Nog een week later vroeg Renee op een morgen of ze Mark in de woonkamer kon spreken. Daar ging ze op de bank zitten, hij ging iets van haar af zitten.
‘Mark, mag ik met je over Simone praten?’
‘Dat weet je toch. We denken allemaal hetzelfde. Vreselijk dat ze er niet meer is, maar fijn dat we mooie herinneringen op kunnen halen. Dan blijft ze toch voor ons leven.’
‘Ja. Mooiere herinneringen heb ik niet. Afgezien van aan mijn huwelijk.’
‘Zeg het maar.’
‘Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Je hebt me al veel over je leven na mij verteld, zal ik maar zeggen. Stukje bij beetje. Ik wil graag iets op een rijtje krijgen.’
‘Dat stukje bij beetje klopt natuurlijk. Het ligt eraan hoe het ter sprake komt en wie erbij is. Het zou dagen duren om je alles op volgorde te vertellen, en dan zou ik vast nog veel overslaan.’
‘Nee, dat is mijn bedoeling niet. Wat toelichting op een bepaald punt.’
‘Graag, Renee. Ik praat graag over Simone en ik praat graag met jou.’
‘Ja, fijn. Ook omdat we op de manier van Simone praten, hè?’
‘Ja, open en eerlijk. Vraag maar, lieverd.’
‘Eh, vóór jou had ze omgang met Stefan, hè?’
‘Ja. Nou, omgang?’
‘Heb je je ooit afgevraagd waarom ze vreeën, terwijl ze niet genoeg voor elkaar voelden om te trouwen?’
‘Daar begon ze een keer zelf over. Tja, ze wist dat als ik het al niet deed ik het vast zóu gaan doen. Ze was me met zoiets vaak voor.’
Renee grinnikte.
‘Ja, zo begon ze tegen mij al in de Rolls op weg naar jullie huis, nadat we elkaar in het winkelcentrum tegen het lijf gelopen waren. Bijna letterlijk.’
‘Je hebt, geloof ik, alleen verteld dat jullie elkaar daar ontmoet hadden, nooit precies hoe.’
‘Het was in een winkelcentrum waar we allebei niet zo vaak kwamen. Ik kwam nooit in het ziekenhuis, ik wist dat je daar werkte en ik dacht dat het beter was om me niet te laten zien. Al zou dat, naarmate de jaren verstreken, niet zo erg geweest zijn. Ik zag wel vaker vroegere vriendjes, dan knikten we naar elkaar. Ik zag haar tussen de schappen mijn richting op komen lopen. Ik schrok me lam, ik herkende haar onmiddellijk van jullie trouwfoto. Al was die van zo’n twintig jaar terug, ze was niets veranderd. Jij en ik hadden, afgezien van nog een paar keer in een disco, elkaar nooit meer gezien. Maar natuurlijk nog wel eens aan elkaar gedacht, ons contact was nogal eh heftig geweest. Ik had de aankondigingen van je huwelijk en van het overlijden van je eerste vrouw in de krant gezien. En die van je tweede huwelijk en de geboorte van de tweeling. Meer wist ik niet. Maar toen ik Simone zag, in het echt, je mooie vrouw, werd ik nieuwsgierig. Vóór ik kon bedenken wat ik zou doen stopte ze voor me, ik versperde haar de weg omdat ik me niet kon bewegen, van de schrik. Ze keek me aan en vroeg of er iets niet goed was. Tja, ik zal wel raar hebben staan kijken. Ik aarzelde, maar heb haar toch gevraagd of ik met haar kon praten. Ze zei, ik ben klaar met winkelen, ik ga naar de auto, kom maar achter me aan. Als je er over vijf minuten niet bent rijd ik weg. Met de Rolls, die ken je vast. Ja, ik wist dat ze daarin rondreed, dat had ook in de krant gestaan, maar ik had het nooit gezien. Bij de auto aarzelde ik weer, ik zag twee kinderen achterin zitten, dat moest de tweeling zijn. Ik ben toch ingestapt. Ik ben zenuwachtig begonnen met een inleiding, maar zodra ik mijn naam noemde schrok ik me weer lam. Mike floot, Silvia giechelde en Simone sperde haar ogen open. Oei, zelfs de tweeling wist er dus van. De rest weet je al, we zijn naar jullie huis gereden om met z’n allen te praten. Onderweg zei Mike dat hij alles van me wist, behalve of ik krulhaar of stijl haar op mijn doos had. We pikten Jamie op, die had ook een nogal openhartige opmerking. Daarna Aimee, die wenste me sterkte, zo lief. Toen zei Silvia, ik weet niet of je hem straks herkent, hij is vast aangekleed. Ondanks alles heb ik ook vreselijk moeten lachen. Tja, toen zagen we elkaar weer. Aangekleed.’
‘Dat was heel fijn, Renee.’
Hij grinnikte even.
‘Al waren we aangekleed. Ja, die kinderen af en toe, heerlijk. We hebben alles bijgepraat en zijn echt bevriend geworden, hè? Jij ook met Simone en de kinderen, alle vier. Het is een enorme verrijking van ons leven.’
‘Ja, ik ben er ook erg blij mee. Verder? Over dat vrijen van Simone en Stefan?’
‘Simone begon er zelf een keer over. Ze vreeën nog niet toen het duidelijk werd dat de gevoelens niet diep genoeg gingen, maar ze wilden graag weer eens lekker spelen, ze hadden allebei een tijd niet meer gescharreld. Tja, twee verwante zielen, op dat gebied. Open, eerlijk en eh warmbloedig.’
‘En je zat er niet mee.’
‘Nee, zeg, met míjn verleden? We praatten, om kennis met elkaar te maken, over onze verledens. Niet alles in één keer, maar verdeeld over meerdere avonden, Ze was méér dan een werknemer, ik had al een oogje op haar. Ik kon natuurlijk veel over Vivian vertellen. Maar daarna vroeg ze, je hebt meer meegemaakt, anders had je geen moeilijke aanloop met haar gehad. Ik ben voorzichtig gaan vertellen waardoor dat gekomen was. Hoe ik jou ontmoet had. De eerste avond je uitgekleed had, je helemaal bekeken had. Dat begreep ze. Toen over de tweede keer. Ik aarzelde toen ik gekomen was bij wat we bij elkaar deden, terwijl we pas zestien waren. Dat we elkaar gestreeld hadden en ook eh. Klaarkwamen, zei ze. Dat kwamen Stefan en ik ook. Praat het nu makkelijker?’
‘Oei. Ik herken het. Iets over zichzelf vertellen om je aan te moedigen meer te vertellen. Nou, dat werkte bij iedereen. De kinderen kennen die truc ook.’
‘Ja. Bij mij werkte het ook. Toen kon ik wat makkelijker vertellen dat we vanaf de keer daarna vaak gevreeën hadden. Ze vermoedde gelijk dat je me zonder het te weten ontmaagd had. Maar dat zou een probleem voor Vivian geweest kunnen zijn, zei ze. Niet voor haar, Vivian had anders het genoegen gehad. Bleef over, te vroeg, te vaak, te ver. Wat we onze kinderen ook verteld hebben. Ik heb haar toen ook over de problemen van Vivian verteld. Weet je daarvan?’
‘Ja. Ik weet niet of jij me dat een keer verteld hebt of Simone. Ze wilde voor zichzelf bewijzen dat ze geen slet was, omdat ze vond dat ze veel te snel een jongen zijn zin gegeven had.’
‘Ja. Mijn probleem, waardoor ze ook de boot afhield, ondanks dat we veel van elkaar hielden, was dat ik haar steeds om méér vroeg, weer graag wilde vrijen. Omdat we elkaar niet zo vaak zagen duurde het bijna een jaar voor we overal over konden praten. En wat meer gingen doen. Zodra we eh deden wat Simone en Stefan ook gedaan hadden, zal ik maar zeggen, was mijn haast over. Toen ging alles vrij snel goed. En tot mijn verrassing wachtte ze niet met vrijen tot we getrouwd waren. Met die jongen was het gepruts geweest, ze was nieuwsgierig of het met mij beter ging. Dat ging het, voor haar. Je snapt wel, het was voor mij ook veel mooier dan met jou vrijen.’
‘Ja, dat vond ik het met Dave ook.’
‘Fijn. Vraag beantwoord?’
‘Ja, dank je wel.’
‘Nog een toevoeging, al weet je daar het meeste ook al van. Simone en ik gingen langzaamaan wat meer doen, elkaar strelen, in ongeveer hetzelfde tempo als we kennismaakten. Ik had er niet veel moeite mee om haar niet steeds om meer te vragen. Ik wilde het goed doen, ik wist inmiddels dat eh wat wij deden niet de hoofdzaak was. Alleen liet ik wel duidelijk merken dat ik, op z’n tijd, wel meer zou willen. Vóór het veel werd zei ze dat ze met Stefan niet verder was gegaan dan ze gezegd had, dat wilde ze met mij voorlopig ook niet. Tja, een paar avonden later waren we natuurlijk net zo ver. En was het beetje haast wat ik nog had, net zoals bij Vivian, ook over.’
‘Hogedrukgebied, stormpje, lagedrukgebied.’
‘Ja. Moeten we zo voorzichtig blijven praten?‘
‘Deze keer liever wel. Om serieus te blijven. Ik snap het natuurlijk wel, ik heb het zelf ook gedaan, met Dave. Niet om hem rustig te krijgen, maar laten lozen omdat het lekker is en we méér uitstelden.’
‘Ja. Goed. En een tijd later vertelde ze dat ze vóór Stefan ook nooit verder gegaan was en dat ik haar in onze huwelijksnacht, al was ze er nog niet helemaal aan toe, zou mogen ontmaagden. Ik heb gejankt, Renee.’
‘Ja, natuurlijk.’
‘En haar gevraagd of ze het niet erg vond dat ik geen maagd meer was. Nee, dat had ze natuurlijk van het begin af aan geweten, ik had Vivian vijf jaar lang gelukkig gemaakt. Een paar maanden later zijn we getrouwd.’
‘Dank je wel. Nu snap ik de gang van zaken goed. We hebben het er al over gehad, en daar ben ik nog steeds blij mee, dat ons te vroeg, te vaak, te ver niet goed was, maar geen blijvende schade opgeleverd heeft.’
‘Nee. Jij bent met Dave gelukkig geweest, ik met Vivian en weer met Simone. Het heeft ook nut gehad, je weet het, het heeft jaren gediend als waarschuwing voor de kinderen. Ze hielden ons op de hoogte van wat ze deden en ik heb op tijd, ze waren zestien, denk ik, aan Simone gevraagd of ik ze over jou mocht vertellen. Dat vond ze prima. De kinderen ook, ze waren blij iets over de praktijk te horen, al moesten ze even wennen aan het idee dat ik op hun leeftijd honderden keren met een meisje gevreeën had. We hadden ze zo opgevoed, en gelukkig waren ze zo verstandig, dat ze me niet na gingen doen maar de waarschuwing ter harte namen. Ze waren ook blij het een paar jaar later van jou te horen.’
‘Waarbij Jamie heeft gezegd, ik had je in dezelfde omstandigheden ongetwijfeld ook gepakt. Al valt er wat minder aan je vast te houden dan bij tante Simone.’
‘Ja, die is ook af en toe ontzettend openhartig. Je bent bij hun bruiloft geweest, je weet hoe laat we naar huis gingen. Ze hadden het zo gepland, ze wilden niet al een lange dag achter de rug hebben. En om Simone te plagen, om te kunnen zeggen dat ze niet tot hun huwelijksnacht gewacht hadden. Ze zijn gelijk in bed gedoken. Simone en ik ook, het idee was natuurlijk aanstekelijk. Het was heel mooi, Renee, dat ze ons daarna vertelden dat en hoe ze ontmaagd waren. Ze hadden jou daar bij de bruiloft al voor bedankt.’
‘Ja. En weer, toen ze bij ons een week van hun huwelijksreis waren. Heerlijke kinderen.’
‘Ja. Nog meer vragen? Maak van je hart geen moordkuil.’
‘Dan vlug, voor ik niet meer durf. Mark, bedenk eens waarom ik het vroeg.’
‘Eh over Simone en Stefan?’
‘Ja.’
Hij keek haar een tijd nadenkend aan, tot het overging in verbazing.
‘Renee!’
Ze keek naar beneden.
‘Ik weet niet zeker of ik het goed heb wat je bedoelt. Wat je van me verwacht. Mag ik nadenken?’
‘Natuurlijk. Neem zo veel tijd als je wilt. Dat heb ík al gedaan.’
‘Ja, dat snap ik. Je kiende vroeger ook alles van tevoren uit.’
Hij draaide zich wat om om naar buiten te kunnen kijken. Zij keek weer op.
‘Denk je aan Simone?’
‘Ja. Ik praat zo met haar, Renee. Ik bedenk ook wat ze antwoordt.’
Hij draaide zich terug en glimlachte naar haar.
‘Maar ik krijg nu geen antwoord. Waarschijnlijk te weinig informatie.’
Ze glimlachte.
‘Wat vroeg je?’
‘Simone, je hebt het gehoord. Wat moet ik ermee? Tja. Zou je zoiets willen?’
‘Het was een inleiding. Ik zou, nee, ik wil graag iets, Mark. Iets meer dan een korte omhelzing en een zoentje.’
‘Tja. Je weet hoelang ik alleen ben. Jij nog korter.’
‘Ja. Ik wil niet zielig doen, maar jij hebt je kinderen, kleinkinderen en zo veel te doen als je wilt. Ik heb weinig aan mijn kinderen en niets te doen. Ik was erg alleen. Eerst die twee weken, na die week hier weer twee weken. Het ging beter, soms, maar meestal niet. Niet goed genoeg.’
‘Ik weet het, lieverd. Vanaf dat je ons schreef dat Dave overleden was. Het was een dubbele schok. We wilden je heel graag helpen. Vandaar dat ik je gelijk gebeld heb om hier een tijd te komen.’
‘Jullie hebben me enorm geholpen. Anders weet ik niet wat ik gedaan had. Nou, waarschijnlijk op een gegeven moment zelf gevraagd of het mocht. Net zoals de tweede keer. Ik vond het bij jullie altijd al zo fijn.’
‘Ja, dat was het. Vóór ik je belde heb ik de kinderen ingelicht. Ik vroeg of ze het met mijn uitnodiging eens waren. Ik kreeg boze blikken en een luid, paps! Nou ja, ze wonen hier ook. Ik wist ook wel dat ze het fijn zouden vinden, het was meer bedoeld om ze in te lichten. Silvia vroeg waar je ging slapen. Die voert meestal het woord in dat soort zaken. Je moest een rustige kamer krijgen, niet te ver weg. Je terug kunnen trekken, maar vlug bij ons kunnen zijn, als je wilde. Goed. Renee, iets méér is geen probleem. Ik omhels je heel graag wat langer of vaker. Ik wil je graag ook wat beter kussen. Ik had er eigenlijk af en toe al zin in, maar ik vond het niet gepast. Ik dacht dat je het niet zou waarderen.’
‘Dat waardeer ik, maar eh er kan wel wat meer.’
‘Nogal vaag. Ik snap dat je mij liever wat voor laat stellen. Maar wat ik zou willen weet ik in de gauwigheid niet. Jij bepaalt zo wie zo het maximum.’
‘Eerst over de maximum duur. Ik bedoel het niet tijdens mijn bezoeken hier. Ik wil hier graag blijven, Mark. Altijd. Bij jou.’
Mark keek weer even naar buiten.
‘Ik ben blij dat je het zo duidelijk stelt. Ik had het niet zo gauw in de gaten. Stom. Sorry. Ik dacht niet aan een avontuurtje, hoor, maar inderdaad voor wanneer je hier zou zijn.’
‘Ja, ik snap het, ik overval je.’
‘Dat is niet erg, ik doe mijn best om snel te denken.’
‘We hebben allebei één of meer perioden af moeten sluiten. Daar hebben we fijne herinneringen aan. Maar het leven gaat door. Dave zal me het niet kwalijk nemen als ik niet stil in een hoekje blijf zitten.’
‘Simone mij ook niet. De kinderen ook niet. Belinda was het duidelijkst, Silvia zei het al, je moet niet uitsluiten dat je ooit weer iemand ontmoet waar je op z’n minst graag samen mee wilt zijn. Ik ben heel graag samen met je, Renee. Op z’n minst. Ik weet nog niet of ik iets uit moet sluiten.’
‘O. . . . Ik weet niet hoe het kan gaan. In principe graag met een open eind.’
‘Gaat het je alleen om het lichamelijke?’
‘Nee, Mark. Ik ben niet aan een verhouding of iets dergelijks toe. Jij eigenlijk ook niet. We kunnen op zo’n korte termijn niet van iemand anders houden, daarvoor hielden we te veel van onze echtgenoten. En alleen lichamelijk willen we zeker niets, geen herhaling, we weten beter. We zijn vrienden, Mark, op z’n minst. We zijn graag bij elkaar. Met iemand anders dan jou zou ik dat geeneens willen. Wij kennen elkaar al zo goed. En eh hebben al bepaalde gevoelens voor elkaar. Daarom wil ik graag bij je zijn, zoals tot nu toe, met een extra. Je zei, ik omhels je graag langer of vaker en wil je graag beter kussen. Heel fijn, al weet ik natuurlijk niet hoe je dat wilt doen, daar heb je amper over na kunnen denken. Maar ik wel, voor het geval je wilde.’
‘Ik wil wel, lieverd. Maar ik weet inderdaad niet zo gauw hoe en wanneer. Zeg het maar.’
‘Ik wil graag ‘s avonds, misschien ook 's nachts, bij je in bed in je armen liggen. Bij mijn meer dan een vriend. Daar zou ik heel blij mee zijn. Jij bent daar vast ook eenzaam. Méér, lichamelijk, nou, ik ben niet van steen. Maar voorlopig niet. Jij vast ook niet. Daar kunnen we het later over hebben.’
‘Tja. Ik sla even een stuk over, daar kom ik wel weer op terug. Over een eventueel eind, Renee, ik weet dat ik daar met je over kan praten. Na het overlijden van Vivian heb ik heel lang geen natte dromen gehad. Nu ook nog niet. Ik wil je niet teleurstellen, ik kan je niets garanderen.’
‘Had je problemen om bij Simone op gang te komen?’
‘Nee, maar dat was vier jaar later. Oh.’
‘Wat?’
‘Iets werkt er wel, schiet me te binnen. Toen Ralph en Belinda hier waren zijn we gaan zwemmen, nadat ze verteld was hoe we het deden. Ze hadden er geen moeite mee. Toen ik kwam waren de anderen er al. Belinda zei, oh, Mark, wat een dikke. Daar wil ik in het water ook graag aankomen, vergelijken met de andere jongens. Normaal ging ik na even zwemmen weer naar boven, om de jongelui niet te storen. Ik had nergens behoefte aan, dat snap je wel. Maar Belinda was zo’n lieve meid, en zo nieuwsgierig, omdat ze niets gewend was, dat ik het haar wel gunde. Ik heb haar laten voelen. Ik moest haar wel op gang brengen door haar doos te pakken. Het deed me toch wat, ook omdat ik, omdat ze te voorzichtig bleef, na even een jonge maagd eh aan het vingeren was. Ik zei tegen haar, probeer me maar groter te maken. Een kleintje, al vond ze hem dik, vond ik niet genoeg voor haar. Ze deed haar best, en het lukte. Daarna zei ze dat over niets uitsluiten. Ik vond het zo lief van haar, ze meende het van harte. Ik heb haar toen aangeboden om een diadeem te lenen, voor haar bruiloft. Afgezien van de Rolls die ik al aangeboden had om die dag in rond te rijden. Ze zag er heel lief uit. Die twee passen uitstekend bij elkaar. Maar vóór ik op mijn slaapkamer was had ik al geen stijve meer. Een natte droom heb ik er ook niet van gekregen.’
‘Mark, dat lichamelijke is het belangrijkste niet, dat zei ik al. Het gaat er nu om of we wat beginnen. Of we denken dat we dat mogen, en of we dat willen. Over het eind, als we zover komen, het hoeft niet, ben ik niet pessimistisch. Ik heb wat meer ervaring dan Belinda.’
Ze grinnikten.
‘Ondeugd. Ja, maar dat garandeert niets. Al ben ik ook optimistisch. Eh, ik heb niet zo’n lange, Renee.’
‘Dat weet ik, lieverd. Maar als ik indertijd niet gevonden had dat ik te jong was voor een vaste relatie had ik je graag gehouden. Ik dacht de eerste keer al dat je veel ervaring had, je werd steeds beter. Maak je daar maar geen zorgen over. Oh, wat is het fijn om zo te kunnen praten.’
‘Ja. Ik wil graag het begin proberen, Renee. Dat extraatje. Maar eerst wat anders. Ik hoef de kinderen geen toestemming te vragen, maar ik wil ze eerst inlichten.’
‘Prima. Hoe gaan ze reageren, denk je? En krijg je al antwoord van Simone?’
Hij keek even door het raam naar buiten.
‘Ja. Wat snel, Mark, maar begin maar. Jullie hebben genoeg kennisgemaakt. En alleen is maar alleen. En één van de kinderen zegt, maar houd je wat langer in dan drie avonden, Renee.’
‘Haar antwoord geloof ik, Mark. Over dat van de kinderen twijfel ik. Het kon ook van jou zijn.’
‘Ja, ook. Het is snel, Renee. We moeten er niet aan beginnen om elkaar te troosten, we moeten beginnen zo ongeveer als ik met Simone gedaan heb. Ik weet niet wie van ons tweeën het gezegd heeft, wij tweeën waren toen verlekkerd, niet verliefd op elkaar. Ik geloof niet dat we nu verliefd zijn, we geven wel veel om elkaar, door onze kennismaking, dat ben ik met je eens. Ik denk zelfs meer dan Simone en Stefan toen, daar speelde het lekkere meer. Tja.’
Hij stond op, trok haar omhoog en omhelsde haar. Pas na een paar minuten kuste hij haar. Meer dan een zoentje, en langer. Daarna legde hij haar hoofd op zijn schouder.
‘Fijn, lieverd.’
‘Ja.’
‘Een goed begin?’
‘Ik zou het uren vol kunnen houden. Maar liever in bed, vanavond. Weer zo in je armen en af en toe zo’n kus. Ik zal dan iets meer terugkussen, ik kon het nog niet.’
‘Goed, we proberen het. We doen heel rustig aan. Eh, Renee, na het overlijden van Vivian wist ik zeker dat ik nooit weer van iemand zou kunnen houden. Dat bleek toch te kunnen. Maar totdat we een echte relatie hebben, waar ik wel op hoop, al gaan we misschien niet zoveel van elkaar houden als van onze echtgenoten, wil ik graag op neutraal terrein blijven. Jouw kamer.’
‘Dan doen we dat. Hebben we nu geen relatie?’
‘Ik vind het te vroeg om het al zo te noemen. Misschien als we zover komen dat we het verkering zouden kunnen noemen.’
‘Je lijkt steeds te twijfelen of het iets wordt. Ik weet het ook niet, Mark, maar ik hoop het. Al blijft het bij verkering, in wat voor vorm ook.’
‘Ja, laten we het maar afwachten. Ik wil nu kijken of de kinderen er allemaal zijn. Ik wil niet zo verrast worden, dat zou voor hun ook niet prettig zijn. Wil je erbij zijn, als ik het vertel? Niet dat ik verwacht dat ze iets onprettigs over je zullen zeggen of het af zullen keuren.’
‘Ik wil er graag bij zijn. Samen beginnen.’
‘Ja. Mooi gezegd.’
Hij liet haar los.
‘Ga maar zitten, dan bel ik even.’
Ze ging zitten, hij belde.
‘Met paps, liefje. Zijn jullie daar alle vier?’
‘Kunnen jullie dan bij Renee en mij in de woonkamer komen? Zodra er oppas geregeld is?’
‘Nee, geen slecht nieuws. Ook niet zakelijks of spoed. Tot zo.’
‘Tja, de vorige keer was over je brief, Renee.’
‘Ze zijn zo lief voor me geweest. Ik twijfel er eigenlijk aan niet dat ze het zullen blijven.’
‘Ik ook niet, maar ze zullen toch verrast zijn.’
‘Dat was jij toch ook?’
‘Eh ja. Maar eh ik denk dat je me voor was. Ik denk niet dat ik eeuwig in staat zou zijn geweest om afstand van je te houden. Alleen weet ik niet hoelang. Weken, maanden, jaren misschien. Ik had oogkleppen op, Renee. Je hebt ze weggehaald, me laten zien hoe het er met ons bijstaat. Dat we geen jaren hoeven wachten. Daarom wil ik wel beginnen, maar rustig. Jij hebt er al langer over gedacht. Het zal snel lijken, maar gevoelens heb je niet helemaal in de hand. Met dat je bedoel ik niet jij, maar in het algemeen. In jouw geval, jouw eenzaamheid was veel erger dan de mijne, lieverd. Je kwam hierheen voor de gezelligheid, meer niet. Maar ja, er is een gezegde, neef en nicht vrijt licht. Omdat ze elkaar aardig kennen, geen moeizame eerste pogingen hoeven doen om in contact met iemand te komen.’
‘Ik had er toen geen moeite mee.‘
‘O. Nee. Ik ook niet. Gezegden kloppen niet altijd. Wij kennen elkaar ook al aardig. Als heer hoor ik nu te zeggen, je bent praktisch niet veranderd, uiterlijk. Innerlijk wel, je weet nu wat belangrijk is. Daarom weet ik dat je het ook rustig aan zal doen.’
‘Ja, Mark. De enige goede manier.’
De kinderen kwamen binnen en gingen zitten.
‘De vorige keer dat ik jullie vroeg te komen voor iets serieus was toen de brief van Renee kwam. Nu is er weer iets serieus. Deze keer heb ik Tamara en Thomas niet gevraagd, die stel ik later op de hoogte. En die wel onze andere vrienden. Ik wil graag dat jullie me uit laten praten, omdat ik anders de draad van mijn verhaal kwijt kan raken. Ik heb weinig tijd gehad om me voor te bereiden. Ik zei net tegen Silvia, geen spoed, maar het moet nu. Jullie mogen wel ja knikken of nee schudden.’
De vier knikten ja.
‘Jullie weten van de vorige keer, die treurige, dat ik me de uitnodiging voor Simone herinnerde, en die van haar aan Karen, na het overlijden van Stefan. Om een tijdje van omgeving te veranderen. We vonden het toen vreselijk voor Renee en hebben haar gelijk uitgenodigd. Ze is gekomen, weer weggegaan, weer gekomen. Ze vindt in Orlando niets. Hier wel. Tja, ze wil graag blijven. Ik wil ook graag dat ze blijft. Jullie weten hoe we in ons gezin altijd met elkaar omgaan, ik heb graag jullie instemming.’
De vier knikten weer. Eerst naar Mark, toen naar Renee. Die kreeg een paar tranen in haar ogen.
‘Dank jullie wel. Ik had niet anders verwacht, jullie kennen Renee ook goed. Volgende punt. Renee vroeg me vanmorgen toelichting op hoe Simone en Stefan met elkaar omgegaan waren. Dat heb ik uitgelegd, het was geen normale gang van zaken. Jullie weten het. Ze gingen open en eerlijk met elkaar om. Ze vreeën nog niet toen het duidelijk werd dat hun gevoelens niet diep genoeg gingen voor een blijvende relatie. Maar omdat ze allebei een tijd niet meer gescharreld hadden wilden ze graag weer eens lekker spelen. Daarna vroeg Renee me of ik eens na wilde denken waarom ze het vroeg.’
Hij keek streng naar Silvia, die rechtop was gaan zitten, tot ze weer onderuit zakte.
‘Je herkent de vrouwelijke tactiek kennelijk. Maak je niet druk, liefje. Na onze woeste periode meer dan veertig jaar geleden hebben Renee en ik niet meer gevreeën. Vanaf dat ze in Boston mee ging zwemmen hebben we in het zwembad een beetje aan elkaar gezeten, dat weten jullie, daar waren jullie ook bij. Verder omhelsden we elkaar af en toe, met een klein kusje, meer niet. Ik was aan meer niet toe. Als ik het wel geweest was had ik vast gedacht dat Renee het niet was en zeker nog heel lang gewacht. Ze overrompelde me, schokte me. Ik heb voorzichtig gevraagd hoever ze wilde gaan, en of het alleen om het lichamelijke ging. Zoals bij ons vroeger, of in verband met haar vraag, ongeveer zoals bij Simone en Stefan. Nee, we hadden allebei genoeg geleerd, het lichamelijke was bijzaak. Ze klaagde niet, maar vertelde dat ze sinds het overlijden van Dave vreselijk alleen was. Jullie weten uit haar brief dat haar kinderen erg op zichzelf zijn. Hier genoot ze, zoals eerder en al in Boston, van hoe we met elkaar omgaan. En, ja, ze heeft altijd meer om mij gegeven dan ik om haar. Ze dumpte me toen omdat ze nog geen vaste relatie wilde. Ze zegt, en ik geloof haar, dat ze daar nooit meer over gedacht heeft, ook niet toen ze ons in Boston ontmoette en hier. Ze was gelukkig met Dave. Ze vindt dat we haar hier heel fijn opgevangen hebben. Ze vindt het heel fijn om hier overal mee mee te mogen doen. Zo hebben jullie mij ook opgevangen. Ze vindt het bijzonder fijn om bij mij te zijn, iemand van haar leeftijd, die ze al heel lang kent, min of meer, en erg bevriend mee is. Misschien wil ze zo meteen zelf vertellen hoe het met haar ging. Maar, ze wil graag iets meer dan een korte omhelzing en een zoentje. Mag ik erg open zijn, Renee?’
‘Je moet.’
‘Ja, dank je. Het gaat haar om het samen zijn, vaker dan overdag, omdat we meer dan vrienden zijn. Ze wil graag in bed in mijn armen liggen. Om omhelsd te worden en af en toe een kus te krijgen. Meer hoeft niet, maar ze wil een open eind houden, ze is niet van steen, zei ze. Ik ben toen na gaan denken. Ik keek naar buiten. Renee vroeg of ik aan Simone dacht. Ja, zo praat ik met haar, dat weten jullie. Ik krijg ook antwoord. Natuurlijk omdat ik me meestal kan bedenken wat ze zou zeggen. Ik heb Simone gevraagd wat ze er van vond, wat ik moest. Ze zei, het is erg snel, Mark, maar begin maar, als jij het ook wilt. Jullie hebben genoeg kennisgemaakt. En alleen is maar alleen. Tja, ik heb met oogkleppen op gelopen. Anders was Renee me vast niet voor geweest, me lief duidelijk gemaakt dat met wat we voor elkaar voelden iets meer kon en mocht. Iets wat we allebei fijn zouden vinden. Daarom wil ik er ook mee te beginnen. Ook met een open eind, geen garanties, we zien wel.’
Het bleef even stil.
‘Paps, Renee, we begrijpen het. Omdat we jullie al zo lang kennen, ook veel gehoord hebben over jullie relatie. Jullie zijn pas met een echte kennismaking begonnen toe je bij ons thuis kwam, Renee. Onbewust, natuurlijk. We weten, theoretisch, dat je een jeugdliefde, al is het bij jullie wat raar gegaan, nooit vergeet, hoe goed je het in je leven ook krijgt. Praktisch hebben we er geen ervaring mee, bij ons is alles ononderbroken doorgegaan. Mams vindt dat jullie genoeg kennis hebben gemaakt. Ze bedoelt vast, om nu iets te beginnen, maar wel zoals jij met haar begonnen bent, paps. Rustig, ook met een open eind. Jullie hebben onze toestemming niet nodig. Jullie hebben wel onze volledige instemming.’
‘Dank je, Mike, kinderen.’
De tranen bleven langzaam over de wangen van Renee lopen.
‘Maar, Renee, houd je wat langer in dan drie avonden.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Zie je, Renee, dat voorspelde ik al. Ik wist alleen niet wie van jullie zoiets zou zeggen. Ik dacht Jamie of jij, liefje. Het is een mooie gelegenheid om Renee het woord te geven.’
Renee droogde haar tranen.
‘Ja, dank je voor je mooie verhaal. Jullie voor jullie instemming. Tja, hiervoor heb ik me niet voorbereid, ik maakte me over jullie geen zorgen. Ik rekende op jullie begrip, ondanks dat het erg snel na het overlijden van onze echtgenoten is. Ik weet het, maar gevoelens kun je niet tegenhouden. Ik heb er natuurlijk over nagedacht, voor ik Mark een hint gaf. Ik wist niet of hij eraantoe was. Over mijn alleen zijn weten jullie. Als aanvulling, achteraf gezien leefde ik alleen voor Dave, veertig jaar lang. Om genoeg te doen te hebben, nadat de kinderen het huis uit waren, heb ik vrijwilligerswerk gedaan. In een rusthuis, gewandeld met ouderen. Aan de arm, langzaam, of ze in hun rolstoel wat rondrijden.’
‘Dat lijkt me eigenlijk niets voor jou.’
‘Ik werd gevraagd. Ik heb het geprobeerd en het was goed voor me. Een beetje onder de mensen, rustige gesprekken. In Florida heb ik het nog een tijd gedaan. Tot Dave halve dagen ging werken, op advies van Mark. Het werd nog prettiger thuis en in de tuin. Toen hij overleed had ik niets meer. Ik had geen zin om weer vrijwilligerswerk te gaan doen. Toen kwam jullie uitnodiging. Fijn, dacht ik, even afleiding. Maar het beviel me hier zó goed, dat ik het thuis nog slechter kreeg. En Mark was zo lief en rustig, ik was zo graag bij hem. Ik schrok hier op een gegeven moment van mezelf, ik wilde wat meer. Ik heb nagedacht over wat Dave er van zou vinden. Net zoals Mark nagedacht heeft. Hij veel korter dan ik, daarom willen we ook rustig beginnen. Dave wist alles van me, al gauw nadat we elkaar ontmoet hadden. Hij begreep het, hij had zelf genoeg meegemaakt. Pas in Florida heb ik hem verteld wie die jongen was, waar ik op m’n zestiende zo mee gescharreld had. Eerder kon niet, hij en Mark werkten soms samen. Bij Dave werd ik rustig, zoals hij bij mij ook rustig werd. Ik ben het gebleven. Ook toen ik Mark weer zag. Dat was heel fijn, maar ik wilde niets met hem. Dat bleef zo, ook toen we beter kennis gingen maken en ik ook meer om hem ging geven, als hele goede vriend en vriendin. We hebben er vanmorgen natuurlijk over gepraat. We waren toen we zestien waren verlekkerd, niet verliefd op elkaar. Nog niet, denken we. Maar we geven wel heel veel om elkaar. Waarschijnlijk zelfs meer dan Simone en Stefan toen, daar speelde het lekkere meer, al gingen ze niet zo ver. Tja, zo fijn dat we overal over kunnen praten. Mark en ik dachten allebei dat we nooit weer van iemand zouden kunnen houden. Maar we vinden het nu genoeg om voorzichtig wat te proberen. Ik was sneller dan hij. Ik kan er niets aan doen. Ik heb even gedacht om niets te zeggen. Te wachten tot hij erover begon. Maar dat vond ik niet eerlijk, jullie zijn ook allemaal zo eerlijk. Dan zou ik mijn gevoelens moeten verbergen. Als hij niet of nog niet wilde, zou ik het erg jammer vinden, maar toch graag bij hem zijn. Ik kon dan in ieder geval toch wat laten merken. Hij zou niet dood gaan als ik me een beetje eh klef gedroeg. Hij kijkt graag naar meiden, een aai of een kusje slaat hij niet af. Ik heb het na veel nadenken, iedere avond in bed, gevraagd, al vond ik zelf ook dat het erg vroeg was. Ik vond niet dat ik de kans op geluk voor mezelf en voor hem mocht laten lopen, ook niet uitstellen. Nu over die drie avonden. Dat kon ik wel waarderen, hoor. Het is voor mij ook veel te vroeg om verder te gaan dan elkaar omhelzen en kussen. En nieuwsgierig ben ik ook niet, ik weet hoe hij eruit ziet en aanvoelt, dat laatste in het zwembad, de rest is te lang geleden. Voordat jullie je iets afvragen, Mark zei ook nog, ik heb niet zo’n lange. Nee, maar daarom heb ik hem indertijd niet gedumpt. Ik was toen zeer tevreden met wat hij ermee deed. Honderden keren, maar inmiddels zijn daar voor mij duizenden keren met Dave bijgekomen. Eerlijk gezegd, die lengte gebruikte hij niet vaak. Niet zo verbaasd kijken. Ik bedoel, hij kwam wel helemaal bij me binnen, natuurlijk, maar hele lange slagen waren erg vermoeiend, met de helft was het lekker genoeg. Dat merkte ik ook als ík op hem zat, mezelf zo’n heel eind optillen was zo vermoeiend dat ik te vroeg bekaf was. Nou, ho maar. Nee, we beginnen voorzichtig en zien wel. Eh ik wil natuurlijk geen moeder voor jullie worden, Simone is onvervangbaar. Ik wil wel graag nog meer vriendin met jullie zijn dan tot nu toe. Eh nou toch maar. Mochten Mark en ik gaan doen wat we vroeger deden, maar dan veel rustiger, dan horen jullie het wel. Ik, Mark vast ook, gun het jullie wel dat jullie dan meegenieten met de gedachte dat jullie vader weer met me ligt te wippen.’
‘We gunnen het hem en jou, met die niet zo lange maar wel dikke.’
Ze grinnikten weer eens.
‘Ja, maar nogmaals, daar gaat het mij, ons, niet om. We zien wel. Hij heeft me vanmorgen voor het eerst lang omhelsd, en een echte kus gegeven. Ik voel me nu al bijna weer honderd procent. Het enige wat eraan mankeerde was dat ik het liever liggend doe, gezellig in bed. Nou, dat was het. Nogmaals dank. Ik weet zeker dat we een fijne tijd gaan krijgen. Als jullie nog vragen hebben hoor ik het wel.’
‘Als er geen haast bij is liever later. Renee en ik spreken nog af hoe we haar zaken in Florida gaan regelen. Ik ga met haar mee. Al te plezierig is zoiets niet, al heeft ze daar niet zo lang gewoond. Ik kan haar steunen, en het is natuurlijk gezelliger. Oh. Renee, je wordt verondersteld hier huur te betalen. Het is heel redelijk, voor wat je hier geboden wordt.’
‘Natuurlijk zal ik dat doen. Alles in Florida levert me genoeg op voor de rest van mijn leven. Je wilt me vast helpen om het hier goed te beheren. Ik heb wel één voorwaarde, Mark.’
‘Zeg het maar.’
‘Ik wil graag voor het redelijke wat me hier geboden wordt betalen. Als het maar materiele dingen betreft. Dat jij daar niet onder valt.’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Toen ik voor ons huwelijk Simone vertelde dat ik alles samen wilde doen, voorzover mogelijk, zei ze, jij hebt veel meer dan ik. Ik zei, ja, maar ik kan niet alles voor mezelf houden en jou huishoudgeld en zakgeld geven. Het zou voor me lijken alsof je voor me werkte. Ja, zei ze, dan zou je me ook nog per beurt moeten betalen.’
Weer grinnikten ze.
‘Goed. Ik wil Thomas en Tamara vragen om te komen en ze inlichten. Thomas kan het Francis vertellen, die kan het aan Ian doorgeven. Tamara aan John en Maureen. Simpel, dat Renee en ik elkaar niet gaan troosten, maar wat meer gaan samenleven. Goed?’
De kinderen knikten.
‘Ja, mooie uitdrukking, Mark.’
‘Ja, net op tijd verzonnen. En na die drukte ben ik toe aan een middagslaapje. In ieder geval aan tijd om eens rustig na te denken. Ik denk dat ik voor de lunch wat laat brengen. Jullie zijn heel lief, maar ik heb voorlopig geen zin in geklets. Ik zie jullie wel bij het diner.’
De kinderen vertrokken. Mark belde Thomas en vroeg hem zo spoedig mogelijk te komen, met Tamara.
‘Je wilt me wel gezelschap houden, hè, tot het diner?’
‘Bij je middagslaapje?’
‘Eerst bij de lunch, dan bij mijn middagslaapje. Gekleed hoor, naast me op bed. Ik wil rustig nadenken. En je wat kunnen vragen, eventueel. Goed?’
‘Natuurlijk.’
Mark belde voor een eenvoudige lunch.
Tamara en Thomas kwamen binnen, na geklopt te hebben, en gingen op verzoek van Mark zitten.
‘Tamara, Thomas, ik heb een mededeling. Later horen jullie wel meer, ik heb een drukke morgen gehad. Gaarne doorgeven aan Francis, Thomas, ook voor Ian. Tamara, aan John en Maureen. In het kort, Renee en ik gaan elkaar niet troosten, maar wat meer gaan samenleven, ondanks dat het wat snel is.’
Tamara stond op, kuste Renee en Mark kort en wenkte Thomas dat hij mee moest komen. Die kon van verbazing niet meer doen dan even naar Renee en Mark buigen, voor hij meeging.
Een dienstmeisje bracht de lunch op een dienblad. Ze aten en dronken er het meeste van op.
‘Renee, meestal lunch ik ook op bed. Daar wachten we even mee, het personeel is binnen een paar dagen op de hoogte van de verandering. Dat is geen probleem, hoor, ze zijn aardig wat bloots van ons gewend en het komt de deur niet uit.’
‘Prima, als je dat goed vindt. Ik ben aan bekijken door meiden gewend, door je kinderen. Ga nu maar mee.’
In de slaapkamer van Renee gingen ze op hun rug op bed liggen. Na vijf minuten gaapte Mark.
‘Ik ben normaal niet zo snel moe. Het moet van de schok zijn.’
‘Je hebt snel na moeten denken. Nee, het hoefde niet, ik had wel gewacht. Maar je hebt het gedaan.’
‘Ja, ik houd niet van lange tijd onzekere toestanden. Hoelang heb jij erover gedacht?’
‘Ik weet het niet. Het begon op z’n vroegst dagen nadat ik hier weer kwam, deze keer. Dan dacht ik even, Mark is zo lief voor me, ik zou wel iets meer willen, maar dat is veel te vroeg. Je zei me altijd zo lief welterusten, of tot straks. Echt gemeend.’
‘Ja, ik vond het erg fijn dat je er was. Niet alleen om je een beetje te helpen door een moeilijke tijd te komen. De kinderen hebben me geweldig gesteund, maar het blijven kinderen voor me. Ik vond het fijn om een vrouw om me heen te hebben. Helemaal omdat jij het was, ik hoefde me niet anders voor te doen dan ik was.’
‘Nee. Dat had ik gemerkt en niet fijn gevonden.’
‘Ja, natuurlijk. In het zwembad was het ook fijn met je. Een rustige, mooie, blote vrouw bij me. Die ik af en toe ook rustig helemaal kon bekijken.’
‘Ja, helemaal. Ik jou ook, hoor. Ik dacht af en toe, jammer voor hem dat hij het echte gebruik ervan moet missen. Voor mezelf hoefde ik niets. Ik kan lang zonder, Mark. Misschien voor altijd. Ik zie me niets doen als ik tachtig ben.’
‘Mijn ouders zijn nog redelijk actief.’
‘O.’
‘Van mezelf weet ik het niet, Renee. We zien wel, hè?’
‘Ja, lieverd.’
‘Ik eh dacht de laatste tijd, als ik je welterusten wenste, treurig, dat we alleen moeten slapen. Over een paar jaar moet ik dat eens bekijken.’
‘Een paar jaar?’
‘Aan de hand van mijn vorige keer.’
‘Was je er overheen, toen je Simone ontmoette?’
‘Niet zo goed. Ik kon er met niemand over praten, Met mijn schoonvader ook niet, die zat met het overlijden van zijn echtgenote én van zijn dochter. Het zien van Simone maakte me wakker, ik had jaren amper geleefd. Met haar praten hielp me snel over het laatste heen, voorzover het mogelijk is. Vergeten doe je niets. Jij hebt me vanmorgen wakker geschut. Al leefde ik meer dan de vorige keer, omdat ik erover met de kinderen kon praten. Die zien dat niet als een belasting, ze doen het zelf ook graag. Ik weet, dat wanneer ze met z’n vieren zijn, ze het ook doen. Ik kan over Dave niet met je meepraten, lieverd.’
‘Dat weet ik. Hij was een prima echtgenoot en vader, maar hij had niet zo’n invloed als Simone. Wij hebben in al die jaren niet zoveel meegemaakt als jullie. Braaf Amerikaans gezin. Geen paradijsje, zoals bij jullie, met die fijne omgang met elkaar. Ik was niet jaloers, hoor, niet iedereen kan het zo treffen.’
‘Nee. Het was toeval, bij Simone. Haar herkomst, haar instelling. Dat ik met haar meedeed. De afgeschutte tuin, het zwembad. Verstandige kinderen.’
Een minuut later was Mark in slaap gevallen. Renee bleef naar hem liggen kijken tot ze hem wakker moest maken voor het diner. Ze praatten met de kinderen over koetjes en kalfjes. Ook daarna in de woonkamer, bij de koffie. Zodra de kinderen weg waren keek Mark Renee aan.
‘Ga je mee naar bed?’
‘Meneer!’
‘Volgens mijn vader zeiden de dienstmeisjes, in zijn jeugd, jongeheer! Dan zei hij, ja die gaat ook mee, die wil weer in actie komen. De mijne niet, hoor.’
‘Oei. Deed hij het met de dienstmeisjes?’
‘Niet alles. Ze deden eigenlijk meer met hem. Ze moesten hem aan en uitkleden en wassen. Toen het niet meer nodig was gingen ze toch door, ze bevoelden hem steeds, hij vond het prima, steeds lekkerder worden. Zodra hij kon lieten ze hem lozen. En vingerde hij ze. Tot zijn huwelijk. Mijn moeder zei, ik ben blij dat hij al een beetje wist hoe het moest, ik wist van niets. En dat ze hem lieten lozen tot vlak voor ons huwelijk, anders had hij niet zo lang van me af kunnen blijven.’
‘Dan heeft hij nog meer geloosd dan jij, in je jeugd.’
‘Ja, maar ook zonder nadelige gevolgen, zo te horen. Zeg, wat heb je ’s nachts aan? Een broekje, hè?’
‘Ja. Ik heb een lang nachthemd bij me, dat zal ik opzoeken.’
‘Dat kan opkruipen. Wil je een pyjama van me aan?’
‘Daar kan je door de gulp naar binnen. En de jouwe naar buiten.’
‘Ja, maar dat gebeurt niet per ongeluk. Loop maar mee door mijn slaapkamer.’
In zijn slaapkamer pakte hij een pyjama uit een kast en gaf hem haar.
‘Tot over een kwartiertje?’
‘Ja, prima.’
Ze verdween door de deur naar de gang. Een kwartier later volgde hij haar. Ze lag op haar rug in bed, met de dekens opgetrokken tot haar kin. Hij ging naast haar zitten.
‘Renee, ik wilde liever niet in mijn slaapkamer, daar hangen nog te veel herinneringen. Maar ik vroeg Simone ooit, zal ik naar jouw kamer komen? Ze zei, nee, het gezegde is, als er in de kamer van hem wat gebeurt blijkt daar eerder de vrijwilligheid van het meisje uit dan op haar kamer.’
‘Poe, ouderwets, wie let daar nu nog op. Nu ook niemand op ons. Kom naast me.’
Hij kroop onder de dekens en nam haar in zijn armen. Ze schurkte zich tegen hem aan.
‘Fijn, Mark.’
‘Ja. Gezellig.’
‘Ik hoop dat je het niet stoort dat je ongetwijfeld voelt dat ik een meisje ben.’
‘Nee, dat hoort erbij. Ik heb grotere beet gehad.’
‘Ja, ik ook. Lekker rustig zo.’
‘Lig je goed? Of ben je een andere houding gewend?’
‘Eigenlijk wel. Een been over jouw benen.’
‘Nou, doe maar. Ik eh raak niet opgewonden door je.’
‘Prima. Kusje?’
Hij kuste haar lang.
‘Daardoor ook niet, lieverd. Maar het is heel fijn.’
‘Ja. Dat alleen in bed liggen was het ergste. Na zoveel jaar.’
Ze zuchtte diep. En sliep voordat hij weer iets kon zeggen.

‘Wat zouden ze bedoelen met wat meer gaan samenleven, Tamara?’
‘Ze zijn de hele dag al bij elkaar, dus kan het alleen op ’s avonds en misschien ’s nacht slaan.’
‘Ja. Dan zou een logische conclusie zijn, in één bed liggen.’
‘Ja. Nou, waarschijnlijk blijft het dan één keer bij alleen ’s avonds, daarna zullen ze vast vinden dat het onzin is om dan weer naar hun eigen bed te gaan.’
‘Ja. Wat zouden ze doen?’
‘Je bent nieuwsgierig.’
‘Nee, ik hoop dat ze veel doen. Ik gun het ze.’
‘Niet alles, Mark zei, wat meer.’
‘Ja. Het is ook niet geschikt om te troosten, hè? Of voor de afleiding.’
‘Nee. Simone en Stefan deden het voor het lekkere, ze wilden geen vaste relatie, daarvoor gaven ze niet genoeg om elkaar. Mark en Renee beginnen anders, denk ik. Mark is slim, hoor. Hij weet ook tegen wie hij het heeft. Hij kan met weinig woorden veel zeggen.’
‘Jij ook. Vooral in je krantje.’
‘Ja, dat moet wel. Zoals ik voor ons trouwen schreef, niet bellen, voorlopig heb ik wat anders te doen. Ik kon toch niet schrijven, ik ga met Thomas naar bed, hij gaat me ontmaagden, dan zijn stijve helemaal in me duwen en dan door te wippen ons strelen tot we klaarkomen en hij klodders sperma in me spuit.’
‘Eh, nee.’
‘Geschikt voor troost of niet, ik denk dat ze het fijn zullen vinden om in elkaars armen te liggen. Niet meer zo alleen in bed liggen, dat lijkt me heel erg. Mark had overdag aardig wat afleiding, Renee geeneens, in Orlando.’
‘Ja. Ze zijn heel anders dan ik. Ik kan me niet voorstellen dat ik na jouw overlijden na een paar maanden met een andere meid in bed lig.’
‘Ook niet met bijvoorbeeld Maureen, als die net weduwe geworden was? Of Francis?’
‘O. . . . Tja.’
‘Denk even door.’
‘Ik ben er al. Ja, dat zou misschien mogelijk zijn. Ten eerste, omdat ik dan zou weten dat je het goed zou vinden, met haar.’
‘Ja.’
‘Ten tweede, afgezien van troost, waarom niet, als je elkaar heel graag mag. Alleen is maar alleen. Maar het zou vast een tijd duren voor ik meer wilde dan elkaar vasthouden. Als zij ook meer wilde.’
‘Zo zullen Mark en Renee ook beginnen, denk ik.’
‘Je hebt me er slim heengepraat.’
‘Nee, ik dacht met je mee. Ik dacht de laatste tijd wel eens, raar, ze hebben elkaar ontmoet, zijn uit elkaar gegaan, allebei één of twee keer gelukkig getrouwd geweest, nu weer bij elkaar. Ik hield alle mogelijkheden open, je weet maar nooit, maar ik had niet gedacht dat ze zo snel wat zouden beginnen.’
‘Ach, ze kennen elkaar al zo lang. Ook in het zwembad.’
‘Ja, maar daar is het anders dan wanneer je naast elkaar in bed ligt. Even strelen kan, maar in bed moet het serieus zijn.’
‘Ja. Wat ze ook gaan doen, ik gun ze alles.’
‘Ja, natuurlijk. Ik denk even ondeugend. Mark heeft wel eens gezegd, na het overlijden van Vivian heb ik lang geen natte dromen gehad. Nou, Belinda, met haar minimale ervaring, kon hem een erectie bezorgen, Tjonge, ik had die dikke paal nog nooit zo goed gezien, hij gunde haar heel wat. Renee redt alles wel, als ze zo ver gaan.’
‘Je bezorgt me met je praatjes ook een erectie.’
‘Wij kennen elkaar al heel lang. We zijn getrouwd. Je mag er alles mee doen.’
Hij deed het.

