuur, maar heeft hij inderdaad een eh normale?’
‘Een iets grotere dan een normale, maar dat hebben alle jongens hier, op Ian na.’
‘Daar heb ik ook van gehoord. Dat schijn ik ook een keer te mogen zien.’
‘Als jij je ook durft te laten zien.’
‘Als Ralph erbij is wel. Ik heb nooit een vriendje gehad. Ik weet nu al zeker dat ik nooit een andere wil, al zijn ze nog zo lief, zoals jullie, er kan er nooit één zo goed bij me passen als hij. En andersom, hè, Ralph?’
‘Ik heb niets gehoord.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘En toen in een Rolls hier naartoe. Ik heb nog niet veel gezien, het ziet er allemaal wel lux uit. Ik weet hoe het komt, nou, geniet er maar van.’
‘Ja, dat doen we. Denk je dat je alles verteld hebt, Ralph? Het was nogal veel.’
‘Als ik voor hem antwoorden mag, hij heeft vast alles verteld. Zolang er geen getallen aan te pas komen kan hij veel onthouden. Honderden gezichten en namen, in het cafetaria. Dat red ik niet. Ik kan wel verder tellen dan twee. Dat hoefde hij nu niet.’
‘Één en twee?’
‘Ja. Als ik het zeggen mag, twee borsten, twee balletjes.’
‘Hij heeft ballen, hoor, geen balletjes.’
‘Dat heb ik gehoord. Maar dat vond ik leuker klinken. Hij had best borstjes mogen zeggen. En zijn ballen hadden best klein mogen zijn, ze eh werken goed.’
‘Na een beetje moeite.’
‘Oei. Jullie weten veel.’
‘Jij weet inmiddels ook al veel van ons. Durf je met ons in het zwembad mee te doen?’
‘Ja, omdat Ralph het zo goed uitgelegd heeft.’
‘Fijn. O, die twee snappen we. Wat was er met één?’
‘Bij een ondeugend meisje moest hij één vingerkootje diep.’
Ze grinnikten.
‘Ja, dat was ik, Belinda.’
‘Waarom, Aimee?’
‘Ik voelde eerst niets, hij heeft van die slanke vingers. Toen voelde ik wel dat hij al een beetje ervaring had.’
‘Ja, een beetje. Nou, jullie weten het vast, met meer dan één vingerkootje. Tjonge, wat schrok hij, toen eh ik kwam.’
‘Jij bij hem niet?’
‘Nee. Ik wist, voor ik hem leerde kennen, de theorie over hoe jongetjes in elkaar zaten en werkten. Ik vond het fijner dan ik gedacht had om hem aan te raken, vast te houden, te strelen. Ook omdat ik duidelijk merkte dat hij het héééél prettig vond. Ik vond het prachtig, toen hij eh kwam. Toen hij verteld  had dat jullie nogal aan hem gezeten hebben, omdat het toch kon, heb ik het licht aangedaan en hem verwend. De lieverd, hij vroeg er geeneens om. Hij krijgt op één of andere manier geen last van hoge druk, maar hij is toch opgelucht, daarna.’
‘Fijn. Hoe weet je dat, van die hoge druk?’
‘De laatste tijd worden ze ook in romans wat vrijer. Het woord druk geeft natuurlijk geen problemen, om de rest draaien ze heen. Veel meer dan, hij werd groot en hij ging bij haar naar binnen staat er nooit.’
‘Tja, duidelijk genoeg. Ben jij ook opgelucht, af en toe?’
‘Ja. Ik had nooit gedacht om zo’n fijne sport te beoefenen. Heerlijk eh inspannend en daarna zo lekker uithijgen en ontspannen.’
Ze grinnikten weer.
‘Belinda, Tamara is gisteren met Ralph bij John en Maureen op de camping geweest. Ze hebben hem niet bij het meertje laten kijken, omdat we toen nog niet zoveel van hem afwisten. Tamara wil jullie graag de omgeving laten zien, Ralph ziet dan sommige dingen twee keer, maar dat zal hij niet erg vinden. Misschien durft hij dan wél een koe melken.’
‘Oh. Heb je een koe gemolken?’
‘Geprobeerd. Het ging niet zo goed. Een beetje griezelig, die grote spenen.’
Belinda grinnikte.
‘Arme jongen. Ik wil het graag proberen. Als ik die spenen net zo behandel als jou komt er vast melk uit.’
Ze schaterden allemaal.
‘Fijn dat je het durft te zeggen. Prima, dan gaan we ook weer op een boerderij kijken. Willen jullie ook bij het meertje kijken?’
‘Wie zijn daar?’
‘Iedere morgen moeders met kinderen tot een jaar of zes. Iedere middag, behalve op woensdag, schooljeugd, van ongeveer twaalf jaar tot achttien. ‘s Woensdagsmiddags zijn er ouders met kinderen onder de twaalf. ‘s Avonds is de minimum leeftijd achttien.’
‘Deze week is het anders, Aimee. Ik hoorde van een diensmeisje dat de scholen vakantie hebben. De jeugd van zes tot twaalf heeft pech, deze week. Of ze moeten ‘s morgens komen.’
‘Ik zal eerst eerlijk wat zeggen. Ik ging Ralph na wat aarzelen vertrouwen. Sinds gisterenavond vertrouw ik hem helemaal. Ik heb niet aan hem gevoeld toen hij aan het vertellen was, maar ik denk dat hij lag te zweten om alles zo goed mogelijk te vertellen. Ik heb het meest van de tijd liggen glimlachen, om die lieve jongen die zo zijn best deed. Ik vertrouw jullie ook. Ik snap ook hoe alles gekomen is, Ralph heeft het goed uitgelegd. Maar ik zou daar toch graag kijken, voordat ik helemaal bloot met jullie mee ga doen. Dat zou het makkelijker voor me maken. Maar ik wil daar niet mee gaan doen. Misschien ooit, als ik in het zwembad gewend ben.’
‘Het is fijn dat het mogelijk is het in stapjes te doen. Wanneer wil je er naar toe?’
‘Moeders met kinderen tot zes of twaalf vind ik niet zo interessant. Als er vaders bij zijn zal daar ook niet veel aan te zien zijn, hè?’
‘Nee, ze doen heel voorzichtig, omdat de kinderen van zo’n tien tot twaalf zich er niet zo op hun gemak voelen. Dat komt, omdat er met die leeftijd pas begonnen is. Als ze er van jongst af aan komen is dat probleempje over.’
‘Ja, dat snap ik. Voor sommige ouderen zal het ‘s avonds de eerste keer ook niet meevallen.’
‘Ze zijn heel snel gewend.’
‘Als ik vanmiddag zou zien dat de jeugd, tot achttien, erbij zit zoals Ralph het verteld heeft, ga ik in sprookjes geloven. Nee, dan zou ik willen dat het overal kon. Zo vrij.’
‘Wij ook.’
‘Ik ben een beetje nieuwsgierig. Ik kan me, met een beetje moeite, indenken dat er kinderen, nou ja, pubers eigenlijk, bloot bij elkaar zitten.’
‘Ja, heel gezellig. Ze doen in het water wat meer dan naar elkaar kijken.’
‘Tja. Hoe meiden eruit zien weet ik wel, ik ben ook jong geweest. Hoe mannen eruit zien ook, omdat Ralph zegt dat hij eruit ziet zoals Mike en Jamie en de andere jongens, mannen.’
‘Nee, de meeste andere mannen hebben een wat kleinere, uitgeschoven.’
‘Uitgeschoven! Wat leuk. Ja, mooi gezicht ook, dat uitschuiven. Maar ik kan wel tegen het woord erectie, hoor. Ik heb vannacht heel wat bijgeleerd. En Ralph was heel vrij, toen ik aan de beurt was. Hij zei, ik ben heel blij dat je alles snapt. En dat je goed vindt dat ik zo vrij praat. Dit is je doos. Oei. Dit is je gleuf. Oei, oei. En nu ga ik je lekker vingeren. Oei, oei, oei. Dat oei zei ik steeds.’
Ze lachten allemaal weer.
‘Hij zei, ik ga je mijn pizzaatje noemen. Even bellen en je wordt thuisbezorgd. Pizza’s komen in een doos. Jij komt mét je doos.’
‘Dat vond je kennelijk niet zo leuk.’
‘Voor een keer, niet vaker. Alsof mijn doos het belangrijkste is. Ik heb gezegd, jij zal het ook niet leuk vinden als ik zeg, ha, daar komen een paar klodders eh sperma. Waarmee alles geregeld was.’
‘Goed zo.’
‘Het was niet erg, alles is nieuw voor ons. Ik heb in mijn jeugd natuurlijk veel gemist. Niet erg, ik had het rustig, en ik ga het nu inhalen. Zit er veel verschil, tussen een jongen van twaalf en één van achttien?’
‘Ja, duidelijk. Als die van twaalf een erectie krijgen wordt hij niet veel langer of dikker, hij komt alleen wat omhoog. Tot bijna horizontaal mogen ze hem laten zien, anders moet er een handdoek over, dat zal Ralph wel verteld hebben.’
‘Ja. Dat hij dat durfde, gisterenavond, helemaal bloot lopen met zijn erectie vast recht omhoog.’
‘Ja, heel mooi. Met hun dertiende of nog iets later is het eigenlijk pas een echte erectie. Die van achttien worden een stuk langer en dikker. Maar ze groeien nog door, tot ze in de twintig zijn. Tot ze zo groot, of bijna, en zo dik zijn als die van Ralph.’
‘Ik snap wel dat jullie er aardig wat gezien hebben, maar wat is normaal en wat is groot?’
‘Om een lang verhaal kort te maken, Ralph zou, als hij condooms moest gebruiken, de maat large moeten nemen, niet normaal. Voor de grap heb ik het bij Thomas geprobeerd, het klopte, die maat.’
‘O. Ja, duidelijk. Eh nee.’
‘We hebben niet alleen de maat geprobeerd. Het verschil is minder dan je verwacht, tenminste, als je weet hoe het zonder aanvoelt, maar het idee is niet fijn. Je bent dan niet zo dicht mogelijk bij elkaar, er zit iets tussen. En Thomas vond het niet fijn dat hij zijn cadeautje niet aan mij kon geven, maar dat het weggegooid werd.’
‘Tja. Soms zal dat wel moeten. Ook voor de veiligheid kan het beter zijn om ze te gebruiken, dat weet ik. Ga je ze gebruiken, Ralph, als ik het vraag?’
‘Ja. Met tegenzin, omdat ik ook zo dicht mogelijk bij je wil zijn. En je veel cadeautjes wil geven.’
‘Dat is lief van je. Dan heb ik een verheugende mededeling voor je. Je weet dat ik aan de pil ben, maar dat zegt nog niet alles. Ik vond het heel fijn, vannacht, om bij je in bed te liggen. Ik heb het afgehouden om niets uit te lokken. Ik eh.’
‘Wil je af en toe in mijn appartement zo bij me komen slapen? Steeds vaker? En eh dan over een tijd altijd?’
Belinda hield haar hoofd een tijdje naar beneden en at wat. De anderen aten ook even door.
‘Nou, en nog wel met zoveel mensen erbij. Ik wil het proberen, Ralph. En wat ik wilde zeggen, over een tijdje eh geen condooms gebruiken. Ik ben toch al aan de pil.’
‘Fijn, schat. Het kan mij niet schelen dat er anderen bijzijn, omdat het onze vrienden zijn. Heb je nog steeds problemen om te trouwen?’
‘Nee.’
Ralph stond op, trok Belinda omhoog van haar stoel en kuste haar uitgebreid voor hij haar losliet. Ze gingen weer zitten. Ralph pakte een zakdoek uit zijn zak en veegde zijn voorhoofd af.
‘Is me dat schrikken.’
‘Moet je me maar geen indirect aanzoek doen.’
‘Ja. Sorry.’
‘Nee, je was fijn spontaan. Ik ben heel blij dat je zulke fijne vrienden hebt. Dat je het durft te doen waar ze bij zijn. Omdat je waarschijnlijk door hun toedoen zelfverzekerder bent geworden.’
‘Omdat ik nu meer begrijp. En het béter begrijp. Omdat ze veel vertellen en als ik wat vraag een mooi antwoord geven. En omdat ze het zo eh natuurlijk doen. Daarom durfde ik gisterenavond mee naar het zwembad. En met jou in één bed liggen. En ook wat je net zei, helemaal bloot lopen met een erectie.’
‘Ja, zelfs als enige, Belinda, omdat de andere jongens meer gewend zijn. Tot we in het zwembad met ze gespeeld hebben, jammer genoeg moeten we op tijd bij ze stoppen.’
‘Tja. Ralph toch. Thuis durfde je niet helemaal bloot voor me te staan.’
‘Nee. Maar je mag het zo gauw mogelijk zien, nu durf ik wel. Ze waren allemaal zo op hun gemak, in hun blootje, ik kon me helemaal ontspannen.’
‘Bijna.’
‘Wat ben je weer ondeugend. Ja, bijna. Maar nadat we in het water gespeeld hadden hadden de jongens allemaal een erectie. Ze zaten er ook niet mee. Ik bedoel, om ze te laten zien.’
‘Gelukkig niet, dat zien wij meiden graag. Belinda, toen we het eerst van je hoorden wisten we al dat je een hele lieve meid moest zijn, met een andere had Ralph niet om willen gaan. Jij doet al fijn mee. Namens ons allemaal, hartelijk welkom, lieve vriendin.’
‘Dankjewel, Silvia. Het is fijn om zo vrij te kunnen praten. Ik verwachtte dat Ralph en ik dat wel zouden gaan doen, maar niet zo snel. Dit schiet lekker op. Zeg, hoe kwamen jullie achter mijn bestaan?’
‘We waren voorzichtig met hem, dat snap je wel. Hij vroeg gisterenmiddag in de speelkamer waarom de kinderen in hun blootje speelden.’
‘Ja, dat heb ik net ook even gezien. Schattig.’
‘Ja, zo zijn Mike en ik ook opgegroeid. Aimee en Jamie zijn later mee gaan doen, en onze vrienden hier doen ook mee, daar heb je vast van Ralph over gehoord. We wisten dat Ralph een eerlijke en spontane jongen was, we hoopten dat hij ook mee wilde doen. Aimee en ik hadden al gewacht op een aanleiding, toen konden we beginnen om hem iets te vertellen. Zo zal hij gisterenavond in bed met jou ook begonnen zijn. Op een gegeven moment vroegen we of hij wat gewend was. Hij begon toen voorzichtig over jou, dat hij net een paar maanden verkering had. We zeiden gelijk, dat had je eerder moeten zeggen, dan had ze mee kunnen komen. Nou, hij vond het al duur genoeg voor ons om hem over te laten komen. Maar toen konden we nog meer vertellen. Hij vertelde voorzichtig, maar steeds heel eerlijk, en mooi, dan wat meer over jou.’
‘Ja, dat kan ik me voorstellen. Hij eh vereerde Simone, als ik haar zo mag noemen. Als hij over haar of over haar familie sprak straalde zijn gezicht. Hij heeft me zijn site laten zien, waar jullie opstaan. Ik vond zijn verhalen wat overdreven, maar nu ik jullie meemaak snap ik het. Jullie zijn allemaal abnormaal lief.’
‘Het één lokt het ander uit, Belinda. Als mams, Simone, over hem sprak, was er geen lievere jongen in de wereld. Je hebt geluk gehad dat ze een stuk ouder was dan Ralph, anders had ze hem aan de haak geslagen.’
‘Je weet wel beter, dat past niet, een verpleegkundige met iemand die niet kan rekenen. Maar het is lief dat je het zegt. Ik ben wel een stuk jonger dan Ralph.’
‘Dat maakt op jullie leeftijd niets uit. Hoe oud waren mams en Ralph toen, paps?’
‘Simone was zesentwintig, toen ze in Boston kwam. Eh eenendertig jaar geleden.’
‘Toen was ik achttien. Ja, ik was gek op haar, maar heb er nooit aan gedacht om meer dan bevriend met haar te worden. Zo’n mooie vrouw. En zo lief. We hadden fijne praatjes als ze in het cafetaria kwam. Net zoals ik met Mark had. Ik was eregast bij jullie bruiloft. En ik ben bij de bruiloft van jullie kinderen gevraagd.’
‘Ja, we vonden dat je daarbij moest zijn, je had zo mooi over paps en mams geschreven. En zo’n mooie toespraak gehouden bij hun huwelijk. Belinda, het ging gelijk zo fijn toen hij hier aankwam en we elkaar begroetten. Thomas had hem van het vliegveld gehaald, hij kende ons van de foto’s, dus bleef er één onbekende voor hem over. Hij zei, jij moet Tamara zijn. Mag ik je ook kussen en een foto van je?’
‘Ja, zo is hij wel. Lekker spontaan.’
‘Ja. Toen hij wat meer over je verteld had wilden we je persé zien. Hebben we je laten komen. We zijn heel blij. En nu helemaal, omdat we net hoorden hoe goed het met jullie gaat.’