‘Goedemorgen, schone slaapster.’
‘Mmmm. Was je eerder wakker dan ik?’
‘Ja, al een tijdje. Fijn, lieverd?’
Ze kroop dicht tegen hem aan.
‘Ja, Mark.’
‘Ik geloof dat ik vlot in slaap gevallen ben.’
‘Ik weet het niet, ik sliep nog eerder, denk ik. Ik had na een tijdje willen bekijken of ik de hele nacht bij je wilde blijven of je vragen om het een andere keer pas te doen. Maar na een minuut of vijf kon ik al niet meer denken, lag ik alleen te genieten om zo fijn bij je te zijn.’
‘Het was kennelijk voor ons allebei erg rustgevend.’
‘Ja. Ik werd na een uur of zo weer wakker. Ik heb uren genoten voor ik weer in slaap viel. Van zo bij je liggen. Ik heb ook weer nagedacht. Dat ging in het donker beter dan vanmiddag, toen heb ik meer naar je liggen kijken. En wennen aan het naast je liggen, met wat voorpret. Die heb ik nu gehad.’
‘Fijn. Nog iets bijzonders bedacht?’
‘Nee. Ik heb alles nog een keer overdacht. Het is beter gegaan dan ik dacht. Het is ook goed gegaan. Wat mij betreft, Mark.’
‘Wat mij betreft ook, hoor. Ik ben vannacht een paar keer wakker geweest. Heerlijk, zo’n warm meisje wat zo graag bij me ligt. Ik heb ook alles nog een keer overdacht. Renee, lieverd, het is niet zo belangrijk dat het wat snel is, of wie er begon. Wat telt is dat we ons de mooie tijden in ons leven en de personen die daarin meespeelden herinneren en er af en toe over praten. Je snapt wel wat ik bedoel. Het belangrijkste is dat we het eens geworden zijn over wat we willen.’
‘Ja. Fijn, Mark.’
Het bleef even stil.
‘Je wilt nog wat zeggen, hè?’
‘Ik weet niet of je het vervelend vindt als ik niet over het heden of verleden praat maar over de toekomst.’
‘Over het open eind? Nee, niets verzwijgen, eerlijk blijven, anders ga je het niet prettig vinden.’
‘Ja.’
‘Problemen, omdat ik nu geen erectie heb? Afwachten. Hij is zeker voorlopig onnodig.’
‘Ja, en ongewenst. Ik vind het heerlijk rustig zo.’
‘Maar?’
‘Ik heb een misschien verheugende mededeling. Ik heb gisterenavond twee keer bijzonder genoten. Van je goocheltruc.’
‘Goocheltruc? Ik heb in mijn jeugd wat gegoocheld, voor ik belangstelling voor meiden kreeg.’
‘Daar goochelde je ook bij. In ieder geval bij mij. Je kreeg vannacht twee keer een erectie.’
‘O. Ja, dat is normaal, in de slaap. Ik heb Vivian er nooit over gehoord, die praatte niet over dat soort dingen.’
‘Je vrijde toch met haar?’
‘Ja, en zei met mij. Daar was niets mis mee, alleen moest ze steeds lang bijkomen, ze kon dat heerlijke emotioneel niet zo goed aan. Met dat heerlijke bedoelde ze haar klaarkomen. Ze bleef wat preuts, vond dat ze niet zo tekeer hoorde gaan, al moedigde ik haar aan. Ze hield er ook niet van als ik nogal woest werd, of er, volgens haar, niet netjes bij praatte.’
‘En toch was het goed?’
‘Ja, we hielden heel veel van elkaar. Hoe je precies vrijt is dan niet zo belangrijk.’
‘Nee. Al zal jij je in hebben moeten houden.’
‘Meestal wel, maar ze werd net vaak genoeg toch wild en spoorde me dan aan. Dan kon ik zo woest worden als ik wilde. Nou ja, meer dan wat harder kreunen en wat harder tegen haar aanduwen op mijn hoogtepunt was het niet. En er bij praten. Dat was geeneens zo veel, dat heeft Simone me pas geleerd.’
‘Van mij had je het in ieder geval niet. Oh. Is zoiets ook niet te erg?’
‘Nee, lieverd. Onze lekkere jeugdzonde met een opvoedkundig effect. Voor de kinderen en voor onszelf.’
‘O. Ja, zo kan je het ook uitleggen. Heb je Simone erover gehoord? Over je goocheltruc?’
‘Nee, we sliepen meestal even lang. Toen waren die nachtelijke oefeningen waarschijnlijk ook niet nodig, na vaker overdag of ’s avonds. Stoorde het je?’
‘Nee. Ik vond het fijn voor je. Het lijkt me voor een man niet prettig om te moeten zeggen dat hij geen erectie kan krijgen.’
‘Ik vond het gewoon eerlijk. En ik had een goed excuus.’
‘Zeker.’
‘Je hebt nog meer, hè?’
‘Hoe weet je dat toch steeds?’
‘Als je iemand goed kent en je goed luistert hoor je toch een aarzeling?’
‘Soms wel. Soms denk ik pas achteraf, hij heeft vast niet alles gezegd.’
‘Dat kan gebeuren. Soms is iets niet gelijk vertellen beter. Als het later maar gebeurt.’
‘Nu dan maar. Ik voelde die twee keer dat je een erectie kreeg. Ik heb ruimte tussen ons gemaakt.’
‘Nou, prima toch?’
‘Ik heb meer gedaan. Ik heb genoeg meegemaakt, Mark. Dave deed een pyjamabroek aan vóór we echt gingen slapen, als hij niet te moe was, anders sliep hij in zijn blootje. Hij vond het niet prettig als zijn benen tegen elkaar plakten. Nou, het is maar wat je gewend bent. Maar dan kreunde hij soms middenin de nacht, dan was zijn broek zo gedraaid dat zijn erectie niet omhoog kon. Dan hielp ik even, als ik wakker was of er wakker van werd. Hij werd er zelf niet zo gauw wakker van.’
‘Je hebt mij dus ook geholpen.’
‘Ja. Over je broek. Al was het niet nodig.’
‘Voorpret?’
‘Dat was de bedoeling niet. Zoiets als opnieuw kennismaken. Zodra hij op z’n grootst was, denk ik, werd hij weer kleiner.’
‘Nou, meid, zolang ik er niet wakker van word doe je maar.’
‘Nee. Goede voornemens of een instelling zijn mooi, maar ik ben niet van steen. Ik ga niet in je broek om het te voelen. Ik stop er misschien ook mee. Eh jij beweegt af en toe je bovenlijf. Je voelt zo ook aan mij.’
‘O. Sorry.’
‘Dat zal wel automatisch gaan. Je denkt vast, ik houd haar niet stevig genoeg vast, want ik voel niet veel.’
‘Misschien. Maar je hoeft niet te zeggen, sorry, ik heb maar kleintjes. Ik weet de maat. Mooi groot.’
‘Ja, en ik nu die weer van jou. Genoeg, lieverd.’
‘Wat fijn dat we er zo over kunnen praten, hè?’
‘Ja. Je weet dat ik dat vroeger nooit deed. Bij Dave had ik er geen problemen mee. Hij probeerde in het begin wel wat, maar je kan je voorstellen dat ik niet onder de indruk was als hij zei, ik ga je volspuiten. Als hij het maar lekker deed. En dat deed hij, af en toe met die hele lange slagen.’
‘Zou je met Tamara willen ruilen?’
‘Nee, het is fijn voor ze dat ze zo vaak kunnen, maar je gaat daardoor niet méér van elkaar houden. En dat is het belangrijkste, en het te laten merken.’
‘Ja, lieverd. Mijn problemen bij Vivian waren pas goed over toen ze me liet lozen. Bij Simone had ik amper problemen, ik wist toen hoe je kennis moest maken. Maar ik was wel blij toen ze het ging doen. Mag ik het jou ook vragen, eventueel?’
‘Fijn dat je het vraagt. Natuurlijk. Gedeeltelijk om je rustig te houden, gedeeltelijk voor het lekkere. Ik vond het fijn om het bij Dave te doen als ik ongesteld was. Anders wilde hij het niet. Weer eens lekker die stijve en die ballen in mijn handen houden en hem zien spuiten. Sorry.’
‘Lieverd, voorlopig doet het me toch niets.’
‘Nou, mij wel een beetje. Kusje?’
‘Dat zal je ook niet afkoelen.’
‘Dat is ook niet nodig, dat is om te genieten van mijn lieve vriend.’
Hij kuste haar lang.
‘Nou, nog niet zo serieus, alsjeblieft.’
‘Simone zei op een gegeven moment, over jou, ze was liever dan ik eerst dacht. Ze dacht niet alleen aan haarzelf, ze probeerde het ook voor die jongens fijn te maken. Zich goed schoonhouden, leuk ondergoed, zoals broekjes zonder kruis, parfum of babyshampoo kopen. Ze dumpte je ook lief, niet in één keer. We moeten haar bij haar naam noemen, niet dat meisje. Stefan noemde mij zijn liefste vriendin, dat bleef hij doen toen hij verkering met Karin kreeg. Dat moest jij over Renee maar niet zeggen. Dat mag ik nu al wel doen, hè?’
‘Ja, graag. Zeg, ik snapte nooit waarom een broekje zonder kruis zo’n effect bleef houden.’
‘Als heer wil je niet gelijk toegrijpen. Je gaat onder de jurk of rok, aan de achterkant. Streelt over het broekje, gaat dan naar voren. Dan schrik je toch als je plotseling geen stof meer voelt maar een blote doos te pakken hebt. Simone deed het soms ook. Ik heb haar meerdere keren in de hal al gepakt. Zonder dat broekje uit te trekken, door de ene spleet de andere in. Ik liet altijd wel mijn broeken zakken, anders kon ik er niet helemaal in. Soms had ze helemaal geen broekje aan. Nou, jij ook niet altijd. Soms helemaal niets, binnen twee tellen nadat het gordijn dicht was.’
‘Waarschijnlijk was dan de avond ervoor er één niet op komen draven. Ik wilde wel altijd helemaal bloot. Ik weet nog dat die babyshampoo zo’n effect op je had. Heb je dat Simone ook verteld?’
‘Alles.’
‘Veel snap ik wel, maar alles?’
‘Daar heb ik niet zo over nagedacht. Ze was zo open, het vertelde zo makkelijk. En ik wilde het haar ook laten begrijpen. Dat lukte haar beter dan mij, zíj vermoedde dat je me onbewust ontmaagd had. Ik denk nu, dat ze er ook wat van op wilde steken, omdat ze zelf geen ervaring had.’
‘Ja, slim. En erachter komen wat je lekker vond.’
‘Dat was niet moeilijk. Alles.’
‘Ja. Wel af en toe, al vond je dat geeneens het lekkers, op z’n hondjes. Voor het idee.’
‘Ja, ik vond het toen jammer dat ik het niemand kon vertellen. Op school praatten de jongens er natuurlijk over. Dan kon ik niet zeggen, ja, dat is lekker, tegen zo’n warm kontje op rijden en je stijve in en bijna uit die gleuf voelen gaan. En haar bij iedere straal zowat van het bed optillen en in haar spuiten. Veel fijner dan zelfbediening boven een wastafel. Verder kwamen de meeste jongens toen niet.’
‘Ja, je deed precies wat je zei. Je had er nog bij moeten zeggen, zij kwam ook kreunend klaar.’
‘Ja. Vivian vond op z’n hondjes helemaal niet fijn. Dierlijk. Simone vond het ook niet het lekkerste standje.’
‘Fijn zo, lieverd.’
‘Ja. Ik praat met jou fijner dan met de kinderen. Dan houd ik me toch wat in.’
‘Natuurlijk.’
‘Wat ik nu ook weer deed. Ik heb je geeneens goedemorgen gekust.’
Hij deed het, trok haar daarbij stevig tegen zich aan.
‘Hè, fijn, lekkere meid. Je kust gezellig.’
‘Je houdt me iets te gezellig vast, je drukt me plat.’
‘Ze plat, bedoel je. Goed, iets minder. Als je dan ook ophoudt met beneden tegen me aan te drukken. Er is kennelijk geen lichamelijke belemmering om een erectie te krijgen, maar dat wist ik al van Belinda, verder ben ik niet, lieverd.’
‘Ik deed het eigenlijk uit gewoonte.’
‘Ja, goed, maar niet zo hard. Ik zal het ook proberen. Nog een kus, dan gaan we weer proberen wat van de dag te maken.’
‘Dit begin was goed.’
‘Ja, fijn. Zullen we in de eetkamer gaan ontbijten?’
‘Ja, ik kan wel tegen de opmerkingen die er zullen komen.’
‘Tja. Nou, ze zullen het vast niet te bont maken.’

De kinderen zaten al aan het ontbijt. Ze wensten elkaar goedemorgen. Mark en Renee zochten wat uit van het buffet en namen het mee naar de eettafel. Een dienstmeisje schonk koffie in en zette glazen sinasappelsap neer.
‘Sorry, paps, Renee, ik wil niet vervelend zijn, maar jullie zien er beter uit dan normaal, 's morgens.’
‘Zo is het goed, liefje, je had echt wat vervelends kunnen zeggen. Het was voor ons allebei heel gezellig. We hebben niet veel gepraat, elkaar gezelschap houden was voldoende om niet te gaan piekeren, wat nog wel eens voorkomt als je alleen in bed ligt, soms lang wakker ligt. Tja, het is dat we elkaar al zo lang kennen, anders zouden we niet zo rustig in elkaars armen kunnen liggen. Ik zeg het nog maar eens, we zijn er van overtuigd dat Dave en Simone het goed zouden vinden.’
‘Ja, wij ook. We hebben er natuurlijk over gepraat, met z’n tweeën en ons vieren. We waren niet geschokt, eigenlijk alleen verbaasd. Onze wensen voor jullie waren niet op korte termijn bedoeld. We waren ook niet op het idee gekomen om jullie te koppelen, we zagen jullie gewoon als vrienden. Maar je had groot gelijk, Renee, om zodra er iets bij je opkwam er eerlijk mee voor de dag te komen. En paps is gelukkig zo slim dat hij snel kan overdenken of hij eraan zou kunnen beginnen. Nou, de eerste van een onbekend aantal stappen is gelukt, we zien het, bepaald geen sacherijnige gezichten, en jullie zeiden het. Jullie zoeken het natuurlijk verder maar uit, maar we zijn al heel blij dat jullie er na één nacht al stukken beter uitzien.’
‘Dank je wel, filosofe. Ja, door het gezellige, bewust, is de nachtrust, waar je niets aan kan doen, veel beter. We zijn allebei, op andere tijden, één of meer keren even wakker geweest. Dan is het ontzettend fijn om te kunnen denken, en voelen, dat er iemand tegen je aanligt waar je om geeft.’
‘Ook filosofisch. Wat grinnik je, Renee?’
‘Sorry. Dat mag ik niet vertellen.’
‘Zucht. Ondeugd. Ach, ze was een paar keer wakker toen ik in mijn slaap een erectie kreeg. Niet zo’n wonder, jullie zullen wel weten dat dat normaal is, die werking blijft doorgaan. Belinda kreeg het ook voor elkaar. Maar alleen de lichamelijke kant werkt, ik ben er niet aan toe om de geestelijke kant in te schakelen. Renee verzon de smoes dat hij misschien klem in mijn pyjama zou kunnen zitten en dat ze voor de zekerheid hem beter omhoog kon begeleiden. De echte reden was natuurlijk haar nieuwsgierigheid, ze wilde even haar geheugen opfrissen, al deed ze het keurig over mijn pyjamabroek. Jullie mogen nu ook grinniken.’
Dat deden ze.
‘Was je toch wakker, omdat je weet dat ze het over je broek deed?’
‘Nee, dat zei ze, en dat twijfel ik natuurlijk niet aan. Als ik wakker was geweest was het niet gebeurd. Ik ben er gelukkig niet wakker van geworden, ik weet niet wat ik dan gedaan zou hebben. Maar waarschijnlijk had ze dan al losgelaten vóór ik wist wat er aan de hand was.’
‘Ja. Ik deed het bij Dave ook, hij werd onrustig als hij klem zat, daar werd ik meestal eerder van wakker dan hij. Ik heb hem eigenlijk alleen even vastgehouden voor de gezelligheid, ik weet allang dat hij niet zo’n lange heeft als Dave. Maar als Dave er wakker van werd haalde ik mijn hand niet weg maar stuurde hem ermee naar een goed doel.’
Ze grinnikten weer. Ze aten verder, gingen er verder niet op door.

Bij de koffie hadden ze overleg, Tamara was ook gekomen.
‘We kletsen altijd maar wat, geef voor een keer eens een overzicht, Tamara. Ook voor Renee.’
‘Ik heb alle krantjes gelezen.’
‘Dan zal ik het doen aan de hand van de onderwerpen die ik in het krantje aanhield. Daar heeft niet alles ingestaan, ik heb zelfs Mark niet alles verteld.’
‘Gelukkig niet. Doe er toch maar wat details bij.’
‘Goed. De koop van de vijfhonderd en acht huizen in het dorp is buiten mij omgegaan. Dat is geen verwijt, ik werkte toen nog niet voor de Wellingtons. Ik had het ook niet kunnen verbeteren.’
‘Het was zo’n lief meisje, Renee, in het begin. Simone kreeg haar aan de praat en daarna is ze met de dag beter in zaken geworden. Ze had alles zonder Simone en mij kunnen doen, als ze ergens anders geld los had kunnen maken. Daarom mag ze best een beetje opscheppen.’
‘Nou. Er is nog één huis niet van de Wellingtons, de eigenaar vindt het leuk om dat zo te houden. Hij heeft wel aangeboden om het aan je te verkopen als hij eruittrekt.’
‘Heb jij hem dat aangepraat?’
‘Ik hield hem als lokkertje een renovatie voor, die gaan we natuurlijk bij hem niet doen. Maar daardoor liet hij zich niet overhalen. Hij deed alleen die toezegging.’
‘Ach, ik vind het eigenlijk ook wel leuk. Volgende.’
‘De nieuwbouw. Volledig afgerond, midden vorig jaar. Zesennegentig huizen. Sindsdien nog geen klacht gekregen. Wel een paar opmerkingen over de straatverlichting, die vinden ze te veel. Ik heb contact gehad met de stadsambtenaar. Ze gaan in de planning opnemen om een keer de lampen te vervangen door minder sterke. Die sterke kunnen ze in de stad in de winkelstraten gebruiken, dus is het geen probleem. Maar we hebben nog wat doorgepraat. Op de rekening die de mensen in het dorp van de stad krijgen voor het water en de riolering staat een toeslag voor het onderhoud van de straten. Afhankelijk van de breedte van een woning. Maar ze zijn er achtergekomen dat het stroomverbruik van de straatverlichting niet berekend wordt. Het voorstel is, om jou de rekeningen van het straatonderhoud en van de stroom van de straatverlichting te sturen. Dan zijn zij weer wat administratie kwijt, jij kan de nog te bepalen huur iets verhogen, zonder verdere administratie.’
‘Renee, als ze er niet bij zegt van wie een idee is, is het van haar.’
‘Nou, stop, Mark.’
‘Ik probeer het. Renee, zou je wat aantekeningen voor me kunnen maken? O. Schande. We hebben je nooit gevraagd wat je voor werk deed.’
‘Hé, nee. Ach, ik vond het ook niet interessant om er over te vertellen. Ik had thuis te weinig te doen, ik heb gewerkt tot we kinderen kregen. In modezaken. Steeds betere. Het loon was niet geweldig, maar ik kreeg veel provisie, want ik kon de dames veel aansmeren. Als ik gewild had had ik een eigen zaak kunnen beginnen, maar dat was me te veel rompslomp. Dave wilde eigenlijk liever niet dat ik bleef werken. Hij had liever dat ik in de hal klaar voor hem lag als hij thuiskwam.’
Ze grinnikten.
‘En deed je dat?’
‘Toen hij het zei protesteerde ik. Ik zei, misschien ben ik dan net met het eten bezig. Ook goed, zei hij, even je benen wijd en ik ram je tegen het aanrecht op. Nou, zei ik, misschien hoor ik je geeneens komen, als ik in de woonkamer in een romannetje verdiept ben. Geeft niet, zei hij, als je dan dat romannetje maar laat vallen en op de bank klaar voor me gaat liggen.’
‘En deed je dat?’
‘Één van de drie één keer per week, Silvia. Voor eens wat anders. Half aangekleed gepakt worden. Soms met mijn broekje nog aan, in het kruis wat opzijgeschoven, als er een kruis inzat. Tja, we deden het meestal zo vaak als het kon. Maar, Mark, je denkt toch niet dat ik de plaats van Simone in kan nemen? Ik weet dat ze je bij je werk hielp.’
‘Simone zei, tijdens haar sollicitatiegesprek met mijn schoonvader en mij, ik zal nooit de plaats van jullie echtgenoten in kunnen nemen, maar ik hoop ik dat qua huiselijkheid iets gelijkwaardigs voor jullie kan zijn. Het werd méér dan huiselijk. Gelijkwaardigheid is niet te bepalen, iedereen is anders Simone is ook begonnen met aantekeningen voor me te maken. Maar al gauw stuurde ze me steeds bij om meer aan de menselijke kant van zaken te doen. Jij zou dat ook kunnen. Je hoeft niets te doen, maar ik zou het wel fijn vinden.’
‘Goed, ik probeer het.’
Hij gaf haar een bloknoot en een pen.
‘Fijn, lieverd. Je hoeft niet veel te schrijven. In dit geval, straatverlichting, onderhoud, huurverhoging. Dan weet ik genoeg.’
‘Wat ga je er dan later mee doen?’
‘Dat zet ik bij mijn aantekeningen voor het bepalen van de hoogte van de huren. Hoe dat zal gaan leg ik je nog wel eens uit, als je wilt.’
‘Ik zou het ook fijn vinden als je meedacht, Renee. Mark is gewoon zakelijk, houdt niet zoveel van details. Simone kreeg andere ideeën dan ik, samen hebben we bijvoorbeeld de nieuwbouw vrouwvriendelijk kunnen maken. En daarna de renovaties. Alle inbreng is meegenomen.’
‘Ja, lieverd. Ik praat ook graag tegen je aan als me iets te binnenschiet, waar en wanneer dan ook. Simone schreef dan de hoofdzaken op, om later af te doen. Ik heb nog iets over dit onderwerp, Tamara. Kunnen we de mensen ook verlossen van de rekening voor het water en de riolering? Een gemiddelde prijs berekenen en die bij de huur doen?’
‘Nee, laat de mensen maar betalen wat ze verbruiken, dan blijven ze een beetje zuinig. Daarom zijn de wegwerphanddoeken bij het meertje ook niet gratis, al zou dat makkelijk kunnen.’
‘Tja, weer goed bedacht. Zie je, Renee, en kinderen trouwens, het heeft geen nut als ik me met details bemoei, ze denkt overal aan.’
‘Ja, zoals hoe je een trottoir twee meter breed maakt met tegels van dertig bij dertig.’
Ze grinnikten, alleen Renee keek vragend.
‘Nee, Mike, als er iets bij jullie opkomt moeten jullie het zeggen, ik zou iets kunnen vergeten. Renee, niet zo lang voor je kwam hebben we besloten om alle trottoirs in het dorp twee meter breed te maken, net zoals op de Wellington Avenue. De huizen staan aardig op een rijtje, de straten lopen recht, maar de tuintjes waren niet overal even diep. Mij was dat niet opgevallen, ik ben er opgegroeid, maar Mike en Jamie viel dat op tijdens een rondje door het dorp.’
‘Het is goed dat je vertelt van wie het idee was. Je wilt al niet bedankt worden voor iets wat je wél gedaan hebt, je zal het vast verschrikkelijk vinden als je bedankt zou worden voor iets wat je níet gedaan hebt.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik wist het trouwens al uit je krantje, daarin bedank je ook iedereen als je de kans maar krijgt. Ik heb het verschil ook al gezien, tijdens een rondje van Mark en mij door het dorp. Het ziet er een stuk fraaier uit. Het mag dan een idee van de jongens geweest zijn, die twee meter, de uitvoering heb jij vast geregeld. Ik denk niet dat de jongens verstand hebben van tuinaanleg, er is zichtbaar aandacht besteed aan het onderhoudsvriendelijk maken van de tuintjes.’
‘Goed gezien, Renee. Ja, Ze overlegt met de bewoners over de verandering. Het was ook haar idee om ze een vergoeding te geven voor een normale aanleg, voor een fraaiere moeten ze bijbetalen.’
‘Die normale verreken je vast in de huur.’
‘Ja, maar dat is niet veel, amper minder huurverlaging.’
‘Minder huurverlaging? O, ja, ik snap het. In plaats van een kleine huurverhoging. Die twee meter snap ik bijna. Zes tegels en aan de straatkant een stoeprand. Ik mis nog ongeveer een decimeter.’
‘Aan de kant van de tuinen ligt een betonband van een decimeter, dat is een mooiere afscheiding dan tegels. Goed, volgende. Het meertje. Het behoud daarvan is te danken aan Simone en Thomas. Ja, grinnik maar. Simone had ook het idee om meisjes daar gebruik van te laten maken. Het is een groot succes. Niet alleen voor de meisjes. Er is weinig onderhoud nodig, de gebruikers ruimen zelf op wat er op te ruimen valt. John hoeft niet veel meer te doen dan grasmaaien en het zand egaliseren. Voor de zandstrook heeft hij een kleine eg aangeschaft, die kan achter de grasmaaier. De pot voor de wegwerphanddoeken speelt nog steeds quitte, volgens John. Als ik niets hoor ga ik verder. De camping. Ook een groot succes. De caravans zijn constant bezet, op midweeks één na. Die houdt John vrij, voor een grote schoonmaak, na twintig weken verhuur. Alleen in de korte winter zijn er plaatsen voor tenten over. Tja, 's nachts kan het fris worden, niet iedereen vindt dat prettig. De uitleen van fietsen en kano’s gaat ook goed.’
‘Zijn John en Maureen daar druk mee?’
‘Het is niet veel werk. Bij het boeken boeken ze ook gelijk voor fietsen. Er zijn er nu tachtig, heren-, dames- en kinderfietsen. Twintig kano’s, dat is meer dan genoeg, daar is niet zo’n belangstelling voor. Soms gaat er een groepje kanoën, voor de gezelligheid, en omdat het toch voor niets is. De mensen komen naar de receptie voor de fietssleutels of de sleutel voor de kluisjes van de kano’s, de rest is zelfbediening.’
‘Mooi.’
‘De renovaties van de vijfhonderd en acht min één oude huizen. Er zijn er nu ruim honderdzeventig gerenoveerd. De laatste is over ongeveer anderhalf jaar klaar. Uit de gerenoveerde huizen heb ik ook nog geen klachten gekregen. Uit de rest komen er steeds minder, ze zien hoe snel het gaat, en proberen het, op mijn verzoek, zo lang mogelijk uit te houden. De trottoirs. Ik zou het met één kant van een straat laten doen, van zijstraat tot zijstraat, nadat de huizen aan zo’n stuk gerenoveerd zijn. Dat duurde even, aan één zo’n stuk staan ongeveer zestien huizen, maar die worden niet achterelkaar gerenoveerd, dat ligt aan de voorrang. Er zijn nu twee stukken gedaan, in de Dorpsstraat, zoals Mark en Renee in ieder geval al gezien hebben. Ik vind het ook mooi. Niet te strak, door het verschil in voortuintjes. Die zijn allemaal betrekkelijk eenvoudig, de mensen hebben niet veel eisen. Goed. Volgende.’
‘Momentje. Ik mag vast zeggen dat ik stomverbaasd ben, Tamara.’
‘Ik kan wel raden waarom, Renee. Het lijkt of ik alles uit mijn mouw schud. Maar ik ben stap voor stap begonnen, niet alles begon tegelijk. Ik heb veel bijgehouden, in de computer, als ik iets niet meer weet kan ik het opzoeken. Ik heb daaruit de stukjes voor in het krantje voorbereid. Daarom weet ik nogal wat uit mijn hoofd.’
‘Vergelijk eens met je vroegere koekenbakken, als je wilt?’
‘Ik ben bij mijn vader ook stap voor stap begonnen. Van wat ik op school geleerd had was natuurlijk wat blijven hangen. Maar in het begin keek ik, voor ik iets ging bakken, in het receptenboek. Nou, na tien keer spritsen bakken hoefde dat voor de elfde keer natuurlijk niet meer. Op den duur weet je alles uit je hoofd. De prijzen ook, die hoef je ook steeds minder vaak op te zoeken.’
‘Je zal veel gebakken hebben, maar bij die nieuwbouw ging het vast over veel meer verschillende dingen dan in een bakkerij.’
‘Ja, maar door dat meerdere keren op te schrijven en te lezen, steeds iets meer erbij, en er over te praten met de bouwers, de leveranciers en iedereen die er iets over vroeg weet ik veel uit mijn hoofd. Dat is achteraf, vooraf, de planningen, die zijn leuk. Ik kan daar meestal zo lang over doen als ik wil.’
‘Ik heb bewondering voor je. Nou, ik ben niet de enige, ik zal er niet op doorgaan. Waar ben je op het ogenblik het druks mee?’
‘Kinderkleertjes breien.’
Ze grinnikten.
‘Nee, die koop ik wel. Thomas en ik zijn wel bezig met de inrichting van de kinderkamer. We hebben boven drie kamers. Een slaapkamer voor Thomas en mij, mijn kantoortje, de derde wordt de kinderkamer. Als er nog een kinderkamer nodig is, er staat achter de garage nog een kantoor leeg. Maar ik blijf zo lang mogelijk thuis werken, dan kan het overal tussendoor. Ik help nu de beheerder met het verplaatsen van de mensen voor en na de renovatie van hun huis. We vragen ze op tijd of ze in een stacaravan willen, anders zoeken ze het zelf uit, naar familie of zo. We houden natuurlijk John op de hoogte wie er komen, wanneer en hoelang. En ik ga af en toe op pad voor de besprekingen over de voortuintjes met de bewoners, de stratenmakers en de tuinlieden. Voor je denkt dat het veel werk is, ik red het in ruim een halve werkweek.’
‘Ongelofelijk.’
‘Je hebt het toch al gezien?’
‘Ja, alles ziet er prachtig uit, maar je ziet het vele werk er niet aan af, ook niet dat er zo veel bereikt is in z’n korte tijd.’
‘Nee. Er is nog een beetje. Het gras op de sportvelden blijft in goede staat, de voetbalclub zorgt er goed voor dat ze niet op slechte plekken spelen, ruimte genoeg. Weet je hoe je een voetbalveld verplaatst, Renee?’
‘Een voetbalveld verplaatsen? Er kan hier veel, maar dat lijkt me sterk.’
‘Ze trekken, net zoals ze op de wegen lijnen trekken, de lijnen voor de velden op het gras. Alleen met een veel kleiner machientje dan in de wegenbouw. De lijnen moeten af en toe opnieuw getrokken worden, want het gras groeit en de lijnen verdwijnen dus op een gegeven moment in de grasmaaier. Er is plaats voor vier velden, maar ze maken er maar drie, op de plekken waar het gras het minst beschadigd is.’
‘Knap verzonnen.’
‘Ach, iedereen denkt mee, komt met ideeën. Ik heb maar één ding afgekeurd, ondanks protest. Er hoort een hoog hek om een tennisbaan, maar ik wilde er geen hoger dan twee meter, zo hoog als het gebouwtje. Het lijkt me niet prettig voor de mensen die aan die kant van de Wellingten Avenue wonen om tegen hoger gaas aan te moeten kijken. Ik heb de tennisclub geadviseerd om borg te vragen voor de tennisballen en jongens, of meisjes, die ballen die er overheen geslagen zijn terug komen brengen een paar penny’s te geven, als de leden te lui zijn om te lopen. Of niet snel genoeg, de jeugd verdient graag wat bij.’
‘Een leuke oplossing van een probleempje.’
‘Ik heb ze nog een beetje geholpen, omdat er geen tennisser was die in een bestuur gezeten had. Logisch, ze moesten eerder naar de stad om te tennissen, daar kom je dan niet gauw in een bestuur. Ik heb korting voor ze geregeld bij een sportzaak in de stad voor rackets, ballen en tenniskleding. Ze beginnen met de verhuur van de rackets en de ballen voor dezelfde prijs als in de stad. Zodra ze een reservepotje hebben gaat de verhuurprijs omlaag, het is niet de bedoeling dat ze winst maken, dat zou niet eerlijk zijn tegenover het gratis gebruik van de banen.’
‘Prima. Dat is ook eerlijker tegenover de jeugd bij het meertje, die moet de handdoeken betalen.’
‘Juist. Verder, ik heb al een tijd geen krantje gemaakt, er was geen nieuws. O. Eh Renee, mag ik iets in het krantje zetten over je aanwezigheid? Ik heb nog niets gehoord, maar je bent bij je verkenning in het dorp natuurlijk door meerderen gezien. Er wordt dus over je gesproken. Het is niet direct geroddel, meer belangstelling.’
‘Mag ik even? Ten eerste, Renee, je ziet weer hoe Tamara alles in de gaten houdt. Je zegt verkenning en ze denkt er gelijk over door. Verder, je kan haar vertrouwen dat ze voorzichtig over je schrijft.’
‘Dat doe ik ook. Ze kan het vast beter dan ik, Mark. Jullie hebben al gemerkt dat ik soms wat doorschiet. Niet dat ik dan té veel vertel, maar wel veel.’
‘Wel fijn. Tamara?’
‘Ik denk er rustig over na, het heeft niet zo’n haast. Aan de website heb ik ook weinig werk. Ik ben gestopt met er verhalen over de familie Wellingten op te zetten, dat kan beter wanneer we uit het archief meer weten. Dat was het, dacht ik.’
‘Dat denk ik ook. Dank je wel, een mooi overzicht. En dat allemaal in een jaar of twee. Vragen, kinderen? Renee vertel ik wel wat meer als we met z’n tweeën zijn. Ik heb nog wel iets. Renee en ik hebben, zoals ze zei, een ritje door het dorp gemaakt. We hebben in Het Dorpshuis wat gedronken en ik heb haar verteld over de renovatie. Toen raakte ik in gesprek met het meisje achter het barretje in de hal, verder was er niemand. O. We hebben vergeten haar naam te vragen.’
‘Hoe zag ze eruit?’
‘Tja, leuke meid, verder weet ik het niet.’
‘Die eh jonge snoeperd vindt alles leuk, als het maar vrouwelijk is. Ik vraag me af of hij door kleding heen kijkt. Ik heb iets meer gezien. Heb je genoeg aan een beetje gedrongen, met lang rossig haar?’
‘Ja. Schotse Jenny.’
‘Ken je iedereen in het dorp?’
‘Nee, maar haar wel. Zoveel rode lopen er hier niet rond. Haar voorouders komen uit Schotland.’
‘Ik kan helaas niet door kleding kijken, er lopen veel leuke meiden in het dorp. Nou ja, ik heb het thuis niet slecht. Jenny bedankte me voor dat ik je het Dorpshuis had laten renoveren. Ik heb gezegd dat ze me niet hoefde te bedanken. Het kon, door een gift en jij had vast alles in je eigen tijd gedaan.’
‘Natuurlijk.’
‘Dat hoefde niet.’
‘De eerste keer nadat ik wat voor die renovatie gedaan had wilde ik het, uit gewoonte, opschrijven. Maar ik kon ik het nergens onderbrengen. Toen dacht ik, dat moet ook niet. Dus heb ik verder geen tijd geschreven. Zoveel werk was het ook niet.’
‘Nee, nee.’
‘Nee. Ik heb het er met de beheerder over gehad. Die heeft er een aparte rekening voor gemaakt, een giftenpot, hij kon het anders ook niet kwijt. Ingekomen de gift, eruit gegaan de diverse rekeningen voor de renovatie. Hij zou je het wel laten zien als alles rond was, al gaat het je eigenlijk niets aan.’
‘Nou, brutaaltje. Nee, je hebt gelijk. Jenny vond je een rare meid. Na je preutse omgang met Thomas het meertje regelen. Ze is er erg blij mee. Ze hoeft niet, zoals haar oudere zus moest, een stil plekje opzoeken om wat onder de kleding te rommelen. Nadat het huis van haar ouders gerenoveerd is gaat ze trouwen en daar op de bovenverdieping wonen. Ze vroeg zich af of er nog meer nieuwbouw zou komen. Het had niet z’n haast, er zijn er nogal wat op tijd getrouwd om een huis op de Avenue te krijgen, maar over een paar jaar zou er vast weer vraag komen. Jij had verteld, dat bekijken we na de renovatie. Ze wilde het graag van mij horen. Ik heb haar natuurlijk hetzelfde verteld. Ik weet dat je al wat aanvragen hebt van buiten het dorp, maar kan je ook eens peilen hoe de vraag in het dorp zich gaat ontwikkelen? In de komende jaren?’
‘Doe ik.’
‘Ik heb daar genoten, jongelui. Hij vroeg of ze nog wat te vragen had. Hij hoorde weinig van de dorpsbewoners, als hij met ze sprak durfden die niets te zeggen. Ze zei, ik wel, omdat u Liz tegen de Koningin durft te zeggen. Al durfde u, nu niet, maar eerder, niet bij het meertje te komen.’
Ze grinnikten.
‘Ze wist verder niets. Toen heeft hij haar wat tips gegeven, over genieten vóór en na haar trouwdag. Jenny en ik waren allebei stom verbaasd hoe eh vrij hij was. Onder andere dat ze het genieten over de hele dag moest spreiden, om er het maximum uit te halen. Ook uit haar verloofde. Jenny vroeg of ik geen rode oortjes kreeg. Ik zei, nee, ik ken hem al heel lang, uit Boston. We zijn jeugdvrienden, maar ik wist daar niet dat hij met een zilveren lepeltje in zijn mond geboren was, dat heeft hij daar nooit laten zien. Toen wilde hij gauw weg. In de auto zei hij dat hij bang was dat ik zou verraden wat hij in Boston wél had laten zien.’
Ze grinnikten weer.
‘En hier?’
‘Silvia!’
Renee grinnikte.
‘Laat maar, Mark. Alles, Silvia. In het zwembad. Dat weet je al.’
‘Sorry, ik had het niet mogen vragen.’
‘Dat weet ik niet zo precies. We zouden jullie op de hoogte houden, al hoeven jullie natuurlijk niet alles te weten. En we beginnen nét. Nou, vooruit maar weer. We slapen in pyjama, ik heb er één van hem geleend. En er zijn nog geen drie avonden om.’
‘Dat was ook te brutaal. Maar dank je wel dat je zo veel vertelt.’
‘Ach. Ik begrijp je wel, lieve meid, je bedoelt het goed. Je gunt ons ook alles. We hebben allebei, ondanks dat we een paar keer wakker zijn geweest, sinds eh lang niet zo goed geslapen. Verder zien we wel. Misschien blijft het daarbij, misschien wordt het op de lange duur wat meer tussen ons. Niet over twee avonden, misschien over twee jaar. Of nooit. Er bestaat liefde op het eerste gezicht. Nou, bij ons was het ooit wat anders dan liefde. Tjonge, wat klets ik weer.’
‘Heel fijn, Renee.’
‘Ja, dat ligt je wel, hè, Silvia. Niet erg, Mark?’
‘Nee, als je maar niet alles over mijn lepeltje vertelt.’
Ze grinnikten weer.
‘Lepeltje! Nou, hoe je het ook noemen wilt, ze weten al wat je er vroeger bij mij mee gedaan hebt. En daarna niets, afgezien van in het zwembad er een beetje aan laten voelen. Liefdes kunnen ook langzamer ontstaan. We zijn nu in ieder geval ontzettend goede vrienden, en dat blijven we. Als ik het nog niet wist weet ik het na vannacht zeker. Met minder had ik niet in één bed willen liggen. En dat had van Dave vast niet gemogen. Ik denk nog wel eens aan dat ik Mark vroeger overvallen heb, onbewust, die derde avond. Ik heb verteld dat ik het deze keer bewust gedaan heb, gevraagd of er iets meer kon dan een korte omhelzing en een kort kusje. Ik weet na vannacht zeker dat het mocht, anders had Mark ook niet zo goed geslapen. Hij weet dat het van Simone ook zou mogen. Wat zou Simone zeggen van die dubbele deur tussen jullie slaapkamers, Silvia?’
‘Tja. Paps had er geen moeite mee. Mams heeft de jongens met een stijve zien lopen en ons op de stretchers zien liggen, vast begrepen dat de jongens hem er bij ons ingeschoven hadden, al bewogen we verder niet. We hebben het hier een keer in het zwembad gedaan, vlak voordat het water verschoond werd. Maar toen stonden alle stelletjes in een andere hoek, zag niemand iets. We mochten laatst méér, van paps. Jij vond het ook niet erg, hè?’
‘Nee, dan had ik wel wat gezegd of zou ik weggegaan zijn. Ik vond het interessant. Ik had nog nooit anderen zien vrijen. Dat naar binnen geschoven zijn van jullie snapte ik ook wel, in Orlando, al was er niets van te zien.’
‘Dan zal mams het ook niet erg gevonden hebben.’
‘Ze was minder gewend dan ik. Jullie zouden er eerst met haar over gesproken moeten hebben.’
‘Dat hadden we waarschijnlijk wel gedaan.’
‘Weten wat jullie op de stretchers doen of weten dat jullie elkaar op bed kunnen zien spelen is één ding, een stijve een gleuf in zien gaan, zien wippen en jullie klaar horen komen is wat anders.’
‘Ja. Interessant?’
‘Bij jezelf kan je niet goed zien wat er beneden gebeurt. Zelfs niet als je een spiegel gebruikt. Ik zag nu dat naar binnen schuiven goed. En kreeg weer even het idee, dat past er nooit in. Van jongens snap ik wel hoe ze zich gedragen, ze willen maar al te graag lekker lozen. Als het goed is het ook voor het meisje lekker doen. Dat miste ik in de paar pornofilms die ik gezien heb. Ik vond mezelf vroeger beter. Ik deed mee, ik liet me niet alleen berijden, zoals die meiden in die films. Als die wat deden was het duidelijk gesimuleerd. Ik vond het leuk om te zien hoe gretig jij en Aimee waren om opgevuld te worden, hij kon niet snel genoeg naar binnen komen, jullie kwamen hem tegemoet. En lagen daarna ook niet stil. Ik heb veel genoten, ik wilde altijd wel. Maar pas met Dave ging het zoals het hoorde. Mark, hoe vind jij het eigenlijk? Vaders willen meestal liever niet weten wat er met hun dochter gebeurt.’
‘Niet als ze te jong is of geen vaste relatie heeft. Je wilt niet dat haar lieve lijfje gebruikt wordt door de eerste de beste mafkees, of door veel jongens, om hun lusten op en in bot te vieren, bij haar binnendringen en volspuiten. Je probeert haar te beschermen. Niet alleen tegen haarzelf, wat, als je me niet kwalijk neemt, bij jou niet gelukt is. En tegen jongens, je wilt het beste voor haar. Maar als je hoort en zelfs ziet, in mijn geval jaren lang, dat ze haar liefde gevonden heeft, is het ook mooi om te zien dat ze geniet zoals haar moeder doet of deed. Van zoons, tja, daar geldt meestal, wat niet weet wat niet deert. Maar het is fijn om te zien dat hij zijn gereedschap goed gebruikt. En dat een lief meisje daar maar al te graag ook van geniet.’
‘Ja. Dank jullie wel. We doen het niet altijd in het zwembad, hoor. In principe eigenlijk niet. Maar ja, soms?’
‘Ik snap het, kinderen. Soms is de vorige keer een tijd geleden, al zal dat beslist nog geen vierentwintig uur zijn. Goed. Tot de volgende keer.'
‘Momentje. Het lijkt me fijner om het niet met veel stelletjes tegelijk te doen. Dan zie je niet zo veel, al hoor je alles.’
‘We plannen vrijpartijen nooit, Renee. Toen jullie erbij waren konden Jamie en Silvia zich even inhouden, om naar Mike en mij te kijken, maar dat lukt niet iedereen altijd.’
De kinderen en Tamara verdwenen grinnikend.
‘Ik had graag ook zo met mijn kinderen gepraat. Met Dave ging het een beetje. Raar hè, niet of weinig praten over zoiets moois?’
‘Ja. Dankzij Simone doen we het wel. En geniet de jeugd gezamenlijk.’
‘Ja, dat kan, met op z’n minst hele goede vrienden. Zeg, wat een bedrijf hebben jullie.’
‘Ja. Maar niet alleen Tamara, wij zijn ook langzaamaan begonnen. Als we niets doen gaat alles normaal door, onder leiding van de beheerders. We controleren ze en geven ze richtlijnen. En natuurlijk opdrachten bij veranderingen.’
‘Tamara doet ontzettend veel.’
‘Ja, en ontzettend goed. Ze begon met klachten aan te nemen. Maar ze handelde ze niet stuk voor stuk af, ze combineerde ze, om korting bij de reparateurs te krijgen. Ze speelde ze heel vriendelijk tegen elkaar uit. En zodra die lucht kregen van de nieuwbouw kreeg ze nog meer korting. Al gauw hoefde ze niet minder dan twintig procent te accepteren, en ze kreeg tot vijftig procent. Ze stortte zich graag op wat nieuws als ik wat vroeg. En kwam er zelf ook mee. Hoofdzakelijk door haar wordt alles zo mooi en niet duur. De huren zitten nu vijftien procent onder de vorige, ze zijn nu ongeveer gelijk aan die in de omringende dorpen. Dat is op de gok. Als de renovatie klaar is tellen we alle kosten en die van de aankoop en de nieuwbouw bij elkaar op. We weten de som van de bewoonbare oppervlakten van alle huizen. Dat delen we op elkaar en krijgen dan een huurprijs per vierkante meter. We zetten er ongeveer één procent rendement bovenop en ronden het af. Die huurprijs gaat dan in en we verrekenen het teveel betaalde vanaf de eerste van de maand nadat ik het dorp gekocht heb. We vermoeden op een twintig procent lagere huur uit te komen dan vóór de aankoop. Ieder jaar komen er adviescijfers voor de minimale en de maximale huurverhogingen, we gaan de minimale aanhouden.’
‘Onvoorstelbaar, mooier en goedkoper.’
‘Ja. Het meeste rekenwerk doet gelukkig de beheerder.’
‘Tja. Mag ik vragen hoe het met de overige eh hoofdstukken gaat? Ik weet wel iets, uit het krantje, maar je vat het nu zo mooi samen.’
‘We hebben weinig geheimen, maar ik vertel nooit meer dan nodig. Weinig cijfers, het gaat meer om begrip te krijgen. Jij mag natuurlijk meer weten. Met de pachterijen is het ooit begonnen. Ze draaien uitstekend. Ze leveren meer op dan wat het huis, de Manor, en alles daaromheen en het personeel kost. Het restant gaat in de reserves. Daar wordt jaarlijks wat van uitgekeerd aan alle familieleden, om het, afgezien van de inflatie, niet nog meer toe te laten nemen.’
‘Ik heb begrepen dat je aardig vrij bent om te investeren.’
‘Ja, maar vergeleken met het totaal aan reserves heb ik dat nog niet veel gedaan. Maar geen getallen, hè? Simone hoorde ze ook liever niet.’
‘Nee, te weten dat er genoeg is vind ik genoeg.’
‘Mooi. De camping draait zo goed, dat het meertje en de sportvelden er ook van onderhouden kunnen worden. Er blijft zelfs over, dat gaat in een aparte pot voor goede doelen in het dorp. De renovatie van het dorpshuis had er ook van gekund, maar op dat idee kwam Tamara pas toen die gift binnenkwam.’
‘Ik wil graag af en toe met je in het dorp wandelen, misschien zie ik wat. En een keer kort bij het meertje kijken, misschien zie ik daar ook wat.’
Ze grinnikten.
‘Leuk. Je weet het, het is afhankelijk van het tijdstip waarop je wilt kijken.’
‘Elke middag is goed, behalve de woensdagmiddag. Jeugdherinneringen ophalen.’
‘Ja, dat lijkt me ook wel wat.’
‘Natuurlijk, snoeperd.’
‘En jij dan? Tja, veel mooie borstjes en dozen en pikkies niet op de laagste stand. Thuis worden we al zo verwend, met die fijne blote jongvolwassenen en die lieve blote peuters.’
‘Ja. Ga door. Of zal ik het doen?’
‘Ik wil er niet steeds over beginnen. Maar ik geniet het meest van jou. Bij het zwembad, in het zwembad en in bed.’
‘Je begint er niet té vaak over. Ik geniet van jou ook het meest. Als ik de meisjes zie denk ik wel eens, mooie borsten, groot genoeg. Als ik de jongens zie denk ik wel eens, mooi, maar een beetje dikker, zoals Mark, zou stoerder staan.’
‘Stoer!’
‘Ja. Nog mannelijker. Al bij een kleintje, om het over de rest maar niet te hebben. Zullen we na de lunch in de tuin gaan wandelen? En daarna in het bos, dan zie ik dat ook.’
‘Prima. Veel dorpelingen hebben daar herinneringen aan. De jeugd niet, die gaat naar het meertje.’
‘Natuurlijk. Wij maar niet, hè?’
‘Nee. Tenzij je graag door veel jongens bevoeld wilt worden en met hun pikkies wilt spelen. Dan offer ik me wel op, laat veel meiden aan me zitten en speel wat met borstjes en dozen.’
‘Laten we het maar bij het zwembad houden. Nog één keer liever niet, daarna mogen wat mij betreft de anderen die er normaal komen ook weer komen. Toen ik hier met Dave was hebben we gezwommen met Thomas en Tamara. Tjonge, als ik aan die grote ballen denk, en dat hij zo vaak Tamara vol kan spuiten. Ze zal wel snel in verwachting zijn geraakt nadat ze met de pil stopte.’
‘Een paar maanden. Het moet even op gang komen. Maar aan Thomas zal het niet gelegen hebben. Je snapt wel, het idee dat je je vrouw zwanger gaat maken is een extra aansporing, al zal er niet méér komen.’
‘Nee. Tamara vond die lange van Dave interessant. En Simone heeft er weer mee gespeeld. In bed vertelde hij dat ze doorgingen tot hij op z’n maximum zat.’
‘Ja, in het begin waren we daar voorzichtig mee, maar er kon iets meer, er wordt steeds op tijd gestopt. Als de andere stelletjes komen staat je nog wat te wachten.’
‘Nóg één met iets speciaals?’
‘Ja, Ian, de man van Francis. Die heeft, net als Dave had, ook een twee centimeter langere dan eh er verder in het zwembad stijf staat.’
‘Nou, voor mij dus niet zo interessant.’
‘Als Dave op z’n kleinst was zag je niet wat het kon worden kon, hè?’
‘Nee, zoals wat er verder in het zwembad slap bij hangt.’
Ze grinnikten.
‘Het interessante is, voor alle meiden, dat die van Ian dan een centimeter of vier langer blijft.’
‘Vier? Oei. Vast geen gezicht.’
‘Nee, een lange dunne slingerende slurf.’
‘Oei. Nou, daar wil ik natuurlijk graag aanzitten. Net zoals weer aan de ballen van Thomas.’
‘Als je er aan toe bent, lieverd. Er hoort geruild te worden. Jij hebt nu de grootste borsten, daar willen alle jongens graag aanzitten.’
‘Nadat ik je kinderen heb zien vrijen wil ik wel wat in de hand houden en in de hand gehouden worden. Jij mag in het water ook wel wat meer dan alleen me omhelzen, hoor.’
‘We zijn er ongemerkt mee begonnen, hè?’
‘Ik merkte het best.’
‘Ja, ik vond het fijn dat ik met mijn kleintje je doos voelde. En je borsten tegen me. Maar we deden het zonder er van tevoren over gepraat te hebben.’
‘Ja, het ging vanzelf. Ik schrok geeneens. Gaan ze met z’n allen vrijen?’
‘Je hoorde het, in principe eigenlijk niet. Maar ja, soms? Je moet er bij Ian wel snel bij zijn, ik weet niet of hij van jou een stijve krijgt. Waarschijnlijk wel. Ze bekijken zelf of er vlak voor het hier komen thuis geloosd moet worden. Zullen we binnenkort weer eens een rondje in het dorp gaan maken? En naar de camping, vast kennis maken met John en Maureen?’
‘Ja, leuk. Ik weet al wat van ze uit het krantje.’
‘John is een fijne vent. Maureen is lief en spontaan.’
‘Jullie hebben het fijn met elkaar. Dank je wel dat ik mee mag doen en dat je me voorzichtig laat wennen.’
‘Je moet me voor het meedoen niet bedanken, je hoort bij ons. Wennen? Zo bang ben je niet.’
‘Nee, dan was ik ook nog niet met je naar bed gegaan.’
‘Dat klinkt erg ondeugend.’
‘Klinken wel, maar dat is het niet.’
‘Nee, ik weet het, lieverd. Maar weer even genoeg, hè? Laten we gaan lunchen. Het is nog wat vroeg, maar we hoeven het niet altijd samen met de kinderen te doen.’
‘Een keer wat rustiger kan geen kwaad voor me. Jou kan ik bijhouden, je houdt goed rekening met me, maar met de kinderen en Tamara erbij moet ik nogal nadenken. Ze zeggen expres niet altijd precies wat ze denken, maar het schemert er dan wel door.’
‘Ja, vrij praten is fijn, maar je hoeft niet alles even duidelijk te zeggen.’
‘Nee, lieverd.’
‘Dat was duidelijk. Kom, eten.’

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Wellingten Nieuws
Jaargang 3, nummer 9, weeknummer 27
Zie ook www.wellingten.co.uk

Tja, weinig nieuws.

De renovaties, met de daarbij behorende verplaatsingen van de bewoners, verlopen goed.

Mededeling 1.
De eerste straatgedeelten met veranderingen van tuinen en trottoirs zijn klaar. Mooi geworden. Ga maar eens kijken, middenin en achterin de Dorpsstraat, dan weten jullie ook beter wat de bedoeling is als ik bij jullie kom om jullie wensen te horen. Tot nu toe, en dat blijft vast zo, zijn we er met een beetje overleg steeds uitgekomen.

Mededeling 2.
Op de bekende site van Ralph staan nu lieve verhaaltjes over het bezoek van hem en zijn verloofde hier en over hun huwelijk, waar meneer, de tweeling, hun echtgenoten en vrienden bij aanwezig waren, met schitterende foto’s.

Mededeling 3. (Mededelingen niet op volgorde van belangrijkheid)
Af en toe is er op de Manor natuurlijk bezoek van vrienden uit de States, zoals bovengenoemde Ralph met zijn Belinda. En een jeugdvriendin van meneer, Renee, met haar man. Renee en meneer hebben elkaar na hun schooltijd uit het oog verloren maar ontmoetten elkaar zo’n dertig jaar later bij toeval weer in Boston. De stellen raakten bevriend en kwamen bij elkaar over de vloer, ook toen Renee en haar man naar Florida verhuisden. De tweeling en hun echtgenoten hebben daar vlak na hun huwelijk een week doorgebracht, vanwege de garantie op mooi weer. Het werd natuurlijk minder gezellig na de verhuizing van meneer en mevrouw hier naar toe, ze zagen elkaar nog minder. En druk, druk, druk natuurlijk, van meneer en mevrouw weten jullie dat zo wie zo. Ruim twee maanden geleden is de man van Renee plotseling overleden, ze is zo gauw ze kon hier een week geweest, om er even tussenuit te zijn. Ze is onlangs weer gekomen, maar nu om te blijven. Ze had in Florida weinig, haar getrouwde kinderen, een zoon en een dochter, wonen ver van Florida. Hier heeft ze veel meer. Een goede vriend, leeftijdgenoot, waar ze mee over het verleden kan praten. Zijn kinderen en hun echtgenoten, die ze vanaf hun achttiende kent. En hun vier lieve kleine kinderen. Ze kennen elkaar al zo lang en goed dat ze eigenlijk al deel van de familie was. Ze genieten nu dagelijks van elkaars aanwezigheid en ze helpt een handje mee als er iets te helpen valt. Mocht iemand het even te druk vinden, nou, ruimte genoeg om even een rustig plekje op te zoeken. Ze kent ook al een paar vrienden van de familie in het dorp, waaronder ik mezelf en mijn echtgenoot mag rekenen. Sommigen van jullie hebben haar al gezien, ze heeft met meneer al een verkenningsritje door het dorp gemaakt. Ze bewonderde natuurlijk alle verbeteringen sinds haar laatste bezoek met haar man, heeft ook een kijkje genomen in ons schitterende Dorpshuis. Wij hopen van haar ook ideeën te krijgen om ons dorp Wellingten nog mooier te maken.

Tamara

Telefoon thuis [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
Mobiele telefoon [om privacyredenen door de schrijver weggelaten]
E-mail tamara@wellingten.co.uk
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

‘Tamara, laat me je kussen.’
Renee omhelsde en kuste haar.
‘Voor je prachtige stuk in je krantje over mij.’
‘Dank je. Tja, ik vond het zelf ook niet slecht. Het ging ook vlotter dan ik dacht.’
‘Ik ga al je krantjes opnieuw lezen.’
‘Waarom?’
‘Om te genieten. Om naar verstopte dingen te zoeken. Ook als je over het meertje schrijft. Ik weet nu beter hoe je schrijft, omdat ik deze keer overal van af wist. Je schrijft compact maar toch uitgebreid, wat jij niet in een zin kan duwen, zeg. Maar het mooiste is, je liegt geen woord maar verzwijgt nogal wat of draait er omheen.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik heb het drie keer gelezen. Het lijkt heel openhartig maar het staat ook vol tactische afleidingsmanoeuvres. Van dat Mark en ik, laat ik zeggen, aan de scharrel zouden kunnen raken. Of al zijn.’
‘Natuurlijk, dat gaat niemand wat aan. Mij ook niet, ik wens jullie wel het één en ander.’
‘Ja, draai er maar weer omheen.’
Ze grinnikten weer.
‘Ik geniet hier erg. Van alles, de omgeving en de mensen.’
‘De kleinkinderen noemen je oma, hé?’
‘Ja, uit hunzelf. Ze hebben, behalve één opa, twee oma’s, twee pappa’s en twee mamma’s.’
‘Ze noemen de ouders van paps ook opa en oma. Nou, we vinden het best. Ze weten het verschil, hoor. Als we vragen, waar is pappa, wijzen ze naar de jongens. Maar als we aan één van hun vragen, waar is jouw pappa, wijzen ze naar de juiste,’
‘Mooi. Ik wil Simone niet vervangen, ook niet voor hun. Oma lijkt me prima voor hun, maar geen mams voor jullie.’
‘Daar hebben we over gedacht. Als we merken dat de kleintjes in verwarring raken zeggen we oma toen en oma nu. Het punt vervanging is moeilijk, Renee. Het is het beste er gewoon niet over te denken.’
‘Ja, goed idee.’
Er was niets bijzonders te bespreken, dus hieven ze het overleg maar op.