‘Als Ralph hier niet gekomen was had het veel langer geduurd. En omdat ik mocht komen, en hetzelfde gehoord heb, en mee ga maken, tja, gaat het vast nog sneller.’
‘Fijn. Waarom aarzelde je, om te trouwen?’
‘Ik wilde wel alles met hem, maar ik had nooit aan trouwen gedacht, die gedachte had ik al jaren van me af gezet. Ik moet erg aan het idee wennen. Het duurde een maandje voor ik mezelf er van overtuigd had dat het niemand wat aanging. Daar denk je natuurlijk het eerste aan, ze zullen me voor gek verslijten. Toen moest ik mezelf nog van de rest overtuigen. Ik als getrouwde vrouw. Ik had ook willen proberen steeds vaker bij hem te zijn, dan een keer blijven slapen, met hem op de bank. Ik ben niet lelijk, hoor, op de vroege morgen, maar ik vond het nogal wat, omstebeurt half aangekleed naar de badkamer en zo.’
‘Je had toch niet veel problemen met uitkleden?’
‘Nee, maar dat was ‘s avonds, na een paar uur samen. We waren er anders ook wel uitgekomen, hoor, maar dit scheelt eh een jaar. Raar hè? Je wilt wel wat, maar je wordt geremd.’
‘Natuurlijk, zo lang in je eentje.’
‘Nou, met mijn ouders. Die zijn lief, ook voor Ralph, en heel blij voor ons. Maar het blijven ouders. Dat is wat anders dan een vriendje, verkering en eh echtgenoot.’
‘We kunnen er beter verder maar niet over praten, denk ik. Je zal nog aan het idee moeten wennen.’
‘Ik praat heel graag verder. Het was voor hem natuurlijk ook niet al te makkelijk. Ook omdat ik iets meer haast dan hij had om ook lichamelijk een beetje kennis te maken. Maar ik heb nu gehoord en gezien hoe hij met jullie omgaat. Zo vrij en natuurlijk en eerlijk. Nu durf ik met hem te trouwen. Maar niet van de ene dag op de andere. Wat hij vroeg, steeds meer samen zijn. Niet omdat ik nog twijfels heb, maar anders zou de stap me te groot zijn. Van mijn kamertje naar eh ik denk in het begin voor het gemak zijn appartement. Later zien we wel wat we doen. Van een wat oudere ongetrouwde meid naar een echtgenote. Met alles wat daaraan vast zit. Dag en nacht.’
‘Heel verstandig. Ralph, mag ik haar vertellen wat jij al uitgezocht hebt? Of doe je het liever zelf, op een moment wat je geschikt lijkt?’
‘Dit is een geschikt moment. Maar ik zou inderdaad weer gaan zweten als ik het moest vertellen. Ik denk dat jij het ook beter kan brengen. Als ze maar weet, wat je al weer zo slim zei, dat ík het uitgezocht heb.’
‘Prima. Snap je dit, Belinda?’
‘Waar het ook over gaat, ik zou het niet erg vinden als hij het niet zo goed bracht. Maar zeg het dan maar.’
‘Ik neem een aanloop. Je ouders hebben gezegd, dat ze blij waren dat je omging met iemand die bijna net zo slim was als jij.’
‘Ach, dat beetje verschil in rekenen.’
‘Goed zo. Nou, houd je vast. Ik weet niet hoe graag hij kinderen wil, of jij, hij heeft in ieder geval al uitgevonden dat vrouwen zonder veel problemen tot hun vijfenveertigste kinderen kunnen krijgen. Wel met goede begeleiding, maar die kunnen jullie vast in het ziekenhuis krijgen.’
‘De lieverd. Maar dat wist ik al. Over ja of nee kinderen hebben we het nog wel.’
‘Prima. Zonder kunnen jullie met z’n tweeën ook een mooi leven hebben.’
‘Ja. Je voelt je toch af en toe erg alleen.’
‘Dat is vast voor altijd over. Hij is nog een stapje verder gegaan, Belinda. Hij heeft gevraagd of een rekenfoutje erfelijk is. Waarschijnlijk wel. En of er kans is op een ander mankementje. Waarschijnlijk niet. En als allebei de ouders ongeveer hetzelfde hebben is de kans op dat het erfelijk is nog wat groter. Er is hem gezegd, dat hij zelf het beste kan beoordelen of er te leven is met een rekenfoutje. Als hij het met zijn partner eens kon worden hoefden ze daarom niet van kinderen af te zien.’
‘O. Ik vermoedde al zoiets. Daarom zou ik er om die reden ook niet van afzien. Maar we moeten het er later, na ons trouwen in ieder geval, maar eens over hebben. Dankjewel. Dankjewel, Ralph.’
‘Gaat het niet te snel?’
‘Net niet. Maar ik wil mijn gedachten wat verzetten. Laat me die lekkertjes bij het meertje maar zien.’
‘Ik bel zo Tamara. Ze zal jullie ook wat meer vertellen, op haar leuke manier. Ze zal vast gauw doorhebben hoe vrij jullie geworden zijn.’


Bij het diner kwam Belinda grinnikend binnen, Ralph glimlachend.
‘We hoeven niet te vragen of jullie een fijne middag gehad hebben.’
‘Het was geweldig, Mark. Ik doe eerst even beleefd. Je hebt heel wat te beheren.’
‘Ja. Tamara zal je wel verteld hebben hoe alles georganiseerd is, en dat daarom alles zo goed gaat. Met haar onmisbare hulp bij alle nieuwe zaken.’
‘Ja, het kwam bij Maureen uit dat ze niet uitvoerig bedankt wil worden. Maureen en John zijn ook zo lief. En wat een leuke kinderen. Ik kan niet alles onthouden wat er gebeurd is, thuis, nou ja, bij Ralph, ga ik op mijn gemak samen met hem alle krantjes lezen. Ik denk dat ik Tamara dan een briefje ga schrijven om haar te complimenteren. Ik weet dat ze die MBE gekregen heeft, maar iets persoonlijks zal ze toch wel fijn vinden?’
‘Ja, lieve meid, van jou zeker. We wisten vrij snel hoe aardig we Ralph vonden, jij bent eh net zo aardig.’
‘Waarom dat eh?’
‘Tja. Ik wil niemand voortrekken. Ik houd van onze kinderen en kleinkinderen allemaal evenveel. Daar vlak achteraan komen onze vrienden. Inclusief Ralph en nu jij. Maar ik kijk het liefst naar meisjes. En stiekem wat vaak naar Bianca, omdat die steeds meer op Simone gaat lijken.’
‘Ja, natuurlijk. Afgezien van de kleinkinderen, als ik het vragen mag, ben je een oude snoeperd?’
‘Nee, ik was al vroeg een snoeperd. Ik weet niet of je ooit het hele verhaal hoort, maar ik heb op mijn zestiende een tijd lang Adam en Eva met een meisje gespeeld. Zoals die deden toen ze uit het paradijs waren.’
‘Verkleden in vijgenblaadjes?’
Silvia verslikte zich bijna, terwijl de anderen hard lachten.
‘Nee, meid, zonder. Om een beetje in zijn stijl te praten, honderden pogingen om een kindje te maken. Al wisten ze dat er door de pil geen zou komen.’
‘O. Vrijen?’
‘Ja, met minstens drie cadeautjes op een avond. Al zag ze die cadeautjes niet. Ze wilde alleen genieten van het lekkere bezorgen.’
‘Tjonge. Op je zestiende. Honderden keren voor het echie, zoals ze dat bij knikkeren noemen.’
‘Ja. Ze zijn later bij hun verstand gekomen. Hebben op de normale manier met hun latere echtgenoten kennis gemaakt, zijn gelukkig geworden, enzovoorts.’
‘Tja. Nou, ik snap natuurlijk wel dat jongens graag naar meiden kijken. O. Het liefst bloot, Mark?’
‘Ja, kleding kan me niets schelen. Meiden proberen zich daarmee mooier te maken, terwijl ze zonder op z’n mooist zijn. Daar kunnen ze niet mee over straat, maar in besloten kring kan er veel. Ik heb het niet zelf verzonnen, hoor, Simone vond kleding overbodig. We zijn na ons trouwen begonnen om in de tuin bloot te zonnen. We hebben de kinderen zo veel mogelijk bloot op laten groeien. Ik vond het prachtig om te zien hoe ze zich bewogen, soepel, natuurlijk. Ik hoorde dat er afgesproken is om morgenavond te gaan zwemmen. Ik kom ook graag even. Ik blijf niet te lang, om de jeugd niet te storen. Ik denk dat jij er net zo mooi en lief uitziet als de andere meiden.’
‘Daarom durf ik ook. En ik ben natuurlijk door het meertje nieuwsgieriger geworden. Maar eerst over de rest. Mooi dorp, zou ik zo willen wonen. Mooie, keurig onderhouden landerijen. We zijn bij één boerderij binnen geweest. Aardige mensen, vol lof over jullie en Tamara, tot haar ongenoegen. Ik heb ook gemolken. Nou, ik kreeg er heel wat melk uit, veel meer dan Ralph, terwijl het zijn tweede poging was. Tja, hij is amper gewend om met zijn vingertoppen aan tepeltjes te zitten, met zijn tong kan hij het beter, terwijl ik al aardig goed ben in handwerk.’
‘Belinda!’
‘Sorry als ik te ver ga, schat, maar ik denk het niet. Ik hoor iedereen hier zulke dingen zeggen, glimlachend. Ik denk dat er veel kan, als je maar niet die platvloerse benamingen voor vrijen en doos en zo gebruikt.’
‘Ja, dat kan, Ralph. Je schrok vast omdat je het van haar niet verwachtte.’
‘Zo snel niet. Ik heb hetzelfde gehoord, maar ik kan het niet direct toepassen.’
‘Vannacht al wel een beetje.’
‘Je stak me aan. Je begon op het vliegveld al zo wild, in bed werd je het weer.’
‘Ik was tot ik je op het vliegveld zag wat ongerust, ondanks je wachtwoord. Zo ver van huis, in m’n eentje. En jij zuchtte op een gegeven moment zo diep, blij omdat ik het begreep. Dat ik het ook niet erg vond dat er andere meiden aan je spullen gezeten hadden en andersom. Ik vond het fijn dat ik het voor jou en mij nog veel lekkerder kan doen. O. Nog iets. Wat ik net zei, over platfloers. Ik heb erectie, penis en pikkie gehoord. Ook stijve. Dat heb ik van het begin af aan over de jouwe gezegd, hè?’
‘Ja, ik durfde borsten, meer niet.’
‘Dat was niet erg. Ik vind stijve er het mooiste woord voor. Dat komt het dichtst bij hoe ik hem vind. Je grote, je dikke, dat kan overal op slaan. Maar niets ter wereld is zo stijf en toch soepel, een beetje buigbaar, verend, zacht aanvoelend. En zo mooi om te zien. En verleidelijk, om bij gebrek aan andere mogelijkheden, voorlopig, te kussen en zo.’
‘Verleidelijk? Dat kan. Geen probleem.’
‘O. Ik durfde niet. Ook niet omdat ik me niet in kan denken dat hij mij eh.’
‘Ook geen probleem.’
‘O. Vertel eens, Silvia. Als dat kan, onder het eten.’
Ze lagen allemaal dubbel van het lachen.
‘We hebben al veel meegemaakt, maar nog nooit zo’n spontaan stel als jullie.’
‘Vast omdat we net begonnen zijn.’
‘Nee, dat waren Thomas en Tamara ook. Heb je daarvan gehoord?’
‘Ja. Treurig. Zo lang op elkaar moeten wachten.’
‘Mams heeft een beetje geholpen om ze op gang te brengen. Heb je bij het meertje meiden gezien die hun doos geschoren hadden?’
‘Ja. Bloot, zeg.’
‘Als jij dat ook zou doen, kan je je vast voorstellen, dat als jij die van Ralph in je mond gehad hebt, hij daaraan zal willen likken.’
‘Ja. Wat denk je, Ralph?’
‘Ja. Graag.’
‘Nou, niet sneller worden dan ik. Maar ik wil me eigenlijk niet scheren. Het schijnt ontzettend te jeuken als het weer aangroeit.’
‘Ja, daar moet je doorheen, of vaak blijven scheren. Maar als jij zijn cadeautje door durft te slikken zit hij niet met een beetje haar om je gleuf.’
Belinda en Ralph zaten een tijdje met hun hoofd naar beneden.
‘Wat denk je, Ralph?’
‘Heb je nog wat geduld? Omdat het een lange nacht kan worden eet ik graag eerst mijn bord leeg.’
Mark en de kinderen hadden vijf minuten nodig om bij te komen. Ralph grinnikte, Belinda bleef verbaasd kijken.
‘Serieus?’
‘Min of meer, schatje. We hoeven geen haast te hebben. Ik wil graag weer zo gezellig met je in bed liggen en overal nog eens over praten. Het is allemaal nogal overweldigend, hè?’
‘Ja, zeker. Dit luxe huis, de mooie omgeving, het dorp. John en Maureen zijn erg trots op de camping. Toen kwamen we er achter dat Tamara niet uitvoerig bedankt wil worden. Ze kreeg alle eer voor het ontwerp van de camping.’
‘Ja, we kennen het probleempje. Als je alle krantjes gelezen hebt weet je nog steeds niet alles waar ze eer voor verdiend heeft. Zo voorzichtig als ze over het meertje schrijft, zo voorzichtig schrijft ze ook over zichzelf.’
‘Ik ben benieuwd. Ja, het meertje. Ze zitten daar te doen, wel met glimmende oogjes, alsof ze aangekleed zijn.’
‘Ja, in de schijn ophouden zijn de Engelsen goed.’
‘Maar als je het weet, en Tamara vertelde het, kan je zien wat ze in het water doen. Tja, zo kan je ook kennismaken. Ik heb er geen probleem mee, als ze maar wachten met erg ver gaan tot ze elkaar goed kennen en ouder zijn.’
‘Dat doen ze.’
‘Ik weet nu meer dan vroeger. Het lijkt me fijn voor die meiden om zich door een lieve jongen te laten verwennen.’
‘Ja, maar ze houden elkaar in de gaten. Het wordt niet geaccepteerd als ze dat iedere dag door een andere jongen laten doen. Eerst kennismaken, dan pas proberen. Niet goed, dan de volgende. Waardoor er toch een tijd tussen zit.’
‘Mooi. Eh voor de jongens durf ik het niet te zeggen.’
‘Is het heerlijk om door een lief meisje gestreeld te worden en te kunnen lozen.’
‘Vind jij het lozen, Ralph?’
‘Ik snap wat ze bedoelen. Die jongens hebben natuurlijk last van hoge druk, zullen blij zijn dat ze eraf zijn. Ik kan me voorstellen dat ze het niet veel uitmaakt hoe het gebeurt, als het maar gebeurt. Maar de meiden zullen vast opletten, ook als ze zelf verwend worden, of die jongen het fijn doet. Of ze niet alleen aandacht voor zichzelf hebben.’
‘Ja, dat snap je heel goed, Ralph.’
‘Ik ben constant aan het denken, Silvia, om alles te combineren. Als wij het doen, Belinda, wil ik je heel graag laten genieten. En zien genieten. Bij mij doe je het niet om me van mijn hoge druk af te helpen. Je wilt graag mijn cadeautje, omdat je ziet dat ik van het geven geniet. En ik geef je het graag. Iets mooiers, al is het raar spul, is er niet.’
‘Nou, ik heb je nog niet zo serieus meegemaakt. Fijn, Ralph. Ik heb van de meiden bij het meertje wat opgestoken. Je gewoon bewegen. Ik heb natuurlijk de neiging om een beetje schuchter te doen.’
‘Dat had Ralph ook, gisterenavond. Toen hij zijn badjas uitgedaan had en hij naar de anderen toe moest lopen kwamen zijn handen automatisch naar voren. Maar hij was er gauw overheen. Deed alsof het voor hem ook normaal was om met zo’n paal rond te lopen.’
‘De jongens bij het meertje zagen er ook leuk uit. Niet zo groot, en net niet horizontaal, maar duidelijk trots dat ze een stijve konden krijgen. Al wat langer, want hele kleintjes zag ik niet. Die zullen nog niet durven komen, denk ik.’
‘Dat klopt.’
‘Het lijkt me voor meiden makkelijker. Als ze een beetje normale borsten hebben. Tussen hun benen zit er niet veel verschil. Maar jongens. Zo’n bewegende paal. En die ballen daaronder.’
‘Ze moeten ook wennen. Dat gaat snel hoor. Je zei het al, de meiden zitten met glimmende oogjes te kijken. Jouw ogen glimmen vast ook als je die van Ralph ziet.’
‘Ja, maar niet alleen door zijn erectie, die balletjes horen er ook bij. En dat hij alles durft te laten zien.’
‘Jij hem toch ook? Zeg, zolang wij verkering hadden heeft één van ons tweeën een broek aangehouden. Om niet in de verleiding te komen om hem naar binnen te duwen. Daarom ook dat voor jongens niet meer laten zien dan nog niet horizontaal.’
‘Dat is voor ons allebei niet nodig, hè, Ralph? We kunnen ons wel inhouden.’
‘Ja, ik zou het nooit zomaar doen. Pas als we honderd procent aan elkaar gewend zijn. Jij bent zo wie zo nog niet zo ver. Je hebt jezelf net overtuigd dat je wilt trouwen. Je hebt er ook nog een beetje moeite mee dat ik je ‘s morgens vroeg zou zien. Dat zal vast niet lang duren, vanmorgen ging het ook goed. Aan de andere kant, zo lang kennen we elkaar nog niet. Ik wil graag langzaam wennen om dag en nacht een vrouw om me heen te hebben. We moeten allebei onze manier van leven veranderen. Dat gaat beter als we dat niet in één klap doen, denk ik. Rustig overschakelen van de ene manier naar de andere.’
‘Ja, Ralph.’
‘Over dat inhouden, voor mezelf hoeven we niet te wachten tot we getrouwd zijn, dat is maar een papiertje om het officieel te maken. Nu nog niet, ik denk dat ik er eerder aan toe ben dan jij. Dan wacht ik tot jij zo ver bent om in mijn oor te fluisteren, ta ti ta ta, kom erin.’
‘Ralph!’
‘Ja, ik weet het. Maar ik ben zo blij dat je, in principe, met me wilt trouwen.’
‘We gaan daar op ons gemak over praten. Wat doen we, na het eten?’
‘We drinken meestal in de woonkamer boven koffie en praten over alles en nog wat. Zullen we Tamara en Thomas vragen om een uurtje te komen? Met nog meer wordt het te druk. En met die twee hebben we het meeste contact. Daarna gaan we allemaal lekker vroeg naar bed.’
‘Graag. Hè, Belinda?’
‘Ja. Dan heb ik voor een dag genoeg gezien en gehoord. Jij ook.’
‘Dan doen we dat.’
‘Slapen jullie maar weer uit, dan hebben jullie alle tijd om weer te praten.’
‘Ik zie dat je er meer bij denkt, Silvia. Ja, vast ook iets meer. Door al die mooie verhalen.’

Donderdag

Bij de lunch de volgende dag kuste Belinda iedereen, voor ze ging zitten.
‘Wat is het hier toch fijn. We genieten zo verschrikkelijk veel. In Boston is het altijd rumoerig, door het verkeer. Hier hoor je alleen de vogels. Zo rustgevend. We hebben weer zo fijn gepraat. Op deze manier leren we elkaar veel sneller kennen dan thuis. En waren we ook niet zo vlug zo vrij geworden. Grinnik niet. Ik bedoel met praten, waardoor het doen ook veel mooier wordt. We willen straks gaan wandelen. De tuin bekijken. En het bos hier vlakbij, we komen zelden in de natuur. En in de stallen en de garage. We hebben gehoord dat er altijd wel iemand is om uitleg te geven. Dan kunnen jullie ook jullie gang gaan.’
‘We proberen jullie hier een prettige tijd te geven, wij hebben toch geen strikt programma.’
‘We hebben een prachtige tijd. Ik ben misschien een rare, maar ik wil het met Ralph over een paar dingen hebben terwijl we elkaar aankijken. Ook over wat hij al zei, onze relatie.’
‘Dat is niet raar, dat is heel verstandig. Neem overal de tijd voor.’
‘Ja. Zo fijn dat we er hier zo veel tijd voor hebben. Thuis was het veel langzamer gegaan. Nou, dooreten, Ralph.’


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 3, nummer 6, weeknummer 10
Zie ook www.wellingten.co.uk

Weer maar een beetje nieuws.

Volgende week maandag begint de aanleg van de sportvelden en de paden langs de randen van het bos.
Voor wat er gaat gebeuren zie mijn vorige krantje.
(Al vis in verpakt? Schande. Kijk dan maar op de Wellingtensite)

Ik heb van de mogelijke bestuursleden van de tennis, de voetbal en de boogschuttersclub gehoord dat ze driftig bezig zijn met het inschrijven van leden. En op zoek zijn naar de materialen die ze nodig denken te hebben. Oei. Er schiet me nu wat te binnen. Misschien kan ik bij de aanschaf daarvan wat korting regelen.

Eind volgende week zal het waarschijnlijk lijken alsof de velden klaar zijn. (De parkeerplaats en het gebouwtje kunnen even langer duren) Maar s.v.p. er nog niet opgaan. Ik zal in het kantje aankondigen wanneer er van de sportvelden gebruik gemaakt kan worden. Ik wacht daarvoor het advies van de tuinman af.

Ik heb verwezen naar de Internetsite waar de trouwfoto’s van meneer en mevrouw en die van hun kinderen op staan. En geschreven dat ik de verhaaltjes die daarbij staan zo mooi vond dat ik er zelf niet veel over geschreven heb maar daarnaar verwezen heb. Ik neem aan dat de meeste van jullie ze gelezen hebben. De ontwerper en beheerder van die site, Ralph, is nu bij ons op bezoek. Zodra we na zijn komst van hem hoorden dat hij verkering had hebben we die, Belinda, snel ook uit Boston laten komen. Ze genieten hier erg, en wij van die twee lieverds.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
e-mail   tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


‘We hebben heerlijk gewandeld. Eerst in de tuin. We zijn ook bij Simone gaan kijken. Een mooie plek, Mark. Ralph heeft me wat uitvoeriger verteld over hoe prettig hij het contact met haar gevonden had. Hij vertelde zo mooi, uit zijn hart, dat ik er ook tranen van in mijn ogen kreeg. En dat hij het zo fijn vindt dat haar manier van leven hier in het groot doorgaat.’
‘Ja. Al wensen we dat ze het langer mee had mogen maken. Ik ga er niet vaak naar toe. Van achter mijn bureau kijk ik wel vaak die kant op. Dan praat ik in gedachten met haar. Ik heb al tegen haar gezegd, wat een lieve meid heeft Ralph getroffen. Ze passen geweldig bij elkaar en worden vast heel gelukkig. Ik hoorde haar zeggen, ja, dat weet ik al, dat worden ze ook. Fijn dat jullie er weer een vriendin bij hebben.’
De meiden en Ralph kregen tranen in hun ogen.
‘Daarna hoorde ik haar zeggen, je bent lief voor haar, snoeperd.’
De tranen waren snel verdwenen.
‘Wat een afwisseling. Mooi dat dat kan. Dat jullie zo aan haar denken en over haar praten. Het is ook goed voor Ralph. Het lag hem als een steen in zijn maag, af en toe. Hij kan nu denken zoals jullie. Niet te veel alleen treuren en haar missen, ook dankbaar zijn voor alles van en door haar.’
‘Je kan veel dingen mooi zeggen, lieve meid. Dank je wel. Ga maar verder met je verhaal.’
‘Ja, Mark. Ik kijk graag naar documentaires op TV. Niet over politiek, maar wel over veel andere onderwerpen. Ik heb meerdere keren series over Engelse tuinen gezien. Het is me hier opgevallen dat alles er mooi uitziet, maar de aanleg zo is dat er niet veel onderhoud nodig is. Al kan je zo’n grote tuin als deze, en die voor het huis, niet in je eentje onderhouden.’
‘Dat klopt. Ik hoorde laatst van mijn vader dat toen hij hier kwam hij kon zien dat er hard gewerkt werd om de tuin er fraai uit te laten zien. Toch vond hij het geen succes, er miste iets, het was geen compositie, zei hij. Hij heeft advies ingewonnen van tuinarchitecten. Daarna zag het er al snel beter uit en kon de helft van het personeel afvloeien.’
‘Afvloeien?’
‘Ja, de familie ontslaat niemand wegens overtolligheid. Er wordt ander werk voor ze gezocht, al is dat in het begin niet veel. Maar het lost zich op den duur op, omdat er langzamerhand personeel vrijwillig vertrekt. Trouwt, gepensioneerd wordt, enzovoort.’
‘Mooi. En mooi dat daar de ruimte voor is.’
‘Tevredenheid van het personeel betaalt zich terug. Bang zijn voor ontslag bevordert de sfeer niet. Mijn vader is ook overgegaan om wat minder personeel vast aan te nemen, meer gebruik te maken van uitzendbureaus. Niet direct om de kosten, maar om te zorgen dat het vaste personeel in rustige tijden genoeg te doen heeft. De pieken worden opgevangen door uitzendkrachten. Onverwachte pieken door overuren van het vaste personeel. De meisjes die op de kleinkinderen passen maken wat overuren, maar ze willen er niet volledig voor betaald worden. Ze genieten er zo van, zeggen ze.’
‘Ja, ik heb, met Ralph, al een paar keer bij ze gekeken. En een beetje met ze gespeeld. De oudsten weten al hoe we heten. Één keer waren ze in het zwembad. Prachtig, ze kunnen het kinderbadje in en uit en in de zandbak spelen en in het gras rollen. Zo lief, die bloterds. Als we er aan beginnen wil ik ook een huis met een tuin. Een vast zwembad kunnen we niet betalen, maar met een opblaasbaar badje zullen ze ook tevreden zijn.’
‘Ja, vast. Jullie hebben je in het zwembad waarschijnlijk niet uitgekleed.’
‘Nee, er was een meisje bij, in badpak. Zo lang wilden we ook niet blijven.’
‘Hadden de dames weer wat anders te doen?’
‘We hadden niets anders te doen, paps, we deden wat anders. Af en toe verdiepen Aimee en ik ons in ons bibliotheekplannetje, we denken daar nog steeds over. We bestuderen de site van de bibliotheek in de stad. Ook de openingstijden. We weten niet hoe we dat op zouden moeten lossen, we willen ons niet te veel binden. Ga alsjeblieft verder met je mooie verslag, Belinda.’
‘Ja, het wordt heel mooi. Het bos is ook mooi. Je kan zien dat er net genoeg aan gedaan wordt om het niet te laten verwilderen, maar meer ook niet.’
‘Dat klopt ook. En, toevallig, brengt het hout van de bomen die gekapt moeten worden, om het geen ondoordringbaar oerwoud te laten worden, genoeg op om de extra mensen die voor het onderhoud van het bos nodig zijn van te betalen.’
‘Dat wist ik nog niet.’
‘Alles komt wel aan de orde, Mike. Er zijn veel van dat soort dingen. De hoofdzaak is dat de landerijen meer dan genoeg opbrengen om alles in en om het huis van te betalen.’
‘De, hoe heet dat, Wellingtenshire is ook erg groot. En koetsen en auto’s hoeven jullie ook niet aan te schaffen. Wat zijn die degelijk.’
‘Ja, ook zo slim bedacht. We gaan een keer een ritje in een koets met jullie maken.’
‘Oh. Mag ik dan wuiven?’
‘Belinda!’
‘Grapje, Ralph.’
‘Wuiven doet alleen de Koningin. Wij knikken of steken onze hand op. Dat wordt van ons verwacht, de mensen houden van stijl.’
‘En die hebben jullie. Waarschijnlijk zelfs in jullie blote kont.’
‘Ralph in ieder geval. Hij wuifde in het zwembad heel mooi, als hij liep. ’
‘Waarom?’
‘Bedenk maar waarméé.’
‘Waarmee? O. Aimee toch.’
‘De jongens vinden het schudden van de spullen van de meiden ook mooi. Daarom schudden ze onze borsten graag op en neer. Daar zou ik nog meer over kunnen vertellen.’
‘Ik houd je niet tegen.’
‘Je hebt de smaak te pakken, hè? Nou, van achteren af, handen eronder, hop, hop, hop. En hun pikkie in de bilnaad op en neer bewegen.’
‘Lijkt me lekker. Van Ralph.’
‘Ja, dat doen we alleen bij onze echtgenoten.’
‘In het bos zagen we een stelletje. Zij stond tegen een boom, hij voor haar. Tegen haar, met z’n broeken op zijn enkels, z’n blote kont half zichtbaar onder zijn bloes uit, zijn handen onder haar bloes. Zij had haar armen om hem heen, haar rok zat omhoog, ze had haar slipje nog aan. Hij had het vast opzij gedaan, in de haast. Hij ramde zo hard dat hij haar af en toe bijna van de grond tilde. Ik zag van opzij hoe hij erin en eruit pompte. Ralph zei, laat je niet storen. Rijd maar door. Ik kreeg de slappe lach.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ralph was zo lief begonnen. Toen we een paar meter buiten waren zei hij, lieve Belinda, wil je met me lopen? Ik heb hem een kusje gegeven en zijn hand gepakt. Een paar meter in het bos hield hij me weer tegen. Wil je verkering met me? Toen hebben we een tijd lekker gekust. Nadat we dat stelletje gezien hadden kwamen we bij de rand van het bos bij een bankje. We zijn gaan zitten, om van het uitzicht te genieten. De landerijen, het dorp, de camping in de verte. Daar heeft hij me een echt aanzoek gedaan. Zo mooi, zo ontroerend. Ik heb met tranen in mijn ogen ja gezegd. Dat ik dit allemaal mag beleven. Ook een sprookje.’
‘We zijn allemaal heel blij voor jullie en wensen jullie heel veel gelukkige jaren toe. Ik weet wat je bedoelt, het is lief van je om daar aan te denken. Het wordt vast ook een sprookjeshuwelijk.’
‘Dankjewel. Toen zei hij, het gaat mij, en jou vast ook, hoofdzakelijk om zo veel mogelijk bij elkaar te zijn, dag en nacht. Ook om in elkaars armen in slaap te vallen, zoals gisteren en eergisterenavond. Maar ook om te doen wat we daarnet dat stel zagen doen. Niet precies zo, niet persé in dat standje, waarschijnlijk ook niet zo woest. Ik zal toch mijn stijve niet al te voorzichtig in je gleuf willen bewegen. Durf je dat en wil je dat? Ik zei, dat durf ik en dat wil ik, over een tijdje. Laat me die stijve maar eens zien.’
Ze grinnikten allemaal weer eens.
‘Hij keek even rond, ging toen voor me staan, liet zijn broeken zakken en deed zijn bloes en T-shirt wat omhoog. Tjonge, zomaar, buiten, bij vol daglicht. Toen moest ik hem eh in mijn mond nemen.’
Ze glimlachten.
‘Stom toeval, komt dat stelletje langs. Weer aangekleed. Eet smakelijk, zei ze. Ik kreeg weer de slappe lach, zij ook.’
Ze grinnikten allemaal weer.
‘Ik ben maar gestopt, aan een cadeautje was ik nog niet toe. Ik doe ook graag om en om wat, maar daar niet. Ralph heeft zich weer aangekleed en we zijn verder gaan wandelen. Wat doen we, na het eten?’
‘Heb je haast, om te zwemmen?’
‘Haast niet, maar ik ben erg benieuwd.’
‘We drinken meestal in de woonkamer boven koffie en praten wat. Eergisterenavond niet, we zijn gelijk gaan zwemmen omdat Ralph om negen uur weg moest om je af te halen. Na de koffie gaan we naar onze kamers om ons om te kleden voor het zwemmen. We nemen jullie mee naar beneden, Ralph vertelt je wel hoe het gaat.’
‘Vertel eens iets? Ik wil nog wel wat voorpret.’
‘We kleden ons helemaal uit en doen een badjas aan. Dan kloppen ze op onze deur en lopen we met hun naar beneden. In de kleedruimte hangt iedereen zijn badjas op. Ik denk dat je het net zo moet doen als ik. Even wachten tot de jongens weg zijn, nadat zij en jij gedaan hebben of je niets ziet. Dan even bijkomen en je door de meiden laten bekijken en andersom. Dan weet je dat je er ongeveer net zo mooi uitziet als hun.’
‘Ongeveer?’
‘Ja, dat ben je vast, maar ik vind jou mooier.’
‘Tja. Kwam jij bij?’
‘Ja. Ik schrok niet zo. Wel heel mooi, twee blote meiden zo vlakbij. Ze keken heel rustig belangstellend naar mijn stijve. Ze zeiden, ongeveer net zo groot en dik als de jongens. Dus heb je ook een iets grotere dan gemiddeld. Nou, dat luchtte op. Toen heb ik ze even goed bekeken. Daarna durfde ik mee naar de jongens lopen. En Thomas en Tamara waren er ook al. Ik kon niet vergelijken, de jongens hadden alle drie een kleine.’
‘En Tamara? Ik bedoel, hoe ging het?’
‘Net zo fijn als met de meiden. Toen kwamen John, Maureen, Ian en Francis. Maureen kwam op mijn stretcher zitten. Ze zei, herkennen wij elkaar, zonder kleding? We hadden elkaar gekleed op de camping gezien.’
‘Leuk van haar.’
‘Ja. Ik zei, ik herken je aan je ogen. Hele heldere heeft ze, hè?’
‘Ja, net zoals Crystal. Een hele mooie naam voor haar. En toen?’