Week 28

‘Wat mooi toch allemaal, Mark. De Wellingten Avenue en de stukken waar de trottoirs en tuinen zijn opgeknapt zijn nét niet te strak om saai te worden.’
‘Tja, Tamara zei, zo maak je ook etalages.’
‘Zij weer! Tjonge, wat die allemaal doet.’
‘Ik zeg alleen maar, maak er wat moois van. En ze weet dat het niet op z’n goedkoopst hoeft. We weten van John en Maureen dat de mensen de caravans netjes houden omdat ze er lux uitzien. Als mensen in een puinhoop komen gaan ze echt niet opruimen, maar ook slordig doen. De jeugd ruimt bij het meertje ook alles op, er ligt nooit wat.’
‘Eh laten we die kant opgaan.’
‘Ik begrijp je ongeduld.’
Mark wenkte de chauffeur, die met de Rolls achter hun was blijven rijden toen ze een stukje wilden lopen. Ze stapten in toen hij naast hun stopte. Mark vertelde dat ze naar de camping wilden en liet de tussenruit weer omhoog komen.
‘Je gaat maar al te graag met me mee.’
‘Slechter zal ik er niet van worden. Misschien helpt het.’
‘Mark, maak je niet ongerust, er is nog geen vier jaar om.’
‘Nee, maar als we meer samen willen doen hoort het er eigenlijk bij.’
‘We hoeven ons niet veel aan te trekken van wat er hoort, graaf.’
‘Nou zeg. Ik vind dat je als eh ontwikkeld mens het voorbeeld moet geven, niet maar alles doen en laten wat je wilt. Zoals sommige adellijke heren vroeger hun vrouwelijk personeel misbruikten.’
‘Ja, de tijden veranderen. Nu geef je ze een meertje.’
Ze grinnikten.
‘Ja, en nodig je de mooiste in je zwembad uit. Jij bent ook mooi, maar daarom ben je niet uitgenodigd.’
‘Dank je wel. Ik begon me in Orlando te verwaarlozen. Er was toch niemand die naar me keek.’
‘Dat vermoedde ik een beetje, beide keren dat je kwam, maar na één nacht slapen was je bij. Ik vind het heel fijn om naar je te kijken.’
‘In het zwembad.’
‘Ik zeg niet, vooral in het zwembad, maar ook in het zwembad.’
‘En in bed.’
‘Daar hebben we amper gekeken. Dat zal ik ook graag doen. Met een iets ander oogmerk dan daarbuiten.’
‘Ja. Prima. Dank je wel, dat je het weer eens zegt. Dat doet me goed.’
‘Fijn. Als we geen personeel hadden liepen we thuis de hele dag bloot, Renee, zoals de kleinkinderen op hun kamers. Het is niet zo erg, nu is het in het zwembad fijner.’

Ze stapten bij de camping uit, maakten een praatje met John en Maureen en Renee bewonderde de caravan.
‘Een prachtige plek, Maureen, ook voor kinderen om op te groeien.’
‘Het enige nadeel is, Renee, dat je ze goed in de gaten moet houden tot ze weten dat ze niet ver het water in mogen.’
‘Vind je het meertje geen nadeel voor ze?’
‘Nee, een voordeel, we kunnen ze ongeveer zo opvoeden als Mark en Simone hun kinderen gedaan hebben. Ik ging, nadat we hier een tijdje woonden, er vaak met Crystal naar toe. Ze mag er nu in haar eentje naar toe, ze houden haar daar ook goed in de gaten. Zonder dat we iets gezegd hebben gooit ze daar haar broekje in een kluisje en gaat er spelen, met zand aan de rand van het water of met andere kinderen, als die er zijn. Als ze weer terugkomt leent ze een handdoek om zich af te drogen, haalt haar broekje op en trekt het aan. Tja, ze heeft het vast afgekeken, dat doet de jeugd ook.’
‘Leuk.’
‘Ze weet natuurlijk nog niet wat leuk is. Toen Emily Ian voor het eerst zag, in het zwembad, bleef ze voor hem staan en bekeek zijn slurfje. Na even keek ze hem vragend aan. Ian haalde glimlachend zijn schouders op. Emily deed hem na en liep weg. Die zag in ieder geval dat hij wat bijzonders had. Crystal kijkt wel rond, maar nergens in het bijzonder naar. Komt nog wel, we houden haar in de gaten en ver-tellen haar op tijd wat er nodig is.’
‘Ze vragen het meestal ook wel. Behalve mijn eigen preutse kinderen. Ik heb van Ian gehoord. Maar als ik hem bloot zie zal ik beslist niet weglopen. Ik wil nu wel bij het meertje gaan kijken, al zullen er vast niet van die lange hangen.’
‘Nee, twaalf tot achttien. Niet zo groot, een beetje stijf. Ze hangen niet, ze wijzen schuin naar beneden. Niet het mooiste standje, maar meer mag niet, dat weet je vast ook al.’
‘Ja, ik ben aardig met de gebruiken op de hoogte. Maureen, je weet het vast, ik doe nog niet zo mee, maar de vooruitzichten zijn goed.’
‘Fijn. Doe maar rustig aan, hoor. Niemand heeft hier haast.’
‘Nou, ik een beetje. Ga je mee, Mark?’
Na afscheid genomen te hebben liepen Mark en Renee naar het meertje. Zodra ze tussen de coniferen door gezigzagd waren en Renee een overzicht had stopte ze, met haar mond een beetje open. Al snel begon er een applaus, wat luider werd naarmate er meer meeklapten, daarna weer afzakte en ophield. Mark boog even, in de richting van de jeugd.
‘Waar is dat voor, Mark?’
‘Ik weet het niet helemaal zeker. Een gedeelte is vast waardering voor dat ik kom kijken. Nu even kijken hoeveel ervan voor jou is.’
Hij pakte de dichtstbijzijnde hand van haar en stak die, samen met de zijne, de lucht in. Het applaus was iets luider en langer. Renee maakte een reverence, waarna het applaus weer even toenam, voor het stopte en de jeugd weer zijn gang ging. Renee had tranen in haar ogen.
‘Nou, het meeste applaus was dus voor jou.'
'Wat zijn ze lief. Ze kennen me geeneens.’
Mark grinnikte.
‘Ik begin iets te vermoeden. Ze lezen het krantje. Ze weten hoe Tamara schrijft. Ik denk dat het haar toch niet gelukt is om ze de tuin te leiden.’
‘Denk je?’
‘Wil je het zeker weten? Ik heb gehoord over een Susan die hier komt. Misschien is ze er. Zal ik roepen?’
‘En het haar vragen?’
‘Ja, alles kan hier, lieverd.’
‘Goed.’
Hij roep zo hard mogelijk, Susan. Er stond een meisje op en kwam naar hun toelopen.
‘Laten we gaan zitten, Renee.’
Zodra ze zaten was Susan bij hun en ging ook zitten, knikte gedag.
‘Susan, ik heb van Ralph en mijn kinderen iets over jou gehoord, daarom riep ik jou, ik ken hier niemand persoonlijk. Dit is Renee Cresswall.’
‘Dat vermoedden we al. Welkom, mevrouw.’
‘Dank je. Zeg maar Renee.’
‘Nee, sorry, we zeggen ook geen Mark tegen meneer. We vinden dat dat niet hoort, bij de afstand van een paar miljoen die er tussen ons zit. En dan bedoel ik geen kilometers.’
Ze grinnikten.
‘Je praat net zo vrij als Jenny, waarmee we laatst heel prettig gesproken hebben, in het Dorpshuis.’
‘We zijn nogal vrij, meneer, zoals u weet en kan zien. En van dat gesprek weten we het meeste.’
‘Niet alles?’
‘Misschien was een gedeelte voor Jenny privé.’
‘Eigenlijk niet. Ik gaf haar op het eind wat advies, maar dat was niet alleen voor haar.’
‘Tja, het maximum halen we er hier ‘s middags niet uit.’
Ze grinnikten weer.
‘Dan weet je alles wel. Kan je vertellen waarom Renee meer applaus kreeg dan ik? Niet dat ik jaloers ben, hoor, maar het verschil was zo opvallend dat we graag de reden ervoor willen weten.’
‘We waarderen het dat u komt kijken, meneer. U kunt in de toekomst ook mee komen doen, we zullen u niets doen. We hebben voor u en uw familie veel waardering. Niet voor uw miljoenen, maar wat u er mee doet. Vooral de manier waarop, lux en goedkoop of voor niets, zoals hier. We hoeven geeneens badpakken te kopen.’
Ze grinnikten.
‘Even serieus. We leven met allen op de Manor erg mee. U heeft waarschijnlijk wel gehoord dat we uw kinderen gecondoleerd hebben, toen ze hier waren.’
‘Ja, jullie condoleances zijn overgebracht. Dank je wel.’
‘Eh voor mevrouw zit het iets moeilijker. Gecondoleerd, mevrouw.’
‘Dank je wel.’
‘Een gedeelte van het applaus was om u welkom te heten. Meneer hebben we dat eerder gedaan.’
‘Dank je wel. Schud je alles uit je mouw?’
‘Ik wil, behalve trouwen, schrijfster worden. Voorlopig verzamel ik gebeurtenissen. Wat ik zie of hoor schrijf ik op, om er later een verhaal van te maken. Alles gecamoufleerd natuurlijk, veel verdraaien, door elkaar gooien, als het maar een verhaal wordt. Dus zit ik altijd wat ik zie te comprimeren om het ‘s avonds op te kunnen schrijven. Ik treed vaker namens de jeugd op, omdat ik alles goed samen kan vatten. Voor u wat vraagt, ik vertel u niet wat ik hierover op ga schrijven.’
‘Goed. Dan het tweede gedeelte.’
‘Tja, toen de kinderen hier waren hebben we gezegd, dat als zij dachten dat ze van hun moeder wat snel bij het meertje mochten komen, wij dat respecteerden, al werd er verschillend over gedacht. We hebben erbij gezegd, de jeugd die al een ouder verloren heeft zegt, het helpt niet, om alleen maar te treuren. Vroeger of later moet je doorgaan. En vroeg is beter dan laat. We vinden het fijn voor u en de familie, mevrouw, dat u hun achter de hand had, om het zo maar te zeggen. Eerst bíj kon komen, nu al weer een tijdje begonnen bent aan een nieuw leven, hopen we. Natuurlijk zonder het verleden te vergeten, alleen de nare dingen daaruit. De helft van het tweede gedeelte was bedoeld als aanmoediging.’
‘Dank je wel. Ik doe mijn best.’
‘Oei, een mooie aanknoper. De andere helft van het tweede gedeelte was óók een aanmoediging. Excuseer nu mijn vrijmoedigheid. Tamara heeft een mooi verhaal geschreven. Ik bewonder ook haar stijl. Maar de jeugd hier bespreekt haar krantjes. Ze schrijft soms wat verhullend, om de ouderen niet te schokken. We kunnen het mis hebben, zo níet, neemt u het Tamara dan niet kwalijk dat ze ons niet om de tuin kan leiden. Ze wilde op haar lieve manier een beetje openhartig zijn, maar ze gebruikt te veel afleidingsmanoeuvres. En ze heeft er een open eind aan gelaten. We weten zo’n beetje hoe de omgang is tussen de familieleden en hun vrienden. Nou, jullie tweeën jeugdvrienden? We weten dat meisjes jeugdvriendinnen kunnen zijn, en jongens jeugdvrienden. Maar iets tussen een jongen en een meisje? Met onze aanmoediging gaan jullie op jullie tijd maar je best doen om niet weer uit elkaar te raken maar andersom. Als jullie er al niet mee begonnen zijn, wat we zouden kunnen begrijpen. Meneer weet dat het méér dan één keer mooi kan zijn, u zal daar wel iets van afweten, mevrouw. Alleen is maar alleen. Als er twee het eens zijn kan het minstens gezelliger en lekkerder. Haal er het maximum uit. Mevrouw, meneer, Mark, Renee, het beste verder, ik wens jullie nog een lang en actief leven toe.’
Susan stond op en liep terug naar haar plek tussen de andere meiden.
‘Tja, meid. Vrijmoedigheid.’
‘Ja, nogal. Ze zei het keurig, ze is goed, ik had het niet kunnen verzinnen. Wel de inhoud, ik had het al gezegd, hè? Afleidingsmanoeuvres van dat wij aan de scharrel zijn of zouden kunnen raken.’
‘Ja, dat had je nog beter gezien dan de kinderen en ik. En Tamara. Ik neem haar niets kwalijk, ze bedoelde het zo lief.’
‘Ja. Ik vind het niet erg. Over ons praten doen ze toch. Lief, die aanmoedigingen.’
‘Ja, maar als je er niet van gediend zou zijn? Niets met me zou willen?’
‘Dan zou ik niet gebleven zijn, Mark. Maar ik ben niet met die opzet hier gekomen. Geloof je dat?’
‘Ik weet het zeker, lieverd. De eerste keer niet, zelfs de tweede keer niet.’
‘Fijn. Eh hebben we nog even?’
‘Zo lang je wilt. Hoezo?’
‘Ik wil je iets vertellen. Ik vind het er hier een fijne plek voor. Laat ik daar eerst iets over zeggen. Het lijkt wel een schilderij van eh Jeroen Bosch, die Hollandse schilder.’
‘Die ken ik niet. Heb je verstand van schilderijen?’
‘Niet echt. Maar ik heb er een paar van hem gezien. Ik weet niet hoe het officieel heet, ik vind ze surrealistisch. Er zijn er bij met blote mensen erop. Van zo veel blote jeugd hier zou hij een orgie hebben kunnen schilderen. In zo’n omgeving als hier, waarschijnlijk met wat bomen en struiken. Als ik even woest mag doen, overal hoe heet dat, copulerende stellen, in alle mogelijke standjes. En zelfbediening, meisjes die zichzelf liggen te vingeren, jongens die staan te spuiten. Het sperma zou van het schilderij moeten druipen.’
‘Tja. Er druipt hier weinig, op één van de manieren wordt het opgevangen. Of afgevoerd. Zie je daar wat achteraf dat stelletje in het water staan kussen? Maar er is meer aan de hand, hij rijdt tegen haar op, je ziet hem een beetje pompen. Hij zit er waarschijnlijk niet in, maar er net onder.’
‘Dat hoort erbij, hè? Bij hun manier van kennismaken en zo ver gaan als ze willen?’
‘Ja, overdag is dit zo ver als ze gaan. De jongsten vermoeden natuurlijk ook wat er gebeurt, maar ze zien niets. Tja, als ze het erg opwindt zoeken ze maar iemand om ook even het water in te gaan om af te winden. Maar het gaat goed, zo druk is het in het water niet.’
‘Nee. Ze liggen of zitten wel duidelijk te genieten. Ik ook, zo veel pikkies. Beetje ver weg, hè?’
‘Als je dichterbij wilt mag je meedoen, je hoorde het.’
‘Ja. Dan zou ik toch bij de oudste stelletjes moeten gaan liggen. Nou, die jongens hebben een grotere. Maar de jongsten zijn schattig, ze zijn er duidelijk zo trots op.’
‘Dat was ik ook. Ik was toen zo blij dat ik hem eindelijk open en bloot aan een meisje kon laten zien. En dat ze hem zo mooi vond. En lekker. En ik heerlijk af kon winden.’
‘Eentje vóór mij?’
‘Nee, dat was jij. Daarvoor alleen gefriemel onder de kleding. Met soms lozen en vingeren, zonder wat te zien.’
‘Tja. Ik had er eerder gezien. En afgewonden. Jij was mooi en goed. Mark, ik moet je wat vertellen. Maar eerst een vraag. In de stijl van Simone, iets zeggen en vragen tegelijk.’
‘Je bent hier al aardig thuis. Je voorzag al hoe de jeugd zou reageren, al had je niet verwacht dat het zo duidelijk zou gebeuren. En je hebt al heel veel verteld, lieverd. De kinderen zijn ook heel blij met je.’
‘Ja. Vind je ook, dat Susan gelijk heeft, over een vriendschap tussen een meisje en een jongen?’
‘Ja. Onwaarschijnlijk dat het dan platonisch blijft. Ik zit aan Thomas en Tamara te denken. Maar dat was geen vriendschap, dat was liefde. Waardoor ze het bewust platonisch hielden tot in de huwelijksnacht. Alleen een paar weken daarvoor bloot met elkaar wat oefenden.’
‘Ja. Wij hadden geen vriendschap, hè?’
‘Nee. Het was ook geen jeugdliefde. Maar het was wel iets. Als ik daarna aan je dacht kreeg ik toch warme gevoelens. Behalve dat het heel lekker was vond je ik heel lief. Toen ik je weer zag vond ik het ontzettend fijn. Ik wilde niets met je, behalve naar je kijken natuurlijk, en in het zwembad een beetje aan je zitten. Ik was zo blij om je te kunnen vragen om bij ons wat bij te komen. Als Simone er nog geweest was had ik het ook gedaan, zij zou het ook fijn gevonden hebben. Ik moest na het lezen van je brief even bijkomen, zij had waarschijnlijk gelijk de telefoon gegrepen. Ze begreep je en mocht je ook zo graag. Toen je wilde blijven schrok ik, maar ik vond het ontzettend fijn dat je steeds bij me zou zijn. Verder was ik toen niet. Ik heb je ook niet gevraagd met de opzet om met je te gaan scharrelen. Ik heb er niet aan gedacht tot jij de mogelijkheid opperde.’
‘Wie zit hier nu wat te vertellen?’
‘Het komt zo uit. En gelukkig praten we erover, lieverd.’
‘Ja, lieverd. Nu ik. Ik vind het er hier een mooie plek voor, tussen de genietende jeugd. Ik ben aan mijn dagboek gaan denken, wat ik daarin geschreven heb. Het is eigenlijk geen dagboek, ik heb er af en toe wat in geschreven, zonder er data bij te vermelden, alleen soms hoe oud ik was. Ik ben er mee begonnen toen ik de eerste keer in verwachting was. Ik heb over mijn jeugd geschreven, hoe mijn hobby op gang kwam. Dat ik erachter kwam dat mijn broer dezelfde had. Dat onze ouders ons niet af konden remmen, waarschijnlijk hadden ze zoiets zelf vroeger ook gedaan, maar daar werd niet over gesproken. Ik heb uitvoerig geschreven over hoe mijn broer en ik een neef en een nicht pakten, toen we een paar keer bij hun logeerden, toen we rond de vijftien waren. Daarna over jou. Nog een keer over neef en nicht. Om het kort uit te leggen, ik sliep stiekem, voor hun ouders, bij neef in bed en mijn broer bij nicht. We vrijden met condooms tot die op waren, daarna zonder verder. De hele nacht in bed, overdag bij en in het zwembad als de ouders wegwaren. Mijn broer en ik kwamen na zo’n logeerpartij steeds afgemat thuis. Daarna vond ik er steeds minder aan, je weet het, dat was jouw schuld, ik moest je dumpen omdat ik te veel voor je ging voelen. En ik kwam erachter dat het zonder gevoelens nooit iets zou worden. Ik was er ongeveer een half jaar helemaal mee gestopt toen ik Dave ontmoette. Hij had ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik heb daar ook alles over geschreven, hoe we voorzichtig begonnen zoals het hoorde en hoe goed het ging. Je weet dat ik hem alles verteld heb, zonder je naam te noemen. Dat heb ik pas in Florida gedaan. Hij had er geen moeite mee, dat bleek ook, hij zag jullie ook graag. Ook bloot, terwijl hij wist wat wij vaak bloot gedaan hadden. Maar hij had geen behoefte aan een andere vrouw, hoe rondborstig ook. En Simone niet aan hem, ondanks zijn lange. En ik niet aan jou, dat zal hij vast gezien hebben. En jij niet aan mij. We waren vrienden met ons vieren. Tot zo ver, ongeveer tweederde van mijn boekje, een beschrijving van een bijzondere hobby met een goede afloop.’
‘Laat je me het een keer lezen?’
‘Ja, al weet je het meeste al. Maar nog niet, ik wil het eerst bijwerken.’
‘Goed. Wat staat er in de rest van je verhaal, tot nu toe?’
‘Het dringt nu pas goed tot me door. Het gaat daarna alleen maar over jou, Mark. Er staat geen woord in over mijn kinderen. Terwijl ik gelukkig getrouwd was. Je zat altijd op de achtergrond. Nou, niet altijd, maar vaak genoeg om het bijzonder te maken.’
‘Dat weet ik niet. Ik ben ook aan jou blijven denken. Niet zo vaak tijdens mijn huwelijk met Vivian. Soms dacht ik, we zijn er allebei tevreden mee, maar met die lieve Renee had ik het vaker gedaan. Bij Simone kwam natuurlijk alles weer boven, ze wilde alles van je weten, om het te kunnen begrijpen. Als ze een erg ondeugende bui had speelden we het na, vanaf ons begin. De slaapkamerdeur was dan het raam. Toen ik je weer zag had ik er geen behoefte aan om het met jou na te spelen. Lichamelijk niet, Simone en ik deden het zo vaak mogelijk. Geestelijk ook niet, ik hield volledig van haar. Ik vond het wel heel fijn om je te zien, zei ik al.’
‘Ja, ik jou ook. Ik had het verhaal af vóór de eerste geboren werd, het eindigde met een korte beschrijving hoe fijn ons huwelijk ging. Daarna, Mark is getrouwd, zag ik in de krant. Een stukje daarover. Daarna, de vrouw van Mark is onverwacht overleden. Ik heb het er moeilijk mee. Ik leef met Mark mee, schreef ik, op mijn manier blijf ik toch om hem geven.’
‘Ik snap wel wat je bedoelt. Maar dat is toch niet abnormaal?’
‘Op zich niet. Maar wel omdat ik verder nergens over schreef. Daarna, Mark is weer getrouwd. Ik ben zo blij voor hem. Nou, dat was ik zeker, vooral nadat ik jullie trouwfoto had gezien. Wat een prachtige meid kreeg die geluksvogel, na zijn verdriet. Ik gunde je het met heel mijn hart. Daarna, ze hebben een tweeling gekregen. Fijn, ik had ook twee kinderen.’
‘Tja, als er verder niet bijzonders gebeurde in je leven.’
‘Niets bijzonders? Dat was het enige wat ik over mijn kinderen schreef, ik heb er twee. En hele stukken over jou. Hoe droevig of fijn ik het vond. Dan, hoe oud was de tweeling, toen we elkaar weer ontmoetten?’
‘Achttien.’
‘Achttien jaar niets. Terwijl ik getrouwd was, twee kinderen had, ze opvoedde met alle drukte die daar bij hoorde. Niets schrijf ik daarover, terwijl ik er tijd genoeg voor had. Dan een ellenlang uitvoerig verhaal over onze ontmoeting, ook heel veel over jullie kinderen. Mark, ik bleef gelukkig getrouwd met Dave, maar het moet me ontzettend veel gedaan hebben.’
‘Ja. Nou, heel fijn.’
‘Ja. Daarna over onze latere ontmoetingen. Bij jullie, bij ons, het huwelijk van de kinderen, hun week bij ons. Tjonge, wat heb ik toen genoten van die bloterds, de jongens vaak met een stijve, nog mooier dan hier. En hun stiekeme gevrij in de tuin, waar we bij zaten. Daarom had ik er ook geen probleem mee toen ze laatst in het zwembad voor onze neus alles deden. Een lang verhaal over ons bezoek hier. Daarna kort over hoe verschrikkelijk ik het vond dat Simone overleden was. Mijn verhaal eindigt, denk ik, met dat Dave overleden is, ik een week hier geweest ben en ik niet wist wat ik moest doen, zo alleen. Ieder verhaal is niet alleen over wat we zagen en deden, hele gesprekken staan erin. Wat we elkaar vertelden, over vroeger. Vrij precies wat we in bed deden. Jij en ik vroeger, jij wat over jou en Vivian, veel over jou en Simone, en veel over mij en Dave. Compleet met de aanlopen, de eerste keren en de huwelijksnachten. Nou, over het eraf druipen van sperma gesproken, mijn boekje kan je ook uitwringen.’
Ze grinnikten.
‘Waarmee je zeggen wilt, Renee, lieverd, omdat er verder alleen iets over mij in staat, waar het hart vol van is komt de pen uit.’
‘Dat moet wel. Niet vol alleen voor jou, hoor, het grootste gedeelte was voor Dave. Is dat erg, of raar, dat er tijdens een gelukkig huwelijk ook een stukje voor een ander is?’
‘Nee. Dat is wat Susan bedoelde, een jeugdvriendschap of jeugdliefde vergeet je nooit. Renee, laat ik het duidelijk stellen. Mijn hart zat niet zo vol van jou, maar je had er wel steeds een bijzondere plek in.’
‘Ik voelde wel, na onze herontmoeting, dat het meer was dan vriendschap. Van beide zijden. En dat kon, kennelijk. Ik dacht dat het enige effect was dat Dave en ik na een ontmoeting thuis een tijd gretiger waren. Door dat blote, dacht ik. Vast ook aan het denken aan vroeger, maar niet om het met een ander te doen. En daar denk ik nu wel over. Wat gebeurt er nu met ons, Mark? De laatste tijd, bedoel ik?’
‘Ik denk er ook zo over. Niet om lekker te lozen, maar om het zo fijn bij elkaar zijn. Als we elkaar niet vaak gezien hadden was het bij een bijzondere vriendschap gebleven. Maar we waren heel vaak bij elkaar. We zijn weer een kennismaking begonnen. Een bijzondere, omdat we al zo veel van elkaar wisten. En het gaat zoals het hier gaat, als iets je niet bevalt stop je ermee. Ons bevalt alles van elkaar, lieverd, dag en nacht. Ons tempo is niet hetzelfde, omdat we niet met evenveel gevoelens begonnen zijn. En omdat we het eerst een plaats moesten geven. Dat het mocht, al was het wat snel.’
‘Ja. Fijn dat we even alles op een rijtje gezet hebben. En konden krijgen.’
‘Ja, samen lukt het goed. We moesten maar eens gaan, de jongelui niet verder storen. Voor de toekomst, lieverd, doorgaan, met een open eind, afhankelijk van een eh zeer waarschijnlijke toename van onze gevoelens?’
‘Oei, je veroorzaakt een opwelling bij me. Ja, lieverd, het gaat fijn zo. Als er niet zo veel keken had ik je gekust. Dan hadden we vast weer applaus gekregen.’
Ze stonden op en liepen naar de auto, onderweg zeiden ze nog even gedag tegen John en Maureen. Ze lieten zich naar huis rijden.

Renee zuchtte diep, nadat ze in Marks armen gekropen was.
‘Wat is er, meisje?’
‘Meisje!’
‘Dat denk ik altijd, als een vrouwelijk persoon, ongeacht haar leeftijd, zich lief gedraagt. Lief meisje. Al zeg ik dan meestal alleen meisje.’
‘Je zegt meestal liefje tegen Silvia, hè?’
‘Ja, altijd al. Ze ging een keer, niet zo lang geleden, zowat huilen toen ik dommertje of zoiets tegen haar zei. Ze was altijd zo blij dat we nooit onaardig tegen elkaar deden. Het stoorde haar altijd, als ze bij klasgenoten thuis was, en ze hoorde hoe die met hun ouders, broers en zussen omgingen. En liefje was van ons tweeën, dat zei ik nooit tegen iemand anders. Dat klopte. Waarom ik het deed weet ik ook niet. Nou ja, zodra de tweeling kon kruipen was het was zo’n lief poppetje, als ze bloot in de tuin speelden. Mike was iets forser.’
‘En je kijkt liever naar meisjes.’
‘Ja. Mag het licht aan?’
‘Nee, want dan zou je me los laten om te kijken.’
‘Goed. Ik zie je in het zwembad wel. Ik zeg meestal lieverd tegen je. Wil je wat anders?’
‘Nee, dat is prima.’
‘Mooi. We dwaalden af, geloof ik.’
‘Ja. Ik heb me al langer dan drie avonden ingehouden, hè?’
‘Renee!’
‘Niet ongerust worden. Ik wilde vanaf de tweede avond een heel klein pietsje meer. Nee, niet meer, wat anders. Maar ik heb toch gewacht om het te vragen, je zou het toch te veel of zo kunnen vinden.’
‘U spreekt in raadsels, vrouwelijk persoon.’
‘Ach, een aanloop. Al was die eigenlijk niet nodig, bij jou. Ik mag vragen wat ik wil, hè?’
‘Ja, maar een aanloop kan beter zijn, tegen de schrik.’
‘Dan zal ik beginnen hoe ik het eigenlijk had moeten doen. Mark, lieverd, het ligt heerlijk, zo, maar ik voel me erg ingepakt, in zo’n hele pyjama. Ik wil niet helemaal bloot, dus hoef je niet te schrikken, maar wel wat luchtigers aantrekken.’
‘Renee, lieverd, doe maar een voorstel.’
‘Ja, fijn. Beneden weer een broekje aan. Boven een hemdje. Dat deed ik bij Dave als ik ongesteld was, ik zei het liever niet, maar dan wist hij wat er aan de hand was. Niet dat ik dat hemdje dan lang aanhad, hij wilde dan minstens met mijn borsten spelen. Zou dat kunnen, hemdje en broekje? Je ziet maar wat jij doet, als je onder maar wat aanhoudt.’
‘Nou, dat had je best eerder kunnen zeggen, ik snap je wel. Ik vond het ook nogal ingepakt, maar het was goed zo te beginnen. Doe maar.’
‘Mag het licht even aan, om een broekje en een hemdje op te zoeken?’
‘Natuurlijk. Kleed je maar rustig om, ik weet hoe je eruitziet.’
‘Ja, en aanvoelt, in het water.’
‘Ja. Niet goed?’
‘Wel goed. Ik bedoel, je bevoelt me goed. Niet lang, iedere keer alsof het de eerste keer is dat je een meisje bevoelt. Hé, wat is zo’n borst lekker om te voelen. Die andere ook. Leuk tepeltje. En lekker om een meisje tussen haar benen te pakken, haar doos in mijn hand te houden. Waar zit haar gleuf? Ja, daar. Even een beetje erin. Lekker! Voorlopig weet ik weer genoeg.’
Hij grinnikte.
‘Je hebt helemaal gelijk, zo gaat het. Doe je het daarom bij mij ook zo?’
‘We voelen daar al jaren een beetje aan elkaar. Ik zat aan je zoals ik aan de jongens zat. Even aan ballen en aan een pikkie, klein of groot. Nu is het meer, voor mij. Persoonlijker. Ik vind het fijn om even de ballen van mijn lieve jongen vast te houden. En zijn pikkie. Klein, maar ik weet dat hij groot en dik kan worden. Alles op zijn tijd. Hier wil ik het niet doen.’
‘Nee, ik wil hier voorlopig ook niet zo veel bloots tegen me aan. Normaal slaap ik bloot, ik houd nu mijn pyjamabroek aan. Later misschien alleen een onderbroek.’
Hij deed een bedlampje aan, deed zijn pyjamajasje uit en gooide die op zijn badjas. Zij stapte uit bed, kleedde zich om en kwam weer tegen hem aanliggen. Hij deed het bedlampje weer uit.
‘Ja, dat is beter. Netjes omgekleed, hoor, niet zoals bij Silvia en Aimee, eerst alles uit.’
‘Nee, dat doen meisjes vast nooit. Ik heb toen wel genoten. Om jouw woorden te gebruiken, ze waren zo lief, die twee bloterds.’
‘Nog. Al onze kinderen hier. Aangekleed al. Het is zo’n mooie uitvinding, meisjes, om naar te kijken. Meer hoef ik niet, sinds ik bij mijn verstand gekomen ben weet ik dat dat alleen met een vaste relatie goed is.’
‘Ja, afgezien van een beetje spelen. Wij meisjes vinden jongens ook een mooie uitvinding. Ze hoeven niet constant een erectie te hebben, dat is te opwindend. Een beetje is leuk om te zien. Bij jou is een heel klein beetje al genoeg, met die dikke van je. Wel lekker rustig dat ik je nu amper voel.’
‘Ja. Ik voel jou wel iets meer. Dun hemdje.’
‘Te dun?’
‘Nee, net genoeg om niets bloots te voelen.’
‘Mag ik je blote borst strelen? Dan kan ik de rest stiller houden.’
Hij grinnikte.
‘Je smoes is goed.’
‘Nee, het is omdat je zo lief voor me bent, steeds. En het is niets seksueels.’
‘Simone zei ooit, borsten zijn geen seksorganen, maar sekskenmerken. Zoals de adamsappel bij jongens. Laat je borsten een beetje strelen, meisjes, als jullie er aan toe zijn. Mike zei, eigenlijk jammer, ik dacht dat ik door er naar te kijken al een hele grote jongen was, dat ik al seks had.’
‘Leuk. Wil je naar de mijne kijken? Hier, bedoel ik?’
‘Nee. Maar over een tijd wil ik misschien wel onder je hemdje. Dus niet voor de seks, maar voor het lekkere.’
‘Waarschuw maar als ik in je broek mag, voor het lekkere. Het is nu niet interessant, en ik vind het fijn genoeg om zo bij je te liggen. Al heb ik er geen bezwaar tegen als je een borst van me zou strelen.’
‘Nog maar niet ‘
‘Goed. Mag ik nog iets over borsten zeggen?’
‘Natuurlijk. Je mag ook over seks praten. Dat doen we vaker.’
‘Ja, maar zoals je zei, in een slaapkamer is het anders dan in het zwembad. Simone vergat vast iets. Of ze wilde het nog niet tegen de kinderen zeggen. Het is natuurlijk wél seksueel als een jongen tussen de borsten van een meisje klaarkomt, waar zijn sperma dan ook terechtkomt.’
‘Ja, ze zal het niet hebben willen zeggen. Wij deden het, Vivian wilde het niet, maar Simone en ik deden het ook wel eens. Tja, van alles. Maar meestal kwam ik op of tegen haar aanliggen en dan heel langzaam naar binnen.’
‘Mis je het?’
‘Nee, maar het is wel fijn om er af en toe aan te denken.’
‘En er over te praten.’
‘Met jou wel. Ik kan ook meer zeggen dan bij de kinderen.’
‘Ja, fijn. Alles?’
‘Eh ja. Al heb ik dat nog niet gedaan, geloof ik.’
‘Dat hoeft ook niet, net hoe het uitkomt. Ik heb al, zelfs tegen de kinderen, verteld over de lange halen van Dave.’
‘Ik vind het heel fijn te weten dat je er zo van genoten hebt. Er toch, net als ik, van kón genieten. Dat het ging zoals het het beste is, met een vaste relatie.’
‘Ja. Je zegt niet, als je getrouwd bent.’
‘Nee, dat zei ik vroeger. Het trouwen is hoofdzakelijk ingesteld om de vrouw zekerheid te geven. Dat is nu niet meer nodig. Ze zijn genoeg geëmancipeerd, hebben ook genoeg financiële zekerheid.’
‘En voorbehoedsmiddelen.’
‘Ik heb ze gelukkig nooit hoeven gebruiken. John kijkt bij het meertje dagelijks in de vuilnisbakken of ze geleegd moeten worden, ze worden niet iedere dag allemaal gebruikt. Dan ziet hij er regelmatig condooms in liggen.’
‘Je zei al, ze ruimen alles op. Ik heb in mijn schooltijd gehoord dat er een stuk bos was waar de condooms in de bomen hingen. Zo’n ding is een noodmaatregel, natuurlijk, als het meisje nog niet aan de pil is. Of als ze elkaar nog niet zo lang kennen. Of wel wat willen, maar niet door jan en alleman eh volgespoten willen worden.’
‘Thomas had er in het begin moeite mee om iets bij Tamara achter te laten wat ze niet op kon ruimen.’
‘Tja. Zeker met zijn hoeveelheden en frequentie. Hoe is hij eroverheen gekomen?’
‘Ze heeft hem, waar ze nog niet aan toegekomen waren, in haar mond laten spuiten.’
‘Dat lijkt me duidelijk. Dat ze zich niet verslikt, bij die zes of zeven stralen.’
‘De eerste keer heeft ze er vast wat uit laten lopen. Ik heb iedereen, bij gelegenheid, verteld dat ik niet alleen medisch maar ook uit betrouwbare bron wist dat liters doorslikken geen kwaad kon.’
‘En bij gelegenheid verteld dat ik de bron was. En jij de bron van een litertje bij me.’
Hij grinnikte, ze lachte mee.
‘Ja, maar een litertje was het niet. Het kwam bijna altijd ook op de plek waar je niet het op kon ruimen.’
‘Het waren ook geen liters, zo productief zijn jongens op jonge leeftijd nog niet. Ook niet zo groot. Ik heb er toen wel eens over gedacht om een oudere jongen te versieren. Één van tegen de dertig. Maar het nooit gedaan, dat vond ik niet bij mijn hobby als sletje horen. Alleen ongeveer even oude jongens. Ook niet met meer dan één tegelijk, op dezelfde avond. Al werd ik wel eens ongeduldig, als ze lang nodig hadden om bij te komen. Jij hield me ten minste bezig. Je hebt ook kilometers gelikt.’
Ze grinnikten weer.
‘Dat is een mooie. Die moet ik doorvertellen.’
‘Bij gelegenheid.’
‘Ja, momenteel blijven we aan de oppervlakkige kant. Al houden de kinderen zich met wat doen niet meer in.’
‘Wij houden ons ook niet in, hè? We vinden het fijn genoeg zo.’
‘Ja. Toch zit het erin dat we heel langzaam wat meer gaan doen, lieverd. Al zijn we het niet van plan. Ik heb je heerlijk vast, mijn armen om je heen. Maar min of meer automatisch gaat mijn hand wat naar beneden, richting je kontje, om dat te strelen. Ik kom er steeds net op tijd achter.’
‘Ik weet het, ik voelde het. Mag wel, ik ga tussendoor je borst strelen.’
Ze deed het, hij liet een hand zakken. Na een beetje haar kontje strelen trok hij haar onderlijf tegen zich aan maar liet haar snel weer los.
‘Sorry. Ook automatiek.’
‘Ja, joh, niet erg. Dat komt hoe we erbij liggen. Maar voor meer acties zouden we bewuste bewegingen moeten maken.’
‘Ja. Ik wil er nog één doen, en dan gaan slapen.’
‘Blijf verder van me af.’
Hij grinnikte.
‘Grapje. Nog even kussen.’
‘Graag, lieve vriend.‘
‘Toch méér?’
‘Ja, maar hoe moeten we dat noemen?’
Ze dachten allebei een tijd na.
‘Geen idee.’
‘Ik ook niet. Kus me dan maar, ik kus terug.’
Ze deden het, een paar minuten, daarna bleven ze rustig liggen tot ze in slaap vielen.

‘Goedemorgen, lieverd.’
‘Goedemorgen, lieverd.’
‘Ik heb weer heerlijk geslapen.’
‘Ik ook.’
‘Even wat vervelends, Renee, waar ik vannacht even aan heb liggen denken. Wat en wanneer wil je wat aan je huis in Orlando doen?’
‘O. Bijna vergeten. Zo snel mogelijk, vóór je je bedenkt. Nee, slecht geslaagd grapje, hè?’
‘Ach, ik kan wat jij me biedt al niet meer missen.’
‘Ik jou ook niet. En nog wel voor niets.’
‘We eh ruilen onze genegenheid. Ik vond het niet erg, hoor, maar zeg zoiets maar niet weer, over weggaan. Je kan honderd procent zeker zijn dat je hier blijft. Overdag doe je waar je zin in hebt, 's avonds en 's nachts ook, want dan gaan we samen naar bed.’
‘Ik moet bijna janken.’
‘Je mag het ook. Je leeft weer, hè?’
‘Ja. Erg snel, maar het mag.’
‘Ja. Wat wil je doen?’
‘Wat hierheen laten versturen, de rest verkopen.’
‘Ik weet een snelle manier. Zoals de kinderen gedaan hebben. Ik heb in de States een handige verre neef. Hij heeft een hotelkamer in de buurt genomen en veel geregeld. Ook het versturen van spullen en de verkoop van het huis. Je moet zelf je persoonlijke spullen regelen, bankzaken en zo. In koffers doen wat je gelijk mee wilt nemen. Spullen om te versturen bij elkaar zetten. De kinderen waren na een dag of vier terug. O. Afscheid van je kinderen nemen.’
‘Ja. Wil je het regelen, alsjeblieft?’
‘Natuurlijk. Ik zal Tamara je naturalisatie laten regelen, dat heeft ze voor de kinderen snel voor elkaar gekregen. Waar gaan we in Orlando slapen?’
‘Ik weet waarom je het vraagt, dankjewel. In de logeerkamer maar.’
‘Prima. Pak je me nog wel eens vast, 's nachts?’
‘Ja.’
‘Niet zo bedeesd.’
‘Het lijkt of ik steeds begin.’
‘Misschien, maar niet expres. Ik krijg die nachtelijke erecties ook niet expres.’
‘Nee, maar ik zou er af kunnen blijven.’
‘Ach, ik weet niet precies waarom je het doet, maar ik merk er toch niets van.’
‘Ik weet het ook niet precies. Ik ga er automatisch naar toe, al was het steeds niet nodig om te helpen. Maar ik kon je niet gelijk loslaten. Niks seksueels. Tenminste, niet voor mij. Ik denk ongeveer, gezellig zo, met mijn lieve vriend of iets meer.’
‘Ga maar verder.’
‘Tja. Ik heb inderdaad meer. Maar dat kan ik beter later vertellen.’
‘Er kan anders wel wat.’
‘Ik gok het. Ik zie dan voor me dat je bovenop Simone ligt. Jullie allebei helemaal bloot. Met je handen op haar grote borsten. En wat ik vast heb, die dikke, dan langzaam helemaal in haar bos haar tussen haar gespreide benen duwt. Dan op en neer in haar beweegt om jullie te laten genieten, klaarkomen. Dan denk ik, hij zal best zonder kunnen, er wél vaak aan denken, voor de mooie herinnering, maar ik hoop voor hem dat hij over een tijd weer seksueel actief kan worden. Zoals je tegen Jenny zei, er het maximum uithaalt.’
‘Tja. Ik kan nog zonder. Jij?’
‘Die vraag verwachtte ik al. Ik vind het heel fijn als je me aanraakt, vasthoudt, zoals tot nu toe. Voor meer moet ik eerst nog meer ontdooien, of hoe je het wilt noemen. Dat zal vast gebeuren, je laat me niet koud, lieverd.’
‘Nee, anders zou je niet aan me komen, al is het maar door mijn broek. Die het eens voor?’
Ze pakte hem tussen zijn benen.
‘Vanaf je ballen ga ik met mijn hand omhoog, zo, en neem mee wat er mee te nemen valt. Weinig, nu.’
‘Misschien wordt het over een tijd meer, je laat me ook niet koud, lieverd.’
‘Omhels en kus me nog even, voor we opstaan, dat is nu warm genoeg.’
Hij maakte het, omdat hij haar lang kuste, wat warmer dan waar ze op gerekend had.

Week 29

Ze handelden alles in Orlando snel af, ze waren ook in vier dagen terug.

‘s Avonds had Mark onder zijn badjas alleen een onderbroek aan.
‘Renee, ik vind het zo fijn, ook overdag, je bij me te hebben. Ik wil je nooit meer missen.’
Ze kuste hem even, toen hij tegen haar aan kwam liggen.
‘Het was heel fijn dat je mee was, anders had ik me daar weer ontzettend alleen gevoeld. Waarom heb je nu alleen een onderbroek aan?’
‘Daar wilde ik het over hebben. We praten gelukkig over dat soort dingen. Ik vind dat ik in bed wel iets meer van je mag genieten. Niet dat ik meer van je voel, maar het idee. Goed?’
‘Ja, fijn. Maar je voelt mijn blote been toch wel, over de jouwe?’
‘Ja, je ligt fijner tegen me aan dan gestrekt.’
Ze kusten wat.
‘Wat bedoel je met, ik geniet meer door het idee?’
‘Bijna bloot bij elkaar liggen. Aangepast aan wat we voor elkaar voelen.’
Ze streelde over zijn hoofd, wachtte even met wat zeggen.
‘Je zei een keer, genegenheid.’
‘Ik kan niet zo aan je denken als aan Simone. Of Vivian. Ik doe het ongeveer zoals aan Silvia. Of Aimee. Niet als dochter, maar als mijn liefste veel meer dan een vriendin.’
‘Om het te vergelijken, ik geef veel meer om je dan om mijn zoon. Tja. Gaf je om Vivian net zo veel als om Simone?’
‘Ja, maar anders. Omdat ze anders waren.’
‘Dan geef ik om jou net zo veel als om Dave, maar anders.’
Hij grinnikte maar stopte er plotseling mee.
‘Dat is al erg veel.’
‘Ja, maar ik kan er niets aan doen. Jij toch ook niet? Het gaat steeds anders.’
‘Ja. Goed. We zien wel. Kusje?’
‘Kus.’
Onder het kussen ging zijn hand ging op haar rug onder haar hemdje. Ze stopte met kussen.
‘Je wilt na zoiets vanzelf wat meer, hè?’
‘Ja.’
‘Mark, lieverd, ik wil je niet opjagen of afremmen. Ik heb al gezegd dat ik er geen bezwaar tegen heb als je een borst van me zou strelen. Of alleen vasthouden. Dat is voor allebei toch prettig?’
‘Ik weet het. Maar ik wil niet doen alsof het niets voorstelt.’
‘Dat is fijn, maar zo veel ook weer niet. Je deed het vast bij Simone ook wel eens, al wilde je op dat moment niet méér. Ik herinner me de eerste keer dat ik bij jullie was. Toen Simone en ik de bovenstukjes van onze bikini’s afdeden ging je achter Simone staan en pakte haar borsten. Je zei, jij mag graag blote jongetjes zien, ik mag graag grote blote borsten vasthouden. Simone vroeg, streelde hij toen ook al zo lekker? Ik schrok weer van haar.’
‘Dat herinner ik me ook. Je schrok niet zo erg, je zei vrij snel, ja, hij streelde álles lekker.’
‘Tja. Dat was ook zo. Simone liet iedereen de bovenste helft van haar borsten zien. Dat doe ik niet, maar ik wil me wel graag aan mijn vrienden laten zien zoals zij zich aan mij laten zien. Natuurlijk, zonder kleren, wat ik bij jullie direct zo prettig vond. En een beetje spelen.’
‘Ja, je deed vrij snel helemaal mee.’
‘Na zo veel jaren met één man kon ik niet onmiddellijk alles uitdoen, naar me laten kijken en drie blote jongens bekijken. En het was en is zo fijn om overal over te praten. Met een vaste relatie kan er meer. Nou, een vaste relatie hebben we, al heb je daar misschien geeneens over nagedacht, we willen elkaar niet meer kwijt. Wat er meer kan? Niet te veel in één keer. Mij boven strelen, aan de voorkant, lijkt me een goed begin. Het zijn maar borsten, lieverd. Om mee te showen, voor borstvoeding, maar ook om samen met een nieuwe vaste relatie een beetje van te genieten. In het water doe je het al.’
Het duurde even voor hij antwoordde.
‘Dank je voor je uitleg. Je brengt het mooi.’
‘Ze zijn ook mooi, al zeg ik het zelf. Alleen niet zo groot.’
‘Relatief. Die van de meisjes kan ik makkelijk in mijn hand houden. Die van Simone niet, die van jou amper. Maar dat weet je al, in ieder geval van in het water.’
‘Van vroeger herinner ik me eigenlijk alleen dat het lekker met je was. En dat je groot genoeg was. Anders had ik je om één van die redenen of allebei eh geen SMS meer gestuurd. Mark, het stelt wel iets voor, maar lang niet zo veel als wanneer ik je hier bij je ballen of penis zou grijpen. Of jij mij tussen mijn benen. Ik streel je over je borst, nou, dat mag je bij mij ook, al zit er meer dan een paar zielige tepeltjes. Ga ze maar lekker vasthouden. Nee, niet ze, één tegelijk, rustig aan.’
Hij ging met zijn hand onder haar hemdje uit, aan de voorkant er weer onder. Zodra hij een borst vast had zuchtte hij.
‘Heel fijn, Renee.’
‘Ik vind het fijner dan ik verwachtte. Waarschijnlijk omdat jij het doet, in bed. In het zwembad vind ik het alleen leuk. Leuk dat jongens er zo gek op zijn. Die pakken ze het liefst tegelijk beet, schudden ze en masseren ze.’
‘Ik houd het bij er zo veel mogelijk van in mijn hand houden en zachtjes strelen.’
‘Ja, fijn, lieverd.’
Ze lagen lang zo bij elkaar.
‘Niet aan seks denken, jongetje.’
‘Hoezo?’
‘Ik wilde het niet gelijk zeggen, ik heb een bekend gevoel tegen mijn buik. Je hebt een beetje een erectie.’
‘Vast sinds ik voelde dat je tepels wat harder werden.’
‘O. Ja. De pot verwijt de ketel. Je streelt ook zo lekker. Automatiek.’
‘Goed. Bij mij dan ook.’
‘Je vond het geen probleem om te zeggen dat je geen erectie kon krijgen, je had een goed excuus. Van mij hoefde het ook niet, maar onbewust was het natuurlijk tegen mijn vrouwelijk eergevoel dat je er geen van me kreeg. Ik ben blij, vooral voor jou, dat er een beetje leven in je komt. Waardoor dan ook. Je dacht waarschijnlijk geeneens aan seks. Gewoon, wat lekker. Van dat lieve meisje.’
‘Met dat hele lieve meisje. Ja. Ik wil nog één iets doen, en dan gaan slapen.’
‘Alweer nog één iets?’
‘Ja. Dat je je hemdje uitdoet, weer tegen me aankomt, nog even kussen en dan gaan slapen.’
‘Mooie smoes om er niet één maar twee te voelen.’
‘Ja, maar niet met mijn handen.’
Ze deed haar hemdje uit en kwam weer tegen hem aan liggen.
‘Lekker, minder eenzijdig.'
‘Ja, maar je moet niet aan seks denken. Je tepels prikken, tweezijdig.’
‘Even wennen om bijna bloot tegen een bijna blote vent met een beetje stijve aan te liggen.’
‘In het zwembad zijn we als we elkaar omhelzen helemaal bloot.’
‘Ja, met een kleintje. Zullen we Thomas en Tamara vragen?’
‘Waarom?’
‘Meerdere redenen. Ik wil niet in de weg zitten om jullie met z’n allen te laten zwemmen.’
‘Dat doen de anderen als we er niet bij zijn.’
‘Dat weet ik wel, maar ik wil helemaal mee gaan doen. Aan de kinderen ben ik nu weer gewend. Ik vind het wel gezellig als de jongens een stijve hebben, zich niet inhouden. Misschien doen ze dat met vrijen, na die ene keer hebben ze het niet meer gedaan.’
‘Ze zullen het toch iets te veel voor je gevonden hebben. Ze doen het vast van tevoren in bed.’
‘We zien wel hoe het gaat. Ik heb hier al een keer gezwommen met Thomas en Tamara. Je mist ze vast.’
‘Een beetje. Tamara is ook leuk om te zien.’
‘De meiden zitten niet aan je.’
‘Nee, maar niet. Blijf jij in het water maar bij me, dan snappen ze het wel.’
‘Ze zullen zien dat je wat stijf wordt.’
‘Dat is niet erg, dat zullen ze fijn voor me vinden. En voor jou.’
‘Zouden ze denken dat ik er in bed aanzit?’
‘Ik denk het wel. Hopen doen ze het in ieder geval.’
‘Ik wil graag weer even aan Thomas zitten.’
‘Die heeft er vast geen bezwaar tegen. Zelfs zonder wederdienst. Hij is gewend dat de meiden er iedere keer even aanzitten.’
‘Ik denk dat de jongens over een tijd weer aan me mogen zitten. Ik haal het niet bij Simone, maar ik heb toch aardig wat meer dan de meisjes.’
‘Ach, grote borsten of niet, ze vinden hun meiden vast vrouwelijk genoeg.’
‘Ja, duidelijk. Die hoeven niet veel te doen om ze een stijve te laten krijgen.’
‘En jij aan de jongens zitten?’
‘Eh niet eerder dan wanneer jij daar weer groter bent dan zij. Ik wil dat ze in mijn ogen eh en handen jongens blijven. Mark, als je ook een stijve wilt, vóór het vanzelf gebeurt, ik help graag.’
‘Liever vanzelf. Dan voel ik vast dat ik er aan toe ben om er meer mee te gaan doen.’
‘Ja, prima, wat dan ook. Daarna ook zwemmen met de andere stellen. Niet te veel stijven in één keer. Tjonge, misschien wel eh Thomas, John, Ian, Mike, Jamie, jij, zes stuks.’
‘Het was altijd erg gezellig. Dat wordt het vast weer, als er allemaal stellen zijn.’
‘Zijn wij een stel?’
‘Ik geloof dat ik een beetje op mijn woorden moet gaan letten.’
‘Nee, hoor, het hoeft geen naam te hebben om zo met elkaar in bed te liggen.’
Ze bleven rustig liggen tot ze in slaap vielen.

Week 30

Mark en Renee kwamen als laatste in het zwembad. Thomas en Tamara stonden op om ze te begroeten. Renee zwaaide naar de kinderen en omhelde en kuste Tamara, Mark deed het bij Tamara, knikte en glimlachte naar Thomas en de kinderen en ging op een stretcher zitten. Renee en Thomas stonden tegenover elkaar.
‘Daar staan we weer, mooi jongentje. Dezelfde begroeting als de vorige keer?’
Thomas glimlachte.
‘Ik stel voor, dat jij een arm om me heen slaat, om in de buurt te blijven, en dat ik het bij jou bij boven houd en jij bij mij bij beneden.’
‘Zo’n goed doordacht voorstel sla ik niet af. Kom maar hier.’
Thomas deed een stap naar voren en legde zijn handen op haar borsten. Renee sloeg een arm om hem heen en pakte hem tussen zijn benen.
‘Oei, wat een prachtige ballen. Spuit je nog steeds zo lekker?’
‘Ja, heerlijk. Mag ik je borsten een beetje masseren?’
‘Ja, doe maar. Als je daar maar geen conclusies uit trekt over het huidige gebruik, ik sta niet iedereen hetzelfde toe. Jij laat iedereen aan je ballen zitten, hè?’
‘Nee, alleen meiden. In ruil voor wat anders. Zoals bij jou die grote stevige borsten bevoelen.’
‘Je doet het lekker. Mag ik wat hoger bij je?’
‘Ja, ik zal daar ook geen conclusie uit trekken.’
‘Goed zo. Je bent al aardig gewend, je bent nog in de groei. Mag ik er wat mee doen, tot je stop zegt?’
‘Ja, ik kan wel wat hebben, we wisten dat je kwam, dus ben ik geleegd. Ik moet toch weer even aan je wennen.’
‘Ja, prima, je wist hoe we elkaar zouden begroeten, je hebt ook geen slecht geheugen. Nou, jong, je masseert lekker en bent lekker stijf. Dank je wel. Laat maar los.’
‘Je hebt míj vast. Ook met je arm.’
Ze grinnikte.
‘Ja, ik vergat mijn arm.’
Ze liet hem los. Ze gingen grinnikend zitten.
‘Ik moet weer denken aan dat Ian bij ons terugkwam, nadat hij door die meiden gepakt was, met allemaal lippenstift op zijn afgematte pikkie.’
‘Wat? Lippenstift op een pikkie? Vertel, Silvia.’
‘Bij het meertje leven meiden van een jaar of vijftien zich af en toe uit op een interessante jongen. Toen we er de eerste keer met Ian waren werd hij gewaarschuwd dat hij een keer gepakt zou worden, al was hij wat aan de oude kant. O, weet je waarom hij opvalt?’
‘Ja, dat heb ik gehoord. Een vier centimeter langer dan normaal slurfje, wat net zo lang kan worden als die van Dave. Ik ben benieuwd.’
‘Als je hem ziet mag je er ook aankomen, hoor. Ian is net zo begrijpend als Thomas, ze snappen dat we moeilijk van ze af kunnen blijven. Maar iedere keer even is genoeg.’
‘Dat vond ik net ook.’
‘Fijn. Thomas vast ook. Trouwens, toen Ralph hier was, met Belinda, zijn ze ook een keer meegeweest naar het meertje. Heb je over Susan gehoord?’
‘Mark en ik hebben bij het meertje met haar gesproken.’
‘O?’
‘We kregen bij onze komst applaus. Mark wilde weten hoeveel daarvan voor hem was en hoeveel voor mij. Hij heeft Susan geroepen, al wist hij niet hoe ze eruit zag en of ze er was. Maar ze was er en ze kwam. Één derde deel van het applaus was waardering voor Mark. Één derde was voor mij, als welkom. En één derde was voor ons beiden. Een aanmoediging. Tamara had ze met haar verhaaltje in het krantje niet om de tuin kunnen leiden. Ze schreef schijnbaar openhartig, maar ze liet een open eind aan het verhaal. Susan zei, jeugdvrienden, vertel mij wat over vriendschap tussen een jongen en een meisje. Wat ons betreft, probeer niet weer uit elkaar te raken, maar andersom, als jullie er al niet mee begonnen zijn. Meneer weet dat het méér dan één keer mooi kan zijn. Haal het maximum eruit. Ze wenste ons het beste en ging weer bij de jeugd zitten. Tja.’
‘Tja. Ze praat goed. Ze vertelde Ralph toen dat ze hem niet zouden grijpen omdat hij hun vader kon zijn.’
‘Dat zegt niet alles.’
Het duurde even voordat iedereen het doorhad en in de lach schoot.
‘Oh, Renee, wat fijn dat je dat durft te zeggen. En leuk. We zitten niet zo vaak aan paps, hoor, alleen bij bijzondere gelegenheden. Mams heeft een keer verteld, dat ik vanaf mijn derde of vierde hem ongeveer één keer per jaar bevoelde, als ik in de tuin bij hem op schoot zat. En dan een beetje meewarig naar Mike keek.‘
‘Ik zat toen al aan meerdere kleintjes per jaar. Zat je niet aan Mike?’
‘Minder vaak dan aan paps. Wel een keer goed toen hij een beetje een stijve kon krijgen. Net zoals hij een keer aan mijn beginnende borstjes en haartjes op mijn doos voelde. Daar vond hij niets aan, mams had van alles meer. Daar zat hij ook niet vaak aan. Die dunne stijve van hem vond ik ook niet interessant, die van paps was veel groter als hij achter mams aan naar binnen ging om te doen alsof ze een broertje of zusje voor ons gingen maken.’
‘Mooie verklaring.’
‘Zeker. We wisten ook al vroeg dat daarvoor zaadjes nodig waren, die maakte paps en stopte ze er bij mams in. Mams maakte eitjes en twee daarvan en twee zaadjes van paps werden Mike en ik. Zo fijn, dat we het ook op die manier ook aan onze kinderen kunnen gaan vertellen. Waar was ik? Susan wilde toen wél weten, of Ralph onder zijn handdoek iets verborg wat te klein was om te laten zien of te groot. Belinda zei onmiddellijk, voel maar. Je zal wel gelezen hebben dat ze het hier fijn gehad hebben, dat gedeelte hoorde er ook bij. Ze genoten van de vrijheid overal. En Ralph, dat er een meisje van vijftien jaar vlak naast hem zat, helemaal bloot, met haar benen niet tegen elkaar, wat op haar gemak zijn ballen masseerde en zijn stijve streelde. Niet te lang, ze heeft er genoeg ervaring mee.’
‘Oei. Ja, heel fijn voor hem.’
‘Die lieverds hebben vlak voor hun huwelijk wat in kunnen halen. Belinda heeft de jongens bevoeld en andersom en Ralph de meiden en andersom. Goed. Ian werd wel een keer gepakt, bij het meertje. We zagen een stel blote meiden op en om hem, terwijl hij op de grond lag. Na een minuut of tien lieten ze hem alleen. Hij kwam wankelend naar ons terug, met, zoals ik zei, allemaal lippenstift op zijn pikkie. Ze hadden hem behoorlijk bevoeld en laten lozen, op een handdoek. Leeggemolken, zei hij, op het laatst waarschijnlijk door een boerenmeisje. Daarvóór, maar vooral daarná, was hij overal gelikt, ook zijn ballen, en in veel mondjes geweest. En ondertussen kreeg hij in één hand steeds een andere borst, en in de ander een doos, al of niet geschoren. Dat was afgesproken, als ze uitgebreid aan hem mochten zitten mocht hij doen wat hij wilde, als hij te veel vingerde trokken ze zich wel terug. Tja, aan de ene kant was het zwaar voor hem, min of meer gebruikt worden en grondig leeggemolken, aan de andere kant was het lekker.’
‘Tjonge. Dave werd al heel vroeg door twee zeer nieuwsgierige meisjes gepakt. Die lieten hem geeneens eh extern lozen.’
‘Ook te vroeg te ver, dus.’
‘Ja, maar niet te vaak. Hij kreeg de kans niet. Meisjes krijgen veel makkelijker jongens te pakken dan andersom.’
‘Natuurlijk. Zou je nu hier graag opgroeien?’
‘Ja, dat is beter dan wat ik deed.’
‘Ach, eind goed al goed. Sorry.’
‘Nee, meid, we zijn misschien nog niet op het eind, maar goed is het al.’
‘Oh, wat ben je weer lief. En spontaan.’
‘Jij toch ook?’
‘Nou, eigenlijk te, tegen jou. Maar ik kan me zo slecht inhouden sinds we alles mogen. Paps, sorry, maar ik ben zo blij om te zien dat er weer een beetje groei bij je in zit.’
‘Goed, liefje. Tja, één en ander laat me niet koud. Geen conclusies trekken, geniet jij maar van je eigen paal.’
‘Ja, paps.’
Ze praatten nog wat en zwommen een keer, waarbij Renee bij Mark bleef en de stelletjes bij elkaar. Weer met z’n allen op de kant liep Renee een rondje om de stretchers waar de jongens op lagen, voor ze zelf ging liggen.
‘Dank jullie wel dat jullie Mark en mij met rust lieten, jullie kunnen alles goed inschatten. Het komt wel weer, hoor, al zitten jullie er natuurlijk niet om te springen. Wij ook niet, afgezien van dat ik graag even een herinnering bij Thomas op wilde halen. Ik kom al aardig bij, ik weet dat Dave alles goed zou vinden zolang ik niet terugval in mijn oude hobby. Nou, daar heb ik helemaal geen behoefte aan. Ik had nergens behoefte aan, misschien ooit een platonische relatie, alleen is maar alleen. Ik heb er nu één. Onverwacht. Snel. Ik tref het ontzettend, hij is de enige in de wereld waarmee ik overal over kan praten. Ook over mijn hobby, waarin hij de beste rol gespeeld heeft. Er is één ding van vroeger overgebleven, al is dat niets bijzonders. Mark kijkt graag naar blote meiden, ik naar blote jongens. Ik zag bij het meertje iets wat ik nog nooit gezien heb, geschoren poezen. Ik heb het zelf één keer gedaan, maar dat kan je zelf niet goed zien. Wat is dat bloot, zeg, met die gleuven honderd procent zichtbaar.’
‘Jongens zijn toch ook helemaal bloot? En niet allemaal hetzelfde? Maureen zegt, ik herken de meiden aan de grootte van de borsten, de kleur en de hoeveelheid haar, of niets, op hun doos, en de jongens aan of hun pikkie rechts, in het midden of links hangt en recht of een beetje krom is.’
‘Ja, bij jongens is het alles of niets laten zien. Meiden hebben de keus tussen wel of niet scheren. De meeste doen het niet, daarom vind ik het waarschijnlijk zo ontzettend bloot. En kan ik me beter indenken dat jongens niet te houden zijn om er hun stijve in te drukken. En eh nou jullie zijn getrouwd, het kan wel. Ik voelde mezelf nooit bloot als ik niets aanhad, dat heb ik nooit gevonden. Leuk, dat jongens er zo opgewonden en mooi groot van werden en hun best deden om me te laten genieten. Ik liet ze ook rustig tussen mijn benen kijken en er aan voelen, hoe lekkerder hoe liever. Ik voelde me alleen erg bloot als ze me likten. Terwijl ik er niet meezat om hun in mijn mond te nemen en te likken enzovoorts. Ze vonden het heel lekker, maar kwamen liever met iets warms om hun hele lengte. Tja, ik heb ruim veertig jaar één mooie jongen gezien, afgezien van jullie. Ik geniet nu van het kijken naar veel blote jongens, hier, de andere vrienden zie ik ook graag weer komen, en bij het meertje. Jeugdherinneringen, vanaf twaalf jaar. Lief, die dunnetjes bijna recht vooruit.’
‘Je bent vast nieuwsgierig naar Ian.’
‘Waarom denk je dat ik graag wil dat de andere vrienden hier ook weer komen?’
Ze grinnikten.
‘Ik heb er veel gezien en zo, maar erg lang geleden. Zoiets niet. Op z’n langst zal hij me niet schokken, daar weet ik alles van. Ik ben op mijn achttiende met mijn hobby gestopt, ik vind het ook fijn om de jongens nu te zien, in vol ornaat, omdat er in het zwembad met ze gespeeld is. Mark, mag ik wat over jou vertellen?’
‘Ja, lieverd.’
‘Silvia, je weet dat je vader een stijve kan krijgen, je hebt het gezien toen Belinda hier was, omdat ze met hem gespeeld heeft. Van alleen kijken en denken komt het nu op gang, zoals je kan zien. Jullie weten dat het na het overlijden van Vivian lang geduurd heeft voor Mark weer op gang kwam. Het is een enorme omschakeling, dat snappen jullie wel. Tja, ervaringen spelen mee, hij kan nu sneller alles op een rijtje zetten, daarom gaat het sneller. Dat één en ander wat hem niet koud laat ben ik zeer waarschijnlijk. Meneer knikt. Dank u. We gaan steeds meer voor elkaar voelen. Niet zo veel aan elkaar, we laten de natuur zijn gang gaan. Zo, weten jullie dat ook weer.’
‘Dank jullie wel. We zijn er blij me. Vooral voor paps, dus.’
Ze grinnikten weer.
‘Ja, natuurlijk, Silvia. Het kan zonder, maar mét is mooier. Jullie zijn anders begonnen, maar jullie weten dat als er met scharrelen begonnen wordt de lichamelijke contacten toenemen met het geestelijk beter wordende contact. Als het goed is doen de maten er niet toe, je wilt elkaar gewoon aanraken. Eerst handje vasthouden, dan kusjes, enzovoort. Dan aan bloot, om nog meer contact te hebben, aan kleding komen is geen contact. Met andere woorden, als Mark mij niet pakt, op een gegeven moment, dan pak ik hem wel. En normaal gesproken komt van het één het ander, alleen zijn wij niet normaal. Verkeringen raken vaak uit omdat, alweer normaal, er zonder goed geestelijk contact er met het lichamelijke ook niet veel aan is. Mark en ik hebben geestelijk al zo veel contact dat we sowieso bij elkaar blijven. Met het verdere zijn we voorzichtig, gezien ons verleden. Wat er ook gaat gebeuren, het moet mooi gaan. Ik val in herhaling, geloof ik.’
‘Dat geeft niet. Dat vallen wij ook wel eens. Gaan jullie mee naar boven, jongens?’
Ze namen grinnikend afscheid.

‘Je vond het niet erg, hè, dat ik over je praatte?’
‘Nee, lieverd. Ik dacht erbij, hopelijk verliezen zij nooit hun geliefde, maar dan zijn ze wat voorbereid.’
‘Ja, hopelijk nooit.’
‘Kom eens wat lekkerder tegen me aan, lief meisje wat me niet koud laat.’
Ze kroop dichter tegen hem aan.
‘Lieverd, je hebt weer een iets stijvere dan gisteren. Als we zo doorgaan heb je binnen een paar weken een complete erectie.’
‘Houd het verder maar een beetje geheim, lieverd. Simone hield zich waarschijnlijk bij de jongelui wat in, jij praat overal over, zelfs over dat je je zo bloot voelde als je gelikt werd.’
‘Ja. Jij was de beste.’
‘O. Vast die keer dat je je geschoren had.’
‘Ook. Wat werd je toen woest. Als je tong schuurpapier geweest was was ik daar versleten. Gelukkig koelde je me wat af, doordat je klaarkwam en me onder spoot toen je je stijve er steeds in en uit ging duwen.’
‘Tja, je haren stoorden me niet, het remde wel af. Zonder kon ik grote likken geven.’
‘Daar begon je mee, tot je er in wilde rammen. Helemaal bloot tegen bloot. Weet je het ook nog precies?’
‘Ja, het is de enige blote gleuf voor me gebleven.’
‘Het enige jammere vond ik, dat je kwam voordat ik zover was.’
‘Het was voor mij natuurlijk opwindender. Maar we hebben zo snel mogelijk daarna vast weer gevreeën.’
‘Ja, natuurlijk. En je hebt me nog een keer klaargelikt. Hé, je bent helemaal stijf.’
‘Je moest je schamen dat je zo praat. Nou ja, ik praatte mee. Laat me even denken.’
Hij was een tijd stil, ze wachtte af.
‘Lieverd, ik krijg liever geen stijve door zo te praten. Het is wel gezellig, maar ik vind het niet dé manier.’
‘Goed. Ik snap je wel. Ik schoot weer door. Ik was verrast omdat je weer groter was dan gisteren.’
‘Hoe zou je het vinden, als ik zonder zulke praatjes binnen een paar weken een complete erectie krijg?’
'Prettig. Ik het begin vond ik het fijn dat je klein bleef. Maar ik ben er nu al aan gewend wat meer te voelen. Ik wil niet zeggen dat het me niets doet, het hoort eigenlijk bij in bed liggen, met eh een vaste relatie.’
‘Wil je, voorlopig in het geheim, verkering met me?’
Ze giechelde.
‘We lijken wel kinderen. Ja, Mark, graag.’
Ze kusten een tijd.
‘Zou je het eerder willen dan over een paar weken?’
‘Zoals het gaat, Mark. Zou jij het willen? Iedere keer dat je de slaapkamer binnenkomt en me ziet liggen?’
‘Liever pas als ik bij je lig. Als ik rustig kan denken hoe fijn het is dat je zo dicht bij me bent. Dat vind ik een betere reden dan je alleen maar zien.’
‘Ja, dat is zo. Lekker gevoel, nu?’
‘Toen Belinda me er een liet krijgen vond ik het wel lekker. Maar verder deed het me niets, het was voor haar. Daarna heb ik er geen meer gehad. Het is vooral lekker omdat ik een beetje tegen je aan kan wrijven.’
‘Ja, dat kan wel. Je mocht me vragen om te lozen, lieverd. Natuurlijk ook om hetzelfde te doen als Belinda, zonder je te laten lozen.’
‘Nee, zeg. Ze deed het zo dat ik in normale omstandigheden gekomen was. Ik wil wel graag dat je aan me komt. Als je het niet wilt wachten we gewoon die paar weken. Als je het nóg niet wilt, maar wel eerder dan over een paar weken, ook goed. Als je het wél wilt, eh heel voorzichtig? Een beetje?’
‘Lieve jongen, je bent nog voorzichtiger dan bij Simone, hè?’
‘Eh ja.’
‘Ik snap het wel. Je weet niet precies hoeveel je voor me voelt. Je wilt vast pas vrijen als je denkt dat je van me houdt. Nou, andersom ook zo, ongeveer. Maar een beetje voorzichtig wat genieten kan toch wel?’
‘Dat doen we al, ik doe ook al veel met je borsten.’
‘Ja, lekker. Met je handen en je mond. Je hoeft niet zo voorzichtig te doen, hoor, Thomas masseerde behoorlijk. Ik zou je nooit onverwacht grijpen, hoor, al zei ik dat. Ik schiet iedere keer door, bij die lieve kinderen, waarschijnlijk omdat ze zo fijn reageren. Ik probeer met iets doen niet door te schieten. Het is veel fijner als je er om vraagt of laat merken dat je wat méér wilt. Zal ik?’
‘Graag, lieverd.’
‘Ik wil je graag een beetje strelen. Ik zal het zo proberen te doen dat het je niet opwindt. Waarschuw als het niet goed gaat.’
‘Graag, lieve meid.’
‘Ik doe het ook graag, lieve jongen.’
Ze ging van bovenaf zijn pyjamabroek in, pakte hem voorzichtig vast en streelde zachtjes.
‘Mmmm.’
‘Ja. Groot en dik en stijf.’
‘Dank je wel.’
Ze liet hem los, kroop in zijn armen en drukte haar buik voorzichtig tegen de zijne.
‘Fijn zo. Mark, ik weet ook van tevoren niet wat ik wil. Maar dat is toch niet erg? We kunnen allebei zeggen, voorlopig, misschien heel lang, niet meer. Of een voorstel doen voor wél wat meer.’
‘Ja. Ik ben waarschijnlijk ook zo voorzichtig omdat ik je niet kwijt wil raken. Niet wéér iemand waar ik eh heel veel om geef. Het gaat net zo fijn. Als je niets gezegd had had je langer door kunnen gaan.’
‘Ja, dat was dom van me. Maar zo voelde hij aan.’
Na een kwartiertje rustig liggen pakte ze een hand van hem en legde die op een borst.
‘Je zakt wat af. Viel je bijna in slaap?’
‘Ja, ik dacht, heerlijk, en als het minder wordt hoef ik het maar te vragen en ze pakt me weer even beet.’
‘Ja. Maar ik wil ook wel wat. Streel mijn borst eens lekker, dat heeft misschien dezelfde uitwerking voor je.’
Dat had het. Zo vielen ze in slaap.

De mond van Renee viel wagenwijd open toen Ian voor haar stretcher kwam staan.
‘Mag ik me voorstellen, ik ben Ian.’
Renee deed haar mond weer dicht en slikte.
‘Nou, dat had ik zonder voorstellen ook geweten. De roep over je ontzettend lange slurfje is je vooruitgegaan. Tjonge, ik heb er veel gezien, zoals je vast weet, maar zoiets nog niet.’
‘Ik ben niet zo uitvoerig op de hoogte, ik dacht dat je ze meer voelde dan zag.’
‘Nee, de pauzes waren langer dan het gebruik, dat zal jij ook jammer vinden.’
‘Francis zeker.’
‘Ja, natuurlijk. Maar deze is geweldig, voor in de pauzes. Mag ik er straks in het water even mee spelen?’
‘Daar heb je bij Thomas ook niet op gewacht.’
‘Nee, de eerste keer al niet. Denk je wat meegemaakt te hebben bestaat er toch nog meer. Laatst, tja, oude bekenden, hè?’
‘Renee, Francis zal er ook geen bezwaar tegen hebben als je met mij en de mijne ook een keer goed kennis maakt.’
‘Goed?’
‘Ja, om overal goed mee te kunnen vergelijken. Wacht, ik kom op je zitten.’
Hij ging wijdbeens op haar benen zitten.
‘Ja, zo kan ik dat niet afslaan.’
Ze pakte de punt van zijn lange, tilde die op en nam zijn ballen in haar hand.
‘Je kan niet alles hebben, hè? Normale ballen. Normale productie?’
‘Ja, voldoende.’
‘Je zal er toch iets meer van genieten dan de meeste, behalve Thomas. Het is vast lekker, als je wat voelt komen en het zo lang onderweg is.’
‘Tegen die tijd is hij niet veel langer dan normaal.’
‘Bedoelde je net met dat goed, dat ik hem nu helemaal mag bekijken?’
‘Ja, en voelen, anders kan je niet goed vergelijken.’
‘Ik vind het een beetje raar, om je een stijve te bezorgen.’
‘Je zal niet veel hoeven strelen, vasthouden is genoeg. En als je je benen uit elkaar doet, zover het gaat, dan kijk ik naar je gleuf, dat doet ook wel wat.’
‘Eigenlijk was ik nog niet zo aan showen toe, maar vooruit, jij laat ook alles zien.’
Ze liet zijn ballen los, legde haar hand onder zijn lange en liet de punt ervan los.
‘Oei. Nog niet de helft op één hand.’
Ze deed haar hand dicht en streelde de hele lengte.
‘Wat een eind. Heel fijn, om eens een hele lange vast te houden terwijl hij zo soepel is. Zo krijg je hem er niet in, hè?’
‘Nee. Misschien dubbel? Toch eens proberen, Francis.’
‘Je experimenteert al genoeg.’
Ze grinnikten.
‘Ian, pak mijn borsten even, dan heb ik er minder moeite mee om je verder te strelen. Je wordt al stijver.’
Hij pakte ze, streelde ze en speelde met haar tepels. Al snel had zijn lange de grote boog gemaakt tot hij recht overeind stond.
‘Prachtig, Ian. Ja, zo’n lange had Dave ook. Nogal vermoeiend, hè, er volledige halen mee te doen.’
‘Ja, maar helemaal erin en dan één centimetertje terug en er weer in rammen, op z’n konijntjes, heel snel, is ook lekker. De mannetjeskonijnen heten niet voor niets rammelaar, dat is niet omdat hun balletjes rammelen. Ik wissel de halen af, natuurlijk. Of Francis.’
‘Goed zo.’
Ze streelde door tot Ian haar borsten losliet.
‘Nou, kennelijk lang genoeg voor je. Dank je wel. Prachtig. En lekker.’
Iedereen glimlachte terwijl Ian op zijn stretcher ging liggen.
‘Ik heb jullie al veel verteld. Ik ben eigenlijk veel te eh ondeugend met jullie. Dat zei ik laatst ook tegen Mark. Ik schiet iedere keer door, omdat jullie zo lief zijn, ook veel vertellen en zo fijn reageren. En ik kan me een beetje af reageren, bij hem wil ik niet doorschieten.’
‘Heb je daar wel eens de neiging toe?’
‘Ja, natuurlijk, Aimee, hij laat me niet koud. Geestelijk niet, het is zo fijn overal met hem over te kunnen praten. En lichamelijk, tja. Mark, ik kan er niets aan doen. Mag ik verder vertellen?’
‘Ja, reageer maar rustig af. Dan heb ik vannacht rust.’
Ze grinnikten weer.
‘Zo veel rust wil je geeneens. Nou, we slapen sinds een tijdje niet meer in pyjama, afgezien dat het veel te warm was lig je dan alleen kleding vast te houden. We zitten in het zwembad wat aan elkaar, dan kan het in bed met wat minder kleding ook. We houden alleen een onderbroek aan. Over dat koud laten, het is in een slaapkamer anders dan in een zwembad, al ben je daar helemaal bloot. Als hij op mijn slaapkamer komt, zijn badjas uitdoet en dan in zijn onderbroek staat, met iedere dag er een iets grote bobbel in, die ik dan even later tegen mijn buik voel, tja, dan heb ik van de kou geen last. Nou, lieve kinderen, mooie grote jongens, het enige wat ik niet vertel, is of ik een voorkeur voor een extra lange of een extra dikke heb.’
Ze grinnikten weer eens.
Na een keer zwemmen en napraten gingen ze weer naar huis.

Week 31

Week 32

Week 33

Week 34

‘Mark, geven we al evenveel om elkaar als om onze echtgenoten, alleen anders?’
Ze wachtte af, ze wist dat hij er over moest denken, ook over de consequenties.
‘Ja, maar laat me nog even denken.’
‘Natuurlijk, geen enkele haast nodig.’
‘Nee, die had ik ook niet. Waarom vroeg je het, als er geen haast bij is?’
‘Een opwelling. Mijn gevoelens voor je ook uiten. En de jouwe ook horen, niet alleen voelen. Ik ken je wel een beetje, je ging gelijk aan mogelijke consequenties denken. Die hoeven er niet te zijn.’
‘Natuurlijk wel. Jij kan dat misschien los van elkaar zien, ik niet. Als je met iemand verkering afspreekt is het eerste wat je doet kussen.’
‘Ja, maar ik probeerde niets af te spreken, ik zei alleen dat ik van je houd, op één of andere rare manier.’
‘Meisje toch. Ja, ik ook van jou.’
Ze kusten.
‘Zie je wel, gelijk kussen.’
‘Ja. Nou, denk maar, als je wilt, het kan ook wachten.’
‘Ik denk graag. Zo, met je in mijn armen. Eh mag ik, voortaan, mijn buik wat tegen de jouwe drukken?’
‘Dat deed je al.’
‘Ja, min of meer, maar niet precies mijn penis tegen je doos.’
‘Dat weet ik, dat was lief van je. Andersom ook.’
‘Ja, dat weet ik. Dank je wel. Leg hem maar anders als het niet prettig is.’
‘Natuurlijk. Nog meer consequenties, in de gauwigheid?’
Hij grinnikte.
‘Nee, maar jij mag ook wat bedenken.’
‘Ik mag al genoeg, voor dit moment. Misschien ga ik met mijn doos je pikkie een beetje strelen, al voel ik nu weinig. Dan val je onder het denken niet in slaap.’
‘Ja, lekker. Als het bij een beetje blijft.’
Ze wachtte weer.
‘Tja, lieverd, we zijn al een eind gekomen. We hebben geprobeerd het rustig aan te doen, maar we weten dat gevoelens inhouden niet fijn is. Het hoeft ook niet. De tijd is niet belangrijk, het gaat erom wat je voor elkaar voelt. Het zit er natuurlijk in dat sommigen het veel te snel zullen vinden. Die snappen dan niet dat je het verleden niet vergeet. Maar als extra eh wat samen gaat doen, samenleven.’
‘Ja. Mooi, dat extra.’
‘Met Simone voelde ik het niet als extra, het had met Vivian veel te kort geduurd. Maar niet als haar vervanging, ook geen opvolging. Wat anders.’
‘Ja, dat is moeilijk uit te leggen, maar ik snap je wel. Nu is het makkelijker, we hebben al zo veel fijns gehad. Nu wat extra, weer anders.’
‘Ja. Nu eerst iets misschien vervelends voor je. Ik wil liever niet trouwen.’
‘Je legt misschien nog uit waarom niet, maar ik heb er geen probleem mee. Wat ik ook voor je voel, Mark, ik wil graag de naam van Dave blijven dragen. Als een soort nagedachtenis, eerbetoon.’
‘Fijn, dat maakt het makkelijker voor me. Zoiets heb ik ook. Omdat ik van jou anders houd wil ik graag ook die eer aan Vivian en Simone laten om mijn familienaam gedragen te hebben. Of wil je gravin worden?’
‘Nee, dank je, dat is niets voor een voormalig sletje. Laten we niets op papier zetten, Mark. Dat interesseert me totaal niet, alleen wat ik voor je voel. Laten we gewoon samenleven. Partners, of zoiets.’
‘Ja, zoiets. Misschien komen we nog op een betere benaming. Ik wil toch even wat uitleggen. Ik ben met Vivian buiten gemeenschap van goederen getrouwd, omdat de familie-eigendommen die ik zou kunnen krijgen er buiten moesten vallen. We hebben wel met ons eigen vermogentje samen gedaan. Tja, dat werd na haar overlijden voor mij. Zo ging het ook met Simone, ik had toen al wel familie-eigendommen. Hoeveel het vermogentje was of werd interesseerde me niet, we hadden genoeg. Ik heb nu persoonlijk ook genoeg, ik kan amper wat opmaken. Financieel hoeven we niet samen te doen, jij hebt ook genoeg, jullie gooiden het ook niet over de balk.’
‘Nee. Je hebt het over vermogentjes. Je hoeft geen getallen te noemen, maar bedoel je niet spaargeld?’
‘Er zat spaargeld bij, maar het meeste was van erfenisjes. Als oudste zoon of dochter krijg je nogal eens wat als een oom of tante overlijdt.’
‘Tja, als dat lang in een familie doorgaat kan het vast oplopen. Goed. Bij ons hoeft er dus niets op papier. Ik hoef geeneens een huurcontract, je gooit me er toch niet uit.’
‘Ik zie je niet als huurder. Als eh verloofde?’
‘Ja, fijn.’
Ze kusten een tijd.
‘En over een tijdje, Mark? Verloven suggereert iets.’
‘Over een tijdje gaan we doen alsof we getrouwd zijn. Overdag blijft het fijn gaan, ’s avonds en ’s nachts meer, alles erop en eraan.’
‘En erin en erom. Als je van elkaar houdt hoort dat erbij, doe je het vanzelf. En we weten allebei dat het te lekker is om het niet te doen. Even lekker nieuwsgierig doen. Tot op het laatst een keer of drie per dag?’
‘Ja. Even lekker nieuwsgierig doen. Zou jij een keer of drie per dag willen?’
‘Ja, liever niet minder. En sinds Dave zei dat het vaker mocht, als je het maar met liefde deed, heb ik daar ook geen problemen meer mee.’
‘Zat dat je erg dwars?
‘Ja. Ik wilde beslist niet zo woest worden. Maar dat zat niet in het aantal, maar de manier waarop.’
‘Ja. Ik kan je geen garanties geven, ik kom net weer op gang.’
‘Één keer per week heel lang zou al fijn zijn, hoor.’
‘Liever meer.’
‘Misschien helpt het om te oefenen. Je vraagt er nu pas om als je druk voelt. Tja, het ligt er natuurlijk ook aan hoeveel haast je hebt.’
‘Steeds meer.’
‘Ik eh wil wel minder voorzichtig gaan doen. Dat kan, het lijkt toch niet op vroeger. Toen kwam je alleen daarvoor. Nu doen we het omdat we graag, hoe meer we voor elkaar gaan voelen, ook fijner met elkaar in bed willen zijn. En verloofd zijn.’
‘Ja. Fijn dat jij ook een beetje meer haast krijgt.’
‘Haast niet.’
Ze gleed onder de dekens uit, pakte een handdoek en ging naast hem op bed zitten.
‘Blijf er even onder. We weten heel goed hoe we eruit zien, van het zwembad, maar hier is het anders. En vroeger was het anders. Je hebt vorige week een keer geshowd. Ik vond het weer indrukwekkend. Ik wil beginnen met kijken. Wil je op je rug liggen of op je zijkant?’
‘Op mijn rug beginnen. Daarna liever op mijn zijkant, met jou vóór me, lozen.’
‘Goed. Hoe is de toestand?’
‘Maximaal.’
‘Nou, die paar weken klopte dus. Laat maar zien.’
Hij sloeg de dekens open.
‘Tja, in volle glorie. Krijg je dat van een handdoek zien?’
‘Hier wel, in het zwembad niet.’
‘Nee, ik kan me niet heugen je daar zo gezien te hebben. Wel gevoeld, in het water, van een lekker handje krijg je de laatste tijd ook redelijk snel een stijve.’
‘Hij is gelukkig ook gauw weer weg, de anderen hoeven het niet te zien. Anders zegt Silvia misschien, paps, gebruik je hem al goed?’
‘Ja, zoiets.’
‘En ik krijg alweer een stijve van aan wat lekkers zitten.’
‘Je bent niet aan de beurt.’
‘Het komt ook van wat je zei wat je wilde doen.’
‘Dat ga ik ook doen. Nou, eerst kijken en voelen.’
Ze keek terwijl ze hem uitvoerig bevoelde. Toen hij kreunde liet ze hem los.
‘Heerlijk, maar de druk loopt op.’
‘Gelukkig, ik werd bijna bang dat ik het verleerd had om lekker te strelen.’
Ze grinnikten.
‘Draai je op je zijkant.’
Hij deed het. Ze legde de handdoek op de goede plaats, kwam voor hem liggen en pakte hem weer met twee handen vast.
‘Ik begin niet te langzaam en merk wel wat je een prettig tempo vindt. Probeer het een beetje tegen te houden, en dan ineens te laten gaan, dat spuit je harder. Dat lijkt me het fijnst voor je.’
Binnen de minuut kwam hij. Tijdens zijn uithijgen ging ze zitten, maakte hem schoon met de handdoek, kwam weer naast hem liggen en trok de dekens over hun heen.
‘Oef. Je bent niets verleerd.’
‘Jij ook niet. Alleen misschien nog niet zo vaak. Je spoot prachtig, en niet weinig. Je genoot erg, hè?’
‘Ja, het was geweldig. Lieverd, ik wil het niet gelijk zo vaak mogelijk doen, dat is te lichamelijk. Wel vaker dan één keer in de week. Eh wanneer ik eh een opwelling van gevoelens voor je krijg.’
‘Leg eens uit?’
‘Er zijn momenten dat ik je nog liever vind dan anders, door iets wat je zegt of doet. Overdag kan ik daar natuurlijk niet veel mee, maar in bed denk ik daar dan soms aan, dat is dan weer een opwelling.’
‘Tja. Gebeurt dat niet iedere dag?’
‘Eh eigenlijk wel, maar ik wil nog niet iedere dag. Je zei laatst, ik ben nog niet aan vrijen toe. Dat vrije, me helemaal laten gaan. Ik ook nog niet, ook niet aan iedere dag lozen. Ik wil liever nog een tijdje meestal rustig met je in mijn armen liggen. Dat is al fijn genoeg, zo helemaal bloot, je borsten tegen me, soms mijn stijve tegen je doos. En je blijft niet van me af, jij hebt ook opwellingen.’
‘Jij ook, dan doe je wat meer, gaat je hand naar beneden. Ik snap het wel. Om één of andere reden willen we het wat rustig aan blijven doen. Maar niet te, Mark. Zeg, voor de jeugd zijn we oud genoeg om te zeggen dat we een middagslaapje gaan doen als er niets bijzonders aan de hand is. Lijkt je dat wat?’
‘Ja, zeker. Eh aangekleed?’
‘Nee, zoals nu. Opwellingen lang opkroppen is niet goed.’
‘Je overtuigt me iedere keer.’
‘Jij denkt overdag vaak aan zakelijke dingen. Ik minder, ik denk vast wat vaker dan jij over ons.’
‘Dat is een mooie verklaring waarom je wat sneller bent dan ik.’
‘Ik denk meer over onze gevoelens dan de lichamelijke uitwerking daarvan. Die loopt een beetje achter, hè?’
‘Een beetje. Ik zou met je kunnen vrijen, maar nog maar niet.’
‘Nee, streel me maar wat vaker. Oei. Hé, voorzichtig.’
‘Ik had even een opwelling om je te grijpen en je doos en je gleuf zo te behandelen dat je om méér vroeg, lieverd. Maar ik zal het verder zachtjes en lief doen.’
‘Mmmm. Ik zal je toch na een tijdje moeten stoppen, want ik word er steeds warmer van.’
‘Fijn. Zeg het dan maar. Goed voor mijn eergevoel, dat ik goed vingeren kan.’
‘Nou, je moet al stoppen vóór het echt vingeren wordt, je bent te goed.’
‘Ik doe het heel zachtjes, dan val je erbij in slaap.’
Dat klopte.

‘Jongelui, aan het slot van dit overleg heb ik een mededeling. In drie gedeelten. Laat me uitpraten, want na het tweede deel zouden jullie wat anders kunnen denken dan dat ik in het derde deel ga zeggen. Dat komt door de bijzondere situatie waarin Renee en ik verkeren, want het gaat natuurlijk over ons. Dus niet halverwege al conclusies trekken, Silvia.’
‘Nee, paps.’
‘Eh er komt nog een deeltje vóór het eerste deel. Wij praten natuurlijk over onze gevoelens, we doen niet zomaar wat, we willen er wat van maken. Het zal te vergelijken zijn hoe jullie begonnen zijn. Ik bedoel jou even niet, Tamara. Ondanks dat jullie elkaar bloot zagen zijn jullie pas na vijf, respectievelijk vier jaar met elkaar naar bed gegaan. Wij hebben ons eigen tempo. Liever te langzaam dan te snel. En waar het eindigt weten we niet. In ieder geval, eerste deel, sinds ruim een maand hebben we verkering, stiekem. Ja, grinniken mag even. Dat vonden we passen bij het geen pyjama meer aanhebben, alleen een onderbroek. Niet voor de veiligheid, wat we jullie ooit geadviseerd hebben. Wij hebben al zo veel meegemaakt dat we door wat bloots niet in de verleiding komen. Wat we niet, of nog niet willen, doen we niet. Wat we allebei wel willen doen we, na erover gepraat te hebben. Tweede deel, we zijn sinds kort verloofd. Bijbehorende kleding in bed, geen. Deel drie, we gaan niet trouwen. Ja, je mag verbaasd kijken, liefje. En de anderen. Jullie waren vast al op weg om de verkeerde conclusie te trekken. Ik ga het natuurlijk uitleggen. Ik ga niet steeds zeggen, misschien komen we niet zover, gaan we niet meer voor elkaar voelen dan om verloofden te spelen. We gaan er voor het gemak nu maar vanuit dat het wél zo ver komt. Dat is ook erg waarschijnlijk. Goed. Het is wat moeilijk, omdat het over gevoelens gaat, die zijn niet altijd strikt logisch. Hoeveel Renee en ik ook om elkaar geven en gaan geven, ik wil graag de eer, of hoe je het noemen wilt, aan Vivian en Simone laten om mijn familienaam gedragen te hebben. En Renee wil graag de naam van Dave blijven dragen, ook uit nagedachtenis, als eerbetoon. Liever dan gravin worden, als dat te regelen zou zijn. Zo willen we onze echtgenoten gedenken. En ze bedanken, omdat ze het vast goed vinden dat wij veel samen gaan doen. We gaan niets op papier zetten, dat is niet nodig. Financieel hoeven we ook niets te regelen, we hebben allebei genoeg. Renee hoeft ook geen huurcontract, ze is niet bang dat ze er hier ooit uitgezet wordt. We zien haar natuurlijk ook niet als huurder. We gaan dan helemaal samenleven, al scheelt het nu al niet veel. Als partners, of zoiets. We gaan dan doen alsof we getrouwd zijn. Overdag blijft het hetzelfde, ’s avonds en ’s nachts wordt het dan meer. Ik zei, met alles erop en eraan. Waarop Renee zei, en erin en erom. Juist. Voor nog een grinnik, we zijn al zo oud dat we, als er niets bijzonders aan de hand is, middagslaapjes gaan houden. Te beginnen vanaf vanmiddag. Goed zo, Renee?’
‘Je verhaal of dat slaapje vanmiddag?’
Ze grinnikten allemaal hardop.
‘Allebei, lieverd.’
‘Vanmiddag graag! Al was het alleen maar omdat ik jullie aangehoord heb, bij het overleg. Ik ben niet gewend om zo veel te horen. Zeker niet hoe jullie praten. Nooit door elkaar, maar iedereen doet graag zijn zegje. Er zit vaak wat over het verleden in verstopt. Dan moet ik snel nadenken, jullie hebben dat beter in je geheugen. En soms schemert er wat over nú door, dat kan ik dan wel sneller volgen, maar het geheel is toch wat vermoeiend. Wel ontzettend fijn. Jullie nemen ook geen blad voor de mond, hooguit een klein beschaafd blaadje, maar dat snap ik dan wel. Net zo beschaafd als Mark vertelde hoe onze kleding, of niet, in bed is. Ik heb eerder verteld dat ik graag in zijn armen wil liggen en kussen. Het bevalt ons zo goed dat we dat vaker willen doen, vandaar de middagslaapjes, al zal er weinig van slapen komen. Je had een mooi verhaal, Mark, dank je wel. Ik heb er niets aan toe te voegen, het zou met andere woorden op hetzelfde neerkomen. Nou, lieve kinderen, toch nog iets, ik kan het niet laten. Wanneer we ons getrouwd voelen en er naar gaan handelen horen jullie het wel. Van ontmaagden zal geen sprake zijn, dat heb ik Mark al gedaan, onbewust, en ik was het daarvoor al, ongemerkt, tijdens het uitoefenen van mijn hobby.’
Ze lagen allemaal in een deuk.
‘Namens ons vieren, dank jullie wel voor jullie mededelingen. We blijven het beste voor jullie wensen, als zou dat ‘s nachts blijven bij bloot bij elkaar in bed liggen. Beetje onwaarschijnlijk. We houden af en toe ook een middagslaapje, hoor. Van slapen komt dan wel vaak wat. Na gedane lekkere arbeid is het goed rusten.’
Ze grinnikten.
De jeugd ging er vandoor met een, welterusten.

‘s Middags kwam Mark in badjas de slaapkamer binnen. Renee lag al in bed.
‘Zal ik de gordijnen dichtdoen?’
‘Nee, er kan toch niemand naar binnen kijken. En dan zie ik je even, tussen dat je je badjas uitdoet en je naast me komt.’
‘Dat is niet eerlijk, jij ligt er altijd al in.’
‘Houd je badjas aan en kom naast me zitten.’
Zodra hij in haar richting kwam sloeg ze de dekens open. Hij ging naast haar middel zitten.
‘Ik ben erg gelukkig. Je lijkt wel dertig, mooie blote meid.’
‘Nou, vijfendertig. Jij ook.’
Hij boog zich over haar, nam een borst in zijn mond, voorzover dat ging, speelde er mee, likte haar tepel. Met een hand pakte hij haar andere borst om daarmee te spelen. Met zijn andere hand ging hij over haar buik naar beneden en begon met doos te spelen. Al gauw kreunde ze. Hij tilde zijn hoofd op.
‘Stop, lieverd, drie is te veel.’
‘Goed. Kies maar.’
‘Beneden.’
‘Veel of weinig?’
‘Begin maar.’
Hij liet haar borst los en concentreerde zich even op het zachtjes masseren van haar doos. Daarna begon hij met een vinger over haar gleuf te strelen, en een beetje erin. Na een tijdje twee beetjes.
‘Mmmm. Heel lekker. Dank je wel.’
Hij glimlachte, zei niets.
‘Kom naast me.’
Hij liet zijn badjas vallen, ging naast haar liggen en trok de dekens over hun hen.
‘Weer een stapje verder.’
‘Ja. Mooi verhaal, vanmorgen.’
‘Ik heb net even met de kinderen gesproken. Silvia kon vanmorgen haar mond weer niet houden, maar dat is niet zo erg. Ze zijn zo blij dat het goed met ons gaat. Jij blijft jezelf, vinden ze, anders dan Simone, maar ook ontzettend lief. Wat er ook gebeurt, ze hopen ontzettend dat je voor altijd blijft.’
‘Fijn.’
‘Ze bood haar excuses aan voor dat ze zei dat het onwaarschijnlijk was dat we niet meer zouden gaan doen dan bloot bij elkaar liggen. Ze zou het kunnen begrijpen, gezien ons verleden. Ik vroeg, welk ons verleden, om even precies te zijn? Ze zei, én dat van jou met Renee, én dat van jullie met jullie echtgenoten. Ik kan niet beoordelen hoe dat te verwerken is. Ik zei, het is wat lastig, maar niet onoverkomelijk, om te eindigen waar we allebei willen eindigen. Ze zei, fijn, ik blijf hopen op erin en erom. Ik vroeg, waarom, we gaan nu al zo goed met elkaar om. Ja, zei ze, maar ik gun jullie ook zo graag dat lekkere. En mieter nu op, we gaan een middagslaapje houden, na ons vrijen.’
‘Ontzettend fijne kinderen. Die veel genieten.’
‘Ja, altijd al. Tja, je kan zeggen, ze troffen het, dat ze bij Simone en mij terechtkwamen. Dat ze een karakter hadden, al of niet geërfd, om zo goed met andere mensen om te gaan. Zo veel zelfbeheersing hadden. En zo veel mensenkennis dat ze een goede partner konden kiezen, zo vroeg al. En nergens een sleur van maken. En misschien nog meer.’
‘Ja, vast. Geluk, toeval. Ik voel ook niet zo veel voor sleur, al viel dat met Dave na veertig jaar niet mee, dan heb je het meeste al meerdere keren herhaald. In Florida was er weer een opleving, met het zwembad en de tuin. En natuurlijk als we bij elkaar op bezoek geweest waren. Ik zie de kinderen natuurlijk weer voor me, dat ze liggen te doen wat ze in het zwembad deden. Die mooie palen in die gleuven en hop, hop, hop, kreun. Nu op hun eigen bed, en vast horen en zien wat het andere stel doet. Ik hoef geen bekijks, maar zullen we ook een beetje vrijen en dan wat dommelen of slapen?’
‘Ja, graag. Bij ons zal voorlopig geen sleur optreden. Wat wil je nu?’
‘Zoals dat stelletje in het water. Jij niet op me, maar tegen me aan. Als je nog niet zo snel weer kan lozen geeft het niet, zo bewegen is vast ook lekker.’
‘Tja, een standje wat veel op vrijen lijkt maar het niet is. Maar als ik dan kom loop ik niet leeg.’
‘Heb je niet gemerkt dat je op een grote handdoek ligt?’
‘Nee. O. Vooruitgedacht?’
‘Ja. Als je wilde lozen kon ik het met mijn handen doen, of je tussen mijn benen vrijen laten simuleren. Na dat stapje verder wil ik je nog niet binnen hebben, wel wat lekkerder er tegenaan. Een beetje rammen.’
‘Meid, je praat me bijna klaar.’
‘Oh? Is het zo snel aan het op gang komen?’
‘Eh ja, kennelijk wel.’
‘Mark, lieverd, niet om het lichamelijke, al blijft het dat, maar ik zou het fijn vinden om iets vaker dan een paar keer per week samen een beetje met je te genieten.’
‘Met mij? Als je me net niet gestopt had was ik doorgegaan. Ik wil jou ook graag op die manier zien genieten.’
‘O. Toen ik dat stel in het meertje zag dacht ik niet, kom, jong, bij de volgende haal trek je je iets verder terug en duwt hem bij haar naar binnen, als je dat al eerder gedaan hebt. Al wordt er gekeken, het verschil zien ze toch niet. Je weet dat dat het lekkerder loost en zij ook kan komen. Ik denk er over na, over je door laten gaan. Want dan ben ik niet zo rustig meer, je doet het vast goed.’
‘Neem je tijd. Misschien helpt het wat we nu gaan doen.’
Hij pakte zijn stijve, legde hem onder haar doos en haalde haar been van zijn benen af.
‘Lekker. Voel je me?’
Ze duwde haar buik een paar keer naar voren en naar achteren en klemde hem iets beter vast.
‘Ja, je lekkere dikke. Maar jíj mag bewegen.’
Hij omarmde haar wat strakker en begon te stoten. Al gauw liet hij zich gaan. Tot en met vier harde kreunen en duwen. Ze streelde over zijn hoofd tijdens zijn uithijgen.
‘Het was net of je echt aan het vrijen was, zo bewoog je. Ik moest me even inhouden om zelf niet even naar achteren te gaan en je naar binnen te mikken, je ramde zo lekker.’
‘Ik zou me doodgeschrokken zijn.’
‘De eerste keer heb je ook overleefd.’
‘Oef. Ondeugd. Dat we er zo over kunnen praten!’
‘Ja, dat kan, omdat ik toen dacht dat je het vaker gedaan had, alleen te netjes was om erom te vragen. Andersom was minder fraai geweest. Al weet je dat een meisje het vaker gedaan heeft, als ze niet honderd procent wil is het niet goed. Zoals bij Vivian, hè? Verschrikkelijk. Jongens, ach, het maakt ze niet veel uit waar ze in lozen. Ze trouwen om dag en nacht wat bij de hand te hebben. Je weet het, hè, dokter, mannen hebben niet genoeg bloed om én hun hersenen én hun erectie aan de gang te houden.’
Ze grinnikten.
‘Een beetje pessimistisch gedacht. Ja, ze zeggen ook wel, een erectie heeft geen geweten. Maar met veel zelfbeheersing lukt het wel. Nou ja, soms op het hoogtepunt niet, maar dan is de aanloop al goed geweest.’
‘Je had een lekker hoogtepunt, hè?’
‘Vrij goed. Ik zat niet binnenin je, maar je had me zo lekker warm vast, meisje.’
‘Ja. Komt wel weer. Snel hoor, al weer zo veel.’
‘Fijn.’
‘Wil je al? Binnenin?’
‘Bijna.’
‘Raar, hè, dat we het uitstellen?’
‘Niet zo. We hebben het al zo vaak in ons leven gedaan dat we wel kunnen wachten. Niet tot we ons niet meer in kunnen houden, maar totdat we . . . tja.’
‘Nou, simpel, tot we genoeg van elkaar houden om te vinden dat we alle extraatjes mogen doen.’
‘Dat klinkt simpel, maar het is lastig om te bepalen wanneer dat is.’
‘Je zal je daar bij Vivian en Simone niet zo druk om gemaakt hebben.’
‘Ik dacht bij Vivian vanaf het begin al dat ik genoeg van haar hield, ik wilde alles voor altijd. Bij Simone was ik iets voorzichtiger. Nu nog meer.’
‘Ik ben voor mezelf bijna zo ver dat ik het genoeg vind. Mark, ik ben na ons trouwen nog meer van Dave gaan houden, terwijl ik dacht dat het niet kon. We hadden vóór ons huwelijk al gevreeën omdat ik het genoeg vond. Als je iemand leert kennen nemen de gevoelens toch niet met precies zo veel kilo per week toe? Het gaat onregelmatig. Zelfs als je denkt dat je nog niet op honderd procent bent, misschien twijfelt of het ooit zo ver zal komen, kan het op een gegeven moment toch genoeg zijn. Zolang je denkt dat het niet minder zal worden. Al is daar geen garantie voor.’
Ze zeiden even niets.
‘Ja, op dat punt zit ik bijna.’
‘Fijn. Dan zijn we even ver.’
‘Niet helemaal, ik moest van je stoppen. Daarnet.’
‘Stoppen? Oh, zeg dan gewoon, ik heb je nog niet gevingerd.’
‘Je bent wat directer als Simone.’
‘Niet goed? Te?’
‘Even wennen. Het is goed, omdat het spontaan is.’
‘Je begon er spontaan mee.’
‘Je deed spontaan de dekens van je af om me naar je laten kijken, in bed. Tja, mooier dan in het zwembad.’
‘Het is maar wat je erbij denkt, hè? Lieverd, ik wil een tijdje rustig bij je liggen, dommelen, niet te veel nadenken. Goed?’
‘Natuurlijk. Mag ik een borst van je vasthouden?’
‘Ja, meer niet.’
Volgens de wekker was het, toen hij wakker werd, een uur later. Toen hij voorzichtig uit bed probeerde te stappen werd ze ook wakker.
‘Hé, mijn borst wordt koud.’
‘Vanavond weer. Misschien een beetje meer, als je wilt.’
‘Meer niet, denk ik, misschien vaker.’
‘Graag. Tot zo, in de woonkamer.
Ze hielden het weer bijna een week lang rustig.

Week 35

Week 36

‘Mark, ik heb over mijn dagboek verteld, hè?’
‘Ja, laatst, bij het meertje.’
‘Daar drong pas tot me door dat ik, nadat ik mijn leven beschreven had tot ik de eerste keer in verwachting was, het daarna niet over Dave en de kinderen had, maar alleen over jou.’
‘Ja. Dat je over mij schreef was niet zo raar, over een jeugdvriend of een beetje een jeugdliefde, wél dat dat het enige was. Echt waar? Ik heb je de laatste week af en toe zien lezen. Was dat je dagboek?’
‘Ja. En het is echt waar. Ik heb het weer helemaal gelezen. Het gaat dan alleen over jou en wat er met je gebeurd is. Het is niet zo uitvoerig, behalve over de bezoeken, in Boston, Orlando en hier. Als het daarbij gebleven was zou het nóg niet zo opmerkelijk geweest zijn. Maar het is uitvoerig genoeg om te zien dat ik heel erg met je meeleefde, in vreugde en verdriet. En vreselijk duidelijk dat ik steeds meer om je ben gaan geven. Ik dumpte je toen ik ietsje ik om je begon te geven. Ik dacht steeds minder aan je totdat ik Dave ontmoette. We vertelden elkaar alles, dus ik ook veel over jou, zonder je naam te noemen. Tja, toen kwam er natuurlijk weer wat boven. Niet alleen dat ik het vaak met je gedaan had, vaker dan Dave met meiden. Maar vooral dat je zo lief en netjes was. Zoveel aandacht voor me had en je best voor me deed. Tja, omdat Dave dat ook deed, andere jongens nooit. En dat als we het bij lozen en vingeren hadden gelaten je lief was gebleven. Misschien op een gegeven moment wel om méér had gevraagd, maar het geaccepteerd had als je het niet kreeg. Denk je?’
‘Ja. Een paar jaar. Op die leeftijd. Als ik vaak genoeg kon lozen had ik dat wel uitgehouden.’
‘Niet te veel commentaar. Ja, dat zou lang genoeg geweest zijn. Ik heb toen een tijd niet meer aan je gedacht, ik zat vol van Dave. Eh letterlijk en figuurlijk. Tot ik de aankondiging van je huwelijk zag, niet zo lang na mijn eigen huwelijk. Ik heb verteld dat ik een beetje pissig was, omdat ik een rijk jong had laten lopen. Maar volgens mijn dagboek was ik ook heel blij voor je. Toen je met Simone trouwde nog blijer, vooral door die foto. Zo mooi wat je kreeg. Met nog grotere borsten dan de mijne, daar was je al zo gek op. Maar dat was natuurlijk niet de hoofdzaak.’
‘Nee, twee lekkere extra’s.’
‘Natuurlijk. Later kwam ik erachter hoe ontzettend lief ze was. Toen ik je weer zag vond ik je gelijk weer zo lief en netjes. Aan méér dacht ik niet. Terwijl ik met Dave heel gelukkig was moet het door onze latere ontmoetingen toch meer geworden zijn. Dat lag niet aan ons aan elkaar zitten, in het zwembad, dat vonden we niet interessant.’
‘Wel lekker.’
‘Nou, blijf even serieus. Nou ja, daarbij dachten we natuurlijk, één, vroeger was het ook lekker, twee, straks weer lekker met mijn eigen stuk vrijen. Tja, ik ben steeds meer voor je gaan voelen, al had ik niet in de gaten. Pas bij ons gesprek over vaker omhelzen en kussen. Ik vroeg het voor de gezelligheid, het kon ook wel op bed. Maar toen kregen we het op één of andere manier over een open eind.’
‘Daar begon ik over.’
‘Ja, dat zal wel, jij denkt steeds direct aan mogelijke consequenties. Ik had eigenlijk niet bewust verder gedacht. Alleen, wat méér, en langer. Daarom vroeg ik je ook om altijd te mogen blijven. Maar ik voelde ook onmiddellijk voor een open eind. Waarom niet? Ik kon toch overal met je over praten. Eventueel na een keer in bed gelegen hebben zeggen dat ik niet meer wilde. Of afwachten hoe het ging lopen. Of om nog meer vragen. Niet zo voor het lichamelijke, meer voor het nóg gezelligere, lievere.’
‘Dat is prima, lieverd. Maar waarom vertel je het? Het meeste heb je al verteld.’
‘Om alles op een rijtje te krijgen. Om mezelf te snappen. En ik wil dat jij mij snapt, net zoals Simone jou en mij wilde begrijpen. Niet een beetje, maar zo veel mogelijk. Dave zal het ook best begrijpen, dat over jeugdliefdes, al was het geen liefde. Dat er daardoor zo snel iets tussen ons kon ontstaan. Ik vond het fijn gaan, langzaam. Het heeft een maand of twee geduurd voor we zo ver waren als de eerste keer na twee avonden. We voelen nu veel meer voor elkaar dan toen. Ik moest toch even tijd nemen om na te denken over een overgang naar het derde avond gedrag, zij het dat het nu niet alleen lichamelijk zal zijn. Om me niet van mijn verhaal af te brengen, geduldige lieverd, kan je kort zeggen of jij er al aan toe bent?’
‘Helemaal, liefste.’
‘Oei. Dank je. Ik ga verder. Ik heb mijn dagboek bijgewerkt. Ik wil vanavond heel vroeg naar bed. En dat je het dan leest, naast me. Lees je snel?’
‘Ja, altijd al. Dat was fijn, bij het studeren.’
‘Dit wordt een beetje studie. Om mij te begrijpen. Dat wil ik zo graag.’
‘Ja, lieverd, ik ga mijn best doen. Al zal ik vrouwen natuurlijk nooit helemaal begrijpen.’
‘Nee, maar je weet veel over de verschillen. Niet alleen de lichamelijke, dokter, ook vanuit je vrije tijd, ook de geestelijke, door je lieve instelling.’
‘Dank je. Ik ben benieuwd.’
Ze giechelde.
‘Er staat je wat te wachten, maar ik verraad niets.’
‘Typisch vrouwelijk, proberen me nieuwsgierig te maken.’
‘Het is meer een waarschuwing.’
‘Ik zal er maar niet over doordenken. Zullen we bij de kleinkinderen gaan kijken?’
‘Ja, nog langer hier en ik ga toch wat verraden.’