‘We hebben gepraat over hoe ik me voelde. En hoe wij met elkaar omgaan. Je snapt vast wel hoe blij ik was dat ik kon vertellen hoe fijn het met ons gegaan was, met nogal wat details.’
‘Ja, dat snap ik. Dat mocht je tegen hun best.’
‘Dat verwachtte ik wel, anders had ik het niet gedaan. Soms zei ik wel, vraag haar dat zelf maar.’
‘Dank je. Nou, ze weten al veel. Verder?’
‘Nog meer voorpret?’
‘Ja, en een beetje weten wat me te wachten staat. Al heb je al veel verteld.’
‘Ja, maar vast niet alles, om je niet te laten schrikken. Ik dacht soms, daar kom ik later op terug. Maar dat zal nog niet overal bij gelukt zijn.’
‘Het is allemaal zo mooi, dat ik het graag zelfs een tweede keer wil horen.’
‘Fijn. Het kwam zo uit, dat ik ook vertelde dat wij niet zo snel kwamen. Dat vonden ze ook mooi, dan konden we een lang voorspel hebben. Toen zei Maureen, als er zonder een beetje moeite bij jou toch niets gebeurt, mag ik dan aan je ballen voelen? Dan weten we vast of je soms ook zulke grote hebt als Thomas. Het was even een raar idee, een meisje dat ik voor de tweede keer zag, en dan helemaal bloot, dat me bij mijn ballen wilde pakken. Maar ze glimlachten allemaal, dus zei ik, doe maar. Ze voelde er net zo lief aan als jij en zei dat ik normale had.’
‘Mooi.’
‘Toen zei ze, je zal vast drie keer per dag kunnen, maar geen zes, zoals Thomas. Ik zei, aan meer dan drie keer eh spelen zijn we nog niet toegekomen.’
‘Nee. We zien wel, lieverd, het aantal is niet zo belangrijk.’
‘Dat zeiden ze ook. Toen vroeg Maureen, wil je een beetje aan mij komen? Ik zei, liever in het water. Dat hebben we ook gedaan. Alle meiden aan mij en ik aan hun.’
‘Ik weet dat je volkomen tevreden geweest zou zijn als het niet gebeurd was, maar ik gun het je, dat je, toevallig terwijl je al verkering had, uitgebreid met blote meiden eh kennis hebt gemaakt. Je zal later vast denken, dat was heel fijn en lekker, maar dit niet zo voorzichtige bewegen enzovoorts is het mooiste wat er is. En anders om, vast.’
‘Ja, ik gun het jou ook. Het genieten van en met lieve vrienden.’
‘Ja, maar eerst nog even van dit lekkere eten. Alles op z’n tijd. Al doen wij op het laatste nippertje wat anderen tijdens meerdere verkeringen doen.’
‘We doen bij de anderen wel voorzichtig.’
‘Ja, natuurlijk, Ralph. Ik weet niet zo wat voorzichtig is, de jongens waarschuwen maar als het voor hun niet zo is.’
‘Ja, en ondanks dat ze weten dat ze bij jou niet zo voorzichtig hoeven doen, doen ze het vast toch. Net zoals ze bij de andere meiden doen.’
‘Ik stop even met erover denken. Ik lust nog wel een toetje.’
‘Zo noemen we het cadeautje ook wel.’
‘Oei. Eigenlijk heel mooi, Silvia, dat je bij veel gelegenheden aan andere lekkere dingen kan denken. En erover praten.’
‘Mams deed het zonder praten. Paps heeft zijn aanzoek gedaan toen ze allebei in hun blootje waren. Daarna gaf hij haar een ring, om als enige te dragen wanneer ze bij elkaar waren. Ze noemde het geen verlovingsring, maar haar blootring.’
‘Wat mooi.’
‘Ja. Een paar maanden later kreeg ze haar trouwring. We hebben het ook zelf meerdere keren gezien, soms keek ze paps aan en draaide haar twee ringen om haar vinger. Als we ergens anders waren kreeg hij haast om thuis te komen. Bij het zwembad stak zijn erectie al naar voren als hij dan met haar naar binnen ging.’
‘Één van de mooie herinneringen, Belinda.’
‘Ja, Mark. Het moeten er duizenden zijn. Tja, toetje klinkt ook gezelliger dan eh klodders sperma.’
‘Ja, maar Simone, en de meiden vast ook, zeiden zoiets wel toen ze in verwachting wilden raken. Spuit me ermee vol.’
‘Dat kan ik me voorstellen, op zo’n moment. Iets natuurlijkers is er niet. Hoe reageerden jullie erop?’
‘Met zo vaak, veel, hard en diep mogelijk spuiten.’
‘Dat proberen jullie vast altijd.’
‘Ja, maar dan doe je extra je best, al zal het niet veel schelen. Het lijkt dan vaak wel dat er meer komt.’
‘Dat is misschien ook zo. Het klinkt erg opwindend. Laat me nu maar afwinden, ik wil nog een tijdje geduld uitoefenen. Laat één van jullie maar een gewoon verhaal vertellen.’
Mark deed het, over de start van de nieuwbouw.


De kinderen zorgden er voor om met Ralph en Belinda het eerst in het zwembad te zijn. Belinda liep vanuit de kleedkamer direct mee naar de stretchers. Ze liet zich rustig bekijken en keek belangstellend naar de jongens.
‘Ja, hetzelfde als Ralph. Als hij op z’n kleinst is. Nu niet, met drie blote vrouwen om zich heen. Wat ben je mooi, lieverd.’
‘Jij ziet er minstens zo lekker uit als de meiden.’
‘Dank je. Maar ik heb wel iets meer rimpeltjes.’
‘Dat valt niet op.’
‘Dat vind ik ook, Ralph. Mooie bollingen op de juiste plaats. Twee zo te zien stevige borsten en een iets mollige doos.’
‘Zo te zien, ja, ja. Jullie hebben veel rimpeltjes op een bepaalde plaats.’
‘Die mag je er in het water een beetje uitstrijken.’
‘Bij eentje misschien. Misschien bij jou, Mike. Ik vind het een beetje een raar idee, om dat bij zo veel mannen te gaan doen.’
‘Ralph vond het eergisteren ook een beetje een raar idee. Silvia zei, denk je ook niet, dat als ik je balletjes in mijn hand neem, dat je dan mijn borsten vast durft te pakken? En als ik je stijve dan een beetje streel, je mijn doos beet durft te pakken? Nou, hij durfde. Je hoeft niets, hoor, Belinda. Begin maar om met Ralph te spelen. Als je naar één van ons toe komt heb je de keus, je begint zelf of wij beginnen. Ondertussen vermaakt Ralph zich wel.’
‘Ja, en wordt hij vast vermaakt. Ik zie nog wel.’
Mark kwam binnen.
‘Fijn, weer een mooie blote meid erbij. Je voelt je zo te zien op je gemak.’
‘Ja, het is hier heel fijn. Je hebt een dikke, zeg.’
‘Iets dikker dan de jongens. Ik weet niet of het aangeboren is of dat het door het vele gebruik gekomen is.’
‘Ik hoop je over een jaar of dertig meer te kunnen vertellen.’
‘Graag. Doe tot die tijd je best maar. Verslijten doet het toch niet.’
Thomas en Tamara kwamen binnen.
‘Een beetje op jullie gemak, nieuwelingen?’
‘Ja, ik vind het heel fijn hier. Bij Ralph is het duidelijk zichtbaar.’
‘Ja, zo snel went dat ook weer niet. Mooi gezicht, hè?’
‘Ja, prachtig, vooral als hij staat. Dat durfde hij thuis niet. Maar ik ben blij dat de andere jongens een kleintje hebben, Tamara. Bij het meertje vond ik het ook prettig dat ze een niet te grote hadden. Ik moet er niet aan denken in één keer zo veel eh palen te zien.’
‘Nee, ik ben er ook langzaam aan gewend. Na die van Thomas eerst die van Mark, daarna van vrienden van hem en Simone die op bezoek kwamen. En die van de jongens.’
‘Ralph vertelde dat er een paar wat aparts hebben, Thomas en Ian. Maar niets over die dikke van Mark.’
‘Tja, verschil in lengte is opvallender. Dat van Thomas voel ik natuurlijk vaak genoeg.’
‘Dat is inderdaad niet te zien.’
‘Wil je het vast voelen?’
‘Je vraagt het niet voor niets. Je zal het wel goed voor me vinden.’
‘Thomas, kan je even bij Belinda komen staan?’
Thomas stond op en kwam naast Belinda staan.
‘Pak me maar rustig vast, hoor.’
Ze deed het.
‘Oh, ja. Wat een grote. Daar zeg ik geen balletjes tegen.’
‘Niet zo voorzichtig doen. Pak me met je volle hand, dat is voor mij ook lekkerder.’
‘Zo?’
‘Ja, prima.’
Ze liet hem weer los.
‘Ja, dat was prettiger. Voor jou ook, zie ik.’
‘Ja, een beetje groei krijg ik altijd wel, al word ik veel gepakt.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Ook omdat de meiden, en ik, dan denken, tjonge, wat zal daar veel uitkomen.’
‘Dat komt er ook. Heerlijk.’
John en Maureen kwamen binnen.
‘Wordt er weer aan je ballen gezeten, Thomas?’
Belinda liet hem weer los.
‘Natuurlijk. Belinda zei het net mooi, omdat de meiden, en ik, dan denken, tjonge, wat zal daar veel uitkomen.’
‘Ja, Belinda, ik heb het een keer gezien. Tamara liet hem over het meertje spuiten. Zes of zeven stralen, wel drie meter ver.’
‘Oei. Doen jullie zoiets ook?’
‘Alleen bij onze eigen echtgenoten. Onze vrienden mogen wel kijken, we genieten graag met elkaar mee.’
‘Eigenlijk is het begonnen toen wij getrouwd waren, Belinda. Toen paps en mams weg waren gebruikten de jongens in de tuin geen handdoek meer. Wij meiden en de jongens zien er toch hetzelfde uit. We lagen eerst op de stretchers tegen elkaar aan, maar al gauw vonden we het heel gezellig om het andere stel het op het gras te zien doen. Te zien en horen genieten.’
‘Oei. Ik kan het alleen maar snappen, Aimee, omdat jullie elkaar al jaren bloot gezien hadden.’
‘Ja, en zien vrijen doet vrijen.’
‘Tja, als ik vroeger een stel zag kussen dacht ik, ik zou ook wel eens lekker gekust willen worden. Dat word ik nu, gelukkig.’
‘Fijn. We hebben hier in de muur tussen onze slaapkamers een dubbele deur. Die staat altijd open.’
‘Dat snap ik, van jullie.’
Ian en Francis kwamen binnen. Belinda keek haar ogen uit. Ian kwam naast haar staan.
‘Leuk, hè?’
Belinda slikte een keer.
‘Leuk? Onwaarschijnlijk. Mark zei over zijn dikke, ik weet niet of het aangeboren is of dat het door het vele gebruik gekomen is. Door het vele gebruik kan het bij jou niet zijn.’
‘Nee, slimmerd, het is aangeboren. Uitgeschoven is hij twee centimeter langer dan van de anderen hier.’
‘Dat is vast niet zo schokkend als nu.’
‘Nee, dat klopt. Die van Ralph ziet er prima uit.’
‘Ja. Wat je die noemt, ik vind stijve er het mooiste woord voor. Grote of dikke kan overal op slaan. Maar die is zo stijf en toch een beetje buigbaar, soepel, zacht aanvoelend, verend.’
‘Voel maar, je omschrijving klopt ook voor deze.’
Ze pakte zijn lange dunne en bevoelde hem uitvoerig.
‘Ja, behalve stijf. Ik vind het kleintje van Ralph heel lief. Maar fijner om mee te spelen als hij wat groter is, net een beetje stijf. Dat duurt natuurlijk nooit lang. O. Bij jou ook niet. Nog even, hoor, tot hij wat groter is.’
Ze liet hem los toen iedereen kon zien dat hij omhoog kwam.
‘Dank je wel. Nu lijkt hij al wat normaler, wel nog een centimeter of drie langer.’
‘Je bent helemaal niet bang uitgevallen.’
‘Nee, dat was ik bij Ralph al niet. Ik ben nooit van plan geweest om moeilijk over mijn lijf te doen met een hele lieve jongen. Toevallig was Ralph de eerste. En hij is de laatste. Waar heb je anders je lijf voor?’
‘Ja, om van en mee te genieten. En gedeelde vreugd is dubbele vreugd.’
Ian ging zitten.
‘Nou, jullie hebben meer dan dubbel, met z’n allen.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ja, Belinda. En soms worden we dan even serieus en zeggen, ja, dankzij mams, dankzij Simone.’
Het bleef even stil.
‘Dat was mooi, Mike. Dank jullie allemaal wel voor dit mee mogen maken. En samen aan Simone denken. Ik snapte niet goed waarom Ralph zo’n verdriet over Simone had. Hij kon het me niet goed vertellen, hij schoot dan vol. Hij heeft me zijn site laten zien. Schitterende foto’s. Mooi verhaal erbij. Pas toen hij me het in Memoriam liet lezen begon ik iets te begrijpen. Maar hij had niet veel meer contact met haar gehad dan praatjes in het cafetaria en was op twee bruiloften geweest. Nu ik jullie meemaak begrijp ik hoe hij onder de indruk van haar was. Jullie manier van praten, zo direct, van jezelf vertellen en dan wat vragen. Zo eh menseijk, hartelijk. En jullie manier van aankijken, zo belangstellend. Zelfs voor simpele mensen zoals Ralph en ik.’
‘Ho, Belinda, dat simpel is niet juist. Jullie hebben niet goed kunnen leren, maar de meeste lui met een hoge opleiding zijn verschrikkelijk. Ik kwam er veel tegen, het enige waar ze over konden praten was geld, dure huizen en dure auto’s. Daarom reed ik expres in een schijnbaar gammele auto. Met Ralph praten was een verademing, ik had geen fijnere praatjes dan met hem. Niet kunnen leren wil niet zeggen dat je niets weet. En zijn opstelling, en die van jou, ten opzichte van het leven, is uitermate verstandig.’
‘Nou, we worden voor simpel aangezien. Ons beetje syndroom van Down is eigenlijk alleen te zien voor kenners, omdat we de hele dag een echte glimlach hebben, geen gemaakte. Maar dan wordt je gelijk voor simpel aangezien. Door het niet of niet zo goed kunnen rekenen komen we op andere gebieden ook niet ver. Maar we weten inderdaad toch veel. En we weten wat we niet kunnen en doen het er mee. Mijn ouders hebben me altijd voorgehouden dat ik er het beste van moest maken, ik was toch veel beter af dan veel andere mensen met grotere geestelijke of lichamelijke handicaps. Die van Ralph zullen hem vast ook zoiets verteld hebben. Ralph heeft me het nog eens aan mijn verstand gebracht, niet fatsoenlijk met andere mensen omgaan, zoals die lui met een hoge opleiding die jij kent doen, is een ergere handicap. Die genieten ook niet zo van het leven als wij. Ik kan me voorstellen dat voor Ralph na een praatje met Simone of jou de rest van de dag niet meer stuk kon.’
‘Het fleurde onze dag ook op, Belinda. Vertel eens, Ralph zei dat je een nieuwe was in het cafetaria.’
‘Ja, daar wel. Ik woon mijn hele leven al in Boston. Zodra ik mocht werken, op school hielden ze me alleen bezig, ben ik in de bediening gegaan, in restaurants, bars, noem maar op. Ik wil af en toe wat anders, ik heb al op veel verschillende plaatsen gewerkt. Altijd daar waar ik met de bus kon komen, ik had misschien een rijbewijs kunnen halen, maar ik vond een auto een te grote kostenpost. Ik zag een advertentie voor die baan in het ziekenhuiscafetaria, die kon ik niet laten lopen. Betere werktijden, soms wel wat vroeger beginnen, maar nooit laat, nooit nachtwerk. Om de paar weken in het weekend er drie keer per dag even naar toe om alles aan te vullen. Omdat ik op papier kan rekenen mag ik ook de bestellingen doen. Het salaris is niet zo hoog, maar ik hoef geen ziektekostenverzekering te betalen, waardoor ik er meer aan overhoud. Ik hoopte dat ik het er lang vol kon houden, geen kriebels zou krijgen om weer van baan te veranderen. Nou, ik kreeg toch al snel kriebels, maar dat was een andere soort. Door Ralph, natuurlijk. We passen zo fijn bij elkaar. Nu nog beter.’
‘Het lijkt ons ook perfect.’
‘Het eh gaat ook later vast goed passen. Tamara heeft me wel een beetje in de luren gelegd. Ze leidt je steeds af. Als ze schrijft dat Aimee en Jamie mee gaan doen sta je er al niet meer zo bij stil dat ze er dan ook bloot rondlopen. Op die leeftijd, veertien, vijftien. Ik heb het bij het meertje gezien, steeds grotere pikkies. Daar zullen de meiden vast niet afgebleven zijn, al zullen ze het niet te bont gemaakt hebben. Dan, ze mogen er ook komen wonen. Iets verder staat, op hun twintigste trouwden ze. Dus woonden ze er eerder. Tja, er waren maar drie slaapkamers, dus lagen ze vast bij elkaar in bed. Nou, gelijk hadden ze, ik vind het met Ralph ook heerlijk. Het is even wennen, zelfs na bloot op bed spelen. Eergisterenavond en de ochtend erna hebben we meestal naast elkaar gelegen, terwijl hij aan het vertellen was. Gisterenavond hebben we steeds in elkaars armen gelegen.’
‘Dat deden jullie thuis toch ook al?’
‘Ja, óp bed. In bed is toch wat anders. Zo innig omarmd met een helemaal blote vent. Met zo’n warme paal tegen m’n buik. Die hij af en toe een beetje op en neer over mijn doos wrijft. Dat snap ik wel, ik vind het ook lekker om mijn borsten tegen hem aan te duwen. En wakker worden naast een blote vent die je gelijk tegen zich aandrukt. Oei. Goed. Dan krijgt het personeel toestemming om op het zonneterras te komen. Daar staat niet bij dat er geen kleding gedragen wordt, daar kom je gewoon niet op. Je natuurlijk gedragen, dan denk je aan niet op rangen of standen letten. Bij het meertje dezelfde kledingvoorschriften. Dan denk je aan niet topless. Over natuurlijke dingen kan je alleen maar fijn praten als je zelf in natuurlijke staat bent. En waarom zou je zoiets moois verbergen. Dan ga je je wat afvragen. Bij het meertje wordt er op de kant niet meer dan het hoogst noodzakelijke verborgen. In het water wordt er gezond genoten. Ik kon me nog indenken, met enige moeite, dat iedereen er bloot zat, maar jongens en meiden gescheiden. En je vrij in het water kunnen bewegen is erg gezond. Ralph heeft het me goed uitgelegd. In één keer kan je daar niet aan beginnen, dat moet opgebouwd worden. Maar Tamara omschrijft het mooi, zonder het duidelijk te zeggen.’
‘Ja. Je moet beslist alle krantjes lezen. Niet alleen om wat ze allemaal gedaan heeft, meer om hoe mooi ze overal over schrijft. Ik snap dat je er eerder niet aan toegekomen bent, zo lang kennen jullie elkaar niet.’
‘Ik eh heb het laatste krantje bij me. Van vanmiddag. Ik pak het even.’
Tamara haalde een stapel A viertjes uit de kleedruimte en gaf iedereen een exemplaar. Ze grinnikten allemaal af en toe. Mark was het eerst klaar met lezen.
‘Weer schitterend, Tamara. Dank je wel.’
De één na de ander knikte glimlachend naar haar.
‘Gaat dat zo in het dorp rond?’
‘Ja, Belinda. Ik bezorg op drie adressen in totaal zo’n zevenhonderd exemplaren. Binnen een paar uur worden er zo’n zeshonderd door de mensen meegenomen. Zo’n anderhalf duizend mensen hebben het nu al gelezen.’
Belinda kreeg tranen in haar ogen.
‘Dank je wel, dat je zo lief over ons schrijft. Hè, Ralph?’
‘Ja.’
‘Jullie zijn lief, dat mag iedereen weten.’
‘Dat over ons snap ik natuurlijk goed, ik heb het zelf meegemaakt. Zodra we hoorden dat hij verkering had hebben we die snel ook laten komen. Snel, ja. Ik vond het voor Ralph heel wat, zo’n reis. Ik vond het fijn voor hem dat hij zijn vrienden op mocht zoeken. En vast over Simone napraten, ik dacht dat hij dat graag wilde doen, als dat zou kunnen. We hadden zondagavond afscheid genomen. Tot zaterdag, als hij uitgeslapen zou zijn. Ik verheugde me er op om dan zijn verhalen te horen. Sta ik dinsdagmorgen rustig het vlees recht te leggen, staat er ineens een stewardess voor mijn neus. Heb je een geldig paspoort? Ja, hoezo? Wil je naar Ralph, nu, en zondag terug, alles is voor je geregeld, ook vrij. We kunnen nu weg, ik ga met je mee, via je huis om een koffer te pakken, dan tot in het vliegtuig. In Londen word je afgehaald. Ja, denk je dat ik daar intrap, zei ik. Toen dat wachtwoord. Het werd even zwart voor mijn ogen. Ralph wilde dat ik naar hem toe kwam. In Engeand. Bij zijn vrienden. Van daarna weet ik niet veel meer. Maar ‘s avonds lag ik bij hem in bed, in Engeland. En vertelde hij zo veel moois. En nu weten we zeker dat we bij elkaar blijven. Onwaarschijnlijk mooi.’
‘Ja. Ik ga er van uit dat jullie over een tijdje trouwen.’
‘Ik had gedacht minstens een jaar nodig te hebben om het te durven. Nu al véééél minder, hè, Ralph?’
‘Ja, schat. Komen er één of twee van jullie op de bruiloft, alsjeblieft?’
‘Ralph, alsjeblieft! We mogen toch allemaal wel komen?’
‘Allemaal? Met z’n zessen?’
‘Zessen? De kleinkinderen blijven hier, maar iedereen die hier zit wil graag komen.’
‘Dat is toch onbetaalbaar? Eerste klas zeker.’
‘Bemoei je daar niet mee. Om je gerust te stellen, weet je wat frequent flyer miles zijn?’
‘Ja, net zoiets als punten bij de benzine.’
‘Juist. Van alle reizen van de hele familie over de hele wereld komen die bij mij terecht. Het is erg opgelopen. Tot nu toe heb ik er niets mee gedaan, ik dacht er steeds te laat aan. Het zijn er waarschijnlijk genoeg voor ons allemaal om gratis te vliegen. We moeten het wel op tijd weten, om met z’n allen in hetzelfde vliegtuig te kunnen. En om een half hotel te kunnen huren.’
‘We zouden het heel fijn vinden als jullie allemaal komen.’
‘Mooi. Afgesproken. Ik wil jullie wat aanbieden. Het is wat vroeg, maar dan kunnen jullie er rekening mee houden. Ik gok, Ralph, dat jij met een auto Belinda op gaat halen, naar het stadhuis gaat, en daarna naar de recreatieruimte in het ziekenhuis.’
‘Zoiets had ik al in gedachten. Goed, Belinda?’
‘Dat je daarover al gedacht hebt. Ja, het lijkt me wel wat, ik heb niet veel bekenden, omdat ik steeds van baan wisselde, maar jij kent het halve ziekenhuis.’
‘Mooi. Ik wil jullie vervoer aanbieden, voor de hele dag.’
‘Heel aardig van je. Een Rolls, zeker?’
‘Natuurlijk, Ralph. Er is er geen meer in Boston, maar er is tijd genoeg om er één ergens bij familie in de States vandaan te halen. Ik heb er een lijst van. Welke kleur?’
‘Alsof je ze in alle kleuren hebt.’
‘Nee, dat niet. Maar ze kunnen overgespoten worden.’
‘Ik verwonder me maar nergens meer over.’
‘Goed zo. Uit mijn hoofd weet ik dat er in ieder geval witte, zwarte en grijze zijn. Die van Simone was toevalig grijs..’
‘Mark, dan graag wit. Dat past bij mijn maagdelijke status. Als ik die dan nog heb.’
Ralph verslikte zich, Belinda schoot toe om hem op zijn rug te kloppen.
‘Wat zie je bleek, Ralph?’
‘Daar heb ik nooit aan gedacht, dat je maagd zou zijn.’
‘Dat schiet me nu pas te binnen. We hebben allebei nooit eerder verkering gehad. Jij bent toch ook maagd?’
‘Ja, maar dat maakt niet uit.’
‘Wat niet? Oh. Ja, dat wordt een feestje. Niet alleen de eerste keer samen, je mag me ook ontmaagden. En ik jou, al schijnt dat niet spectaculair te zijn.’
Ralph werd nog een tint witter. [Turned a whiter shade of pale. Hit van Procol Harum, vanaf 1998]  Belinda ging op haar hurken naast hem zitten en pakte zijn handen.
‘Wat is er, schat?’
‘Dan moet ik je pijn doen.’
Ze trok hem van de stretcher omhoog en nam hem in haar armen.
‘Misschien, lieve jongen, misschien. Maar als, als, als we aan kinderen beginnen komen die niet met de post aan de deur. Dat pakketje van een paar kilo en een halve meter lang komt er dan uit waar jij in mag om me te ontmaagden. Daar zie ik ook niet tegenop. Of wil je er vanaf zien?’
‘Nee, graag, als je het wilt.’
Ze pakte tussen hun in zijn stijve.
‘Ik wil dat je dan die lekkere van je helemaal bij me naar binnen duwt. Na misschien een beetje pijn kunnen we zolang we willen heerlijk strelen en gestreeld worden. Veel lekkerder dan jij met je vingers en ik met mijn hand. Tot we meer willen weten en een eindsprint maken. Dan komen we vast allebei zo lekker klaar als nooit tevoren. En krijg ik een toetje van je.’
‘Ja, stop maar. Je kan beter niet meer moeite doen om me te overtuigen.’
‘Jammer. Maar het zou ook te gek worden met dit publiek erbij.’
Ze liet hem op zijn stretcher zakken en ging zelf ook zitten.
‘Dank je wel dat we dit mooie van jullie mee mogen maken.’
‘Alles is hier zo fijn, Mark, dat ik vergeet me in te houden.’
‘Jullie zijn ontzettend lief voor elkaar. En we zijn blij dat je je niet inhoudt. Dan komt het mooiste boven.’
‘Ja, en bijna bij Ralph eruit. Mark, als ik me niet in hoef te houden, ik wil je iets heel brutaals vragen.’
‘Doe maar.’
‘We zijn allemaal stelletjes. Ik verheug me erop om straks in het water die lieve jongens te vergelijken met Ralph. En iedereen komt dan even aan iedereen. Maar ik zou niet alleen graag aan die lange van Ian willen komen, ook aan die dikke van jou.’
Het werd doodstil, niemand bewoog. Na even knikte en glimlachte Mark naar Belinda.
‘Ik heb de jongelui hier meestal alleen gelaten. En ben niet tegelijk met ze het water ingegaan. Ik heb nergens behoefte aan, dat snap je wel. Maar voor jou, lieve meid, maak ik een uitzondering. Kom maar mee het water in. Ik zal een beetje aan je zitten, dat zal je de moed geven om niet al te voorzichtig aan mij te zitten. Wel voorzichtiger dan bij Ralph. Ik zeg wel op tijd stop.’
Ze gingen met z’n tweeën het water in, kwamen er na een minuut of vijf weer uit, Mark met een erectie.
‘Ik vond het fijn om lekker door je onderzocht te worden. Ik ga nu naar boven.’
‘Momentje, Mark. Jij was ook lief voor mij. Ik snap dat je nergens behoefte aan hebt, maar ik wil ik toch graag zeggen dat je een prachtige erectie hebt. En dat je terug kan kijken op het daarmee vast duizenden keren verwennen van je eerste vrouw. En daarna Simone nog veel vaker. Het is niet het belangrijkste in het leven, zonder hadden je eerste vrouw en Simone vast ook van je gehouden. Ik hoop dat je na een aantal jaren toch weer iemand tegen het lijf loopt waar je op z’n minst graag samen mee wilt zijn. Je moet dat niet uitsluiten. En meer dan samenzijn ook niet.’
Mark trok haar tegen zich aan en kuste haar.
‘Je bent een hele lieve en verstandige meid. Nee, ik sluit het niet uit, Belinda, ik weet hoe het gaat. Vivian en Simone waren heel verschillend, toch ben ik met beiden heel gelukkig geweest en ik weet dat ik ze ook gelukkig heb gemaakt, in bed en daar buiten. Maar een derde keer lijkt me heel onwaarschijnlijk.’
Hij zette haar op een stretcher en hurkte naast haar.
‘Wij willen, als jullie gaan trouwen, jullie natuurlijk een cadeau aanbieden. Een groot cadeau gezamenlijk, of kleinere van ons apart, laat het maar weten.’
‘Dank je wel. We zullen het niet te bont maken, iets vreselijk moois zou bij ons niet staan.’
‘Prima. Zou je op je trouwdag iets vreselijk moois willen lenen?’
‘We mogen al in een Rolls rijden. Iedereen zal daar van opkijken.’
‘Ja, maar dat is maar een vervoermiddel op die dag. Herinner je je onze trouwfoto’s en die van de kinderen?’
‘Ja. Zo mooi.’
‘Ik wil je op die dag ook zo mooi laten zijn als mijn dochters. Je bent net zo mooi, maar ze hadden iets extra’s. Wil je die dag een diadeem dragen?’
De tranen begonnen bij Belinda te lopen. Bij de andere meiden en Ralph ook een beetje. Mark depte die van Belinda weg, tot ze uitgehuild was.
‘Dankjewel, Mark. Heel graag.’
‘Fijn. Ralph, huur tegen die tijd een bankkluisje. Ik stuur de diadeem die de kinderen voor Belinda uitzoeken een week van tevoren op, ik weet dat de kapper er rekening mee moet houden. Stuur hem na jullie bruiloft weer terug.’
‘Dank je wel voor je aanbod, Mark. Ze zal er net zo mooi mee uitzien als de twee prinsesjes. En dank voor je vertrouwen.’
‘Fijn, Ralph. Tot morgen.’
Het bleef even stil na zijn vertrek.
‘Dank je wel, Belinda.’
‘Ik ben toch een beetje van mezelf geschrokken. Ging het goed, Silvia?’
‘Ja, heel goed. Wij schrokken ook. We praten over mams, dat is geen probleem. Maar niet over dit gebied. Het is moeilijk in te schatten hoe paps zich voelt. We weten het alleen zeker als hij het zelf vertelt, dat doet hij soms. En zonet. Tjonge, hij vond het zelfs goed dat je hem een stijve liet krijgen.’
‘Dat was niet de bedoeling. Ik pakte hem gelijk bij zijn ballen, dat durfde ik wel, na al aan Thomas en Ian gezeten te hebben. Hij speelde even met mijn borsten. Nou, hij weet hoe hij tepels moet behandelen.’
‘Ik niet?’
‘Het kan nog beter, heb ik gemerkt, ik leer het je wel. Jij vertelt mij ook wat je lekker vindt. Toen pakte ik zijn dikke. Nou, veel soepel vlees. Ik kneep wat, over de hele lengte, terwijl hij mijn doos een beetje masseerde. Toen fluisterde hij, maak hem maar groter, dikker, en porde in mijn gleuf. Nou, van schrik greep ik hem al steviger vast. Hij bevoelde me nog lekkerder, toen ben ik hem serieus gaan strelen. Na even voelde ik hem stijver worden. En langer. En nog dikker. En omhoog komen. Ik vond het eigenlijk mooi genoeg, ik had een stevige dikke vastgehad. Maar omdat hij niets zei en me bleef vingeren, dacht ik, laat hem maar genieten, hij heeft er kennelijk toch zin in. Tot hij me stopte, toen hij een tijdje helemaal stijf omhoog stond. Zoals hij uit het water kwam. Daarom durfde ik daarna nog wat te zeggen.’
‘Dat was heel mooi. We vinden het heel fijn dat we nu wat meer weten hoe hij er tegenover staat. Nogmaals, dank je wel. Je hebt het heel goed aangepakt, letterlijk en figuurlijk.’
‘Fijn. Ralph, zo’n dikke was een keer interessant, en misschien mag ik die van Ian ook lang genoeg strelen tot hij op z’n langst is, als niemand me voor is, maar ik ben met jouw mooie heel tevreden. Het zijn allemaal lieve jongens, maar ik weet zeker dat ik het met hun niet zo fijn zou vinden als met jou.’
‘Ik blijf mijn best doen, ook om het nog beter te leren.’
‘Ik moet vast ook nog leren. Het voelde in het water allemaal gladder aan als op de kant. Hij schoot in het begin een paar keer uit mijn hand. Nou ja, zo teruggevonden.’
‘Ga je mee, het water in? Mij lekker strelen? Dan zal ik niet in je porren, maar jou ook lekker strelen.’
‘Ja, fijn.’
‘Maar geen uren. Wij willen ook een beetje met jullie kennismaken. Wel voorzichtig bij ons, hè?’
Dat deden ze. Na een tijd spelen gingen ze het water uit, namen een drankje en gingen op de stretchers liggen of zitten.
‘Wat is het schitterend hier. Ook het uitzicht.’
‘Naar buiten?’
‘Ja, ook, je lange blijft interessant, ook zo mooi omhoog. Red je het wel?’
‘Ja, we weten onderhand wel wat we kunnen hebben, Belinda. Maar straks thuis gaan we lekker verder.’
‘Wij vast ook, hè, Ralph?’