‘Mark, vóór het eind moet je twee keer stoppen met lezen. De eerste keer bij het hoofdstuk Definitief naar Engeland. Dan bij stop, stop, stop, dat zeg ik na de eerste stop ook wel weer. Beide stops zijn belangrijk.’
‘Prima. Nou. Ik heet Renee, maar ik vond het niet erg als ze me Sletje noemden. Ik wist het, lieverd, na een tijdje, maar ik heb je nooit zo genoemd. Ik vond het een erenaam. Simone ook, maar ze wilde je ook graag Renee noemen, niet die woeste verkering van me.’
‘Ja. Je mag best commentaar leveren, graag, maar niet bij iedere zin.’
‘Jammer. Misschien later een keer?’
‘Ja, goed.’
Hij las verder. Ze dommelde af en toe even weg.
‘Zo, even pauze. Ik ben tot Dave gekomen. Je jeugd tot en met mij en twee keer je neef. Nogal uitvoerig, ja. Je was natuurlijk een uitzondering, normale meisjes doen zoiets niet. Tja, je hebt wat vroeg veel jongens laten genieten en er zelf veel van genoten.’
‘Ja. Hoe vond je het over jezelf?’
‘Je hebt het geschreven toen je twintig was, hè? Vier jaar daarna. Je hebt veel onthouden. Veel details komen nu bij mij weer boven. Nog een jaar of veertig later. Alles klopt, lieverd.’
‘Mooi.’
‘Je hebt verteld dat je me dumpte omdat je te veel om me ging geven. Maar er was meer aan de hand. Je was ook bezorgd voor me. Je vond dat zo veel seks niet goed voor me kon zijn. En dat ik naast vrijen en huiswerk maken ook andere dingen moest doen. Heel lief, maar zelf wilde je niet veranderen.’
‘Nee. Ik had daarvoor, tussendoor, al andere hobby’s ook geprobeerd, maar ik vond er niets aan. Ik vond dat er verschil zat in seks, op onze leeftijd, tussen jongens en meisjes. Ik was niet zo actief als jij, net genoeg om het een sport te kunnen noemen. Jij bedreef topsport. Als mijn gleuf het kon verdragen kon ik wel doorgaan, dacht ik. Als je een pijnlijke pik zou krijgen zou je wel stoppen of minderen. Maar bij jou telde er meer mee. Je zaadproductie. Die was in het begin al hoog, werd nog wat meer. Veel te hoog voor je leeftijd. Ik wist dat het bij mannen lang door kon gaan, maar vast niet als ze zo vroeg begonnen en dan al zo vaak en veel en wild spoten. Ik werd ongerust. Ik kon het niemand vragen zonder me te verraden.’
‘Tja. Ik weet het ook niet. Daar kan natuurlijk weinig onderzoek naar gedaan worden. Wacht even. Ik weet iets van mijn vader. Je moet hem en mijn moeder eens vragen om hun verhaal te vertellen. Ik zeg nu alleen, hij heeft één natte droom gehad, van toen af iedere dag een keer of drie geloosd, op een of andere manier, tot nu aan toe.’
‘Oei. Ik ben benieuwd. En het is natuurlijk hoopgevend. Ik was blij, toen ik bij jullie op bezoek kwam, dat ik na een tijdje hoorde dat je het drie keer op een dag kon.’
‘Ach, lieverd. Het is goed gegaan, hoor, geen schade. Het kon kennelijk, het was minder dan mijn vader. Na jou tot Vivian weinig, zo’n twee jaar lang. Met Vivian gemiddeld ruim één keer per dag. Toen vier jaar niets. Bij Simone kwam het gauw op gang, in het begin gemiddeld bijna vier keer per dag. Tja, ze wilde graag. Het zakte langzaam af naar gemiddeld ruim drie keer per dag.’
‘Zo veel minder was dat niet. Als het daarover ging keek Simone altijd verlekkerd. Dan dacht ik, fijn, hij kan het nog steeds goed. Hij was een natuurtalent, al heeft hij bij mij wat bijgeleerd.’
‘Zo dacht ik toen niet, ik had het nog nooit gedaan. Er ging wel veel vanzelf. Op de goede manier bij je naar binnen en goed wippen. Maar je zal me vast af en toe aanwijzingen gegeven hebben. Je moest me wel goed vingeren leren.’
‘Nou, een heel kort lesje.’
‘Een lekker lesje. Ik dacht nooit aan jou als natuurtalent. Ik vond je wel heel natuurlijk. Dat je het lekker vond en graag wilde dat er overal aan en in je gezeten werd. Ook met mijn stijve, die je niet vastpakte alsof het een eng of vies ding was. Maar lekker, om door gestreeld en volgespoten te worden. Tjonge, wat een tijd.’
‘Ja. Lees maar door.’
Hij las verder, ze ging weer lui liggen.
‘Ik ben nu aan het eind van wat je schreef toen je in verwachting was. Een klein stukje over mij. Over mijn trouwen, een paar maanden na jullie. Even kijken. Je was even pissig, maar was heel blij voor me, hoopte dat ik het ook heel fijn zou krijgen. En je kon het niet laten om erachter te zetten, ik hoop dat hij het ook vaak doet.’
‘Ja, omdat je het zo graag met mij deed hoopte ik dat je je weer uit kon gaan leven.’
‘Het werd mooier. De rest is een roman, lieverd, over jou en Dave. Je had ook een moeilijke aanloop, maar het is ook goedgekomen. Ruim veertig jaar lang.’
‘Ja. Met, achteraf, waar ik de laatste tijd wat mee zat, dat jij op de achtergrond in mijn gedachten bleef. Weinig, tot ik bij jullie op bezoek kwam, maar je zat er wel.’
‘Is het nu goed met je?’
‘Ja, prima, ik heb het een plaats kunnen geven. Lees maar verder.’
‘Ik wil wat eten en drinken. We hebben hier wel frisdrank, maar ik heb zin in koffie. Bij de studie. Trekken we wat aan en gaan we naar de zitkamer of laten we het hier komen?’
‘Het ligt eraan wie het komt brengen.’
‘Ik bel even.’
‘Thomas, met Mark. Heb je dienst of is er vergeten naar je plaatsvervanger door te schakelen?’
‘Goed. Wie heeft er verder dienst?’
‘Momentje.’
Hij dekte de telefoon met zijn hand af.
‘Thomas of een meisje.’
Ze grinnikte.
‘Thomas.’
Hij sprak weer in de telefoon.
‘Thomas, wil jij zelf sandwiches en koffie voor twee personen in de slaapkamer van Renee brengen?’
‘Prima.’
Hij legde de telefoon neer en grinnikte.
Hij blijft graag butler spelen. Ja, meneer. Prima, meneer. Ik ben benieuwd hoe hij zich hier gaat gedragen. Blijf je zo zitten, blote borsten boven de dekens?’
‘Natuurlijk, niks nieuws voor hem.’
‘Dat is zo.’
Ze bleven rustig zitten. Na wat klopjes op de deur kwam Thomas binnen, met een dienblad. Hij zette het op het tafeltje naast het bed aan de kant van Renee en boog even.
‘Goedenavond, alle vier. Ik pak even het blad voor meneer uit de gang.’
Hij draaide zich om en liep naar de deur. Mark en Renee grinnikten. Thomas kwam grinnikend met een dienblad terug en zette het naast Mark. Hij trok zijn gezicht weer in de plooi.
‘Het doet me genoegen u zo huiselijk bij elkaar te zien. Knusser dan in het kantoor en in de woonkamer. Zelfs dan in het zwembad.’
‘Toch is het momenteel een pauze in een serieuze bespreking tussen ons tweeën. Ik moet toegeven, de andere twee zijn aangenaam gezelschap. Dank je.’
Thomas keek even direct naar de andere twee, draaide met zijn ogen en liep glimlachend de deur uit.
‘Hij is lief.’
‘Allemaal, al zegt de één meer dan de ander.’
Ze aten en dronken.
‘Mooi. Ik was op tweederde, hè?’
‘Ja, qua lengte.’
Hij las verder, ze bleef naar hem kijken.
‘Ik ben bij Definitief naar Engeland. Op het laatst erg droevig.’
‘Ja.’
‘Je hebt het vast niet zo lang na de gebeurtenissen opgeschreven.’
‘Binnen een paar dagen. Zonder er veel bij na te denken. Ik verwachtte toch niet dat iemand het ooit zou lezen.’
‘Dave ook niet?’
‘Over het eerste deel heb ik hem toen veel verteld, al wist hij het meeste wel. Daarna niet meer. Hij heeft er nooit om gevraagd. Hij zag me er ook nooit in schrijven, ik deed het niet stiekem, maar wanneer hij er niet was. Ik heb wel stiekem op Internet gekeken toen ik erachter kwam dat je met Simone getrouwd was. En af en toe daarna. Ik heb het zelfs geschreven, dat weet ik, Dave hoefde niet te weten waarom ik zo in je geïnteresseerd was. Ik had hem toen nog niet verteld wie je was. Pas daarna, in Florida, en kon ik kijken wanneer ik wilde. Één keer per week, denk ik.’
‘Tja. Het is goed dat je me er al over verteld had, anders was de toename van je gevoelens me waarschijnlijk niet direct opgevallen. Waarschijnlijk pas als ik het vaker gelezen zou hebben. Op een paar keer na, dan was je erg duidelijk. Dat je over eh mijn dikke schreef, tja, dat vind ik niet verwonderlijk voor een meisje. Over je gevoelens wel.’
‘Kon het eigenlijk wel? Ik was getrouwd en had het maar over jou.’
‘Je kon natuurlijk met Dave praten, met mij niet. Maar het kon, lieverd. Je bent de enige niet, dat heb je gehoord. Jeugdliefdes vergeet je niet. Het belangrijkste is, je hebt mij, én Dave, nooit iets laten merken. Je hebt nog geeneens met me geflirt.’
‘Omdat ik het van mezelf niet wist. Ook niet doorhad dat ik me in het dagboek af en toe liet gaan. Ik las nooit terug, schreef steeds alleen een volgend stuk. Nu tot stop, stop, stop.’
Hij deed er niet lang over. Hij zuchtte, toen hij het dagboek neerlegde.
‘Mooi, lieverd. Dank je wel.’
‘Waarvoor?’
‘Zo meteen. Eerst, je bent ondeugender dan Simone. Dat wil zeggen, je schrijft gewoon alles op wat je denkt. Als Simone iets zei was het nooit zo voluit.’
‘Misschien als ze het opgeschreven had.’
‘Ja, dat is mogelijk. Maar jij praat ook voluit. Je hebt al meerdere keren, vooral waar de kinderen bij waren, een mooie uitleg gegeven, En er gelijk achteraan een erg vrij verhaal. Je laat ons net zo genieten als Simone, maar het verschil tussen je twee stijlen is groter, je schokt iets meer.’
‘Ze is met kleine kinderen begonnen, daar moet je je iets inhouden. Ze zal vaak vergeten zijn dat het niet meer hoefde, het blijven in je ogen kinderen. Ze vrijden niet voor haar neus. Daarom zit ik niet gauw ergens mee. En ze zijn vreselijk verstandig en begrijpend.’
‘Tjonge, je moet veel nagedacht hebben.’
‘Ja, vooral als jij werkte en ik bij je zat.’
‘Ik was blij dat je dan wel ernstig keek, maar niet zorgelijk.’
‘Nee, zorgen maakte ik me niet. Ik overdacht steeds alles. Zoals je gelezen hebt.’
‘Ja. Mooi om te zien dat je zelfvertrouwen steeds toenam. En je liefde voor me. Dank je wel dat je het zo mooi opgeschreven hebt en me hebt laten lezen.’
Hij omarmde en kuste haar.
‘Renee, ik houd van je.’
Ze kusten lang.
‘Je vindt, je weet zeker, dat blijkt wel uit je dagboek, dat nu alles rond is. Ik ook. Daarom hoeven we niet meer over de aanloop na te denken, lieverd. Of iedereen het wel goed vindt en zo. De hoofdzaak is natuurlijk dat we het willen, maar de zekerheid van die toestemmingen maken het af. Nou, rond is rond. We blijven wel, zoals tot nu toe, over ons verleden praten. Over al het moois daarvan. Ook over misstappen die later goedgekomen zijn. Nou, eigenlijk was het er maar één, die van ons tweeën. Daarom hebben we misschien de kans gekregen om het goed te gaan doen. Gekregen of niet, we gaan het doen. De benodigde kennismaking is honderd procent goedgegaan, hè?’
‘Ja. Alles is rond.’
‘Ik moest op een spannend moment stoppen. Is het laatste de grande finale?’
‘In het dagboek wel.’
‘Mag ik het lezen?’
‘Je moet. Schiet op.’
Hij grinnikte, pakte het dagboek en zocht waar hij gebleven was.
‘Stop, stop, stop. De rest van de bladzij is leeg. Vast expres. Mag ik hem omslaan?’
‘Je zit zo te rekken, dan doe ik het ook even. Wat verwacht je wat er staat?’
‘Het zal vast meer dan een paar woorden zijn, langer dan, zo snel mogelijk. Of, na er nog één nachtje over geslapen te hebben. Ik denk, toch nog een hele korte samenvatting.’
‘Zo ongeveer. Lees maar.’
Hij sloeg de bladzij om, hij was gauw klaar met lezen.
‘Wat mooi, lieverd.’
Hij legde het dagboek weg en nam haar weer in zijn armen.
‘Dank je wel. Het is heel fijn gegaan. Inclusief je dagboek. Ik moet even bijkomen.’
Ze giechelde.
‘Ik overval je toch niet?’
‘Niet met dat je het graag wilt, wel met je mooie aanloop. Het had zonder woorden gekund, als je me niet kwalijk neemt.’
‘Natuurlijk niet. Maar ik heb het die twee keer niet helemáál zonder woorden gedaan. Je weet vast nog hoe het bij jou ging. Zal ik je lekker verwennen, in mijn gleuf? Maar dan ontmaagd ik je, zei je. Pas na mijn verhaaltje dat ik geen maagd meer was liet ik me op je zakken. Ik schrok ontzettend toen je zo’n twintig jaar later zei dat je toen nog maagd was. Als ik het geweten had had ik er, pas na jouw toestemming natuurlijk, een nog mooier feestje van gemaakt. Toen Dave me onverwachts ten huwelijk vroeg draaide ik door. Ik vroeg om een voorproefje, een klein stukje erin. Hij zei, nog niet. Maar ik deed het toch. Ik vroeg na even om nog een stukje en deed het wéér, zonder toestemming. En zo verder, tot hij er helemaal in zat. Een paar minuten later maakte hij er een feestje van, hij hield het ook niet meer en liet ons allebei komen. Ik heb de hele tijd gejankt. Ik wist dat het niet goed was, maar ik kon het niet laten, ik wilde alvast even zo dicht mogelijk bij mijn toekomstige echtgenoot zijn. Jij hebt het me niet kwalijk genomen, Dave ook niet. Maar deze keer wilde ik dat niet. Het moest een volmaakte kennismaking worden.’
‘Dat is het geworden. Wanneer heb je het laatste geschreven?’
‘Gisterenmiddag.’
‘Dan heb je er al een nachtje over geslapen.’
‘Ja. Voor de zekerheid, of ik niets vergat. Ik denk het niet. Ik had geen zin om langer te blijven lezen en aan te blijven vullen. Daarom begon ik vanmiddag met de aanloop. Als je iets mist vraag je het wel.’
‘Ik mis niets. Maar ik wil even ongeveer net zo lang nadenken als toen je me wél overviel, met je eh suggestie om wat meer te gaan doen.’
‘Zeg maar rustig dat het een verzoek was, hoor. Wat ik niet gedaan zou hebben als ik gedacht had dat ik je koud liet. Ik was eh vijfennegentig procent zeker van je.’
‘Wat was die vijf procent?’
‘Dat het voor jou te vroeg was.’
‘Je schreef, ik had niet zo over daarna nagedacht, vóór ik het vroeg. Ik daarna snel wel. Daarom begon ik over een open eind. Dan had ik de tijd om er over na te denken. Gezellig, met jou in mijn armen.’
‘Ja, dat hebben we zo allebei gedaan.’
Ze wachtte rustig op wat er komen ging. Het duurde niet zo lang.
‘Liefste, wil je op onze manier met me trouwen?’
Ze kuste hem woest, hij kuste terug maar stopte haar na een tijdje.
‘Ik neem aan dat het ja is. Huil je?’
‘Ja. Ja.’
Hij grinnikte.
‘Je hebt toen bij mij niet gejankt. Ik wacht tot je bij bent, een huilende vrouw is vast geen engel in bed.’
‘Nee, een hartstochtelijke. Maar dat kan vast zonder janken ook.’
‘Laten we tot je bijgekomen bent de procedure afspreken. Dat is niet zakelijk, maar om het zo fijn mogelijk te laten verlopen. Je hebt een lichamelijke wens, die probeer ik natuurlijk uit te laten komen. Hoe gaan we vrijen?’
‘Daar heb ik wel over gedacht. Oh, ik heb voorpret gehad. Zullen we nog een dag of zo wachten, dan kan jij die ook hebben.’
‘Die heb ik al genoeg gehad. Ik was iets eerder zeker van dat we zo ver als nu zouden komen. Ik voelde het aankomen, maar ik kon niet gokken wanneer jij zo ver zou zijn.’
‘Ik ga je niet bedanken voor dat je me niet opgejaagd hebt, dat heb ik jou ook niet gedaan.’
‘Nee, het is volmaakt gegaan, lieverd. Het enige waar je me voor zou kunnen bedanken, bij ons evenveel genieten, is dat je sperma van me krijgt.’
‘Ja, maar dat geef je graag. Eh Vivian wilde je ervoor bedanken, maar kreeg de tijd niet. Simone wel, ze heeft je een tweeling gegeven, al had ze er, behalve bij de bevalling, net zo veel plezier van als jij.’
‘Ja, mooi gezegd. Hoe zal ik het bezorgen? Ik verwacht, na jouw goede zorgen, een aardige hoeveelheid. Wat vind je voor deze gelegenheid de lekkerste en gepaste manier?’
‘Ik wil, zonder dekens, op mijn rug gaan liggen, met mijn benen in de welkomstand. Jij komt vanaf het voeteneind omhoog kruipen, nadat we even naar elkaars lekkers gekeken hebben. Dan begin je mijn welkom te beantwoorden door een paar kusjes op mijn gleuf te geven, als voorbode voor veel meer lekkers. Dan, eh, ben je nog steeds zo sterk in je armen en benen? Dat je op je ellebogen en knieën je gewicht van me af kan houden en toch zo goed kan bewegen?’
‘Iets minder, mijn uithoudingsvermogen is ook wat minder. Maar dat veroorzaakt alleen een langer uithijgen.’
‘Dat is niet erg, daar wordt de pauze niet langer door.’
‘Denk je al aan een tweede keer?’
‘Ik hoop het, maar ik wacht af. Je productie zal vast nog niet helemaal op gang zijn.’
‘Dat weet ik niet, we hebben rustig aan gedaan. Ik ben al blij dat ik al een tijd een stijve heb op de normale tijden.’
‘Zoals wanneer?’
‘Niet in het zwembad. Overdag soms van jou, maar dan ga ik aan wat anders denken. Hier vaak, behalve als we serieus praten.’
‘Ja, heel fijn. Ik vond het in het begin fijn dat je klein bleef, maar toen je weer groter kon worden wilde ik hem op z’n grootst tegen me aan voelen. Dat was ook fijn wennen. Goed. Dan kom je op me liggen, één hand op een borst, met de andere streel je met je stijve mijn gleuf. Gaat het zover?’
‘Straks. Ja, dat red ik.’
‘Weet je nog wat je deed, toen ik me een keer geschoren had?’
‘Ja, heel vaak er een stukje inkomen en er dan weer uitgaan. Graag.’
‘Ja, maar geen twintig keer en me dan onderspuiten. Een keer of vijf?’
‘Ja, een centimeter of vijf.’
‘Wat een voorpret. Dan er verder in en nog een hand op een borst. De rest weet je wel, hè?’
‘Wil je dat niet lekker vertellen? Puntjen?‘
‘Oei. Nee, we praten al weer lang genoeg en ik heb het al geschreven. Nou, alleen vrijen en het eind, maar je weet wat we tussen het begin en het eind willen.’
‘Ja. Heel lang proberen stil te liggen als ik binnen ben. Misschien moet ik je traantjes drogen.’
‘Misschien. Wie denk je dat het eerst aan de eindspurt wil beginnen?’
‘Geen idee. Ik wil nu met de aanloop beginnen. Goed?’
‘Ja, lieverd, graag.’
Hij stapte uit bed, sloeg de dekens helemaal terug en ging aan het voeteneind staan.
‘Dit roept natuurlijk herinneringen op. Je bent nog steeds een mooie meid.’
‘Jij ziet er nog steeds prachtig uit. Ik verheug me er heel erg op om het heel langzaam en heel lief en heel goed te gaan doen.’
‘Zoals nooit eerder maar zeker niet voor het laatst. Genoeg gezien?’
‘Nee, maar begin maar. Alleen eh.’
‘Renee, je mag je nog bedenken.’
‘Nee, dat is het niet. Doe je voorzichtig? Ik vond je dikke heel fijn om naar te kijken en met mijn handen en mond te verwennen, maar ik heb er verder niet bij doorgedacht. Misschien is hij te groot voor me. Ik zat met die van Dave al zo vol. Maar ik wil hem graag. Zelfs als het een beetje pijn zou doen. Ik hoop in ieder geval dat hij erin gaat, al is het moeilijk of pijnlijk.’
‘Meisje toch. Ik was natuurlijk al van plan om voorzichtig te doen, we moeten weer aan elkaar wennen. Maar ik geloof niet dat het moeilijk of pijnlijk wordt. Bij Simone ging het ook. De eerste keer ook pijnloos, op haar ontmaagding na. Ze zei ook dat ze vol zat. Maar dat zeggen alle meiden die we kennen.’
‘Probeer toch eerst maar voorzichtig om er helemaal in te komen. Als dat goed gaat er weer uit en dan wat ik graag wilde.’
‘Heb je een beetje een idee dat je ontmaagd gaat worden?’
‘O. Ja, zoiets. Dankjewel voor het onder woorden brengen. Liefste, open me, maak me voor je op maat.’
Hij volgde de gewijzigde procedure.
‘Oh, Mark, wat geweldig.’
‘Ja, volmaakt. Zoals het hoort, als je zo veel om elkaar geeft als wij, en alles meezit.’
‘En je weer rekening met me hield, ons gelijk liet komen.’
‘Het was een beetje moeilijk, je deed zo lekker mee.’
‘Natuurlijk, je stookte mijn vuurtje op. Wat bluste je geweldig, al raakte het niet uit. Je bluste nog na ook.’
‘Je kreeg nog een paar krampjes, daardoor masseerde je er nog wat uit. Ik hoop dat er overgebleven is om nog een bluspoging te doen.’
‘Er hoeft niets te komen, als je maar komt. Vast na een hele lange aanloop.’
‘Veel korte, denk ik.’
‘Ik bedoelde het figuurlijk. Je lenige stijve is lang genoeg, hoor, maak je daar geen zorgen over. Ik ben zo blij dat je er pijnloos helemaal in kon. Het was erg opwindend, je duidelijk steeds dieper voelen komen. Me helemaal opvullen. En toch nog je stijve te kunnen bewegen, hij zat niet klem.’
‘Nee, het was heerlijk. Ik vond steeds dat het precies paste, bij jou, bij Vivian, bij Simone, nu weer bij jou.’
‘Ohhhh, Mark, ik miste het vrijen niet. Tot eh je me zo lekker vingerde. En nu was het zo fijn, nu wil ik het niet meer missen.’
‘Ik ook niet. Dat hoeft toch ook niet? Ik hoop dat ik gauw weer helemaal op gang ben, we het vaak kunnen doen. Het maximum eruit halen. Niet tussen acht en elf, maar de hele dag.’
‘Ja, fijn. Wat vond je toen, van dat acht tot elf?’
‘Dat vond ik heel verstandig van je. Je had tijd voor je huiswerk, ik natuurlijk nog meer. Omdat er altijd een avond tussen zat, ook om me weer op te laden. Al had ik best iedere avond gewild.’
‘Ik jou al gauw ook, maar dat was tegen mijn principe, toen. Eh, voordat ik je dumpte begon ik al om op de andere avonden niet iedere keer een andere jongen te laten komen. Ze waren niet zo goed als jij.’
‘O. Je hebt wel verteld dat je ná mij geen goede meer kon vinden.’
‘Ik vond na een paar keer met jou aan de rest al niet veel meer, maar ik me vermaakte me er dan tussendoor maar een beetje mee. Ze waren niet alleen niet zo goed tijdens, tussendoor deden ze niets. Ik miste je, nadat ik je gedumpt had, maar ik kon niet anders. Ik was ook pissig op je, omdat je het voor me verpest had. Ik minderde langzaam, ik denk dat ik daardoor ook meer tijd kreeg om te bedenken dat ik niet goed bezig was geweest. Met Dave en mij was het liefde op het eerste gezicht. Dat zegt niet alles, het kan weer overgaan. Maar hij had ook zo veel aandacht voor me, al begonnen we heel voorzichtig en duurde het maanden voor er bloot aan te pas kwam. Zijn lange was natuurlijk geweldig, maar een normale was prima geweest. Maar als ik door jou, min of meer, niet aan het denken was gezet had ik het vast verpest, net als jij bij Vivian weer te snel te veel wilde. Ik heb het er met Dave over gehad. Hoe verliefd hij ook was, dat had hij niet gepikt en me in de steek gelaten. Of me een paar maanden de tijd gegeven om af te koelen. Vivian was eh anders, ze kon je lief van haar lijf houden. Dave kon dat niet, heeft hij gezegd, hij moest hard zijn om zijn voornemen om fatsoenlijk kennis te maken vol te kunnen houden. Hij zei al snel dat hij me geen complimentjes wilde maken omdat ik dan gelijk om zijn nek hing en hem wilde kussen. Ik was zo gek op hem dat ik me lang genoeg in heb kunnen houden. Eigenlijk erg, Mark, ik heb er een beetje voordeel van gehad, bij Mark, jij nadeel, bij Vivian. Afgezien van al die lekkere beurten. En dat we bij ons huwelijk geen maagd meer waren.’
‘Tja. Het was voor Vivian erger dan voor mij, tot we van elkaar wisten waar de moeilijkheden vandaan kwamen. Maar daar hoeven we niet om te treuren, ze heeft ontzettend veel van ons vrijen genoten en meerdere keren gezegd dat dat alles goedmaakte.’
‘Fijn. Dat lucht me op, ik zat er toch steeds een beetje mee, al was me alles vergeven.’
‘Je hoeft bij mij niets goed te maken, als je daar nog mee zit.’
‘Nee, nu helemaal niet meer, Vivian heeft me dus eigenlijk ook alles vergeven.’
‘Ja. Omdat ik geen maagd meer was vond ze het niet zo erg dat ze het zelf ook niet meer was, en heel fijn dat ik het honderd keer beter deed dan die jongen waar ze te vroeg aan toegegeven had. Tja, ze was toen ook nog jong. Meisjes horen nooit toe te geven als ze geen zin hebben, dan wordt het toch niet lekker.’
‘Nee. Al weet ik het van mezelf niet, ik had altijd zin.’
‘Had?’
Ze grinnikte en voelde tussen zijn benen.
‘Zoiets kon ik nooit afslaan. Hoe wil je het nu? Mijn wens is vervuld. Heb jij er één? Een speciale?’
‘Ja. Ik wil je zo dicht bij me als mogelijk. Dat je op me komt liggen, met je volle gewicht. Ik houd dat wel uit. In mijn armen en in mijn benen. Ik geef je onder net genoeg ruimte om jou je gleuf zo lekker mogelijk om mijn stijve te laten bewegen. En als ik dan kom kan ik je heel stevig tegen me aantrekken.’
‘Dave vond dat niet zo mannelijk, onderop liggen.’
‘Het kan mij niet schelen of ik naar beneden spuit of naar boven, als het maar diep in je is. En omdat ik zelf niet veel hoef te bewegen kan ik me daar beter op concentreren. Jij bent goed genoeg, merkte ik net ook weer, om te zorgen dat het voor ons allebei zo lekker mogelijk wordt.’
‘Ik dacht dat het daarnet al zo lekker mogelijk was.’
‘Nou ja, zo veel verschil is er ook niet. Maar als ik bovenop lig heb ik altijd zo’n idee van berijden. Op onze zijkanten vind ik het meer samendoen. Bij wat ik voorstelde is het meer het idee dat ik je helemaal vast heb en je niet van mijn stijve af kan, hoe lang het ook duurt, totdat ik je volgespoten heb. Al zal het deze keer niet veel zijn.’
‘Oei. Nou, graag.’
‘En je hoeft nu niet meer bang te zijn dat hij er niet ingaat of je pijn gaat doen. Leef je maar uit.’
Ze ging op hem liggen en hielp hem bij haar naar binnen. Hij nam haar in zijn wurggreep.
‘Hoe vind je het?’
‘Fijn. Heel dichtbij je. En het lijkt meer dan andersom op graag bij je willen zijn. Ik ben vrijwillig gekomen, ik vind het heerlijk dat je me zo gevangen houdt, je armen en je benen om me en je stijve in me. Ik kan geen kant uit.’
‘Ja, hoor, ik geef je genoeg ruimte om je je gleuf genoeg te laten bewegen voor een maximale streling van ons allebei, zonder dat je van me af schiet. Probeer maar.’
Ze probeerde het even.
‘Oei. Ik kan me nog beter bewegen dan wanneer ik op je zou zitten. Maar eerst kussen.’
Ze kusten een tijd, tot ze er mee stopte en ging bewegen. Het duurde niet al te lang voor hij kwam en haar strak tegen zich aantrok. Twee keer liet hij haar even wat losser. Bij zijn derde lozing voelde hij haar ook komen, ze schokte een tijdje tegen hem aan voor ze hijgend stil bleef liggen. Hij voelde wat nats op zijn gezicht.
‘Traantjes, liefste?’
Hij voelde dat ze met haar hoofd knikte.
‘Zo lekker?’
Ze knikte weer.
‘Je vrijt geweldig. Anders en ook geweldig.’
‘Jij ook. Ik wil dit graag weer doen als je niet half leeg bent. Dan kan je tijdens mijn komen nog een paar keer langer doorgaan. Als we dan weer zo gelijk komen. Tjonge, wat was die eerste spuit van je opwindend, zo dicht was ik nog nooit bij je. Ik kwam ineens heel snel. En heel lekker.’
‘Ik vond het heel fijn om mijn lieve meisje zo vast te houden en te vullen met mijn stijve en mijn sperma.’
‘Het was geweldig. Anders schuif ik soms een beetje weg als je hard tegen me aandrukt. Om het maar niet weer te hebben over om als teefje door een reu het bed af gebonkt te worden. Hoe ik ook bewoog, ik bleef vol zitten. Tja. Als we vroeger wat langzamer begonnen waren en zo veel gepraat hadden was het vast een echte jeugdliefde geworden. Maar we moesten kennelijk eerst anderen laten genieten voor we het met z’n tweeën mochten. Ik denk dat ik van nu af aan elk standje lekkerder gaat vinden, omdat je zo duidelijk hebt gemaakt dat je zo dicht bij me wilt zijn. En kan zijn. Bij wie heb je dat opgestoken?’
‘Het is een combinatie. Net zoals jij zo te voelen alles gecombineerd hebt.’
‘Je had me zo vast dat ik me ook maar op één ding kon concentreren. Oef. Laten we ons zo op onze zijkanten draaien. Je wordt wel kleiner, maar ik wil je toch in me houden. Verder wil ik niets meer, alleen nagenieten.’
‘Er kan niets meer, dat was het wel voor vandaag.’
Hij rolde om, haar vasthoudend, en trok de dekens goed over hun heen. Nagenietend vielen ze in slaap.

Week 37

‘Ik heb een overzicht gemaakt voor de behoefte aan huizen ook op de lange duur. De aanvragen van buiten het dorp variëren, sommigen willen niet zo lang wachten en schrijven af, anderen komen erbij. De vraag uit het dorp is nogal ruw, niemand weet zo lang van tevoren zo precies wanneer hij of zij wil trouwen.’
‘Sommigen vijf weken.’
‘Ja, nog bedankt, Mark. Één meisje mailde, op m’n vier en twintigste, heb je dan wat voor me? Ik heb teruggemaild, mijn kind, hopelijk een zoon, is pas vier maanden onderweg. En ik ben erg kieskeurig. Niets leuks bij het meertje? Niet steeds te laag kijken.’
Ze grinnikten.
‘Meid, waar haal je het toch vandaan?’
‘In dit geval ging het weer vanzelf. En je kijkt gauw te lang te laag. Ik denk, alles bij elkaar en heel voorlopig, dat het uit zou komen op het bouwen van één huis per week, in het begin. Ik heb een praatje gemaakt met de coördinator, die werkt nu samen met de beheerder van de huizen. Ja, zo veel werklui als daarvoor nodig zijn zijn er dan wel te krijgen. Maar die willen dan de normale vakanties. Het is het makkelijkst als we een zelfde straat opzetten als de Wellington Avenue. Zes straatdelen van zestien woningen. In één keer zou het zo’n twee jaar duren, dat is te snel. We moeten met twee of drie blokken beginnen, en tegen die tijd kijken wanneer de volgende nodig zijn.’
‘Als grove planning is het prima. We moeten niet te veel vooruit maar ook niet te veel achter gaan lopen. Leegstand kost geld, maar jongelui kunnen wel een paar maanden bij hun ouders wonen, als ze plotseling haast krijgen. Dat was vroeger ook normaal.’
‘Ja, maar nu houden ze elkaar bij het meertje rustig, het zal dus wel meevallen. En niemand verwacht een oplevering op de dag dat zij willen trouwen als ze zelf nog niet weten wanneer dat is.’
‘Mooi. Hoe gaat het dan met de kortingen, als je niets per honderd kan bestellen?’
‘Die worden dan niet zo hoog, maar dat is geen probleem. Omdat je dan vast weer de grond weggeeft worden ze wel duurder dan op de Wellingten Avenue, maar als je de standaard vierkantemeterprijs aan huur vraagt blijft er toch over. Je moet die prijs dan niet verlagen, die is dan vast laag genoeg. Maar je zou een paar jaar een huurverhoging achterwege kunnen laten.’
‘Tjonge, wat heb je weer doorgedacht. Eigenlijk mijn taak.’
‘Ik bemoei me er alleen maar mee om het goedkoop te houden. Ik ben ook een beetje egoïstisch, ik betaal ook die vierkantemeterprijs. Zelfs zonder correctie voor de mooie ligging.’
‘Dat hoort bij de secundaire arbeidsvoorwaarden van jullie. Omdat ik jullie dan fijn dicht bij de hand heb. Dank je, Tamara. Verder iemand nog iets? Wat kijk je, Silvia?’
‘Tja.’
‘Je bent net je moeder, je vermoedt iets, hè?’
‘Ja. Je zal Thomas niet voor niets hebben laten komen. Maar er was nog niets interessants voor hem bij.’
Mark keek naar Renee. Die glimlachte en knikte. Hij glimlachte ook.
‘Renee en ik zijn een paar dagen geleden op onze manier getrouwd.’
Silvia sprong op, rende naar Mark en omhelsde en kuste hem. Aimee deed het iets rustiger bij Renee. Daarna ruilden ze, pas daarna waren de jongens, Tamara en Thomas aan de beurt om te feliciteren en geluk te wensen. Na een paar minuten zaten ze allemaal weer, alle meiden nog met een traantje in hun ogen.
‘Ik zeg niets.’
‘Je hoeft niet te raden, liefje. Natuurlijk hebben we met elkaar geslapen. Het was geweldig. Voor de volledigheid, ik kom weer aardig op gang. Ik red het meestal alweer drie keer op een dag, als we er ‘s morgens mee beginnen.’
‘Fijn, paps. Oh, wat is het toch moeilijk.’
‘Ik vertel het wel, Silvia. Hij is nog beter dan vroeger. Ik ook. Het aantal is niet zo belangrijk voor me. Voor Mark waarschijnlijk wel, die wil vast vaker dan op z’n zestiende. Het was veel fijner dan toen, het is nu gegaan zoals het hoorde. Niet na drie dagen. Wel nogal snel, maar het kon.’
‘Dank je, Renee. Lief van je. Nou, zo gaat het weer.’
‘Tamara, je schreef laatst, weinig voor publicatie geschikt nieuws de laatste tijd. Dit ook niet, lijkt me.’
‘Nee. Laat me denken, Mark.‘
‘Ja, het heeft geen haast.’
‘Nee, maar eh ik weet al iets wat net zo goed werkt. Zou je Susan uit willen nodigen en haar iets vertellen? Die kan het doorvertellen. Je hebt tijd om wat te verzinnen.’
‘Ja, leuk. Renee?’
‘Een leuke manier, ja. Ze reageert zo leuk en goed. Ik weet nog wat leukers. Nodig haar en haar verkering een keer in het zwembad uit.’
‘Oei. Nou, ze zal er niet mee zitten, we hebben haar al bloot gezien. Alhoewel, ik weet niet of eh ze een stel van onze leeftijd wil zien.’
‘We mogen er best zijn. Als Tamara haar uitnodigt en vertelt wat bij ons in het zwembad de gewoonten zijn en wat er te zien is komt ze onmiddellijk. Niet alleen erg lang is leuk.’
‘Renee toch. Zelfs de kinderen kijken verbaasd naar je.’
‘Nou, als het één kan kan het ander ook. Vrijwillig. Jij laat graag aan je komen, hoe liever je ze vindt hoe groter je wordt, op gang of niet.’
Ze lagen allemaal in een deuk.
‘Jongelui, ik heb haar al verteld, dat ze af en toe een mooie uitleg geeft, onmiddellijk gevolgd door een erg vrij verhaal. Dat we van haar net zo genieten als van Simone, maar dat het verschil tussen haar twee stijlen groter is, iets meer schokt.’
‘En ik zei toen, lieverdjes, met kleine kinderen begin je voorzichtig en dat blijft je automatisch. Ik heb, behalve bij hun voorlichting, daarover niet met mijn kinderen gepraat. Ik begon bij Dave een beetje, na bij jullie geweest te zijn nog meer. Daarvóór, tja, die van zestien had geen tijd om te praten of zijn mond vol.’
Ze lagen allemaal weer in een deuk.
‘Fijn, lieverd. Tja. Susan snapte al dat we niet naar het meertje wilden komen. Tamara?’
‘Het is een heel goed idee. Ze is erg vrij maar gaat niet te ver. Ze kan ook goed doorvertellen.’
‘Dan gaat mijn maat, en de maten van Renee, het dorp rond.’
‘Alle jeugd weet de maat van Ian, van horen, zien of voelen. Susan heeft ook Ralph beetgehad, daar zat ze totaal niet mee, hè, Silvia?’
‘Nee, alsof het haar dagelijkse werk is, nou, dat is het misschien ook, greep ze hem onder zijn handdoek. De ogen van Ralph gingen even helemaal open, ze wist kennelijk precies hoe ze ballen moest behandelen. Even later glimlachte hij, ze wist vast hoe ze wat hoger, behalve de maat namen, ook moest strelen. Als ze geweten had dat Ralph daar wel wat kon hebben was ze vast langer doorgegaan, nu maakte ze het niet te gek, voor een normaal apparaat. Ik denk dat ze met alle maten lekker om kan gaan.’
Ze glimlachten.
‘Ik bied me aan om haar te laten voelen dat er nog wat anders bestaat dan lang of dik.’
Ze grinnikten.
‘Dank je, Thomas. Goed. Tamara, nodig ze maar voor zo snel mogelijk uit. Voor een morgen, middag of avond. Eh liever niet met iedereen erbij. Renee en ik, Thomas en Tamara. Akkoord, kinderen?’
‘Natuurlijk. We zien ze bij het meertje wel. Wil je uitleggen waarom met jullie vieren? Omdat wij niets bijzonders hebben?’
‘Nee. Ze praatte bij het meertje heel makkelijk. Ze draaide uit haar blote hoofd een heel verhaal af. Tja, de rest was ook mooi bloot. Maar bij het meertje is ze op haar gemak, ze is er vast vaak. Maar ze is pas zestien, ze zou hier toch onder de indruk kunnen raken. En als we met te veel zijn moet ze haar aandacht te veel verdelen, ze moet wel mijn verhaal kunnen onthouden. Pas als ik denk dat ze alles snapt kunnen we een beetje gaan spelen. Maar dat is bijzaak, dat doet ze bij het meertje vast genoeg. We zien wel hoe het loopt. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe vrij haar verkering is.’
‘Een verkering van Susan is vast ook erg vrij, Mark. Ik gun hem en haar wel een keer wat meer dan de maten van zestienjarigen. Al was ik er op die leeftijd heel blij mee.’
Ze glimlachten weer.
‘Je hebt veel onthouden.’
‘Als het iets fijns is meer dan veertig jaar, liefste.’
‘Nou. Mijn geheugen is niet altijd even goed. Er moet nu nodig iets opgefrist worden. Ga je mee, voor een middagslaapje?’
Renee liep, met een armzwaai naar de kinderen, het kantoor uit.
‘Oef. Ik hoef het niet van haar, het is al geweldig zo, maar we gaan kennelijk weer oefenen om helemaal op gang te komen. Ze verklikt wel weer een keer spontaan het juiste aantal beurten op een dag.’
Mark liep ook met een armzwaai het kantoor uit. De kinderen gingen grinnikend naar hun kamers.

‘Ik gun het ze van harte om weer te vrijen, al zijn ze ruim zestig in plaats van zestien. Toen te vroeg, nu niet te laat. Hopelijk nog heel lang. Ik heb paps en mams een keer zien vrijen, daar heb ik over verteld. Wij hebben het inmiddels vaak van elkaar gezien. Maar ik was toen erg onder de indruk van dat ze zo genoten van dat paps zijn paal helemaal in mams duwde, hem er voor de helft uithaalde en hem er weer induwde. Steeds sneller, tot hij pauzeerde toen hij er helemaal in zat, en lang kreunde. Ik wist dat hij zaadjes in mams aan het spuiten was, en dat het niet was om een broertje of zusje voor Mike en mij te maken. Toen weer een aanloopje en weer lang kreunen. En mams begon na die twee ladingen van paps te kronkelen, te kreunen, te hijgen, net als paps, en haar buik omhoog te duwen, schokkend. Tja, nogal schokkend. Ze hadden wel gezegd dat het erg lekker was, maar ik kon me dat niet voorstellen van iets waar je ook mee plaste. Ik moest het toen wel geloven, ik zag en hoorde duidelijk dat ze erg genoten. Tja, inmiddels is mijn geloof natuurlijk zekerheid geworden.’
‘Het mijne nog niet helemaal. Zeg, ik heb ook zo’n paal, kijk maar. Mag ik in je pompen?’
‘Als ik ook uitgekleed ben, Jamie, anders duw je misschien mijn broekje naar binnen. Nadat Renee voor de eerst bij ons op bezoek geweest was stelde ik me die twee voor, toen ze twee jaar jonger waren dan wij toen. Paps als jongetje met nog niet zo’n grote en dikke, Renee, die met haar benen wijd op hem wachtte. En dan paps erop, erin, pompen, in haar spuiten en genieten. Zonder er veel bij te praten dus. Ik zie ze nu weer voor me, bij hun middagslaapje. Prachtig, Renee, je borsten zijn nog groter dan vroeger. Prachtig, Mark, je stijve is veel groter en dikker dan vroeger. Nu niet gelijk erin om ons binnen een paar minuten te laten komen. Doe er maar lekker lang over, je hebt oefening genoeg gehad. Ik ook, ik kan je nog beter masseren dan vroeger. Ik hoop dat je al weer wat beter op gang bent, hoe meer je spuit hoe meer we genieten.’
‘Nou, Silvia!’
‘Nou, Aimee! Zeg niet dat je ook niet aan zoiets denkt. En die stijve van Mike nu niet gelijk wilt hebben.’
‘Gelijk? Onmiddellijk. Wie het laatste klaar is.’
De stellen doken op hun bedden en vrijden.
‘Nou, weer quitte.’
‘Ja, horen klaarkomen is doen klaarkomen. Zouden paps en Renee ook al zover zijn?’
‘Vast niet. Die praten er natuurlijk heel veel bij. Van tevoren vast ook al. Ik klaag niet, hoor, maar ik moet nu aan Tamara denken. Hoe die het in ligt te halen. Zes lange kreunen en zes ladingen, soms zes keer op een dag.’
‘Ja, knap, zonder een snuifje te nemen.’
‘Ja, Maureen geniet ook veel, met die blote in haar.’
‘En Francis, met die lange.’
‘Ja. Fijn voor Renee, dat paps zo dik is, na die lange van Dave. Één van de twee is genoeg, stel je eens een combinatie voor.'
‘Ja, met de ballen van Thomas. Oei.’
‘Dan zou het sperma er bijna net zo snel uitgepompt zou worden als het erin gespoten werd. Oei.’
‘Meiden, meiden. Veel praten is goed, maar ik had graag dat je me in je mond stopte, Aimee. Om me op gang te helpen, ik wil graag nog een keer. Onze maten bevallen me best.’
‘En ik heb zin om je te likken, Silvia, tot ik je weer kan vullen.’
Ze deden het, voor ze uitgeput in slaap vielen.

Mark had Renee, nog aangekleed, voor het raam van haar slaapkamer gevonden. Hij omhelde haar van achteren af.
‘Is er iets, lieverd?’
‘Ja. Ik sta iedereen te bedanken. Mijn ouders en mijn broer. Dave, Vivian, Simone en jij. De kinderen en vrienden hier. Zelfs de jeugd, onder aanvoering van Susan.’
‘Dat waren de belangrijksten, geloof ik. Ja, we leven niet alleen.’
‘Nee, daar is geen lol aan.’
‘We kunnen, wat mij betreft, voortaan in de wat tot nu toe mijn slaapkamer heette gaan slapen.’
‘Ja, Van Simone mogen we vrijen. Als het mogelijk was zou ik het fijn vinden als ze kon kijken. Jij?’
‘Ja. Zien dat het nu goed gaat. En dat het geweldig gaat.’
‘Ja, zeker. Heb je zin in wat leuks, als afscheid van deze kamer?’
‘Met jou altijd.’
‘Ik blijf zo staan, jij achter me. Kleed me langzaam uit. En trek zelf steeds net zo veel uit. Omhels me dan weer zo. Met je handen op lekkere plekjes en iets hards tegen mijn kontje.’
Hij begon, een beetje onwennig, zo van achteren af. Trok haar daarna met zijn handen op haar borsten tegen zich aan en bewoog zijn buik tegen haar kontje.
‘Lekker, maar ik heb maar twee handen. Als je je omdraait streel ik ook je derde lekkere plekje.’
‘Je had nog wat tegoed. Zo vaak je wilt, zo lang je het volhoudt, het eerste stukje bij me binnenkomen. Wel op tijd er snel helemaal in, me vol spuiten in plaats van onder.’
‘Toen was ik nog een amateur, al dacht je van niet.’
‘Nee, zeker niet. Het was toen voor mij het eerst, en het laatst, met zo’n blote. De haren moet je nu maar wegdenken.’
‘Ik zie toch wel goed dat ik er ineens inschiet. Het is al zo lekker als ik het alleen voel.’
‘Ja, dan kreun je al even. Ik ga er voor liggen.’
Ze ging op haar rug op bed liggen, met haar benen opgetrokken.
‘Kom er tussen zitten, met je benen onder de mijne door. Als je dan genoeg kan bewegen.’
Hij ging zo zitten.
‘Ja, voor die korte stootjes gaat het prima. Maar schrik niet als ik in de haast in één keer helemaal naar binnen dreun.’
Ze schrok toch.
‘Oh, wat een dreun. Kom maar. Lekkere kleine snelle wipjes.’
Hij legde onder het uithijgen zijn ellebogen op haar knieën.
‘Leuk zitje zo, met mijn liefste uitzicht.’
‘Mmmm. Ik heb gedeeltelijk een leeg gevoel, omdat je eruit bent, maar ook een vol gevoel. De frequentie scheelt al niet veel meer, je lozingen zijn vast weer op het oude peil.’
‘Voor mijn gevoel ook. Vier keer een heleboel.’
‘En je hebt nog genoeg conditie ook. Wat wipte je goed, zelfs zo.’
‘Je kwam ook, hè? Fijn.’
‘Ja, geen wonder, met zo’n vrijer. Kom nu maar naast me liggen.’
Hij deed het, en begon gelijk haar borsten te kussen.
‘Oh, lekker. Wat ben je weer actief.’
‘Ja, lekker. Wat ben je weer lekker.’
‘We hebben het goed, hè?’
Hij ging met één hand verder.
‘We hebben het geweldig. Dankzij wie je al noemde. Voor mij komt er alleen nog mijn schoonvader Charles bij, denk ik. We hadden tenminste elkaar nog in die vier jaar, al praatten we niet veel. Hij gaf de tweeling het zwembad, paste vaak op ze en liet nogal wat voor hun achter.’
‘Wat ze hier amper nodig hebben.’
‘Ik ook niet. Jij ook niet, hè?’
‘Nee, de huur telt niet aan. Af, bedoel ik. Eigenlijk te laag.’
‘Ja, net niet opvallend laag. Is verder alles goed, lieverd?’
‘Ja. Je bent een geluksvogel, je hele familie, dat alles wat lux kan. En ik, dat ik mee mag genieten.’
‘Zeker. Veel werk is er niet voor nodig, dat heb je gemerkt. Het belangrijkste is dat iedereen weet dat er iemand is die zich overal verantwoordelijk voor voelt en alles in de gaten houdt. Over je genieten, we genieten ook van jou. Ik het meest, natuurlijk. Je bent meestal in mijn buurt en in de slaapkamer erg in de buurt.’
‘Ik heb het, geloof ik, niet zo duidelijk geschreven, dat ik zo van je genoot, toen ik je weer ontmoette. Hoe je met Simone en de kinderen omging. Zo lief en hartelijk. Dave probeerde het ook, maar bij onze kinderen lukte het niet. Ik geniet nu weer zo van hoe jullie met elkaar omgaan. En dat jullie ook zo met mij omgaan. Ik voel me hier echt thuis.’
‘In onze huwelijksnacht zei Simone, ik heb nu een man en een huis. Misschien later kinderen. Maar nu heb ik een thuis. Ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld. Tja, alleen op de wereld, geëmigreerd, met alleen een vriendin die ze lang niet gezien had om haar op te vangen, daarna een flat gedeeld, eerst met Stefan, toen diens vriendin, een tijdje een nichtje van me, toen bij mij. Dat waren omzwervingen. Jij hebt minder gezworven. Maar het niet altijd fijn gehad. Alleen wanneer je met Dave was, zonder kinderen in de buurt. Want als die er waren zul je je niet rustig gevoeld hebben. Je hebt inderdaad geluk gehad, en wij, dat je bij ons terechtgekomen bent. Ik zeg nu hetzelfde als ik toen tegen Simone gezegd heb. Ja, meisje, je bent thuis.’
Hij veegde minutenlang haar tranen weg.
‘Dankjewel, liefste.’
Ze kusten lang.
‘Nog even bijkomen. Dan maar weer aankleden en wat gaan doen, hè, lieverd?’
‘Ja, ik zie je vanavond wel weer bloot. Je was weer erg indrukwekkend toen je aan het voeteneind stond.’
Hij schoot uit bed.
‘Nu niet, voorlopig niet, dus kom er ook maar uit.’
‘Alsof ik niet zo met je in bed wil liggen.’
‘Ja, desnoods. Maar gelukkig ben ik vast weer vlug helemaal op gang, dat sla je vast niet af.’
‘Nee. Goed. Vanavond zien we wel.’

‘Hallo, Susan, fijn dat je er bent.’
‘Ja, mijn genoegen neemt met de seconde toe, meneer. Tjonge.’
‘Straks. Dit is?’
‘Ryan, meneer.’
Mark stelde hem aan Renee voor.
‘Als u me niet kwalijk neemt, mevrouw, mijn genoegen neemt ook met de seconde toe. Tjonge.’
‘Ja, je toenemend genoegen is te zien. Ook straks verder, Ryan.’
Mark en Renee begroetten Thomas en Tamara, die gelijk binnengekomen waren.
‘Pak een drankje van de bar en kom zitten.’
Dat deden ze.
‘Ryan? Ryan van de telefoon- en computerwinkel?’
‘Ja, meneer. We hebben zo’n lol gehad. Tamara weet veel, maar ze wist niet dat wij al bijna twee jaar verkering hebben. Ze stond daarnet stomverbaasd, toen ze zag wie er bij me was.’
‘Ik mis natuurlijk wel vaker iets, ik kan niet altijd overal zijn. Als ik vlug even alles combineer, Ryan, toen we voor de TV’s op de camping zorgden had je dus al verkering met Susan?’
‘Nee, ik denk dat we net bevriend raakten. Vind je nu dat ik toen niet met je had mogen flirten? Je een hoge korting geven als ik je een keer bloot mocht zien?’
‘Natuurlijk mocht dat. We zijn elkaar daarna steeds misgelopen bij het meertje. Het ging ook op voorwaarde dat ik een keer onder je handdoek mocht kijken. Nou, prima, hè, Susan?’
‘Ja. Ik wist dat het een flirt was, maar hij had geen slechte naam. Hij is ouder dan ik, maar toen we bevriend raakten kwam hij voor mij ‘s middags naar het meertje, in plaats van er ‘s avonds heen te gaan. Flirten deed hij toen niet meer. En omdat hij zich netjes gedroeg mocht ik van de anderen met één hand onder zijn handdoek komen. En zo vaak we wilden samen in het water spelen, maar we houden ons wat in. Ik had al gauw geen interesse meer in die nog niet zo verstandige en nog niet zo grote jongetjes van mijn leeftijd.’
Ze grinnikten.
‘Ja, het was een flirt, Susan. Ik denk dat hij, zodra hij wat in zijn broek omhoog kon krijgen, alle meisjes begon te vragen of ze hem wilden zien en vasthouden. En hij hun poesje. Ik deed het natuurlijk niet, Thomas en ik gingen op onze eigen manier met elkaar om, en hij was ook nog een paar jaar jonger dan ik. Ik weet niet hoeveel succes hij bij andere meisjes had.’
‘Ik heb het niet overdreven, maar ik mag niet klagen.’
‘Susan ook niet, zie ik.’
‘Renee, laat ik eerst afhandelen waarvoor ik iedereen gevraagd heb te komen. Susan, ik heb je verkering, al wist ik niet wie het was, en Thomas en Tamara ook uitgenodigd, voor de gezelligheid. Alleen met ons zou je vast niet op je gemak zijn.’
‘Nee, niet zoals nu. Al ben ik niet helemaal op mijn gemak. Ik zie wat en weet wat.’
‘Ja, straks. En je ziet geeneens alles. Herinner je ons gesprek bij het meertje nog?’
‘Ja, zeker. Ik heb er wat over geschreven. Alsof het over een willekeurig stel gaat, natuurlijk. Het eindigt met drie vraagtekens.’
‘Die vraagtekens mag je na mijn verhaaltje doorstrepen. Je had gelijk, met je bedenkingen over jeugdvrienden. Bij een jongen en een meisje blijft het meestal niet bij vriendschap. Renee en ik zijn anders opgevoed dan de jeugd hier. Zo’n groot besef van verantwoordelijkheid hadden we niet. Je hebt vast wel van de rare Amerikaanse preutsheid gehoord. Maar er gebeurde bij de jeugd natuurlijk toch veel. Met de nodige ongewenste zwangerschappen, abortussen en de nasleep daarvan. Ik was daar chirurg, ik heb er genoeg mee te maken gehad. Zo onverantwoordelijk waren Renee en ik niet. Maar we hebben wél op onze zestiende een tijd, maanden, een niet-platonische relatie met elkaar gehad.’
‘O.’
‘Erg?’
‘Niet-platonisch? Platonisch is alleen geestelijk contact, geen seksueel.'
'Juist. Het was het omgekeerde. Zo seksueel als het maar kan, het geestelijke beperkte zich tot commentaar op onze lijven en wat we er zo lekker mee deden. We kwamen elkaar op onze zestiende tegen, lagen vrij snel bloot in bed en vrijden. Zonder kennis te maken. Na een paar maanden en honderden keren vrijen wilde Renee er mee stoppen, ze wilde geen nog vaste relatie. Dat interesseerde mij niet, het enige wat ik wilde was vrijen. Ik was zo fatsoenlijk om zonder moeilijkheden te verdwijnen.’
‘Tja. Hier wachten ze meestal minstens tot ze boven de achttien zijn of getrouwd.’
‘We waren niet alleen twee jaar jonger. Ik heb het mijn vrouw, Simone, verteld vóór ik met haar trouwde. Nou, ze wist dat ik weduwnaar was, dus zou het een probleem voor mijn eerste vrouw geweest kunnen zijn. Dat doet nu niet ter zake. Maar we hebben de tweeling, en later hun vrienden, steeds verteld dat Renee en ik te vroeg, te vaak te ver gingen. Dat het zonder een fatsoenlijke kennismaking niet goed kan gaan. Renee en ik vrijden alleen maar zo vaak mogelijk, zonder er veel bij te praten. Onze kinderen hebben er wat van opgestoken en het beter, goed, gedaan. En tot grote blijdschap van Simone en mij ging het vanaf het begin bij het meertje ook zo fijn. Eigenlijk al vanaf de enquête of er ook meisjes mochten komen. Er is daar veel gelegenheid voor een fatsoenlijke kennismaking. En er nog veel bij genieten ook. De manier waarop dat gaat kan geen kwaad. We zijn ook heel blij met jullie onderlinge controle, waardoor te vroeg, te vaak te ver niet gauw voor zal komen. Als er ‘s avonds wat gebeurt zijn ze in ieder geval achttien.’
‘Ja. Het ging vroeger al niet zo slecht. U heeft wat in gang gezet, met een paar richtlijnen, wij zijn óók ontzettend blij dat het zo fijn gaat.’
‘Natuurlijk. Renee en ik hebben elkaar toen uit het oog verloren. We kwamen elkaar pas meer dan dertig jaar later tegen, toen de tweeling en hun verkeringen achttien waren. We hebben alles, in het bijzijn van Simone en de kinderen, besproken. Zij vonden ook dat we te vroeg, te vaak te ver gegaan waren, maar dat er geen blijvende schade aangericht was. We waren allebei al jaren gelukkig getrouwd. Ik vertel dit niet zomaar, er is een reden voor. Daarna werden we vrienden, Renee ging in onze tuin met ons meedoen, bloot zonnen en zwemmen. Tamara zal het je wel verteld hebben, we zitten in het water voor de gezelligheid een beetje aan elkaar.’
‘Daar schrok ik niet van. Dat gebeurt bij het meertje ook. Voordat ik verkering met Ryan kreeg pakte ik ook jongens eh overal vast, al wist ik soms dat ze verkering hadden. Als ze daar niet bij zaten of stonden was het loslopend wild, vrij voor de jacht. Ik ben vóór Ryan ook veel eh bevoeld.’
‘Sindsdien vast nog beter. Renee en haar man verhuisden op een gegeven moment naar Florida. Daar kon ze haar echtgenoot eindelijk vertellen wie die jongen was, waar ze op haar zestiende zo veel mee gevreeën had. Eerder durfde ze dat niet aan, haar man en ik werkten soms samen. Hij begreep haar en zat er niet mee, hij was ook te vroeg begonnen, dat had hij Renee ook voor hun trouwen verteld. We zijn met ons vieren bevriend geworden. Zij kwamen af en toe naar Boston, wij gingen bij hun in Florida op bezoek. Zij hadden daar ook een zwembad. Ze zijn hier één keer geweest, twee jaar geleden. Tot onze spijt kwam het er niet vaker van. Toen overleed Simone. Nog geen vier maanden later de man van Renee, Dave. Renee is vlak daarna een week hier geweest, om er even uit te zijn. Nadat ze twee weken in Florida is geweest is ze weer hier gekomen, voor wat langer. Ze zat daar in haar ééntje, bij ons was het vreselijk gezellig. Op onze zestiende was er amper sprake geweest van liefde, wel van genegenheid, zonder daar over te praten. We vrijden toen heel vaak, maar niet zomaar, voor onszelf, we deden ook ons best voor elkaar. Nadat we elkaar na die dertig jaar weer ontmoetten, in Boston, is die genegenheid toegenomen. Tja, we waren ouder, praatten veel meer, konden elkaar beter begrijpen. Maar méér gingen we niet voor elkaar voelden, dachten we, we waren gelukkig getrouwd. Hier begon die jeugdvriendschap te tellen. En dat we, na een lange onderbreking, alweer een jaar of zeven bevriend waren. Na niet zo lang besloten we dat Renee hier moest blijven, de kinderen en ik hechtten ons snel aan haar. En andersom. Tja, de genegenheid werd steeds meer, werd liefde. We hebben onlangs besloten om samen te gaan leven. We gaan niet trouwen, formaliteiten zijn overbodig. We vinden allebei dat we daardoor onze overleden echtgenoten in ere houden. Dat doen we ook door ze niet te verzwijgen, maar door over ze te praten. Over de mooie herinneringen. De kinderen en ik deden het over Simone en Renee heeft zich daarbij aangesloten, omdat ze Simone ook goed gekend heeft. Wij helaas Dave wat minder.’
‘Mooi, meneer. Ik weet vast nog niet alles, maar dat gaat me ook niet aan. Niemand. Maar meer dan genoeg om het te begrijpen. Waarom vertelt u eigenlijk zo veel?’
‘We willen de sfeer bij het meertje niet bederven door een indruk van een slecht voorbeeld te geven. Echtgenoten weg, hup, direct gaan doen alsof ze nooit bestaan hebben. We weten dat een gedeelte van de jeugd het te vroeg vond toen de kinderen nog vóór de begrafenis van Simone bij het meertje kwamen. Renee en ik zijn het vrij snel eens geworden. Wij vinden het verantwoord, we zijn ouder en kennen elkaar al zo lang. We voelen dat we de instemming van onze overleden echtgenoten hebben en we hebben de hartelijke instemming van onze kinderen. Daarom geven we graag een verklaring voor de jeugd die dit te snel vindt.’
Susan keek een tijd naar beneden, de anderen wachtten af.
‘Juist. Dank u wel. Met zo’n voorgeschiedenis begrijpt iedereen het vast. U wilt dus dat ik dit doorvertel?’
‘Niet alles, dat is niet nodig. Ik heb juist jou gevraagd, omdat ik vertrouw dat je niet alles gelijk door gaat vertellen, maar het op gaat schrijven om eerst een goed overzicht te krijgen. Er dan een verhaal van maakt wat begrijpelijk is voor de jeugd. Ik kan dat zelf lang niet zo goed als jij. Jij kan het beter voor de jeugd vertalen. De overigen in het dorp horen het dan wel van hun. We weten hoe er met ons meegeleefd wordt, daarom kom ik ook naar buiten met dit verhaal. Er hoeft dan niet meer geraden te worden. Er zijn weer een meneer én een mevrouw op de Manor. Met een heel gelukkig gezin.’
‘Fijn. Dank u wel voor uw vertrouwen. Ik zal het graag, gedeeltelijk, doorvertellen. Ik zal vast over het verhaal verzinnen langer doen dan Tamara over een krantje, want die schrijft het meeste spontaan op, zo te zien, al of niet openlijk. Dat kan hierbij niet.’
‘Nee. Mocht je nog vragen hebben, schiet dan Tamara aan, die weet praktisch overal van. We hebben haar veel verteld, omdat ze tot de komst van de kinderen ons gemis voor ze verkleind heeft. Ze is voor ons ook een dochter.’
‘Ja, dat had ik al begrepen. En dat uw vrouw en u hier nog meer kinderen eh geadopteerd hebben.’
‘Dat niet, maar we voelen bijna net zo veel voor ze als voor onze kinderen. Dat was het, denk ik. Renee?’
‘Ja. Ik wil nog iets toevoegen, zonder te veel uit mijn slof te schieten. Om duidelijk te maken, Susan, dat ik er precies zo over denkt als Mark, dat hij dus ook uit mijn naam spreekt. Ik had op mijn zestiende een fijne tijd met hem, omdat ik toen niet beter wist. Dat te vroeg, te vaak te ver was niet gebeurd als ik hier opgegroeid was. Onze huwelijken daarna waren heel gelukkig, maar ze zijn helaas voorbij. Maar niet vergeten, we praten er vaak over. Mark en ik hebben veel gepraat. Deze keer heel goed kennis gemaakt. Dat kon snel, door ons verleden en omdat we hier de tijd hadden. We beginnen nu verantwoord aan een lekker niet-platonische relatie, die ons niet alleen lichamelijk, zoals toen, maar ook geestelijk bevredigt. Je zal er wel iets van snappen, Ryan zal geen enkele zin meer hebben om vrijblijvend met een ander meisje het meertje in te gaan, dat is ook alleen maar lichamelijke bevrediging. En jij hebt aan Ryan nu vast genoeg. Ik kwam er laat achter dat vaak bij elkaar zijn en met elkaar praten het fijnste is, en dat de rest, hoe lekker ook, bijzaak hoort te zijn.’
‘Ja. Bijna alle jeugd denkt er zo over. Als er één zegt, ik zou wel vaker willen, krijgt hij of zij nog een keer uitgelegd dat het bijzaak moet zijn. Ik ben natuurlijk niet zo wereldwijs, maar ik kan me voorstellen dat als je overal over kunt en wilt praten, er weinig mis kan gaan. Het gaat met Ryan en mij ook prima.’
‘Fijn. Susan, ik ben preuts opgevoed, maar niet geweest. Mijn kinderen waren het wel, ik kon er niets aan doen, er kon nergens over gepraat worden. Waarschijnlijk door beïnvloeding op school, een andere dan die van de kinderen. Die van Simone en Mark, bedoel ik natuurlijk, maar voor mijn gevoel zijn het ook mijn kinderen geworden. Toen ik bij Mark en Simone over de vloer kwam leefde ik erg op, daar kon het wel, zo fijn praten. Omdat ik geen periode van voorzichtig praten met kinderen gehad heb kan ik me moeilijk inhouden. Omdat alles kan. Ook omdat ik zo gelukkig ben dat ik niet alleen mag toekijken bij die lieve familie, maar dat ik daarin opgenomen ben en met alles mee mag doen. Ik doe natuurlijk het meest met Mark.’
‘Logisch.’
‘Je houdt van bijzondere dingen, ik zie je steeds naar Mark kijken. Je hebt Ian beet gehad, hè, en Ralph.’
‘Ja, daar zat ik niet mee. Vanaf mijn dertiende al niet. Die twee waren interessant. Nou, Mark ook.’
‘Thomas ook.’
Susan bekeek Thomas uitvoerig.
‘Tamara heeft me iets verteld, maar ik zie er niets van.’
‘Nee, het is alleen te voelen.’
‘Tja.’
‘Ik weet niet precies wat Tamara je allemaal verteld heeft, we zitten in het water voor de gezelligheid een beetje aan elkaar, zonder zo ver te gaan als in het meertje. Bij wat nieuws voelen we wel wat uitvoeriger dan een beetje. Dus, Susan, als je het goed vindt, en Ryan ook, dat de jongens een beetje aan je zitten, mag jij aan hun zitten. En, Ryan, als je het goed vindt, en Susan ook, dat de meiden een beetje aan je zitten, mag jij aan hun zitten. Je had het van Tamara al te goed.’
‘Nou, ze wilde alleen kijken.’
‘Prima, als je dat alleen wilt. Maar ik weet ook wat jíj interessant vindt, daar zit jíj vaak naar te kijken.’
‘Nou, dan sla ik maar niets af. Eerlijk gezegd ben ik wel benieuwd. Zulke mooie, grote, stevige borsten heb ik nog nooit gezien.’
‘Je mag ze straks vasthouden. Maar begin met Tamara, anders valt die tegen.’
‘Nee, dat gaat het niet alleen om. Niet aardige meisjes, hoe goed eh gebouwd ook, interesseren me niet. Ik heb Tamara altijd lief gevonden, ik vind het fijn dat ik alsnog een keer voor de gezelligheid lekker aan haar mag komen.’
‘Jeugdvrienden?’
‘Bevriend eigenlijk niet, zo vaak zagen we elkaar niet, maar we gingen wel vriendelijk met elkaar om. Ze is jaren ouder dan ik, maar dat belette me niet om met haar te flirten.’
‘Daar hebben we het op de camping bij onze onderhandelingen over de TV’s ook over gehad, tot genoegen van Maureen. Je zei toen, over het leeftijdsverschil, schoonheid gaat bij mij boven leeftijd. Nu weer, hè?’
‘Ja, qua leeftijd de andere kant op. Toen had ik geen succes, er kwam niemand tussen jou en Thomas. En niemand aan jullie. En iedereen wist dat jullie niet aan elkaar zaten. Ik neem aan dat jullie al aardig wat ingehaald hebben.’
‘Dat wil je vast niet weten, maar je zal het wel horen. Is er eh ter voorbereiding aan je gezeten?’
‘Ja, we hebben vanmiddag in het meertje gespeeld. Het moet resultaat hebben, al is het niet zichtbaar. Ik dacht dat ik wat gewend was, maar dus nog niet zo veel als Mark en Thomas.’
‘Nee, die kunnen al goed tegen wat zien. Maar Renee en ik weten wat we moeten doen om ze ook zo mooi te laten showen als jij. Nou, het water in. Susan, vergeet niet bij Thomas meer te doen dan kijken.’
Na het zwemmen namen ze een drankje en gingen weer op de stretchers liggen.
‘Tjonge. Ik zal hier maar niets over doorvertellen.’
‘Nee, laat het maar bij dat je uitgenodigd bent om het gecompliceerde verhaal van mij en Renee te horen, om iedereen mee te laten genieten van het geluk op de Manor. Maar je mag er ons wel over vertellen. Erover praten is ook fijn.’
‘Ja. Nou, het is voor mij uniek om drie van die grote palen te zien. Die twee kleine in het begin reageerden er duidelijk op dat ik eraan zat. Ik wist natuurlijk ook wat ik daarvoor moest doen. Die van jou is al weer wat gekrompen, Mark, maar nog steeds dik. Is dat door het vele gebruik?’
‘Nee, aangeboren.’
‘Gelukkig, die van Ryan is me groot genoeg. Daar past mijn hand beter omheen, om het voorlopig daar maar bij te laten, dan om die dikke van jou.’
‘De juiste bewegingen zijn interessanter dan de maten.’
‘Hij was altijd al een vlotte jongen, hij zal vast snel leren. Al zal hij niet de enige zijn die gaat bewegen.’
‘Nee, een stilliggend meisje suggereert gebruik in plaats van vermaak.’
‘Ja, daar hebben de meiden het bij het meertje ook over. Minimaal meesturen. Tjonge, Thomas, wat een ballen. Ik weet niet met hoeveel ik er al gespeeld heb, maar nooit met van zulke ontzettend grote.’
‘Daarom kan je ze vast zo goed behandelen. Dat dachten we al toen we het gezicht van Ralph zagen toen je onder zijn handdoek greep.’
‘Ach, bij hem kon wel wat, als het misging kwam het in zijn handdoek. Bij jullie durfde ik niet goed. Ik weet bij Ryan amper hoe ver hij is als ik hem streel, het gaat niet altijd even snel. Gelukkig vindt hij het nét zo lekker als ik, hij zegt nooit nee. Hooguit stop.’
‘En dan?’
‘Tja.’
‘Gaan jullie het water in en laat je hem lozen.’
‘Niet iedere keer. In het water kan ik hem wel nog fijner strelen, onder de handdoek kan ik mijn hand niet zo bewegen, dat willen de anderen niet zien. Of hij stopt hem tussen mijn benen en stoot lekker tegen me op, tot hij komt.’
‘Zoiets hebben we wel zien doen.’
‘Ja, dat kan nét. Als je maar benedenstrooms van de anderen gaat staan. Ik kijk wel eens over zijn schouders als hij komt. Prachtig, hij spuit hele wolken in het water.’
‘Ja, een mooi gezicht. Hoeveel?’
‘Een wolk of drie, vier. Het ligt eraan hoe lang geleden de laatste keer was.’
‘Ja, zo werkt het.’
‘Hij laat mij daar ook erg genieten, op de kant kan hij amper aan me komen. Wel een arm om me heen slaan en een borst vasthouden. Dan kan hij goed, hè, Renee?’
‘Ja, prima. Volleerd. Het waren duidelijk niet de eerste die hij beet had.’
‘Nee, wel de grootste, en daarbij zeker de stevigste. Tjonge, ze hangen amper. Fijn voor een keer, maar ik zit altijd zo te genieten als ik Susan naast me voel en één hand precies vol heb met haar borst.’
‘Ja, gezellig en lekker. Zeg, Thomas, jij loost vast veel meer dan normaal.’
‘Ja, een wolk of zes per keer. Tenminste, dat zou in het water het geval zijn. Meestal doe ik het lekkerder, niet tussen benen, net iets hoger, helemaal in Tamara. Als we de kans krijgen een keer of zes per dag, maar meestal halen we dat doordeweeks niet.’
‘Oei. Lekker voor je, Tamara. Tja, als je getrouwd bent kan je je uitleven. Wat denk je, Ryan?’
‘Je streelt nu al zo goed, in het water, dat ik vast na een keer of drie helemaal leeg zou zijn, langdurig.’
‘Méér dan één keer op een dag hebben we het nog niet vaak gedaan. Dat moesten we ook maar niet doen. Ach, behalve de juiste bewegingen en de maten zijn de hoeveelheid beurten ook het interessantste niet. Als we het maar fijn hebben, hè? Ik ben ook lekker gezellig bevoeld, daarnet. Ryan, je weet dat ik niet achter je aan ben gaan lopen omdat je een grote had. Ik vind het natuurlijk wel fijn. Groter, dikker, stijver dan die van veertien. Je geniet ook meer als je loost, vast ook méér, ik heb toen nooit gekeken, ik moest te veel in de gaten houden wat ze bij mij deden. Ik wilde niet zo veel en ze waren zo onhandig. Jullie allemaal niet. Ik deed het alleen vrijblijvend, soms waren ze nog aan mijn borsten aan het voelen als ze kwamen, dan kwamen ze geeneens aan mijn doos toe. Nou ja, dat deed ik dan expres, als ik zelf niets wilde. Ik wist al gauw hoe ik ze nog sneller kon laten komen dan ze normaal al deden. Ryan, ben je nog tevreden met me?’
‘Het was leuk om eindelijk even aan Tamara te zitten. En aan zulke grote borsten. Tjonge, wat een hoeveelheid om vast te houden. En er werd vakkundig met mijn spullen gespeeld. Of ik tevreden met je ben? Waarom denk je dat ik al bijna twee jaar geen andere meid meer aan wil raken? Bij jou blijf, al zou ik ‘s avonds met andere meiden meer kunnen doen? Jij doet het heerlijk, en je hebt een heerlijk lijfje. Ik kan het weten, ik heb minstens twee keer zoveel meiden vastgehad als jij jongens. Ik vind het met jou fijner, schatje.’
‘Nou, je mag iets méér dan een beetje aan me voelen, ik haast je nooit, je houdt het ook meestal lang uit.’
‘Waarom denk je dat je minstens twee keer zoveel meiden vastgehad hebt als Susan jongens? Het zullen er nog wel veel meer geweest zijn. Je had vier jaar voorsprong toen jullie elkaar ontmoeten.’
‘Ja, toen ben ik er mee gestopt, Tamara. Ik heb bijna vier jaar in het dorp en in het bos gescharreld, een paar weken ‘s middags bij het meertje en een maand of anderhalf ‘s avonds. ‘s Middags was al erg prettig, in het water. Zonder dat er kleding in de weg zat overal aan een meid voelen en bevoeld worden. ‘s Avonds was het nog prettiger, droog en geen kans op omvallen. Dat is me wel gebeurd, dat is erg onprettig als je net eh aan het lozen bent. Ik verzoop bijna. En eh, ik hoop dat je het niet erg vindt, Susan, het is net echt, als je op een meid ligt te wippen en je tussen haar benen door op een handdoek spuit.’
‘Dat zal best, in het water lijkt het al op echt. Zeker met die stevige van jou tussen mijn dijen. Die jongetjes voel ik amper.’
‘Tja. Susan is doorgegaan, als ik er niet was, ik kon me niet iedere middag vrijmaken. Nog steeds, daar heb ik geen problemen mee, ze doet het alleen als ze gevraagd wordt om een jongen te laten lozen. Zoals gebruikelijk, maximaal één per week. In twee jaar zijn dat er aardig wat.’
‘Er komen er niet veel, gelukkig. Ik kan niet altijd weigeren, omdat ik zo veel met Ryan mag. Ik mag er zelf niet om vragen, daar heb ik ook geen enkele behoefte aan, dat zou als bedrog tegenover Ryan beschouwd worden. Maar ze vinden dat als Ryan er niet is ik best jongens kan laten lozen. Die weten dat ze amper aan me mogen komen. Even mijn doos masseren, daarna mogen ze mijn borsten vasthouden terwijl ik ze verwen. Ik ben altijd erg blij als Ryan er weer is, met hem is het veel fijner. Zelfs dan met jongens van zeventien die een grote hebben, die komen ook op me af, sinds ik er met Ryan kom, als ze nog niet genoeg kennis gemaakt hebben met hun volgende.’
‘En vinden die dat goed?’
‘Ja. Zolang je nog niet goed kennis gemaakt hebt wordt het gewoon gevonden om iemand te vragen om je te laten lozen of om een beetje gevingerd te worden. Door zo veel mooi bloot te zien wil je wel af en toe wat, de jongens zeker. Pas als de kennismaking zo ver is dat het daarbij kan wordt er met de rest gestopt, dat hoeft dan natuurlijk ook niet meer. Als het toch gedaan wordt is het natuurlijk gedaan met de kennismaking, dan is het niet goed gegaan. Maar dat komt weinig voor. Wat ik wel leuk vind, waar ik wel aan meedoe, dat is jongens inwijden. Daar hebben jullie vast van gehoord. Met meerdere meiden een jongen vastpakken en hem met gespreide armen en benen op zijn rug op het gras leggen. Als hij nog geen stijve heeft hem even helpen en hem dan even zo laten liggen. Daarvoor moesten ze hun stijve onder een handdoek houden, dan ligt hij helemaal te kijk. Sommige blozen. Dan wordt hij bevoeld en laten ze hem spuiten. Ik hoef niet zo nodig aan ze te zitten, maar ik vind het mooi om te zien hoe zo’n jong klaarkomt en spuit. Ryan, red je het, nog een tijd, met minder dan ‘s avonds?’
‘Ja. Ik wil je wat zeggen. Ik vind het fijn om het híer te doen. Ze zijn allemaal zó aardig, dat ik het bijna nét zo privé vind als met ons tweeën. Ik vind je te jong om je een officieel huwelijksaanzoek te doen, je zou wat anders kunnen gaan willen. Maar ík verander niet meer. Binnen twee jaar kunnen we ‘s avonds bij het meertje nog wat meer gaan doen. Nou, méér niet, hetzelfde als in het water, maar op het droge is het fijner.’
Hij grinnikte even.
‘Voor zover ik me kan herinneren, van een paar keer ‘s avonds. Maar dat heeft geen haast. Susan, ik heb het liefst dat je, zo gauw je van school gaat, niet aan een andere school of studie begint, maar met me trouwt. En behalve te doen wat daar bij hoort samen met me de zaak gaat runnen.’
Susan sprong op en ging op de stretcher van Ryan tegen hem aan liggen en hem kussen. De anderen keken glimlachend toe.
‘Liefste Ryan, ik verander ook niet meer. Ik zal het graag doen.’
Haar hand ging naar beneden en pakte zijn stijve.
‘En als ik me ook niet te jong vond ging ik nu gelijk iets anders op je liggen.’
Ryan schoof haar op zich.
‘Zo? Tegen je buik? Of tussen je benen?’
Ze grinnikten allemaal.
‘Dat blijven we tot dan doen. En behalve wolkjes in het water maken ook wegwerphanddoeken gebruiken. Ik ga vragen of ik wat eerder ’s avonds bij het meertje mag komen. Omdat ik al vaste verkering heb, hè?’
‘O ja? Met wie?’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Ik houd vijf minuten mijn mond.’
Ze ging zitten, hand in hand met Ryan. Ze keek hem glimlachend aan.
‘De hint was duidelijk. Susan, liefste, wil je officieel verkering met me?’
‘Ja.’
Het kussen begon weer. De anderen gingen even zwemmen. Toen ze terugkwamen keken Ryan en Susan bedremmeld.
‘Ik hoop niet dat jullie het erg vinden. Ik heb Ryan per ongeluk laten lozen. We letten even niet op. Het is gelukkig wel allemaal op de handdoek gekomen. Die kon hij nog grijpen, maar het niet tegenhouden.’
‘Nee, liefje, dat begrijpen we wel. Amateurs, hè? Ga even douchen.’
Dat deden ze. Daarna ging Susan weer naast Ryan zitten.
‘Nou, weer een wat normaler uitzicht, kleintje. Voelde je het niet aankomen?’
‘Nee. Ik had het niet verwacht, na vanmiddag. Je kuste zo fijn en ik dacht niet zo aan lichamelijke gevolgen van trouwen. Méér dat we dan heel vaak bij elkaar zouden zijn. Gelukkig dat niemand het erg vindt.’
‘Susan, je weet van de tussendeur tussen de kamers van de kinderen. Sinds kort vrijen ze hier soms waar we bij zijn. Ze willen ons daar zo graag ook van mee laten genieten en niet naar boven gaan als in ze opkomt om het te gaan doen. We genieten ook van liefdevolle vrijen zien. En het is een beetje opwindend, net zoals die deuren voor hun. Al is het eigenlijk niet nodig, zeker in het begin van een huwelijk niet. Of in het begin van een even zekere relatie. Mark en ik doen niet zoals vroeger, te vroeg, te vaak te ver. Nu niet zo vroeg op de morgen, niet te vaak, maar het maximum, en niet verder dan hij lang is.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Dank je wel, Renee. En de anderen. Wat een avond. Zo gezellig. En dan nog onverwacht officieel verkering krijgen. Daarvóór heet het verkering zodra je je niet meer met anderen bemoeit en bij het meertje bij elkaar blijft. Maar er om vragen wordt niet vaak gedaan, voor zover ik weet. Op een gegeven moment vóel je dat je het hebt. Ik denk dat er ook wel trouwen zonder het te vragen, zo romantisch zijn we hier niet. Meer genieters. Woonruimte is er ook al, hè, lieve Ryan?’
‘Ja, maar blijf maar praktisch, we hebben hier al klef genoeg gedaan. De hele bovenverdieping en de zolder. Je bent alleen in de winkel geweest. Kom maar gauw kijken.’
‘Ja. Maar ik doe geen stap over de drempel van je slaapkamer.’
‘Nou, zeg. Goed. Hierbij beloof ik je maagdelijke status, en de mijne, ongewijzigd te laten tot in onze huwelijksnacht. Eigenlijk wist je dat al.’
‘Over je plannen met die van mij wel. Dank je wel. Ik was niet honderd procent zeker van eh jouw status.’
‘Ik wilde wel graag veel, maar niet met een meisje wat ik amper ken. Tja, raar, nu ken ik er één al goed en wil ik het nog niet. Omdat ik haar officiële leeftijd te laag vind. Verder mankeert er niets aan. Ach, je houdt me heerlijk rustig. We redden het wel.’
‘Ik beloof niets.’
‘Oh?’
‘Nee, Ryan, dat is het belangrijkste niet. Ik zal het proberen, maar je merkte wat er net gebeurde, ik bleef je onder het kussen strelen.’
‘Ja, maar naar binnen gaat vast niet ongemerkt.’
‘Nee, hopelijk niet. Ryan, ik moet nog bijna twee jaar naar school en mag van mijn ouders niet voor mijn achttiende trouwen, ook over krap twee jaar. Een ontmaagding in je huwelijksnacht is natuurlijk heel mooi, maar als ik het niet red trek ik bij je in om samen te wonen en het honderden keren te doen vóór ons trouwen. Of zou je dat niet willen?’
‘Voor mezelf wel, om je vaker bij me te hebben, ook ’s nachts. Maar je bent te jong, lieverd. Houd het vol, hoe dichter we bij trouwen komen hoe fijner het wordt om te wachten.’
‘Ja, een grens trekken is moeilijk. Wat denk je, Renee?’
‘Ik zeg al heel lang ook zoiets. Probeer te wachten, als je het niet redt doe het dan zo vaak mogelijk. Een grens trekken is inderdaad moeilijk. Maar op jouw leeftijd moet nog geen twee jaar wachten mogelijk zijn. Zeker als jullie niet veel meer gaan doen dan tot nu toe. En niet veel vaker.’
‘Dank je. Het zal wel lukken, hoor, ik schoot net even door, over dat samenwonen. Maar jullie laten me ook zo praten.’
‘Fijn, toch? En het helpt om te snappen waar je mee bezig bent.’
‘Ja, zeker. Ryan, ik schrijf nu iedere dag maximaal een uurtje. Dat wil ik blijven doen.’
‘Ga tegen die tijd een praatje met Tamara maken over je dagindeling, zij zorgt uitstekend voor haar man en werkt ook nog méér dan een uurtje.‘
‘Ja, en ook over het maximum overal en uit haar echtgenoot halen. Tjonge, zes keer.’
Ze grinnikten weer allemaal.
‘Laten we opstappen. Het moet niet te laat worden voor kleine meisjes. We moeten volgende week nog een keer een afspraak maken, ik denk niet dat we uitgepraat zijn.’
‘Graag. Ik was niet te klein om even lekker aan te zitten, hè?’
‘Nee, leuke borstjes die in één hand passen en een lekkere doos met haar die tegen mijn hand duwde.’
‘O. Vast automatiek, ik had twee handen vol met een dikke stevige paal. Die zou er bij mij vast niet inpassen.’
‘Theoretisch wel, maar wacht maar met passen tot het de juiste tijd is om die flinke van Ryan erin te laten.’
‘Ja, die trekt me meer. Nou, dan mag hij duwen.’
‘Je moet meeduwen. O, het gaat bij jou automatisch, hè?’
Ze namen grinnikend afscheid.

Week 38

‘John, ik vind het altijd zo mooi als je het pas gemaaid hebt. Alsof alle grassprieten op een rij staan.’
‘Het is eerste kwaliteit gras. Ik heb vroeger wel eens bij voetbalwedstrijden gekeken, zoiets heb ik daar nooit gezien. Ik kijk af en toe, zoals me gevraagd is, op de sportvelden, die zien er ook steeds geweldig uit. Ze verplaatsen de lijnen steeds op tijd, om kale plekken te voorkomen.’
‘Dat dacht ik uit de auto ook te zien. Jij maait ook mooie banen. Hoe gaat het bij het meertje? Als je daar moet maaien als er niemand is moet je vroeg op.’
‘Nee, gelukkig niet. Het gaat geweldig, ik kan maaien alsof er niemand is. Ik ben voorzichtig begonnen, ze gingen op tijd opzij. Maar ze hadden snel mijn maaipatroon ontdekt. Als ik nu kom maken ze de eerste helft van de zonneweide leeg, als ik die gemaaid heb gaan ze daar naartoe.’
‘Mooi. Ze doen alles zo goed, hè?’
‘Ja, vooral de meiden. Ze plagen me soms. Bukken zich expres met hun rug naar me toe en hun benen uit elkaar om me uitgebreid, uitgespreid, hun doos te laten zien. Soms zonder haar erop. Nou, ik ben niet van steen.’
‘Nee, houdt daarom alleen al minstens een zwembroek aan onder het maaien. We hoorden wat over het meertje toen Susan, die kennen jullie wel, in het zwembad in de Manor op bezoek was. Mark wilde haar uitleggen waarom hij en Renee het zo snel eens geworden waren, dan kon ze dat in haar woorden aan de jeugd doorvertellen. Ze willen geen voorbeeld geven van te snel, te vaak te ver, jullie kennen dat verhaal wel.’
‘Dat is een goed idee. Maar waarom in het zwembad? Het had toch ook op kantoor gekund?’
‘Dat was het plan van Mark, maar Renee zei, nodig haar in het zwembad uit, daar praat het makkelijker. Met haar verkering en Thomas en Tamara erbij. Nou, dat werkte. We werden soms erg vrij, maar Susan is erg verstandig en kan er goed mee omgaan.’
‘Dat verstandige had Ryan dan een tijd geleden al in de gaten. We volgen alles bij het meertje niet zo, maar een paar maanden geleden kregen we in de gaten dat hij ’s middags komt en wat apart zit met Susan. De jeugd schijnt het goed te vinden, ondanks dat hij boven de achttien is.’
‘Ik wist van niets. Hij is nu twintig, Maureen, zij zestien. We hebben nog niet gehoord hoe het allemaal gegaan is, maar van de week komen ze nog een keer, we waren nog niet uitgepraat. Mark heeft wel zijn verhaal verteld, ze gaat er op haar gemak een samenvatting voor de jeugd van maken.’
‘Dat gaat haar wel lukken, ze praatte toen al zo goed.‘
‘Ze voelt ook goed. We zijn gaan zwemmen, daarna hebben we ze natuurlijk laten praten. Ze was er een beetje trots op dat ze in het water die van Mark en Thomas omhoog gekregen had, op de kant waren ze natuurlijk niet zo van haar onder de indruk. Ze genoot van de dikke van Mark en de grote ballen van Thomas. Ryan genoot natuurlijk ook. Hij heeft eindelijk zijn hoge korting met me verrekend, we hebben niet alleen naar elkaar gekeken, ook lekker aan elkaar gevoeld. Renee was natuurlijk interessanter voor hem dan ik. Een oudere meid met hele grote stevige borsten die vakkundig aan zijn spullen zat. Susan vroeg Ryan of hij haar nu nog interessant vond. Hij vroeg gelijk of ze met hem trouwen wilde, zodra ze achttien was en van school afkwam. En tot dan officieel verkering met hem wilde. Ze draaide een beetje door en stortte zich op hem. Ze gingen kussen, we zijn maar weer gaan zwemmen om ze het te laten vieren. Nou, dat hadden ze gedaan. Toen we uit het water kwamen keken ze nogal bedremmeld. Onder het kussen had ze zijn stijve vastgehouden en hem per ongeluk laten lozen. Hij had nog net op tijd een handdoek gegrepen, hij voelde het onder het kussen niet op tijd aankomen. Tja, kan gebeuren. Met een douchebeurt was het opgelost.’
Maureen en John grinnikten.
‘Deed ze het voor de eerste keer?’
‘Nee, al in het meertje. Ook de middag vóór ze kwamen, ik had ze gewaarschuwd. Maar ja, de eerste keer helpt dat niet altijd genoeg. Bij Thomas ook niet, door die grote borsten van Simone, die bos haar op haar doos en haar gemasseer van zijn ballen. Jij zal het gered hebben, John, omdat je al wat langer getrouwd was.’
‘Maar nét. We waren er al met jullie en Francis en Ian geweest. De bijzondere spullen van Thomas en Ian trokken toen meer aandacht dan mijn normale, dus kon ik goed wennen. Tja, lekkere meiden, maar niet zo veel verschillend van Maureen. Ze zaten ook voorzichtiger aan me dan zij. Ian redde het niet, die moest rennen naar de douchebak om te lozen. Tja, hij was nog niet getrouwd. Dat was natuurlijk wel leuk voor de meiden, zo’n showtje. Simone pakte me steviger aan, ik moest haar stoppen. Ze stuurde mijn hand om in die bos haar goed aan haar gleuf te voelen. Moest ik haar wéér stoppen. Ze gunde jongens veel. Ook uitgebreid aan haar borsten komen. Tjonge, meer dan handen vol.’
‘Ja. Ze genoot erg van natuurlijke dingen, als je maar nét niet te ver ging. Ryan doet voorzichtig met Susan. Ze gaat proberen om toestemming te krijgen om ’s avonds bij het meertje te mogen komen, maar hij heeft tot haar achttiende niet zo’n haast. Ze verwennen elkaar wel, in het water, voor haar wat vroeg, maar niet te vaak of te ver. Ze redden het wel.’
‘Fijn. Zeg, zijn er nog normale mensen in de buurt?’
Ze grinnikten.
‘Gelukkig niet waar wij mee te maken hebben, anders zou ons leven saai zijn. Ik ga die bijzondere man van me weer eens opzoeken. Tot ziens.’