‘Niet zo ver.’
‘Nee, maar ik zie het steeds meer zitten. Vast binnen een paar maanden wel.’
‘Wil je niet eerst trouwen?’
‘Dat hoeft niet perse, maar we zien nog wel. Tjonge, dit hier vergeet ik nooit. Zeven zakjes met ballen bevoeld en zeven half stijve pikkies voelen groeien tot ze stijf en omhoog stonden. Nee, zes. Jij wordt pas kleiner als ik je serieus gestreeld heb en je eh. Doen de jongens dat ook, zo hun buik naar voren doen, en kreunen, iedere keer dat er een straal komt?’
‘Ja, allemaal.’
‘Allemaal? Het klinkt alsof je het van allemaal gezien hebt, Silvia.’
‘Je let goed op. Van paps weet ik het niet. Behalve Thomas en Tamara hebben we het een keer met z’n allen naast elkaar gedaan, daar op het gras.’
‘O. Naar binnen schuiven, wippen, en dan die kreunen terwijl ze spuiten? Terwijl iedereen elkaar kan zien?’
‘Ja, wij meiden kreunen ook, hoor, van ons gezamenlijk genoegen. Thomas en Tamara keken vanaf hun stretchers toe, die hadden het vlak daarvoor stiekem net buiten de tuin gedaan. Maar dat zagen we toch, toen ze terugkwamen, omdat Thomas een kleintje had. Daarom hadden we er toen zo’n zin in.’
‘Nou, als we hier ooit nog eens terugkomen wil ik graag meedoen. Mooi gezicht, Tamara?’
‘Ja, prachtig. De een na de andere stijve ging met stootjes een gleuf in. Ik voelde bij wijze van spreke ieder stootje zelf. En zo fijn om te zien en te horen dat ze allemaal lekker klaar kwamen. Gelukkig kon Thomas vrij snel weer. Toen hebben we niet stiekem gedaan. Ik heb me, terwijl op z’n stretcher bleef liggen, op hem laten zakken en gewipt tot hij me weer vol spoot, terwijl we kwamen.’
‘Nou, wéér vol?’
‘Nou, een straal of vier. Daarvoor zes. Zo werkt dat bij hem.’
‘Om jaloers op te worden, hè, Ralph?’
‘Misschien red ik vier keer op een dag. Maar de laatste keer vast niet meer dan een paar druppeltjes.’
‘Als je maar komt en mij laat komen. De jongens hebben lekker aan me gezeten. Ik verheug me al op dat jij het straks nog lekkerder gaat doen.’
‘We gaan het straks samen lekkerder doen.’
‘Ja. Heb jij je vermaakt?’
‘Ja, ik vond het fijn om door zo veel meiden lekker onderzocht te worden. En zij vonden het duidelijk ook lekker om niet voorzichtig te hoeven doen. Ik eh voel eigenlijk geen verschil bij hun.’
‘Nee, niemand. Nou, dat klinkt of de halve wereld eraan zit, gelukkig niet. Zo gaat het fijn genoeg. Zeg, voor de duidelijkheid, laat, zodra je het programma voor jullie trouwdag weet, het ons ook weten. Dan regelt paps de auto, de diadeem en onze overkomst.’
‘Ik kan er niet over uit, dat ik een diadeem op mag. Gelukkig geen tiara, die zou mij niet staan.’
‘Nee, dat vond paps bij ons ook, wij hadden niet de mooie houding van mams. Toen hebben we hem natuurlijk geplaagd. Dat was zíjn schuld. Hij is een heer, maar hij heeft geen koninklijke houding, anders hadden wij die ook gehad.’
‘Ja. Hij zag er wel eh prachtig uit, toen we uit het zwembad kwamen. Wat vind jij ervan, Ralph?’
‘Ik ben het met Mark eens, dat meiden er zonder kleren mooier uitzien dan met. Ik zal hierna waarschijnlijk alleen jou nog bloot zien, dat is al meer dan genoeg. Maar op je trouwdag moet je er voor iedereen mooi uitzien. Vooral voor je ouders, die zullen ontzettend blij zijn. Mijn ouders ook, dat ik eindelijk een meisje gevonden heb, en nog wel zo’n mooie. Ik had je in gedachten al voor me gezien, in een mooie trouwjurk. Maar me eigenlijk hoofdzakelijk verheugd op die uit te mogen trekken en dan mijn echtelijke plicht te vervullen, al zie ik het niet als plicht, maar het mooiste wat er is. Door die diadeem word je niet mooier, je zal er wel mooier uitzien.’
Belinda stak haar hand naar hem uit. Hij kwam naast haar zitten en kuste haar.
‘Dank je wel, mijn lieve jongen.’
‘Ik heb Tamara om een foto gevraagd, maar ik wil natuurlijk van al onze vrienden foto’s, om op mijn site te zetten. Onze trouwfoto komt er ook op. Ik ga ons huwelijk ook aankondigen. Ik denk niet dat we op TV komen, maar ik ga er wel voor zorgen dat onze foto in de krant komt. Iedereen in Boston moet zien hoe mooi je bent, dat ik zo’n slofferd ben, en dat, al zijn we wat ouder, we elkaar gevonden hebben en ontzettend gelukkig met elkaar gaan worden.’
Deze keer droogde híj de traantjes van Belinda.
‘Ik zal geen ring voor je kopen om te dragen als je bloot bent. Daar denk ik liever aan als ik aan Simone denk. Dat zij zo graag bloot was voor Mark. En daarna veel mensen leerde dat het zo mooi is om met vrienden samen te genieten. Ik wil wel mooie trouwringen kopen. Met de jouwe mag je ook doen wat Simone deed. Maar ik wil ook graag, dat wanneer we in het begin van onze huwelijksnacht uitgekleed zijn, jij even de diadeem opzet en voor me paradeert.’
‘Graag. Dan eh nou het kan wel. Dan mag je voor mij paraderen, terwijl ik op bed lig te kijken. Dan kom je voorzichtig op me liggen en duw je waar je zo mooi mee geparadeerd hebt bij me naar binnen. Ralph, ik denk er over om het dan een dubbel feest te maken. Dat het dan onze eerste keer wordt.’
‘Ja, daar zit wat in. We gaan, als we thuis zijn, er rustig over nadenken. Je snapt wel dat ik dan liever niet te lang wil wachten. Na al die reclame over vrijen hier.’
‘Ik vast ook niet zo lang. Ik zou nu wel willen, terwijl al die lieverds toekijken. Maar je hebt gelijk, we moeten van alles hier eerst bijkomen, alles op een rijtje zetten, vaker, snel veel vaker bij elkaar zijn en alles bespreken. Behalve over kinderen, sowieso zouden die niet direct moeten komen. Of wil je eerst zekerheid dat ik ze wil?’
‘Nee, dat hoeft niet. Ik ben met jou al gelukkig genoeg.’
‘Ik met jou ook. Maar je weet hoe het gaat, bij de meeste vrouwen. Ze willen het zelf meemaken, iets van hun samen krijgen.’
‘Ja, maar ik laat het aan jou over. Ik heb toch nooit ergens op gehoopt.’
‘Nee, ik geeneens op een blote man zien. En nu hier zo veel. Tjonge, elf vrienden, onze beste vrienden, op onze bruiloft. Die de moeite nemen om van zo ver over te komen.’
‘We willen graag jullie mooiste dag, of zo ongeveer, meebeleven.’
‘Of zo ongeveer?’
‘Ja, het ligt eraan of jullie één of twee feesten vieren.’
‘Ik denk toch één, Silvia. En geen seconde langer wachten dan nodig is, dan houden we het wel uit.’
‘Ik kan je niets adviseren, Belinda. Mams trouwde binnen het jaar met paps, ze wilde graag wachten tot in de huwelijksnacht. Ze vond dat je je dan nog iets nieuws voor elkaar moest hebben, al had paps het al eeuwen niet meer. Dat vond ze niet erg, omdat ze wist wat hij meegemaakt had. Ze adviseerde het ons ook, ondanks dat ze wist dat wij veel langer moesten wachten. We zijn na de trouwerij en de receptie ‘s middags in bed gedoken. Nee, op bed. Ook een beetje om haar te plagen, ze kon nooit zeggen dat we gewacht hadden tot onze huwelijksnacht, al deden we het maar een paar uur eerder. En overdag, bij daglicht, is het mooier. Het liefst hadden we het buiten gedaan, maar zover waren we toen nog niet. We hadden wel de balkondeuren open. We waren zo druk, dat we het gekreun en zo in de kamer naast ons niet gehoord hebben. Ook dat van paps en mams niet, nog een kamer verder. Omdat die wisten wat wij gingen doen wilden ze zelf hun feestje herhalen.’
‘Wij hebben ook gewacht tot in de huwelijksnacht. Thomas en ik hadden nooit wat gedaan, pas met bloot begonnen vier weken voor ons trouwen. Dat was vol te houden.’
‘Ian en ik hebben iets langer gewacht. We werden wel ongeduldig.’
‘John en ik hebben ons niet gehaast. Ik weet niet wat het beste is. Of het in het totaal wat uitmaakt.’
‘Die verkering van paps, Renee, was toen ze paps ontmoette al geen maagd meer. Ze heeft paps, zonder het te weten, ontmaagd. Dave, haar toekomstige man, was ook geen maagd meer, maar ze wilden toch wachten tot hun huwelijksnacht. Maar zodra de trouwdatum vaststond hield ze het niet meer, heeft ze hem gepakt. Ongeveer zoals ze paps gepakt had, zich onverwacht op hem laten zakken. Ze hebben toen afgesproken om het ieder weekend één keer te doen, dan bleef het een korte beurt, omdat hij vol zat en dus gauw kwam. De rest van het weekend waren ze dan ook wat rustiger. En de langere beurten te bewaren tot na de eerste korte in hun huwelijksnacht. Dan hadden ze toch ook wat nieuws. Dat was ook fijn, heeft ze gezegd.’
‘Jullie weten veel, over die verkering.’
‘Alles. Het had beter niet kunnen gebeuren, zeiden paps en mams, maar er was geen blijvende schade aangericht. Ze diende voor ons een beetje als afschrikwekkend voorbeeld. Je moet niet te vroeg te ver gaan.’
‘Ralph en ik moeten er maar rustig over nadenken. Als we willen wachten moet dat kunnen, na zoveel jaren vrijgezel geweest te zijn kunnen er nog wel een paar maanden bij.’
‘Ja, vooral als je wat varieert.’
‘Varieert?’
‘Laat je Ralph alleen op een handdoek spuiten of onder de douche tegen je aan?’
‘Ja.’
‘Als je een broekje aantrekt, op bed een handdoek onder je legt, en hem tussen je benen vastklemt lijkt het net of het echt is. Alleen spuit hij dan op de handdoek. Dan krijg je jij een voorgevoel hoe hij tegen je aan gaat rammen, in dat standje, en kan hij wippen oefenen.’
‘Oei. Nou je het zegt, ik heb ooit wel gehoord over standjes.’
‘Ja. Of op jullie zijkanten, hij van achteren af tussen je benen. Verzin het zelf maar verder. Steeds net onder je doos door. Of tussen je borsten. Kan je kiezen of je je mond open of dicht houdt.’
‘Nou. Lijkt dat wat, Ralph?’
‘Zeker. Als jij er ook maar plezier van hebt.’
‘Ach, dat komt voor ons toch een beetje op de tweede plaats, hè, meiden?’
‘Ja, maar niet altijd. Je zal er nog even mee wachten, maar voor ons is het ook lekker om af en toe bovenop te zitten of liggen. Dan kunnen wij hoe uitmaken hoe we willen wippen. Veel op en neer of niet, hoe snel, en waar we dat lekkere ding willen voelen.’
‘Nou stop maar. Anders begin ik straks boven gelijk.’
‘Je kan misschien willen beginnen, maar je komt nergens. Je moet er eerst over nadenken, geen impulsief gedoe vóór ons trouwen.’
‘Nee, Ralph. Ik ben wel blij dat je erbij zei, vóór ons trouwen.’
‘Ja, daarna is alles goed. Ik ga je dan ook pakken wanneer en waar en hoe ik wil. Dat zal je vast goed vinden.’
‘Ja, Ralph. Ook. Ik kan geen garantie geven dat ik gretig blijf.’
‘In dat soort zaken bestaat geen garantie, schat.’
‘Nee, ik snap wat je bedoelt. Het kan raar lopen in een mensenleven. Als we elkaar heel vroeger ontmoet hadden was het waarschijnlijk niets geworden, dan was het leeftijdsverschil te groot geweest.’
‘Je zou minstens achttien geweest moeten zijn, en ik dus achtentwintig. We hadden al twintig jaar getrouwd kunnen zijn.’
‘Dan was het vast niet zo goed gegaan als nu, als ik zo vroeg getrouwd was.’
‘Ik heb geen idee.’
‘Nee, natuurlijk niet. We gaan nog meer proberen om gelijktijdig te moeten werken, hè?’
‘Tot ons trouwen. We moeten bekijken of je daarna wilt blijven werken. Terwijl we dan andere dingen proberen gelijktijdig te doen.’
‘Ja, ondeugd.’
‘Ik vond jou zo ondeugend, de eerste keer dat we bloot naast elkaar op bed lagen. We keken een tijd, toen stak je langzaam je hand uit. Je pakte mijn ballen en zei, wat een lekkere balletjes.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Hadden jullie daarvoor niets uitgespookt?’
‘Eigenlijk niet, Aimee. We hadden gekust. Iedere keer wat steviger tegen elkaar. Na een paar maanden, ik bedoel nadat ze in mijn appartement kwam, bij elkaar een maand of vier sinds ik voor het eerst een praatje met haar ging maken, stopte ze een keer ineens met kussen. Ze liet me los en pakte mijn handen. Ze zei, zou je, over mijn bloes, je handen op mijn borsten willen leggen? Ik kon niets zeggen, ik knikte. En mijn handen gingen vanzelf omhoog. Maar ze glimlachte en hield ze tegen. Ze zei, ik zou je nog veel meer kunnen vragen, stap voor stap, voor iets bij mij of bij jou, en het doen. Maar dat schiet niet op. Ik voel steeds je stijve tegen mijn buik. Ik ben erg nieuwsgierig. Zullen we een beetje op gaan schieten? Ik zei, je bedoelt, in één keer ons helemaal uitkleden en kijken? Ja, zei ze, op ons gemak een stukje van elkaar af op je bed gaan liggen en rustig kijken. Ik knikte. Voor ik in mijn onderbroek stond lag ze al bloot op bed naar me te kijken. Ik durfde mijn onderbroek niet uit te doen, staande. Ik ben naast haar gaan liggen en heb hem toen uitgedaan. Toen gaan kijken. Oei. Prachtige borsten. En ze lag zo, dat ik haar hele doos kon zien. Ik zag ook een beetje haar gleuf. Zij keek naar mijn spullen. Zo hebben we een hele tijd gelegen.’
‘Mooi.’
‘Ontzettend mooi. Toen, wat een lekkere balletjes. Ik vond het heerlijk, zo vastgehouden te worden, ik ben lekker blijven genieten. Ik weet niet hoelang.’
‘Hoelang, Belinda?’
‘Hooguit tien minuten. Ik genoot ook, dat van een man in mijn handen. Die twee balletjes voelen. Terwijl ik naar zijn stijve keek. En hij ook lag te genieten. Toen wilde ik wat anders. Ik liet hem los en zei, nu jij. Heel aarzelend begon hij, met één hand, mijn borsten te strelen, omstebeurt. Pas na een paar minuten begon hij er echt aan te voelen. Heerlijk, eindelijk hadden die dingen nut.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ja, hij is een snelle leerling. Hij ging steeds meer doen. Ook lekker met mijn tepels spelen. Toen hij met zijn hoofd naar ze toeging ben ik op mijn rug gaan liggen. Hij heeft heel lang één borst in een hand gehouden, de andere gekust, gelikt, alles wat hij kon verzinnen. En afgewisseld. Tot hij schrok, hij hoorde de voordeur van het complex, dat moest de buurman zijn, die kwam vaak om twaalf uur thuis. Had hij me meer dan een uur verwend. Maar toen moest ik naar huis. Het weekend erop ben ik én zaterdagavond én zondagavond bij hem geweest.'
‘Niet overdag?’
‘Nee, Silvia, dat zou voor mijn ouders te snel geweest zijn. Ik ging wel vaker in het weekend een avond uit, naar de bios of een concert of show. Twee avonden na elkaar keken ze al van op. Ik wilde het langzaam opvoeren, dat ik niet thuis was. Niet alleen voor hun, ook voor mezelf. Ik was een beetje van mezelf geschrokken, en ik wilde Ralph niet afschrikken. En het moest niet te snel gaan. Als het niet goed zou gaan wilde ik er voorzichtig een eind aan maken. Wel met hem bevriend blijven. Hij was sowieso lief, en ik wilde in het cafetaria blijven werken. De laatste tijd was ik in het weekend soms ook overdag bij hem, soms ook doordeweeks een avond. Maar ik maakte het nooit later dan elf uur. Mijn ouders weten ondertussen dat hij veel meer dan een vriendje voor me is.’