Ze begonnen de vervolgafspraak met zwemmen.
‘Tamara, had Thomas al zulke grote ballen? Of komt het door jouw enthousiasme?’
‘Je kent onze geschiedenis wel, zo’n twintig jaar lang een seksloze verkering. Dat lijkt abnormaal lang, maar we zijn abnormaal vroeg begonnen. Uiteindelijk waren we nog niet zo oud toen we trouwden, drieëntwintig. Vier weken voor ons trouwen zijn we begonnen om elkaar ook bloot te leren kennen. Je snapt wel, als je alleen theoretisch iets van vrijen weet wordt de eerste keer, zeker als het ontmaagdingen zijn, niet zo mooi. Dan ben je te geschrokken van al dat bloot en erg onhandig. Dan komt hij al klaar vóór hij er goed in zit. We gingen in die weken niet verder dan elkaar wat minder vaak dan één keer per dag te laten komen. Dat was genoeg om er rustig van te kunnen genieten. En de huwelijksnacht goed te laten verlopen. Thomas vertelde dat hij, vóór we aan elkaar gingen zitten, ongeveer één keer per week een natte droom had. Nou, daarna niet vaak meer.’
‘Maar toch nog wel?’
‘Ja, als we het op een dag door onvoorziene omstandigheden weinig gedaan hebben en ’s avonds niet. We vrijden in onze huwelijksnacht twee keer, daarna vielen we in slaap, vermoeid van alle emoties die dag en avond. De volgende morgen natuurlijk direct weer, toen we wakker werden. En nog vier keer die dag. Daarna steeds zes keer, tot vandaag aan toe, maximaal op een dag. We snapten het niet, maar klagen over zoiets doe je niet.’
‘Daar heb je ook amper de tijd voor.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Nou, het had onder het eten gekund, daar moesten we tijd voor vrijhouden. Na een paar weken mochten we hier komen zwemmen. Daar waren we blij mee, ook omdat we dan eens konden vergelijken of we een beetje normaal waren, we hadden nog geen ander bloot gezien. Mark en Simone wel, de kinderen en eerder bezoek. Ze vonden me normaal, afgezien dat ik lang niet zulke grote borsten had als Simone, maar dat redt verder niemand, zelfs Renee niet. En Thomas was ook normaal, zeiden ze. Dat weet je inmiddels, al is dat normale wat groter dan bij veel andere jongens. Later zagen we ook anderen, zoals Renee en haar man, we mogen er best zijn. Maar toen ik een beetje aan Mark ging voelen, en Simone aan Thomas, ontdekten we dat Thomas abnormaal grote ballen had. Door het uitgebreid voelen van Simone aan zijn ballen, een beetje aan zijn stijve en het zien en aan haar komen hield Thomas het niet meer. We hadden die dag vóór het ontbijt, bij de lunch en voor we naar het zwembad gingen gevreeën, maar toch liep hij bijna over. Simone en ik hebben hem toen laten lozen. Het was tegelijk een demonstratie van zijn zes keer spuiten. Normaal doen we hier zoiets nooit, maar ja, het kan uit de hand lopen, hè?’
‘Of in de hand. We vonden het daarna niet meer dan eerlijk dat Tamara ook even lekker genoot. Thomas en ik gingen naast haar zitten, Thomas eh behandelde haar onderkant, ik haar borstjes. Ik zei tegen haar, als je wat vast wilt houden pak je mijn pikkie maar. Dat deed ze. Ik kreeg een stijve, maar ik dacht dat er meer niet zou gebeuren, ik was aardig wat gewend. Maar ze verraste me, ik kwam onverwacht in haar hand, net voor ze zelf kwam. Een beetje weinig voor haar, maar drie straaltjes.’
Renee grinnikte.
‘Toen Dave en ik hier gezwommen hebben, hebben jullie verteld over de ontdekking van de grote ballen en productie van Thomas. Ook dat Simone en Tamara hem hebben laten lozen. Maar méér niet. Ik had het er daarna in onze slaapkamer met Dave over. Ik had gezien dat Simone op een gegeven moment aarzelde, voor ze doorging met vertellen. Volgens mij sloeg ze wat over. Ik vroeg me af of ze samen met Tamara jou had laten lozen, Mark. En of Simone of Tamara gevingerd was door wie dan ook. Nou, ik had dus gelijk dat er meer gebeurd was. Een combinatie dus. Door het praten daarover zag Dave voor zich dat hij ook door meerdere meiden tegelijk gepakt werd. Dat was hem overkomen toen hij twaalf was, door twee nieuwsgierige meisjes. Ik heb me in moeten spannen om dat in m’n eentje na te doen. Maar het lukte, hij was een keer extra productief. Dat lag niet alleen aan het idee van twee blote meiden, hij had gevoeld dat ik mijn best deed om alles van hem eruit te persen, ook een keer zes stralen te laten komen.’
‘Tja, als je vroeg begonnen en lang getrouwd bent geweest zal je inmiddels wel weten wat een man lekker vindt. Dat weet ik van Ryan nog niet zo goed.’
‘Maak je geen zorgen, met het apparaat wat daarvoor ontworpen is gaat het het best, zonder veel mondelinge aanwijzingen, dat voel je vanzelf. En van hem.’
‘Ik weet al wel dat hij geen zes keer spuit, maar drie of vier keer.’
‘Geen maar, dat is normaal, we horen niet anders. Dat hoort, bij normale ballen. Ook geen zes keer op een dag, drie of vier keer. Als je er de tijd voor hebt.’
‘Ja, er moet ook nog gewerkt worden. Hoe red je het, Tamara?’
‘Na een tijdje hebben we de wekker doordeweeks ‘s morgens een half uur vroeger gezet dan nodig om aan het werk te gaan. Eerst vrijen. En als Thomas ruim de tijd heeft om te lunchen er voor en of erna. Rond het avondeten ook. En we gaan vroeg naar bed.’
‘Tjonge. Ik geloof dat het tijd wordt om met mijn opleiding te stoppen, anders word ik misschien te gretig.’
‘Lekker, maar beloofd is beloofd.’
‘Ja, Ryan. Ik ga op school mijn vakkenpakket zo veel mogelijk veranderen richting middenstand, om je in de winkel en bij de boekhouding te kunnen helpen.’
‘Fijn. Met de rest van je kennis is het wel in orde, daar heb ik net al weer wat van gevoeld. Hopelijk stel ik je op den duur ook meer dan tevreden.’
‘Dat gaat lukken, dat heb je vanaf het eerste moment dat we contact kregen al gedaan.’
‘Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? In het dorp kan je elkaar toch amper ontlopen?’
‘Nee, maar dat zegt niets, elkaar alleen zien. Je moet ook iets ín elkaar zien, anders krijg je geen contact.’
‘Wie zag het eerst wat in wie?’
‘Ik wat in hem. Twee jaar geleden. Ik was bijna veertien, hij bijna achttien. We hadden elkaar vast eerder gezien, ook in het Dorpshuis, maar ik bemoeide me natuurlijk alleen met leeftijdgenoten. Toen hij een eigen zaak kon beginnen was dat een tijd het gesprek van de dag, omdat hij nog geen achttien was. Na de opening van het meertje, een paar maanden later, viel hij me op. Hij was mannelijker dan de andere jongens, vast van de verantwoordelijkheid, maar hij bleef jongensachtig. Hij liep veel rond, flirtte met meiden van zijn leeftijd en iets jongere, oudere waren er amper, die gingen ‘s avonds. Hij was de enige jongen die af en toe tussen voor hem nóg jongere meiden rondliep. Ze uitgebreid bekeek en naar zijn wat grotere pikkie liet kijken. Toen kwam hij ineens ’s middags niet meer. Dat vond ik jammer, ik had, ondanks het leeftijdsverschil, belangstelling voor hem gekregen. Niet voor zijn zaak, iedereen wist dat hij daarvoor moest lenen, zo veel kon hij nog niet gespaard hebben. Al had zijn vader hem misschien geholpen. Ook niet voor zijn wat grotere pikkie, maar omdat hij zo eh zelfverzekerd was. Zo op zijn gemak, helemaal bloot. Ik heb een week geaarzeld, ben toen naar zijn winkel gegaan, ik wilde hem weer eens zien, op z’n minst. Ik deed alsof ik rondneusde. Er was verder niemand, hij kwam een praatje met me maken. Hij was zó lief, dat ik binnen een week weer naar hem toeging, al had ik eigenlijk na één keer niets meer in zijn winkel te zoeken. Ik hoopte dat hij snapte waar ik voor kwam, maar zei hij er niets over. Ik had weinig hoop, ik was te jong voor hem, maar ik kon het niet laten, we praatten zo fijn. Ik durfde hem niet te vragen, ik was bang voor een afgang. Aan het eind van de derde keer, een week later, zei hij, je bent erg verstandig voor je leeftijd. Nou, dat heb ik natuurlijk 's avonds met grote letters opgeschreven. En de rest van het gesprek. Hij vroeg of hij vrijblijvend beter met me kennis kon maken, misschien kon het op de lange duur wat tussen ons worden, als ik wat ouder zou zijn. Ik zei, graag, dat kan geen kwaad. Zal ik vaker komen? Hij zei, ik kom wel ’s middags naar het meertje, als ik me vrij kan maken. Als we daar een beetje apart gaan liggen kunnen we veel beter praten dan hier. En kijken, zei ik, ik weet dat je een liefhebber van bloot bent. Hij zei, daar is het me niet om te doen. Je weet dat ik niet alleen graag kijk, ik kan ook pakken wat ik wil, maar tot nu toe was er geen bij waar ik fijn mee kon praten. Ik kan me jou niet herinneren, maar je ziet er aangekleed lekker uit, je zal ook niet te klagen gehad hebben. Ik zei nee, niet van leeftijdgenoten of iets oudere. Maar het gaat me er niet om dat jij nog iets ouder bent, ook niet dat ik iets meer te zien krijg dan bij een jongere jongen, dat weet ik al. Hij zei, niet alleen zien, ook voelen, in ruil natuurlijk. Als je dat bij mij net zo goed als of beter doet dan oudere meiden zal ik me daar verder niet meer mee bemoeien, niet meer ‘s avonds naar het meertje gaan. Ik zal bij jou voorzichtig blijven, in verband met je leeftijd. Ik denk dat ik heb staan blozen.’
‘Ja. Leuk.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Dat vond ik zo lief. Ze zei niet waar het haar wél om ging, maar het was me duidelijk dat het haar ook niet hoofdzakelijk om het lichamelijke ging. Dat vermoedde ik al, anders had ik eerder afgehaakt. Ik had ook al uitgezocht hoe oud ze was. Tja, veertien. Maar opmerkelijk verstandig. Ik zag wel wat in haar, op de lange duur. Maar ik wilde niet, terwijl ik vrijblijvend met haar omging, zoals gebruikelijk af en toe met een meisje het water in gaan om van wat druk af te raken, in ruil voor wat die wilde. Ik wilde graag dat zíj af en toe wat deed. Niet te veel of te vaak, dat wilde ik bij haar de eerste jaren ook niet. Daarom gaf ik haar een duidelijke hint. Ze leek het te begrijpen.’
‘Ja, dat deed ik. Ik vond het heel lief en eerlijk van hem, ik snapte dat hij al wat gewend was en liever niet zonder wilde. Ik zei, afgesproken, tot ziens dan. Ik heb die nacht niet veel geslapen. Zou hij komen? Met mij apart bij het meertje gaan liggen? Als we even oud waren zou dat zeggen, we hebben verkering, al is dat met veertien wat vroeg. Hij vroeg er min of meer om, door te zeggen dat hij niet meer met andere meiden om zou gaan. Maar hij was achttien, wat zouden ze daar van denken? En zou hij liever bij mij zijn en minder mogen dan hij misschien ’s avonds bij het meertje al deed, met meiden van achttien of ouder? Met grotere borsten en meer ervaring? Zou ik net zo goed of beter dan die aan hem kunnen zitten? De volgende middag al kwam hij bij het meertje. Ik zag hem eerder dan hij mij en ben naar hem toegelopen. Hoe weet ik nóg niet, mijn hart sloeg drie keer zo snel als normaal. We zijn wat apart gaan liggen. Ik moest gaan praten, over iets neutraals, om bij te komen. Voor zover dat mogelijk was, met die mooie grote blote jongen naast me, die voor míj kwam, niet hoofdzakelijk voor mijn spullen. Ik vroeg, kon je de winkel in de steek laten? Hij zei, ja, ik had geen afspraken, ik heb een bordje opgehangen, ben even zwemmen. Lekker rekbaar, ik heb geen haast. Je doet wat zenuwachtig, laten we eerst even afhandelen hoe we eruitzien, dan hebben we dat gehad. Zullen we voorzichtig doen of niet? Ik zei, eerlijk doen, ik begin wel. Je hebt een keer vlak naast me gestaan om naar de blote doos van het meisje naast me te kijken. Toen zag ik je mooie grote van nog dichterbij dan nu. Hij is groter dan van mijn leeftijdgenoten en een jaar oudere, maar dat wist je al. Ik zal er graag vaak naar kijken en ben een beetje benieuwd hoe hij er op z’n grootst uit zal zien. Je hoeft over mij niets te zeggen, ik zie er normaal uit. Ja, zei hij, maar omdat ik je lief vind toch lekkerder. Je hebt leuke borstjes en een lekkere dot haar op je doos. Als je wat minder zenuwachtig wordt laat je vast wel een beetje meer zien, maar haast je niet. Ik wil je ook graag meer laten zien, en doen wat we afgesproken hebben. Maar, nogmaals, haast je niet. Die keer hebben we alleen gepraat. Over niets bijzonders, gewoon kennisgemaakt. Ik heb de nacht erna iets beter geslapen, maar ik dacht steeds, hij komt voor mij, een normaal uitziend meisje van veertien, en hij is lief en zo mooi groot. De keer erna hebben we ook alleen gepraat. Ik keek natuurlijk regelmatig naar hem, dat van hem, dan glimlachte hij. Hij bekeek mij niet opvallend, al hield ik mijn benen niet meer strak tegen elkaar, nou, ik vind mezelf ook niet opvallend. Klopt het nog, Ryan?’
‘Natuurlijk meid, iedereen weet dat je er niet zo opvallend uitziet. Maar dat niet opvallende geldt alleen hier, in het dorp. Vergelijk op school maar met meiden uit de stad.’
‘Daar hebben wij het ook een keer over gehad, hè, Renee? Toen je twee jaar geleden hier was. Je vond al ons personeel zo knap. Je had pas de chauffeur gezien, en Thomas en Francis. Simone of ik zei toen, al het personeel komt uit het dorp. Er zijn me daar nooit lelijkerds opgevallen.’
‘Mij nog steeds niet. Terwijl ik er nu toch méér zie. En méér van ze zie. Sorry.’
‘Nee, schiet maar weer even door, lieverd.’
‘Dat vind ik ook, echte lelijkers zijn er niet. Buiten het dorp zullen ze je vast een knappe meid vinden, schatje. Dat vind ik ook, én op een andere manier, en die is veel belangrijker. Je bent slim, snel en hebt een opvallend goed geheugen. En dat gebruik je ook goed. Ik was al gauw net zo gek op jou als jij op mij. Ik had na de eerste keer niet verwacht dat je terug zou komen, in de winkel, omdat je me vast te oud vond. Je had wel tot ziens gezegd, maar dat kon overal zijn. Maar je kwam wel weer in de winkel. Daarna keek ik naar je uit. De derde keer was het me duidelijk dat je me niet te oud vond en wel meer wilde. Dat heb ik toen gevraagd. Je hoefde er voor mij niet bijzonder uit te zien, daar ging het me niet om. En dat je me toen bij het meertje groot vond, nou, er liepen nog iets grotere vrij rond, dus daar ging het je ook niet hoofdzakelijk om.’
‘Nee, het was toeval dat je achttien was. Goed. De keer erop hebben we ook alleen maar gepraat. Ik heb hem wel gevraagd, waarom hij, als enige jongen, in de paar weken dat hij ‘s middags bij het meertje kwam een paar keer tussen de jongere meiden was komen wandelen. Vertel het zelf maar.’
‘Ik verveelde me soms bij die meiden van zestien en zeventien. Dan ging ik jonge poesjes bekijken. Niet zo nauwkeurig, anders zou ik er een handdoek bij moeten pakken. Ik vind het fijn om zo rond te lopen, helemaal bloot. Voor die jonge meiden zag ik er natuurlijk mooi uit, groter dan de jongentjes waar ze tussen zaten. Ik ben niet trots op mijn pikkie, je moet het doen met wat je krijgt, maar hij mag er zijn. Hij is recht en hangt in het midden. Nou, dan hing hij nét niet meer. Die meiden genoten er duidelijk van. De jongetjes ergerden zich een beetje, tja, hun beurt komt ook. Ik vond het leuk om die meiden ook een beetje te plagen. Bij ze stoppen als ze weinig lieten zien en vragend kijken. De meeste lieten dan wat meer zien, vaak blozend. Ze probeerden mij ook te plagen door heel veel te laten zien, maar dan kijk ik niet zo goed. Die hun doos geschoren hadden beloonde ik, vond ik, door even goed te kijken en mijn pikkie duidelijk wat groter te laten worden. Het was een andere manier van flirten, al wilde ik niets van ze. De andere jongens kunnen het niet doen, die kennen de truc niet om hun pikkie onder controle te houden, en ik vertel het ze niet. Ze kijken te goed. Dat doe ik alleen als ik naast een meisje zit of lig, daar kan ik op tijd een handdoek pakken. Bij Susan kijk ik ook goed, beter dan zij naar mij.’
‘Dat weet je niet, je ziet bij mij geen reactie.’
‘Dat weet ik wél, ik ken, na zo veel jaar scharrelen, veel meidentrucjes. Maar het kan me niet veel schelen hoe vaak je kijkt, daar gaat het niet om. We hebben het heel gezellig, praten fijn over van alles en nog wat. We kijken wat rond maar hoeven van of met anderen niets meer. Vertel jij maar verder.’
‘De keer erop zei hij ineens, dat we een paar jaar schelen is niet erg. Dat vindt hier kennelijk ook niemand, ze laten ons met rust. Ik zou graag iets met je beginnen, iets minder vrijblijvend. Kusje? Hij kuste lekker. En lang. Ik heb daarna weer met een rood hoofd gezeten, zo werd er nooit in het openbaar gekust. Maar hij zat er niet mee. Later vertelde hij dat hij zich ingehouden had, niet gelijk begonnen was met tongzoenen. Erg prettig. Ook dat uitstel. Daarna zei hij, ik wil ook graag een beetje aan je zitten, lieve lekkere meid. In het water. Je niet vingeren, misschien over een paar jaar. Jij mag bij mij wel doen wat je wilt. Je weet hoe het bij jongens werkt. Als je doorgaat wanneer ik op m’n grootst ben moet je ook helemaal doorgaan, anders is het voor mij niet prettig. En graag af en toe doorgaan, dan kan ik er een tijd tegen als je wél eerder stopt. Ik zei, ja, dat had ik eigenlijk al beloofd. Maar ik snap dat je het nu duidelijk wilt stellen, ik beloof het weer, maar niet onmiddellijk. Hij zei, nee, doe maar rustig aan, ik red het wel. Een kwartiertje later ben ik met een hand onder zijn handdoek gegaan. Zijn spullen bevoeld. Hij werd nog groter dan ik verwacht had. Toen ik dat wist heb ik mijn hand weer weggehaald en zijn we weer wat gaan praten, om hem af te laten koelen. Toen het water ingegaan. Hij zat heel lief en voorzichtig aan me. En vakkundig. Ik bij hem minder vakkundig, bij zo’n grote. Het was veel fijner dan met zomaar een jongen, zoals eerder, daar gaf ik niets om. Voor mij hoefde het nog niet, maar ik heb hem toch laten lozen. Ik gunde het hem graag, hij bleef zo lief en voorzichtig, vroeg er niet om. Ik heb het hem wel eerst gevraagd. Zal ik doorgaan? Je laten lozen? Hij knikte en glimlachte. Tjonge, hij werd nog stijver en dikker toen hij kwam. En geen kleine schokjes, zoals bij die jongetjes, duidelijk voelbare, met mijn hand tussen ons in. Tja, hij was ouder, zwaarder, hield zich niet in. Pas later heb ik soms gekeken als hij loosde, wolken in het water maakte. Ik heb het niet iedere keer als we er waren gedaan, om het niet te gek te maken, het was vrijblijvend. Ongeveer één keer in de week, niet alleen daarom, ook omdat ik wist dat jongens ongeveer één keer in de week een natte droom hebben. Géén meer vond ik fijner voor hem.’
‘Dat klopte wel, daarvóór, als ik een tijd niets leuks vond. Maar toen je ermee begonnen was kreeg ik er evengoed toch één per week. Want je zat ook vaak onder mijn handdoek.’
‘O. Nou, zo hoor je nog eens wat. Ik ben wel blij dat je er niet vaker om vroeg.’
‘Nee, ik vond één keer in de week ook genoeg, om mee te beginnen. Ik wilde het aantal keren langzaam op laten lopen, dat is het beste. Al zou ik wel iedere dag een paar keer willen, want je doet het minstens zo goed als oudere meiden en veel liever.’
‘Laat me niet weer blozen.’
‘Nou, ik had gehoopt dat je het beter zou doen, want als ik vóór jou een meisje ervoor vroeg deden die het nogal achteloos. Jij doet het beter. En je staat er ook niet ongeïnteresseerd bij als ik je omhels en het tussen je dijen doe.’
‘Nee, ik geniet als je je dan laat gaan. Ik denk dan ook, nou, dat wordt ooit wennen voor mijn doos, die schokken als hij komt. Na die eerste keer heb ik, omdat iedereen ons met rust liet, op de kant zijn handdoek gepakt, hij had hem voorlopig toch niet nodig, en over mijn kruis gelegd. Ik hoefde niets te zeggen of te vragen, hij dacht alleen even na hoe hij er zo onopvallend mogelijk onder kon gaan. Hij heeft me heel lang bevoelt en een beetje gestreeld. Ik heb met tranen in mijn ogen liggen genieten. Dat die grote jongen het zo lief en voorzichtig voor zijn kleine meisje deed. Terwijl hij vast ‘s avonds aan een grote meid had kunnen komen, misschien wel erin. Ik heb vaker zijn handdoek gepakt, maar meestal moest die al gauw weer terug. We gaan er expres geen twee gebruiken. We zijn langzaamaan steeds meer om elkaar gaan geven. Hij is mij ook meer gaan verwennen, maar pas toen ik erom vroeg. Als hij een paar dagen niet bij het meertje kwam, komt, ga ik naar de winkel, om in ieder geval even te kussen. Ryan, het is nu niet vrijblijvend meer, hè?’
‘Nee, schat, ijs en weder dienende trouwen we binnen twee jaar.’
Susan zuchtte diep.
‘We praatten, meiden onder elkaar, wel eens over of we van vrijbuiterafkomst of van boerenafkomst zijn. Die van boerenafkomst trouwen wat vroeger dan de anderen. Nou, ik weet nu ook waar ik van afstam.’
Ze giechelde.
‘En van Ryan ook. Hij blijft een beetje een vrijbuiter, hij zou niet nét zoals ik eigenlijk nu al willen trouwen.’
‘Jawel, morgen, als het kon. Ik vind alleen dat meisjes vóór hun achttiende niet moeten vrijen. Een heleboel daarna ook nog niet zo snel. Ze heten wel volwassen, maar ze zijn het eigenlijk nog niet. Ik heb het in de tijd dat ik ’s avonds bij het meertje kwam ook gemerkt. Er zijn stellen die te weinig praten, bijna alleen maar aan elkaar zitten. Terwijl je op die leeftijd wat meer verstandige gesprekken hoort te voeren. Jij bent verstandig genoeg, schatje, maar ik blijf bij die achttien. Vóór die tijd, naar school, huiswerk maken, uitgaan en veel anderen ontmoeten voor je je vastlegt.’
‘Ja, prima, voor iedereen behalve ik. Ik heb mijn keus al op mijn veertiende gemaakt. Dat is niet abnormaal, kijk maar naar Thomas en Tamara. Zo, dat had ik lekker achter de hand. Zeg er maar eens wat van.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Ik zeg er niets van, slimmerd. Ten eerste, je kon er niets aan doen, ten tweede, dit soort discussie verloor ik bij Tamara al, bij jou ook steeds vaker.’
‘Jij wint op andere punten. Jij hebt al veel andere meiden ontmoet, ik nog steeds andere jongens als jij er niet bent. Ik houd het zo veel mogelijk bij ermee praten, méér alleen als ik er niet onderuit kan. Het resultaat is dat het steeds minder vrijblijvend tussen ons geworden is, iets beters hebben we niet ontmoet. Dat is er ook niet. Nou, de eerste maanden ben ik blij genoeg met een niet vrijblijvende vaste verkering en niet te veel vrijen. We zijn wat ze vroeger verloofd noemden, hè? Méér dan daarbij hoort gaan we niet doen.’
‘Dat hebben wíj ook steeds gedaan, het bijbehorende, vanaf dat Mark en ik hier aan onze kennismaking begonnen. We hebben eerst beslist dat ik voor altijd zou blijven, omdat we zulke goede vrienden waren. Toen met scharrelen begonnen, ook vrijblijvend. Op een gegeven moment vroeg hij verkering. We hebben het de kinderen niet gelijk verteld. Ook niet toen we ons verloofd hadden. Ook niet gelijk toen we gingen doen alsof we getrouwd waren. We hebben steeds een paar dagen gewacht, tot we zeker waren dat het goed ging, en niet te snel. Het kon zo snel, we kenden elkaar al heel lang, waren boven de achttien en geen maagd meer. Ik heb jammer genoeg vergeten om het te simuleren, voor de grap. Maar de eerste keer, onze tweede eerste keer, was daar toch te eh serieus voor. Ik haal het wel een keer in.’
‘Als ik vragen mag, was je die eerste eerste keer nog maagd? Op je zestiende?’
‘Nee, allang niet meer, ik greep al vroeg alles wat ik kon grijpen, liet me grijpen en vrijde zodra een jongen kon. Ik heb nooit wat gemerkt, vermoedelijk omdat de eerste te klein was en die daarna steeds iets langer en dikker werden. Verhoudingsgewijd dan, voor hun leeftijd. Mark was nog wel maagd. Maar dat wist ik niet, dat vermoedde ik niet. Ik dacht dat hij al veel ervaring had, gezien zijn gedrag, toen we bloot begonnen te scharrelen. Zoiets als Ryan, hij zat er niet mee om zich bloot te laten zien, ook met een erectie, en mij er aan te laten komen en overal aan mij te zitten. Hij was zelfverzekerd en goed. Eerst lozen en vingeren, bloot op mijn bed. Tja, meid, de derde avond vroeg ik op een gegeven moment netjes, wil je erin? Hij zei, ik hoor het hem nóg zeggen, maar dan ontmaagd ik je. Dat vond ik heel lief. Ik zei, in het kort, daar ben je jaren te laat voor, en, boem, hij zat erin. Hij keek geschrokken, verbaasd, maar hij zei niets.’
‘Waarom niet, Mark?’
‘Laat me eerst wat anders zeggen. Je zal om meerdere redenen gevraagd hebben of Renee toen nog maagd was. Toen ze net zo oud was als jij nu.’
Ze knikte.
‘Ja, maar ik durfde het niet zo precies te vragen. Ik ben op tijd keurig door mijn moeder voorgelicht. Daarna heb ik natuurlijk nogal wat gehoord over hoe één en ander gaat. Eigenlijk heb je er geen opleiding voor nodig, je hoeft niet zo oud te zijn om te snappen wat waarin moet. Maar over wat erbij gedacht en gevoeld wordt, afgezien van het is heel lekker, hoor je nooit. Jullie zijn zo lief en open, zouden jullie iets kunnen vertellen?’
‘Ik wil je graag veel vertellen, omdat je overal zo verstandig mee omgaat. Susan, ik heb Simone mogen ontmaagden. Ze was toen negenentwintig, ik drieëndertig. Zoals bij bijna alle meisjes was het voor haar amper pijnlijk, niets om je daar van tevoren druk over te maken. Het gaat ook niet om een bewijs van maagdelijkheid, ik had genoeg aan haar woord dat ze maagd was. Daar was ik natuurlijk heel blij mee, maar anders had ik haar ook gewild. Het was erg emotioneel. Het is het mooiste om het ouderwets uit te leggen. Ik ging, met mijn hard geworden mannelijkheid, met voorzichtig pompende bewegingen in haar zachte en warme vrouwelijkheid, steeds dieper, en na een hindernisje helemaal. Dichter bij elkaar kun je je niet voelen. Daarna werd het iets minder emotioneel en konden we iets meer van het lekkere genieten, van het elkaar strelen door mijn wat minder voorzichtige pompen. Ik weet niet wat vrouwen voelen als ze klaarkomen, het moeten ongeveer dezelfde lekkere krampen zijn als bij mannen. Waar bij mannen nog bijkomt dat ze hun sperma voelen komen en er dan bij iedere kramp wat uitspuiten. Wat weer emotioneel is omdat dat zo diep in haar mag, dat ze dat ook graag wil, dat rare spul. Meisjes kunnen een jongen alleen maar op zijn woord geloven. Jongens maken zich over het algemeen minder druk over hun maagdelijkheid. Ze zijn eraan gewend dat ze vanaf hun eerste natte droom op één of andere manier, per ongeluk of expres, meer of minder prettig, sperma lozen. Als ze maagd willen blijven is dat meestal alleen omdat meisjes dat fijner, eerlijker vinden. Toen we aan kinderen wilden beginnen werd het weer emotioneel. Met mijn sperma hoopte ik haar zwanger te maken, de meest natuurlijke daad die er is. En zij dacht, spuit me vol, bevrucht me. Misschien wordt het niet spuiten van vrouwen bij het vrijen goedgemaakt door het voelen groeien van een gezamenlijk kindje in haar buik en het ter wereld brengen. Alle ongemakken daarbij nemen ze voor lief. Schrijf het thuis maar op.’
Susan had tranen in haar ogen.
‘Oh, Mark, wat mooi verteld. En zo volledig. Afgezien daarvan, dank je wel dat je zoiets persoonlijks en intiems vertelt. Tjonge.’
‘Ja, meid, hoe meer en beter je over zulke dingen nadenkt hoe mooier het wordt. Een enkele keer wat moeilijk, als je pech hebt gehad of stom bent geweest. Over dat schrikken bij mijn ontmaagding. Ja, ik schrok behoorlijk. Ze had me eerder al laten lozen, daar had ik geen problemen mee. Dat was hetzelfde kwijtraken als bij een natte droom, alleen op een veel lekkerder manier. Bij haar niet meer in een zakdoek in mijn broek, maar bloot op bed met een ook helemaal blote meid die het op een handdoek tussen ons in mikte. Maar toen zag en voelde ik mijn stijve plotseling helemaal in een meisje verdwijnen. Ik dacht, dit kan niet, ik ben pas zestien, zij ook, je hoort ouder te zijn als je een meisje eh er mee vrijt. Ik heb er op weg naar huis, later op de avond, pas goed over nagedacht. Ik ben nu een man, ik ben bij een vrouw binnen geweest en heb in haar gespoten. Ik ben geen maagd meer. Nou, dan hoef ik me voortaan voor mezelf niet meer in te houden. Ik heb er pas weer serieus aan gedacht bij mijn volgende, een echte verkering, met Vivian. Bij Renee keek ik verbaasd omdat het zo ontzettend lekker was, ze zo warm helemaal om me heen zat, dat het zo goed paste.’
‘Ja, te klein was hij toen al niet. Na één wipje van mij begon hij te wippen alsof hij het dagelijks deed, heerlijk. Dat was te vroeg te ver. Daarna deden we het ongeveer om de andere avond minstens drie keer. Dat was te vaak. Na een maand of vier heb ik langzaam onze contacten verminderd en uiteindelijk beëindigd. Ik begon om hem te geven, maar dat wilde ik niet, geen vaste relatie op mijn zestiende. Niet iedereen is er even snel aan toe. Ik werd ook ongerust over de hoge zaadproductie op zijn leeftijd. Misschien hield hij niet genoeg over voor de rest van zijn leven. Hij was zo lief en zo goed, een andere vrouw moest ook van hem kunnen genieten. Dat is ook gebeurd. Twee keer zelfs. En nu hoeven we nog niet te klagen. Het blijft niet bij om de andere avond drie keer, maar dat gaat jullie niet aan.’
Ze grinnikten.
‘Zo’n dertig jaar later ontmoetten we elkaar bij toeval en heb ik met hem en Simone over vroeger gesproken. Simone wist alles al maar snapte mij niet helemaal. Ik schrok in het begin een paar keer omdat ze zo vrij was. Ze zei, ik snap niet goed waarom je zo vroeg begonnen bent. Wel dat je lang met Mark doorging, hij was toen vast al zo goed in bed, hè?’
‘Ja, dat is nogal openhartig. Maar daardoor wist je vast ook gelijk dat ze er niet zo mee zat.’
‘Ja, slimmerd. Dat was trouwens zo’n beetje mijn bevrijding om overal open over te praten. Toen kregen we het over zijn schrik en verbazing. Hij vertelde dat hij even geschrokken was, omdat hij niet de kans had gehad om te zeggen dat híj nog maagd was. Ik schrok me toen half dood, en schaamde me erg. Maar ze stelden me gerust, als ik het had vermoed had ik het vast gevraagd. Ja, bij de minste of geringste twijfel al, ik hoefde geen amateurs. Je snapt wel, als een jong onverwacht te vroeg spoot kon ík het opruimen, daar had ik geen zin in. Het moest op tijd, op de goede plaats. Het gaf niet hoeveel, daar ging het me niet om. Ik wilde alleen maar op de lekkerste manier klaarkomen. Als dank mochten zij het ook. Mark was de beste en het netste, hij vroeg het ten minste van tevoren. Ik ga komen, mag het? Ja, joh, spuit maar lekker. De tweede eerste keer vroeg hij het niet. Nee, hij wist genoeg. En kindjes kwamen er toch niet van. Houden jullie dat in de gaten?’
‘Ja, natuurlijk, we weten overal van. Dank je wel. Waarom vertel je zo veel?’
‘Omdat jij zo verstandig reageert. Hè, Mark?’
‘Ja, dat is heel fijn. Ik wil iets vertellen wat met het dorp te maken heeft, over het verleden heeft ze wel genoeg gehoord. Iets over Tamara, omdat ze niet alles schrijft.’
‘Weet je niks beters om te vertellen?’
‘Nee, nu niet. Ik zal je niet te veel prijzen, hoor. Maar Susan en Ryan, Renee trouwens ook, mogen wel wat meer details weten. Toen Thomas, haar toenmalige verloofde, haar aan Simone en mij voorgesteld had zei Simone, na haar vertrek, er zit in dat meisje meer dan een goede bakker. Ze was ook erg zelfverzekerd. Toen Simone vroeg, je werkt in de winkel van je vader, hè, zette ze dat gelijk recht. Ik ben geen winkeljuffrouw, ik ben zelf ook bakker, ik heb de vakopleiding gehad. Mijn vader en ik doen alles samen.’
‘Ja, daar sta je niet zo bij stil. Er zijn niet veel meisjes met een vakopleiding. Tjonge, wat heeft ze de laatste tijd veel moois gebakken.’
Ze grinnikten.
‘Ja, Susan. Er zijn er al die een voorbeeld aan haar genomen hebben, dat zouden er meer moeten doen. Iedereen kan meer dan hij denkt, de meeste zitten in een routine vastgebakken. Hoe Tamara voor me is gaan werken weet je uit haar krantjes. We werden ook snel bevriend. Toen er een beheerder voor de camping moest komen heeft ze de sollicitaties behandeld, omdat zij het meest van de camping in wording afwist. Ze kwam bij ons met drie brieven. Ze zei, er waren dertig sollicitaties. Zevenentwintig heb ik er al afgeschreven, die waren niet bijzonder. Ik heb nu twee hele goede en een boekhouder. Die boekhouder zou de administratie goed kunnen doen, en hij is een handige knutselaar, schrijft hij. En hij schrijft zó lief over zijn vrouw en dochtertje, dat het een goed mens moet zijn, die ook goed met anderen om kan gaan. Die wil ik. Nou, bij Tamara waren Simone en ik op ons gevoel afgegaan, en we vertrouwden Tamara zo vreselijk goed, dat we die boekhouder hebben laten komen en snel aangenomen. Je weet wat voor succes dat geworden is, net zoals Tamara.’
‘Ja. Maar Maureen kan het beste met mensen omgaan. John is heel lief, maar blijft een beetje schuchter, iets te beleefd, ook tegen de jeugd. We plagen hem niet te veel bij het meertje, maar hij bloost bijna als hij onverwacht tegen een doos aankijkt, vooral één zonder haar erop.’
‘Dat is toch niet abnormaal?’
‘Niet voor jongetjes, Mark, wel een beetje voor een getrouwde man. Hij moet natuurlijk ook niet verlekkerd kijken, zoals Ryan naar de mijne, maar hij zou er onderhand aan gewend moeten zijn. Jij kreeg toen ik binnenkwam ook geen stijve, keek alleen belangstellend, bijna bewonderend, tussen mijn benen.’
‘Niet bijna, echt bewonderend. Het mooiste wat er in de wereld is, om te zien.’
‘Tja, het maakt niet uit of ik zoiets, een gleuf, zo mooi of bijzonder vind, ik vind wat anders het mooist, en dat begrijpen én mannen én vrouwen. Mannen zijn trotser op hun spullen dan wij op de onze. Al zijn hele grote borsten natuurlijk ook niet af te slaan.’
‘Mark is gelukkig tevreden met me, maar Simone had nog grotere.’
‘Renee is gelukkig tevreden met me, maar Dave had een langere.’
‘Maar jij een dikkere, al maakt het niet uit, het gaat erom hoe hij beweegt.’
Ze grinnikten weer eens.
‘Ik ben blij dat Ryan een normale maat heeft. En dat hij voorzichtig met me doet. Daarmee later vast ook. Kan dat? Ik bedoel, als hij tussen mijn dijen zit ramt hij nogal.’
‘Jullie merken gauw genoeg hoe wild het kan. Je moet elkaar erover vertellen, dan kom je gauw op de voor jullie beiden prettigste manier. Je was net erg voorzichtig bij me, Susan. Zou je het over willen doen? Ik bedoel, nog een keer, wat minder voorzichtig? Thomas en ik kunnen wel wat hebben.’
‘Eigenlijk graag, maar ik had het nooit durven vragen.’
‘Dat is prima, maar we gunnen lieve meisjes wel wat. En voor ons is het niet onprettig. Ook niet om aan jouw borstjes en doosje te komen.’
‘Dat was ook niet onprettig, jullie streelden lief, zonder het te gek te maken.’
‘Pak als laatste Ryan, die kan nu ook wel wat hebben. En hij mag het vast wat lekkerder bij jou doen.’
‘Ja, hij weet hoeveel. Jullie zijn erg lief. En vrij.’
‘Heb je gelezen over de jurk van Simone, toen we naar de Koningin gingen? Het verschil tussen de opvatting over fatsoen van Tamara en Simone werd opgelost met een gaasje.’
‘Ja, ze schrijft zo mooi.’
‘Ja. Wij doen hier wat we onder familie en vrienden fatsoenlijk vinden. In het water wat aan elkaar zitten, maar niet laten komen. Als er ongetrouwden bij zijn in principe geen erecties, maar soms kan dat wel. Ook geen gevrij van stellen, als er ongetrouwden bij zijn.’
‘Ze schijnen dat ‘s nachts bij het meertje wel te doen, met anderen niet zo ver uit de buurt.’
‘Ja, gezamenlijk genieten, maar alles alleen met de eigen partner.’
‘Natuurlijk. Ryan durft het niet te vragen, maar ik wil het wel doen. Mag hij ook weer aan jou zitten, Renee?’
‘Ja hoor. Ook wat beter aan mijn borsten, die kunnen echt wel ergens tegen. Ik vind het ook leuk dat ik nu wat meer bij hem kan doen, ik zie nog geen actie.’
‘Nee, dat zou wat snel zijn.’
Ze stonden op, gingen zwemmen en pakten daarna weer een drankje van de bar voor ze gingen zitten.
‘Ik weet niet wie het veroorzaakt heeft, Tamara al of Renee, maar toen Ryan bij mij kwam had hij al weer een stijve.’
‘Tamara de helft, van mijn spullen kwam de andere helft vlug.’
‘Ik vond het niet erg, hoor, dat hij wat langzaam omhoog kwam, hij was al wel lekker stijf. Ik heb het bij Thomas ingehaald.’
‘Ik zie het, Tamara, zo stijf als een plank.’
‘Ja, we gaan zo naar huis. Hoogste tijd.’
‘Renee, wij gaan ook zo, hè? Susan heeft zich een beetje bij me uitgeleefd.’
‘Nou ja, een keer zo’n dikke paal. Mark, Thomas, heel hartelijk bedankt. Voor dat ik zo uitgebreid aan jullie mocht zitten. Ik hoef mijn leven lang niet meer te denken, hoe zou die van een andere vent aanvoelen? Die kleintjes van vroeger waren geen vergelijk met Ryan nu. Jullie wel, de één met wat grotere ballen, de ander wat dikker. Erin wil ik alleen maar die van een man waarvan ik houd. En dat is Ryan, en daar ben ik heel tevreden mee.’
‘Dank je, schatje. Ja, de meiden hebben hun kans waargenomen en me goed bevoeld. En andersom. Ga je straks voor een keer mee naar mijn slaapkamer? Ik zal niet aan je komen, als je het niet wilt, maar ik zou graag willen dat jij even lekker aan me komt.’
‘Ryan, zou je het erg vinden als we het op de kant, als ik ‘s avonds mag komen, voorlopig ook bij één keer per week houden? Niet dat ik bezorgd ben voor je zaadproductie, maar om het niet te moeilijk te maken?’
‘Nee, dat is goed. Ook? En een keer in het water?’
‘Tja. Met één keer in de week krijg je nog een natte droom, zei je.’
‘Ja, maar dat is niet belangrijk. Met één keer in het water en één keer aan de kant waarschijnlijk niet meer.’
‘Nou, je hebt gehoord wat er met Thomas is gebeurd, je weet maar nooit. Ryan, je weet vast, en de anderen ook, dat meisjes nogal eens toegeven om een jongen te houden. Zo ben ik niet. Ik stel voorwaarden en wil daar over praten. Als ik vind dat er niets redelijks uitkomt, heel jammer, maar toegeven om de lieve vrede doe ik niet. Dat is op de lange duur niets. Jij mag natuurlijk ook voorwaarden stellen.’
‘Schatje, ik snap je wel. Wees maar niet bang, ik loop niet weg bij zo’n lief en verstandig meisje. Nog niet voor honderd keer lozen in de week of voor nog betere aanbiedingen. Het blijft vast goed gaan.’
‘Ja, fijn. Je hebt ook niet eerder om méér gevraagd. Ik ben niet zo stug dat ik me strak aan een eenmaal gestelde voorwaarde houd, op z’n tijd moet er wel eens wat aangepast worden. Dat doe ik nu. Ryan, ik wil niet de baas spelen met dat voorwaarden stellen, het is voor ons bestwil, wat ik denk dat voor ons het beste is. Wat denk je van één keer per week in het water, één keer per week op de kant en één keer per week naar keuze van jou, waar dan ook?’
Hij kuste haar.
‘Fijn aangepast aan onze verkering, schatje.’
‘Dat was een onder woorden brengen van hoe goed we elkaar nu kennen. Ik wilde het niet alleen daaraan aanpassen, ook aan hoe lang het gaat duren voor we gaan trouwen. Langzamerhand kan er meer, al is er niet veel over. Als het maar niet te moeilijk wordt om het daar dan weer een tijdje bij te houden. Het zal wel goed gaan, je vraagt nu ook niet om méér. Of minder.’
‘Niet niks, minimaal één keer in de week, dat is mijn enige voorwaarde. Minder dan drie keer, twee dus, zou kunnen. Nou, maar niet.’
‘Nee, dat had ik ook niet verwacht. Je vroeg net wat. Of ik meeging. Ja, dat wil ik. Ik reageerde eerder een beetje fel. Ik vertrouw je ook in je slaapkamer. Ook als je niets beloofd zou hebben. Omdat het vandaag een bijzondere dag is, we hebben verkering gekregen en veel afgesproken, tel ik het niet mee. Het wordt een beetje compensatie voor de vorige keer hier, dat was niet zo fijn mogelijk voor de eerste keer op de kant. Ik ben erg berekenend, Ryan, maar ik weet nog niet wanneer jij nog wat meer of vaker bij mij mag doen, na dit hier moet ik daarover nadenken. Maar als ik daarna méér wil of vaker dan jij goed voor me vindt voordat ik achttien ben, dan heb ík nog wat tegoed.’
Hij kuste haar weer.
‘Wat een verstandig meisje, hè?’
‘Ja, zeker. Maar ik moet er iets aan toevoegen. Alle meisjes waar wij beter contact mee krijgen zijn zo verstandig. Tamara, Francis, Maureen, die Jenny waar Renee en ik in het Dorpshuis mee gepraat hebben en nu Susan. Dat kan bijna geen toeval zijn. Vermoedelijk zijn ze hier in het dorp allemaal én mooi én verstandig.’
Ze grinnikten.
‘Goed. Vóór we opstappen, Ryan, je wilt graag dat Susan komt helpen. Kan je het niet aan?’
‘Jawel, Mark, de zaak loopt goed. Maar er komt steeds meer werk. Zodra hun huis gerenoveerd is gaan veel mensen ook hun apparatuur vernieuwen. Op een gegeven moment kan ik niet meer aan. Ik zou dan personeel aan kunnen nemen, maar liever niet, dat is veel rompslomp. Samen redden we die zeshonderd huizen wel. Ze zou niet de hele dag hoeven werken, een paar uur is genoeg, en levert veel op. Alles is dan toch van ons gezamenlijk.’
‘Mooi niet. De zaak blijft op jouw naam, jíj hebt ervoor gewerkt, het is jouw geld, al zal je vast nog moeten afbetalen. Ik breng amper iets mee. Haal maar uit de zaak wat we voor onszelf nodig hebben. Dat kan in een gezamenlijke pot.’
Ryan grinnikte.
‘Ze was zo’n lief bedeesd meisje toen ze in de winkel kwam kletsen. Dacht ik. Bleek ze op jacht naar mij te zijn. Met zulk lekker aas dat ik me heb laten vangen. Het gaat haar natuurlijk niet om het geld. Ook niet alleen om mijn lijf, al zit ze eraan zodra ze de kans krijgt. Ik ben blij dat ze nog geen achttien is, zo krijgen we de kans om elkaar goed te leren kennen. Het gaat mij ook niet om haar geld, natuurlijk brengt ze niet veel mee behalve haar lekkere lijfje. Ik zou graag in plaats van ‘s middags naar het meertje met haar naar bed gaan, maar ik zit met mijn rem op die achttien jaar. Ze is vast zo verstandig om het vol te houden. Ik vind haar zeer de moeite waard om op te wachten. Ondertussen gaan we vast nog meer van elkaar houden.’
Susan kwam weer naast hem zitten en kuste hem even.
‘Ik dacht dat je nooit aan de hoofdreden toekwam.’
‘Die wist je al. Ik fluister wel eens in je oor, ik houd van je.’
‘Zeg je er dan onhoorbaar achteraan, doos? Want daar zit je hand dan meestal.’
‘Susan!’
Ze grinnikte.
‘Grapje. Het was te mooi om te laten lopen.’
‘Ja, goed. Ik zeg het dan niet om het lekkere, maar om het intieme. Intiemer wil ik je nog niet vasthouden.’
‘Jawel, intiemer gá je me nog niet vasthouden.’
‘Ja, dat is beter gezegd. Zeg, als je wilt en tijd over hebt mag je me ook eerder komen helpen.’
‘Dat doe ik bij het meertje wel. En straks bij je thuis.’
‘Wat? O. Nee, dat is geen helpen, behalve van mijn druk af. Dat is op de voorlopig lekkerste manier strelen. Dat doe ik jou ook graag. Maar behalve in het water kan ik het amper doen.’
‘Ja, jammer, maar daar blijft het voorlopig bij.’
‘Goed, hoor. Ik bedoelde, in de zaak helpen. Vast wat op de hoogte raken van wat er omgaat. Ik wil daar niet constant met je over gaan praten, dat heb ik tot nu toe ook geprobeerd te vermijden. Ik vertelde bij kennismakingen minimaal over mijn werk, dat is maar een deel van mijn leven. Maar voor ons is het al duidelijk dat het iets min of meer gezamenlijks wordt. Als er later niets voor je te doen is is de rest van de tijd natuurlijk voor het huishouden, voor je schrijven en waar je verder zin in hebt.’
‘Goed. Dan kom ik weer eens in je winkel rondneuzen. Nu méér op m’n gemak, want ik hoef niet meer op jacht, ik heb je al gevangen.’
‘Ik hoop dat ik je binnen twee jaar bloot in mijn armen mag houden, niet met iets tegen je buik of tussen je benen, maar dat je me daartussenin zo veel mogelijk gevangen houdt.’
‘Noem dat maar íets, wat ik nu bij jou op die hoogte zie. Ja, en ik ga meer doen dan vangen. Nou, ik wil niet te veel denken aan dat het voor jou fijner gaat worden dan met twee handen en voor mij dan met één vinger. We moeten er ook niet te veel over praten.’
‘Heel verstandig.’
‘Ja, Mark, het gaat wel lukken. Zeg, alsnog bedankt voor het laten vervallen van de opslag op de huur, huisbaas.’
‘Opslag?’
‘Ja, voor het gebruik van de woning als winkelpand. Ik heb je eerder niet kunnen bedanken.’
Mark grinnikte.
‘Nu herinner ik het me. Tjonge, dat was zo’n twee jaar geleden. Nou, zeg maar, dank je wel, Tamara.’
‘Hoezo? Wat heeft zij er mee te maken?’
‘Ze had van jou, bij het onderhandelen over de satellietontvangers en TV's, over die opslag gehoord. Ze heeft zich geïnformeerd bij haar vader, bij de voorzitter van de vereniging van winkeliers en bij de beheerder. Die vonden het normaal, wel laag.’
‘Dat was het ook.’
‘Ze is bij me gekomen en heeft alles verteld. Ze was een beetje pissig. Zíj vond het níet normaal. Veel vóórkomend, ja, maar dat vond ze wat anders dan normaal. Het waren woonhuizen, geen winkelpanden. De eigenaar gaat het eigenlijk niet aan wat daarin gebeurt. Van onderhuur vangt hij niets, terwijl dat vóór de nieuwbouw vreselijk vaak voorkwam. Die bewoners konden de huur delen, de eigenaar kreeg niets extra. Maar een winkelier moest dubbel betalen. Omdat hij wat verdient? Nou, die andere mensen ook, toevallig ergens anders. De verbouwingen van de benedenverdiepingen van woonruimten naar winkels heeft hij of een vorige eigenaar vast niet betaald. Ik wist van niets. Ik was het met haar eens, maar ik wilde er nog iets meer van weten. Ik heb een praatje gemaakt met de beheerder van de familie-eigendommen. Er zijn in het verleden door de familie processen gevoerd over dat soort zaken. Die zijn gewonnen. De Manor wordt nu belast als een gewoon woonhuis, niet als een zakelijk pand, wel met veel grond. Ik betaal natuurlijk de normale belasting voor het personeel en over de pacht- en huurinkomsten. Wat er in en om de Manor gebeurt gaat niemand wat aan. De garage wordt niet belast als een normale garage, want dat is het niet. Het is maar een gebouwtje waarin mijn personeel voor mijn auto’s zorgt. Daar hoef ik dus niets over te betalen. De stallen idem, het is geen manege waar ze paarden verhuren of lesgeven. Dus gaat het mij ook niet aan wat er in huurhuizen gebeurt. Einde toeslag.’
‘Tjonge, wat een bedrijf. Wat een baas. Gaat dat zo makkelijk?’
‘Ja, iemand vraagt wat, ik beslis. In dit geval vroeg Tamara iets, ik besliste en belde de beheerder van de huizen, die regelt verder alles.’
‘Ja, ik kreeg een brief. Ik heb die drie keer moeten lezen. Er stond, ongeveer, met terugwerkende kracht tot de eerste van de maand nadat de familie Wellingten uw huurhuis gekocht heeft vervalt de opslag op de huur voor zakelijk gebruik. De voorlopige huur wordt het huurbedrag, zonder opslag, minus vijftien procent. Na de definitieve bepaling van de hoogte van de huren in het dorp worden de te veel betaalde huur en opslag verrekend. Ik kan er eigenlijk nog niet bij dat het kan.’
‘Nou, makkelijk, dat zei ik al. Één telefoontje. Beheerder, regel het even.’
‘Ja, dat snap ik. Ik ben het met het principe eens, al zou ik er zelf nooit opgekomen zijn. Maar hoe kan dat, financieel? Al gaat het me eigenlijk niets aan.’
‘Het maakt niet uit hoe hoog de huren nu zijn. Kijk niet zo raar. Dat bepaalt alleen hoeveel iedereen later terug krijgt. Als de renovaties klaar zijn worden alle kosten daarvan en van de nieuwbouw opgeteld en wordt er bepaald wat de huur per vierkante meter woonoppervlak wordt, zonder te kijken wat daar gedaan wordt. Ik ga mikken op één procent rendement. De nieuwbouw is klaar, de renovatie is bijna op de helft. De kosten vallen erg mee, door een bekend figuur. Grove berekeningen wijzen nog steeds uit dat we in de buurt van een twintig procent lagere huur in plaats van die vijftien uit zullen komen. Een grove berekening voor jou, je krijgt over een anderhalf jaar over al die tijd vijf procent huur terug plus de opslag die je betaald hebt. Nee, niet alles, een beetje gaat naar die pechvogel van buiten het dorp die hier wilde beginnen en naar wie er vóór hem inzat. Reken zelf maar uit hoeveel dat ongeveer wordt. Als je het niet verder vertelt, jij mag het de beheerder vragen.’
‘Nee, zo precies hoeft het nog niet, ik reken het zelf wel uit.’
‘Tegen die tijd een mooi potje om voor je huwelijk te gebruiken.’
‘Zo ver heb ik nog niet gedacht. Ik zou zo gauw niet weten wat ik dan voor bijzondere kosten zou moeten maken. Tenzij Susan vindt dat de vorige winkelier in die korte tijd dat hij erin zat het boven niet mooi opgeknapt heeft.’
‘Ik ben niet zo kieskeurig. Maar vóór die tijd bekijken we het wel. Er zal vast geen haast bij zijn.’
‘Fijn. Wist je het al, Tamara? Dat die opslag vervallen was?’
‘Nee, ik zei toen al, daar bemoei ik me niet mee. Ik kon het alleen niet laten om wat tegen Mark te zeggen. Ik moet vergeten hebben om er iets over op te schrijven, anders had ik het verloop wel gevolgd. Ik heb waarschijnlijk aangenomen dat het wel in orde zou komen. Dat doet hij bij mij ook.’
‘Wat gezegd! In nette bewoordingen, er kan een gewoonte bestaan, baas, maar ik vind het erg oneerlijk.’
‘Ja, zoiets. Dank je wel dat je het rechtgetrokken hebt.’
Ryan stond op, liep naar Mark, schudde zijn hand, liep naar Tamara, kuste haar en ging weer zitten.
‘Ongelofelijk. Je vertelt iets normaals, zij vindt het niet normaal en neemt daar actie op.’
‘Ja, dat doet ze vaker. Ik hoop wel dat ze voortaan zoiets op blijft schrijven, ik kan ook iets vergeten.’
‘Ik zal thuis gelijk opschrijven dat ik een rondje langs de winkeliers moet maken en vragen of ze niet vergeten hebben om die huurverlaging aan hun klanten door te berekenen.’
‘Tjonge, wat denk je weer door.’
‘Ach ja. Ik begin gelijk maar. Ryan, heb jíj het gedaan?’
‘O. Grotendeels, ik heb wat afgerond.’
‘Dat mag. Ik streep je door op mijn lijst van mogelijke afleggers. Nee, het zal wel meevallen. Ik denk dat de meeste het zo gedaan hebben. Ik ga graag weer eens een rondje maken. En de indruk wekken dat ik alles weet en in de gaten houd. Dat is niet zo, maar omdat ze dat denken vragen ze vaak advies voor ze ergens aan beginnen.’
‘Daar is toch de vereniging van winkeliers voor?’
‘Ik zal je nog wat vertellen, Ryan. Er was een vereniging van huurders. Opgeheven wegens overbodigheid. Er is een dorpsraad, ook om met mij te overleggen. Ook overbodig, ze hebben niets te doen. Er is een vereniging van winkeliers. Die hebben ook vast niets te doen.
‘Nee, niets. We vergaderen wel eens, maar dat is meer voor de gezelligheid. Ik ben er natuurlijk ook lid van geworden, al was het maar uit dankbaarheid, omdat de voorzitter me getipt had dat er misschien een computerwinkel te koop kwam. Dat wist hij, omdat Tamara bij hem gekomen was om navraag te doen over een dorpse gewoonte om niets te kopen bij een niet-dorpeling. Het was de bedoeling dat ik mijn vader op zou volgen, maar de voorzitter zei, je hebt nog drie broers, misschien wil één daarvan dat wel. Ik heb met mijn vader en broers overlegd, twee wilden wel bij mijn vader gaan werken en later de zaak overnemen, de jongste wilde wel in een computerwinkel werken. Binnen twee dagen heb ik die winkel over kunnen nemen, al bleef hij tot mijn achttiende op mijn vaders naam staan. Een lening van de bank kreeg ik ook vlot, omdat mijn vader garant stond. Ik ben goed aan het aflossen, omdat mijn zaakje goed loopt, vast nog beter als Susan mee gaat helpen en later misschien mijn jongste broer.’
‘Tjonge, wat mooi, vier jongens met werk in het dorp. Susan, jij bent of was een woordvoerder van de jeugd. Hebben die zich verenigd?’
‘Ik voel hem al. Nee, Tamara, overbodig. Voor we iets konden wensen was het er al. Het meertje, de renovatie van het Dorpshuis, de sportvelden. Misschien nog meer.’
‘Een heg om het meertje.’
‘Die was toch hoofdzakelijk voor om de camping?’
‘Ik weet niet meer precies hoe ik het geschreven heb, bij de aankondiging. Misschien neutraal. Nee, die heg was voor jullie, bij het meertje. Ik heb hem samen met John en Maureen bedacht, op een frisse dag. De mensen op de camping kunnen zonodig wat extra’s aantrekken, voor jullie zou dan de lol eraf zijn.’
‘Ja, dat zou het. Nou, nog maar een keer bedankt, Tamara. Hij werkt geweldig. Als het iets te fris wordt gaan we er achter liggen of zitten. Dan zitten we wat op een kluitje, maar daardoor raken de groepjes die er na verloop van tijd ontstaan wat door elkaar, waardoor er weer andere contacten ontstaan.’
‘Heel mooi. Ja, zo is er van alles gekomen. Ik weet niet wat het volgende zal zijn. Er is iemand die met vijf halve dagen werken in de week alles in het dorp regelt.’
‘Doe niet zo flauw, Mark. Allemaal toeval. Nou ja, hoe meer contacten je krijgt hoe makkelijker je iets kan regelen. En wat kan adviseren. Omdat ik er van jou de ruimte voor krijg. Omdat jij zo veel wilt investeren. Tegen een minimaal rendement. Bij iedere bank krijg je meer.’
‘Bedank me nou niet, daar kan ik slecht tegen.’
Ze grinnikten allemaal.
‘Er is maar één ding wat ik niet snap, Tamara. Iets waar je allang een eind aan had kunnen maken. Niet dat het nodig is, ik vraag het me alleen af. Waarom moet er voor de wegwerphanddoeken betaald worden? We weten dat de camping meer dan genoeg opbrengt om ook het meertje te onderhouden, En de sportvelden.’
‘Dat is zo, maar ik zal je het complete verhaal vertellen. Ik kon er niet veel over in het krantje zetten, net genoeg om de bedoeling duidelijk te maken. Dat is dus gelukt, maar misschien is er iets bij wat je door kan vertellen. Ik heb een tijd moeten denken over de oplossing van een probleempje wat zich beslist voor zou gaan doen. Het lozen van jongens. Ik vermoedde dat het in het water geen probleem zou zijn, zoveel is dat niet. Er stroomt zo veel water door de beek dat het snel verdund is. In de rioolpijp komt het een beetje bij elkaar, maar de knik erin laat het wervelen en het water verspreidt zich in het meertje van de camping. Wie er daar iets van binnenkrijgt zal het niet merken, niet ruiken of proeven, en er ook niet zwanger van worden. Ik wilde er bewijs voor, ik heb dus iets uitgeprobeerd. Ik heb een keer ‘s morgens vroeg een pot inkt die mijn vader niet meer gebruikte in het meertje gekiept. Een mooie wolk, die snel verdund werd. Na twee meter was het water al niet zwart meer, maar grijs. Aan de kant van de camping twijfelde ik of ik het water wel van kleur zag veranderen. In ieder geval was het niet veel. Twee meter verder was er beslist niets meer te zien.’
‘Wilde je het zo graag weten?’
‘Ja, voor het geval er vragen zouden komen. Er zou een campinggast ongerust kunnen worden en paniek maken. De camping moet geen slechte naam krijgen. Daarom heb ik nog meer gedaan, zonder het iemand te vertellen. Er mag nu wel iets bekend worden, al is het niet nodig, er heeft niemand geklaagd, ook niet bij John. Ik heb, in de tijd dat het idee voor de camping ontstond, overleg gehad met de stad over de eisen voor een camping. Ook over het water daar. Ze boden aan om het af en toe te controleren, tegen betaling natuurlijk, maar dat is zekerheid wel waard. Het water is prima, maar je moet natuurlijk wel uit zo’n wolk blijven. Ik ben, toen alles in gebruik was, voor de zekerheid toch nog een keer naar de stad gegaan en mijn spermaprobleem uitgelegd. Ze moesten lachen. Daar zou gegarandeerd een meter na de binnenkomst van het water in het meertje van de camping niets van te meten zijn. Gezien de verhouding van een paar kubieke centimeter sperma op zo veel kubieke meters water. Wat in de rioolpijp versneld en gedraaid werd en daarna afgeremd en verspreid in het meertje van de camping. Ze hadden al gecontroleerd, ons water was uitstekend. In andere beken waar ze controleerden omdat er in gezwommen werd troffen ze visseneitjes, kikkerdril, kroos, algen en nog meer voor mensen niet zulk fris spul aan. Maar niet genoeg om het af te keuren, het was niet schadelijk. Maar het sterkste argument voor me vonden ze, dat ouders hun kinderen in zwembaden in chloorwater laten zwemmen. Ondanks een zo hoog mogelijk gehalte chloor zwemmen de kinderen in verdunde urine. Ze krijgen daar wat van binnen. Waar kiezen de mensen voor? Daarvoor? Of voor de kans van één op de zoveel miljard om één zaadje binnen te krijgen? Wat binnen een seconde in het maagzuur overleden en opgelost zou zijn? Ik heb daarna rustig geslapen. Na er een paar miljoen doorgeslikt te hebben.’
Het duurde minuten voor ze bijgekomen waren van het lachen.
Susan veegde de tranen uit haar ogen.
‘Meid, wat ga jij grondig te werk. En nog experimenteren met je eigen lijf ook.’
‘Dat was niet ten bate van mijn werk, die avond konden die paar miljoen niet op de lekkerste manier op de lekkerste plaats bezorgd worden. En ik zit niet te springen om veel handdoeken in de was of op een verstopte doucheafvoer. Mijn jongen produceert, tot wederzijds genoegen, vaker per dag, vaker per keer, grotere beetjes dan die jongetjes onder de achttien.’
Ze grinnikten.
‘O. . . . Stom. Ik heb nooit gedacht aan toiletten voor bij het meertje.’
‘Die zijn niet nodig, anders had je het gehoord. We gaan thuis of bij het komen of gaan in het gebouwtje van John, dan redden we het wel. Al zal er ook in het water geplast worden.’
‘Dat kan wel, dat wordt ook genoeg verdund. Dat wordt op de camping vast ook gedaan, daar kunnen ze moeilijk over klagen. De stroming van het beekje houdt de meertjes schoner dan chloor kan doen. Nu de andere helft van het probleem, om in de richting van je vraag te komen. Voor het lozen op het gras moest ook een oplossing komen. Dat kon echt niet, op een enkel druppeltje na. Ik denk niet, dat als daar ‘s avonds laat wat gebeurt de natuur de tijd heeft om het op te ruimen vóór ‘s morgens de eersten weer komen. Er moest een algemene voorziening komen, anders kregen we hetzelfde probleem als met condooms. Wie er bij zich heeft wordt verdacht met voorbedachten rade van huis gegaan te zijn. Dat kan vervelend zijn als je elkaar nog niet goed kent en je het nog niet geregeld hebt.’
‘Ja, dat was vroeger zo. Ik nam ze zelf niet mee omdat ik ze toch niet wilde gebruiken. Maar ik heb er van andere jongens over gehoord. Waarom heb je condooms bij je? Wilde je me zo gauw mogelijk pakken?’
‘Ja, vast. Er moest iets aanwezig zijn wat zonder voorbedachte rade gebruikt kon worden, omdat iedereen van tevoren zou weten dat er een voorziening voor was. Niet om het aanlokkelijk te maken, maar om zo goed mogelijk te laten verlopen wat er toch zou gebeuren. Daarom heb ik er ook, voorzichtig natuurlijk, over in het krantje geschreven. Nu, wat moest er komen. Maureen en ik waren het eens, geen al of niet papieren zakdoekjes. Die zijn te klein om op te mikken, ze moeten er omheen, maar dan kunnen de jongens zich niet zo vrij bewegen, zie je niets en mis je wat moois. Ik heb op Internet naar handdoeken gezocht. Die wegwerpgevallen waren het beste qua kwaliteit, grootte, zachtheid en prijs.’
‘Zachtheid?’
‘Ja, Ryan, je wilt toch geen schuurpapier op je edele deeltjes?’
Ze grinnikten weer.
‘Ik hield er natuurlijk rekening mee dat ze voor meer doelen gebruikt zouden worden. Om op te zitten, als ze niet met een groot badlaken wilden sjouwen. Of om er wat onder te verstoppen als dat vereist was. Twee redenen om er één onschuldig bij de hand te hebben, niet van voorbedachte rade beschuldigd te kunnen worden. Als laatste, om eh wat op te vangen en daarna edele deeltjes schoon te maken. Om op te zitten zijn ze eigenlijk niet nodig. Ik heb zelf met m’n blote kont op het zand gezeten en languit op het gras gelegen. O, ik heb daar toch op mijn eigen lijf mee geëxperimenteerd, ik heb een proefpakket laten komen vóór we grotere hoeveelheden gingen bestellen.’
‘Wat een perfectie.’
‘Omdat ik de tijd heb, Ryan. Ik hoef niet, zoals jij, een zaak aan het draaien te houden, zonder mij draait alles ook wel door. Ik zou me bij mijn hoofdtaak kunnen houden, klachten afhandelen. Ik zou dan minder uren maken, maar ik heb het geld niet nodig. Ik ga tot vijf halve dagen per week, gemiddeld. Soms, zoals bij het begin van nieuwe dingen, moet ik wat langer werken, maar dat maak ik later goed. Ik heb mijn baan aangenomen op voorwaarde dat mijn tijd in de eerste plaats voor mijn echtgenoot was, dan voor mijn eigen huishouden, dan pas voor mijn werk. Ons kindje, en mogelijk later meer, komt straks op de tweede plaats. Thomas blijft op de eerste, behalve als er met een kind wat dringends aan de hand is. Ze hebben gauw genoeg door wat hun plek is, leren dat ze soms even moeten wachten. Als er één z’n kop stoot terwijl ik met Thomas sta te kussen jankt hij of zij maar wat langer. Ik vind dat niet hartvochtig, ze moeten ergens tegen kunnen, geen papkindjes worden. Goed. Ik heb de tijd om alles van alle kanten te bekijken. En zeker van de kant om problemen te voorkomen. Oplossen is mijn hoofdtaak, maar voorkomen is beter.’
‘Tamara, alvast bedankt voor dit verhaal. Ik ga het ook opschrijven, voor later.’
‘Dat is prima, maar het is natuurlijk mijn persoonlijke mening. Al weet ik dat die ongeveer, op dat punt, dezelfde is als die Simone had. Ik ga graag op haar manier door. Waar waren we?’
‘Ik wilde geen schuurpapier op mijn edele delen. Ik ben niet zo vaak ‘s avonds bij het meertje geweest. Ik had net een paar contacten opgebouwd, die vonden het ook erg prettig dat ik niets verstopte en zo, toen Susan me daar compleet van afleidde en ik weer ‘s middags naar het meertje ging. Tja, ik had me er nog wel zo op verheugd om op de kant beter dan onder water gestreeld te worden en dan minstens één keer per week, zoals je schreef, een handdoek niet te gebruiken om mijn neus snuiten. Je schreef ook, ik zeg niet dat het gebruik het daglicht niet kan verdragen, maar wacht tot de zon onder is gegaan. Tja, er ging een zonnetje op, toen ik erachter kwam dat Susan me wilde.’
Susan kuste Ryan even.
‘Ik krijg vast gauw toestemming voor ’s avonds. Je krijgt straks een voorproefje. Je hebt thuis vast wel een handdoek. Red je het nog?’
‘Dat moet, nog die kleine twee jaar. Zelfs al zou je ’s avonds niet mogen komen. Ik zei al, je doet het minstens zo goed als oudere meiden en veel liever.’
‘Ik word misschien nog beter en liever. Maar ik bedoelde, red je het tot we in je slaapkamer zijn?’
‘Ja, ik laat mijn ogen niet te veel ronddwalen.’
‘Mooi. Nu het antwoord op je vraag, Susan. Ik wilde stimuleren dat er niet onnodig veel handdoeken gepakt werden en ze rond bleven slingeren. Dat is geen gezicht en opruimen van gebruikte exemplaren is geen prettig klusje. Vandaar die pot. Jullie moeten geïnformeerd hebben naar de kosten en afspraken over de betaling gemaakt hebben.’
‘Ik weet het niet precies. Er ging al gauw een voorstel voor een bedrag rond. Als het niet goed zou zijn zou je het laten weten.’
‘Het schommelt, volgens John, maar het komt gemiddeld goed uit.’
‘We betalen niet altijd onmiddellijk. Soms bij het komen, soms nog voor de vorige keer, soms bij het weggaan. Je hebt niet altijd geld bij je. Er is een beetje controle, het valt op als je nooit iets in de pot stopt.’
‘Ik wil het graag zo laten. Wat denk je?’
‘Ja, laat maar zo. Anders zouden we vast zelf op moeten gaan treden tegen slordig gebruik. ’s Middags zou dat wel meevallen, de meeste nemen inderdaad een badlaken mee. Daarmee droog je je ook fijner af als je in het water geweest bent. De meeste jongens nemen een wegwerphanddoek mee naar huis voor de volgende keer, ze kunnen hem wel een paar keer gebruiken om wat uit het zicht te houden, vóór hij te verfomfaaid of smoezelig is.’
‘Wie betaalt de handdoek als jullie gezamenlijk een jongen pakken?’
‘Niemand, we vinden dat iedereen daar aan mee moet betalen. De meiden kunnen niet allemaal aan zo’n jongen voelen, maar er komen er altijd omheen zitten, om mee te kijken en te luisteren naar zijn gekreun en om het voor de jongeren uit het zicht te houden. De jongens genieten op hun manier mee, denken hoe het bij hun gevoeld had of zal gaan voelen. Dat is voor de meeste prettig genoeg om hun erectie te moeten verstoppen. Daarna zie je ook altijd dat er meerdere jongens een meisje vragen om even mee het water in te gaan. Er zal daarvoor wel eens wat in de pot gegooid worden, zo’n lekker geintje is wel wat waard. Of die jongen doet het. We hebben op een eventueel bericht van jou gewacht. Een paar penny’s meer of minder per stuk maakt ons niets uit. Ik heb het al eens gezegd, we hoeven geeneens badpakken te kopen. Voor jongens gaat dat nog, meiden moeten met de mode meedoen. Moet je kijken wat dát kost. Nee, het bevalt ons prima. Badpakken of bikini’s zitten nooit helemaal lekker. En we genieten natuurlijk ontzettend van al het bloot. Alleen van het kijken al.’
‘Naar kleintjes, ’s middags.’
‘De wat ouderen mogen een beetje, niet te opvallend, onder handdoeken voelen en kijken. Wat ik nu alleen nog bij Ryan doe.’
‘Voelen vaak, kijken niet zo.’
‘Nee, anders kijken er te veel mee. Hij is nu alleen voor mij, hè?’
‘Ja, maar voorlopig alleen voor uitwendig gebruik. Eh genoegen.’
‘Ja, schat. Zeg, ik heb het met mijn vader, na het gesprek over bepaalde deuren, nog wel eens over de gang van zaken bij het meertje gehad. Hij komt natuurlijk veel bij mensen thuis, voor klusjes. Hij probeert, sinds dat klusje hier, het gesprek richting meertje te leiden. Om te vertellen dat hij van zijn dochter vaak hoort dat het er niet alleen heel fijn aan toe gaat, maar ook hoe goed, opvoedkundig of hoe je het wilt noemen. En als ze het niet geloven gaan ze maar kijken, dat heeft hij ook een paar keer gedaan. Onverwacht, maar hij merkte niet dat het gedrag veranderde. Er gebeurde wel af en toe iets, in het water, wat vroeger stiekem gedaan werd, maar hij vond dat dat kon. Nu wordt erop gelet dat het netjes en niet te vroeg gebeurt. En een stel wat niet meer komt wordt er in het dorp door de jeugd op aangesproken dat ze zich vast ergens zeer onfatsoenlijk gedragen.’
‘Ik vroeg me al af waarom ik de laatste tijd minder vragen van ouders over het meertje kreeg. Niet alle kinderen vertellen thuis zo veel. Tja, ik kan helaas niet de volledige gang van zaken in mijn krantje zetten. Ook niet dat jullie alles zo goed opruimen, Susan. Het is abnormaal, John vindt nog geen peuk. Hij kijkt, bij het legen van de vuilnisbakken, natuurlijk eerst of het nodig is, hij gaat niet voor niets tillen. Dan ziet hij wat jullie opruimen. Peuken, flesjes en blikjes, verpakkingen van snoepgoed, alles wat je wél op stranden en in parken ziet liggen. En handdoeken natuurlijk. En condooms.’
‘Tja. Er zullen er wel minder gebruikt worden dan vroeger, je hoeft niet meer zo lang te wachten voordat je kan trouwen. Er zullen wel redenen voor zijn, ik zou de voorkeur geven aan de pil.’
‘Natuurlijk, bloot is lekkerder. Maar het gebruik van een condoom, liefst in combinatie met de pil, is aan te bevelen bij vrijblijvende contacten.’
‘Ja, maar zover wilde ik nooit gaan. En nog niet. Ik wil alleen te zijner tijd de blote van Ryan. Als ik brutaal mag zijn, Tamara, zo te horen weet je het verschil in gebruik. Je zei, bloot is lekkerder.’
‘Ja, maar dat was een experiment ná mijn huwelijk, met mijn eigen man. Ik wilde zelf het verschil weten. Het omdoen was geen probleem, maar niet leuk, zo’n lekker ding inpakken. Het gebruik valt mee, maar het was geen fijn idee dat er iets tussen Thomas en mij zat. En hij vindt het geen prettig idee dat zijn productie weggegooid wordt. Al doe ik er niets mee. Op één keer na, tot nu toe, om er zwanger van te raken, toen we aan kinderen wilden beginnen. De pil innemen is geen probleem. Die doet precies wat je wilt, je helemaal vrij laten zonder zwanger te worden. En de meeste zullen wel zorgen dat een strip doordeweeks afloopt, om in het weekend onbeperkt te kunnen genieten.’
‘Tjonge, weer complete voorlichting.’
‘Je kan het gebruik van een condoom wel eens proberen, uitwendig. Ryan er één omdoen en kijken hoe hij erin spuit, na een lekkere aanmoediging. Weer eens wat anders dan naar wolkjes in het water kijken. Of binnenkort naar klodders op een handdoek.’
‘Twee problemen op een rijtje. Hoe wordt zij niet zwanger en waar laat hij het.’
‘Is er nog tijd voor een verhaaltje? Ook een spermaverhaaltje?’
‘Oei. Nou, Renee, dat willen we natuurlijk graag horen. Susan kan wel wat hebben.’
‘Ja, ze wist al veel, maar ze laat zich graag voorlichten. Ook heel verstandig. Het volgende is geen voorlichting. Het gaat over die keer dat we bij het meertje waren, Mark, en jij haar geroepen hebt, voor uitleg over het applaus van de jeugd. Daarna heb ik je twee dingen verteld. Het eerste was, dat ik schilderijen van een Hollandse schilder, Jeroen Bosch, gezien heb. Jullie waarschijnlijk niet. Dat zijn surrealistische, sterke overdrijving van de werkelijkheid. Ik dacht, dat als hij een keer bij het meertje was komen kijken, hij het meertje met een stukje er omheen geschilderd had, met wat bomen en struiken. Hij kan veel op een schilderij kwijt, de mensen erop zouden nét groot genoeg zijn om wat details te zien. Hij zou veel vrijende stellen geschilderd hebben, in alle mogelijke standjes. Geen vijgenblaadjes of lendendoekjes, bij de jongens in verhouding grote onderdelen, geheel of gedeeltelijk onderin een meisje of in haar mond. En meisjes die zichzelf liggen te vingeren of gevingerd worden. En jongens die in hun eentje of terwijl ze erbij geholpen worden liggen of staan te spuiten, met grote bogen op de grond of op andere personen. Ik zei, het sperma zou van het schilderij afdruipen.’
‘Oei. Een uitgebreide eh orgie.’
‘Ja. Die in verhouding grote onderdelen bij jongens zien we hier ook, hè, Susan?’
‘Dat weet ik niet zo precies, wel groter dan bij mijn leeftijdgenoten, natuurlijk. Maar ik neem het aan en geniet ervan.’
‘Goed zo. Het tweede wat ik Mark vertelde was over wat ik mijn dagboek noem, ik schreef er niet regelmatig in. Toen ik de eerste keer in verwachting was en me wat rustig moest houden ben ik erin begonnen, heb ik over mijn leven geschreven. Hoe ik opgroeide en hoe ik al gauw begon om aan jongetjes te zitten. Dat het mijn hobby werd om zo vaak mogelijk eh te genieten. Ik heb uitvoerig, plastisch, geschreven over hoe mijn broer, die dezelfde hobby had als ik, en ik een neef en een nicht pakten toen we een paar keer bij hun logeerden. We waren rond de vijftien, ik sliep stiekem bij de neef, mijn broer bij het nichtje. Maar van slapen kwam weinig. We hadden condooms mee, maar toen die op waren gingen we gewoon door. Ook in de tuin en het zwembad, als de ouders wegwaren. Daarna heb ik heel veel over het maandenlang vrijen met Mark geschreven. Toen, dat mijn broer en ik nog een keer bij en met neef en nicht geslapen hebben. Nou ja, mijn broer en ik kwamen na zo’n logeerpartij steeds afgemat thuis. Hij hartstikke leeg en ik vol, bij wijze van spreke. Daarna, dat ik langzaam bij zinnen kwam, erachter kwam dat vrijen zonder praten, zonder elkaar goed te kennen, niks was. Daarna veel over hoe ik wél goed begon met Dave, op mijn achttiende, we deden er bijna twee jaar over voor we trouwden. En pas daarna vrijden we zo vaak als het kon. Ik schreef tot en met hij hoe me bevrucht had, waarvan het resultaat er bijna aankwam. Nou, over het eraf druipen van sperma gesproken, mijn dagboek kan je ook uitwringen.’
Ze grinnikten.
‘Ik vermoed, Renee, dat je het niet voor niets aan Mark vertelde. Was het een aanloop?’
‘Wat goed van je, Susan. Ja, het was een aanloop. Omdat jij het toen net over jeugdliefdes had gehad. Mijn dagboek eindigde, toen ik in verwachting was, met dat ik in de krant gelezen had dat Mark ook getrouwd was, een paar maanden na Dave en ik. Er stond iets over zijn afkomst bij. Ik was even pissig dat ik een rijk jong had laten lopen, ik wist niets van zijn familie. Maar ja, het zou vast niets geworden zijn, we praatten te weinig. En ik had het heel goed met Dave, in en buiten bed. Ik was wel heel blij voor Mark. Ik hoopte dat hij het ook fijn had en ook vaak heerlijk vrijde. Ik kwam mijn dagboek hier tegen tussen de spullen die ik uit Florida meegebracht had. Ik ben het gaan lezen. Tot wat ik net vertelde was het een redelijk normale beschrijving van wat er met me gebeurd was. En wat ik zelf natuurlijk gedaan had, het meeste ging over vrijen. Tja, als je dat graag doet. Kan je het volgen?’
‘Ja, redelijk normaal, alleen misschien erg plastisch. Maar ja, zo praat je ook een beetje.’
Ze grinnikten.
‘Ja, dat doe ik ook graag. Maar, toen ik de rest doorlas schrok ik steeds. Ik had verder alleen maar stukjes over Mark geschreven. Terwijl ik een lieve man en twee kinderen had. Niets over mijn kinderen, weinig over Dave, alleen als het combineerde met iets over Mark. De vrouw van Mark is onverwacht overleden. Arme lieve Mark. Ik leef met hem mee, ik blijf, op mijn manier, toch om hem geven. Mark is weer getrouwd. Wat een prachtige meid krijgt hij, na zijn verdriet. Ik gun hem dag en nacht het fijnste. Ze hebben een tweeling gekregen. Fijn, ik heb ook twee kinderen. Maar meer schreef ik daar niet over.’
‘Tja. Je bedoelt, je kwam er bij het lezen achter dat je om hem bleef geven. Nou, dat kan toch?’
‘Jawel, maar laat me verder gaan. Daarna achttien jaar lang niets, omdat ik niets over hem hoorde. Maar ik schreef ook niets anders, niets over Dave of onze opgroeiende kinderen. Pas weer toen ik Mark weer ontmoette. Daarover heel uitgebreid. Ook over Simone en de kinderen en dat ik snel mee ging doen met bloot zonnen en zwemmen in hun tuin en zwembad. En dat we alles van ons verleden bespraken. Toen, dat we met Dave erbij bevriend raakten, bij elkaar op bezoek gingen. Toen een lang verhaal over ons bezoek hier. En dat we elkaar te weinig zagen. Daarna over hoe verschrikkelijk ik het voor Mark en de kinderen vond dat Simone overleden was. Als laatste, dat Dave overleden was en dat ik een week hier geweest was. Ik vertel het heel kort, het zou nog niet ze abnormaal zijn als ik het bij feiten gelaten had. Maar ik schreef er steeds persoonlijke opmerkingen over Mark bij, mijn gevoelens voor hem, bij zijn lief en leed. Ik kwam er achter dat ik, naast dat ik van Dave hield, steeds meer om hem ging geven. Met iedere ontmoeting. Ik wist het niet, ik merkte het niet. Ik las mijn dagboek ook nooit, ik zocht van achteren af waar ik gebleven was en schreef er dan een stukje bij. Mark heeft verteld dat hij niets aan me gemerkt had. Simone ook niet, als die iets vermoed had had ze het gezegd. De kinderen ook niet. Mark heeft ook verteld dat hij aan mij is blijven denken. Niet vaak tijdens zijn eerste huwelijk, maar Simone wilde alles over zijn verleden weten, die heeft hij alles verteld, waardoor alles weer bovenkwam. Simone begreep ons, daardoor konden we bevriend worden. Ze vertelde me ook dat ze me wel eens naspeelde, met Mark, de slaapkamerdeur was dan het raam. Klop, klop. Kom erin, Mark, kom erin en kom. Neem me en geef me. Tja. We waren, toen we bij het meertje met je praatten, al een beetje aan de scharrel. Met een open eind. Of zoals jullie het noemen, vrijblijvend. Omdat we er mee zaten dat het zo snel ging. Daarom heb ik Mark toen over mijn dagboek verteld. Ik ben er daarna weer in gaan schrijven. Om alles op een rijtje te krijgen. En dat kreeg ik. Het is het makkelijkst te verklaren door van Mark uit te gaan. Hij heeft evenveel van Vivian gehouden als van Simone. Dus zou het van een derde ook kunnen. En ik van een tweede. Doordat we een soort jeugdliefde gehad hebben en na onze her-ontmoeting elkaar goed hadden leren kennen kon het zo snel gaan. Door er over te schrijven en er samen over te praten konden we er beiden uitkomen. Begrijpen waarom we zo snel steeds meer voor elkaar gingen voelen. We hebben ons verloofd. Na nog wat geschreven te hebben heb ik Mark mijn dagboek laten lezen. Hij begreep mij daardoor nog beter. Per slot van rekening was ik veel korter weduwe dan hij weduwnaar. Hij moest van me met lezen stoppen vóór de laatste bladzij. We hebben nog wat besproken, tot alles duidelijk was. Toen mocht hij de laatste bladzij lezen. Ik schreef, dat ik hoopte dat we voor altijd, hopelijk heel lang, bij elkaar zouden blijven. Zo fijn, overdag, met hem en allen in onze omgeving. En ‘s avonds en ‘s nachts met hem in bed. En of we, zodra hij bijgekomen was van alles wat hij gelezen had, we ons konden gaan gedragen alsof we getrouwd waren.’
Ze grinnikten.
‘Ja, het is om te grinniken, maar het was ook serieus. Nadat hij bijgekomen was heeft hij me een aanzoek gedaan, om op onze manier te trouwen. Ik heb natuurlijk ja gezegd. En we zijn er gelijk mee begonnen. Luister. Omdat we overal over praten, praten we ook gewoon over ons verleden. Ik lag op bed, bloot, op hem te wachten. Ik had verteld hoe ik het graag wilde, hoe ik het tóen ook vaak wilde. Hij kwam aan het voeteneind van het bed staan. Tjonge, heel wat indrukwekkender dan op zijn zestiende. Bedenk het verschil maar met de jongetjes van je eigen leeftijd en Mark nu, Susan. Bij zoiets denk je als meisje toch even, die kan er nooit in. Hij is langzaam op me gekomen. En in me gekomen, hij kon er precies in. We hebben langzaam en lang gevreeën. Het was ongeveer zo goed en lekker als van mij met Dave en van Mark met Vivian en Simone, maar nu met elkaar. Duizenden malen beter dan ons vroegere woeste gedoe. Nu waren we lichamelijk én geestelijk bevredigd. En het kon en mocht, we vergeten onze vorige echtgenoten niet, we zien het als een extraatje. Met hun goedkeuring, omdat ze ons kennen en het ons gunnen. Susan, je hebt ons een beetje geholpen door te zeggen dat er van een jeugdvriendschap of –liefde altijd iets overblijft. Ja, maar gelukkig kwamen we er pas achter toen het mocht, toen we beiden vrij waren.’
Susan had weer een paar tranen in haar ogen.
‘Dank je wel, Renee. Nu heb ik er twee mooie verhalen over. Mijn hart snapt het en wenst jullie het beste. Mijn verstand moet nog wat op een rijtje gezet worden. Ik wil het doen door wat op te schrijven. Daarna distilleer ik daaruit een verhaaltje om door te vertellen. Ryan, heb je een paar avonden vrij om me daarbij te helpen? Ik wil niets vergeten.’
‘Hoe schrijf je tot nu toe? Ik bedoel, waarop, waarin?’
‘Tot een paar jaar geleden in schriftjes. Daarna op schijfjes. Thuis hebben we geen computer, mijn vader vindt het niet nodig, hij heeft er één op zijn kantoor. Soms kan ik daarop terecht, anders ga ik naar een klasgenoot. Nogal lastig, ik moet soms ook wat voor school opzoeken. Daarom spaar ik voor een eigen computer.’
‘Stop daar maar mee. Ik heb nog wel een geschikte laptop voor je. Daar kan je thuis op werken, en als je wilt dat ik je help kan je in de winkel komen. Daar kan je ook het Internet op, breedband.’
Susan kuste Ryan weer even.
‘Heel graag. Dank je wel.’
Mark grinnikte.
‘Toen Aimee voor het eerst bij ons kwam en de tuin en het zwembad zag, zei ze, Mike, ik wil er eigenlijk niet van profiteren dat je mijn vriendje bent, maar mag ik vaker komen? Ze mocht, maar al te graag, en ze hebben er beide heel veel geprofiteerd. Van de tuin, het zwembad en elkaar.’
‘Er is een tijd van werken, schrijven en profiteren, Mark. Ryan doet het eerste, ik, behalve school het tweede, en samen op z’n tijd het derde.’
‘Juist. Ik probeer zo veel mogelijk tijd voor je vrij te maken, ook ongevraagd. Maar er zit wel een grens aan. Ik moet naast verkopen en repareren ook bijblijven in mijn vak. Ik wil ook alles wat ik verkoop kunnen bedienen. Minstens de schijn ophouden dat ik alles weet, zoals Tamara ook doet.’
‘Dat doe ik niet expres, ik vraag nog steeds veel.’
‘Je hoeft je nu niet meer af te vragen hoe mijn schoonheid aanvoelt.’
‘Nee, prima. We moesten maar opstappen, dan kan Susan er aan gaan voelen voor je extra beurtje.’
‘Slaat dat beurtje op drie wolkjes in plaats van zes?’
‘Nee, op het verschil tussen inwendig en uitwendig.’
Ze grinnikten.
‘Wat ben je weer snel. Susan hopelijk zo meteen niet, al zal het vast niet lang duren, na hier zoveel moois gehoord, gezien en gevoeld te hebben.’
‘Kijk haar dan nog maar eens lief aan, misschien wil ze haar tegoed nog wat op laten lopen.’
‘Ja. Ze is erg streng, terecht, maar er is gelukkig overal fijn over te praten.’
‘Ik heb, tot nu toe, behalve over dijen, alleen maar over handen horen praten.’
‘Ik snap wat je bedoelt, Renee, maar ik ben ’s avonds nog niet tot erg laat bij het meertje gebleven, dan gebeurt het daar pas.’
‘Wat?’
‘Afgezien dat getrouwde stellen, dat hoop ik ten minste, er vrijen, Susan, worden er dan ook monden gebruikt op de plaatsen waar daarvoor alleen handen kwamen.’
‘O. Natuurlijk. Waarom gebeurt dat pas later op de avond?’
‘Om wat er gezien wordt. Tegen elkaar in het water of op de kant of op elkaar is wat anders voor een meisje dan met haar benen uit elkaar liggen met het hoofd van de jongen ertussen. Of om te laten zien dat ze van de stijve van een jongen hapt. Wil je een voorproefje? Dat kan straks thuis ook. Niemand die het daar ziet.’
‘Eh dat houd ik ook tegoed. Je hoort het wel.
Susan giechelde even.
‘Of je voelt het wel. Misschien op je verjaardag.’
‘Die is pas volgend jaar weer.’
‘Nou, ik zei misschien. Of op mijn verjaardag, die is een week eerder dan de jouwe. En ik zei eerder, ik moet er over nadenken. Ik ga geen strak plan opstellen, er kan wat méér, maar als er iets zonder problemen uitgesteld kan worden doe ik dat. Je redt het wel, lieve grote jongen van me, we zijn nog lang niet toe aan bij jou zo vaak mogelijk.’
‘Dan red ik het wel. Je bent streng, maar niet te. Laten we maar opstappen. Als ik in mijn broek kan.’
‘Je zal vast vaker een paal in je broek gehad hebben.’
‘Tja, meisje, ik heb een paar jaar langer gescharreld dan jij. Dan werd hij meestal uitgepakt en pas weer ingepakt als hij klein was. Maar maak je niet ongerust over mijn zaadproductie, Tamara wordt erg verwend, maar Renee klaagt niet.’
Ze stapten grinnikend op.