‘Belinda, ik heb verteld hoe we achter het onzichtbare geheim van Thomas kwamen, toen Simone kennis maakten met de spullen van Thomas en ik met die van Mark. Hoe zijn jullie erachter gekomen dat jullie bij elkaar moeite moesten doen om elkaar eh nog lekkerder te verwennen dan alleen strelen en zo?’
Belinda grinnikte.
‘Ik zie aan de anderen dat ze je ook door hebben. Je snapt het vast, maar je wilt het horen, hè?’
‘Ja. We genieten graag mee. Maar ik denk dat het voor jou en Ralph ook fijn is om er over te praten.’
‘Ja, al het praten hier helpt ons. Ik wil even wat drinken. Bijkomen van het rare, dat ik tot een half jaar geleden niets meegemaakt had en nu dit allemaal.’
‘Gaat het te snel?’
‘Niet te. Ik ben blij dat het wat vlug gaat. Door jullie nog vlugger, maar voor mijn gevoel nog steeds niet te vlug. Als we er thuis achterkomen dat we het toch iets te vlug vinden kunnen het gewoon wat langzameraan gaan doen.’
‘Ja, dat is een goed idee.’
Ze dronken allemaal wat.
‘Overdag kusten we alleen, maar ‘s avonds gingen we na één keer koffie drinken op bed liggen. De tweede keer pakte ik vrij snel zijn balletjes. En toen ging ik omhoog, pakte zijn stijve. Nou, een veel prettiger gevoel dan ik verwachtte. Hij lag diep adem te halen, met z’n ogen dicht, terwijl ik hem uitvoerig bevoelde. Ik vond het fijn dat hij het lang volhield, want ik wist wat er kon gebeuren. Maar hij zei niets. Toen ik uitgespeeld was en hij bijgekomen zei hij dat hij het heerlijk gevonden had. En dat hij het fijn vond dat ik geen problemen had om aan hem te komen. Toen ik vroeg waarom er niets gekomen was keek hij eventjes verwonderd. Nou, zei hij, dat weet ik ook niet. Ik heb natte dromen, dus moet er wat kunnen komen. Dat zien we later wel, zei ik, vooropig heb ik fijn lang aan je kunnen komen. Nu jij weer. Hij pakte een borst. Nee, zei ik, ik heb wat nieuws geprobeerd, nu jij. Het ziet er heel mooi uit, zei hij, maar ik durf niet. Help je me? Ik heb zijn hand gepakt en op mijn doos gelegd. Oei, heerlijk, zo gepakt te worden. Maar hij bewoog zijn hand niet, dat heb ik ook voor hem gedaan. Ik moest er zelf wel achterkomen wat ik lekker vond.’
Ze grinnikten.
‘Thomas bewoog zijn hand wel, en was er door mijn reacties snel achter wat ik lekker vond. Dat wist ik van tevoren ook niet, maar hij probeerde van alles.‘
‘Ik ook. Dat duurde ook zó lang dat we die avond verder niets gedaan hebben. Dat hoefde ook niet, we genoten allebei. De keer erop durfde hij nóg niet, maar na een tijdje ging hij zijn hand toch bewegen. De keer daarop schrok hij enorm, toen ik zijn middelvinger naar binnen duwde. Ik eigenlijk ook, maar niet lang. Ik genoot ontzettend, het idee alleen al, ik werd gevingerd, terwijl ik zijn balletjes in mijn ene hand had en met mijn andere zijn stijve streelde.’
‘Ik vond het eng, zo in haar te zitten, al scheen ze het lekker te vinden. Als ze me niet was blijven strelen was ik er gauw mee gestopt. Ik vond het ook erg intiem. Intiemer dan ik het bij mij vond, dat was eraan, ik zat erin. Dat zei ik ook. Ze zei, je wilt er toch ooit wel met je stijve in? Ja, zei ik, maar die is soepel genoeg om niets te beschadigen. Ik vind mijn vinger erg hard voor dat zachte daar. Nou, zei ze, als het pijn gaat doen zeg ik het wel. Beweeg maar zo lekker en zo diep mogelijk. Oei. Maar het ging. En ik kwam erachter wat ze het lekkerst vond. Maar ze kwam ook niet. We hebben, min of meer voor de grap, in een encyclopedie frigiditeit opgezocht. Bij een ernstige vorm kan afkeer van geslachtsgemeenschap of de partner optreden. Nou, daar was geen sprake van. Bij een lichte vorm bestaat een voortdurend onvermogen een hoogtepunt te bereiken. We besloten om gewoon verder te gaan, als het voortdurend zou zijn zouden we hulp zoeken. Maar dat was toch vrij gauw niet meer nodig. Ze werd een keer erg woest, vergat voorzichtig te strelen en zei, kom, kom, kom. Toen kwam ik.’
Ze grinnikten.
‘We hebben het natuurlijk uitgezocht. Het was niet dat kom, kom, kom, maar de wat wildere manier van strelen. We denken dat het later op een andere manier dan met de hand ook best zal lukken.’
‘Ja, vast wel. Als het ons te lang duurt worden we ook woester.’
‘We zullen vast te voorzichtig geweest zijn. Tja, allemaal nieuw spul voor ons. Dat van de ander bedoel ik natuurlijk.’
‘Jullie moeten het wel onthouden, het zijn leuke herinneringen. En bij Belinda?’
‘Daar kwamen we ook bij toeval achter. Ik kreeg een keer kramp in mijn hand, er schoot nóg een vinger naar binnen. Ze schokte. Ze drukte mijn hand tegen haar aan, begon rond mijn vingers te kronkelen en kwam na een seconde af tien. Nou, later mag ik er iets nogal wat dikkers dan twee vingers is instoppen, dus dat gaat ook lukken.’
‘Fijn. We willen ons natuurlijk niet bemoeien met hoe jullie thuis verder gaan. Maar omdat jullie zo weinig ervaring hebben zou ik graag toch iets willen zeggen.’
‘Graag, Tamara.’
‘Ik zeg het aan de hand van hoe het er bij met meertje aan toe gaat. Ik heb er ook een paar keer over gepraat, met meisjes en jongens van een jaar of zestien. Ze beginnen met een selectie op uiterlijk, maar dan volledig hè, alles is te zien. Dure merkkleding om op te vallen hoeven ze in het dorp niet te kopen. Als een jongen en een meisje elkaar bevallen gaan ze dichter bij elkaar zitten. Niet direct om beter te kunnen kijken, maar om te praten. Als dat fijn gaat gaan ze af en toe het water in. Voorzichtig elkaar omhelzen en kussen. Dan een beetje aan elkaar voelen. Zodra ze het niet meer bevalt stoppen ze en gaan ze een ander zoeken. Anders gaan ze langzaam aan meer doen. Laat ze hem lozen en vingert hij haar. Pas als ze alles van elkaar prettig vinden noemen ze het verkering. Ze kijken dan verder nog wel naar anderen, maar doen er niets mee. Op dat punt zitten jullie ongeveer. Het is natuurlijk belangrijk dat jullie verder ook goed met elkaar op kunnen schieten. Goed. Ze hebben natuurlijk allemaal hun eigen tempo. De mensen in het dorp laten elkaar erg vrij. De jeugd ook. De jongens en meiden behandelen elkaar gelijkwaardig, de meiden wachten niet tot ze gevraagd worden, ze gaan zelf ook op wat leuks af. Als de één sneller wil dan de ander past de snelste zich aan. Dat is het beste, anders gaat het een keer fout, min of meer gedwongen worden geeft je geen prettig gevoel. Aan de andere kant, als één van de twee erg traag is, of verlegen, of bang, kan een beetje aanmoediging geen kwaad. Die trage enzovoort is daar meestal erg blij mee. Als ze boven de achttien zijn mogen ze ‘s avonds komen, ze controleren elkaar, ze weten van iedereen hoe oud die ongeveer is. Dan zitten ze op de kant ook aan elkaar. Dat is een ander gevoel, dat weten jullie nu ook, dan in het water. Voor Belinda, ze kunnen daar wegwerphanddoeken pakken. Er staat een potje naast om wat geld in te doen. We spelen quitte trouwens, heel mooi. En er staat een afvalbak. De jongen op zo’n wegwerphanddoek laten lozen is heel wat intiemer dan wanneer zij hem in het water met een hand tussen hen in helpt en ze niet zien wat er gebeurt.’
‘Ja, dat kan ik me nu voorstellen.’
‘We zijn blij dat we jullie een beetje wegwijs hebben kunnen maken. Wat die stellen verder doen moeten ze zelf weten. Nog later op de avond zijn er alleen nog wat ouderen. En minder. Dan kunnen ze een beetje afstand van de andere stellen nemen en nog meer doen. Meestal pas als ze getrouwd zijn. Eerst schuiven ze op hun zijkanten in elkaar, als ze durven gaan ze gewoon op elkaar liggen. Waarmee ik wil zeggen, te snel gaan is zeker niet goed, maar te langzaam ook niet. Een mooi tempo, rustig aan steeds iets meer, na onderling overeg, is het mooist. En er veel bij praten. Het voorkomt misverstanden, en het is fijn om erbij te praten. Hoe mooi en lekker je het vindt.’
‘Dank je wel. Maar eh ik kan me voorstellen, dat er meisjes zijn die al voor ze achttien zijn wat meer willen. Niet willen wachten.’
‘Natuurlijk. We weten dat oudere jeugd condooms doorverkoopt aan jongeren. En dat er meiden aan de pil zijn. De dokter zegt, ik vertel niet hoeveel, en ook niet hoeveel hem nemen om regelmatig te worden of alleen voor de lol. Een enkele keer moet hij de morningafterpil voorschrijven. Vroeger kwam een ongewenste zwangerschap weinig voor, sinds het meertje toegankelijk is voor meiden helemaal niet meer. Heel fijn. We hebben nog geen kritiek op het meertje gekregen, maar daarmee kunnen we al aardig wat weerleggen.’
‘Ja. Ik snap niet hoe dat komt.’
‘Er gebeurt bij het meertje nog iets meer dan ik vertelde. Als een meisje of een jongen de kriebels krijgt, van al dat bloot, kan die makkelijk iemand mee het water in vragen om er vanaf te raken, zonder verdere verplichtingen. Liefhebbers genoeg, van beide zijden. Beter dan vroeger het gefrunnik onder kleding, op een rustig plekje in het dorp.’
‘Ja. In gefrunnik had ik ook geen zin. Ik vond alles met hem prettig. En hij was zo eerlijk. Dat ben ik ook, maar ik vertelde in het begin niet zo veel. En eh ja, ik vond hem op een gegeven moment iets te traag, er kon best meer. Maar geen gefrunnik. Een half aangekleed iemand vind ik geen gezicht. Dan gelijk alles van elkaar zien. Ik was helemaal niet bang, hij zou best zijn handen thuis houden, niet gelijk gaan grijpen of erger. Tja, het werd gelijk nog prettiger. Hij genoot zo van het kijken. Ik ook, natuurlijk. Hij durfde zich niet naast het bed uit te kleden, zijn onderbroek ging pas uit toen hij naast me lag. Toen draaide hij zich naar me toe, liet zijn grote paal zien.’
‘Jij liet ook alles zien. Je had je benen tegen elkaar kunnen houden.’
‘Nee, dat had ik al bedacht, dat vond ik niet eerlijk. Zeg, ik zie dat bijna alle jongens weer een kleintje hebben. Zullen we nog even het water in gaan? Zo’n kans krijg ik vast nooit meer. Jullie zeiden, daarna heb je ergens zin in. Ik zal er thuis vast af en toe weer aan denken. Nooit wat meegemaakt, toen verkering gekregen en niet zo ver vóór mijn trouwen nog wat in kunnen halen. Zes andere jongens bij hun ballen grijpen en zes pikkies strelen en ze voelen groeien tot ze omhoog staan en hartstikke stijf zijn. Oei.’
‘Je bent heel ondeugend, Belinda.’
‘Ja, ik weet het. Maar jij zal het ook fijn vinden dat er vijf andere meiden eerst je balletjes masseren en dan je paal in hun hand nemen. Ze weten dat je wat kunt hebben, dus hoeven ze er niet mee te stoppen zodra je een stijve hebt, ze kunnen je rustig langer bevoelen en strelen.’
‘Ja, het is allemaal even lekker. Maar ik zal het heel fijn vinden om alles heel rustig met jou te gaan doen. En het mooiste meemaken.’
‘Natuurlijk, lieverd. Maar het is wel fijn voor een keer. En we hebben hier veel geleerd. Mag ik jou voor het laatst bewaren, Ian?’
‘Ja hoor. De andere meiden willen vast wel voorzichtig met ons doen, zodat er voor jou nog groei in zit.’
‘Ja, graag. Ik wil met de thuisbasis beginnen. Met die waar de hele avond geen groei in heeft gezeten.’
Ze liepen grinnikend naar het water. Na het spelen gingen ze allemaal naar huis of hun kamer.

Vrijdag

‘Goedemorgen, schat.’
‘Mmmm.’
‘Kom lekker tegen me aan, om wakker te worden.’
Ralph trok Belinda tegen zich aan.
‘Wat gaat het fijn met ons, hè? We kunnen veel praten en veel ge-nieten. Heerlijk zo, je borstjes tegen me aan.’
‘Ja. Ik had nooit gedacht dat ik zo op mijn gemak helemaal bloot tegen een blote man zou liggen. Ik voel wat hards tegen mijn buik.’
‘Ik kreeg gelijk een stijve, toen ik wakker werd naast een helemaal bloot meisje. Erg?’
‘Lijkt me natuurlijk.’
‘Misschien, maar ik dacht niet aan seks met je, wel zoals we elkaar in het zwembad aangeraakt hebben. Mag ik mijn stijve tegen je doos wrijven?’
Ze legde één been over die van hem.
‘Kom maar, voorzichtig.’
Hij deed het.
‘Heerlijk, je haartjes kriebelen. Fijn intiem, hè?’
‘Ja. Ik krijg een beetje kriebels. Ik zou het liefst je stijve vooruit zet-ten en me erop drukken.’
‘Nog maar niet.’
‘Dan wat anders. Ik ben gisterenavond gelijk in slaap gevallen, hè?’
‘Ja. Dat vond ik jammer, ik had nog willen praten, maar ik begreep het wel. Je hebt in korte tijd veel meegemaakt. Ik had een dag meer de tijd en wist al iets meer van hoe ze hier met elkaar omgaan.’
‘Ja. Heb je daar geen problemen mee?’
‘Nee, ik vind het heel gezellig en fijn. Jij?’
‘Ja. Wat ik al zei. Ik vond het fijn om een keer andere jongens te bevoelen, al die ballen en die stijven. Ik hoef daar verder niets mee, maar ik zou jouw stijve wel in me willen voelen.’
‘Dat zou ik ook wel willen, maar dat gaat te snel, schat. Eh zal ik je vingeren?’
‘Ja, graag. Zal ik daarna jou verwennen?’
‘Ja, graag. Ik voel nog geen druk, maar ik heb wel het gevoel dat mijn stijve keihard is.’
‘Laat me voelen. Ja. Vast van al dat bloot zien.’
‘En van je doos voelen en weten dat ik tegen je gleuf zit, bijna erin.’
‘Omdat te voorkomen ga ik er even uit om een handdoek te pak-ken.’
Ze haalde een handdoek uit een kast en kwam weer bij hem liggen.
‘Wat ben je toch mooi, blote meid. Ik zou uren naar je kunnen kij-ken.’
‘Daar moet het voorlopig bij blijven, op wat strelen na. Ralph, mooie man, met je prachtige stijve, laat me klaarkomen.’
Hij deed het. Zij daarna hem.
‘Wat mooi. Wat veel. Vier grote stralen.’
‘Ik voelde voor het eerst wat druk. Vast omdat ik dacht hoe fijn het zal zijn om je niet met mijn vingers te laten komen maar om je lek-kere gleuf om mijn stijve te voelen tot ik eh mijn stralen in je kan spuiten. Sorry.’
‘Ik heb nooit uitgebreid vooruit gedacht. Ik heb hier meer gehoord en gezien dan ooit. Alle meiden vinden het fijn om met hun mannen te vrijen. En dat meisje in het bos vond het kennelijk ook fijn dat die jongen zo hard ramde. Dat ga jij niet doen, hè?’
‘Ik wil voorzichtig met je doen, maar je hebt al gemerkt dat ik nogal schok als ik klaarkom.’
‘Nou, ik ook. We zien wel. Bel je voor het ontbijt?’
‘Ja.’
Hij belde even.
‘En daarna? Ik zou wel de hele dag je bloot tegen me aan willen voelen. Later, een keer?’
‘Minstens. Eh ik wil dan graag weten hoe vaak we kunnen vrijen voor je leeg bent.’
‘Tja, ik heb geen idee. Lieverd, ik hoop dat je na ons trouwen vaak wilt vrijen, omdat dat lekkerder moet zijn dan eh daarnet. Ik denk dat ik graag iedere dag leeg raak. Nu eigenlijk al.’
‘Het lijkt me beter om het tot dan bij één keer per dag te houden, als we bij elkaar zijn. Anders krijgen we vast eh haast.’
‘Ik ga met tegenzin akkoord. Behalve hier?’
‘Snoeperd. Nou, goed. Maar alleen wat we net gedaan hebben, niet al die andere dingen waar we hier over gehoord hebben. Anders komen we te veel in de verleiding om helemaal te gaan vrijen.’
‘Ja, prima. Dan genieten we voorlopig genoeg, hè?’
‘Dat merkte je wel aan me. Ik bij jou nog meer. Ik vind alles mooi, lieverd, zelfs dat je stijve een kleintje wordt als je zo mooi gespoten hebt. Trek de dekens een beetje op, het ontbijt komt zo.’


's Avonds dineerden Mark, de kinderen en het bezoek weer gezamenlijk.
‘We hebben met Silvia een loopje in het dorp gemaakt. Bij ons groet iedereen vriendelijk, jullie kennen dat wel, maar hier zagen we een andere vriendelijkheid. Ze keken ook blij, zodra ze Silvia zagen.’
‘Nou, nog meer als ze Tamara zien.’
‘Dat zal best. We hebben bij de bakker geluncht, Silvia heeft gezegd wat we moesten nemen. Niet te Engelse dingen, die zouden we vast niet lekker vinden. Maar tussen Engels en Amerikaans in. Net zoals hier. Tja, ook verzonnen door Tamara, zei de bakker.’
Mark grinnikte.
‘Ja, nadat ze getrouwd was heeft ze bij onze kok de kunst afgekeken. Omdat Simone en ik, net als mijn ouders, uit de States kwamen is het eten hier daarop aangepast. Aan de hand daarvan heeft ze zelf ook nog meer verzonnen. Het haar vader geleerd en later zijn opvolger. Overal waar ze kwam gaf ze adviezen voor verbetering.’
‘Ze heeft toch niet overal verstand van?’
‘Niet zoveel als die mensen. Ze vraagt ze het hemd van hun lijf tot ze weet waarom iets op een bepaalde manier gedaan wordt. Dan kan ze, met haar frisse kijk overal op, toch vaak verbeteringen voorstellen.’
‘Tjonge. Wat een meid.’
‘Een doordenker. En, als grapje, een lekkere meid, net als jij. Maar ga door.‘
‘Ja, snoeperd. We kwamen uiteindelijk op de camping. We hebben heel gezellig met John en Maureen gepraat, al moest één van de twee soms weg om nieuwkomers te ontvangen. En met de kinderen gespeeld. Toen zei Silvia, zullen we bij het meertje kijken? Nou, leuk, natuurlijk. Na even zei Silvia, zie je die wat oudere stellen liggen, wat apart? Zullen we daarbij gaan liggen? We aarzelden even, maar met Silvia erbij durfden we het wel. Makkelijk trouwens, geen moeilijk omkleedgedoe, gewoon alles uit en in een kluisje leggen. Omdat we niets bij ons hadden hebben we wegwerphanddoeken gepakt. Ralph twee, één om op te zitten en één om op zijn buik te houden. Hij kan er niets aan doen, hij is nog zo weinig gewend, binnen de minuut dat we gingen kijken zag ik zijn broek vooruitkomen. Voor zichzelf vindt hij het niet erg, het is een lekker gevoel, zegt hij. We genoten om helemaal bloot in de zon te liggen, en naar het gezellige gedoe van de jeugd te kijken, natuurlijk. Na ongeveer een half uur kwam er een meisje naar ons toe. Ze ging op haar hurken voor ons zitten. Met haar benen niet helemaal tegen elkaar, alsof dat normaal was. Nou, Ralph kon genieten van een wat jonger poesje. Ze zei, goedemiddag, Silvia, welkom, Belinda, Ralph. Silvia zei, hoi, Susan, wij knikten. Silvia zei, je vader heeft over je verteld. Ook wat jij hem over hier verteld hebt. Hij is erg blij met je. Susan grinnikte en zei, ja, maar ik weet van geen deur af. Later vertelde Silvia uitgebreid alles over de tussendeur tussen jullie kamers. Dat Tamara een deur voorgesteld had, maar dat de metselaar door had wat de bedoeling was, omdat hij nogal wat gehoord had van zijn dochter Susan, en een dubbele deur voorstelde. Susan vroeg, zijn Belinda en Ralph op de hoogte van de gebruiken hier? Silvia zei, nog niet overal van. Hoe weet je trouwens hún namen? Ze zei, uit het krantje van Tamara, natuurlijk. Ze maakte ons ook weer eens nieuwsgierig, met dat slot, die twee lieverds. We weten allang dat ze vaak wat verhullend schrijft, dus hebben we van de week die verhaaltjes nog eens gelezen, nu aandachtiger, en we snappen het. Ralph, je hebt heel lief over meneer en mevrouw en hun kinderen geschreven. Niet verhullend, maar uit je hart. Wij vinden je ook lief. Ralph zei, dankjewel. Toen vertelde ze wat de meiden met jongens deden, zodra die een paar keer geweest waren, en waarom. We keken Silvia af en toe aan, die knikte steeds glimlachend. Tjonge, jongetjes inwijden. Daarna vertelde ze wat ze met Ian gedaan hadden en waarom. En Silvia maar glimlachen. De andere stellen in de buurt zaten ook te glimlachen. Toen zei ze, omdat Ralph meneer en mevrouw al kende voor die getrouwd waren hadden ze uit kunnen rekenen hoe oud hij ongeveer was. Hij zou de vader van één van hun kunnen zijn, al zag hij er niet zo oud uit. Misschien vond hij het jammer, maar daarom zou hij met rust gelaten worden, Ian was nét niet te oud. Ralph zei, ik ben te verrast om er nu op te kunnen reageren.’
‘Was je dat?’
‘Ja, Aimee. Dat zou wat anders zijn dan we in het zwembad doen. Ik weet het nóg niet, er zitten meerdere kanten aan. Maar ik snap natuurlijk waarom die meiden Ian wilden pakken.’
‘Ja, één blik op de lange was genoeg. Toen zei Susan, het maakt niet uit hoe je zou reageren, we doen toch niets. Maar we zien hier zelden mannen van jouw leeftijd, die komen ‘s avonds. We zijn nieuwsgierig of je de hele tijd onder die handdoek iets zit te verbergen wat te groot is om te mogen laten zien of dat je niet wilt laten zien dat hij zo klein is. Zeg zelf maar wat je zei, Ralph.’
‘Ik vond haar lief, eerlijk en openhartig. Helemaal jullie stijl. Dus durfde ik haar wel wat te vertellen. Dat ik voor ik Belinda leerde kennen nog nooit verkering had gehad. Dat we nog niet zo lang deden wat de jeugd hier ‘s middags deed. Dat ik dus heel weinig gewend was en overweldigd was door alle mooie blote meisjes, waarvan er één vlak voor me zat die niet te schuchter was om me wat te laten zien. Ze grinnikte, maar ze deed haar benen niet tegen elkaar. En dat ik dus niet vrijwillig maar verplicht een handdoek moest gebruiken. Ze zei, gefeliciteerd. Jij ook, Belinda. Nou, toen moesten wij natuurlijk ook grinniken. Toen zei ze, Silvia, je zal het wel weten, een normale maat? Nee, zei die, groter dan normaal, maar kleiner dan Ian. Susan zei, ik geloof je wel, maar ik moet straks alles doorvertellen. Ralph, mag ik even onder die handdoek kijken of voelen, als je wat kunt hebben? Voor ik kon reageren zei Belinda, voelen.’
‘Ja, ik vond zo’n behandeling als Ian gekregen had voor hem ook niet gepast. Maar ik gunde hem wel om een keer door een jong meisje bevoeld te worden, lekkerder dan bekeken worden. Ik wist, dat als ik het goedvond, hij het best wilde.’
‘Ja, daar was ik gelijk wel blij mee. Het zou toch bij één keer blijven. Ze kwam naast me zitten, ging met een hand tussen mijn benen omhoog en pakte mijn ballen. Ze had duidelijk ervaring. Ze voelde er goed aan, maar wel zo dat ik het prettig vond. Ook toen ze mijn stijve pakte. Ik stelde me voor dat ik van haar leeftijd was. Dat ik die behandeling van de meiden al gehad had en nu met haar aan het kennismaken was. Dat ik haar ook tussen haar benen kon pakken. Ze zat nog dichterbij dan daarvoor. Tjonge, wat kan de jeugd genieten. Terwijl ze uiteindelijk toch de tijd hebben om ook op andere gebieden kennis met elkaar te maken. Op een makkelijke manier, omdat er zo veel meedoen. Maar ik vind het niet erg dat ik dat allemaal gemist heb. Ik heb in één keer de liefde van mijn leven gevonden. En we hebben, hopelijk, nog veel tijd om van en met elkaar te genieten.’
‘Je zegt het weer mooi, Ralph. En toen?’
‘Ze liet me los, een beetje snel, vond ik, ze streelde best lekker, stevig, en stond op. Ze zei, Belinda, het is niet het belangrijkste in het leven, maar met die overduidelijk grote stijve kan je nog een hoop plezier hebben. Het beste verder, ik wens jullie een lang en actief leven toe. Toen ging ze weg.’
‘Mooi. Ja, we zijn erg blij dat de jeugd zo met elkaar omgaat. En met anderen.’
‘We hebben er nog even over gepraat. Toen stelde Silvia voor om op te stappen. We konden het water niet in gaan, omdat ik dan mijn handdoek moest laten zakken. Maar onderweg naar de kluisjes werd er gefloten. Silvia zei, ze willen hem toch zien, Ralph, na het verslag van Susan. Doe maar. Ik heb het gedaan. Ik kreeg applaus. Onvoorstelbaar, stond ik daar, helemaal bloot, met een erectie, voor veel blote meisjes, en ze vonden me mooi.’
‘Ja, dat ben je, lieverd. Maar zet maar niet op je site dat er een stel naakte meiden van tussen de dertien en achttien voor je volledig uitgestalde gereedschap geapplaudisseerd hebben. Nadat één van hun de eigenschappen daarvan gemeten had.’
Ze grinnikten.
‘Je kan wel een stukje over je bezoek schrijven. Naar de Wellingtensite en de krantjes daarop verwijzen. Dat je er op bezoek geweest bent en met eigen ogen hebt kunnen zien hoe fijn iedereen in het dorp, vooral de jeugd, met elkaar omgaat. En dat je een uurtje bij het meertje meegedaan hebt.’
‘Ja, dat zou in de stijl van Tamara zijn, Jamie. Ik moet er over denken, want ze spreken me er vast op aan, in het cafetaria. Dan moet ik een antwoord klaar hebben.’
‘Dat lukt wel. Er zal vast niet veel doorgevraagd worden, daar zijn ze te preuts voor.’
‘Ja, dat verander je niet zomaar. Schoolgenoten van Mike en Silvia durfden toen niet bij ons te komen, op Aimee en Jamie na, met de bekende gevolgen. Ik herinner me een verhaal van Mike. Hij had een keer toch een vriendje mee, iedereen bleef aangekleed. Simone zag op een gegeven moment dat de rits in de broek van die jongen openstond. Ze deed heel achteloos zijn rits dicht, dat had ze bij Mike ook vaak moeten doen. Maar die jongen was weken overstuur geweest. Hij was twaalf, er had iemand in zijn kruis aan zijn broek gezeten. Mike had later tegen Simone gezegd, u had in mijn oor moeten fluisteren dat zijn rits open stond. Dan had ik dat in zijn oor gefluisterd, hij had zich even omgedraaid en het in orde gemaakt. Weinig kans dat zo’n jong zijn kinderen vrij opvoedt. Goed. Ik wil niemand tekort doen, maar ik heb voor de kinderen, ons lieve bezoek en Thomas en Tamara een voorstel voor morgen. Ralph en Belinda hebben aardig wat van de omgeving gezien, ze willen vast ook wel iets van Londen zien.’
Ralph en Belinda keken elkaar even aan en knikten.
‘Jullie zijn dan met z’n achten. Als Thomas rijdt kunnen jullie in de grootste Rolls. Drie op de voorbank, drie op de achterbank en twee op de klapstoeltjes. Op de klapstoeltjes is goed te zitten, je rijdt alleen achteruit. Jullie kunnen natuurlijk afwisselen. Ik zal straks wat informatie opzoeken, zodat Thomas een mooie rondleiding kan verzorgen. Dat lukt wel, hij is er al eerder geweest, met Tamara. Jullie kunnen niet alles bekijken, natuurlijk. Wat afwisselend, stukjes lopen, bezienswaardigheden en winkels bekijken, een toeristische bus- of boottocht maken, en natuurlijk op tijd wat eten en drinken. Om het niet te vermoeiend te maken op tijd hier terug voor het diner. En daarna zwemmen en napraten.’
‘Dat lijkt me heel mooi, Mark. Hoe gaat het zondag?’
‘Dat heb ik al voor jullie geregeld, voor twee personen was er op alle vluchten plek in de eerste klas. Het leek me het mooist voor jullie om niet zo laat thuis te komen, maandag moeten jullie weer werken. Zondagmorgen gaan jullie met de kinderen en mij een ritje in een koets maken. Na de lunch naar het vliegveld, vertrek daar om drie uur. Aankomst in Boston, door het tijdsverschil, ook om een uur of drie. Dan zijn jullie op tijd thuis om eten te regelen, waar en hoe dan ook. Kunnen je ouders je nog een dagje langer missen, Belinda?’
‘Ja, dat kan wel. Ik ben toch steeds minder thuis, tot ik helemaal bij Ralph intrek.’
‘Mooi. Dan stel ik voor dat je bij Ralph blijft. Na het eten wat drinken en dan naar bed, napraten. Voor jullie is het dan wel wat later, omdat jullie aan de tijd hier gewend zijn. Maar dan hebben jullie een lange nacht en kunnen jullie uitgeslapen aan het werk.’
‘Fijn bedacht, Mark. Dank je wel. Dat werk zal wel lukken. Maar ik zal dagen moeten wachten voor ik weer zo fijn als hier met Belinda in één bed kan slapen.’
‘Als we hier niet geweest waren had je nog veel langer moeten wachten.’
‘Ja, lieverd. Toch op z’n minst van volgende week zaterdag op zondag?’
‘Wacht maar af. Je weet toch dat ik het ook fijn vind? Maar het is wel gunstig om eerst wat nachten alleen te liggen om alles te overdenken. Dan weer één of meer nachten samen om te praten. En als we het over hier hebben vast elkaar weer net zo verwennen als hier. Ik denk dat ik dan al snel zover ben, jij vast nog eerder, dat we kunnen trouwen.’
‘Dat zou heel fijn zijn, lieverd.’
‘Die Susan zei, met haar hand onder je handdoek, het is niet het belangrijkste in het leven. Nee, maar zeker niet onbelangrijk. Ik heb van de week erg genoten om zo vaak samen met je te zijn, ook als er anderen bij zijn. En dat we zo ontzettend veel hebben kunnen praten, gezellig naast elkaar, op ons gemak. Daarom alleen al wil ik graag na de koffie niet te laat naar bed.’
‘Ik had nooit gedacht dat ik over andere dingen dan modelauto’s zo veel zou praten. Op een paar keer per nacht na denk ik er geeneens aan.’
‘Als je even niet weet waar je het over wilt hebben?’
‘Nee, als ik ta ti ta ta hoor.’
Ze grinnikten.
‘Doe je dat nog steeds, Belinda?’
‘Ja, we vinden het allebei leuk. Zelfs over zoiets kunnen we lang praten, met een hoop lol. Ik kan de signalen van de politie, de ambulance en de brandweer niet uit elkaar houden, ik doe maar wat. Het moet de brandweer voorstellen, natuurlijk. We zijn nog aan het proefdraaien, of de apparatuur goed werkt. Over een tijdje wordt er een vuur geblust. Tijdelijk, het laait vast steeds weer op.’
Ze glimlachten allemaal.
‘Ja, ik kan me voorstellen dat je daar een hoop lol over kan maken. Nou, toetje, koffiedrinken, dan misschien weer een andere grap.’
‘Ja, maar dan geen toetje. We hebben het erover gehad. Het gaat met ons al zo snel dat we daarmee nog een tijd wachten.’
‘Het is geen verplichting. Er zijn vast veel mensen die het nooit doen. We hebben jullie wat mogelijkheden verteld, maar er is geen haast bij en er hoeft niets. Behalve dat blussen, maar dat vergeten jullie vast niet.’
‘Nee, dat komt wel in orde.’
Ze praatten bij de koffie gezellig na, veel over wat er bij het meertje gebeurd was, voor ze naar bed gingen.