Week 39

‘Tamara, Renee en ik hebben de kinderen over onze gesprekken met Susan en Ryan verteld. Niet alles, waarschijnlijk, het was nogal veel.’
‘Ik heb John en Maureen ook al wat verteld, over het eerste gesprek. Over het tweede doe ik van de week nog. Vooral over wat er bij het meertje gebeurt.’
‘Dat werkte weer, hè, iets over jezelf vertellen, waardoor je van anderen ook wat hoort. Dat ging bij Ralph en Belinda ook zo goed, hè, Aimee?’
‘Nou, wat? Alles, tot en met het prikje van Ralph, al werden het kneepjes van Belinda. Maar het zal vast niet bij iedereen zo werken, Silvia, niet iedereen wil alles vertellen.’
‘Nee. Belinda zat nergens mee. Susan ook niet, hè?’
‘In het begin een beetje, omdat ze nog niet zo zeker van Ryan was. Maar zodra ze dat wel was, tjonge. We hebben ervan genoten. Eerst beloofde ze hem per week een verwennerijtje op de kant, naast de wekelijkse in het water, zodra ze ’s avonds bij het meertje mocht komen. Daarna kwam er nog een keer naar zijn keus bij. Hij was erg lief. Hij zou genoegen nemen met één keer in de week, omdat ze het lekkerder deed dan oudere meiden. Zou ze eerder ’s avonds mogen komen, Tamara?’
‘Ik gok van wel, Renee. Ze krijgen misschien medelijden met Ryan, hij is al twintig en wordt nog steeds behandeld alsof hij zeventien is, al mag hij wat apart met haar liggen en ietsje meer doen dan normaal. Of ze zien ze graag vertrekken om dat niet meer te hoeven zien. En die grote van hem. En ze bewonderen hem vast ook. Niet alleen die grote, maar dat hij al zo lang met weinig genoegen neemt om maar bij Susan te zijn. Ze zullen het alleen jammer vinden dat ze hun goede woordvoerder kwijtraken. Susan vindt dat het ’s middags heel goed gaat, dat moet dan zo maar blijven, maar ik ben me wat af gaan vragen. Ryan zei tegen Susan, ik heb minstens twee keer zoveel meiden vastgehad als jij jongens. Het meertje is twee jaar in gebruik. Ik weet niet wat de jeugd in de twee keer twee wintermaanden gedaan heeft, maar verder hebben oudere jongens vast iedere week een keer geloosd. Grofweg honderd keer. Nou, fijn voor ze. Maar snappen jullie dat het waarschijnlijk door honderd verschillende meisjes gedaan is, en dat ze aan honderd meisjes gezeten hebben?’
‘Ja. En andersom. Wat is je probleem? Vast niet het aantal, maar dat ze allemaal aan elkaar zitten.’
‘Ja. Het aantal inderdaad niet, Renee, jongens krijgen anders toch een natte droom. En de meiden zullen wel zorgen dat er voorzichtig met ze omgegaan wordt, dat zei Susan ook. Maar ik had niet verder gedacht dan, af en toe zitten ze aan elkaar.’
‘Daar heb je vroeger expres niet aan willen denken, je wilde het zelf anders doen. Je had alles geaccepteerd, omdat je van Thomas houdt. Maar hij had een heel klein pikkie kunnen hebben, wat je amper zou voelen, en niet vaker dan één keer per dag er drie druppeltjes uit kunnen krijgen. Je hebt geluk gehad. Ik heb begrepen, gehoord, dat al onze vriendinnen hier vóór hun huwelijk de maat van hun aanstaande wilden weten. En sommigen, inclusief ikzelf, ook al of hij erin paste. De jeugd maakt goed kennis, Tamara. Ze beginnen hier vroeger, kunnen, maar hoeven niet, één keer in de week iets doen. Ze weten allemaal vóór hun trouwen dat er vaak aan hun partner gezeten is, en als ze eerlijk zijn hoeveel precies. Laat ze maar rustig honderd keer vóór hun huwelijk bevoeld zijn door honderd anderen. Dat is waarschijnlijk vaker dan er vroeger gebeurde, en toen kwamen er zo goed als geen echtscheidingen voor, enzovoort. Ze moeten allemaal erg tevreden zijn. En nu nog meer, uit die honderden kunnen ze een partner zoeken die ze op de kant ook bevalt. Of andersom.’
‘Ja. Dank je wel, Renee.’
‘Het is natuurlijk goed dat je bezorgd bent, maar je bekeek het iets te veel van jouw kant. Zoals het gaat is het niet schadelijk maar nuttig, afgezien van het lekkere, dat er zo vaak gevoeld wordt, met wat lozen en vingeren. Als ze maar goed kennismaken. Ik moet er niet aan denken dat hij er niets van kan of zij niet actief meevrijt. Daar zit je dan tientallen jaren mee. Ik zei al, je hebt geluk gehad. En je laat nu zelf ook graag aan je voelen en houdt ook graag een keer een ander pikkie vast.’
‘Ja, Renee.’
‘En je vrijt zelfs en laat Thomas lozen waar anderen bijzijn. Je kan dus nergens iets op tegen hebben. Als het lozen en vrijen maar met een eigen partner gebeurt, natuurlijk. En ze onder de achttien niet te ver gaan. Oh, sorry, Tamara, het is niet als preek bedoeld, hoor. Ik verwijt je ook niets. Maar je moet wel relativeren. Dat deed ik ook, toen Ryan zei, ik heb minstens twee keer zoveel meiden vastgehad als jij jongens. Ik moest mijn lachen inhouden. Wat een deskundige! Hij heeft meisjes vastgehouden! Hij zat naast Mark en mij, die op hun zestiende maanden lang ongeveer om de andere dag de hele avond bloot op bed met elkaars spullen speelden en minstens drie keer met elkaar vreeën. Dat wist hij, dat hadden we verteld. Om het verder maar niet te hebben over mijn vrijen daarvoor en de duizenden keren van Mark en mij met onze echtgenoten daarna.’
Ze grinnikten.
‘En helemaal niet over het minstens drie keer per dag geweldige vrijen van Mark en mij nu. Hè, Mark?’
‘Ik zei al, ze verklikt wel een keer spontaan het juiste aantal beurten op een dag.’
‘Minstens?’
‘Ik heb haar niet gekend, maar ik weet dat Vivian er zó van genoot dat ze niet vaak op een dag kon. Ik kan me dat niet voorstellen, maar ja. Van Simone weet ik natuurlijk meer. We hebben samen wel gepraat over de maten en de prestaties, ook die van vroeger, van onze echtgenoten. Mark deed het rustiger met haar dan met mij. Ik met Dave ook, dat woeste was niet zo mooi geweest. Simone en Dave waren zelf ook niet wild, al werden ze het natuurlijk wel eens. Nu? Tja. We weten hoe het niet hoort, als je elkaar niet goed kent. En hoe het wel hoort, als je van elkaar houdt. Maar er is iets van vroeger overgebleven, we hebben qua aantal geen remmingen. We denken niet, zou hij of zij er zin in hebben? Doen we het niet te vaak? Kan het hier wel? Enzovoort. Ik zeg niet dat ik beter ben dan Vivian of Simone, ik ben anders. Jullie hebben al gemerkt dat ik anders praat. Ik ben vrijer, gretiger, ophitseriger. Daarom wordt het vaak vier keer op een dag, soms vijf. Heerlijk, Mark is méér dan op gang gekomen. Hij is natuurlijk de jongste niet meer, maar hij redt alles. Hij moet dan wel langer uithijgen dan vroeger, maar daar is tijd genoeg voor, zelfs met vijf keer op een dag. En er is ook tijd genoeg, behalve voor eh vrijen, voor mij om wat in mijn mond te stoppen en voor hem om een kilometertje te likken. Oh, shit. Ik vertel weer veel te veel. Sorry, Mark.’
Ze keek naar beneden. Toen ze na een tijdje nog niets hoorde keek ze verbaasd op.
‘Wat grinniken jullie?’
‘Lieverd, je verrast ons weer, met zo’n lang en spontaan verhaal. Prachtig. Je vertelt niet te veel. Ze wisten al vrij nauwkeurig hoe we vroeger gevreeën hebben. Daar weten ze meer van dan hoe Vivian, Simone en ik het deden. Ze snappen best dat het nu veel fijner voor ons is, mooier, lekkerder, enzovoort. Meer moet je maar niet vertellen, al is er weinig over, anders worden ze nog jaloers.’
‘Dat zijn we al. Ik denk dat Aimee en ik je lessen vergeten zijn, hoe in bed met een jongen te praten. Daar gaan we maar weer eens mee beginnen. Als het niet snel effect heeft komen we bij je om een herhalingscursus. Of kan je jongens ook wat vertellen?’
‘Ze zouden onderhand genoeg moeten weten.’
‘Ja, weten wel, maar ze halen niet vaak vier keer.’
‘Dat is een kwestie van timing, hè, Tamara?’
‘Ja, anders halen Thomas en ik nooit zes keer. Je zei net, we denken niet, zou hij of zij er zin in hebben? Je moet niet dénken of je partner er misschien zin in heeft, als je het zelf hebt moet je het gewoon vragen. Doen we het niet te vaak? Laat de natuur het regelen en haal er het maximum uit. Waar? Overal, in principe natuurlijk uit het zicht. Thuis doen we het overal, ook op het balkon en in de tuin. Al een paar keer in het rosarium, de rozen zijn meer dan twee kontjes hoog.’
‘Mark en ik hebben het al een paar keer achterin een Rolls gedaan, tijdens rondritjes.’
‘Kon je niet wachten tot jullie thuis waren?’
‘Ja, maar waarom? Als je wilt vrijen en het kan gelijk? De eerste keer was nadat we zomaar een boerderij binnengevallen waren. Die mensen waren zo aardig tegen hun pachtbaas en mij, en Mark was ook zo aardig dat ik buiten zei, kan ik die lieve graaf misschien ergens mee van dienst zijn? Hij zei, graag, over twee minuten. We reden een stukje, toen stopte hij aan de kant en gingen we achterin zitten. Tussenruit dicht, gordijntjes naar beneden, kleertjes uit. Jullie kennen de vering van een Rolls wel, er zit ook een stand op om alles te blokkeren, dan zakt hij niet door als je instapt. Nou, hij schudt ook niet als ik de graaf van dienst ben en hij mij. Daarna doen we gordijntjes weer omhoog en de tussenruit weer naar beneden, er is toch nooit iemand in de buurt. Dan nemen we een drankje uit het barretje en kijken we wat rond, in onze blote kont.’
‘En de chauffeur dan?’
‘Bij zulke rondritjes gaat er geen mee, Mark rijdt dan. In de auto en op en in mij. Oeps.’
Ze grinnikten.
‘We horen het weer, ophitserig, hè? Over die timing. Je moet het over de hele dag spreiden, dat doen Mark en Renee natuurlijk ook. De meeste werkdagen doen we het vóór het ontbijt, vóór en of na de lunch, als Thomas daarvoor thuis kan komen, zo ook met het avondeten. Verder in bed. Zo halen we dan een keer of vier, vijf. Als we allebei de hele dag vrij zijn en we wat gezamenlijk of apart doen, zorg ik ervoor dat ik in ieder geval om de paar uur in zijn buurt ben. Of hij zoekt mij op. Dan wil hij graag weer. Ik ook, daarom ben ik dan in de buurt. Zo halen we soms zes of zeven keer. ‘s Avonds in bed is het natuurlijk het fijnst, om lang in elkaars armen te liggen en na de zoveelste keer vrijen onder het uithijgen in slaap vallen.’
‘Dank je wel. Tja, wij hebben ook tijd zat. Nou, dat wordt vast wat, met nog wat lekkerder praten erbij.’
‘Arm liefje, je had het zo slecht. Tamara, ik ben me laatst iets af gaan vragen. Ik heb als graaf het recht gekregen om in Wellingtenshire mijn eigen rechtspraak in te voeren. Jij hebt toen geadviseerd om zittingen in het dorpshuis te houden. Dat is nu bijna twee jaar geleden. Misschien moet je het nog een keer in je krantje zetten, er heeft nog niemand om een zitting gevraagd.’
‘Bij mij wel. Maar het hoefde niet, bij nader inzien.’
‘Bij nader inzien?’
‘Ik vroeg natuurlijk, waarom? Ze legden het uit. Ik kon het gelijk oplossen. Sorry, had ik het niet mogen doen? Het ging vanzelf, ik wilde je niet van je voorrecht beroven.’
‘Nee, dat is wel goed, als het zo’n simpele zaak was. Waar ging het over?’
‘Één geval ging over waar de grens van hun tuinen lag, in verband met wat daar gezamenlijk neergezet kon worden. De ene wilde coniferen, de andere een schutting. Ik ben met ze meegegaan. De grens was gauw bepaald, hij liep iets anders dan bij de buren aan weerszijden en die verderop. Ik zei, die grens moet natuurlijk op dezelfde plek gaan lopen als bij de buren. Overleg nog eens wat er moet komen. Als jullie er niet uitkomen denk ik dat meneer een vrije strook van een meter zal bepalen om ruzie te voorkomen. Ik heb ze niet meer gezien.’
‘Tjonge. Ik denk niet dat ik op een vrije strook gekomen was.’
‘Dat had ik je op tijd ingefluisterd.’
Ze grinnikten.
‘Een ander geval ging over parkeren. Er had er één twee auto’s, de buurman stoorde er zich aan dat hij niet altijd voor zijn eigen deur kon parkeren. Die eerste woonde op een hoek, met een strook tuin van bijna drie meter langs de zijstraat. De trottoirs en de tuinen waren daar nog niet verbeterd, ik heb hem toestemming gegeven om dan op die strook te parkeren. Ik zou voor een stukje verlaagde trottoirband zorgen om er via het trottoir te kunnen komen. Er waren nog wat van die gevallen. Allemaal op te lossen met wat verstandig denken en nét geen dreigementen.’
‘Hoe vind je dat, Renee? Wéér iets wat ze overbodig maakt.’
‘Ik vind het geweldig. Zo zou het overal moeten gaan. Maar ja, vindt nog maar eens zo’n van-alle-markten-thuis figuur. Ze zal het niet willen ook, maar ik ga haar ook niet de kans geven om mij bij jou in bed overbodig te maken.’
Ze grinnikten weer.
‘Ik voel me hier nu overbodig. Zo te horen heb je ergens zin in. Ik ook, ik ga naar huis. Tot ziens.’

‘Zullen we naar het meertje gaan? Met de kinderen?’
‘Ja, leuk, Tamara. Kan je mee, John?’
‘Ja, even een bordje op de receptie ophangen dat we bij het meertje zijn.’
Ze liepen naar het meertje, legden hun kleding in een kluisje en zochten een plekje aan de waterkant tussen andere ouders. Crystal mocht wat rondlopen, met andere kinderen spelen, Johnny hielden ze bij zich. Ze keken wat rond voor ze begonnen te praten.
‘Het is de eerste keer dat ik hier kom terwijl er ook kinderen tussen de zes en twaalf zijn. Er zijn ook meer vaders dan ’s morgens.’
‘Ja. Hoe heb je uit kunnen rekenen hoe groot het hier moest worden? Het is nooit erg vol.’
‘Eigenlijk heb ik dat niet gedaan. Niemand. Ik begon de planning met de originele grootte van het meertje en nog zo één voor de camping, een stukje richting dorp. Ik kreeg daarna van de vereniging van campingeigenaren een advies voor de grootte van het meertje bij de camping. Ongeveer net zo lang als eenentwintig caravans natuurlijk, maar breder dan het andere meertje. Dat heb ik toen ook maar zo breed gemaakt, de originele lengte wél aangehouden, dat vond ik genoeg. Doordat Peter die rioolbuizen verzon kwam het meertje voor de camping waar het nu is. En toen de jeugd op het enquêteformuliertje om een zonneweide vroeg heb ik het hier net zo breed als de camping laten maken. Dan liep ook de afrastering rechtdoor. Ook met een strook zand en verder gras. Maar omdat er geen caravans en tenten staan is er zoveel ruimte. Tja, tijdens de planningen verandert er nogal eens wat, door inspraak.’
‘We weten het, daar vraag je ook om. Zie één van de redenen voor je MBE, met hulp van iedereen die ze maar in kon schakelen. Ja, ik stop wel weer. Hoe vind je de vaders?’
‘Mooi, net niet op z’n kleinst. Jij bent ook al aardig gewend, zie ik, John.’
‘Ja, het gaat nu beter dan met de jeugd vanaf twaalf, dan is het een poezenshow. En ik snap dan wat ze in het water staan te doen. Soms onderbreek ik het maaien om Maureen te vragen om me te laten lozen, lekkerder dan hoe zij het in het meertje doen.’
‘Het kan mij niet schelen waarom Thomas het wil, als hij het voor mij ook maar lekker doet.’
‘Mij ook niet. Ik geniet nog steeds dat hij er bloot in mag, zonder condoom. En dat ik er niet bekaf van raak of stil hoef te blijven liggen, soms met hulp van een half snuifje.’
‘Meiden, ho maar, anders red ik het niet.’
‘Goed, een halfje is beter dan tegen een handdoek aankijken. Zie je dat de oudste jongetjes het een beetje moeilijk hebben? Ze weten niet hoe ze zich moeten houden, met een pikkie dat iets omhoog komt.’
‘Ach, over een paar maanden waarschijnlijk hoog genoeg om, als ze ook twaalf zijn, bij de oudere jeugd te mogen. De oudere meisjes die nog weinig haar op hun doosje hebben houden hun benen duidelijk tegen elkaar, vooral als zo’n jongetje naar ze kijkt.’
‘Nou, binnen een jaar duwen ze hun buik vooruit met hun benen uit elkaar als ze het een leuke jongen vinden.’
‘Een spannende tijd voor ze. Binnen een jaar mogen ze er ook aan zitten. En de jongetjes weten natuurlijk dat, als één meisje ze niet voor is, er een heleboel meiden aan hem gaan zitten om hem grondig te bevoelen en te laten lozen.’
‘Tja. Een beetje oneerlijk, maar bij meisjes kan zoiets niet.’
‘Hooguit één jongetje per borst en één die zijn handen thuis houdt en haar tussen haar benen likt.’
‘Tamara! Hoe is het gegaan met het tweede bezoek van Susan en Ryan?’
‘Nou, misschien heeft John dan toch een handdoek nodig. We zijn begonnen met zwemmen, om Susan weer aan de praat te krijgen. Je weet maar nooit hoe ze na een week over alles zou denken. Dat werkte, ze begon gelijk over de grote ballen van Thomas. Tja, ze had zich in het water weer uitgeleefd. Dat kan ik me voorstellen, zo’n kans zou ze niet vaak, waarschijnlijk nooit meer krijgen. Ik heb het verhaal over de ontdekking van de grote ballen en over de productie van Thomas verteld. En verteld wat zíj kon verwachten, met de normale ballen van Ryan. Drie of vier keer spuiten wist ze al van hem, nog niet hoe vaak per dag, dat moest wachten tot na hun trouwen. Prima. Mark had eerder verteld dat hij een niet-platonische relatie met Renee had gehad, op een gegeven moment vroeg ze of Renee maagd was, bij de eerste keer met Mark. Renee vertelt veel directer dan Simone, af en toe schrikken we ervan, maar het is wel mooi en lief. Nee, zei ze, al jaren niet meer. Ik ben begonnen met kleine pikkies, het is vast ongemerkt gegaan met steeds wat langere en dikkere. Verhoudingsgewijd dan, voor hun leeftijd. Mark was wél maagd, maar dat wist ik niet. Hij zei het niet en ik merkte het ook niet, hij was toen al zo goed. Ja, ze vertelt gewoon alles, ook wat ze nu doen. Ze zei, ik hoorde pas dat hij toen nog maagd was toen ik hem zo’n dertig jaar later weer ontmoette en we er over praatten. Susan vroeg, schrok je toen, Mark? We dachten dat hij het zou vertellen, maar hij zei, ik zie aan je dat je eigenlijk meer wilt weten over ontmaagdingen, maar het Renee, toen zestien, jij nu zestien, niet durfde vragen. Dat gaf ze toe. Toen vertelde Mark hoe hij Simone ontmaagd had. Zo mooi. En ook over waar wij het over gehad hebben, dat het wanneer je aan kinderen wilt beginnen het weer emotioneel wordt. Denken aan bevruchten en zwanger worden door het erin spuiten van sperma, de meest natuurlijke daad die er is. Hij zei, misschien wordt het niet spuiten van vrouwen goedgemaakt wordt door het voelen groeien van een gezamenlijk kindje en het ter wereld brengen. En dat vrouwen alle ongemakken daarbij voor lief nemen. Zo mooi, Susan had tranen in haar ogen, Renee en ik ook een beetje. Susan zou het allemaal opschrijven. En ze was heel dankbaar voor al die persoonlijke en intieme verhalen. Tja, ze had, met die de week ervoor twee, de avond van haar leventje. Daarna vertelde ze hoe ze Ryan aan de haak geslagen had. Twee jaar geleden kreeg ze hem in de gaten en begon, zonder hoop, door dat leeftijdsverschil, voorzichtig contact te zoeken. Ze wist dat het een flirt was, dat hebben jullie ook gemerkt toen hij hier was voor de satellietinstallaties. Ze kenden elkaar toen nét, maar dat wisten we dus niet. Ze ging zogenaamd snuffelen in zijn winkel. Jullie weten ook dat hij niet zo geïnteresseerd is in leeftijden, hij probeerde mij vroeger ook te versieren, terwijl ik ongeveer net zo veel ouder ben als Susan jonger is dan hij. Nou, er liep wat vrouwelijks in zijn winkel, kennelijk binnen zijn leeftijdsgrenzen, dus maakte hij een praatje met haar. Ze ging minstens één keer per week naar hem toe. Hij snapte natuurlijk gauw wat er met haar aan de hand was, hij zal wel vaker achterna gelopen zijn. Maar door dat verstandige van Susan viel hij al gauw als een baksteen voor haar. Hij ging nét een tijdje ‘s avonds naar het meertje, maar hij kwam voor haar weer ‘s middags. Lief, hè? Al bijna twee jaar. Zonder veel te kunnen doen, dus. Ze laat hem af en toe in het water lozen, ze kijkt af en toe, drie, vier wolken, je kent dat wel. Hij blijft voorzichtig met haar, ze zullen het nog wel twee jaar redden.’
‘Maureen, ga er wat vaker kijken, laat je vaker zien. Misschien een keer een praatje met ze maken. Dan kunnen ze je eventueel wat vragen, het blijft een wat lastige situatie. Ze staan niet allemaal zo stevig in hun schoenen als Thomas en Tamara in hun jeugd.’
‘Ja, dat is een goed idee, John. Dat zal ik doen.’
‘Dank je, John. Dat brengt me op iets wat Mark ook nog zei. Jullie weten, hij ziet graag blote meiden, praat er graag mee en zit er graag een beetje aan. Of méér, jullie hebben gezien wat hij Belinda liet doen. Tjonge, normaal is hij niet op z’n grootst als hij uit het water komt, we maken het niet te gek met hem. Even zijn ballen bevoelen, dan in die dikke knijpen en een paar keer van onderen naar boven voelen. Toen stond hij nog steeds zo stijf als een plank. Susan deed hem kennelijk ook wat. Niet haar lijfje, al was het natuurlijk wel leuk dat ze het prachtig vond om aan hem te zitten. Het zal gekomen zijn door hoe ze praatte. Hij zei, alle meisjes waar wij beter contact mee krijgen zijn zo verstandig. Tamara, Francis, Maureen, die Jenny waar Renee en ik in het Dorpshuis mee gesproken hebben en nu Susan. Dat kan bijna geen toeval zijn. Vermoedelijk zijn ze hier in het dorp allemaal én mooi én verstandig.’
‘Mooi zeker. De meeste vast ook verstandig, zoals ze hier met elkaar omgaan. We weten natuurlijk niet wat ze ergens anders doen.’
‘Zelfs dát houdt de jeugd in de gaten, vertelde Susan. Als er een stel niet meer komt wordt dat in het dorp gevraagd of ze zich ergens anders misschien zeer onfatsoenlijk gedragen. Ik neem aan dat de ouderen ’s avonds ook in de gaten houden wat er gebeurt. Als een stel vóór hun huwelijk wil vrijen moeten ze dat zelf weten. Maar het is niet de bedoeling dat iedereen het met iedereen gaat doen, zo vaak ze maar kunnen. Het zal voor nog loslopende figuren ook wel niet verder gaan dan één keer per week iemand vragen om vrijblijvend van wat sperma of kriebels af te raken. Dat kan dan op de kant ook, op een handdoek. Ryan vertelde, hij was voor Susan weer ’s middags gekomen. Ondanks dat hij er zich op verheugd had om minstens één keer per week een handdoek te gebruiken, maar niet om zijn neus snuiten. Hij was aan méér dan een paar keer niet toegekomen. Susan zei er niets van, ze was blij genoeg met een grotere, dikkere en stijvere dan die van veertien waar ze eerder aangezeten had. Hij genoot er merkbaar ook meer van als hij loosde, al was het lang niet de eerste keer dat een meisje aan hem zat. Hij loosde vast ook méér, ze had bij die jongetjes nooit gekeken, ze moest te veel in de gaten houden wat die bij haar deden, die amateurs. Ze was heerlijk openhartig.’
‘Dat werden we allemaal, bij Simone. Bij Renee kennelijk ook.’
‘Ja, maar Mark vertelt nu ook meer. Hij is nu niet meer zo’n eh huisvader, die moeder met de kinderen laat praten en af en toe wat toevoegt. Hij heeft de kinderen twee jaar lang amper gezien, behalve via Internet, hij ziet ze nu meer als gelijkwaardig of zoiets. En sinds Renee er is is hij weer gelukkig, praat veel meer. De kinderen wisten al veel van wat ze vroeger uitgespookt hebben, maar Mark en Renee praten er ook gewoon over waar ze bij zijn. Renee zit nergens mee, ze vertelde tussendoor dat ze het nu vaker doen dan drie keer om de andere avond. Tja, ze hebben er ook tijd genoeg voor. Nog meer dan Thomas en ik, Thomas heeft vaste werktijden, volgens een rooster. Mark kan doen en laten wat hij wil en wanneer hij wil.’
‘Tjonge. Nou, wij hebben ook zowat alles aan elkaar verteld. Weer een stel bij de club. Of zouden ze niet meer uitgenodigd worden om te komen zwemmen?’
‘Ik denk het niet, de anderen zijn personeel. Als we met z’n allen komen is het nét niet een te grote club. Het zou niet leuk zijn als er groepjes gevormd werden.’
‘Nee. En meer natuurlijke wonderen kunnen we toch niet verwachten, er zijn er al zo veel. Wat een toeval.’
‘Ja. Er heeft ook toeval meegespeeld om het met z’n allen zo fijn te krijgen.’
‘Ja, toeval en gezonde instellingen. Kan je even op de kinderen passen, Tamara? Ik wil even met John zwemmen.’
‘Zwemmen?’
‘Nee, even lekker aan zijn spullen zitten. De jeugd zal het niet erg vinden dat we hetzelfde gaan doen als zij, ze kennen ons goed genoeg.’
‘Natuurlijk, sommige ouders doen het ook. Oh, John rent al.’
Maureen grinnikte.
‘Natuurlijk, nog even en hij kon niet meer zonder handdoek. Van het idee alleen al. Ik ga hem wel van zijn stijve afhelpen.’
‘Maureen!’
‘Dat kan best. En hij mag mij verwennen. Tot zo.’
Maureen ging John achterna, het water in. Toen ze terugkwam grinnikte ze.
‘Je ziet het, John op z’n kleinst. Er stond een stelletje, van een jaar of zeventien, een paar meter naast ons hetzelfde te doen. Ik zei tegen haar, goed, joh, een grotere wolk dan ik eruit kreeg. Ze zei, ja, maar dit is een wolk van een week, die van John vast niet. Ik zei, nee, maar ik laat hem zelden wolken in het water maken, daarvoor ben ik niet getrouwd. Nog een paar maanden, zei ze, dan mogen we ’s avonds komen en wordt het nog leuker. En binnen een jaar daarna trouwen we, dan gaan alle remmen los. Is dat lekker, Maureen? Ik zei, wat denk je, je gleuf helemaal om die mooie stijve, die twee elkaar laten strelen en samen klaarkomen? Hij lekker lozen, als je hem niet te veel afknijpt, zonder er op te hoeven letten waar zijn sperma terechtkomt? En jij voelt dat hij zijn best doet om zo veel mogelijk van dat spul zo diep mogelijk in je te spuiten? Ze zei, oei, heftige voorlichting. Wat denk je, schat, nog maar wat sneller trouwen? Of eerder beginnen? Ik zei, nee, zo’n korte tijd moet je kunnen wachten. Het is mooier als je in je huwelijksnacht door hem geopend wordt, vrouw wordt. En hij man wordt, de bevruchtingsdaad uitvoert, of simuleert, als je aan de pil bent. Hij zei, dank je wel, Maureen, dat je het zo mooi zegt. We gaan wachten, schat, en zo snel mogelijk trouwen. Geweldig, zei ze. Vinger me gauw, om het te vieren. Nou, hij deed het goed, ze ging aardig tekeer.’
‘Ik zag jou ook aardig schokken.’
‘Ja, het was natuurlijk wat opwindend, zo’n stel naast ons. Red je het nog?’
‘Ja, Thomas kwam thuis lunchen. Daar kwam niets van, hij zou wel wat in de keuken van de Manor pakken.’
‘Deden jullie er zo lang over?’
‘We vrijden eerst lekker, daarna vertelde ik hem waar Mark, Renee, de kinderen en ik het bij de ochtendbespreking over gehad hadden. Er was nog meer dan ik net vertelde. Het was iets waar ik eerder over gepuzzeld had, maar niet uitgekomen was. Door wat Ryan vertelde kwam het weer boven. Hij zei tegen Susan, ik heb minstens twee keer zoveel meiden vastgehad als jij jongens. Hij had vier jaar voorsprong op Susan, hij had natuurlijk veel gescharreld. Ongeveer één keer per week geloosd, maar daar zat ik niet mee, dat is in plaats van een natte droom. Maar het drong tot me door, dat het door meer dan honderd verschillende meisjes gedaan was. En dat hij aan meer dan honderd verschillende meisjes gezeten had. En dat Susan ook door veel jongens bevoeld was, en zich had laten vingeren als ze zin had. Dat vond ik toch eh nogal wat. Toen barstte Renee los, ik kreeg een preek. Ik had alles geaccepteerd, omdat ik van Thomas hield. Maar hij had een heel klein pikkie kunnen hebben, wat ik amper gevoeld zou hebben, en niet vaker dan één keer per dag drie druppeltjes kunnen lozen. Ik had geluk gehad. Ze zei, de jeugd maakt goed kennis. Ze weten allemaal vóór hun trouwen van elkaar hoeveel er aan hun gezeten is, als ze eerlijk zijn. Vóór het meertje er was gebeurde het ook, wel waarschijnlijk wat minder. Toen kwamen er zo goed als geen echtscheidingen voor, en dat kon alleen nog beter gaan omdat ze nu uit honderden een partner kunnen zoeken die ze op de kant ook bevalt. Of andersom. Ik had geluk gehad, zelfs een erg productieve vent getroffen. En ik laat nu ook graag aan me voelen en speel met ander pikkies. Ik vrij zelfs en laat Thomas lozen waar anderen bijzijn. Ik kon dus nergens iets op tegen hebben. Ik moest de jeugd laten genieten en een goede keus laten maken. Ze schrok van zichzelf. Ze verweet me niets, maar ik moet wel relativeren. Tja.’
‘Tja. Ze had gelijk, ze kunnen beter kiezen en genieten ervan.’
‘Ze zei, ik moest mijn lachen inhouden toen Ryan zei, ik heb minstens twee keer zoveel meiden vastgehad als jij jongens. Wat een deskundige, hij had meiden vasthouden! Hij zat naast Mark en mij, die op hun zestiende maanden lang om de andere avond minstens drie keer vrijden. Dat wist hij, dat hadden we verteld. Om het verder maar niet te hebben over mijn vrijen daarvoor en de duizenden keren van Mark en mij daarna met onze echtgenoten. En ook niet over het minstens drie keer per dag van Mark en mij nu. Ze is zo spontaan, Mark had al eerder gezegd, ze verklikt wel een keer het juiste aantal beurten op een dag.’
‘Tjonge, niet slecht, op die leeftijd.’
‘Mark heeft wel eens gezegd dat zijn ouders het nog steeds vaak doen. Hoopgevend, hè? Silvia vroeg, minstens drie keer? Ze zei, ja, er is iets van vroeger overgebleven, we hebben qua aantal geen remmingen. Dat hoeft nu ook niet, we doen het nu goed, na ruim voldoende kennismaking. Mark is méér dan op gang gekomen, zei ze. Hij moet langer uithijgen dan vroeger, maar daar is tijd genoeg voor, zelfs met vijf keer op een dag. Ook genoeg voor mij om tussendoor wat in mijn mond te stoppen en voor hem om een kilometertje te likken. Oh, shit, zei ze, ik vertel weer veel te veel. Sorry, Mark. Maar Mark grinnikte, hij vond het niet erg, hij genoot van haar. Wij ook.’
‘Wat fijn, zo spontaan. En iedereen geniet mee.’
‘Ja. We stellen ons allemaal wel eens voor hoe hij op zijn zestiende bloot voor haar stond en haar trots zijn stijve liet zien. En haar daarna er honderden keren mee verwende. En zichzelf, natuurlijk. Ja, dat is wat anders dan om door honderden geholpen worden om in een zakdoek of in het water te lozen en wat te vingeren. We stellen ons ook wel eens voor hoe Mark op Simone zou liggen, met zijn handen op die grote borsten en die grote dikke van hem door die bos haar helemaal naar binnen duwde. Dan erin en eruit pompte tot hij zijn sperma in haar spoot om de tweeling te maken. Wat we nu ook nog voor ons zien van Mark en Renee snap je wel, ook happen en likken.’
‘John en ik hebben het wel eens tegelijk gedaan, maar apart is lekkerder.’
‘Ja, net zoals niet precies tegelijk klaarkomen, dan kan je meer van het komen van de ander genieten.’
‘We stellen ons ook wel eens voor hoe Thomas bij Simone op schoot lag. Aan haar borsten sabbelde terwijl zij met één hand de stijve van de baby vast had en met de andere voelde hoe groot zijn ballen waren. Je hebt verteld dat hij geloosd had. Hoe?’
‘Simone bleef zijn ballen masseren, ik heb zijn stijve gestreeld en hem in mijn mond laten komen.’
‘Tja, anders had je heel wat moeten dweilen, om het op te ruimen. Tot meters bij jullie vandaan. Ik zie het nog voor me, die kanonschoten bij het meertje.’
‘Ja. Silvia vroeg, hoe red je dat, zo vaak, soms vijf keer op een dag? Renee zei, vraag dat Tamara maar.’
‘Natuurlijk, iedereen heeft zijn specialisme.’
‘Hobby, in dit geval. Nee, voor Renee was het ooit een hobby, quickies. Wij doen het om zo veel, vaak en lang mogelijk van elkaar te genieten. Ik heb verteld dat ik er voor zorg om, als het kan, om de paar uur in de buurt van Thomas te zijn. Dan weet hij dat ik wil. Of hij zoekt mij op, dan weet ik dat hij wil en kan. We doen het overal, als het maar uit het zicht is. ‘s Avonds in bed is het natuurlijk het fijnst, dan kunnen we na de zoveelste keer vrijen onder het uithijgen in slaap vallen.’
‘Omdat John heel dichtbij werkt doen we het ook vaker dan vroeger. Oh, Tamara, ik geniet zo. Niet eerst inpakken, nee, bloot erin en me volspuiten. Zo heerlijk natuurlijk. Nou ja, afgezien van een pilletje. En niet alleen in bed, soms ’s avonds tussen andere stellen bij het meertje. Zo gezellig. Net zoals met de kinderen in het zwembad. De jongens lopen gewoon met een stijve rond, behalve soms op de terugweg van het water. Zo mooi, een erectie in een gleuf zien verdwijnen en ze lekker klaar te horen komen. Ongetrouwde stelletjes gaan soms geeneens ver het water in, dan laat zij hem over het water spuiten. Mooi, maar nooit zo veel en ver als Thomas. Omdat we weten hoe vaak het gebeurt en waarom hebben we er geen problemen mee. Anders gebeurde het stiekem, nu kunnen er van meegenieten.’
‘Ja, wat Renee zei, ik heb veel geluk gehad. Thomas ook, hij had een meisje kunnen treffen wat niet vaak wilde. Ian heeft, vóór Francis, een korte verkering gehad. Ze liet alles toe, maar het deed haar niets. Als hij haar hand in zijn broek stopte haalde ze hem er weer heel rustig uit. Je snapt wel waarom die verkering niet zo lang duurde. Na mijn verhaal wilde Thomas weer. Hij zei, ik hoef geen honderd andere meiden aan mijn spullen of bij hun aan hun spullen, ik wil nog honderdduizenden keren met jou vrijen. Renee heeft een keer gezegd, Mark was vroeger al goed, hij hield ook rekening met mij, wilde dat het voor mij ook lekker was. Uit eerlijkheid, niet omdat hij anders misschien gedumpt zou worden. Dat zou alleen gebeuren als hij minder dan drie keer kon. En al gauw misschien zelfs dan niet, omdat hij me tussendoor zo verwende. Nou, Thomas is ook hartstikke goed. Hij laat me iedere keer minstens één keer komen. En meegenieten hoe lekker hij het vindt als hij zijn sperma voelt komen en het in me spuit. Maar drie keer drie keer per dag zou ook genoeg zijn. Hij likt ook lekker. Een kilometertje, zei Renee. Nou, dat lijkt me wat veel.’
‘Zo kan het wel aanvoelen.’
‘Ja, dat is zo. Zoals we van alle meiden horen dat ze een vol gevoel hebben, van wat voor maat ook, normaal, of wat dikker of langer.’
‘Renee weet daar het meeste van. Heb je haar er wel eens over gehoord?’
‘Ze begon vroeg. Omdat ze het bij jongens van ongeveer haar leeftijd hield werden die pikkies langzaamaan stijver, langer en dikker. Ze zei, misschien door dat langzame heb ik nooit gemerkt dat ik ontmaagd werd. Hele kleintjes hoefde ze niet, hoe groter hoe mooier, maar verschil voelde ze niet. Het gaat erom hoe ze bewegen, hè?’
‘Ik weet het maar van één, en die doet het goed. Die heeft me ook twee keer zwanger gemaakt. Hoe is het met jou?’
‘Één keer.’
‘Ja, natuurlijk. Ik heb je er niet over gehoord, ik neem aan, dat Thomas door mocht spuiten?’
‘Gelukkig wel. Bij de minste of geringste twijfel moest ik onmiddellijk bij hem komen, zei de dokter. Maar alles gaat prima. Ik ben ‘s morgens amper misselijk geweest. En nog geeneens zo erg dat we onze ochtendbeurt over hoefden slaan. En je weet het, lekker geen maandelijkse pauzes. Alleen een hopelijk korte voor en na de bevalling.’
‘Die is niet zo erg, hoor, dan heb je toch andere dingen aan je hoofd. Voor John vond ik het het prettigs om dan op bed te zitten, met mijn rug tegen het hoofdeinde en hij als een baby’tje op schoot, je kent dat wel. En hem op een handdoek op zijn buik laten lozen. Hè, John?’
‘Ja. Ik zal nu ook maar weer een handdoek pakken.’
‘Ik zie het. Als ik borstvoeding gaf dronk hij wel eens wat. Raar smaakje, zei hij, maar niet vies. Zo grappig, als hij bij me lag spoot mijn melk er bij hem boven in, onder spoot zijn sperma eruit. Ik had hier best op willen groeien, Tamara. Alleen had ik, zodra ik John ontmoet had, zwaar gezondigd tegen de regel van maar één keer per week. Je kan toch niet van zo’n lieve en lekkere jongen afblijven, als je z’n stijve ziet? Om te doen wat er dan kan?’
‘Ik heb me voor we trouwden ingehouden. Ik vond hem, nadat we bloot kennis gingen maken, zo mooi dat ik gelijk wel alles wilde. Niet meer zíen hoe hij genoot als hij loosde, maar hem in mijn armen voelen komen, met die indrukwekkende erectie diep in me. Pas als tweede dacht ik aan mezelf, hoe ik dan klaar zou komen. Nou, geweldig. Iedere keer weer. Tijd om op te stappen.’
Dat deden ze, grinnikend.

Zie voor het vervolg ‘Verder zonder Simone’ deel 4.

Klik hier om een ander verhaal te kiezen en/of een e-mail met commentaar te sturen.

Voorkomende personen

Korte inhoud van het voorafgaande

Jaar 3 Week 27